ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΤΕΜΠΛΟΝΙΟΥ ΓΙΑ ΣΥΛΛΟΓΗ ΥΠΟΓΡΑΦΩΝ

Το κείμενο που μας αποστείλατε δεν αφορά μόνο την μεταφορά των απορριμμάτων αλλά θέτει ένα ευρύτερο πλαίσιο σχετικά με τη διαχείριση των απορριμμάτων στην Κέρκυρα.

Υπάρχουν σημεία τα οποία μας προβληματίζουν και θεωρούμε ότι δεν οδηγούν σε μία ολοκληρωμένη λύση προς όφελος του λαού.

Για παράδειγμα η αναφορά «στον  πλησιέστερο  νόμιμο  ΧΥΤΑ» εγκυμονεί κινδύνους αφού ο μόνος «νόμιμος ΧΥΤΑ», σύμφωνα με τον οδικό χάρτη της Δημοτικής Αρχής αλλά και αυτός που προτείνουν οι περισσότερες άλλες παρατάξεις, είναι αυτός που σχεδιάζουν για το Τεμπλόνι!

Θεωρούμε επίσης, ότι δύο 24ωρά πριν τις εκλογές, υπάρχει κίνδυνος δημοτικοί συνδυασμοί να αξιοποιήσουν αυτή την πρόταση για να ρίξουν τη μπάλα στην εξέδρα, καθώς,  αντί να δεσμευτούν για μια ουσιαστική ανακύκλωση προδιαχωρισμένων στην πηγή ρευμάτων διεκδικώντας πόρους από την Κυβέρνηση (σε κάθε περίπτωση πολύ λιγότερους από αυτούς που προορίζονται για τη ΜΕΑ δηλ. για το κεφάλαιο):

- Υποστηρίζουν όλοι μαζί ένα αντιλαϊκό, αντιπεριβαλλοντικό ΠΕΣΔΑ, που μεγιστοποιεί την επεξεργασία των σύμμεικτων, παραπλανά τα λαϊκά στρώματα με δήθεν «ενδιάμεσες» ή «μεταβατικές» λύσεις και στην πράξη βαλτώνει την ανακύκλωση.

- Προβάλλουν ταυτόχρονα ως πανάκεια, άλλος συγκαλυμμένα άλλος τελείως ανοιχτά, την «προσωρινή» δήθεν «λύση» της εξαγωγής των ΑΣΑ, περίπου «όπου δει», με τεράστιο κόστος για τα λαϊκά νοικοκυριά, άμποτε βρεθεί χώρος εκτός Κέρκυρας.

Εάν συνδυάσουμε τα παραπάνω με το γεγονός ότι καμιά πρόοδος δεν παρατηρείται στο μεταξύ για μια ουσιαστική ανακύκλωση με διαλογή στην πηγή, με πρώτο ζητούμενο τη διεκδίκηση των απαιτούμενων πόρων από την κυβέρνηση, αντιλαμβάνεται κανείς ότι όλοι δουλεύουν για το «Μεσσία ιδιώτη», που θα αναλάβει να «λύσει» το πρόβλημα με μοναδικό, φυσικά κριτήριο το μέγιστο δυνατόν κέρδος του.

Από τη μεριά της η «Λαϊκή Συσπείρωση» ποτέ δεν έκανε μικροπολιτική με αυτό το θέμα, έχει καταθέσει την ολοκληρωμένη και ρεαλιστική πρότασή της για τους όρους και τα μέτρα για να βγει η Κέρκυρα από ένα αδιέξοδο που τους μισούς μήνες του χρόνου παίρνει εκρηκτικές διαστάσεις.

Μόνο μέσα στη δρομολόγηση ενός τέτοιου πλαισίου, προτάσεις όπως η μεταφορά των απορριμμάτων μπορεί να είναι πραγματικά προσωρινές λύσεις για τις οποίες εμείς δε θα είχαμε αντίρρηση αρκεί το κόστος να καλυφθεί από τον κρατικό προϋπολογισμό και να μην επιβαρύνει τον κερκυραϊκό λαό, κάτι που δεν αναφέρεται στο κείμενο.

ουηδία χώρα πρότυπο της ΕΕ: 15.000 ηλικιωμένοι κινδυνεύουν να πεθάνουν από ασιτία Από Πάνος Αλεπλιώτης

Σ/ 

Ο διευθυντής και αρχίατρος στο Ιατρικό Πανεπιστήμιο της Βόρειας Σουηδίας, καθηγητής της γεριατρικής, Yngve Gustafson προειδοποιεί: 75.000 συνανθρωποί μας δεν τρέφονται κανονικά. Οι 15.000 από αυτούς κινδυνεύουν να πεθάνουν από την ασιτία και τις συνέπειες της, ουρολοίμωξη, πτώση των δοντιών και κατάθλιψη.
-Το να γεράσει κανείς στην Σουηδία είναι θέμα διακρίσεων, δηλώνει στην εφημερίδα Αφτονμπλάντετ!
Ασιτία και πείνα στην Σουηδία ακούγεται σαν κάτι το αδιανόητο. Είναι όμως υπαρκτή κατάσταση για χιλιάδες συνταξιούχους ηλικιωμένους που έχουν διαλέξει να διαβιώνουν σε δικά τους σπίτια με την «βοήθεια στο σπίτι» αλλά και στα γηροκομεία.
Στο πρόγραμμα «βοήθεια στο σπίτι» παίρνουν μόνο μια μερίδα φαγητού, σε αρκετούς Δήμους, που την χωρίζουν σε δύο γεύματα μεσημεριανό και βραδυνό.
Στα γηροκομεία, δεν παίρνουν τροφή για 17 ολόκληρες ώρες.
Το τελευταίο γεύμα της ημέρας είναι το βραδυνό στις 5 το απόγευμα. Το επόμενο γεύμα που είναι το πρωινό, σερβίρεται στις 10 την άλλη μέρα το πρωί.
Ο καθηγητής συνεχίζει πως πάντα υπήρχε πρόβλημα στις παρεχόμενες θερμίδες που υπάρχουν στην τροφή που προσφέραται καθώς και στο μέγεθος της μερίδας.
-Τα τελευταία όμως 30 χρόνια που μπήκε η ιδιωτική πρωτοβουλία στην φροντίδα των ηλικιωμένων και στην διαχείρηση των γηροκομείων τα πράγματα έγιναν χειρότερα.
Το 2014 έρευνα του Πανεπιστημείου Βόρειας Σουηδίας μεταξύ 832 ηλικιωμένων σε γηροκομεία και σε «βοήθεια στο σπίτι» κατέληξε πως πάνω από το μισό των ατόμων της έρευνας είχαν ελλειπή σίτιση και το 13% ήταν σοβαρά υποσιτισμένα.
Η φροντίδα των ηλικιωμένων είναι αρμοδιότητα των Δήμων που μέσω εργολαβιών την έχουν κατά 23% εκχωρήσει σε επιχειρηματίες.
Εδώ πρέπει να εξηγηθεί ότι και οι ηλικιωμένοι που προτιμούν να εξακολουθούν να μένουν σε δικό τους σπίτι, πληρώνουν την κοινωνική υπηρεσία «βοήθειας στο σπίτι» των Δήμων ή του ιδιώτη επιχειρηματία για φαγητό που έρχεται σαν ντελίβερι, φροντίδα υπονοσοκόμας, χορήγηση φαρμάκων, λάντζα και καθαριότητα, βοήθεια για σωματική υγιεινή κλπ.
Το ύψος της σύνταξης καθορίζει και τις υπηρεσίες που προσφέρονται. Για τους ηλικιωμένους που έχουν την χαμηλή βασική σύνταξη και οι δικοί τους μένουν μακριά η κατάσταση είναι σοβαρή.
Το φαγητό μαγειρεύεται κεντρικά και παραδίδεται στον «πελάτη» κατεψυγμένο σε καθημερινή ή εβδομαδιαία βάση, για να ζεσταθεί στα μικροκύματα ή στον φούρνο από το νοσηλευτικό προσωπικό.
Η υπεύθυνη της έρευνας διαιτολόγος Maine Carlsson διαπιστώνει ότι η κατάσταση δεν έχει αλλάξει από τότε. Επαναλαμβάνει με την σειρά της πως σε όλη την Σουηδία 75.000 ηλικιωμένοι άνθρωποι έχουν σοβαρό υποσιτισμό και 15.000 από αυτούς κινδυνεύουν να πεθάνουν από την πείνα.
Τρείς είναι οι παράγοντες κατά την γνώμη της διαιτολόγου.
1. Η έλλειψη μορφωμένου προσωπικού στα θέματα διατροφής, ενέργειας της τροφής και διαιτολογίας των ηλικιωμένων.
2. Οι πολλές ώρες που μεσολαβούν ανάμεσα στα γεύματα λόγω έλλειψης προσωπικού και για λόγους οικονομίας.
Άλλος επιπρόσθετος παράγοντας είναι πως πολλοί από τους ηλικιωμένους παίρνουν πολλά και μερικές φορές λάθος φάρμακα από το μη καταρτισμένο προσωπικό, χάνουν την ορεξή τους, τα δόντια τους πέφτουν και δεν μπορούνε να φάνε, το φαγητό είναι άνοστο αλλά και μερικές φορές τα φάρμακα καταστρέφουν την γεύση.
Οι διευθυντές του προσωπικού δεν ενδιαφέρονται για την επιμόρφωση του προσωπικού τους επειδή κοστίζει. Η ταυτόχρονη έλλειψη νοσηλευτικού προσωπικού φτάνει σε σημείο να προσλαμβάνονται άνθρωποι που δεν έχουν γνώσεις.
Ο καθηγητής Yngve Gustafson συνεχίζει πως η Σουηδία είναι μια ταξική κοινωνία. «Είναι τρομακτικό να μην μπορούν οι άνθρωποι να μασήσουν και να φάνε λόγω κακής υγιεινής των δοντιών τους και του στόματος. Να μην έχουν χρήματα να πάνε στον οδοντίατρο!».
-Η κοινωνία μας δεν δείχνει κανέναν σεβασμό στους γηραιότερους καταλήγει. «Στους περισσότερους πολιτισμούς οι γέροντες αποπνέουν σοφία, εμπειρία, σεβασμό. Όχι στην χώρα μας!
Στην χώρα μας μετά τα 65 είσαι στην μοίρα της οικονομικής συγκυρίας και στην αυθαιρεσία, ανεξάρτητα από τις ανάγκες».
Αυτός είναι ο καπιταλισμός μας λέει με άλλα λόγια ο καθηγητής. Η εποχή των παχιών αγελάδων της Σουηδίας πέρασε ανεπιστρεπτί μετά την κρίση του 90, και την ανατροπή του σοσιαλισμού, που σήμανε την αντεπίθεση του κεφαλαίου με την συναίνεση των παθητικών εργοδοτικών συνδικάτων. Η περιβόητη ευμάρεια στον καπιταλισμό της Σουηδίας, χώρας «πρότυπο» δεν υπάρχει πιά.
Μόνο η αγωνιστική αφύπνιση με το επαναδραστηριοποιημένο Κομμουνιστικό Κόμμα της Σουηδίας που συμμετέχει στις ευρωεκλογές μπορεί να αποτελέσει ελπίδα για το μέλλον.

Πάνος Αλεπλιώτης

Καλό κόκκινο βόλι!

Μεθαύριο Κυριακή, πάνω από την κάλπη, σε ευρωεκλογές, περιφερειακές και δημοτικές εκλογές, συγκρούονται δύο σχέδια.

Το ένα το έχει δοκιμάσει ο λαός. Είναι το σχέδιο των ΣΥΡΙΖΑ, ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και των άλλων κομμάτων του κεφαλαίου και της ΕΕ, της «αντιλαϊκής συμπολίτευσης», της ανάπτυξης για λογαριασμό των επιχειρηματικών ομίλων και των θυσιών διαρκείας για τον λαό.

Είναι το κοινό τους σχέδιο - ανεξάρτητα από τις όποιες διαφοροποιήσεις στην εφαρμογή του - που μας έφερε έως εδώ και μ' αυτό δεσμεύονται να συνεχίσουν όλοι, παρά τους κάλπικους καβγάδες.

Το άλλο, το αντίθετο σχέδιο, είναι αυτό για το οποίο αγωνίζεται το ΚΚΕ και αφορά το σήμερα και το αύριο του λαού. Γι' αυτό, η ενίσχυση του ΚΚΕ και στις τρεις κάλπες είναι η μόνη που μπορεί να κάνει τη διαφορά.

Το σχέδιο όλων των άλλων κομμάτων ξετυλίχθηκε μπροστά στο λαό και στη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου. Οχι μόνο στα λόγια, αλλά προπάντων με πράξεις.

Τα «αναπτυξιακά μέτρα» στήριξης του κεφαλαίου, που ανακοινώνει και ψηφίζει ο ΣΥΡΙΖΑ, με νέες φοροαπαλλαγές, εκπτώσεις στις εργοδοτικές εισφορές, επιδοτήσεις και εξαιρέσεις από περιβαλλοντικούς και άλλους περιορισμούς στις επενδύσεις, είναι η μια πλευρά αυτού του σχεδίου.

Η άλλη, συμπληρωματική της πρώτης, είναι τα λεγόμενα «μέτρα ελάφρυνσης». Τα διάφορα επιδόματα διαχείρισης και ανακύκλωσης της φτώχειας, που κι αυτά προϋποθέτουν να αποδεχτεί ο λαός θυσίες χωρίς τέλος, πρωτογενή πλεονάσματα και φοροληστεία στο διηνεκές, αντεργατικά - αντιλαϊκά μέτρα επ' άπειρον.

Διαπιστευτήρια για την εφαρμογή του ίδιου αντιλαϊκού σχεδίου δίνουν καθημερινά και η ΝΔ με το ΠΑΣΟΚ.

Η πρώτη με την πλειοδοσία πάνω στα μέτρα που νομοθετεί ο ΣΥΡΙΖΑ, για ακόμα ταχύτερη εφαρμογή των αναδιαρθρώσεων που έχει ανάγκη το κεφάλαιο. Κι από την άλλη, με θολές υποσχέσεις ότι όσο μεγαλώνει η πίτα της ανάπτυξης, ο λαός έχει κάτι να περιμένει. Οχι βέβαια την επιστροφή όσων έχασε, αλλά μέτρα όπως αυτά που εξαγγέλλει ο ΣΥΡΙΖΑ. Οπως έλεγε χαρακτηριστικά και ένας υποψήφιος ευρωβουλευτής της ΝΔ, «όποιο κόμμα κι αν ήταν κυβέρνηση, αυτά θα έδινε».

Αλλά και το ΚΙΝΑΛ, από τη μια, συστήνεται στο κεφάλαιο ως αξιόπιστη συγκολλητική ουσία για μελλοντικές κυβερνήσεις συνεργασίας και, από την άλλη, έχει για σημαία το «νέο κοινωνικό συμβόλαιο» της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας, από το οποίο και ο ΣΥΡΙΖΑ αντιγράφει το «κοινωνικό» του τάχα πρόγραμμα.

Πυλώνας του ίδιου σχεδίου, που υπηρετούν όλα τα άλλα κόμματα, είναι και η βαθύτερη εμπλοκή της Ελλάδας στα αμερικανοΝΑΤΟικά σχέδια και τους ανταγωνισμούς, για τα οποία κανείς δεν μιλάει προεκλογικά, εκτός από το ΚΚΕ.

Αθόρυβα και με τη συναίνεση όλων των κομμάτων, η Ελλάδα ενισχύει το ρόλο της ως ορμητήριο ιμπεριαλιστικών επιδρομών και επεμβάσεων, αναβαθμίζει την εμπλοκή της σε ανταγωνισμούς με μεγάλη γεωπολιτική εμβέλεια, που την καθιστούν στόχο και μαγνήτη νέων κινδύνων για τον λαό.

Αυτό είναι το σχέδιό τους και καμιά ευχάριστη έκπληξη δεν επιφυλάσσει την επόμενη μέρα για τον λαό, ανεξάρτητα από το ποιος θα πάρει το πρόκριμα για να αποτελέσει τον κορμό της επόμενης κυβέρνησης, που θα είναι από χέρι αντιλαϊκή. Ανεξάρτητα από το ποιος θα εκλέξει περισσότερους ευρωβουλευτές, περιφερειάρχες και δημάρχους, στηρίγματα αυτού του αντιλαϊκού σχεδιασμού.

Το σχέδιο του ΚΚΕ βρίσκεται στον αντίποδα. Είναι η πραγματική, ρεαλιστική και αναγκαία εναλλακτική, για να μπουν εμπόδια στην επίθεση που δέχονται οι εργαζόμενοι, τα λαϊκά στρώματα, η νεολαία.

Για να δυναμώσει η διεκδίκηση όσων έχασαν τα προηγούμενα χρόνια και κυρίως για να ανοίξει ο δρόμος της προοπτικής, της αντεπίθεσης, για την ικανοποίηση των σύγχρονων λαϊκών αναγκών.

Ισχυρό ΚΚΕ την επόμενη μέρα, σημαίνει ισχυρή λαϊκή αντιπολίτευση στην ενιαία αντιλαϊκή πολιτική. Στο σχέδιο που υπηρετούν όλα τα άλλα κόμματα και έχει στον πυρήνα του τα συμφέροντα, την ανταγωνιστικότητα και τα κέρδη του κεφαλαίου.

Σημαίνει από καλύτερες θέσεις να παλεύει ο λαός, καλύτερες προϋποθέσεις για να οργανώσει την αντεπίθεση. Με την ανασύνταξη του εργατικού κινήματος, τη συγκρότηση της πλατιάς Κοινωνικής Συμμαχίας.

Με τη συγκέντρωση δυνάμεων στον αγώνα για την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου, για την πραγματική «Ελλάδα των πολλών»: Τη σοσιαλιστική Ελλάδα της ευημερίας του λαού και της νεολαίας, της ισότιμης και αμοιβαίας συνεργασίας των λαών, μέσα στην Ευρώπη του σοσιαλισμού.

Καλό κόκκινο βόλι!

ΑΠΟ 902

ΣΤΟΝ ΑΣΤΕΡΙΣΜΟ ΤΩΝ ΕΚΛΟΓΩΝ

Ελάχιστος χρόνος έμεινε  μέχρι τις εκλογές για το ευρωκοινοβούλιο και την αυτοδιοίκηση και οι δημοσκοπήσεις που ανοιγοκλείνουν την ψαλίδα ανάμεσα στα δύο κόμματα ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ γίνονται κουραστικές με την επανάληψή τους και τις αποκλίσεις τους, προκαλώντας αμφισβήτηση της αξιοπιστίας τους. Στην υπόλοιπη Ευρώπη αντίστοιχες δημοσκοπήσεις δείχνουν πως τα παραδοσιακά κόμματα της κεντροδεξιάς και κεντροαριστεράς χάνουν την πολυετή πλειοψηφία των εδρών τους, με τους αντιευρωπαϊστές ακροδεξιούς και φασίστες να κερδίζουν έδρες.

Από τη μια λοιπόν εκλογές για θεσμούς υπερεθνικούς, όπως το ευρωκοινοβούλιο, σε μια ένωση καπιταλιστικών χωρών  που  παρόλη την προσπάθεια απόκτησης δημοκρατικής βιτρίνας, που είναι το κοινοβούλιο, δυσκολεύεται κανείς να τη δει ως μοντέλο δημοκρατίας, εκτός από μια μακρινή γραφειοκρατική μηχανή με περίπλοκες κανονιστικές ρυθμίσεις, που συσκοτίζουν προθέσεις και στόχους εξυπηρέτησης του μεγάλου κεφαλαίου.

Από την άλλη πάλι, εκλογές που αφορούν την αποκέντρωση της εξουσίας και της ευθύνης σε τοπικούς θεσμούς, που σύμφωνα με  τον κυρίαρχο λόγο αναγνωρίζεται ολοένα και περισσότερο ως προϋπόθεση για τη διατήρηση της οικονομικής και κοινωνικής ανάπτυξης, ως ευκαιρία για άσκηση άμεσης επιρροής στην ηγεσία της τοπικής αρχής και συνεπώς  την ενίσχυση της δημοκρατικής συμμετοχής των πολιτών. Στην πραγματικότητα με την ανάληψη ή μάλλον την  εκχώρηση εκείνων των πεδίων που σχετίζονται με το καθημερινό και το τοπικό, πολλές φορές διευκολύνεται η κεντρική εξουσία να μην χρεωθεί το πολιτικό κόστος των τοπικών συγκρούσεων ή ακόμα η τοπική εξουσία  μετατρέπεται σ’ ένα πρώτο βήμα  για να επιβληθούν οικονομικά συμφέροντα και να μπορέσουν να εκπροσωπηθούν και σ’ ανώτερους αντιπροσωπευτικούς θεσμούς.

Οι αυτοδιοικητικές εκλογές με πληθωρισμό υποψηφίων οι οποίοι φιλοδοξούν, καθώς είναι ευνοϊκό το σύστημα της απλής αναλογικής στις δημοτικές εκλογές,  για μια θέση σε δημοτικά ή περιφερειακά συμβούλια,  έχουν εξανεμιστεί, τουλάχιστον γι’ αυτή την Κυριακή, από τον ανταγωνισμό των δυο κομμάτων για τις ευρωεκλογές και η αναφορά σ’ αυτές περιορίζεται σε μεγάλους δήμους και περιφέρειες που εμπλέκονται σ’ αυτόν τον ανταγωνισμό.  

Η προηγούμενη βέβαια πενταετία έδειξε πως η τοπική αυτοδιοίκηση ακόμα και στα σημερινά χρόνια μπορεί να γίνει ο τομέας εκείνος της δημόσιας ζωής όπου σ’ ένα μεγάλο βαθμό η κομμουνιστική αριστερά μπορεί να κριθεί πέρα από τα λόγια της και στα έργα της. Αν και οι αντικειμενικές δυνατότητες είναι σίγουρα περιορισμένες, αν και είναι ισχνοί και σε μεγάλο ποσοστό δεσμευμένες από ανελαστικές δαπάνες οι προϋπολογισμοί, αν και συνεχίζεται η εξάρτηση από χορηγήσεις κρατικές ή από πόρους που η κεντρική εξουσία έχει καθορίσει, παραδείγματα κομμουνιστών δημάρχων, όπως του Κ. Πελετίδη στην Πάτρα, είναι ενδεικτικά της αποφασιστικότητάς τους να μην είναι απλοί πληρεξούσιοι του καπιταλιστικού κράτους σε τοπικό επίπεδο, να μην εφαρμόζουν μέσα από τα τοπικά κρατικά όργανα πολιτική υπέρ των μεγαλοεπιχειρηματιών. Δεν περιορίζονται να πραγματώσουν την κρατική εξουσία στο πεδίο της αναπαραγωγής στο τοπικό επίπεδο, αλλά δείχνουν με τη δράση τους πως  και στα πιο στενά περιθώρια που υπάρχουν είναι εφικτές οι πρωτοβουλίες οι οποίες μπορεί να προωθούν μια άλλη αντίληψη δημοτικής διαχείρισης, που μεθοδεύουν τη συμμετοχή των πολιτών στην επεξεργασία της τοπικής πολιτικής και  χρησιμοποιούν συγκεκριμένους τρόπους για το λαϊκό συμφέρον, υπερβαίνοντας το ατομικό ή συντεχνιακό, που κινητοποιούν τη λαϊκή δυναμική βάση για μια άλλη πολιτική. Ακόμα κι αν περιφέρειες και δήμοι λειτουργούν και δρουν με πλαίσιο την κρατική πολιτική, δήμαρχοι και περιφερειάρχες που τολμούν να εναντιωθούν στην πολιτική της κυβέρνησης, στο βαθμό που τους αναλογεί, αγωνίζονται για να δημιουργηθούν οι όροι λύσης για  κάποια λαϊκά προβλήματα.

Και βέβαια τόσο  οι απόπειρες αναφοράς  στον κοινοτισμό του παρελθόντος όσο και οι ουτοπικές προβολές που αποφεύγουν τον σκόπελο της σύγχρονης καπιταλιστικής διοικητικής οργάνωσης δύσκολα δικαιώνουν τη μορφή της σημερινής τοπικής διοικητικής διαίρεσης που αποτελεί τμήμα στην ουσία του κεντρικού διοικητικού μηχανισμού. Μπορεί βέβαια να δίνεται η εντύπωση πως η αποτελεσματική τοπική διοίκηση μπορεί να διευκολύνει τη συμμετοχή των πολιτών, να βελτιώσει την παροχή υπηρεσιών, να αυξήσει τη δημόσια λογοδοσία των τοπικών αρχόντων. Συγχρόνως όμως αυτή η τοπικότητα μπορεί να οδηγήσει σε αποσπασματικές και κατακερματισμένες υπηρεσίες εξυπηρέτησης, ιδίως στις περιπτώσεις όπου οι αρμοδιότητες που παρέχονται στις τοπικές αρχές ξεπερνούν την ικανότητα των τοπικών αρχών να υλοποιήσουν, όπως μπορεί  να δημιουργήσει και  τοπικά  πολιτικά ή οικονομικά φέουδα στα οποία ασκούνται ανεξέλεγκτες εξουσίες χωρίς πραγματική δημοκρατική εκπροσώπηση ή λογοδοσία. Γι’ αυτό και δεν είναι σύμπτωση το ενδιαφέρον, έμμεσο ή άμεσο,  των επιχειρηματιών για την τοπική αυτοδιοίκηση (παράδειγμα ο Β. Μαρινάκης).

Επειδή όμως και η τοπική αυτοδιοίκηση μπορεί να χρησιμοποιηθεί  για αντιπαράθεση με τις πολιτικές επιλογές της κεντρικής πολιτικής σκηνής ξεπερνώντας τη μάλιστα και περιλαμβάνοντας κι άλλες σφαίρες δημόσιας ζωής και να πάρει χαρακτηριστικά σύγκρουσης, γι’ αυτό υποστηρίζεται η ψήφος στους κατά τόπους συνδυασμούς της  Λαϊκή Συσπείρωσης που στηρίζεται από το ΚΚΕ.

ΠΡΟΚΑΤΑΒΟΛΙΚΑ ΤΟ ΕΠΙΔΟΜΑ ΚΗΔΕΙΑΣ!

Από Πάνος Αλεπλιώτης

“Μια ευχάριστη έκπληξη περίμενε τους συνταξιούχους που προσήλθαν στα ΑΤΜ σήμερα το πρωί. Σήμερα Παρασκευή 24 Μάη, δύο ημέρες πριν τις ευρωεκλογές του 2019, η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ τους κατέβαλε προκαταβολικά το επίδομα κηδείας! Ποια δεξιά ανάλγητη κυβέρνηση θα μπορούσε να προβεί σε μία τέτοια ανθρωπιστική ενέργεια;! Καμία. Οι συνταξιούχοι ψηφίζουν λοιπόν στις επερχόμενες εκλογές μαζικά ΣΥΡΙΖΑ γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ τους κάνει προκαταβολικά την κηδεία τους!!
Οράτιος Μενιππίδης
ΥΓ. Με όλα αυτά τα παπατζιλίκια των προκαταβολικών καταβολών μισθών, συντάξεων και επιδομάτων, το παραπάνω κείμενο «γεννήθηκε» μέρες πριν. Δημοσιεύεται σήμερα γιατί, αν δημοσιευόταν νωρίτερα, αυτοί οι αθεόφοβοι οι Συριζαίοι θα μπορούσαν να υλοποιήσουν την ιδέα και να καταβάλουν προκαταβολικά το επίδομα κηδείας.”
Δανεισμένο από το blogg Αγκίδα / Εύστοχο και δηκτικό

Μόνο το ΚΚΕ μου δίνει μια αίσθηση πολιτικής σοβαρότητας – Δήλωση-έκπληξη εκλογικής στήριξης από το Δ. Μπελαντή

Κατιούσα

Πολύ λίγες φορές μια δήλωση στήριξης έχει τόσο λίγη στήριξη -με χαρακτηριστικές φράσεις, όπως “λυπάμαι που θα το γράψω”. Κι ίσως να μην είναι τυχαίο πως αυτή γίνεται δημόσια, αλλά όχι -ή όχι ακόμα τουλάχιστον- από το Ριζοσπάστη ή άλλο επίσημο κομματικό μέσο. Ο λόγος για το Δ. Μπελαντή, με τον οποίο είναι σαφές πως τον χωρίζουν μεγάλες πολιτικές διαφορές με το ΚΚΕ, τόσο σε ιστορικά ζητήματα -όπως αποδεικνύει πχ μια απλή ανάγνωση του βιβλίου του ο Στάλιν στην Κολιμά– και τη γενική θεωρητική αντίληψη για το σοσιαλισμό, όσο και σε τακτικά πολιτικά ζητήματα στην τρέχουσα συγκυρία, όπως έδειξαν οι κατά καιρούς παρεμβάσεις του Μπελαντή, που ήταν μέχρι πρότινος μέλος της ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ και στη συνέχεια πέρασε από τη ΛΑΕ. Έχει όμως μια αξία πως ακόμα και άτομα “υπεράνω υποψίας” για κάθε είδους πολιτική σύγκλιση με το Κόμμα, του αναγνωρίζουν μια συνέπεια, μια σχετική σοβαρότητα και αποφασίζουν να το στηρίξουν στις επερχόμενες εκλογικές μάχες -ακόμα κι αν αυτή η στάση δεν κρατήσει στο χρόνο. Για όλα τα υπόλοιπα, ο καθένας μπορεί -εκατέρωθεν- να διατηρεί τις επιφυλάξεις του. Ακολουθεί το κείμενο με το οποίο ο Μπελαντής γνωστοποιεί τη στάση του, στο προσωπικό του προφίλ στο Facebook.

Ευρωεκλογές 2019. Δύσκολη ψήφος, για όποιον/αν τοποθετείται σε μια αντισυστημική κατεύθυνση. Περίοδος, αυτή που προηγήθηκε από τον 9.2015 ως και σήμερα, η οποία συμπυκνώνει κοινωνικές και πολιτικές ήττες, παγιώνει και “παγώνει” αρνητικούς πολιτικούς συσχετισμούς και αδράνειες, κυρίως σηματοδοτεί την διάψευση επιλογών,την απομυθοποίηση εννοιών όπως η “Αριστερά” , το οριστικό τέλος των μεταπολιτευτικών στάσεων και προσδοκιών- για παράδειγμα το μεγάλο και βασανιστικό ερώτημα πώς και γιατί αν όχι η πλειοψηφία πάντως πολύ μεγάλο μέρος των ανθρώπων που στελέχωσαν τα αριστερά κόμματα στην Μεταπολίτευση ή που ακολούθησαν, ιδίως την λεγόμενη Ανανεωτική Αριστερά αλλά σε αρκετό βαθμό και το ΚΚΕ ή την “επαναστατική” Αριστερά, σήμερα στηρίζουν μια άθλια κυβέρνηση, την αγαπημένη του κεφαλαίου, ντόπιου και ξένου, του ΝΑΤΟ, της ΕΕ, και όλων των “δυτικών” ιμπεριαλιστικών κέντρων.Οι αγώνες για μια καλύτερη ζωή της εργασίας και των λαϊκών στρωμάτων δεν σταματούν εδώ, ούτε θα σταματήσουν στο μέλλον, αλλά σίγουρα ζούμε σε μια νέα εποχή, με νέα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά. όπου δεν φτάνει η αναφορά στο “ένδοξο παρελθόν” ή στα σύμβολα : αυτά πρέπει να αποκτήσουν νέα υλικά περιεχόμενα.
Το κύριο , πέρα από τα ερμηνευτικά σχήματα, είναι μια πολιτική στάση που θα ανακόπτει, επιβραδύνει ή πάντως θα δυσκολεύει την υλοποίηση των πολιτικών του κεφαλαίου και του ιμπεριαλισμού. Θεωρώ αυτονόητο ότι μόνο μια τέτοια πολιτική θα ανακόπτει και την άνοδο της εθνικιστικής ή φασιστικής Ακροδεξιάς , αφού η ενίσχυση της νεοφιλελεύθερης και φιλελεύθερης “Ακροδεξιάς” (ακόμη και αν βαφτίζεται ως Συριζοαριστερά) είναι το αναγκαίο και συμμετρικό όχημα για την διαρκή αναπαραγωγή της εθνικιστικής Ακροδεξιάς, αυτές οι δύο δυνάμεις αναγκαστικά αλληλοσυμπληρώνονται. Μια πολιτική κατά του κεφαλαίου έχει πάντοτε απέναντί της έναν κύριο στόχο: αυτός ο στόχος τώρα είναι, κυρίως, ο ΣΥΡΙΖΑ και οι “προοδευτικοί” του αριστεροκεντροδεξιοί σύμμαχοι (από τον Μαραντζίδη και τον Μίχαλο ως σχεδόν… τον Άρη Σπηλιωτόπουλο). Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι το κύριο πολιτικό στρατηγείο στην Ελλάδα του κεφαλαίου και του ιμπεριαλισμού-δυστυχώς, με καλές προθέσεις, αρκετοί από εμάς  συμβάλλαμε σε αυτό, χωρίς τότε να το συνειδητοποιούμε. Ο ρόλος αυτός του ΣΥΡΙΖΑ, που δεν έγινε “Δεύτερη Φορά Αριστερά”, όπως έχει επισημάνει αναλυτικά και ο αγαπητός φίλος και σύντροφος Vasilis Asimakopoulos, δεν αναιρεί τους κινδύνους από μια διακυβέρνηση του Μητσοτάκη , σε καμία περίπτωση. Όμως, μια κυβέρνηση Μητσοτάκη θα είναι πιό αδύναμη και πιο απονομιμοποιημένη κοινωνικά και πιο εκτεθειμένη σε ανατροπή των πολιτικών της από το κίνημα από μια κυβέρνηση ενός επανεπιβεβαιωμένου ΣΥΡΙΖΑ. Η τελευταία περίπτωση θα είναι μια καθαρή περίπτωση μεταδημοκρατικού τέλους της πολιτικής για πάρα πολλά χρόνια. Η στάση του ΣΥΡΙΖΑ, σε συνθήκες “επιβεβαίωσής” του θα είναι η οριστική σκύλευση των ιστορικών αξιών της Αριστεράς, η πληβειοποίηση του λαϊκού κόσμου μέσω “επιδομάτων”, η “δικαιωματική” περιθωριοποίηση των πόλεων και η καταστροφή τελικά της ελληνικής κοινωνίας. Στα 200 χρόνια από την επανάσταση του 1821, είναι ζήτημα αν θα υπάρχει ένα δημοκρατικό εθνικό κράτος στα πόδια του ή θα έχει πλήρως καταρρεύσει.
Τίθεται το ερώτημα ποιες δυνάμεις μπορούν να εκφράσουν “από τα αριστερά” μια αποδοκιμασία του ΣΥΡΙΖΑ – και, βεβαίως, και των άλλων μνημονιακών κομμάτων, μεγάλων ή μικρών (Νέα Δημοκρατία, ΚΙΝΑΛ, Ποτάμι , ΑΝΕΛ ) καθώς και των ακροδεξιών και φασιστικών σχηματισμών. Τέτοιες δυνάμει, στα “αριστερά” του ΣΥΡΙΖΑ- πάντοτε στο επίπεδο των ευρωεκλογών – είναι το ΚΚΕ , η ΛΑΕ, η Ανταρσύα και άλλες μικρότερες κομμουνιστικές δυνάμεις, δυνάμεις δηλαδή που κατά την τελευταία τετραετία αγωνίστηκαν κατά των μνημονιακών, νεοφιλελεύθερων και καπιταλιστικών πολιτικών επίλογών σε δύσκολες συνθήκες, δεχόμενες την καταστολή και την κατασυκοφάντηση από την κυβέρνηση και τους έμμισθους κολαούζους της και αμφισβήτησαν το ΝΑΤΟ κλπ . Στα πλαίσια ενός δημοκρατικού/ αντιμνημονιακού πατριωτικού φάσματος, πέραν της μαρξιστικής Αριστεράς , και η “Πλεύση Ελευθερίας” θα μπορούσε να είναι μια τέτοια επιλογή, αν και όχι το ΜΕΡΑ25 , που είναι η επιτομή του ευρωσυστημικού κόμματος performer.
Η επιλογή της “αποχής”. Δεν συμφωνώ με αυτήν την επιλογή και εδώ ίσως θα απογοητεύσω τον καλό φίλο μου Yannis Panou. αν και συχνά , χαζεύοντας τα φυλλάδια ατόμων και συνδυασμών φτάνω σε ένα τέτοιο ψυχικό κορεσμό που με κάνει να συμφωνώ με τον αντιεκλογικό Σορέλ και τις “Σκέψεις πάνω στην Βία”. Από καθαρά ηθικοπολιτική στάση, η αποχή και το άκυρο είναι θεμιτές και ηθικές επιλογές, πόσο μάλλον που μπορεί να απονομιμοποιούν την Ευρωπαϊκή Ένωση και τον αντιδραστικό χαρακτήρα της. Από τακτική άποψη,όμως, αυτή η στάση θα εξαργυρωθεί από τα συστημικά ψηφοδέλτια και δεν θέλω να συνδράμω σε αυτό, με βάση το πολιτικό μου ένστικτο.
Υπάρχει διαβάθμιση μεταξύ των δυνάμεων της στα αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ Αριστεράς ή αριστερού/κομμουνιστικού χώρου ; Νομίζω ότι υπάρχει και θα ήταν ανειλικρινές να μην γράψω κάτι γι αυτό για λόγους επιγενόμενων συμπαθειών-αντιπαθειών , δημοσίων σχέσεων κλπ . Έχω φίλους και συντρόφους ή συντρόφισσες σε όλα τα αριστερά ψηφοδέλτια ΅( εννοείται : εκτός ΣΥΡΙΖΑ) και ατομικά τους εύχομαι κάθε επιτυχία. Όμως, σχεδόν λυπάμαι που θα το πω και θα το γράψω: στις συγκεκριμένες εκλογές -και όχι διαχρονικά- μόνο το ΚΚΕ μου δίνει μια αίσθηση σχετικής πολιτικής σοβαρότητας. Διαφωνώ πλήρως με την προσέγγισή του στο τι είναι σοσιαλισμός και κομμουνισμός και πώς οικοδομείται, διαφωνώ όσο δεν παίρνει άλλο με την λατρεία του Στάλιν, την εκλογίκευση των “εκκαθαρίσεων” στην Σοβιετική ένωση, την δήθεν συνέχεια Λένιν και Στάλιν κλπ. Όμως, αντικειμενικά τώρα δεν παίζεται ο σοσιαλισμός και πώς θα είναι. Τώρα παίζεται μια τακτική άμυνα του κινήματος. Μια τακτική άμυνας που θα έχει ένα ελάχιστο εργατικό και λαϊκό έρεισμα. Και πάλι : δεν συμφωνώ με μια θεολογική αναχώρηση προς την λαϊκή εξουσία, η οποία δεν συνοδεύεται από ένα μεταβατικό πρόγραμμα, ενδιαφέρομαι για μια υλική και όχι προσχηματική πολιτική συμμαχιών, αντιπαθώ έναν κομματοκεντρισμό σαν του ΚΚΕ κλπ. Όμως, οι άλλες δύο επιλογές είναι, σχετικά πάντοτε, λιγότερο καλές ή χειρότερες από τακτική άποψη , αν και είναι, όπως είπα , θεμιτές και μέσα στο πλαίσιο των θετικών λύσεων. Η μεν ΛΑΕ όντως έχει μια αγωνιστικότητα, ιδίως στο πεδίο των πλειστηριασμών, και έχει υποστεί διώξεις γι’΄αυτό. Έχει, επίσης, έναν καλό υποψήφιο ευρωβουλευτή , τον Νίκο Χουντή, που έχει παράξει σοβαρό έργο, πράγμα που μου είναι γνωστό και από τις περιβαλλοντικές δικαστικές υποθέσεις που χειρίζομαι. Παρ’όλα αυτά , η ΛΑΕ διαπερνάται από τεράστιες αντιθέσεις. Στην Συμφωνία των Πρεσπών λ.χ. το Αριστερό Ρεύμα από την μια και οι άλλες πιο “διεθνιστικές” συνιστώσες της ΛΑΕ ήταν στα δύο άκρα του ορίζοντα. Τι είδους πολιτικό μέτωπο είναι αυτό,που συναρθρώνει τόσο τεράστιες αντιθέσεις; Το ΚΚΕ το είδα να κάνει μαζική αντιιμπεριαλιστική συγκέντρωση κατά των Πρεσπών την 23/01/2019, , η ΛΑΕ ήταν όντως κάτω αλλά σε πολύ μικρά μεγέθη, η Ανταρσύα δεν κατέβηκε με άποψη.
Επίσης, με ενοχλούν δύο ακόμη πράγματα στην ΛΑΕ 1) Οι παραλογισμοί στην Ίσκρα ότι η ΛΑΕ είναι ο κύριος εχθρός του Τσίπρα και ότι όλος ο κόσμος…. γυρνά γύρω από την ΛΑΕ και 2) Ο άκριτος φιλορωσισμός της ΛΑΕ και ιδίως του Αριστερού Ρεύματος. Κατανοώ ότι μια στρατηγική εθνικής ανεξαρτησίας θα πρέπει να αξιοποιήσει αντιθέσεις ανάμεσα στα καπιταλιστικά-ιμπεριαλιστικά μπλοκ, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να ανησυχούμε όποτε ο Ρώσος πρέσβυς έχει γρίππη ( το λέω λογοτεχνική αδεία, καταλαβαίνετε τι εννοώ). Τέλος, όλη αυτή η μικρογραφειοκρατία και μικροπαραγοντισμός που έζησα για έναν χρόνο στην ΛΑΕ (μικρογραφία της συριζικής γραφειοκρατίας) δεν μου έχουν αφήσει τις καλύτερες εντυπώσεις. Υπάρχουν κι άλλα ζητήματα ( το πώς το καλοκαίρι του 2015 ως Αριστερό Ρεύμα, όπου μετείχα ενεργά τότε, δεν αποχωρήσαμε έγκαιρα από τον ΣΥΡΙΖΑ κ.α. ) , αλλά θεωρώ μικροπρεπές να συνεχίσω αυτήν την κριτική ενόψει εκλογών. Δεν αμφισβητώ την εντιμότητα της ΛΑΕ, την αποτελεσματικότητά της αμφισβητώ.
Και δύο λόγια για την Ανταρσύα και την καθοδό της στις Ευρωεκλογές. Ιδεολογικά, στα ζητήματα σοσιαλιστικής στρατηγικής (όχι στεγανά στάδια, κριτική στα ανατολικά καθεστώτα κλπ) , αλλά και στο θέμα της ρητής εξόδου από την Ε.Ε., είμαι πιο κοντά στην Ανταρσύα από ΄’ό,τι στην ΛΑΕ ή στο ΚΚΕ πολύ περισσότερο. Πώς όμως να εμπιστευθείς έναν πολιτικό χώρο σε εκλογές κεντρικής πολιτικής σημασίας , όταν λ.χ. κατεβάζει δύο ψηφοδέλτια για τον Δήμο της Αθήνας; Ξέρω ότι η ευθύνη γι αυτό αφορά αποκλειστικά το ΣΕΚ , αλλά για σταθείτε, το ΣΕΚ (που είναι έντονα φιλοΣΥΡΙΖΑ με το πρόσχημα του αντιφασισμού ή του Ενιαίου Μετώπου) δεν αποτελεί βασικό πυλώνα της Ανταρσύα; Και βέβαια αποτελεί. Πέραν τούτου , επειδή πάντοτε πίστευα και πιστεύω ότι το κοινωνικό ζήτημα συνέχεται με μια αριστερή και ριζοσπαστική εκδοχή της εθνικής κυριαρχίας και ανεξαρτησίας , σε αυτό το πεδίο, που η πολιτική συγκυρία καθιστά πολύ κεντρικό διαφωνώ κάθετα με την Ανταρσύα ( θεωρώ ότι σε αυτό το πεδίο η Ανταρσύα αντικειμενικά συγκλίνει με τον ΣΥΡΙΖΑ). Γι αυτούς τους λόγους, μεταξύ περισσότερων θεμιτών επιλογών, προσωπικά στις ευρωεκλογές θα ψηφίσω ΚΚΕ.

Ι.Β. Στάλιν: Ο Διεθνής χαρακτήρας της Οχτωβριανής Επανάστασης

Η Οχτωβριανή επανάσταση δεν είναι μονάχα επανάσταση «μέσα σε εθνικά πλαίσια». Είναι, πριν απ’ όλα, επανάσταση διεθνούς, παγκόσμιας σημασίας, γιατί σημαίνει ριζική στροφή στην παγκόσμια ιστορία της ανθρωπότητας απ’ τον παλιό, τον καπιταλιστικό κόσμο, στον καινούργιο, το σοσιαλιστικό κόσμο.

Στο παρελθόν οι επαναστάσεις τελείωναν συνήθως με την αντικατάσταση της μιας ομάδας εκμεταλλευτών με μιαν άλλη ομάδα εκμεταλλευτών στο πηδάλιο του κράτους. Οι εκμεταλλευτές άλλαζαν, η εκμετάλλευση έμενε. Ατό γινόταν τον καιρό των απελευθερωτικών κινημάτων των δούλων. Αυτό γινόταν στην περίοδο των εξεγέρσεων των δουλοπάροικων. Αυτό γινόταν στην Γαλλία, στη Γερμανία. Δε μιλώ για την Παρισινή Κομμούνα, που ήταν η πρώτη ένδοξη, ηρωική, πάντως όμως ανεπιτυχής προσπάθεια του προλεταριάτου να στρέψει την ιστορία ενάντια στον καπιταλισμό.

Η Οχτωβριανή Επανάσταση διαφέρει κατ’ αρχή απ’ αυτές τις επαναστάσεις. Δε βάζει σα σκοπό της την αντικατάσταση της μιας μορφής εκμετάλλευσης με μιαν άλλη μορφή εκμετάλλευσης, της μιας ομάδας εκμεταλλευτών, με μιαν άλλη ομάδα εκμεταλλευτών, μα την εξάλειψη κάθε εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, την εξάλειψη όλων των εκμεταλλευτικών ομάδων, την εγκαθίδρυση της διχτατορίας του προλεταριάτου, την εγκαθίδρυση της εξουσίας της πιο επαναστατικής τάξης απ’ όλες τις καταπιεζόμενες τάξεις που υπήρξαν ως τώρα, την οργάνωση της καινούργιας αταξικής σοσιαλιστικής κοινωνίας.

Ακριβώς γι’ αυτό η νίκη της Οχτωβριανής Επανάστασης σημαίνει ριζική στροφή στην ιστορία της ανθρωπότητας, ριζική στροφή στις ιστορικές τύχες του παγκόσμιου καπιταλισμού, ριζική στροφή στο απελευθερωτικό κίνημα του παγκόσμιου προλεταριάτου, ριζική στροφή στις μέθοδες πάλης και στις μορφές οργάνωσης, στη ζωή και στις παραδόσεις, στον πολιτισμό και στην ιδεολογία των εκμεταλλευόμενων μαζών όλου του κόσμου.

Αυτός είναι ο λόγος που η Οχτωβριανή Επανάσταση είναι επανάσταση διεθνούς, παγκόσμιας σημασίας.

Αυτού βρίσκεται επίσης η ρίζα εκείνης της βαθιάς συμπάθειας που τρέφουν προς την Οχτωβριανή Επανάσταση οι καταπιεζόμενες τάξεις όλων των χωρών, που βλέπουν σ’ αυτήν την εγγύηση της απελευθέρωσής τους.

Θα μπορούσαμε να σημειώσουμε μια σειρά βασικά ζητήματα, που με βάση αυτά η Οχτωβριανή Επανάσταση ασκεί την επίδρασή της στην ανάπτυξη του επαναστατικού κινήματος σ’ όλο τον κόσμο.

Η Οχτωβριανή Επανάσταση είναι πριν απ’ όλα αξιοσημείωτη, γιατί διέσπασε το μέτωπο του παγκόσμιου ιμπεριαλισμού, ανέτρεψε την ιμπεριαλιστική αστική τάξη σε μια απ’ τις πιο μεγάλες καπιταλιστικές χώρες, κι ανέβασε στην εξουσία το σοσιαλιστικό προλεταριάτο.

Για πρώτη φορά στην ιστορία της ανθρωπότητας η τάξη των μισθωτών, η τάξη των κατατρεγμένων, η τάξη των καταπιεζόμενων κι εκμεταλλευόμενων υψώθηκε ως τη θέση της κυρίαρχης τάξης, που με το παράδειγμα της συμπαρασέρνει τους προλετάριους όλων των χωρών.

Αυτό σημαίνει, ότι η Οχτωβριανή Επανάσταση εγκαινίασε μια καινούργια εποχή, την εποχή των προλεταριακών επαναστάσεων στις χώρες του ιμπεριαλισμού.

Αφαίρεσε τα εργαλεία και τα μέσα παραγωγής απ’ τους τσιφλικάδες και τους καπιταλιστές και τα μετέτρεψε σε κοινωνική ιδιοχτησία, αντιπαραθέτοντας μ’ αυτόν τον τρόπο στην αστική ιδιοχτησία τη σοσιαλιστική ιδιοχτησία. Έτσι ξεσκέπασε το ψέμα των καπιταλιστών, ότι η αστική ιδιοχτησία είναι απαραβίαστη, ιερή και αιώνια.

Απόσπασε απ’ την αστική τάξη την εξουσία, στέρησε την αστική τάξη απ’ τα πολιτικά της δικαιώματα, κατέστρεψε τον αστικό κρατικό μηχανισμό και παρέδωσε την εξουσία στα Σοβιέτ. Μ’ αυτό τον τρόπο αντιπαράθεσε στον αστικό κοινοβουλευτισμό, που είναι καπιταλιστική δημοκρατία, τη σοσιαλιστική εξουσία των Σοβιέτ, που είναι προλεταριακή δημοκρατία. Είχε δίκιο ο Λαφάργκ, όταν έλεγε απ’ τα 1887 ακόμα ότι την επομένη της επανάστασης, «όλοι οι πρώην καπιταλιστές θα στερηθούν απ’ τα εκλογικά τους δικαιώματα». Έτσι η Οχτωβριανή Επανάσταση ξεσκέπασε επίσης το ψέμα των σοσιαλδημοκρατών, ότι τώρα είναι δυνατό το ειρηνικό πέρασμα στο σοσιαλισμό, μέσω του αστικού κοινοβουλευτισμού.

Η Οχτωβριανή Επανάσταση όμως δε σταμάτησε και δε μπορούσε να σταματήσει σ’ αυτό. Αφού κατέστρεψε το παλιό, το αστικό, άρχισε ν’ ανοικοδομεί το καινούργιο, το σοσιαλιστικό. Τα δέκα χρόνια της Οχτωβριανής Επανάστασης είναι δέκα χρόνια ανοικοδόμησης του κόμματος, των συνδικάτων, των Σοβιέτ, των συνεταιρισμών, των εκπολιτιστικών οργανώσεων, των μεταφορών, της βιομηχανίας, του Κόκκινου Στρατού. Οι αναμφισβήτητες επιτυχίες του σοσιαλισμού στην ΕΣΣΔ, στο μέτωπο της ανοικοδόμησης, έδειξαν εξόφθαλμα ότι το προλεταριάτο μπορεί με επιτυχία να διοικεί τη χώρα χωρίς την αστική τάξη και ενάντια στην αστική τάξη, ότι μπορεί με επιτυχία να ανοικοδομεί τη βιομηχανία, χωρίς την αστική τάξη και ενάντια στην αστική τάξη, ότι μπορεί με επιτυχία να διευθύνει όλη τη λαϊκή οικονομία, χωρίς την αστική τάξη και ενάντια στην αστική τάξη, ότι μπορεί με επιτυχία να ανοικοδομεί το σοσιαλισμό, παρά την καπιταλιστική περικύκλωση. Η παλιά «θεωρία», ότι οι εκμεταλλευόμενοι δε μπορούν να κάνουν χωρίς τους εκμεταλλευτές, όπως το κεφάλι και τα υπόλοιπα μέρη του σώματος δε μπορούν να κάνουν χωρίς το στομάχι, δεν ανήκει αποκλειστικά στον Μενένιο Αγρίππα, το γνωστό από την αρχαία ιστορία Ρωμαίο γερουσιαστή. Σήμερα η «θεωρία» αυτή που απόχτησε χαρακτήρα προκατάληψης αποτελεί σήμερα ένα απ’ τα πιο σοβαρά εμπόδια στο δρόμο της επαναστατικοποίησης του προλεταριάτου των καπιταλιστικών χωρών. Ένα απ’ τα πιο σπουδαία αποτελέσματα της Οχτωβριανής Επανάστασης είναι το γεγονός ότι έδωσε θανάσιμο χτύπημα στην ψεύτικη αυτή «θεωρία».

Μήπως χρειάζεται ν’ αποδείξουμε ακόμα ότι αυτά κι άλλα παρόμοια αποτελέσματα της Οχτωβριανής Επανάστασης δε μπορούσαν και δε μπορούν να μείνουν χωρίς σοβαρή επίδραση πάνω στο επαναστατικό κίνημα της εργατικής τάξης των καπιταλιστικών χωρών;

Τέτοια πασίγνωστα γεγονότα, όπως η προοδευτική ανάπτυξη του κομμουνισμού στις καπιταλιστικές χώρες, το μεγάλωμα της συμπάθειας των προλετάριων όλων των χωρών προς την εργατική τάξη της ΕΣΣΔ, τέλος, η συρροή εργατικών αντιπροσωπειών στη χώρα των Σοβιέτ, μιλούν αναμφισβήτητα για το γεγονός, ότι ο σπόρος που έριξε η Οχτωβριανή Επανάσταση αρχίζει κιόλας να δίνει καρπούς.

Η Οχτωβριανή Επανάσταση συγκλόνισε τον ιμπεριαλισμό όχι μονάχα στα κέντρα της κυριαρχίας του, όχι μονάχα στις «μητροπόλεις». Χτύπησε και τα μετόπισθεν του ιμπεριαλισμού, την περιφέρειά του, και υπόσκαψε την κυριαρχία του ιμπεριαλισμού στις αποικιακές και στις εξαρτημένες χώρες.

Αφού ανάτρεψε τους τσιφλικάδες και τους καπιταλιστές, η Οχτωβριανή Επανάσταση έσπασε τις αλυσίδες του εθνικοαποικιακού ζυγού κι απελευθέρωσε απ’ το ζυγό αυτό όλους, χωρίς εξαίρεση, τους καταπιεζόμενους λαούς ενός απέραντου κράτους. Το προλεταριάτο δε μπορεί ν απελευθερώσει τον εαυτό του αν δεν απελευθερώσει του καταπιεζόμενους λαούς. Χαρακτηριστικό γνώρισμα της Οχτωβριανής Επανάστασης είναι το γεγονός, ότι πραγματοποίησε στην ΕΣΣΔ τις εθνικο-αποικιακές αυτές επαναστάσεις όχι κάτω απ’ τη σημαία της εθνικής έχθρας και των εθνικών συγκρούσεων, μα κάτω απ’ τη σημαία της αμοιβαίας εμπιστοσύνης και της αδερφικής προσέγγισης των εργατών και των αγροτών των εθνοτήτων της ΕΣΣΔ, όχι στ’ όνομα του εθνικισμού, μα στ’ όνομα του διεθνισμού.

Ακριβώς γιατί οι εθνικο-αποικιακές επαναστάσεις έγιναν στη χώρα μας με την καθοδήγηση του προλεταριάτου και κάτω απ’ τη σημαία του διεθνισμού, ακριβώς γι’ αυτό οι λαοί-παρίες, οι λαοί-δούλοι υψώθηκαν για πρώτη φορά στην ιστορία της ανθρωπότητας ίσα μ ετη θέση των πραγματικά ελεύθερων και πραγματικά ισότιμων λαών, συμπαρασέρνοντας με το παράδειγμά τους καταπιεζόμενους λαούς όλου του κόσμου.

Αυτό σημαίνει, ότι η Οχτωβριανή Επανάσταση εγκαινίασε μια καινούργια εποχή, την εποχή των αποικιακών επαναστάσεων, που γίνονται στις καταπιεζόμενες χώρες του κόσμου σε συμμαχία με το προλεταριάτο, με την καθοδήγηση του προλεταριάτου.

Παλιότερα «συνήθιζαν» να νομίζουν, ότι ο κόσμος είναι από ανέκαθεν χωρισμένος σε κατώτερες κι ανώτερες φυλές, σε μαύρους και λευκούς, απ’ τους οποίους οι πρώτοι είναι ανίκανοι για πολιτισμό και είναι καταδικασμένοι να ‘ναι αντικείμενο εκμετάλλευσης, ενώ οι δεύτεροι είναι οι μόνοι φορείς του πολιτισμού, προορισμένοι να εκμεταλλεύονται τους πρώτους. Τώρα ο θρύλος αυτός πρέπει να θεωρείται ότι έχει διαλυθεί και απορριφθεί. Ένα από τα πιο σπουδαία αποτελέσματα της Οχτωβριανής Επανάστασης είναι το γεγονός, ότι έδωσε θανάσιμο χτύπημα σ’ αυτόν τον θρύλο, δείχνοντας στην πράξη ότι οι απελευθερωμένοι μη ευρωπαϊκοί λαοί, που τραβήχτηκαν στο κανάλι της σοβιετικής ανάπτυξης, δεν είναι λιγότερο ικανοί απ’ τους ευρωπαϊκούς λαούς, να αναπτύξουν μια πραγματικά προοδευτική κουλτούρα κι ένα πραγματικά προοδευτικό πολιτισμό.

Παλιότερα «συνήθιζαν» να νομίζουν, ότι η μόνη μέθοδος για την απελευθέρωση των καταπιεζόμενων λαών είναι η μέθοδος του αστικού εθνικισμού, η μέθοδος της απόσπασης του ενός έθνους από το άλλο, η μέθοδος της διαίρεσης τους, η μέθοδος της ενίσχυσης της εθνικής έχθρας ανάμεσα στις εργαζόμενες μάζες των διαφόρων εθνών. Τώρα ο θρύλος αυτός πρέπει να θεωρείται ότι έχει αντικρουστεί, ένα απ’ τα πιο σπουδαία αποτελέσματα της Οχτωβριανής Επανάστασης είναι το γεγονός, ότι έδωσε θανάσιμο χτύπημα σ’ αυτόν τον θρύλο, αφού έδειξε στην πράξη τη δυνατότητα και τη σκοπιμότητα της αδελφικής συμμαχίας των εργατών και των αγροτών των πιο διαφορετικών λαών πάνω στις αρχές της ελεύθερης συγκατάθεσης και του διεθνισμού. Η ύπαρξη της Ένωσης των Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών, που είναι το πρότυπο της μελλοντικής συνένωσης των εργαζόμενων όλων των χωρών σε μια ενιαία παγκόσμια οικονομία, δε μπορεί παρά να χρησιμεύσει σαν άμεση απόδειξη γι’ αυτό.

Είναι περιττό να πω, ότι αυτά κι άλλα παρόμοια αποτελέσματα της Οχτωβριανής Επανάστασης δε μπορούσαν και δε μπορούν να μην έχουν σοβαρή επίδραση πάνω στο επαναστατικό κίνημα των αποικιακών και των εξαρτημένων χωρών. Αυτό το δείχνουν με τον πιο αναμφισβήτητο τρόπο τέτοια γεγονότα, όπως είναι η ανάπτυξη του επαναστατικού κινήματος των καταπιεζόμενων λαών στην Κίνα, στην Ινδονησία, στις Ινδίες κλπ, και το μεγάλωμα της συμπάθειας των λαών αυτών προς την ΕΣΣΔ.

Πέρασε πια η εποχή της ξένοιαστης εκμετάλλευσης και καταπίεσης των αποικιών και των εξαρτημένων χωρών.

Άρχισε η εποχή των απελευθερωτικών επαναστάσεων στις αποικίες και στις εξαρτημένες χώρες, η εποχή της αφύπνισης του προλεταριάτου των χωρών αυτών, η εποχή της ηγεμονίας του στην επανάσταση.

Η Οχτωβριανή Επανάσταση αφού έριξε το σπόρο της επανάστασης τόσο στα κέντρα του ιμπεριαλισμού, όσο και στα μετόπισθέν του, αφού εξασθένισε την ισχύ του ιμπεριαλισμού στις «μητροπόλεις» κι αφού συγκλόνισε την κυριαρχία του στις αποικίες, έκανε έτσι προβληματική αυτή την ίδια την ύπαρξη του παγκόσμιου ιμπεριαλισμού στο σύνολό του.

Αν στις συνθήκες του ιμπεριαλισμού η αυθόρμητη ανάπτυξη του καπιταλισμού μετεξελίχθηκε –λόγω της ανισομετρίας της, λόγω των αναπόφευκτων διενέξεων και των πολεμικών συγκρούσεων, λόγω τέλος του πρωτοφανούς ιμπεριαλιστικού μακελειού- σε προτσές αποσύνθεσης και θανάτου του καπιταλισμού, η Οχτωβριανή Επανάσταση και η συνδεδεμένη μ’ αυτήν απόσπαση μιας τεράστιας χώρας απ’ το παγκόσμιο σύστημα του καπιταλισμού, δε μπορούσαν παρά να επιταχύνουν το προτσές αυτό, υποσκάπτοντας βήμα προς βήμα αυτές τις ίδιες τις βάσεις του παγκόσμιου ιμπεριαλισμού.

Κάτι περισσότερο. Συγκλονίζοντας τον ιμπεριαλισμό, η Οχτωβριανή Επανάσταση δημιούργησε ταυτόχρονα στο πρόσωπο της πρώτης προλεταριακής διχτατορίας μια ισχυρή και ανοιχτή βάση του παγκόσμιου επαναστατικού κινήματος, τέτοια που ποτέ δεν είχε προηγούμενα και που πάνω της μπορεί σήμερα να στηριχτεί. Δημιούργησε εκείνο το ισχυρό κι ανοιχτό κέντρο του παγκόσμιου επαναστατικού κινήματος, κέντρο που ποτέ δεν είχε προηγούμενα και που γύρω σ’ αυτό μπορεί σήμερα να συσπειρώνεται, οργανώνοντας το ενιαίο επαναστατικό μέτωπο των προλετάριων και των καταπιεζόμενων λαών όλων των χωρών ενάντια στον ιμπεριαλισμό.

Αυτό σημαίνει πριν απ’ όλα, ότι η Οχτωβριανή Επανάσταση έδωσε θανάσιμο πλήγμα στον παγκόσμιο καπιταλισμό, από το οποίο ποτέ πια δε θα συνέλθει. Ακριβώς γι’ αυτό ο καπιταλισμός ποτέ πια δε θα επαναχτήσει εκείνη την ‘ισορροπία» κι εκείνη την «σταθερότητα» που είχε πριν απ’ τον Οχτώβρη. Ο καπιταλισμός μπορεί εν μέρει να σταθεροποιηθεί, μπορεί να συστηματοποιήσει την παραγωγή του, μπορεί να παραδώσει τη διακυβέρνηση της χώρας στο φασισμό, μπορεί προσωρινά να σφίξει την εργατική τάξη, όμως ποτέ πια δεν θα ξαναβρεί εκείνη την γαλήνη» κι εκείνη την «πεποίθηση», εκείνη την ‘ισορροπία» κι εκείνη την ‘σταθερότητα», που μ’ αυτές καμάρωνε παλιότερα, γιατί η κρίση του παγκόσμιου καπιταλισμού έφτασε σε τέτοιο βαθμό ανάπτυξης, που οι φλόγες της επανάστασης πρέπει αναπόφευκτα να ξεσπούν πότε στα κέντρα του ιμπεριαλισμού, πότε στην περιφέρειά του, εκμηδενίζοντας τα ιμπεριαλιστικά μπαλώματα και φέρνοντας μέρα με τη μέρα πιο κοντά την πτώση του καπιταλισμού. Ακριβώς όπως στο γνωστό παραμύθι: «έβγαλε την ουρά βούλιαξε η μύτη, έβγαλε τη μύτη βούλιαξε η ουρά».

Αυτό σημαίνει, δεύτερο, ότι η Οχτωβριανή Επανάσταση ανέβασε σ’ ένα ορισμένο ύψος τη δύναμη και το ειδικό βάρος, την ανδρεία και τη μαχητική ικανότητα των καταπιεζόμενων τάξεων όλου του κόσμου, αναγκάζοντας τις κυρίαρχες τάξεις να τις υπολογίζουν, σαν καινούργιο και σοβαρό παράγοντα. Τώρα πια οι εργαζόμενες μάζες του κόσμου δεν μπορούν να θεωρούνται «τυφλός όχλος», που πλανιέται στα σκοτάδια και που του λείπει η προοπτική, γιατί η Οχτωβριανή Επανάσταση τους δημιούργησε ένα φάρο που τους φωτίζει το δρόμο και τους δίνει προοπτικές. Αν νωρίτερα δεν υπήρχε ανοιχτό παγκόσμιο βήμα, απ’ όπου θα μπορούσε κανείς να διαδηλώσει και να διατυπώσει τις ελπίδες και τους πόθους των καταπιεζόμενων τάξεων, τώρα υπάρχει ένα τέτοιο βήμα στο πρόσωπο της πρώτης διχτατορίας του προλεταριάτου. Ζήτημα είναι αν μπορεί κανείς να αμφιβάλει, ότι η καταστροφή αυτού του βήματος, θα σκέπαζε για πολύ καιρό την κοινωνική και πολιτική ζωή των «προηγμένων χωρών» με τα σκοτάδια μιας αχαλίνωτης μαύρης αντίδρασης. Δεν μπορεί να αρνηθεί κανείς ότι και μόνο το γεγονός της ύπαρξης του «μπολσεβίκικου κράτους» βάζει χαλινάρι στις μαύρες δυνάμεις της αντίδρασης, διευκολύνοντας τις καταπιεζόμενες τάξεις στον αγώνα για την απελευθέρωσή τους. έτσι εξηγείται στην ουσία και το κτηνώδες μίσος που τρέφουν οι εκμεταλλευτές όλων των χωρών ενάντια στους μπολσεβίκους. Η ιστορία επαναλαμβάνεται, αν και σε νέα βάση. Όπως παλιά στην περίοδο της πτώσης του φεουδαρχισμού, η λέξη «γιακωβίνος» προκαλούσε τη φρίκη και την αποστροφή στους αριστοκράτες όλων των χωρών, έτσι και τώρα στην περίοδο της πτώσης του καπιταλισμού, η λέξη «μπολσεβίκος» προκαλεί τη φρίκη και την αποστροφή στις αστικές χώρες. Κι αντίθετα, όπως παλιά το Παρίσι ήταν καταφύγιο και σχολειό για τους επαναστάτες εκπρόσωπους της αστικής τάξης που ανέβαινε, έτσι και τώρα η Μόσχα είναι καταφύγιο και σχολειό για τους επαναστάτες εκπροσώπους του προλεταριάτου που ανεβαίνει. Το μίσος ενάντια στους γιακωβίνους δεν έσωσε το φεουδαρχισμό απ’ την καταστροφή. Μήπως μπορεί να αμφιβάλλει κανείς ότι το μίσος ενάντια στους μπολσεβίκους δε θα σώσει τον καπιταλισμό απ’ την αναπόφευκτη συντριβή του;

Πέρασε η εποχή της «σταθερότητας» του καπιταλισμού και πήρε μαζί της το θρύλο για το αδιάσειστο του αστικού καθεστώτος.

Η Οχτωβριανή Επανάσταση δεν είναι μονάχα επανάσταση στον τομέα των οικονομικών και των κοινωνικοπολιτικών σχέσεων. Είναι ταυτόχρονα κι επανάσταση πνευματική, επανάσταση στην ιδεολογία της εργατικής τάξης. Η Οχτωβριανή Επανάσταση γεννήθηκε και δυνάμωσε κάτω από τη σημαία του μαρξισμού, κάτω από τη σημαία της ιδέας της διχτατορίας του προλεταριάτου, κάτω από τη σημαία του λενινισμού, που είναι ο μαρξισμός της εποχής του ιμπεριαλισμού και των προλεταριακών επαναστάσεων. Γι’ αυτό σημαίνει νίκη του μαρξισμού ενάντια στο ρεφορμισμό, νίκη του λενινισμού ενάντια στο σοσιαλδημοκρατισμό, νίκη της 3ης Διεθνούς ενάντια στη 2η Διεθνή.

Η Οχτωβριανή Επανάσταση άνοιξε μια αδιάβατη τάφρο ανάμεσα στο μαρξισμό και στο σοσιαλδημοκρατισμό, ανάμεσα στην πολιτική του λενινισμού και την πολιτική του σοσιαλδημοκρατισμού. Παλιά, πριν απ’ τη νίκη της διχτατορίας του προλεταριάτου, η σοσιαλδημοκρατία μπορούσε να κάνει επιδείξεις με τη σημαία του μαρξισμού, χωρίς να αρνείται ανοιχτά την ιδέα της διχτατορίας του προλεταριάτου, όμως και χωρίς να κάνει τίποτε, απολύτως τίποτα για να φέρει πιο κοντά την πραγματοποίηση αυτής της ιδέας, γιατί η στάση αυτή της σοσιαλδημοκρατίας δε δημιουργούσε τότε καμία απειλή για τον καπιταλισμό. Τότε, σ’ εκείνη την περίοδο, η σοσιαλδημοκρατία συγχωνευόταν τυπικά, ή σχεδόν συγχωνευόταν με το μαρξισμό. Τώρα, ύστερα από τη νίκη της διχτατορίας του προλεταριάτου, όταν όλοι είδαν με τα ίδια τους τα μάτια που οδηγεί ο μαρξισμός και τι μπορεί να σημαίνει η νίκη του, η σοσιαλδημοκρατία δε μπορεί πια να κάνει επιδείξεις με τη σημαία του μαρξισμού, δε μπορεί να ερωτοτροπεί με την ιδέα της διχτατορίας του προλεταριάτου, χωρίς να δημιουργεί κάποιο κίνδυνο για τον καπιταλισμό. Αφού ξέκοψε από καιρό με το πνεύμα του μαρξισμού, βρέθηκε στην ανάγκη να ξεκόψει και με τη σημαία του μαρξισμού, τάχθηκε ανοιχτά και ξεκάθαρα ενάντια στο δημιούργημα του μαρξισμού, ενάντια στην Οχτωβριανή Επανάσταση, ενάντια στην πρώτη στον κόσμο διχτατορία του προλεταριάτου. Τώρα έπρεπε ν’ αποχωριστεί και πραγματικά αποχωρίστηκε απ’ το μαρξισμό, γιατί μέσα στις σημερινές συνθήκες δε μπορεί κανείς να λέγεται μαρξιστής, αν δεν υποστηρίζει ανοιχτά κι ανεπιφύλακτα την πρώτη στον κόσμο διχτατορία του προλεταριάτου, αν δεν διεξάγει επαναστατικό αγώνα ενάντια στη δικιά του κεφαλαιοκρατία, αν δεν δημιουργεί τις συνθήκες για τη νίκη της διχτατορίας του προλεταριάτου στη δικιά του χώρα. Ανάμεσα στη σοσιαλδημοκρατία και στο μαρξισμό ανοίχτηκε μια άβυσσος. Από τώρα ο μόνος φορέας και το μόνο στήριγμα του μαρξισμού είναι ο λενινισμός, ο κομμουνισμός.

Το ζήτημα όμως δεν περιορίστηκε σ’ αυτό. Αφού χώρισε τη σοσιαλδημοκρατία από το μαρξισμό, η Οχτωβριανή Επανάσταση τράβηξε πιο πέρα, ρίχνοντας τη σοσιαλδημοκρατία στο στρατόπεδο των ανοιχτών υπερασπιστών του καπιταλισμού ενάντια στην πρώτη στον κόσμο προλεταριακή διχτατορία. Όταν οι κ.κ. Άντλερ και Μπάουερ, Βελς και Λέβι, Λογκέ και Μπλουμ βρίζουν το «σοβιετικό καθεστώς», εξυμνώντας την κοινοβουλευτική «δημοκρατία» είναι σα να θέλουν να πουν πως αγωνίζονται και θ’ αγωνίζονται για την επαναφορά του καπιταλιστικού καθεστώτος στην ΕΣΣΔ, για τη διατήρηση της καπιταλιστικής σκλαβιάς στα «πολιτισμένα» κράτη. Ο σημερινός σοσιαλδημοκρατισμός είναι το ιδεολογικό στήριγμα του καπιταλισμού. Ο Λένιν είχε χίλιες φορές δίκιο, όταν έλεγε ότι οι σημερινοί σοσιαλδημοκράτες πολιτικοί είναι «πραγματικοί πράχτορες της αστικής τάξης μέσα στο εργατικό κίνημα, τσιράκια της τάξης των καπιταλιστών», ότι στον «εμφύλιο πόλεμο του προλεταριάτου με την αστική τάξη» αυτοί θα πάρουν αναπόφευκτα «το μέρος των βερσαλλιέρων ενάντια στους κομμουνάρους» (Σημ: Όταν έγινε η Κομμούνα του Παρισιού το 1871, η αντίδραση με το Θιέρσο επικεφαλής συγκέντρωσε τις δυνάμεις της έξω από το Παρίσι στις Βερσαλλίες, απ’ όπου επιτέθηκε κι ανέτρεψε με τη βοήθεια των Γερμανών την Κομμούνα. Από τότε έμεινε ο όρος Βερσαλλιέροι που σημαίνει τις δυνάμεις της αντίδρασης. Κομμουνάροι είναι οι υπερασπιστές της Κομμούνας, ο λαός του Παρισιού με το παρισινό προλεταριάτο επικεφαλής). Είναι αδύνατο να ξεμπερδέψουμε με τον καπιταλισμό. Αν δεν θα έχουμε πρώτα ξεμπερδέψει με το σοσιαλδημοκρατισμό μέσα στο εργατικό κίνημα. γι’ αυτό η εποχή του θανάτου του καπιταλισμού είναι ταυτόχρονα κι εποχή του θανάτου του καπιταλισμού είναι ταυτόχρονα κι εποχή του θανάτου του σοσιαλδημοκρατισμού μέσα στο εργατικό κίνημα. η μεγάλη σημασία της Οχτωβριανής Επανάστασης βρίσκεται ανάμεσα στ’ άλλα και στο ότι σημαίνει την αναπόφευκτη νίκη του λενινισμού ενάντια στο σοσιαλδημοκρατισμό μέσα στο παγκόσμιο εργατικό κίνημα.

Τελείωσε η εποχή της κυριαρχίας της 2ης Διεθνούς και του σοσιαλδημοκρατισμού μέσα στο εργατικό κίνημα.

Άρχισε η εποχή της κυριαρχίας του λενινισμού και της 3ης Διεθνούς.

Επιστολή υποψηφιότητας με τη «Λαϊκή Συσπείρωση» του μαθητή Ανδρέα Μπαλατή

• 
  

Σε επιστολή του με την οποία γνωστοποιεί την υποψηφιότητά του με τη «Λαϊκή Συσπείρωση», ο  Ανδρέας Μπαλατής, μαθητής της Γ΄ Λυκείου στο 2ο ΓΕΛ Αργοστολίου, επισημαίνει τα εξής:
«Με την επιστολή μου αυτή σας γνωστοποιώ πως είμαι υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος Αργοστολίου με το συνδυασμό της "Λαϊκής Συσπείρωσης", που στηρίζει το ΚΚΕ. Θα ήθελα να απευθυνθώ σε όλους τους συμμαθητές και τις συμμαθήτριες που, σαν και μένα, ψηφίζουν πρώτη φορά, γιατί θεωρώ πως μοιραζόμαστε κοινά προβλήματα, αλλά και τους ίδιους προβληματισμούς.
Δεν είμαι κάτι ξεχωριστό από σας. Όπως και πολλοί άλλοι μαθητές καταβάλλω κοπιαστική προσπάθεια για τις πανελλαδικές εξετάσεις, προσδοκώ να περάσω σε κάποια σχολή, που το πού θα βρίσκεται πρέπει να είναι συμβατό με την οικονομική δυνατότητα της οικογένειάς μου, ονειρεύομαι να ασκήσω το επάγγελμά μου στο μέλλον και αγαπώ τον αθλητισμό. Το γεγονός ότι το σχολείο έχει μετατραπεί σε ένα πολυέξοδο εξεταστικό κέντρο, οι δυσκολίες που συναντάνε πολλοί νέοι άνθρωποι στις σπουδές και στη δουλειά τους, δεν μας είναι ξένα. Άλλωστε πολλοί από σας, όπως και εγώ, δουλεύουμε τα καλοκαίρια, προκειμένου να μην επιβαρύνουμε οικονομικά τις οικογένειές μας, όταν μάλιστα κάποιος από τους γονιούς μας μπορεί να είναι για μεγάλα διαστήματα άνεργος…
Όλα αυτά τα προβλήματα έχουν αιτίες, που με απασχόλησαν πολύ. Κάποτε νόμιζα πως είναι απλώς θέμα ικανότητας ή ανικανότητας προσώπων. Σήμερα, πιο ώριμα βλέποντάς το, καταλήγω πως είναι θέμα πολιτικής. Η Ευρωπαϊκή Ένωση, οι λίγοι εκμεταλλευτές που διαφεντεύουν τον τόπο μας, τα παίρνουν όλα στο όνομα της ανταγωνιστικότητας, της κρίσης ή της ανάπτυξης. Για μας, για τους πολλούς, τους γονιούς μας και τη νεολαία δίνουν ψίχουλα και περιμένουν να τους πούμε κι "ευχαριστώ". Σπαταλάνε εκατομμύρια για έργα βιτρίνας και την ίδια ώρα δεν δίνουν τίποτε για τα νοσοκομεία, για τα σχολεία, για την αντισεισμική και αντιπυρική θωράκιση, δηλαδή ζητήματα που απασχολούν ιδιαίτερα τα μαθητικά μας συμβούλια και αποτελούν κύρια θέματα κατά τις συζητήσεις μας με το δήμο και την Περιφέρεια.
Μόνο οι αγώνες της νέας γενιάς για το παρόν και το μέλλον της, για σύγχρονες και ασφαλείς σχολικές και αθλητικές υποδομές, για Υγεία και Παιδεία δημόσια και δωρεάν, ενάντια σε αυτές τις πολιτικές μπορεί να είναι μια πραγματική νεανική επιλογή. Αλλιώς μπορεί να είμαστε νέοι ηλικιακά, αλλά υπηρετούμε το παλιό και φθαρμένο. Γι’ αυτό σας καλώ να στηρίξετε όχι μόνο την υποψηφιότητά μου, επειδή είμαι φίλος ή γνωστός με αρκετούς από εσάς, αλλά να δώσουμε μια κόκκινη - ελπιδοφόρα ψήφο σε όλες τις κάλπες. Το νεανικό είναι επιλογή ρήξης και αγώνα και όχι εκμαυλισμού συνειδήσεων, με διάφορα προσχήματα. Το ΚΚΕ ήταν και είναι στην πρώτη γραμμή των αγώνων, είναι δύναμη για τη δική μας δύναμη. Με αυτές τις σκέψεις κατέρχομαι υποψήφιος και αυτόν τον προβληματισμό θέλω να σας μεταφέρω».

Η πολυφωνία δε χωράει τους φασίστες της Χρυσής Αυγής – Οι εργαζόμενοι της ΕΡΤ ματαίωσαν με στάση εργασίας τη μετάδοση της ομιλίας του Φύρερ

Κατιούσα

Μπορεί η “αριστερή ηγεσία” της χώρας και της ΕΡΤ να νίπτει τα χέρια της σαν Πόντιος Πιλάτος στην κολυμβήθρα της “πολυφωνίας” της αστικής δημοκρατίας και στο όνομα της “ελευθερίας έκφρασης”, αλλά οι εργαζόμενοι της ΕΡΤ αρνούνται να συνεργήσουν στη μετάδοση του φασιστικού δηλητηρίου των νεοναζί. Και το δείχνουν στην πράξη με τις συνεχόμενες στάσεις εργασίας που κάνουν, για να ματαιώσουν στην πράξη τις προβολές των ομιλιών του φύρερ Μιχαλολιάκων κι άλλων προεκλογικών δραστηριοτήτων της συμμορίας του.
Σήμερα οι εργαζόμενοι της ΕΡΤ (ΠΟΣΠΕΡΤ) προχώρησαν σε δίωρη στάση εργασίας, ματαιώνοντας τη μετάδοση της προεκλογικής φιέστας της χρυσής αυγής στο Σταθμό Λαρίσης.

“Η ΠΟΣΠΕΡΤ με ομόφωνη απόφασή της προκηρύσσει στάση εργασίας σήμερα Πέμπτη 23/05/2019 από τις 18:00 έως τις 20:00 προκειμένου να μην μεταδοθεί η προεκλογική συγκέντρωση και ομιλία του αρχηγού της Χρυσής Αυγής. Οι λόγοι είναι γνωστοί και έχουν αναλυθεί σε προηγούμενες ανακοινώσεις μας. Οι εργαζόμενοι της ΕΡΤ και η ΠΟΣΠΕΡΤ συνεχίζουν αταλάντευτα στις αρχές και στις αξίες που καθορίζονται με επίκεντρο τον άνθρωπο, την δημοκρατία, την πολυπολιτισμικότητα και ενάντια στο μίσος, τον ρατσισμό και τη μισαλλοδοξία. Συναδέλφισσες, συνάδελφοι Όλοι μαζί συμμετέχουμε και σε αυτήν την κινητοποίηση”.

Αυτό έβγαλε έξω από τα ρούχα -και τη στολή των Ες-Ες- το Φύρερ Μιχαλολιάκο που έκανε λόγο για “κόκκινη χούντα” και την “ΕΡΤ του Σύριζα”.

Με μια μικρή διαφορά, που τινάζει στον αέρα το χρυσαυγίτικο αφήγημα. Η ΕΡΤ του Σύριζα και η ηγεσία του καναλιού είναι που τους έχει δώσει επανειλημμένα βήμα, ξεπλένοντας τη συμμορία ως “μία ακόμα πολιτική δύναμη”. Οι εργαζόμενοι είναι αυτοί που παίρνουν στα χέρια τους την κατάσταση και επιβάλλουν με τις αντιδράσεις τους στη διοίκηση της ΕΡΤ και την… “κόκκινη χούντα” της ΕΡΤ τη ματαίωση αυτής της μετάδοσης.
Και δεν είναι η πρώτη φορά που το κάνουν, ειδικότερα στη φετινή προεκλογική περίοδο, όπως μπορείτε να δείτε στους παρακάτω συνδέσμους (εδώ και εδώ).

Σοβαρά ερωτηματικά για τα ζητήματα που μπαίνουν στο «τραπέζι» του ελληνοτουρκικού διαλόγου

        

23-05-2019

Την ανησυχία για τις διευθετήσεις που δρομολογούνται στο παρασκήνιο, στο έδαφος των αμερικανοΝΑΤΟικών σχεδίων, ήρθαν να εντείνουν οι δηλώσεις της τουρκικής πλευράς για τα όσα συζητούνται στις ελληνοτουρκικές συνομιλίες για τα Μέτρα Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης.

Αν πιστέψουμε την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, στις συνομιλίες που γίνονται αυτή την εβδομάδα στην Αθήνα, ανάμεσα στις στρατιωτικές Επιτροπές των δύο χωρών, αυτό που συζητείται είναι η «νεκρανάσταση» των ΜΟΕ για την αποφυγή της έντασης στο Αιγαίο. Ωστόσο, ο Τούρκος υπουργός Άμυνας, Χ. Ακάρ, αποκάλυψε την πρόθεση της Άγκυρας να αξιοποιήσει αυτές τις συζητήσεις ως όχημα για να τεθεί στο «τραπέζι» το σύνολο των απαράδεκτων αξιώσεων της στο Αιγαίο.

Μία ημέρα μετά τις δηλώσεις που έκανε ότι θα πρέπει να τεθούν «στο τραπέζι όλα τα προβλήματα που προκύπτουν ανάμεσα στην Ελλάδα και την Τουρκία», ο Ακάρ επανήλθε θέτοντας θέμα για τον εναέριο χώρο της Ελλάδας. «Δεν υπάρχει κάτι παρόμοιο στον κόσμο. Ούτε στην ιστορία αλλά ούτε σήμερα. Τα χωρικά ύδατα 6 μίλια αλλά ο εναέριος χώρος 10 μίλια», δήλωσε ο Τούρκος υπουργός Άμυνας.

Επανέλαβε επίσης την πρόθεση της Άγκυρας να συζητηθούν όλα τα «δύσκολα θέματα». Σύμφωνα με τον Ακάρ, όταν ο σημερινός υπουργός Άμυνας Ευάγγ. Αποστολάκης ήταν αρχηγός των Ενόπλων δυνάμεων «από τότε συζητούσαμε», αλλά «όμως πετούσαν τη μπάλα στην κερκίδα» και «μας έλεγαν πως αυτά είναι πολιτικά θέματα, εμείς είμαστε αξιωματικοί», κτλ. «Τώρα, είπαμε Ευάγγελε αφού έγινες και πολιτικός έλα τώρα να συζητήσουμε».

Σε δηλώσεις που έκανε σήμερα ο Ευάγγ. Αποστολάκης, ανέφερε πως οι συνομιλίες που γίνονται μεταξύ των δύο Επιτροπών «αφορούν τη συζήτηση των υφιστάμενων Μέτρων Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης, ούτως ώστε με την εφαρμογή τους να καταφέρουμε να χαμηλώσουμε την ένταση στο Αιγαίο και να σταματήσει η ανησυχία μήπως προκύψει κάποιο ατύχημα και προκληθεί κάποιο θερμό επεισόδιο ανεξέλεγκτο».

Συμπλήρωσε πως «ό,τι άλλο κουβεντιάζεται είναι εκτός πραγματικότητας», ενώ κληθείς να σχολιάσει τις δηλώσεις του Τούρκου ομόλογου του, σημείωσε πως με τον Ακάρ «μοιραζόμαστε, τουλάχιστον έτσι φαίνεται, την αγωνία να βρούμε κάποιο τρόπο να μειωθούν οι εντάσεις και τα προβλήματα».

Ο υπουργός Εξωτερικών, Γ. Κατρούγκαλος, προσπάθησε να υποβαθμίσει τη δήλωση του Ακάρ, υποστηρίζοντας πως «αφορούσε μια ας πούμε διατύπωση προθέσεων, στην πραγματικότητα ήταν μια προπαγανδιστική δήλωση απευθυνόμενη προς το εξωτερικό, που δεν έχει να κάνει με το αντικείμενο της συζήτησης των κλιμακίων».Πρόσθεσε πως «κανείς δεν θέλει πόλεμο και άρα ένα θερμό επεισόδιο, αλλά όσο συσσωρεύεται η ένταση, δεν μπορεί να αποκλείσει κανείς τέτοια γεγονότα».

Το «πατριωτικό καθήκον»...

Κορόνες «πατριωτισμού» με σποτάκια, ομιλίες και παχιά λόγια για την «πατρίδα», επιστρατεύουν πάνω από την κάλπη ο ΣΥΡΙΖΑ, η ΝΔ και τα συμπληρώματά τους στην αντιλαϊκή πολιτική. Είναι χαρακτηριστικό ότι ο πρωθυπουργός έφτασε προχτές από τη Θεσσαλονίκη να απευθύνει προσκλητήριο «πατριωτικής ενότητας» απέναντι στον «νέο εθνικό διχασμό» που επιδιώκει η ΝΔ, με την αξιοποίηση της συμφωνίας των Πρεσπών, προβάλλοντας τον εαυτό της ως τη γνήσια «πατριωτική δύναμη». Οσα σλόγκαν κι αν επιστρατεύσουν, όσες κάλπικες διαχωριστικές γραμμές κι αν χαράξουν ανάμεσά τους, η ταξική πολιτική τους είναι αυτή που μιλάει από μόνη τους: «Πατρίδα» τόσο για τον ΣΥΡΙΖΑ, όσο και τη ΝΔ και τους λοιπούς, είναι τα συμφέροντα του κεφαλαίου, των επιχειρηματικών ομίλων, των βιομηχάνων και των εφοπλιστών, των τραπεζιτών και των μεγαλοξενοδόχων, των «ελίτ», που όλοι μαζί υπηρετούν, κοσμοπολίτες και εθνικιστές, δεξιοί και σοσιαλδημοκράτες. Δεν πρέπει, άλλωστε, να ξεχνάμε ότι τη ΝΑΤΟική συμφωνία των Πρεσπών τη στήριξαν δυνάμεις απ' όλο το φάσμα του αστικού πολιτικού συστήματος, ενώ και η ΝΔ επικέντρωσε την κριτική της σε επιμέρους πλευρές, χωρίς να αμφισβητεί το «πατριωτικό» όραμα της ελληνικής αστικής τάξης να αναδειχτεί σε «ηγέτιδα δύναμη» των Βαλκανίων, υλοποιώντας τον αμερικανοΝΑΤΟικό σχεδιασμό.

* * *

Αυτού του είδους το ...«πατριωτικό» καθήκον βάζουν πάνω απ' όλα τα κόμματα του κεφαλαίου κάθε φορά που σαρώνουν εργατικά και λαϊκά δικαιώματα, κάθε φορά που ψηφίζουν μαζί ένα ακόμα νομοσχέδιο με φοροαπαλλαγές, διευκολύνσεις και προνόμια για τους επιχειρηματικούς ομίλους. Οταν παρουσιάζουν ως «εθνικό» συμφέρον τα συμφέροντα του κεφαλαίου, όταν ζητάνε - για «το καλό του τόπου» - ο λαός να μάθει να ζει με τα ψίχουλα που θα περισσεύουν από το φαγοπότι της καπιταλιστικής κερδοφορίας, με τα μέτρα - φιλοδώρημα που θα εξανεμίζονται την άλλη κιόλας στιγμή από το σύνολο της αντιλαϊκής πολιτικής τους. Αυτό έκαναν και όταν μαζί παραμέριζαν τις επιμέρους διαφορές τους - που αξιοποιούνται για να παίζεται το δικομματικό παιχνίδι εγκλωβισμού του λαού - και έκαναν το «πατριωτικό» τους καθήκον απέναντι στο κεφάλαιο, ψηφίζοντας ένα ακόμα βάρβαρο μνημόνιο, τους εκατοντάδες μνημονιακούς νόμους που ακολούθησαν, τις «μεταμνημονιακές» δεσμεύσεις έως το 2060. Οταν ζητάνε «εθνική» συναίνεση για την επόμενη μέρα, υποταγή δηλαδή των εργαζομένων, του λαού, στην αντιλαϊκή επίθεση διαρκείας που θα συνεχιστεί στο διηνεκές για τα κέρδη του κεφαλαίου, ανεξάρτητα από εναλλαγές κυβερνήσεων.

* * *

Η «πατρίδα» τους έχει τους εργαζόμενους βουτηγμένους ως το λαιμό στην καπιταλιστική βαρβαρότητα, στα γκέτο της εργοδοσίας, με τη δουλειά και τη ζωή «λάστιχο», με την ανεργία στα ύψη και να ανακυκλώνεται. Με τη νεολαία στο περιθώριο, χωρίς δικαιώματα και μέλλον. Την ίδια στιγμή, που είναι «γαλαντόμα» για το κεφάλαιο και τα κέρδη του, δεν χωράει τις ανάγκες του λαού. Θεωρεί «κόστος» ακόμα και τα στοιχειώδη μέτρα προστασίας της ζωής του λαού, τα μέτρα αντισεισμικής, αντιπυρικής θωράκισης, τα αντιπλημμυρικά. Γιατί η δική τους «πατρίδα», είναι η πατρίδα όπου κουμάντο στον πλούτο που παράγουν οι εργαζόμενοι κάνουν μια χούφτα παράσιτα, οι καπιταλιστές, που έχουν στα χέρια τους την οικονομία και την εξουσία. Αυτοί που ο «πατριωτισμός» τους αρχίζει και σταματάει εκεί που σταματάνε τα κέρδη τους, κι όταν αυτά επιτάσσουν αλλιώς, παίρνουν τις επιχειρήσεις τους και τις μεταφέρουν σε... άλλες πατρίδες, με τις ευλογίες ή ακόμα και τις επιδοτήσεις των κυβερνήσεων και της ΕΕ. Η δική τους «πατρίδα», για την «αναβάθμιση» της αστικής τάξης έχει μετατραπεί σε ένα απέραντο ορμητήριο ιμπεριαλιστικών επιθέσεων, που μπαίνει μπροστά για να χωθούν κι άλλοι λαοί στη φυλακή των ιμπεριαλιστικών σχεδιασμών και συμμαχιών, του ΝΑΤΟ, της ΕΕ. Τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας μπαίνουν στο ιμπεριαλιστικό «παζάρι», προωθείται σταθερά εντός ΝΑΤΟικού πλαισίου το «γκριζάρισμα» σε Αιγαίο και Ανατολική Μεσόγειο.

* * *

Η διαχωριστική γραμμή, επομένως, ανάμεσα στον ΣΥΡΙΖΑ, τη ΝΔ, το ΚΙΝΑΛ, τα άλλα αστικά κόμματα, δεν βρίσκεται στο ποιος είναι λιγότερο ή περισσότερο πατριώτης, γιατί «πατριωτισμός» τους είναι τα συμφέροντα του κεφαλαίου, που συνθλίβουν τις ανάγκες του λαού. Πραγματικός πατριωτισμός όμως για τον λαό είναι μια χώρα όπου οι εργαζόμενοι ζουν με σύγχρονα δικαιώματα, όπου η χώρα δεν παζαρεύει σύνορα και κυριαρχικά δικαιώματα σε ιμπεριαλιστικά παζάρια, δεν παίρνει μέρος σε επικίνδυνα σχέδια των ΝΑΤΟ και ΕΕ σε βάρος άλλων λαών για το μοίρασμα των αγορών. Γι' αυτό πρέπει οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα να αποδυναμώσουν και με την ψήφο τους την Κυριακή ΣΥΡΙΖΑ - ΝΔ, τα υπόλοιπα κόμματα που στηρίζουν την Ελλάδα των εκμεταλλευτών τους, την Ελλάδα των διαρκών θυσιών για τα κέρδη των επιχειρηματικών ομίλων, την Ελλάδα της ιμπεριαλιστικής εμπλοκής και της ενεργής συμμετοχής στα επικίνδυνα σχέδια των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ. Να ενισχύσουν το ΚΚΕ, για να δυναμώσει από την επόμενη μέρα ο δικός τους αγώνας, απέναντι στον πραγματικό αντίπαλο, το κεφάλαιο και τις κυβερνήσεις του, την ΕΕ. Για να δυναμώσει η μόνη ελπιδοφόρα προοπτική για τον ίδιο, για την πατρίδα του λαού χωρίς τα δεσμά του κεφαλαίου και των ιμπεριαλιστικών ενώσεων, όπου την εξουσία και την οικονομία θα έχει ο ίδιος στα δικά του χέρια και για τις δικές του ανάγκες, η Ελλάδα του σοσιαλισμού.

Τ.

Καλό κόκκινο βόλι!

Μεθαύριο Κυριακή, πάνω από την κάλπη, σε ευρωεκλογές, περιφερειακές και δημοτικές εκλογές, συγκρούονται δύο σχέδια.
Το ένα το έχει δοκιμάσει ο λαός. Είναι το σχέδιο των ΣΥΡΙΖΑ, ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και των άλλων κομμάτων του κεφαλαίου και της ΕΕ, της «αντιλαϊκής συμπολίτευσης», της ανάπτυξης για λογαριασμό των επιχειρηματικών ομίλων και των θυσιών διαρκείας για τον λαό.
Είναι το κοινό τους σχέδιο - ανεξάρτητα από τις όποιες διαφοροποιήσεις στην εφαρμογή του - που μας έφερε έως εδώ και μ' αυτό δεσμεύονται να συνεχίσουν όλοι, παρά τους κάλπικους καβγάδες.
Το άλλο, το αντίθετο σχέδιο, είναι αυτό για το οποίο αγωνίζεται το ΚΚΕ και αφορά το σήμερα και το αύριο του λαού. Γι' αυτό, η ενίσχυση του ΚΚΕ και στις τρεις κάλπες είναι η μόνη που μπορεί να κάνει τη διαφορά.
Το σχέδιο όλων των άλλων κομμάτων ξετυλίχθηκε μπροστά στο λαό και στη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου. Οχι μόνο στα λόγια, αλλά προπάντων με πράξεις.
Τα «αναπτυξιακά μέτρα» στήριξης του κεφαλαίου, που ανακοινώνει και ψηφίζει ο ΣΥΡΙΖΑ, με νέες φοροαπαλλαγές, εκπτώσεις στις εργοδοτικές εισφορές, επιδοτήσεις και εξαιρέσεις από περιβαλλοντικούς και άλλους περιορισμούς στις επενδύσεις, είναι η μια πλευρά αυτού του σχεδίου.
Η άλλη, συμπληρωματική της πρώτης, είναι τα λεγόμενα «μέτρα ελάφρυνσης». Τα διάφορα επιδόματα διαχείρισης και ανακύκλωσης της φτώχειας, που κι αυτά προϋποθέτουν να αποδεχτεί ο λαός θυσίες χωρίς τέλος, πρωτογενή πλεονάσματα και φοροληστεία στο διηνεκές, αντεργατικά - αντιλαϊκά μέτρα επ' άπειρον.
Διαπιστευτήρια για την εφαρμογή του ίδιου αντιλαϊκού σχεδίου δίνουν καθημερινά και η ΝΔ με το ΠΑΣΟΚ.
Η πρώτη με την πλειοδοσία πάνω στα μέτρα που νομοθετεί ο ΣΥΡΙΖΑ, για ακόμα ταχύτερη εφαρμογή των αναδιαρθρώσεων που έχει ανάγκη το κεφάλαιο. Κι από την άλλη, με θολές υποσχέσεις ότι όσο μεγαλώνει η πίτα της ανάπτυξης, ο λαός έχει κάτι να περιμένει. Οχι βέβαια την επιστροφή όσων έχασε, αλλά μέτρα όπως αυτά που εξαγγέλλει ο ΣΥΡΙΖΑ. Οπως έλεγε χαρακτηριστικά και ένας υποψήφιος ευρωβουλευτής της ΝΔ, «όποιο κόμμα κι αν ήταν κυβέρνηση, αυτά θα έδινε».
Αλλά και το ΚΙΝΑΛ, από τη μια, συστήνεται στο κεφάλαιο ως αξιόπιστη συγκολλητική ουσία για μελλοντικές κυβερνήσεις συνεργασίας και, από την άλλη, έχει για σημαία το «νέο κοινωνικό συμβόλαιο» της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας, από το οποίο και ο ΣΥΡΙΖΑ αντιγράφει το «κοινωνικό» του τάχα πρόγραμμα.
Πυλώνας του ίδιου σχεδίου, που υπηρετούν όλα τα άλλα κόμματα, είναι και η βαθύτερη εμπλοκή της Ελλάδας στα αμερικανοΝΑΤΟικά σχέδια και τους ανταγωνισμούς, για τα οποία κανείς δεν μιλάει προεκλογικά, εκτός από το ΚΚΕ.
Αθόρυβα και με τη συναίνεση όλων των κομμάτων, η Ελλάδα ενισχύει το ρόλο της ως ορμητήριο ιμπεριαλιστικών επιδρομών και επεμβάσεων, αναβαθμίζει την εμπλοκή της σε ανταγωνισμούς με μεγάλη γεωπολιτική εμβέλεια, που την καθιστούν στόχο και μαγνήτη νέων κινδύνων για τον λαό.
Αυτό είναι το σχέδιό τους και καμιά ευχάριστη έκπληξη δεν επιφυλάσσει την επόμενη μέρα για τον λαό, ανεξάρτητα από το ποιος θα πάρει το πρόκριμα για να αποτελέσει τον κορμό της επόμενης κυβέρνησης, που θα είναι από χέρι αντιλαϊκή. Ανεξάρτητα από το ποιος θα εκλέξει περισσότερους ευρωβουλευτές, περιφερειάρχες και δημάρχους, στηρίγματα αυτού του αντιλαϊκού σχεδιασμού.
Το σχέδιο του ΚΚΕ βρίσκεται στον αντίποδα. Είναι η πραγματική, ρεαλιστική και αναγκαία εναλλακτική, για να μπουν εμπόδια στην επίθεση που δέχονται οι εργαζόμενοι, τα λαϊκά στρώματα, η νεολαία.
Για να δυναμώσει η διεκδίκηση όσων έχασαν τα προηγούμενα χρόνια και κυρίως για να ανοίξει ο δρόμος της προοπτικής, της αντεπίθεσης, για την ικανοποίηση των σύγχρονων λαϊκών αναγκών.
Ισχυρό ΚΚΕ την επόμενη μέρα, σημαίνει ισχυρή λαϊκή αντιπολίτευση στην ενιαία αντιλαϊκή πολιτική. Στο σχέδιο που υπηρετούν όλα τα άλλα κόμματα και έχει στον πυρήνα του τα συμφέροντα, την ανταγωνιστικότητα και τα κέρδη του κεφαλαίου.
Σημαίνει από καλύτερες θέσεις να παλεύει ο λαός, καλύτερες προϋποθέσεις για να οργανώσει την αντεπίθεση. Με την ανασύνταξη του εργατικού κινήματος, τη συγκρότηση της πλατιάς Κοινωνικής Συμμαχίας.
Με τη συγκέντρωση δυνάμεων στον αγώνα για την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου, για την πραγματική «Ελλάδα των πολλών»: Τη σοσιαλιστική Ελλάδα της ευημερίας του λαού και της νεολαίας, της ισότιμης και αμοιβαίας συνεργασίας των λαών, μέσα στην Ευρώπη του σοσιαλισμού.
Καλό κόκκινο βόλι!