Μη τους ακούς πια!

Μη τους ακούς πια!

Σου είπαν...

... ένα σωρό μισές αλήθειες, όπως π.χ. ότι είχες υπέρογκα χρέη. Σου απέκρυψαν, όμως, την άλλη μισή, όπως π.χ. ότι όλες οι χώρες του κόσμου έχουν χρέη και, μάλιστα, οι περισσότερες έχουν πολύ μεγαλύτερα από τα δικά σου.

... αμέτρητους σωρούς ψέματα, όπως π.χ. ότι για την καταστροφή σου ευθύνονται οι υπεράριθμοι δημόσιοι υπάλληλοι. Σε παραμύθιασαν, δηλαδή, αλλοιώνοντας την αλήθεια που είναι ότι, κατά μέσο όρο, η Ελλάδα είχε λιγώτερους δημοσίους υπαλλήλους από τον μέσο όρο τής Ευρωπαϊκής Ένωσης.

... στην αρχή ότι εχθρός σου είναι το υδροκέφαλο κράτος. Μετά έγιναν εχθροί σου οι φορτηγατζήδες. Ύστερα οι λιμενεργάτες. Κατόπιν οι φαρμακοποιοί. Στην πορεία έγιναν εχθροί σου και οι συνταξιούχοι... και οι εκπαιδευτικοί... και οι "αιώνιοι φοιτητές"... Πρόσφατα έγιναν εχθροί σου και οι αγρότες. Όλοι, με την σειρά, ο ένας μετά τον άλλο, έγιναν εχθροί σου με τέτοιον τρόπο ώστε να μη καταλαβαίνεις ότι την ίδια στιγμή γινόσουν κι εσύ εχθρός κάποιων άλλων.

... πως μόνο αυτοί νοιάζονται για σένα. Αυτοί θα σε σώσουν γιατί εσύ δεν ξέρεις πώς να σωθείς. Κι άρχισαν να σε σώζουν... να σε σώζουν... να σε σώζουν... Σε σώζουν έξι χρόνια τώρα αλλά σωσμό δεν έχεις, χωρίς να σου εξηγήσουν ποτέ γιατί αποτυγχάνουν.

... ότι για να δεις άσπρη μέρα πρέπει το δημόσιο να γίνει μικρότερο και λειτουργικώτερο. Και για να το μικρύνουν, άρχισαν να το πουλάνε ή -πες καλύτερα- να το χαρίζουν. Για να μικρύνει το δικό σου δημόσιο, πήρε τις τηλεπικοινωνίες σου το γερμανικό δημόσιο, πήρε τα αεροδρόμιά σου το γερμανικό δημόσιο επίσης, πήρε το μεγαλύτερο λιμάνι σου το κινεζικό δημόσιο...
Κι έχουν στηθεί στην ουρά το γαλλικό δημόσιο, το ιταλικό δημόσιο και άλλα δημόσια για να πάρουν τους υδρογονάνθρακές σου, τις παραλίες σου... ως και τα σκουπίδια σου ακόμη. Όλοι στην αράδα για να πάρουν το αίμα σου. Γιατί όλα τα δημόσια είναι καλά, εκτός από το δικό σου.

... πάνω και πρώτα απ' όλα ότι πρέπει να κάνεις θυσίες. Πρέπει να μειωθεί ο μισθός σου και να κλαδευτεί η σύνταξή σου. Πρέπει να κοπούν τα δώρα εορτών και τα επιδόματά σου. Πρέπει να πληρώσεις παραπάνω στην εφορία, παραπάνω στους γιατρούς, παραπάνω στον μπακάλη και στον χασάπη. Πρέπει να ξυλιάσεις τον χειμώνα. Πρέπει να πληρώνεις ΕνΦΙΑ, δηλαδή νοίκι για το σπίτι σου, ακόμη κι αν το χρωστάς ακόμη και κινδυνεύεις να στο πάρει η τράπεζα. Πρέπει να δουλεύεις μέχρι να πεθάνεις. Πρέπει να φύγουν τα παιδιά σου στο εξωτερικό. Πρέπει να θυσιάσεις τα πάντα για την πατρίδα, δίχως να ρωτάς τι κάνει η πατρίδα για σένα.

... ότι πρέπει πάση θυσία να μείνεις στο ευρώ. Και σ' έμαθαν να τρέμεις στην ιδέα ότι μπορεί να σε πετάξουν έξω απ' αυτό. Και πείστηκες ότι είναι καλύτερα να σου κόψουν το ρεύμα επειδή χρωστάς στην ΔΕΗ χίλια ευρώ παρά να στο κόψουν επειδή θα χρωστάς στην ΔΕΗ χίλιες δραχμές. Και δεν σε πειράζει που δεν έχεις ευρώ στην τσέπη, αρκεί να μη βρεθείς δίχως δραχμή στην τσέπη. Και νοιώθεις περήφανος ως ευρωμπατίρης, αφού καταφέρνεις να μη καταντήσεις βλαχοβαλκάνιος μπατίρης.

... πως χτίζουν την Νέα Ελλάδα, πως φέρνουν την ελπίδα, πως τα παιδιά σου θα ζήσουν καλύτερες μέρες... Κι εσύ τους ακούς με προσοχή, ξεχνώντας πως ίσαμε τώρα γελούσες με κάποιους άλλους που κάποτε άκουγαν με προσοχή εκείνους που τους έλεγαν πως θα τους έφτιαχναν γεφύρια για ποτάμια που δεν υπήρχαν και σχολεία για παιδιά που δεν είχαν γεννηθεί ακόμη. Και δεν σκέφτεσαι ότι γι' αυτήν ακριβώς την στάση σου, οι επόμενες γενιές ή θα γελάνε κατά τον ίδιο τρόπο σε βάρος σου ή απλώς θα σε σιχτιρίζουν.

Σου είπαν... σου είπαν... σου είπαν...
Και τί δεν σου είπαν!

Μη τους ακούς πια!

Σκέψου ότι...

• ... η Ευρωπαϊκή Ένωση και το ευρώ μπορεί και να μην είναι φετίχ.
• ... το κόντεμα του δημοσίου με το ξεπούλημα του τόπου μπορεί και να μην είναι για το καλό σου.
• ... το φτήνεμα της δουλειάς σου μπορεί και να μη φέρει ανάπτυξη.
• ... η εξαΰλωση της σύνταξής σου μπορεί και να μην εξασφαλίσει την σύνταξη των παιδιών σου.
• ... όλοι αυτοί που λένε πως νοιάζονται για σένα, μπορεί και να μη νοιάζονται πραγματικά για σένα.

Αναρωτήσου...

• ... πώς γίνεται με την κρίση εσύ να φτωχαίνεις αλλά κάποιοι άλλοι να πλουτίζουν;
• ... πόσο πιθανό είναι να σου λύσει τα προβλήματα μια κυβέρνηση που είναι φτιαγμένη για να λύνει τα προβλήματα των λεφτάδων;
• ... τί είχαν κατά νου οι πανίσχυροι γερμανοί, άγγλοι και γάλλοι όταν κάλεσαν εσένα, τον βλάχο κι άξεστο, να καθήσεις στο ίδιο τραπέζι μαζί τους: να σε ταΐσουν ή να φάνε και την δική σου μπουκιά;

Θυμήσου ότι...

• ... αν δεν ξυστείς μόνος σου, δεν πρόκειται κανένας να σε ξύσει.
• ... τίποτε δεν χαρίζεται, όλα κατακτιούνται.
• ... ο σκλάβος δεν έχει τίποτε να χάσει παρά μόνο τις αλυσίδες του.

Σκέψου... αναρωτήσου... θυμήσου... και πάψε να τους φοβάσαι!
Κοίτα τα χέρια σου και το πορτοφόλι σου και, αφού δεις ξεκάθαρα ότι αυτά τα χέρια κι αυτό το πορτοφόλι δεν γίνεται να ταιριάξουν στην δική τους τάξη, ρίξε τους δυο φάσκελα και πάρε την τύχη σου στα χέρια σου! 

Πηγή: Cogito ergo sum

"Μακεδονία" - χαμός, "Macedonia" - γαργάρα!

"Μακεδονία" - χαμός, "Macedonia" - γαργάρα!

Ας θυμηθούμε:  

• «(…) η Μακεδονία να επιλύσει την εκκρεμότητα με την Ελλάδα γύρω από το όνομα» (http://www.iefimerida.gr)

Η δήλωση είναι της Mέρκελ. Έγινε στις  22/8/2011. Θυμάστε εσείς καμία «παρατήρηση» από ελληνικής πλευράς για την χρήση του όρου «Μακεδονία» από την γερμανίδα καγκελάριο;

• Λίγες μέρες αφότου ο ΓΓ του ΝΑΤΟ, ο Γενς Στόλτενμπεργκ, χόρεψε αγγαζέ με τον υπουργό Εξωτερικών Νίκο Κοτζιά το «We are The World», προσερχόμενος στο Συμβούλιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης (18/5/2015) και συμμετέχοντας στην κοινή συνεδρίαση των υπουργών Εξωτερικών και Άμυνας των «28» αποκάλεσε (4 φορές) τα Σκόπια με τον όρο «Μακεδονία» (http://www.protothema.gr)

Θυμάστε εσείς κάποια «αντίδραση» από ελληνικής πλευράς; 

• Η κυρία Βικτόρια Νούλαντ, η υφυπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ την οποία και υποδεχτήκαμε μετά βαΐων και κλάδων πριν από μερικές μέρες στην Ελλάδα, κατά την διάρκεια της επίσκεψής της στα Σκόπια (15/7/2014) και σε κοινές της δηλώσεις με τον πρωθυπουργό της ΠΓΔΜ Νίκολα Γκρουέφσκι, δήλωνε: «(…) η Μακεδονία αποτελεί παράγοντα της ασφάλειας» (http://www.pronews.gr)

Θυμάστε εσείς κάποια «αντίδραση» από ελληνικής πλευράς; 

• Στις 3/12/2014 στη σύνοδο του ΝΑΤΟ στις Βρυξέλες που διοργανώθηκε υπό την αιγίδα των ΗΠΑ, οι Αμερικανοί – και παρά την επιστολή διαμαρτυρίας από την Ελλάδα στον Τζον Κέρι και την μη συμμετοχή του τότε υπουργού Εξωτερικών Ε.Βενιζέλου στη σύνοδο - προσκάλεσαν τα Σκόπια σαν «Μακεδονία»(http://www.iefimerida.gr)

Αυτό απέτρεψε την Ελλάδα να υποδεχτεί πριν από μερικούς μήνες τον υπουργό Εξωτερικών των ΗΠΑ στην Αθήνα στρώνοντάς του «κόκκινα χαλιά»;  

• Τα ίδια επαναλήφθηκαν στις 29/9/2015 όταν ο Ομπάμα συγκάλεσε σύσκεψη στο πλαίσιο του ΟΗΕ στη Νέα Υόρκη με θέμα τον ISIS προσκαλώντας τα Σκόπια με την ονομασία «Δημοκρατία της Μακεδονίας» και τούτο παρά το αίτημα από την Ελλάδα να συμμετάσχουν τα Σκόπια με την ονομασία FYROM. Ο Τσίπρας αρνήθηκε να συμμετάσχει (και καλώς) με τον Αμερικανό πρόεδρο να εκφωνεί λόγο ενώπιον του «Μακεδόνα» καλεσμένου του, αλλά με άδεια την καρέκλα του Έλληνα πρωθυπουργού. 

Θυμάστε εσείς να έχει υπάρξει συνέχεια στο θέμα από ελληνικής πλευράς που να κρατά ζωντανή την καταγγελία για την ενέργεια αυτού του «καλού φίλου της Ελλάδας», του Ομπάμα;

• Πριν από μερικές μέρες, στις 7/3/2016, ο εκπρόσωπος του Στέητ Ντιπάρτμεντ κατά την ενημέρωση των δημοσιογράφων ανεβοκατέβαζε την FYROM σαν «Μακεδονία». Η μόνη αντίδραση προήλθε από παραβρισκόμενο Έλληνα δημοσιογράφο (τον κ.Δημάδη).

Ακούσατε εσείς κάποια καταδίκη από το επίσημο ελληνικό κράτος;   

• Ήδη από τις 4/11/2004 «μονομερώς» οι ΗΠΑ έχουν προχώρησε σε αναγνώριση της ΠΓΔΜ με το όνομα «Μακεδονία» υπονομεύοντας ακόμα και τη διαδικασία που είχε συμφωνηθεί μεταξύ των κυβερνήσεων Ελλάδας - ΠΓΔΜ, η οποία προέβλεπε την εξεύρεση μιας αμοιβαία αποδεκτής λύσης στο ζήτημα του ονόματος στα πλαίσια του ΟΗΕ.

Στα 12 χρόνια που έχουν περάσει από τότε υπήρξε ελληνική κυβέρνηση που να μην έχει εξάρει τις… «κοινές αρχές και αξίες» που διέπουν τις σχέσεις Ελλάδας – ΗΠΑ;

• Στις 4/3/2015 η ίδια η καλή μας η ΕΕ, δια της Ύπατης Εκπροσώπου Εξωτερικής Πολιτικής της ΕΕ, της Ιταλίδας Φεντερίκα Μογκερίνι, σε συνέντευξή της αποκαλούσε τα Σκόπια με τον όρο «Μακεδονία». Όπως μάλιστα είχε πει «(…)η Μακεδονία είναι στην ατζέντα» της διεύρυνσης της ΕΕ (http://www.newsbomb.gr)

Θυμάστε εσείς κάποια αντίδραση της ελληνικής πλευράς απέναντι στο ιερατείο των Βρυξελλών;

• Από τα 5 μόνιμα μέλη του ΟΗΕ τα 4 (ΗΠΑ, Βρετανία, Ρωσία, Κίνα) έχουν αναγνωρίσει τα Σκόπια σαν «Μακεδονία».

Είδατε εσείς κάποια σκιά στις σχέσεις με ΗΠΑ; Είδατε κάποια ένσταση της Ελλάδας με αφορμή τη στάση των Βρετανών στο Σκοπιανό για τα όσα διεκδικεί η Βρετανία για να παραμείνει εντός της ΕΕ; Είδατε να διαμαρτύρεται κανένα Έλληνας πρωθυπουργός στις συναντήσεις του με τον Πούτιν; Είδατε να εμποδίζεται σε τίποτα το ξεπούλημα των λιμανιών στους Κινέζους;

• Στο πλαίσιο του ΟΗΕ είναι 99 οι χώρες (και τουλάχιστον 55 ακόμα που η στάση τους είναι… ασαφής) που έχουν αναγνωρίσει ευθέως τα Σκόπια σαν «Μακεδονία». Ανάμεσα στις χώρες που ευθέως έχουν αναγνωρίσει τα Σκόπια σαν «Μακεδονία» είναι 16 χώρες του ΝΑΤΟ και 15 χώρες της ΕΕ.

Αν το θέμα της ονομασίας των Σκοπίων είναι τόσο σημαντική για όσους κήρυξαν «μακεδονομαχικό αγώνα», τότε τι κάνουν στα ΝΑΤΟ, στην ΕΕ και στα κονκλάβια που αναγνωρίζουν τα Σκόπια σαν «Μακεδονία»; Εκεί δεν θίγεται ο πατριωτισμός τους;

• Ήταν 27/6/2009 όταν με αεροσκάφος που έφερε το όνομα και τα διακριτικά «Δημοκρατία της Μακεδονίας» προσγειώθηκε στο αεροδρόμιο της Κέρκυρας ο υπουργός Εξωτερικών των Σκοπίων Αντόνιο Μιλόσοσκι μαζί με την αντιπροσωπεία της χώρας του για τη σύνοδο των υπουργών Εξωτερικών των 56 χωρών του ΟΑΣΕ.

Θυμόμαστε καλά; Υπουργός Εξωτερικών τότε, που υποδέχτηκε τον Σκοπιανό, ήταν η κυρία Μπακογιάννη, αδελφή του σημερινού αρχηγού της ΝΔ; Και υπουργός της τότε κυβέρνησης Καραμανλή, ήταν ο κ.Καμμένος;

***

Παρατήρηση πρώτη: Όταν ένας κρατικός αξιωματούχος, όταν ένας κυβερνητικός αξιωματούχος μιλάει, όπως ο κ.Μουζάλας, πρέπει να προσέχει τι λέει.

Παρατήρηση δεύτερη: Αφού την ώρα που ο κόσμος καίγεται κάποιοι αποφάσισαν να παραστήσουν την «Μαργιορή» που χτενίζεται για εσωτερική κατανάλωση, να θυμίσουμε ποια είναι η θέση της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής για την ονομασία των Σκοπίων:

Σύνθετη ονομασία με γεωγραφικό προσδιορισμό για χρήση έναντι όλων.

Πρόκειται για την θέση που επιμόνως υποστήριζαν οι κομμουνιστές (σε συνδυασμό με την απάλειψη των αλυτρωτισμών και τη διασφάλιση εγγυήσεων για τη μη έγερση πλαστών εθνολογικών ισχυρισμών) και στην οποία σύρθηκαν από τα πράγματα όλες οι δυνάμεις (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ με την συνεπικουρία σε πρώτη φάση του και ΣΥΝ) που επιδόθηκαν στον «σκοπιανοφαγικό» σωβινισμό και εθνικισμό στις αρχές της δεκαετίας του ’90.

Παρατήρηση τρίτη: Η υπόθεση της ονομασίας των Σκοπίων είναι πολύ σοβαρή. Η σοβαρότητά της κινείται πέρα από την πατριδοκαπηλία και τον γκαιμπελισμό που διαπερνά το λόγο των διαφόρων ακροδεξιών αποβλήτων και έχει να κάνει με το γεγονός ότι:

α. Η ονομασία των Σκοπίων συνδέεται με τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις, τη ΝΑΤΟποίηση και τον κατακερματισμό της περιοχής σε προτεκτοράτα,

β. τον κίνδυνο να συνταυτιστεί η Ελλάδα με την πειρατική αμερικανική και ευρωενωσιακή απαίτηση για αναγνώριση του Κοσσυφοπεδίου προσθέτοντας έτσι μια ακόμα «νάρκη» σε υποθέσεις που ξεκινούν από την Κύπρο και φτάνουν στη Θράκη,

γ. συνδέεται με τις «ντε φάκτο» και «ντε γιούρε» ανατροπές των συνόρων από τη Βαλκανική μέχρι τη Μέση Ανατολή στη σκακιέρα του ενεργειακού παιχνιδιού που παίζουν «σύμμαχοι» και «εταίροι» στην περιοχή στρώνοντας τους δρόμους των πετρελαίων με εντάσεις και με αίμα,  

δ. η ονομασία των Σκοπίων είναι σοβαρή υπόθεση γιατί επιπλέον αξιοποιείται χρόνια τώρα από τις κυβερνήσεις και τις δυνάμεις του ευρωατλαντικού μονοδρόμου στο πλαίσιο του «ανήκομεν εις την Δύσιν» σαν το «δέντρο» για να κρύβεται το «δάσος» των κινδύνων που έχει φέρει η «νέα τάξη» στην περιοχή. Και για όσους προσποιούνται ότι δεν καταλαβαίνουν τι λέμε, θα το κάνουμε «λιανά»: Το Κόσσοβο επί αιώνες «Κόσσοβο» λέγεται και ουδείς αμφισβήτησε ή διεκδίκησε ποτέ το όνομά του. Αλλά αυτό ούτε τις βόμβες απέτρεψε, ούτε τη μετατροπή του σε όχημα ανατροπής των μεταπολεμικών συνόρων στα Βαλκάνια.

Παρατήρηση τέταρτη: Πώς γίνεται αυτοί που όταν ακούνε «Μακεδονία» στο εσωτερικό της χώρας να μη σηκώνουν μύγα στο σπαθί τους (κι αυτό όχι πάντα), αλλά όταν ακούνε τον όρο «Macedonia» στο εξωτερικό ή από το εξωτερικό να το κάνουνε «γαργάρα»; 

Friedrich Engels // Για την τεχνητή διάρρηξη οικονομίας και πολιτικής

Rate This

// γράμμα στον Μπλοχ //

21-22 Σεπτέμβρη του 1890 Λονδίνο

…  Σύμφωνα με  την υλιστική αντίληψη της  ιστορίας,  ο καθοριστικός  παράγοντας  στην ιστορία σε τελευταία ανάλυση, είναι η παραγωγή και η αναπαραγωγή της πραγματικής ζωής. Ούτε ο Μαρξ, ούτε εγώ ισχυριστήκαμε ποτέ τίποτα παραπάνω. Αν κάποιος τώρα το διαστρεβλώνει αυτό έτσι  που  να  βγαίνει  πως  ο  οικονομικός  παράγοντας  είναι  ο  μοναδικά  καθοριστικός,  τότε μετατρέπει εκείνη τη θέση σε αφηρημένη, παράλογη φράση, που δε λέει τίποτα.

Η οικονομική κατάσταση είναι η βάση, αλλά τα διάφορα στοιχεία του εποικοδομήματος: οι πολιτικές μορφές της ταξικής πάλης και τ΄ αποτελέσματά της – οι θεσμοί που τους καθορίζει η νικήτρια τάξη ύστερα από τη μάχη που κέρδισε, κτλ. – οι νομικές μορφές κι ακόμα περισσότερο οι αντανακλάσεις όλων αυτών των πραγματικών αγώνων στον εγκέφαλο αυτών που συμμετέχουν στην πάλη, οι πολιτικές, νομικές,  φιλοσοφικές  θεωρίες,  οι  θρησκευτικές  αντιλήψεις  και  η παραπέρα ανάπτυξή τους  σε συστήματα  δογμάτων,  ασκούν  κι  αυτά  την  επίδρασή τους  πάνω στην  πορεία  των ιστορικών αγώνων και σε πολλές περιπτώσεις αυτά κυρίως καθορίζουν τη μορφή τους.

Υπάρχει μια αλληλεπίδραση όλων αυτών των στοιχείων, μέσα στην οποία επιβάλλεται σε τελευταία ανάλυση σαν αναγκαιότητα, η οικονομική κίνηση μέσα από το ατέλειωτο πλήθος των συμπτώσεων (δηλ. των πραγμάτων και γεγονότων που η μεταξύ τους εσωτερική συνάφεια είναι τόσο μακρινή ή τόσο αναπόδειχτη, που μπορούμε να τη θεωρήσουμε σαν ανύπαρχτη και να μη τη λογαριάζουμε). Διαφορετικά, η εφαρμογή της θεωρίας σε μιαν οποιαδήποτε περίοδο της ιστορίας θα ήταν, μα την αλήθεια, ευκολότερη από τη λύση μιας απλής πρωτοβάθμιας εξίσωσης.

Την ιστορία μας,  την κάνουμε εμείς οι ίδιοι,  την κάνουμε όμως, πρώτα, κάτω από πολύ ορισμένες προϋποθέσεις και όρους. Απ΄ αυτούς οι οικονομικοί είναι που αποφασίζουν τελικά. Μα και οι πολιτικοί κτλ.,  ακόμα και η παράδοση που έχει  στοιχειώσει στα κεφάλια των ανθρώπων, παίζουν κάποιο ρόλο,  έστω κι  αν δεν είναι  ο αποφασιστικός.  Και  το πρώτο πρωσικό κράτος δημιουργήθηκε και  αναπτύχθηκε παραπέρα από ιστορικά και σε τελευταία ανάλυση οικονομικά αίτια. Δύσκολα όμως θα μπορούσε κανείς, χωρίς σχολαστικισμούς, να ισχυριστεί ότι ανάμεσα στα πολλά κρατίδια της βόρειας Γερμανίας, ίσα – ίσα το Βραδεμβούργο ήταν εκείνο που προοριζόταν από την οικονομική αναγκαιότητα κι όχι κι από άλλους παράγοντες (πριν απ΄ όλα από το γεγονός ότι το Βραδεμβούργο, χάρη στο ότι κατείχε την Πρωσία, είχε μπλεχτεί στο πολωνικό ζήτημα και μέσον αυτού του ζητήματος στις διεθνείς πολιτικές σχέσεις,  που έπαιξαν επίσης αποφασιστικό ρόλο  στη  διαμόρφωση  της  ισχύος  του  αυστριακού  οίκου)  να  γίνει  η  μεγάλη  δύναμη  που ενσάρκωνε την οικονομική,  γλωσσική και,  από την εποχή της Μεταρρύθμισης και θρησκευτική διαφορά ανάμεσα  στο  Βορρά  και  το  Νότο.

Δύσκολα  θα  κατορθώσει  κανείς  να  εξηγήσει  με οικονομικά  αίτια,  δίχως  να  γίνει  γελοίος,  την  ύπαρξη  του  κάθε  γερμανικού  κρατιδίου  στο παρελθόν  και  στο  παρόν,  ή την  προέλευση της  τροπής  των φθόγγων στην  άνω –  γερμανική διάλεχτο,  που  το  γεωγραφικό  ορεινό  τείχος,  που  εκτείνεται  από  τα  Σουδητικά  όρη  ως  τον Τάουνους, την έχει ευρύνει σε ένα σωστό ρήγμα που χωρίζει όλη τη Γερμανία.

Δεύτερο, όμως,  η ιστορία γίνεται έτσι,  που το τελικό αποτέλεσμα βγαίνει πάντα από τις συγκρούσεις πολλών ατομικών θελήσεων, που η καθεμιά τους πάλι γίνεται τέτοια που είναι από ένα  πλήθος  ιδιαίτερες  συνθήκες  ζωής.  Υπάρχουν  λοιπόν  εδώ  αναρίθμητες  δυνάμεις  που διασταυρώνονται, μια ατέλειωτη ομάδα από παραλληλόγραμμα δυνάμεων,  από τα οποία βγαίνει μια συνισταμένη – δηλ. το ιστορικό. Το ιστορικό αυτό αποτέλεσμα μπορεί πάλι να θεωρηθεί σαν το προϊόν μιας δύναμης που κοιταγμένη στο σύνολό της δρα ασυνείδητα και άβουλα.

Γιατί αυτό που θέλει το κάθε άτομο, εμποδίζεται από κάθε άτομο, εμποδίζεται από κάθε άλλο άτομο κι αυτό που προκύπτει  είναι  κάτι  που κανένας  δεν το θέλησε.  Ετσι  η ως τώρα ιστορία κυλά σαν ένα φυσικό προτσές και  υπόκειται  κι  αυτή ουσιαστικά στους ίδιους νόμους κίνησης.  Ομως από το γεγονός, ότι οι ατομικές θελήσεις – που η καθεμιά τους θέλει εκείνο προς το οποίο τη σπρώχνουν η

σωματική της διάπλαση και οι εξωτερικές, σε τελευταία ανάλυση οικονομικές συνθήκες (είτε οι δικές της προσωπικές είτε γενικές – κοινωνικές συνθήκες) – δεν πετυχαίνουν εκείνο που θέλουν, αλλά συγχωνεύονται σ΄ ένα γενικό μέσον όρο, σε μια κοινή συνισταμένη, από το γεγονός αυτό δεν έχει κανένας το δικαίωμα να συμπεράνει ότι οι θελήσεις αυτές είναι ίσες με μηδέν. Απεναντίας, η καθεμιά συμβάλλει στη συνισταμένη και περιέχεται ανάλογα μέσα της.

Θα ήθελα ακόμα να σας παρακαλέσω να μελετήσετε τη θεωρία αυτή από τις πρώτες πηγές, κι  όχι  από δεύτερο χέρι.  Είναι  πραγματικά πολύ ευκολότερο. Ο Μαρξ δεν έχει  γράψει  σχεδόν τίποτε  όπου η θεωρία αυτή να μην  παίζει  ένα ρόλο. Ιδιαίτερα όμως,  “Η 18η Μπρυμαίρ  του Λουδοβίκου  Βοναπάρτη”  είναι  ένα  έξοχο  παράδειγμα  εφαρμογής  αυτής  της  θεωρίας.  Στο “Κεφάλαιο” επίσης υπάρχουν πολλές νύξεις. Μπορώ βέβαια να σας παραπέμψω επίσης στα έργα μου:  “Η ανατροπή της επιστήμης από τον κύριο Όυγκεν Ντύρινγκ” και  “Ο Λουδοβίκος Φόυερμπαχ και  το τέλος της  κλασικής  γερμανικής  φιλοσοφίας”,  όπου έκανα την πιό διεξοδική έκθεση του ιστορικού υλισμού, απ΄ όσες υπάρχουν σήμερα. Για το γεγονός ότι η νεολαία κάποτε δίνει στην οικονομική πλευρά μεγαλύτερη βαρύτητα απ΄ ότι της αναλογεί, φταίμε εν μέρει εμείς οι ίδιοι, ο Μαρξ κι εγώ.

Απέναντι στους αντιπάλους μας, ήμασταν υποχρεωμένοι να τονίζουμε τη βασική αρχή που την αρνιόνταν κι έτσι δεν υπήρχε πάντα ο χρόνος,  ο τόπος και  η ευκαιρία να δώσουμε τη θέση που ταιριάζει  και  στους άλλους παράγοντες  που  συμμετέχουν  στην  αλληλεπίδραση.  Μόλις  όμως  το  ζήτημα  έφτανε  στην περιγραφή μιας ιστορικής περιόδου, δηλ. στην πρακτική εφαρμογή, άλλαζαν τα πράγματα και δε χωρούσε πια καμιά παρεξήγηση.  Δυστυχώς όμως συμβαίνει  πολύ συχνά να πιστεύει  κανείς ότι έχει καταλάβει τέλεια μια νέα θεωρία και ότι μπορεί να τη χειρίζεται αμέσως, μόλις αφομοιώσει, και  αυτό όχι  πάντα σωστά,  τις βασικές θέσεις.  Και δε μπορώ ν΄ απαλλάξω απ΄ αυτή τη μομφή πολλούς από τους νεότερους “μαρξιστές”. ‘Ετσι έκαναν την εμφάνισή τους και θαυμάσια σκουπίδια κι απ΄ αυτόν τον τομέα.

Πηγή : Πολιτικό καφενείο

Προσφυγιά και εργασιακός μεσαίωνας

Προσφυγιά και εργασιακός μεσαίωνας

Φαινομενικά το προσφυγικό, που είναι αποτέλεσμα των ιμπεριαλιστικών συγκρούσεων, είναι πονοκέφαλος για τους ίδιους που δημιουργούν το πρόβλημα. Και τώρα τι θα κάνουμε με τα στίφη των μεταναστών και προσφύγων που δημιούργησε ο πόλεμος; Συσκέψεις επί συσκέψεων, τα σύνορα κλειστά, ο φασισμός  στις δόξες του και πάλι,  το πρόβλημα στην Ειδομένη, τα ελληνικά νησιά και αλλού το ίδιο.

Για το κεφάλαιο, που χαραμίζει έτσι ανέξοδα τις ανθρώπινες ζωές, που δεν δίστασε στο παρελθόν να  κάνει δυο παγκόσμιους πολέμους  για να ξεπεράσει την κρίση του, «ουδέν κακόν αμιγές καλού». Σύντομα τα μυαλά των καπιταλιστών και των υπηρετών τους σκέφτηκαν πώς μπορούν οι πρόσφυγες, οι εξαθλιωμένοι αυτοί άνθρωποι, θύματα του πολέμου, πώς μπορούν να γίνουν μέσο, γρανάζι της  όποιας ισχνής  ανάπτυξης του καπιταλισμού.

Έτσι, αφού όσο πιο εξαθλιωμένος και κατατρεγμένος είναι κάποιος τόσο πιο εκμεταλλεύσιμος μπορεί να γίνει, σκέφτηκαν ότι θα μπορούσαν να «προσφέρουν» δουλειά σε αυτούς  τους ανθρώπους.  Γι’ αυτό η Μέρκελ κι ένα τμήμα της αστικής τάξης της χώρας της  καλοβλέπουν την εγκατάστασή τους στη Γερμανία.  Δουλειά όμως με μισθό πείνας,  ίσα ίσα για να συντηρούνται οι σκλάβοι, να δουλεύουν και να αυγατεύουν τα κέρδη των κεφαλαιοκρατών. 200 ευρώ και πολλά τους είναι. Άλλωστε θα ρίξουν και τα μεροκάματα των ντόπιων. Δε θα ζητάνε κι αυτοί παραπάνω. Κι από την άλλη θα μεγαλώνει και μια ρατσιστική υστερία. «Ήρθαν αυτοί και μας πήραν τις δουλειές».

Και δεν είναι  πρώτη φορά που συμβαίνει αυτό. Ας θυμηθούμε τα κλωστοϋφαντουργεία που έγιναν στην Ελλάδα μετά τη Μικρασιατική καταστροφή, τις φάμπρικες και τα λιμάνια που δημιουργήθηκαν και θέριεψαν, το εμπόριο και την παραγωγή που αυξήθηκαν σιμά στις παραγκουπόλεις των προσφύγων κι αντίστροφα. Τα εργατικά χέρια των κοριτσιών των προσφύγων που εγκαταστάθηκαν στην Ελλάδα και οι πλάτες των αχθοφόρων προσφύγων στα λιμάνια του Πειραιά, της Θεσσαλονίκης και του Βόλου χάρισαν πλούτη στους  Έλληνες κεφαλαιοκράτες.  Κι οι «γηγενείς» εργάτες, οι μοιραίοι, που δεν μπορούσαν να βρουν τι τους έφταιγε, να βρίζουν τους πρόσφυγες, τους …τουρκόσπορους, τους… «πρόσφηκες»,  και να λυμαίνεται η αστική τάξη τα πάντα με το «διαίρει και βασίλευε».

Και τα κέρδη και τότε και τώρα στηρίζονται στον ανταγωνισμό και στη μείωση του κόστους. Ωστόσο  όπου υπάρχουν κέρδη και ανταγωνισμός δεν υπάρχει ανθρωπισμός, δεν υπάρχει αλληλεγγύη, έγνοια για τον άνθρωπο.  Σε αυτό το «ιδεώδες» , τον ανταγωνισμό, βασίζεται  η Ένωση του κεφαλαίου, η Ένωση της  Ευρώπης, των κυβερνήσεων που υπηρετούν το σύστημα.  Όμως  αυτός ο ανταγωνισμός, αυτή η ΕΕ, αυτό το σύστημα δε συνάδουν με Αριστερές κυβερνήσεις. Γιατί αριστερός είναι αυτός που νοιάζεται για τον άνθρωπο και  για το δίκιο, για τα παιδιά, τα νιάτα, τα γηρατειά, τη γυναίκα.

Γιατί ο αριστερός πάνω από όλα είναι Άνθρωπος κι όπως λέει ο ποιητής:

Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
δεν θα πάψεις ούτε στιγμή ν΄αγωνίζεσαι για την ειρήνη και
για το δίκαιο.
Θα βγείς στους δρόμους, θα φωνάξεις, τα χείλια σου θα
ματώσουν απ΄τις φωνές
το πρόσωπό σου θα ματώσει από τις σφαίρες – μα ούτε βήμα πίσω.
Κάθε κραυγή σου μια πετριά στα τζάμια των πολεμοκάπηλων
Κάθε χειρονομία σου σα να γκρεμίζει την αδικία.
Και πρόσεξε: μη ξεχαστείς ούτε στιγμή.
Έτσι λίγο να θυμηθείς τα παιδικά σου χρόνια
αφήνεις χιλιάδες παιδιά να κομματιάζονται την ώρα που παίζουν ανύποπτα στις
πολιτείες
μια στιγμή αν κοιτάξεις το ηλιοβασίλεμα
αύριο οι άνθρωποι θα χάνουνται στη νύχτα του πολέμου
έτσι και σταματήσεις μια στιγμή να ονειρευτείς
εκατομμύρια ανθρώπινα όνειρα θα γίνουν στάχτη κάτω από τις οβίδες.
Δεν έχεις καιρό
δεν έχεις καιρό για τον εαυτό σου
αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος.

Μ.Κ.Ο. – «Κοινωνία Πολιτών». Στόχος : Η Χειραγώγηση

Μ.Κ.Ο. – «Κοινωνία Πολιτών». Στόχος : Η Χειραγώγηση

Μ.Κ.Ο. – «Κοινωνία Πολιτών».
Στόχος : Η Χειραγώγηση

ΗΛΙΑΣ ΜΙΧΑΛΑΡΕΑΣ* • 18 Μαρτιου 2016 Ημεροδρόμος

« Η πιο σημαντική λέξη στη γλώσσα της εργατικής τάξης είναι η αλληλεγγύη »

Harry Bridges

Με αφορμή το πρόβλημα των προσφύγων, έχουν αναζωπυρωθεί οι συζητήσεις για τη δομή, την λειτουργία, τη δράση και τους σκοπούς των Μ.Κ.Ο., Μ.Κυβ.Ο στη χώρα μας.

Δημιουργούνται δε έντονοι προβληματισμοί, δεδομένης της ανεξέλεγκτης, από τη μια μεριά, δράσης αυτών των οργανώσεων και της παντελούς απουσίας του κράτους από την άλλη.

Πολλοί από τον χώρο της αντιπολίτευσης κατηγορούν την κυβέρνηση για αυτή την κατάσταση, εκπλήσσονται για το ότι οι Μ.Κ.Ο. στην Ειδομένη και στα ελληνικά νησιά χρηματοδοτούνται κατευθείαν από την Ε.Ε. και άλλους φορείς και για το ότι το κράτος δεν έχει λόγο σε αυτό. Ανησυχούν δε ,που δρουν ανεξέλεγκτες.

Ανησυχούν επίσης, μαζί με μερίδα των Μ.Μ.Ε., γιατί πρόσφατα ανακάλυψαν ότι η γη γυρίζει γύρω από τον ήλιο και ότι ένας μεγάλος αριθμός των Μ.Κ.Ο. δημιουργήθηκαν, χρηματοδοτούνται και ελέγχονται από μυστικές υπηρεσίες «φίλων» και μη φίλων χωρών.

Εν πάση περιπτώσει, σκοπός μας δεν είναι να τους υπενθυμίσουμε ότι τόσο η Ν.Δ. όσο και το ΠΑΣΟΚ πριμοδότησαν και πριμοδοτούν την ανάπτυξη αυτών των οργανώσεων. Δεν είναι σκοπός μας να υπενθυμίσουμε στην σημερινή κυβέρνηση τις δικές της ευθύνες, τώρα, αλλά και στο παρελθόν ως αντιπολίτευση για αυτό το θέμα. Άλλωστε υπάρχει πλούσια βιβλιογραφία- αρθρογραφία που απαντάει σε πολλά ερωτήματα σχετικά με τις Μ.Κ.Ο. και τη δράση τους.

Αυτό που έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον, είναι να δούμε, το πως οι στρατηγικές επιλογές του μεγάλου κεφαλαίου ενισχύονται ως θέση και ως αντίληψη μέσα από την ύπαρξη και λειτουργία των Μ.Κ.Ο. Έχει ακόμα ιδιαίτερο ενδιαφέρον, να δούμε, το πώς ο καλύτερος έλεγχος της ελληνικής κοινωνίας μπορεί να επιτευχθεί μέσα από την ανάπτυξη της δράσης των Μ.Κ.Ο.

Σε αυτή την περίπτωση, η απουσία του κράτους από τα πεδία δράσης των Μ.Κ.Ο. είναι τυχαία; Οφείλεται στην αδυναμία του να λειτουργήσει ή είναι στρατηγική επιλογή; Κατά συνέπεια η «ανεξέλεγκτη» δράση των Μ.Κ.Ο., με αφορμή το προσφυγικό, μπορεί να είναι επιλογή και εάν ναι τότε για ποιο λόγο;

Υπάρχουν τρεις μεγάλοι και βασικοί άξονες μέσα από τους οποίους επιχειρείται ο ιδεολογικός έλεγχος και η χειραγώγηση μεγάλων τμημάτων των λαών, του ελληνικού λαού.

 Αταξική αντιμετώπιση του κοινωνικού γίγνεσθαι

α) θεωρίες για τη «μεταβιομηχανική κοινωνία»

β) «τεχνοτρονική εποχή»

γ) «κοινωνία της πληροφορικής»

δ) «κοινωνία των πολιτών», κ.λ.π.

 Μεταφυσική αντίληψη για την κρίση και δημιουργία ψυχολογίας της κρίσης

α) Ατομικισμός

β) Μυστικισμός

γ) Απομονωτισμός ή ηττοπάθεια, κ.λ.π.

 Άρνηση της αντικειμενικής πραγματικότητας

α) Διαχωρισμός υλικού και πνευματικού κόσμου, κ.λ.π.¹

Στο πλαίσιο του πρώτου ιδεολογικού άξονα, η «κοινωνία των πολιτών» θεωρείται ως ο ενδιάμεσος χώρος μεταξύ κυβερνόντων και κυβερνούμενων. Είναι ένα ιδεολογικό πλαίσιο όπου υποστηρίζονται, μεταξύ άλλων, και οι απόψεις περί «κοινωνικής συναίνεσης», κ.λ.π.

Θεσμική έκφραση αυτής της περιβόητης έννοιας της «κοινωνίας των πολιτών» είναι οι Μ.Κ.Ο. και οι εθελοντικές οργανώσεις, που έχουν σαν σκοπό να κρύψουν τις ταξικές αντιθέσεις των καπιταλιστικών κοινωνιών (βλ. θεωρίες για το τέλος της ιστορίας , κατάργηση των τάξεων).

Έτσι, ως επιλογή των αστικών κρατών πριμοδοτήθηκε η δημιουργία Μ.Κ.Ο. και η ανάπτυξη της δράσης τους σε τομείς όπως :

· Η μετανάστευση

· Η προστασία ανθρωπίνων δικαιωμάτων

· Η καταπολέμηση των διακρίσεων

· Υγεία – ψυχική υγεία

· Προστασία περιβάλλοντος και ανάπτυξης, κ.λ.π.

Είναι τέτοιες οι δραστηριότητες των Μ.Κ.Ο., που οι μεγαλύτερες έχουν πλέον δομή και ανάπτυξη μεγάλων πολυεθνικών και απασχολούν χιλιάδες εργαζόμενους.

Πρίγκιπες, εμιράτα, μυστικές υπηρεσίες, πολυεθνικές, διεθνείς οργανισμοί, κυβερνήσεις, είναι μερικοί από τους επίσημους και ανεπίσημους χρηματοδότες τους,

Ταυτόχρονα, οι κρατικές δομές και λειτουργίες συρρικνώθηκαν για να αφήσουν το πεδίο ελεύθερο στις Μ.Κ.Ο. Τα τελευταία χρόνια, στη χώρα μας, γίναμε μάρτυρες της αντικατάστασης της κρατικής πολιτικής, της κοινωνικής πολιτικής, της πολιτικής της πρόνοιας,… από την πολιτική των προγραμμάτων (Ε.Ε. και άλλοι) με ληξιπρόθεσμο χρονικό ορίζοντα.

Ένα τέτοιο έγκλημα, συντελέστηκε στο χώρο της ψυχικής υγείας, με το πρόγραμμα «Ψυχαργώς». Με αφορμή την λεγόμενη «ψυχιατρική μεταρρύθμιση» και τις ανάγκες των μνημονίων στη συνέχεια, ο αυτόνομος τομέας της ψυχικής υγεία διαλύθηκε, οι εναπομείνασες δομές συγχωνεύτηκαν με τα γενικά νοσοκομεία με τη μορφή των ψυχιατρικών κλινικών και το 40% περίπου της παροχής υπηρεσιών ψυχικής υγείας πέρασε από τον δημόσιο τομέα στον ιδιωτικό με τη μορφή των Μ.Κ.Ο. Να σημειώσουμε ότι όλες αυτές οι Μ.Κ.Ο. ήταν και είναι κρατικοδίαιτες.

Αριστοτεχνικά αποκρύπτοντας την αλήθεια λοιπόν, (βλ. ρόλο Μ.Μ.Ε.) οι Μ.Κ.Ο. παρουσιάζονται σαν ο από μηχανής θεός, η ελπίδα των δυστυχισμένων και των κατατρεγμένων, που προσπαθούν να καλύψουν το κενό μεταξύ των αναγκών της κοινωνίας για πρόνοια και της υποτιθέμενης αδυναμίας του κράτους να παράσχει βασικές κοινωνικές υπηρεσίες.

Αυτό το έργο παρακολουθούμε τώρα στα ελληνικά νησιά και στην Ειδομένη. Στην πραγματικότητα η κυβέρνηση, το ελληνικό κράτος, υλοποιεί τις δεσμεύσεις του για υποστήριξη και ανάπτυξη της «κοινωνίας των πολιτών» μέσα από τη θεσμοθετημένη έκφραση της που είναι οι Μ.Κ.Ο. Κάθε επιχείρημα, κάθε διαπίστωση που αναφέρεται στην απουσία του κράτους και όχι στην ηθελημένη και πολιτικά επιλεγμένη απουσία του κράτους, ενισχύει την ύπαρξη και την δράση των Μ.Κ.Ο.

Η απουσία του κράτους, είναι πολιτική επιλογή. Το κράτος είναι παρόν με την απουσία του. Βέβαια μέσα σε αυτές τις δράσεις υπάρχουν χιλιάδες άνθρωποι που ανιδιοτελώς προσφέρουν όπως μπορούν. Μέσα σε αυτούς τους ανθρώπους εμπεριέχεται ο σπόρος της αντίστασης, της ρήξης, της ανατροπής. Αυτοί οι άνθρωποι είναι ο στόχος. Η δράση τους θα πρέπει να είναι θεσμοθετημένη, οι ίδιοι για να είναι μέρος της «κοινωνίας των πολιτών» πρέπει να δρουν μέσα από τους θεσμικούς φορείς που είναι οι Μ.Κ.Ο. Πρόκειται για αυτό που ονομάζουμε «ομαλοποίηση κοινωνικών συμπεριφορών» και άσκηση «κοινωνικού ελέγχου».

Για το λόγο αυτό οποιαδήποτε άλλη δράση θεωρείται εξωθεσμική και αφορίζεται. Γίνεται καθόλου λόγος για τη δράση των σωματείων, των συνδικάτων, των ταξικών συνδικάτων, των οργανωμένων δυνάμεων της ελληνικής κοινωνίας, σε ότι αφορά στην υποστήριξη των προσφύγων; Η απάντηση είναι πως ο μόνος λόγος που γίνεται είναι για να μη γίνεται λόγος. Οι αναφορές στην αλληλεγγύη πρέπει να αφορούν τους λεγόμενους «αλληλέγγυους», που επαναλαμβάνουμε, οι συντριπτική πλειοψηφία είναι καλοπροαίρετοι άνθρωποι που προσπαθούν να βοηθήσουν.

Προσπαθούν να αποκρύψουν, ότι η αλληλεγγύη δεν είναι φιλανθρωπία. Η πραγματική φιλανθρωπία καθορίζεται μόνο στη σχέση της με την αλληλεγγύη. Στο τέλος του εβδόμου κεφαλαίου στην 3^η σημείωση του βιβλίου, του Νίκου Μπογιόπουλου, «Είναι ο καπιταλισμός ηλίθιε», γίνεται αναφορά στον βραζιλιάνο αρχιεπίσκοπο Dom Helder Camara, ο οποίος σοφά παρατηρούσε : «Όταν δίνω τροφή στους φτωχούς με λένε άγιο. Όταν ρωτώ γιατί οι φτωχοί δεν έχουν τροφή με λένε κομμουνιστή»². 

Φιλανθρωπία είναι να δίνεις τροφή στους πρόσφυγες και να ρωτάς, όντας πραγματικά αλληλέγγυος, γιατί είναι πρόσφυγες, γιατί οι πρόσφυγες πεινάνε;

Η κρίση του προσφυγικού, θεωρείται από το μεγάλο κεφάλαιο ντόπιο και ξένο, ως ευκαιρία για την ανάπτυξη της «κοινωνίας των πολιτών» και των θεσμικών της φορέων, των Μ.Κ.Ο. Αυτό που απασχολεί τα κέντρα ελέγχου της υπόθεσης των Μ.Κ.Ο. είναι ότι το εγχείρημα της «κοινωνίας των πολιτών», στην Ελλάδα, δεν έχει τη δυναμική που θα περίμεναν ή που έχει σε άλλες χώρες της Ε.Ε. και της Δύσης.

Πράγματι, προς το τέλος της 10ετίας του 1990 δραστηριοποιούνται ελάχιστες Μ.Κ.Ο. στην Ελλάδα, ενώ η συμμετοχή των ελλήνων πολιτών σε αυτές είναι πολύ μικρή.

Η ερμηνεία που δίνεται σε αυτό είναι, μεταξύ άλλων, η εξάρτηση των Μ.Κ.Ο. από το κράτος και η απουσία αυτονομίας. Ένας από τους λόγους που τα χρήματα πηγαίνουν κατευθείαν στις Μ.Κ.Ο. παρακάμπτοντας το κράτος είναι αυτός.

Στο τέλος της δεκαετίας του 1990 , το μεγάλο κεφάλαιο και η Ε.Ε., κατορθώνουν να αλλάξουν τα πράγματα. Αυτό γίνεται κυρίως λόγω μεγαλύτερης διαθεσιμότητας πόρων από την Ε.Ε. και την Υπηρεσία Διεθνούς Αναπτυξιακής Συνεργασίας (ΥΔΑΣ) .

Πως εξελίσσονται τα πράγματα την τελευταία πενταετία, την πενταετία της κρίσης; Υπάρχει τάση ανάπτυξης ή ανάσχεσης αυτής της δυναμικής; Να ένα ερώτημα που ενδιαφέρει το μεγάλο κεφάλαιο.

Υπηρεσίες της Ε.Ε. διαπιστώνουν την αύξηση του αριθμού μεγάλων και μικρών Μ.Κ.Ο. που δραστηριοποιούνται στη χώρα. Παρόλα αυτά η μεταξύ τους συνεργασία δεν είναι καλή. Έτσι τα επόμενα χρόνια θα επιχειρήσουν την συνεργασία μικρών και μεγάλων Μ.Κ.Ο. στους παρακάτω τομείς :

• Συλλογή και ταξινόμηση πληροφοριών
• Σχεδιασμό και υποστήριξη κοινωνικών πολιτικών
• Έλεγχο των κρατικών υπηρεσιών
• Προγράμματα κοινωνικής πρόνοιας
• Σχεδιασμό, υλοποίηση και ανάπτυξη προγραμμάτων ενημέρωσης
• Επηρεασμό της κοινής γνώμης

Διαπιστώθηκε επίσης, ότι η εξάρτηση των Μ.Κ.Ο. από τις κρατικές υπηρεσίες και κρατικές επιχορηγήσεις οδήγησε στη διαφθορά τους με άμεσο αποτέλεσμα:

• Την δημιουργία μη θεσμικών δικτύων «κοινωνικής και οικονομικής αλληλεγγύης»
• Την απαξίωση των θεσμικών δικτύων (Μ.Κ.Ο.)
• Την ανάπτυξη και ενίσχυση ταξικών δράσεων αλληλεγγύης από τα σωματεία τα συνδικάτα, κ.λ.π.
• Τη δημιουργία κοινής ριζοσπαστικής αντίληψης για τις αιτίες της κρίσης (οικονομικές, πολιτικές) που ενίοτε αποκτούν και ταξικά χαρακτηριστικά
• Μείωση της δυναμικής της «κοινωνίας των πολιτών» που σημαίνει
• Αύξηση της επιρροής επαναστατικών ανατρεπτικών αντιλήψεων (βλ ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα)

Το ζήτημα λοιπόν είναι ο βαθμός ελέγχου των παρακάτω «παρεκκλίσεων»:

• Του οργανωμένου προοδευτικού κινήματος
• Του ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος
• Των κοινωνικών δικτύων αλληλεγγύης που δεν ελέγχονται θεσμικά με τη μορφή Μ.Κ.Ο.

Μπορούν δηλαδή τα κοινωνικά δίκτυα αλληλεγγύης που δεν ελέγχονται θεσμικά, τα κινήματα τύπου «αγανακτισμένων», «δεν πληρώνω», οι δράσεις διάφορων αναρχοαυτόνομων, κ.λ.π., να ενισχύσουν την μελλοντική παρουσία και εξέλιξη της «κοινωνίας των πολιτών» στη χώρα με την ενσωμάτωσή τους;

Ανεξάρτητα από την απάντηση που μπορεί να δώσει κάποιος στο ερώτημα, το βέβαιο είναι ότι επιχειρείτε τόσο ο έλεγχος όσο και ενσωμάτωση. Τι θα μπορούσε να ενισχύσει αυτή τη προσπάθεια; Τι θα μπορούσε να ενισχύσει την «κοινωνία των πολιτών», την κοινωνία των Μ.Κ.Ο., την ενίσχυση δηλαδή του νεοφιλελευθερισμού ως θέση και ως αντίληψη;

Ως απάντηση στο παραπάνω ερώτημα, το επόμενο χρονικό διάστημα, αναμένουμε :

• Πιέσεις για πλήρεις φοροαπαλλαγές εθελοντικών οργανώσεων, φιλανθρωπικών ομάδων, Μ.Κ.Ο.
• Όσο και να φαίνεται παράδοξο, πιέσεις περιορισμού του ρόλου της εκκλησίας. Αυτό που κάνει η εκκλησία να το κάνουν οι Μ.Κ.Ο.
• Πιέσεις, ώστε το εκπαιδευτικό σύστημα να κατευθύνει τους μαθητές προς τις εθελοντικές δραστηριότητες των Μ.Κ.Ο. Προβολή και ανάδειξη της «κοινωνίας των πολιτών» και συσκότιση των ταξικών χαρακτηριστικών της κοινωνίας
• Πιέσεις για δημιουργία μηχανισμού ρύθμισης της σχέσης κράτους – «κοινωνίας των πολιτών»
• Πιέσεις για περισσότερη προβολή της φιλανθρωπίας και δημιουργία αταξικού πρόσημου στην έννοια της αλληλεγγύης
• Πιέσεις για περισσότερο έλεγχο στα Μ.Μ.Ε.

Βασική επιδίωξη είναι, να ελεγχθούν οι μορφές αυτοοργάνωσης των πολιτών από τα κάτω, ώστε να μειωθεί ο κίνδυνος για κοινωνικές και πολιτικές παρεμβάσεις που μπορεί να οδηγήσουν σε μια προοδευτική επαναστατική αλλαγή του κοινωνικο-οικονομικού συστήματος.

¹ Ηλίας Μιχαλαρέας, ΚΟΜΕΠ, 1997, τεύχος 3, Μ.Μ. Ενημέρωσης ή Μ.Μ. Προπαγάνδας

του ιμπεριαλισμού;

² Νίκος Μπογιόπουλος, «Είναι ο καπιταλισμός ηλίθιε» εκδοτικός οίκος Λιβάνη, Αθήνα, 2011

Πιάστηκαν στα πράσα

Πιάστηκαν στα πράσα

           

    Όταν την περασμένη Τετάρτη ο πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, Ντόναλντ Τουσκ, δήλωνε με κυνισμό πως «σφραγίστηκαν» τα σύνορα από τις χώρες του βαλκανι-κού διαδρόμου με κοινή απόφαση των 28 κρατών μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η κυβέρνηση ΣΥΡΙ-ΖΑ - ΑΝΕΛ αντέδρασε έντονα και χαρακτήρισε μονομερή ενέργεια το κλείσιμο συνόρων. Μάλιστα, η κυβέρνηση είπε ευθέως ότι κάτι τέτοιο δεν αποφασίστηκε στη Σύνοδο Κορυφής.
    Η πραγματικότητα είναι ότι η κυβέρνηση πιάστηκε στα πράσα, αφού και η ίδια συναίνεσε και υπέγραψε το σφρά-γισμα των συνόρων, που οδηγεί στον εγκλωβισμό δεκάδων χιλιάδων προσφύγων και μεταναστών στη χώρα μας. Για άλλη μια φορά κοροϊδεύουν το λαό. Και το παίζουν δήθεν «απατημένοι σύζυγοι», επειδή - όπως ισχυρίζονται - οι «εταί-ροι» τους στους ιμπεριαλιστικούς μηχανισμούς της Ευρω-παϊκής Ένωσης δεν τηρούν συμφωνίες και συνθήκες. Όμως, συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο. Και η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ και οι «εταίροι» της τηρούν κατά γράμμα τις αντιλαϊκές συνθήκες της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Και τώρα βλέπουμε τα αποτελέσματα...
    Ας δούμε λίγο πιο συγκεκριμένα.
    Αμέσως μετά τη Σύνοδο Κορυφής, πριν περίπου δέκα μέ-ρες, συντάχθηκε Κοινή Δήλωση των 28 αρχηγών κρατών και κυβερνήσεων της ΕΕ. Στο σημείο «2» της Κοινής Ανακοίνω-σης αναφέρεται: «Οι αρχηγοί κρατών ή κυβερνήσεων υπεν-θύμισαν επίσης ότι το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο, στη Σύνοδο της 18ης και 19ης Φεβρουαρίου, αποφάσισε την επάνοδο σε κα-τάσταση πλήρους εφαρμογής του Κώδικα Συνόρων του Σέν-γκεν από όλα τα μέλη του χώρου Σένγκεν, συνεκτιμώντας τις ιδιαιτερότητες των θαλάσσιων συνόρων, καθώς και τον τερ-ματισμό της προσέγγισης της διέλευσης χωρίς διατυπώσεις (wave-through). Οι ακανόνιστες ροές μεταναστών κατά μήκος της οδού των Δυτικών Βαλκανίων έχουν πλέον σταματήσει».
Κρατήστε αυτό το «...κατάσταση πλήρους εφαρμογής του Κώδικα Συνόρων του Σένγκεν», που το έχουν υπογράψει όλοι μηδενός εξαιρουμένου -και ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας δηλαδή- και πάμε να δούμε αναλυτικά τι γράφει αυ-τός ο Κώδικας, στην ενότητα «Τα εσωτερικά σύνορα». Λέει λοιπόν:
  «Όταν υφίσταται σοβαρή απειλή για τη δημόσια τάξη ή την εσωτερική ασφάλεια, οι εν λόγω χώρες μπορούν ε-κτάκτως να επαναφέρουν τον έλεγχο στα εσωτερικά τους σύνορα, για περίοδο που δεν υπερβαίνει τις 30 ημέρες (με δυνατότητα παράτασης βάσει προϋποθέσεων που καθορίζονται από τον κώδικα) ή για την προβλέψιμη δι-άρκεια της σοβαρής απειλής. Η εν λόγω ενέργεια πρέ-πει να θεωρείται έσχατη λύση. Όταν προτίθενται να επα-ναφέρουν τον έλεγχο αυτό, ενημερώνουν το συντομότε-ρο δυνατό τις άλλες χώρες της ΕΕ που συμμετέχουν στο χώρο Σένγκεν και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή πρέπει να ε-νημερωθεί αμελλητί, ενόψει πιθανών διαβουλεύσεων. Ταυτόχρονα, πρέπει επίσης να ενημερωθεί σχετικά και το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και το Συμβούλιο.
(...) Κατ' εξαίρεση και όταν μια σοβαρή απειλή για τη δη-μόσια τάξη ή την εσωτερική ασφάλεια σε μια χώρα της ΕΕ απαιτεί άμεση δράση, αυτή η τελευταία μπορεί να ε-παναφέρει συνοριακούς ελέγχους στα εσωτερικά σύνο-ρά της αμέσως. Κοινοποιεί στη συνέχεια την απόφασή της στις άλλες χώρες της ΕΕ και στην Επιτροπή».
    Με απλά λόγια, δηλαδή, αυτό που κάνουν η ΠΓΔΜ και άλ-λες χώρες όχι μόνο προβλέπεται από τις συνθήκες που ο ΣΥ-ΡΙΖΑ και η κυβέρνησή του ζητούν να εφαρμοστούν, αλλά επι-κυρώθηκε κιόλας στην τελευταία Σύνοδο Κορυφής και από τον Έλληνα πρωθυπουργό! Έχουν απίστευτο θράσος. Όχι γι-ατί λένε ωμά ψέματα. Όχι γιατί προσπαθούν να μαζέψουν τα ασυμμάζευτα. Αλλά γιατί την ίδια στιγμή επιχειρούν να πεί-σουν το λαό ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση και όσες συμφωνίες α-πορρέουν από αυτή, εάν τηρηθούν κατά γράμμα, μπορούν να ωφελήσουν τους λαούς. Τα παραπάνω επιβεβαιώνουν ότι μέ-σα στο πλαίσιο των αποφάσεων, των συνθηκών της ΕΕ, της δράσης των ιμπεριαλιστικών μηχανισμών του ΝΑΤΟ και της Frontex, δεν μπορεί να υπάρξει λύση πραγματική, που να α-παντά τόσο στις αιτίες του Προσφυγικού όσο και στις επιπτώ-σεις από αυτό.
     Οι αντιδράσεις της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, αλλά και των άλλων αστικών κομμάτων που συναίνεσαν στην πρό-σφατη, μάλιστα, σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών στη στήρι-ξη της πολιτικής της κυβέρνησης και της ΕΕ στο Προσφυγικό, εί-ναι υποκριτικές. Επιβεβαιώνεται, για ακόμα μια φορά, ότι οι αποφάσεις των Συνόδων της ΕΕ περικλείουν επικίνδυνες εξε-λίξεις, τόσο για τους λαούς της ΕΕ όσο και βεβαίως για τους ίδιους τους πρόσφυγες και μετανάστες - θύματα των ιμπερια-λιστικών επεμβάσεων.
    Δεν χωράει αμφιβολία ότι σήμερα γίνεται ακόμα πιο επιτακτικό να δυναμώσει η αλληλεγγύη των εργαζομέ-νων και των λαϊκών στρωμάτων στους πρόσφυγες και μετανάστες που βρίσκονται εγκλωβισμένοι στη χώρα μας, ταυτόχρονα με την πάλη ενάντια στα ιμπεριαλιστικά σχέδια και αποφάσεις της ΕΕ, του ΝΑΤΟ, ενσωματώνο-ντας στις διεκδικήσεις και προτάσεις που άμεσα μπο-ρούν να απαντήσουν στις επιπτώσεις του προβλήματος, στοχεύοντας πάντα σταθερά στις αιτίες του.

                                       Κ. Πασ.

Το άρθρο αναδημοσιεύεται από τον «Ριζοσπάστη» της 16ης Μάρτη 2016.