Καταδικάζει την αστυνομική βία και τις μαζικές συλλήψεις στη Νέα Παραλία η ΚΟ Κεντρικής Μακεδονίας του ΚΚΕ

 

Κατιούσα

Την απερίφραστη καταδίκη της για το νέο περιστατικό αστυνομικής βίας και το μπαράζ συλλήψεων που σημειώθηκε σήμερα στη διάρκεια συγκέντρωσης του αντιεξουσιαστικού χώρου στη Νέα Παραλία Θεσσαλονίκης, την ώρα που μια ομάδα ατόμων έγραφε συνθήματα στο μνημείο, όπως και στο Βασιλικό Θέατρο, εξέφρασε η ΚΟ Κεντρικής Μακεδονίας του ΚΚΕ. Η ομάδα κυκλώθηκε από αστυνομικές δυνάμεις, που αφού άσκησαν βία προχώρησαν σε 51 προσαγωγές που μετατράπηκαν σε συλλήψεις. Δύο διαδηλωτές και ένα αστυνομικός μεταφέρθηκαν τραυματισμένοι στο νοσοκομείο για τις πρώτες βοήθειες.

Στην ανακοίνωση του Γραφείου Τύπου της ΚΟ Κ. Μακεδονίας, επισημαίνεται πως:

«το γεγονός αυτό έρχεται να προστεθεί στα συνεχιζόμενα περιστατικά αστυνομικής βίας με ευθύνη της κυβέρνησης. Ο λαός και η νεολαία να καταδικάσουν την ένταση της καταστολής και τον αυταρχισμό, τους συνεχείς κατασταλτικούς νόμους της κυβέρνησης, όπως τον πρόσφατο για τις “δημόσιες υπαίθριες συναθροίσεις” με ακόμα πιο μαζικούς και αποφασιστικούς αγώνες για τη διεκδίκηση των σύγχρονων δικαιωμάτων τους».

Κόμμα ημών γεννηθήτω το πλάνο σου – Koυκουέ ελέησον

 

Κατιούσα

Ο Ζαραλίκος μπορεί να το είπε για πλάκα, αλλά ήταν αλήθεια εν μέρει. Ποιο άλλο κόμμα μπορούσε, εν μέσω πανδημίας, να διοργανώσει μια τέτοια πολιτική γιορτή, με χιλιάδες κόσμο – να παίρνει και να δίνει θάρρος με τέτοιες εντυπωσιακές εικόνες και υποδειγματική οργάνωση, που βάζει τα γυαλιά σας αρχές και την υποκρισία τους, γιατί δείχνει κάτι απλό: εκεί που υπάρχει οργάνωση, η ατομική ευθύνη περισσεύει.

Κάποιοι θυμήθηκαν τα νιάτα τους στην Πανεπιστημιούπολη και τον ανήφορο της ανασυγκρότησης και συγκινήθηκαν. Άλλοι γνώρισαν πρώτη φορά το χώρο και αναρωτιόντουσαν πόσους ακόμα θα χωρούσε υπό άλλες συνθήκες, έχοντας πάντως επίγνωση πως ζούμε ίσως το πιο ιδιαίτερο Φεστιβάλ στον ιστορία του θεσμού. Κι αυτοί που έμειναν σπίτι αναγκαστικά, ως ευπαθείς ομάδες, ήταν νοερά μαζί μας, αλλά είχαν κι άξιους αντιπροσώπους που δεν εννοούν να χάσουν κανένα ραντεβού, όπως δεν νοείτο να μη γίνει φέτος το Φεστιβάλ. Έστω κι έτσι.

Ο χώρος ήταν ειδικά διαρρυθμισμένος με όλα τα απαραίτητα μέτρα προστασίας: δειγματοληπτικές θερμομετρήσεις στις εισόδους, αποστάσεις ανάμεσα στα τραπέζια με τους επισκέπτες να πειθαρχούν και να μένουν καθιστοί, πολλά ταμεία, μπαρ και τουαλέτες για να αποφεύγεται ο συνωστισμός. Περίοπτη θέση είχαν τα μπλουζάκια και τα μαντήλια I Can’t breathe με το σκίτσο του Κ. Ρουγγέρη και το βιβλιοπωλείο της ΣΕ με τις νέες εκδόσεις, απ’τις οποίος ξεχωρίζει το συλλογικό έργο για τα 20 χρόνια απ’την επανάσταση του 1821 – και το Λουκά Αναστασόπουλο απ’την Ιδεολογική Επιτροπή της ΚΕ να μας ρωτάει όλους: – Σύντροφε, είδες κι αυτή τη νέα έκδοσή μας για το σοσιαλισμό;

(φωτό συνεργάτη μας)

-Απ’την ομιλία του Ιάσονα Φανού (απ’το Γραφείο του ΚΣ της ΚΝΕ) ξεχωρίζουμε δύο σημεία: αυτό που αποτίναξε τη ροζ σοσιαλδημοκρατική σκουριά απ’το ποίημα του Λειβαδίτη – αυτό το αστέρι είναι για όλους. Και την ειδική αναφορά στους μεγαλύτερους σε ηλικία συντρόφους, που έλειπαν μαζί με τη νεανική ματιά τους.

O Zαραλίκος είπε λίγα και καλά.

Έθεσε το ρητορικό ερώτημα γιατί αυξήθηκε η χρήση κόκας εν μέσω καραντίνας και ποιος την πουλούσε. Γείωσε τους ψεκασμένους θρησκόληπτους που δεν ξέρουν κανένα που να έχει κολλήσει, με την ερώτηση: Ξέρεις κανέναν να έχει αναστηθεί;

-Εκθείασε το Μεγάλο Περίπατο – που θα έπρεπε να καταλήγει στην Αναπαύσεως – και τα μεταλλικά παγκάκια στον ήλιο, που θυμίζουν κάτι απ’τα βασανιστήρια στη Μακρόνησο.

Και πρότεινε μια διαφορετική, θρησκευτική εκδοχή του κομματικού λόγου, για να διεισδύσει σε ευρύτερες μάζες, διασκευάζοντας πχ το Πάτερ Ημών.

Κόμμα ημών, το εν τοις Περισσοίς
γεννηθήτω το πλάνο σου
ως εν Κουβανώ κι επί της γης
αλλά ρύσαι ημάς από του καπιταλισμού

Εξάλλου ο σύντροφος γραμματέας έχει τον κατάλληλο όγκο για να γίνει Μητροπολίτης. Μάλλον κι αυτοί κάνουν τόση νηστεία, όσο κι ο Μήτσος. Στο Σφυροδρέπανο που σας κάνω..!

Το φινάλε είχε Μαργαρίτη, που ευχήθηκε καλούς αγώνες, καινούριους αγώνες και φάνηκε να χαίρεται τη βραδιά με την ψυχή του.

Και με λίγη φαντασία ένας από τους “ύμνους” του θα μπορούσε να γίνει ο ύμνος των ψεκασμένων αρνητών του ιού:

-Πεθαίνω για σένα, κι ας είσαι απάτη…

Το ραντεβού ανανεώνεται για τη δεύτερη μέρα με τους Υπεραστικούς. Εκτός κι αν έχει άλλη γνώμη ο καιρός, σε αυτό το Φεστιβάλ παντός καιρού και ιού. Έτσι κι αλλιώς φεστιβάλ χωρίς λίγη βροχούλα, δεν είναι φεστιβάλ…

(κεντρική φωτό από 902.gr)

ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΤΙΚΟ

 

 

Ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη  Μ. Χρυσοχοΐδης θριαμβικά ανακοίνωσε τη σύλληψη 5 ατόμων ως εμπρηστών του κέντρου κράτησης μεταναστών και προσφύγων στη Μόρια, εμφανιζόμενος σίγουρος για την ενοχή τους, συμβάλλοντας κι αυτός να μετατραπεί το μεταναστευτικό ζήτημα σε πρόβλημα  ασφάλειας και έννομης τάξης. Στην ίδια υποβόσκουσα λογική και ο κυβερνητικός εκπρόσωπος τονίζει την αμεσότητα της αντίδρασης από τη μεριά της κυβέρνησης που επαίρεται για την γρήγορη οργάνωση νέου κέντρου κράτησης, στοχοποιώντας τους μετανάστες που δεν δέχονται τη μετεγκατάσταση και βεβαιώνοντας πως απόφαση της κυβέρνησης είναι «να τηρηθεί σε κάθε περίπτωση η νομιμότητα».

         Η μετανάστευση και προσφυγοποίηση έχει γίνει πια ένα καθοριστικό ζήτημα του 21^ου αιώνα. Μια σειρά από εσωτερικές και περιφερειακές ένοπλες συγκρούσεις μαζί με την οικονομική ασφυξία  δημιουργούν εκατομμύρια εξαθλιωμένων ιδιαίτερα σε δυο περιοχές, Μέση Ανατολή και Αφρική. Οι συνθήκες μάλιστα κάτω από τις οποίες οι μεταναστευτικές ροές καταλήγουν στην Ευρώπη έχουν αντίκτυπο στο φάσμα ευκαιριών ένταξης  στην όποια νέα χώρα. Έτσι για παράδειγμα, αφήνοντας  τη χώρα τους και εισερχόμενοι μυστικά  και καταδιωκόμενοι στη νέα χώρα δεν έχουν  τις ίδιες ευκαιρίες αποδοχής με την είσοδο εκείνων που εργάζονται σε εργασίες υψηλής ειδίκευσης. Η σιωπηρή, ή και εκφραζόμενη, σύγκριση στο δημόσιο λόγο μεταξύ των παλαιών κυμάτων μεταναστών και των σύγχρονων μεταναστευτικών ρευμάτων δεν πρέπει να παραβλέπει τα διαφορετικά δεδομένα. Οι διακινούμενοι στην Ευρώπη μετά το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο στρατολογούνταν στοχευμένα, και βασικά με διακρατικές συμφωνίες, για τη βαριά βορειοευρωπαϊκή βιομηχανία. Τα όρια προσαρμογής για κάθε νεοφερμένο στις χώρες υποδοχής ήταν στενά. Αυτός έπρεπε να αλλάξει για να ενσωματωθεί στη νέα του χώρα που ήταν φιλοξενούμενος. Ήταν εργαζόμενος φιλοξενούμενος όπως στη Γερμανία χαρακτηρίζονταν οι Ιταλοί, Τούρκοι και Έλληνες που έφτασαν τη δεκαετία του 1960 για να εργαστούν στα εργοστάσια της Γερμανίας και βοηθώντας να δημιουργηθεί μετά τον πόλεμο το οικονομικό θαύμα της ηττημένης Γερμανίας.

               Το σύγχρονο παγκόσμιο καθεστώς προσφύγων δημιουργήθηκε σε μια ιδιαίτερη στιγμή της ιστορίας, μετά το Ολοκαύτωμα και στην αρχή του ψυχρού πολέμου. Η σύμβαση του 1951 για το καθεστώς των προσφύγων ορίζει τον πρόσφυγα ως κάποιον που διώκεται με βάση τη φυλή, τη θρησκεία, την εθνικότητα, την ένταξη σε μια κοινωνική ομάδα ή πολιτική γνώμη. Είναι ένας ορισμός που βασίζεται στην εμπειρία του Δεύτερου Παγκόσμιου Πολέμου και επικεντρώνεται σε δίωξη που ήταν κυρίως πολιτική αλλά και ανθρώπινη.              Η μεταναστευτική κρίση του 2015 σηματοδότησε το τέλος μιας εποχής. Η παλιά λογική και κατανόηση της μετανάστευσης που διέπεται από τις αρχές της σύμβασης του 1951 τίθεται φανερά πια υπό αμφισβήτηση. Οι άνθρωποι δεν διαφεύγουν μόνο από πόλεμο και διώξεις, αλλά και από την οικονομική εξαθλίωση, την απόγνωση της επιβίωσης. Τα καπιταλιστικά κράτη της Δύσης συνεχίζουν να διαχέουν την πολιτικά σκόπιμη μυθοπλασία ότι μπορούν μονομερώς να ασκήσουν έλεγχο στη μετανάστευση, ενώ η πραγματικότητα είναι πολύ πιο περίπλοκη. Γι’ αυτό επιστρατεύουν εννοιολογικές διαφοροποιήσεις που διαχωρίζει την έννοια του οικονομικού μετανάστη από εκείνη του πρόσφυγα, έτσι ώστε πολλοί άνθρωποι να συνθλίβονται ανάμεσά τους και να διασώζεται η εικόνα της ανθρωπιστικής Ευρώπης.

Η διαφημιζόμενη ανθρωπιστική  Ευρώπη δεν φαίνεται να είναι πραγματικά προετοιμασμένη, ηθικά, πολιτικά ή θεσμικά, να αντιμετωπίσει αυτήν την πρόκληση. Τα ευρωπαϊκά έθνη, που συμβάλλαν στη δημιουργία των συνθηκών  μετανάστευσης, έχτισαν τείχη και φράχτες, αποφεύγοντας το μέλλον και υποχωρώντας στο παρελθόν, στο οποίο επικράτησε η  σύγκρουση και αιματοχυσία.

Η υλοποίηση του ευρωπαϊκού συστήματος συνοριακών ελέγχων εφαρμόζεται τόσο εντός όσο και εκτός της επικράτειάς του, και επικεντρώνεται βέβαια στα κρίσιμα σημεία των εξωτερικών συνόρων. Οι αρμόδιοι για την εφαρμογή τους συγχέονται μεταξύ εθνικών, ευρωπαϊκών και ακόμη διεθνών παραγόντων, Αυτό ισχύει ιδίως για τη διαχείριση των hotspots στην Ελλάδα, όπου η ευθύνη για τη λειτουργία τους είναι των  ελληνικών αρχών, ενώ οι αποστολές ελέγχου και εποπτείας εκτελούνται από τις ευρωπαϊκές υπηρεσίες Frontex, Europol (Ευρωπαϊκή Αστυνομική Υπηρεσία ) και τη Eurojust (Ευρωπαϊκή Υπηρεσία Δικαστικής Συνεργασίας). Οι αρχές για την αναγνώριση και την καταχώριση πραγματοποιούνται από την EASO (Ευρωπαϊκή Υπηρεσία Υποστήριξης για το Άσυλο), η ανθρωπιστική βοήθεια παρέχεται από διάφορες διεθνείς ΜΚΟ και η χρηματοδότηση προέρχεται εν μέρει από τα Ηνωμένα Έθνη (Ύπατος Αρμοστής των Ηνωμένων Εθνών για τους Πρόσφυγες), εν μέρει από την ΕΕ.

Και με τον τρόπο διαχείρισης του προβλήματος των εξαθλιωμένων που αναζητούν χώρο για να ζήσουν, γίνεται η επιστροφή των εθνικισμών στο προσκήνιο της ευρωπαϊκής πολιτικής σκηνής με το θέμα της μετανάστευσης να αποτελεί αντικείμενο έντονων εντάσεων και πρόσχημα για πρωτοφανή κατασταλτική μεταχείριση τους.

Ο πραγματικός λόγος για την κατασκευή της μετανάστευσης ως προβλήματος και μιας φοβερής απειλής που πλήττει  την Ευρώπη δεν είναι ο υπερβολικά μεγάλος αριθμός μεταναστών ή η ανεπάρκεια των προσπαθειών τους να ενταχτούν. Στην Ελλάδα για παράδειγμα, σύμφωνα με στοιχεία της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ, ο αριθμός προσφύγων και μεταναστών ανέρχεται σε 120.000, ενώ στην Ευρώπη των 512 εκατομμυρίων  περίπου το 4,5%  απ’ αυτούς είναι  πολίτες άλλων χωρών.  Η διόγκωση της αμφισβητούμενης μεταναστευτικής απειλής αποτελεί μέρος του πολύ συγκεκριμένου στόχου να δημιουργηθεί η ψευδαίσθηση μεταξύ των ήδη ταλαιπωρημένων  πολιτών ότι τα δικαιώματά τους και κυρίως  την αυταπάτη της υπεροχής τους  τις  υπερασπίζεται καλά η ταξική εξουσία της αστικής δημοκρατίας. Για να χαρακτηρίζει ο Μ. Χρυσοχοϊδης το μάντρωμα των εξαθλιωμένων ως προστασία της δημόσιας υγείας πάντα όμως με «σαφές ανθρωπιστικό και δημοκρατικό περιεχόμενο» ενώ η αστυνομία του  στη Σάμο να συλλαμβάνει ανήλικους πρόσφυγες και με τη βίαιη συμπεριφορά της να επιδεικνύει την ασυδοσία της και τον εκφασισμό της.

Δηλ. εν ολίγοις επικεντρώνεται η προσοχή στους μετανάστες για να μην επικεντρωθεί στα πραγματικά προβλήματα, κατασκευάζεται ένας εχθρός για να κρυφτεί πίσω του ο πραγματικός εχθρός της ταξικής εξουσίας, τροφοδοτείται ο ρατσισμός μέσα από τα πραγματικά προβλήματα που η σκόπιμα ανεπαρκής διαχείριση του μεταναστευτικού δημιουργεί, για να κρυφτεί η συνύπαρξη αστικής δημοκρατίας με ένα ρατσιστικό λόγο και φασιστική συμπεριφορά.

 

Ο «Ιανός» και η ατομική ευθύνη

Ο κυκλώνας «Ιανός» ξεκίνησε από χτες το απόγευμα το πέρασμά του από τη χώρα μας. Οι προβλέψεις της Εθνικής Μετεωρολογικής Υπηρεσίας, τουλάχιστον όλες τις προηγούμενες μέρες, έκαναν λόγο για μια σοβαρή κατάσταση που μέχρι το απόγευμα του Σαββάτου θα πλήξει κυρίως το Ιόνιο, τη Δυτική Ελλάδα, την Πελοπόννησο και την Αττική. Ηδη, από χτες η Γενική Γραμματεία Πολιτικής Προστασίας (ΓΓΠΠ) κήρυξε σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης περιοχές της Ηλείας, της Ζακύνθου, της Κεφαλονιάς και της Ιθάκης, ενώ το ίδιο αναμένεται να γίνει με την Κόρινθο και την Αττική. Θα περίμενε λοιπόν κανείς όλες αυτές οι κυβερνητικές αποφάσεις να συνοδεύονται και από τα απαραίτητα μέτρα, με ευθύνη του κράτους, για την προστασία του λαού από τις επιπτώσεις του φαινομένου. Τι κάνει όμως η κυβέρνηση; Αναλώνεται εδώ και δύο μέρες σε ένα ακόμα κήρυγμα περί «ατομικής ευθύνης»! Και μόνο να διαβάσει κάποιος τις οδηγίες της ΓΓΠΠ ενόψει κυκλώνα, αρκεί για να το καταλάβει...

* * *

Λέει λοιπόν η κυβέρνηση: «Οσοι βρίσκονται σε περιοχές που έχουν πλημμυρίσει στο παρελθόν ή βρίσκονται κοντά σε ποταμούς, χείμαρρους ή ακτές, αποφύγετε να μείνετε σε υπόγειους, ημιυπόγειους και ισόγειους χώρους. Εξετάστε το ενδεχόμενο για το διήμερο αυτής της κακοκαιρίας να μην παραμείνετε στα σπίτια σας και να φιλοξενηθείτε σε συγγενείς ή φίλους». Δηλαδή, τι λέει; Οτι οι κάτοικοι των περιοχών που είναι στο «κόκκινο», πρέπει να κόψουν το λαιμό τους να βρουν λύση για το πού θα μείνουν, αφού πρέπει να φύγουν από τα σπίτια τους... Μάλιστα, χτες, τα δελτία ειδήσεων έδιναν και οδηγίες για το πώς πρέπει κανείς να δέσει γερά το αυτοκίνητό του (!) για να μην το πάρει και το σηκώσει ο άνεμος... Εν έτει 2020, αυτό θεωρεί «ετοιμότητα» ο κρατικός μηχανισμός. Να πει στον κόσμο να φύγει από τα σπίτια του όταν βρέχει για να μην πνιγεί! Ετσι απλά. Κι αν δεν φύγει κάποιος, αν δεν βρει κατάλυμα για την οικογένειά του, τότε, να τη η «ατομική ευθύνη»...

* * *

Βέβαια, το κρίσιμο ζήτημα σε όλες αυτές τις περιπτώσεις, των επικίνδυνων φυσικών φαινομένων και καταστροφών, δεν είναι μόνο η ετοιμότητα του κρατικού μηχανισμού, η επάρκεια σε μέσα και προσωπικό για να αντιμετωπιστούν οι συνέπειες, όταν αυτές αρχίσουν να εκδηλώνονται. Κυρίως είναι ο σχεδιασμός και η πρόληψη, με την αξιοποίηση όλων των μέσων που προσφέρουν σήμερα η επιστήμη, η τεχνολογία και η τεχνική για την προστασία της ζωής και της περιουσίας του λαού. Είναι η αντιπλημμυρική, αντιπυρική και αντισεισμική προστασία, που όπως αποδείχτηκε σε πολλές ανάλογες περιπτώσεις είναι εντελώς ανύπαρκτη, επειδή προτεραιότητα του κράτους και όλων των κυβερνήσεων δεν είναι οι λαϊκές ανάγκες αλλά τα κέρδη του κεφαλαίου. Μοιραία, λοιπόν, ακόμα και χωρίς «Ιανό», με μια μπόρα του Σεπτέμβρη, βλέπουμε εικόνες καταστροφής.

* * *

Ολα αυτά αφορούν ακόμα περισσότερο περιοχές που είναι ήδη επιβαρυμένες από το πρόσφατο παρελθόν. Για παράδειγμα, στη Μάνδρα, που στις 15 Νοέμβρη του 2017 θρηνήσαμε 24 νεκρούς, έχουν γίνει από τότε έργα που σε μια νέα περίπτωση πλημμύρας θα προστατεύσουν τους κατοίκους της περιοχής; Που κανονικά έπρεπε να έχουν γίνει ώστε να μην προκύψει η καταστροφή του 2017. Οχι, βέβαια. Αλλωστε, το ίδιο ακριβώς ερώτημα απαντήθηκε με τραγικό τρόπο πολύ πρόσφατα στην Εύβοια. Καταστροφές εδώ και μια δεκαετία, αντιπλημμυρικά έργα που δεν έγιναν πάνω από μια δεκαετία. Και το αποτέλεσμα; Αρχές Αυγούστου, χωρίς «Ιανό», χωρίς κυκλώνα, είχαμε νεκρούς, απίστευτες καταστροφές, γέφυρες και δρόμοι εξαφανίστηκαν, άνθρωποι σκαρφάλωναν στις στέγες για να σωθούν... Τις τους έλεγε όμως ακόμα και τότε η κυβέρνηση; Οτι το κράτος τα έκανε όλα μια χαρά και ότι πνιγήκανε με δική τους ευθύνη! Ακόμα και στην καταστροφή στο Μάτι, που οι ευθύνες κυβέρνησης και Περιφέρειας έβγαζαν μάτι, οι αρμόδιοι υπουργοί έλεγαν ότι το «112», αν υπήρχε, θα έσωζε την κατάσταση. Πώς; Ειδοποιώντας τον κόσμο να φύγει έγκαιρα (;) με δική του ξανά ευθύνη, αφού κανένα σχέδιο εκκένωσης και διάσωσης δεν υπήρχε από το κράτος.

* * *

Το ίδιο ακριβώς έργο ζούμε πότε με τον κορονοϊό, πότε με τα εργατικά «ατυχήματα», πότε με τις πυρκαγιές... Και που τελικά διαπερνά όλο το φάσμα της ζωής των εργαζομένων και των οικογενειών τους. Ατομική ευθύνη λοιπόν η προστασία από την εξάπλωση του κορονοϊού, ατομική ευθύνη το εάν θα υπάρχει καθαρίστρια στο σχολείο, ατομική ευθύνη εάν ο γερανός τσακίσει το κεφάλι του εργάτη στη ΛΑΡΚΟ, ατομική ευθύνη εάν βρουν τραγικό θάνατο πάνω από 100 άνθρωποι στο Μάτι... Κι όλα αυτά για να κρυφτεί ο πραγματικός ένοχος, να συγκαλυφθούν η τεράστια κρατική ευθύνη και η εγκληματική πολιτική όλων των κυβερνήσεων και των κομμάτων του κεφαλαίου, των εκπροσώπων τους στην Τοπική Διοίκηση. Σε τελική ανάλυση, για να «βγάλουν λάδι» το αντιλαϊκό κράτος, που κάθε «κύτταρό» του δουλεύει για να ανασαίνουν τα κέρδη των επιχειρηματικών ομίλων. Ενα κράτος που αντιμετωπίζει ως «κόστος» την προστασία της ζωής και της περιουσίας του λαού, που είναι επιλεκτικά ανίκανο όσον αφορά τις λαϊκές ανάγκες, αλλά επιλεκτικά ικανό στη στήριξη και υπεράσπιση των συμφερόντων του κεφαλαίου. Απέναντι σ' αυτό το κράτος και τα κόμματα που το υπηρετούν, μέχρι την ανατροπή του, πρέπει να στρέψουν την οργανωμένη δύναμη και τη συμμαχία τους οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα, για να μπορούν να ανασαίνουν.

Κ. Πασ.