25 Νοε 2013

Ο Β' ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΑ ΣΧΟΛΙΚΑ ΒΙΒΛΙΑ

Ο Β' ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΑ ΣΧΟΛΙΚΑ ΒΙΒΛΙΑ

Μέρος 1ο






Το θέμα που δημοσιεύουμε στο ένθετο του «Ριζοσπάστη Ιστορία, αναδημοσιεύεται από την ΚΟΜΕΠ, τεύχος 5/2010. Αν και γραμμένο πριν τρία χρόνια με αφορμή τη συμπλήρωση 65 χρόνων από την Αντιφασιστική Νίκη των Λαών (9 Μάη 1945), είναι αρκετά επίκαιρο αφού αναφέρεται στο φασισμό και τον πόλεμο, αλλά ταυτόχρονα και διδακτικό από τη σκοπιά της αρνητικής επίδρασης στη συνείδηση των μαθητών, υπάρχει τέτοια πείρα και σε σχέση με τη δράση της Χρυσής Αυγής, της διαστρεβλωμένης Ιστορίας που διδάσκεται στο σχολείο. Σήμερα δημοσιεύουμε το πρώτο μέρος. Το δεύτερο μέρος θα δημοσιευτεί την επομένη Κυριακή.

***
ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Εχει επικρατήσει να λέμε πως «λαός χωρίς μνήμη είναι λαός χωρίς μέλλον». Το ζητούμενο ωστόσο δεν είναι τόσο η «ανυπαρξία» της συλλογικής μνήμης ή ιστορικής συνείδησης, αλλά το πώς αυτή διαμορφώνεται, πώς κατασκευάζεται ή ανασκευάζεται με τα μέσα αναπαραγωγής της κυρίαρχης ιδεολογίας. Και ομολογουμένως, λίγες περίοδοι της ανθρώπινης Ιστορίας έχουν δεχτεί τόση «προσοχή» από πλευράς αστικής ιστοριογραφίας όσο ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος. Το γεγονός αυτό δεν είναι τυχαίο, αφού η συγκεκριμένη περίοδος έχει πολλά να «πει», τόσο για τους λαούς όσο και για τις κυρίαρχες τάξεις.1

Με αφορμή λοιπόν τη συμπλήρωση 65 χρόνων από την Αντιφασιστική Νίκη των Λαών (9 Μάη 1945), θα εξετάσουμε την έκταση και το περιεχόμενο της διαστρέβλωσης που επιχειρείται σήμερα γύρω από το συγκεκριμένο θέμα, μέσα από τα βιβλία2 Ιστορίας της Γ' Γυμνασίου και Γ' Λυκείου. Μιας διαστρέβλωσης που θεμελιώνεται και εν συνεχεία οικοδομείται, αφ' ενός, σε αλλοιώσεις και, αφ' ετέρου, σε αποσιωπήσεις ιστορικών προσώπων και πραγμάτων, έτσι ώστε εν τέλει να «αποτυπωθεί» στην ιστορική συνείδηση του μαθητή -και αυριανού εργαζόμενου- το επιθυμητό, ιδεολογικοπολιτικά εγκεκριμένο, αποτέλεσμα. Στόχος μας είναι η καλύτερη δυνατή συνδρομή του μαθητή, αλλά και του κομμουνιστή διδασκάλου, στη διαπάλη γύρω από μια σειρά πτυχές του Β' Παγκόσμιου Πολέμου, που σήμερα βρίσκονται στο επίκεντρο της παραχάραξης και του αντικομμουνισμού.
ΑΝΑΖΗΤΩΝΤΑΣ ΤΑ ΑΙΤΙΑ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ

Αναζητώντας τα αίτια του Β' Παγκόσμιου Πολέμου, τα βιβλία Ιστορίας της Γ' Γυμνασίου και Γ' Λυκείου, ανατρέχουν στη διεθνή οικονομική κρίση του καπιταλισμού (1929-1933), η οποία -σύμφωνα πάντα με τα ίδια- έβαλε τέλος στην προηγούμενη περίοδο της «ευημερίας» και «αισιοδοξίας».3 Βεβαίως, ούτε αναφορά γίνεται στον καπιταλιστικό χαρακτήρα των κοινωνιών που εκδηλώθηκε η κρίση ούτε παρουσιάζεται η οικονομική κρίση ως εγγενές χαρακτηριστικό, αναπόσπαστο κομμάτι της λειτουργίας του καπιταλισμού (γεγονός που ενέχει σημαντικές προεκτάσεις και για το σήμερα). Τουναντίον, η κρίση εμφανίζεται λίγο πολύ ως κάτι το τυχαίο, ως προϊόν ασυνεννοησίας ή παρεξήγησης, που ξεκίνησε από την επιθυμία κάποιων μεγαλοεπενδυτών «να εισπράξουν μέρος από τα κέρδη τους» πουλώντας μετοχές. Παρουσιάζεται ότι αυτό προκάλεσε πανικό μεταξύ των μικροεπενδυτών, ο οποίος με τη σειρά του επέφερε τη γενική κατάρρευση των τιμών στο χρηματιστήριο της Ν. Υόρκης. Για την ουσία του φαινομένου (των κρίσεων στον καπιταλισμό) τίποτε.

Το κύριο είναι η αποσύνδεση της κρίσης από τη γενεσιουργό της αιτία, γεγονός που αναπόφευκτα οδηγεί σε ιστορικές διαστρεβλώσεις. Και βέβαια, στο ίδιο σημείο θα μπορούσε να αναφερόταν -έστω και ως υποσημείωση, χάριν μιας στοιχειώδους σφαιρικότητας ή αντικειμενικότητας της επιστήμης- το ότι ταυτόχρονα με την παγκόσμια καπιταλιστική κρίση και την εξαθλίωση εκατομμυρίων εργαζομένων ανά την υφήλιο, υπήρχε και ένας «άλλος κόσμος». Ενας κόσμος όπου οικοδομούνταν ένα άλλο κοινωνικοπολιτικό σύστημα. Οτι την ίδια περίοδο στην ΕΣΣΔ εκπληρωνόταν με επιτυχία το Πρώτο Πεντάχρονο Πλάνο, με ό,τι αυτό συνεπάγονταν για την υλική κατάσταση και την ποιότητα ζωής των εργαζομένων. Ας θέτονταν στην κρίση του μαθητή η σύγκριση μεταξύ των δύο κόσμων. Αρκεί να υπήρχε η πληροφορία.

Απεναντίας, ο θύτης (το εκμεταλλευτικό σύστημα που γεννά τις κρίσεις, το φασισμό, τον πόλεμο) εξαγνίζεται, διαχωρίζεται από το έγκλημα, περιτυλίγεται με αγαστές προθέσεις και κατόπιν επαναλανσάρεται ως ...θύμα. Το βιβλίο Ιστορίας της Γ' Λυκείου αναφέρει: «Ισχυρό υπήρξε το πλήγμα που δεχόταν, γενικότερα, το φιλελεύθερο δημοκρατικό πρότυπο στο πεδίο της οικονομίας και, κατ' επέκταση, η προοπτική της ευημερίας που ήδη διαφαινόταν. Πράγματι, η κοινοβουλευτική δημοκρατία, η οποία κατά τα τέλη της δεκαετίας του 1920 φαινόταν ότι είχε κυριαρχήσει στο διεθνές στερέωμα, δεχόταν [σ.σ. με αφορμή την κρίση] την αυστηρή κριτική των εχθρών της. Η σταλινική Ρωσία και η φασιστική Ιταλία στο εξωτερικό, αλλά και οι οπαδοί τους στο εσωτερικό των δημοκρατικών χωρών της Ευρώπης ενθαρρύνονταν και ενισχύονταν στην αντίθεσή τους κατά του φιλελευθερισμού».4 Εχθρός της δημοκρατίας λοιπόν ο κομμουνισμός! Εχθροί της δημοκρατίας οι κομμουνιστές και τα κόμματά τους «στο εσωτερικό των δημοκρατικών χωρών», στην περίπτωση της Ελλάδας το ΚΚΕ!

Τι αναδεικνύεται, τι μεταφέρεται στον αναγνώστη - μαθητή μέσα από αυτές τις λίγες και μόνο γραμμές; Καταρχάς, παρατηρούμε την αναβίωση ενός εκ των πλέον αντιδραστικών αντικομμουνιστικών ιδεολογημάτων του αιώνα που μας πέρασε. Ενός ιδεολογήματος που στη χώρα μας συνδέθηκε με τις πιο μαύρες σελίδες της Ιστορίας μας. Οι κατηγορίες περί «εχθρών της δημοκρατίας» και περί «οπαδών ξένων κρατών ή θεωριών» αντηχούν ακόμη στα εδώλια των Εκτακτων Στρατοδικείων, στους τόπους των εκτελέσεων, στα ξερονήσια και στις φυλακές, τόσο της «δημοκρατικής» όσο και της «μη-δημοκρατικής» Ελλάδας.

Ναι, ο κομμουνισμός έρχεται σε αντίθεση με την «αστική δημοκρατία», που αποτελεί μορφή της αστικής εξουσίας, της κυριαρχίας του κεφαλαίου. Η αστική δημοκρατία, όπως και κάθε άλλη μορφή της αστικής εξουσίας, π.χ. ο φασισμός, αποσκοπεί στη διαιώνιση της εκμετάλλευσης, θωρακίζει και υπερασπίζεται με κάθε μέσο (άλλοτε με την ενσωμάτωση, άλλοτε με την καταστολή και τις διώξεις ή -όπως συμβαίνει συνήθως- με έναν συνδυασμό όλων των παραπάνω) την εκμετάλλευση και καταπίεση. Πρόκειται για τη «δημοκρατία» της μειοψηφίας σε βάρος της πλειοψηφίας. Μόνο η εργατική εξουσία αποκαθιστά τη δημοκρατία της πλειοψηφίας, την κυριαρχία της πάνω στους παλιούς εκμεταλλευτές. Σκόπιμα η αστική ιστοριογραφία προβάλλει τον όρο «δημοκρατία» ταξικά αποστεωμένο. Επιδιώκει την εξίσωση κομμουνισμού - φασισμού. Στο πλαίσιο αυτό, η ιστορική διαπάλη μεταξύ σοσιαλισμού και καπιταλισμού (γέννημα - θρέμμα του οποίου είναι και ο φασισμός) αποσιωπάται, διαγράφεται και τελικά αντικαθίσταται από την «αντίθεση» μεταξύ «δημοκρατίας» και «ολοκληρωτισμών».

Η κρίση όντως προκάλεσε ισχυρό πλήγμα στο «φιλελεύθερο δημοκρατικό πρότυπο» (δηλαδή στον καπιταλισμό) και πιο συγκεκριμένα στην ικανότητα - δυνατότητά του να ενσωματώνει σε συνθήκες αστικής δημοκρατίας, όπως έκανε προηγουμένως. Αυτή είναι μια εύλογη και καθ' όλα κατανοητή ανησυχία από τη μεριά της κυρίαρχης ιστοριογραφίας. Ταυτόχρονα, όμως, εξισώνεται η δυνατότητα αμφισβήτησης της αστικής εξουσίας από την εργατική τάξη, στην προοπτική της επαναστατικής της ανατροπής (κομμουνισμός), με την επιλογή της αστικής τάξης για αλλαγή μορφής διαχείρισης, ώστε να ανταποκρίνεται στις συγκεκριμένες συνθήκες (φασισμός).

Στο βιβλίο Ιστορίας της Γ' Γυμνασίου υιοθετείται η κλασική σοσιαλδημοκρατική - οπορτουνιστική εκδοχή, ότι ναι μεν κομμουνισμός και φασισμός αποτελούσαν «δύο διαμετρικά αντίθετες προτάσεις οικονομικής και κοινωνικής αναδιοργάνωσης», ωστόσο, τη δεκαετία του 1930, ο κομμουνισμός είχε πλέον διαστρεβλωθεί σε «σταλινισμό». Ετσι αναπαράγεται η εξής εκτίμηση για την ΕΣΣΔ: «Σχεδόν όλες οι εξουσίες συγκεντρώθηκαν στην κορυφή της κρατικής ηγεσίας. Οσοι κρίνονταν ότι μπορούσαν να απειλήσουν το καθεστώς διώκονταν ανελέητα. Την περίοδο 1936-1938 εκτελέστηκαν ως υπονομευτές του καθεστώτος, μετά από δίκες - παρωδίες, οι περισσότεροι από τους μπολσεβίκους ηγέτες που είχαν πάρει μέρος στην επανάσταση του 1917. Ετσι το κομμουνιστικό κόμμα μετατράπηκε βαθμιαία σ' ένα συγκεντρωτικό μηχανισμό που απλώς υλοποιούσε τις αποφάσεις και λάτρευε τον ηγέτη του (προσωπολατρία). Τα φαινόμενα αυτά, που αποτελούσαν σαφώς διαστρεβλώσεις των θεωρητικών αρχών του μαρξισμού, έγιναν γνωστά αργότερα ως σταλινισμός».5

Δυστυχώς οι ανάγκες του συγκεκριμένου άρθρου και η στενότητα του χώρου δε μας επιτρέπουν να καταπιαστούμε ουσιαστικά με τη σκόπιμη και ισοπεδωτική διαστρέβλωση που πραγματοποιείται εδώ, τόσο αναφορικά με τη φύση και λειτουργία του σοβιετικού συστήματος γενικά, όσο και με τις ειδικότερες περιόδους της σοβιετικής Ιστορίας. Ενα είναι σίγουρο: τα στοιχεία της αυτενέργειας, της αυτοθυσίας και του ηρωισμού, της συνειδητής πειθαρχίας και της προσήλωσης στο στόχο, που επέδειξαν οι Σοβιετικοί πολίτες και μαχητές καθ' όλη τη διάρκεια του Πολέμου, δε θα μπορούσαν να είχαν αναπτυχθεί -και μάλιστα στο βαθμό που αναπτύχθηκαν- σε συνθήκες καταπίεσης και τρόμου.

Η ΕΣΣΔ ενέπνευσε εκατομμύρια ανθρώπους ανά τον κόσμο (περισσότερο από οτιδήποτε άλλο στον 20ό αιώνα) στον αγώνα τους για δικαιώματα και ελευθερίες, για μια καλύτερη ζωή, ενάντια στην εκμετάλλευση και την αδικία, ενάντια σε κάθε είδους καταπίεση, σε κάθε αποικιοκρατικό, ιμπεριαλιστικό ή φασιστικό ζυγό (αγώνας που δεν είναι βέβαια προϊόν «μαζικής εξαπάτησης», όπως θέλουν να τον παρουσιάζουν σήμερα ορισμένοι, στην προσπάθειά τους να διαγράψουν την προσφορά της ΕΣΣΔ στην ανθρωπότητα). Και είναι ταξικά τα αίτια του γεγονότος ότι η ΕΣΣΔ ήταν το προπύργιο αυτού του αγώνα και όχι οι αστικές δημοκρατίες, το «φιλελεύθερο δημοκρατικό πρότυπο», που αποτελεί ένα από τα προσωπεία των ισχυρότερων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων. Πάνω από το 1/3 της υφηλίου βρισκόταν τότε υπό αποικιοκρατικό ζυγό, γεγονός που περνάει στα «ψιλά», με σύντομες, άοσμες και άχρωμες περιγραφές, δίχως δυσάρεστες λεπτομέρειες για το τι σήμαινε για τους υποταγμένους λαούς η πολύχρονη αποικιοκρατική εκμετάλλευση. Στο θέμα όμως θα επανέλθουμε στη συνέχεια.

Ενδεικτικό του χαρακτήρα της αστικής δημοκρατίας, ακόμα και με κριτήριο το αστικό δικαίωμα της ψήφου, είναι το γεγονός ότι στη Βρετανία οι γυναίκες απέκτησαν πλήρη εκλογικά δικαιώματα το 1928, στη Γαλλία το 1944, στο Βέλγιο το 1948, στην Ελλάδα το 1952,6 στον Καναδά το 1960 και στην Ελβετία το 1971. Στη σοβιετική Ρωσία οι γυναίκες απέκτησαν πλήρη εκλογικά δικαιώματα με την Επανάσταση του 1917, ενώ πρώτη γυναίκα υπουργός στον κόσμο ορκίστηκε στην ΕΣΣΔ η Αλεξάνδρα Κολοντάι. Στις ΗΠΑ οι Αφροαμερικανοί δεν εξισώθηκαν εκλογικά με τους λευκούς παρά μόνο το 1965 και αυτό έπειτα από μακρόχρονους, αιματηρούς αγώνες (Voting Rights Act). Ολα αυτά τα ιστορικά δεδομένα παραλείπονται από τα σχολικά ιστορικά βιβλία. Για να μη χαλάσει η αγγελικά πλασμένη εικόνα του «φιλελεύθερου δημοκρατικού προτύπου», παραλείπονται οι περίφημες «Πορείες Πείνας», που έγιναν στα διάφορα βιομηχανικά κέντρα της Βρετανίας καθ' όλη τη διάρκεια του Μεσοπολέμου (τι ανεξήγητη αντίφαση(!): πορείες πείνας στη μεγαλύτερη αποικιακή αυτοκρατορία στον κόσμο, που επί δεκαετίες απομυζούσε τεράστια πλούτη από την καταπίεση των λαών!). Ακόμη, σύμφωνα με στοιχεία του συντηρητικού Ινστιτούτου Brookings, κατά την «Χρυσή Εποχή» της δεκαετίας του 1920, λιγότερο από το 60% των Αμερικανών διέθετε εισόδημα ικανό να καλύψει τις βασικές του ανάγκες.

Εξυπηρετώντας την ίδια σκοπιμότητα, παραλείπονται οι 36 δολοφονημένοι απεργοί ανθρακωρύχοι στο Herrin του Illinois (ΗΠΑ) στις 22 Ιούνη 1922, οι 10 δολοφονημένοι απεργοί μεταλλεργάτες του Σικάγου στις 30 Μάη 1937). Δεν αναφέρονται οι ιδιωτικοί στρατοί των μεγάλων μονοπωλιακών συγκροτημάτων, όπως της «Ford», της «Du Pont» και της «General Motors», που επιστρατεύτηκαν επανειλημμένα κατά των αγωνιζομένων εργατών. Παραλείπονται «έργα και ημέρες» οργανώσεων, όπως η «Μαύρη Λεγεώνα» (αδερφή οργάνωση της «Κου Κλουξ Κλαν» στις βόρειες Πολιτείες), που με την αρωγή του κεφαλαίου ανέλαβε καθήκοντα τρομοκράτησης και καθυπόταξης των εργαζομένων, με δολοφονίες, άγριους βασανισμούς, απαγωγές, εμπρησμούς σπιτιών συνδικαλιστών και «κόκκινων», βομβιστικές επιθέσεις κατά συνδικάτων κ.λπ.7 Αποσιωπούνται γενικά οι σκληροί αγώνες που έδωσε η εργατική τάξη τις δεκαετίες του 1920 και 1930, αλλά και η αστική βία και καταστολή, προκειμένου να μην αποκτηθεί ιστορική γνώση για την ταξική πάλη.
ΦΑΣΙΣΜΟΣ: Ο ΧΑΡΑΚΤΗΡΑΣ ΤΟΥ - Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΟΥ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΣΣΔ

Τι ήταν λοιπόν ο φασισμός; Το βιβλίο Ιστορίας της Γ' Λυκείου αναφέρει ότι ο φασισμός ήταν αποτέλεσμα της επιτυχούς εκμετάλλευσης της κρίσης από τα άκρα, τους εχθρούς της δημοκρατίας. Ως χαρακτηριστικό αναφέρεται «...η περίπτωση της Γερμανίας, όπου το Εθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα του Αδόλφου Χίτλερ, το οποίο στις εκλογές του 1928 είχε συγκεντρώσει μόλις το 2,6% των ψήφων, αυξάνει εντυπωσιακά τη δύναμή του μετά την εκδήλωση της διεθνούς οικονομικής κρίσης και τις επιπτώσεις της στη Γερμανία, για να φτάσει το 44% στις εκλογές του Μάρτη 1933».8

Ηταν ο φασισμός ένα «ιδιαίτερο» ιταλικό ή γερμανικό φαινόμενο, αποσπασμένο από τη μεγάλη οικονομική κρίση 1929-'32, την αδυναμία ουσιαστικής ανάκαμψης και την επίδρασή της στο πολιτικό σύστημα; Σαφώς όχι. Για την ακρίβεια, προς τα τέλη της μεσοπολεμικής περιόδου, ήταν μάλλον ελάχιστες εκείνες οι χώρες της Ευρώπης στις οποίες δεν είχαν ενταθεί τα μέτρα καταστολής και λαϊκής τρομοκράτησης, η αναστολή αστικοδημοκρατικών ελευθεριών.

Στη Γαλλία, η ακροδεξιά - φασιστική οργάνωση «Σταυροί της Φωτιάς» (Croix-de-Feu), με την υποστήριξη των γαλλικών μονοπωλίων και της καθολικής Εκκλησίας, είχε 400.000 μέλη το 1935. Μετά τη Συμφωνία του Μονάχου το 1938, η κυβέρνηση Νταλαντιέ έθεσε το ΚΚ Γαλλίας εκτός νόμου. Στη Βρετανία, είναι γνωστός ο θαυμασμός του Τσόρτσιλ για τον Μουσολίνι, με χαρακτηριστική τοποθέτησή του στη Ρώμη στις 20 Γενάρη 1927: «Αν ήμουν Ιταλός, είμαι σίγουρος ότι θα ήμουν ολόψυχα μαζί σας από την έναρξη της θριαμβευτικής σας πάλης ενάντια στις κτηνώδεις ορέξεις και πάθη του Λενινισμού. Θα πω όμως και μια λέξη για τη διεθνή διάσταση του φασισμού. Εξωτερικά, το κίνημά σας προσέφερε υπηρεσία σε ολόκληρο τον κόσμο [...] Η Ιταλία έδειξε πως υπάρχει τρόπος καταπολέμησης των ανατρεπτικών δυνάμεων [...] προσέφερε το αναγκαίο αντίδοτο στο ρωσικό δηλητήριο. Από δω και πέρα κανένα μεγάλο έθνος δε θα στερείται των ύστατων μέσων για τη προστασία του από την καρκινογόνο ανάπτυξη του Μπολσεβικισμού».9

Αντίστοιχη πολιτική στάση υπήρξε και στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, με αποκαλυπτική την προσωπική αλληλογραφία του Φραγκλίνου Ρούσβελτ, Αμερικανού προέδρου, με τον Ιταλό δικτάτορα.10 Αλλωστε και αυτή η πολιτική του «New Deal», για την οποία γίνεται τόση μνεία στα σχολικά βιβλία, φέρεται από πολλούς ακαδημαϊκούς - ιστορικούς ως η αμερικανική εκδοχή του οικονομικού προγράμματος του φασισμού. Ακόμη και ο Μουσολίνι φρόντισε να αποδώσει τα εύσημα στον... εαυτό του για το «New Deal», δηλώνοντας στους «New York Times» (Ιούλης 1933), ότι «το σχέδιο για το συντονισμό της βιομηχανίας ακολουθεί κατά γράμμα τη δική μας πολιτική συνεργασίας». Ο Ρόναλντ Ρέιγκαν, υποστηρικτής τότε της πολιτικής του «New Deal», τόνισε στο περιοδικό «Time» στις 17 Μάη 1976: «Ο φασισμός υπήρξε πράγματι η βάση για το "New Deal". Ηταν η επιτυχία του Μουσολίνι στην Ιταλία, με την κυβερνητικά διευθυνόμενή του οικονομία, η οποία οδήγησε πολλούς από τους πρώτους οπαδούς του "New Deal" να πουν "ο Μουσολίνι όμως κάνει τα τρένα να έρχονται στην ώρα τους"»...

Η σχέση της αμερικανικής άρχουσας τάξης με τα φασιστικά καθεστώτα της Γερμανίας και της Ιταλίας δεν αρκέστηκε μόνο στην ανταλλαγή «φιλοφρονήσεων» ή «συνταγών» για την οργάνωση της κοινωνίας και της οικονομίας. Ενα γεγονός, που δεν αναγράφεται βεβαίως στα σχολικά βιβλία και αποκρύπτεται επιμελώς από την κυρίαρχη ιστοριογραφία, είναι ο καταλυτικός ρόλος που έπαιξαν τα μεγάλα αμερικανικά μονοπωλιακά συγκροτήματα στην οικονομική - στρατιωτική ανόρθωση της Γερμανίας από τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο και στην προετοιμασία της για το Β'. Εταιρείες όπως η «Ford», η «General Motors» (μέσω της θυγατρικής της «Opel» και όχι μόνο), η «General Electric», η «Standard Oil» (η σημερινή «Exxon-Mobil»), η IBM, η ΙΤΤ (η σημερινή ΑΤ&Τ), η Τράπεζα Chase Manhattan και πολλές άλλες, έκαναν τεράστιες επενδύσεις, επωφελούμενες του «εξαιρετικού» επιχειρηματικού κλίματος που προσέφερε το Γ'΄ Ράιχ, αποκομίζοντας ακόμη μεγαλύτερα κέρδη. Λίγο πριν τον πόλεμο, 250 εταιρείες διέθεταν περιουσιακά στοιχεία αξίας άνω των 450 εκατομμυρίων δολαρίων στη ναζιστική Γερμανία. Σχεδόν το 70% των ξένων επενδύσεων που εισέρρευσαν στη Γερμανία τη δεκαετία του 1930 προέρχονταν από τις ΗΠΑ.11Η εκτίμηση υπήρξε αμοιβαία: Τόσο ο πρόεδρος της IBM, T. Watson, όσο και ο πρόεδρος της FORD, H. Ford, τιμήθηκαν για τις «υπηρεσίες» τους στο Γ' Ράιχ με το μετάλλιο του Μεγάλου Σταυρού της Γερμανικής Τάξης του Αετού το 1937 και 1938 αντίστοιχα.

Πόσοι γνωρίζουν σήμερα ότι: Η μηχανογραφική οργάνωση των ναζιστικών στρατοπέδων συγκέντρωσης - εξόντωσης (78 στο σύνολο), που υπήρξε καταλυτική στην «αποτελεσματική» λειτουργία τους, έγινε με τεχνολογία της IBM; Η «Standard Oil» προμήθευε με καύσιμα τόσο τους Συμμάχους όσο και τον Αξονα στη διάρκεια του πολέμου; Η ITT συνέβαλε σημαντικά στη βελτίωση του γερμανικού συστήματος πληροφοριών και σχεδίασε τις βόμβες Focke-Wulfs, οι οποίες χρησιμοποιήθηκαν ενάντια στα συμμαχικά στρατεύματα; Η «General Motors» κατασκεύασε χιλιάδες θωρακισμένα αυτοκίνητα, φορτηγά και τανκς για το γερμανικό στρατό; Το 1941 η «Fordwerke» (εργοστάσιο της «Ford» στο Βερολίνο) προμήθευσε το 1/3 σχεδόν του συνόλου των φορτηγών της Βέρμαχτ, ενώ οι μισοί «εργαζόμενοι» της εταιρείας ήταν «σκλάβοι εργασίας», προερχόμενοι από στρατόπεδα συγκέντρωσης και τις κατεχόμενες περιοχές.12

Ας γυρίσουμε όμως και πάλι στη Γερμανία του 1933 και την άνοδο του φασισμού στην εξουσία. Οντως, στις εκλογές του Μάη του 1928 το Εθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα άγγιξε το ναδίρ της εκλογικής του επιρροής, συγκεντρώνοντας μόλις το 2,6% των ψήφων και έχοντας χάσει πάνω από το μισό της δύναμής του από το 1924. Δύο χρόνια αργότερα και μεσούσης της διεθνούς καπιταλιστικής κρίσης οι Ναζί είδαν τα ποσοστά τους να εκτοξεύονται στο 18,3%. Το 1930 όμως δεν ήταν απλά η χρονιά της εκλογικής ανάκαμψης του φασισμού στη Γερμανία. Ηταν επίσης η χρονιά όπου το γερμανικό βιομηχανικό και τραπεζικό κεφάλαιο έδειξε την προτίμησή του ανοιχτά και αποφασιστικά στο Εθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα του Αδόλφου Χίτλερ.

Οι άμεσοι δεσμοί που αναπτύχθηκαν μεταξύ μονοπωλίων και Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος, καταγράφηκαν και στοιχειοθετήθηκαν λεπτομερώς στις Δίκες της Νιρεμβέργης. Η διαβόητη «Δίκη των Βιομηχάνων» -άγνωστη σήμερα- θεωρήθηκε τότε ίσης σημασίας με τις δίκες των στελεχών των Ναζί, των SS, της Βέρμαχτ κλπ. Εκτοτε καταδικάστηκε στη λήθη: οι εγκληματικές ευθύνες των μονοπωλίων για την άνοδο του ναζισμού παραγράφηκαν, τα αίτια του φασισμού και του πολέμου «επαναπροσδιορίστηκαν», τα βιβλία Ιστορίας ξαναγράφτηκαν και σύντομα οι κατηγορούμενοι έγιναν κατήγοροι.

Διαβάζουμε σχετικά στα Πρακτικά της Δίκης: «Επειτα από πρόσκληση του Γκέρινγκ, περίπου 25 από τους μεγαλύτερους βιομηχάνους της Γερμανίας, μαζί με τον Schacht (σ.σ. πρόεδρο της Τράπεζας Διεθνών Διευθετήσεων από το 1930, διευθυντή της Τράπεζας του Ράιχ και από το 1934 υπουργό Οικονομικών των Ναζί), συναντήθηκαν στο Βερολίνο στις 20 Φλεβάρη 1933», δηλαδή «λίγο πριν τις γερμανικές εκλογές της 5ης Μαρτίου 1933. Στη συνάντηση αυτή ο Χίτλερ ανακοίνωσε την πρόθεση των συνωμοτών (σ.σ. των Ναζί) να αποκτήσουν τον ολοκληρωτικό έλεγχο της Γερμανίας, να διαλύσουν το κοινοβουλευτικό σύστημα, με βία να αντιμετωπίσουν κάθε αντιπολίτευση και να αποκαταστήσουν τη δύναμη της Βέρμαχτ. Μεταξύ των παρευρισκομένων ήταν ο G. Krupp, επικεφαλής της πολεμικής βιομηχανίας "Alfried Krupp A.G.", τέσσερα ηγετικά στελέχη της "I.G. Farben", ενός εκ των μεγαλυτέρων κονσέρν (σ.σ. μονοπωλίων) χημικών στο κόσμο, ο A. Vogler, επικεφαλής της "United Steel Works" της Γερμανίας και άλλοι επιφανείς βιομήχανοι».13

Ενας εξ αυτών, ο George von Schnitzler, διευθυντικό στέλεχος της «I.G. Farben», κατέθεσε στις Δίκες της Νιρεμβέργης: «Ενώ περίμενα τον Γκέρινγκ να εμφανιστεί, μπήκε στο δωμάτιο ο Χίτλερ, ο οποίος έσφιξε το χέρι όλων και κάθισε στην κεφαλή του τραπεζιού. Σε ένα μακρύ λόγο μίλησε κυρίως για τον κίνδυνο του κομμουνισμού, επί του οποίου έκανε σα να είχε μόλις κερδίσει μια αποφασιστική μάχη». Τα επιχειρήματα του Χίτλερ έπιασαν τόπο. Η συνάντηση έληξε με τη σύσταση ειδικού Ταμείου υποστήριξης των Ναζί στις επερχόμενες εκλογές, ύψους 3.000.000 μάρκων.14 Στις εκλογές αυτές το Εθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα έλαβε το 43,9% των ψήφων.

Ο βιομηχανικός κολοσσός της «Krupp», όπως και η συντριπτική πλειοψηφία του γερμανικού κεφαλαίου, υπήρξαν βασικοί οικονομικοί αρωγοί - χορηγοί όχι μόνο της πολεμικής μηχανής της φασιστικής Γερμανίας, αλλά και των διαφόρων πολιτικών (κόμμα, οργανώσεις νεολαίας) ή στρατιωτικών οργανώσεων των Ναζί (όπως τα Τάγματα Εφόδου SA, τα SS κλπ.). Ετσι ξεκίνησε το «Ταμείο του Χίτλερ», με κεφάλαια που προέρχονταν «ακόμα και από τους πιο απομακρυσμένους κύκλους της γερμανικής βιομηχανίας, συμπεριλαμβανομένου του κόσμου της αγροτικής οικονομίας και των τραπεζών».15 Με το άνοιγμα των αρχείων της Krupp προέκυψε ότι π.χ. μόνο το εργοστάσιο της εταιρείας στο Essen είχε «προσφέρει» ως το 1945 το ποσό των 4.738.446 μάρκων στο εν λόγω Ταμείο.16

Τα οφέλη υπήρξαν αμοιβαία: «Ο Εθνικοσοσιαλισμός απελευθέρωσε τον Γερμανό εργάτη από τη μέγκενη ενός δόγματος (σ.σ. του κομμουνισμού) που ήταν βασικά εχθρικό τόσο για τον εργοδότη όσο και για τον εργαζόμενο. Ο Αδόλφος Χίτλερ επέστρεψε τον εργάτη στο έθνος του. Τον μετέτρεψε σε πειθαρχημένο στρατιώτη της εργασίας και συνεπώς σύντροφό μας (σ.σ. των βιομηχάνων!)».17 Με άλλα λόγια, ο φασισμός εξασφάλισε την πολυπόθητη για το κεφάλαιο «εργασιακή ειρήνη», διαλύοντας τις συνδικαλιστικές οργανώσεις των εργατών και συλλαμβάνοντας, εκτοπίζοντας ή εξοντώνοντας τους κομμουνιστές.

Τα συμφέροντα των γερμανικών μονοπωλίων ικανοποιούνταν και με τις δύο βασικές επιδιώξεις των Ναζί: την ιμπεριαλιστική αναδιανομή του κόσμου και τη συντριβή της ΕΣΣΔ. Αλλωστε από το 1936 κιόλας ο Χίτλερ είχε δώσει οδηγίες στο υπουργείο Πολέμου του Ράιχ να ετοιμάζεται για την «αναμέτρηση με τη Ρωσία», την οποία θεωρούσε «αναπόφευκτη».18 Οσον αφορά το πρώτο, ο υπουργός Οικονομίας των Ναζί Schacht δήλωνε στον Αμερικανό πρόξενο Fuller το 1935: «Οι αποικίες είναι απαραίτητες στη Γερμανία. Αν καταστεί δυνατό θα τις αποκτήσουμε μέσα από διαπραγματεύσεις. Αν όχι, θα τις αρπάξουμε».19

Εδώ τίθενται ξεκάθαρα δύο από τα πλέον θεμελιώδη αίτια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Για κανένα όμως δε γίνεται αναφορά στα σχολικά βιβλία. Για την ακρίβεια, η στόχευση της Σοβιετικής Ενωσης αποσιωπάται εντελώς. Η ιμπεριαλιστική αναδιανομή του κόσμου παρουσιάζεται ως «εκστρατεία κατά του διεθνούς κράτους δικαίου», υπονόμευση του υπάρχοντος συστήματος «συλλογικής ασφάλειας» και «ειρήνης», ως «εμμονή της χιτλερικής Γερμανίας να επιβάλει τη θέλησή της σε βάρος της διεθνούς νομιμότητας» κ.ο.κ. Ετσι, στις δυνάμεις του άξονα καταλογίζεται η πλήρης ευθύνη για τον πόλεμο, ενώ οι «φιλειρηνικές» δυνάμεις του «φιλελεύθερου δημοκρατικού προτύπου», όπως οι ΗΠΑ, εκθειάζονται για την πολιτική «καλής θέλησης» που εφήρμοσαν, ιδιαίτερα vis-?-vis των χωρών της Κεντρικής και Λατινικής Αμερικής.20 Ας εξετάσουμε τα δύο αυτά ζητήματα αντίστροφα.

Καταρχάς, για ποια «διεθνή νομιμότητα» και ποιο «διεθνές κράτος δικαίου» μιλάμε; Του ιμπεριαλισμού, που εκμεταλλευόταν με αποικιακούς όρους πάνω από το 1/3 της υφηλίου; Οχι, αυτή η «νομιμότητα» δεν αμφισβητούνταν από τα κράτη του Αξονα. Απλώς επιδίωκαν μεγαλύτερο μερίδιο επί των παγκόσμιων αγορών και πλουτοπαραγωγικών πηγών.

Προφανώς μόνο σε «πολιτική καλής θέλησης» δεν μπορούν να αποδοθούν οι αλλεπάλληλες στρατιωτικές επεμβάσεις των ΗΠΑ στην Αϊτή (19χρονη κατοχή, 1914-1934), τη Δομινικανή Δημοκρατία (1916-1924), την Κούβα (1917-1933, κατοχή - προτεκτοράτο), το Ελ Σαλβαδόρ (1932), τον Παναμά (1918-1920, 1925), την Ονδούρα (1919, 1924-1925), τη Γουατεμάλα (1920) ή την Κίνα (1922-1934).21 Μήπως η Βρετανία δεν επενέβη στρατιωτικά στο Αφγανιστάν (1919) ή στο Ιράκ (1920), όπου ο βρετανικός ιμπεριαλισμός χρησιμοποίησε για πρώτη φορά τη βόμβα φωσφόρου κατά των Κούρδων που εξεγέρθηκαν ενάντια στην αποικιακή κυριαρχία ή στην πολύπαθη Παλαιστίνη (1936); Αυτή υπήρξε η «διεθνής νομιμότητα» και «ειρήνη» του Μεσοπολέμου.

Οσον αφορά την αποσιώπηση της κοινής στόχευσης φασισμού και αστικής δημοκρατίας ενάντια στην ΕΣΣΔ, αυτή εξυπηρετεί το αστικό ιδεολόγημα περί αντίθεσης δημοκρατίας - ολοκληρωτισμού, που αναπαράγεται στην κυρίαρχη ιστοριογραφία.

Βασικά ιστορικά γεγονότα που αποσιωπούνται έχουν ως εξής: Την περίοδο από τον Ιούνη έως τον Αύγουστο του 1939 πραγματοποιήθηκαν μια σειρά διαπραγματεύσεις μεταξύ Γερμανίας και Βρετανίας, κατά τις οποίες η πρώτη υποσχέθηκε να σεβαστεί την ακεραιότητα της βρετανικής αυτοκρατορίας, η δε δεύτερη παραχώρησε στο Χίτλερ ελευθερία κινήσεων στην Ανατολή. Οι συνομιλίες περιστράφηκαν γύρω από δύο κυρίως άξονες: α) τον καθορισμό σφαιρών επιρροής και β) τη διπλωματική απομόνωση της ΕΣΣΔ. Ο Harold Ickes, επιτετραμμένος των Εσωτερικών Υποθέσεων των ΗΠΑ, έγραφε την εποχή εκείνη στο ημερολόγιό του: «Η Αγγλία ήλπιζε να προκαλέσει σύγκρουση ανάμεσα στη Ρωσία και τη Γερμανία και να μη διακινδυνέψει η ίδια [...] Η Γαλλία θα αναγκαστεί επίσης να απαρνηθεί την Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη προς όφελος της Γερμανίας, ελπίζοντας να τη δει να εμπλέκεται σε πόλεμο με τη Σοβιετική Ενωση».22

Και ενώ η Γερμανία προήλαυνε προς ανατολάς και ούτε μια τουφεκιά δεν είχε ριχτεί από πλευράς των Συμμάχων, παρότι «επισήμως» της είχαν ήδη κηρύξει τον πόλεμο (ο λεγόμενος «παράξενος πόλεμος»), έλαβε χώρα η σοβιετοφινλανδική σύρραξη. Στο πλευρό της αντιδραστικής κυβέρνησης της Φινλανδίας (η οποία σημειωτέον συντάχθηκε στη συνέχεια με τις δυνάμεις του άξονα) έσπευσαν όλοι: Αγγλία, Γαλλία, ΗΠΑ και φασιστική Ιταλία συνέδραμαν με στρατιωτικό υλικό, ενώ παράλληλα προετοιμαζόταν και η αποστολή εκστρατευτικού σώματος. Το τελευταίο δεν έφτασε ποτέ αφού επήλθε η νίκη του Κόκκινου Στρατού. Ενα γκολικό δημοσίευμα του 1943 θα σχολιάσει σχετικά με την υπόθεση: «Στα τέλη του 1939-1940 αποτυγχάνει η πολιτική και στρατιωτική συνωμοσία των Τσάμπερλεν και Νταλαντιέ που σκοπό είχε να προκαλέσει μια ανατροπή της κατάστασης σε βάρος της Σοβιετικής Ενωσης και να μπει τέλος στην αντιπαράθεση ανάμεσα στην αγγλογαλλική συμμαχία και τη Γερμανία μέσω ενός συμβιβασμού και μιας αντι-Κομιντέρν συμμαχίας. Η συνωμοσία αυτή συνίστατο στην αποστολή ενός αγγλογαλλικού εκστρατευτικού σώματος για να βοηθήσει τους Φινλανδούς και η επέμβασή του θα προκαλούσε μια εμπόλεμη κατάσταση με τη Σοβιετική Ενωση».23

Παράλληλα, αποσιωπούνται και οι αλλεπάλληλες ειρηνευτικές προσπάθειες της ΕΣΣΔ, που έλαβαν χώρα στην αυγή του πολέμου. Ενδεικτικά μόνο αναφέρουμε: Το Μάρτη του 1939 η σοβιετική κυβέρνηση πρότεινε στη Γαλλία, στην Αγγλία, στην Πολωνία, στη Ρουμανία και στην Τουρκία τη σύγκληση διάσκεψης με αντικείμενο την αντιμετώπιση μιας ενδεχομένης γερμανικής επίθεσης. Η Αγγλία αρνήθηκε και η διάσκεψη δεν έγινε ποτέ. Χωρίς αποτέλεσμα ήταν και η νέα πρόταση της ΕΣΣΔ στις 27 Μάη προς Γαλλία και Αγγλία για την οργάνωση ενεργούς αμοιβαίας βοήθειας εναντίον κάθε επιθετικής ενέργειας στην Ευρώπη. Το ίδιο και στις 23 Ιούλη. Επίσης, το Μάη του 1939, η ΕΣΣΔ προσέφερε στρατιωτική βοήθεια στην πολωνική κυβέρνηση σε περίπτωση πολέμου. Η απάντηση της τελευταίας υπήρξε αρνητική (ενώ ταυτόχρονα επικροτήθηκε από τη Γαλλία και την Αγγλία).24 Οι προθέσεις των «Δημοκρατιών» -όπως διαπιστώσαμε ήδη- ήταν άλλες.

Τι «επιλέγουν» να «γνωστοποιήσουν» τα σχολικά βιβλία από το σύνολο των διπλωματικών κινήσεων, επαφών και συμφωνιών της προπολεμικής περιόδου; Το Σύμφωνο «Μολότοφ - Ρίμπεντροπ» (γερμανοσοβιετικό σύμφωνο μη επίθεσης), το οποίο -σύμφωνα με το βιβλίο Ιστορίας της Γ' Λυκείου- «ενίσχυσε» τον Χίτλερ «στην επιλογή του υπέρ του πολέμου». Επίσης, γνωστοποιούν τις «φιλικές σχέσεις Χίτλερ - Στάλιν που επισφραγίστηκαν με τον από κοινού διαμελισμό της Πολωνίας».25 Για να γίνει πειστική αυτή η εκτίμηση, σκοπίμως υποβαθμίζεται ως προς τη σημασία άλλα και το περιεχόμενό της η Συμφωνία του Μονάχου μεταξύ Γαλλίας, Αγγλίας, Γερμανίας και Ιταλίας, η οποία είχε προηγηθεί. Αλλωστε, η Συμφωνία του Μονάχου ήταν η διπλωματική πλευρά της επιδίωξης των «Αστικών Δημοκρατιών» η Γερμανία να είναι ο εισβολέας στην ΕΣΣΔ. Με την απόκρυψη όλων των ιστορικών δεδομένων που παραθέσαμε, στη συνείδηση του μαθητή και της μαθήτριας διαστρεβλώνεται ο -αναγκαστικός για την ΕΣΣΔ- αμυντικός χαρακτήρας του Συμφώνου «Μολότοφ - Ρίμπεντροφ». Το γεγονός ότι η σοβιετική πολιτική ήταν «κατά κύριο λόγο αμυντική, βασιζόμενη στο φόβο μιας ενδεχόμενης επίθεσης των Συμμάχων ή άλλων σχετιζόμενων δυνάμεων», επιβεβαιώνεται, μεταξύ άλλων, από πληθώρα διπλωματικών πηγών και αρχειακού υλικού της εποχής.26 Οι δε πολεμικές προετοιμασίες της Βρετανίας εναντίον της ΕΣΣΔ σε περίπτωση εμπλοκής της τελευταίας σε πόλεμο με τη Γερμανία είναι επίσης καταγεγραμμένες με σαφήνεια και λεπτομέρεια στα αρχεία του Foreign Office.27 Το Σύμφωνο «Μολότοφ - Ρίμπεντροπ» ήταν το μοναδικό μέσο άμυνας που είχε απομείνει στη Σοβιετική Ενωση δεδομένων των συνθηκών. Εξασφάλισε στη χώρα 21 πολύτιμους μήνες ειρήνης, που κατόπιν αποδείχτηκαν ανεκτίμητοι στην πολεμική της προετοιμασία ενόψει της αναπόφευκτης γερμανικής επίθεσης.

Τέλος, η αναφορά στον ισπανικό εμφύλιο, το σημαντικότερο ίσως πρόδρομο γεγονός του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, περιορίζεται, στο μεν βιβλίο Ιστορίας της Γ' Γυμνασίου σε μισή -κυριολεκτικά- γραμμή, ενώ στο βιβλίο της Γ' Λυκείου παρατίθεται μόνο ως υποσημείωση στην αναφορά στο έργο «Γκουέρνικα» του Π. Πικάσο. Ετσι ο μαθητής δε θα μάθει ποτέ για το ρόλο των αστικών κυβερνήσεων της Γαλλίας και της Βρετανίας (καθώς και της Κοινωνίας των Εθνών) στην απομόνωση (εμπάργκο) της Δημοκρατικής Ισπανίας, την ίδια στιγμή που οι δυνάμεις του Φράνκο απολάμβαναν την αμέριστη υποστήριξη του Αξονα, τόσο σε έμψυχο όσο και σε άψυχο υλικό.

Αλλά ακόμη και αυτές οι δήθεν ουδέτερες αστικές δημοκρατίες δεν υπήρξαν εν τέλει και τόσο ουδέτερες. Το αεροσκάφος που τον Ιούλη του 1936 μετέφερε το στρατηγό Φράνκο από τα Κανάρια νησιά -όπου είχε τεθεί σε απομόνωση- στο ισπανικό Μαρόκο, σηματοδοτώντας ουσιαστικά την απαρχή του Εμφυλίου, ήταν βρετανικό (πιλότος του αεροσκάφους υπήρξε ο Cecil Bebb, αξιωματούχος της βρετανικής υπηρεσίας πληροφοριών MI6).28 Επίσης, παρά το εμπάργκο, η Βρετανία συνέχισε να έχει με τη φασιστική Ισπανία εμπορικές συναλλαγές αξίας πολλών εκατομμυρίων δολαρίων, κεφάλαια απαραίτητα για τη χρηματοδότηση της πολεμικής δραστηριότητας του Φράνκο. Αξιοσημείωτη υπήρξε ακόμη η συνδρομή των ΗΠΑ και των αμερικανικών μονοπωλίων «Ford», «General Motors», κ.ά. υπέρ των φρανκιστών, σε καύσιμα, οχήματα κ.ο.κ.29 Η μόνη χώρα που στάθηκε δίπλα στη Δημοκρατική Ισπανία ήταν η Σοβιετική Ενωση. Το σπάσιμο του εμπάργκο -φασιστών και «δημοκρατών»- δεν ήταν απλή υπόθεση. Χιλιάδες φορτία κατασχέθηκαν στα σύνορα με τη Γαλλία, ενώ πολλά σοβιετικά πλοία δέχτηκαν επίθεση και βυθίστηκαν στη προσπάθειά τους να μεταφέρουν βοήθεια στον αγωνιζόμενο ισπανικό λαό.30

Η στάση της Γαλλίας, στην κυβέρνηση της οποίας βρισκόταν τότε το Λαϊκό Μέτωπο31 με πρωθυπουργό τον ηγέτη του Σοσιαλιστικού Κόμματος Λεόν Μπλουμ, εγείρει ακόμη ένα κρίσιμο ζήτημα, το οποίο ωστόσο, λόγω της στενότητας του χώρου, δε μας επιτρέπεται να αναπτύξουμε όσο θα χρειαζόταν. Πρόκειται για το ρόλο της σοσιαλδημοκρατίας στη θωράκιση της αστικής εξουσίας, στην υπονόμευση των εργατικών αγώνων και την άνοδο του φασισμού κατά τη μεσοπολεμική περίοδο. Χαρακτηριστική είναι η δήλωση του προέδρου της Β' (Σοσιαλιστικής) Διεθνούς, του Βαντερβέλντε, ο οποίος τόνισε στη βελγική βουλή το 1932: «Το καπιταλιστικό σύστημα έχει παντού ρήγματα. Μπορεί να σωθεί μόνο με σοβαρά και επείγοντα μέτρα. Μόλις που προλαβαίνουμε. Προσέξτε να μην γκρεμίσει το προλεταριάτο το ναό, όπως ο Σαμψών». Ενας άλλος σοσιαλιστής, ο Μοντέλ, είχε άλλωστε ξεκαθαρίσει πριν την κρίση πως «μόνο το σοσιαλιστικό κόμμα είναι ικανό να σώσει την αστική κοινωνία».32

Στην ίδια τη Γερμανία, η κυβερνώσα σοσιαλδημοκρατία, λίγους μόλις μήνες πριν την επικράτηση του ναζισμού, υπεδείκνυε υπερβάλλοντα ζήλο στην καταπολέμηση του μείζονος -κατά τη γνώμη της- κακού... του κομμουνισμού! Αφού απέρριψε ξανά και ξανά τις επανειλημμένες προτάσεις του Κομμουνιστικού Κόμματος Γερμανίας για ενιαίο μέτωπο της εργατικής τάξης κατά του φασισμού, φρόντισε να θέσει εκτός νόμου και να διαλύσει το Κόκκινο Μέτωπο, επιτρέποντας παράλληλα την ύπαρξη των Ταγμάτων Εφόδου των Ναζί! Τα παραδείγματα είναι πολλά και σίγουρα δεν εξαντλούνται μέσα σε λίγες μόνο σελίδες. Πρόκειται όμως για ιστορικά γεγονότα που σκόπιμα παραλείπονται από βιβλία Ιστορίας, σχολικά και μη.

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

1. Ο αναπροσδιορισμός της ιστορικής μνήμης των λαών - με αιχμή το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, αλλά όχι μόνο - δεν αποτελεί ελληνική πρωτοτυπία. Εντάσσεται σε μια γενικότερη προσπάθεια που εκτυλίσσεται τα τελευταία χρόνια σε πανευρωπαϊκό επίπεδο. Ενδεικτικά αναφέρουμε: Την καθιέρωση της 9ης Μάη ως «Ημέρας της Ευρώπης» («αντικαθιστώντας» έτσι την επέτειο της Αντιφασιστικής Νίκης των Λαών) από την ΕΕ το 1985, το «Μνημόνιο για την ανάγκη διεθνούς καταδίκης των εγκλημάτων των ολοκληρωτικών κομμουνιστικών καθεστώτων» (το γνωστό και ως «Αντικομμουνιστικό Μνημόνιο»), που κατατέθηκε προς συζήτηση στο Συμβούλιο της Ευρώπης το 2006, τον ορισμό της 23ης Αυγούστου (τη μέρα δηλαδή που υπογράφτηκε το Σύμφωνο Μολότοφ - Ρίμπεντροπ) ως «Ευρωπαϊκής Ημέρας Μνήμης για τα θύματα του Ναζισμού και του Σταλινισμού» από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο το 2008 κ.ά.

2. Πρόκειται για τα βιβλία: Ε. Λούβη, Δ. Χρ. Ξιφαράς «Νεότερη και Σύγχρονη Ιστορία» της Γ' Γυμνασίου και Ι. Κολλιόπουλος, Κ. Σβολόπουλος, Ε. Χατζηβασιλείου, Θ. Νήμας, Χ. Σχολινάκη - Χελιώτη «Ιστορία του Νεότερου και Σύγχρονου Κόσμου» της Γ΄ Λυκείου (Γενικής Κατεύθυνσης) - Δ΄ Εσπερινού Λυκείου. Τα δύο βιβλία, αν και προϊόντα διαφορετικών ιδεολογικών ρευμάτων, υπηρετούν ενιαία την αστική αντίληψη για την Ιστορία.

3. Βιβλίο Ιστορίας Γ΄ Γυμνασίου, σελ. 112.

4. Βιβλίο Ιστορίας Γ΄ Λυκείου, σελ. 104.

5. Βιβλίο Ιστορίας Γ΄ Γυμνασίου, σελ. 116.

6. Στη χώρα μας οι γυναίκες απέκτησαν για πρώτη φορά πλήρη εκλογικά δικαιώματα το 1944, στις εκλογές που διεξήχθησαν στην ελεύθερη - από το ΕΑΜ - Ελλάδα για το Εθνικό Συμβούλιο της ΠΕΕΑ (αναφέρεται στο βιβλίο της Γ΄ Γυμνασίου, όχι όμως της Γ΄ Λυκείου).

7. Σύμφωνα με την Εκθεση της Επιτροπής «La Follette» (από τον γερουσιαστή του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος Robert M. La Follette) για τα ατομικά δικαιώματα (Civil Liberties), την περίοδο 1933 - 1937 οι αμερικανικές επιχειρήσεις «επένδυσαν» πάνω από 10 εκατομμύρια δολάρια σε πληροφοριοδότες (χαφιέδες), απεργοσπάστες και όπλα - πυρομαχικά (δακρυγόνα, πολυβόλα, θωρακισμένα αυτοκίνητα, βόμβες θρυμματισμού κ.ά.) που προορίζονταν για τη μάχη κατά των συνδικάτων. Βλέπε U.S. Congress, Senate, Subcommittee of the Committee on Education and Labor. Hearings Pursuant to S. Res. 266, Violations of Free Speech and Rights of Labor. 74th-76th Cong., 1936-1940. Για την «άγνωστη ιστορία του εργατικού κινήματος των ΗΠΑ», βλέπε το ομότιτλο βιβλίο των Ρ. Ο. Μπόγιερ και Χ. Μ. Μορέ, εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή», 1993.

8. Βιβλίο Ιστορίας Γ΄ Λυκείου, σελ. 104.

9. Βλέπε M. Gilbert (1992): «Churchill: A Life» (London: Minerva) και L. Picknett et al: «War of the Windsors: A Century of Unconstitutional Monarcy» (Edinburgh: Mainstream Publishing), 2002, σελ. 78.

10. L. DiStasi: «Una Storia Segreta: The Secret History of Italian American Evacuation and Investment During World War II», (Berkeley: HeyDay Books) 2001, σελ. 163.

11. Για τα οικονομικά στοιχεία βλέπε D. Hayward: «U.S.-German Trade Policies and Economic Preparation for War, 1933-40», 2002 και F. Nicosia & J. Huener: «Business and Industry in Nazi Germany», Berghahn Books, 2004.

12. Βλέπε ενδεικτικά BBC News, 23/2/1998, K. Silverstein: «Ford and the Fuhrer», στο «The Nation», τεύχος 3/2000, σελ. 14, Ch. Higham: «Trading with the Enemy» Delacorte Press, 1983, σελ. 1-33, ACSA Press Release, 13.7.2003 κ.ά.

13. Πρακτικά Δικών της Νυρεμβέργης (από δω και πέρα ΠΔΝ), τ. 1, Κεφάλαιο VIII.

14. Ντοκουμέντο EC-439, ΠΔΝ.

15. Ντοκουμέντο D-151, ΠΔΝ.

16. Ντοκουμέντο D-325, ΠΔΝ.

17. Από ομιλία του G. Krupp, 26 Γενάρη 1934, Ντοκουμέντο D-392, ΠΔΝ

18. Ντοκουμέντο EC-416, ΠΔΝ.

19. Ντοκουμέντα EC-450 και US-629, ΠΔΝ.

20. Βλέπε βιβλίο Ιστορίας της Γ΄ Λυκείου, σελ. 105, 110, 111 και Γ΄ Γυμνασίου, σελ. 116

21. Αφού αποστρατεύτηκε, ο Στρατηγός S. Butler, επικεφαλής πολλών τέτοιων επεμβάσεων, περιέγραψε την καριέρα του ως εξής: «Ξόδεψα 33 χρόνια και 4 μήνες στην ενεργό στρατιωτική υπηρεσία... Και κατά τη διάρκεια της περιόδου αυτής ξόδεψα τον περισσότερο καιρό μου ως μπράβος των μεγάλων επιχειρήσεων, της Wall Street και των τραπεζιτών. Με λίγα λόγια υπήρξα... ένας γκάνγκστερ του καπιταλισμού... Ετσι, συνέδραμα στο να γίνει το Μεξικό ασφαλές για τα συμφέροντα του αμερικανικού κεφαλαίου το 1914. Συνέδραμα στο να γίνει η Αϊτή και η Κούβα ασφαλές μέρος για τους λεβέντες της National City Bank να αποκομίζουν κέρδη. Συνέδραμα στο βιασμό μισής ντουζίνας κρατών της Κεντρικής Αμερικής για το όφελος της Wall Street». S. Butler, όπως παρατίθεται στο J. Brabner: «War is a Racket», στο «Real War Stories», νο. 2 (Forestville, CA: Eclipse, 1991).

22. H. L. Ickes: «The Secret Diary of Harold Ickes», τ. 2, 1936 - 1939 (London: Weindenfeld & Nicolson, 1955), σελ. 705.

23. «Petite encyclopedie politique du monde», σελ. 136.

24. Ακαδημία Επιστημών της ΕΣΣΔ: «Παγκόσμια Ιστορία», τ. Θ1-Θ2, σελ. 715-719.

25. Βλέπε βιβλίο Ιστορίας της Γ΄ Λυκείου, σελ. 113, 115, 120.

26. Βλέπε π.χ. τα απομνημονεύματα του Σοβιετικού πρέσβη στη Βρετανία I . Maisky: «Memoirs of a Soviet Ambassador, The War, 1939 - 1943» (London, 1967), σελ. 137 και National Archives, Department of State, 740.0011 EW 1939/3446, 1 Ιούνη 1940. Ο αμυντικός χαρακτήρας της σοβιετικής πολιτικής για τη συγκεκριμένη περίοδο είναι δίκαιος όχι μόνο ως προς την υπεράσπιση της κυριαρχίας της, αλλά κυρίως ως προς την υπεράσπιση της σοσιαλιστικής κυριαρχίας.

27. Επιχειρήσεις που συν τοις άλλοις προέβλεπαν κατάληψη του Ιράκ και βομβαρδισμό των πετρελαίων του Μπακού. FO 954/24, minutes by Wamer, Strang and Cadogan, 31 Μάη, CAB 79/86, COS (41) 197, Public Record Office κ.ά.

28. Βλέπε άρθρο της βρετανικής εφημερίδας «The Guardian», 18 Ιούλη 2006. Το ταξίδι περιέγραψε με κάθε λεπτομέρεια ο ίδιος ο Bebb στην εφημερίδα «News Chronicle», 7 Νοέμβρη 1936.

29. Θ. Παπαρήγα: «Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος», εκδ. «Σύγχρονη Εποχή», 1996, σελ. 50, αναφέρεται ότι «σύμφωνα με τα στοιχεία της πρεσβείας στη Μαδρίτη, οι ΗΠΑ έδωσαν συνολικά 1.886.000 τόνους καυσίμων, ενώ τρεις εταιρείες (η «Φορντ», η «Στουντεμπέικερ» και η «Τζένεραλ Μότορς») έδωσαν 12.000 φορτηγά. Για τις εμπορικές συναλλαγές της Βρετανίας βλέπε: R. Fraser (1979): «Blood of Spain: An Oral History of the Spanish Civil War» (New York: Pantheon), σελ. 279, 410.

30. Η ΕΣΣΔ κινδύνεψε να χάσει το μισό εμπορικό της στόλο σε αυτή την προσπάθεια. Παρ' όλα αυτά, η σοβιετική βοήθεια υπήρξε πολύτιμη, μετρώντας συνολικά 806 αεροπλάνα, 362 τανκς και 1.555 πυροβόλα όπλα (χώρια η βοήθεια σε τεχνική υποστήριξη και ανθρώπινο δυναμικό), Academy of Sciences of the USSR (1974): «International Solidarity with the Spanish Republic, 1936-1939», (Moscow: Progress), σελ. 329 - 330.

31. Στο Λαϊκό Μέτωπο μετείχαν το Σοσιαλιστικό, το Κομμουνιστικό και το Ριζοσπαστικό Κόμμα. Κέρδισε τις εκλογές του Μάη 1936 και σχημάτισε κυβέρνηση υπό τον Λεόν Μπλουμ, ηγέτη των σοσιαλιστών. Το ΓΚΚ δεν έλαβε μέρος στην κυβέρνηση, στήριξε όμως την κοινοβουλευτική πλειοψηφία του Μετώπου, έως την έκρηξη του Ισπανικού Εμφυλίου, όπου διαφώνησε με τη στάση των σοσιαλιστών - ριζοσπαστών και ήρε την υποστήριξή του. Ετσι, τον Ιούνη του 1937, ο Λ. Μπλουμ αναγκάστηκε να παραιτηθεί. Για περισσότερες πληροφορίες βλέπε Θ Παπαρήγα: «Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος», εκδ. «Σύγχρονη Εποχή», 1996.

32. Βλέπε αντίστοιχα «Le Peuple» 7 Μάη 1932 και «Republique Sociale» 15 Νοέμβρη 1928, στο Ρ. Π. Ντουτ: «Σοσιαλδημοκρατία και Φασισμός», ΚΟΜΕΠ, τ.6/2009, σελ. 124.







Οι εκλογές των μηχανικών

Οι εκλογές των μηχανικών



Τι θα μπορούσε να σημειώσει στο καρνέ της μνήμης του ένας εξωτερικός παρατηρητής των εκλογών του τεε; Ας δούμε ενδεικτικά μερικά σημεία, χωρίς αυστηρό ειρμό και ιδιαίτερη συνοχή μεταξύ τους

Ξεκινάμε υπενθυμίζοντας αυτό που ‘χαμε σημειώσει στο κλείσιμο και της προηγούμενης ανάρτησης: την κάθοδο του σύριζα στις εκλογές για να ανατρέψει το δικομματικό σύστημα, στο οποίο είχε συμπληρωματικό ρόλο· είτε παλιότερα που εξέλεγε πρόεδρο με τη στήριξη των νεοδημοκρατών και υπερψήφιζε τις αυξήσεις στις εισφορές των μελών του· είτε τώρα που αγκαλιάζει εκλογικά τα ορφανά του πασόκ.
Αυτή δεν είναι απλή ανατροπή. Ο ορισμός του πέναλτι είναι.

Παράλληλα ανεβαίνει σε πολλές πράξεις και διασκευές το έργο «ενότητα της αριστεράς», είδος φαρσοκωμωδία. Με τον ενιαίο σύριζα και την ανταρσύα να έχουν χωριστεί στα δύο και να κυκλοφορούν σε διάφορες εκδοχές και ψηφοδέλτια. Ο σταθμός «στο κόκκινο» μάλιστα πρόβαλλε εξίσου στο πρόγραμμά του και τους δύο συνδυασμούς του ενιαίου σύριζα.

Κι αυτή είναι μια τυπική περίπτωση «μονά-ζυγά, δικά τους» -οι λεγόμενες win-win καταστάσεις. Γιατί όταν οι ενιαίες δυνάμεις τους είναι πολυδιασπαμένες, έχουμε το θρίαμβο της διαλεκτικής (η ενότητα μες στη διαφορά), του πολυπολιτισμικού σύριζα, της δημοκρατικής πολυφωνίας της βαβέλ και της ειρηνικής συνύπαρξης διαφορετικών απόψεων. Ενώ όταν αυτές οι απόψεις ενώνονται τεχνητά από τα πάνω σε μια εκλογική συγκόλληση, τότε είναι που θριαμβεύει το πνεύμα της ενότητας και της υπέρβασης του σεχταρισμού. Όχι σαν το δογματικό κουκουέ που καταπνίγει την άλλη άποψη στο εσωτερικό του και δε συνεργάζεται εκλογικά με κανένα.

Ακόμα περισσότερο πόνο προσφέρει η περίπτωση της αράς και της «συσπείρωσης αριστερών μηχανικών», όπου μια οργάνωση με μερικές δεκάδες άτομα –στη συντριπτική τους πλειοψηφία στο πολυτεχνείο- διασπάστηκε στα δύο και δεν μπορεί να βγάλει συνεννόηση για κοινή εκλογική κάθοδο ούτε καν με τα φοιτητικά της σχήματα, όπως τον αχμμετ στους μεταλλειολόγους, που αν κατάλαβα καλά κατέβηκε αυτόνομα, μόνο στην αθήνα.

Υπάρχει όμως ένα ακόμα ψηφοδέλτιο από τον χώρο της ανταρσύα, που συσπειρώνει κυρίως μηχανικούς του ναρ και το οποίο μέχρι πρότινος μποϊκόταρε τις εκλογές, θεωρώντας το ρόλο του τεε κάργα αντιδραστικό. Γι’ αυτό και νιώθει την «υποχρέωση» να συμπεριλάβει στην εκλογική του διακήρυξη μια σχεδόν απολογητική παράγραφο, όπου δικαιολογεί τη συμμετοχή του με τις συνήθεις λεκτικές ακροβασίες -«εντός, εκτός κι επί τ’ αυτά του τεε», κτλ.

Ευτυχώς για αυτούς, υπάρχουν πάντα αρκετά «υπερκομματικά» βενετογάλαζα ψηφοδέλτια που ξεπερνούν σε γραφικότητα ακόμα κι αυτές τις φοιτητικές καταστάσεις. Όπως για παράδειγμα η κίνηση «μηχανικοί των κυκλάδων» που αν δε μου διαφεύγει κάποιο υπονοούμενο, προτάσσει το χωρο-ταξικό γεωγραφικό κριτήριο ως λύση για τα προβλήματα.
Από τα υπόλοιπα ξεχωρίζει η υποψηφιότητα της ζανέτ τσίπρα, όπου η συγγένεια (εκτός κι αν είναι συνωνυμία) με το λαϊκό ηγέτη και η συμπαράταξη με ένα από τα δύο ψηφοδέλτια νίκης κι ανατροπής του ενιαίου σύριζα (για να έχει προφανώς διπλάσιες πιθανότητες ανατροπής) συμβαδίζει με τη λαϊκή της καταγωγή, που γίνεται πρόδηλη από το μικρό της όνομα –και προσωπικά μου είναι αδύνατον να μη σκεφτώ συνειρμικά τη βάσια τριφύλλη στους αυθαίρετους.

Σε όλα τα παραπάνω θα πρέπει να συνυπολογίσει κανείς διάφορους μεμονωμένους υποψήφιους και κάποια σχήματα τοπικής κι όχι πανελλαδικής εμβέλειας, που κατεβάζουν υποψήφιους για επιμέρους όργανα (πειθαρχικό συμβούλιο, κτλ). Κι αυτό δίνει μια άγρια ομορφιά στην εκλογική διαδικασία, καθώς ο ψηφοφόρος μηχανικός πρέπει να επιλέξει ψηφοδέλτια και να ψηφίσει σε πέντε διαφορετικές κάλπες. Χαρά στο κουράγιο της εφορευτικής επιτροπής.

Η οποία τουλάχιστον αμείβεται αρκετά καλά για δουλειά μιας μέρας, γιατί στο τεε λεφτά υπάρχουν, όπως δείχνουν και οι μπουφέδες με τα εκλεκτά εδέσματα που στήθηκαν έξω από κάποια εκλογικά κέντρα. Αρχικά νόμισα ότι αυτό συνέβαινε κατ’ εξαίρεση στην κρήτη, όπου σχεδόν κάθε ομαδική συνεύρεση γίνεται αφορμή για ένα πρόχειρο γαλατικό τσιμπούσι –κι όσο για επίδοξους κακοφωνίξ, άλλο τίποτα η μεγαλόνησος, άλλο αν οι ίδιοι περνιούνται για διάδοχοι του ξυλούρη. Όπως μου είπαν όμως το έθιμο του μπουφέ είναι μάλλον πανελλαδικό.

Λεφτά βέβαια υπάρχουν και με το παραπάνω για μερικά προνομιούχα μέλη του τεε που είναι γνωστοί και φτασμένοι εργολάβοι, βγάζοντας χοντρά κέρδη μεσούσης της κρίσης. Το αποτέλεσμα είναι –μιας και οι εκλογές στα μεγάλα αστικά κέντρα διεξάγονται συνήθως σε μεγάλους εκθεσιακούς χώρους ή σε στάδια, όπως το σεφ ή φέτος το οακα- να σκάνε μύτη για να ψηφίσουν κάποιοι ζάμπλουτοι μηχανικοί με το προσωπικό τους ελικόπτερο, που το παρκάρουν απέξω να τους περιμένει –θυμίζοντας λίγο εκείνη τη διαφήμιση του οπαπ, με το σταυρόλεξο: έλληνας κροίσος μηχανικός με εννιά γράμματα.
Μια νύχτα μαγική, σαν την αργεντινή
Να δούμε στο ελικόπτερο, ποιος θα πρωτομπεί.
ΟΥΣΤ!

Κι αυτό είναι ένα βασικό προβληματικό στοιχείο ενός επιμελητηρίου, που ακολουθεί τη λογική «αφεντικά και δούλοι, τεε γινήκαμε ούλοι», συμπεριλαμβάνοντας στα μέλη του μεγαλοεργολάβους μαζί με άνεργους μηχανικούς κι ελεύθερους επαγγελματίες που προλεταριοποιούνται. Κατά συνέπεια εκφράζει τα συμφέροντα των μηχανικών με ενιαίο τρόπο, όσο ενιαία είναι και η παρδαλή αριστερά του σύριζα ή του εξωκοινοβουλίου.

Πέραν αυτού το τεε είναι ένας καθρέφτης τάσεων και διεργασιών που συναντάμε και σε άλλους κλάδους ή και σε επίπεδο κοινωνίας. Συντεχνιακά αιτήματα, ρηχός αντιμνημονιακός αγώνας με στόχο την επιστροφή στο πρόσφατο παρελθόν και το προηγούμενο ύψος των –ούτως ή άλλως δυσβάσταχτων για έναν κόσμο- εισφορών, τα αποθεματικά του ταμείου που έγιναν μετοχές στην τράπεζα αττικής –τη μόνη που ανθίσταται στη συγκέντρωση και συγκεντροποίηση του τραπεζικού κεφαλαίου σε τέσσερις μονοπωλιακούς κολοσσούς (πειραιώς, εθνική, γιούρομπανκ και εμπορική). Προφανώς η δική της επιβίωση έχει προτεραιότητα από το να αντέξει το ίδιο το ταμείο.

Μιλήσαμε πιο πάνω για ελεύθερους επαγγελματίες. Αυτό σημαίνει πως καλούνται (ανεξάρτητα από το ύψος του εισοδήματος) να πληρώσουν από το πρώτο ευρώ που κερδίζουν 26% φόρο, το οποίο σε συνδυασμό με τις εισφορές στο ταμείο του τσμεδε, τα λειτουργικά έξοδα ενός γραφείου (για όσους έχουν) και φυσικά την κρίση –που έχει ρημάξει την οικοδομή και τις κατασκευές γενικότερα- έχουν φέρει πολλούς μηχανικούς στα όρια της απελπισίας και σε μία αυθόρμητη μαζική στάση πληρωμών από τα κάτω, γιατί ουκ αν λάβοις παρά του μη έχοντος.

Η αντικειμενική τάση προλεταριοποίησης –που εντείνεται ακόμα περισσότερο την περίοδο της κρίσης- ενός μεγάλου τμήματος μηχανικών, το φέρνει αντικειμενικά πιο κοντά στην εργατική τάξη. Κι αυτή είναι –αν έχω καταλάβει καλά- κι η λογική που ακολουθεί το κόμμα πχ στις κατασκευές, τόσο σε εσω-οργανωτικό επίπεδο, όσο και στην αντίληψή του για τα σωματεία στο μαζικό κίνημα –όσο αφύσικη κι αν φαίνεται σε κάποιους πχ η συνύπαρξη μιας εναλλακτικής αρχιτεκτόνισσας κι ενός λαϊκού μπετατζή στον ίδιο χώρο. Παρόλα αυτά η μεγάλη πλειοψηφία της ξεπεσμένης μεσαίας τάξης των μηχανικών προτιμά προς το παρόν να αναπολεί τα περασμένα μεγαλεία, περιμένοντας τον γκοντώ και ένα νέο γύρο σαξές στόρι της ελληνικής οικονομίας ή έστω την ανάπτυξη με αριστερό πρόσημο.

Κατά τα άλλα η αναμονή στο εκλογικό κέντρο για την ψηφοφορία και τα αποτελέσματα είναι αφορμή για αυτοσχέδια πηγαδάκια και κουβέντες που μπορεί να καταπιαστούν με τα πάντα. Από το συνέδριο του ναρ και το κατώτερο εκλογικό όριο που θα επιτρέψει στην ανταρσύα να συνεχίσει να υφίσταται με αυτή τη μορφή… μέχρι και τους βλαχοδήμαρχους παράγοντες του σύριζα ή το άρθρο του ριζοσπάστη για το game of thrones, που ξεσήκωσε ποικίλες αντιδράσεις στο διαδίκτυο.

Αλλά αυτό που έχει μεγαλύτερο ενδιαφέρον είναι η συνάθροιση όλων των φυλών του πολυτεχνείου κι οι αναπόφευκτες συγκρίσεις που αρχίζουν –πχ ποια είναι πιο συμπαθητική απ’ τις υπόλοιπες. {Αν και πρέπει να παραδεχτώ πως για ένα μαθητή της θεωρητικής κατεύθυνσης ή τριτοδεσμίτη για τους πιο παλιούς, το βασικό στοίχημα είναι να μπορέσει να διαχωρίζει τους διάφορους κλάδους και να αντιληφθεί τις μεταξύ τους διαφορές. Εγώ πχ άργησα πολύ να καταλάβω σε τι ακριβώς διαφέρει ένας πολιτικός μηχανικός από έναν αρχιτέκτονα κι ακόμα και σήμερα δεν είμαι σίγουρος πως το έχω αφομοιώσει σωστά}.

Εν πάση περιπτώσει υπάρχει ένα ανέκδοτο που λέει πως ο χημικός μηχανικός είναι ο πιο συμπαθής απ’ όλους γιατί όταν βρίσκεται με μηχανικούς μιλάει για χημεία, όταν βρίσκεται με χημικούς μιλάει για μηχανική κι όταν είναι κι οι δυο στην παρέα, μιλάει για μπάλα, γκομενικά, κοκ. Εντάξει εγώ δεν το βρίσκω και τόσο αστείο, αλλά αυτό συμβαίνει πιθανότατα, γιατί απευθύνεται στο άλλο ημισφαίριο του εγκεφάλου μου, που δεν είναι και τόσο ανεπτυγμένο στους «θεωρητικούς» ανθρώπους.

Τα συζητούσαμε όλα αυτά με μια χημικό μηχανικό που μου έλεγε πώς ένιωσε διαβάζοντας σε ένα βιβλίο του νίκου σαραντάκου το βιογραφικό σημείωμα του συγγραφέα, που ευχαριστούσε τους δικούς του για τη στήριξή τους, όταν άφησε μια έτοιμη στρωμένη καριέρα χημικού-μηχανικού και συνέχισε για δεύτερο πτυχίο στην αγγλική φιλολογία. Αυτή και μόνη η φράση (έτοιμη καριέρα χ-μ) μπορεί να σταθεί ικανή να τσακίσει το ηθικό όλων των σημερινών απόφοιτων, που χαίρονται το πτυχίο τους κορνιζαρισμένο ως διακοσμητικό κι είναι πρόθυμοι να εγκαταλείψουν την χώρα με την πρώτη ευκαιρία προς αναζήτηση καλύτερης τύχης στο εξωτερικό.

Αλλά όταν με το καλό αποκτήσουμε αριστερή κυβέρνηση, θα ανακόψει αυτή την αιμορραγία του επιστημονικού δυναμικού της χώρας και θα αρχίσει η ανάπτυξη. Το αποτέλεσμα στο τεε δείχνει το δρόμο για τη μελλοκυβερνώσα αριστερά (αν και τελικά δεν ανέβηκαν μάλλον όσο θα περίμεναν).
Προβοκάτσια από Μπρεζνιεφικό απολίθωμα

Τι γύρευε ο Τέλλογλου στη Ζώνη;

Τι γύρευε ο Τέλλογλου στη Ζώνη;





Με αφορμή ένα «ρεπορτάζ» που προβλήθηκε στο δελτίο ειδήσεων του STAR


Ο Τ. Τέλλογλου συνέλεξε το «υλικό» του ενάντια στο Συνδικάτο Μετάλλου από ανώνυμες καταγγελίες και από τις εκατοντάδες μηνύσεις των εργοδοτών που στρατολόγησαν τη Χρυσή Αυγή!
Στις 24 Οκτώβρη, στο δελτίο ειδήσεων του τηλεοπτικού σταθμού STAR, προβλήθηκε ένα «ρεπορτάζ» τρίλεπτης διάρκειας, του δημοσιογράφου Τάσου Τέλλογλου για τη Ναυπηγοεπισκευαστική Ζώνη στο Πέραμα. Το «ρεπορτάζ» ήταν στημένο από την αρχή μέχρι το τέλος για να συκοφαντήσει τα ταξικά συνδικάτα της Ζώνης, αναπαράγοντας τα επιχειρήματα των εργοδοτών, που στρατολόγησαν τη Χρυσή Αυγή για να χτυπήσει τους κομμουνιστές συνδικαλιστές στις 12 Σεπτέμβρη.


Το «ρεπορτάζ» ξεκινά με την επιγραφή στο κάτω μέρος της οθόνης: «Υπερδιπλάσια τα μεροκάματα σε σχέση με την Τουρκία».

Ο δημοσιογράφος αναγγέλλει: «Αυτό εδώ, το σούπερ γιοτ που κατασκευάζεται στο Πέραμα αποτελεί μάλλον εξαίρεση. Σημαντικότερος λόγος είναι ότι μικρές και μεσαίες μονάδες δεν είναι βιώσιμες με μεροκάματο διπλάσιο από τα ναυπηγεία στη γειτονική Τουρκία. Συνδικαλιστές ανέβαιναν στο πλοίο για να επιβάλουν συμβάσεις που δεν μπορούν να πληρωθούν».

Το στίγμα δόθηκε από τα πρώτα δευτερόλεπτα: Για τις αναδουλειές και την ανεργία στη Ζώνη φταίνε τα υψηλά μεροκάματα και οι Συμβάσεις που επιβάλλουν τα συνδικάτα και δεν μπορούν να πληρώσουν οι εργοδότες. Στην οθόνη εμφανίζεται ο Δημήτρης Μεταξάς, με την ιδιότητα του «επιχειρηματία Ζώνης», ο οποίος δηλώνει: «Πλησίαζαν τον επιχειρηματία και του δήλωναν ότι αν δεν υπογράψεις τη συγκεκριμένη Συλλογική Σύμβαση που εμείς κατεβάζουμε για φέτος, εμείς τον κόσμο δεν θα τον αφήσουμε να συνεχίσει να δουλεύει για λογαριασμό σου». Ο Μεταξάς, βέβαια, δεν είναι ένας οποιοσδήποτε «επιχειρηματίας». Είναι ο πρόεδρος της Ομοσπονδίας των εργολάβων της Ζώνης...

Προσθέτει ο Τέλλογλου: «Και δεν είναι μόνο ο αποκλεισμός των επιχειρήσεων αλλά και η χρήση βίας σε όσους αρνούνται να απεργήσουν. Συνδικαλιστές του Σωματείου Μετάλλου κάνουν δίκην αστυνομικών οργάνων έλεγχο στο λεωφορείο της γραμμής, και όποιον δεν πείθουν με τα λόγια, χρησιμοποιούν άλλο τρόπο...». Οι περιγραφές συνοδεύονται με πλάνα που δείχνουν καυγά ανάμεσα σε κόσμο και κάποιον να ρίχνει κάτω έναν άλλο. Τα σωματεία παρουσιάζονται λίγο έως πολύ σαν συμμορίες που λυμαίνονται τη Ζώνη, απειλούν και εκβιάζουν, προπηλακίζουν τους ίδιους τους εργαζόμενους - μέλη τους.

Για να ενισχύσει αυτή την εικόνα, το «ρεπορτάζ» προαναγγέλλει ότι «δύο εργαζόμενοι μίλησαν στο "Star", υπό τον όρο να μη δείξουμε τα πρόσωπά τους». Ο Τέλλογλου εμφανίζεται να μιλάει με μια γυναίκα που κρύβεται. «ΑΣΚΗΣΗ ΒΙΑΣ ΣΤΟΥΣ "ΑΝΤΙΦΡΟΝΟΥΝΤΕΣ"», γράφει στο κάτω μέρος της οθόνης.

Η γυναίκα λέει: «Είχα πάει πίσω από το νεκροταφείο, που ακόμα η είσοδος δεν είχε κλείσει και μπαίναμε από την πίσω μεριά μέχρι που τα πήραν είδηση και αυτά και κλείσανε και αυτές τις εισόδους και δεν αφήνανε να μπεις καθόλου μέσα». Στην οθόνη ακολουθεί μια θολή αντρική φιγούρα που λέει: «Μας ανέβασαν στο κατάστρωμα του πλοίου, εκεί στήθηκε ένα λαϊκό δικαστήριο και αρχίσανε να μας απειλούν, να μας λένε γιατί δουλεύετε ενώ έχουμε απεργία. Και συνεχίστηκε το θέμα ξύλου, το θέμα βρισιάς, το θέμα φτυσιάς».

Το «στήσιμο» παραπέμπει σε ρεπορτάζ για τη μαφία, με μάρτυρες που φοβούνται μη στοχοποιηθούν, γι' αυτό κρύβουν το πρόσωπό τους. Το σκηνοθετικό εύρημα του Τέλλογλου είναι μελετημένο. Από τη μια κατασκευάζει την εικόνα του συνδικάτου - συμμορία και από την άλλη διασφαλίζει ότι κανείς δε θα ζητήσει το λόγο από τους ανώνυμους συνομιλητές του, για την αξιοπιστία της μαρτυρίας τους. Κρίνοντας απ' όσα προηγήθηκαν του «ρεπορτάζ», θα μπορούσε κάλλιστα να ισχυριστεί κανείς ότι ο «μάρτυρας» είναι ένας από τους χρυσαυγίτες που επιτέθηκαν στους συνδικαλιστές. Ποιος μπορεί να το διαψεύσει;
Κοπτορραπτική με θέμα τη βία

Το «ρεπορτάζ» συνεχίζει ξανά με πλάνο από καυγά και μια γυναίκα να τρέχει. Ο Τέλλογλου λέει: «Οι πρακτικές αυτές έχουν σαν αποτέλεσμα να καθυστερούν οι παραδόσεις πλοίων που επισκευάζονται στο Πέραμα και απλά οι εφοπλιστές, ακόμα και οι Ελληνες, να το αποφεύγουν». Ενας άντρας, αγνώστων λοιπών στοιχείων, λέει: «Ο πελάτης μέχρι πριν μερικά χρόνια ήξερε ότι το βαπόρι θα φύγει».

Δείχνει την ταμπέλα του Συνδικάτου Μετάλλου Πειραιά στη Ζώνη και ο Τέλλογλου λέει: «Ο πρόεδρος όμως του Σωματείου Μετάλλου του Πειραιά, Σωτήρης Πουλικόγιαννης, λέει ότι η επιχειρηματολογία περί καθυστερημένης παράδοσης είναι εργοδοτική προπαγάνδα. Το Συνδικάτο δε συζητάει μείωση ημερομισθίων, ακόμα και στη σημερινή κατάσταση».

Με εμφανή τα σημάδια της κοπτορραπτικής στη συνέντευξη, ο πρόεδρος του Συνδικάτου Μετάλλου λέει: «Αν το θεωρούσαμε λύση θα το συζητάγαμε. Θεωρούμε ότι δεν είναι λύση, ότι δεν μπορεί να οδηγηθεί πουθενά. Αντίθετα, οδηγεί σε εξαθλίωση τους εργαζόμενους». Στο κάτω μέρος της οθόνης εμφανίζεται η φράση: «ΔΕΝ ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΟΥΜΕ ΤΗ ΒΙΑ ΤΟΥ ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗ»!

Στην οθόνη επανέρχεται το πλάνο με τους καυγάδες, διανθισμένο με εικόνες από τρικάκια της Χρυσής Αυγής. Ο Τέλλογλου μπαίνει στο ψαχνό: «Οσο για την άσκηση βίας σε άλλους εργαζόμενους, ο Πουλικόγιαννης, θύμα ο ίδιος της φασιστικής βίας της Χρυσής Αυγής, έχει τη δική του οπτική». Προβάλλεται ένα ακόμα κομμάτι από τη συνέντευξη με τον Σ. Πουλικόγιαννη, στο οποίο εμφανίζεται να λέει: «Ο,τι και να κάνετε, ακόμα και βασανιστήρια να δεχθούμε, τη βία που άσκησε ο Κολοκοτρώνης και η Εθνική Αντίσταση δεν πρόκειται να την καταγγείλουμε. Ποτέ».

Πώς έφτασε η συζήτηση από τα μεροκάματα στη βία του Κολοκοτρώνη; Ο Τέλλογλου δεν μπαίνει στον κόπο να εξηγήσει. Αυτό που τον ενδιαφέρει είναι να δημιουργήσει την εικόνα ότι το Συνδικάτο ασκεί βία, όπως αυτή που δείχνει στην οθόνη, χωρίς να λέει από πού προέρχονται τα πλάνα που προβάλλει. Εμφανίζει μάλιστα τον πρόεδρο του Συνδικάτου να παραδέχεται την άσκηση βίας σε βάρος συναδέλφων του και να προσπαθεί να τη δικαιολογήσει με αναφορές στον Κολοκοτρώνη και την Εθνική Αντίσταση!

Για να ολοκληρώσει την αθλιότητα, «ρίχνει» στην οθόνη τα τρικάκια της Χρυσής Αυγής και λέει ότι ο συνδικαλιστής που ασκεί βία, είναι ο ίδιος θύμα της βίας. Αρα, βία το Συνδικάτο, βία και η Χρυσή Αυγή...
Εγκληματική οργάνωση το Συνδικάτο

Ποιος είναι για τον Τέλλογλου ο πιο αξιόπιστος μάρτυρας για να στοιχειοθετήσει την εγκληματική δράση του Συνδικάτου; Μα φυσικά οι εργοδότες της Ζώνης! Αυτοί που στρατολόγησαν τους χρυσαυγίτες για να φτιάξουν «σωματείο» που θα υπέγραφε με τους εργολάβους συμβάσεις πείνας και συνθήκες γαλέρας. Κι όταν δεν τους βγήκε, έστειλαν τα τσιράκια τους με φονικά εργαλεία να στήσουν ενέδρα θανάτου στους συνδικαλιστές.

Λέει ο Τέλλογλου: «Μέχρι σήμερα οι αρχές, η Εισαγγελία, η Αστυνομία και το Λιμενικό θεωρούν ότι πρόκειται για μια αντίθεση εργοδοτών και συνδικάτων και δε φαίνονται να συγκινούνται από τις ατελείωτες υποθέσεις της άσκησης παράνομης βίας που καταγράφονται στα αρχεία τους. Σε μια από αυτές, οι μηνυτές το 2010 χαρακτήρισαν το Συνδικάτο εγκληματική οργάνωση αλλά δε φαίνεται να έπεισαν την Εισαγγελία».

Δείχνει προηγούμενο πλάνο με την ταμπέλα του Συνδικάτου και εμφανίζεται ο Τέλλογλου, μπροστά από τα δικαστήρια του Πειραιά, να λέει: «Με αναφορά που έκαναν προς την Εισαγγελία Πειραιά, οι εργοδότες του Περάματος ζήτησαν να κηρυχθεί το Συνδικάτο Μετάλλου του Πειραιά εγκληματική οργάνωση στα πλαίσια του άρθρου 187 του Ποινικού Κώδικα. Η Εισαγγελία απέρριψε αυτή την ιδέα, δέχθηκε όμως ότι ασκήθηκε παράνομη βία».

Οι μηνύσεις των εργοδοτών, που κοντεύουν τις 200 (!), είναι όλες γραμμένες με καρμπόν. Το ίδιο ισχύει και με τα κατηγορητήρια που συνέταξε η Εισαγγελία, με τα οποία στελέχη των συνδικάτων της Ζώνης παραπέμπονται σε δίκες. Πολλοί από αυτούς έχουν ήδη καταδικαστεί, με διαδικασίες διάτρητες και καταθέσεις μαρτύρων που μπάζουν από εκατό μεριές. Ενάντια στα συνδικάτα εκκρεμούν ακόμα και μηνύσεις για συκοφαντική δυσφήμιση, επειδή σε ανακοινώσεις τους κάνουν αναφορά στον τρόπο που το κεφάλαιο αποσπά την υπεραξία από τους εργάτες!

Θυμίζουμε ότι το «ρεπορτάζ» προβάλλεται στις 24 Οκτώβρη, ένα μήνα περίπου μετά τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα και ενώ βρίσκεται σε εξέλιξη η δικαστική δίωξη μελών της Χρυσής Αυγής, για συμμετοχή σε εγκληματική οργάνωση. Υιοθετώντας τις κατηγορίες των εργοδοτών, αυτών που στρατολόγησαν τη Χρυσή Αυγή ενάντια στο Συνδικάτο, επιχειρεί να ταυτίσει τη συνδικαλιστική δράση με τη δράση της φασιστικής Χρυσής Αυγής, κάτω από τον τίτλο «εγκληματική οργάνωση».

Οι χρυσαυγίτες έλεγαν ότι ο στόχος τους για τη Ζώνη είναι «να χαμηλώσουμε τα μεροκάματά μας, να εγγυηθούμε στους Ελληνες εφοπλιστές ότι αν φέρουν τα βαπόρια τους εδώ θα σταματήσουμε τις απεργίες, που γίνονταν όλα αυτά τα χρόνια για διάφορους λόγους». Βλέποντας το ρεπορτάζ του Τέλλογλου, καταλαβαίνεις ότι το σύστημα και οι μηχανισμοί του έχουν πολλούς «πρόθυμους» να κάνουν τη δουλειά τους. Ακόμα και την πιο βρώμικη...

Χ. Π.



Με φόρους και μειωμένες δαπάνες πλεόνασμα 2,6 δισ. στον προϋπολογισμό

Με φόρους και μειωμένες δαπάνες πλεόνασμα 2,6 δισ. στον προϋπολογισμό 






Πρωτογενές πλεόνασμα 2,59 δισ. ευρώ με αυξημένα έσοδα από φόρους και με μειωμένες τις δαπάνες παρουσιάζουν τα στοιχεία του υπουργείου Οικονομικών για την εκτέλεση του κρατικού προϋπολογισμού για το 10μηνο Γενάρης - Οκτώβρης.





Τα καθαρά έσοδα έφτασαν τα 42,95 δισ. ευρώ, αυξημένα κατά 2,3 δισ. ευρώ ή 5,7% έναντι του στόχου των 40,64 δισ. ευρώ. Αντίθετα οι δαπάνες του κρατικού προϋπολογισμού ήταν στα 45,9 δισ. ευρώ, μειωμένες κατά 3,45 δισ. ευρώ έναντι του στόχου για 49,366 δισ. ευρώ.

Τα στοιχεία δείχνουν το μέγεθος της φοροεπιδρομής καθώς το σύνολο των φορολογικών εσόδων διαμορφώθηκε σε 35,5 δισ. ευρώ αυξημένα κατά 229 εκατ. ευρώ ή 0,6% έναντι του στόχου του 10μήνου για 35,34 δισ. ευρώ.

Ειδικότερα:

Οι άμεσοι φόροι διαμορφώθηκαν στα 2,2 δισ. ευρώ, υψηλότερα κατά 765 εκατ. ευρώ ή 34,4% έναντι του μηνιαίου στόχου.

Ο φόρος εισοδήματος φυσικών προσώπων ανήλθε σε 963 εκατ. ευρώ υπερβαίνοντας το μηνιαίο στόχο κατά 337 εκατ. ευρώ ή 35%.

Ο φόρος εισοδήματος νομικών προσώπων ανήλθε σε 187 εκατ. ευρώ, 36 εκατ. ευρώ ή 19,1% υψηλότερα έναντι του στόχου.

Οι φόροι περιουσίας ανήλθαν σε 388 εκατ. ευρώ, 247 εκατ. ευρώ ή 63,6% υψηλότερα έναντι του στόχου, η οποία οφείλεται εν μέρει στην είσπραξη της πρώτης δόσης του ΦΑΠ 2013 η οποία είχε αρχικά προβλεφθεί για το Νοέμβρη.

Οι άμεσοι φόροι παρελθόντων οικονομικών ετών ανήλθαν σε 201 εκατ. ευρώ, 31 εκατ. ευρώ ή 15,4% υψηλότερα του στόχου.

Οι λοιποί άμεσοι φόροι ανήλθαν σε 355 εκατ. ευρώ, 112 εκατ. ευρώ ή 31,6% υψηλότερα έναντι του στόχου.

Ο ΦΠΑ λοιπών προϊόντων διαμορφώθηκε σε 1.245 εκατ. ευρώ, 73 εκατ. ευρώ ή 5,9% υψηλότερα του στόχου.

Σημαντική πτώση είχαν τα έσοδα από την έμμεση φορολογία στα καύσιμα καθώς οι λαϊκές οικογένειες αποφεύγουν να προμηθευτούν πετρέλαιο θέρμανσης.

Ο ΦΠΑ πετρελαιοειδών ανήλθε σε 176 εκατ. ευρώ, 42 εκατ. ευρώ ή 23,6% χαμηλότερα του στόχου.

Ο ΕΦΚ ενεργειακών διαμορφώθηκε στα 345 εκατ. ευρώ, 40 εκατ. ευρώ ή 11,7% χαμηλότερα έναντι του στόχου.



Η ώρα του σωφρονισμού (του Γ. ΚΑΚΟΥΛΙΔΗ)

Η ώρα του σωφρονισμού (του Γ. ΚΑΚΟΥΛΙΔΗ)






1. Δεν υπάρχει μετριότητα που να μην έχει κάνει την τύχη της στην πολιτική σκηνή. Ανά πάσα στιγμή σαν ελβετικό ρολόι που ο κούκος του πετάγεται έξω κάθε ώρα, η μετριότητα σαν απειλή εμφανίζεται στη ζωή μας εκπαιδευμένη και ικανοποιημένη με το έργο της. Δεν την αναχαιτίζει τίποτα, μέχρι και την περιφρόνησή μας χρησιμοποιεί, αποκαλώντας τη δυναμική ακρόαση.
Η καθημερινή μας κακοποίηση και η γενική μας χρεοκοπία δεν είναι τυχαίο ότι αποτελούν μόνιμη απασχόληση των μετρίων, επικεφαλής των οποίων είναι ο Σαμαράς. Αυτός μας διαχειρίζεται με τον τρόπο που διαχειρίζεται το περιβάλλον του. Βέβαιος έως θανάτου πως ο Ελληνας είναι μετριότητα, ξεδιπλώνει τα θλιβερά σχέδιά του σε βάρος μας.

2. Ο Βενιζέλος υπνωτίζει τον εαυτό του και πιστεύει πως υπνωτίζει όλους εμάς, έχοντας αφοσιωθεί ολοκληρωτικά στην εξουσία, για την οποία η έλξη θα πρέπει να εμφανίστηκε από τη μυστηριώδη εποχή της παιδικής του ηλικίας. Παρατηρώντας αφηρημένα την πραγματικότητα, απαριθμεί καθημερινά λόγους για το πώς θα εκπληρώσουμε τις υποχρεώσεις μας απέναντι στους ντίλερ της Ευρώπης. Δεν μ' ενοχλεί η μισανθρωπία του Βενιζέλου, ούτε το επιτηδευμένο αχαλίνωτο εγώ του. Μ' ενοχλούν όλοι αυτοί που προσπαθούν να τον μεταφράσουν, παίζοντας έτσι στο πλευρό του εναντίον μας. Πρόκειται για δημοσιογραφικές πένες που συχνά αλληλοσπαράζονται και οι οποίες ξαφνιάζονται αρνητικά όταν καταλάβουν πως ακόμη κυκλοφορούν ζωντανοί πολίτες.

3. Χωρίς θεωρία και ως εκ τούτου αποσπασματική και ανολοκλήρωτη, η Αριστερά αντιγράφει απευθείας συμπεριφορές από τους «εχθρούς» της. Ο Τσίπρας έκανε μια θεαματική βουτιά στις τσέπες του Βενιζέλου, ελπίζοντας πως κάποια τρύπα θα υπάρχει για να πέσει κάποιος βουλευτής στο φυτώριο του ΣΥΡΙΖΑ. Χωρίς να πετύχει κάτι εντυπωσιακό, επιχείρησε άλλου είδους προσέγγιση: Απηύθυνε έκκληση «συνείδησης» στους απρόθυμους Πασόκους, τους οποίους πρέπει να διασκέδασε δεόντως. Ο Τσίπρας κατάφερε να κάνει την Αριστερά ένα χόμπι με κοινωνικό σκοπό, άφησε κατά μέρος τα μασκαριλίκια περί σοσιαλισμού και συνήλθε όπως του άξιζε από την πραγματικότητα. Τώρα πρέπει να διαχειριστεί τη φούσκα του σαν ένα ακόμη καθωσπρέπει μαγαζί στην πιάτσα.

4. Σαμαράς και Βενιζέλος εκπροσωπούν την ωμότητα μέσω της οποίας συντηρούν τη συλλογική ψευδαίσθηση, οδηγώντας τον κόσμο σε τόπο χλοερό, τόπο αναπαύσεως. Κουρντίζοντας τους κατασταλτικούς μηχανισμούς, ανακάλυψαν πως αυτός είναι ο τρόπος να κλείνει κάθε διάλογος για διεκδικήσεις. Πρόκειται για σωφρονισμό με πολιτικό χαρακτήρα - αυτό είναι το ουσιαστικό του γνώρισμα. Ως εκ τούτου δεν υπάρχει νομιμότητα ούτε προστασία, και κάθε δική μας παρατήρηση διαστρεβλώνεται ή αγνοείται. Ο σωφρονισμός μας δεν θ' αργήσει να περάσει από τα χέρια των τεχνικών της εξουσίας στους γνωστούς αναλυτές, οι οποίοι θα προσπαθήσουν να μας πείσουν πως αυτός ο σωφρονισμός είναι θεϊκής προέλευσης. Πρέπει ν' απαντήσουμε αφού πρώτα σκεφτούμε τη ρήση του Καντ: «Ο δαυλός της κριτικής του λόγου οφείλει να φωτίσει όχι τις άγνωστες σ' εμάς περιοχές πέραν του κόσμου των αισθήσεων αλλά τον σκοτεινό χώρο του ίδιου μας του νου».
Η κυρίαρχη ιδεολογία, παρά τους αιματηρούς αγώνες που έδωσε ο λαός μας, κέρδισε στο σημείο της μόρφωσης, γι' αυτό και μπόρεσε να βάλει χέρι στη νοημοσύνη μας, να παίξει με την πνευματική μας ελευθερία. Επεισε τους νέους ν' απομυθοποιήσουν τα πανεπιστήμια, αφού λειτούργησε την παιδεία σαν μια κατάσταση μάταιης αναζήτησης. Εστησε τους ακαδημαϊκούς με την πλάτη γυρισμένη σε κάθε διεκδίκηση των φοιτητών. Οι ακαδημαϊκοί εξελίσσονται τώρα σε μια επικίνδυνη μορφή συμβιβασμού. Οποιος πιστεύει πως μπορεί να διαπραγματευτεί οτιδήποτε με την κυβέρνηση είναι ένας αυτόχειρας. Οποιος πιστεύει πως κάτι νέο αρχίζει στη χώρα τώρα, στο ξεκίνημα του οποίου οφείλει να παρίσταται, η ζωή του, όπως γράφει ο Κάφκα, «θα είναι μια σειρά από απατηλά ξεκινήματα».

Ριζοσπαστης

 Αναρτήθηκε από Elva





Η θέση του ΚΚΕ για το γήπεδο της ΑΕΚ

Η θέση του ΚΚΕ για το γήπεδο της ΑΕΚ

Δήλωση του Θοδωρή Λιάππη, υπεύθυνου του Τμήματος Φυσικής Αγωγής και Αθλητισμού της ΚΕ του ΚΚΕ

Δήλωση που εστάλη σε Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης σχετικά με το γήπεδο της ΑΕΚ έκανε ο Θοδωρής Λιάππης, υπεύθυνος του Τμήματος Φυσικής Αγωγής και Αθλητισμού της ΚΕ του ΚΚΕ. Η δήλωση έχει ως εξής:

«Με αφορμή τα τελευταία γεγονότα, ξεκίνησε ένα μπαράζ ασύστολων ψευδών και συκοφάντησης σε βάρος του Κόμματος. Προς αποκατάσταση της αλήθειας επαναφέρουμε τη θέση του ΚΚΕ για το συγκεκριμένο θέμα του γηπέδου και ελπίζουμε να δημοσιευτεί:

Το γήπεδο της ΑΕΚ ανήκει στο ερασιτεχνικό σωματείο με παραχωρητήριο από το κράτος και με βάση το Καταστατικό του πρέπει να ανεγερθούν εγκαταστάσεις για όλα τα αθλήματα που καλλιεργεί το σωματείο.

Η θέση του ΚΚΕ είναι να κατασκευαστούν αθλητικές εγκαταστάσεις με χρηματοδότηση από το κράτος, που εκτός από το γήπεδο ποδοσφαίρου, το οποίο θα είναι και η έδρα της ΑΕΚ, θα φιλοξενούνται και άλλα αθλήματα. Μια αντίστοιχη πρόταση είχε γίνει από τα μέλη της ερασιτεχνικής το 2006. Είναι επόμενο να στηρίζουμε το σύνθημα "γήπεδο στη Ν. Φιλαδέλφεια", γιατί συμβαδίζει με την αντίληψη που έχουμε για τη δημιουργία υποδομών στον αθλητισμό.

Εχοντας την εμπειρία από το στάδιο Καραϊσκάκη, από την εκδίωξη του Εθνικού και των σωματείων του Πειραιά, σε μια περιοχή που επίσης στενάζει από την έλλειψη αθλητικών υποδομών, δε μας βρίσκει σύμφωνους να ανήκει η εκμετάλλευση αθλητικών χώρων σε επιχειρηματική εταιρεία που θα ανοίγει και θα κλείνει τις πόρτες του σταδίου, ανάλογα με τα συμφέροντά της. Πρόσφατο και τρανταχτό είναι το παράδειγμα της ποδοσφαιρικής ομάδας της Λάρισας, που χρειάστηκε αρχικά να πληρώνει ενοίκιο στην εταιρεία - ιδιοκτήτη του γηπέδου και φέτος να εξαναγκάζεται σε επιστροφή στο στάδιο Αλκαζάρ και χωρίς προπονητικό κέντρο.

Οι φίλοι της ΑΕΚ ας θυμηθούν τη δυσάρεστη εμπειρία από τα επιχειρηματικά παιχνίδια, τα οποία την οδήγησαν φέτος σε περιπέτειες. Νωπές είναι οι μνήμες από την κατασκευή του νέου προπονητικού κέντρου της ΑΕΚ στα Σπάτα, όπου ο επιχειρηματίας - ιδιοκτήτης και η εταιρεία του παρουσιάστηκαν αρχικά στον κόσμο ως ευεργέτες. Στην πορεία το προπονητικό αφέθηκε στην τύχη του, λόγω μη καταβολής ενοικίων της ΑΕΚ προς τον ιδιοκτήτη.

Ανάλογη φετινή πείρα υπάρχει για τα προπονητικά κέντρα του Παναθηναϊκού και του Πανιωνίου, που δείχνουν στην πράξη πως η περιουσία των ομάδων δεν μπορεί να συμβαδίζει με τα επιχειρηματικά συμφέροντα.

Η άποψή μας είναι πως, πέρα από προθέσεις, σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να υπάρχει ταύτιση των επιχειρηματικών συμφερόντων ενός ιδιοκτήτη ΠΑΕ με την αγάπη των φίλων του Σωματείου. Αλλωστε, τόσο ο κόσμος της ΑΕΚ όσο και των άλλων ομάδων έχει πείρα από τα πεπραγμένα της επιχειρηματικής δράσης.

Για τους προβοκάτορες που εμφανίζονται σε ορισμένα site και εφημερίδες θα θέλαμε να θυμίσουμε πώς είχε τοποθετηθεί το ΚΚΕ, μέσω του εκλεγμένου του στο Δημοτικό Συμβούλιο Πειραιά την περίοδο που ήταν στα σκαριά η κατασκευή του γηπέδου του Ολυμπιακού:

"Η μόνη ρεαλιστική λύση είναι να ακυρωθούν αμέσως τα, ούτως ή άλλως, παράνομα συμβόλαια, να απαλλοτριωθεί ο χώρος της ΧΡΩΠΕΙ και τα οικόπεδα γύρω από το στάδιο Καραϊσκάκη και να αποδοθούν στο λαό του Πειραιά ως χώρος πράσινου και αναψυχής. Είμαστε αντίθετοι στην παραχώρηση των χώρων του γηπέδου "Καραϊσκάκη" σε ιδιώτες και γενικότερα στην εκχώρηση και ποδηγέτηση του αθλητισμού από τα μεγαλοσυμφέροντα"».

Το ΚΚΕ και το λαϊκό κίνημα στην περίοδο της δικτατορίας 1967 - 1974

Το ΚΚΕ και το λαϊκό κίνημα στην περίοδο της δικτατορίας 1967 - 1974




Από το «Δοκίμιο Ιστορίας του ΚΚΕ, Β' τόμος, 1949 - 1968»


Την περασμένη Κυριακή ήταν η 95η επέτειος ίδρυσης του ΚΚΕ. 95 χρόνια πρωτοπόρας δράσης στους αγώνες της εργατικής τάξης και των άλλων φτωχών λαϊκών στρωμάτων για την κοινωνική απελευθέρωση από τα δεσμά της εκμετάλλευσης, για το σοσιαλισμό - κομμουνισμό. Το Κόμμα μας, «τέκνο της ανάγκης και ώριμο τέκνο της οργής», ήταν ώριμος καρπός της εξέλιξης του καπιταλισμού στην Ελλάδα. Ενσάρκωσε τη συνένωση της κοσμοθεωρίας του επιστημονικού κομμουνισμού με το εργατικό κίνημα. Η εμφάνισή του σηματοδότησε την ιδεολογική και πολιτική χειραφέτηση της εργατικής τάξης.


Το ΚΚΕ είναι η οργανωμένη συνειδητή πρωτοπορία της εργατικής τάξης, της πρωτοπόρας επαναστατικής τάξης στην εποχή περάσματος από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό. Η αντοχή του σφυρηλατήθηκε με δεσμούς αίματος με την εργατική τάξη, το λαό. Και συνεχίζει 95 χρόνια τώρα με σταθερή πίστη στην επαναστατική κοσμοθεωρία του μαρξισμού - λενινισμού και στην αρχή του προλεταριακού διεθνισμού, θεωρία που αναπτύσσεται με την επιστημονική εξήγηση της προόδου της ταξικής πάλης, των εξελίξεων στο καπιταλιστικό σύστημα και την κριτική αποτίμηση της σοσιαλιστικής οικοδόμησης του 20ού αιώνα. Την περασμένη Κυριακή ήταν επίσης η 40η επέτειος του ξεσηκωμού στο Πολυτεχνείο το 1973. Με αφορμή και τις δύο επετείους επιλέξαμε, το σημερινό σύντομο ιστορικό αφιέρωμα του «Ριζοσπάστη» που αναφέρεται στην περίοδο της δικτατορίας 1967 - 1974 και τη συμβολή του ΚΚΕ στην αντιδικτατορική πάλη. Το κείμενο που ακολουθεί είναι ο Επίλογος του «Δοκιμίου Ιστορίας του ΚΚΕ, Β' τόμος 1949 - 1968».
ΕΠΙΛΟΓΟΣ



«




Η
στρατιωτική δικτατορία διάρκεσε μέχρι τις 23.7.1974, οπότε αποκαταστάθηκε η αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία και διαμορφώθηκε το πολιτικό σύστημα που υπάρχει μέχρι σήμερα.


Η περίοδος της στρατιωτικής δικτατορίας και των εξελίξεων στο Κυπριακό θα αποτελέσει αντικείμενο του επόμενου Γ' τόμου της Ιστορίας του ΚΚΕ (...)

Από τις αρχές αυτής της περιόδου η μακρόχρονη πάλη μεταξύ βασικών στοιχείων και λειτουργιών του αστικού κράτους από τη μια και του ενσωματωμένου στο πολιτικό σύστημα θεσμού της βασιλείας από την άλλη λύθηκε με την κατάργησή της.

Η διενέργεια και η επικράτηση του στρατιωτικού πραξικοπήματος ανέτρεψαν την επιρροή του Παλατιού στο στρατό και έλυσαν την αντίθεση1213 ανάμεσα στο Παλάτι και τα αστικά κόμματα, αντίθεση που σημάδεψε τις σχέσεις Παλατιού - κυβερνήσεων και κατά τις δεκαετίες 1950 και 1960.

Αρχικά οι πραξικοπηματίες επιδίωξαν τη νομιμοποίησή τους ως φορέα της εξουσίας με την αποδοχή τους από το Παλάτι. Ετσι, μια από τις πρώτες κινήσεις της χούντας ήταν η ορκωμοσία της "Επαναστατικής Κυβερνήσεως" από το βασιλιά Κωνσταντίνο. Σε αντάλλαγμα, η χούντα ανέθεσε την πρωθυπουργία στον εισαγγελέα του Αρείου Πάγου και έμπιστο του Παλατιού, Κωνσταντίνο Κόλλια, ο οποίος χαρακτήρισε το πραξικόπημα "επιβεβλημένο" και "σωτήριο". Αυτές οι ενέργειες φάνηκαν ως "συμβιβασμός" μεταξύ διαφορετικών επιρροών στο στρατό και στη σχέση του με το Παλάτι.



Οι εξελίξεις όμως έδειξαν ότι όχι μόνο δεν αμβλύνθηκαν οι αντιθέσεις στρατού και Ανακτόρων, αλλά και έφτασαν στη ρήξη. Ανθρωποι της χούντας κατέλαβαν γρήγορα όλες τις θέσεις - κλειδιά, αφήνοντας στο Παλάτι θέσεις δίχως στρατιωτική και ουσιαστική πολιτική δύναμη.


Οι σχεδιασμοί του Παλατιού να ανατρέψει και να αντικαταστήσει τη χουντική από άλλη κυβέρνηση, ελεγχόμενη από το ίδιο, δεν τελεσφόρησαν. Οι κινήσεις του βασιλιά (επαφές με φιλοβασιλικούς αξιωματικούς, περιοδείες στις στρατιωτικές μονάδες της Βόρειας Ελλάδας τον Αύγουστο) προκάλεσαν την έγκαιρη ετοιμότητα της χούντας. Οταν το βασιλικό κίνημα - οπερέτα εκδηλώθηκε στις 13.12.1967, εξουδετερώθηκε αμέσως και με ευκολία. Η βασιλική οικογένεια εγκατέλειψε αυθημερόν την προσπάθεια και κατέφυγε στη Ρώμη.

Ωστόσο, το πολίτευμα της Ελλάδας εξακολουθούσε να είναι η βασιλευομένη δημοκρατία, όπως όριζε το Σύνταγμα του 1952. Χρέη αντιβασιλέα ανέλαβε ο μέχρι τότε υφυπουργός Αμυνας στρατηγός Γ. Ζωιτάκης και πρωθυπουργού ο Γ. Παπαδόπουλος.

Οπως ήδη έχει αναφερθεί, το βασικό επιχείρημα που χρησιμοποίησε η δικτατορία ήταν ο "κομμουνιστικός κίνδυνος". Επιβεβαιώθηκε ακόμα μια φορά ότι ο αντικομμουνισμός είναι πάντα ο προπομπός για την περιστολή αστικών ελευθεριών και δικαιωμάτων, την επιβολή γενικότερων αντιλαϊκών μέτρων, που θίγουν άμεσα και βίαια τα πιο ζωτικά συμφέροντα όλων των εργαζομένων και όχι μόνο των κομμουνιστών.

Η
επικράτηση της συγκεκριμένης στρατιωτικής δικτατορίας συντελέστηκε με ένα γενικό αιφνιδιασμό, αν και είχαν προηγηθεί πολιτικές τοποθετήσεις για το ενδεχόμενο αναστολής της λειτουργίας της Βουλής, για πραξικοπηματικές κινήσεις του βασιλιά.


Βαρύνει την ηγεσία του ΚΚΕ, πρωταρχικά το Γραφείο του Κλιμακίου της ΚΕ που βρισκόταν στην Ελλάδα, καθώς και την ηγεσία της ΕΔΑ, το γεγονός ότι χιλιάδες στελέχη και μέλη του ΚΚΕ και της ΕΔΑ πιάστηκαν κυριολεκτικά στον ύπνο και σύρθηκαν στην εξορία. Οι σχεδιασμοί για εγκαθίδρυση στρατιωτικής δικτατορίας στην Ελλάδα βρίσκονταν γενικά στην πρόβλεψη του καθοδηγητικού οργάνου του ΚΚΕ. Ωστόσο, δεν υπήρξε η συγκεκριμένη ανάλογη επαγρύπνηση, με αποτέλεσμα να μην υπάρχει και καμία προετοιμασία για την προβολή αντίστασης ενάντια στους πραξικοπηματίες. Ταυτόχρονα, η τελευταία περιοριζόταν ως δυνατότητα εξαιτίας της απουσίας Κομματικών Οργανώσεων του ΚΚΕ. Ετσι, δεν υπήρξε ούτε στοιχειώδης παράνομος μηχανισμός για τη διεξαγωγή της αντιδικτατορικής πάλης.

Η Απόφαση του 9ου Συνεδρίου του ΚΚΕ, που συνήλθε στη Γερμανική Λαοκρατική Δημοκρατία (4-10.12.1973), εκτίμησε σχετικά:

"...Αν είχε συνειδητοποιηθεί ο κίνδυνος της δικτατορίας και είχε γίνει και μέσα ακόμα στα πλαίσια της ΕΔΑ σχετική προετοιμασία, θα ήταν δυνατόν (...) να δημιουργηθούν συνθήκες για τη συνέχιση της αντιδικτατορικής πάλης από καλύτερες θέσεις".1214

"Το στρατιωτικό - φασιστικό πραξικόπημα βρήκε την ΚΕ και όλο το Κόμμα απροετοίμαστα. Το καθοδηγητικό κέντρο στο εσωτερικό δεν μπόρεσε με την εγκαθίδρυση της δικτατορίας να αποκαταστήσει επαφές και δεσμούς και να οργανώσει τις κομματικές δυνάμεις. Ορισμένα στελέχη και μέλη του Κόμματος, από εκείνα κυρίως που ήταν οργανωμένα στις Κομματικές Ομάδες, πήραν την πρωτοβουλία για την ανασύνταξη των κομματικών δυνάμεων, των δυνάμεων γενικότερα του αντιδικτατορικού κινήματος".1215

Η
πολιτική της δικτατορίας συνδύαζε την ωμή καταστολή με την ευελιξία. Παράλληλα, ένα σημαντικό τμήμα των πιο συντηρητικών μικροαστικών στρωμάτων ανέχτηκε τη δικτατορία ή και συντάχτηκε με αυτή. Συντέλεσε σε αυτό και η πολιτική προσεταιρισμού αυτοαπασχολούμενων (π.χ., ιδιοκτητών ταξί κ.ά.), που ακολούθησε η χούντα. Η δικτατορία στήριξε την πολιτική συμμαχιών της στη διαγραφή των αγροτικών χρεών, στην ενίσχυση της αγοραστικής δύναμης τα πρώτα χρόνια μετά από το πραξικόπημα και στη μείωση της ανεργίας χάρη στην ανάπτυξη που είχε συντελεστεί την προηγούμενη περίοδο, αλλά και στην ανάπτυξη του κλάδου των κατασκευών. Ακόμα, στηρίχτηκε σε μια ορισμένη άμβλυνση του προβλήματος της λαϊκής κατοικίας που έφερε το σύστημα της αντιπαροχής.


Παράλληλα, η χουντική κυβέρνηση, στην προσπάθεια να αμβλύνει τις αντιδράσεις που εκδηλώνονταν έξω από την Ελλάδα, αλλά και για να εξωραΐσει την εικόνα της στο εσωτερικό, αμνήστευσε τους υπευθύνους του βασιλικού στρατιωτικού κινήματος, καθώς και όσους φέρονταν ότι είχαν αναμειχθεί στην "υπόθεση ΑΣΠΙΔΑ". Ανάμεσα σε αυτούς ήταν και ο Α. Παπανδρέου, στον οποίο χορηγήθηκε διαβατήριο και έφυγε στο εξωτερικό.

Στις 29.9.1968 διενεργήθηκε από τη χούντα δημοψήφισμα για το νέο Σύνταγμα, με το οποίο κατοχυρωνόταν θεσμικά ο στρατός ως ανώτατος ρυθμιστής της πολιτικής ζωής. Πριν και στη διάρκεια της διεξαγωγής του, ασκήθηκε ψυχολογική βία και τρομοκρατία, ενώ υπήρξε και αλλοίωση των ψηφοδελτίων, με αποτέλεσμα να εμφανιστεί ποσοστό έγκρισης του νέου Συντάγματος πάνω από 90%.

Το επίπεδο του εργατικού κινήματος, γενικά της ταξικής πάλης, καθώς και η κατάσταση στην οποία βρισκόταν το 1967 ο συνειδητός υποκειμενικός παράγοντας, το ΚΚΕ, προσδιόρισαν και το επίπεδο της πάλης που θα ακολουθούσε και το οποίο, ιδιαίτερα τα πρώτα χρόνια, ήταν πολύ κατώτερο των περιστάσεων. Χρειάστηκε να περάσουν αρκετά χρόνια μέχρι να εκδηλωθούν τα πρώτα μαζικά σκιρτήματα αντίδρασης, κύρια σε χώρους φοιτητών και σπουδαστών. Με τον ασφυκτικό έλεγχο που ασκούσαν στις συνδικαλιστικές οργανώσεις η κρατική Ασφάλεια και οι διορισμένοι εργοδοτικοί και κυβερνητικοί συνδικαλιστές, η δικτατορία μπόρεσε να καθηλώσει, επί της ουσίας να διαλύσει το εργατικό και τα άλλα συνδικαλιστικά κινήματα.

Στο χαμηλό επίπεδο του κινήματος επέδρασαν αποφασιστικά το γενικότερο κλίμα της τρομοκρατίας, οι συλλήψεις, τα βασανιστήρια και η λειτουργία των στρατοδικείων, όπως και η ηττοπάθεια που καλλιεργούνταν από διάφορες πλευρές ότι η δικτατορία ήταν ακλόνητη.

Το κλίμα της ηττοπάθειας εκφράστηκε από τις πρώτες μέρες του πραξικοπήματος και ανάμεσα στους πολιτικούς κρατουμένους, ένα μέρος των οποίων υποχώρησε. Τότε μάλιστα άρχισε να διαδίδεται η αντίληψη ότι η υπογραφή "δήλωσης μετανοίας" δεν ήταν και τόσο επιβαρυντική, ότι μπορούσε να αποτελέσει ελιγμό.

Βεβαίως, πρέπει να υπογραμμιστεί ότι ταυτόχρονα μια μεγάλη μερίδα πολιτικών κρατουμένων, που εξορίστηκαν στη Γυάρο και έπειτα στη Λέρο και αλλού, ανάμεσα στους οποίους και νεολαίοι της ΕΔΑ και της Δημοκρατικής Νεολαίας Λαμπράκη, στάθηκαν αλύγιστοι. Πολλοί από αυτούς στη συνέχεια αποτέλεσαν δυναμικό του ΚΚΕ.

Τ
ο ΚΚΕ ήταν και αυτήν τη φορά η πολιτική δύναμη που έδωσε στην αντιδικτατορική πάλη τις περισσότερες θυσίες. Το κίνημα στα χρόνια 1967 - 1974 ενισχυόταν ηθικά και ιδεολογικά από την ηρωική στάση πολλών κομμουνιστών και κομμουνιστριών στην ανάκριση, στα βασανιστήρια και τα στρατοδικεία. Σημαντικό ρόλο στα παραπάνω έπαιξε η δημιουργία της KNE.


Η ΚΝΕ δημιουργήθηκε στις 15.9.1968. Σχετικά με τη δημιουργία της η ειδική Απόφαση της 13ης Ολομέλειας της ΚΕ (11-17.1.1969) "για την ανασύσταση Κομμουνιστικής Νεολαίας Ελλάδας" αναφέρει ανάμεσα σε άλλα:

"1. Η 13η Ευρεία Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ χαιρετίζει την ανασύσταση της οργάνωσης της Κομμουνιστικής Νεολαίας Ελλάδας (ΚΝΕ).

2. Η Ολομέλεια θεωρεί ότι οι σημερινές συνθήκες στην Ελλάδα καθώς και οι διεθνείς επιβάλλουν την ανασύσταση της Κομμουνιστικής Νεολαίας. Η ΚΝΕ θα συγκεντρώνει στις γραμμές της το πρωτοπόρο τμήμα της ελληνικής νεολαίας και, στηριγμένη στη θεωρία του μαρξισμού - λενινισμού, θα διαπαιδαγωγεί την ελληνική νεολαία με τα ιδανικά της δημοκρατίας και του σοσιαλισμού, με τις ηρωικές παραδόσεις της Ομοσπονδίας Κομμουνιστικών Νεολαιών Ελλάδας (ΟΚΝΕ), με τις καλύτερες παραδόσεις της ΕΠΟΝ και της Δημοκρατικής Νεολαίας Λαμπράκη.

Η ΚΝΕ προετοιμάζει τα μέλη της να γίνουν ικανά ν' αποτελέσουν μέλη του Κόμματος της εργατικής τάξης, του ΚΚΕ.

3. Η ΚΝΕ έχει σαν φιλοδοξία να βρεθεί στις πρώτες γραμμές και να παίξει όλο και πιο σοβαρό ρόλο στην πάλη της νεολαίας και όλου του λαού για τα ζητήματα των νέων, για την ανατροπή της δικτατορίας (...) για την ειρήνη και την κοινωνική πρόοδο.

(...) Στις σημερινές συνθήκες, η ΚΝΕ δημιουργεί παράνομες Οργανώσεις στους τόπους δουλειάς και κατοικίας των νέων, με βάση τις αρχές της συνωμοτικότητας, της επαγρύπνησης και της αποκέντρωσης (...)

(...) 5. Η Ολομέλεια της ΚΕ αναθέτει στο ΠΓ και τις Οργανώσεις του Κόμματος το καθήκον να βοηθήσουν στη συγκρότηση Οργανώσεων της ΚΝΕ".1216

Αντλώντας πείρα από τη διαδρομή του νεολαιίστικου κινήματος, η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του ΚΚΕ (2005) υπογράμμισε για την ΚΝΕ αυτό ακριβώς το θέμα στις σύγχρονες συνθήκες:

"Η ίδρυση της ΚΝΕ, το 1968, δικαίωσε την απόφαση του ΚΚΕ με την επαναλειτουργία του στην Ελλάδα, σε συνθήκες παρανομίας, ύστερα από τη διάλυση των ΚΟ το 1958. Η ύπαρξη επαναστατικής οργάνωσης νεολαίας, υπό την καθοδήγηση του ΚΚΕ, είναι απολύτως αναγκαία. Καμία άλλη νεολαιίστικη οργάνωση, όσο μαζική και ριζοσπαστική και να είναι, δεν μπορεί να την αντικαταστήσει, να την υποκαταστήσει".1217

Επίσης:

"Η ΚΝΕ δρα στο πλευρό του Κόμματος και κάτω από την καθοδήγησή του, έχοντας ως στρατηγικό σκοπό το σοσιαλισμό. Από εδώ προκύπτει ο χαρακτήρας της Οργάνωσης. Από εδώ προκύπτει η ανάγκη η ΚΝΕ να συμβάλλει στην προώθηση της στρατηγικής του Κόμματος, στην οικοδόμηση του Μετώπου, δύναμη του οποίου θα αποτελέσει και το ίδιο το νεολαιίστικο κίνημα. Πράγμα που απαιτεί να γνωρίσει και να αφομοιώσει τις θέσεις του Κόμματος και μάλιστα μέσα από τις δικές της εμπειρίες".1218

Η
ανασυγκρότηση των Οργανώσεων του ΚΚΕ πραγματοποιούνταν σε εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες, όμως στην πορεία ενισχυόταν με τους συντρόφους και τις συντρόφισσες που επέστρεφαν από την εξορία ή τη φυλακή και ήταν αποφασισμένοι να συνεχίσουν τον αγώνα από τις γραμμές του ΚΚΕ και της ΚΝΕ. Και βέβαια η ανασυγκρότηση του ΚΚΕ στηρίχτηκε και με τη σχεδιασμένη και επαναλαμβανόμενη αποστολή πολλών κομματικών στελεχών από το εξωτερικό, ειδικά μετά από τη 12η Ολομέλεια της Κεντρικής Επιτροπής (1968).


Την ανασυγκρότηση του ΚΚΕ δυσκόλευε η σύγχυση που προκλήθηκε τον πρώτο καιρό μετά από τη 12η Ολομέλεια. Οι συνθήκες της παρανομίας εμπόδιζαν την ανοιχτή και μαζική διαπάλη, τόσο σχετικά με τις αιτίες της διάσπασης όσο και με το ποιες δυνάμεις εξέφραζαν το Κόμμα. Ηταν ακόμα η φάση που πλατιές μάζες της ΕΔΑ επηρεάζονταν από την ηγεσία της, αυτή γνώριζαν, ενώ η πλειοψηφία αυτής της ηγεσίας ήταν στελέχη του αυτοαποκαλούμενου "ΚΚΕ εσωτερικού".

Παρ' όλα αυτά, η ανασυγκρότηση του ΚΚΕ ήταν προϋπόθεση για την ανάπτυξη της μαζικής αντιδικτατορικής πάλης. Η ηγεσία του σωστά επέλεξε την αδιάλλακτη αντιπαράθεση με το "ΚΚΕ εσωτερικού", ως κύριο οπορτουνιστικό φορέα, εμπόδιο και στην κατεύθυνση της αντιδικτατορικής πάλης. Η ανάπτυξη των Οργανώσεων του ΚΚΕ και της ΚΝΕ επέδρασε και στη δημιουργία της Ενιαίας Συνδικαλιστικής Αντιδικτατορικής Κίνησης - ΕΣΑΚ (3.4.1968), της Αντι-ΕΦΕΕ και της Μαθητικής Οργάνωσης Δημοκρατικής Νεολαίας Ελλάδας (ΜΟΔΝΕ).

Η ανασυγκρότηση του ΚΚΕ προχώρησε ταχύτερα μετά από τη 17η Ολομέλεια της ΚΕ (9-13.12.1972), στην οποία ο μέχρι τότε Α' Γραμματέας της ΚΕ Κώστας Κολιγιάννης αντικαταστάθηκε από τον Χαρίλαο Φλωράκη, που είχε βγει παράνομα στο εξωτερικό και συμμετείχε στην καθοδήγηση του ΚΚΕ. Συνεχίστηκε με το 9ο Συνέδριο.

Σημαντικό όπλο για την ανάπτυξη της αντιδικτατορικής πάλης και την οργάνωση των κομματικών δυνάμεων αποτέλεσαν ο παράνομος Τύπος της ΚΕ του ΚΚΕ, της Κομμουνιστικής Νεολαίας, της ΚΟΑ (Ριζοσπάστης, Οδηγητής, Αδούλωτη Αθήνα, Δημοκρατική Αλλαγή, Ελεύθερη Πατρίδα κ.ά.), η κυκλοφορία προκηρύξεων και άλλων εντύπων, η αναγραφή συνθημάτων. Ιδιαίτερο ρόλο είχαν το θεωρητικό περιοδικό του Κόμματος Νέος Κόσμος, ο ραδιοφωνικός σταθμός "Η Φωνή της Αλήθειας", από τις εκπομπές του οποίου καθοδηγούνταν οι Κομματικές Οργανώσεις στην καθημερινή οργανωτική και πολιτική δράση τους και γενικότερα στην αντιδικτατορική λαϊκή πάλη.

Τη δική τους συμβολή στην πάλη κατά της δικτατορίας είχαν και οι οργανώσεις Πατριωτικό Αντιδικτατορικό Μέτωπο, Ρήγας Φεραίος, Δημοκρατική Αμυνα, Πανελλήνιο Απελευθερωτικό Κίνημα - ΠΑΚ (28.2.1968) και άλλες μικρότερης εμβέλειας, ενώ σημαντικός ήταν ο ρόλος πολλών οργανώσεων στο εξωτερικό, τόσο στις χώρες όπου υπήρχαν Ελληνες οικονομικοί μετανάστες όσο και στις χώρες της σοσιαλιστικής οικοδόμησης. Στην πορεία, πήραν μέρος στον αγώνα κατά της χούντας και οργανώσεις αστικών κομμάτων, ακόμα και βασιλόφρονες.

Ε
νάμιση χρόνο πριν το τέλος της στρατιωτικής δικτατορίας, το λαϊκό κίνημα άρχισε να σημειώνει αισθητή άνοδο και κορυφώθηκε με τον ξεσηκωμό στο Πολυτεχνείο το Νοέμβρη του 1973. Την τριήμερη κατάληψη του Πολυτεχνείου (14-15-16 Νοέμβρη) κατέστειλαν τελικά στρατιωτικές δυνάμεις με την εισβολή τανκ και στρατού στο ίδρυμα τη νύχτα της 17ης Νοέμβρη. Η επέμβαση του στρατού και της αστυνομίας στο Πολυτεχνείο και στις γύρω περιοχές οδήγησε σε έναν αιματηρό απολογισμό με δεκάδες νεκρούς και τραυματίες.


Η κυβέρνηση Μαρκεζίνη παραιτήθηκε, ενώ στις 25.11.1973 η χούντα του Παπαδόπουλου ανατράπηκε από το στρατιωτικό πραξικόπημα του ταξίαρχου Ιωαννίδη. Τη χαριστική βολή στη δικτατορία έδωσε το πραξικόπημα για την ανατροπή της κυβέρνησης Μακάριου (15.7.1974), που υποκίνησε η ελληνική κυβέρνηση σε συνεργασία με Ελληνοκύπριους πολιτικούς και στρατιωτικούς της ΕΟΚΑ Β'. Αμέσως ακολούθησε η εισβολή σε δύο φάσεις των τουρκικών στρατευμάτων στην Κύπρο (20-22 Ιούλη και 14-16 Αυγούστου). Η κυβέρνηση της δικτατορίας δεν μπορούσε πια να σταθεί.

Η ελληνική αστική τάξη και οι πολιτικοί της εκπρόσωποι ανησύχησαν μήπως δυσκολέψει ο έλεγχος της κατάστασης. Τότε ακριβώς η δικτατορία παρέδωσε τη διακυβέρνηση. Τη νύχτα της 23ης προς 24.7.1974 ήρθε στην Ελλάδα από το Παρίσι ο Κ. Καραμανλής και σχημάτισε κυβέρνηση της λεγόμενης "εθνικής ενότητας", από πολιτικούς της προδικτατορικής ΕΡΕ και του "κεντρώου" χώρου. Αρχισε η φάση της λεγόμενης μεταπολίτευσης.

Η ΚΕ του ΚΚΕ χαρακτήρισε ως εξής την αλλαγή:

"...Μπροστά σ' αυτή την κατάσταση, η χουντική ηγεσία, με οδηγίες της Ουάσιγκτον και άλλων ηγετικών ΝΑΤΟικών κύκλων, ανέθεσε τη διακυβέρνηση της χώρας σε συντηρητικούς αστούς πολιτικούς, με επικεφαλής τον Κωνσταντίνο Καραμανλή".1219

Το πιο σημαντικό γεγονός που χρωμάτισε αυτήν τη φάση ήταν η νομιμοποίηση του ΚΚΕ. Βασικός λόγος που την επέβαλε ήταν η ντε φάκτο παρέμβαση του ΚΚΕ αμέσως μετά από την κατάρρευση της δικτατορίας, με την άφιξη του ΠΓ στην Ελλάδα και με το άνοιγμα των κεντρικών γραφείων του στην Αθήνα, στην πλατεία Κάνιγγος. Τις ίδιες μέρες εκδόθηκε η εφημερίδα ΝΕΑ ΕΛΛΑΔΑ, πριν την επίσημη νομιμοποίηση του ΚΚΕ.

Στις 24.9.1974 η ΚΕ απηύθυνε χαιρετιστήριο για τη νομιμοποίηση του ΚΚΕ "προς την εργατική τάξη, την αγροτιά, τους διανοούμενους, όλο το Λαό".1220 Στις 25.9.1974 κυκλοφόρησε ο Ριζοσπάστης, ημερήσιο όργανο της ΚΕ του ΚΚΕ.

Μετά από 27 χρόνια συνεχόμενης παρανομίας, το ΚΚΕ σημείωσε μια σημαντική κατάκτηση. Παρά τις διώξεις και σε πείσμα όσων είχαν σπεύσει κατά καιρούς να αναγγείλουν την εξαφάνισή του, το ΚΚΕ κατάκτησε τη νόμιμη δράση του. Αρχιζε μια νέα περίοδος στην πολυκύμαντη Ιστορία του».

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

1213. Οι ενδοαστικές αντιθέσεις, όπως και όλα τα ζητήματα που αφορούν στις εξελίξεις εκείνης της περιόδου (Κυπριακό, η θέση της Ελλάδας στο ιμπεριαλιστικό σύστημα, η στρατηγική και η τακτική των πολιτικών δυνάμεων της εποχής, η προσέγγιση της ιδεολογίας της δικτατορίας, η στάση των εργατικών και λαϊκών δυνάμεων εκείνα τα χρόνια, οι διώξεις, οι καταδίκες και τα βασανιστήρια σε βάρος χιλιάδων αγωνιστών της αντιδικτατορικής πάλης κ.ά.), προγραμματίζεται να αποτελέσουν ένα μέρος από το συνολικό αντικείμενο του επόμενου Γ' τόμου του Δοκιμίου Ιστορίας του ΚΚΕ, μελλοντικό καθήκον της Κεντρικής του Επιτροπής.

1214. Το 9ο Συνέδριο του ΚΚΕ, σελ. 35, έκδ. ΚΕ του ΚΚΕ, Αθήνα, 1974.

1215. Το ΚΚΕ. Επίσημα Κείμενα, τόμ. 10, σελ. 819, εκδ. «Σύγχρονη Εποχή», Αθήνα, 2009.

1216. Το ΚΚΕ. Επίσημα Κείμενα, τόμ. 10, σελ. 297, εκδ. «Σύγχρονη Εποχή», Αθήνα, 2009.

1217. Θέσεις της ΚΕ του ΚΚΕ για την Πανελλαδική Συνδιάσκεψη με θέμα: «Η δράση του Κόμματος για τα προβλήματα της Νεολαίας. Η στήριξη της ΚΝΕ», σελ. 2, εκδ. Ριζοσπάστης, 2005.

1218. Εισήγηση της ΚΕ του ΚΚΕ στην Πανελλαδική Κομματική Συνδιάσκεψη με θέμα «Η δράση του Κόμματος για τα προβλήματα της Νεολαίας. Η στήριξη της ΚΝΕ», σελ. 8 εκδ. Ριζοσπάστης, 2005.

1219. Το ΚΚΕ. Επίσημα Κείμενα, τόμ. 10, σελ. 906, εκδ. «Σύγχρονη Εποχή», Αθήνα, 2009, και περιοδικό Νέος Κόσμος, τεύχ. 8-9, σελ. 3, Αύγουστος-Σεπτέμβρης 1974.

1220. Ριζοσπάστης, 25.9.1974.


Η πρόταση του ΚΚΕ απάντηση στις αντιλαϊκές ανατροπές στην Υγεία

Η πρόταση του ΚΚΕ απάντηση στις αντιλαϊκές ανατροπές στην Υγεία





Ο «Ριζοσπάστης» συζητάει με τον Χρήστο Παπάζογλου, μέλος του Τμήματος Υγείας - Πρόνοιας της ΚΕ του ΚΚΕ και εκλεγμένο στο ΔΣ του Πανελλήνιου Ιατρικού Συλλόγου (ΠΙΣ)



Για τις εξελίξεις στον ΕΟΠΥΥ, το χαρακτήρα της
μεταρρύθμισης που προωθεί η κυβέρνηση και τις θέσεις του ΚΚΕ, ο «Ριζοσπάστης» συζήτησε με τον Χρήστο Παπάζογλου, μέλος του Τμήματος Υγείας - Πρόνοιας της ΚΕ του ΚΚΕ και εκλεγμένο στο ΔΣ του Πανελλήνιου Ιατρικού Συλλόγου (ΠΙΣ)

***

-- Η κυβέρνηση ισχυρίζεται ότι το σχέδιό της για την ΠΦΥ στοχεύει στη δημιουργία ενός ενιαίου συστήματος, που θα αναβαθμίσει τις υπηρεσίες που παρέχει ο ΕΟΠΥΥ στους ασφαλισμένους. Ποια είναι η γνώμη σας;

-- Η δημιουργία ενός ενιαίου δημόσιου συστήματος ΠΦΥ δεν είναι ούτε στις προθέσεις, ούτε στις κατευθύνσεις που υλοποιεί η κυβέρνηση. Στην πραγματικότητα, συγκεντρώνουν σε ένα φορέα τις δημόσιες μονάδες ΠΦΥ (Κέντρα Υγείας, Περιφερειακά Ιατρεία και υγειονομικές μονάδες του πρώην ΙΚΑ).

Οι μονάδες του νέου δημόσιου φορέα, μαζί με τους ιδιώτες, τους επιχειρηματίες, τους επιχειρηματικούς ομίλους στην Υγεία, τα ιατρεία των Δήμων και οι ΜΚΟ, αποτελούν ένα συνονθύλευμα μονάδων παροχής υπηρεσιών ΠΦΥ και όχι «ενιαίο σύστημα». Επιπλέον οι μονάδες αυτού του συνονθυλεύματος θα βρίσκονται σε οξύτατο ανταγωνισμό μεταξύ τους, διεκδικώντας μεγαλύτερο ποσό από τον προϋπολογισμό του υποχρηματοδοτούμενου ΕΟΠΥΥ.


Από τις κινητοποιήσεις των εργαζομένων ενάντια στα αντιλαϊκά μέτρα για την Υγεία
Ολα αυτά έχουν ως αιτία το γεγονός ότι η ΠΦΥ δε «χτίζεται» με κριτήριο την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών, αλλά με ενισχυμένο το κριτήριο ότι η υγεία αποτελεί εμπόρευμα και «κόστος» για το κεφάλαιο και το κράτος τους. Γι' αυτό προβλέπεται οι δωρεάν παροχές να περιορίζονται σε ένα ελάχιστο «βασικό πακέτο» ιατρικών και εργαστηριακών εξετάσεων, συνταγογράφησης, να διασφαλίζει δηλαδή στοιχειώδεις υπηρεσίες ενιαία σε όλους και να αυξάνει το μέρος των αναγκών που θα εξαρτάται ανάλογα τη δυνατότητα των ασθενών να βάλουν βαθειά το χέρι στην τσέπη.


Αν κάποιος ήθελε να αντιμετωπίσει ανεπάρκειες και αδυναμίες, κατ' αρχήν θα έπρεπε να ενισχύσει με το απαραίτητο προσωπικό τις υποστελεχωμένες δημόσιες δομές (ΚΥ και πολυιατρεία του ΕΟΠΥΥ), να διασφαλίσει σύγχρονο εξοπλισμό και να αναπτύξει νέες. Ομως η κυβερνητική πολιτική είναι αντίθετη. Απαξίωση, υποχρηματοδότηση και κλείσιμο είναι το μέλλον που προδιαγράφεται για μία σειρά πολυιατρεία του ΕΟΠΥΥ.

Αντίστοιχα, η κυβέρνηση θεωρεί αυθαίρετα ότι μία σειρά ειδικότητες γιατρών είναι «αχρείαστες» από το πρωτοβάθμιο επίπεδο, που σημαίνει «κούρεμα» των υπηρεσιών που θα παρέχουν οι μονάδες της ΠΦΥ, μετατροπή τους σε μονάδες «περιορισμένης ευθύνης» αλλά αυξημένου περιορισμού των κρατικών δαπανών για τη λειτουργία τους, που σημαίνει και απολύσεις γιατρών. Π.χ. Πώς θα συμβάλει το πρωτοβάθμιο επίπεδο - με την 24ωρη λειτουργία των μονάδων - στην αντιμετώπιση επειγόντων περιστατικών χωρίς βασικές ειδικότητες όπως χειρουργού; Πώς θα αντιμετωπίζονται χρόνιοι ασθενείς - και όχι μόνο - που απαιτείται συμμετοχή διαφόρων ειδικοτήτων σε πρωτοβάθμιο επίπεδο;

-- Ποιος είναι λοιπόν ο πραγματικός στόχος της κυβερνητικής μεταρρύθμισης στην ΠΦΥ;

-- Δείτε τι λένε: «Ο ΕΟΠΥΥ δεν μπορεί να είναι αγοραστής και πάροχος υπηρεσιών υγείας» γιατί αλλοιώνονται οι κανόνες της αγοράς. Εμείς απαντάμε να μην είναι κανένας ούτε αγοραστής, ούτε πωλητής υπηρεσιών υγείας. Η επίθεση που βιώνουν σήμερα εργαζόμενοι υγειονομικοί, οι επιστήμονες του κλάδου της Υγείας και ιδιαίτερα οι ασθενείς, σχετίζεται ακριβώς με αυτή τη θεώρηση της υγείας ως εμπόρευμα, σχετίζεται με την εφαρμογή και την επέκταση σήμερα των κανόνων της αγοράς στην «αγορά Υγείας ή υπηρεσιών υγείας και ιατρικής περίθαλψης».

Σχετίζεται με τον περιορισμό του λεγόμενου «μη μισθολογικού κόστους εργασίας», που μέρος του αποτελούν οι δαπάνες υγείας, για τη διαμόρφωση ακόμα πιο «φθηνών» εργαζόμενων, προκειμένου να τονωθεί η ανταγωνιστικότητα των επιχειρήσεων.

Από αυτή την άποψη, βασικός τους προσανατολισμός είναι οι περικοπές δημόσιων δαπανών για την υγεία. Η κυβέρνηση και το υπουργείο Υγείας ισχυρίζονται ότι οι περικοπές γίνονται γιατί δεν έχουμε λεφτά, γιατί χρωστάμε, αλλά κρύβουν ότι με το ένα χέρι κόβουν παροχές υγείας προς τη λαϊκή οικογένεια, τους εργαζόμενους και τους συνταξιούχους, και με το άλλο χέρι δίνουν επιδοτήσεις και φοροαπαλλαγές σε τραπεζίτες, βιομηχάνους και εφοπλιστές.

Η κυβέρνηση τις περικοπές δημόσιων δαπανών για την Υγεία τις βαφτίζει «εξορθολογισμό των δαπανών», «νοικοκύρεμα» κλπ., ότι θα «γλιτώσει το φορολογούμενο πολίτη από «περιττές» και «αλόγιστες» δαπάνες. Τέτοια επιχειρήματα χρησιμοποιήθηκαν απ' όλες τις κυβερνήσεις, τουλάχιστον τα τελευταία 10 χρόνια. Πρόκειται για τα προπαγανδιστικά επιχειρήματα που αποσκοπούν στην ενοχοποίηση ακόμα και αυτών των ανεπαρκών δημόσιων παροχών που πρέπει να περικοπούν, διότι το κράτος πρέπει να εξασφαλίσει τα παντός είδους κίνητρα προς τους επιχειρηματικούς ομίλους.

Αποτέλεσμα αυτού του «νοικοκυρέματος» είναι να αυξάνονται ραγδαία οι ιδιωτικές δαπάνες υγείας, οι πληρωμές για φάρμακα, θεραπείες, εξετάσεις κλπ. Ο,τι δεν καλύπτουν οι δημόσιες δαπάνες, ό,τι δηλαδή «γλιτώνει» ο φορολογούμενος, σύμφωνα με την κυβερνητική προπαγάνδα, το πληρώνει πολλαπλάσια ως ασθενής, άμεσα από την τσέπη του, όταν και όπως μπορεί. Γι' αυτό έχουν αυξηθεί οι ασθενείς που αναγκάζονται να μην πηγαίνουν στο γιατρό, γιατί δεν έχουν να πληρώσουν και επιλέγουν να αγοράζουν φάρμακα χωρίς συνταγή.

Σε πρόσφατη «ημερίδα» αναφέρθηκαν στοιχεία που δείχνουν ότι έχουν αυξηθεί σημαντικά οι «καταστροφικές δαπάνες» για την υγεία. Πρόκειται για ασθενείς που αναγκάζονται να ξεπουλήσουν ό,τι έχουν και δεν έχουν, να καταστραφούν οικογένειες και να υποχρεωθούν, προκειμένου να καλύψουν δαπάνες για την υγεία τους.

-- Πώς τοποθετούνται τα άλλα κόμματα και οι δυνάμεις τους στο κίνημα απέναντι σ' αυτές τις εξελίξεις;

-- Οι δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ και οι δορυφόροι τους στο κίνημα, συνειδητά αποπροσανατολίζουν από τις πραγματικές αιτίες των προβλημάτων, στηρίζουν την πολιτική της ΕΕ, την εμπορευματοποίηση στην Υγεία, τη συνύπαρξη δημόσιου και ιδιωτικού τομέα, την πολιτική του «μικρότερου κακού», «των δικτύων ασφαλείας» για να μη διαρραγεί «η κοινωνική συνοχή».

Ουσιαστικά, με την πολιτική του καλεί τα λαϊκά στρώματα να επιλέξουν με ποιο μείγμα διαχείρισης θα περισταλούν τα δικαιώματά τους και στην Υγεία και σε άλλους τομείς. Οι παλινωδίες και οι αντιφατικές θέσεις τους π.χ. αναφορικά με την απασχόληση των ιατρών στην ΠΦΥ, οφείλονται στην τυχοδιωκτική τους λογική, να ελίσσονται ανάλογα με το ακροατήριο στο οποίο απευθύνονται, προκειμένου να γίνουν αρεστοί.

Τι να περιμένουν οι γιατροί από τις ηγεσίες στους Ιατρικούς Συλλόγους και τον Πανελλήνιο ΙΣ, που επί της ουσίας συμφωνούν με τον βασικό άξονα της κυβερνητικής πολιτικής, είναι διαθέσιμοι να βάλουν πλάτη για να υλοποιηθούν οι περικοπές των δημόσιων δαπανών στην Υγεία; Εξαπατούν τους μισθωτούς και αυτοαπασχολούμενους γιατρούς με χαμηλά εισοδήματα ότι με αυτήν την τακτική μπορούν να «εξαιρεθούν» από την κυβερνητική επίθεση, να την πληρώσουν οι άλλοι κλάδοι των εργαζομένων στην Υγεία, οι ασθενείς και να τη γλιτώσουν οι γιατροί...

Συμμετέχουν στη αναδιαμόρφωση του αντιλαϊκού σχεδίου της κυβέρνησης και του επικοινωνιακού της προφίλ. Αυτή ακριβώς τη στάση αξιοποιεί η κυβέρνηση για να αναπτύξει τον αντιδραστικό κοινωνικό αυτοματισμό, να φέρει τους ασθενείς σε αντιπαράθεση με τους γιατρούς και να περάσει την πολιτική της.

-- Ποια είναι η θέση του ΚΚΕ για τη συγκεκριμένη μεταρρύθμιση και ποιες είναι οι θέσεις του συνολικά για το ζήτημα της πρόληψης;

-- Το ΚΚΕ αντιλαμβάνεται το σύστημα Υγείας ως ενιαίο, αποκλειστικά δημόσιο και δωρεάν, δομημένο σε πρωτοβάθμιο, δευτεροβάθμιο και τριτοβάθμιο επίπεδο με κεντρικό επιστημονικό σχεδιασμό, για να καλύπτει τις σύγχρονες ανάγκες των λαϊκών στρωμάτων με καθολικό τρόπο. Η ΠΦΥ αποτελεί βασικό άξονα του συστήματος Υγείας, με κεντρικό προσανατολισμό την πρόληψη. Δίνουμε σημασία στην πρωτογενή πρόληψη, στην πρόληψη και αντιμετώπιση των κινδύνων στην πηγή τους.

Πρόληψη σημαίνει να αντιμετωπίζεις τις κοινωνικές αιτίες της ασθένειας, όπως τη φτώχεια, την ανεργία κλπ. Κοινωνικές αιτίες που υπάρχουν όχι τώρα με τα μνημόνια, αλλά και νωρίτερα πριν την κρίση ακόμα. Η ΕΕ είχε δώσει ξεκάθαρες κατευθύνσεις να επεκταθούν οι ελαστικές σχέσεις εργασίας και να αυξηθούν τα όρια συνταξιοδότησης με γνώμονα την ανταγωνιστικότητα και την κερδοφορία των επιχειρήσεων. Αυτά τα «ξεχνάνε» οι θιασώτες της «αντιμνημονιακής» ρητορείας, της «κυβέρνησης της αριστεράς», της δήθεν υγιούς επιχειρηματικής δραστηριότητας.

Κορμός της ΠΦΥ είναι το Κέντρο Υγείας, μια σύγχρονη μονάδα υγείας συνδεδεμένη με το δευτεροβάθμιο και τριτοβάθμιο επίπεδο. Είναι στελεχωμένη με όλο το απαιτούμενο επιστημονικό και άλλο προσωπικό, με όλες τις βασικές ιατρικές ειδικότητες, για να μπορεί να καλύπτει με υψηλού επιπέδου υπηρεσίες υγείας. Εχει τμήματα Ιατρικής της Εργασίας, που εντάσσονται στο κρατικό σώμα ιατρών εργασίας και τεχνικών ασφαλείας και συμβάλλουν στην πρόληψη αντιμετώπισης του επαγγελματικού κινδύνου, καταγράφουν και μελετούν την επαγγελματική νοσηρότητα.

Αντίστοιχα το ΚΥ έχει υπηρεσίες Σχολικής Υγείας, παρεμβαίνει στην κοινότητα για πρόληψη ή έγκαιρη διάγνωση προβλημάτων υγείας αλλά και με ενημερωτικά και εκπαιδευτικά προγράμματα, συμβάλλει στην επιδημιολογική επαγρύπνηση, την πρόληψη της περιβαλλοντικής επιβάρυνσης και τον έλεγχο της ποιότητας του αέρα, του νερού και των τροφών. Αντιλαμβανόμαστε ότι η συνταγογράφηση, η αντιμετώπιση διαγνωστικά και θεραπευτικά χρόνιων και οξέων περιστατικών αποτελούν μόνο ένα μέρος των δραστηριοτήτων του ΚΥ.

-- Κάτω από ποιες προϋποθέσεις μπορεί να υλοποιηθεί η πρόταση του ΚΚΕ και πώς συνδέεται με την πάλη του κινήματος;

-- Εμείς απευθύνουμε κάλεσμα στους εργαζόμενους, τους συνταξιούχους, τους αυτοαπασχολούμενους, στις γυναίκες και τη νεολαία των λαϊκών οικογενειών να πρωτοστατήσουν στην ανάπτυξη του εργατικού - λαϊκού κινήματος και της κοινωνικής συμμαχίας, να κάνουν δική τους υπόθεση την κατάκτηση του λαϊκού συστήματος Υγείας που θα υπηρετεί τις ανάγκες τους.

Σε αυτή τη συμμαχία έχουν απόλυτο συμφέρον να ενταχθούν και να παλέψουν οι μισθωτοί υγειονομικοί του δημόσιου και του ιδιωτικού τομέα. Αλλά και η μεγάλη πλειοψηφία των αυτοαπασχολούμενων και ιδιαίτερα των νέων υγειονομικών έχει συμφέρον από τη συμμαχία με τα λαϊκά στρώματα. Για να αντιπαρατεθούμε από καλύτερες θέσεις στα μονοπώλια, τις μεγαλοκλινικές, τα πολυιατρεία και τις αλυσίδες διαγνωστικών κέντρων που επεκτείνονται συμπιέζοντας τους αυτοαπασχολούμενους υγειονομικούς με χαμηλά εισοδήματα.

Η δυναμική αυτής της συμμαχίας θα μπορέσει να συμβάλει στην απόκρουση της επίθεσης, να μην περάσει καμία απόλυση, να μην κλείσουν δημόσιες μονάδες της ΠΦΥ. Παράλληλα και συνδυασμένα να προβάλλουμε αιτήματα και στόχους πάλης, όπως προσλήψεις προσωπικού, μονιμοποίηση όλων των συμβασιούχων σε θέσεις πλήρους και αποκλειστικής απασχόλησης, να απαιτήσουμε νέα σύγχρονα και επαρκώς εξοπλισμένα ΚΥ σε αστικές περιοχές αλλά και την περιφέρεια, ανάλογα με τις ανάγκες, με επιστημονικά κριτήρια και με γνώμονα τη διασφάλιση της υγείας του λαού.

Στο γόνιμο έδαφος της ανάπτυξης του κινήματος για την απόσπαση κατακτήσεων, για την ανακούφιση από την αντιλαϊκή επίθεση να συζητήσουμε και να παλέψουμε για τις βαθύτερες κοινωνικές, οικονομικές και πολιτικές αλλαγές, που είναι αναγκαίες για να κατακτηθεί η ανάπτυξη με επιστημονικό κεντρικό σχεδιασμό για την ικανοποίηση των κοινωνικών αναγκών.

Είναι αλλαγές που συνδέονται με την αποδέσμευση από τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, την κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων, τη μονομερή διαγραφή του χρέους. Είναι αλλαγές σε επίπεδο εξουσίας και όχι σε επίπεδο κυβερνητικής εναλλαγής και που συνδέονται άρρηκτα και με τη διαμόρφωση των αναγκαίων όρων και προϋποθέσεων για να αποτελέσει η Υγεία όχι πεδίο ανταγωνισμών και κερδοφορίας αλλά δικαίωμα που πρέπει να διαφυλάσσεται και να διασφαλίζεται ισότιμα σε όλους, χωρίς περιορισμούς.


TOP READ