ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΤΟΥΡΚΙΑΣ

ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΤΟΥΡΚΙΑΣ

Κεμάλ Οκουγιάν, Γενικός Γραμματέας της ΚΕ

Είμαι βέβαιος ότι ο πρωτοσέλιδος τίτλος μιας από τις εξέχουσες εφημερίδες της χώρας μου στις 12 Σεπτέμβρη εξέφραζε ακριβώς την ίδια προσέγγιση με μερικές άλλες εφημερίδες σε διάφορες χώρες: «Τίποτα δε θα είναι το ίδιο!».

Το ΚΚΤ, αμέσως μετά τις επιθέσεις στην Νέα Υόρκη, θεώρησε αναγκαίο να δηλώσει ότι «χωρίς να συζητούμε ποιος (και γιατί) οργάνωσε την επίθεση, θα πρέπει να είναι πολύ καθαρό ότι ο κόσμος βρίσκεται στην παραμονή ενός νέου κύματος ιμπεριαλιστικής επίθεσης». Το «τίποτα δε θα είναι το ίδιο» ήταν η κωδική ονομασία που προερχόταν από τους δημιουργούς της ιμπεριαλιστικής πολιτικής για να προετοιμάσουν την νοοτροπία των μεγάλων μαζών για την επίθεση αυτή.

Η προετοιμασία αυτή είχε στόχο τη δημιουργία φόβου και αιφνιδιασμού ιδιαίτερα ανάμεσα στα μεσαία στρώματα, που είναι το πιο ευαίσθητο τμήμα του πληθυσμού όσον αφορά την λεγόμενη τρομοκρατία. Είχε στόχο την απόκτηση της έγκρισης για αντιδραστικές πολιτικές βασισμένες στις στρατιωτικές επιχειρήσεις και στις αντιδημοκρατικές νομικές ρυθμίσεις.

Ωστόσο, ο κύριος στόχος για τους ιμπεριαλιστές ήταν η αλλαγή της βάσης στο θέμα της πολιτικής σε όλο τον κόσμο. Γι’ αυτό ο Μπους αμέσως διακήρυξε ότι «ή είσαι μαζί μας ή είσαι εχθρός μας».

Ετσι, έκαναν κάθε προσπάθεια για να πείσουν τους λαούς ότι «τίποτα δεν θα είναι το ίδιο». Πρέπει να παραδεχθούμε ότι η προσπάθεια πέτυχε. Ακόμη και μεταξύ των προοδευτικών δυνάμεων σε διάφορες χώρες μπορεί κανείς εύκολα να δει την δραστική μετατόπιση. Οι αντιλήψεις που χρησιμοποιούνται στην καθημερινή πολιτική ζωή άλλαξαν, τα συνθήματα άλλαξαν, οι συμμαχίες άλλαξαν, η στάση απέναντι στο ρατσισμό άλλαξε…

Το πρόβλημα είναι ότι ο χαρακτήρας του ιμπεριαλισμού παραμένει ο ίδιος! Λίγα πράγματα έχουν αλλάξει από τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο ή το 1929 ή το 1933 ή το 1939 ή την περίοδο του Ψυχρού Πολέμου.

Αυτή η πραγματικότητα δε βοήθησε. Οι προοδευτικές δυνάμεις δεν αντιστάθηκαν ή δεν μπόρεσαν να αντισταθούν στην ιδεολογική πρωτοβουλία που είχαν οι ιμπεριαλιστές για να επιβάλουν την ιδέα ότι ο κόσμος είναι εντελώς διαφορετικός μετά τις 11 Σεπτέμβρη.

Αυτή η αδυναμία από την πλευρά μας μπορεί να φανεί καθαρά εάν θυμηθούμε το κύριο σύνθημα που εξέφραζε περιληπτικά τη στάση των προοδευτικών κινημάτων: «Οχι στον πόλεμο και την τρομοκρατία» ήταν η πλατειά διαδεδομένη απάντηση των αριστερών δυνάμεων στις πολιτικές των ΗΠΑ που μπορούν να κωδικοποιηθούν στο «Πόλεμος ενάντια στην τρομοκρατία».

Τώρα, αυτό πρέπει να το ξέρουμε, πρόκειται για παγίδα. Οι δυο όροι «πόλεμος» και «τρομοκρατία» μπορεί να είναι τόσο συγκεκριμένοι και, ταυτόχρονα, τόσο αφηρημένοι. Ολοι αγωνιζόμαστε ενάντια στον πόλεμο, όλοι είμαστε ενάντια στις ένοπλες συγκρούσεις και όλοι συμμετέχουμε στα αντιπολεμικά κινήματα. Ωστόσο, όταν λέμε ότι είμαστε «ενάντια στον πόλεμο και την τρομοκρατία», αυτό είναι κάτι άλλο. Αυτό είναι κάτι που εύκολα μπορεί να δημιουργήσει μια δικαιολογία για τους ιμπεριαλιστές στα πολεμικά τους σχέδια. Από την μια μεριά, υπάρχει η τρομοκρατία και, από την άλλη, ο πόλεμος εναντίον της. Φυσικά, όλοι ξέρουμε ότι αυτό δεν είναι η πραγματικότητα.

Αν και από τις 11 Σεπτέμβρη, έχουν περάσει πολλοί μήνες, οι κομμουνιστές έχουν ακόμη καιρό να αλλάξουν τις αντιληπτικές τους προτιμήσεις. Είμαστε όλοι ενάντια σε εγκλήματα όπως οι επιθέσεις στη Νέα Υόρκη, αλλά μπορούμε να χρησιμοποιούμε τους δικούς μας όρους. Στην περίπτωση αυτή, μπορούμε να διαλέξουμε το φουνταμενταλισμό, ο οποίος επίσης δεν καλύπτει όλα όσα χρειαζόμαστε, αλλά, ασφαλώς, είναι καλύτερος από την «τρομοκρατία». Είναι πασιφανές ότι η τοποθέτηση «ενάντια στην τρομοκρατία» παίζει υπερβολικά με την ψυχολογία των μεσαίων τάξεων, οι οποίες είναι ενάντια σε οτιδήποτε θα διετάρασσε την καθημερινή τους ζωή. Στην πραγματικότητα, οι τάξεις αυτές είναι η κύρια συντηρητική κοινωνική δύναμη σε πολλές περιπτώσεις.

Οι ισλαμιστικές φουνταμενταλιστικές οργανώσεις πάντα υποστηρίζονταν από τις ΗΠΑ και άλλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, κυρίως τη Γερμανία και τη Γαλλία. Υπηρετούσαν τα σχέδια των ΗΠΑ ενάντια στην ΕΣΣΔ, ενάντια στις προοδευτικές δυνάμεις στην Μέση Ανατολή. Οι κομμουνιστές στην Τουρκία υπέφεραν πολλά από τον αντεπαναστατικό χαρακτήρα των φουνταμενταλιστών που ήταν δίπλα - δίπλα με τους φασίστες. Ναι, είναι αλήθεια ότι μερικές έχουν στραφεί ή υποκρίνονται ότι έχουν στραφεί ενάντια στα συμφέροντα των ΗΠΑ. Ωστόσο, το πρόβλημα δεν είναι αν είναι πράγματι ενάντια στα συμφέροντα των ΗΠΑ ή όχι. Το πρόβλημα είναι αν εκφράζουν τα συμφέροντα των φτωχών, αν έχουν κάποια σύνδεση με το αντιιμπεριαλιστικό κίνημα.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι φουνταμενταλιστές είναι κάθε άλλο παρά σύμμαχοι των προοδευτικών δυνάμεων. Ετσι, πρέπει να είμαστε αρκετά ικανοί για να δείξουμε στις μάζες ότι δεν υπάρχει τίποτα το κοινό μεταξύ της πάλης των επαναστατικών δυνάμεων ενάντια στον ιμπεριαλισμό και των ανατρεπτικών δραστηριοτήτων των φουνταμενταλιστών για τους οποίους ποτέ δεν ξέρουμε από πού ακριβώς χρηματοδοτούνται ή ελέγχονται. Αν όμως εξακολουθήσουμε να χρησιμοποιούμε τον όρο «τρομοκρατία», τότε θα βοηθήσουμε την ιμπεριαλιστική προπαγάνδα, η οποία προσπαθεί να δημιουργήσει μια μεγάλη αυταπάτη γύρω από το θέμα αυτό. Πώς μπορούμε ακόμη να λέμε ότι «είμαστε ενάντια στην τρομοκρατία και τον πόλεμο», όταν οι ΗΠΑ χρηματοδοτούν την κρατική τρομοκρατία και τις παράνομες αντεπαναστατικές οργανώσεις σε όλες τις ηπείρους και κατηγορούν τα επαναστατικά κινήματα ότι είναι τρομοκράτες;

Το ίδιο συμβαίνει και με τον όρο «πόλεμος». Γιατί δε χρησιμοποιούμε τον όρο «ιμπεριαλισμός» ή «ιμπεριαλιστικός πόλεμος» για να κάνουμε σαφές ότι δεν προσπαθούμε να γίνουμε δικαστές και να τα βλέπουμε όλα από την έδρα; Οχι αρνούμαστε ότι οι εργαζόμενοι δεν είναι αναμεμιγμένοι σ’ αυτή την σύγκρουση. Δε συμφωνούμε με την ιδέα ότι οι κομμουνιστές βρίσκονται έξω από το παιγνίδι όσον αφορά τα γεγονότα της 11ης Σεπτέμβρη.

Στην πραγματικότητα, δεν είναι μια σύγκρουση μεταξύ τρομοκρατίας και πολέμου. Είναι τρομοκρατία και πόλεμος ενάντια στους εργαζομένους και ενάντια στις προοδευτικές δυνάμεις, συμπεριλαμβανομένων και των κομμουνιστών. Η συμμορία των Ταλιμπάν σκότωνε τους συντρόφους μας στο Αφγανιστάν στην δεκαετία του ’80 και υποστηριζόταν από τις ΗΠΑ, το Πακιστάν, το Ιράν και την Τουρκία. Ετσι, τότε ήταν ο αγώνας μας. Και σήμερα είναι ο αγώνας μας. Ενας αγώνας ενάντια στον ιμπεριαλισμό των ΗΠΑ και της ΕΕ. Ενας αγώνας ενάντια στον φουνταμενταλισμό. Ενας αγώνας ενάντια στα ιμπεριαλιστικά πολεμικά σχέδια. Ενας αγώνας για την υπεράσπιση της σοσιαλιστικής Κούβας και της σοσιαλιστικής Κορέας. Ενας αγώνας για την ειρήνη και το σοσιαλισμό.

Τι μπορούμε να πούμε για το άμεσο μέλλον αυτού του αγώνα;

Πρέπει να αποφασίσουμε. Πρέπει να αποφασίσουμε αν θα προσπαθήσουμε να ανταποκριθούμε στην πρωτοβουλία των ιμπεριαλιστών ή αν θα προσπαθήσουμε να το κάνουμε με τον δικό μας τρόπο. Μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ, περάσαμε μια περίοδο όπου όλες οι αποφάσεις παίρνονταν κυρίως από το μεγάλο κεφάλαιο. Οπως είπα προηγούμενα, εκείνοι αποφάσισαν για τους όρους που θα χρησιμοποιούμε. Για να δώσω ένα παράδειγμα, δημιούργησαν τον όρο «παγκοσμιοποίηση» αντί του ιμπεριαλισμού. Εκείνοι αποφάσισαν για τα μέσα της πάλης μας. Επιμένουν ότι οι μη κομματικές οργανώσεις και τα λεγόμενα νέα κοινωνικά κινήματα είναι ανώτερα από τα πρωτοπόρα κόμματα και τα παραδοσιακά συνδικάτα. Αποφάσισαν ακόμη και πότε θα γίνονται συγκρούσεις ανάμεσα στην εργατική τάξη, την προοδευτική νεολαία και τις αστυνομικές δυνάμεις και τις δυνάμεις ασφαλείας που εκπροσωπούν το διεθνές κεφάλαιο. Είναι πολύ σημαντικό το ότι χιλιάδες άνθρωποι που είναι ενάντια στον φιλελευθερισμό, που είναι ενάντια στην κυριαρχία του κεφαλαίου συγκεντρώνονται σε διάφορα μέρη του κόσμου, είναι, όμως, επίσης σημαντικό το ότι η ημερησία διάταξη και το ημερολόγιο των πλατιών μαζών καθορίζεται από την ηγεσία των ιμπεριαλιστικών οργανισμών.

Ας προσπαθήσουμε, λοιπόν, να επιβάλουμε τον δικό μας τρόπο: Είναι αλήθεια ότι οι κομμουνιστές και οι εργαζόμενοι σε πολλές χώρες είναι αδύνατοι, αλλά υπάρχει μόνο ένας τρόπος να αντιμετωπιστεί αυτή η αδυναμία: Η προσπάθεια να γίνουμε από αυτούς που παίρνουν τις αποφάσεις, η προσπάθεια να γίνουμε ενεργός παράγοντας όσον αφορά την ταξική πάλη.

Ο κόσμος είναι πολύ αγαπητός ώστε να τον αφήσουμε στους ιμπεριαλιστές.