11 Φεβ 2021

Σβήνει το όνομα του πρώτο Ανατολικογερμανού στο διάστημα από το πλανητάριο η δημοτική αρχή της Χάλε επειδή ήταν “φιλοκαθεστωτικός”

 


Yπό κανονικές συνθήκες, τίποτα δε θα μπορούσε να είναι πιο φυσιολογικό από το να δοθεί το όνομα του πρώτου Γερμανού στο διάστημα σε πλανητάριο. Αυτό ακριβώς που συνέβαινε από το 1978 στο πλανητάριο της πόλης Χάλε, που έφερε στον τίτλο το όνομα του Ζίγκμουντ Γιεν, το Ανατολικογερμανού κοσμοναύτη που συμμετείχε σε σοβιετική αποστολή του 1978, περνώντας 7 μέρες στο διάστημα. Η αγάπη που έτρεφε στο πρόσωπό του όχι μόνο ο λαός της τέως ΓΛΔ, αλλά και συνολικά η γερμανική κοινωνία, ήταν και ο λόγος που και μετά το 1990, οι αρχές δεν τόλμησαν να αλλάξουν το όνομα του πλανητάριου.

Ωστόσο, μια πλημμύρα που κατέστρεψε το 2013 τις παλιές εγκαταστάσεις, οδηγώντας στην κατασκευή νέου κτιρίου που θα εγκαινιαστεί μέσα στο 2021, ήταν η χρυσή ευκαιρία που έψαχναν οι συντηρητικοί κύκλοι της πόλης για να πάρουν τη “ρεβάνς”. Συγκεκριμένα, η δημοτική αρχή, που πρόσκειται στο χριστιανοδημοκρατικό κόμμα, σκοπεύει το πλανητάριο να μη φέρει κανέναν τίτλο, και σίγουρα όχι του Γιεν. Η “damnatio memoriae”, δηλαδή η ρωμαϊκή πρακτική απάλειψης κάθε δημόσιας αναφοράς προσώπων ανεπιθύμητων στην τρέχουσα εξουσία, αναβιώνει στον 21ο αιώνα στο δημοτικό συμβούλιο, καθώς ο Ζίγκμουν Γιεν κρίθηκε υπερβολικά φίλια προσκείμενος στη ΓΛΔ.

Συγκεκριμένα, όπως ισχυρίστηκε η δημοτική σύμβουλος της πλειοψηφίας, Ουλρίκε Βίνσερ, ο Ζίγκμουντ Γιεν πέτυχε όσα πέτυχε μόνο επειδή ήταν “κονφορμιστής στο σύστημα”. Η αντίληψή της βασίστηκε σε εκείνη που είχε εκφράσει η “Επιτετραμμένη της επεξεργασίας της δικτατορίας του SED” για το κρατίδιο της Σαξονίας – Άνχαλτ, σύμφωνα με την οποία ο Γιεν ήταν “πηγή πληροφόρησης” της Στάζι και “ανήκε σε εκείνους, που εκπροσώπησαν τη δικτατορία της ΓΛΔ και το σύστημα ως το τέλος”. Εξέφρασε μάλιστα την ανησυχία της για το γεγονός πως 30 χρόνια μετά την ενοποίηση των δύο Γερμανιών “αποσιωπάται η πορεία του Γιεν στο SED και το Λαϊκό Στρατό της ΓΛΔ.

Ακόμα πιο μακριά το πάει ο σύλλογος “Σύγχρονης Ιστορίας” της πόλης, τον οποίο επικαλέστηκε για γνωμοδότηση η παράταξη της CDU στο δήμο. Σύμφωνα με την εισήγηση του συλλόγου, ο Γιεν δεν ήταν απλώς “κοντά στο σύστημα”, αλλά “τμήμα του καταπιεστικού συστήματος της ΓΛΔ, που πρόθυμα εκπροσωπούσε και με το οποίο ήταν συνδεδεμένος ως το τέλος”. Προσθέτει πως “παρόλες τις επιδόσεις του στο διάστημα και και τη συμπάθεια για τον περιγραφόμενο ως συγκρατημένο και ταπεινό άνθρωπο: αυτό δεν τον κάνει ήρωα εδώ στη γη”. Ως “απόδειξη” γι’ αυτό παραθέτει το γεγονός πως από τυπογράφος έγινε απόφοιτος στρατιωτικής επιστήμης, κοσμοναύτης και στρατηγός του Λαϊκού Στρατού. Στους απολογητές της καπιταλιστικής παλινόρθωσης στην τέως ΓΛΔ, είναι αδιανόητη η σκέψη πως θα μπορούσε με την αξία του ένα παιδί από εργατική οικογένεια, όπως ο Γιεν, να πραγματοποιήσει όλα του τα όνειρα και να κερδίσει παγκόσμια αναγνώριση. Αλλά το βασικό “έγκλημα” του Ζίγκμουντ Γιεν, ήταν ότι αρνήθηκε να προσχωρήσει μετά τις ανατροπές στο στρατόπεδο των όψιμων αντιφρονούντων και “καταπιεσμένων” και να καταδικάσει τις ιδέες της νιότης του.

Μάλιστα, όσοι τον γνώρισαν μετά το 1990, όταν ο Γιν εργάστηκε ως σύμβουλος του Γερμανικού Κέντρου Διαστήματος, όπως και του Ευρωπαϊκού Οργανισμού Διαστήματος, δεν έχουν παρά καλά λόγια να πουν για το ήθος και τις γνώσεις του, ενώ το 2018, η Γερμανική Κρατική Ραδιοφωνία τον αποκάλεσε “Σούπερ Σταρ”.

Δεν είναι τυχαίο ότι όλες οι υπόλοιπες παρατάξεις του δημοτικού συμβουλίου, που κάθε άλλο παρά φιλικές προς τη ΓΛΔ μπορούν να χαρακτηριστούν (αυτό ισχύει σε μεγάλο βαθμό και για την Die Linke που παλαντζάρει διαρκώς μεταξύ αντικομμουνισμού και προσπάθεια ικανοποίησης των παραδοσιακών της ακροατηρίων, στην πλειονότητά τους θετικά διακείμενα προς τη σοσιαλιστική κληρονομιά), υποστηρίζουν την ονοματοδοσία του πλανηταρίου προς τιμήν του Γιέν, επικαλούμενες “τα μηνύματα των πολιτών”. Η τελική απόφαση εκκρεμεί στο δημοτικό συμβούλιο της Χάλε το επόμενο διάστημα.

Με πληροφορίες από Junge Welt

Ξημέρωσε ένας όχι και τόσο άγιος Φεβρουάριος…

 


Πριν λίγες μέρες η Σοφία Μπεκατώρου έσυρε με δύναμη την πέτρα που σφράγιζε επιμελώς την είσοδο προς τη νεκρόπολη της ελληνικής κοινωνίας και από τότε άξαφνα άρχισαν να σκαρφαλώνουν με φόρα στην επιφάνεια οι μισολιωμένοι σκελετοί και οι βρικόλακες που όλοι κατά καιρούς αντιμετωπίσαμε, μα κανείς δε μιλούσε γι’ αυτούς, συντηρώντας τον φόβο των καταπιεσμένων, έναν φόβο που καλλιεργούν οι ίδιοι οι καταπιεστές, απόντες, εν αποσυνθέσει ζώντες και αυριανοί ασκώντες οποιαδήποτε μορφή εξουσίας.

Ο αέρας της χώρας πλημμύρισε από τη μυρωδιά της σήψης και καμία μάσκα δεν μπορεί να φιλτράρει τη δυσωδία. Η όμορφη και καθώς πρέπει κοινωνία μας αποκαλύφθηκε, κανένα πέπλο πια δεν μπορεί να σκεπάσει τη σαπίλα, καμία κουρτίνα δεν μπορεί να κρύψει την ασχήμια, κανένα άρωμα δεν μπορεί να καλύψει τη δυσοσμία της. Κάθε μέρα κατρακυλά ολοένα και περισσότερο στο βάραθρο της αβύσσου που η ίδια κατασκεύαζε αιώνες τώρα, συμπαρασύροντας μαζί της ολόκληρο το ανθρώπινο οικοδόμημα. Και να σκεφτεί κανείς πως βρισκόμαστε ακόμη στην αρχή του κουβαριού.

Καθημερινά θα γινόμαστε μάρτυρες νέων αποκαλύψεων, νέων καταγγελιών, νέων καταπιεσμένων και απωθημένων βίαιων εμπειριών, σκιών που φράζουν τον δρόμο στο φως που ταξιδεύει να ανταμώσει την ψυχή και να την αγαλλιάσει, αποδεικνύοντας πως αυτός ο Φεβρουάριος δεν θα είναι τόσο άγιος, όπως δεν ήταν τελικά και τόσοι άλλοι…

Σαφώς έχει μεγάλη σημασία το όνομα του καθενός θύτη και σαφώς είναι δουλειά της δικαιοσύνης και παντός αρμοδίου να κρίνει, να δικάσει και να καταδικάσει τον εκάστοτε υπαίτιο. Όμως εξίσου μεγάλη σημασία, ίσως και μεγαλύτερη, έχει το να αναζητήσει κανείς τη ρίζα του σαπισμένου κοινωνικού μας δέντρου και να τη σπάσει, ώστε να πάψει να καρπίζει νέους θύτες, νέους φταίχτες, νέους σαπισμένους καρπούς.

Και όταν δρώντας ριζοσπαστικά ξεμπερδέψουμε με την αιτία της αποσύνθεσης, τότε μπορούμε να σκαλίσουμε εξ αρχής το χώμα και να καλλιεργήσουμε έναν νέο υγιή σπόρο, που θα ανθίσει και θα καρπίσει ομορφιά, θα γεννήσει το δέντρο μιας άλλης κοινωνίας, που θα απελευθερώνει οξυγόνο και θα χαρίζει ζωή. Και το να εντοπίσει κανείς τη ρίζα του προβλήματος, την αιτία του κακού, δεν είναι στην πραγματικότητα και τόσο δύσκολο, ούτε απαιτεί κάποια βαθυστόχαστη μέθεξη. Παντού και πάντοτε ανάμεσα στο θύτη και στο θύμα υπάρχει ανισότητα και σχέση εξουσίας. Παντού και πάντοτε υπάρχει εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.

Αλλάζουν ποικιλοτρόπως οι ιδιότητες θυτών και θυμάτων, ωστόσο η σχέση αυτή μένει πάντα ίδια και απαράλλαχτη. Είτε είναι προϊστάμενος με υφιστάμενο, είτε βιομήχανος με εργάτη, είτε θιασάρχης με ηθοποιό, είτε προπονητής με αθλητή, είτε πλούσιος με φτωχό, είτε απλά ένας σωματικά δυνατότερος άνθρωπος με έναν άλλον πιο αδύναμο, συνθήκη που κατά κύριο λόγο ισχύει μεταξύ ανδρών και γυναικών.

Όταν υπάρχει ανισότητα και εξουσιαστική σχέση τότε υπάρχει εύφορο έδαφος για να καλλιεργηθεί οποιαδήποτε μορφή εκμετάλλευσης και βίας, ψυχολογικής, λεκτικής, σωματικής, σεξουαλικής ή οποιασδήποτε άλλης μορφής.

Είναι λοιπόν τόσο απλό μα συνάμα αδύνατο το να αλλάξει τούτος ο κόσμος ριζικά, καταργώντας μόνο μία συνθήκη, την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Η κατάργησή της όμως θα καταβαραθρώσει ακαριαία κοινωνικό-οικονομικά συστήματα και δομές που χιλιάδες χρόνια τώρα εδράζονται ακριβώς πάνω στη συνθήκη αυτή.

Το ύπατο λοιπόν διακύβευμα της εποχής δεν είναι αν καταφέρουμε να εντοπίσουμε και να καταδικάσουμε όλους τους θύτες, είναι το αν έχουμε το σθένος και τη βούληση να γυρίσουμε άπαξ δια παντός ανάποδα ολόκληρο τον κόσμο, να καταργήσουμε την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, να καταφέρουμε μονομιάς να αφοπλίσουμε τον εξουσιαστή και να απαλλάξουμε τον εξουσιαζόμενο τόσο από τη βιαιοπραγία όσο και από το φόβο που τη συνοδεύει εσαεί.

Μόνο ανατρέποντας τον σάπιο κόσμο μας, μπορούμε να ελπίζουμε πως τη θέση του θα πάρει ένας νέος, που θα φτάσει κάποτε “στο μπόι των ονείρων και των ανθρώπων”. Και ώσπου να φτάσει εκεί, μπορεί να δανειστεί ανάστημα από τα παρακάτω λόγια του Εντουάρντο Γκαλεάνο στο βιβλίο του “Ένας κόσμος ανάποδα”:

«Γενικευμένη φοβία.
Η δημοκρατία φοβάται να θυμηθεί και η γλώσσα να τα πει.
Οι πολίτες φοβούνται τους στρατιωτικούς,
οι στρατιωτικοί φοβούνται την έλλειψη όπλων,
τα όπλα φοβούνται την έλλειψη πολέμων.
Ζούμε στα χρόνια του φόβου.
Φοβάται η γυναίκα τη βία του άντρα και ο άντρας την άφοβη γυναίκα.
Φόβος του πλήθους, φόβος της μοναξιάς.
Φόβος απ’ όσα έγιναν και για όσα θα γίνουν.
Φόβος του θανάτου και φόβος της ζωής».

Υ.Γ. Μέχρι τη στιγμή που ο ριζοσπάστης λαός θα τσακίσει τη ρίζα του σάπιου δέντρου, δεν πρέπει να κουραστούμε να ακούμε τις φωνές όσων νικούν το φόβο και το σκοτάδι αποφασίζοντας να βγουν στο φως και να μιλήσουν. Διότι αν αυτό συμβεί τότε θα πει πως «συνηθίσαμε τη φρίκη και μας τρομάζει η ομορφιά» δικαιώνοντας την αγωνία του Μάνου Χατζιδάκι, πως εν τέλει μοιάσαμε στο τέρας, του οποίου το πρόσωπο έπαψε να μας φοβίζει.

Διονύσης Μαλαπέτσας

Πηγή: Alt.gr

Το κριτήριο


«Τι άλλο θα μπορούσε να γίνει; Πόσο νόημα έχει ένα ακόμα σκληρό lockdown;»... Τέτοια ερωτήματα εκφράζουν όλο και περισσότεροι εργαζόμενοι, ειδικά μετά τα νέα περιοριστικά μέτρα. Και η αλήθεια είναι ότι πολλά πράγματα θα μπορούσαν να είναι διαφορετικά, αν η αντιμετώπιση της πανδημίας οργανωνόταν με κριτήριο την ουσιαστική και ολόπλευρη προστασία του λαού, αν είχε στο επίκεντρο τις πραγματικές του ανάγκες.

Η αντιμετώπιση της πανδημίας από τη σκοπιά των λαϊκών αναγκών προϋποθέτει την αποφασιστική ενίσχυση του δημόσιου συστήματος Υγείας, τις μαζικές προσλήψεις υγειονομικού προσωπικού κάθε ειδικότητας, για να μην υπάρχουν κλινικές κλειστές ή υποστελεχωμένες, τόσο για τους Covid όσο και για τους άλλους ασθενείς.

Απαιτεί τη λειτουργία και νέων μονάδων Υγείας, το άνοιγμα νοσοκομείων που έχουν κλείσει τα τελευταία χρόνια και νέων κλινών ΜΕΘ, την «επιστράτευση» κάθε διαθέσιμου επιστήμονα της Υγείας, προκειμένου να μπορέσουν άμεσα να λειτουργήσουν πλήρως στελεχωμένες οι μονάδες πρόληψης και νοσηλείας.

Σε συνθήκες πανδημίας, είναι αδιανόητο να παραμένουν κρίσιμες υποδομές στη διάθεση μιας χούφτας επιχειρηματιών, που «καβαλάνε» το κάθε κύμα της για να θησαυρίζουν, από τα ιδιωτικά τους θεραπευτήρια, τα διαγνωστικά τους κέντρα κ.ο.κ. Απαιτείται η άμεση επίταξή τους, χωρίς αποζημιώσεις και «αγορά υπηρεσιών», η ένταξή τους σε έναν κεντρικό σχεδιασμό, που δεν θα αφήνει τίποτα στην τύχη του.

Η πανδημία αναδεικνύει επίσης την ανάγκη για την ανάπτυξη ενός πλατιού δικτύου Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας, με καθοριστική συμβολή στην πρόληψη και άμεση σύνδεση με τους χώρους δουλειάς, τις γειτονιές, τους χώρους Εκπαίδευσης. Μόνο μέσα από ένα τέτοιο σύστημα είναι δυνατή η ολοκληρωμένη επιδημιολογική παρακολούθηση, η έγκαιρη διάγνωση και η αποτροπή της διασποράς, με τακτικούς ελέγχους και εξαντλητικές ιχνηλατήσεις, με εξατομικευμένη φροντίδα για τον κάθε φορέα του ιού, ανάλογα με το ιατρικό ιστορικό του, ώστε να αποφευχθούν έγκαιρα επιπλοκές.

Η προστασία της υγείας του λαού απαιτεί φαρμακευτικό και εμβολιαστικό σχεδιασμό με προτεραιότητα την προμήθεια και αξιοποίηση κάθε διαθέσιμου σκευάσματος (φαρμάκου και εμβολίου) και όχι προσαρμογή του εμβολιαστικού προγράμματος στα εμπόδια που ορθώνονται λόγω των ανταγωνισμών κάθε είδους από φαρμακοβιομηχανίες, κράτη και ιμπεριαλιστικές ενώσεις.

Απαιτεί να εξασφαλίζονται τα αναγκαία μέτρα αυτοπροστασίας και να μην «ακυρώνονται» μόλις ο εργαζόμενος χρησιμοποιήσει τα μέσα μαζικής μεταφοράς ή μόλις περάσει την πύλη του εργοστασίου. Προϋποθέτει μέτρα στις συγκοινωνίες, ειδικά τις ώρες αιχμής και ιδιαίτερη φροντίδα για την κατάσταση στους χώρους δουλειάς, με βάση όλα αυτά που συνιστούν οι ειδικοί για την Υγεία και την Ασφάλεια της Εργασίας.

Η έξαρση των κρουσμάτων στα σχολεία επιβεβαίωσε την ανάγκη να λειτουργούν με λιγότερους μαθητές ανά τάξη για να είναι ασφαλή, με προσλήψεις εκπαιδευτικών σε όλες τις βαθμίδες, με επιπλέον προσωπικό καθαριότητας, με διαθέσιμα όλα τα αναγκαία υλικά για να κάνουν απρόσκοπτα τη δουλειά τους. Το ίδιο ισχύει και για τα πανεπιστήμια, που παραμένουν για έναν χρόνο κλειστά.

Αυτά και άλλα αιτήματα προβάλλουν καθημερινά με την πάλη τους υγειονομικοί, εργαζόμενοι, γονείς, μαθητές, φοιτητές, σωματεία και άλλοι φορείς του κινήματος, που αγωνίζονται για την ουσιαστική προστασία της υγείας και των δικαιωμάτων του λαού.

Οι διεκδικήσεις τους όμως απορρίπτονται, επειδή κριτήριο της πολιτικής της κυβέρνησης, της λειτουργίας του κράτους είναι πρώτα απ' όλα η θωράκιση των επιχειρηματικών ομίλων και η μείωση του δημοσιονομικού κόστους. Τα μέτρα αντιμετώπισης της πανδημίας που παίρνονται από την κυβέρνηση - όπως και τις άλλες κυβερνήσεις διεθνώς - έχουν αυτά ως προαπαιτούμενα, γι' αυτό αφήνουν εκτεθειμένο τον λαό.

Ακριβώς γι' αυτό, αντί να ιεραρχούνται τα παραπάνω, επιλέγονται το lockdown και η μέθοδος του «ακορντεόν». Κι όχι μόνο αυτό. Την ίδια στιγμή που τα νοσοκομεία και η ΠΦΥ ξεχαρβαλώνονται, που οι χώροι δουλειάς και τα ΜΜΜ είναι εστίες υπερμετάδοσης και τα σχολεία αποδείχθηκαν ξανά «φωλιές» του ιού, ο πρωθυπουργός στο διάγγελμά του έριξε πάλι την ευθύνη στον λαό, λέγοντας ότι από εκείνον «εξαρτάται» το άνοιγμα και το κλείσιμο.

Αυτό που «απέτυχε» λοιπόν δεν είναι η «διαχείριση» της πανδημίας από την κυβέρνηση ή το ότι «η κυβέρνηση πάει βλέποντας και κάνοντας», όπως λέει ο ΣΥΡΙΖΑ. Γιατί, η κυβέρνηση όπως και ο ΣΥΡΙΖΑ και «βλέπουν» και «κάνουν» ό,τι απαιτείται για τη λειτουργία της υγείας και της προστασίας των εργαζομένων με βάση τις «αντοχές» της καπιταλιστικής οικονομίας.

Στο έδαφος αυτού του εγκληματικού κριτηρίου αναπτύσσεται η συζήτηση για το «εύρος» και το «βάθος» των περιορισμών, τα πρόστιμα και τα αισχρά διλήμματα «ψωμί στο τραπέζι ή μόρφωση των παιδιών». Γιατί όσο «σκληρό» κι αν είναι το lockdown, δεν μπορεί να αντικαταστήσει όλα τα αναγκαία μέτρα ουσιαστικής προστασίας του λαού που δοκιμάζεται. Είναι ανάγκη λοιπόν να πάρει ο λαός στα δικά του χέρια τον αγώνα για την υγεία, τα δικαιώματα και τη ζωή του. Να κάνει lockdown στην πολιτική και το σύστημα που θυσιάζει τις ανάγκες του στο βωμό του κέρδους των ομίλων!

TOP READ