Αφεντικά και δούλοι το ίδιο γίναμε ούλοι;

…

Κατιούσα

Πριν από κάποια χρόνια, ένας νεαρός Ιταλός είχε πέσει στις γραμμές του τρένου, γιατί δεν άντεχε να βλέπει γύρω του να στήνουν χορό τα εκατομμύρια για μεταγραφές ποδοσφαιριστών, όπως έλεγε στο σημείωμα της αυτοκτονίας του. Οι εργάτες της ΦΙΑΤ δεν έκαναν κάτι αντίστοιχο με τα λεφτά που έδωσε ο Ανιέλι, για να πάρει τον Κριστιάνο Ρονάλντο, προχωρούν όμως σε απεργία, γιατί δεν ανέχονται την κοροϊδία και το κλασικό πρόσχημα “λεφτά δεν υπάρχουν” -για να παραφράσουμε το ΓΑΠ- αφού αποδείχτηκε στην πράξη το αντίθετο.
Πολλά μέσα πρόβαλαν το γεγονός είτε θετικά, είτε χωρίς αξιολογικές κρίσεις -αφού υπάρχει η περιβόητη ελευθερία έκφρασης στη χώρα μας, που δεν αφήνει να γραφτούν πολλά άσχημα πράγματα για τους ευεργέτες επιχειρηματίες. Υπήρξε όμως και ένα άρθρο γνώμης που πέρασε στην αντίπερα όχθη, βγάζοντας κακία, ειρωνεία και χλευασμό για την απόφαση του σωματείου, αναπαράγοντας με τον πιο χυδαίο τρόπο μια σειρά εδραιωμένα στερεότυπα. Πάρτε βαθιά ανάσα και μια σακούλα δίπλα σας.
Θα μπορούσες να το εκλάβεις ως ανέκδοτο… Εργατοπατέρες… Αυτό με το συνδικαλισμό έχει ξεφύγει από κάθε όριο… Οι εργάτες δεν είναι συνέταιροι… Ο επιχειρηματίας δεν πρέπει να τους δίνει λόγο για το πού ξοδεύει τα λεφτά του… (και) αν θέλει μπορεί να κάνει ποδόλουτρο με σαμπάνιες… Ο καθένας παίρνει ό,τι αξίζει… Η εξομοίωση του εργοδότη με τον εργαζόμενο, είναι η επιτομή της αναίδειας, μην πω κάτι βαρύτερο…
Σε αυτό το τελευταίο, αρχίζουμε να χτυπάμε την καρδιά της φιλελεύθερης σκέψης του αρθρογράφου -που αγαπά πάνω από όλα την ελευθερία του επαγγελματία να εκμεταλλεύεται τους μισθωτούς δούλους του. Το απαύγασμα της σκέψης αυτής μπορεί να συμπυκνωθεί στα παρακάτω σημεία.

Η κυρίαρχη διαφορά μεταξύ εργαζόμενου και εργοδότη είναι πως ο δεύτερος επένδυσε, τόλμησε, έβαλε χρήματα από την τσέπη του, ενδεχομένως πήρε δάνειο υποθηκεύοντας την περιουσία του, έχει κάθε μήνα αγωνία πως θα φανεί εντάξει έναντι των υποχρεώσεων που ανέλαβε. Ο υπάλληλος δεν έχει τις παραπάνω έγνοιες, πως γίνεται λοιπόν να είναι ίσα κι όμοια;

Εδώ έχουμε το ιδεολόγημα του τολμηρού, πρωτοπόρου, ιδεολόγου επιχειρηματία, που παίρνει ένα σωρό ρίσκα, πχ όταν καταπατά την εργατική νομοθεσία και μένει στο απυρόβλητο, σε αντίθεση με τον εργαζόμενο που μήνας μπαίνει, μήνας βγαίνει, παίρνει το μισθό του και ζει μια ξέγνοιαστη ζωή, χωρίς τέτοια προβλήματα και βασικά χωρίς να τον εκμεταλλεύονται και να χτίζει με την υπεραξία του το κέρδος του πρωτοπόρου επιχειρηματία. Έχει όμως και συνέχεια.

Γιατί αυτό ακούγαμε τότε πως «είναι σκάνδαλο να παίρνει τόσα λεφτά ο Γκάλης και ο κυρ Μήτσος να παλεύει για το μεροκάματο». Σκάνδαλο θα ήταν αν ο κάθε Γκάλης που γεννούσε τόσο χρήμα αμείβονταν όσο ο κυρ Μήτσος, με όλο το σεβασμό στον κυρ Μήτσο που δεν έθεσε ποτέ τέτοιο θέμα, άλλοι μιλούσαν εξ ονόματός του.

Ο αρθρογράφος σέβεται τον κυρ-Μήτσο και με όλο το σεβασμό του λέει να ζήσει στα σκατά, γιατί ο Γκάλης και ο κάθε Γκάλης είναι αναντικατάστατος. Εδώ μάλιστα βλέπουμε πως ο αθλητής έχει την ικανότητα να γεννάει χρήμα, σε μια υπόθεση που είναι ζήτημα αν θα την συναντούσαμε ακόμα και στα Τζημερο-economics, και την ανάλυσή του για την υπεραξία στη μεταγραφή του Μήτρογλου. Φανταστείτε τον αποτροπιασμό και των δύο για τις σοσιαλιστικές χώρες, όπου οι αθλητές ήταν κατά κανόνα ερασιτέχνες και δεν αμείβονταν με υπέρογκα ποσά, αλλά με βάση την προσφορά τους στην κοινωνία. Ούτε καν με παντεσπάνι -ω Μοντιέ…
Το πρόβλημα λοιπόν για τον αρθρογράφο δεν είναι τελικά πως οι εργαζόμενοι θέλουν να γίνουν συνέταιροι -νταβατζήδες-ελεγκτές τους λέει σε ένα άλλο σημείο- στην επιχείρηση του Ανιέλι. Αλλά ότι τολμάν να συγκριθούν με τον κάθε Ανιέλι και με τον κάθε ακριβοπληρωμένο Ρονάλντο. Από πού κι ως πού σηκώθηκαν τα πόδια να χτυπήσουν το κεφάλι -ή μάλλον το κεφάλαιο; Τι σκάνδαλο θα ήταν αν οι αμοιβές μας δεν είχαν τέτοια ψαλίδα, να βγάζει ένας παίκτης σε ένα μήνα, όσα θα βγάζει ο μέσος εργάτης σε όλη τη ζωή του -και μιλάμε για μια ανεπτυγμένη χώρα του δυτικού και όχι του τρίτου κόσμου… Τι επιτομή της αναίδειας είναι η εξομοίωση του εργοδότη με τον εργαζόμενο -δεν υπάρχουν καπιταλιστές ξέρετε, παρά μόνο εργοδότες…
Σε κάποιο σημείο ο αρθρογράφος αναφέρει πως ο επιχειρηματίας, εφόσον είναι εντάξει στις υποχρεώσεις του, έχει δικαίωμα να κάνει ό,τι θέλει, ακόμα και ποδόλουτρο με σαμπάνια. Μπορούμε να τον φανταστούμε εκεί κοντά, να γλείφει ό,τι περισσεύει από το ποδόλουτρο, περιμένοντας να πάρει αυτό που του αξίζει για τις υπηρεσίες του…

Nέο έγκλημα στη Γάζα – Πρωινοί βομβαρδισμοί μετά από διαδήλωση που πνίγηκε στο αίμα 15χρονου αγοριού

Κατιούσα

Συνεχίζεται με αμείωτους ρυθμούς η πολιτική γενοκτονίας του Ισραήλ κατά των Παλαιστινίων, καθώς τις πρώτες πρωινές ώρες μαχητικά της πολεμικής αεροπορίας και drones του ισραηλινιού στρατού έπληξαν θέσεις που ισχυρίζονται πως σχετίζονται με της Χαμάς.
Η επιχείρηση έχει το χαρακτήρα αντιποίνων για τον ελαφρύ τραυματισμό ισραηλινού στρατιώτη από θραύσματα χειροβομβίδας έξω από τη συνοριακή πόλη Ράφα, σύμφωνα με τις ένοπλες δυνάμεις της χώρας. ΜΜΕ της Γάζας αναφέρουν πως ως απάντηση στη νέα αεροπορική επίθεση, Παλαιστίνιοι μαχητές εκτόξευσαν αυτοσχέδιες ρουκέτες και άνοιξαν πυρ με όλμους εναντίον του νότιου Ισραήλ, χωρίς να υπάρξουν θύματα.
Θύματα δεν αναφέρονται μέχρι στιγμής ούτε από την πρωινή επιδρομή, ωστόσο η επίθεση έρχεται λίγες ώρες μετά τα νέα αιματηρά γεγονότα της Παρασκευής, όταν ένα αγόρι 15 ετών σκοτώθηκε και 220 ομοεθνείς του τραυματίστηκαν στο τείχος του Ισραήλ στα σύνορα με τα παλαιστινιακά εδάφη. 50 τραυματίες μεταφέρθηκαν στο νοσοκομείο. Η διαμαρτυρία αφορά τα σχέδια κατεδάφισης οικισμού βεδουίνων που σχεδιάζει το Ισραήλ.
Ο αριθμός των νεκρών, αποκλειστικά από την παλαιστινιακή πλευρά, ξεπερνά πλέον τους 140 από τότε που ξεκίνησε η νέα φάση όξυνσης στη Λωρίδας της Γάζας από τις 30 Μάρτη ως σήμερα και η λίστα του θανάτου μοιάζει δυστυχώς να μην έχει άμεσα ορατό τέλος.
Με πληροφορίες από 902. gr

Τσεχία: τελικά η “αριστερά” στην εξουσία

Άλεξ Δελάρζ

Η τρέλλα δεν πάει στα βουνά, πάει στην Πράγα. Επιτέλους, το όνειρό μου έγινε πραγματικότητα, ευτύχησα να δω τον εαυτό μου να ζει σε μια χώρα που έχει κομμουνιστές στην εξουσία μέσα σ’ αυτή την φάση ακροδεξιίλας που περνάμε!  Απ’ το πολιτικό ντεμέκ “αδιέξοδο” βγήκε χτες η Τσεχία που επί εννιά μήνες, απ’ τις τελευταίες εκλογές του Οκτώβρη είχε κυβέρνηση μειοψηφίας, δηλαδή κυβέρνηση διορισμένη απ’ τον πρόεδρο Zeman. Ο πολυεκατομμυριούχος Andrej Babis που κέρδισε τις εκλογές και ηγείται του κεντρώου -και καλά- κόμματος ANO  που θα πει “ναι” στα τσέχικα αλλά είναι τα αρχικά των λέξεων Κίνημα Απογοητευμένων Πολιτών (απ’ την Πράγα έρχομαι και στην κορφή κανέλλα δηλαδή), στην προηγούμενη κυβέρνηση των σοσιαλδημοκρατών ήταν υπουργός οικονομικών. Τώρα που βγήκε αυτός πρώτος και καταποντίστηκαν οι σοσιαλδημοκράτες, τα δεξιά κόμματα ΔΕΝ συνεργάζονται και ΔΕΝ δίνουν ψήφο εμπιστοσύνης στον νέο πρωθυπουργό που αντιμετωπίζει κατηγορίες για διαφθορά και υπεξαίρεση πόρων της ΕΕ για τις προσωπικές του μπίζνες. Ό,τι κάνει δηλαδή ο κάθε σοβαρός ή ασόβαρος καπιτάλας στην Ευρώπη και τους πήρε τώρα ο πόνος τους δεξιούς. Επιπλέον, βγήκε βρώμα ότι ο Babis ήταν και όργανο της μυστικής αστυνομίας επί σοσιαλισμού, κάτι που δεν μας κάνει και ιδιαίτερη εντύπωση καθότι πολλοί πρώην αξιωματούχοι σοσιαλιστικών χωρών, άρπαξαν ευκαιρίες μετά το 89′ σε περιόδους χάους και αστάθειας είχαν άκρες, ήξεραν πώς να κινηθούν μέσα στην παρακμάζουσα κρατική δομή, πήραν κρατικές περιουσίες κλπ. Το “σκοτεινό” αυτό παρελθόν, αλλά κυρίως το γεγονός ότι ο Babis είναι πιο πλούσιος απ’ το κεφάλαιο που εκπροσωπεί η δεξιά, είναι κόκκινο πανί για τα δεξιά κόμματα. Έτσι λοιπόν ο Babis στράφηκε στους πρώην εταίρους του στην κυβέρνηση, τους σοσιαλδημοκράτες τώρα από θέση ισχύος. Ωστόσο τα νούμερα δεν βγαίνουν πάλι, και οι δυο μαζί δεν συγκέντρωναν τον απαραίτητο αριθμό βουλευτών (78 + 15 = 93, χρειάζονται τουλάχιστον 101 βουλευτές σε σύνολο 200) οπότε χρειαζόταν μια έξτρα ενίσχυση. Μετά από διαβουλεύσεις, οι κομμουνιστές, το κόμμα με τα κερασάκια, το Κομμουνιστικό Κόμμα Βοημίας-Μοραβίας αποφάσισε να δώσει ψήφο εμπιστοσύνης με 15 επιπλέον ψήφους απ’ τη βουλή στον πολυεκατομμυριούχο και τους σοσιαλδημοκράτες ζητώντας σαν ανταλλάγματα αξιώματα σε κρατικές επιχειρήσεις, σύμφωνα με το Reuters στην κρατική ηλεκτρική εταιρεία. Επίσης ζήτησαν μείωση της συμμετοχής των τσέχων στρατιωτών στις επιχειρήσεις του ΝΑΤΟ κάτι που ο Babis αρνείται να υλοποιήσει. Το άλλο “θετικό” είναι ότι ο πρόεδρος Milos Zeman τα ‘χει καλά γενικά με τους κομμουνιστές, με το σημερινό κόμμα Βοημίας Μοραβίας δηλαδή. Ο ίδιος υπήρξε μέλος του Τσεχοσλοβάκικου ΚΚ και διαγράφτηκε το 1970 επειδή ήταν αντίθετος με το σύμφωνο της Βαρσοβίας.

.

Ο πρόεδρος Zeman είναι το χαρακτηριστικότερο παράδειγμα των αντιφάσεων που υπάρχουν στη σημερινή Τσεχία, στο πρόσωπό του αντικατοπτρίζεται η πλειοψηφία των Τσέχων (που άλλωστε τον ψήφισε για πρόεδρο), οι πολιτικές τους αντιλήψεις και οι συνήθειές τους: πίνει μπύρα σα νεροφίδα, καπνίζει σα τσιμινιέρα, είναι φιλορώσος (ενώ υπάρχουν έντονα αντιρωσικά αισθήματα απ’ τους δεξιούς που ταυτίζουν τους Ρώσους με την ΕΣΣΔ), είναι σφόδρα αντιγερμανός (έχει αποκαλέσει τους απελαθέντες μετά το Β’ ΠΠ Γερμανούς πολίτες της Τσεχίας ως “πέμπτη φάλαγγα του Χίτλερ”) είναι αντιναζί, είναι φιλοϊσραηλινός, φανατικός υποστηριχτής του Τραμπ στην καμπάνια του, υποστήριξε θερμά την μεταφορά της αμερικανικής πρεσβείας του Ισραήλ στην Ιερουσαλήμ, είναι σφόδρα κατά των μουσουλμάνων, κατά των προσφύγων, κατά του Κοσόβου ως ανεξάρτητου κράτους, κατά της Βοσνίας – Ερζεγοβίνης, κατά του ΝΑΤΟ (!), είναι άθεος (“ανεκτικός” όμως), όπως καταλαβαίνετε λοιπόν είναι Ο,ΤΙ ΝΑ’ΝΑΙ. Το ίδιο αντιφατική είναι η ταυτότητα του κόμματος ΑΝΟ του Babis και των ψηφοφόρων του, καθώς έχουν σαφέστατα φιλελέδικα-λαϊκίστικα χαρακτηριστικά, φανταστείτε ένα κράμα Ποταμιού και Κινήματος Πέντε Αστέρων, ωστόσο δεν έχει κόλλημα να συνεργαστεί με τους σοσιαλδημοκράτες και τους “κομμουνιστές”.
.
Επομένως, σύμφωνα με τα δικά μας κριτήρια φαίνεται εντελώς παράδοξο που ένα κατ’ όνομα “κομμουνιστικό” κόμμα υποστηρίζει έναν πολυεκατομμυριούχο για πρωθυπουργό, με βάση όμως τις ιστορικές, εθνολογικές και ψυχολογικές αναφορές του τσέχικου έθνους, δεν θα πρεπε να μας προκαλεί μεγάλη εντύπωση. Δεν είναι τυχαίο μάλιστα που το Κομμουνιστικό Κόμμα, το οποίο στις εκλογές του Οκτώβρη έπιασε ιστορικό χαμηλό (7,8%, ίσως η πρώτη φορά που έπεφτε σε μονοψήφιο ποσοστό), μεγάλο μέρος των πρώην ψηφοφόρων του πήγε με το φιλελέδικο-ακροδεξιό κόμμα του Γιαπωνέζο-Τσέχου (!) εθνικιστή (!) Tomio Okamura που ήρθε τρίτος στις εκλογές επειδή ακριβώς εκφράζει τα ίδια αντι-μουσουλμανικά, αντι-ευρωπαϊκά και αντιπροσφυγικά αισθήματα του κόσμου! Μύλος (Zeman!).

.
Είναι λέει η πρώτη φορά με το 89 που το ΚΚ ξανάρχεται στην “εξουσία” και ο υπόλοιπος πολιτικός κόσμος βγάζει αφρούς απ’ το στόμα. Οι χίπιδες φιλελέδες Πειρατές βγήκαν στους δρόμους για διαδηλώσεις, το ίδιο και δεξιές δυνάμεις, πολιτικοί αναλυτές λίγο πολύ λεν ότι ήρθε το τέλος του κόσμου. Ντάξει, αγαπητοί Τσέχοι συμπολίτες πιείτε καμμιά τσέχικη μπύρα που είναι και γαμώ, χαλαρώστε και μη στεναχωριέστε, σιγά την δεύτερη Άνοιξη της Πράγας να ούμε, σιγά το παλιό καθεστώς που ξαναήρθε στα πράματα. Απ’ τα κερασάκια δεν έχουν να “φοβηθούν” – ούτε και φυσικά να περιμένουν – τίποτα, μια χαρά θα κάνει τη δουλειά της η νέα κυβέρνηση που απλά έψησε και τους κομμουνιστές να τη στηρίξουν.

.

Αριστερά ο πρωθυπουργός, Andrej Babiš. Δεξιά ο επικεφαλής του ΚΚΒΜ, Voitech Fillip

.

Η πραγματικότητα είναι ότι το ΚΚ το υποστηρίζουν παλιοί νοσταλγοί (ή μη) της Τσεχοσλοβακίας, ο μέσος όρος ηλικίας των μελών του είναι περί τα 70, ούτε συγκινεί ούτε εμπνέει τη νεολαία, μη μιλήσουμε φυσικά για επαναστατικά χαρακτηριστικά, αυτά θάφτηκαν κάτω απ’ την κερασιά. Η πραγματικότητα στην Τσεχία είναι ότι υπάρχει ανάπτυξη, πολύ χαμηλή ανεργία που έπεσε μόλις στο 2,9% τον Ιούνιο και δίνει την ψευδαίσθηση της ευημερίας, ο μέσος Τσέχος ανειδίκευτος βγάζει λιγότερα από 700 ευρώ. Αυτοί οι αριθμοί βρίσκονται σ’ αυτά τα επίπεδα λόγω της συντηρητικής οικονομικής και νομισματικής πολιτικής, με ντόπιο νόμισμα, χαμηλές εισαγωγές, υψηλή γενικά φορολογία και η μπύρα να ρέει άφθονη. Υπάρχουν ορισμένες κοινωνικές παροχές, δωρεάν φάρμακα, 3 χρόνια άδεια κυήσεως, επιδοτούμενο εισόδημα κλπ, που καλοαρέσουν στους Τσέχους και καλά κάνουν φυσικά. Γεγονός είναι ότι οι μισοί και παραπάνω δεν εκτιμούν τα προνόμια αυτά ως κληρονομιά του σοσιαλισμού – ασφαλώς υπάρχουν και οι ακραίοι φιλελέδες που λεν κόψτε τα όλα! – και η πραγματικότητα είναι η Τσεχία δεν είναι νησίδα στον ωκεανό, η ύπαρξή της και η σχετική της σταθερότητα είναι αβέβαιο πόσο θα κρατήσει. Ιδιαίτερα τώρα μάλιστα που οι αναλυτές λεν ότι αυτή η κυβέρνηση με τη στήριξη των κομμουνιστών είναι ασταθής. Σαν γνήσιος μπίζνεσμαν ο Babis δεν θα διστάσει αύριο-μεθαύριο να κάνει κολεγιά με δεξιούς-ακροδεξιούς όταν αυτοί “ξεπεράσουν” τις αντιρρήσεις τους.

Λιποθυμίες από υπερκόπωση και 10ωρα χωρίς ρεπό!

Ηράκλειο:

Στα όρια της εξαθλίωσης, σε πολλές περιπτώσεις ακόμα και με λιποθυμικά επεισόδια, οδηγούνται πολλοί εργαζόμενοι σε ξενοδοχειακές μονάδες του Ηρακλείου, αποδεικνύοντας στην πράξη τον εργασιακό «μεσαίωνα» που έχει πια καθιερωθεί στον χώρο του τουρισμού που αποτελεί έναν από τους λίγους κλάδους της οικονομίας με διαρκή ανάπτυξη…

Σύμφωνα με όσα γλαφυρά περιέγραψε στο «Ράδιο Κρήτη», στην εκπομπή του Μανώλη Αργυράκη, ο πρόεδρος του Εργατικού Κέντρου Ηρακλείου Στέλιος Βοργιάς, δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις όπου οι εργαζόμενοι ρισκάρουν την ίδια τους την σωματική ακεραιότητα και την ψυχική υγεία μόνο και μόνο για να καλυφθούν οι ανάγκες του καταλύματος όπου εργάζονται επί 9 και 10 ώρες … 7 ημέρες την εβδομάδα! Δηλαδή χωρίς ούτε ένα ρεπό!

Ο κ. Βοργιάς μίλησε για ένα εφιαλτικό σκηνικό στο οποίο συχνά οι εργαζόμενοι αδυνατούν να ανταποκριθούν ενώ, όπως κατήγγειλε,  το τελευταίο διάστημα 4 καμαριέρες χρειάστηκε να μεταφερθούν στο νοσοκομείο με συμπτώματα υπερκόπωσης!

Ο πρόεδρος του ΕΚΗ ανέφερε, παράλληλα, ότι οι χαμηλοί μισθοί που χαρακτηρίζονται μισθοί … πείνας λόγω της μη τήρησης των συλλογικών συμβάσεων εργασίας, σε συνδυασμό με τα εξαντλητικά ωράρια οδηγούν πολλούς νέους, αλλά και άτομα μεγαλύτερης ηλικίας, στην επιλογή να παραμείνουν στην ανεργία παρά να εργαστούν κάτω από αυτές τις αντίξοες συνθήκες… Από αξιοπρέπεια δηλαδή και μόνον, πολλοί επιλέγουν να παραμείνουν άνεργοι παρά να δουλέψουν σε συνθήκες γαλέρας!

Χαρακτηριστικές, όμως, ήταν οι παρεμβάσεις ακροατών του «Ράδιο Κρήτη» που κατήγγειλαν ότι σε αρκετές περιπτώσεις υπάρχουν και ξενοδόχοι που αν κι έχουν συμφωνήσει με τους εργαζόμενους να τους παρέχουν και σίτιση, αθετούν τις υποσχέσεις τους κόβοντας μέχρι και το φαγητό! 

Ο κ. Βοργιάς σημείωσε ότι εάν ήταν σωστά στελεχωμένοι οι ελεγκτικοί μηχανισμού του ΣΕΠΕ στο Ηράκλειο, η κατάσταση θα ήταν διαφορετική. Ωστόσο, παρά τις κατά καιρούς παρεμβάσεις, τίποτα δεν έχει αλλάξει. Αντιθέτως, η κατάσταση χειροτερεύει...
Ακούστε τη συνέντευξη του κ. Βοργιά στο Ράδιο Κρήτη

ΤΟ ΠΡΙΝ ΚΑΙ ΤΟ ΜΕΤΑ ΤΟΥ ΑΣΤΡΟΥ ΤΟΥ ΠΛΑΝΗΤΙΚΟΥ ΜΑΣ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ

Η μυστική ζωή του Ηλιου

Ενεργές περιοχές στην επιφάνεια του Ηλιου, εκεί που ξεπηδούν πυκνά μαγνητικά πεδία, σχηματίζουν ηλιακές κηλίδες, που εδώ εμφανίζονται με λευκοκίτρινο χρώμα. Η μεγαλύτερη από τις εικονιζόμενες χωράει μέσα της τη Γη πολλές φορές. Στο κάτω μέρος της φωτογραφίας φαίνεται μια ηλιακή έκλαμψη, που έχει ήδη αποσπαστεί από τον Ηλιο και ταξιδεύει μακριά του

Στη μικρή διάρκεια της ζωής του ανθρώπου, ο Ηλιος φαίνεται απαράλλαχτος και αιώνιος. Δεν είναι. Βρίσκεται σε διαρκή κίνηση και μεταβολή, όπως οτιδήποτε υπαρκτό. Πέρα από τον εντεκαετή κύκλο κορύφωσης φαινομένων στο εσωτερικό και την επιφάνειά του, που ορισμένες φορές μπορεί να έχουν επιπτώσεις στα ηλεκτρικά και ηλεκτρονικά συστήματα στη Γη, κάθε στιγμή ένα μικρό μέρος της μάζας του μετατρέπεται σε Ενέργεια, από τη μια στιγμή στην άλλη ο Ηλιος αλλάζει. Στο εσωτερικό του χημικά στοιχεία μεταστοιχειώνονται σε διαφορετικά χημικά στοιχεία. Είναι μια τεράστια ποσότητα στροβιλιζόμενης ύλης, σε συνεχή πυρηνικό και θερμικό αναβρασμό.
Πριν από 4,6 δισεκατομμύρια χρόνια, ο Ηλιος δεν είχε σχηματιστεί και μετά από 5 δισεκατομμύρια χρόνια, δεν θα υπάρχει και πάλι, τουλάχιστον όπως τον γνωρίζουμε σήμερα. Η αρχή σχηματισμού του ηλιακού συστήματος έγινε από τα συντρίμμια προηγούμενων άστρων, από το υλικό των οποίων σχηματίστηκε το πρωταρχικό νέφος αερίων και σκόνης. Τυχαίες διαφορές πυκνότητας άρα και βαρυτικού πεδίου στο εσωτερικό του, ένα περαστικό άστρο, ή κάποιο πιο μακρινό άστρο που εξερράγη, ανατάραξαν το νέφος δημιουργώντας μια συμπύκνωση. Οταν αυτή μεγάλωσε αρκετά οι πιέσεις και οι θερμοκρασίες στο κέντρο του συμπυκνώματος επέτρεψαν την έναρξη πυρηνικών αντιδράσεων, δηλαδή το σχηματισμό του Ηλιου. Σύντομα σχηματίστηκαν και οι πλανήτες, ενώ ένα δισεκατομμύριο χρόνια αργότερα εμφανίστηκε η ζωή στη Γη. Αυτή η περιγραφή της ιστορίας του ηλιακού συστήματος εμπλουτίζεται τα τελευταία χρόνια με νέες λεπτομέρειες, χάρη σε ανακαλύψεις από ισχυρότερα τηλεσκόπια, στο νέο επιστημονικό πεδίο της «κοσμοχημείας», αλλά και σε εφαρμογές μεθοδολογιών από τη βιολογία στην αναζήτηση συγγενειών μεταξύ των άστρων.

Κοατλίκ

Εκατομμύρια χρόνια πριν την έναυση του Ηλιου, άλλα άστρα, οι πρόγονοί του, κυριαρχούσαν στη γαλαξιακή του περιοχή. Μέσα σε μερικά εκατομμύρια χρόνια από το σχηματισμό τους, τα μεγαλύτερα απ' αυτά άρχισαν να πεθαίνουν, με το βίαιο θάνατο που πεθαίνουν τα άστρα με μάζα πολλαπλάσια εκείνης του Ηλιου. Η περιοχή εμπλουτίστηκε με χημικά στοιχεία μεγάλου ατομικού βάρους, όπως ο σίδηρος και το αργίλιο. Τα υπολείμματα αυτών των άστρων γέννησαν καινούριες γενιές άστρων, που αποτέλεσαν τους προγόνους του Ηλιου. Οι αστρονόμοι ανακαλύπτουν αυτήν την ιστορία χρησιμοποιώντας μετεωρίτες, που αποτελούν απομεινάρια του νεαρού ηλιακού συστήματος. Συγκρίνουν τις συγκεντρώσεις διάφορων ραδιενεργών ισοτόπων στους μετεωρίτες, με τις συγκεντρώσεις των αντίστοιχων ισοτόπων στο διαστρικό μέσο, το διαστημικό χώρο ανάμεσα στα άστρα. Καθώς τα ραδιενεργά υλικά διασπώνται αυθόρμητα, η συγκέντρωσή τους μειώνεται στο πέρασμα του χρόνου. Ομως, επειδή το διαστρικό μέσο εμπλουτίζεται τακτικά με υλικό από αστρικούς θανάτους, εκεί η συγκέντρωση των ραδιενεργών υλικών παραμένει σχετικά σταθερή. Ετσι η σύγκριση των διαστρικών επιπέδων αναφοράς με τις συγκεντρώσεις στους μετεωρίτες, λειτουργεί σαν ρολόι.
Χρησιμοποιώντας το ραδιενεργό ισότοπο αργίλιο-26 με χρόνο ημιζωής (διάσπασης της μισής ποσότητας) 730.000 χρόνια, που συναντάται ακόμη και στους μεγαλύτερης ηλικίας μετεωρίτες, ερευνητές από τη Γαλλία και την Ελβετία έψαξαν για προγόνους του Ηλιου τρεις γενιές πίσω. Πολλοί αστρονόμοι θεωρούν ότι το ισότοπο αυτό προέρχεται από την έκρηξη κάποιου υπερκαινοφανούς κοντά στην περιοχή που δημιουργήθηκε ο Ηλιος, αλλά μια τέτοια σύμπτωση δεν είναι απαραίτητη. Το ισότοπο θα μπορούσε να έχει δημιουργηθεί μέσα σε ένα πρόδρομο άστρο με μάζα 30 φορές μεγαλύτερη από του Ηλιου, που όπως όλα τα άστρα με δεκάδες φορές τη μάζα του Ηλιου έχουν σύντομη ζωή, εκρήγνυνται και η ύλη τους διασκορπίζεται. Αυτό μπορεί να έδωσε όχι μόνο το αργίλιο-26, αλλά και το υδρογόνο, τα βαρέα μέταλλα και τα ραδιενεργά υλικά, από τα οποία σχηματίστηκε το ηλιακό σύστημα. Οι ερευνητές ονόμασαν το άστρο αυτό Κοατλίκ, από το όνομα της μητέρας του Ηλιου, σύμφωνα με τις παραδόσεις του πολιτισμού των Αζτέκων.

Αδέρφια

Αλλες ερευνητικές ομάδες συμπέραναν ότι τα ευγενή μέταλλα (άργυρος, χρυσός, λευκόχρυσος) έφτασαν στην περιοχή που σχηματίστηκε ο Ηλιος 100 εκατομμύρια χρόνια νωρίτερα, ενώ ένα μέρος των σπανίων γαιών, όπως το στοιχείο νεοδύμιο, κατέφτασε μόλις 30 εκατομμύρια χρόνια πριν. Με αυτά τα δεδομένα ο σχηματισμός του Ηλιου δεν πρέπει να διήρκεσε περισσότερο από 30 εκατομμύρια χρόνια. Αν και οι αστρονόμοι δεν μπορούν να ταξιδέψουν πίσω στο χρόνο για να επιβεβαιώσουν τις θεωρίες τους, μπορούν να συγκρίνουν τα συμπεράσματά τους με αυτό που παρατηρούν σε άλλα πλανητικά συστήματα, ανάλογης σύνθεσης. Το συμπέρασμα από αυτήν τη σύγκριση είναι ότι ο Ηλιος είναι ένα πολύ συνηθισμένο άστρο από πλευράς των συνθηκών σχηματισμού του.
Για να βρουν άστρα που γεννήθηκαν από το ίδιο νέφος που γεννήθηκε ο Ηλιος και με μικρή χρονική διαφορά απ' αυτόν, οι επιστήμονες χρησιμοποίησαν μεθοδολογίες της βιολογίας για την κατηγοριοποίηση και σύγκριση πληθυσμών άστρων με βάση την ηλικία τους και τα μοτίβα κίνησής τους μέσα στο Γαλαξία. Τα συγγενή άστρα έχουν και κάποια κοινά χημικά χαρακτηριστικά, καθώς άστρα σαν τον Ηλιο φέρουν τη χημική υπογραφή των άστρων προγενητόρων τους, όπως το Κοατλίκ. Εξέτασαν λεπτομερώς 22 κοντινά άστρα παρόμοια με τον Ηλιο, επικεντρώνοντας σε 17 χαρακτηριστικά χημικά στοιχεία για την ταυτοποίησή τους. Οκτώ από τα άστρα βρέθηκαν να ανήκουν στην ίδια ομάδα με τον Ηλιο. Τα άστρα που γεννήθηκαν την ίδια περίοδο κοντά του, μπορεί να ήταν πολύ περισσότερα, αλλά στο πέρασμα δισεκατομμυρίων ετών οι μικρές διαφορές στην ταχύτητα και την τροχιά τους τα έκαναν να διασκορπιστούν μέσα στο Γαλαξία.
Χρησιμοποιώντας χημική ταυτοποίηση, με βάση τις αναλογίες συγκεκριμένων ελαφρών και βαρέων χημικών στοιχείων μέσα στα άστρα, άλλοι επιστήμονες βρήκαν πριν τέσσερα χρόνια ότι ανάμεσα στα 30 άστρα που εξέτασαν, το HD 162826 στον αστερισμό του Ηρακλή έχει ίδιες χημικές υπογραφές και ταξιδεύει με παραπλήσια ταχύτητα και προς την ίδια κατεύθυνση. Το υποψήφιο αδερφό άστρο του Ηλιου είναι 15% μεγαλύτερο και γι' αυτό ελαφρώς πιο γαλαζωπό. Σήμερα απέχει 110 έτη φωτός από τη Γη.
Μια μέρα μετά από 5 δισ. χρόνια, το υδρογόνο θα τελειώσει στον πυρήνα του Ηλιου. Το κιτρινωπό μας άστρο θα αρχίσει να φουσκώνει και να μετατρέπεται σε ερυθρό γίγαντα. Διογκούμενο θα καταπιεί τον Ερμή, την Αφροδίτη και πιθανότατα τη Γη, ίσως και τον Αρη. Μετά την κατανάλωση κάθε διαθέσιμου καυσίμου ο πυρήνας του Ηλιου θα αρχίσει να κρυώνει. Καθώς ο Ηλιος θα έχει φουσκώσει σαν «μπαλόνι», το βαρυτικό του πεδίο δεν θα μπορεί πια να συγκρατήσει τα γιγαντιαία και αραιά ακραία τμήματά του, που θα απομακρυνθούν σχηματίζοντας ένα πλανητικό νεφέλωμα. Ο,τι απομείνει θα σχηματίσει έναν λευκό νάνο. Υλικά που προέρχονται από τον Ηλιο και το πλανητικό του σύστημα, ίσως κάποτε κάπου μέσα στο Γαλαξία συμμετάσχουν στο σχηματισμό άλλων άστρων, που θα φωτίσουν νέους κόσμους.

Επιμέλεια:
Σταύρος ΞΕΝΙΚΟΥΔΑΚΗΣ
Πηγή: «Scientific American»

ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΗΝ ΕΚΔΟΣΗ «BEST WORKPLACE» Εκμετάλλευση και ανισοτιμία... στην «ανάπτυξη με ανθρώπινο πρόσωπο»

Eurokinissi

«

Επενδύοντας στους ανθρώπους» είναι ο τίτλος της έκδοσης «Best Workplace» του 2018, σε συνεργασία του οργανισμού «Great Place to Work Hellas» με την «Καθημερινή» και τη συνδρομή ιδιωτικών πανεπιστημιακών ιδρυμάτων (ALBA, American College of Greece). Στο πολυσέλιδο έντυπο παρουσιάζονται οι 25 επιχειρήσεις με το «καλύτερο εργασιακό περιβάλλον στην Ελλάδα». Στις σελίδες της έκδοσης, στελέχη των επιχειρήσεων περιγράφουν τη συνταγή που ακολουθούν ώστε οι εργαζόμενοι να νιώθουν «υπερηφάνεια για την εταιρεία τους». Δηλαδή, προβάλλεται ο πολυπλόκαμος μηχανισμός που αξιοποιούν επιχειρηματικοί κολοσσοί σε διάφορους κλάδους και τομείς της οικονομίας, από βιομηχανίες Φαρμάκου, Τροφίμων, εταιρείες Τηλεπικοινωνιών και Πληροφορικής, χονδρικού και λιανικού εμπορίου, στην προσπάθειά τους να ενισχύσουν το κλίμα της ταξικής ειρήνης και συναίνεσης.

Ξεχωριστή θέση στην παρουσίαση της «επιτυχημένης εικόνας» των συγκεκριμένων επιχειρηματικών ομίλων έχει η γυναικεία συμμετοχή στο εργατικό δυναμικό της κάθε εταιρείας, όπως και το ποσοστό των γυναικών σε διευθυντικές θέσεις, ως ένα από τα βασικά κριτήρια για τη βαθμολογία των 25 επιχειρηματικών ομίλων «Best Workplaces».

Ανάπτυξη χτισμένη... στο γόνιμο έδαφος της εργασιακής ζούγκλας

Κάτω από τους τίτλους «Ανάπτυξη με ανθρώπινο πρόσωπο», «Ανάπτυξη με κέντρο τον εργαζόμενο», «Με το βλέμμα στραμμένο στην ανάπτυξη», επιδιώκεται να κρυφτούν οι πολλαπλές στοχεύσεις της καπιταλιστικής εργοδοσίας. Θολώνεται η μεγάλη διαφοροποίηση που επικρατεί σε κάθε επιχείρηση ανάμεσα στις εργαζόμενες και τους εργαζόμενους όσον αφορά στα ωράρια εργασίας, όπως τα σπαστά, κυλιόμενα ωράρια που σμπαραλιάζουν την προσωπική και οικογενειακή ζωή, φθείροντας την υγεία ιδιαίτερα της εργαζόμενης γυναίκας.
Επιδιώκεται να «μακιγιαριστεί» η μεγάλη «ευελιξία» στις εργασιακές σχέσεις στο όνομα του καλύτερου συνδυασμού της οικογενειακής και επαγγελματικής ζωής, ιδιαίτερα για τη μισθωτή. Προκλητικά, προβάλλουν ως «επιλογή» των εργαζόμενων μητέρων τις «ευέλικτες» εργασιακές σχέσεις, κρύβοντας τη ζωή - λάστιχο για την πλειοψηφία των μισθωτών γυναικών που η φροντίδα των παιδιών, των ηλικιωμένων, των ΑμεΑ αποτελεί σχεδόν αποκλειστικά ατομική τους υπόθεση, σε συνθήκες εμπορευματοποίησης, ιδιωτικοποίησης και υποβάθμισης των κοινωνικών υπηρεσιών και υποδομών για τη φροντίδα της οικογένειας. Καθίσταται ατομική - οικογενειακή υπόθεση ό,τι θα έπρεπε να είναι κοινωνικό δικαίωμα. Σε αυτό το έδαφος επιδιώκεται να κάνουν πιο «ελκυστικές» αυτές τις μορφές για το σύνολο του εργατικού δυναμικού, ανδρικού και γυναικείου, επενδύοντας στο «μανδύα» της καλύτερης κατανομής των ευθυνών ανάμεσα σε άνδρες και γυναίκες. Δεν είναι μόνο η μερική απασχόληση, που σε ορισμένους μονοπωλιακούς ομίλους στο εμπόριο κυμαίνεται από 34% έως 48%, με βάση τα στοιχεία της έκδοσης. Πρόκειται και για νέες μορφές «ευέλικτης» εργασίας, που εκθειάζονται από ΕΕ, ΟΟΣΑ, όπως η τηλεεργασία, το on call, το stand by, η εργασία από το σπίτι. Επιχειρηματικοί όμιλοι που φιγουράρουν στις πρώτες θέσεις των «best workplaces», είναι πρωταθλητές στην υιοθέτηση τέτοιων εργασιακών σχέσεων - λάστιχο.
Την ίδια στιγμή, κρύβεται η εντατικοποίηση της εργασίας που επικρατεί για να παραδοθούν τα project, για να πιαστούν τα πλάνα πωλήσεων, που εκτός των άλλων επιβαρύνουν ιδιαίτερα το γυναικείο οργανισμό (μυοσκελετικά προβλήματα, προβλήματα υπογονιμότητας, αύξηση των ποσοστών κρίσεων πανικού). Εξάλλου, όχημα για την εντατικοποίηση της εργασίας και του ανταγωνισμού ανάμεσα στους εργαζόμενους της επιχείρησης αποτελούν και οι επιπλέον επιβραβεύσεις - τα ομαδικά bonus - στα τμήματα που ξεπερνούν τη στοχοθεσία της επιχείρησης. Ενώ, οι διάφορες ενέργειες, υπό τον τίτλο «Be Well», με Μέρες της μητέρας, του πατέρα, με εορτασμούς ξεχωριστών στιγμών, με μαθήματα yoga, αλλά και με βελτίωση των τρόπων εργασίας εύκολα και αποτελεσματικά («Make my life easy»), λειτουργούν πυροσβεστικά στην ένταση της εκμετάλλευσης, τη στιγμή που απευθύνονται σε ένα μικρό μέρος του εργατικού δυναμικού.
Ανάμεσα στα κριτήρια για τη βράβευση των 25 καλύτερων επιχειρήσεων με βάση το εργασιακό περιβάλλον είναι τα μικρά ποσοστά αποχωρήσεων των εργαζομένων. Οπως χαρακτηριστικά αναφέρουν στελέχη επιχειρηματικών ομίλων στις Τηλεπικοινωνίες και στην Πληροφορική, «δέσμευσή μας να ανταποδίδουμε καθημερινά την αφοσίωση των εργαζομένων μας». Στο επίκεντρο του προβληματισμού τους είναι η προσέλκυση επιστημονικού εργατικού δυναμικού με τεχνογνωσία, για την κατοχύρωση της πατέντας στο πλαίσιο της επιστημονικής, τεχνολογικής ανάπτυξης, στο έδαφος του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού στον συγκεκριμένο κλάδο.
Ουσιαστικά, επιδιώκεται να θαφτεί ότι η ανάπτυξη των επιχειρηματικών κολοσσών, δηλαδή η διασφάλιση της κερδοφορίας και της ανταγωνιστικότητάς τους, διαμορφώνεται κάτω από τη σκληρή ταξική εκμετάλλευση του συνόλου των εργαζομένων, σε ακόμα μεγαλύτερο βαθμό των μισθωτών γυναικών. Εξάλλου, συντελεστές της έκδοσης δεν διστάζουν να παροτρύνουν την καπιταλιστική εργοδοσία να υιοθετήσει μέτρα για τη «βελτίωση του εργασιακού περιβάλλοντος», «ένα μέρος που οι εργαζόμενοι θα χαίρονται να δουλεύουν», με κριτήριο τη βελτίωση των κερδών τους. Αναφέρουν χαρακτηριστικά ότι «βασικός στόχος και προτεραιότητα των επιτυχημένων εταιρειών είναι η ικανοποίηση των εργαζομένων τους και η δέσμευσή τους, καθώς αυτό οδηγεί σε βελτίωση της παραγωγικότητας (...) και στο τέλος αύξηση των πελατών και των εσόδων της επιχείρησης... Ερευνες έχουν δείξει ότι αφοσιωμένοι εργαζόμενοι δημιουργούν αξία για την εταιρεία τους και μπορούν να αυξήσουν την κερδοφορία της έως και 20%».

Πολύπλευρη παρέμβαση στο περιεχόμενο του ελεύθερου χρόνου των εργαζομένων... με το αζημίωτο: Την αφοσίωση

Τη στιγμή που σμπαραλιάζουν την οικογενειακή ζωή του εργατικού δυναμικού, οι καπιταλιστικές επιχειρήσεις αναπτύσσουν πρωτοβουλίες που απευθύνονται στην οικογένεια των εργαζομένων, όπως πακέτα ιδιωτικής ασφάλισης, Υγείας και συνταξιοδότησης, εκδηλώσεις για τα παιδιά των εργαζομένων και εκδρομές. Στο επίκεντρο βρίσκεται η προσπάθεια να διαπαιδαγωγήσουν ακόμα και τα παιδιά των εργαζομένων στην ταξική συμφιλίωση. Για παράδειγμα, ορισμένοι μονοπωλιακοί όμιλοι οργανώνουν «μέρες οικογένειας», «με σκοπό να δουν από κοντά τα παιδιά των εργαζομένων τον χώρο όπου οι γονείς τους περνούν τις περισσότερες ώρες της μέρας τους». Μια άλλη εταιρεία διαβεβαιώνει πως οι υπάλληλοί της «μπορούν να φέρουν καθημερινά τα κατοικίδιά τους ή τα παιδιά τους στο γραφείο χωρίς πρόβλημα»!
Την ίδια στιγμή, διαμορφώνουν πακέτα επιδοτήσεων για τον παιδικό σταθμό, για τα πρώτα έξοδα του μωρού, για τις ανάγκες στήριξης της οικογένειας σε εκπαίδευση. Παίρνοντας υπόψη μελέτες για την παραγωγικότητα των εργαζόμενων μητέρων, η οποία «πέφτει» όπως λένε κατά 15-17% τα πρώτα χρόνια του παιδιού, η ΕΕ, οι κυβερνήσεις και οι επιχειρηματικοί όμιλοι επιδιώκουν να διαμορφώνονται κοινωνικές υποδομές - «οικονομικά προσιτές» - για τη φροντίδα των παιδιών, να επεκταθεί το ωράριο λειτουργίας τους. Ωστε η εργαζόμενη να μην έχει το άγχος για τη φροντίδα των παιδιών, να περιορίσει τις απουσίες από την εργασία λόγω οικογενειακών υποχρεώσεων.
Τελικά, πατάνε πάνω στην ανασφάλεια, την αγωνία - ιδιαίτερα - της εργαζόμενης μητέρας για το μέλλον των παιδιών της, για να τη δέσουν με χίλιες αλυσίδες στα δεσμά της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης. Οποιεσδήποτε δήθεν παροχές, διευκολύνσεις της καπιταλιστικής εργοδοσίας αποτελούν δεσμεύσεις προς την εργαζόμενη. Διαμορφώνουν στάση, αντιλήψεις προσωπικής υποχρέωσης και ατομικής ευθύνης των εργαζόμενων γυναικών προς την «καλή διεύθυνση της επιχείρησης». Με αυτόν τον τρόπο ενισχύονται τα όρια αποδοχής, συμβιβασμού με τις συνθήκες εργασίας, οι μειωμένες απαιτήσεις για το εισόδημα, την κοινωνική πολιτική, η αναζήτηση ατομικών λύσεων στα εργασιακά προβλήματα.
Ταυτόχρονα, αναπτύσσουν δράσεις με στόχο την παρέμβαση στο περιεχόμενο του μη εργάσιμου χρόνου, ιδιαίτερα του γυναικείου εργατικού δυναμικού. Γνωρίζουν ότι κάθε εργαζόμενη και εργαζόμενος αναζητά τρόπους να αξιοποιήσει τον ελεύθερο χρόνο του δημιουργικά, αλλά ο πολιτισμός, ο αθλητισμός, οι διακοπές, η αναψυχή είναι ακριβοπληρωμένα εμπορεύματα.
Για παράδειγμα, στο Εμπόριο, όπου το αντεργατικό νομοθετικό οπλοστάσιο σμπαραλιάζει ακόμα και το δικαίωμα στην Κυριακή αργία, οι επιχειρηματικοί κολοσσοί αναπτύσσουν πρωτοβουλίες εθελοντισμού, όπως «ο μάστορας της πόλης μας», κατά τη διάρκεια της οποίας μέρος των εργαζομένων από τα καταστήματα προσφέρουν εθελοντική εργασία με σκοπό «να ομορφύνουν την πόλη που ζουν» (δεντροφυτεύσεις, βαφές, συντήρηση, ανάπλαση πάρκων, σχολείων και άλλα).
Παίρνουν υπόψη τους ότι ιδιαίτερα οι γυναίκες δραστηριοποιούνται πιο εύκολα σε ό,τι σχετίζεται με το παιδί, αλλά συνήθως όχι με χαρακτήρα διεκδίκησης αλλά υποκατάστασης των ελλείψεων, των κενών που αφήνει η εκάστοτε κυβερνητική πολιτική. Πιο εύκολα παρασύρονται και παίρνουν μέρος σε φιλανθρωπικές δράσεις των επιχειρηματικών κολοσσών. Επίσης, αναγνωρίζοντας ότι οι γυναίκες είναι ευαίσθητες σε ζητήματα αλληλεγγύης προς τις γυναίκες πρόσφυγες, τους μετανάστες - μετανάστριες και τα παιδιά τους, προς οικογένειες που ζουν σε συνθήκες εξαθλίωσης, αναπτύσσουν αντίστοιχες εθελοντικές δράσεις, υποκαθιστώντας την κρατική ευθύνη και συμβάλλοντας να στηθεί το κοινωνικό πρόσωπο της καπιταλιστικής επιχείρησης.
Είναι άλλο βεβαίως το περιεχόμενο των πρωτοβουλιών αλληλεγγύης από εργατικά σωματεία, Ομοσπονδίες, Εργατικά Κέντρα που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ, γυναικείους συλλόγους της ΟΓΕ, από άλλους φορείς του εργατικού - λαϊκού κινήματος, μορφές οι οποίες συνδέονται με την οργάνωση κινητοποιήσεων, με αγωνιστικές διεκδικήσεις από το κράτος, τους θεσμούς του σε τοπικό και περιφερειακό επίπεδο, για παράδειγμα για την εκπαίδευση των προσφυγόπουλων, τις συνθήκες διαβίωσης σε εργατικές - λαϊκές γειτονιές όπως στη Δυτική Αττική με τον ΧΥΤΑ, τη στήριξη των πλημμυροπαθών στη Μάνδρα. Δράσεις που συμβάλλουν στην καλλιέργεια της ταξικής ενότητας απέναντι στον κοινό αντίπαλο, τα μονοπώλια και την εξουσία τους.
Οι δράσεις των μονοπωλίων στο πλαίσιο της «εταιρικής κοινωνικής ευθύνης» αποτελούν τον «σύγχρονο» μανδύα για να κρυφτεί ο μηχανισμός της ταξικής εκμετάλλευσης και να εξασφαλιστεί όχι μόνο η ανοχή, αλλά και η στοίχιση των μισθωτών, ιδιαίτερα των γυναικών, στο στόχο της ανάκαμψης της καπιταλιστικής κερδοφορίας. Στέκονται εμπόδιο στην ανάγκη οργάνωσης, δράσης των μισθωτών γυναικών στο σωματείο, στον γυναικείο σύλλογο της ΟΓΕ, στη συμμετοχή τους στον ταξικό, πολιτικό αγώνα.

Τ. Ι.

ΜΟΥΝΤΙΑΛ 2018 Ευρωπαίων προέλαση, Λατίνων οπισθοχώρηση

Από το Παγκόσμιο Κύπελλο που διεξήχθη αυτό το καλοκαίρι στη Ρωσία δεν έλειψαν οι ιδιαιτερότητες σε ό,τι είχε να κάνει με την καθαρά ποδοσφαιρική του φυσιογνωμία. Τα σημάδια υπήρχαν πριν ακόμα αρχίσει η τελική φάση, με παραδοσιακές δυνάμεις όπως η Ιταλία και η Ολλανδία να λάμπουν διά της απουσίας τους, και ενισχύθηκαν στην πορεία της φάσης των ομίλων.
Η αίσθηση ότι παρακολουθούσαμε ένα Μουντιάλ με εξέλιξη κάπως διαφορετική από τη συνηθισμένη επιβεβαιώθηκε στους νοκ άουτ αγώνες, όπου σε δύο διαδοχικές φάσεις - «16» και «8» - μια σειρά από ομάδες που θεωρούνταν φαβορί για την κατάκτηση του Κυπέλλου υπέστησαν «βατερλό» και υποχρεώθηκαν σε πρόωρη «έξοδο». Αντιδιαμετρικά, αρκετά αουτσάιντερ πραγματοποίησαν πορεία πολύ καλύτερη της αναμενόμενης, κάνοντας παραπάνω από αισθητή την παρουσία τους.

Η... χαρά της Ευρώπης

Παρά την προαναφερθείσα απουσία Ιταλίας και Ολλανδίας αλλά και τους πρόωρους αποκλεισμούς της Γερμανίας, της Ισπανίας και της πρωταθλήτριας Ευρώπης Πορτογαλίας, η διοργάνωση στην τελική της ευθεία θύμιζε πλέον Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα. Για πρώτη φορά από το 2006 και πέμπτη συνολικά, οι ομάδες που επιβίωσαν μέχρι την ημιτελική και πλέον κρίσιμη φάση και διεκδίκησαν το Μουντιάλ ήταν όλες από τη Γηραιά Ηπειρο: Γαλλία, Βέλγιο, Αγγλία και Κροατία. Αναπόφευκτα, το Κύπελλο καταλήγει σε ευρωπαϊκά χέρια, για τέταρτη συνεχόμενη φορά - προηγούμενες κάτοχοι ήταν η Γερμανία, η Ισπανία και η Ιταλία. Για να βρούμε τον τελευταίο μη Ευρωπαίο νικητή πρέπει να γυρίσουμε στο 2002, όταν η Βραζιλία κατέκτησε το Μουντιάλ της Ιαπωνίας και της Νότιας Κορέας.
Το πιο εντυπωσιακό ίσως καινούργιο στοιχείο, όμως, είναι ότι για πρώτη φορά στην ιστορία του Μουντιάλ δεν έφτασε στα ημιτελικά ούτε η Βραζιλία, ούτε η Γερμανία, ούτε η Αργεντινή. Και στις 20 προηγούμενες διοργανώσεις, από το 1930 μέχρι το 2014, τουλάχιστον μία απ' αυτές τις τρεις έφτανε να διεκδικεί το Κύπελλο.

«Φρέναραν» οι Λατίνοι

Associated Press

Βελτιωμένη μεν σε σχέση με την προηγούμενη διοργάνωση, η Βραζιλία και πάλι δεν δικαίωσε τις προσδοκίες διάκρισης

Αντίθετα, τείνει να γίνει σύνηθες το να αποτυγχάνουν οι ομάδες της Λατινικής Αμερικής. Και σ' αυτό το Μουντιάλ, οι ομάδες που πάντα έχουν στόχο την κατάκτηση, δηλαδή η Βραζιλία και η Αργεντινή, έφυγαν με άδεια χέρια, ενώ και άλλες, «διψασμένες» για διάκριση, όπως η Ουρουγουάη και η Κολομβία, δεν κατάφεραν να κάνουν το βήμα παραπάνω. Πιο απογοητευτική εικόνα απ' όλους παρουσίασαν οι Αργεντίνοι, παρόλο που έχουν στις τάξεις τους τον κατά πολλούς κορυφαίο παίκτη στον κόσμο (κατ' άλλους και όλων των εποχών), Λιονέλ Μέσι. Η «Αλμπισελέστε» καταγράφηκε ως μία από τις χειρότερες παρουσίες της διοργάνωσης. Αλλά και η πολυνίκης Βραζιλία, που ταξίδεψε στη Ρωσία με πολύ καλές προοπτικές για την επιστροφή της στην κορυφή, την κρίσιμη ώρα, στον προημιτελικό με αντίπαλο το Βέλγιο, στάθηκε κατώτερη των προσδοκιών.
Οι άλλες δύο υπολογίσιμες εκπρόσωποι της Νότιας Αμερικής πλήρωσαν τις απουσίες βασικών στελεχών τους. Για την Ουρουγουάη ο τραυματισμός του Καβάνι την πιο ακατάλληλη στιγμή, πριν από τον προημιτελικό με τη Γαλλία, αποδείχθηκε πλήγμα που δεν μπόρεσε να επουλώσει. Η δε Κολομβία, σαν να μην της έφτανε η απώλεια του κορυφαίου της παίκτη, Χάμες Ροντρίγκες, δεν είχε την τύχη με το μέρος της στη «ρωσική ρουλέτα» των πέναλτι και αποκλείστηκε από την Αγγλία. Η λατινοαμερικάνικη συμμετοχή στο Μουντιάλ συμπληρώθηκε από το Περού, το οποίο επέστρεψε σε τελική φάση Μουντιάλ μετά από δεκαετίες (το 1982 η προηγούμενη παρουσία του), πάλεψε για το καλύτερο και παρόλο που δεν κατάφερε να περάσει στον δεύτερο γύρο, μέτρησε στο ενεργητικό του μία νίκη, σε βάρος της Αυστραλίας.

Αφρικανών πισωγύρισμα

Associated Press

Σε υπόθεση των ευρωπαϊκών ομάδων μετατράπηκε το τελικό σκέλος του Μουντιάλ (φωτ. από τον προημιτελικό Αγγλίας - Σουηδίας)

Καταστροφική αποδείχθηκε η διοργάνωση της Ρωσίας για τις ομάδες από την Αφρική. Για πρώτη φορά από το 1982, η Μαύρη Ηπειρος έμεινε χωρίς εκπρόσωπο στα νοκ άουτ, παρόλο που οι ομάδες της «κατέβηκαν» με αρκετές φιλοδοξίες. Σενεγάλη, Νιγηρία, Τυνησία, Μαρόκο και Αίγυπτος δεν μπόρεσαν να κάνουν την υπέρβαση και αποκλείστηκαν όλες από τη φάση των ομίλων. Οι δύο πρώτες έφτασαν κοντά στην πρόκριση και την τελευταία αγωνιστική των ομίλων θεωρητικά κρατούσαν την τύχη τους στα δικά τους χέρια, υπέστησαν όμως καταδικαστικές ήττες, η μεν Σενεγάλη από την Κολομβία, η δε Νιγηρία από την Αργεντινή. Για το Μαρόκο κορυφαία στιγμή ήταν η ισοπαλία - και παρ' ολίγο επικράτηση - με αντίπαλο την Ισπανία (2-2), η Τυνησία κατάφερε να γευτεί τη χαρά της νίκης με αντίπαλο τον Παναμά, ενώ άδοξη ήταν η παρουσία της Αιγύπτου, που υπέστη τρεις ήττες και αποχώρησε από το Μουντιάλ της Ρωσίας χωρίς βαθμό.

Πάλεψαν οι Ιάπωνες, τα ...γνωστά για το Μεξικό

Από τις υπόλοιπες ηπείρους, η Ιαπωνία ήταν η ομάδα που έκανε πιο αισθητή την παρουσία της. Σε έναν δύσκολο όμιλο, νίκησε την Κολομβία και εν τέλει άφησε εκτός Πολωνία και Σενεγάλη, παίρνοντας την πρόκριση στους «16». Εκεί πάλεψε στα ίσια το παιχνίδι με τους Βέλγους και λίγο έλειψε να κάνει τη μεγάλη έκπληξη, καθώς βρέθηκε να προηγείται με 2-0. Η απειρία όμως στοίχισε στους «καμικάζι», που έπεσαν θύμα ανατροπής, ηττήθηκαν με 3-2 και αποκλείστηκαν. Η έτερη εκπρόσωπος της Απω Ανατολής, Νότια Κορέα, δεν κατάφερε να περάσει στον επόμενο γύρο, ωστόσο έφυγε από τη Ρωσία με «παράσημο» την ιστορική νίκη επί της παγκόσμιας πρωταθλήτριας Γερμανίας με 2-0.
Στα «ρηχά», για άλλη μια φορά, έμεινε το Μεξικό, αν και το ξεκίνημά του στη διοργάνωση, με την ηχηρή νίκη επί της Γερμανίας, προϊδέασε για κάτι καλύτερο σε σχέση με την «καθιερωμένη» πορεία του μέχρι τους «16». Και σ' αυτό το Μουντιάλ, όμως, για 7η συνεχόμενη φορά, οι Μεξικάνοι δεν μπόρεσαν να φτάσουν στα προημιτελικά, καθώς στον πρώτο νοκ άουτ γύρο ηττήθηκαν από τη Βραζιλία.