Νέο μακελειό σε σχολείο στο Σάντα Φε του Τέξας στις ΗΠΑ-Οι πρώτες εικόνες

 

Κατιούσα

Την ύπαρξη “πολλών νεκρών” επιβεβαιώνει σε λύκειο της πόλης πηγή της αστυνομίας στο Σάντα Φε του Τέξας, προσθέτοντας πως ο δράστης έχει συλληφθεί και είναι άντρας, χωρίς να δίνει άλλες λεπτομέρειες. Πολλοί ακόμα μαθητές, καθώς κι ένας αστυνομικός τραυματίστηκαν στη διάρκεια των πυροβολισμών. Η επίθεση ξεκίνησε γύρω στις 8.10 τοπική ώρα ενώ το σχολείο είναι κλειστό. Σύμφωνα με τις πρώτες πληροφορίες, οι μαθητές έχουν μεταφερθεί στο τοπικό γυμναστήριο του Άλαμο, όπου μπορούν να τους συναντήσουν οι γονείς τους. Οι τραυματίες μεταφέρθηκαν στο νοσοκομείο, μεταξύ άλλων με τη χρήση ελικόπτερου που προσγειώθηκε στο προαύλιο, ενώ ισχυρότατες αστυνομικές δυνάμεις έχουν αποκλείσει την περιοχή.
Υπενθυμίζουμε ότι λίγους μόνο μήνες πριν είχε σημειωθεί ένα ακόμα πολύνεκρο περιστατικό σχολικών πυροβολισμών στο Πάρκλαντ της Φλόριντα, προκαλώντας ένα μεγάλο κίνημα κυρίως μαθητών και φοιτητών για τον περιορισμό της οπλοκατοχής, την ώρα που ο πρόεδρος Τραμπ δήλωνε πως λύση θα ήταν “να οπλοφορούν και οι καθηγητές”.

Με πληροφορίες από nytimes.com και chron.com

Μάκης Μαΐλης: Η σημασία και ο απόηχος της 12ης Ολομέλειας

Κατιούσα

Το περασμένο Σαββατοκύριακο, η εφημερίδα “Τα ΝΕΑ” κυκλοφόρησε με ένα ιστορικό ένθετο, αφιερωμένο στα 50 χρόνια από τη 12η Ολομέλεια και τη διάσπαση του ΚΚΕ. Αντιγράφουμε από την έκδοση και δημοσιεύουμε το άρθρο του Μάκη Μαΐλη, υπεύθυνου του Τμήματος Ιστορίας της ΚΕ του ΚΚΕ, που αποτελεί όαση σε σχέση με τις υπόλοιπες τοποθετήσεις (ανάμεσά τους και ο γνωστός Θ. Πάγκαλος, που συμμετείχε σε εκείνη την Ολομέλεια ως στέλεχος του ΚΚΕ τότε) που φιλοξενούνται στον τόμο.

Το ΚΚΕ σε ντοκουμέντα του, ως καταστάλαγμα συλλογικών διαδικασιών, έχει επανειλημμένα εκτιμήσει ότι η 12η Ευρεία Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ είναι ένα από τα ιστορικής σημασίας γεγονότα στην 100χρονη διαδρομή του. Θα ήταν τελείως διαφορετική η πορεία του ΚΚΕ (τότε διακυβευόταν ακόμα και η ύπαρξή του ως ΚΚ), αν δεν είχε επέλθει ρήξη των κομμουνιστικών δυνάμεων με τον αναθεωρητισμό-οπορτουνισμό.
Σε αρκετές περιπτώσεις η 12η Ευρεία Ολομέλεια εμφανίστηκε, κυρίως από τον Τύπο, αλλά και από τους ίδιους που στη συνέχεια συγκρότησαν το “ΚΚΕ εσ.” ως μια μάχη για την “καρέκλα” για την κατανομή των ηγετικών θέσεων. Πότε στην ιστορία του ΚΚΕ και τους διεθνούς Κομμουνιστικού Κινήματος δεν εκπορεύονταν οι διασπάσεις από προσωπικές φιλοδοξίες. Προέκυπταν από αγεφύρωτες ιδεολογικές διαφορές που αφορούσαν το χαρακτήρα ή και τη στρατηγική του Κομμουνιστικού Κινήματος. Γι’ αυτό και τέτοια ζητήματα είναι εξωπραγματικό να κρίνονται με τα ίδια κριτήρια που κρίνονται αποχωρήσεις ή μετακινήσεις στελεχών των αστικών κομμάτων από το ένα στο άλλο, αν και ούτε σ’ αυτά είναι πάντα προσωπικά τα ελατήρια, παρότι πρόκειται για ταξικά ομοειδή κόμματα.
Η πολιτική γραμμή που οδηγούσε στη διάλυση του ΚΚΕ είχε αρχίσει να υλοποιείται πολύ πριν από το 1968. Ήδη από το 1956 η Ενιαία Δημοκρατική Αριστερά (ΕΔΑ) είχε μετατραπεί με απόφασή της σε ενιαίο κόμμα, ενώ ιδρύθηκε ως συνασπισμός κομμάτων. Μια τέτοια εξέλιξη ευνοούσε τη γραμμή που είχε χαράξει το ΚΚ Σοβιετικής Ένωσης με το 20ό Συνέδριό του, καθώς και η απόφαση του ίδιου του ΚΚΕ να διαλύσει το 1958 τις παράνομες κομματικές οργανώσεις του στην Ελλάδα. Η ΕΔΑ, με τις μεγάλες δυνατότητες που υποστήριζαν ότι είχε, προβλήθηκε ως η μεγάλη κατάκτηση, μάλιστα μπορούσε κι έπρεπε να υποκαταστήσει το ΚΚΕ, αξιοποιώντας την εκτός νόμου θέση του, ενώ η ίδια δρούσε νόμιμα.
Η παραπάνω αρνητική εξέλιξη συνειδητοποιήθηκε από ένα τμήμα της ηγεσίας του ΚΚΕ λίγο πριν από τη δικτατορία κι ακόμα περισσότερο μετά την επιβολή της, οπότε βρισκόταν και η ΕΔΑ εκτός νόμου. Η διαπάλη στο ΚΚΕ οξύνθηκε και κορυφώθηκε το 1968. Ωστόσο οι εκφραστές του “ανανεωτικού” ρεύματος που ως τότε έπιναν νερό στο όνομα της ΕΔΑ την εγκατέλειψαν και ίδρυσαν το “ΚΚΕ εσωτ.”. Η επιδίωξη να απομονωθεί και να συρρικνωθεί το ΚΚΕ θεωρήθηκε πως έκανε περιττό το “όχημα ” της ΕΔΑ.
Πρέπει να επισημανθεί μία ακόμη πλευρά: Η ηγεσία του “ΚΚΕ εσωτ.” επικαλέστηκε την επέμβαση όπως έλεγε του ΚΚ Σοβιετικής Ένωσης στα εσωτερικά του ΚΚΕ. Βέβαια, αν αυτή η “επέμβαση” είχε γίνει παίρνοντας το ΚΚΣΕ το μέρος των δικών τους απόψεων, προφανως δε θα είχαν κανένα πρόβλημα, όπως δεν είχαν και το 1956, όταν έγινε η παρέμβαση εξι ΚΚ στο ΚΚΕ προκειμένου να καθαιρεθεί ο Νίκος Ζαχαριάδης και να διαμορφωθεί η μεταρρυθμιστική στρατηγική του “κοινοβουλευτικού δρόμου” προς το σοσιαλισμό.
Η 12η ευρεία Ολομέλεια, όπως και η προηγηθείσα 11η Ολομέλεια που συγκλήθηκαν μετά το στρατιωτικό πραξικόπημα της 21ης Απριλίου ήταν υποχρεωμένες από τις ίδιες τις εξελίξεις να δώσουν απάντηση στα δικαιολογημένα ερωτήματα: Γιατί δεν προβλέφτηκε η δικτατορία; Γιατί το Κόμμα και το κίνημα ήταν ανέτοιμα να οργανώσουν αντίδραση από τις πρώτες ακόμα μέρες; Έτσι, άνοιξε εκ των πραγμάτων η συζήτηση για τις επιλογές και την πορεία του Κόμματος πριν από τη δικτατορία, κυρίως γύρω από την απόφαση της 8ης Ολομέλειας του 1958 με την οποία το ΚΚΕ διέλυσε τις παράνομες οργανώσεις του στην Ελλάδα και ενέταξε τους κομμουνιστές σε ένα σοσιαλδημοκρατικό κόμμα, την ΕΔΑ.
Η 12η Ολομέλεια, παρά το γεγονός ότι δεν έβαλε το μαχαίρι στη στρατηγική και τις επιλογές του Κόμματος της δεκαετίας του ’50, κατάφερε να ανακόψει τη συνεχώς φθίνουσα πορεία του ΚΚΕ, το οποίο στη συνέχεια συγκρότησε παράνομες κομματικές οργανώσεις και ίδρυσε την ΚΝΕ, που αποτέλεσαν την ψυχή του αντιδικτατορικού αγώνα. Το ΚΚΕ ήταν το μοναδικό κόμμα που δεν ανέθετε την ανατροπή της δικτατορίας από τα πάνω (τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ ή δυτικοευρωπαϊκά κράτη), αντίθετα, διακήρυσσε ότι η ανατροπή της χούντας πρέπει να συντελεστεί ως αποτέλεσμα λαϊκής πάλης και εξέγερσης και με κάθε μορφή.
Οι αποχωρήσαντες από το ΚΚΕ το 1968, ανάμεσά τους μέλη της ΚΕ και του ΠΓ είχαν την αυταπάτη ότι θα συμπαρατάσσονταν μαζί τους κομμουνιστές και οι αριστεροί αγωνιστές, καθώς και οι χιλιάδες κομμουνιστές και κομμουνίστριες που βρίσκονταν στις φυλακές και τις εξορίες.
Ποντάριζαν στο γεγονός ότι το αναθεωρητικό-οπορτουνιστικό ρεύμα είχε ισχυροποιηθεί και κυριαρχούσε σε ορισμένα ΚΚ της Δυτικής καπιταλιστικής Ευρώπης, με ισχυρή κοινοβουλευτική δύναμη, όπως το ιταλικό ΚΚ. Ακόμα, πίστευαν ότι τους ευνοούσε το έδαφος που είχαν καλλιεργήσει φραξιονιστικά μέσα στην ΕΔΑ και τη νεολαία της, καθώς και το ότι τα στελέχη που συγκρότησαν την ηγεσία του “ΚΚΕ εσ.” ήταν αρκετά προβεβλημένα.
Έγινε το αντίθετο. Με μεγάλη πλειοψηφία τους απέρριψαν, τόσο οι κομμουνιστές που βρίσκονταν στην Ελλάδα, όσο και εκείνοι που ζούσαν ως πολιτικοί πρόσφυγες στη Σοβιετική Ένωση και τ’ άλλα κράτη της σοσιαλιστικής οικοδόμησης.
Η οπορτουνιστική ομάδα, όπως έδειξε όλη η ιστορία του οπορτουνισμού στον 20ό αιώνα μέχρι σήμερα, έκρυβε την ουσία των απόψεών της υπέρ της πολιτικής διαχείρισης του καπιταλισμού. H βασική τους ιδεολογική και πολιτική άποψη συγκαλύπτονταν και από την κριτική σε υπαρκτές, σοβαρές αδυναμίες στη δράση του Κόμματος, όχι βεβαίως με στόχο τη διόρθωσή τους. Οι αδυναμίες ήταν προϊόν της ήττας στον εμφύλιο πόλεμο, αλλά και της στρατηγικής του κόμματος, στην οποία είχαν ενεργητική συμμετοχή και οι ίδιοι οι οπορτουνιστές, ενώ βάρυναν και επιλογές του Διεθνούς Κομμουνιστικού Κινήματος.
Η πορεία της επιρροής του λεγόμενου “ΚΚΕ εσ.” ήταν φθίνουσα, αν και απολάμβανε τη συμπάθεια των αστικών πολιτικών δυνάμεων και των τότε ΜΜΕ, λόγω της αναθεωρητικής και αντισοβιετικής του κατεύθυνσης. Οι ίδιοι και τ’ άλλα κόμματα αποκαλούσαν το ΚΚΕ “ΚΚ Εξωτερικού”. Ο Τύπος της εποχής, δίχως να παύει να τους αποκαλεί κάποιες φορές “βασιλοκομμουνιστές”, γενικά τους περιέβαλλε με τον χαρακτηρισμό “ανανέωση”, που και οι ίδιοι κατά κόρον χρησιμοποίησαν, παρότι τίποτα το νέο δεν έφεραν. Οι απόψεις τους ήταν αναμάσημα με δήθεν κομμουνιστική φρασεολογία των σοσιαλδημοκρατικών θεωριών του 19ου αιώνα. Ο “σοσιαλισμός με δημοκρατία κι ελευθερία” που επικαλέστηκαν, είναι ψευδεπίγραφος και σημαίνει απευθείας αποδοχή του βάρβαρου καπιταλιστικού συστήματος, που δεν εξανθρωπίζεται. Πραγματική ελευθερία και δημοκρατία υπάρχει για όλο το λαό μόνο όταν ηεργατική τάξη, σε συμμαχία με τα φτωχά λαϊκά στρώματα κατακτήσει τη δική τους εξουσία και κοινωνικοποιήσει τα μέσα παραγωγής, εφόσον δηλαδή καταργήσει την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.
Η ιδεολογική χρεωκοπία του “ΚΚΕ εσωτ.” δεν ανέκοψε την επιδίωξη να επαναληφθεί το πείραμα της ΕΔΑ με την μετατροπή του σε ΕΑΡ και μέσα από τη δημιουργία του τότε ενιαίου Συνασπισμού, αξιοποιώντας και τις αντεπαναστατικές εξελίξεις στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα και στα κράτη της σοσιαλιστικής οικοδόμησης η ΕΑΡ και άλλοι, επιχείρησαν, μαζί με στελέχη του ΚΚΕ, να το διαλύσουν (1989-1991) και αυτή η προσπάθεια απέτυχε.
Οι επιλογές του “ΚΚΕ εσ.” καθώς και συνολικά του “ευρωκομμουνιστικού ρεύματος”, σε καμία περίπτωση δε δικαιώνονται από τις αρνητικές εξελίξεις που ακολούθησαν την αντεπανάσταση του 1989-1991 στη Σοβιετική Ένωση και στα άλλα της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης. Οι δυνάμεις που εξέθρεψαν την αντεπανάσταση, μέσα στα ίδια τα ΚΚ εξουσίας, τροφοδοτήθηκαν από επιλογές που δανείζονταν συνταγές του καπιταλισμού προκειμένου να αντιμετωπιστούν προβλήματα της σοσιαλιστικής οικοδόμησης.
Η σημασία της 12ης Ολομέλειας και των συνολικών εκτιμήσεων του Κόμματος για τον επικίνδυνο, διαβρωτικό ρόλο του οπορτουνισμού και κυρίως για τις αρνητικές επιπτώσεις του στο εργατικό-λαϊκό κίνημα επαληθεύονται, όχι μόνο από την πορεία του λεγόμενου “ΚΚΕ εσ.” και των άλλων πολιτικών σχημάτων που γέννησε αυτό, αλλά και από την πορεία του ΣΥΝ μετά το 1991. Ο ΣΥΝ, ως “αριστερή” αντιπολίτευση στήριξε κρίσιμες επιλογές της αστικής τάξης της Ελλάδας, πχ. τη συμμετοχή στην ΕΕ και το ευρώ, συνολικά τις μεταρρυθμίσεις που εξυπηρετούσαν τις ανάγκες της κερδοφορίας του κεφαλαίου, ακόμα και τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, κατά την επίθεση του ΝΑΤΟ στη Γιουγκοσλαβία, τον πόλεμο στο Ιράκ κ.α.
Πιο καταφανής γίνεται ο ρόλος του οπορτουνισμού, που από τη φύση του μεταλλάσσσεται πολύ γρήγορα σε αστικό κόμμα, σοσιαλδημοκρατικό όταν αρπάξει την ευκαιρία να σχηματίσει ή να συνεργαστεί με κυβέρνηση στο έδαφος του καπιταλισμού. Ο σημερινός ΣΥΡΙΖΑ, που έχει αντιγράψει το ΠΑΣΟΚ ακόμα και στην εξαγορά συνειδήσεων και έχει γοητευθεί από την ΕΕ, το ΝΑΤΟ, τις ΗΠΑ και τις βάσεις τους, μπορεί να μην είναι ακριβώς “εικόνα και ομοίωση” των οπορτουνιστών του 1968, οπωσδήποτε όμως είναι η ακόμα δεξιότερη φυσική εξέλιξη των ιδεολογικών και πολιτικών επιλογών τους.
Εξάλλου, αυτή είναι η πορεία και όσων ΚΚ απέβαλαν τις κομμουνιστικές αρχές και αξίες. Η μεγαλύτερη υπηρεσία τους στο καπιταλιστικό σύστημα (βλ. πχ. Γαλλία, Ιταλία, Ισπανία) είναι ότι τσάκισαν μεγάλα εργατικά κινήματα, οδηγώντας τα στο συμβιβασμό με το κεφάλαιο και στην ενσωμάτωση, προκειμένου να υλοποιηθεί η στρατηγική του ιμπεριαλισμού.

Eurovision, ποδήλατο, gay και άλλοι παράμετροι της επικοινωνιακής πολιτικής του Ισραήλ στο παιχνίδι των τετελεσμένων

 

Eurovision, ποδήλατο, gay καιάλλοι παράμετροι της επικοινωνιακής πολιτικής του Ισραήλ στο παιχνίδι τωντετελεσμένων

Από atexnos

«Τον επόμενο χρόνο τα λέμε στην Ιερουσαλήμ», θριαμβολογούσε ο Ισραηλινός πρωθυπουργός Μπέντζαμιν Νετανιάχου μετά τη νίκη της ερμηνεύτριας Νέτα στον διαγωνισμό τραγουδιού της Eurovision. Μία δήλωση που όμως— καθώς σημειώνει η ισπανική εφημερίδα La Vangiardia—φέρνει σε πολύ δύσκολη θέση τους διοργανωτές του διαγωνισμού, καθώς η Ιερουσαλήμ, με βάση το διεθνές δίκαιο και τη εξαιρέσει του Αμερικανού προέδρου Ντόναλντ Τραμπ, δεν θεωρείται από την Ευρώπη ως πρωτεύουσα του Ισραήλ. 

Για το ίδιο το εβραϊκό κράτος η «Ιερή Πόλη» αποτελεί την νόμιμη κι αδιαφιλονίκητη πρωτεύουσά του και θα κάνει τα πάντα για να διεξαχθεί εκεί ο επόμενος τελικός. Προφανής στόχος του Νετανιάχου; Να αποδεχθεί de facto όλος ο κόσμος την Ιερουσαλήμ ως νόμιμη πρωτεύουσα του Ισραήλ, παρά τις αντιδράσεις που προβάλλει εναντίον αυτής της προοπτικής ολάκερος ο Αραβικός κόσμος.

Μέχρι στιγμής το στοίχημα που έχει θέσει η ισραηλινή κυβέρνηση της βγαίνει: πέρα από τη μεταφορά της αμερικανικής πρεσβείας στην Ιερουσαλήμ, τη νίκη στη Eurovision, άλλο ένα βήμα για την ‘σιωπηλή συναινέσει’ αποδοχή της πόλης ως πρωτεύουσας του Ισραήλ, έγινε στην αρχή του μήνα με την διεξαγωγή της έναρξης και της πρώτης διαδρομής του ποδηλατικού γύρου της Ιταλίας, του πασίγνωστου Giro, στις οδούς της Ιερουσαλήμ.

Η κίνηση τούτη δεν ήταν απλώς μία πρώτης τάξεως τουριστική προβολή της Ιερουσαλήμ, αλλά περιβαλλόταν συνάμα και μία σαφή ιδεολογική φόρτιση. Μολονότι η διαδρομή δεν περιέτρεχε ούτε ένα εκατοστό από την κατειλημμένη Ανατολική Ιερουσαλήμ—το Παλαιστινιακό κομμάτι της Ιερής Πόλης—ο επίσημος χάρτης του αγώνα παρουσίαζε την πόλη ενιαία, χωρίς να υπάρχει η παραμικρή ένδειξη, ή αναφορά, για την παράδοξη κατάσταση που επικρατεί στην πόλη μετά τον διαχωρισμό της το 1947, έως την κατάληψη του ανατολικού τομέα από το Ισραήλ στον πόλεμο του 1967. Αποσιωπώντας τη διαχωριστική γραμμή, ο Giro χρησίμευσε επίσης για να ‘εξαφανίσει’ το παλαιστινιακό στοιχείο, αλλά και τις αδιάλειπτες παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων από το Ισραήλ, αποτελώντας μία καθαρτική εικόνα για το Ισραήλ, την οποία το εβραϊκό κράτος προέβαλε παντοδαπώς.

«Κάθε παράγοντας που εμπλέκεται σε κάποια διένεξη πασχίζει να βρει τρόπους να υπογραμμίσει εμφατικά μόνον τις θετικές πλευρές του. 

Για τούτο, και η παραμικρότερη επιτυχία στον τομέα της προπαγάνδας, προσφέρει δύναμη. Η επιτυχία να διεξαχθεί ο Giro στο Ισραήλ, ή η νίκη στη Eurovision εξυπηρετεί στην μετατόπιση των ειδήσεων σε άλλο επίπεδο» από εκείνο της σύγκρουσης, τονίζει ο ειδήμων σε διεθνείς συγκρούσεις του Παν/μιου της Βαρκελώνης Τσαβιέρ Τζιρό. Βέβαια, το Ισραήλ δεν είναι η μοναδική χώρα που χρησιμοποιεί τέτοιες τακτικές για να ‘καθαρίσει’ την εικόνα του, όμως ο τρόπος με τον οποίο χρησιμοποιεί την προπαγάνδα αυτή είναι παραδειγματικός.

Μία από τις πρακτικές του που έχει δεχθεί τις περισσότερες κριτικές είναι η επονομαζόμενη Pinkwashing. Φιλοπαλαιστίνιοι ακτιβιστές και μέλη της κοινότητας ΛΟΑΤ( LGTB) καταγγέλλουν πως από καιρού το Ισραήλ προβάλλει έναν gay friendly χαρακτήρα του κράτους του για να παρουσιασθεί ως μία μοντέρνα, ανεκτική και ανοικτή κοινωνία, σε αντίθεση με την ομοφοβική και σεξιστική παλαιστινιακή κοινότητα. Και μολονότι ο ισχυρισμός αυτός εδράζεται σε μία εν μέρει πραγματική διαπίστωση, οι επικριτές της ισραηλινής πολιτικής υπογραμμίζουν πως αυτό το γεγονός δεν θα πρέπει να επικαλύπτει, ή να ελαχιστοποιεί μία άλλη, αναντίρρητη, πραγματικότητα: πως το Ισραήλ παραβιάζει τα ανθρώπινα δικαιώματα των Παλαιστινίων. Επίσης ορισμένοι αρνούνται πως και η εκστρατεία τούτη είναι ειλικρινής, διότι ναι μεν ο Νετανιάχου δεν σταματά να προβάλλει την προστασία των δικαιωμάτων των ομοφυλοφίλων στο εξωτερικό, αλλά σιγά και αποφεύγει να μιλήσει για αυτά όταν επιστρέφει στο Ισραήλ.

Μία άλλη παράμετρος της επικοινωνιακής πολιτικής του Ισραηλινού κράτους είναι να παρουσιάζει τα τιμωρητικά του μέτρα κατά των Παλαιστινίων ως αντίδραση. «Παρουσιάζονται ως θύματα που απαντούν σε μία επίθεση, λησμονώντας πως η αλυσσίδα των γεγονότων ξεκινά από πολύ πιο πίσω και πως το σημαντικότερο δεν είναι ποιος «άρχεται χειρών αδίκων», αλλά ποιος θα πρέπει να σταματήσει», υπογραμμίζει ο Τζιρό. Η δημόσια εικόνα που παρουσιάζουν οι Ισραηλινοί είναι πολύ φροντισμένη: «οι ισραηλινοί εκπρόσωποι παρουσιάζονται ήρεμοι, μετρημένοι, λογικοί, εγγύτερα στον τρόπο έκφρασης και συμπεριφοράς με τους Δυτικούς, ενώ οι Παλαιστίνιοι παρουσιάζονται οργίλοι και περιγράφονται ως πιο επιρρεπείς στο συναίσθημα και πιο ανορθολογικοί», προσθέτει ο ίδιος.

Η εμπειρία έχει αποδείξει πως το Ισραήλ καίτοι δεν υπακούει στις διεθνείς συνθήκες δεν έχει υποστεί συνέπειες γι’ αυτό. Ένα ατράνταχτο παράδειγμα είναι οι οικισμοί εποίκων. «Η κατάληψη της Δυτικής όχθης, δεν είναι απλώς έκνομη, είναι εντελώς παράνομη», υπενθυμίζει ο Τζιρό. Όμως το Ισραήλ έχει διδαχθεί πως είναι καλλίτερο να προχωρείς χωρίς να ζητείς την άδεια και κατόπιν να κάνεις κάποιες παραχωρήσεις, που μοιάζουν στην κοινή γνώμη σα να έκανες μέγιστες υποχωρήσεις. «Παίζουν ένα πολιτικό παιχνίδι τετελεσμένων γεγονότων», προσθέτει ο Τζιρό.

Δεν έχει περάσει μία εβδομάδα από τη νίκη στην Eurovision και ο Νετανιάχου ήδη διαλαλεί πως ο επόμενος τελικός θα διεξαχθεί στην Ιερουσαλήμ, παίζοντας άλλη μία φορά το παιχνίδι των τετελεσμένων, παρά την όποια επικινδυνότητα του να παίζεις με την Ιερή Πόλη. Τη Δευτέρα 58 άνθρωποι βρήκαν τον θάνατο στις διαδηλώσεις κατά της μεταφοράς της Αμερικανικής πρεσβείας στην Ιερουσαλήμ. «Κάθε τέτοια δράση έρχεται να προστεθεί στο βουνό από παραβιάσεις που διαπιστώνει η διεθνής κοινότητα και υφίσταται ο αραβικός πληθυσμός από την πλευρά του Ισραήλ και κατ’ επέκταση, από τις χώρες που το στηρίζουν». Πλέον οι ευρωπαϊκές χώρες θα πρέπει να αποφασίσουν πως θα αντιμετωπίσουν την συμμετοχή τους σε μία πόλη, που είναι κατειλημμένη, σε έναν τελικό όπου ο ισραηλινός κατοχικός στρατός θα είναι ένας άβολος απρόσκλητος συμμετέχων.

Πηγή: thpressroom / La Vanguardia / ΑΠΕ

Άμστερνταμ

Παρασκευή σήμερα. Καθώς άλλη μια δύσκολη και βαρυφορτωμένη εργάσιμη βδομάδα φτάνει στο τέλος της, δεν έχω καμμιά διάθεση να συνεχίσω στο μοτίβο των προηγούμενων ημερών. Μετά την έκθεση της Ε.Ε. για τις συντάξεις και την έκθεση του ΟΟΣΑ για την ελληνική οικονομία, είχα κατά νου να σας παρουσιάσω μια άλλη έκθεση της Ε.Ε. σχετικά με την απασχόληση. Όμως, από την μια η κούραση των προηγούμενων ημερών κι από την άλλη οι ζοχάδες που με πιάνουν όποτε βλέπω την λέξη "απασχόληση" να αντικαθιστά την λέξη "εργασία" (αλήθεια, πόσο μακρυά νομίζετε πως είναι η μέρα που η λέξη "εργαζόμενος" θα αντικατασταθεί πλήρως από την λέξη "απασχολήσιμος";), θα αφήσω αυτή την παρουσίαση για την άλλη βδομάδα.

Σήμερα, λοιπόν, λέω να το πάμε χαλαρά και να μιλήσουμε για ένα τραγούδι που έχει μια απρόσμενη ιδιαιτερότητα: έγινε παγκόσμια επιτυχία παρ' ότι δεν ηχογραφήθηκε ποτέ σε οποιοδήποτε στούντιο! Το τραγούδι είναι γραμμένο στα γαλλικά αλλά έχει μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες. Στα αγγλικά το έχουν πει ο David Bowie, ο John Denver, ο Marc Almond και άλλοι. Στην Γερμανία ξεχωρίζει η ερμηνεία τής "κουρτβαϊλικής" Ute Lemper, στην Φινλανδία το έκανε επιτυχία ο Hector και στην Ελλάδα το έχουν ερμηνεύσει ο Γιώργος Αραπάκης, ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου και ο Μάνος Ξυδούς (όλοι σε μετάφραση του πρώτου). Και για να τελειώνουμε με τους γρίφους, σήμερα μιλάμε για το θρυλικό "Amsterdam" του μεγάλου Jacques Brel.

Ζωρζ Μπρασσένς και Ζακ Μπρελ (1959)

Ο γαλλόφωνος βέλγος Ζακ Μπρελ ήταν ένας πολυσχιδής καλλιτέχνης, ο οποίος δυστυχώς μας άφησε μόλις στα 49 του χρόνια, το 1978. Ευρύτερα γνωστός είναι ως τραγουδοποιός και τραγουδιστής αλλά υπήρξε και ηθοποιός και σκηνοθέτης και συγγραφέας. Κατά την δεκαετία τού '50 έγινε ιδιαίτερα δημοφιλής στις γαλλόφωνες χώρες και στις αρχές τής επόμενης δεκαετίας η φήμη του είχε απλωθεί και στον υπόλοιπο κόσμο, χάρη στις μεταφρασμένες στα αγγλικά εκτελέσεις των κομματιών του.

Την άνοιξη του 1963, ο Μπρελ αποσύρεται σε ένα ψαροχώρι της Κυανής Ακτής, το Ροκμπρύν Καπ-Μαρτέν, μαζί με την τότε σύντροφό του Συλβί Ριβέ. Ο Μπρελ έχει πάθος με την θάλασσα και η ήσυχη αυτή περιοχή τον εμπνέει. Τα πρωινά, πριν καλά-καλά χαράξει, παίρνει τα χαρτιά του και τα μολύβια του και κάθεται σε ένα βραχάκι στην παραλία, όπου γράφει, σβήνει, ξαναγράφει, σχεδιάζει, δημιουργεί, ονειροπολεί...

Ένα πρωί, ο Φερνάντ, ο τύπος που έχει την ταβέρνα τού χωριού, κατεβαίνει για ψάρεμα. Ψάχνει για σκορπίνες και μουγκριά, απαραίτητα συστατικά μιας σωστής μπουγιαμπέσας. Ο Μπρελ τον βλέπει, τον καλημερίζει και τον καλεί κοντά του. Θέλει να του διαβάσει μερικούς στίχους για να ακούσει την γνώμη του. Ο Φερνάντ ακούει με προσοχή και συγκινείται τόσο ώστε, όταν η ανάγνωση τελειώνει, βάζει τα κλάματα. Ο Μπρελ δεν χρειάζεται κανένα σχόλιο. Η συναισθηματική έκρηξη ενός άξεστου χωρικού τον πείθει ότι έχει γράψει κάτι καλό:

Στο λιμάνι τής Άντβερπ υπάρχουν ναυτικοί που τραγουδούν
τα όνειρα που τους κατατρέχουν στ' ανοιχτά τής Άντβερπ.
Στο λιμάνι τής Άντβερπ υπάρχουν ναυτικοί που κοιμούνται
σαν λάβαρα στις σκυθρωπές όχθες ποταμών.
Στο λιμάνι τής Άντβερπ υπάρχουν ναυτικοί που πεθαίνουν
βουτηγμένοι σε μπύρα και σε δράματα στο πρώτο φως της αυγής.
Αλλά στο λιμάνι τής Άντβερπ υπάρχουν και ναυτικοί που γεννιούνται
μες στην πηχτή ζέστη της αποχαύνωσης των ωκεανών.
.....................................
Στο λιμάνι τής Άντβερπ υπάρχουν ναυτικοί που πίνουν,
που πίνουν και ξαναπίνουν και πάλι ξαναπίνουν.
Πίνουν στην υγειά των πορνών τής Άντβερπ,
του Αμβούργου ή όπου αλλού. Τελικά πίνουν
στην υγειά των κυριών που τους δίνουν το όμορφο κορμί τους,
που τους δίνουν την τιμή τους για ένα χρυσό νόμισμα
και, όταν έχουν πιει για τα καλά, στυλώνονται με ψηλά το κεφάλι
φυσάνε τη μύτη τους στ' αστέρια και κατουράνε
όπως εγώ κλαίω πάνω στις άπιστες γυναίκες.

Καθώς ο Μπρελ μελοποιεί το κομμάτι του, διαπιστώνει ότι η φράση "στο λιμάνι τής Άντβερπ" του χαλάει το μέτρο. Λείπει μια συλλαβή. Έτσι, οι ναυτικοί του εγκαταλείπουν το βελγικό λιμάνι της Αμβέρσας και μετακομίζουν βορειότερα, στο ολλανδικό Άμστερνταμ. Βέβαια, το Άμστερνταμ δεν είναι μεγάλο λιμάνι και οι ναυτικοί εκεί δεν θαλασσοπνίγονται όσο εκείνοι της Αμβέρσας αλλά αυτό δεν έχει καθοριστική σημασία μπροστά στην τελειοποίηση της μελωδίας.

Λίγες βδομάδες αργότερα, ο Μπρελ δίνει συναυλία στο θέατρο Ολυμπιά του Παρισιού (η δεύτερή του), όπου παρουσιάζει το νέο του τραγούδι. Το "Amsterdam" γίνεται δεκτό με ενθουσιασμό από το κοινό αλλά η ερμηνεία αυτή δεν καταγράφηκε ποτέ, αφού η συναυλία δεν ηχογραφήθηκε (σε αντίθεση με την πρώτη του 1961). Παρά ταύτα, ο τραγουδοποιός δεν μπαίνει στο στούντιο να το ηχογραφήσει. Περιμένει να μαζέψει υλικό για να εκδώσει ολόκληρο άλμπουμ.

Τζόννυ Χαλλυνταίυ και Ζακ Μπρελ (Κάννες, 1972)

Δυστυχώς ή ευτυχώς, η μοίρα κάνει τα δικά της παιχνίδια. Την επόμενη χρονιά, στις 16 Οκτωβρίου 1964, ο Μπρελ επιστρέφει στο Ολυμπιά για τρίτη φορά. Ερμηνεύει και πάλι το "Amsterdam", με εντυπωσιακό πάθος και με ένα διαρκώς εντεινόμενο κρεσέντο, το οποίο στο τέλος απογειώνεται και πνίγεται στα ενθουσιώδη χειροκροτήματα ενός παραληρούντος ακροατηρίου. Τούτη την φορά, η συναυλία ηχογραφείται και λίγο αργότερα κυκλοφορεί σε άλμπουμ με τον τίτλο "Enregistrement Public à l'Olympia 1964". Εδώ, σε τούτο το λάιβ άλμπουμ, βρίσκεται η μοναδική ηχογραφημένη εκτέλεση του "Amsterdam" από τον Ζακ Μπρελ. Μοναδική και ανεπανάληπτη. Τόσο ώστε ο Μπρελ να την θεωρήσει αξεπέραστη και να μη θελήσει ποτέ να κυκλοφορήσει το κομμάτι του σε κανονική ηχογράφηση στούντιο.

Ο φράχτης στη Γάζα που χωρίζει τους γενναίους από τους δειλούς

Κατιούσα

Ένα άρθρο-καταπέλτης για τη δολοφονική βία Ισραηλινού στρατού και κυβέρνησης, το οποίο παράλληλα εκφράζει το θαυμασμό του για την απίστευτη αντοχή των κατοίκων της Γάζας, την ώρα που φέρει προ των ευθυνών του κάθε πολίτη της χώρας που επιχαίρει ή ανέχεται την κατάσταση. Το ενδιαφέρον είναι πως το κείμενο γράφτηκε στην μακροβιότερη ισραηλινή εφημερίδα, τη Haaretz, φιλελεύθερων και κεντροαριστερών απόψεων, σίγουρα πάντως όχι θετικά διακείμενη προς τη Χαμάς ή εξορισμού εχθρική στο ισραηλινό κράτος.

Στη Λωρίδα της Γάζας, ο συνοριακός φράκτης χωρίζει τους γενναίους από τους δειλούς. Χωρίζει αυτούς που είναι οπλισμένοι με τα γυμνά τους χέρια, χαρταετούς και λάστιχα που καίγονται από μια στρατιωτική δύναμη και τους στρατιώτες της. Χωρίζει τους κρατούμενους που εκτίουν ισόβια ποινή από τους δεσμοφύλακές τους.
Η απελπισμένη δύναμη που δείχνουν δεκάδες χιλιάδες πολίτες της Γάζας τις τελευταίες βδομάδες γενικά και ειδικά τη Δευτέρα υποδεικνύει την ενέργεια, τα ταλέντα, τα όνειρα, τη δημιουργικότητα και τη ζωτικότητα των κατοίκων αυτής της λωρίδας γης -που έχει υποβληθεί σε μια 27χρονη πολιτική εγκλεισμού και πολιορκίας, με στόχο να τους πνίξει και να τους τσακίσει. Η πολιτική αυτή δεν έχει πλήρη επιτυχία, αποδείχτηκε ωστόσο αρκετά επιτυχημένη ώστε πολλοί άνθρωποι να είναι έτοιμοι ν’αυτοκτονήσουν με ανοιχτά μάτια.  Με το θάνατό τους κληροδοτούν στους φίλους τους και τις οικογένειές τους την ελπίδα πως κάποιος εκεί, στον κόσμο πέρα από τους φράχτες, θα θορυβηθεί και επιτέλους θα καταλάβει.
Η αλαζονική θρασυδειλία που δείχνουν οι καλά προστατευμένοι στρατιώτες και αξιωματικοί -όταν άρχισα να γράφω αυτές τις γραμμές, τη Δευτέρα, είχαν κιόλας αφαιρέσει τις ζωές 18 ανθρώπων- είναι το πραγματικό σήμα κατατεθέν του Ισραήλ. Γιατί τι είναι δειλία αν όχι η απόφαση να σκοτώσεις μάζες άοπλων πολιτών που διαδηλώνουν ενάντια στο μακροχρόνιό τους εγκλωβισμό;
Οι δημοσιογράφοι αναφέρουν πως τέσσερις εξ αυτών που σκοτώθηκαν από τα ισραηλινά πυρά είναι αξιωματικοί ασφαλείας στα Παλαιστινιακά φυλάκια. Σε αυτήν την περίπτωση, κάθε Ισραηλινός στρατιώτης σε κάθε ένα από τα εκατοντάδες φυλάκια της Δυτικής Όχθης και γύρω από τη Λωρίδα της Γάζας, θα έπρεπε επίσης να είναι καταδικασμένος στο χαμό.
Η νεότερη αναφορά από τον εκπρόσωπο των Ισραηλινών Ενόπλων Δυνάμεων σημειώνει τρία άτομα που σκοτώθηκαν από πυρομαχικά, όταν προσπάθησαν να τοποθετήσουν έναν εκρηκτικό μηχανισμό κοντά στο συνοριακό φράχτη. Ακόμα κι αν αυτό είναι αλήθεια (και παρεμπιπτόντως, αν η Γάζα είναι κυρίαρχη και ανεξάρτητη, όπως ισχυρίζεται το Ισραήλ, έχει το δικαίωμα να υπερασπιστεί τον εαυτό της εσωτερικά, από κάθε εχθρική εισβολή) ποια είναι η εξήγηση του εκπροσώπου των ΙΕΔ για τους υπόλοιπους; Τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, ο αριθμός των νεκρών Παλαιστίνιων έχει ήδη φτάσει τους 37, περιλαμβάνοντας δύο ανήλικα. Πόσοι στρατιώτες απαιτούνται για να σκοτώσουν δεκάδες και να τραυματίσουν εκατοντάδες με πραγματικά πυρά;
Παρά τις ξεκάθαρες ισραηλινές προειδοποιήσεις, και τα σημάδια πως ο στρατός σκόπευε να σκοτώσει και να τραυματίσει αδιακρίτως, δεκάδες και εκατοντάδες κάτοικοι της λωρίδας βρέθηκαν στη διαδήλωση. Το έκαναν μολονότι γνώριζαν πως τα νοσοκομεία στη Λωρίδα της Γάζας δεν έχουν τη δυνατότητα να θεραπεύσουν τις εκατοντάδες και ίσως χιλιάδες επιπλέον τραυματιών, και πως περισσότερο από ποτέ, οι σφαίρες των ελεύθερων σκοπευτών τραυματίζουν και καταστρέφουν ιστούς και κόκαλα και μύες, σε βαθμό μόνιμης αναπηρίας. Αυτή είναι μια απεγνωσμένη διαδήλωση θάρρους, που απευθύνεται στα έθνη του κόσμου και την Ευρώπη ιδιαίτερα, που προς ντροπή τους διευκόλυναν το Ισραήλ -που αυτοί θεωρούν δημοκρατικό- να μετατρέψουν τον παλαιστινιακό θύλακα σε αυτή την απαίσια φυλακή.

Παρά τις εκκλήσεις των Ισραηλινών και των διεθνών οργανώσεων για τα ανθρώπινα δικαιώματα και αυτής της εφημερίδας οι ΙΕΔ να πάψουν την πολιτική σφαγής των διαδηλωτών, παρά τις προειδοποιήσεις πως οι πυροβολισμοί σε άοπλους πολίτες αντιτίθεται στο διεθνές δίκαιο και θα ρίξει απλώς λάδι στη φωτιά- ο στρατός έκανε ό,τι του άρεσε. Υπό τις διαταγές του Υπουργού Άμυνας, Άβιγκντορ Λίμπερμαν, και του Αρχηγού του Γενικού Επιτελείου, οι δικηγόροι των ΙΕΔ πάντα λένε πως αυτοί είναι οι ανώτεροι ερμηνευτές του διεθνούς δικαίου, γιατί στην τελική, ο αμερικανός Πρόεδρος, Ντόναλντ Τραμπ, είναι με το μέρος μας.
Ο Πρωθυπουργός Μπένζαμιν Νετανιάχου, ο Λίμπερμαν και ο Άιζενκοτ έδωσαν διαταγές και οι αξιωματικοί και οι στρατιώτες απλώς υπακούουν σε αυτές. Αλλά με αυτήν την έννοια, είμαστε δημοκρατία: Πίσω από το Νετανιάχου, το Λίμπερμαν και τον Άιζενκοτ είναι η πλειοψηφία του εβραϊκού, ισραηλινού λαού, που τους παρέχει την πλήρη υποστήριξή του. Κανένα γεγονός και καμία διαδήλωση δε θα πείσει αυτήν την πλειοψηφία ότι αυτοί που φυλακίζονται χωρίς δίκη, εξεγείρονται ενάντια στον εγκλωβισμό τους. Ο δεσμοφύλακας διατρανώνει την ανωτερότητά του.
Με αυτήν την έννοια είμαστε επίσης ένα έθνος-επιχείρηση παραγωγών και επωφελούμενων και εξαγωγέων όπλων που βγάζουν τα προς το ζην από τα ανθρώπινα εργαστήρια, στα οποία συνεχώς ελέγχουμε κι αναπτύσσουμε τα επικερδή και δημοφιλή φονικά προϊόντα μας. Και τώρα, την Τρίτη το απόγευμα, φτάνουμε στην τελευταία γραμμή και στον αριθμό των 61 νεκρών.

Αν είμαι αντισημίτης, τότε όποιος υπερασπίζεται το κράτος του Ισραήλ που δολοφονεί γυναικόπαιδα, υπερασπίζεται εγκληματίες πολέμου

 

Γράφει ο Γιώργος Μουργής

Όποιος ψάχνει τρόπο να κρατήσει ίσες αποστάσεις, εφευρίσκοντας δικαιολογίες για τη νέα σφαγή άμαχων Παλαιστινίων στη Λωρίδα της Γάζας από τις Ισραηλινές δυνάμεις κατοχής, ας ανατρέξει στη δική μας πρόσφατη ιστορία και τις ναζιστικές θηριωδίες την περίοδο της Κατοχής.

Στην ιστορία που καταγράφει τη σφαγή και το ολοκαύτωμα του Διστόμου, το μαρτυρικό Κοντομάρι στη Κρήτη, την τραγική σφαγή στην Κανδάνο Χανίων, το ξεκλήρισμα του Κομμένου της Άρτας, το ολοκαύτωμα των Λιγκιάδων στα Γιάννενα, τη σφαγή των Καλαβρύτων και της Κλεισούρας στη Καστοριά, το μακελειό του Χορτιάτη, το μπλόκο της Κοκκινιάς, τις εκτελέσεις στην Καισαριανή, στο Χαϊδάρι, ανάμεσα σε τόσα άλλα εγκλήματα πολέμου, στην ιστορία της πιο σκοτεινής περιόδου για τους ίδιους τους Εβραίους, την ίδια εποχή της ναζιστικής θηριωδίας του Ολοκαυτώματος.

Το «Δίκτυο Μαρτυρικών Πόλεων και Χωριών» κάνει λόγο για 90 πόλεις και χωριά που γνώρισαν τη μαζική ναζιστική θηριωδία, ενώ την ίδια στιγμή, «αντίστοιχοι φάκελοι που έχει στην κατοχή του το υπουργείο Εξωτερικών (με ένδειξη ”Ναζιστές εγκληματίες πολέμου”) καταγράφουν μαζικά κατοχικά εγκλήματα σε περισσότερα από 60 σημεία της ελληνικής επικράτειας, κάτι που εκτοξεύει τον αριθμό των γερμανών εγκληματιών πολέμου σε περισσότερους από εκατό».

Η μαζική δολοφονική σφαγή αμάχων Παλαιστινίων που συντελείται στη Γάζα από την πρώτη μέρα μέχρι τον φετινό τελικό εορτασμό της Νάκμπα, μεγαλύτερη μάλιστα και από αυτήν του 2014, δεν μπορεί να δικαιολογηθεί με κανένα επιχείρημα και για κανέναν λόγο.

Η διαρκής και συνεχιζόμενη θηριωδία από τις Ισραηλινές στρατιωτικές δυνάμεις κατοχής στην Παλαιστίνη και οι μαζικές δολοφονικές στρατιωτικές επιθέσεις με θύματα γυναίκες, βρέφη, ανήλικα παιδιά και άοπλους άνδρες -εκτός αν θεωρούνται οι σφεντόνες θανατηφόρος οπλισμός- αποτελούν τον ορισμό του διεθνούς δικαίου περί εγκληματιών και εγκλημάτων πολέμου.

Η προσπάθεια, δε, εξομοίωσης θύτη και θύματος αποτελεί το νέο επιχειρησιακό κόλπο των Ισραηλινών, όπου για τις ανάγκες της «Χασμπαρά», της παγκόσμιας δηλαδή, προπαγανδιστικής εκστρατείας ωραιοποίησης του ισραηλινού καθεστώτος, που χρηματοδοτείται απευθείας από το ισραηλινό κράτος, στοχοποιούνται και τσουβαλιάζονται όσοι και όσες ασκούν κριτική στις δολοφονικές πολιτικές και την κατοχή του Ισραήλ στα Παλαιστινιακά εδάφη, ως «αντισημίτες» ή «αρνητές του Ολοκαυτώματος».

Αλήθεια, πρόκειται ποτέ κάποιος πολιτικός ή στρατιωτικός ηγέτης του Ισραήλ να συλληφθεί και να δικαστεί ενώπιον κάποιου Διεθνούς Δικαστηρίου για αυτά τα εκ προμελέτης συνεχιζόμενα εγκλήματα, με βάση το διεθνές δίκαιο, ή η διεθνής κοινότητα με προεξέχουσες τις ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ, την Ευρωπαϊκή Ένωση και τους εκάστοτε συμμάχους του Ισραήλ, θα παρέχουν διαρκές άλλοθι, σιωπώντας και εξαργυρώνοντας τις γεωστρατιωτικές – οικονομικές συνεργασίες με τους δολοφόνους του παλαιστινιακού λαού;

Την ώρα που την περασμένη Δευτέρα τα ισραηλινά στρατεύματα δολοφονούσαν εν ψυχρώ δεκάδες Παλαιστίνιους διαδηλωτές στη Γάζα, Tραμπ και Νετανιάχου, ογδόντα χιλιόμετρα μακριά, στην πόλη της Ιερουσαλήμ, μαζί με αξιωματούχους από το πολιτικό διεθνές στερέωμα, εγκαινιάζοντας την αμερικάνικη πρεσβεία εξέφραζαν με περίσσια υποκρισία την αφοσίωσή τους στην ειρήνη.

Αν η μετακίνηση της αμερικάνικης πρεσβείας από το Τελ Αβίβ στην Ιερουσαλήμ συνοδεύτηκε με 2.700 τραυματίες και 59 νεκρούς Παλαιστίνιους, όπου ανάμεσα τους συγκαταλέγονται η οχτώ μηνών Laila al-Ghandour και ο Fadi AbuSalah, ο ανάπηρος ήρωας της Παλαιστινιακής Αντίστασης με τα κομμένα πόδια από παλιότερη ισραηλινή επιδρομή και κάποιοι εξακολουθούν ακόμα υποκριτικά να μιλάνε για αφοσίωση στην ειρήνη, καταγγέλοντάς μας αφοριστικά για αντισιμητισμό, τότε αυτοί υπερασπίζομενοι το κράτος του Ισραήλ που δολοφονεί αθώα γυναικόπαιδα και άμαχο πληθυσμό ταυτίζονται με τους εγκληματίες πολέμου όπως ήταν οι ναζί, άσχετα αν ποτέ δεν θα καταφέρουν να τους φτάσουν, όπως εύστοχα περιγράφει ο Π. Δερμιτζάκης σε ένα σκίτσο του.
Ή μήπως όχι;

17 Μαΐου 2018     Πηγή: thepressproject.gr

To ναζιστικό σκουπίδι…

 

To ναζιστικό σκουπίδι… -του Παναγιώτη Θεοδωρόπουλου

 

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ 

Είναι ναζί. Υπάνθρωπος. Φασίστας. Σκέφτεται και λειτουργεί έτσι. Ο λόγος του αποπνέει βρωμιά, δυσωδία και σαπίλα. Είναι όμως και πολιτικά επικίνδυνος.  Ως ιδεολογικός απόγονος των ταγματαλητών, των Χουντικών, των ναζί, «ονειρεύεται» να στήσει της δικής του, γενιάς, τα «ξερονήσια», τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, τους τόπους εξορίας. 

Ο λόγος για τον Κασιδιάρη. Αυτό το ναζιστικό σκουπίδι. Τον «άντρακλα» με τον αγκυλωτό σταυρό στο μπράτσο που άλλοτε βαράει γυναίκες και άλλοτε καθοδηγεί τη ναζιστική συμμορία του ώστε να κυνηγούν κατατρεγμένους μετανάστες και τα παιδιά τους… 

Την Τρίτη το βράδυ, αυτός ο γνήσιος εκφραστής του πολιτικού υποκόσμου που λειτουργεί με όρους τραμπουκισμού – έτσι όπως αυτοί αποπνέονται από την ναζιστική ιδεολογία του –  επιτέθηκε από το βήμα της Βουλής στη βουλευτίνα του ΣΥΡΙΖΑ Τασία Χριστοδουλοπούλου. 

Με μια εμετική δήλωση, που αποτυπώνει όμως ταυτόχρονα και το βαθιά επικίνδυνο ρόλο των ναζί της Χρυσής Αυγής, ο Κασιδιάρης την απείλησε ότι θα την βάλει σε βραχονησίδα. 

«Κι εμείς έχουμε δικαίωμα αύριο όταν αναλάβουμε να βάλουμε την Χριστοδουλοπούλου σκιάχτρο σε μια βραχονησίδα για να υποδέχεται λαθρομετανάστες (…) Αυτή τη λύση θα επιβάλλουμε (…) και θα λύσουμε το πρόβλημα των προσφυγικών ροών». Σκέτος οχετός ο οπαδός των «τελικών λύσεων», ο υμνητής του Χίτλερ, ο οπαδός του Γκέμπελς, ο θαυμαστής των «Ες – Ες»… 

Ο ναζί Κασιδιάρης έδωσε άλλη μια χυδαία παράσταση στη Βουλή. Ο αγκυλωτός σταυρός στο χέρι του ήταν «κρυμμένος» κάτω από το κουστούμι του. Ο άλλος όμως, αυτός που έχει μέσα στο κεφάλι του, τον καθοδήγησε μια ακόμα φορά γνήσια ναζιστικά, ρατσιστικά, φασιστικά…  

Απ' το μέλλον

«Η ΕΕ στηρίζει τη δέσμευση των εταίρων των Δυτικών Βαλκανίων να συνεχίσουν την ενίσχυση των σχέσεων καλής γειτονίας, της περιφερειακής σταθερότητας και της αμοιβαίας συνεργασίας. Πρόκειται, μεταξύ άλλων, για την εξεύρεση και την εφαρμογή οριστικών, ολοκληρωμένων και δεσμευτικών λύσεων για τις διμερείς διαφορές τους που έχουν τις ρίζες τους στο παρελθόν...», σημειώνει ανάμεσα σε άλλα η Διακήρυξη της Συνόδου Κορυφής ΕΕ - Δυτικών Βαλκανίων. Τα περί «παρελθόντος» και «διμερών» διαφορών είναι άλλωστε και ένα από τα αγαπημένα επιχειρήματα της κυβέρνησης, που αξιοποιεί συχνά - πυκνά σε ό,τι αφορά τις διευθετήσεις που δρομολογεί με ΠΓΔΜ και Αλβανία, όσο και τους συνολικότερους «διαμεσολαβητικούς» ρόλους που αναλαμβάνει στα Δ. Βαλκάνια για να «τρέξουν» τα ευρωατλαντικά σχέδια, καλώντας το λαό να «δει μπροστά», στο «κοινό μέλλον». Λίγο παρακάτω, βέβαια, στο ίδιο κείμενο βρίσκει κανείς σε τι πραγματικά συνίσταται αυτό το «κοινό μέλλον», έτσι όπως το σχεδιάζουν ΗΠΑ - ΕΕ - ΝΑΤΟ: Τα σχέδια για ενίσχυση της «συνδεσιμότητας» στους τομείς των μεταφορών και της Ενέργειας, που κάνουν τα Βαλκάνια πεδίο αντιπαράθεσης καπιταλιστικών κρατών και ιμπεριαλιστικών κέντρων. Είναι αυτά τα σχέδια του κεφαλαίου, που όχι μόνο δεν αποτελούν παράγοντα «σταθερότητας», αλλά όπως χτες άφησαν ερείπια και διαμέλισαν χώρες στην περιοχή, έτσι και σήμερα θέτουν τις βάσεις για ένα νέο κύκλο ιμπεριαλιστικών αντιπαραθέσεων, για φούντωμα των εθνικισμών και των αλυτρωτισμών. Γι' αυτό οι λαοί της περιοχής πρέπει να κάνουν τα δικά τους σχέδια, δυναμώνοντας την αλληλεγγύη και την κοινή πάλη, ενάντια στους ευρωατλαντικούς σχεδιασμούς.

Παιχνίδια αποπροσανατολισμού με τον «Κλεισθένη 1»

Εδώ και μερικές μέρες, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ έχει θέσει σε διαβούλευση το νομοσχέδιο για τον «Κλεισθένη 1», που αφορά στην έναρξη ενός νέου κύκλου αντιλαϊκών αναδιαρθρώσεων στην Τοπική Διοίκηση. Πρόκειται για θεσμικές αλλαγές που αποτελούν τη συνέχεια όσων εφαρμόστηκαν με τον «Καποδίστρια» και τον «Καλλικράτη», μέσω των οποίων προωθούνται οι απαραίτητες προσαρμογές ώστε να υπηρετούνται πιο αποτελεσματικά οι στόχοι του μεγάλου κεφαλαίου μέσα και από την Τοπική Διοίκηση. Να αποκτήσουν οι δήμοι και οι Περιφέρειες ακόμα μεγαλύτερη ικανότητα και ευελιξία διασύνδεσης με τις ανάγκες των επιχειρηματιών ομίλων, με τα όργανα της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Από την πρώτη στιγμή που δημοσιοποιήθηκε το νομοσχέδιο, η αντιπαράθεση ανάμεσα στην κυβέρνηση και τη ΝΔ, το Κίνημα Αλλαγής, τα συλλογικά όργανα της Τοπικής Διοίκησης (ΚΕΔΕ, ΕΝΠΕ) επικεντρώθηκε στις αλλαγές στο εκλογικό σύστημα για τις τοπικές εκλογές. Το ίδιο επαναλήφθηκε προχτές στην αρμόδια Επιτροπή της Βουλής. Είναι προφανές ότι αυτή η αντιπαράθεση λειτουργεί αποπροσανατολιστικά για το λαό και κρύβει την ουσία και την πραγματική στόχευση της συγκεκριμένης μεταρρύθμισης.

* * *

Για παράδειγμα, το νομοσχέδιο προβλέπει επιπλέον φόρους, με την ένταξη των Υπηρεσιών Πρασίνου στην κατηγορία των ανταποδοτικών, που από το 2019 θα οδηγήσει σε αύξηση των τελών μεγαλύτερη και από 50%, δίπλα στις πληρωμές για την καθαριότητα και τον φωτισμό, που ήδη είναι ανταποδοτικές υπηρεσίες. Ανοίγει και με αυτόν τον τρόπο ο δρόμος για τη σταδιακή μεταφορά νέων φορολογικών βαρών στις πλάτες των λαϊκών νοικοκυριών και τη νομιμοποίηση παλιών μέσω της Τοπικής Διοίκησης. Μέσα σ' ένα τέτοιο πλαίσιο ενισχύεται ολοένα και περισσότερο η αποσύνδεση της χρηματοδότησης των δήμων από το κράτος, ενώ αντίστροφα, η ανταποδοτικότητα και η επιχειρηματικότητα αναδεικνύονται σε κύριες πηγές εσόδων. Στο πλαίσιο αυτό γίνονται αλλαγές στην κατανομή των Κεντρικών Αυτοτελών Πόρων (ΚΑΠ), εισάγονται τα κριτήρια των «ιδίων» εσόδων και της επιχειρηματικότητας κ.ά., τη στιγμή που οι ΚΑΠ παραμένουν καθηλωμένοι και μειωμένοι κατά 60% έως 70% μέχρι το 2021 και οι παρακρατηθέντες πόροι φτάνουν τα 13 δισ. ευρώ για τους δήμους και το 1,8 δισ. ευρώ για τις Περιφέρειες.

* * *

Ακόμα πιο πέρα: Με το ίδιο νομοσχέδιο οι φορείς της Τοπικής Διοίκησης, δήμοι και Περιφέρειες, δημοτικές επιχειρήσεις, αναπτυξιακές ΑΕ κάθε είδους, διαδημοτικά δίκτυα και οι σύνδεσμοί τους ενισχύονται, για να έχουν πιο ενεργό ρόλο στην εξειδίκευση της αντιλαϊκής πολιτικής στην Περιφέρεια, να κάνουν «πιο ελκυστικό» το χώρο για την προσέλκυση κεφαλαίων και επενδύσεων. Ηδη καταγράφεται ένα πλήθος τέτοιων εργαλείων στη χώρα και συνδέονται με τομείς όπως: Διαχείριση απορριμμάτων, αξιοποίηση ορεινών όγκων, παραλίες, δημοτικές εκτάσεις, Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας, ιαματικές πηγές, σύνδεσμοι με πόλεις άλλων χωρών (ειδικά στη Ν. Ευρώπη και τη Βαλκανική) κ.ά. Επιπλέον, με την πρόβλεψη για «εποπτεία και έλεγχο φορέων και προσώπων της Τοπικής Διοίκησης», νομοθετούν μια δήθεν αυτοτελή υπηρεσία, όπου την κύρια αρμοδιότητα έχει ένας διορισμένος από την εκάστοτε κυβέρνηση ανώτερος κρατικός υπάλληλος που προέρχεται από το Μητρώο Στελεχών, κάτω από τον έλεγχο του υπουργού Εσωτερικών. Θεσπίζονται επίσης μια σειρά από άλλα διαχειριστικά όργανα ελέγχου και διαμεσολάβησης. Στόχο έχουν τον έλεγχο και την ακύρωση αποφάσεων που μπορεί να παρεκκλίνουν ή και να εμποδίζουν την απρόσκοπτη υλοποίηση της γενικής αντιλαϊκής πολιτικής και τον πυρήνα της, δηλαδή την ανάκαμψη της κερδοφορίας του κεφαλαίου.

* * *

Ολα τα παραπάνω αποτελούν πλευρές που κρύβονται συστηματικά πίσω από τον καβγά για το εκλογικό σύστημα στην Τοπική Διοίκηση, το οποίο, συν τοις άλλοις, θα δημιουργήσει έδαφος για συναινέσεις και ευρύτερες πολιτικές, ενδεχομένως και κυβερνητικές συνεργασίες. Οπως και να 'χει, ο λαός δεν πρέπει να πέσει στην παγίδα της κυβέρνησης, που παρουσιάζει τις αλλαγές στην Τοπική Διοίκηση ως «εργαλείο» της «δίκαιης ανάπτυξης», γιατί τέτοια δεν υπάρχει στο σάπιο σύστημα που υπηρετεί την κερδοφορία του κεφαλαίου. Ούτε να εγκλωβιστεί στη σκιαμαχία για το εκλογικό σύστημα, που αξιοποιείται από τα άλλα κόμματα για να αντιπαρατεθούν στο κυβερνητικό νομοσχέδιο μακριά από την ουσία του. Οι πραγματικές στοχεύσεις και οι συνέπειες που έχει για τα λαϊκά στρώματα είναι που πρέπει να αποκαλυφθούν και να μπουν στο στόχαστρο του εργατικού - λαϊκού κινήματος.

Στη μάχη της απεργίας

Η προχτεσινή σύσκεψη που διοργάνωσε το ΠΑΜΕ, με τη συμμετοχή δεκάδων σωματείων της Αττικής, Ομοσπονδιών και Ενώσεων των ΕΒΕ, καθώς και άλλων φορέων του κινήματος, έδωσε το σύνθημα για να «ανέβουν οι στροφές» των συνδικαλιστικών οργανώσεων στην προετοιμασία της πανεργατικής πανελλαδικής απεργίας, τις μέρες που απομένουν μέχρι τις 30 Μάη.
Στόχος είναι να αποτελέσουν η απεργία και οι απεργιακές συγκεντρώσεις μαζικό, ηχηρό μήνυμα καταδίκης της αντεργατικής - αντιλαϊκής πολιτικής της κυβέρνησης και του κεφαλαίου, που οξύνεται πίσω από τον κουρνιαχτό και τις «Σειρήνες» της κυβερνητικής προπαγάνδας για ανάκαμψη μισθών και εργατικών δικαιωμάτων μετά το τυπικό τέλος των μνημονίων, τον ερχόμενο Αύγουστο.
Κανείς δεν πρέπει να λείψει απ' αυτήν τη μάχη. Για να αποτελέσουν η απεργία και η προετοιμασία της πραγματική συμβολή στην προσπάθεια ανασύνταξης του εργατικού κινήματος, να δώσουν ώθηση στη συσπείρωση νέων δυνάμεων στο ΠΑΜΕ, αξιοποιώντας όλα τα περιθώρια και τις προϋποθέσεις που υπάρχουν σε μια σειρά από κλάδους και χώρους δουλειάς, να μετρηθούν βήματα στην κοινή δράση εργαζομένων και αυτοαπασχολούμενων.
Από την αντιπαράθεση για τον προσανατολισμό και το στόχο της απεργίας, μέχρι την οργάνωσή της, οι δύο γραμμές που συγκρούονται στο εργατικό - συνδικαλιστικό κίνημα είναι διακριτές.
Από τη μια, η ταξική γραμμή των Συνδικάτων που παλεύουν για αυξήσεις σε μισθούς και συντάξεις, καλύτερες συνθήκες δουλειάς, με κατάργηση των αντεργατικών - αντιλαϊκών νόμων και ανάκτηση απωλειών.
Από την άλλη, η συνδικαλιστική πλειοψηφία των ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ, οι διοικήσεις μεγάλων Ομοσπονδιών και Εργατικών Κέντρων, που, σύμφωνα με τις διακηρύξεις τους, στηρίζουν την «ανάπτυξη της υγιούς επιχειρηματικότητας και της καινοτομίας» και ζητάνε «πολιτικές αγοράς εργασίας (...) που συμβάλλουν στην παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας», ρίχνοντας νερό στο μύλο της πολιτικής που σαρώνει μισθούς και δικαιώματα, για να ανακάμψουν η ανταγωνιστικότητα και η κερδοφορία των επιχειρήσεων.
Από τη μια, οι δυνάμεις που απευθύνουν πλατύ κάλεσμα στις συνδικαλιστικές οργανώσεις και τους εργαζόμενους να συζητήσουν το πλαίσιο πάλης του ΠΑΜΕ και των Συνδικάτων, να πάρουν πάνω τους την οργάνωση της απεργίας, με ζωντανές, ανοιχτές, μαζικές συλλογικές διαδικασίες στα εργοστάσια, στα καταστήματα, στους άλλους χώρους δουλειάς.
Από την άλλη, οι συνδικαλιστικές πλειοψηφίες που συζητάνε πίσω από κλειστές πόρτες με την κυβέρνηση, τον ΣΕΒ και τις άλλες εργοδοτικές ενώσεις. Που στα τραπέζια του «κοινωνικού διαλόγου» υπογράφουν μαζί «κοινές δηλώσεις» για το λεγόμενο «εθνικό αναπτυξιακό σχέδιο» της κυβέρνησης και των «εταίρων» της, με την πλειοψηφία της ΓΣΕΕ να διεκδικεί αναβαθμισμένο «θεσμικό» ρόλο στο σχεδιασμό για την «ανάταξη της οικονομίας», στη «μετά το μνημόνιο» εποχή.
Από τη μια, οι δυνάμεις που μάχονται κόντρα στις δυσκολίες και τα εμπόδια που βάζει ο αρνητικός συσχετισμός για την ανασύνταξη του εργατικού κινήματος. Που παλεύουν μαζί με τους αυτοαπασχολούμενους και μικρούς ΕΒΕ, τους μικρομεσαίους αγρότες, για τη συγκρότηση μιας πλατιάς Κοινωνικής Συμμαχίας, σε αντιπαράθεση με τους μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους και προμετωπίδα τις λαϊκές ανάγκες, η ικανοποίηση των οποίων προϋποθέτει σύγκρουση με τα συμφέροντα και το σχεδιασμό του κεφαλαίου, με την πολιτική των κομμάτων του.
Από την άλλη, οι δυνάμεις σε ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ, που δεν κάνουν απολύτως τίποτα για την οργάνωση της απεργίας που οι ίδιοι πρότειναν! Που μαζί με τις πλειοψηφίες σε ΓΣΕΒΕΕ, ΕΣΕΕ, Επιμελητήρια και άλλους, συγκρότησαν σε επίπεδο συνδικαλιστικών «κορυφών» μια «συμμαχία», χωρίς καμιά συμμετοχή εργαζομένων, αυτοαπασχολούμενων και μισθωτών επιστημόνων, τους οποίους τώρα καλούν στην κινητοποίηση με «σημαίες» ξένες προς τα πραγματικά τους συμφέροντα.
Μπροστά στις 30 Μάη, χρειάζεται πιο αποφασιστικά να αποκαλυφθεί και να καταδικαστεί ο άθλιος ρόλος της συνδικαλιστικής πλειοψηφίας. Ακόμα περισσότερα σωματεία και εργαζόμενοι, που προβληματίζονται και αγανακτούν με τη σημερινή κατάσταση, να αναμετρηθούν στο χώρο τους μ' αυτούς που υπηρετούν τη γραμμή της μοιρολατρίας, του συμβιβασμού και της ενσωμάτωσης στο σχεδιασμό του κεφαλαίου, να κερδηθούν στη μάχη για την ανασύνταξη του κινήματος.