Μπροστά στην ξυλόσομπα…

Από Ηρακλής Κακαβάνης

Γράφει ο Ηρακλής Κακαβάνης //

Χειμώνας 83-84. Βελιγράδι ενιαίας Γιουγκοσλαβίας. Στο οδόστρωμα της 29ης Νοεμβρίου και το χιόνι στο πεζοδρόμιο ξεπερνά το μπόι μου. Ο πιο κρύος, ο πιο δύσκολος χειμώνας λένε. Πολύ το χιόνι, οι δρόμοι ανοιχτοί, τα μέσα μαζικής μεταφοράς, λεωφορεία και τραμβάι, κυκλοφορούν.
Εγώ πεζός, πάω κάπου κοντά. Δίπλα στα γραφεία της «Πολίτικα», στη Nusiceva. Το σπίτι του Νούλωφ, του Ντάφακα και του Χρηστάρα. Όλο και κάποιος θα ήταν εκεί. Στέκι και καταφύγιο όταν δεν είχαμε παρέα. Είχε και ζέστα, όπως όλα τα σπίτια. Πρώτη φορά στη ζωή μου ζούσα σε σπίτι ζεστό, επισκεπτόμουν σπίτια ζεστά… Είδα «πώς ζει ο κόσμος»… Δε με πείραζε καθόλου το κρύο όταν χρειαζόταν να κυκλοφορήσω. Ποτέ κανείς, «Γιούγκος» ή ξένος, δεν ανησύχησε για τη θέρμανση.

Χειμώνας 82-83. Στο χωριό, στον παρολύμπιο κάμπο της Ελασσόνας. Αν δε ζήσεις το λίβα το καλοκαίρι και την παγωνιά το χειμώνα, δεν έχεις δει τίποτα. Κρύο… Περουνιάζει τα κόκαλα… Στους δρόμους, χωματόδρομοι ακόμη, έπρεπε να πάει μεσημέρι να λιώσει ο πάγος στις μικρές λακούβες και να σηκωθεί η πάχνη. Παίζαμε το πρωί προσπαθώντας να σπάσουμε τον πάγο με τη φτέρνα, και να μην σπάει με τίποτα…

Στο σπίτι καίει ασταμάτητα η σόμπα πετρελαίου. Δεν πάει πολύ που αντικατέστησε την ξυλόσομπα, η οποία χρησιμοποιούνταν και για μαγείρεμα, βλέπετε είχαν έρθει τα πετρογκάζ… Χώρια που έλυνε το ζήτημα του ανεφοδιασμού και απάλλασσε από τη βρωμιά του ξύλου και του κάρβουνου. Γιατί για να ζεσταθείς το χειμώνα έπρεπε να κάψεις ένα δάσος και δεν το είχες. Το κάρβουνο ήταν μια κάποια λύσις. Εκείνα τα μικρά μαύρα τουβλάκια διαρκούσαν πολύ περισσότερο από το ξύλο. Μα τι να το κάνεις. Το κρύο, κρύο… Πόσο να ζεστάνει η σόμπα; Τον ένα χώρο, εκεί που μαζεύονταν η οικογένεια και διαβάζαμε…. Ενίοτε, σε άλλο χώρο έκαιγε μαγκάλι, όταν ήταν να κάνουμε μπάνιο…

Σηκωνόταν η μάνα το πρωί, την άναβε, να ζεστάνει ο χώρος λίγο, να ντυθούμε για το σχολείο. Πώς να βγεις όμως κάτω από τη βελέντζα και να πας στο άλλο δωμάτιο; Έφερνε η μάνα τα ρούχα και ντυνόμασταν κάτω από τη βελέντζα… και καρφί για το καφενείο… μέχρι να έρθει το λεωφορείο για την Ελασσόνα
Στις 7.30 το πρωί το καφενείο ήταν γεμάτο. Οι μεγάλοι είχαν πιει ήδη τον καφέ και καναδυό «εικοσπεντάρια». Καρέκλα δεν έβρισκες, ούτε χώρο να σταθείς όρθιος δίπλα στη ξυλόσομπα, την τρίποδη σαν βαρέλι με το καπάκι από πάνω. Να ζεστάνουμε τα χέρια… Μπροστά καιγόμασταν, παίρναμε στροφή να ζεσταθούμε κι από πίσω… Το τεταρτάκι στο καφενείο ήταν το πιο ζεστό της ημέρας… Δίπλα ακριβώς στη σόμπα…
Το λεωφορείο χωρίς θέρμανση. Στο σχολείο με τη σόμπα πετρελαίου που όσο κι αν ήθελε (τέρμα τα γκάζια, στο 6 ο δείκτης) πάλι δεν κατάφερνε να ζεστάνει την αίθουσα.
Κρύα χρόνια, δύσκολα χρόνια…
Πέρασαν χρόνια αρκετά, οι καυστήρες, τα καλοριφέρ, οι ηλεκτρικοί θερμοσυσσωρευτές, τα κλιματιστικά, έγιναν προσιτά. Δυστυχώς πολύ γρήγορα κατέστησαν ανενεργά…

Πάνω από 6 χρόνια έχει να ανάψει η θέρμανση στην πολυκατοικία. «Καίει» τον άνεργο και χαμηλόμισθο η τιμή του πετρελαίου. Το ρεύμα, ακριβό, πανάκριβο. Ολες οι ελπίδες πάνω σε κάτι σόμπες αλογόνου… Και κάποιοι που έτυχε να έχουν τζάκι για τη θαλπωρή και την ατμόσφαιρα κάποιες στιγμές χαλάρωσης, δίνουν μάχη χαρακωμάτων όταν τους λένε ότι είναι ανθυγιεινό…

Θέρμανση θέλω και το τζάκι κάποιες ώρες, ατομικής περισυλλογής, οικογενειακής θαλπωρής και κοινωνικών συνευρέσεων. Και για να έχω θέρμανση προϋποθέτει δουλειά με αξιοπρεπή μισθό και φτηνό πετρέλαιο, φυσικό αέριο και ρεύμα. Γιατί να τα έχουν μόνο οι εφοπλιστές και οι βιομήχανοι τζάμπα;

Κρύο. Από παντού. Κάνει πολύ κρύο…

Λέτε να αρχίσουν να καταλαβαίνουν πώς δρα ο ιμπεριαλισμός;

Από iraklis3

Θέλω να είμαι αισιόδοξος. Ίσως οι ιμπεριαλιστικές βλέψεις της Τουρκίας βοηθήσουν να καταλάβουν κάποιοι το τι κάνει ευρύτερα ο ιμπεριαλισμός στην περιοχή μας.
Το είδαμε και πρόσφατα στη Λιβύη πόσο κάποιων χτύπησαν τα καμπανάκια για τη βούληση της Τουρκίας να εισβάλει στρατιωτικά προς βοήθεια της «διεθνώς αναγνωρισμένης κυβέρνησης». Τότε να τους ενημερώσουμε πως οι ΗΠΑ και οι Ευρωπαίοι εξόπλιζαν τη Σαουδική Αραβία που επενέβη στον εμφύλιο της Υεμένης (δημιουργώντας τη μεγαλύτερη σήμερα ανθρωπιστική
κρίση), στο πλευρό της εκεί «διεθνώς αναγνωρισμένης κυβέρνησης». Να οργιστούν και για αυτό. Όπως επίσης θα πρέπει να οργιστούν που τόσο καιρό δυτικοί και άλλοι μαζί με την Τουρκία εξόπλιζαν τα αντίπαλα στρατόπεδα στη Λιβύη.
Άλλοι δικαίως οργίστηκαν με τη δολοφονία από την Τουρκία στελέχους του PKK στο έδαφος του Ιράκ. Καλά έκαναν. Να τους ενημερώσουμε για τις εξωεδαφικές εκτελέσεις που κάνουν εδώ και χρόνια οι ΗΠΑ, το Ισραήλ και σίγουρα και άλλοι; Μήπως για αυτήν την πρόσφατη στη Βαγδάτη;
Λέτε να αρχίσουν να καταλαβαίνουν πώς δρα ο ιμπεριαλισμός; Να είμαστε αισιόδοξοι;
Πηγή: Χαραυγή / Παλμ

Οι ειρωνείες στο Σαντιό Μανέ για τη σπασμένη οθόνη του κινητού και μια αποστομωτική απάντηση

Κατιούσα

Eξ ιδίων τα αλλότρια έσπευσαν να κρίνουν οπαδοί της Λίβερπουλ, αλλά και πολλοί χρήστες των ΜΚΔ, την εικόνα του άσου της Λίβερπουλ Σαντιό Μανέ, που μόλις ανακηρύχθηκε καλύτερος Αφρικανός ποδοσφαιριστής για το 2019, να κυκλοφορεί με κινητό που είχε εμφανώς σπασμένη οθόνη. Ειρωνείες και χλεύη αποτέλεσαν το ρεπερτόριο όσων αδυνατούσαν να καταλάβουν γιατί ο ακριβοπληρωμένος παίκτης δεν αντικατέστησε αμέσως την οθόνη ή ολόκληρο το κινητό. Απάντηση στη στενομυαλιά και τη μικροψυχία τους είχε δώσει όμως ήδη σε παλιότερη συνέντευξή του ο Σενεγαλέζος παίκτης, που δεν ξεχνάει τις ρίζες του και εμφανέστατα ιεραρχεί υψηλότερα την αλληλεγγύη στους συνανθρώπους του υψηλότερα από τα υλικά αγαθά. Σημείωνε λοιπόν ο Μανέ πως:

“Όταν ήμουν μικρός, η οικογένειά μου πεινούσε. Έπρεπε να δουλέψω στα χωράφια για να ζήσουμε και περάσαμε δύσκολες στιγμές για να επιβιώσουμε. Ακόμη και ποδόσφαιρο μικρός έπαιζα ξυπόλυτος. Πλέον όμως που κερδίζω αρκετά χρήματα από το ποδόσφαιρο, μπορώ να βοηθήσω τους ανθρώπους μου. Γιατί να έχω 10 Ferrari, 20 διαμαντένια ρολόγια ή δύο ιδιωτικά τζετ. Τι θα σήμαιναν για μένα ή για τον κόσμο αυτά; Προτιμώ με τα χρήματά μου να χτίσω σχολεία, ένα γήπεδο, να προσφέρω ρούχα, παπούτσια και τροφή σε ανθρώπους που είναι φτωχοί. Επίσης προσφέρω 70 ευρώ το μήνα σε κάθε άτομο σε μια φτωχή περιοχή της Σενεγάλης. Δεν έχω καμία ανάγκη να διαθέτω πολυτελή αυτοκίνητα ή σπίτια. Προτιμώ αντ’ αυτών οι συνάνθρωποί μου να παίρνουν ένα μερίδιο από όσα πρόσφερε σε μένα η ζωή».

Ο Μανέ δεν είναι κάποιος επαναστάτης, ούτε βέβαια υποστηρίζει πως η στάση του λύνει τα προβλήματα που κι ο ίδιος αντιμετώπισε στα παιδικά του χρόνια. Η συμπεριφορά του όμως σαφώς δεν έχει καμία σχέση με την αυτάρεσκη και ιδιοτελή αστική φιλανθρωπία και κάνει να φαίνονται ακόμα μικρότεροι όσους κρίνουν τους ανθρώπους από την ποιότητα και ποσότητα των υλικών αγαθών που διαθέτουν.

Ευρωπαϊκή Ένωση – Ανεργία, φτώχεια και ακριβή στέγη για εκατομμύρια ανθρώπους

Κατιούσα

Γαλλία, Ιταλία και Ισπανία – τρεις από τις ισχυρότερες καπιταλιστικές οικονομίες της Ευρωζώνης – συγκεντρώνουν πάνω από τους μισούς ανέργους στην ΕΕ, σύμφωνα με στοιχεία της Eurostat.
Αν και η έκθεση βασίζεται σε στοιχεία του 2018, η κατάσταση – σημειώνεται – παραμένει η ίδια έως και τον περασμένο Οκτώβρη. Οι απασχολούμενοι στην ΕΕ ανέρχονταν τότε σε 241,5 εκατ., θριαμβολογώντας πως πρόκειται για «το υψηλότερο επίπεδο που έχουμε επιτύχει ποτέ», την ώρα που η μερική απασχόληση και άλλες ελαστικές εργασιακές σχέσεις έχουν «εκτοξευτεί». Στον όρο «απασχολούμενοι» συγκαταλέγονται και όσοι έχουν εργαστεί λίγες ώρες τη βδομάδα.
Βάσει αυτών των στοιχείων, η Ισπανία, η Γαλλία και η Ιταλία καταγράφουν 8,3 εκατ. ανέργους, που αντιστοιχεί στο 53,3% του συνολικού αριθμού ανέργων στην ΕΕ. Παράλληλα, υπογραμμίζονται οι «μεγάλες διαφορές σε περιφερειακό επίπεδο», εφόσον ορισμένες ζώνες σε Ελλάδα, Ιταλία και Ισπανία καταγράφουν ποσοστά ανεργίας άνω του 20%. Από την άλλη, κάποιες από τις χώρες της ΕΕ (Γερμανία, Αυστρία, Ολλανδία, Τσεχία και Βρετανία) έχουν ποσοστά ανεργίας ακόμη και κάτω του 4%, καταγράφοντας και έλλειψη εξειδικευμένου – κυρίως – εργατικού δυναμικού.
Ο ευρωπαϊκός μέσος όρος της ανεργίας στο 7% – και μάλιστα σε μια περίοδο που έχει ξεπεραστεί η οικονομική ύφεση και υπάρχει ανάκαμψη στις οικονομίες της ΕΕ – αναδεικνύει πως το φαινόμενο της ανεργίας είναι σύμφυτο με τον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής.
Ως προς την «ποιότητα της εργασίας» και παρά την αλματώδη επιστημονική και τεχνολογική εξέλιξη, η εποχιακή και η μερική εργασία είναι μορφές εργασίας που «θα αποτελέσουν το εφαλτήριο των εργασιακών σχέσεων για το μέλλον». Σύμφωνα με τη Eurostat, η χώρα με το μεγαλύτερο ποσοστό τέτοιων μορφών εργασίας είναι η Ισπανία (πάνω από τους μισούς εργαζόμενους).
Επίσης – επισημαίνεται στην έκθεση – «η ισχυρή ανάκαμψη» όχι μόνο δεν μείωσε «το ποσοστό του πληθυσμού που ζει στα όρια της φτώχειας», αλλά αντιθέτως σημειώθηκε αύξηση, κατά 1 εκατ. ανθρώπους, μέσα στο 2018. Συνολικά, 86 εκατ. άνθρωποι (17,1%) στην ΕΕ διαβιούν με εισοδήματα κάτω του 60% του εθνικού μέσου εισοδήματος. Μάλιστα, σε κάποιες χώρες (Ρουμανία, Λουξεμβούργο, Ισπανία, Ιταλία) δεν μειώθηκε ο αριθμός των «φτωχών εργαζομένων», ακόμη κι αν αυξήθηκε ο λεγόμενος «κατώτατος μισθός».
Αλλο ένα σημαντικό πρόβλημα για τους λαούς της Ευρώπης είναι το κόστος της στέγασης, με 1 στους 10 Ευρωπαίους να πληρώνει «υπερβολικές δαπάνες» για την κατοικία, διαθέτοντας τουλάχιστον το 40% του εισοδήματός του. Για την Ελλάδα, η έκθεση συμπεραίνει πως είναι μία από τις χώρες με το υψηλότερο ποσοστό εξόδων για στέγαση, με το 40% των νοικοκυριών να δαπανά άνω του 40% των εισοδημάτων του για στέγη. Πάνω από τον μέσο όρο βρίσκονται επίσης η Βουλγαρία, η Βρετανία, η Δανία, η Γερμανία και η Ρουμανία, όπου φυσικά οι χαμηλόμισθοι και χαμηλοσυνταξιούχοι πλήττονται περισσότερο.

ΠΟΙΕΣ ΜΥΣΤΙΚΕΣ ΥΠΗΡΕΣΙΕΣ ΚΡΥΒΟΝΤΑΝ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΙΣ «ΠΟΛΥΧΡΩΜΕΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΕΙΣ» ΠΟΥ ΓΝΩΡΙΣΑΜΕ ?; !!

 

Νέα αποκαλυπτικά στοιχεία για την οργάνωση - πυλώνα της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής και τα παρακλάδια της

«ΕΘΝΙΚΗ ΕΠΙΧΟΡΗΓΗΣΗ ΓΙΑ ΤΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ» - ΝED

Χρηματοδότης «αυθόρμητων» κινημάτων με αμερικανική πατέντα

Σε προηγούμενο δημοσίευμα (28 - 29/12/2019), αναφερθήκαμε στο βρώμικο ρόλο μιας οργάνωσης - «βραχίονα» της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής της οργάνωσης «National Endowment for Democracy» (NED - «Εθνική Επιχορήγηση για τη Δημοκρατία»), ως βραχίονα της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής.
Η οργάνωση αυτή, στην πολυετή της θητεία, επιχορηγεί με εκατοντάδες εκατ. δολάρια και παρέχει τεχνογνωσία σε «κινήματα» που πρωτοστατούν σε «πολύχρωμες επαναστάσεις» και κινητοποιήσεις ενάντια σε κυβερνήσεις και καθεστώτα ανά τον κόσμο που δεν ευθυγραμμίζονται με τα συμφέροντα των ΗΠΑ.

«Ο βίος και η πολιτεία» της αμερικανικής αυτής οργάνωσης είναι αποκαλυπτικά για τις μεθόδους παρέμβασης των ΗΠΑ στο εσωτερικό τρίτων χωρών, προκειμένου να προωθούν τα συμφέροντά τους, σε βάρος των λαών, που είναι οι μόνοι αρμόδιοι να αποφασίζουν για το παρόν και το μέλλον τους.

Οι σκοποί και η δράση της ΝED επιβεβαιώνουν ότι κινήματα για τη «δημοκρατία», τις «ελευθερίες» και τα «ανθρώπινα δικαιώματα», που παρουσιάζονται ως «αυθόρμητα», σε χώρες που συγκεντρώνουν έντονα το ενδιαφέρον των ΗΠΑ και άλλων ιμπεριαλιστικών κέντρων, στο πλαίσιο του μεταξύ τους ανταγωνισμού, μόνο τέτοια δεν είναι.

Μέσα από τέτοιες οργανώσεις, η εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ αξιοποιεί υπαρκτές αντιθέσεις και τη λαϊκή δυσαρέσκεια σε διάφορες χώρες, για να παρεμβαίνει σε διεργασίες στο κίνημα, για να χειραγωγήσει τέτοιες διεργασίες στην κατεύθυνση αλλαγής κυβερνήσεων και την αντικατάστασή τους από κυβερνήσεις πιο συμβατές με τα αμερικανικά συμφέροντα και λιγότερο φιλικές σε ανταγωνιστές των ΗΠΑ.

Δεν διστάζουν, μάλιστα, να χρησιμοποιούν και αναγνωριστικά με ισχυρούς αγωνιστικούς συμβολισμούς, όπως η γροθιά, το αστέρι και άλλα, σε διάφορες παραλλαγές τους, για να δημιουργούν συνειρμούς, να μπερδεύουν, να προκαλούν συγχύσεις και να εμφανίζουν ένα ριζοσπαστικό προφίλ. Στην πραγματικότητα πρόκειται για μάρκετινγκ.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα της βρώμικης δράσης που αναπτύσσει η NED, είναι η χρηματοδότηση του «κινήματος» «Otpor!» στη Γιουγκοσλαβία, για να στηρίξει αντιπολιτευόμενες στον Πρόεδρο Μιλόσεβιτς οργανώσεις και κόμματα, μετά την ιμπεριαλιστική επέμβαση του 1999, που οδήγησε στον πλήρη διαμελισμό της πρώην ενιαίας Γιουγκοσλαβίας.

Η αποστολή του «Otpor!» δεν τελείωσε με την ανατροπή του Μιλόσεβιτς, αλλά συνέχισε τη δράση του και μετά, παίζοντας πλέον τον ρόλο «εκπαιδευτή» και μεταφέροντας «τεχνογνωσία» σε οργανώσεις και «κινήματα» άλλων χωρών, που συνδέονται μέσα από διάφορα κανάλια με την αμερικανική ΝED.

Δίνοντας συνέχεια στο αποκαλυπτικό δημοσίευμα, ο «Ριζοσπάστης» παρουσιάζει σήμερα αναλυτικά την περίπτωση του «Otpor!», τις διασυνδέσεις και τις αποστολές που του ανέθεσε η ΝED στο καινούργιο σκηνικό που δημιούργησαν στα Βαλκάνια, και όχι μόνο, η διάλυση της Γιουγκοσλαβίας και η εγκαθίδρυση της αμερικανοΝΑΤΟικής «ειρήνης» με το πιστόλι στον κρόταφο των λαών.

ΟΡΓΑΝΩΣΕΙΣ «OTPOR!» ΚΑΙ CANVAS ΣΤΗΝ ΠΡΩΗΝ ΓΙΟΥΓΚΟΣΛΑΒΙΑ

Εξαγωγή τεχνογνωσίας στην οργάνωση «πολύχρωμων επαναστάσεων»

Νέες, αναβαθμισμένες αποστολές μετά την ανατροπή Μιλόσεβιτς και τον πλήρη διαμελισμό της χώρας
Στις 24 Σεπτέμβρη 2000, περίπου έναν χρόνο μετά την ολοκλήρωση των δολοφονικών βομβαρδισμών των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ στη Γιουγκοσλαβία, οι πρόωρες προεδρικές εκλογές στη χώρα σημείωσαν ένα από τα μεγαλύτερα ποσοστά συμμετοχής, 72%.

Ακολούθησε πολιτική κρίση, καθώς ο συνασπισμός της αντιπολίτευσης δεν δέχτηκε το αποτέλεσμα, με βάση το οποίο θα έπρεπε να ακολουθήσει και δεύτερος γύρος, υποστηρίζοντας πως ο υποψήφιός της, Βόισλαβ Κοστούνιτσα, έλαβε την απόλυτη πλειοψηφία, πάνω από το 50,01% των ψήφων.

Η κρίση κορυφώθηκε με τη λεγόμενη «επανάσταση της Μπουλντόζας», στις 5 Οκτώβρη, όταν ο Πρόεδρος Μιλόσεβιτς παραιτήθηκε μετά από επεισοδιακές διαδηλώσεις και την εισβολή διαδηλωτών στο Κοινοβούλιο.
Βασικός ενορχηστρωτής της εκστρατείας ενάντια στον Μιλόσεβιτς ήταν το «κίνημα» «Otpor!» (Αντίσταση!), που συστάθηκε τον Οκτώβρη του 1998 από φοιτητές του Πανεπιστημίου του Βελιγραδίου, με σκοπό την ανατροπή του. Βασική αρχή του «Otpor!» ήταν η «μη βίαιη πάλη» και κεντρικό πολιτικό σύνθημα το «Gotov je» («Εχει τελειώσει»).
Τα κόμματα του συνασπισμού με ηγέτη τον Κοστούνιτσα και κυρίως το «Otpor!» ενισχύθηκαν συνολικά, σύμφωνα με ρεπορτάζ της «Washington Post», από το 1999 με 41 εκατ. δολάρια από τις ΗΠΑ, γεγονός που επιβεβαίωσε δημόσια και η αμερικανική κυβέρνηση.1

Ο συνασπισμός κομμάτων συγκροτήθηκε τον Οκτώβρη του ίδιου έτους σε συνέδριο που διοργάνωσε στη Βουδαπέστη το National Democratic Institute (NDI), οργάνωση του Δημοκρατικού Κόμματος των ΗΠΑ και ένας εκ των τεσσάρων βασικών πυλώνων της National Endowment for Democracy (NED). 
Εκεί συμμετείχαν ακτιβιστές και στελέχη κομμάτων της αντιπολίτευσης, που συμφώνησαν στη σύσταση του πολιτικού συνασπισμού με ηγέτη τον Κοστούνιτσα.

Μετά την «επιτυχία» αυτή του «Otpor!», τα δυο ηγετικά στελέχη του, Σρτζα Πόποβιτς και Σλόμπονταν Ντζίνοβιτς, ακολούθησαν διαφορετικές πορείες, με τον πρώτο να εκλέγεται το 2001 βουλευτής με το σοσιαλδημοκρατικό Δημοκρατικό Κόμμα και τον δεύτερο να ιδρύει στο Βελιγράδι την εταιρεία τηλεπικοινωνιών «Mediaworks».

Στη συνέχεια, το «κίνημα» επιχείρησε να μετεξελιχθεί σε πολιτικό κόμμα, συμμετέχοντας στις εκλογές του 2003 στη Σερβία, χωρίς όμως να καταγράψει κάποια αξιόλογη επίδοση (πήρε μόλις το 1,6% των ψήφων). Ενας σοβαρός παράγοντας για το «ξεφούσκωμά» του ήταν τα δημοσιεύματα που συνέδεσαν το «κίνημα» με την αμερικανική χρηματοδότηση σε κόμματα και οργανώσεις της Γιουγκοσλαβίας την περίοδο 1992-2000.

Η NED έθεσε το «Otpor!» στην επετειακή ετήσια έκθεση απολογισμού της για τα 20 χρόνια δράσης με υπερηφάνεια δίπλα στα υπόλοιπα «κινήματα» που οργάνωσε ή στήριξε στην ιστορία της όπου Γης, για την ανατροπή καθεστώτων και κυβερνήσεων που δεν «συντονίζονταν» με την εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ. Ανάμεσα σε αυτά και η γνωστή «Αλληλεγγύη» του Λεχ Βαλέσα.

Μια βιομηχανία εξαγωγής «κυβερνητικών αλλαγών»

Διαδηλώνοντας με τα σύμβολα του «Otpor!» στην Αίγυπτο, το 2007

Η συσσωρευμένη τεχνογνωσία δεκαετιών που απέκτησαν από τις ΗΠΑ μέσω της NED οι Σέρβοι του «Otpor!», δεν πήγε στράφι την περίοδο που ακολούθησε.
Ετσι, στα τέλη του 2003, 
ο Πόποβιτς μαζί με τον πρώην συνεργάτη του στο «Otpor!», Ιβάν Μάροβιτς, δημιούργησαν στο Βελιγράδι το «Κέντρο Εφαρμοσμένης Μη βίαιης Δράσης και Στρατηγικής» (Center for Applied Nonviolent Action and Strategies - CANVAS). Βασικά στελέχη αυτού του «κέντρου εκπαίδευσης πολιτικών ακτιβιστών» είναι άλλοι δύο πρώην πρωταγωνιστές του «Otpor!», ο προαναφερθείς Τζίνοβιτς και ο Σίνισα Σίκμαν.

Η δραστηριότητά τους δεν αποτελεί μυστικό. Οι παραπάνω «εκπαιδευτές» έχουν δώσει κατά καιρούς πολυάριθμες συνεντεύξεις για το πώς εκπαιδεύουν τους οργανωτές «κινημάτων» «υπέρ των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της δημοκρατίας». 

Σύμφωνα με τους ίδιους, έχουν εκπαιδεύσει «πολιτικούς ακτιβιστές» σε περίπου 50 χώρες, σημειώνοντας ιδιαίτερη «επιτυχία»:

Το 2003 στη Γεωργία, όπου το «κίνημα» «Kmara!» («Αρκετά») πυροδότησε τη λεγόμενη «επανάσταση των Ρόδων», που αντικατέστησε τον Πρόεδρο Σεβαρντνάτζε.

Το 2004 στην Ουκρανία, το αντίστοιχο «Pora!» («Ηρθε η ώρα») αποτέλεσε την κινητήρια δύναμη της «Πορτοκαλί επανάστασης».

Στον Λίβανο, επίσης, οι «μαθητές» του CANVAS έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην «επανάσταση των Κέδρων».

Το 2007 στην Αίγυπτο, της «Αραβικής άνοιξης», η ανατροπή του Χόσνι Μουμπάρακ «χρεώθηκε» μεταξύ άλλων και στο «Κίνημα της 6ης Απριλίου», του οποίου κύρια μέλη, όπως ο Mohamed Adel, παρακολούθησαν τα «μαθήματα» του CANVAS στο Βελιγράδι.2

Με παραλλαγή των ίδιων συμβόλων, σε διαδήλωση στον Λίβανο (από ιστοσελίδα σχετική με τις δράσεις της «Otpor!»)

Σήμερα, το CANVAS διατηρεί δραστηριότητα σε Βιρμανία, Βενεζουέλα, Ζιμπάμπουε, Σουαζιλάνδη, Συρία, Σουδάν, Αίγυπτο, Σομαλιλάνδη, Τυνησία και Λευκορωσία, αλλά και στο Ιράν, όπου όμως το λεγόμενο «Πράσινο Κίνημα» για την «αποκατάσταση της Δημοκρατίας» το 2009 δεν κατάφερε να πετύχει την ανατροπή του Αχμαντινετζάντ.

Η μετεξέλιξη σε ...ακαδημία «μη βίαιων» κινημάτων

Από το 2008, το CANVAS συνεργάζεται με το τμήμα Πολιτικής Επιστήμης του Πανεπιστημίου του Βελιγραδίου, ενώ ακολούθησαν συνεργασίες με διάφορα πανεπιστήμια των ΗΠΑ, όπως το Columbia, η Νομική Σχολή του Χάρβαρντ και πολλά άλλα.

Στην ιστοσελίδα του «κέντρου εκπαίδευσης» μπορεί κανείς να βρει πολυάριθμα άρθρα και συνεντεύξεις των «εκπαιδευτών», ακόμα και τα εγχειρίδια εκπαίδευσης των «ακτιβιστών» που οργάνωσαν και οργανώνουν τις διάφορες «χρωματιστές επαναστάσεις».

Κάποια από αυτά είναι μεταφρασμένα σε μέχρι και 19 γλώσσες, όπως το «50 κρίσιμα σημεία της μη βίαιης πάλης» και το «Εγχειρίδιο δουλειάς με ακτιβιστές», το οποίο αποτελεί τη συμπυκνωμένη έκδοση του βασικού εγχειριδίου διδασκαλίας τους, τον «Οδηγό για την αποτελεσματική μη βίαιη πάλη».

Θεωρητική βάση των επεξεργασιών και «μαθημάτων» του CANVAS αποτελεί το «Εγχειρίδιο για τη Μη Βίαιη Αντίσταση» του Τζιν Σαρπ, ιδρυτή του αμερικανικού Ιδρύματος «Albert Einstein».

Ουκρανία: «Πορτοκαλί επανάσταση» με τις σημαίες της «Pora!»

Η πρακτική της «μη βίαιης αντίστασης» συνίσταται στην επίτευξη κοινωνικοπολιτικών στόχων μέσω συμβολικών διαμαρτυριών, άρνησης για συνεργασία σε οικονομικό και πολιτικό επίπεδο, κοινωνικής ανυπακοής και άλλων μεθόδων χωρίς τη χρήση φυσικής βίας.

Ο Τζιν Σαρπ έχει προσδιορίσει 198 μεθόδους «μη βίαιης» αντίστασης που μπορεί να χρησιμοποιηθούν για την άμυνα, όπως τονίζεται, μιας χώρας από επεμβάσεις, δικτατορίες ή και την αμφισβήτηση κοινωνικών συστημάτων.

Μερικά απ' αυτά είναι απεργίες πείνας, παράλυση των μέσων συγκοινωνιών, κοινωνική ανυπακοή, δημοσίευση παράνομων εφημερίδων, ανυπακοή φοιτητική, διαδηλώσεις παιδιών, μεμονωμένες και μαζικές παραιτήσεις.

Σε άρθρο του, το περιοδικό «Foreign Policy» μετέφερε τη συζήτηση με τον Μάροβιτς, ο οποίος είχε πάψει τότε να δουλεύει ως εκπαιδευτής του CANVAS. 

Μιλώντας για το πόσο «αυθόρμητες» είναι τελικά οι συγκεκριμένες «επαναστάσεις», σχολίασε πως «φαίνεται πως ο κόσμος απλά κατέβηκε στους δρόμους. Αλλά είναι το αποτέλεσμα μηνών ή χρόνων προετοιμασίας. Είναι μια πολύ βαρετή δουλειά μέχρι ένα σημείο, όταν μπορείς πλέον να οργανώνεις μαζικές κινητοποιήσεις ή και απεργίες. Αν σχεδιαστούν προσεκτικά, από τη στιγμή που αρχίζουν, η ολοκλήρωσή τους είναι ζήτημα βδομάδων».3

Ταχύρρυθμα σεμινάρια

Γυναίκες διαδηλώνουν στο Σουδάν (από ιστοσελίδα του CANVAS, που επιχειρηματολογεί υπέρ της μεγαλύτερης εμπλοκής των ΗΠΑ στις εξελίξεις στη χώρα)

Η εκπαίδευση των «ακτιβιστών» αποτελείται από 20 μαθήματα, που διαρκούν από 6 έως 13 μέρες, είτε στο Βελιγράδι, είτε και σε άλλες χώρες και χωρίζεται σε 3 τομείς: Θεωρία, Στρατηγική και Πρακτικές.

Περιλαμβάνουν όλα τα «καίρια σημεία οργάνωσης ενός κινήματος», από γενικές κατευθύνσεις, όπως τον στρατηγικό σχεδιασμό και τις αρχικές δράσεις, ζητήματα διαχείρισης ανθρώπινων και υλικών πόρων, τρόπους ανεύρεσης χρηματοδότησης, μέχρι και συγκεκριμένες οδηγίες διαχείρισης της ψυχολογίας των μαζών και αντίδρασης στην αναμενόμενη κρατική καταστολή, συμβουλές για τον βαθμό μυστικότητας της οργάνωσης και διαμόρφωσης «κουλτούρας ασφάλειας», τον ρόλο «ξένων υπηκόων» στο κίνημα, μεθόδους στρατολογίας και εκπαίδευσης μελών καθώς και υποθετικά σενάρια και ασκήσεις.

Ιδιαίτερο βάρος δίνεται στο επικοινωνιακό προφίλ των «κινημάτων», τα οποία στοχεύουν σε πρώτο στάδιο κυρίως σε νέους, μαθητές, φοιτητές αλλά και εκπαιδευτικούς.

Τα σύμβολα και οι μέθοδοι που εφαρμόζονται πρέπει να είναι «πιασάρικα», τονίζουν οι εκπαιδευτές του CANVAS. Η ασπρόμαυρη γροθιά που αποτελούσε το σύμβολο του «Otpor!» χρησιμοποιήθηκε απαράλλαχτη από τους «μαθητευόμενους» σε Αίγυπτο και Γεωργία ή με διάφορες παραλλαγές της αλλού, όπως στη Βενεζουέλα το 2007.

Αλλο ένα κοινό αποτελεί η χρήση «εναλλακτικών - κωμικών» μορφών, στο πρότυπο που το «Otpor!» χρησιμοποίησε τα σκετς της διάσημης βρετανικής σειράς «Monty Pythons» στη Γιουγκοσλαβία.

«Στόχος των βίαιων μορφών πάλης», όπως μεταξύ άλλων οι τρομοκρατικές επιθέσεις και η διενέργεια συμβατικών πολέμων, αναφέρει το εγχειρίδιό τους, είναι η κατάκτηση της πολιτικής εξουσίας. 
«Η Στρατηγική μη βίαιη πάλη αποτελεί μια αποτελεσματική εναλλακτική των παραπάνω, με στόχο την κατάκτηση της πολιτικής εξουσίας ή την άρνησή της σε κάποιον άλλο».

Αυτό που ο Πόποβιτς και οι συνεργάτες του έμαθαν από την πείρα τους, ήταν πως τα «κινήματα» που έστησαν ήταν «μίας χρήσης». Οπως γράφουν στο εγχειρίδιό τους, ο στόχος και τα συνθήματα των «κινημάτων» τους, για να πετύχουν την αναγκαία αποτελεσματικότητα, χρειάζονται την ενότητα ενός συνασπισμού κομμάτων και οργανώσεων με έναν κοινό στόχο, «ένα πρόσωπο ή μια συγκεκριμένη πολιτική».

Μετά την επίτευξη του στόχου τους, την ανατροπή για παράδειγμα ενός Προέδρου ή μιας κυβέρνησης, τα «κινήματα» αυτά χάνουν τη δυναμική τους σε σύντομο χρονικό διάστημα.

Η συνεργασία με αξιωματούχους των ΗΠΑ

Φοιτητής στη Σερβία πετάει φυλλάδια της «Otpor!» από ταράτσα του Βελιγραδίου το 2000

Ρόλο - κλειδί στην αφετηρία του CANVAS φέρεται να έπαιξε ο Ρίτσαρντ Μάιλς, επικεφαλής της διπλωματικής αποστολής των ΗΠΑ στη Γιουγκοσλαβία την περίοδο 1996 - 1999 και μετέπειτα πρέσβης των ΗΠΑ στη Γεωργία (2002 - 2005, την περίοδο δηλαδή που πραγματοποιήθηκε η «επανάσταση των Ρόδων»).

Σε άρθρο του «The Guardian», το Νοέμβρη του 2004, για την εμπλοκή των ΗΠΑ στα γεγονότα στο Κίεβο4, ο Αμερικανός διπλωμάτης συνδέεται με το «Otpor!» και το CANVAS, ενώ αναφέρεται πως οι βασικές αμερικανικές υπηρεσίες που εμπλέκονται με αυτές τις εκστρατείες είναι τα δύο ινστιτούτα του Ρεπουμπλικανικού και του Δημοκρατικού Κόμματος των ΗΠΑ (NDI & IRI), που λαμβάνουν χρηματοδότηση από την NED, το Στέιτ Ντιπάρτμεντ, η «USAid», η ΜΚΟ «Freedom House» και η «Open Society Foundations» που ίδρυσε ο γνωστός επιχειρηματίας Τζορτζ Σόρος.

Τη χρηματοδότηση από τις παραπάνω πηγές αποδεικνύει και εσωτερικό ενημερωτικό σημείωμα για το CANVAS, της εταιρείας «Stratfor», που διέρρευσε το 2013 από την πλατφόρμα «WikiLeaks». 

Η «Stratfor» είναι μια ιδιωτική «εταιρεία πληροφοριών και διαχείρισης κρίσεων» στις ΗΠΑ, που παρέχει πολιτικές, οικονομικές και στρατηγικές αναλύσεις και εκτιμήσεις σε μονοπωλιακούς ομίλους, αλλά και σε κυβερνήσεις.

Στο σημείωμα προστίθενται στους υποστηρικτές του CANVAS και άλλα «ευαγή ιδρύματα» των ΗΠΑ, όπως το Ιδρυμα «Albert Einstein», ενώ υπογραμμίζεται πως τα μέλη του «ίσως έλαβαν χρηματοδότηση και εκπαίδευση από τη CIA κατά τη διάρκεια του αγώνα ενάντια στον Μιλόσεβιτς», προσθέτοντας πως «ο Σίνισα Σίκμαν, ένας από τους βασικούς εκπαιδευτές του "Otpor!", έχει αναφέρει μία φορά πως η οργάνωσή του έλαβε άμεση υποστήριξη από τη CIA».

Ο Πόποβιτς φέρεται να ήρθε σε επαφή με τη «Stratfor» για πρώτη φορά το 2007, μετά από ανάλυση της εταιρείας στην οποία αναφερόταν πως το CANVAS υποδέχτηκε στο Βελιγράδι στις 5/10/2005 πέντε φοιτητές από τη Βενεζουέλα για να τους εκπαιδεύσει ώστε να ανατρέψουν τον Ούγκο Τσάβες, εκθειάζοντας τη δράση των Σέρβων: «Οταν θα δεις φοιτητές σε 5 πανεπιστήμια της Βενεζουέλας να πραγματοποιούν ταυτόχρονα διαδηλώσεις, τότε θα ξέρεις πως η εκπαίδευση έχει τελειώσει και η αληθινή δουλειά έχει ξεκινήσει»5.

Στο ίδιο σημείωμα αναφέρεται πως το ενδιαφέρον στη συνεργασία με τον Πόποβιτς και το CANVAS βρίσκεται στο ότι οι Σέρβοι «μπορούν να αποτελέσουν μεγάλη πηγή επαφών. Εχουν συναντηθεί με τις περισσότερες φοιτητικές αντικαθεστωτικές οργανώσεις που έχουν σημασία (...) Μπορούμε επίσης (σ.σ. μέσω αυτών) να αποκτήσουμε καλύτερη εικόνα για το ποιος από τις ΗΠΑ χρηματοδοτεί αυτού του τύπου τις οργανώσεις».

Οπως είναι αναμενόμενο, οι διαθέσιμες πληροφορίες γύρω από τις λεπτομέρειες της δράσης, της υποστήριξης και χρηματοδότησης τέτοιων οργανώσεων μπορούν να είναι ανακριβείς, αποπροσανατολιστικές, αρκετές φορές ακόμα και σκιώδεις. 
Η ύπαρξή τους, ακόμα και η «περηφάνια» για τη σύστασή τους, δείχνει πολλά για το εύρος και τις μεθόδους παρέμβασης ιμπεριαλιστικών κρατών όπως οι ΗΠΑ στις εξελίξεις του εσωτερικού τρίτων χωρών για την προώθηση των συμφερόντων τους.

Ο τρόπος λειτουργίας του CANVAS δεν είναι κάτι πρωτοποριακό. Αντίστοιχες επεξεργασίες - εγχειρίδια, για παράδειγμα, παράγουν με μεγάλη ένταση σχεδόν όλοι οι οργανισμοί που σχετίζονται με την NED, με αντίστοιχες θεματικές. Τέτοια είναι λόγου χάρη το εγχειρίδιο διαχείρισης επικοινωνιακών κρίσεων για πολιτικά κόμματα και το «Βιβλίο στρατηγικής για την κυβερνοασφάλεια προεκλογικών εκστρατειών», που γράφτηκαν με την υποστήριξη των NDI και IRI.

ΡΕΠΟΡΤΑΖ: Δημήτρης ΜΑΒΙΔΗΣ

ΣΤΟΝ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ

Παραπομπές

1. «The Washington Post», 11/ 12/ 2000, U.S. Advice Guided Milosevic Opposition (https:// www.washingtonpost.com/ archive/ politics/ 2000/ 12/ 11/ us-advice- guided- milosevic- opposition/ ba9e87e5- bdca- 45dc- 8aad- da6571e89448/)

2. «Foreign Policy», 17/ 2/ 2011, Revolution U (https:// foreignpolicy.com/ 2011/ 02/ 17/ revolution -u -2/)

3. Ο.π.

4. «The Guardian», 28/ 11/ 2004, US campaign behind the turmoil in Kiev (https:// www.theguardian.com/ world/ 2004 /nov/ 26/ ukraine.usa)

5. https:// worldview.stratfor.com/ article/ venezuela- marigold- revolution

Παρουσίαση Viva La Revolucion 

Έρευνα. Μισθοί και αυτοκτονίες στον αγγελικό κόσμο του καπιταλισμού

Όσο μεγαλώνει ο ελάχιστος μισθός, τόσο μειώνεται ο αριθμός των αυτοκτονιών, σύμφωνα με μια νέα αμερικανική επιστημονική έρευνα. Μια αύξηση κατά ένα δολάριο βρέθηκε ότι συνδέεται με μια μείωση κατά 3,5% έως 6% στις αυτοκτονίες. Η θετική επίδραση είναι σχετικά μεγαλύτερη σε περιόδους αυξημένης ανεργίας.

Οι ερευνητές, με επικεφαλής τον Τζον Κάουφμαν του Τμήματος Επιδημιολογίας του Πανεπιστημίου Έμορι της Ατλάντα, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό επιδημιολογίας «Journal of Epidemiology and Community Health», ανέλυσαν στοιχεία για όλες τις αυτοκτονίες στις ΗΠΑ μεταξύ 1990-2015, συσχετίζοντας ανά μήνα τον αριθμό τους με τις μεταβολές του ελάχιστου μισθού.

Από το 1990 έως το 2015 αυτοκτόνησαν στις ΗΠΑ 399.206 άνθρωποι με μόρφωση έως λυκείου και 140.176 με πτυχίο πανεπιστημίου. Μεταξύ 1990-2017 ο συνολικός αριθμός αυτοκτονιών στις ΗΠΑ έχει αυξηθεί πάνω από 50% στις μισές πολιτείες (που συχνά ορίζουν διαφορετικούς ελάχιστους μισθούς, συνήθως πάνω από τον αντίστοιχο ομοσπονδιακό). Στο διάστημα 1990-2015 υπήρξαν συνολικά 478 αλλαγές στον ελάχιστο μισθό.

Για κάθε αύξηση κατά ένα δολάριο του ελάχιστου μισθού, διαπιστώθηκε μια μείωση 3,5% έως 6% στις αυτοκτονίες ατόμων 18-64 ετών με εκπαίδευση έως λυκείου, ενώ δεν υπήρξε ανάλογη μείωση στις αυτοκτονίες των πιο μορφωμένων. Τις περιόδους μεγάλης ανεργίας στις ΗΠΑ (πάνω από 6,5%) οι προοδευτικά μεγαλύτεροι ελάχιστοι μισθοί σχετίζονταν με αναλογικά λιγότερες αυτοκτονίες, ενώ όταν η ανεργία ήταν μικρή, η αύξηση του ελάχιστου μισθού είχε μικρότερη θετική επίπτωση στις αυτοκτονίες.

Οι ερευνητές υπολόγισαν ότι μετά την κορύφωση της ανεργίας το 2009 λόγω της οικονομικής κρίσης του 2008, θα μπορούσαν να είχαν αποφευχθεί περίπου 13.800 αυτοκτονίες μεταξύ 2009-2015, αν είχε υπάρξει μια αύξηση του ελάχιστου μισθού κατά ένα δολάριο, ενώ μια αύξησή του κατά δύο δολάρια θα είχε «γλιτώσει» 25.900 αυτοκτονίες. Συνολικά στην περίοδο 1990-2015 θα μπορούσαν να είχαν αποφευχθεί 27.550 και 57.350 αυτοκτονίες, αν ο ελάχιστος μισθός είχε αυξηθεί κατά ένα και δύο δολάρια αντίστοιχα.

Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ

https://www.amna.gr/health/article/420457/I-auxisi-tou-elachistou-misthou-schetizetai-me-meiosi-stis-autoktoniesrnrn

Σε τι θα χρησιμεύσουν οι κάμερες στις στολές των ΜΑΤ;

       

08-01-2020

Η Ένωση Αστυνομικών Θεσσαλονίκης με ανακοίνωσή της ζήτησε από την κυβέρνηση, σύμφωνα με πρότυπα άλλων αστυνομιών, στις ΗΠΑ και την ΕΕ, να υπάρξουν κάμερες στα κράνη των ΜΑΤ. Δημοσιεύματα ανάφεραν ότι ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη, δέχτηκε αμέσως την πρόταση της Ενωσης, να τοποθετηθούν κάμερες στις στολές των αστυνομικών των ΜΑΤ.

Γιατί όμως να τοποθετηθούν κάμερες στις στολές των αστυνομικών των ΜΑΤ; Για να μην μπορούν τα ΜΑΤ να υπερβαίνουν τα όρια; Όχι βέβαια. Με τον τρόπο αυτό η αστυνομία θα συλλέγει υλικό σε βάρος διαδηλωτών, το οποίο θα διαχειρίζεται καταπατώντας ακόμη και τα στοιχειώδη προσωπικά δεδομένα που υπάρχουν σήμερα. Οι κάμερες δεν καταργούν τη βία. Αντίθετα τη νομιμοποιούν γιατί κάνουν αποδεκτή τη βία του κράτους, μέσα στο πλαίσιο των αντιδραστικών νόμων που καθορίζει η θεωρία «νόμος και τάξη».

«Αγωγός» επικίνδυνων εξελίξεων

Περίπου ως το σύγχρονο ...«Τάμα του Εθνους» παρουσιάζει η κυβέρνηση τον αγωγό φυσικού αερίου «East Med», με τον ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΙΝΑΛ να διεκδικούν μερτικό από τη «δόξα» του αγωγού, που στηρίζεται από τμήμα της αστικής τάξης των ΗΠΑ και προβάλλεται ως ένας από τους βασικούς ενεργειακούς άξονες για την απεξάρτηση της Ευρώπης από το ρωσικό φυσικό αέριο. Ο συγκεκριμένος αγωγός ενσαρκώνει το «όραμα» της ελληνικής αστικής τάξης για ανάδειξη της χώρας σε ενεργειακό κόμβο. Πολύ περισσότερο που η γειτονική Τουρκία προηγείται κατά πολύ σε υποδομές και δίκτυα διανομής, διεκδικώντας αυτή τον πρώτο λόγο στη μεταφορά του φυσικού αερίου από την Ανατ. Μεσόγειο στις αγορές της Ευρώπης, σχέδιο που «σκοντάφτει» για την ώρα στις τεταμένες σχέσεις της με το ΝΑΤΟ και στις «εκκρεμότητες» που παραμένουν με την Ελλάδα και την Κύπρο. Οπως και να 'χει, η κυβέρνηση και όλα τα κόμματα του ευρωατλαντικού τόξου στοιχίζονται στο στόχο της κατασκευής του αγωγού, τον οποίο παρουσιάζουν μάλιστα ως «ασπίδα» στην τουρκική επιθετικότητα και ως «εγγύηση» τάχα για τα κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδας στην περιοχή.

* * *

Πέρα από τα τεχνικά χαρακτηριστικά του έργου, που καθιστούν την κατασκευή του ιδιαίτερα κοστοβόρα (κατά άλλους ασύμφορη), η υπογραφή της συμφωνίας ανάμεσα στην Ελλάδα, στην Κύπρο και το Ισραήλ για τον «East Med» έφερε στην επιφάνεια και ορισμένες διαφορετικές απόψεις που υπάρχουν σε αστικά κόμματα και επιτελεία σχετικά με τον αγωγό, δίνοντας έμφαση στους γεωπολιτικούς παράγοντες που σχετίζονται μ' αυτό το φαραωνικό έργο και περιπλέκουν την κατάσταση στην περιοχή. Στην πραγματικότητα, οι ανησυχίες τους αφορούν το κατά πόσο η κατασκευή του αγωγού εκφράζει προσδοκίες μεγαλύτερες από τις δυνατότητες που υπάρχουν σήμερα να προχωρήσει ένα τέτοιο έργο, με δεδομένες τις ενστάσεις της Τουρκίας και το ρόλο που παίζει για τα συμφέροντα των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ στην περιοχή. Αλλά και αμφιβολίες για τη σκοπιμότητα του έργου, στο βαθμό που αυξάνει την ένταση ανάμεσα σε Ελλάδα και Τουρκία. Η κριτική τους δηλαδή στον αγωγό δεν γίνεται από τη σκοπιά της αμφισβήτησης του αμερικανοΝΑΤΟικού σχεδιασμού, αλλά από τη σκοπιά της αποτελεσματικότερης υπηρέτησής του, που περνάει μέσα και από τη διευθέτηση των διαφορών Ελλάδας - Τουρκίας, με συνεκμετάλλευση των πηγών και δρόμων της Ενέργειας στην ευρύτερη περιοχή.

* * *

Χαρακτηριστική ως προς αυτό είναι η άποψη του Αντ. Λιάκου, μέλους του Πολιτικού Συμβουλίου του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος ισχυρίζεται ότι «πρέπει να απευχηθούμε την πραγματοποίησή του ("East Med")» έστω κι αν ακούγεται «ως αιρετική και περιθωριακή κάθε άποψη που λέει ότι δεν μπορεί να αποκλειστεί η Τουρκία από τα όποια κοιτάσματα της Ανατ. Μεσογείου, ότι είναι έωλη και τυχοδιωκτική η συμμαχία Ελλάδας - Κύπρου (που έχει ιδιαίτερες ευθύνες) - Ισραήλ και Αιγύπτου και ότι μπλέκουμε σε διαμάχες που η Ελλάδα δεν μπορεί να ελέγξει (...) Τη θεωρώ πολιτική αυτοχειριασμού. Ελλάδα και Τουρκία, και από τη γεωγραφία και από την ιστορία, είναι καταδικασμένες να ζουν μαζί, να διαπραγματεύονται, να λύνουν τις διαφορές τους και να συνεργάζονται. Οχι να βγάζει η μία τα μάτια της άλλης». Στην ουσία της, βέβαια, η άποψη αυτή μόνο «περιθωριακή» δεν είναι, αφού στον πυρήνα της βρίσκονται η συνεκμετάλλευση και η συνδιαχείριση, στην κατεύθυνση που «σπρώχνουν» και οι ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ. Στο ίδιο πνεύμα ήταν άλλωστε και οι δηλώσεις Κοτζιά, πρ. υπουργού Εξωτερικών, ότι δεν πρέπει να είμαστε «μοναχοφάηδες» στο Αιγαίο, αλλά και του Γ. Κατρούγκαλου που τον διαδέχτηκε και μίλησε για «συνδιαχείριση».

* * *

Με ανάλογη αφετηρία, ο Κ. Ιορδανίδης γράφει στην «Καθημερινή» ότι η συμφωνία για τον «East Med» «έχει αποκλειστικά πολιτική διάσταση» και ότι «ήταν ο μόνος τρόπος που η Ελλάδα, η Κύπρος και το Ισραήλ μπορούσαν να διεκδικήσουν μία θέση στο Μεγάλο Παιχνίδι, που έχει αρχίσει να εκτυλίσσεται στην Ανατολική Μεσόγειο». Σημειώνει μάλιστα πως «οι ηγέτες των τριών κρατών φρόντισαν να καταστήσουν σαφές ότι το πρόγραμμα EastMed δεν στρέφεται εναντίον καμιάς χώρας και είναι ανοικτό στους πάντες υπό την προϋπόθεση του σεβασμού του διεθνούς δικαίου και των κανόνων καλής γειτονίας», απευθυνόμενοι προφανώς στην Τουρκία, που επιμένει ότι χωρίς τη δική της ανάμειξη τίποτα δεν πρόκειται να προχωρήσει στην Ανατ. Μεσόγειο. Γι' αυτό το άρθρο καταλήγει με τη διαπίστωση ότι «τα πάντα θα κριθούν από το ειδικό βάρος που όντως διαθέτει η κάθε χώρα της περιοχής και όχι στη βάση συμβολικών κινήσεων ή ρητορικής αλληλεγγύης»...

* * *

Αλλά και ο Αγγ. Στάγκος, επίσης στην «Καθημερινή», σημειώνει ότι «θα είναι καλό η μεν κυβέρνηση να μην παρασυρθεί από λόγια εσωτερικής κατανάλωσης, αλλά να διατηρήσει στη σωστή της διάσταση τη σημασία του κειμένου (...) Το δε νοήμον κοινό να καταλάβει ότι πρόκειται ουσιαστικά για συμφωνία προθέσεων και ότι η κατασκευή του θα προχωρήσει "αν" και "εφόσον" κάποτε στο μέλλον (...) λαμβάνοντας επίσης υπόψη τον εκνευρισμό που προκάλεσε στην Αγκυρα και τις απειλές του καθεστώτος Ερντογάν». Προβλέπει μάλιστα ότι «αν κλιμακωθεί η κρίση ΗΠΑ - Ιράν (...) οι ΗΠΑ έχουν μεγαλύτερη ανάγκη τις βάσεις τους σε τουρκικό έδαφος και μάλλον δεν θα θέλουν χειροτέρευση των σχέσεών τους με την Αγκυρα». Τέλος, σε άρθρο της «Εφ.Συν.» σημειώνεται πως «οι διαμορφωτές της εξωτερικής πολιτικής στη Λευκωσία θεωρούν (...) ότι με την υπογραφή του EastMed κάνουν άλλο ένα βήμα για να ενισχύσουν στρατηγικά τη διαπραγματευτική θέση τους», αλλά το ρίσκο που αναλαμβάνουν μπορεί να είναι «πολύ μεγαλύτερο απ' όσο εκτιμούν» και «οι εξελίξεις να βάζουν ήδη σε πορεία μετωπικής σύγκρουσης τα αντιμαχόμενα μέρη», με την Τουρκία να έχει βέβαια μεγαλύτερα περιθώρια ελιγμών για να επιβάλει τα δικά της συμφέροντα.

* * *

Αυτό που επιβεβαιώνεται είναι ότι η συμφωνία για τον «East Med» αποτελεί κομμάτι στο παζλ των ανταγωνισμών και των παζαριών που κορυφώνονται στην περιοχή, με την Ελλάδα να συμμετέχει μέχρι τα μπούνια στον αμερικανοΝΑΤΟικό σχεδιασμό, διεκδικώντας αναβάθμιση του ρόλου της. Και μπορεί η αστική τάξη και τα κόμματά της να θεωρούν τον αγωγό «διαβατήριο» για την επέκταση των συμφερόντων της στην περιοχή, ο λαός όμως δεν έχει τίποτα να περιμένει από το παιχνίδι που παίζεται στις πλάτες του και τον εκθέτει σε μεγάλους κινδύνους.

Κ. Μ.

Χρεοκοπία

Πλήρως και επισήμως. Ετσι χρεοκόπησε κατά τη συνάντηση του πρωθυπουργού με τον Αμερικανό Πρόεδρο την Τρίτη το παραμύθι ότι η πολιτική της εμπλοκής στα ιμπεριαλιστικά σχέδια ΗΠΑ - ΝΑΤΟ, που αποτελεί το «ιερό και όσιο» της κυβέρνησης και όλων των άλλων αστικών πολιτικών δυνάμεων για τα συμφέροντα της αστικής τάξης, αποτελεί τάχα την εγγύηση για τα κυριαρχικά δικαιώματα, την ασφάλεια, την ειρήνη και την ευημερία του λαού μας και των λαών της περιοχής.
Η εικόνα άλλωστε με τον πρωθυπουργό να στέκεται ανάμεσα στις πολεμικές σημαίες των ΗΠΑ, ως μέρος του «ντεκόρ» για τις νέες πολεμικές απειλές του Προέδρου των ΗΠΑ κατά του Ιράν, μιλάει από μόνη της. Ολα αυτά δημόσια, κι ενώ μεγάλο ερώτημα παραμένει το ποιες επιπλέον δεσμεύσεις και συγκεκριμένες «διευκολύνσεις», πέρα απ' όσες ήδη «τρέχουν», ανέλαβε η κυβέρνηση πίσω από τις κλειστές πόρτες, σε ό,τι αφορά τα πολεμικά σχέδια των ΗΠΑ στην περιοχή, που κλιμακώνονται με τις τελευταίες εξελίξεις στη Μ. Ανατολή.
Εκείνο πάλι που δεν σηκώνει ερώτημα - πολύ περισσότερο μετά τη δημόσια εκκωφαντική σιωπή ενός ακόμα Αμερικανού Προέδρου για το θέμα - είναι το ποιος «δίνει αέρα στα πανιά» της τουρκικής επιθετικότητας, της αμφισβήτησης συνόρων και κυριαρχικών δικαιωμάτων στην περιοχή, όπως και το ποιος δρομολογεί τις σχετικές ευρωατλαντικές «διευθετήσεις», τα επικίνδυνα σχέδια συνδιαχείρισης σε Ανατολική Μεσόγειο και Αιγαίο.
Αντίθετα, τα συγχαρητήρια των ΗΠΑ στις ελληνικές κυβερνήσεις για τους «ανοιχτούς διαύλους» με τη γείτονα και για την «κοινή αντίληψη» για την παραμονή της Τουρκίας στο ευρωατλαντικό στρατόπεδο (προφανώς με τα ανάλογα ανταλλάγματα) αποκαλύπτουν και πάλι τους μύθους της κυβέρνησης και των υπόλοιπων αστικών κομμάτων, πως τάχα τα σχέδια ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ θα αποτελέσουν «ασπίδα» απέναντι στην τουρκική επιθετικότητα.
Και βέβαια ο καθένας καταλαβαίνει το πώς η ταχύτητα αυτών των επικίνδυνων διευθετήσεων ανεβαίνει, στο φόντο της όξυνσης σε Μ. Ανατολή, Ανατ. Μεσόγειο και Β. Αφρική, με τα αντιτιθέμενα ιμπεριαλιστικά στρατόπεδα να «μετράνε» «φίλους» και «εχθρούς».
Συνολικά η επίσκεψη του πρωθυπουργού στις ΗΠΑ δείχνει τι έχει να περιμένει ο λαός μας από το παραπέρα βάθεμα της εμπλοκής: Από την «ανανεωμένη» - διευρυμένη Συμφωνία για τις βάσεις, που μετατρέπει τη χώρα σε απέραντο ορμητήριο των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ και στόχο των ανταγωνιστών τους. Από τις ενεργειακές συμφωνίες, που κανένα όφελος δεν έχουν για το λαό, τα σχέδια για τους αγωγούς χωρίς την ανακήρυξη ΑΟΖ, που γίνονται «αγωγοί» νέων μεγάλων κινδύνων και μοχλός για τις προαναφερόμενες επικίνδυνες διευθετήσεις. Από την «αναβαθμισμένη», στρατιωτική και άλλη συνεργασία με το Ισραήλ.
Από όλα όσα δηλαδή αποτελούν την «κοινή συνισταμένη» της κυβέρνησης της ΝΔ, του ΣΥΡΙΖΑ, που έστρωσε διάπλατα το δρόμο τα προηγούμενα χρόνια, των υπόλοιπων αστικών δυνάμεων που βάζουν πλάτη, με «πυξίδα» τα συμφέροντα της αστικής τάξης, στον αμερικανοΝΑΤΟικό σχεδιασμό.
Κοινή συνισταμένη που εκδηλώνεται και με την «πρωτόγνωρη», όπως λένε τα αστικά επιτελεία, «συναίνεση» όλων στην πολιτική της εμπλοκής, όσο και με την κριτική που ασκούν από χτες στην κυβέρνηση ότι τάχα δεν εξασφάλισε επαρκή ανταλλάγματα, προφανώς προς όφελος της ελληνικής αστικής τάξης και όχι του λαού της χώρας.
Στην πραγματικότητα, όπως επιβεβαιώνουν και οι ίδιες οι εξελίξεις, το μόνο που έχει να περιμένει ο λαός από την πολιτική αυτή είναι οι πολύ μεγάλοι κίνδυνοι, για τους οποίους έγκαιρα έχει προειδοποιήσει το ΚΚΕ, μπαίνοντας μπροστά για να οργανωθεί η πάλη.
Για να δυναμώσει δηλαδή ο αγώνας ενάντια στην πολιτική της εμπλοκής, να ακυρωθεί η Συμφωνία Ελλάδας - ΗΠΑ και να ξεκουμπιστούν όλες οι αμερικανοΝΑΤΟικές βάσεις από τη χώρα, για να μη γίνει η χώρα ορμητήριο πολεμικών επεμβάσεων, για να αποδεσμευτεί η Ελλάδα από το ΝΑΤΟ και την ΕΕ, για να δυναμώσει η αλληλεγγύη με τους άλλους λαούς.
Αυτός ο αγώνας που τώρα πρέπει να δυναμώσει αποφασιστικά.