Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΘΕΩΡΙΑ ΚΑΙ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΟΠΛΟ ΣΤΗΝ ΑΝΤΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΘΡΙΑΜΒΟΛΟΓΙΑ

Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΘΕΩΡΙΑ ΚΑΙ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΟΠΛΟ ΣΤΗΝ ΑΝΤΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΘΡΙΑΜΒΟΛΟΓΙΑ

Ο αντεπαναστατικός γιορτασμός για το γκρέμισμα του «Τείχους του Βερολίνου»

Στα σύνορα της Ομοσπονδιακής Γερμανίας με τη ΓΛΔ και την Τσεχοσλοβακία, εκατοντάδες ραδιοφωνικοί και τηλεοπτικοί σταθμοί, εγκατεστημένοι στην ΟΔΓ, εξέπεμπαν στη ΓΛΔ και τις άλλες σοσιαλιστικές χώρες με υπονομευτικό περιεχόμενο. Τέτοιοι σταθμοί, υπήρχαν και στο Δυτικό Βερολίνο (μέσα στο έδαφος της ΓΛΔ)

Ο ευρωπαϊκός ιμπεριαλισμός έβαλε τα δυνατά του στον εορτασμό των 20 χρόνων από το «γκρέμισμα του Τείχους του Βερολίνου»: Εκδηλώσεις νίκης της αντεπανάστασης στο συμβολικό χώρο, όπου συναντήθηκε η παραδοσιακή αστικοποιημένη σοσιαλδημοκρατία, η νεοαριστερή της εκδοχή και κλασικές φιλελεύθερες αστικές πολιτικές δυνάμεις. Πολύωρα ντοκιμαντέρ, όπου παρήλασαν πρωτεργάτες της αντεπανάστασης εναλλάξ με μικροαστούς θριαμβευτές της. Πολυσέλιδα ένθετα που, παρά την ποικιλία των προσεγγίσεων, κατέληγαν στο ίδιο συμπέρασμα, ότι το γκρέμισμα του Τείχους ήταν έργο μαζών, εκδήλωση της θέλησής τους για δημοκρατία και ελευθερία, τέλος στην περίοδο του «ψυχρού πολέμου» και άνοιγμα του δρόμου για τη διασφάλιση της ειρήνης.

Μισθωτοί εργαζόμενοι και λαϊκά στρώματα, ιδιαίτερα οι νέοι και οι νέες δέχθηκαν όλη αυτήν την πλύση εγκεφάλου, μαζί με τα ειρωνικά σχόλια δημοσιογράφων για το πρωτοσέλιδο του «Ριζοσπάστη» («παλεύουμε για το σοσιαλισμό») σε πρωινές τηλεοπτικές παρουσιάσεις των εφημερίδων.

Βέβαια, παρά τη στοχοπροσήλωση και το συντονισμό στον παραπάνω στόχο, μια πιο υπομονετική ματιά στα ντοκιμαντέρ θα ανακάλυπτε και τη λαϊκή νοσταλγία για το καλύτερο βιοτικό επίπεδο επί σοσιαλισμού, τη σύγχυση και αμηχανία ανθρώπων στους κρατικούς μηχανισμούς ασφάλειας που έμειναν ακαθοδήγητοι στο ξέσπασμα της κατευθυνόμενης «αυθόρμητης» αντίδρασης για το γκρέμισμα του «Τείχους».

Για όλα αυτά δικαιούμαστε να θέσουμε τα εξής ερωτήματα:

• Αφού δεν υπάρχει ιστορική αναγκαιότητα επαναστατικού περάσματος από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό - κομμουνισμό, αφού ο καπιταλισμός δεν κινδυνεύει από τον κομμουνισμό που αποτελεί ιστορικό παρελθόν όπως η φεουδαρχία και το δουλοκτητικό σύστημα, γιατί τόσος ιδεολογικός μόχθος πάνω στο πτώμα του;
• Γιατί καταδιώκονται συμβολισμοί του κομμουνιστικού κινήματος, ιδιαίτερα στις χώρες της καπιταλιστικής παλινόρθωσης, αφού «οι ίδιες οι λαϊκές μάζες τον έχουν απορρίψει, τον έχουν ανατρέψει»; Γιατί διώκονται, μάλιστα πολύ περισσότερο από ό,τι φασιστικές - νεοναζιστικές κινήσεις, παρά το γεγονός ότι κομψά και άκομψα διοχετεύονται μύριοι ιδεολογικοί συνειρμοί περί «μαύρου» και «κόκκινου» ολοκληρωτισμού;
• Γιατί, παρά τη στοχοπροσήλωση και το συντονισμό στην απαξίωση των σοσιαλιστικών επιτευγμάτων για τη λαϊκή πλειοψηφία - την κατάργηση της ανεργίας, την πλήρη εξασφάλιση του δικαιώματος στην εργασία, στην εκπαίδευση, στη φροντίδα Υγείας-Πρόνοιας, στον Πολιτισμό-Αθλητισμό, στη στέγη - η λαϊκή μνήμη επιμένει να θεωρεί ότι ζούσε καλύτερα σε εκείνο το σοσιαλιστικό παρελθόν, τουλάχιστον από την άποψη των υλικών όρων;
• Γιατί, παρά τη συγκέντρωση τόσων δυνάμεων για την προετοιμασία των εκδηλώσεων, συμμετείχαν στην κεντρική εκδήλωση περίπου 100.000, σύμφωνα με πληροφορίες μας, όταν στην ανάλογη πρωτοχρονιάτικη συγκεντρώνονται 1.000.000;

Το «Τείχος» προϊόν του διεθνούς συσχετισμού στην ταξική πάλη

To εργοστάσιο αποθήκευσης αντλιών «Οχενβαρτ ΙΙ» που χτίστηκε στη ΓΛΔ από Τσεχοσλοβάκους ειδικούς

Διόλου τυχαία η καπιταλιστική επίθεση επικεντρώθηκε στα λεγόμενα «δημοκρατικά δικαιώματα και τις ατομικές ελευθερίες», όπως διόλου τυχαία οι μαζικότερες «λαϊκές αντιδράσεις» γι' αυτά τα δικαιώματα έγιναν στη Γερμανική Λαϊκή Δημοκρατία (ΓΛΔ) και μάλιστα στο Ανατολικό Βερολίνο.

Η καπιταλιστική αντίδραση ποτέ δεν μπορεί να είναι αντικειμενική, αλλιώς δεν θα ήταν αντίδραση. Εργαλεία της είναι η στρέβλωση που πραγματοποιείται με τη χρησιμοποίηση της «μισής αλήθειας», με τη σκόπιμη αποσιώπηση των ιστορικών γεγονότων, την αξιοποίηση της ιστορικής άγνοιας και έλλειψης συνέχειας στην ιστορική μνήμη.

Το «Τείχος του Βερολίνου» δεν αποτελούσε σύνορο μεταξύ δύο διαφορετικών κρατών, ενός σοσιαλιστικού από ένα καπιταλιστικό, που χώρισαν το γερμανικό έθνος, αλλά χώριζε έναν καπιταλιστικό θύλακα - το δυτικό τμήμα του Βερολίνου - από το βασικό ιστό της πόλης του Βερολίνου που ανήκε στο σοσιαλιστικό κράτος. Οσο παράδοξη και αν φαίνεται αυτή η εξέλιξη, ήταν προϊόν του συσχετισμού δυνάμεων μεταξύ των καπιταλιστικών κρατών (ΗΠΑ, Βρετανία, Γαλλία) και της σοσιαλιστικής ΕΣΣΔ κατά τη συνθηκολόγηση της ηττημένης Γερμανίας.

Ηταν επίσης προϊόν του γεγονότος ότι αυτή η αντιφασιστική συμμαχία ήταν τόσο συγκυριακή που αμέσως οδήγησε στην όξυνση της ταξικής πάλης στο έδαφος της Γερμανίας, προκάλεσε γρήγορη αναδιάταξη των συμμαχιών που εκδηλώθηκε ιδιαίτερα στο έδαφος του Βερολίνου. Ο «χωρισμός των οικογενειών» ανάμεσα στο Ανατολικό και Δυτικό Βερολίνο ήταν προϊόν αυτού του συσχετισμού, αυτής της πάλης και όχι της «δικτατορικής αναλγησίας» του συστήματος στη Γερμανική Λαϊκή Δημοκρατία (ΓΛΔ), σε αντίθεση με τη «δημοκρατική παράδοση» της Ομόσπονδης Δυτικής Γερμανίας.

Είναι καπιταλιστική υποκρισία να λοιδορούνται οι μηχανισμοί, οι υπηρεσίες ασφάλειας μιας χώρας όπως της ΓΛΔ, όταν δεν υπάρχει καπιταλιστική χώρα που να μη διαθέτει τις δικές της, μεταξύ αυτών συμπεριλαμβανομένης και της κατασκοπείας - αντικατασκοπείας. Πολύ περισσότερο που το Δυτικό Βερολίνο αυτό το ρόλο έπαιζε ως προωθημένο φυλάκιο του ευρωπαϊκού και αμερικάνικου ιμπεριαλισμού μέσα στο σώμα ενός σοσιαλιστικού κράτους. Κάτι ανάλογο, όμως σε περιορισμένη έκταση, χωρίς αστικό οικισμό, ήταν η βάση του Γκουαντανάμο των ΗΠΑ στην Κούβα.

Η αλήθεια είναι ότι η ΓΛΔ πάλεψε σχεδόν 10 χρόνια για να μη διαχωριστεί το Δυτικό από το Ανατολικό Βερολίνο με αυτόν τον τρόπο. Βεβαίως και προσπάθησε να γίνει λαϊκή υπόθεση η κυριαρχία των σοσιαλιστικών σχέσεων στο Δυτικό Βερολίνο, πράγμα που δεν έγινε κατορθωτό, γιατί βεβαίως ήταν ένα τμήμα της πόλης με ισχυρή την παρουσία της γερμανικής αστικής τάξης στηριγμένης στις διεθνείς ιμπεριαλιστικές δυνάμεις που επέβαλαν αυτό το καθεστώς της διχοτόμησης του Βερολίνου μέσα στο έδαφος της ΓΛΔ. Και όχι μόνο, αλλά και εκμεταλλεύονταν τις κοινωνικές σχέσεις, με δωρεάν δημόσιες κοινωνικές παροχές, με τις οποίες αναπτυσσόταν η εργατική και επιστημονική δύναμη στη ΓΛΔ.

Είναι άλλο ζήτημα, της επιστημονικής κομμουνιστικής έρευνας, πόσο έγκαιρα ή ολοκληρωμένα ήταν τα μέτρα προστασίας του σοσιαλιστικού κράτους σε αυτήν την ιδιαιτερότητα, αν υπήρξε έγκαιρη και αντικειμενική εκτίμηση των προβλημάτων, του συσχετισμού, αν ήταν αντικειμενική η εκτίμηση για τη δυνατότητα να ενσωματωθεί το Δυτικό Βερολίνο, αν μετά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο μπορούσε να υπάρξει μια «ενιαία δημοκρατική Γερμανία» αποστρατιωτικοποιημένη ανάμεσα στα καπιταλιστικά και σοσιαλιστικά κράτη.

Οι ιμπεριαλιστικοί πόλεμοι στοιχείο του συστήματος και όχι μόνο της πάλης του με το σοσιαλιστικό σύστημα

Η νίκη της αντεπανάστασης είναι στοιχείο ιδεολογικής και στρατηγικής ενότητας του διεθνούς ιμπεριαλισμού ενάντια σε κάθε απόπειρα, εγχείρημα, κίνδυνο σε κάποια χώρα να σπάσει η ιμπεριαλιστική αλυσίδα, να ανατραπεί η εξουσία του κεφαλαίου.

Ομως αυτό το στοιχείο δεν αρκεί για να εξαλείψει τις ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις, το μοίρασμα και το ξαναμοίρασμα των αγορών και με τη δύναμη συμβατικών και νέων όπλων. Το να γιορτάζουν από κοινού Σαρκοζί και Μέρκελ τη λήξη του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου δε σηματοδοτεί εξάλειψη των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων, αλλά διάθεση ισχυροποίησης μιας συμμαχίας καπιταλιστικών κρατών σε ένα συσχετισμό πολύ διαφορετικό από εκείνο που προέκυψε με τη λήξη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου και στην επόμενη 20ετία.

Αλλωστε, στην εικοσαετία από τη νίκη της αντεπανάστασης υπήρξαν ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις - πόλεμοι, π.χ. στη Γιουγκοσλαβία, στο Αφγανιστάν, που διεξήχθηκαν από κοινού από καπιταλιστικά κράτη που ανταγωνίζονται και διαφοροποιούνται ως προς το τι και πώς αποτυπώνουν οι συμμαχικές «συμφωνίες» (π.χ. στο ΝΑΤΟ, στην ΕΕ) σε σχέση με τη δύναμη του καθενός, ως προς τις «συμφωνίες» με νέα καπιταλιστικά κράτη, π.χ. τη Ρωσία, τη στρατηγική για την προμήθεια και τις υποδομές μεταφοράς ενεργειακών υλών και άλλα.

Τα καπιταλιστικά κράτη δεν έγιναν ούτε μπορούν να γίνουν ειρηνικά, επειδή γκρεμίστηκε το «Τείχος του Βερολίνου», επειδή δεν υφίσταται σοσιαλιστικό κράτος. Αντίθετα, γίνονται πιο επιθετικά, γιατί προέκυψε νέα λεία, γιατί δεν υφίσταται άμεσος κίνδυνος μιας εργατικής επανάστασης. Αυτοί οι ίδιοι παράγοντες που σπρώχνουν στην επιθετικότητα του κεφαλαίου, όχι μόνο απέναντι στην εργατική τάξη, στο λαό άλλης χώρας αλλά και της δικής του άμεσης κυριαρχίας, είναι ταυτόχρονα και παράγοντες όξυνσης των καπιταλιστικών αντιθέσεων, δυνάμει όξυνσης της ταξικής πάλης.

Για την αναζωογόνηση του κομμουνιστικού κινήματος

Ωστόσο, για να υπάρχει πραγματικά όξυνση της ταξικής πάλης προϋποθέτει ότι η πάλη της εργατικής τάξης συνειδητά και σχεδιασμένα προετοιμάζεται για να κατευθυνθεί στο στόχο της σύγκρουσης για την εξουσία.

Η νίκη της αντεπανάστασης έπληξε βαθιά - θεωρητικά, πολιτικά, οργανωτικά - το εργατικό κίνημα, εκδηλώθηκε με βαθύτατη κρίση του κομμουνιστικού κινήματος η οποία συνεχίζεται.

Ουσιαστική έξοδος από την κρίση και αναζωογόνηση του κομμουνιστικού κινήματος, του επαναστατικού εργατικού κινήματος, πέρα από τίτλους χωρίς αντίκρισμα, σημαίνει:

• Αποφασιστική οργανωτική απόσχιση από χρόνια διαβρωμένες οπορτουνιστικές δυνάμεις που οδήγησαν ΚΚ σε εκφυλισμό.
• Αποφασιστικό, χωρίς ταλαντεύσεις, μέτωπο με τις οπορτουνιστικές δυνάμεις - προερχόμενες από ΚΚ - που οργανώθηκαν σε ευρωπαϊκό επίπεδο στο ΚΕΑ.
• Αταλάντευτο μέτωπο με την οπορτουνιστική γραμμή της «ενότητας της αριστεράς» για τη μεταρρυθμιστική εξυγίανση του καπιταλισμού, εγχώριου και ευρωενωσιακού ή τη συμμαχία με αστικές δυνάμεις για την ενίσχυση του «εθνικού καπιταλισμού» έναντι κάποιου ισχυρού καπιταλιστικού κέντρου. Υιοθέτηση πολιτικής γραμμής πάλης και συμμαχίας ενάντια σε κάθε μορφή ιμπεριαλιστικής ένωσης.
• Υπεράσπιση της ιστορικής κίνησης οικοδόμησης του σοσιαλισμού στον 20ό αιώνα με κριτήρια αναγνώρισης λαθών και συμπερασμάτων από τη σκοπιά της αναγκαιότητας των σχέσεων κοινωνικής ιδιοκτησίας - κεντρικού σχεδιασμού - εργατικού ελέγχου, αναγνώριση της ταξικής πάλης που διεξάγεται και του καθοδηγητικού ρόλου του κόμματος.

Αναμφίβολα σε αυτό το πεδίο δεν επαρκεί μόνο η επαναστατική διάθεση, το ταξικό ένστικτο και η εμπειρία, το ατσάλωμα στις μάχες αναμέτρησης με τους καπιταλιστές και το κράτος τους.

Εδώ είναι που πρέπει να πραγματοποιηθεί βαθιά επαναστατική τομή, ανάπτυξη της επαναστατικής θεωρίας του σοσιαλισμού - κομμουνισμού, πρώτ' απ' όλα στην οικονομικήθεωρία του νέου τρόπου παραγωγής. Αναμφίβολη πρόκληση είναι να συνειδητοποιηθούν τα θεωρητικά λάθη της σοβιετικής, και όχι μόνο, θεωρητικής σκέψης που επέδρασαν στην οικονομική πολιτική, η αξιακή (εμπορευματική) προσέγγιση στην πολιτική μισθών (στις σχέσεις κατανομής), τιμών, αποδοτικότητας της σοσιαλιστικής επιχείρησης και άλλα.

Το πεδίο αυτό απαιτεί και συντονισμένη δουλειά μεταξύ ΚΚ, αξιοποίηση μαρξιστών οικονομολόγων και άλλων θεωρητικών από ΚΚ, διαμορφώνοντας η ηγεσία τους προϋποθέσεις - συνθήκες ώστε η θεωρητική δουλειά να αποτελεί συστατικό της, η ευρύτερη ιδεολογική δουλειά και πάλη να αποτελεί συστατικό όλων των οργάνων και των οργανώσεων, της κομμουνιστικής οργάνωσης νεολαίας.

Αυτό πρώτ' απ' όλα αφορά ΚΚ των πρώην σοσιαλιστικών χωρών, τα οποία άλλωστε έχουν και τη μεγαλύτερη πρόσβαση στο σχετικό προς έρευνα υλικό, θεωρητικό - πολιτικό - εμπειρικό.

Με αφορμή την επέτειο ενός από τα συμβολικά γεγονότα στην εξέλιξη της αντεπανάστασης, οι πιο εκλεπτυσμένες αστικές παρεμβάσεις προσπάθησαν να ενσωματώσουν τις σοσιαλιστικές κατακτήσεις στην αντεπαναστατική διαδικασία και ερμηνεία της.

Εκχυδαΐζουν τη σοσιαλιστική σχέση του κεντρικού σχεδιασμού, αφαιρώντας του την άλλη ουσιαστική πλευρά του, την κοινωνική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής. Ετσι, εμφανίζουν τον κεντρικό σχεδιασμό ως μια εκτεταμένη κρατική παρέμβαση επιβεβλημένη από τις συνθήκες του πολέμου, της μεταπολεμικής ανασυγκρότησης, που ενώ είχε εξαντλήσει τα ιστορικά της όρια καθυστέρησε να αντικατασταθεί λόγω γραφειοκρατίας, έλλειψη «δημοκρατικών πολιτικών παραδόσεων» και άλλα.

Είναι μια αστική ερμηνεία που έχει διπλό στόχο: Από τη μια, να αποδεσμεύσει στη λαϊκή μνήμη τη νοσταλγία για τις κοινωνικές κατακτήσεις από τη συνειδητοποίηση της υπεροχής των σοσιαλιστικών σχέσεων έναντι των καπιταλιστικών από τη σκοπιά της ικανοποίησης των λαϊκών αναγκών. Από την άλλη, να συσκοτίσει την εκτεταμένη υλική βάση της αντεπανάστασης, τα εμπορευματοχρηματικά, δυνάμει καπιταλιστικά, συμφέροντα που αναβίωσαν στις συνθήκες της ναζιστικής κατοχής και της ανάγκης της μεταπολεμικής ανόρθωσης, θεωρητικοποιήθηκαν από το 20ό Συνέδριο του ΚΚΣΕ και πρακτικά ενισχύθηκαν στις επόμενες δεκαετίες.

Η αναζωογόνηση του κομμουνιστικού κινήματος είναι αναγκαιότητα για τα γενικά εργατικά συμφέροντα σε όλο τον κόσμο, μια αναγκαιότητα που για να πραγματοποιηθεί - όπως συμβαίνει με όλους τους κοινωνικούς νόμους - χρειάζεται βαθιά και εκτεταμένη επαναστατική σκέψη και πράξη, αδιάρρηκτα συνδεδεμένη την επαναστατική σκέψη με την επαναστατική πράξη.

Το 18ο Συνέδριο του ΚΚΕ έκανε ένα πολύ σημαντικό βήμα σε αυτήν την κατεύθυνση. Το Κόμμα μας με συνείδηση βαδίζει στο τιτάνιο έργο να αντιστοιχίσει την οργανωτική, ιδεολογική και μαζική του δράση για τη συγκέντρωση και συσπείρωση δυνάμεων στην πάλη για τη λαϊκή εξουσία, το σοσιαλισμό.

Τα κοινωνικά όρια και ο ιστορικός της ρόλος

ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΤΑΞΗ

Τα κοινωνικά όρια και ο ιστορικός της ρόλος

Παλιές θεωρίες σε νέα έκδοση

Τα κοινωνικά όρια της εργατικής τάξης είναι ένα από τα κρίσιμα θεωρητικά και ιδεολογικοπολιτικά ζητήματα, με άμεση πρακτική σημασία για το κομμουνιστικό κίνημα και την ταξική πάλη. Βρίσκεται δε στο επίκεντρο της ιδεολογικής διαπάλης, στον καπιταλισμό, ενώ σε ορισμένες φάσεις της εξέλιξής του, αναπτύσσονται ή αναπαλαιώνονται διάφορες και παραλλαγμένες οπορτουνιστικές θεωρίες με τον ίδιο πυρήνα σκέψης που προσπαθεί να αποδείξει ότι δεν έχει κανένα νόημα η πάλη για το σοσιαλισμό αφού η εργατική τάξη χάνει τον πρωτοπόρο επαναστατικό της ρόλο, μειώνεται, εξαφανίζεται. Στις σύγχρονες συνθήκες, γίνεται επίσης προσπάθεια με τις ίδιες βασικά θεωρίες, να ασκήσουν επίδραση στη συνείδηση της εργατικής τάξης, ότι αλλάζει ο καπιταλισμός σε άλλο σύστημα, (μεταβιομηχανική εποχή, ή κοινωνία της γνώσης και της πληροφορίας), ότι δεν υπάρχει εργατική τάξη αφού οι "νέες τεχνολογίες" οδηγούν στο διαβόητο "τέλος της εργασίας", ή ότι η βιομηχανία αντικαθίσταται εξελικτικά από τις υπηρεσίες. Ο "Ρ", παρουσιάζει σήμερα την παρέμβαση από μέρους του ΚΚΕ, της Ελένης Μπέλλου, μέλους της Γραμματείας της ΚΕ του Κόμματος και υπεύθυνης της Ιδεολογικής Επιτροπής της ΚΕ, στο διεθνές σεμινάριο που διοργανώθηκε από το Εργατικό Κόμμα Βελγίου με θέμα: "Τα σύγχρονα όρια της εργατικής τάξης. Ο ιστορικός της ρόλος και τα καθήκοντα του κομμουνιστικού κινήματος". Ολόκληρη η ομιλία έχει ως εξής:

Αγαπητοί σύντροφοι, συντρόφισσες,

Κατά τη φετινή χρονιά παρατηρήσαμε μια αναβίωση αναφορών στον Μαρξ με αρθρογραφία, αφιερώματα, συζητήσεις.

Πώς ερμηνεύεται αυτό το φαινόμενο;

Τι κρύβεται πίσω από το τυπικό πρόσχημα για πολλούς, όχι για εμάς, της επετείου των 150 χρόνων από την πρώτη έκδοση του "Κομμουνιστικού Μανιφέστου"; Αυτού του πρώτου ιδεολογικού και προγραμματικού μανιφέστου της διεθνούς εργατικής τάξης;

Λέγοντας για πολλούς, δεν εννοώ τους κομμουνιστές επαναστάτες. Εννοώ τους διαφόρων χρωμάτων και αποχρώσεων εκφραστές του οπορτουνισμού και του ρεφορμισμού στο εργατικό κίνημα: Είτε πρόκειται για τους παλαιού τύπου "σοσιαλδημοκράτες", είτε για τους νέου τύπου "σοσιαλδημοκράτες", που μπορεί να εμφανίζονται ως "νεοαριστεροί" ή εκσυγχρονισμένοι "δημοκράτες σοσιαλιστές" ή οπαδοί μιας νέας έκδοσης της "μεικτής οικονομίας", αυτής του λεγόμενου "σοσιαλισμού με αγορά".

Στο σημείο αυτό, θα κάνω μια παρένθεση, προκειμένου να μην παρανοηθεί αυτή η άρνησή μας στο λεγόμενο "σοσιαλισμό με αγορά".

Δεν ισχυριζόμαστε ότι στη σοσιαλιστική οικονομία, ως πρώτη βαθμίδα του προς διαμόρφωση κομμουνιστικού κοινωνικο - οικονομικού σχηματισμού, καταργείται κάθε μορφή αγοράς. Ωστόσο, με την κρατική κοινωνικοποίηση των βασικών και συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής, συμπεριλαμβανομένης και της γης, καταργείται πρώτ' απ' όλα η αγορά της εργατικής δύναμης και η αγορά στα μέσα παραγωγής. Δε θα ήθελα να επεκταθώ περισσότερο σ' αυτό, παρά τη σημασία του, την πολυπλοκότητα με την οποία μπορεί να εμφανιστεί η επικράτηση του νέου σοσιαλιστικού τρόπου παραγωγής σε σχέση με επιβιώσεις παλαιότερων τρόπων παραγωγής.

Κλείνω την παρένθεση και επανέρχομαι στο θέμα μας.

Τι πρόβαλαν ή καλύτερα τι δεν πρόβαλαν οι διάφοροι "τιμητές", από το έργο του Μαρξ, από αυτό το "Κομμουνιστικό Μανιφέστο" που επεξεργάστηκε από κοινού με τον Φρ. Ενγκελς.

Αυτό που αποσιωπούν - ή ευθέως αρνούνται - είναι ο ιστορικός ρόλος της εργατικής τάξης στην κοινωνική εξέλιξη, στην αναγκαιότητα και δυνατότητα επαναστατικού περάσματος από τον ιστορικά ξεπερασμένο, σε βαθιά κρίση και σήψη, καπιταλιστικό σχηματισμό στον ιστορικά ανώτερο σοσιαλιστικό - κομμουνιστικό κοινωνικο - οικονομικό σχηματισμό.

Πολύ περισσότερο, η άρνηση του ιστορικού ρόλου της εργατικής τάξης συνοδεύεται με την άρνηση του ρόλου της συνειδητής οργανωμένης πρωτοπορίας της, του επαναστατικού εργατικού κόμματος.

Βεβαίως, όταν λέμε αναγκαιότητα και δυνατότητα για το επαναστατικό πέρασμα, εννοούμε την ύπαρξη υλικών προϋποθέσεων στις καπιταλιστικές κοινωνίες γι' αυτό το πέρασμα. Τοπότε και πώς εξαρτάται από την ωρίμανση των αντικειμενικών και υποκειμενικών προϋποθέσεων της επανάστασης, ζήτημα στο οποίο θα επανέλθουμε στη συνέχεια.

Η άρνηση του ιστορικού ρόλου της εργατικής τάξης είναι ζήτημα που πρέπει να συζητήσει, κατά τη γνώμη μας σε βάθος, το επαναστατικό εργατικό κίνημα. Και αυτό γιατί τα πλοκάμια αυτής της άρνησης απλώνονται και εγκλωβίζουν ακόμα και πρωτοπόρα τμήματα του εργατικού κινήματος.

Καρδιά, κοινή συνισταμένη των διάφορων θεωριών και των ιδεολογημάτων με τα οποία γίνεται η άρνηση του επαναστατικού ιστορικού ρόλου της εργατικής τάξης, είναι η εξής θέση:

Η εργατική τάξη σαν τάξη άλλαξε, έχασε τον πρωτοπόρο ρόλο της στην κοινωνική παραγωγή, γι' αυτό και βρίσκεται σε διαδικασία συνεχούς συρρίκνωσης.

Διάφορα θεωρητικά σχήματα και μέθοδοι αριθμητικών υπολογισμών χρησιμοποιούνται προκειμένου να στηρίξουν τη θεωρία περί συνεχούς συρρίκνωσης της εργατικής τάξης.

Θεωρίες και ιδεολογήματα

Θα επιχειρήσουμε μιαν ορισμένη κατάταξη, περισσότερο για λόγους μεθοδολογικούς.

Μια πρώτη κατηγορία αυθαιρεσιών, σχετικά με τον υπολογισμό της εργατικής τάξης, αφορά τα κριτήρια: Τι είναι βιομηχανικό προλεταριάτο.Σε τελευταία ανάλυση αφορά στο τι είναι η παραγωγή: ενέργειας, πρώτων υλών, μέσων παραγωγής, εμπορευμάτων κατανάλωσης.

Στην κατηγορία αυτή παρατηρούμε τις εξής αυθαιρεσίες:

α) Αφαιρούνται από τον τομέα της παραγωγής σημαντικοί κλάδοι, όπως είναι των τηλεπικοινωνιών, οι οποίοι κατατάσσονται στις υπηρεσίες. Ακόμα αφαιρούνται κλάδοι των μεταφορών, και εντάσσονται στις υπηρεσίες. Το ίδιο δεν υπολογίζονται νέοι κλάδοι παραγωγής στη βιομηχανία, όπως είναι αυτοί της παραγωγής ηλεκτρονικών μέσων και τα περί αυτών παράγωγα ή κλάδοι βιοτεχνολογίας που τα προϊόντα τους χρησιμοποιούνται στην αγροτική οικονομία.

β) Από το εργατικό δυναμικό που εργάζεται άμεσα στην ενέργεια, στη βιομηχανία μέσων παραγωγής και εμπορευμάτων κατανάλωσης, αφαιρείται το επιστημονικά και τεχνολογικά υψηλά ειδικευμένο εργατικό δυναμικό, που δεν ανήκει στη διεύθυνση. Η αλχημεία εδώ στηρίζεται σε μια χυδαία αντίληψη που θέλει ως βιομηχανικό προλεταριάτο το χειρώνακτο προλεταριάτο.

Ετσι, εμφανίζεται ένα μέγεθος συρρίκνωσης του βιομηχανικού προλεταριάτου, που δεν έχει σχέση με την πραγματικότητα.

Μια δεύτερη κατηγορία αυθαιρεσιών αφορά στα κριτήρια "ποιος ανήκει στην εργατική τάξη".

α) Συμπεριλαμβάνει στην εργατική τάξη μόνο το τμήμα εκείνο της εργατικής τάξης που παράγει άμεσα υπεραξία. Δηλαδή συμπεριλαμβάνει εκείνο το εργατικό δυναμικό που εργάζεται για την παραγωγή αξιών. Συνειδητά ή ασυνείδητα αφαιρεί από την εργατική τάξη το τμήμα που εργάζεται στις παλιές και νέες μορφές εργασίας που εμφανίζονται στη σφαίρα της κυκλοφορίας των εμπορευμάτων και στη σφαίρα κατανομής της υπεραξίας. Ετσι, το εργατικό δυναμικό που εργάζεται στη σφαίρα της κυκλοφορίας και κατανομής και που γίνεται αντικείμενο εκμετάλλευσης από το κεφάλαιο, εμφανίζεται ως μη εργατική τάξη.

β) Το ίδιο δεν υπολογίζονται οι μισθωτοί εργαζόμενοι, οι οποίοι απασχολούνται στους τομείς αναπαραγωγής της εργατικής δύναμης - παιδείας, υγείας, πρόνοιας - ανεξάρτητα αν αυτοί οι τομείς ανήκουν στον κρατικό - καπιταλιστικό ή στον ιδιωτικό - καπιταλιστικό τομέα, και βέβαια, εφόσον εκπληρώνουν το σύνολο των λενινιστικών κριτηρίων, και, ως προς το ύψος του εισοδήματος και τη σχέση με τη διεύθυνση - διοίκηση.

Στη βάση των παραπάνω αυθαιρεσιών οικοδομούνται μια σειρά από θεωρίες, που έχουν ως χαρακτηριστικό τους την εξής θέση:

Οτι η καπιταλιστική κοινωνία έχει μετεξελιχθεί ή βρίσκεται σε πορεία μετεξέλιξής της. Η μετεξέλιξη αυτή αναιρεί την αντίθεση κεφαλαίου - εργατικής δύναμης, διότι αναδομείται η οικονομική βάση και επέρχεται διάχυση των ορίων των δυο βασικών τάξεων της καπιταλιστικής κοινωνίας, της εργατικής τάξης και της τάξης του κεφαλαίου.

Από τις πιο γνωστές θεωρίες είναι: η θεωρία της "μεταβιομηχανικής κοινωνίας", η θεωρίατης "κοινωνίας της πληροφορικής και της γνώσης".

Στη βάση αυτών των θεωριών προβάλλεται ως "νέα" τάξη με ιστορικά ηγετικό ρόλο, μια "τεχνοκρατική ελίτ" ή ορισμένα τμήματα μεσαίων στρωμάτων, που σχετίζονται με τις λεγόμενες "νέες τεχνολογίες".

Από μαρξιστική σκοπιά

Θεωρούμε ότι αξίζει τον κόπο να μελετήσουμε αυτές τις απόψεις για δυο λόγους:

α) Για να ενισχυθεί το ιδεολογικό μέτωπο των κομμουνιστών επαναστατών απέναντι στο θεμελιακό ζήτημα: Τον ιστορικό ρόλο της εργατικής τάξης στο επαναστατικό πέρασμα από την καπιταλιστική στη σοσιαλιστική - κομμουνιστική κοινωνία.

β) Για να κατανοηθούν σε βάθος οι αλλαγές που έχουν συντελεστεί στο εσωτερικό της εργατικής τάξης, να συνειδητοποιηθούν τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά των διάφορων τμημάτων της εργατικής τάξης, παλιών και νεοτέρων. Να μελετηθούν οι παράγοντες που επηρεάζουν την ταξική συνείδηση διαφορετικών τμημάτων της εργατικής τάξης, έτσι ώστε να γίνει πιο αποτελεσματική η ιδεολογική, πολιτική, και οργανωτική δουλιά του Κομμουνιστικού Κόμματος, του επαναστατικού εργατικού κόμματος, η συνολική του δράση στο συνδικαλιστικό εργατικό κίνημα.

Οσον αφορά το πρώτο ζήτημα, της ενίσχυσης του ιδεολογικού μετώπου:

Θεωρούμε ότι πρέπει να επιμείνουμε στη βαθιά μελέτη και κατανόηση της μαρξιστικής - λενινιστικής θεωρίας του επιστημονικού σοσιαλισμού - κομμουνισμού. Και ακόμα ειδικότερα, θα λέγαμε ότι χρειάζεται η βαθιά μελέτη και κατανόηση του "Κεφαλαίου" του Κ. Μαρξ, διότι θεωρητικά και μεθοδολογικά μάς δίνει τον τρόπο επιστημονικής και ταξικής ερμηνείας του σύγχρονου καπιταλισμού.

Ενδεικτικά θα αναφέρω δύο παραδείγματα:

Πρώτον: Ο Μαρξ θεωρεί ότι οι επιστημονικές εφευρέσεις και η τεχνολογική τους εφαρμογή παρά τον προοδευτικό τους χαρακτήρα, στις συνθήκες του καπιταλισμού χρησιμοποιούνται ως παράγοντες που συμβάλλουν στην απομύζηση της υπεραξίας. Και με αυτή την έννοια είχε ήδη μιλήσει για την άμεση ένταξη της επιστήμης στην παραγωγική διαδικασία. Είναι αδικαιολόγητος ο εκστασιασμός, η μυθοποίηση των νέων κλάδων της επιστήμης και των τεχνολογικών εφαρμογών τους, σαν παράγοντες που δήθεν αλλάζουν τη δομή της καπιταλιστικής κοινωνίας. Σε καμιά περίπτωση δεν αλλάζουν τις καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής και ιδιοκτησίας.

Αν και στην ουσία των σχέσεων εργατικής δύναμης - κεφαλαίου, με συγκαλυμμένη μορφή μισθωτής εργασίας, υπάρχει αντιστοιχία ανάμεσα στην εργάτρια ιματισμού που δουλεύει φασόν με τη δική της ραπτομηχανή και στον εργαζόμενο μιας οποιασδήποτε ειδικότητας (από τον απλό χειριστή Η/Υ μέχρι το βοηθό λογιστή, σχεδιαστή κλπ. ) - που δουλεύει με φασόν με το δικό του Η/Υ - ωστόσο στη δεύτερη περίπτωση - και όσο πιο σύνθετη είναι η εργασία του τόσο περισσότερο - πολύ πιο εύκολα διαμορφώνεται η μικροαστική συνείδηση. Κι όχι μόνο, πολύ πιο εύκολα καλλιεργείται ο ατομικισμός. Μεταφέρει την έλλειψη συνείδησης της συλλογικότητας, της πειθαρχίας και της αλληλεγγύης ακόμα κι όταν εντάσσεται ως εργαζόμενος σε εμφανώς κοινωνικά οργανωμένη εργασία.

Ωστόσο, τις υπερβολές που δίνονται στις διαστάσεις μιας τέτοιας μορφής οργάνωσης της εργασίας, τις αρνούνται ακόμα και οι κάπως σοβαρότερες μελέτες αστών οικονομολόγων.

Αντίθετα, για παράδειγμα, η ηλεκτρονική εισάγεται ευρύτατα στην παραγωγή, στο εμπόριο, στις μεταφορές, στους κλάδους αναπαραγωγής της εργατικής δύναμης (παιδεία, υγεία, πρόνοια, τουρισμός κλπ. ), στη σφαίρα κατανομής της υπεραξίας (χρηματοπιστωτικό σύστημα, χρηματιστήριο κλπ. ). Η εισαγωγή της στην παραγωγή πολλές φορές φέρνει μείωση των θέσεων εργασίας, γιατί, όπως κάθε νέα τεχνολογική πρόοδος, ανεβάζει την παραγωγικότητα της εργασίας. Ετσι, όταν δεν υπάρχει αντίστοιχα διεύρυνση της παραγωγής, μπορεί να οδηγήσει σε μείωση της απασχόλησης, με αμετάβλητο τον ατομικό ημερήσιο και εβδομαδιαίο χρόνο εργασίας. Η εισαγωγή της ηλεκτρονικής σε τομείς που προηγουμένως είχαν χαμηλό βαθμό συγκέντρωσης, π.χ. στο εμπόριο, σε ορισμένες υπηρεσίες, συνοδεύεται και με αύξηση της απασχόλησης σε αυτούς τους τομείς. Ετσι, συγκεντρώνεται το εργατικό δυναμικό σε τομείς στους οποίους προηγουμένως δεν είχαν επεκταθεί τόσο πολύ οι καπιταλιστικές σχέσεις. Κι έτσι αντί να βλέπουμε την ουσία της επέκτασης των καπιταλιστικών σχέσεων, βλέπουμε την τεχνολογία που χρησιμοποιείται σε νέους κλάδους ή τομείς της κοινωνικοποιημένης εργασίας.

Το φαινόμενο αυτό, συνδυασμένο και με άλλα φαινόμενα, όπως της καταστροφής παραγωγικών δυνάμεων (κλείσιμο επιχειρήσεων, αύξηση ανεργίας) σε συνθήκες ύφεσης ή και του περιορισμού θέσεων εργασίας λόγω μονοπωλιακών συγχωνεύσεων, συχνά μας οδηγεί σε λαθεμένες ερμηνείες και χαρακτηρισμούς, π.χ. περί "αποβιομηχάνισης", περί "διεύρυνσης των υπηρεσιών". Στο σημείο αυτό, θα θέλαμε να σημειώσουμε την εξής διευκρίνιση: Οταν ο Μαρξ μιλούσε για υπηρεσίες, εννοούσε την εργασία που ανταλλασσόταν με εισόδημα, κι όχι με κεφάλαιο. Στο σύγχρονο καπιταλισμό οι καπιταλιστικές σχέσεις έχουν επεκταθεί τόσο πολύ που είναι πλέον πολύ περιορισμένο το πραγματικό τμήμα των "υπηρεσιών" στην καπιταλιστική οικονομία (π.χ.. οικιακοί βοηθοί, τεχνίτες για επισκευαστικές εργασίες σε οικίες). Εχουν επεκταθεί οι καπιταλιστικές σχέσεις στο χώρο της τέχνης, στα μέσα μαζικής ενημέρωσης, στις εργασίες των επισκευών κατοικιών, εργασιών καθαριότητας οικιών κλπ.

Εκείνες οι υπηρεσίες, με τη μαρξιστική έννοια, που επεκτάθηκαν στο σύγχρονο καπιταλισμό, είναι οι εργασίες που αφορούν την αναπαραγωγή της εργατικής δύναμης και γίνονται μέσω του κρατικού - καπιταλιστικού τομέα.

Διευρύνεται η εργατική τάξη

Δεύτερον: Την εποχή του καπιταλισμού που μελέτησε και ανέλυσε ο Μαρξ, οι καπιταλιστικές σχέσεις περιορισμένα είχαν επεκταθεί σε τομείς της οικονομίας, όπως η αγροτική.

Μεγάλο μέρος της βιοτεχνικής παραγωγής γινόταν σε συνθήκες ατομικής εμπορευματικής παραγωγής. Ενα μέρος του λιανικού εμπορίου γινόταν από ατομικούς εμπόρους, που ελάχιστα ή και καθόλου χρησιμοποιούσαν μισθωτή εργασία.

Η αναπαραγωγή της εργατικής δύναμης δεν είχε πάρει ακόμη διευρυμένο κοινωνικό χαρακτήρα. Για τις μεγάλες μάζες των εργατών και των φτωχών αγροτών ήταν σε αφάνταστα χαμηλά επίπεδα η κοινωνικά οργανωμένη εργασία παροχής μόρφωσης, ειδίκευσης, αποκατάστασης της υγείας. Παρ' όλα αυτά από τότε ήδη ο Κ. Μαρξ μίλησε για το " εργοστάσιο εκπαίδευσης".

Οσο επεκτείνονται, λοιπόν, οι καπιταλιστικές σχέσεις στην αγροτική οικονομία, στους τομείς αναπαραγωγής της εργατικής δύναμης, στο εμπόριο, στη σφαίρα κατανομής της υπεραξίας και του εισοδήματος, είναι φυσικό επόμενο, το εργοστασιακό προλεταριάτο και γενικότερα το βιομηχανικό, να παρουσιάζει μια τάση μείωσης σαν ποσοστό επί του συνόλου της εργατικής τάξης, χωρίς να χάνει το ειδικό του βάρος.

Αλλωστε, και η ίδια η ανάπτυξη της κοινωνικής εργασίας για την αναπαραγωγή της εργατικής δύναμης, ακόμα και σε κλάδους όπως ο τουρισμός, συνδέεται με την ανάπτυξη της παραγωγής εμπορευμάτων. Το ίδιο συμβαίνει με όλους τους τομείς αναπαραγωγής της εργατικής δύναμης - παιδείας, υγείας. Δεν μπορούν να αναπτύσσονται χωρίς την παράλληλη ανάπτυξη παραγομένων εμπορευμάτων (μηχανημάτων, εργαλείων, οικοσυσκευών, βιβλίων, ηλεκτρονικών μέσων μετάδοσης της πληροφόρησης κλπ.).

Ποια προσέγγιση

Οσο αναπαράγονται και διευρύνονται οι καπιταλιστικές σχέσεις, τόσο διευρύνεται και η εργατική τάξη.

Προκύπτει, επομένως, ζήτημα βαθύτερης μελέτης, γνώσης των διαφόρων τμημάτων της εργατικής τάξης, προκειμένου να ιεραρχηθεί η δουλιά, ιδεολογικοπολιτική και οικοδόμησης του κομμουνιστικού κόμματος, υπολογίζοντας τις εξελίξεις, τις προοπτικές αλλά και τις νέες δυσκολίες.

Ενα παράδειγμα:

Στις πρώτες μεταπολεμικές δεκαετίες, διευρύνθηκαν κατά πολύ ορισμένοι κλάδοι ενέργειας, τηλεπικοινωνιών, μεταφορών. Σε πολλές περιπτώσεις, με τη "σοσιαλδημοκρατική" μορφή της καπιταλιστικής διαχείρισης, οι προσλήψεις σε αυτούς τους κλάδους έγιναν από τμήματα της εργατικής τάξης με χαλαρούς ή ανύπαρκτους δεσμούς με την ιστορία του εργατικού κινήματος, ακόμα και του συνδικαλιστικού. Πολύ περισσότερο που τα "σοσιαλδημοκρατικά" κόμματα εξουσίας, όπως το ΠΑΣΟΚ στην Ελλάδα, συνέδεσαν τα άμεσα οικονομικά συμφέροντα αυτών των τμημάτων της εργατικής τάξης με την ιδεολογικο - πολιτική τους χειραγώγηση.

Ετσι, σήμερα, παρατηρείται το φαινόμενο της χαμηλής συνδικαλιστικής δράσης και συνείδησης σε στρατηγικής σημασίας κλάδους.

Οι συνέπειες των σύγχρονων καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων για τους εργαζόμενους σε αυτούς τους κλάδους δημιουργούν προϋποθέσεις να αντιστραφεί η κατάσταση. Αλλά και εδώ είναι ευκολότερο και πιο αποτελεσματικό να δουλέψει το Κομμουνιστικό Κόμμα με τμήματα τεχνικών, για παράδειγμα, που από άποψη συνθηκών εργασίας βρίσκονται πιο κοντά στην ψυχολογία και στον τρόπο ζωής της εργατικής τάξης παρά σε τμήματα που εργάζονται στο διοικητικό τομέα και πιο εύκολα διαμορφώνουν μικροαστική ψυχολογία και τρόπο ζωής.

Το ΚΚΕ έχει μιαν ορισμένη ανάλογη εμπειρία και από τις πρόσφατες κινητοποιήσεις των εργαζομένων στον αερομεταφορέα "ΟΛΥΜΠΙΑΚΗ". Ανάλογες εμπειρίες υπάρχουν και από τις αντιδράσεις που προκαλούνται στους εργαζόμενους από την πορεία ιδιωτικοποιήσεων και ριζικής αλλαγής των εργασιακών σχέσεων στις Δημόσιες Επιχειρήσεις Κοινής Ωφέλειας.

Παράλληλα, κλάδοι στους οποίους υπάρχει εμπειρία συνδικαλιστικής δράσης και ρίζες ιδεολογικο - πολιτικής επιρροής του Κόμματος, η αυξανόμενη ανεργία, ο κίνδυνος της απόλυσης, οι απολύσεις των κομμουνιστών, δημιουργούν πρόσθετες δυσκολίες στην ανάπτυξη τοπικής κλίμακας αγώνων. Διευκολύνουν οι πιο γενικευμένες κινητοποιήσεις, ιδιαίτερα όσον αφορά τις απεργιακές. Αυτή όμως η δυνατότητα περιορίζεται από την αντεργατική στάση των ανώτατων συνδικαλιστικών ηγεσιών.

Οι απαιτήσεις στην κομματική δουλιά

Το ΚΚΕ έχει συνείδηση των δυσκολιών και των απαιτήσεων σύνθετης δουλιάς για την ανάπτυξη της ιδεολογικο - πολιτικής επιρροής και της οργανωμένης δύναμής του στην εργατική τάξη στην Ελλάδα.

Το θέμα αυτό απασχόλησε το Κόμμα μας σε ειδική Πανελλαδική Συνδιάσκεψη. Πήρε ορισμένα μέτρα που αφορούν:

Την ενίσχυση της ιδεολογικο - πολιτικής του παρέμβασης στους μεγάλους τόπους δουλιάς. Επεξεργάστηκε χρονιάτικη καμπάνια αφιερωμένη στα 80χρονά του, για την κομματική οικοδόμηση σε σημαντικούς τόπους δουλιάς. Επεξεργάστηκε την τακτική του στο συνδικαλιστικό εργατικό κίνημα ώστε να αποκαλυφθεί ο ρόλος των σημερινών ανώτατων συνδικαλιστικών ηγεσιών με ταυτόχρονη πολιτική συσπείρωσης και ενότητας στη δράση των εργαζομένων από τα κάτω. Η προσοχή της δουλιάς του Κόμματος συγκεντρώνεται στην πρωτοβάθμια συνδικαλιστική οργάνωση. Στη σύνδεση των άμεσων αιτημάτων πάλης με την κατανόηση από τους εργαζόμενους της ταξικής και πολιτικής ρίζας των προβλημάτων. Στη σύνδεση της προοπτικής ικανοποίησης των αιτημάτων πάλης με αλλαγές και σε πολιτικό επίπεδο, στην κατεύθυνση της ανάπτυξης ενός μαζικού, οργανωμένου, μαχητικού μετώπου πάλης της εργατικής τάξης, της φτωχής και μεσαίας αγροτιάς, της εργαζόμενης διανόησης, των αυτοαπασχολούμενων επαγγελματιών, των μικρών εμποροβιοτεχνικών επιχειρήσεων ενάντια στα μονοπώλια και τον ιμπεριαλισμό.

Η πολιτική του Μετώπου

Το κοινωνικο - πολιτικό αντιιμπεριαλιστικό, αντιμονοπωλιακό δημοκρατικό μέτωπο πάλης είναι η έκφραση της πολιτικής κοινωνικών συμμαχιών του ΚΚΕ, που στην πορεία των πολιτικών εξελίξεων και ανακατατάξεων μπορεί να εκφρασθεί και σε πολιτικό επίπεδο.

Πάνω από όλα είναι η πολιτική του ΚΚΕ, με το σημερινό συσχετισμό δυνάμεων, που στοχεύει στην ωρίμανση του υποκειμενικού παράγοντα, για ταξικούς αγώνες, για αντεπίθεση και ρήξη με τα μονοπώλια και τον ιμπεριαλισμό, στην πάλη για το σοσιαλισμό.

Είναι μια άμεση πολιτική συσπείρωσης και οργάνωσης της εργατικής τάξης και των συμμάχων της, που διευκολύνει στον απεγκλωβισμό της από τις διάφορες εναλλακτικές μορφές διαχείρισης του συστήματος, νεοφιλελεύθερες ή "σοσιαλδημοκρατικές", "κεντροαριστερές" ή "κεντροδεξιές".

Το ζήτημα αυτό, της σύνδεσης της άμεσης πολιτικής ενός Κομμουνιστικού Κόμματος, της τακτικής του, σε συνθήκες μη επαναστατικής κατάστασης, με τη στρατηγική για την ανατροπή της καπιταλιστικής εξουσίας, για την επαναστατική κατάκτηση της εξουσίας από την εργατική τάξη για το σοσιαλισμό, είναι ένα πολύπλοκο και δύσκολο ζήτημα. Είναι ζήτημα στο οποίο διαπλέκεται ιδεολογία, τρέχουσα πολιτική, στρατηγική με την ικανότητα σύνδεσης με τις εργατικές μάζες, επίδρασης στη συνείδηση και στους αγώνες των λαϊκών δυνάμεων, ευελιξία σε σχέση με τις διαθέσεις των συμμάχων αλλά και αξιοποίησης όλων των ρηγμάτων της αστικής πολιτικής. Αφορά κάθε ΚΚ που δρα σε καπιταλιστική κοινωνία, αφορά συνολικότερα το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα.

Νομίζουμε ότι οι εμπειρίες της δράσης του κομμουνιστικού κινήματος κατά την περίοδο του β παγκοσμίου πολέμου αλλά και οι επεξεργασίες της στρατηγικής μεταπολεμικά, σε συνδυασμό με τις εξελίξεις, δίνουν τη δυνατότητα στα ΚΚ να επεξεργαστούν την τακτική και στρατηγική, αποφεύγοντας σταδιοποιήσεις που κατακερματίζουν αυτή την ενότητα. Αυτό δε σημαίνει ότι η πορεία ανάπτυξης ενός ταξικά προσανατολισμένου κινήματος, μετώπου, δεν έχει τις φάσεις, τους σταθμούς του, τις αντιθέσεις ακόμα και τα πισωγυρίσματα στα πλαίσια των κοινωνικοπολιτικών μετώπων. Αντιθέσεις που αντικειμενικά θα οξύνονται όσο πλησιάζει η ανάπτυξη του υποκειμενικού παράγοντα να συναντηθεί με συνθήκες πανεθνικής κρίσης, επαναστατικής κατάστασης. Σε τελευταία ανάλυση όσο θα πλησιάζει η χρονική περίοδος, που θα γίνεται επίκαιρο το ζήτημα της κατάκτησης της εξουσίας.

Ως ΚΚΕ θεωρούμε ότι παλεύοντας για την προώθηση της άμεσης πολιτικής μας, της οικοδόμησης του αντιιμπεριαλιστικού, αντιμονοπωλιακού δημοκρατικού μετώπου πάλης, ταυτόχρονα από τώρα πρέπει να ζυμώνεται στα πιο πρωτοπόρα τμήματα της εργατικής τάξης ο στρατηγικός μας στόχος για την κατάκτηση της εξουσίας από την εργατική τάξη, για τη δικτατορία του προλεταριάτου, για το σοσιαλισμό.

Για τη θεωρία της βίας

ΦΡΙΝΤΡΙΧ ΕΝΓΚΕΛΣ

Για τη θεωρία της βίας

«...Αν παραβλέψουμε τα τελείως ελαστικά όρια της εργάσιμης ημέρας, η ίδια η φύση της ανταλλαγής εμπορευμάτων δε βάζει καθόλου όρια στην εργάσιμη ημέρα, επομένως και στην υπερεργασία. Ο κεφαλαιοκράτης επωφελείται από το δικαίωμά του σαν αγοραστής, όταν προσπαθεί να μεγαλώσει όσο γίνεται την εργάσιμη ημέρα, και αν είναι δυνατό, να κάνει τη μιαν εργάσιμη ημέρα δύο. Από την άλλη μεριά η ειδική φύση του εμπορεύματος που πουλήθηκε περικλείνει ένα όριο στην κατανάλωσή του από τον αγοραστή και ο εργάτης επωφελείται από το δικαίωμά του σαν πουλητής όταν προσπαθεί να περιορίσει την εργάσιμη ημέρα σ' ένα καθορισμένο κανονικό μέγεθος. Επομένως, έχουμε εδώ μιαν αντινομία, δίκαιο ενάντια σε δίκαιο, και τα δύο εξίσου κατοχυρωμένα από το νόμο της ανταλλαγής εμπορευμάτων. Και ανάμεσα σε δύο ίσα δίκαια αποφασίζει η βία»(Καρλ Μαρξ: ΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ, τ. Α΄, σελ. 246, εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή»).

Σ' αυτό το χαρακτηριστικό απόσπασμα, στο οποίο ο Καρλ Μαρξ αναδεικνύει ότι η εκμετάλλευση, που είναι συγκαλυμμένη στον καπιταλισμό (δε φαίνεται πουθενά η απλήρωτη δουλιά του εργάτη που καρπώνεται ο καπιταλιστής ως υπεραξία), είναι μια αντικειμενική πραγματικότητα, είναι και η πηγή της βίας των καπιταλιστών πάνω στην εργατική τάξη. Αυτό είναι «δίκαιο» για τους καπιταλιστές ως τάξη. Η εργατική τάξη δεν έχει επίσης άλλον δρόμο υπεράσπισης του δικού της «δίκαιου», από τη δική της βία. Αλλωστε, το «ανάμεσα σε δύο ίσα δίκαια αποφασίζει η βία» αποτελεί και την πραγματική βάση της βίας σ' όλες τις ταξικές κοινωνίες. Η κυρίαρχη τάξη κρατά την εξουσία της και την ασκεί με την κρατική βία και τα όπλα (αστυνομία, στρατός κλπ.), διαφορετικά δε θα μπορούσε να κυριαρχεί. Αυτή η αντικειμενική πραγματικότητα στον καπιταλισμό δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί διαφορετικά παρά με την επαναστατική βία της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων. Γι' αυτό «η επαναστατική βία», η ένοπλη πάλη (η αστική τάξη τη χρησιμοποίησε για να πάρει την εξουσία από τη φεουδαρχία, αλλά και να μη τη χάσει από την εργατική τάξη), βρίσκεται στο επίκεντρο της επίθεσης των αστών αναλυτών, δημοσιολόγων και των αστικών πολιτικών κομμάτων, ταυτίζοντάς τη με την ατομική τρομοκρατία, απ' αφορμή την «υπόθεση "17Ν"». Ας δούμε πώς αναπτύσσει αυτά τα ζητήματα ο Φρ. Ενγκελς στη «Θεωρία της βίας» από το έργο του «Αντι-Ντίρινγκ».

Η ιστορία αυτής της πορείας είναι η ιστορία της εξέλιξης της αστικής τάξης. Αν τα «πολιτικά γεγονότα ήταν τα αποφασιστικά κίνητρα των οικονομικών καταστάσεων», τότε η σύγχρονη αστική τάξη δε θα ήταν το δημιούργημα, δε θα ξεπεταγόταν μέσα από τους αγώνες της ενάντια στη φεουδαρχία, αλλά θα ήταν το γνήσιο παιδί που βγήκε με τη θέλησή της από τους κόλπους της φεουδαρχίας. Κι όμως, καθένας ξέρει ότι έγινε ακριβώς το αντίθετο: Τάξη καταπιεζόμενη αρχικά, φόρου υποτελής στους κυρίαρχους ευγενείς της φεουδαρχίας, που στρατολογούνταν μέσα από τους κάθε είδους υποτελείς και δουλοπάροικους, η αστική τάξη, παλεύοντας αδιάκοπα με τους ευγενείς, κατακτούσε το ένα οχυρό μετά το άλλο, και, τέλος, στις πιο εξελιγμένες χώρες άρπαξε την εξουσία από τα χέρια των ευγενών. Στη Γαλλία, ανατρέποντας τους ευγενείς με επανάσταση, στην Αγγλία αστικοποιώντας σιγά σιγά και ενσωματώνοντάς τους στις γραμμές της, σαν διακοσμητική βιτρίνα. Και πώς επιτεύχθηκε αυτό; Απλώς και μόνο με την αλλαγή των «οικονομικών συνθηκών», που την ακολούθησε μια αργή ή γρήγορη, ειρηνική ή βίαιη αλλαγή των πολιτικών θεσμών. Η πάλη της αστικής τάξης εναντίον των ευγενών και της φεουδαρχίας είναι η πάλη της πόλης εναντίον της υπαίθρου, η πάλη της βιομηχανίας εναντίον της φυσικής οικονομίας, και τα αποφασιστικά όπλα των αστών στον αγώνα αυτόν ήταν η οικονομική τους δύναμη, που αυξανόταν αδιάκοπα στο μέτρο που αναπτυσσόταν η βιομηχανία, που στην αρχή ήταν χειροτεχνική κι αργότερα εξελίχθηκε στη μανουφακτούρα και η εξάπλωση του εμπορίου. Στη διάρκεια όλης αυτής της πάλης, η πολιτική εξουσία βρισκόταν στα χέρια των ευγενών, με εξαίρεση μόνο μια βραχεία περίοδο, όταν δηλαδή η βασιλική εξουσία χρησιμοποίησε για τη σταθεροποίηση της θέσης της την αστική τάξη εναντίον των ευγενών, εξουδετερώνοντας έτσι τη μια τάξη με την άλλη. Οταν όμως η πολιτικά ακόμα ανίσχυρη αστική τάξη άρχισε να γίνεται επικίνδυνη, χάρη στην αυξανόμενη οικονομική της δύναμη, η βασιλεία συμμάχησε πάλι με τους ευγενείς και προκάλεσε έτσι την επανάσταση της αστικής τάξης, πρώτα στην Αγγλία και ύστερα στη Γαλλία. Οι «πολιτικές συνθήκες» στη Γαλλία είχαν μείνει αμετάβλητες, ενώ οι «οικονομικές συνθήκες» είχαν αναπτυχθεί υπερβολικά σε σχέση με τις πολιτικές συνθήκες. Ολα τα πολιτικά δικαιώματα τα είχαν οι ευγενείς, ενώ οι αστοί διαδραμάτιζαν τον κυριότερο κοινωνικό ρόλο στην επικράτεια και οι ευγενείς είχαν αποξενωθεί απ' όλες τις κοινωνικές λειτουργίες και αρκούνταν να εισπράττουν, υπό μορφή προσόδων, το αντίτιμο των χαμένων αυτών λειτουργιών. Αλλά δεν ήταν μόνον αυτό: Η αστική τάξη και όλες της οι παραγωγικές ικανότητες ήταν περιορισμένες, αιχμάλωτες μέσα στα στενά πλαίσια των φεουδαρχικών πολιτικών θεσμών του Μεσαίωνα. Τα όρια των θεσμών αυτών τα είχε κατά πολύ ξεπεράσει όχι μόνον η μανουφακτούρα, αλλά και η χειροτεχνία ακόμα. Τα χίλια δυο προνόμια των συντεχνιών, οι τοπικοί και οι επαρχιακοί τελωνειακοί φραγμοί, είχαν καταντήσει αληθινοί δυνάστες και αλυσίδες για την παραγωγή. Η επανάσταση της αστικής τάξης έβαλε τέρμα σ' όλ' αυτά. Οχι όμως προσαρμόζοντας, σύμφωνα με τις απόψεις του κ. Ντίρινγκ, την οικονομική πραγματικότητα στις πολιτικές συνθήκες - αυτό δηλαδή που επιδίωκαν μάταια και για αρκετά χρόνια οι ευγενείς και η βασιλεία - αλλά, αντίστροφα, παραμερίζοντας τις παλιές, τις σάπιες πολιτικές συνθήκες και δημιουργώντας νέες, κατάλληλες για τη σταθεροποίηση και παραπέρα ανάπτυξη της καινούριας «οικονομικής πραγματικότητας». Μέσα σ' αυτή την, ευνοϊκή γι' αυτήν, πολιτική και νομική ατμόσφαιρα, η αστική τάξη αναπτύχθηκε γρήγορα και λαμπρά, και τόσο λαμπρά μάλιστα, που, αυτή τη στιγμή, δεν απέχει πολύ από το σημείο, που το 1789 βρισκόταν η τάξη των ευγενών. Γίνεται όλο και περισσότερο, όχι μόνον κοινωνικά περιττή, αλλά και εμπόδιο στην κοινωνική ανάπτυξη, και όλο και περισσότερο απομακρύνεται από την παραγωγική δραστηριότητα και μεταβάλλεται όλο και περισσότερο, όπως στον καιρό τους οι ευγενείς, σε μια τάξη παρασιτική...

Ο στρατός έχει γίνει ο κύριος σκοπός, αυτοσκοπός του κράτους. Οι λαοί δεν έχουν πια κανέναν άλλο λόγο ύπαρξης, έξω από το να εφοδιάζουν και να ταΐζουν τους στρατιώτες. Ο μιλιταρισμός αυτός φέρνει μέσα του και το σπέρμα της ίδιας του της καταστροφής. Ο ανταγωνισμός αναγκάζει τα διάφορα κράτη από τη μια μεριά να διαθέτουν κάθε χρόνο όλο και περισσότερα χρήματα για το στρατό, το στόλο, τα πυροβόλα κλπ., δηλαδή να επιταχύνουν όλο και περισσότερο την οικονομική τους κατάρρευση και, από την άλλη, να καταπιάνονται όλο και πιο σοβαρά με τη γενική υποχρεωτική στρατιωτική θητεία και έτσι στο τέλος να εξοικειώνουν ολόκληρο το λαό στο χειρισμό των όπλων, κάνοντάς τον έτσι ικανό στη δεδομένη στιγμή, να επιβάλει τη δική του θέληση, πάνω στη μεγαλόσχημη στρατιωτική διοίκηση. Και η στιγμή αυτή θα έρθει μόλις οι τεράστιες λαϊκές μάζες - οι εργάτες της υπαίθρου και της πόλης και οι αγρότες - αποχτήσουν την απαραίτητη θέληση.

Στο σημείο αυτό ο στρατός των δυναστών θα μετατραπεί σε λαϊκό στρατό. Η στρατιωτική μηχανή αρνείται υπηρεσία και ο μιλιταρισμός εξαφανίζεται, σύμφωνα με τη διαλεχτική της ίδιας του της ανάπτυξης. Εκείνο που δεν μπόρεσε να καταφέρει η αστική δημοκρατία του 1848, ακριβώς γιατί ήταν αστική και όχι προλεταριακή, δηλαδή να οπλίσει τις εργαζόμενες μάζες με τη θέληση, που το περιεχόμενό της να ανταποκρίνεται στην ταξική τους θέση, θα το καταφέρει σίγουρα ο σοσιαλισμός. Αυτό όμως σημαίνει διάσπαση του μιλιταρισμού εκ των έσω, και ταυτόχρονα τη διάσπαση όλων των μόνιμων στρατών...

Για τον κ. Ντίρινγκ, η βία είναι το απόλυτο κακό και η πρώτη πράξη βίας είναι, γι' αυτόν, το προπατορικό αμάρτημα. Ολόκληρη η περιγραφή του, η σχετική με τη βία, είναι μια ιερεμιάδα για τον τρόπο με τον οποίο όλη η έως τώρα ιστορία έχει μολυνθεί από το προπατορικό αμάρτημα, για την επονείδιστη διαστροφή όλων των φυσικών και κοινωνικών νόμων, από τούτη τη διαβολική δύναμη, τη βία.

Το ότι όμως η βία παίζει και έναν άλλο ρόλο στην ιστορία, έναν επαναστατικό προοδευτικό ρόλο, το ότι, δηλαδή, σύμφωνα με τα λόγια του Μαρξ, είναι η μαμή, που από κάθε παλιά κοινωνία, ξεγεννά μια καινούρια κοινωνία, το ότι αποτελεί το όργανο με το οποίο επιβάλλεται η κοινωνική εξέλιξη και σπάζει τις αποστεωμένες, τις νεκρές πολιτικές μορφές, για όλα αυτά δε λέει ούτε λέξη ο κ. Ντίρινγκ. Μόνον αναστενάζοντας και βογκώντας, παραδέχεται πως ίσως, για να ανατραπεί το οικονομικό σύστημα της εκμετάλλευσης, μπορεί να χρειαστεί δυστυχώς η βία! Γιατί κάθε χρήση βίας διαφθείρει εκείνον που τη χρησιμοποιεί. Και όλα αυτά λέγονται, παρά τη μεγάλη ηθική και πνευματική ανύψωση που επέφεραν όλες οι νικηφόρες επαναστάσεις.

Και όλα αυτά λέγονται στη Γερμανία, όπου μια εξέγερση, στην οποία θα μετείχε ο λαός, θα είχε το λιγότερο σαν αποτέλεσμα να ξεριζώσει τη δουλοφροσύνη, που έχει φωλιάσει στην εθνική συνείδηση, ύστερα από την ταπείνωση του τριακονταετούς πολέμου.

Και αυτό το άτονο, το ξεζουμισμένο και πλαδαρό κήρυγμα έχει την αξίωση να επιβληθεί στο πιο επαναστατικό κόμμα που γνώρισε η ιστορία.

• Αποσπάσματα από το έργο του Φρ. Ενγκελς: «Αντι-Ντίρινγκ», σελ. 244-246, 253, 271- 272, εκδόσεις «Αναγνωστίδη».

Ηλεκτρονικός πόλεμος

Ηλεκτρονικός πόλεμος 

Μία ανακοίνωση-
καταγγελλία(;) -ανάλυση του ιστολόγιου Praxis
 ...που έχει αρκετό "ψωμί"...



Στο Praxis (όπως συμβαίνει και σε άλλα ιστολόγια) λαμβάνουμε πολλά ανώνυμα σχόλια τα οποία δεν δημοσιεύονται με βάση την πολιτική ιστολογίου. Ιδιαίτερα τους τελευταίους μήνες (απο τον ιούλιο και μετά) η συχνότητα τους έχει πυκνώσει. Τα περισσότερα αφορούν άσχετα θέματα, κάτω απο άσχετες αναρτήσεις με φρασεολογία εθνικο-φασιστική. Τήν ίδια εποχή ήρθαν και κάποια "φιλικά" mail στο ιστολόγιο με διάφορες παραινέσεις και ενημερώσεις, "αντικαπιταλιστικού" τύπου. Και πρόσφατα είχαμε και παρακρατικού τύπου συκοφαντικές αναρτήσεις με την γνωστή κρυφοφασιστική μεθοδολογία της προσπάθειας στοχοποιήσης και σπίλωσης πολιτικών ρευμάτων και ανθρώπων σαν υποκατάστατο της πολιτικής αντιπαράθεσης, που παιρνει κάθε φορά διάφορα ονόματα, έχει όμως την ίδια ακριβώς μεθοδολογία.


 Πρόκειται απλά για ένα μικρό μέρος μιας γνωστής κατάστασης 


 που υπάρχει (και) στο διαδίκτυο που έχει υποκινητές και στόχους, ιδαίτερα στην κρίσιμη περίοδο που μπαίνουμε. Περίοδο στην οποία είναι ανάγκη η εξόντωση κάθε πολιτικού ρεύματος η άποψης που δεν χωράει στο σημερινό σκηνικό που διαμορφώνεται και εμποδίζει την προοπική ενός αξιόπιστου αριστερού αναχώματος, τώρα που ΣΥΡΙΖΑ πασοκοποιήται με την ταχύτητα του φωτός. Φυσικά η προσπάθεια αυτή παίρνει διάφορες μορφές και ονόματα και ακολουθεί κάθε φορά διαφορετικούς δρόμους. 

 Ο στόχος είναι το ΚΚΕ, οι μικρότερες οργανώσεις του εξωκοινοβουλίου που δεν εντάχθηκαν στα διάφορα κομπρεμί της "ριζοσπαστικής αριστεράς" (και εδώ υπάρχει και ένα σημαντικό τμήμα της βάσης της ΑΝΤΑΡΣΥΑ), αλλά και άλλες προσπάθειες στο κίνημα και τα μέτωπα. Αυτό δεν σημαίνει ότι οί δυνάμεις αυτές δεν έχουν αντιφάσεις στην πρακτική τους η ότι κάνουν πάντα τις σωστές επιλογές, ούτε αναιρεί τις μεγάλες διαφορές μεταξύ τους. Σημαίνει απλά ότι δεν χωράνε στο πολιτικό σκήνικο που στήνεται που θέλει πέρα απο τη φασιστική εκδοχή και μια αριστερή εκδοχή του συστήματος στο "πεζοδρόμιο" για να ελένξει τις κοινωνικές αντιδράσεις που έρχονται. Για αυτό και ότι υπάρχει αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να "εξαφανιστεί" ώστε να έχει εγκυρότητα ένα τέτοιο εγχείρημα. 

Η μόνη απάντηση εδώ μπορεί να είναι η ένταση της στήριξης του εργατικού κινήματος και των προσπαθειών για τον θεωρητικό και πολιτικό του εξοπλισμό και την απάντηση στα ζητήματα που βάζει η εποχή μας. Και η αντιπαράθεση, συζήτηση και δράση γύρω απο αυτά τα ζητήματα που καθημερινά μπαίνουν στους χώρους δουλειάς, στις ουρές για το ψωροεπίδομα ανεργίας, στις γειτονιές της φτώχειας και της πείνας, στις κινηματικές δράσεις, στις πολιτικές πρωτοβουλίες. Όλα αυτά είναι τα μόνα κριτήρια για την κάθε άποψη η στάση.


 Πηγή : Praxis via  Redfly Planet
 Αναρτήθηκε από traversorossa

Αποβλητα οικων ανοχης

Η απορία των μουμουεδοεγκέφαλων 

 Το παν είναι να έχεις "έγκαιρη και έγκυρη" ενημέρωση. Καθ' ότι σωστός και συνειδητοποιημένος πολίτης, είναι ο ενημερωμένος πολίτης. Βέβαια, στην εποχή τού διαδικτύου και των ευρυζωνικών δικτύων, η ενημέρωση είναι και εύκολη και γρήγορη, αλλά έχει ένα μειονέκτημα: το κεφάλι μας πήζει από ένα σωρό αντικρουόμενες ή άχρηστες πληροφορίες. Γι' αυτό, λοιπόν, πρέπει κάποιος να τις διηθεί, να κάνει ένα ξεδιάλεγμα βρε αδερφέ. Να μας καθοδηγεί τι είναι χρήσιμο κι αναγκαίο να μάθουμε και τι όχι.

 Εδώ, λοιπόν, φαίνεται ο σημαντικώτατος ρόλος των διαφόρων ΜουΜουΕ και, μάλιστα, ρόλος διπλός: πρώτα σου ξεπλένουν το κεφάλι από την σαβούρα που βρίσκεται εκεί μαζεμένη και μετά στο γεμίζουν με χρήσιμα πράγματα. Έγκαιρα και έγκυρα. Κυρίως, όμως, φροντίζουν να σε ξεκουράζουν: στα δίνουν όλα έτοιμα, οπότε δεν χρειάζεται να σκέφτεσαι. Αναρωτιέσαι πόσο ακόμη θα μειωθούν οι μισθοί; στο αποκαλύπτει ο Μπάμπης (ένας είναι ο Μπάμπης και είναι στον Σκάι). Προβληματίζεσαι για την αποτελεσματικότητα των μέτρων; στα αναλύει μεθοδικώτατα ο Πρετεντέρης. Σκέφτεσαι να πάρεις μέρος στην απεργία; σου αποδεικνύει το λάθος σου ο Πορτοσάλτε. Αγαναχτείς με την κυβέρνηση ΦΑΒΑ; σε επαναφέρει στην τάξη ο Μανδραβέλης. Δεν μπορείς να αποφασίσεις σχετικά με το τι πρέπει να γίνει με τους μετανάστες; σου δίνει την απάντηση ο Σρόιτερ. Σου δημιουργεί άγχος η κατάρρευση της υγείας και της παιδείας; στο λύνει με απλά λόγια ο Ρογκάκος. Θεωρείς τους χρυσαυγίτες εχθρούς τής δημοκρατίας; σε διορθώνει ο Καρακούσης. Σαλτάρεις με τους μαλάκες γύρω σου; βλέπεις τον Καψή και δοξάζεις τον θεό που δεν σ' έκανε σαν κι αυτόν. Όμορφα πράγματα!

 Δυστυχώς, όμως, φαίνεται ότι υπάρχει ένα σοβαρό ερώτημα στο οποίο τα ΜουΜουΕ δεν μπορούν να βρουν απάντηση: πώς διάβολο γίνεται να πέφτουν ιλιγγιωδώς οι αποδοχές των εργαζομένων αλλά οι τιμές των αγαθών να τραβούν την ανηφόρα; Δηλαδή, εδώ που τα λέμε, το ίδιο ερώτημα θα μπορούσε να τεθεί και με διαφορετική διατύπωση (π.χ. πώς γίνεται και τα λαϊκά στρώματα φτωχαίνουν αλλά οι μεγάλες επιχειρήσεις αυξάνουν τα κέρδη τους;) αλλά, εν πάση περιπτώσει, έτυχε κι αυτή την διατύπωση διάλεξαν τα ΜουΜουΕ, ας μη το ψάχνουμε. Το θέμα είναι ότι τα μεγάλα δημοσιογραφικά κεφάλια αδυνατούν να βρουν απάντηση. Η δόλια η Τρέμη, η φουκαριάρα η Χούκλη κι η μαύρη η Κοσιώνη κοντεύουν να παλαβώσουν. Όσα τηλεπαράθυρα κι αν ανοίξουν κι όσους αναλυτές κι αν συμβουλευτούν, απάντηση δεν παίρνουν.

 Είναι φυσικό να βραχυκυκλώνουν οι μουμουεδοεγκέφαλοι. Το φαινόμενο είναι τουλάχιστον ανεξήγητο, εφ' όσον παραβαίνει τον βασικό οικονομικό νόμο προσφοράς και ζήτησης. Κάθε μαθητής γυμνασίου γνωρίζει ότι, σύμφωνα με αυτόν τον νόμο, οι τιμές μειώνονται είτε όταν πέφτει η ζήτηση είτε όταν αυξάνεται η προσφορά. Με την ανεργία, λοιπόν, να αβγαταίνει και τα μεροκάματα να κατρακυλούν, οι καταναλωτές δεν έχουν λεφτά για ψώνια, άρα μειώνεται η ζήτηση, άρα οι επιχειρήσεις πρέπει να μειώσουν τις τιμές τους για να προσελκύσουν αγοραστές. Οπότε, πώς διάβολο γίνεται και οι τιμές αυξάνονται αντί να μειωθούν;

 Δε λέω, σπουδαγμένοι και παρασπουδαγμένοι είναι οι μουμουεδοεγκέφαλοί μας αλλά κάνουν ένα βασικό, βασικώτατο λάθος: ξεχνάνε ότι ο νόμος προσφοράς και ζήτησης ισχύει ΜΟΝΟ σε μια υποδειγματική οικονομία απολύτως ελεύθερου ανταγωνισμού. Δηλαδή, σε μια οικονομία που υπάρχει μόνον ως θεωρητικό υπόδειγμα. Στην πράξη, δεν υπάρχει πουθενά απολύτως ελεύθερος ανταγωνισμός αλλά συγκέντρωση των μέσων παραγωγής στα χέρια ολίγων και εκλεκτών. Παναπεί, στην πράξη έχουμε ολιγοπωλιακό ανταγωνισμό. Π.χ., η αγορά του γάλακτος στον τόπο μας ελέγχεται, σε συντριπτικό ποσοστό, από 3-4 μεγάλες εταιρείες, οι οποίες έχουν την δυνατότητα να επηρεάζουν τις τιμές παραγωγού.

 Μάλιστα, η κατάσταση γίνεται ακόμα χειρότερη όταν αυτές οι 3-4 εταιρείες συμφωνήσουν σε κοινή πολιτική (δηλαδή, συμπήξουν καρτέλ) κι αποφασίσουν να πουλήσουν το γάλα προς 1,5 ευρώ το λίτρο. Πού είναι ο ελεύθερος ανταγωνισμός; Μονοπώλιο έχουμε! Τί να κάνει ο καταναλωτής; Να ψάξει για φτηνότερο γάλα δεν γίνεται, αφού όλες οι εταιρείες πουλάνε στην ίδια τιμή. Σκάει και πληρώνει, γιατί δεν μπορεί ν' αφήσει τα παιδιά του δίχως γάλα. Ναι, αλλά πού βρίσκει λεφτά, αφού του γδάρανε τον μισθό ή έμεινε άνεργος; Πρώτα-πρώτα, εξαφανίζει όσες οικονομίες είχε βάλει τόσα χρόνια στην άκρη, μετά πουλάει τα οικογενειακά κειμήλια, ύστερα βάζει για πούλημα όσο-όσο το σπιτάκι ή το χωραφάκι του (όπως την περίοδο της κατοχής, ένα πράμα) και μετά...έχει ο θεός.

 Αυτό το πολύ βασικό είναι που καμώνονται πως δεν καταλαβαίνουν οι μουμουεδοεγκέφαλοι. Και λέω "καμώνονται" επειδή το καταλαβαίνουν και το παρακαταλαβαίνουν αλλά το κάνουν γαργάρα. Επειδή αν το παραδεχτούν, θα πρέπει να ομολογήσουν ότι το μόνο αποτέλεσμα που έχουν οι περικοπές των μισθών και η κατάλυση του κοινωνικού κράτους, είναι η αύξηση των κερδών των κεφαλαιοκρατών. Οπότε, πάπαλα το παραμυθάκι τής ανάπτυξης. Οπότε, τέρμα η καραμέλλα "σφίξου σήμερα να φας αύριο". Οπότε, θα ξυπνήσει ο ζαβλακωμένος λαός και θα τους πάρει παραμάζωμα, μαζί με το σάπιο σύστημα που στηρίζουν.

cogito ergo

και παλι ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ ρεεεεεεεεεε

ΒΡΑΖΙΛΙΑ
Η εξαθλίωση παραμένει

ΜΠΡΑΖΙΛΙΑ.--

Η Βραζιλία συνεχίζει να κρατά τα σκήπτρα της πρωταθλήτριας της ανισότητας στη Νότια Αμερική, και με σοσιαλδημοκρατική διαχείριση από τον πρώην πρόεδρο Λουίς Ινάσιου Λούλα ντα Σίλβα και την νυν Ντίλμα Ρουσέφ.

Το Σεπτέμβρη του 2011, 8.054.000 διαβιούσαν σε συνθήκες απόλυτης φτώχειας σε σύγκριση με τα 8.520.000 για τον ίδιο μήνα το 2009, σύμφωνα με τα στοιχεία που ανακοίνωσε το Ινστιτούτο Γεωγραφίας και Στατιστικής της Βραζιλίας (IBGE). Ωστόσο άλλες μετρήσεις ανεβάζουν τους ανθρώπους που ζουν στην εξαθλίωση σε 16 εκατομμύρια. Σύμφωνα δε με το Διεθνές Ταμείο για την Αγροτική Ανάπτυξη (IFAD), το 55% του πληθυσμού στις αγροτικές περιοχές ζει κάτω από το επίσημο όριο της φτώχειας, ενώ το ποσοστό εκτοξεύεται στο 66% για τη Βορειοανατολική Βραζιλία, όπου σχεδόν οι μισοί από τους φτωχούς ζουν σε συνθήκες απόλυτης φτώχειας.

Η Βραζιλία παραμένει πρωταθλήτρια της ανισότητας στη Νότια Αμερική με πάνω από 60 εκατομμύρια φτωχούς σύμφωνα με την πρόσφατη έκθεση του Προγράμματος Ανθρωπίνων Οικισμών του ΟΗΕ (UN Habitat), που αναφέρει ότι η ανισότητα εισοδήματος κατέγραψε αύξηση όπως και στις περισσότερες χώρες της Νότιας Αμερικής. Παρότι ο ρυθμός αύξησης του ΑΕΠ τριπλασιάστηκε, καθώς εξαιτίας της καπιταλιστικής κρίσης μπορεί να έπεσε κατά 2,9% το 2009, αλλά το 2010 ξαναγύρισε σε μέσο επίπεδο 4,2% για όλη την ήπειρο, οι μονοπωλιακοί όμιλοι αύξησαν τα πλούτη σε βάρος των λαών. Η Βραζιλία το 2011 έγινε η έκτη μεγαλύτερη οικονομία του πλανήτη, υπερσκελίζοντας τη Βρετανία και απειλεί άμεσα στην πέμπτη θέση τη Γαλλία. Η σοσιαλδημοκρατικού τύπου διαχείριση στη Βραζιλία ευνόησε το μεγάλο κεφάλαιο και δεν άλλαξε την αθλιότητα που βιώνουν τα λαϊκά στρώματα.

ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ ξυπνατε ρεεεεεεεεεεεεεεεε

ΜΕΓΑΛΕΣ ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΕΣ

Αύξησαν τα κέρδη τους κατά 18,2%

Οι 500 πιο κερδοφόρες βιομηχανίες εμφάνισαν αύξηση τζίρου και κερδών το 2011

Απτόητες από την κρίση και τα οικονομικά δεινά που αντιμετωπίζει η πλειονότητα των αυτοαπασχολούμενων και μικρών επαγγελματοβιοτεχνών και εμπόρων, οι μεγάλες επιχειρήσεις επιμένουν να κερδίζουν, ακόμη και να αυξάνουν την κερδοφορία τους κάποιες από αυτές, επιβεβαιώνοντας ότι η ασκούμενη πολιτική εξυπηρετεί τα συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου. Οι 500 από τις πιο κερδοφόρες βιομηχανικές επιχειρήσεις του 2011, που εντοπίζονται σε έρευνα της εταιρείας «STAT BANK», αύξησαν την κερδοφορία τους κατά 18,2% προσεγγίζοντας τα 1,6 δισ. ευρώ, από 1,35 δισ. ευρώ το 2010. Ο συνολικός τζίρος ήταν της τάξης των 34 δισ. ευρώ, επίσης αυξημένος κατά 16,9% σε σχέση με το 2010. Σύμφωνα με την έρευνα της «STAT BANK» το μέσο περιθώριο καθαρού κέρδους διαμορφώθηκε στο 4,8%.

Εννοείται ότι οι πιο κερδοφόρες επιχειρήσεις έχουν και σημαντικές εξαγωγικές επιδόσεις, κάτι που τις επιτρέπει να αμβλύνουν τις συνέπειες από την κάμψη της εσωτερικής ζήτησης, αλλά και σκιαγραφεί το συμφέρον που έχουν να ελαχιστοποιήσουν μισθούς, φορολόγηση στο εσωτερικό για να γίνουν «ανταγωνιστικοί» εκεί που τους ενδιαφέρει, στις ξένες αγορές. Από τις 500 παραγωγικές επιχειρήσεις, οι 270 παρουσίασαν αύξηση κερδών ή μετατροπή των ζημιών του 2010 σε κέρδη το 2011. Αντιστοίχως οι 230 εμφάνισαν μείωση κερδών.

Επισημαίνεται ότι «στις πρώτες θέσεις των πιο κερδοφόρων εταιρειών ευρίσκονται θυγατρικές πολυεθνικών επιχειρήσεων που δραστηριοποιούνται στη χώρα μας. Ενδεικτικό είναι το στοιχείο ότι το ποσοστό των θυγατρικών των πολυεθνικών εταιρειών στις 200 πιο κερδοφόρες παραγωγικές επιχειρήσεις της χώρας είναι πάνω από 15%». Επίσης, έχει σημασία ότι οι περισσότερες κερδοφόρες προέρχονται από τον κλάδο των τροφίμων (175), τα μεταλλικά προϊόντα (40), το φάρμακο (38).

Στις πρώτες 20 θέσεις των πλέον κερδοφόρων επιχειρήσεων της χώρας το 2011 βρέθηκαν οι: «Μότορ Οιλ Ελλάς», «Ελληνικά Πετρέλαια», ΜΕΤΚΑ, «Crown Hellas Can», «Αθηναϊκή Ζυθοποιία», «Καρέλια Καπνοβιομηχανία», «Nestle Hellas», φαρμακοβιομηχανία «Βιανέξ», «Colgate Palmolive», «Ελληνική Βιομηχανία Αλουμινίου», «Σαράντης Γρ.», «BIC Βιολέξ», φαρμακοβιομηχανία «Specifar», «Βιοσάρ Ενεργειακή», «Καπνική Μιχαηλίδης», «Μεταλλοβιομηχανία Αρκαδίας Ρόκας», «Σόγια Ελλάς», «Παπαδόπουλος», «Bayer Hellas» και «Πλαστικά Κρήτης».

Διαχείριση ή σύγκρουση;

Διαχείριση ή σύγκρουση;

Υπάρχουν εργαζόμενοι, λαϊκοί άνθρωποι που μπροστά στον τυφώνα των αντεργατικών αντιλαϊκών μέτρων της συγκυβέρνησης ΝΔ - ΠΑΣΟΚ - ΔΗΜΑΡ, μας επαναφέρουν το ζήτημα ότι αν το ΚΚΕ είχε συμβάλλει στη δημιουργία μιας «κυβέρνησης της αριστεράς», σήμερα δε θα προωθούσαν αυτά τα άγρια μέτρα. Χτες απ' αυτήν εδώ τη στήλη εξηγήσαμε ότι καμιά κυβέρνηση στον καπιταλισμό δε μπορεί να κάνει διαχείριση σε όφελος του λαού. Πολύ περισσότερο, σε συνθήκες βαθιάς οικονομικής καπιταλιστικής κρίσης, όπου θα είναι υποχρεωμένη να εφαρμόσει πολιτική διεξόδου σε όφελος του κεφαλαίου. Και δεν υπάρχει κυβέρνηση που να ενισχύει και το κεφάλαιο και την εργατική τάξη. Με δεδομένη την ιδιοκτησία των καπιταλιστών, είναι υποχρεωμένη να εφαρμόζει πολιτική ενίσχυσης της κερδοφορίας τους. Συμμετοχή του ΚΚΕ σε τέτοια κυβέρνηση σημαίνει απεμπόληση της γραμμής πάλης ενάντια στο κεφάλαιο, υποβιβασμό της ταξικής συνείδησης της εργατικής τάξης και κατά συνέπεια ταξική πάλη στο μέτρο και στο επίπεδο διατήρησης του συστήματος.

***

Ο ΣΥΝ και ο ΣΥΡΙΖΑ αναγνωρίζουν το κρατικό χρέος, έστω και όχι όλο, έχουν επεξεργασμένη πολιτική για την αποπληρωμή του, δηλαδή να πληρώσει ο λαός... Το ΚΚΕ λέει καμιά αναγνώριση από το λαό του χρέους, μονομερής διαγραφή του, αποδέσμευση από την ΕΕ και να δημιουργήσει ο λαός τις πολιτικές προϋποθέσεις να πάρει την οικονομία από τους καπιταλιστικές στα δικά του χέρια του. Γιατί όσο υπάρχουν καπιταλιστές, όσο είμαστε στην ΕΕ, όσο αναγνωρίζουμε το χρέος και ψάχνουμε συνταγή για την αποπληρωμή του μόνο μέτρα σαν αυτά των μνημονίων θα επιβάλλονται. Πώς λοιπόν μια «κυβέρνηση της αριστεράς» θα δώσει λύσεις σε προβλήματα της εργατικής, λαϊκής οικογένειας όταν όλοι οι παράγοντες που τα γεννούν - μονοπώλια, η εξουσία τους στην Ελλάδα, η ΕΕ - παραμένουν στη θέση τους και υπηρετούνται από την «κυβέρνηση της αριστεράς»; Και πώς θα αντεπεξέλθει στους οξύτατους ενδομονοπωλιακούς ανταγωνισμούς, που εκδηλώνονται και στο έδαφος της Ελλάδας, ανάμεσα σε ΗΠΑ, ΕΕ, Κίνα, Ρωσία, γύρω από ζητήματα ενέργειας, μεταφορών, λιμανιών κλπ, όταν ο ΣΥΡΙΖΑ αναζητά επενδυτές για να υπάρξει ανάπτυξη;

***

Υπάρχει ένα ακόμη ζήτημα. Η εξωτερική πολιτική κάθε χώρας συνδέεται άμεσα με την εσωτερική. Η Ελλάδα είναι ενταγμένη σε ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς και ενώσεις, ένας αυτούς είναι και το ΝΑΤΟ. Η Ελλάδα είναι βαθιά ενσωματωμένη στο ΝΑΤΟ, συμμετέχει ενεργά στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους και αυτό προκύπτει ως συμβατική της υποχρέωση ως χώρα μέλος του ΝΑΤΟ. Εχει στρατιωτικές βάσεις, όπως της Σούδας, με ενεργότατη συμμετοχή στους πολέμους. Ηδη η κατάσταση στη Μέση Ανατολή, ιδιαίτερα με την «υπόθεση Συρία», εγκυμονεί κινδύνους όχι μόνο πολεμικής επέμβασης στη χώρα (ήδη υπάρχει ιμπεριαλιστική επέμβαση), αλλά και ενός πιο γενικευμένου ιμπεριαλιστικού πολέμου. Επομένως, μια κυβέρνηση δεν έχει να αντιμετωπίσει μόνο ορισμένα ζητήματα όπως π.χ. τα αντιλαϊκά μέτρα για την αντιμετώπιση της κρίσης, αλλά όλα όσα έχουν σχέση με τις υποθέσεις του κράτους. Και στο πιο πάνω ζήτημα, όπως και στα υπόλοιπα, η γραμμή του ΚΚΕ απέχει παρασάγγας, είναι αντίθετη απ' αυτήν του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ.

***

Τι λέει ο ΣΥΝ ως προς τις εξελίξεις στη Μέση Ανατολή; «Η ευρύτερη περιοχή μας, ιδιαίτερα το κρισιμότατο γεωπολιτικό σταυροδρόμι της Ανατ. Μεσογείου και της Μ. Ανατολής ζει έντονα τις διεθνείς ανακατατάξεις και τους γεωπολιτικούς κλυδωνισμούς που συνδέονται με τη βαθιά κρίση και του συστήματος των διεθνών σχέσεων, το οποίο εξυπηρετεί τη σημερινή άνιση, άδικη και άκρως εκμεταλλευτική τάξη στον κόσμο. Στην περιοχή αυτή βρίσκουν την έκφρασή τους όλες οι αντιθέσεις του σύγχρονου κόσμου και οι σημερινοί οξύτατοι διεθνείς ανταγωνισμοί. Η ΚΠΕ του ΣΥΝ θεωρεί καθήκον πρώτης προτεραιότητας για τις αριστερές δυνάμεις της περιοχής, της Ευρώπης και του κόσμου την υπεράσπιση της ειρήνης. Ο πολυαίμακτος εμφύλιος πόλεμος της Συρίας πρέπει να τερματιστεί με τον τερματισμό όλων των ξένων επεμβάσεων με συμφωνία ειρήνης ανάμεσα σ' όλες τις εμπλεκόμενες πλευρές στο πλαίσιο του ΟΗΕ, που θα εγγυηθεί την ακεραιότητα της χώρας και θα οδηγήσει σε μια μεταβατική αντιπροσωπευτική κυβέρνηση, η οποία θα οργανώσει ελεύθερες εκλογές, ώστε ο ίδιος ο Συριακός λαός να αποφασίσει ελεύθερα για το μέλλον του χωρίς ντόπιους δυνάστες και ξένους πάτρωνες. Λέμε κατηγορηματικά "ΟΧΙ" σε μια στρατιωτική επέμβαση τύπου Λιβύης στη Συρία». Ολη η παραπάνω τοποθέτηση είναι στον αέρα, από την άποψη της ουσίας, έστω και της πρότασης για μη εμπλοκή της Ελλάδας ή της «ειρήνης». Πουθενά ο ιμπεριαλισμός και ο ενδοϊμπεριαλιστικός ανταγωνισμός. Πουθενά το ΝΑΤΟ, η ΕΕ, ιδιαίτερα η Γαλλία, αλλά και οι άλλες χώρες - Τουρκία, Κατάρ, Σαουδική Αραβία... Δεν κατονομάζεται δηλαδή η «ξένη επέμβαση» που υποδαύλισε τον «εμφύλιο». Είναι τυχαίο; Οχι για μια δύναμη που θέλει να κυβερνήσει και να διαχειριστεί τον καπιταλισμό. Πώς να εναντιωθεί στο ΝΑΤΟ, την ΕΕ, τις ΗΠΑ; Αλλωστε προεκλογικά έκανε συνάντηση με τους πρέσβεις και αυτών των κρατών. Μιλά για λύση στα πλαίσια του ΟΗΕ. Μα ο ΟΗΕ έχει γίνει «πλυντήριο» των ιμπεριαλιστικών πολέμων. Τέλος, ζητά για τη Συρία, ό,τι ακριβώς οι ΗΠΑ και η ΕΕ. Ποια συνεργασία για κυβέρνηση με τέτοιες δυνάμεις που χαντακώνουν το λαό στην υποταγή της εκμετάλλευσης των μονοπωλίων;

MEGA-ανακάλυψη!

MEGA-ανακάλυψη!

Γράφει:
ο Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟ

Εντονη η απορία της Ολγας Τρέμη στο δελτίο του MEGA:

Μα καλά - ρωτούσε με απροσποίητο ενδιαφέρον τη ρεπόρτερ - πού οφείλεται το γεγονός ότι οι μισθοί και οι συντάξεις μειώνονται, αλλά οι τιμές των προϊόντων ανεβαίνουν;...

*

Πρώτον, θέλουμε να ευχαριστήσουμε θερμά την κυρία Τρέμη τόσο για την ανακάλυψη του θέματος ότι οι μισθοί πέφτουν, αλλά η ακρίβεια ανεβαίνει, όσο και για το ενδιαφέρον το δικό της και όλων των συντελεστών του σταθμού για τις δυσκολίες που περνάμε...

*

Δεύτερον, ως πρόχειρες σκέψεις για την εξέταση του δυσεπίλυτου αινίγματος που έθεσε, έχουμε να συνεισφέρουμε τα κάτωθι:

α) εκτίναξη ΦΠΑ,

β) εκρήξεις αυξήσεων σε ρεύμα, ενέργεια, μεταφορικά,

γ) μεσάζοντες συν καρτέλ

και κυρίως

δ) το μονοπωλιακό κέρδος (για την ακρίβεια: υπερκέρδος)

Σημείωση: Τα γ) και δ) ας μην τα λάβει υπόψη της, αυτά τα λένε οι κομμουνιστές...

*

Τρίτον, πέραν της ανακάλυψης του ΜEGA ότι ενώ μειώνονται οι μισθοί, η ακρίβεια μεγαλώνει, υπάρχει και η υποψία ότι η Γη γυρίζει...

Πού το πάνε;

Πού το πάνε;

Γράφει:
ο Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

    

Το πρωτοσέλιδο του «Βήματος» την Κυριακή για... «Το πραξικόπημα που δεν έγινε»τον Οκτώβρη του 2011, από άποψη ρεπορτάζ ήταν τόσο πολύ ...θωρακισμένο και ...στοιχειοθετημένο που χωρίς αμφιβολία (και εδώ αναφερόμαστε στον τρόπο γραφής του και όχι στην ουσία της υπόθεσης) συναγωνίζεται ένα παλιότερο. Εκείνο που παρουσίαζε αναλυτικότατα τα όσα είχαν διαμειφθεί μεταξύ Καραμανλή - Ερντογάν κατά την επίσκεψη του δεύτερου στην Αθήνα.

Λεπτομέρεια:

Εκείνη η συνάντηση δεν έγινε ποτέ και ο Ερντογάν δεν ήρθε ποτέ στην Αθήνα.Εντούτοις αυτό δεν εμπόδισε το «Βήμα» να γνωρίζει με το «νι» και με το «σίγμα» τι είχε συζητηθεί μεταξύ των δυο πρωθυπουργών στην (ανύπαρκτη) συνάντησή τους...

Βεβαίως, δεν μπορούμε να γνωρίζουμε τι άλλα στοιχεία μπορεί να έχει το «Βήμα» από αυτά που (δεν) παρουσίασε. Αν έχει και αν υπάρχουν, θα τα παρουσιάσει;

*

Επίσης από την άποψη της δημοσιογραφικής έρευνας υπάρχουν ακόμη κενά. Το «Βήμα», μετά τη φοβερή αυτή αποκάλυψη, την οποία συνδέει με την αποστράτευση το Νοέμβρη του 2011 των επικεφαλής των Τριών Οπλων, μεταξύ των οποίων των Φραγκούλη Φράγκουκαι Δημήτρη Ελευσινιώτη, τότε αρχηγών ΓΕΣ και ΓΕΝ αντίστοιχα, οφείλει να μας πει τη συνέχεια της έρευνας.

Για παράδειγμα: Πώς γίνεται - και τι εξήγηση δίνει η εφημερίδα - ο μεν πρώτος να ορίζεται λίγους μήνες αργότερα υπουργός Αμυνας στην υπηρεσιακή κυβέρνηση Πικραμμένου και ο δεύτερος να αποτελεί τον νυν υφυπουργό Αμυνας;

Πώς το εξηγεί το «Βήμα»; Μήπως ισχυρίζεται ότι τα κόμματα που συγκρότησαν την υπηρεσιακή, αλλά και τα κόμματα που συγκροτούν τη σημερινή τρικομματική κυβέρνηση, φλερτάρουν με επίδοξους «πραξικοπηματίες»;...

Και πώς εξηγείται το υποτονικότατο της αντίδρασης των εν λόγω κομμάτων; Γιατί μπορεί να βρεθεί και κανένας κακόβουλος που θα ισχυριζόταν ότι μπροστά στο συγκρότημα Λαμπράκη και στα παιχνίδια που αυτό παίζει ισχύει εκείνη η παλιά ρήση: «Ποιος κυβερνάει αυτόν τον τόπο;»...

*

Σε συνδυασμό με τα δυο προηγούμενα, υπάρχει η άλλη, η σοβαρή, η πολιτική παράμετρος, που έχει να κάνει με τις σκοπιμότητες ενός τέτοιου δημοσιεύματος, τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή.

Μια δηλαδή περίοδο που τα περί «αποσταθεροποίησης» έχουν γίνει ψωμοτύρι στο στόμα εκείνων που θέλουν να μας πείσουν ότι «σταθερότητα» είναι να περνούν το ένα μετά το άλλο τα λαοκτόνα μέτρα και ο λαός να μην αντιδρά.

Αφήστε που το όλο σκηνικό, παραπέμποντας σε διαμόρφωση «κλίματος» του τύπου «νέα μέτρα ή πραξικόπημα», θυμίζει εξόφθαλμα εκείνο το προηγούμενο: «Μεσοπρόθεσμο ή τανκς»...