Χωνεύοντας τον Πασχαλινό Ρίζο

 Χωνεύοντας τον Πασχαλινό Ρίζο

Ξεφυλλίζοντας τον Πασχαλινό Ριζοσπάστη

Αν αυτές τις μέρες, τα προσωπικά προφίλ στο διαδίκτυο, γεμίζουν με πρωτότυπες ευχές για "καλή επ-ανάσταση", τα πρωτοσέλιδα του Ρίζου κάνουν παραδοσιακά, εδώ και δεκαετίες νομίζω, λόγο για ανάσταση λαού, σε διάφορες παραλλαγές. Για του λόγου το αληθές:

2001: Αγώνες ταξικοί για την ΑΝΑΣΤΑΣΗ των λαών
2002: ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΛΑΩΝ
2007: Καλή Ανάσταση Λαών
2011: Ανάσταση λαού
2013: Λαϊκή "Ανάσταση"
2014: "Ανάσταση λαού" χωρίς τα δεσμά της ΕΕ και του κεφαλαίου
2015: Η "ανάσταση του λαού" απαιτεί ρήξη με ΕΕ - κεφάλαιο
2016: Ανάσταση για τους λαούς!

Νομίζω ότι αποτελεί πια κομμάτι της εορταστικής παράδοσης. Χωρίς αυτό, γρανάζι δε γυρνά, δε βάφονται αυγά, και γενικώς δεν υπάρχει Πάσχα και πέρασμα στο σοσιαλισμό. Κι αν κάποιοι τοποθετούν αυτόν τον τελευταίο στη Δευτέρα Παρουσία, εναποθέτοντας μεταφυσικά τις ελπίδες τους σε έναν ανθρώπινο καπιταλισμό, οφείλουν τουλάχιστον να εξηγήσουν αν παραδέχονται την πρώτη παρουσία του σοσιαλισμού που γνωρίσαμε ή έκαναν τους άπιστους Θωμάδες, αντιμετωπίζοντας την ήττα του σαν απιστία-προδοσία του ιδανικού, με ψυχολογία απατημένου εραστή.

Αλλά το ζουμί είναι στις μέσα σελίδες. Ξεκινάμε με ορεκτικό τη στήλη της Κανέλλη, όπου δίνει ένα μεστό και συμπυκνωμένο ορισμό-παράδειγμα αντιιμπεριαλιστικής θέσης:
Αυτό το χωράφι που το λένε πατρίδα οι άνθρωποι που το δουλεύουνε και χώρα αυτοί που το εκμεταλλεύονται, πασχαλίζει πάσχοντας εφέτος. Η θερμή άνοιξη μοιάζει με έγκαυμα τρίτου μνημονιακού βαθμού.

Δε θυμάμαι, εν τω μεταξύ, ποιος μου έλεγε ότι η Λιάνα προέτρεπε τους πιστούς να μη φεύγουν αμέσως μετά από το "δεύτε λάβετε φως", γιατί χάνουν τους καλύτερους ύμνους, το κλίμα κατάνυξης, κτλ. Δεν είμαι πιστός, αλλά το πιστεύω πως έτσι είναι.

Συνεχίζουμε μία από τις καλύτερες (προσωπική γνώμη) γελοιογραφίες του Ιάκωβου Βάη στο Ρίζο, που δίνει ωραία πάσα στο άρθρο του Βαγενά για το προσφυγικό ζήτημα και την ευρωαριστερά. Που δεν κάνει λόγο για ΗΠΑ, ΝΑΤΟ, ΕΕ, ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς, και αποδίδει το φαινόμενο στις φυσικές καταστροφές και τους εμφύλιους πολέμους!

Και να σκεφτεί κανείς

α) ότι κάποιοι αμφέβαλλαν αν ήταν σωστή κίνηση να αποχωρήσουμε από τη συγκεκριμένη ευρωκοινοβουλευτική ομάδα

και β) ότι ο Σύριζα φλερτάρει με τη μεγάλη αγκαλιά της ευρωσοσιαλιστικής ομάδας. Λες και έχουν καμία ουσιαστική διαφορά.

Αντιγράφω επίσης στατιστικούς πίνακες από τα πολύ διαφωτιστικά ρεπορτάζ του Ριζοσπάστη για τις αιματηρές περικοπές συντάξεων και τις αυξημένες ασφαλιστικές εισφορές, παρά τις αλχημείες της κυβέρνησης, που κοινώς πουλάει τρέλα, λέγοντας πως δε θα κοπεί καμία κύρια σύνταξη.

Προσπερνάμε κάποια ενδιαφέροντα κείμενα για τον Σέξπιρ (!), το "αντι-εμβολιαστικό κίνημα" και την προαναγγελία των εκδηλώσεων για τα 80χρονα από το Μάη του 36', με το ιδιαίτερα πλούσιο πρόγραμμα (παρεμπιπτόντως, η κε του μπλοκ αναζητά έκτακτη συνεργασία με ανταποκριτή για τις συζητήσεις στις 13 (Μαργαρίτης, Μαΐλης, κτλ) και 14 του μηνός (Λεοντιάδης, Ζαριανόπουλος, κτλ).

Στεκόμαστε στο κομμάτι για την απαγόρευση των αμβλώσεων στην ΠΟλωνία -κι άλλες καθολικές χώρες- που δείχνει αφενός τη "δημοκρατική πρόοδο" σε αυτές τις χώρες μετά τις ανατροπές και το γενικότερο θρίαμβο του δημοκρατικού ιδεώδους σε όλη την Ευρωπαϊκή Ένωση, που δείχνει με κάθε ευκαιρία τις ευαισθησίες της σε όλα τα επίπεδα -και προφανώς στη μητρότητα και τις έμφυλες σχέσεις.

Κλείνουμε με δύο διεθνείς νότες.

Το κείμενο για τη συνεδρίαση της Συντακτικής Επιτροπής της Διεθνούς Κομεπ, όπου πληροφορούμαστε ότι:

Το περιοδικό «Etudes Marxistes», του Κόμματος Εργατών Βελγίου, για τους δικούς του λόγους, επέλεξε να σταματήσει τη συμμετοχή του στη «Διεθνή Κομμουνιστική Επιθεώρηση».

Και λίγο παρακάτω:

"Συζητήθηκαν, επίσης, ζητήματα που αφορούν το 7ο τεύχος της ΔΚE, το οποίο αποφασίστηκε να είναι αφιερωμένο στα 100 χρόνια από τη Μεγάλη Οχτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση. Έγινε ανταλλαγή απόψεων για τις διεθνείς εξελίξεις και τις εμπειρίες από τη δράση των κομμάτων, ενώ εγκρίθηκε Κοινή τοποθέτηση των κομμάτων, για την Πρωτομαγιά".

Και την κριτική στη γαλλική εκδοχή των αγανακτισμένων, όπου χαιρέτισε μεταξύ άλλων κι ο μεγάλος αγωνιστής των κινημάτων, Γιάνης (με ένα νι) Βαρουφάκης.

Παρεμπιπτόντως, αν κάποιοι δυσκολεύονται να διαχωρίσουν την κριτική στο Νουί Ντεμπού (ολονυχτία) από τη στήριξη στους εργατικούς αγώνες που αναπτύσσονται αυτό το διάστημα, έχει μαύρα μεσάνυχτα. Κι είναι σα να μπερδεύει τις αγανακτισμένες Κυριακές στην πλατεία, με τις πανεργατικές απεργίες εκείνων των ημερών. Και βασικά, το πιο πιθανό είναι ότι αυτό ακριβώς κάνει...

Υγ: καλή ανάσταση λαών είπαμε; Δεν είπαμε...

Ο βασανιστής ταγματάρχης της χωροφυλακής και νυν μητροπολίτης Αμβρόσιος

• 
  

• 
  

Υπάρχει ένα θολό μη διευκρινισμένο σημείο. Ο Μητροπολίτης Καλαβρύτων και Αιγιαλείας Αμβρόσιος Λενής, σύμφωνα με τη Wikipedia, «υπηρέτησε ως ιερέας της Ελληνικής Αστυνομίας από το έτος 1963 μέχρι το 1974». Σύμφωνα με την επίσημη ιστοσελίδα της Μητροπόλεως Καλαβρύτων και Αιγιαλείας «επί μία δεκαετία υπηρέτησε ως Πρεσβύτερος στο Σώμα της τότε Βασιλικής Χωροφυλακής, ως Ιεροκήρυκας του Σώματος». Και ο γνώστης των εκκλησιαστικών θεμάτων δημοσιογράφος Θωμάς Τσάτσης μας πληροφορεί:

«[…] Άλλωστε οφείλει τα πάντα ή σχεδόν τα πάντα στη θητεία του στη θρησκευτική υπηρεσία της χωροφυλακής, (ναι, ναι της χωροφυλακής!) στη διάρκεια της δικτατορίας. Παρέμεινε στη θέση αυτή από το 1968 έως το 1976. Είναι κάτι που καταγράφει και στο βιογραφικό του, χωρίς όμως να προσδιορίζει χρονικά την περίοδο που ήταν ‘προϊστάμενος’ της θρησκευτικής υπηρεσίας των χωροφυλάκων, υπηρεσία που σήμερα έχει μετονομαστεί σε Θρησκευτική Υπηρεσία της Αστυνομίας. Αυτό όμως είναι ένα άλλο ξεχωριστό κεφάλαιο».

Από ένα πολύ χρήσιμο βιβλίο, Γιάννης Γκίνης, ‘Ιεράρχες διάκονοι της χούντας‘, Α έκδοση 1978, Β’ έκδοση από τις εκδόσεις Βασδέκης, 1981, μαθαίνουμε τελικά ότι το επίσημο δελτίο της Εκκλησίας της Ελλάδος είχε γράψει τον Σεπτέμβριο του 1976, με αφορμή την χειροτονία του στην ανύπαρκτη Μητρόπολη Ταλαντίου, πως από ιεροκήρυξ είχε λάβει τον βαθμό του Μοιράρχου, και κατόπιν του Ταγματάρχου Χωροφυλακής:

Γιάννης Γκίνης, Ιεράρχες διάκονοι της χούντας, Β έκδοση, Βασδέκης, 1981, σελίδα 116. Βιογραφικό Αμβρόσιος Λενής.

Λόγω της επετείου της Εθνοσωτηρίου, μπορούμε να δούμε μερικά από όσα γράφει ο Γιάννης Γκίνης, πως λ.χ. συγκλονιζόταν ο τότε Αγιος Ταλαντίου, όχι από το πόσο είχαν υποφέρει τα θύματα των βασανιστηρίων της προσφιλούς του Χωροφυλακής, αλλά από τα «ατυχή συμβάντα εν τη ενασκήσει του υπερησιακών του καθήκοντος» που τους αμαύρωναν τον υπηρεσιακό τους φάκελο.

Γιάννης Γκίνης, Ιεράρχες διάκονοι της χούντας, Αθήνα, 1981, σσ. 114-115

Γιάννης Γκίνης, Ιεράρχες διάκονοι της χούντας, Αθήνα, 1981, σσ. 116-117

Γιάννης Γκίνης, Ιεράρχες διάκονοι της χούντας, Αθήνα, 1981, σσ. 117-118

Ακόμη πιο εξοργιστικό είναι, όμως, το γεγονός πως ο Αμβρόσιος, που στο μεταξύ έχει εκλεγεί Καλαβρύτων καί Αιγιαλείας, καταθέτει το 1979 σαν ο κύριος μάρτυρας κατηγορίας εναντίον του σεμνού αγωνιστή παπά-Γιώργη Πυρουνάκη, τον οποίο κατηγορεί, όχι μόνο ότι «βλασφημεί κατά της Εκκλησίας», όχι μόνο ότι «είναι υβριστής Εκκλησίας και Επισκόπων», αλλά και ότι … «αιρετίζει» και ότι «διδάσκει αιρετικάς διδασκαλίας». Εδώ ολόκληρη η κατάθεση του χουντικού φίλου της ναζιστικής συμμορίας:

Ταγματάρχης Χωροφυλακής Αμβρόσιος Λενής: Μάρτυρας κατηγορίας στη δίκη του παπα-Γιώργη Πυρουνάκη

Πολλες φορές ο Αμβρόσιος βρήκε την ευκαιρία:

• Να υμνήσει τη Χρυσή Αυγή και τα πρωτοπαλίκαρά της.
• Να τους νουθετήσει, ώστε να μπορέσουν να εξελιχθούν σε «γλυκιά ελπίδα για τον απελπισμένο πια πολίτη» και «ήρεμη δύναμη στο σαπισμένο πια πολιτικό σύστημα».
• Να ψέξει τον Μεσσηνίας Χρυσόστομο, που στηλίτευσε την εγκληματική δράση των νοσταλγών του χιτλερισμού.
• Να μιλήσει για «προδοτικά ΜΜΕ».
• Είχε χαρακτηρίσει τότε «πρότυπο ζωής» τον δολοφόνο του 20χρονου Μιχάλη Μυρογιάννη στο Πολυτεχνείο τον Νοέμβρη του 1973.

Δεν απαντά, όμως, ο δεσπότης ποιους από τους χιλιάδες δεσμώτες στα μπουντρούμια της Ασφάλειας επισκέφθηκε τα χρόνια της δικτατορίας, όταν ήταν ιεροκήρυκας της Βασιλικής Χωροφυλακής. Ποιους από τους εκατοντάδες φρικτά βασανισμένους θέλησε να συναντήσει;
Μπορεί κάποιος να θεωρήσει (για μια μόνο στιγμή) παρελθόν τα όσα υπέστησαν αναρίθμητοι άνθρωποι του Θεού τα χρόνια της χούντας. Αλλά και σήμερα, ποιον από τους εκατοντάδες γρονθοκοπημένους ή μαχαιρωμένους μετανάστες παρηγόρησε;
Πηγή:https://xyzcontagion.wordpress.com

Οι φρικαλεότητες στην Οδησσό στις 2 Μάη 2014 [ελληνικοί υπότιτλοι] (ντοκυμανταίρ)

  Οι φρικαλεότητες στην Οδησσό στις 2 Μάη 2014 [ελληνικοί υπότιτλοι] (ντοκυμανταίρ)

Δεν έχω πρόβλημα, αρκεί να μην προκαλούν

 Δεν έχω πρόβλημα, αρκεί να μην προκαλούν

Η αρχή της κατηφόρας ήταν όταν κυκλοφόρησε στο διαδίκτυο μια σκηνή με τις ερωτικές περιπτύξεις δύο αρσενικών λιονταριών. Κι από κάτω ένα τρομερό σχόλιο, καυστικό σε βαθμό που να λιώνει σίδερα: δεν έχω πρόβλημα με τα γκέι λιοντάρια, έχω και φίλους γκέι λιοντάρια, αρκεί να μην προκαλούν τον κόσμο με τη συμπεριφορά τους.

Και μετά ήρθε το Πάσχα. Και το κάλεσμα για κρεατοφαγία άθεων και μη. (Και ένας συνειρμός-παράφραση με το σύντροφο Οβελίξ: δεν το ‘ξερα πως μπορεί να φάει κανείς κι άλλα πράγματα). Κι η συγκαλυμμένη κατακραυγή: δεν έχω πρόβλημα με τους άθεους που τρώνε κρέας τη μεγάλη βδομάδα, έχω και φίλους άθεους που τρώνε κρέας τη μεγάλη βδομάδα. Αρκεί να μην προκαλούν με ανοιχτές εκδηλώσεις, αυτάρεσκες καφρίλες και δε συμμαζεύεται.

Το οποίο όμως μπορεί να γυρίσει μπούμερανγκ. Εύκολα.

Δεν έχω πρόβλημα με όσους πιστεύουν, νηστεύουν (και μετά κανονικά έρχεται το ληστεύουν, αλλά δεν το βάζω). Έχω και φίλους πιστούς που νηστεύουν (αν και το βασικό πρόβλημα είναι οι νηστικοί που περιμένουν το μάννα εξ ουρανού). Αρκεί να μην είναι προκλητικοί με ανοιχτές εκδηλώσεις, μεσαιωνικές δοξασίες, λατρευτικά έθιμα, κτλ.

Και μετά το συζητήσαμε με το Sniper. Και το λαϊκό στρώμα. Κι ήρθε η κατρακύλα.

Δεν έχω πρόβλημα με τους Κομμουνιστάς. Έχω και φίλους κουκουέδες άπλυτους που θα γίνουν σαπούνια (τι ωραία αντίφαση, όλα διαλεκτικά δεμένα). Αρκεί να συνεργαστούν, να εκσυγχρονιστούν, να αλλάξουν, να μπουν στο συνταγματικό τόξο, το λάκκο με τα γκέι λιοντάρια, σκύψε να πιάσεις το κομμούνι, και να μην προκαλούν με επαναστάσεις, απεργίες, ανατροπές πολιτεύματος και δικτατορία του προλεταριάτου.

Σωστό. Κι εγώ από την πλευρά μου δεν έχω πρόβλημα με όσους δεν ψηφίζουν ΚΚΕ. Έχω και φίλους που δεν ψηφίζουν ΚΚΕ (κι άλλους που λένε ότι ψηφίζουν, αλλά ο Μαρξ και η ψυχή τους τι ρίχνουν τελικά στην κάλπη). Αρκεί να μην προκαλούν ανοιχτά και να το κάνουν κρυφά στο παραβάν. Και να κατεβαίνουν στο δρόμο ό,τι σκατά κι αν ψήφισαν.

Επίσης, δεν έχω πρόβλημα με το εξωκοινοβούλιο. Έχω και φίλους από το εξωκοινοβούλιο, που ενοχλούνται άμα τους πεις αριστεριστές, κι έχουν δίκιο, γιατί μόνο αυτό δεν είναι οι άνθρωποι –τέρμα δεξιά το έχουν στρίψει το τιμόνι, όπου είναι πάντα η στρατηγική, εκτός κι αν κάθεται η τακτική. Αρκεί μόνο να μην είναι προκλητικοί, με χυδαία αντι-ΚΚΕ αντανακλαστικά.

Δεν έχω πρόβλημα με (βασικά έχω, αλλά έχω συνηθίσει) τον αντικομμουνισμό. Ξέρω και μερικούς παλιούς (πρώην) συντρόφους που έχουν καταντήσει αντικομμουνιστές. Βασικά όμως δεν ξέρω πώς μπορείς να μη γίνεις προκλητικός, αν είσαι αντικομμουνιστής. Αρκεί να γίνεσαι προκλητικός σε βαθμό γραφικότητας, για να έχουμε τουλάχιστον κάτι για να γελάμε από την όλη υπόθεση. Όπως στο Rocky IV.

Δεν έχω πρόβλημα με όσους βάζουν ερωτήματα για το σύντροφο με το μουστάκι ως ιστορική προσωπικότητα. Έχω και φίλους που είχαν αντίστοιχους προβληματισμούς (και ζούνε ακόμα). Αρκεί στο τέλος, ουρανομήκεις επιδοκιμασίες, ουράααα, και θυελλώδικα χειροκροτήματα.

Δεν έχω πρόβλημα με όσους είναι αντι-Μπαρτσελόνα. Έχω κι ένα φίλο που είναι αντι-Μπαρτσελόνα και με πρήζει με το(ν) Κ(λ)οπ και τη Λίβερπουλ. Αρκεί να μην προκαλούν και να μη βλέπουμε μαζί παιχνίδια της Μπάρτσα, και μου σπάνε τα νεύρα με την εμπάθειά τους να υποστηρίζουν πάντα τον αντίπαλο, τάχα γιατί συμπαθούν τον αδύνατο και τάσσονται με τα αουτσάιντερ, από θέση αρχής.

Δεν έχω πρόβλημα με τους κάγκουρες που στηρίζουν τον Κριστιάνο Ρονάλντο. Ευτυχώς δεν έχω φίλους που να συμπαθούν τον Κριστιάνο Ρονάλντο. Αρκεί να τους περιορίσουμε σε συγκεκριμένες προστατευόμενες περιοχές (Μπουρνάζι) και υδροβιότοπους (πχ μια λιμνοθάλασσα με τζελ).

Παρεμπιπτόντως, δεν έχω πρόβλημα με το Μπουρνάζι. Έχω ζήσει και μερικούς μήνες στο Μπουρνάζι. Πέρα απ’ την Πλάκα (και το Βλαδιβοστόκ, είναι κι εκεί πατρίδα με σοσιαλισμό).

Δεν έχω πρόβλημα με όσους δεν τρώνε πολύ και θεωρούν το φαΐ υπερτιμημένη αξία. Έχω και φίλους που δεν τρώνε πολύ και προσέχουν τη διατροφή τους ή φουσκώνουν με ένα πιτόγυρο. Αρκεί να βγαίνουμε έξω για φαγητό και στο τέλος να πληρώνουμε όλοι, δια του τόσο, το ίδιο. Όλοι μαζί τα φάγαμε, εξάλλου…

Αρκεί βέβαια να μην είναι ψαροταβέρνα. Δεν έχω πρόβλημα με όσους προτιμούν το ψάρι. Έχω και φίλους που τρώνε ψάρια συχνά και δε σκέφτονται πόσα πιτόγυρα πχ θα μπορούσαν να φάνε με τα ίδια χρήματα. Αρκεί τα ψάρια τους να είναι πιο φρέσκα από του Αλφαβητίξ, να μη γίνονται αφορμή για καβγάδες και να μη σκεπάζουν την τσίκνα από το αγριογούρουνό μου, που είναι κλασική αφορμή για καβγά.

Δεν έχω πρόβλημα με τους Γερμανούς. Οι Γερμανοί είναι φίλοι μας. Αρκεί να μην τους προκαλούμε.

-Δεν έχω πρόβλημα με τα κότερα. Έχω και κότερο, πάμε μια βόλτα;

-Ναι, αρκεί να μην προκαλούμε το λαουτζίκο και τους απλούς λουόμενους, που δεν έχουν κότερα.

Δεν έχω πρόβλημα να φάω χυλόπιτα. Έχω και φίλες που τους την έχω πέσει και μου έριξαν χυλόπιτα. Αρκεί να μην προκαλούν, γυρίζοντας μπροστά μου με τον καινούριο γκόμενο που βρήκαν στο καπάκι.

Δεν έχω πρόβλημα με όσους σχολιαστές έχουν αντίθετη άποψη με κάποιο κείμενο της κε του μπλοκ. Έχω και φίλους που διαφωνούν πότε-πότε (αλλά όχι πολύ συχνά) με κάποια κείμενα, σημεία, διατύπωση. Αρκεί να μην είναι προκλητικοί και χυδαίοι. Να προσθέτουν κάτι στην πολιτική συζήτηση. Και βασικά να θέλουν να κάνουν τέτοια.

Το αυτό ισχύει στο ακέραιο και για τους συντρόφους που συμφωνούν.

Δεν έχω πρόβλημα με όσους σφους αναγνώστες δε βρίσκουν ιδιαίτερο νόημα σε αυτό το κείμενο. Φαντάζομαι πως θα υπάρξουν σφοι αναγνώστες που δε θα το βρουν ιδιαίτερα έξυπνο-εύστοχο. Αρκεί να το πουν στα σχόλια.

Απειλητικό υστερόγραφο: συνεχίζεται… (με  δικές σας ιδέες στα σχόλια. Αρκεί να μην είναι προκλητικές...)

Χρειάζεται συνολική σύγκρουση με την αντιλαϊκή επίθεση

Χρειάζεται συνολική σύγκρουση με την αντιλαϊκή επίθεση

Απολογισμός βδομάδας που ισοδυναμεί με απολογισμό ενός έτους κυβερνητικού έργου: Η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ έχοντας πάρει τη σκυτάλη από τις προηγούμενες κυβερνήσεις για την εφαρμογή μιας ενιαίας κι απαράλλαχτης πολιτικής, αυτής που τσακίζει τους εργάτες και ενισχύει τους κεφαλαιοκράτες, ολοκληρώνει το έγκλημα με την κατάθεση ενός νομοσχεδίου που - με τις διατάξεις του για το Ασφαλιστικό και το Φορολογικό - εκτινάσσει στα ύψη το βαθμό εκμετάλλευσης της εργατικής δύναμης, βαθαίνει την εξαθλίωση για πλατιά λαϊκά στρώματα.

Με απόλυτη πίστη στην ιερή εντολή του κεφαλαίου «η δουλειά των εργατών να αυξάνει διαρκώς τα κέρδη των καπιταλιστών», η κυβέρνηση κατέθεσε τελικά ένα νόμο που δικαίως χαρακτηρίστηκε λαιμητόμος από το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα.
Από την αρχή της βδομάδας, εργαζόμενοι, συνταξιούχοι, νέοι και νέες είχαν μπροστά τους απτό το περιεχόμενο της εξάμηνης διαπραγμάτευσης της κυβέρνησης με τους «θεσμούς»: Ενα βαρύ φορτίο που οι εργάτες καλούνται να πληρώσουν με νέες θυσίες. Και μάλιστα, εκτός των άμεσων επιπτώσεων, με πρόβλεψη για νέα μέτρα - ρεζέρβα για εφαρμογή από το 2018.
Το νέο νομοσχέδιο δεν αφήνει τίποτα όρθιο. Διαμορφώνει ένα νέο τοπίο στην Ασφάλιση, όπου η συμμετοχή του κράτους και της εργοδοσίας περιορίζεται δραστικά, ανοίγοντας το δρόμο για να κυριαρχήσουν τα κοράκια της ιδιωτικής ασφάλισης και να μετατραπεί η Ασφάλιση σε ατομική υπόθεση.
Πρόκειται - εκτίμησε το ΠΑΜΕ - για μια σαρωτική επίθεση, με στόχο όχι απλά τη μείωση συντάξεων και λοιπών παροχών, αλλά τη διάλυση της εναπομείνασας Κοινωνικής Ασφάλισης.
Οσο κι αν η κυβέρνηση μιλά για «σκληρή διαπραγμάτευση», τα χειροκροτήματα τόσο των εργοδοτικών οργανώσεων, όσο και οι ομολογίες του κουαρτέτου περί συμφωνίας στο 95% των κοινών, πλέον, στόχων, είναι αποκαλυπτικά για το ποιος είναι βέβαιος ότι θα κερδίσει απ' αυτήν την πολιτική και ποιος θα χάσει.
Αυτό που επί της ουσίας συμβαίνει, είναι πως μετά την «τακτοποίηση» του Ασφαλιστικού και του Φορολογικού, η κυβέρνηση έχει ήδη ανοίξει πανιά για την επόμενη φάση: Τα Εργασιακά, τα Μισθολογικά, το νόμο που θα βάζει εμπόδια στη συνδικαλιστική δράση, στη συλλογική πάλη των εργαζομένων, στην οργάνωσή τους και θα απελευθερώνει πλήρως τις ομαδικές απολύσεις.
Για να συγκαλύψει αυτήν ακριβώς τη βαθιά αντεργατική κατεύθυνση της πολιτικής της, η κυβέρνηση με την προπαγάνδα της φρόντισε όλη τη βδομάδα που πέρασε να υπενθυμίζει τις ευθύνες των προηγούμενων κυβερνήσεων, ενώ η ίδια έχει ταυτιστεί απόλυτα μαζί τους. Η πολιτική της είναι συνέχεια των πολιτικών τους, υπηρετεί τον ίδιο στόχο, τη στήριξη της ανάκαμψης των κερδών του κεφαλαίου μετά από 6 χρόνια κρίσης.

Στον πάγκο του Προκρούστη η ζωή των εργατών

Στη βδομάδα που πέρασε έγινε, επίσης, προσπάθεια να επικεντρωθεί η συζήτηση στο περίφημο «εφεδρικό» αντιλαϊκό πακέτο και τις «διαφορές» ως προς το πώς και πότε πρέπει να νομοθετηθεί. Πέρα από το γεγονός ότι έτσι περνούσε σε δεύτερη μοίρα αυτό καθαυτό το νομοσχέδιο για Ασφαλιστικό - Φορολογικό, με τη σχετική συζήτηση επιχειρήθηκε μ' έναν ακόμα τρόπο η στράτευση της εργατικής τάξης στο στόχο της ανάκαμψης της καπιταλιστικής οικονομίας. Η σχετική φιλολογία ισχυρίζεται ότι μια... «υπεραπόδοση» της καπιταλιστικής οικονομίας θα καταστήσει περιττή την ανάγκη για νέα αντιλαϊκά μέτρα, άρα συμφέρει την εργατική τάξη να τα δώσει όλα για να υπάρξουν άμεσα κέρδη για το κεφάλαιο. Αυτή η φιλολογία προσπερνά το γεγονός ότι απαραίτητη προϋπόθεση για την καπιταλιστική ανάπτυξη, το «ευνοϊκό επενδυτικό περιβάλλον», την «ανταγωνιστικότητα» του κεφαλαίου, είναι ακριβώς τα μέτρα τα οποία τσακίζουν το λαό.
Επί της ουσίας, η κουβέντα για το «πακέτο - κάβα» γίνεται στο φόντο των υπαρκτών ενδοκαπιταλιστικών ανταγωνισμών στην ΕΕ και το ΔΝΤ. Σ' αυτό το πλαίσιο, η κυβέρνηση έχει αποδεχθεί την εφαρμογή του πακέτου των «προληπτικών» μέτρων και αναζητά τον τρόπο που θα το σερβίρει στο λαό, καταφεύγοντας εκ νέου στα περί «πολιτικής διαπραγμάτευσης».
Ο ελληνικός λαός δεν πρέπει να περιμένει πού και πότε θα καταλήξουν σε συμφωνία οι εταίροι. Είτε με τα μέτρα που προτείνει η ελληνική κυβέρνηση, ως προαπαιτούμενα, στο Ασφαλιστικό, στο Φορολογικό, στα «κόκκινα» δάνεια κ.λπ., είτε με επιπλέον μέτρα που εμφανίζονται να ζητούν οι «θεσμοί», ο λαός θα είναι μόνο χαμένος, μόνιμο υποζύγιο, πάντα θα έχει θυσίες χωρίς τέλος, με σίγουρη τη θωράκιση των κερδών των μονοπωλιακών ομίλων. Ανάκαμψη των κερδών μπορεί να υπάρχει, ανάκαμψη για τους εργαζόμενους ούτε κατά διάνοια όσο η πολιτική για το κεφάλαιο είναι κυρίαρχη.
Κι εδώ ακριβώς είναι που κολλάει ο στίχος «το παιχνίδι είναι στημένο και από πριν ξεπουλημένο» που τον ανέφερε σε σχετικό σχόλιό του το Γραφείο Τύπου της ΚΕ του ΚΚΕ, σημειώνοντας: «Τη στιγμή που η κυβέρνηση προωθεί το πρωτοφανούς αγριότητας πακέτο του Ασφαλιστικού - Φορολογικού, τσακώνεται δήθεν με τους "θεσμούς" για τα νέα προληπτικά μέτρα. Μόνο που το επίδικο αυτής της αντιπαράθεσης δεν είναι το αν θα νομοθετηθούν τα συγκεκριμένα μέτρα - σ' αυτό έχουν ήδη συμφωνήσει - αλλά ο πιο βολικός, επικοινωνιακά, για την κυβέρνηση, τρόπος νομοθέτησης. Συνεπώς, "το παιχνίδι είναι στημένο και από πριν ξεπουλημένο", γι' αυτό και ο λαός χρειάζεται να οργανώσει την πάλη του ενάντια στα μέτρα χωρίς ημερομηνία λήξης, με στόχο τη συνολική ανατροπή».

Μπροστά σε μια σοβαρή ταξική αναμέτρηση

Κατά συνέπεια, στις σημερινές συνθήκες, κάθε επιμέρους μάχη, όπως και οι αγώνες των επόμενων ημερών για την αποτροπή των νέων αντιασφαλιστικών μέτρων, πρέπει να εντάσσονται στην οργάνωση της αντεπίθεσης για ενιαίο, υποχρεωτικό, αποκλειστικά δημόσιο και δωρεάν, καθολικό σύστημα Κοινωνικής Ασφάλισης. Ηδη, μια πρώτη, άμεση και μαζική απάντηση έδωσαν την προηγούμενη Τρίτη συνδικαλιστικές οργανώσεις, Λαϊκές Επιτροπές και άλλοι φορείς του κινήματος, με τα συλλαλητήρια που οργάνωσε το ΠΑΜΕ. Οι αγώνες που δόθηκαν μέχρι τώρα, δυσκόλεψαν την κυβέρνηση, καθυστέρησαν την κατάθεση των μέτρων. Η μαζική συμμετοχή στους αγώνες των επόμενων ημερών μπορεί να γίνει ορόσημο για τη συνέχεια. Τώρα και παρά τη δυσκολία που έχουν αυτές οι μέρες, πρέπει να δυναμώσει η συζήτηση στους κλάδους, στους χώρους δουλειάς, στα σωματεία, στις γειτονιές, για να ανέβουν ο βαθμός ετοιμότητας και οργάνωσης, η ένταση και η κλιμάκωση των αγώνων.
Ο κάθε εργαζόμενος να πάρει θέση στον αγώνα! Νέες δυνάμεις να δώσουν ζωντάνια με μεγαλύτερη συμμετοχή στην απεργία. Η προετοιμασία των αγώνων, της 48ωρης γενικής απεργίας και, πολύ περισσότερο, η επιτυχία της είναι μια σοβαρή ταξική αναμέτρηση, με ενδιάμεσο σταθμό τον ταξικό γιορτασμό της Πρωτομαγιάς την επόμενη Κυριακή, 8 του Μάη.

Αγώνας με νέα ορμή, σε στέρεες βάσεις

Σ' αυτήν την κατεύθυνση και με όρους πολιτικής προοπτικής το ΚΚΕ, με προκήρυξή του, που κυκλοφορεί ήδη στους χώρους δουλειάς και τις γειτονιές, τονίζει:
«Για το λαό υπάρχουν δύο δρόμοι: Συναίνεση και υποταγή στα μέτρα δίχως τέλος ή οργάνωση και αγώνας για την ανατροπή!
Δεν είναι ώρα για μοιρολατρία. Μην επιτρέψετε να κυριαρχήσει η λογική ότι "τίποτα δεν γίνεται", επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ εγκλώβισε διαθέσεις αγώνα και ριζοσπαστισμού στα όρια του συστήματος. Θα ήταν ολέθριο για το παρόν και το μέλλον του λαού και των παιδιών του. Αυτό που χρειάζεται είναι να δυναμώσουμε τον αγώνα με νέα ορμή, σε νέες στέρεες βάσεις. Το ΚΚΕ σ' αυτήν την προσπάθεια τείνει το χέρι.
Σήμερα, μπορεί να γίνει ένα ελπιδοφόρο βήμα στην ανασύνταξη του εργατικού κινήματος, στην οικοδόμηση μιας ισχυρής λαϊκής συμμαχίας που θα παλεύει για την απόκρουση των μέτρων, για όλα τα προβλήματα, για την αλληλεγγύη. Ταυτόχρονα, θα βάζει στο στόχαστρο τις πραγματικές αιτίες των λαϊκών προβλημάτων: Την καπιταλιστική εξουσία και ιδιοκτησία, τις διεθνείς ιμπεριαλιστικές συμμαχίες, τις κυβερνήσεις και τα κόμματα που τους υπηρετούν.
Ιδιαίτερα άνθρωποι που προβληματίζονται, που αναγνωρίζουν στο ΚΚΕ τη μαχητικότητα και συνέπεια στην πάλη υπέρ των λαϊκών συμφερόντων, μπορούν να κάνουν το βήμα σήμερα, στηρίζοντας ενεργά την πρόταση διεξόδου του ΚΚΕ, για μια κοινωνία με το λαό στην εξουσία, που θα καταργήσει τις σχέσεις εκμετάλλευσης, θα οργανώσει την παραγωγή, την οικονομία, τις κοινωνικές υπηρεσίες, τις σχέσεις με τις άλλες χώρες προς όφελος της λαϊκής ευημερίας, των πραγματικών λαϊκών αναγκών.
Σ' αυτήν την προοπτική θα μπορούν να αξιοποιηθούν οι παραγωγικές δυνατότητες της χώρας, να επιτευχθούν η αποδέσμευση από την ΕΕ και το ΝΑΤΟ, η μονομερής διαγραφή του χρέους.
Οσο κερδίζει έδαφος αυτή η πρόταση, θα μπορούμε και να βάζουμε εμπόδια στα αντιλαϊκά μέτρα, να διεκδικούμε βελτίωση της ζωής μας. Εχει αποκτηθεί αρκετή πείρα. Ομως, ο λαός δεν έχει αξιοποιήσει ακόμα την πραγματική του δύναμη.
Αυτήν τη δύναμη μπορούμε και πρέπει πλέον να δοκιμάσουμε!».

Εγκαυμα τρίτου μνημονιακού βαθμού...

Εγκαυμα τρίτου μνημονιακού βαθμού...

Πάω να γραπωθώ απ' την άνοιξη κι όλο γλιστράω. Ως και τ' αρώματά της, αυτά τα παντοδύναμα που και νεκρούς ανασταίνουν, ήρθε μια μπόχα και τα πλάκωσε, τα καταχώνιασε στο φάκελο «νεανικές αναμνήσεις». Είναι εκείνη η βαριά αποφορά του δήθεν και του τάχαμου, του οιονεί ψεύδους, της μαζικής ολοφυρόμενης καταιγίδας των τύψεων, που νιώθουν όσοι διάλεξαν λάθος κάλπη, λάθος ώρα για τη χώρα, λάθος πλευρά της Ιστορίας, για παρηγοριά είπαν, των πολλών που έβλεπαν, ήθελαν, αλλά δεν μπορούσαν.

Σε βωμούς - ψησταριές θα αναπεμφθεί και φέτος η αναγκαία τσίκνα ανάμεσα σε κουβέντες για «δουνουτού» και «μπρέξιτ», με κωδικούς και λέξεις μιας ακατονόμαστης φλυαρίας που επέβαλαν οι πειρατές της ζωής μας, έτσι που το κάθε χωριό να ηχεί σαν κακόφωνη συνοικία βομβαρδισμένης, τέως κερδώας, μεγαλούπολης. Και θα αναληφθεί σε αναπόφευκτα γαλανούς ουρανούς η οσμή της καμμένης πέτσας του αμνοεριφίου, και θα εισχωρήσει ύπουλα μέσα στα προσφυγικά αντίσκηνα, εκεί που η πείνα κι η αγωνία έχουν σφίξει τα ρουθούνια των παιδιών με την τανάλια του αόριστου μέλλοντος.

Αυτό το χωράφι που το λένε πατρίδα οι άνθρωποι που το δουλεύουνε και χώρα αυτοί που το εκμεταλλεύονται, πασχαλίζει πάσχοντας εφέτος. Η θερμή άνοιξη μοιάζει με έγκαυμα τρίτου μνημονιακού βαθμού. Με εκατομμύρια ενήλικες να ψάχνουν ανάμεσα σε επικουρική και κύρια υπαρκτή ή αναμενόμενη σύνταξη, ένα παρελθόν κι ένα μέλλον, εισφορές κι εργατοώρες, κλεμμένα κι αγύριστα, η άνοιξη αυτή πρόλαβε κι απέκτησε ρυτίδες, αυτές τις βαθιές της έκφρασης που δεν ανοίχτηκε πέρα απ' την γκριμάτσα.

Μοιάζει ανίερη λογιστική ν' αναζητάς μαργαρίτες και παπαρούνες, βουκαμβίλιες και περηφρονημένα σχίνα και να ζητάς από τους παραμιλούντες διπλανούς σου να τις προσμετράνε στα κέρδη της φτώχειας τους. Αυτό το μείζον και συνάμα έλασσον κριτήριο αναγνώρισης της αναγεννώμενης φύσης, κατάντησε προνόμιο όσων ταυτίζονται με τα ισχνά κατσίκια, που δεν προσφέρονται για σφάξιμο γιατί δεν πιάνουν καλή τιμή στην αναθεματισμένη αγορά.

Κι ενώ στο καλεντάρι η Ανάσταση ταυτίστηκε με την Πρωτομαγιά, σα μοιραία υπενθύμιση πως η πρώτη δε συντελείται χωρίς εργατικό ξεσηκωμό και αίμα αν χρειαστεί, παίρνει αναβολή για να συγχρονιστεί με τις ανάγκες των καιρών, στο ημερολόγιο του εφικτού, κι αφού καούν οι παιδικές λαμπάδες με τα καρτουνίστικα κρεμαντζούλια αλλότριων πανηγυρισμών. Η χαρά ακόμα και των παιδιών «χτυπάει σαν άντρας» το δείκτη κατανάλωσης εποχικών ειδών... Κι επί της ουσίας αποσύρεται.

Στην εσχατιά του ευρωΝΑΤΟικού τιμαρίου που καμώνεται την ελληνική επικράτεια, αυτό το ιδιότυπο φυλακιστήριον ανεκτελώνιστων ανθρώπων, η φετινή άνοιξη υπογραμμίζει την απουσία κατανόησης των Παθών. Των παθών του Υιού του Ανθρώπου. Απ' την Κάθοδο των Μυρίων έως την Εξοδο, το Πέρασμα, το Πάσχα, εδώ και τώρα, με αόρατο μελάνι και ορατό το χέρι που γράφει, η Ιστορία παίρνει να ξετυλίγεται συντετμημένη, σαν άθλια σκοπιμότητα. Δηλαδή η Ευρώπη αλλάζει τα φώτα της άνοιξης, επειδή η καθ' ημάς αριστερά είπε τον Ιούδα «ταξικό αποστάτη» με μαντηλάκι στο πέτο για τα σάλια του θανάσιμου ασπασμού; Οποιος δεχτεί την ερώτηση, χρεώνεται και την απάντηση...

Της
Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ