Χρήση απαγορευμένων βομβών φωσφόρου στη Συρία από την αμερικανοκίνητη συμμαχία

Κατιούσα

Χρήση των απαγορευμένων βομβών λευκού φωσφόρου από τη συμμαχία με επικεφαλής τις ΗΠΑ στη Συρία για τέταρτη φορά από τα μέσα του Σεπτέμβρη καταγγέλλει το Συριακό Πρακτορείο Ειδήσεων . Πιο πρόσφατη η επίθεση πριν μια περίπου βδομάδα στην πόλη Χατζίν, υποτίθεται με στόχος του τζιχαντιστές τρομοκράτες του ISIS που ελέγχουν την πόλη. Οι βόμβες σκότωσαν 15 αμάχους, ανάμεσά τους γυναίκες και παιδιά, και τραυμάτισαν πολλούς παραπάνω, ενώ τεράστιες ήταν και οι καταστροφές περιουσιών λόγω της φωτιάς που προκάλεσαν οι απαγορευμένες βόμβες. Οι πυρκαγιές που ξεσπούν μετά τη βόμβα μπορεί να καίνε για ώρες, προκαλώντας επώδυνες χημικές πληγές σε όσους έρχονται σε επαφή με την ουσία, η χρήση της οποίας θεωρείται βάσει Ερυθρού Σταυρού «έγκλημα πολέμου».  Αξίζει να σημειωθεί όμως ότι οι ΗΠΑ δεν έχουν προσυπογράψει το Πρωτόκολλο ΙΙΙ της Σύμβασης για τα Συμβατικά Όπλα το 1980, που απαγορεύει τη χρήση των βομβών φωσφόρου.
Οι προηγούμενες τρεις επιθέσεις είχαν πραγματοποιηθεί υποτίθεται στα πλαίσια της προσπάθειας των στενών συμμάχων των ΗΠΑ αντικαθεστωτικών ανταρτών των λεγόμενων «Συριακών Δημοκρατικών Δυνάμεων» να καταλάβουν την πόλη Χατζίν από το Ισλαμικό Κράτος. Οι δυνάμεις αυτές εγκατέλειψαν την προσπάθεια αυτή τέλος Οκτώβρη, παρόλαυτα οι βομβαρδισμοί με βόμβες φωσφόρου συνεχίστηκαν, καθώς το Χατζίν είναι χώρος διύλισης συριακού πετρελαίου, κάτι που την καθιστά στόχο των συμμάχων των ΗΠΑ στην περιοχή, που αυτή την περίοδο καταλαμβάνουν το 30% του Συριακού εδάφους, όπου βρίσκονται και οι περισσότερες πετρελαιοπηγές.
Με πληροφορίες από mintpressnews.com

Σαν ψέματα

1. Οταν, παλαιότερα, περνούσα μπροστά από κάποιο νοσοκομείο και παρατηρούσα, τη νύχτα, τα λιγοστά φωτισμένα δωμάτια υποθέτοντας ότι κάποιος ξενυχτούσε στο προσκεφάλι ενός αρρώστου, ένιωθα ότι ο κόσμος αυτός ήταν ένας άλλος πλανήτης. Οταν, με τη σειρά μου, κατοίκησα κι εγώ σ' αυτόν τον πλανήτη, έβλεπα έξω από το παράθυρο τη ζωή να κυλά σαν αυτή να βρίσκεται σ' έναν άλλο πλανήτη.

 

2. Ο ασθενής ανήκει σε μια μικρή πόλη που αντιμετωπίζει στα ίσα την επικράτεια του θανάτου. Στην πόλη αυτή θα γνωρίσει ανθρώπους με την αληθινή τους μορφή. Εχουν λάβει το μήνυμα, πέρασαν την πρώτη ταραχή και τώρα μαζεύουν τις δυνάμεις τους για τη μάχη. Σε αυτήν τη μάχη, μέσα στο θάλαμο, ο ένας είναι δίπλα στον άλλο, υπάρχει άφθονη παρηγοριά και ο δυνατότερος δίνει δύναμη στον ασθενέστερο.

 

3. Ο Θεός κυκλοφορεί ανάμεσά μας με ελεύθερο ωράριο, περνώντας γρήγορα από τους θαλάμους, φοβούμενος μήπως συναντηθεί με την ομάδα των ασθενών που δηλώνουν την απέχθειά τους.

 

4. Σύντομη η ζωή έτσι κι αλλιώς. Τα χειρουργεία λειτουργούν συνέχεια ενάντια στην αρρώστια, η οποία είναι «με τη σιγή και τη διάρκεια οπλισμένη», για να παραφράσω τον Τάκη Παπατσώνη.

 

5. Ο ασθενής οφείλει για τη ζωή του να παλέψει πνευματικά, από μέσα προς τα έξω, να εξημερώσει το κτήνος που προσπαθεί να τον εξοντώσει και να το πετάξει από το σώμα του. Αυτό δεν είναι καθόλου εύκολο, αλλά έχω νιώσει ότι έπρεπε να παλεύω, να παλεύω, και τίποτ' άλλο.

 

6. Η εικόνα που μου έρχεται πρώτη στο νου είναι οι νοσοκόμες να τρέχουν για να τα προλάβουν όλα και οι γιατροί να μπαίνουν και να βγαίνουν στους θαλάμους αδιάκοπα.

 

7. Βάλσαμο οι φίλοι με τις επισκέψεις και το γέλιο τους. Επαιρνα δύναμη και αισιοδοξία. Οταν έφευγαν, ήμουν χαρούμενος.

 

8. Φυσικά καταλαβαίνεις πόσο ταξική είναι η ιστορία της υγείας. Αν έχεις την οικονομική δυνατότητα, έχεις την καλύτερη περίθαλψη. Οχι γιατί τα δημόσια νοσοκομεία υστερούν σε ιατρική πείρα - το αντίθετο, μάλιστα - αλλά λόγω του τεράστιου φόρτου εργασίας που πέφτει στις πλάτες των εργαζομένων και των δύσκολων συνθηκών που καλούνται να αντιμετωπίσουν, πολλές φορές αυτοσχεδιάζοντας.

 

9. Καμία κυβέρνηση από τη μεταπολίτευση έως σήμερα δεν στήριξε την Υγεία ως όφειλε. Το κοινωνικό κράτος υπήρξε και υπάρχει σαν φαρσοκωμωδία. Η Υγεία ως εμπόρευμα είναι επινόηση της άρχουσας τάξης, αυτής της «φιλάνθρωπης», γνωστής κατά βάθος για την απέχθειά της προς τον κόσμο. Πόσο δίκιο είχε η Μαρίνα Τσβετάγεβα: «Οταν δίνεις σε έναν άνθρωπο δίνεις στο στομάχι του, αλλά ο άνθρωπος δεν είναι το στομάχι του».

 

10. Λένε πως, αν τα καταφέρεις και βγεις από μια δύσκολη περιπέτεια της υγείας, δεν θέλεις να το θυμάσαι. Αντιθέτως, θέλω να τα θυμάμαι όλα, με λεπτομέρεια. Πώς είναι δυνατόν να ξεχάσω όλους αυτούς τους γιατρούς και νοσηλευτές που με φρόντισαν, όπως και τους ασθενείς με τους οποίους μοιράστηκα την αγωνία και τον πόνο. Η ζωή στο νοσοκομείο έχει άλλους κανόνες, απαιτεί άλλη συμπεριφορά. Η κοινότητα των ασθενών και των συνοδών τους, των ιατρών και των νοσηλευτών διέπεται από ισότητα και αδελφοσύνη: Ολοι είμαστε ίσοι μπροστά στον πόνο. Κι έτσι δημιουργείται σιωπηρά μια κοινότητα με ομόνοια και συντροφικότητα, χωρίς ψεύτικα προσωπεία, όπου ο ένας φροντίζει τον άλλον χωρίς διάκριση. Μια σχεδόν ουτοπική καθημερινότητα από τους ίδιους ανθρώπους που, σε άλλες συνθήκες, μεταλλάσσονται σε θηρία και αρπακτικά. Το μάθημα του θανάτου μάς κάνει όλους σοφότερους...

 

Του
Γιώργου ΚΑΚΟΥΛΙΔΗ

Εκεί που ανήκουν όσων τους ανήκουν

Πέτρος Σκυθιώτης

Είναι λογικό όσο τα πράγματα πληθαίνουν
θα άνοιγε σιγά σιγά ο ουρανός
χρόνια τώρα πέφτουν
απ’ τις τσέπες που βάρυναν
λογής λογής θεοί εικόνες καμπάνες και μιναρέδες
οι πρώτοι διδάξαντες
με ιματιωμένες ανάσες σε μικρά μπουκαλάκια
φυλαγμένα τέρατα στα θησαυροφυλάκια
της πολιτικής θεωρίας
κάπου κάπου η παγκόσμια ιδέα ρέει
από το παγκόσμιο μυαλό
φέρνοντας βόλτες στον αέρα
σηκώνοντας ανθρώπους χαρτονομίσματα
στο διάβα της
επίσημες ενδυμασίες
για επίσημες θυσίες
σε επίσημες ημέρες
που
κεφάλαια
πήραν
κεφάλια
ανάλογης αξίας γιατί έτσι
σφραγίζονται οι φιλίες
ονόματα φυλών που εφηύραν βασιλιάδες
ή το ανάποδο
παιδιά που πλούτισαν πριν γεννηθούν
από παιδιά που δούλεψαν πριν περπατήσουν
ή το ανάποδο
οι ψυχολογίες του πλήθους
κι η πληθώρα των κινήσεων στο χάρτη
όλων των ειδών τελοσπάντων οι βόμβες
αρχαίες σύγχρονες μα όχι αιώνιες

σκεφτήκαμε τότε στα πυκνά σκοτάδια
τούτης της γνώσης
να ορίσουμε μια ελάχιστή τους χρήση
– γνωρίζουμε τώρα τη χρήση –
να τα κλειδώσουμε εκεί πάνω
με όσους βέβαια
θέλουν να ακολουθήσουν

Ο ισραηλινός στρατός συνεχίζει να δολοφονεί: Τουλάχιστον 6 Παλαιστίνιοι νεκροί μετά από επιδρομή στη Λωρίδα της Γάζας

Κατιούσα

Επιδρομή στη Λωρίδα της Γάζας, πραγματοποίησε το βράδυ της Κυριακής ο ισραηλινός στρατός. Πηγές προσκείμενες στις παλαιστινιακές υπηρεσίες ασφαλείας ανέφεραν ότι η εισβολή του ισραηλινού στρατού σημειώθηκε ανατολικά της Χαν Γιούνες, στο νότιο τμήμα του θύλακα, χωρίς να δώσουν άλλες λεπτομέρειες.
Σύμφωνα με τον εκπρόσωπο του υπουργείου Υγείας στη Λωρίδα της Γάζας, Άσραφ αλ Κούντρα, σκοτώθηκαν έξι Παλαιστίνιοι. Ηγετικό στέλεχος του ένοπλου βραχίονα της Χαμάς, είναι ανάμεσα στα θύματα, ανέφερε πηγή προσκείμενη σε νοσοκομείο στον παλαιστινιακό θύλακα.
Σε ανακοίνωση του, το Ισραηλινό επιτελείο, γνωστοποίησε ότι «ένας αξιωματικός σκοτώθηκε και άλλος ένας τραυματίστηκε ελαφρά» στην επιχείρηση.
Μετά το επεισόδιο αυτό, ήχησαν οι σειρήνες της αεράμυνας στο νότιο Ισραήλ, κάτι που συνήθως αποτελεί προειδοποίηση για εκτοξεύσεις ρουκετών από τη Λωρίδα της Γάζας. Ο ισραηλινός στρατός ανέφερε μέσω Twitter ότι συστοιχίες του συστήματος αντιαεροπορικής άμυνας Σιδηρούς Θόλος «αναχαίτισαν» δύο ρουκέτες που εκτοξεύθηκαν από τη Λωρίδα της Γάζας, με μια ανάρτησή του περί «τις 23:30» (τοπική ώρα και ώρα Ελλάδας).
Εκπρόσωπος της Χαμάς κατήγγειλε μια «άνανδρη» επίθεση του ισραηλινού στρατού.
Ο πρωθυπουργός του Ισραήλ Βενιαμίν Νετανιάχου αποφάσισε την Κυριακή να τερματίσει πρόωρα την επίσκεψή του στο Παρίσι. Μετά «τα συμβάντα στον νότο, ο πρωθυπουργός αποφάσισε να διακόψει την επίσκεψή του στο Παρίσι και να επιστρέψει απόψε στο Ισραήλ», ανέφεραν οι υπηρεσίες του Νετανιάχου σε ανακοίνωσή τους που δημοσιοποιήθηκε αργά το βράδυ της Κυριακής.

(Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ, AFP, «Sputnik», dpa»)

Η απεργία ως “όπλον των κομμουνιστών”. Το εγχειρίδιο του καλού ασφαλίτη στο συνδικαλιστικό

Βασίλης Κρίτσας

Απόρρητο εγχειρίδιο του Υπουργείο Εσωτερικών και της Γενικής Διεύθυνσης Χωροφυλακής και του Συνδικαλιστικού της Ασφάλειας με τίτλο “Απεργίαι – συγκεντρώσεις και αντιμετώπισις τούτων” γραμμένο εν έτει 1950, που μπορεί να δει κανείς απόσπασμά του φωτογραφημένο στην έκθεση για τα 100 χρόνια του ΚΚΕ. Ακολουθεί το κεφάλαιο με την τεχνική των αρχών ασφαλείας “εις την αντιμετώπισιν του κομμουνιστικού απεργιακού αγώνος” και το υποκεφάλαιο με τους “κανόνες αντιμετωπίσεως των απεργιών”.
Εργατική μάζα και κομμουνισμός
Δια ν’αναπτυχθή η ομαδική δράσις των εργατών είς την μορφήν της απεργίας, η οποία αποτελεί τον βασικόν αντικειμενικόν σκοπόν της Κομμουνιστικής προσπαθείας εις την τάξιν των εργατών, απαιτείται κατ’αρχήν προπαρασκευή της εργατικής μάζης, δια τοιούτον αγώνα.
Εις την παράγραφον “αποστολή των Κομμουνιστικών Οργάνων εις τους τόπους εργασίας” αναλύεται εν λεπτομερεία η Κομμουνιστική Μεθοδικότης, με την οποίαν τίθενται μεταξύ των εργατών σταθεραί βάσεις δια την καλλιέργειαν πνεύματος ομαδικής και ενιαιομετωπικής ενεργείας, την επιρροήν της Κομμουνιστικής Καθοδηγήσεως. Εις το σημείον αυτό αποκαλύπτεται ότι το νόμιμον και ειρηνικόν μέσον της απεργίας, το οποίον η εργατική τάξις διαθέτει προς περιφρούρησιν ή διεκδίκησιν των δικαιωμάτων της, μεταβάλλεται εις όργανον του Κομμουνισμού. Εδώ διαμορφούται το πρώτον όργανον του Κομμουνιστικού Κόμματος “η Ενιαιομετωπική Επιτροπή Αγώνος”.
Η συγκρότησις, η ανάπτυξις και δράσις του οργάνου αυτού πρέπει να προσελκύη ευθής εξ αρχής και ει δυνατόν προ της συγκρότησεώς του, την προσοχήν των Ειδικών Υπηρεσιών και να αντιμετωπίζεται εις το στάδιον αυτό η Κομμουνιστική Διείσδυσις, διότι από του σημείου αυτού αρχίζει η Κομμουνιστική Ηγεσία να πραγματοποιή την εγκατάστασιν εις τους τόπους εργασίας μηχανισμού ικανού και κατάλληλου να προπαρασκευάσει απεργιακούς αγώνας, ικανοποιούντας εξ ολοκλήρου σχεδόν τας κομμουνιστικάς επιδιώξεις.
Εν τη εξελίξει του σταδίου τούτου πλέον η κυριαρχία του Κ.Κ προβάλλει σχεδόν απεριόριστος, διότι έχει την ευχέρειαν να δημιουργή ως μηχανισμόν καθοδηγητικόν τας Απεργιακάς Επιτροπάς, με τας οποίας πραγματοποιεί όλα όσα η Κομμουνιστική Συνδικαλιστική Ηγεσία επιδιώκει, ουχί ως όργανον αυτής, αλλά του συνόλου των εργατών.
Η αναλυθείσα τεχνική της Κομμουνιστικής Ηγεσίας εις την καθοδήγησιν, οργάνωσιν και διεξαγωγήν των απεργιακών αγώνων ολοκληρούται με τη συγκρότησιν των ενιαιομετωπικών απεργιακών Επιτροπών. Η εξέλιξις αυτή αποδεικνύει, ότι η καθοδήγησις πλέον των απεργιών περιέρχεται εξ ολοκλήρου εις την Κομμουνιστικής Συνδικαλιστικήν Ηγεσίαν.
Αι εκτεθείσαι απαιτήσεις δια την συγκρότησιν των ενιαιμετοπικών οργάνων, δια μίαν δραστηρίαν, ειδικήν, Κρατικήν Υπηρεσίαν, δημιουργούν σημαντικάς δυνατότητας να αντιδράση αποτελεσματικώς εις τας προσπαθείας του Κ.Κ, ματαιώνουσα την παγίδευσιν των εργατικών μαζών εις ενιαιομετωπικήν ηγεσίαν του απεργιακού αγώνος, υπό κομμουνιστικήν καθοδήγησιν.

Αγκαλιά με την ακροδεξιά οι ηγέτες της Πολωνίας στην πορεία για τα 100 χρόνια της ανεξαρτησίας

Κατιούσα

Χέρι – χέρι με τους ακροδεξιούς εθνικιστές της Πολωνίας γιόρτασε η πολιτική και πολιτειακή ηγεσία της χώρας την επέτειο των 100 χρόνων από την κήρυξη της ανεξαρτησίας της στο τέλος του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου. Εδώ και χρόνια οι ομάδες αυτές έκαναν πορείες τη μέρα της ανεξαρτησίας με ρατσιστικά συνθήματα (όπως “Λευκή Πολωνία – Αγνή Πολωνία”, “Όλοι οι Πολωνοί τραγουδούν, δώσε στον πρόσφυγα μια κλωτσιά”), αλλά και επιθέσεις ενίοτε, είναι όμως η πρώτη φορά που λαμβάνουν τέτοια νομιμοποίηση από τις αρχές της Πολωνίας, η οποία βέβαια έχει δώσει δείγματα γραφής της ακροδεξιάς πρακτικής και αντίληψής της σε πολλά ζητήματα.
Η ιδέα για μια κοινή πορεία με επικεφαλής την κυβέρνηση κυοφορούνταν εδώ και καιρό, σκοντάφτοντας στην απαίτηση οι ακροδεξιές ομάδες να μη φέρουν τα πανώ τους, ενώ η φιλελεύθερη δήμαρχος της Βαρσοβίας Χάνα Γκρονκίεβιτς Βαλτς είχε απαγορεύσει τη φετινή εθνικιστική πορεία, απαγόρευση όμως που κατέπεσε στο δικαστήριο. Εν τέλει τις τελευταίες μέρες κυβέρνηση και ακροδεξιοί ήρθαν σε συμφωνία για τους όρους της συνύπαρξης στη σημερινή εκδήλωση.
Έτσι, στην πρώτη γραμμή βρέθηκαν ο πρόεδρος Αντρέι Ντούντα, ο πρωθυπουργός Ματέους Μοραβιέκι και ο ηγέτης του κυβερνώντος συντηρητικού κόμματος, Γιαροσλάβ Καζίνσκι, επικεφαλής ομάδας στρατιωτών που έφεραν σημαία με την επιγραφή «Για σένα Πολωνία»
Οι ακροδεξιοί, που πορεύονταν ακριβώς από πίσω,  πετούσαν φωτοβολίδες κι έριχναν κόκκινα και λευκά καπνογόνα, στα χρώματα της πολωνικής σημαίας, που ήταν μόνο ένα από τα σύμβολα που κουβαλούσαν οι εθνικιστές. Ανάμεσα στις σημαίες διακρινόταν αυτή του «Εθνικού Ριζοσπαστικού Μετώπου» , μια εκ των ακροδεξιών δυνάμεων που οργάνωσε την πορεία, όπως και εκείνη της ιταλικής «Φόρτσα Νουόβα», της οποίας ο ηγέτης Ρομπέρτο Φιόρε αυτοπεριγράφεται ως φασίστας.
Με πληροφορίες από guardian και jungewelt.de

Έννιο Μορικόνε – Για μια χούφτα νότες

Κατιούσα

Η μουσική μιας ταινίας (ή η απουσία της) είναι ένα από τα πιο σημαντικά «δευτερεύοντα» στοιχεία της, σε βαθμό που ορισμένες στο διάβα των ετών να έχουν μείνει περισσότερο γνωστές χάρη στο σάουντρακ τους, παρά την υπόθεσή τους. Η ονειρική και δυναμική – σε διαφορετική αναλογία, κατά περίπτωση – μουσική του Μορικόνε , είχε την τύχη να ντύσει πολλές ούτως ή άλλως αξιόλογες ταινίες, ανάμεσα στις περίπου 500 στις οποίες συνεργάστηκε.

Γεννήθηκε στις 10 Νοέμβρη 1928 ως γιος μουσικού στη Ρώμη. Φοίτησε σε Ωδείο της πρωτεύουσας, απ’όπου έλαβε δίπλωμα τρομπετίστα και συνθέτη. Ξεκίνησε την καριέρα του παίζοντας τρομπέτα σε τζαζ μπάντες και στη συνέχεια άρχισε να συνεργάζεται με διάφορες δισκογραφικές. Σύντομα άρχισε να συνθέτει μουσική για την τηλεόραση και των κινηματογράφο, με το πρώτο του σάουντρακ να είναι το 1961 για την ταινία «Il federale».

Η παγκόσμια καθιέρωσή του έρχεται με τη μουσική επένδυση του ιστορικού σπαγγέτι – γουέστερν «Για μια χούφτα δολάρια» το 1964, πρώτο μέρος της λεγόμενης «τριλογίας του δολαρίου» για την οποία έγραψε τη μουσική ο Μορικόνε. Σκηνοθέτης ήταν ο Σέρτζιο Λεόνε, με τον οποίο είχαν μια «καρμική» συνεργασία, ως και την τελευταία ταινία του Λεόνε, «Κάποτε στην Αμερική» (1984), της οποίας το μουσικό θέμα είναι επίσης ιδιαίτερα χαρακτηριστικό. Αποκορύφωμα της συνεργασίας τους υπήρξε βέβαια το «επικό» θέμα του «Κάποτε στη Δύση» (1968), που έκτοτε έχει επαναχρησιμοποιηθεί σε άπειρα κινηματογραφικά, τηλεοπτικά και διαφημιστικά συμφραζόμενα.

Ο Μορικόνε συνεργάστηκε επίσης με τον Πιερ Πάολο Παζολίνι( “Ucellacci e uccellini”, «Θεώρημα») και τον Μπερνάρντο Μπερτολούτσι («Νοβετσέντο»), ενώ ιδιαίτερα παραγωγική υπήρξε και η δεκαετία του ’80, με σημαντικότερους σταθμούς την ταινία “The Mission” το Roland Joffé και το θρυλικό «Σινεμά ο Παράδεισος» του Τζουσέπε Τορνατόρε. Με τον Τορνατόρε συνεργάστηκε πολλές φορές, μεταξύ άλλων και στην ταινία «Μαλένα» (2000), που του χάρισε την έκτη του υποψηφιότητα για όσκαρ μουσικής. Ο ίδιος κατέκτησε τελικά το αγαλματίδιο το 2007 για το σύνολο της προσφοράς του, αλλά και για την ταινία του Ταραντίνο – που σε πολλές ταινίες χρησιμοποιεί πρωτότυπα ή παλιότερα έργα του συνθέτη – «Οι μισητοί 8». Τα βραβεία της αμερικανικής ακαδημίας κινηματογράφου δεν είναι μόνο παρά ένα κλάσμα από τις πολυάριθμες διακρίσεις που έχει λάβει για το έργο και την προσφορά του στη μουσική μέσα στα χρόνια. Από τις πιο “ιδιαίτερες” διακρίσεις, είναι η αφιέρωση αστεροειδούς με το όνομά του, ο Μορικόνε 152188. Εκτός από παγκοσμίου φήμης συνθέτης, ο Μορικόνε είναι και δεινός σκακιστής, έχοντας διακριθεί σε εθνικό επίπεδο στις μικρότερες κατηγορίες.

ιο
Πολιτικά δεν έκανε κάποια έκπληξη, καθώς ανήκει στο κεντροαριστερό Δημοκρατικό Κόμμα, έχοντας συμμετάσχει μάλιστα στις εσωκοματικές εκλογές του 2007, ως υποστηρικτής του τότε δημάρχου Ρώμης Βάλτερ Βελτρόνι για την ηγεσία. Από τα θέματα που τον απασχολούσαν ιδιαίτερα ήταν η υποβάθμιση της μουσικής εκπαίδευσης στα ιταλικά σχολεία και η ανεπάρκεια των διδακτικών μεθόδων που εφαρμόζονται.

Γιανγκ Τσινγιού: Όταν ο άνθρωπος γίνεται θρύλος

Κατιούσα

Αν για κάποιους ο Τομά Σανκαρά είναι ο Τσε Γκεβάρα της Αφρικής, τότε ο Γιανγκ Τσινγιού θα μπορούσε να διεκδικήσει τον τίτλο του Τσε της Ασίας. Οι ομοιότητες μεταξύ των δύο δεν περιορίζονται μόνο στο επαναστατικό πάθος, τον ηρωισμό και τις στρατηγικές ικανότητες, αλλά διευρύνονται σε πολλές πτυχές της ιστορίας τους. Ακόμα και τα άψυχα κορμιά τους είχαν παρόμοια μοίρα σε μια αποτυχημένη προσπάθεια των εχθρών τους να “ξορκίσουν” το φόβο τους.
Ο Γιάνγκ Τσινγιού (Yang Jingyu) γεννήθηκε στις 13 φεβρουαρίου του 1905 στην κομητεία Queshan της επαρχίας Henan στη κεντρική Κίνα, το αληθινό του όνομα ήταν Μά Σανγκντέ (Ma Shangde) και ήταν το παιδί μιας οικογένειας Κινέζων Χαν. Αφού τέλειωσε το σχολείο, πήγε στην πρωτεύουσα της κομητείας Queshan στην πόλη Kaifeng, ώστε να σπουδάσει στο πανεπιστήμιο, εκεί το 1925 έγινε μέλος της κομουνιστικής νεολαίας. Η χρονική συγκυρία μόνο τυχαία δεν είναι, αφού το ΚΚΚ τη χρονιά εκείνη εκτοξεύτηκε από τα 1.000 μέλη στα 20.000 και την επόμενη χρονιά υπερδιπλασιάστηκε αυτός ο αριθμός. Αυτή η οργανωτική ανάπτυξη ήταν τόσο αποτέλεσμα της αντιαποικιακής του δράσης όσο και των πολιτικών του συνθημάτων που έβρισκαν εύφορο έδαφος στους εργάτες των πόλεων και τους αγρότες της επαρχίας.

Ο Γιανγκ Τσινγιού σε νεαρή ηλικία

Τον Ιούνιο του 1927 γίνεται μέλος του κομμουνιστικού κόμματος, το οποίο εκείνο το διάστημα καταδιώκεται αγρίως (λόγω της αυξανόμενης δημοτικότητάς του) από το εθνικιστικό κόμμα (Γκουομιντάνγκ), παρότι ήταν μεχρι πρότινος σύμμαχοι εναντίον των τοπικών πολέμαρχων και των Ιαπώνων στο βορρά. Χαρακτηριστική η σφαγή στη Σανγκάη (12 Aπριλίου), που άφησε πίσω της χιλιάδες νεκρούς εργάτες. Η Σανγκάη δεν μπήκε τυχαία στο στόχαστρο των εθνικιστών, αφού ήταν μια πόλη με πολύ έντονη προλεταριακή παρουσία, που αποτελούσε προπύργιο του κομμουνιστικου κόμματος και μάλιστα υπήρχαν στη πόλη οι εργατικές πολιτοφυλακές των “ερυθρών φρουρών”, μια δύναμη που ξεπερνούσε τους 5000 οπλισμένους εργάτες.
Οι κομμουνιστές απαντούν με εξεγέρσεις σε περιοχές της νότιας Κίνας όπου έχουν δυνάμεις. Αποκορύφωμα αυτής της στρατηγικής ήταν η εξέγερση στη Καντόνα (Κουανγκτσόου) το Δεκέμβρη του 1927, όπου μεταξύ διάφορων διαταγμάτων υπέρ των εργατών και των αγροτών (καθιέρωση 8ώρου, ακύρωση αγροτικών χρεών κ.α.) δημοσιεύεται και ένα διάταγμα για την ίδρυση κινεζικού κόκκινου στρατού, κάτι που θα υλοποιηθεί λίγους μήνες αργότερα, όταν θα ξεκινήσει και επίσημα ο εμφύλιος πόλεμος. Η εξέγερση πνίγηκε στο αίμα τις επόμενες μέρες απο το Γκουομιντάνγκ με τη συμβολή του στρατού των ΗΠΑ, της Αγγλίας, της Γαλλίας και της Ιαπωνίας.
Όμως η πρώτη από αυτή τη σειρά εξεγέρσεων έγινε στην επαρχία Hunan τον Σεπτέμβριο του ίδιου έτους, με την παρουσία του Μάο, όπου και εγκαθιδρύθηκε ένα βραχύβιο σοβιέτ. Ο στρατός των αγροτών που συγκροτήθηκε, αποδεκατίστηκε απο τις ενωμένες δυνάμεις των εθνικιστών και των γαιοκτημόνων της επαρχίας. Αυτή η ήττα έπαιξε πολύ σημαντικό ρόλο στη διαμόρφωση της στρατηγικής του επαναστατικού αντάρτικου πολέμου (βασισμένου στο αγροτικό περιβάλλον και πληθυσμό) που ακολούθησε το ΚΚΚ και που οδήγησε στη μεγάλη πορεία και στην τελική νίκη έναντι ενός υπεράριθμου και πάνοπλου εχθρού όπως ήταν το Γκουομιντάνγκ. Επίσης πρέπει να είχε ανάλογο αντίκτυπο στον νεαρό Γιάνγκ Τσινγιού που αμέσως μετά από την εξέγερση ξεκίνησε την στρατιωτική του “καριέρα”, οργανώνοντας αγρότες της κομητείας του σε ένοπλη επαναστατική μονάδα, και που χρόνια αργότερα θα γινόταν ο τρόμος των Ιαπώνων χάρη στις εξαιρετικές του ικανότητες στην ανάπτυξη του ανταρτοπολέμου.

Ο Γιανγκ Τσινγιού

Τα δύο επόμενα χρόνια, συνεχίζει την πολιτική του δράση στις πόλεις Kaifeng και Luoyang. Το 1929 το κόμμα τον στέλνει στη βορειοανατολική Κίνα, όπου θα παραμείνει μέχρι το τέλος της ζωής του. Εκεί αναλαμβάνει χρέη γραμματέα των γραφείων του κόμματος της πόλης Fushun. Συλλαμβάνεται από τον Ιαπωνικό στρατό (Kwantung) και αργότερα ξανασυλλαμβάνεται -συνολικά ο Γιάνγκ Τσινγιού φυλακίστηκε 5 φορές και βασανίστηκε σκληρά χωρίς να λυγίσει- από τις δυνάμεις του Zhang Xueliang, ο οποίος ήταν ο πολέμαρχος που διοικούσε την βορειοανατολική Κίνα και ήταν υποστηρικτής του Τσιανγκ Κάι Σεκ, του ηγέτη του Γκουομιντάνγκ. Κατά τη διάρκεια του χάους που προκλήθηκε έπειτα από το περιστατικό Mukden το 1931 (Ιαπωνική προβοκάτσια ώστε να εισβάλουν στη Μαντζουρία), διασώζεται από συντρόφους του. Το επόμενο διάστημα του ανατίθενται διάφορες σημαντικές πολιτικές και στρατιωτικές θέσεις από το κόμμα. Το 1932 οργανώνει την 32η στρατιά του Κινεζικού Εργατικού και Αγροτικού Κόκκινου Στρατού (έτσι λεγόταν ο Κινεζικός Λαϊκός Κόκκινος Στρατός μέχρι το 1936) με καθαρά αντάρτικο χαρακτήρα. Το 1934 γίνεται διοικητής της πρώτης στρατιάς του Βορειοανατολικού Λαϊκού Επαναστατικού Στρατού -ενός στρατού που συγκροτήθηκε απο το ΚΚΚ με σκοπό την αντιμετώπιση της έντονης επιθετικότητας των Ιαπώνων απο το 1931 και μετά (αν και ο 2ος Σινο-Ιαπωνικος πολεμος δεν ξεκίνησε επίσημα παρά το 1937). που όμως δεν ήταν πολύ μαζικός, καθώς είχαν σχηματηστεί νωρίτερα πολλοί εθελοντικοί στρατοί εναντίον των Ιαπώνων, στους οποίους συμμετείχαν και κάποιοι κομμουνιστές κόντρα στην επίσημη γραμμη του κόμματος.
Το 1936 έλαβαν χώρα δύο σημαντικά γεγονότα για την εξέλιξη του αντιαποικιακού αγώνα ενάντια στους Ιάπωνες. Αρχικά συγκροτήθηκε ο Βορειοανατολικός Αντι-Ιαπωνικός Ενωμένος Στρατός (ΒΑΕΝ) από το ΚΚΚ και έπειτα από υποδείξεις της Διεθνούς, με αρχιστράτηγο τον Γιάνγκ Τσινγιού. Λόγω της ήττας των εθελοντικών στρατών που είχε προηγηθεί, της επιρροής μέσα στις τάξεις των εθελοντικών στρατών που είχαν αποκτήσει οι κομμουνιστές (οι οποίοι έπειτα εντάχθηκαν στον ΒΑΕΝ) που συμμετείχαν στους στρατούς αυτούς και της ανοιχτής σε όλους πολιτικής του ΒΑΕΝ, ο στρατός αυτός εξελίχθηκε στη μεγαλύτερη αντάρτικη δύναμη ενάντια στους Ιάπωνες. Ο ΒΑΕΝ που αποτελούνταν στην ακμή του από 10.000 άντρες και γυναίκες, κομμουνιστές, αγρότες, μαθητές, πρώην στρατιώτες πολέμαρχων και ληστές (οι τελευταίοι έπαιξαν πολύ σημαντικό ρόλο λόγω της καλής τους γνώσης των ορεινών περιοχών), επιδίωκε κάτω από τη διοίκηση του Τσινγιού να πραγματοποιεί μικρές αιφνιδιαστικές επιθέσεις, ώστε να διασπά τον στρατό των Ιαπώνων και να του προκαλεί φθορές, δυσκολεύοντας τη διείσδυσή του στην ηπειρωτική Κίνα και στην Σοβιετική Ένωση. Επίσης συνήθης πρακτική των ανταρτών ήταν να αποκόβουν όποιο κομμάτι του Ιαπωνικού στρατού ήταν πιο προωθημένο και ευάλωτο, απομονώνοντάς το από τον υπόλοιπο στρατό και τον ανεφοδιασμό και μετατρέποντάς το σε εύκολο στόχο.
Όλο αυτό το διάστημα ο κινέζικος εμφύλιος συνεχιζόταν αδιάκοπα, η μεγάλη πορεία είχε ήδη γίνει το 1934 και για τον Τσιανγκ Κάι Σεκ -που θα μπορουσε να χαρακτηριστεί Ναπολέων Ζέρβας on steroids σε μια αναλογία με τη δική μας ιστορία- οι κομμουνιστές αποτελούσαν μεγαλύτερη απειλή για το καθεστώς του απ’ ό,τι οι Ιάπωνες, και εναντίον τους κινητοποιούσε κυρίως το στρατό του. Τότε λοιπόν έλαβε χώρα το δεύτερο σημαντικό γεγονός που αναφέραμε προηγουμένως. Ο Zhang Xueliang (ο γνωστός μας πολέμαρχος) και άλλοι υποστηρικτές του Γκουομιντάνγκ απήγαγαν τον Τσιανγκ Κάι Σεκ σε αυτό που ονομάστηκε περιστατικό του Xi’an και τον ανάγκασαν να υπογράψει ειρήνη με τους κομμουνιστές, ώστε ενωμένοι οι Κινέζοι να αντιμετωπίσουν τους Ιάπωνες. Αν και οι εχθροπραξίες ποτέ δεν έπαψαν εντελώς και ούτε συνέβη ουσιαστική στρατιωτική ενωποίηση, αυτή η ανακωχή ήταν τεράστιας σημασίας τόσο για την αντίσταση των Κινέζων απέναντι στην κλιμακούμενη επιθετικότητα των Ιαπώνων, ειδικά μετά την έναρξη του β’ Σινο-Ιαπωνικού πολέμου λίγους μήνες μετά (Ιούλιος του 1937), όσο και για την έκβαση του εμφυλίου πολέμου καθώς, για λόγους που δεν είναι της παρούσης να αναλύσουμε, οι κομμουνιστές βγήκαν ενισχυμένοι τόσο στρατιωτικά όσο και ηθικά στα μάτια του κινεζικού λαού από τον πόλεμο ενάντια στους Ιάπωνες, ενώ το ακριβώς αντίθετο συνέβη στους εθνικιστές.
Καθοριστική ήταν η συμβολή του Γιανγκ, ο οποίος προκαλούσε τον τρόμο στους Ιάπωνες όχι μονο για τις στρατηγικές του ικανότητες αλλά και για το εξαιρετικό του σημάδι ως ακροβολιστής, μάλιστα δύο φορές πραγματοποίησε επιδρομές που απείλησαν τις γραμμές ανεφοδιασμού του Kwantung. Οι Ιάπωνες αντιδρούν συγκεντρώνοντας μεγάλο αριθμό δυνάμεων στη περιοχή με σκοπό να περικυκλώσουν τους αντάρτες, και επικηρύττουν τον Γιανγκ με το ποσό των 10.000 Yuan που εκείνη την περίοδο είχαν αξία 2.500 δολλαρίων περίπου, ένα ποσό τεράστιο για τα δεδομένα της Κίνας εκείνη την εποχή. Στις αρχές του 1940 οι Ιάπωνες έχουν εφαρμόσει την τακτική της καμένης γης και έχουν περιορίσει σημαντικά τον ανεφοδιασμό των ανταρτών, επίσης γίνονται συστηματικά περιπολίες από τους συνεργάτες των Ιαπώνων σε μια προσπάθεια διεξαγωγής πολέμου φθοράς ενάντια στους αντάρτες. Παρ’ όλα αυτά ο ΒΑΕΝ διεξάγει πάνω απο 40 μικρές και μεγάλες μάχες από τις αρχές Γενάρη μέχρι και και τα μέσα Φλεβάρη.
Τελικά, στα μέσα Φεβρουαρίου ο ΒΑΕΝ βρίσκεται περικυκλωμένος απο 40.000 Ιάπωνες και τους συνεργάτες τους. Ο Γιανγκ δίνει εντολή στο στρατό να διασπαστεί σε μικρές ομάδες ώστε να διαφύγει. Ο ίδιος έχοντας μαζί του μερικές δεκάδες στρατιώτες επιχειρεί να διαφύγει της περικύκλωσης αλλα προδίδεται απο κάποιον αξιωματικό του. Έπειτα από ανελέητη καταδίωξη, ζωνανοί μένουν μόνο ο Γιάνγκ κι άλλοι δύο στρατιώτες. Σύντομα πεθαίνουν κι αυτοί πολεμώντας και ο Γιάνγκ μένει μόνος. Ταλαιπωρημένος και πάσχοντας από σοβαρό κρυολόγημα, συνεχίζει να μάχεται ολομόναχος για 5 ολόκληρες μέρες. Κάποια στιγμή, περικυκλώνεται σε μικρό δάσος από 100 περίπου εχθρούς, με το εξαιρετικό του σημάδι καταφέρνει να σκοτώσει και να τραυματίσει πάνω από 20 από αυτούς. Όταν τραυματίζεται το ένα του χέρι, συνεχίζει να μάχεται με το άλλο. Κάποια στιγμή μη έχοντας άλλη λύση οι Ιάπωνες γαζώνουν τη θέση του Γιάνγκ με οπλοπολυβόλα. Αυτό είναι το τέλος του ανθρώπου, όχι όμως και του θρύλου.
Μετά το θάνατό του, οι Ιάπωνες άργησαν πολύ να προσεγγίσουν το σημείο φοβούμενοι τις ικανότητες του Γιάνγκ στο σημάδι, που τις γνώριζαν καλά από πρώτο χέρι. Όταν περισυνέλεξαν τη σωρό, προσπάθησαν να βεβηλώσουν τη μνήμη του (όχι πολύ επιτυχημένα απ’ ό,τι θα δούμε παρακάτω), αρχικά τραβώντας μια φωτογραφία που μας φέρνει στο νου μια άλλη φωτογραφία απο τη Βολιβία.

Το άψυχο σώμα του Γιανγκ Τσινγιού

Στη συνέχεια έκοψαν το κεφάλι του, σε μια κίνηση που μας θυμίζει την ιστορία του δικού μας εμφυλίου και μας κάνει να αναλογιστούμε ότι μπροστά στους λαικούς αγωνιστές πάντα θα τρομοκρατούνται και θα κάνουν απέλπιδες προσπάθειες να ξορκίσουν το φόβο τους οι εκάστοτε εθνικοι στρατοί και γενικώς οι λακέδες των αφεντικών. Οι Ιάπωνες θέλοντας να μάθουν πώς τρεφόταν ο Γιανγκ αυτές τις 5 μέρες, τη στιγμή που τα πάντα ήταν σκεπασμένα με χιόνι, του έκαναν αυτοψία και στο στομάχι του δεν βρήκαν τίποτα άλλο εκτός από ρίζες και φλοιούς δέντρων. Ο Ιάπωνας διοικητής Ryuichiro Kishitani ήταν τόσο σοκαρισμένος από αυτό το γεγονός, που αποχώρησε σιωπηλός και μαρτυρίες αναφέρουν ότι γέρασε εν μια νυκτί. Μάλιστα όταν ο Kishitani έκανε χαρακίρι μετά την ήττα της Ιαπωνίας το 1945, έγραψε στη διαθήκη του ότι η Κίνα δεν θα έχανε, γιατί είχε πολεμιστές σαν τον Γιανγκ Τσινγιού. Οι Ιάπωνες έθαψαν το ακέφαλο σώμα χωρίς τιμές. Όμως ο στρατηγός του Kwantung Shōtoku Nozoe που διοικούσε τη περιοχή, άρχισε να έχει εφιάλτες και πίστευε οτι τον καταδίωκε το φάντασμα του Γιανγκ. Οπότε τρομοκρατημένος διέταξε την εκταφή και την εκ νέου ταφή του σώματος με όλες τις στρατιωτικές τιμές. Η απώλεια του Γιανγκ Τσινγιού ήταν μεγάλο πλήγμα για τους αντάρτες του, οι οποίοι απάντησαν με κλιμάκωση των επιθέσεων τους.
Όταν τέλειωσε ο β’ Σινο-Ιαπωνικός πόλεμος με την εισβολή των Σοβιετικών στη Μαντζουρία το 1945, οι κομμουνιστές βρήκαν το κομμένο κεφάλι του Γιάνγκ και μαζί με το σώμα του το έθαψαν με όλες τις τιμές. Επίσης εντοπίστηκαν και εκτελέστηκαν κάποιοι από τους προδότες που οδήγησαν στο θάνατό του. Η επαρχία όπου έλαβε χώρα η θυσία του, πήρε το όνομα του. Μετά την επικράτηση των κομμουνιστών και την εγκαθίδρυση της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας, έγινε εθνική κηδεία για τον Γιάνγκ Τσινγιού και ανακυρήχθηκε εθνικός ήρωας. Οπότε ο Γιανγκ είναι ίσως ο μόνος άνθρωπος στη ιστορία που θα μπορούσε να καυχηθεί ότι κηδεύτηκε 4 φορές!
Η αυτοθυσία και ο ηρωισμός του Γιάνγκ δεν είναι παρά η συμβολή ενός ανθρώπου στην εποποιία που σε όλα τα πλάτη και μήκη της γης, καθ’ όλη τη διάρκεια του 20ου αιώνα, επιτέλεσαν οι κομμουνιστές. Εμείς δεν ανήκουμε στις κατηγορίες που αντιεπιστημονικά θα ανήγαγαν τέτοια κατορθώματα σε κάποια φυλετική υπεροχή (φασίστες) ή στη προυπάρχουσα ποιότητα των ατόμων που τις υλοποιούν (φιλελεύθεροι), αλλά τα θεωρούμε προϊόντα των ιστορικών συνθηκών και του τρόπου που η ταξική πάλη και γενικότερα η πάλη ενάντια στην αδικία και την καταπίεση υπεισέρχεται καθοριστικά στη διαμόρφωση των ανθρώπων. Στη τελική, αν υπάρχει κάποια υπεροχή, αυτή είναι ιδεολογική!

Φωτογραφία από το ταφικό μνημείο του Γιανγκ Τσινγιού.

Τι μας δίδαξε η Συμφωνία του Μονάχου – Ομιλία του Ελισαίου Βαγενά

Κατιούσα

Η Συμφωνία του Μονάχου δεν ήταν μόνο κομβικός σταθμός στην πορεία προς τη μεγάλη σφαγή του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, αλλά και μια αφορμή για παραλληλισμούς με την πολιτική του διεθνούς ιμπεριαλισμού σήμερα, παρά τις τεκτονικές μεταβολές που έχουν μεσολαβήσει, με κυρίαρχη τις ανατροπές του ’89- ’90. Στο συνολικό πλαίσιο της εποχής, αλλά και στη σημασία της άντλησης διδαγμάτων για το σήμερα, αναφέρθηκε αναλυτικά ο Ελισαίος Βαγενάς, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ κι υπεύθυνος του τμήματος διεθνών σχέσεων της ΚΕ του ΚΚΕ  στην εκδήλωση της Ελληνορωσικής λέσχης με θέμα: “Η τραγωδία του Μονάχου του 1938: τι μας διδάσκει η τύχη της τότε Τσεχοσλοβακίας”
Κυρίες και κύριοι, Αγαπητοί φίλοι,
Εκφράζουμε την άποψη ότι το θέμα «Σύμφωνο του Μονάχου» πρέπει να εξεταστεί σε συνδυασμό με σημαντικές εξελίξεις που προηγήθηκαν και που εντάσσονται στο πλαίσιο της προετοιμασίας των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων στο Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Ο Α΄ Παγκόσμιος Ιμπεριαλιστικός Πόλεμος και η συνθήκη των Βερσαλλιών που τον ακολούθησε δεν έβαλαν τέλος στις ιμπεριαλιστικές αντιθέσεις. Αντίθετα, τα ηττημένα καπιταλιστικά κράτη, πρώτα απ΄ όλα η Γερμανία επιδίωκαν να καταπνίξουν το εργατικό κίνημα στο εσωτερικό τους και να επιτύχουν ένα νέο πολεμικό μοίρασμα του κόσμου.
Στις 16 Μάρτη 1935, η γερμανική κυβέρνηση εξέδωσε νόμο για την εισαγωγή της γενικής υποχρεωτικής θητείας και τη δημιουργία στρατού 500.000 ατόμων. Άρχισε η ταχεία συγκρότηση του στρατού ξηράς, των αεροπορικών δυνάμεων και του πολεμικού ναυτικού. Λίγο αργότερα, στις 18 Ιούνη 1935, υπογράφτηκε στο Λονδίνο βρετανογερμανική Ναυτική Συμφωνία, με την οποία καταργούνταν οι περιορισμοί που είχαν τεθεί στο ναυτικό εξοπλισμό της Γερμανίας. Έτσι, η τελευταία απόκτησε το δικαίωμα συγκρότησης πολεμικού στόλου, που έφτανε το 35% της χωρητικότητας του βρετανικού πολεμικού ναυτικού.
Μπροστά στις επικίνδυνες διεθνείς εξελίξεις, η ΕΣΣΔ προσπαθούσε να αποκαλύψει την ιμπεριαλιστική επιθετικότητα και να παρεμβάλει εμπόδια στους επικίνδυνους σχεδιασμούς.Στις 2 Μάη 1935, η ΕΣΣΔ υπέγραψε με τη Γαλλία σύμφωνο αμοιβαίας βοήθειας. Ωστόσο, η ακτίνα ισχύος του συμφώνου ήταν περιορισμένη, γιατί η γαλλική κυβέρνηση δεν είχε δεχτεί να ενισχυθεί το σύμφωνο με συγκεκριμένες υποχρεώσεις για στρατιωτική βοήθεια.
Στις 16 Μάη 1935, η ΕΣΣΔ και η Τσεχοσλοβακία υπέγραψαν σύμφωνο αμοιβαίας βοήθειας, που όμως θα ίσχυε μόνο στην περίπτωση που η Τσεχοσλοβακία σε περίπτωση επίθεσης θα έπαιρνε παρόμοια βοήθεια από τη Γαλλία.5 Στις 3 Οκτώβρη 1935 η Ιταλία εισέβαλε στην Αιθιοπία, έχοντας την ανοχή των μεγάλων καπιταλιστικών κρατώναφού προηγουμένως είχε επεκτείνει τις κτήσεις της στη Λιβύη, τη Σομαλία και την Ερυθραία. Η αντίσταση του αιθιοπικού λαού ήταν ηρωική. Τα στρατεύματα της Ιταλίας, που χρησιμοποίησαν και χημικά όπλα ενάντια στο λαό της Αιθιοπίας, κυρίευσαν την Αντίς Αμπέμπα στις 5 Μάη 1936. Τέσσερις μέρες μετά, ο βασιλιάς της Ιταλίας Βίκτορ Εμμανουήλ εξέδωσε διάταγμα για την προσάρτηση της Αιθιοπίας. Η Κοινωνία των Εθνών δεν πήρε ουσιαστικά μέτρα κατά της Ιταλίας. Από τις κυρώσεις, που επέβαλε, εξαιρέθηκε η εισαγωγή πετρελαίου στην Ιταλία, καθώς η αγγλο-ιρανική εταιρεία πετρελαίου, η αμερικανική Στάνταρ Όιλ, καθώς και ρουμανικές εταιρείες κέρδιζαν κολοσσιαία ποσά. Επιπλέον, η Αγγλία και η Γαλλία, που μπορούσαν να αποκόψουν τον ιταλικό στρατό κλείνοντας τη διώρυγα του Σουέζ, δεν έπραξαν το παραμικρό. Την ιταλική επίθεση στην Αιθιοπία βοήθησαν και οι ΗΠΑ, με το «νόμο της ουδετερότητας», που ψήφισε το Κογκρέσο στις 31 Αυγούστου 1935.8 Στην ιταλική επίθεση αντιτάχθηκε η Σοβιετική Ένωση, καθώς και το ΚΚ Ιταλίας, βεβαίως και η “Κομμουνιστική Διεθνής”. Κοινή ανακοίνωση διαμαρτυρίας εξέδωσαν και τα ΚΚ της Αιγύπτου, της Συρίας, του Ιράκ, της Παλαιστίνης, του Αλγερίου και της Τυνησίας.
Μετά την κατάκτηση της Αιθιοπίας από την Ιταλία οξύνθηκαν ακόμα περισσότερο οι ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις ανάμεσα στην Ιταλία και τις Γαλλία – Αγγλία, αφού η Ιταλία διεκδικούσε αγγλικές γαλλικές αποικιακές κτήσεις στην Αφρική. Στις 15 Γενάρη 1936 συγκροτήθηκε στην Ισπανία το Λαϊκό Μέτωπο από σοσιαλδημοκράτες, κομμουνιστές, αναρχοσυνδικαλιστές, τροτσκιστές και άλλες δυνάμεις του αστικού πολιτικού κόσμου.
Στις εκλογές, που έγιναν στις 16 Φλεβάρη και στις 4 Μάρτη 1936, το Λαϊκό Μέτωπο πλειοψήφησε οριακά έναντι του Εθνικού Μετώπου και σχημάτισε κυβέρνηση με πρωθυπουργό τον Μ. Αθάνια. Το Σεπτέμβρη του 1936, την κυβέρνηση Αθάνια διαδέχτηκε νέα, με πρωθυπουργό το σοσιαλιστή Λάργκο Καμπαλέρο.12 Στις 18 Ιούλη 1936 ξέσπασε το στρατιωτικό κίνημα του Φράνκο κατά της κυβέρνησης του Λαϊκού Μετώπου. Από τις πρώτες μέρες, η Γερμανία και η Ιταλία ενίσχυσαν με στρατιωτικό υλικό και οικονομικά μέσα το φασιστικό κίνημα. Επίσης, στο πλευρό των φρανκικών δυνάμεων μάχονταν 150.000 Ιταλοί και 50.000 Γερμανοί. Την 1η του Οκτώβρη, ο Φράνκο ανακήρυξε τον εαυτό του αρχηγό του κράτους. Τον ίδιο μήνα, ξεκίνησε η επίθεση των φασιστών στην Μαδρίτη. Στις αρχές του Απρίλη 1939 ολόκληρη η Ισπανία βρισκόταν υπό τον έλεγχο του Φράνκο. Σημαντικό ρόλο για αυτήν την εξέλιξη έπαιξε η στάση των ισχυρών καπιταλιστικών κρατών.
Η κυβέρνησης του «Λαϊκού Μετώπου» στη Γαλλία, την οποία στήριζε αρχικά και το ΚΚ Γαλλίας χωρίς να συμμετέχει, σε συνεννόηση με τη Μ. Βρετανία πρότεινε σε όλα τα ευρωπαϊκά κράτη να ακολουθήσουν την πολιτική της «μη επέμβασης» στις ισπανικές υποθέσεις και απαγόρευσαν την εξαγωγή όπλων και πολεμικού υλικού, ενώ συγκρότησαν διεθνή «Επιτροπή μη επέμβασης», όπου συμμετείχαν αντιπρόσωποι από 27 ευρωπαϊκά κράτη. Την ίδια στάση κράτησαν και οι ΗΠΑ.15 Επίσης, το Φθινόπωρο του 1937 η γαλλική κυβέρνηση έκλεισε τα γαλλοϊσπανικά σύνορα. Η ΕΣΣΔ και το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα εξέφρασαν έμπρακτα την αλληλεγγύη τους στο λαό της Ισπανίας. Η Σοβιετική Ένωση ήταν ο κύριος προμηθευτής του Ισπανικού Δημοκρατικού Στρατού σε όπλα, τρόφιμα, φάρμακο, ιματισμό, που μεταφέρονταν δια θαλάσσης με πολλούς κινδύνους, σπάζοντας τις ενέδρες των γερμανικών και ιταλικών υποβρυχίων. Ακόμα, προσέφερε ειδικούς και αξιωματικούς.
Βέβαια, η ανώτερη μορφή εκδήλωσης της διεθνούς αλληλεγγύης στον Ισπανικό λαό, ήταν η συγκρότηση των Διεθνών Ταξιαρχιών με πάνω από 42 χιλιάδες εθελοντές από 54 χώρες που πολέμησαν στο πλάι του ισπανικού λαού, με τους κομμουνιστές στην πρώτη γραμμή. Είκοσι χιλιάδες μαχητές των Διεθνών Ταξιαρχιών έπεσαν νεκροί, χάθηκαν ή τραυματίστηκαν. Την ίδια περίοδο, τις ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις όξυνε ακόμα περισσότερο η νέα οικονομική κρίση του καπιταλισμού, που ξέσπασε στα 1937-1938. Η κρίση κτύπησε κυρίως τις ΗΠΑ, την Αγγλία και τη Γαλλία και λιγότερο τη Γερμανία, στην οποία είχε ενταθεί η βιομηχανική δραστηριότητα για την παραγωγή πολεμικών μέσων, με τη βοήθεια αμερικανικών και άλλων μονοπωλίων.
Προς τα τέλη της δεκαετίας 1930, η Γερμανία είχε αναδειχθεί σε ένα από τα ισχυρότερα κράτη του καπιταλιστικού κόσμου και κονταροχτυπιόταν με τη Βρετανία για τον έλεγχο των αγορών και των σφαιρών επιρροής. Ταυτόχρονα, οξύνθηκαν οι αντιθέσεις ανάμεσα στη Γερμανία και τη Γαλλία, αλλά και στο εσωτερικό της τελευταίας, όπου ένα τμήμα της γαλλικής αστικής τάξης επιδίωκε συμμαχία με τη Βρετανία και τις ΗΠΑ, ενώ το άλλο επέλεγε τη σύμπραξη με τη Γερμανία. Επίσης, τη Γαλλία ανησυχούσαν οι ιταλικές αξιώσεις στην Κορσική, στη Νίκαια, στη Σαβοϊα και στη Μεσόγειο, όπου η Ιταλία επιδίωκε να κυριαρχήσει.21 Από την άλλη πλευρά, ανησυχούσαν και οι ΗΠΑ, διότι η Ιαπωνία επιδίωκε να συμπεριλάβει στη σφαίρα επιρροής της την Κίνα, την Ινδοκίνα, την Ινδονησία και τις Φιλιππίνες, με στόχο να κυριαρχήσει στον Ειρηνικό Ωκεανό. Αυτές οι εξελίξεις δημιουργούσαν αντικειμενικά το έδαφος για τη στρατιωτικοπολιτική συνεργασία των ΗΠΑ – Γαλλίας – Βρετανίας, εναντίον της Γερμανίας. Ταυτόχρονα, από τη δική τους πλευρά, οι Γερμανία – Ιταλία – Ιαπωνία και οι σύμμαχοι τους είχαν συγκροτήσει, τη δική τους συμμαχία, τη γνωστή ως «Αντικομιντέρν Σύμφωνο». Ωστόσο, παρά τις οξύτατες αντιθέσεις ανάμεσα στις δυο ιμπεριαλιστικές συμμαχίες, οι ΗΠΑ – Γαλλία – Βρετανία δεν αποφάσιζαν τη διεξαγωγή πολεμικών επιχειρήσεων κατά της Γερμανίας και των συμμάχων της. Αντίθετα, επιδιώκοντας να στρέψουν τη Γερμανία εναντίον της Σοβιετικής Ένωσης, φάνηκαν πρόθυμοι να αποδεχθούν μια σειρά γερμανικές αξιώσεις. Προσδοκούσαν ότι η εκπλήρωση των επεκτατικών βλέψεων της ναζιστικής Γερμανίας στην ανατολική Ευρώπη θα οδηγούσε σε σύγκρουση με τη Σοβιετική Ένωση και εν τέλει στην αμοιβαία αποδυνάμωσή τους.
Έτσι, στις 31 Μάη 1937, ο Βρετανός πρεσβευτής στο Βερολίνο δήλωσε ότι «Η Αγγλία καταλαβαίνει απόλυτα την ανάγκη να ρυθμιστεί το ζήτημα [της Αυστρίας] στα πλαίσια του γερμανικού Ράιχ». Την ίδια τακτική τήρησαν και οι Γαλλία – ΗΠΑ.23 Μετά από αυτά, γερμανικά στρατεύματα εισέβαλαν στην Αυστρία (11 Μάρτη 1938) και στις 12 του μήνα η κατάληψή της είχε ολοκληρωθεί. Στις 17 Μάρτη η Σοβιετική Ένωση πρότεινε τη σύγκληση διεθνούς διάσκεψης, υπογραμμίζοντας ότι μετά από την κατάληψη της Αυστρίας ερχόταν η σειρά της Τσεχοσλοβακίας. Οι κυβερνήσεις της Γαλλίας και της Βρετανίας απέρριψαν τη σοβιετική πρόταση, ενώ η κυβέρνηση των ΗΠΑ ούτε καν απάντησε. Μάλιστα η Τράπεζα της Αγγλίας παρέδωσε στη γερμανική Τράπεζα το μέρος από το απόθεμα χρυσού της Αυστρίας, που φυλασσόταν στο Λονδίνο. Με την κατάληψη της Αυστρίας, η Γερμανία πήρε στα χέρια της το μεγάλο πολεμικό βιομηχανικό συγκρότημα «Αλμπίνε Μονταγκέζελσαφτ», καθώς και το πετρέλαιο της νότιας Αυστρίας, αλλά και ολόκληρη την αυστριακή βιομηχανία. Μετά από την Αυστρία ήρθε πράγματι η σειρά της Τσεχοσλοβακίας, μιας χώρας που είχε ανεπτυγμένη βιομηχανία. Είναι χαρακτηριστικό ότι το 1937 η εξόρυξη κάρβουνου στην Τσεχοσλοβακία έφτασε τα 27,5 εκατομμύρια, του χυτοσίδηρου 1,7 εκατομμύρια και του ατσαλιού 2,3 εκατομμύρια τόνους. Τα εργοστάσια αυτοκινήτων κατασκεύαζαν 14.6 χιλιάδες αυτοκίνητα το χρόνο. Τα χημικά εργοστάσια θεωρούνταν μεγαλύτερα από τα γερμανικά. Επιπλέον, διέθετε σημαντικά αποθέματα χρυσού και συναλλάγματος.
Στις 19 Μάη 1938 άρχισαν να συγκεντρώνονται γερμανικά στρατεύματα στα σύνορα της Τσεχοσλοβακίας. Η κυβέρνησή της επιστράτευσε εφέδρους, αρνούμενη να αποδεχτεί τετελεσμένα. Η γερμανική πλευρά υποχώρησε κατ’ αρχήν, όμως οι Βρετανία και ΗΠΑ πίεζαν την τσεχοσλοβακική κυβέρνηση Μπένες, με τον ισχυρισμό ότι οι γερμανικές αξιώσεις περιορίζονταν στην καταγγελία του συμφώνου ΕΣΣΔ-Τσεχοσλοβακίας. Στις 29 Σεπτέμβρη 1938 άρχισε στο Μόναχο η διάσκεψη για την Τσεχοσλοβακία. Τη Γερμανία εκπροσωπούσε ο Χίτλερ, τη Βρετανία ο Τσάμπερλεν, τη Γαλλία ο Νταλαντιέ και την Ιταλία ο Μουσολίνι. Με βάση τη συμφωνία, που υπογράφτηκε στις 30 Σεπτέμβρη (Σύμφωνο του Μονάχου), η Τσεχοσλοβακία ήταν υποχρεωμένη να παραδώσει στη Γερμανία μέσα σε δέκα μέρες τη Σουδητία (στην οποία κατοικούσαν και γερμανόφωνοι πληθυσμοί) και μέσα σε τρεις μήνες να ικανοποιήσει τις εδαφικές αξιώσεις της Ουγγαρίας και της Πολωνίας. Έτσι, από την Τσεχοσλοβακία αφαιρέθηκε εδαφική έκταση 41.098 τετραγωνικών χιλιομέτρων, με πληθυσμό περίπου 5 εκατομμύρια κατοίκους.
Λίγο αργότερα, στις 13 Οκτώβρη 1938, η «Στάνταρντ Όϊλ» και η «ΙΓ Φαρμπενίντουστρι» υπέγραψαν συμφωνία για την ίδρυση αμερικανογερμανικής εταιρίας, που μονοπώλησε τις πατέντες για την παραγωγή, της αναγκαίας για το γερμανικό στρατό συνθετικής βενζίνης. Από την πλευρά της, η Σοβιετική Ένωση έκανε κάθε δυνατή προσπάθεια για να αποτραπεί η κατάληψη της Τσεχοσλοβακίας. Προώθησε στα δυτικά σύνορά της 30 μεραρχίες πεζικού, έθεσε σε πολεμική ετοιμότητα μεγάλες μονάδες αρμάτων μάχης και δήλωσε στην κυβέρνηση της Τσεχοσλοβακίας ότι θεωρούσε τον εαυτό της δεσμευμένο από το σοβιετοτσεχοσλοβακικό σύμφωνο, σε περίπτωση που η Τσεχοσλοβακία αποφάσιζε να αμυνθεί. Όμως οι προσπάθειες της ΕΣΣΔ απέβησαν μάταιες. Η συμφωνία του Μονάχου αποτέλεσε την κορύφωση της λεγόμενης «πολιτικής του κατευνασμού». Η παραπάνω πολιτική των «δημοκρατικών» καπιταλιστικών κρατών σήμαινε στήριξη του Άξονα ως «προπυργίου της Δύσης ενάντια στον μπολσεβικισμό», σύμφωνα με τη χαρακτηριστική δήλωση του Βρετανού υπουργού Εξωτερικών Λόρδου Χάλιφαξ, μετά από συνάντησή του με τον Χίτλερ.
Γι’ αυτό, τα αστικά κράτη συνέχιζαν να υπονομεύουν τις σοβιετικές πρωτοβουλίες. Το Μάρτη του 1939 η ΕΣΣΔ πρότεινε να συγκληθεί διάσκεψη ανάμεσα στην ίδια και τις Βρετανία, Γαλλία, Πολωνία, Ρουμανία και Τουρκία, με σκοπό τη λήψη μέτρων σε περίπτωση γερμανικής επίθεσης. Η βρετανική κυβέρνηση απέρριψε την πρόταση και αντιπρότεινε να υπογραφτεί μια αγγλο- γαλλοπολωνο- σοβιετική δήλωση, για σύγκληση διάσκεψης σε περίπτωση πολέμου. Η ΕΣΣΔ δέχτηκε την αντιπρόταση, όμως η Βρετανία στη συνέχεια την ακύρωσε. Μετά από νέα σοβιετική πρόταση πραγματοποιήθηκε συνάντηση στη Μόσχα αντιπροσωπειών των ΕΣΣΔ- Γαλλίας- Βρετανίας, με στόχο τη σύναψη συμφώνου αμοιβαίας βοήθειας, που επίσης απορρίφθηκε από τις Βρετανία και Γαλλία. Ταυτόχρονα, η βρετανική κυβέρνηση άρχισε μυστικές διαπραγματεύσεις με τη Γερμανία, με σκοπό τη σύναψη πολιτικής και οικονομικής συμφωνίας, που θα έδινε τη δυνατότητα στη Γερμανία να στραφεί κατά της Σοβιετικής Ένωσης. Μετά από αυτά, η ΕΣΣΔ, επιδίωξε συμφωνία με τη Γερμανία, έστω για να αναβάλλει την επίθεσή της, που τη θεωρούσε βέβαιη. Έτσι, οι υπουργοί Εξωτερικών της Σοβιετικής Ένωσης και της Γερμανίας υπέγραψαν Σύμφωνο μη επίθεσης μεταξύ των δυο χωρών στις 23 Αυγούστου 1939, με ισχύ 10 ετών. Με το «Σύμφωνο Ρίμπεντροπ-Μόλοτοφ», η ΕΣΣΔ αξιοποιούσε τις ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις και εξασφάλισε 21 πολύτιμους μήνες πολεμικής προετοιμασίας.35 Αυτή η προετοιμασία σε συνδυασμό με τη θυσία εκατομμυρίων σοβιετικών πολιτών με μπροστάρη τους κομμουνιστές εξασφάλισαν τη στρατιωτική συντριβή του φασισμού-ναζισμού.
Αγαπητοί φίλοι, Η “Συμφωνία του Μονάχου”, ή ακόμη καλύτερα η συνωμοσία του Μονάχου είναι ιδιαίτερα διδακτική για τους λαούς σε μια σειρά ζητημάτων. Βεβαίως, στη δυτική αστική ιστοριογραφία είναι κυρίαρχη η άποψη πως η συγκεκριμένη συμφωνία είναι σκοπό να “καταπραΰνει” τον Χίτλερ, ο οποίος παρουσιάζει το ζήτημα της Σουδητίας ως την «τελευταία” του εδαφική διεκδίκηση στην Ευρώπη. Στην πραγματικότητα, όμως, όλα πλέον δείχνουν πως επρόκειτο για μια καλά σχεδιασμένη προσπάθεια συνειδητής ενίσχυσης του φασιστικού καθεστώτος, που ήταν “σπλάχνο από τα σπλάχνα” του καπιταλισμού, κι είχε ενισχυθεί ποικιλοτρόπως από τις ισχυρές δυτικές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις και το μεγάλο κεφάλαιο της Γερμανίας. Η προσάρτηση της Σουδητίας, ως ένα πρώτο βήμα κατάλυσης του κράτους της Τσεχοσλοβακίας, που ήταν μια χώρα σχετικά αναπτυγμένη βιομηχανικά, για εκείνη την εποχή, είχε στόχο να δυναμώσει την παραγωγική-βιομηχανική βάση της φασιστικής Γερμανίας, να μεγαλώσει το “μυοσκελετικό” της σύστημα.
Για ποιο λόγο; Μα για να την στρέψει ενάντια στη Σοβιετική Ένωση, που εκείνη την εποχή αποτελούσε το “αντίπαλο δέος” σε ολόκληρο το εκμεταλλευτικό, καπιταλιστικό σύστημα. Σήμερα η ΕΕ, που έχει αναδειχτεί σε “πρωτομάστορα” του αντισοβιετισμού, έχει καθιερώσει αντικομμουνιστικές εκδηλώσεις στις 23 Αυγούστου, ημέρα σύναψης στα 1939 του Συμφώνου μη επίθεσης Σοβιετικής Ενωσης και Γερμανίας. Αποσιωπά την ίδια ώρα όχι μόνον τη συνωμοσία του Μονάχου, αλλά και το γεγονός πως ανάλογα Σύμφωνα “μη επίθεσης” είχαν υπογράψει ένα χρόνο νωρίτερα η Βρετανία στις 30 Σεπτέμβρη 1938 και η Γαλλία, στις 6 Δεκέμβρη 1938, ενώ η Πολωνία, που σήμερα ηγείται στην Ευρώπη στην αντισοβιετική και αντιρωσική καμπάνια, είχε υπογράψει ανάλογο σύμφωνο με τη χιτλερική Γερμανία από τα 1934. Σήμερα βλέπουμε να υπάρχουν καταστάσεις που, τηρουμένων των αναλογιών, προσομοιάζουν με την τότε κατάσταση.
Αν τότε οι δυτικές “δημοκρατίες” επεδίωκαν με τα “χέρια” του Χίτλερ να πνίξουν τη Σοβιετική Ένωση, σήμερα οι ίδιες περίπου χώρες βλέπουμε να αξιοποιούν για τους σκοπούς τους διάφορες ένοπλες εγκληματικές οργανώσεις, όπως το λεγόμενο “Ισλαμικό Κράτος”, που αποδεδειγμένα χρηματοδοτήθηκαν και στηρίχτηκαν από τις ΗΠΑ και τους συμμάχους τους στην Μέση Ανατολή, τη Σαουδική Αραβία, το Κατάρ, τα Εμιράτα, την Τουρκία, το Ισραήλ κ.ά. για να διαλύσουν το Συριακό κράτος, που έμπαινε εμπόδιο στα γεωπολιτικά τους σχέδια. Εκτός από το “Ισλαμικό κράτος” αξιοποιούν διάφορες λεγόμενες “ΜΚΟ”, που έχουν αδρή χρηματοδότηση από κρατικά ταμεία, για να χειραγωγήσουν τις συνειδήσεις των λαών τους και να προωθήσουν τους σχεδιασμούς, όπως π.χ. συνέβηκε με τα λεγόμενα “Λευκά κράνη”, που διακρίθηκαν για σκηνοθετημένες επιθέσεις χημικών όπλων, δίνοντας την περασμένη Άνοιξη το πρόσχημα σε ΗΠΑ, Βρετανία και Γαλλία να εξαπολύσουν πυραυλικές επιθέσεις στη Συρία.
Αγαπητοί φίλοι, όπως είναι γνωστό, ένα από τα επιχειρήματα που χρησιμοποίησε ο Χίτλερ για να πετύχει τη συγκεκριμένη συμφωνία, δεν ήταν άλλο από αυτό της “αυτοδιάθεσης” των Γερμανών της Σουδητίας. Η όλη ιστορική εξέλιξη δείχνει πως οι Γερμανοί της Σουδητίας, που έγιναν ένα “εργαλείο” στα χέρια της ναζιστικής Γερμανίας, κάθε άλλο παρά επωφελήθηκαν στο τέλος, ξεριζώθηκαν από τον τόπο τους. Σήμερα σε διάφορες χώρες, με το πρόσχημα του “αυτοπροσδιορισμού” επιδιώκεται από τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις να γίνει εκμετάλλευση υπαρκτών, ή και ανύπαρκτων μειονοτικών ζητημάτων, πάντα δουλεύοντας με την “αρχή” του “διαίρει και βασίλευε”. Την ίδια ώρα αυτές οι δυνάμεις που επικαλούνται το δικαίωμα του “αυτοπροσδιορισμού”, π.χ. στο Κόσοβο, είναι αυτές που ακολουθούν δύο μέτρα και σταθμά απέναντι στη δίκαιη πάλη του λαού της Παλαιστίνης, που εξακολουθεί εδώ και δεκαετίες να βιώνει την απάνθρωπη ισραηλινή κατοχή. Μια άλλη πλευρά για την οποία η συμφωνία του Μονάχου είναι διδακτική, είναι αυτή της διασφάλισης της ειρήνης, μέσα από τέτοιες συμφωνίες. Είναι χαρακτηριστικό πως τότε αυτή η συμφωνία παρουσιάστηκε από τον Βρετανό πρωθυπουργό Τσάμπερλεν με τη δήλωση ότι με αυτήν την συμφωνία “εξασφαλίστηκε η ειρήνη για εκατό χρόνια». Αποδείχτηκε στην πράξη ακριβώς το αντίθετο. Σήμερα βλέπουμε τις ΗΠΑ, αλλά και άλλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις να κάνουν “φύλλο και φτερό” το διεθνές δίκαιο, που διαμορφώθηκε μετά τον Β` Παγκόσμιο Πόλεμο και θεωρούνταν πως μπορεί να εξασφαλίσει ειρήνη για τους λαούς.
Βλέπουμε τις ΗΠΑ να αποχωρούν μονομερώς από τη συνθήκη περιορισμού των πυρηνικών όπλων μεσαίου βεληνεκούς και ταυτόχρονα να γεμίζουνε με βάσεις και στρατεύματα όλη την Ανατολική Ευρώπη, μεταξύ άλλων, δυστυχώς, και τη χώρα μας, χάρη στην ετοιμότητα της ελληνικής κυβέρνησης να συμβάλει σε αυτούς τους πολύ επικίνδυνους για την ειρήνη των λαών αμερικανό-νατοϊκούς σχεδιασμούς, στρατιωτικής περικύκλωσης της Ρωσίας. 80 χρόνια μετά τη συνωμοσία του Μονάχου ο “ασκός του Αιόλου” των ανταγωνισμών για τα καπιταλιστικά κέρδη, τα μερίδια των αγορών, “ξηλώνουν” το διεθνές δίκαιο, όπως αυτό είχε διαμορφωθεί έως την εποχή που υπήρχε η ΕΣΣΔ, μας φέρνουν πιο κοντά στον κίνδυνο τοπικών και περιφερειακών ένοπλων αναμετρήσεων, στη Μέση Ανατολή, στα Βαλκάνια, στην Ουκρανία κ.ά, που μπορεί να εξελιχθούν σε μεγάλες γενικευμένες συγκρούσεις, με καταστρεπτικές συνέπειες για τους λαούς. Η δική μας χώρα, βρίσκεται σε μια δύσκολη “γειτονιά”, με πολλά ανοιχτά ζητήματα, με την αστική τάξη της Τουρκίας να έχει σήμερα υπέρμετρες φιλοδοξίες, στον ανταγωνισμό της με την αστική τάξη της Ελλάδας κι άλλες αστικές τάξεις της περιοχής, διεκδικώντας να πάρει μεγάλο κομμάτι του ενεργειακού πλούτου του Αιγαίου και της Ανατολικής Μεσογείου.
Όπως και πριν 80 χρόνια οι “ισχυροί σύμμαχοι” της Τσεχοσλοβακίας, κάθε άλλο παρά αποδείχτηκαν εγγύηση για την εδαφική ακεραιότητα της χώρας αυτής, έτσι και σήμερα οι σημερινοί “ισχυροί σύμμαχοι” της Ελλάδας, οι ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ, η ΕΕ, κάθε άλλο παρά αποτελούν εγγύηση για την εδαφική ακεραιότητα της χώρας μας, για την ειρήνη και την ασφάλεια στην περιοχή. Αυτό αποδεικνύουν οι χιλιάδες παραβιάσεις κάθε χρόνο των ελληνικών χωρικών υδάτων και του εναέριου χώρου από τουρκικά σκάφη κι αεροπλάνα, η κήρυξη πολέμου (Casus belli) από μεριάς της Τουρκίας, σε περίπτωση που η χώρα μας εφαρμόσει το διεθνές δίκαιο της θάλασσας. Τέλος, επιτρέψτε μου να σημειώσω πως, όπως και πριν 80 χρόνια, έτσι και σήμερα, ο “άσσος” του φασισμού, βγαίνει και πάλι από το “μανίκι” του καπιταλιστικού συστήματος, των ιμπεριαλιστικών σχεδιασμών. Το βλέπουμε στις χώρες της Βαλτικής, όπου έχουν απαγορευτεί τα ΚΚ και εκθειάζονται οι “λεγεώνες των SS”, το είδαμε και πρόσφατα στην Ουκρανία, όπου φασιστικές δυνάμεις αξιοποιήθηκαν από τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ, για την πραξικοπηματική ανατροπή της κυβέρνησης και την ανάδειξη ενός καθεστώτος αντιδημοκρατικού, που διώκει το ΚΚ, εκθειάζει τους συνεργάτες των ναζί και επαναφέρει τη Γκεμπελική προπαγάνδα περί “γενοκτονίας” (“Γκολοντομόρ”).
Σήμερα στην ΕΕ, στην Ελλάδα, χύνονται “κροκοδείλια δάκρυα” για την άνοδο εθνικιστικών, φασιστικών δυνάμεων στην Ευρώπη και στον κόσμο. Όμως είναι οι ίδιοι οι κυβερνώντες, το ίδιο το σύστημα που ενισχύει αυτές τις δυνάμεις και τις αξιοποιεί ως το “μαντρόσκυλό” του. Όμως οι λαοί, με την πάλη τους μπορούν να συντρίψουν αυτά τα σχέδια! Αυτό έδειξε στο παρελθόν η Αντιφασιστική Νίκη των λαών, που επιτεύχθηκε χάρη στις τεράστιες θυσίες του Σοβιετικού λαού, πρώτα απ’ όλα του ρώσικου λαού, καθώς και των ένοπλων λαϊκών κινημάτων στις άλλες χώρες, μεταξύ αυτών και στην Ελλάδα, με μπροστάρηδες τους κομμουνιστές. Κι αυτή τη φορά οι λαοί καλούνται να στείλουν στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας όχι μόνον την “αιχμή του δόρατος” του συστήματος – το φασισμό, αλλά και το ίδιο το “δόρυ”, που “ματώνει” τους λαούς και προκαλεί φτώχεια, εξαθλίωση, οικονομικές κρίσεις και ιμπεριαλιστικούς πολέμους. Σας ευχαριστώ για την προσοχή σας.

“Τόσο μεγάλος που ό,τι να πω, φοβάμαι μην τον φτωχύνω”

Κατιούσα

Ξεφυλλίζουμε το αρχείο του Ριζοσπάστη από το Νοέμβριο του 1990, όταν πέθανε ο Γιάννης Ρίτσος, και σταχυολογούμε κάποια κείμενα από το φύλλο της 14ης Νοέμβρη, που καλύπτει το ρεπορτάζ από την κηδεία του μεγάλου ποιητή στον τόπο που γεννήθηκε, τη Μονεμβασιά. Τον αποχαιρετούν άνθρωποι του πνεύματος, πολιτικοί, προσωπικότητες των γραμμάτων και των τεχνών, αλλά και η σύνταξη του Ριζοσπάστη.

Καθώς ο κόσμος πλήθαινε, καθώς το χειροκρότημα δυνάμωνε, συμπύκνωνε μυριάδες συναισθήματα του καθένα κι όλων μας, καθώς το βουβό πλήθος άρχισε να σιγοτραγουδά “αιώνια η μνήμη σε σας αδελφοί”, ο Γιάννης Ρίτσος έφευγε παίρνοντας όλα τα μυστικά μας μαζί του.
Μας άφηνε “γυμνούς”, κρατώντας στις ζεστές, πάντα υγρές γαλάζιες λίμνες των ματιών του, τα όνειρα του εργάτη, του ερωτευμένου, της κοπελιάς, της μάνας, των παιδιών. Μας γνώριζε περισσότερο από ό,τι εμείς. Μας τραγούδησε, μας μάλωσε τρυφέρα σαν πατέρας, περισσότερο από ό,τι εμείς. Μας κοίταξε έντιμα, ίσια ως τα κατάβαθα της ψυχής και της σκέψης μας, περισσότερο από ό,τι εμείς. Μας αγάπησε περισσότερο από ό,τι εμείς…
Και το ξέρουμε εμείς, που απλώς κάτι προλάβαμε να πάρουμε από το φως των ματιών του, “το αίμα και τη σάρκα του”.
“Μας άφησε τη μεγαλοσύνη του” είπε ο Μάριος Πλωρίτης στον 902. “Στο χέρι μας είναι να κρατήσουμε και να συνεχίσουμε κάτι από αυτήν τη μεγαλοσύνη”.

Σήμερα ο ωκεανός πέθανε, μα τα κύματά του θα βαφτίζουν παντοτινά τα όνειρά μας
Μάριος Πλωρίτης

Το είπαν κι άλλοι. Επώνυμοι κι ανώνυμοι, όσοι μπορούσαν να αρθρώσουν εκείνες τις λέξεις, που προσπαθούν να περιγράψουν το μέγεθος, αλλά αποδέχονται ελάχιστες.
“Είμαστε φτωχότεροι. Πολύ φτωχότεροι” κατόρθωσε να πει ο συνομιλητής μας. Κι όλοι, ηλικιωμένοι, μεσήλικες, νέοι, ένα είχαν να πουν. “Ήταν ένας μεγάλος εθνικός ποιητής. Και προ πάντων Άνθρωπος”.
“Και τώρα σε ποιον θα λέω τα μυστικά μου;” ήταν το συγκλονιστικό ερώτημα της Αλέκας Παΐζη.
“Είμαι εργαζόμενη. Δε θα ξεχάσω ποτέ την αγάπη που είχε ο Γιάννης Ρίτσος για τους εργαζόμενους” συμπλήρωσε μια κοπέλα.
Κι η Μαλαίνα Ανουσάκη: “Ήταν πολύ μεγάλος ποιητής, ανεπανάληπτος, ήταν πάνω από όλα μεγάλος Έλληνας”. Ο Γιάννης Μαρκόπουλος: “Ο Γιάννης Ρίτσος έκλεισε τον κύκλο της ζωής του μέσα στην αγαπημένη του ποίηση και στους αγώνες για κοινωνική δικαιοσύνη. Μέσα στο φως του ελληνισμού που ποτέ του δεν αρνήθηκε όση παγκοσμιότητα κι αν γνώρισε.

“Τόσο μεγάλος που ό,τι να πω, φοβάμαι μην τον φτωχύνω”
Χαρίλαος Φλωράκης

Ο Τίμος Περλέγκας: “Είμαι πολύ “μικρός” για να μιλήσω για το Γιάννη Ρίτσο, τον κατ’ εξοχήν ποιητή της εργατικής τάξης. Η τιμή, η υπόληψη και το ήθος του θα μας συντροφεύουν”.
“Ήταν παράδειγμα ήθους” είπε κάποιος άλλος. “Εύχομαι να βρεθούν μιμητές”.
Το μαγνητόφωνο έκλεισε. Εμείς που απλά κάτι προλάβαμε να πάρουμε από το φως, “τη σάρκα και το αίμα” του Γιάννη Ρίτσου. Έχουμε ακόμα καιρό. Κι εμείς κι αυτοί που έρχονται…

Τετάρτη 14 Νοέμβρη 1990

Απεσταλμένοι Αγγελική Κώττη, Γρηγόρης Πουλόπουλος

Εμείς πενθούμε
(σημείωμα της σύνταξης της εφημερίδας από τη στήλη “από Μέρα σε μέρα” στο ίδιο φύλλο)
Εμείς εδώ στο “Ριζοσπάστη” πενθούμε πολλαπλά το χαμό του Γιάννη Ρίτσου. Γνωριζόμαστε μαζί του από το 1932. Το είχε πει άλλωστε και ο ίδιος σε εκείνη τη μνημειώδη συνέντευξη με το προσωπικό του “Ριζοσπάστη” το Μάρτη του 1987. “Πολλά από τα ποιήματά μου δημοσιεύτηκαν πρώτα σε αυτόν (σ.σ. το “Ρίζο”). Όπως τα “Γράμματα από το Μέτωπο” και τα “Γράμματα για το μέτωπο”. Και μάλιστα οι σύντροφοι τότε, επειδή δεν είχε βγάλει ακόμα βιβλίο, τα έκοβαν, τα αποστήθιζαν και τα διάβαζαν σε διάφορες συγκεντρώσεις που έκαναν. Κι εγώ ένιωσα την πρώτη βαθιά συγκίνηση της επαφής μου με τον κόσμο με το Ριζοσπάστη”.
Σ’ αυτόν το Ριζοσπάστη λοιπόν, που είναι δικός του και δικός σας, εμείς πενθούμε για πολλά. Για όλα τα χρόνια της γνωριμίας μας που έφυγαν χωρίς να το καταλάβουμε.
Ας είμαστε πολλοί καινούργιοι -σχεδόν αμεταχείριστοι- στην τριβή της ιστορίας. Ο Γιάννης Ρίτσος μας το είχε πει. Ο ποιητής -είχε πει- σιγά-σιγά περιενδύεται όλες τις ηλικίες. Έτσι και οι κομμουνιστές που επιμένουν να περιενδύονται όλες τις ηλικίες της ποιητικής του μέλλοντος. Περιενδύονται την ηλικία του κομμουνιστικου κινήματος κι ακόμα πιο πέρα: την οπτική του.
Από το 1932 που γνωρίσαμε το Γιάννη Ρίτσο, αποχαιρετήσαμε πολλούς. Και πολλοί μας αποχαιρέτησαν. Θελημένα ή αθέλητα. Όμως ο Γιάννης Ρίτσος ήταν πάντοτε εδώ. Ο “Ριζοσπάστης” ήταν πάντοτε εδώ. Κι έτσι θα συνεχίσει.

Τα δοκάρια, ο Ουζουνίδης και ο Λομπανόφσκι…

        

Μετά την ήττα με 2-0 από τον Ατρόμητο, ο Ουζουνίδης μετρούσε τα δοκάρια που είχε η ομάδα του πριν δεχθεί τα δύο γκολ! Ο Ουζουνίδης μας θύμισε την εποχή που ήμασταν παιδιά και παίζαμε ποδόσφαιρο στις αλάνες, στις οποίες στα τρία κόρνερ κερδίζαμε πέναλτι! Ο Ουζουνίδης θα μπορούσε στα τρία δοκάρια να ζητήσει να κατακυρωθεί ένα γκολ! Ο Ουζουνίδης προφανώς ποτέ στη ζωή του δεν άκουσε το όνομα του Βαλερί Λομπανόφσκι, πολύ περισσότερο δεν άκουσε τίποτα από αυτά που έλεγε! Ένα από αυτά που έλεγε αυτός ο τεράστιος προπονητής ήταν ότι εάν η μπάλα πάει στο δοκάρι είναι γιατί ο παίχτης την έστειλε στο δοκάρι και δεν την έστειλε στα δίχτυα. Ο Λομπανόφσκι λοιπόν δεν μετρούσε ποτέ δοκάρια, γιατί θεωρούσε τα δοκάρια χαμένες ευκαιρίες σαν όλες τις άλλες χαμένες ευκαιρίες. Ο Ουζουνίδης, σε αντίθεση με τον Λομπανόφσκι, μετράει δοκάρια! Καλό θα ήταν να προστεθούν τα δοκάρια στα στατιστικά, ώστε στο τέλος του πρωταθλήματος να ικανοποιηθεί ο Ουζουνίδης μετρώντας δοκάρια!

Γ. Σαδούκ

Μουντζούρες για... Πικάσο

• Απ' τα πορτοκαλιά γάντια των καθαριστριών ως την εικόνα του σχετικά νέοκοπου τότε άθεου πρωθυπουργού που ζητάει να προσευχηθεί μόνος στο Αγιον Ορος... 
• Απ' την έγχρωμη συνοδό στην ιουλιανή προεδρική δεξίωση ως τη Μόρια με τον Πάπα και την επίσκεψη σε κινηματογραφικά στούντιο στο Σικάγο... 
• Απ' τις διαβολοδηλώσεις στο κηπάριο του Τραμπ, ως την τέντα της αμμούδας των Πρεσπών... 
• Απ' το πιλοτάρισμα του «φάντομ», ως την επίσκεψη στο απέραντο καρβουνιασμένο νεκροταφείο στο Μάτι... 
• Απ' τους πανηγυρισμούς και τους εναγκαλισμούς με άσπρα, μαύρα κι ασπρόμαυρα πρόβατα - απ' τη Ζωή ως τον Φίλη, τον Καμμένο και τον Κοτζιά - ως τις τριετείς μυστικές συνομιλίες-μπίζνες με την κορυφή της Ιεραρχίας, λιγότερο κοπιώδεις απ' το 17ωρο μνημονιακών διαπραγματεύσεων, αλλά εθναρχεύσουσας ιερής ιστορικότητας... 

Ο πρωθυπουργός Τσίπρας φιλοτεχνεί, χρόνια τώρα, το πορτρέτο του Ντόριαν Γκρέη Αλέξη, τηρώντας απαρέγκλιτα και την τελευταία λέξη των οδηγιών του διεθνούς κεφαλαιουχικού κονκλάβιου κατασκευής χρήσιμων ηγετών. 

 

Και η εικόνα, προορισμένη να προσκυνάται ψηφοθηρικώς από τους πλανημένους ή τους συστηματικά πλανόδιους της αριστεράς στον αιώνα τον άπαντα του αστικού νεφελώματος, αυτή η εικόνα του «παιδιού» που άρχισε να παίζει τα παιχνιδάκια της εξουσίας σε φόντο κόκκινο, με μπλε φαρδιά κορνίζα, μπλάβιασε, κυριολεκτικά! Ηρθε σα μπουνιά ξεγυρισμένη στα μούτρα του λαού, τον αιφνιδίασε με τριαντάφυλλα, ίδια σε Καισαριανή και Ιδιωτικό Οικονομικό Πανεπιστήμιο στη Σμύρνη, και τώρα τον αποτελειώνει στο συριζανέλικο τσίρκο, αποδεικνύοντας ότι το ράσο όχι μόνο κάνει τον παπά, αλλά και μπίζνεσμαν τον δημόσιο υπάλληλο, όταν στα πετεινά του ουρανού οι οπορτουνιστές λογαριάζουν μόνον τις κότες που γεννάνε χρυσά αυγά εντυπώσεων.

Οσο μάστορας της επικοινωνίας κι αν είναι κάποιος, κι

είναι πολλοί στο μαξίμιο στενό περιβάλλον, η πραγματικότητα για την πλειοψηφία του λαού είναι τόσο σκληρή και ζοφερή, που ξεφτίζει η δυνατότητα να την πείθεις ότι πρέπει να χαζεύει τον ταχυδακτυλουργό της γειτονιάς με όρους ανάγνωσης των Μεταμορφώσεων του Οβίδιου.

 

Ετσι, και χάρη στην αταλάντευτη στάση του ΚΚΕ στη Βουλή και κυρίως εκτός αυτής, τα μπλαβιασμένα μάτια ανοίγουν τόσο όσο να πανικοβάλλεται το ανίερο γκουβέρνο απ' την ανταπόκριση τόσων δευτεροβάθμιων σωματείων στο κάλεσμα για την επικείμενη γενική απεργία. Ηδη σχεδόν όλοι πήραν πρέφα ότι η επιστροφή, δικαστικώς, αναδρομικών ψίχουλων, παγιώνει και οριστικοποιεί τις ως τώρα αριστερές και δεξιές περικοπές σε μισθούς και συντάξεις. Και συνάμα, όσο κι αν κρύφτηκε πίσω απ' τη λέξη τροπολογία, η ...αχτσιόγλικη εκδοχή του κατρουγκαλισμού φρόντισε να εμποδίσει και κάθε αξίωση των συνταξιούχων από δω και μπρος να διεκδικήσουν τα κλεμμένα των κόπων τους! 

 

Ηδη παπάδες και μη, έχοντας πικρή εμπειρία της κοινωνικοφροσύνης των μηκυάδων, πήραν πρέφα ότι το τάξιμο για ένταξη στο Δημόσιο, μάλλον σημαίνει από τίποτα ως την αιχμαλωσία σε κάποιον επενδυτή, αγοραστή, πολυεθνικό δυνάστη, που θα τον διαφεντεύει τουλάχιστον μέχρι το 2060!

 

Στο δε ζήτημα της... αναθεώρησης του Συντάγματος, που κυβέρνηση κι αντιπολίτευση επιμένουν ότι δεν αφορά την πλέμπα αλλά τους ανώτερης ευφυίας χειραγωγούς της, καθώς ολοένα και περισσότεροι ανοίγουν μάτια κι αυτιά στις άοκνες κομμουνιστικές παρεμβάσεις, πελώρια ερωτήματα αρχίζουν και ξεφυτρώνουν σε στόματα, ξεχωρίζοντας το μελάνι της σουπιάς απ' το μελάνι της γραφής.

Γιατί παίρνουν πρέφα όχι τι θέλει ο Αλέξης ν' αλλάξει στο κείμενο που έχει κάνει κουρελόχαρτο στην πράξη, αλλά τι θέλει να διατηρήσει ακέραιο τσιμεντώνοντας με αριστερό μυστρί τα συμφέροντα της αστικής τάξης. Γιατί π.χ. πώς να πουλήσεις «λαϊκή κυριαρχία» στο πόπολο, όταν ξέρει ότι για να επιτάξεις τα αεροδρόμιά σου σε καιρό πολέμου, καμιά τριανταριά μάλιστα, πρέπει να πάρεις γραπτή άδεια απ' την εταιρεία (γερμανική «Φραπορτ») που τα έχει αγοράσει;;; `Η τι σημαίνει ανώτατος καταστατικός χάρτης, όταν η όποια διεθνής συμφωνία είναι υπεράνω του Συντάγματος;;; 

 

Και ποιος θα πιστέψει ότι η προστασία των ατομικών και κοινωνικών δικαιωμάτων θα... βελτιωθεί, με το άρθρο για την κατάσταση πολιορκίας (εσωτερική κατοχή χονδρικά) να μένει ίδιο κι απαράλλαχτο σε όλα τα Συντάγματα απ' το 1933 ως σήμερα;;;

 

Ο συγκυβερνητικός ταχυδακτυλουργός που τέσσερα χρόνια τώρα πλασάρει μουντζούρες για Πικάσο και ψίχουλα για κόκκους από χαβιάρι, δεν είναι απλώς γυμνός αλλά μας το πλασάρει και ως my style rocks! Κι επειδή εσχάτως διαλαλεί ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα έρθει πρώτος στις ευρωεκλογές, μάλλον δεν πήρε πρέφα ότι πήραμε πρέφα πως μετά τα μαθήματα Δημοκρατίας που μας έκανε ο πολύς Μακρόν στην Πνύκα, τώρα στο Παρίσι του αποκαθιστά τον Πετέν ραίνοντας με γαλλικά αρώματα τους Τσολάκογλου, τους γκαουλάιτερ, τους δοσίλογους, τους χίτες και ταγματασφαλίτες της ταχέως εκφασιζόμενης Ευρώπης τους. Φύλλο συκής δε χαλαλίζουμε.

Λιάνα ΚΑΝΕΛΛΗ

Αναρτήθηκε απο bandiera rossa