Η λατρεία του νεκρού
Η λατρεία του νεκρού είναι μια συνήθης κατάσταση σε πολλές
ανθρώπινες κοινωνίες. Ο νεκρός τιμάται, προσκυνάται, λατρεύεται απλά και
μόνο λόγω του τέλους της βιολογικής του ζωής. Ο αποχαιρετισμός γίνεται
με κάθε τιμή ίσως για να απαλύνει τον πόνο αυτών που μένουν πίσω ή για
να δώσει μια ετεροχρονισμένη άφεση αμαρτιών στο a priori αμαρτωλό
ανθρώπινο σώμα.
Στην εποχή των social media, στην εποχή δηλαδή που η εμβέλεια δημοσιότητας καθενός ξεπερνά τα παραδοσιακά όρια της παρέας, του σχολείου, της οικογένειας ή της ομήγυρης, αλλά γίνεται δυνάμει δημόσια, αλλάζει λίγο το ανθρωπολογικό παράδειγμα. Ο άνθρωπος-χρήστης των social media διαφέρει από τις προηγούμενες γενιές, εκτός των άλλων ίσως διότι πιστεύει ότι το κέντρο του κόσμου είναι το σημείο σύνδεσής του με το διαδίκτυο γύρω από το οποίο περιστρέφονται τα πάντα.
Έτσι, ο συστηματικός χρήστης αισθάνεται κατά κάποιο τρόπο αναγκασμένος να σχολιάσει τα πάντα ακόμα κι αν αυτά δεν τα γνωρίζει ή τον αφήνουν παγερά αδιάφορο σε άλλες περιπτώσεις. Αισθάνεται μάλλον πως ό,τι κι αν συμβαίνει, συμβαίνει μόνο για να προκαλέσει κάποιο του σχόλιο.
Πριν λίγες μέρες πέθανε ο Lemmy. Τα σχόλια και οι πρόχειροι μα όλο συγκίνηση επικήδειοι ήταν τόσοι που αναρωτιόμουν γιατί δεν είχα καταλάβει πόσους μεταλάδες φίλους είχα τόσα χρόνια. Σχόλια από σκυλάδες, ροκάδες, εντεχνάκηδες, μέχρι και από άτομα που τελευταία φορά άκουσαν μουσική στο νηπιαγωγείο όταν η δασκάλα τους μάθαινε το «φεγγαράκι μου λαμπρό». Το ίδιο λίγο-πολύ συμβαίνει σε κάθε θάνατο ή σημαντικό γεγονός.
Ιδιαίτερα όμως χαρακτηριστικό είναι αυτό που συμβαίνει στους θανάτους. Για κάποιο λόγο πρέπει πεθαίνοντας κάποιος να τον αποχαιρετήσουμε δίνοντάς του μια άφεση αμαρτιών (σαν να είμαστε κάποιου είδους κριτές) ή απλά να πούμε και μια καλή κουβέντα για αυτόν που έφυγε. Άλλωστε ο νεκρός για κάποιο λόγο πρέπει να τιμάται και τα social media είναι η σύγχρονη ομήγυρη που πολλαπλασιάζει το ακροατήριο μας. Συνδυασμός που σκοτώνει.
Ακόμα και για το Μακη Ψωμιάδη βρέθηκαν κάποιοι να πουν μια καλή κουβέντα. Και αν αυτό για ανθρώπους του συναφιού του είναι λογικό, το να βλέπεις ξέπλυμα ενός φασίστα, βασανιστή της χούντας, βιαστή, εκβιαστή και ό,τι άλλο από ανθρώπους που το παίζουν τόσο επαναστάτες είναι το δεύτερο χειρότερο πράγμα που μπορεί να συμβεί. Το πρώτο είναι πως υπάρχουν ηλίθιοι που κρέμονται από τα χείλη ή το πληκτρολόγιο κάθε περσόνας που θέλει να πουλήσει επανάσταση πλασάροντας τον εαυτό του ως το ανώτερο όριο της ανθρώπινης ύπαρξης.
Για να συνοψίζουμε:
Α. Το τέλος της βιολογικής ζωής δεν σημαίνει ότι ακυρώνονται ή σβήνονται οι πράξεις του νεκρού, καλές ή κακές. Ένα κάθαρμα κάποια στιγμή θα είναι ένα νεκρό κάθαρμα. Ένας ναζίστής δολοφόνος θα είναι κάποια στιγμή νεκρός ναζιστής δολοφόνος. Δεν υπάρχει λόγος να ακυρώνουμε την πραγματικότητα και την ιστορία απλά και μόνο επειδή μας είπαν ότι η ζωή είναι ιερή και καθένας πρέπει να φεύγει με τιμές και κατευώδιο από τον μάταιο τούτο κόσμο.
Β. Όποιος ξεπλένει ανθρώπους σαν τον Ψωμιάδη, για όποιο λόγο κι αν το κάνει, δεν διαφέρει και πολύ από κάτι Μπογδάνους που μιλούσαν για «ράκος Ρουπακιά» ή «άνθρωπο Κορκονέα».
Γ. Την επόμενη φορά που θα πεθάνει κάποιος διάσημος μην αρχίζετε τα μελό και τις αναρτήσεις εκτός και αν ο θάνατός του/της θα σας συγκινούσε και πριν κάνετε λογαριασμό στο facebook.
ΥΓ. Κακό ψόφο σε κάθε Ψωμιάδη
Στην εποχή των social media, στην εποχή δηλαδή που η εμβέλεια δημοσιότητας καθενός ξεπερνά τα παραδοσιακά όρια της παρέας, του σχολείου, της οικογένειας ή της ομήγυρης, αλλά γίνεται δυνάμει δημόσια, αλλάζει λίγο το ανθρωπολογικό παράδειγμα. Ο άνθρωπος-χρήστης των social media διαφέρει από τις προηγούμενες γενιές, εκτός των άλλων ίσως διότι πιστεύει ότι το κέντρο του κόσμου είναι το σημείο σύνδεσής του με το διαδίκτυο γύρω από το οποίο περιστρέφονται τα πάντα.
Έτσι, ο συστηματικός χρήστης αισθάνεται κατά κάποιο τρόπο αναγκασμένος να σχολιάσει τα πάντα ακόμα κι αν αυτά δεν τα γνωρίζει ή τον αφήνουν παγερά αδιάφορο σε άλλες περιπτώσεις. Αισθάνεται μάλλον πως ό,τι κι αν συμβαίνει, συμβαίνει μόνο για να προκαλέσει κάποιο του σχόλιο.
Πριν λίγες μέρες πέθανε ο Lemmy. Τα σχόλια και οι πρόχειροι μα όλο συγκίνηση επικήδειοι ήταν τόσοι που αναρωτιόμουν γιατί δεν είχα καταλάβει πόσους μεταλάδες φίλους είχα τόσα χρόνια. Σχόλια από σκυλάδες, ροκάδες, εντεχνάκηδες, μέχρι και από άτομα που τελευταία φορά άκουσαν μουσική στο νηπιαγωγείο όταν η δασκάλα τους μάθαινε το «φεγγαράκι μου λαμπρό». Το ίδιο λίγο-πολύ συμβαίνει σε κάθε θάνατο ή σημαντικό γεγονός.
Ιδιαίτερα όμως χαρακτηριστικό είναι αυτό που συμβαίνει στους θανάτους. Για κάποιο λόγο πρέπει πεθαίνοντας κάποιος να τον αποχαιρετήσουμε δίνοντάς του μια άφεση αμαρτιών (σαν να είμαστε κάποιου είδους κριτές) ή απλά να πούμε και μια καλή κουβέντα για αυτόν που έφυγε. Άλλωστε ο νεκρός για κάποιο λόγο πρέπει να τιμάται και τα social media είναι η σύγχρονη ομήγυρη που πολλαπλασιάζει το ακροατήριο μας. Συνδυασμός που σκοτώνει.
Ακόμα και για το Μακη Ψωμιάδη βρέθηκαν κάποιοι να πουν μια καλή κουβέντα. Και αν αυτό για ανθρώπους του συναφιού του είναι λογικό, το να βλέπεις ξέπλυμα ενός φασίστα, βασανιστή της χούντας, βιαστή, εκβιαστή και ό,τι άλλο από ανθρώπους που το παίζουν τόσο επαναστάτες είναι το δεύτερο χειρότερο πράγμα που μπορεί να συμβεί. Το πρώτο είναι πως υπάρχουν ηλίθιοι που κρέμονται από τα χείλη ή το πληκτρολόγιο κάθε περσόνας που θέλει να πουλήσει επανάσταση πλασάροντας τον εαυτό του ως το ανώτερο όριο της ανθρώπινης ύπαρξης.
Α. Το τέλος της βιολογικής ζωής δεν σημαίνει ότι ακυρώνονται ή σβήνονται οι πράξεις του νεκρού, καλές ή κακές. Ένα κάθαρμα κάποια στιγμή θα είναι ένα νεκρό κάθαρμα. Ένας ναζίστής δολοφόνος θα είναι κάποια στιγμή νεκρός ναζιστής δολοφόνος. Δεν υπάρχει λόγος να ακυρώνουμε την πραγματικότητα και την ιστορία απλά και μόνο επειδή μας είπαν ότι η ζωή είναι ιερή και καθένας πρέπει να φεύγει με τιμές και κατευώδιο από τον μάταιο τούτο κόσμο.
Β. Όποιος ξεπλένει ανθρώπους σαν τον Ψωμιάδη, για όποιο λόγο κι αν το κάνει, δεν διαφέρει και πολύ από κάτι Μπογδάνους που μιλούσαν για «ράκος Ρουπακιά» ή «άνθρωπο Κορκονέα».
Γ. Την επόμενη φορά που θα πεθάνει κάποιος διάσημος μην αρχίζετε τα μελό και τις αναρτήσεις εκτός και αν ο θάνατός του/της θα σας συγκινούσε και πριν κάνετε λογαριασμό στο facebook.
ΥΓ. Κακό ψόφο σε κάθε Ψωμιάδη
