Μαχητικά στο δρόμο για το σοσιαλιστικό αύριο, χωρίς κρίσεις, πολέμους, εκμετάλλευση».

«Νέοι και νέες,

Φίλοι και σύντροφοι,

Τα 40 χρόνια του Φεστιβάλ της ΚΝΕ και του "ΟΔΗΓΗΤΗ" έχουν τη δική τους σημασία στην πορεία προς τα 100 χρόνια του Κόμματός μας, στα 50 χρόνια της ΚΝΕ, που μόλις 4 χρόνια μας χωρίζουν απ’ αυτήν τη μεγάλη και σημαντική επέτειο.

Τα Φεστιβάλ έχουν βάλει το δικό τους σημαντικό αποτύπωμα στην ιστορία του μαθητικού, του σπουδαστικού και φοιτητικού κινήματος στη χώρα μας, στην πολιτιστική δημιουργία, στην αθλητική δραστηριότητα, στην πάλη ενάντια στα ναρκωτικά, ενάντια στη διαφθορά της νεολαίας με σκοταδιστικές και κάθε είδους αντιδραστικές αντιλήψεις και πρακτικές.

Η ΚΝΕ, με την ιδεολογική και πολιτική καθοδήγηση του ΚΚΕ, πρωτοστάτησε σε ιδέες και πράξεις με διαφώτιση και με αγώνες για τις ανάγκες των παιδιών, των εφήβων, των νέων της εργατικής, της αγροτικής, κάθε λαϊκής οικογένειας, για μόρφωση, φυσική και πολιτιστική ανάπτυξη και Υγεία, για επαγγελματική ειδίκευση και εργασία.

Δεν υπάρχει λαϊκό πρόβλημα και αγώνας, διεκδίκηση της μαθητικής - φοιτητικής - εργαζόμενης νεολαίας που να μη στηρίχτηκε στις δυνάμεις και στη δράση του ΚΚΕ, της ΚΝΕ, όσων συσπειρώθηκαν και πάλεψαν μαζί με τους κομμουνιστές και τις κομμουνίστριες.

Δεν υπάρχει κατάκτηση του εργατικού και λαϊκού κινήματος, της νεολαίας του, που να μην ακουμπά πάνω στη δράση του ΚΚΕ, της Κομμουνιστικής Νεολαίας Ελλάδας.

Δεν υπάρχει κατάκτηση που να μην ακουμπά στη δύναμη της κομμουνιστικής ιδεολογίας, του Μαρξισμού - Λενινισμού, στην επιτάχυνση της κοινωνικής προόδου που επέφερε η νίκη της Οχτωβριανής Σοσιαλιστικής Επανάστασης στη Ρωσία, σχεδόν πριν έναν αιώνα, για όσο κράτησε η επαναστατική της ορμή.

Ναι, ξέρω, νέοι και νέες, πως αν πείτε αυτή την αλήθεια στο σχολείο σας, στην παρέα σας, η συνηθισμένη πρώτη αντίδραση θα είναι η απόρριψη, θα σας επιπλήξουν, ακόμα και καλοπροαίρετα, με την επιφανειακή άποψη ότι ο σοσιαλισμός-κομμουνισμός έχασε, ενώ ο καπιταλισμός είναι εδώ, παγκόσμια κυρίαρχος.

Και εν μέρει λένε την αλήθεια ή καλύτερα επηρεασμένοι από την κυρίαρχη αστική ιδεολογία βλέπουν τη μισή αλήθεια, αυτή που φαίνεται διά γυμνού οφθαλμού.

Δεν μπορούν ακόμα οι πολλοί, αν θέλετε η ίδια η εργατική πλειοψηφία, κι ας είναι αντικειμενικά η πρωτοπόρα δύναμη στην κοινωνία, δεν μπορεί να δει την άλλη μισή αλήθεια που δεν φαίνεται μόνο με το μάτι της εμπειρίας.

Το ΚΣ της ΚΝΕ έχει τη δική του συνεισφορά στην αποκάλυψη αυτής της αλήθειας με την τρίλογη εκλαϊκευτική έκδοση "Αλήθειες και ψέματα για το Σοσιαλισμό".

Το Κόμμα μας δεν δείλιασε, δεν υποχώρησε στην κρίση του κομμουνιστικού κινήματος, που ήταν και δική του κρίση, δεν βυθίστηκε στη δίνη της. Το ΚΚΕ με ταξική ψυχραιμία και επιστημονικά θεμελιωμένη επαναστατική αισιοδοξία πρωτοπόρησε στην εξήγηση της νίκης της αντεπανάστασης με το κριτήριο της ταξικής πάλης, του μακρόχρονου κοιλοπονέματος, όχι μόνο για τη γέννηση του καινούργιου, αλλά και τη μακρόχρονη πάλη για την οριστική επικράτηση του καινούργιου έναντι του παλιού. Για το Κόμμα μας αυτή ήταν η βάση για ν’ ανασυγκροτηθεί επαναστατικά ιδεολογικά - πολιτικά - οργανωτικά, να δει τις αιτίες παρεκκλίσεων και λαθών και από τη δική του Ιστορία, να γίνει πιο έμπειρο και ικανό μέσα σε ομολογουμένως αφάνταστα αρνητικό συσχετισμό παγκόσμια.

Νέοι και νέες,

Κανένα αστικό σχολείο, Πρωτοβάθμιο, Δευτεροβάθμιο ή Πανεπιστήμιο, δεν θα σας διδάξει, δηλαδή δεν θα σας αποκαλύψει ότι η ιστορία της κοινωνικής εξέλιξης δεν είναι ευθύγραμμα ανοδική, αλλά έχει ζιγκ-ζαγκ, απότομα άλματα μπροστά, αλλά και μακρόχρονα πισωγυρίσματα.

Δεν θα σας πουν ότι η κοινωνική πρόοδος έχει περιόδους επιτάχυνσης και περιόδους επιβράδυνσης και ότι αυτές οι περίοδοι μπορεί να έχουν διάρκεια πολύ μεγαλύτερη από τη διάρκεια ζωής και άμεσης κοινωνικής εμπειρίας του κάθε ανθρώπου.

Πολύ περισσότερο, κανένα σχολείο, κανένας άλλος αστικός θεσμός, κανένα αστικό κόμμα, κανένα μη πραγματικά κομμουνιστικό κόμμα -όπως και αν τιτλοφορείται- δε θα σας πει ότι καμιά κοινωνική κατάκτηση για κάθε λαό όπου Γης δεν ήρθε ως χάρισμα από αυτούς που έχουν στα χέρια τους το φυσικό και κοινωνικό πλούτο, που τον κρατάνε ως ιδιοκτησία με την εξουσία τους, δηλαδή τους νόμους και τους θεσμούς, τους μηχανισμούς αστυνόμευσης και καταστολής. Δεν θα σας πουν ότι τα δικά τους εκμεταλλευτικά συμφέροντα τα παρουσιάζουν ως κοινά συμφέροντα.

Κανένα σχολείο, οποιασδήποτε βαθμίδας, κανένα ΜΜΕ, κρατικό ή ιδιωτικό, κανένα κόμμα δε θα σας μιλήσει για την ταξική πάλη ανάμεσα στους εργαζόμενους και τους εκμεταλλευτές τους.

Αντίθετα, σας μιλάνε για "εθνική ενότητα και ομοψυχία", για "εθνικό οικονομικό συμφέρον", για βελτίωση της ανταγωνιστικότητας της εθνικής οικονομίας ως εθνικό στόχο, που δεν πρέπει να υπονομεύεται από συντεχνιακά συμφέροντα, άλλοτε των ναυτεργατών κι άλλοτε των ξενοδοχοϋπαλλήλων, γιατί εμποδίζεται ο τουρισμός ως ατμομηχανή της οικονομικής ανάκαμψης. Το ίδιο σας λένε για τις απεργίες των εργατών βιομηχανικών κλάδων και για τα μπλόκα των μικρομεσαίων αγροτών.

Δεν θα σας αποκαλύψουν ότι η σχέση καπιταλιστή - μισθωτού είναι σχέση εκμετάλλευσης, ότι το κέρδος του καπιταλιστή είναι το νόμιμα κλεμμένο αποτέλεσμα της δουλειάς του μισθωτού είτε δουλεύει με τη χειροκίνητη ή την αυτοματοποιημένη μηχανή είτε με το Η/Υ, είτε είναι στη βιομηχανία είτε στο ιδιωτικό ιατρικό κέντρο/νοσοκομείο, στο ξενοδοχείο, στις μεταφορές, στις τηλεπικοινωνίες, στο εμπόριο ή στις κατασκευές.

Πολύ περισσότερο δεν θα σας μιλήσει για το πραγματικό νόημα ιστορικών γεγονότων όπως της Πρωτομαγιάς, της 8ης Μάρτη, της Μάχης της Αθήνας το Δεκέμβρη 1944 (μόλις κυκλοφόρησε έκδοση με την επιμέλεια του Τμήματος Ιστορίας). Δεν θα σας πουν ότι ήταν αμφισβήτηση και σύγκρουση εξεγερμένων εργατών, εργατριών, λαϊκών δυνάμεων με τους εκμεταλλευτές και τους νόμους, το κράτος τους.

Δε θα σας πουν ότι από τέτοιες σκληρές, αιματηρές συγκρούσεις, περισσότερο ή λιγότερο συνειδητά σχεδιασμένες, ήρθαν εργατικά-λαϊκά δικαιώματα, κοινωνικές κατακτήσεις που οι επόμενες γενιές τις θεωρούσαν μόνιμες, αναμφισβήτητες, άπαξ διά παντός δοσμένες, όπως ήταν η κυριακάτικη αργία, το 8ωρο, η προστασία σε ωράριο και μισθό, από απολύσεις που κατοχύρωναν οι Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας, αυτές που σήμερα θεσμικά ή στην πράξη ακυρώνονται, όχι μόνο στην Ελλάδα δήθεν λόγω κυβερνήσεων ενδοτικών σε ξένα συμφέροντα, αλλά σε όλη τη Δυτική Ευρώπη. Άλλωστε, εσείς ξέρετε ότι είναι οι ίδιοι οι καπιταλιστές-ιδιοκτήτες ξενοδοχειακών ομίλων που βρίσκουν παράθυρα πέραν των νόμων για να μην πληρώνουν με ό,τι έχει απομείνει από τη ΣΣΕ, αλλά να πληρώνουν με ατομικές ή επιχειρησιακές συμβάσεις.

Εργατοϋπάλληλοι μεγαλύτερης ηλικίας, μέχρι πρότινος ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ, πίστεψαν ότι οι κατακτήσεις ήταν αποτέλεσμα φιλεργατικής πολιτικής των κυβερνήσεών του. Θεωρούσαν ότι το ΠΑΣΟΚ ή παλιότερα η Ένωση Κέντρου ήταν κόμματα πιο φιλικά προς τους μισθωτούς, τους αγρότες, τους αυτοαπασχολούμενους και τις οικογένειές τους. Αυτή την πολιτική πεποίθηση μετέδωσαν στα παιδιά, στα εγγόνια τους.

Όπως στη μυθοπλασία και στην επιφανειακά δοσμένη ιστορία μιλάνε για καλούς και κακούς βασιλιάδες κι άρχοντες, έτσι και στις μέρες μας μιλάνε για έξυπνους, τίμιους ή άτιμους και ανίκανους πρωθυπουργούς και υπουργούς, για πετυχημένα ή αποτυχημένα πολιτικά κόμματα, για πρόσωπα με ευρύτερη αποδοχή, κατάλληλα για τη θέση του Προέδρου της Δημοκρατίας. Συμφέρει αυτή η ηθικολογική τοποθέτηση, γιατί κρύβει την ταξικότητα κομμάτων και προσώπων.

Γιατί σήμερα πρωτοκλασάτα στελέχη του ΠΑΣΟΚ τα βάζουν δήθεν με τον Γ. Παπανδρέου είτε γιατί "υποσχέθηκε λεφτά", παροχές στις εκλογές του 2009, ενώ δεν υπήρχαν, είτε γιατί διαβουλεύτηκε με το ΔΝΤ για να πάρει η κυβέρνηση δάνειο, να γίνει αναδιάρθρωση του δημόσιου χρέους;

Το κάνουν γιατί σήμερα νοιάζονται για τις μεγάλες περικοπές μισθών και συντάξεων, για τις μεγάλες απώλειες στο εισόδημα των βιοπαλαιστών αγροτών, μικρεμπόρων, βιοτεχνών, μικροεπαγγελματιών λόγω των χαρατσιών, των δανείων κλπ., δηλαδή εναντιώνονται σε αντιλαϊκά μέτρα που και οι ίδιοι τα ψήφισαν; Η αλήθεια είναι ότι η προσωπική ιστορία των αστών πολιτικών διαπλέκεται με την ιστορία των κομμάτων στα οποία ηγήθηκαν.

Αναφέρομαι κυρίως σ’ αυτούς που έπαιξαν τον πρώτο ηγετικό ρόλο στο ΠΑΣΟΚ. Αυτοί δεν είναι εύκολο ν’ αποδεχθούν ότι το ρόλο του ΠΑΣΟΚ παίζει πλέον ο ΣΥΡΙΖΑ. Ποιο ρόλο, του λεγόμενου "καλού ΠΑΣΟΚ", όπως είχε πει και ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ;

Δεν υπάρχει "καλό" και "κακό" ΠΑΣΟΚ, όπως δεν υπάρχει λαϊκή φιλελεύθερη ΝΔ σε διάκριση με τη σκληρή ανάλγητη φιλελεύθερη ΝΔ.

Υπάρχουν διαφορές στην πολιτική που ακολούθησαν οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ, της ΝΔ, οι συγκυβερνήσεις τους, αλλά αυτές οι διαφορές ήταν κυρίως αποτέλεσμα άλλων παραγόντων, αποτύπωναν κάθε φορά τις ανάγκες των καπιταλιστών ως σύνολο, επιβάλλονταν από το γενικότερο συσχετισμό σε κάθε χώρα, στην ευρύτερη περιοχή της, παγκόσμια.

Π.χ. την οικονομική κρίση στην Ελλάδα δεν την έφερε το Μνημόνιο. Προηγήθηκε το ξέσπασμα της οικονομικής κρίσης ως συνέχεια μιας ταχύτατης καπιταλιστικής ανάπτυξης πάνω από 10 χρόνια, που αρχικά ευνοήθηκε από την καπιταλιστικοποίηση στα Βαλκάνια, στις χώρες γύρω απ’ τον Καύκασο, ευνοήθηκε από την υιοθέτηση ενός ισχυρότερου νομίσματος, του ευρώ, καθώς και από τη συγκυρία των Ολυμπιακών έργων.

Όμως το ΚΚΕ είχε προβλέψει ότι η κρίση θα ερχόταν και θα ήταν βαθύτερη από τις προηγούμενες. Και τώρα προβλέπουμε ότι από την οικονομική ανάκαμψη, όποτε κι αν προκύψει, όποια κόμματα κι αν κάνουν κυβέρνηση, δε θα υπάρξει ανάκτηση των απωλειών της 5ετίας.

Φίλοι και σύντροφοι,

Δεν υπάρχει κυβέρνηση φιλική στο λαό εφόσον είναι στο έδαφος της οικονομικής κυριαρχίας των καπιταλιστών, που σημαίνει ότι έχουν και τα μέσα να την επιβάλουν. Αυτό είναι το αστικό κράτος και η κυβέρνηση είναι ένα μέρος του που δεν μπορεί να έχει διαφορετικό ταξικό χαρακτήρα, δηλαδή να έχεις μια εργατική κυβέρνηση σ’ ένα καπιταλιστικό κράτος.

Σκεφτείτε, γιατί ο κ. Τσίπρας προτίμησε να δώσει το "παρών" σε διεθνούς εμβέλειας κλειστό συνέδριο των καπιταλιστών στην Ιταλία αντί σε κινητοποιήσεις ενάντια στην κυβερνητική πολιτική στο πλαίσιο της ΔΕΘ;

Το ΚΚΕ σας λέει τη μοναδική αλήθεια:

Ο φόβος και ο τρόμος των καπιταλιστών είναι μόνο η πάλη, η διεκδίκηση, η μαχητική διαμαρτυρία των ξεσηκωμένων απεργών, αγροτών, αυτοαπασχολούμενων, μαθητών - φοιτητών.

Μόνο έτσι μπορεί κάπου να υποχωρήσουν, φοβούμενοι μη χάσουν τα πολλά, τότε μπορεί να δώσουν λίγα, που βέβαια πάντα θα σχεδιάζουν να τα πάρουν πίσω.

Το ΠΑΣΟΚ του 2010, του 2014 είναι διαφορετικό από το ΠΑΣΟΚ του 2000 ή του 1981, όχι γιατί τώρα δεν έχει καλούς ηγέτες και τότε είχε, αλλά γιατί τώρα δεν μπορεί να διαχειριστεί κάποιες κρατικές δαπάνες, κάποια Εθνική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας με τον τρόπο που τη διαχειριζόταν στο παρελθόν.

Τώρα, ο ευρωπαϊκός και διεθνής ανταγωνισμός των καπιταλιστών έχει περάσει σε άλλη φάση.

Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει εκτεθεί ακόμα ως κυβερνητικό κόμμα, γι’ αυτό μπορεί να παίξει το ρόλο ενός νέου ΠΑΣΟΚ στη συνείδηση εργατικών - λαϊκών δυνάμεων.

Όμως, τουλάχιστον οι πιο προβληματισμένοι, κοινωνικά έμπειροι, αυτοί που θέλουν να βλέπουν τις εξελίξεις ενεργητικά, λαϊκά -ριζοσπαστικά, "αριστερά", έχουν δεδομένα για να κρίνουν χωρίς αυταπάτες.

Τι είπε ο κ. Τσίπρας στο Κόμο της Ιταλίας; Διαβεβαίωσε τους καπιταλιστές ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι δύναμη που απειλεί το ευρωπαϊκό οικοδόμημα, δεν μιλά για το φάντασμα που μίλαγε ο Μαρξ πάνω από την καπιταλιστική Ευρώπη.

Ακόμα και για την αναποτελεσματικότητα, όπως λένε, του προγράμματος ΔΝΤ - ΕΕ στη διαχείριση της κρίσης στην Ελλάδα, ήταν ήπιες οι εκφράσεις του. Αυτό το πρόγραμμα που όπως ακούτε το αμφισβητούν και διεθνούς φήμης αστοί οικονομολόγοι και πολιτικοί.

Στην πραγματικότητα βάζει ζήτημα επιμήκυνσης του χρέους, το ίδιο που λέει ο κ. Σημίτης κι άλλοι αστοί Έλληνες και Ευρωπαίοι.

Εναντιώνεται στον ΕΝΦΙΑ πάνω - κάτω, όπως εναντιώνεται και τμήμα του κεφαλαίου, του αστικού Τύπου.

Απ’ αυτή την πολιτική καμιά ελπίδα δεν μπορεί να έχει ο νέος που θέλει δουλειά, ο μισθωτός και ο συνταξιούχος που θέλουν μισθό -σύνταξη για μια αξιοπρεπή ζωή, ο μικροεπαγγελματίας, ο αγρότης.

Τα κόμματα, φιλελεύθερα και σοσιαλδημοκρατικά όπως λέγονται, εναλλάσσονται στους κυβερνητικούς θώκους. Οι μεν σφίγγουν τα λουριά, οι δε τα χαλαρώνουν τόσο όσο για να υπάρχουν στη ζωή υποψήφιοι μισθωτοί για εκμετάλλευση. Και οι μεν και οι δε τα μέτρα που παίρνουν είναι για να γίνεται το μεγάλο κεφάλαιο μεγαλύτερο. Πολιτική δανείων, φορολογίας, αναπτυξιακοί νόμοι, επενδυτικά προγράμματα, ΕΣΠΑ, όλα αυτόν το στόχο εξυπηρετούν. Ό,τι άλλο δοθεί στους μικρούς αγρότες, μικροεπαγγελματίες είναι ασπιρίνη σε βαριά αρρώστια. Υπάρχει εμπειρία π.χ. από τους αγρότες που δεν πρέπει να έχουν απατηλές ελπίδες ότι η ΚΑΠ μπορεί να διορθωθεί σε όφελός τους.

Δεν αρκεί η καταδίκη του παλιού δίπολου δεξιάς - αριστεράς, ΝΔ -ΠΑΣΟΚ και να βάλουμε στη θέση του ένα νέο αστικό δίπολο με τον ΣΥΡΙΖΑ στον αριστερό ρόλο (ή κι άλλα κόμματα, π.χ. πριν τη ΔΗΜΑΡ, τώρα το ΠΟΤΑΜΙ) και την αναμορφωμένη ΝΔ, όπως και να λέγεται, στον άλλο πόλο.

Κάποιοι λένε ας μπει το ΚΚΕ στην αριστερή κυβέρνηση για να εξασφαλίσει την επιβίωση του εργατικού - λαϊκού εισοδήματος, να μην κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ ό,τι θέλει. Ξεχνούν όμως ότι τέτοιο ρόλο έπαιξαν ΚΚ στην Ευρώπη. Πήγαν και κόλλησαν στο "αριστερό", σοσιαλιστικό κόμμα, μπήκαν στις κυβερνήσεις στη Γαλλία, στην Ιταλία και δέστε πού έφτασαν. Τίποτα δεν μπόρεσαν να υπερασπιστούν, ούτε τη μη συμμετοχή σε ιμπεριαλιστικές επιθέσεις σε άλλα κράτη. Έχασαν τον εργατικό χαρακτήρα τους και το κίνημα σμπαραλιάστηκε.

Νέοι και νέες,

Όλοι εσείς που ήρθατε στο Φεστιβάλ, που γνωρίζετε τους αγώνες, την αυτοθυσία των κομμουνιστών και κομμουνιστριών, μην αφήσετε να σας ξεγελάσουν, μην υποταχτείτε στη χίμαιρα του "μικρότερου κακού", της δοκιμής, έστω αν και η εμπειρία σας ήδη σας κάνει να μην έχετε σημαντικές ελπίδες από μια μελλοντική κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ.

Όμως να ξέρετε: Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ζημιά για την προοπτική των λαϊκών συμφερόντων από το να πείτε "δε βαριέσαι, ας δώσουμε τώρα μια ψήφο να βγει άλλη κυβέρνηση και μετά βλέπουμε".

Το μέλλον του εργατικού και λαϊκού κινήματος, το πόσο γρήγορα ή αργά θα τρέξουν οι εξελίξεις για την ανασυγκρότησή του, δηλαδή τι μαζικότητα, τι μαχητικότητα θα έχει απέναντι στο σύνολο των καπιταλιστών, στα κόμματα και τις κυβερνήσεις τους, στα ιμπεριαλιστικά κέντρα της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, το κατά πόσο θα βάλει το αποτύπωμά του στο δρόμο της απελευθέρωσης από την εκμετάλλευση, θα εξαρτηθεί από το πόσο βαθιά, συνειδητά, εσείς, ένας περίγυρός σας θα σταθείτε με το ΚΚΕ, σε όλα τα μέτωπα πάλης, στα συνδικάτα, στους αγροτικούς συλλόγους, στις Επιτροπές Αγώνα στα σχολεία, Πανεπιστήμια, στις σχολές κατάρτισης, στους συλλόγους γυναικών. Από εσάς εξαρτάται η δυναμική του ΠΑΜΕ, της ΠΑΣΥ, της ΠΑΣΕΒΕ, του ΜΑΣ, της ΟΓΕ, η δυναμική της Λαϊκής Συμμαχίας, από εσάς εξαρτάται η εκλογική δύναμη του ΚΚΕ που παίζει ρόλο κυρίως στη διαμόρφωση κλίματος για την εργατική - λαϊκή αντεπίθεση.

Από εσάς εξαρτάται αν το εργατικό - λαϊκό κίνημα θα έχει και με πόση δύναμη τη δική του πολιτική φωνή ακόμα και στο αστικό όργανο που λέγεται Βουλή. Τα κόμματα της συγκυβέρνησης -ΝΔ και ΠΑΣΟΚ- κινδυνολογούν για αστάθεια και ακυβερνησία, στηλιτεύουν τον ΣΥΡΙΖΑ για λαϊκισμό, θαρρείς και δεν τον χρησιμοποίησαν στο παρελθόν κατά κόρον.

Βέβαια, το πραγματικό δίλημμα των βουλευτικών εκλογών, όποτε κι αν γίνουν, δεν είναι "συγκυβέρνηση των αντιλαϊκών Μνημονίων ή αριστερή κυβέρνηση", όπως λέει ο ΣΥΡΙΖΑ. Στην πραγματικότητα το δίλημμα για τη λαϊκή πλειοψηφία άμεσα δεν είναι ποια κυβέρνηση συμφέρει το λαό, αλλά αν ο λαός θα έχει τώρα και με πόση δύναμη τη δική του αντιπολίτευση, που μόνο το ΚΚΕ μπορεί να εγγυηθεί.

Ναι, μπορεί να ακούγεται δελεαστικό αυτό της "αριστερής κυβέρνησης", αλλά ούτε συνθηματολογικά δεν μπορεί να το υποστηρίξει. Σκεφτείτε ότι το ΠΑΣΟΚ, όταν πρωτοκυβέρνησε, το 1981, είχε πολύ πιο αριστερά συνθήματα απ’ ό,τι σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ, μίλαγε για έξοδο από το ΝΑΤΟ, μη ένταξη στην ΕΟΚ, για την κατάργηση των αμερικανικών βάσεων και τίποτε απ’ αυτά δεν έκανε, γιατί η θέληση του κεφαλαίου ήταν μέσα στο ΝΑΤΟ και την ΕΟΚ και με σύμμαχο τις ΗΠΑ.

Ο ΣΥΡΙΖΑ μιλά για "αριστερή κυβέρνηση" μόνο στις λαϊκές συνοικίες, ενώ πιο επίσημα, όταν απευθύνεται στους καπιταλιστές, μιλά για "κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας".

Όσον αφορά το διαξιφισμό μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ - ΠΑΣΟΚ, οι μεγαλύτεροι πρέπει να θυμηθούν, αλλά και οι νεότεροι ν’ αναλογιστούν: Πόση αντιπαλότητα υπήρξε για 40 περίπου χρόνια ανάμεσα στη ΝΔ και στο ΠΑΣΟΚ, αλλά έφτασαν στην κυβερνητική συνεργασία όταν τη χρειάστηκε η καπιταλιστική εξουσία σε συνθήκες οικονομικής κρίσης;

Ο καθένας και η καθεμιά που υπεύθυνα αποφασίζει και πράττει, πρέπει να γνωρίζει ότι οι αστοί πολιτικοί μεταπηδούν από το ένα αστικό κόμμα στο άλλο και μάλιστα σε κόμμα που καταγράφεται ως ιδεολογικά διαφορετικό από το προηγούμενο. Δεν είναι ούτε καινούργιο ούτε συγκυριακό το φαινόμενο όταν ένα αστικό κόμμα με πολύ μεγάλη εκλογική επιρροή περνά σε κρίση, όταν οδηγείται στη διάλυση, τα στελέχη του να μετακομίζουν σε νέο αστικό κόμμα.

Στο β΄ τόμο του Δοκιμίου Ιστορίας του ΚΚΕ και στο βιβλίο για το αστικό πολιτικό σύστημα στην Ελλάδα στις δεκαετίες 1950, 1960 αναφέρονται πολλές τέτοιες μεταπηδήσεις πολιτικών όχι μόνο αστών φιλελεύθερων, αλλά και αστών που χαρακτηρίζονταν αριστεροί, σοσιαλιστές, που στη συνέχεια έγιναν πρωθυπουργοί, υπουργοί, πολιτικά υπηρέτησαν τα καπιταλιστικά συμφέροντα. Τέτοιες μετακινήσεις συνεχώς γίνονται τα τελευταία 2-3 χρόνια, προετοιμάζονται κι άλλες μπροστά στις εκλογές, θα καταλαγιάσουν μετά τις εκλογές.

Κάποιοι που είχαν εναποθέσει τις ελπίδες τους στη ΔΗΜΑΡ πριν 2-3 χρόνια, πρόσφατα καλοείδαν το ΠΟΤΑΜΙ, ιδιαίτερα νέοι, γιατί τους φάνηκε πιο νεανικό το στιλ του επικεφαλής του. Φυσικά βοήθησαν και τα ΜΜΕ κι άλλοι μηχανισμοί, όπως ξέρετε εδώ στον τόπο σας.

Αυτή την κινητικότητα την έχει ανάγκη η αστική εξουσία όταν δεν μπορεί να εξασφαλίζει σταθερές μονοκομματικές κυβερνήσεις με την εναλλαγή δύο μεγάλων και πιο σταθερών κομμάτων από διαφορετικά ιδεολογικά - πολιτικά ρεύματα.

Αυτή είναι η περίφημη, η πολυδιαφημισμένη αναμόρφωση του αστικού πολιτικού συστήματος σε δήθεν απάντηση της κρίσης του αστικού πολιτικού συστήματος που διαμορφώθηκε στα πρώτα χρόνια μετά την πτώση της στρατιωτικής δικτατορίας, που φέτος έκλεισαν 40 χρόνια.

Όσο πιο πλατιά γίνει κατανοητός ο ρόλος του αστικού πολιτικού συστήματος, ότι είναι γρανάζι του εκμεταλλευτικού καπιταλιστικού κράτους, τόσο θα διαλύονται οι κοινοβουλευτικές αυταπάτες, τόσο θ’ αλλάζει ο πραγματικός συσχετισμός, "για να φτιάξουμε έναν κόσμο στο μπόι των ονείρων και των ανθρώπων", όπως είπε στην απολογία του ο Ν. Μπελογιάννης, λόγια που συμπληρώνονται με τη λέξη "συνεχίζουμε" στο σύνθημα του φετινού Φεστιβάλ.

Νέοι και νέες,

Φίλοι και σύντροφοι,

Η αλήθεια είναι ότι το εργατικό - λαϊκό κίνημα παγκόσμια περνά τη χειρότερη περίοδό του, αφού διατρέχεται από τις αρνητικές συνέπειες ενός ιστορικού κύκλου της σοσιαλιστικής οικοδόμησης στον 20ό αιώνα που έκλεισε με την αντεπαναστατική ανατροπή.

Όμως δεν έχει κλείσει η σπειροειδής ιστορική κίνηση περάσματος από το γερασμένο καπιταλισμό στον κυοφορούμενο κομμουνισμό.

Είναι η ίδια η μήτρα του καπιταλισμού που γεννά την ανάγκη της κοινωνικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής, την ανάγκη του επιστημονικού κεντρικού σχεδιασμού της κοινωνικής παραγωγής, των κοινωνικών υπηρεσιών Υγείας - Πρόνοιας - Παιδείας, Πολιτισμού - Αθλητισμού κλπ. Δηλαδή γεννά την ανάγκη του κομμουνιστικού τρόπου παραγωγής, την ανάγκη κατάργησης της ατομικής ιδιοκτησίας στα συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής, την ανάγκη να καταργηθεί ο ρόλος του καπιταλιστή, το κίνητρο του κέρδους στην παραγωγή. Η ίδια η μεγάλη βιομηχανική παραγωγή γεννά τη δυνατότητα ο κάθε εργαζόμενος να έχει γνώμη - έλεγχο για τη διεύθυνση - διοίκηση, όχι μόνο της μονάδας στην οποία εργάζεται, αλλά για όλα τα όργανα διοίκησης, που μπορεί να γίνει πράξη όταν το εργατικό κράτος κατοχυρώσει θεσμικά αυτή τη σχέση.

Οι σημερινές διαστάσεις και το βάθος της καπιταλιστικής σήψης, του παραλογισμού, της αντιδραστικότητας είναι αφάνταστα πολλαπλάσιες σε σύγκριση με την εποχή του Μαρξ ή και του Λένιν, αν και δε φαίνονται έτσι με το μάτι.

Γιατί τότε μαζί με το συσσωρευμένο πλούτο υπήρχε και η μαζική πείνα και εξαθλίωση, π.χ. από τη μια το προνόμιο των λίγων στη μόρφωση από την άλλη ο μαζικός αναλφαβητισμός. Τώρα οι αντιθέσεις δεν φαίνονται πάντοτε στην απολυτότητά τους αλλά με συγκρίσεις, αν και τώρα υπάρχει πείνα, άστεγοι, εξαθλίωση, αλλά όχι στο σύνολο των λαϊκών δυνάμεων.

Σκεφτείτε, όμως, ότι είναι πολύ μεγαλύτερη εξαθλίωση να υπάρχουν φρούτα, γάλατα, βιομηχανοποιημένα προϊόντα διατροφής και να καταστρέφονται ενώ υπάρχει κόσμος που πεθαίνει από την πείνα.

Να υπάρχει επιστημονική - τεχνολογική δυνατότητα πρόληψης με τις νέες τεχνολογίες διάγνωσης και να μπαίνει ηλικιακό όριο, πλαφόν συχνότητας στις προληπτικές εξετάσεις, να μην καλύπτονται από την ασφάλιση, αλλά να υπάρχουν κυρίως ως εμπόρευμα.

Η πρακτική εξοικείωση με νέα τεχνολογικά μέσα, όπως της χρήσης των Η/Υ να έρχεται σε αντιπαράθεση με τη γενική μόρφωση ή να μορφώνονται - ειδικεύονται οι νέοι και οι νέες και να μένουν για χρόνια άνεργοι. Αυτό σημαίνει καταστροφή παραγωγικών δυνάμεων.

Σκεφτείτε τον καπιταλιστικό παραλογισμό: Η αυτοματοποίηση των μέσων παραγωγής να οδηγεί στην ανεργία, στη μείωση του αριθμού των εργαζομένων στη βιομηχανία κι όχι στη γενική μείωση του χρόνου εργασίας χωρίς μείωση, αλλά αντίθετα με άνοδο του βιοτικού επιπέδου.

Οι νέες ανακαλύψεις σε τεχνολογικές εφαρμογές, σε δυνατότητες εξόρυξης ενεργειακών υλών κλπ. να οδηγούν όχι σε γενική άνοδο της ζωής των λαών, αλλά σε όξυνση των ανταγωνισμών μέχρι πολέμων, στα γνωστά αιματοκυλίσματα στο Ιράκ, στην Παλαιστίνη, στη Συρία, στην Ουκρανία, στο Αφγανιστάν, στον κίνδυνο μεγάλων καταστροφών θαλασσών, εδάφους, αέρος, καταστροφές άμεσες και μεσοπρόθεσμες λόγω του καπιταλιστικού ανταγωνισμού, του κέρδους.

Δεν κινδυνολογούμε, αλλά προειδοποιούμε και προετοιμαζόμαστε γιατί είναι βέβαιο ότι θα βρεθούμε σε μεγαλύτερες απειλές και καταστροφές του βαθιά γερασμένου και αντιδραστικού καπιταλισμού.

Η αλήθεια είναι ότι τώρα πρέπει να κατανοήσουμε αυτή τη φοβερή αντιφατικότητα:

Τη δυνατότητα μιας αφάνταστα ανώτερης ζωής από τη μια και από την άλλη να προσαρμοζόμαστε στην αναζήτηση της μισο-μιζέριας, της μισο-αβεβαιότητας, στα ψίχουλα που υπόσχεται ένα κόμμα σε σχέση με την αντιλαϊκή επιδρομή ενός άλλου.

Συχνά ακούμε: "Μα αφού δεν είναι έτοιμοι οι πολλοί;".

Αν σήμερα δεν είναι οι πολλοί έτοιμοι ν’ αντιδράσουν, να δείξουν τη δύναμή τους, να πάρουν στα χέρια τους το μέλλον τους, μπορεί και πρέπει να το κάνει η πρωτοπορία, όμως μπορεί να γίνει από περισσότερους απ’ ό,τι χθες και προχθές.

Ο άνθρωπος έχει αυτή τη δύναμη, αλλιώς δε θα είχε δημιουργήσει τον πολιτισμό, δε θα είχε πολεμήσει με τις δυνάμεις της φύσης, αλλά και της κοινωνικής καθυστέρησης.

Οι μεγάλες στιγμές της Ιστορίας κρίθηκαν από τη στάση ζωής πολλών ανθρώπων και σχετικά ανώνυμων, της κίνησής τους που έδωσε και τους επώνυμους ήρωές της.

Η κοινωνική πρόοδος δεν γίνεται χωρίς μεγάλους ανθρώπους που ζουν για το μέλλον και οι μεγάλοι άνθρωποι δεν διαμορφώνονται χωρίς τη μεγαλειώδη καθημερινή ταξική πάλη, που όταν σ’ αυτήν μπαίνουν ενεργητικά οι πολλοί άνθρωποι, τότε δημιουργούνται οι μεγάλες εποχές, αυτές που δίνουν τα κοινωνικά άλματα, τις επαναστάσεις, τις μεγάλες ηρωικές στιγμές στην Ιστορία.

Σήμερα δε ζούμε τέτοιες στιγμές, πρέπει να προετοιμαζόμαστε για να δράσουμε πιο αποτελεσματικά όταν θα έρθουν και θα έρθουν.

Από τις εκδόσεις "Σύγχρονη Εποχή" κυκλοφορεί το βιβλίο του Τσέχου κομμουνιστή Γιούλιους Φούτσικ, δολοφονημένου απ’ την Γκεστάπο στο Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, γραμμένο μέσα στη φυλακή, που εκδόθηκε με τίτλο "Ρεπορτάζ κάτω απ’ την κρεμάλα".

Επιτρέψτε μου να δανειστώ τα λόγια του:

"Η υποχρέωση να είσαι άνθρωπος δεν τελειώνει μ’ αυτόν τον αγώνα και το να είσαι άνθρωπος θα εξακολουθεί ν’ απαιτεί να έχεις γενναία καρδιά, όσο όλοι οι άνθρωποι δε θα έχουν γίνει ολοκληρωμένοι άνθρωποι".

Σ’ αυτόν το δρόμο σας καλεί πιο δυναμικά το ΚΚΕ, η ΚΝΕ, φιλοδοξώντας να βγει πιο ικανή και ώριμη από το 11ο Συνέδριό της το Δεκέμβρη ως πρωτοπόρα νεολαία του ΚΚΕ.

Μαχητικά στο δρόμο για το σοσιαλιστικό αύριο, χωρίς κρίσεις, πολέμους, εκμετάλλευση». 

ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ: ΡΟΥΦΙΑΝΟΙ ΤΩΝ ΕΦΟΠΛΙΣΤΩΝ

ταδε εφη........

Σωστά το λέει ο κ.Τσίπρας

 Νίκος Μπογιόπουλος

   Πολλά έχουν γραφτεί, ειπωθεί και σχολιαστεί, ήδη, για την παρουσία και τις εξαγγελίες του κ.Τσίπρα στη Θεσσαλονίκη. Θα σταθούμε σε ένα κομβικό ζήτημα έξω από το οποίο, κατά τη γνώμη μας, κάθε συζήτηση επί πλευρών του προγράμματος που εξήγγειλε ο επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ, είναι μετέωρη.
   Τόσο στην ομιλία του στο Βελλίδειο, όσο και κατά τη διάρκεια της συνέντευξης Τύπου στη Θεσσαλονίκη, ο κ.Τσίπρας προσδιόρισε με σαφήνεια ότι η «διαπραγμάτευση» που επαγγέλλεται και η οποία θα φέρει – όπως υπόσχεται – την έξοδο από την κρίση θα διεξαχθεί εντός του ευρωενωσιακού πλαισίου.  
   Ακόμα και το «άμεσο πρόγραμμα», όπως το αποκάλεσε, αυτό που όπως είπε τίθεται «εκτός διαπραγμάτευσης και που αφορά στον κατώτατο μισθό, τις συντάξεις, την ανεργία κλπ, κατά το ήμισυ και παραπάνω θα χρηματοδοτηθεί, σύμφωνα με όσα ανέπτυξε ο κ.Τσίπρας, από το ΕΣΠΑ και το Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας. Προφανώς δεν υπάρχει άνθρωπος που να πιστεύει σοβαρά ότι πρόκειται για τομείς στους οποίους η ΕΕ δεν έχει λόγο. 
   Παράλληλα ο επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ το τόνισε πολλές φορές και με έμφαση: Η απόδραση από τα δεινά που διέρχεται ο ελληνικός λαός είναι μια διαδικασία που θα συνομολογηθεί σε συγκεκριμένα «φόρα»: Στην Σύνοδο Κορυφής της ΕΕ, στην Κομισιόν και στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα. Εκεί θα πάω, εκεί θα μιλήσω, εκεί θα διαπραγματευτώ, εκεί θα επιτευχθεί η αναστροφή της σημερινής πολιτικής, υποστήριξε.
   Πρόκειται για το κρισιμότερο, θεωρούμε, σημείο των τοποθετήσεων του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Διότι εκεί είναι, στα «φόρα» της ΕΕ που - κατά τον κύριο Τσίπρα – θα αναβιώσει κάποιο είδος «ευρωπαϊκής αλληλεγγύης» (σσ: για να αναβιώσει οτιδήποτε, όμως, θα πρέπει να υποθέσουμε ότι κάποτε υπήρξε)…
   Εκεί είναι, στη Σύνοδο Κορυφής της Μέρκελ, του Ολάντ, του Ραχόι, του Κάμερον και του Κοέλιο, εκεί είναι, στην Κομισιόν του Γιούνγκερ, που – όπως λέει ο κ.Τσίπρας - θα χτιστούν οι «φιλολαϊκές» συμμαχίες με άλλες χώρες και πρωθυπουργούς (σσ: δυστυχώς σε εμάς διαφεύγει το όνομα και ενός έστω τέτοιου «φιλολαικού» πρωθυπουργού με τον οποίο θα συμμαχήσει ο κ.Τσίπρας…).
   Εκεί είναι, στην ΕΕ είναι, που – ο κ.Τσίπρας - διαπιστώνει ότι ήδη (!) δημιουργούνται ρωγμές (!) στο «τείχος του Βερολίνου» και, μάλιστα, με πολιορκητικό κριό… τον Ντράγκι και την ΕΚΤ αφού κατά τον κ.Τσίπρα συμβαίνει ακριβώς αυτό: «Σήμερα οι αναγκαίες ρωγμές στο τείχος του Βερολίνου επιχειρούνται από την ΕΚΤ» ήταν τα λόγια του (σσ: αν, πάντως, υποψιαστώ ότι ο «Δούρειος Ίππος» για την άλωση του «μερκελισμού» είναι ο πρώην αντιπρόεδρος της Goldman Sachs International, αν υποψιαστώ ότι ο Ντράγκι, ο «κύριος Goldman Sachs», δουλεύει για τα συμφέροντα των λαών, «τότε θα πεθάνω» που θα ‘λεγε και ο Λαζόπουλος…     
   Ο κ.Τσίπρας, κι εδώ βρίσκεται το νήμα που ένωσε δομικά στην τοποθέτησή του όλα τα «μικρά» και «μεγάλα» που εξήγγειλε: Συνέδεσε το μέλλον του ελληνικού λαού με την συμφωνία που θα επιτευχτεί με τους εταίρους στο πλαίσιο μιας κάποιας «δημοκρατικής ανασύνταξης της Ευρώπης». Αλλά αυτή η «δημοκρατικά» ανασυντασσόμενη Ευρωπαϊκή Ένωση είναι η ίδια που έχει θέσει τους προϋπολογισμούς των μελών της - και αυτών που έχουν και των άλλων που δεν έχουν Μνημόνια - υπό την εποπτεία και την επιτήρηση των κανόνων και των δεικτών της χρηματιστικής ολιγαρχίας...
   Ο προεκλογικός και προγραμματικός λόγος που παρουσίασε ο κ.Τσίπρας θα περπατήσει, όπως ανέφερε, στο πλαίσιο  ενός «προοδευτικού δρόμου» που - κατά τον κ.Τσίπρα - «γίνεται πια συνείδηση στην Ευρώπη». Αλλά – και με το συμπάθιο - ο μόνος ορατός και πραγματικός δρόμος της ΕΕ είναι αυτός των 30 εκατομμυρίων ανέργων και των 100 εκατομμυρίων φτωχοποιημένων από τον Ατλαντικό μέχρι τα ελληνικά σύνορα. Δηλαδή απέχει κομματάκι από οτιδήποτε θα αποκαλούσαμε «προοδευτικό»…
   Όσα είπε ο επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ, τα ενέταξε σε ένα πλαίσιο «εμφανών αναπροσαρμογών» στις οποίες – κατά τον κ.Τσίπρα –  κινείται ή θα κινηθεί αυτό το περιλάλητο «ευρωπαϊκό πολιτικό κεκτημένο». Αλλά το μόνο «κεκτημένο» στο εσωτερικό της ΕΕ είναι ο αδυσώπητος νόμος της ανισόμετρης ανάπτυξης, που διαμορφώνει σχέσεις επιβολής του ισχυρού απέναντι στον αδύναμο τόσο στο εσωτερικό των κοινωνιών κάθε χώρας, όσο και στις σχέσεις των χωρών μεταξύ τους. Κι αυτό δεν αποτελεί καπρίτσιο της Μέρκελ. Είναι συστατικό στοιχείο του συστήματος που λέγεται «Καπιταλισμός». Και μάλιστα απολύτως αδιαπραγμάτευτο στοιχείο στο μονοπωλιακό στάδιο του καπιταλισμού που λέγεται «Ιμπεριαλισμός». Αυτά είναι στοιχειώδη πράγματα για όποιον μιλάει στο όνομα της Αριστεράς, όπως ο κ.Τσίπρας.  
   Υπάρχουν τρεις ακόμα παρατηρήσεις:
   Πρώτον, η σημερινή κρίση δεν είναι η πρώτη στην ιστορία του καπιταλισμού. Και η ιστορία του καπιταλισμού που δεν είναι άλλη από την ιστορία των κρίσεών του, επιβεβαιώνει ότι την έξοδο από την κρίση του ο καπιταλισμός μπορεί να την πετύχει. Μόνο που η έξοδος από την καπιταλιστική κρίση ποτέ δεν ήταν και ποτέ δεν θα είναι φιλολαϊκή, μέσα στον καπιταλισμό.
   Δεύτερον, το προηγούμενο μόνο από μικρόνοες θα μπορούσε να εκληφθεί σαν παρότρυνση «να περιμένουμε πρώτα να πέσει ο καπιταλισμός και μετά να αναμετρηθούμε με την ανθρωπιστική καταστροφή που ρημάζει την Ελλάδα». Στις συνθήκες που βιώνει ο ελληνικός λαός - και λόγω αυτών ακριβώς των συνθηκών – που τα λόγια του Λένιν απέναντι σε όσους υπόσχονται βελτιώσεις χωρίς, όμως, να σταματούν τους τεμενάδες στο καθεστώς που βαλτώνει το λαό, οι διαπιστώσεις του μπολσεβίκου ηγέτη ότι «σε συνθήκες διατήρησης του καπιταλισμού οι μεταρρυθμίσεις δεν μπορούν να είναι ούτε σταθερές ούτε σοβαρές» και ότι οι εργαζόμενοι έχουν κάθε λόγο, εδώ και τώρα, να «παλεύουν για βελτιώσεις για να συνεχίσουν πιο επίμονη πάλη ενάντια στη μισθωτή σκλαβιά», ισχύουν χίλιες φορές.
   Τρίτον, οι διαρκείς αναφορές του κ.Τσίπρα στα ευήκοα ώτα που βρίσκουν οι θέσεις του στα ευρωενωσιακά «φόρα», το γεγονός ότι ο κ.Ντράγκι τον άκουσε να του εξηγεί το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ και «δεν τον πέταξε έξω από το γραφείο του», εκτός από την ευγένεια του κ.Ντράγκι, ίσως να σημαίνει κάτι ακόμα: Το συνολικό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ (που δεν θα καταργήσει τις αδικίες του Μνημονίου αλλά θα τις «αποκαταστήσει σταδιακά», που δεν θα αποκαταστήσει αλλά θα «επαναφέρει σταδιακά» μισθούς και συντάξεις) πόσο «διαχειρίσιμο» και «ενσωματώσιμο» είναι από εκείνους που προκαλούν την ανθρωπιστική καταστροφή στην Ελλάδα. Και που μόνο «αριστεροί» δεν είναι... 
   Όποιος, λοιπόν, αποδέχεται να παίξει με τους κανόνες της ΕΕ για να την… «αλλάξει», που οτιδήποτε άλλο το θεωρεί «μονομερή ενέργεια» την οποία ξορκίζει και αποτάσσεται ως τακτική, όποιος δηλώνει ότι η θέση της Ελλάδας «δεν αμφισβητείται» μέσα σε οργανισμούς όπως η ΕΕ που έχουν δημιουργηθεί για να λειτουργούν με αυτούς τους κανόνες, τότε – και εδώ δεν κρίνουμε τις καλές ή κακές προθέσεις του οποιουδήποτε – θα βρεθεί υπόλογος είτε της αυταπάτης είτε των ψευδαισθήσεων τις οποίες εκουσίως ή ακουσίως διακονεί. Διότι, όπως σωστά λέει ο κ.Τσίπρας, «ο κύκλος δεν τετραγωνίζεται».    

Τίποτα καλύτερο

 Τίποτα καλύτερο

Φεστιβαλικά Στιγμιότυπα – το δεύτερο ημίχρονο

Δε φαντάζεστε τι ωραία που είναι να τραγουδάς και να βλέπεις το σφυροδρέπανο απέναντι, είπε ο πασχαλίδης στο κλείσιμο της συναυλίας του {αν και την τρίτη μέρα που πήγαμε κι εμείς πιο μπροστά, προς τη σκηνή, είδαμε πως από εκεί που στεκόταν πρέπει να το 'βλεπε ανάποδα, σαν τροτσκιστικό, και πότε θα βρεθεί κάποιος εργατοσποριτης να μιλήσει επιτέλους έξω από τα δόντια για τα κακώς κείμενα και να στηλιτεύσει τα σημεία των καιρών, που μετά το 18ο συνέδριο...}. Και να συμπληρώσω σε αυτό το σημείο μίλτο πως δεν υπάρχουν πολλά πράγματα που να σε γεμίζουν και να σου αφήνουν μια τόσο γλυκιά αίσθηση, όπως η κορύφωση ενός τριήμερου φεστιβάλ -ιδίως αν έχεις την κατάλληλη παρέα, για να το χαρείς και να το εκτιμήσεις.

Δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο από τον ήχο του βινυλίου -ο ραφαηλίδης λέει εν είδει αστικού μύθου πως αυτή ήταν περίπου η επίσημη θέση των σοβιετικών και γι' αυτό δεν ανέπτυξαν ποτέ την τεχνολογία των ψηφιακών δίσκων- γι' αυτό και βρήκαν ίσως μια θέση στην άκρη ενός πάγκου -αυτού με τα παλιά μίκυ μάους. Και δεν υπάρχει τίποτα πιο προλεκάλτ από το να παίζει από τα μεγάφωνα το hell's bells των ac-dc, για να προαναγγείλει την εμφάνιση του δημουλά, ένα λεπτό αργότερα, λες και ήταν ροκ σταρ ή ποδοσφαιριστής της σεντ πάουλι -οι οπαδοί της οποίας έχουν ένα αντιστοιχο τελετουργικό στην αρχή κάθε (ταξικού) αγώνα. Όπως επίσης δεν υπάρχει καλύτερος εκφωνητής από το σφο στη νεανική σκηνή, που ενημέρωνε το κοινό για τις θέσεις του συνεδρίου της οργάνωσης, με παχύ σίγμα και την πιο ενθουσιώδη φωνή που έχω συναντήσει σε αντιστοιχο πόστο, κατευθείαν για το άσπρο φορτηγάκι της κοα.

Δεν υπάρχουν πιο αντιφατικά συναισθήματα απ' αυτά που σου αφήνει μια συναυλία του παπακωνσταντίνου. Κάποια ζεστή βραδιά σε ένα στρατόπεδο, άκουσε(ς) να φαλτσάρει η μουσική του, να σπάνε οι χορδές του -μαζί με τη φωνή του- σα γυαλί (που ούτε η κιθάρα του κροκίδη δε θα μπορούσε να ξανακολλήσει). Πιάνεις τον εαυτό σου να φοβάται μη τυχόν πει ο βασίλης το “φοβάμαι” και το σκοτώσει στα γεράματα σαν πατροκτόνος. Πιάνεις το βασίλη, σκιά του εαυτού του, να κερδίζει δευτερόλεπτα κοντά μας, με μικρά τεχνάσματα, για να αντέξει λίγο παραπάνω. Κι ακούς το θυμόσοφο sniper να λέει πως μόνο όταν έχεις γεροντοπαλίκαρα να χτυπιούνται και μπόλικα ορχηστρικά να τους ξεκουράζουν, μπορείς να πεις με σιγουριά πως έχεις δει μια κλασική ροκ συναυλία.

Ακούς αμήχανα τα “πολιτικά μηνυματα” στα σχόλια και τα τραγούδια του. “Χαίρε υπουργέ, γαμώ τα υπουργεία σας” και “δε ζητάμε ελεημοσύνη, αλλά δικαιοσύνη” (σσ: απ' τις μεγάλες δυνάμεις) πριν μας τραγουδήσει το νοητό ήλιο της). Την επικαιροποίηση της πρέβεζας (ίσως έρχεται ο περιφερειάρχης) και του god bless america, όπου πρόσθεσε φέτος και το uber alles deutchland, γιατί πάνω απ' όλα είμαστε και αντιμερκελισταί. Και τις αναμνήσεις του από το πρώτο φεστιβάλ, σαράντα χρόνια πριν, μόνο που τα φεστιβάλ ξεκίνησαν το 75' (το 74' μόλις βγαίναμε από την χούντα). Κι είναι όπως το μιλένιουμ, που κανονικά ήταν την πρωτοχρονιά του 01', εκτός κι αν πεις πως υπήρχε έτος μηδέν, που όμως δεν (...)

Κάνεις όμως μια αφαίρεση απ' τη δική σου απογοήτευση (που σημαίνει τουλάχιστον ότι προϋπήρχε κάποτε γοητεία, που θα την κρατήσουμε ως παντοτινή ανάμνηση) και βλέπεις τον κόσμο, που είναι περισσότερος από κάθε άλλη φορά, τουλάχιστον από αυτές που έχεις προλάβει (ένας σφος μας είπε κάτι για 18 χιλιάδες εισιτήρια μόνο την τρίτη μέρα, αλλά δεν ξέρω αν είναι γκαραντί η πληροφορία). Όπως λέει κι ένας (άλλος) σφος: εντάξει εμείς τον καλούμε κι έρχεται, αυτοί δεν καταλαβαίνω τι του βρίσκουν κι έρχονται να τον δουν.. Κάνεις μια βόλτα (με βήμα σημειωτόν και μετ' εμποδίων) στον χώρο και βλέπεις κόσμο υπνωτισμένο, εκστασιασμένο, γονείς που χορεύουν αγκαλιά με τα μικρά τους και τους τραγουδάνε το μαύρο γάτο, άλλους που χορεύουν ενώ περιμένουν στην ουρά για τις χημικές τουαλέτες, τους σφους στους λουκουμάδες που συντονίζουν ρυθμικά τις κινήσεις τους με τη μουσική και διέκοπταν σε καθε ρεφρέν την εξυπηρέτηση, για να γυρίσουν προς τη σκηνή και να χειροκροτήσουν.

Μπορεί ο παπακωνσταντίνου -που ένας είναι, σαν το κόμμα- να παρακμάζει και να εκφυλίζεται ραγδαία, σαν το κίνημα, αλλά έχει γαλουχήσει γενιές ολόκληρες, που ζούνε για να τον ακούνε. Και σκέφτεσαι στο τέλος της βραδιάς πως είναι κάπως σαν το παραδοσιακό κομμουνιστικό κίνημα που γνωρίσαμε στον εικοστό αιώνα, με στραβά κι αδυναμίες -που κάποιοι ερμηνεύουν ως ξεπούλημα και το απορρίπτουν, για να βολευτούν με ανεκδιήγητα υποκατάστατα- αλλά παραμένει αξεπέραστο, μέχρι να έρθουν τουλάχιστον ο παπακωνσταντίνου κι οι επαναστάσεις του εικοστού πρώτου αιώνα.

Δεν υπάρχει επίσης τίποτα καλύτερο από το να κάθεσαι μετά το τέλος των συναυλιών στη λαϊκή ή το κουβανέζικο για αποτίμηση με τους σφους (εφόσον δεν έχουν χρέωση) και να βλέπεις τον κόσμο να μη φεύγει με τίποτα και να διαδηλώνει σιωπηρά ζητώντας βασικά “κι άλλο”, να κρατάει περισσότερο το πρόγραμμα, για να το χορτάσει. Δεν υπάρχει τίποτα πιο συγκινητικό από το να βλέπεις το στρατευμένο κασούρα να αγνοεί τα σύννεφα και να συνεχίζει απτόητος μετά τη σύντομη ψιχάλα (έτσι για το έθιμο) μέχρι τελικής ηλεκτροπληξίας. Και δεν υπάρχει τίποτα πιο γόνιμο πολιτικά από το να συγκρίνεις με τους χαμουτζήδες σφους το φεστιβάλ το δικό μας με της αθήνας. -Ναι αλλά εμείς έχουμε πιο φτηνό εισιτήριο -Ναι αλλά εμείς έχουμε πιο ταξικούς λουκουμάδες, όχι από πλανόδιους..

Γενικά δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο από ένα φεστιβάλ της οργάνωσης. Και τίποτα μεγαλύτερο από την προσμονή για το επόμενο..

Πατρινό υστερόγραφο

Θα ήθελα να προλάβω ζωντανός, τουλάχιστον, ένα Φεστιβάλ που δε θα γίνει στο καπιταλιστικό περιβάλλον αλλά σε ανθρώπινο. Και επειδή είμαι 45... Τρέχουμε...

Τάδε έφη ζαραλίκος, στο ριζοσπάστη

Και του ευχόμαστε ολόψυχα να το προλάβει. Αλλά αν κι εφόσον (στην απίθανη περίπτωση που) δεν.. μπορεί να βολευτεί με υποκατάστατα και να πάει και στο φεστιβάλ της κόκκινης πάτρας, όπου κι εκεί πρέπει να έσπασε κάθε ρεκόρ προσέλευσης, καθώς οι ουρές ήταν ατελείωτες. Και κράτησαν ψηλά την προλεκάλτ σημαία, φέρνοντας δύο καλλιτέχνες που ήταν πέρσι σε τηλεοπτικό ριάλιτι, αλλά στάθηκαν λέει στο ύψος των περιστάσεων. Κατά τα άλλα, η γλυκερία αφιέρωσε τη δραπετσώνα στον πελετίδη, ενώ την πρώτη μέρα, ο μικρούτσικος σκέφτηκε πως, αφού δεν έχει ομιλία το πρόγραμμα, μπορεί να βγάλει αυτός μία δική του, ανάμεσα στα τραγούδια του.

Άντε και του χρόνου ακόμα περισσότεροι..

Ποσο μαλακες ειμαστε;

 Η πολιτικο-ιδεολογική κατάσταση στην Ελλάδα σήμερα

Αναδημοσιεύω τα πορίσματα έρευνας της Κάπα Research που παρουσίασε ο "Ριζοσπάστης" χωρίς κανένα σχολιασμό, επειδή θεωρώ ότι είναι γονιμότερος σ' αυτή τη φάση ο προβληματισμός πάνω στα ερωτήματα παρά οι απαντήσεις. Με έντονα στοιχεία κάποια από τα στοιχεία που θεωρώ ιδιαίτερα σημαντικά, και μάλλον και αποκαλυπτικά, για το ποιος και τι κυριαρχεί ιδεολογικά στη χώρα. Το γιατί δεν θα το απαντήσω εγώ, ας το απαντήσει ο καθένας για τον εαυτό του. Ίσως έτσι μπορεί να γίνει ένας παραγωγικός διάλογος για το τι δείχνει (αν δείχνει κάτι) αυτή η έρευνα.

Μια ενδιαφέρουσα και στοχευμένη έρευνα της «ΚΑΠΑ RESEARCH» δημοσιοποίησε την προηγούμενη Κυριακή το «ΒΗΜΑ», σχετικά με το «πόσο άλλαξε η κρίση τη ζωή και τις αντιλήψεις των Ελλήνων», καταλήγοντας στο συμπέρασμα ότι περνάμε «από το σοκ και την αντίδραση στο ρεαλισμό», ενώ σημειώνει ότι «οι Ελληνες δείχνουν ρεαλισμό», «εμφανίζονται πιο αισιόδοξοι για το μέλλον», «έχουν εξοικειωθεί με την ιδέα της επιχειρηματικότητας», «ενισχύουν την εμπιστοσύνη τους στις Ενοπλες Δυνάμεις και την ΕΕ», «εγκαταλείπουν την υπερκαταναλωτική συμπεριφορά» κλπ. 

Εχουν σημασία τόσο τα ερωτήματα που μπήκαν στην έρευνα, όσο και οι απαντήσεις που δόθηκαν με τη μέθοδο της πολλαπλής επιλογής (δυνατότητα να επιλέξει κανείς περισσότερες από μία από τις προκαθορισμένες - δοσμένες στο ερωτηματολόγιο απαντήσεις): 

-- Στο ερώτημα «Ποιες από τις παρακάτω κοινωνικο - επαγγελματικές ομάδες μπορούν να συνεισφέρουν περισσότερο στην ανάπτυξη της χώρας μας τα επόμενα χρόνια;», το 72% των ερωτώμενων απαντά οι «επιχειρηματίες», 53,1% οι «εφοπλιστές», 32,6% οι «Ελληνες κεφαλαιούχοι της Διασποράς» κ.ο.κ. 

-- Στο ερώτημα «Κατά πόσο εμπιστεύεστε καθέναν από τους παρακάτω θεσμούς για την πρόοδο και την ευημερία της χώρας μας;», 43% απαντά ότι εμπιστεύεται «πολύ» ή «αρκετά» τον στρατό, 40% τις επιχειρήσεις, 33,7% την αστυνομία, 28,8% τη Δικαιοσύνη κ.ο.κ. Αποτελέσματα, βεβαίως, που θα μπορούσαν να διαβαστούν και αλλιώς, π.χ., ότι το 60% και άνω δεν εμπιστεύεται τους προαναφερόμενους μηχανισμούς, ωστόσο, έτσι όπως δίνονται ενισχύουν μια τάση αποδοχής τους ως πυλώνες της κοινωνίας. Στον αντίποδα, τα «πολιτικά κόμματα» γενικώς, τα εμπιστεύεται μόλις το 7,6% και τα «συνδικάτα», επίσης γενικώς, μόλις το 5,7%. 

-- Στο ερώτημα «Τι θα ήσασταν διατεθειμένος να κάνετε για να βρείτε εργασία;», το 59,6% εμφανίζεται διατεθειμένο να αλλάξει τομέα απασχόλησης, το 44,1% να δεχτεί μερική απασχόληση, το 41,9% να εργαστεί για «μαύρα», το 38,2% να μεταναστεύσει σε άλλη χώρα, το 30,9% να δεχτεί χαμηλότερο μισθό. 

-- Στο ερώτημα «Για τη δημιουργία θέσεων εργασίας εσείς θεωρείτε καλή ή κακή ιδέα να θεσπιστούν κίνητρα για δημιουργία επιχειρήσεων μεγάλου μεγέθους (πάνω από 500 εργαζόμενους) ακόμα και αν οι μισθοί που θα προσφέρουν είναι χαμηλότεροι;», το 53,9% των ερωτηθέντων βρίσκει την... ιδέα «καλή» και «μάλλον καλή», στη λογική στήριξης μιας μεγάλης επιχείρησης που θα βάλει λουκέτο δυσκολότερα από μια μικρή και μεσαία. 

-- Τέλος, η ερώτηση «Η κρίση στην Ουκρανία επιδείνωσε τις σχέσεις της Ρωσίας με την ΕΕ και τις ΗΠΑ με αμφίπλευρη επιβολή κυρώσεων. Εσείς τι στάση πιστεύετε ότι πρέπει να κρατήσει η Ελλάδα;» και η απάντηση του 51,6% των ερωτώμενων, η χώρα «να ταχθεί με το μέρος των δυτικών χωρών», έρχεται να κουμπώσει τη στρατηγική ταύτιση του εγχώριου κεφαλαίου με τον ευρωατλαντικό άξονα. 

Είναι προφανές, παρά τα προβλήματα που υπάρχουν στην εν λόγω έρευνα, καθώς και τη σκοπιμότητά της, πως ορισμένα στοιχεία της επιβεβαιώνουν τάσεις που κυριαρχούν μαζικά στη συνείδηση των εργαζόμενων και λαϊκών στρωμάτων, όπως άλλωστε έρχονται και από την καθημερινή πείρα στους χώρους δουλειάς, τις λαϊκές γειτονίες. Επιβεβαιώνουν ότι η εργατική - λαϊκή συνείδηση βρίσκεται σε αντίφαση με το μέγεθος της αντιλαϊκής επίθεσης, την όξυνση των εργατικών - λαϊκών προβλημάτων ειδικά τα τελευταία χρόνια.

Via Οικοδόμος 

Αποτελούν φιλολαϊκή στροφή οι αποφάσεις της ΕΚΤ;

Αποτελούν φιλολαϊκή στροφή οι αποφάσεις της ΕΚΤ;

Ο χαρακτήρας τόσο του σημερινού περιοριστικού δημοσιονομικού μείγματος που βιώνει στο πετσί του ο λαός, όσο και του τάχα εναλλακτικού επεκτατικού μείγματος που προπαγανδίζει ο ΣΥΡΙΖΑ, είναι βαθιά αντιλαϊκός

Η απόφαση που πήρε η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ) την προηγούμενη βδομάδα χαιρετίστηκε από μερίδες της άρχουσας τάξης και κόμματά της. Οι δυνάμεις αυτές, ανάμεσά τους και ο ΣΥΡΙΖΑ, υποστηρίζουν πως η απόφαση της ΕΚΤ είναι το «πρώτο βήμα στροφής από τη γερμανική πολιτική της λιτότητας» προς ένα άλλο μείγμα διαχείρισης της καπιταλιστικής οικονομίας, που θα καταφέρει να συνδυάσει ανάπτυξη και λαϊκή ευημερία.
Η θέση αυτή, που τελικά αναγορεύει τη νομισματική και δημοσιονομική πολιτική και την «έλλειψη ζήτησης» ως βασικές αιτίες της καπιταλιστικής κρίσης και της αντιλαϊκής πολιτικής, είναι λαθεμένη και πολιτικά επικίνδυνη για τα λαϊκά στρώματα. Αλλά, ας πάρουμε τα πράγματα απ' την αρχή.

Τα δύο σκέλη της απόφασης της ΕΚΤ

Το πρώτο σκέλος της απόφασης αφορά τα επιτόκια διατραπεζικού δανεισμού. Η απόφαση μείωσε περαιτέρω τα επιτόκια δανεισμού των τραπεζών απ' την ΕΚΤ στο 0,15%, ενώ το επιτόκιο καταθέσεων κεφαλαίων στην ΕΚΤ μειώθηκε επίσης στο -0,2%, δηλαδή οι τράπεζες θα χάνουν αν τοποθετούν τα κεφάλαιά τους στην ΕΚΤ.
Το δεύτερο, πολυσυζητημένο, σκέλος αφορά την αγορά απ' την ΕΚΤ «τίτλων που υποστηρίζονται από περιουσιακά στοιχεία». Αλλά τι εννοούμε τίτλους;

Ας φανταστούμε ένα οποιοδήποτε δάνειο, π.χ. μια πιστωτική κάρτα. Ο δανειζόμενος υποχρεώνεται να πληρώνει στην τράπεζα ένα χρηματικό ποσό κάθε μήνα (τοκοχρεολύσια) για όσο διαρκεί το δάνειο. Η τράπεζα έχει στην κατοχή της ένα συμβόλαιο (που το υπέγραψε ο δανειολήπτης) που αντανακλά αυτή την υποχρέωση του δανειολήπτη προς αυτήν. Μαζεύοντας πολλά τέτοια συμβόλαια απ' αυτά που διαθέτει (διαφορετικών δανειοληπτών) φτιάχνει ένα «πακέτο», ένα νέο τίτλο ιδιοκτησίας, με το οποίο ο κάτοχός του θα εισπράττει τα τοκοχρεολύσια όλων αυτών των δανειοληπτών.
Θα μπορούσε να αναρωτηθεί κάποιος, για ποιο λόγο η τράπεζα μπαίνει στον κόπο να «μαζέψει» τα διαφορετικά δάνεια που της χρωστάνε σε έναν καινούργιο τίτλο ιδιοκτησίας; Με τον τρόπο αυτό είναι, θεωρητικά, ευκολότερο να τα πουλήσει. Τόσο γιατί γίνεται αγοραπωλησία εκατοντάδων δανείων μαζεμένων με τη μία, άρα το διαχειριστικό κόστος είναι μικρότερο, όσο και γιατί μειώνεται ο κίνδυνος για τον αγοραστή του πακέτου των δανείων, από τα «κόκκινα» δάνεια, δηλαδή απ' τα δάνεια που δεν θα αποπληρωθούν (έχοντας αγοράσει ένα πακέτο, ας πούμε, 100 δανείων, «αντέχει» να του βγουν και 2 - 3 κακοπληρωτές).
Αυτή η διαδικασία δεν είναι καινούργια. Οι τράπεζες τιτλοποιούν τα δάνεια εδώ και δεκαετίες. Το 2014 υπάρχουν συνολικά 1,4 τρισ. ευρώ τίτλοι τιτλοποιημένων δανείων σε ολόκληρη την ΕΕ. Ωστόσο δεν υπάρχουν πρόθυμοι αγοραστές... Από τα 1,4 τρισ., μόλις τα 680 δισ. ευρώ έχουν βρει αγοραστές και τα υπόλοιπα 720 δισ. παραμένουν αδιάθετα. Το 2007 η αντίστοιχη αναλογία ήταν 1,6 τρισ. εκδοθέντα και 1,4 τρισ. αγορασμένα.
Τα ομόλογα αυτά δεν πωλούνται τελικά γιατί οι αγορές θεωρούν ότι περιέχουν μεγάλο αριθμό δανείων που δεν θα αποπληρωθούν. Πιστεύουν, δηλαδή, ότι θα πετάξουν τα λεφτά τους αγοράζοντάς τα. Ας θυμηθούμε και το ανάλογο παράδειγμα των τιτλοποιημένων ενυπόθηκων δανείων των ΗΠΑ.
Και εδώ έρχεται το δεύτερο σκέλος της απόφασης. Η ΕΚΤ ανακοίνωσε ότι θα αγοράσει αυτά τα απούλητα τραπεζικά ομόλογα απ' τις τράπεζες, χρησιμοποιώντας «φρεσκοτυπωμένο χρήμα».
Ετσι, θα «απαλλάξει» τις τράπεζες από τα «κόκκινα» δάνεια, που δεν μπορούν να πουλήσουν, και το φρέσκο χρήμα θα μετατραπεί σε νέα δάνεια προς την υπόλοιπη οικονομία.
Με λίγα λόγια, η απόφαση της ΕΚΤ συνίσταται στην παροχή κινήτρων για αύξηση των τραπεζικών δανείων προς τις επιχειρήσεις και στην ελάφρυνση των τραπεζών από τα επισφαλή δάνεια «κακής ποιότητας» μέσω της εξαγοράς τους, «εκτυπώνοντας» νέο χρήμα.
Το πλέγμα μέτρων της ΕΚΤ έχει ως στόχο την αύξηση της τραπεζικής χρηματοδότησης των επιχειρήσεων, ενώ η «εσωτερική λογική» του είναι πως η αύξηση της χρηματοδότησης θα οδηγήσει σε αύξηση των ρυθμών ανάπτυξης και σε ταχύτερη έξοδο της οικονομίας της ΕΕ από την καπιταλιστική κρίση. Πρόκειται, στην ουσία, για μια απόπειρα στροφής του μείγματος διαχείρισης προς επεκτατική δημοσιονομική και νομισματική πολιτική.
Αυτή η απόφαση της ΕΚΤ δεν είναι εντελώς καινούργια. Στην ουσία αποτελεί ένα ακόμα βήμα στην κατεύθυνση στην οποία κινείται η ΕΚΤ το τελευταίο διάστημα, μετά την αλλαγή της διοίκησής της. Αφήνει δε ανοιχτό το ενδεχόμενο της αγοράς κρατικών ομολόγων απ' την ΕΚΤ, δηλαδή άμεσης μεταφοράς των χρεών των κρατών - μελών σε επίπεδο Ευρωζώνης, ανάλογη με την έκδοση ευρωομολόγων.

Ο ψευδεπίγραφος φιλολαϊκός χαρακτήρας της «νέας» πολιτικής της ΕΚΤ

Οι οπαδοί αυτής της πολιτικής προσπαθούν να την ντύσουν με φιλολαϊκό μανδύα. Υποστηρίζουν πως μια τέτοια ένεση δανειοδότησης θα τονώσει τις οικονομίες, θα δημιουργήσει νέες θέσεις εργασίας, θα αυξήσει τους μισθούς των εργαζομένων που θα «κινήσουν την αγορά» και η οικονομία θα βγει από την κρίση. Η προσεκτική τοποθέτηση του ΣΥΡΙΖΑ μιλά ακριβώς για την ανάγκη αυτή η νομισματική πολιτική να συνοδευτεί και από «μέτρα τόνωσης της ζήτησης».
Δυστυχώς, όμως, τα πράγματα είναι πιο σύνθετα. Τα προβλήματα των εργαζομένων δεν θα λυθούν από το κουμπί που βάζει μπρος τις «εκτυπωτικές μηχανές» της ΕΚΤ.
Καταρχάς, η ίδια η ανακοίνωση της ΕΚΤ κάνει λόγο για ανάγκη συνέχισης των «διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων» στα κράτη - μέλη της ΕΕ. Ξεκαθαρίζει δηλαδή πως οι αντιδραστικές αλλαγές και η πολιτική φθηνής εργατικής δύναμης δεν πρόκειται να σταματήσουν λόγω ενός διαφορετικού μείγματος. Η φθηνή εργατική δύναμη δεν αποτελεί «ιδεοληψία» ορισμένων πολιτικών. Η φθηνή εργατική δύναμη είναι ο ακρογωνιαίος λίθος της ανταγωνιστικότητας των μονοπωλιακών ομίλων της ΕΕ, ειδικά σε συνθήκες όξυνσης του διεθνούς ανταγωνισμού. Γι' αυτό και εφαρμόζεται διαχρονικά σε ολόκληρη την ΕΕ, με ή χωρίς μνημόνιο και τρόικα, από σοσιαλδημοκράτες και νεοφιλελεύθερους.
Η αύξηση της ζήτησης μέσω αυξήσεων στους μισθούς, που προπαγανδίζουν πως ως διά μαγείας λύνει την κρίση, συγκαλύπτει πως η αύξηση των μισθών, απομονωμένη, ελαττώνει το βαθμό εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης. Αλλά στον καπιταλισμό δεν αρκεί να πωλούνται τα εμπορεύματα. Πρέπει να πωλούνται με ικανοποιητικό ποσοστό κέρδους. Γι' αυτό και η καπιταλιστική κρίση δεν «θεραπεύεται» από την αύξηση των μισθών.
Γι' αυτό άλλωστε και οι «οπαδοί» μιας επεκτατικής στροφής, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, δεν δεσμεύονται για «άρση της φθηνής εργατικής δύναμης» και για αποκατάσταση των απωλειών των εργαζομένων των τελευταίων ετών.
Η πείρα από τις επιπτώσεις στους εργαζόμενους στις ΗΠΑ και στην Ιαπωνία, όπου εφαρμόζεται τέτοια επεκτατική νομισματική πολιτική, είναι αποκαλυπτική. Τα όποια θετικά αποτελέσματα στην καπιταλιστική ανάπτυξη δεν αναιρούν τον αντιλαϊκό χαρακτήρα της. Χαρακτηριστικό παράδειγμα οι ΗΠΑ και το αγαπημένο στον Αλ. Τσίπρα «μοντέλο Ομπάμα» των 50 εκατομμυρίων φτωχών που σιτίζονται με κουπόνια φαγητού και της πραγματικής ανεργίας που δεν πέφτει κάτω από το 15%.
Συγχρόνως, και η επεκτατική πολιτική φορτώνει το βάρος της κρίσης στα λαϊκά στρώματα. Η χρηματοδότηση της οικονομίας μπορεί να γίνει είτε με αύξηση των κρατικών χρεών, που θα αποπληρώσουν οι εργαζόμενοι, είτε με κόψιμο νέου χρήματος, με τον πληθωρισμό να κατατρώει τα λαϊκά εισοδήματα. Και στις δύο περιπτώσεις, χαμένοι βγαίνουν οι εργαζόμενοι.
Απ' την άλλη, ο νέος τραπεζικός δανεισμός δεν θα αντιμετωπίσει τα «κόκκινα» δάνεια των μικρομεσαίων επιχειρήσεων. Η κρίση δεν είναι πρόβλημα ρευστότητας. Αρκεί να σκεφτούμε πως όταν εκδηλώθηκε η κρίση οι επιχειρήσεις δεν είχαν πρόβλημα ρευστότητας. Αντιθέτως, αντιμετώπιζαν ένα περιβάλλον ιδιαίτερα φθηνού χρήματος και σχετικά εύκολου δανεισμού. Ας θυμηθούμε τις δεκάδες τηλεοπτικές διαφημίσεις για φθηνά δάνεια κάθε είδους, που τροφοδότησαν μια φάση καπιταλιστικής ανάπτυξης.

Φάρμακο εξάλειψης της κρίσης;

Ωστόσο αυτή η φάση καπιταλιστικής ανάπτυξης έληξε με την κρίση. Οχι γιατί οι τράπεζες σταμάτησαν να δανείζουν. Αλλά γιατί οξύνθηκε η βασική αντίθεση του καπιταλισμού, συσσωρεύτηκε «υπερβολικό» κεφάλαιο, τοποθετήθηκε άνισα στους διάφορους κλάδους, το κέρδος των επιχειρήσεων έπεσε, εμφανίστηκε όγκος απούλητων εμπορευμάτων. Και η πορεία αυτή καθοδηγήθηκε από το μοναδικό μηχανισμό που γνωρίζουν οι τράπεζες και ο καπιταλιστικός δρόμος ανάπτυξης, το κυνήγι του κέρδους.
Ο καπιταλισμός «διαθέτει» έναν βασικό μηχανισμό για να «λύσει» το πρόβλημα της υπερσυσσώρευσης κεφαλαίου. Ενα κομμάτι του κεφαλαίου καταστρέφεται. Με τη μορφή επιχειρήσεων που κλείνουν, εμπορευμάτων που πετιούνται, εργατικής δύναμης που απαξιώνεται. Και η καταστροφή του κεφαλαίου ανοίγει το δρόμο για νέα περίοδο καπιταλιστικής ανάπτυξης, για νέο καπιταλιστικό κύκλο.
Η επεκτατική πολιτική ενδέχεται να δώσει, μέσα από τις προαναφερθείσες οδούς, μια προσωρινή αναιμική τόνωση στην καπιταλιστική ανάπτυξη. Ωστόσο, η ίδια διαδικασία στην ουσία συγκαλύπτει και τελικά αναστέλλει την απαξίωση κεφαλαίου της κρίσης με αποτέλεσμα να αυξάνονται οι πιθανότητες βαθύτερης εκδήλωσης της κρίσης σε επόμενη φάση.
Οι εργαζόμενοι της ΕΕ δεν έχουν να κερδίσουν από μια αλλαγή του μείγματος διαχείρισης. Στην πραγματικότητα, κερδισμένοι από την εξέλιξη αυτή είναι οι τραπεζικοί όμιλοι, που εξασφαλίζουν ρευστότητα και μεταφορά, μέσω τιτλοποίησης, μιας σειράς «κόκκινων» δανείων στην ΕΚΤ. Επίσης κερδισμένοι είναι οι μονοπωλιακοί όμιλοι που προσδοκούν φθηνότερη χρηματοδότηση από το τραπεζικό σύστημα λόγω των εξελίξεων αυτών.

Οξυνση των αντιθέσεων στο εσωτερικό της ΕΕ

Η ίδια η απόφαση δεν αποτελεί κοινή θέση όλων των κρατών - μελών της ΕΕ. Στην πραγματικότητα συνιστά έναν προσωρινό συμβιβασμό ανάμεσα σε αποκλίνοντα συμφέροντα και σε οξυνόμενες αντιθέσεις ανάμεσα σε δυνάμεις του σκληρού πυρήνα της ΕΕ (Γερμανία - Γαλλία/Ιταλία) και σε μερίδες του κεφαλαίου.
Η απόφαση δεν τυγχάνει της πλήρους αποδοχής της Γερμανίας και των υπόλοιπων «Βόρειων» χωρών. Συγχρόνως αντιμετωπίζεται με διαφορετικό τρόπο και στο εσωτερικό των κρατών - μελών, για παράδειγμα στο εσωτερικό της Γερμανίας αλλά και στο εσωτερικό της Γαλλίας. Σημειώνουμε πως σε αντίθεση με τον εκπρόσωπο της Γαλλικής Κεντρικής Τράπεζας, που, όπως όλα δείχνουν, στήριξε την εν λόγω απόφαση στην ΕΚΤ, οι υπουργοί Οικονομικών Γαλλίας και Γερμανίας, σε κοινό κείμενο που υπέβαλαν προς το ECOFIN που πραγματοποιήθηκε την Παρασκευή, χαρακτήρισαν την απόφαση της ΕΚΤ «σοβαρό λάθος».
Τέλος, εκφράζει και γενικότερες ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις, πιο συγκεκριμένα την πίεση των ΗΠΑ προς τη Γερμανία να αναλάβει μεγαλύτερο τμήμα του βάρους της κρίσης. Ο χαιρετισμός της απόφασης από το ΔΝΤ αλλά και η αξιοποίηση της αμερικανικής «BlackRock» ως συμβούλου της ΕΚΤ φωτογραφίζουν τη σχετική στάση των ΗΠΑ.

Ο δρόμος της λαϊκής αντεπίθεσης

Τον αντιλαϊκό χαρακτήρα της σημερινής κυβερνητικής πολιτικής και του περιοριστικού δημοσιονομικού μείγματος που εφαρμόζει τον γνωρίζουμε καλά, τον νιώθουμε «στο πετσί» μας.
Ομως, τελικά, αντιλαϊκό χαρακτήρα έχει και η τάχα εναλλακτική λύση της επεκτατικής πολιτικής που προπαγανδίζει ο ΣΥΡΙΖΑ.
Τα δύο μείγματα διαχείρισης διαγκωνίζονται μεταξύ τους για το ποιο είναι καλύτερο για την καπιταλιστική ανάπτυξη και οι φορείς τους για το ποιος θα είναι ο νέος εκλεκτός της άρχουσας τάξης για τη διαχείριση της χώρας.
Η αντιμετώπιση της επεκτατικής πολιτικής ως φιλολαϊκής είναι πολιτικά επικίνδυνη για τα συμφέροντα των λαϊκών στρωμάτων γιατί καλεί τους εργαζόμενους να επιλέξουν ποια μερίδα του κεφαλαίου θα στηρίξουν, γιατί αναγορεύει την καπιταλιστική ανάπτυξη σε γενικό στόχο και αποπροσανατολίζει από το πραγματικό ερώτημα: Ανάπτυξη για ποιον; Για το λαό ή για τα μονοπώλια;
Η καπιταλιστική ανάπτυξη, όπως και να έρθει, μπορεί να δώσει μόνο ψίχουλα στους εργαζόμενους, αφού προϋποθέτει φθηνή εργατική δύναμη και διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις. Δεν θα οδηγήσει ούτε καν σε ανάκτηση των τεράστιων απωλειών των τελευταίων ετών.
Ο μονόδρομος για τους εργαζόμενους βρίσκεται στον αντίποδα αυτής της πολιτικής. Οργανώνουμε την πάλη μας μαζικά, αγωνιστικά, απαιτούμε ανάκτηση των απωλειών των τελευταίων ετών, προτάσσουμε τις ανάγκες μας, συγκεντρώνουμε δυνάμεις για την οργάνωση της λαϊκής αντεπίθεσης, για ρήξη και ανατροπή με το σύστημα που γεννά φτώχεια και πολέμους.

Του Γρηγόρη ΛΙΟΝΗ*
*Ο Γρηγόρης Λιονής είναι μέλος του Τμήματος Οικονομίας της ΚΕ του ΚΚΕ

Αυτοί που όπλισαν τη Χρυσή Αυγή μένουν στο απυρόβλητο

Αυτοί που όπλισαν τη Χρυσή Αυγή μένουν στο απυρόβλητο

Το ΚΚΕ και η ΚΝΕ από την πρώτη στιγμή αντέδρασαν, τόσο στη δολοφονική επίθεση ενάντια στους συνδικαλιστές στο Πέραμα όσο και στη δολοφονία Φύσσα.

Τρίτη, 17 Σεπτέμβρη 2013, λίγο πριν τα μεσάνυχτα. Μια «τυχαία» ανθρωποκτονία που, στην αρχή, ορισμένα ΜΜΕ την εμφάνισαν ως περιστατικό οπαδικής βίας, έφερε στην επιφάνεια την εγκληματική δράση της Χρυσής Αυγής. Μέχρι τότε, η νεοναζιστική οργάνωση έδερνε, προπηλάκιζε, μαχαίρωνε, σκότωνε, τραμπούκιζε σε βάρος των μεταναστών και των προσφύγων. Αυτήν τη φορά το θύμα ήταν Ελληνας. Ο Παύλος Φύσσας, στο Κερατσίνι. Δράστης ο Γιώργος Ρουπακιάς, ο οποίος σήμερα είναι προφυλακισμένος. Ο δράστης μετά τη δολοφονία επικοινώνησε τηλεφωνικά με τον Γιώργο Πατέλη, αρχηγό της Τ.Ο. Νίκαιας της Χρυσής Αυγής, ο οποίος, στη συνέχεια, επικοινώνησε με το βουλευτή της Χρυσής Αυγής, Γιάννη Λαγό. Με βάση αρχεία των τηλεφωνικών συνδιαλέξεων, μετά τη δολοφονία υπήρξε συχνή τηλεφωνική επικοινωνία και με τον αρχηγό του κόμματος, Νίκο Μιχαλολιάκο.

Στον τόπο της δολοφονίας έφτασαν από την πρώτη ώρα μέλη και στελέχη της ΤΟ Πειραιά του ΚΚΕ και της ΚΝΕ, μέλη συνδικαλιστικών οργανώσεων και φορέων του λαϊκού κινήματος. Η οργή και η αγανάκτηση του εργατόκοσμου της Αμφιάλης για τους δολοφόνους χρυσαυγίτες ξεχείλιζε. Τα συνδικάτα όρισαν συγκέντρωση για το απόγευμα της ίδιας μέρας και εξέδωσαν ανακοίνωση καταδίκης της Χρυσής Αυγής, στην οποία σημείωναν, μεταξύ άλλων: «Τώρα χρειάζεται μαζική λαϊκή κινητοποίηση και δράση όλων των εργαζομένων και της νεολαίας για να απομονωθούν οι εγκληματίες της Χρυσής Αυγής, σε κάθε τόπο δουλειάς, σε κάθε σωματείο, σε κάθε λαϊκή γειτονιά».
Υπενθυμίζεται πως, λίγες μέρες πριν, ύπουλη και δολοφονική επίθεση, με μανία που δείχνει ότι ήθελαν νεκρό, δέχτηκε από χρυσαυγίτες στο Πέραμα συνεργείο του ΚΚΕ και της ΚΝΕ που έκανε αφισοκόλληση για το 39ο Φεστιβάλ ΚΝΕ - «Οδηγητή». Τα φασιστοειδή έστησαν ενέδρα μέσα στο σκοτάδι και επιτέθηκαν στους κομμουνιστές στη λεωφόρο Δημοκρατίας, λίγα μόλις μέτρα από την πύλη της Ναυπηγοεπισκευαστικής Ζώνης. Οι φασίστες χτύπησαν με την ίδια τακτική και στις δύο περιπτώσεις. Ο απολογισμός της μαφιόζικης επίθεσης ήταν εφτά τραυματίες, που μεταφέρθηκαν στο νοσοκομείο, όλοι στελέχη του ΚΚΕ. Μεταξύ αυτών ο πρόεδρος του Συνδικάτου Μετάλλου Πειραιά, Σωτήρης Πουλικόγιαννης, και άλλα μέλη της διοίκησης. Ηταν φανερό ότι η δράση του ΚΚΕ στην περιοχή και η επιρροή του ταξικού Συνδικάτου Μετάλλου στους μεταλλεργάτες της Ζώνης ήταν το κίνητρο της επίθεσης από τα μαντρόσκυλα της μεγαλοεργοδοσίας.

Γέννημα του συστήματος

Λίγες μέρες μετά το φονικό, το ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, με σχετική του ανακοίνωση, επισήμαινε, μεταξύ άλλων, πως «η ΧΑ δεν είναι κάτι έξω από τα πλαίσια του αστικού πολιτικού συστήματος. Ιστορικά ο ναζισμός αναρριχήθηκε στην εξουσία μέσα σε συνθήκες κοινοβουλευτικής δημοκρατίας με επιλογή των μονοπωλίων, εκμεταλλευόμενος τη λαϊκή οργή και αγανάκτηση που προκάλεσαν, σε συνθήκες οικονομικής κρίσης, τόσο τα φιλελεύθερα όσο και τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα».
Πρόσθετε δε ότι «η ΧΑ και η ναζιστική δράση δεν αντιμετωπίζεται μέσα από τις θεωρίες και εγκεφαλικά σχήματα για "συνταγματικά", "κοινοβουλευτικά", "δημοκρατικά" τόξα μιας δήθεν καλύτερης λειτουργίας της αστικής δημοκρατίας, που προτείνουν, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, άλλες πολιτικές δυνάμεις και κυρίως ο ΣΥΡΙΖΑ, το ΠΑΣΟΚ, η ΔΗΜΑΡ. Αυτοί οι διαχωρισμοί συγκαλύπτουν το χαρακτήρα του ναζισμού και τις αιτίες της σημερινής κατάστασης, τις πραγματικές διαφορές μεταξύ των κομμάτων σε σχέση με την εξουσία, την κοινωνία. Ο λαός πρέπει να υπερασπίζεται και να αξιοποιεί κάθε δυνατότητα και ό,τι έχει απομείνει σήμερα σε ελευθερίες και δικαιώματα, χωρίς να τρέφει αυταπάτες ότι στις σημερινές συνθήκες, μέσα στο σύστημα της καπιταλιστικής βαρβαρότητας, με την αστική δημοκρατία, που είναι η ίδια η δικτατορία των μονοπωλίων, μπορούν να εξασφαλιστούν πραγματικά τα εργατικά - λαϊκά δικαιώματα. Γι' αυτό και ο λαός πρέπει να χαράξει τη δική του πορεία, μέσα από την Κοινωνική του Συμμαχία, για γενικότερες αλλαγές σε επίπεδο εξουσίας».

Μαντρόσκυλα των αφεντικών

Εγκαιρα το ΚΚΕ και ο «Ριζοσπάστης» είχαν επισημάνει, με συγκεκριμένα στοιχεία, ότι η Χρυσή Αυγή είναι το μαντρόσκυλο των καπιταλιστών και ότι τα όσα διακηρύττουν είναι βγαλμένα απευθείας από τα συρτάρια των εφοπλιστών και των βιομηχάνων.
Υπενθυμίζουμε ορισμένες στιγμές του έργου τους, όπως καταγράφηκαν από ρεπορτάζ του «Ρ». Το Νοέμβρη του 2012, ο βουλευτής τους Παναγιώταρος, μιλώντας στην Επιτροπή Οικονομικών Υποθέσεων της Βουλής για τον προϋπολογισμό, έλεγε μεταξύ άλλων: «Λέτε ότι από φορολόγηση των πλοίων υπό ελληνική σημαία θα αποκομίσουμε 80 εκατ. ευρώ... Ε, το πιο εύκολο που θα κάνουν οι Ελληνες πλοιοκτήτες είναι να αλλάξουν τη σημαία για να γλιτώσουν τα λεφτά, αντί να βρεθεί μια χρυσή τομή και από δυο - τρεις Ελληνες που είναι μάξιμουμ σε κάθε πλήρωμα, ο καπετάνιος και ο πρώτος μηχανικός, να δοθούν κίνητρα για να είναι και οι υπόλοιποι ναύτες Ελληνες (...)». Να επιδοτηθούν, δηλαδή, οι κεφαλαιοκράτες με νέες φοροαπαλλαγές...
Την ίδια μέρα, άλλος βουλευτής της οργάνωσης, ο Γεώργιος Γερμενής (γνωστότερος ως «Καιάδας»), είπε: «(...) Ο επιχειρηματικός κόσμος στενάζει (...) Λέτε ότι θα φορολογήσετε τα πλοία του ελληνικού στόλου με βάση το τονάζ (...) Την ίδια μέρα που θα εφαρμοστεί το μέτρο τα περισσότερα πλοία του εμπορικού στόλου θα υποστείλουν την ελληνική σημαία και με μεγάλη ευκολία θα επιλέξουν μια σημαία άλλη, που θα εξυπηρετεί καλύτερα τα συμφέροντά τους. Και, ενώ ο κλάδος της ναυτιλίας έχει στηρίξει την ελληνική οικονομία κατά το παρελθόν, εσείς πάλι συμβάλλετε καθοριστικά στην καταστροφή του».
Το Φλεβάρη του 2013, ο ίδιος ο «αρχηγός» των νεοναζί, Μιχαλολιάκος, κατά τη διάρκεια της απεργίας των ναυτεργατών, σχολίασε: «Υπάρχει και ένας ολόκληρος λαός που απαιτεί από το κράτος και αυτός (σ.σ. ο λαός) είναι το θύμα της υποθέσεως, από τη μια μεριά, δηλαδή, το κράτος, ένα ανήμπορο κράτος, από την άλλη, οι εργατοπατέρες, δεν είναι αθώοι, έτσι; Εχουν κάνει πολλά...» Στοχοποίηση, δηλαδή, των πρωτοπόρων ναυτεργατών και επιχειρηματολογία κατευθείαν από τα υπόγεια του Μαξίμου και την Ενωση Εφοπλιστών.
Στις 12 Μάρτη 2013, σε συνέντευξή του, ο βουλευτής της οργάνωσης Γ. Λαγός είχε πει, μεταξύ άλλων: «Τα ναυπηγεία κλείνουν (...) γιατί τα αριστερίστικα εργατικά σωματεία φρόντιζαν τόσα χρόνια ώστε ο Ελληνας εργαζόμενος να χάσει όλα τα δικαιώματά του». Η εικόνα έρχεται να συμπληρωθεί και από την πλευρά της Διεύθυνσης Κοινοβουλευτικού Ελέγχου της Βουλής, που δείχνει ότι οι βουλευτές της Χρυσής Αυγής κατέθεσαν συνολικά 145 Ερωτήσεις για τα συμφέροντα των εφοπλιστών.
Ενδεικτικά: Σε ερώτηση του βουλευτή της ΧΑ Νίκου Κούζηλου αναφερόταν: «Τράπεζες, όπως η Εμπορική, η Εθνική και η Marfin, διαθέτουν ναυτιλιακά χαρτοφυλάκια αξίας 6 δισ. ευρώ που πρέπει να τα κατευθύνουν για την ενίσχυση των ναυτιλιακών εταιρειών». Και ζητούσε «να δοθούν εγγυητικές επιστολές από το κράτος για να μπορέσουν να λύσουν το πρόβλημα ρευστότητας οι ναυτιλιακές εταιρείες». Σε εκτρωματική τροπολογία που προέβλεπε ότι δε θα θα συμπεριλαμβανόταν στο πόθεν έσχες η συμμετοχή σε ναυτιλιακές εταιρείες, από τη Χρυσή Αυγή ο βουλευτής Ηλίας Παναγιώταρος είχε δηλώσει στη συζήτηση στην Ολομέλεια ότι η τροπολογία κινείται στη σωστή κατεύθυνση και γι' αυτό το κόμμα του τη στηρίζει. Η τροπολογία αποσύρθηκε.
Παράλληλα, τον Αύγουστο του 2013, κλιμάκιο χρυσαυγιτών βουλευτών, και συγκεκριμένα οι Γ. Λαγός, Ηλ. Παναγιώταρος, Ν. Μίχος, συνοδευόμενοι από κρανοφόρους τραμπούκους, εμφανίστηκαν στη Ναυπηγοεπισκευαστική Ζώνη Περάματος και χώθηκαν σε μια καντίνα για να συνομιλήσουν με μια ομαδούλα φασιστοειδών της περιοχής. Διακήρυτταν όλοι τους ότι πάνε «μαζί με τους εφοπλιστές μας, γιατί από κει πέρα εξαρτιόμαστε». Επίσης, ότι «έφυγαν βαπόρια γιατί έγιναν απεργίες», επιχειρηματολογία ίδια ακριβώς με αυτήν της Ενωσης Εφοπλιστών.

Προφυλακίσεις και προσεγγίσεις

Σήμερα, προφυλακισμένοι για την υπόθεση της δολοφονίας, μαζί με τον Γ. Ρουπακιά, είναι ο 32χρονος Γ. Καζαντζόγλου, ο οποίος φέρεται ότι βρισκόταν στο αυτοκίνητο του Γιώργου Ρουπακιά το βράδυ που σκότωσε τον Παύλο Φύσσα και σε βάρος του είχε εκδοθεί ένταλμα σύλληψης με την κατηγορία της άμεσης συνέργειας στη δολοφονία, και ο 36χρονος Αθ. Τζόρβας. Παράλληλα, η δολοφονία πυροδότησε αλυσιδωτές αντιδράσεις σε κοινωνικό αλλά και πολιτικό επίπεδο, με αποκορύφωμα τη φυλάκιση, μεταξύ άλλων, ορισμένων φασιστών που ήταν εκλεγμένοι βουλευτές. Σύμφωνα με τα μέχρι στιγμής στοιχεία, η δίκη τους αναμένεται να ξεκινήσει το αργότερο έως το τέλος του χρόνου.
Παράλληλα, ξετυλίχθηκε και ένα, επικοινωνιακού χαρακτήρα, «αντιφασιστικό» σόου της κυβέρνησης, που οδήγησε στην ...παραίτηση του στενού συνεργάτη του πρωθυπουργού, Α. Σαμαρά, και συνομιλητή της Χρυσής Αυγής, Π. Μπαλτάκου. Το κλείσιμο -τελικά- της ανάκρισης βρήκε την υπόθεση με 78 συνολικά κατηγορούμενους, ανάμεσά τους το σύνολο της κοινοβουλευτικής ομάδας του κόμματος της Χρυσής Αυγής.
Μετά και τις προφυλακίσεις, μερίδα φασιστών δηλώνουν έτοιμοι για «προσεγγίσεις» και συνεργασίες, ενώ γέφυρες ρίχνονται και προς τον ΣΥΡΙΖΑ. Η τάση αυτή δε δείχνει, βέβαια, να βρίσκει σύμφωνη ολόκληρη την αρχηγική ομάδα της οργάνωσης, τουλάχιστον για την ώρα. Ωστόσο, είναι δηλωτική του πρωταγωνιστικού ρόλου που θέλει να παίξει η, καθ' όλα συστημική, οργάνωση στις διεργασίες ανασύνθεσης του αστικού πολιτικού σκηνικού. Είναι χαρακτηριστικές δηλώσεις, όπως αυτές του ευρωβουλευτή της οργάνωσης Γιώργου Επιτήδειου, που, μιλώντας σε ραδιοφωνικό σταθμό της Λακωνίας, μεταξύ άλλων, τόνισε: «Η προτίμηση των ψηφοφόρων προς τον ΣΥΡΙΖΑ ήταν λογική (...) ήταν μια ένδειξη ότι ο κόσμος πλέον έχει αρχίσει να αντιδρά σε όλα αυτά τα οποία γίνονται σε βάρος του»!
Ερωτηθείς, παρακάτω, για το ενδεχόμενο συνεργασιών και ενδεχόμενου ανοίγματος της ΝΔ προς τη ΧΑ, ο ευρωβουλευτής της ΧΑ απάντησε: «Η ΧΑ ουδέποτε ήταν αντίθετη (...) σε προσέγγιση, κυρίως σε θέματα που είναι αυτονόητα και σε εκείνα για τα οποία υπάρχει εθνικό ενδιαφέρον (...) Ακόμα και ο ΣΥΡΙΖΑ όταν έφερνε προς ψήφιση κάποιες προτάσεις, κάποια σχέδια νόμου η ΧΑ συμφωνούσε (...). Δεν αποκλείουμε συνεργασίες, όχι, και υποστήριξη οποιωνδήποτε προτάσεων, αρκεί αυτές να αποσκοπούν στην εξυπηρέτηση του εθνικού συμφέροντος».

Τα αστικά κόμματα

Μέχρι και τη στιγμή της δολοφονίας του Π. Φύσσα, τα κυρίαρχα ΜΜΕ εκτιμούσαν ότι η Χρυσή Αυγή, με την εγκληματική της δράση, προσφέρει καλές υπηρεσίες στη «δημοκρατία», γιατί συμβάλλει στην «καταδίκη της ανομίας» («Καθημερινή»). Εδινε και έπαιρνε η αναπαραγωγή της θεωρίας των δύο άκρων, η προσπάθεια ταύτιση φασισμού - κομμουνισμού, βάζοντας στο στόχαστρο το εργατικό κίνημα, την ταξική πάλη.
Μετά τη δολοφονία Φύσσα, τα αστικά κόμματα έγιναν κήρυκες του «αντιφασισμού». Ομως, βασικά ιδεολογικά χαρακτηριστικά της ΧΑ, όπως ο εθνικισμός, ο λαϊκισμός, η ιδέα της συνεργασίας των τάξεων, διαπερνούν λιγότερο ή περισσότερο όλα τα κόμματα του κεφαλαίου. Οι συκοφαντίες της ΧΑ για το ΚΚΕ και τους κομμουνιστές συνδικαλιστές δεν είναι «δικά της» δημιουργήματα, τα έχει δανειστεί από όσα λένε τόσα χρόνια δημοσιογραφικά όργανα του κεφαλαίου, συνδικαλιστές του ΠΑΣΟΚ, της ΝΔ αλλά και του ΣΥΡΙΖΑ, μια σειρά στελέχη αστικών κομμάτων που πρωταγωνιστούσαν στον αντικομμουνισμό. Μετά τη δολοφονία Φύσσα όλοι αυτοί καλούσαν σε «αντιφασιστική συνεργασία».
Η υπόθεση Μπαλτάκου ανέδειξε τις σχέσεις ανάμεσα στη ΧΑ και σε όλο το αστικό πολιτικό σύστημα, αφού αποδείχθηκε ότι στελέχη από όλα τα κόμματα μίλαγαν μαζί τους. Το γεγονός αυτό επιβεβαιώθηκε και με τις προσπάθειες προσεταιρισμού υποψηφίων από τη ΧΑ σε ψηφοδέλτια των αστικών κομμάτων στις τοπικές εκλογές. Ταυτόχρονα, μια σειρά στοιχεία αποδεικνύουν τη σχέση της ΧΑ με μηχανισμούς του αστικού κράτους, σώματα καταστολής αλλά και το στρατό.
Από την πλευρά τους, για ψηφοθηρικούς αλλά και άλλους λόγους, εμφανίστηκαν και στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ να δείχνουν ανοχή στη ΧΑ, δηλώνοντας «αμφιβολίες» για το χαρακτήρα της ως εγκληματικής οργάνωσης, έκαναν τον ψόφιο κοριό όταν οι δυνάμεις του ΚΚΕ έθεταν σε διακομματικές επιτροπές να μη δοθεί καμιά προεκλογική διευκόλυνση στους ναζί. Ενώ καταγγέλθηκε πως και σε δικά τους ψηφοδέλτια εντάχθηκαν διάφοροι γνωστοί «συμπαθούντες» της ΧΑ. Επιβεβαιώνοντας έτσι ότι υπάρχουν συγκοινωνούντα δοχεία με όλο το πολιτικό σύστημα.

Να χτυπήσουμε το σύστημα που γεννά το φασισμό

Η πράξη έχει δείξει ότι μοναδικό αντίπαλο δέος στη ΧΑ είναι η πάλη για την ανασύνταξη του εργατικού κινήματος και τη συγκρότηση της Λαϊκής Συμμαχίας. Η δράση του εργατικού κινήματος είναι προϋπόθεση για να μπει εμπόδιο στην προσπάθεια διείσδυσης της ΧΑ σε εργατικά και φτωχά λαϊκά στρώματα.
Η ανάπτυξη πολύμορφων δραστηριοτήτων αλληλεγγύης από Λαϊκές Επιτροπές και σωματεία, στις οποίες πρωτοστατούν τα μέλη και στελέχη του ΚΚΕ και της ΚΝΕ και απευθύνονται σε τμήματα του λαού που υποφέρουν περισσότερο από την κρίση, έτσι ώστε οι εργαζόμενοι να σταθούν όρθιοι στα πόδια τους, να πιστέψουν στη δύναμη της οργανωμένης δράσης, αποτελεί την καλύτερη απάντηση στο εμπόριο φιλανθρωπίας που πλασάρουν οι φασίστες.
Οι φασίστες θέλουν τους εργαζόμενους και το λαό σκυφτούς, «εξαρτημένους ζήτουλες», οι κομμουνιστές τους θέλουν υπερήφανους μαχητές της ζωής, όρθιους, κοντά στα σωματεία, στα συνδικάτα, στις Λαϊκές Επιτροπές, να βρίσκουν αποκούμπι στο οργανωμένο κίνημα. Πραγματικός αντιφασισμός είναι αυτός που βάζει στο στόχαστρο το σύστημα που γεννά τη Χρυσή Αυγή.
Η αντιμετώπιση της ΧΑ προϋποθέτει την ανάπτυξη του κινήματος σε αντιμονοπωλιακή - αντικαπιταλιστική κατεύθυνση. Το τσάκισμά της είναι ταυτόσημο με το τσάκισμα του συστήματος που τη γεννά, του καπιταλισμού. Και για κάτι τέτοιο, η μόνη εγγύηση είναι ένα όσο το δυνατόν ισχυρότερο ΚΚΕ, η μόνη δύναμη που οργανώνει τους εργάτες σε αντικαπιταλιστική κατεύθυνση και γι' αυτό η μόνη δύναμη που μπορεί να αντιμετωπίζει τη Χρυσή Αυγή ως μακρύ χέρι του συστήματος.