I.B.ΣΤΑΛΙΝ: Ο Μαρξισμός και το εθνικό ζήτημα-Μέρος Α

 I.B.ΣΤΑΛΙΝ: Ο Μαρξισμός και το εθνικό ζήτημα-Μέρος Α

Η περίοδος της αντεπανάστασης στη Ρωσία δεν έφερε μονάχα "αστραπές και βροντές" μα και την απογοήτευση στο κίνημα, την έλλειψη πίστης στις κοινές δυνάμεις. Οσο πιστεύανε σ' ένα "φωτεινό μέλλον", οι άνθρωποι αγωνίζονταν μαζί, ανεξάρτητα από εθνότητα: προηγούνταν τα κοινά ζητήματα. Στην ψυχή τους εισχώρησε η αμφιβολία κι άρχισαν οι άνθρωποι να χωρίζονται, ο καθένας στο εθνικό του σπιτάκι: ο καθένας ας υπολογίζει μονάχα - στον εαυτόν του! Πρώτ' απ' όλα "το εθνικό πρόβλημα"!

Ταυτόχρονα, μέσα στη χώρα συντελούνταν ένα σοβαρό ρήγμα στην οικονομική ζωή. Το 1905 δεν είχε περάσει μάταια: Τα υπολείμματα της δουλοπαροικίας στο χωριό δέχτηκαν ακόμα ένα χτύπημα. Μια σειρά καλές σοδειές ύστερα από τους λιμούς και η βιομηχανική άνοδος, που ακολούθησε κατοπινά, προώθησαν τον καπιταλισμό. Η διαφοροποίηση στο χωριό και η ανάπτυξη των πόλεων, η ανάπτυξη του εμπορίου και των συγκοινωνιών προχώρησε με μεγάλα βήματα. Ιδιαίτερα είναι αυτό σωστό για τις ακρινές περιοχές. Ολα αυτά δεν μπορούσαν να μην επιταχύνουν και το προτσές της οικονομικής παγίωσης των εθνοτήτων της Ρωσίας, που υποχρεώθηκαν να μπουν σε κίνηση.

Προς την ίδια κατεύθυνση της αφύπνισης των εθνοτήτων επιδρούσε και το "συνταγματικό καθεστώς" που εγκαθιδρύθηκε αυτή την εποχή. Η ανάπτυξη του Τύπου και γενικά της φιλολογίας, μια ορισμένη ελευθερία του Τύπου και των εκπολιτιστικών θεσμών, η ανάπτυξη των λαϊκών θεάτρων κτλ. συντελέσανε, χωρίς αμφιβολία, στο δυνάμωμα των "εθνικών αισθημάτων". Η Δούμα με την εκλογική της καμπάνια και τις πολιτικές της ομάδες πρόσφερε καινούριες δυνατότητες για το ζωντάνεμα των εθνών, μια καινούρια πλατιά κονίστρα για την κινητοποίησή τους.

Το κύμα όμως του μαχητικού εθνικισμού που ξεσηκώθηκε από τα πάνω, μια ολόκληρη σειρά από καταπιεστικά μέτρα που τα έπαιρναν οι "κάτοχοι της εξουσίας" για να εκδικηθούν τις ακρινές περιοχές για την "αγάπη τους προς τη λευτεριά", προκαλέσανε σαν απάντηση το κύμα του εθνικισμού από τα κάτω που κάποτε μετατρεπόταν σε βάναυσο σοβινισμό. Το δυνάμωμα του σιωνισμού (1) στους Εβραίους, ο αναπτυσσόμενος σοβινισμός στην Πολωνία, ο πανισλαμισμός στους Τατάρους, το δυνάμωμα του εθνικισμού στους Αρμένηδες, στους Γεωργιανούς και στους Ουκρανούς, η γενική κλίση του μικροαστού προς τον αντισημιτισμό, όλα αυτά είναι πασίγνωστα γεγονότα.

Το κύμα του εθνικισμού ανέβαινε ολοένα και πιο δυναμωμένο και απειλούσε να καταχτήσει τις εργατικές μάζες. Κι όσο πιο πολύ το απελευθερωτικό κίνημα βρισκόταν σε πτώση, τόσο πιο πλούσια ανθούσαν τα λουλούδια του εθνικισμού. Στη δύσκολη αυτή στιγμή έπεφτε στη σοσιαλδημοκρατία η υψηλή αποστολή ν' αποκρούσει τον εθνικισμό, να προφυλάξει τις μάζες από τη γενική "επιδημία". Γιατί μονάχα η σοσιαλδημοκρατία μπορούσε να το κάνει αυτό, αντιπαραθέτοντας στον εθνικισμό το δοκιμασμένο όπλο του διεθνισμού, την ενότητα και το αδιαίρετο της ταξικής πάλης. Κι όσο πιο δυναμωμένα ανέβαινε το κύμα του εθνικισμού, τόσο πιο βροντερά έπρεπε ν' αντηχήσει η φωνή της σοσιαλδημοκρατίας για αδελφότητα και ενότητα των προλετάριων όλων των εθνοτήτων της Ρωσίας. Γι' αυτό απαιτούνταν ιδιαίτερη σταθερότητα από τους σοσιαλδημοκράτες των ακρινών περιοχών που αντιμετώπιζαν άμεσα το εθνικιστικό κίνημα.

Μα δε στάθηκαν όλοι οι σοσιαλδημοκράτες στο ύψος του καθήκοντος και πρώτ' απ' όλους οι σοσιαλδημοκράτες στις ακρινές περιοχές. Το Μπουντ (*), που πριν υπογράμμιζε τα κοινά καθήκοντα, άρχισε τώρα να προωθεί στο προσκήνιο τους ιδιαίτερους, καθαρά εθνικιστικούς σκοπούς του: Εφτασε ίσαμε που να ανακηρύχνει μαχητικό σημείο της εκλογικής του καμπάνιας το "γιορτασμό του Σαββάτου" και την "αναγνώριση του εβραϊκού γλωσσικού ιδιώματος".(**)

Υστερα από το Μπουντ ακολούθησε ο Καύκασος: μια μερίδα απ' τους Καυκάσιους σοσιαλδημοκράτες, που προηγούμενα μαζί με τους υπόλοιπους Καυκάσιους σοσιαλδημοκράτες απέκρουαν την "εκπολιτιστική εθνική αυτονομία" τη θέτουν τώρα σαν άμεση διεκδίκηση.(***) Δε μιλάμε πια για τη συνδιάσκεψη των λικβινταριστών που έχει εγκρίνει με διπλωματικό τρόπο τις εθνικιστικές ταλαντεύσεις.(****)

Απ' αυτά όμως προκύπτει ότι οι απόψεις της σοσιαλδημοκρατίας της Ρωσίας για το εθνικό ζήτημα δεν είναι ακόμα σαφείς για όλους τους σοσιαλδημοκράτες.

Είναι φανερό πως είναι απαραίτητη μια σοβαρή και ολόπλευρη εξέταση του εθνικού ζητήματος. Χρειάζεται κοινή και ακούραστη δουλιά από τους συνεπείς σοσιαλδημοκράτες ενάντια στην εθνικιστική θολούρα, απ' όπου κι αν προέρχεται.

Ι. Το έθνος

Τί είναι έθνος; Εθνος είναι πριν απ' όλα μια κοινότητα, μια καθορισμένη κοινότητα ανθρώπων. Η κοινότητα αυτή δεν είναι ούτε από μια ράτσα ούτε από μια φυλή. Το σημερινό ιταλικό έθνος σχηματίστηκε από Ρωμαίους, Γερμανούς, Ετρούσκους, Ελληνες, Αραβες κλπ. Το γαλλικό έθνος αποτελέστηκε από Γαλάτες, Ρωμαίους, Βρετανούς, Γερμανούς κλπ. Το ίδιο πρέπει να ειπωθεί για τους Αγγλους, τους Γερμανούς και τους άλλους, που διαμορφώθηκαν σε έθνη από ανθρώπους διαφορετικής ράτσας και φυλής.

Το έθνος λοιπόν δεν είναι μια κοινότητα από μια ράτσα και από μια φυλή, μα μια ιστορικά διαμορφωμένη κοινότητα ανθρώπων.

Απ' την άλλη μεριά, δε χωράει αμφιβολία πως τα μεγάλα κράτη του Κύρου ή του Αλέξανδρου δεν μπορούσαν να ονομαστούν έθνη, αν και διαμορφώθηκαν ιστορικά, σχηματίστηκαν από διάφορες φυλές και ράτσες. Τα κράτη αυτά δεν ήτανε έθνη, μα τυχαία και λίγο συνδεμένα μαζώματα από ομάδες, που διασπόνταν και ενώνονταν ανάλογα με τις επιτυχίες ή τις ήττες του ενός ή του άλλου καταχτητή.

Το έθνος, λοιπόν, δεν είναι τυχαίο και εφήμερο μάζωμα, μα μια σταθερή κοινότητα ανθρώπων.

Κάθε σταθερή κοινότητα όμως δε δημιουργεί το έθνος. Η Αυστρία και η Ρωσία είναι επίσης σταθερές κοινότητες, ωστόσο όμως κανείς δεν τις ονομάζει έθνη. Σε τι διαφέρει η εθνική κοινότητα από την κρατική κοινότητα; Εκτός από τ' άλλα και απ' το ότι μια εθνική κοινότητα είναι ακατανόητη χωρίς κοινή γλώσσα, ενώ για το κράτος δεν είναι υποχρεωτική η κοινή γλώσσα. Το τσέχικο έθνος στην Αυστρία και το πολωνικό στη Ρωσία δε θα μπορούσαν να υπάρξουν χωρίς μια κοινή για το καθένα γλώσσα, ενώ η ύπαρξη μιας ολόκληρης σειράς από γλώσσες στη Ρωσία και στην Αυστρία δεν εμποδίζει την ακεραιότητά τους. Πρόκειται φυσικά για τις γλώσσες που μιλάνε οι λαοί και όχι για τις επίσημες γλώσσες της γραφειοκρατίας.

Ετσι, λοιπόν, η κοινότητα της γλώσσας είναι ένα από τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα του έθνους.

Αυτό βέβαια δε σημαίνει ότι τα διάφορα έθνη παντού και πάντα μιλάνε διαφορετικές γλώσσες, είτε ότι όλοι που μιλάνε μια και την ίδια γλώσσα αποτελούν υποχρεωτικά ένα έθνος. Κοινή γλώσσα για κάθε έθνος, όχι όμως και υποχρεωτικά διαφορετικές γλώσσες για τα διαφορετικά έθνη! Δεν υπάρχει έθνος που να μιλά ταυτόχρονα διαφορετικές γλώσσες, αυτό όμως ακόμα δε σημαίνει πως δεν μπορούν να υπάρξουν δύο έθνη που να μιλούν την ίδια γλώσσα! Οι Αγγλοι και οι Βορειοαμερικανοί μιλούνε μια γλώσσα κι όμως δεν αποτελούν ένα έθνος. Το ίδιο πρέπει να ειπωθεί για τους Νορβηγούς και τους Δανούς, τους Αγγλους και τους Ιρλανδούς.

Γιατί όμως οι Αγγλοι και οι Βορειοαμερικανοί λ.χ. δεν αποτελούν ένα έθνος, παρ' όλο που έχουνε κοινή γλώσσα;

Γιατί πρώτ' απ' όλα δε ζουν μαζί, μα σε διαφορετικά εδάφη. Το έθνος διαμορφώνεται μονάχα σαν αποτέλεσμα μακρόχρονων και κανονικών σχέσεων, σαν αποτέλεσμα κοινής ζωής των ανθρώπων από γενεά σε γενεά. Και η μακρόχρονη κοινή ζωή είναι αδύνατη χωρίς το κοινό έδαφος. Οι Αγγλοι και οι Αμερικανοί κατοικούσαν πριν στο ίδιο έδαφος, στην Αγγλία, και αποτελούσαν ένα έθνος. Αργότερα μια μερίδα από τους Αγγλους μετοίκησε απ' την Αγγλία σ' ένα καινούριο έδαφος, στην Αμερική, κι εδώ, στο καινούριο έδαφος, με την πάροδο του χρόνου διαμόρφωσε το νέο βορειοαμερικανικό έθνος. Τα διαφορετικά εδάφη είχαν σαν αποτέλεσμα το σχηματισμό διαφορετικών εθνών.

Ετσι, λοιπόν, η κοινότητα του εδάφους είναι ένα απ' τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα του έθνους.

Μια ιστορία από την Ιρλανδία

 Μια ιστορία από την Ιρλανδία

Έχουμε τονίσει πολλές φορές, από τούτη την γωνιά, ότι η κρίση που βιώνουμε δεν συνιστά "κρίση χρέους" (όπως επιμένουν πάμπολλοι πολιτικοί και μουμουέδες) αλλά κρίση υπερσυσσώρρευσης κεφαλαίων. Με απλά λόγια: το σύστημα "μπούκωσε" από σωρευμένα κέρδη, σε σημείο να μην έχει τι να τα κάνει. Για να αρχίσει, λοιπόν, η μηχανή να δουλεύει και πάλι, πρέπει ένα μεγάλο τμήμα αυτών των σωρευμένων κεφαλαίων να καταστραφεί. Αυτό το καταλαβαίνουν οι όπου γης κεφαλαιοκράτες και γι' αυτό έχουν αποδυθεί σε έντονους διαγκωνισμούς προσπαθώντας να αποφύγουν αυτή την καταστροφή ο καθένας για λογαριασμό του. Κι επειδή "όταν στον βάλτο τσακώνονται τα βουβάλια, την πληρώνουν τα βατράχια", η "διεθνής του κεφαλαίου" προσπαθεί να μετακυλίσει αυτή την καταστροφή στις πλάτες των πιο αδύναμων, δηλαδή του απλού λαού.

Αν τα παραπάνω ακούγονται πολύ θεωρητικά, ας προσπαθήσουμε να τα καταλάβουμε μέσα από την πρόσφατη ιστορία τής Ιρλανδίας, η οποία βιώνει μια κατάσταση που παρουσιάζει πολλά κοινά σημεία με όσα βιώνει ο τόπος μας.

Πάμε πίσω στον χρόνο, λοιπόν. Δεκέμβριος 2009. Οι ιρλανδικές τράπεζες, όπως όλες οι τράπεζες του κόσμου, έχουν πνιγεί στα τοξικά προϊόντα και η αστική εξουσία σπεύδει σε βοήθειά τους. Προς τούτο εξαγγέλλει πλήρη εγγύηση των καταθέσεων, ώστε να αποφευχθούν οι αθρόες αναλήψεις που θα άδειαζαν τα τραπεζικά ταμεία. Όμως, το ιρλανδικό δημόσιο πάει ένα βήμα παραπέρα: εγγυάται και όλα τα χρέη των τραπεζών. Το ερώτημα είναι πώς μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο, όταν το τραπεζικό χρέος φτάνει τα 400 δισ. ευρώ ενώ το ιρλανδικό ΑΕΠ μόλις τα μισά. Η λύση είναι μία: αυτό το χρέος πρέπει να "κυκλοφορήσει" για να κερδιθεί χρόνος.

Έτσι, το κράτος ιδρύει την National Assets Management Agency - NAMA (Εταιρεία Διαχείρισης Εθνικής Περιουσίας). Αν και ο τίτλος της θυμίζει το δικό μας ΤΑΙΠΕΔ, στην ουσία η ΝΑΜΑ μοιάζει με την αλήστου μνήμης ΔΕΚΑ (Δημόσια Επιχείρηση Κρατικών Αξιών) του Σημίτη, η οποία αγόραζε μετοχές προβληματικών επιχειρήσεων για να στηρίξει το χρηματιστήριο. Πώς δούλεψε η ιρλανδική μηχανή; Κατ' αρχάς, το κράτος εξέδωσε ομόλογα 32 δισ. για λογαριασμό τής ΝΑΜΑ. Μ' αυτά τα λεφτά, η ΝΑΜΑ αγόρασε από τις τράπεζες τις "πεθαμένες" εγγυήσεις που είχαν δώσει οι διάφοροι -φαλιρισμένοι πια- κατασκευαστές για να χρηματοδοτηθούν. Το σύνολο των εξαγορών τής ΝΑΜΑ έφτασε τα 71 δισ. ευρώ.

Με μια επιπόλαιη πρώτη ματιά θα μπορούσαμε να πούμε ότι η συγκεκριμένη ενέργεια της ΝΑΜΑ ήταν επ' ωφελεία τού δημοσίου, αφού η αγορά έγινε σε αναλογία περίπου 1 προς 2,3. Αλλά η αλήθεια είναι τελείως διαφορετική για δυο λόγους. Πρώτον: ενώ οι τράπεζες ξεφορτώνονταν σαβούρα (μισοτελειωμένα κτίσματα, υπερτιμημένα οικόπεδα, εγκαταλελειμένα κτήρια κλπ), η ΝΑΜΑ ξόδευε τα χρήματα του ιρλανδικού λαού μαζεύοντας ακίνητα σε μια περίοδο που η αξία τους έπεφτε κατακόρυφα. Δεύτερον (και κυριώτερον): με την κρίση να βαθαίνει, το ιρλανδικό κράτος βρέθηκε να έχει ξοδέψει όλα τα αποθεματικά του για να στηρίξει τις τράπεζες κι έτσι αναγκάστηκε να προσφύγει στην γνωστή μας λύση: την τρόικα.

Αναγκαία παρένθεση. Θα μπορούσε κάποιος να πει ότι, άκομη κι έτσι, οι τράπεζες ζημίωσαν, εφ' όσον "πούλησαν" αντί 32 δισ. κάτι που είχαν "αγοράσει" 71. Σωστό αλλά...λάθος! Πρώτα-πρώτα, αυτό που οι τράπεζες είχαν "αγοράσει" με 71 την "καλή εποχή", στα χρόνια τής κατρακύλας δεν άξιζε ούτε τα μισά κι αυτό το καταλαβαίνουν πολύ καλά όσοι δοκίμασαν να πουλήσουν ακίνητο τα τελευταία 3-4 χρόνια. Και, δεύτερον, η ΝΑΜΑ έχει προϋπολογίσει την περαιτέρω ενίσχυση των τραπεζών με άλλα 37 δισ. μέχρι το 2020. Την λύσαμε την απορία; Ωραία. Κλείνει η παρένθεση.

Κάπως έτσι, τα τραπεζικά χρέη μετακυλίθηκαν στις πλάτες των ιρλανδών και οι άφρονες τραπεζίτες κατάφεραν να γλιτώσουν την κατάρρευση δίχως να χάσουν τον έλεγχο των τραπεζών τους. Ακριβώς, δηλαδή, όπως έγινε και στην Ελλάδα. Βέβαια, η ιρλανδική κυβέρνηση δεν μπορούσε να κουνήσει το δάχτυλο στους πολίτες της χρησιμοποιώντας την παγκάλεια ρήση "μαζί τα φάγαμε". Εκεί δούλεψε ένα άλλο ψέμα: η κατάρρευση της οικονομίας αποδόθηκε στην εξαλλοσύνη των πολιτών, που τάχα έπαιρναν υπέρογκα δάνεια για να φτιάχνουν πολυτελή σπίτια. Δηλαδή, η ιρλανδική κυβέρνηση είπε στους ιρλανδούς κάτι σαν "καταναλώνετε περισσότερα από όσα παράγετε". Μόνο που αυτό το ψέμα είναι καραμπινάτο: από τα ακίνητα που "εξαγόρασε" η ΝΑΜΑ, ούτε ένα δεν ανήκε σε ιδιώτη. Ούτε ένα! Όλα ανήκαν σε κατασκευαστικές και τεχνικές εταιρείες, σε ξενοδοχειακές επιχειρήσεις και σε πάσης φύσεως εταιρείες.

Στο σημείο αυτό ακούω την ένσταση κάποιων: "Καλά, οι ιδιώτες δεν είχαν πάρει τέτοια δάνεια, άσχετα με το τι έκαναν οι διάφορες εταιρείες;". Σωστή η ένσταση και η απάντηση σαφώς καταφατική. Μόνο που τα "μολυσμένα" ακίνητα των υπερχρεωμένων ιδιωτών δεν εξαγοράζονται. Κατάσχονται! 

Ο αριθμός ενυπόθηκων ακινήτων που υπάρχει αδυναμία εξυπηρέτησης φτάνει στα 141.520 (από ένα σύνολο 768.136), δηλαδή το 18.4%, με συνολική αξία πάνω από 2 δις ευρώ. Υπολογίζεται ότι περίπου 750.000 άνθρωποι ζουν σε αυτά τα σπίτια. Το σύνολο πλειστηριασμών το 2013 ανέρχεται σε 2.961. Ο Γενικός Γραμματέας του υπουργείου Οικονομίας, Τζον Μόραν, σημείωσε ότι «το επίπεδο των κατασχέσεων παραμένει  αφύσικα χαμηλό» και «οι ιδιοκτήτες σπιτιών δεν μπορούν να περιμένουν ότι οι φορολογούμενοι θα τους χρηματοδοτήσουν να παραμένουν σε ένα σπίτι που δεν έχουν τα μέσα να συντηρήσουν». Οι πλειστηριασμοί γίνονται δημόσια με μεγάλη συμμετοχή. Στις 11/12/2013 έγινε ένας τέτοιος πλειστηριασμός στη πόλη του Κορκ όπου 140 ακίνητα μπήκαν σε πλειστηριασμό, με αξία 24 εκατ. ευρώ και με συμμετοχή περίπου 1.000 ενδιαφερομένων. Με κυνικό τρόπο ο Διευθυντής των πλειστηριασμών στην ιδιωτική εταιρία Allsop, Ρόμπερτ Χόμπαν, δήλωσε ότι «Ο πλειστηριασμός είχε τεράστια επιτυχία και αποτελεί σημάδι ότι η αγορά ακινήτων στην Ιρλανδία παίρνει μπρος». (Ριζοσπάστης, 13/12/2013 - υπογραμμίσεις της εφημερίδας)

Σταματώ εδώ, δίχως να αραδιάσω ομοιότητες και διαφορές με όσα έγιναν και γίνονται στον τόπο μας. Νομίζω πως κάτι τέτοιο θα ήταν προσβολή στην νοημοσύνη των αναγνωστών. Απλώς, σημειώνω την άνεση με την οποία ξεστομίζεται το ψέμα "αν δεν πάρουμε την επόμενη δόση δεν θα έχουμε λεφτά για μισθούς και συντάξεις", την ώρα που χαρίζονται αμέτρητα εκατομμύρια π.χ. σε "κατασκευαστές" ανύπαρκτων δρόμων.

Η τρίτη περίοδος

 Η τρίτη περίοδος

Τι εστί σοσιαλφασισμός; Είναι η κωδικοποίηση της πολιτικής γραμμής που χάραξε η κομιντέρν κατά τη λεγόμενη τρίτη περίοδο. Η πρώτη περίοδος ήταν τα χρόνια του μεγάλου επαναστατικού κύματος που ακολούθησε την οκτωβριανή, χοντρικά μέχρι το 23’, αλλά επικράτησε μόνο στη ρωσία και η δεύτερη μια περίοδος σχετικής σταθεροποίησης του καπιταλισμού που τερματίζεται οριστικά με το κραχ του 29’ και την παγκόσμια καπιταλιστική κρίση. Η κομιντέρν προβλέπει σωστά αυτή την εξέλιξη, βάζει το σύνθημα «τάξη εναντίον τάξης» και της επαναστατικής διεξόδου από την κρίση και εκτιμά πως οι δυνάμεις της σοσιαλδημοκρατίας αποτελούν βασικό στήριγμα του φασισμού και τον κύριο εχθρό μες στο εργατικό κίνημα. Μετά από την επικράτηση του ναζισμού στη γερμανία και την άνοδό του σε μια σειρά χώρες, η κομιντέρν αλλάζει σταδιακά ρότα κι επεξεργάζεται την τακτική των λαϊκών μετώπων με γνώμονα την απόκρουση του φασισμού και την υπεράσπιση της εσσδ –μπορείτε να θυμηθείτε εδώ μια πρώτη κριτική αποτίμηση των ΛΜ από τον αναστάση γκίκα στην κομεπ, που εστιάζει κυρίως στη στάση των δυνάμεων της σοσιαλδημοκρατίας.

Η ιστορία ως επιστήμη επιχειρεί καταρχάς να ερμηνεύσει τις πράξεις και τα γεγονότα της περιόδου που εξετάζει· όχι να τις δικαιολογήσει εκ των υστέρων εν είδει απολογητικής ή α τις καταδικάσει με εύκολους αφορισμούς και στείρα πολεμική. Αυτό είναι το μεθοδολογικό κλειδί για μια συγκριτική ανάλυση και μια σφαιρική αποτίμηση των τακτικών επιλογών και επεξεργασιών της κομιντέρν, που δε μπαίνουν αντιπαραθετικά η μία προς την άλλη, αλλά ως ενιαίο σύνολο σε μια συνεχή πορεία δοκιμών κι αναζητήσεων. Μια ανάλυση που (οφείλει να) υπερασπίζεται κριτικά την ιστορική διαδρομή του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος στο σύνολό της, τις νίκες και τα λάθη του ως (διαλεκτικές) στιγμές του ταξιδιού του. Και (οφείλει να) κρίνει κάθε στάση ή σύνθημα στην εποχή του, με ιστορικά κριτήρια, μακριά από τις συμπληγάδες μιας (δι)αχρονικής λαθολογίας, που στρέφει πάντα στο παρόν τα βέλη της σκοπιμότητάς της και μιας μηχανικής μεταφορά-αντιγραφής στο σήμερα λύσεων του παρελθόντος, έξω από το δοσμένο ιστορικό πλαίσιο που τις υπαγόρευσε.

Αυτή η συνέχεια του κομμουνιστικού κινήματος μες στα αλλεπάλληλα ζιγκ-ζαγκ της ιστορίας και τη φαινομενική ασυνέχεια των επιλογών του, βρίσκεται πχ στην ιστορική έκτη ολομέλεια του 34’, που θεωρείται κομβικό ορόσημο για την εγκατάλειψη της λογικής του σοσιαλφασισμού και τη στροφή του κόμματος προς την τακτική της αντιφασιστικής ενότητας. Η ιστορική σημασία εκείνης της ολομέλειας έγκειται ωστόσο στην εκτίμησή της για τον χαρακτήρα της επανάστασης στην ελλάδα (αστικοδημοκρατική με τάσεις γρήγορης μετεξέλιξης σε σοσιαλιστική) που στηρίζεται στις βασικές κατευθύνσεις που έδωσε το έκτο συνέδριο της κομιντέρν για τους τρεις τύπους χωρών, ανάλογα με το επίπεδο ανάπτυξής τους, και τα διαφορετικά επαναστατικά καθήκοντα που προκύπτουν για κάθε τύπο. Το συνέδριο αυτό όμως έγινε το 28’, εγκαινιάζοντας κατά κάποιο τρόπο την πολιτική γραμμή της τρίτης περιόδου και την τακτική του σοσιαλφασισμού.

Στον αντίποδα αυτής της συνέχειας βρίσκουμε τη λαθολογία και τον αντικομμουνισμό, που φαίνεται πολλές φορές να έχει τσακωθεί με την κοινή λογική και την ιστορική πραγματικότητα. Όσοι κατηγορούν πχ το σύγχρονο κκε για σεχταρισμό και τροτσκιστική (επι)στροφή στη λογική του σοσιαλφασισμού φαίνεται να ξεχνούν πως ακριβώς στην τρίτη περίοδο δίνεται το κύριο χτύπημα ενάντια στην τροτσκιστική αντιπολίτευση, ενώ ευθυγραμμίζονται με τις εξελίξεις στη σοβιετία κι όλα σχεδόν τα ευρωπαϊκά τμήματα της κομιντέρν με αντίστοιχες εκκαθαρίσεις στις τάξεις τους.

Ας δούμε συγκεκριμένα κάποια ουσιαστικά σημεία. Η συγκρότηση της ενωτικής γσεε θεωρείται πχ τεκμήριο για το σεχταρισμό του κκε και τη λογική των κόκκινων συνδικάτων, ενάντια στη νουθεσία του λένιν για δουλειά μες στο μαζικό κίνημα, ακόμα και στα πιο αντιδραστικά συνδικάτα. Η πολεμική αυτή επεκτείνεται συχνά και στη σημερινή εποχή, για να συμπεριλάβει και τη δράση του παμε –όπως σημειώσαμε προηγουμένως, οι σκοπιμότητες της λαθολογίας στρέφονται πάντα στο παρόν.

Η κριτική αυτή έχει προφανώς βολικά επιλεκτική μνήμη, ξεχνώντας πως η δημιουργία της ενωτικής γσεε επιβλήθηκε ως αναγκαστική επιλογή από τις πολυάριθμες περιπτώσεις αυθαίρετων αντικαταστατικών αποκλεισμών από το συνέδριο της γσεε ταξικών σωματείων, ομοσπονδιών και των αντιπροσώπων τους, προκειμένου να ελέγξει ο κυβερνητικός συνδικαλισμός τους συσχετισμούς. Από σχετικές μελέτες για την εποχή εκείνη μαθαίνουμε εξάλλου πως η διοίκηση της γσεε απέκλειε μεταξύ άλλων βιομηχανικές ενώσεις και ομοσπονδίες που έγραφαν στα μητρώα τους εργαζόμενες γυναίκες και παιδιά (!) –θυμίζοντας έντονα τη σημερινή τακτική της συνδικαλιστικής ηγεσίας που αρνείται να αναγνωρίσει τους αντιπροσώπους των σωματείων που εγγράφουν ως ισότιμα μέλη συμβασιούχους μαζί με τους μόνιμους εργαζόμενους.

Δεύτερο ζήτημα, η στάση της σοσιαλδημοκρατίας (που, παρά τις επιμέρους κινήσεις της σκελδ, του πασαλίδη ή και του παπαναστασίου, παραμένει σχετικά περιθωριακή και αδιαμόρφωτη στην ελλάδα μέχρι την εμφάνιση του πασοκ) και πιο ειδικά του βενιζελικού κόμματος των φιλελευθέρων. Το κόμμα αυτό ψήφισε κι επέβαλε το ιδιώνυμο κατά των κομμουνιστών, υποκίνησε τα στρατιωτικά κινήματα – πραξικοπήματα του 33’ και του 35’ που έστρωσαν το δρόμο στη μοναρχική παλινόρθωση, αθέτησε την υπογραφή της στο σύμφωνο σοφούλη-σκλάβαινα, συμβάλλοντας ενεργά στην άνοδο του μεταξά και την επιβολή της τετάρτης αυγούστου.

Σε μια συζήτηση που είχε ανοίξει σχετικά πρόσφατα στο μπλοκ, είχε τεθεί ο προβληματισμός τι θα γινόταν αν είχε εφαρμοστεί τελικά το σύμφωνο συνεργασίας του παλλαϊκού μετώπου με τους φιλελεύθερους κι αν θα μπορούσε να αποφευχθεί έτσι η μεταξική δικτατορία. Κατά τη γνώμη μου το λάθος βρίσκεται στην ίδια την υπόθεση και τις αυταπάτες σχετικά με τις επιδιώξεις του αστικού κόσμου, που στήριξε σύσσωμος, χωρίς ουσιαστικές διαφοροποιήσεις την επιλογή μεταξά. Η σοσιαλδημοκρατία δε θα μπορούσε να αποτελέσει σοβαρό σύμμαχο στην αντιφασιστική πάλη, γιατί δεν επεδίωξε ποτέ να σταματήσει πραγματικά το φασισμό –απεναντίας έβαλε πλάτη για την επικράτησή του.

Τα λαϊκά μέτωπα ήταν ένας απαραίτητος ελιγμός που επιβλήθηκε πρωτίστως από την ύπαρξη και την ανάγκη υπεράσπισης της σοβιετικής ένωσης και προσέγγισης στην αντιφασιστική πάλη της μαζικής εργατικής βάσης των σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων –υπ’ όψιν πως κανείς από τους δύο αυτούς όρους δεν ισχύει στις σημερινές συνθήκες. Είναι ζήτημα προς ειδική διερεύνηση τα άμεσα αποτελέσματα αυτής της τακτικής (κυρίως σε γαλλία κι ισπανία, όπου σχηματίστηκαν κυβερνήσεις του λαϊκού μετώπου), η μαγιά που άφησε για τα αντιστασιακά κινήματα και την αντιφασιστική πάλη κατά τη διάρκεια του δεύτερου παγκοσμίου πολέμου και οι αντιφάσεις στη στρατηγική του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος από την απολυτοποίηση ή τη λανθασμένη εφαρμογή της εν λόγω τακτικής. Εξάλλου και η αντιφασιστική συμμαχία των σοβιετικών με τις ηπα και τη βρετανία δεν ήταν παρά ένα ιδιότυπο λαϊκό μέτωπο σε παγκόσμια κλίμακα.

Το θέμα είναι πώς μελετάμε την ιστορική πείρα και σε τι συμπεράσματα καταλήγουμε. Τι διδάγματα αντλούμε από τις αιματηρές θυσίες και τους είκοσι εκατομμύρια νεκρούς που πρόσφερε η σοβιετική πλευρά συγκριτικά με τις πολύ μικρότερης κλίμακας απώλειες των δυτικών συμμάχων, που άνοιξαν το περιβόητο δεύτερο μέτωπο μόλις στα μέσα του 44’, όταν και είχε γείρει οριστικά η πλάστιγγα του πολέμου; Τι μας δείχνει η άνοδος του χίτλερ στην εξουσία, η πολιτική του κατευνασμού και η ραγδαία ενίσχυση της ναζιστικής γερμανίας; Τι συμπεράσματα βγάζουμε από τους όρους άνδρωσης και γιγάντωσης του εαμικού κινήματος μες στο λαό, από τους παράγοντες που το κράτησαν πίσω ή ακόμα και από την πασοκική λαίλαπα που καπηλεύτηκε την ιστορία του;

Ποιος σήκωσε το κύριο βάρος της αντιφασιστικής πάλης –αν όχι οι κομμουνιστές; Και πού βρίσκεται το κλειδί για την ωρίμανση του υποκειμενικού παράγοντα; Στη συμμαχία με την εκάστοτε σοσιαλδημοκρατία –που συν τοις άλλοις σήμερα έχει χρεοκοπήσει ιστορικά και φυτοζωεί σε διεθνή κλίμακα- και σε έναν πιθανό (;) τακτικό ελιγμό με προσωρινό χαρακτήρα; Ή στην επίμονη και ακατάπαυστη δουλειά με τις μάζες για την αποφασιστική ενίσχυση του λαϊκού-εργατικού κινήματος; Ποιος είναι σήμερα ο βασικός εχθρός μες στο κίνημα αν όχι ο ορφανός κυβερνητικός συνδικαλισμός, που φλερτάρει πολιτικά με τη νέας κοπής σοσιαλδημοκρατία και οι ρεφορμιστικές αυταπάτες για κυβερνητικές λύσεις από τα πάνω που σπέρνει ο ποικιλώνυμος οπορτουνισμός, διαιωνίζοντας το απόστημα της ανάθεσης;

Εν κατακλείδι και περιληπτικά, χωρίς να εξαντλούμε προφανώς το θέμα- η λογική του σοσιαλφασισμού, παρά τις όποιες επιμέρους αντιφάσεις κι αδυναμίες, απάντησε βασικά σωστά στο κύριο ερώτημα που κλήθηκε να απαντήσει: ποιος είναι δηλ ο ρόλος κι ο χαρακτήρας των δυνάμεων της σοσιαλδημοκρατίας και ποια η στάση των κομμουνιστών απέναντί τους. Αυτό είναι και το κύριο συμπέρασμα που καλούμαστε να κρατήσουμε για τη σημερινή συγκυρία κι αλίμονο σε όποιον λαό ή πολιτικό χώρο το υποτιμήσει. Γιατί όποιος αγνοεί τα διδάγματα της ιστορίας, είναι καταδικασμένος να πάθει ξανά τα ίδια, να βιώσει οδυνηρά τη διάψευση της αυταπάτης του για εύκολες λύσεις από τα πάνω, να μοιραστεί την ήττα μας και την επάνοδο του φασισμού.

Μένω σε αυτά προς το παρόν, για να περάσει η σκυτάλη στη βάση του μπλοκ, και κρατάω κάβα για τη συζήτηση κάποια σημεία και προβληματισμούς που δεν χώρεσαν εισηγητικά.

Ποιοι είναι οι Ναζί στην ουκρανική κυβέρνηση

 Ποιοι είναι οι Ναζί στην ουκρανική κυβέρνηση

Του Τιερί Μεϊσάν, Δίκτυο Βολταίρος (Γαλλία) (μτφ. Κριστιάν)

Η κυβέρνηση της Ουκρανίας, που προήλθε από το πραξικόπημα, αναγνωρίστηκε από τις δυτικές δυνάμεις. Περιλαμβάνει πολλά μέλη από ρητά ναζιστικές οργανώσεις, μεταξύ των οποίων τρεις ηγέτες, οι οποίοι διακρίθηκαν πραγματοποιώντας ψευδείς εικόνες επιθέσεων και βασανιστηρίων για να πειστεί η δυτική κοινή γνώμη για τη σκληρότητα και βαρβαρότητα του δημοκρατικά εκλεγμένου προέδρου, Βίκτορ Γιανουκόβιτς. Ο αναπληρωτής γραμματέας του Εθνικού Συμβουλίου Ασφαλείας διεκδικεί και σχέσεις με την Αλ-Κάιντα.

Το πραξικόπημα, που οργανώθηκε από τη CIA, στο Κίεβο έφερε στην εξουσία μια κυβέρνηση που εκπροσωπεί ολιγάρχες και εξτρεμιστικές ομάδες.
Μεταξύ των μελών της, παρατηρείται η παρουσία αρκετών ηγετών Ναζί.
Για πρώτη φορά μετά το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο πολιτικοί που αναφέρονται απευθείας στο Τρίτο Ράιχ ήρθαν στην εξουσία στην Ευρώπη.

Δύο από τα μέλη διεκδικούν σχέσεις με το Ισλαμικό Εμιράτο του Βόρειου Καυκάσου, μια οργάνωση που συνδέεται με την Αλ Κάιντα, σύμφωνα με τα Ηνωμένα Έθνη. Και ένας από αυτούς πήγε να πολεμήσει τη Ρωσία σε αυτό το πλαίσιο.

Τρία από τα μέλη της συμμέτειχαν σε δραστηριότητες δηλητηρίασης παίζοντας το ρόλο του θύματος του δημοκρατικού πολιτεύματος του Βίκτορ Γιανουκόβιτς.

Αντρέι Parubiy (Андрій Парубій)
Γραμματέας του Συμβουλίου Εθνικής Ασφάλειας και Άμυνας (όργανο που επιβλέπει το Υπουργείο Άμυνας και τις Ένοπλες Δυνάμεις).
Συνιδρυτής του Εθνικού Σοσιαλιστικού Κόμματος της Ουκρανίας (με τον Oleh Tyahnybok).

Dmytro Yarosh(Дмитро Ярош)
Αναπληρωτής γραμματέας του Συμβουλίου Εθνικής Ασφάλειας και Άμυνας (όργανο που επιβλέπει το Υπουργείο Άμυνας και τις Ένοπλες Δυνάμεις).
Ηγέτης της Stepan Bandera Treezoob και του Δεξιού Τομέα.
Ο Yarosh πολέμησε στην Τσετσενία στη πλευρά των ισλαμιστών. Τη 1ηΜαρτίου 2014, κάλεσε για βοήθεια τον εμίρη του Βόρειου Καυκάσου, Dokka Umarov (Доку Умаров) που θεωρείται από τα Ηνωμένα Έθνη μέλος της Αλ Κάιντα.
Στο ψεύτικο βίντεο, σε σκηνοθεσία του Αντρέι Kozhemyakin με τον Andrei Dubovik που παίζει το ρόλο του κακού μπάτσου, έπαιζε τον φτωχό ακτιβιστή που ταπεινώνεται στο χιόνι.

Oleksandr Sych(Александр Сыч)
Αναπληρωτής πρωθυπουργός.
Μέλος του Κόμματος της Ελευθερίας (Svoboda / Свобода). Ακτιβιστής κατά των αμβλώσεων (ακόμα και σε περιπτώσεις βιασμού).

Igor Tenyukh (Игорь Тенюх)
Υπουργός Άμυνας
Παρόλο που η επίσημη εγγραφή του στο Κόμμα για την Ελευθερία (Svoboda / Свобода) δεν είναι βέβαιη, συμμετείχε στις συνεδριάσεις του.
Εκπαιδευμένος στις Ηνωμένες Πολιτείες, διεύθυνε τις κοινές ασκήσεις της Ουκρανίας με το ΝΑΤΟ. Κατά τη διάρκεια του πολέμου στη Γεωργία (2008), οργάνωσε την πολιορκία της Σεβαστούπολης και διορίστηκε αντι-ναύαρχος του στόλου. Ο διορισμός του ως υπουργός Άμυνας έπεισε το ουκρανικό Ναυτικό να μη αναγνωρίσει τη νέα κυβέρνηση και να υψώσει τη ρωσική σημαία.

Sergiy Kvit (Сергей Квит)Υπουργός Παιδείας
Μέλος του Κόμματος για την Ελευθερία (Svoboda / Свобода).

Αντρέι Mokhnyk(Андрей Мохник)
Υπουργός Οικολογίας και Φυσικών Πόρων.
Μέλος του Κόμματος της Ελευθερίας (Svoboda / Свобода).

Igor Shvaika (Игорь Швайка)
Υπουργός Αγροτικής Πολιτικής και Τροφίμων
Μέλος του Κόμματος της Ελευθερίας (Svoboda / Свобода).

Dmytro Bulatov(Дмитрий Булатов)
Υπουργός Νεολαίας και Αθλητισμού
Μέλος της Ουκρανικής Αυτοάμυνας (UNA-UNSO).
Ισχυρίστηκε ότι είχε απαχθεί, και βασανίστηκε φρικτά μεταξύ 22-31 Ιανουαρίου 2014. Στη συνέχεια πήγε στη Γερμανία για να νοσηλευτεί χωρίς να συναντήσει δημοσιογράφους. Ωστόσο, ο υπουργός Εξωτερικών Λεονίντ Kojara δήλωσε ότι ο άνθρωπος ήταν καλά και ότι επρόκειτο για σκηνοθεσία. Τελικά, γύρισε ένα μήνα αργότερα σε εξαιρετική κατάσταση.

Oleg Makhnitsky(Олег Махницкий)
Γενικός Εισαγγελέας της Ουκρανίας
Μέλος του Κόμματος της Ελευθερίας (Svoboda / Свобода).

Tetiana Tchornovol(Татьяна Черновол)
Πρόεδρος της Εθνικής Επιτροπής κατά της διαφθοράς
Μέλος της Ουκρανικής Αυτοάμυνας (UNA-UNSO).
Ισχυρίστηκε ότι δέχτηκε άγρια επίθεση από αγνώστους στις 25 Δεκ 2013. Ωστόσο, ο υπουργός Εσωτερικών κατήγγειλε σκηνοθεσία και ότι οι πέντε επιτιθέμενοι που συνελήφθησαν ήταν κακοποιοί που δούλευαν για τη Vitali Klitschko. Αυτό το γεγονός αναβίωσε το κίνημα διαμαρτυρίας που παράπαιε.

Thierry Meyssan

Πηγή: tolimeri.blogspot.com

Βλέπε ακόμη:

• Πορτραίτα μεγάλων Ουκρανών ανδρών #1
• Πορτραίτα μεγάλων Ουκρανών ανδρών #2

Κάλεσμα Κερκυραϊκού Συνδέσμου Ιδιωτικών Υπάλληλων

 Κάλεσμα Κερκυραϊκού Συνδέσμου Ιδιωτικών Υπάλληλων

Κάλεσμα Κερκυραϊκού Συνδέσμου Ιδιωτικών Υπάλληλων
για οργάνωση και ενίσχυση του Σωματείου



Οι εργαζόμενοι βιώνουν τις συνθήκες βαρβαρότητας του καπιταλισμού που δεν μπορεί να ξεπεράσει τη βαθιά κρίση του. Κρίση που προέρχεται από το ίδιο το εκμεταλλευτικό σύστημα που σαν θεό έχει το κέρδος κλέβοντας την υπεραξία που παράγει η εργατική τάξη.
Αποτέλεσμα του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης είναι η ανεργία με το μεγάλο ποσοστό της και οι απολύσεις, οι περικοπές στους μισθούς και τις συντάξεις. Η παραπέρα εμπορευ-ματοποίηση της παιδείας, του φαρμάκου, της υγείας, της πρόνοιας που κάνει όλο και πιο ακριβά αυτά τα δικαιώματα για τους εργαζόμενους.
Ακόμα έχουμε προσπάθεια να μην υπογραφούν συλλογικές συμβάσεις αφού θεωρούνται από το ΣΕΒ αναχρονιστικοί θεσμοί, γενικεύοντας την υπογραφή των ατομικών και επιχειρησιακών συμβάσεων έναντι των συλλογικών συμβάσεων εργασίας.
Παράλληλα καταργούν το δικαίωμα της μητρότητας και στην ξεκούραση με την προσπάθεια κατάργησης της Κυριακής αργίας. Με τα 5μηνα προσπαθούν να βάλουν ταφόπλακα στη μόνιμη και σταθερή εργασία με δικαιώματα. Ο κατάλογος είναι μακρύς με όλους τους αντεργατικούς νόμους που έχουν περάσει πριν και στη διάρκεια της κρίσης. Όλα τα παραπάνω γίνονται για την αύξηση της κερδοφορίας του κεφαλαίου κάνοντας πολύ πιο φτηνή την εργατική δύναμη.
Σε αντίθεση με όλα αυτά προτείνουμε στους συνάδελφους να οργανωθούν στο σωματείο τους.

1. Για να μην είναι κανένας μόνος του στην επίθεση του οργανωμένου μπλοκ ΕΕ κυβέρνησης εργοδοσίας ξεπουλημένων συνδικαλιστών. Μας θέλουν διαιρεμένους σε ιδιωτικούς και δημόσιους υπαλλήλους, σε προνομιούχους και μη, σε έλληνες και μετανάστες ενισχύοντας τη διχόνοια και τον κοινωνικό αυτοματισμό.

2. Για να πετάξουμε έξω τους συμβιβασμένους συνδικαλιστές και τους ανθρώπους της εργοδοσίας από το εργατικό κέντρο, την ομοσπονδία, τη ΓΣΕΕ.

3. Για να μη ζήσουμε σαν δούλοι του 21ου αιώνα εμείς και τα παιδιά μας.

4. Για να πάρουμε τον πλούτο που εμείς παράγουμε.

5. Για να αγωνιστούμε για μόνιμη και σταθερή δουλειά με πλήρη δικαιώματα για όλους, βάζοντας φρένο στις ατομικές συμβάσεις, στις απειλές, στις απολύσεις.

6. Για να διεκδικήσουμε μισθούς και ασφαλιστικά δικαιώματα αντίστοιχα με τις απαιτήσεις και τις δυνατότητες της εποχής μας.

7. Να συντονίσουμε τους αγώνες μας με το υπόλοιπο εργατικό και λαϊκό κίνημα που συσπειρώνεται γύρω από το ΠΑΜΕ.

Για αυτούς τους λόγους καλούμε τους συνάδελφους Ι.Υ. να οργανωθούν στο σωματείο τους ενισχύοντας τη δύναμή τους. Να πάρουν μαζικά μέρος στη ΓΣ του σωματείου που θα γίνει την Τετάρτη 5 Μαρτίου στο ΕΚΚ και ώρα 6 το απόγευμα. Οι εκλογές του σωματείου θα γίνουν την Παρασκευή 14, το Σάββατο 15 και την Κυριακή 16 Μαρτίου και ώρες από 11 το πρωί έως 18:30 το απόγευμα στο εργατικό κέντρο στη Σαμάρα 6. Απαραίτητα οι συνάδελφοι πρέπει να έχουν μαζί τους δελτίο αστυνομικής ταυτότητας και βιβλιάριο υγείας. 

Σε σημείο μηδέν - ΕΙΝΑΙ Η ΩΡΑ ΤΩΝ ΛΑΩΝ

 Σε σημείο μηδέν - ΕΙΝΑΙ Η ΩΡΑ ΤΩΝ ΛΑΩΝ

Ήταν ο τόπος μου σαν το χαμόγελο
όνειρο καθημερινό
κάποιος τον πούλησε, κάποιος τον ρήμαξε
σα δανεισμένη πραμάτεια. 

Τώρα τ' αγόρια μου
παίζουν το θάνατο στα χαρακώματα.   

  K.X.Μύρης-"   Χρονικό"

Να λοιπόν που "ξαφνικά" φτάσαμε στο σημείο μηδέν για την ειρήνη στον κόσμο.

Ο κόσμος πλέον δεν μπορεί να κοιμάται ήσυχος όπως του έλεγαν. Είμαστε σε μια στιγμή που η φρίκη κρέμεται πάνω από τα κεφάλια των λαών από μια κλωστή. Οσο για το λαό της Ουκρανίας, αυτός δεν μπορεί παρά να βρίσκεται σε μόνιμη αγωνία αφού από λεπτό σε λεπτό μπορεί ένας πόλεμος με παγκόσμιες διαστάσεις να ξεσπάσει μέσα στο σπίτι του.

Η νέα κυβέρνηση που έχει προκύψει από το πραξικόπημα που οργανώθηκε από ΗΠΑ και ΕΕ σε συνεργασία με φασιστικές ομάδες και παρουσιάστηκε σαν λαική εξέγερση, έχουν πια σημαντική τεχνογνωσία σε τέτοιες "εξεγέρσεις", είναι σε ανοιχτή γραμμή με το ΝΑΤΟ και τις κυβερνήσεις τις Δύσης και περιμένει οδηγίες. Φυσικά είναι αδύνατον να πάρει από μόνη της οποιαδήποτε απόφαση αφού βρίσκεται όχι μόνο σε απόλυτη σύμπνοια με αυτούς, αλλά και κάτω από οικονομικό εκβιασμό περιμένοντας τη ..."βοήθεια" του ΔΝΤ.

Από την άλλη Ρώσοι στρατιώτες βρίσκονται έξω από Ουκρανικές βάσεις με το δάχτυλο στη σκανδάλη. 

Στη μέση βρίσκεται ένας λαός που από την ανατροπή του σοσιαλισμού και μετά πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο, παρά τις υποσχέσεις και τις ελπίδες που του δημιούργησαν ότι ο καπιταλισμός θα του έλυνε τα προβλήματα. όχι μόνο δεν λύθηκε κανένα πρόβλημα, αλλά η Ουκρανία βλέπει να ξεπουλιέται σιγά-σιγά ο πλούτος της χωρας, που πριν ανήκε στο λαό, από κυβερνήσεις που ανατρέπονται η μια μετά την άλλη με μόνιμη αιτία τη διαφθορά και φυσικά την αδυναμία να δώσουν λύσεις στα πραγματικά και σοβαρά προβλήματα του λαού.

Αναρωτιέμαι πόσοι βλέπουν το πόσο κοντά είμαστε σε πόλεμο παγκόσμιων διαστάσεων. Δεν είναι έργο στην τηλεόραση.

 Αυτή την ώρα βλέπουμε πόσο απλό είναι για τους μεγάλους (ιμπεριαλιστές με την "ξύλινη" γλώσσα μας) να στήσουν έναν πόλεμο που να βουλιάξει όλο τον πλανήτη. Πόσο απλό είναι να μπλέξουν τους λαούς σε μια ακόμη φρίκη για τους δικούς τους λόγους για να ξεπεράσουν την κρίση τους.

Ο μόνος που μπορεί να τους σταματήσει είμαστε εμείς!

Είναι οι λαοί που πρέπει επιτέλους να δουν το δολοφονικό πρόσωπο του καπιταλισμού στην εποχή του ιμπεριαλισμού και να παλέψουν για τη δική τους εξουσία.


Είπε ο υπουργός εξωτερικών κ.Βενιζέλος ότι η Ελλάδα "... στηρίζει την εδαφική ακεραιότητα, την ανεξαρτησία, την κυριαρχία και τα υφιστάμενα σύνορα της Ουκρανίας..." 

Ας πάει να το πει στα παιδιά που είναι στους στρατώνες. 

 Τι εννοεί άραγε;;; Ότι θα στείλει παιδιά μας στην Ουκρανία εναντίον της Ρωσίας;
Θα στείλει η Ελλάδα τα παιδιά της να γίνουν γέμισμα σε ξένα κανόνια;

Πως θα στηρίξει "ως χώρα" όπως είπε την εδαφική ακεραιότητα και την ανεξαρτησία της Ουκρανίας"; 

Από πότε αυτοί που δε νοιάζονται και έχουν παραδώσει την ανεξαρτησία της Ελλάδας στους παγκόσμιους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς -ΕΕ, ΝΑΤΟ, ΔΝΤ κλπ- δήθεν "πονάνε" για την ανεξαρτησία της Ουκρανίας; Και για ποια ανεξαρτησία μιλάει τέλος πάντων; Αυτήν που είναι έτοιμοι να παραδώσουν στο ΔΝΤ την ΕΕ και το ΝΑΤΟ;

Τι δουλειά έχει η Ελλάδα να μπαίνει πρώτη στη μέση σε μια συγκρουση ΗΠΑ,ΕΕ εναντίον της ΡΩΣΊΑΣ;;;

Το μόνο συμφέρον των λαών ΕΙΝΑΙ Η ΕΙΡΗΝΗ ΚΑΙ ΜΟΝΟ Η ΕΙΡΗΝΗ.

Η μόνη σύγκρουση στην οποία έχουν συμφέρον να εμπλακούν οι λαοί είναι εκείνη που θα τους απελευθερώσει από τα δεσμά τους από τους εκμεταλλευτές τους που τους τσακίζουν και τους λεηλατούν καθημερινά και εδώ και παντού, και όχι ένας πόλεμος ανάμεσα σε ιμπεριαλιστές που τελικά το μόνο του αποτέλεσμα θα είναι η καταστροφή, και στο τέλος η επικράτηση ενός από τους δύο ιμπεριαλιστές που φυσικά θα συνεχίσει να λεηλατεί και να τσακίζει ό,τι θα έχει απομείνει.

Ειναι ώρα να το σκεφτούμε σοβαρά και να κάνουμε κάτι γι αυτό πριν δούμε δικά μας παιδιά να πέφτουν σε πολέμους ξένων συμφερόντων. 

Είναι ώρα να δούμε ότι το παραμύθι του καπιταλισμού τελείωσε. Τίποτα δεν μπορεί πια να μας υποσχεθεί και να μας εξασφαλίσει αυτό το σύστημα. Και πάνω από όλα δεν μπορεί να υποσχεθεί την ειρήνη. 
Το μόνο που έχει να "προσφέρει" αυτό το σύστημα με απόλυτη βεβαιότητα είναι η καταστροφή και ο θάνατος!

Ο πόλεμος είναι αυτή τη στιγμή εντελώς μέσα στους σχεδιασμούς του καπιταλισμού που προσπαθεί απελπισμένα να ξεφύγει από την κρίση του.

Είναι ώρα λοιπόν να νοιαστούμε εμείς για μας. Να νοιαστούν οι λαοί για τους λαούς, που έχουν κάθε λόγο να σταματήσουν να σέρνονται πίσω από εθνικιστικές κραυγές και ουρλιαχτά και να δουν καθαρά πως το μόνο μέλλον που μπορεί να τους εξασφαλίσει την ειρήνη και τη δική τους  ευτυχία βρίσκεται στη δική τους εξουσία.

ΕΙΝΑΙ Η ΩΡΑ ΤΩΝ ΛΑΩΝ! 

Είναι η ώρα να μιλήσουμε δυνατά.

Υ.Γ. Ένα αμερικάνικο αεροπλανοφόρο με 90 μαχητικά αεροσκάφη βρίσκεται στο Φάληρο. Τα κανάλια είπαν να μην πηγαίνει ο νους μας στο κακό... Είναι λένε μια "τυπική" επίσκεψη...

ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΑΡΡΗΣ

Δυο συμπεράσματα και μια σύμπτωση(;) περί την ουκρανική κρίση και ο ΣΥΡΙΖΑ

 Δυο συμπεράσματα και μια σύμπτωση(;) περί την ουκρανική κρίση και ο ΣΥΡΙΖΑ

Πηγή: Redflyplanet

Οι εικονιζόμενοι είναι οι τρεις ουκρανοί ακροδεξιοί, Γιατσένιουκ, Τιαγκνιμπόκ και Κλίτσκο μαζί με την κυρία Νούλαντ («η ΕΕ να πάει να γαμηθεί») που τυγχάνει υφυπουργός εξωτερικών των ΗΠΑ. Ο Γιάτσενιουκ ήταν αυτός που προωθούσε η κυρία Νούλαντ στη συνομιλία της με τον αμερικανό πρέχβη που υπέκλεψαν οι Ρώσοι.

Εδώ εικονίζονται οι Γιάτσενιουκ και Κλίτσκο μαζί με την κυρία Μέρκελ.

 

Εδώ ο Τιάγκνιμποκ με τον Μακ Κέιν.

Εδώ ο Γιατσενιουκ με την κυρία Ράις.

Και εδώ οι τρεις ακροδεξιοί χαιρετούν τα πλήθη με τον Γιάτσενιουκ να χαιρετά το …Θείο του Αρβανίτη.

ΕΝΑ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: Οι δικτατορίες του κεφαλαίου, ακόμα και όταν φορούν τον πιο «δημοκρατικό» κοινοβουλευτικό του μανδύα, δεν έχουν κανένα απολύτως πρόβλημα να προωθούν τα συμφέροντά τους με φασίστες και ναζί.

ΜΙΑ ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΗ: Οι δυο από τους τρεις ακροδεξιούς έχουν το κοινό ότι έχουν μιλήσει στο Brookings.

- O Γιατσενιουκ στις 24/06/2013 με θέμα: Investing in Ukraine’s Future: Defining the Political and Economic Opportunities

http://www.brookings.edu/events/2013/06 ... yatseniuk#

Ο συγκεκριμένος ναζί μάλιστα συμβούλευε το ΔΝΤ να βάζει αυστηρούς όρους στην Ουκρανία (http://www.ukrainebusiness.com.ua/news/9919.html , Yatsenyuk urges IMF to toughen conditions for SBA for Ukraine)

- Ο Κλίτσκο είχε δώσει διάλεξη λίγο πιο παλιά, στις 12/10/2011.

http://www.brookings.edu/events/2011/10/12-ukraine Ukraine: Today’s Issues and Tomorrow’s Opportunities

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΗ ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΗ: Κάνει καλό να μιλάς στο Brookings.

ΣΥΜΠΤΩΣΗ(;): Στο Brookings μίλησε στο πρώτο ταξίδι στη Washington, κάποιος εγχώριος «ριζοσπάστης αριστερός». Φαίνεται ότι έχουν γνώση οι πάσης απόχρωσης υπερασπιστές του Κεφαλαίου.

Πώς είχε υποδεχτεί η ΑΥΓΗ της αριστεράς τις εξελίξεις στις 22/02;

Παράθυρο ελπίδας

http://www.avgi.gr/article/1928824/oukrania-parathuro-elpidas-meta-ti-sumfonia

O πραγματικά ριζοσπάστης πολίτης ας αρχίσει να βγάζει τα συμπεράσματά του για το τι είδους ριζοσπαστισμό επαγγέλλεται στη πραγματικότητα ο ΣΥΡΙΖΑ

Στην αντεπίθεση ο Πούτιν: Απειλεί με «κραχ» την οικονομία των ΗΠΑ

 Στην αντεπίθεση ο Πούτιν: Απειλεί με «κραχ» την οικονομία των ΗΠΑ

ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ

Σύμβουλος του Κρεμλίνου δήλωσε ότι η Μόσχα είναι πιθανόν να αναγκαστεί να εγκαταλείψει το δολάριο ως νόμισμα αναφοράς και να αρνηθεί να αποπληρώσει τα δάνειά της προς τις αμερικανικές τράπεζες

Λίγες ώρες μόνο χρειάστηκε η Μόσχα για να περάσει στην αντεπίθεση μετά τη διατύπωση εκ μέρους των ΗΠΑ δια της εκπροσώπου τύπου του Στέιτ Ντιπάρντμεντ της απειλής ότι «δεν εξετάζει απλά» αλλά «είναι πιθανό να επιβάλει» κυρώσεις στη Ρωσία για τις ενέργειες της στην Ουκρανία, όπως ανέφερε τη Δευτέρα η Τζεν Ψάκι.

Τη ρελάνς διατύπωσε ο σύμβουλος του Κρεμλίνου, Σεργκέι Γκλαζίεφ, ο οποίος χρησιμοποιείται συχνά από την ρωσική ηγεσία στη διατύπωση σκληρών θέσεων αν και δεν συμμετέχει στη διαδικασία λήψης αποφάσεων.

Όπως δήλωσε ο Γκλαζίεφ τυχόν επιβολή κυρώσεων θα οδηγήσει σε «κραχ του αμερικανικού χρηματοπιστωτικού συστήματος» καθώς η Μόσχα είναι πιθανόν να αναγκαστεί να εγκαταλείψει το δολάριο ως νόμισμα αναφοράς και να αρνηθεί να αποπληρώσει τα δάνειά της προς τις αμερικανικές τράπεζες.

Αλλά ακόμα και αν οι κυρώσεις δεν έχουν στόχο την Ρωσία αλλά επιχειρήσεις και ιδιώτες επιχειρηματίες της χώρας, τότε, πρόσθεσε ο Γκλάζιεφ, η Μόσχα θα συστήσει στους κατόχους αμερικανικών αξιών να τις πουλήσουν.

Linkwithin

Μαθητεία: «Νέες» συνταγές, με παλιά υλικά

Μαθητεία: «Νέες» συνταγές, με παλιά υλικά

Ορισμένες πλευρές, με αφορμή τα εγκαίνια της πειραματικής Σχολής Επαγγελματικής Κατάρτισης στο Ηράκλειο της Κρήτης

Οι μαθητευόμενοι θα εργάζονται με 8ωρη βάρδια για 5 μέρες τη βδομάδα. Το ημερομίσθιο της μαθητείας περιορίζεται στο ύψος του 75% του κατώτερου, δηλαδή 16,76 ευρώ με τα σημερινά δεδομένα

Προβάλλοντας τη μαθητεία σαν μέσο για την αντιμετώπιση της ανεργίας των νέων, ο ΟΑΕΔ έκοψε την περασμένη Τρίτη την «κορδέλα» της πειραματικής Σχολής Επαγγελματικής Κατάρτισης (ΣΕΚ) στο Ηράκλειο της Κρήτης.
Η σχολή του Ηρακλείου καθώς και αυτή που προηγήθηκε το Δεκέμβρη στην Αθήνα δημιουργήθηκαν με τη συνεργασία μεταξύ του ΟΑΕΔ και του Ελληνογερμανικού Εμπορικού και Βιομηχανικού Επιμελητηρίου. Την πρωτοβουλία υποστηρίζουν τα υπουργεία Παιδείας της Ελλάδας και της Γερμανίας και εντάσσεται στην ευρύτερη προσπάθεια εισαγωγής στοιχείων του «γερμανικού μοντέλου» στην επαγγελματική εκπαίδευση της Ελλάδας.
Τη δυνατότητα ίδρυσης πειραματικών επαγγελματικών σχολών, όπως οι παραπάνω, έδωσε ο πρόσφατος νόμος (4186/2013), με τον οποίο η κυβέρνηση προχώρησε στην αναδιοργάνωση της επαγγελματικής εκπαίδευσης με κορμό τη μαθητεία. Με το συγκεκριμένο νόμο, η μαθητεία γενικεύεται στο σύνολο των επαγγελματικών σχολείων και σχολών, από τις σχολές του ΟΑΕΔ όπου περιοριζόταν η εφαρμογή της μέχρι πρότινος, και καθιερώνεται η «τάξη μαθητείας» για τα Επαγγελματικά Λύκεια.

Από τις επιχειρήσεις για τις επιχειρήσεις

Οι πειραματικές σχολές απευθύνονται σε νέους από 18 έως 20 ετών, που είναι τουλάχιστον απόφοιτοι γυμνασίου. Στο πλαίσιό τους λειτουργούν τρεις ειδικότητες: Μαγειρικής Τέχνης, Τουριστικών Μονάδων και Επιχειρήσεων Φιλοξενίας (Ξενοδοχοϋπάλληλοι) και Εστιατορίου - Επισιτισμού.
Η διάρκεια της φοίτησης είναι τριετής και το κάθε έτος διαιρείται σε δύο μέρη: Σε 4 μήνες ενδοσχολικής εκπαίδευσης και 8 μήνες μαθητείας στα ξενοδοχεία. Το κριτήριο της διαίρεσης αυτής σχετίζεται με την τουριστική κίνηση. Η ενδοσχολική εκπαίδευση γίνεται κατά τη διάρκεια της χαμηλής τουριστικής περιόδου, ενώ με την έναρξη της τουριστικής σεζόν ξεκινά η μαθητεία, δηλαδή η εργασία σπουδαστών και σπουδαστριών στις επιχειρήσεις. Οι μαθητευόμενοι θα εργάζονται με 8ωρη βάρδια για 5 μέρες τη βδομάδα. Το ημερομίσθιο της μαθητείας περιορίζεται στο ύψος του 75% του κατώτερου, δηλαδή 16,76 ευρώ με τα σημερινά δεδομένα.
Ενεργό ρόλο στη σύσταση και τη λειτουργία των πειραματικών σχολών έχουν μεγάλες επιχειρήσεις του κλάδου του τουρισμού. Πρόκειται για επιχειρηματικούς ομίλους της Γερμανίας, όπως η TUI και η DEKRA. Η τελευταία, μάλιστα, έχει χρηματοδοτήσει με 25.000 ευρώ, μέσω «δωρεάς» προς τον ΟΑΕΔ, τη σχολή της Κρήτης. Σε αυτές αθροίζονται το Ξενοδοχειακό Επιμελητήριο και οι ξενοδοχειακές επιχειρήσεις («Airotel», «Aldemar Hotels», «Grecotel SA», «Kipriotis», «Robinson Hellas» είναι μερικές μόνο από αυτές), που πρόκειται να δημιουργήσουν θέσεις μαθητείας για τους σπουδαστές των σχολών.
Η ανάμειξη των επιχειρήσεων και των εργοδοτικών φορέων είναι αναβαθμισμένη, στα πρότυπα της Γερμανίας, όπου οι ειδικότητες καθορίζονται από τις επιχειρήσεις και η πιστοποίηση παρέχεται από τα Επιμελητήρια, από τις εργοδοτικές δηλαδή ενώσεις.
Ετσι, στην περίπτωση των πειραματικών σχολών, οι ειδικότητες υπαγορεύθηκαν από τις ανάγκες συγκεκριμένων επιχειρηματικών κλάδων, για φθηνό και προσαρμοσμένο στις απαιτήσεις τους εργατικό δυναμικό. Επίσης, προβλέπονται ειδικές εξετάσεις πιστοποίησης από εξεταστικές επιτροπές, οι οποίες θα συγκροτούνται με ευθύνη του Ελληνογερμανικού Επιμελητηρίου, προκειμένου οι σπουδαστές να αποκτήσουν πτυχίο αναγνωρισμένο στη Γερμανία.
Η ίδρυση και η λειτουργία των πειραματικών σχολών στα παραπάνω πρότυπα αποτελούν μέρος της αναδιάρθρωσης του ΟΑΕΔ, η οποία γίνεται σε συνεργασία και με τις αντίστοιχες υπηρεσίες της Γερμανίας. Η αναβάθμιση του θεσμού της μαθητείας και η προσέλκυση περισσότερων σπουδαστών στις επαγγελματικές σχολές συνιστούν έναν από τους άξονες του «Επαναπροσδιορισμού του Επιχειρησιακού Μοντέλου» του Οργανισμού.
Οι δυο σχολές αποτελούν μόνο το πρώτο βήμα. Ξεκινώντας από τον κλάδο του τουρισμού, από τον οποίο οι μονοπωλιακοί όμιλοι αποκομίζουν μεγάλα κέρδη και προσδοκούν ακόμα μεγαλύτερα, προετοιμάζεται η επέκταση σε περισσότερες σχολικές μονάδες, ειδικότητες και κλάδους.

«Συνταγές» παλιές όσο και η εκμετάλλευση

Μέσα από τη γενίκευση της μαθητείας και τη μεγαλύτερη εμπλοκή τους στην επαγγελματική εκπαίδευση, οι επιχειρήσεις αποβλέπουν σε πολλαπλά οφέλη. Τους δίνεται η δυνατότητα να εξασφαλίζουν την πάμφθηνη εργασία των μαθητευόμενων, αλλά και να προσαρμόζουν τις ειδικότητες στις απαιτήσεις της κερδοφορίας τους, να εκπαιδεύουν το αυριανό εργατικό δυναμικό, ώστε να ανταποκρίνεται ακριβώς σε αυτές.
Την ίδια στιγμή, προσπαθούν να εμφανίσουν τη μαθητεία και τις σχολές που λειτουργούν με βάση αυτή σαν μια «λύση» που τους συμφέρει «όλους». Δηλαδή, όχι μόνο τις επιχειρήσεις, αλλά και το κράτος που απαλλάσσεται - τουλάχιστον εν μέρει - από τη χρηματοδότηση της επαγγελματικής εκπαίδευσης. Οσο για τη νεολαία, το δικό της «όφελος» μοιάζει περισσότερο με εκβιασμό. Η μαθητεία παρουσιάζεται σαν «αντίδοτο» στα μεγάλα ποσοστά της ανεργίας και οι νέοι καλούνται να «επιλέξουν» ανάμεσα στις ουρές του ΟΑΕΔ και στο μεροκάματο του μαθητευόμενου.
Υπενθυμίζουμε πως η δημιουργία θέσεων μαθητείας αποτελεί έναν από τους βασικούς πυλώνες για την εφαρμογή της πολυδιαφημισμένης, από ΕΕ και κυβέρνηση, «Εγγύησης για τη Νεολαία».
Παρά το γεγονός ότι κυβέρνηση και ΕΕ δε διστάζουν να κοροϊδεύουν τους χιλιάδες άνεργους νέους, ακόμα και οι υποστηρικτές της μαθητείας, όταν κάνουν λόγο για τη συμβολή της στην καταπολέμηση της ανεργίας, φροντίζουν να κρατούν μικρό καλάθι. Είναι ενδεικτικός ο τρόπος που περιγράφει το Εθνικό Ινστιτούτο Εργασίας και Ανθρώπινου Δυναμικού (ΕΙΕΑΔ), σε σχετική μελέτη του, το σύστημα της μαθητείας και το στόχο του.
Μεταξύ άλλων σημειώνει ότι σκοπός της μαθητείας είναι «να διαμορφώνει εκπαιδευόμενους μελλοντικούς εργαζόμενους, μεσαίας συνήθως εξειδίκευσης και να τους τροφοδοτεί με "γνώσεις, δεξιότητες, ικανότητες" που έχει ανάγκη ο παραγωγικός ιστός. Τουλάχιστον για κάποια ...λίγα χρόνια».
Μάλιστα, στο ίδιο κείμενο γίνεται η εκτίμηση πως «η "πρώιμη" επαγγελματική εκπαίδευση μπορεί από πλεονέκτημα να μετατραπεί μετά από λίγα χρόνια σε μειονέκτημα, αφού θα έχει αχρηστευθεί σχετικά γρήγορα αν δεν "επικαιροποιηθεί" μέσα από προγράμματα διά βίου μάθησης. Χαμηλή ανεργία των νέων σήμερα, μπορεί να δημιουργήσει ανεργία στους μεγαλύτερης ηλικίας εργαζόμενους αύριο».
Οσο και αν παρουσιάζεται σαν κάτι νέο, στην πραγματικότητα η «συνταγή» της μαθητείας δε φέρνει τίποτα καινούργιο. Διάφορες εκδοχές της εφαρμόζονται εδώ και πολλά χρόνια, όχι μόνο σε χώρες όπως η Γερμανία, αλλά και στην Ελλάδα, μέσα από τις σχολές που λειτουργεί από τη δεκαετία του '50 ο ΟΑΕΔ. Περιττό να σημειώσουμε πως στα χρόνια αυτά η ανεργία δεν εξαφανίστηκε, αλλά ήταν πάντα παρούσα με τις όποιες διακυμάνσεις των ποσοστών της.
Εξάλλου, το πρόβλημα της ανεργίας δεν οφείλεται στην εκπαίδευση, όπως το παρουσιάζουν οι κυβερνήσεις και τα κόμματα της διαχείρισης. Αυτό που γεννά την ανεργία είναι η αναρχία του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής. Παράλληλα, το κράτος αξιοποιεί το στρατό των ανέργων σαν μοχλό πίεσης προκειμένου να εντείνει την εκμετάλλευση. Μπορεί η καπιταλιστική κρίση να εκτόξευσε τον αριθμό των ανέργων, αλλά πουθενά και ποτέ, ούτε στις φάσεις της ανάπτυξης, ο καπιταλισμός δεν κατάφερε να εξαλείψει την ανεργία, όσο κι αν προσπαθεί να τη συγκαλύψει με διάφορους τρόπους (ημιαπασχόληση, στατιστική καταγραφή με κάλπικα κριτήρια κ.ά.).

Η «σωτηρία» θα έρθει από αλλού

Οι άνεργοι δεν πρέπει να έχουν καμιά προσδοκία ότι τα προβλήματά τους θα λυθούν αν αλλάξει ο τρόπος με τον οποίο οργανώνεται η επαγγελματική εκπαίδευση. Το χάσμα που υπάρχει σήμερα δεν βρίσκεται ανάμεσα στην εκπαίδευση και την αγορά εργασίας, η οποία ούτως ή άλλως μεταβάλλεται ταχύτατα, λόγω της αναρχίας στην παραγωγή, αλλά ανάμεσα στην παραγωγή με κριτήριο το κέρδος των μονοπωλίων και τις σύγχρονες ανάγκες του λαού και της νεολαίας.
Αυτό που θα λύσει το πρόβλημα των ανέργων δεν είναι να περάσει η εκπαίδευση στα χέρια των επιχειρήσεων, αλλά να βρεθούν τα μονοπώλια και ο πλούτος που παράγεται στα χέρια του λαού. Ετσι ώστε να εξασφαλιστεί δημόσιο και δωρεάν σύστημα Επαγγελματικής Εκπαίδευσης, αντί για ακριβοπληρωμένη και με ημερομηνία λήξης κατάρτιση, αλλά και σταθερή δουλειά με σύγχρονα εργασιακά δικαιώματα για όλους, αντί για θέσεις μαθητείας, που αργά ή γρήγορα μετατρέπονται σε θέσεις στις ουρές της ανεργίας.

Η ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών και το «σωτήριο» «κούρεμα» του χρέους...

Η ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών και το «σωτήριο» «κούρεμα» του χρέους...

Γύρω από το ζήτημα της ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών ξετυλίγεται τις τελευταίες μέρες μια έντονη αντιπαράθεση κυβέρνησης και ΣΥΡΙΖΑ. «Λάδι στη φωτιά» έριξε ένα δημοσίευμα ξένης εφημερίδας που έκανε λόγο για ανάγκη χρηματοδότησης των τραπεζών με επιπλέον 20 δισ. Πίσω από τους αριθμούς κρύβονται οξυνόμενες αντιθέσεις τμημάτων του κεφαλαίου και ιμπεριαλιστικών κέντρων για τη διαχείριση της κρίσης σε ολόκληρη την Ευρώπη, αλλά και για το μέλλον των ελληνικών τραπεζικών ομίλων.

Η διαπάλη για το ύψος της νέας ανακεφαλαιοποίησης

Τα 40 δισ. που τοποθετήθηκαν στις τράπεζες για την ανακεφαλαιοποίησή τους δεν ήταν αρκετά, αφού η καπιταλιστική κρίση βαθαίνει και η απαξίωση κεφαλαίου γίνεται ολοένα και μεγαλύτερη. Απαιτείται νέα ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, χωρίς ωστόσο να συμφωνούν όλοι για το ύψος των απαιτούμενων κεφαλαίων. Η αφορμή για τη διαφωνία είναι ο τρόπος εφαρμογής των συμβατικών κανόνων υπολογισμού των αναγκών πρόσθετων κεφαλαίων.
Η ελληνική κυβέρνηση και η Τράπεζα της Ελλάδας ανέθεσαν στην αμερικανική εταιρεία «BlackRock» να υπολογίσει τις νέες, πρόσθετες κεφαλαιακές απαιτήσεις των τραπεζών, ακριβώς όπως έκανε και στον πρώτο γύρο ανακεφαλαιοποίησης, ενώ η έκθεση της εταιρείας δεν έχει ακόμα δει το φως της δημοσιότητας.
Η κυβέρνηση διέρρεε όλο το προηγούμενο διάστημα πως οι πρόσθετες κεφαλαιακές ανάγκες των τραπεζών ήταν σχετικά χαμηλές, περίπου στα 5 δισ. ευρώ, και συνεπώς καλύπτονταν από τα διαθέσιμα κεφάλαια του Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (των 10 δισ. ευρώ), εμφανίζοντας το χαμηλό ύψος των κεφαλαιακών αναγκών ως επιτυχία της κυβερνητικής οικονομικής πολιτικής και «γλυκοκοιτάζοντας» τα υπόλοιπα 5 περίπου δισ. από τον κορβανά του ΤΧΣ για να καλύψει το χρηματοδοτικό κενό των επόμενων ετών.
Ωστόσο, αυτήν την εικόνα ήρθε να χαλάσει ένα δημοσίευμα των «Financial Times», βάσει του οποίου το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο εκτιμά τις πρόσθετες κεφαλαιακές ανάγκες για τις ελληνικές τράπεζες σε πολύ υψηλότερα επίπεδα, στα 20 δισ. ευρώ. Η υψηλή αποτίμηση των πρόσθετων κεφαλαιακών αναγκών των ελληνικών τραπεζών «κηλιδώνει» την κυβερνητική προπαγάνδα περί επιτυχίας στη διαχείριση της οικονομίας και δυσκολεύει σημαντικά και τη δημοσιονομική διαχείριση, αφού ακόμα και αν τα πρόσθετα κεφάλαια δεν προέλθουν από κρατικό δανεισμό, αφαιρεί τη δυνατότητα αξιοποίησης των 5 δισ. ευρώ από το ΤΧΣ, τα οποία η κυβέρνηση ήθελε να αξιοποιήσει για την κάλυψη του δημοσιονομικού κενού.
Για το λόγο αυτό, το σχετικό δημοσίευμα στοχοποιήθηκε έντονα από τον φιλοκυβερνητικό αστικό Τύπο, με χαρακτηρισμούς όπως «προβοκατόρικο», ενώ το ΔΝΤ κατηγορήθηκε ως «αναρμόδιο» για να υπολογίζει την κεφαλαιακή επάρκεια των τραπεζών. Αντίθετα, ο ΣΥΡΙΖΑ χαρακτήρισε αρχικά το δημοσίευμα ως δημοσίευμα - ΣΟΚ που πέφτει ως «βαριά σκιά» πάνω στις διαπραγματεύσεις. Στη συνέχεια, υποστήριξε πως οι κυβερνητικές εκτιμήσεις για άνοιγμα των 5 δισ. δεν λαμβάνουν υπόψη τα επιχειρηματικά δάνεια και τα νέα τεστ, με αυστηρότερα κριτήρια, στα οποία θα πρέπει να υποβληθούν οι τράπεζες μέσα στο επόμενο διάστημα, υποστηρίζοντας πρακτικά μια θέση επίσης αμφισβήτησης των κυβερνητικών στοιχείων.

Η μεγάλη παρτίδα...

Οι πραγματικές αιτίες των «διαφωνιών», σχετικά με το ύψος των πρόσθετων κεφαλαίων, είναι διαφορετικές. Εκφράζουν τις οξυνόμενες ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις για τη διαχείριση της κρίσης, για την κατανομή της απαξίωσης των κεφαλαίων, αλλά και την αντιπαράθεση ανάμεσα σε διαφορετικές μερίδες του κεφαλαίου για το ποιος θα ελέγχει τις ελληνικές τράπεζες.
Υψηλότερες κεφαλαιακές απαιτήσεις, όπως πιέζει το ΔΝΤ, σημαίνει ότι θα είναι αδύνατη η συγκέντρωση των απαραίτητων κεφαλαίων από τους σημερινούς υφιστάμενους μεγαλομετόχους και ότι η νέα κρατική συνδρομή θα είναι απαραίτητη, που με τη σειρά της θα οδηγήσει σε αλλαγή ιδιοκτησίας των εγχώριων τραπεζικών ομίλων. Συγχρόνως, αναπτύσσεται και μια αντιπαράθεση σχετικά με τον μηχανισμό της ανακεφαλαιοποίησης. Οι υφιστάμενοι μεγαλομέτοχοι των τραπεζών διεκδικούν ευνοϊκές ρυθμίσεις, ώστε να διατηρήσουν την ιδιοκτησία των τραπεζικών ομίλων, ενώ απ' την άλλη, μια σειρά μεγάλα τραπεζικά μονοπώλια πιέζουν για να αποκτήσουν μετοχικά πακέτα των ελληνικών τραπεζών.
Στην πραγματικότητα, όταν αφαιρεθεί η μάσκα, η διαπάλη για το ύψος των πρόσθετων κεφαλαίων και τη διαδικασία ανακεφαλαιοποίησης είναι κομμάτι μιας μεγάλης παρτίδας, εγχώριων και ξένων τμημάτων του κεφαλαίου, ιμπεριαλιστικών κέντρων για τον έλεγχο των τραπεζών που εδρεύουν στη χώρα.
Κυρίως, όμως, η διαπάλη για το ύψος της ανακεφαλαιοποίησης κρύβει μια πολύ γενικότερη και πιο οξεία αντιπαράθεση. Εντάσσεται στις αντιθέσεις Γερμανίας - ΗΠΑ και τις αντιθέσεις στο εσωτερικό της ΕΕ, που σχετίζονται με τη διαχείριση της κρίσης, τη νομισματική και δημοσιονομική πολιτική, και τελικά με την όξυνση ανισόμετρης ανάπτυξης στο εσωτερικό της ΕΕ και τα αποκλίνοντα συμφέροντα των ομίλων σε κάθε κράτος.
Οι εκτιμήσεις που αποδίδονται στο ΔΝΤ πρακτικά «τορπιλίζουν» τη φερεγγυότητα της δημοσιονομικής πολιτικής στην Ελλάδα, ενισχύοντας τη θέση περί «καταστρεπτικής πολιτικής Μέρκελ», και ανοίγοντας το δρόμο για τις φωνές που ζητούν μια διαφορετική, νεοκεϋνσιανή δημοσιονομική διαχείριση. Ταυτόχρονα, υποδηλώνουν πως υπάρχει ανάγκη πρόσθετου δανεισμού προς το ελληνικό κράτος για τη διασφάλιση των τραπεζών. Οχι απλά αφαιρείται το «μαξιλάρι» των 5 δισ. του ΤΧΣ για την κάλυψη του υφιστάμενου «δημοσιονομικού κενού», αλλά το τελευταίο αυξάνεται και δημιουργείται η ανάγκη νέου κρατικού δανεισμού. Το ελληνικό χρέος φωτογραφίζεται, για μια ακόμα φορά, ως «μη βιώσιμο» και με τον τρόπο αυτό ενισχύει τη θέση του ΔΝΤ περί ανάγκης «κουρέματος» του ελληνικού κρατικού χρέους, που μεταφράζεται σε διαγραφή χρέους, το οποίο βρίσκεται στα χέρια των υπόλοιπων κρατών - μελών της ΕΕ.
Ενα τέτοιο «κούρεμα» χρέους θα αποτελούσε προηγούμενο για τη διαχείριση του κρατικού χρέους των κρατών της Ευρωζώνης γενικότερα, αφού και τα υπόλοιπα υπερχρεωμένα κράτη - μέλη θα επιζητούσαν μια τέτοια λύση, μεταφέροντας το βάρος της κρίσης προς τα λιγότερο χρεωμένα κράτη της ΕΕ, δηλαδή κυρίως τη Γερμανία. Η ανισόμετρη καπιταλιστική ανάπτυξη στο εσωτερικό της Ευρωζώνης, που επιταχύνθηκε και απ' την εκδήλωση της κρίσης, οδηγεί σε απόκλιση των οικονομικών δεδομένων και των συμφερόντων ανάμεσα στα κράτη - μέλη. Σημειώνουμε πως το κρατικό χρέος της Γερμανίας είναι 80% του ΑΕΠ και μειώνεται, της Γαλλίας είναι 100% ενώ της Ιταλίας υπερβαίνει το 120% του ΑΕΠ. Μια τέτοια λύση διαχείρισης του κρατικού χρέους με «κούρεμα» βρίσκει σημαντικούς υποστηρικτές στις υπερχρεωμένες χώρες. Τελικά, η παρέμβαση του ΔΝΤ εντάσσεται στη στήριξη των ΗΠΑ στις χώρες της ΕΕ που πιέζουν για μια διαφορετική οικονομική διαχείριση απέναντι στη Γερμανία.

Η αποπροσανατολιστική πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ

Ενα τέτοιο «κούρεμα» του ελληνικού κρατικού χρέους δε θα ωφελούσε τα λαϊκά στρώματα. Στόχος του θα ήταν να εξασφαλιστούν επιπλέον πόροι για τη χρηματοδότηση των μονοπωλιακών ομίλων, ενώ τα λαϊκά στρώματα θα συνέχιζαν να ιδρώνουν για να διασφαλίζεται η ανταγωνιστικότητα και τα κέρδη του κεφαλαίου. Αλλωστε, η τοποθέτηση του Αλ. Τσίπρα για περικοπή χρέους, ώστε να καλυφθεί το δημοσιονομικό κενό, δηλαδή για περικοπή του χρέους, ώστε να μπορεί να υλοποιηθεί η σημερινή αντιλαϊκή πολιτική που καταδικάζει τη λαϊκή πλειοψηφία στην εξαθλίωση είναι αποκαλυπτική. Στην πραγματικότητα, η επίθεση στα δικαιώματα των εργαζομένων δεν έχει ως αιτία τον υψηλό κρατικό δανεισμό της χώρας. Αντίθετα, απαντά στην ανάγκη των μονοπωλιακών ομίλων για φθηνότερη εργατική δύναμη, ώστε να αντεπεξέλθουν στον ανελέητο και συνεχώς οξυνόμενο διεθνή ανταγωνισμό. Γι' αυτό και τέτοια μέτρα λαμβάνονται σε ολόκληρη την ΕΕ, ανεξάρτητα από το χρέος και την ύπαρξη μνημονίων ή τρόικας. Λαμβάνονται σε ολόκληρο τον κόσμο, ανεξάρτητα από το αν υπάρχει ή όχι εθνικό νόμισμα. Στην πραγματικότητα, αιτία της επίθεσης στα δικαιώματα των εργαζομένων είναι ο ίδιος ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής. Καμιά αστική διαχείριση, εντός ή εκτός Ευρώ, εντός ή εκτός ΕΕ, που διατηρεί το κέρδος ως κίνητρο της κοινωνικής παραγωγής, στην οποία τα κλειδιά της οικονομίας βρίσκονται στα χέρια των μονοπωλίων δε θα σημάνει άσπρη μέρα για τους εργαζόμενους.
Η θέση του ΣΥΡΙΖΑ που τελικά υποστηρίζει ότι ένας κρατικός τραπεζικός τομέας μπορεί στον καπιταλισμό να δρα φιλολαϊκά είναι λαθεμένη και αποπροσανατολιστική.
Οι τράπεζες στον καπιταλισμό, κρατικές ή ιδιωτικές, δανείζουν κεφάλαια με γνώμονα το ποσοστό κέρδους και μια τράπεζα που θα είχε διαφορετικά κριτήρια δε θα μπορούσε να λειτουργήσει, δε θα έδινε ικανοποιητικές αποδόσεις στις καταθέσεις της και δε θα συγκέντρωνε κεφάλαια από την αγορά, τελικά θα έκλεινε. Γι' αυτό και οι ελληνικές κρατικές τράπεζες δεν έδρασαν και δεν θα μπορούσαν να δράσουν φιλολαϊκά. Ας θυμηθούμε το παράδειγμα της ΑΤΕ που κυριολεκτικά έστυψε εκατομμύρια αγρότες και υποθήκευσε μεγάλο τμήμα της αγροτικής γης. `Η ας σκεφτούμε πόσο φιλολαϊκή ήταν η δράση της Εθνικής Τράπεζας, μεγαλομέτοχος της οποίας τις προηγούμενες δεκαετίες, ήταν τελικά το ελληνικό κράτος, που επέλεγε και τον κάθε φορά διοικητή της. Αλλωστε, η ομολογία του Αλ. Τσίπρα ότι το τραπεζικό μοντέλο του ΣΥΡΙΖΑ «έγινε πρόσφατα και στις ΗΠΑ και στη Βρετανία» αποκαλύπτει ότι οι φιλολαϊκές τράπεζες που ονειρεύεται είναι σαν και αυτές που στις ΗΠΑ έχουν προχωρήσει σε σχεδόν 10 εκατ. κατασχέσεις την τελευταία τριετία...

Διέξοδος απ' τη σκοπιά των αναγκών μας

Κάθε τέτοια προσπάθεια, να διασφαλισθεί ένας φιλολαϊκός καπιταλισμός σκοντάφτει στην πραγματικότητα. Σκοντάφτει στο ότι το κεφάλαιο έχει ένα μόνο κριτήριο, και δεν μπορεί να έχει κανένα άλλο: Το μεγαλύτερο κέρδος.
Οι διαφορετικές προτάσεις διαχείρισης του καπιταλισμού που ακούγονται τελικά δεν αφορούν την ικανοποίηση των αναγκών των εργαζομένων. Αφορούν τα αντιτιθέμενα συμφέροντα μερίδων του κεφαλαίου, τη μεταξύ τους διαπάλη για το ποιος θα επικρατήσει.
Οι εργαζόμενοι, τα λαϊκά στρώματα δεν πρέπει να παγιδευτούν και να παλέψουν κάτω απ' τη σημαία του ενός ή του άλλου τμήματος του κεφαλαίου. Σήμερα, οι εργαζόμενοι έχουν ένα μόνο δρόμο. Ξεκινώντας από τη διεκδίκηση να πληρώσουν την κρίση τα μονοπώλια, να οργανώσουν τις δυνάμεις για την αποφασιστική σύγκρουση.
Οργανωμένα οι τραπεζοϋπάλληλοι να αντισταθούν στις απολύσεις στον τραπεζικό τομέα, στην κατεδάφιση μισθών και δικαιωμάτων που έρχονται με τις εξαγορές και τις συγχωνεύσεις. Οργανωμένα, μαζί με όλους τους εργαζόμενους να αντισταθούν στις κατασχέσεις σπιτιών και μικρών επιχειρήσεων για χρέη προς τις τράπεζες, να παλέψουν για την άμεση ανακούφιση των υπερχρεωμένων νοικοκυριών. Να οργανώσουν την πάλη τους, μέσα από το ταξικό εργατικό κίνημα, για το μονόδρομο ικανοποίησης των λαϊκών αναγκών, την αποδέσμευση απ' την ΕΕ και μονομερή διαγραφή του χρέους με εργατική - λαϊκή εξουσία.

Του Γρηγόρη ΛΙΟΝΗ*
*Ο Γρηγόρης Λιονής είναι μέλος του Τμήματος Οικονομίας της ΚΕ του ΚΚΕ