23 Φεβρουαρίου 1981: Ενα πραξικόπημα που δεν έγινε ποτέ…

Από herko

Στις 6.20 το απόγευμα της 23ης Φλεβάρη του 1981, μέσα στην κατάμεστη από βουλευτές και δημοσιογράφους αίθουσα της ισπανικής Βουλής, στο κέντρο της Μαδρίτης, ο αντισυνταγματάρχης της Πολιτοφυλακής Αντόνιο Τεχέρο ανεβαίνει στο βήμα και κολλά το περίστροφό του στον κρόταφο του προέδρου του Κοινοβουλίου. Ο Τεχέρο διατάζει τους βουλευτές να πέσουν στο πάτωμα, ενώ οι πολιτοφύλακες πυροβολούν με αυτόματα όπλα στον αέρα. Το συμβάν μεταδίδεται ζωντανά από εθνικό τηλεοπτικό δίκτυο. Τα γεγονότα κυλούν πλέον με κινηματογραφική ταχύτητα.
Οι άνδρες της Πολιτοφυλακής, μιας παραστρατιωτικής οργάνωσης που βρίσκεται υπό τις διαταγές του υπουργείου Εθνικής Αμυνας, συλλαμβάνουν όλους τους πολιτικούς που βρίσκονται στην αίθουσα, μεταξύ τους τον εντολοδόχο πρωθυπουργό, υπουργούς και πολιτικούς αρχηγούς. Ο Τεχέρο ανακοινώνει ότι σύντομα θα φτάσει στη Βουλή η «αρμόδια στρατιωτική αρχή». Εννοεί τον υπαρχηγό του γενικού επιτελείου Κορίν Αρμάδα, που προαλείφεται για αρχηγός της στρατιωτικής χούντας. Μια ώρα αργότερα στη Βαλένθια, ο άλλος συμπρωταγωνιστής του πραξικοπήματος, ο στρατιωτικός διοικητής της πόλης Μίλανς ντελ Μπος κηρύσσει το στρατιωτικό νόμο και βγάζει τα τανκς στους δρόμους.
Αμέσως μετά την κατάληψη του Κοινοβουλίου, ο βασιλιάς Χουάν Κάρλος, έχοντας εξασφαλίσει την υποστήριξη των κορυφαίων στελεχών του στρατού και της δημόσιας διοίκησης, θέτει σε εφαρμογή το σχέδιο «Διάνα» για την αντιμετώπιση πραξικοπημάτων. Στη 1.15 μετά τα μεσάνυχτα ο Χουάν Κάρλος εμφανίζεται στην τηλεόραση και καλεί το λαό να δείξει ψυχραιμία και εμπιστοσύνη στο Στέμμα.
Μετά από αυτό, ο Ντελ Μπος αποσύρει τα τανκς από τη Βαλένθια και ανακαλεί τις διαταγές, όμως ο Αρμάδα επιμένει. Σε λίγες ώρες οι πραξικοπηματίες αντιλαμβάνονται ότι είναι πλήρως απομονωμένοι και παραδίδονται.
Μέχρι σήμερα, όλοι υποστήριζαν ότι στην αντιμετώπιση του πραξικοπήματος το σημαντικότερο ρόλο έπαιξε ο βασιλιάς της Ισπανίας. Ομως, ένα βιβλίο που κυκλοφόρησε πρόσφατα με τίτλο «Το πραξικόπημα που δεν έγινε ποτέ», έρχεται να αλλάξει τα δεδομένα. Ο συγγραφέας του, απόστρατος συνταγματάρχης Αμαντέο Ινγκλές, επικαλείται τις μαρτυρίες του Ντελ Μπος και του Αρμάδα, μέσα από τη φυλακή, και αποκαλύπτει ότι ο Χουάν Κάρλος ήταν πλήρως ενημερωμένος για την προετοιμασία του πραξικοπήματος και ενθάρρυνε μάλιστα τους δύο στρατηγούς για την πραγματοποίησή του. Σκοπός ήταν, όπως αποκαλύπτεται, να εμφανιστεί ο βασιλιάς ως θεματοφύλακας του δημοκρατικού πολιτεύματος και να εδραιωθεί η μοναρχία που δεχόταν πυρά, τόσο από ορισμένους νοσταλγούς του Φράνκο, όσο και από δυνάμεις της δημοκρατικής αντιπολίτευσης. Εξάλλου, την ίδια άποψη υποστηρίζει στα απομνημονεύματά του και ο Τεχέρο.
Πηγή: Ριζοσπάστης

«Ελληνική Λύση» – Το ψηφοδέλτιο ως χαρτί υγείας!

 (vid)

Ψηφίζουμε Βελόπουλο για να μας πουλήσει κρασί από τον γάμο της Κανά!

Στηρίζουμε και ψηφίζουμε την «Ελληνική Λύση» του Κυριάκου Βελόπουλου και τους πολιτευτές του (απο)κόμματός του γιατί:

• Θα λείψουν από το Κοινοβούλιο ο Λεβέντης με τους Λεβέντηδες κι ο Καμμένος με τους Καμμένους και κάποιος ισάξιός τους πρέπει να τους αναπληρώσει στην παρωδία.

• Χρειάζεται μία ακόμα φωνή, εκτός από τη φωνή της Χρυσής Αυγής, η οποία να ζητάει να πυροβολούνται οι μετανάστες και οι πρόσφυγες που περνούν τα Ελληνικά σύνορα, που θα δίνει μάχες για να πάρουν νέες φοροαπαλλαγές οι έλληνες «πατριώτες» εφοπλιστές…

• Χρειάζεται μία στεντόρεια φωνή που να καλεί σε αποκλεισμό των φτωχών και των ανέργων, που να καλεί να αφαιρεθεί από τα θύματα της κρίσης το δικαίωμα του εκλέγεσθαι, χρειάζεται μία φωνή που ίσως αύριο ζητήσει οι ταλαίπωροι να καίγονται στην πυρά ή να πετιούνται στον Καιάδα.

• Χρειάζεται ένα κόμμα που να κάνει χριστεμπόριο από την αίθουσα της Βουλής. Χρειάζεται τον Κυριάκο Βελόπουλο και τους πολιτευτές του να πουλούν χειρόγραφες επιστολές του Ιησού Χριστού από το βήμα της Βουλής.

Για τους παραπάνω λόγους και για άλλους παρόμοιους στηρίζουμε Κυριάκο Βελόπουλο.

Αντιμετωπίζουμε για μία ακόμη φορά το ψηφοδέλτιο ως χαρτί υγείας και αντί για βουλευτές επιλέγουμε διασκεδαστές!

Ψηφίζουμε τον Βελόπουλο και τους πολιτευτές του για να μην αισθάνονται μοναξιά στη Βουλή ο Μιχαλολιάκος με τους βουλευτές του.

Δεν μας αρκεί να ψηφίσουμε τους φασίστες που κουβαλάνε μαζί τους η Νέα Δημοκρατία, ο ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, το ΠΑΣΟΚ!

Εμείς ψηφίζουμε για να εκλέξουμε αυθεντικούς φασίστες γιατί αυτούς ξέρουμε, αυτούς εμπιστευόμαστε και αυτοί μας αξίζουν!

Ψήφος στο Βελόπουλο και στους πολιτευτές του και που ξέρετε:

Μπορεί εκτός από χειρόγραφες επιστολές του Ιησού Χριστού να σας πουλήσουν και λίγο από το κρασί στο οποίο μετέτρεψε το νερό ο Χριστός στον γάμο της Κανά ή λίγα από τα πέντε ψωμιά και τα δύο ψάρια που πολλαπλασίασε ο Ιησούς ταΐζοντας 5.000 άτομα στο βουνό της Τιβεριάδας!

Καλή ψήφο, καλή όρεξη, στην υγειά σας και καλή χώνεψη!

Αίμα, Τιμή και… God Bless America, οι χρυσαυγίτες ενάντια στη Βενεζουέλα

 

Από atexnos3 στο Φεβ 24, 2019 Πολιτική

 

Θέλει ο… φασίστας να κρυφτεί και η χαρά δεν τον αφήνει. Έτσι και τα ναζιστικά αποβράσματα της Χρυσής Αυγής αδυνατούν να συγκρατήσουν τον ενθουσιασμό τους για τις πρόσφατες απόπειρες των ιμπεριαλιστών να φέρουν το χάος στη Βενεζουέλα με στόχο την ανατροπή της νόμιμης κυβέρνησης Μαδούρο. 

Αναπαράγοντας όλη την επιχειρηματολογία των ΗΠΑ και των εγχώριων παπαγάλων τους (βλ. ΣΚΑΪ και λοιπά μέσα), οι χρυσαυγίτες κάνουν λόγο για «κατάσταση χάους» που «επικρατεί στην κομμουνιστική (sic) Βενεζουέλα». Ταυτόχρονα, σαν πιστά τσιράκια των ιμπεριαλιστών φονιάδων, δε χάνουν την ευκαιρία εκτός από την κατασυκοφάντηση της κυβέρνησης της Βενεζουέλας, να στάξουν αντικομμουνιστικό δηλητήριο με εμετικές γκεμπελικές κορώνες τύπου «βλέπετε, δεν σκοτώνουν παιδιά μόνο οι σιωνιστές στην Παλαιστίνη, σκοτώνουν και οι πιο καλοί «μαθητές» τους, τα κομμούνια!». 

Ασφαλώς, τα χρυσαυγίτικα αποβράσματα δεκάρα τσακιστή δε δίνουν ούτε για τα παιδιά της Παλαιστίνης, ούτε για το λαό της Βενεζουέλας. Μοναδικός σκοπός τους είναι η υπεράσπιση των αφεντικών τους, των ιμπεριαλιστών, αυτών που ποτίζουν τη ρίζα του εθνικισμού και του φασισμού. Αυτός ήταν και είναι ο ρόλος τους. 

Γερμανοτσολιάδες στο παρελθόν, αμερικανοτσολιάδες σήμερα, οι φασίστες ήταν πάντα εχθροί του εργατικού-λαϊκού κινήματος, βαστάζοι του μεγάλου κεφαλαίου και απολογητές του ιμπεριαλισμού. Και πάντα πρόθυμοι να στηρίξουν, σαν πιστά μαντρόσκυλα, τα αμερικανοκίνητα πραξικοπήματα, από αυτά των απριλιανών εγκληματιών και του χασάπη Πινοσέτ, μέχρι τις μαριονέτες τύπου Γκουαϊδό…

Τα καμμένα φορτηγά και το «κατασκευασμένο» χάος στη Βενεζουέλα (ΒΙΝΤΕΟ) – Απειλούν να περάσουν «στην πράξη» οι ΗΠΑ 

 

Την απειλή πως η Ουάσιγκτον θα «περάσει στις πράξεις» για να «υποστηρίξει τη δημοκρατία» στη Βενεζουέλα, εκτόξευσε ο υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ Μάικ Πομπέο, μετά την αποτροπή των πρώτων προσπαθειών τους να βάλουν πόδι στη χώρα με το πρόσχημα της «ανθρωπιστικής βοήθειας».  Ωστόσο, οι στημένες επιχειρήσεις στόχευαν να κατηγορήσουν την κυβέρνηση της Βενεζουέλας για χρήση βίας … Συνεχίστε να διαβάζετε το Τα καμμένα φορτηγά και το «κατασκευασμένο» χάος στη Βενεζουέλα (ΒΙΝΤΕΟ) – Απειλούν να περάσουν «στην πράξη» οι ΗΠΑ.

Ατέχνως

Οι “εκσυγχρονιστές” και τα ξεπερασμένα δόγματα του ΚΚΕ

Διονύσης Μαλαπέτσας

Ο Καπετάν-Γιώτης σημείωνε πριν περίπου 30 χρόνια: “Την ξαναθυμήθηκαν την πιπίλα: “Σε ξεπερασμένα δόγματα επιμένει το ΚΚΕ!” Ποια είναι τα ‘ξεπερασμένα δόγματα”, άσπονδοι σύντροφοι και φίλοι; Την ίδια ερώτηση ακριβώς θα δανειστώ από τον Καπετάνιο και εγώ σήμερα και θα την απευθύνω σε όλους μας και όλους σας. Ποια είναι λοιπόν τα περί ων ο λόγος ξεπερασμένα δόγματα; Ακούω ξανά και ξανά το ίδιο κλισέ από τα χείλη είτε των φίλων είτε των εχθρών του ΚΚΕ. Η ίδια ατάκα από αριστερούς, κεντρώους και δεξιούς. Από προοδευτικούς, φιλελεύθερους και συντηρητικούς. Σε οποιοδήποτε ζήτημα και αν τεθεί, πριν καν ακούσουν τις θέσεις και το σκεπτικό του Κόμματος, απαντούν σχεδόν από εξαρτημένα αντανακλαστικά ή από ηλίθια συνήθεια, πως το ΚΚΕ είναι οπισθοδρομικό, πιστεύει σε ξεπερασμένες ιδέες και παρωχημένα δόγματα, σε τρύπιες σημαίες και ουτοπίες που δε θα βρουν ποτέ εφαρμογή. Ένα κλισέ που κοντεύει να ξεπεράσει σε γραφικότητα και ανοησία τα ανέκδοτα για τις ξανθιές, τους Πόντιους και τις γυναίκες οδηγούς. Ωστόσο νοιώθω την ανάγκη να ευχαριστήσω άπαντες, εχθρούς και φίλους, που αν μη τι άλλο μας πιστώνουν ομόφωνα την πολιτική συνέπεια των θέσεών μας. Α, όλα κι όλα, ασχέτως αν κάποιος διαφωνεί με τις απαρχαιωμένες μας θέσεις, μας αναγνωρίζει πως είμαστε δογματικά πιστοί και συνεπείς σε αυτές.
Τα τελευταία πέντε χρόνια μάλιστα, η ανοησία αυτή έλαβε νέα αξία, ένα άλλο ειδικό βάρος το οποίο αυξήθηκε από τη σύγκρουσή της με τον κομήτη του “ηθικού πλεονεκτήματος της αριστεράς” του ΣΥΡΙΖΑ, ακριβώς όπως συμβαίνει σε κάθε σύγκρουση ενός μεγάλου σώματος (η μεγάλη ανοησία) με ένα αρκετά μικρότερο (η μικρότητα του δήθεν ηθικού πλεονεκτήματος) στο σύμπαν που μας περιβάλλει. Έτσι λοιπόν, από τότε που η “αριστερά” έγινε εξουσία σε αυτή τη χώρα (συγκυβερνώντας με φασίστες), αποφάσισε για να παραπλανήσει τις λαϊκές μάζες από τις αντιλαϊκές επιθέσεις που θα εξαπέλυε, να προχωρά και σε κάποιες δήθεν προοδευτικές και σαφώς πιασάρικες μεταρρυθμίσεις, με σκοπό να πιπιλά και την καραμέλα του δήθεν προοδευτικού, του δίκαιου που εν τέλει έγινε πράξη.
Κάπως έτσι τα βασικότερα προβλήματα που βασάνιζαν αυτή τη χώρα και το λαό της για χρόνια λύθηκαν ως δια μαγείας. Επιτέλους, καταργήθηκε το βάναυσο μέτρο της πρωινής προσευχής στα σχολεία, ο τρόπος με τον οποίο προλαβαίναμε και εμείς να μπούμε στην τάξη χωρίς απουσία την πρώτη ώρα. Παραλίγο να γινόταν και ο περιβόητος διαχωρισμός κράτους και εκκλησίας, αλλά στις καθυστερήσεις έβγαλε γκολ το δεξί εξτρέμ του ιερατείου. Και αφού το Μαρξικό όπιο του λαού πήρε την πρόκριση, οι κυβερνητικοί έκαναν ντρίπλα και είπαν να ασχοληθούν με το καθ’ εαυτού όπιο. Και άνοιξαν διάπλατα τις πόρτες σε ουσίες και οινοπνεύματα. Από την κάνναβη που θα μπορείς κάποια στιγμή ν’ αγοράζεις πια από το περίπτερο, τα 24ωρα ΑΤΜ ή το ψιλικατζίδικο, μέχρι την ηρωίνη, τη μεθαδόνη και κάθε άλλου είδους πρέζα, καθώς πλέον θα μπορείς να πας να τρυπιέσαι άνετα σε ευχάριστα διαμορφωμένους και φιλόξενους χώρους, ελεγχόμενες λέσχες θανάτου που επισήμως ονομάστηκαν κέντρα ελεγχόμενης χρήσης (διεθνώς shooting rooms). Διότι το πρόβλημα ήταν η χρήση υπό επίβλεψη και νομική ανοχή. Και μέσα σε όλα τα άλλα λύσαμε επιτέλους και το νομικό πρόβλημα της συμβίωσης ομόφυλων ζευγαριών που πλέον μπορούν ελεύθερα να συζούν και να αναγνωρίζονται ως ζευγάρια, να υιοθετούν παιδιά και να χαίρονται δημοσίως και άφοβα τον έρωτά τους. Μπορεί να μην ασχολήθηκαν βέβαια με το να λύσουν γονιδιακά προβλήματα της κοινωνίας μας όπως ο ρατσισμός, ο φασισμός, ο σκοταδισμός, η άγνοια, η απάνθρωπη αντιμετώπιση των ανθρώπων αυτών (ομοφυλόφιλων, ναρκομανών, μεταναστών κλπ.) από τους δήθεν νοικοκύρηδες και καθώς πρέπει φιλήσυχους που τους βρίζουν, τους απομονώνουν, τους περιθωριοποιούν και τους ραντίζουν με αγιασμούς ξορκίζοντάς τους λες και είδαν τον αντίχριστο. Παρά ταύτα πλέον μπορούν κάλλιστα να περπατούν δημοσίως σε ζευγάρια, κρατώντας χέρι-χέρι το σύντροφό τους και το παιδί τους. Τώρα αν οι μικρόνοοι συμπολίτες τους (συνανθρώπους δεν τους λες, είναι μεγάλη λέξη ο άνθρωπος) τους χλευάσουν ή τους πετάξουν ντομάτες, αυτό είναι δικό τους πρόβλημα. Στο κάτω-κάτω της γραφής, ας ήταν straight…
Μέσα στα υπόλοιπα προοδευτικά νομοθετήματα της πρώτης φοράς αριστερά περιλαμβάνονται και αποκρατικοποιήσεις, πλειστηριασμοί κατοικιών, ιδιωτικοποιήσεις βασικών κοινωνικών αγαθών, νομιμοποίηση των ναρκωτικών, “αξιοποίηση” κρατικής περιουσίας (αεροδρόμια, λιμάνια, μνημεία παγκόσμιας κληρονομιάς, ενέργεια κλπ.) και όποιο άλλο μέτρο αντιλαϊκό μεν εκσυγχρονιστικό δε! Το οπισθοδρομικό ΚΚΕ τι λέει για όλα αυτά; Γιατί άραγε να καταψήφισε τέτοιες ριζικές μεταρρυθμίσεις που συνταράσσουν συθέμελα το κατεστημένο και ξεριζώνουν από τα σπλάχνα της κοινωνίας στερεότυπα αιώνων, οδηγώντας την στον εκσυγχρονισμό; Γιατί αρνείται να δει το λαμπρό μέλλον που έρχεται για τη χώρα και την οικονομία της όταν πλέον θα έχουμε επενδύσεις σε ναρκωτικά, καζίνο, ιδιωτικούς παρόχους ενέργειας, καρτέλ πετρελαϊκών που απομυζούν τον ορυκτό πλούτο της χώρας, ιδιωτική παιδεία, πολυεθνικές που προσφέρουν θέσεις σύγχρονης δουλείας με μισθούς των 500 ευρώ, πλήρως ιδιωτική ασφάλιση για υγεία και σύνταξη, hedge funds (δλδ. κοράκια) από τα οποία θα μπορούμε να νοικιάζουμε τα σπίτια μας που κάποτε αγοράσαμε, ξεπληρώναμε με αίμα για χρόνια και όταν πλέον μας έκοψαν μισθούς και αρχίσαν τις φοροεπιδρομές, τότε τα δάνειά μας κοκκίνησαν και για να μας σώσουν άλλη μια φορά τα ξεπούλησαν στα funds που δε γνωρίζουν σύνορα, όχι λόγω προλεταριακού διεθνισμού φυσικά, αλλά λόγω παγκοσμιοποιημένης οικονομίας.
Ποια είναι αυτά τα ξεπερασμένα δόγματα στα οποία πιστεύει το ΚΚΕ και αγωνίζεται με κάθε τρόπο αφενός να βελτιώσει όσο το δυνατό αυτή τη σάπια κοινωνία και αφετέρου να κάνει παρόν το πραγματικό μέλλον, “να πάρει ζβάρα τα πάντα, να κάψει κάθε παλιό, κάθε σάπιο και μαύρο, για να βγει από μέσα ο πιο όμορφος ανθός’! Να κάνει πραγματικότητα το όνειρο, το σοσιαλισμό-κομμουνισμό! Να κάνει πράξη τα αυτονόητα που 100 χρόνια πριν ήταν δεδομένα για 300.000.000 λαού! Με πυξίδα εκείνο τον Οχτώβρη του 1917, τότε που ‘ο πάγος έσπασε, τότε που ο δρόμος άνοιξε, τότε που ο δρόμος χαράχτηκε”! Αυτά είναι τα “ξεπερασμένα” δόγματα του ΚΚΕ σύντροφοι, φίλοι και διαφωνούντες. Αντέχετε να τα διαβάσετε; Αντέχετε να τα διανοηθείτε;
Ονειρευόμαστε, απαιτούμε και πολεμάμε για την κατάργηση ανθρώπου από άνθρωπο. Για αποκλειστικά δημόσια και δωρεάν για όλους υγεία, παιδεία και ασφάλιση. Τροφή, στέγη και δουλειά για όλους. Αποκλειστικά δημόσιες και δωρεάν συγκοινωνίες και τηλεπικοινωνίες. Καθολική δωρεάν πρόσβαση στον πολιτισμό, στον αθλητισμό, στην ψυχαγωγία. Και σαφώς ΟΧΙ ΣΕ ΟΛΑ ΤΑ ΝΑΡΚΩΤΙΚΑ, για να στήσουμε όπως έλεγε ο Νίκος Μπελογιάννης έναν κόσμο στο μπόι των ονείρων και των ανθρώπων, όχι έναν κόσμο “φτιαγμένο” στα μέτρα τους. Έναν κόσμο στον οποίο δε χωράει τίποτα σάπιο και παλιό όπως οι λέξεις ρατσισμός, φασισμός, ξενοφοβία, ομοφοβία, ναρκωτικά, πορνεία, εκμετάλλευση, κακοποίηση γυναικών, παιδιών, ζώων. Αυτά και άλλα αυτονόητα για την ανθρώπινη ύπαρξη είναι τα ξεπερασμένα δόγματα στα οποία πιστεύει το ΚΚΕ. Και θα συνεχίσει να πιστεύει και να μάχεται για αυτά, για πάντα μέχρι τη νίκη (Hasta la Victoria siempre!). Μόνο του στο αστικό πολιτικό σύστημα (πλην Λακεδαιμονίων), αλλά με όλους εμάς και όλους εσάς που ονειρεύεστε μια κοινωνία ανθρώπων για να ζήσετε και να γεννήσετε τα παιδιά σας, όλους εμάς που καλεί να παλέψουμε μαζί του μέσα στη συντροφική αγκαλιά του, την οποία σκεπάζουν οι κόκκινες σημαίες μας, “οι βαμμένες μεσ’ το αίμα του λαού”.
Και για να κλείσουμε όπως αρχίσαμε, ο Χαρίλαος σημείωνε πως “Πολλά μπορούν να αλλάξουν στο ιστορικό προτσές. Ένα μόνο δεν μπορεί να αλλάξει: Η ανάγκη για το σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της κοινωνίας… ” Το ΚΚΕ σου απλώνει το χέρι, θα σηκωθείς; Θα έρθεις;

ΜΑΛΑΠΕΤΣΑΣ ΔΙΟΝΥΣΗΣ

Τι είδε και τι δεν είδε η δημοσιογράφος του ΑΠΕ και του ΠΡΙΝ στο συνέδριο των Ιδιωτικών Υπαλλήλων

Από iraklis3 

Μετά τις καταγγελίες της ΔΑΣ για το χθεσινό απαράδεκτο «ρεπορτάζ» του ΑΠΕ, το οποίο διαστρέβλωνε τα πραγματικά γεγονότα στο Συνέδριο της Ομοσπονδίας Ιδιωτικών Υπαλλήλων, νεότερα στοιχεία έδειξαν ότι πάρα τον αρχικό ισχυρισμό αρμοδίων του ΑΠΕ ότι δεν υπήρχε δημοσιογράφος στο χώρο, τελικά δημοσιογράφος του πρακτορείου υπήρχε. Το κείμενο υπογράφει η Ιωάννα Καρδάρα, δημοσιογράφος του ΑΠΕ και τακτική αρθρογράφος – δημοσιογράφος του «ΠΡΙΝ» (ΝΑΡ/ΑΝΤΑΡΣΥΑ).
Στο κείμενό της είδε… «ένταση ανάμεσα σε μέλη του ΠΑΜΕ και σε μέλη της ΟΙΥΕ», και όχι την πραγματικότητα, δηλαδή την παρουσία και την επίθεση ένοπλων μπράβων ενάντια σε Σωματεία – μέλη της ΟΙΥΕ, ενάντια σε εκλεγμένους αντιπρόσωπους και σε συνδικαλιστές. Επιπλέον, το κείμενο του ΑΠΕ φρόντισε να αναπαράγει ανακοίνωση που είχε βγάλει πριν τρεις μέρες (!) η ηγεσία της ΟΙΥΕ, στην οποία αυτοί που έφεραν τους μπράβους στο Συνέδριο ισχυρίζονταν προκλητικά ότι «το ΠΑΜΕ ετοιμάζει ομάδες αποφασισμένων τραμπούκων»! Δεν είδε βέβαια η δημοσιογράφος του ΑΠΕ και του «ΠΡΙΝ» τις αλλεπάλληλες καταγγελίες σωματείων και του ΠΑΜΕ για το όργιο νοθείας των εργατοπατέρων και την ωμή εργοδοτική παρέμβαση… Ακόμα και στο εύστοχο δρώμενο με τις μαϊμούδες, είδε «εισβολή» συνέδρων της ΔΑΣ! Εισβολή πού; Στο Συνέδριο που ήταν εκλεγμένοι;
Μετά την ανοχή της κυβέρνησης και της αστυνομίας στους κουμπουροφόρους μπράβους και αυτούς που τους έφεραν, άξιος για την κυβέρνηση και ο μισθός της δημοσιογράφου του ΑΠΕ και του «ΠΡΙΝ»!
Πηγή: 902.gr

Ένα κείμενο για τον Εμπουκά Μαμασουμπέκ

Κατιούσα

Όταν είσαι από άλλο τόπο, δεν έχεις ούτε παρόν ούτε μέλλον. Είσαι αυτός ο Ξένος. Ο πρόσφυγας. Ο μετανάστης. Είσαι κάτι κακό για τούτη εδώ την κοινωνία. Κάτι νοσηρό που αλλοιώνει τον πολιτισμό της. Η Ζωή σου δεν έχει καμία απολύτως αξία. Δεν έχεις κανένα δικαίωμα ελεύθερης βούλησης και επιλογής. Μια βάρκα σε ξέβρασε εδώ. Ήρθες εδώ όχι γιατί το επέλεξες αλλά γιατί οι συνθήκες σε ανάγκασαν. Τώρα παλεύεις μόνος. Μόνος, με τον ίδιο σου τον εαυτό, την οικογένεια σου, για να μπορέσεις να ζήσεις. Να μπορέσεις να σταθείς στα πόδια σου. Να μπορέσεις να ελπίζεις ξανά σε κάτι.

Το όνομα του ήταν Εμπουκά Μαμασουμπέκ. Η ελπίδα για κείνον και την οικογένεια του χάθηκε μέσα σε ένα αστυνομικό τμήμα. Το όνομα του ήταν Ζακ Κωστόπουλος. Η ελπίδα του χάθηκε κάπου στην Γλαδστώνος. Πέθανε στο δρόμο, λόγω ισχαιμικού επεισόδιου που προκλήθηκε από πολλαπλά τραύματα. Αν με ρωτούσες για τον υπαίτιο θα σου λεγα πως δεν είναι ένας. Ήταν πολλοί περισσότεροι. Από την μια αυτός που τον σάπισε στο ξύλο μέχρι θανάτου, αλλά και όλοι εμείς οι Κυρ Παντελήδες που κοιτούσαμε να αργοπεθαίνει και γύρίσαμε στα σπίτια μας σαν καλοί νοικοκυραίοι. Μπορεί να μην ήρθε από άλλο τόπο. Ήταν όμως ενα άλλοιωτικό παιδί. Ο Θάνατος του, όπως και ο θάνατος του Εμπουκά, του Σαχζάτ Λουκμάν, του Παύλου, του Αλέξανδρου, της Κανελλοπούλου, του Κουμη, του Καλτεζά, του Σωτήρη Πέτρουλα, του Νίκου Τεμπονέρα, της Βασιλακοπούλου, του Μπελογιάννη, του Τάσσου Τούση (ποιός μπορεί να βγάλει άλλωστε από τη μνήμη του, εκείνη τη μάνα, που θρηνεί πάνω από το άψυχο σώμα του γιου της. Τότε, είναι που ο Γιάννης Ρίτσος εμπνέεται και ξεκινά να γράφει τους πρώτους στίχους από τον «Επιτάφιο»)  είναι η έκφραση του εκφασισμού μιας κοινωνίας που σαπίζει . Ξέρεις, η μόνη απάντηση στον σκοταδισμό, το φασισμό, τον ρατσισμό, την ομοφοβία είναι να αναζητάμε τον άνθρωπο όπου και αν βρίσκεται. Στον Κεμάλ,ο Γκάτσος έγραψε οτι αυτός ο κόσμος δεν θα αλλάξει ποτέ.  Και όμως, αυτός ο κόσμος μπορεί και πρέπει να αλλάξει Κεμάλ. Για κείνη τη θηλιά που μας πνίγει, για το παρόν, αλλά και το μέλλον. Πρέπει να αλλάξει και θα αλλάξει!

«Νικημένο μου ξεφτέρι δεν αλλάζουν οι καιροί, με φωτιά και με μαχαίρι πάντα ο κόσμος προχωρεί»

 

Καλή συνέχεια

Από: hlektrikosthiseas.blogspot.com

Τζωρτζ Ουάσινγκτον-Από δουλοκτήτης πρώτος πρόεδρος των ΗΠΑ

Κατιούσα

O Τζώρτζ Ουάσινγκτον γεννήθηκε στη Βιρτζίνια ως ο μεγαλύτερος από τα έξι παιδιά του Αυγουστίνου και της Μαίρης Ουάσινγκτον. Η οικογένεια του ανήκε στη μεσαία τάξη και καταγόταν από την Αγγλία απ’ όπου είχε μεταναστεύσει ο προπάππος του Τζων μετά την άνοδο του Κρόμγουελ στην εξουσία που σήμανε απώλεια της περιουσίας του. Δεν είναι γνωστά πολλά στοιχεία για την παιδική του ηλικία, πέραν του γεγονότος ότι έλαβε ως την ηλικία των 15 τη βασική του μόρφωση κατ’ οίκον, ενώ ασχολήθηκε εντατικά και με τις φυτείες καπνού και τα κοπάδια του πατέρα του, ιδίως αφότου τον έχασε στα 11 του χρόνια. Από νεαρή ηλικία δούλευε ως τοπογράφος στην κομητεία του Κάλπερερ, του Φρέντερι και της Αυγούστα. Μετά το θάνατο του αδερφού του Λώρενς και της μοναχοκόρης αυτού λίγο αργότερα, ο Ουάσινγκτον κληρονόμησε τη μεγαλύτερη έκταση της Βιρτζίνια, το Όρος Βέρνον, ενώ αργότερα επεξέτεινε την περιουσία του αγγίζοντας τα 8000 εκτάρια.

Στις αρχές του 1750 άρχισε τη στρατιωτική του καριέρα, όταν διορίστηκε ταγματάρχης της πολιτοφυλακής της Βιρτζίνια, την περίοδο που οι Γάλλοι προσπαθούσαν να επεκταθούν στην κοιλάδα του Οχάιο, που είχε ασαφή σύνορα με τη Βιρτζίνια, προκαλώντας μεθοριακές συγκρούσεις. Ένα από αυτά τα επεισόδια, στα οποία πρωταγωνίστησε ο Ουάσινγκτον, σκοτώνοντας ένα Γάλλο διοικητή και εννέα άνδρες του στο Fort Duquesne, σήμανε την έναρξη του Γαλλοϊνδικού πολέμου. Η στρατιωτική του εμπειρία υπήρξε σε γενικές γραμμές απογοητευτική και ο ίδιος αποσύρθηκε από το σύνταγμά του της Βιρτζίνια στα τέλη του 1758, επιστρέφοντας στο Όρος Βέρνον. Λίγες εβδομάδες μετά παντρεύτηκε την πλούσια χήρα Μάρθα Κάστις, κι έτσι έγινε ένας από τους πιο πλούσιους γαιοκτήμονες της Βιρτζίνια, έχοντας στην κατοχή του πάνω από 100 σκλάβους. Υπάρχουν αντικρουόμενες μαρτυρίες για τη συμπεριφορά του προς αυτούς, φαίνεται πάντως πως δε διέφερε ιδιαίτερα από το μέσο όρο των ανθρώπων της τάξης του σε αυτό το θέμα εκείνα τα χρόνια, όπως μαρτυρούν και οι συχνές αποδράσεις σκλάβων από το όρος Βέρνον.

Τη δεκαετία που προηγήθηκε της Επανάστασης, ο Ουάσινγκτον παρά την αντίθεσή του σε επιμέρους πτυχές της βρετανικής αποικιακής πολιτικής, ήταν σαφώς αντίθετος στην πρόθεση των αποικιών της Αμερικής να κηρύξουν ανεξαρτησία, σταδιακά όμως μετατοπίστηκε στο αντιβρετανικό στρατόπεδο. Το Μάιο του 1775 ταξίδεψε στο Κογκρέσο της Φιλαδέλφειας ντυμένος στρατιωτικά, ώστε να δείξει την ετοιμασία του για πόλεμο. Διορίστηκε αρχιστράτηγος των αποικιών, λόγω του κύρους, της στρατιωτικής του εμπειρίας και του προσωπικού του χαρίσματος, αλλά κυρίως επειδή η επανάσταση είχε ξεκινήσει στη Νέα Αγγλία, που εκείνη την περίοδο ήταν οι μόνες αποικίες που επηρεάζονταν άμεσα από τα καταπιεστικά βρετανικά μέτρα. Η Βιρτζίνια ως μεγαλύτερη βρετανική αποικία έπρεπε να προβληθεί καθώς η Νέα Αγγλία χρειαζόταν και την υποστήριξη του αμερικανικού νότου. Το Μάρτιο του 1776 κατέλαβε τη Βοστώνη, ωστόσο απέτυχε να κρατήσει τη Νέα Υόρκη την ίδια χρονιά, υφιστάμενος συντριπτική ήττα και παράδοση 2.800 αντρών. Ωστόσο τις μέρες των Χριστουγέννων, κατόρθωσε να διασχίσει τον ποταμό Ντέλαγουερ και να επιτεθεί σε μισθοφορικές δυνάμεις των Βρετανών στο Τρέντον και λίγες μέρες αργότερα στο Πρίνστον. Σημείο καμπής υπήρξε η νίκη των αμερικανικών δυνάμεων στη μάχη της Σαρατόγκα, που παρακίνησε τη Γαλλία να πάρει ανοιχτά θέση υπέρ των διεκδικήσεων των αποικιών. Οι γαλλικές στρατιωτικές δυνάμεις που απεστάλησαν μαζί με το στόλο έδωσαν στους επαναστάτες το συγκριτικό πλεονέκτημα που τους έλειπε. Η ναυμαχία του Γιόρκταουν που έληξε με την παράδοση των Βρετανών στις 19 Οκτωβρίου 1781 έμελλε να σηματοδοτήσει το τέλος των εχθροπραξιών, παρότι εκείνη την εποχή δεν ήταν ακόμα σαφές ότι οι Βρετανοί θα αποσύρονταν. Επιπλέον, υπήρχε ο κίνδυνος στάσης των Αμερικανών στρατιωτών, απλήρωτων για χρόνια, που ο Ουάσινγκτον απέτρεψε πείθοντας το Κογκρέσο να χορηγήσει ένα πενταετές μπόνους το Μάρτη του 1783. Το Νοέμβρη εκείνης της χρονιάς, οι Βρετανοί εκκένωσαν τη Νέα Υόρκη και τις άλλες  πόλεις, σηματοδοτώντας την ανεξαρτησία των Αμερικανών, κι έτσι ο Ουάσινγκτον τον επόμενο μήνα παραιτήθηκε από αρχιστράτηγος κι επέστρεψε στα κτήματά του, τα οποία είχαν περιπέσει σε εγκατάλειψη τα χρόνια του πολέμου. Χάρη σε γενναία οικονομική ενίσχυση του Κογκρέσου κατόρθωσε και πάλι να ανακτήσει την ευμάρειά του. Το 1787 επανήλθε στην πολιτική δράση, καθώς τα Άρθρα της Συνομοσπονδίας με τα οποία η κεντρική εξουσία διαμοιραζόταν μεταξύ των πολιτειών, που όμως δεν ήταν ενωμένες και είχαν συχνές συγκρούσεις για συνοριακά και οικονομικά ζητήματα, δεν κατόρθωναν να δώσουν σταθερότητα στις ανεξάρτητες πια περιοχές. Εκλέχθηκε πρόεδρος της συντακτικής συνέλευσης που ψήφισε το Σύνταγμα των Ηνωμένων πολιτειών, το οποίο εγκρίθηκε τελικά οριακά μετά από σκληρές διαμάχες.

Το 1789 εκλέχθηκε πρώτος πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών, ο μόνος που έλαβε θετική ψήφο από κάθε μέλος του Συμβουλίου των Εκλεκτόρων, επίτευγμα ανεπανάληπτο στην αμερικανική ιστορία. Ορκίστηκε στην Νέα Υόρκη, τότε πρωτεύουσα του κράτους. Διόρισε ως στενούς του συνεργάτες σημαντικές μορφές όπως ο Αλεξάντερ Χάμιλτον και ο Τόμας Τζέφερσον, και συμβουλευόταν προσεχτικά τους υπουργούς του πριν λάβει αποφάσεις. Ωστόσο τα πρώτα χρόνια της διακυβέρνησής του είχε να αντιμετωπίσει τη λεγόμενη “Εξέγερση του Ουίσκυ” το 1792 στην ύπαιθρο της Πενσυλβάνια, όταν επέβαλε φόρους στα αποσταγμένα ποτά. Ηγήθηκε προσωπικά της εκστρατείας καταστολής, μπαίνοντας επικεφαλής πολιτοφυλακών από διάφορες πολιτείες.

Στον τομέα της εξωτερικής πολιτικής τήρησε ουδετερότητα, όταν κατά τη διάρκεια της γαλλικής επανάστασης Γαλλία και Βρετανία βρέθηκαν εκ νέου αντιμέτωπες, προκαλώντας την οργή του Τζέφερσον, που έβλεπε με συμπάθεια τα επαναστατικά ιδανικά και πίεζε για τήρηση των παλαιών δεσμεύσεων της χώρας έναντι του συμμάχου της. Για τον Ουάσινγκτον, τα οφέλη μιας ειρήνης με τη Βρετανία ήταν μεγαλύτερα, καθώς διασφάλιζε τα σύνορα με τον τότε Βρετανικό Καναδά και παρεμπόδιζε το ενδεχόμενο νέου πολέμου που θα αποτελούσε τροχοπέδη για την οικονομία του νεοπαγούς κράτους. Κατά τη διάρκεια των δύο θητειών του ως προέδρου, μέτρο το οποίο τηρήθηκε απαρέγκλιτα με εξαίρεση την περίοδο του Φραγκλίνου Ρούζβελτ, ο Ουάσινγκτον είδε προς μεγάλη του αποστροφή το σχηματισμό πολιτικών κομμάτων, καθώς γύρω από τους συνεργάτες του Χάμιλτον και Τζέφερσον άρχισαν να σχηματίζονται τα κόμματα των Φεντεραλιστών και των Δημοκρατικών Ρεπουμπλικανών αντίστοιχα, θέτοντας τις βάσεις της δικομματικής εναλλαγής στην κυβέρνηση των ΗΠΑ που κρατά ως τις μέρες μας.

Νιώθοντας τις δυνάμεις του να τον εγκαταλείπουν, συνέθεσε με τη βοήθεια του Χάμιλτον τον αποχαιρετιστήριο λόγο του προς τον αμερικανικό λαό, προτρέποντας τον να τιμήσει την Ένωση (των πολιτειών) και να αποφύγει τις μονομερείς δεσμεύσεις στον τομέα της εξωτερικής πολιτικής. Παραχώρησε την εξουσία στον Τζων Άνταμς στις αρχές του 1797 και επέστρεψε στο όρος Βέρνον, έχοντας πρώτα δώσει χάρη στους εξεγερμένους της Πενσυλβάνια. Πέρασε τα δυο τελευταία χρόνια της ζωής του ασχολούμενος εντατικά με τις φυτείες του, που είχαν παραμεληθεί στη διάρκεια της προεδρίας του. Ένα βράδυ που γύρισε με το άλογό του εν μέσω χιονοθύελλας από τα κτήματά του, έφαγε δείπνο με βρεγμένα ρούχα κι έπεσε για ύπνο. Την επόμενη μέρα ξύπνησε με ερεθισμένο λαιμό ενώ τις επόμενες μέρες η υγεία του επιδεινώθηκε. Πέθανε τελικά το Δεκέμβρη του 1799, βυθίζοντας στο πένθος τη χώρα. Αλλά και στην Ευρώπη, τα νέα του θανάτου του έγιναν δεκτά με θλίψη, καθώς οι παλιοί του αντίπαλοι Βρετανοί του απέτισαν φόρο τιμής δια του στόλου τους, ενώ ο Ναπολέων διέταξε στην επικράτειά του δέκα μέρες πένθους. Στη διαθήκη του όριζε την απελευθέρωση των σκλάβων του Όρους Βέρνον μετά το θάνατο της γυναίκας του.

Νεοναζί σεκιουριτάς στη φύλαξη του στρατοπέδου συγκέντρωσης στο Ζάξενχάουζεν

Κατιούσα

Δεν είναι είδηση από την Ουκρανία ή από χώρες της Βαλτικής, αλλά από τη Γερμανία. Πράγματι, σύμφωνα με το ρεπορτάζ της Ντόιτσε Βέλε, ένας τουλάχιστον νεοναζί βρέθηκε να εργάζεται στη φύλαξη του μνημείου του στρατοπέδου συγκέντρωσης στο Ζάξενχάουζεν. Τοπική εφημερίδα έφερε πριν λίγες μέρες το ζήτημα στο φως, προκαλώντας την αντίδραση του Άξελ Ντρέκολ, διευθυντή του ιδρύματος Μνημείων του Βραδεμβούργου, ο οποίος χαρακτήρισε “εντελώς απαράδεκτο” το περιστατικό και τονίζοντας πως το ίδρυμα δεν είχε καμία ενημέρωση για το θέμα.
Οι σύγχρονες “ευέλικτες” μορφές απασχόλησης και η ανάθεση φύλαξης μνημείων σε ιδιώτες, φαίνεται να κρύβονται πίσω από την υπόθεση, καθώς η εταιρεία City Control που είχε αναλάβει την προστασία του στρατοπέδου, προσέλαβε ως υπεργολάβο μια άλλη εταιρεία από το Κότμπους του Βραδεμβούργου, χωρίς να ενημερώσει, όπως υποχρεούνταν, την αναθέτουσα αρχή. Ο Ντρέκολ υποστηρίζει πως θα “εξετάσει πολύ προσεκτικά” το συμβάν και δήλωσε πως έχει τερματιστεί η συνεργασία με τον υπεργολάβο, ο οποίος από την πλευρά του θα καταφύγει στα δικαστήρια, αρνούμενος όσα του καταλογίζονται.
Η City Control, προσπαθεί να αποσείσει τις ευθύνες και να τα αποδώσει όλα στη “λανθασμένη συμπεριφορά ενός μεμονωμένου προσώπου” που ανήκει στον υπεργολάβο. Από την πλευρά τους, εξοργισμένοι εμφανίζονται επιζώντες του Ολοκαυτώματος και οι οικογένειές τους, καθώς όχι μόνο φαίνεται η φύλαξη να ανατίθεται σε ακροδεξιούς, αλλά και να υπάρχει παρουσία πολιτικών φορέων αυτού του φάσματος ως επισκεπτών. Αυτό είχε γίνει πχ τον περασμένο Ιούλη, όταν η επικεφαλής της ΚΟ της “Εναλλακτικής για τη Γερμανία”, Αλίς Βάιντελ, επισκέφτηκε το χώρο.
Ο Ντρέκολ πάντως, ιστορικός στο επάγγελμα, αν και θεωρεί πως υπάρχει αυξημένη δυναμική ρατσιστικών και αντισημιτικών απόψεων τα τελευταία χρόνια στη γερμανική κοινωνία, θεωρεί πως παραμένουν μεμονωμένα περιστατικά τα οποία δεν πρέπει να μεγεθύνονται, κι ότι οι νοσταλγοί του Χίτλερ παραμένουν απειροελάχιστη μειοψηφία μεταξύ των 850.000 επισκεπτών του Ζάξενχάουζεν, όπως και της εξοχικής κατοικίας του Χίτλερ στη Βαυαρία, την οποία ο ίδιος διηύθυνε παλιότερα.

ντιδήμαρχος στη Λαυρεωτική έβρισε και χτύπησε εργαζόμενη στο Δήμο!

Α

Κατιούσα

Ένα πολύ σοβαρό περιστατικό καταγγέλλει το Εργατικό Κέντρο Λαυρίου και Ανατολικής Αττικής, καταδικάζοντας ενέργεια αντιδημάρχου του Δήμου Λαυρεωτικής που έβρισε και στη συνέχεια χειροδίκησε σε βάρος δημοτικής υπαλλήλου στη Δημοτική Ενότητα Κερατέας. Όπως σημειώνει με ανακοίνωσή του το ΕΚ:

«Τέτοιες ενέργειες εκτός από απαράδεκτες, είναι καταδικαστέες και θυμίζουν άλλες εποχές, εποχές μαύρες για τους εργαζόμενους και το λαό. Οι εργαζόμενοι έχουν τη δύναμη να παραμερίσουν τέτοιες συμπεριφορές και να δώσουν την απάντησή τους δυναμώνοντας τα σωματεία τους και πυκνώνοντας τις γραμμές του ταξικού κινήματος».

Με πληροφορίες από 902.gr

Η αστική εξουσία στον Μεσοπόλεμο απέναντι στο ΚΚΕ και το εργατικό κίνημα

Τμήμα πεζοναυτών ενάντια στις λαϊκές διαδηλώσεις τις πρώτες μέρες εφαρμογής του «Ιδιώνυμου», 1929

Στη διάρκεια του Μεσοπολέμου, η μορφή της αστικής εξουσίας άλλαξε αρκετές φορές. Οπως θα δούμε παρακάτω όμως, είτε με βασιλιά είτε χωρίς, είτε με κοινοβουλευτική δημοκρατία είτε με δικτατορική κυβέρνηση όποιου τύπου, ο ταξικός χαρακτήρας της εξουσίας παρέμενε αναλλοίωτος, όπως και σταθερή παρέμενε και η αντιμετώπιση του ΚΚΕ και του εργατικού κινήματος.
H Ιστορία της περιόδου του Μεσοπολέμου επιβεβαιώνει τα λόγια του Λένιν: «Οι μορφές των αστικών κρατών είναι εξαιρετικά ποικίλες, η ουσία τους όμως είναι μία: Ολα αυτά τα κράτη, είτε έτσι είτε αλλιώς, μα σε τελευταία ανάλυση υποχρεωτικά, είναι δικτατορία της αστικής τάξης».¹

Η «Επανάσταση» του 1922

Το πρώτο στρατιωτικό «κίνημα» στον Μεσοπόλεμο εκδηλώθηκε λίγες μέρες μετά από την τραγική κατάληξη της ιμπεριαλιστικής εκστρατείας στη Μικρά Ασία. Στην κυβέρνηση βρίσκονταν απ' το 1920 οι «αντιβενιζελικοί», ενώ το «κίνημα» εξέφραζε βασικά τη βενιζελική πλευρά.
Οι ζυμώσεις για το πραξικόπημα ξεκίνησαν και εκδηλώθηκαν στη Χίο και τη Μυτιλήνη, όπου είχαν συγκεντρωθεί τμήματα του Στρατού και του Στόλου. Στην ηγεσία των κινηματιών βρίσκονταν οι Στ. Γονατάς, Νικ. Πλαστήρας και Δ. Φωκάς, οι οποίοι και συγκρότησαν την «Εκτελεστική Επιτροπή της Επαναστάσεως».

Εξόριστοι από τη δικτατορία του Θ. Πάγκαλου στην Αμοργό, 1926

Στις 14/27 Σεπτέμβρη, ο Κωνσταντίνος παραιτήθηκε, όπως ζητούσαν οι πραξικοπηματίες, ενώ την επόμενη μέρα τα στρατεύματα υπό τους κινηματίες μπήκαν στην Αθήνα.
Η «Επανάσταση» είχε τη στήριξη του Συνδέσμου Ελλήνων Βιομηχάνων και Βιοτεχνών²ενώ ταυτόχρονα παρουσιαζόταν με φιλολαϊκό προσωπείο. Οι ταξικές στοχεύσεις του καθεστώτος, η προσήλωσή του στην εξυπηρέτηση των αναγκών του κεφαλαίου δεν άργησαν να φανούν.
Το καλοκαίρι του 1923 άρχισε η συντονισμένη επίθεση εργοδοσίας και κυβέρνησης για την περαιτέρω μείωση των μισθών, έπειτα από την πτώση της συναλλαγματικής ισοτιμίας του νομίσματος.³Στο χτύπημα των μισθών πρωτοστάτησαν οι ιδιοκτήτες μηχανουργείων και χυτηρίων, οι οποίοι και μείωσαν από την 1η Ιούλη «αυτοβούλως» κατά 30% τα μεροκάματα.⁴
Η εργατική τάξη αντέδρασε σε αυτή την επίθεση. Τον Αύγουστο του 1923 ξεκίνησαν απεργίες σε διάφορους κλάδους και στις 20 του μήνα η ΓΣΕΕ προκήρυξε πανελλαδική απεργία. Την ίδια μέρα, ο Πλαστήρας ανακοίνωσε τη διάλυση όλων των σωματείων και την κατάσχεση της περιουσίας τους.⁵
Δύο μέρες μετά, ο στρατός επιτέθηκε σε εργατική συγκέντρωση στο Πασαλιμάνι σκοτώνοντας τρεις εργάτες. Την επόμενη μέρα (23 Αυγούστου) πραγματοποιήθηκε νέα εργατική συγκέντρωση στην πλατεία Πασαλιμανιού. Ο στρατός και η αστυνομία επιτέθηκαν και πάλι. Οκτώ ακόμα εργάτες έπεσαν νεκροί.

Συγκέντρωση μεταλλωρύχων στην πλατεία του Λαυρίου, μπροστά στα γραφεία του σωματείου τους, κατά τη μεγάλη απεργία του 1929

Ο συνολικός απολογισμός: 11 νεκροί, 100 τραυματίες και 500 περίπου ήταν οι συλληφθέντες.⁶

Η αβασίλευτος δημοκρατία

Το καθεστώς της «Επανάστασης» διατηρήθηκε μέχρι και το τέλος του 1923, καθώς η προσπάθεια ανατροπής του δεν είχε επιτυχία. Συγκεκριμένα, στις 21 Οκτώβρη 1923 έγινε απόπειρα φιλοβασιλικού πραξικοπήματος με ηγέτες τους υποστράτηγους Γ. Λεοναρδόπουλο και Π. Γαργαλίδη.⁷ Ανάμεσα στους εμπνευστές του πραξικοπήματος ήταν και ο Ι. Μεταξάς.
Ακολούθησαν εκλογές, στις οποίες συμμετείχαν μόνο οι Φιλελεύθεροι, οι οποίοι και σχημάτισαν κυβέρνηση με πρωθυπουργό αρχικά τον Ελ. Βενιζέλο και στη συνέχεια τον Γ. Καφαντάρη. Η έντονη αντιπαράθεση όμως για το Πολιτειακό οδήγησε στη συγκρότηση κυβέρνησης από τον Αλ. Παπαναστασίου της Δημοκρατικής Ενωσης.
Στις 25 Μάρτη η κυβέρνηση Παπαναστασίου προχώρησε με ψήφισμα της Βουλής στην έκπτωση της δυναστείας Γλύξμπουργκ και στην αφαίρεση της ελληνικής ιθαγένειας από τα μέλη της βασιλικής οικογένειας, ενώ στις 13 Απρίλη 1924 έγινε δημοψήφισμα, το οποίο και επικύρωσε την παραπάνω απόφαση. Ξεκίνησε έτσι η περίοδος της αβασίλευτης δημοκρατίας.
Αν και οι ενδοαστικές αντιθέσεις καλά κρατούσαν, η στάση των αστικών δυνάμεων απέναντι στην εργατική τάξη και το ΣΕΚΕ (Κ) παρέμενε ενιαία.

Φυλακισμένοι της κολεκτίβας των φυλακών Ασσου Κεφαλληνίας στο γιορτασμό της Πρωτομαγιάς του 1931, κάτω από το σύνθημα «Προλετάριοι όλου του κόσμου, ενωθείτε!». Στο κέντρο ο Κώστας Γαμβέτας και άλλοι κομμουνιστές φαντάροι καταδικασμένοι από το Στρατοδικείο Ιωαννίνων

Η Πρωτομαγιάτικη συγκέντρωση του 1924 δέχτηκε την άγρια καταστολή της κυβέρνησης Παπαναστασίου, με αποτέλεσμα ένας νέος εργάτης, ο Σωτήρης Παρασκευαΐδης, μέλος της ΟΚΝΕ, να πέσει νεκρός. Ηταν η πρώτη φορά στη χώρα μας που η Πρωτομαγιά βάφτηκε στο αίμα. Δώδεκα ακόμα εργάτες τραυματίστηκαν.
Η αστική καταστολή διέλυσε απότομα τις όποιες ψευδαισθήσεις και αυταπάτες είχαν αναπτυχθεί στους κόλπους της εργατικής τάξης αναφορικά με τη «δημοκρατική κυβέρνηση».⁸
Η επίθεση στο ΚΚΕ και το εργατικό κίνημα συνεχίστηκε και μετά την ανατροπή της κυβέρνησης Παπαναστασίου, με ψηφοφορία στη Βουλή, στις 19 Ιούλη 1924.
Ενδεικτικά αναφέρουμε:
Στις 8 Μάρτη, ο «Ριζοσπάστης» έκανε λόγο για 500 φυλακισμένους έως τότε.⁹
Την 1ηΙούνη 1925 το Στρατοδικείο της Θεσσαλονίκης καταδίκασε 9 μέλη και στελέχη του ΚΚΕ σε συνολικά 132 χρόνια φυλακή «επί προδοσία» και «διά την κατηγορίαν του εμφύλιου σπαραγμού».¹⁰
Μέσα στο 1925 στάλθηκαν και οι πρώτοι κομμουνιστές φαντάροι στον «Πειθαρχικό Ουλαμό» στο Καλπάκι. Εκατοντάδες ήταν όσοι βασανίστηκαν απάνθρωπα στο Καλπάκι έως και το 1934, οπότε έπαψε να λειτουργεί. Οι συνθήκες διαβίωσης ήταν απάνθρωπες. Η δουλειά πολύωρη και εξαντλητική. Το ξύλο έπεφτε αλύπητο μαζί με άλλα «εξειδικευμένα» βασανιστήρια, όπως η άσκοπη δουλειά («πότισμα» των τηλεγραφόξυλων).

Η δικτατορία του Πάγκαλου

Πρωτομαγιά 1933. Τα κύματα των διαδηλωτών καθώς πορεύονται προς το χώρο της συγκέντρωσης στον Αγιο Ιωάννη Ρέντη. Λίγο αργότερα δέχτηκαν πυροβολισμούς από την αστυνομία

Σύντομα, ακολούθησε το στρατιωτικό πραξικόπημα του Θ. Πάγκαλου (25 Ιούνη 1925), ο οποίος, αφού ανέτρεψε την κυβέρνηση Μιχαλακόπουλου, σχημάτισε δική του. Επειτα από διαπραγματεύσεις με τον Παπαναστασίου, εξασφάλισε την υποστήριξή του με την υπουργοποίηση ορισμένων στελεχών της Δημοκρατικής Ενωσης. Ετσι η Βουλή «νομιμοποίησε» το πραξικόπημα. Τα κοινοβουλευτικά προσχήματα όμως δεν διατηρήθηκαν για πολύ. Στις 4 Γενάρη 1926, ο Πάγκαλος με διάγγελμά του κήρυξε και επίσημα τη δικτατορία, που είχε τη στήριξη του βρετανικού παράγοντα.
Μετά την εγκαθίδρυση της παγκαλικής δικτατορίας, το ΚΚΕ πέρασε για πρώτη φορά στην Ιστορία του στην πλήρη παρανομία. Η δικτατορία συνέλαβε, φυλάκισε και εκτόπισε περίπου 1.000 μέλη και στελέχη του ΚΚΕ, της ΟΚΝΕ και της ΓΣΕΕ¹¹, απαγόρευσε την έκδοση και κυκλοφορία του «Ριζοσπάστη», της ΚΟΜΕΠ και του δημοσιογραφικού οργάνου της ΟΚΝΕ «Νεολαία».¹²
Η δικτατορία του Πάγκαλου φρόντισε να ενισχύσει και το νομικό πλαίσιο για τη δίωξη και καταστολή του ΚΚΕ.
Το 1926, προκειμένου να έχει εφαρμογή και κατά του ΚΚΕ, τροποποιήθηκε το ΝΔ «Περί συστάσεως εν εκάστω Νομώ Επιτροπών επί της Δημοσίας Ασφαλείας», που είχε ψηφίσει η κυβέρνηση του Αλ. Παπαναστασίου το 1924. Οι Επιτροπές Ασφάλειας είχαν το δικαίωμα, κατόπιν πρότασης των αστυνομικών αρχών, να προβαίνουν στην εκτόπιση κάθε υπόπτου που θεωρούταν απειλή «διά το Κράτος και την κοινωνίαν», δίχως να έχει προηγηθεί απαραιτήτως κάποια δικαστική απόφαση ή να έχει διαπραχθεί αναγκαστικά κάποια νομική παράβαση. Η υποψία και μόνο ήταν αρκετή.¹³
Την ίδια χρονιά, η δικτατορία επέβαλε την υποχρεωτική διδασκαλία σε όλα τα σχολεία ειδικών μαθημάτων για την «καταπολέμησιν του κομμουνισμού».

Το πραξικόπημα του Γ. Κονδύλη και η οικουμενική κυβέρνηση

Στις 22 Αυγούστου 1926, η δικτατορία του Πάγκαλου ανατράπηκε με στρατιωτικό πραξικόπημα υπό τον στρατηγό Γ. Κονδύλη. Το «έργο» μοιάζει να επαναλαμβάνεται, καθώς για δεύτερη φορά οι ανατροπείς και οι ανατρεπόμενοι ανήκαν στην ίδια παράταξη: Το κόμμα των Φιλελευθέρων.
Ακολούθησε ο σχηματισμός οικουμενικής κυβέρνησης, η οποία αντιμετώπισε με την ίδια πυγμή το ΚΚΕ και το εργατικό κίνημα.
Στις 4 Οκτώβρη 1927 συστάθηκε κοινοβουλευτική επιτροπή για την καταπολέμηση του κομμουνισμού. Αποκαλυπτικό για το «έργο» της επιτροπής ήταν το πρακτικό από συνεδρίασή της που δημοσίευσε ο «Ριζοσπάστης» στις 24 Οκτώβρη. Σύμφωνα με αυτό, προτείνονταν η συγκρότηση Ειδικής Ασφάλειας για την παρακολούθηση των κομμουνιστών, αλλά και η εκκαθάριση των δημοσίων υπαλλήλων από τους κομμουνιστές.¹⁴
Μια καταγραφή για το μέγεθος των διώξεων σε βάρος του ΚΚΕ και του εργατικού κινήματος τα χρόνια 1924-1927 δίνουν τα παρακάτω στοιχεία:
Από το 1924 έως τον Δεκέμβρη του 1927 έγιναν 3.614 συλλήψεις εργατών και αγροτών. Απ' αυτούς οι 232 δικάστηκαν σε φυλάκιση 581 ετών συνολικά. Εξορίστηκαν 334 για 322 έτη συνολικά. Δολοφονήθηκαν 20, τραυματίστηκαν 424, κακοποιήθηκαν 738. Οι υπόλοιποι 1.866 φυλακίστηκαν για 7.082 μήνες συνολικά.¹⁵

Στα χρόνια του «Ιδιώνυμου»

Οι εκλογές του 1928 έγιναν σε συνθήκες τρομοκρατίας και έντονου αντικομμουνισμού. Ανάλογες ήταν οι συνθήκες κάτω από τις οποίες το Κόμμα ανέπτυσσε την προεκλογική του δράση και σε άλλες περιπτώσεις.¹⁶
Εναν περίπου μήνα πριν τη διεξαγωγή των εκλογών της 19ης Αυγούστου 1928, οι εξόριστοι ήταν 130, οι φυλακισμένοι 200 και οι υπόδικοι 600.¹⁷
Στις 22 Δεκέμβρη 1928, η νεοσύστατη κυβέρνηση Βενιζέλου κατέθεσε στη Βουλή το νομοσχέδιο με τίτλο «Περί μέτρων ασφαλείας του κοινωνικού καθεστώτος και προστασίας των ελευθεριών των πολιτών», το γνωστό «Ιδιώνυμο».
Για τους λόγους που επέβαλαν την εφαρμογή του, ο Ελ. Βενιζέλος μιλώντας στη Βουλή είπε ότι με το «Ιδιώνυμο» η κυβέρνησή του «θέλει να οπλίση την εκάστοτε Κυβέρνησιν με τα αναγκαία μέσα όπως αντιμετωπίση τον κίνδυνον αυτόν (σ.σ. τον κομμουνισμό)».¹⁸
Ετσι και έγινε. Απ' τον Ιούλη του 1929, όταν και το «Ιδιώνυμο» έγινε νόμος του κράτους με τη θετική ψήφο της συντριπτικής πλειοψηφίας των βουλευτών και των δύο αστικών παρατάξεων, αποτέλεσε αιχμή των διώξεων ενάντια στο ΚΚΕ.
Αξίζει να σημειωθεί ότι τη δεκαετία του '20, ανάλογοι νόμοι τέθηκαν σε εφαρμογή σε μια σειρά από χώρες της Ευρώπης.¹⁹ Επίσης, απ' τον Ιούνη του 1924 είχε δημιουργηθεί η «Διεθνής Συνεννόηση κατά της 3ης Διεθνούς».²⁰
Το μέγεθος της καταστολής και των διώξεων, μετά την εφαρμογή του «Ιδιώνυμου», ξεπέρασε κάθε προηγούμενο. Από τον Ιούλη του 1929, όταν και ξεκίνησε η εφαρμογή του «Ιδιώνυμου», και μέχρι τον Μάρτη του 1933 δολοφονήθηκαν 27, έγιναν 13.050 συλλήψεις και καταδικάστηκαν 2.400 άτομα σε 2.054 χρόνια φυλάκισης και 884 χρόνια εξορίας συνολικά. Στάλθηκαν 120 φαντάροι στο Καλπάκι, ενώ καταγράφηκαν 1.479 ξυλοδαρμοί.²¹
Οι κρατούμενοι και οι εξόριστοι υποβάλλονταν σε ξυλοδαρμούς, σε καταναγκαστική εργασία, στη δίψα και άλλα μαρτύρια.²²Ανάμεσα στους φυλακισμένους ήταν ακόμα και νεαρά κορίτσια, μέλη της ΟΚΝΕ.²³
Στις αρχές του 1930, με δικαστικές αποφάσεις διαλύθηκαν η Εργατική Βοήθεια Ελλάδας και η Ενωτική ΓΣΕΕ, με τις δύο οργανώσεις να συνεχίζουν τη δράση τους παράνομα.
Βασικός αποδέκτης της αστικής καταστολής υπήρξε και ο κομματικός Τύπος. Μόνο την περίοδο 1929-1931 πραγματοποιήθηκαν 175 διωκτικές ενέργειες κατά του «Ριζοσπάστη», οι οποίες απέφεραν συνολικά ποινές φυλάκισης 202 ετών και πρόστιμα εκατομμυρίων δραχμών. Παράλληλα, σημειώθηκαν 24 επιθέσεις εναντίον γραφείων και εγκαταστάσεων της εφημερίδας από την αστυνομία ή διάφορες ακροδεξιές - φασιστικές οργανώσεις.
Στις 23 Γενάρη 1933, εργάτες - απολυμένοι από τα υφαντουργεία των Λαναρά και Κύρτση δέχτηκαν δολοφονική επίθεση από την αστυνομία κατά τη διάρκεια συγκέντρωσής τους έξω από το δημαρχείο της Νάουσας. Τέσσερις εργάτες έπεσαν νεκροί εκείνη τη στιγμή (τον έναν σκότωσε ο ίδιος ο δήμαρχος!) και άλλοι δυο υπέκυψαν στα τραύματά τους, ενώ τουλάχιστον 15 ήταν οι τραυματίες.²⁴

Η παλινόρθωση της μοναρχίας

Στις 5 Μάρτη 1933, ανήμερα των εκλογών και ενώ ήταν ήδη φανερό ότι θα κέρδιζε η «αντιβενιζελική» παράταξη, ο Ν. Πλαστήρας προχώρησε στην οργάνωση στρατιωτικού πραξικοπήματος. Τελικά, μετά από διαπραγματεύσεις μεταξύ του Βενιζέλου και του Τσαλδάρη, ο Πλαστήρας υποχώρησε και παρέδωσε την εξουσία σε μεταβατική κυβέρνηση υπό τον Αλ. Οθωναίο, ενώ στις 10 Μάρτη 1933 ορκίστηκε κυβέρνηση με πρωθυπουργό τον Τσαλδάρη.²⁵
Τον Νοέμβρη του 1933, η ΚΟΜΕΠ έγραφε: «700 μέλη του ΚΚΕ βρίσκονται σήμερα στις εξορίες και φυλακές, 300 ζούνε παράνομα, καταδιωκόμενα απ' την αστυνομία της μπουρζουαζίας».²⁶
Στις 9 Μάη 1934, με διαταγή των κυβερνητικών αρχών, ο στρατός χτύπησε με πυροβόλα την απεργιακή διαδήλωση λιμενεργατών και μυλεργατών στην Καλαμάτα. Τα θύματα της επίθεσης ήταν 7 νεκροί εργάτες και πολλοί βαριά τραυματισμένοι.²⁷
Το αστικό κράτος στράφηκε και ενάντια στους δημάρχους και κοινοτικούς συμβούλους που είχαν εκλεγεί με την υποστήριξη του ΚΚΕ. Ετσι, οι δήμαρχοι Καβάλας και Σερρών αρχικά παύτηκαν και στη συνέχεια εκτοπίστηκαν.²⁸
Την 1η Μάρτη 1935, εκδηλώθηκε μια ακόμη αποτυχημένη προσπάθεια πραξικοπήματος από την πλευρά των Φιλελευθέρων. Το κίνημα καθοδηγούσαν οι Ελ. Βενιζέλος και Νικ. Πλαστήρας.
Η κυβέρνηση κατέστειλε το κίνημα μετά από 12 μέρες. Μόλις εκδηλώθηκε το πραξικόπημα, η κυβέρνηση απαγόρευσε την κυκλοφορία του «Ριζοσπάστη», που ξανακυκλοφόρησε έπειτα από 2,5 μήνες.²⁹
Η όξυνση των ενδοαστικών αντιθέσεων συνεχίστηκε και μετά τις εκλογές που έγιναν στις 9 Ιούνη 1935, με το ζήτημα της επαναφοράς του βασιλιά να βρίσκεται στο επίκεντρο.
Την ίδια ώρα που η ενδοαστική διαπάλη φούντωνε, η αιματηρή καταστολή σε βάρος της εργατικής τάξης παρέμενε αμείωτη. Στο διάστημα Μάρτης 1933 - Ιούλης 1935, επί κυβερνήσεων Τσαλδάρη, δολοφονήθηκαν συνολικά 23 εργάτες - απεργοί.³⁰
Στις 10 Οκτώβρη του 1935, ο Κονδύλης, που στο μεταξύ είχε μεταπηδήσει στο μοναρχικό «στρατόπεδο», μαζί με τους Παπάγο - Οικονόμου - Ρέππα, ανέτρεψε την κυβέρνηση Τσαλδάρη, έχοντας τη στήριξη της Μεγάλης Βρετανίας και της Γαλλίας. Το πραξικόπημα οδήγησε στην επαναφορά της βασιλείας και του Γεωργίου Β', μέσω δημοψηφίσματος, στο οποίο έγινε εκτεταμένη νοθεία.³¹
Μετά το πραξικόπημα ακολούθησε νέο κύμα συλλήψεων και εκτοπίσεων σε όλη την Ελλάδα. Οι εκτοπίσεις συνεχίστηκαν και μετά από το νόθο δημοψήφισμα, αν και είχε αρθεί ο στρατιωτικός νόμος. Το Δεκέμβρη του 1935 οι εξόριστοι ξεπερνούσαν τους 480.³²
Στις 26 Γενάρη 1936 έγιναν εκλογές και κανένα αστικό κόμμα δεν συγκέντρωσε την πλειοψηφία. Στις 13 Φλεβάρη, ο βασιλιάς κάλεσε τους αρχηγούς των αστικών κομμάτων να συνεργαστούν γιατί η απειλή του πολέμου ήταν φανερή, ενώ τα κόμματα, όπως υπογράμμισε, δεν είχαν προγραμματικές διαφορές. Τελικά, ο βασιλιάς ανέθεσε την εντολή σχηματισμού κυβέρνησης στον Ι. Μεταξά, παρότι το κόμμα του είχε εκλέξει μόλις 7 βουλευτές.
Στην κυβέρνηση Μεταξά έδωσαν ψήφο εμπιστοσύνης όλα τα αστικά κόμματα. Πλην των βουλευτών του Παλλαϊκού Μετώπου, από τους βουλευτές των αστικών κομμάτων καταψήφισαν μόλις τρεις και απείχαν τέσσερις.
Πολύ σύντομα (30 Απρίλη 1936) η Βουλή αποφάσισε την αναστολή της λειτουργίας της μέχρι τις 30 Σεπτέμβρη 1936 και εξουσιοδότησε την κυβέρνηση να διοικεί με διατάγματα, υπό την εποπτεία μιας 40μελούς κοινοβουλευτικής επιτροπής.³³
Στο μεταξύ, από τις 29 Απρίλη, οι καπνεργάτες στη Βόρεια Ελλάδα βρίσκονταν σε κινητοποιήσεις, οι οποίες από τις 2 Μάη πήραν πανελλαδικό χαρακτήρα. Η κυβέρνηση Μεταξά αντιμετώπισε την απεργία διά πυρός και σιδήρου. Στις 9 Μάη, μέρα πανεργατικής απεργίας, στη Θεσσαλονίκη ο στρατός και η χωροφυλακή επιτέθηκαν με δολοφονική μανία. Ο Μάης του '36 βάφτηκε στο αίμα: Οι νεκροί ήταν τουλάχιστον 17 και περίπου 280 οι τραυματίες.³⁴

Η δικτατορία της 4ης Αυγούστου

Ο κύκλος των πραξικοπημάτων του Μεσοπολέμου έκλεισε με την επιβολή της δικτατορίας της 4ης Αυγούστου, που είχε τη στήριξη του Γεωργίου Β' και της Μ. Βρετανίας.
Η δικτατορία διακήρυξε ως στόχο της την καταπολέμηση του κομμουνισμού, την πολιτική και ηθική εξόντωση του ΚΚΕ και της ΟΚΝΕ. Χιλιάδες πιάστηκαν, φυλακίστηκαν, εξορίστηκαν. Οι συλληφθέντες κομμουνιστές υποβάλλονταν σε φρικτά βασανιστήρια: Ρετσινόλαδο, πάγος, φάλαγγα, ξερίζωμα νυχιών κ.ά.
Συστηματοποιήθηκε και ενισχύθηκε το αντικομμουνιστικό νομοθετικό «οπλοστάσιο». Στις 18 Σεπτέμβρη 1936 δημοσιεύτηκε στην «Εφημερίδα της Κυβερνήσεως» ο ΑΝ 117/1936 «Περί μέτρων προς καταπολέμησιν του κομμουνισμού και των εκ τούτου συνεπειών» και ακολούθησαν και άλλοι.³⁵Εφαρμόστηκε το Πιστοποιητικό Κοινωνικών Φρονημάτων για τους διοριζόμενους σε κρατικές υπηρεσίες ή οργανισμούς Δημοσίου Δικαίου.
Από τα βασικά μέτρα που χρησιμοποίησε η 4η Αυγούστου ενάντια στο ΚΚΕ ήταν η «δήλωση μετανοίας», ο εξαναγκασμός δηλαδή των πολιτικών κρατουμένων να αποκηρύξουν ενυπόγραφα τις ιδέες, τη δράση και το Κόμμα τους.
Περίπου 2.000 ήταν οι εξόριστοι και οι φυλακισμένοι στο ξεκίνημα του ιταλο-ελληνικού πολέμου.
Δεκάδες ήταν όσοι δολοφονήθηκαν ή πέθαναν στα μπουντρούμια της Ασφάλειας, στις φυλακές και τις εξορίες από τις κακουχίες και τις αρρώστιες.³⁶
Η αντικομμουνιστική εκστρατεία της 4ης Αυγούστου κορυφώθηκε με τη δημιουργία της «Προσωρινής Διοίκησης», ενός δικού τους ελεγχόμενου «καθοδηγητικού κέντρου του ΚΚΕ», μιας άλλης «ΚΕ», που τα νήματά της κινούσαν οι ίδιοι, αξιοποιώντας και στελέχη του ΚΚΕ που πρόδωσαν, εξαγοράστηκαν και έγιναν πράκτορες της Ασφάλειας.

Συμπεράσματα

Η αστική τάξη, κατά τη διάρκεια του Μεσοπολέμου, «δοκίμασε» διάφορους τρόπους διακυβέρνησης, στηρίζοντας συχνά και ανοιχτά δικτατορικές «λύσεις». Το αστικό πολιτικό σύστημα άλλαζε μορφή, για να υπηρετήσει με πιο αποτελεσματικό τρόπο την οικονομική βάση του, να αντιμετωπίσει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τις ανάγκες του σε κάθε περίπτωση (π.χ. πολεμική προετοιμασία).
Αποδείχθηκε ότι οι φορείς της «εκτροπής» δεν είναι αποκλειστικά πολιτικές δυνάμεις της «δεξιάς» ή τμήματα των Ενόπλων Δυνάμεων. Στον Μεσοπόλεμο, πραξικοπήματα και αντι-πραξικοπήματα διοργάνωσαν τόσο οι «βενιζελικοί» όσο και οι «αντιβενιζελικοί», με τους πρώτους να κατέχουν τα πρωτεία. Πολλοί δε απ' το Κόμμα των Φιλελευθέρων στελέχωσαν τα Τάγματα Ασφαλείας στην Κατοχή, μαζί με τους «αντιβενιζελικούς».
Στον Μεσοπόλεμο, κοινή συνισταμένη όλων των αστικών κυβερνήσεων, κοινοβουλευτικών ή μη, αποτέλεσε ο αντικομμουνισμός, η απηνής δίωξη των κομμουνιστών, η δολοφονική μανία ενάντια στις εργατικές κινητοποιήσεις. Δεκάδες οι νεκροί επί Βενιζέλου, δεκάδες επί Τσαλδάρη, δεκάδες επί Μεταξά.
Επίσης, ιδιαίτερα στη δεκαετία του '30, καθοριστικός παράγοντας στην επιλογή της πολιτικής «πυγμής» ήταν η πολεμική προετοιμασία για τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο.
Η επιλογή της καταστολής είχε μια σειρά από αντικειμενικές αιτίες. Στην πολιτική έκφραση της αστικής τάξης υπήρχαν αντιθέσεις σε σχέση με τη συγκρότηση της αστικής εξουσίας, με ή χωρίς τον βασιλικό θεσμό. Ταυτόχρονα υπήρχε φόβος λόγω του εργατικού - λαϊκού κινήματος, υπό την παγκόσμια επίδραση της Οκτωβριανής Επανάστασης αλλά και την εκδήλωση άλλων εργατικών εξεγέρσεων.
Επίσης, σε οικονομικό και πολιτικό επίπεδο δεν είχαν αναπτυχθεί οι μηχανισμοί για πιο μαζική ενσωμάτωση της εργατικής τάξης.
Αν και σήμερα στην αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία λείπουν φαινόμενα όπως οι μαζικές δολοφονίες απεργών ή η ύπαρξη κολαστηρίων όπως η Ακροναυπλία, ωστόσο είναι πανταχού παρούσες η τρομοκρατία στους χώρους δουλειάς, η παρεμπόδιση της συνδικαλιστικής δράσης, οι απολύσεις όσων ορθώνουν ανάστημα στην εργοδοσία, οι «μαύρες λίστες».
Λειτουργούν και δρουν επίσης μια σειρά από φανεροί και αθέατοι μηχανισμοί παρακολούθησης, σχεδιάζονται και αξιοποιούνται προβοκάτσιες σε βάρος του εργατικού κινήματος, ενώ τμήματα του κεφαλαίου στηρίζουν με διάφορους τρόπους τη δράση φασιστικών - ναζιστικών συμμοριών. Δεν είναι λίγες οι χώρες της Ευρώπης, για να μη μείνουμε μόνο στη χώρα μας, όπου διώκονται η κομμουνιστική ιδεολογία και δράση, ενώ η αντικομμουνιστική προπαγάνδα προσλαμβάνει θηριώδεις διαστάσεις.
Σε κάθε περίπτωση, ο ταξικός χαρακτήρας της εξουσίας παραμένει ο ίδιος. Η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, η ανεργία, η πείνα, η προσφυγιά, οι πόλεμοι και η ανασφάλεια παραμένουν βασικά - «φυσιογνωμικά» χαρακτηριστικά του καπιταλιστικού συστήματος.
Αυτό δεν αλλάζει, είτε η προτεραιότητα δίνεται στην καταστολή του εργατικού κινήματος είτε προκρίνονται η ενσωμάτωση και η προσπάθεια εξαγοράς τμημάτων της εργατικής τάξης.
Γι' αυτό, όπως σημειώνεται στο Δοκίμιο Ιστορίας του ΚΚΕ (1918-1949), το Κόμμα «αντιτίθεται στην αστική δημοκρατία από τη σκοπιά μιας ανώτερης δημοκρατίας, της σοσιαλιστικής. Τοποθετείται και παλεύει ενάντια στην αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία, ως μορφή της εξουσίας του κεφαλαίου, η οποία είναι εκμεταλλευτική, γιατί αποτελεί τη νομική πολιτική έκφραση της υπεράσπισης της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας».³⁷
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ:
1. Β. Ι. Λένιν, «Κράτος και Επανάσταση» στο Β. Ι. Λένιν, «Απαντα», τόμ. 33, εκδ. «Σύγχρονη Εποχή», Αθήνα, σελ. 35
2. Χρήστος Χατζηιωσήφ, «Κοινοβούλιο και δικτατορία» στο Συλλογικό, «Ιστορία της Ελλάδας του 20ού αιώνα», τόμ. Β2, εκδ. «Βιβλιόραμα», Αθήνα, 2003, σελ. 44
3. «Δοκίμιο Ιστορίας του ΚΚΕ 1918-1939», τόμ. Α2, εκδ. «Σύγχρονη Εποχή», Αθήνα, 2018, σελ. 195
4. Χρήστος Χατζηιωσήφ, «Κοινοβούλιο και δικτατορία» στο Συλλογικό, «Ιστορία της Ελλάδας του 20ού αιώνα», τόμ. Β2, εκδ. «Βιβλιόραμα», Αθήνα, 2003, σελ. 49
5. «Δοκίμιο Ιστορίας του ΚΚΕ 1918-1939», σελ. 198
6. «Δοκίμιο Ιστορίας του ΚΚΕ 1918-1939», τόμ. Α2, εκδ. «Σύγχρονη Εποχή», Αθήνα, 2018, σελ. 200.
7. Ο.π., σελ. 212
8. Ο.π., σελ. 227
9. Ο.π., σελ. 255
10. Ο.π., σελ. 255
11. «Το ΚΚΕ - Επίσημα Κείμενα», τόμ. 2, εκδ. «Σύγχρονη Εποχή», Αθήνα, 1974, σελ. 617
12. «Δοκίμιο Ιστορίας του ΚΚΕ 1918-1939», τόμ. Α2, εκδ. «Σύγχρονη Εποχή», Αθήνα, 2018, σελ. 259
13. Αναστάσης Γκίκας, «Η αντιμετώπιση του ΚΚΕ από το αστικό κράτος (1918-1936)», «Κομμουνιστική Επιθεώρηση», τχ. 6/2013, σελ. 91
14. «Δοκίμιο Ιστορίας του ΚΚΕ 1918-1939», τόμ. Α2, εκδ. «Σύγχρονη Εποχή», Αθήνα, 2018, σελ. 277-278
15. Γιώργης Πικρός, «Οι ρίζες του λαϊκού μας κινήματος 1912-1936», τόμ. 1, εκδ. «Καρανάσης», Αθήνα, 1978, σελ. 20
16. Βλ. π.χ. για τις εκλογές του 1920 στο «Το ΚΚΕ - Επίσημα Κείμενα», τόμ. 2, εκδ. «Σύγχρονη Εποχή», Αθήνα, 1974, σελ. 119-1920 και για τις εκλογές της 5ης Μάρτη 1933 στο «Δοκίμιο Ιστορίας του ΚΚΕ 1918-1939», τόμ. Α2, εκδ. «Σύγχρονη Εποχή», Αθήνα, 2018, σελ. 391.
17. «Ριζοσπάστης», 21-7-1928
18. «Ριζοσπάστης», 31-5-1929. «Ακρόπολις», 31-5-1929
19. «Δοκίμιο Ιστορίας του ΚΚΕ 1918-1939», τόμ. Α2, εκδ. «Σύγχρονη Εποχή», Αθήνα, 2018, σελ. 347
20. Μουσείο Μπενάκη, Αρχείο Ελευθέριου Βενιζέλου, Φάκελος 189-43-44, Εκθεση του Γ. Θ. Φεσσόπουλου με τίτλο «Η Διεθνής Συνεννόηση κατά του Κομμουνισμού»
21. «Δοκίμιο Ιστορίας του ΚΚΕ 1918-1939», τόμ. Α2, εκδ. «Σύγχρονη Εποχή», Αθήνα, 2018, σελ. 400
22. Ο.π., σελ. 371
23. Ο.π., σελ. 470
24. «Ριζοσπάστης», 24 και 25-1-1933.
25. Γρηγόρης Δαφνής, «Η Ελλάς μεταξύ δυο πολέμων», τόμ. Β, εκδ. «Ικαρος», Αθήνα, 1974, σελ. 193-195, 202-203
26. «Κομμουνιστική Επιθεώρηση», 15-11-1933, σελ. 6
27. «Δοκίμιο Ιστορίας του ΚΚΕ 1918-1939», τόμ. Α2, εκδ. «Σύγχρονη Εποχή», Αθήνα, 2018, σελ. 425
28. Ο.π. σελ. 394
29. Ο.π., σελ. 440
30. Ο.π., σελ. 448
31. Ο.π., σελ. 442-443
32. «Ριζοσπάστης», 23-12-1935, 26-12-1935, 4-1-1936
33. «Δοκίμιο Ιστορίας του ΚΚΕ 1918-1939», τόμ. Α2, εκδ. «Σύγχρονη Εποχή», Αθήνα, 2018, σελ. 454
34. Ο.π., σελ. 455-462
35. Ο.π., σελ. 522
36. Ο.π., σελ. 546-547
37. Ο.π., σελ. 562

Του
Στρατή ΔΟΥΝΙΑ*
*Ο Στρατής Δουνιάς είναι μέλος του Τμήματος Ιστορίας της ΚΕ του ΚΚΕ

ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΓΙΑ ΤΑ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΑ ΚΑΙ ΤΑ ΔΑΝΕΙΑ ΤΩΝ ΚΟΜΜΑΤΩΝ Γιατί τόση φασαρία;

Είναι γνωστό ότι το ΚΚΕ, σε όλη την ιστορική του πορεία, ενισχύεται από τα μέλη του, τους βουλευτές του, τους εργαζόμενους, από το λαό

Για πολλοστή φορά, το τελευταίο διάστημα, γίνεται μεγάλος ντόρος γύρω από τις πηγές χρηματοδότησης των πολιτικών κομμάτων, τα δάνεια αυτών και των στελεχών τους. Πρόκειται για μια συζήτηση που δεν μπορεί να μη γεννήσει την απορία: Γιατί να σηκώνεται τώρα αυτός ο κουρνιαχτός;
Είναι εμφανές πως είμαστε σε μία περίοδο τεσσάρων εκλογικών αναμετρήσεων και σε αυτήν την πορεία τα κόμματα του κεφαλαίου διαγωνίζονται για το ποιο θα πάρει το χρίσμα του πιο άξιου υπηρέτη του συστήματος.
Στο φόντο όλων αυτών των θεμάτων της επικαιρότητας για τα δάνεια του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, την απολογία Τσουκάτου, το περιστατικό με τον διοικητή της ΤτΕ, Γ. Στουρνάρα, καθόλου τυχαία και με έναν ύποπτο συντονισμό εξαπολύθηκε ακόμα μία συκοφαντική επίθεση κατά του ΚΚΕ, από την αντικομμουνιστική φυλλάδα «Δημοκρατία», έως τον κ. Γ. Πεταλωτή του αμαρτωλού ΠΑΣΟΚ - ΚΙΝΑΛ των μνημονίων.
Η μεν πρώτη έγραψε ότι δήθεν «το ΚΚΕ είναι το μόνο κόμμα που ούτε για τα μάτια του κόσμου δεν ανταποκρίνεται στις απαιτήσεις του νόμου σχετικά με τα οικονομικά των κομμάτων, ενώ χρηματοδοτείται για να κάνει φιέστες για τον Αρη», ο δε Πεταλωτής, την ίδια μέρα (!) και με την ίδια αφορμή, ισχυριζόταν στην κρατική ΕΡΤ1 ότι «υπάρχουν πολλοί τρόποι να βρεθεί το μαύρο πολιτικό χρήμα που εισέρεε προς όλα τα κόμματα, ακόμα και στα αριστερά, τα προοδευτικά κόμματα, σε κόμματα που δεν ήταν εξουσίας», υποστηρίζοντας ψευδώς ότι «το ΚΚΕ αρνήθηκε τον δημόσιο έλεγχο που πρότεινε ο Γ. Παπανδρέου». Βέβαια, οι συκοφαντίες αυτές αποκαλύφθηκαν και απαντήθηκαν από το Κόμμα μας.

Εχουν ξεκάθαρη στόχευση

Οσο κι αν θέλουν να κρυφτούν, η στόχευσή τους είναι ξεκάθαρη: Για μια ακόμη φορά προσπαθούν να εμπλέξουν με ψέματα και αντικομμουνισμό το ΚΚΕ στο γαϊτανάκι των σκανδάλων, της διαφθοράς και των συναλλαγών κάτω από το τραπέζι, που υφαίνουν χρόνια τώρα τα αστικά κόμματα και τα στελέχη τους.
Οσο και να παιδεύονται, όμως, το ΚΚΕ όχι μόνο δεν φοβάται, ίσα ίσα επιδιώκει να ριχτεί άπλετο φως στην υπόθεση.
Κανένας δεν μπορεί σήμερα να ταυτίζει το ΚΚΕ ούτε με τα θαλασσοδάνεια του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ ούτε με χρηματοδοτήσεις τύπου Τσουκάτου (16 δισ. δραχμές από επιχειρήσεις μόνο για τις εκλογές του 2000).
Το ΚΚΕ δεν έχει καμία σχέση με όλα αυτά. Ας αφήσουν λοιπόν τα υπονοούμενα κατά μέρος, γιατί είναι γνωστό ότι το Κόμμα μας, σε όλη την ιστορική του πορεία, ενισχύεται από τα μέλη του, τους βουλευτές του, τους εργαζόμενους, από τον λαό. Το γεγονός αυτό, μάλιστα, είναι τόσο ευρέως γνωστό, που αναφέρθηκε ακόμα και στο πόρισμα της εξεταστικής επιτροπής για τα δάνεια των κομμάτων: «Κύριο χαρακτηριστικό των οικονομικών του ΚΚΕ είναι οι εισφορές των μελών, των βουλευτών και των φίλων του».
Επιπλέον, το Κόμμα μας δέχεται ελέγχους από ορκωτούς λογιστές - ελεγκτές, από την Επιτροπή Ελέγχου της Βουλής, προσκομίζει και δημοσιεύει ισολογισμούς - απολογισμούς κ.ά.
Το ΚΚΕ δεν έχει επίσης σχέση ούτε με την υψηλή δανειοδότηση της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ. Πρόκειται για τα κόμματα που έχουν πάρει δάνεια εκατοντάδων εκατομμυρίων ευρώ (από κοινού αποτελούν πάνω από το 96% του δανεισμού όλων των κομμάτων μαζί), που έχουν εκχωρήσει για τα δάνεια αυτά την κρατική επιχορήγηση παράλληλα σε πολλές τράπεζες, που μέχρι και σήμερα, όπως γράφεται, δεν είναι ενήμερα ως προς τα δάνεια που έχουν πάρει.
Σε αντίθεση, τα δάνεια του ΚΚΕ δεν είναι ούτε υπέρογκα, ούτε επισφαλή. Οπως έχουμε ξαναεπισημάνει, το ΚΚΕ πήρε δάνεια για να μπορέσει να καλύψει τις λειτουργικές του ανάγκες και υποχρεώσεις. Τηρήθηκαν για τα δάνειά του αυτά όλες οι νόμιμες διαδικασίες και το σχετικό κανονιστικό πλαίσιο.
Για τον δανεισμό του, πέρα από την κρατική χρηματοδότηση, την οποία εκχώρησε μόνο σε μία τράπεζα και ποτέ πολλαπλά, έδωσε και επαρκέστατες εμπράγματες εξασφαλίσεις στις τράπεζες, όπως κανένα άλλο κόμμα δεν έκανε. Μάλιστα, χάρη στη στήριξη και ενίσχυση των μελών και των φίλων του, κατάφερε να εξοφλήσει τις δύο περιπτώσεις δανείων του και να είναι καθ' όλα ενήμερο ως προς αυτό που απομένει.
Οσο για τον ΣΥΡΙΖΑ και την κυβέρνησή του, είναι πολύ πρόσφατη η μνήμη από την προσπάθειά του να ταυτίσει το ΚΚΕ με τη σαπίλα του καπιταλιστικού συστήματος και των κομμάτων του, ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, στην υπόθεση με τα δάνεια των κομμάτων, να μας εμφανίσει στο ίδιο κάδρο, μια προσπάθεια στην οποία βέβαια δώσαμε απάντηση με γνωστό δημοσίευμα και αποκαλύψαμε τη στόχευσή της.
Γνωρίζουμε ότι είναι πολύ βολικές η αντιπαράθεση και η επιφανειακή κοκορομαχία γύρω από τα σκάνδαλα και την «αδιαφάνεια». Είναι, όμως, γελασμένοι αν πιστεύουν ότι έτσι θα εμποδίσουν έναν κόσμο προοδευτικό, αριστερό, που διαφωνεί με τις πολιτικές του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, ο οποίος έχει απαυδήσει με την αντιλαϊκή πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και των κυβερνήσεων της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, να βγάλει τα σωστά συμπεράσματα, να απαγκιστρωθεί από τα ψέματά τους και να επιλέξει να συμπορευτεί με το ΚΚΕ.
Καθόλου τυχαία, επίσης, δεν είναι στο πλαίσιο αυτό και δημοσιεύματα της ναζιστικής Χρυσής Αυγής, στα οποία μιλάνε για: Πολλές καπιταλιστικές επιχειρήσεις του ΚΚΕ με «βιτρίνα» αχυρανθρώπους και τζίρους δισεκατομμυρίων, για υπηρεσίες που προσφέρει το ΚΚΕ στο σάπιο μεταπολιτευτικό σύστημα με αντάλλαγμα να μην πληρώνει ΕΝΦΙΑ.
Οποιος σήμερα εκφράζει υπονοούμενα για το Κόμμα, όπως τα παραπάνω, δεν κάνει τίποτα άλλο από το να στρώνει το έδαφος στη Χρυσή Αυγή.

Απάντηση στον βούρκο είναι η ενίσχυση του ΚΚΕ

Πάνω από όλα όμως ήρθε πλέον η ώρα να βγουν πολιτικά συμπεράσματα, μιας και πάει πολύ να παριστάνουν τα «θύματα» και τις «αθώες περιστερές» αυτά τα κόμματα που ρήμαξαν το λαό της χώρας μας με τους φόρους, τις περικοπές των μισθών και των συντάξεων, που εφάρμοσαν μέχρι κεραίας τα μνημόνια.
Το Κόμμα μας σε όλους τους τόνους δηλώνει ότι δεν έχει κάτι να κρύψει ούτε να φοβηθεί. Η στάση, οι θέσεις και η δράση του είναι κρυστάλλινες και μάλιστα τις έχει εκφράσει και καταθέσει και γραπτά με κάθε ευκαιρία στη Βουλή, στις εξεταστικές επιτροπές και στις αρμόδιες αρχές: Να γίνουν οι έρευνες που χρειάζεται να γίνουν, να αποδοθούν όλες οι πολιτικές ευθύνες, όπως και να διερευνηθούν και να αποδοθούν και όλες οι τυχόν ποινικές ευθύνες για τις υποθέσεις που βγήκαν στην επικαιρότητα και αφορούν παράνομες δανειοδοτήσεις κομμάτων και στελεχών, κρυφές πολιτικές συναλλαγές, μίζες κ.λπ. Να αποκαλυφθεί όλη η αλήθεια στον ελληνικό λαό.
Καλούμε όμως τον λαό να βγάλει συμπεράσματα από το βούρκο που κυριαρχεί στο καπιταλιστικό σύστημα, από τη διαφθορά που είναι συνθήκη αναγκαία και απόλυτα σύμφυτη με τον καπιταλισμό, που όλα τα αστικά κόμματα υπερασπίζονται.
Δεν πρέπει τώρα οι εργαζόμενοι να «τσιμπήσουν» στον σκόπιμα στημένο αυτό καβγά, που μόνο σκοπό έχει να θολώσει τα νερά και να αποκρύψει το εξίσου μεγάλο σκάνδαλο, αυτό της αντιλαϊκής πολιτικής που εφαρμόζουν κατά γράμμα όλα τα αστικά κόμματα, πετσοκόβοντας τα δικαιώματα και τη ζωή τους. Σήμερα είναι πλέον ανάγκη των καιρών η ενίσχυση του ΚΚΕ από το λαό.
Καλούμε το λαό να συμπορευτεί με το ΚΚΕ παντού και στις εκλογικές αναμετρήσεις. Γιατί θέλουμε να τελειώσουμε με τη δυσωδία του σάπιου αστικού πολιτικού συστήματος.
Η ισχυροποίηση του ΚΚΕ θα αποτελέσει την πραγματική απάντηση και στην ακροδεξιά και το φασισμό, για να δυναμώσει η πάλη ενάντια στο σύστημα, στα συμφέροντα που τον γεννούν και τον τρέφουν.
Μόνο η ενίσχυση του ΚΚΕ μπορεί να γκρεμίσει την εγκληματική ναζιστική Χρυσή Αυγή από την τρίτη θέση. Εχει αποδειχτεί σε όλη την Ιστορία - και τη σύγχρονη - ότι ο ναζισμός με το ένα χέρι δολοφονεί εργαζόμενους και αγωνιστές σαν τον Π. Φύσσα και με το άλλο χέρι συνεργάζεται και στηρίζει το κεφάλαιο. Τα προβοκατόρικα ψέματα τύπου Γκέμπελς των ναζιστών της Χρυσής Αυγής για τα οικονομικά του ΚΚΕ δεν πρόκειται να τα πιστέψει κανένας τίμιος άνθρωπος. Είναι σίγουρο ότι ο λαός θα τους στείλει εκεί που τους αρμόζει, στα σκουπίδια της Ιστορίας.

Σταυρούλα ΜΠΟΥΤΑ
Δικηγόρος

«Προοδευτικοί» στυλοβάτες του κεφαλαίου στην Ελλάδα και στην ΕΕ

INTIME NEWS

Από τη συμμετοχή του Αλ. Τσίπρα στο Συνέδριο του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος Γερμανίας (SPD) τον περασμένο Νοέμβρη

Το νέο προπαγανδιστικό αφήγημα του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι πρωτότυπο. Αποτελεί μια προσπάθεια να ξανασερβίρει με νέα συσκευασία το παραμύθι του 2015, στις νέες συνθήκες μιας αναιμικής ανάκαμψης της καπιταλιστικής οικονομίας.
Στις προηγούμενες εκλογές διακήρυξε ότι «η Ευρώπη αλλάζει, η ελπίδα έρχεται» και καλούσε σε αντιμνημονιακό μέτωπο. Ολοι ξέρουμε πλέον τι επακολούθησε, τι έφεραν τα 4 χρόνια διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ.
Το νέο προεκλογικό προσκλητήριο καλεί στη συγκρότηση ενός «προοδευτικού μετώπου» στην Ελλάδα και στην Ευρώπη, ενάντια στη νεοφιλελεύθερη πολιτική που οδηγεί στην άνοδο της άκρας δεξιάς και του εθνικισμού.
Ποιους καλεί; Τις δυνάμεις της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας που «απαγκιστρώνονται απ' τη νεοφιλελεύθερη πολιτική» αλλά και της μετριοπαθούς φιλελεύθερης κεντροδεξιάς. Για να μην πονοκεφαλιάζουμε, ο ΣΥΡΙΖΑ μάς προσφέρει ήδη ορισμένα πρακτικά παραδείγματα λαμπρών εκπροσώπων της κοινωνικής προόδου:
Στην Ευρώπη απευθύνεται στη γερμανική σοσιαλδημοκρατία που συγκυβερνά με την Μέρκελ και στον Γάλλο Πρόεδρο Μακρόν.
Στην Ελλάδα προβάλλονται ως προοδευτικοί πολιτικοί οι υπουργοί της κυβέρνησης Γ. Παπανδρέου του 1ου μνημονίου Λ. Κατσέλη, Γ. Ραγκούσης, Θ. Μωραΐτης και οι υπουργοί των ακροδεξιών ΑΝΕΛ Κουντουρά και Τέρενς Κουίκ.
Το νέο κυβερνητικό αφήγημα προσφέρεται για γέλιο, όμως δεν πρέπει να υποτιμηθεί.

Ο ΣΥΡΙΖΑ κάνει ό,τι μπορεί για το κεφάλαιο

Η κυβερνητική προπαγάνδα εξηγεί τις εξελίξεις που προηγήθηκαν ως ένα δύσκολο συμβιβασμό, τον οποίο υποχρεώθηκε τάχα να κάνει η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ το 2015, κάτω απ' την ασφυκτική πίεση των δανειστών. Η προβολή της αντιλαϊκής καταιγίδας της τετραετίας του 3ου μνημονίου ως ενός «επώδυνου συμβιβασμού» είναι αναγκαία, ώστε να φαίνεται πειστικό το νέο παραμύθι του «αριστερού ΣΥΡΙΖΑ», που τάχα κάνει ό,τι μπορεί για το λαό σε δύσκολες συνθήκες και θα δώσει προσεχώς περισσότερα στο λαό, στις νέες συνθήκες ανάκαμψης των κερδών των επιχειρηματικών ομίλων.
Η αλήθεια είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έκανε και κάνει ό,τι μπορεί για το κεφάλαιο, σε βάρος του λαού. Ασφαλώς η πλήρης μετεξέλιξη στο βασικό σοσιαλδημοκρατικό πόλο του αστικού πολιτικού συστήματος απαίτησε κάποιο χρόνο, δεν έγινε στιγμιαία. Ομως, ο ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί πλέον το σημαιοφόρο της επίθεσης του κεφαλαίου στην Ελλάδα και της προώθησης των σχεδίων του ΝΑΤΟ και της ΕΕ στην ευρύτερη περιοχή. Δεν αποτελεί μια αριστερή δύναμη που απλά συνθηκολόγησε και συμβιβάστηκε με την άρχουσα τάξη.
Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν αποδέχτηκε απλά την ένταξη της χώρας στο ΝΑΤΟ. Προώθησε και προωθεί ενεργά τα σχέδια του ΝΑΤΟ απ' τα Δυτικά Βαλκάνια μέχρι την Κύπρο και τη Μέση Ανατολή. Γέμισε την Ελλάδα αμερικανικές και ΝΑΤΟικές βάσεις. Γι' αυτό επιβραβεύεται απ' τον Πρόεδρο Τραμπ, τον Αμερικανό πρέσβη στην Ελλάδα και τον συντηρητικό πρωθυπουργό της Βαυαρίας.
Ο ΣΥΡΙΖΑ επέβαλε και προωθεί την πολιτική των ματωμένων πλεονασμάτων σε βάρος του λαού στους ετήσιους κρατικούς προϋπολογισμούς, σε ύψος μεγαλύτερο και απ' τις απαιτήσεις της τρόικας. Επέβαλε τη μεγάλη αύξηση των αντιλαϊκών έμμεσων φόρων, όπως ο ΦΠΑ, ενίσχυσε την κρατική χρηματοδότηση των μονοπωλιακών ομίλων, επέκτεινε τις ελαστικές εργασιακές σχέσεις, πετσόκοψε τις συντάξεις, προώθησε τις ιδιωτικοποιήσεις.
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ έστειλε τα ΜΑΤ στις κινητοποιήσεις των εργατών, των συνταξιούχων, των αδιόριστων εκπαιδευτικών, των μαθητών. Με τη στήριξη της ΝΔ προωθεί την αντιδραστική αναθεώρηση του Συντάγματος για να διασφαλιστεί ότι θα συνεχίζεται σταθερά, απρόσκοπτα η εφαρμογή της αντιλαϊκής πολιτικής, ακόμα και αν η κυβέρνηση χάσει την πλειοψηφία στη Βουλή.
Τώρα προβάλλει ως φόβητρο την άνοδο των εθνικιστικών κομμάτων, της άκρας δεξιάς στην Ευρώπη. Και τι αντιπροτείνει; Την «ΕΕ με θετικό κοινωνικό πρόσημο», την οικονομική και πολιτική ολοκλήρωσή της.

Η ΕΕ των μονοπωλίων δεν εξανθρωπίζεται

Η ΕΕ και η Ευρωζώνη δεν αποτελούν ένα ουδέτερο γήπεδο όπου τάχα αναμετριούνται οι δυνάμεις του κεφαλαίου και της εργασίας. Η ΕΕ είναι μια ένωση κρατών που εκφράζει τα συμφέροντα του κεφαλαίου, των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων. Ηταν, είναι και θα είναι εχθρός των λαών. Δεν εκδημοκρατίζεται ούτε εξανθρωπίζεται, όπως ισχυρίζεται η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία.
Γι' αυτό σε όλα τα κράτη - μέλη της ΕΕ εφαρμόζονται σταθερά οι ίδιες κατευθύνσεις που θυσιάζουν τις ανάγκες του λαού για να ανακάμψει η κερδοφορία του κεφαλαίου. Γι' αυτό σ' όλα τα κράτη - μέλη εφαρμόζεται πολιτική μνημονίου διαρκείας, παρότι αλλάζουν οι συνθέσεις των κυβερνήσεων.
Γι' αυτό και όλες οι διακηρύξεις της ΕΕ για τη διασφάλιση της σύγκλισης και κοινωνικής συνοχής θρυμματίστηκαν απ' τη σκληρή πραγματικότητα του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης των κρατών - μελών της. Η διεύρυνση του χάσματος προς όφελος της Γερμανίας και σε βάρος της Ιταλίας και της Γαλλίας καταγράφεται ακόμα και στο σκληρό ηγετικό πυρήνα της Ευρωζώνης. Η υπόσχεση της κοινωνικής συνοχής ακούγεται σήμερα σαν κακόγουστο αστείο μπροστά στα συνεχή πακέτα μέτρων με στόχο να γίνει φτηνότερη η εργατική δύναμη και να θωρακιστεί η ανταγωνιστικότητα των μονοπωλίων της ΕΕ.
Η φυγή προς τα εμπρός, τα ταχύτερα βήματα προς την οικονομική και πολιτική ενοποίηση, που προτείνουν ο Γάλλος Πρόεδρος Μακρόν, οι Γερμανοί σοσιαλδημοκράτες και ο ΣΥΡΙΖΑ, ακόμα και αν ήταν δυνατόν να υλοποιηθούν προσωρινά, θα οδηγούσαν στην ενιαία αποφασιστική εφαρμογή των σημερινών αντιδραστικών κατευθύνσεων της πολιτικής της ΕΕ σε βάρος των λαών.

Δύο όψεις του ίδιου αντιλαϊκού νομίσματος

Δεν μπορείς να πολεμήσεις το φασισμό με τη σημαία της ΕΕ και του ΝΑΤΟ. Η εφαρμογή της πολιτικής της ΕΕ, του σφαγιασμού του εισοδήματος και των δικαιωμάτων των λαών, επιτρέπει στην εθνικιστική και φασιστική άκρα δεξιά να ψαρεύει στα θολά νερά της λαϊκής δυσαρέσκειας που αυξάνεται.
Η επίσημη πολιτική της ΕΕ στην πραγματικότητα τροφοδοτεί τις θέσεις της λεγόμενης άκρας δεξιάς. Ο αντισοβιετισμός και ο αντικομμουνισμός δεν εκφράζονται μόνο απ' τα ακροδεξιά, εθνικιστικά κόμματα στην Ευρώπη. Η ανιστόρητη θεωρία των «δύο άκρων», που εξισώνει το φασισμό με τον κομμουνισμό, αποτελεί κυρίαρχη ιδεολογία και συστατικό στοιχείο της πολιτικής της ΕΕ. Τα ιστορικά συνέδρια που βαφτίζουν «απελευθερωτές» τα ναζιστικά τάγματα εφόδου στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο χρηματοδοτούνται απ' την ΕΕ.
Η ρατσιστική πολιτική σε βάρος των μεταναστών δεν αποτελεί εξαίρεση που περιορίζεται στην Ουγγαρία του ακροδεξιού Ορμπαν. Στην Ελλάδα του ΣΥΡΙΖΑ χιλιάδες πρόσφυγες και μετανάστες στοιβάζονται στα στρατόπεδα συγκέντρωσης - hot spots - στα κολαστήρια τύπου Μόριας.
Ο αντιδραστικός Κανονισμός του Δουβλίνου και η καταστολή της Ευρωπαϊκής Ακτοφυλακής αποτελούν επίσημη πολιτική της ΕΕ. Η ΕΕ, ως ιμπεριαλιστική συμμαχία, στηρίζει τη δικτατορία του κεφαλαίου σ' όλα τα κράτη - μέλη. Στηρίζει το σύστημα που γεννά και αξιοποιεί πολύμορφα το φασιστικό ρεύμα ως φόβητρο, ως μηχανισμό χτυπήματος του ταξικού εργατικού κινήματος, ως βολική υποδοχή ενσωμάτωσης της λαϊκής δυσαρέσκειας, ακόμα και ως εναλλακτική λύση στις δύσκολες στιγμές.
Στις αστικές δημοκρατίες στις χώρες της Βαλτικής, που ανήκουν στην ΕΕ, είναι ήδη παράνομα τα Κομμουνιστικά Κόμματα. Η ΕΕ στήριξε τη δράση των ένοπλων φασιστικών δυνάμεων και συνολικά το πραξικόπημα στην Ουκρανία. Η ΕΕ στηρίζει σήμερα την ιμπεριαλιστική επέμβαση στη Βενεζουέλα.
Αυτό που πρέπει να κατανοηθεί είναι ότι οι όποιες πολιτικές διαφορές ανάμεσα στις εθνικιστικές, ευρωσκεπτικιστικές δυνάμεις και στις δυνάμεις που σηκώνουν σήμερα τη σημαία του κοσμοπολιτισμού και της ολοκλήρωσης της ΕΕ δεν αφορούν την προστασία των δικαιωμάτων των λαών. Αντανακλούν διαφορετικές επιλογές για τη στήριξη της κερδοφορίας και της ανταγωνιστικότητας του κεφαλαίου σε κάθε κράτος - μέλος. Αντανακλούν τις αποκλίσεις συμφερόντων μεταξύ των αστικών τάξεων όσο αυξάνεται η ανισόμετρη ανάπτυξη των κρατών - μελών. Εκφράζουν την προσπάθεια των αστικών πολιτικών κομμάτων να διασφαλίσουν μεγαλύτερη κρατική στήριξη των εγχώριων ομίλων τους. Χαρακτηριστικό παράδειγμα οι πιέσεις προς τη γερμανική κυβέρνηση να αναλάβει ρόλο εγγυητή των υπερχρεωμένων κρατών και των προβληματικών τραπεζών της Ευρωζώνης.

Ελλάδα και Ευρώπη του σοσιαλισμού: Ο μόνος προοδευτικός δρόμος

Οι προτάσεις της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας και του ΣΥΡΙΖΑ για φιλολαϊκό πρόσημο της ΕΕ είναι απατηλές και προκλητικές.
Απατηλές γιατί καλλιεργούν την αυταπάτη ότι μπορεί να υπάρξει καπιταλιστικός δρόμος ανάπτυξης που να ωφελεί τόσο τους θύτες όσο και τα θύματα της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης. Απατηλές γιατί κρύβουν ότι η αύξηση της καπιταλιστικής κερδοφορίας, η θωράκιση της ανταγωνιστικότητας των μονοπωλιακών ομίλων προϋποθέτουν το ξεζούμισμα των εργαζομένων, την αύξηση του βαθμού εκμετάλλευσης στους χώρους δουλειάς.
Απατηλές γιατί η μείωση των κοινωνικών ανισοτήτων που υπόσχονται μεταφράζεται στην πράξη σε αναδιανομή της φτώχειας, σε αύξηση της αφαίμαξης των μισθωτών και των αυτοαπασχολούμενων για να επιβιώσουν στοιχειωδώς οι ομάδες ακραίας φτώχειας, την ώρα που το κράτος διασφαλίζει την πολύμορφη ενίσχυση του μεγάλου κεφαλαίου.
Απατηλές γιατί η δικτατορία του κεφαλαίου, την οποία στηρίζουν στην Ευρώπη, θα γίνεται όλο και πιο αντιδραστική για να μην κλονιστεί το σάπιο εκμεταλλευτικό σύστημα.
Παράλληλα, όμως, αυτές οι διακηρύξεις είναι προκλητικές όταν προσδιορίζουν ως προοδευτικούς αυτούς που μάτωσαν και ματώνουν τους λαούς στα κράτη της Ευρώπης. Αποτελεί πρόκληση να χαρακτηρίζεται προοδευτική η κυβέρνηση Μακρόν που ηγείται της άγριας αντεργατικής επίθεσης του κεφαλαίου στη Γαλλία και αντιμετωπίζει με όργιο κρατικής καταστολής τις κινητοποιήσεις των «κίτρινων γιλέκων».
Αποτελεί πρόκληση να εμφανίζεται ως προοδευτική η πρόταση συμπόρευσης με τη γερμανική σοσιαλδημοκρατία, που πρωταγωνίστησε απ' τη δεκαετία του '90 έως σήμερα σε όλες τις αστικές κυβερνήσεις που κατεδάφισαν τους μισθούς και τα δικαιώματα των εργαζομένων. Κανένα φράγμα στην άνοδο της εθνικιστικής άκρας δεξιάς δεν έφερε η διακυβέρνηση των σοσιαλιστών και των Podemos στην Ισπανία. Αντίθετα, αναμένεται η ενίσχυσή της στις πρόωρες εκλογές.
Ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία, ΣΥΡΙΖΑ και ΚΙΝΑΛ εκπροσωπούν την πιο επικίνδυνη μορφή της αντιδραστικής αστικής πολιτικής γιατί φορούν τη μάσκα του προοδευτικού. Προοδευτικό στην Ιστορία ήταν και είναι να παλεύεις για την κοινωνική απελευθέρωση. Προοδευτικό σήμερα είναι να μην υποτάσσεσαι στους αρνητικούς συσχετισμούς, να παλεύεις για την ικανοποίηση των σύγχρονων λαϊκών αναγκών, για την κατάργηση των μνημονιακών νόμων.
Το ΚΚΕ προβάλλει αγωνιστικά ότι υπάρχει άλλος δρόμος και επιλογή για το λαό. Η ΕΕ δεν είναι η Ευρώπη. Η παραμονή στην ΕΕ και στην Ευρωζώνη δεν είναι μονόδρομος.
Το εργατικό - λαϊκό κίνημα πρέπει και μπορεί τόσο στην Ελλάδα όσο και σ' όλη την Ευρώπη να οργανώσει την αντεπίθεσή του, να αξιοποιήσει τις φυγόκεντρες τάσεις της ΕΕ, να συνδέσει την πάλη για την αποδέσμευση απ' την ΕΕ με τον αγώνα για ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου σε κάθε χώρα.
Η ενίσχυση του ΚΚΕ στις ερχόμενες ευρωεκλογές μπορεί να συμβάλει στο να μπουν εμπόδια στην αντιλαϊκή επίθεση του κεφαλαίου, να υπάρξει ευρωπαϊκός συντονισμός για την οργάνωση της λαϊκής αντεπίθεσης. Η ενίσχυση του ΚΚΕ είναι μήνυμα και συμβολή για να ανοίξει ο δρόμος της ανατροπής, του σοσιαλισμού, στην Ελλάδα και σε κάθε χώρα στην Ευρώπη.

Του
Μάκη ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ*
*Ο Μ. Παπαδόπουλος είναι μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ