23 Δεκ 2011

Η κρίση και η αναδιάρθρωση



Τι είναι οικονομική κρίση του καπιταλισμού; Αν και οι ορισμοί δεν μπορούν πάντα να δώσουν με σαφήνεια τόσο την περιγραφή όσο και την ουσία ενός φαινομένου, μπορούμε να πούμε το εξής: Κρίση είναι η διακοπή της διευρυμένης αναπαραγωγής του κεφαλαίου. Η διευρυμένη αναπαραγωγή του κεφαλαίου δεν είναι μόνιμη, αδιάκοπη, αλλά διακόπτεται περιοδικά και η άνοδος εναλλάσσεται με την πτώση. Αυτό το φαινόμενο ονομάζεται «κυκλική οικονομική κρίση».
Τι είναι η διευρυμένη αναπαραγωγή του κεφαλαίου; Η παραγωγή στον καπιταλισμό γίνεται για το κέρδος. Οι καπιταλιστές παράγουν για να βγάζουν ολοένα και μεγαλύτερα κέρδη, γεγονός που τους ωθεί να επενδύουν τα κέρδη για να αυξάνουν την παραγωγή τους, δηλαδή τα κέρδη μετατρέπονται σε κεφάλαιο που μεγεθύνεται. Ετσι, συσσωρεύεται κεφάλαιο για να διευρύνεται η παραγωγή. Και διευρύνεται η παραγωγή όσο αυξάνεται το κέρδος. Αυτή είναι η διευρυμένη αναπαραγωγή.
Η παραγωγή στον καπιταλισμό είναι διαρθρωμένη σε χιλιάδες ξεχωριστές επιχειρήσεις και ομίλους, ιδιοκτησίας διαφορετικών καπιταλιστών, που αποτελούν τους κρίκους της συνολικής παραγωγής στην κοινωνία. Στον καπιταλισμό, η παραγωγή γίνεται με τη συλλογική εργασία πολλών μαζί εργατών και σε διαφορετικές επιχειρήσεις προκειμένου να παραχθεί ένα τελικό προϊόν για να πουληθεί στην αγορά, δηλαδή ως εμπόρευμα. Αρα η παραγωγή είναι κοινωνική. Δηλαδή, οι διάφορες καπιταλιστικές επιχειρήσεις δεν παράγουν οι ίδιες ολόκληρο το τελικό προϊόν που το πουλάνε στην αγορά ως εμπόρευμα. Αλλες επιχειρήσεις παράγουν πρώτες ύλες, άλλες ενέργεια, άλλες εξαρτήματα ενός τελικού προϊόντος.
Ακριβώς η μεγάλη καπιταλιστική παραγωγή προϋποθέτει τον κοινωνικό καταμερισμό της εργασίας σε ολοένα και μεγαλύτερη ανάπτυξη. Γεγονός που σημαίνει την ολοένα και πιο στενή και αμοιβαία σχέση ανάμεσα σε ξεχωριστές επιχειρήσεις και κλάδους.
Ας πάρουμε τον κλάδο μετάλλου. Το μέταλλο εξορύσσεται από τη γη, επομένως υπάρχουν επιχειρήσεις, μονοπώλια εξόρυξής του. Για να χρησιμοποιηθεί χρειάζεται επεξεργασία. Επομένως, υπάρχουν άλλες επιχειρήσεις για την επεξεργασία του. Ταυτόχρονα, έχει μια σειρά εφαρμογές. Οικοδομή, αυτοκινητοβιομηχανία, ναυπηγοεπισκευαστική βιομηχανία, είδη πλατιάς κατανάλωσης (είδη νοικοκυριού, σωλήνες για διάφορες χρήσεις, άλλα μεταλλικά αντικείμενα, ακόμη και στους ηλεκτρονικούς υπολογιστές υπάρχει μέταλλο). Δηλαδή, εφαρμογές και για την παραγωγή μέσων παραγωγής και για την παραγωγή αντικειμένων κατανάλωσης. Παράγουν τα μεταλλωρυχεία και οι χαλυβουργίες για όλους αυτούς τους κλάδους, αλλά με την προσδοκία να υπάρχει κατανάλωση όλης της παραγωγής των εμπορευμάτων τους, την οποία συνεχώς διευρύνουν, απ' όλους αυτούς τους κλάδους. Το ίδιο, βεβαίως, κάνουν και οι άλλες επιχειρήσεις που παράγουν τα διάφορα άλλα εμπορεύματα που έχουν σχέση με το μέταλλο.
Αναρχία και δυσαναλογίες
Κοινωνική παραγωγή διαρθρωμένη σε πολλές ξεχωριστές επιχειρήσεις, ιδιοκτησίας διαφορετικών καπιταλιστών, σημαίνει οι καπιταλιστές παράγουν καθένας για τον εαυτό του με τάση την όσο το δυνατό μεγαλύτερη παραγωγή, για να αποκομίσουν περισσότερα κέρδη. Την ίδια ώρα, για την παραγωγή ενός τελικού προϊόντος απαιτείται συγκεκριμένη ποσότητα πρώτης ύλης, ενέργειας, άλλων ενδιάμεσων προϊόντων που συναποτελούν το τελικό προϊόν.
Ας το δούμε, π.χ., στο αυτοκίνητο. Παράγεται από διαφορετικές επιχειρήσεις του ίδιου κλάδου, αφού ο κινητήρας του παράγεται σε άλλη επιχείρηση, άλλα εξαρτήματα (π.χ. το πλαίσιό του, οι τροχοί, τα λάστιχα κλπ.) σε άλλες επιχειρήσεις και η συναρμολόγησή του γίνεται σε άλλη επιχείρηση. Για να παραχθεί υπάρχει μια αναλογία στην παραγωγή των διαφορετικών μερών του. Δηλαδή, το αυτοκίνητο θέλει έναν κινητήρα, ένα πλαίσιο, τέσσερις τροχούς. Ομως, αυτά τα μέρη παράγονται σε ξεχωριστές επιχειρήσεις. Επειδή όμως κάθε καπιταλιστική επιχείρηση, ιδιοκτησία διαφορετικού καπιταλιστή, παράγει για το κέρδος και διευρύνει την παραγωγή της για ακόμη μεγαλύτερο κέρδος, σημαίνει ότι οι καπιταλιστές παράγουν με τάση την όσο το δυνατό μεγαλύτερη παραγωγή για μεγαλύτερα κέρδη, για αύξηση του κεφαλαίου τους. Αλλά έτσι ο καπιταλιστής που παράγει την πρώτη ύλη για το αυτοκίνητο μπορεί να παράγει περισσότερο απ' ό,τι χρειάζεται. Το ίδιο και αυτός που παράγει κινητήρες, αυτός που παράγει λάστιχα κλπ. Η παραγωγή επομένως είναι άναρχη. Και η αναρχία στην παραγωγή οδηγεί και στις δυσαναλογίες ανάμεσα στους διαφόρους κλάδους παραγωγής (π.χ., παραγωγή πρώτης ύλης, παραγωγή τελικού προϊόντος) και στη δυσαναλογία μεταξύ επιχειρήσεων που παράγουν για τον ίδιο κλάδο (π.χ., αυτοκινητοβιομηχανία). Το ίδιο ισχύει για όλους τους κλάδους, για όλες τις επιχειρήσεις, στον καπιταλισμό.
Αυτή η κατάσταση σημαίνει ότι έρχεται στιγμή, λόγω της αναρχίας στην παραγωγή και των δυσαναλογιών, που κάποιες επιχειρήσεις και κάποιοι κλάδοι παράγουν αλλά το εμπόρευμά τους παραμένει απούλητο. Σαν να είναι αχρείαστο. Οι καπιταλιστές μπορεί να παράγουν συνεχώς περισσότερο, ελπίζοντας να πουλήσουν στην αγορά, αλλά στην καπιταλιστική παραγωγή δεν μπορεί να υπάρχει πάντα αντιστοιχία ανάμεσα στην κοινωνική παραγωγή και στη δυνατότητα να πουληθεί όλη η παραγωγή στην αγορά. Οι καπιταλιστικές επιχειρήσεις, τα μονοπώλια, μπορεί ακόμη και να σχεδιάζουν η καθεμιά την παραγωγή της, αλλά μόνο κατά προσέγγιση ως προς τις δυνατότητες να πουληθούν τα εμπορεύματα στην αγορά, τις οποίες δυνατότητες δεν τις ξέρουν εκ των προτέρων, αλλά κυρίως τους ωθεί να υπερπαράγουν η απληστία για το κέρδος. Είναι νομοτέλεια στον καπιταλισμό. Αυτό μόνο μια κεντρικά σχεδιασμένη οικονομία μπορεί να το πετύχει, αλλά προϋποθέτει ότι η ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής θα είναι κοινωνική και όχι ατομική για το κέρδος. Οταν είναι κοινωνική, δηλαδή παραγωγή σε όφελος ολόκληρης της κοινωνίας και όχι του κάθε καπιταλιστή για το κέρδος, παράγει όχι άναρχα, επομένως και χωρίς δυσαναλογίες.
Η μη δυνατότητα να πουληθεί όλη η παραγωγή (μέσων παραγωγής και αντικειμένων κατανάλωσης) στην αγορά, ωθεί στη διακοπή της διευρυμένης αναπαραγωγής. Δηλαδή, έχει οικονομική κρίση ο καπιταλισμός.
Στην κρίση υπάρχει υπερπαραγωγή εμπορευμάτων που παραμένουν απούλητα. Και το εμπόρευμα είναι μια μορφή κεφαλαίου. Οταν τα εμπορεύματα δεν μπορούν να πουληθούν σημαίνει ότι κάποιες επιχειρήσεις θα κλείσουν. Ετσι έχουμε μαζικές απολύσεις, άρα καταστροφή εργατικής δύναμης, αλλά και καταστροφή κεφαλαίου, δηλαδή κλείσιμο επιχειρήσεων. Η κρίση καταστρέφει δηλαδή παραγωγικές δυνάμεις, και εργατική δύναμη και κεφάλαιο. Αλλες επιχειρήσεις που έχουν κεφάλαιο με μεγάλες διαστάσεις επιβιώνουν σε βάρος αυτών που καταστρέφονται. Δε διευρύνουν την παραγωγή τους, συνεχίζουν να παράγουν, άρα και να αναπαράγουν το κεφάλαιό τους αλλά όχι διευρυμένα (είπαμε ότι κρίση σημαίνει η διακοπή της διευρυμένης αναπαραγωγής του κεφαλαίου). Ταυτόχρονα, όμως, υπάρχουν συσσωρευμένα κεφάλαια από την περίοδο πριν την κρίση. Που οι καπιταλιστές λόγω κρίσης δεν τα επενδύουν. Η κρίση είναι κρίση υπερσυσσώρευσης. Περιμένουν μέσω της καταστροφής εργατικής δύναμης και κεφαλαίου να ξεπεραστούν οι δυσαναλογίες, να επανέλθει η παραγωγή στις αναλογίες και να ξαναρχίσουν η αναζωογόνηση και η άνοδος, η ανάπτυξη μετά την κρίση, που λένε οι καπιταλιστές.
Επομένως, το ξεπέρασμα της κρίσης σε όφελος του κεφαλαίου απαιτεί καταστροφή παραγωγικών δυνάμεων. Αυτό το ξέρουν και οι καπιταλιστές. Για παράδειγμα, οι μεγαλύτερες επιχειρήσεις ενός κλάδου που μπορούν να επιβιώσουν στην κρίση περιμένουν, έχοντας συσσωρευμένα κεφάλαια, να καταστραφούν μικρότερες του ίδιου κλάδου, που ή θα τις αγοράσουν σχεδόν τζάμπα επενδύοντας με τα συσσωρευμένα κεφάλαια που έχουν, ή θα διευρύνουν μετά την κρίση τη δική τους παραγωγή, πάλι επενδύοντας, αφού θα πάρουν το μερίδιο στην αγορά των κατεστραμμένων επιχειρήσεων. Ετσι γίνεται συγκεντροποίηση του κεφαλαίου και ξαναρχίζει η διευρυμένη αναπαραγωγή. Ταυτόχρονα με την καταστροφή εργατικής δύναμης (αύξηση της ανεργίας, δραστική μείωση μισθών, διευθέτηση χρόνου εργασίας, δηλαδή μέτρα που αυξάνουν το βαθμό εκμετάλλευσης), δημιουργείται πεδίο γρήγορης και μεγάλης κερδοφορίας.
Η αναδιάρθρωση και η σχέση της με την κρίση
Ολα τα παραπάνω είναι αντικειμενικές διαδικασίες, νομοτέλειες στον καπιταλισμό. Αλλά απαιτούν εφαρμογή πολιτικής από τις αστικές κυβερνήσεις με την οποία να έχει το κεφάλαιο τις λιγότερες δυνατές απώλειες, τη μικρότερη δυνατή καταστροφή. Οι δυσκολίες να αντιμετωπίσει η κυβέρνηση, στη σημερινή φάση της κρίσης, αυτά τα προβλήματα οφείλονται στην τεράστια ένταση της διεθνοποίησης της καπιταλιστικής αγοράς, στο γεγονός ότι για την Ελλάδα αυτό εκφράζεται και με τη συγκεκριμένη μορφή της καπιταλιστικής ενοποίησης με την ένταξη στην ΕΕ και στην Ευρωζώνη, με το κοινό νόμισμα, το ευρώ, στη συχρονισμένη οικονομική κρίση στην Ευρωζώνη και στο γεγονός ότι το κρατικό χρέος, που προκλήθηκε από τη χρηματοδότηση των μονοπωλιακών ομίλων για επενδύσεις και κερδοφορία, οξύνει ακόμη περισσότερο το πρόβλημα εξόδου από την κρίση σε όφελος του κεφαλαίου, ακριβώς γιατί για να υπάρξει καπιταλιστική ανάπτυξη, όπως είπαμε παραπάνω, πρέπει εκτός από εργατική δύναμη να καταστραφεί μέρος του κεφαλαίου, αυτό όπως σχετίζεται με την κρίση και στην Ευρωζώνη. Επομένως, το ποια κεφάλαια, ποιων τομέων και ποιων κρατών θα καταστραφούν οξύνει τις αντιθέσεις. Ταυτόχρονα, δεν υπάρχει κρατικό χρήμα για να ενισχυθούν τα μονοπώλια και να κάνουν επενδύσεις. Αυτό το πρόβλημα πάνε να αντιμετωπίσουν με τη λεγόμενη αναδιάρθρωση του χρέους σε όφελος του κεφαλαίου.
Με την αναδιάρθρωση θα γίνει καταστροφή μέρους του κεφαλαίου. Και είναι αναπόφευκτη για να ξαναξεκινήσει η διευρυμένη αναπαραγωγή κεφαλαίου. Οι διαφορετικές προσεγγίσεις στο ζήτημα της αναδιάρθρωσης εκφράζουν εσωτερικές αντιθέσεις ανάμεσα σε διαφορετικές μερίδες του κεφαλαίου και αναζήτηση διαφορετικών πολιτικών διαχείρισης της κρίσης, πάντα σε όφελος του κεφαλαίου. Αναδεικνύουν και τις αξεπέραστες εσωτερικές αντιφάσεις του καπιταλισμού. Οσοι μιλούν για αναδιάρθρωση, και μάλιστα εδώ και τώρα, θεωρούν ότι μέρος των κρατικών χρημάτων αποπληρωμής του χρέους θα μένει στα κρατικά ταμεία και θα δίνεται στους καπιταλιστές για επενδύσεις. Ετσι, λένε, θα έρθει ανάκαμψη της καπιταλιστικής οικονομίας. Η αναδιάρθρωση όμως κάνει ζημιά σε τράπεζες που διαχειρίζονται ομόλογα, γι' αυτό δεν τη θέλουν οι τραπεζίτες, αφού αναδιάρθρωση σημαίνει υποτίμηση της αξίας των ομολόγων. Ηδη στην αγορά πουλιούνται υποτιμημένα τουλάχιστον κατά 30%. Δηλαδή, καταστροφή μέρους του τραπεζικού κεφαλαίου. Η υποτίμηση, σε συνδυασμό με την έξοδο χρημάτων διαφόρων καπιταλιστών από τις τράπεζες στο εξωτερικό, προκαλεί πρόβλημα στη ρευστότητα των τραπεζών και δυσκολίες στη δανειοδότηση από τις τράπεζες επενδύσεων, επομένως δυσκολίες να ξαναρχίσει η διευρυμένη αναπαραγωγή, δηλαδή να γίνουν επενδύσεις και να αρχίσει η έξοδος από την κρίση. Ταυτόχρονα, οι τράπεζες ανήκουν σε μονοπωλιακούς ομίλους με άλλες δραστηριότητες, βιομηχανικές, εμπορικές κ.λπ. Η αναδιάρθρωση, δηλαδή η απαξίωση ή υποτίμηση ή καταστροφή (όποια ορολογία και αν χρησιμοποιείται το ίδιο σημαίνει) μέρους του κεφαλαίου τους θα έχει αρνητικές επιπτώσεις συνολικά στο κεφάλαιο αυτών των ομίλων. Αυτές είναι οι αντιφάσεις τους, αντικειμενικές, που αναδεικνύουν και τις δυσκολίες τους. Οι βιομήχανοι, επίσης, λένε πως ευθύνονται οι τράπεζες που δε δανειοδοτούν για επενδύσεις και η κυβέρνηση που ενισχύει τις τράπεζες, αντί τους βιομήχανους, αν και σε περίοδο κρίσης δεν κάνουν επενδύσεις. Εδώ, επίσης, εκφράζονται αντιθέσεις ανάμεσα σε διαφορετικά τμήματα του κεφαλαίου. Αλλά οι τράπεζες είναι η καρδιά της καπιταλιστικής οικονομίας γι' αυτό τις ενισχύουν.
Η συζήτηση για αναδιάρθρωση ή όχι του κρατικού χρέους, αν πρέπει να γίνει τώρα ή το 2013, είναι εντελώς ξένη και αντίθετη με τα λαϊκά συμφέροντα. Αποκαλύπτει ότι τα περιθώρια του καπιταλισμού να πετύχει μια σχετικά ελεγχόμενη και ανώδυνη - για το σύστημα - διέξοδο από την κρίση είναι πολύ πιο στενά σε σύγκριση με το παρελθόν. Με την ελεγχόμενη απαξίωση ελπίζουν οι συνέπειες για τους καπιταλιστές να είναι όσο γίνεται λιγότερες. Αν δεν το κάνουν ελεγχόμενα, η καταστροφή κεφαλαίου ίσως έχει απρόβλεπτες συνέπειες σε βάρος του κεφαλαίου συνολικά, της εξουσίας του. Αλλά και αν ακόμα συμφωνηθεί μια παρέμβαση στον κύκλο της κρίσης στην Ευρωζώνη, οι αντιθέσεις μεταξύ τους θα γίνονται όλο και πιο μεγάλες, άρα και πιο επικίνδυνες για τους λαούς. Το ΚΚΕ έχει καλέσει το λαό να γυρίσει την πλάτη σ' αυτό το κάλπικο, για τον ίδιο και τα συμφέροντά του, ενδοαστικό δίλημμα, αφού καταστρέφεται είτε γίνει αναδιάρθρωση είτε όχι. Να αντεπιτεθεί, διεκδικώντας κάλυψη των αναγκών του, σε ρότα ρήξης, ανατροπής της εξουσίας του κεφαλαίου που προκαλεί την κρίση και την πληρώνει ο λαός.

Στέφανος ΚΡΗΤΙΚΟΣ

ByΦιλιππος Ανθης στις Δεν υπάρχουν σχόλια:

Βουτιά 13,4% τον Οκτώβρη



Βύθιση 26,4% στις νέες παραγγελίες
Στην κατρακύλα και με επιταχυνόμενους τους ρυθμούς συνεχίζουν οι δείκτες μέτρησης της οικονομικής δραστηριότητας, συνολικά, και το παραγόμενο ΑΕΠ, σε μια εξέλιξη που «διαψεύδει» όλες τις εκτιμήσεις κυβέρνησης και ιμπεριαλιστικών Οργανισμών τόσο για τη διάρκεια όσο και για το βαθμό όξυνσης της καπιταλιστικής κρίσης. Η συρρίκνωση του επιπέδου της λαϊκής κατανάλωσης καταγράφεται ακόμη και στον τζίρο της ντόπιας βιομηχανίας και αυτό παρά και τη εμφανιζόμενη διόγκωσή του μετά τις απανωτές ανατιμήσεις των παραγόμενων εμπορευμάτων.
Σύμφωνα με τα στοιχεία από τη στατιστική υπηρεσία (ΕΛΣΤΑΤ), για το μήνα Οκτώβρη του 2011, ο τζίρος των βιομηχάνων (πωλήσεις) στην ντόπια αγορά έκανε βουτιά 13,4%, με το ρυθμό πτώσης στο σύνολο των πωλήσεων (εσωτερική και εξωτερική αγορά) να διαμορφώνεται στο 6,3%. Σε μέσα επίπεδα για το τελευταίο 12μηνο, ο συνολικός τζίρος των ντόπιων βιομηχανιών εμφανίζεται διογκωμένος, εξαιτίας των πολύ μεγάλων ανατιμήσεων, που καταγράφηκαν στους προηγούμενους μήνες στον κλάδο της ενέργειας. Η κατρακύλα προσλαμβάνει εκρηκτικές διαστάσεις στην εσωτερική αγορά. Για το μήνα Οκτώβρη, εμφανίζονται ρυθμοί: Διαρκή καταναλωτικά αγαθά: 25,2%, κεφαλαιουχικά αγαθά: 10,2%, ενδιάμεσα αγαθά: 19,7%, μη διαρκή καταναλωτικά αγαθά: 12,2%.
Ο «δείκτης νέων παραγγελιών στη βιομηχανία» που αποτελεί ένδειξη για το μελλοντικό επίπεδο της παραγωγής βυθίστηκε 26,4% στην ντόπια αγορά και 15,8% συνολικά (εσωτερική εξωτερική αγορά).


Σελίδα 18
ByΦιλιππος Ανθης στις Δεν υπάρχουν σχόλια:

Ερχεται ... «πανηγύρι»





Απ' όταν εκδηλώθηκε η καπιταλιστική κρίση, στην Ευρωπαϊκή Ενωση έχουν πάρει καμιά ...διακοσαριά «ιστορικές» αποφάσεις, που η κάθε μια είναι και πιο ...«σωτήρια» από την προηγούμενη.
Απ' όλες αυτές τις «σωτήριες» αποφάσεις η τελευταία, η «ιστορικότερη» και «σπουδαιότερη», όπως παρουσιάστηκε, είναι αυτή που λήφθηκε στη σύνοδο των αρχών του μήνα.
Να όμως που λίγες μόλις μέρες μετά από την τελευταία αυτή σύνοδο της ΕΕ, ο νέος επικεφαλής της ΕΚΤ, ο Ντράγκι, δήλωσε ότι για την Ευρωζώνη
(σσ: την Ευρωζώνη που θυμίζουμε ότι μας την παρουσιάζουν σαν «νομοτέλεια», «φυσικό νόμο», «μονόδρομο» κι άλλα τέτοια ...επιστημονικά)
ο κίνδυνος της διάλυσης είναι κάτι παραπάνω από υπαρκτός.
*
Για το πόσο δε υπαρκτό είναι το ενδεχόμενο να γίνει το «έλα να δεις» στην ΕΕ - παρά τις νέες «ιστορικές» αποφάσεις της - ας ληφθεί υπόψη το εξής:

Μέσα στο α' τρίμηνο του 2012, εντός των «17» που συναπαρτίζουν τη ζώνη του ευρώ, λήγουν πάνω από 550 δισ. ευρώ (!) σε τραπεζικά και κρατικά ομόλογα...
Το παραπάνω, για να το μεταφράσουμε στην καθομιλουμένη, σημαίνει ότι από τις αρχές του χρόνου εκείνο που αναμένεται να συμβεί στα ευρω-σαλόνια θα μπορούσε να περιγραφεί και ως...
«του ευρώ (και της Ευρωζώνης μαζί) το πανηγύρι»!

Λεφτά υπάρχουν! (1)
Περίπου 500 δισ. ευρώ (!) σε πάνω από 500 τράπεζες της ΕΕ χορήγησε προχτές η ΕΚΤ
με το συμβολικό επιτόκιο του 1%.
Υπάρχει καμία αμφιβολία πως «λεφτά- τελικά - υπάρχουν»;...

Λεφτά υπάρχουν! (2)
Διπλασιάστηκε μάθαμε το ποσό της εισφοράς της Ελλάδας στο ΔΝΤ.
Η αύξηση αγγίζει το 1 δισ. ευρώ!
Το επιπλέον αυτό ποσό που δίνει η Ελλάδα στο ΔΝΤ είναι περίπου δυο φορές μεγαλύτερο από εκείνο που θέλει να κόψει η κυβέρνηση από τις επικουρικές συντάξεις για να ...«νοικοκυρέψει» τα Ταμεία.
Υπάρχει καμία αμφιβολία, τελικά, τόσο για το αν «λεφτάυπάρχουν», όσο κι από πού τα βουτάνε αυτοί που λένε ότι «δεν υπάρχουν»;...

Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ
Αναρτήθηκε απο tasos στις 12:59 
Αντιδράσεις: 

ByΦιλιππος Ανθης στις Δεν υπάρχουν σχόλια:

Βάρκιζα και Τσιριμώκος



Γράφτηκε πολλές φορές στο "Ριζοσπάστη", το επαναλαμβάνουμε και πάλι: Η επίθεση κατά του ΚΚΕ, που βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη, μέσω της διαστρέβλωσης της ιστορίας του, είναι φυσικό να περιλαμβάνει και σοβαρές αποσιωπήσεις σημαντικών γεγονότων, καθώς και αλλοιώσεις άλλων ή και εξωραϊσμό προσώπων ή κομμάτων που συνεργάστηκαν με το ΚΚΕ στα χρόνια της ΕΑΜικής Αντίστασης και μετά.
Αυτό, ειδικά, το τελευταίο, είναι ένα από τα βασικά θέματα αφηγήσεων και βιβλίων που έχουν ως κύριο περιεχόμενο το χτύπημα του ΚΚΕ. Είναι χαρακτηριστικά, για παράδειγμα, τα εξής: Ο Λ. Κύρκος επιχειρεί να βγάλει, πάση θυσία, "λάδι" τον Μ. Κύρκο, κατακεραυνώνοντας το ΚΚΕ. Αλλοι, κάνουν το ίδιο, όσον αφορά κόμματα και πρόσωπα που από το 1951 συνεργάστηκαν με το ΚΚΕ για την ίδρυση της ΕΔΑ. Παντού διακρίνεται το ίδιο μοτίβο: Οι μεν συνεργαζόμενοι με το ΚΚΕ ήσαν τα ανοιχτά και μη δογματικά μυαλά, που έβλεπαν τις εξελίξεις δίχως παρωπίδες, σε αντίθεση με το ΚΚΕ, την ηγεσία του για την ακρίβεια, που έμενε προσκολλημένη (και μένει) σε δόγματα και ιδεολογικές αγκυλώσεις... Γι' αυτό, κατά τους συγγραφείς εκείνους, τα όποια προβλήματα δημιουργούνταν ανάμεσα στο ΚΚΕ και στους κατά καιρούς συνεργαζόμενους, οφείλονταν - πού αλλού; - στο ΚΚΕ!
Για να γίνει, βέβαια, πειστική η παραπάνω αυθαίρετη διαπίστωση, επιστρατεύεται η σκόπιμα αβαθής ανάλυση γεγονότων και, επαναλαμβάνουμε, η αποσιώπηση άλλων.
Να, για παράδειγμα, τι γράφει για τον Ηλία Τσιριμώκο ο Λ. Κύρκος, στο βιβλίο του Λ. Μαυροειδή "Οι δύο όψεις της ιστορίας". "Θα μπορούσε (ο Τσιριμώκος) όλα αυτά τα προσόντα του να τα θέσει στην υπηρεσία της αστικής τάξης και να μεγαλουργήσει μέσα στο κομματικό σύστημα. Ολα αυτά τα κλότσησε. Και τα περιφρόνησε. Και έμεινε στις επάλξεις του σοσιαλιστικού κινήματος. Προσπάθησε να δημιουργήσει ένα ρεύμα σοσιαλιστικών ιδεών, το οποίο όμως προσέκρουσε στο τριτοδιεθνιστικό κομμουνιστικό κίνημα και στην αξίωση αυτού του κινήματος να ελέγξει όλα τα άλλα σκιρτήματα. Η να τα υποτάξει ή να τα εξοντώσει" (σελ. 531, υπογράμμιση Μ. Μ.).
Ομως ο Λ. Κύρκος, στο ίδιο βιβλίο, όχι μόνο πασκίζει να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα, ακόμα και την επαίσχυντη στάση του Τσιριμώκου το 1965, οπότε έγινε ένας από τους "κατεψυγμένους" πρωθυπουργούς της Φρειδερίκης, αλλά κάνει και άλλα. Π.χ. αποσιωπά το ρόλο του Τσιριμώκου στη διάρκεια των διαπραγματεύσεων για την υπογραφή της Συμφωνίας της Βάρκιζας (12.2.1945).
Το ίδιο ακριβώς κάνει και ο Γρ. Φαράκος, επίσης στο παραπάνω βιβλίο, όπου γράφει: "Η συμφωνία της Βάρκιζας ήταν υποχρεωτική την ώρα που έγινε. Βεβαίως υπήρξε (από την πλευρά του ΕΑΜ) υποχώρηση ως προς το θέμα της αμνηστίας. Επρεπε να επιδιωχτεί οπωσδήποτε να μην υπάρχει αυτός ο γριφώδης όρος περί "εγκλημάτων". Τι εννοούμε όταν μιλάμε περί "εγκλημάτων;". Επρεπε να υπάρξει μια νομική προσέγγιση του θέματος. Ο Τσιριμώκος ήταν νομικός ο ίδιος. Και απορώ πώς δεν το αντιμετώπισε απ' αυτή τη σκοπιά" (σελ. 581).
Ο μεν ένας (Λ. Κύρκος) δεν κάνει κουβέντα για τη Βάρκιζα, ο δε άλλος (Φαράκος) απορεί (!) πώς ο Τσιριμώκος δεν αντιμετώπισε το θέμα!
Φυσικά, η Συμφωνία της Βάρκιζας δεν ήταν νομικό, αλλά τεράστιο πολιτικό θέμα.Και οι ευθύνες για την υπογραφή της πρέπει να αποδοθούν πρωταρχικά και κύρια στην τότε ηγεσία του ΚΚΕ. Αν, ωστόσο, κρίνεται χρήσιμη η ιδιαίτερη αναφορά στη στάση του Τσιριμώκου, είναι γιατί ο ρόλος του υπήρξε, όπως μαρτυρεί αυτόπτης μάρτυρας, ύπουλος. Ηταν το κρυφό ατού της κυβερνητικής αντιπροσωπείας και των Εγγλέζων, όντας ο ίδιος μέλος της ΕΑΜικής αντιπροσωπείας!.. Δηλαδή, πήγε στη Βάρκιζα για να προδώσει συνειδητά.
Για την αμνηστία
Το άρθρο 3 της Συμφωνίας της Βάρκιζας λέει μέσα σε άλλα: "Αμνηστεύονται τα πολιτικά αδικήματα τα τελεσθέντα από της 3ης Δεκεμβρίου 1944 μέχρι της υπογραφής του παρόντος.Εξαιρούνται της αμνηστίας τα συναφή κοινά αδικήματα κατά της ζωής και της περιουσίας, τα οποία δεν ήσαν απαραιτήτως αναγκαία διά την επιτυχίαν του πολιτικού αδικήματος".
Αυτό το άρθρο έδινε και τυπικά τη δυνατότητα στην αντίδραση να θέσει υπό ανελέητο διωγμό εκατοντάδες χιλιάδες αγωνιστές του ΕΑΜ. Σκηνοθετήθηκαν σε βάρος τους εγκλήματα του κοινού Ποινικού Δικαίου, στήθηκαν δίκες και καταδίκες. Το ΕΑΜ παραδόθηκε βορά στις συμμορίες και στα επίσημα όργανα του αστικού κράτους. Στην Ελλάδα οργανώθηκε κατά του λαού ένα πογκρόμ δολοφονιών, εμπρησμών, βιασμών γυναικών, εκτελέσεων, συλλήψεων, φυλακίσεων, εκτοπίσεων.
Βεβαίως, το πρόβλημα για το λαό δεν ήταν μόνο το παραπάνω άρθρο της Συμφωνίας, που κατέληξε να γίνει το επίμαχο. Το πρόβλημα ήταν ολόκληρη η Συμφωνία,με βάση την οποία ο ΕΛΑΣ παρέδωσε τα όπλα και ταυτόχρονα από την πλευρά του ΕΑΜ αναγνωριζόταν ότι τα σύνορα του αστικού κράτους πήγαιναν μέχρι το βορρά, "βγαίνοντας" από την Αττικοβοιωτία και Φθιώτιδα, όπου έφταναν μετά τη μάχη του Δεκέμβρη 1944. Ας μείνουμε, ωστόσο, στο συγκεκριμένο άρθρο (3ο).
Παρασκήνιο
Στις συζητήσεις της Βάρκιζας πήρε μέρος, ως παρατηρητής από την κυβερνητική πλευρά και ο καθηγητής Ι. Γεωργάκης, εκπρόσωπος του αντιβασιλιά - αρχιεπισκόπου Δαμασκηνού. Ο Ι. Γεωργάκης, λοιπόν, όταν του τέθηκε το ερώτημα"πώς ξεπεράστηκε τελικά η κρίσιμη φάση των διαπραγματεύσεων στο θέμα της αμνηστίας;" απάντησε:
"ΓΕΩΡΓΑΚΗΣ: Τελικά υποχώρησαν οι κομμουνιστές. Και υποχώρησαν όταν ο Ηλίας Τσιριμώκος πείστηκε από μένα την κρίσιμη εκείνη νύχτα να έρθει "από 'δω". Δηλαδή να υποστηρίξει τη θέση της κυβέρνησης στο θέμα της αμνηστίας. Και τον πήρα και κατεβήκαμε στην Αθήνα στις 2 το πρωί. Και τον πήγα στην αγγλική πρεσβεία, όπου ο Μακμίλαν του έδωσε το λόγο του ότι "αυτά που σας λέει ο κ. Γεωργάκης και αυτά που λέει η κυβέρνηση (Πλαστήρα) εμείς σας τα εγγυώμεθα". Και επιστρέψαμε πίσω με τον Τσιριμώκο, ο οποίος έδωσε μια εξήγηση περί της απουσίας του, ότι ήταν άρρωστη δήθεν η μητέρα του. Τότε πλέον ο μονολιθισμός της κομμουνιστικής παράταξης έσπασε. Και ειδοποίησα τους Αγγλους επισήμους και επισπεύσαμε τη μονογραφή της συμφωνίας, η οποία έγινε στις 5 η ώρα τα χαράματα". (Π. Βενάρδου, "η Συμφωνία της Βάρκιζας", σελ. 103).
Περιττό, βέβαια, να πούμε, ότι ο Τσιριμώκος είπε, "για επίσκεψη στην άρρωστη μητέρα του", στους αντιπροσώπους ΚΚΕ - ΕΑΜ Γ. Σιάντο και Δ. Παρτσαλίδη! Οι Εγγλέζοι και η κυβερνητική αντιπροσωπεία σκηνοθέτησαν μαζί με τον Τσιριμώκο τη δικαιολογία, για να πάει ο Τσιριμώκος στον Μακμίλαν!
Υπάρχουν, όμως, και άλλα γραπτά. Ο Φ. Οικονομίδης, όπως διαβάζουμε στο ίδιο βιβλίο του Π. Βενάρδου, υποστηρίζει, επικαλούμενος τον Μακμίλαν, "ότι ο Τσιριμώκος από την αρχήείχε περάσει "από 'δω", "έχοντας ιδιαίτερες επαφές με τον εκπρόσωπο της βρετανικής πρεσβείας Ντ. Μπάλφουρ και το στενό συνεργάτη του Δαμασκηνού, δικηγόρο Ι. Γεωργάκη" (σ.σ. Ο Μπάλφουρ ήταν επικεφαλής του κλιμακίου της Ιντέλιντζενς Σέρβις στην Αθήνα και είχε ιδιαίτερες σχέσεις με την καλή κοινωνία των Αθηνών, ως... εφημέριος στο παρεκκλήσι του "Ευαγγελισμού" - ο περίφημος πατήρ Δημήτριος! - σελ. 59). Να υπογραμμιστεί επίσης, όπως υποστηρίζεται στο ίδιο βιβλίο, ότι ο Τσιριμώκος περιλήφθηκε στην αντιπροσωπεία του ΕΑΜ, μετά από μια επαφή και "μια ικανοποιητική συνομιλία" με τον Δαμασκηνό, όπου του είπε ότι ο Σιάντος και ο Παρτσαλίδης "θα δημιουργήσουν προβλήματα" αν δε γίνει δεκτός ως μέλος της αριστερής αντιπροσωπείας και του έδωσε "οριστική υπόσχεση ότι θα αντιταχθεί στα κομμουνιστικά αιτήματα" (σελ. 60).
***
Τα παραπάνω είναι άγνωστα στους Λ. Κύρκο και Γρ. Φαράκο; Δεν το πιστεύουμε. Τα γνωρίζουν, κατά πάσαν πιθανότητα. Τώρα, γιατί εκθειάζουν τον Τσιριμώκο ή γιατί απορούν, που δεν... πρόσεξε τη νομική (!) πλευρά του ζητήματος της αμνηστίας, είναι ένα γεγονός που ο καθένας μπορεί να καταλάβει το πού οφείλεται. Ο αντικομμουνισμός, συνήθως, δε στέκεται σε τέτοιες... λεπτομέρειες...
Μάκης ΜΑΪΛΗΣ
ByΦιλιππος Ανθης στις Δεν υπάρχουν σχόλια:

Αντιπαραθέσεις σε τάσεις και συνιστώσες



ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ

Τα όσα έγιναν στην πρόσφατη πανελλαδική σύσκεψη συνεχίζουν να πυροδοτούν το κλίμα της έντασης
Συνεχίζονται οι αναταράξεις που προκάλεσε στους κόλπους του ΣΥΡΙΖΑ η τρίτη πανελλαδική του σύσκεψη. Στην Πολιτική Γραμματεία του ΣΥΝ μεταφέρθηκε χτες η αντιπαράθεση μεταξύ πλειοψηφίας και «Ανανεωτικής Πτέρυγας», η οποία έθεσε και εκεί ζήτημα παραβίασης των συλλογικών αποφάσεων του ΣΥΝ, που έρχονται σε αντιπαράθεση - κατά τη γνώμη της - με την απόφαση της πανελλαδικής σύσκεψης. Η πλειοψηφία προκειμένου να καθησυχάσει τους φόβους της «Ανανεωτικής Πτέρυγας» για μετεξέλιξη του ΣΥΡΙΖΑ σε ενιαίο κόμμα, επιχείρησε να υποβαθμίσει έως και να απαξιώσει την απόφαση της σύσκεψης.
Δεν ήταν λίγα πάντως τα στελέχη της ΠΓ, απ' όλες τις τάσεις, που ζήτησαν καθαρές επιλογές και όχι διά της διολίσθησης, ενώ τα στελέχη της «Πτέρυγας» συμφώνησαν να διεξαχθεί δημοψήφισμα ακόμα και συνέδριο, με προϋπόθεση τα «καθαρά ερωτήματα». Εντονη κριτική ασκήθηκε και στο πλαίσιο της ΠΓ στον Αλ. Αλαβάνο και τα όσα είπε στην παρέμβασή του στην πανελλαδική σύσκεψη. Σαν κατακλείδα, η ΠΓ του ΣΥΝ συζήτησε δυνατότητες «εξωστρεφούς δράσης».
Ο Αλ. Τσίπρας εκτίμησε πως «το αποτέλεσμα της συνδιάσκεψης δε δικαίωσε τις ακραίες λογικές», ζήτησε συνάντηση με την «οικολογία» και εμβάθυνση των «βασικών αρχών της ταυτότητάς μας», αποσαφηνίζοντας ότι ο ΣΥΝ παραμένει σταθερά προσηλωμένος και στο «δημοκρατικό δρόμο για το σοσιαλισμό» και στον «ευρωπαϊσμό». Τέλος προέτρεψε σε δράση ώστε «ο ΣΥΝ να πρωταγωνιστήσει για μια άλλη φυσιογνωμία του ΣΥΡΙΖΑ».
Βολές και ενστάσεις
Στο μεταξύ η «Αριστερή Ανασύνθεση», τάση του ΣΥΝ, με ανακοίνωσή της ζήτησε χτες άμεσα δημοψήφισμα στο κόμμα για το ΣΥΡΙΖΑ και να ανοίξουν οι διαδικασίες για έκτακτο συνέδριο «που θα ξεκαθαρίσει χωρίς συμβιβασμούς και επίπλαστες ενότητες εάν θα πάμε μακριά τον ΣΥΡΙΖΑ». Στην ανακοίνωση καταγγέλλει ότι «ο ΣΥΝ εξακολουθεί να πατάει σε δύο βάρκες», ότι η «Ανανεωτική Πτέρυγα» βάζει «τροχοπέδη», αλλά και την «οξεία και άδικη κριτική απ' τα αριστερά» του Αλ. Αλαβάνου και συμπληρώνει: «Οι ισορροπίες κορυφής και η διάθεση να μη θιγούν τα κεκτημένα των στελεχών και της γραφειοκρατίας ακυρώνουν στην πράξη τον καθοριστικό ρόλο που παίξαμε στη δημιουργία του ΣΥΡΙΖΑ. Ούτε η άχρωμη οραματικά στάση του σ. Τσίπρα ούτε ο οπορτουνίστικος πατερναλισμός του σ. Αλαβάνου συνιστούν λύση».
Από την πλευρά της ΚΟΕ, συνιστώσας του ΣΥΡΙΖΑ, ο Ν. Γαλάνης εκτίμησε (ρ/σ «Κανάλι 1») ότι το πρόβλημα του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι ο Αλ. Αλαβάνος, στον οποίο διέκρινε μια τόλμη, αλλά το ότι το σχήμα διέρχεται «μια μικρή κρίση ταυτότητας». Ενώ σε ό,τι αφορά στα του ΣΥΝ επισήμανε ότι «ακυρώνει η μία πλευρά του την άλλη και μπερδεύει τον κόσμο».
Τα συμπεράσματά του από την Πανελλαδική Σύσκεψη έδωσε στη δημοσιότητα χτες και το «Ξεκίνημα», επίσης συνιστώσα του ΣΥΡΙΖΑ, όπου εκτιμά ότι «μετά τις αποφάσεις της ο ΣΥΡΙΖΑ μπαίνει στη διαδικασία μετεξέλιξής του, από ένα ΣΥΡΙΖΑ εκλογική συνεργασία, στο ΣΥΡΙΖΑ των μελών» και πως «ο ΣΥΡΙΖΑ είτε θα ξεπεράσει την εσωτερική παραλυτική κρίση που τον μαστίζει είτε θα οδηγηθεί στον εκφυλισμό και τη διάλυση».
Το «Ξεκίνημα» καταφέρεται εναντίον της «Ανανεωτικής Πτέρυγας», αναφέροντας ότι η τοποθέτησή της «σε συνδυασμό με την απουσία οποιασδήποτε δημόσιας αποδοκιμασίας των δηλώσεων του Λ. Κύρκου πρακτικά σημαίνουν ότι η «Ανανεωτική Πτέρυγα», κραδαίνοντας την απειλή της διάσπασης, θα συνεχίσει τον πόλεμο ενάντια στο ΣΥΡΙΖΑ».

ByΦιλιππος Ανθης στις Δεν υπάρχουν σχόλια:

Διδακτική η επανάληψη της ιστορίας έστω και σαν φάρσα



ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ

Γρηγοριάδης Κώστας
Η ιστορία επαναλαμβάνεται ως φάρσα... Στις αρχές της δεκαετίας του '90, σε μια κρίσιμη για το κομμουνιστικό κίνημα διεθνώς και στην Ελλάδα περίοδο, επιχειρήθηκε να δοθεί ένα συντριπτικό χτύπημα στο ΚΚΕ. Το χτύπημα δόθηκε και ήταν γερό, όχι όμως ικανό να εξαφανίσει το ΚΚΕ απ' τον πολιτικό χάρτη του τόπου, όπως επιδίωκαν αυτοί που το έδωσαν. Σήμερα η υπόθεση αναβιώνει, σε εκδοχή κωμωδίας όμως, και στο επίκεντρό της βρίσκεται ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ.
Ο Αλ. Αλαβάνος στις αρχές της περασμένης βδομάδας υπαναχώρησε απ' την εκφρασμένη πρόθεσή του να παραιτηθεί απ' το βουλευτικό αξίωμα, συνεπώς και από τη θέση του επικεφαλής της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ. Αφού άλλαξε γνώμη έκανε και την ακόλουθη δήλωση: «Τα μέλη και οι φίλοι του ΣΥΡΙΖΑ έχουν πια το δικαίωμα να έχουν ρόλο και λόγο, να εκλέγουν τους αντιπροσώπους τους, να βάζουν αυτοί τη σφραγίδα τους στις πολιτικές κατευθύνσεις και την εκλογή όχι αρχηγού, αλλά συλλογικής ηγεσίας. Η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του φθινοπώρου είναι το σημείο δοκιμής για όλους μας. Και για μένα. Με τις μικρές μου δυνάμεις από σήμερα συμμετέχω σ' αυτήν την προσπάθεια. Οχι μόνο ως πρόεδρος της Κοινοβουλευτικής μας Ομάδας. Αλλά και ως μέλος του ΣΥΡΙΖΑ που διεκδικώ να έχω την κόκκινη κάρτα, για να ψηφίσω στη Συνδιάσκεψη».
Αυτά, εν μέσω επευφημιών, μερικών δεκάδων μελών ορισμένων συνιστωσών του ΣΥΡΙΖΑ, που ανέλαβαν την πρωτοβουλία να κινητοποιήσουν κόσμο, με αποστολή sms σε κινητά τηλέφωνα, στα οποία έγραφαν «SOS, δεν πρέπει να παραιτηθεί ο Αλαβάνος, συγκέντρωση...»! Αυτά, εν μέσω έντονων αντιδράσεων στελεχών του κόμματός του, στα οποία ξύπνησαν, κατά τα λεγόμενά τους, «οδυνηρές μνήμες» και κατήγγειλαν τη συγκέντρωση αυτή, κάνοντας λόγο για «χείριστες παραδόσεις αρχηγισμού και μεσσιανισμού» που «εντείνουν την πόλωση»...
Εκτός από ...«οδυνηρές μνήμες» ξύπνησαν στην Κουμουνδούρου και έντονοι φόβοι, καθώς απ' τη δήλωση του Αλ. Αλαβάνου σαφώς προέκυπτε διάθεση και πρόθεση μετατροπής του ΣΥΡΙΖΑ σε ενιαίο πολιτικό σχηματισμό, με διάχυση σ' αυτόν των συνιστωσών που τον απαρτίζουν σήμερα, άρα και του ΣΥΝ. Οποία ειρωνεία! Οι έντονες αντιδράσεις που ακολούθησαν προήλθαν από εκείνους που κάποτε λοιδορούσαν με το χειρότερο τρόπο το ΚΚΕ επειδή αρνήθηκε να ...αυτοκτονήσει. Να διαχυθεί, δηλαδή, μέσα στον Συνασπισμό, όταν σε μια νύχτα αποφάσισαν να τον μετατρέψουν σε ενιαίο κόμμα! Επειδή αρνήθηκε να διαλυθεί, να πάψει να υπάρχει ως ΚΚΕ! Εχει ο καιρός γυρίσματα...
Απ' την περασμένη Δευτέρα η αντιπαράθεση στο εσωτερικό του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ μετατοπίστηκε στο ζήτημα της μετατροπής ή όχι του ΣΥΡΙΖΑ σε ενιαίο κόμμα. Αρκετοί εντόπισαν σ' αυτή την εξέλιξη - όπως τη σκιαγράφησε με τη δήλωσή του ο Αλ. Αλαβάνος - τα κρυφά ελατήρια της απειλής παραίτησής του, καθώς, όπως επισημαίνουν, οι πολιτικοί λόγοι τους οποίους επικαλέστηκε δε συμβάδιζαν ακριβώς με τη στάση που ο ίδιος είχε τηρήσει το προηγούμενο διάστημα, συνδιαμορφώνοντας θέσεις που σήμερα καταγγέλλει. Πόσο μάλλον που αμέσως μετά τη γνωστοποίηση πως δεν πρόκειται να παραιτηθεί αρκετοί απ' τις - πέραν του ΣΥΝ - δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ πανηγύριζαν για τη μετατόπιση του κέντρου βάρους των αποφάσεων απ' την Κουμουνδούρου στη Βαλτετσίου. Εχοντας προηγηθεί και η καθαρή αμφισβήτηση από μέρους τους των συμφωνιών τις οποίες η ηγεσία του ΣΥΝ επικαλείται σαν «ιδρυτικές» του ΣΥΡΙΖΑ, κυρίως αυτής που αφορά στο ότι ο εκάστοτε πρόεδρος του ΣΥΝ τίθεται αυτομάτως επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογικές μάχες. Η μη τήρηση συμφωνηθέντων. Κάτι ακόμα που θυμίζει τα παλιά... Κάτι που σήμερα συναντά επίσης την αντίδραση του ΣΥΝ που διά μέσου του προέδρου του, Αλ. Τσίπρα, προειδοποιεί: «Δεν είμαστε τρελοί, δεν τους βγάλαμε απ' το μυαλό μας (...). Αν κάποιος τους αμφισβητεί θα τους επανεξετάσουμε, όμως θα επανεξετάσουμε τα πάντα από την αρχή (...). Αποτέλεσμα αυτών των αποφάσεων είναι αυτός ο ΣΥΡΙΖΑ που έχουμε σήμερα. Αν δε μας κάνει, πρέπει να δούμε όλες αυτές τις αποφάσεις και να μην κάνουμε τους τρελούς, ότι δεν υπήρξαν. Βεβαίως, να τις επανεξετάσουμε, αλλά όλα από την αρχή». Τι εννοεί; Οτι αν οι άλλες συνιστώσες δεν τηρούν το δικό τους μέρος της συμφωνίας δε θα τηρήσει και ο ΣΥΝ το δικό του, δηλαδή την πλουραλιστική εκπροσώπηση στη Βουλή και αλλού...
Στο χώρο του ΣΥΝ ακούστηκαν πολλά ακόμα και για «πραξικόπημα» και για μεθοδεύσεις που αν ευοδωθούν τότε θα λύσουν το «ιδρυτικό συμβόλαιο» του κόμματος, θα οδηγήσουν δηλαδή στη διάσπασή του. Στις 25/6 ο Λ. Κύρκος μιλώντας στο ρ/σ «ΑΝΤ1» προειδοποιεί: «Μια τέτοια εξέλιξη αποκλείεται. Φρουροί προς την παρεμπόδισή της είναι όλα τα μέλη του Συνασπισμού (...). Αυτά τα πραξικοπήματα δεν έχουν θέση σε δημοκρατικούς σχηματισμούς όπως είναι ο Συνασπισμός». Δεν έχει βεβαίως την ίδια άποψη για τα όσα συνέβησαν στις αρχές του '90. Γι' αυτά δηλώνει (23/2/2003 «Εθνος»): «Εγώ έζησα και προσωπική απογοήτευση με το γεγονός ότι εκείνη η μεγάλη προσπάθεια της συγκρότησης του ενιαίου Συνασπισμού κατέρρευσε, όταν το ΚΚΕ πήρε την ολοφάνερη απόφαση να αποχωρήσει από τον Συνασπισμό (...). Το ΚΚΕ (...) πήρε την ευθύνη της διάσπασής του». Δύο μέτρα και δύο σταθμά. Ιδιον κι αυτό του οπορτουνισμού. Και των «πραξικοπιματιών» του '90 κατά του ΚΚΕ.
Για την ιστορία να σημειώσουμε ότι ο Λ. Κύρκος, που μετά τις ευρωεκλογές δημόσια ζήτησε τη διάλυση του ΣΥΡΙΖΑ, ένα χρόνο πριν, στις 15/4/2008, δήλωνε στην «Αυγή»: «Το ΚΚΕ περιέρχεται σε δεινή θέση. Βλέποντας την άνοδο του ΣΥΝ, βλέπει το χαμένο έδαφος για το ίδιο (...). Με την άνοδο του ΣΥΝ βλέπει την εικόνα της αποτυχίας της πολιτικής του κι αυτό του γεννά έναν τεράστιο εκνευρισμό. Υποθέτω - δεν έχω καμία πληροφόρηση - ότι στο εσωτερικό του η ανησυχία και η αβεβαιότητα για το αύριο θα έχουν πάρει ακόμα μεγαλύτερες διαστάσεις (...). Δεν αποκλείω να έχουμε και μια ακόμη εσωτερική περιπέτεια. Δε θα το ευχόμουν. Οι διασπάσεις δεν είναι μια θετική εξέλιξη (...). Οσο το ΚΚΕ συνεχίσει την πορεία του σε ένα λαθεμένο δρόμο, στο τέλος τα αδιέξοδα θα μεγαλώνουν». Και όλ' αυτά όταν σε πρωτοσέλιδο της «Αυγής» ομολογούσαν ότι οι του ΣΥΝ ήθελαν το ΣΥΡΙΖΑ ως όχημα για να μπουν στη Βουλή... Ολα τα υπόλοιπα περί μεγάλης συμμαχίας είναι για τα πανηγύρια.
Αν κάτι είναι βέβαιο σήμερα είναι το γεγονός πως ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ θα συνεχίσει να πορεύεται με τις αντιφάσεις του και να βολοδέρνει σε αδιέξοδα, που συνοδεύουν κάθε οπορτουνιστικό ρεύμα απ' τη γέννησή του. Είναι βεβαίως δικό τους αποκλειστικά ζήτημα το τι θα αποφασίσουν τελικά να κάνουν σε ό,τι αφορά στην οργανωτική τους συγκρότηση και τις δομές λειτουργίας τους. Υπάρχει όμως κάτι που αφορά το λαό σ' αυτές τις εξελίξεις. Αναδεικνύεται η αναξιοπιστία και η αφερεγγυότητα αυτού του πολιτικού σχηματισμού, αποδεικνύεται για πολλοστή φορά ότι κανένας άνθρωπος του μόχθου δεν μπορεί να τον εμπιστεύεται. Επιβεβαιώνεται ότι η μόνη συνέπεια που μπορεί να δείξει είναι απέναντι στο ρόλο του ως αναχώματος στη ριζοσπαστικοποίηση και ως δύναμης που διαχρονικά επιδιώκει να χτυπήσει το ΚΚΕ. Το ομολόγησε και ο ίδιος ο Αλ. Αλαβάνος όταν τοποθετούμενος στη Γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ, τη μέρα που γνωστοποίησε εκεί την πρόθεσή του να παραιτηθεί, είπε: «Τρίτο κόμμα σημαίνει αλλαγή του συσχετισμού και νέο ρόλο του ΣΥΡΙΖΑ στο πολιτικό σκηνικό, αλλαγή του συσχετισμού ανάμεσα σε μας και στο ΚΚΕ, το οποίο δεν είναι ένα θέμα που αφορά μόνο στην Αριστερά, πολλοί - και το ΔΗΚΚΙ το ξέρει -, απ' τον ευρύτερο χώρο τον σοσιαλδημοκρατικό, δημοκρατικό, πώς να τον πούμε, χώρο, ενδιαφέρονται γι' αυτό το θέμα»!
Σε απλά ελληνικά ο Αλ. Αλαβάνος ομολόγησε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ενδιαφέρεται, επιδιώκει συμμετοχή σε μια διαδικασία αναμόρφωσης του αστικού πολιτικού συστήματος και βεβαίως συμμετοχή στους σχεδιασμούς που εξυφαίνονται σε βάρος του ΚΚΕ. Κι εδώ συμπίπτουν άπαντες, ανεξάρτητα απ' τις διαφορετικές απόψεις που μπορεί να έχουν ως προς το πώς θα το πετύχουν. Ποιος άλλωστε αμφιβάλλει ότι αν ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ είχε πάρει ποσοστό κάπως μεγαλύτερο του 4,7% τίποτα απ' όλα αυτά δε θα είχε συμβεί; Κι όποιος αμφιβάλλει ας ρίξει μια ματιά στην τωρινή στάση του Αλ. Αλαβάνου που επικεντρώνει στο εκλογικό αποτέλεσμα, χαρακτηρίζοντάς το «αναστρέψιμο». Οπως και όταν συγκροτήθηκε ο ΣΥΡΙΖΑ, έτσι και σήμερα όλη η «φασαρία» γίνεται για μια καλύτερη θέση στο αστικό πολιτικό σύστημα. Ικανή ως εφαλτήριο για συμμετοχή στη διαχείρισή του.
Την ώρα άλλωστε που γραφόταν αυτό το κείμενο μια ανακοίνωση του ΣΥΡΙΖΑ ήρθε να επιβεβαιώσει ότι στα κρίσιμα ζητήματα δεν έχουν καμία απολύτως ταλάντευση. Μια ανακοίνωση - μνημείο υποστήριξης του ιμπεριαλισμού, καθώς με αφορμή τις Συνόδους ΟΑΣΕ και ΝΑΤΟ στην Κέρκυρα, παρενέβη - μέσω της τοπικής του Οργάνωσης, η οποία όμως διευκρινίζει ότι αυτές είναι θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ και της «Ευρωπαϊκής Αριστεράς» - για να ζητήσει «αναβάθμιση» και «ενίσχυση» του ΟΑΣΕ, συνδέοντάς τον με την προοπτική της πολιτικής ενοποίησης της ΕΕ. Ενίσχυση ενός Οργανισμού που αποτελεί παράρτημα του ΝΑΤΟ και, μαζί με το ΝΑΤΟ, έναν μηχανισμό επιβολής της ιμπεριαλιστικής κυριαρχίας και «διευθέτησης» επιμέρους ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων, σε βάρος χωρών και λαών. Και για να μην υπάρχουν αμφιβολίες ως προς το πώς εννοεί ο ΣΥΡΙΖΑ την «αναβάθμιση», αναφέρει μεταξύ άλλων: «Στο πλαίσιο της αναβάθμισης του ΟΑΣΕ έχει προταθεί Ευρωπαϊκό Συμβούλιο Ασφαλείας, εξοπλισμένο με μηχανισμούς έγκαιρης προειδοποίησης και πρόληψης συγκρούσεων (...). Να αποκτήσει αρμοδιότητα και την πρακτική ικανότητα διευθέτησης των συγκρούσεων στο χώρο ευθύνης του».

Βάσω ΝΙΕΡΡΗ


Σελίδα 14
ByΦιλιππος Ανθης στις Δεν υπάρχουν σχόλια:

Οταν ο Κύρκος απαντά στον Κύρκο



Σε συνέντευξή του στην εφημερίδα «Εθνος» (23/2/2003) ο Λ. Κύρκος (Λ.Κ.) ήρθε και πάλι να βάλει το λιθαράκι του στην επίθεση διαρκείας κατά του ΚΚΕ, που γίνεται από πολλές πλευρές, με άξονες την ενότητα (!) της Αριστεράς και την καταπολέμηση του δογματικού - σεχταρισμού (!) του ΚΚΕ, που την εμποδίζει!...
Και αναφέρθηκε ο Λ.Κ. στον «Συνασπισμό» του 1989 - 1991, λέγοντας μεταξύ άλλων: «Εγώ έζησα και προσωπική απογοήτευση με το γεγονός ότι εκείνη η μεγάλη προσπάθεια της συγκρότησης του ενιαίου Συνασπισμού κατέρρευσε, όταν το ΚΚΕ πήρε την ολοφάνερη απόφαση να αποχωρήσει από τον Συνασπισμό. Ηταν μια κοινή μας προσπάθεια, ο καθένας τώρα ρίχνοντας μια ματιά προς τα πίσω μπορεί να δει τι πελώρια δύναμη θα ήταν εκείνος ο Συνασπισμός, αν το ΚΚΕ δεν είχε αποχωρήσει, δεν είχε πάρει την ευθύνη της διάσπασής του. Σήμερα που οι αγωνίες των ανθρώπων τούς στρέφουν στο να αναζητούν την Αριστερά ενωμένη και να μην τη βρίσκουν, οι αναζητήσεις αυτές των ανθρώπων δείχνουν τι κενό μεγάλο δημιουργήθηκε με εκείνη τη διάσπαση».
1. Τίθεται το ερώτημα: Τόσο εύκολα ξεχνάει ο Λ.Κ.; Η απάντηση είναι «όχι» δεν ξεχνάει. Απλώς κάθε φορά λέει τα πράγματα όπως εκτιμάει ότι τον συμφέρουν. Κρύβει ότι στόχος ήταν να διαλύσουν το ΚΚΕ μέσα στον ΣΥΝ. Και το ομολογεί αυτό σε μια άλλη συνέντευξή του. Το λέει, ότι ο στόχος τους ήταν η διάλυση του ΚΚΕ! Τα βάζει με ορισμένους δικούς του, όχι επειδή επιδίωκαν τη διάλυση του ΚΚΕ, αλλά επειδή βιάζονταν!! Να τι έχει πει: «Τους βοηθήσαμε κι εμείς με τα δικά μας λάθη, με τις δικές μας βιασύνες: "Να ενοποιήσουμε τον ΣΥΝ να τον κάνουμε ενιαίο κόμμα". Σταθείτε, βρε παιδιά, δεν είναι ώρα να προχωρήσουμε στην ενοποίηση, θα παρεξηγήσουν τις προθέσεις μας οι άνθρωποι. Γιατί βιαζόσαστε: Και όμως βιαστήκαμε. Γιατί δε θέλουμε να αφομοιώσουμε τις εμπειρίες μας». (Λ. Μαυροειδή: «Οι δύο όψεις της ιστορίας», σελ. 471). Και παρακάτω: «Και κατά τούτο επέλεξε (εννοεί το ΚΚΕ) να μείνει απ' έξω. Βοηθήθηκε, εννοείται, σ' αυτό και από τις βιασύνες των δικών μας στελεχών. Η "Αυγή" έγραφε κάθε τόσο, ότι "η συνύπαρξη με τους συντρόφους του ΚΚΕ είναι αδύνατη και πρέπει να ξεκαθαρίσουμε". Και ο Θ.Γ. έγραφε τέτοια πράγματα και ο Μ.Π. έβαζε πάντα το κάρο μπροστά από το άλογο: Ο "ενιαίος ΣΥΝ", το "ενιαίο κόμμα" κλπ.» (ό.π., σελ. 481).
2. Τίθεται το δεύτερο ερώτημα: Για ποιον σκοπό θέλει ο Λ.Κ. «την ενότητα της Αριστεράς»; Η απάντηση είναι αυτονόητη για τους γνωρίζοντες: Για να την πάει στο ΠΑΣΟΚ. Στο ίδιο βιβλίο λέει ο ίδιος το πώς βλέπει τη στρατηγική της Αριστεράς:
«Εάν εγώ ήμουν σήμερα ο εμπνευστής μιας πολιτικής, πριν από το συνέδριο του ΠΑΣΟΚ, θα έριχνα και πάλι την ιδέα για μια ομοσπονδία αριστερών και προοδευτικών κομμάτων.
- Εννοείς οργανωμένων κομμάτων;
- Ναι. Οργανωμένων κομμάτων.
- Ποια θα ήταν αυτά τα κόμματα;
- Θα ήταν το ΠΑΣΟΚ. Το ΠΑΣΟΚ ολόκληρο ή, αν αύριο χωρίσει, τα τμήματά του. Αντί να περιέλθουν σε ανταγωνισμό μεταξύ τους θα βρουν τη θέση τους μέσα στην ομοσπονδία. Θα ήμασταν εμείς, θα ήταν η ομάδα του Μιχάλη Παπακωνσταντίνου, θα ήταν ενδεχομένως η ομάδα του Ανδρέα Ανδριανόπουλου» (ό.π., σελ, 468)!
Οχι μόνο στο ΠΑΣΟΚ, λοιπόν! Δικαίως, αφού η πολιτική του ΠΑΣΟΚ δε διαφοροποιείται από εκείνη του Ανδριανόπουλου.
Ομως, αυτές δεν είναι πρακτική και απόψεις μόνο του Λ.Κ. Είναι του ΣΥΝ. Οσο κι αν ο δεύτερος δεν ομολογεί πάντα ανοιχτά τις στοχεύσεις του. Και στο σκεπτικό της ηγεσίας του ΣΥΝ αυτό θα ήταν το επόμενο βήμα μετά από την τυχόν «ενότητα της Αριστεράς»:Με το ΠΑΣΟΚ, για να πάμε σε μια κυβέρνηση Ζοσπέν. Γιατί; Γιατί πρόκειται για σοσιαλδημοκρατικά κόμματα. Ομως το ΚΚΕ δεν είναι, ούτε θα γίνει.

Μ.Μ.

ByΦιλιππος Ανθης στις Δεν υπάρχουν σχόλια:

"Ανανεωμένος" αντικομμουνισμός



Εχει υπογραμμιστεί πολλές φορές από το ΚΚΕ και το "Ριζοσπάστη", χρειάζεται να υπογραμμιστεί και πάλι: Η επίθεση κατά του ΚΚΕ δε σταμάτησε, ούτε θα σταματήσει. Ο αντικομμουνισμός ήταν και είναι η αιχμή του δόρατος της αστικής ιδεολογίας και των κάθε είδους φορέων της.Ανεξάρτητα από τις μορφές του - ανάλογα με τις περιστάσεις και συνθήκες - η προσπάθεια των αντικομμουνιστών είχε και έχει τον ίδιο στόχο: Να αποδείξει ότι το ΚΚΕ είναι ένα κόμμα - παραφωνία στην κοινωνική εξέλιξη. Ενα κόμμα που προκάλεσε και προκαλεί συμφορές στο λαό και στον τόπο. Με άλλα λόγια, ένα κόμμα επικίνδυνο. Η επίθεση αυτή στις μέρες μας παρουσιάζει μια ιδιαίτερη έξαρση.
Οι παραπάνω διαπιστώσεις ενισχύονται, όταν βλέπει κανείς το περιεχόμενο βιβλίων σαν αυτό του Λευτ. Μαυροειδή "Οι δύο όψεις της ιστορίας".Και ενισχύονται ακόμα περισσότερο, αν το περιεχόμενο του βιβλίου συνδυαστεί - αναπόφευκτα - με τους κεντρικούς "ήρωές" του: Τους Λ. Κύρκο, Γρ. Φαράκο, Λεων. Τζεφρόνη. Λευτ. Βουτσά και Β. Νεφελούδη, οι αφηγήσεις των οποίων καλύπτουν το ογκώδες βιβλίο. Και τέλος, αν δίπλα στο περιεχόμενο και στους "ήρωές" του προστεθεί και ο γνωστός και μη εξαιρετέος εκδοτικός οίκος "ΔΕΛΦΙΝΙ", που μαζί με άλλους, εξίσου γνωστούς και μη εξαιρετέους οίκους, έχουν αναλάβει την "ευγενή" εργολαβία της "διακίνησης" κάθε είδους "ανανεωτικής" σαβούρας.
Ο αναγνώστης του βιβλίου μπορεί να διαπιστώσει ότι τα προηγούμενα στηρίζονται στο γεγονός ότι στις "Δύο όψεις της ιστορίας" δεν επιχειρείται η καθ' όλα θεμιτή ιδεολογικοπολιτική αντιπαράθεση, αλλά η επίθεση στο ΚΚΕ και η κατασυκοφάντησή του. Που νομίζουν ότι θα γίνει πιο πιστευτή, απ' τη στιγμή που εκπορεύεται από πρώην κομμουνιστές, που έχουν παραδώσει και την ψυχή τους στην άρχουσα τάξη. Στο βιβλίο, η διαστρέβλωση της ηρωικής ιστορίας του ΚΚΕ, η λάσπη (και όχι η έντιμη κριτική αποτίμηση) κατά της κάθε φορά ηγεσίας του και οι πονηροί ελιγμοί παγίδευσης του αναγνώστη, γίνονται τα μέσα για τη χειραγώγηση του ανυποψίαστου ή και όσων αγνοούν τα ιστορικά γεγονότα. Είναι χαρακτηριστικό ότι το δηλητήριο χύνεται έντεχνα μέσα από τις αφηγήσεις των "ηρώων" του βιβλίου, αλλά και του ερωτώντος Λ. Μαυροειδή. Για την ποθούμενη χειραγώγηση του αναγνώστη χρησιμοποιείται ο συναισθηματισμός, η καλλιέπεια, η πολιτική ταχυδακτυλουργία, αλλά και η φτηνή (εύπεπτη και επιφανειακή) "ανάλυση" των γεγονότων, ανακατεμένη με φιλοσοφικές αλχημείες και γλιστερές πεπονόφλουδες.
Το διά ταύτα: Το ΚΚΕ δε χρειαζόταν να υπάρχει εδώ και 50 χρόνια! Πολύ περισσότερο σήμερα. Και εφορμούν με εφ' όπλου λόγχη...
Ας τους παρακολουθήσουμε. Είναι εξαιρετικά επίκαιροι. Οχι μόνο νοηματικά, αλλά και κυριολεκτικά. Ενα τέτοιο δείγμα - όχι το μοναδικό - αντιΚΚΕ μεθοδολογίας μάς δίνει ο Λ. Τζεφρόνης, ο οποίος αναμασά χιλιοειπωμένα κατασκευάσματα των αστικών κρατικών μηχανισμών.
Μία από τις τακτικές που χρησιμοποιούσε η Ασφάλεια, για να κάμψει τους κομμουνιστές και τους εργαζόμενους, ήταν η προσπάθειά της να τους δημιουργήσει αμφιβολίες και να τους φέρει σε διάσταση και αντίθεση με την ηγεσία τους (κομματική, συνδικαλιστική κ. ά). Στην ιστορία του ΚΚΕ συναντάμε άπειρα τέτοια παραδείγματα (δικτατορία του Μεταξά, πριν από αυτή, στα χρόνια των μεγάλων διώξεων μετά τον εμφύλιο πόλεμο και στη διάρκειά του, αλλά και στη δικτατορία του 1967-1974), τα σλόγκαν των βασανιστών, των δεσμοφυλάκων, των ανακριτών ήταν: "Εσύ υποφέρεις και η ηγεσία σας καλοπερνάει". Η: "Η ηγεσία σάς πούλησε, δεν έχει νόημα να αγωνίζεστε". Τέτοια και άλλα έλεγαν στους φυλακισμένους ή εξόριστους συντρόφους μας.
Τα ίδια λέει - με άλλα λόγια - ο Λ. Τζεφρόνης. Διαχωρίζοντας την ηγεσία του ΚΚΕ από το υπόλοιπο κόμμα, γράφει: "Το βασικό θέμα ήταν το πώς η ηγεσία του εξωτερικού θα διατηρούσε τη θέση της... Κάτι που κάνουν και σήμερα άλλωστε οι άνθρωποι του Περισσού, συνεχίζοντας την παράδοση της ακραίας και αλόγιστης σύγκρουσης και με την ελληνική και με την ευρωπαϊκή πραγματικότητα. Για να διατηρήσουν τις καρέκλες τους" (σελ. 315-316).
Βεβαίως, είναι περιττό να υπενθυμίσουμε στον Λ. Τζεφρόνη - επειδή το γνωρίζει - ότι αν "οι άνθρωποι του Περισσού" αναζητούσαν καρέκλες θα μπορούσαν να μεταπηδήσουν στο ΠΑΣΟΚ (αλλά και στον ΣΥΝ) και να τις αποκτήσουν. Καρέκλες συνοδευόμενες και με μπόλικες υλικές απολαβές, όπως συμβαίνει με αρκετούς της "ανανέωσης", που στρογγυλοκάθονται σε αρχιδημοσιογραφικούς θώκους, σε υπουργεία και οργανισμούς ή στη... θαλπωρή ΕΟΚικών προγραμμάτων. Στην περίπτωση αυτή, όχι μόνο δε θα βρισκόντουσαν ("οι άνθρωποι του Περισσού") σε σύγκρουση με την ελληνική και ευρωπαϊκή "πραγματικότητα", αλλά θα συνέπλεαν μαζί της. Σε τι δρόμο; Γνωστό...
Αχρεία μέθοδος μηδενισμού
Ενώ στο βιβλίο του Λ. Μαυροειδή επιχειρείται μια άνευ προηγουμένου ισοπεδωτική μηδενιστική αποτίμηση και κατεδάφιση των βάθρων του ΚΚΕ και των βασικών σταθμών της πορείας του ίδιου και του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος, την ίδια στιγμή είναι ολοφάνερος ο παραπλανητικός ελιγμός: Στο ερώτημα του Λ. Μαυροειδή "ποια η γενικότερη αποτίμηση του ρόλου που έπαιξε το ΚΚΕ στις οκτώ σχεδόν δεκαετίες της ζωής του;", ο Λ. Κύρκος απαντά: "Νομίζω ότι αυτή η συνεισφορά είναι θετική" (σελ. 495). "Το Κομμουνιστικό Κόμμα, λοιπόν, προσέφερε μια ιστορική υπηρεσία" (σελ. 497).
Την ίδια στιγμή, ωστόσο, ο Λ. Κύρκος, με έναν ελιγμό αντάξιο του στόχου του διαγράφει την ιστορία του ΚΚΕ. Λέει: "... όμως με την κυριάρχηση αντιλήψεων δογματικών και σεχταριστικών, αυτό το κίνημα οδηγήθηκε ώστε να εγκαταλείψει τη θέση της πρωτοπορίας και να περάσει σε μια θέση ιδιόμορφης κοινωνικής συντήρησης" (σελ. 498). "Το ΚΚΕ προσέφερε μια ιστορική υπηρεσία, την οποία όμως ύστερα ώθησε στην αναίρεσή της" (σελ. 497).
Τα ίδια "κόλπα" κάνει και για το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα. Από τη μια λέει: "... θεωρώ ότι η Οκτωβριανή Επανάσταση ήταν το δεύτερο κολοσσιαίο άλμα που έκανε η ανθρωπότητα, ίσως μεγαλύτερο και από τη Γαλλική Επανάσταση" (σελ. 500). Και από την άλλη: "Ολόκληρο το φαινόμενο της σοβιετικής κοινωνίας και του χτισίματός της και της εξέλιξής της, έχει τα χαρακτηριστικά της ειδικής του βλακείας" (σελ. 507).
Ας μη σταθούμε σε ποιο χώρο βρίσκεται η "ειδική βλακεία", αλλά ας υπογραμμίσουμε το εξής: Αυτή η ύπουλη απόρριψη της ιστορικής διαδρομής του ΚΚΕ και οι ύβρεις κατά του διεθνούς ΚΚ εκφράζεται και στον τίτλο του βιβλίου "Οι δύο όψεις της ιστορίας", όπου τα πράγματα, για να είναι πιστευτά και για να μπορούν καλύτερα να εξαπατούν, παρουσιάζονται ως "απ' έξω κούκλα κι από μέσα πανούκλα". Αυτή η ανήθικη παρουσίαση της πραγματικότητας γίνεται και από τον συγγραφέα - δημοσιογράφο Λ. Μαυροειδή, ο οποίος στον πρόλογο του βιβλίου γράφει: "Την ιστορία του ΚΚΕ τη γεμίζουν τιτανικοί αγώνες... και φάσεις απομόνωσης ή αυτοαπομόνωσης, αγώνες για τη δημοκρατία και αντιδημοκρατικές πρακτικές στη δράση του και στην εσωτερική λειτουργία του" (σελ. 9-10).
Αλλού διαβάζουμε: "Λάθος ο Δεκέμβρης" (σελ. 337). "Τρελή και επικίνδυνη ιστορία η πάλη για την ντεφάκτο νομιμοποίηση του ΚΚΕ" (σελ. 368). "Ξεπούλημα της Ελλάδας από τον Στάλιν" (σελ. 358). "Στο ΚΚΕ είχαμε χάσει την ανθρωπιά μας" (σελ. 323). "Είναι αστείο να λέγεται ότι το ΚΚΕ είναι το πιο δημοκρατικό κόμμα" (σελ. 442). "Η συντριβή του ΚΚΕ Εσωτερικού, μέσα από την εξαγορά, την αθλιότητα εφτά σταθμών να μας βρίζουν από το πρωί ως το βράδυ..." (σελ. 473). "Εγκλημα ο εμφύλιος" (σελ. 358).
Τα παραπάνω είναι ορισμένα μόνο από τα όσα "στολίζουν" το βιβλίο. Εμπάθεια προς το ΚΚΕ, αλλά και σε πρόσωπα. Ο Ν. Ζαχαριάδης, π. χ., έχει και εδώ την... "τιμητική" του. Μερικοί από τους χαρακτηρισμούς που εκτοξεύουν προς τον Ζαχαριάδη: Τυχοδιώκτης, αδίστακτος, ανελέητος, αυταρχικός, δοτός, αδυσώπητος, "έδειχνε αδιαφορία, απάθεια για την τύχη και το μαρτύριο των άλλων βασανιζόμενων συντρόφων στην Κέρκυρα" (σελ. 119), ανοιχτή αναφορά στο ότι ήταν ύποπτος (!) κ. ά.
Μετά από αυτά, ισχυρίζονται ότι η πορεία του ΚΚΕ ήταν θετική! Μα, αφού ισχυρίζονται ότι συνέβαιναν όλα αυτά και πολλά άλλα, από πού και ως πού θεωρούν ότι το ΚΚΕ είχε θετική συνεισφορά; Απλούστατα, η αντίφασή τους δεν είναι καθόλου αθώα. Είναι συνειδητή και σκόπιμη. Επιδιώκουν να εμφανιστούν αντικειμενικοί, ώστε να "περάσει" στη συνείδηση του αναγνώστη αυτό που θέλουν: "Καλό το ΚΚΕ, αλλά καλύτερα να μην ανήκουμε σ' αυτό"... Η: "Καλό το ΚΚΕ, όμως πρέπει να... ανανεωθεί, αλλιώς γίνεται εμπόδιο της προόδου"... Μια πολύ εύγλωττη απόδειξη αποτελεί και το εξής, το οποίο λέει στο βιβλίο ο Τζεφρόνης: "Η επιλογή της υπέρβασης του "Κ" ήταν ήδη επίκαιρη από το τέλος του εμφύλιου και ήταν από τότε σε αναμονή" (σελ. 411).
Αφού, επομένως, θεωρούν ότι το ΚΚΕ έπρεπε να είχε πάψει να υπάρχει (αυτό σημαίνει υπέρβαση του "Κ") εδώ και 50 χρόνια, τότε πώς θεωρούν θετική της συνεισφορά του; Η υποκρισία σε όλο το μεγαλείο της... Και όχι για τα 50 τελευταία χρόνια, αλλά και για τα προηγούμενα. Για παράδειγμα, έκθαμβος από κάποια λεγόμενα του Καφαντάρη, το 1926, ο Λ. Βουτσάς τα μνημονεύει. Ελεγε τότε ο γνωστός αστός πολιτικός για το ΚΚΕ: "Σας χαίρομαι για την αφοσίωση, την πειθαρχία, τις οργανωτικές σας ικανότητες. Αλλά σας λυπάμαι, γιατί δεν έχετε μυαλό" (σελ. 313). Για τα λόγια αυτά του Καφαντάρη, που βάλλουν απευθείας κατά της ιδεολογίας του ΚΚΕ, ο Λ. Βουτσάς νιώθει υποχρεωμένος να τονίσει: "Θα 'λεγε κανείς ότι ήταν ένας προφητικός λόγος" (σελ. 317).
Προφητικός (!) λόγος, λοιπόν, η αντίδραση της αστικής τάξης που λοιδορούσε - και με τα λεγόμενα του Καφαντάρη - τον επαναστατικό χαρακτήρα του ΚΚΕ, επιδιώκοντας να το πιέσει στην κατεύθυνση της παραίτησης από τον αυτοτελή ρόλο του!
Μάκης Μαϊλης
(Την Τρίτη το Β μέρος)

ByΦιλιππος Ανθης στις Δεν υπάρχουν σχόλια:
Εγγραφή σε: Αναρτήσεις (Atom)

TOP READ