Κακόγουστη παράσταση

« Κήρυγμα μίσους», «διάγγελμα διχασμού», «Το πάθημα δεν έγινε μάθημα», «Η Ελλάδα δεν ευτύχησε, σε αντίθεση με όλες τις άλλες χώρες που μπήκαν σε μνημόνια, να δει το πολιτικό της σύστημα να συνεννοείται σε κεφαλαιώδη». Με αυτό το στίγμα υποδέχτηκε ο αστικός Τύπος το πρωθυπουργικό διάγγελμα από την Ιθάκη και τις αντιδράσεις των υπόλοιπων αστικών κομμάτων, κάνοντας «την τρίχα τριχιά» και επιχειρώντας να παρουσιάσει ένα σκηνικό «πόλωσης» ανάμεσα στους διαχειριστές του σάπιου συστήματος.

 

Το «φούσκωμα» βέβαια εξηγείται, στην προσπάθειά τους να ξαναζεστάνουν τη «σούπα» του χρεοκοπημένου δικομματισμού, να χαράξουν κάλπικες διαχωριστικές γραμμές ή να υπερτονίσουν επιμέρους και δευτερεύουσες διαφορές, με στόχο τον εγκλωβισμό του λαού σε χρεοκοπημένα δίπολα, σε «προοδευτικά και αντιδεξιά» ή «αντιΣΥΡΙΖΑ» μέτωπα.

Φιλότιμη προσπάθεια, αλλά το «υλικό» είναι φτωχό, και τους εκθέτει, διότι:

Κυβέρνηση, ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και άλλοι δεν αμφισβητούν το μνημονιακό πλαίσιο που από κοινού έφτιαξαν τα δέκα τελευταία χρόνια, τους εκατοντάδες αντεργατικούς νόμους που ψήφισαν διαδοχικά και από κοινού, διαμορφώνοντας την εργασιακή ζούγκλα για τη θωράκιση του κεφαλαίου και την «προσέλκυση επενδύσεων».

Συγκλίνουν απόλυτα στην εμπλοκή της χώρας στα δολοφονικά σχέδια ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ στην περιοχή και προωθούν από κοινού το στόχο της «γεωστρατηγικής αναβάθμισης» της αστικής τάξης, που για το λαό μας σημαίνει νέους μεγάλους κινδύνους.

Κανείς τους δεν αμφισβητεί τα «ιερά και όσια» της καπιταλιστικής κερδοφορίας και ανταγωνιστικότητας, τους στόχους της ανάκαμψης του κεφαλαίου, που επιβάλλουν τσάκισμα των εργατικών - λαϊκών αναγκών, τη συμμετοχή της χώρας στις ιμπεριαλιστικές ενώσεις και συμμαχίες.

Αυτός είναι άλλωστε ο λόγος για τον οποίο το «μαλλιοτράβηγμά» τους δεν γίνεται για το ποιος θα πρωτοκαταργήσει τους αντιασφαλιστικούς νόμους που διέλυσαν τον κοινωνικό χαρακτήρα της ασφάλισης, ή τους μόνιμους «κόφτες» σε Υγεία και Πρόνοια. Γι' αυτό δηλώνουν όλοι πίστη στα μνημόνια διαρκείας της ΕΕ, τα «Ευρωπαϊκά Εξάμηνα», το «Σύμφωνο Σταθερότητας», τους «κανόνες δημοσιονομικής πειθαρχίας».

Γι' αυτό φορτώνουν στο λαό ένα χρέος για το οποίο ευθύνεται η πολιτική στήριξης του κεφαλαίου με όλα τα μέσα. Γι' αυτό, τέλος, ακόμα και η «κοινωνική ευαισθησία» τους δεν είναι τίποτα περισσότερο από την πολιτική πτωχοκομείου, τις Οδηγίες της ΕΕ για τους μηχανισμούς ενσωμάτωσης της «ακραίας» φτώχειας, που σημαίνουν αναδιανομή της φτώχειας, προϋποθέτουν τσάκισμα δικαιωμάτων, χρηματοδοτούν απευθείας το κεφάλαιο.

Ολοι μαζί, με μια φωνή, λένε για το πώς θα αφήσουν οριστικά πίσω τις «παθογένειες του παρελθόντος», όπως βαφτίζουν τα όσα έχασαν οι εργαζόμενοι, για τη «μεταρρυθμιστική προσπάθεια» που πρέπει να συνεχιστεί, προσθέτοντας κι άλλα βάρη στην πλάτη του λαού, για το πώς δεν θα «διακινδυνεύσουν τα όσα κατακτήθηκαν» για το κεφάλαιο τα προηγούμενα χρόνια.

 

Ο καβγάς είναι για το ποιος μπορεί να υπηρετήσει καλύτερα και πιο αποτελεσματικά αυτήν την πολιτική.

Κι αν οι υπογραφές όλων τους στο τρίτο μνημόνιο δεν αρκούν, υπάρχουν και οι δεσμεύσεις για την εφαρμογή του «μεταμνημονιακού» μνημονίου, της πρόσφατης συμφωνίας της κυβέρνησης με τους δανειστές, η «αισιοδοξία» του Κλ. Ρέγκλινγκ ότι «η Ελλάδα θα τα καταφέρει» επειδή τόσο ο σημερινός πρωθυπουργός όσο και ο Κυρ. Μητσοτάκης «είναι μεταρρυθμιστές και με διαβεβαίωσαν ότι υποστηρίζουν τους στόχους του προγράμματος του ESM».

Να λοιπόν ποιο είναι το κοινό «έδαφος», η στρατηγική σύμπλευση των κομμάτων της αστικής διαχείρισης, που τους υποχρεώνει να ανεβάζουν ξανά και ξανά το ίδιο «έργο» που έχουν δει οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα σε ουκ ολίγες εκδοχές στο πρόσφατο παρελθόν, έστω και με άλλους πρωταγωνιστές, από τότε που ΠΑΣΟΚ - ΝΔ τους χώριζε «χάος», διαδέχονταν ο ένας τον άλλο ως «το φως και το σκοτάδι» και μετά συγκυβέρνησαν.

 

Πάνω σε αυτό το κοινό έδαφος εξελίσσεται τόσο η προσπάθεια του ΣΥΡΙΖΑ να «ξεπλύνει» το φθαρμένο τμήμα της σοσιαλδημοκρατίας, ζητώντας του να ξεκόψει «από τον νεοφιλελευθερισμό και την ακροδεξιά», αξιοποιώντας το ως «τσόντα» στα επόμενα σχήματα αστικής διαχείρισης, όσο και η αντίστοιχη της ΝΔ να προσεταιριστεί δυνάμεις της «κεντροαριστεράς» ως συμπλήρωμα στα «αντιΣΥΡΙΖΑ» μέτωπα.

Αυτή η στρατηγική σύμπλευση είναι η «συγκολλητική ουσία» και της σημερινής κυβέρνησης, ανάμεσα στον ΣΥΡΙΖΑ και ένα πρώην κομμάτι της ΝΔ. Αυτή η σύμπλευση κάθε άλλο παρά κάνει «επιστημονική φαντασία» και τα όσα ακούστηκαν πρόσφατα ότι «οι Βρυξέλλες ιδανικά θα ήθελαν μια συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΝΔ».

Οι εργαζόμενοι, ο λαός, έχουν πείρα που μπορούν να αξιοποιήσουν για να αχρηστεύσουν τις παγίδες που στήνονται ξανά.

Ριζοσπάστης  Πέμπτη 23 Αυγούστου 2018

Ο καπιταλισμός ή θα είναι καταπιεστικός κι εκμεταλλευτικός ή δε θα υπάρξει…

 

Δημοσιεύτηκε στην Κατιούσα

Αν η διάσπαση του ΚΚΕ το 68′ είχε διεθνή διάσταση, αυτή θα ήταν η εμφάνιση του ρεύματος του ευρωκομμουνισμού. Και για κάποιους, η “άνοιξη της Πράγας”. Ίσως κάποιοι “ανανεωτές” βρήκαν σε αυτήν το ιδεολογικό άλλοθι που χρειάζονταν, για να καλύψουν τη διαφωνία τους, ενώ θα είχαν άλλη άποψη αν είχαν κερδίσει την υποστήριξη των Σοβιετικών. Ακόμα κι έτσι ωστόσο δεν παύει να υπάρχει ένας βαθύτερος οργανικός δεσμός, έστω κι αν συνειδητοποιήθηκε αργότερα στην πορεία.
Το βασικό θεωρητικό ζήτημα που τέθηκε -σύμφωνα με τις δικές τους διακηρύξεις- είναι ο περιβόητος τρίτος δρόμος, το ερώτημα αν μπορούσε να οικοδομηθεί ένα διαφορετικό μοντέλο σοσιαλισμού, που θα μπορούσαμε να το παραφράσουμε (διακωμωδώντας το) κι ως εξής: είναι εφικτός ένας άλλος άλλος κόσμος;

Σε μια πρόσφατη έκδοση του ΔΟΛ για τα 50 χρόνια από τη διάσπαση του ΚΚΕ, ο Πρετεντέρης έγραφε πως το 68′ ήταν μια εμφατική αρνητική απάντηση στο παραπάνω ερώτημα: ο σοσιαλισμός και το κομμουνιστικό κίνημα ήταν καταδικασμένο να υπάρξουν με τη συγκεκριμένη μορφή κι ανίκανα να μεταρρυθμιστούν ή να εξελιχθούν. Κρατήθηκαν με αυτά τα χαρακτηριστικά για άλλα είκοσι χρόνια κι οδηγήθηκαν υποχρεωτικά -νομοτελειακά θα λέγαμε στη δική μας διάλεκτο- στη χρεοκοπία και την “κατάρρευση”.

Ο Πρετεντέρης μας σερβίρει το χρεοκοπημένο ιδεολόγημα περί τέλους της ιστορίας, φτιάχνοντας όμως ένα δίπολο με τις δυο όψεις του ίδιου νομίσματος. Αν δεν είσαι μαζί του και με το τέλος της ιστορίας, είσαι με τους ανανεωτές και τις ελπίδες για την άνοιξη της Πράγας. Αλλιώς ανήκεις στα χρεοκοπημένα “απολιθώματα” της ιστορίας. Είναι όντως έτσι;

Ο περίφημος τρίτος δρόμος κατέληξε σύντομα στην αγκαλιά του καπιταλισμού, τόσο στη δυτική όσο και στην “ανατολική” του εκδοχή. Στην Τσεχοσλοβακία έδειξε με είκοσι χρόνια απόσταση τι σήμαιναν στην πράξη οι ωραίες διακηρύξεις του για έναν καλύτερο σοσιαλισμό, με μια “βελούδινη” αντεπανάσταση που τον ανέτρεψε. Στη Δύση, ο ευρωκομμουνισμός έχασε σύντομα κάθε λόγο διακριτής ύπαρξης από τη σοσιαλδημοκρατία, ενώ σήμερα δείχνει επί τω έργω κι από κυβερνητικές θέσεις το είδος του “κομμουνισμού” και της Αριστεράς που πρεσβεύει.

Τα φληναφήματα για ένα σοσιαλισμό χωρίς δικτατορία του προλεταριάτου κατέληξαν στη δικτατορία της αστικής τάξης. Και η γλυκερή αυταπάτη ενός δημοκρατικού τρίτου δρόμου χωρίς επαναστατική βία -που είναι ενάντια στη “δημοκρατία”- οδήγησε στην ταχύτατη ενσωμάτωση στο σύστημα που θεωρητικά επιχειρούσαν να αλλάξουν από τα μέσα, με τα δικά του εργαλεία (πχ εκλογές). Αν αποδείχτηκε κάτι από όλα αυτά, δεν είναι η αδυναμία του σοσιαλισμού να εξελιχθεί, αλλά η ουτοπία ενός καπιταλισμού με ανθρώπινο πρόσωπο και μιας αστικής τάξης που θα πειθόταν με δημοκρατικά μέσα να απαρνηθεί τα προνόμιά της και τη φύση της. Για να το θέσουμε παραφράζοντας ένα γνωστό σύνθημα των ευρωκομμουνιστών: “ο καπιταλισμός ή θα είναι εκμεταλλευτικός-καταπιεστικός ή δε θα υπάρξει…”

Κάτι ακόμα, σχετικά με αυτό το “από μέσα”. Ο σοσιαλισμός μπορούσε όντως να αλωθεί από μέσα, δηλαδή από τις γραμμές του Κομμουνιστικού Κόμματος, γιατί δεν επικρατεί αυτόματα-μηχανιστικά. Παλεύει με τις επιβιώσεις του παλιού, φέρνει στο προσκήνιο ως βασικό παράγοντα την πολιτική, δηλαδή τη συνειδητή δράση των υποκειμένων και σε αυτήν δεν είναι τίποτα δεδομένο, μια για πάντα. Ούτε καν ο επαναστατικός χαρακτήρας του κόμματος, της οργανωμένης πρωτοπορίας, που τελικά αλώθηκε από εχθρικά στο σοσιαλισμό στοιχεία, με προβιά κομμουνιστή και συνθήματα για έναν καλύτερο (ή περισσότερο) σοσιαλισμό.

Όπως ο καπιταλισμός δε νοείται χωρίς τα βασικά χαρακτηριστικά του, που είναι η εμπορευματική παραγωγή και το κυνήγι του κέρδους -ενώ το πολιτικό εποικοδόμημα μπορεί να ποικίλει- έτσι και ο σοσιαλισμός δεν υφίσταται χωρίς κάποιες δικές του βασικές προϋποθέσεις: την εξάλειψη των ιδιωτικών κεφαλαίων και του ιδιωτικού κέρδους, την κοινωνική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής και τη δικτατορία του προλεταριάτου, που είναι ευρέως συκοφαντημένη έννοια.

Η σοσιαλιστική εξουσία έχει ως σκοπό της το μετασχηματισμό του κόσμου και η λειτουργία της έχει αρκετά κοινά χαρακτηριστικά με την έννοια της καλλιέργειας. Για να αποδώσει καρπούς, δεν πρόκειται να αφήσει γενικά “όλα τα λουλούδια να ανθίσουν”, γιατί ανάμεσά τους υπάρχουν αγριόχορτα, παράσιτα και ζιζάνια, που πρέπει ασφαλώς να καταπολεμηθούν, με “διοικητικά” μέτρα.
Όταν η σοσιαλιστική εξουσία καλείται να λάβει δυναμικά μέσα αντιμετώπισης μιας κατάστασης, αυτά έχουν κυρίως αμυντικό χαρακτήρα, όπως ακριβώς το Τείχος του Βερολίνου. Δεν είναι μια δικτατορική επίδειξη δύναμης, αλλά μια “αδυναμία” έγκαιρης αντιμετώπισης των προβλημάτων, προληπτική αντιμετώπιση των αδυναμιών στις οποίες πατά η αντεπανάσταση για να εκδηλωθεί και να οξύνει τη λαϊκή δυσαρέσκεια.

Η δικτατορία του προλεταριάτου περιλαμβάνει αναπόφευκτα βίαια και κατασταλτικά μέτρα -αλλιώς δε θα ήταν δικτατορία- χωρίς όμως να εξαντλείται σε αυτά. Κι εδώ μπορούμε να θυμηθούμε μια αποστροφή των κλασικών που όριζαν την επανάσταση ως το πιο “βίαιο κι αυταρχικό” πράγμα που μπορεί να δει κανείς. Αλίμονο αν πιστεύει κανείς πως μπορούμε να κάνουμε χωρίς τέτοιες μεθόδους -ιδιαίτερα στις συγκεκριμένες ιστορικές συνθήκες στις οποίες εμφανίστηκαν τα επαναστατικά εγχειρήματα του εικοστού αιώνα- ή ότι η πορεία της επανάστασης θα είναι εύκολη κι ανέμελη νίκη, σαν υγιεινός περίπατος στην εξοχή (στα λιβάδια, με ξέπλεκες κοτσίδες, όπως λέει το σχετικό κλισέ). Το πρόβλημα δεν είναι η ύπαρξη δικτατορίας, αλλά πως αυτή θα είναι όντως του προλεταριάτου, θα επιβεβαιώνει τη λειτουργία της ως όργανο κυριαρχίας μιας τάξης που αλλάζει επαναστατικά τον κόσμο και δε θα εκφυλιστεί, ούτε θα την οικειοποιηθούν ηγετικά στελέχη που θα βλέπουν το δικό τους ιδιωτικό συμφέρον.

Ο σοσιαλισμός είναι εξ ορισμού μια μεταβατική διαδικασία, μια διαρκής εξέλιξη, ένα προτσές, προς την αταξική κοινωνία του μέλλοντος. Δεν μπορεί να μείνει στάσιμος, γιατί αλλιώς θα υποχωρήσει -όπως περίπου έγινε και στις επαναστάσεις στην Ευρώπη. Διδάσκεται από την πείρα του, από τα ίδια τα λάθη και τις αντιφάσεις του. Θα γυρίσει στο ιστορικό προσκήνιο δριμύτερος και πιο σοφός, χωρίς τις αυταπάτες του παρελθόντος, όχι όμως χωρίς λάθη και άλλες αντιφάσεις -αλλιώς δε θα ήταν σοσιαλισμός και θα περνούσαμε κατευθείαν στον κομμουνισμό.

Ο σοσιαλισμός και οι κομμουνιστές μπορούν να αλλάξουν, να εξελίσσονται διαρκώς, αυτός είναι όρος της ύπαρξής τους -πολύ διαφορετικός από την “ανανέωση” που επαγγέλλονταν οι ευρωκομμουνιστές και τη σοσιαλδημοκρατική σκουριά στην οποία κατέληξαν. Αυτό που δε γίνεται όμως είναι να απολέσουν τα βασικά τους χαρακτηριστικά και να συνεχίσουν να είναι κομμουνιστές, να επιδιώκουν δηλαδή να αλλάξουν τον κόσμο και να τον απαλλάξουν από την εκμετάλλευση και την καταπίεση.


Με αυτήν -και μόνο με αυτήν- την έννοια, έχει δίκιο ο Πρετεντέρης. Οι κομμουνιστές μπορούσαν να υπάρξουν μόνο με αυτή τη συγκεκριμένη μορφή και όχι σα μια εκδοχή κυβερνώσας αριστεράς που ζούμε σήμερα -άσχετα αν ο ίδιος ο Πρετεντέρης και το ΔΟΛ κάνουν τα πάντα για να μας τους παρουσιάσουν ως “κομμουνιστές”.

Μεγάλα λόγια

«Η χώρα δεν θα εκτροχιαστεί ποτέ ξανά πια, αλλά ούτε θα γυρίσουμε ποτέ πίσω», ισχυρίστηκε σε συνέντευξή της η υπουργός Διοικητικής Ανασυγκρότησης Ολγα Γεροβασίλη, αναπαράγοντας και τους υπόλοιπους κυβερνητικούς αφορισμούς σε «όσους ονειρεύονται την παλινόρθωση και αυταπατώνται». Με τέτοιες «κατηγορηματικές» δηλώσεις, τα κυβερνητικά στελέχη δεν επιχειρούν μόνο να διαμορφώσουν «κλίμα ευφορίας» και ψεύτικες προσδοκίες στο λαό, ούτε μόνο να τονώσουν τις κάλπικες διαχωριστικές γραμμές με τα υπόλοιπα αστικά κόμματα και πρώτα απ' όλα με τη ΝΔ. Ακόμα βαθύτερος είναι ο στόχος να «ριζώσει» για τα καλά στο λαό το ψέμα ότι για την καπιταλιστική κρίση έφταιξαν τάχα η μία ή η άλλη μορφή της αστικής διαχείρισης και βέβαια τα εργατικά - λαϊκά δικαιώματα που ξηλώθηκαν τα οκτώ τελευταία χρόνια και τώρα βαφτίζονται «παθογένειες του παρελθόντος». Ο στόχος αυτός έχει σχέση όχι με το παρελθόν, αλλά με το μέλλον, ώστε ο λαός να στρατευτεί στους σχεδιασμούς του κεφαλαίου, κάτω από τη μία ή την άλλη «σημαία» της αστικής διαχείρισης και να μη διεκδικήσει ανάκτηση απωλειών, πόσο μάλλον να παλέψει για τις σύγχρονες ανάγκες του. Οσο για τα «μεγάλα λόγια» και τα «ποτέ πια», μας τα είπαν κι άλλοι, πριν τα αδιέξοδα και οι αντιφάσεις του σάπιου εκμεταλλευτικού συστήματος, όπως είναι η υπερσυσσώρευση κεφαλαίου από την εκμετάλλευση της εργατικής τάξης, «εκτροχιάσουν» ξανά και ξανά τέτοιες «βεβαιότητες».

«Καύσιμη ύλη»

Η «καύσιμη ύλη» των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, όσα άφησαν πίσω τους οι προηγούμενοι γύροι των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων και σχεδιασμών των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ στα Βαλκάνια, «καπνίζει» αυτό το διάστημα ξανά, καθώς ξεδιπλώνεται η νέα φάση των σχεδίων «ευρωατλαντικής ολοκλήρωσης» της περιοχής.
Τα όσα είπε την Τρίτη το βράδυ, μιλώντας στην Επιτροπή Εξωτερικών Σχέσεων της Γερουσίας, ο Αμερικανός υφυπουργός Εξωτερικών, Γ. Μίτσελ, ότι οι ΗΠΑ έπαιξαν «πρωταρχικό ρόλο» στην επίλυση της διαφοράς Ελλάδας - ΠΓΔΜ για την ονομασία και «ασχολήθηκαν» με τη Σερβία και το Κοσσυφοπέδιο «για την προώθηση του διαλόγου υπό την ηγεσία της ΕΕ», είναι αποκαλυπτικά τόσο για το ποια συμφέροντα δρομολόγησαν την πρόσφατη συμφωνία με την ΠΓΔΜ όσο και για το ότι αυτή ήταν μόνο η αρχή στην αλυσίδα των επικίνδυνων ευρωατλαντικών σχεδίων στην περιοχή.
Οι αναφορές του Αμερικανού αξιωματούχου ότι η στρατηγική των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ προωθείται σε αντιπαράθεση με τα ρωσικά συμφέροντα στην περιοχή δίνουν το στίγμα των επικίνδυνων διεργασιών, στις οποίες είναι «ενεργά» μπλεγμένη η Ελλάδα, με ευθύνη της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ.
Δεν έλειψαν βεβαίως και οι «προειδοποιήσεις» από την «άλλη πλευρά» ότι οι εξελίξεις στις σχέσεις Σερβίας - Κοσσόβου, που περιλαμβάνουν ακόμα και σχέδια για επαναχάραξη συνόρων, είναι πολύ πιθανό να επιταχύνουν αντίστοιχες διεργασίες στη Βοσνία - Ερζεγοβίνη, καθώς και τα επικίνδυνα σχέδια περί «Μεγάλης Αλβανίας».
Τα παραπάνω επιβεβαιώνουν ότι βρισκόμαστε σε νέα φάση σε ό,τι αφορά τα αμερικανοΝΑΤΟικά σχέδια στην περιοχή. Σχέδια τα οποία ανοίγουν ξανά τον ασκό του Αιόλου για τους λαούς, βγάζουν τα μαχαίρια από τα θηκάρια για τη μοιρασιά αγορών, σφαιρών επιρροής, δρόμων μεταφοράς Ενέργειας και εμπορευμάτων, φουντώνουν εθνικισμούς και αλυτρωτισμούς, επικίνδυνα σχέδια, ακόμα και για αλλαγή συνόρων. Σημειώνουμε ότι την ίδια ώρα οξύνεται και η αντιπαράθεση ΗΠΑ - Ρωσίας στον Καύκασο, με αφορμή την προωθούμενη ένταξη της Γεωργίας στο ΝΑΤΟ.
Επιβεβαιώνεται λοιπόν ότι σε αντίθεση με όσα λέει η αμερικανοΝΑΤΟική προπαγάνδα - την οποία αναπαράγει σταθερά η κυβέρνηση - οι ιμπεριαλιστικοί σχεδιασμοί όχι μόνο δεν εξασφαλίζουν ειρήνη, σταθερότητα και ευημερία για τους λαούς, αλλά εκκολάπτουν κάθε φορά έναν νέο γύρο ακόμα πιο οξυμένων ανταγωνισμών.
Αναδεικνύουν τις τεράστιες ευθύνες της κυβέρνησης και των υπόλοιπων αστικών δυνάμεων, που μπροστά στο στόχο της αστικής τάξης για την «αναβάθμισή» της στην περιοχή δεν διστάζουν να αναλάβουν ρόλους σημαιοφόρου των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ, δρομολογώντας κάθε είδους επικίνδυνες διευθετήσεις και αποστολές, μετατρέποντας την Ελλάδα σε αμερικανοΝΑΤΟική βάση επεμβάσεων, βαθαίνοντας συνολικά την επικίνδυνη εμπλοκή στους ανταγωνισμούς αυτούς, όπως π.χ. αποτυπώνεται και στην πρόσφατη επιδείνωση των ελληνορωσικών σχέσεων.
Οι εξελίξεις απαιτούν επαγρύπνηση και δράση. Οι εργαζόμενοι, ο λαός, με επόμενο σταθμό το συλλαλητήριο του ΠΑΜΕ στη ΔΕΘ να απαιτήσουν την απεμπλοκή της χώρας μας από τους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς και επεμβάσεις στην περιοχή, να απαιτήσουν να κλείσουν οι βάσεις, να φύγει το ΝΑΤΟ από τα Βαλκάνια και το Αιγαίο.