Όχι άλλες παρεμβάσεις διανοούμενων

Σφυροδρέπανος

Είναι αρκετά χρόνια τώρα που κάποιοι καλλιτέχνες διανοούμενοι ένιωσαν να απελευθερώνονται από τα “δεσμά” της στρατευμένης τέχνης. Γιατί ως τέτοια την ένιωθαν κι ως ανήσυχα κι ελεύθερα πνεύματα που είναι, δεν είχαν παρά να χάσουν τις αλυσίδες τους.
Και τι γίνεται με τα άλλα δεσμά της ταξικής μας κοινωνίας;
Ωω… μα ο νους τους είναι αληταριό κι όλο θα δραπετεύει. Θα βρίσκει καταφύγιο στο χωριό και σε ησυχαστήρια, σαν ερημίτες, για να βρουν ξανά τη φύση και το χαμένο νόημα της ζωής… Σε μικρές κοινότητες, που θα βαφτιστούν κομμούνες και δε θα βρουν ποτέ το ταβάνι τους, γιατί δεν τις ενδιαφέρει να επεκταθούν έξω από τα όριά τους. Σε οτιδήποτε μπορεί να θεωρηθεί εναλλακτικό, χωρίς να αλλάζει την ουσία. Στη ρηχή αντίθεση στις σημαίες του συστήματος -τον εθνικισμό, το ρατσισμό κτλ- χωρίς να βλέπουν την άλλη όψη του ίδιου νομίσματος.
Θα γυρίσουν τις πλάτες τους στο μέλλον και θα στραφούν στο παρελθόν, για να τραφούν από τις δάφνες του ή για να το εξαργυρώσουν. Θα τραγουδήσουν την ήττα μας, και θα αποφύγουν τα μεγάλα ιδανικά, γιατί ηττήθηκαν. Θα προβάλλουν ως λύση-πρότυπο τα παλιά χρόνια, μια χρυσή εποχή που δεν υπήρξε, τότε που όλα ήταν “αγνά κι αμόλυντα” και δεν είχαν αλλοτριωθεί ακόμα. Θα νοσταλγούν μια άλλη εποχή, γιατί δεν έχουν να πουν τίποτα για τη δική μας.
Άλλοι υμνούνε της πατρίδας το χαμό κι άλλοι την πατρίδα, γενικά και αόριστα, χωρίς ταξικές διακρίσεις, όλοι ενωμένοι… Κάποιοι βλέπουν το δάσος του ιμπεριαλισμού και τους έρχεται κατακούτελα το δέντρο του εθνικισμού -που το βαφτίζουν αντι-ιμπεριαλιστική συνείδηση. Και άλλοι βλέπουν το δάσος του εθνικισμού αλλά χάνουν το δέντρο του “νατοϊκού διεθνισμού” που στη δική μας “ξύλινη γλώσσα” το ονομάζουμε “κοσμοπολιτισμό του κεφαλαίου”. Και κανείς τους δε βλέπει σε ποιο έδαφος φυτρώνει το δάσος-πρόβλημα και πώς μπορεί να λυθεί.
Κάποιοι δεν έχουν πρόβλημα να στοιχηθούν μαζί με φασίστες κι εθνικιστές. Άλλοι δεν έχουν πρόβλημα να ξεπλύνουν τους μετακλητούς και τα έμμισθα συριζοτρόλ της κακιάς ώρας, αναμασώντας τη γραμμή τους, για να της δώσουν λούστρο καλλιτεχνικό και διανοούμενο άλλοθι. Και το δίπολο “πρόοδος-αντίδραση” χτίζεται μεθοδικά…
Κάποτε αναρωτιόμασταν γιατί δεν παρεμβαίνουν οι καλλιτέχνες κι οι διανοούμενοι, με το έργο τους, με δημόσιες τοποθετήσεις, με διάφορες πρωτοβουλίες. Γιατί σιωπά ο πνευματικός κόσμος, γιατί δε βρίσκει αφορμές να δημιουργήσει, να ξανακάνει στρατευμένη ή απλώς ποιοτική και κοινωνικά προβληματισμένη τέχνη;
Και τώρα βλέπουμε πως ίσως ήταν καλύτερα όσο σιωπούσε, γιατί είναι μέρος του προβλήματος, ίσως και του συστήματος. Θέλει να τα έχει καλά με όλους ή με το κοινό που του εξασφαλίζει το παντεσπάνι, αναπαράγει πλευρές της κυρίαρχης ιδεολογίας. Χτίζει ρηχές, προοδευτικές μάσκες, κενές περιεχομένου, όπως όλες οι μάσκες άλλωστε.
Έχει διαβεί προ πολλού το Ρουβίκωνα και έχει βολευτεί, ψάχνοντας άλλοθι, φτιασιδώματα, να κρατήσει τα νύχια του καθαρά, ενώ είναι βουτηγμένος στο βούρκο. Κι οι λίγοι που ξεχωρίζουν πραγματικά, κάνουν ακόμα πιο χτυπητή την ιδεολογική γύμνια των υπόλοιπων…
Φτάνει λοιπόν τόσες παρεμβάσεις, καλύτερα ας επιστρέψουν στη σιωπή τους, είναι πιο έντιμη στάση…

Αύξηση του κατώτατου μισθού στα 650 ευρώ – Το τυρί το είδες, τη φάκα την είδες;

Κατιούσα

Σήμερα ο Αλέξης Τσίπρας ανακοίνωσε στο Υπουργικό Συμβούλιο την πρότασή του για να αυξηθεί ο κατώταοτος μισθός στο ύψος των 650 ευρώ. Ήταν δίκαιο και έγινε πράξη, όλως τυχαίως σε μια καθαρά προεκλογική περίοδο…
Οι εκλογές μας έρχονται, παιδιά βήμα ταχύ
Να τις προϋπαντήσουμε, με μια παροχή…
Έλεγαν πως θα καταργήσουν τις μνημονιακές μειώσεις και θα επαναφέρουν το βασικό μισθό στα 751, με ένα νόμο σε ένα άρθρο. Τελικά τους πήρε τέσσερα και κάτι χρόνια, ένα τρίτο μνημόνιο και μια “έξοδο” από όλα αυτά, για να αποφασίσουν να αυξήσουν τον κατώτατο μισθό κατά 10% περίπου, που ισοδυναμεί με 60 ευρώ το μήνα ή αλλιώς δύο ευρώ τη μέρα. Θα το κάψουμε απόψε κυρ-Στέφανε…
Αυτά είναι ίσως ψιλά γράμματα για τον κόσμο. Ή μάλλον για όσους μας αντιμετωπίζουν σα Λωτοφάγους, εν όψει των επικείμενων εκλογών και θέλουν να χτίσουν το αισιόδοξο αφήγημα πως “βγαίνουμε από το τούνελ” κι αφήσαμε τα χειρότερα πίσω μας. Χαμογέλα κι εσύ ρε, τι σου ζητάνε;
Χαμογέλα και μη σκέφτεσαι πως το 10% αύξηση σε ορίζοντα τετραετίας είναι ψίχουλα. Ότι οι ανατιμήσεις στα προϊόντα δεν αντιμετώπισαν ποτέ καμία κρίση, εξατμίζουν οποιαδήποτε αύξηση και βασικά την κάνουν μείωση. Πως οι κυβερνώντες πανηγυρίζουν για το αυτονόητο, και την κατάργηση της αθλιότητας του υποκατώτατου μισθού. Πως είμαστε πίσω -ακόμα και με απόλυτους αριθμούς- από το μισθό που υπήρχε μια δεκαετία πριν. Πως οι νέες γενιές ζούνε χειρότερα από τις προηγούμενες. Πως είναι ανέκδοτο να γίνεται λόγος για πρόοδο και βελτίωση.
Το βασικό είναι όμως να μη σκέφτεσαι πως οι εργαζόμενοι έχουν χάσει το βασικό πλεονέκτημα των διαπραγματεύσεων και των συλλογικών συμβάσεων -κάτι που αφαιρεί μεταξύ άλλων και την τελευταία χρηστική αξία που είχαν οι εργατοπατέρες για το σύστημα. Οι αυξήσεις τώρα δεν έρχονται ως καρπός διαπραγματεύσεων -ή και συγκρούσεων- μεταξύ των “κοινωνικών εταίρων” αλλά ως απόφαση της κυβέρνησης, που έχει το μαχαίρι και το πεπόνι, για να μοιράζει αυτή τα ψίχουλα και να χτίζει προφίλ και προεκλογική λεζάντα, με βάση τον αντεργατικό νόμο του Βρούτση, που εφαρμόζει στο ακέραιο η “αριστερή κυβέρνηση”.
Κι αν αύριο-μεθαύριο αλλάξουν πάλι τα δεδομένα, αρκεί η επίκληση μιας κρίσης, μιας δύσκολης συγκυρίας, ενός εθνικού συμφέροντος, ή ότι “ζούσαμε παραπάνω από τις δυνατότητές μας”, για να παγώσουν εκ νέου οι μισθοί ή να ξαναγυρίσουν στα υποκατώτατα επίπεδα, χωρίς να έχει κανένα λόγο για αυτό το εργατικό κίνημα και τα όργανά του.
Το τυρί το είδες λοιπόν, τη φάκα την είδες;

ΚΑΛΕΣΜΑ Πρώην ΣΥΡΙΖΑΙΩΝ-ΛΑΕ κλπ ΓΙΑ ΣΥΣΤΡΑΤΕΥΣΗ ΜΕ ΤΟ ΚΚΕ

Χρέος κάθε αριστερού να συστρατευθεί με το ΚΚΕ!

Αναδημοσιεύουμε από τον «Ριζοσπάστη του Σαββατοκύριακου» δηλώσεις στήριξης του Κόμματος από πρώην στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, της ΛΑΕ και άλλους αγωνιστές. 

Βαγγέλης ΑΝΤΩΝΙΟΥ
Οικονομολόγος - Σύμβουλος Επιχειρήσεων, πρώην μέλος της ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ και πρώην στέλεχος της ΛΑΕ

Η συστράτευση με το ΚΚΕ των ανθρώπων που εξακολουθούν να εμπνέονται από το στόχο της κοινωνικής απελευθέρωσης, ειδικά σήμερα και μετά από τη συσσωρευμένη πια εμπειρία των τελευταίων ετών, είναι επιβεβλημένη, ανάμεσα σε πολλά άλλα, γιατί:

Και πάλι κόντρα στο ρεύμα, το ΚΚΕ δικαιώθηκε σε ΟΛΕΣ τις εκτιμήσεις και τη στάση του, την ώρα που κάποιοι από εμάς υπηρετούσαμε το πολιτικό σχέδιο της «κυβερνώσας αριστεράς», άλλο ένα ευρωκομμουνιστικό κληροδότημα που το πληρώνουν πανάκριβα οι υποτελείς τάξεις της πατρίδας μας.

Μέσα από τη μελέτη και της δικής του Ιστορίας, τις καμπές που σημάδεψαν αυτήν την πρώτη απόπειρα σοσιαλιστικής οικοδόμησης, το ΚΚΕ έχει αποκρυσταλλώσει στέρεα τη στρατηγική για το σοσιαλισμό που είναι αναγκαία και εφικτή στην εποχή μας, χωρίς «στάδια» και «μεταρρυθμίσεις».

Ο καπιταλισμός της εποχής μας είναι ο γερασμένος, σαπισμένος καπιταλισμός που κάθε επεισόδιο της κρίσης του -σαν κι αυτό που βιώσαμε, ακόμη πιο πολύ αυτό που επίκειται- θα είναι όλο και πιο σφοδρό, ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος όλο και πιο πιθανός, γι' αυτό κιόλας οι φαιές εφεδρείες του συστήματος ζεσταίνουν τις μηχανές τους. Ο κόσμος της εργασίας έχει κάθε λόγο να συσπειρωθεί στο ΚΚΕ, στο συλλογικό υποκείμενο εκείνο που αποτελεί την τελευταία γραμμή άμυνας και συνάμα τη δύναμη που μπορεί νικηφόρα να ηγηθεί της λαϊκής αντεπίθεσης.

Είναι η ώρα που όλοι οι έντιμοι αριστεροί άνθρωποι, με πολλούς από τους οποίους συμπορευτήκαμε σε λάθος μονοπάτια, αλλά πάντα από τη σωστή ταξική όχθη, οφείλουμε να αφήσουμε κατά μέρος την κατάθλιψη, την «ήττα» και την αποστράτευση, να δούμε κατάματα πως η επιμονή σε αδιέξοδες επιλογές, με τον έναν ή άλλον τρόπο, αποτελούν επανεκδόσεις του ίδιου έργου που τόσο μας ντρόπιασε και να κάνουμε το αποφασιστικό βήμα. Η εκλογική στήριξη του ΚΚΕ σε όλες τις κάλπες, η πύκνωση των γραμμών του ταξικού εργατικού και λαϊκού κινήματος είναι το πιο εύστοχο βόλι για να αρχίσει να ανατρέπεται ο αρνητικός ταξικός συσχετισμός.

Προσωπικά, καταθέτοντας με σεμνότητα την ειλικρινή μου αυτοκριτική για το βαθμό που συμμετείχα από στελεχικές θέσεις, αν και ανυστερόβουλα και με ανιδιοτέλεια, στην αναρρίχηση στην κυβέρνηση αυτού του μορφώματος που τσακίζει τον κόσμο της εργασίας, συκοφαντώντας ταυτόχρονα τις αξίες της αριστεράς, δηλώνω αποφασισμένος να στρατευθώ στο πλάι του Κόμματος όπου μου ζητηθεί. Το χρωστάμε στα παιδιά μας και στη γενιά που έρχεται στο κατόπι μας, στη γενιά -ναι, είμαστε ιστορικά αισιόδοξοι- που θα νικήσει.

Ηλίας ΜΠΡΕΚΗΣ
Συνταξιούχος χειριστής, πρώην πρόεδρος της Πανελλήνιας Ένωσης Χειριστών Μηχανημάτων και μέλος της διοίκησης της Ομοσπονδίας Χειριστών. Πρώην μέλος της ΝΕ ΣΥΡΙΖΑ Ανατολικής Αττικής

Δηλώνω ότι στηρίζω τo ΚΚΕ γιατί στάθηκε, στέκεται και με τη στήριξή μας θα είναι και στο μέλλον στο πλευρό των εργαζομένων και των συνταξιούχων. Γιατί στην 100χρονη ιστορική πορεία του στέκεται όρθιο, ενάντια σε όλους όσοι προσπάθησαν για τη διάλυσή του. Γιατί παλεύει για τα δικαιώματα των εργαζομένων. Γιατί παλεύει ενάντια στο ναζισμό και σε όλα του τα μορφώματα αλλά και σε αυτούς που τα στηρίζουν. Και γιατί προσβλέπει στην οικοδόμηση μιας άλλης κοινωνίας απαλλαγμένης από την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Καλώ τους συναδέλφους και φίλους, με όποιες διαφορές να στηρίξουμε το ΚΚΕ, γιατί έτσι ανοίγουμε δρόμο στην Ελπίδα.

Αντώνης ΔΑΒΑΝΕΛΟΣ
Συνταξιούχος «Ολυμπιακής», πρώην μέλος της ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ

Για πολλούς πλέον από εμάς που συμμετείχαμε στον ΣΥΡΙΖΑ, έχει εξαχθεί πολύτιμη (και πικρή) πείρα που δεν επιδέχεται δεύτερες αναγνώσεις, αφενός μεν γιατί πατάει στέρεα στη ζοφερή πραγματικότητα, που έχει διαμορφωθεί από την άγρια και ολομέτωπη επίθεση του κεφαλαίου στα δικαιώματα και τις κατακτήσεις του εργατικού - λαϊκού κινήματος, αφετέρου γιατί μέσα από το εγχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ διαλύθηκαν μια σειρά από αυταπάτες που ισοδυναμούν με αυτόματη ιδεολογικοπολιτική, προγραμματική, ιστορική και στρατηγική δικαίωση του ΚΚΕ.

Αν η καπιταλιστική κρίση των τελευταίων ετών υπαγόρευσε την πριμοδότηση του ΣΥΡΙΖΑ ως νέου πόλου κυβερνητικής εξουσίας για την αποφυγή μιας κρίσης πολιτικής διαμεσολάβησης από τις σαρωτικές επιπτώσεις στο κοινωνικό πεδίο, η συνέχεια, για έναν κόσμο που στρατεύτηκε ανυστερόβουλα, συνοδεύτηκε και από την εκκωφαντική χρεοκοπία μιας μακράς θεωρητικής παράδοσης του «ευρωκομμουνισμού» και των ιδεών της «ανανέωσης» και έστειλε στον κάδο ανακύκλωσης της Ιστορίας τις συνειδητά συντηρούμενες αυταπάτες περί του «ειρηνικού» - κοινοβουλευτικού δρόμου της ανατροπής, περί της ανάγκης συμμετοχής των κομμουνιστών σε κυβερνήσεις αστικής διαχείρισης, περί του «αδιαμεσολάβητου» και «αυθόρμητου» των κινημάτων και άλλα πολλά... Κι αυτό λέγεται καραμπινάτος οπορτουνισμός και ασκηθήκαμε πολλοί και για μεγάλο διάστημα στις γραμμές του!

Κάθε έντιμος εργαζόμενος, κάθε ριζοσπάστης αριστερός που εξακολουθεί να διαθέτει ηθικό πολιτικό έρμα σήμερα, δεν μπορεί παρά να αναγνωρίσει την τεράστια συνδρομή του ΚΚΕ μέσα από τη συνεπή του στάση για την υπεράσπιση των εργατικών - λαϊκών συμφερόντων, μέσα από τις επιστημονικά γειωμένες θεωρητικές του επεξεργασίες, μέσα από τη δράση του ΠΑΜΕ ως μοχλού ανασύνταξης του ταξικού εργατικού κινήματος στο πλαίσιο της στρατηγικής της Κοινωνικής Συμμαχίας, αλλά και μέσα από την πολιτική ποιότητα, τη συγκρότηση και το ήθος των μελών και στελεχών του.

Η αυτοκριτική, και ιδίως όταν γίνεται με παρρησία, δηλαδή ανοιχτά και δημόσια, οφείλει να τροφοδοτεί το στοιχείο της πολιτικής συστολής, που είναι η αναγκαία προϋπόθεση για τη, χωρίς όρους και προϋποθέσεις, συστράτευση και συμπόρευση με το ΚΚΕ, τόσο στις προσεχείς πολλαπλές εκλογικές αναμετρήσεις, όσο και στο πραγματικό πεδίο που ασκείται η ταξική σύγκρουση στη χώρα μας.

Είναι το ελάχιστο που μπορούμε και οφείλουμε να συνεισφέρουμε όσοι προερχόμαστε από μια τέτοια διαδρομή! Είναι ο δικός μας φόρος τιμής απέναντι στην 100χρονη πορεία της ιστορικής πολιτικής μήτρας της «Ουτοπίας» στη χώρα μας! Στηρίζουμε παντού και με κάθε τρόπο τη δράση και τις πρωτοβουλίες του ΚΚΕ! Είναι η οφειλή στα παιδιά μας! Είναι η οφειλή μας στο Μέλλον.

Σπύρος ΓΕΩΡΓΑΚΑΚΗΣ
Πρώην μέλος της ΝΕ ΣΥΡΙΖΑ Αν. Αττικής

Τούτη την κρίσιμη στιγμή για τη χώρα μας, που οι συγκλίσεις όλων των αστικών κομμάτων στις βασικές επιλογές του ντόπιου κεφαλαίου κυριαρχούν τόσο στην εξωτερική όσο και στην εσωτερική πολιτική και παράλληλα γίνεται νεκρανάσταση δίπολων σε τριτεύουσας σημασίας «αντιθέσεις», όπως πρόοδος - συντήρηση, λαϊκισμός - αντιλαϊκισμός κλπ.

Όταν πλησιάζει η επόμενη καταιγίδα στην παγκόσμια οικονομία, όταν η γειτονιά της χώρας μας είναι πεδίο σύγκρουσης και η κυβέρνηση πρωτοστατεί βάσει των επιδιώξεων της ελληνικής αστικής τάξης χωρίς να νοιάζεται στο ελάχιστο για τους κινδύνους που εγκυμονεί η κατάσταση για τον ελληνικό λαό, όταν η εμπλοκή της χώρας στους βαθείς ευρωατλαντικούς σχεδιασμούς είναι στην ημερήσια διάταξη, όταν οι άθικτοι μνημονιακοί νόμοι και η αντιλαϊκή εποπτεία αιμορραγούν την εργατική τάξη...

Τότε η στάση του κάθε αριστερού είναι η συμπόρευση και συστράτευση πλάι στον μοναδικό ειλικρινή και σταθερό εκφραστή των λαϊκών συμφερόντων, το ΚΚΕ.

Ένα κόμμα ΝΕΟ, ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΟ, ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟ

Απευθύνομαι στους χτεσινούς συναγωνιστές μου που ακόμα διστάζουν ή ομφαλοσκοπούν.

Αποφασίστε θαρραλέα, ανατρεπτικά, ΚΚΕ, τη μοναδική λαϊκή αντιπολίτευση στις αστικές κυβερνήσεις και την εξουσία τους.

Με ένα ακόμα πιο δυνατό ΚΚΕ, για να γίνει η πραγματική διαφορά για το λαό και τις ανάγκες του.

ΔΕΣ ΑΚΟΜΑ

• 

  ΑΝΩ ΛΙΟΣΙΑ

  Δηλώσεις στήριξης του ΚΚΕ και της «Λαϊκής Συσπείρωσης»

  28/01/2019 21:40
• 

  Μαζική εκδήλωση της «Λαϊκής Συσπείρωσης» Νεάπολης - Συκεών

   28/01/2019 18:29
• 
  

  ΖΩΓΡΑΦΟΥ

  Εκδήλωση για την ενίσχυση της «Λαϊκής Συσπείρωσης» (ΦΩΤΟ)

   28/01/2019 14:13

Έτοιμη για όλα

 

Φωτό αρχείου

Πηγή: Eurokinissi

Με βαριά ΝΑΤΟική ατζέντα στα Βαλκάνια και στην Ανατ. Μεσόγειο ξεκινάει ο Φλεβάρης για την κυβέρνηση, μετά τη συμφωνία Τσίπρα - Ζάεφ, καθώς μέσα στον ερχόμενο μήνα και μέχρι τα τέλη Μάρτη προγραμματίζονται μια σειρά από συναντήσεις και επαφές για όλα τα ανοιχτά μέτωπα στην περιοχή.

Στις αρχές Φλεβάρη ο πρωθυπουργός θα συναντηθεί με τον Ερντογάν, στο φόντο της κλιμακούμενης επιθετικότητας της Τουρκίας σε βάρος των κυριαρχικών δικαιωμάτων Ελλάδας και Κύπρου κι ενώ αναθερμαίνεται η συζήτηση για επανέναρξη των συνομιλιών για το Κυπριακό.

Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι η πρόσφατη έκθεση του Στέιτ Ντιπάρτμεντ, όπου η Τουρκία αντιμετωπίζεται από τις ΗΠΑ ως «κρίσιμος εταίρος» στην περιοχή, που πρέπει να παραμείνει στο «δυτικό» στρατόπεδο και να ανακοπεί η επιρροή της Ρωσίας, καθορίζει σε μεγάλο βαθμό το πλαίσιο της συνάντησης Τσίπρα - Ερντογάν.


Αλλωστε, η κυβέρνηση έχει να παινεύεται ότι οι απόψεις της για τη διαχείριση της κρίσης ΝΑΤΟ - Τουρκίας συμπίπτουν με αυτές των ΗΠΑ, που σημαίνει ότι αναλαμβάνει ρόλο «γέφυρας» και μαντατοφόρου προς τη «σύμμαχο» Τουρκία, προσδοκώντας να κατοχυρώσει τον τίτλο του «προτιμώμενου εταίρου» των Αμερικανών στην περιοχή.

Σήμερα, εξάλλου, προγραμματίζεται στην Κύπρο μια ακόμα «σύνοδος των κρατών του ευρωπαϊκού Νότου», δηλαδή της Ελλάδας, της Κύπρου, της Ιταλίας, της Γαλλίας, της Ισπανίας, της Πορτογαλίας και της Μάλτας.

Η επιλογή της Κύπρου έρχεται να υπογραμμίσει το ιδιαίτερο ενδιαφέρον που τρέφουν όλες αυτές οι χώρες για τις εξελίξεις γύρω από τα Ενεργειακά, κυρίως η Γαλλία και η Ιταλία, τα μονοπώλια των οποίων έχουν αποκτήσει δικαιώματα ερευνών και εξόρυξης σε «οικόπεδα» της κυπριακής ΑΟΖ.

Η Ελλάδα, ενσωματωμένη πλήρως στον αμερικανοΝΑΤΟικό σχεδιασμό, που προβλέπει αξιοποίηση των κοιτασμάτων φυσικού αερίου της Ανατ. Μεσογείου για τη μείωση της ενεργειακής εξάρτησης της ΕΕ από τη Ρωσία, διεκδικεί αναβαθμισμένο ρόλο στη μεταφορά του προς την Κεντρική Ευρώπη, με στόχο να αναδειχτεί σε ενεργειακό κόμβο.

Ο στόχος αυτός οξύνει την αντιπαράθεση και με την Τουρκία, η οποία διεκδικεί μερτικό στους υδρογονάνθρακες της Ανατ. Μεσογείου και επιδιώκει να αναλάβει τμήμα του δικτύου των αγωγών που θα μεταφέρουν το φυσικό αέριο προς τις ευρωπαϊκές αγορές. Σχέδιο που δεν απορρίπτουν οι ΗΠΑ, προκειμένου να αναθερμάνουν και τις σχέσεις της Τουρκίας με το ΝΑΤΟ.

Σε κάθε περίπτωση, η ελληνική κυβέρνηση έχει αναλάβει ρόλο για τη στενότερη συνεργασία της Κύπρου με το ΝΑΤΟ, γεγονός που επιβεβαιώνεται και από την ολοένα και μεγαλύτερη εμπλοκή της ιμπεριαλιστικής συμμαχίας στη συζήτηση για το Κυπριακό.

Συναφής με όλα τα παραπάνω είναι και η τριμερής συνάντηση που προγραμματίζεται τέλη Φλεβάρη - αρχές Μάρτη στην Κρήτη, ανάμεσα σε Ελλάδα, Κύπρο και Ισραήλ, με αιχμή τη στενότερη συνεργασία στην Ενέργεια και την «άμυνα», με την παρουσία αυτήν τη φορά και του Αμερικανού ΥΠΕΞ, Μ. Πομπέο.

Η άμεση συμμετοχή των ΗΠΑ στην τριμερή αποτελεί στοιχείο αναβάθμισης της παρουσίας τους στην περιοχή και είναι βέβαιο ότι θα περιπλέξει ακόμα περισσότερο τους ανταγωνισμούς για την Ενέργεια και την «επόμενη μέρα» σε Συρία και Μέση Ανατολή, ενώ θα επιδράσει στο Κυπριακό και στα Ελληνοτουρκικά, με έμφαση στο Αιγαίο.

Εξίσου «βαρύ» πρόγραμμα έχει η Ελλάδα και στα Βαλκάνια, όπου παραμένει ανοιχτή η διαπραγμάτευση με την Αλβανία, ενώ ο στόχος που μπαίνει τώρα είναι να αποτελέσει η ΝΑΤΟική συμφωνία των Πρεσπών παράδειγμα για άλλες διευθετήσεις, όπως αυτή ανάμεσα στη Σερβία και το Κόσσοβο.

Τα πανηγύρια του πρωθυπουργού ότι με τη συμφωνία των Πρεσπών ενισχύεται το «κύρος» της χώρας στην περιοχή σημαίνουν αναβάθμιση της Ελλάδας στην προώθηση του ευρωατλαντικού σχεδιασμού, άρα και βαθύτερη εμπλοκή στον ανταγωνισμό ΝΑΤΟ - Ρωσίας.

Ο λαός μόνο ανησυχία μπορεί να αισθάνεται για τις εξελίξεις σε όλα τα ανοιχτά μέτωπα, όπου ο αμερικανοΝΑΤΟικός παράγοντας θέλει να βάλει τη σφραγίδα του, με την ελληνική κυβέρνηση σε ρόλο εταίρου, «έτοιμου για όλα», προκειμένου να υπηρετήσει τα στρατηγικά συμφέροντα της αστικής τάξης...

Το άρθρο αυτό αναδημοσιεύεται από την στήλη «Η Άποψή μας» του Ριζοσπάστη της Τρίτης 29 Γενάρη 2019.

902gr

Όχι άλλες παρεμβάσεις διανοούμενων

Σφυροδρέπανος

Είναι αρκετά χρόνια τώρα που κάποιοι καλλιτέχνες διανοούμενοι ένιωσαν να απελευθερώνονται από τα “δεσμά” της στρατευμένης τέχνης. Γιατί ως τέτοια την ένιωθαν κι ως ανήσυχα κι ελεύθερα πνεύματα που είναι, δεν είχαν παρά να χάσουν τις αλυσίδες τους.
Και τι γίνεται με τα άλλα δεσμά της ταξικής μας κοινωνίας;
Ωω… μα ο νους τους είναι αληταριό κι όλο θα δραπετεύει. Θα βρίσκει καταφύγιο στο χωριό και σε ησυχαστήρια, σαν ερημίτες, για να βρουν ξανά τη φύση και το χαμένο νόημα της ζωής… Σε μικρές κοινότητες, που θα βαφτιστούν κομμούνες και δε θα βρουν ποτέ το ταβάνι τους, γιατί δεν τις ενδιαφέρει να επεκταθούν έξω από τα όριά τους. Σε οτιδήποτε μπορεί να θεωρηθεί εναλλακτικό, χωρίς να αλλάζει την ουσία. Στη ρηχή αντίθεση στις σημαίες του συστήματος -τον εθνικισμό, το ρατσισμό κτλ- χωρίς να βλέπουν την άλλη όψη του ίδιου νομίσματος.
Θα γυρίσουν τις πλάτες τους στο μέλλον και θα στραφούν στο παρελθόν, για να τραφούν από τις δάφνες του ή για να το εξαργυρώσουν. Θα τραγουδήσουν την ήττα μας, και θα αποφύγουν τα μεγάλα ιδανικά, γιατί ηττήθηκαν. Θα προβάλλουν ως λύση-πρότυπο τα παλιά χρόνια, μια χρυσή εποχή που δεν υπήρξε, τότε που όλα ήταν “αγνά κι αμόλυντα” και δεν είχαν αλλοτριωθεί ακόμα. Θα νοσταλγούν μια άλλη εποχή, γιατί δεν έχουν να πουν τίποτα για τη δική μας.
Άλλοι υμνούνε της πατρίδας το χαμό κι άλλοι την πατρίδα, γενικά και αόριστα, χωρίς ταξικές διακρίσεις, όλοι ενωμένοι… Κάποιοι βλέπουν το δάσος του ιμπεριαλισμού και τους έρχεται κατακούτελα το δέντρο του εθνικισμού -που το βαφτίζουν αντι-ιμπεριαλιστική συνείδηση. Και άλλοι βλέπουν το δάσος του εθνικισμού αλλά χάνουν το δέντρο του “νατοϊκού διεθνισμού” που στη δική μας “ξύλινη γλώσσα” το ονομάζουμε “κοσμοπολιτισμό του κεφαλαίου”. Και κανείς τους δε βλέπει σε ποιο έδαφος φυτρώνει το δάσος-πρόβλημα και πώς μπορεί να λυθεί.
Κάποιοι δεν έχουν πρόβλημα να στοιχηθούν μαζί με φασίστες κι εθνικιστές. Άλλοι δεν έχουν πρόβλημα να ξεπλύνουν τους μετακλητούς και τα έμμισθα συριζοτρόλ της κακιάς ώρας, αναμασώντας τη γραμμή τους, για να της δώσουν λούστρο καλλιτεχνικό και διανοούμενο άλλοθι. Και το δίπολο “πρόοδος-αντίδραση” χτίζεται μεθοδικά…
Κάποτε αναρωτιόμασταν γιατί δεν παρεμβαίνουν οι καλλιτέχνες κι οι διανοούμενοι, με το έργο τους, με δημόσιες τοποθετήσεις, με διάφορες πρωτοβουλίες. Γιατί σιωπά ο πνευματικός κόσμος, γιατί δε βρίσκει αφορμές να δημιουργήσει, να ξανακάνει στρατευμένη ή απλώς ποιοτική και κοινωνικά προβληματισμένη τέχνη;
Και τώρα βλέπουμε πως ίσως ήταν καλύτερα όσο σιωπούσε, γιατί είναι μέρος του προβλήματος, ίσως και του συστήματος. Θέλει να τα έχει καλά με όλους ή με το κοινό που του εξασφαλίζει το παντεσπάνι, αναπαράγει πλευρές της κυρίαρχης ιδεολογίας. Χτίζει ρηχές, προοδευτικές μάσκες, κενές περιεχομένου, όπως όλες οι μάσκες άλλωστε.
Έχει διαβεί προ πολλού το Ρουβίκωνα και έχει βολευτεί, ψάχνοντας άλλοθι, φτιασιδώματα, να κρατήσει τα νύχια του καθαρά, ενώ είναι βουτηγμένος στο βούρκο. Κι οι λίγοι που ξεχωρίζουν πραγματικά, κάνουν ακόμα πιο χτυπητή την ιδεολογική γύμνια των υπόλοιπων…
Φτάνει λοιπόν τόσες παρεμβάσεις, καλύτερα ας επιστρέψουν στη σιωπή τους, είναι πιο έντιμη στάση…

Τέσσερα χρόνια μετά..

.

Να συγκρίνει την Ελλάδα που παρέλαβε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, «της ύφεσης, της ακραίας φτώχειας και παρίας της διεθνούς σκηνής», με την Ελλάδα «των πολλών», της «δίκαιης ανάπτυξης» και την «πρωταγωνίστρια θετικών εξελίξεων στα Βαλκάνια», καλεί ο πρωθυπουργός τον λαό σε συνέντευξή του στο «Economist», πλέκοντας το παραμύθι για την υποτιθέμενη «ιστορική χρονιά» που θα ζήσει ο λαός το 2019.
Οι συγκρίσεις αυτές, βέβαια, για την τετράχρονη διακυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ και όσα πρόκειται να ακολουθήσουν, είναι παραπάνω από αναγκαίες για τον λαό. Οχι όμως με κριτήριο τη λογική του «μικρότερου κακού» και των μειωμένων απαιτήσεων, που καλλιέργησε μαζικά ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά με κριτήριο τα όσα έχασαν και συνεχίζουν να χάνουν εργαζόμενοι και λαϊκά στρώματα, τις σύγχρονες λαϊκές ανάγκες που συνθλίβονται από την πολιτική και αυτής της κυβέρνησης.

* * *

Μόνο έτσι μπορεί πραγματικά να φανεί τι σημαίνουν τα πανηγύρια του πρωθυπουργού για την «ανάταξη της οικονομίας που έχει ήδη επιτευχθεί», για τις «χρηματοδοτικές ανάγκες της χώρας (που) είναι εξασφαλισμένες για το επόμενο διάστημα», τον «ενάρετο δημοσιονομικό κύκλο» που συνεχίζεται και τις «άμεσες ξένες επενδύσεις που καταγράφουν ρεκόρ».
Η αναιμική ανάκαμψη της καπιταλιστικής οικονομίας, μετά από 8 και πλέον χρόνια καπιταλιστικής κρίσης, αποτελεί ανάκαμψη για το κεφάλαιο και πατάει πάνω στους 1.000 μνημονιακούς νόμους του πρώτου και δεύτερου μνημονίου, που ο ΣΥΡΙΖΑ όχι μόνο διατήρησε, αλλά εμπλούτισε με ένα τρίτο και με ένα ακόμα «μεταμνημονιακό μνημόνιο», με δημοσιονομικά μέτρα έως το 2060 και πρόσθετες αντιλαϊκές ανατροπές και «μεταρρυθμίσεις», ματωμένα πλεονάσματα, φοροληστεία.
Αλλά και τώρα, στη «νέα εποχή» του ΣΥΡΙΖΑ, τα «ρεκόρ» των επενδύσεων και της κερδοφορίας πατάνε πάνω στο χαλί που τους στρώνει η αντεργατική πολιτική, στην ένταση της εκμετάλλευσης, στην εκτίναξη της ευελιξίας και στο μοίρασμα μιας θέσης εργασίας στα δύο και τρία. Στην εντατικοποίηση και τα δεκάδες εργατικά «ατυχήματα», στην τρομοκρατία στους χώρους δουλειάς, στις εισφοροαπαλλαγές στην εργοδοσία, στο χτύπημα των Συλλογικών Συμβάσεων και του δικαιώματος στην απεργία, στον καθορισμό του κατώτατου μισθού με τον κατάπτυστο νόμο Βρούτση - Αχτσιόγλου.

* * *

Τέσσερα χρόνια μετά επιβεβαιώνεται επίσης ότι ούτε στο δαχτυλάκι της δεν ακουμπάει την αντεργατική πολιτική η πολιτική «αναδιανομής» της φτώχειας, που κατά τον πρωθυπουργό αποτελεί «δομικό στοιχείο» της κυβερνητικής στρατηγικής. Κάθε άλλο: Η πείρα έδειξε ότι τα μέτρα αυτά αποτελούν το αναγκαίο συμπλήρωμα της αντιλαϊκής πολιτικής, που γενικεύει τη φτώχεια, και όχι το αντίβαρό της.
Δεν έχει παρά να δει κανείς πώς αξιοποιήθηκαν τα εφάπαξ επιδόματα και φιλοδωρήματα στους πιο φτωχούς, την ώρα που η κυβέρνηση καταργούσε με σειρά νόμων τα μόνιμα δικαιώματα των λαϊκών στρωμάτων σε Υγεία - Πρόνοια, προχωρούσε στο παραπέρα ξήλωμα του Ασφαλιστικού, με τον αισχρό νόμο Κατρούγκαλου, έδινε επιπλέον χτύπημα στις λαϊκές ανάγκες στην Παιδεία.
Ολα αυτά αποτελούν ταυτόχρονα πρόγευση για το τι έχει να περιμένει ο λαός από αυτούς τους μηχανισμούς για τη διαχείριση της φτώχειας, με τον πρωθυπουργό να παραδέχεται στο άρθρο του πως αυτοί «είναι όρος για τη σταθερότητα και τη διεύρυνση του κύκλου της οικονομίας». Και ότι «η πολιτική σταθερότητα, η κοινωνική συνοχή», η προσπάθεια δηλαδή για ενσωμάτωση του λαού στους στόχους της καπιταλιστικής οικονομίας με τέτοια ψίχουλα, «αποτελούν τους πυλώνες μιας ευημερούσας οικονομίας», που κατά τ' άλλα θα βασιστεί στις δεκάδες αντιλαϊκές ανατροπές και στα μέτρα ενίσχυσης του κεφαλαίου.

* * *

Οπως βέβαια ο λαός μπορεί να δει καθαρά τι σήμαινε η προσπάθεια της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ να ανακτήσει η αστική τάξη την «ηγετική της θέση στην περιοχή των Βαλκανίων» και ευρύτερα, αναλαμβάνοντας κάθε βρωμοδουλειά των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ, από τις ευρωατλαντικές «διευθετήσεις», όπως η συμφωνία Τσίπρα - Ζάεφ, μέχρι τη μετατροπή της χώρας σε απέραντη αμερικανοΝΑΤΟική βάση για τις επεμβάσεις σε όλη την περιοχή. Τώρα, «σειρά» παίρνουν ακόμα περισσότερα, που αφορούν αντίστοιχες διευθετήσεις σε Αιγαίο και Νοτιοανατολική Μεσόγειο.
Η «Ελλάδα του χτες», όπως και η σημερινή Ελλάδα, βρίσκει το ίδιο ζυγισμένα και στοιχισμένα τα αστικά κόμματα σε όλα τα παραπάνω. Οχι μόνο δεν κάνει πιο ευδιάκριτες τις υποτιθέμενες «διαχωριστικές γραμμές» ανάμεσά τους, όπως ισχυρίζεται η κυβέρνηση για να στήσει το κάλπικο δίπολο «πρόοδος - συντήρηση», αλλά δείχνει το πόσο θολές και χωρίς αντίκρισμα για τον λαό είναι αυτές οι γραμμές.
Μαζί ΣΥΡΙΖΑ, ΝΔ και τα υπόλοιπα αστικά κόμματα, «προοδευτικοί» και «συντηρητικοί», ψήφισαν το τρίτο μνημόνιο, από τον ίδιο «τσελεμεντέ» του κεφαλαίου διαβάζουν και τις συνταγές της καπιταλιστικής ανάκαμψης. Και όσο βέβαια για τις νέες «μεγάλες ιδέες» της αστικής τάξης, για την «αναβάθμιση» του ρόλου και της κερδοφορίας της, μέσα από την ανάληψη πρωταγωνιστικών ρόλων στα σχέδια ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ, η ταύτιση δεν κρύβεται, παρά τις αψιμαχίες για τα κάθε φορά «ανταλλάγματα», για το πώς αυτά τα συμφέροντα μπορούν πιο αποτελεσματικά να υπηρετηθούν.

***

Ο λαός μας έχει πολλά στοιχεία για να κρίνει, να βγάλει συμπεράσματα και για όσα του είπε το ΚΚΕ και επιβεβαιώθηκαν: Οτι κάθε κυβέρνηση πάνω στο έδαφος του καπιταλισμού, που έρχεται να διαχειριστεί το σάπιο αυτό σύστημα και τις ανάγκες του, ανεξάρτητα από διακηρύξεις και πυροτεχνήματα, είναι από χέρι αντιλαϊκή, εχθρική στα λαϊκά συμφέροντα. Οτι ο λαός δεν έχει να περιμένει από σωτήρες - διαχειριστές της καπιταλιστικής βαρβαρότητας, αλλά από τον δικό του οργανωμένο αγώνα, για ανάκτηση των απωλειών και ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών, σε σύγκρουση με το κεφάλαιο, την εξουσία του και τις κυβερνήσεις του. Σε αυτόν τον αγώνα, στην πρώτη γραμμή βρίσκεται το ΚΚΕ. Γι' αυτό η ενίσχυσή του παντού, και στις κάλπες του επόμενου διαστήματος, είναι αποφασιστικής σημασίας.

Ετοιμη για όλα

Με βαριά ΝΑΤΟική ατζέντα στα Βαλκάνια και στην Ανατ. Μεσόγειο ξεκινάει ο Φλεβάρης για την κυβέρνηση, μετά τη συμφωνία Τσίπρα - Ζάεφ, καθώς μέσα στον ερχόμενο μήνα και μέχρι τα τέλη Μάρτη προγραμματίζονται μια σειρά από συναντήσεις και επαφές για όλα τα ανοιχτά μέτωπα στην περιοχή.
Στις αρχές Φλεβάρη ο πρωθυπουργός θα συναντηθεί με τον Ερντογάν, στο φόντο της κλιμακούμενης επιθετικότητας της Τουρκίας σε βάρος των κυριαρχικών δικαιωμάτων Ελλάδας και Κύπρου κι ενώ αναθερμαίνεται η συζήτηση για επανέναρξη των συνομιλιών για το Κυπριακό.
Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι η πρόσφατη έκθεση του Στέιτ Ντιπάρτμεντ, όπου η Τουρκία αντιμετωπίζεται από τις ΗΠΑ ως «κρίσιμος εταίρος» στην περιοχή, που πρέπει να παραμείνει στο «δυτικό» στρατόπεδο και να ανακοπεί η επιρροή της Ρωσίας, καθορίζει σε μεγάλο βαθμό το πλαίσιο της συνάντησης Τσίπρα - Ερντογάν.
Αλλωστε, η κυβέρνηση έχει να παινεύεται ότι οι απόψεις της για τη διαχείριση της κρίσης ΝΑΤΟ - Τουρκίας συμπίπτουν με αυτές των ΗΠΑ, που σημαίνει ότι αναλαμβάνει ρόλο «γέφυρας» και μαντατοφόρου προς τη «σύμμαχο» Τουρκία, προσδοκώντας να κατοχυρώσει τον τίτλο του «προτιμώμενου εταίρου» των Αμερικανών στην περιοχή.
Σήμερα, εξάλλου, προγραμματίζεται στην Κύπρο μια ακόμα «σύνοδος των κρατών του ευρωπαϊκού Νότου», δηλαδή της Ελλάδας, της Κύπρου, της Ιταλίας, της Γαλλίας, της Ισπανίας, της Πορτογαλίας και της Μάλτας.
Η επιλογή της Κύπρου έρχεται να υπογραμμίσει το ιδιαίτερο ενδιαφέρον που τρέφουν όλες αυτές οι χώρες για τις εξελίξεις γύρω από τα Ενεργειακά, κυρίως η Γαλλία και η Ιταλία, τα μονοπώλια των οποίων έχουν αποκτήσει δικαιώματα ερευνών και εξόρυξης σε «οικόπεδα» της κυπριακής ΑΟΖ.
Η Ελλάδα, ενσωματωμένη πλήρως στον αμερικανοΝΑΤΟικό σχεδιασμό, που προβλέπει αξιοποίηση των κοιτασμάτων φυσικού αερίου της Ανατ. Μεσογείου για τη μείωση της ενεργειακής εξάρτησης της ΕΕ από τη Ρωσία, διεκδικεί αναβαθμισμένο ρόλο στη μεταφορά του προς την Κεντρική Ευρώπη, με στόχο να αναδειχτεί σε ενεργειακό κόμβο.
Ο στόχος αυτός οξύνει την αντιπαράθεση και με την Τουρκία, η οποία διεκδικεί μερτικό στους υδρογονάνθρακες της Ανατ. Μεσογείου και επιδιώκει να αναλάβει τμήμα του δικτύου των αγωγών που θα μεταφέρουν το φυσικό αέριο προς τις ευρωπαϊκές αγορές. Σχέδιο που δεν απορρίπτουν οι ΗΠΑ, προκειμένου να αναθερμάνουν και τις σχέσεις της Τουρκίας με το ΝΑΤΟ.
Σε κάθε περίπτωση, η ελληνική κυβέρνηση έχει αναλάβει ρόλο για τη στενότερη συνεργασία της Κύπρου με το ΝΑΤΟ, γεγονός που επιβεβαιώνεται και από την ολοένα και μεγαλύτερη εμπλοκή της ιμπεριαλιστικής συμμαχίας στη συζήτηση για το Κυπριακό.
Συναφής με όλα τα παραπάνω είναι και η τριμερής συνάντηση που προγραμματίζεται τέλη Φλεβάρη - αρχές Μάρτη στην Κρήτη, ανάμεσα σε Ελλάδα, Κύπρο και Ισραήλ, με αιχμή τη στενότερη συνεργασία στην Ενέργεια και την «άμυνα», με την παρουσία αυτήν τη φορά και του Αμερικανού ΥΠΕΞ, Μ. Πομπέο.
Η άμεση συμμετοχή των ΗΠΑ στην τριμερή αποτελεί στοιχείο αναβάθμισης της παρουσίας τους στην περιοχή και είναι βέβαιο ότι θα περιπλέξει ακόμα περισσότερο τους ανταγωνισμούς για την Ενέργεια και την «επόμενη μέρα» σε Συρία και Μέση Ανατολή, ενώ θα επιδράσει στο Κυπριακό και στα Ελληνοτουρκικά, με έμφαση στο Αιγαίο.
Εξίσου «βαρύ» πρόγραμμα έχει η Ελλάδα και στα Βαλκάνια, όπου παραμένει ανοιχτή η διαπραγμάτευση με την Αλβανία, ενώ ο στόχος που μπαίνει τώρα είναι να αποτελέσει η ΝΑΤΟική συμφωνία των Πρεσπών παράδειγμα για άλλες διευθετήσεις, όπως αυτή ανάμεσα στη Σερβία και το Κόσσοβο.
Τα πανηγύρια του πρωθυπουργού ότι με τη συμφωνία των Πρεσπών ενισχύεται το «κύρος» της χώρας στην περιοχή σημαίνουν αναβάθμιση της Ελλάδας στην προώθηση του ευρωατλαντικού σχεδιασμού, άρα και βαθύτερη εμπλοκή στον ανταγωνισμό ΝΑΤΟ - Ρωσίας.
Ο λαός μόνο ανησυχία μπορεί να αισθάνεται για τις εξελίξεις σε όλα τα ανοιχτά μέτωπα, όπου ο αμερικανοΝΑΤΟικός παράγοντας θέλει να βάλει τη σφραγίδα του, με την ελληνική κυβέρνηση σε ρόλο εταίρου, «έτοιμου για όλα», προκειμένου να υπηρετήσει τα στρατηγικά συμφέροντα της αστικής τάξης...

Εμπαιγμός διαρκείας για τον κατώτατο μισθό...

Από τη «δέσμευση για 751 ευρώ» έως τον νόμο Βρούτση - Αχτσιόγλου και το τσεκούρι στο αφορολόγητο

Απάντηση στην κοροϊδία, με ενίσχυση της πάλης για 751 ευρώ κατώτατο μισθό, για κλαδικές ΣΣΕ με αυξήσεις μισθών και δικαιώματα για όλους

«Είναι δέσμευση ότι θα επαναφέρουμε τον κατώτατο μισθό στα 751 ευρώ... Είναι ο πυρήνας της πολιτικής μας τα 751 ευρώ. Θα έρθουν με νόμο, όπως με νόμο καταργήθηκαν. Ομως μετά θα λειτουργήσουν οι συλλογικές διαπραγματεύσεις, από το νόμο και μετά... Δεν θα καθορίζεται ο κατώτατος μισθός με νόμο».
Αλέξης Τσίπρας (10 μέρες πριν τις εκλογές, 15/1/2015)
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ το 2015 έλεγε ότι ο πρώτος νόμος που θα έφερνε στη Βουλή θα ήταν η επαναφορά του κατώτατου μισθού στα 751 ευρώ, η κατάργηση του «υποκατώτατου» για τους νέους, η επαναφορά των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας...
Επί 4 ολόκληρα χρόνια, ωστόσο, διατήρησε τα ψίχουλα του κατώτατου μισθού των 586 ευρώ μεικτά, το αίσχος του «υποκατώτατου» μισθού των 511 ευρώ μεικτά για τους νέους κάτω των 25 χρόνων, όλο το αντεργατικό οπλοστάσιο που μαζί με τους άθλιους κατώτατους μισθούς επέτρεψε στην εργοδοσία μέσα σε αυτά τα 4 χρόνια να κλιμακώσει ακόμα παραπέρα το χτύπημά της συνολικά στους μισθούς των εργαζομένων.

Τέσσερα χρόνια μετά...

Τέσσερα χρόνια μετά, με το χτεσινό πανηγυρικό υπουργικό συμβούλιο, η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ βάζει σε εφαρμογή έναν από τους πιο εμβληματικούς μνημονιακούς νόμους: Τον νόμο Βρούτση για τον καθορισμό του κατώτατου μισθού, τον οποίο ο ΣΥΡΙΖΑ αποκαλούσε «νόμο - δολοφόνο» και έλεγε ότι θα τον καταργούσε. Τώρα η κυβέρνηση τον έκανε ιδιοκτησία της, τον έκανε νόμο Βρούτση - Αχτσιόγλου και με τη βούλα.
Με τον νόμο που ενεργοποίησε η κυβέρνηση κάνει ακριβώς τα αντίθετα από αυτά που έλεγε ο Αλ. Τσίπρας πριν 4 χρόνια: Καταργούνται μόνιμα οι συλλογικές διαπραγματεύσεις για τον κατώτατο μισθό, ο καθορισμός του οποίου θα γίνεται με Υπουργική Απόφαση και με κριτήριο την «ανταγωνιστικότητα» και την «παραγωγικότητα», δηλαδή με βάση τη θωράκιση των συμφερόντων του μεγάλου κεφαλαίου.
Με βάση ακριβώς αυτό το κριτήριο, τις «αντοχές» της «ανταγωνιστικότητας» και των καπιταλιστικών κερδών, η κυβέρνηση απορρίπτει σταθερά την επαναφορά του κατώτατου μισθού στα 751 ευρώ.

«Χρυσώνουν το χάπι» της μονιμοποίησης του αντεργατικού πλαισίου

Οι χτεσινές εξαγγελίες της κυβέρνησης για τον κατώτατο μισθό επιδιώκουν στην πραγματικότητα να «χρυσώσουν το χάπι» για τη μονιμοποίηση και την εμβάθυνση όλου του βάρβαρου αντεργατικού πλαισίου:
-- Ο καθορισμός του κατώτατου μισθού με Υπουργική Απόφαση, και με τα κριτήρια του κεφαλαίου, στην ουσία διασφαλίζει ότι θα συνεχίζεται και θα επιταχύνεται η μείωση του μέσου μισθού, που το 2012 ήταν 1.200 ευρώ και σήμερα είναι κάτω από τα 900 ευρώ μεικτά.
-- Την ίδια στιγμή, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ έχει ήδη νομοθετήσει τη νέα μείωση του αφορολόγητου από την επόμενη χρονιά, η οποία θα εξανεμίσει πάνω από το μισό της αύξησης στον κατώτατο μισθό, αφού πλέον και αυτό το επίπεδο εργατικού εισοδήματος θα πιάνεται στις δαγκάνες τις Εφορίας... Και δεν είναι μόνο αυτό: Ηδη στον προϋπολογισμό του 2019 προβλέπονται 1 δισ. ευρώ πρόσθετοι φόροι, οι οποίοι επιβαρύνουν τα εργατικά - λαϊκά νοικοκυριά...
-- Με την κατάργηση των Συλλογικών Συμβάσεων στη συντριπτική πλειοψηφία των επιχειρήσεων, εργαζόμενοι που αμείβονταν με κάτι περισσότερο από τον κατώτατο μισθό καταγράφονταν να παίρνουν μισθό 586 ευρώ, ενώ τα υπόλοιπα χρήματα εμφανίζονταν ως «οικειοθελής παροχή» του εργοδότη. Αυτοί οι χιλιάδες εργαζόμενοι δεν πρόκειται τώρα να δουν καμία αύξηση στην τσέπη τους, αφού ο ονομαστικός τους μισθός θα «αυξηθεί», αλλά ο πραγματικός μισθός που θα παίρνουν θα είναι ίδιος...
-- Το 60% των νέων Συμβάσεων είναι με «ευέλικτες» μορφές απασχόλησης. Τα 4ωρα και 6ωρα είναι η επιλογή των εργοδοτών. Η αύξηση που θα δουν οι «ευέλικτοι» εργαζόμενοι θα είναι ακόμα μικρότερη, με τους μισθούς που λαμβάνουν να παραμένουν μισθοί πείνας.
-- Η κατάργηση του «υποκατώτατου» θα συνοδευτεί με επιδότηση των εργοδοτών με «ζεστό» χρήμα, με επιδότηση των εργοδοτικών εισφορών για τους νέους εργαζόμενους. Η κυβέρνηση δηλαδή φρόντισε να διασφαλίσει ότι δεν θα επιβαρύνει τη μεγαλοεργοδοσία, ενώ το βάρος της επιδότησης, μέσω του κρατικού προϋπολογισμού, θα το φορτωθούν και πάλι τα εργατικά - λαϊκά νοικοκυριά με σκληρή φορολογία.

«Σημαντικές επιτυχίες στην αγορά εργασίας»... η κλιμάκωση της επίθεσης!

Την ώρα που ο πρωθυπουργός προκαλεί αναφέροντας ότι «η κυβέρνησή μας έχει σημειώσει σημαντικές επιτυχίες στο πεδίο της αγοράς εργασίας», κανείς δεν πρέπει να ξεχνάει το μπαράζ αντεργατικών νόμων που πρόσθεσε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ πάνω στο αντεργατικό οπλοστάσιο που διαμόρφωσαν οι προκάτοχοί της.
Ανατρέχοντας σε μερικές από τις πιο εμβληματικές «επιτυχίες» της κυβέρνησης στην αντεργατική επίθεση, θυμίζουμε:

• Διεύρυνε το χτύπημα στην κατάργηση της κυριακάτικης αργίας, με τον νόμο που πρόσφατα κρίθηκε «συνταγματικός» από το ΣτΕ...
• Ψήφισε τον απεργοκτόνο νόμο Αχτσιόγλου για τον περιορισμό της συνδικαλιστικής δράσης και του απεργιακού δικαιώματος, κατά παραγγελία του μεγάλου κεφαλαίου.
• Με τον νόμο Κατρούγκαλου έβαλε στον προκρούστη τις συντάξεις, άνοιξε το δρόμο για την ιδιωτικοποίηση της Κοινωνικής Ασφάλισης.
• Εφαρμόζει κατά γράμμα τις αντεργατικές Οδηγίες της ΕΕ και την εργαλειοθήκη του ΟΑΣΑ για το ωράριο και για τις προσλήψεις στο Δημόσιο. Διεύρυνε την «ευελιξία» και τη δουλειά με ημερομηνία λήξης στο Δημόσιο. Νομοθέτησε εβδομαδιαίο ωράριο 72 ωρών για τους γιατρούς, φέρνει απολύσεις χιλιάδων αναπληρωτών εκπαιδευτικών μέσω του αποκλεισμού τους με τον νέο τρόπο μοριοδότησης...

Μέσα στο έδαφος που διαμορφώνει αυτό το αντεργατικό πλαίσιο:
-- Την περίοδο Ιούνης 2012 - Ιούνης 2017 οι θέσεις μερικής απασχόλησης αυξάνονται κατά 120%! Το 2011 η αναλογία των νέων προσλήψεων πλήρους και μερικής απασχόλησης στο σύνολο της απασχόλησης ήταν περίπου 80% - 20% αντίστοιχα. Το 2017 η αναλογία αυτή γίνεται 45% - 55%, δηλαδή πλήρης ανατροπή υπέρ της «ευελιξίας». Οι εργαζόμενοι με αυτούς τους άθλιους μισθούς ξεπερνούν τις 600.000!
-- Στα τέσσερα αυτά χρόνια έχουμε εκτίναξη της εντατικοποίησης, της υπερωριακής απασχόλησης, αύξηση των εργατικών «ατυχημάτων», με βάση τα στοιχεία του ΣΕΠΕ. Το 2015 τα δηλωθέντα «ατυχήματα» ανήλθαν σε 5.930 και τα θανατηφόρα σε 67, ενώ το 2016 τα εργατικά «ατυχήματα» ανήλθαν σε 6.515 και τα θανατηφόρα σε 72. Τα επόμενα χρόνια η κυβέρνηση κρύβει επιμελώς τα στοιχεία τα οποία την εκθέτουν.

Απέρριψαν τα δίκαια αιτήματα των συνδικάτων που έφερε στη Βουλή το ΚΚΕ

Το ΚΚΕ δεν έμεινε στην καταψήφιση της κυβερνητικής πολιτικής, αλλά κατέθεσε δύο φορές πρόταση νόμου για την άμεση επαναφορά του κατώτατου μισθού στα 751 ευρώ και για την κατάργηση του νόμου Βρούτση - Αχτσιόγλου, υιοθετώντας την πρόταση 530 συνδικαλιστικών οργανώσεων.
Η πρόταση νόμου απορρίφθηκε πανηγυρικά από την κυβέρνηση και τους συνοδοιπόρους της, αποδεικνύοντας ξανά την προσήλωσή της στο μνημονιακό πλαίσιο. Ανέφεραν προκλητικά ότι τα 751 ευρώ είναι μαξιμαλιστικός στόχος και μη ρεαλιστικός!
Τέσσερα χρόνια μετά τις «δεσμεύσεις για άμεση επαναφορά στα 751 ευρώ», οι χτεσινές κυβερνητικές εξαγγελίες και οι θριαμβευτικές δηλώσεις που τις συνοδεύουν δεν πρέπει πια να ξεγελούν κανέναν...