Ο δικός μας άνθρωπος

 Ο δικός μας άνθρωπος

Η αλήθεια είναι πως πριν να παίξουν στην οθόνη οι σκηνές από τα επινίκια της Πορτογαλίας, με τον τραυματία Ρονάλντο να βγάζει την μπλούζα απλά για να δούμε τους κοιλιακούς του, να πανηγυρίζει και να σηκώνει το Κύπελλο, οι εκφωνητές θα έπρεπε να προειδοποιούν το κοινό κάπως: προσοχή, ακολουθούν σκληρές εικόνες. Κι ας μην είναι πολύ κατανοητό γιατί έπρεπε να πάνε πάνω σε αυτόν οι κάμερες, στο τέλος ενός αγώνα, όπου η βασική του συμβολή ήταν να αποχωρήσει τραυματίας και να αφήσει την ομάδα του να αποδείξει ότι δεν είναι δική του, αλλά του Σάντος, κι ότι μάλλον μπορεί να παίξει καλύτερα χωρίς αυτόν.

Αλλά αν εξαιρέσεις τον Μπακόπουλο, που έχει μάθει να γλείφει όπου βλέπει σαξές στόρι κι όσους είναι στην κορυφή και παραλίγο να βγάλει τον Κριστιάνο καλύτερο παίκτη όλων των εποχών (πάλι καλά δηλ που δεν τον έβγαλε και MVP του τελικού), και κάτι Βαρουφίτσους που τη βρίσκουν με το Ρονάλντο (με ένα νι), για όλους τους άλλους που λατρεύουν να τον μισούνε, η εξέλιξη ήταν σχεδόν ιδανική. Έξω από την αρχή σχεδόν το ποδοσφαιρικό σίχαμα, που τον είπαν Ρονάλντο οι γονείς του, γιατί ήταν πολιτικοί θαυμαστές του Ρίγκαν (από εκεί να καταλάβεις τι προοπτικές είχε), και ύστερα είμαστε όλοι Πορτογάλοι, άφοβα, ολόψυχα και χωρίς τύψεις. Γιατί εντάξει, Ελλάς - Γαλλία -(λαϊκή) συμμαχία, και -αν ρωτήσεις τον Αλέξη- ο Ολάντ είναι φίλος μας, όπως κατά καιρούς και το ΔΝΤ, ο Γιούνκερ, ο Ομπάμα, ακόμα και οι Γερμανοί, πλην του Σόιμπλε, που δεν τον πάει ούτε ο Μπαράκ. Αλλά βασικά με τους Πορτογάλους ένας λαός είμαστε.

Τα μπουφάν που αγαπήσαμε

Η Πορτογαλία έπαιξε λοιπόν καλύτερα χωρίς τον καλύτερό της παίκτη. Κι αν αυτό φαίνεται βαριά διαλεκτική για κάποιους, μπορεί να δοκιμάσουν ως εξήγηση το φαινόμενο της πεταλούδας. Γιατί ως γνωστόν, αν μια πεταλούδα καθίσει στο πρόσωπο του γελοίου στο Παρίσι, και χαλάσει το δακρυσμένο δραματικό πλάνο του προς την κάμερα, ενώ καταλαβαίνει πως δεν μπορεί να συνεχίσει, αφενός επιβαρύνει το κάρμα της και θα επιστρέψει στη ζωή ως κάτι χειρότερο (πχ Κριστιάνο Ρονάλντο), αφετέρου οι Πορτογάλοι θα σηκώσουν το Κύπελλο.
Γιατί όχι; Εδώ κάποιοι (ζουν ανάμεσά μας) πίστεψαν πως ρίχνοντας στην κάλπη ένα ψηφοδέλτιο, θα σκιστεί το μνημόνιο, σε αυτό θα κολλήσουμε τώρα;

Εναλλακτικά μπορούν να το ρίξουν στις θεωρίες συνωμοσίας. Γιατί ο Γκριζμάν ξέρω γω έχει πορτογαλικές ρίζες από τη μητέρα του και δε φαινόταν πολύ στενοχωρημένος στο τέλος, και έτσι εξηγείται που αναλάμβανε να εκτελέσει όλα τα κόρνερ και τις στημένες φάσεις. Το πιάσατε έτσι...; Στημένες φάσεις...

Άσε που κάτι παθαίνουν όλοι οι Ρονάλντο (πραγματικοί και μη) σε αυτό το γήπεδο στους τελικούς, κόντρα στη Γαλλία.
Άσε που όποιος πέρασε από την Εθνική και φεύγει, κάνει τους άθλους της ζωής του. Πρέμιερ Λιγκ σήκωσε ο Ρανιέρι, το EURO ο Σάντος, ο Ιορντανέσκου ξαναπήγε τους Ρουμάνους στα τελικά μετά από 16 χρόνια... Το ερώτημα είναι ποιος θα προλάβει να πάρει το Βασίλη Δανιήλ (ή αν προλαβαίνει να φύγει κι ο Σκίμπε) για να πάρει το Μουντιάλ στη Ρωσία, το 18'. στην κορύφωση για τα 100χρονα του ΚΚΕ -εκτός κι αν έχει προλάβει να γίνει κάποια επετειακή επανάσταση στο ενδιάμεσο, το 17'...
Άσε που είναι η τρίτη φορά φέτος, που το σηκώνει η ομάδα που έφτασε (σκανδαλωδώς) πιο εύκολα στον τελικό, μετά από τους Cavaliers του Λεμπρόν στο ΝΒΑ και τη Ρεάλ στο Τσου-Λου (και αν εξαιρέσεις την τελευταία, οι άλλοι το άξιζαν απόλυτα).

Και μην ξεχάσουμε να ρωτήσουμε έναν ταξιτζή να μας αναλύσει την παράδοση των PIGS στα EURO του 21ου αιώνα, και τη θέση τους ως αδύναμοι κρίκοι στην ιμπεριαλιστική αλυσίδα της ΕΕ.
Το πήρε η Ελλάδα το 04', οι Ισπανοί το 08' και το 12', οι Πορτογάλοι τώρα, και οι Ιταλοί το είχαν στα χέρια τους, αλλά γλίστρησε η μπάλα από αυτά του Τόλντο στο σουτ του Βιλτόρ και έμειναν με τον ξαφνικό θάνατο και την εκδίκηση στο Μουντιάλ του 06'.

Η ζωή του όλη είναι ένα τσιγάρο...

Αλλά το βασικό πρόσωπο, που επισκιάζει κάθε γελοίο και τα καταφέρνει καλύτερα χωρίς αυτόν, είναι ο Φερνάντο Σάντος, τον οποίο κάποια σημερινά πρωτοσέλιδα τον παρουσίασαν ως το "δικό μας άνθρωπο", σαν να είναι ο διάδοχος του Βέγγου. Μόνο που αυτός, αντί για "καλοί μου άνθρωποι", θα (το εννοεί, αλλά θα) πει κάτι σαν: ουέου-ουέου. Δηλ σαν τους πορτογαλικούς φθόγγους που πετούσε κάποτε ο Πανούτσος, για να δηλώσει τη συμπάθειά του στον καρπουζά από το Εστορίλ, όπως έμεινε να τον αποκαλούν οι φωτεινοί παντογνώστες (μετά τον ταβερνιάρη Ντελ Μπόσκε. Ενώ άμα έχεις το Λεβ να μυρίζει τα αχαμνά του, σα μυρωδιάς, είναι γερμανική φινέτσα κι απόλαυση).

Βασικά πρέπει να υπάρχουν ελάχιστοι Έλληνες που να μη γουστάρουν το Σάντος. Όσοι δεν μπορούν το στιλ ποδοσφαίρου που υπηρετεί (αλλά πανηγύριζαν έξαλλα με την ίδια συνταγή του Ρεχάγκελ), ο Θερσίτης που είναι ΠΑΟΚτζής αλλά περνάει γενιές 14 όσους πέρασαν από τον ΠΑΟΚ και δεν πήραν πρωτάθλημα (ή κι αυτούς που πήραν, δε μασάει), κάποιοι ολυμπιακοί ίσως... Αυτά. Για τους άλλους είναι εξαιρετικά οικεία και αγαπητή φυσιογνωμία. Και γίνεται ακόμα περισσότερο με κάτι δηλώσεις (πριν τον τελικό), όπου απαντούσε στους επικριτές του θεάματος που πρόσφεραν οι Πορτογάλοι και ευχόταν να λένε το ίδιο κι αφού σηκώσουν το Κύπελλο στη Γαλλία. Το οποίο μου θύμισε συνειρμικά (τηρουμένων των αναλογιών πάντα) αυτό που έλεγε ο Άρης Βελουχιώτης για την ιστορία: "πως αν δηλ νικήσουμε, θα μας συγχωρέσει κάποιες ακρότητες, αλλά αν τυχόν χάσουμε, δε θα μας ξεπλένει τίποτα". Κι όχι, πες πως δεν είχε δίκιο.

Και δεν το λέω εκ του αποτελέσματος. Κάποιοι αμπελοφιλόσοφοι διαπιστώνουν την αντικατάσταση της μαρξιστικής διαλεκτικής σκοπού-μέσου με το μακιαβελικό: "ο σκοπός αγιάζει τα μέσα". Έχουν δηλ την εντύπωση πως η πορεία προς την κορυφή είναι ένας εύκολος, ρομαντικός κατήφορος, όπως εξάλλου και ο δρόμος προς την κόλαση είναι στρωμένος με ροδοπέταλα (σκεφτείτε διαλεκτικά). Κι έτσι, οτιδήποτε άλλο βαφτίζεται αντιποδόσφαιρο.

Ναι, αλλά δεν μπορούν να παίξουν όλοι σαν Μπαρτσελόνα, ούτε καν η ίδια η Μπάρτσα, σε σχέση με αυτό που φαντάζεται εξιδανικευμένα στο μυαλό του ο μέσος φίλαθλος. Πόσο μάλλον μια ομάδα που δεν έχει τους συσχετισμούς με το μέρος της, δεν μπορεί να κάνει παιχνίδι πρωτοβουλίας, βασίζεται σε αντεπιθέσεις για να βρει ρήγματα στην άμυνα του αντιπάλου και μένει ταμπουρωμένη στις θέσεις της, για να τις κρατήσει και να τις ενισχύσει με κλεφτοπόλεμο -που είναι πολύ διαφορετικός από τα ανοργάνωτα γιουρούσια.

Βασικά η Πορτογαλία του Σάντος δείχνει την ποδοσφαιρική τακτική που μπορεί να εμπνεύσει και το σχέδιο της εργατικής τάξης. Το οποίο δε χρειάζεται πριμαντόνες, κινηματικούς σταρ κι αυτόκλητους ηγέτες (Κριστιάνους, Μεσσίες, κτλ), αλλά ομαδική προσπάθεια, πειθαρχία, συνοχή και αλληλεγγύη των γραμμών της, ευελιξία μέσων και θέσεων, από την άμυνα στην επίθεση, κτλ. Αλλά κάπου εκεί εξαντλείται η αξία του παραλληλισμού κι αρχίζει η πραγματικότητα.

Αγώνας, γνώση, τόλμη κι αντοχή

Όπως είπε κι ο Σάντος, σε μία από τις κορυφαίες ατάκες του EURO, πριν από έναν αγώνα, όπου τον ρωτούσαν για την ενδεκάδα που σχεδίαζε.
Μερικές αλλαγές θα κάνουμε, μην περιμένετε καμιά επανάσταση. Αυτή έγινε το 74' (εννοώντας την επανάσταση των γαριφάλων στη χώρα του).
Κι είναι στα δικά μας χέρια να την ξανακάνουμε. Ή έστω στα πόδια μας. Αρκεί να μην κλοτσήσουμε την ευκαιρία, όταν μας δοθεί...

Δεκαοκτάμηνο ήταν και πάει...

 Δεκαοκτάμηνο ήταν και πάει...

Δεν θέλω να μαυρίζουμε τις καρδιές μας δευτεριάτικα αλλά τούτες τις μέρες συμπληρώνεται ένα ολόκληρο δεκαοκτάμηνο αριστερής διακυβέρνησης της χώρας και δεν βλάφτει να δούμε τι αντίκτυπο έχει στην καθημερινότητά μας η προ δεκαοχτώ μηνών απόφασή μας να στρίψουμε για πρώτη φορά (μη το ξεχνάμε αυτό!) το καράβι αριστερά. Νομίζω δε ότι την καλύτερη θέα μάς την δίνει η ολιγοσέλιδη αλλά αποκαλυπτικώτατη έρευνα του Ινστιτούτου Μικρών Επιχειρήσεων της ΓΣΕΒΕΕ για το εισόδημα και την οικονομική κατάσταση των νοικοκυριών στα τέλη της προηγούμενης χρονιάς. Μόνο που τα ευρήματά της δεν είναι και τόσο ευχάριστα, όπως βλέπουμε (σημ.: οι χαρακτήρες με πλάγια γράμματα μέσα σε αγκύλες προέρχονται από την αντίστοιχη έρευνα του Δεκεμβρίου 2014):

(α) Το 94,2% [93,7%] των νοικοκυριών δηλώνουν ότι το εισόδημά τους μειώθηκε από τότε που άρχισε η κρίση ενώ ένα 0,7% [0,4%] είδαν τα εισοδήματά τους να αυξάνονται. Σε συνδυασμό με τα επόμενα ευρήματα, είναι σαφές ότι η φτώχεια συνεχίζει να μεγαλώνει.

(β) Το 36,3% [34,4%] των νοικοκυριών είναι υποχρεωμένα να επιβιώνουν με λιγώτερα από 10.000 ευρώ ετησίως. Όπως σημειώνεται στην έκθεση, "η παραπάνω διαπίστωση επαληθεύει τις αυξητικές τάσεις ανισότητας που αποτυπώνονται σε μια σειρά από διεθνείς και εγχώριες μελέτες (EUROSTAT, ΕΛΣΤΑΤ), όπου η Ελλάδα βρισκόταν ως προς τα διαθέσιμο εισόδημα των νοικοκυριών το 2015 στη 3η χειρότερη θέση στην Ευρώπη (προηγούνται Εσθονία και Λετονία) ως προς το συντελεστή ανισότητας Gini (35,4). Σύμφωνα με το Γερμανικό Ινστιτούτο Μακροοικονομικής Πολιτικής (μελέτη Γιαννίτση- Ζωγραφάκη), την περίοδο της κρίσης τα φτωχότερα στρώματα του πληθυσμού επιβαρύνθηκαν με 337% (!) περισσότερους φόρους, ενώ το 10% των φτωχότερων νοικοκυριών σημείωσε απώλεια εισοδήματος της τάξεως του 86%".

(γ) Το 15,2% των νοικοκυριών δηλώνουν ότι τα εισοδήματά τους δεν επαρκούν για να καλύψουν τις βασικές τους ανάγκες (εύρημα που συνάδει με το ποσοστό ακραίας φτώχειας που σημειώνεται στη χώρα) ενώ ένα άλλο 64,1% δηλώνουν ότι χρειάζεται να κάνουν περικοπές για να τα βγάλουν πέρα με τα αναγκαία. Δηλαδή, μόνο το 20,7% των νοικοκυριών κατάφεραν να ανταποκριθούν στις ανάγκες τους με άνεση [Το 2014 το ερώτημα είχε διατυπωθεί διαφορετικά αλλά το εύρημα ήταν ότι το 50,3% των νοικυριών κάλυψαν τις βασικές τους υποχρεώσεις έστω και με δυσκολία.]

(δ) Πάνω από τα μισά νοικοκυριά αδυνατούν να καλύψουν σωστά τις διατροφικές τους ανάγκες (56,5%) ή να εξασφαλίσουν ικανοποιητική θέρμανση τον χειμώνα (56,7%). Σημειώστε ότι οι δαπάνες για διατροφή και θέρμανση συνιστούν τον δείκτη κοινωνικής αποστέρησης. [Το 2014 το ερώτημα είχε τεθεί διαφορετικά αλλά το εύρημα ήταν ότι το 50,9% των νοικοκυριών είχε περικόψει τις δαπάνες του για είδη διατροφής και το 46,5% είχε περικόψει τις δαπάνες του για θέρμανση.]

(ε) Μόνο το 5,1% των νοικοκυριών ελπίζουν πως μέσα στην χρονιά θα βελτιωθούν τα οικονομικά τους ενώ το 70% περιμένουν επιδείνωση. Προφανώς, εδώ βρίσκεται η ξεκάθαρη απόδειξη ότι η Ελπίδα που περιμέναμε να έρθει, μας έστησε στο ραντεβού (όπως μας έστησε πριν καμμιά τριανταριά χρόνια και η Ιστορία αλλά αυτό είναι άλλο θέμα). [Το 2014 δεν υπήρχε τέτοιο ερώτημα αλλά το 42,5% προέβλεπαν ότι την επόμενη χρονιά δεν θα μπορούσαν να καλύψουν τις βασικές τους υποχρεώσεις.]

Έχει κι άλλα ευρήματα η έρευνα αλλά το γενικό συμπέρασμα από οικονομικής απόψεως είναι ότι το καράβι δεν πάει καλά, είτε φταίει ο στραβός γιαλός είτε φταίνε οι στραβοί καπεταναίοι. Όμως, για να λέμε και των στραβών το δίκιο, μπορεί και με την αριστερά να υποφέρει το πορτοφόλι μας (ίσως να υποφέρει και λίγο παραπάνω από πριν) αλλά έχουμε εξασφαλίσει άλλα καλά. Π.χ.:

(α) Παρά τους φόβους πολλών, μείναμε και στην Ευρώπη και στο ευρώ. Για να καταφέρουμε το πρώτο, δεν διστάσαμε να παραχωρήσουμε στο μεν ΝΑΤΟ το δικαίωμα να κόβει βόλτες στην αυλή μας, θυσιάζοντας την εθνική μας κυριαρχία στον βωμό τού να μη φτάσουν πρόσφυγες και μετανάστες στο Βερολίνο, στους δε θεσμούς το δικαίωμα να διαχειρίζονται την περιουσία μας για έναν αιώνα και βλέπουμε. Για να πετύχουμε το δεύτερο, αδειάζουμε καθημερινά τα πορτοφόλια μας (τουλάχιστον οι 94,2% από μας), διότι ξέρουμε πως δεν υπάρχει τίποτε καλύτερο από το να είσαι μέσα στο ευρώ, έστω και δίχως ευρώ.

(β) Εξαλείφουμε αργά αλλά σταθερά τις κοινωνικές ανισότητες. Π.χ., υποβαθμίζουμε την παιδεία για να μην έχουμε πια γραμματιζούμενους κι αγράμματους, τσακίζουμε την υγεία για να μη πεθαίνει άλλος στον δρόμο κι άλλος σε νοσοκομείο, ισοπεδώνουμε τους μισθούς για να μην υπάρχουν πλέον υψηλόμισθοι και χαμηλόμισθοι, εξαλείφουμε τα εργασιακά δικαιώματα για να αποκατασταθούν τα δικαιώματα των εργοδοτών, καταργούμε την μονιμότητα στην εργασία για να δουλεύουν όλοι από λίγο και να εξαφανιστούν οι μακροχρόνια άνεργοι, εξαερώνουμε τις συντάξεις ώστε όλοι οι συνταξιούχοι να καταντήσουν ζητιάνοι και όχι κάποιοι απ' αυτούς να καλοπερνούν παίζοντας πρέφα στα καφενεία κλπ.

(γ) Στηρίζουμε τις ευπαθείς ομάδες τού πληθυσμού. Μπορεί η ανάγκη να μας έκανε φτωχούς και να κινδυνεύουμε να χάσουμε τα σπίτια μας από την εφορία ή τις τράπεζες αλλά και ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα σχεδιάσαμε και τα κοινωνικά συσσίτια αβγατίσαμε και ΜΚΟ που μοιράζουν είδη πρώτης ανάγκης στους εξαθλιωμένους χρηματοδοτούμε και με την εκκλησία αποκαταστήσαμε τις σχέσεις μας ώστε να βάλει κι ο θεός ένα χέρι βοηθείας καθ' όσον πόσα να κάνει ένα κράτος και δη μπατιρημένο...


Αυτά είναι τα δεδομένα του δεκαοκτάμηνου κι ας βγάλουμε όλοι τα συμπεράσματά μας. Ξέρουμε ότι δεν πάνε τα πράγματα όπως θα θέλαμε αλλά τουλάχιστον σήμερα, με την αριστερά και τον Αλέξη, έχουμε εναλλακτική απέναντι στο μονότερμα που μας έπαιζαν κάποτε η δεξιά με το ΠαΣοΚ. Όπως είχε πει προεκλογικά ο πρωθυπουργός, "σκεφθείτε ποιον θέλουμε υπουργό υγείας, τον Κουρουμπλή ή τον Άδωνι". Πώς να το κάνουμε; Άλλο πράγμα είναι να τρως αριστερή "μεταρρύθμιση" και άλλο να τρως δεξιά. Και μην ακούω κουταμάρες του στυλ "ούτε τον Κουρουμπλή ούτε τον Άδωνι", διότι μου θυμίζουν το "τι Πλαστήρας, τι Παπάγος".

Τελειώνω. Τώρα θυμήθηκα την αντίδραση ενός απογοητευμένου ψευτομεροκαματιάρη ψηφοφόρου τού ΣυΡιζΑ, όταν του είπα πως μπορεί να κοιτάξει και λίγο πιο πέρα: "Και πού να πάω, ρε Θόδωρε; Στον Μητσοτάκη;". Ο αιώνιος εκβιασμός του -παλιού και καλού- Χάρρυ Κλυνν από την Μονομαχία στις Σέρρες Μάντρες ζη και βασιλεύει: "αν φύγω, θα ξανάρθουν οι Ντάλτον"... 

   Η εκδίκηση των PIGS

Από Σφυροδρέπανος

Γράφει ο Βασίλης Κρίτσας //

Αν μη τι άλλο αυτό το EURO είχε αρκετές “βεντέτες” και ανοιχτούς λογαριασμούς, που έκλεισαν.
Οι Ιταλοί πχ πήραν εκδίκηση από τους (πρώην πρωταθλητές Ευρώπης) Ισπανούς για τον τελικό του 12′ και το βαρύ 4-0 του Κιέβου. Και τους άφησαν να ομφαλοσκοπούν για την κρίση τους και τον θριαμβευτικό κύκλο που έκλεισε.
Οι Γερμανοί, που δεν είχαν νικήσει ποτέ τους Ιταλούς σε μεγάλες διοργανώσεις (EURO και Μουντιάλ), ξόρκισαν τον κακό τους δαίμονα και απέκλεισαν τους ατζούρι στα πέναλτι, στον πιο δραματικό αγώνα της διοργάνωσης.
Οι Γάλλοι έσπασαν την κατάρα με τους Γερμανούς στους ημιτελικούς, που κρατούσε από τη δεκαετία με τις βάτες (δηλ του 80′) και από τον αγώνα με το τρομακτικό χτύπημα του Σουμάχερ στον Μπατιστόν. Δεν ήταν απαραίτητα καλύτεροι ή πιο επικίνδυνοι, αλλά τους καθάρισαν με γερμανικό σχεδόν κυνισμό και αποτελεσματικότητα.
Οι Πορτογάλοι πήραν εκδίκηση από τους Γάλλους, για προηγούμενους αποκλεισμούς τους, αλλά προπαντός από τον κακό τους εαυτό και τα φαντάσματα του παρελθόντος, από το χαμένο τελικό του 04′, με την Ελλάδα και άλλες φορές που έφταναν στη βρύση, χωρίς να πιουν νερό.
Την Πορτογαλία θα την εκδικηθεί οσονούπω η Κομισιόν, γιατί… αθέτησε τις οικονομικές της υποχρεώσεις. Τα PIGS όμως (το αρκτικόλεξο που σχηματίζουν στα αγγλικά οι χώρες του φτωχού ευρωπαϊκού νότου: Πορτογαλία, Ιταλία, Ελλάδα και Ισπανία), που κυριαρχούν στα ευρωπαϊκά πρωταθλήματα από το 2004, παίρνουν μια (κατά φαντασία) συμβολική εκδίκηση για την πραγματική ζωή, στο χορτάρι.
Οι παλιοί ομοσπονδιακοί μας προπονητές εκδικούνται την ΕΠΟ και θριαμβεύουν, μόλις αφήνουν την Ελλάδα. Ο Ρανιέρι πήρε την Premier League με τη Σταχτοπούτα Λέστερ, ο Σάντος το EURO με την Πορτογαλία που ήταν το αουτσάιντερ… Μένει να δούμε ποιος θα βγάλει το Ρεχάγκελ από τη σύνταξη, για να σηκώσει το Μουντιάλ.
Ο Ρονάλντο σήκωσε το Κύπελλο και πήρε εκδίκηση από όσους λατρεύουν να τον μισούν, τους λεγόμενους haters. Ή μήπως έγινε το αντίθετο, με την ομάδα του να θριαμβεύει, αφού τραυματίστηκε στο ξεκίνημα κι αποχώρησε;
Η πραγματικότητα πήρε εκδίκηση από το Ρονάλντο και τις δηλώσεις του για την Ισλανδία, που τη χαρακτήρισε μικρή ομάδα, γιατί πανηγύριζαν για την ισοπαλία που απέσπασαν από τους Πορτογάλους. Οι οποίοι έφτασαν τελικά στην κορυφή, με έξι ισοπαλίες στα επτά παιχνίδια που έδωσαν: τρεις ισοπαλίες στον όμιλο (όπως η Ιταλία του 82′), δύο νίκες στην παράταση, μία επικράτηση στα πέναλτι και μόλις μία “καθαρή νίκη” στον ημιτελικό με τους Ουαλούς.
Η σκοπιμότητα πήρε εκδίκηση από το θέαμα, σφραγίζοντας τις περισσότερες αναμετρήσεις της διοργάνωσης. Και το κακό θέαμα με τη σειρά του πήρε εκδίκηση από όσους σπατάλησαν εργατοώρες μπροστά στην τηλεόραση, αντί να χαρούν το καλοκαίρι τους και τις εξόδους με την παρέα τους.
Το ζήτημα βέβαια είναι πότε θα πάρουμε εμείς εκδίκηση από την πραγματικότητα για τα χαμένα μας όνειρα και τις χαμένες ευκαιρίες. Ως πότε θα παίζουμε κατενάτσιο, βλέποντας τη ζωή να μας προσπερνά, σαν σταματημένα σέντερ μπακ; Και πότε θα βγούμε μπροστά να αντεπιτεθούμε και να κατακτήσουμε όσα μας ανήκουν;

Η «ανταγωνιστικότητα» και η «ανάκαμψη» χρειάζεται το μισθό και το …κεφάλι σου

 Η «ανταγωνιστικότητα» και η «ανάκαμψη» χρειάζεται το μισθό και το …κεφάλι σου

 

ΗΜΕΡΟΔΡΟΜΟΣ 

Συντριβή των εργασιακών και συνδικαλιστικών δικαιωμάτων και καταβαράθρωση των μισθών, απαιτούν οι δανειστές. Με έγγραφο 21 σελίδων που περιλαμβάνει σαρωτικές ανατροπές για τον κατώτατο μισθό, τις αμοιβές των εργαζομένων, τις συμβάσεις εργασίας, τις απολύσεις και τις απεργίες, οι «θεσμοί» ζητούν να εφαρμοστούν άμεσα τα μέτρα που ψήφισαν το προηγούμενο καλοκαίρι μέσω του 3^ου μνημονίου ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΕΛ, ΝΔ, Δημοκρατική Συμπαράταξη (ΠΑΣΟΚ – ΔΗΜΑΡ) και Ποτάμι.

Το συγκεκριμένο έγγραφο, αποκαλύπτει σήμερα ο «Ελεύθερος Τύπος». Σύμφωνα με την εφημερίδα το «φιρμάνι» των 21 σελίδων παρέδωσαν οι δανειστές στην κυβέρνηση μετά το κλείσιμο της πρώτης αξιολόγησης. Ουσιαστικά για πολλοστή φορά ΕΕ και ΔΝΤ, αδειάζουν τους κυβερνώντες που όλο αυτό το διάστημα επιχειρούν με κάθε τρόπο να «αποκοιμίσουν» την ελληνική κοινωνία, ισχυριζόμενοι ότι δεν «δεν υπάρχει θέμα» επιβολής αντεργατικών μεταρρυθμίσεων.

Βέβαια το έγγραφο λαιμητόμος δεν αποτελεί τίποτα περισσότερο, από την «κωδικοποίηση» βασικών άρθρων του 3^ου μνημονίου.

Συγκριμένα, σύμφωνα με το τρίτο Μνημόνιο (ν. 4336/2015) η χώρα ανέλαβε την υποχρέωση να επανεξετάσει το σύνολο των θεσμών της αγοράς εργασίας. 

Ειδικότερα στη σελίδα 1026, σημειώνεται: «Ως τον Οκτώβριο του 2015 η κυβέρνηση θα δρομολογήσει διαδικασία διαβούλευσης με επικεφαλής μια ομάδα ανεξάρτητων εμπειρογνωμόνων με σκοπό την επανεξέταση ορισμένων υφιστάμενων πλαισίων της αγοράς εργασίας, συμπεριλαμβανομένων των ομαδικών απολύσεων, της συλλογικής δράσης και των συλλογικών διαπραγματεύσεων, λαμβανομένων υπόψη των βέλτιστων πρακτικών σε διεθνές και ευρωπαϊκό επίπεδο.».

Επίσης όπως ρητά αναφέρεται στο μνημόνιο: «Μετά την ολοκλήρωση της διαδικασίας επανεξέτασης, οι αρχές θα ευθυγραμμίσουν τα πλαίσια για τις ομαδικές απολύσεις, τη συλλογική δράση και τις συλλογικές διαπραγματεύσεις με τις βέλτιστες πρακτικές στην ΕΕ».

Αυτές ακριβώς τις «προβλέψεις» – και αφού πρώτα η κυβέρνηση σύστησε την περιβόητη  ομάδα των «ανεξάρτητων εμπειρογνώμων» που επεξεργάζονται τις «αλλαγές» στα εργασιακά – ρίχνουν τώρα στο τραπέζι οι εκπρόσωποι των θεσμών και καλούν την κυβέρνηση να τις υλοποιήσει μέχρι το τέλος του χρόνου. 

Στις διαπραγματεύσεις που θα ξεκινήσουν επίσημα τον Σεπτέμβριο, το κουαρτέτο στο έγγραφο του, ξεκαθαρίσει ότι ο κατώτατος μισθός στην Ελλάδα παραμένει υψηλότερος σε σύγκριση με άλλες χώρες. Στη βάση αυτή προτείνει εμμέσως την κατάργηση της προϋπηρεσίας ή την αποσύνδεσή της από τις κατώτατες αμοιβές των ανειδίκευτων εργαζομένων. Την κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων και την αντικατάσταση τους από επιχειρηματικές ή ατομικές! Ταυτόχρονα ζητείται η απαλοιφή του 13^ου – 14ου μισθού, με τους δανειστές να αναφέρουν συγκεκριμένα ότι από το 2017 ο μισθός πρέπει να αποτελεί ένα μοναδικό ποσό αναφοράς, χωρίς κανένα επίδομα.

Στις απολύσεις προτείνουν την εξέταση της αύξησης του ορίου στα ποσοστά που ορίζει η κοινοτική οδηγία, δηλαδή από το 5% στο 10%.

Οι συγκεκριμένες ανατροπές δεν αποτελούν «καπρίτσιο» των δανειστών. Είναι στρατηγική επιδίωξη της ΕΕ, με στόχο την συμπίεση του λεγόμενου «εργασιακού κόστους» αλλά και αίτημα του ευρωπαϊκού και κατ’ επέκταση ελληνικού κεφαλαίου με στόχο την ενίσχυση της «ανταγωνιστικότητας» του. Εξάλλου ο υπουργός Οικονομικών Ευκ. Τσακαλώτος, αμέσως μετά την ολοκλήρωση της πρώτης αξιολόγησης, είχε δηλώσει: «Πρέπει να γίνουν μεταρρυθμίσεις και αλλαγές» στα εργασιακά στην Ελλάδα.

Ο ΣΕΒ αλλά και οι υπόλοιπες μεγάλες εργοδοτικές οργανώσεις έχουν ζητήσει από όλες τις μνημονιακές κυβερνήσεις να νομοθετήσουν μέτρα που θα συμπιέσουν στο μέγιστο βαθμό τις αποδοχές και τα δικαιώματα των εργαζομένων.

Για όσους σήμερα εμφανίζονται να πέφτουν από τα σύννεφα απλά θυμίζουμε ότι ήδη από το πρώτο μνημόνιο, υπήρχε πρόβλεψη στο όνομα της ενίσχυσης της ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας για εναρμόνιση των μισθών στην Ελλάδα, με τις βασικές «ανταγωνίστριες χώρες» της ΕΕ (Βουλγαρία, Λιθουανία, Λετονία κ.α). Πρόκειται για χώρες που ο κατώτατος μισθός κινείται κάτω από τα 500 ευρώ με την Βουλγαρία να κατέχει την πρωτιά στην σχετική λίστα με βασικούς μισθούς λίγο πάνω από τα 200 ευρώ!

Αυτό είναι το μισθολογικό πρότυπο για το Ελληνικό κεφάλαιο και η κυβέρνηση «δεύτερη φορά αριστερά» καλείται να το υλοποιήσει… Να το εφαρμόσει όπως ακριβώς το ψήφισε μαζί με την συντριπτική πλειοψηφία των υπόλοιπων κοινοβουλευτικών κομμάτων τον Αύγουστο του 2015!    

Ο Αλ. Τσίπρας και η κυβέρνηση του καλούνται  να εξασφαλίσουν μέσω της μείωσης μισθών και της εξαΰλωσης των εργασιακών δικαιωμάτων την απρόσκοπτη κερδοφορία του κεφαλαίου και κυρίως την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητα του προκειμένου μετά από οκτώ χρόνια ύφεσης να περάσει στην «ανάκαμψη» δημιουργώντας στρατιές υποαπασχολούμενων και υπαμειβόμενων εργαζομένων χωρίς δικαιώματα…

Βέβαια η εργατική τάξη της χώρας, μπροστά στο νέο «Αρμαγεδδών» μπορεί να επιλέξει να εμπιστευτεί την κυβέρνηση και τις ικανότητες της, στη διαπραγμάτευση με τους δανιεστές. Ο Αλ. Τσίπρας, σε πρόσφατη συνέντευξη του στην «Εφημερίδα των Συντακτών», είχε δηλώσει: «Θα υπερασπιστούμε τα εργασιακά όπως κάναμε με την πρώτη κατοικία και τις συντάξεις». Βέβαια αν τα υπερασπιστούν με αυτό τον τρόπο, τότε πολύ σύντομα ότι έχει απομείνει από μισθολογικά και εργασιακά δικαιώματα θα αποτελούν σύντομα παρελθόν…

 Οι αλλαγές που ζητούν οι δανειστές,  σύμφωνα με τον «Ελεύθερο Τύπο»:

1. Κατώτατος μισθός: Παραμένει υψηλότερος σε σύγκριση με ανταγωνίστριες χώρες της Ελλάδας ως ποσοστό του ΑΕΠ, παρά τη μείωση που ισχύει από το 2012 και το πάγωμα της προϋπηρεσίας στα 9-10 χρόνια. Η δομή του μισθού παραμένει εξαιρετικά περίπλοκη, λόγω της πρόσθετης αποζημίωσης (τριετίες) για διαφορετικά επίπεδα εμπειρίας. Παρόμοια δομή κατώτατου μισθού δεν υπάρχει σε άλλες χώρες. Οι αλλαγές που έγιναν θα συνεχιστούν και από το 2017 ο κατώτατος μισθός (586 ευρώ) θα είναι ένα ποσό αναφοράς (single rate), χωρίς επιδόματα και τριετίες.

2. Καθορισμός του μισθού: Οι δανειστές, επικαλούμενοι την πρακτική άλλων ευρωπαϊκών κρατών, τονίζουν ότι θα αποφασίζεται από το κράτος, όπως προβλέπει ο νόμος 4172/13, αφού συνεκτιμηθούν οι πραγματικές αντοχές της οικονομίας (επίπεδα ύφεσης ή ανάπτυξης), το ποσοστό ανεργίας, η ανταγωνιστικότητα των επιχειρήσεων και η ανάγκη αύξησης των θέσεων εργασίας. Ο ρόλος των κοινωνικών εταίρων δεν θα είναι δεσμευτικός για τον κατώτατο μισθό, παρά μόνο συμβουλευτικός. Η κυβέρνηση θα κληθεί, λοιπόν, να ενεργοποιήσει το μηχανισμό καθορισμού του κατώτατου μισθού με πιθανότερο ενδεχόμενο μια νέα μείωση εντός του 2017, με πιθανότερο την αφαίρεση των επιδομάτων προϋπηρεσίας ή με κατάργηση του 13ου και 14ου μισθού από τους νεοπροσλαμβανόμενους, ώστε να είναι “συγκρίσιμος” με τις άλλες χώρες της ΕΕ.

3. Ευελιξία αμοιβών (wage flexibility) και συλλογικές συμβάσεις μόνο σε επίπεδο επιχείρησης: Το μέτρο θα δώσει τη δυνατότητα στις επιχειρήσεις να καθορίζουν διαφορετικά και χαμηλότερα επίπεδα. Στην ουσία βάζουν “ταφόπλακα” στην επιστροφή των συλλογικών διαπραγματεύσεων μέσω εθνικής ή κλαδικής σύμβασης, που πρεσβεύει η κυβέρνηση. Τελικός στόχος είναι η νομοθέτηση γενικευμένων μορφών ευελιξίας (flexibility) και ευελισφάλειας (flexicurity) της αγοράς εργασίας με τη θέσπιση και επέκταση όλων των «νέων» μορφών «μικρο-εργασίας» (Mini jobs, midi jobs, mini geld, labor franchising, teleworking «Συμβάσεις μηδενικών ωρών» ή «έκτακτης ανάγκης» («zero hour contracts» «Συμβάσεις λίγων ωρών»)!

4. Αύξηση του ορίου απολύσεων ως 10%, όπως ορίζει η κοινοτική οδηγία, και κατάργηση των περιορισμών στις ομαδικές απολύσεις: Στο κείμενο αναφέρεται χαρακτηριστικά ότι “δυο περιοχές μπορεί να χρήζουν περαιτέρω διερεύνησης: α) το κατώφλι για τον ορισμό των συλλογικών απολύσεων και β) την απαίτηση για διοικητική έγκριση των ομαδικών απολύσεων. Το πρώτο αναφέρεται στο όριο των νόμιμων απολύσεων και τονίζεται ότι “θα μπορούσε να ευθυγραμμιστεί με την ισχύουσα οδηγία της ΕΕ, δηλαδή οι νόμιμες απολύσεις που μπορούν να κάνουν οι επιχειρήσεις άνω των 20 ατόμων κάθε μήνα να αυξηθούν από το 5% στο 10% του αριθμού των εργαζομένων. Ταυτόχρονα δε, με την αλλαγή αυτή το 10% θα εφαρμόζεται σε επιχειρήσεις που απασχολούν από 100 ως 300 άτομα (και 30 τουλάχιστον άτομα σε επιχειρήσεις με 300 εργαζόμενους και άνω), ενώ σήμερα το 5% εφαρμόζεται σε επιχειρήσεις με προσωπικό από 150 άτομα και άνω.

5. Ξήλωμα του συνδικαλιστικού νόμου με κατάργηση συνδικαλιστικών αδειών και άρση της ασυλίας στις απολύσεις: Σήμερα, εκτός 5 σπουδαίων λόγων (μεταξύ των οποίων κλοπή, δολιοφθορά, χρηματισμός) τα μέλη των συνδικαλιστικών οργανώσεων εξαιρούνται από τις απολύσεις. Οι δανειστές ζητούν τη ριζική αναμόρφωση του νόμου και ταυτόχρονα την αύξηση του αριθμού των εργαζομένων που απαιτούνται για την επικύρωση των αποφάσεων για απεργίες, αλλά και τη «συμμόρφωση» των οργανώσεων με δικαστικές αποφάσεις σχετικά με τη νομιμότητα των απεργιών.
 

Επιπρόσθετα, σε επίπεδο επιχειρήσεων και σε αποφάσεις σωματείων, υποστηρίζουν την ανάγκη οι αποφάσεις να λαμβάνονται με πλειοψηφία των εργαζομένων και όχι με τα ποσοστά της απαρτίας που ορίζονται για τις συνελεύσεις.

6. Επαναφορά του δικαιώματος ανταπεργίας στους εργοδότες με δύο μορφές: Το “αμυντικό λοκ άουτ”, που θα δίνει το δικαίωμα σε μια επιχείρηση να προστατεύει χώρους και υλικοτεχνική υποδομή κλείνοντας συγκεκριμένα τμήματα, και το “επιθετικό λοκ άουτ” σε καταχρηστικές απεργίες με πλήρη αναστολή όλων των δραστηριοτήτων για μείωση ζημιών. Στο κείμενο, αναφέρεται μάλιστα το παράδοξο ότι η “ανταπεργία” ψηφίστηκε στην Ελλάδα όταν δεν υπήρχε σε άλλες χώρες και καταργήθηκε όταν την εφάρμοζαν όλα τα ευρωπαϊκά κράτη.

«Τα σκαρπίνια»

   «Τα σκαρπίνια» του Παύλου Μουρουζίδη

Από herko 

  στη μνήμη του πατέρα μου
του Παύλου Α. Μουρουζίδη

Κοντά δώδεκα χρόνια συμπλήρωνε στο σπιτικό του στην πόλη ο Ανέστης με τη φαμελιά. Σπιτικό να το κάνει ο θεός, δηλαδή· όλο από πλιθί, δυο σόμπες να ζεσταίνουν καθιστικό και κουζίνα κι οι δυό του κάμαρες, πάντα μπούζι· τ’ αποχωρητήριο έξω απ’ το σπίτι, μπάνιο στη σκάφη με το γκιούμι κι ο βαρύς ηπειρωτικός χειμώνας, λες κι ατελείωτος.
Πλίθινα και τα περισσότερα σπίτια στη Γκιόλα, την απλωμένη γειτονιά έξω απ’ την πόλη με τις παλιές, κοντόχοντρες, θαρρείς κακοχυμένες, μονοκατοικίες και τις μεγάλες αυλές. Φτωχικά τα σπίτια, μα όχι και παρατημένα, με τα ασβεστωμένα τοιχάκια και τους αυλαγάδες, τις ταχτοποιημένες σάγιες και τον περιποιημένο κήπο, με τις μηλιές, την κερασιά ή την αχλαδιά σε κάποια γωνιά του· τα παλιά κεραμίδια, που πριν πιάσουν οι βροχές ανανεώνανε τα μπαλώματα στις στέγες, με ότι γλύτωνε από τα καταστροφικά παιχνίδια των πιτσιρικάδων που εξασκούσαν τις γροθίτσες τους επάνω τους.
Στα δώδεκα χρόνια, πρώτη φορά ακουγότανε το χαρούμενο σφύριγμα του Ανέστη, καθώς κάρφωνε τα δοκάρια της σκεπής. Δεκάρι λατάκι για τα πλαϊνά, δοκάρια για τα μεσιανά, τα καρφιά πετούσαν σαν ακροβάτες απ’ το χέρι στο δοκάρι, πριν κοντοσταθούν για λίγο στο στόμα που τα συγκρατούσε ίσα – ίσα· και τικ – τουκ – τακ, με τρεις ζυγιασμένες σκεπαρνιές, αναπαύονταν βαθιά στις κόντρες του δοκαριού.
Παράνομο το καινούριο δωμάτιο που ‘χτιζε ο Ανέστης, το μόνο από τούβλο και σωστό, όχι τ’ άψητο τούρκικο, κεραμίδι· σ’ ένα Σαββατοκύριακο, με τις νύχτες μαζί, σα να φύτρωσε άξαφνα η νέα κάμαρη, χάρις στη βιαστική κι ασταμάτητη δουλειά του μικρού συνεργείου και τα “στραβά μάτια” των γειτόνων, που τον συμβούλεψαν τη Δευτέρα να ‘ναι τελειωμένο για να μην του το ρίξουν οι αρχές.
Ανάσανε ο Ανέστης βαθιά σαν τ’ απόσωσε, έσπρωξε προς τα πάνω το γείσο του τζόκεϋ στο κεφάλι του και πισωπατώντας, βάλθηκε να ζυγιάζει τη δουλειά του στην καινούρια μονόριχτη σκεπή, προσπαθώντας να ξετρυπώσει ό,τι μπορούσε να διορθωθεί. «Σαν καλύτερα τώρα» νούνησε, καθώς έξυνε τον κρόταφο με το νύχι του αντίχειρα, όπως το ‘χε συνήθειο.
Δεν τη φοβόταν τη δουλειά ο Ανέστης, λες κι αναμετριόταν μαζί της κάθε μέρα, λες και πάλευε μ’ ένα θεριό και στο σχόλασμα της μέρας θα χτυπούσε το καμπανάκι που θα τον ανακηρύξει νικητή· καλούπωνε, σιδέρωνε, ό,τι χρειαζόταν πρώτος και καλύτερος. Το ταναλάκι το δούλευε και με τα δυό χέρια, «πιο ξεκούραστα έτσι», παινευότανε ότι τέλειωνε τις δουλειές του γρήγορα και μερακλίδικα. Με τα χρόνια τα χέρια του είχαν γίνει σίδερο, σαν προέκταση απ’ το ταναλάκι κι αυτά. Ψιλόλιγνος και δυνατός, δεν έχανε μεροκάματο βρέξει – χιονίσει, με πυρετό ή άφαγος καμιά φορά, δεν βαρυγκωμούσε ποτέ του. Ωραίος κι ευθυτενής, έβαζε την μπλε του φόρμα και το τζόκεϋ κι έφευγε τα χαράματα για τη δουλειά· σχεδόν αγνώριστος κάθε απόγεμα που γυρνούσε κατάκοπος στο σπίτι· άλλοτε άσπρη απ’ τους ασβέστες η φόρμα, άλλοτε πυροκόκκινη από τα σίδερα, ανάλογα τη δουλειά και τον εργολάβο.
Ό,τι δεν κατάφερνε ο χρόνος στα πενήντα δύο χρόνια της ζωής τού Ανέστη, το κατάφερνε μέσα σε ένα δεκάωρο η εξάντληση του μεροκάματου· τ’ απογέματα γύριζε σέρνοντας το βήμα, μια σπιθαμή κοντύτερος θαρρείς, σαν κοντύτερη κι η ανάσα του μετά από κάθε βήμα.
  ~ / / ~ 
  Ταχτικός στη δουλειά του, ταχτικός σε όλα του ο Ανέστης. Μετρημένη ζωή, μετρημένα και τα έξοδα. Δεν έπινε, δεν κάπνιζε, δε χαρτόπαιζε. «Αυτά είναι για τους ρεμπεσκέδες», έλεγε και ξαναριχνότανε στη δουλειά λες και ο κίνδυνος να τον κακοχαρακτηρίσουν παραμόνευε. Κάτι αλάνια στη δουλειά τού κολλούσανε που και που, ότι πιάνεται κορόιδο, ότι χαλάει την πιάτσα και τέτοια.
« – Ποιο σιγά ρε Ανέστη, θα μας ξεκάνεις.»
« – Ακαμάτηδες», μουρμούριζε μες στα δόντια του, «ξεκουνάτε ρε μαμαζέλες» τους πρόγκιζε, «παρτάκηδες» τους ανέβαζε «ψευτόμαγκες» και «γλύφτες» τους κατέβαζε.
« – Δεν έχω την ανάγκη σας, ας πάρει το πτυχίο του ο μεγάλος μου τον άλλο μήνα και να δεις που σας γράφω!», τους χαστούκιζε με τα λόγια του. Στους ρουφιάνους του κάθε αφεντικού, ακόμη χειρότερα, δεν υπήρχανε προσχήματα και εγκράτειες κι όταν κάποιο τσιράκι τού σήκωσε και τ’ ανάστημα, ο Ανέστης, ασυγκράτητος, δεν αρκέστηκε στα λόγια:
« – Τράβα να κουνηθείς στ’ αφεντικό σου ρε, εκεί που σε παίρνει» και τού χύμηξε. Τρεις και δεν μπορούσαν να τον κάνουν ζάφτι, πού να ξαναπατήσει στη δουλειά ο μαγκίτης.
Μ’ αυτά και μ’ αυτά, τους απόδιωχνε όλους.
« – Δεν κάνεις καλά Ανέστη» προσπαθούσε να τον συνετίσει ο Γρηγόρης, «όλοι συνάδελφοι είναι, με τη δουλειά δεν πρόκοψε κανείς, μόνο σαν τρανώσουμε το κόμμα θα ιδούμε Θεού πρόσωπο» κι άρχιζε το πιλάτεμα.
« – Άσε ρε Γρηγόρη, εσύ καλά τα βόλεψες, εγώ τα χέρια μου έχω, ένα μιστό κι αυτόν όχι κάθε χειμώνα.»
Ένα καφενείο η έξοδος του Ανέστη κι αυτή κάνα δυό Κυριακές το μήνα, χωρίς πολλά – πολλά. Καφές τούρκικος, μέτριος και δυό καλημέρες όλες κι όλες, μια μπαίνοντας κι άλλη μια, με μια αμήχανη κίνηση του χεριού, αποχαιρετώντας. Η παρέα στο καφενείο, λίγοι άνθρωποι της δουλειάς, οικοδόμοι και μηχανοτεχνίτες, ο καθένας στο τραπεζάκι του. Μόνο με το Γρηγόρη είχε δυό κουβέντες παραπάνω. Καλός και τίμιος δουλευτής ο Γρηγόρης, παλιός ΕΛΑΣίτης, πρόσφατα καλοπάντρεψε τα παιδιά του με προίκες ατράνταχτες κι ο ίδιος τα ‘βγαζε πέρα χωρίς πολλές σκασίλες. Αυτό, το ότι ήταν κουκουές ο Γρηγόρης, ποσώς τον συγκινούσε, αρκεί που ήταν εργατικός και ντόμπρος στις κουβέντες του, όσο για ιδέες…
« – Εργάτες σαν και σένα χρειάζεται το κόμμα, τίμιους και με καθαρό μυαλό» και δώσ’ του η ίδια κουβέντα κάθε φορά, όποτε ανταμώνανε.
« – Τι τα θες ρε Γρηγόρη, ποιοι να αλλάξουν την κατάσταση, δεν τους βλέπεις; ο ένας χειρότερος απ’ τον άλλο». Κάπως έτσι τα ψιλολέγανε, ακούγοντας κάναν μακρύν γκαϊντέν ή την Σέρρα στο καφενείο.
    ~ / / ~
 Μέρα πληρωμής σήμερα Σαββάτο κι ο Ανέστης βιάζει το βήμα του να γυρίσει στο σπίτι. Η προκαταβολή του δεκαπενθήμερου τού ζέσταινε κάθε φορά την τσέπη και την καρδιά. Στο δρόμο ποτέ δε χασομερούσε· σφίγγοντας τα σαρανταδύο χιλιάρικα της προκαταβολής στην τσέπη, χωρίς να ξεστρατίσει ούτε το βλέμμα του, περνούσε να ξεχρεώσει πρώτα απ’ τον κρεοπώλη στο κέντρο και μετά καρφί στο παντοπωλείο της γειτονιάς, να σβήσει τα βερεσέδια. Εκείνο το Σάββατο, ξαλαφρωμένος λες και ήρθε στα ίσα του, επέστρεψε στο σπίτι σχεδόν θριαμβευτικά:

• «Σαρανταδύο εξακόσια τριάντα, Σούλα, πήρα αύξηση!»

Αφήνοντας την κούκλα της στο κρεβάτι η μικρή τους Αργυρώ, αρπάζει το μικρό μασούρι με τα χιλιάρικα απ’ τα χέρια του και το τινάζει ψηλά προς τη λάμπα για να χοροπηδήξει πανηγυρικά από κάτω τους, καθώς την περιλούζανε στον άναρχο στροβιλισμό τους.
« – Να πάω για παγωτό;»
« – Μάζεψε τον μικρό απ’ την αυλή στο σχολείο και φέρε για όλους», της φωνάζει για να προλάβει τα «γιούπι» της μικρής και τα «ζήτω» που έφτασε κιόλας στην εξώπορτα. «Με το δώρο του Πάσχα, τον άλλο μήνα, θα πάρω τα σκαρπίνια που έβαλα στο μάτι για την ορκωμοσία του μεγάλου», νούνησε κι έσκασε το χείλι του αφηρημένα.
« – Να ράψεις κάνα φουστάνι κι εσύ Σούλα, να σε δει ο Θεός, για την ορκωμοσία να ‘ναι έτοιμο» της παρήγγειλε
« – Πολλά μαζεύονται Ανέστη, πήγαινε μόνο σου καλύτερα σαν έρθει ο καιρός, να μην ξοδευόμαστε διπλά».
 ~ / / ~
Στο νέο εργολάβο που ‘πιασε δουλειά το καλοκαίρι ο Ανέστης, δεν ήταν τόσο η κούραση, όσο η καρβουνόσκονη που δεν υποφέρονταν. Τρύπωνε παντού, στα μαλλιά, στο δέρμα, μες στα ρουθούνια. Τρία χέρια σαπούνι στο μπάνιο και η καρβουνίλα δεν έλεγε να καθαρίσει κι όταν με τα πολλά καθάριζε, δεν έλεγε να ξεκολλήσει από τη μύτη όπου γίνονταν, μύξα και κάρβουνο, ένα. Πήρε κι από κοντά και το μεγάλο του γιο το φοιτητή, «το πουλαράκι μου» που τον έλεγε, «να ψηθεί λίγο» όσο ήταν καλοκαίρι. Φτυαρίζανε μαζί τα ατέλειωτα βουνά από κάρβουνο καθώς ξεχείλιζε από τις ταινίες μεταφοράς, προς τους σπαστήρες του ατμοηλεκτρικού σταθμού που κατάπινε τις τεράστιες ποσότητες αχόρταγα.
« – Και με τα δυό χέρια, εναλλάξ να μην κουράζεσαι, σαν φτάσει το φτυάρι στο ύψος της ταινίας, μετά πάει μόνο του» συμβούλευε το γιο του, «αλλάζεις χέρι και γυρίζεις πλευρά στην ταινία, να παίζουν τα χέρια σου άνετα». Σα μηχανές απόλυτα συγχρονισμένες, αλλάζανε μαζί χέρι και πλευρό, σα ζευγάρι χορευτικό, σα φιγούρες φουτουριστικές,  γκριζόμαυρες από το ντουμάνι του κάρβουνου, μπροστά ο πατέρας και πίσω ο γιός. Φτούραγε έτσι η δουλειά, ‘φχαριστημένος και με τους δυο τους ο εργολάβος. Μόνο στο συνεργείο σκάγανε κάποιοι συνάδελφοι του Ανέστη, «με ρέγουλα ‘ναθεμά σας» μάνιαζαν και βλαστημούσαν όταν τους έβλεπαν να καθαρίζουν με γρήγορες φτυαριές «χραπ – χρουπ» το κάρβουνο κάτω από τις ταινίες. Είδε κι απόειδε ένας τους πως δε ρεγουλάρεται εύκολα ο Ανέστης, «θα σε τακτοποιήσω», σκέφτηκε και χωρίς δεύτερη σκέψη έβαλε μπρος το χουνέρι που τού ετοίμαζε.
Στο μεσημεριανό διάλειμμα, σαν κάθισαν να γευματίσουν και καθώς έβγαλε ο Ανέστης τ’ άρβυλα να δροσιστούν τα πόδια του, πιάνει κι αλείφει με την ψαρόκολλα τ’ άρβυλο μπρος – πίσω. Μες στην κάψα του καλοκαιριού γρήγορα στέγνωσε η κόλλα, ξεράθηκε το άρβυλο στα δάχτυλα και στις φτέρνες· ως το σκόλασμα, είχε γίνει αλύγιστο σα κούτσουρο, πλήγιασε τα πόδια του Ανέστη, έκοψε κι ο ρυθμός στο φτυάρισμα…
    ~ / / ~ 
Ήσυχα που ‘ναι τα απογέματα της Κυριακής… Σα να κοπάζει το βουητό της εβδομάδας που πέρασε και μαζεύουν τις δυνάμεις τους οι ανθρώποι για να τα βγάλουν πέρα στον ανήφορο της νέας, που πλησιάζει σχεδόν απειλητικά. Ήρεμα, νωχελικά, σιάζει τα χαρτάκια του ο Ανέστης, από τα φύλλα του ημερολογίου όπου σημειώνει τα μεροκάματα. Τεντώνει αργά – αργά τις τσαλακωμένες γωνίες, σαλιώνει το μολυβάκι, προσθέτει, τα περνάει στο τεφτέρι του, μετράει και βαριεστημένα μονολογεί «κάτι κάναμε αυτό το μήνα, είκοσι έξι μεροκάματα, έντεκα ώρες υπερωρία, δυό Κυριακές», σα να κάνει τον απολογισμό της ζωής του. Δεν τα κατάφερνε κι άσχημα, με ένα μεροκάματο πότε στην οικοδομή πότε στα έργα, μεγάλωνε τρία παιδιά· ο μεγάλος παίρνει το πτυχίο του, σε λίγες μέρες ορκίζεται, έχτισε και την κάμαρη, ο εργολάβος τού ‘ταξε άλλους δυο χρόνους δουλειά στα γεμάτα, στραβά κουτσά τα ‘φερνε βόλτα.
Πέρασαν οι μέρες, ήρθε το Πάσχα, πληρώθηκε και το δώρο. Την ίδια μέρα, πλύθηκε κι άλλαξε βιαστικά στο σπίτι και βγήκε να ψάξει για σκαρπίνια στα μαγαζιά. Τόσα χρόνια στ’ άρβυλα τα πόδια του, είχε την έγνοια αν θα βρει άνετα σκαρπίνια, να χωράνε τα τυραννισμένα φαρδιά του πέλματα:
« – Αυτό είναι το καλούπι σου, με γειά» του ευχήθηκε ο πωλητής καθώς τα ταχτοποιούσε στο κουτί τους. Το πήρε και βιαστικά επέστρεψε στο σπίτι να τα ξαναπροβάρει. Αφού τα ξαναφόρεσε, δε χόρταινε να τα γυαλίζει και να τα χαζεύει, με όλο το οικογενειακό φασαριόζικο κοινό να χαίρεται με τη χαρά του. Βημάτιζε αργά, τα κοιτούσε χαμογελώντας ως τ’ αυτιά, τόσο χαρούμενος που μόνο μετά από ώρα τα έβγαλε.
« – Με γειά μπαμπά!» φωνάζανε τα μικρά.
« – Ούτε γαμπρός!» ξεκαρδιζόταν η γυναίκα του, «άιντε, χαηρλίδικα να βγουν, άντε μπας κι αλλάξει κι η τύχη μας» ευχότανε.
« – Χμ, λες και δε θα ξαναφορέσω τ’ άρβυλα…» μουρμούρισε και χαμογέλασε μελαγχολικά καθώς χάιδευε τα κεφαλάκια των παιδιών.

Πέρασε ο καιρός, ήρθε η μέρα της ορκωμοσίας, επιτέλους, φόρεσε το σκούρο γκρι του κοστούμι ο Ανέστης, λυγερόκορμος κι ωραίος, έβαλε τα καινούρια του σκαρπίνια και πήρε το λεωφορείο για τη Θεσσαλονίκη. Ήρθε και με βρήκε στο σπίτι, πρώτη φορά στα πέντε χρόνια. Το επόμενο πρωί κινήσαμε για το πανεπιστήμιο. Ωραίος ο καιρός, λιακάδα, χαζεύαμε στη διαδρομή αδιάφορα τους φοιτητές στο αδιάκοπο πήγαινε-έλα τους, τα παρτέρια στη Ροτόντα, τα γεμάτα και χαρούμενα νεανικά καφέ που ζωντάνευαν τους πεζόδρομους. Πολύ σύντομα όμως, πριν προλάβουμε να κάνουμε πεντακόσια μέτρα, τα σκαρπίνια άρχισαν να τον χτυπούν. Αφόρετα ακόμα, μονοκόμματα και σκληρά καθώς ήταν, άρχισαν να κόβουν την πληγιασμένη φτέρνα του Ανέστη που φορούσε σκαρπίνι πρώτη φορά στη ζωή του.
Καθίσαμε να ξαποστάσει στο παγκάκι πίσω από τη Ροτόντα, έβγαλε τα σκαρπίνια, άπλωσε τα πόδια του, έτριψε τις φτέρνες ως πάνω στον τένοντα· έσκασαν οι φουσκάλες κι άνοιξαν οι παλιές πληγές. Άναψε ένα τσιγάρο, άσσο με φίλτρο, συννέφιασε. Έκανε να τα ξαναφορέσει, αλλά δεν τ’ άντεχε με τίποτα. Είδε κι απόειδε, σαν να απόκαμε, παράτησε κάθε σκέψη να συνεχίσουμε το δρόμο μας. Τόση κούραση και τόση ταλαιπώρια υπέμεινε στη ζωή του, με μια αξιοπρέπεια βουβή κι απόμακρη και τώρα…αυτά τα διαολεμένα σκαρπίνια τον χτυπούσανε τόσο άσχημα που δεν μπορούσε πλέον να κάνει βήμα, να χαρεί, ν’ ανασάνει μια στάλα,  να χαρεί τη μέρα και το γιό του, να χαρεί…
« – Πήγαινε παλικάρι μου, πήγαινε, εγώ θα γυρίσω, άντε μην αργήσεις» μου είπε μόνο και μ’ έσπρωξε μαλακά.
Κοντοστάθηκα να τον βλέπω απόμερα, καθώς κούτσα – κούτσα απομακρυνόταν· ευθύς κι απόμακρος, περήφανος κι ακέραιος, ο πατέρας μου… Σα να σφούγγιξε, μου φάνηκε πιο κάτω, με την ξανάστροφη του χεριού τα μάτια του κι έτσι, με τα χέρια στις τσέπες, το κεφάλι σκυφτό, βυθισμένος στις σκέψεις του, έπαιρνε το δρόμο της επιστροφής.

    Μεγαλόπολη
Νοέμβρης 2015

Ο Παύλος Μουρουζίδης γεννήθηκε το ’68 στην Πεντάβρυσο Καστοριάς και μεγάλωσε στην Πτολεμαΐδας.
Πτυχιούχος Χημικός Μηχ/κός (1996, ΑΠΘ), εργάστηκε επί εικοσαετία ως χειριστής λειτουργίας βάρδιας σε ιδιωτικές εταιρείες στο χώρο της ηλεκτροπαραγωγής, όπου και συνεχίζει να εργάζεται, σε εργοτάξια νέων ΑΗΣ ανά τη χώρα.                                                  
Ολοκλήρωσε τις μεταπτυχιακές του σπουδές στη Συστηματική Φιλοσοφία Κοινωνικών Επιστημών (2016, ΑΠΘ).
«Τα σκαρπίνια», είναι η πρώτη του απόπειρα στο διήγημα.

Αναγκαίο ένα διαρκές ταξικό «Οχι» χωρίς ημερομηνία λήξης

Αναγκαίο ένα διαρκές ταξικό «Οχι» χωρίς ημερομηνία λήξης

Κορυφαίο θέμα, με το οποίο κλείνει η βδομάδα, η Σύνοδος του ΝΑΤΟ στη Βαρσοβία, μέσα από την οποία αποφασίζεται η ενίσχυση της δύναμής του στα σύνορα με τη Ρωσία, συνολικά στον ανατολικό τομέα δράσης του. Από κοντά και η ΕΕ, συντονίζει τα βήματά της ενόψει όξυνσης των αντιθέσεων στο ιμπεριαλιστικό στρατόπεδο. H Νέα Παγκόσμια Στρατηγική, που επεξεργάζεται εν μέσω σφοδρών αντιθέσεων στο εσωτερικό της, στόχο έχει να αναβαθμίσει τη στρατιωτική εμπλοκή της σε ιμπεριαλιστικούς πολέμους για τα συμφέροντα των ευρωπαϊκών μονοπωλιακών ομίλων. Με βάση αυτά, οι κάποτε στρατηγικοί εταίροι στις μπίζνες, όπως π.χ. η Ρωσία, μετατρέπονται τώρα σε στρατηγική πρόκληση. ΝΑΤΟ και ΕΕ κάνουν όλο και πιο καθαρό ότι συνιστούν απειλή για τους λαούς. Η Σύνοδος του ΝΑΤΟ στη Βαρσοβία και η Νέα Στρατηγική της ΕΕ αποτελούν προαναγγελία νέων ιμπεριαλιστικών πολέμων, που θα μακελέψουν λαούς, θα διαμελίσουν χώρες, αλλάζοντας σύνορα, ξεριζώνοντας και πάλι ανθρώπους.

Πανηγύρια με το λαό στο σακί

Στα σπουδαία της βδομάδας, η επέτειος του «Οχι» που ήταν «Ναι» εξαρχής, με τους υπερασπιστές της ΕΕ να δίνουν ρεσιτάλ υποκρισίας. Ο ψευτοκαβγάς που στήθηκε ανάμεσα στα αστικά κόμματα έμοιαζε με κακοπαιγμένη επανέκδοση ταινίας. Τι κι αν τα κόμματα του «Οχι» και του «Ναι» από κοινού ψήφισαν το νέο μνημόνιο, που προστέθηκε στα δύο προηγούμενα, κλιμακώνοντας περαιτέρω την αντιλαϊκή επίθεση για λογαριασμό του κεφαλαίου που βρίσκεται έως και σήμερα σε πλήρη εξέλιξη; Τι κι αν πολύ γρήγορα, ήδη από την επόμενη μέρα του δημοψηφίσματος, αποδείχτηκε εκείνο που έλεγε το ΚΚΕ, ότι δηλαδή το δημοψήφισμα με το κάλπικο δίλημμα που έθετε ήταν κυριολεκτικά «ναρκοθετημένο» για το λαό, αφού και το «Οχι» και το «Ναι» θα αξιοποιούνταν - όπως και έγινε - ως τάχα «λαϊκή έγκριση» στη νέα αντιλαϊκή συμφωνία, ως «Ναι» στην ΕΕ και την καπιταλιστική βαρβαρότητα; Ενα χρόνο μετά, όλοι τους δηλώνουν «δικαιωμένοι» και ξεσπαθώνουν με νέα ορμή ερμηνεύοντας κατά πως τους βολεύει τα γεγονότα και ξαναστήνοντας το χιλιοπαιγμένο παιχνίδι του εγκλωβισμού του λαού στις διάφορες εκδοχές της αστικής διαχείρισης, αλλά και στα «θέσφατα» και τους «μονόδρομους» της καπιταλιστικής οικονομίας και της ΕΕ.
Ολοι μαζί λένε ουσιαστικά στο λαό και την εργατική τάξη τις διάφορες παραλλαγές της ίδιας ιστορίας: Δηλαδή ότι ο καπιταλιστικός δρόμος είναι μονόδρομος και ο λαός δεν έχει τίποτα άλλο να κάνει παρά να λέει διαρκώς «Ναι» στα συμφέροντα του κεφαλαίου και «Οχι» στις δικές του ανάγκες. Ομως σήμερα, υπάρχει ακόμα περισσότερη πείρα που πρέπει να αξιοποιηθεί. Για την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα δεν υπάρχουν «σωτήρες» και φιλολαϊκές συνταγές διαχείρισης του βάρβαρου καπιταλισμού. Μόνο ένα ανασυνταγμένο εργατικό κίνημα και η κοινωνική συμμαχία εργατοϋπαλλήλων, φτωχής αγροτιάς, αυτοαπασχολούμενων, γυναικών και νεολαίας, μόνο ο δικός τους αγώνας σε ρήξη και σύγκρουση με το κεφάλαιο, τις κυβερνήσεις και την εξουσία του, τις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες όπως η ΕΕ, μπορεί να εκφράσει το πραγματικό, ταξικό «Οχι» στα αντιλαϊκά μέτρα χωρίς ημερομηνία λήξης.
Προς το παρόν, οι εργαζόμενοι βάζουν όλο και πιο βαθιά το χέρι στην τσέπη για την ιατροφαρμακευτική τους περίθαλψη, με έμμεσες και άμεσες πληρωμές, την ώρα που οι κρατικές δαπάνες για την Υγεία συνεχίζουν την ελεύθερη πτώση. Αυτή η πραγματικότητα δεν αποτυπώνεται μόνο στην καθημερινότητα των λαϊκών στρωμάτων, αλλά και στα στατιστικά στοιχεία που δημοσιοποίησε η ΕΛΣΤΑΤ για το 2014.

Τα νέα πακέτα είναι ήδη εδώ

Από την αρχή της βδομάδας, στον απόηχο του βρετανικού δημοψηφίσματος και των αποφάσεων της Συνόδου Κορυφής της ΕΕ, πύκνωσαν μέσα κι έξω από την Ελλάδα οι εκβιασμοί στο λαό να συμβιβαστεί με τα βάρβαρα μέτρα και με τα επόμενα που φέρνουν, στο όνομα της συνοχής της ΕΕ, του στόχου της καπιταλιστικής ανάκαμψης στην Ελλάδα. Σ' αυτήν την κατεύθυνση, προβάλλουν την ανάγκη για ταχύτερη εφαρμογή των νέων αντιλαϊκών ανατροπών που προβλέπει η δεύτερη «αξιολόγηση» σε όσα εργασιακά δικαιώματα έχουν απομείνει, με στόχο την ανταγωνιστικότητα του κεφαλαίου και τη διευρυμένη αναπαραγωγή των κερδών του. Προετοιμάζουν μέτρα όπως νέες μειώσεις σε μισθούς, απελευθέρωση ομαδικών απολύσεων, τσάκισμα Συλλογικών Συμβάσεων, παρεμπόδιση της απεργίας.
Σ' αυτήν την κατεύθυνση εκφράστηκε την Παρασκευή και νέα παρέμβαση από το ΔΝΤ που ζητά εκτεταμένες παρεμβάσεις στην αγορά εργασίας με έμφαση στη διατήρηση και περαιτέρω ενίσχυση της ευελιξίας της. Αξιώνει να μη θιγούν οι μέχρι τώρα ανατροπές στην αγορά εργασίας στην Ελλάδα και ειδικότερα εκείνες που αφορούν τον κατώτατο μισθό, για τον οποίο εκτιμά ότι είναι υψηλότερος μεταξύ των χωρών της ΕΕ. Να λέμε κι ευχαριστώ, δηλαδή.
Είχε, βέβαια, προηγηθεί από τη Δευτέρα ο υπουργός Εργασίας. Ο Γ. Κατρούγκαλος, απαντώντας σε διάβημα Συνδικάτων, δήλωσε κυνικά πως δεν πρέπει κανείς να περιμένει την επαναφορά του κατώτερου μισθού μέχρι να τελειώσουν τα «μνημόνια» και τα «προγράμματα» (σ.σ. τέλη του 2018), επαληθεύοντας ότι και με κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, ο κατώτερος μισθός θα παραμείνει στα 586 και 511 ευρώ μεικτά, για τρία τουλάχιστον χρόνια ακόμα, συμπληρώνοντας εξαετία από το 2012 που θεσμοθετήθηκε από το κράτος. Η κυβέρνηση επιβεβαίωσε ότι δεν έχει στόχο να επαναφέρει τις συλλογικές διαπραγματεύσεις και το μόνο που σκοπεύει να κάνει είναι να μεταθέσει μέχρι το τέλος του τρέχοντος δημοσιονομικού προγράμματος τον νόμο για τον καθορισμό του κατώτερου μισθού που ψήφισε η προηγούμενη κυβέρνηση ΝΔ - ΠΑΣΟΚ.

Αναλογικότερος εμπαιγμός

Σ' αυτό το σκηνικό, η κυβέρνηση σήκωσε μέγα ντόρο για την «απλή αναλογική», που όμως θα παραμείνει σε μεγάλο βαθμό ενισχυμένη. Το ΚΚΕ έγκαιρα σημείωσε ότι η αλλαγή του εκλογικού νόμου υπηρετεί δύο βασικές επιδιώξεις: Απ' τη μια, τον αποπροσανατολισμό του λαού από τον καθημερινό του «Γολγοθά», εξαιτίας των αντιλαϊκών μέτρων της κυβέρνησης, την αλλαγή ατζέντας ενόψει και της «αξιολόγησης» του φθινοπώρου, που περιλαμβάνει νέες αντιδραστικές ανατροπές στα εργασιακά και συνδικαλιστικά δικαιώματα. Απ' την άλλη, την προετοιμασία νέων συμπράξεων για τη δημιουργία νέων αντιλαϊκών κυβερνήσεων. Αλλωστε, ο ΣΥΡΙΖΑ φανερά πλέον φλερτάρει με δυνάμεις και πρόσωπα της παλιάς σοσιαλδημοκρατίας, του ΠΑΣΟΚ, της Δημοκρατικής Συμπαράταξης κι άλλες δυνάμεις της λεγόμενης κεντροαριστεράς. Αυτό έδειξε και η παρουσία του κ. Τσίπρα στη συνάντηση των ευρωσοσιαλιστών, αλλά και η προσπάθεια να στηθεί ο νέος κάλπικος διπολισμός, τύπου «αριστερά - δεξιά», «πρόοδος - συντήρηση». Σε κάθε περίπτωση, το ΚΚΕ εξαρχής τοποθετήθηκε ξεκάθαρα υπέρ της καθιέρωσης της πραγματικής απλής αναλογικής χωρίς μπόνους, αλλά και χωρίς πλαφόν εισόδου στη Βουλή.
Την ώρα που η κυβέρνηση τσακίζει το λαό (και) με την παραπέρα απογείωση της φοροληστείας σε βάρος του, με τις νέες αυξήσεις στον ΦΠΑ και συνολικότερα το νέο μπαράζ έμμεσων φόρων, με τη μείωση του αφορολόγητου ορίου για μισθωτούς και συνταξιούχους κ.ο.κ., οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ που ψήφισαν και με τα δυο χέρια όλα τα παραπάνω αντιλαϊκά μέτρα, με Ερώτηση που κατέθεσαν στη Βουλή, ζητούν να απαλλαχθούν οι εξαγωγικές επιχειρήσεις από τον ΦΠΑ στο ηλεκτρικό ρεύμα που χρησιμοποιούν για την παραγωγή των προϊόντων τους, προκειμένου να μπορούν να ανταποκριθούν στο «παγκόσμιο ανταγωνιστικό περιβάλλον»! Αντε τώρα, να τους αντιπαρατεθεί η ΝΔ που της κλέβουν το ψωμί απ' το στόμα...
Οι εξελίξεις και αυτής της βδομάδας βεβαιώνουν ότι ο λαός θα συνεχίσει να ματώνει ακόμα κι αν οι επόμενες αντιλαϊκές κυβερνήσεις προκύψουν από έναν αναλογικότερο εκλογικό νόμο. Αυτό που παραμένει εξαιρετικά αναγκαίο είναι ο σημερινός αρνητικός συσχετισμός δύναμης να αλλάξει πραγματικά, σε βάρος των κομμάτων που συναθροίζονται στο δρόμο του κεφαλαίου και της ΕΕ. Να αλλάξει υπέρ της ανασύνταξης ενός εργατικού - λαϊκού κινήματος, μιας κοινωνικής συμμαχίας, που θα παλεύει και για τα άμεσα αιτήματα, αλλά και για τις ριζικές ανατροπές στην οικονομία και την εξουσία, δηλαδή θα δρα σε αντικαπιταλιστική - αντιμονοπωλιακή κατεύθυνση. Και γι' αυτήν την προοπτική χρειάζεται η συσπείρωση γύρω από ένα πιο ισχυρό ΚΚΕ.

Τι γυρεύει η (ΣΥΡΙΖΑίικη) αλεπού στο (εκλογικό) παζάρι;

Τι γυρεύει η (ΣΥΡΙΖΑίικη) αλεπού στο (εκλογικό) παζάρι;

Motion Team

«Η κυβέρνηση εκπληρώνει σήμερα ένα ιστορικό χρέος και υλοποιεί μία πάγια θέση της Αριστεράς και του προοδευτικού χώρου». Με αυτή τη βαρύγδουπη δήλωση σχολίασε η κυβερνητική εκπρόσωπος την κατάθεση του σχεδίου για τον εκλογικό νόμο. Τις ίδιες μέρες, ο Γ. Κατρούγκαλος ζητούσε τη διαμόρφωση «εθνικής στάσης» στις ανατροπές στα Εργασιακά, ενώ η κυβερνητική εφημερίδα «Αυγή» μας ...ενημέρωνε ότι «η ελεύθερη οικονομία είναι η σταθερά πάνω στην οποία (κινείται) κάθε κυβέρνηση», αποδεικνύοντάς το στην πράξη με τον πανηγυρικό τίτλο: «Επιχειρηματικοί κολοσσοί έτοιμοι να ακολουθήσουν την COSCO». Πώς συνδέονται, όμως, όλες αυτές οι ψηφίδες της κυβερνητικής πολιτικής;
Ας ξεκινήσουμε από τα γεγονότα. Την 1η Ιούλη, η κυβέρνηση κατέθεσε προς διαβούλευση το σχέδιο του νέου εκλογικού νόμου, το οποίο ενώ καταργεί το μπόνους εδρών στο πρώτο κόμμα, διατηρεί το πλαφόν του 3% - το οποίο υπενθυμίζουμε ότι δεν ίσχυε πάντα, αφού θεσπίστηκε μόλις το 1990 από τον Κ. Μητσοτάκη - ακυρώνοντας σε επίπεδο κοινοβουλευτικής εκπροσώπησης την ψήφο χιλιάδων εργαζομένων (π.χ. του 20% περίπου στις εκλογές του 2012). Οσον αφορά τη σχέση απλής αναλογικής και διατήρησης του πλαφόν, μπορούμε να θυμηθούμε το εξής σημείο της πρότασης νόμου που είχε καταθέσει ο ΣΥΡΙΖΑ ως αντιπολίτευση: «Κατάργηση της αποκλειστικής ρήτρας του 3% που δεν συμβιβάζεται με το σύστημα της απλής αναλογικής». Ολο αυτό το διάστημα, το ΚΚΕ ξεκαθάριζε ότι θα ψήφιζε ως σύνολο μόνο την απλή ανόθευτη αναλογική και ότι δεν θα έμπαινε σε παζάρια με την κυβέρνηση, παρόλο που θα ψήφιζε όσα επιμέρους άρθρα εκτιμούσε ότι κινούνται στη σωστή κατεύθυνση.

Οι επιλεκτικές «δημοκρατικές» ευαισθησίες...

Ωστόσο, εδώ τίθεται ένα ερώτημα. Γιατί επέλεξε ο ΣΥΡΙΖΑ να «ανοίξει» αυτό το ζήτημα τώρα; Το ερώτημα αυτό γίνεται ακόμα πιο λογικό αν συνυπολογίσουμε τα εξής δύο γεγονότα: Πρώτον, το ΠΑΣΟΚ είχε καταθέσει σχεδόν την ίδια πρόταση, συμπεριλαμβανομένης της κατάργησης του μπόνους των 50 εδρών, πριν ένα χρόνο (δύο μήνες σχεδόν πριν την προκήρυξη εκλογών από τον ΣΥΡΙΖΑ τον Αύγουστο) χωρίς η κυβέρνηση να δείξει τότε το παραμικρό ενδιαφέρον. Δεύτερον, ο ΣΥΡΙΖΑ όχι απλώς αξιοποίησε αυτό το μπόνους στις εκλογές του Γενάρη και του Σεπτέμβρη του 2015, αλλά άλλαξε και την ίδια του την οργανωτική δομή (μετατρεπόμενος από συμμαχία κομμάτων σε ενιαίο κόμμα), με βασικό στόχο αυτή την αξιοποίηση το 2012, όταν είχαν διαφανεί πιθανότητες να αναδειχθεί σε πρώτο εκλογικό σχηματισμό. Τι συνέβη και το ΠΑΣΟΚ, το οποίο υπενθυμίζουμε ότι θέσπισε το μπόνους, ζήτησε την κατάργησή του; Τι συνέβη και ο ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος έχει αξιοποιήσει επανειλημμένα το μπόνους και αντιτάχθηκε στην κατάργησή του πριν ένα χρόνο, θέτει το ζήτημα τόσο επιτακτικά τώρα; Γιατί είναι τόσο επιλεκτικές οι «δημοκρατικές» ευαισθησίες των αστικών κομμάτων;
Οι σχετικοί χειρισμοί του ΣΥΡΙΖΑ στοχεύουν στη διατήρηση και μετά τις επόμενες εκλογές του κομβικού του ρόλου στο αστικό πολιτικό σύστημα. Η αύξηση της αναλογικότητας διευκολύνει την επιδίωξη του ΣΥΡΙΖΑ για σχηματισμό κυβέρνησης συνεργασίας με κορμό τον ίδιο, ανεξάρτητα από το αν θα βγει πρώτο ή δεύτερο κόμμα. Εδώ πρέπει να συνυπολογιστεί ότι ακόμα και στη δεύτερη περίπτωση, οι «δεξαμενές» στήριξης από άλλα κόμματα ή μεμονωμένους βουλευτές είναι μεγάλες για μία κυβέρνηση με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ. Η αντίθεση της ΝΔ σε αυτή την προοπτική, σε συνδυασμό με τα μικρότερα περιθώρια συνεργασιών της, ερμηνεύουν εν μέρει την αντίδρασή της μέσω της αξιοποίησης του φόβητρου της ακυβερνησίας και της «ιταλοποίησης της ελληνικής βουλής». Ο ΣΥΡΙΖΑ με τη σειρά του αξιοποιεί αποπροσανατολιστικά και προπαγανδιστικά την αντίθεση των άλλων αστικών κομμάτων, για να προβληθεί ως «αριστερή» δύναμη ενάντια στο «κατεστημένο» και για να «αλλάξει ατζέντα» ενόψει του «κυρίως πιάτου» των αντεργατικών ανατροπών του φθινοπώρου, που συνίστανται στην άμεση νομοθετική παρέμβαση στη σχέση κεφαλαίου - μισθωτής εργασίας.

...και το βαθύτερο επίδικο

Παράλληλα, στο εσωτερικό της αστικής τάξης υπάρχει ανησυχία, η οποία αποτυπώνεται και στη συζήτηση για το Σύνταγμα, για την εξεύρεση του καλύτερου τρόπου εξασφάλισης της πολυπόθητης για τους καπιταλιστές πολιτικής σταθερότητας, ιδιαίτερα σε περιόδους όπως η σημερινή. Υπάρχουν «φωνές» που τονίζουν την ανάγκη κοινοβουλευτικής ενίσχυσης του πρώτου κόμματος, προς χάριν της μείωσης των δυσκολιών σχηματισμού σταθερής κυβέρνησης και «φωνές» που τονίζουν την ανάγκη μεγαλύτερου «βάθους» της κυβερνητικής σταθερότητας μέσω της πίεσης για προγραμματική και κυβερνητική σύγκλιση των αστικών κομμάτων και μείωση των «μικροκομματικών σκοπιμοτήτων». Η κοινή στόχευση και των δύο απόψεων εκφράστηκε στη συζήτηση του νόμου στη Βουλή, με τον εισηγητή του ΣΥΡΙΖΑ, Γ. Γκιόλα, να αναφέρει ότι «η απλή αναλογική κατατείνει σε κυβερνήσεις συνεργασίας που ενισχύουν την κυβερνητική σταθερότητα και την κοινωνική συνοχή και ειρήνη» και τον εισηγητή της ΝΔ, Μ. Βορίδη, να κατηγορεί την κυβέρνηση ότι «ψηφίζετε την ακυβερνησία και επιδιώκετε να μην υπάρχει δυνατότητα σχηματισμού κυβέρνησης».
Ενδιαφέρον για τον ιδιαίτερο τρόπο με τον οποίο εκφράζεται το παραπάνω αστικό δίλημμα στην Ελλάδα της καπιταλιστικής κρίσης, έχει άλλη μία πλευρά που αναφέρεται σε άρθρο στην εφημερίδα «Το Ποντίκι»: «Οι δυνάμεις που από το 2010 μέχρι και σήμερα κυβερνούν τη χώρα (...) εξαντλούν το πολιτικό τους κεφάλαιο με ρυθμούς τόσο έντονους, που μόνο η δημιουργία ενός πλαισίου που επιβάλλει τη "συνεργασία" τους μπορεί να εξασφαλίσει την επιβίωση του πολιτικού συστήματος. Και το όπλο για την εξασφάλιση αυτού του πολιτικού πλαισίου δεν είναι άλλο από τον εκλογικό νόμο».
Με λίγα λόγια, η αύξηση του βαθμού αναλογικότητας του εκλογικού νόμου επιχειρείται να λειτουργήσει ως επιταχυντής προσαρμογής του αστικού πολιτικού συστήματος στις σημερινές ανάγκες της καπιταλιστικής κερδοφορίας, ως επιταχυντής σχηματισμού κυβερνήσεων μεγάλων (ή μικρότερων) συνασπισμών σαν αυτές που παραδοσιακά σχηματίζονται σε Γερμανία, Βέλγιο, Ιταλία κ.λπ. Σε κάθε περίπτωση, ο ΣΕΒ και οι άλλοι εργοδοτικοί φορείς, παρά το σκεπτικισμό τους για τους σχετικούς «πειραματισμούς», επανειλημμένα τονίζουν την ανάγκη πολιτικής σύμπλευσης των «σοβαρών πολιτικών δυνάμεων», «ξεπεράσματος της παλαιοκομματικής λογικής» κ.λπ.
Παρά την ξεκάθαρα φιλοκαπιταλιστική σκοπιά από την οποία επιχειρηματολογούν οι υποστηρικτές της νοθευμένης «απλής αναλογικής», την προβάλλουν προπαγανδιστικά ως κάτι που «αποσταθεροποιεί το εγχώριο ισχυρό οικονομικό κατεστημένο» (π.χ. άρθρο στο «Ποντίκι» με τίτλο «Γιατί τρέμουν την απλή;»). Παλιά τους τέχνη κόσκινο... Δεν μας εκπλήσσει καθόλου η προπαγανδιστική μαεστρία της όψιμης σοσιαλδημοκρατίας ή (με τα λόγια του «συντρόφου» τους Φρ. Ολάντ) της σοβαρής «Αριστεράς της διακυβέρνησης». Η ανακοίνωση του ΣΥΡΙΖΑ για τον ένα χρόνο μετά το «μεγαλειώδες ΟΧΙ της 5ης Ιούλη» - το οποίο υπό άλλες συνθήκες μόνο ως «τρολάρισμα» θα μπορούσε να προσληφθεί - δείχνει ότι το βαρέλι της ΣΥΡΙΖΑίικης φιλοκαπιταλιστικής προπαγάνδας δεν έχει πάτο... Εδώ αρκεί να σημειώσουμε ότι ο ενθουσιασμός του «εγχώριου» αλλά και του «εξωχώριου» οικονομικού και πολιτικού «κατεστημένου», δηλαδή της αστικής τάξης, για τον ΣΥΡΙΖΑ παίρνει χαρακτηριστικά φρενίτιδας, με τον Γ. Ντάισελμπλουμ να δηλώνει: «Τρέφω μεγάλο θαυμασμό για τον Τσίπρα, που καταφέρνει και μένει στην εξουσία παρά τα τόσα μέτρα».

Η θέση του ΚΚΕ

Είναι προφανές ότι η σταθερή και αταλάντευτη στάση του ΚΚΕ υπέρ της απλής και ανόθευτης αναλογικής δεν έχει καμία σχέση με καμία από τις παραπάνω πλευρές της αστικής πολιτικής αντιπαράθεσης. Ο αγώνας υπέρ της αντιστοίχησης της λαϊκής ψήφου με την κοινοβουλευτική εκπροσώπηση, όπως και ο αγώνας για την εκλογή περισσότερων κομμουνιστών βουλευτών, δεν έχει καμία σχέση ούτε με την υπεράσπιση της αστικής δημοκρατίας και του αστικού κοινοβουλευτισμού ούτε με την αυταπάτη της φιλολαϊκής αξιοποίησής τους. Το αντίθετο, υπηρετούν την πάλη για τη σύγκρουση με την καπιταλιστική εργοδοσία και το κράτος της.
Ο αγώνας των κομμουνιστών για την απλή και ανόθευτη αναλογική δεν υποτιμά το γεγονός ότι ανεξαρτήτως εκλογικού συστήματος, η (μονοκομματική ή πολυκομματική) κυβέρνηση που θα προκύψει, θα έχει, από την ίδια της τη θέση στον καπιταλιστικό κοινωνικοοικονομικό σχηματισμό, ως καθήκον την εξασφάλιση των γενικών (οικονομικών, πολιτικών, ιδεολογικών) προϋποθέσεων της καπιταλιστικής κερδοφορίας. Η αστική δημοκρατία - πέραν του ότι γίνεται «λάστιχο» ανάλογα με την οικονομική και πολιτική συγκυρία - λειτουργεί πάντα εκβιαστικά πάνω στη λαϊκή συνείδηση, αλλάζοντας μόνο τη μορφή του εκβιασμού. Τα λιγότερο αναλογικά συστήματα ευνοούν τον εκβιασμό μέσω της λογικής της «χαμένης ψήφου», ενώ τα περισσότερο αναλογικά μέσω της προσπάθειας λαφυραγώγησης ψήφων στη βάση του ερωτήματος «ποιος θα συνεργαστεί με ποιον μετεκλογικά». Τα τελευταία θα αξιοποιηθούν και για την προώθηση ψευδών διαχωριστικών γραμμών, όπως «φιλελευθερισμός έναντι αριστερού τυχοδιωκτισμού» ή «αριστερά έναντι δεξιάς».
Ανεξαρτήτως εκλογικού συστήματος, το ΚΚΕ δίνει σε όλες τις εκλογικές διαδικασίες μία δύσκολη μάχη για τη βελτίωση του πολιτικού συσχετισμού προς όφελος της αυτοτελούς λαϊκής παρέμβασης, αντιπαρατιθέμενο «στα ίσια» με τις προσπάθειες τραβήγματος των λαϊκών στρωμάτων στα γρανάζια των επιδιώξεων και των αντιθέσεων των εκμεταλλευτών τους. Παράλληλα, προβάλλει ως προϋποθέσεις της ουσιαστικής και ενεργητικής συμμετοχής των εργαζομένων στα ζητήματα που αφορούν τη ζωή και την κοινωνία τους, την κοινωνικοποίηση των συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής και την εργατική εξουσία με θεμέλιο το χώρο εργασίας. Αυτή μπορεί να είναι η μόνη απάντηση απέναντι στη δημοκρατική καρικατούρα του καπιταλισμού, που δεν είναι τίποτα άλλο παρά θεσμικός φερετζές της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας και κερδοφορίας.

Του
Χρήστου ΜΠΑΛΩΜΕΝΟΥ*
*Ο Χρήστος Μπαλωμένος είναι μέλος της Ιδεολογικής Επιτροπής της ΚΕ του ΚΚΕ

Λαϊκή συμμαχία ενάντια στην καπιταλιστική βαρβαρότητα

Λαϊκή συμμαχία ενάντια στην καπιταλιστική βαρβαρότητα

Η παρέμβαση του Γ. Μαρίνου, μέλους του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, στην εκδήλωση της Ευρωπαϊκής Κομμουνιστικής Πρωτοβουλίας στη Βαρσοβία, την Παρασκευή

Από την εκδήλωση της Ευρωπαϊκής Κομμουνιστικής Πρωτοβουλίας

Αγαπητοί σύντροφοι και συντρόφισσες,
Ευχαριστούμε πολύ το ΚΚ Πολωνίας για τη στήριξη της σημερινής εκδήλωσης της Ευρωπαϊκής Κομμουνιστικής Πρωτοβουλίας στη Βαρσοβία για να καταδικάσουμε τον εγκληματικό ιμπεριαλιστικό οργανισμό του ΝΑΤΟ και τη Σύνοδο Κορυφής που οργανώνει για να αποφασίσει νέα πολύ επικίνδυνα μέτρα κατά των λαών που φέρνουν πιο κοντά έναν γενικευμένο ιμπεριαλιστικό πόλεμο.
Εδώ, στην πρωτεύουσα της Πολωνίας στις 14 Ιούνη του 1955 υπογράφηκε το Σύμφωνο της Βαρσοβίας (ιδρύθηκε το Μάη του ίδιου χρόνου), η πολιτικο-στρατιωτική συμμαχία των σοσιαλιστικών χωρών, η οποία αποτέλεσε ισχυρή φιλειρηνική δύναμη ενάντια στην ιμπεριαλιστική επιθετικότητα και έχει σημαντική προσφορά στο πλευρό των λαών, διαψεύδοντας τους συκοφάντες και τους αναθεωρητές της Ιστορίας.
Καταγγέλλουμε τον αντικομμουνισμό και τις οργανωμένες διώξεις της πολωνικής κυβέρνησης ενάντια στο ΚΚ Πολωνίας και τους συντρόφους μας, οι οποίοι σε πολύ δύσκολες συνθήκες προσπαθούν να υπερασπιστούν το δίκιο της εργατικής τάξης, την υπόθεση του σοσιαλισμού, την ιστορική αλήθεια.
Ευχαριστούμε όλα τα Κομμουνιστικά κι Εργατικά Κόμματα που συμμετέχουν στη σημερινή εκδήλωση και θέλουμε να σημειώσουμε ότι η παρουσία της Ευρωπαϊκής Κομμουνιστικής Πρωτοβουλίας, στη Βαρσοβία είναι ένα σημαντικό διεθνιστικό βήμα που εναρμονίζεται με τη θέληση των λαών, στη συνείδηση των οποίων είναι καταδικασμένο το ΝΑΤΟ.

Το ΝΑΤΟ χωροφύλακας του καπιταλισμού

Εχουμε υποχρέωση να ενημερώνουμε τους νέους και τις νέες, να ενημερώνουμε τους εργαζόμενους ότι το ΝΑΤΟ είναι ο πολιτικο-στρατιωτικός μηχανισμός που συγκρότησε ο αμερικάνικος και ευρωπαϊκός ιμπεριαλισμός το 1949, για να απειλήσει, να υπονομεύσει τη Σοβιετική Ενωση που είχε καθοριστική συμβολή στη Νίκη επί του ναζισμού και βγήκε με μεγάλο κύρος από τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, συνεχίζοντας με επιτυχία τη σοσιαλιστική οικοδόμηση σε ένα νέο περιβάλλον στην Ευρώπη, όπου σημαντικός αριθμός κρατών έδιναν τη μάχη για την εργατική εξουσία, για να ανοίξει ο δρόμος για την οικοδόμηση του σοσιαλισμού.
Για δεκαετίες το ΝΑΤΟ, στηριγμένο στην πολεμική μηχανή των ΗΠΑ και σε ευρωπαϊκά καπιταλιστικά κράτη, πολλά εκ των οποίων ήταν μέλη της ΕΟΚ, λειτούργησε ως δύναμη της αντεπανάστασης, χωροφύλακας του καπιταλισμού κατά της εργατικής - λαϊκής πάλης, φορέας ιμπεριαλιστικών πολέμων, επεμβάσεων, πραξικοπημάτων σε πολλές περιοχές της υδρογείου.
Μετά την αντεπανάσταση και την ανατροπή του σοσιαλισμού, προσαρμόστηκε στις νέες συνθήκες. Η στρατηγική γραμμή που ακολουθεί ανοίγει το δρόμο στα αμερικανικά και ευρωπαϊκά μονοπώλια, παρεμβαίνοντας καθοριστικά στον ενδοϊμπεριαλιστικό ανταγωνισμό με τη Ρωσία και την Κίνα, με νέες καπιταλιστικές συμμαχίες όπως οι BRICS, για τον έλεγχο των αγορών και των πλουτοπαραγωγικών πηγών.
Χρόνο με το χρόνο, μελετώντας και αξιοποιώντας την πείρα των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων και πολέμων, το ΝΑΤΟ επεξεργάζεται τη στρατηγική και την τακτική του, διαμορφώνει σύγχρονες πολεμικές δομές, εκσυγχρονίζει τα οπλικά συστήματα, το συμβατικό και πυρηνικό οπλοστάσιο.
Τα τελευταία χρόνια, το ΝΑΤΟ εκπληρώνει το δικό του δολοφονικό ρόλο στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους στη Γιουγκοσλαβία, στο Αφγανιστάν, στο Ιράκ, στη Συρία και τη Λιβύη. Κράτη - μέλη του επεμβαίνουν στην Αφρική και σε άλλες περιοχές. Επεκτείνει τις στρατιωτικές βάσεις στα Βαλκάνια, στην Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη, συγκροτεί νέα στρατηγεία, δημιουργεί επικίνδυνες υποδομές στην Ευρώπη, ορισμένες εκ των οποίων αφορούν την αποθήκευση πυρηνικών όπλων.
Χαρακτηριστικό στοιχείο της πρακτικής που ακολουθεί το ΝΑΤΟ, για να δικαιολογήσει τη δολοφονική του δράση, είναι η δημιουργία προσχημάτων για τη χειραγώγηση λαϊκών δυνάμεων και η διαμόρφωση του εδάφους για επεμβάσεις και ιμπεριαλιστικούς πολέμους.
Τα προσχήματα δεν περιορίζονται μόνο σε επεξεργασία και παρουσίαση ψευδών στοιχείων περί αντιμετώπισης π.χ. χημικών και βιολογικών όπλων, ή την αντιμετώπιση της τρομοκρατίας κ.ά., αλλά επεκτείνονται σε προβοκάτσιες ακόμα και στη χρησιμοποίηση εγκληματικών δυνάμεων όπως οι «Ταλιμπάν» και το «Ισλαμικό Κράτος» που είναι δημιουργήματα των ΗΠΑ και των συμμάχων τους.
Οι οργανώσεις αυτές αυτονομούνται ή συνεχίζουν να έχουν κανάλια συνεννόησης με τις ΗΠΑ και τα ΝΑΤΟικά επιτελεία, χρησιμοποιούνται και πάλι ως προσχήματα νέων επεμβάσεων στο πλαίσιο ενός συνεχώς και πιο επικίνδυνου φαύλου κύκλου κατά των λαών.
Βασικό στοιχείο της δράσης του ΝΑΤΟ είναι η επέκτασή του σε όλη την υφήλιο. Με την ένταξη του Μαυροβουνίου ως το 29ο μέλος, το ΝΑΤΟ πατάει πιο γερά στα Βαλκάνια και γενικότερα με κάθε τρόπο προσπαθεί να απλώσει τα πλοκάμια του παντού.
Συγκροτεί διάφορα συμμαχικά σχήματα όπως ο ψευδεπίγραφος «Συνεταιρισμός για την Ειρήνη», η «Πολιτική Γειτονίας» με χώρες της Μεσογείου, της Μέσης Ανατολής, της Βόρειας Αφρικής, του Περσικού Κόλπου, ειδικές σχέσεις με χώρες όπως η Ουκρανία, η Γεωργία, η Σουηδία και η Φινλανδία.
Συμφωνίες με την Ιαπωνία, τη Νότια Κορέα, την Αυστραλία, τη Νέα Ζηλανδία, κράτη της Λατινικής Αμερικής κ.ά. Χαρακτηριστικό στοιχείο των τελευταίων χρόνων είναι η στροφή των ΗΠΑ προς την Ασία - Ειρηνικό και η αποστολή ισχυρών στρατιωτικών δυνάμεων, στο πλαίσιο του ανταγωνισμού με την Κίνα.
Στο στρατηγικό δόγμα που αποφασίστηκε στη Σύνοδο Κορυφής της Λισαβόνας το 2010 συμπυκνώθηκε η πείρα του ΝΑΤΟ τα χρόνια των επεμβάσεων και των πολύχρονων πολέμων κυρίως στο Αφγανιστάν και το Ιράκ. Στη βάση αυτή, ενισχύθηκε η στρατηγική της συγκρότησης των Ευέλικτων Στρατιωτικών Μονάδων Ταχείας Επέμβασης, μπήκαν τα θεμέλια για τη δημιουργία της Πυραυλικής Ασπίδας με το πρόσχημα, τότε, της αντιμετώπισης του πυρηνικού προγράμματος του Ιράν.
Η πορεία αυτή συνεχίστηκε στη Σύνοδο Κορυφής στην Ουαλία, το 2014, προσανατολίζοντας τη ΝΑΤΟική λυκοσυμμαχία προς την Ανατολική και Κεντρική Ευρώπη, τις χώρες της Βαλτικής, διατηρώντας «το ενδιαφέρον» για τη Μέση Ανατολή και τη Βόρεια Αφρική.

Νέα σχέδια σε βάρος των λαών

Η Σύνοδος Κορυφής στη Βαρσοβία επεξεργάζεται, μεταξύ άλλων, την πείρα των τελευταίων χρόνων στο φως των ιμπεριαλιστικών πολέμων στη Συρία, στη Λιβύη και τη σύγκρουση στην Ουκρανία, με βασικό στοιχείο την όξυνση των αντιθέσεων και ανταγωνισμών με τη Ρωσία.
Στη βάση αυτή η Σύνοδος θα σχεδιάσει τις δραστηριότητες του ΝΑΤΟ, για την επόμενη περίοδο, ισχυροποιώντας τους σχεδιασμούς που είναι ήδη σε εξέλιξη, παίρνοντας επιπλέον μέτρα, όπως:
Συγκέντρωση και μετακίνηση ετοιμοπόλεμων στρατιωτικών δυνάμεων προς τις χώρες που συνορεύουν με τη Ρωσία, ολοκλήρωση της εγκατάστασης και λειτουργία της λεγόμενης «Πυραυλικής Ασπίδας» με βάσεις στη Ρουμανία, στην Πολωνία, ναυτική στήριξη και γενικότερες υποδομές που συνδέονται με τη χρήση πυρηνικών όπλων σε μια καταστροφική αναμέτρηση.
Μονιμοποίηση και ενίσχυση της παρουσίας του ΝΑΤΟ στη Μαύρη Θάλασσα, στο Αιγαίο και στη Μεσόγειο, χρησιμοποιώντας για τις δύο τελευταίες θαλάσσιες περιοχές το πρόσχημα του ελέγχου των προσφυγικών ροών που προκαλούνται και ενισχύονται από τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους και τις οδυνηρές συνέπειες σε βάρος των λαών.
Στην πράξη, η παρουσία του ΝΑΤΟ στις περιοχές αυτές συνδέεται με τη συνέχιση των πολεμικών επιχειρήσεων στη Συρία, την προετοιμασία νέας επέμβασης στη Λιβύη και την παρακολούθηση βήμα προς βήμα των ρωσικών στρατιωτικών κινήσεων και πολιτικών επιδιώξεων.
Βασικό, επίσης, θέμα της Συνόδου Κορυφής στη Βαρσοβία είναι η ενίσχυση της στρατιωτικής συνεργασίας του ΝΑΤΟ με την ΕΕ για να υπηρετήσουν από κοινού, παρά τις αντιθέσεις που εκδηλώνονται, τις στοχεύσεις τους για την προώθηση των συμφερόντων των αμερικανικών και ευρωπαϊκών μονοπωλίων.
Ηδη, προβάλλεται ως κατάκτηση η συνεργασία του ΝΑΤΟ με τον πολιτικο-στρατιωτικό μηχανισμό της FRONTEX που χρησιμοποιεί η ΕΕ στο Αιγαίο για τον έλεγχο των συνόρων και βρίσκεται σε πορεία αντικατάστασης από ισχυρότερο μηχανισμό «Συνοριοφυλακής - Ακτοφυλακής», με δυνατότητα παρέμβασης στις εσωτερικές υποθέσεις των κρατών - μελών και δράσης ακόμα και σε αντίθεση με κυβερνητικές αποφάσεις.
Οι ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις, μέσω της FRONTEX και της «Συνοριοφυλακής - Ακτοφυλακής», προβάλλονται ως παράδειγμα συνεργασίας ΝΑΤΟ - ΕΕ και για άλλες περιοχές, ενώ στη Μεσόγειο, στη Λιβύη οι ΝΑΤΟικές δυνάμεις συνεργάζονται με τη στρατιωτική αποστολή της ΕΕ, με το όνομα SOPHIA και προετοιμάζουν νέα επέμβαση στη Λιβύη με πρόσχημα την αντιμετώπιση των τζιχαντιστών και τη στήριξη της λιβυκής κυβέρνησης.
Τα 22 από τα 29 κράτη - μέλη του ΝΑΤΟ είναι μέλη της ΕΕ, ο ΝΑΤΟικός μηχανισμός παραμένει ο βασικός στρατιωτικός πυλώνας στήριξης των ευρωατλαντικών επιχειρήσεων, αλλά ταυτόχρονα η ΕΕ ακολουθεί και τη δική της αυτόνομη πορεία, συγκροτεί τον δικό της στρατιωτικό μηχανισμό.
Η πορεία αυτή πιθανώς θα εξαρτηθεί από τις εξελίξεις στη Βρετανία και τη σχέση της με την ΕΕ, αφού το 50% των στρατιωτικών δαπανών της ΕΕ προέρχεται από τον βρετανικό προϋπολογισμό.
Σε κάθε περίπτωση, η Βρετανία εκπληρώνει και θα συνεχίσει να εκπληρώνει σημαντικό ρόλο στη ΝΑΤΟική λυκοσυμμαχία και μετά το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος (BREXIT), τονίζοντας πως όσο παραμένει η καπιταλιστική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής και η αστική εξουσία, η κρατική, κυβερνητική πολιτική θα στρέφεται ενάντια στο βρετανικό και τους άλλους λαούς.

Οι ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις μπορεί να οδηγήσουν σε γενικευμένη πολεμική αναμέτρηση

Οι εξελίξεις είναι πολύ επικίνδυνες, οι ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις και ανταγωνισμοί αποτελούν τη βάση των πολέμων και τεκμηριώνουν την ανησυχία μας για τον κίνδυνο γενικευμένης πολεμικής αναμέτρησης.
Το Κόμμα μας καταδικάζει την πολιτική των αστικών κομμάτων και κυβερνήσεων, της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΡΙΖΑ που εμπλέκουν τη χώρα μας στους ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς και την ενσωματώνουν συνεχώς πιο βαθιά στις ιμπεριαλιστικές λυκοσυμμαχίες του ΝΑΤΟ και της ΕΕ.
Σημειώνουμε, ότι η αποκαλούμενη αριστερή κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ που καλλιέργησε σκοπίμως ψεύτικες προσδοκίες για το λαό μας, ακολουθεί μια κλασική πορεία ενός σοσιαλδημοκρατικού κόμματος, διαχειριστή του καπιταλισμού, που εκπροσωπεί και προωθεί τα συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου και από αυτήν τη σκοπιά επιδιώκει τη «γεωστρατηγική αναβάθμιση» της χώρας.
Την ώρα που στενάζει ο λαός μας από τη φτώχεια, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ συνεχίζει την παράδοση των κυβερνήσεων της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ και καταβάλλει πάνω από 4 δισ. ευρώ το χρόνο, το 2,38% του ΑΕΠ για τις ανάγκες του ΝΑΤΟ, καταλαμβάνοντας τη δεύτερη θέση, μετά τις ΗΠΑ. Το συνολικό ποσόν που έχουν καταβάλει οι ελληνικές κυβερνήσεις την περίοδο 2009 - 2016 (τα χρόνια της καπιταλιστικής κρίσης) για τις ανάγκες του ΝΑΤΟ υπολογίζεται σε 38,8 δισ. ευρώ κι αυτή είναι πολύ μεγάλη πρόκληση σε βάρος του λαού μας.
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ διαθέτει τη στρατιωτική βάση της Σούδας, στην Κρήτη, τις άλλες βάσεις και τα ευρωατλαντικά στρατηγεία, για την επιτυχία των επιχειρήσεων του ΝΑΤΟ, των ΗΠΑ και της ΕΕ.
Το ΚΚΕ παλεύει καθημερινά κατά του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, κατά των ιμπεριαλιστικών πολέμων και επεμβάσεων, απαιτεί καμία εμπλοκή της Ελλάδας σ' αυτούς τους σχεδιασμούς, την επιστροφή των στρατιωτικών δυνάμεων που είναι στο εξωτερικό σε ιμπεριαλιστικές αποστολές.
Συνολικά, η πάλη θα γίνεται πιο αποτελεσματική, στο βαθμό που με την πρωτοπόρα συμβολή των κομμουνιστών σε όλο τον κόσμο, θα δυναμώνει το εργατικό, λαϊκό κίνημα, θα κατακτά αντιμονοπωλιακό - αντικαπιταλιστικό προσανατολισμό και θα στοχεύει στην εξάλειψη των αιτιών που προκαλούν τους πολέμους, τη φτώχεια, την ανεργία, την προσφυγιά.
Οι εξελίξεις απαιτούν να δυναμώσει η πάλη της εργατικής τάξης, της πρωτοπόρας τάξης της κοινωνίας σε συντονισμό και συμμαχία με τα καταπιεσμένα λαϊκά στρώματα για την ανατροπή της καπιταλιστικής βαρβαρότητας, την κατάκτηση της εργατικής εξουσίας για την οικοδόμηση του σοσιαλισμού, την αποδέσμευση από το ΝΑΤΟ και την ΕΕ και τη δημιουργία ανώτερων διεθνών σχέσεων που θα βασίζονται στο αμοιβαίο όφελος, στα συμφέροντα των λαών.
Η Ευρωπαϊκή Κομμουνιστική Πρωτοβουλία από την πρώτη μέρα της ίδρυσής της έχει ανοίξει μέτωπο κατά του ΝΑΤΟ και της ΕΕ και στο σχεδιασμό της, για την επόμενη περίοδο, περιλαμβάνονται νέες παρεμβάσεις, ρίχνοντας ιδιαίτερο βάρος στον αγώνα για την απομάκρυνση των ευρωατλαντικών βάσεων σε κάθε χώρα.

Νέοι κίνδυνοι για τους λαούς από την κλιμάκωση της ιμπεριαλιστικής αντιπαράθεσης

Νέοι κίνδυνοι για τους λαούς από την κλιμάκωση της ιμπεριαλιστικής αντιπαράθεσης

Ανασκόπηση των βασικών αποφάσεων που πάρθηκαν στη Σύνοδο, η οποία ολοκληρώθηκε το Σάββατο

Του απεσταλμένου μας Θανάση ΜΠΑΛΟΔΗΜΑ.--
Αποφάσεις που σηματοδοτούν κλιμάκωση των προετοιμασιών για ενισχυμένη στρατιωτική παρουσία και πολεμική δράση σε μια σειρά ζώνες του πλανήτη, προς προάσπιση των ευρωατλαντικών μονοπωλιακών συμφερόντων και σε αντιπαράθεση με τα μονοπώλια άλλων κρατών και συνασπισμών, πάρθηκαν την Παρασκευή και το Σάββατο, στην 27η Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ, που ολοκληρώθηκε στη Βαρσοβία της Πολωνίας.
Στις αποφάσεις αυτές κατέληξαν οι ΝΑΤΟικοί έχοντας κατά νου ότι υποβόσκει πάντα η κρίση με την Κίνα και κρατώντας προσώρας σε πρώτο πλάνο την αντιπαράθεσή τους με τη Ρωσία για τη διείσδυση στις πρώην Σοβιετικές Δημοκρατίες, λίγες μέρες μάλιστα πριν συνέλθει στις Βρυξέλλες (13/7) η Επιτροπή ΝΑΤΟ - Ρωσίας (σε επίπεδο πρέσβεων), επισήμως με στόχο την εφαρμογή των συμφωνιών του Μινσκ για την Ουκρανία, τις «στρατιωτικές δραστηριότητες» αμφότερων πλευρών και την «κατάσταση ασφαλείας» στο Αφγανιστάν.
Μ' αυτά τα δεδομένα, ο γγ της λυκοσυμμαχίας, Γενς Στόλτενμπεργκ, δήλωνε στη διάρκεια της Συνόδου: «Η ασφάλειά μας κινδυνεύει σε ένα πιο ασταθές διεθνές περιβάλλον (...) Μπροστά στις νέες προκλήσεις που αντιμετωπίζουμε, αναπροσαρμόζουμε τη στρατηγική μας και ενισχύουμε τη δυνατότητά μας να απαντήσουμε σε κάθε πρόκληση (...) Οι αποφάσεις της Βαρσοβίας θα μορφοποιήσουν τη στρατηγική μας για πολλά χρόνια μπροστά, με προβολή της σταθερότητας εκτός των συνόρων μας».

Από τις εργασίες της Συνόδου στη Βαρσοβία

Αλλωστε, όπως πρόσθεσε, δίνοντας μια εικόνα τού τι εννοεί και πώς αναπτύσσεται ήδη το ΝΑΤΟ, «οι εναέριες δυνάμεις μας είναι απλωμένες από Βαλτική έως Τουρκία. Οι χερσαίες από Κόσσοβο έως Αφγανιστάν. Και οι ναυτικές από τον Ατλαντικό έως Μεσόγειο και Μαύρη Θάλασσα».
Και ακόμα: «Σε λιγότερα από δυο χρόνια από την προηγούμενη Σύνοδο Κορυφής, κάναμε πολύ σημαντικά βήματα και τώρα προχωράμε κι άλλο μπροστά. Ενισχύουμε τη στρατιωτική παρουσία μας στις χώρες της Βαλτικής, Πολωνία και Ρουμανία. Επίσης τη βαλλιστική μας άμυνα έως τα ανατολικά».
Πρόκειται για αναφορά στην ενεργοποίηση τέτοιων συστημάτων «αντιπυραυλικής ασπίδας» του ΝΑΤΟ στη Ρουμανία, ενώ αντίστοιχα έχουν εγκατασταθεί και στην Πολωνία, με την ενεργοποίησή τους να προγραμματίζεται για το επόμενο διάστημα και τη Μόσχα να αντιδρά, απειλώντας ότι θα προωθήσει δικούς της πυραύλους, τύπου «ISKADER», με δυνατότητες μεταφοράς πυρηνικών κεφαλών, σε Κριμαία και Καλίνινγκραντ. Επομένως, όλες οι εξελίξεις προμηνύουν κλιμάκωση της έντασης στην περιοχή, χωρίς να μπορεί κανείς να αποκλείσει το ενδεχόμενο ενός γενικευμένου πολέμου.
Ενδιαφέρον είχαν και οι δηλώσεις του Προέδρου της Πολωνίας, Αντ. Ντούντα, χώρας που φιλοξένησε τη Σύνοδο και, το κυριότερο, θέλει να παίξει το ρόλο προπυργίου του ΝΑΤΟ στην αντιπαράθεση με τη Ρωσία, την οποία στοχοποίησε ευθέως για ανατάραξη της σταθερότητας και της ισορροπίας στην περιοχή. Εξ ου και κάλεσε το ΝΑΤΟ να αναλάβει δράση για να την «αποκαταστήσει μέσα από τη συλλογική άμυνα» και επέμεινε για πολυεθνική στρατιωτική παρουσία στην ανατολική συνοριογραμμή της λυκοσυμμαχίας στην ενδοϊμπεριαλιστική αντιπαράθεση με τη Μόσχα.

Οι άτυπες ενημερώσεις

Στο περιθώριο της Συνόδου έγιναν και μια σειρά άτυπες ενημερώσεις από ανώτατους ΝΑΤΟικούς αξιωματούχους που επέμειναν στη διατήρηση της ανωνυμίας τους.
-- Για την επιχείρηση του ΝΑΤΟ στο Αφγανιστάν, ναι μεν λένε ότι η κατάσταση ασφαλείας είναι σε ανεκτά επίπεδα, σηκώνουν όμως πάντα το φόβο ότι - με τα δικά τους μέτρα - μπορεί να ξανακυλήσει. Εξ ου και βρίσκουν «πάτημα» να συνεχίσουν την παρουσία τους σε μια περιοχή σημαντικής γεωστρατηγικής αξίας για τα σχέδια της λυκοσυμμαχίας, μέσω προγραμμάτων «εκπαίδευσης» που θα παρέχουν σε στελέχη των Ενόπλων Δυνάμεων και των Σωμάτων Ασφαλείας της χώρας.
-- Για τις σχέσεις ΝΑΤΟ - ΕΕ, φαίνεται ότι σε πρώτη φάση ψάχνουν τον καλύτερο συντονισμό των μέσων τους και οπωσδήποτε τη μονιμοποίηση της ΝΑΤΟικής παρουσίας στην Κεντρική Μεσόγειο, στα βόρεια της Λιβύης, όπου σημειωτέον έχουν εντοπιστεί σημαντικά κοιτάσματα φυσικού αερίου και που, όπως ακούστηκε στους χώρους της Συνόδου, θα μπορούσαν «να συμβάλουν στην ανοικοδόμηση της χώρας»...
-- Για την ενίσχυση της Αμυνας του ΝΑΤΟ, ειπώθηκε ότι στην πράξη έχουν υλοποιηθεί σχεδόν όλα τα σημεία του Readines Action Plan, που αποφασίστηκε στην προηγούμενη Σύνοδο Κορυφής στην Ουαλία, πριν δυο χρόνια. Τριπλασιάστηκαν οι άμεσα διαθέσιμες δυνάμεις του ΝΑΤΟ, είναι ήδη ανεπτυγμένες έξι μονάδες σε Πολωνία, Βουλγαρία και Ρουμανία, ενώ αργότερα φέτος θα είναι έτοιμες και αυτές σε Ουγγαρία και Σλοβακία. Επίσης, στήθηκε το στρατηγείο στην Πολωνία και αναμένεται τους επόμενους μήνες να κηρύξει την έναρξη της λειτουργίας του και αυτό στη Ρουμανία. Τέλος, αυξήθηκαν και οι ασκήσεις.
Τώρα, προωθείται εκ περιτροπής πολυεθνική παρουσία με τέσσερα ενισχυμένα τάγματα σε Εσθονία, Λετονία, Λιθουανία, Πολωνία, με τη διοίκηση καθενός απ' αυτά να ασκείται από ΗΠΑ, Γερμανία, Καναδά και Βρετανία. Ταυτόχρονα, συγκροτείται πολυεθνική ταξιαρχία στη Ρουμανία, με άμεση υποστήριξη από Βουλγαρία, για τον έλεγχο στη Μαύρη Θάλασσα. Επίσης, στη λογική ότι ολόκληρη η ευθεία Αφγανιστάν - Μέση Ανατολή - Βόρεια Αφρική έχει αποσταθεροποιηθεί από τρομοκρατικές ομάδες, μεθοδεύεται η αντιμετώπισή τους με «πολιτικά μέσα», αλλά και «τιμωρητικά».
-- Μεγάλο ενδιαφέρον είχε και άτυπη ενημέρωση, χτες Σάββατο, σχετικά με τη θαλάσσια στρατηγική του ΝΑΤΟ, θέμα που αφορά άμεσα τον ελληνικό λαό, εφόσον το Αιγαίο, το Λιβυκό αλλά και το Ιόνιο παίζουν κομβικό ρόλο στα σχέδια της λυκοσυμμαχίας. (Σχετικό ρεπορτάζ θα δημοσιευτεί σε επόμενα φύλλα του «Ριζοσπάστη»)

Τα χτεσινά «μαγειρέματα»

Τώρα, επισήμως, χτες, Σάββατο, στο πλαίσιο της Συνόδου και με «αντικείμενο» το Αφγανιστάν, συνεδρίασε το Βορειοατλαντικό Συμβούλιο (NAC, το κύριο πολιτικό όργανο λήψης αποφάσεων στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ), σε επίπεδο αρχηγών κυβερνήσεων και κρατών του ΝΑΤΟ. Συμμετείχαν, επίσης, ο Αφγανός Πρόεδρος και οι ηγέτες των χωρών εκτός ΝΑΤΟ που συνεισφέρουν με δυνάμεις τους στην αποστολή της λυκοσυμμαχίας «Resolute Support» στο Αφγανιστάν.
Ακολούθησε συνεδρίαση του NAC στην «κανονική» του σύνθεση, ενώ αργότερα συνεδρίασε, επίσης σε επίπεδο αρχηγών κρατών και κυβερνήσεων των κρατών - μελών του ΝΑΤΟ, η Επιτροπή ΝΑΤΟ - Ουκρανίας, με τις συζητήσεις να εστιάζουν στην παραπέρα ενίσχυση των μηχανισμών ασφάλειας και άμυνας της χώρας, με βάση τα πρότυπα και τα μέτρα του ΝΑΤΟ, η βαθύτερη ενσωμάτωσή της στον ευρωατλαντικό άξονα, με αντίστοιχα σχέδια να «τρέχουν» και για τις Γεωργία και Μολδαβία.
Επίσης, θέμα που αναλύθηκε ιδιαίτερα στη διάρκεια της Συνόδου, σε επίπεδο υπουργών Αμυνας της λυκοσυμμαχίας, ήταν η λεγόμενη διαλειτουργικότητα των Ενόπλων Δυνάμεων των κρατών - μελών, θέμα που «καίει» ιδιαίτερα τους ΝΑΤΟικούς, ώστε να μπορούν άμεσα να αναπτύξουν όπου Γης πολυεθνικές δυνάμεις, οι οποίες, εκπαιδευμένες προηγούμενα πάνω σε κοινά πρότυπα λειτουργίας, αλλά και «δουλεμένες» σε συνεκπαιδεύσεις - κοινές ασκήσεις μονάδων από διάφορα κράτη - μέλη, θα μπορούν να κάνουν αποτελεσματικά τη δουλειά που τους ανατίθεται.

Η ελληνική συμβολή

Διόλου τυχαία, οι ελληνικές Ενοπλες Δυνάμεις, στον καμβά που έχει χαράξει η ντόπια αστική τάξη και οι κυβερνήσεις της, μετέχουν συχνά - πυκνά σε τέτοιες συνεκπαιδεύσεις στην Ελλάδα και το εξωτερικό, ανεπτυγμένες από Ισπανία έως Βαλτική και Μαύρη Θάλασσα. Ανακοινώσεις που εκδίδονται κατά καιρούς, σημειώνουν ενδεικτικά: «Η άσκηση έχει σκοπό την εκπαίδευση του προσωπικού στη διεξαγωγή αεροπορικών επιχειρήσεων, με στόχο την εναρμόνιση των διαδικασιών των συμμετεχουσών δυνάμεων σε τακτικό επίπεδο και την αύξηση της διαλειτουργικότητας»...
Αλλά και γενικότερα, τα στελέχη της κυβέρνησης που μετείχαν στη Σύνοδο, ο πρωθυπουργός και οι υπουργοί Εξωτερικών και Αμυνας, επέδειξαν πλούσια τέτοια δραστηριότητα, ακριβώς προς υλοποίηση των σχεδιασμών των εγχώριων επιχειρηματικών ομίλων για γεωστρατηγική τους αναβάθμιση, μέσα από τη βαθύτερη εμπλοκή του λαού και της χώρας στην υλοποίηση των βρώμικων σχεδιασμών του ΝΑΤΟ.
Χαρακτηριστική ήταν η τοποθέτηση Τσίπρα στη συνεδρία των αρχηγών κρατών την Παρασκευή (για την παρουσία της ελληνικής αποστολής στη Σύνοδο βλέπε ρεπορτάζ και στην επόμενη σελίδα), όπου υιοθέτησε όλη τη ΝΑΤΟική προπαγάνδα για την ανάπτυξη της δράσης του στα ανατολικά και νότια, αναδεικνύοντας και την πρεμούρα της κυβέρνησής του να συμβάλει στην υλοποίηση των τέτοιων σχεδιασμών. Αντίστοιχο χαρακτήρα είχαν και οι επαφές των παριστάμενων στη Σύνοδο υπουργών Εξωτερικών και Αμυνας, Ν. Κοτζιά και Π. Καμμένου αντίστοιχα.

Η κυβέρνηση και η υλοποίηση των ΝΑΤΟικών σχεδιασμών στο Αιγαίο

Η κυβέρνηση και η υλοποίηση των ΝΑΤΟικών σχεδιασμών στο Αιγαίο

«Ψηφίδες» της μεγάλης εικόνας των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών και της ανάπτυξης της λυκοσυμμαχίας στην ευρύτερη περιοχή

Ο γγ του ΝΑΤΟ, Γενς Στόλτενμπεργκ με τον Γιοργκ Κλάιν, τον Γερμανό διοικητή της ναυτικής δύναμης SNMG2 η οποία επιχειρεί στο Αιγαίο

Τα όσα μεθοδεύονται στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ, έχουν ήδη βρει την έκφρασή τους ή προωθούνται τάχιστα προς υλοποίηση στο Αιγαίο, από τη συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, που σε στενή συνεννόηση με τις ΗΠΑ και άλλα ΝΑΤΟικά επιτελεία, επιδιώκει ολοένα και πιο ενεργή εμπλοκή στους τέτοιους σχεδιασμούς, άκρως επικίνδυνους για το λαό, υπηρετώντας το στόχο των ντόπιων επιχειρηματικών ομίλων για γεωστρατηγική τους αναβάθμιση, ώστε να διεκδικήσουν μεγαλύτερο μερίδιο από τη λεία. Παρακάτω, σταχυολογούμε ορισμένα απ' όσα καταγράφηκαν τους προηγούμενους μήνες σε μια αλληλουχία γεγονότων, πληροφοριών και τοποθετήσεων.

Η ΝΑΤΟική αρμάδα SNMG2

Η ελληνική κυβέρνηση κάλεσε στο αρχιπέλαγος τη ΝΑΤΟική αρμάδα SNMG2, έδωσε διπλωματική άδεια στα πλοία της λυκοσυμμαχίας να απλωθούν και νότια της Κρήτης, στο Λιβυκό, τους παρείχε όλα τα ελληνικά λιμάνια προς ελλιμενισμό, διευκολύνοντας τη μονιμοποίηση εδώ της παρουσίας τους. Η κυβέρνηση έχει απόλυτη επίγνωση ότι η τέτοια ανάπτυξη, με πρόσχημα τάχα τον έλεγχο των προσφυγικών ροών, γίνεται στο πλαίσιο διασύνδεσης των δυνάμεων ΝΑΤΟ και ΕΕ σε όλο το τόξο Μαύρη Θάλασσα - Αιγαίο - Μεσόγειος, «δένει» δηλαδή τις ναυτικές δυνάμεις της λυκοσυμμαχίας που επιχειρούν σε όλο το δίαυλο, τον οποίο διασχίζουν ρωσικά πολεμικά στον πλου τους προς Συρία.
Διόλου τυχαία, πλοίο της SNMG2 αποσπάστηκε πολύ νωρίς από την αρμάδα και αναπτύχθηκε στη Μαύρη Θάλασσα, όπου με μέσα των Ενόπλων Δυνάμεων της Βουλγαρίας, της Τουρκίας και της Ρουμανίας, ξεκίνησε αεροναυτικά γυμνάσια με το βλέμμα στην εκεί ρωσική παρουσία.
Πρέπει, δε, να καταγραφεί ότι μέσω της συμμετοχής τους στη SNMG2, παρουσία στο Αιγαίο έχουν κατοχυρώσει ήδη με πλοία τους η Γερμανία, η Βρετανία και η Γαλλία, ενώ έχουν δεσμευτεί επισήμως για αποστολή πλοίου και οι ΗΠΑ, δείχνοντας τη σημασία του αρχιπελάγους για τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις και την αξιοποίησή του ως «εργαλείο» για την ευόδωση των επικίνδυνων σχεδίων τους, με τις πλάτες φυσικά και ακέραια την ευθύνη της ελληνικής κυβέρνησης.

Η βάση της Σούδας

Κατά μια σειρά πληροφορίες, η κυβέρνηση έχει βάλει στο παζάρι με τους «εταίρους» της εγχώριας αστικής τάξης στο εξωτερικό και τη Σούδα, το ρόλο υποστήριξης που μπορεί να παίξει ως «αβύθιστο αεροπλανοφόρο» στους σχεδιασμούς του ευρωατλαντικού άξονα, με προσχήματα τους τζιχαντιστές, την τρομοκρατία, την πειρατεία, την... «παγκόσμια ειρήνη» ή ό,τι άλλο.
Ενδεικτικά, μέσα στον Απρίλη, ο Ελληνας υπουργός Αμυνας έκανε δηλώσεις όπως: «Αναδείξαμε το πόσο σημαντικός είναι ο θαλάσσιος χώρος που βρίσκεται νότια της Κρήτης, βόρεια της Αιγύπτου και της Λιβύης, δυτικά της Κύπρου, του Ισραήλ και της Ιορδανίας και ανατολικά της Μάλτας και της Ιταλίας (...) Η κύρια βάση του ΝΑΤΟ στην περιοχή είναι η Σούδα, που τους επόμενους μήνες θα ενισχυθεί και παραπέρα, κι αυτό που ζητάμε από τους συμμάχους είναι η Σούδα να είναι το επίκεντρο του πλέγματος ασφαλείας στην περιοχή από τη Σικελία έως την Ανατολική Μεσόγειο (...)ΗΕλλάδα, ως κομβική χώρα, έχει αυτή τη στιγμή έναν πολύ σημαντικό ρόλο στο χτίσιμο μιας νέας πολιτικής ασφάλειας».
Εξάλλου, κατά πληροφορίες, η Αθήνα προτείνει να συνδράμει στην ενίσχυση της νέας κυβέρνησης της Λιβύης με εκπαίδευση στελεχών της λιβυκής Ακτοφυλακής ή και του Πολεμικού Ναυτικού στο ΝΑΤΟικό Κέντρο Εκπαίδευσης Ναυτικής Αποτροπής (ΚΕΝΑΠ) που λειτουργεί στη Σούδα από το 2005, με αποστολή την εκπαίδευση στελεχών για έλεγχο θαλασσών με νηοψίες επιφάνειας, υποβρύχιες έρευνες και εναέριες επιτηρήσεις, στο όνομα της «αντιμετώπισης της τρομοκρατίας» και άλλων «ασύμμετρων απειλών». Ηταν, δε, το πρώτο ΝΑΤΟικό κέντρο που έλαβε την υψηλότερη μορφή πιστοποίησης της λυκοσυμμαχίας και ανώτατοι ΝΑΤΟικοί διοικητές το έχουν χαρακτηρίσει «το διαμάντι του ΝΑΤΟ»...
Δεν περνά απαρατήρητο το γεγονός ότι πρόσφατα επισκέφτηκε το ΚΕΝΑΠ, το Ναύσταθμο Κρήτης και την 115 Πτέρυγα Μάχης στη Σούδα, η Αμερικανίδα διοικήτρια της Διακλαδικής Διοίκησης Συμμαχικών Δυνάμεων Νάπολι (Allied Joint Force Command Naples) και των Ναυτικών Δυνάμεων Ευρώπης και Αφρικής των ΗΠΑ, ναύαρχος Μισέλ Χάουαρντ, προχωρώντας ουσιαστικά σε μια άτυπη στρατιωτική επιθεώρηση των αναφερόμενων υποδομών, μπροστά στην υλοποίηση επικίνδυνων για το λαό σχεδιασμών.
Η κυβέρνηση, για να χρυσώσει το χάπι στο λαό, την τέτοια εκπαίδευση σε Ενοπλες Δυνάμεις και σώματα ασφαλείας από τη Λιβύη την προπαγανδίζει και ως μέτρο συμβολής τάχα στην αποτελεσματικότερη διαχείριση από μεριάς της Λιβύης των προσφυγικών ροών που ξεκινούν από τη χώρα προς την Ευρώπη. Με άλλα λόγια, σε ένα όργιο υποκρισίας, τη βαθύτερη εμπλοκή στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς που γεννούν και διογκώνουν τα κύματα της προσφυγιάς, την παρουσιάζει ως μέτρο αντιμετώπισής τους, την ώρα μάλιστα που οι σχεδιασμοί αυτοί περιλαμβάνουν και το ενδεχόμενο μιας νέας ιμπεριαλιστικής στρατιωτικής επέμβασης στη βορειοαφρικανική χώρα...

Με το βλέμμα στη Μαύρη Θάλασσα

Στην ίδια βάση, αυτή της παροχής υπηρεσιών στο ΝΑΤΟ, λέγεται ότι στο πλαίσιο της Τεχνικής Συμφωνίας μεταξύ Ελλάδας και Βουλγαρίας για διασυνοριακές επιχειρήσεις εναέριας επιτήρησης, η οποία υπογράφτηκε το Μάρτη του 2014, τουλάχιστον μία φορά ελληνικά μαχητικά απογειώθηκαν από εδώ για να αναχαιτίσουν αεροσκάφη «αγνώστων ιχνών» (σ.σ. «φωτογραφίζεται» η Ρωσία), που εισήλθαν στο βουλγαρικό FIR χωρίς να καταθέσουν σχέδια πτήσης.
Το θέμα δεν επιβεβαιώνεται επισήμως, ωστόσο, όπως έλεγαν οι αρμόδιοι παράγοντες κατά την υπογραφή της συμφωνίας, επρόκειτο για «ενοποίηση των διασυνοριακών επιχειρήσεων». Αναλυτές εξηγούσαν από τότε ότι ελληνικά μαχητικά θα αναλαμβάνουν αποστολές αναγνώρισης και αναχαίτισης αεροσκαφών «αγνώστων ιχνών», τα οποία εισέρχονται στο βουλγαρικό FIR, αποστολές στις οποίες λέγεται ότι η βουλγαρική Πολεμική Αεροπορία δεν μπορεί να ανταποκριθεί λόγω ανεπάρκειας των δικών της μέσων.
Σε αυτό το μοτίβο, άλλωστε, η ελληνική Πολεμική Αεροπορία έχει πάρει μέρος σε ΝΑΤΟικές ασκήσεις στο FIR Σόφιας, το οποίο ενώνεται με το FIR της Συμφερούπολης, που καλύπτει Κριμαία και Νοτιοανατολική Ουκρανία.

Αναβαθμισμένη παρουσία στη Μεσόγειο

Παραπέρα, υλοποιώντας τις «συμβατικές υποχρεώσεις» που αναλαμβάνει στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ η ντόπια αστική τάξη μέσω των κυβερνήσεών της, οι ελληνικές Ενοπλες Δυνάμεις συμμετέχουν με μέσα και προσωπικό και σε επιχειρήσεις του ΝΑΤΟ όπως η «Active Endeavor», που επιχειρεί στην Ανατολική Μεσόγειο.
Σήμερα, η «Active Endeavor» αναβαθμίζεται από μια επιχείρηση περιπολιών ενάντια στην «τρομοκρατία», σε μια ευρύτερη επιχείρηση ασφάλειας στη θάλασσα και πλέον, μετά και τις αποφάσεις στις Συνόδους Κορυφής της ΕΕ στα τέλη Ιούνη και τώρα του ΝΑΤΟ, διασυνδέεται με την επιχείρηση της ΕΕ «EUNAVFOR MED Sophia», που ξεκίνησε για την αποτροπή προσφυγικών ροών από την Αφρική και την εξάρθρωση δουλεμπορικών κυκλωμάτων και η οποία ανέλαβε πρόσφατα δύο επιπλέον καθήκοντα: «Την ανάπτυξη ικανοτήτων, την εκπαίδευση και την ανταλλαγή πληροφοριών με την Ακτοφυλακή και το Πολεμικό Ναυτικό της Λιβύης (...) καθώς και την εφαρμογή του εμπάργκο όπλων του ΟΗΕ στα ανοικτά των ακτών της Λιβύης».
Ολα αυτά για να ελεγχθεί ακόμα πιο στενά από το ευρωατλαντικό κέντρο ο άξονας Κεντρική - Ανατολική Μεσόγειος, δίαυλος στρατηγικής σημασίας και ζώνη με σημαντικούς πλουτοπαραγωγικούς πόρους, όπου τα ευρωατλαντικά μονοπώλια θέλουν να διατηρήσουν και να ενισχύσουν παραπέρα τις θέσεις τους, στην κόντρα με άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα.

Δεύτεροι στο ΝΑΤΟ σε στρατιωτικές δαπάνες

Πρέπει, τέλος, να καταγραφεί ότι η Ελλάδα παραμένει δεύτερη μεταξύ όλων των κρατών - μελών της λυκοσυμμαχίας του ΝΑΤΟ σε ό,τι αφορά τις στρατιωτικές δαπάνες, ως ποσοστό επί του ΑΕΠ της χώρας.
Το στοιχείο αυτό, την ίδια ώρα που μεγαλώνει συνεχώς το «μαχαίρι» στα κρατικά κονδύλια που αφορούν στην κάλυψη κοινωνικών αναγκών, έρχεται να επιβεβαιώσει τη στρατηγική επιλογή της ελληνικής αστικής τάξης να διεκδικήσει πιο ενεργό ρόλο στους επικίνδυνους σχεδιασμούς του ΝΑΤΟ, να διατηρεί έτοιμες υποδομές και δυνάμεις για το σκοπό αυτό, στο φόντο της κλιμάκωσης των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιπαραθέσεων.
Συγκεκριμένα, σύμφωνα με τα στοιχεία του ΝΑΤΟ, η Ελλάδα αποτελεί τη μία από τις μόλις 5 χώρες - μέλη της λυκοσυμμαχίας (σε σύνολο 28) που ξεπερνούν το 2% των ετήσιων δαπανών για την άμυνα, που είναι και η βασική κατεύθυνση του ΝΑΤΟ προς τα μέλη του.
Υψηλότερες δαπάνες, ως ποσοστό επί του ΑΕΠ, έχουν μόνο οι ΗΠΑ με 3,61%. Ακολουθούν η Ελλάδα με 2,38%, η Βρετανία με 2,21%, η Εσθονία με 2,16% και η Πολωνία με 2%.

Αγώνας για ανατροπή των σχεδίων τους

Σε κάθε περίπτωση, με την κατάσταση να περιπλέκεται άμεσα περαιτέρω, λόγω των αναμενόμενων εξελίξεων σε Λιβύη, Μέση Ανατολή και Ανατολική Ευρώπη, ελλοχεύει ο κίνδυνος ο λαός να πληρώσει πολύ ακριβά, ακόμα και με το αίμα του, τους ενδοαστικούς ανταγωνισμούς, όπου τον μπλέκουν η αστική τάξη και οι κυβερνήσεις της για τα συμφέροντά τους, διαμετρικά αντίθετα με αυτά του λαού.
Δεν έχει, λοιπόν, άλλο δρόμο, παρά να δυναμώσει την οργανωμένη πάλη του ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και τις αιτίες του, ενάντια στην εξουσία του κεφαλαίου, στις διακρατικές ενώσεις του και τις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες. Αγώνας συνδεόμενος αδιάσπαστα με την πάλη για το δικαίωμα στη δουλειά, τα εργατικά - λαϊκά δικαιώματα, την πάλη για την εργατική - λαϊκή εξουσία και την αποδέσμευση από ΝΑΤΟ, ΕΕ και κάθε λυκοσυμμαχία, με το λαό νοικοκύρη στον τόπο του, αποκλειστικό ιδιοκτήτη του πλούτου που παράγει.