Άντρας με μπλούζα ΕΣΣΔ και σφυροδρέπανο σε ζωντανή εκπομπή για την πτώση του τείχους του Βερολίνου

Κατιούσα

Αν βρεθείς στο Βερολίνο αυτές τις μέρες, παραμονές της τριακοστής επετείου από την πτώση του τείχους, θα διαπιστώσεις ότι όλα δουλεύουν για να σε πείσουν πως το γεγονός ήταν ό,τι πιο ευχάριστο έχει συμβεί στο ανθρώπινο είδος από τότε που ο αυστραλοπίθηκος πρωτοστάθηκε στα δυο του πόδια. Υπαίθριες και στεγασμένες εκθέσεις παντού, πολλές από αυτές μάλιστα δωρεάν, συναυλίες, αφίσες, ειδικός φωτισμός και προβολές video art στα απομεινάρια του τείχους και φυσικά ατελείωτες εκπομπές και ντοκιμαντέρ για τη “Wende”, την «Αλλαγή», που ξεκινά με την πτώση του τείχους και ολοκληρώνεται με τη γερμανική επανένωση/προσάρτηση της ΓΛΔ τον Οκτώβρη του 1990.
Μέσα σε αυτό το αντικομμουνιστικό πανηγύρι, υπάρχουν όμως κι αυτοί που αντιστέκονται στο «δε θέλουμε θλιμμένους στη γιορτή μας». Όπως στην εκπομπή του τοπικού καναλιού Βερολίνου – Βραδεμβούργου rbb, η οποία μεταδίδεται αυτές τις μέρες κάθε βράδυ από το Sony Center της πλατείας Πότσνταμ, τοποθεσία όχι τυχαία, αφού η πλατεία ήταν έρημη και διχοτομημένη επί τείχους και μετά την επανένωση γέμισε υπερσύγχρονα κτίρια, ανάμεσά τους και η έδρα της Sony στη Γερμανία, γινόμενη το απόλυτο σύμβολο του «καπιταλιστικού θαύματος» τις δεκαετίες του ’90 και του 2000. Στην εν λόγω εκπομπή λοιπόν, καλούνταν να μιλήσουν πολιτικοί, επιστήμονες, πρώην αντιφρονούντες της ΓΛΔ αλλά και απλοί πολίτες για τις εμπειρίες τους από την 9^η Νοέμβρη του 1989 και τις εξελίξεις στη συνέχεια, που κατά κοινή ομολογία γέμισαν με απογοήτευση ένα σημαντικότατο κομμάτι του ανατολικογερμανικού λαού.
Ανάμεσα στις τοποθετήσεις, ξεχώρισε εκείνη μιας ηθοποιού, που χωρίς περιστροφές και «ναι μεν αλλά» υπερασπίστηκε την κληρονομιά της ΓΛΔ, με την εμβρόντητη δημοσιογράφο να ρωτάει, «ναι, αλλά τώρα δεν έχετε περισσότερη ελευθερία;» κι εκείνη να αποκρίνεται: «Τι είναι ελευθερία; Για μένα ελευθερία είναι να μπορείς να κάνεις τη δουλειά σου σε ένα προστατευμένο περιβάλλον. Κι αυτό το είχα (σ.σ στη ΓΛΔ)». Συνέχισε λέγοντας πως η ίδια ως ηθοποιός εκπαιδευμένη στη ΓΛΔ έχαιρε εκτίμησης και στην ενωμένη Γερμανία, αλλά μιλά εξ ονόματος των φίλων και συγγενών της, που δούλεψαν 40 χρόνια και βλέπουν να παίρνουν λιγότερη σύνταξη από τους δυτικογερμανούς συναδέλφους τους. «Ακούμε κάθε μέρα ότι ήμασταν «κράτος αδίκου» (σ.σ Unrechtsstaat, ονομασία με την οποία κατά κόρον χαρακτηρίζεται η ΓΛΔ στο δημόσιο λόγο της σύγχρονης Γερμανίας) πρόσθεσε, «Ζητάμε σεβασμό για τους πολίτες της ΓΛΔ, δεν υπάρχει ένας πολιτικός να μας ζητήσει μια συγγνώμη και να μας πει ότι έγιναν λάθη και ότι μας εξαπάτησαν». Στη συνέχεια απευθύνθηκε στην αντιπρόεδρο της «Die Linke», Ζάρα Βάγκενκνεχτ, ζητώντας της το λόγο που το κόμμα της δεν υπερασπίζεται τα «ιδανικά του». Διατύπωση πολύ ήπια φυσικά, καθώς στην πραγματικότητα το οπορτουνιστικό μόρφωμα απλώς συστηματικά εξαργυρώνει τη «σφραγίδα» του παλιού Ενιαίου Σοσιαλιστικού Κόμματος, για να αποσπά ψηφαλάκια ανατολικογερμανών, την ώρα που αποστασιοποιείται από τις σημαντικότερες πτυχές του γερμανικού κομμουνιστικού κινήματος. Για την ιστορία, η Βάγκενκνεχτ άρχισε διάφορες μεσοβέζικες σοσιαλδημοκρατικές θεωρητικολογίες, για τον «καπιταλισμό που δεν είναι πια αυτός που ήταν από τότε που δεν υπάρχει πια το ανατολικό στρατόπεδο», υπονοώντας ασφαλώς ότι το πρόβλημα είναι να γυρίσουμε στον παλιό καλό μεταπολεμικό καπιταλισμό. Την ίδια ώρα, η δημοσιογράφος με δύσκολα συγκρατημένο εκνευρισμό προσπαθούσε να αφαιρέσει το λόγο από την κυρία, υπενθυμίζοντας ότι «είναι εκπομπή διαλόγου εδώ», ενώ στη συνέχεια μίλησε ένας πρώην πρωθυπουργός του κρατιδίου του Βραδεμβούργου, που επισήμανε τον «κίνδυνο εξιδανίκευσης αυτού που γίνονταν τότε», παρότι παραδέχτηκε ότι «η κοινωνία τότε ήταν πιο εξισωτική, κι ο διευθυντής ζούσε στην ίδια πολυκατοικία με τον εργάτη».

Ένα άλλο στιγμιότυπο που έκανε τη διαφορά πάντως ήταν αυτό ενός νεαρότερου άντρα, που προφανώς δεν είχε άμεσα βιώματα από την πτώση του Τείχους, ο οποίος εμφανίστηκε με μπλουζάκι ΕΣΣΔ και ένα μεγάλο σφυροδρέπανο. Το οποίο δεν είναι τυπικά απαγορευμένο στη Γερμανία, σε αντίθεση με τα ναζιστικά σύμβολα, ωστόσο δεν είναι ακριβώς συνηθισμένο να κυκλοφορεί κανείς στο δρόμο με αυτό, πολλώ δε μάλλον να βγαίνει έτσι στην τηλεόραση. Οι προσπάθειες του σκηνοθέτη να αποφύγει όσο γινόταν στα πλάνα του το μπλουζάκι ήταν πραγματικά απολαυστικές. Μπορεί κάποιος να πει ότι επρόκειτο για έναν ακόμα χίπστερ από τους άπειρους που παρεπιδημούν ή επισκέπτονται τη γερμανική πρωτεύουσα, αλλά τολμώ να πω ότι η ενδυμασία του σε εκείνο το σημείο σε εκείνο το πλήθος και την εκπομπή αυτής της θεματολογίας, δεν ήταν απλώς κάποιο μεταμοντέρνο statement, αλλά πραγματική πολιτική δήλωση.

Να πάρει απάντηση!

Μόνο τυχαία δεν είναι η επιλογή της κυβέρνησης να επαναφέρει τώρα ζήτημα περιορισμού των διαδηλώσεων, για την «αποκατάσταση της λειτουργικότητας της πόλης», όπως ισχυρίζεται. Χρησιμοποιεί μάλιστα ως παράδειγμα το κέντρο της Αθήνας, όπου «η πλειοψηφία ταλαιπωρείται από τις μειοψηφίες που διαδηλώνουν», όπως δήλωσε ο Κυρ. Μητσοτάκης, με αφορμή τις απεργιακές διαδηλώσεις στις 2 Οκτώβρη. Θυμίζουμε ότι εκείνη η κινητοποίηση είχε γίνει ενάντια στο «αναπτυξιακό» πολυνομοσχέδιο της κυβέρνησης, με αιχμή τις ρυθμίσεις που δυσκολεύουν την κήρυξη απεργίας από τα συνδικάτα και βάζουν εμπόδια στη συλλογική οργάνωση και δράση των εργαζομένων. Συνέχεια αυτής της προσπάθειας να μπει «στο γύψο» η λαϊκή διαμαρτυρία είναι η εξαγγελία μέτρων για τον περιορισμό των διαδηλώσεων, που προωθεί η κυβέρνηση κατ' εντολή των επιχειρηματικών ομίλων, εναλλάσσοντας το «καρότο» με το «μαστίγιο», όπως δείχνουν οι δηλώσεις του κυβερνητικού εκπροσώπου αλλά και όσα γράφονται «σαν έτοιμα από καιρό» στα έντυπα που στηρίζουν τον κυβερνητικό σχεδιασμό, αναλαμβάνοντας να προετοιμάσουν το έδαφος.

* * *

Η προσπάθεια ενεργοποίησης του «κοινωνικού αυτοματισμού» κυριαρχεί στην προπαγάνδα της κυβέρνησης και δεν είναι βέβαια καινούργια. Τη ζούμε κάθε φορά που ένας κλάδος κινητοποιείται και καταγγέλλεται σχεδόν ακαριαία ότι «θίγει τα συμφέροντα των πολλών». Για παράδειγμα, οι ναυτεργάτες δεν μπορούν να απεργούν επειδή ταλαιπωρούν τους ταξιδιώτες, οι αγρότες εμποδίζουν τους φορτηγατζήδες, οι ξενοδοχοϋπάλληλοι δυσαρεστούν τους τουρίστες και «υπονομεύουν την ανάπτυξη». Αυτά τα αραχνιασμένα επιχειρήματα δεν έλειψαν από την προσπάθεια καμίας κυβέρνησης να βάλει εμπόδια στους αγώνες. Ποιος δεν θυμάται τον ΣΥΡΙΖΑ, σε συνέχεια όλων των προηγούμενων, να χαρακτηρίζει «εξαλλοσύνες» τις απεργίες των ναυτεργατών ενάντια στην άρση του καμποτάζ, την οποία στη συνέχεια ως κυβέρνηση διατήρησε και επέκτεινε; 'Η την προσπάθεια, με ψέματα και συκοφαντίες, να ενεργοποιήσει τον «κοινωνικό αυτοματισμό» σε βάρος των αγωνιζόμενων αγροτών το 2016 και τα επόμενα χρόνια;

* * *

Είναι φανερό ότι η έγνοια τους δεν αφορά τα συμφέροντα «των πολλών», τα οποία τσακίζουν αδιακρίτως με την αντιλαϊκή πολιτική τους. Η έγνοια τους είναι για τα συμφέροντα των ελάχιστων, των επιχειρηματικών ομίλων. Αυτοί είναι που ζητάνε «σιγή νεκροταφείου» για να αναπαράγονται αδιατάρακτα τα κέρδη τους, επιβεβαιώνοντας ότι η κλιμάκωση της αντιλαϊκής πολιτικής πάει χέρι χέρι με την ένταση του αυταρχισμού, στην υπηρεσία πάντα της ανάπτυξης που υπηρετεί το κεφάλαιο. Το ίδιο ισχύει και με το άλλο αστείο επιχείρημα που χρησιμοποιεί η κυβέρνηση για να «ζυμώσει» την παρεμπόδιση των διαδηλώσεων: Οτι η «ταλαιπωρία» στο κέντρο της πόλης προκαλεί εναντίωση στις διεκδικήσεις και έτσι οι διαδηλωτές χάνουν το δίκιο τους! Αλήθεια, αν η κυβέρνηση νοιάζεται τόσο πολύ να ακουστούν τα αιτήματα των διαδηλωτών και να έχουν απήχηση από ευρύτερο κόσμο, γιατί δεν τα κάνει δεκτά, ώστε να μη χρειάζεται να διαδηλώνουν;

* * *

Τις προηγούμενες μέρες, η κυβέρνηση και τα επιτελεία της έριξαν στην «αρένα» και διάφορες μελέτες εργοδοτικών ενώσεων, που συνδέουν αυθαίρετα τον αριθμό των διαδηλώσεων στο κέντρο της Αθήνας με τις απώλειες στον τζίρο των καταστημάτων του κέντρου, για να αποδείξουν ότι πλήττονται οι επαγγελματίες. Καταρχάς, ο πρώτος που χτυπάει ανελέητα τους επαγγελματίες από τα λαϊκά στρώματα είναι η ίδια η αντιλαϊκή πολιτική της κυβέρνησης, αυτής και των προηγούμενων, που τους καταδικάζει σε μίζερη ζωή και αργό θάνατο, στον ανταγωνισμό με τα μονοπώλια. Γι' αυτό άλλωστε οι αυτοαπασχολούμενοι, με αποφάσεις των αγωνιστικών Ενώσεών τους, έχουν εκφράσει πολλές φορές τη συμπαράσταση και τη συμμετοχή τους σε εργατικές απεργίες και διαδηλώσεις. Στο κέντρο βέβαια υπάρχουν και εμπορικά μεγαθήρια, ξενοδοχειακές μονάδες και άλλες επιχειρήσεις, που ως μεγαλοεργοδότες δεν θέλουν να ακούνε για εργατικά δικαιώματα και διεκδικήσεις, και επομένως για αγώνες και απεργίες. Τη δική τους «φωνή» μεταφέρει η κυβέρνηση, καμουφλαρισμένη πίσω από το «ενδιαφέρον» για την αποκατάσταση της «λειτουργικότητας» του κέντρου.

* * *

Το δικαίωμα του εργατικού - λαϊκού κινήματος να αποφασίζει μέσα από συλλογικές διαδικασίες τις μορφές πάλης με τις οποίες θα προβάλλει τις διεκδικήσεις του είναι αδιαπραγμάτευτο, όπως και το δικαίωμα να διαδηλώνει και να παλεύει για το δίκιο του. Είναι ψέμα ότι «50 άνθρωποι κλείνουν το κέντρο», όπως ισχυρίζεται η κυβέρνηση, επιχειρώντας να δημιουργήσει εντυπώσεις και να θεσπίσει «διαδηλωσόμετρο», βάζοντας πλαφόν στο πώς και πού δικαιούται να διαδηλώνει ο λαός ενάντια στην πολιτική που τον συνθλίβει. Οι περιορισμοί στις διαδηλώσεις έχουν στόχο να χτυπήσουν τους αγώνες, σε συνδυασμό με όλα τα άλλα μέτρα που προωθούνται ενάντια στην απεργία, στα συνδικάτα, στη συλλογική οργάνωση και δράση. Τα σχέδια κυβέρνησης και εργοδοσίας πρέπει να βρουν τοίχο από τα συνδικάτα και τους άλλους φορείς του κινήματος. Να πάρει απάντηση κάθε μεθόδευση να κλείσουν το στόμα των εργαζομένων, να βάλουν εμπόδια στη λαϊκή διαμαρτυρία.

Κ. Μ.

Αντικομμουνιστική υστερία της ΕΕ με στόχο το μέλλον

Οι αντικομμουνιστικές εκδηλώσεις σπίλωσης του σοσιαλισμού και παραχάραξης της Ιστορίας κάνουν θραύση αυτήν την περίοδο και στο Ευρωκοινοβούλιο, αφού άλλωστε η ΕΕ πρωτοστατεί στην ανιστόρητη θεωρία της εξίσωσης του φασισμού με το σοσιαλισμό.

Πανηγυρίζοντας η αστική τάξη και οι πολιτικοί της εκπρόσωποι, από τους φιλελεύθερους έως τους σοσιαλδημοκράτες, την «30ή επέτειο της πτώσης του τείχους του Βερολίνου», διοργανώνουν κάθε λογής εκδηλώσεις, από εκθέσεις φωτογραφίας μέχρι και ομιλίες, όπως λένε, για «το αντίο στο σιδηρούν παραπέτασμα». Η γαλλική κυβέρνηση μάλιστα έβγαλε και νόμισμα - κέρμα των 2 ευρώ - όπου στη μια του πλευρά «αναπαρίσταται το Τείχος του Βερολίνου, ανοικτό στο κέντρο του, από το οποίο περνούν περιστέρια». Μάλιστα, μία από τις εκθέσεις, που θα διαρκέσει έως τις 19 Απρίλη του 2020, έχει θέμα ...τη Στάζι, κρατική ασφάλεια της Γερμανικής Λαοκρατικής Δημοκρατίας, η οποία παρουσιάζεται ως «δικτατορία». Επίσης, την επόμενη βδομάδα στην Ολομέλεια του Ευρωκοινοβουλίου σε εκδήλωση για το τείχος έχει προσκληθεί ο πρόεδρος της γερμανικής Βουλής, Β. Σόιμπλε.

Στις εκδηλώσεις πρωτοστατούν διάφοροι βαμμένοι αντικομμουνιστές κυρίως από χώρες της Ανατολικής Ευρώπης, που μόχθησαν για την ανατροπή του σοσιαλισμού και την καπιταλιστική παλινόρθωση. Ολοι αυτοί σήμερα από θέσεις εξουσίας οδηγούν στις δήθεν «λεωφόρους της δημοκρατίας και της ελευθερίας» που τάζανε στους λαούς ...τον οδοστρωτήρα της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης, της ανεργίας, της ανασφάλειας, του αβέβαιου μέλλοντος, που σαρώνει δικαιώματα και κατακτήσεις των εργαζομένων γυρίζοντάς τους δεκαετίες πίσω, παρά τις τεράστιες επιστημονικο-τεχνικές δυνατότητες της εποχής.

Ειδικά στην περίπτωση της Γερμανικής Λαοκρατικής Δημοκρατίας, παρά τις φανφάρες περί «επανένωσης της Γερμανίας» που ακούγονται αυτές τις μέρες, αυτήν τη σκληρή πραγματικότητα δεν μπορούν να κρύψουν ούτε οι ίδιοι οι αστοί πολιτικοί, που βλέπουν την αύξηση των κοινωνικών ανισοτήτων. Μάλιστα, η Γερμανίδα καγκελάριος, Αγκελα Μέρκελ, σε μια κρίση ειλικρίνειας, παραδέχτηκε σε πρόσφατη συνέντευξη πως «αν ζούσα στη ΓΛΔ θα είχα πάρει σύνταξη, γιατί οι γυναίκες έβγαιναν στα 60 χρόνια και θα έκανα ταξίδια».

Τα δισεκατομμύρια που ξοδεύονται από τους αστούς σε επιλεγμένο αποσπασματικό προπαγανδιστικό υλικό, κάποιες φορές και με αξιοποίηση των πιο σύγχρονων μέσων, όπως στην Τσεχία με το ευφάνταστο σόου τύπου «πλανητάριο» που περιφέρεται στις πόλεις ...για να θυμίζει τον «ολοκληρωτισμό», υπηρετούν έναν βασικό στόχο: Ειδικά οι νεότερες γενιές να μη μάθουν την ιστορική αλήθεια για το σοσιαλισμό που οικοδομήθηκε τον 20ό αιώνα. Αυτή η προσπάθεια, που δεν ολοκληρώθηκε και λόγω του τεράστιου πολέμου που αντιμετώπισε από τους απανταχού κεφαλαιοκράτες, ήταν ένα τεράστιο βήμα της ανθρωπότητας προς τα μπρος, που μέσα σε λίγα σχετικά χρόνια έδωσε λύσεις σε βασικές κοινωνικές ανάγκες. Ολη αυτή η τεράστια επιχείρηση σπίλωσης από τους αστούς δεν γίνεται για κάτι που είναι «νεκρό» και ξεπερασμένο, όπως θέλουν να παρουσιάζουν το σοσιαλισμό - κομμουνισμό, αλλά γιατί ξέρουν ότι είναι ο πραγματικός τους εφιάλτης και στο μέλλον.

Κ.

Γνωστός ο ένοχος

Ο δεύτερος θάνατος εργάτη στη ΛΑΡΚΟ μέσα σε λίγους μήνες αποτελεί ένα προδιαγεγραμμένο έγκλημα, με τεράστιες τις ευθύνες όλων των κυβερνήσεων του κεφαλαίου.
Η κατάσταση που έχει μετατρέψει το εργοστάσιο της Λάρυμνας σε «παγίδα θανάτου» για τους εργαζόμενους δεν είναι κεραυνός εν αιθρία, ούτε δημιουργήθηκε από το πουθενά. Αλλεπάλληλες είναι όλο το προηγούμενο διάστημα οι καταγγελίες του κλαδικού Συνδικάτου - η τελευταία ανακοίνωση βγήκε μόλις λίγες ώρες πριν από το τραγικό «ατύχημα» - ενώ με σειρά παρεμβάσεών του εντός και εκτός Βουλής το ΚΚΕ αναδεικνύει σταθερά τον ένοχο για το έγκλημα: Την ανάπτυξη με κριτήριο το καπιταλιστικό κέρδος και όχι τις λαϊκές ανάγκες.
Αυτό ακριβώς το κριτήριο, σε αντίθεση με το συμφέρον του λαού για εκμετάλλευση και αξιοποίηση ενός τομέα στρατηγικής σημασίας με ταυτόχρονη προστασία των εργαζομένων, έχει οδηγήσει σε μια διαχρονική πολιτική απαξίωσης του εργοστασίου, με στόχο το κλείσιμο ή την ιδιωτικοποίησή του, καθιστώντας «πολυτέλεια» τα μέτρα προστασίας της υγείας και της ασφάλειας των εργαζομένων.
Ο αντίστοιχος εργασιακός μεσαίωνας που βιώνουν οι εργαζόμενοι σε όλους τους κλάδους επιβεβαιώνει ότι η καπιταλιστική ανάπτυξη πηγαίνει χέρι χέρι με το τσάκισμα των δικαιωμάτων, της υγείας και της ίδιας της ζωής των εργαζομένων.
Αποτελούν τεράστια πρόκληση οι δηλώσεις στελεχών της κυβέρνησης της ΝΔ ότι... «θα διερευνηθούν τα αίτια» του δυστυχήματος στη ΛΑΡΚΟ, όπως και οι αντίστοιχες δηλώσεις από τους εκπροσώπους του ΣΥΡΙΖΑ, με την πρώην υπουργό Εργασίας μάλιστα να «αναρωτιέται» υποκριτικά αν ελήφθησαν υπόψη οι καταγγελίες των εργαζομένων για την κατάσταση στο εργοστάσιο...
Η επικίνδυνη κατάσταση στη ΛΑΡΚΟ, κύριος μέτοχος της οποίας είναι το αστικό κράτος, έχει διαμορφωθεί και επιδεινώνεται διαρκώς με ευθύνη όλων των κυβερνήσεων ΝΔ - ΣΥΡΙΖΑ - ΠΑΣΟΚ. Κανείς τους δεν μπορεί να καμώνεται τον «ανήξερο» για το έγκλημα.
Είναι χαρακτηριστικό το χρονικό που παρουσίασε χτες ο «Ριζοσπάστης», αναδημοσιεύοντας τις αλλεπάλληλες επιστολές του κλαδικού Συνδικάτου Μετάλλου Φθιώτιδας προς το υπουργείο Εργασίας και όλους τους αρμόδιους, με τις καταγγελίες για την κατάσταση του εργοστασίου, την υποστελέχωση, την εντατικοποίηση, τα ελλιπή μέτρα ασφάλειας, την παραβίαση των σχετικών κανονισμών, τη συγχώνευση τμημάτων και τη δουλειά εργαζομένων σε αντικείμενα για τα οποία δεν έχουν εκπαίδευση κ.ά.
Είναι επίσης χαρακτηριστικό ότι απαντώντας στην Επίκαιρη Ερώτηση που κατέθεσε το ΚΚΕ στη Βουλή για όλα τα παραπάνω, πριν ακριβώς από ένα χρόνο, ο τότε υπουργός του ΣΥΡΙΖΑ, Γ. Σταθάκης, ισχυρίστηκε λίγο - πολύ ότι δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα γιατί όλα βαίνουν με βάση τις «διεθνείς πρακτικές» και γιατί τέτοιοι «οικονομικοί εξορθολογισμοί» γίνονται «σε οποιαδήποτε εταιρεία»...
Αυτό που γίνεται πραγματικά «σε οποιαδήποτε εταιρεία», είναι ότι το κεφάλαιο - με τις αντίστοιχες πλάτες των κυβερνήσεών του - μπροστά στα κέρδη του δεν λογαριάζει τη ζωή και την υγεία των εργατών.
Αντίστοιχη με την κατάσταση στη ΛΑΡΚΟ είναι η κατάσταση συνολικά στον κλάδο του Μετάλλου - με πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα τα αλλεπάλληλα εργατικά «ατυχήματα» στη Ναυπηγοεπισκευή - αλλά και σε όλους τους κλάδους. Στα εργοστάσια, στα εργοτάξια, στην καθαριότητα, στους διανομείς, κυριολεκτικά παντού, οι εργαζόμενοι έρχονται αντιμέτωποι με θανατηφόρα «ατυχήματα», με πλήθος τραυματισμών, με παλιές και νέες επαγγελματικές ασθένειες που δεν καταγράφονται καν. Με την εντατικοποίηση, την «ευελιξία», την έλλειψη μέτρων ασφάλειας, τη διαρκή εργασιακή ανασφάλεια κ.ο.κ., οι ίδιες οι ζωές των εργατών θυσιάζονται στο βωμό των κερδών του κεφαλαίου.
Με την καθοριστική παρέμβαση των κομμουνιστών και άλλων αγωνιστών, οι εργαζόμενοι της ΛΑΡΚΟ έδωσαν άμεση αγωνιστική απάντηση με απεργία και Γενική Συνέλευση, συνδικάτα της περιοχής και του κλάδου εξέφρασαν την αλληλεγγύη τους.
Ο αγώνας αυτός αφορά κάθε εργαζόμενο, κάθε σωματείο! Σε κάθε χώρο δουλειάς, σε κάθε κλάδο είναι ανάγκη να ενταθεί η πάλη για όλα τα αναγκαία μέτρα προστασίας της υγείας και της ασφάλειας των εργαζομένων, για αποφασιστική ενίσχυση του ΣΕΠΕ και ουσιαστικό έλεγχο της εργοδοτικής ευθύνης, για κατοχύρωση όλων των παραπάνω μέτρων σε κλαδικές Συλλογικές Συμβάσεις για όλους τους εργαζόμενους, κόντρα στο εντεινόμενο χτύπημά τους από την εργοδοσία και τις κυβερνήσεις της.