Κάποιες παρατηρήσεις του Φ.Ένγκελς για τον «αριστερό κυβερνητισμό»

 Κάποιες παρατηρήσεις του Φ.Ένγκελς για τον «αριστερό κυβερνητισμό»

"...Το χειρότερο που µπορεί να συµβεί στον ηγέτη ενός ακραίου κόµµατος είναι να αναγκαστεί να αναλάβει τη διακυβέρνηση σε µια εποχή όπου το κίνηµα δεν είναι ακόµη ώριµο για την κυριαρχία της τάξης που εκπροσωπεί και για την εφαρµογή των µέτρων που απαιτεί η κυριαρχία αυτής της τάξης. Εκείνο που μπορεί να κάνει, δεν εξαρτάται από τη θέλησή του, αλλά από το σηµείο στο οποίο έχει φτάσει η αντίθεση των διάφορων τάξεων και από το βαθµό ανάπτυξης των υλικών συνθηκών ύπαρξης, των σχέσεων παραγωγής και κυκλοφορίας, πάνω στον οποίο στηρίζεται ο κάθε φορά βαθµός ανάπτυξης των ταξικών αντιθέσεων. Εκείνο που πρέπει να κάνει, εκείνο που απαιτεί απ' αυτόν το κόµµα του, ούτε αυτό εξαρτάται απ' αυτόν, αλλά ούτε κι από το βαθµό ανάπτυξης της ταξικής πάλης και των όρων της.

Συνδέεται µε τις µέχρι τώρα θεωρίες και διεκδικήσεις του, που κι αυτές δεν προέρχονται από τη θέση των κοινωνικών τάξεων µεταξύ τους αυτή τη στιγµή και από τη λίγο πολύ τυχαία κατάσταση των σχέσεων παραγωγής και κυκλοφορίας αυτή τη στιγµή, αλλά από την ευρύτερη ή στενότερη αντίληψή του για τα γενικά αποτελέσµατα του κοινωνικού και πολιτικού κινήµατος. Βρίσκεται, έτσι, αναγκαστικά σε ένα άλυτο δίληµµα: Εκείνο που μπορεί να κάνει, έρχεται σε αντίθεση µε ολόκληρη την ως τώρα στάση του, τις αρχές του και τα άµεσα συµφέροντα του κόµµατός του. Εκείνο που πρέπει να κάνει, δεν µπορεί να γίνει.

Είναι, µε λίγα λόγια, αναγκασµένος να εκπροσωπεί όχι το κόµµα του και την τάξη του, αλλά εκείνη την τάξη για την κυριαρχία της οποίας είναι ακριβώς ώριµο το κίνηµα.
Για το συµφέρον του ίδιου του κινήµατος είναι αναγκασµένος να προωθεί τα συµφέροντα µίας ξένης προς αυτόν τάξης και να ξεπετάει τη δική του τάξη µε φράσεις και υποσχέσεις, και µε τη διαβεβαίωση ότι τα συµφέροντα αυτής της ξένης ταξης είναι τα δικά της συµφέροντα. Όποιος έρθει σ' αυτή την άχαρη θέση, είναι χαµένος χωρίς ελπίδα. 
Παραδείγµατα είχαµε και στη νεότερη εποχή.

Αρκεί να θυµίσουµε τη θέση που πήραν οι εκπρόσωποι του προλεταριάτου στην τελευταία γαλλική προσωρινή κυβέρνηση[98], αν και αυτοί οι ίδιοι εκπροσωπούσαν µια πολύ χαµηλή βαθµίδα ανάπτυξης του προλεταριάτου. Όποιος ύστερα από τις εµπειρίες της κυβέρνησης του Φλεβάρη -και ούτε λόγος να γίνεται για τις δικές µας αξιοσέβαστες γερµανικές προσωρινές κυβερνήσεις και αυτοκρατορικές αρχές- µπορεί ακόµη να εποφθαλµιά επίσηµα πόστα, πρέπει ή να είναι υπέρµετρα στενοκέφαλος ή να ανήκει στο ακραίο επαναστατικό κόµµα, στην καλύτερη περίπτωση, µόνο στα λόγια. ..."

Φ.Ένγκελς, Ο πόλεμος των χωρικών, σελ. 145-146, Σύγχρονη Εποχή, Αθήνα 1991

_______________
[98]Ο Ένγκελς εννοεί τον μικροαστό σοσιαλιστή Λουί Μπλανκ και τον εργάτη Αλμπέρ που εκπροσωπούσαν το προλεταριάτο στην αστική προσωρινή κυβέρνηση που σχηματίστηκε στην Γαλλία μετα την επανάσταση του φλεβάρη του 1848

Αυτοί που φεύγουν κι αυτοί που μένουν

 Αυτοί που φεύγουν κι αυτοί που μένουν

Μισεύεις και τα μάτια μου δακρύζουν λυπημένα

Αυτό το τραγούδι παίζει κάπου στην εμβληματική ταινία "μάθε παιδί μου γράμματα", που είναι γυρισμένη στα πρόθυρα της Αλλαγής. Κι αν είναι κάτι που μπορεί να σου φέρει δάκρυα στα μάτια δεν είναι οι αναμνήσεις κι η συγκίνηση για αυτούς που φεύγουν, ούτε η απελπισία για αυτούς που μένουν, κι ας είναι η μοίρα τους σακατεμένη, κι ό,τι αγαπάνε, ξενιτεύεται. (Που καμιά φορά μοιάζει χειρότερο κι από το συνήθη θάνατο, γιατί αυτός είναι αργός, καθημερινός, αλλά όχι αναπόφευκτος. Θεωρητικά εσύ το "επέλεξες" κι υποχρεώνεσαι να το κάνεις με τη θέλησή σου). Δεν είναι φιλιά και δακρυγόνα, στο τέλος του χειμώνα, τα μάτια σου θα καίνε, από χαρά θα κλαίνε. Και πού την είδες δηλ τη χαρά; Εδώ κανείς δε χαίρεται (κανείς δεν τραγουδά), χαμένε, α χαμένε -που λέει κι ο Τραμπάκουλας. Είναι βασικά ότι δεν έχει αλλάξει σχεδόν τίποτα (άντε το πολύ το δέρμα των καιρών) από όσα περιέγραφε η ταινία.

Κι αν τα μάτια βουρκώνουνε λίγο, τα τσιγάρα πολλά και θα φταίει ο καπνός.

Εντάξει, τώρα γίνεστε εμπαθείς, άκου δεν άλλαξε τίποτα, σε λίγο θα μας πείτε ότι δεν πέτυχε τίποτα κι η Αλλαγή.

Καταρχάς, μισή Αλλαγή μετά, ο Τσάκωνας το είχε γυρίσει και γύριζε το "μάθε παιδί μου μπάσκετ" (γιατί τα γράμματα πού να φτουρήσουν) και μετά την "κλασική περίπτωση βλάβης", που την προέβαλε -λέει- κάποτε μια αναρχική ομάδα, για να ακολουθήσει συζήτηση πάνω στο βρώμικο ρόλο και την καταπίεση των μικρών αφεντικών. (Αελ, τρακτέρ και) love is in the air, όπως και το πολιτικό μήνυμα, αν θες να το βρεις με το ζόρι. Και βόηθα παναγιά, τώρα με τον Άγγελο στον πάγκο.

Ενώ ο Καλογερόπουλος γύριζε το "όνειρο αριστερής νύχτας", που το γιούχαρε το κοινό στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, και η μόνη αξιόλογη σκηνή είναι ίσως αυτή με τον κόκορα και τη μαοϊκή συναγωνίστρια, που ήταν υπέρ της ένοπλης επανάστασης, αλλά δεν άντεχε να αντικρίσει στο χωριό τον αποκεφαλισμό του.

Gallo rojo es valiente, pero el negro es traicionero

Κι επίσης, δε βελτιώθηκε ραγδαία η παιδεία τώρα που κόβουν τις ώρες των αρχαίων από το πρωτότυπο και των θρησκευτικών -άλλο που η εκκλησία εξακολουθεί να είναι παντού, σαν τους παπάδες στην έκθεση του Σωκράτη;

Δεν αποκαταστάθηκε η ιστορική αλήθεια (την αλήθεια ρε...) με την αναγνώριση της αντίστασης; Αλλά ξέρεις, έκανε κι αυτή κάτι ακρότητες κι ανάγκασε κάτι αγνά, αθώα παλικάρια να καταταγούν στα Τάγματα Ασφαλείας για να γλιτώσουν από τον κομμουνισμό. Άλλο αν έπεσε λήθη (το αντίθετο της αλήθειας) σε όλα αυτά, που βολεύει για να λέει ο καθένας ότι θέλει και να πιστεύει πχ ότι παλεύει και σήμερα, για να γλιτώσει από τους κομμουνιστές της ΔΦΑ και τον Κατρούγκαλο, που συν τοις άλλοις, είναι κι αποστάτης της τάξης του. (Αυτοί είναι οι χειρότεροι, ξέρεις, σκυλιά λυσσασμένα. Λένιν, Μαρξ, Ένγκελς... και τώρα ο Κατρούγκαλος!)

Ναι αλλά μήπως έτσι, με τη φυγή, γίνεσαι κι εσύ αποστάτης της τάξης σου που δραπετεύει από τα προβλήματα και την ταξική πάλη στη χώρα σου; (Καλά, με αυτήν την έννοια κι ο Αργεντίνος Τσε δεν ήταν παρά ένας "αποστάτης"...) Μήπως βοηθάς τη ΔΦΑ να τους διώξει όλους και να μείνουμε μόνοι μας σαν το ανέκδοτο με το Λεωνίδα*;

(*Έχει βάλει ο Μπρέζνιεφ που λες στο μάτι μιας μικρούλα, της υπόσχεται πως θα της κάνει όποια χάρη θελήσει κι αυτή του ζητάει να ανοίξει για μια μέρα τα σύνορα.

-Πονηρούλα, θες να μείνουμε μόνοι μας... της απαντά αυτός.

Και τώρα που αυτά γίνονται στον υπαρκτό καπιταλισμό κι όχι στα αντισοβιετικά ανέκδοτα; Τώρα τι έχουμε να πούμε;

Α ξέχασα, αφού στην κυβέρνηση είναι οι κομμουνιστές κι η χώρα μας είναι η τελευταία σοβιετική της Ευρώπης...)

Και τι θα γίνει όταν τελειώσουμε τον πλανήτη και δεν υπάρχουν πια άλλα καταφύγια να αποδράσουμε; Γιατί το κεφάλαιο έχει τελειώσει τον πλανήτη από την ανάποδη κι αφού δεν έχει πια άλλους "παραδείσους" να βρει, θα κάνει κόλαση την ενδοχώρα, για να συνεχίσει απρόσκοπτα να κερδοσκοπεί.

Μήπως θα χρειαζόταν ένα τείχος του Βερολίνου, για να σταματήσει την αφαίμαξη του επιστημονικού δυναμικού; Μήπως τίθεται νέο εθνικό ζήτημα, όπως λένε κάποιες αναλύσεις που επαναθεμελιώνουν το μαρξισμό και καταλήγουν να τον ξεριζώνουν από τα θεμέλια;

Όχι σφε, ταξικό είναι το ζήτημα. Κι όχι, δεν είσαι αποστάτης της τάξης σου. Κι η δική σου ψυχή, συνείδηση, ή όπως το ορίζουμε τέλος πάντων, το ξέρει πόσο (δε) θα σου λείψει το αριστεροχώρι (με την καλή έννοια εδώ), το κίνημα κι η ελληνική ιδιαιτερότητα. Το ζήτημα είναι ότι... πατρίς-οικογένεια... και η θρησκεία μένει ως παυσίπονο στην κοιλάδα των ατέλειωτων δακρύων που λέμε ζωή -με τη συμβατική έννοια του όρου.

Αλλά γιατί η αγάπη για τους δικούς μας να μπαίνει τροχοπέδη στον αγώνα και τις θυσίες που απαιτεί αντί να μας δίνει ένα επιπλέον κίνητρο; Γιατί το δέσιμο με αυτόν τον τόπο, τις ρεματιές και τα πεζούλια του, τις παραλίες και τα καταγώγια του, μας δένει τα χέρια στην πράξη; Γιατί να μην είναι αρκετό να μας κρατήσει εδώ και να το παλέψουμε ως το τέλος; Κι από την άλλη, πού διαφέρουμε όσοι μένουμε πίσω και βολευόμαστε με λιγότερο ουρανό και τη μίζερη ανασφάλειά μας για το άγνωστο;

-Δε φεύγω ρε, να εδώ μέχρι τη γωνία θα πάω και θα ξανάρθω.

Λέει στον μπράβο του ένα από τα θύματα της Άμυνας Ζώνης, σε μια από τις αγαπημένες σειρές κι ατάκες του Φιλολαϊκού. Και δε γυρνάει ποτέ πίσω γιατί πάει να συναντήσει στη γωνία το δολοφόνο του.

Σε εσένα το λέω, φίλε ξενιτεμένη, που βαυκαλίζεσαι πως όλα είναι προσωρινά κι ότι σε λίγο καιρό, στην πρώτη ευκαιρία δηλ, θα γυρίσεις πίσω.

Μα αν δεν μπορείς να κάνεις τη ζωή σου όπως τη θέλεις, τούτο προσπάθησε τουλάχιστον όσο μπορείς: να μην την εξευτελίζεις. Και να μη γίνεις ποτέ σαν τους ελληνοαμερικάνους, που δουλεύει ο Μακ Πάπας, και ψηφίζουν Τραμπ.

Ρούχα-τσεκ. Βαλίτσες-τσεκ. Η χούφτα με το χώμα το ελληνικό, σαν αυτή που κρατούσε ο Ζαχαριάδης-τσεκ. Οι δίσκοι του Καζαντζίδη-τσεκ.

Όχι, δεν είναι αναχρονιστικό να ακούς Καζαντζίδη κι ας φωνάζει σα λαβωμένο λιοντάρι σε κάποια σημεία. Αναχρονισμός είναι που αναγκάζεσαι να φύγεις γκασταρμπάιτερ ή γκαστβίσενσαφτλερ ξέρω γω κι αυτό το σύστημα που μας γυρίζει ολοταχώς στον εργασιακό μεσαίωνα. Αν φύγεις, ο χρόνος δε θα γυρίσει πίσω και πιθανότατα ούτε εσύ, αλλά συνέχισε τουλάχιστον να παλεύεις, για να σταματήσουν να γυρίζουν προς τα πίσω τα ρολόγια κι ο χρόνος της ιστορίας.

Ε ναι Πουλόπουλος. Όχι γιατί παίρνουμε (πουλο)πουλο, ένας-ένας από δω. Αλλά έτσι, επειδή κολλάει...

Τραβάτε με και ας κλαίω!

Τραβάτε με και ας κλαίω!

Συγχρονισμένη προσπάθεια να νεκραναστήσουν μια προπαγανδιστική γραμμή, σύμφωνα με την οποία το μνημόνιο επιβλήθηκε στην κυβέρνηση, ήταν προϊόν εκβιασμού, το αποδέχτηκαν με το ζόρι κ.λπ. κ.λπ., καταβάλλουν κυβερνητικά και στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ τις τελευταίες μέρες, καθώς τα προπαγανδιστικά περί «κόκκινων γραμμών» καταρρέουν το ένα μετά το άλλο.
Είναι βέβαιο ότι η κυβέρνηση δεν κάνει τίποτα με το ζόρι, αλλά κάνει όσα πρέπει, για να πετύχει τον διακηρυγμένο της, πριν ακόμα αναλάβει τη διακυβέρνηση, στόχο για ανάκαμψη της καπιταλιστικής κερδοφορίας, τόνωση της ανταγωνιστικότητας του κεφαλαίου, διαμόρφωση ευνοϊκού περιβάλλοντος για επενδύσεις, αναβάθμιση του ρόλου της αστικής τάξης στην ευρύτερη περιοχή.
Οι κλάψες τους δεν αντέχουν σε καμία σοβαρή κριτική. Είναι προφανές ότι όλες οι κυβερνήσεις θα ήθελαν να αποφύγουν τα αντιλαϊκά μέτρα, αφού εισπράττουν πολιτικό κόστος, αλλά και γιατί δυσκολεύουν συνολικά τη σταθερότητα του πολιτικού συστήματος. Ομως, πάνω απ' όλα προέχει η εξυπηρέτηση των αναγκών, των συμφερόντων της αστικής τάξης, της τάξης που έχει στα χέρια της τα κλειδιά της οικονομίας. Στην ικανότητά τους να υπηρετούν αυτά τα συμφέροντα κρίνονται οι αστικές κυβερνήσεις. Εξάλλου, έχει αποδειχτεί παραμύθι η θέση ότι και οι ανάγκες του κεφαλαίου θα ικανοποιούνται και ο λαός θα ευημερεί.
Η στάση τους θυμίζει το «τραβάτε με κι ας κλαίω»!
Στο πλαίσιο αυτό, ολοένα και συχνότερα ακούγονται δηλώσεις σαν αυτή της κυβερνητικής εκπροσώπου, Ολγας Γεροβασίλη, ότι εφαρμόζουν «αυτά που υποχρεωθήκαμε και έπρεπε να ακολουθήσουμε ... προκειμένου να μπορέσουμε να πάμε στην επόμενη ημέρα», ή του υπουργού Εργασίας, Γ. Κατρούγκαλου, ότι «είναι νεοφιλελεύθερα μέτρα, εμείς αναγκαστήκαμε να τα πάρουμε τον Ιούλιο... Προφανώς δεν μπορούμε να είμαστε χαρούμενοι όταν αυξάνουμε τον ΦΠΑ». 'Η του Δ. Παπαδημούλη, προχτές, ότι «το 3ο μνημόνιο ήταν μία δύσκολη αλλά και αναγκαία συμφωνία, κάτω από το καθεστώς εκβιασμού το περασμένο καλοκαίρι. Δεν αντικαθιστά ούτε καταργεί το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ».
Χτες, εξάλλου, ο υπουργός Αμυνας και πρόεδρος των ΑΝΕΛ, Π. Καμμένος, επανέλαβε, αναφερόμενος στην κατάργηση του μειωμένου συντελεστή ΦΠΑ στα νησιά, «λάβαμε μέτρα που δεν συμβαδίζουν με το νόημα του Συντάγματος». Από κοντά ο υπουργός Υποδομών, Μεταφορών και Δικτύων, Χρ. Σπίρτζης, εξέφρασε τον πόνο του για την πώληση του Ελληνικού και το τίμημα που «δεν ήταν το καλύτερο», όπως είπε.
Τα μέτρα παίρνονται στην Ελλάδα και σε όλα τα άλλα κράτη - μέλη της ΕΕ, δίχως το περίβλημα μνημονίου σ' αυτά, ώστε να περάσει το κεφάλαιο στην επόμενη μέρα που θα σφραγιστεί από ανάκαμψη κερδών. Μάλιστα, σε κράτη - μέλη της ΕΕ, η αστική τάξη και το πολιτικό της προσωπικό προνόησαν, προωθώντας μεταρρυθμίσεις, όπως αυτές που υλοποιούνται σήμερα στην Ελλάδα, πολλά χρόνια πριν.
Είναι κοροϊδία ο ισχυρισμός τους ότι αναγκάστηκαν να πάρουν δύσκολες αποφάσεις, ώστε «να περάσουμε στην επόμενη μέρα» και ότι αυτή τη μέρα η κυβέρνηση θα ανασύρει κάποιο πρόγραμμα, που κρατάει κρυμμένο σαν το «δέκα το καλό» στο μανίκι της, το οποίο θα ωφελήσει το λαό εν είδει ανταμοιβής για τις θυσίες που υφίσταται.
Αυτή η μέρα θα βρει τους λαούς σε χειρότερη ακόμα θέση απ' αυτήν που βρίσκονται σήμερα, δίχως προοπτική ανάκαμψης δικαιωμάτων, ανάκτησης απωλειών, αφού κάτι τέτοιο θα προσκρούει στη διατήρηση της καπιταλιστικής κερδοφορίας. Ο μόνος «άσσος στο μανίκι» των κυβερνώντων για την επόμενη μέρα είναι προγράμματα με ημερομηνία λήξης για τη διαχείριση της ακραίας φτώχειας, της τεράστιας ανεργίας κ.λπ. Ολα τα άλλα είναι εκ του πονηρού και τα «δάκρυα» της κυβέρνησης κροκοδείλια, για να παρασύρουν το λαό σε μια επιζήμια αναμονή, την ώρα που πρέπει, με όρους κινήματος, να οργανώσει την απάντησή του.

Το Ελληνικό και τα ... πανηγύρια

Το Ελληνικό και τα ... πανηγύρια

Με αφορμή τη συμφωνία κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ με την κοινοπραξία επενδυτών «Lamda Development» για την ιδιωτικοποίηση του χώρου του πρώην αεροδρομίου του Ελληνικού, διαβάσαμε αρκετούς πανηγυρικούς στον αστικό Τύπο, βεβαίως και στην κυβερνητική ΑΥΓΗ, για τα οφέλη της χώρας από μια τέτοια επένδυση. «Περισσότερο πράσινο, λιγότερο τσιμέντο», «Χρυσή συμφωνία για το Ελληνικό», λένε. Και προσπαθούν να παρουσιάσουν αυτό που έγινε σαν θετικό για τον ελληνικό λαό, σαν ένα ορόσημο για την περίφημη «δίκαιη ανάπτυξη» κ.λπ. κ.λπ. Η κυβέρνηση, μάλιστα, εξήγησε διεξοδικά και τα οικονομικά οφέλη από τη συμφωνία σε σχέση με την παλιότερη της ΝΔ - ΠΑΣΟΚ. Ετσι, μάθαμε ότι «το τίμημα της συνολικής επένδυσης αυξάνεται από τα 5,4 δισ. περίπου στα 8 δισ. ευρώ». Αρα, το ελληνικό κράτος κερδίζει μερικά δισ. που θα μπουν στα ταμεία του από τα οποία, βέβαια, δεν έχουν να περιμένουν τίποτα οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα, αφού το καπιταλιστικό κράτος τα έσοδά του τα «σπρώχνει» στις πριμοδοτήσεις, τα οικονομικά κίνητρα των επιχειρηματικών ομίλων, καθώς και στις υποχρεώσεις προς τους δανειστές των ιμπεριαλιστικών κέντρων για την αποπληρωμή του χρέους. Αυτός είναι ο χαρακτήρας του αστικού κράτους σε συνθήκες καπιταλισμού.

* * *

Η επένδυση στο Ελληνικό δεν είναι άσχετη με όσα συμβαίνουν συνολικά σε όλο το μήκος του παραλιακού μετώπου της Αττικής. Αυτό που συμβαίνει είναι ότι αστικές κυβερνήσεις και Ευρωπαϊκή Ενωση ιδιωτικοποιούν χώρους στην περιοχή του Ελληνικού και σε όλο το μήκος του παραλιακού μετώπου, προσφέροντας νέα πεδία κερδοφορίας στο κεφάλαιο και θυσιάζοντας τις λαϊκές ανάγκες. Εξελίξεις που αφορούν πρώτα και κύρια τους νέους, τους εργαζόμενους, τις λαϊκές οικογένειες όλης της Αττικής. Δεν είναι μόνο το Ελληνικό. Οσα συμβαίνουν σε Δραπετσώνα, Φαληρικό Δέλτα, Φλοίσβο, πρώην Αεροδρόμιο Ελληνικού, πρώην αμερικάνικη βάση, Εθνικό Αθλητικό Κέντρο Αγίου Κοσμά, Αστέρα Βουλιαγμένης και στα χιλιάδες στρέμματα εκκλησιαστικής περιουσίας στη Βουλιαγμένη, συνθέτουν ένα τεράστιο παζλ επενδυτικών σχεδίων που βρίσκονται σε εξέλιξη. Αυτά τα σχέδια στερούν από το λαό χώρους Αθλητισμού και Πολιτισμού, αναψυχής και ψυχαγωγίας. Είναι δεδομένο πλέον ότι στην περιοχή του Ελληνικού θα στήσουν μια τεράστια πολιτεία για υψηλά βαλάντια. Σε άλλες περιοχές ετοιμάζουν ξενοδοχειακά συγκροτήματα, τουριστικές επενδύσεις μεγάλου βεληνεκούς, μαρίνες για υπερπολυτελή σκάφη.

* * *

Η προώθηση των σχεδίων των πολυεθνικών ισοδυναμεί με κλιμάκωση της επίθεσης στα λαϊκά δικαιώματα. Ολη η παραλιακή ζώνη είναι πεδίο μεγάλου ανταγωνισμού ανάμεσα σε μονοπωλιακούς ομίλους. Η κάλυψη των λαϊκών αναγκών δεν έχει καμία σχέση με τις ανάγκες των επιχειρηματικών ομίλων. Δεν είναι αποκλειστικά και μόνο ένα περιβαλλοντικό θέμα. Οταν η γη είναι εμπόρευμα τότε οι ανάγκες του λαού παραμερίζονται. Δεν πρόκειται απλά και μόνο για ένα «ξεπούλημα», όπως έλεγε και ξαναέλεγε ο ΣΥΡΙΖΑ, πριν γίνει κυβέρνηση. Η συζήτηση που αρχίζει και τελειώνει με το «τίμημα» κρύβει την ουσία, ότι δηλ. είναι μία μεγάλη καπιταλιστική επένδυση, μια ιδιωτικοποίηση, που υπηρετεί την κερδοφορία των ομίλων, την πολιτική της Ευρωπαϊκής Ενωσης και της άρχουσας τάξης, θυσιάζοντας τις ανάγκες του λαού, με υπερπολυτελείς κατασκευές (όπως καζίνο και ξενοδοχεία). Και που η λαϊκή οικογένεια ούτε απ' έξω δεν θα μπορεί να περάσει. Οπως και πριν, έτσι και τώρα. Μεγάλα τμήματα γης, χώρων που βρίσκονται είτε σε κρατική ιδιοκτησία είτε είναι παραχωρημένη σε επιχειρηματίες, δεν είναι δυνατόν να αξιοποιούνται σε όφελος του λαού, να καλύπτουν το σύνολο των λαϊκών αναγκών, όταν αποτελούν εμπόρευμα από το οποίο πρέπει να υπάρχει κέρδος...

* * *

Θα ρωτήσει, λοιπόν, κάποιος: Σε αυτές τις συνθήκες υπάρχει λύση που να εξυπηρετεί τα λαϊκά συμφέροντα; Το ΚΚΕ έχει πρωτοστατήσει σε αγώνες με συγκεκριμένα αιτήματα στις σημερινές συνθήκες που θα μπορούσαν να ανακουφίσουν τα εργατικά - λαϊκά στρώματα. Για παράδειγμα:
Καμία ιδιωτικοποίηση, καμιά εμπορευματοποίηση στο χώρο του πρώην αεροδρομίου του Ελληνικού, στην πρώην αμερικάνικη βάση, σε όλο το μήκος της παραλιακής ζώνης, που στηρίζεται και με τη χρηματοδότηση των μονοπωλιακών ομίλων μέσω ΕΣΠΑ. Είναι χρήματα των εργαζομένων που αξιοποιούνται, προκειμένου να στηρίξουν μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους με όρο την προώθηση της επιχειρηματικής δράσης και της παραχώρησης μέσω ΣΔΙΤ και στην κατασκευή και στην αξιοποίηση των έργων.
Καμία αλλαγή στις χρήσεις γης που θα επιτρέψει στις πολυεθνικές να στήσουν ένα τεράστιο επιχειρηματικό παιχνίδι σε βάρος του λαού.
Να μη μετεγκατασταθούν οι αθλητικές εγκαταστάσεις του Εθνικού Αθλητικού Κέντρου του Αγίου Κοσμά και να βελτιωθούν και να αναβαθμιστούν οι υπάρχουσες υποδομές. Και αυτό είναι ένα θέμα που σχετίζεται άμεσα με την επένδυση στο Ελληνικό, αφού το επόμενο βήμα θα είναι η απομάκρυνση των αθλητικών εγκαταστάσεων από τον Αγιο Κοσμά, που είναι ακριβώς απέναντι.
Ανάπτυξη ενός υπερτοπικού πόλου πρασίνου με τη δημιουργία ενός μεγάλου πολυθεματικού πάρκου στην περιοχή, που θα καλύπτει το σύνολο των λαϊκών αναγκών. Δωρεάν άθληση, ψυχαγωγία και πολιτιστική δραστηριότητα για τους νέους, τους εργαζόμενους, με δημόσιες και δωρεάν υποδομές Υγείας και Πρόνοιας για όλο το λαό.
Η κατασκευή των όποιων έργων στην περιοχή να γίνει χωρίς Συμπράξεις Δημόσιου και Ιδιωτικού Τομέα και συμβάσεις παραχώρησης. Οι δαπάνες για την κατασκευή του πάρκου και την ανάπλαση του χώρου πρέπει να βαρύνουν αποκλειστικά το κράτος.