Άσε τη ζωή που κάνεις, πάλεψε για τη ζωή που χάνεις!

Άσε τη ζωή που κάνεις, πάλεψε για τη ζωή που χάνεις!

Η τουριστική περίοδος τελειώνει

Μέσα Οκτώβρη, η τουριστική περίοδος τελειώνει, μαζί της τελειώνει και η δουλειά για τους εποχιακά

εργαζόμενους που είναι η μεγάλη πλειοψηφία των εργαζομένων στο νησί μας. Άλλοι κακοπληρωμένοι,

άλλοι απλήρωτοι, πολλοί ανασφάλιστοι, ή με λιγότερα μεροκάματα ασφάλισης από εκείνα που

πραγματικά δούλεψαν, όλοι όμως στις ουρές του ΟΑΕΔ.

Τις τελευταίες μέρες του Οκτώβρη στην Κέρκυρα κυριαρχεί η ανασφάλεια. Πως θα βγάλουμε

το χειμώνα, θα πάρουμε επίδομα ανεργίας φέτος, και για πόσο, θα μπορέσουμε να πληρώσουμε τις

υποχρεώσεις μας, τη ΔΕΗ, τα φροντιστήρια των παιδιών, το νοίκι; Κι επιπλέον οι δόσεις του ΕΝΦΙΑ, τα

χαράτσια και οι φόροι εξανεμίζουν το λαϊκό εισόδημα.

Άσε τη ζωή που κάνεις

Εργαζόμενε, άνεργε, συνταξιούχε, νέε, γυναίκα, αγρότη και μικροεπαγγελματία, τι θα κάνουμε; Θα

μείνουμε να παρακολουθούμε μοιρολατρικά, τη ζωή μας να χειροτερεύει, για να ν’ αυξάνονται τα κέρδη

και οι φοροαπαλλαγές των ξενοδόχων, των εφοπλιστών και γενικά των μονοπωλίων; Τα παιδιά μας να

πιέζονται στην πρέσα της ανεργίας, να εργάζονται ευέλικτα και κακοπληρωμένα, ή να παίρνουν το δρόμο

της ξενιτιάς. Να αυξάνουν τα όρια ηλικίας, ώστε στην πράξη να παίρνουν πίσω το δικαίωμα στη σύνταξη

που κατακτήθηκε με αγώνες και αίμα, και να μας καταδικάζουν στη δουλειά για ένα κομμάτι ψωμί, μέχρι

τα βαθιά μας γεράματα. Να μας κλέβουν τη ζωή και να μας πετούν ένα ψίχουλο. Θα αποδεχτούμε να

ζούμε σαν σύγχρονοι σκλάβοι;

Άσε τη ζωή που κάνεις, μην μένεις απογοητευμένος, άβουλος, σιωπηλός αποδέκτης των μέτρων που

τσακίζουν τη ζωή μας και τις ελπίδες των παιδιών μας. Τώρα είναι η ώρα να αντιδράσουμε να ενώσουμε

τις φωνές μας, να διαδηλώσουμε και να βροντοφωνάξουμε: «Δεν θα ζήσουμε με τα ψίχουλα».

Πανελλαδικό Συλλαλητήριο, Σάββατο 1η Νοέμβρη στο Σύνταγμα

Πάνω από 600 συνδικαλιστικές οργανώσεις εργαζομένων, σύλλογοι αυτοαπασχολούμενων,

αγροτών, γυναικών και νεολαίας, με αποφάσεις τους καλούν τους εργαζόμενους, τους ανέργους,

τους συνταξιούχους, τους αγρότες, τις γυναίκες, τη νεολαία, σε ξεσηκωμό! ΟΛΟΙ στο Πανελλαδικό

Συλλαλητήριο, Σάββατο 1η Νοέμβρη στο Σύνταγμα, στις 12 το μεσημέρι. Να ενώσουμε τη φωνή μας με

τον ξενοδοχοϋπάλληλο απ’ την Κρήτη, με τον αγρότη απ’ τη Λάρισα, με τη γυναίκα, το φοιτητή και τον

άνεργο από όλη τη χώρα. Να διαδηλώνουμε και να ακουστεί η φωνή μας δυνατά!

Να απαιτήσουμε ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ:

• Επίδομα ανεργίας 600 ευρώ για όλους, χωρίς όρους, για όλη τη διάρκεια της ανεργίας.

• Κανένας εργαζόμενος να μην παίρνει κάτω από 751 ευρώ μισθό.

• Κανένας να μην εργάζεται ανασφάλιστος, χωρίς συλλογικές συμβάσεις.

• Να επανέλθουν οι κλαδικοί μισθοί στα επίπεδα του 2009, καμιά ατομική σύμβαση.

• Να καλυφθούν τα ασφαλιστικά ταμεία, απ’ το κράτος και τη μεγαλοεργοδοσία.

• Κρατική εγγύηση όλων των συντάξεων. Κατώτερη σύνταξη στα 600 ευρώ.

• Να επανέλθουν άμεσα ο 13ος και 14ος μισθός, σε όλους.

• Κατάργηση όλων των αντεργατικών νόμων, που μείωσαν τους μισθούς και τις συντάξεις και

επιδείνωσαν , τις εργασιακές σχέσεις και την Κοινωνική Ασφάλιση.

• Να σταματήσει η φοροληστεία του λαϊκού εισοδήματος.

• Κατάργηση ΕΝΦΙΑ, χαρατσιών και φόρων, που πλήττουν το λαϊκό εισόδημα.

Πάλεψε για τη ζωή που χάνεις

Σήμερα υπάρχουν όλες οι δυνατότητες για να ζούμε καλά. Υπάρχει τεχνολογική και επιστημονική

πρόοδος, πλούτος αμύθητος συσσωρευμένος στα χρηματοκιβώτια της Ελβετίας, όλα καμωμένα απ’ τα

χέρια και τον ιδρώτα του εργαζόμενου λαού. Για να ανασάνουμε χρειάζεται ανατροπή της βαρβαρότητας

που ζούμε. Να μην ανεχτούμε τις συνθήκες της σύγχρονης σκλαβιάς! Να ξαποστείλουμε όσους κάθονται

στο σβέρκο μας! Να θρυμματίσουμε το μέλλον που μας επιβάλλουν η πλουτοκρατία, η ΕΕ, η κυβέρνηση

και τα κόμματα της «υγιούς επιχειρηματικότητας». Μπορούμε να ζήσουμε καλύτερα!

Πάλεψε για τη ζωή που χάνεις! Κάνε σήμερα ένα βήμα, δήλωσε τώρα συμμετοχή στο Πανελλαδικό

Συλλαλητήριο το Σάββατο 1η Νοέμβρη στο Σύνταγμα. Πούλμαν θα ξεκινήσουν από την Κέρκυρα, αργά

το βράδυ της Παρασκευής και θα επιστρέψουν το Σάββατο, μετά το συλλαλητήριο, για να διευκολυνθούν

οι εργαζόμενοι, οι φοιτητές και όσοι θέλουν να συμμετάσχουν. Δηλώσεις συμμετοχής γίνονται στα

Σωματεία Ξενοδοχοϋπαλλήλων, Ιδιωτικών Υπαλλήλων, Οικοδόμων και στα τηλέφωνα 2661039312. Ας

γίνει αυτό το συλλαλητήριο, με τη δική μας συμμετοχή, η αρχή για την ανασύνταξη του εργατικού και

λαϊκού κινήματος, που θα αλλάξει τα δεδομένα και θα διεκδικήσει τη ζωή που ταιριάζει στη σημερινή

πρόοδο και αξίζει στον εργαζόμενο λαό και στα παιδιά μας.

Σκέμπρη Ευγενία 

Εφτασες φιλε δευτερος

 

Αμερικανάκια

 Αμερικανάκια

"Αληθινός Χονγκ-Κονγκέζος Ενάντια στον Κομμουνισμό": Μετά τα φασιστοειδή της Μεϊντάν, τα νέα πουλέν του ΣΥΡΙΖΑ

Για Αμερικανάκια ψάχνουν πάλι στο Left.gr, ασκώντας αμερικανική ιμπεριαλιστική εξωτερική πολιτική με εσάνς ψοφιμιών της "ριζοσπαστικής αριστεράς".

Τελευταίο κρούσμα η σύνοψη σε μετάφραση άρθρο απ' το Reuters, με όλα τα κλισέ του αμερικανικού ΥΠΕΞ, μην τυχόν και χάσουμε.

Στο μεταξύ, οι ΗΠΑ παραδέχτηκαν, μέσω Washington Post, ότι χρηματοδοτούν το Occupy Central.

Σιγά βέβαια μην ενοχληθεί το Left.gr και ο ΣΥΡΙΖΑ ... από αμερικάνικες χρηματοδοτήσεις. Αχάριστοι είναι;

Ακολουθεί, για λόγους αρχειοθέτησης (ή αχρειοθέτησης;) το τελευταίο πόνημα της αριστερής πτέρυγας του Λάγκλεϊ της Βιρτζίνια (αριστερά όπως μπαίνεις).

***

Χονγκ Κονγκ: Επίθεση φιλοκαθεστωτικών κατά φιλοδημοκρατικών διαδηλωτών (φωτ.)

Προσπάθησαν να διαλύσουν οδοφράγματα του «Occupy Central»

Συγκρούσεις ξέσπασαν στο Χονγκ Κονγκ, όταν φιλοκαθεστωτικοί διαδηλωτές, οι οποίοι αντιτίθενται στις φιλοδημοκρατικές διαδηλώσεις, επιτέθηκαν στον βασικό τόπο διεξαγωγής διαμαρτυριών, στην επιχειρηματική συνοικία της αυτόνομης κινεζικής πόλης - κράτους. Εκατοντάδες άνδρες, μερικοί φορώντας χειρουργικές μάσκες, άρχισαν να διαλύουν τα οδοφράγματα τα οποία είχαν υψώσει εδώ και εβδομάδες οι διαδηλωτές.

Η αστυνομία, σύμφωνα με πληροφορίες, προσπάθησε να χωρίσει τα δύο στρατόπεδα. Οι συγκρούσεις άρχισαν μερικές ώρες μετά την διάλυση από πλευράς αστυνομίας ορισμένων οδοφραγμάτων, κυρίως έξω από κυβερνητικά γραφεία, σε μια προσπάθεια να υποβοηθηθεί η κίνηση των οχημάτων.

Οι διαδηλωτές, κυρίως φοιτητικές οργανώσεις και μέλη του φιλοδημοκρατικού κινήματος Occupy Central, διεκδικούν ο λαός του Χονγκ Κονγκ να μπορεί να ψηφίσει ελεύθερα στις εκλογές κυβερνήτη το 2017, χωρίς ο κατάλογος των υποψηφίων να υπόκειται στην έγκριση του Πεκίνου.

Την Κυριακή, ο κυβερνήτης του Χονγκ Κονγκ Λέουνγκ Τσουν Γινγκ τόνισε ότι οι πιθανότητες το Πεκίνο να δεχθεί το παραπάνω αίτημα είναι «σχεδόν μηδενικές».

Σε συνέντευξή του σε κινεζικό δίκτυο, σημείωσε ότι οι διαδηλώσεις έχουν βγει εκτός ελέγχου και δεν απέκλεισε τη χρήση βίας για τον τερματισμό τους. Οι φιλοκαθεστωτικοί διαδηλώτες φώναζαν συνθήματα όπως «Ανοίξτε τους δρόμους», καθώς και άλλα υπέρ της αστυνομίας. Φοιτητές σημείωναν ότι πολλοί από τους φιλοκαθεστωτικούς αντιπάλους τους «μοιάζουν με γκάνγκστερς».

Πανούσης από ναφθαλίνη

Πανούσης από ναφθαλίνη

Είναι ορισμένοι άνθρωποι που είναι τόσο γραφικοί που δεν αξίζει τον κόπο να ασχοληθεί κανείς μαζί τους. Όταν όμως φτάνουν στο σημείο να εξοργίζουν ακόμα και τους ψυχραιμότερους, δεν μπορούμε να μην πούμε μια κουβέντα.

Ο λόγος για τον Τζίμη Πανούση, ο οποίος αντικομμουνιστής ξεκίνησε, αντικομμουνιστής συνεχίζει και δεν έχουμε κανένα λόγο να αμφιβάλλουμε ότι έτσι θα συνεχίσει την καριέρα του.

Ο Τζίμης Πανούσης, λοιπόν, (ξανά) κατηγορεί το ΚΚΕ με ένα συνονθύλευμα μύδρων και λάσπης, χρεώνοντας του την ευθύνη για την κατάσταση που ζει ο λαός.

Ξερνάει οχετό και συκοφαντία μιλώντας για τον «πληρωμένο με τον Ριζοσπάστη στον ώμο που καταστρέφει τις συνελεύσεις των εργατών» (!) μέχρι το ότι «φταίει το ΚΚΕ» γιατί τάχα «δεν αντιδρά στο 800άρι». Και όταν του επισημαίνεται ότι, Τζιμάκο, εσύ που λες ότι το ΚΚΕ δεν αντιδρά, ξέρεις ότι έχει πανελλαδικό συλλαλητήριο το ΠΑΜΕ την 1η Νοέμβρη;, εκεί τι απαντά ο «αμερόληπτος», «αριστερός», «αγωνιστήϛ», «μπροστάρης» τιμητής του ΚΚΕ; Ότι «το ΚΚΕ πρέπει να κάνει παραπάνω»! Τελικά, το ΚΚΕ κάνει λίγα και πρέπει να κάνει παραπάνω; Δεν κάνει τίποτα, δεν αντιδρά; Ευθύνεται εξολοκλήρου; Δεν απαντά ο Τζίμης Πανούσης. Και δεν απαντά γιατί ο ...καημένος μπερδεύεται. Δεν καταλαβαίνει ο ίδιος και ότι αντιφάσκει και ότι με τα ίδια του τα λόγια «καρφώνεται» πως η μόνη αποστολή που έχει είναι ο αντικομμουνισμός. Αυτά ξέρει να λέει, αυτά λέει. Εξάλλου μέχρι σήμερα δε βγήκε ζημιωμένος...

Και για κερασάκι, ο Τζίμης Πανούσης, φτάνει στο σημείο να λέει ότι το ΚΚΕ είναι «φασίστες, δεν έχουν σχέση με το κίνημα», «το ΚΚΕ έχει κάνει τη μεγαλύτερη ζημιά»... Τον βρήκαμε τον ένοχο, στην αντιεπιστημονική θεωρία των «δύο άκρων», όπως τον είχε βρει και τη δεκαετία του '30 και η γερμανική σοσιαλδημοκρατία με τη γνωστή ιστορική συνέχεια...

Τι να κάνουμε Τζιμάκο... Αλλιώς σκέφτεται ο χορτάτος και αλλιώς ο πεινασμένος. Εσένα η θέση σου είναι με εκείνους που λέτε τα ίδια, κάτι χρυσαυγίτες που λένε ότι φταίνε -γενικώς και αορίστως τα κόμματα- και τους ιδεολογικούς τους προγόνους που και στο παρελθόν έλεγαν ότι «αν δε φύγουν τα κόμματα είμαστε χαμένοι, να φύγουν όλα τα κόμματα», αλλά όταν έλεγαν «κόμματα» εννοούσαν το ΚΚΕ και τους κομμουνιστές. Και έφυγαν τα κόμματα: Κάποια, όπως το ΚΚΕ και οι κομμουνιστές που χλευάζεις Τζιμάκο, έφυγαν για τη Μακρόνησο και τη Γυάρο, κάποια άλλα για το Παρίσι και κάποια δεν έφυγαν ποτέ.

Και εις ανώτερα Τζιμάκο.

Εμείς θα σου αφιερώσουμε, ξανά, ένα από τα δικά σου τραγούδια: «Ο τέντζερης της επανάστασης έχασε το καπάκι κύλησε από μόνος του κι έπεσε στο χαντάκι».

Οταν η αστική τάξη αναλαμβάνει να "μορφώσει" τα παιδιά της εργατικής τάξης

 Οταν η αστική τάξη αναλαμβάνει να "μορφώσει" τα παιδιά της εργατικής τάξης

Τ

ι γυρεύει η αλεπού στο παζάρι; Γιατί μια τράπεζα αναλαμβάνει να «επιμορφώσει» τους μαθητές του Λυκείου, του Γυμνασίου; Απλά γιατί στον καπιταλισμό η αστική τάξη με κάθε τρόπο προσπαθεί να διαμορφώσει τη συνείδηση και να έχει κάτω από τη δική της ιδεολογική επιρροή την εργατική τάξη. Βασικός μηχανισμός για να το πετύχει αυτό είναι και το περιεχόμενο της μόρφωσης και γι' αυτό παρεμβαίνει και μέσα από τους οργανωμένους φορείς του αστικού κράτους, όπως το σχολείο και το πανεπιστήμιο. Πολλές φορές είναι τόσο ωμή η παρέμβαση των αστών, που τη δουλειά των εκπαιδευτικών αναλαμβάνουν απευθείας τα ίδια τα μονοπώλια. Αλλωστε, η ίδια η Ευρωπαϊκή Ενωση προβληματίζεται αρκετά για το γεγονός ότι η διδασκαλία της επιχειρηματικότητας δεν έχει ακόμα επεκταθεί, δίνοντας παράλληλα κατευθύνσεις για την ενισχυμένη παρουσία της επιχειρηματικότητας από το νηπιαγωγείο μέχρι και το πανεπιστήμιο.

Προγράμματα επιχειρηματικότητας στα σχολεία

Για του λόγου το αληθές, και όπως διαβάζουμε από την ιστοσελίδα του Σωματείου Νεανικής Επιχειρηματικότητας, τράπεζες σε συνεργασία με το υπουργείο Παιδείας αναλαμβάνουν να «μορφώσουν» μαθητές Γυμνασίου και Λυκείου με τα προγράμματα «Τράπεζες σε Δράση» και «Εικονική Επιχείρηση». Σκοπός των προγραμμάτων είναι:

• Οι νέοι να εξοικειωθούν με το χρηματοπιστωτικό σύστημα.
• Να μάθουν πώς μπορούν να δημιουργήσουν τη δική τους εταιρεία και πώς μπορούν να ρευστοποιούν τα κέρδη τους.
• Να έρθουν οι νέοι σε επαφή με τον επιχειρηματικό κόσμο και να μάθουν ως ιδιοκτήτες μιας επιχείρησης ότι είναι υπόλογοι στους μετόχους της επιχείρησης.
• Να κατανοήσουν οι νέοι την έννοια της αυτο - απασχόλησης.
• Να εξοικειωθούν οι νέοι με το θεμιτό ανταγωνισμό.
• Να αποκτήσουν οι νέοι τα εφόδια για την αυριανή είσοδό τους στον κόσμο των επιχειρήσεων, είτε ως επιχειρηματίες είτε ως εργαζόμενοι σ' αυτές.

Οι τράπεζες αναλαμβάνουν τη χρηματοδότηση αυτών των προγραμμάτων, καθώς και τη στελέχωσή τους με εθελοντές εργαζόμενούς τους.

Οι μαθητές δε μαθαίνουν την πραγματικότητα

Πίσω από το δέντρο όμως κρύβεται ένα ολόκληρο δάσος, το δάσος του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής που δεν πρέπει να αμφισβητείται από αυτούς που παράγουν τον πλούτο, αλλά δεν τον καρπώνονται. Αυτή είναι και η ουσία της παρέμβασης των τραπεζών. Είναι παρέμβαση που έχει καθαρή στόχευση τη διαμόρφωση συνειδήσεων στην αυριανή βάρδια της εργατικής τάξης, ότι ο καπιταλισμός, η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, η ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής και η ατομική ιδιοποίηση του κοινωνικά παραγόμενου πλούτου είναι κάτι δοσμένο και δεν πρέπει να αμφισβητείται.

Αλήθεια, θα ενημερωθούν οι μαθητές «στην εξοικείωσή τους με το χρηματοπιστωτικό σύστημα» ότι η τράπεζα με οποιαδήποτε μορφή της είναι βασικός μοχλός για την κερδοφορία του κεφαλαίου στο καπιταλιστικό σύστημα, άρα και αντικειμενικά παίζει ρόλο στην εκμετάλλευση της εργατικής τάξης;

Αλήθεια, θα ενημερωθούν οι μαθητές «στην πετυχημένη λειτουργία της τράπεζας» ότι κύριος στόχος μιας τράπεζας είναι η κερδοφορία της και ένα μέσο για να επιτευχθεί αυτό είναι και η κατάσχεση σπιτιών σε όσους δεν μπορούν να ανταποκριθούν στα δάνειά τους, όπως οι γονείς χιλιάδων μαθητών σήμερα;

Αλήθεια, θα ενημερωθούν οι μαθητές «για τις ευκαιρίες σταδιοδρομίας στον τραπεζικό τομέα» ότι σήμερα, μετά από τις μειώσεις μισθών των τραπεζοϋπαλλήλων και τις χιλιάδες εθελούσιες για να μειωθεί το εργασιακό κόστος των τραπεζών, μορφή εργασίας που επεκτείνεται και στις τράπεζες είναι η ενοικιαζόμενη εργασία χωρίς τα συγκροτημένα δικαιώματα που ορίζουν οι Κλαδικές και Επιχειρησιακές Συμβάσεις στις τράπεζες, διαμορφώνοντας νέους εργαζόμενους που κάνουν τη δουλειά του τραπεζοϋπαλλήλου με το μισό μισθό;

Τι θέλουν να πετύχουν με αυτά τα προγράμματα

Μέσα από τέτοιες παρεμβάσεις, τα μονοπώλια στοχεύουν να αποκτήσει ο νέος μια στρεβλή αντίληψη για την πραγματικότητα, την «αλήθεια» του κεφαλαίου, και παράλληλα να εξοικειωθεί με τα ιδεολογήματα που σπέρνει στις νεανικές συνειδήσεις η αστική τάξη. Αλήθεια για τους κεφαλαιοκράτες είναι η διαιώνιση της αύξησης της κερδοφορίας τους και η μη αμφισβήτηση της εξουσίας τους. Γι' αυτό προσπαθούν να διαμορφώνουν συνείδηση στους νέους ανθρώπους ότι στον καπιταλισμό μπορείς να «πετύχεις, να πλουτίσεις» αν είσαι ανταγωνιστικός, εργασιακά ευέλικτος, έξυπνος και πρωτότυπος, αν μπορείς να «είσαι πάντα πιο πάνω από τους άλλους». Διαμορφώνονται έτσι αυταπάτες σε παιδιά της εργατικής τάξης, ότι μπορώ δήθεν να ξεφύγω από την τάξη μου, μπορώ να ζήσω καλύτερα από τους γονείς μου. Το βασικό είναι ότι γαλουχείται η αυριανή βάρδια της εργατικής τάξης στη μη αμφισβήτηση της εξουσίας των μονοπωλίων.

Οταν μια τράπεζα αναλαμβάνει να «μορφώσει» τους αυριανούς «επιχειρηματίες ή εργαζόμενους στις επιχειρήσεις», δε στοχεύει απλά σε πελατεία, αλλά παρεμβαίνει κατευθείαν στη συνείδηση με στόχο την αποδοχή από την εργατική τάξη και τα παιδιά της ότι οι εκμεταλλευόμενοι δεν πρέπει να σηκώσουν κεφάλι.

Σημαντικός ο ρόλος των εκπαιδευτικών

Σε τέτοιες παρεμβάσεις είναι σημαντικό να επισημαίνεται και ο ρόλος του εκπαιδευτικού, αλλά και της παρέμβασης τους αστικού κράτους που έχει θεσμοθετήσει τη νομιμοποίηση τέτοιων παρεμβάσεων, π.χ., μέσα από την «ευέλικτη ζώνη» στο πρόγραμμα των μαθημάτων. Οι δράσεις αυτές πρέπει να συναντούν την αντίδραση των εκπαιδευτικών, των συλλόγων γονέων, αλλά και του ίδιου του μαθητικού κινήματος, δεν είναι υπόθεση μόνο του εργατικού κινήματος.

Εκτός από την «αλήθεια» που προβάλλει ως μονόδρομο το κεφάλαιο και την προσπάθειά του να χειραγωγεί την εργατική τάξη μέσα από τη γνώση που της παρέχει, υπάρχει και η αντικειμενική πραγματικότητα. Η πραγματικότητα σήμερα είναι ότι υπάρχουν οι αντικειμενικές συνθήκες για να καλυφθούν οι διευρυμένες λαϊκές ανάγκες, αλλά αυτό δεν πραγματοποιείται, γιατί την εξουσία την κατέχει η αστική τάξη η οποία ιδιοποιείται τον κοινωνικά παραγόμενο πλούτο.

Με βάση αυτήν την αλήθεια, πρέπει και οι ριζοσπάστες εκπαιδευτικοί, οι εκπαιδευτικοί που αντιλαμβάνονται το ρόλο τους στην αγωνιστική διαπαιδαγώγηση της νέας γενιάς, να οργανώσουν με μέθοδο και επιστημονικότητα την αντίπαλη πρόταση μέσα στη σχολική τάξη, μέσα στο σύλλογο διδασκόντων, με αποφάσεις άρνησης να εισχωρήσουν οι τράπεζες στο πρόγραμμα σπουδών των σχολείων.

Αυτή η προοπτική εντάσσεται αντικειμενικά στην οργάνωση της πάλης, την ιδεολογική και πολιτική αντιπαράθεση με τους θεσμούς του αστικού κράτους, τη συσπείρωση νέων δυνάμεων, που πρέπει να κατευθύνεται στην αμφισβήτηση της εξουσίας του κεφαλαίου.

Να αναδεικνύεται η πάλη για έναν άλλο δρόμο οργάνωσης της οικονομίας και της κοινωνίας, έξω από τα δεσμά της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, με κοινωνικοποιημένα τα συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής, με κεντρικό σχεδιασμό στην παραγωγή και την κατανομή του παραγόμενου πλούτου, δηλαδή ένα δρόμο που ικανοποιεί τις λαϊκές ανάγκες. Ετσι η φτώχεια, η ανεργία, η αμάθεια, η σχολική διαρροή, η υποκουλτούρα, τα ναρκωτικά δε θα φαίνονται ως αναγκαίο κακό που πρέπει οι νέες γενιές να μάθουν να ζουν με αυτά, αλλά θα αναδεικνύονται ως σύμφυτα χαρακτηριστικά του καπιταλισμού, ζητήματα στα οποία απαντά και λύνει ο σοσιαλιστικός - κομμουνιστικός τρόπος οργάνωσης της οικονομίας και της κοινωνίας.

Παναγιώτης ΚΑΤΗΦΕΣ
Μέλος της Επιτροπής Περιοχής της ΚΟΑ του ΚΚΕ

Γραμματέας Τομεακής Επιτροπής Χρηματοπιστωτικού

Η διαφορά της ελληνικής περίπτωσης

 Η διαφορά της ελληνικής περίπτωσης

Η κε του μπλοκ αντιγράφει και δημοσιεύει σήμερα ένα ακόμα απόσπασμα από την πρόσφατη έκδοση της σύγχρονης εποχής με την επιμέλεια του τμήματος ιστορίας της κετουκε για το δεκέμβρη και συγκεκριμένα από το κείμενο του κώστα σκολαρίκου για τον πολιτικό συσχετισμό δυνάμεων το δεκέμβρη. Το συγκεκριμένο υποκεφάλαιο σχετίζεται με τη συζήτηση που είχε ανοίξει στην ανάρτηση για το εαμ και με ένα σχόλιο του ratm για την εμφάνιση επαναστατικής κατάστασης στην ελλάδα, σε αντίθεση με την περίπτωση της γαλλίας και της ιταλίας, βάζοντας μια αρκετά ενδιαφέρουσα οπτική που τίθεται στην κρίση της βάσης του μπλοκ. Καλή ανάγνωση και νηφάλιο σχολιασμό.

Υπάρχει ένα κρίσιμο ερώτημα: Γιατί η ταξική πάλη στην Ελλάδα πήρε διαστάσεις ένοπλης ταξικής σύγκρουσης μετά την απελευθέρωση, ενώ δεν έγινε το ίδιο στην Ιταλία και τη Γαλλία, όπου και τα εθνικοαπελευθερωτικά – αντιφασιστικά κινήματα στα οποία ηγούνταν τα εκεί ΚΚ είχαν μαζικό χαρακτήρα και η πολιτική τους γραμμή δε διέφερε στη γενικής της κατεύθυνση από τη γραμμή του ΚΚΕ;

Η απάντηση δεν μπορεί να αναζητηθεί έξω από τη συγκριτική ανάλυση του συσχετισμού δυνάμεων ανάμεσα στις αντιμαχόμενες πλευρές, όπως αυτός εξελίχτηκε στα χρόνια του πολέμου, καθώς και στο επίπεδο της καπιταλιστικής ανάπτυξης των τριών κρατών.

Η Γαλλία και η Ιταλία, όπως και άλλα καπιταλιστικά κράτη, κατείχαν πολύ υψηλή θέση στο διεθνές ιμπεριαλιστικό σύστημα. Έπαιζαν ρόλο ηγετικό, γεγονός που καθόριζε και τις σχέσεις τους με τη θαλασσοκράτειρα ως πριν λίγο Μ. Βρετανία. Η γαλλική αστική τάξη, μέχρι το ξεκίνημα του Β’ Παγκόσμιου ιμπεριαλιστικού Πολέμου, ήταν ισότιμη σύμμαχος με τη βρετανική και τις νικήτριες στον Α’ Παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό Πόλεμο. Από την άλλη, η ιταλική αστική τάξη, παρότι σύμμαχός τους στην Αντάντ, «βρισκόταν στα μαχαίρια» με τη γαλλο-βρετανική αστική τάξη ύστερα απ’ αυτόν, όπως αποδείχτηκε και με τον ελληνοϊταλικό πόλεμο 1940-1941.

Επομένως, στη βάση των εκρηκτικών ενδοαστικών και ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων, ήταν αναπόφευκτο τα αστικά αντιχιτλερικά και αντιμουσολινικά αντιστοίχως τμήματα της γαλλικής και της ιταλικής αστικής τάξης, να έχουν και τη δύναμη και τα κίνητρα, να επιδοθούν σε ένα λυσσώδη αγώνα στο πλαίσιο της διανομής της λείας και της διαπάλης για κυριαρχία, συνδέοντας τα παραπάνω με τις βλέψεις τους για τη θέση και το ρόλο της Γαλλίας και της Ιταλίας στο μεταπολεμικό καπιταλιστικό σκηνικό.

Αντίθετα, σε σύγκριση με αυτές, η Ελλάδα κατείχε υποδεέστερη θέση και αντίστοιχο ρόλο στο ιμπεριαλιστικό σύστημα, ενώ η ανισόμετρη καπιταλιστική ανάπτυξη και η ιστορική εξέλιξη του καπιταλισμού στην Ελλάδα είχε διαμορφώσει ισχυρούς δεσμούς οικονομικής και πολιτικής εξάρτησης από τη Μ. Βρετανία.

Έτσι, συμπεριλαμβάνοντας και τη διεθνή θέση στην οποία βρέθηκε η κυρίαρχη μερίδα της αστικής τάξης και ο πολιτικός της κόσμος, που είχαν υποστεί συντριπτικό χτύπημα στο τέλος του ελληνοϊταλικού πολέμου και ενώ άρχιζε η Κατοχή, συμπεραίνουμε ότι δεν είχαν άλλη επιλογή από εκείνη που ακολούθησαν: Μετέφεραν έξω από την Ελλάδα όσες δυνάμεις μπορούσαν και επιχείρησαν εκεί να συγκροτήσουν ένα υποτυπώδες κράτος, καιροφυλακτώντας και στηριζόμενοι  στη βρετανική ισχύ, για να παρέμβουν ύστερα από την απελευθέρωση, με την ελπίδα ότι η Βρετανία θα νικήσει. Βεβαίως, ο λόγος γίνεται για το τμήμα της αστικής τάξης που δε συνεργάστηκε με τους, είτε έφυγε στο Κάιρο είτε ένα άλλο παρέμεινε στην Ελλάδα.

Ωστόσο, η μεταφορά του «κράτους» στο εξωτερικό δημιούργησε δυσκολίες, αφού το αστικό «κέντρο» εξουσίας βρισκόταν πολύ μακριά από τα τεκταινόμενα στην Ελλάδα. Η απόλυτη αδυναμία των βρετανικών δυνάμεων να κρατήσουν την Κρήτη, όπου κατέφυγε αρχικά η ελληνική κυβέρνηση, αλλά και η άρνηση της Βρετανίας να γίνει η Κύπρος ο χώρος εγκατάστασης της κυβέρνησης Τσουδερού, οδήγησαν την τελευταία στο Κάιρο και στο Λονδίνο.

Από την άλλη, η αστική τάξη δεν ήθελε, ούτε μπορούσε να συγκροτήσει μαζικές αντιστασιακές οργανώσεις εναντίον των κατακτητών, μεγέθους ΕΑΜ και ΕΛΑΣ. Δεν πίστευε εξάλλου ότι ήταν δυνατό να συμβάλλουν στην έκβαση του πολέμου, που την είχε εναποθέσει στους Βρετανούς και γενικά στους συμμάχους. Περιοριζόταν στη συγκρότηση ορισμένων μηχανισμών υποβοήθησης της Μ. Βρετανίας, που ταυτόχρονα τους χρησιμοποιούσε για να προλάβει αρνητικές για την αστική εξουσία μετακατοχικές εξελίξεις.

Στην ίδια κατεύθυνση συγκρότησε στρατιωτική δύναμη στη Μέση Ανατολή, ανεξάρτητα από το γεγονός ότι αυτή δεν έγινε δυνατό τελικά να στραφεί στο σύνολό της εναντίον του εργατικού-λαϊκού κινήματος εξαιτίας της δράσης της ΑΣΟ. Προκειμένου να τσακίσουν το αντιφασιστικό κίνημα της Μέσης Ανατολής που είχε συσπειρώσει την πλειοψηφία των στρατευμένων, η βρετανική και η ελληνική κυβέρνηση έλαβαν κατασταλτικά μέτρα, με αποτέλεσμα να περιοριστούν οι υπό τον έλεγχό τους στρατιωτικές δυνάμεις σε ένα μικρό αριθμό πραιτοριανών (ταξιαρχία Ρίμινι, Ιερός Λόχος).

Υπό αυτές τις συνθήκες, στην Ελλάδα το κίνημα της εθνικής αντίστασης καθοδηγήθηκε από το ΚΚΕ και πήρε τόσο μαζικό χαρακτήρα, ώστε οι αστικές αντάρτικες δυνάμεις ήταν αδύνατο να συγκροτήσουν ένα ισχυρό αντίπαλο δέος απέναντι στο ΕΑΜ-ΕΛΑΣ. Συντελούσε σε αυτό και η συνεργασία ηγετικών τους δυνάμεων με τον κατακτητή εναντίον του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ. Πλησιάζοντας το τέλος της Κατοχής και στις αρχές του Δεκέμβρη είχαν εξουδετερωθεί από τον ΕΛΑΣ.

Για όλους τους προαναφερθέντες παράγοντες η αστική αντιφασιστική αντίσταση στην Ελλάδα δεν ήταν ανάλογη της αντίστοιχης στη Γαλλία και την Ιταλία.

Στη Γαλλία, η αντιφασιστική μερίδα της αστικής τάξης κατόρθωσε να ανασυγκροτήσει τα απομεινάρια του γαλλικού στρατού σε δικό της έδαφος (αυτό των αποικιών), συνέχιζε να εισπράττει φορολογία από τις αποικίες, ενώ είχε υπό της διαταγές της το σύνολο των αστικών αντιστασιακών οργανώσεων, οι οποίες και την αναγνώριζαν ως μοναδική και νόμιμη κυβέρνηση. Το ίδιο έπραξε αργότερα και το ΚΚΓ και οι αντιστασιακές οργανώσεις που βρίσκονταν υπό την επιρροή του.

Στην Ιταλία, οι αστικές δυνάμεις που αντιπολιτεύονταν τον Μουσολίνι συγκρότησαν αντιστασιακές οργανώσεις που επιδίωκαν την απελευθέρωση περιοχών και εν τέλει την ανατροπή της φασιστικής κυβέρνησης με τη συνδρομή του βρετανικού και αμερικανικού ιμπεριαλισμού, αλλά και με τη συγκατάθεση στελεχών του φασιστικού καθεστώτος που άλλαξαν στρατόπεδο.

Επίσης, δεν πρέπει να διαφεύγει ότι στη Γαλλία και στην Ιταλία, αλλά και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες, υπήρχε –σε αντίθεση με την Ελλάδα- μεγάλη πολιτική παράδοση της σοσιαλδημοκρατίας που βοηθούσε στην ευκολότερη ενσωμάτωση των εργατικών και λαϊκών μαζών στο πλαίσιο της αστικής πολιτικής διαχείρισης, ειδικά αφού είχε πάρει μέρος και στην αντιφασιστική αντίσταση.

Έτσι, οι αστικές πολιτικές και στρατιωτικές δυνάμεις μπόρεσαν να αναπτύξουν ισχυρά ένοπλα κινήματα σε αυτές τις χώρες, διατηρώντας την πολιτική ηγεμονία του αντιφασιστικού αγώνα.

Υπό τις διαμορφωμένες συνθήκες που περιγράφησαν, όταν πλέον η στροφή στην έκβαση του πολέμου είχε συντελεστεί, κυρίως μετά τις μάχες του Στάλινγκραντ και του Κουρσκ, η αστική τάξη της Ελλάδας και η κυβέρνηση της Μ. Βρετανίας αντιλήφθηκαν πως έπρεπε να χρησιμοποιήσουν όλα τα μέσα για να ανατρέψουν τον αρνητικό γι’ αυτές συσχετισμό δυνάμεων που είχε διαμορφωθεί στην Ελλάδα. Ο εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας είχε δημιουργήσει προϋποθέσεις, ώστε η έκβασή του να συνδεθεί με την ανατροπή της αστικής εξουσίας. Το γεγονός αυτό ήταν αντικειμενικό και ανεξάρτητο από την κατάληξη που είχε η ταξική πάλη. 

Ενδοαστική διαπάλη με φόντο τους «κινδύνους» και τις αβεβαιότητες

 Ενδοαστική διαπάλη με φόντο τους «κινδύνους» και τις αβεβαιότητες

Εντονα σημάδια κόπωσης της οικονομικής δραστηριότητας, σειρά από αβεβαιότητες και «κινδύνους εκδηλώνονται το τελευταίο διάστημα στην Ευρωζώνη. Η βιομηχανική παραγωγή για το μήνα Αύγουστο του 2014 σημείωσε απότομη πτώση σε ποσοστό 1,9% (σε σύγκριση με τον Αύγουστο του 2013). Η εξέλιξη οφείλεται, κατά κύριο λόγο, στην υποχώρηση κατά 3,7% που καταγράφεται στην παραγωγή «κεφαλαιακών αγαθών», τα οποία προορίζονται για την παραγωγική διαδικασία (μηχανήματα κ.ά.). Σύμφωνα με τη Γιούροστατ, η πτώση της βιομηχανικής παραγωγής στη Γερμανία έφτασε στο 2,8%, στη Φινλανδία 3,3%, στην Ιταλία 0,7%, στην Ελλάδα 6%, ενώ στα όρια της στασιμότητας (+0,1%) κυμάνθηκε στη Γαλλία. Στο σύνολο των 28 κρατών - μελών της ΕΕ καταγράφεται υποχώρηση 0,8%. Σε μια παράλληλη εξέλιξη, το υπουργείο Οικονομικών της Γερμανίας υποβάθμισε τις εκτιμήσεις του σχετικά με τη διαμόρφωση του ΑΕΠ της χώρας. Σύμφωνα με χτεσινή ανακοίνωση, ο ρυθμός ανάκαμψης αναμένεται για το 2014 σε 1,2% (από 1,8% προηγουμένως) και για το 2015 σε 1,3% (από 2%).

Στην κατρακύλα, για 10ο στη σειρά μήνα, συνέχισε και ο θεωρούμενος ως κυριότερος δείκτης «επιχειρηματικής εμπιστοσύνης» στη Γερμανία, ο οποίος μάλιστα πέρασε τον Οκτώβρη σε αρνητικό έδαφος. «Οι γεωπολιτικές εντάσεις και η υποτονική οικονομική ανάπτυξη σε ορισμένες περιοχές της Ευρωζώνης, που υπολείπεται των εκτιμήσεων, αποτελούν πηγή επίμονης αβεβαιότητας», δήλωσε σχετικά ο επικεφαλής του γερμανικού ινστιτούτου ZEW, προειδοποιώντας για το ενδεχόμενο νέων αναταράξεων. Παράλληλα, σε ιστορικά χαμηλά επίπεδα διαμορφώνεται ο επίσημος πληθωρισμός στην Ευρωζώνη, σε μια εξέλιξη που συνδέεται με τον περιορισμό της κατανάλωσης αλλά και της ζήτησης για νέες επενδύσεις.
Τα παραπάνω στοιχεία δείχνουν επιβράδυνση ρυθμών ανάπτυξης, για να μην πούμε στασιμότητα, σε μια περίοδο που όλα έδειχναν ότι η Ευρωζώνη περνά από την κρίση στην ανάκαμψη. Η μεγάλη επιβράδυνση στην καπιταλιστική οικονομία της Ευρωζώνης, που δείχνει ότι ανεξάρτητα από την ανισομετρία, τη θέση στην πυραμίδα (η γερμανική καπιταλιστική οικονομία είναι η ισχυρότερη στην Ευρωζώνη), το μείγμα αστικής πολιτικής για τη διαχείριση, η κρίση είναι σύμφυτη με το σύστημα και παρούσα.
Κινδύνους για «νέα ύφεση» στην Ευρωζώνη, και μάλιστα με πιθανότητα 35% - 40%, βλέπει από την πλευρά του το ΔΝΤ, το οποίο για την αποφυγή νέων κραδασμών επανέφερε τη συνταγή για ακόμη περισσότερα μέτρα στο σκέλος της νομισματικής πολιτικής και για «επαγρύπνηση», προκειμένου η Ευρωζώνη να αποφύγει δυσμενείς εξελίξεις, όπως συνέβη στην Ιαπωνία τη δεκαετία του '90.
Αυτές οι εξελίξεις έχουν δυναμώσει και τη διαπάλη στους κόλπους του κεφαλαίου στην Ευρωζώνη, αλλά και εντός των κρατών - μελών της, σχετικά με τη διαμόρφωση του «κατάλληλου» μείγματος της αντιλαϊκής πολιτικής στο πλαίσιο της Ευρωζώνης. Αλλωστε, Ιταλία και Γαλλία επιμένουν να διαφοροποιούνται από την πολιτική που επιβάλλει η γερμανική κυβέρνηση για ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς και τήρηση των δεικτών του Συμφώνου Σταθερότητας για ελλείμματα κάτω από 3%, προβάλλοντας την άποψη ότι απαιτείται δημοσιονομική χαλάρωση, δηλαδή φοροελαφρύνσεις κυρίως στο κεφάλαιο και κρατικό χρήμα για επενδύσεις, που σημαίνει μεγαλύτερα ελλείμματα. Βεβαίως, αυτό δεν είναι όλη η αλήθεια αφού την ίδια ώρα μέσω κρατικών προϋπολογισμών κάνουν δραστικές περικοπές στις δαπάνες που καλύπτουν λαϊκές ανάγκες (Ασφάλιση, Υγεία, Πρόνοια κ.λπ.).
Ταυτόχρονα, παρά τις όποιες εμφανιζόμενες διαφορές, γύρω από το μείγμα της πολιτικής, ως κοινή συνισταμένη του ΔΝΤ με την ΕΕ επιβεβαιώνεται η ανάγκη του κεφαλαίου «να προχωρήσουν οι μεταρρυθμίσεις, ανάλογα με τα χαρακτηριστικά και τις ανάγκες της κάθε χώρας», με «στοχευμένες δημοσιονομικές πολιτικές» και με έμφαση σε επενδύσεις και υποδομές.
Σχετικά με τους κρατικούς προϋπολογισμούς για το 2015: «Το προσχέδιο της Ιταλίας παρουσιάζει μεγάλη απόκλιση από τους στόχους της ΕΕ και γι' αυτό θα απορριφθεί», διαμήνυε η πλευρά της Κομισιόν. Σε αυτό το πλαίσιο, η κυβέρνηση της Ιταλίας ήδη προχώρησε σε βήματα προσέγγισης με την Κομισιόν. Σύμβουλος του πρωθυπουργού Μ. Ρέντσι σημείωσε χτες (τελευταία μέρα για την κατάθεση των προϋπολογισμών στην Κομισιόν) πως η ιταλική κυβέρνηση προτίθεται να πραγματοποιήσει ορισμένες αλλαγές στον προϋπολογισμό του 2015, προκειμένου να ικανοποιήσει τις απαιτήσεις της Κομισιόν. Παράλληλα, διευκρίνισε πως οι αλλαγές θα επέλθουν μόνο στο ενδεχόμενο απόρριψης του αρχικού πλάνου...

Μνημόνια διαρκείας

Σύμφωνα με τους νέους κανονισμούς της ενισχυμένης δημοσιονομικής εποπτείας που ισχύουν για όλα τα κράτη - μέλη, προσχέδια προϋπολογισμών υποβάλλονταν στην Κομισιόν, μέχρι χτες 15 Οκτώβρη, προκειμένου να αξιολογηθούν μέχρι τις 30 Νοέμβρη. Η Κομισιόν έχει κάθε δυνατότητα να προχωρήσει στην απόρριψη των προσχεδίων και στην επανακατάθεσή τους από την πλευρά των κυβερνήσεων. Κόντρες έχουν ξεσπάσει και γύρω από την κατάθεση του κρατικού προϋπολογισμού της Γαλλίας. Το προβλεπόμενο έλλειμμα φτάνει στο 4,3% του ΑΕΠ (πολύ μακριά από το όριο του 3%, για το οποίο είχε «δεσμευθεί» στην Κομισιόν).
Μπόλικος αντιλαϊκός κουρνιαχτός, με τη συμμετοχή και του ΣΥΡΙΖΑ, ξεσηκώνεται το τελευταίο διάστημα, με αφορμή τους κυβερνητικούς σχεδιασμούς για την έξοδο από τις δανειακές συμβάσεις, για τη λεγόμενη «μετά το μνημόνιο εποχή». Οι νέοι κανόνες της ενισχυμένης δημοσιονομικής εποπτείας στην ΕΕ προβλέπουν σωρεία από δικλίδες ασφαλείας, αλλεπάλληλους «προληπτικούς» και «εποπτικούς ελέγχους» σε όλα τα επίπεδα της οικονομικής πολιτικής και των δημοσιονομικών μεγεθών για όλα τα κράτη - μέλη. Εν προκειμένω, να υπενθυμίσουμε ότι σε καθεστώς «ειδικής εποπτείας» θα παραμένουν τα κράτη - μέλη που βρίσκονται σε προγράμματα χρηματοδότησης από την ΕΕ, εφόσον παραμένει ανεξόφλητο το 75% της οικονομικής βοήθειας που τους δόθηκε, όπως δηλαδή στην περίπτωση της Ελλάδας και των άλλων κρατών που εντάχτηκαν στους μηχανισμούς στήριξης.
Η «ενισχυμένη οικονομική εποπτεία» προβλέπει, μεταξύ άλλων, την καθήλωση των δημοσιονομικών ελλειμμάτων κάτω από το 3% του ΑΕΠ του κάθε κράτους, καθώς και τη μείωση του κρατικού χρέους στο 60% του ΑΕΠ, με συγκεκριμένο χρονοδιάγραμμα και ετήσιους ρυθμούς. Προβλέπονται επίσης μια σειρά από κριτήρια για την παρακολούθηση και αξιολόγηση διαφόρων δημοσιονομικών μεγεθών, όπως τα εμπορικά και άλλα ελλείμματα ή πλεονάσματα του ισοζυγίου εξωτερικών συναλλαγών. Από την «κρησάρα» της Κομισιόν περνάνε επίσης και οι προβλεπόμενες δαπάνες όλων των κρατικών προϋπολογισμών. Το «Σύμφωνο Σταθερότητας και Ανάπτυξης» προβλέπει ότι ο ετήσιος ρυθμός αύξησης των κρατικών δαπανών δεν μπορεί να υπερβαίνει το ρυθμό του ΑΕΠ. «Εναλλακτικά», παρέχεται η δυνατότητα αύξησης των δαπανών πάνω από το ρυθμό του ΑΕΠ, αλλά με την αυστηρή προϋπόθεση ότι θα «αντισταθμιστούν» με τα κατάλληλα ισοδύναμα μέτρα, «όπως με τις αυξήσεις των δημοσίων εσόδων», δηλαδή με τη διόγκωση των φόρων που επιβάλλουν στους λαούς. Ειδικά για τους «18» της Ευρωζώνης προβλέπονται και χρηματικές κυρώσεις, μέχρι και 0,5% του παραγόμενου ΑΕΠ, καθώς επίσης και αφαίρεση των προβλεπόμενων χορηγήσεων μέσω του ΕΣΠΑ και των διαρθρωτικών ταμείων της ΕΕ, κεφάλαια για τα οποία διαγκωνίζονται και οι ισχυροί επιχειρηματικοί όμιλοι.
Aναδημοσίευση απο ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ

ΑΡΑΝ: Δεν είμαστε αρκετά ΣΥΡΙΖΑ

 ΑΡΑΝ: Δεν είμαστε αρκετά ΣΥΡΙΖΑ

Ανοιχτό γράμμα απευθύνει η οργάνωση Αριστερή Ανασύνθεση στις δυνάμεις και τους αγωνιστές που συσπειρώνονται γύρω από το συμμαχικό σχήμα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και ευρύτερα της "ριζοσπαστικής Αριστεράς".

Αναλυτικά η επιστολή της οργάνωσης (οι υπογραμμίσεις δικές μας):

Το τελευταίο διάστημα ο χώρος της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και συνολικά της ριζοσπαστικής και αντικαπιταλιστικής Αριστεράς βρίσκεται σε μια ανοιχτή κρίση. Τα σημάδια είναι πολλά και δύσκολα μπορεί κανείς να τα παραβλέψει. Το απογοητευτικό αποτέλεσμα των ευρωεκλογών, ιδίως εάν συγκριθεί με το θετικό αποτέλεσμα στις αυτοδιοικητικές εκλογές, έδειξε ότι δεν μπορούμε να πείσουμε ευρύτερα κοινωνικά κομμάτια ότι είμαστε πραγματικά ένα εναλλακτικό πολιτικό σχέδιο για την Αριστερά.

Η κατάσταση στις τοπικές οργανώσεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι απογοητευτική, με αποδιαρθρωμένη συμμετοχή και εξαιρετικά χαμηλά συμμετοχή στις λίγες συνελεύσεις που έχουν γίνει. Πρωτοβουλίες εξαγγέλλονται αλλά είτε δεν πραγματοποιούνται, είτε γίνονται με τρόπο άμαζο. Πλήθος αγωνιστών, που αποδέχονται τις θέσεις και το πρόγραμμά μας και συνεργάζονται μαζί μας σε αυτοδιοικητικό και συνδικαλιστικό επίπεδο, μας δηλώνουν ότι σκοπεύουν να ψηφίσουν ΣΥΡΙΖΑ.

Ο βαθμός συνεννόησης και συντονισμού μέσα στην ίδια την ΑΝΤΑΡΣΥΑ έχει υποχωρήσει και πλέον δεν υπάρχει καν αλληλοενημέρωση για τους αυτοτελείς σχεδιασμούς των διαφόρων οργανώσεων. Εμπόδια και προσκόμματα υψώνονται απέναντι σε πρωτοβουλίες κοινής δράσης και σε βήματα συμπόρευσης με άλλες δυνάμεις που επίσης πρεσβεύουν το αναγκαίο μεταβατικό πρόγραμμα, ενώ και η ίδια η ΑΝΤΑΡΣΥΑ αντιμετωπίζεται με δυσπιστία ακόμη και από δυνάμεις και αγωνιστές που ήταν σύμμαχοι. Στην αντιφασιστική δράση, στην αλληλεγγύη στους εξεγερμένους της Ουκρανίας, στην αντιιμπεριαλιστική πάλη δοκιμάζονται διαφορετικές και συχνά αποκλίνουσες γραμμές.

Η κατάσταση αυτή είναι το αποτέλεσμα συγκεκριμένων επιλογών. Η αποτυχία της μετωπικής συμπόρευσης στοίχησε πολύ και μέσα και έξω από την ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Όσες ευθύνες και εάν μπορεί κανείς να αποδώσει στην ηγεσία του Σχεδίου Β, η κύρια ευθύνη παραμένει στις δυνάμεις εκείνες μέσα στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ που είτε προσπάθησαν εξαρχής και ανοιχτά να σαμποτάρουν τη μετωπική συμπόρευση, παρότι ήταν απόφαση της Συνδιάσκεψης, είτε δεν είχαν τη διορατικότητα και τη γενναιότητα να καταλάβουν ότι δεν ακυρώνεται μια ενωτική διεργασία με βάση το σε ποια θέση μιας παραγράφου μπαίνει το – ρητό – «έξω από την ΕΕ». Για μήνες αντί να έχουμε, με καταλύτη την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, μια ανοιχτή στον κόσμο του κινήματος ενωτική διαδικασία, είχαμε ατέρμονες κλειστές διαδικασίες, που τις σφράγιζαν οι ταλαντεύσεις και οι παλινωδίες της ίδιας της ΑΝΤΑΡΣΥΑ.

Με την αποτυχία της συμπόρευσης η ΑΝΤΑΡΣΥΑ αντικειμενικά έστειλε το μήνυμα ότι δεν μπορεί να υπερβεί τα όριά της, ότι δεν τολμά να συμβάλει σε διεργασίες ανασύνθεσης μιας πραγματικά ριζοσπαστικής Αριστεράς, ότι δεν αναμετριέται με ιστορικές προκλήσεις.

Αυτό συμπύκνωσε, κατά τη γνώμη μας, όλη την αδυναμία αναμέτρησης με το χαρακτήρα της εποχής και της πολιτικής κρίσης, τις ευκαιρίες που ανοίγει, τον τρόπο που τέθηκε θέμα εξουσίας και ηγεμονίας στον τόπο μας. Η γενικολογία περί «αντικαπιταλιστικής ανατροπής» χωρίς να εξηγείται πώς και από ποιον, η μη επαρκής εμβάθυνση του μεταβατικού προγράμματος που συνδυαζόταν από σιωπή για το ποια εξουσία θα το υλοποιήσει, η φοβική αντιμετώπιση του ερωτήματος της κυβέρνησης, σε πείσμα του ίδιου του πλούτου της επαναστατικής μαρξιστικής παράδοσης πάνω στο θέμα, όλα αυτά οδήγησαν σε πολιτικό προσανατολισμό αμυντικό, που φετιχοποιούσε τις λέξεις αλλά φοβόταν τις πράξεις, στην αδιαφορία απέναντι την επεξεργασία του προγράμματος, στην καχυποψία απέναντι στη μετωπική πολιτική. Το αποτέλεσμα; Όσο πιο δεξιά πήγαινε ο ΣΥΡΙΖΑ, τόσο λιγότερη πραγματική πολιτική πίεση από τα αριστερά είχε.

Δεν είναι τυχαίο ότι διατυπώνονται σήμερα εκτιμήσεις που θυμίζουν τον καταστροφισμό του ΚΚΕ, που λίγο πολύ λένε ότι τίποτε δεν μπορεί να αλλάξει και ότι απλώς χρειάζεται να καταλάβουμε ένα αριστερό χαράκωμα και να περιμένουμε να περάσει η μπόρα. Με αυτό τον τρόπο, απλώς χαρίζουμε όλη την ελπίδα και την προσδοκίας στο ΣΥΡΙΖΑ, αντί να προσπαθήσουμε να δείξουμε όχι ότι «τίποτα δεν γίνεται» αλλά ότι, αντίθετα, «μπορούν να γίνουν πολλά» εάν διαλεχτεί ο δρόμος της αγωνιστικής ανάτασης, της ρήξης με ΕΕ, της άρνησης της διαχειριστικής αντίληψης για τη διακυβέρνηση.

Όλα αυτά το μόνο που δημιούργησαν και δημιουργούν είναι αμηχανία και υποχώρηση, απογοήτευση και αποστράτευση. Και ποια ήταν η απάντηση σε όλα αυτά; Η ακόμη πιο αμυντική αναδίπλωση σε μια γραμμή φοβική που προσομοιάζει με αυτή του ΚΚΕ και η υποχώρηση από το βασικό στοιχείο που έδινε στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ κύρος στους αγωνιστές: την επίμονη υπεράσπιση της ενιαιομετωπικής γραμμής μέσα στο κίνημα. Αντί για την προσπάθεια να εντείνουμε, μαζί με την κριτική στη δεξιά γραμμή της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ, την κοινή δράση μέσα στα κινήματα, αυτό που προκρίνεται είναι η λογική της διάσπασης και της ρήξης μέσα στο κίνημα. Ενωτικά εγχειρήματα, που καμιά σχέση δεν έχουν με την κυρίαρχη γραμμή του ΣΥΡΙΖΑ, όπως ο συντονισμός πρωτοβάθμιων σωματείων, ενωτικά σχήματα στους καθηγητές και άλλους χώρους εργασίας, επιτροπές κατοίκων και λαϊκές συνελεύσεις με πλατιά συμμετοχή, όπου στην πραγματικότητα τον τόνο δίνει η αντικαπιταλιστική Αριστερά, αντιμετωπίζονται με καχυποψία και κακόβουλη κριτική. Ενωτικά δημοτικά σχήματα με ριζοσπαστική κατεύθυνση σε διάφορες περιοχές υπονομεύτηκαν ή και διασπάστηκαν με αφορμή τις πρόσφατες δημοτικές εκλογές. Με τον ίδιο τρόπο αντιμετωπίζεται και η νέα δημοτική αρχή στο Χαλάνδρι, παρόλο που τον τόνο σε αυτή δίνουν δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και της ευρύτερης ριζοσπαστικής αριστεράς. Μέσα στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ καμιά προσπάθεια για άνοιγμα ουσιαστικής συζήτησης δεν προχωρά, παρά μόνο διαδικασίες «ξεκαθαρίσματος λογαριασμών» όπως ήταν το ΠΣΟ του Ιουλίου ενώ υπάρχει και μια προσπάθεια να στοχοποιηθεί ένας ανύπαρκτος «εσωτερικός εχθρός» που υποτίθεται ότι είναι οι «φιλοσύριζα» τάσεις.

Ποιο είναι το πρόβλημα; Ότι με αυτή την κατάσταση ο ευρύτερος χώρος της ριζοσπαστικής, αντικαπιταλιστικής και αντιιμπεριαλιστικής Αριστεράς δεν κατορθώνει να εκμεταλλευτεί τις πραγματικές πολιτικές δυνατότητες που υπάρχουν. Η ανοιχτά δεξιά στροφή του ΣΥΡΙΖΑ και η διεκδίκηση ενός ρόλου σύγχρονης σοσιαλδημοκρατίας με πλήρη αποδοχή του πλαισίου της ΕΕ και των δανειακών συμβάσεων, σε συνδυασμό με τον αναχωρητισμό του ΚΚΕ, διαμορφώνει πραγματικά περιθώρια παρέμβασης για την Αριστερά του μεταβατικού προγράμματος, του άλλου δρόμου χωρίς μνημόνια και χρέος, έξω από ευρώ και ΕΕ. Μια Αριστερά που θα δοκιμάσει να αντιστρέψει τη συνθήκη «μειωμένων προσδοκιών» που καλλιεργεί ο ΣΥΡΙΖΑ, που θα δείξει ότι ακόμη και τα άμεσα μέτρα ανακούφισης απαιτούν ρήξη με τους δανειστές και την ευρωζώνη, που θα επιμείνει ότι μια κυβέρνηση που θα εκπροσωπούσε τους εργαζομένους θα πρέπει να στηρίζεται πάνω από όλα στην αυτοπεποίθηση του λαϊκού κινήματος, που θα τολμήσει ανατροπές, που θα ξαναμιλά για την επικαιρότητα του σοσιαλισμού. Μια Αριστερά που θα δοκιμάσει να επικοινωνήσει με τις υπαρκτές αριστερές αναζητήσεις και αγωνίες μέσα στο ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΚΕ, με την αφετηρία της αυτοτέλειας ως ενός άλλου πολιτικού σχεδίου για την Αριστερά. Μια τέτοια Αριστερά, που σήμερα λείπει, ακόμη και εάν πιεζόταν αντικειμενικά από την εκλογική πόλωση, θα μπορούσε να έχει ευρύτερη απήχηση, να έχει καθοριστική συμβολή στη διεκδικητικότητα και την απαιτητικότητα των λαϊκών μαζών και στην αυτοπεποίθησή τους και τώρα και απέναντι σε τυχόν κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ. Πάνω από όλα, μια τέτοια Αριστερά θα μπορούσε να είναι σε θέση, όταν η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ προσκρούσει πάνω σε όλες τις αντιφάσεις της δεξιάς στροφής της (που θα τους επιτείνει η προκαταβολική αποδοχή των εκβιασμών της ΕΕ και των δανειστών), να δώσει κατεύθυνση και προοπτική στο λαό, να παρέμβει καταλυτικά και να συναντηθεί με ανακατατάξεις, ρήξεις και ανασυνθέσεις συνολικά στο τοπίο της Αριστεράς, να ανοίξει το δρόμο για το αριστερό ριζοσπαστικό μέτωπο που δεν θα αφήσει να χαθεί η ιστορική ευκαιρία που άνοιξε ο εργατικός και λαϊκός ξεσηκωμός.

Αυτό θα σήμαινε, όμως, ότι με τόλμη και αποφασιστικότητα – για να μη χάσουμε τις ευκαιρίες της περιόδου – αναμετριόμαστε με το ερώτημα μιας σύγχρονης επαναστατικής στρατηγικής για την εποχή των εξεγέρσεων αλλά και των τεράτων, αναζητούμε τη διαλεκτική ανάμεσα στα κινήματα και τις αντιστάσεις, την κρίση ηγεμονίας, τη δυνατότητα κυβερνήσεων που να εκπροσωπούν μια συμμαχία των δυνάμεων της εργασίας της γνώσης και του πολιτισμού, το ερώτημα μιας σύγχρονης Συντακτικής Συνέλευσης, τον καθοριστικό ρόλο ενός λαϊκού κινήματος που να οικοδομεί σύγχρονες μορφές δυαδικής εξουσίας. Σημαίνει ότι δοκιμάζουμε να μην είμαστε απλώς μια Αριστερά της αντίστασης και της ιδεολογικής διαφοροποίησης, αλλά της ηγεμονίας και του επαναστατικού μετασχηματισμού. Σημαίνει ότι δεν μας αρκεί απλώς να είμαστε αριστερότερα του ΣΥΡΙΖΑ με όρους πολιτικής γεωγραφίας, αλλά ότι τολμάμε να είμαστε ένα άλλο σχέδιο για την Αριστερά και το κίνημα, μια εναλλακτική στρατηγική.

Μόνο που αυτή η κατεύθυνση καθόλου δεν εξυπηρετείται από τη σημερινή πολιτική κατεύθυνση, λειτουργία και φυσιογνωμία της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Έχει έρθει η ώρα ώστε τολμηρά και αυτοκριτικά, συντροφικά και μαχητικά να δοκιμάσουμε μια επανεκκίνηση, μια πραγματική επανίδρυση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Δεν υποτιμούμε ούτε την ιστορία, ούτε την προσφορά της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ούτε προφανώς την αγωνιστική δράση και πρωτοπόρα παρέμβαση των αγωνιστών της ΑΝΤΑΡΣΥΑ στο συνδικαλιστικό κίνημα, στο κίνημα νεολαίας, στα τοπικά κινήματα, στην αντιφασιστική δράση. Το δυναμικό της ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι απαραίτητο και χρήσιμο για αλλάξουν τα πράγματα στην Αριστερά. Όμως, δεν πρόκειται να αλλάξουν τα πράγματα, όσο το δυναμικό αυτό σπαταλιέται σε αδιέξοδες γραμμές και πρακτικές, ή περιορίζεται μόνο στη μαχητική παρέμβαση στα κοινωνικά κινήματα. Ακριβώς γι’ αυτό το λόγο χρειαζόμαστε αλλαγή ρότας, για να μπορέσει αυτό το δυναμικό να αλλάξει τους συσχετισμούς μέσα στην Αριστερά και στο κίνημα. Για να ξαναγίνει η ΑΝΤΑΡΣΥΑ ένα εργαστήρι επεξεργασίας προγραμμάτων, πρωτοβουλιών, στρατηγικών.

Αυτό για εμάς σημαίνει σήμερα συγκεκριμένες κατευθύνσεις και βήματα:

– επιμονή σε μια ενιαιομετωπική κατεύθυνση στο μαζικό κίνημα, με συντονισμό των ίδιων των σωματείων, με προσπάθεια για αγωνιστικές πλειοψηφίες, με ενωτικές πρωτοβουλίες σε κρίσιμα μέτωπα όπως η πάλη ενάντια στον ΕΝΦΙΑ, με προσπάθεια να διατηρηθεί η αγωνιστικότητα και η διεκδικητικότητα και απέναντι στην τωρινή κυβέρνηση αλλά και απέναντι στην επόμενη.

– ενωτικές πρωτοβουλίες σε κρίσιμα μέτωπα όπως είναι αυτό της διαγραφής του χρέους, της αντιφασιστικής δράσης, της αντιιμπεριαλιστικής πάλης και αλληλεγγύης

-ξεκίνημα ξανά της διαδικασίας της μετωπικής συμπόρευσης ξεκινώντας από την άμεση διατύπωση προς το σύνολο των δυνάμεων και των αγωνιστών που με τον έναν ή τον άλλο τρόπο τοποθετούνται υπέρ του αναγκαίου μεταβατικού προγράμματος, πρόταση για κοινή εκλογική κάθοδο. Για μια αριστερή εκλογική συμμαχία που να προβάλλει τον άλλο δρόμο, να επικοινωνήσει με τις αναζητήσεις ευρύτερων τμημάτων του λαϊκού κινήματος, να αφήσει παρακαταθήκες για την επόμενη μέρα. Δεν είναι δυνατόν σε αυτή την κρίσιμη στιγμή να μην κάνουμε στοιχειώδη βήματα συσπείρωσης των δυνάμεων που αναφέρονται στη ρήξη με χρέος, ευρώ και ΕΕ και να βλέπουμε «ρεφορμιστές» ακόμη και στις πιο κοντινές δυνάμεις.

– άνοιγμα της προγραμματικής συζήτησης και της συζήτησης για το ερώτημα της εξουσίας και της διακυβέρνησης έξω και πέρα από αμυντικούς δογματισμούς και σχηματικότητες που υπονομεύουν τη δυνατότητα να κάνουμε όντως επαναστατική πολιτική. Όχι με συνθήματα και μεγαλοστομίες, αλλά με συγκεκριμένη επεξεργασία για το πώς μπορεί να γίνει η ρήξη με ευρώ και ΕΕ, τι σημαίνει σήμερα ρήξη με τον ιμπεριαλισμό και εθνική ανεξαρτησία, τι θα γίνει με τις τράπεζες, πώς θα υπάρξει άλλο παραγωγικό πρότυπο, πώς θα υπάρξει ενεργειακή και διατροφική επάρκεια, πώς θα γενικευτούν πειράματα αλληλεγγύης και αυτοδιαχείρισης. Δεν μπορούμε να πάμε μακριά απλώς με συνθήματα για τον εργατικό έλεγχο και την ανατροπή.

– δημοκρατία και συντροφικότητα μέσα στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ, με ξαναζωντάνεμα των τοπικών και κλαδικών επιτροπών, με προσπάθεια για συνδιάσκεψη με ουσιαστική συζήτηση, με εξασφάλιση ότι οι διαφορετικές απόψεις θα μπορούν να ξεδιπλωθούν και να εκπροσωπηθούν ισότιμα και ένα δημοκρατικό τρόπο εκλογής και απόφασης που θα εξασφαλίζει ότι οι διαφορετικές πλατφόρμες και στρατηγικές μπορούν να ακουστούν, να συζητηθούν και να εκπροσωπηθούν.

Καλούμε, ανοιχτά και συντροφικά όχι μόνο τις άλλες πολιτικές τάσεις αλλά και ολόκληρο το δυναμικό της ΑΝΤΑΡΣΥΑ να αναμετρηθούν με αυτές τις προκλήσεις, ώστε να σταματήσει η τωρινή αδιέξοδη στασιμότητα. Να στοχαστούν και να δράσουν με κριτήριο τις ιστορικές στιγμές και όχι την κοντόθωρη μεζούρα των «συσχετισμών». Από την απογοήτευση και αίσθηση διαρκώς χαμένων ευκαιριών κανείς δεν είναι αλώβητος. Καλούμε τους αγωνιστές και τα μέλη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ να πάρουν την τύχη του μετώπου στα χέρια τους, να συμβάλουν στη συλλογική επεξεργασία μιας μάχιμης γραμμής, να βάλουμε όλες και όλοι πλάτη. Καλούμε τους φίλους και τους υποστηρικτές της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, αλλά και όλους τους αγωνιστές που αγωνιούν για την υπόθεση της αναγκαίας ριζοσπαστικής αριστεράς να καταθέσουν την εμπειρία, την αγωνία, την αναζήτησή τους σε αυτή την προσπάθεια.

Ξέρουμε ότι σε αυτή μας την αγωνία δεν είμαστε μόνοι. Ας ανοίξει επιτέλους η συζήτηση, ας ανοίξουν στόματα και αυτιά, ας συναντηθούμε στην κοινή προσπάθεια για να πάνε τα πράγματα αλλιώς. Και αυτό επείγει. Σε μια κρίσιμη καμπή ας γυρίσουμε την πλάτη στην εσωστρέφεια, ας αποφύγουμε τον αμυντισμό που απλώς αναιρεί τη δυνατότητά μας να επικοινωνήσουμε με τις αναζητήσεις και τις προσδοκίες ενός λαού που έδωσε μεγάλες μάχες, ας σταθούμε στο ύψος των προκλήσεων που είναι μπροστά μας. Δεν λογοδοτούμε στις οργανώσεις μας, αλλά στην αγωνία μιας κοινωνίας που αναζητά να ξαναδώσει σχήμα στην ελπίδα της.

15/10/2014

Το πανελλαδικό γραφείο της Αριστερής Ανασύνθεσης

Πηγή: MAO.gr

Το μόνο δικό μας σχόλιο, αν και θα μπορούσαμε να πούμε πως δικαιωνόμαστε -αν και αντίστροφα- για πολλές από τις κρίσεις μας σε σχέση με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, θα είναι το πολύ βασικό:

Η πρόβλεψη πως η στρατηγική της "αριστερής πίεσης στον ΣΥΡΙΖΑ" θα είχε ως τελικό αποτέλεσμα την ισχυρότατη "δεξιά πίεση του ΣΥΡΙΖΑ" στην ίδια την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, αποδείχτηκε ασφαλέστατη και χωρίς κανένα απολύτως ρίσκο.

Υ.Γ.

Αν βαριέστε να διαβάσετε όλο αυτό το μακρυνάρι της ΑΡΑΝ, ρίξτε μια ματιά εδώ και θα τα καταλάβετε όλα... 

Έτσι σκέφτηκε και έγινε «πρώην»: ΕΓΩ ΝΑ «ΒΟΛΕΥΤΩ» ΚΙ ΑΣ ΨΟΦΗΣΟΥΝ ΟΛΟΙ ΟΙ ΑΛΛΟΙ !!!

 Έτσι σκέφτηκε και έγινε «πρώην»: ΕΓΩ ΝΑ «ΒΟΛΕΥΤΩ» ΚΙ ΑΣ ΨΟΦΗΣΟΥΝ ΟΛΟΙ ΟΙ ΑΛΛΟΙ !!!

Κάπου,  κάπως, κάποτε, υπήρχε ένας πατέρας πολύ περήφανος που ο γιος του ήταν κομμουνιστής. Κομματικό μέλος τού ΚΚΕ (στέλεχος).

Ο ίδιος δε, ανθρωπάκι τύπου «…ήσυχε άνθρωπε κυρ-Παντελή, σκουλήκι άχρηστο σ’ αυτήν τη γη».

Κι αφού ο ίδιος δεν είχε να επιδείξει οτιδήποτε αξιόλογο απ’ τη στάση ζωής του --μήτε κότσια να πάψει να είναι ο προαναφερόμενος «…κυρ-Παντελής», επέδειχνε την στελεχική κομματική Κομμουνιστική ιδιότητα του γιού του, για να «υπάρχει» ως αξιόλογη οντότητα μέσα απ’ αυτόν…

Έλαμου όμως που ήρθε η ώρα κι η στιγμή, όπου ο γιος θέλησε να …ξεπεράσει τον πατέρα, κι αντί για «σκουλήκι άχρηστο σ’ αυτή τη γη», να εξελιχτεί σε «σκουλήκι επικίνδυνο». Κι αυτό βέβαια δεν είναι κάτι που δηλώνεται και άρα ισχύει. Όοοοοοχι, πρέπει να δίνεις καθημερινά εξετάσεις, στη σαπίλα που θρέφει τα σκουλήκια…

Στράφηκε, που λέτε, ο γιος ενάντια στο ΚΚΕ, για ν’ απολαύσει τα «αγαθά» τής συμμαχίας του με την αστική τάξη…

Τώρα θα μου πείτε, όποιος φεύγει απ’ το ΚΚΕ κερδίζει και προσωπικό βόλεμα; Όχι βέβαια, ειμί μόνον αν είναι αναγνωρίσιμος. Αν δηλαδή μέσα απ’ το ΚΚΕ έγινε γνωστός ως στέλεχος, ως δημοσιογράφος, ως σκιτσογράφος, ως συγγραφέας, ως τραγουδιστής κλπ. Τότε, ναι. Η αστική τάξη τον αξιοποιεί προβάλλοντάς τον μ’ όλους τούς τρόπους, για να χαλιναγωγήσει ανυποψίαστους πολίτες, μην τυχόν και στρέξουν κατά ΚΚΕ μεριά.

Ένα απλό, άσημο μέλος τού ΚΚΕ όμως, που για τον όποιο λόγο έπαψε να αγωνίζεται μέσα απ’ τις γραμμές τού ΚΚΕ, τι να το κάνει η αστική τάξη;

Άντε το πολύ-πολύ και στην έσχατη περίπτωση, να του πάρει καμιά ψήφο. Για παραπέρα αξιοποίηση δεν προσφέρεται. Μαζικά δηλαδή, δεν μπορεί να επηρεάσει κόσμο ενάντια στο ΚΚΕ.

Αφήστε που τα απλά μέλη τού ΚΚΕ, αν τύχει να αποχωρήσουν απ’ το Κόμμα, δεν στρέφονται ενάντια στο Κόμμα, διότι στην συντριπτική πλειοψηφία των  περιπτώσεων, απλά αδρανοποιούνται και γι’ αυτό διαγράφονται. Απόδειξη επ’ αυτού, είναι ότι παραμένουν οπαδοί-ψηφοφόροι τού ΚΚΕ και δεν περνούν «απέναντι».  

Τέλος πάντων, ρωτήθηκε κάποια στιγμή ο πατέρας στον καφενέ:

---Ε, κυρ-Παντελή, τι λες για το γιο σου που πλέον τρώει εκεί που έχεζε;

---Λέω πως ο γιος μου καλά έκανε και πως τώρα θα έχει να βάζει και βούτυρο στο ψωμί του για πάντα, και μάλιστα φρέσκο βούτυρο. Ακριβό! Τέρμα λοιπόν το ΕΜΕΙΣ, ζήτω το ΕΓΩ!!!

---Ναι, μα η κατάσταση για το λαό θα συνεχίσει να πηγαίνει απ’ το κακό στο χειρότερο, κι αν δεν νοιαστούμε όλοι μαζί γι’ αυτό, θα μας πάρει όλους μαζί η μπάλα.

---Χα! Μα τι σας λέω τόση ώρα; Ο γιόκας μου δεν κινδυνεύει πια να βράζει στο ίδιο καζάνι με τον υπόλοιπο λαό, κι αυτό έχει αξία! Στο κάτω-κάτω, πλέον έχει την ευτυχία να κάνει και ελεημοσύνες. Και τέρμα οι ειρωνείες σας, γιατί καταλαβαίνω πού το πάτε…

---Μα…

---Τι μα και ξεμά ρε; Εγώ να βολευτώ κι ας ψοφήσουν όλοι οι άλλοι!!! Έτσι σκέφτηκε ο γιός μου και σώθηκε! Άι στο διάβολο που θα σας δώσω και λογαριασμό, γιατί μούντζωσε ο γιός μου το ΚΚΕ. Άι στο διάβολο!!!

(Πρόκειται για πραγματική ιστορία)

Καλή Γκέλμπεση (συγγραφέας)

@@@@@@@@@@@@@@@

Θα μπορούσε κάποιος να κλείσει την εφημερίδα και να μη δώσει σημασία.

Να σκεφθεί ότι εκεί στην «Αυγή»,

την «εφημερίδα της αριστεράς», όπως ισχυρίζεται,

υπάρχει κάποιος τύπος που κοιμάται και ξυπνάει βλέποντας στον ύπνο του τον Στάλιν.

Ενας ακόμα γραφικός, που βγάζει τα εσώψυχά του κάνοντας ασκήσεις στο χαρτί με την αισώπεια γλώσσα του.

Ομως, ο μύθος που σερβίρει ο Θ. Καρτερός,

με τον «Γιαννάκη που λιποθύμησε από την πείνα

και μια κακιά κυρία Κανέλλη να εμποδίζει τους γονείς να στυλώσουν στα πόδια του το παιδί, με ένα ποτήρι γάλα...» ξεπερνά τα όρια.

Οχι γιατί χρεώνει στο ΚΚΕ την ευθύνη για την πείνα και την εξαθλίωση από την οποία δοκιμάζεται ένα σημαντικό μέρος του λαού μας.

Αυτό είναι το λιγότερο και αναμενόμενο από τον συγκεκριμένο αρθρογράφο.

Ο Θ. Κ. κάνει κάτι πολύ χειρότερο. Ζητάει από τον κόσμο αυτό που σήμερα απαιτεί η κυρίαρχη λογική. «Μάθε να ζεις με τα ψίχουλα». «Να είσαι ευχαριστημένος, Γιαννάκη, που έχεις ένα ποτήρι γάλα»!

***Ως άλλος Μωυσής, που κατέβηκε από το όρος Σινά με τη ρομφαία του θεϊκού λόγου, νουθετεί το λαό του: «"Δος ημίν σήμερον"! Και για αύριο;

Αύριο έχει ο Θεός ή η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, αν προτιμάτε.

Κλείστε λοιπόν τα αυτιά σας σε αυτούς που ενσπείρουν "καινά δαιμόνια".Που βάζουν τον Γιαννάκη, αντί να του δώσουν ένα ποτήρι γάλα, να διαβάζει εφημερίδες και να αναρωτιέται:

---«Μα γιατί με τόσα κουτιά γάλα στα ράφια του σούπερ μάρκετ της γειτονιάς, εγώ δεν έχω να πιω ούτε ένα ποτήρι, για να μη λιποθυμώ από την εξάντληση;»

***Δεν είναι η ώρα, Γιαννάκη, για τέτοιες ερωτήσεις. Τώρα είναι η ώρα να σκεφθούμε πώς θα στομώσουμε την πείνα μας. Μη δίνεις σημασία σε αυτά που λένε οι κουκουέδες. Κοιτάξτε να μπαλώσουμε τη φτώχεια μας όπως όπως.

***Εντάξει, ο μπαμπάς σου δεν έχει δουλειά.

***Η μαμά σου άρρωστη, κλινήρης, δεν έχει να αγοράσει τα φάρμακά της. 

***Ούτε μπορεί να πάει στο νοσοκομείο, γιατί είναι ανασφάλιστη.

*** Ομως, Γιαννάκη, σ' αυτή τη ζωή δεν μπορείς να τα 'χεις όλα.

***Πιες λοιπόν το γάλα σου να πάρεις δυνάμεις, να σηκωθείς, να πας στο σχολείο αύριο.

***Και μη διαμαρτύρεσαι γιατί το παντελόνι σου έχει φθαρεί και ο μπαμπάς, άνεργος, δεν έχει λεφτά για να σου αγοράσει άλλο.

***Μην αφήσεις, Γιαννάκη, τους κουκουέδες να σε "εκβαρβαρίσουν".

***Τώρα είναι ώρα για πολιτισμένα πράγματα. Προσγειωμένα. Μη ζητάς τον "ουρανό με τ' άστρα".

***Αυτοί που σου λένε να διαβάσεις τις εφημερίδες και να ρωτάς είναι "αιθεροβάμονες".

***Δε χρειάζεται να μάθεις τι φταίει για την πείνα σου.

***Ούτε ποια τάξη είναι αυτή που κλέβει το ψωμί από το τραπέζι σας.

***Τώρα είναι η ώρα του "ψήφιζε και μη ερεύνα".

***Και αν μάλιστα μαζί με τον μπαμπά σου, που λες ότι είναι ΣΥΡΙΖΑ, κάνετε στις επόμενες εκλογές το καθήκον σας, ε, τότε, μπορεί ο μπαμπάς να μη βρει δουλειά, εσύ Γιαννάκη να μη γίνεις αυτό που ονειρεύεσαι, αλλά, ρε μπαγάσα, στο εγγυώμαι: Ενα ποτήρι γάλα θα το έχεις κάθε πρωί!

***Αυτά είχα να σου πω, Γιαννάκη. Ο χορτάτος θείος σου Θ. Κ.

Τον χορτάτο ...θείο, τον βρήκαμε ΕΔΩ