ΚΚΕ: Ο Μητσοτάκης δεν θα αποφύγει την κριτική και την οργή του λαού

 

Σχόλιο του Γραφείου Τύπου της ΚΕ του ΚΚΕ για τη σημερινή συνέντευξη του πρωθυπουργού στον ALPHA.

Σε αντίθεση με τις φωτογραφίες του κ. Μητσοτάκη στην Πάρνηθα, η κατάρρευση του δημόσιου συστήματος Υγείας και η γενικευμένη ανέχεια και ανασφάλεια του λαού, δεν είναι προϊόν ούτε “λάθους” ούτε “αβλεψίας”, αλλά συνειδητής κυβερνητικής επιλογής. Ήταν και συνεχίζει να είναι αποτέλεσμα της πολιτικής, που θυσιάζει τις ανάγκες και την υγεία του λαού στο βωμό της οικονομίας του κέρδους και αντιμετωπίζει την πανδημία ως ευκαιρία για να προχωρήσουν και νέες αναδιαρθρώσεις σε βάρος του λαού και των εργαζομένων.

Αυτός είναι ο λόγος που ο δημόσιος τομέας της Υγείας δεν θωρακίστηκε, ούτε επιτάχθηκε ο ιδιωτικός τομέας. Αυτός είναι ο λόγος που κρίσιμοι χώροι παραμένουν απροστάτευτοι, παρόλο που και ο κ. Μητσοτάκης παραδέχτηκε ότι οι χώροι δουλειάς αποτελούν βασική εστία μετάδοσης του ιού. Αυτός είναι ο λόγος που οι εργαζόμενοι παραμένουν χωρίς ουσιαστική βοήθεια, ενώ τα χρέη των λαϊκών στρωμάτων απλά μετατίθενται σωρευτικά για το αμέσως επόμενο διάστημα.

Για όλα τα παραπάνω, όση υποκριτική αυτοκριτική κι αν επιστρατεύσει ο κ. Μητσοτάκης, δεν θα αποφύγει τελικά την κριτική και την οργή του λαού

«Είμαι μια μαθήτρια, δύο, δώδεκα, σαράντα, εκατό, χιλιάδες... »

Είμαι μια μαθήτρια/τής που ζει στον 21ο αιώνα. Που πάει Δημοτικό, Γυμνάσιο, Λύκειο, που μένει σε μια οποιαδήποτε πόλη της Ελλάδας. Οι γονείς μου είναι άνεργοι και η μητέρα μου ή ο πατέρας μου σε αναστολή. Μια μαθήτρια/τής που φοβάται καθημερινά για τους δικούς της ανθρώπους. Είμαι μια μαθήτρια/τής που έχει πολλά όνειρα ακόμα για το μέλλον, θέλω να σπουδάσω σε μια σχολή που να με ενδιαφέρει και όχι να φοβάμαι για τα αποτελέσματα των Πανελληνίων της Γ' Λυκείου, αφού το σχολείο έχει γίνει ένα εξεταστικό κέντρο. Κάνω μάθημα από τον υπολογιστή μου ή στη χειρότερη περίπτωση από το κινητό μου. Αναγκάζομαι να πηγαίνω σε σπίτια φίλων μου για να κάνω το μάθημά μου, διακινδυνεύοντας την υγεία της οικογένειάς μου, τη δικιά μου, των φίλων και των οικογενειών τους, επειδή οι γονείς μου δεν κατάφεραν να πληρώσουν το λογαριασμό του internet στο σπίτι μου. Πηγαίνω στο χώρο του σχολείου ώστε να καταφέρω να βρω μια συσκευή ή να έχω internet για να μπω στο μάθημά μου και στο δρόμο για το σχολείο με σταματάνε οι αστυνομικοί και μου κόβουν κλήση, ενώ την ίδια στιγμή οι γονείς μου δυσκολεύονται να μου προσφέρουν ένα πιάτο φαΐ. Αργότερα όταν θα έρθει η ώρα του μεσημεριανού φαγητού, να τους κοιτάξω στα μάτια και να τους πω ότι τα μαθήματα κυλούν φυσιολογικά ενώ οι συμμαθητές μου και εγώ πνιγόμαστε από την αποκρουστική κατάσταση των μαθημάτων στην καραντίνα.

* * *

Είμαι αυτή η μαθήτρια/τής που έξω από το Εφετείο φώναζα «Οι ναζί στη φυλακή», βλέποντας τη μητέρα του Παύλου Φύσσα να φωνάζει για τη δικαίωση του νεκρού γιου της. Είμαι η μαθήτρια/τής που έκανα καταλήψεις στα σχολεία, κατέβηκα στο δρόμο να φωνάξω και να αγωνιστώ για τα μέτρα ασφαλείας στα σχολεία, όταν την ίδια στιγμή συνάνθρωποί μου χάνανε τη ζωή τους στις ελάχιστες ΜΕΘ των νοσοκομείων που είχε δώσει το σύστημα, επειδή κοστίζουν, αλλά μια ανθρώπινη ζωή όχι. Η μαθήτρια/τής που κατέβηκε στους δρόμους να αγωνιστεί για τις ελλείψεις των καθηγητών σε βασικά μαθήματα σε πολλά σχολεία όλης της χώρας όταν την ίδια στιγμή χιλιάδες καθηγητές ήταν άνεργοι, η μαθήτρια/τής που κατέβηκε στους δρόμους για να αγωνιστεί για τις αποφάσεις του υπουργείου, που δεν είχε λεφτά για να κάνει τεστ στους καθηγητές και στο προσωπικό των σχολείων αλλά του περίσσευαν κάποια δισεκατομμύρια ευρώ για τις αγορές των NATOικών δαπανών. Η μαθήτρια/τής που όταν κατέβηκε να διαμαρτυρηθεί με τους συμμαθητές της στους δρόμους νιώσαμε την αγάπη της κυβέρνησης, που μας αντιμετώπιζαν σαν να είμαστε φυγάδες ή εγκληματίες, αποκαλώντας μας υποκινούμενους, αρνητές της μάσκας, κακομαθημένα και αλήτες, οι αστυνομικοί ψάχνανε τις τσάντες μας και η κυβέρνηση μας υποδεχόταν με χημικά και βία στέλνοντας τα ΜΑΤ σε ανήλικα παιδιά, λες και μια πορεία, ένα συλλαλητήριο με μάσκες και αποστάσεις είναι κάτι παράνομο, στερώντας από τους μαθητές το δικαίωμα της διαμαρτυρίας.

* * *

Γιατί βέβαια τους πονάει και φοβούνται όταν αντιλαμβάνονται πως ο κόσμος παίρνει χαμπάρι ότι μας κόβουν τα φτερά, ότι το φίδι που μας έδεσαν στο λαιμό, σφίγγοντάς μας το λαρύγγι, εμποδίζοντάς μας να φωνάξουμε για τη χυδαία αυτή κατάσταση, αρχίζει να χαλαρώνει, σπάμε τα δεσμά μας. Το υπουργείο πιστεύει ότι οι μαθητές το μόνο που κάνουν είναι να βλέπουν Netflix και να κάνουν αναρτήσεις στο Instagram, ότι είναι μηχανές που τις ρυθμίζεις να πηγαίνουν κάθε μέρα σχολείο και στις δραστηριότητές τους χωρίς να διαμαρτύρονται για την τραγική κατάσταση της κοινωνίας. Εγώ λοιπόν που είμαι μια καθημερινή μαθήτρια και πάνω από όλα άνθρωπος, σας λέω το εξής: Κανένας μαθητής δεν είναι μόνος στο δρόμο της αλλαγής του άδικου κόσμου, είμαστε πολλοί και είμαστε παντού. Γι' αυτό σας καλώ να αγωνιστείτε για τα δικαιώματά σας, βγείτε στους δρόμους, φωνάξτε και διεκδικήστε τη ζωή που μας αξίζει, χωρίς φόβο. Μου λένε ότι για αυτήν την κατάσταση φταίω εγώ, με έδειχναν με το δάχτυλο. Ε όχι λοιπόν κύριε Μητσοτάκη, κυρία Κεραμέως, σας ενημερώνω ότι δεν φταίω εγώ. Εγώ μένω σπίτι.

* * *

Το σχολικό έτος αυτό ήταν πολύ ξεχωριστό, γιατί δεν έμαθα ακριβώς Μαθηματικά, Ιστορία, δεν έμαθα ακριβώς Αρχαία, Λογοτεχνία, Φυσική, Χημεία, Βιολογία, αλλά έμαθα τι είναι η καταστολή, το κέρδος και το κόστος, η αδιαφορία, αλλά και ο αγώνας, η συλλογικότητα, ο συντονισμός. Είμαι μια μαθήτρια/τής που αγωνιά. Αγωνιά για το αν και πότε θα μπορέσει να ξανακάνει φυσιολογικό μάθημα, για το αν θα μορφωθεί αυτή και όλοι οι συμμαθητές της, για το αν θα είναι ασφαλής στο σχολείο της, για το πώς θα κριθεί για τις επιδόσεις της φέτος. Γιατί ο δρόμος είναι μακρύς αλλά ο αγώνας μας δίκαιος. Είμαι μια μαθήτρια/τής, δύο, δώδεκα, σαράντα, εκατό, χιλιάδες.

(Το κείμενο - ανοιχτή επιστολή της μαθήτριας αναδημοσιεύεται από το «mathites.gr»)

Φ. Γ.
2ο Γυμνάσιο Καισαριανής

Μοιραίες συγκρίσεις.

..

Η γενική απαγόρευση των συναθροίσεων κατά την επέτειο του Πολυτεχνείου με διαταγή του αρχηγού της ΕΛ.ΑΣ. επικρίθηκε από την Ενωση Δικαστών και Εισαγγελέων ως κατάφωρα αντισυνταγματική. Σφοδρή κριτική ασκήθηκε από πολλούς πανεπιστημιακούς καθηγητές, από τη Διεθνή Αμνηστία, από την Ελληνική Ενωση για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα.

Προχτές (σ.σ. το περασμένο Σάββατο) εκδόθηκε όμοια απόφαση απαγόρευσης των συναθροίσεων σε όλη την επικράτεια για την επέτειο της δολοφονίας του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου. Τα συνταγματικά εμπόδια φαίνεται ότι υποχωρούν στη διάθεση επιβολής ενός νέου δόγματος που επιθυμεί να προσλάβει τον χαρακτήρα μιας παγιωμένης πρακτικής και αδιαφορεί για την επιστημονική άποψη όσο τεκμηριωμένη κι αν είναι. Αυτή συνήθως καταδικάζεται, μεθοδευμένα διαστρεβλώνεται και απαξιώνεται την επόμενη ημέρα με κριτήρια πολιτικής σκοπιμότητας.

Ούτε και οι συλλήψεις δικηγόρων που συμμετείχαν στη χθεσινή (σ.σ. προχτεσινή) επέτειο στέκονται ικανές να διαφοροποιήσουν τη συνολική αντίληψη για τον τρόπο συμμόρφωσης της διοίκησης στις συνταγματικές επιταγές. Δεν υπάρχει επομένως κανένας λόγος να κουράσω με περιττές επαναλήψεις νομικών επιχειρημάτων. Είναι όμως αρκετά χρήσιμο να γίνουν κάποιες συγκρίσεις που αναδεικνύουν το διαφορετικό επίπεδο λειτουργίας της αστικής δημοκρατίας εντός της Ευρωπαϊκής Ενωσης.

Η Γαλλία χρησιμοποιείται πολλές φορές ως παράδειγμα κράτους που βρίσκεται ψηλά στην πυραμίδα της ανάπτυξης, ως υπόδειγμα Δημοκρατίας, ως πρότυπο μεταρρυθμίσεων και αναγκαίων αλλαγών σε όλους τους τομείς. Την προηγούμενη εβδομάδα η Γαλλία δονούνταν από διαδηλώσεις στο Παρίσι, στη Λιλ, στη Ρεν, στο Στρασβούργο, αντιδρώντας στο σχέδιο νόμου της κυβέρνησης για τη «συνολική ασφάλεια». Ο αριθμός των συγκεντρωθέντων υπολογίστηκε από τους διοργανωτές σε 200.000 στο Παρίσι και 500.000 στο σύνολο της χώρας και ήταν αναμφισβήτητα από τις πιο μαζικές συγκεντρώσεις των τελευταίων ετών. Καμία προληπτική απαγόρευση των συγκεντρώσεων δεν υπήρξε παρά το γεγονός ότι λόγω του όγκου τους ήταν προφανώς αδύνατο να τηρηθούν μέτρα κοινωνικής αποστασιοποίησης.

Υπάρχει μήπως αδιαφορία της γαλλικής κυβέρνησης για την εξάπλωση της πανδημίας ή οι Γάλλοι έχουν πληρώσει μικρότερο τίμημα σε ανθρώπινες ζωές; Τα ερωτήματα βεβαίως είναι ρητορικά και δεν περιμένουν απάντηση. Οι κληρονόμοι του 1789 έμαθαν ωστόσο καλά τη σπουδαιότητα διαφύλαξης και προστασίας του Συντάγματος ως πυλώνα της Δημοκρατίας. Καταλαβαίνουν ότι πίσω από την εμπροσθοφυλακή των διοικητικών απαγορεύσεων και της υπέρμετρης καταστολής προχωράει αργά αλλά σταθερά η διάβρωση του Κράτους Δικαίου, η συνήθεια στην εξαίρεση του κανόνα.

Σε ιστορικά κρίσιμες εποχές η διαχείριση των έκτακτων καταστάσεων από τη διοίκηση δεν αντιμετωπίζεται με γενικές και καθολικές απαγορεύσεις συνταγματικών κανόνων αλλά οφείλει να ακολουθεί έναν δρόμο εξισορροπητικό τηρώντας απαρέγκλιτα τις βασικές θεσμικές εγγυήσεις. Η περίοδος της πανδημίας - εποχή σκληρής δοκιμασίας για την ανθρωπότητα - κρύβει τον κίνδυνο μιας μόνιμης διολίσθησης στο δίκαιο της ανάγκης, μιας υποταγής στην αρχή ex facto oritur ius, της οριστικής υποχώρησης από συλλογικές κατακτήσεις δύο αιώνων, μιας οικειοθελούς και μοιρολατρικής παραίτησης του κυρίαρχου λαού από τα δικαιώματά του.

(Το σχόλιο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα της Ενωσης Δικαστών και Εισαγγελέων)

Χριστόφορος ΣΕΒΑΣΤΙΔΗΣ
ΔΝ - Εφέτης, Πρόεδρος της Ενωσης Δικαστών και Εισαγγελέων

 

Στον αφρό

Η επικείμενη Σύνοδος Κορυφής της Ευρωπαϊκής Ενωσης βγάζει ξανά «στον αφρό» τις μεγάλες αντιθέσεις στο εσωτερικό της ΕΕ, στο φόντο της νέας οικονομικής κρίσης, όπου η πανδημία επέδρασε καταλυτικά, αλλά και των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών που οξύνονται.

Ο επιμερισμός του «κόστους» από τη «δημοσιονομική χαλάρωση» και τα άλλα μέτρα διαχείρισης της κρίσης είναι το «νούμερο 1» ζήτημα στα παζάρια ανάμεσα στα κράτη - μέλη, χωρίς να αμφισβητείται βέβαια η κοινή γραμμή πλεύσης, η κλιμάκωση δηλαδή της επίθεσης από το κεφάλαιο και τις κυβερνήσεις του, για να φορτώσουν ξανά τα βάρη στους λαούς.

Οι αντιθέσεις αυτές και οι πρόσθετες δυσκολίες που γεννάνε η πανδημία και η διαχείριση της κρίσης μέσα στο ρευστό γεωπολιτικό περιβάλλον, επιδρούν και στα Ελληνοτουρκικά, με την κυβέρνηση να ρίχνει τώρα τον πήχη των προσδοκιών που καλλιέργησε το προηγούμενο διάστημα, ενόψει της Συνόδου, για ενδεχόμενες «κυρώσεις» της ΕΕ σε βάρος της Τουρκίας.

Η κυβέρνηση της ΝΔ, με τη στήριξη του ΣΥΡΙΖΑ και των άλλων αστικών κομμάτων, επιδιώκει μια πιο «αυστηρή» στάση της ΕΕ απέναντι στις αμφισβητήσεις της Τουρκίας που κλιμακώνονται και ταυτόχρονα εγκαλεί την τουρκική κυβέρνηση ότι δυναμιτίζει τον διάλογο για τα Ελληνοτουρκικά που στήνεται σε διάφορες «πλατφόρμες», με την εποπτεία των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ.

Κοινή επιδίωξη όλων - και της ελληνικής κυβέρνησης - είναι να διασφαλιστούν η «διατλαντική συνοχή» και η «στρατηγική εταιρική σχέση» της ΕΕ με την Τουρκία, που έχει ρόλο - κλειδί στην περιοχή για τα ευρωατλαντικά συμφέροντα. Γι' αυτό οι «λύσεις» που μεθοδεύονται εντάσσονται σε ευρύτερες διευθετήσεις και έχουν στο επίκεντρο τη συνεκμετάλλευση του ενεργειακού πλούτου της περιοχής, σε βάρος των κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας.

Αλλωστε, η ΕΕ δεν έχει κρύψει ότι τα Ελληνοτουρκικά είναι μέρος ενός πιο σύνθετου παζαριού που διεξάγει με την Τουρκία για μια σειρά από ζητήματα, όπως το Μεταναστευτικό, η τελωνειακή ένωση, ακόμα και οι ευρω-ρωσικές σχέσεις. Η εξέλιξη και τα «μπρος - πίσω» αυτής της διαπραγμάτευσης, όπου τα συμφέροντα των κρατών - μελών της ΕΕ δεν είναι ενιαία, επιδρούν καθοριστικά και στη στάση της απέναντι στα Ελληνοτουρκικά.

Ολα τα παραπάνω ενισχύουν την εκτίμηση ότι η Σύνοδος θα περιοριστεί ξανά σε «συστάσεις» και ευχολόγια. Θα επιβεβαιώσει δηλαδή τους πολυπλόκαμους δεσμούς που συνδέουν τις αστικές τάξεις ισχυρών κρατών - μελών της ΕΕ με την τουρκική, τα τεράστια οικονομικά και άλλα συμφέροντα που διακυβεύονται πίσω από τις ευρω-τουρκικές σχέσεις.

Μέσα από το πρίσμα των ανταγωνιστικών συμφερόντων πρέπει να δει κανείς και τη στάση της Γαλλίας, που ζητάει μια πιο «αποφασιστική» στάση της ΕΕ στα Ελληνοτουρκικά, ασκώντας πιέσεις στη Γερμανία, για να «φρενάρει» την αυξανόμενη επιρροή της Τουρκίας σε περιοχές της Μεσογείου, της Αφρικής και της Μέσης Ανατολής, όπου απειλούνται τα δικά της ιδιαίτερα συμφέροντα.

Αυτό που επιβεβαιώνεται με κάθε αφορμή, είναι ότι η στάση και οι σχεδιασμοί των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ ενθαρρύνουν την τουρκική προκλητικότητα. Οτι οι συμμαχίες της αστικής τάξης και τα σχέδιά τους στην περιοχή δεν αποτελούν «εγγύηση» της ειρήνης και των ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων, όπως τα παρουσιάζουν η κυβέρνηση, ο ΣΥΡΙΖΑ και τα άλλα αστικά κόμματα, αλλά το ακριβώς αντίθετο.

Η εμπλοκή της Ελλάδας σε αυτούς τους σχεδιασμούς, όπου συνυπάρχουν η συνεργασία και ο ανταγωνισμός με την αστική τάξη της «σύμμαχου» Τουρκίας, βάζει σε ακόμα μεγαλύτερο κίνδυνο τον ελληνικό και τους άλλους λαούς της περιοχής.

Η λύση επομένως για το λαό δεν βρίσκεται στο «περίμενε» για μια πιο αποφασιστική στάση των ευρωατλαντικών συμμάχων απέναντι στην «απομονωμένη Τουρκία», όπως λέει η κυβέρνηση, συνεχίζοντας να καλλιεργεί εφησυχασμό και να κρύβει τις ευθύνες της για τις επικίνδυνες εξελίξεις. Η διέξοδος βρίσκεται στην ένταση της πάλης για απεμπλοκή από τα ιμπεριαλιστικά σχέδια και τους ανταγωνισμούς, για την πραγματική φιλία και συνεργασία των λαών της περιοχής, με την εξουσία στα δικά τους χέρια.