Από τα στόμια βγαίνει η δύναμη

 Από τα στόμια βγαίνει η δύναμη

...και όχι από τα στόματα. Σύντροφοι γνωστό αυτό. Κι επιβεβαιώνεται συνεχώς κι από την εμπειρία. Αλλά βγάζουν κι αυτά τα στόματα κάποιες φορές κάτι απίθανα μαργαριτάρια, που τσακίζουν κόκαλα.

Πρώτα ήρθε το ακαταμάχητο σύνθημα του Ποταμιού για την Τουρκία: η δύναμη βρίσκεται στην παλάμη, όχι στην σκανδάλη. Αλλά δε μίλησα -εγκαίρως. Κι όταν ήρθε ο Κούλης να δηλώσει πως ήταν πολιτικός κρατούμενος έξι μηνών και (πολιτικός) εξόριστος μέχρι τα έξι του χρόνια -πιθανότατα για τα πολιτικά του φρονήματα που δεν έχουν αλλάξει δραματικά και παραμένουν νηπιακά- για να γκρεμίσει το τουίτερ, συνειδητοποίησα πως δεν μπορείς να αναφέρεις το ένα χωρίς να έχεις τρολάρει το άλλο, γιατί το αδικείς.

Η δύναμη βρίσκεται στην παλάμη. Που θα μπορούσε να είναι το σύνθημα το μαλάκα. Ή μάλλον το προεκλογικό σύνθημα του Ποταμιού και μότο ζωής για όποιον μαλάκα το ψηφίσει. Κι αυτο δεν είναι bullying (που θα έλεγε κι ο Ζαραλίκος) στους Ποταμίσιους, αλλά προειδοποίηση προς κάθε ψηφοφόρο, που νομίζει ότι η δύναμή του είναι η ψήφος του και νιώθει μαλάκας-κοψοχέρης (αλλά ευτυχώς του μένει το άλλο χέρι για την επόμενη μαλακία, στην επόμενη κάλπη). Ακόμα και για τους δικούς μας ψηφοφόρους. Γιατί αν διεκδικείς επαναστατικά την εξουσία και φαντασιώνεσαι την κυβέρνηση ως ένα είδος προκαταρκτικού κρίκου, που θα πυροδοτήσει εξελίξεις, την επαναστατική στύση του κινήματος, κτλ, είναι χοντρικά η διαφορά μεταξύ του έρωτα-σεξουαλικής επαφής και της (αγχωμένης) μαλακίας (Διδυμότειχο Blues). Η οποία μπορεί να γίνει ομαδική, αν έχεις στο ίδιο δωμάτιο μια παρέα λεβέντες και το γραφικό Λεβέντη (με την καλή έννοια όμως, του αγαθού μαλάκα και με αγάπη μόνο) για οικουμενική.

Η δύναμη δε βρίσκεται στη σκανδάλη, αλά στην παλάμη αυτού που την κρατά. Όποιος στοχοποιεί το όπλο και όχι το χράστη ή το χέρι που τον οπλίζει και τον χρησιμοποιεί, είναι τηρουμένων των αναλογιών σαν να κοιτά το δάχτυλο ενώ του δείχνουν το φεγγάρι -αυτό το ρητό είναι ιδιαίτερα αγαπητό και στο φιλελέ κοινό, που μπορεί να το καταλάβει καλύτερα.

Η δύναμη είναι στην παλάμη, όταν γίνεται σφιγμένη γροθιά και λειτουργεί έτσι κι ο κόσμος και όχι όταν εκτονώνεται με αγανακτισμένες μούντζες. Αλλά στο Ποτάμι, που διαφωνούν για τελείως διαφορετικούς λόγους με τις μούντζες, εκτός κι αν είναι για το μένουμε Ευρώπη, διεκδικούν με σοβαρές αξιώσεις το βραβείο της ανοιχτής παλάμης για τις αναλύσεις τους. Εκτός κι αν τους το πάρει (μέσα από την παλάμη) ο Κούλης.

Η δύναμη της συνήθειας της παλάμης ή η αδυναμία του ψηφοφόρου (που υπόσχεται στον εαυτό του μια τελευταία μαλακία, όπως ο κόκορας του Αρκά) φαίνεται κάθε φορά και στο επίπεδο της Βουλής.
Αριστερός ο ένας (Τσίπρας) που επιβιώνει ακόμα -και για πάντα- από τον ετεροπροσδιορισμό και τη σύγκριση με τους προηγούμενους, όσο πολιτικός κρατούμενος κι αγωνιστής ήταν ο άλλος, τον ίδιο καιρό που κι η Ντόρα ακόμα ήταν λέει αριστερή (στο Ρήγα Φεραίο, αν δεν κάνω λάθος).
Πέτρινα χρόνια, το κρασί παλιό, το χαβιάρι μαύρο, παντεσπάνι αντί για ψωμί κι ο Πύργος του Άιφελ σκουριασμένος να ρίχνει πένθιμα τη μολυβένια του σκιά στα κεφάλια των πολιτικών εξόριστων, και του πάτερ-φαμίλια, που αποστάτησε για το καλό της πατρίδας του και για να αποτρέψει μια πιθανή δικτατορία.

Κατά τα άλλα, η Φώφη βρίσκει ευκαιρία να αδειάσει το Βενιζέλο (που ονειρεύεται ξανά υπουργείο), ο Σκανδαλίδης το Λεβέντη (γιατί ως εκεί φτάνει το δικό του εκτόπισμα) και ο Λεβέντης το ΠαΣοΚ, γιατί εκεί έχει φτάσει το ΠαΣοΚ.

Αλλά την καλύτερη ατάκα την έδωσε -μαζί με την ουσία- η Αλέκα στην ομιλία της: και ο πιο δημοκρατικός εκλογικός νόμος σταματάει έξω από την πόρτα του εργοστασίου. Εκεί που επικρατεί η εργοδοτική αυθαιρεσία-τρομοκρατία και παραδίδει στη... δύναμη της παλάμης κάθε γλυκερή φράση για τα "δημοκρατικά ιδεώδη" της αστικής δικτατορίας.

Σύντροφοι, γνωστό αυτό, ήταν είναι και μένει αληθινό. Κι αυτή είναι η πικρή-πολύτιμη αλήθεια της Unidad Popular (ενός αγνού ιδεαλιστικού ρεφορμισμού, που έσβησε με το όπλο στο χέρι και δεν έχει παρά απλή συνωνυμία με διάφορες τοπικές ΛαΕ).

ΟΑΣ ΚΕΡΚΥΡΑΣ=ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ - ΚΑΛΕΣΜΑ

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ - ΚΑΛΕΣΜΑ

Είναι γεγονός πλέον ότι στις 13 Ιούλη ολοκληρώθηκαν οι διαδικασίες για την ίδρυση

τις Ομοσπονδίας Αγροτικών Συλλόγων Κέρκυρας ( Ο.Α.Σ.Κ. ).

Εκατοντάδες μέχρι τώρα φτωχοί και μεσαίοι ελαιοπαραγωγοί, κτηνοτρόφοι,

μελισσοκόμοι και ψαράδες κατανόησαν την ανάγκη της οργάνωσης και του σωστού

προσανατολισμού του Αγώνα.

Η διαχρονική επίθεση των ελληνικών κυβερνήσεων όπως και της σημερινής ΣΥΡΙΖΑ

–ΑΝΕΛ, που εφαρμόζουν πιστά τις πολιτικές της Ε.Ε. και την Κοινή Αγροτική Πολιτική

παίρνει χαρακτηριστικά εξόντωσης των λαϊκών στρωμάτων και της μικρομεσαίας

αγροτιάς.

· ΦΟΡΟΛΟΓΙΚΟ: Στα 1.000 ευρώ εισόδημα από λάδι, για το πρώτο έτος

φορολόγησης, ο φόρος και η προκαταβολή φόρου εξανεμίζει κατά το ήμισυ το

εισόδημα αυτό.

· ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΟ: Ήδη έχουν αρχίσει και επιβάλλονται οι υπέρογκες αυξήσεις στα

ασφάλιστρα των αγροτών και θα ολοκληρωθεί με τον τριπλασιασμό τους μέσα στα

επόμενα δύο χρόνια.

· ΕΠΙΔΟΤΗΣΕΙΣ - ΑΔΕΙΕΣ Ι.Χ - Φ.Π.Α.: Για το 80% των Κερκυραίων περίπου που δεν

δηλώνουν κατά κύριο επάγγελμα αγρότες θα περικοπούν οι επιδοτήσεις, θα

καταργηθούν οι αγροτικές άδειες αυτοκινήτων και η επιστροφή του Φ.Π.Α.

· ΕΝΦΙΑ: Μαγειρεύουν για τα αγροτεμάχια σοβαρή αύξηση της φορολόγησής τους

κατ έτος.

· ΠΕΡΙΚΟΠΗ ΣΥΝΤΑΞΕΩΝ: Για όσους έχουν και το παραμικρό εισόδημα από

γεωργική δραστηριότητα.

· ΣΥΝΑΔΕΛΦΟΙ μικρομεσαίοι αγρότες, αυτός είναι ο καπιταλισμός και το μέλλον μας

μέσα στην Ε.Ε. των μονοπωλίων.

Ακρίβεια, Φόροι, Ανασφάλεια, Εξαθλίωση, Βαναυσότητα και αιματοκύλισμα

των λαών για να κερδίζουν οι λίγοι κεφαλαιοκράτες και να μην χάνουν οι τράπεζες που

είναι οικονομικοί στυλοβάτες του σάπιου συστήματος τους.

Τα δικά τους κέρδη είναι ο δικός μας κλεμμένος ιδρώτας, τα αποθεματικά των ταμείων μας

και ο πλούτος που παράγουμε.

Το βήμα που έγινε με την ίδρυση ακόμη δύο Αγροτικών Συλλόγων στο νησί, και την

ένωση των πέντε συνολικά αγροτικών συλλόγων που αποτελούν τα ιδρυτικά μέλη την

Ο.Α.Σ.Κ. , πρέπει να συνεχιστεί και να αγκαλιάσει όλες τις περιοχές της Κέρκυρας, για να

δυναμώσει η φωνή όλων εμάς που είτε κατά κύριο επάγγελμα αγρότες είτε όχι, εξαρτάτε

το λιγοστό οικογενειακό μας εισόδημα και απ΄ ότι παράγουμε στη γη μας.

ΣΥΝΤΟΝΙΣΜΕΝΟΙ στη δράση με το πανελλαδικό συντονιστικό όργανο των Αγροτών με

βασικά πανελλαδικά αιτήματα:

· Καμιά αύξηση στις ασφαλιστικές

εισφορές στον ΟΓΑ.

· Φορολογία σε κάθε πραγματικό

εισόδημα, κατάργηση των τεκμηρίων.

· Κατάργηση όλων των άμεσων και

έμμεσων περιορισμών της αγροτικής

και κτηνοτροφικής παραγωγής που

επιβάλλει η νέα ΚΑΠ

· Αφορολόγητο πετρέλαιο & Άμεση

μείωση της τιμής του αγροτικού

ρεύματος.

· Κατάργηση των χαρατσιών.

· Κατώτατες εγγυημένες τιμές για τα

αγροτοκτηνοτροφικά προϊόντα

· Καμιά κατάσχεση πρώτης, δεύτερης

κατοικίας ή χωραφιού

· Να σταματήσουν τα αγροτοδικεία

Σε ΣΥΜΠΟΡΕΥΣΗ με τα ταξικά σωματεία στην Κέρκυρα και σε ολόκληρη την χώρα που

στάθηκαν δίπλα μας σε όλους τους αγώνες, στα χωρία , στις πόλεις και στις Εθνικές Οδούς.

Με ΑΠΟΦΑΣΙΣΤΙΚΟΤΗΤΑ, ΜΑΖΙΚΟΤΗΤΑ και ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗ διάθεση, καλούμαστε να

αποδείξουμε ότι δεν καταθέσαμε τα όπλα και ότι είμαστε σε θέση να διεκδικήσουμε την

ανατροπή των αντιλαϊκών τους πολιτικών.

ΣΥΜΜΕΤΕΧΟΥΜΕ στο ΠΑΝΝΕΛΑΔΙΚΟ ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΔΕΚΑΗΜΕΡΟ της

μικρομεσαίας αγροτιάς.

Την ΤΕΤΑΡΤΗ 27 ΙΟΥΛΗ και ώρα 9 το πρωί, μπροστά στην Περιφέρεια Ιονίων

Νήσων στον Ποταμό στέλνουμε μήνυμα αντίστασης προς την κυβέρνηση για την

αντιαγροτική πολιτική που εφαρμόζει, και διεκδικούμε λύσεις και για τα τοπικά μας

προβλήματα όπως:

Ø Αγροτική Οδοποιία.

Ø Χαμηλή τιμή στο Νερό για τη λαϊκή και αγροτική κατανάλωση.

Ø Αποτελεσματική Δακοκτονία για όλο το Νησί.

Ø Αγροτικούς γιατρούς σε όλα τα χωρία και καλύτερες υγειονομικές

υπηρεσίες στο Νοσοκομείο της Κέρκυρας.

Ø Άμεση εξόφληση των επιδοτήσεων που περικόπηκαν.

ΤΟ ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ 

   Reggae, Hip-Hop και Ταξική Συνείδηση (Μέρος Α’)

Από herko στο Ιούλ 22, 2016 Μουσική

 Φιλοξενούμενος ο Χρήστος Ντάτσης // 

 Τα ταξικά τραγούδια πάντα είναι όμορφα, από όποιο μουσικό είδος και μέρος του πλανήτη κι αν προέρχονται. Άμεσοι και έμμεσοι ύμνοι της εργατικής τάξης που περιγράφουν τη ζωή, την καθημερινότητα και τα προβλήματα της πραγματικής κινητήριας δύναμης του πλανήτη. Αυτό, λοιπόν, είναι το πρώτο μέρος ενός διπλού αφιερώματος στην ταξική-σοσιαλιστική reggae και το ταξικό-σοσιαλιστικό hip-hop, δύο μουσικά είδη με αρκετές κοινές ρίζες μα πάνω απ’ όλα κοινή καταγωγή. Το προλεταριάτο. Σε αυτό το πρώτο μέρος θα ασχοληθούμε με τη reggae. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή τους.
Τι είναι η reggae; Η reggae είναι ένα δημοφιλές είδος μουσικής που ξεκίνησε από τη Jamaica, το οποίο αποτελεί μετεξέλιξη της Ska και του Rocksteady. Άρχισε να εμφανίζεται στις αρχές της δεκαετίας του 1960 και είναι έντονα επηρεασμένη από την παραδοσιακή λαϊκή μουσική Mento της Jamaica, καθώς επίσης και των Αμερικάνικων Jazz και Rhythm And Blues. Στη θεματική της από την αρχή καταλάμβανε σημαντικό κομμάτι η περιγραφή της κοινωνικής πραγματικότητας και η κριτική σε αυτή, μιλώντας για την καταπίεση, την αδικία, την έλλειψη δικαιοσύνης, τον ρατσισμό και την περιθωριοποίηση που βίωναν στα γκέτο, τον διαβρωτικό δυτικό τρόπο ζωής και το σύστημα που τα γεννά όλα αυτά, στο οποίο σύστημα και τους εκφραστές του αναφέρονται ως Babylon, όρος με σαφή θρησκευτική προέλευση. Το θρησκευτικό, λοιπόν, αυτό στοιχείο αποτελεί  το ακριβώς επόμενο και κυρίαρχο περιεχόμενο της reggae. Ο Ρασταφαριανισμός και η ρασταφαριανική πίστη συνδέθηκαν άμεσα με τη reggae και μέχρι σήμερα αποτελούν την καίρια θεματική της. Τραγούδια-δοξασίες στον Jah (δηλαδή τον αυτοκράτορα Χαϊλέ Σελασιέ Α’ της Αιθοπίας, όπου πιστεύουν πως ήταν η 2^η έλευση του Χριστού) και το πώς θα τους οδηγήσει στην Γη της Επαγγελίας, το Zion (δηλαδή την Αιθιοπία) και γενικότερα μία αυστηρή προσήλωση στον ρασταφαριανικό τρόπο ζωής πρωταγωνιστούν στη reggae δισκογραφία. Απόρροια επίσης αυτής της πίστης είναι και η συχνή θεματική της χρήσης και εξύμνησης της κάνναβης, καθώς ο ρασταφαριανισμός ανάμεσα σε όλα τα άλλα υποστηρίζει την «τελετουργική» χρήση της ως ιερό φυτό.
Από τη μία, λοιπόν, έχουμε έντονη μεταφυσική, θρησκευτικό φονταμενταλισμό και αμέτρητες προκαταλήψεις και δεισιδαιμονίες. Από την άλλη όμως, έχουμε ένα λαό που βίωσε στο πετσί του τι σημαίνει σκλαβιά, με την κυριολεκτική σημασία του όρου, καταπίεση και εκμετάλλευση. Γεγονός που αναμφισβήτητα συνέβαλε η κοινωνική κριτική  που ήδη γινόταν στα τραγούδια τους να μετουσιωθεί σε κάτι βαθύτερα ταξικό, με σαφή σοσιαλιστικό προσανατολισμό. Καλλιτέχνες όπως ο Max Romeo και οι Ethiopians άρχισαν να μιλάνε στα τραγούδια τους για την υπεροχή του σοσιαλισμού και για το πως αυτός πρέπει να είναι η απάντηση στην βαρβαρότητα που βιώνουν.
Μία άλλη αιτία που οδήγησε σε αυτή τη μετουσίωση ήταν σαφώς τα παραδείγματα των χωρών της σοσιαλιστικής οικοδόμησης και πολύ περισσότερο η Κούβα, η οποία βρίσκεται σε απόσταση αναπνοής από τη Jamaica. Αυτό που είχε την καθοριστικότερη συμβολή όμως ήταν η νίκη του σοσιαλδημοκράτη Michael Manley στις εκλογές του 1972, ο οποίος είχε στενές σχέσεις με τη reggae και τη ρασταφαριανική κοινότητα. Χαρακτηριστικό είναι πως τον προεκλογικό του αγώνα στήριξαν ορισμένα από τα επιφανέστερα ονόματα της reggae σκηνής όπως οι Toots and Maytals, οι Inner Circle και οι Wailers ενώ reggae τραγούδια έντυναν μουσικά την προεκλογική καμπάνια του. Υπήρχε επιπλέον και το Socialist Roots Sound System, ένα μεγάλο και γνωστό Τζαμαϊκανό sound system και δικογραφική, το οποίο τη δεκαετία του ’70 και τις αρχές του ’80 ήταν άμεσα συνδεδεμένο με το PNP, το κόμμα του Manley.
Ωστόσο, αυτό που κάνει εντύπωση είναι πως ενώ περιεχόμενα όπως «επανάσταση, ελευθερία για όλους, τέρμα στον ρατσισμό και την καταπίεση» παραμένουν μέχρι σήμερα κυρίαρχα στη reggae, τα σοσιαλιστικά χαρακτηριστικά έχουν σχεδόν εξαφανιστεί. Αν και δεν ήταν ποτέ ιδιαίτερα έντονα και διαδομένα, υπήρχαν και προσπαθούσαν να μετατοπίσουν την ευρύτερη αγανάκτηση για την κατάσταση που βιώνουν και την οργή τους για την καταπίεση αυτή σε μια σοσιαλιστική κατεύθυνση. Σε αυτό έπαιξαν ρόλο πολλά, αφενός οι αντεπαναστατικές ανατροπές του υπαρκτού σοσιαλισμού τον περασμένο αιώνα με ό,τι αυτό ακολούθησε, αλλά και η έντονη προσήλωση στον ρασταφαριανισμό. Ο οποίος ρασταφαριανισμός, εκτός από τις αβρααμικές παραδόσεις που έχει υιοθετήσει όντας ο ίδιος ένα παρακλάδι των αβρααμικών θρησκειών, όπως είναι η παραμονή για την ώρα της κρίσης και η θεία δίκη, στέκεται επιπλέον πολέμιος στην πλειοψηφία του στις ιδεολογίες, στους «-ισμούς», τους οποίους θεωρεί μέρος της κουλτούρας της Babylon, δηλαδή της δύσης. Πολλοί μάλιστα Ρασταφάρι, ακριβώς γι’ αυτό το λόγο, εάν απευθυνθείς στην πίστη τους ως «Ρασταφαριανισμό» θα δυσανασχετήσουν. Επομένως, σε ένα τέτοιο περιβάλλον που είναι κυρίαρχη μια αντίληψη σαν κι αυτή γίνεται ακόμα πιο δύσκολη η όποια προσπάθεια να δοθούν τέτοια χαρακτηριστικά.
Τον καταλυτικότερο ρόλο όμως έπαιξε η πορεία της σοσιαλδημοκρατικής κυβέρνησης του Manley. Λίγα χρόνια μετά τη νίκη του στις εκλογές άρχισαν να υπάρχουν αντιδράσεις εναντίον του και της κυβέρνησης του, μιας και όσο περνούσε ο καιρός όλο και περισσότερες προεκλογικές υποσχέσεις αθετούσε. Αυτές οι αντιδράσεις εκφράστηκαν και μέσω της μουσικής, με κυριότερα τα No Joshua No του Max Romeo (Joshua ήταν ένα φιλικό ψευδώνυμο που είχαν δώσει προεκλογικά στον Manley οι Ρασταφάρι) και το When Will Better Come του Junior Byles, στο οποίο ακούγονται στίχοι όπως «all the promises that we gave, we still see no better yet». Μέχρι το 1989, που έγινε και η δεύτερη εκλογή του PNP, οι θέσεις του είχαν φιλελευθεροποιηθεί ολοκληρωτικά, με όποιους σοσιαλδημοκρατικούς μετασχηματισμούς προέβλεπε το πρόγραμμα του το ’72 να έχουν εντελώς εξαφανιστεί, και σκοπός του πλέον ήταν ανοιχτά να αναπτύξει τις ιδιωτικοποιήσεις και την ελεύθερη αγορά της Jamaica. Απογοητευμένη, λοιπόν, η εργατική τάξη και τα φτωχά στρώματα της Jamaica προσηλώθηκαν ακόμα περισσότερο στο ρασταφαριανισμό και την απόρριψη οποιασδήποτε πολιτικής ταυτότητας, με την κυβέρνηση Manley να καταρρίπτει ακόμα μία φορά όποιες κοινοβουλευτικές αυταπάτες για «δημοκρατικό» δρόμο προς τον σοσιαλισμό.
Αυτό ήταν όμως, κλείνοντας, και το σημαντικότερο στοίχημα που έχασαν οι reggae καλλιτέχνες με σοσιαλιστικές αναφορές. Δεν κατάφεραν, δηλαδή, να επηρεάσουν σε ένα τέτοιο βαθμό τη σκηνή και την εργατική τάξη και αγροτιά της Jamaica, ώστε να μετατραπεί όσο το δυνατόν μαζικότερα όλη αυτή η οργή και η αγανάκτηση από θρησκευτική πίστη σε πολιτική πράξη. Να μην περιμένουν την ώρα της κρίσης από τον Jah για τους εκμεταλλευτές τους, αλλά να γίνουν οι ίδιοι η ώρα της κρίσης μακριά από όποιες λογικές ανάθεσης.

 “Mr. Big trembling in his shoes saying he’s got a lot to lose 
don’t want to hear about suffering at all
One man have too many, while too many have too little
socialism don’t stand for that, don’t stand for that at all
Socialism is love for your brothers 
socialism is linking hearts and hands
Would you believe me?
poverty and hunger what we are fighting
Socialism is sharing with your sisters
socialism is people pulling together
Would you believe me?
love and togetherness, that’s what it means.”

 “No matter what you do, no matter what you say, you can’t stop a socialist…”

 “Run capitalist, I ‘n I want socialist.”

 “Working people of Africa, now
working people of North America
Workers of the world unite
we must fight with all our might.”

 “Wedge up your hammer, sharpen up your sickle.”

 “Everybody jump on socialism train.”

Ο «φίλος» απ' την Αμερική...

Ο «φίλος» απ' την Αμερική...

«Ενα το κρατούμενο» από τις χτεσινές συναντήσεις του υπουργού Οικονομικών των ΗΠΑ, Τζ. Λιού, με τον πρωθυπουργό, Αλ. Τσίπρα, και με το οικονομικό επιτελείο της συγκυβέρνησης στην Αθήνα, είναι η παραπέρα κλιμάκωση της αντιλαϊκής πολιτικής, με εστίαση, βέβαια, στο «κλείσιμο» της δεύτερης «αξιολόγησης» του μνημονίου, στην επιβολή των αναδιαρθρώσεων που κρίνονται αναγκαίες στην προοπτική ανάκαμψης του εγχώριου κεφαλαίου και των επιχειρηματικών ομίλων.
Και, βέβαια, έχει τη σημασία του το γεγονός ότι οι ΗΠΑ αποτελούν το μεγαλομέτοχο του ΔΝΤ, ενώ ταυτόχρονα έχουν και τον πρώτο λόγο στην πολιτική που εφαρμόζει ο εν λόγω ιμπεριαλιστικός οργανισμός, που με τη σειρά του πρωτοστατεί, μεταξύ άλλων, σε παρεμβάσεις όπως στην «ελαστικοποίηση» της εργασίας, στις ομαδικές απολύσεις, στο συνδικαλιστικό νόμο κ.λπ. Σε αυτήν τη στρατηγική συμπλέουν τόσο η ΕΕ, όσο και το κεφάλαιο στην Ελλάδα, που βλέπει το μνημόνιο ως εφαλτήριο, στην προοπτική της αβέβαιης όσο και θολής καπιταλιστικής ανάκαμψης. Στην ίδια ρότα και η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, η οποία, σε κάθε ευκαιρία, εκπέμπει αλλεπάλληλα μηνύματα για τη σύντμηση των διαδικασιών που αφορούν στο κλείσιμο της «αξιολόγησης» και βέβαια της επιβολής και των νέων αντιλαϊκών μέτρων που αυτή συνεπάγεται.
Την ίδια ώρα, η κυβέρνηση των ΗΠΑ συνδέει ανοιχτά το θέμα της διαχείρισης του ελληνικού κρατικού χρέους με το γενικότερο «κάδρο» των εντεινόμενων γεωπολιτικών εξελίξεων και ανταγωνισμών στην ευρύτερη περιοχή. Χαρακτηριστικές είναι οι δηλώσεις του υπουργού Οικονομικών, του Τζ. Λιου: «Θα ήθελα να ελπίζω ότι η πρόσφατη περιφερειακή αναταραχή θα αλλάξει το κλίμα μέσα στο οποίο λαμβάνουν χώρα οι συζητήσεις για την ελάφρυνση του χρέους, επειδή αυτή είναι η σωστή κίνηση και επειδή είναι μία πολύ καλή στιγμή για να ενισχυθεί το δημοσιονομικό μέλλον της Ελλάδας, η οποία βρίσκεται σε μία θέση μεγάλης γεωπολιτικής σημασίας». Ο ίδιος αξιοποίησε την απόπειρα πραξικοπήματος και την κατάσταση που διαμορφώνεται στην Τουρκία, λέγοντας πως κάνει περισσότερο από ποτέ σημαντική τη λύση του οικονομικού προβλήματος της γειτονικής Ελλάδας, ώστε η τελευταία να λειτουργήσει ως «άγκυρα σταθερότητας στην περιοχή». Ταυτόχρονα, κάλεσε την ελληνική πολιτική ηγεσία να αναλάβει περισσότερες πρωτοβουλίες, προκειμένου να εφαρμοστούν οι μεταρρυθμίσεις, σε συνδυασμό με το όποιο πρόγραμμα αναδιάρθρωσης του κρατικού χρέους.
Από την πλευρά του, ο Αλ. Τσίπρας, «καλωσορίζοντας» τον υπουργό των ΗΠΑ, εστίασε στην ανάγκη (του εγχώριου κεφαλαίου) για περισσότερη «αλληλεγγύη» από τους «εταίρους», έτσι ώστε να στηριχτεί η οικονομική ανάκαμψη καθώς και «η ενίσχυση του ρόλου της Ελλάδας ως πυλώνα σταθερότητας σε μία εύθραυστη ευρύτερη περιοχή». Σε αυτό το φόντο, τόσο οι γεωπολιτικές βλέψεις και ενδοϊμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί στην ευρύτερη ζωτική περιοχή, όσο και τα «πάρε - δώσε» της συγκυβέρνησης με το κουαρτέτο και την κυβέρνηση των ΗΠΑ, έρχονται να «κουμπώσουν» με ένα ντόμινο αντιλαϊκών διεργασιών.
Και, βέβαια, τόσο η διαχείριση του ελληνικού κρατικού χρέους, όσο και τα παζάρια για το ύψος των πρωτογενών πλεονασμάτων στους κρατικούς προϋπολογισμούς αποτελούν υποθέσεις ξένες όσο και εχθρικές με τα λαϊκά συμφέροντα. Η όποια «ελάφρυνση» μεταφράζεται σε μέτρα τόνωσης του εγχώριου κεφαλαίου και των επενδυτών μέσω φοροελαφρύνσεων, απαλλαγών και κάθε είδους κρατικών ενισχύσεων. Την ίδια ώρα, τα αντιλαϊκά μέτρα και της μνημονιακής περιόδου θα παραμένουν ως μόνιμη «παρακαταθήκη» και θα εμπλουτίζονται με νέες παρεμβάσεις, πέρα και πάνω από μνημόνια και δανειακές συμβάσεις, όσο τα μονοπώλια και οι ισχυροί επιχειρηματικοί όμιλοι θα έχουν το «κουμάντο» στην οικονομία και την παραγωγή. Με λίγα λόγια, ο «Αμερικάνος φίλος» της κυβέρνησης και των επιχειρηματικών ομίλων έστειλε μήνυμα έντασης της αντιλαϊκής επίθεσης και μεγαλύτερης εμπλοκής στα ιμπεριαλιστικά σχέδια...

Ο πρόεδρος μίλησε...

Ο πρόεδρος μίλησε...

Το Ελληνοαμερικανικό Εμπορικό Επιμελητήριο, στο πλαίσιο της ανακήρυξης του 2016 ως έτους «Ανάπτυξης και Απασχόλησης», διοργάνωσε εκδήλωση με το χαρακτηριστικό τίτλο «Ενισχύοντας την ανταγωνιστικότητα της αγοράς εργασίας». Μιλώντας στην εκδήλωση, ο πρόεδρός του, Σίμος Αναστασόπουλος, ανέλυσε τις προϋποθέσεις που απαιτούνται για να υπάρξει ανάκαμψη της οικονομίας. Οπως είπε, «χρειάζονται άμεσες ξένες επενδύσεις και μάλιστα σημαντικές. Ο μόνος τρόπος να πείσουμε τις αγορές και τους επενδυτές να ξαναδούν την Ελλάδα θετικά, είναι να εκπέμψουμε το σήμα ότι θέλουμε και είμαστε έτοιμοι να τους δεχτούμε. Με λόγο συνεκτικό και πειστικό και με έργα...».
Τι σημαίνει, όμως, να πειστούν οι επενδυτές και οι αγορές «να ξαναδούν την Ελλάδα θετικά»; Ο πρόεδρος δεν έκρυψε λόγια: «Αναρωτιέμαι γιατί είναι ταμπού η συζήτηση για το συνδικαλιστικό νόμο και τις ομαδικές απολύσεις, που επιτρέπουν σήμερα την επιβολή της άποψης μιας μικρής μερίδας δυναμικών συνδικαλιστών επί του συνόλου των εργαζομένων και αποτρέπουν το διάλογο για μία βιώσιμη επιχειρησιακά λύση, που θα διατηρεί όσο περισσότερες θέσεις εργασίας είναι οικονομικά δυνατόν. Η λογική τού "όλοι ή κανένας" που επικράτησε στη συνδικαλιστική λογική, απεδείχθη στην πράξη ότι οδηγεί νομοτελειακά στο κλείσιμο των επιχειρήσεων και την απώλεια του συνόλου των θέσεων εργασίας».

***

Μετά τον πρόεδρο του ΣΕΒ και άλλους εκπροσώπους του κεφαλαίου, άλλος ένας προστίθεται στη χορεία όλων εκείνων που ζητάνε την πλήρη απελευθέρωση των απολύσεων και την καταστολή της συνδικαλιστικής δράσης. Μάλιστα, επαναλαμβάνει το παλιό και ξοφλημένο επιχείρημα ότι για την απώλεια χιλιάδων θέσεων εργασίας και το κλείσιμο επιχειρήσεων φταίνε οι εργαζόμενοι και οι αγώνες τους. Γιατί δεν μας λέει, όμως, ποιος έκλεισε την «Ηλεκτρονική» και δεκάδες ακόμα μεγάλες επιχειρήσεις του Εμπορίου, ποιος έβαλε λουκέτο στην «Jet oil», ποιος ευθύνεται σήμερα για την αγωνία και το δράμα χιλιάδων εργαζομένων στην «Μαρινόπουλος», για να πάρουμε τις πιο πρόσφατες μόνο περιπτώσεις;
Η εργοδοσία, δηλαδή οι καπιταλιστές φταίνε, και όχι οι εργαζόμενοι. Αυτοί έχουν το ελεύθερο από τους νόμους του κράτους να επενδύουν όπου υπάρχει κέρδος και να αποσύρουν τα κεφάλαιά τους απ' όπου το κέρδος στερεύει. Τη δική τους κρίση πληρώνουν οι εργαζόμενοι, στο βωμό της δικής τους ανάκαμψης καταθέτουν ανείπωτες θυσίες. Οσο για το επιχείρημα ότι οι εργαζόμενοι πρέπει να είναι συναινετικοί μπροστά στο ενδεχόμενο να κλείσει μια επιχείρηση, προκειμένου να σωθούν ορισμένες θέσεις αντί να χαθούνε όλες, η ίδια η πείρα το έχει καταρρίψει. Οπου οι εργαζόμενοι συμβιβάστηκαν με τέτοια ψευτοδιλήμματα και δέχτηκαν να κάνουν θυσίες στο όνομα τού να μην κλείσει η επιχείρηση, βρέθηκαν σούμπιτοι στα βράχια να κλαιν τη μοίρα τους.

***

Αυτό, βέβαια, σε τίποτα δεν εμποδίζει τον πρόεδρο του Επιμελητηρίου να διαστρεβλώσει πλήρως την πραγματικότητα και να ισχυριστεί ότι «η εμμονή σε δογματικές πολιτικές αναποτελεσματικού προστατευτισμού, μεταξύ βεβαίως πολλών άλλων, μας οδήγησε στο 25% ανεργίας και στο 25% αδήλωτης οικονομίας...». Αρα, σύμφωνα με αυτή τη «λογική», η ανεργία στη χώρα μας έφτασε στο 25% γιατί οι καπιταλιστές δεν έχουν πλήρη ασυδοσία να απολύουν με το τσουβάλι! Μέχρι και για το κλέψιμο των ασφαλιστικών εισφορών των μισθωτών από τις επιχειρήσεις (αυτό σημαίνει «αδήλωτη οικονομία») και τον οικονομικό στραγγαλισμό του ΙΚΑ φταίει ο προστατευτισμός των εργατών!
Οπως προκύπτει από την ομιλία του προέδρου του Ελληνοαμερικανικού Επιμελητηρίου, η αγωνία των εργοδοτών δεν είναι να έχουν γενικά τη δυνατότητα να απολύουν - που έτσι κι αλλιώς την έχουν - αλλά να τους εξασφαλιστεί πλήρης ελευθερία στον τρόπο που διαχειρίζονται τα κεφάλαιά τους. Να μπορούν, δηλαδή, κατά το δοκούν και χωρίς κανένα εμπόδιο και κόστος, να αυξομειώνουν το προσωπικό των επιχειρήσεών τους, πετυχαίνοντας τη μέγιστη δυνατή ανταγωνιστικότητα, σε βάρος των στοιχειωδών εργατικών δικαιωμάτων.
Ιδού, λοιπόν, κάτω από ποιες προϋποθέσεις οι εκπρόσωποι του κεφαλαίου εκτιμούν ότι μπορούν να γίνουν επενδύσεις στη χώρα. Επιβεβαιώνοντας περίτρανα την εκτίμηση του ΚΚΕ ότι η «ανάπτυξη» που ευαγγελίζονται κεφάλαιο και κυβερνήσεις, όχι μόνο δεν είναι ταξικά ουδέτερη, όχι μόνο δεν θα ωφελήσει τους πάντες, αλλά για να επιτευχθεί, θα περάσει πάνω από τα συντρίμμια των εργατικών και λαϊκών δικαιωμάτων, αν οι εργαζόμενοι δεν πάρουν την υπόθεση στα δικά τους χεριά.

Παρέμβαση, διαφώτιση και οδηγός για δράση

Παρέμβαση, διαφώτιση και οδηγός για δράση

Αποσπάσματα από την ομιλία του Κ. Παπασταύρου, μέλους του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ

Την κεντρική ομιλία στην εκδήλωση έκανε ο Κύριλλος Παπασταύρου, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ και διευθυντής του «Ριζοσπάστη», ο οποίος αναφέρθηκε στην ιστορική διαδρομή της εφημερίδας του Κόμματος, στις διαφορές του «Ριζοσπάστη» από τις άλλες εφημερίδες που κυκλοφορούν, αλλά και στη μάχη της διάδοσης και της ανόδου της κυκλοφορίας του.
Ακολουθούν εκτενή αποσπάσματα από την ομιλία.

***

Το κύριο ζήτημα που πρέπει να απασχολήσει, είναι ποια είναι η διαφορά του «Ριζοσπάστη» από τις άλλες εφημερίδες που κυκλοφορούν. Τι είναι αυτό που τον κάνει αναγκαίο καθημερινό σύντροφο για κάθε μέλος του ΚΚΕ, ΚΝίτη, οπαδό, φίλο αγωνιστή που παλεύει μέσα στο σωματείο, το συνδικάτο, το σύλλογό του.
Η διαφορά η μεγάλη είναι ότι ο «Ριζοσπάστης», ως εφημερίδα του ΚΚΕ, όργανο της Κεντρικής του Επιτροπής, αντιμετωπίζει τις εξελίξεις, την επικαιρότητα, από τη σκοπιά των «από κάτω», από τη σκοπιά της εργατικής τάξης, των φτωχών λαϊκών στρωμάτων, των παιδιών τους, της εργαζόμενης νεολαίας, των γυναικών των λαϊκών οικογενειών.
Ας δούμε τι σημαίνει στην πράξη αυτό:
-- Πρώτα απ' όλα σημαίνει παρέμβαση στη θεματολογία της επικαιρότητας. Αποτελεί αντικείμενο ιδεολογικής παρέμβασης το ποια θέματα «σηκώνονται», ιεραρχούνται, κυριαρχούν. Ο «Ριζοσπάστης» παρεμβαίνει στη θεματολογία και σηκώνει τα πραγματικά ζητήματα που πρέπει να απασχολούν πρώτα απ' όλα την εργατική τάξη, τα ζητήματα που σχετίζονται με την ένταση και τις μορφές της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης, την καπιταλιστική κρίση, τους ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς, την αναμόρφωση του αστικού πολιτικού συστήματος κ.λπ.
-- Σημαίνει, επίσης, παρέμβαση στα θέματα που κυριαρχούν στην επικαιρότητα. Δηλαδή τοποθέτηση για το πώς πρέπει να γίνονται αντιληπτά από τη σκοπιά της εργατικής τάξης.
-- Από τα παραπάνω προκύπτει ότι «πραγματικότητα από τη σκοπιά των από κάτω» σημαίνει και αντιπαράθεση με την κυρίαρχη ιδεολογία και τα διάφορα κανάλια της, είτε μέσω των αστικών ΜΜΕ, είτε μέσω των κομμάτων, των διάφορων μηχανισμών του αστικού κράτους. Αντιπαράθεση με τα ιδεολογήματα και τις αυταπάτες που διαμορφώνονται τόσο αντικειμενικά, στη βάση της κοινωνίας που ζούμε, αλλά και προβάλλονται συστηματικά. Και όλα αυτά μέσα από την αντιπαράθεση για την ερμηνεία, την εξήγηση των εξελίξεων, των γεγονότων, της αποκάλυψης της ουσίας τους.
-- Το πιο σημαντικό, όμως, η πιο μεγάλη, κολοσσιαία διαφορά του «Ριζοσπάστη» από τις άλλες εφημερίδες και τα ΜΜΕ, είναι το γεγονός ότι ο «Ριζοσπάστης» είναι η εφημερίδα που αξιοποιεί την επικαιρότητα, τις εσωτερικές και διεθνείς εξελίξεις, τις οικονομικές και κοινωνικές εξελίξεις, προκειμένου να φωτίσει την αναγκαιότητα του σοσιαλισμού - κομμουνισμού, να φωτίσει την πραγματική προοπτική των εργαζομένων και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων, τη μοναδική ολοκληρωμένη απάντηση στους αγώνες και τις αγωνίες τους. Πώς για παράδειγμα προκύπτει, μέσα από τις εξελίξεις στους κλάδους, η ανάγκη της κοινωνικοποίησης της οικονομίας, του κεντρικού σχεδιασμού και του εργατικού ελέγχου. Πώς προκύπτει, μέσα από τη σαπίλα του αστικού πολιτικού συστήματος της σημερινής εξουσίας, η ανάγκη οι εργάτες να παλέψουν για τη δικιά τους εξουσία, με τους δικούς του θεσμούς, που θα εκλέγουν και θα ανακαλούν τους δικούς τους αντιπροσώπους.

Εφημερίδα δράσης

Ο «Ριζοσπάστης» δείχνει το δρόμο που πρέπει να ακολουθηθεί για να γίνει αυτή η προοπτική πραγματικότητα, ο δρόμος δηλαδή της επαναστατικής πάλης, της σύγκρουσης, της ανατροπής, του μεγάλου εργατικού - λαϊκού ξεσηκωμού, αξιοποιώντας την πείρα των αλλεπάλληλων διαψευμένων προσδοκιών και ψευδαισθήσεων ότι μπορεί να υπάρξει διέξοδος για το λαό μέσα από μια κοινοβουλευτική διαδικασία, μέσα από αλλαγή κυβέρνησης ή αλλαγής στον κοινοβουλευτικό συσχετισμό.
Επίσης, ο «Ριζοσπάστης» σηκώνει το βάρος της υπεράσπισης της σοσιαλιστικής οικοδόμησης στον 20ό αιώνα, της απάντησης στα ψέματα και τις διαστρεβλώσεις και ταυτόχρονα της ανάδειξης των επαναστατικών συμπερασμάτων σε σχέση με τις αιτίες που οδήγησαν στην αντεπανάσταση. Σηκώνει το βάρος της υπεράσπισης των πιο επαναστατικών στιγμών του εργατικού - λαϊκού κινήματος, της χώρας μας και διεθνώς.
Ομως, για να παίξει σωστά το ρόλο της η εφημερίδα της εργατικής τάξης, του ΚΚΕ, δεν μπορεί να είναι απλώς εφημερίδα αποκαλύψεων, διαφώτισης, εξήγησης. Πρέπει να είναι και εφημερίδα δράσης. Αυτό σημαίνει ότι ο «Ριζοσπάστης» γίνεται οδηγός για δράση για το εργατικό - λαϊκό κίνημα, για τους εργαζόμενους, τα φτωχά λαϊκά στρώματα. Δηλαδή απαντάει στο τι πρέπει να κάνουν μπροστά σε αυτές τις εξελίξεις, γιατί πρέπει να ακολουθήσουν το δρόμο της Λαϊκής Συμμαχίας, της ανασύνταξης του εργατικού κινήματος. Φωτίζει συγκεκριμένο προσανατολισμό και στόχους που πρέπει να έχει ο αγώνας. Αναδεικνύει, δηλαδή, την ανάγκη ο αγώνας να παίρνει χαρακτηριστικά σύγκρουσης με το κεφάλαιο και την εξουσία του, ζήτημα που προκύπτει όχι επειδή απλά λέει το ΚΚΕ ότι έτσι πρέπει να γίνει, αλλά από τα ίδια τα πράγματα.

Μαχητικά για την άνοδο της κυκλοφορίας

Χωρίς μισόλογα πρέπει να πούμε ότι δεν είμαστε καθόλου ικανοποιημένοι από την κυκλοφορία που έχει σήμερα ο «Ριζοσπάστης». Είναι πολύ πίσω, όχι μόνο από τις ανάγκες αλλά και από τις δυνατότητες που έχουμε ως Κόμμα και ΚΝΕ. Η αντιστροφή αυτής της κατάστασης είναι απαραίτητος όρος για να μπορέσει να ανέβει η πολιτική επιρροή του ΚΚΕ, να συνδεθούν πολύ περισσότεροι εργάτες με την επαναστατική πολιτική του.
Μαζί με την προσπάθεια που κάνουμε, στην οποία ναι μεν έχουν γίνει βήματα, απαιτείται όμως να γίνουν πολλά περισσότερα, έτσι ώστε ο «Ριζοσπάστης» να μπορεί να παίζει από πλευράς περιεχομένου το ρόλο του, πρέπει να αντιμετωπιστεί ένα ουσιαστικό πρόβλημα που υπάρχει, όχι μόνο σε ευρύτερα εργατικά στρώματα αλλά ακόμα και σε πρωτοπόρους εργάτες. Πρέπει να αλλάξει η σχέση τους με το διάβασμα, τη μελέτη, γεγονός που η ίδια η κοινωνικοοικονομική πραγματικότητα το επιβάλλει. Η πραγματικότητα είναι πολύ πιο σύνθετη, πολύ πιο μπερδεμένη. Οι εξελίξεις πολύ πιο απαιτητικές. Απαιτείται καθημερινή επαφή με την καθημερινή παρέμβαση του Κόμματος, που βεβαίως βασικό μέσο προβολής της είναι ο «Ριζοσπάστης».
Οι δυσκολίες λόγω χρόνου, όρων ζωής που αντικειμενικά βάζουν εμπόδια στο διάβασμα, στη μελέτη, ενισχύονται από το γεγονός ότι η ειδησεογραφία στο διαδίκτυο καλύπτει το κενό της ενημέρωσης. Πρέπει να συνειδητοποιηθεί από τους εργαζόμενους και πρώτα απ' όλα τους πιο πρωτοπόρους το εξής: Οτι η καθημερινή αγορά και διάβασμα του «Ριζοσπάστη» είναι στοιχείο αναμέτρησης με τον ταξικό αντίπαλο. Οσο κι αν ακούγεται αυτό βαρύγδουπο, έτσι είναι. Γιατί, πολύ απλά όπου δεν μπαίνει ο «Ριζοσπάστης», σε όποιον εργάτη δεν φτάνει, σε όποιο σπίτι, χώρο δουλειάς, σημαίνει πολύ απλά ότι μπαίνει μόνο η κυρίαρχη αστική άποψη για τα πράγματα, ότι διαμορφώνει κολοβή αντίληψη για τις εξελίξεις και την πραγματικότητα. Οποιος εργάτης, ακόμα και ο πιο πρωτοπόρος, δεν μελετά τον «Ριζοσπάστη», χάνει τον οδηγό στη δράση του.
Είναι στοίχημα ζωτικής σημασίας αν θα αξιοποιήσουμε τον «Ριζοσπάστη» για να φτιάξουμε τη δική μας γραμμή άμυνας απέναντι στην ιδεολογική επικοινωνιακή επίθεση του αντιπάλου.
Σύντροφοι και φίλοι, σας απευθυνόμαστε ζητώντας σας να στηρίξετε με συγκεκριμένο τρόπο την προσπάθεια που κάνουμε με την εφημερίδα μας, να συμβάλετε στην ενίσχυσή της:
Εξασφαλίζοντας την καθημερινή αγορά της εφημερίδας. Βοηθώντας να φτάσει ο «Ριζοσπάστης» όσο είναι δυνατόν πιο πλατιά στους εργαζόμενους και κυρίως στους χώρους δουλειάς. Πολλαπλασιάζοντας τα μάτια και τα αυτιά του «Ριζοσπάστη» με ανταποκρίσεις από τους κλάδους και τους χώρους δουλειάς.

Το «κλειδί» για το λαό δε βρίσκεται στο εκλογικό σύστημα, αλλά στο ορμητικό πέρασμά του στο προσκήνιο

Το «κλειδί» για το λαό δε βρίσκεται στο εκλογικό σύστημα, αλλά στο ορμητικό πέρασμά του στο προσκήνιο

Η ομιλία του ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Δημήτρη Κουτσούμπα, στη χτεσινή συζήτηση στην Ολομέλεια της Βουλής

Κυρίες και κύριοι βουλευτές,
Να μου επιτρέψετε, από την αρχή, να επισημάνω ότι τα επίμαχα ζητήματα που κυριαρχούν στην επικαιρότητα τις τελευταίες μέρες, όπως είναι το θέμα που συζητάμε σήμερα στην Ολομέλεια, δηλαδή το θέμα του εκλογικού νόμου, αλλά και άλλα, δεν απασχολούν την πλειοψηφία του ελληνικού λαού, τους εργαζόμενους, που στενάζουν κάτω από μια βάρβαρη αντιλαϊκή φορομπηχτική πολιτική.
Οπωσδήποτε απασχολούν εσάς, τα διάφορα αστικά επιτελεία, τους επιχειρηματικούς ομίλους, βρίσκονται στο επίκεντρο της διαπάλης ανάμεσα στα πολιτικά κόμματα του αστικού κατεστημένου, με μοναδική εξαίρεση, προς τιμήν του, το Κόμμα μας, το ΚΚΕ.
Το λαό τον απασχολούν και τον προβληματίζουν, επιπλέον, τα νέα μέτρα που ετοιμάζετε, με βάση και τις διαβεβαιώσεις του πρωθυπουργού προς εταίρους και μεγάλο κεφάλαιο, ότι μπορούν να στηριχτούν πάνω του για το παραπέρα ξεζούμισμα των λαϊκών στρωμάτων, για την ένταση της εκμετάλλευσης, μόνο και μόνο για να εξασφαλίσουν την πολυπόθητη ανάκαμψη των καπιταλιστικών κερδών τους.

Ερχονται νέες αντιλαϊκές ανατροπές για λογαριασμό του κεφαλαίου

Ο ΣΕΒ και η Κομισιόν έχουν πλήρως αποκαλύψει όλες αυτές τις μέρες, όλη αυτή την ατζέντα των νέων αντιλαϊκών ανατροπών που σχεδιάζονται.

Eurokinissi

Κι αυτό παρ' όλες τις φιλότιμες προσπάθειες του υπουργού Εργασίας να εμφανίσει τη μεγάλη εργοδοσία, την κυβέρνηση, την ΕΕ ως συστατικά μέρη ενός «εθνικού κοινωνικού μετώπου», που τάσσονται τάχα ενάντια στις αντεργατικές ανατροπές, μπροστά στη διαπραγμάτευση για τα Εργασιακά. Και παρά τη συνδρομή που παρείχε στην κυβέρνηση και η συνδικαλιστική πλειοψηφία της ΓΣΕΕ, συμμετέχοντας με θέρμη σ' αυτόν τον προσχηματικό «κοινωνικό διάλογο».
Ομως ο ΣΕΒ και η Κομισιόν «έβαλαν τα πράγματα στη θέση τους».
Δεν παύουν οι παρεμβάσεις αυτές να έχουν τη σημασία τους - και ως προς τη χρονική στιγμή που εκδηλώνονται - καθώς αποδεικνύουν ότι η προσπάθεια της κυβέρνησης αποβλέπει στην εξαπάτηση των εργαζομένων, να θολώσει την πραγματική ταξική διαχωριστική γραμμή γύρω και από το ζήτημα των Εργασιακών, με στόχο να προλάβει και να χειραγωγήσει, αν μπορέσει, τις αντιδράσεις συνδικάτων, εργαζομένων.
Οι μεγαλοβιομήχανοι δείχνουν τα δόντια τους και τις πραγματικές τους στοχεύσεις. Ολα σε βάρος των εργαζομένων.
Με άλλα λόγια, οι αξιώσεις των μεγαλοβιομηχάνων και των άλλων τμημάτων της πλουτοκρατίας είναι:
-- Πλήρης απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων και μάλιστα με το επιχείρημα ότι η χώρα μας αποτελεί «εξαίρεση» και ότι πρέπει να εφαρμοστούν οι ευρωπαϊκές Οδηγίες. Το επιχείρημα αυτό περιγράφει με σαφήνεια, με ακρίβεια, τι πραγματικά σημαίνει και το περίφημο «ευρωπαϊκό κοινωνικό κεκτημένο», που προβάλλει το υπουργείο και στο οποίο, σύμφωνα με τον Γ. Κατρούγκαλο, θα πρέπει να επιστρέψει η χώρα μας.
-- Η δυνατότητα στους εργοδότες να κηρύσσουν ανταπεργία, και μάλιστα ως όπλο απέναντι στις «καταχρηστικές απεργίες» των εργαζομένων!
-- Για το συνδικαλιστικό νόμο, ισχυρίζονται ότι αυτός «πάσχει», θέτουν ζήτημα «υπερπροστασίας» των συνδικαλιστών, όταν έχουμε μπαράζ απολύσεων και διώξεων στελεχών του ταξικού κινήματος σήμερα - και αυτό είναι γεγονός - για συνδικαλιστική δράση, ενώ θέτουν και ζήτημα «αντιπροσωπευτικότητας» στην προκήρυξη απεργιών, δηλαδή ποιος θα αποφασίζει κάθε φορά γι' αυτές, θέλοντας να βάλουν επιπλέον εμπόδια, αν όχι να καταργήσουν εντελώς τη δυνατότητα που έχει ένα κλαδικό ή ένα μεγάλο επιχειρησιακό σωματείο να κηρύξει απεργία.
-- Θεωρούν ως «νόθευση» των συλλογικών διαπραγματεύσεων την υποχρεωτική διαιτησία (ΟΜΕΔ), με τον ισχυρισμό μάλιστα ότι οι αποφάσεις του ΟΜΕΔ «μπορεί να εκτινάξουν στα ύψη τα μισθολογικά κόστη των επιχειρήσεων» και πως μπορεί αυτό να αποθαρρύνει τις επενδύσεις. Αυτά λέγονται τη στιγμή που στη συντριπτική τους πλειοψηφία οι αποφάσεις του ΟΜΕΔ οδηγούν σε μεγάλες μειώσεις τους εργατικούς μισθούς, συμβάλλουν με τον τρόπο τους στη μείωση και του μέσου μισθού. Αλλά προφανώς στους εργοδότες ούτε αυτό αρκεί. Εκεί, λοιπόν, που μας χρωστάνε ζητάνε και το βόδι.

Στρατηγική σύμπλευση στον αντιλαϊκό στόχο της καπιταλιστικής ανάκαμψης

Την ίδια ώρα, σε απόλυτο συγχρονισμό, η Κομισιόν θέτει και αυτή το ίδιο ουσιαστικά αντεργατικό πλαίσιο της επικείμενης διαπραγμάτευσης, καταρρίπτοντας το μύθο της κυβέρνησης ότι τα «σκληρά» μέτρα είναι έμπνευση μόνο του ΔΝΤ, που «ζητάει αίμα», ενώ τα άλλα μέρη του κουαρτέτου προσέρχονται με ηπιότερες προτάσεις.
Η ουσία είναι ότι αυτή η γραμμή, την οποία υπηρετούν από κοινού κυβέρνηση, εργοδότες, ΔΝΤ, Κομισιόν και πλειοψηφία ΓΣΕΕ, είναι εχθρική για τα εργατικά - λαϊκά συμφέροντα.
Είναι ο κοινός αντεργατικός παρονομαστής, για να ενταφιαστεί ό,τι έχει απομείνει από εργασιακά δικαιώματα.
Γι' αυτό πρέπει να βρει απέναντί της σύσσωμους τους εργαζόμενους. Συμβολή σ' αυτήν την κατεύθυνση αποτελεί το κάλεσμα Ομοσπονδιών, των Εργατικών Κέντρων για την ανάπτυξη της πάλης στο μέτωπο των Συλλογικών Συμβάσεων και το σχέδιο νόμου που συντάχθηκε με πρωτοβουλία τους για τον ίδιο λόγο.
Απέναντι σε αυτήν την κυβερνητική πολιτική κανένα από τα άλλα κόμματα δεν αντέδρασε.
Εχει, βέβαια, αυτό την εξήγησή του.
Πώς να αντιδράσουν όταν ουσιαστικά η κριτική που ασκούν ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι, στην κυβέρνηση είναι ότι δεν προχωρά με ταχύτητα τις αναδιαρθρώσεις, όταν ο κ. Μητσοτάκης από το βήμα του ΣΕΒ δίνει διαβεβαιώσεις ότι η ΝΔ είναι το κόμμα της επιχειρηματικότητας, σε ένα κρεσέντο ανταγωνισμού με την κυβέρνηση για το ποιος είναι πιο πολύ με το κεφάλαιο;
Οταν η Ενωση Κεντρώων παίζει το γνωστό ρόλο του «λαγού» σε όλα τα αντιδραστικά μέτρα;
Οταν η ΧΑ σκίζεται για τη στήριξη της ελληνικής επιχειρηματικότητας, δηλαδή της ανάκαμψης των κερδών των καπιταλιστών;
Αυτή η στρατηγική τους σύμπλευση στο στόχο της καπιταλιστικής ανάκαμψης δεν επιτρέπει διαφοροποιήσεις, παρ' όλες τις γκρίνιες, τις υποκριτικές διαπιστώσεις για τη φτωχοποίηση του λαού, που όμως και αυτές αξιοποιούνται για να επιβεβαιώσουν την ανάγκη να επιταχυνθεί η προσπάθεια για την ανάκαμψη των κερδών του κεφαλαίου.

Καθολική «γαργάρα» για τις επικίνδυνες αποφάσεις της Συνόδου Κορυφής του ΝΑΤΟ

Σε όλα τα ζητήματα της επικαιρότητας υπάρχει στρατηγική ταύτιση όλων των άλλων κομμάτων με εξαίρεση το ΚΚΕ.
Οι «ομηρικές αυτές μάχες», που διεξάγονται στη Βουλή και στα κανάλια, γίνονται μόνο για να συσκοτίσουν, να μπερδέψουν, να αποπροσανατολίσουν.
Η υπερπροβολή των αντιπαραθέσεων για τον εκλογικό νόμο, αλλά και για τις τηλεοπτικές άδειες, για το σκάνδαλο της «Siemens» υπηρετεί αυτήν την αποπροσανατολιστική τακτική, στην οποία μπορεί να πρωτοστατεί η κυβέρνηση, αλλά πολύ καλά την αξιοποιούν και τα άλλα κόμματα, πρωτίστως η ΝΔ, στην αγωνία της βέβαια να αναδειχθεί σε πιο καθαρόαιμο υπερασπιστή του μεγάλου κεφαλαίου.
Σε θέματα όπως είναι οι παραπάνω αντεργατικές μεταρρυθμίσεις που ετοιμάζονται να έρθουν από φθινόπωρο ή οι αποφάσεις της Συνόδου Κορυφής του ΝΑΤΟ, πρέπει να σημειώσουμε εδώ μέσα την εκκωφαντική συμφωνία των άλλων κομμάτων, που για ορισμένους εκφράζεται και με αφωνία, αν και κατά τ' άλλα, βγαίνουν εύκολα για να διαφωνήσουν με την κυβέρνηση σε σχέση μόνο με το μπόνους ή τον αριθμό των τηλεοπτικών αδειών που θα δοθούν.
Για παράδειγμα, στα τέλη της περασμένης βδομάδας πραγματοποιήθηκε η Σύνοδος Κορυφής του ΝΑΤΟ στη Βαρσοβία.
Οι αποφάσεις της αποτελούν κίνδυνο για τους λαούς, αφού στην πραγματικότητα επιβεβαιώνουν τον επιθετικό προσανατολισμό της λυκοσυμμαχίας αυτής στον ανταγωνισμό Αμερικανών και Ευρωπαίων με τους Ρώσους. Καταγράφουν, πέρα από τις περί του αντιθέτου διαβεβαιώσεις, όξυνση των αντιθέσεων.
Μια πλευρά αυτών των οξυμένων ανταγωνισμών βλέπουμε αυτές τις μέρες με το στρατιωτικό πραξικόπημα στην Τουρκία και τις εξελίξεις στη γείτονα χώρα, ενώ υπάρχει κίνδυνος να συμπαρασύρουν σε περιπέτειες και την Ελλάδα και τις χώρες της ευρύτερης περιοχής.
Σε αυτήν τη Σύνοδο, λοιπόν, η ελληνική κυβέρνηση εμφανίστηκε πιο ΝΑΤΟική από τους ΝΑΤΟικούς, επιδεικνύοντας πρόθεση και διάθεση να στηρίξει όλα τα ΝΑΤΟικά σχέδια στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου και της Β. Αφρικής.
Γι' αυτήν τη στάση κανένα από τα άλλα κόμματα δεν είπε κουβέντα.
Φυσικά, καταλαβαίνουμε τη στάση τους, αφού όλοι ανεξαιρέτως θεωρούν απαραβίαστη τη συμμόρφωσή τους στα ιμπεριαλιστικά σχέδια του ΝΑΤΟ, της ΕΕ.
Αλλωστε, ο πρόεδρος της ΝΔ πάει αυτές τις μέρες ταξίδια στο εξωτερικό, ανάμεσα στα οποία και στο Ισραήλ, προκειμένου να επιβεβαιώσει την προσήλωση της ΝΔ στους στόχους γεωστρατηγικής αναβάθμισης της χώρας για λογαριασμό της αστικής τάξης, που επίσης πολύ καλά υπηρετεί προς το παρόν και ο ΣΥΡΙΖΑ.
Κανένα από τα κόμματα του κεφαλαίου δεν έβγαλε ούτε ένα σχόλιο για τη Σύνοδο του ΝΑΤΟ.
Η ναζιστική, υπόδικη για σοβαρά εγκλήματα ΧΑ, που κοροϊδεύει τους οπαδούς της δεξιάς με εθνικιστικές κορόνες, κάνει «γαργάρα», τόσο τη Σύνοδο του ΝΑΤΟ, όσο και την εμπλοκή της Ελλάδας στα σχέδια που υπονομεύουν τα ελληνικά λαϊκά κυριαρχικά δικαιώματα.

Χαρακτηριστική και η σύμπλευση ενάντια στην πρόταση του ΚΚΕ για τα υπερχρεωμένα νοικοκυριά

Ενα ακόμα, όμως, πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα της στρατηγικής τους σύμπλευσης είναι η κοινή επί της ουσίας στάση απόρριψης - με διαφορετική βεβαίως επιχειρηματολογία που αποδεικνύει και τον διαφοροποιημένο ρόλο που έχει κάθε πολιτική δύναμη εδώ μέσα - που κράτησαν όλα τα υπόλοιπα κόμματα στη συζήτηση της πρότασης νόμου του ΚΚΕ για την ανακούφιση των υπερχρεωμένων νοικοκυριών.
Εδώ συντάχθηκαν όλοι με τα συμφέροντα των τραπεζών, την προστασία των ομίλων, χαρακτηρίζοντας «ανεδαφική», «μη ρεαλιστική» την πρόταση.
Οι εκπρόσωποι του ΣΥΡΙΖΑ υποστήριξαν ότι η πρόταση του ΚΚΕ είναι ενδιαφέρουσα, όμως δεν μπορεί να γίνει αποδεκτή λόγω των οικονομικών συγκυριών...
Εκαναν προσπάθεια να απαξιώσουν αυτήν την πρόταση ότι απευθύνεται δήθεν σε πλούσιους.
Φωνάζει ο κλέφτης για να φοβηθεί ο νοικοκύρης, τελικά.
Αντιμετωπίζουν υποτίθεται οι ίδιοι τη φτώχεια, με κάποια ψίχουλα ελεημοσύνης των διάφορων «κοινωνικών προγραμμάτων» και αρνούνται το πλαίσιο δικαιωμάτων και προστασίας όπως προβλέπουν οι συγκεκριμένες προτάσεις του ΚΚΕ, που δίνουν πραγματική ανακούφιση, πραγματική λύση στο πρόβλημα.
Από την πλευρά της, η ΝΔ ξεκαθάρισε ότι δεν μπορεί να στηρίξει την πρόταση του ΚΚΕ, ενώ το ΠΑΣΟΚ παρ' όλο που δήλωσε ότι η πρόταση του ΚΚΕ είναι θετική και επίκαιρη, ωστόσο την απέρριψε.
Το Ποτάμι και η Ενωση Κεντρώων ανέλαβαν το ρόλο της επίθεσης στο ΚΚΕ, υπερασπιζόμενοι την κυβέρνηση με αντίστοιχα ψευδοεπιχειρήματα.
Από την άλλη, στην αντιπαράθεση για τις τηλεοπτικές άδειες δεν αμφισβητείται από κανέναν από τους εμπλεκόμενους στον καβγά η πρόσδεση των ΜΜΕ σε μεγάλα συμφέροντα, σε επιχειρηματικούς ομίλους.
Κάθε άλλο. Το πραγματικό αντικείμενο της διαπάλης είναι το πώς θα γίνει το ξαναμοίρασμα της «πίτας» ανάμεσα στους ενδιαφερόμενους επιχειρηματικούς ομίλους, με θύματα κι εδώ πάλι τους εργαζόμενους στα Μέσα.
Ενα μοίρασμα πίτας δηλαδή, που έχει άμεσες οικονομικές και πολιτικές διαστάσεις. Οικονομικές γιατί αφορά την αναδιάταξη των επιχειρηματικών ομίλων και το μοίρασμα της διαφημιστικής «πίτας» και πολιτικές, γιατί προφανώς η διαδικασία συνδέεται, από τη μία, με την προσπάθεια της κυβέρνησης να περιορίσει τα αντιπολιτευόμενα σε αυτήν ΜΜΕ, από την άλλη, από την πλευρά της αντιπολίτευσης, να αποσπάσει τη στήριξη ΜΜΕ στην πορεία διεκδίκησης της διακυβέρνησης αύριο.

Ο πραγματικός στόχος του εκλογικού νόμου και η ουσία των διαφωνιών

Για να έρθουμε και στο επίμαχο.
Στο ζήτημα του εκλογικού νόμου, για παράδειγμα, οι διαφωνίες κινούνται γύρω από τον άξονα «εξασφάλιση της κοινοβουλευτικής και κυβερνητικής σταθερότητας».
Ο εκλογικός νόμος στόχο έχει να διασφαλίσει την ομαλότητα στην κυβερνητική εναλλαγή και να δημιουργήσει προϋποθέσεις για ακόμα μεγαλύτερη συναίνεση στο πολιτικό σύστημα, προκειμένου απρόσκοπτα και με ευρύτερο καταμερισμό, αυτήν τη φορά, ευθύνης ανάμεσα στα κόμματα της ΕΕ και του κεφαλαίου, για να προχωρούν ευκολότερα, γρηγορότερα οι αντιλαϊκές αναδιαρθρώσεις.
Αυτονόητα, τελικός αποδέκτης αυτού του κλίματος συναίνεσης είναι ο λαός, τον οποίο όλοι, κυβέρνηση και αστική αντιπολίτευση, τον θέλουν στρατευμένο στο στόχο αυτής της ανάκαμψης, που προϋποθέτει θυσίες χωρίς τέλος από την πλευρά του.
Βεβαίως, ο άξονας αυτός είναι κοινά αποδεκτός απ' όλους, η διαφωνία έγκειται στο πώς αυτή θα επιτευχθεί και βεβαίως ποιος θα έχει το πάνω χέρι σε αυτήν τη διαδικασία.
Τα άλλα κόμματα, δηλαδή, που ασκούν κριτική σε πλευρές της κυβερνητικής πρότασης, ξεκινάνε από το κατά πόσο στην εφαρμογή του ο εκλογικός νόμος μπορεί να υπηρετήσει την κυβερνητική και πολιτική σταθερότητα, για να συνεχιστούν πάλι οι ίδιες αντιλαϊκές μεταρρυθμίσεις.
Πάνω σε αυτά ξετυλίγεται αυτό το μεγάλο παζάρι ανάμεσα στα διάφορα αστικά κόμματα, που δεν αφορά απλώς τις διατάξεις του εκλογικού νόμου, αλλά επεκτείνεται σε μελλοντικές κυβερνητικές συνεργασίες μεταξύ σας.
Ο διακηρυγμένος στόχος της κυβέρνησης, να συγκεντρώσει τις 200 ψήφους που απαιτούνται για να ισχύσει ο νόμος από τις αμέσως επόμενες εκλογές, ήταν περισσότερο και κυρίως για να δώσει την εικόνα μιας πλατιάς συναίνεσης πάνω σε μια «εμβληματική», όπως την παρουσιάζει, πρωτοβουλία.
Μια πρωτοβουλία που θέλει να την κάνει για να χρυσώσει και λίγο το χάπι σε αρκετούς δυσαρεστημένους ψηφοφόρους της, αφού όλα τα άλλα που είχε υποσχεθεί στον οικονομικό και κοινωνικό τομέα τα προηγούμενα χρόνια, ούτε στο όνειρό τους δεν πρόκειται να τα δουν οι εργαζόμενοι της πατρίδας μας.
Ετσι νομίζει ότι βρίσκει «σωσίβιο» στην πρόταση για τη θέσπιση του νέου εκλογικού νόμου.
Το ΚΚΕ, είναι το μόνο κόμμα που κράτησε σταθερή, συνεπή και ξεκάθαρη θέση από την αρχή της συζήτησης. Και όσον αφορά στο γενικό πολιτικό σκεπτικό, το οποίο το παρουσιάσαμε και χτες και σήμερα αναλυτικά εδώ στην Ολομέλεια, και σε ό,τι έχει να κάνει με τον ίδιο τον εκλογικό νόμο που προτείνει η κυβέρνηση.
Οπως, λοιπόν, έχουμε κάνει σαφές από την αρχή και επί της αρχής και επί των άρθρων, εμείς τασσόμαστε υπέρ και υπερψηφίζουμε συγκεκριμένα άρθρα, τα άρθρα 1 (για την ψήφο στα 17), 2 (κατάργηση του μπόνους), 4 (διευθέτηση εδρών και περιφερειών) και 5 (ισχύς του νόμου από τις επόμενες εκλογές, αν συγκεντρώσει 200 ψήφους). Καταψηφίζουμε το άρθρο 3, με το οποίο διατηρείται το πλαφόν 3% για την είσοδο ενός κόμματος στη Βουλή και ζητά από τους βουλευτές να υπερψηφίσουν στην ονομαστική ψηφοφορία την τροπολογία που έχει καταθέσει για αυτό το ζήτημα το ΚΚΕ.

Κοινός τους καημός η «πολιτική σταθερότητα» για απρόσκοπτη υλοποίηση της αντιλαϊκής πολιτικής

Στρέφοντας τα πυρά της περισσότερο προς τη ΝΔ και προσπαθώντας να προσεταιριστεί το ΠΑΣΟΚ, η κυβέρνηση προσπαθεί να προσδώσει στη διαμάχη για τον εκλογικό νόμο το χαρακτήρα της αντιπαράθεσης ανάμεσα στο «φως» και στο «σκότος».
Ετσι, οι δυνάμεις που τάσσονται υπέρ του σχεδίου νόμου υπηρετούν για την κυβέρνηση την πρόοδο, ενώ όσοι την απορρίπτουν ή την κατακρίνουν, ταυτίζονται με τη συντήρηση. Είναι όμως έτσι;
Η απάντηση από την πλευρά του ΚΚΕ είναι κατηγορηματικά όχι.
Ανεξάρτητα από τις διαφωνίες τους στα επιμέρους, κυβέρνηση και άλλα κόμματα της αντιπολίτευσης ταυτίζονται στο εξής βασικό:
Το εκλογικό σύστημα θα πρέπει να υπηρετεί με τον πιο αποτελεσματικό τρόπο την κυβερνητική και πολιτική σταθερότητα, ώστε να συνεχίζεται απρόσκοπτα, με τη μεγαλύτερη δυνατή συναίνεση η εφαρμογή μέτρων και πολιτικών που έχει ανάγκη το κεφάλαιο και που βέβαια γι' αυτά θα ματώνει συνεχώς ο ελληνικός λαός.
Αυτή η κοινή τους αντίληψη είναι η βάση για τα παζάρια που κάνουν.
Ο ΣΥΡΙΖΑ θεωρεί τον εκλογικό νόμο που προτείνει ως καταλύτη για κυβερνήσεις συνεργασίας. Θεωρεί ότι και μ' αυτόν τον τρόπο διαχέεται σε περισσότερα κόμματα η ευθύνη για τη διεύθυνση και την άσκηση της αντιλαϊκής πολιτικής που εφαρμόζει.
Ολα αυτά, βέβαια, για να μεταφράζεται ευκολότερα και με μεγαλύτερη ευρύτητα η πολιτική συναίνεση σε συμφωνία, ανοχή και συνενοχή του λαού μας στην πολιτική που τον τσακίζει. Αυτό εννοούν όταν μιλάνε για «κοινωνική συνοχή και ειρήνη».
Μήπως, όμως, η ΝΔ έχει διαφορετική άποψη για τους σκοπούς που θα πρέπει να υπηρετεί ένας εκλογικός νόμος; Οχι, βέβαια.
Το επαληθεύουν με όσα είπαν χτες και σήμερα οι βουλευτές της ΝΔ. Ο καημός τους, όπως και του ΣΥΡΙΖΑ, η πολιτική σταθερότητα, αποτυπωμένος στην άλλη όψη του ίδιου αντιλαϊκού νομίσματος.
Και τα άλλα κόμματα εκφράζουν επιμέρους ενστάσεις, στη βάση της αγωνίας τους για το πόσο η πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ διασφαλίζει την πολιτική σταθερότητα.
Βέβαια, τους κατανοούμε, αφού οι θέσεις αυτές δεν είναι άσχετες με τις γενικότερες ανακατατάξεις, με τις διεργασίες στο χώρο της λεγόμενης κεντροαριστεράς και την πρόθεσή τους για αναβάθμιση του ρόλου τους στην ανασύνθεση του πολιτικού συστήματος με το ένα ή το άλλο εκλογικό σύστημα.
Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και στο χώρο της λεγόμενης δεξιάς, από τη ΝΔ έως τη ΧΑ.

Υπερασπιζόμαστε την απλή και «ανόθευτη» αναλογική - Αποκαλύπτουμε τη σκοπιμότητα της συζήτησης

Το ΚΚΕ με σταθερότητα και συνέπεια υπερασπίζεται τη θέση για απλή και «ανόθευτη» αναλογική.
Η θέση αυτή περιέχεται και στην τροπολογία - προσθήκη που κατέθεσε στο κυβερνητικό νομοσχέδιο για τον εκλογικό νόμο, ζητώντας την καθιέρωση της απλής αναλογικής, με κατάργηση του μπόνους των 50 εδρών και του πλαφόν 3%.
Ταυτόχρονα, όμως, θα συνεχίσουμε να αποκαλύπτουμε στο λαό τη σκοπιμότητα όλης αυτής της συζήτησης που έχει ανοίξει, τις διεργασίες που πυροδοτεί ή διευκολύνει, για λογαριασμό πάντα της αστικής τάξης, των μακροπρόθεσμων συμφερόντων της.
Το κυριότερο, είναι να συνειδητοποιήσει ο λαός ότι όποιο σύστημα κι αν ισχύσει, οι κυβερνήσεις που θα προκύπτουν, πολυκομματικές ή μονοκομματικές, θα εφαρμόζουν πολιτικές και μέτρα σε βάρος του, εάν δεν αλλάξει ριζικά η κατάσταση.
Και όταν θα σηκώνει το κεφάλι, θα του τη λένε κι από πάνω, ότι ο ίδιος τους ψήφισε και ότι εκφράζουν αθροιστικά την... πλειοψηφία. Οπως γίνεται, δηλαδή, μέχρι σήμερα.
Σε αυτήν την αντιλαϊκή συγχορδία των αστικών κυβερνήσεων συνεργασίας, το μόνο σίγουρο είναι ότι το ΚΚΕ δεν πρόκειται να υποκύψει. Δεν πρόκειται ποτέ να προδώσουμε τα εργατικά - λαϊκά συμφέροντα, να δώσουμε χέρι βοηθείας στους δυνάστες και εκμεταλλευτές του ελληνικού λαού με βάση τις πολιτικές που εφαρμόζουν.
Το «κλειδί» για το λαό δεν βρίσκεται στο εκλογικό σύστημα και κατ' επέκταση στην κάλπικη κάλπη και στην κυβερνητική εναλλαγή ίδιας κοπής, διαχειριστών δηλαδή της αντιλαϊκής πολιτικής, ανεξάρτητα αν αυτή θα αφορά ένα, δύο ή περισσότερα κόμματα.
Το «κλειδί» βρίσκεται στην οργάνωση της πάλης του λαού μέσα στους τόπους δουλειάς, στο σπάσιμο του φόβου, της μοιρολατρίας, της λογικής των μειωμένων απαιτήσεων. Βρίσκεται στο ορμητικό πέρασμα του ελληνικού λαού πραγματικά στο προσκήνιο, με ισχυροποίηση παντού του ΚΚΕ.
Κυρίες και κύριοι,
Απ' όλα τα προηγούμενα, προκύπτει ένα ασφαλές συμπέρασμα: Οτι στην Ελλάδα συγκρούονται δύο διαφορετικοί δρόμοι.
Ο ένας είναι ο δρόμος της στήριξης της καπιταλιστικής ανάκαμψης, που περνάει μέσα από τη διάλυση όλων όσα έχουν μείνει όρθια από δικαιώματα, την ολόπλευρη στήριξη των μονοπωλιακών ομίλων, φυσικά με βάση την πολιτική, τη βαθύτερη εμπλοκή στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς του ΝΑΤΟ, της ΕΕ. Το δρόμο αυτό υπερασπίζονται όλα τα άλλα κόμματα, παρά τις διαφορές και τις αντιθέσεις τους.
Ο άλλος δρόμος είναι ο δρόμος της ανασύνταξης του κινήματος και της Λαϊκής Συμμαχίας, της σύγκρουσης με τη στρατηγική και την εξουσία του κεφαλαίου και τις συμμαχίες του. Είναι ο δρόμος υπεράσπισης των άμεσων ζωτικών και μελλοντικών συμφερόντων της εργατικής τάξης, των φτωχών λαϊκών στρωμάτων. Ο δρόμος που θα οδηγήσει στην απαλλαγή του λαού από τη ζωή χωρίς δικαιώματα, απ' τη ζωή με ψίχουλα, από την εκμετάλλευση, από τον κίνδυνο πολέμων, με το λαό στην εξουσία και ιδιοκτήτη του πλούτου που παράγει.
Γι' αυτόν το δρόμο παλεύει με συνέπεια και ανυποχώρητα το ΚΚΕ.