Αυτά τα έχουμε ακούσει

Αυτά τα έχουμε ακούσει

Απεργιακό ημερολόγιο – Ιούλιος 2013

Η κε του μπλοκ ξέμεινε στα Χανιά για διακοπές μετά το διήμερο της οργάνωσης και καταγράφει τις σημειώσεις της απ’ τα απεργιακά τεκταινόμενα της πόλης.

Η συγκέντρωση του καταπράσινου εργατικού κέντρου έγινε στην πλατεία αγοράς, δίπλα στα ανοιχτά μαγαζιά της κεντρικής στοάς, που λειτουργούσαν κανονικά για να τονίζουν σημειολογικά τη μικροαστική νιρβάνα της πόλης και τις άοκνες προσπάθειες των πράσινων εργατοπατέρων για τη ζύμωση και την επιτυχία της απεργίας. Η δική μας συγκέντρωση έγινε λίγα τετράγωνα παραδίπλα, στην πλατεία 1866 ή αλλιώς νέων καταστημάτων, εκ των οποίων κάποια μεγάλα έκλειναν στη θέα της πορείας, όχι γιατί ήταν κάτι τρομακτικό σα μέγεθος ή για το φόβο επεισοδίων, αλλά από ταξικό ένστικτο ενάντια στην απειλή του οργανωμένου ταξικού κινήματος.

Στη συγκέντρωση ο κόσμος απλώθηκε προς αναζήτηση σκιάς κι αγνοούσε τις εκκλήσεις από τα μεγάφωνα: συνάδελφοι, κατεβαίνουμε όλοι στο δρόμο για να ξεκινήσει η συγκέντρωση... Ένα-μηδέν. Συνάδελφοι, να κατεβούμε στο δρόμο για τους χαιρετισμούς και την κεντρική ομιλία… εύκολο δύο-μηδέν, οι περισσότεροι φτάσαμε ως τα παρκαρισμένα αμάξια στην άκρη του δρόμου και περιμέναμε τη συνέχεια. Συνάδελφοι, κατεβαίνουμε στο δρόμο για να ξεκινήσει η πορεία. Καλώς τα τα παιδιά τα τρία-μηδέν, κι αν δε δούμε την πορεία να φεύγει, δεν το κουνάει κανείς, ούτε με εντολή γγ.

Κάναμε ένα μικρό κύκλο μέχρι το δημαρχείο, που τελεί υπό κατάληψη από τους εργαζόμενους και ξεκινήσαμε δεύτερο κύκλο ακόμα μεγαλύτερο, περνώντας μέσα από το παλιό λιμάνι, όπου ήμασταν κινητό αξιοθέατο για τους τουρίστες που μας χάζευαν κι έβγαζαν φωτογραφίες, αγνοώντας προφανώς πως καταστρέφουμε τον τουρισμό και το ελληνικό τρίπτυχοsouvlaki-bouzouki-mousaka.

Το πιο σημαντικό όμως είναι πως ο δεύτερος κύκλος ήταν ενωτικός, μαζί με τους υπόλοιπους που ήρθαν από το δημαρχείο και συνεχίσαμε όλοι μαζί. Με το εργατικό κέντρο να κάνει ηρωικό ελιγμό για να μπει νταβατζιλίκι επικεφαλής, αλλά είχε χρυσαυγίτικα γραμμένο στο πανό το αδεδυ με ήτα (αδεδη) κι έβαλαν ένα δικό τους ν το κρατά από εκεί χαμηλά, μήπως και μπορέσει να κρύψει τίποτα. Ακολουθούσαν οι οτα, καθηγητές, οι δημοσιογράφοι της ερα που είχαν ένα εντελώς πρόχειρο πανό, όπου φαινόταν απ’ την πίσω πλευρά το λογότυπο μιας ιδιωτικής εταιρίας (nokia connecting people). Και πιο πίσω ανταρσυα, μου-λου, κι ένα πανό με μαύρα γράμματα που έλεγε «ελευθερία ή θάνατος», πρωτοβουλία πιθανότατα του τοπικού δημάρχου, που εκλέχτηκε με τη στήριξη των ευρύτερων δημοκρατικών δυνάμεων του νησιού: σύριζα, ανταρσυα και του αστυνομικού της περιοχής στο ψηφοδέλτιό του.

Οι συσχετισμοί ήταν σαφώς με το μέρος τους –και πώς να μην είναι δηλ σε τέτοια πόλη- αλλά το πιο εντυπωσιακό ήταν η σύνθεση των μπλοκ, καθώς στη δική τους συγκέντρωση υπήρχαν μόνο εργαζόμενοι κι υπάλληλοι του δημοσίου, αλλά κανένα σωματείο-πανό από τον ιδιωτικό τομέα! Μια εικόνα που αντιστρεφόταν πλήρως στη δική μας συγκέντρωση και προσφέρεται για την εξαγωγή χρήσιμων συμπερασμάτων: τον πασόκο κι αν τον πλένεις το σαπούνι σου χαλάς.

Στα προεόρτια της πέμπτης και το απογευματινό συλλαλητήριο του παμε, την έκπληξη την έκαναν οι υπάλληλοι της δημοτικής αστυνομίας, που ήρθαν για πρώτη φορά –και το πιο βασικό από μόνοι τους!- σε δική μας πορεία και μπήκαν στην κεφαλή της με τα περιπολικά τους. Μπορεί να μην έχουμε συνηθίσει τον ήχο και οι σειρήνες να σου προκαλούν ασυναίσθητα ένα διαρκές άγχος πως μας την πέφτουν από κάπου, αλλά είναι μάλλον προτιμότερες από τις χαρούμενες σφυρίχτρες των τροτσκιστών. Στο τέλος της συγκέντρωσης ακούσαμε και μια μαντινάδα: σήμερα ανακοίνωσαν πως θα απολύσουν πάλι, σήμερα είμαστε εμείς, μα αύριο θα ‘ναι κι άλλοι. Αλλά το ηθικό δίδαγμα της ημέρας είχε βγει στο ξεκίνημα, στον χαιρετισμό του εκπροσώπου των δημοτόμπατσων: δεν είχαμε έρθει ποτέ μαζί σας ως τώρα, αν ήταν θα μας βλέπατε εξάλλου…

Έτσι ακριβώς είναι. Σε αυτή τη συγκυρία οι ταξικές δυνάμεις συναντούν καινούριο κόσμο που μέχρι τώρα μας γύριζε την πλάτη και αρνούνταν να πάρει μέρος σε αγωνιστικές κινητοποιήσεις και άλλες τέτοιες εξαλλοσύνες. Αλλά τώρα μπήκανε θέλοντας και μη στον χορό, κουβαλώντας πάντα μαζί τις αυταπάτες, την ανυπομονησία και την ψευδή συνείδηση του παρελθόντος. Κι επειδή χρειάζονται δύο για να χορέψουν, πέφτει σε εμάς το βάρος να ξεπεράσουμε την αμοιβαία καχυποψία, τα σημεία όπου σκοντάφτει η συνείδηση του συνάδελφου, να διαπαιδαγωγήσουμε όσους μπαίνουν πρώτη φορά στην μάχη, να την οργανώσουμε βαθαίνοντας τα ριζοσπαστικά χαρακτηριστικά της… και πρωτίστως να διασφαλίσουμε πως δε θα είναι η πρώτη και τελευταία φορά που συναντιόμαστε με αυτόν τον κόσμο, πως θα αναπτυχθούν δεσμοί και θα υπάρξει συνέχεια, αντί για ηττοπάθεια και απογοήτευση.

Αλλά αν κάποιος διαφωνεί με τα παραπάνω, μπορεί να κρατήσει για ρεζουμέ αυτό που είπε στη συνέλευση της ελμε χανίων ένας καθηγητής των παρεμβάσεων: αυτά με τα μονοπώλια τα ακούμε δεκαπέντε χρόνια τώρα, το θέμα είναι να παραιτηθεί ο υπουργός..! –επιτέλους μια φρέσκια πρόταση που δε μυρίζει ναφθαλίνη- Και τελικά πέρασε η αγωνιστική τους πρόταση να υποδεχτούν το βενιζέλο στα χανιά με γιαούρτια κι οπωροκηπευτικά –για να φροντίσουν προφανώς τη σιλουέτα του. Αρκεί να τα βρουν πρώτα οι ίδιοι και να μην τα καταναλώσουν μεταξύ τους, όπως πήγε να γίνει στην χτεσινή συνέλευση, όπου οι σεκίτες κατηγορούσαν τους «σταλινιστές ναρίτες» που κινήθηκαν εναντίον τους για κάποια διαφωνία τους. Γιατί η συμμαχία στον αντικαπιταλιστικό πόλο δε σημαίνει αυτομάτως συμμαχία και στο κίνημα, όσο περίεργο κι αν ακούγεται αυτό στους μη μυημένους.

Το άλλο «μεγάλο θέμα» των ημερών είναι το πρώτο συνέδριο του σύριζα, όπου προσωπικά αδυνατώ να βρω πολιτική ουσία πέραν των οργανωτικών θεμάτων και το παιχνίδι συσχετισμών, κατ’ εικόνα κι ομοίωση σχεδόν των αστικών κομμάτων. Θα μου πεις βέβαια πως και το οργανωτικό είναι πολιτικό σε τελευταία ανάλυση, αλλά το χωρίζει μια πολύ λεπτή γραμμή από το να ξεπέσει σε πολιτικάντικο. Δε μιλάμε εξάλλου για κάποια σπουδαία μετεξέλιξη του σύριζα σε… κόμμα νέου τύπου, με δημοκρατικό συγκεντρωτισμό και λενινιστικές αρχές συγκρότησης, όπως θέλουν κάποιοι να μας το παρουσιάσουν. Οι τάσεις εξακολουθούν να υπάρχουν κι ο καθένας θα κάνει του κεφαλιού του όπως πριν, με τη διαφορά πως χάνει το δικαίωμα της άσκησης βέτο και τα προνόμια της συνιστώσας στην εκπροσώπησή του στα κεντρικά όργανα. Το αριστερό ρεύμα του λαφαζάνη άλλωστε –για το οποίο τόση κουβέντα γίνεται- δεν ήταν κάποια διακριτή συνιστώσα, αλλά τάση στο εσωτερικό του σύριζα κι ως τέτοια θα εξακολουθεί να υφίσταται.

Πώς συνδέεται αυτό τώρα με το αρχικό θέμα της ανάρτησης; Πολύ απλά, η λογική που λέει «να παραιτηθεί ο υπουργός και η κυβέρνηση», για να έρθει μια άλλη προοδευτική, στρώνει το κόκκινο χαλί στον καλπάζοντα κυβερνητισμό του σύριζα. Κι αν οι δημόσιοι υπάλληλοι εναποθέσουν εκεί τις ελπίδες τους για να δικαιωθεί ο αγώνας τους, θα έχουν κάνει ό,τι χειρότερο για να τον υποθηκεύσουν.

ΑΥΤΟΙ ΚΛΕΒΟΥΝ - ΕΣΥ ΠΕΙΝΑΣ...γιατι δεν τους κρεμας;;;;;

Οffshore δραστηριότητες και ο κλεμμένος πλούτος των ΛΑΩΝ


Οι φορολογικοί παράδεισοι είναι στην καρδιά, όχι στα όρια του συστήματος 

O Μπάρακ Ομπάμα και ο Ντέιβιντ Κάμερον στη σύνοδο του Λοχ Ερν 



Η διαρκής επικαιρότητα της φοροδιαφυγής και η υποκρισία της εξουσίας. 

Στις 18 και 19 του Ιούνη, σε ένα καταπράσινο θέρετρο στις λίμνες Λοχ Έρν της Βόρειας Ιρλανδίας συναντήθηκαν οι ηγέτες των G8, οι ισχυρότεροι πολιτικοί στον κόσμο. Την πρώτη μέρα εξέδωσαν την διακήρυξη της Λοχ Έρν. Πρόκειται για ένα δεκάλογο μέτρων που στόχο έχουν, σύμφωνα με τον προεδρεύοντα για τη φετινή χρονιά, πρωθυπουργό της Αγγλίας, Ντέιβιντ Κάμερον να χτυπήσουν τη «μάστιγα της φοροδιαφυγής». 

Βέβαια, η εισαγωγική πρόταση της διακήρυξης, ξεκαθαρίζει πόσο αποφασισμένοι είναι όταν πλέκει το εγκώμιο στις ιδιωτικές επιχειρήσεις που οδηγούν στην ανάπτυξη, μειώνουν τη φτώχεια και δημιουργούν θέσεις εργασίας. Θα μπορούσε κάποιος να υποθέσει ότι, παρότι μπορεί να μη μοιράζονται την ίδια καχυποψία για το ατομικό κέρδος και το κεφάλαιο οι πρωθυπουργοί των ισχυρότερων κρατών, ίσως τουλάχιστον να επιδιώκουν να περιορίσουν κάπως τις ανεξέλεγκτες πολυεθνικές εταιρείες που κυβερνούν τον κόσμο. 

Θα ήταν έτσι, αν ο, λάβρος κατά των φορολογικών παραδείσων, προεδρεύων της σύσκεψης, δεν ήταν ταυτόχρονα και ο ηγέτης της χώρας που συνδέεται περισσότερο με το διεθνές δίκτυο των offshore δραστηριοτήτων και αν το Σίτι του Λονδίνου δεν ήταν το ίδιο κέντρο των φορολογικών παραδείσων όλου του κόσμου. 

Αλλά και ο συνοδοιπόρος του στον αγώνα, Μπάρακ Ομπάμα, επιτίθεται συχνά στους ανεύθυνους αμερικάνους εκατομμυριούχους, στους δόλιους τραπεζίτες και στις εξωτικές παραλίες των νησιών Καϊμάν, ξεχνώντας προφανώς ότι οι φοροδιαφεύγοντες μπορούν να βρουν ένα πρώτης τάξης καταφύγιο όχι κάπου στον ωκεανό, αλλά λιγότερο από δύο ώρες μακριά από την κατοικία του, στην πολιτεία του Ντέλαγουερ. 

Το ζήτημα της φοροδιαφυγής βρίσκεται καθημερινά στην επικαιρότητα σε παγκόσμια κλίμακα. Πώς θα μπορούσε να γίνει αλλιώς όταν τη στιγμή που οι κυβερνήσεις έχουν κηρύξει έναν ανελέητο πόλεμο λιτότητας στους πολίτες, γίνεται γνωστό ότι η Apple, με κέρδη άνω των 70 δισεκατομμυρίων δολαρίων την τελευταία τριετία, δεν πλήρωσε για το ίδιο διάστημα ούτε ένα από αυτά για φόρο σε οποιαδήποτε χώρα; 

Πώς η Apple δεν πλήρωσε ούτε ένα Eυρώ για φόρους 



Στην Ελλάδα, η κρισιμότητα και επικαιρότητα του ζητήματος της φοροδιαφυγής μέσω υπεράκτιων (offshore) δραστηριοτήτων είναι ακόμα μεγαλύτερη. Το θέμα αναδεικνύει ότι η κυβέρνηση που καταδικάζει το λαό στην εξαθλίωση δεν κάνει τίποτα για τα δισεκατομμύρια που φυλάνε καλά Έλληνες σε υπεράκτιες επιχειρήσεις και λογαριασμούς στην Ελβετία. Πράγματι μόνο οργή προκαλεί που οι λωποδύτες της λίστας Λανγκάρντ κάνουν κοσμική ζωή ελεύθεροι, ενώ ένα παλικάρι 29 ετών πάλευε ρισκάροντας τη ζωή του μετά από δυόμισι χρόνια στη φυλακή, χωρίς δίκη. 

Ο κλεμμένος πλούτος των offshore δραστηριοτήτων 

Την Τετάρτη 26 Ιούνη, ένας ηλικιωμένος κύριος 87 ετών, δήλωσε ότι μετά από 40 χρόνια θα επιτρέψει στην πατρίδα του, θα εγκατασταθεί σε μια μικρή φάρμα και θα είναι κοντά στην οικογένεια και τους παλιούς του φίλους. Θα ήταν μια ευχάριστη ιστορία, αν δεν επρόκειτο για τον Ίνφαρ Κάμπραντ, ιδρυτή της πολυεθνικής ΙΚΕΑ, που λίγους μήνες πριν απέλυσε από κατάστημά της στην Αθήνα όσους εργαζόμενους δε δέχτηκαν ατομική σύμβαση εργασίας με μείωση μισθού. Ο εν λόγω κύριος, είχε φύγει από τη Σουηδία μεταφέροντας και την έδρα της επιχείρησης στην Ελβετία, διαμαρτυρόμενος για την υψηλή φορολόγηση. 



Έναν αιώνα πριν, τα αδέρφια Βέστεϊ ξεκινούσαν τον πολυεθνικό κολοσσό τους στη βιομηχανία κρέατος. Ενώ όλα πήγαιναν καλά, κατά τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο, η κυβέρνηση της Αγγλίας αύξησε τους φόρους για να χρηματοδοτήσει την πολεμική προσπάθεια. Έτσι τα αδέρφια πήραν τις επιχειρήσεις τους και πήγαν στην Αργεντινή, όμως μετά τον πόλεμο θέλησαν να επιστρέψουν, απαιτώντας φοροελαφρύνσεις. Η κατάθεση του ενός αδερφού είναι μνημείο καπιταλιστικής λογικής καθώς υποστηρίζει ότι αυτός έχει το χρήμα, αυτός φέρνει δουλειές στη χώρα και άρα δικαιούται να μην πληρώνει τίποτα. 

Οι δεύτεροι ήταν πρωτοπόροι στη φοροδιαφυγή, ενώ ο πρώτος δεν έκανε κάτι πρωτοφανές. Αντιθέτως, δεν υπάρχει ούτε μια μεγάλη επιχείρηση παγκόσμια που να μην αξιοποιεί με κάποιο τρόπο υπεράκτιες δραστηριότητες και φορολογικούς παραδείσους. Σε μια έρευνα του 2009, βρέθηκε ότι οι 99 από τις 100 μεγαλύτερες επιχειρήσεις στην Ευρώπη χρησιμοποιούσαν υπεράκτιες θυγατρικές. Σύμφωνα με εκτιμήσεις, το ποσό που κατέχουν τέτοιες επιχειρήσεις ξεπερνά τα 32 τρισεκατομμύρια δολάρια. 

Συνολικά, τα 2/3 του παγκόσμιου πλούτου λιμνάζουν σε λογαριασμούς φυσικών και νομικών προσώπων σε φορολογικά καταφύγια φυλαγμένα από πολύπλοκα δίκτυα λογιστών και δικηγόρων και συμφωνίες απόλυτης εχεμύθειας. 

Η βασική λειτουργία ενός φορολογικού παραδείσου είναι αρκετά απλή, αν και αξιοποιούνται άπειρα πολυσύνθετα χρηματοπιστωτικά εργαλεία και λογιστικές απάτες. Τα κέρδη μιας επιχείρησης και το εισόδημα ενός ατόμου υπό κανονικές συνθήκες φορολογούνται. Η λογική των φόρων δεν είναι βεβαίως κάτι το τρομερά ριζοσπαστικό, αντιθέτως ακόμα και σύμφωνα με την κυρίαρχη λογική, οι φόροι είναι το μερίδιο που οφείλει ο καθένας να καταβάλει για να αξιοποιήσει αυτά που του παρέχει το κράτος. Μια επιχείρηση που εγκαθίσταται σε έναν τόπο, αξιοποιεί τις φυσικές και τεχνικές του υποδομές, το μορφωμένο εργατικό προσωπικό ενώ οι πολίτες της περιοχής είναι αυτοί που θα αγοράσουν το προϊόν της. Σαν αντιστάθμισμα για τα κέρδη της οφείλει να καταβάλει φόρους. Αν όμως μπορεί να μεταφέρει την έδρα της σε μια άλλη περιοχή, ή αν δημιουργήσει διαφορετικές θυγατρικές και παρουσιάσει τα κέρδη της σε μια από αυτές που βρίσκεται κάπου που υφίσταται χαμηλή ή και καθόλου φορολόγηση και το κόστος της σε μια άλλη που έχει υψηλότερη φορολογία, τότε μπορεί πολύ εύκολα και συχνά νόμιμα να αποφύγει την καταβολή των φόρων. Οι τεράστιες πολυεθνικές που μοιράζονται το συντριπτικά μεγαλύτερο κομμάτι της παγκόσμιας αγοράς, αποτελούνται από πολυάριθμες θυγατρικές, διασπαρμένες σε όλα τα μήκη του κόσμου μεταξύ των οποίων γίνονται οι περισσότερες συναλλαγές, σχεδόν τα δύο τρία των διασυνοριακών εμπορικών συναλλαγών. Το πιο κλασικό παράδειγμα είναι μια επιχείρηση να έχει μια χώρα εξαγωγής και μια χώρα εισαγωγής. Ανάλογα με τις διευκολύνσεις που παρέχονται, η επιχείρηση αυτή υποστηρίζοντας ότι αποφεύγει τη διπλή φορολόγηση, στην πράξη δεν πληρώνει πουθενά τίποτα. Στα φυσικά πρόσωπα, το πράγμα είναι ακόμα πιο απλό, καθώς με μια μόνο μεταφορά της περιουσίας σου σε ένα μυστικό λογαριασμό της Ελβετίας, αποφεύγεις για πάντα τη φορολόγηση στη χώρα που ζεις. 

Σήμερα, υπάρχουν πάνω από 60 περιοχές που μπορούν να χαρακτηριστούν ως φορολογικοί παράδεισοι. Η γεωγραφική τους κατανομή αλλά και η ιστορική τους διαδρομή έχει τεράστια σημασία. Χωρίζονται σε τρείς βασικές κατηγορίες, πέραν μεμονωμένων κρατών όπως η Ουρουγουάη. 

Ένας χάρτης με τους περισσότερους φορολογικούς παραδείσους στον κόσμο 


Η πρώτη αποτελείται από χώρες της Ευρώπης, όπως το Λουξεμβούργο, το Λιχτενστάιν, αλλά και η Ολλανδία, η Αυστρία, πιο πρόσφατα η Μάλτα κ.α. Σημαντικότερη είναι η Ελβετία με ένα πανίσχυρο τραπεζικό σύστημα, που από το 17ο αιώνα αποτελεί θησαυροφυλάκιο των Ευρωπαϊκών Ελίτ. Εκτινάσσεται κατά τον 19ο και 20ο αιώνα, και ειδικά εντός των πολεμικών συρράξεων μεταξύ των γειτονικών της κρατών. Με θεσμικά κατοχυρωμένη την ουδετερότητα και καθοριστική τη γεωγραφική της θέση, είναι η πρώτη χώρα που κατοχυρώνει το τραπεζικό απόρρητο. Πρόκειται για τους κλεπταποδόχους του κόσμου, που ακόμα στα υπόγεια των τραπεζών τους υπάρχει χρυσάφι βγαλμένο από τα δόντια Εβραίων, από τότε που ο Χίτλερ αξιοποιούσε τους τραπεζίτες της «ουδέτερης» Ελβετίας για να ξεπλένει χρήμα. 

Η δεύτερη περιλαμβάνει το βρετανικό δίκτυο, στο οποίο βρίσκεται πάνω από το 60% των φορολογικών παραδείσων. Πρόκειται για ένα τεράστιο δίκτυο, με κέντρο το Σίτι του Λονδίνου, το οποίο δρα αυτοτελώς και το ίδιο σαν καταφύγιο. Μέχρι τη δεκαετία του 70, σε αντιπαράθεση με το κράτος – κατά την περίοδο των περιορισμών του κευνσιανισμού- και από τότε και μετά σε συνεργασία, οι τράπεζες του Σίτι συγκρότησαν το δίκτυο (που ξεκίνησε από τη δεκαετία του 50 με την αγορά των ευρωδολλαρίων) που ουσιαστικά κατοχύρωσε το νέο ρόλο του Λονδίνου στην μετααποικιακή εποχή. Επεκτείνεται σε τρεις άξονες. Στον πρώτο περιλαμβάνονται τα κοντινά νησιά των Εξαρτημένων Εδαφών του Στέμματος, το Τζέρσεϊ, το Γκέρνσεϊ και η Νήσος του Μαν. Στο δεύτερο, τα υπερπόντια εδάφη της Βρετανίας, όπως τα Νησιά Καϊμάν. Πρόκειται για μικρά νησιωτικά κράτη, πλήρως ελεγχόμενα από την Αγγλία αλλά με τυπική πολιτική ανεξαρτησία. Στον τρίτο άξονα, είναι εδάφη που έχουν ιστορικές σχέσεις με τη Βρετανία αλλά πλέον είναι έξω από την άμεση επιρροή της, όπως το Χονγκ Κόνγκ, η Σιγκαπούρη και η γειτονική μας Κύπρος. 

Τρίτον, υπάρχουν τα εδάφη αμερικάνικης επιρροής. Το δίκτυο δορυφόρων των ΗΠΑ έχει ιστορία και πριν τον Β Παγκόσμιο Πόλεμο, με πιο χαρακτηριστικό τον Παναμά. Ωστόσο, στα μεταπολεμικά χρόνια, η πολιτική του αμερικάνικου κράτους ήταν πιο ισχυρή απέναντι στους φορολογικούς παραδείσους. Όταν εισήλθε ενεργά στις offshore δραστηριότητες, έκανε μια σημαντική επιλογή. Να εσωτερικοποιήσει τη διαδικασία εντός της, μέσα από ρυθμίσεις για συγκεκριμένες πολιτείες. Έτσι, μερικοί από τους σημαντικότερους φορολογικούς παραδείσους του κόσμου, βρίσκονται σήμερα στο έδαφος των ΗΠΑ, στις πολιτείες του Ντέλαγουερ, του Γουαϊόμινγκ, της Νεβάδα, της Φλόριντα κ.α. Υπάρχουν και υπεράκτια εδάφη, όπως οι Αμερικάνικες Παρθένοι νήσοι, οι νήσοι Μάρσαλ, και παραμένουν σημαντικά τα κέντρα της Λιβερίας και κυρίως του Παναμά. 

Τα δίκτυα αυτά αλληλοσυνδέονται και ανταγωνίζονται. Όταν η Κύπρος κατέρρευσε, εμφανίστηκαν αμέσως χώρες σαν την Μάλτα για να διεκδικήσουν το καυτό χρήμα. Άλλωστε συχνά υπάρχουν διαφορετικοί ρόλοι. Η Ολλανδία για παράδειγμα λειτουργεί κυρίως ως αγωγός προς αλλού. Η Ελβετία, ξεκίνησε με τα χρήματα των Γερμανών, των Γάλλων, των Ιταλών που συνορεύουν και μιλούν τις διαφορετικές διαλέκτους της. Ο Μαυρίκιος εξυπηρετεί την Ινδία και την Αφρική, ενώ το Χονγκ Κόνγκ και η Σιγκαπούρη την Κίνα. Τα Καϊμάν, εκτινάχτηκαν από όταν οι αντάρτες του Κάστρο μπήκαν στην Αβάνα και ανάγκασαν σε φυγή τους μαφιόζους και έμπορους ναρκωτικών των ΗΠΑ. Τo Ντέλαγουερ βρίσκεται δίπλα στο Μανχάταν. 

Τα νεοφιλελεύθερα δόγματα, ενίσχυσαν τη φοροδιαφυγή και κυρίως η αποθέωση της ελεύθερης αγοράς, η άρση όλων των οικονομικών κανονισμών, σε συνδυασμό με την μεγαλύτερη από ποτέ παγκοσμιοποίηση του κεφαλαίου, έδωσε το πράσινο φως για την αχαλίνωτη συσσώρευση πλούτου, με νόμιμες ή λιγότερο νόμιμες δραστηριότητες. Οι πολιτικοί ηγέτες στην Ευρώπη και τις ΗΠΑ δεν μπορούν να διατείνονται ότι παλεύουν για τον περιορισμό του φαινομένου. 

Καταρχήν οι ίδιοι το αξιοποιούν. Στις τράπεζες της Ζυρίχης ή στις ωραίες βίλες της λίμνης Λεμάν, στο κτίριο στην οδό North Orange 1209 στο Γουίλμινγκτον του Ντελαγουέρ – έδρα 230.000 εταιρειών- ή στο κτίριο Ugland στα νησιά Καϊμάν – 19000 εταιρειών-, συναντιούνται οι πολιτικές και οικονομικές ελίτ όλου του κόσμου. Έμποροι ναρκωτικών, με τον ταμία της προεκλογικής εκστατείας του Ολάντ, ο νόμιμος και ηθικός Βουλγαράκης με τους απογόνους του Σαλαζάρ και του Μομπούτου. Κατά κύριο λόγο, όμως, γιατί η πολιτική που υποστηρίζουν είναι υποταγμένη στα συμφέροντα του κεφαλαίου. Υπό αυτό το πρίσμα, ακόμα και πρόσκαιρες προσπάθειες για σχετικό περιορισμό της φοροδιαφυγής, είναι καταδικασμένες σε αποτυχία, σε ένα καθεστώς που θέτει σαν πρωταρχικό καθήκον την κερδοφορία των επιχειρήσεων. Εδώ και δεκαετίες, το κεφάλαιο απαλλασσόταν όχι μόνο από τις εργατικές κατακτήσεις του παρελθόντος, αλλά και από τη φορολογία, έτσι που ο μεγαλοεπενδυτής Γουόρεν Μπάφετ να αναφωνήσει ότι έχει το μικρότερο φορολογικό συντελεστή από όλους του εργαζόμενους του. 

Το χαμηλό αυτό κτίριο, στον αριθμό 1209 της οδού North Orange, στο Γουίλμινγκτον του Ντελαγουέρ είναι η έδρα περίπου 230.000 εταιρειών, μεταξύ των οποίων της Coca Cola, της Ford, της General Motors, της KFC, της Intel, της Google…

Το κτίριο Ugland στα νησιά Καϊμάν, που στεγάζει κοντά στις 19000 εταιρείες. Για αυτό έκανε ο λόγο ο πρόεδρος Ομπάμα λέγοντας ότι «είτε πρόκειται για το μεγαλύτερο κτίριο στον κόσμο, είτε για τη μεγαλύτερη απάτη στα χρονικά», ξεχνώντας βέβαια το κτίριο της οδού North Orange. 


Η έδρα της Itunes, της Apple, στην Ευρώπη, μια θυρίδα στο νούμερο 8 της οδού Heinrich Heine, στο Λουξεμβούργο 


Στο έδαφος της κρίσης, μάλιστα, αντί να αναγνωριστεί η φοροδιαφυγή ως παράγοντας των προβλημάτων και να αναζητηθεί έστω ένα ψίχουλο από τα λιμνάζοντας τρις, έγινε ακριβώς το αντίθετο. Ενισχύθηκε η κούρσα του ανταγωνισμού για το ποιος θα δώσει τα περισσότερα στις πολυεθνικές και τις τράπεζες. Φορολογικές ελαφρύνσεις, εργοδοτική ασυδοσία, ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, τα πάντα. 

Χώρες που χάνουν από τις offshore δραστηριότητες 



Φτώχεια και αυταρχισμός για τους κάτω. Πλούτη και ελευθερία για τους πάνω 

Η φοροδιαφυγή δεν είναι μόνο ένα τέχνασμα των ισχυρών της οικονομίας που έχουν πάντοτε τον τρόπο να ξεγλιστρούν από τους αδύναμους εισπρακτικούς μηχανισμούς των κρατών. Είναι βασική πλευρά του σύγχρονου καπιταλισμού, ενδεικτική της ταξικότητας και της αδικίας του εκμεταλλευτικού συστήματος. 

Πριν λίγες μέρες, κόντεψε να χάσει το σπίτι του ένας άνεργος μεταλλεργάτης στην Ελλάδα για οφειλές 1500 ευρώ. Την ίδια στιγμή καταδικασμένοι εγκληματίες απολαμβάνουν τα αφορολόγητα πλούτη τους σε σαλέ στις Άλπεις ή κάτω από ένα φοίνικα στις Μπαχάμες. Το φορολογικό σύστημα, όπως και η δικαιοσύνη, είναι πάντοτε σκληρό και αποτελεσματικό στους φτωχούς και χαλαρό και αναποτελεσματικό στους πλούσιους. 

Οι φορολογικοί παράδεισοι δεν είναι μόνο εδάφη στα οποία το κεφάλαιο διαφεύγει από φόρους. Είναι περιοχές στις οποίες, η εξουσία των επιχειρήσεων είναι απεριόριστη και ανεμπόδιστη. Είναι περιοχές που αναιρείται κάθε, έστω τυπική, έννοια δημοκρατίας λαϊκής και εθνικής ανεξαρτησίας. 

Στην Ελβετία, την παλαιότερη δημοκρατία του κόσμου, ένα πολιτικό σύστημα με ενεργές αρχές άμεση δημοκρατίας, με συχνά δημοψηφίσματα, είναι σε ισχύ. Το μόνο κακό: ότι όλα μπορούν να συζητηθούν και να αμφισβητηθούν, εκτός από το σημαντικότερο. Tην απόλυτη ελευθερία των επιχειρήσεων, το τραπεζικό απόρρητο που έχει μετατραπεί σε χαρακτηριστικό της εθνικής συγκρότησης. Τα κόμματα που αναγκαστικά συμμετέχουν εναλλάξ στην κυβέρνηση στα πλαίσια μιας ισότητας μεταξύ των καντονιών, δεν έχουν ούτε καν την τυπική εξουσία να αμφισβητήσουν αυτές τις «ανώτερες αρχές». Κάθε φορά που φτάνει στη δικαιοσύνη κάποιο μεγάλο σκάνδαλο, όπως η μεταφορά στις μεγάλες ελβετικές τράπεζες πλούτου που έχει κλαπεί από τις φτωχότερες χώρες σε λογαριασμούς των δικτατόρων τους, πάντοτε κουκουλώνεται. Οι βουλευτές δεν έχουν καν ασυμβίβαστο. Έτσι όλοι οι εκπρόσωποι είναι και μέλη εκατοντάδων Δ.Σ. επιχειρήσεων και τραπεζών. Στους νησιωτικούς παραδείσους, η ηγέτιδα δύναμη, συνήθως η ίδια η βασίλισσα της Αγγλίας, ορίζει τους άρχοντες που είναι υπεύθυνοι για τις σημαντικές αποφάσεις. Ωστόσο, υπάρχει μια τυπική πολιτική ανεξαρτησία, καθώς δημιουργούνται πολιτικά σώματα με αυτόχθονες που προσποιούνται ότι κατέχουν την πολιτική εξουσία. 

Η ύπαρξη των επικρατειών εχεμύθειας έχει αρνητικά οφέλη για τους λαούς, τόσο στις φτωχότερες όσο και στις πλουσιότερες χώρες. Πολυεθνικές κατακλέβουν για δεκαετίες τους φυσικούς πόρους στην Ασία, τη Λατινική Αμερική και την Αφρική, καταδικάζουν στην πείνα δισεκατομμύρια και δεν αφήνουν τίποτα στις χώρες. Αλλά και στη Δύση, οι εργαζόμενοι υποβάλλονται σε συνεχείς επιθέσεις για να γίνουν πιο «ανταγωνιστικοί», μένουν άνεργοι και καλούνται επιπροσθέτως να πληρώνουν όλο και περισσότερους φόρους τη στιγμή που οι πλούσιοι «συμπατριώτες» τους δεν αφήνουν ούτε δεκάρα. 

Στο έδαφος της κρίσης, η κατάσταση γίνεται ακόμα πιο δραματική. Κόσμος μένει άστεγος ή πεινάει, σχολεία και νοσοκομεία κλείνουν, εξαιτίας των προβλημάτων στα δημόσια οικονομικά. Μα ποιος φταίει για αυτά; Ο μισθωτός, ο άνεργος και ο συνταξιούχος ή βαθύπλουτος που διαφεύγει των φόρων ενώ εμφανίζεται σαν σωτήρας της ανάπτυξης; 

Το ελαττωμένο ποσοστό κέρδους που εγγυώνται πολλές επενδύσεις εντός της παγκόσμιας ύφεσης, αφήνει τεράστια κεφάλαια να λιμνάζουν σε φορολογικούς παραδείσους σε όλο τον κόσμο. 

Είναι ένας διπλά κλεμμένος πλούτος. Στην υπεραξία που κερδίζει ο κεφαλαιοκράτης από την ανθρώπινη εργασία, προστίθεται και η παλιά και δοκιμασμένη μέθοδος της πραγματικής κλοπής μέσω της αποφυγής των φόρων προς το κράτος, πράγμα που βαραίνει και πάλι την εργατική τάξη. 

Η Cosco στον Πειραιά 


Μνημονιακοί και φοροφυγάδες «φέρνουν την ανάπτυξη». Να τους σταματήσουμε !

Στην Ελλάδα, το ζήτημα των offshore δραστηριοτήτων έχει τεράστια σημασία. Όλες οι κυβερνήσεις ορκίζονται ότι κάνουν τα πάντα για να βρουν όσους φοροδιαφεύγουν. Στην πράξη, η συζήτηση επιστρέφει με μέτρα ενάντια στους μικρούς και μεσαίους, τη στιγμή που σύμφωνα με τις πρόσφατες έρευνες, μόνο στις Βρετανικές Παρθένες Νήσους εντοπίστηκαν 107 offshore εταιρίες ελληνικών συμφερόντων, εκ των οποίων μόνο 4 εμφανίζονται στους φορολογικούς καταλόγους. 

Όλη η οικονομική και κοινωνική ελίτ κρατά τα λεφτά της στην Ελβετία, γράφει σε offshore ακίνητα στην Αθήνα ή το Λονδίνο, στήνει εταιρίες στο Τζέρσευ κ.α. Αλλά δεν είναι μόνο αυτά. Πλάι σε αυτές τις σκιώδεις δοσοληψίες, υπάρχει το μεγαλύτερο διαχρονικό σκάνδαλο της παντελούς φοροαποφυγής του φοβερού και τρομερού εφοπλιστικού κεφαλαίου. 

Μα και στις μεγάλες επενδύσεις που θα φέρουν, κατά τον πρωθυπουργό την ανάπτυξη, συμβαίνει τίποτα διαφορετικό; Η Cosco που πήρε το λιμάνι του Πειραιά και θέλει τη μισή Κρήτη, δεν άφησε τίποτα στον «κρατικό κορβανά» παρά τα τεράστια κέρδη της. Ή δεν ξέρουμε, μπορεί και να άφησε, όχι για το δημόσιο συμφέρον, αλλά για προσωπικούς και κομματικούς λογαριασμούς...

Τα «βόδια»* στο καπιταλιστικό μαντρί

Τα «βόδια»* στο καπιταλιστικό μαντρί

* Μια οφειλούμενη συγνώμη στα βόδια λόγω της σύγκρισης με τα αποχαυνωμένα δίποδα.

Η πορεία του ΠΑΜΕ περνούσε. Μαζική, με παλμό, συμμετοχή, εν μέσω θέρους. Δεν έχει αξία να αναφέρουμε την πόλη. Μεγάλο πλήθος ανταποκρινόμενο στις ανάγκες του αγώνα, ενάντια στα πολυνομοσχέδια που μας ετοιμάζουν, ενάντια στη βαρβαρότητα της ανεργίας, της απαξίωσης της εργασίας, των επιστρατεύσεων και των φοροεπιδρομών. 

Στο απέναντι πεζοδρόμιο, σε ένα καφέ, άραζαν ξέγνιαστοι σύγχρονοι νεοέλληνες. Κοιτούσαν κλεφτά την πορεία, ανασήκωναν το κεφάλι που και που σε κάποιο σύνθημα. Άλλοι χαμογελούσαν ειρωνικά, άλλοι απορούσαν. Δεν είχαν κάνει τον κόπο να περπατήσουν ούτε εκατό-διακόσια μέτρα με τους άλλους είλωτες της καπιταλιστικής κρίσης. Δεν είχαν κάνει καν τον κόπο να αναρωτηθούν γιατί όλος αυτός ο κόσμος είναι στους δρόμους. Και αν είχαν αναρωτηθεί, προφανώς προτίμησαν να είναι θεατές αποχαυνωμένοι.


Θεατές-ζόμπι μιας καταστροφής. Τους κοιτούσες και αναρωτιόσουν με την σειρά σου: Δεν έχουν ανάγκες; Δεν πληρώνουν χαράτσια και φόρους; Δεν αγανακτούν με το ξεπούλημα της ζωής μας; Είναι βολεμένοι και φοβούνται μη χάσουν αυτά που έχουν, η δεν έχουν; Πόσο βόδια μπορεί να κάνει τους ανθρώπους ο Καπιταλισμός; Πόσο άβουλα όντα της καλοπέρασης και της απάθειας;




Δύο Ελλάδες συναντιόντουσαν στους δρόμους. Η Ελλάδα που αντιστέκεται, που αγωνιά, που παλεύει ενάντια στην καταστροφή και η Φραπελλάδα του ωχαδερφισμού. Του «δε βαριέσαι βρ'αδερφέ», του «κι' εσείς που πάτε στις πορείες τι καταφέρνετε;».


Τα βόδια αυτής της Φραπελλάδας δεν άκουσαν ποτέ τον Μπρεχτ να τους λέει «Ρίσκαρε! Τη δεκάρα, που ούτε δεκάρα πια δεν είναι». Και αν τον άκουγαν ίσως να τον θεωρούσαν και αυτόν έναν γραφικό που αγωνίζεται σε μια μάχη δίχως ελπίδα. Ίσως να θεωρούν και τη δεκάρα αυτή ακριβό φιλοδώρημα του Καπιταλισμού, ίσως δε να νιώθουν σαν τα σκυλιά που τρώνε τα αποφάγια των αφεντικών τους.


Πως αντιμετωπίζεις άραγε ένα βόδι; Πως το βάζεις σε κίνηση; Το κάνεις να σκεφτεί πρώτα ή το σπρώχνεις με τη βία; Μόνο που οι άνθρωποι-βόδια είναι απείρως χειρότεροι κι' απ τα συμπαθή τετράποδα. Ξέρουν τι τους περιμένει και παραμένουν απαθείς. Ξέρουν τι περνά ο διπλανός τους, ο γείτονας, ο συμπολίτης και κοιτούν πως να τη βγάλουν καθαρή. Να μην «πιάσει φωτιά μόνο ο δικός τους κώλος».


Αυτός είναι ο Καπιταλισμός. Γεννά πολίτες-βόδια. Με την κυριολεκτική έννοια της σκέψης και της στάσης ζωής. Και όσο ο Καπιταλισμός καταφέρνει να συντηρεί ορισμένες παχιές αγελάδες τόσο θα συντηρούνται και τα βόδια. Μέχρι οι αγελάδες να γίνουν ισχνές και τα βόδια να αναγκαστούν να κινηθούν, μπας και γλυτώσουν απ' το σίγουρο σφαγείο που τους περιμένει στο τέλος...


Ζινόβιεφ. 

"Διάλογος": Ενα όπλο κατά της σοσιαλιστικής προοπτικής

"Διάλογος": Ενα όπλο κατά της σοσιαλιστικής προοπτικής

Είναι γεγονός ότι ο όρος «διάλογος» έχει προσλάβει διαστάσεις πρωταρχικής σημασίας στο κοινωνικοπολιτικό λεξιλόγιο της κυβέρνησης, των αστικών κομμάτων, αλλά και των άλλων κομμάτων που η δράση τους δεν ξεπερνά τα πλαίσια του συστήματος.

Δεν είναι βεβαίως μόνο προπαγανδιστικό τρικ, αν και υπάρχουν περιπτώσεις που η χρησιμοποίησή του αναλώνεται στα όρια της προπαγάνδας χωρίς πρακτική αξία. Το φαινόμενο όμως δεν έχει σχέση τόσο και μόνο με την προπαγάνδα, αν και η υποτίμηση της σημασίας της προπαγάνδας, γενικά, γεννά προβλήματα που σχετίζονται με τα πρακτικά αποτελέσματα των επιδιώξεων των δυνάμεων που αντιμετωπίζουν από τη μια ή την άλλη σκοπιά το «διάλογο».

Και λέμε από τη μια ή την άλλη σκοπιά, γιατί είναι γνωστό πλέον και από την πρακτική πείρα πως ο «διάλογος» θεωρείται ως ένας από τους μοχλούς επιβολής της κυρίαρχης πολιτικής και πάντως ως τακτική που στην όποια μορφή του συγκαλύπτει την πραγματική ουσία τόσο αυτού του ίδιου του «διαλόγου», όσο και των πραγματικών ταξικών συμφερόντων των πλευρών που τον διεξάγουν, προκειμένου να αντιμετωπίσουν ένα συγκεκριμένο κοινωνικοπολιτικό ζήτημα.

Επομένως υπάρχουν δυο ζητήματα θεμελιακά ως προς το «διάλογο». 

Το ένα έχει σχέση με την ύπαρξη αντίθετων ταξικά συμφερόντων, στην οποία ανάγεται και η ουσία της ταξικής πάλης και το δεύτερο είναι η ιδεολογικοπολιτική διάσταση που προσδίδει η κυρίαρχη τάξη και οι πολιτικοί της εκπρόσωποι ως προς το σκοπό του «διαλόγου».

Σχετικά με το πρώτο, είναι γεγονός ότι οι αστοί θεωρητικοί, κοινωνιολόγοι, πολιτικοί κ.ά. υποστηρίζουν ότι η ταξική πάλη δεν είναι αποτέλεσμα των ολοκληρωτικά αντίθετων ταξικών συμφερόντων, αλλά αποτέλεσμα μη αμοιβαίας κατανόησης των τάξεων μεταξύ τους, είτε λόγω προσωρινής διαταραχής από τη μη κατανόηση των εξελίξεων και των αναγκών ολόκληρης της κοινωνίας, ή από την προσωρινή μη σωστή άσκηση πολιτικής, ή ακόμη και από τα κακώς εννοούμενα συμφέροντα ορισμένων κοινωνικών ομάδων, οι οποίες τα διεκδικούν σε βάρος της κοινωνίας.

Αλλωστε, η αστική θεωρία, η αστική πολιτική και προπαγάνδα, δεν επιδιώκει απλά και μόνο να συσκοτίσει την ύπαρξη αντίθετων ταξικών συμφερόντων και την αντικειμενική τους βάση, τις αιτίες τους.Γι' αυτούς όλους τα ταξικά συμφέροντα της εκμεταλλεύτριας τάξης ανάγονται σε κοινωνικά συμφέροντα ολόκληρης της κοινωνίας,δηλαδή και της εκμεταλλευόμενης τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων. Το παράδειγμα που επικεντρώνει την αιχμή της ιδεολογικοπολιτικής πάλης των αστικών κομμάτων, αλλά και των άλλων που αποδέχονται τα όρια του συστήματος, είναι ότι η ανάπτυξη της οικονομίας είναι υπόθεση όλων γιατί τους ωφελεί όλους. Δεν υπάρχουν αντίθετα ταξικά συμφέροντα; Οχι απαντούν όλοι αυτοί.

Ποια είναι όμως η πραγματικότητα σε σχέση με τα ταξικά συμφέροντα; Ανακαλύπτοντας ο Μαρξ το «μυστικό» της καπιταλιστικής παραγωγής, το νόμο της υπεραξίας, κατέδειξε με επιστημονικό τρόπο την οικονομική βάση του ασυμβίβαστου ανταγωνισμού, ανάμεσα στην αστική και εργατική τάξη.

Βεβαίως, ορισμένοι κοινωνιολόγοι, άλλοι θεωρητικοί υποστηρίζουν ότι τα ταξικά συμφέροντα καθορίζονται από το επίπεδο της συνείδησης της δοσμένης τάξης. Αυτή η άποψη είναι πέρα για πέρα λαθεμένη.

Αλλο ζήτημα είναι τα αντικειμενικά ταξικά συμφέροντα και διαφορετικό το επίπεδο συνειδητοποίησής τους. Για παράδειγμα, η εργατική τάξη μιας καπιταλιστικής χώρας μπορεί να μην έχει συνειδητοποιήσει τα γενικά, τα θεμελιακά της συμφέροντα, που συνίστανται, σε τελευταία ανάλυση, στην κατάργηση της αιτίας της εκμετάλλευσης, η οποία βρίσκεται στην ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής από τους καπιταλιστές.

Ετσι, για μια περίοδο η πάλη της μπορεί να περιορίζεται σε ορισμένα άμεσα επιμέρους ζητήματα, όπως η βελτίωση των όρων πώλησης της εργατικής της δύναμης, η βελτίωση των όρων ζωής της, του βιοτικού επιπέδου. Αυτό δε σημαίνει ότι αυτά είναι τα ταξικά της συμφέροντα, τα οποία υπάρχουν αντικειμενικά και οφείλονται στη θέση της στο δοσμένο ιστορικά σύστημα παραγωγής, ως τάξη που την εκμεταλλεύονται, γιατί στερείται ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής. Αντικειμενικά, λοιπόν, τα ταξικά της συμφέροντα συνίστανται στην κατάργηση της ατομικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής και την εγκαθίδρυση κοινωνικής ιδιοκτησίας σ' αυτά, δηλαδή ιδιοκτησία ολόκληρης της κοινωνίας.
Η εργατική τάξη ενδιαφέρεται αντικειμενικά για την κατάργηση του καπιταλισμού, σε αντίθεση με τους καπιταλιστές που ενδιαφέρονται για τη διαιώνισή του.

Ως προς το δεύτερο ζήτημα, την ιδεολογικοπολιτική διάσταση και τους σκοπούς του «διαλόγου», επιδιώκεται τόσο η συγκάλυψη των αντίθετων ταξικών συμφερόντων, όσο και η συσκότιση των αντικειμενικών νόμων της κοινωνικής εξέλιξης και μέσω αυτών των επιδιώξεων η παρεμπόδιση της ωρίμανσης της πολιτικής συνείδησης της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων και της ανάπτυξης της ταξικής πάλης ως του κύριου που είναι η εξουσία.

Ετσι, επιδιώκεται η προβολή και στήριξη της θεωρίας για τη συνεργασία των τάξεων και την ταξική ειρήνη, οι βασικές τάξεις αναγορεύονται κοινωνικοί εταίροι ή γενικά όλες οι τάξεις και τα κοινωνικά στρώματα θεωρούνται ως κοινωνικοί εταίροι. Δηλαδή συνεταίροι που αντί να αντιπαρατίθενται ταξικά, πρέπει να συζητούν, «διάλογος» για τον κοινό σκοπό, μέσω του οποίου θα ικανοποιούνται τα συμφέροντα κάθε συνεταίρου!

«Ο μαρξισμός, μας πρόσφερε το νήμα (μίτο), με τη βοήθεια του οποίου - μέσα απ' αυτόν το λαβύρινθο και το φαινομενικό χάος - θα ανακαλύψουμε και θα φέρουμε στο φως τους νόμους: Τη θεωρία της πάλης των τάξεων. Μόνο η μελέτη του συνόλου των βλέψεων, των επιδιώξεων όλων των μελών μιας κοινωνίας ή μιας ομάδας ατόμων μας επιτρέπει να προσδιορίσουμε με επιστημονική ακρίβεια το αποτέλεσμα αυτών των βλέψεων. Συνεπώς, οι αντιφατικές βλέψεις γεννιούνται από τη διαφορά θέσης και τις συνθήκες ζωής των τάξεων, από τις οποίες απαρτίζεται κάθε κοινωνία».(«Λένιν: Μαρξ - Ενγκελς, Μαρξισμός»).

Η ιστορία όλων των κοινωνιών, αρχίζοντας από τη δουλοκτητική κοινωνία, είναι η ιστορία της πάλης των τάξεων. Διάφορες αντιεπιστημονικές αστικές θεωρίες, αλλά και μικροαστικές οπορτουνιστικές προβάλλουν ότι η ταξική πάλη οδηγεί σε ανώφελες και επιζήμιες συγκρούσεις, ότι η επαναστατική πάλη του προλεταριάτου είναι αδιέξοδη, είναι ουτοπία.

Μ' αυτές τις θεωρίες, η αστική τάξη επιδιώκει το σταμάτημα της ιστορικής εξέλιξης ως τον καπιταλισμό με τη διαιώνισή του. Αναπαλαιωμένες τέτοιες θεωρίες ενισχύθηκαν μετά την αντεπανάσταση στις χώρες που οικοδομούσαν το σοσιαλισμό, όπως το τέλος της ιστορίας, το τέλος των ιδεολογιών, αλλά και άλλες κοινωνικές θεωρίες, όπως της μεταβιομηχανικής κοινωνίας, της κοινωνίας της γνώσης και της πληροφορίας κλπ., και επιδιώκουν να επιδράσουν στη συνείδηση της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων, ότι μπορεί να υπάρξει άλλο κοινωνικό σύστημα, έξω από το σοσιαλισμό, που μπορεί να δημιουργεί συνθήκες ευημερίας για ολόκληρη την κοινωνία, ότι ο καπιταλισμός μετεξελίσσεται κιόλας σ' αυτό το σύστημα.

Σ' αυτές τις θεωρίες, αφαιρούν το κύριο, που είναι οι σχέσεις παραγωγής, η ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής, προκειμένου να αποπροσανατολίσουν από το κύριο, την πάλη της εργατικής τάξης, δηλαδή την κατάργηση της ατομικής ιδιοκτησίας για να καταργηθεί η εκμετάλλευση.

Βεβαίως οι τάξεις, αλλά και η ταξική πάλη ως νομοτέλεια, δεν υπάρχουν, όπως και δεν εξαφανίζονται, γιατί αυτό υπάρχει ως ιδέα στα μυαλά ορισμένων απολογητών του καπιταλισμού. Οσο θα υπάρχει ο καπιταλισμός, οι αστοί και οι προλετάριοι, που διεξάγουν μια σκληρή ανειρήνευτη πάλη μεταξύ τους, θα εξακολουθούν να είναι ταυτόχρονα οικονομικά δεμένοι, σαν αναπόσπαστα μέρη της καπιταλιστικής κοινωνίας. Και αυτή η πραγματικότητα θα υπάρχει αντικειμενικά, ανεξάρτητα από τη θέληση των αστών θεωρητικών.
Και η ταξική πάλη, νομοτελειακά, θα οδηγήσει στη δικτατορία του προλεταριάτου, που είναι μόνο η αρχή για το πέρασμα στην αταξική κοινωνία, τον κομμουνισμό.

Ετσι ο «διάλογος», μπορεί προσωρινά και λόγω συσχετισμού δυνάμεων να παρεμποδίζει τη συνειδητή ανάπτυξη της ταξικής πάλης της εργατικής τάξης, αλλά δεν μπορεί να καταργήσει τη βάση της. Επομένως αργά ή γρήγορα με την πάλη της συνειδητής πολιτικά οργανωμένης πρωτοπορίας της, του Κόμματός της, η εργατική τάξη θα τον καταργήσει οριστικά. 

Ριζοσπάστης, 2001

ΝΕΟΝΑΖΙ Θέλουν να φυλάνε τα σχολεία!

ΝΕΟΝΑΖΙ

Θέλουν να φυλάνε τα σχολεία!

«Πόδι» στα σχολεία (και στους λαιμούς μαθητών, γονιών και εκπαιδευτικών) θέλουν να πατήσουν οι νεοναζί της Χρυσής Αυγής καμωνόμενοι ότι πλέον θα είναι οι ...φύλακές τους! Οι φασίστες σπεύδουν ουσιαστικά σε βοήθεια της κυβέρνησης προκειμένου να υλοποιήσει την απόφασή της για απόλυση των σχολικών φυλάκων. Ενημερώνουν ότι προτίθενται να κάνουν αυτοί πλέον και «εθελοντικά» τη δουλειά σχολικών φυλάκων και τροχονόμων, την ώρα που καταδικάζονται χιλιάδες εργαζόμενοι στην ανεργία. Ταυτόχρονα, να πιάσουν οι νεοναζί πόστα ώστε να ελέγχουν, μπράβοι όντας του συστήματος, «συμπεριφορές» εντός της σχολικής κοινότητας.

Σύμφωνα με ανάρτηση ιστοσελίδας (την οποία έσπευσαν να αναπαραγάγουν και στη δική τους ιστοσελίδα οι χρυσαυγίτες) φασίστες «θα αναλάβουν την φύλαξη των μαθητών και των σχολείων της χώρας». Η ιστοσελίδα επικαλείται δήλωση «στελέχους» της οργάνωσης ότι «Απολύουν τους σχολικούς φύλακες (...) Εμείς δεν μπoρούμε να επιτρέψουμε να μείνουν τα σχολεία αφύλακτα (...) θα τοποθετήσουμε εθελοντές σε βάρδιες για να είναι ασφαλή τα παιδιά των Ελλήνων. Την ημέρα για να περνάνε τα παιδιά από τα φανάρια και να σταματούν τα αυτοκίνητα στις διαβάσεις θα υπάρχουν γυναίκες εθελοντές και τις νύκτες όλοι σε συνεργασία με την τοπική κοινωνία άνθρωποί μας θα περιπολούν γύρω από τα σχολεία». Προσθέτουν ότι και «πολλά παιδιά μεταναστών (...) θα τεθούν υπό την φύλαξη των εθελοντών του Λαϊκού Συνδέσμου»...

Για το ελληνογερμανικό «Αναπτυξιακό Ταμείο»

Για το ελληνογερμανικό «Αναπτυξιακό Ταμείο»

Με αφορμή την επίσκεψη Σόιμπλε στην Ελλάδα αύριο Πέμπτη, η κυβέρνηση επικεντρώνει την προπαγάνδα της στην υπογραφή ενός ελληνο-γερμανικού Μνημονίου συνεργασίας (MoU) για τη σύσταση Αναπτυξιακού Ταμείου, το οποίο, όπως λέει, «θα αναλάβει τη χρηματοδότηση μικρομεσαίων επιχειρήσεων». Προσπαθούν δηλαδή να καλλιεργήσουν αυταπάτες, κύρια σε μικρούς επαγγελματίες και αυτοαπασχολούμενους, ότι με το Αναπτυξιακό Ταμείο θα κολυμπήσουν ξαφνικά στο χρήμα και θα σωθούν από τον ανελέητο ανταγωνισμό με τις πολυεθνικές - μεγαθήρια σε κάθε κλάδο. Η αλήθεια όμως είναι ότι από το Αναπτυξιακό Ταμείο, όποτε και αν λειτουργήσει, ωφελημένες θα βγουν μια χούφτα μεγάλες επιχειρήσεις στην Ελλάδα και μαζί μ' αυτές οι τράπεζες, οι ιδιώτες και οι επενδυτικοί όμιλοι που θα προσφέρουν κεφάλαια στο Αναπτυξιακό Ταμείο, προσδοκώντας πολλαπλάσια κέρδη. Με άλλα λόγια, το εν λόγω Ταμείο θα αποτελέσει όχημα για να επενδυθούν συσσωρευμένα γερμανικά και άλλα κεφάλαια στην Ελλάδα. Αναπτυξιακό Ταμείο με συμμετοχή γερμανικών κεφαλαίων λειτουργεί ήδη στην Ισπανία. Στα πρότυπά του θα φτιαχτεί και το ελληνικό Ταμείο. Η κυβέρνηση λέει ότι το Αναπτυξιακό Ταμείο «θα είναι έτοιμο έως το τέλος του χρόνου, θα παρέχει κεφάλαια και υποστήριξη σε επιχειρήσεις, θα βελτιώνει την επιλογή και την ολοκλήρωση επενδυτικών σχεδίων». Σύμφωνα με τις ίδιες πηγές, το Ταμείο θα διέπεται από το Δίκαιο του Λουξεμβούργου, θα έχει κεφάλαιο 500 εκατ. ευρώ, διεθνές μάνατζμεντ και θα λειτουργεί με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια. Η χρηματοδότησή του θα προέρχεται από το Ελληνικό Δημόσιο -είτε από το Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων, είτε από το ΕΣΠΑ-, από διεθνείς χρηματοπιστωτικούς οργανισμούς και από τη γερμανική αναπτυξιακή τράπεζα KfW. Σύμφωνα με πληροφορίες, η KfW θα χρηματοδοτήσει το ταμείο με τουλάχιστον 100 εκατ. στο συνολικό αρχικό κεφάλαιο των 500 εκατ. ευρώ.

***

Σύμφωνα με τον υπουργό Ανάπτυξης Κ. Χατζηδάκη, σκοπός του Ταμείου «θα είναι η εξασφάλιση φθηνότερου χρήματος για τη χρηματοδότηση στη συνέχεια, μέσω του τραπεζικού συστήματος, των ελληνικών μικρομεσαίων επιχειρήσεων». Δηλαδή, ένα το κρατούμενο ότι το Ταμείο δε χαρίζει χρήματα, αλλά δανείζει με καλύτερους σχετικά όρους, μέχρι να δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις για τις επιχειρήσεις να επιστρέψουν στο δανεισμό από το τραπεζικό σύστημα. Υπάρχει μια ακόμα λεπτομέρεια που αποκαλύπτει τον πραγματικό στόχο του: Στη νομική του μορφή θα είναι μια «εταιρεία επενδύσεων μεταβλητού κεφαλαίου» (SICAV), από αυτές που απαντώνται συχνά στη Δυτική Ευρώπη, κυρίως στο Λουξεμβούργο, την Ελβετία, την Ιταλία, την Ισπανία, το Βέλγιο, τη Μάλτα, τη Γαλλία και την Τσεχία. Πρόκειται για ένα «ανοιχτό σχήμα συλλογικών επενδύσεων», που αυξάνει το κεφάλαιο ανάλογα με τον αριθμό των συμμετεχόντων επενδυτών (περισσότεροι επενδυτές σημαίνει περισσότερο διαθέσιμο κεφάλαιο). Μάλιστα, ο κάθε επενδυτής μπορεί να ζητήσει να εξαργυρώσει τις μετοχές του οποιαδήποτε στιγμή και να πάρει μετρητά. Με άλλα λόγια, όποιος συμμετέχει στο μετοχικό κεφάλαιο του Ταμείου, δεν το κάνει για την ψυχή της μάνας του, αλλά επειδή επιδιώκει να αποκομίσει κέρδος από τις επενδύσεις που θα δανειοδοτήσει το Ταμείο. Οπως μάλιστα δείχνει η δυνατότητα για ρευστοποίηση ανά πάσα στιγμή, το κέρδος που επιδιώκουν οι μέτοχοι του ταμείου είναι γρήγορο και σίγουρο. Από εδώ προκύπτει και ο χαρακτήρας των επενδύσεων που θα δανειοδοτεί το ταμείο. Κανένας επενδυτής δεν πρόκειται να σπαταλήσει τα λεφτά του στη δανειοδότηση μικρών και μεσαίων επιχειρήσεων που καρκινοβατούν στο μονοπωλιακό ανταγωνισμό. Αντίθετα, θα επιλέξει να ρίξει τα χρήματά του σε σίγουρες επενδύσεις, όπως είναι αυτές των μεγάλων ομίλων, οι οποίες άλλωστε είναι και οι μοναδικές επιλέξιμες από τα ΕΣΠΑ, που επίσης θα συμμετέχουν στο κεφάλαιο του Ταμείου.

***

Αρα «άνθρακες» και κοροϊδία η προπαγάνδα ότι το Ταμείο θα χρηματοδοτεί «μικρομεσαίες» επιχειρήσεις. Στους μεγαλοεπιχειρηματίες θα καταλήξουν τα όποια κεφάλαια συγκεντρωθούν από τράπεζες και ιδιώτες και μαζί με το ΕΣΠΑ και την κρατική συμμετοχή θα αποτελέσουν ένα γερό κομπόδεμα για μερικές μεγάλες επιχειρήσεις ώστε να κάνουν χρυσοφόρες επενδύσεις, προσφέροντας κέρδη και στους μετόχους του Ταμείου. Θυμίζουμε ότι επενδυτικό ταμείο είχαν ζητήσει να φτιάξουν στην Ελλάδα και οι Καταριανοί, υποσχόμενοι να βάλουν ένα δισ. ευρώ, αν η κυβέρνηση εξασφάλιζε αντίστοιχη συμμετοχή στο αρχικό κεφάλαιο. Τότε, η κυβέρνηση είχε ζητήσει να αξιοποιήσει γι' αυτό το σκοπό χρήματα από το ΕΣΠΑ, γεγονός που προκάλεσε την αντίδραση της ΕΕ, επειδή με δικά της χρήματα θα έκαναν μπίζνες στην Ελλάδα ανταγωνιστικά μονοπώλια, στην προκειμένη περίπτωση αραβικά. Επαληθεύεται δηλαδή ότι τα λεγόμενα αναπτυξιακά ταμεία είναι εργαλεία των μονοπωλίων στο μεταξύ τους ανταγωνισμό και καμία σχέση δεν έχουν με τα συμφέροντα των εργαζόμενων, των αυτοαπασχολούμενων και των μικρών ΕΒΕ. Αντίθετα, τους οδηγεί στο χαμό μια ώρα αρχύτερα.

ΟΟΣΑ Καλπάζει παγκόσμια η ανεργία

ΟΟΣΑ

Καλπάζει παγκόσμια η ανεργία

Νέα αύξηση της ανεργίας στα τέλη του 2014 στην Ευρωζώνη που θα φτάσει σε πρωτόγνωρα επίπεδα και θα πλήξει κυρίως του νέους ανθρώπους, προβλέπει σε έκθεσή του ο Οργανισμός Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης (ΟΟΣΑ).

Στην έκθεση που δόθηκε χτες στη δημοσιότητα, ο ΟΟΣΑ σημειώνει ότι το ποσοστό της ανεργίας στην Ελλάδα θα ξεπεράσει το 28%, ενώ ανάλογο ποσοστό προβλέπει και για την Ισπανία. Ο ιμπεριαλιστικός οργανισμός, εκτιμά ότι η ανεργία θα αυξηθεί σε όλες τις χώρες της Ευρωζώνης, πλην της Γερμανίας, όπου το ποσοστό των ανέργων ενδέχεται σύμφωνα με τα στοιχεία να μειωθεί ακόμα και κάτω του 5%. Επίσης στις ΗΠΑ εκτιμάται ότι το ποσοστό της ανεργία θα μειωθεί κάτω από το 7% στα τέλη του 2014.

Οπως επισημαίνει ο ΟΟΣΑ, υπάρχουν «σημαντικές και διευρυνόμενες αποκλίσεις μεταξύ των χωρών - μελών», που οφείλονται στην ανισόμετρη ανάπτυξη του καπιταλισμού, όπου στις πιο ανίσχυρες καπιταλιστικές οικονομίες υπάρχει μεγαλύτερη καταστροφή παραγωγικών δυνάμεων.

Ειδικότερα, σύμφωνα με τον ΟΟΣΑ, το ποσοστό της ανεργίας των νέων συνεχίζει να βρίσκεται σε ένα «επίπεδο δίχως προηγούμενο» σε πολλές χώρες. Η ανεργία των νέων είναι πάνω από 60% στην Ελλάδα, 55% στην Ισπανία, περίπου 40% στην Ιταλία και την Πορτογαλία.

Σε παγκόσμιο επίπεδο, σύμφωνα με την έκθεση, το μέσο ποσοστό της ανεργίας στις 34 χώρες μέλη του ΟΟΣΑ - συγκαταλέγονται οι πλουσιότερες του πλανήτη -, δεν αναμένεται να «μειωθεί παρά μόνο ελαφρά» κατά τη διάρκεια των επόμενων 18 μηνών, από το 8% το Μάη του 2013 στο 7,8% στα τέλη του 2014. Ενα στοιχείο που φανερώνει ότι δεν πρόκειται να υπάρξει σημαντική ανάκαμψη της καπιταλιστικής οικονομίας, ούτε το 2014.

Συνολικά, στα κράτη μέλη του ΟΟΣΑ υπολογίζεται ότι περίπου 48 εκατομμύρια άνθρωποι δεν έχουν δουλειά και μέσα στην τελευταία πενταετία έχουν χάσει την εργασία τους πάνω από 15 εκατομμύρια εργαζόμενοι.

«Οι κοινωνικές πληγές που προκάλεσε η κρίση πολύ απέχουν από το να επουλωθούν. Πολυάριθμες χώρες μέλη μας είναι πάντοτε αντιμέτωπες με ένα αυξημένο και επίμονο ποσοστό ανεργίας, ιδίως μεταξύ των νέων», δήλωσε ο Ανχελ Γκουρία, γενικός γραμματέας του ΟΟΣΑ, σχολιάζοντας τα στοιχεία της έκθεσης.

Ο ΟΟΣΑ, καλεί τα κράτη - μέλη στο όνομα δήθεν της ανάσχεσης της ανεργίας να επιταχύνουν τις διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις για την ενίσχυση της «ανταγωνιστικότητας» και να ενισχύσουν με νέα κεφάλαια τους επιχειρηματικούς ομίλους προκειμένου να προχωρήσουν σε προσλήψεις.

Με όπλο ενάντια σε εργάτες γης

Με όπλο ενάντια σε εργάτες γης

Με αφορμή τα πρόσφατα γεγονότα στη Μανωλάδα, ο «Ριζοσπάστης» έγραφε ότι όλη η Ελλάδα είναι γεμάτη Μανωλάδες, όσο κι αν το κράτος και οι υπηρεσίες τους παρίσταναν τους έκπληκτους με τους πυροβολισμούς των φραουλάδων σε βάρος των μεταναστών εργατών γης. Μόλις την περασμένη Πέμπτη, το ίδιο σκηνικό επαναλήφθηκε στον Εβρο. Σύμφωνα με δημοσίευμα τοπικής ιστοσελίδας, δύο αδέλφια, βουλγαρικής καταγωγής, πήγαν με το αυτοκίνητό τους σε κτηνοτροφική μονάδα της περιοχής και ζήτησαν από τον ιδιοκτήτη να τους καταβάλει τα χρήματα που όφειλε στον πατέρα τους. Αυτός, όμως, όχι μόνο δεν αναγνώρισε το χρέος, αλλά σύμφωνα με την Αστυνομία απείλησε το ένα από τα δύο αδέλφια με κυνηγετική καραμπίνα. Οταν οι δύο Βούλγαροι τράπηκαν σε φυγή με το αυτοκίνητο, ο ιδιοκτήτης της μονάδας πυροβόλησε μία φορά προς το όχημά τους, χωρίς ευτυχώς να υπάρξει κάποιος τραυματισμός. Τελικά, ο εργοδότης παραδόθηκε στις αρχές και σε βάρος του σχηματίστηκε δικογραφία για απόπειρα ανθρωποκτονίας. Ποιος οπλίζει το χέρι των εργοδοτών σε βάρος των μεταναστών; Το αστικό κράτος και η αντιμεταναστευτική του πολιτική. Από τη μια, εξασφαλίζουν φθηνά εργατικά χέρια στους κάθε είδους εργοδότες και, από την άλλη, εξαπολύουν πογκρόμ σε βάρος κάθε κυνηγημένου και πρόσφυγα, που εγκατέλειψε την εστία του διωκόμενος ή αναζητώντας ένα καλύτερο μέλλον. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ο Εβρος. Λίγα μόλις χιλιόμετρα μακριά από το σημείο όπου έγινε το συμβάν, στέκεται ο απάνθρωπος φράκτης στα σύνορα με την Τουρκία ενώ στην Αλεξανδρούπολη λειτουργεί στρατόπεδο συγκέντρωσης μεταναστών. Ολα αυτά με τη σφραγίδα της κρατικής πολιτικής σε βάρος των μεταναστών, που στρέφεται τελικά ενάντια σε Ελληνες και ξένους εργάτες, αφού το τσάκισμα των μεταναστών είναι προπομπός για τις ανατροπές στα εργασιακά και άλλα δικαιώματα των Ελλήνων. Από 'δώ προκύπτει και η ανάγκη για κοινή δράση, μέσα από τα ταξικά συνδικάτα, με δυνάμωμα της λαϊκής συμμαχίας, όπου είναι η θέση ντόπιων και ξένων εργαζομένων.

Τους πληρώνουμε, δεν πληρώνουν

Τους πληρώνουμε, δεν πληρώνουν

Γρηγοριάδης Κώστας

Η εθελοντική φορολόγηση των Ελλήνων εφοπλιστών «για την επανεκκίνηση της ελληνικής οικονομίας» θα είναι, όπως διαδίδουν ΜΜΕ, ένα από τα κύρια θέματα της συνάντησης της Ενωσης Ελλήνων Εφοπλιστών με τον πρωθυπουργό, (συνάντηση που ήταν να γίνει την περασμένη Δευτέρα και αναβλήθηκε για την Πέμπτη). Σύμφωνα με τα δημοσιεύματα, η συμφωνία θα προβλέπει τον εθελοντικό διπλασιασμό των φορολογικών υποχρεώσεων των εφοπλιστών για τρία έτη.

Πρόκειται για νέα χοντροκομμένη πρόκληση. Οι εφοπλιστές έχουν σχηματίσει αμύθητες περιουσίες, δισεκατομμυρίων δολαρίων και κατατάσσονται στους πλουσιότερους καπιταλιστές παγκοσμίως. Τσεπώνουν κέρδη ακόμα και σήμερα εν μέσω κρίσης, κέρδη που είναι «πληρωμένα» με ιδρώτα αλλά και με αίμα από τους ναυτεργάτες και όχι μόνο (5 χρόνια συμπληρώνονται στις 24 Ιούλη από το φονικό στο πλοίο FRIENSHIPGAZ με 8 νεκρούς μεταλλεργάτες). Οι περιουσίες των εφοπλιστών φέρουν τη σφραγίδα της εκμετάλλευσης συνολικά του εργαζόμενου, γονατισμένου από τα βάρβαρα αντιλαϊκά μέτρα, λαού της χώρας, ο οποίος πληρώνει τα απίστευτα προνόμια και φοροελαφρύνσεις που τους εξασφαλίζουν όλες οι μέχρι τώρα κυβερνήσεις της πλουτοκρατίας.

Η όποια φορολόγηση των εφοπλιστών υπολογίζεται με βάση τη χωρητικότητα και την ηλικία του πλοίου με το σύστημα «tonnage tax» και όχι με κριτήριο τα ετήσια έσοδα και τα κέρδη τους, που είναι ανυπολόγιστα. Στοιχεία του υπουργείου Οικονομικών, που περιέχονται στην μπροσούρα «Η πρόταση του ΚΚΕ για τη Ναυτιλία, τη Ναυπηγοεπισκευή και τα Λιμάνια», αποκαλύπτουν ότι τα βεβαιωμένα φορολογικά έσοδα «tonnage tax» από τα πλοία, για το 2010 ανέρχονταν μόνο στα 14,7 εκατ. ευρώ, ενώ τα έξοδα του αστικού κράτους για την υποστήριξη των εφοπλιστών και τα ελλείμματα του ΝΑΤ, που αυτοί προκάλεσαν, μόνο για το 2013 ανέρχονται στο 1,5 δισ. ευρώ! Οσο τα καράβια και συνολικά τα συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής θα είναι στα χέρια των καπιταλιστών, οι εργάτες, ο λαός θα πληρώνουν όλο πιο ακριβά τη «νύφη».

Νέο σενάριο, νέοι ρόλοι, νέα παγίδα για το λαό

ΑΝΑΜΟΡΦΩΣΗ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ

Νέο σενάριο, νέοι ρόλοι, νέα παγίδα για το λαό

Γρηγοριάδης Κώστας

Το αστικό πολιτικό σύστημα μοιάζει σαν να είναι ζελές. Στη δεξιά, την αριστερά και στο κέντρο του επικρατεί μια ανακατωσούρα. Νέοι σχηματισμοί γίνονται, κόμματα και πρόσωπα συνεχώς μετατοπίζονται, παλινωδούν, αλλάζουν συνθηματολογία και συμμαχικούς προσανατολισμούς, εννοείται κυβερνητικούς, με μια ασυνήθιστη ταχύτητα.

Κάτω από την επιφάνεια η τρικυμία που επικρατεί είναι πολύ μεγαλύτερη. Τα αστικά επιτελεία με ανησυχία διαπιστώνουν ότι τα εργαλεία που διαθέτουν για τη διαχείριση της κρίσης δεν αποδίδουν. Αυτή παραμένει αγκιστρωμένη στον πυρήνα της ΕΕ και εξαπλώνεται, η σκιά της βαραίνει πια και τη Γερμανία, ενώ Κίνα και Ρωσία ανησυχούν. Επιπλέον μεγαλώνουν οι ανταγωνισμοί εντός της ΕΕ και οι διαφορές με ΗΠΑ - ΔΝΤ για τον τρόπο διαχείρισής της. Ταυτόχρονα με όλο και μεγαλύτερη ένταση εκδηλώνεται το ενδιαφέρον μεταξύ των καπιταλιστικών κέντρων και αξόνων που εστιάζουν στην περιοχή μας και επιδιώκουν να πάρουν στον έλεγχο τους δρόμους της ενέργειας, των εμπορευμάτων, τις υποδομές, τον ορυκτό πλούτο κ.ά. Σε αυτό το έδαφος γίνονται πιο έντονες και πιο σκληρές οι αντιπαραθέσεις μεταξύ τμημάτων του ελληνικού κεφαλαίου για την προώθηση των ξεχωριστών τους συμφερόντων. Παρεμβαίνουν, λοιπόν, όπου μπορούν, προκειμένου να επηρεάσουν επιλογές, κυρίως στην οικονομική πολιτική και προτεραιότητες στις διεθνείς συμμαχίες και συνεργασίες που τους αφορούν. Για να αρπάξουν τα φιλέτα από τις ιδιωτικοποιήσεις κ.α.

Αυτά, μαζί τις κομματικές - προσωπικές φιλοδοξίες και υπολογισμούς, προφανώς τροφοδοτούν τον αναβρασμό στο αστικό πολιτικό σύστημα. Ομως δεν είναι μόνο αυτά. Φαίνεται πια, όλο και πιο καθαρά, καθώς τείνει να αποκρυσταλλωθεί, ότι βρίσκεται σε εξέλιξη μια επιχείρηση μεταμόρφωσης - αναδιάταξης του πολιτικού σκηνικού που φέρνει τη σφραγίδα της αντίθεσης και ισορροπίας ανάμεσα σε τμήματα του κεφαλαίου και των ισχυρών αστικών κέντρων που ελέγχουν ΜΜΕ και διασυνδέονται πολύμορφα με το κράτος.

Το μεγάλο τους πρόβλημα

Το βασικό τους πρόβλημα που θέλουν να λύσουν είναι το εξής: Από τη μια επιζητούν ένα πολιτικό σύστημα το οποίο, χωρίς αναστολές και ταλαντεύσεις, θα προωθεί τα μέτρα που χρειάζεται το μονοπωλιακό κεφάλαιο για να διασφαλίσει την υψηλή του κερδοφορία, δηλαδή να συνεχίζει την εξόντωση των εργατικών λαϊκών δικαιωμάτων και αναγκών, και από την άλλη, αυτό το πολιτικό σύστημα, να έχει την ικανότητα να ελέγχει τη λαϊκή δυσαρέσκεια. Να μπορεί να εγκλωβίζει - να παγιδεύει τις αντιδράσεις εντός των ορίων καπιταλιστικού συστήματος. Και με δεδομένο πια ότι τα κόμματα που συμμετέχουν στις κυβερνήσεις φθείρονται εκλογικά σχετικά πολύ γρήγορα, επιδιώκουν να διαθέτει εφεδρείες και εναλλακτικές λύσεις. Με αυτά τα κριτήρια παρέχουν τη στήριξή τους ή ασκούν πιέσεις στα κόμματα και τους πολιτικούς που φιλοδοξούν να έχουν ρόλο στην κυβερνητική διαχείριση. Με αυτό το στόχο, όλα δείχνουν, ότι σε αυτήν τη φάση προκρίνουν και προωθούν την αναδιάταξη του αστικού πολιτικού συστήματος με κύριο γνώρισμα το διπολισμό.

Διπολισμός με δικομματικές κοκορομαχίες

Ο ένας πόλος διαμορφώνεται με κέντρο τη ΝΔ. Η ηγεσία της φιλοδοξεί να αποτελέσει τη δύναμη εκείνη η οποία θα συνεχίσει να έχει και αύριο την εμπιστοσύνη και τη στήριξη της πλουτοκρατίας και της ΕΕ. Ευρισκομένη στην κυβέρνηση δίνει αποδείξεις αποτελεσματικότητας και αυταρχικότητας στην εφαρμογή και την κλιμάκωση των βάναυσων αντιλαϊκών μέτρων και αντιδραστικών αναδιαρθρώσεων.

Με τις ιδιωτικοποιήσεις ΔΕΣΦΑ - ΔΕΠΑ, ΔΕΗ κ.ά., με τις συμφωνίες με Ισραήλ, Αζερμπαϊτζάν κλπ, επιχειρεί να εξασφαλίσει τη διέλευση από τη χώρα αγωγών φυσικού αερίου, επιλέγοντας τον ευρωατλαντικό άξονα, με γνώμονα το όφελος μεγάλων ελληνικών επιχειρηματικών ομίλων, το ίδιο και με τις νέες εκχωρήσεις λιμανιών - αεροδρομίων, τρένων σε κινέζικα και άλλα μονοπώλια.

Με ωμούς εκβιασμούς, ψεύτικες υποσχέσεις και με ένα λίφτινγκ στην εμφάνιση και στο όνομα επιδιώκει να αποσπάσει τη στήριξη ή την ανοχή μεσαίων και λαϊκών στρωμάτων. Φορά το προσωπείο του νέου και φτιάχνει τη βιτρίνα της «Νέας Ελλάδας» για να κρύψει τη νέα αθλιότητα και βαρβαρότητα που φέρνει στους εργαζομένους και ειδικά στη νέα γενιά και η καπιταλιστική κρίση μα και ο οποίος καπιταλιστικός δρόμος ανάπτυξης.

Εχει κάθε συμφέρον να εμφανίζει το ΣΥΡΙΖΑ ως «ακραία - ριζοσπαστική» και «επικίνδυνη» για τη σταθερότητα του συστήματος δύναμη. Να τροφοδοτεί την πόλωση αντιγράφοντας την παλιά δοκιμασμένη δικομματική αντιπαράθεση που για δεκαετίες καλλιεργούσαν με το ΠΑΣΟΚ για να συγκαλύψουν τη στρατηγική τους σύγκλιση και να εναλλάσσονται στην κυβέρνηση.

Παρ' όλα αυτά όμως, με ανησυχία διαπιστώνει, ότι η λαϊκή δυσαρέσκεια μεγαλώνει, ότι ήδη κάποια τμήματα της πλουτοκρατίας και ορισμένα κέντρα, εντός και εκτός χώρας, καλοβλέπουν το ΣΥΡΙΖΑ, όχι μόνο για το ρόλο της αξιωματικής αντιπολίτευσης, αλλά και στο ρόλο της κυβέρνησης.

Ο άλλος πόλος του πολιτικού συστήματος συμμαζεύεται γύρω από τον ΣΥΡΙΖΑ, του οποίου η μεταμόρφωση από ένα οπορτουνιστικό - μικροαστικό κόμμα σε σοσιαλδημοκρατικό, δηλαδή σε ΠΑΣΟΚ του 2009, είναι ταχύτατη, κραυγαλέα και εντελώς ξεδιάντροπη.

Πολύ γρήγορα πέταξε τα συνθήματα που είχε με ριζοσπαστικό χρώμα, με τα οποία ξεγέλασε και ανθρώπους με αγωνιστική διάθεση - όπως «κατάργηση μνημονίων και δανειακών συμβάσεων», «αποκατάσταση μισθών, συντάξεων, κοινωνικών δαπανών», «έξω το ΔΤΝ» κλπ. Τώρα, υπό τα θερμά χειροκροτήματα της συνέλευσης του ΣΕΒ, ο πρόεδρός του υπόσχεται ότι διαθέτει καλύτερο μείγμα πολιτικής από αυτό της ΝΔ και ότι μπορεί να βγάλει πιο γρήγορα το σύστημα από την κρίση και να φέρει την ανάκαμψη της κερδοφορίας του κεφαλαίου που «δεν είναι πειρατικό»!

Βεβαίως τα διαπιστευτήριά του, ότι το σύστημα δεν έχει κανένα λόγο να φοβάται τον ΣΥΡΙΖΑ, αντίθετα μάλιστα μπορεί να προσβλέπει σε αυτόν, τα έδωσε και με τα «ζήτω» που φώναξε υπέρ του Ομπάμα επισκεπτόμενος αξιωματούχους στις ΗΠΑ, με τις κατηγορηματικές δηλώσεις ότι «δεν πρόκειται να σκίσει τις συμφωνίες με την ΕΕ», ανακηρύσσοντας ως σύμμαχο και το ΔΝΤ, κλπ.

Το πιο ισχυρό χαρτί του είναι ότι μπορεί να εγκλωβίζει μικροαστικά μα και σημαντικά τμήματα εργαζομένων που υποφέρουν, ακόμα και αυτών που βλέπουν τη διπλοπροσωπία του και δεν τον εμπιστεύονται αλλά παραμένουν δέσμια του επικινδύνων ιδεολογημάτων «του λιγότερου κακού» και ότι η μόνη ρεαλιστική λύση είναι μια ακόμη εναλλαγή διαχειριστή στην κυβέρνηση. Κυρίως εγκλωβίζει γιατί αναπαράγει με αριστερή φρασεολογία την κυρίαρχη αστική ιδεολογία, το μονόδρομο της καπιταλιστικής ανάπτυξης.

Συνωστισμός στο χώρο της σοσιαλδημοκρατίας

Τα άλλα κόμματα και σχηματισμοί δίνουν τη δική τους μάχη, άλλοι για να πάρουν το δεύτερο ρόλο και άλλοι για να πλασαριστούν ως καλύτερες μεθαυριανές εναλλακτικές λύσεις, αναγκαστικά βλέπουν τον εαυτό τους ως κυβερνητικός συνεταίρος είτε του νεοδημοκρατικού πόλου, είτε του πόλου του ΣΥΡΙΖΑ.

Ο μεγαλύτερος συνωστισμός παρατηρείται στο χώρο που κάλυπτε το σοσιαλδημοκρατικό πόδι του δικομματισμού, το ΠΑΣΟΚ, το όποιο διέθετε ισχυρούς μηχανισμούς και διασυνδέσεις στο κράτος, στους αστικούς θεσμούς, τα ΜΜΕ κ.α. ενώ διαμέσου της εκφυλισμένης εργατικής αριστοκρατίας κρατούσε τον έλεγχο μεγάλου μέρους των συνδικαλιστικών οργάνων.

Η μάχη για τον προσεταιρισμό τους είναι σκληρή. Ηδη ένα μεγάλο τμήμα τους έχει προσχωρήσει στον ΣΥΡΙΖΑ, είναι αυτό που έπαιξε ρόλο στο απότομο «φούσκωμά» του στις εκλογές του 2012. Ενα άλλο συνεργάζεται μαζί του και διαπραγματεύεται. Κάποιο πήγε προς ΔΗΜΑΡ και κάποιο έμεινε στο ΠΑΣΟΚ του Βενιζέλου και προσφέρει τις υπηρεσίες του στη συγκυβέρνηση.

Επίσης, ρόλο στο συμμάζεμα αυτού του χώρου και την ανασυγκρότηση μιας νέας κεντροαριστεράς, πιο κυνικής και επιθετικής, ανοικτά φιλομονοπωλιακής, απαλλαγμένης από τα γνωρίσματα που ήταν αναγκασμένη να έχει η σοσιαλδημοκρατία σε προηγούμενες δεκαετίες για να συγκρατεί και να αφομοιώνει λαϊκά στρώματα, φιλοδοξούν να έχουν το κόμμα του Λοβέρδου, οι κινήσεις Μόσιαλου, Διαμαντοπούλου κ.ά. Σήμερα περιορίζονται στο ρόλο της ρεζέρβας, αλλά προσβλέπουν σε έναν πιο πρωταγωνιστικό στη μετα-διπολική εποχή που ορισμένοι τη βλέπουν ως μεταβατική.

Η αποχώρηση της ΔΗΜΑΡ από τη συγκυβέρνηση αποτελεί ένα ακόμα στοιχείο, μια ακόμη κίνηση στην κατεύθυνση της διαμόρφωσης και αποκρυστάλλωσης του διπολικού σκηνικού. Κανείς δεν την πίστεψε ότι αποχώρησε εξαιτίας της ΕΡΤ. Την «"έκανε" με ελαφρά πηδηματάκια» γιατί έβλεπε ότι ξεγυμνώνονταν τελείως, γιατί η χρεοκοπία της «κυβερνώσας αριστεράς» γινόταν όλο και πιο εκκωφαντική και το ψαλίδισμά της ήταν μεγάλο.

Το δίλημμά της τώρα και η διαμάχη στο εσωτερικό της αφορά το αν πρέπει να πάει δίπλα στο ΣΥΡΙΖΑ ή να διεκδικήσει και αυτή μεγαλύτερο κομμάτι του παλιού ΠΑΣΟΚ και ρόλο στην ανασυγκρότηση της νέας σοσιαλδημοκρατίας... Βεβαίως, το ένα δεν αποκλείει το άλλο, ανεξάρτητα στο πού θα καταλήξει, και μεγάλες δυσκολίες στη μεταπήδηση δίπλα στον ΣΥΡΙΖΑ δε θα έχει. Καταρχάς δεν είναι μακριά, αλλά δίπλα. Στρατηγικές και ιδεολογικές διαφορές δεν είχαν, ούτε έχουν. Κάποια επιμέρους ζητηματάκια, σχετικά με την παραμονή της χώρας «πάση θυσία στο ΕΥΡΩ» και της «επαναδιαπραγμάτευσης» και όχι «της καταγγελίας των μνημονίων», αν υπήρχαν και αυτά ποτέ, έχουν ξεπεραστεί προ πολλού... Τώρα τον οπορτουνιστικό χώρο ο όποιος εμφανίζει την αποχώρηση από το ΕΥΡΩ, με παραμονή της χώρας στην ΕΕ, ως δήθεν ανατροπή και λύση προς όφελος του λαού, τον έχει αναλάβει το κόμμα του Αλαβάνου.

Οσο αφορά τον ΣΥΡΙΖΑ, γιατί να έχει πρόβλημα να αγκαλιάσει τη «μετανοούσα» ΔΗΜΑΡ; Αυτός αγκαλιάζει στελέχη προερχόμενα από το ΠΑΣΟΚ που είχαν ηγετικό ρόλο στην ψήφιση και στην επιβολή των μνημονίων, βολιδοσκόπησε και τον Καμμένο... με την ΔΗΜΑΡ θα έχει πρόβλημα;

Το ζήτημα της δημοκρατίας

Είναι τυχαίο άραγε όπου με αφορμή και το κλείσιμο της ΕΡΤ και τα δυο αυτά κόμματα συνέπεσαν στη θέση περί «υπεράσπισης της δημοκρατίας»; Ο Αλ. Τσίπρας κάλεσε τους δημοκράτες να πάνε πίσω του για να «σωθεί η δημοκρατία» από την «ακροδεξιά εκτροπή», ενώ ο Φ. Κουβέλης ισχυρίστηκε ότι αποχώρησε «για το ζήτημα δημοκρατίας»! Πολύ βολικό για τους αριστερούς του ευρωμονόδρομου και τους υποστηριχτές του μη -υποτίθεται- ληστρικού κεφαλαίου να κρύβουν ότι ο αυταρχισμός αποτελεί αναπόσπαστο στοιχείο της πολιτικής (κυβερνήσεων, κράτους, ΕΕ) που φορτώνει τα βάρη της κρίσης στο λαό και προωθεί τις αναπροσαρμογές που έχουν ανάγκη τα μονοπώλια...

Η απαγόρευση απεργιών και η επιστράτευση απεργών, τα αντιλαϊκά προεδρικά διατάγματα, η ποινικοποίηση και η δίωξη αγώνων, οι μαζικές παρακολουθήσεις και το φακέλωμα, ο αντικομουνισμός κ.ά. δεν είναι μέσα που χρησιμοποιούν σχεδόν όλες οι κυβερνήσεις, συντηρητικές και αριστερές, στην Ελλάδα, στην ΕΕ παντού; Γιατί διαρκώς τα εμπλουτίζουν, τα έχουν κατοχυρωμένα στο «δημοκρατικό» σύνταγμα; Το σύστημα «Πρίσμα» του NSA των εκατομμυρίων παρακολουθήσεων - καταγραφών και φακελώματος στο διαδίκτυο, ο προοδευτικός σας Ομπάμα δεν το είχε σε λειτουργία; Το ίδιο δεν κάνουν και οι κυβερνήσεις της ΕΕ;

Σηκώνουν τη σημαία της δημοκρατίας γιατί έτσι βάζουν στην άκρη τα κρίσιμα ζητήματα των αναδιαρθρώσεων σε εργασιακό, μισθούς, ασφαλιστικό, υγεία, παιδεία, ιδιωτικοποιήσεις κλπ. Για να παρακάμψουν το ερώτημα: Ανάπτυξη για το λαό ή για τα μονοπώλια;

Για να κρύψουν ότι τα όρια των συνδικαλιστικών και λαϊκών δικαιωμάτων στο έδαφος της κοινοβουλευτικής αστικής δημοκρατίας αποτελούν συνεχώς στοιχείο σκληρής ταξικής πάλης. Δεν τα χαρίζει καμία κυβέρνηση, αλλά τα αποσπά το οργανωμένο ταξικό - λαϊκό κίνημα, διατηρεί κάποια όσο έχει τη δύναμη, όσο δεν υποτάσσεται, αλλά μάχεται για την ανατροπή της δικτατορίας των μονοπωλίων, που γίνεται διαρκώς πιο αντιδραστική.

Το κόμμα του Καμμένου δε δείχνει να έχει τη δυναμική για να διαδραματίσει έναν πιο ουσιαστικό ρόλο. Ο εθνικιστικός - δημαγωγικός - αντιμνημονιακός του λόγος που λειτούργησε και συνέβαλε στην εκτόνωση της λαϊκής αγανάκτησης με το λεγόμενο κίνημα των πλατειών, «της μούντζας» και του «έξω τα Κόμματα και τα συνδικάτα» δε φαίνεται να συγκινεί το ίδιο τις αστικές δυνάμεις που τον στήριξαν. Η αναφανδόν θέση του υπέρ του ρωσικού παράγοντα στην υπόθεση της Κύπρου με την κατάληξη που είχε, και τα διάφορα άλλα ευτράπελα όπως η υπόθεση του «Non paper» στον Καρ. Παπούλια, «τους ψεκασμούς» κλπ. τον έχουν εκθέσει.

Εργαλείο για το κεφαλαίο η ναζιστική Χρυσή Αυγή

Στοιχείο της αστικής αναδιάταξης αποτελεί και η φασιστική Χρυσή Αυγή. Παρά τα όσα κατά καιρούς λένε τα αστικά κόμματα, την αξιοποιούν και μηχανισμοί του κεφαλαίου και τη στηρίζουν. Τους είναι χρήσιμη και για τον εκφοβισμό του λαού και για τους σχεδιασμούς τους. Η ΝΔ π.χ. για να προβάλλει την απαράδεκτη θεωρία «των δυο άκρων». Αλλοι, για να δείξουν την ακροδεξιά απειλή και να καλούν σε συμμαχία υπεράσπισης της κοινοβουλευτικής δικτατορίας των μονοπωλίων. Ενώ διάφορα κέντρα βλέπουν με θετικότατο μάτι το χυδαίο αντικομουνισμό της και την αντιδραστική της δημαγωγία, αλλά και την ύπαρξη φασιστικών ομάδων εφόδου, τις οποίες υπολογίζουν να εξαπολύουν κατά του εργατικού κινήματος, των κομμουνιστών κ.ά.

Δεν πρέπει να περάσει απαρατήρητο ότι στο εσωτερικό της διαμορφώνονται δυο ταχτικές. Η μια που λέει ότι πρέπει να συγκαλύψουν κάπως τις απροκάλυπτες ναζιστικές θέσεις και δράσεις τους, να παριστάνουν ότι ήταν κάποτε, αλλά τώρα δεν είναι ναζιστές, ώστε να διεκδικήσουν και αυτοί ρόλο στη διαχείριση της αστικής εξουσίας, και η άλλη που θέλει να συνεχίσουν και να έχει απροκάλυπτα τα φασιστικά συνθήματα και τις εγκληματικές ομάδες.

Υποταγή του λαού δε γίνεται με ισχυρό ΚΚΕ και με ισχυρό εργατικό κίνημα

Τα αστικά επιτελεία ανησυχούν και δεν εφησυχάζουν. Γνωρίζουν ότι μετά τη βαθιά και παρατεταμένη κρίση η ανάπτυξη που θα έρθει θα είναι αναιμική, ότι μια νέα χειρότερη κρίση θα τους απειλεί, ενώ για να διασφαλίσουν την ανταγωνιστικότητα του κεφαλαίου πρέπει τα συνεχίσουν και να κλιμακώσουν τα μέτρα που καταδικάζουν το λαό στη φτώχεια. Γι' αυτό βιάζονται να αναπροσαρμόσουν το πολιτικό τους σύστημα, καίγονται να το σταθεροποιήσουν. Το σπρώχνουν τώρα στο δίπολο δεξιάς - αριστεράς γιατί έτσι εκτιμούν ότι θα εγκλωβίζουν καλύτερα τα εργατικά και τα φτωχά λαϊκά τμήματα. Το φλέγον ζήτημα είναι να εμποδίσουν τη ριζοσπαστικοποίησή τους, τη συμπόρευσή τους με το ΚΚΕ, τη συνάντησή τους στη λαϊκή αντιμονοπωλιακή αντικαπιταλιστική συμμαχία που μπορεί να δώσει τη μόνη φιλολαϊκή διέξοδο από την κρίση. Να τροφοδοτήσει την εργατική - λαϊκή ανάταση και την ανάκαμψη του κινήματος.

Η νέα παγίδα εκβιασμού και παραπλάνησης που στήνουν έχει γενική μα και πιο συγκεκριμένες εκφράσεις και προσαρμογές. Αλλιώς εκδηλώνεται στο κίνημα και ανάλογα το χώρο και αλλιώς στις -επόμενες- εκλογές. Οπως και να είναι, αντικειμενικά στρέφεται κατά του ΚΚΕ. Η δύναμη του ΚΚΕ και της ΚΝΕ μέσα στην εργατική τάξη, τη νεολαία, στα άλλα λαϊκά στρώματα είναι ο καθοριστικός παράγοντας που εμποδίζει και τους χαλάει τα σχέδια.

Θα σκυλιάσουν προκειμένου να αποτρέψουν την ισχυροποίησή του, και να παραμείνει εκλογικά αποδυναμωμένο για να έχουν αυτοί τα χέρια τους λυμένα. Για να καθυστερήσουν την ανασυγκρότηση του λαϊκού κινήματος, την ισχυροποίηση της λαϊκής συμμαχίας. Για να επικρατήσει απογοήτευση και μοιρολατρία, για να τσακίσουν το κίνημα, να φορέσουν βαριές αλυσίδες στους εργάτες και το λαό.

Το ΚΚΕ δεν μπορούν να το βάλουν στο χέρι, δεν τους φοβάται και έχει αποδείξει ότι έχει και την ικανότητα και τη δύναμη να περνάει στην επίθεση. Ομως σε αυτή τη σκληρή και ολομέτωπη μάχη που δίνει σήμερα είναι ανάγκη να σταθεί δίπλα του κάθε συνειδητός εργάτης, νέος αυτοαπασχολούμενος, γυναίκα, καθένας που θεωρεί τον εαυτό του ριζοσπάστη, αριστερό, καταλαβαίνει πού θα οδηγήσει, αν πετύχει, η νέα επιχειρούμενη παγίδευση και εξαπάτηση του λαού.