Γιατί άραγε το (αστικό) κράτος δανειζόταν και συνεχίζει να δανείζεται;

…

Νεk

Ο σύγχρονος κρατικός δανεισμός κάλυπτε επί παραδείγματι, την αποπληρωμή παλαιότερων κρατικών δανείων, όπως λόγου χάρη των περίφημων “Δανείων της Ανεξαρτησίας” της περιόδου του 1821 ή φερ’ ειπείν, μετά απ’ το “δυστυχώς επτωχεύσαμεν” του Τρικούπη, των δανείων του ελληνικού αστικού κράτους για πολεμικές αποζημιώσεις προς την οθωμανική αυτοκρατορία, μετά από τον “Ατυχή πόλεμο” του 1897…

Εξαιρετικά πιασάρικοι όροι, όπως όμως και Εξαιρετικά “αυτοΑναιρούμενοι”…

“Ανεξαρτησία” μέσω δανειακής εξάρτησης ή “Ατυχής” έκβαση, σα να λέμε πως “θά’σαι τυχερός, αν δε σκοτωθείς”… Κανονικό καπέλωμα της αλήθειας με λέξεις.

Άκου μικροΑστέ! Στην Βιομηχανική Εποχή της δημιουργίας των αστικών εθνών-κρατών, το “εθνικόν κύρος και γόητρον” αγοράζεται ως μιά πιπίλα-καραμέλα. Δεν υπάρχει καθεαυτό, όσο αίμα του λαού της χώρας σου κι αν χυθεί. Δεν μπορείς να τ’αγοράσεις; Δανείζεσαι, το αγοράζεις και το “αποπληρώνεις” σε βάθος χρόνου (για πάντα) μέχρι να πούνε “ήρωα” κι όχι “Επαναστάτη Αντάρτη” τον Λαό της χώρας σου. Στη λογική “τί να κάνουμε τώρα; Όλοι δανείζονται, θα δανειστούμε κι εμείς”. Στη λογική όλων των “πατριωτικών” αστικών κυβερνήσεων, όπως και των αστικών δικτατοριών επίσης, που χωρίς αναγκαστικά να δανείζονται, δέναν την χώρα και τον Λαό της στα συμφέροντα των εκάστοτε Ισχυρών ιμπεριαλιστών διεθνώς, που ήταν εχθρικά προς το Συμφέρον του Λαού. Κορέα, Κύπρος, Αδριατική, Αφγανιστάν, Κόλπος… Με υποτέλεια ανάλογη του Βελόπουλου του Γαιοστρατηγικού, που προτείνει “Ελληνική Λύση” ως κολαούζος “ομόδοξων” ρώσων Ιμπεριαλιστών, δηλαδή ένα Νέο κολαουζελίκι, κόντρα στο Παλιό. Αντί της παλιάς, βουρ μπηχτοκέφαλα σε νέα εξάρτηση, πιο συμφέρουσας για το “έθνος-κράτος” των Αστών.

Η λογική αλήθεια όμως για όλα αυτά, βρίσκεται με την γνώση της δυτικής ιστορικής συνέχειας και με την διαλεκτική ανάγνωσή της. Όπως δεν υπήρξε ποτέ ένα έθνος ως αυτόνομο Κράτος, έτσι δεν υπάρχουν και τα νύν κράτη ως αυτόνομα Έθνη. Το “έθνος-κράτος” είναι ένα ωφέλιμο καπιταλιστικό εφεύρημα. Μια Αποικιοκρατία με αέναο συνεχές της το “διαίρει και βασίλευε”, όπως άλλωστε είναι και οι “τζιχαντισμοί” της ISIS. Είναι ωφέλιμος για τους αστούς κάθε “Τρόμος” του όποιου Λαού. Δεν πά’ να είναι βόμβες ή κόψιμο μισθών, συντάξεων ή μπαχαλάκια, ρουφιάνοι κι ασφαλήτες…

Στην ιστορική τους συνέχεια τα “ελληνίτικα” κρατικά δάνεια κάλυψαν κατά κύριο λόγο και στον μέγιστο βαθμό, αγορές όπλων, τις “μίζες” τους, τις υπερκοστολογήσεις “δημοσίων έργων” και υποδομών για “Ολυμπιάδες”, τα “μπόνους” υψηλόμισθων κρατικών υπαλλήλων και των διάφορων παρατρεχάμενων “ημετέρων” ιδιωτών μέσω “θαλασσοδανείων” με συνδρομή τραπεζιτών και με χρήματα από τα ασφαλιστικά ταμεία επί δεκαετίες, κι εσχάτως με τα διάφορα Μνημόνια την ανακεφαλαιοποίηση των τοκογλυφικών ιδιωτικών τραπεζών, που δάνειζαν αέρα και με δικό μας, ντόπιο χρήμα, όλους τους μεγαλοσχήμονες εγχώριους “επενδυτές”. Για τους “εξωχώριους” θα πούμε, αφού ξεμπερδέψουμε με τους εντόπιους “επενδυτές” και με τους κάθε λογής μαφιόζους και δολοφόνους Χρυσαυγίτες τους, τους “εθνικιστές”…

Το “ελληνικό κράτος” είναι παροιμιώδες στη συνέχειά του ως “αποικία χρέους”, κι αυτό το οφείλει σε θάλασσες ολόκληρες από το αίμα των Αντιστεκόμενων. Είναι ένα Αστικό Κράτος της Ευρώπης των Αστών, από γεννησιμιού του. Δεν υπήρξε ποτέ κι ούτε θα υπάρξει ως Λαϊκό Κράτος, της “Ευρώπης των λαών”, που υφίσταται μόνον ως ένα ειρωνικό ευφυολόγημα των αστών απέναντί μας… Από ιδρύσεώς του και συνεχώς, πάντα δανειζόταν “τεχνογνωσία” απ’έξω, είτε αυτή λεγόταν Όθων, Καποδίστριας, Βενιζέλος, Μεταξάς, Παπανδρέου, είτε Γλύξμπουργκ, Παπαδόπουλος, Καραμανλής μέχρι και ΓΑΠ, Παπαδήμος, Σαμαράς ή Τσίπρας…

 Ή ακόμη και Λεβέντης ή “ΜιχαλοΛιεπέν”, γουάϊ νότ, ωρέ “συνέλληνα απατημένε”;…

Παραμένει ένα Αστικό Κράτος των “ελλήνων” Αστών, ακριβώς επειδή δεν εδραιώθηκε ποτέ απ’τον ελληνικό Λαό ως Κράτος, όσον αφορά τις αληθινές επιδιώξεις του, δηλαδή την Ελευθερία και το Δίκαιο του ίδιου του Λαού, με κορμό την Εργατική του Τάξη, μες στην Βιομηχανική Εποχή με λίγα λόγια.  Ως καθαρόαιμο Αστικό κράτος παραμένει συμπαγές στις επιδιώξεις του κι ως ουδέποτε Λαϊκό, ποτέ του δεν δανείστηκε με προτεραιότητά του, να καλύψει τις βασικές ανάγκες του Λαού σε νοσοκομεία, σχολεία ή λαϊκούς συνεταιρισμούς αγροτικής ή βιοτεχνικής-βιομηχανικής παραγωγής με την αναγκαία υλικοτεχνική υποστήριξη όλων αυτών των κοινωνικών δομών σε μηχανήματα και προσωπικό, ώστε να υπάρξει αληθινή ανεξαρτησία του Λαού, τόσο σε παραγωγή πλούτου επ’ωφελεία του, όσο και σε μόρφωση, υγεία, περίθαλψη και συνταξιοδότηση του, με βάση το Λαϊκό, δηλαδή το αληθινό δημόσιο συμφέρον.

Εάν υπήρχε αυτή η προτεραιότητα για την ανάγκη δανεισμού, τότε η “Ελλάς” τους ως υφιστάμενο κράτος των ελλήνων Αστών, θα ήταν ήδη παράδεισος για τον Λαό εδώ και δεκαετίες με τόσα δανεισμένα δις… Θα είχε ο Λαός, αυτός ο γίγαντας ο κοιμώμενος, πανάθεμά μας, την καλύτερη περίθαλψη και υγεία, τα καλύτερα μεροκάματα, την καλύτερη μόρφωση, το καλύτερο επιστημονικό κι εργατικό δυναμικό, την καλύτερη παραγωγή του δικού του πλούτου με τις ίδιες του τις δυνάμεις και προς όφελος του, την καλύτερη σύνταξη αποστράτευσης απ’ τον καθημερινό μόχθο, τις καλύτερες συνθήκες ζωής και το καλύτερο μέλλον μέσα στον δυτικό κόσμο, με τόσο πολλά, δανεισμένα απ’ τον “ίδιο” χρήματα…

Αντιθέτως το αστικό κράτος των “ελλήνων” αστών, που διατηρεί αναλλοίωτη την συνέχειά του με βασιλιάδες, δικτάτορες, συνεργάτες “κατακτητών” ή με εκλεγμένες κυβερνήσεις και δημοψηφίσματα, προστάτευε πάντοτε και θέλει να προστατεύσει τα συμφέροντα όσων αστών μπορούσαν και μπορούν, να πίνουν το αίμα των λαών με το μπουρί, παγκοσμίως… Διότι ξέρουν ανέκαθεν οι διάφοροι κι οι διάφορες “Ελληνάρες”, μικροΚατσαπλιάδες και μπακαλοΚαπιταλιστές παγκοσμίως, κι αυτό φοβούνται…, ότι όταν ο Λαός, δηλαδή οι εργαζόμενοι της αστικής Βιομηχανικής Εποχής, οργανωθεί κι απαιτήσει τα δίκια του δεν θα αστειευτεί καθόλου και θα υπερασπιστεί και με την ζωή του ακόμα, τόσο την Λευτεριά Του όσο και το Δίκιο Του…

Απόδειξη για την πραγματική ευημερία των Λαών υπάρχει ιστορικά και είναι τα “ψήγματα” της κάθε ένοπλης Λαϊκής Αντίστασης π.χ. στην Ισπανία το ’36 ή στα καθ’ημάς με τον ΕΛΑΣ το ’43… Ή με τα Λαϊκά-Εργατικά Κράτη, όπως π.χ. Σοβιετική Ένωση, άσχετα από τα όποια λάθη στην πορεία τους… Δε θέλουμε Καπιταλισμό, θέλουμε δικό μας λαϊκό και δημοκρατικό κράτος…

Δεν είναι παράταιρη όλη ετούτη η αναφορά στα κρατικά δάνεια, ούτε κι ασύνδετη με το επίδομα ανεργίας ή με την μείωση του βασικού μισθού και το ανελέητο πετσόκομμα όλων των συντάξεων, ανεξαρτήτως των όποιων καταβληθέντων εισφορών απ’ όλους τους εργαζόμενους. Γίνεται για να διαλυθεί ο δημιουργημένος απ’τα ΜΜΕ αστικός μύθος, πως ο λαός σπαταλούσε περισσότερα απ’ όσα παρήγαγε, και γι’ αυτό “δανειζόταν μέσω του αστικού του κράτους”, οπότε ήταν αναγκαία και τα Μνημόνια. Τέτοιες αερολογίες απλώς συγκαλύπτουν το γεγονός, ότι άλλος παράγει τον πλούτο διαχρονικά παγκοσμίως κι άλλος επωφελείται, ως παράσιτο… Και μας ειρωνεύεται κι από πάνω…

Κάτω οι Πάνω λοιπόν και όλοι για όλους εμάς!… Γεννάμε έννοιες ακόμη, Όχι μόνον λέξεις. Μπορούμε και την λευτεριά μας και το δίκιο μας!

Δεν είμαστε των αστών “οι ήρωες με τις παντούφλες” ή “με τις γιομάτες τσέπες”…

«Την οργή των νεκρών να φοβάστε…»

«Την οργή των νεκρών να φοβάστε…» — του Νίκου Μπογιόπουλου

 

ΝΙΚΟΣ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

 

ο Υπουργείο απαντά ότι για τα ανύπαρκτα μέτρα αντιπλημμυρικής προστασίας φταίει η άναρχη δόμηση δεκαετιών, η έλλειψη πολεοδομικού σχεδιασμού, οι χρόνιες παθογένειες του ελληνικού δημοσίου.

Επομένως το Υπουργείο δεν φταίει.

Η Περιφέρεια απαντά ότι για τις καθυστερήσεις σχεδιασμού και εκτέλεσης απαραίτητων έργων πρόληψης φταίει το δαιδαλώδες, χρονοβόρο, γραφειοκρατικό θεσμικό πλαίσιο, η επικάλυψη αρμοδιοτήτων, οι καθυστερήσεις λόγω αρχαιολογικών και περιβαλλοντικών αδειοδοτήσεων.

Επομένως η Περιφέρεια δεν φταίει.


Ο Δήμος απαντά ότι δεν φέρει ευθύνη για τις παρανομίες, ότι δεν διαθέτει πολεοδομία, ότι άλλοι έδωσαν τις άδειες για την άναρχη δόμηση.

Επομένως ο ίδιος δεν φταίει.

Οι αυθαιρετούντες (κατά βάση επιχειρηματίες, κάποιοι, δε, από τους μεγαλύτερους της χώρας) απαντούν ότι διαθέτουν άδεια, ότι με νόμιμη άδεια έχτισαν όπου και όπως έχτισαν, ότι το κράτος δεν διαπίστωσε καμία αυθαιρεσία όταν σύνδεσε τις εγκαταστάσεις τους με ρεύμα, νερό, τηλέφωνο ή όταν πληρώνουν ΕΝΦΙΑ.

Επομένως δεν φταίνε.

Η Πολεοδομία απαντά πως δεν απαιτείται αυτοψία εκ μέρους της παρά αν υπάρξει καταγγελία για αυθαίρετη δόμηση και ότι λόγω υποστελέχωσης της Υπηρεσίας τι να πρωτοκάνει.

Επομένως η Πολεοδομία δεν φταίει.

Αφού, όμως, έπειτα από τόσες τραγωδίες σε βάθος δεκαετιών, για το νέο θανατικό πάλι δεν φταίει κανείς, πόσο απέχουν αλήθεια να μας ανακοινώσουν ότι τελικά… φταίνε τα ίδια τα θύματα; Ότι φταίνε οι ίδιοι οι πνιγμένοι!

Και πόσο απέχουν, τελικά, από το να μην νοούν τίποτα από εκείνη τη φράση του ποιητή: «Την οργή των νεκρών να φοβάστε…».  

Πηγή: Εφημερίδα Real News 19/11/2017

H πονηριά των Φασιστών

Η φασιστική σοσιαλδημαγωγία στην «διπλή κόκκινη χρονιά»*

...Ο μεταπολεμικός (μετά τον Α’ΠΠ) φασισμός θα εμφανιστεί και πάλι στην αρχή με προλεταριακή-επαναστατική φρασεολογία και θα προσπαθήσει να υπερθεματίσει σε αριστερίστικη ζύμωση και προπαγάνδα. Ο Μουσολίνι θα παραμείνει στα πλαίσια του προπολεμικού του ύφους και της εθνικιστικής υπέρ του πολέμου προπαγάνδας, ντύνοντας την όμως τώρα με επαναστατική φρασεολογία.

[...]

Μια από τις πρώτες καταλήψεις εργοστασίων, αν όχι γενικά η πρώτη, θα οργανωθεί από τους οπαδούς του Μουσολίνι στις 17/3/1919 στο εργοστάσιο “Franchi e Gregorini” στο Ντάλμινε, επαρχία Μπέργκαμο.

Στις 20/3 ο Μουσολίνι θα πάει ο ίδιος στο υπό κατάληψη εργοστάσιο και θα δηλώσει στους εργάτες ότι πρόκειται «όχι πια για μια απεργία παλιάς μορφής, αλλά για μια δημιουργική απεργία». Θα τους πει ακόμα: «εσείς στέκεστε εδώ στο έδαφος της τάξης σας, δεν ξεχάσατε όμως το έθνος ...Εσείς διδάσκετε σε ορισμένους βιομηχάνους, ιδιέταιρα σε όσους αγωνιούν για όσα έχουν συμβεί τα τελευταία χρόνια στον κόσμο, πως η φιγούρα του παλιού, άπληστου και εκμεταλλευτή βιομήχανου θα πρέπει τώρα να κάνει τόπο στον καπετάνιο-βιομήχανο, που θα μπορεί να αξιώνει τα αναγκαία για τον εαυτό του, αλλά και που δεν θα επιτρέπει να φέρνει αθλιότητα στους παραγωγούς του πλούτου»

Κάτω από αυτόν τον σοσιαλδημαγωγικό αστερισμό θα γίνει τρεις μέρες αργότερα η ιδρυτική συνέλευση της «φασιστικής ένωσης» στο Μιλάνο.

[...]

Με μια λογοδιάρροια από ρεπουμπλικάνικη και επαναστατική φρασεολογία στο πρώτο αυτό πρόγραμμα των φασιστών, θα λέγεται:

«Εμείς είμαστε πάντα ρεπουμπλικάνοι και τώρα λέμε πάλι Republik! [Δημοκρατία]»

[...]

Σε μια από τις πρώτες συνελεύσεις τους οι φασίστες θα αξιώσουν την «σύγκληση μιας συνταγματικής εθνοσυνέλευσης» (το αίτημα αυτό θα το πάρουν από το πρόγραμμα της Συνδικαλιστικής Συνομοσπονδίας της Ιταλίας), την «ανακύρηξη της δημοκρατίας (Republik), την αποκέντρωση, την λαϊκή κυριαρχία μέσα από το γενικό εκλογικό δικαίωμα, την κατάργηση της γραφειοκρατίας και την αναδιοργάνωση της δημόσιας διοίκησης, την κατάργηση της Γερουσίας και άλλων περιορισμών της λαϊκής κυριαρχίας, την διάλυση της πολιτικής αστυνομίας, την συγκρότηση μιας πολιτοφυλακής σε δημοτικό και εθνικό επίπεδο, την κατάργηση όλων των τίτλων της τάξης των ευγενών, την κατάργηση της καθολικής υποχρεωτικής στρατιωτικής θητείας, τον γενικό αφοπλισμό και την απαγόρευση της παραγωγής πολεμικών όπλων που θα είναι δεσμευτική για όλα τα έθνη, την ελευθερία των ιδεών, την ελευθερία της θρησκευτικής συνείδησης, την ελευθερία του τύπου»

Οι πρώτοι μεταπολεμικοί (σ.σ. από τον Α’ΠΠ) φασίστες θα δανειστούν τα συνθήματα τους ανενδοίαστα και απευθείας από τα προγράμματα με τα αιτήματα των κομμάτων της αριστεράς.

Οι ίδιοι θα τονίζουν ταυτόχρονα πως δεν θέλουν να τοποθετηθούν κοσμοθεωρητικά:

«Απεχθανόμαστε τα θεωρητικά και φιλοσοφικά αιτήματα, αφού η δική μας ιδιοσυγκρασία είναι ενάντια σε κάθε προκατειλημμένη ιδεολογία»

[...]

Τον Οχτώμβρη του 1919 οι Fasci στην Φλωρεντία θα ψηφίσουν ένα νέο πρόγραμμα.

Πιο πριν θα χαρακτηρίζουν το «κίνημα» τους «επαναστατικό επειδή είναι αντιδογματικό και αντιδημαγωγικό, ανατρεπτικά νέο, επειδή είναι ενάντια σε κάθε είδους προλήψεις» και θα ζητήσουν την καθιέρωση του 8ωρου για όλους τους κλάδους της βιομηχανίας, τον καθορισμό του κατώτατου μεροκάματου, την συμμετοχή των εκπροσώπων των εργατών στην τεχνική διέυθυνση της βιομηχανίας» και την «εργατική συμμετοχή γενικά».

__________________

Αποσπάσματα από το βιβλίο του Γκέοργκ Σόιερ «Σύντροφος Μουσολίνι -ρίζες και δρόμοι του πρωτογενούς φασισμού»/ εκδ.Φιλίστωρ 1999, κεφ.8, σελ. 94-96

Πιθανόν να συνεχίσουμε την παράθεση αποσπασμάτων, ειδικά από αυτό το κεφάλαιο.

___________

*Η διετία 1919-1920 στην Ιταλία ονομάστηκε "διπλή κόκκινη χρονιά" εξαιτίας ενός αυθόρμητου κύμματος καταλήψεων εργοστασίων από τους εργάτες, που δεν περιορίζονταν σε μισθολογικά-εργασιακά αιτήματα, αλλά αξίωνε και την εργατική συμμετοχή στον σχεδιασμό της παραγωγής σαν πρώτο βήμα για την πλήρη απαλλοτρίωση των καπιταλιστών. 

Εξού και οι επανειλημμένες αναφορές των φασιστών στην "εργατική συμμετοχή" που σήμερα ξενίζουν.

ΑΠΟ ΤΟ Fadomduck

Για να ξεβρωμίσει ο τόπος

Κατιούσα

Είναι απ’ τις περιπτώσεις όπου μια εικόνα ισοδυναμεί με χίλιες λέξεις. Κι αυτό ξεπερνά πιθανότατα το όριο λέξεων που γνωρίζει  ο μέσος φασίστας.

Τη φωτογραφία την βρήκαμε στο προφίλ του Θ. Καμπαγιάννη, συνήγορου μαρτύρων κατηγορίας στη δίκη της Χρυσής Αυγής και δείχνει εργάτες-μέλη της Πακιστανικής κοινότητας με στολή εργασίας, να βοηθάνε εθελοντικά και αφιλοκερδώς στον καθαρισμό των σπιτιών και των δρόμων της Μάνδρας από τις λάσπες και τα νερά.
Για να προλάβουμε τυχόν συνειρμούς με το τηλεοπτικό σόου με την καθαρή κι ατσαλάκωτη στολή του αντιπεριφερειάρχη Καραμέρου, η εικόνα είναι αδιάψευστος μάρτυρας πως εδώ έγινε πραγματική δουλειά.
Κι αυτή είναι ίσως η καλύτερη απάντηση στους ρατσιστές και τους φασίστες που λένε πως πρέπει να φύγουν οι μετανάστες κι οι πρόσφυγες για να… ξεβρωμίσει ο τόπος, την ίδια στιγμή που πνίγνονται στις λάσπες και τα σκατά που κερνάει δωρεάν το σύστημα.

Αισχρή εκμετάλλευση νέων ταλέντων από την τηλεοπτική «Ελληνοφρένεια»!

        

Η «Ελληνοφρένεια» που παριστάνει την προοδευτική φωνή σε τηλεόραση και ραδιόφωνο, που έχει φλομώσει τον κόσμο στα επαναστατικά της, προχώρησε φέτος σε μία αισχρή εκμετάλλευση νέων εργαζομένων που τις παρέχουν δωρεάν τις υπηρεσίες τους! Νέα ταλέντα στην κωμωδία, μπροστά στο φάσμα της ανεργίας, αναγκάζονται για να γίνουν γνωστά και προκειμένου να τους δει κανένας θιασάρχης, να εργάζονται τζάμπα στην τηλεοπτική «Ελληνοφρένεια». Η εκπομπή «Ελληνοφρένεια», αντιλαμβανόμενη ότι υπάρχουν νέοι κωμικοί που την ξεπερνάνε σε ταλέντο, τους εκμεταλλεύεται αισχρά ανεβάζοντας την τηλεθέαση, την ακροαματικότητα και τις «μετοχές» της!

Στις δύο πρώτες τηλεοπτικές εκπομπές της χρησιμοποίησε δύο νέα παιδιά που γράφουν ιστορία στην κωμωδία και που σίγουρα ξεπερνούν όχι μόνο τους «Ελληνοφρένειες» αλλά και τους μεγάλους κωμικούς του παλιού καλού Ελληνικού κινηματογράφου, αφού μπορούν χωρίς σενάριο και σκηνοθεσία να αυτοσχεδιάζουν επί ώρες στη σκηνή καλύτερα κι απ’ τον Χατζηχρήστο στο της «κακομοίρας», δύο νέα ταλέντα που ανέβασαν την τηλεοπτική «Ελληνοφρένεια» στα ύψη! Τα δύο πρώτα μεγάλα ταλέντα που εκμεταλλεύτηκε η τηλεοπτική «Ελληνοφρένεια» αμισθί ήταν ο Σταύρος Θεοδωράκης και η Όλγα Γεροβασίλη! Ελπίζουμε τα συνδικάτα να αντιδράσουν και τα ταλέντα που πηγαίνουν στην «Ελληνοφρένεια» να παίρνουν το κατιτίς τους για να μπορέσουν κι εκείνα να επιβιώσουν μέχρι να τα προσλάβει κάποιος θιασάρχης!!

Κατά τα άλλα επ’ ουδενί δεν θα θέλαμε να σταματήσει η παρέλαση νέων κωμικών, που έχουν πληθύνει τα τελευταία χρόνια, στην τηλεοπτική «Ελληνοφρένεια» αφού τέτοιες ατάκες, σαν κι αυτές που λένε τα νέα ταλέντα που περνάνε από εκεί, είχαμε να ακούσουμε από το «πολυτεχνίτης και ερημοσπίτης»!

Οράτιος Μενιππίδης

Το κεφάλαιο κερνάει, το κεφάλαιο πίνει...

Πραγματική απαρτία στο συνέδριο, με τους εκπροσώπους της τοπικής διοίκησης και άλλων θεσμών του κράτους, που στρατεύονται ομόψυχα στο στόχο της καπιταλιστικής ανάκαμψης...

Μπροστά σε μια ...επικοινωνιακή καταιγίδα «καπιταλιστικής ανάπτυξης» βρέθηκαν οι εργαζόμενοι της Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης την προηγούμενη βδομάδα, με αφορμή το 6ο περιφερειακό συνέδριο της κυβέρνησης στην Κομοτηνή. Τόσο ο πρωθυπουργός, όσο και οι υπουργοί, εκτός από τα «πέρα δώθε», τα μεγάλα λόγια για τη «δίκαιη ανάπτυξη», το σκηνικό «success story», την «αλλαγή πορείας» σε σχέση με το «διεφθαρμένο παρελθόν» και άλλες μεγαλοστομίες, παρουσίασαν ένα συνεκτικό σχέδιο που περιλάμβανε βασικές προτεραιότητες για το κεφάλαιο στην περιοχή.

Προτεραιότητα η γεωπολιτική αναβάθμιση

Αυτές οι διακηρύξεις δεν είναι καινούργιες. Ο πρωθυπουργός επανέφερε επί της ουσίας τα περί «πολυδιάστατης» εξωτερικής και ενεργειακής πολιτικής, βάζοντας στο τραπέζι ανταγωνιστικά σχέδια, όπως τον πλωτό σταθμό LNG και τον διασυνδετήριο αγωγό IGB από τη μια, και από την άλλη το ρώσικο αγωγό «Turk Stream».
Βέβαια, ο πρωθυπουργός δεν είπε ότι αυτή η «γεωπολιτική αναβάθμιση» δεν έχει για κριτήριο την ανάγκη της εργατικής τάξης, των λαϊκών στρωμάτων για φτηνή θέρμανση ή τη δημιουργία θέσεων εργασίας με πλήρη δικαιώματα, αλλά στο επίκεντρο βρίσκεται ο μεγάλος καβγάς των βουβαλιών για το ποιος θα είναι προμηθευτής Ενέργειας της ΕΕ. Αν θα συνεχίζει να παίζει πρωταγωνιστικό ρόλο η Ρωσία, ή θα διαμορφωθούν εναλλακτικές πηγές με κύριο τροφοδότη τις ΗΠΑ (σχιστολιθικό αέριο).
Αλλωστε, δεν πέρασε πολύς καιρός που ο Αμερικάνος πρέσβης επαναλάμβανε από την Αλεξανδρούπολη πως δεν χωρούν ανταγωνιστικά σχέδια προς το LNG και τον TAP στην περιοχή. Ούτε είναι τυχαία η επιλογή του λιμανιού της Αλεξανδρούπολης ως αμερικανοΝΑΤΟικής βάσης ελικοπτέρων.
Η γεωπολιτική αναβάθμιση και η περίφημη «πολυδιάστατη» πολιτική που ευαγγελίζεται η κυβέρνηση για λογαριασμό του κεφαλαίου, όχι μόνο δεν αποτελεί «πυλώνα σταθερότητας», αλλά αντίθετα οξύνει τη διαπάλη για το ποια συμφέροντα θα κυριαρχήσουν. Διαπάλη, που όπως έδειξε, για παράδειγμα, η Ουκρανία, που είναι κόμβος μεταφοράς Ενέργειας, δεν μένει μόνο σε πολιτικά μέσα.
Η κυβέρνηση σε αυτήν την προπαγάνδα βρίσκει αρωγό την κοινοπραξία του ΤΑΡ, που μέσω στελεχών της «διαφημίζει» πως πέρα από τα «μεγαλειώδη» οφέλη των ανταποδοτικών, ύψους μερικών εκατομμυρίων ευρώ και τις μερικές δεκάδες θέσεις εργασίας που τελικά θα έχει ο ΤΑΡ, θα είναι και παράγοντας ειρήνης στην περιοχή!
Μαζί με τα ενεργειακά, ο πρωθυπουργός και οι υπουργοί πρόβαλαν και την κάθετη οδική και σιδηροδρομική διασύνδεση της Ελλάδας με τη Βουλγαρία, ώστε η περιοχή, μέσω της Εγνατίας (οδικής και σιδηροδρομικής) και αυτών των αξόνων, να μετατραπεί εντέλει και σε κέντρο μεταφοράς εμπορευμάτων.
Τι έχουν, όμως, να «κερδίσουν» οι εργαζόμενοι και οι αυτοαπασχολούμενοι από αυτόν το σχεδιασμό; Να χρυσοπληρώσουν αυτοί, με τα απανωτά, σύγχρονα αναλογικά διόδια - τα οποία επίσης διαφήμισε ο πρωθυπουργός - τη φτηνή μεταφορά εμπορευμάτων για τους μεγαλοεπιχειρηματίες. Να ταΐσουν με νέα κέρδη τις μεγαλοκατασκευαστικές, για ακόμα μια φορά.
Για παράδειγμα, σήμερα ένας εργαζόμενος που μετακινείται από Αλεξανδρούπολη στην Καβάλα, πληρώνει ήδη από το υστέρημά του 2,4 ευρώ σε διόδια. Με τα αναλογικά διόδια και τα 0,03 ευρώ ανά χιλιόμετρο που θα πληρώνει, βάσει του κυβερνητικού σχεδίου, η ίδια απόσταση (160 χλμ.) θα του στοιχίζει 4,8 ευρώ, δηλαδή διπλάσια! Ενώ για Θεσσαλονίκη, που είναι 180 χλμ., 5,4 ευρώ, από 4,8 ευρώ σήμερα, αύξηση περίπου 15%.

Για τη Μεταποίηση και τη Βιομηχανία

Πέρα από όσα είπε ο πρωθυπουργός και οι υπουργοί του στα διάφορα στρογγυλά τραπέζια, πιο αποκαλυπτική ήταν η επίσκεψή του στον όμιλο των «Πλαστικών Θράκης».
Εκεί «έσταζε μέλι» για την «υγιή» επιχειρηματικότητα, το «εμβληματικό» παράδειγμα της συγκεκριμένης επιχείρησης. Μάλιστα, επαίνεσε τη σχέση εργοδοσίας και εργαζομένων και φυσικά φωτογράφισε το επιχειρησιακό φιλο-εργοδοτικό σωματείο, που αποδέχτηκε τις συμβάσεις των 511 και 586 ευρώ για τους νεοπροσλαμβανόμενους, τις μειώσεις μέσω ΕΦΚΑ κατά 10% στα θερμοκήπια, την ώρα που η επιχείρηση παρουσιάζει άνοδο της κερδοφορίας για τη νέα χρονιά.
Αυτό το παράδειγμα ανάπτυξης χρησιμοποίησε και κατά την ομιλία του στο Συνέδριο, δηλαδή κέρδη για το κεφάλαιο και μνημόνια διαρκείας για την εργατική τάξη, με μισθούς πείνας. Τέτοια «εργασιακή ειρήνη» ευαγγελίζεται, που όταν δεν υπάρχουν σωματεία σαν το παραπάνω να βάζουν πλάτη στη μεγαλοεργοδοσία, θα υπάρχουν οι νόμοι της τρίτης «αξιολόγησης» για να την επιβάλουν.
Αλλωστε, παραδείγματα έχει αρκετά και η Περιφέρεια της Ανατολικής Μακεδονίας - Θράκης για το τι θα πει ανάπτυξη και όχι μόνο στον τουρισμό. Στον ΤΑΡ, οι λίγο καλύτεροι μισθοί συνοδεύονταν με δουλειά στα χιόνια, με θερμοκρασίες -10 βαθμούς το χειμώνα και 40 βαθμούς το καλοκαίρι, με απολύσεις πριν κλείσει ο χρόνος για να μη δοθούν αποζημιώσεις.
Στην «Ενεργειακή», οι προσλήψεις στη νέα γεώτρηση γίνονται με συμβάσεις ορισμένου χρόνου, με εργολαβικούς εργαζόμενους και με μισθούς πολύ κατώτερους συγκριτικά με τους παλιότερους εργαζομένους. Στη «Sun Light», που αποτελεί μια από τις ισχυρότερες επιχειρήσεις στον κλάδο της διεθνώς, με άνοδο των κερδών, έγιναν μειώσεις στο όνομα της κρίσης και φυσικά όταν η κερδοφορία άρχισε να καλπάζει, οι μισθοί παρέμειναν μειωμένοι.
Για τη ΒΦΛ, όπως και για την ΕΝΚΛΩ, αυτό που υποσχέθηκε ο πρωθυπουργός ήταν να γίνει η κυβέρνηση «ντίλερ» για να βρεθούν «στρατηγικοί επενδυτές». Λες και τέτοιοι δεν ήταν οι Λαυρεντιάδης και Λαναράς, που ταΐστηκαν με ζεστό κρατικό χρήμα για να πληρώσουν εντέλει οι εργαζόμενοι το «μάρμαρο».
Μιας και ο πρωθυπουργός επιτέθηκε στις προηγούμενες κυβερνήσεις για την κρατική ενίσχυση σε αυτούς, να του θυμίσουμε πως ήταν μια δική του κυβέρνηση, με υπουργό το Λαφαζάνη, που πήγε να περάσει φωτογραφική τροπολογία για τη ΒΦΛ για να παίρνει αφορολόγητο αέριο ο Λαυρεντιάδης, καθησυχάζοντας τους εργαζόμενους πως δεν θα μεταβάλει τους μισθούς και αναγκάστηκε να τα μαζεύει νύχτα. Επίσης, δικοί του συνδικαλιστές διεκδικούσαν να δοθούν δάνεια και επιδοτήσεις στους διάφορους Λαναράδες.
Παράλληλα, ο πρωθυπουργός υποσχέθηκε νέους μποναμάδες για τους μεγαλοεπιχειρηματίες στο μάρμαρο, ανανεώνοντας τη νομοθεσία για να στηρίξει την επιχειρηματικότητα στον κλάδο, όπου οι εργαζόμενοι μετρούν τέσσερις νεκρούς συναδέλφους τους και αρκετούς σακατεμένους στην περιοχή, όπως και μειώσεις μισθών σε αρκετές επιχειρήσεις.

Στον αγροτοκτηνοτροφικό κλάδο

Και εδώ ο πρωθυπουργός υποσχέθηκε νέο πακτωλό από ευρωενωσιακά και κρατικά κονδύλια για τη στήριξη μεγάλων επενδυτικών σχεδίων, τόσο στην παραγωγή, όσο και στη μεταποίηση. Αξιοποίησε το παράδειγμα της γεωθερμίας, αναφέροντας πως βρίσκονται εν εξελίξει μεγάλα επενδυτικά σχέδια που θα χρηματοδοτηθούν και θα αφορούν τη διαμόρφωση αντίστοιχων δικτύων και υποδομών.
Φυσικά, τέτοιες επενδύσεις δεν αφορούν αγρότες των 20, ακόμη και των 100 ή και 200 στρεμμάτων, αλλά ομίλους όπως η ΣΕΛΕΚΤΑ, που παίρνουν δωρεάν Ενέργεια (αξιοποίηση γεωθερμικών πηγών) και αξιοποιούν την αντεργατική νομοθεσία για να επιβάλλουν το εργόσημο, τους μισθούς πείνας και την πλήρη ελαστικοποίηση του εργάσιμου χρόνου. Την ίδια ώρα, μάλιστα, που η κυβέρνηση «φεσώνει» τη φτωχομεσαία αγροτιά με ΦΠΑ στο πετρέλαιο θέρμανσης.

Για τις εξαγγελίες σχετικά με τη μειονότητα

Τέλος, οι εξαγγελίες της κυβέρνησης για τη μειονότητα, παρόλο που προωθούν ορισμένους αναγκαίους εκσυγχρονισμούς στο αστικό Δίκαιο, οι οποίοι εμποδίζονταν από την εφαρμογή της Σαρίας, επί της ουσίας διατηρούν τον πολιτικό χαρακτήρα του θεσμού του μουφτή, αφού παραμένουν τέτοιες δικαιοδοσίες και με τον νέο νόμο. Αλλωστε, με τέτοιες νομοθετικές πρωτοβουλίες δεν μπορεί να λυθεί το ζήτημα της θρησκευτικής επιρροής και μαζί με αυτό της πολιτικής επιρροής στη μειονότητα από την αστική τάξη της Τουρκίας.
Στο βαθμό που η μειονότητα βρίσκεται ανάμεσα στις μυλόπετρες των αντιθέσεων των αστικών τάξεων, όσο καταδικάζεται στη φτώχεια, στην αμάθεια, στην εκμετάλλευση, όπως και η πλειονότητα θα παραμένουν ισχυρές οι επιρροές της θρησκείας πάνω τους. Φυσικά, κουβέντα δεν είπε ο πρωθυπουργός για τις τεράστιες ελλείψεις σε υποδομές στα μειονοτικά χωριά, τα απαρχαιωμένα οδικά υδρευτικά και αποχετευτικά δίκτυα. Τους φτωχούς εργάτες, αγρότες και συνταξιούχους της μειονότητας, που ζουν μαζί με την πλειονότητα τη βαρβαρότητα του συστήματος, όλων των κυβερνήσεών του.

Θερμοί υποστηρικτές

Πέρα από την κυβερνητική κουστωδία, η κυβέρνηση είχε και θερμούς χειροκροτητές στο συνέδριο (όχι απρόσμενα), «πολιτικούς αντιπάλους» της, στελέχη της Τοπικής Διοίκησης από τη ΝΔ και τη Δημοκρατική Συμπαράταξη. Επίσης, συνδικαλιστές, προέδρους Εργατικών Κέντρων, της ΒΦΛ και άλλων, που προτίμησαν να χειροκροτούν και να τοποθετούνται για τη δίκαιη καπιταλιστική ανάπτυξη, για αυτό αρνιόντουσαν στα πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια όργανα είτε να συζητήσουν, είτε να ψηφίσουν την πρόταση των ταξικών δυνάμεων για κινητοποίηση.

Χάλασε η σούπα της «δίκαιης ανάπτυξης»

Από νωρίς, η Επιτροπή Περιοχής Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης έβγαλε ανακοίνωση και οργάνωσε ένα μεγάλο άνοιγμα στους εργαζόμενους της περιοχής. Πραγματοποίησε δεκάδες περιοδείες, άνοιξε τη συζήτηση για τις κυβερνητικές εξαγγελίες, την απάτη της δίκαιης ανάπτυξης. Μεγάλο τμήμα των εργαζομένων, του λαού συμφωνούσε με την κριτική που ασκήσαμε σαν Κόμμα στην κυβερνητική προπαγάνδα. Λίγοι ήταν αυτοί που θεωρούσαν πως η ανάπτυξη θα αποτελέσει «χαράς ευαγγέλιο» για το λαό.
Πιο χαρακτηριστικό ήταν το γεγονός ότι πολλοί εργαζόμενοι από τις βιομηχανίες που «έσκασαν» στα κέρδη, είχαν την πείρα και καταλάβαιναν τι λέγαμε. Αρκετοί από αυτούς, μαζί με αγρότες, αναγνώριζαν πως ο τόπος μας έχει τις δυνατότητες να αναπτυχθεί, να αξιοποιήσει τα τεράστια πλεονεκτήματα που διαθέτει, να μεταμορφώσει την ίδια τη ζωή των πραγματικών παραγωγών του πλούτου.
Παρ' όλα αυτά, υπήρχε μαζί με αυτά η μοιρολατρία, η υποταγή στο συσχετισμό δύναμης, μαζί με το φόβο, τη λογική της αναποτελεσματικότητας των αγώνων. Αναδείχτηκε πως απαιτείται επίπονη και ουσιαστική δουλειά, ώστε ένα μεγάλο τμήμα της εργατικής τάξης να πιστέψει στη δύναμή της, να οργανωθεί, να παλέψει, να συμπαραταχθεί με το ΚΚΕ απέναντι στο κεφάλαιο και την εξουσία του.
Πολύ θετικό ήταν ότι σωματεία που πήραν απόφαση, δούλεψαν για τη συμμετοχή, έκαναν περιοδείες στους χώρους τους. Χώροι που βρίσκονται σε αγώνα, όπως η ΣΕΛΕΚΤΑ, οι καθαρίστριες στο νοσοκομείο Δράμας, ο «Σκλαβενίτης» είχαν συμμετοχή στην κινητοποίηση. Στους χώρους αυτούς δέθηκε η πείρα των εργαζομένων από την επίθεση, οι διεκδικήσεις τους με την ανάγκη να απαντήσουν στις κυβερνητικές εξαγγελίες.
Σε έναν δύσκολο συσχετισμό, τα ταξικά συνδικάτα, οι αγροτικοί σύλλογοι, τα συνταξιουχικά σωματεία κατάφεραν να στείλουν μήνυμα, να χαλάσουν το «οικογενειακό κλίμα» των αστικών κομμάτων - εκπροσώπων του κεφαλαίου, παλιών και νέων κυβερνητικών συνδικαλιστών.
Με τη μαζική συγκέντρωση και το άνοιγμα σε δεκάδες χώρους, την πλατιά συζήτηση, ακύρωσαν στην πράξη την επιδίωξη της κυβέρνησης και του κεφαλαίου να κάνουν το λαό θιασώτη και κλακαδόρο στα σχέδιά τους. Κλακαδόροι μείναν οι γνωστοί άγνωστοι από τα παλιά, αυτοί που πάντα ταΐζονται στα τραπέζια του «κοινωνικού διαλόγου» για να σφάζουν τα δικαιώματα της εργατικής τάξης και του λαού.

Του
Δημήτρη ΠΑΠΑΤΟΛΙΔΗ*
*Ο Δημήτρης Παπατολίδης είναι μέλος της ΚΕ και Γραμματέας ΕΠ Ανατολικής Μακεδονίας Θράκης του ΚΚΕ

Η σύγκρουση ισχυρών μονοπωλιακών συμφερόντων διευρύνεται

Copyright 2017 The Associated

Από πρόσφατους πανηγυρισμούς Λιβανέζων στρατιωτών για ήττα των τζιχαντιστών στα σύνορα Λιβάνου - Συρίας

Η όξυνση των ενδοϊμπεριαλιστικών, γεωπολιτικών ανταγωνισμών στην ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής, για το ξαναμοίρασμα αγορών, πηγών και δρόμων Ενέργειας, επιβεβαιώνεται συνεχώς το τελευταίο διάστημα από μία αλυσίδα γεγονότων που επισείουν επιπτώσεις τύπου «ντόμινο» για όλους τους λαούς της περιοχής. Σε αυτό το σκηνικό επιχειρεί και η ελληνική αστική τάξη να αναβαθμίσει το ρόλο της.
Οι καταιγιστικές εξελίξεις σε Λίβανο, Σαουδική Αραβία, Συρία, Ιράκ κ.α. δεν είναι «κεραυνός εν αιθρία» αλλά αποτέλεσμα μακροχρόνιων ανταγωνισμών. Αγνωστο είναι, επί του παρόντος, εάν όλες αυτές οι αντιπαραθέσεις θα οδηγήσουν σε μια πιο γενικευμένη σύγκρουση, ιδιαίτερα ανάμεσα στις δύο ανταγωνιστικές, περιφερειακές δυνάμεις: Το Ιράν και τη Σαουδική Αραβία που έχουν ισχυρούς συμμάχους.

Η νέα μοιρασιά μετά το «Ισλαμικό Κράτος» - αντιπαράθεση ευρύτερων διαστάσεων

Στο «κουβάρι» των ανταγωνισμών, το κυρίαρχο στοιχείο τη δεδομένη στιγμή είναι ότι πλησιάζει η επόμενη μέρα της νέας μοιρασιάς στη Συρία και το Ιράκ μετά την ήττα - απόσυρση των τζιχαντιστών, που πάντως πολλοί από αυτούς φαίνεται να βρίσκουν ασφαλή καταφύγια για ενίσχυση της δράσης τους στη Βόρεια Αφρική. Η αντιπαράθεση αναμένεται σφοδρή ανάμεσα στις δυνάμεις που συμπαρατάχθηκαν με το πλευρό του Σύρου Προέδρου, Μπασάρ Ασαντ (Ρωσία, Ιράν), από τη μια, και από την άλλη τον κυκεώνα των ένοπλων οργανώσεων της συριακής αντιπολίτευσης που επί τουλάχιστον μία εξαετία στηρίχτηκαν ποικιλοτρόπως από τους ιμπεριαλιστές, που διέκριναν «ευκαιρίες» για να προωθήσουν τα συμφέροντά τους (ΗΠΑ, Σαουδική Αραβία και άλλες πετρο-μοναρχίες του Κόλπου, ΕΕ, Ισραήλ, Τουρκία).
Η ρωσική παρέμβαση στη Συρία, όπου υπερασπίζεται ισχυρά επιχειρηματικά και γεωστρατηγικά συμφέροντα (συμφωνίες δισεκατομμυρίων και στρατιωτικές βάσεις με πρόσβαση στη Μεσόγειο), συνέβαλε στις νέες ισορροπίες στην περιοχή. Τα σχέδια των ΗΠΑ και των συμμάχων που στήριξαν την προσπάθεια ανατροπής του Ασαντ περιλαμβάνουν και απόσπαση τμημάτων της Συρίας, εξασφάλιση θυλάκων, ωστόσο δεν είναι τίποτε βέβαιο. Γι' αυτόν το λόγο, μια γενικευμένη αναταραχή στην περιοχή θα μπορούσε να τα ευνοήσει.
Φυσικά και η «πίτα» της μεταπολεμικής ανοικοδόμησης είναι επίσης σημαντικό διακύβευμα και πεδίο σύγκρουσης ανάμεσα στα μονοπώλια.
Σε αυτό το φόντο, πρέπει να ειδωθούν και οι τελευταίες εξελίξεις. Στον Λίβανο, η ξαφνική παραίτηση του σουνίτη πρωθυπουργού, Σαάντ Χαρίρι, στις 4 Νοέμβρη από το έδαφος της Σαουδικής Αραβίας, με κατηγορίες σε βάρος του Ιράν και της σιιτικής λιβανέζικης οργάνωσης «Χεζμπολάχ» ότι οργάνωναν τη δολοφονία του. Το Ιράν και η «Χεζμπολάχ», η οποία συμμετέχει στην κυβέρνηση Χαρίρι και εκπροσωπείται στο κοινοβούλιο του Λιβάνου, απάντησαν καταγγέλλοντας τη Σαουδική Αραβία πως συνεργάζεται με το Ισραήλ, προτρέποντας το τελευταίο να επιτεθεί στον Λίβανο με την υπόσχεση «δεκάδων δισεκατομμυρίων δολαρίων» και την πιθανότητα μελλοντικής αποκατάστασης των διμερών σχέσεων σε βάρος, πιθανώς, του παλαιστινιακού ζητήματος.
Επίσης, η σπουδή του Γάλλου Προέδρου, Εμανουέλ Μακρόν, να στηρίξει «τη σταθερότητα στον Λίβανο» και να προσφέρει «χείρα βοηθείας» στον Σ. Χαρίρι προσκαλώντας τον στο Παρίσι (χωρίς να σημαίνει χορήγηση ασύλου) αποβλέπει στην προώθηση ισχυρών μονοπωλιακών συμφερόντων της Γαλλίας όχι μόνον στον Λίβανο αλλά και στο Ιράν και το Κατάρ (βλέπε π.χ. τα «χρυσά» συμβόλαια της «Τοτάλ» για την εκμετάλλευση ιρανικών και καταριανών κοιτασμάτων φυσικού αερίου «South Pars»/«North Dome» στον Περσικό Κόλπο).
Για παρόμοιους λόγους εκφράζουν την υποστήριξή τους στη «σταθερότητα του Λιβάνου» οι υπουργοί Εξωτερικών της ΕΕ, καθώς ευρωπαϊκά μονοπώλια έχουν υπογράψει σημαντικά συμβόλαια στο Ιράν, αμέσως μετά την άρση των διεθνών κυρώσεων που επιτεύχθηκαν χάρη στη διεθνή συμφωνία του 2015 για το ιρανικό πυρηνικό πρόγραμμα. Οι ΗΠΑ, επίσης, (στα λόγια τουλάχιστον) πιέζουν για εκτόνωση της έντασης, αν και έχουν πάρει το πλευρό της Σαουδικής Αραβίας και του Ισραήλ, πιέζοντας για κλιμάκωση της κόντρας με το Ιράν, λόγω ανταγωνιστικών συμφερόντων. Επιδιώκουν δε την επαναδιαπραγμάτευση της διεθνούς συμφωνίας για το ιρανικό πυρηνικό πρόγραμμα, θέλοντας ταυτόχρονα να έχουν «ρόλο και λόγο» και στο πυραυλικό πρόγραμμα του Ιράν.
Οι ανταγωνισμοί Σ. Αραβίας - Ιράν διαπιστώνονται και στην τελευταία κρίση που ξεκίνησε στις αρχές του περασμένου Ιούνη στις σχέσεις της Σ. Αραβίας και άλλων μοναρχιών του Κόλπου με το Κατάρ. Βασική αφορμή θεωρείται η επιλογή του Κατάρ να έρθει πιο κοντά με το Ιράν, να αποκαταστήσει διπλωματικές σχέσεις, ώστε να διευκολύνει την εκμετάλλευση του δικού του τεράστιου κοιτάσματος φυσικού αερίου «North Dome», που βρίσκεται δίπλα στο ιρανικό κοίτασμα «South Pars». Η Σ. Αραβία και οι σύμμαχοί της επέβαλαν εμπάργκο στο Κατάρ, ενώ η αντιπαράθεση αναμένεται να οξυνθεί.

Ο ρόλος της Τουρκίας

Η τουρκική αστική τάξη, που συμμετέχει ενεργά στους ανταγωνισμούς και στις στρατιωτικές επεμβάσεις στη Μέση Ανατολή, επιχειρεί να αναβαθμίσει το ρόλο της και να εξασφαλίσει τη θέση της ειδικά την επόμενη μέρα σε Συρία και Ιράκ, προσπαθώντας να αποτρέψει την προοπτική κουρδικού κράτους. Ταυτόχρονα, θέλει να διευρύνει τόσο τις ζώνες επιρροής όσο και να εξασφαλίσει τη συμμετοχή της διεκδικώντας κρίσιμο ρόλο σε διάφορα «ενεργειακά σχέδια».
Ειδικά μετά τη στροφή στις σχέσεις με τη Ρωσία, που βελτιώνονται όλο και περισσότερο - μετά την όξυνση με την κατάρριψη του ρωσικού βομβαρδιστικού στη μεθόριο με τη Συρία τον Νοέμβρη του 2015 - η Τουρκία επιδιώκει με τα μεγαλόπνοα σχέδια του Τουρκικού Αγωγού με ρωσικό φυσικό αέριο και τη συμφωνία για πυρηνικό αντιδραστήρα, που θα κατασκευάσουν τα ρωσικά μονοπώλια στο Ακουγιού, να καταστεί ενεργειακός κόμβος προς τις αγορές της Ευρώπης.
Βεβαίως, την ενδιαφέρουν και τα κοιτάσματα της Ανατολικής Μεσογείου από το Ισραήλ και τα σχέδια - μέσω της διχοτόμησης της Κύπρου και της αναβάθμισης των Κατεχομένων - αξιοποίησης των ενδεχόμενων ενεργειακών κοιτασμάτων του νησιού. Την ίδια ώρα, συμμετέχει στον Δι-ανατολικό Αγωγό (ΤANAP) με το αζέρικο φυσικό αέριο όπου υπάρχουν συμφέροντα ισχυρών ενεργειακών κολοσσών και των ΗΠΑ.
Ιδιαίτερα μετά το πραξικόπημα στην Τουρκία τον Ιούλη του 2016, οι σχέσεις Τουρκίας - ΗΠΑ έχουν οξυνθεί, με την κυβέρνηση να αντιδρά έντονα στη μη έκδοση του ισλαμιστή ιμάμη επιχειρηματία Φετουλάχ Γκιουλέν (που θεωρεί εγκέφαλό του με εμπλοκή και Αμερικανών) και τις ΗΠΑ να αντιδρούν ιδιαίτερα με την προσέγγιση Τουρκίας - Ρωσίας και τη σχεδιαζόμενη αγορά των ρωσικών αντιπυραυλικών συστημάτων «S-400», ζήτημα που επηρεάζει σημαντικά και τη ΝΑΤΟική λυκοσυμμαχία.
Ενδεικτική των περίπλοκων αντιθέσεων είναι και η απόσυρση της Τουρκίας από άσκηση του ΝΑΤΟ στη Νορβηγία, όπως ανακοίνωσε την Παρασκευή ο ίδιος ο Τούρκος Πρόεδρος, Ρ. Τ. Ερντογάν, γιατί στην άσκηση χρησιμοποιήθηκαν προσβλητικά σε χάρτες οι μορφές του ίδιου και του Κεμάλ Ατατούρκ. Αργότερα, ο γγ του ΝΑΤΟ, Γενς Στόλτενμπεργκ, χαρακτήρισε την Τουρκία «πολύτιμο σύμμαχο» και είπε ότι ζήτησε συγνώμη από την Αγκυρα για τα περιστατικά, που απέδωσε σε «προσωπικές ενέργειες κάποιων στρατιωτικών».
Επιπλέον, η αμερικανική ανοχή στη συμφωνία «Ισλαμικού Κράτους» - Κούρδων YPG/PYD, για ασφαλή αποχώρηση του πρώτου, έκανε «πυρ και μανία» την Αγκυρα, που καταγγέλλει σχέδια πληθυσμιακών και εδαφικών αλλαγών προς όφελος κουρδικών δυνάμεων. Μάλιστα, ο Ερντογάν κάλεσε συγκεκριμένα σε εκκαθάριση της συριακής περιφέρειας Αφρίν από τους YPG, δηλώνοντας απογοητευμένος επειδή οι ΗΠΑ «δεν τηρούν τις περισσότερες από τις υποσχέσεις τους».
Επίσης, προχτές, η κυβερνητική εφημερίδα «Σαμπάχ», στο κεντρικό της άρθρο, χαρακτηρίζει την πολιτική των ΗΠΑ απέναντι στο «Ισλαμικό Κράτος» «χρεοκοπημένη», αλλά και «απειλή για την ασφάλεια της Τουρκίας». Επισημαίνει ότι η Τουρκία πρέπει να «διαμορφώσει δική της ανεξάρτητη πολιτική στην περιφέρεια», με μέτρα μάλιστα στο κέντρο των οποίων χρειάζεται να βρεθούν Ρωσία και Ιράν, που έχουν «πιο "ηχηρή" πολιτική ενάντια στην τρομοκρατία και το ΙΚ», ενώ «οι ΗΠΑ πρέπει οπωσδήποτε να μείνουν έξω από τις πολιτικές ανησυχίες της Τουρκίας για την περιοχή».
Επιπλέον, η Τουρκία με αφορμή την κόντρα Σ. Αραβίας και συμμάχων της με το Κατάρ επιτάχυνε τις διεργασίες για τη λειτουργία τουρκικής στρατιωτικής βάσης, αφετέρου προώθησε ακόμη περισσότερο τις μπίζνες τουρκικών μονοπωλίων, αφού οι κατά 90% εισαγωγές του Κατάρ από τη Σ. Αραβία αντικαταστάθηκαν από τις εισαγωγές τουρκικών και ιρανικών προϊόντων. Εφερε, επίσης, πιο κοντά το Κατάρ με το Ιράν. Δεν είναι τυχαία, άλλωστε, η επίσκεψη που πραγματοποίησε στις αρχές της βδομάδας ο Τούρκος Πρόεδρος, Ρ. Τ. Ερντογάν, σε Κουβέιτ και Κατάρ, κλείνοντας νέες συμφωνίες για τα τουρκικά μονοπώλια.

Η επιρροή του Ιράν στο Ιράκ και το Κουρδικό...

Στο Ιράκ η ήττα των τζιχαντιστών του «Ισλαμικού Κράτους» καθαρίζει και εκεί το τοπίο της «ανοικοδόμησης» για το οποίο δυτικά και σαουδαραβικά κατασκευαστικά μονοπώλια έχουν μεγάλα σχέδια, όπως φάνηκε τον Οκτώβρη από τις συναντήσεις Σαουδαράβων με την κυβέρνηση του Ιρακινού πρωθυπουργού, Χάιντερ αλ Αμπάντι.
Η συνεργασία του Ιρακινού σιίτη πρωθυπουργού με το (επίσης σιιτικό) Ιράν τόσο στη σταθεροποίηση του νότιου τμήματος της χώρας όσο και στην αποτροπή σχεδίων της αυτόνομης κυβέρνησης των Κούρδων του Βορείου Ιράκ για μελλοντική ανεξαρτησία, αντιμετωπίζεται ως «αρνητικό παρεπόμενο» από τις ΗΠΑ που έχουν μπει σε τροχιά μεγαλύτερης σύγκρουσης με το Ιράν. Η αύξηση της ιρανικής επιρροής στο Ιράκ «προσκρούει» στα σχέδια των ΗΠΑ.

Οι ανακατατάξεις στη Σ. Αραβία

Την ίδια περίοδο, στη Σαουδική Αραβία, η αύξηση της ιρανικής επιρροής στους πολέμους της Συρίας και του Ιράκ δημιουργεί αναβρασμό στην αστική τάξη της χώρας. Δεν είναι τυχαίο πως η ανακοίνωση της παραίτησης του Λιβανέζου πρωθυπουργού, Σαάντ Χαρίρι, συνέπεσε στο Ριάντ και με το πρωτοφανές μπαράζ συλλήψεων μελών της βασιλικής οικογένειας και πανίσχυρων (έως πρότινος) πλουτοκρατών με εντολή του Σαουδάραβα διαδόχου στο θρόνο και υπουργού Αμυνας, Μοχάμεντ Μπιν Σαλμάν, με φόντο τα φιλόδοξα σχέδια του τελευταίου για ανασυγκρότηση της σαουδαραβικής οικονομίας που περνά καπιταλιστική κρίση μετά τη σημαντική μείωση των διεθνών τιμών πετρελαίου από τον Ιούνη του 2014.
Ο Μ. Μ. Σαλμάν θεωρείται αρχιτέκτονας του «Οράματος 2030» που θέλει έως τότε την οικονομία της Σ. Αραβίας να σταματά την εξάρτησή της από το πετρέλαιο, την ιδιωτικοποίηση κρατικών επιχειρήσεων, τη μετοχοποίηση του κολοσσού της πετρελαϊκής εταιρείας «Aramco», την επαναφορά του «μετριοπαθούς Ισλάμ», και μαζί του κάποια στοιχειώδη δικαιώματα στις γυναίκες που θα τους επιτρέπουν να συμμετάσχουν πιο μαζικά στην αγορά εργασίας για την «ανάταση» της εγχώριας οικονομίας. Θεωρείται βασικός εμπνευστής και του φιλόδοξου επενδυτικού προγράμματος NEOM που προβλέπει τη δημιουργία φουτουριστικής, υπερσύγχρονης τεχνολογικά πόλης, με αυτοματοποιημένα συστήματα μεταφοράς, ρομπότ και παραγωγή Ενέργειας από Ανανεώσιμες Πηγές.

Ο πόλεμος στην Υεμένη

Οι βαθιές αλλαγές, που δρομολογούνται στη Σαουδική Αραβία, και η όξυνση της κόντρας με ανταγωνιστικές δυνάμεις όπως το Ιράν, αντανακλώνται και στον πόλεμο της Υεμένης. Χώρα που είναι μεν η φτωχότερη της Αραβικής Χερσονήσου, αλλά διαθέτει τα στρατηγικά για τη διεθνή ναυτιλία περάσματα Bab al Mandeb που βρίσκονται στο νοτιοδυτικό τμήμα και από όπου περνά ο μεγαλύτερος όγκος εμπορευμάτων και Ενέργειας προς την Κίνα και άλλες χώρες της Ασίας και του Ειρηνικού.
Από τον Μάρτη του 2015 έχει ξεκινήσει η ιμπεριαλιστική επίθεση της Σ. Αραβίας και των συμμάχων της (Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, Αίγυπτος, ΗΠΑ κ.ά.) με συνέπεια τις σφαγές και τη λιμοκτονία εκατομμυρίων αμάχων αλλά και την ενίσχυση τζιχαντιστών της «Αλ Κάιντα» και του «Ισλαμικού Κράτους» που δίνουν το κατάλληλο πρόσχημα για δράση και άλλων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων. Γεγονός είναι πως η Σ. Αραβία συναντά σημαντικές δυσκολίες, αδυνατώντας να επικρατήσει στον πόλεμο, παρά τον πλούτο και τα υπεράριθμα στρατεύματα που έχει αντιπαρατάξει ενάντια στους Υεμενίτες σιίτες αντικαθεστωτικούς Χούτι.

Οι σχεδιασμοί των Ισραηλινών

Ο ρόλος, επίσης, του Ισραήλ στην περιοχή είναι σημαντικός. Είναι μια χώρα θύτης των λαών, που έχει καταλάβει εδώ και 50 χρόνια στρατηγικές περιοχές της Συρίας στα υψώματα του Γκολάν (που έχουν στρατηγική θέση, σημαντικό ορυκτό πλούτο, πολύτιμο υπόγειο υδροφόρο ορίζοντα). Το Ισραήλ, που υποστήριξε οικονομικά και περιέθαλψε ιατρικά διάφορες ένοπλες ομάδες τζιχαντιστών κοντά στην κοινή μεθόριο, είχε συμφέρον από τον πόλεμο στη Συρία, ευελπιστώντας πως έτσι θα κατοχύρωνε την ήδη υπάρχουσα κατοχή συριακού εδάφους (εάν δεν την επέκτεινε...). Πέρσι, τέτοια εποχή η δημοσιοποίηση από τα «WikiLeaks» διπλωματικών εγγράφων έδειχνε πως από το 2006 οι κυβερνήσεις Ισραήλ, ΗΠΑ σκόπευαν να συνεργαστούν με τη Σ. Αραβία, την Τουρκία, το Κατάρ και την Αίγυπτο για να ενθαρρύνουν και να πετύχουν την ανατροπή της κυβέρνησης του Σύρου Προέδρου, Μπασάρ Ασαντ, μεταξύ άλλων και για να καταφέρουν την αποδυνάμωση της επιρροής του Ιράν και της «Χεζμπολάχ». Σε αυτό το φόντο, η κυβέρνηση του Μπέντζαμιν Νετανιάχου παρασκηνιακά δραστηριοποιείται και στην κατεύθυνση της αποκατάστασης των οικονομικών και διπλωματικών σχέσεων με τη Σαουδική Αραβία, καθώς τους «δένει» το κοινό συμφέρον κατά του Ιράν και της λιβανέζικης σιιτικής «Χεζμπολάχ»...
Επίσης, σε μνημόνιο που υπογράφει ο Σαουδάραβας υπουργός Εξωτερικών, Αντέλ αλ Τζουμπέιρ, που αποκάλυψε την Πέμπτη η λιβανέζικη εφημερίδα «Αλ Ακμπαρ», φέρεται να επιχειρείται απεμπόλιση του δικαιώματος επιστροφής των Παλαιστινίων προσφύγων στις εστίες τους και ο στόχος των Παλαιστινίων να κάνουν την Ανατολική Ιερουσαλήμ πρωτεύουσα μελλοντικού ανεξάρτητου κράτους.

Οι «ζυμώσεις» στο Παλαιστινιακό

Κομμάτι φυσικά στο παζλ του ρευστού γεωπολιτικού σκηνικού της ευρύτερης Μέσης Ανατολής αποτελεί το παλαιστινιακό ζήτημα που παραμένει ανοικτό, με τη διπλωματική διαδικασία επίλυσής του κολλημένη επισήμως από τον Απρίλη του 2014.
Τους τελευταίους μήνες, και ιδιαίτερα μετά την ανάληψη καθηκόντων της νέας κυβέρνησης του Προέδρου Ντόναλντ Τραμπ στις ΗΠΑ, τα παζάρια έχουν αναθερμανθεί με τον γαμπρό του Αμερικανού Προέδρου και σύμβουλο στον Λευκό Οίκο, Τζάρεντ Κούσνερ, να δραστηριοποιείται σε συνεργασία με την κυβέρνηση του Ισραηλινού πρωθυπουργού, Μπέντζαμιν Νετανιάχου. Το ενδιαφέρον του Τζ. Κούσνερ για «ειρήνη» μεταξύ Ισραήλ και Παλαιστίνης σχετίζεται και με τα συμφέροντα μονοπωλίων που συνδέονται και με εκείνα Εβραίων εποίκων σε Ισραήλ και ΗΠΑ. Η (πριν δύο βδομάδες) συνάντηση του Παλαιστίνιου Προέδρου, Μαχμούτ Αμπάς, με τον Σαουδάραβα βασιλιά Σαλμάν, κατά τα λεγόμενα εκπροσώπου του κόμματος «Φατάχ», πήγε «καλά».
Ωστόσο, έντονες ήταν οι φήμες πως οι Σαουδάραβες απαίτησαν από τον Πρόεδρο Αμπάς είτε να παραιτηθεί, είτε να δεχθεί το σχέδιο των ΗΠΑ (και του Ισραήλ...) για το Παλαιστινιακό. Πλάι σε όλα αυτά, ενεργοποιείται και η ενδοπαλαιστινιακή διαδικασία συμφιλίωσης ανάμεσα στη «Φατάχ» του Προέδρου Αμπάς και την ισλαμική «Χαμάς», που δρα στη Λωρίδα της Γάζας, ενώ στις 21/11 αρχίζει ο νέος κύκλος ενδοπαλαιστινιακών συναντήσεων στο Κάιρο μεταξύ άλλων και λόγω πρωτοβουλιών του Αιγύπτιου Προέδρου, Αμπντέλ Φατάχ Σίσι.
Ολες αυτές οι εξελίξεις δείχνουν το πόσο ρευστή είναι η κατάσταση στην ευρύτερη περιοχή, με ένα δεδομένο. Οτι όσο τα λαϊκά στρώματα εγκλωβίζονται στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς ή μπαίνουν κάτω από τις σημαίες των αστικών τάξεων των χωρών τους τόσο πιο δύσκολο θα είναι να ανοίξει η προοπτική να οργανώσουν για τα δικά τους συμφέροντα την κοινωνία και την οικονομία.

Αποκρουστικές όψεις του ίδιου βάρβαρου συστήματος

Το νέο έγκλημα σε βάρος της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων, με τους 16 νεκρούς και τους 6 αγνοούμενους από τις πλημμύρες στις εργατογειτονιές της Δυτικής Αττικής, ήρθε να αποκαλύψει για μια ακόμα φορά το αποκρουστικό πρόσωπο που έχει η ανάπτυξη για λογαριασμό του κεφαλαίου, για τους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα.
Με τις ξεδιάντροπες δηλώσεις που προσπαθούν να παρουσιάσουν τα θύματα ως υπεύθυνους, με την «κολοκυθιά» και τους ψευτοκαβγάδες για το ποιος διαχειρίζεται καλύτερα το σάπιο σύστημα, με τις «παραινέσεις» ότι τώρα τάχα δεν είναι ώρα για απόδοση ευθυνών, με τις εξοργιστικές αναλύσεις περί «κλιματικής αλλαγής», «ακραίων καιρικών φαινομένων» και «ανθρώπινης ύβρεως», κυβέρνηση και αστικά επιτελεία προσπαθούν αλλά δεν μπορούν να κρύψουν τις τεράστιες, εγκληματικές ευθύνες της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ και διαχρονικά όλων των αστικών κυβερνήσεων. Προσπαθούν αλλά δεν μπορούν να κρύψουν την πραγματική αιτία που γεννάει τη μία πίσω από την άλλη τις τραγωδίες για την εργατική τάξη: Το κυνήγι του κέρδους, για το οποίο το κεφάλαιο δεν διστάζει μπροστά σε κανένα έγκλημα.
Οι καταστροφικές πλημμύρες, όπως χτες οι πυρκαγιές και τα ναυάγια, για να θυμηθούμε μόνο τα πλέον πρόσφατα, δεν δείχνουν την «απουσία του κράτους», όπως λέγεται, αλλά το ακριβώς αντίθετο: Δείχνουν την «παρουσία» του αστικού κράτους, που σχεδιάζει και ιεραρχεί με βάση τις ανάγκες της καπιταλιστικής κερδοφορίας. Που σε κάθε επίπεδο, από την κεντρική κυβέρνηση έως την Τοπική Διοίκηση, υλοποιεί έργα με βάση την «ανταποδοτικότητα» που έχουν για το κεφάλαιο. Που γι' αυτόν το λόγο θεωρεί τα αντιπλημμυρικά, αντιπυρικά, αντισεισμικά και τα υπόλοιπα έργα που διασφαλίζουν εργατικές - λαϊκές ανάγκες, που θα προστάτευαν ανθρώπινες ζωές, δημόσιες υποδομές, λαϊκές περιουσίες, το περιβάλλον και την υγεία των λαϊκών στρωμάτων «μη επιλέξιμα», αφού δεν φέρνουν κέρδη σε βάθος χρόνου για τους επιχειρηματικούς ομίλους, δεν πουλιούνται, δεν νοικιάζονται, δεν αποφέρουν έσοδα μετά την κατασκευή τους. Κι έτσι την ίδια ώρα που ο κρατικός προϋπολογισμός, οι προϋπολογισμοί των Περιφερειών περιλαμβάνουν δεκάδες κωδικούς εκατοντάδων εκατομμυρίων για την πολύμορφη ενίσχυση του κεφαλαίου και των επιχειρηματικών ομίλων, προβλέπουν μηδαμινά κονδύλια για τα έργα αυτά.
Η αναρχία στη χωροταξία και στα σχέδια, στις χρήσεις γης, τα ρέματα που καταλήγουν σε μάντρες εργοστασίων και αποθήκες logistics, η αποσπασματικότητα των όποιων έργων που «σώζουν» τη μια περιοχή πνίγοντας την επόμενη, δεν αποτελούν απλά κάποια «αμαρτήματα» των προηγούμενων διαχειριστών ή κάποιου «στρεβλού» μοντέλου ανάπτυξης που παίρνει γιατρειά, όπως λέει η κυβέρνηση, αλλά απόδειξη του ίδιου του άναρχου χαρακτήρα της παραγωγής στον καπιταλισμό. Η ανάπτυξη για λογαριασμό του κεφαλαίου δεν αποτελεί τη λύση, αλλά την αιτία των προβλημάτων.
Η κατάσταση στη Δυτική Αττική αποτελεί επιβεβαίωση: Η υποβάθμιση της ζωής των εργατικών - λαϊκών στρωμάτων, τα απανωτά εγκλήματα σε βάρος της εργατικής τάξης αποτελούν απλά την «άλλη όψη» του νομίσματος της καπιταλιστικής ανάπτυξης. Είναι το τίμημα που καλείται να πληρώσει ο λαός της περιοχής για να πάρουν σάρκα και οστά τα «φιλόδοξα» πρότζεκτς του κεφαλαίου, που υπηρετούν κυβέρνηση και αστικά κόμματα, για μετατροπή της περιοχής στο μεγαλύτερο εμπορευματικό - διαμετακομιστικό κόμβο πανελλαδικά, με υπερσύγχρονα σιδηροδρομικά και οδικά δίκτυα για τη μεταφορά εμπορευμάτων προς τα Βαλκάνια και την Κεντρική Ευρώπη, «αξιοποίηση» των σημαντικών ναυπηγοεπισκευαστικών υποδομών που αποτελούν πόλο έλξης ανταγωνιστικών κεφαλαίων, με επιχειρηματικούς ομίλους - «υποδείγματα» κερδοφορίας, όπως είναι τα ΕΛΠΕ.
Ενα από τα πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα, από τα δεκάδες που έχει καταγράψει ο «Ριζοσπάστης» τις τελευταίες μέρες, αποτελεί αυτό της υπερσύγχρονης κατά τ' άλλα Εθνικής οδού Αθηνών - Κορίνθου, μιας βασικής «αρτηρίας» για τη μεταφορά εμπορευμάτων, που όπως καταγγέλλουν οι κάτοικοι, φτιάχτηκε χωρίς αντιπλημμυρικές προδιαγραφές, «συμβάλλοντας» καθοριστικά στο μέγεθος της καταστροφής.

Ξεδιάντροπη προπαγάνδα...

Το «ρέμα» της καπιταλιστικής κερδοφορίας παρασέρνει στο διάβα του τις εργατικές - λαϊκές ανάγκες, τα δικαιώματα των εργαζομένων και των οικογενειών τους.
Το κυβερνητικό παραμύθι για τη λεγόμενη δίκαιη ανάπτυξη, που αναμασούν καθημερινά τα στελέχη της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, πως τάχα η ανάπτυξη θα φέρει ανακούφιση του λαϊκού κόσμου, καταρρέει μπροστά στη βαρβαρότητα που καθημερινά ζει ο λαός, για τη διασφάλιση της κερδοφορίας και της ανταγωνιστικότητας των μονοπωλιακών ομίλων.
Γι' αυτό και την ώρα που η κυβέρνηση προετοιμάζει το νέο γύρο αντιλαϊκών προαπαιτούμενων, που τσακίζει και τα τελευταία προνοιακά επιδόματα, που φέρνει στη Βουλή έναν προϋπολογισμό φοροληστείας, που εγκαινιάζει τους ηλεκτρονικούς πλειστηριασμούς λαϊκών περιουσιών, ενώ βάζει στο στόχαστρο πιο αποφασιστικά ακόμα και το δικαίωμα στην απεργία, επιστρατεύει την ξεδιάντροπη προπαγάνδα και τον αντιπερισπασμό των «κοινωνικών μερισμάτων», από τις «υπεραποδόσεις» και το πλεόνασμα φτώχειας του λαού.
Επιστρατεύει, δηλαδή, ξανά την άθλια απάτη ότι το απαύγασμα της «δικαιοσύνης» και της «κοινωνικής πολιτικής» είναι η αναδιανομή της φτώχειας: Από τα εκατό που παίρνει από τα λαϊκά στρώματα, με το κόψιμο ασφαλιστικών δικαιωμάτων και παροχών Υγείας και Πρόνοιας, με τη φοροληστεία, με τα μέτρα που διασφαλίζουν «ματωμένα πλεονάσματα» στο διηνεκές, να επιστρέφει το ένα στους εξαθλιωμένους που αφήνει πίσω της η αντιλαϊκή πολιτική.
Η κυβερνητική εξαπάτηση δεν έχει όρια, αφού φτάνει στο σημείο να παρουσιάζει ως «παροχές» στους συνταξιούχους την απόδοση όσων παράνομα κατακρατούσε και ως ανακούφιση από τους δυσβάσταχτους λογαριασμούς ρεύματος την κάλυψη του κόστους των Υπηρεσιών Κοινής Ωφέλειας της ΔΕΗ, την ώρα που με τα νέα κριτήρια χιλιάδες λαϊκά νοικοκυριά θα πεταχτούν εκτός κοινωνικού τιμολογίου και η περαιτέρω «απελευθέρωση» της Ενέργειας θα βυθίσει σε ακόμα μεγαλύτερη ενεργειακή φτώχεια το λαό.
Η προκλητική κυβερνητική προπαγάνδα συμπληρώνεται από την αμήχανη κριτική που της κάνουν τα υπόλοιπα αστικά κόμματα, κριτική που επί της ουσίας λέει στο λαό να διαλέξει ποιες ανάγκες του θα θυσιάσει, ενώ βγάζει «στον αφρό» αξιώσεις του κεφαλαίου που υπηρετεί και η κυβέρνηση για ακόμα μεγαλύτερες φοροαπαλλαγές και «ελαφρύνσεις», ως προϋπόθεση της ανάπτυξης, από την οποία τάχα έχει να περιμένει ο λαός.

...επικίνδυνη εμπλοκή

Τόσο η κυβέρνηση όσο και τα αστικά κόμματα της αντιπολίτευσης θέλουν να εξοικειώσουν το λαό με τη φτώχεια του, με τις μειωμένες απαιτήσεις.
Να τον πείσουν ότι από τον τεράστιο πλούτο που παράγει, το καλύτερο που έχει να περιμένει είναι κανένα ξεροκόμματο και πάντα με την προϋπόθεση ότι θα υπομένει χωρίς τέλος τις θυσίες για την ανάκαμψη του κεφαλαίου.
Ακόμα περισσότερο, να τον στρατεύσουν με τον τρόπο αυτό στους στόχους του κεφαλαίου, που πλάι στην ένταση της εκμετάλλευσης και την αλυσίδα των αντιλαϊκών μέτρων, σημαίνουν ακόμα βαθύτερη εμπλοκή στους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς και στα δολοφονικά σχέδια ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ για το μοίρασμα των πηγών και δρόμων μεταφοράς Ενέργειας, εμπορευμάτων, αγορών.
Το δισέλιδο που φιλοξενεί στο σημερινό φύλλο ο «Ριζοσπάστης» για το «ντόμινο» των ανταγωνισμών που βάζουν ξανά φωτιά στη Μ. Ανατολή, τις καταιγιστικές εξελίξεις σε Λίβανο, Σαουδική Αραβία, Συρία, Ιράκ κ.α., για την εμπλοκή της χώρας στα αμερικανοΝΑΤΟικά σχέδια στην περιοχή, που ολοένα και βαθαίνει με ευθύνη της κυβέρνησης, είναι αποκαλυπτικό.
Η προσπάθεια της κυβέρνησης να υπηρετήσει τους στόχους της αστικής τάξης για ανάκαμψη της καπιταλιστικής οικονομίας πηγαίνει χέρι - χέρι με τις δεσμεύσεις για επέκταση της βάσης της Σούδας, εγκατάσταση και νέων όπως στην περίπτωση της Αλεξανδρούπολης, ακόμα και τη «φιλοξενία» πυρηνικών, τους υπέρογκους εξοπλισμούς για τις ανάγκες του ΝΑΤΟ, τη διεκδίκηση επικίνδυνων στρατιωτικών και άλλων ρόλων, ρόλων «σημαιοφόρου» στα επικίνδυνα σχέδια ΗΠΑ και ΕΕ στα Βαλκάνια και αλλού.
Η «σταθερότητα» για να «τρέξουν» οι επενδύσεις και τα σχέδια του κεφαλαίου αποτελεί μόνιμη πηγή αστάθειας και κινδύνων για το λαό μας και τους λαούς της περιοχής. Οδηγεί σε νέους πολέμους και επεμβάσεις, νέες αλλαγές συνόρων, νέα κύματα προσφύγων.
Η αντιιμπεριαλιστική πορεία στην αμερικάνικη πρεσβεία την Παρασκευή στέλνει ηχηρό μήνυμα καταδίκης της εμπλοκής και των εγκληματικών σχεδίων στα οποία συμμετέχει με τα μπούνια η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ και στηρίζουν τα άλλα αστικά κόμματα.
Η εργατική - λαϊκή πάλη χρειάζεται να δυναμώσει, να στοχεύσει στην καρδιά του το σάπιο εκμεταλλευτικό σύστημα, που θάβει κάτω απ' τις λάσπες της «δίκαιης» ανάπτυξης ή στα ερείπια του πολέμου τις σύγχρονες εργατικές - λαϊκές ανάγκες για τα κέρδη μιας χούφτας καπιταλιστών και επιχειρηματικών ομίλων.