Ποιος έχασε την Τουρκία;» – Διαπιστώσεις και συστάσεις ενός πρώην στελέχους της CIA

«

Από iraklis

Είναι καθαρό ότι εκείνοι που παρακολουθούν στενά την εξέλιξη των σχέσεων της Τουρκίας με την Ασία, ειδικά με την Κίνα, είναι οι Αμερικανοί. Οι εξελίξεις σε μια σειρά μέτωπα βεβαιώνουν ότι η σχέση ΗΠΑ – Τουρκίας δοκιμάζεται σημαντικά, όπως και μια σειρά δηλώσεις και αποφάσεις και των δύο πλευρών βεβαιώνουν ότι, τουλάχιστον προς το παρόν, και οι δύο δίνουν σημαντική αξία στη διατήρηση της συνεργασίας τους, όντας σύμμαχοι στο ΝΑΤΟ.
Πάντως, η τουρκική πρωτοβουλία για «μια νέα Ασία» δείχνει αν μη τι άλλο την ετοιμότητα της Αγκυρας να οξύνει σκληρά το παζάρι για τους όρους συνέχισης αυτής της συνεργασίας. Με δεδομένη τη σημασία που οι ΗΠΑ δίνουν στη γειτονιά μας για την αναμέτρησή τους με τους βασικότερους αντιπάλους τους, τη Ρωσία και την Κίνα, όλα δείχνουν ότι θα εξαντλήσουν περιθώρια ώστε – τουλάχιστον – να μην ενισχυθεί η προσέγγιση της Τουρκίας με αυτούς.
Τον τελευταίο καιρό, η αμερικανική αστική αρθρογραφία αντανακλά σημαντικά αυτήν τη σύνθετη εξίσωση που καλούνται να λύσουν τα επιτελεία της Ουάσιγκτον.
«Ποιος έχασε την Τουρκία;» ήταν ο τίτλος μιας ανάλυσης που ανάρτησε στις 5 Αυγούστου στο προσωπικό του blog o Γκράχαμ Φιούλερ, πρώην ανώτατο στέλεχος της CIA.
Συνιστώντας ψύχραιμη σκέψη στο αμερικανικό μεγάλο κεφάλαιο, ο Φιούλερ υποστήριζε ότι οι ενέργειες της Τουρκίας (όπως η αγορά των «S-400») βγάζουν νόημα αν εξετάσει κανείς τη θέση της σε ένα ευρύτερο πλαίσιο, αντιλαμβανόμενος και τη γεωγραφική της θέση. Αφού υπογράμμιζε ότι τα τελευταία χρόνια υπάρχουν ευρύτερες αναδιατάξεις σε συμμαχίες που παλιότερα κάποιος θα χαρακτήριζε αιώνιες (όπως οι σχέσεις Ευρωπαίων – Αμερικανών), παρατηρούσε ότι «η Αγκυρα προσπαθεί να ανακτήσει το παλιότερο όραμά της στην εξωτερική πολιτική», θεωρώντας ότι δεν είναι τυχαία η πρόσφατη «επιστροφή» στο πολιτικό προσκήνιο του Αχμέτ Νταβούτογλου, πρώην πρωθυπουργού και ΥΠΕΞ, συνιδρυτή του ΑΚΡ μαζί με τον Ερντογάν, που όμως σήμερα ασκεί έντονη κριτική στον Τούρκο Πρόεδρο για λειψές ικανότητες.
Μέσα σε αυτές τις συνθήκες, ο Φιούλερ εκτιμούσε ότι «ως αποτέλεσμα της διττής, ανατολικής και δυτικής ταυτότητάς της, η Τουρκία γνωρίζει ότι θα ήταν ανόητο να διαρρήξει όλους τους δεσμούς της με τη Δύση – ειδικά οικονομικά – όπως θα ήταν ανόητο και το να επαναοριοθετήσει τον εαυτό της αποκλειστικά στη Δύση και να στρέψει την πλάτη της στο ισχυρό αναπτυσσόμενο ευρασιατικό σχέδιο για το μέλλον…». Και συνεχίζοντας να περιγράφει τη σημασία αλλά και τη συνθετότητα που έχει η διατήρηση της συνεργασίας με την Τουρκία, πρόσθετε: «Κανείς στην Ουάσιγκτον δεν έχει “χάσει” την Τουρκία (από σύμμαχο), όλη αυτή η διαδικασία (σ.σ. που αντανακλάται στις επιλογές της Αγκυρας) είναι το προϊόν των μυριάδων νέων γεωπολιτικών δυνάμεων. Επιπλέον, οι Τούρκοι το θεωρούν καταστροφικό να τους θεωρεί η Ουάσιγκτον περιουσία της που “διατηρεί” ή “χάνει”, ή το να δεχτούν απλά την υπόθεση ότι ο χαρακτήρας που πρέπει να έχει επιλέξει εκ των προτέρων είναι ο “σύμμαχος” των Αμερικανών. Η Τουρκία κατά πάσα πιθανότητα δεν θα είναι “σύμμαχος” κανενός – κι αυτό το καταγράφει και η Ρωσία…».
Πηγή: Ριζοσπάστης / Α. Μ.

Ο Μπογδάνος, οι βίγκαν λεσβίες και οι μάγισσες του Αναρχοσάλεμ

Tο να κάνεις κριτική στο Μπογδάνο είναι σαν να κλέβεις εκκλησία.
- Ή σαν την βάφεις με σπρέι, δίνοντας ένα καίριο χτύπημα στο όπιο του λαού, έχοντας ίσως πέσει νωρίτερα στη χύτρα με τα οπιούχα. Αλλά δεν μπορέσαμε να αντισταθούμε στον πειρασμό να σχολιάσουμε το τελευταίο λογύδριο του τέως δημοσιογράφου, για πάντα ποιητή και νυν βουλευτή ΝΔ στη Β’ Αθηνών, ο οποίος φιλοδοξεί κατά τα φαινόμενα να γίνει κάτι σαν γκουρού της εν Ελλάδα alt-right. Κι αυτό γιατί τα όσα δήλωσε στην εκπομπή της Αθηναΐδας Νέγκα στο Οne TV ήταν ό,τι πιο αστείο έχουμε ακούσει τις τελευταίες βδομάδες, ξεπερνώντας ακόμα και το κείμενο ανάληψης ευθύνης για τους βανδαλισμούς στον Άγιο Μελέτιο, από τον “Πυρήνα Αναρχικών Μαγισσών”, θέτοντας τον πήχυ πολύ ψηλά για επίδοξους μιμητές στο μέλλον, πχ τη “Φράξι@ Αντιεξουσιαστών Χόγκουαρτς”.

Επειδή λοιπόν τα μυαλά μας δεν πόνεσαν αρκετά με το αναρχομαγικό μανιφέστο, όπου μπλέχτηκε η πατριαρχία, οι εκκενώσεις καταλήψεων, ο Γιάννης Αντετοκούμπο, η εκκλησία, ο βιασμός 17χρονης στο Μεξικό από αστυνομικούς και η παρουσία της ΛΑΕ στα περσινά συλλαλητήρια των Μακεδονομάχων, ήρθε ο Μπογδάνος να μας δώσει τη χαριστική βολή. Ο εκλεκτός εκπρόσωπος του ελληνικού λαού, αποκάλυψε την ύπαρξη μιας διεθνούς συνωμοσίας με τη στήριξη της “παγκόσμιας νέας αριστεράς”, όπου “μπαχαλοσατανίστριες wiccas, παγανίστριες μάγισσες” επιθυμούν να επιβάλλουν τη “λεσβιακή τους βιγκανικότητα”, βεβηλώνοντας εκκλησίες. Δεν έχει την παραμικρή σημασία που οι υπογράφουσες το μανιφέστο δε δηλώνουν πουθενά λεσβίες, σατανίστριες, βίγκαν ή wiccas. Εξίσου μικρή σημασία έχει ότι το νεοπαγανιστικό ρεύμα των wiccas δεν έχει άμεση σχέση με το σατανισμό, παρά τη χρήση κάποιων συμβόλων συνδεδεμένων με αυτό, με κυριότερο την πεντάλφα.

Σημασία έχει η σύνδεση των εννοιών “λεσβία”, “σατανάς”, “βίγκαν”, “ιεροσυλία”, ώστε ο μέσος νοικυραίος ψηφοφόρος του Μπγοδάνου να νιώσει αρκετά πανικόβλητος και παράλληλα να θαυμάσει την ευρυμάθεια του ινδάλματός του.

Το καλύτερο όμως το αφήνει για το τέλος, ο Κωνσταντίνος ο Μαγισσομάχος, εκεί που μας διαβεβαιώνει ότι οι “συντηρητικοί πατριώτες φιλελεύθεροι ορθόδοξοι” (ο τελευταίος να κλείσει την πόρτα) σαν κι εκείνον, είναι “φυσιολογικοί άνθρωποι” που “κάνουν δουλειές του σπιτιού” (0υάου) και δεν εκπέμπουν “τοξική αρρενωπότητα” σαν “αυστριακός πορνοστάρ του ’80”. Δεν ξέρουμε σε τι κατηγορίες vintage porn περιηγείται στον αναμφίβολα λιγοστό χρόνο του ο βουλευτής, ούτε σε ποιο ποσοστό οι πατροπαράδοτες γερμανικές τσόντες είναι στην πραγματικότητα αυστριακές. Ξέρουμε όμως ότι ο Κωνσταντίνος Μπογδάνος συγκεντρώνει όλα τα προσόντα για να γίνει ο επόμενος αντιπρόεδρος της ΝΔ. Το αξίζει και της αξίζει.

Y.Γ. Ως απόλυτα φυσιολογικός φιλελεύθερος, ο μη τοξικά αρρενωπός βουλευτής ανακοίνωσε πως θα μηνύσει το luben επειδή έφτιαξε το βιντεάκι με τις επίμαχες δηλώσεις, κι όλοι αναμένουμε με αγωνία το ραντεβού στα βιγκανάδικα.

Πηγή: Κατιούσα

Εικόνα από την …ευημερούσα Σουηδία

Από Πάνος Αλεπλιώτης 

Αυτή είναι η πρόσφατη εικόνα της “ευημερίας” στην Σουηδία στο κέντρο της πρωτεύουσας Στοκχόλμη. Άστεγοι που δεν έχουν που να βρουν στέγη και κοιμούνται στα πεζοδρόμια. Αυτός είναι ο καπιταλισμός, ίδιες οι εικόνες σε Ευρώπη, Αμερική, Ασία, ακόμη πιο τραγικές στην Αφρική…

Ο λόγος κι ο επίλογος…

31-08-2019

“Χρέος του ανθρώπου είναι να ζει καλλιεργώντας κατάλληλα το έδαφος του νου του για να ανακύψει η εύφορη γη που θα ευδοκιμήσει και θ’ αναβλαστήσει το περιούσιο δένδρο: η φλαμουριά της αρχέγονης γνώσης, της ιστορικής πείρας και της διαχρονικής αλήθειας…”

Γιώργος Μπίμης

Σ’ αυτούς τους χαλεπούς καιρούς επέζησα δύσκολα υπερασπιζόμενος πάντα με αποφασιστικότητα και με αμείωτο σθένος τις βαρύτιμες αξίες και τα ιδανικά πρότυπα του κοινωνικού μου βίου…
Εσύ αφέντρα – ζωή επέλεξες να με ζήσεις με το δικό σου αισθητικό κριτήριο κι εγώ παραδόθηκα από την αρχή στο άκτιστο φως της δικαιοσύνης σου.
-Μη γυρέψεις ποτέ καταφύγιο στο έρεβος και στην πλανερή ομίχλη, μου ‘λεγες, γιατί η ψυχή σου έχει κληρονομήσει το μελιχρό φέγγος τ’ ουρανού, τη διάφωτη δόξα του, το κλέος και το ωράισμα της άγιας πλάσης, την ακλόνητη πίστη των γλαυκών οριζόντων που εξεγείρεται ενάντια στον ακαταπόνητο εργάτη το χρόνο που τρέχει αδιάκοπα και αναπότρεπτα προς μια απαρέγκλιτη  κατεύθυνση!
Κι εκείνον τον πορφυρό Έρωτα της συμφιλίωσης και της αδερφοσύνης που συγκροτεί το καινούριο όραμα πρέπει να τον προσεγγίσεις και να τον κατακτήσεις για να βρεις το κοινό έδαφος που θα σε διευκολύνει να συμπαραταχτείς με τα αυθεντικά και με τα επιβεβαιωμένα ιστορικά γεγονότα.
Πέρα από την εφήμερη νιότη κι από τη σωματική σου ρώμη, αν ανιχνεύσεις το άπειρο της ψυχής σου, θα διασταυρωθείς με την ανεξάντλητη κι ανεξερεύνητη δύναμη που υπάρχει μέσα σου κι αδημονεί για να σου καταδείξει το χείμαρρο της αέναης ζωής που ξεχύνεται ορμητικά στον κατήφορο σε μια επίμονη κι εντατική προσπάθεια να υπερνικήσει τα καθιερωμένα και τα επαναλαμβανόμενα φαινόμενα.
Και ύστερα θ’ αναφωνήσεις με βεβαιότητα πως: “ο υλικός και ο πνευματικός βίος που αναφύεται πάνω σε τούτο το χερσαίο έδαφος της ουτοπίας που οι δαήμονες προφήτες τ’ ονομάτισαν επανάσταση, ανήκει αποκλειστικά στο θεμελιωτή άνθρωπο!”
Κι εκεί που ο ηθικός σου κόσμος θ’ αναπτύξει δράση και θα επιστρατευτεί για να κατακτήσει τα ουρανοθέμελα, κείνος ο αλγεινός φόβος που εκπορεύεται από την αγνωσία και την ημιμάθεια κι επηρεάζει αποφασιστικά το χαρακτήρα των στοιχείων σου, θα εξαντληθεί και θα καταρρεύσει…
Κι ύστερα, το προικισμένο και το προσανατολισμένο πνεύμα σου θα αναζωπυρώσει στα σύμπαντα της ψυχής σου τις πιο αισιόδοξες κι ελπιδοφόρες υμνωδίες για να κερδίσει μιαν ακόμα μεγαλειώδη στιγμή η αγιοσύνη του…
Όμως πρέπει να οδοιπορήσεις διψασμένος, πεινασμένος και αιμόφυρτος  ως εκεί που δε θα μπορείς πλέον να ξεχωρίσεις την πραγματικότητα από τη δική σου βούληση.  Ν’ ανοίξεις αίφνης τα βλέφαρά σου κι κόσμος της οδύνης να φανερωθεί στο βλέμμα σου σαν ένας ξαφνιασμένος ουρανός…
Γιατί η δημιουργία που αναδύθηκε από την ανενεργή ύλη μια μοναδική προοπτική έχει: Να υπηρετήσει ξεχωριστά το δραστήριο, άυλο κι αθάνατο στοιχείο της κάθε ανθρώπινης ύπαρξης!
Ας ισχυροποιηθούν λοιπόν κι ας ενδυναμώσουν στους νευρώνες και στους δενδρίτες του μυαλού σου οι μεγαλεπήβολες προσδοκίες της πλάσης για να συντριβεί μέσα σου κάθε ψευδαισθησία, κάθε απατηλή ιδέα, κάθε πλανερή υποκρισία…
Μέτρα τα βήματά σου θνητέ άνθρωπε πάνω στην ασημένια άμμο του καλοκαιριού για ν’ αποχτήσεις σαφή αντίληψη για την ιερότητα της  αποστολής σου, για να εγκωμιάσεις όπως αξίζει την εξαίσια δοκιμασία, την ταλαιπωρία και την απόλαυση, το θεσπέσιο βίωμα που θα σου εξασφαλίσει η μακριά κι η θορυβώδης ατραπός που πρόκειται να  διανύσεις.
Μέσα στις ιαχές όμως και στις ακατάληπτες κραυγές των ενθουσιασμών, την ώρα που θα χαμηλώσει προκλητικά η μέρα και θα δύσει για σένα, σ’ εκείνο το εξαίσιο ξέφωτο της νοσταλγικής ανάκλησης της μνήμης, στα μυριάδες χρώματα του εσπερινού ανακρούσματος, οφείλεις να υποδεχθείς με τις αρμόζουσες τιμές την άλλη εκδοχή που έρχεται αυτόκλητη, ντυμένη στην πολυχρωμία των άστρων και των φεγγαριών, για να σου χαρίσει την πληρότητα και την αθανασία που τόσο αμετρίαστα λιμπίστηκε η καρδιά σου…
Μ’ αυτά τα δεδομένα είναι ηθικό καθήκον σου, την ύστατη στιγμή να διαμηνύσεις στους ανυποψίαστους ορίζοντες με τον πιο επίσημο τρόπο αυτό που θα φανερωθεί στη συνείδησή σου ως λογικά κοινό κι αδιαπραγμάτευτο: “Χρέος του ανθρώπου είναι να ζει καλλιεργώντας κατάλληλα το έδαφος του νου του για να ανακύψει η εύφορη γη που θα ευδοκιμήσει και θ’ αναβλαστήσει το περιούσιο δένδρο: η φλαμουριά της αρχέγονης γνώσης, της ιστορικής πείρας  και της διαχρονικής  αλήθειας…”
Για να ξαποστάσουν στον ίσκιο της οι διαβατάρηδες των  ασύχναστων ουρανών, τα φεγγάρια, οι θεοί, οι μύστες κι οι ποιητές, για να ευπρεπιστεί η γη με το κήρυγμα και την παραίνεση, για να συντελεστούν οι προσδοκώμενες κοσμογονικές αλλαγές κάτω από τούτο το φωτεινό  είδωλο της συγκατάνευσης και της κατάφασης, για να κοπάσει επιτέλους κάθε είδους στερεοτυπική αντίληψη, μεροληψία, διάκριση και  προκατάληψη.
Αγνόησε προκλητικά θνητέ άνθρωπε την επίγνωση του θανάτου σου αποδίδοντας μια βαθύτερη πίστη στη ζωή και στην αθανασία της, σαν τους αυτόφωτους ήλιους που οδοιπορούν αμέριμνοι και ξέγνοιαστοι μέσα στην άφθαρτη αρμονία του συμπαντικού κόσμου, ώστε να κερδίσεις κι εσύ τον καθαρμό και τον εξαγνισμό από κάθε σφαλερότητα κι από κάθε παράβαση, για να φτάσεις ως το τέρμα της διαδρομής γαλήνιος κι ακριμάτιστος, για να προϋπαντήσεις όπως αρμόζει το γιορτινό χαμόγελο τούτης της αισιόδοξης, ενθαρρυντικής κι ελπιδοφόρας μέρας που μπορεί το κάθε τέλος να το μετατρέψει σε μια καινούρια αρχή…
Μέσα σ’ αυτή την πνευματική πανδαισία, μέσα σ’ αυτό τον  αποθησαυρισμό και στο ξεχείλισμα των λέξεων, των χρωμάτων και των ήχων, το θεοφόρο πνεύμα σου, σαν τις ανώτερες υπερφυσικές δυνάμεις του απείρου, δε θα μπορεί πλέον να χωρέσει  μήτε στην αχανή στεριά, μήτε στην απύθμενη θάλασσα, μήτε στο τεράστιο εύρος των ανύχτωτων και των ανύσταχτων διαστημάτων, έτσι ώστε να γεννηθεί μια καινούρια θεότητα στη γη,…

Άνθρωποι που περισσεύουν

30-08-2019

Πρόσφυγες και μετανάστες αντιμετωπίζονται από την… ανθρωπιστική Δύση ως άνθρωποι που περισσεύουν. Ωστόσο, η κατάστασή τους είναι απόρροια των επιταγών στην ανάπτυξη του καπιταλισμού και στα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα, ενώ οι πολιτικές μετανάστευσης ως μηχανισμοί λειτουργούν με τη λογική της αποικιοκρατίας και έχουν ρατσιστικές επιπτώσεις στις κοινωνίες.

Dies Brumalis

 

Στις ειδήσεις των τελευταίων ημερών, η επιχείρηση εκκένωσης κτιρίων που βρίσκονταν υπό κατάληψη και στέγαζαν πρόσφυγες και μετανάστες από αστυνομικούς της ΕΛ.ΑΣ στα Εξάρχεια, με συνδρομή ανδρών των ΕΚΑΜ, της ΟΠΚΕ και ελικόπτερου της ΕΛ.ΑΣ, γίνεται προσπάθεια να δικαιολογηθεί με την ένταξή της σ’ ένα γενικότερο σχέδιο της κυβέρνησης για περιορισμό της εγκληματικότητας με ενίσχυση της ασφάλειας. Από κοντά και οι δηλώσεις του εκπροσώπου των αστυνομικών Σ. Μπαλάσκα, για «αθόρυβη, νέας τεχνολογίας, ηλεκτρική σκούπα, η οποία είναι η Αστυνομία, σιγά σιγά θα ρουφήξει όλα τα σκουπίδια μέσα από τα Εξάρχεια», δεν απηχούν παρά την ερμηνεία που δίνεται από την κυρίαρχη εξουσία στην έννοια της ασφάλειας και πάταξης της παραβατικότητας, παρόλο που με την ΕΔΕ, η οποία διατάχθηκε, επιχειρήθηκε να κρατηθούν τα προσχήματα της πολιτικής ορθότητας. Και είναι αυτή η δήλωση τυπικό δείγμα για τον τρόπο με τον οποίο κρατικά όργανα και θεσμοί είναι δυνατό να λειτουργούν με ρατσιστικές αρχές, χωρίς ωστόσο αυτές να αναγνωρίζονται ξεκάθαρα, καθώς αυτό γίνεται παράλληλα με τις επίσημες πολιτικές που διακηρύσσουν την εξάλειψη των διακρίσεων.


Το ζήτημα της ασφάλειας, της παραβατικότητας συσχετίζεται για άλλη μια φορά με μετανάστες και πρόσφυγες. Άνθρωποι από Ασία και Αφρική, που θαρρείς και πλεονάζουν σ’ αυτή τη γη όπου δεν χωρούν, ή πνίγονται μέσα στις βάρκες (κατά την Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ ο φετινός απολογισμός των νεκρών πλησιάζει τους 900) ή σαπίζουν οι ζωές τους σε στρατόπεδα συγκέντρωσης ή περιθωριοποιημένοι καταδιώκονται από τις αστυνομίες ανά τον κόσμο. Η κυρίαρχη αντίληψη για την μετανάστευση μοιάζει να ξεχνά τις ενδοευρωπαϊκές ιστορίες αδιάκοπων μεταναστεύσεων, την ιστορία της αποικιοκρατίας της Ευρώπης, τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους. Σαν να μην έχουν σύνδεση με την Ευρώπη οι Αφγανοί, Σομαλοί, Σύριοι, Λίβυοι κλπ. αν και οι χώρες τους έχουν αποικιστεί από Ευρωπαίους ή έχουν υποστεί τις συνέπειες των ιμπεριαλιστικών σχεδιασμών τους. 

Στον κυρίαρχο λόγο, στα μέσα ενημέρωσης και κοινωνικής δικτύωσης, η παρουσία μεταναστών καταγράφεται ως μια κρίση λόγω του αυξημένου αριθμού τους που επιφέρει ρήξη στη καθημερινή μας ζωή απειλώντας την. Στην πραγματικότητα, στατιστικά στοιχεία οργανώσεων όπως της Ύπατης Αρμοστείας δείχνουν πως οι συζητήσεις σχετικά με την ανάγκη ελέγχου της εισόδου και του διακανονισμού των προσφύγων δεν τεκμηριώνονται από γεγονότα ούτε δικαιολογείται ο πανικός για την …υπερφορτωμένη Ευρώπη, αφού οι χώρες που υποδέχονται το μεγαλύτερο αριθμό προσφύγων δεν βρίσκονται στην Ευρώπη αλλά στην Αφρική και Ασία. Οι υπερβολές για τον αριθμό των προσφύγων ή την αδυναμία υποδοχής τους από ευρωπαϊκές χώρες διατηρούνται από τον πανικό που κατασκευάζεται με βάση τις ρατσιστικές φαντασιώσεις για τους κατώτερους, απολίτιστους, διαφορετικούς μετανάστες. 

Ο λίγο μαυριδερός μετανάστης ή πρόσφυγας λειτουργεί σαν κενό σημαίνον για κάθε είδους φυλετικές φαντασιώσεις αρθρωμένες, μέσω του σεξουαλικού και υπαρξιακού φόβου, με τις ανησυχίες του ευρωπαίου, που η οικονομική κρίση, η επισφαλής κοινωνική του θέση βρίσκουν σ’ αυτόν τις αιτίες τους. Με την καλλιέργεια ρατσιστικών ανησυχιών δικαιολογείται η αύξηση του κοινωνικού ελέγχου μέσω της αστυνόμευσης, με τα μέσα ενημέρωσης να συμβάλλουν στην κοινωνική αναπαραγωγή ενός πλαισίου φυλετικής διαφοροποίησης ανάμεσα σε μας και τους άλλους –πρόσφυγες και μετανάστες. Η λέξη πρόσφυγας ή και μετανάστης στην πραγματικότητα γίνεται ένα κενό σημαίνον, με μη προσδιορίσιμο ή ανύπαρκτο σημαινόμενο, ακριβώς γιατί σ’ αυτό περιλαμβάνονται οι ανησυχίες και οι φόβοι που απορρέουν από τις πολιτικές επιλογές της αστικής εξουσίας και στοχευμένα προβάλλονται σ’ έναν φανταστικό, κατασκευασμένο Άλλον. 

Η μαζική οικονομική και κοινωνική αποδιοργάνωση ανέδειξε το ρήγμα που δημιουργήθηκε μεταξύ των προσδοκιών που καλλιεργούσε ο καπιταλισμός και των καθημερινών στερήσεων που αντιμετωπίζουν τα λαϊκά στρώματα στην κοινωνία μας. Στο πλαίσιο αυτό, ρατσιστικές κι εθνικιστικές ρητορικές συγκεντρώνουν την υποστήριξη τμημάτων του πληθυσμού για τη διάδοση του κοινωνικού πρότυπου του νόμου και της τάξης, με ένταση της αστυνομοκρατίας, στην προώθηση του οποίου τόσο η προηγούμενη κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ όσο και η τωρινή της Ν.Δ επιδίδονται με επιτυχία. Και ο ρατσισμός διάχυτος παντού, διαπερνά την κοινωνία σε ατομικό και θεσμικό επίπεδο, κρυφά και φανερά. Κι αν μεταμφιέζεται ή καλύπτεται ο θεσμικός ρατσισμός σε σημείο που να μην αναγνωρίζεται, τα αποτελέσματά του όμως είναι ορατά στις συλλήψεις και περιορισμούς μειονοτικών ή στη εκμετάλλευση από τις αστυνομικές δυνάμεις υπαρχόντων φόβων για τις υποτιθέμενες εγκληματικές τάσεις προσφύγων, που δικαιολογούν αυθαιρεσίες τους και χρησιμοποίηση βίας. 

Τις τελευταίες δεκαετίες, η προβολή του πρόσφυγα ως σεξουαλικού δράστη, τρομοκράτη και καταστροφέα των δυτικών δημοκρατικών αξιών και πεποιθήσεων σηματοδοτούν την πολιτική αλλαγή. Συνδέοντας υποδόρια η κυρίαρχη πολιτική την οικονομική δυσπραγία με τους μετανάστες δεν φανερώνει παρά τη συνέχιση της αποικιοκρατίας της αστικής εξουσίας. Θυμίζει τη λογική του αποικιοκρατισμού, καθώς δημιουργεί μια φυλετική διαφορά μεταξύ αυτών που θεωρούνται μέλη του έθνους και των ξένων, ως πηγή κακού, που θεωρούνται μετανάστες. Αυτή η αντιμετώπιση αντικατοπτρίζεται στο λεξιλόγιο που χρησιμοποιείται για να περιγραφεί με κοινωνικούς, νομικούς και πολιτικούς όρους η κατάσταση διαβίωσης των ανθρώπων που εγκαταλείπουν τις χώρες τους λόγω αδυναμίας επιβίωσης τους σ’ αυτές και στη σύγχυση, στην πράξη, των όρων πρόσφυγας και μετανάστης. Η ανεπιτυχής προσπάθεια διάκρισής τους προϋποθέτει την υπόθεση ότι η μετανάστευση είναι οικονομική, εθελοντική και ως εκ τούτου δεν είναι οι συνθήκες που αναγκάζουν τους ανθρώπους να μεταναστεύσουν. Θα πρέπει δηλ. κατάφωρα να παραβλεφτούν οι πολιτικές καταστάσεις που ο δυτικός καπιταλισμός πυροδοτεί, οι ιμπεριαλιστικές εμπλοκές, συνέπεια των οποίων είναι η μετανάστευση. 

Δεν είναι σύμπτωση που σήμερα ο όρος εξόριστος έχει σχεδόν εξαφανιστεί από το δημόσιο λόγο και έχει αντικατασταθεί από την πολιτική ασύλου και συζητήσεις σχετικά με αυτούς που το δικαιούνται. Αυτές οι πολιτικές και οι προβληματισμοί χαρακτηρίζονται από μια προοπτική για το άσυλο που υπονομεύει αυτό το δικαίωμα για άτομα που αναγκάζονται να εγκαταλείψουν τη χώρα τους από τη βία, τις διώξεις, τον πόλεμο, την φτώχεια. Στη σχέση μάλιστα μεταξύ της μετανάστευσης και του ασύλου έχει διαβρωθεί κάθε ανθρωπιστική πτυχή με την ενίσχυση των περιορισμών μετανάστευσης και την εξάρτηση της εφαρμογής του ασύλου από τη ζήτηση εργατικού δυναμικού χαμηλού κόστους στην Ευρώπη. Η μετανάστευση δηλ. διευθετείται πολιτικά μέσω του ασύλου, καθώς το τελευταίο ρυθμίζεται όλο και περισσότερο από τα αιτήματα μετανάστευσης εργατικού δυναμικού. Εξάλλου, η αίτηση για άσυλο θεωρείται ότι σχετίζεται με μοναδικές εθνικές ή περιφερειακές καταστάσεις που δεν σχετίζονται με την περιπλεγμένη ιστορία της παγκόσμιας εκμετάλλευσης, την καπιταλιστική καταπίεση και την ιμπεριαλιστική επέκταση. Η διάκριση μεταξύ ασύλου ως εξαναγκασμού και μετανάστευσης ως επιλογής αγνοεί το γεγονός ότι οι μεταναστευτικές ροές οδηγούνται από τις παγκόσμιες συγκρούσεις, τους πολέμους, τα πολιτικά συμφέροντα και την οικονομική δυναμική.

Πρόσφυγες και μετανάστες αντιμετωπίζονται από την… ανθρωπιστική Δύση ως άνθρωποι που περισσεύουν. Ωστόσο, η κατάστασή τους είναι απόρροια των επιταγών στην ανάπτυξη του καπιταλισμού και στα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα, ενώ οι πολιτικές μετανάστευσης ως μηχανισμοί λειτουργούν με τη λογική της αποικιοκρατίας και έχουν ρατσιστικές επιπτώσεις στις κοινωνίες.

 http://www.katiousa.gr

«Το γράμμα που δεν έφτασε ποτέ»

 FARINDOLA - 8 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 1956

 

Του Τάκη Βαρελά*

Απέναντι από την εκκλησία του San Nicola, στο ορεινό χωριό Farindola της Πεσκάρα στην Ιταλία, είναι τοποθετημένο ένα γλυπτό το οποίο απεικονίζει μια γυναίκα, η οποία κρατάει στα χέρια της ένα φάκελο.

Πήγα κοντά, το είδα.

Ήταν ολόσωμο, σε λευκό μάρμαρο, όρθιο το σώμα της γυναίκας, το πρόσωπο περίλυπο, σκεπτικό θα έλεγα. Τα χέρια κρεμασμένα, λες και δεν την ενδιέφερε αυτό που κρατούσε…

Είπα, μάλλον κάποια Madonna θα είναι και το προσπέρασα μην δίνοντας και πολλή σημασία για το λόγο που φτιάχτηκε αυτό το γλυπτό, άλλωστε, δεν θα καταλάβαινα και τίποτε, αφού Ιταλικά δεν γνώριζα για να διαβάσω τον τίτλο
Και να, που όλα γύρισαν ανάποδα…

Στη περιήγηση - ξενάγηση που μας έκανε ο Nandir, ένας νέος Ιταλός, πρόεδρος του Πολιτιστικού Συλλόγου των Νέων της Farindola που μας είχε προσκαλέσει στο Διεθνές Φεστιβάλ Τέχνης στάθηκε μπροστά στο άγαλμα και άρχισε να μας εξηγεί, για το γλυπτό και το λόγο που φτιάχτηκε και προς τιμή ποιων…


Ο Nandir, κατάλαβε, ότι εγώ δεν μπορούσα να καταλάβω τι έλεγε και με πλησίασε, μεταφράζοντας φωνητικά στο Google translate από τα Ιταλικά στα Ελληνικά…

Έμεινα άφωνος!!!

Όχι για τη μετάφραση, αλλά για τα αίτια, το γεγονός και το συμβολισμό του αγάλματος και του τίτλου του!
«Το γράμμα που δεν έφτασε ποτέ!»

Κινηματογραφικές εικόνες διαπέρασαν στο μυαλό μου όσο ο Nandir εκφωνούσε τη μετάφραση στα Ελληνικά..

«…Αυτό, είναι το μνημείο των Ιταλών εργατών ανθρακωρύχων από τη Farindola και την περιοχή του Abruzzo που έχασαν τη ζωή τους στο Βέλγιο όταν κατέρρευσε η στοά που δούλευαν μετά από έκρηξη στο ορυχείο του Marcinelle.

Ήταν Αύγουστος του 1956.  Εποχή των μεταναστεύσεων, όταν οι νέοι, εγκατέλειψαν τη χώρα μας, από τη φτώχεια, για να βρουν μια καλύτερη μοίρα.

Τα πρόσωπά τους φωτίστηκαν από την ελπίδα, αλλά δεν ήξεραν, ότι αυτό το φως θα έκλεινε, από μια πυρκαγιά που προκάλεσε μια σπίθα, όταν ένα βαγονέτο ξέφυγε από τις ράγες και έκοψε τα καλώδια, με αποτέλεσμα να προκύψουν αλυσιδωτές εκρήξεις μέσα στις στοές! 

Υπήρχαν πολλά θύματα και 60 από αυτά ήταν κάτοικοι από την περιοχή Abruzzo.
Στις 8 Αυγούστου κάθε χρόνο, γιορτάζουμε τη μνήμη αυτών των εργατών που συναντήθηκαν στο σκοτάδι του θανάτου, στην άνθιση της νιότης τους.

Με την ευκαιρία της εξηκοστής επετείου της τραγωδίας, φτιάχτηκε προς ανάμνηση τους, αυτό το έργο, όπου χαράχτηκαν μερικές επιστολές τις οποίες οι σύζυγοι των νεκρών εργατών, έστελναν στους άνδρες τους στο Marcinelle, τις οποίες δεν έλαβαν ποτέ και επέστρεφαν με την ένδειξη: "Χωρίς παραλήπτη!".

Να γιατί το έργο έχει τίτλο "Το γράμμα που δεν έφτασε ποτέ!"».

Δεν σας το κρύβω, ήταν συγκινητικές οι στιγμές, τουλάχιστον για εμένα.

Δεν περίμενα αυτό το αίτιο και το γεγονός που συμβόλιζε το έργο.

Η ανάκληση της ιστορικής μνήμης ήταν δεδομένη πλέον.

Αναρωτήθηκα!

Άραγε, να ήταν μόνο Ιταλοί ανθρακωρύχοι στο Ορυχείο;

Από την έρευνα προέκυψαν συγκλονιστικές μαρτυρίες…

Το τραγούδι του Δερβενιώτη με τον Καζαντζίδη « …στις φάμπρικές της Γερμανίας και στου Βελγίου τις στοές…», ήταν προπομπός της σκέψης μου.
Ψάχνοντας λίγο το χρόνο προς τα πίσω, ξεδιπλωνόταν δυο βίοι παράλληλοι για τη φτωχή εργατική τάξη της Ιταλίας, της Ελλάδας, και σχεδόν όλων των Ευρωπαϊκών χωρών που έζησαν τη βαρβαρότητα του Β' Παγκοσμίου Πολέμου και τη συνέχεια του με άλλα μέσα.

Χωριά ολόκληρα, οικογένειες και νιάτα που δεν πρόλαβαν να ανθίσουν, ξεριζώθηκαν και μετανάστευσαν, σκόρπισαν στις 5 ηπείρους αναζητώντας μια καλύτερη μοίρα.

Να λοιπόν που μου έλαχε, εδώ στη Farindola, να βρεθώ μπροστά στην ιστορική ταξική μνήμη, που έχει κοινές ρίζες απλωμένες από την Ιταλία, την Ελλάδα, τη Γιουγκοσλαβία, την Πολωνία, την Τουρκία, την Αμερική, τη Γερμανία, την Αυστραλία και όλο τον κόσμο.

Τους είπα, ότι έρχομαι από εκείνη την χώρα, την Ελλάδα, που τα παιδιά της, θάφτηκαν στον ίδιο τάφο με τα δικά σας παιδιά, στα κάτεργα του ανθρακωρυχείου του Marcinelle στο Βέλγιο, την ίδια μέρα, για ένα κομμάτι γλυκό ψωμί, για να έρθουν καλύτερες μέρες.

Δεν ήταν πολλοί οι δικοί μας, αλλά ήταν εργάτες, το αλάτι και η νιότης της γης.
Οι δικοί σας, από μια γωνία της Ιταλικής γης τη Farindola και το Abruzzo, οι δικοί μας, οι Έλληνες ήταν από την Κρήτη…

… και εδώ αρχίζει το μακρόσυρτο μοιρολόι της φτώχειας, των βασάνων και της μετανάστευσης και της ταξικής βίας που δεν γνωρίζει χρώμα, γλώσσα, θρησκεία και φυλή.

Ένα μοιρολόι θανάτου στους τάφους της εργατικής τάξης στα έγκατα της γης, που τα βάφτισαν ορυχεία, και εκ του αποτελέσματος αποδείχθηκαν νεκροταφεία….

Ναι σωστά μας τα είπε ο Nandir. Όμως, σκάβοντας βαθιά, πίσω από το ιστορικό ταξικό γεγονός, ήρθε στο φως, πληρέστερη και αμείλικτη η ιστορία..

Τον Αύγουστο του 1956, στην πόλη Marcinelle του Βελγίου, σημειώθηκε μια πρωτοφανής τραγωδία, που στοίχισε τη ζωή σε 262 εργάτες ανθρακωρύχους, από τους οποίους οι 6 ήταν Έλληνες.

Το ανθρακωρυχείο «Bois de Cazier», ιδρύθηκε στις αρχές του 1800.
Τη χρονιά, πριν την τραγωδία, το ανθρακωρυχείο αυτό, είχε καταγράψει παραγωγή 170 χιλιάδων τόνων άνθρακα και ήταν μια από τις μεγαλύτερες για την εποχή. Αντιλαμβάνεστε την εντατικοποίηση της εργασίας,για την αύξησης της παραγωγής άνθρακα.

Στα ανθρακωρυχεία αυτής της περιοχής κατευθύνθηκαν οι Έλληνες μετανάστες, που ήλθαν στο Βέλγιο για να εργαστούν ως ανθρακωρύχοι, από τις αρχές του 1950 και μετά. Μια δουλειά απάνθρωπα σκληρή, πνιγμένη στην καρβουνόσκονη, ανάμεσα σε τρυπάνια και φτυάρια, σε ράγες και βαγονέτα, μέσα σε γαλαρίες και σε στοές, που έφθαναν μέχρι τα 500 μ. και κάποιες φορές μέχρι και τα 1200 μ. κάτω από τη γη.

Άνθρωποι που επέλεξαν τα τάρταρα της ξενιτιάς, από την αβάσταχτη φτώχεια της πατρίδας τους, τα αποτελέσματα της βαρβαρότητας του πολέμου, με μια λάμπα για ήλιο και ο ένας δίπλα από τον άλλο, τη μια στο δρόμο για τη φλέβα και την άλλη στο δρόμο για την επιφάνεια, αυτή που έλεγαν χαμοζωή.

Έλληνες, Βέλγοι, Ιταλοί, Γιουγκοσλάβοι, Ισπανοί, Γερμανοί, Τούρκοι, Πολωνοί, Κινέζοι, Ούγγροι, Ολλανδοί, Γάλλοι, Βρετανοί, Ουκρανοί, Ρώσοι, με γλώσσα διαφορετική, αλλά με ίδια μοίρα, εκεί στο ανθρακωρυχείο «Bois de Cazier»...

Εργάτες! Η νιότη του κόσμου, στα έγκατα της γης δολοφονημένοι για τα κέρδη της πλουτοκρατίας.

Από τις 07.45 το πρωί της 8ης Αυγούστου 1956, στις στοές του ανθρακωρυχείου «Bois de Cazier» είχαν κατέβει για εργασία 274 άνδρες. Ενώ βρίσκονταν σε εξέλιξη η εξόρυξη (μέχρι και σε βάθος 1035 μ.) περίπου μισή ώρα μετά το ξεκίνημα της βάρδιας (08.15 π.μ.), ένα από τα βαγονέτα, που μετέφεραν τα κομμάτια του άνθρακα, ανατράπηκε και χτύπησε στα ηλεκτροφόρα καλώδια, υψηλής τάσης, του μηχανισμού ανέλκυσης.

Στις 08.25 το πρωί, σήμανε συναγερμός και κλήθηκαν τα σωστικά συνεργεία.
Στην επιχείρηση κατάσβεσης και διάσωσης που ακολούθησε, έσπευσαν αμέσως πολλοί ιταλικής καταγωγής διασώστες, για λόγους επικοινωνίας με τους εγκλωβισμένους, διότι ήταν γνωστό ότι στη στοά που είχε αποκοπεί, εργάζονταν κυρίως Ιταλοί εργάτες-μετανάστες.

Οι έρευνες για τους αγνοούμενους, κράτησαν μέχρι τις 23 Αυγούστου 1956. Την ημέρα αυτή εντοπίστηκε ένας υπόγειος θάλαμος, όπου τα συνεργεία διάσωσης διέκριναν ότι μπορεί να υπήρχαν οι τελευταίοι επιζώντες.

Οι ελπίδες όλες τελείωσαν στις 3 τα ξημερώματα της ημέρας αυτής, όταν ένας από τους Ιταλούς διασώστες που κατόρθωσε να φθάσει μέχρι τον υπόγειο θάλαμο βγήκε έξω και ανακοίνωσε στη μητρική του γλώσσα: «Tutti cadaveri» («παντού πτώματα»).

Η εργατική τάξη μετρά τους νεκρούς της βίαιης ταξικής εκμετάλλευσης της.

Συνολικά 262 ανθρακωρύχοι ανασύρθηκαν νεκροί από το ανθρακωρυχείο. 

Οι 136 ήταν Ιταλοί, 95 ήταν Βέλγοι, 8 Πολωνοί, 6 Έλληνες, 5 Γερμανοί, 5 Γάλλοι, 3 Ούγγροι, 1 Βρετανός, 1 Ολλανδός, 1 Ρώσος και 1 Ουκρανός. Μόνο 12 επέζησαν.

Όσοι λοιπόν σήμερα, ψάχνουν να βρουν διαφορές ανάμεσα στους λαούς της γης, ας αναρωτηθούν για ποιανού το συμφέρον, τόσοι ανθρακωρύχοι θάφτηκαν στα ορυχεία του Βελγίου;

Ποια γλώσσα μιλούσαν οι ιδιοκτήτες, εάν όχι, την γλώσσα του κέρδους.
Το κοινοτάφιο της εργατικής τάξης στο ανθρακωρυχείο «Bois de Cazier» του Marcinelle, μας στέλνει σήμερα, ένα και μόνο επίκαιρο και αναγκαίο μήνυμα: «Προλετάριοι όλων των χωρών ενωθείτε» 

Αυτή η πλευρά της επίσκεψης μου στη Farindola δεν ήταν προβλέψιμη.

Ήρθαν έτσι όμως τα πράγματα, όπου η ανάκληση μνήμης πυροδότησε εικόνες και γεγονότα που συνέβησαν σε παρελθόντα χρόνο και εμφανίστηκαν εμπλουτισμένα.

Σήμερα τα καραβάνια των προσφύγων μεταναστών, από τις χώρες του πολέμου, αν δεν πνιγούν στη θάλασσά της Μεσογείου θα φτάσουν στα νησιά της Ελλάδας στη Χίο, τη Μυτιλήνη, τη Σάμο, την Κώ και από όπου αλλού, βρουν πέρασμα, έρχονται για να σωθούν και ας ριζώσουν όπου βρουν.

Άλλοι θαλασσοπνιγμένοι, θα φτάσουν στη Λαμπεντούζα της Ιταλίας και από εκεί, όπως και από την Ελλάδα, αφού θα μπουν στη διαλογή, θα φύγουν για τα σύγχρονα δουλεμπορικά του καπιταλισμού, για να συναντήσουν τους δικούς μας νέους 500.000 Έλληνες μετανάστες, που έφυγαν αναζητώντας μια καλύτερη τύχη.

Τριγωνική απανθρωπιά: Πόλεμος - μετανάστευση - άγρια καπιταλιστική εκμετάλλευση, που δεν διαχωρίζει, λαό, φύλο, χρώμα, γλώσσα και θρησκεία, παρά μόνο το κέρδος από την ανθρώπινη αξία!

Το έργο λοιπόν επαναλαμβάνεται ξανά και δεν είναι φάρσα!

Θεώρησα καθήκον και υποχρέωση μου, να μοιραστώ, αυτή τη συγκυρία, η οποία προέκυψε από την επίσκεψη μου στην πραγματική Ιταλία των φτωχών εργατών και αγροτών της Farindola, αποδεκατισμένης σήμερα από τη μετανάστευση, την ανεργία και τη φτώχεια, στην οποία, όπως και στην Ελλάδα, κάθε σπίτι έχει, δυο και τρεις ανέργους και μετανάστες σε όλο το κόσμο.

Η έκρηξη στο ορυχείο «Bois de Cazier» του Marcinelle, στις 8 Αυγούστου 1956 και ο θάνατος, των 262 δολοφονημένων ανθρακωρύχων επιβεβαιώνει, ότι το κεφάλαιο για τις ανάγκες του για περισσότερα κέρδη, δεν διστάζει μπροστά σε τίποτα!

Μπροστά στην αύξηση των κερδών του, δεν κάνει διακρίσεις σε χρώμα, γλώσσα, πατρίδα, θρησκεία και φυλή.

Θεωρεί την εργατική τάξη όλου του κόσμου ενιαία και αναλώσιμη, μεταφερόμενη όπου γης, ήπια ή βίαια στα κάτεργά της, μόνο για τα κέρδη της.

Να λοιπόν η αναγκαιότητα, η επικαιρότητα που φέρνει μπροστά μας το μήνυμα:
Προλετάριοι όλων των χωρών ενωθείτε!

Άλλος δρόμος δεν υπάρχει!

* Ο Τάκης Βαρελάς, είναι ζωγράφος, βρέθηκε πρόσφατα προσκαλεσμένος μετά από διεθνή διαγωνισμό για συμμετοχή στο 9ο Διεθνές Φεστιβάλ Εικαστικών Τεχνών στη Farindola της Πεσκάρα στην Ιταλίας. Το κείμενο, είναι μέρος των σημειώσεων του και αποτελεί υπόσχεση που έδωσε στους κατοίκους της Farindola, να κάνει γνωστό αυτό το σημαντικό απάνθρωπο γεγονός που συνέδεσε τους λαούς μας

902gr 

Αχ Ευρώπη, εσύ μας μάρανες

Βασίλης Κρίτσας

Ούτε Μέγκα, ούτε Ουέφα, στον Αντέννα για να βλέπετε τη Βέφα. Τώρα πια δεν υπάρχει Μέγκα, το κύπελλο της Ουέφα δε λέγεται έτσι κι η Βέφα δεν κάνει πια εμφανίσεις στην τηλεόραση – για το τελευταίο δεν παίρνω και όρκο.
Αλλά η οπαδική καζούρα είναι διαχρονική, έστω και με αλλαγμένους ρόλους. Ο Ολυμπιακός είναι στους ομίλους, ενώ οι άλλοι έμειναν χωρίς ευρωπαϊκές υποχρεώσεις από τον Αύγουστο. Οι εφημερίδες έχουν έτοιμους τους εμπνευσμένους τίτλους περί Grexit, ενώ η πιστοληπτική ικανότητα του πρωταθλήματος μειώνεται, πέφτει στο επίπεδο της Κύπρου και μπορεί να βγάζει λιγότερες ομάδες απ’ του χρόνου, για να εκτίθεται λιγότερο.
Όσοι αποκλείστηκαν έμειναν με το όνειρο του παραλίγο και των μεγάλων ανατροπών, από 3-0 ο Άρης, από 1-3 η ΑΕΚ, ενάντια στα προγνωστικά ο ΠΑΟΚ. Η Παρτιζάν δε διασταυρώθηκε με τους κίτρινους, για να γίνει πεδίο μάχης η Θεσσαλονίκη – ρεβάνς για τους βαλκανικούς πολέμους. Θα έρθει όμως ο Ερυθρός Αστέρας να τονώσει την ελληνοσερβική φιλία και να σμίξουν οι orthodox brothers κάφροι.
Κι οι άρρωστοι ετοιμάζονται να γίνουν Τότεναμ και Ερυθρός αστέρας από παιδιά, απαντώντας στο μαζικό κύμα παραδοσιακών υποστηρικτών της Τραμπζονσπόρ – με γιαγιά απ’ την Τραπεζούντα – και της Σλόβαν Λίμπερετς.
Παντού λειτουργεί ο νόμος της συγκέντρωσης και συγκεντροποίησης κεφαλαίων, εισιτηρίων και τίτλων. Τα μεγάλα πρωταθλήαμτα έχουν πριβέ – πιασμένες τις μισές θέσεις των ομίλων. Τα μεγάλα πορτοφόλια έχουν μονοπωλήσει τους καλύτερους παίχτες και τις διακρίσεις. Και στην Ελλάδα το μονοπώλιο των τίτλων – γιατί είναι μικρή η αγορά – έφερε η σμίκρυνση του πρωταθλήματος και των ανταγωνιστών, γυρνώντας μπούμερανγκ εναντίον όλων – κι η αγρανάπαυση δυο ετών δεν μπορεί να αλλάξει δραματικά τα δεδομένα και τη δύναμη της συνήθειας.
Ο Κρόιφ έλεγε σωστά πως δεν είχε δει ποτέ του ένα τσουβάλι λεφτά να βάζει τη μπάλα στα δίχτυα και να φέρνει την ευτυχία. Είναι όμως μια πολύ καλή προϋπόθεση και στο σύγχρονο ποδόσφαιρο είναι πρακτικά αδύνατο να πετύχεις χωρίς αυτά.

ΑΝΑΜΟΡΦΩΣΗ ΙΣΤΟΡΙΚΗΣ ΜΝΗΜΗΣ

Την προηγούμενη εβδομάδα, οι αναφορές στην ογδοηκοστή επέτειο  από την υπογραφή του συμφώνου Ριμπεντροπ-Μολότωφ ήταν μια καλή ευκαιρία για κατανόηση του τρόπου που κατασκευάζεται από την πολιτική της ΕΕ η συλλογική μνήμη. Δεν είναι μόνο το  γεγονός της ανακήρυξης, που  εδώ και μια δεκαετία το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο είχε ζητήσει, της 23^ης Αυγούστου, ημέρα υπογραφής του σύμφωνου μη επίθεσης μεταξύ Γερμανίας και ΕΣΣΔ, ως ημέρα της Ευρώπης, για την ανάμνηση των θυμάτων όλων των ολοκληρωτικών και αυταρχικών καθεστώτων. Περισσότερο είναι  οι προσπάθειες που γίνονται και όλο και πιο μεθοδευμένα, και  στη χώρα μας, για επανεξέταση της ιστορίας, τη διαπραγμάτευση της συλλογικής μνήμης στον πολιτικό διάλογο, που δεν δείχνουν παρά αυτό που η κυρίαρχη πολιτική επιδιώκει, δηλ. η κατασκευασμένη ιστορική μνήμη να νομιμοποιήσει το σημερινό status quo.   

Για την …αναμόρφωση λοιπόν του παρελθόντος μας, έχοντάς την αναλάβει και στη χώρα μας  με επίκληση σε μια αμφισβητούμενη αντικειμενικότητα πανεπιστημιακοί όπως ο Στ. Καλύβας, ομογενοποιούνται  διαφορετικές συλλογικές μνήμες ανά την Ευρώπη με άξονα αυτές που θεωρούνται αορίστως κοινές ευρωπαϊκές αξίες όπως αξιοπρέπεια, ανεκτικότητα, ελευθερία, δημοκρατία κλπ. Επιπλέον η προθυμία  που πολιτικοί ηγέτες όπως της Γερμανίας, αναλαμβάνουν δημόσια την ιστορική λογοδοσία για της προηγούμενες ενέργειες της δικής τους χώρας, όπως και η παραδοχή της σχετικότητας της ιστορικής αλήθειας, στο όνομα του αμερόληπτου τρόπου αντιμετώπισης της διαμορφώνουν ένα πλαίσιο που μοιάζει να μην εξαναγκάζει τους ευρωπαίους πολίτες να αποδεχτούν την ερμηνεία του παρελθόντος σύμφωνα με την κυρίαρχη πολιτική. Είναι γιατί επιδιώκεται να αναπτυχθεί αυτή η κυρίαρχη αντίληψη οργανικά, μέσα από την προσωπική γνώση και κατανόηση που την πρώτη ύλη όμως την παρέχει η κυρίαρχη εξουσία με τις κρυμμένες σκοπιμότητές της. Μοιάζει η ΕΕ με τα όργανα και τους διανοούμενούς της  να  προβαίνει σε σκόπιμη παραποίηση ή παρερμηνεία της ιστορίας  του β παγκοσμίου πολέμου στο πλαίσιο της συλλογικής μνήμης και της χρησιμοποίησής της σαν ένα πιόνι στο σκάκι της πολιτικής, για να επιτύχει το επιθυμητό αποτέλεσμα. Κι αυτό δεν είναι άλλο από τη συκοφάντηση και ευτελισμό  του κομμουνισμού.

               Το πρόβλημα με τη χώρα μας είναι πως οι μνήμες της εθνικής αντίστασης είναι έντονες και η συσχέτισή  της με το κομμουνιστικό κόμμα αδιαπραγμάτευτη. Γι’ αυτό και το έργο για την αποδόμηση του αγώνα των κομμουνιστών εναντίον των ναζιστών δεν είναι εύκολη υπόθεση, μη πετυχαίνοντας τη σύνδεση των εμπειριών και γνώσεων των μεμονωμένων ανθρώπων με την επίσημη αφήγηση.  Η προσπάθεια της ΕΕ να γίνει η 23^η Αυγούστου  ημέρα ευρωπαϊκής μνήμης  που θα μπορεί να περιλάβει μαζί με το ολοκαύτωμα και τα …κυμαινόμενα θύματα του κομμουνισμού μοιάζει δύσκολο να αποδώσει στην χώρα μας, όχι μόνο λόγω του ιστορικού παρελθόντος της, αλλά και της ύπαρξης ενός αγωνιστικού κομμουνιστικού κόμματος. Κι ίσως το γεγονός πως οι προσπάθειες για προσαρμογή της ιστορίας μας σε μια κοινή αφήγηση μ’ αυτήν της ΕΕ δεν αποδίδουν τα αναμενόμενα να ερμηνεύει το ύφος της ανάρτησης  καθηγητή πανεπιστημίου στα κοινωνικά δίκτυα που αποκαλύπτει ex negativo το στόχο του.

               Διαβάζοντας λοιπόν κανείς  σε ανάρτηση του  Αρ. Χατζή, που δηλώνει φιλελεύθερος, για το σύμφωνο Μολότωφ –Ρίμπεντροπ εντυπωσιάζεται από το λεξιλόγιο που χρησιμοποιεί και  βρίθει χαρακτηρισμών για τη Σοβιετική Ένωση, ενδεικτικών προπαγανδιστικής σκοπιμότητας, εκτός αν η ψυχραιμία  του καθηγητή νικήθηκε κατά κράτος από την ένταση των συναισθημάτων του, ογδόντα χρόνια μετά.  Σε ένα κείμενο 800 λέξεων  πλεονάζει η χρήση επιθέτων τελείως απαξιωτικών για τη Σοβιετική Ένωση που την ταυτίζει με τη ναζιστική Γερμανία  σε σημείο που να εννοείται πως ο β παγκόσμιος πόλεμος έγινε από τη Γερμανία και ΕΣΣΔ. Μοιάζει μέσα στο ζήλο του απροκάλυπτα να  αποκαλύπτεται  ο στόχος της ανάρτησης, η αμαύρωση και σπίλωση της ΕΣΣΔ στο β παγκόσμιο πόλεμο, όσο κι αν προσπαθεί  να διασώσει, με απλοϊκή τήρηση ίσων αποστάσεων, την αντικειμενικότητά του κατηγορώντας τις ΗΠΑ για την ρίψη ατομικής βόμβας στην Ιαπωνία, μη παρεκκλίνοντας από το πολιτικά ορθόν, ώστε να δικαιωθεί για την υποστήριξή του στις ΗΠΑ και την πολιτική τους  κατά τον ψυχρό πόλεμο που θα έπρεπε να ήταν πιο αποφασιστική, ώστε να αποφευχθεί «η εγκατάλειψη της Ανατολικής Ευρώπης στους Σοβιετικούς». Κι έτσι δεν ξεφεύγει από τη γραμμή της δυτικής προπαγάνδας που 80 χρόνια μετά επιμένει στις κατηγορίες της για το σύμφωνο. Γιατί πέρα από τη χρησιμοποίησή του στη δυτική προπαγάνδα  για μετατόπιση ευθυνών από τους ναζιστές στους κομμουνιστές, το σύμφωνο έχει δαιμονοποιηθεί για τον προφανή λόγο πως άλλαξε το χρονοδιάγραμμα του αναπόφευκτου πολέμου για να κατευθυνθεί άμεσα η ναζιστική  επιθετικότητα εναντίον της ΕΣΣΔ αλλά  και της μεταπολεμικής ισορροπίας εξουσίας στην Ανατολική Ευρώπη με την ΕΣΣΔ να καρφώνει τη σημαία με το σφυροδρέπανο στην πρωτεύουσα των ναζιστών.

          Αν λοιπόν έγινε αναφορά στη συγκεκριμένη ανάρτηση ήταν γιατί η θέση της απέναντι στη μνήμη της πρόσφατης ευρωπαϊκής ιστορίας επηρεαζόμενη από πολιτικές σκοπιμότητες που δεν ομολογούνται είναι  ενδεικτική της επιχειρηματολογίας και του ύφους που η κυρίαρχη εξουσία με τα θεσμικά της όργανα και τους διανοούμενούς της χρησιμοποιεί για να απαξιώσει αυτό που την φοβίζει, την κομμουνιστική προοπτική.

Πώς «δημιουργείται» η νόηση στον εγκέφαλο

Το νέο επιστημονικό πεδίο της νευροεπιστήμης των δικτύων αποκαλύπτει πώς προκύπτει η νοητική λειτουργία από ενορχηστρωμένες αλληλεπιδράσεις μεταξύ διαφορετικών εγκεφαλικών περιοχών

Ζούμε σε έναν κόσμο με τεράστια πολύπλοκα δίκτυα, ορισμένα απτά, όπως τα συγκοινωνιακά και ορισμένα πέρα από την άμεση αντιληπτική μας ικανότητα, όπως ο Παγκόσμιος Ιστός (World Wide Web). Γνωρίζουμε επίσης την ύπαρξη στη φύση τεράστιων συστημάτων. Ο Γαλαξίας περιέχει 100 δισεκατομμύρια αστέρια, αριθμός που είναι όμως ένα μικρό κλάσμα συγκριτικά με τις περισσότερες από 100 τρισεκατομμύρια συνάψεις μεταξύ των νευρώνων του εγκεφάλου ενός ανθρώπου, οι οποίες του επιτρέπουν να αισθάνεται, να σκέφτεται και να δρα. Λίγα συστήματα αλληλεπιδρωσών συνδέσεων διαθέτουν την πολυπλοκότητα του συστήματος που βρίσκεται μέσα στο κρανίο μας.
Διάφορες ερευνητικές ομάδες νευροεπιστημόνων δανείστηκαν τη γλώσσα της θεωρίας γράφων (κλάδου των Μαθηματικών), για να μπορέσουν να αναλύσουν, ανιχνεύσουν και προβλέψουν σύνθετες αλληλεπιδράσεις μέσα στον εγκέφαλο, οι οποίες γεφυρώνουν το φαινομενικά τεράστιο κενό ανάμεσα στη φρενήρη ηλεκτρική δραστηριότητα και γνωστικές λειτουργίες, όπως η μνήμη, η λήψη αποφάσεων, η εκμάθηση μιας νέας δεξιότητας, η πραγματοποίηση μιας κίνησης. Αυτό το νέο πεδίο της νευροεπιστήμης των δικτύων βασίζεται και οικοδομεί πάνω στην ιδέα της εξειδίκευσης συγκεκριμένων περιοχών του εγκεφάλου για την πραγματοποίηση συγκεκριμένων δραστηριοτήτων. Στο πιο θεμελιώδες επίπεδο, το τι είναι ο εγκέφαλος και κατ' επέκταση ποιοι είμαστε ως όντα με συνείδηση, καθορίζεται από ένα δίκτυο 100 δισεκατομμυρίων νευρώνων, με τουλάχιστον 100 τρισεκατομμύρια συνδετικά σημεία μεταξύ τους, τις συνάψεις.

Κόμβοι

Η νευροεπιστήμη των δικτύων προσπαθεί να συλλάβει όλη αυτή την πολυπλοκότητα. Μοντελοποιεί τα δεδομένα που προέρχονται από απεικονίσεις του εγκεφάλου ως έναν γράφο που αποτελείται από κόμβους (κορυφές) και ακμές (γραμμές), που τους συνδέουν. Οι κόμβοι αναπαριστούν τις μονάδες του δικτύου, όπως οι νευρώνες. Μια από τις ερευνητικές ομάδες στις ΗΠΑ έχει απλοποιήσει τον ανθρώπινο εγκέφαλο σε ένα γράφο περίπου 300 κόμβων. Οι περιοχές του εγκεφάλου που δεν γειτονεύουν συνδέονται με ένα ειδικό δομικό σύστημα, τη λευκή ουσία, που μπορεί να θεωρηθεί αντίστοιχο με τις χοντρές αρμαθιές καλωδίων, διασύνδεσης των σύγχρονων δικτύων υπολογιστών. Αυτή η αναπαράσταση του εγκεφάλου ως ενοποιημένου δικτύου δίνει ήδη μια πιο καθαρή εικόνα για τη γνωστική του λειτουργία, ενώ παράλληλα βοηθά στην καλύτερη διάγνωση και θεραπεία ψυχιατρικών παθήσεων.
Μέχρι πρόσφατα οι νευροεπιστήμονες κατά κύριο λόγο μελετούσαν τη λειτουργία ξεχωριστών περιοχών του εγκεφάλου απομονωμένα τη μια από την άλλη. Ομως, ακόμη και ένας πλήρης κατάλογος όλων των διακριτών εγκεφαλικών περιοχών και των τομέων εξειδίκευσής τους δεν μπορεί να μας εξηγήσει πώς προκύπτουν οι γνωστικές λειτουργίες του εγκεφάλου, όπως ένας πλήρης κατάλογος των οργάνων μιας ορχήστρας δεν αποτελεί συνταγή για την Ηρωική Συμφωνία (3η) του Μπετόβεν.

Ορχήστρες

Οι ζωντανοί εγκέφαλοι είναι ογκώδεις ορχήστρες νευρώνων, οι οποίοι πυροδοτούν παράλληλα, ακολουθώντας πολύ ειδικά μοτίβα. Μπορούμε να ακούσουμε τη «μουσική» του εγκεφάλου μετρώντας τη συσχέτιση ανάμεσα στη δραστηριότητα κάθε ζεύγους περιοχών, που δείχνει ότι λειτουργούν σε συμφωνία. Το μέτρο αυτής της κοινής δραστηριοποίησης ονομάζεται λειτουργική συνδεσιμότητα και οι νευροεπιστήμονες των δικτύων θεωρούν ότι αντανακλά τη «μουσική» του εγκεφάλου. Αν δύο περιοχές πυροδοτούν με την ίδια χρονική διακύμανση, θεωρούνται λειτουργικά συνδεδεμένες. Ενταση της «μουσικής» του εγκεφάλου μπορεί να θεωρηθεί το επίπεδο δραστηριότητας των ηλεκτρικών σημάτων, που κυκλοφορούν στη μια ή την άλλη εγκεφαλική περιοχή.
Κάθε χρονική στιγμή το σύνολο του εγκεφάλου είναι ενεργό, αλλά μια συγκεκριμένη γνωστική λειτουργία μεταβάλλει τη δραστηριότητα μόνο ενός μέρους του εγκεφάλου πάνω από το βασικό επίπεδο δραστηριότητας. Αν όλα τα τμήματα του εγκεφάλου ήταν έντονα δραστήρια συνεχώς, τότε θα ήταν σαν όλα τα μέλη μιας ορχήστρας να παίζουν το καθένα το όργανό του στο μέγιστο της έντασης, μια κακοφωνία που θα δημιουργούσε χάος, όχι αρμονία.
Μελέτη που εξέτασε 10.000 τομογραφίες λειτουργικού μαγνητικού συντονισμού (fMRI), που λήφθηκαν ενόσω οι συμμετέχοντες πραγματοποιούσαν 83 διαφορετικές γνωστικές λειτουργίες, συμπέρανε ότι καθεμιά απ' αυτές αντιστοιχεί σε διαφορετικές μονάδες εγκεφαλικών δικτύων. Υπάρχουν μονάδες που ασχολούνται κυρίως με την προσοχή, την απομνημόνευση, τη διαισθητική σκέψη, άλλες αφιερωμένες στην ακοή, στην όραση, στη σωματική κίνηση κ.ο.κ. Οι αισθητηριακές και κινητικές γνωστικές διαδικασίες σχετίζονται με μεμονωμένες αυτόνομες μονάδες, που εντοπίζονται σε έναν από τους δύο λοβούς του εγκεφάλου. Οι υπολογισμοί μέσα σε μια μονάδα δεν προκαλούν δραστηριότητα σε άλλες μονάδες. Στην αναλογία με την ορχήστρα, θα ήταν καταστροφικό κάθε φορά που παίζει ένας μουσικός κάποιοι άλλοι να πρέπει να αλλάζουν τις νότες τους, ως παρενέργεια.

Αρμονία

Αν και οι μονάδες των νευρωνικών δικτύων είναι κατά βάση ανεξάρτητες, ένα συμφωνικό έργο απαιτεί οικογένειες οργάνων να παίζουν σε αρμονία μεταξύ τους. Η πληροφορία, που δημιουργείται από μια μονάδα, με τη μορφή ηλεκτρικών σημάτων, πρέπει τελικά να ολοκληρωθεί με εκείνη από άλλες μονάδες. Η παρακολούθηση μιας κινηματογραφικής ταινίας με μόνη λειτουργούσα τη μονάδα όρασης του εγκεφάλου, χωρίς τις αντίστοιχες για την ακοή, για τα συναισθήματα κ.τ.λ., σίγουρα θα απείχε κατά πολύ από την πλήρη εμπειρία. Γι' αυτό, για την ολοκλήρωση πολλών γνωστικών λειτουργιών, χρειάζεται διάφορα τμήματα του εγκεφάλου να εργαστούν από κοινού. Για παράδειγμα, η απομνημόνευση ενός αριθμού τηλεφώνου απαιτεί τη συνεργασία των μονάδων ακοής, προσοχής και επεξεργασίας μνήμης. Για την ολοκλήρωση και τον έλεγχο της δραστηριότητας πολλών μονάδων του, ο εγκέφαλος χρησιμοποιεί κεντρικούς κόμβους, δηλαδή κόμβους όπου συναντώνται συνδέσεις από διάφορες μονάδες του εγκεφάλου.
Ορισμένες μονάδες είναι περισσότερο πληθωρικές στη δράση τους. Οι συνδέσεις τους εκτείνονται σε πολλαπλά σημεία στον εγκέφαλο. Η μετωπιαία μονάδα ελέγχου, που αναπτύχθηκε πρόσφατα στη χρονική κλίμακα της εξέλιξης του ανθρώπου και είναι ιδιαίτερα μεγάλη συγκριτικά με τους κοντινότερους συγγενείς μας (πρωτεύοντα θηλαστικά), συνδέεται με αρκετούς άλλους λοβούς του εγκεφάλου. Αντιστοιχεί στον μαέστρο της ορχήστρας και ενεργοποιείται σε πληθώρα γνωστικών λειτουργιών, εξασφαλίζοντας ότι η λειτουργία άλλων μονάδων θα παραμένει σε αρμονία. Συνδέεται στενά με τις διαδικασίες λήψης απόφασης, βραχυχρόνιας μνήμης και γνωστικού ελέγχου, δηλαδή ανάπτυξης σύνθετων στρατηγικών και παρεμπόδισης ανάρμοστης συμπεριφοράς.
Μια άλλη έντονα διασυνδεδεμένη μονάδα είναι εκείνη που σχετίζεται με τη συγκέντρωση και την ανταπόκριση σε καινούρια ερεθίσματα. Για παράδειγμα, αν σας ζητηθεί να κοιτάξετε τις λέξεις: Μπλε και κόκκινο και να ανταποκριθείτε με το χρώμα τους, θα αντιδράσετε πιο γρήγορα με εκείνη που είναι γραμμένη με κόκκινο. Στην περίπτωση της άλλης λέξης πρέπει να ενεργοποιηθεί και η μετωπιαία μονάδα ελέγχου, καθώς η ανάγνωση της λέξης μπλε συγκρούεται με το πραγματικό χρώμα της (πράσινο).

Ταυτότητα και αλλαγή

Αν και ο εγκέφαλος όλων των υγιών ανθρώπων αποτελείται από συγκεκριμένα δίκτυα διασυνδεδεμένα μέσω κεντρικών κόμβων, κάθε ξεχωριστός άνθρωπος εμφανίζει ελαφρές διαφοροποιήσεις στον τρόπο που διασυνδέονται αυτά τα κυκλώματα. Κάποιοι που έχουν κεντρικούς κόμβους με πολλές συνδέσεις, συνήθως έχουν μονάδες που είναι καλά ξεχωρισμένες μεταξύ τους και αποδίδουν καλύτερα σε ορισμένες γνωστικές λειτουργίες, όπως η βραχυχρόνια μνήμη, η γλώσσα, η αντίληψη των Μαθηματικών, η κοινωνική αντίληψη. Απλουστεύοντας, όλες οι σκέψεις, τα συναισθήματα, οι ιδιοτροπίες και οι ψυχικές δυνάμεις κωδικοποιούνται στη συγκεκριμένη οργάνωση του εγκεφάλου, ως ενοποιημένο ολοκληρωμένο δίκτυο. Είναι η «μουσική» που προκύπτει που σας κάνει αυτό που είστε, τον εαυτό σας.
Οι συγχρονισμένες μονάδες του εγκεφάλου μάς ταυτοποιούν και μας επιτρέπουν να διατηρήσουμε την ταυτότητα αυτή στο χρόνο. Οι «μουσικές» συνθέσεις που παίζουν, εμφανίζονται πάντα να έχουν ομοιότητες. Είναι σαν ο ίδιος μουσικός να παίζει διαφοροποιημένες συνθέσεις, που όμως ανήκουν στο ίδιο μουσικό είδος. Αυτή η συνέπεια προκύπτει από το γεγονός ότι οι φυσικές οδοί, οι δομικές συνδέσεις μέσα στον εγκέφαλο θέτουν περιορισμούς στις διαδρομές που μπορεί να ταξιδέψει ένα νευρικό σήμα.
Τελικά γίνονται και αλλαγές στη «μουσική» του εγκεφάλου, όπως γίνονται αλλαγές σε μια ορχήστρα. Οι φυσικές συνδέσεις μεταβάλλονται στο πέρασμα μηνών ή ετών, ενώ η λειτουργική συνδεσιμότητα μπορεί να μεταβάλλεται ακόμη και μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα, καθώς το άτομο μεταπηδά από τη μια γνωστική λειτουργία στην επόμενη. Οι κεντρικοί κόμβοι έχουν μια ιδιότητα που λέγεται λειτουργική δικτυακή ευελιξία και τους επιτρέπει να αλλάξουν απότομα τις συνδέσεις μιας μονάδας, μεταβάλλοντας τη ροή πληροφορίας στο δίκτυο. Οι μονάδες εγκεφαλικών δικτύων εμφανίζονται ήδη από την περίοδο που το παιδί είναι ακόμη στη μήτρα και ραφινάρονται καθώς μεγαλώνει, με την ενίσχυση των συνδέσεων μέσω των κεντρικών κόμβων να συνοδεύεται από μεγαλύτερη αυτονόμηση των μονάδων. Η πρόοδος της διαδικασίας αυτής επηρεάζεται έντονα από τις συνθήκες που μεγαλώνει ένα παιδί, με γρηγορότερη εξέλιξη για τα παιδιά οικογενειών με καλή κοινωνικοοικονομική κατάσταση.

Αντικανονικές συνδέσεις

Οι περισσότερες ψυχικές ασθένειες σχετίζονται με πολλές περιοχές του εγκεφάλου. Σύμφωνα με μια θεωρία, τίποτα δεν πάει στραβά σε καθεμιά μονάδα ξεχωριστά του εγκεφάλου ενός σχιζοφρενούς. Το πρόβλημα δημιουργείται από την υπερπληθώρα συνδέσεων μεταξύ των μονάδων. Σε έναν υγιή εγκέφαλο η δυνατότητα ευελιξίας εντός ορίων στις συνδέσεις μεταξύ των κατά βάση αυτόνομων και διαχωρισμένων μονάδων είναι ευεργετική. Ομως στους εγκεφάλους ατόμων με σχιζοφρένεια υπάρχει υπερβολική ευελιξία στο πώς ανασυνδυάζονται τα εγκεφαλικά δίκτυα. Οι ακουστικές παραισθήσεις (φωνές) ίσως προέρχονται από απρόσμενες αλλαγές συνδέσεων στους κεντρικούς κόμβους, που συνδέουν τις μονάδες ομιλίας και ακοής. Και στην περίπτωση της κατάθλιψης φαίνεται να υπάρχει αποσταθεροποίηση στη σύνδεση μεταξύ των εμπλεκόμενων νευρωνικών δικτύων. Κλινικές παρατηρήσεις σχετικά με το ποιοι συνδυασμοί μονάδων μονοπωλούν την εγκεφαλική λειτουργία δημιουργώντας την κατάθλιψη, επιτρέπουν τη διάγνωση του συγκεκριμένου τύπου της διαταραχής και κατά συνέπεια και την καλύτερη θεραπεία με ηλεκτρική διέγερση των σχετιζόμενων μονάδων που υστερούν.
Οι νευροεπιστήμονες αναζητούν απάντηση και στο πώς τα εγκεφαλικά δίκτυα του ανθρώπου πήραν τη σημερινή τους μορφή στο πέρασμα δεκάδων χιλιάδων ετών. Στο πλαίσιο αυτό, θεωρούν ιδιαίτερης σημασίας το γεγονός ότι οι κεντρικοί κόμβοι, οι περιοχές συνδέσεων μεταξύ των εγκεφαλικών μονάδων, είναι εκείνα τα μέρη που διογκώθηκαν περισσότερο στην πορεία της εξέλιξης, κάνοντάς τα σήμερα να είναι 30 φορές μεγαλύτερα από τα αντίστοιχα των μακάκων πιθήκων. Τη σημασία των κεντρικών κόμβων και του αριθμού των συνδέσεων σε αυτούς για την ενίσχυση των γνωστικών λειτουργιών υποδεικνύουν και μοντέλα των δικτύων αυτών σε υπολογιστή, που εξελίχθηκαν με χρήση γενετικών αλγορίθμων.

Επιμέλεια:
Σταύρος ΞΕΝΙΚΟΥΔΑΚΗΣ
Πηγή: «Scientific American»

ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΚΥΠΕΛΛΟ ΜΠΑΣΚΕΤ 2019 Με προσδοκία για επιστροφή στις διακρίσεις η Εθνική

Μετά από μια δεκαετία και πλέον όπου έλειψαν οι διακρίσεις, η Εθνική ανδρών του μπάσκετ ετοιμάζεται να αναζητήσει στη μακρινή Κίνα το μονοπάτι για επιστροφή στις επιτυχίες συμμετέχοντας στο 19ο Παγκόσμιο Κύπελλο Μπάσκετ της FIBA. Διαθέτοντας μια από τις πιο πλήρεις ομάδες των τελευταίων ετών, στην οποία δεσπόζει η παρουσία του καλύτερου φετινού παίκτη στο NBA, Γιάννη Αντετοκούνμπο, και παρά τις ατυχίες της προετοιμασίας (τραυματισμοί Αθηναίου, Σλούκα) η ελληνική ομάδα παρουσιάζεται στην Κίνα με ιδιαίτερα υψηλές προσδοκίες. Παρά τους χαμηλούς τόνους που κρατιούνται από όλους στο αντιπροσωπευτικό συγκρότημα, το ενδεχόμενο να μπει νωρίς νωρίς στα δύσκολα (ενδεχόμενο σταύρωμα με ΗΠΑ στον β' γύρο) αλλά και το γεγονός ότι το επίπεδο της φετινής διοργάνωσης δείχνει να είναι ιδιαίτερα ανεβασμένο, τα κρυφά όνειρα δεν λείπουν... Σημειώνεται πως στην Α' φάση της διοργάνωσης η Εθνική θα αγωνιστεί στον 6ο όμιλο, που θα διεξαχθεί στην πόλη Ναντζίγκ, με αντιπάλους τη Βραζιλία, το Μαυροβούνιο και τη Νέα Ζηλανδία, με αρχικό στόχο την κατάληψη μιας εκ των δύο πρώτων θέσεων που οδηγούν στη φάση των «16».

«Παράθυρα» ...αισιοδοξίας

Η προ δύο ετών απόφαση της FIBA για επαναφορά της διαδικασίας των προκριματικών για συμμετοχή στο Παγκόσμιο Κύπελλο καθιστά ιδιαίτερη τη φετινή διοργάνωση της Κίνας σε σχέση με αντίστοιχες του παρελθόντος αφού οι 32 ομάδες που συμμετέχουν χρειάστηκε να περάσουν τη διαδικασία των λεγόμενων «παραθύρων» της Παγκόσμιας Ομοσπονδίας. Εστω και υπό ιδιαίτερες συνθήκες αφού τα τερτίπια της Euroleague και του NBA, που απαγόρευσαν στους παίκτες που αγωνίζονται σε αυτές τις διοργανώσεις να δώσουν το «παρών» στους αγώνες των Εθνικών ομάδων, η διαδικασία ουσιαστικά αποτέλεσε το πρώτο δυνατό τεστ ενόψει Παγκοσμίου για όλες τις ομάδες και φυσικά ιδιαίτερα για όσες πήραν την πρόκριση. Ειδικά η Εθνική ανδρών το συγκεκριμένο τεστ κατάφερε να το περάσει με «άριστα» καθώς ήταν απ' τις πρώτες που εξασφάλισε το εισιτήριο για την Κίνα και μάλιστα με ένα σπουδαίο ρεκόρ (11 νίκες - 1 ήττα) στο πλαίσιο του ομίλου όπου συμμετείχε με αντιπάλους τη Μ. Βρετανία, τη Γεωργία, τη Γερμανία, την Εσθονία, το Ισραήλ και τη Σερβία, απ' την οποία προήλθε και η μοναδική ήττα. Μάλιστα, η όλη πορεία στα προκριματικά ήταν αυτή που έδωσε το δικαίωμα στην Εθνική στην κλήρωση της FIBA για την κατάρτιση των ομίλων του Μουντομπάσκετ να τοποθετηθεί στις 8 που τέθηκαν επικεφαλής ομίλων με αποτέλεσμα να βρει πιο βατούς αντιπάλους στην πρώτη φάση.

Eurokinissi

Η παρουσία του εκ των κορυφαίων παικτών του κόσμου Γιάννη Αντετοκούνμπο δημιουργεί υψηλές προσδοκίες για την Εθνική

Ο ομοσπονδιακός τεχνικός, Θανάσης Σκουρτόπουλος, στην προσπάθεια αυτή στηρίχθηκε στην εμπειρία του Γιάννη Μπουρούση που ήταν ο μοναδικός απ' τους λεγόμενους παλιούς που έδωσε το «παρών» αλλά και σε νεαρούς παίκτες που συμμετείχαν για πρώτη φορά ή σε άλλους που επέστρεψαν μετά από χρόνια στο αντιπροσωπευτικό συγκρότημα. Παρότι η ομάδα που ταξίδεψε στην Κίνα είναι πλέον κατά πολύ διαφορετική σε σχέση με αυτή των «παραθύρων», όπως αναγνωρίζουν όλοι οι παρόντες στη σημερινή ομάδα, η προσπάθεια και το αποτέλεσμα των «παραθύρων» αποτελούν το δικό τους εφαλτήριο για να συνεχίσουν στην Κίνα μια ανάλογη πορεία από κει που την σταμάτησαν οι προηγούμενοι.

Εμπειρία και ενθουσιασμός

Ενας συνδυασμός έμπειρων παικτών με τον ενθουσιασμό που προσφέρει η παρουσία νέων παιδιών είναι τα στοιχεία που αντιπροσωπεύουν την ομάδα που επέλεξε να ταξιδέψει στην Κίνα ο ομοσπονδιακός τεχνικός, Θανάσης Σκουρτόπουλος. Σχολιάζοντας ο ίδιος τις επιλογές είχε κάνει λόγο για έναν συνδυασμό «που να καλύπτει τις αγωνιστικές ανάγκες και απαιτήσεις που υπάρχουν και να είναι όλοι διατεθειμένοι να δουλέψουν σκληρά στην προετοιμασία για να είμαστε έτοιμοι να διεκδικήσουμε το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα». Ετσι, στην αποστολή, τους έμπειρους Γιάννη Αντετοκούνμπο, Νικ Καλάθη, Γιάννη Μπουρούση, Γιώργο Πρίντεζη, Δημήτρη Παπανικολάου, Κώστα Σλούκα (που θα δώσει το «παρών») πλαισίωσαν οι Γιαννούλης Λαρετζάκης, Αντώνης Κόνιαρης, Γιάννης Παπαγιάννης, Ιωάννης Παπαπέτρου, Θανάσης Αντετοκούνμπο αλλά και οι Παναγιώτης Βασιλόπουλος και Βαγγέλης Μάντζαρης, που επέστρεψαν στο αντιπροσωπευτικό συγκρότημα. Σε αγωνιστικό επίπεδο η ομάδα κατά την διάρκεια της προετοιμασίας έδειξε να βρίσκεται σε καλό δρόμο έχοντας στο ενεργητικό της 7 νίκες στα 8 διεθνή φιλικά παιχνίδια που έδωσε. Κάτι που έδειξε να ικανοποιεί τον ομοσπονδιακό τεχνικό, ο οποίος κάνοντας τον απολογισμό μίλησε για θετικά συμπεράσματα ιδιαίτερα όσον αφορά την αμυντική λειτουργία. Παράλληλα, επισήμανε πως οι διεθνείς, έχοντας την ευκαιρία να αντιμετωπίσουν διαφορετικές χώρες και σχολές μπάσκετ, απέκτησαν μια πολύτιμη εμπειρία ενόψει της συμμετοχής στο Παγκόσμιο. Οσον αφορά τη συμμετοχή σε αυτό ο Ελληνας προπονητής τόνισε πως η δουλειά δεν σταματάει με την έναρξη των αγώνων αλλά συνεχίζεται κάθε μέρα με στόχο η Εθνική να παρουσιάζεται έτοιμη κάθε φορά στις απαιτήσεις του κάθε παιχνιδιού.

Οι αντίπαλοι του ομίλου

Eurokinissi

Η εμπειρία του Γιάννη Μπουρούση αποτελεί σημαντικό εφόδιο στην προσπάθεια της ομάδας

Ο όμιλος της Ναντζίγκ, όπου η Εθνική θα κληθεί να αντιμετωπίσει τη Βραζιλία, το Μαυροβούνιο και τη Ν. Ζηλανδία, θεωρείται στα μέτρα της, χωρίς ωστόσο αυτό να σημαίνει πως δεν κρύβει παγίδες που θα κληθεί να αποφύγει προκειμένου να μη βρεθεί προ δυσάρεστων εκπλήξεων. Πολύ περισσότερο δε που βάσει του συστήματος διεξαγωγής οι βαθμοί του ομίλου μεταφέρονται στον επόμενο γύρο.
Θεωρητικά για την Ελλάδα οι έμπειροι Βραζιλιάνοι δείχνουν να αποτελούν τον βασικό αντίπαλο για την πρωτιά. Υπό τις οδηγίες του Αλεξάντερ Πέτροβιτς και στηριζόμενη στην εμπειρία παικτών όπως οι Βαρεχάο, Μπαρμπόσα, Χουέρτας, Λίμα, η Βραζιλία έχει ως πρώτο στόχο την παρουσία στους 16. Το πλεονέκτημά της θεωρείται η ταχύτητα στο παιχνίδι, ενώ αντίθετα τα αμυντικά προβλήματα αλλά και ο υψηλός ηλικιακός μέσος όρος φαίνεται να αποτελούν τα μειονεκτήματα της Σελεσάο.
Από κει και πέρα το Μαυροβούνιο μπορεί να δίνει το «παρών» πρώτη φορά σε Μουντομπάσκετ, ωστόσο η εντυπωσιακή πορεία στα προκριματικά όταν από 1 νίκη - 3 ήττες έκανε μεγάλη επιστροφή (6 - 1) εξασφαλίζοντας την πρόκριση, δείχνει ότι τα καταφέρνει στα δύσκολα. Ο επιτυχημένος τεχνικός στο γαλλικό πρωτάθλημα (Μονακό, Βιλερμπάν), Ζβέντζαν Μίτροβιτς, που καθοδηγεί την ομάδα και ο ΝΒΑερ Νικόλα Βούκσεβιτς που διαπρέπει με τους Φίνιξ Σανς αποτελούν ουσιαστικά τους δύο βασικούς πυλώνες της Εθνικής Μαυροβουνίου.
Η Νέα Ζηλανδία φαντάζει θεωρητικά ως ο πιο αδύναμος κρίκος εκ των τεσσάρων του ομίλου, κάτι που η ίδια θέλει να καταρρίψει ως προγνωστικό. Στηριζόμενη στη γνωστή μαχητικότητα που την διακρίνει η Ν. Ζηλανδία θα προσπαθήσει να κάνει τη ζημιά στα φαβορί. Η πρόσφατη νίκη επί της Ιταλίας σε φιλικό παιχνίδι (88 - 82) δείχνει ότι έχει τα φόντα να το κάνει. Ο γνωστός από τη θητεία στον Κόροιβο Αμαλιάδας Τόρεϊ Γουέμπστερ αποτελεί το βαρύ χαρτί της ομάδας, ενώ τεχνικός της είναι ο νεαρός αλλά ιδιαίτερα επιτυχημένος μέχρι στιγμής 40χρονος Πολ Χενάρε.

Eurokinissi

Το δρόμο για επιστροφή στις διακρίσεις μετά από μια δεκαετία θα ψάξει η Εθνική στο Παγκόσμιο Κύπελλο της Κίνας

Η Βραζιλία θεωρείται βασικός αντίπαλος της Εθνικής στους αγώνες του ομίλου

Μπ. Τσ.