Πού είσαι ΝΑΤΟ που δειχνες πως θα γινόμουν άλλος

Κατιούσα

Η μηχανή των θηριωδών γεωστρατηγικών καπιταλιστικών συμφερόντων δούλεψε στο φουλ για τον εκλεκτό της, Αλέξη Τσίπρα. Ο πόλεμος του νατοϊκού αλόγου -για να παραφράσω τη μετονομασία του αγάλματος του σκοπιανού Μεγαλέξανδρου σε πολεμιστή του αλόγου (;)-, Αλέξης ο μικρός (νεαρός) ο μέγας (κατά ΝΑΤΟ ,ΕΕ, κλπ) θα διεκδικήσει δικαιωματικά και το Νόμπελ της Ειρήνης καθώς είναι πιο προβλέψιμος μαζί με το Ζάγεφ, απ’ ό,τι το πυρηνικό δίδυμο Τραμπ- Κιμ. Άλλωστε ο ίδιος στο διάγγελμά του είπε ότι η Ελλάδα αποκτά πάλι ηγετικό ρόλο στα Βαλκάνια, κάτι σα σεφ που ξέρει τα συστατικά της διαβόητης εδώ και εκατό χρόνια insalata Macedonia, και μας άφησε να ψάχνουμε πότε ήταν η προηγούμενη φορά που τον είχε.
Γεγονός είναι ότι πανηγύρισαν όλοι οι έχθροι των βαλκανικών λαών, από τους Γερμανούς του ναζιστικού σχεδίου για μετατροπή της βαλκανικής σε πίσω λαχανόκηπο της ενωμένης υπό το ράιχ Ευρώπης, ως το ΝΑΤΟ των βομβαρδισμών, που εφάρμοσε ακριβώς αυτό το σχέδιο. Δηλαδή βομβάρδισε, κατακρεούργησε σε εθνοκαθαρμένα προτεκτοράτα τη Γιουγκοσλαβία και τώρα την ξαναενώνει, ως τάχα μου δήθεν δυτική βαλκανική, με μαζική προώθηση της στις κάλπες της ΕΕ ως leverage (αντιστάθμισμα) του BREXIT. Άλλωστε τι Βόρεια Μακεδονία, τι Βόρεια Ιρλανδία!…
Μια υπενθύμιση στο μεγάλο πρωταγωνιστή της αντιλαϊκής καρικατούρας – ταινίας που κατάφερε να δαμάσει το Βουκεφάλα, κατά δήλωση του, Μπούλη! Ο Μιλόσεβιτς όταν δέχτηκε τη νατοϊκή συμφωνία, με διεθνείς φανφάρες, του Ντέιτον, έγινε μέχρι και εξώφυλλο στο TIME, ως μέγας δημοκράτης των Βαλκανίων. Αλλά άμα σου τάξουν τόσα όσα χρειάζεσαι για να γράψεις την ιστορία τους και πεις το μεγάλο Ναι, λίγο παρακάτω παραμονεύει μια συμφωνία τύπου Ραμπουγέ και οι επαίνοι γίνονται κατηγορίες και κατάρες. Όποιος δε, πιστέψει ότι τότε η εποχή και η περιοχή είχαν αίμα, ενώ τώρα συνανάπτυξη, πλανάται πλάνην οικτρά, όταν και μούσα και πίεση και οργή και αγάπη είναι τ’ αφεντικά του ΝΑΤΟ.

Η ναζιστική σημαία σε αυστραλιανό όχημα της ΝΑΤΟικής κατοχικής δύναμης

• 
  

Η επίμαχη φωτογραφία (Πηγή: «ABC»)

Αντιδράσεις έχουν προκληθεί στην Αυστραλία, μετά τη δημοσιοποίηση φωτογραφίας που δείχνει Αυστραλούς στρατιώτες της κατοχικής δύναμης του Αφγανιστάν να έχουν αναρτήσει, σε όχημά τους, τη ναζιστική σημαία.
Η φωτογραφία δημοσιεύτηκε στο δίκτυο «ABC» και έχει επαληθευτεί η γνησιότητά της, ενώ σύμφωνα με πληροφορίες του δικτύου, έχει τραβηχτεί το 2007.
Όπως ήταν αναμενόμενο, η κυβέρνηση και ο στρατός έσπευσαν να υποβαθμίσουν το γεγονός: Πηγή προσκείμενη στο στρατό είπε ότι επρόκειτο μάλλον για «διεστραμμένο αστείο», παρά για ενέργεια νεοναζί. «Η σημαία εγέρθηκε για σύντομο διάστημα σε ένα όχημα του στρατού της Αυστραλίας το 2007. Ο διοικητής διέταξε να κατέβει αμέσως», διευκρίνισε το υπουργείο Άμυνας στο «ABC».
«Η σημαία κατέβηκε και οι υπεύθυνοι τιμωρήθηκαν», διαβεβαίωσε από την πλευρά του ο πρωθυπουργός Μάλκομ Τέρνμπουλ, χαρακτηρίζοντας το γεγονός «απολύτως απαράδεκτο».
Μια πηγή, όμως, είπε στο «ABC» ότι η σημαία ήταν υψωμένη για «παρατεταμένο» χρονικό διάστημα.
Ο στρατός της Αυστραλίας συμμετέχει στην κατοχή του  Αφγανιστάν από το 2001, στο πλαίσιο της συνεργασίας του με το ΝΑΤΟ. Το 2007, τη χρονιά που σημειώθηκε το συμβάν, ήταν ανεπτυγμένοι στη χώρα αυτή περίπου 900 Αυστραλοί στρατιωτικοί.
Η αποκάλυψη αυτού του επεισοδίου καταγράφεται εν μέσω της πολεμικής για τη διαγωγή και τη δράση των ανδρών του στρατού της Αυστραλίας στο Αφγανιστάν. Μέλη των ειδικών δυνάμεων του στρατού κατηγορούνται για εγκλήματα πολέμου -εκτελέσεις άοπλων Αφγανών- σε ένα απόρρητο εσωτερικό έγγραφο του υπουργείου Άμυνας, που αποκάλυψε ο αυστραλιανός Τύπος, στο οποίο γίνεται επίσης λόγος για «βιαιότητες» και προσβολές «της ανθρώπινης αξιοπρέπειας».
Για τα όσα αναφέρονται στο έγγραφο, η κυβέρνηση έχει ξεκινήσει έρευνα.
(Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ, AFP, dpa)

Ο Θ. ΠΑΦΙΛΗΣ ΣΤΗΝ ΟΛΟΜΕΛΕΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΠΟΛΥΝΟΜΟΣΧΕΔΙΟ ΤΗΣ 4ης ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗΣ

Συντάξεις: οκτώ χρόνια περικοπών

Χτες σας υποσχέθηκα πως σε τούτο το σημείωμα θα επιχειρήσουμε μια καταγραφή των δεκάδων μειώσεων που έχουν υποστεί οι συντάξεις κατά την τελευταία οκταετία. Είπα να ασχοληθούμε μόνο με τα χρόνια της κρίσης επειδή αν πιάναμε το θέμα από παλιότερα δεν θα βγάζαμε άκρη με τόσους και τόσους κάλφες που έκαναν πρακτική πάνω στην περικοπή των συντάξεων (Σιούφας, Σπράος, Γιαννίτσης, Ρέππας, Πετραλιά κλπ κλπ). Πάμε, λοιπόν, να δούμε επί τροχάδην όλα τα σχετικά νομοθετήματα ένα προς ένα:

(1) Ν. 3845/2010
Καλή αρχή, λοιπόν, με έναν νόμο-καρμανιόλα, ο οποίος δημοσιεύεται στις 6 Μαΐου 2010, δηλαδή δυο μέρες πριν υπογραφεί το πρώτο μνημόνιο. Είναι ο νόμος που αντικατέστησε τον 13ο και τον 14ο μισθό των δημοσίων υπαλλήλων και των συνταξιούχων με επιδόματα. Για τους συνταξιούχους, το Δώρο Χριστουγέννων αντικαταστάθηκε με επίδομα 400 ευρώ (ήταν ολόκληρη σύνταξη) ενώ το Δώρο Πάσχα και το Επίδομα Αδείας με επίδομα 200 ευρώ (ήταν μισή σύνταξη) το καθένα. Πέντε μέρες αργότερα, δημοσιεύεται ο Ν. 3847/2010, ο οποίος περιορίζει αυτά τα επιδόματα σε όσους συνταξιούχους λέχουν υπερβεί το 60 έτος τους και παίρνουν συνολικά μηνιαίες συντάξεις μέχρι 2.500 ευρώ.

(2) Ν. 3863/2010 και Ν. 3865/2010
Πρόκειται για δυο νόμους, οι οποίοι δημοσιεύονται με διαφορά 6 ημερών (15 και 21 Ιουλίου) και πάνε ζευγάρι, καθώς ο δεύτερος συμπληρώνει τον πρώτο. Εδώ έχουμε την μεταρρύθμιση Λοβέρδου (πιο σωστά: Λοβέρδου-Κουτρουμάνη), πάνω στην οποία πάτησαν όλοι οι μεταγενέστεροι νόμοι, ακόμη και ο τελευταίος νόμος Κατρούγκαλου. Οι νόμοι αυτοί προβλέπουν νέο τρόπο υπολογισμού των συντάξεων, ο οποίος όμως θα εφαρμοστεί από το 2015. Με βάση αυτόν τον νέο υπολογισμό, επιφέρεται κατ' αρχήν μια μικρή μείωση στις συντάξεις, η οποία μεγαλώνει σε βάθος χρόνου. Παράλληλα, ο Ν. 3865/2010 (α) καθιερώνει την ειδική εισφορά αλληλεγγύης συνταξιούχων, 3%-13%, για συντάξεις άνω των 1.400 ευρώ, (β) επιβάλλει μείωση των επικουρικών συντάξεων από 3% έως και 10%.

Γ. Κουτρουμάνης, Α.Λοβέρδος: Στους νόμους τους στηρίχθηκε η κατοπινή ασφαλιστική νομοθεσία.

(3) Ν. 3986/2011
Αρχίζει το Μεσοπρόθεσμο 2012-2015. Όσοι συνταξιούχοι είναι κάτω των 60 ετών και οι συντάξεις τους ξεπερνούν συνολικά τα 1.700 ευρώ μηνιαίως, δέχονται μειώσεις από 6% έως και 10%. Επίσης, η ειδική εισφορά αλληλεγγύης συνταξιούχων επεκτείνεται και στις επικουρικές συντάξεις, με ποσοστά που φτάνουν το 10% για συντάξεις μεγαλύτερες των 650 ευρώ. Παράλληλα, θεσπίζονται περικοπές και εισφορές για συντάξεις που απονέμονται από μικρότερα ταμεία.

(4) Ν. 4002/2011
Νέα τροποίηση της συνταξιοδοτικής νομοθεσίας του δημοσίου. Ανάμεσα στα άλλα, αυξάνονται τα όρια ηλικίας για πλήρη συνταξιοδότηση και ορίζονται οι μειώσεις-ποινές σε περίπτωση πρόωρης εξόδουν από την υπηρεσία. Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση των στρατιωτικών, των οποίων ο εικονικός διπλασιασμός του συντάξιμου χρόνου μετατίθεται για μετά το 25ο έτος υπηρεσίας (από το 18ο ή 20ο που ίσχυε).

(5) Ν. 4024/2011
Τσεκούρωμα των νεώτερων συνταξιούχων. Όσοι δεν έχουν συμπληρώσει το 60ο έτος τους βλέπουν να περικόπτεται κατά 20% ό,τι παίρνουν πάνω από 1.200 ευρώ ενώ όσοι είναι κάτω από 55 δέχονται 40% μείωση σε ποσά μεγαλύτερα των χιλίων ευρώ. Οι επικουρικές συντάξεις συνθλίβονται, με την μείωση να φτάνει 30% σε ποσά άνω των 150 ευρώ (!).

(6) Ν. 4046/2012
Ο νόμος ψηφίζεται τον Μάρτιο αλλά οι περικοπές του ισχύουν αναδρομικά από την πρωτοχρονιά. Οι κύριες συντάξεις άνω των 1.300 ευρώ περικόπτονται κατά 12% και οι επικουρικές εξαχνώνονται, αφού η νέα μείωσή τους φτάνει το 20% για ποσά άνω των 300 ευρώ.

(7) Ν. 4052/2012
Στο άρθρο 42 του εν λόγω νόμου μπαίνει για πρώτη φορά η ρήτρα μηδενικού ελλείμματος, καθώς ορίζεται ότι "το ποσό της καταβαλλόμενης σύνταξης διαμορφώνεται με βάση (...) δ)τον συντελεστή βιωσιμότητας, ο οποίος θα πρέπει να αναπροσαρμόζει σε ετήσια βάση τις νέες και τις ήδη καταβαλλόμενες συντάξεις, μέσω ενός μηχανισμού μειωμένης τιμαριθμικής αναπροσαρμογής, ανάλογα με τις καταβαλλόμενες εισφορές, έτσι ώστε να αποφεύγεται η δημιουργία ελλειμμάτων στο ταμείο, αποκλείοντας κάθε μεταφορά πόρων από τον Κρατικό Προϋπολογισμό". Το μέτρο εφαρμόζεται για πρώτη φορά το 2014 στο Ενιαίο Ταμείο Επικουρικής Ασφάλισης (υπερταμείο που συνένωσε τα μικρότερα επικουρικά ταμεία) και οδήγησε σε οριζόντια μείωση των επικουρικών συντάξεων κατά 5,2%.

(8) Ν. 4093/2012
Από την πρωτοχρονιά του 2013, όσοι συνταξιούχοι μαζεύουν από συντάξεις (κύρια συν επικουρική) πάνω από χίλια ευρώ, βλέπουν το μηνιάτικό τους να μειώνεται κατά 5%. Όσοι παίρνουν πάνω από 1.500 βλέπουν μείωση 10%. Πάνω από τα δυο χιλιάρικα η μείωση γίνεται 15% και πάνω από τα τρία φτάνει στο 20%. Ταυτόχρονα, καταργούνται τα επιδόματα δώρων, των νόμων 3845 και 3847 του 2010, χωρίς οι θιγόμενοι να μπορούν να προσφύγουν πουθενά, εφ' όσον τα καταργούμενα ποσά ήσαν επιδόματα και όχι συντάξεις.

(9) Ν. 4336/2015
Το περίφημο "τρίτο μνημόνιο". Νέα μείωση στις συντάξεις μέσω αύξησης των εισφορών υγείας από 4% σε 6%. Η ίδια εισφορά επιβάλλεται και στις επικουρικές, επιφέροντας νέα μείωσή τους κατά 6%, αφού ως τότε απαλλάσσονταν από εισφορές υγείας. Παράλληλα, (α) αυξάνονται οι ποινές για πρόωρη συνταξιοδότηση, (β) μειώνεται η κατώτατη εγγυημένη σύνταξη και (γ) αίρεται η κρατική χρηματοδότηση για συντάξεις που απονέμονται σε όσους δεν έχουν συμπληρώσει το 67ο έτος τους.


Κοντά σε όλα όσα αναφέραμε επιγραμματικά, θα μπορούσαμε να προσθέσουμε την εξαέρωση του ΕΚΑΣ, τον σφαγιασμό των "εφ' άπαξ", την κατακρήμνιση των αναπηρικών συντάξεων, την κατά 60% μείωση των συντάξεων όσων συνταξιούχων εργάζονται, την επιβολή οροφής (πλαφόν) σε όσους παίρνουν πάνω από μία συντάξεις κλπ. Και όλα αυτά, πριν από τον περιβόητο Ν. 4387/2016, τον γνωστό μας ως νόμο Κατρούγκαλου, ο οποίος δεν χωράει σε ένα ιστολογικό σημείωμα.

Με μια αναφορά σ' αυτόν τον νόμο θα κλείσουμε για σήμερα. Θα ρίξουμε μια γρήγορη ματιά στην έννοια της "προσωπικής διαφοράς", η οποία ενδιαφέρει πολλούς αλλά ενδέχεται να μην έχει γίνει κατανοητή.

Ας πάρουμε, για παράδειγμα, τον πρώτο ασφαλισμένο τού παραπάνω πίνακα, ο οποίος έπαιρνε σύνταξη 1.170,33 με τον παλιό τρόπο υπολογισμού αλλά με τις διατάξεις του νόμου Κατρούγκαλου η σύνταξή του προσδιορίστηκε στα 922,30 ευρώ. Ο άνθρωπος αυτός συνέχισε να παίρνει 1.170,33, μόνο που τα 922,30 καταγράφονταν ως σύνταξη και τα 248,03 ως προσωπική διαφορά. Η ιδέα ήταν πως, αν κάποτε δινόταν μια αύξηση στις συντάξεις π.χ. 5%, ο εν λόγω συνταξιούχος θα συνέχιζε να παίρνει 1.170,33 αλλά η σύνταξή του θα είχε πάει στα 968,42 και η προσωπική διαφορά του θα είχε μειωθεί στα 201,91 ευρώ. Δηλαδή, αντί να πάρει πραγματική αύξηση, θα μείωνε την προσωπική του διαφορά. Αυτό θα συνεχιζόταν και στις επόμενες αυξήσεις, ώσπου η προσωπική διαφορά θα μηδενιζόταν.

Τι θα γίνει από 1/1/2019; Στα πλαίσια του "μεταμνημονιακού μνημονίου" (του μεσοπρόθεσμου 2019-2022), οι "προσωπικές διαφορές" θα κλαδευτούν τελείως. Μόνη "ανακούφιση" είναι ότι η μείωση που θα επέλθει στο συνολικό ποσό δεν μπορεί να είναι μεγαλύτερη του 18%. Στο παράδειγμά μας, το 18% των 1.170,33 είναι 210,66 ευρώ, οπότε ο συνταξιούχος μας δεν θα χάσει ολόκληρη την προσωπική διαφορά του. Έτσι, τον Ιανουάριο θα εισπράξει (1.170,33 - 210,66 =) 959,67 ευρώ και θα απομείνουν για "κλάδεμα" άλλα (248,03 - 210,66 = 959,67 - 922,30 =) 37,37 ευρώ. Οι υπόλοιποι ασφαλισμένοι τού παραπάνω πίνακα θα χάσουν όλη την προσωπική διαφορά τους, αφού η μείωση που θα υποστούν είναι μικρότερη του 18%.

Μνημόνια διαρκείας και κόφτες για τις λαϊκές οικογένειες

        

Μέτρα και «αντίμετρα» αποτελούν τις δύο πλευρές του ίδιου αντιλαϊκού σχεδίου, που στο διηνεκές θα έχει κόφτες και μνημόνια διαρκείας για τις λαϊκές οικογένειες. Τα λεγόμενα «αντίμετρα» αποτελούν μέτρα διαχείρισης των συνεπειών της αντιλαϊκής πολιτικής που η κυβέρνηση υλοποιεί και προϋποθέτουν την επίτευξη των «ματωμένων» πρωτογενών πλεονασμάτων.

Το πολυνομοσχέδιο προβλέπει μηδενική συμμετοχή, από 10% που είναι σήμερα, για τους ασθενείς που λαμβάνουν φάρμακα για τη θεραπεία χρόνιων και σοβαρών παθήσεων, εάν επιλέξουν γενόσημα. Όμως, παράλληλα, θεσπίζει ένα νέο «χαράτσι» προς τους φαρμακοποιούς, επιβάλλοντάς τους φόρο (rebate) επί της λιανικής τιμής κάθε φαρμάκου που έχει λήξει η πατέντα του (off patent). Η μηδενική συμμετοχή με την επιλογή γενόσημου φαρμάκου δεν σημαίνει ότι οι ασθενείς δεν θα πληρώνουν, γιατί η ασφαλιστική τιμή δεν ταυτίζεται με την εμπορική, επομένως τη διαφορά θα την πληρώνει ο ασθενής. Μάλιστα, το συγκεκριμένο «αντίμετρο» δεν καλύπτεται από τον κρατικό προϋπολογισμό, αλλά είτε από άλλα έσοδα του ΕΟΠΥΥ, είτε πιθανόν από το χαράτσι στους φαρμακοποιούς και αυτό το βαφτίζει η κυβέρνηση αντίμετρο, κερνώντας με ξένα κόλλυβα. Την ίδια ώρα βέβαια, οι νέες περικοπές στις συντάξεις θα δυσκολέψουν ακόμη περισσότερο την πρόσβαση των συνταξιούχων στα φάρμακα.

Ένα ακόμη ζήτημα του πολυνομοσχεδίου είναι η επέκταση του συστήματος της ηλεκτρονικής καταγραφής για τους δικαιούχους των αναπηρικών επιδομάτων, που προβλέπει το πολυνομοσχέδιο. Δεν αφορά απλά τη διευκόλυνση της καταγραφής τους, αλλά το με ποιες παροχές και δικαιώματα διασυνδέεται αυτό το σύστημα. Η γενική κατεύθυνση της λεγόμενης «αποϊατροποίησης» των αναπηρικών επιδομάτων και της «λειτουργικότητας» των αναπήρων που ακολουθεί η κυβέρνηση, σημαίνει ότι η χορήγηση αναπηρικής σύνταξης ή επιδόματος δεν θα εξαρτάται μόνο από το ποσοστό αναπηρίας, αλλά θα συνυπολογίζονται η δυνατότητα του ανάπηρου να δουλέψει, η κοινωνικότητά του, το μορφωτικό του επίπεδο, οι δυνατότητες που έχει λόγω οικογενειακής και οικονομικής κατάστασης να αντιμετωπίζει μια σειρά καθημερινά προβλήματα, που απορρέουν από το είδος της αναπηρίας. Δηλαδή, στην πράξη, ακόμα και αυτές τις σημερινές κομμένες παροχές προς τους ανάπηρους, θα μπορούν να τις παίρνουν μόνο όσοι εντάσσονται στη βαριά αναπηρία, σε συνδυασμό με την ανυπαρξία άλλου εισοδήματος, οικογενειακής στήριξης, περιουσίας στοιχείων, κλπ.

ΝΙΚΟΣ ΚΑΡΑΘΑΝΑΣΟΠΟΥΛΟΣ : Η αντιλαϊκή επίθεση δεν έχει ημερομηνία λήξης

 

Eurokinissi

«Η "κόκκινη γραμμή" που διαπερνά το νομοσχέδιο είναι η υποταγή όλων σε αυτό που έχετε υπέρτατο στόχο, τη θωράκιση της ανταγωνιστικότητας των επιχειρηματικών ομίλων, τη στήριξη των επενδύσεων, άρα στην ικανοποίηση και θωράκιση της καπιταλιστικής κερδοφορίας», ανέφερε από το βήμα της Βουλής ο Νίκος Καραθανασόπουλος, κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΚΚΕ και ειδικός αγορητής του Κόμματος στο πολυνομοσχέδιο, δίνοντας απάντηση στην αντιπαράθεση ανάμεσα σε ΣΥΡΙΖΑ, ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και τα υπόλοιπα αστικά κόμματα.

 Ο Ν. Καραθανασόπουλος στη συνέχεια παρέθεσε μια σειρά από παραδείγματα τα οποία δείχνουν τη νέα σφαγή που έρχεται και κάνουν «φύλλο και φτερό» τους κυβερνητικούς ισχυρισμούς ότι «δεν υπάρχουν αντιλαϊκά μέτρα στο νομοσχέδιο», ότι «τελειώνει η λιτότητα» κ.λπ.

Απευθυνόμενος στην κυβέρνηση, σημείωσε ότι «μέτρα και "αντίμετρα" κάνουν μία αναδιανομή από τους λιγότερο φτωχούς προς τους εξαθλιωμένους, δηλαδή ζητάτε από λιγότερο φτωχούς να πληρώσουν την επιβίωση των εξαθλιωμένων». Επισήμανε ότι σύμφωνα με τα όσα προβλέπει το Μεσοπρόθεσμο «οι εργαζόμενοι από 1/1/2019 θα χάσουν 2,9 δισ. ευρώ» και ότι «τα ασφαλιστικά ταμεία θα δώσουν λιγότερες συντάξεις κατά 3,2 δισ. ευρώ το 2019. Δηλαδή, από 28,7 δισ. ευρώ που θα δώσουν το 2018, το 2019 θα δώσουν 25,5 δισ. ευρώ». Και πρόσθεσε πως «μεσοσταθμικά αυτή η μείωση είναι 11%», που σημαίνει πρακτικά ότι οι συνταξιούχοι το 2019 θα χάσουν το λιγότερο 1,3 συντάξεις.


«Το αποτέλεσμα αυτής της παρέμβασης», ανέφερε, «θα είναι ότι το ταμειακό αποτέλεσμα των ασφαλιστικών ταμείων από τη μείωση των συντάξεων θα εκτιναχθεί από τα 457 εκατ. ευρώ το 2018 στα 3,3 δισ. ευρώ. Αυτό το θετικό ταμειακό αποτέλεσμα, που προκύπτει από μείωση συντάξεων, αποτελεί το 44% του πρωτογενούς πλεονάσματος του 2019». Με βάση αυτά τα στοιχεία, έθεσε το ερώτημα: «Ποιος πληρώνει επί της ουσίας για το αιματοβαμμένο πρωτογενές του 2019; Οι συνταξιούχοι...».

Για το 2020 σημείωσε ότι το 60% του πρωτογενούς πλεονάσματος θα προέλθει από την παραπέρα μείωση των συντάξεων και τη μείωση του αφορολόγητου, που θα στοιχίσουν 4,6 δισ. στους εργαζόμενους και το λαό.

Αναδεικνύοντας ότι τα όσα προβλέπει το νομοσχέδιο είναι ταξικά, υπέρ του κεφαλαίου μέτρα, επισήμανε ότι «ο ΣΕΒ απαιτεί με τα δελτία Τύπου και εσείς "στέκεστε κλαρίνο" και υλοποιείτε αυτές τις απαιτήσεις». Αναφέρθηκε μάλιστα και σε «φωτογραφικές» όπως τις χαρακτήρισε διατάξεις, όπως το άρθρο 70 που προβλέπει τη διατήρηση των δεξαμενών των εταιρειών πετρελαιοειδών σε Πέραμα και Κερατσίνι, προσθέτοντας: «Στο Πέραμα, μάλιστα, βγάλατε απόφαση ότι αυξάνονται οι αντικειμενικές αξίες στις κατοικίες κατά 20%. Εκεί ζουν οι εφοπλιστές, οι τραπεζίτες οι βιομήχανοι; Αυξάνεται η αντικειμενική αξία των πιο φτωχών λαϊκών στρωμάτων κατά 20% για να πληρώσουν παραπάνω ΕΝΦΙΑ».
«Αυτό που προκύπτει από το πολυνομοσχέδιο και από το Μεσοπρόθεσμο», σημείωσε, «δεν είναι τίποτα άλλο παρά το γεγονός ότι ο λαός δεν πρόκειται να βγει από τα μνημόνια, η αντιλαϊκή επίθεση δεν πρόκειται να έχει ημερομηνία λήξης, γιατί όλα τα υποτάσσετε στο βωμό της ανταγωνιστικότητας και της καπιταλιστικής κερδοφορίας». Επιβεβαιώνεται ότι «ο ΣΥΡΙΖΑ μαζί με τους ΑΝΕΛ ήρθαν να κάνουν τη βρώμικη δουλειά, να ολοκληρώσουν το αντιλαϊκό - αντεργατικό έργο της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ».

Εκανε σαφές ότι η μόνη επιλογή που έχει ο λαός είναι «να οργανώσει την πάλη του για να μπορέσει να αποτρέψει την επιδείνωση της θέσης του, να έχει αποκατάσταση των απωλειών, αλλά πάνω από όλα να στοχεύσει στον πραγματικό αντίπαλο, το καπιταλιστικό σύστημα, το καπιταλιστικό κέρδος, την καπιταλιστική επιχείρηση, που αποτελούν και την πηγή, την αιτία όλων των προβλημάτων και των δεινών τα οποία ζει η εργατική - λαϊκή οικογένεια. Μόνο μέσα από αυτήν την πάλη μπορεί να υπάρξει διέξοδος προς όφελος του λαού, όταν τα ανατρέψει όλα και πάρει την εξουσία στα χέρια του».

Ριζοσπάστης   Πέμπτη 14 Ιούνη 2018

Η Αλέκα για τον Τσίπρα στη Βουλή: “Δεν προφυλάσσετε αυτόν τον άνθρωπο να μη λέει ασυναρτησίες; Πρωθυπουργός είναι…”

Κατιούσα

Χτες ο πρωθυπουργός σε μια συνέντευξη άκρως αποκαλυπτική για τις θέσεις και προθέσεις του, έκανε μεταξύ άλλων μια χοντρή λαθροχειρία, διαστρεβλώνοντας όσα έλεγαν οι κλασικοί για το εθνικό ζήτημα (συγχέοντας σκόπιμα την αυτοδιάθεση με τον αυτοπροσδιορισμό), αλλά και τη θέση των κομμουνιστών για το Μακεδονικό ζήτημα.

Σήμερα πήρε μια μικρή απάντηση, κατά την ομιλία της Αλέκας Παπαρήγα στη Βουλή, που σε μια αποστροφή της, αναρωτήθηκε γλαφυρά: “δεν προφυλάσσετε αυτόν τον άνθρωπο να μη λέει ασυναρτησίες; Πρωθυπουργός είναι…”

Για να πιάσει στη συνέχεια τη μεγαλόστομη δήλωσή του πως είχε μελετήσει αυτά τα ζητήματα στους κλασικούς, όταν ήταν 17 χρονών, δηλαδή όταν έφευγε από την ΚΝΕ. Άραγε να απέρριψε τους κλασικούς και να συνδεόταν με αυτό η αποχώρηση του Τσίπρα από την Οργάνωση; Γιατί όμως του πήρε τόσο πολύ, όταν η Παπαγγελή πχ τους είχε απορρίψει ήδη από τα 15 της, για να συνεχίσει με άλλες φιλοσοφικές ανησυχίες, και την ένταξή της στη ΔΑΠ.
Δεν άφησε όμως σε χλωρό κλαρί ούτε την αξιωματική αντιπολίτευση και τον αναλφάβητο αντικομμουνισμό της. Κι αν ο αντικομμουνισμός είναι λογικός και συνεπής με την πολιτική θέση που έχει, γίνεται ωστόσο αναλφάβητός όταν αντιμετωπίζει πχ τον κυβερνητικό λόχο σαν “μαρξιστές” και “κομμουνιστές”…

Πέρα από τις ατάκες που συνηθίζει να δίνει η Αλέκα, αξίζει να δείτε όλη την ομιλία και την επίθεσή της διαχρονικά στις ελληνικές κυβερνήσεις, που μιλάνε για αναβάθμιση του ρόλου της χώρας, επειδή αναβαθμίζουν την ανάμιξή της στον πόλεμο.

Όσο για τις ασυναρτησίες και τον αναλφαβητισμό των μεν και των δε αντίστοιχα, δεν οφείλεται σε έλλειψη αντίληψης και έλλειψη θεωρητικής κατάρτισης -που είναι υπαρκτοί παράγοντες- αλλά στον τρόπο με τον οποίο έχει επιλέξει ο δικομματισμός να οξύνει τεχνητά την πόλωση και να εγκλωβίζει λαϊκές συνειδήσεις…

Μίλοβαν Τζίλας – Κουτσομπολεύοντας το Στάλιν

Κατιούσα

Ο σταρ μεταξύ των αντιφρονούντων της τιτοϊκής Γιουγκοσλαβίας υπήρξε αναμφίβολα ο Μίλοβαν Τζίλας, όχι μόνο (ή ίσως κυρίως) για την κριτική που άσκησε στο πολιτικό σύστημα της πατρίδας του, που δεν είχε και τις χειρότερες σχέσεις με τη Δύση εξάλλου, αλλά και για τον σταθερό αντισοβιετισμό του, με επίκεντρο τη σταλινική περίοδο, όταν κι ο ίδιος είχε επισκεφτεί επανειλημμένα την ΕΣΣΔ. Ο ρεφορμισμός του “γιουγκοσλαβικού μοντέλου” δεν ήταν αρκετός για τον Τζίλας, που προτιμούσε μια πιο ανοιχτά σοσιαλδημοκρατική στροφή κι εντέλει ουσιαστικά την πλήρη επικράτηση ενός αστικού καθεστώτος στη Γιουγκασλαβία. Γεννήθηκε στο τότε Βασίλειο του Μαυροβουνίου σε αγροτική οικογένεια, κι ο πατέρας του ήταν αστυνομικός. Σπούδασε νομικά και φιλοσοφία στο πανεπιστήμιο του Βελιγραδίου και το 1932, ως φοιτητής μπήκε στο Κομμουνιστικό Κόμμα Γιουγκοσλαβίας. Φυλακίστηκε για τη δράση του από το 1933 ως το 1936, και δυο χρόνια αργότερα εκλέχθηκε στην ΚΕ του κόμματος. Το 1940 έγινε μέλος του ΠΓ και μετά τη ναζιστική εισβολή στη Γιουγκοσλαβία τον Απρίλη του 1941, συμμετείχε μαζί με τον Τίτο στην οργάνωση της αντίστασης, υπηρετώντας και ο ίδιος στο στρατό των παρτιζάνων. Ο Τζίλας στάλθηκε στο Μαυροβούνιο για να συντονίσει την αντίδραση κατά των Ιταλών, που στις 12 Ιούλη 1941 είχε ανακυρήξει τη δημιουργία ενός προτεκτοράτου με τίτλο “Βασίλειο του Μαυροβουνίου”, υπό τον έλεγχο του συνεργάτη του Μουσολίνι, Αλεσάντρο Μπιρόλι. Η εξέγερση των Μαυροβουνίων είχε μεγάλη επιτυχία, και σύντομα μεγάλα τμήματα της ορεινής αυτής χώρας απελευθερώθηκαν.
Το Νοέμβρη του 1941 ο Τίτο απήλλαξε από τα καθήκοντά του τον Τζίλας στο αντάρτικο, λόγω οργανωτικών και “αριστερίστικων” λαθών, τοποθετήθηκε όμως στη θέση του αρχισυντάκτης της εφημερίδας “Μπόρμπα”, κομματικού οργάνου των Γιουγκοσλάβων κομμουνιστών. Μετά την απελευθέρωση ανέλαβε μια σειρά υπουργικές θέσεις και το 1953 έγινε μέρος του προεδρείου της χώρας. Θεωρούνταν ο σημαντικότερος θεωρητικός της Ένωσης Γιουγκοσλάβων κομμουνιστών και συνδιαμορφωτής του “γιουγκοσλαβικού δρόμου προς το σοσιαλισμό”, ενώ είχε πρωτοστατήσει και στη ρήξη με την ΕΣΣΔ το 1948. Μεταξύ Οκτώβρη 1953 και Γενάρη 1954 δημοσίευσε μια σειρά 18 άρθρων στη “Μπόρμπα”, όπου ασκούσε κριτική στη “σταλινική” γραφειοκρατία της ΕΣΣΔ και υποστήριζε τη μετάβαση από το σύστημα του κεντρικού σχεδιασμού στην “οικονομική” αυτονομία. Αν και αρχικά είχε την υποστήριξη του Τίτο, οι ολοένα πιο ανοιχτές προτάσεις του για πολυκομματικό σύστημα, παρα και ακόμα μεγαλύτερη φιλελευθεροποίηση της οικονομίας στοίχισαν στο Τζίλας την πτώση του από κάθε αξίωμα, ενώ ο ίδιος λίγο αργότερα παραιτήθηκε και από την ΕΓΚ.
Το Δεκέμβρη του ίδιου έτους δημοσιεύτηκε συνέντευξή του στους Τάιμς της Νέας Υόρκης, όπου χαρακτήριζε τη Γιουγκοσλαβία “ολοκληρωτική” καλώντας να επιτραπεί η λειτουργία σοσιαλδημοκρατικού κόμματος. Καταδικάστηκε για “εχθρική προπαγάνδα” σε 18 μήνες φυλάκιση με αναστολή, αλλά δυο χρόνια μετά συνελήφθη και πάλι και καταδικάστηκε σε τριετή φυλάκιση μετά από δήλωσή του σε γαλλικό πρακτορείο όπου καταδίκαζε την αποχή της Γιουγκοσλαβίας στα Ηνωμένα Έθνη όπου διεξαγόταν ψηφοφορία για την καταδίκη της σοβιετικής επέμβασης στην Ουγγαρία. Παράλληλα, δημοσίευσε άρθρο υποστήριξης της Ουγγρικής Αντεπανάστασης στο περιοδικό New Leader. Ήταν η εποχή της επαναπροσέγγισης Γιουγκοσλαβίας και ΕΣΣΔ, στην οποία μάλιστα φαίνεται πως η αποπομπή Τζίλας είχε παίξει κάποιο ρόλο, πείθοντας τη νέα ηγεσία της ΕΣΣΔ πως η γιουγκοσλαβική πολιτική θα μπορούσε να γίνει φιλικότερη στο στρατιωτικό στρατόπεδο.
Ο Τζίλας δημοσίευσε στο εξωτερικό το γνωστό βιβλίο του “Η νέα τάξη: Μια ανάλυση του κομμουνιστικού συστήματος”, όπου υποστήριζε την ύπαρξη μιας νέας τάξης προνομιούχας κομματικής γραφειοκρατίας. Οι θέσεις αυτές δεν ήταν πρωτότυπη, καθώς είχε διατυπωθεί σε διάφορες παραλλαγές στο παρελθόν, κυρίως από τροτσκιστές, στο ψυχροπολεμικό κλίμα της εποχής ήταν όμως ακριβώς που χρειαζόταν κι έτσι μεταφράστηκε σε σαράντα γλώωσες, γνωρίζοντας μεγάλη επιτυχία. Το βιβλίο επέφερε και νέα καταδίκη για το Τζίλας ο οποίος φυλακίστηκε ξανά ως τις αρχές του 1961, ενώ για το βιβλίο του “Συνομιλίες με το Στάλιν” καταδικάστηκε σε νέα πενταετή φυλάκιση, λόγω του ότι αποκάλυπτε σχέδια ένωσης της Γιουγκοσλαβίας με την Αλβανία, που θεωρούνταν “κρατικά μυστικά”, κάτι που ο ίδιος αρνιόταν.
Οι “Συνομιλίες” με το Στάλιν γνώρισαν επίσης παγκόσμια επιτυχία, ενώ έχουν και ελληνικό ενδιαφέρον, λόγω των διαβόητων αναφορών που έκανε ο Στάλιν κατά το Τζίλας στον αγώνα του ΔΣΕ. Καθόλου τυχαίο δεν είναι που μεταφράστηκε και κυκλοφόρησε στην Ελλάδα πρακτικά σχεδόν αμέσως μετά την πρώτη του έκδοση.  Οι “Συνομιλίες” βασίζονται στις τρεις επισκέψεις του Τζίλας στην ΕΣΣΔ, το 1944, το 1945 και το 1948, λίγο πριν τη ρήξη Τίτο-Κομινφόρμ. Γνωρίζοντας σε ποιο κοινό απευθυνόταν, ο Τζίλας χώρισε το έργο του σε τρεις πράξεις με μελοδραματικούς και συνάμα πολλά (αντισοβιετικά στερεότυπα) υποσχόμενους τίτλους, έναν για κάθε ταξίδι: “Εκστάσεις”, “Αμφιβολίες” και “Απογοητεύσεις”. Το βιβλίο είναι ένα πολιτικό άρλεκιν που κόβει την ανάσα, κυρίως με τις περιγραφές των ολονύκτιων συναντήσεων του Στάλιν και του περιγύρου εν μέσω διαρκών βυζαντινισμών και ποταμών βότκας. Ο Σοβιετικός ηγέτης είναι φυσικά ένας ικανός, μα άσπλαχνος τύρρανος, για τον οποίο “κάθε έγκλημα ήταν δυνατόν, και δεν υπήρχε έγκλημα που να μην είχε διαπράξει”, ο Χρουστσώφ είναι ανοιχτόμυαλος και έξυπνος (αλλά αυτές οι κολακείες δεν αρκούσαν για να κυκλοφορήσει το βιβλίο στην ΕΣΣΔ ακόμα κι εν μέσω πλήρους αποσταλινοποίησης), ο Μολότοφ είναι ο σιωπηρός υπασπιστής του Στάλιν, ο Δημητρόφ ισχυρός ακόλουθός του κι ο Μπέρια μοχθηρός και μέθυσος.
Όσο για την διαβόητη αποστροφή του Στάλιν περί ελληνικού εμφυλίου, αυτή αφορά, πάντα κατά το Τζίλας, στιχομυθία που είχε ο πρώτος με τον Έντβαρντ Καρντέλι, μετέπειτα βασικό θεωρητικό της “αυτοδιαχείρισης”. Εκεί λοιπόν, ο Στάλιν εμφανίζεται να ζητά να “μαζευτεί” η εξέγερση στην Ελλάδα (το περίφημο “σβαρνούτ”, στο πρωτότυπο) και στην παρατήρηση του Καρντέλι πως θα μπορούσε να πετύχει αν δεν αυξηθεί η ξένη βοήθεια κι αν δε γίνουν σοβαρά πολιτικά και στρατιωτικά λάθη, επιμένει ότι δεν υπάρχει προοπτική επιτυχίας λόγω της εμπλοκής ΗΠΑ και Βρετανίας. Τόνοι μελάνης έχουν χυθεί για το αν ειπώθηκε έτσι και τι ακριβώς εννοούσε ο Στάλιν, συνήθως ως ένα ακόμα αποδεικτικό “προδοσίας” του ελληνικού αντάρτικου από την ΕΣΣΔ. Βέβαια, όπως συμβαίνει και σε άλλες περιπτώσεις, οι ίδιοι που εξεγείρονται για το “σβαρνούτ”, είναι συχνά εκείνοι που στον επόμενο τόνο θα μιλήσουν για το “σοβιετόδουλο ΚΚΕ” που εκτελούσε “τις εντολές του Στάλιν”.
Επιστρέφοντας στο Τζίλας, εκείνος επιδόθηκε σε συγγραφή μυθιστορημάτων μέσα στη φυλακή και μετέφρασε τον “Χαμένο Παράδεισο” του Μίλτον στα σερβοκροατικά, σε χαρτί υγείας, όπως έλεγε, μέχρι που έλαβε αμνησία το 1966 πραγματοποιώντας μια σειρά ταξίδια στη Δύση, περιλαμβανομένων των ΗΠΑ. Το 1970 έλαβε απαγόρευση εξόδου από τη χώρα κι άρχισε να προσεγγίζει την ορθόδοξη εκκλησία.
Από το 1981 είχε διαβλέψει τον κίνδυνο διάσπασης της Γιουγκοσλαβίας, ενώ το 1987, σε συνέντευή του στο συντηρητικό περιοδικό Encounter σχετικά με την περεστρόικα του Γκορμπατσόφ υπερθεμάτισε, αποκαλώντας τον κομμουνισμό “απομεινάρι του 19ου αιώνα και συνταγή καταστροφής”. Λέγεται πως στο τέλος της ζωής του εμφανιζόταν μετανιωμένος για το ρόλο που είχε παίξει στη διάλυση της χώρας του και τη δαιμονοποίηση των Σέρβων. Έφυγε από τη ζωή στο Βελιγράδι στις 20 Απρίλη 1995 και κηδεύτηκε στη γενέτειρά του, στον οικογενειακό τάφο στο Ποντμπίστσε του Μαυροβουνίου.

Ο Χριστός φαντάρος και ο μητροπολίτης υποστράτηγος – Ο Πάνος Κάμμενος σε νέες περιπέτειες

Κατιούσα

Είναι γνωστό πως όταν ο Καμμένος δεν κάνει επιδείξεις λατρείας στην καρέκλα του, όταν δεν ασχολείται με την εδραίωση της φήμης του ως νατοϊκότερου υπουργού άμυνας όλων των εποχών, επιδίδεται στα αγαπημένα του χόμπι, δηλαδή την απονομή τίτλων σε αγαπημένα του πρόσωπα, νεκρά ή ζωντανά. Αφού λοιπόν προηγήθηκε η προαγωγή της Λασκαρίνας Μπουμπουλίνας σε υποναύαρχο και του Γρηγόρη Αυξεντίου σε υποστράτηγο, ήρθε η σειρά ο Πάνος Καμμένος να ενισχύσει τη βοήθεια του Θεού στο στράτευμα, προάγοντας το μητροπολίτη Μεσογαίας και Λαυρεωτικής Νικόλαο σε υποστράτηγο.
Είχε προηγηθεί πέρυσι η πρωτοβουλία του, με παρότρυνση στην Ιερά Σύνοδο, για αγιοποίηση του Παΐσιου και αναγωγή του σε προστάτη των διαβιβάσεων, λόγω της ευδόκιμης θητείας του κατά του κομμουνιστοσυμμοριτισμού. Στον Παΐσιο δεν παρέλειψε εξάλλου να αναφερθεί στην ομιλία του κι ο ίδιος ο μητροποίτης, όταν είχε βρεθεί στις αρχές της χρονιάς στη Διεύθυνση Διαβιβάσεων του ΓΕΣ για να ευλογήσει τη βασιλόπιτα παρουσία του αρχηγού ΓΕΣ. Εξάλλου κι όδιο είχε υπηρετήσει στο ίδιο σώμα ως αξιωματικός.  Όσο όμως ιεράρχες ανέρχονται σε στρατιωτικά αξιώματα, η κυβερνητική ολιγωρία εξακολουθεί να αφήνει το Χριστό φαντάρο. Ελπίζουμε μέχρι τις εκλογές να έχει επιλέξει το σχετικό πόσο που ταιριάζει στον Κύριο ημών Ιησού Χριστό και να εκδόσει το ευλογημένο ΦΕΚ που θα του απονέμει τον ανάλογο τίτλο. Βοήθεια μας.

Φερνάντο Πεσσόα- Τα χίλια πρόσωπα του συγγραφέα του “Αναρχικού Τραπεζίτη”

1

Κατιούσα

Ο κόσμος της πορτογαλικής λογοτεχνίας μπορεί να είναι στο μεγαλύτερο μέρος του terra incognita εκτός των συνόρων της μικρής αυτής χώρας, το όνομα του Φερνάντου Πεσσόα είναι οικείο στους περισσότερους που έχουν και την παραμικρή ενασχόληση με την ευρωπαϊκή λογοτεχνία, καθώς από τη δεκαετία του ’80 που ανακαλύφθηκε το έργο του στην Ελλάδα, οι μεταφράσεις των βιβλίων του, καίτοι δεν περιλαμβάνουν το σύνολο του τεράστιου έργου του, που δημοσιεύτηκε και συνεχίζει να δημοσιεύεται στο συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος του μετά θάνατον.
Γεννήθηκε σαν σήμερα στη Λισσαβώνα το 1888 κι έχασε τον πατέρα του σε ηλικία πέντε ετών. Δυο χρόνια αργότερα η μητέρα του παντρεύτηκε τον Πορτογάλο πρόξενο στο Ντέρμπαν της Ν. Αφρικής, όπου και ο Φερνάντου πέρασε ένα μεγάλο μέρος της παιδικής κι εφηβικής του ηλικίας. Εκεί ήρθε σε επαφή με την αγγλική κουλτούρα, που άσκησε τεράστια επίδραση πάνω του, όπως φαίνεται κι από το γεγονός πως από τα τέσσερα μόλις έργα που δημοσίευσε όσο ζούσε, τα τρία ήτανα αγγλόφωνα, ενώ υπήρξε επίσης μεταφραστής κλασικών έργων, όπως του Σαίξπηρ και του Έντγκαρ Άλαν Πόε στα πορτογαλικά, μεταφράζοντας επίσης πορτογάλους συγγραφείς στα αγγλικά. Επιστρέφοντας στα 17 του στη Λισαβώνα ξεκίνησε να σπουδάζει Λογοτεχνική Θεωρία, χωρίς να πάρει πτυχίο, ενώ αργότερα εργάστηκε ως εμπορικός αντιπρόσωπος, κάνοντας μια ήσυχη ζωή χωρίς ιδιαίτερο ενδιαφέρον φαινομενικά.
Ξεκίνησε να γράφει ποιήματα στ’αγγλικά ως μαθητής ακόμα, ενώ την ίδια περίοδο εφευρίσκει και τον πρώτο από μια σειρά “ετερώνυμους”, όπως επικράτησαν να λέγονται, τον Αλεξάντερ Σερτς, μέσω του οποίου έστελνε γράμματα στον εαυτό του. Σε αντίθεση με τα κοινά λογοτεχνικά ψευδώνυμα, κάθε ένας από τους ετερώνυμους ήταν διαφορετικός φανταστικός συγγραφέας, δικό του στυλ, θέματα και φιλοσοφικά συμφραζόμενα. Ένας από τους μελετητές και μεταφραστές του στ’αγγλικά, ο Ρίτσαρν Ζένιθ καταγράφει 72 διαφορετικά ονόματα, ορισμένα όμως εξ αυτών δεν είναι πραγματικοί ετερώνυμοι, αλλά ψευδώνυμα του Πεσσόα ή κάποιου από τους ίδιους τους ετερώνυμους. Άλλοι μελετητές του έχουν προτείνει ως και 127 διαφορετικά ονόματα. Μια από τις ερμηνείες που δόθηκε για την δημιουργία όλων αυτών των ετερωνύμων είναι οι διαφορετικοί τρόποι με τους οποίους έβλεπε τον κόσμο, άλλοτε υπό ορθολογική σκοπιά και άλλοτε υπό το πρίσμα ανατολικών φιλοσοφιών.
Οι σημαντικότεροι ετερώνυμοι υπήρξαν ο Αλμπέρτου Καέιρου, ο Άλβαρου ντε Κάμπος και ο Ρικάρντου Ρέις, για τους οποίους γράφει ο Πεσσόα: “Ο Ρικάρντο Ρέις γεννήθηκε το 1887 στο Πόρτο (δε θυμάμαι μήνα και μέρα, αλλά κάπου έχω τις ημερομηνίες), είναι γιατρός και βρίσκεται τώρα στη Βραζιλία. Ο Αλμπέρτο Καέριου γεννήθηκε το 1889 και πέθανε το 1915. Γεννήθηκε στη Λισαβώνα, αλλά πέρασε σχεδόν όλη του τη ζωή στην ύπαιθρο. Δεν είχε δουλειά και σχεδόν καθόλου μόρφωση. Ο Άλβαρου ντε Κάμπους γεννήθηκε στην Ταβίρα, στις 15 Οκτώβρη 1890 (στη 1.30 το απόγευμα […]. Είναι […] ναυπηγός (σπουδάζει στη Γλασκώβη), αλλά τώρα βρίσκεται εδώ στη Λισαβώνα δίχως απασχόληση”.
Ο Αλμπέρτο Καέιρου εμφανίζεται ως πρότυπο των άλλων δύο, αλλά και του ίδιου του Πεσόα, κυρίως με το έργο του “Ο φύλακας των κοπαδιών”, ενός ποιητικού κύκλου όπου με αφορμή τη βουκολική ποίηση εκφράζεται μια φιλοσοφική θεώρηση που οι Πεσόα, Κάμπους και Ρέις χαρακτηρίζουν “παγανισμό”. Για τον Ρέις ο παγανισμός παίρνει τη μορφή του κλασικισμού, ο οποίος εκφράζεται και μορφικά μέσω της χρήσης ωδών με αυστηρό μέτρο, αντίθετα τα ποιήματα του Κάμπους είναι σε πιο ελεύθερο στίχο, με εξαίρεση κάποια σονέτα. Θεματικά έχουν ως επίκεντρο τη ζωή της πόλης και επικεντρώνονται στην έννοια της αποτυχημένης ιδιοφυΐας. Ο Πεσσόα και ο Κάμπους συνδέονται με τον παγανισμό του Καέιρου χάρη στον αποκρυφισμό.
Τα έργα που έγραψε με το “ορθώνυμό” του, δηλαδή το πραγματικό του όνομα, επηρεάστηκε από τη θεοσοφία, τη μασονία, αλλά και την πορτογαλική ιστορία, όπως η ποιητική συλλογή “Μήνυμα”, το μόνο έργο του που δημοσίευσε εν ζωή στα πορτογαλικά, με θέμα ιστορικές προσωπικότητας της χώρας. Το γνωστότερο πεζό του είναι το διήγημα “Ο αναρχικός τραπεζίτης” του 1922, μια σάτιρα με επίκεντρο έναν τραπεζίτη που σε γεύμα με φίλο παραδέχεται πως είναι αναρχικός, καθώς όπως λέει αφού απέτυχε στις νεανικές αναρχικές του απόπειρες, συσσώρευσε πλούτο που του επέτρεψε να επιτύχει το μέγιστο στόχο της αναρχίας, δηλαδή την απαλλαγή από τα δεσμά των κοινωνικών θεσμών. Το έργο αυτό έχει δεχθεί πολλαπλές αναγνώσεις, κάποιες από συντηρητική σκοπιά, που το βλέπουν ως δικαίωση των απόψεών τους για τους “δήθεν επαναστάτες που θέλουν να αλλάξουν τον κόσμο χωρίς ν’αλλάξουν τον εαυτό τους”. Υπό ένα άλλο πρίσμα, το βιβλίο μπορεί να διαβαστεί ως μια ειρωνική, όσο και εναργής ανάδειξη της συγγένειας που υφίσταται αντικειμενικά μεταξύ αναρχικών και αστικών ιδεών, συγγένεια που είχαν εξάλλου από νωρίς επισημάνει οι κλασικοί του μαρξισμού-λενινισμού. Ο Πεσσόα φυσικά δεν ήταν κομμουνιστής, και για τις πολιτικές του απόψεις έχου γραφτεί αντικρουόμενα πράγματα κατά καιρούς. Σαφώς τον ήλκυε ιδιαίτερα το αυτοκρατορικό παρελθόν της Πορτογαλίας, ενώ είχε επίσης ελιτίστικες απόψεις περί δημοκρατίας. Από την άλλη προς το τέλος της ζωής του συνέγραψε μια σειρά πολιτικών κειμένων ενάντια στη δικτατορία του Σαλαζάρ αλλά και κατά της εισβολής του Μουσολίνι στην Αιθιοπία, το οποίο κόπηκε από τη δικτατορική λογοκρισία. Δημοσίευσε επίσης μια σειρά κειμένων κατά της ανάμειξης της καθολικής εκκλησίας στην πολιτική και υπέρ της μασωνίας.
Έφυγε νέος από τη ζωή, στις 30 Νοέμβρη 1935, πιθανότατα λόγω του χρόνιου αλκοολισμού του, αν και τα τελευταία χρόνια θεωρείται πως αντί για κίρρωση του ήπατος πέθανε από οξεία παγκρεατίτιδα. Άφησε ένα αδημοσίευτο έργο 27.000 χειρογράφων που μελετώνται και εν μέρει παραμένουν ως σήμερα αδημοσίευτα. Θεωρείται ο μεγαλύτερος Πορτογάλος ποιητής μετά τον Λουίς ντε Καμόες του 16ου αιώνα, αλλά κι ένας από τους σημαντικότερους Ευρωπαίους λογοτέχνες του 20ου αιώνα. O μεγάλος νομπελίστας συγγραφέας Ζοζέ Σαραμάγκου δημοσίευσε το έργο “Η χρονιά που πέθανε ο Ρικάρντο Ρέις”, αφηγούμενος τη “ζωή” αυτού του ετερώνυμου και μετά το θάνατο του Πεσόα, στη Λισαβώνα του 1936, παρουσιάζοντάς τον μεταξύ άλλων να συνομιλεί με το φάντασμα του συγγραφέα.

«Καλλιό ’ναι μιας ώρας ελεύθερη ζωή, παρά σαράντα χρόνοι σκλαβιά και φυλακή!»

Κατιούσα

«Όταν η Διοίκησις βιάζη, αθετή, καταφρονή τα δίκαια του λαού και δεν εισακούει τα παράπονά του, το να κάμη τότε ο λαός ή κάθε μέρος του λαού επανάστασιν, να αρπάζη τα άρματα και να τιμωρήση τους τυράννους του, είναι (το) πλέον ιερόν από όλα τα δίκαιά του, και το πλέον απαραίτητο από όλα τα χρέη του».

Ρήγας Φεραίος – Βελεστινλής

«Κάθε φορά που μελετούμε την ιστορία του μεγάλου μας Εικοσιένα, αν θέλουμε να βγάλουμε σωστά συμπεράσματα, πρέπει να μπούμε στο νόημα της συμβολής και της δράσης του Ρήγα Βελεστινλή και της φιλικής Εταιρείας. Δεν αρκούν οι ύμνοι στους μεγάλους αγωνιστές του απελευθερωτικού εθνικού αγώνα. Μαζί με τους ύμνους πρέπει ν’ αναπαραστήσουμε την εποχή που δώσανε το «παρών» όταν ακούστηκε το εγερτήριο σάλπισμα.
(…) Για το Ρήγα όλοι οι λαοί, ανεξάρτητα από φυλετικές διακρίσεις, είχαν τα ίδια δικαιώματα. Κοινός εχτρός τους ήταν ο Σουλτάνος και οι Τούρκοι πασάδες. Δηλαδή το τουρκικό καθεστώς που με τα όργανά του καταπίεζε σκληρά τη χριστιανική φτωχολογιά σ’ όλη τη Βαλκανική και Ασία και ακόμα και τους φτωχούς Τούρκους αγρότες».

Γιάννη Κορδάτου, «Ρήγας Βελεστινλής, Ο πρόδρομος της βαλκανικής ιδέας».

Στις 12 του Ιούνη 1798 οι οθωμανικές αρχές εκτέλεσαν με στραγγαλισμό τον Ρήγα Φεραίο – Βελεστινλή. και πέταξαν το άψυχο σώμα του στα νερά του Δούναβη. Είκοσι τρία χρόνια αργότερα το όνειρό του για επανάσταση κατά του τουρκικού ζυγού θα γίνει πραγματικότητα.
Μεταφέρουμε ολόκληρο το ποίημα του Ρήγα «Θούριος». Πρόκειται ουσιαστικά για μια επαναστατική προκήρυξη γραμμένη σε στίχους, που γράφτηκε  στη Βιέννη. Ο Γιάννης Κορδάτος χαρακτηρίζει τον «Θούριο» ως «παμβαλκανικό εγερτήριο».

«Καλλιό ’ναι μιας ώρας ελεύθερη ζωή, παρά σαράντα χρόνοι σκλαβιά και φυλακή!»

ΘΟΥΡΙΟΣ

ήτοι ορμητικός Πατριωτικός Ύμνος πρώτος,
εις τον ήχον Μία προσταγή μεγάλη
Ως πότε, παλληκάρια, να ζούμεν στα στενά,
μονάχοι, σαν λιοντάρια, στες ράχες, στα βουνά;
σπηλιές να κατοικούμεν, να βλέπωμεν κλαδιά,
να φεύγωμ’ απ’ τον κόσμον, για την πικρή σκλαβιά;
να χάνωμεν αδέλφια, Πατρίδα και γονείς,
τους φίλους, τα παιδιά μας, κι όλους τους συγγενείς;
Καλλιό ΄ναι μιας ώρας ελεύθερη ζωή,
παρά σαράντα χρόνοι σκλαβιά και φυλακή!
Τι σ’ ωφελεί αν ζήσεις και είσαι στη σκλαβιά;
Στοχάσου πως σε ψένουν, καθ’ ώραν στη φωτιά.
Βεζύρης, Δραγουμάνος, Αφέντης κι αν σταθείς,
ο Τύραννος αδίκως σε κάμνει να χαθείς·
δουλεύεις όλ’ ημέρα, σε ό,τι κι αν σοι πη,
κι αυτός πασχίζει πάλιν, το αίμα σου να πιη.
Ο Σούτζος κι ο Μουρούζης, Πετράκης, Σκαναβής
Γκίκας και Μαυρογένης, καθρέπτης, είν’ να ιδής.
Ανδρείοι καπετάνοι, παπάδες, λαϊκοί,
σκοτώθηκαν, κι αγάδες, με άδικον σπαθί·
κι αμέτρητ’ άλλοι τόσοι, και Τούρκοι και Ρωμιοί,
ζωήν και πλούτον χάνουν, χωρίς καμιά ΄φορμή.
Ελάτε μ’ έναν ζήλον, σε τούτον τον καιρόν,
να κάμωμεν τον όρκον επάνω στον Σταυρόν·
συμβούλους προκομμένους, με πατριωτισμόν,
να βάλωμεν, εις όλα να δίδουν ορισμόν·
οι Νόμοι ναν’ ο πρώτος και μόνος οδηγός,
και της Πατρίδος ένας να γένη αρχηγός·
γιατί κ’ η αναρχία ομοιάζει την σκλαβιά·
να ζούμε σα θηρία, είν’ πλιο σκληρή φωτιά.
Και τότε, με τα χέρια ψηλά στον ουρανόν,
ας πούμ’ απ’ την καρδιά μας ετούτα στον Θεόν:
Εδώ σηκώνονται οι Πατριώται ορθοί, και υψώντες τας χείρας
προς τον ουρανόν, κάμνουν τον Όρκον:
«Ω βασιλεύ του Κόσμου, ορκίζομαι σε Σε,
στην γνώμην των Τυράννων να μην ελθώ ποτέ!
Μήτε να τους δουλεύσω, μήτε να πλανηθώ
εις τα ταξίματά τους, για να παραδοθώ.
Εν όσο ζω στον κόσμον, ο μόνος μου σκοπός,
για να τους αφανίσω, θε να `ναι σταθερός.
Πιστός εις την Πατρίδα, συντρίβω τον ζυγόν,
αχώριστος για να `μαι, υπό τον στρατηγόν.
Κι αν παραβώ τον όρκον, ν’ αστράψ’ ο Ουρανός,
και να με κατακάψη, να γένω σαν καπνός!».
Σ’ Ανατολή και Δύσι και Νότον και Βοριά,
για την Πατρίδα όλοι να `χωμεν μια καρδιά·
στην πίστιν του καθένας ελεύθερος να ζη,
στην δόξαν του πολέμου να τρέξωμεν μαζί.
Βουλγάροι κι Αρβανίτες, Αρμένοι και Ρωμιοί,
αράπηδες και άσπροι, με μια κοινή ορμή,
για την Ελευθερίαν να ζώσωμεν σπαθί,
πως είμασθ’ αντρειωμένοι, παντού να ξακουσθή.
Όσ’ απ’ την Τυραννίαν, πήγαν στην ξενιτειά,
στον τόπον του καθένας ας έλθη τώρα πια·
και όσοι του πολέμου την τέχνην αγροικούν,
εδώ ας τρέξουν όλοι, Τυρράνους να νικούν·
η Ρούμελη τους κράζει μ’ αγκάλες ανοιχτές,
τους δίδει βιό και τόπον, αξίες και τιμές.
Ως ποτ’ οφφικιάλος(1), σε ξένους βασιλείς;
Έλα να γένης στύλος δικής σου της φυλής.
Κάλλιο για την Πατρίδα κανένας να χαθή,
ή να κρεμάσει φούντα για ξένον στο σπαθί.
Και όσοι προσκυνήσουν, δεν είναι πλιο εχθροί·
αδέλφια μας θα γένουν, ας είναι κ’ εθνικοί.
Μα όσοι θα τολμήσουν αντίκρυ να σταθούν,
εκείνοι και δικοί μας αν είναι, ας χαθούν.
Σουλιώτες και Μανιάτες, λιοντάρια ξακουστά
ως πότε στες σπηλιές σας κοιμάσθε σφαλιστά;
Μαυροβουνιού καπλάνια(2), Ολύμπου σταυραετοί
κι Αγράφων τα ξεφτέρια(3) γενήτε μια ψυχή.
Ανδρείοι Μακεδόνες, ορμήσετε για μια
και αίμα των Τυράννων ρουφήστε σα θεριά.
Του Σάβα και Δουνάβου αδέλφια χριστιανοί,
με τ’ άρματα στο χέρι καθένας ας φανή·
το αίμα σας ας βράση με δίκαιον θυμόν·
μικροί, μεγάλ’ ομώστε Τυράννου τον χαμόν.
Λεβέντες αντρειωμένοι Μαυροθαλασσινοί,
ο βάρβαρος ως πότε θε να σας τυραννή;
Μην καρτερήτε πλέον, ανίκητοι Λαζοί,
χωθήτε στο μπογάζι μ’ εμάς και σεις μαζί.
Δελφίνια της θαλάσσης, αζδέρια των νησιών,
σαν αστραπή χυθήτε, κτυπάτε τον εχθρόν.
Της Κρήτης και της Νύδρας θαλασσινά πουλιά,
καιρός είν’ της Πατρίδος, ν’ ακούστε την λαλιά.
Κι όσ’ είστε στην αρμάδα, σαν άξια παιδιά,
οι Νόμοι σας προστάζουν να βάλετε φωτιά.
Μ’ εμάς κ’ εσείς, Μαλτέζοι, γενήτ’ ένα κορμί·
κατά της Τυραννίας, ριχθήτε με ορμή.
Σας κράζει η Ελλάδα, σας θέλει, σας πονεί,
ζητά την συνδρομήν σας με μητρικήν φωνή.
Τι στέκεις, Πασβαντζόγλου, τόσον εκστατικός;
Τινάξου στο Μπαλκάνι, φώλιασε σαν αϊτός·
τους μπούφους και κοράκους καθόλου μη ψηφάς·
με τον ραγιά ενώσου, αν θέλης να νικάς.
Σιλίστρα και Μπραΐλα, Σμαήλι και Κιλί,
Μπενδέρι και Χοτίνι εσένα προσκαλεί·
στρατεύματά σου στείλε κ’ εκείνα προσκυνούν,
γιατί στην Τυραννίαν να ζήσουν δεν μπορούν.
Γκιουρτζή, πλια μη κοιμάσαι, σηκώσου με ορμήν·
τον Μπρούσια να μοιάσης έχεις την αφορμήν.
Και συ, που στο Χαλέπι ελεύθερα φρονείς,
πασιά, καιρόν μη χάνης, στον κάμπον να φανείς·
με τα στρατεύματά σου ευθύς να σηκωθής,
στης Πόλης τα φερμάνια ποτέ να μη δοθής.
Του Μισιριού ασλάνια(4), για πρώτη σας δουλειά,
δικόν σας ένα μπέη, κάμετε βασιλιά·
χαράτζι της Αιγύπτου στην Πόλ’ ας μη φανή,
για να ψοφήσ’ ο λύκος, οπού σας τυραννεί.
Με μια καρδίαν όλοι, μια γνώμην, μια ψυχή,
κτυπάτε του Τυράννου την ρίζαν να χαθή!
Ν’ ανάψωμεν μια φλόγα σε όλην την Τουρκιά,
να τρέξ’ από την Μπόσνα και ως την Αραπιά!
Ψηλά στα μπαϊράκια σηκώστε τον Σταυρόν,
και σαν αστροπελέκια χτυπάτε τον εχθρόν!
Ποτέ μη στοχασθήτε πως είναι δυνατός·
καρδιοκτυπά και τρέμει σαν τον λαγό κι αυτός.
Τρακόσιοι Γκιρτζιαλήδες τον έκαμαν να διή
πως δεν μπορεί με τόπια(5), μπροστά τους να εβγή.
Λοιπόν, γιατί αργείτε; τι στέκεσθε νεκροί;
Ξυπνήσατε, μην είσθε ενάντιοι κ’ εχθροί.
Πώς οι προπάτορές μας ωρμούσαν σαν θεριά,
για την Ελευθερίαν πηδούσαν στη φωτιά,
έτζι κ’ ημείς, αδέλφια, ν’ αρπάξωμεν για μια
τ’ άρματα, και να βγούμεν απ’ την πικρή σκλαβιά!
Να σφάξωμεν τους λύκους, που τον ζυγόν βαστούν
και Χριστιανούς και Τούρκους σκληρά τους τυραννούν·
στεριάς και του πελάγου να λάμψη ο Σταυρός,
κ’ εις την δικαιοσύνην να σκύψη ο εχθρός·
ο κόσμος να γλιτώση απ’ αύτην την πληγή
κ’ ελεύθεροι να ζώμεν, αδέλφια, εις την Γη!

(1) Αξιωματούχος.
(2) Τίγρεις.
(3) Γεράκια.
(4) Λιοντάρια.
(5) Οι μπάλες των κανονιών, τα κανόνια.
Από το βιβλίο: «Ρήγα Βελεστινλή, Τα Επαναστατικά», πέμπτη έκδοση Επιστημονικής Εταιρείας Μελέτης Φερών-Βελεστίνου-Ρήγα, Αθήνα 2005, όπως μεταφέρθηκε στην έκδοση:  «Δημήτριος Καραμπερόπουλος, Ο Θούριος του Ρήγα – Εμψυχωτής των Ραγιάδων Επαναστατών», έκδοση Επιστημονικής Εταιρείας Μελέτης Φερών-Βελεστίνου-Ρήγα, Αθηνα 2009.

Αποστολές

Η προθυμία και η ικανότητα της σημερινής κυβέρνησης να διευθετεί ζητήματα, βάζοντας την ευρωΝΑΤΟική σφραγίδα πάνω σε κάθε «λύση», είναι αναμφισβήτητες. Το επιβεβαιώνουν άλλωστε οι θερμές αντιδράσεις των εκπροσώπων της ΕΕ και του ΝΑΤΟ στη συμφωνία με την ΠΓΔΜ, που ενισχύει την παρουσία των δύο ιμπεριαλιστικών οργανισμών στη Βαλκανική και ανοίγει «παράθυρο» στο ελληνικό κεφάλαιο να αναβαθμίσει το ρόλο του. Οι ίδιοι άλλωστε, με κάθε ευκαιρία, εκθειάζουν και την οικονομική πολιτική της κυβέρνησης, δηλαδή τα μνημόνια και τα άλλα αντιλαϊκά μέτρα, εκφράζοντας το θαυμασμό τους για το πώς μια «αριστερή» κυβέρνηση νομοθετεί με ρυθμό πολυβόλου σε βάρος των εργατικών - λαϊκών δικαιωμάτων. Κι όχι μόνο αυτό. Η κυβέρνηση δεσμεύεται απέναντι στους ευρωΝΑΤΟικούς συμμάχους της ότι «τα καλύτερα» είναι μπροστά, καθώς όπως είπε ο Ν. Κοτζιάς από τη Μόσχα, πριν φύγει για διακοπές θα λύσει και το Αλβανικό, ενώ άμεσα σχεδιάζει να λύσει και το Κυπριακό, επειδή «καθήκον της διπλωματίας είναι η επίλυση προβλημάτων (...) Η εξωτερική πολιτική της κυβέρνησής μας είναι ενεργητική, δημοκρατική και πολυδιάστατη». Με άλλα λόγια, η λίστα με τα προς «επίλυση» ζητήματα δεν έχει κλείσει και αυτή η κυβέρνηση έχει αναλάβει την αποστολή να τα διευθετήσει όλα. Να «κλειδώσει» δηλαδή τα ευρωΝΑΤΟικά συμφέροντα στην ευρύτερη περιοχή, διευθετώντας χρόνια ζητήματα, για τα οποία συγκρούονται εδώ και δεκαετίες ανταγωνιστικοί σχεδιασμοί ιμπεριαλιστικών κέντρων και μεγάλων μονοπωλιακών ομίλων.

Το «υβριδικό» μνημόνιο

Οι αλλεπάλληλες «αξιολογήσεις», και μάλιστα σε τριμηνιαία βάση, του αντιλαϊκού προγράμματος στην Ελλάδα, η διαμόρφωση «αποθεματικού ασφαλείας» ύψους 20 δισ. ευρώ ως «μαξιλάρι» για την ανακύκλωση της χρηματοδότησης προς το ελληνικό κράτος μέχρι το 2019, σε συνδυασμό με τη διοχέτευση κεφαλαίων από τα ταμεία της ΕΕ, με αποδέκτες τους εγχώριους επιχειρηματικούς ομίλους, περιλαμβάνονται στο «πακέτο» με τα αντιλαϊκά μέτρα της επόμενης περιόδου, που θα συζητηθεί στο Γιούρογκρουπ στις 21 Ιούνη. Ουσιαστικά, πρόκειται για το διάδοχο μνημονιακό σχήμα, το οποίο ανεξάρτητα από τις όποιες «ονοματολογίες», θα συνοδεύεται από μια εν δυνάμει γραμμή χρηματοδότης προς το ελληνικό κράτος, που θα ενεργοποιείται σε περίπτωση δυσκολιών για άντληση νέων δανείων από τις διεθνείς χρηματαγορές. Σε αυτό το πλαίσιο, σύμφωνα με υψηλόβαθμες πηγές της Ευρωζώνης, στο «αποθεματικό ασφάλειας» θα συνεισφέρουν ο ESM καθώς και το ελληνικό κράτος, αξιοποιώντας την «κάβα» των ματωμένων υπερπλεονασμάτων στους κρατικούς προϋπολογισμούς της επόμενης περιόδου. Σε κάθε περίπτωση, οι ανά τρίμηνο «αξιολογήσεις» της επόμενης περιόδου θα διενεργούνται και με τη «συμβολή» του ΔΝΤ και, όπως χαρακτηριστικά τόνισε η επικεφαλής του, Κρ. Λαγκάρντ, «το ΔΝΤ μπορεί ασφαλώς να εμπλακεί με διάφορους τρόπους, με διάφορα εργαλεία. Θα κάνουμε χρήση όλων των εργαλείων, θα δούμε και όλες τις επιλογές, αλλά σε κάθε περίπτωση θα εμπλακούμε στην Ελλάδα, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο».

* * *

Το διάδοχο αντιλαϊκό πρόγραμμα θα υπαχθεί σε καθεστώς «ενισχυμένης εποπτείας» (Enhanced Surveillance), σύμφωνα με τον κανονισμό (472/2013) της Ευρωπαϊκής Ενωσης, αναφορικά με την «ενίσχυση της οικονομικής και δημοσιονομικής εποπτείας των κρατών - μελών στη ζώνη του ευρώ». Πρόκειται για το λεγόμενο «υβριδικό μνημόνιο», καθώς πάνω στο ήδη υπάρχον κανονιστικό πλαίσιο της ΕΕ θα γίνουν οι αναγκαίες προσαρμογές και εξειδικεύσεις και μάλιστα με πεδίο πρώτης εφαρμογής το «νέο» εποπτικό πλαίσιο της αντιλαϊκής πολιτικής στην Ελλάδα. Οπως χαρακτηριστικά αναφέρεται στον κανονισμό (472/2013), «ένα κράτος - μέλος με νόμισμα το ευρώ θα πρέπει να υποβάλλεται σε ενισχυμένη εποπτεία (...) όταν αντιμετωπίζει ή απειλείται από σοβαρές οικονομικές δυσκολίες, προκειμένου να εξασφαλιστεί η ταχεία επιστροφή του σε κανονική κατάσταση και να προστατευτούν τα υπόλοιπα κράτη - μέλη της ζώνης του ευρώ από πιθανά δυσμενή δευτερογενή αποτελέσματα». Επιπλέον, όπως επισημαίνεται στο ίδιο κείμενο, «τα κράτη - μέλη που υπόκεινται σε καθεστώς ενισχυμένης εποπτείας θα πρέπει να θεσπίζουν μέτρα για την αντιμετώπιση των αιτίων ή των πιθανών αιτίων των δυσχερειών τους. Για τον σκοπό αυτό, θα πρέπει να λαμβάνονται υπόψη όλες οι συστάσεις που τους γίνονται στο πλαίσιο της διαδικασίας υπερβολικού ελλείμματος ή της διαδικασίας για τις υπερβολικές μακροοικονομικές ανισορροπίες»...

* * *

Σύμφωνα με υψηλόβαθμες πηγές της ΕΕ, οι «αγορές» θα εξετάζουν προσεκτικά τις επιδόσεις στην ελληνική οικονομία στην επόμενη δεκαετία, ενώ, όπως χαρακτηριστικά τονίζουν, η πραγματική «επιτυχία» ή «αποτυχία» της εξόδου - για λογαριασμό πάντα του κεφαλαίου - θα καθοριστεί από τις πολιτικές που θα ακολουθηθούν στη χώρα τα επόμενα δύο χρόνια. Δηλαδή, από τους ρυθμούς της αντιλαϊκής κλιμάκωσης. Και όπως χαρακτηριστικά επισήμανε ο επίτροπος Οικονομικών της ΕΕ, Π. Μοσκοβισί, «αν οι μεταρρυθμίσεις δεν είναι αξιόπιστες, τα προβλήματα θα προκύψουν από τις αγορές. Γι' αυτό και υπάρχουν πολύ ισχυρά κίνητρα για να διατηρηθούν οι υπεύθυνες δημοσιονομικές πολιτικές κατά τη διάρκεια της ενισχυμένης εποπτείας με αυτήν την κυβέρνηση, την επόμενη και τις επόμενες που θα ακολουθήσουν»... Με άλλα λόγια, στο κατώφλι της ...«καθαρής εξόδου», η διαχείριση του κρατικού χρέους γίνεται το νέο «τοτέμ» για το κεφάλαιο και τα κόμματά του και αποτελεί «όχημα» για μόνιμη εποπτεία σε βάρος του λαού, για νέα μνημόνια και μέτρα.

Α. Σ.

«Ατόφια» ευρωατλαντική

Μια πλήρης επιβεβαίωση ότι η συμφωνία για το ονοματολογικό των Σκοπίων δεν αποτελεί τίποτα περισσότερο από «συστατική επιστολή» για την ένταξη της γείτονος σε ΝΑΤΟ και ΕΕ και για να προχωρήσουν παραπέρα τα ευρωΝΑΤΟικά σχέδια στην περιοχή, είναι τα όσα ανακοίνωσε την Τρίτη ο πρωθυπουργός, για τη συμφωνία ανάμεσα στις κυβερνήσεις Ελλάδας και ΠΓΔΜ.
Ο ίδιος, εξάλλου, «δεν έκρυψε λόγια» σε σχέση με αυτό το πραγματικό και μόνο «μεδούλι» της συμφωνίας, καθώς ξεκίνησε το διάγγελμά του λέγοντας ότι επιδίωξη της κυβέρνησης ήταν από την αρχή «να πρωτοστατήσει στην ευρωατλαντική προοπτική των γειτόνων μας» και «να εδραιώσει τον πρωταγωνιστικό της ρόλο στα Βαλκάνια», έτσι όπως αυτός περνάει μέσα από τις «διευθετήσεις» στο πλαίσιο των ευρωατλαντικών σχεδίων στην περιοχή, για τα συμφέροντα της αστικής τάξης, που θέλει να αναβαθμιστεί στη «βαλκανική ενδοχώρα» και ευρύτερα.
Κάτω απ' αυτό το πρίσμα, η συμφωνία με την ΠΓΔΜ, τα σχέδια των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ που ενσωματώνει και προωθεί, με στόχο τη μείωση της επιρροής της Ρωσίας στην περιοχή, τον έλεγχο των δρόμων μεταφοράς Ενέργειας και εμπορευμάτων, αγορών και σφαιρών επιρροής, όχι μόνο δεν αποτελούν «εγγύηση σταθερότητας και ευημερίας», όπως διατείνονται κυβέρνηση και ιμπεριαλιστικές ενώσεις, αλλά το μόνο που «εγγυώνται» είναι την όξυνση των ανταγωνισμών στην περιοχή.
Η συμφωνία όχι μόνο δεν «αφήνει πίσω» την ανασφάλεια και την αποσταθεροποίηση, τους αλυτρωτισμούς και τα σχέδια αλλαγής συνόρων που τροφοδοτούν οι ιμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί και έχουν πληρώσει ακριβά οι λαοί της περιοχής, αλλά αντίθετα εγκαινιάζει έναν νέο γύρο εντάσεων, ανασφάλειας και αποσταθεροποίησης, με την ισχυροποίηση των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ στην ευρύτερη περιοχή.
Το γεγονός αυτό αποτυπώνεται και στα πρώτα στοιχεία για τη συμφωνία όπου παραμένουν τα «σπέρματα» του αλυτρωτισμού, όσο κι αν προσπαθεί η κυβέρνηση με «αστερίσκους» να υποβιβάσει τη σημασία τους.
Αν πάλι κάποιος ζητάει περισσότερες διαβεβαιώσεις για το πραγματικό περιεχόμενο της συμφωνίας, δεν έχει παρά να ρίξει μια ματιά στα «συγχαρητήρια» που έσπευσαν να δώσουν στην κυβέρνηση ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ, για τον «εποικοδομητικό» της ρόλο στην εμπέδωση της ευρωατλαντικής «σταθερότητας» στα Βαλκάνια. Οι ανακοινώσεις τους μάλιστα έγιναν πριν καν δημοσιοποιηθεί το πλήρες κείμενο της συμφωνίας και πριν καλά καλά ενημερωθούν από τον πρωθυπουργό τα υπόλοιπα κόμματα στην Ελλάδα!
«Καλώ τώρα τις δύο χώρες να ολοκληρώσουν τη συμφωνία που επετεύχθη από τους δύο ηγέτες. Αυτό θα θέσει τα Σκόπια στην πορεία τους προς την ένταξη στο ΝΑΤΟ. Και θα συμβάλει στην εδραίωση της ειρήνης και της σταθερότητας στα ευρύτερα Δυτικά Βαλκάνια», είπε την επόμενη κιόλας στιγμή ο γγ του ΝΑΤΟ, Γ. Στόλτενμπεργκ.
Για «ιστορική συμφωνία (που) θα ενισχύσει την περιφερειακή ασφάλεια και ευημερία» μίλησε το αμερικανικό Στέιτ Ντιπάρτμεντ, προσθέτοντας ότι «είμαστε έτοιμοι να στηρίξουμε αυτήν τη συμφωνία, όπως ζήτησαν οι δύο χώρες».
«Η ΕΕ ενθάρρυνε και υποστήριξε τις διαπραγματεύσεις από την αρχή τους. Τώρα θα συνοδεύσουμε τα επόμενα βήματα με όλα μας τα μέσα», είπε η ύπατη εκπρόσωπος της ΕΕ για την Εξωτερική Πολιτική, Φεντερίκα Μογκερίνι.
«Ιστορική» ήταν η συμφωνία και κατά τον Γερμανό υπουργό Εξωτερικών, Χ. Μάας, που κάλεσε όλες τις πολιτικές δυνάμεις και των δύο χωρών να συμβάλουν ώστε η συμφωνία να υλοποιηθεί, αποκαλύπτοντας και πλευρές της γερμανικής «εμπλοκής» στη συμφωνία.
Την ίδια ώρα, ο διεθνής Τύπος έκανε τη συμφωνία πρώτο θέμα στα δελτία, σημειώνοντας, όπως χαρακτηριστικά γράφτηκε, ότι «μπαίνει ένας φραγμός στη ρωσική επιρροή στα Βαλκάνια».
Να λοιπόν ποιοι «καίγονται» για τις «διευθετήσεις» που «τρέχει» η κυβέρνηση στα Βαλκάνια και ποιοι επικίνδυνοι σχεδιασμοί δρομολογούνται για την επόμενη μέρα, που χρειάζεται ν' απαντηθούν αποφασιστικά από το λαό.