Πολύ συγκινήθηκα που συγκινήθηκε ο Γλέζος!

       

Συγκλονιστικός όπως πάντα ήταν ο Γλέζος στην παρουσίαση του νέου του βιβλίου «Ακρωνύμια», στην αίθουσα εκδηλώσεων της Βουλής των Ελλήνων, όταν μίλησε για τους συντρόφους του, τους συναγωνιστές του. Είπε χαρακτηριστικά: «Αγαπητοί φίλοι, στις παραμονές των εκτελέσεων, στις παραμονές από κάθε μάχη, μαζευόμαστε και κουβεντιάζαμε. Και λέγαμε: Εάν εσύ ζεις, μη με ξεχάσεις. Εάν εσύ δε σε βρει το βόλι, όταν συναντάς τους ανθρώπους στο δρόμο, θα λες καλημέρα κι από μένα. Κι όταν πίνεις κρασί θα πίνεις κρασί κι από μένα. Κι όταν ακούς τον παφλασμό των κυμάτων, θα τον ακούς και για μένα. Κι όταν ακούς τον άνεμο, να περνάει μέσα από τα φύλλα, κι ακούς το θρόισμα του ανέμου, θα το ακούς και για μένα. Κι όταν χορεύεις, θα χορεύεις και για μένα! Μπορώ να ξεχάσω αυτόν τον κόσμο; Είναι δυνατόν;»

Συγκλονιστικότατος ο Μανώλης Γλέζος! Μ’ έκανε να κλάψω! Μα πιο πολύ έκλαψα και συγκινήθηκα που με την συγκίνηση του Μανώλη συγκινήθηκε ο πρωθυπουργός μας, ο οποίος παραβρισκόταν στην εκδήλωση! Πιο πολύ συγκινήθηκα που με την συγκίνηση του Μανώλη συγκινήθηκαν και οι υπόλοιποι παραβρισκόμενοι στην εκδήλωση, ο πρόεδρος της Βουλής, Νίκος Βούτσης, ο πρώην πρόεδρος της Βουλής Βαγγέλης Μεϊμαράκης, ο αναπληρωτής υπουργός Προστασίας του Πολίτη Νίκος Τόσκας, ο υπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων Βαγγέλης Αποστόλου, ο υφυπουργός Μεταναστευτικής Πολιτικής Γιάννης Μπαλάφας, η υφυπουργός Οικονομικών Κατερίνα Παπανάτσιου, ο πρώην πρόεδρος της Βουλής Δημήτρης Σιούφας, οι πρώην υπουργοί Γιάννης Πανούσης και Αριστείδης Μπαλτάς, οι βουλευτές Τριαντάφυλλος Μηταφίδης, Νίκος Μανιός και Θεοδώρα Μεγαλοοικονόμου!

Τέτοια συγκίνηση πρώτη φορά στη ζωή μου ένιωθα! Πώς να μην συγκινηθείς όταν βλέπεις όλους αυτούς που σε έχουν εξανδραποδίσει να κάνουν πως συγκινούνται στην θύμηση όλων όσων έδωσαν την ζωή τους για να μην εξανδραποδιστείς;! Πώς να μην συγκινηθείς όταν όλοι αυτοί που θέλουν να σ’ αρπάξουν το σπίτι συγκινούνται με τους σκοτωμένους και τους εκτελεσμένους αγωνιστές;!

Η συγκίνησή μου ήταν μεγάλη στην εικόνα του Μανώλη που έκλαιγε! Ήμουν σίγουρος ότι έκλαιγε γιατί έγινε αιτία να ζω σαν το ζώο στην ανεργία, γιατί με κορόιδεψε και αντί να καταργήσει τα παλιά μνημόνια έγινε σκαλοπάτι για νέα πιο βάρβαρα μνημόνια, γιατί  με κατάντησε έναν νεκροζωντανό, γιατί έβαλε πλάτη στον Αλέξη για να μου φάει τα σπλάχνα! Μετά είδα όμως να αγκαλιάζεται και να ανταλλάσει ψιθύρους με τον πρωθυπουργό τον οποίον πριν λίγο καιρό κατήγγειλε δήθεν και αποχώρησε από την κυβέρνηση του! Δεν έκλαιγε για εμένα! Για το δικό του μεγαλείο συγκινήθηκε! Εμένα ποιος με λογαριάζει;!

Συγκινήθηκα πολύ με την κωμωδία που παίζουν πάνω στο ετοιμοθάνατο τομάρι μας, συγκινήθηκα πολύ με τους ηρωισμούς του Μανώλη που ο ίδιος έδεσε με λουρί και έσυρε σαν μαϊμούδες στις εμποροπανηγύρεις του ΠΑΣΟΚ, του ΣΥΡΙΖΑ και της ΛΑΕ!

Θα πει κάποιος ότι γίνομαι ιερόσυλος απέναντι στον ήρωα Μανώλη Γλέζο! Τιμώ τους ηρωισμούς του Μανώλη Γλέζου αλλά δεν τιμώ καθόλου τον άνθρωπο Μανώλη Γλέζο γιατί τα στερνά τιμούν τα πρώτα και ο Μανώλης στα στερνά του πασχίζει να βγάλει την ψυχή μου μαζί και την ψυχή ολόκληρου του Ελληνικού λαού! Αναρωτιέμαι όμως… εκείνοι οι παλιοί συναγωνιστές και σύντροφοι οι οποίοι μαζευόταν στις συνάξεις των μελλοθανάτων και οι οποίοι είπαν στον Μανώλη να πίνει και να χορεύει και γι’ αυτούς και ν’ ακούει τους παφλασμούς των κυμάτων και τον άνεμο και γι’ αυτούς, δεν είπαν ποτέ στον Μανώλη να μην κάνει ποτέ τον ηρωικό τους θάνατο μαχαίρι κοφτερό για να το μπήξει στην πλάτη του λαού;! Δεν το είπαν ποτέ αυτό Μανώλη;!

Καπετάνιος

Η επάρατος νόσος του αντικομμουνισμού

Φώτιος Δαγγλής

 

Η παρουσία μου στα social media μετράει πάνω από 7 χρόνια πια κι ο καθένας μας υπάρχει σε αυτόν τον εικονικό κόσμο για τις δικές του “μοναδικές” αιτίες.
Γνωρίζοντας λοιπόν τις απαρχές αυτής της περίεργης αλληλεπίδρασης σκέψεων, μουσικών, τσιτάτων και φωτογραφιών, αυτό που βγάζω ως συμπέρασμα είναι ότι τα social media αλλάζουν, και αλλάζουν με κατεύθυνση προς το χειρότερο. Θα μου πεις υπήρξαν ποτέ για κάτι καλό; Η απάντηση είναι ΟΧΙ. Αυτή η ψευδαίσθηση της “επικοινωνίας” τελικά κατάφερε να πετύχει στο έπακρο και με το παραπάνω το σκοπό της, την πλήρη απουσία της φυσικής επίδρασης που έχει ο καθένας μας στο σύνολο…


Η υποτιθέμενη πολιτικοποίηση των social media GR στους καιρούς που ζούμε, ήταν ως ένα βαθμό αναπόφευκτη αλλά και θεμιτή, οι απόψεις άλλαξαν επίπεδο, επικοινωνήθηκαν ως ένα βαθμό σε κόσμο που δεν ασχολείται με την πολιτική και γενικά τζερτζελές να γίνεται, διότι ως εκεί μπορούν να φτάσουν τα social media.

Αυτό όμως που μου έκανε εντύπωση τον τελευταίο καιρό, είναι το πόσο αντιδραστική είναι μια μερίδα αυτοαποκαλούμενων προοδευτικών, που με αφετηρία τις δικές τους αδυναμίες ερμηνείας των δεδομένων, καταλήγουν να γίνονται τόσο σκοταδιστικά αντιδραστικοί που δυσκολεύεται κανένας να τους ξεχωρίσει απ’ τα φασιστοειδή που προφανώς βρήκαν και αυτά διέξοδο στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ώστε να καταφέρουν να περάσουν την προπαγάνδα τους!
Τα δύο παραδείγματα που θα παρουσιάσω μιλάν από μόνα τους και είναι εξαιρετικά επικίνδυνα, ας σημειωθεί δε ότι τα “διλήμματα” τα έθεσαν “προοδευτικά” μυαλά!



Εν είδει χιούμορ και αρρωστημένης ψυχοσύνθεσης ο “προοδευτικός” πολέμιος των σκοταδιστών παπάδων για τις antigay θέσεις τους, Αντρέα Κοκοβίλα του twitter, θέτει το “καίριο” ερώτημα αναμένοντας το κοινό του να απαντήσει “Κάρτα μέλους της ΚΝΕ”. Έχω δει τον “φίλτατο” Αντρέα να βγάζει αφρούς για ανάλογου τύπου ερωτήματα όταν τίθενται από τον Άνθιμο π.χ. Α) Θες το παιδί σου να έχει καρκίνο; ή Β) να είναι Gay;… Προφανώς ο Αντρέα και ο Άνθιμος δεν έχουν να χωρίσουν τίποτα στον κόσμο που έχουν φτιάξει, έτσι και αλλιώς και τα διλήμματα τους είναι ανάλογα και τόσο όμοια που καμιά διαχωριστική γραμμή δεν μπορεί να μπει ανάμεσα σε αυτούς τους δυο.

Το δεύτερο παράδειγμα είναι πιο πρόσφατο και ακόμη πιο “γαργαλιστικό”, αυτό θα προσπαθήσω να το αποδομήσω βάσει των αποτελεσμάτων της ψηφοφορίας!



Βλέπετε εδώ τα ερωτήματα είναι περισσότερα, και το δίλημμα που έχει ο υποτιθέμενος ψηφοφόρος είναι μακράν δυσκολότερο, οι συνδυασμοί και οι λογικές σκέψεις στο μυαλό του δίνουν και παίρνουν, η αγωνία είναι μεγάλη, αν και δίνει μια εύκολη διέξοδο ο εμπνευστής θέτοντας το “ακροδεξιός” ως μια από τις επιλογές σου!

Αλλά ας προσπαθήσουμε να ερμηνεύσουμε τα 4 θανάσιμα αμαρτήματα της “αστείας” ψηφοφορίας.

Λοιπόν έχουμε και λέμε, το 73% δεν θέλει το παιδί του να είναι Φασίστας… μια χαρά ποσοστό έχει το αντιφασιστικό κίνημα στην χώρα μας, βάση το σύνολο των ψηφοφόρων πάντα!

Το 5% προτιμάει το παιδί του να είναι κλέφτης ή ακροδεξιός. Το ομοφυλόφιλος δεν το σχολιάζω διότι εκπίπτει απ’ τον συνδυασμό, μια και οι φασίστες δεν μπορεί να είναι ομοφυλόφιλοι, δεν τους το επιτρέπει η συνείδησή τους!
Το 7% δεν θέλει το παιδί του ομοφυλόφιλο, αλλά δεν έχει πρόβλημα να είναι ΚΚΕς ή φασίστας ή κλέφτης… περίεργα παιχνίδια παίζονται στα μυαλά των ανθρώπων, και το 15% χριστιανών αδερφών, έχει πρόβλημα με το ΟΥ ΚΛΕΨΕΙΣ… δεν τον νοιάζει όμως αν το παιδί του αποτεφρώνει εν καιρώ κομμουνιστές και ομοφυλόφιλους σε κάποιο φούρνο!

Το περίεργο με αυτές τις 2 ιντερνετικές, και σύμφωνα πάντα με το κοινό των εμπνευστών τους ψηφοφορίες, είναι πως το Κομμουνιστής είναι ένα απ’ τα χειρότερα πράγματα που μπορεί να σε βρει σε αυτό τον κόσμο (και πάλι δεν βάζω, αν και το έβαλε ο ανεγκέφαλος ως επιλογή, το ομοφυλόφιλος μέσα σε αυτά, διότι η σεξουαλική επιλογή, δεν έχει να κάνει σε τίποτα με τα υπόλοιπα). Για το 29% της πρώτης μπούρδας το να είσαι Κομουνιστής είναι χειρότερο απ το να έχεις καρκίνο (μόνο στην περίοδο του εμφυλίου και στα πρώιμα χρόνια τα μεταπολεμικά γίνονταν τέτοιες συγκρίσεις, κι όμως υπάρχουν ως διλήμματα στα κεφάλια “προοδευτικών” τύπων, που καυχιούνται για τον “προοδευτικότητά” τους που περάσαν και δεν ακούμπησαν!

Με αυτά και με τα άλλα ο Αντικομουνισμός έχει πολλά πρόσωπα, άλλοτε εμφανίζεται με την κλασική του μορφή του φασίστα, άλλοτε με την “προοδευτική” αριστερίστικη, άλλοτε δίκην χιουμοριστικού σχολίου κτλ… Είναι παρών διότι οι καιροί το προστάζουν, όλοι αυτοί ξέροντας ή “μη” επιτελούν τον ιστορικό τους ρόλο, έναν ρόλο που τον αποδέχθηκαν και τον υπηρετούν!

katiousa.gr

Η «ατμομηχανή της ανάπτυξης» έχει μόνιμα θύματα τους εργαζόμενους

Πλευρές της συζήτησης από την εκδήλωση για την ανάπτυξη στον Τουρισμό και την πολιτική πρόταση του ΚΚΕ, που διοργάνωσε η ΤΟ Επισιτισμού - Τουρισμού Αττικής

«Ποιος κερδίζει και ποιος χάνει;». Με επίκεντρο το ερώτημα αυτό, δεκάδες εργαζόμενοι που πήραν μέρος στην εκδήλωση που οργάνωσε η ΤΟ Επισιτισμού - Τουρισμού Αττικής του ΚΚΕ, το απόγευμα της Τετάρτης, συζήτησαν για τους «κερδισμένους» και τους «χαμένους» της ανάπτυξης στον κλάδο του Τουρισμού.
Με μια φωνή οι επιχειρηματίες του κλάδου, η κυβέρνηση και τα άλλα αστικά κόμματα, καθώς και οι δυνάμεις τους μέσα στο συνδικαλιστικό κίνημα βαφτίζουν την ανάπτυξη στο συγκεκριμένο κλάδο «εθνική υπόθεση», «φάρμακο» για την ανεργία και «διέξοδο» από την κρίση. Αυτά είναι μερικά μόνο από τα επιχειρήματα με τα οποία αναμετρούνται καθημερινά οι δυνάμεις του Κόμματος στον κλάδο, μια αναμέτρηση που αναμένεται να κλιμακωθεί το επόμενο διάστημα με αφορμή και την κλαδική πανελλαδική απεργία που έχει προκηρυχθεί για τις 20 Ιούλη. Επομένως, το ίδιο το περιεχόμενο της εκδήλωσης και η πλούσια συζήτηση που έγινε αποτελούν συμβολή στη θωράκιση μελών και φίλων του Κόμματος που πρωτοστατούν για την επιτυχία της απεργιακής μάχης στους τόπους δουλειάς. Η συζήτηση, πλευρές της οποίας παρουσιάζει σήμερα ο «Ριζοσπάστης», επιβεβαίωσε μάλιστα ότι στην «άλλη όψη» της καπιταλιστικής ανάπτυξης, οι εργαζόμενοι σε ξενοδοχεία και επισιτιστικά καταστήματα βλέπουν τις συνθήκες εργασίας και ζωής τους να χειροτερεύουν με γρήγορο ρυθμό, την εκμετάλλευση να εντείνεται.

Μιλώντας στην εκδήλωση, ο Νίκος Καραθανασόπουλος, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και βουλευτής του Κόμματος, χαρακτήρισε το θέμα της επίκαιρο όχι μόνο λόγω της περιόδου που διανύουμε, με την τουριστική σεζόν να βρίσκεται στη μέση της, αλλά κυρίως επειδή ο Τουρισμός έχει τεθεί στην προμετωπίδα των ιδεολογημάτων της κυβέρνησης γύρω από τη «δίκαιη ανάπτυξη». Επισήμανε ότι πίσω από τις διακηρύξεις που γίνονται σε πανηγυρικούς τόνους για τη «βαριά βιομηχανία» και την «ατμομηχανή» της ανάπτυξης, βρίσκονται τα σχέδια της ελληνικής αστικής τάξης και του κεφαλαίου να επενδύσει σε συγκεκριμένους τομείς με κριτήριο την ενίσχυση της κερδοφορίας του. Στο πλαίσιο αυτό στάθηκε σε μια σειρά από χαρακτηριστικά του κλάδου: Τη μεγάλη συγκέντρωση και συγκεντροποίηση, τη στενότερη διασύνδεση των επιχειρήσεων με πολυεθνικές αλυσίδες και tour operators, την εποχικότητα αλλά και το εργασιακό περιβάλλον που αποτελεί «εργαστήρι» ανατροπών στις εργασιακές σχέσεις, που με αφετηρία τον Τουρισμό εξαπλώνονται σε κάθε κλάδο.

Οι ελαστικές σχέσεις εργασίας δεν είναι «αναγκαίο κακό»

Το ερώτημα της πρόσκλησης της εκδήλωσης έδωσε τη σκυτάλη σε άλλα ερωτήματα, δίνοντας συνέχεια στη συζήτηση μετά την εισηγητική ομιλία.
Ενας από τους προβληματισμούς που τέθηκαν είναι το αν μπορούν να έχουν οι εργαζόμενοι σταθερή δουλειά σε έναν κλάδο στον οποίο οι επιχειρήσεις χαρακτηρίζονται από έντονη εποχικότητα στη λειτουργία τους.«Μήπως η εποχική και ελαστική απασχόληση είναι ένα "αναγκαίο κακό" για τον κλάδο;», αναρωτήθηκαν ορισμένοι εργαζόμενοι.
«Η εποχικότητα είναι άμεσα δεμένη με τον προσανατολισμό που έχουν οι επιχειρήσεις του κλάδου», εξήγησε ο Ν. Καραθανασόπουλος. Οπως τόνισε, το αποτέλεσμα των στόχων για προσέλκυση όλο και μεγαλύτερων τμημάτων τουριστών, με κριτήριο τον αριθμό των αφίξεων και το μέγεθος των εισπράξεων, είναι η συσσώρευση της τουριστικής κίνησης σε ένα σχετικά μικρό χρονικό διάστημα, στους καλοκαιρινούς μήνες του έτους. Επισήμανε πως το ξεπέρασμα της έντονης εποχικότητας έχει απασχολήσει και τους ίδιους τους επιχειρηματίες του κλάδου και τις ενώσεις των εργοδοτών, που προσβλέπουν στην επιμήκυνση της τουριστικής σεζόν και, επομένως, του τζίρου και των εσόδων τους. Παρά τις προσπάθειες, όμως, για την ανάπτυξη του χειμερινού, του θρησκευτικού, του συνεδριακού ή άλλων μορφών τουρισμού, δεν έχουν καταφέρει μέχρι σήμερα να μετρήσουν σημαντικά αποτελέσματα. «Με βάση τον καπιταλιστικό τρόπο οργάνωσης της οικονομίας και στον τομέα του Τουρισμού η υπόθεση της εποχικότητας δεν μπορεί να αλλάξει, ενδεχομένως να υπάρξει μια μικρή άμβλυνση», σημείωσε.
Παράλληλα, ξεκαθάρισε πως οι ελαστικές εργασιακές σχέσεις δεν είναι «φυσικό φαινόμενο» για τους εργαζόμενους στον Τουρισμό, όπως θέλουν να τις παρουσιάζουν. Απόδειξη για το παραπάνω είναι το γεγονός ότι η πραγματικότητα της δουλειάς - λάστιχο δεν αφορά μόνο τις επιχειρήσεις που έχουν εποχική λειτουργία αλλά έχει επεκταθεί σήμερα και στα ξενοδοχεία που λειτουργούν 12 μήνες το χρόνο. Τέτοιες είναι οι ξενοδοχειακές μονάδες, μεταξύ των οποίων συγκαταλέγονται και τα πολυτελή ξενοδοχεία, στην Αθήνα και τα αστικά κέντρα. Και εκεί οι εργαζόμενοι δουλεύουν με συμβάσεις ορισμένου χρόνου, ως «έξτρα» εργαζόμενοι, ως «ενοικιαζόμενοι» με συμβάσεις μιας μέρας.
Στην πραγματικότητα, όπως εξήγησε, με τις ελαστικές εργασιακές σχέσεις οι εργοδότες προσαρμόζουν τις ανάγκες της αξιοποίησης της εργατικής δύναμης με βάση την πληρότητα των ξενοδοχείων τους. «Μετατρέπουν σε λάστιχο την ίδια την εργατική τάξη, γιατί στο επίκεντρο δεν είναι πώς θα ικανοποιείται η ανάγκη για μόνιμη και σταθερή εργασία αλλά πώς θα προσαρμόζεται η εργατική δύναμη στις ανάγκες των επιχειρήσεων», είπε, και πρόσθεσε πως η επιδίωξη αυτή δεν περιορίζεται στους επιχειρηματικούς ομίλους του τουρισμού. Αντιθέτως, είναι στόχος και για τους εργοδότες σε μια σειρά από άλλες οικονομικές δραστηριότητες, σε κλάδους της βιομηχανίας, με χαρακτηριστικό παράδειγμα τον κλάδο των Τροφίμων - Ποτών. «Αν πάμε με μια τέτοια λογική, δηλαδή στη λογική τι συμφέρει τους επιχειρηματικούς ομίλους στην οργάνωση της παραγωγής, τότε ακριβώς έχουμε χάσει το παιχνίδι», σχολίασε, και επισήμανε ότι στο επίκεντρο της αντίληψης του ΚΚΕ είναι η ικανοποίηση της ανάγκης της εργατικής τάξης για σταθερή δουλειά με σύγχρονα δικαιώματα.

Το «ζεστό χρήμα» για τις επιχειρήσεις φορτώνει χρέος στην πλάτη του λαού

Μήπως η έξοδος από το ευρώ και η επιστροφή στο εθνικό νόμισμα θα μπορούσε να συμβάλει στην περαιτέρω ανάπτυξη του κλάδου και να οδηγήσει σε καλύτερες συνθήκες ζωής για τους εργαζόμενους;
Ο Ν. Καραθανασόπουλος επισήμανε ότι η ανάπτυξη του Τουρισμού στην Ελλάδα βασίστηκε αρχικά στη φθηνή συναλλαγματική ισοτιμία σε σχέση με νομίσματα όπως το δολάριο, το μάρκο, η λίρα, και στη δυνατότητα να προσφέρει φθηνά τουριστικά πακέτα. Με την ένταξη στην ΕΕ αυτό το συγκριτικό πλεονέκτημα χάθηκε, πρόσθεσε, και οι επιχειρήσεις επέλεξαν το δρόμο της στενότερης διασύνδεσης με τις μεγάλες αλυσίδες του εξωτερικού, τους tour operators.
Παράλληλα, επισήμανε ότι οι επιχειρηματικοί όμιλοι πιέζουν για μέτρα ενίσχυσης της «ανταγωνιστικότητάς» τους, όπως φοροαπαλλαγές, χρηματοδοτικά πακέτα και άλλα παρόμοια, επικαλούμενοι και το κοινό νόμισμα του ευρώ. Οπως σημείωσε ο ομιλητής, ο κλάδος των ξενοδοχείων αποτελεί έναν από τους κλάδους με το μεγαλύτερο βαθμό υπερχρέωσης στις τράπεζες και «κόκκινων» δανείων. Οι επιχειρήσεις έχουν πρόσβαση σε φθηνό χρήμα, μέσα από τις τράπεζες, στους «αναπτυξιακούς νόμους», στα ευρωπαϊκά προγράμματα, ενώ πάνω από το 70% των προηγούμενων «αναπτυξιακών νόμων» διοχετεύτηκε στον συγκεκριμένο κλάδο. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η μια όψη του «ζεστού χρήματος» για τις επιχειρήσεις είναι η άλλη όψη του κρατικού χρέους, την εξυπηρέτηση του οποίου φορτώνεται ο λαός, ώστε να υλοποιούνται επενδυτικά σχέδια και στον τομέα του Τουρισμού.
Ο Ν. Καραθανασόπουλος ξεκαθάρισε ότι η αλλαγή του νομίσματος δεν πρόκειται να σημάνει καμία βελτίωση της κατάστασης για την εργατική τάξη. «Το ζητούμενο δεν είναι ποια εργαλεία θα δοθούν στους κεφαλαιοκράτες για να ενισχύσουν την καπιταλιστική τους κερδοφορία αλλά πώς η εργατική τάξη θα οργανώσει με τέτοιον τρόπο την πάλη της για να ανατρέψει αυτήν την κατάσταση, αυτό το σύστημα», σημείωσε, καταλήγοντας πως «είτε η αξία της εργατικής δύναμης μετριέται σε ευρώ είτε μετριέται σε δραχμή αυτό δεν αλλάζει την ουσία του εκμεταλλευτικού χαρακτήρα».

Οι «ευκαιρίες» των καπιταλιστών και ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος

Οι εργοδότες και οι ενώσεις τους δεν δίστασαν τα προηγούμενα χρόνια να παρουσιάσουν ως «ευκαιρίες» προσέλκυσης τουριστών τις εστίες πολέμου και συγκρούσεων στην ευρύτερη περιοχή, υπενθύμισαν εργαζόμενοι. Μάλιστα, οι εργοδότες επικαλούνται διαρκώς την ανάγκη της «σταθερότητας» σε ένα «ασταθές περιβάλλον», προσπαθώντας να αποσπάσουν τη συγκατάθεση των εργαζομένων στο τσάκισμα των δικαιωμάτων τους. Οντως, σχολίασε ο Ν. Καραθανασόπουλος, ο ελληνικός Τουρισμός δεν αντιμετώπισε ιδιαίτερο πρόβλημα στις συνθήκες της κρίσης και ως αποτέλεσμα των εξελίξεων στην ευρύτερη περιοχή. Ωστόσο, επισήμανε ότι η ενεργή συμμετοχή της χώρας στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς, την οποία προωθεί αποφασιστικά και η σημερινή κυβέρνηση, βάζει το λαό σε μεγάλους κινδύνους. Ανέδειξε ότι η εμπλοκή στους ανταγωνισμούς γίνεται γιατί αυτό υπηρετεί τα συνολικά σχέδια της αστικής τάξης και από αυτήν τη σκοπιά πρέπει να οργανωθεί η πάλη της εργατικής τάξης ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο.

«Λαγός» η «Αυγή» για νέο χτύπημα στο δικαίωμα της απεργίας

Ως «έσχατο μέσο» χαρακτηρίζει την απεργία η κυβερνητική εφημερίδα «Αυγή» σε άρθρο (28/6) με το οποίο επιτίθεται αισχρά στις κινητοποιήσεις των εργαζομένων της Τοπικής Διοίκησης. Ο συντάκτης του κειμένου αναπαράγει και ενισχύει ό,τι πιο ελεεινό έχει γραφτεί και ακουστεί στις εφημερίδες και σε άλλα αστικά ΜΜΕ σε βάρος των εργατικών αγώνων, των διεκδικήσεων, και ιδιαίτερα ενάντια στο δικαίωμα της απεργίας. Μέχρι τώρα είχαμε δει, όταν κινητοποιούνται οι αγρότες, τα φώτα να πέφτουν πάνω στους «αγανακτισμένους» μεταφορείς. Οταν απεργούν οι εργαζόμενοι των μεταφορών, στους «αγανακτισμένους» αγρότες. Κι όταν απεργούν οι ναυτεργάτες ή οι ξενοδοχοϋπάλληλοι, στους «αγανακτισμένους» τουρίστες κ.ο.κ. Κάπως έτσι ξεδιπλώνεται πάντα η προσπάθεια ενεργοποίησης του «κοινωνικού αυτοματισμού». Ολα αυτά, όμως, είναι ερασιτεχνισμοί για την «Αυγή», η οποία είπε να ...ενώσει όλους τους «αγανακτισμένους» και να ξεμπερδεύει μια και καλή με τις απεργίες, που όπως λέει στηρίζονται «στην ομηρία των πολιτών»! Κάπως έτσι, καταλήγει να κατηγορεί για «ομηρία» της κοινωνίας, εκτός από τους εργαζόμενους των ΟΤΑ, τους αγρότες που «καταλαμβάνουν τους δρόμους και παραλύουν εμπορικά τη χώρα», τους εργαζόμενους στα λιμάνια, που με τις απεργίες τους προκαλούν τεράστιες ζημιές κ.λπ.

***

Συνεχίζοντας στο ίδιο μοτίβο, ο αρθρογράφος μιλάει για «ασυγχώρητες ευθύνες» του ΚΚΕ, που όπως λέει «έχει ισχυρές συνδικαλιστικές προσβάσεις στους κλάδους των εργαζομένων στους ΟΤΑ και στους αγρότες»... Και αποφαίνεται για το ΚΚΕ: «Δεν μπορεί να είσαι και με τους αγρότες απεργούς και με τους εργαζόμενους στα λιμάνια απεργούς, όταν ο ένας κλάδος τιμωρεί ελαφρά τη καρδία έναν άλλο και όλοι μαζί τη χώρα που ματώνει και αγωνίζεται να βγει από την ασφυξία της χρεοκοπίας» (!) Εκτός λοιπόν από το δικαίωμα στην απεργία, το λιβελογράφημα της «Αυγής» θέλει να πετάξει στα σκουπίδια και την ταξική αλληλεγγύη, δηλαδή την έμπρακτη έκφραση της συμπαράστασης στους απεργούς ενός κλάδου από τους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα που πλήττονται από την ίδια αντιλαϊκή πολιτική, που συνθλίβονται από τον ίδιο αντίπαλο, τα μονοπώλια και το κράτος τους. Η «Αυγή» σκόπιμα παρουσιάζει όλους αυτούς να έχουν διαφορετικά και συγκρουόμενα συμφέροντα, για να υπονομεύσει την προοπτική κοινής πάλης και της συμμαχίας τους, να συκοφαντήσει την αλληλεγγύη και να παροτρύνει τον «κοινωνικό αυτοματισμό», κατατάσσοντας όποιον αγωνίζεται και διεκδικεί στους «εχθρούς» της οικονομίας και της ανάκαμψης. Ομολογεί εμμέσως εξάλλου ο αρθρογράφος ότι δεν γίνεται να είσαι και με την καπιταλιστική ανάπτυξη, και με τις δίκαιες εργατικές - λαϊκές διεκδικήσεις, αφού αυτές βλάπτουν τα «εθνικά συμφέροντα» όπως λέει το άρθρο, δηλαδή το συμφέρον της αστικής τάξης, με το οποίο ταυτίζεται ο ΣΥΡΙΖΑ, κάνοντας τη βρώμικη δουλειά για το κεφάλαιο.

***

Φτάνοντας στο διά ταύτα και για να κάνει τα πράγματα πιο σαφή, γράφει η «Αυγή»: «Ορισμένοι κρίσιμοι για τα κοινωνικά και εθνικά συμφέροντα κλάδοι δεν έχουν το δικαίωμα της απεργίας». Για όποιον δεν το κατάλαβε, η εφημερίδα του ΣΥΡΙΖΑ τρέχει ως «λαγός» μπροστά, ανοίγοντας το δρόμο και καλώντας ουσιαστικά σε αποφασιστική περιστολή του απεργιακού δικαιώματος. Αποδεικνύεται «βασιλικότερη του βασιλέως», καθώς προπαγανδίζει μέτρα πιο προωθημένα από αυτά που συμφωνήθηκαν στην πρόσφατη «αξιολόγηση» και αφορούν τη νομοθέτηση νέων εμποδίων στην προκήρυξη απεργιών από τα σωματεία. Είναι φανερό ότι όσοι έχουν πάρει εργολαβία την κατασυκοφάντηση των αγώνων και την προσπάθεια ενεργοποίησης του «κοινωνικού αυτοματισμού», όπως η κυβέρνηση και οι εφημερίδες της, συμπληρωματικά σε «ναυαρχίδες» της αστικής προπαγάνδας, το πάνε πολύ πιο μακριά. Το πρόβλημά τους δεν είναι η ρύπανση, ούτε η δημόσια υγεία, για την οποία κόπτονται δήθεν, αφού η πολιτική που υπερασπίζονται και υλοποιούν είναι υπεύθυνη για την επιβάρυνση και σε αυτούς τους τομείς, για τη συνολική υποβάθμιση της ζωής της εργατικής - λαϊκής οικογένειας.

***

Το πραγματικό τους πρόβλημα είναι το αίτημα των εργαζομένων για «μόνιμη και σταθερή δουλειά», την οποία η κυβέρνηση θεωρεί «εκτός τόπου και χρόνου», αφού το κεφάλαιο έχει ανάγκη από «μόνιμα» ευέλικτους και ανασφαλείς εργαζόμενους. Γι' αυτό η «Αυγή» γράφει: «... Στους δήμους, όπου το καλοκαίρι διπλασιάζεται ο πληθυσμός τους και χρειάζονται για τέσσερις μήνες περισσότερα χέρια, τι θα κάνουν οι έκτακτοι τους υπόλοιπους οκτώ μήνες;». Δεν λέει βέβαια η «Αυγή» ότι οι υπηρεσίες αυτές είναι μόνιμα υποστελεχωμένες, ακόμα κι αν πάρουμε σαν κριτήριο τη στοιχειώδη λειτουργία τους και όχι τις σύγχρονες ανάγκες. Οτι η εντατικοποίηση πάει σύννεφο για μόνιμους και συμβασιούχους και ότι ακόμα και η «λύση» των πεντάμηνων που βρήκαν για τις «έκτακτες» ανάγκες, με την εκμετάλλευση των συμβασιούχων και τα απανωτά «ατυχήματα», δείχνει τη συνολικότερη αντίληψη και αυτής της κυβέρνησης για τα εργασιακά δικαιώματα και τις ανάγκες. Φτάνει μάλιστα στο σημείο η «Αυγή» να «αναρωτιέται» αν οι «φορολογούμενοι» αντέχουν να πληρώνουν τους εργαζόμενους στην Καθαριότητα, θεωρώντας δεδομένο ότι η ανταποδοτικότητα συνιστά «κανονικότητα», παρά τη σκληρή φορολογία που πληρώνει ούτως ή άλλως ο λαός. Και τα λέει αυτά η εφημερίδα μιας κυβέρνησης που φόρτωσε στο λαό δύο μνημόνια και δεκάδες αντιλαϊκούς εφαρμοστικούς νόμους, πρόσθετα σε όσα έκαναν οι προηγούμενοι.

***

Συμπερασματικά: Η επίθεση στους εργαζόμενους της Καθαριότητας είναι επίθεση που αφορά όλη την εργατική τάξη, τόσο για τις μορφές που επιλέγει για να προβάλει τις διεκδικήσεις της, όσο και για το ίδιο το περιεχόμενό τους. Γι' αυτό, αθλιότητες σαν αυτές της «Αυγής», που καλούν σε απομόνωση των εργαζομένων που δίνουν δίκαιους αγώνες, πρέπει να επιστραφούν ως απαράδεκτες. Επιβεβαιώνοντας ότι ο κατήφορος δεν έχει τέλος και ότι η κυβέρνηση της «πρώτη φορά αριστεράς» μπορεί να κάνει ακριβώς ό,τι και οι προηγούμενες. Σε μια περίοδο που εργαζόμενοι διαφόρων κλάδων ετοιμάζονται για νέους απεργιακούς αγώνες, όπως στο Εμπόριο και στον Επισιτισμό - Τουρισμό, η αλληλεγγύη της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων είναι δύναμη και ασπίδα απέναντι σε κάθε υπονόμευση και επίθεση και θα αποτελέσει στοιχείο αναμέτρησης με την κυβερνητική πολιτική.

Διέξοδος στον αντίθετο δρόμο

Οι «αναδιαρθρώσεις» και οι «μεταρρυθμίσεις», που κρίνονται αναγκαίες στην προοπτική ανάκαμψης του κεφαλαίου, βρίσκονται σταθερά στην πρώτη γραμμή της αντιλαϊκής επίθεσης, ενώ γύρω απ' αυτό το ζήτημα εκδηλώνονται στρατηγικές συμπλεύσεις της κυβέρνησης, του κουαρτέτου και των άλλων κομμάτων της αστικής διαχείρισης.
Το συμπέρασμα αυτό ενισχύεται από τις τοποθετήσεις υπουργών της κυβέρνησης, των στελεχών της Ευρωζώνης, του ΔΝΤ και βέβαια των εκπροσώπων εγχώριων επιχειρηματικών ομίλων, στο πλαίσιο του διήμερου συνεδρίου που οργανώθηκε από τον «Economist» στην Αθήνα.
«Ενα το κρατούμενο» είναι η απαρέγκλιτη τήρηση της συμφωνίας του Γιούρογκρουπ, όπως «κλείδωσε» μετά τη 2η «αξιολόγηση». Ολοι οι ομιλητές αναφέρθηκαν με θερμά λόγια σ' αυτήν, αναγνωρίζοντας την αποφασιστικότητα της κυβέρνησης να νομοθετήσει αντιλαϊκά προαπαιτούμενα, που η εφαρμογή τους ξεπερνάει ακόμα και τον ορίζοντα του 3ου μνημονίου, στρώνοντας το έδαφος για επιπλέον μέτρα, στο όνομα της διευθέτησης του χρέους.
Οπως προκύπτει από τις τοποθετήσεις κυβερνητικών στελεχών στο συνέδριο, το αμέσως επόμενο διάστημα αναμένεται μπαράζ από αντιλαϊκά νομοσχέδια, που θα ενσωματώνουν τα δεκάδες «προαπαιτούμενα», με άξονα την ανταγωνιστικότητα, τη διαμόρφωση «κατάλληλου» επιχειρηματικού κλίματος, την προσέλκυση επενδύσεων, την κλιμάκωση των ιδιωτικοποιήσεων κ.ά.
Μάλιστα, όπως είπε στην ομιλία του ο αναπληρωτής υπουργός Οικονομικών, Γ. Χουλιαράκης, η κυβέρνηση διεκδικεί «την ιδιοκτησία όσων έχουν εφαρμοστεί μέχρι τώρα», κάνοντας «σινιάλο» στους εταίρους και στο κεφάλαιο για την αποφασιστικότητά της να συνεχίσει με τους ίδιους και ταχύτερους ρυθμούς την εφαρμογή των συμφωνημένων μέτρων.
Πάνω εκεί «κούμπωσαν» και οι «παραινέσεις» της εκπροσώπου του ΔΝΤ στο κουαρτέτο, Ντ. Βελκουλέσκου, να επιταχύνει η κυβέρνηση τις «μεταρρυθμίσεις στην αγορά εργασίας», προσθέτοντας με νόημα ότι «δεν πρέπει να πάρει πίσω» μετά το 2018 τις «μεταρρυθμίσεις» που έγιναν στην αγορά εργασίας τα προηγούμενα χρόνια. Είναι φανερό ότι από τώρα στρώνεται το έδαφος για αλλαγή προς το χειρότερο της εργατικής νομοθεσίας, με παγίωση και επέκταση του σημερινού άθλιου καθεστώτος.
Το ίδιο στίγμα έδωσε και ο εκπρόσωπος του ESM, ο οποίος μίλησε στο συνέδριο, λέγοντας με έμφαση ότι «είμαστε στα μισά του δρόμου και μένουν ακόμη πολλά να γίνουν». Δηλαδή, ακόμα και αν η οικονομία περάσει σε φάση ανάκαμψης, έστω και αναιμικής, όπως προβλέπουν ευρωπαϊκοί και διεθνείς οργανισμοί, οι αντιλαϊκές μεταρρυθμίσεις και οι θυσίες για το λαό έχουν ακόμα ...μέλλον.
Στην πραγματικότητα, είναι βαρέλι δίχως πάτο, για να τροφοδοτούνται και να θωρακίζονται διαρκώς η ανταγωνιστικότητα και η κερδοφορία του κεφαλαίου. Αυτό ακριβώς συμπυκνώνουν οι προσπάθειες της κυβέρνησης για τη «δημιουργία ενός φιλικότερου επιχειρηματικού περιβάλλοντος μέσα από ένα ισχυρό θεσμικό πλαίσιο με σαφείς και σταθερούς κανόνες», που ανέλυσε στο ίδιο συνέδριο ο υπουργός Οικονομίας.
Ο λαός έχει τώρα την πείρα να δει καλύτερα τις εξελίξεις και να μην αιφνιδιαστεί. Ο στόχος της καπιταλιστικής ανάκαμψης όχι μόνο δεν οδηγεί σε ανακούφιση και ανάκτηση δικαιωμάτων, αλλά προϋποθέτει κλιμάκωση της επίθεσης, με ένταση της εκμετάλλευσης και τη δημιουργία περισσότερου «ζωτικού χώρου» για τα μονοπώλια, σε βάρος των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων.
Επομένως, να μη δεχτεί ο λαός να βάλει το κεφάλι του στον ντορβά, όπως τον καλούν η κυβέρνηση και οι σύμμαχοί της στις διάφορες ιμπεριαλιστικές ενώσεις και οργανισμούς. Διέξοδος υπάρχει στον αντίθετο δρόμο, αυτόν της σύγκρουσης με το κεφάλαιο, για ανάκτηση των απωλειών και ικανοποίηση των σύγχρονων λαϊκών αναγκών.