που εισαι ΜΑΝΙΑΔΑΚΗ να δεις τους μαθητες σου ΑΣΦΑΛΙΤΕΣ

που εισαι ΜΑΝΙΑΔΑΚΗ να δεις τους μαθητες σου

    ΑΣΦΑΛΙΤΕΣ

Συνεχίζονται οι απολύσεις στο «Ριζοσπάστη» - Φουντώνει η εσωκομματική αντιπαράθεση

Τις 31 έφτασαν οι απολύσεις το «Ριζοσπάστη» με πιο πρόσφατες τις 4 απολύσεις τον Οκτώβριο: Νίκος Μπογιόπουλος, Γιάννης Φωτούλας (κοινοβουλευτικός συντάκτης), Θανάσης Κανιάρης (οικονομικός συντάκτης), Γιώργος Κατζιλιέρης (συντάκτης του Αθλητικού) και τις 5 απολύσεις το Νοέμβρη: Γ. Τραγγανίδας (πολιτιστικό ρεπορτάζ), Α. Φωτάκη (διεθνές ρεπορτάζ), Η. Κακαβάνης (διορθωτής), Κ. Τρακόσας (εργατικό ρεπορτάζ) και Κ. Κρεμύδας (συντάκτης ύλης).

Στην περίπτωση των απολυμένων του Νοέμβρη η απόλυση ανακοινώθηκε μετά τις 11 το βράδυ ώστε οι εργαζόμενοι να ολοκληρώσουν και τη βάρδιά τους. Ο Κώστας Κρεμμύδας που παρέμεινε στη θέση του μέχρι τη 1 τα μεσάνυχτα για να ολοκληρώσει την εργασία του, έγραψε σχετικά στο λογαριασμό του στο Facebook: «Στη 1 που παρέδωσα και υπολείπονταν 4 σελίδες, καλά δεν ήταν; Άλλωστε έτσι όπως έγιναν τα πράγματα πλέον, το γοργόν και χάριν έχει… Την αγάπη μου σε όλους! Στους απολυθέντες κυρίως… Και να μη χανόμαστε!».

Σύμφωνα με έναν άλλο απολυμένο, τον Κυριάκο Ζηλακό: «μέσα σε 10 μήνες στον Ριζοσπάστη: από τους 14 δημοσιογράφους μη μέλη του ΚΚΕ που πήγαν στο σωματείο τους, την ΕΣΗΕΑ, ζητώντας στήριξη γιατί ήταν απλήρωτοι πάνω από ένα εξάμηνο, απολυθήκαμε οι 13 (η Χριστίνα προς το παρόν μένει λόγω γέννας). Από τους 8 που πήγαν στα δικαστήρια ζητώντας τα δεδουλευμένα 8-10 μηνών απολύθηκαν και οι 8 χωρίς να καταβληθούν σε όλους τα δεδουλευμένα. Από τα 8 μελή του ΚΚΕ που αρνήθηκαν πρόσφατα να υπογράψουν ατομικές συμβάσεις ήδη έχουν απολυθεί οι 5. Από τα 5 μέλη του ΚΚΕ που εξέφρασαν διαφορετική από την ηγεσία-συμμορία άποψη στο πλαίσιο του προσυνεδριακού διαλόγου απολύθηκαν και οι 5. Συνολικά έχουν απολυθεί από τον Ριζοσπάστη μέσα σε 11 μήνες 35 εργαζόμενοι, ενώ όσοι μένουν εκβιάζονται να υπογράψουν ατομικές συμβάσεις των 800 το μήνα που σε επομένη φάση θα γίνουν και λιγότερα. απολύσεις έγιναν μέσα στις γιορτές Χριστούγεννα-πρωτοχρονιά, ανήμερα της αργίας (των δημοσιογράφων) της πρωτομαγιάς, ενώ οι τελευταίες έγιναν μετά τα μεσάνυχτα».

Στο θέμα των απολύσεων αναφέρθηκε και κάποιος Αλέξης Θεοδώρου μέσα από την ιστοσελίδα του «Εργατικού Αγώνα» σε ένα άρθρο με τίτλο «Οι ατομικές συμβάσεις και οι απολύσεις στο Ριζοσπάστη είναι χτύπημα στην εργατική τάξη» (31/10/2013): «Οι δημοσιογράφοι που απολύθηκαν και δεν είναι κομματικά μέλη, απολύθηκαν- στην πλειοψηφία τους- γιατί διαφώνησαν με τις απολύσεις, γιατί ζήτησαν εξηγήσεις από την κομματική ηγεσία και αυτή απαξίωσε να τους τις παρέχει και να συζητήσει ανοικτά μαζί τους (πέραν δηλαδή του «αποφασίζομεν και διατάσσομεν»), ορισμένοι γιατί διεκδίκησαν δικαστικά τα δεδουλευμένα τους μετά από 5, 6, 7, 8, κλπ. μήνες μη καταβολής της μισθοδοσίας».

Η απόλυση του Νίκου Μπογιόπουλου συνοδεύτηκε από πολύ παρασκήνιο. Στις 17/11 στο μεγαλοαστικό ΒΗΜΑ δημοσιεύτηκε ένα άρθρο του Λ. Σταυρόπουλου με τίτλο «Ν. Μπογιόπουλος: Στην κομματική «πυρά» διότι δεν συνεμορφώθη... » στην οποία παρουσιάζεται «εμπιστευτικό εσωκομματικό σημείωμα το οποίο διακινείται στις οργανώσεις» της ΚΕ του «Κ»ΚΕ καθώς και «επιστολή του κ. Μπογιόπουλου προς την ΚΕ, το ΠΓ, αλλά και τον γενικό γραμματέα του κόμματος κ. Δ. Κουτσόυμπα». («Βήμα», 17/11/2013). Από τα σημειώματα αποκαλύπτεται ότι η ηγεσία του «Κ»ΚΕ προωθεί, μαζί με τις απολύσεις, την κατάργηση της συλλογικής σύμβασης εργασίας στο «Ριζοσπάστη» και ζητάει από τους εργαζομένους να υπογράψουν ατομικές συμβάσεις εργασίας.

Συνέχεια στο θέμα δόθηκε από τον ίδιο το «Ριζοσπάστη» όπου στις 29/11 δημοσιεύει με τίτλο «Δεν προσφέρομαι» επιστολή του Μπογιόπουλου με το εξής σημείωμα: «Η Συντακτική Επιτροπή του «Ριζοσπάστη» παρέλαβε την Τρίτη 26/11/2013 και δημοσιεύει σήμερα το παρακάτω σημείωμα του Νίκου Μπογιόπουλου με ημερομηνία σύνταξης 14/11/2013» («Ρ», 29/11/2013, σελ. 14). Η επιστολή αυτή κυκλοφόρησε ως έμμεση απάντηση στο δημοσίευμα του Βήματος αλλά έχει γραφτεί 3 μέρες νωρίτερα από το δημοσίευμα αυτό!

Όπως επισημαίνει ο απολυμένος Γιώργος Πετρόπουλος σε ανάρτησή του στις 30/11: «Η επιστολή φέρει ημερομηνία 14/11/2013. Δηλαδή ημερομηνία πριν από την διαρροή στο ΒΗΜΑ (17/11) της επιστολής του προς την ΚΕ του ΚΚΕ όπου εκφράζονται οι διαφωνίες του για τα τεκτενόμενα [sic] στο Ριζοσπάστη και του κειμένου της ΚΕ που κατεβαίνει στις κομματικές οργανώσεις και τον αφορά. Άρα η επίμαχη επιστολή της 14/11 δεν μπορεί να αφορά τον Κώστα Γρηγοριάδη και οποιονδήποτε άλλο που έγραψε αργότερα για τον Μπογιόπουλο με αφορμή τη διαρροή στο ΒΗΜΑ. [...] Η επιστολή Μπογιόπουλου δεν αφορά εμάς. Αφορά εκείνους που την κράτησαν στο συρτάρι για δύο εβδομάδες. Κι όταν την δημοσίευσαν έγραψαν ψέματα για το χρόνο που την παρέλαβαν. Που όλο αυτό το διάστημα διέσυραν τον Μπογιόπουλο και τον συκοφαντούσαν στις κομματικές οργανώσεις. Που δεν είχαν το πολιτικό και κομματικό θάρρος να αναλάβουν την ευθύνη για την διαρροή στο Βήμα (αντίθετα το έκαναν γαργάρα οι κατά τ’ άλλα λαλίστατοι υπερεπαναστάτες). Μην ξεχνάτε δε, ότι είναι αυτοί που κάνουν τις απολύσεις στον Ριζοσπάστη, που νομιμοποίησαν τις ατομικές συμβάσεις εφαρμόζοντάς τες στο κόμμα και που απέναντι σ’ αυτήν την πρακτική τους είχαν και έχουν όλους μας και φυσικά τον Μπογιόπουλο.» (Γιώργος Πετρόπουλος, 30/11/2013, ανάρτηση στο Facebook στο λογαριασμό του αποχωρήσαντα από τον «Ριζοσπάστη» Κώστα Γρηγοριάδη, οι υπογραμμίσεις είναι του ίδιου).

Με τη συνέχιση των μαζικών απολύσεων στο «Ριζοσπάστη» καταρρέουν οριστικά μια σειρά μύθοι της σοσιαλδημοκρατικό-τροτσκιστικής ηγεσίας του χρουτσωφικού «Κ»ΚΕ και του ΠΑΜΕ και αποκαλύπτεται το πραγματικό αστικο-ρεφορμιστικό τους πρόσωπο:

πρώτο, καταρρέει ο μύθος της εμφάνισης των καπιταλιστικών επιχειρήσεων αυτού του αστικού ρεφορμιστικού κόμματος ως δήθεν «σοσιαλιστικών νησίδων» στα πλαίσια του καπιταλισμού (ρεφορμιστική προπαγάνδα για αφελείς) παρόλο που αυτές λειτουργούν με βάση το κέρδος, μαζί και την εκμετάλλευση, την ανεργία, τις απολύσεις, κλπ

δεύτερο, καταρρέει ο μύθος της δήθεν «υπεράσπισης» εκ μέρους των «Κ»ΚΕ-ΠΑΜΕ του αγώνα των απολυμένων κατά της ανεργίας στις άλλες καπιταλιστικές επιχειρήσεις, όταν αυτοί όχι μόνο επικροτούν μα και απολύουν οι ίδιοι απ' τις κομματικές-καπιταλιστικές επιχειρήσεις τους εργαζόμενους,

τρίτο, η ηγεσία του ΠΑΜΕ δεν κάλεσε, ούτε και τώρα καλεί, σε απεργία τους εργαζόμενους στο «Ριζοσπάστη» για ματαίωση των πρόσφατων απολύσεων, γεγονός που δεν εκπλήσσει εφόσον έχει μετεξελιχθεί σε μόνιμο κυβερνητικό απεργοσπάστη σε όλες τις περιπτώσεις των κινητοποιήσεων (κατά της απεργία των καθηγητών της εξετάσεις, κλπ, υπάλληλοι ΕΚΠΑ-ΕΜΠ, κλπ). Μάλιστα, τελευταία, ακόμα και σήμερα συνεχίζει τον προδοτικό απεργοσπαστικό ρόλο με την πρότασή του: «οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ επανέλαβαν την ανάγκη να πραγματοποιηθούν - ακόμη και τώρα - οι εγγραφές των πρωτοετών» ... «κάθετα αντίθετες στη συγκεκριμένη τάχθηκαν όλες οι άλλες δυνάμεις» («Ρ», 22/11/2013, σελ. 16)

τέταρτο, η ηγεσία του ρεφορμιστικού ΠΑΜΕ όχι μόνο δεν αντιτάσσεται στις απολύσεις στο «Ριζοσπάστη» μα ούτε καν συμπαραστέκεται στους απολυμένους εργαζόμενους έστω και με μια «για τα μάτια του κόσμου» και στα λόγια καταδίκη των απολύσεων.

πέμπτο, καταρρέει ο μύθος της δήθεν «υπεράσπισης» εκ μέρους της ηγεσίας του ΠΑΜΕ των συλλογικών συμβάσεων των εργαζομένων στις κρατικές και ιδιωτικές επιχειρήσεις, πρωτοστατώντας οι ίδιοι στην κατάργησή τους όπως δείχνει η περίπτωση Μπογιόπουλου και οι πιέσεις για υπογραφή ατομικής σύμβασης με αποτέλεσμα την απόλυσή του.


ΧΩΡΙΣ ΑΛΛΑ ΛΟΓΙΑ


Το γράμμα του Ν. Μπογιόπουλου στο ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ: "Δεν προσφέρομαι"




Η Συντακτική Επιτροπή του «Ριζοσπάστη» παρέλαβε την Τρίτη 26/11/2013 και δημοσιεύει σήμερα το παρακάτω σημείωμα του Νίκου Μπογιόπουλου με ημερομηνία σύνταξης 14/11/2013:
«Με αφορμή τη λήξη της εργασιακής μου σχέσης με τον "Ριζοσπάστη", ειπώθηκαν και γράφτηκαν πολλά.
Ενημερώνω τους διαδοσίες - για να μην κουράζονται:
Πρώτον, δεν παραχώρησα ποτέ και σε κανέναν την άδεια να με "εκπροσωπεί" στις σχέσεις μου με το ΚΚΕ.
Δεύτερον, τους παραπέμπω στο άρθρο μου υπό τον τίτλο "Ακούστε, κύριοι", που δημοσιεύτηκε στον "Ριζοσπάστη", στις 6 Απρίλη 2013.
Τρίτον, όποιος από αυτούς που δεν άνοιξαν ποτέ το στόμα τους για τις χιλιάδες απολύσεις στο χώρο του Τύπου και για την επιβολή του καθεστώτος εργασιακής γαλέρας που βασιλεύει στα ΜΜΕ, τώρα αυτοαναγορεύεται "φίλος" μου, με μοναδικό σκοπό να επιτεθεί στο ΚΚΕ, μου προκαλεί κάτι μεταξύ αποστροφής και περιφρόνησης.
Εν κατακλείδι, ως μέλος του ΚΚΕ: Στον κάθε λογής συκοφάντη, που με ψιθυρολογίες πασχίζει να "δικαιώσει" την σαπίλα του. Που με διαστρεβλώσεις προσπαθεί να πουλήσει σαν "αλήθεια" το ψέμα του. Που διαπράττει την διατεταγμένη αλητεία να τροφοδοτεί δημοσιεύματα και συζητήσεις γύρω από το πρόσωπό μου, για να "λερώσει" ό,τι δεν φτάνει, του λέω:
Λάθος πρόσωπο διάλεξε. Λάθος άνθρωπο του υπέδειξαν. Να ψάξει αλλού. Δεν προσφέρομαι. Και ο λόγος είναι απλός: Είμαι κομμουνιστής, ηλίθιε!
Τελεία. Και παύλα.

Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ, 14/11/2013»

Νέες εκκενώσεις από τον βόθρο "Η Ίσκρα"

Νέες εκκενώσεις από τον βόθρο "Η Ίσκρα"

Με το περίεργο αυτό κείμενο του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ [ενν. το "Η Πορεία Αποκατάστασης του Επαναστατικού Χαρακτήρα του ΚΚΕ] έρχεται να ολοκληρωθεί η κατεδάφιση σχεδόν όλης της σύγχρονης πορείας του κόμματος με το μεγαλείο και τις τραγωδίες της [βλέπε "κλωτσηδόν αποχώρηση Παναγιώτη Λαφαζάνη, Μίμη Ανδρουλάκη, Μαρίας Δαμανάκη και συνασπιστικού εσμού μαζί με τα κλεμένα αρχεία του κόμματος"]. Την κατεδάφιση με δύο λόγια όλης της περιπετειώδους ιστορικής διαδρομής του από την 6η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ το 1934 [δεν συζητείται στο άρθρο, το άρθρο αφορά την περίοδο μετά το 1973], τις αποφάσεις για το χαρακτήρα του ΕΑΜ, του ΕΛΑΣ και το έργο τους, μέχρι το 12ο Συνέδριο του 1987. Κατεδάφιση που εν μέρει επεκτείνεται και στις επιλογές των μετέπειτα Συνεδρίων, (13ο, 14ο, 15ο κυρίως, 17ο, 18ο) [βλέπε παρακάτω για ψέματα με ουρά] πλην του 19ου Συνεδρίου, το οποίο, μαζί με το νέο Γενικό Γραμματέα, υποτίθεται, ότι επανέφερε στο ακέραιο τη γραμμή του κόμματος στις σωστές κατευθύνσεις της 3ης Ολομέλειας της ΚΕ του ΚΚΕ του 1930, [δεν λέγεται τίποτε τέτοιο στο άρθρο, επινόηση χαβουζολόγου] που καθόριζε ως άμεσο στόχο την «προλεταριακή επανάσταση στην Ελλάδα»!!!
Ίσκρα



Στην πενταετία που προηγήθηκε το Κόμμα μας είχε σημαντικά ιδεολογικά-πολιτικά επιτεύγματα: Την απόφαση του 18ου Συνεδρίου (Φλεβάρης 2009) «Εκτιμήσεις και Συμπεράσματα από τη Σοσιαλιστική Οικοδόμηση στον 20ό αιώνα, με επίκεντρο την ΕΣΣΔ. Η αντίληψη του ΚΚΕ για το Σοσιαλισμό». Το εγκεκριμένο από Πανελλαδική Συνδιάσκεψη (Ιούλης 2011) «Δοκίμκο Ιστορίας του ΚΚΕ, τ. Β’ 1949-1968». Το «Πρόγραμμα του ΚΚΕ», όπως διαμορφώθηκε στο 19ο Συνέδριό του (Απρίλης 2013). "Η Πορεία Αποκατάστασης του Επαναστατικού Χαρακτήρα του ΚΚΕ", ΚΟΜΕΠ 6/2013, σελ. 29.

Ωστόσο έχουμε και σήμερα σημαντικά εργαλεία στα χέρια μας ώστε να δώσουμε ώθηση στην κατεύθυνση της μελέτης, στον προβληματισμό, αλλά και κάποιες πρώτες απαντήσεις. Τέτοια εργαλεία είναι οι αποφάσεις του 19ου Συνεδρίου, του 18ου Συνεδρίου όσον αφορά την πορεία της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, το «Δοκίμιο Ιστορίας του ΚΚΕ, τ. Β’, 1949-1968», συζητημένα στο Κόμμα, τα οποία επιτρέπουν να προβληματιστούμε και τώρα για τις αντιφάσεις κι επιβιώσεις που σημάδεψαν τη μάχη με τον οπορτουνισμό. "Η Πορεία Αποκατάστασης του Επαναστατικού Χαρακτήρα του ΚΚΕ", ΚΟΜΕΠ 6/2013, σελ. 35.

Το 14ο Συνέδριο αποτελεί τομή με την έννοια ότι προετοίμασε ιδεολογικά και πολιτικά την πορεία επαναστατικής ανασυγκρότησης του ΚΚΕ, κυρίως προετοίμασε τα επόμενα χρόνια το Πρόγραμμα του 15ου Συνεδρίου. Το Πρόγραμμα του 15ου Συνεδρίου, ως αποτέλεσμα της ωρίμανσης του Κόμματος, αλλά και συστηματικής μελέτης των εξελίξεων, στη βάση των επεξεργασιών εκτίμησης της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, της μελέτης της ιστορίας του Κόμματος, δηλαδή της στρατηγικής του στην περίοδο 1949-1968, αντικαταστάθηκε με νέο Πρόγραμμα στο 19ο Συνέδριο. Στο 15ο Συνέδριο του 1996 έμεινε ως παλιό, ανεδαφικό, αποπροσανατολιστικό αποτύπωμα στο τότε νέο Πρόγραμμα του Κόμματος μια φράση που συνιστούσε εκτίμηση πιθανότητας ανάδειξης, μέσω κοινοβουλίου, κυβέρνησης αντιϊμπεριαλιστικών αντιμονοπωλιακών κοινωνικών δυνάμεων [...] Στο Πρόγραμμα δεν ήταν σαφής [...] η σχέση του Κόμματος με το Αντιϊμπεριαλιστικό Αντιμονοωπλιακό Δημοκρατικό Μέτωπο, η στάση του Κόμματος απέναντι στο ενδεχόμενο σχηματισμού κυβέρνησης που θα εξέφραζε συμφέροντα αντιϊμπεριαλιστικών αντιμονοπωλιακών δυνάμεων. Δεν υπήρχε ρητή αναφορά ότι το ΚΚΕ δεν έχει θέση σε καμία κυβέρνηση στο έδαφος του καπιταλισμού, ζήτημα που ξεκαθάρισε το 19ο Συνέδριο [...] Οι ελλείψεις στο Πρόγραμμα του Κόμματος, ορισμένες αμφισημίες δεν μπορούν να υποσκελίσουν τη μεγάλη σημασία του Προγράμματος του 15ου, που έλυσε το πιο βασικό ζήτημα, την κατάργηση των σταδίων, το σαφή προσδιορισμό του χαρακτήρα της επανάστασης ως σοσιαλιστικού [...] "Η Πορεία Αποκατάστασης του Επαναστατικού Χαρακτήρα του ΚΚΕ", ΚΟΜΕΠ 6/2013, σελ. 52-53.

Όπως έχουμε εκτιμήσει, παρά τα όποια γλιστρήματα που κατά καιρούς είχε το Κόμμα μας με δική του ευθύνη και κάτω από τις επιδράσεις του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος, αφού ήταν αναπόσπαστο τμήμα του, δεν εξελίχτηκε σ' ένα διαμορφωμένο οπορτουνιστικό κόμμα, δεν έγινε ποτέ ευρωκομμουνιστικό κόμμα, δεν πέρασε σε εχρθικό στρατόπεδο απέναντι στη σοσιαλιστική οικοδόμηση. Αν είχε εξελιχτεί σε οπορτουνιστικό κόμμα, θα είχε χάσει τη δυνατόττηα της πάλης για την αποκατάσταση του χαρακτήρα και του προγράμματός του. Αυτό το συνειδητοποιήσαμε και το εκτιμήσαμε την περίοδο του 1989-1991. "Η Πορεία Αποκατάστασης του Επαναστατικού Χαρακτήρα του ΚΚΕ", ΚΟΜΕΠ 6/2013, σελ. 41.

* Δεν υπάρχει καμία αναφορά στο 17ο Συνέδριο στο άρθρο της ΚΟΜΕΠ.

** Ο υπογράφων το κείμενο στην "Ίσκρα" φαίνεται να έχει ένα από τα γνωστά ανύπαρκτα ονοματεπώνυμα που συνηθίζονται στον "Ε.Α".
Αναρτήθηκε από Αντωνης

Ανταγωνισμοί χωρίς όρια

Ανταγωνισμοί χωρίς όρια

Η Σύνοδος Κορυφής της ΕΕ, με τη συμμετοχή των κρατών - μελών της ΕΕ και των πρώην Σοβιετικών Δημοκρατιών Γεωργίας, Μολδαβίας, Ουκρανίας, Λευκορωσίας, Αρμενίας και Αζερμπαϊτζάν, για την «Ανατολική Εταιρική Σχέση» στο Βίλνιους της Λιθουανίας, δεν είχε καλό τέλος για την ΕΕ, που προσδοκούσε την υπογραφή συμφωνίας ελεύθερου εμπορίου με την Ουκρανία, αλλά τελικά υπέγραψαν μόνο η Γεωργία και η Μολδαβία. Το αποτέλεσμα αναδεικνύει οξύτατους ανταγωνισμούς ανάμεσα σε ΕΕ - Ρωσία με επίκεντρο την Ουκρανία, που εκφράζεται και στο εσωτερικό της Ουκρανίας με διαδηλώσεις υπέρ της ΕΕ και ενάντια στην ΕΕ. Στην επιδίωξη διείσδυσης των ισχυρών κρατών της ΕΕ στις πρώην Σοβιετικές Δημοκρατίες, ως πεδίο δράσης των ευρωενωσιακών μονοπωλίων, εναντιώνεται η Ρωσία που τις θεωρεί ζωτικό χώρο για τα δικά της μονοπώλια. Αλλά με την Ουκρανία, υπάρχει ένα σημαντικό γεωστρατηγικό ζήτημα. Αποτελεί ως χώρα το πέρασμα μέσω αγωγών φυσικού αερίου από τη Ρωσία στην ΕΕ και ιδιαίτερα στη Γερμανία. Γι' αυτό και «σφάζονται»...

Αποβλακωμένα φαντάσματα!!!!!!!

Αποβλακωμένα φαντάσματα!!!!!!!

1. Ο πρόωρος μαρασμός του πολίτη συντελέστηκε από εκπροσώπους μιας απόλυτης στειρότητας. Η απαθής φύση του Σαμαρά και η δεξαμενή ηλιθιότητας των υπουργών του σπρώχνουν τους πολίτες σε μια διαρκή κατάσταση φυγής.
2. Ανεπαρκής και παγερός, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας παρακολουθεί μέσα από το σχεδόν «ιερατικό του λειτούργημα» την καταστροφή μας συμμετέχοντας ως ανθρωπιστής σε μόνιμη κατάσταση χαύνωσης.





3. Οι μνημονιακοί βουλευτές, πιστοί στον Μορφέα, τον οποίο τιμούν «όλες» τις ώρες της ημέρας κοιμώμενοι, αποτινάζουν από πάνω τους κάθε ευθύνη. Κι όμως, περιμένουν να τονίσουμε τα προτερήματά τους και να τους ενθαρρύνουμε να συνεχίσουν απρόσκοπτα να μας καταστρέφουν.
4. Η κλειστοφοβική συντεχνία των δημοσιογράφων τα βρίσκει μπαστούνια με την «εμμονή» των πολιτών σε σημείο ψύχωσης σ' αυτή την παρατεταμένη ατμόσφαιρα δυστυχίας. Αναρωτιούνται, οι αθώοι, αν οι πολίτες έχουν σώας τας φρένας και, αν ναι, γιατί διαβάζουν τα κρεμασμένα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων στα περίπτερα σαν να παρακολουθούν κηδεία...






5. Η καθημερινότητα αγκαλιάζει ανθρώπους που υποφέρουν και σιωπούν. Ζωές χαραμισμένες, ανθρώπινα αινίγματα που δεν μπορούν να ερμηνεύσουν την πτώση τους, αφού η λογική τους είναι ανήμπορη. Τα αποβλακωμένα φαντάσματα που μας κυβερνούν συνεχίζουν να χαριεντίζονται μπροστά στο λάκκο που άνοιξαν για μας, τον οποίο θαυμάζουν σαν το μεγάλο επίτευγμα που χρόνια τώρα σχεδίαζαν στα σκοτεινά.
6. Η αγωνία του πολίτη δεν καταφέρνει να γίνει σανίδα σωτηρίας και πέρασμα. Η ζωή του εξελίσσεται σε κακόγουστη φάρσα, γεμάτη νόμους και ακατανόητους κανόνες. Πρόκειται για ποινή που εκτίει σιωπηλά, παρατηρώντας το αξιοσέβαστο κράτος που εμφανίζεται σαν ειδυλλιακό τοπίο. Την κατάσταση αυτή περιγράφει με ακρίβεια ο Ετιέν Λα Μποασί: «Αξίζει τόσα η ζωή; Υποχρεωνόμαστε ν' αποσπάσουμε τις ψυχές μας απ' όσα έχουν συνηθίσει και, για να μείνουμε ζωντανοί, πρέπει να πάψουμε να ζούμε! Πρέπει άραγε να θεωρώ ζωντανούς εκείνους για τους οποίους ο αέρας που ανασαίνουν και το φως που τους οδηγεί έχουν καταντήσει βάρος;»

Του
Γιώργου ΚΑΚΟΥΛΙΔΗ



Αναρτήθηκε από xristos bellos

ΚΟΜΜΑ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ Ρεζέρβα του συστήματος που δε θέλει να μένει άλλο στον πάγκο...

ΚΟΜΜΑ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ
Ρεζέρβα του συστήματος που δε θέλει να μένει άλλο στον πάγκο...  

Τ
ο ΚΕΑ βρίσκεται μάλιστα αυτήν την περίοδο μπροστά σε προσυνεδριακή διαδικασία. Το Συνέδριό του θα πραγματοποιηθεί τον επόμενο μήνα στη Μαδρίτη. Αυτό το Συνέδριο προβάλλεται από τον αστικό Τύπο ως αυτό που θα επικυρώσει την υποψηφιότητα του Αλ. Τσίπρα, επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ, για πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, και θα αποφασίσει το πολιτικό πλαίσιο του ΚΕΑ, του κύριου φορέα του ευρωπαϊκού οπορτουνισμού, για τις Ευρωεκλογές. Η ίδια η υποψηφιότητα από μόνη της μαρτυρά το πόσο τάχα εναντιώνονται ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΕΑ στην ΕΕ, στον εχθρικό για το λαό χαρακτήρα της, αφού δεν κρύβουν την ανυπομονησία τους να αναλάβουν οφίτσια-κλειδιά και τη θέση πρώτου στελέχους της ΕΕ στην προώθηση της αντεργατικής επίθεσης των μονοπωλίων σε βάρος των εργαζομένων της Ευρώπης. Υπέβαλλαν υποψηφιότητα για προεδριλίκια στην Κομισιόν στο σκληρό πυρήνα της ιμπεριαλιστικής λυκοσυμμαχίας που αποτελεί πηγή προώθησης σκληρών αντιλαϊκών μέτρων κατά των λαών.


Ομως εκτός της έγκρισης της υποψηφιότητας Τσίπρα, το Συνέδριο του ΚΕΑ θα συζητήσει και θέσεις... Κι αυτές οι θέσεις είναι αρκούντως αποκαλυπτικές για το ρόλο και την αποστολή του ΚΕΑ ως χρήσιμης ρεζέρβας του συστήματος.

Στο κείμενο των προσυνεδριακών θέσεων για το 4ο Συνέδριο του ΚΕΑ που δόθηκε πρόσφατα στη δημοσιότητα θα βρει κανείς θέσεις που καθησυχάζουν το κεφάλαιο και επιδιώκουν να αποκοιμίσουν τους εργάτες και τα άλλα φτωχά λαϊκά στρώματα.

Το ΚΕΑ σε ένα κομβικό ζήτημα όπως αυτό της εκτίμησης των αιτιών της καπιταλιστικής κρίσης παίρνει υπό την προστασία του το καπιταλιστικό σύστημα και υπερασπίζεται ένα μη «χρηματιστικοποιημένο καπιταλισμό». Αφήνει δηλαδή στο απυρόβλητο τη βασική αντίθεση ανάμεσα στον κοινωνικό χαρακτήρα της παραγωγής και την ατομική καπιταλιστική ιδιοποίησή της που δημιουργεί υπερσυσσωρευμένα κεφάλαια που φέρνουν την κρίση ενοχοποιώντας «το ακραίο φιλελεύθερο μοντέλο υπό την επιτήρηση των χρηματιστικών αγορών». Προσπερνά δηλαδή το ΚΕΑ τον ίδιο τον εκμεταλλευτικό χαρακτήρα του καπιταλιστικού συστήματος, τον κυκλικό χαρακτήρα των καπιταλιστικών κρίσεων και καταλογίζει την καπιταλιστική κρίση σε μια μορφή αστικής διαχείρισης και ζητά την αντικατάστασή της προσμένοντας στην εξυγίανση ενός βάρβαρου και ξεπερασμένου κοινωνικοοικονομικού συστήματος.
Πείθοντας... τους καπιταλιστές να μοιράσουν τα κέρδη τους

Αυτόν τον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής το ΚΕΑ συστηματικά στα προσυνεδριακά ντοκουμέντα προσπαθεί με κάθε τρόπο να τον συσκοτίσει, να τον αποκρύψει. Χωρίς αυτήν τη συσκότιση, που λειτουργεί παραλυτικά στη σκέψη κάθε εργάτη, δεν μπορούν να προβάλλουν διαφορετικά το αδύνατο... ως πιθανό ενδεχόμενο, ότι δηλαδή οι καπιταλιστές προκειμένου να υπηρετήσουν «το κοινό καλό», θα πάψουν να προσβλέπουν στο μέγιστο δυνατό κέρδος των επιχειρηματικών ομίλων τους και στη μείωση της τιμής της εργατικής δύναμης. Η ίδια η εργατική λαϊκή πείρα, η αμείλικτη πραγματικότητα που ζουν οι εργαζόμενοι εκθέτει την επιχείρηση του ΚΕΑ να αγιοποιήσει το μεγάλο κεφάλαιο.
Οι αυταπάτες και οι δεσμεύσεις τους

Στην ίδια διαχειριστική λογική αναφέρει επίσης το προσυνεδριακό ντοκουμέντο του ΚΕΑ: «Ωστόσο, το ΚΕΑ δε διεκδικεί αποχώρηση από το ευρώ (...) ο μετασχηματισμός της Ευρωζώνης πρέπει να κατευθύνει την τεράστια δυναμική της δημιουργίας χρήματος στην Ευρώπη, για τη μείωση των ανισοτήτων...» ζητώντας «δημοκρατικό έλεγχο της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας», και εθνικές τράπεζες που θα δίνουν «χρήμα που δεν θα έπρεπε να χρησιμοποιούνται για την κερδοσκοπία αλλά για τη δημιουργία θέσεων εργασίας, δημόσιων υπηρεσιών1». Συντηρώντας το αποπροσανατολιστικό δίλημμα μέσα ή έξω από την Ευρωζώνη, το ΚΕΑ αφήνει εκτός συζήτησης ποιος έχει την ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής, ποιος τελικά καρπώνεται τον πλούτο σε κάθε χώρα. Σκορπά με τη σέσουλα αυταπάτες ότι καραμπινάτες ιμπεριαλιστικές ενώσεις κι οργανισμοί όπως η ΕΕ ή η ΕΚΤ μπορούν δήθεν να εξαγνιστούν και να γίνουν φιλολαϊκές. Δεν πρόκειται απλά για αχαλίνωτη φαντασία αλλά για την πάγια δέσμευση του ΚΕΑ στο μεγάλο κεφάλαιο και την ΕΕ να λειτουργεί ως ασπριτζής του σάπιου καπιταλιστικού συστήματος.

Το κείμενο μιλά ξεκάθαρα για «ένα άλλο ευρωπαϊκό σχέδιο (...) που θα μπορέσει να δώσει ξανά κάποιο νόημα στην ευρωπαϊκή ολοκλήρωση2». Δεν κρύβεται καθόλου το ΚΕΑ και το δηλώνει ρητά: «Ενώ η ΕΕ μπορεί να είναι ένα ισχυρό εργαλείο για την κοινή ανάπτυξη εισάγει συμφωνίες ελεύθερου εμπορίου... που στόχο έχουν την κυριαρχία σε άλλες περιοχές του κόσμου». Ποια κοινή ανάπτυξη άραγε εννοεί το ΚΕΑ εδώ; Προφανώς μια ανάπτυξη που δεν μπορεί να υπάρξει ποτέ, δηλαδή αυτή που θα κερδίζουν δήθεν κι οι εργαζόμενοι και τα μονοπώλια την ίδια στιγμή3.

Το λένε και το δηλώνουν ότι: «η σημερινή μάχη για τη μεταρρύθμιση της ΕΕ πρέπει να ιδωθεί στο πλαίσιο της διεθνούς διάστασης του αγώνα μας4».

Mε αυτόν τον παραπλανητικό ισχυρισμό το ΚΕΑ επιχειρεί να ωραιοποιήσει τη λυκοσυμμαχία και να αλώσει λαϊκές συνειδήσεις για λογαριασμό της ευρωπαϊκής πλουτοκρατίας. Στόχο έχει να βάλει εμπόδια στη συνειδητοποίηση της αναγκαιότητας να δυναμώσει ο εργατικός - λαϊκός αγώνας για την ανατροπή της εξουσίας των καπιταλιστών και την αποδέσμευση από την ΕΕ, λύση που αντιστοιχεί στα εργατικά λαϊκά συμφέροντα.
Χείρα βοηθείας για πιο ισχυρή ΕΕ σε βάρος των λαών

Προκαλώντας ακόμα πιο πολύ τη νοημοσύνη των λαών το ΚΕΑ ισχυρίζεται ότι η ΕΕ είναι «υπό την κηδεμονία του ΝΑΤΟ5», άρα πρακτικά καλεί τους λαούς να ισχυροποιήσουν την ΕΕ, μια διακρατική ιμπεριαλιστική ένωση που αποτελεί εχθρό των λαών ως δήθεν το αντίπαλο δέος. Οσο για το ΝΑΤΟ, καλούν γενικά κι αόριστα σε διάλυσή του, σύνθημα εξόχως βολικό, την ίδια ώρα που σε κάθε χώρα τα κόμματα του ΚΕΑ λένε αυτό που προβάλλει κι ο ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα, ότι σήμερα δεν υπάρχει συσχετισμός για να τεθεί αίτημα αποχώρησης από αυτό.
Αλλάζουν κανόνες... αλλά ο καπιταλισμός στη θέση του

Ο πρόεδρος του ΚΕΑ κι εθνικός γραμματέας του μεταλλαγμένου Γαλλικού ΚΚ δεν έχασε την ευκαιρία σε πρόσφατο άρθρο του6 να αναφέρει χωρίς περιστροφές ότι με την εναλλακτική λύση που προτείνει το ΚΕΑ «θα παλέψει για την αλλαγή των κανόνων του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού». Δηλαδή το ΚΕΑ προτείνει άλλους κανόνες στον καπιταλισμό με απείραχτη την ουσία του, τη διαιώνιση της εξουσίας των μονοπωλίων. Αυτός άλλωστε είναι ο πυρήνας της διαχειριστικής πρότασης του ΚΕΑ.

Γι' αυτό και εξωραΐζουν την ΕΕ, καλλιεργούν την αντίληψη ότι με ορισμένα μερεμέτια, μεταρρυθμίσεις κι «επανιδρύσεις» η ΕΕ, με λίγη «δημοκρατία», θα γίνει τάχα φιλολαϊκός ο καπιταλισμός.

Ολες οι παραπάνω θέσεις του ΚΕΑ που ενδεικτικά αναφέρθηκαν είναι επιζήμιες για την εργατική τάξη, τα φτωχά λαϊκά στρώματα γιατί στηρίζουν την ίδια την εξουσία των καπιταλιστών, κι αυτό ακριβώς προσπαθούν να κρύψουν με διάφορα προσχήματα.

Αυτές του τις υπηρεσίες στο σύστημα το ΚΕΑ προσμένει και πασχίζει να τις εξαργυρώσει προκειμένου να γίνουν τα κόμματα που συμμετέχουν σε αυτό μέρος της αναμόρφωσης του αστικού πολιτικού συστήματος που βρίσκεται σε εξέλιξη σε κάθε χώρα, ως μια αναδυόμενη σοσιαλδημοκρατία στη θέση της παλιάς που δε διακρίνεται πλέον για την αποτελεσματικότητά της σε σύγκριση με το παρελθόν στον εγκλωβισμό εργατικών λαϊκών στρωμάτων για λογαριασμό της αστικής τάξης. Γι' αυτό άλλωστε θεωρεί το ΚΕΑ «ραγδαία πρόοδο7» την περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα και παράλληλα δε χάνει την ευκαιρία να εξυμνήσει τις καπιταλιστικές ενώσεις τύπου BRICS έχοντας ως πρότυπο αστικές κυβερνήσεις σαν αυτές π.χ. της Βραζιλίας, οι οποίες στηρίζουν τα μονοπώλια και στηρίζονται από αυτά και κάθε τρις και λίγο αντιμετωπίζουν και με καταστολή τον εξαθλιωμένο λαό που οργισμένος στους δρόμους ζητά στοιχειώδη δικαιώματα.
Προς αποφυγή παρεξηγήσεων...

Κι επειδή πρόσφατα η ΝΔ, στο έδαφος της λογικής των δύο άκρων και της αποπροσανατολιστικής διπολικής αντιπαράθεσης επιχείρησε να προσδώσει στο ΣΥΡΙΖΑ όπως και στο ΚΕΑ χαρακτηριστικά που σε καμιά περίπτωση δεν έχουν. Τέτοιες «ανησυχίες» ή «αμφιβολίες» διαλύονται μονομιάς από μια έκδοση που ετοιμάζουν από κοινού το θεωρητικό ίδρυμα του ΚΕΑ «Τransform!», και το ελληνικό παράρτημά του, το ίδρυμα «Πουλαντζάς», που ανήκει στο ΣΥΡΙΖΑ. Η έκδοση έχει τίτλο «Εκδημοκρατισμός του κρατικού μηχανισμού: η υπόθεση της Αστυνομίας» και παρουσιάζοντάς την αναφέρουν: «Σε αυτό το πλαίσιο, αναζητούμε προτάσεις που θα επιδιώκουν όχι τη συντριβή, αλλά το μετασχηματισμό της αστυνομίας, υπό το φως των «βέλτιστων πρακτικών» τις οποίες μπορεί κανείς να αντλήσει μελετώντας τις δημοκρατικές δομές και συμπεριφορές των αστυνομικών δυνάμεων σε διάφορες χώρες της Ευρώπης και αλλού». Στη γύρα λοιπόν έχει βγει ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΕΑ και αναζητούν καλλωπιστικές προτάσεις πώς οι καπιταλιστές θα μείνουν στη θέση τους χωρίς να ανατραπεί η εξουσία τους και πώς τα Σώματα Ασφαλείας και οι άλλοι αντιδραστικοί μηχανισμοί του αστικού κράτους θα αποκτήσουν δημοκρατικές ευαισθησίες... Αποδεικνύεται έτσι ότι επίσης καθόλου συμπτωματική δεν ήταν η πρόσφατη υπερψήφιση της διάταξης του διαβόητου τρομονόμου από το ΣΥΡΙΖΑ.
Τα διαπιστευτήριά τους

Και σε περίπτωση που δεν πείθει ακόμα ο διεθνής οπορτουνισμός ότι αποτελεί αξιόπιστη εναλλακτική για την αστική τάξη επιστρατεύει τον αντικομμουνισμό προκειμένου να δώσει τα τελικά διαπιστευτήρια του... Η πρόσφατη συκοφαντική, αντικομμουνιστική εκδήλωση - ύβρις στο σοσιαλισμό και στην τεράστια συμβολή του, που οργανώθηκε από τον ευρωβουλευτή της Γερμανικής Λίνκε Χ. Σολτς στο Ευρωκοινοβούλιο με τίτλο: «Ταξίδεψα στη χώρα σας σαν φιλοξενούμενος - Γερμανοί αντίπαλοι του Χίτλερ θύματα του Σταλινικού τρόμου: Οικογενειακές ιστορίες 1933-1956» είναι ενδεικτική του πώς ο οπορτουνισμός ρίχνει νερό στο μύλο της ανιστόρητης εξίσωσης κομμουνισμού - φασισμού. Δεν παραλείπουμε και την προ μηνών συμμετοχή της ευρωβουλευτίνας της Λίνκε, Γκάμπι Τσίμερ σε αντικομμουνιστική βράβευση αντεπαναστατών που δρουν στην Κούβα. Πρόκειται για την ίδια που αυτή τη βδομάδα κατά την επίσκεψή της στην Αθήνα λειτούργησε ως τελάλης της υποψηφιότητας Τσίπρα.

Με βάση όλα τα παραπάνω βγαίνει καλύτερα το συμπέρασμα ότι η εργατική τάξη κι οι σύμμαχοί της από τα φτωχά λαϊκά στρώματα μπορούν σήμερα πιο αποφασιστικά να παραμερίσουν τα «ανταλλακτικά» του ίδιου σάπιου εκμεταλλευτικού συστήματος όπως ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΕΑ, και να συγκροτήσουν μια ισχυρή λαϊκή συμμαχία που να ανατρέψει την αστική εξουσία, αυτή που όσο και να την κρύβει ο οπορτουνισμός, είναι ο πραγματικός αντίπαλός τους.

Υποσημειώσεις:

1. Σχέδιο Συνεδριακού Πολιτικού Ντοκουμέντου ΚΕΑ - Ενωμένοι για μια αριστερή εναλλακτική στην Ευρώπη, σελ. 9

2. O.Π., σελ. 1

3. O.Π., σελ. 4

4. O.Π., σελ. 5

5. Σχέδιο Συνεδριακού Πολιτικού Ντοκουμέντου ΚΕΑ - Ενωμένοι για μια αριστερή εναλλακτική στην Ευρώπη, σελ. 6

6. Αρθρο Π. Λοράν: «Για τα Εναλλακτικά Μέτωπα», Περιοδ. «Transform», τεύχος 12/2013, σελ. 9

7. Σχέδιο Συνεδριακού Πολιτικού Ντοκουμέντου ΚΕΑ - Ενωμένοι για μια αριστερή εναλλακτική στην Ευρώπη, σελ. 9

Με αφορμή ένα αποτέλεσμα σε εκλογές σωματείου

Με αφορμή ένα αποτέλεσμα σε εκλογές σωματείου

Στις αρχές Νοέμβρη, η παράταξη «Αγωνιστική Συσπείρωση» (στηρίζεται από το ΠΑΜΕ) στην εταιρεία «Mellon», κατέλαβε την πρώτη θέση και την απόλυτη πλειοψηφία στο ΔΣ του σωματείου των εργαζομένων, εξαπλασιάζοντας τη δύναμή της (119 ψήφοι από 19 το 2010). Αντίστροφα, η παράταξη «Ενιαίο» (απαρτίζεται κυρίως από στελέχη της εργοδοσίας), έχασε στις εκλογές το 1/4 των ψήφων που πήρε το 2010 (86 από 117).


Το αποτέλεσμα είναι σημαντικό για τον επιπλέον λόγο ότι αυξήθηκαν οι ψηφίσαντες κατά 42,56% (231 από 148 το 2010). Η αύξηση αυτή αποτελεί ένδειξη της ανάπτυξης που γνωρίζει ο κλάδος, σε συνθήκες καπιταλιστικής κρίσης στην Ελλάδα. Προέκυψε ακόμα από τη μαζική εγγραφή εργαζομένων στο σωματείο, κάτω από την επίδραση και της δουλειάς που έκαναν οι ταξικές δυνάμεις.

Σε μεγάλο βαθμό, το αποτέλεσμα αποτυπώνει τη διάθεση των εργαζομένων να αλλάξουν προς όφελός τους τους συσχετισμούς στο σωματείο. Αποτελεί ταυτόχρονα αναγνώριση της δράσης των ταξικών δυνάμεων, που είτε μέσα από την «Αγωνιστική Συσπείρωση», είτε μέσα από τη Σωματειακή Επιτροπή του κλαδικού Σωματείου Χρηματοπιστωτικού Αττικής, δεν έλειψαν από το πλευρό των εργαζομένων. Με επιμονή και υπομονή, καταξιώθηκαν στο χώρο τους, παρά τα εμπόδια που βάζει η εργοδοσία και ο εργοδοτικός κυβερνητικός συνδικαλισμός.




Βασικό αντικείμενο της εταιρείας είναι η τηλεφωνική ενημέρωση οφειλετών τραπεζών για ληξιπρόθεσμες απαιτήσεις. Οι εργαζόμενοι που απασχολούνται στα τηλεφωνικά κέντρα, κατά κύριο λόγο στην Αθήνα και στη Θεσσαλονίκη, ξεπερνούν τους 300. Στην πλειοψηφία τους είναι νέοι, 25 - 35 ετών, κυρίως γυναίκες. Βρίσκονται αντιμέτωποι με συχνές απολύσεις, στο πλαίσιο της ανακύκλωσης του προσωπικού, καθώς και με μειώσεις μισθών.


Λόγω του φόρτου της δουλειάς, λιποθυμίες, κρίσεις πανικού, τενοντίτιδες, αυχενικά, προβλήματα στα μάτια και στη σπονδυλική στήλη, είναι συχνά φαινόμενα. Στις σημερινές συνθήκες, έχει αλλάξει και η αναλογία των συμβάσεων αορίστου και ορισμένου χρόνου, σε βάρος των αορίστου. Μαζί αυξήθηκε η αβεβαιότητα και η ανασφάλεια που προκαλούν οι ελαστικές και προσωρινές σχέσεις εργασίας. Εκτιμάται ότι οι συμβάσεις ορισμένου χρόνου αποτελούν περίπου το 1/3 του συνόλου των συμβάσεων.

Η εντατικοποίηση της δουλειάς είναι καθημερινό φαινόμενο. Για να την επιβάλει, η εργοδοσία χρησιμοποιεί μεθόδους όπως η «στοχοθεσία», τα «μπόνους» και η «αξιολόγηση». Για παράδειγμα, οι εργαζόμενοι αξιολογούνται με κριτήριο πόσες υποσχέσεις πήραν από οφειλέτες για αποπληρωμή χρεών και ποιο είναι το ύψος αυτών των χρεών. Αναγκάζονται έτσι να κυνηγάνε διαρκώς το στόχο, όχι για να πάρουν το «μπόνους», αλλά για να μην αξιολογηθούν αρνητικά και κινδυνεύσουν να απολυθούν.
Αντιπαράθεση με εργοδοσία και εργοδοτικούς

Προσπαθώντας να προλάβει και να φρενάρει τη δράση των ταξικών δυνάμεων, η εργοδοσία μερίμνησε για την ίδρυση επιχειρησιακού σωματείου, το 2007. Μέχρι και τις πρόσφατες αρχαιρεσίες, είχε τον έλεγχο του σωματείου, αφού το ψηφοδέλτιο «Ενιαίο» αποτελείται κυρίως από προϊσταμένους και στελέχη της εταιρείας. Στις πρώτες εκλογές, οι ταξικές δυνάμεις δεν είχαν εκπρόσωπο στο ΔΣ. Στις δεύτερες, το 2010, εξέλεξαν ένα μέλος, παρόλο που η πλειοψηφία έκανε ό,τι μπορούσε για να αποτρέψει την εκπροσώπησή τους στη διοίκηση του σωματείου (ενημέρωσε για τις εκλογές τρεις μέρες πριν την πραγματοποίησή τους και εμφάνισε ένα πρακτικό γενικής συνέλευσης που δεν έγινε ποτέ).

Η παρέμβαση στο χώρο από τις ταξικές δυνάμεις έγινε πιο συστηματική, πάρθηκαν μέτρα, δεν κυριάρχησε η απογοήτευση, η παραίτηση. Η προηγούμενη πλειοψηφία του ΔΣ (αρχικά είχε τις επτά και στη συνέχεια τις έξι από τις επτά έδρες), από το 2007 μέχρι και τις αρχές του 2013, δεν είχε κάνει ούτε μία γενική συνέλευση. Η «δράση» της περιοριζόταν σε ανακοινώσεις γενικού χαρακτήρα, χωρίς να κάνει κάτι για να οργανώσει τους εργαζόμενους ή για να παρέμβει στα προβλήματα που αντιμετωπίζουν.

Η πρώτη γενική συνέλευση έγινε μόλις φέτος το Μάρτη (!) Η πλειοψηφία του ΔΣ ενημέρωσε τους εργαζόμενους ότι η εργοδοσία ζητά να υπογραφεί επιχειρησιακή Συλλογική Σύμβαση, με μείωση μισθών. Οπως ήταν αναμενόμενο, η πλειοψηφία στη διοίκηση του σωματείου στήριξε την πρόταση της εργοδοσίας. Προσπάθησε να σύρει τους εργαζόμενους να την αποδεχτούν, μεταφέροντας τον εκβιασμό ότι αν δε δεχτούν, η εργοδοσία θα πάει σε ατομικές συμβάσεις και θα κάνει απολύσεις.

Η «Αγωνιστική Συσπείρωση» εξαρχής είχε καλέσει τους εργαζόμενους να παλέψουν για επιχειρησιακή σύμβαση και να μη δεχτούν καμιά μείωση στους μισθούς. Τελικά, στη δεύτερη γενική συνέλευση, που έγινε μέσα σε μια βδομάδα, η πλειοψηφία των εργαζομένων αποδέχτηκε, μέσα σε κλίμα φόβου, την πρόταση για μείωση των μισθών.

Με αυτήν την πλειοψηφία στο Σωματείο και με αυτές τις συνθήκες στο χώρο δουλειάς, οι ταξικές δυνάμεις άνοιξαν μέτωπο από την πρώτη ώρα. Αντιμετώπισαν την άρνηση της πλειοψηφίας να κάνει γενική συνέλευση, με καθημερινές προσωπικές επαφές στο χώρο δουλειάς και μικρές συσκέψεις. Πέρα από το φόβο και την αρχική καχυποψία, αντικειμενικό εμπόδιο ήταν το γεγονός ότι πολλές από τις εργαζόμενες είναι μωρομάνες, με αποτέλεσμα να μην μπορούν να αφιερώσουν χρόνο εκτός του ωραρίου εργασίας.

Μέσα από την τριβή, διαπιστώθηκε ότι οι εργαζόμενοι, άπειροι στην πλειοψηφία τους από αγώνες και συνδικαλιστική δράση, αν και άκουγαν και ήθελαν να μάθουν τις θέσεις των ταξικών δυνάμεων, δεν μπορούσαν να δουν τους εαυτούς τους σαν ενεργό κομμάτι αυτής της διαδικασίας. Οι ταξικές δυνάμεις πύκνωσαν τις παρεμβάσεις για να δείξουν τη σημασία που έχουν οι ΣΣΕ, το ρόλο που πρέπει να παίζει το σωματείο στην οργάνωση της πάλης. Ταυτόχρονα, με τη μία ή την άλλη μορφή, βρίσκονταν σταθερά μπροστά για κάθε πρόβλημα που πρόκυπτε στο χώρο δουλειάς, χτίζοντας σχέσης εμπιστοσύνης με τους εργαζόμενους.
Σταθμός η συγκρότηση Σωματειακής Επιτροπής

Η επίμονη δουλειά δημιούργησε προϋποθέσεις, ώστε μερικά χρόνια αργότερα να συγκροτηθεί στο χώρο Σωματειακή Επιτροπή του Κλαδικού Σωματείου Χρηματοπιστωτικού Αττικής. Το καθοριστικό αυτό βήμα έγινε με πολλή δουλειά και πολεμήθηκε λυσσαλέα από την εργοδοσία, η οποία απέλυσε πρωτοπόρους εργαζόμενους. Με τη συγκρότηση της Σωματειακής Επιτροπής, η παρέμβαση του Κλαδικού απέκτησε άλλη δυναμική. Διευκόλυνε την παρακολούθηση των εξελίξεων στο χώρο δουλειάς και την επαφή με περισσότερο κόσμο.

Το Κλαδικό παρενέβη και απέτρεψε ορισμένες απολύσεις που σχεδίαζε η εργοδοσία, ανεβάζοντας το κύρος του στους εργαζόμενους. Κατακτήθηκε, επίσης, η πολύ σημαντική δυνατότητα να πραγματοποιεί ολιγόωρη ενημερωτική σύσκεψη μέσα στο χώρο δουλειάς. Η σύσκεψη αυτή γίνεται μια φορά το μήνα και συμμετέχουν 100 με 150 εργαζόμενοι. Σε αυτές τις συσκέψεις, συζητιούνται θέματα που αφορούν τα άμεσα προβλήματα, όσο και γενικότερα ζητήματα, όπως η Υγεία, για την οποία έγινε ειδική εκδήλωση.

Μια άλλη θετική επίδραση της καθημερινής δράσης των ταξικών δυνάμεων, είναι η αύξηση της συμμετοχής των εργαζομένων στις απεργιακές κινητοποιήσεις του κλάδου ή στις πανεργατικές. Αρχικά απεργούσαν πολύ λίγοι εργαζόμενοι, μετρημένοι στα δάχτυλα. Τα τελευταία χρόνια, η συμμετοχή έχει πολλαπλασιαστεί σημαντικά. Καθοριστικό βήμα ήταν και η μαζική εγγραφή σχεδόν 150 εργαζομένων στο Επιχειρησιακό Σωματείο.

Η στάση της «Αγωνιστικής Συσπείρωσης» και η δράση που ανέπτυξε για την επιχειρησιακή σύμβαση, οι παρεμβάσεις που ακολούθησαν, συνέβαλαν ώστε να υποχωρήσει το κλίμα του φόβου. Πολλοί ήταν οι εργαζόμενοι που απαγκιστρώθηκαν από τη λογική του «μικρότερου κακού» και το εφικτού. Ακόμα και όταν ψήφιζαν υπέρ της σύμβασης, που μείωσε τους μισθούς τους, συνειδητοποιούσαν την ανάγκη να αλλάξει αυτή η κατάσταση, κάτι που εκφράστηκε και με την ψήφο τους στις πρόσφατες εκλογές.

Στη μαζική γενική συνέλευση που έγινε μετά τις εκλογές, η «Αγωνιστική Συσπείρωση» επισήμανε ότι «το Σωματείο είναι τα μέλη του». Οτι οι εργαζόμενοι πρέπει να απορρίψουν τη λογική της ανάθεσης. Η αποτελεσματικότητα της δράσης του σωματείου κρίνεται από τη δική τους μαζική συμμετοχή.

Χ. Μ.

Νέα απειλή από «ξαδέρφια» της ευλογιάς

Νέα απειλή από «ξαδέρφια» της ευλογιάς

Η ευλογιά μπορεί να εξαλείφθηκε, αλλά η ευλογιά των πιθήκων και η ευλογιά των αγελάδων κάνουν δυναμική επανεμφάνιση


Η παγκόσμια εξάλειψη της ευλογιάς στους ανθρώπους έγινε δυνατή επειδή χρειαζόταν να σπάσει μόνο μία αλυσίδα μετάδοσής της (γκρι βέλος). Η ευλογιά των πιθήκων, αντίθετα, μπορεί να μεταδοθεί από τον ένα άνθρωπο στον άλλο, καθώς και μεταξύ οποιουδήποτε συνδυασμού ανθρώπων - άλλων πρωτευόντων θηλαστικών - τρωκτικών που ζουν στα δέντρα - τρωκτικών που ζουν στο έδαφος. Ο ιός έχει πολλές οδούς διαφυγής και έτσι είναι απίθανο να εξαλειφθεί
Στέλεχος του ιού της ευλογιάς των ζώων, σαν αυτό που χτύπησε πρόσφατα αιγοπρόβατα και στη συνέχεια αγελάδες στη χώρα μας, είχε ξαναεπισκεφθεί τη χώρα μας και το 1997. Το χτύπημα για την κτηνοτροφία και τους παραγωγούς και τις δύο φορές ήταν μεγάλο, με αναγκαστική θανάτωση χιλιάδων ζώων και σταβλισμό για μεγάλο διάστημα με σημαντικό κόστος, ολόκληρων κοπαδιών. Οπως κατήγγειλε το ΚΚΕ με Ερώτησή του στη Βουλή, αιτία ήταν η έλλειψη προληπτικών μέτρων, καθώς οι αστικές κυβερνήσεις δεν ενδιαφέρονται ιδιαίτερα να αποτρέψουν την καταστροφή των μικρών παραγωγών, που οδηγεί στη συγκέντρωση της παραγωγής σε μεγαλοαγρότες καπιταλιστές της υπαίθρου, ενώ αντιμετωπίζουν την κτηνοτροφία από τη σκοπιά της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής της ΕΕ και όχι από τη σκοπιά των παραγωγικών αναγκών και δυνατοτήτων της χώρας.


Πριν από δέκα χιλιάδες χρόνια, όταν πρωτοεμφανίστηκε η ευλογιά, η ανθρωπότητα δεν μπορούσε να κάνει τίποτα περισσότερο από το να προσεύχεται στους θεούς για βοήθεια. Ο φοβερός ιός πρώτα επιτίθεται στο βλεννογόνο της μύτης ή του λαιμού και στη συνέχεια διαδίδεται ταχύτατα στον οργανισμό προκαλώντας στο δέρμα τα χαρακτηριστικά εξανθήματα, φλύκταινες γεμάτες ιούς. Στην περίοδο για την οποία υπάρχουν ιστορικά στοιχεία, ο ιός της ευλογιάς σκότωσε το ένα τρίτο των ανθρώπων που μόλυνε. Μόνο τον 20ό αιώνα σκότωσε 300 εκατομμύρια, άντρες, γυναίκες και παιδιά.
Εξάλειψη


Το 1915 η ευλογιά σημάδεψε αυτό το παιδί για όλη του τη ζωή
Στο τέλος της δεκαετίας του 1970, η θανατηφόρα μάστιγα εξαλείφθηκε από το πρόσωπο της Γης, χάρη σε εκστρατείες μαζικού εμβολιασμού, που προστάτεψαν εκατομμύρια, αφήνοντάς τους μόνο μια μικρή ουλή στο πάνω μέρος του βραχίονα. Μην έχοντας πού να κρυφτεί στη φύση - οι άνθρωποι είναι οι μόνοι φορείς της ευλογιάς - ο ιός εξαλείφθηκε. Σήμερα, τα μόνα γνωστά δείγματα του ιού της ευλογιάς είναι ασφαλισμένα σε δύο εξειδικευμένα κρατικά εργαστήρια, ένα στις ΗΠΑ και ένα στη Ρωσία. Αν δεν υπάρχει ένα καταστροφικό ατύχημα σε κάποιο από αυτά τα εργαστήρια, σκόπιμη απελευθέρωση ή γενετική τροποποίηση και απελευθέρωση του ιού, τότε η ευλογιά δεν θα ξανασκορπίσει ποτέ το θάνατο και τη δυστυχία στους ανθρώπους.


Από την επίσημη εξάλειψη της ευλογιάς το 1979, κανένα κράτος δεν συνέχισε το μαζικό εμβολιασμό για την ευλογιά, αν και οι ΗΠΑ προχώρησαν σε εμβολιασμούς υγειονομικού και στρατιωτικού προσωπικού μετά τις τρομοκρατικές επιθέσεις στους δίδυμους πύργους στη Νέα Υόρκη το 2001 και πριν από τις ιμπεριαλιστικές επιθέσεις στο Ιράκ και το Αφγανιστάν. Ετσι, μια ολόκληρη γενιά σε παγκόσμια κλίμακα έφτασε στην ενηλικίωση, χωρίς να έχει εκτεθεί ούτε στην ασθένεια, ούτε στο εμβόλιο, το οποίο μερικές φορές είχε σοβαρές μέχρι και θανατηφόρες παρενέργειες (πέθαναν τουλάχιστον 17 στρατιώτες των ΗΠΑ που εμβολιάστηκαν το 2001, ενώ πολλοί άλλοι απέκτησαν μόνιμα προβλήματα υγείας).
Θετικές παρενέργειες

Εδώ βρίσκεται το ζήτημα. Γιατί όσοι εμβολιάζονταν ενάντια στην ευλογιά ανέπτυσσαν ανοσία και στη μόλυνση από τα ξαδέρφια της, τις ζωονόσους της ευλογιάς, συμπεριλαμβανομένων της ευλογιάς των πιθήκων και της ευλογιάς των αγελάδων. Την εποχή των εμβολιασμών, αυτή η πρόσθετη εξασφάλιση θεωρούνταν μικρό όφελος. Τώρα που οι εμβολιασμοί σταμάτησαν, γεννιέται το ερώτημα: Θα μπορούσαν αυτοί οι ιοί, που όπως και η ευλογιά ανήκουν στο γένος Orthopoxvirus, να αποτελέσουν κίνδυνο για τον άνθρωπο;

Υπάρχουν λόγοι ανησυχίας. Αντίθετα με την ευλογιά, η ευλογιά των αγελάδων και των πιθήκων κρύβονται σε τρωκτικά και άλλα ζώα κι έτσι δεν μπορούν ποτέ να εξαλειφθούν πλήρως. Οι περιπτώσεις ασθένειας ανθρώπων από ευλογιά των πιθήκων και ευλογιά των αγελάδων σταθερά αυξάνονται τα τελευταία χρόνια (τουλάχιστον εικοσαπλασιάστηκαν σε σχέση με το 1980). Οσο αυξάνονται τα κρούσματα σε ανθρώπους, αυξάνεται και η πιθανότητα μετάλλαξης των ιών έτσι που να μεταδίδονται πιο εύκολα στον άνθρωπο και από άνθρωπο σε άνθρωπο. Επιπλέον και οι δύο ιοί έχουν αρχίσει να μολύνουν ζώα διαφορετικά από τους συνήθεις φορείς τους, αυξάνοντας την πιθανότητα να διαδοθούν σε όλο τον πλανήτη μέσα από νέα μονοπάτια.

Κανείς δεν ξέρει πώς οι δύο ζωονόσοι της ευλογιάς θα εξελιχθούν στο πέρασμα του χρόνου, αλλά οι ιολόγοι ανησυχούν ότι αν μεταλλαχθούν ώστε να μεταπηδούν πιο εύκολα από τον έναν άνθρωπο στον άλλο, τότε θα μπορούσαν να ερημώσουν μεγάλα τμήματα της υδρογείου. Μπροστά σε αυτό το στενάχωρο ενδεχόμενο, κάποιοι επιστήμονες προσπαθούν να μάθουν περισσότερα για τους λοιμούς ευλογιάς, που ίσως ήδη δρομολογούνται στη φύση, έτσι ώστε να σημάνουν έγκαιρα συναγερμό αν δουν μετεξέλιξη των ιών της ευλογιάς των πιθήκων και των αγελάδων προς πιο απειλητικές μορφές. Κι εδώ ίσως βρίσκεται το δεύτερο ζήτημα, αφού κάποιοι δε μένουν στην παρακολούθηση της εξέλιξης του ιού, αλλά προσπαθούν να φτιάξουν στελέχη ιών με τις επικίνδυνες ιδιότητες, ώστε να τα μελετήσουν για να είναι ...προετοιμασμένοι. Ετσι, όμως, αυξάνεται η πιθανότητα ατυχήματος, χρήσης των στελεχών αυτών σε πράξεις βιολογικού πολέμου ή τρομοκρατίας, ή απλώς κακής εκτίμησης της επικινδυνότητας των γενετικά τροποποιημένων ιών.
Επικίνδυνες έρευνες

Το σκηνικό με τους ιούς της ευλογιάς των ζώων περιπλέκεται, ακριβώς γιατί ο κίνδυνος δεν προέρχεται μόνο από διεργασίες που πραγματοποιούνται με φυσικό τρόπο μέσα στα οικοσυστήματα, αλλά και από το ενδεχόμενο της κατά λάθος ή σκόπιμης ανθρώπινης παρέμβασης. Εγραφε ο «Ρ» το 2003: «Ο γενετικώς μεταλλαγμένος ιός, που έφτιαξε ομάδα επιστημόνων με ..."αντιβιοτρομοκρατικό ζήλο", υπό τη γενική επίβλεψη του δρ Μαρκ Μπούλερ, στο πανεπιστήμιο Σεντ Λούις, είναι θανατηφόρος σε ποσοστό 100% και πλήττει οργανισμούς, είτε αυτοί έχουν εμβολιαστεί έναντι ιών της ευλογιάς, είτε έχουν λάβει αντιϊκά φάρμακα... Ο Μπούλερ προχώρησε δοκιμάζοντας την ίδια τεχνική για τη γενετική μετάλλαξη σε ιό ευλογιάς που πλήττει τις αγελάδες αλλά και άλλα είδη ζώων (ακόμα και τον άνθρωπο...). Προσεχώς, θα δοκιμάσει τις δυνατότητες του θανατηφόρου ιού ευλογιάς, που "δημιούργησε", σε ποντίκια εργαστηρίων βιολογικών όπλων του αμερικανικού στρατού στο Ιδρυμα Ιατρικών Μελετών Μεταδοτικών Ασθενειών στο Φρούριο Ντέντρικ! Ολα αυτά αποκαλύπτονται σε αποκλειστικό ρεπορτάζ του βρετανικού επιστημονικού περιοδικού "NEW SCIENTIST", όπου ο Μαρκ Μπούλερ αναφέρεται στην έρευνά του λέγοντας πως το βασικό του κίνητρο ήταν να "εξερευνήσει τις δυνατότητες που θα είχαν πιθανοί βιοτρομοκράτες"...».

Η επιστημονική και τεχνολογική πρόοδος έχει φτάσει σε τέτοιο σημείο που θα μπορούσε να καταπιάνεται και να βρίσκει με ασφάλεια λύσεις στους κινδύνους από τις ζωονόσους της ευλογιάς και τη μετεξέλιξή τους ως ενδημικών στο ανθρώπινο είδος παθογόνων. Αντ' αυτού, χρηματοδοτούνται αμφισβητήσιμες και επικίνδυνες έρευνες, δεν παίρνονται προληπτικά μέτρα για την προστασία των ζώων (και εμμέσως των ανθρώπων), αδυνατίζει το πρόγραμμα δωρεάν εμβολιασμών για τις άλλες επικίνδυνες νόσους. Ο καπιταλισμός ανάβει «φωτιές» και λησμονεί να σβήσει όσες ανάβουν με φυσικό τρόπο, καθώς είναι βαθιά απασχολημένος με το κυνήγι του κέρδους και τις εγγενείς κρίσεις που τον μαστίζουν.

Επιμέλεια:
Σταύρος ΞΕΝΙΚΟΥΔΑΚΗΣ
Πηγή: «Scientific American»

ΕΚΘΕΣΕΙΣ ΟΟΣΑ Ανταγωνιστικότητα στα μονοπώλια - διαχείριση της φτώχειας στο λαό

ΕΚΘΕΣΕΙΣ ΟΟΣΑ
Ανταγωνιστικότητα στα μονοπώλια - διαχείριση της φτώχειας στο λαό

Στη δημοσιότητα δόθηκαν την περασμένη βδομάδα οι δύο εκθέσεις του Οργανισμού Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης (ΟΟΣΑ), μέλος του οποίου είναι το ελληνικό κράτος. Η πρώτη μελέτη αφορά τις εκτιμήσεις και τις «προτάσεις» του ιμπεριαλιστικού οργανισμού για τις σαρωτικές αντιλαϊκές «διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις» και η δεύτερη την «ανταγωνιστικότητα» της οικονομίας. Η παρουσίαση έγινε στην Αθήνα από τον επικεφαλής του ΟΟΣΑ, Α. Γκουρία, και με τη συμμετοχή των συναρμόδιων υπουργών της συγκυβέρνησης, Οικονομικών και Ανάπτυξης, που έσπευσαν να διαμηνύσουν ότι η συντριπτική πλειονότητα των «προτάσεων» θα γίνουν αποδεκτές. Αλλωστε, η έκθεση του ΟΟΣΑ για την «ανταγωνιστικότητα» ήταν παραγγελία της ίδιας της συγκυβέρνησης. Επί της ουσίας κινείται στην ίδια ακριβώς ρότα των αξιώσεων που ακόμη και χρόνια πριν από την εκδήλωση της καπιταλιστικής κρίσης έχουν υποβάλει τα ντόπια τμήματα του κεφαλαίου, όπως ο ΣΕΒ, φαρμακοβιομήχανοι, μεγαλέμποροι, τραπεζίτες.


Συνδετικός ιστός των δύο μελετών είναι η κλιμάκωση της βαρβαρότητας του κεφαλαίου. Ταυτόχρονα, σε στρατηγική επιλογή αναδείχνεται η συγκέντρωση της επιχειρηματικής πίτας και των κερδών, η διεργασία που δείχνει την πόρτα της εξόδου από το πεδίο της «ανταγωνιστικότητας» των πλέον αδύναμων κρίκων καθώς και επιχειρηματιών που δε θα μπορέσουν να αντεπεξέλθουν στη διαπάλη για τον έλεγχο και τον προσδιορισμό των τιμών στο λιανεμπόριο.

Πρόκειται για προτάσεις θωράκισης των μονοπωλίων, στο πλαίσιο του συλλογικού συμφέροντος των καπιταλιστών, που εξυπηρετείται και από τις αναγκαίες νομοθετικές ρυθμίσεις και άλλες παρεμβάσεις από την πλευρά του κρατικού μηχανισμού και των κυβερνήσεων. Την ανταγωνιστικότητα του κεφαλαίου υπηρετούν και τα διαδοχικά «δημοσιονομικά» ή «διαρθρωτικά» αντιλαϊκά μέτρα, όπως η φορομπηξία και η διάλυση ολόκληρης της γκάμας των κρατικών δαπανών που αφορούν στην κάλυψη των λαϊκών αναγκών.

Οι προτάσεις του ΟΟΣΑ προβλήθηκαν από τα αστικά ΜΜΕ με τίτλους όπως, για παράδειγμα, «Πόλεμος στο ράφι». Αποκρύβουν το γεγονός ότι τα μονοπώλια, και πριν από το «ράφι», χρειάζονται φτηνότερους, περισσότερο ευέλικτους εργάτες με γνώσεις και εξειδίκευση, χρειάζονται πρώτες ύλες που μπορεί και να παράγονται οπουδήποτε στην υφήλιο, μεταφορικά δίκτυα για τη διακίνηση των εμπορευμάτων κ.ά. Σε όλα αυτά τα πεδία εκδηλώνονται και οι μεταξύ τους ανταγωνισμοί, εκεί εμφανίζονται και οι μεγάλες επιχειρηματικές «κολεγιές», οι καθετοποιημένες αλυσίδες παραγωγής - διακίνησης - μεταφοράς - πώλησης στο λιανεμπόριο, που προσδιορίζουν και τη διαμόρφωση των τελικών τιμών στο «καλάθι της νοικοκυράς». Υποβαθμισμένα εμπορεύματα μαζικής λαϊκής κατανάλωσης (απορρυπαντικά κ.ά.) χωρίς να χρειάζεται η έγκριση από το Γενικό Χημείο του Κράτους, οριζόντια κατάργηση της Κυριακάτικης αργίας στο λιανεμπόριο προτείνει μεταξύ άλλων ο ιμπεριαλιστικός οργανισμός ως μέτρα τόνωσης της κερδοφορίας του κεφαλαίου.
Κατεδάφιση δικαιωμάτων

Να και το τι προτείνουν για τη διαχείριση των ακραίων φαινομένων φτώχειας και του κοινωνικού αποκλεισμού που παράγει η «ανταγωνιστικότητα»:

-- «Εθνικό πρόγραμμα επιχορηγήσεων», που θα εξαρτώνται από το εισόδημα. Αναφέρονται στα «γεύματα στα σχολεία», δηλαδή στα πεινασμένα παιδιά εξαθλιωμένων λαϊκών νοικοκυριών.

-- «Στοχευμένα κοινωνικά επιδόματα», που θα γίνουν «περισσότερο αποδοτικά» μετά τη θεσμοθέτηση «στοχευμένου κατώτατου εισοδήματος».

-- Παραπέρα περικοπές στη δημόσια Υγεία «εφόσον κριθεί απαραίτητο». Με προϋπόθεση και στο βαθμό που είναι «δημοσιονομικά επιτρεπτό», προτείνεται η «διασφάλιση πρόσβασης στην υγειονομική περίθαλψη για τις πλέον ευάλωτες κοινωνικές ομάδες».

-- Εντατικοποίηση των ελέγχων στους δικαιούχους των επιδομάτων Κοινωνικής Πρόνοιας και ειδικά των επιδομάτων αναπηρίας.

Σε σχόλιό του για την έκθεση του ΟΟΣΑ το Γραφείο Τύπου της ΚΕ του ΚΚΕ τονίζει: «Με το μανδύα της διάσωσης των κοινωνικών ομάδων ακραίας φτώχειας, ο ΟΟΣΑ ζητά να κατεδαφιστεί ό,τι έχει απομείνει όρθιο απ' τα δικαιώματα που προβλέπει το σημερινό "σύστημα κοινωνικής προστασίας", στηρίζοντας την κυβέρνηση στην κλιμάκωση της αντιλαϊκής επίθεσης».
Διαρθρωτικά μέτρα

Στα αντιλαϊκά μέτρα που περιέχονται στις εκθέσεις περιλαμβάνονται και τα παρακάτω:

-- Αρση της απαγόρευσης για την ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων. Να επιβληθούν δίδακτρα «μετρίου επιπέδου» σε προπτυχιακούς φοιτητές, σε συνδυασμό με την παροχή φοιτητικών δανείων.

-- Κατάργηση της μονιμότητας των νεοπροσλαμβανόμενων στο στενό και ευρύτερο δημόσιο τομέα, ώστε να «εναρμονιστεί» το καθεστώς εργασίας με τα ισχύοντα στον ιδιωτικό τομέα.

-- Προτείνεται η «ενίσχυση της διαχείρισης των προβληματικών δανείων», που έχουν χορηγήσει οι τράπεζες, καθώς και η αναμόρφωση του πτωχευτικού κώδικα για τις επιχειρήσεις.

-- Επιτάχυνση του προγράμματος των ιδιωτικοποιήσεων, ιδιαίτερα στους τομείς της ενέργειας, των σιδηροδρόμων, των περιφερειακών αεροδρομίων και λιμανιών και των ακινήτων.

-- Να διαμορφωθούν ανοιχτές γραμμές χρηματοδότησης από τα ταμεία της ΕΕ, για τη βελτίωση του μεταφορικού δικτύου. Πρόκειται για κεφάλαια που θα καρπωθούν ισχυροί κατασκευαστικοί όμιλοι, για την υλοποίηση έργων υποδομής για τη διακίνηση των παραγόμενων εμπορευμάτων.

-- Να υπάρξει πλήρης «εφαρμογή των δημοσιονομικών μέτρων, όπως έχουν σχεδιαστεί».
Η ανταγωνιστικότητα...

Η σχετική μελέτη του ΟΟΣΑ προτείνει την υιοθέτηση συνολικά 329 παρεμβάσεων, οι οποίες αποτελούν «χρόνιο πόθο» των επιχειρηματικών ομίλων. Μεταξύ των προτάσεων συγκαταλέγονται:

«Οριζόντια» κατάργηση της κυριακάτικης αργίας στο λιανεμπόριο. Πηγαίνουν βήματα μπροστά, απαιτώντας να επιτρέπεται η λειτουργία και για τα μεγάλα καταστήματα, πάνω από 250 τ.μ., τα πολυκαταστήματα, τις αλυσίδες καταστημάτων και τα εμπορικά κέντρα. Το μέτρο έρχεται να συνθλίψει τους αυτοαπασχολούμενους, να επιφέρει χτυπήματα στο ωράριο και την ελαστικοποίηση του εργάσιμου χρόνου για τους εμποροϋπαλλήλους σε όφελος των μεγαλεμπόρων. Ισχυρίζονται ότι το συγκεκριμένο μέτρο θα δημιουργούσε 30.000 νέες θέσεις εργασίας και θα επέφερε συνολικό «όφελος» στην οικονομία 2,5 δισ. ευρώ το χρόνο! Αδιάφορη τους είναι η απώλεια χιλιάδων θέσεων εργασίας από τα μαζικά λουκέτα, που αναγκαστικά θα βάλουν αυτοαπασχολούμενοι και μικροεπιχειρηματίες.

Για τα μη συνταγογραφούμενα φάρμακα και άλλα σκευάσματα προτείνεται η ελεύθερη πώληση και εκτός φαρμακείων, στα ράφια των σούπερ μάρκετ και άλλων πολυχώρων. Ζήτημα ανοίγει και για τα συνταγογραφούμενα με τη λειτουργία φαρμακείων ως σημείων πώλησης σε τέτοιους πολυχώρους. Εν προκειμένω το μέτρο αποσκοπεί στη συγκέντρωση της πίτας, που προσφέρεται από το εμπόρευμα - φάρμακο.

Κατάργηση της διαδικασίας ελέγχου και έγκρισης από το Γενικό Χημείο του Κράτους για τα απορρυπαντικά πριν κυκλοφορήσουν στο εμπόριο.

Παρέμβαση γίνεται και για τον τομέα του βιβλίου, όπου ζητείται η ελεύθερη διακύμανση των τιμών τους, καθώς η δυνατότητα έκπτωσης σήμερα στα καινούρια βιβλία περιορίζεται στο 10%.

Κατάργηση των «εισφορών υπέρ τρίτων», που αποτελούν πηγή εσόδων για ασφαλιστικά ταμεία και για τους ΟΤΑ. Από την πλευρά της η κυβέρνηση προετοιμάζει την κατάργηση των μη «ανταποδοτικών» από αυτές και την ενσωμάτωση άλλων στα έσοδα του κρατικού προϋπολογισμού. Μεγάλες απώλειες εσόδων προδιαγράφονται για ΙΚΑ, ΟΑΕΕ, ΟΓΑ, ΝΑΤ, Μετοχικό Ταμείο Πολιτικών Υπαλλήλων, Μετοχικά Ταμεία Στρατού, Ναυτικού και Αεροπορίας, Ταμεία δικηγόρων, λιμενικών κ.ά. Στο στόχαστρο είναι και το «αγγελιόσημο», που επιβάλλεται στις διαφημίσεις, σε έντυπα και ηλεκτρονικά ΜΜΕ.

Για τον τομέα των τροφίμων, η μελέτη χαρακτηρίζει σημείο - κλειδί την επέκταση της σήμανσης «φρέσκου γάλακτος» και στο παστεριωμένο, το γάλα δηλαδή με ημερομηνία λήξης πέραν των πέντε ημερών, αλλά και την άρση οποιωνδήποτε υφιστάμενων περιορισμών στην πώληση ψωμιού από κατεψυγμένη ζύμη, καθώς, όπως αναφέρει, «δεν διαφέρει στην γεύση και στην όψη» από το φρέσκο ψωμί.

Στον τομέα του τουρισμού, προτείνονται μια σειρά παρεμβάσεις στην κατεύθυνση απελευθέρωσης, όπως στην έκδοση αδειών ξενοδοχείων, στη δυνατότητα λειτουργίας τουριστικών μαρίνων ακόμη και γειτονικά σε εμπορικά ή αλιευτικά λιμάνια, άρση εμποδίων στην αποβίβαση και επιβίβαση τουριστών από κρουαζιερόπλοια, κ.ά.
Δημοσιονομικά μεγέθη

Σε ό,τι αφορά στις εκτιμήσεις για την ελληνική οικονομία χαρακτηριστικό είναι το γεγονός ότι ο ΟΟΣΑ υπολογίζει το ελληνικό κρατικό χρέος στο 157% του ΑΕΠ για το 2020, πολύ πάνω από τις εκτιμήσεις της τρόικας. Οι διαφορές εκτιμήσεων ανάμεσα στους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς συνδέονται με τα διαφορετικά σενάρια ως προς το μέγεθος του αποπληθωρισμού για τα επόμενα χρόνια, δηλαδή με ζητήματα που αφορούν και στις εκτιμήσεις ως προς τη διαμόρφωση των τιμών στην κατανάλωση. Πτώση του ΑΕΠ κατά 0,4% προβλέπεται για το 2014, δηλαδή για έβδομο στη σειρά έτος, έναντι της εκτίμησης για ανάκαμψη 0,6% από την πλευρά της τρόικας. Οι διχογνωμίες επίσης συνδέονται με την αντιλαϊκή κοπτορροπτική.

Α. Σ.

Ο Γιάννης Ρίτσος και η στράτευση

Ο Γιάννης Ρίτσος και η στράτευση

Ομιλία της Ελένης Μηλιαρονικολάκη, μέλους της ΚΕ του ΚΚΕ και υπεύθυνης του Τμήματος Πολιτισμού, σε εκδήλωση για τον Γιάννη Ρίτσο που διοργάνωσαν στις 8.11.2013, οι Κομματικές Οργανώσεις Βάσης Κέντρου - Αγίας Τριάδας και Μπουρναζίου της Τομεακής Οργάνωσης Περιστερίου του ΚΚΕ


Η έκδοση («Σύγχρονη Εποχή») με τα υλικά του Επιστημονικού Συνεδρίου του ΚΚΕ για τον Γιάννη Ρίτσο που έγινε το Νοέμβρη του 2009
«




Η
πρωτοβουλία σας να διοργανώσετε αφιέρωμα στον Γιάννη Ρίτσο με αφορμή μάλιστα και τη συμπλήρωση - τη Δευτέρα 11 Νοέμβρη - 23 χρόνων από το θάνατό του, μας χαροποιεί. Ανάλογες πρωτοβουλίες χρειάζεται όμως να πολλαπλασιαστούν, ιδιαίτερα στις λαϊκές - εργατικές γειτονιές, γιατί τη "μοίρα" των λαϊκών ανθρώπων ο Ρίτσος μοιράστηκε και πάλεψε και σ' αυτούς απευθύνει πρώτα απ' όλους το έργο του.


Αλλωστε, τον Γιάννη Ρίτσο πρέπει διαρκώς να τον τιμούμε και πάνω απ' όλα να τον μελετούμε. Οχι απλά από χρέος προς έναν κορυφαίο ποιητή που από το 1934 και ως το τέλος του υπήρξε αφοσιωμένο μέλος του ΚΚΕ, αλλά προπαντός από ανάγκη. Την ανάγκη να βαθύνει η σκέψη μας και να οξυνθεί η ευαισθησία μας έτσι που μαζί με το ιδεολογικό - πολιτικό κριτήριο να διαμορφώνουμε και το εξίσου απαραίτητο για την ταξική συνείδησή μας αισθητικό κριτήριο. Ενα κριτήριο που θα μας επιτρέπει από τη μια να αναγνωρίζουμε την ασκήμια σε οποιαδήποτε μορφή της - κοινωνική, ηθική, ψυχική, πνευματική κ.λπ. - αλλά και από την άλλη να μην αντέχουμε να υποκύψουμε σ' αυτήν, να μη λυγίζουμε τα γόνατα μπροστά της σε όλες τις συνθήκες, ακόμη και στις δυσκολότερες.

Ο Ρίτσος κατάφερε μέσα από την τέχνη του αυτό που λέει στην ποιητική σύνθεσή του με τον αλληγορικό τίτλο "Φρυκτωρία", γραμμένη μεταξύ του 1977 και '78. Οι φρυκτωρίες - για όσους δεν το γνωρίζουν - ήταν ένα σύστημα με πυρσούς που χρησιμοποιούσαν οι αρχαίοι Ελληνες για να εκπέμπουν μηνύματα μες στο βαθύ σκοτάδι της νύχτας, κάπως έτσι όπως σήμερα δηλαδή.

Γράφει λοιπόν ο Ρίτσος στη "Φρυκτωρία":

Στο γύρισμα του χρόνου θα με βρίσκετε σε κάθε δευτερόλεπτο της ζωής σας. Εχω γεμίσει μ' έπιπλα, με φώτα και με πίνακες τα σπίτια σας, και το κεφάλι σας μ' αινίγματα και ιδέες.



Οποιο χαλίκι αν ανεβάστε απ' το βυθό θα σας πει μια δική μου και δική σας ιστορία.


Και το μερμήγκι τ' ανέβασα στο μύθο μ' ένα στέμμα κουκκί καλαμπόκι.

Και δίδαξα στο τζιτζίκι ένα τραγούδι πέρα απ' το ξερό πετσί του. Γυμνός, στις χειρότερες νύχτες, τοιχοκολλούσα μεγάλα προγράμματα του φιλμ Ο ΛΑΟΣ σ' όλο το μέλλον,

κι όπου περίσσευαν οι δυσκολίες ψιθύριζα

σύντροφε και προχωρούσα,

κι έλεγα πάλι σύντροφε - για να θυμίζω στον καθένα τον κόσμο Και πήρα μπράτσο το μεγαλύτερο όνειρο, μ' ένα στίχο πάντα στα χείλη,

κι είταν μαζί και τα παιδιά μας με τα κόκκινα πουλόβερ.

Το πρόβλημα είναι ότι εμείς, οι σύντροφοί του, που σαν ομοϊδεάτες του έχουμε μεγαλύτερες δυνατότητες και περισσότερα εφόδια για να προσεγγίσουμε σωστά το έργο του, δεν έχουμε ακόμη κατορθώσει να το αφομοιώσουμε, να το διαδώσουμε και να το αξιοποιήσουμε σε όλες τις διαστάσεις του. Και φανταστείτε ότι ένα μέρος του έργου του παραμένει ακόμη ανέκδοτο, όπως η συλλογή του "Υπερώον", που θα κυκλοφορήσει όπως μαθαίνουμε τις επόμενες μέρες. Το επιστημονικό συνέδριο που πραγματοποιήσαμε με την ευκαιρία των εκατό χρόνων από τη γέννησή του, αποτέλεσε την απαρχή για μια πιο ολοκληρωμένη, ολόπλευρη προσέγγιση στο έργο του Ρίτσου, που ένα μέρος του είναι τα γνωστά, εγερτήρια ποιήματα. Ενα πλήθος άλλων ποιημάτων του, που γράφτηκαν μετά την ήττα του εργατικού - λαϊκού κινήματος στη χώρα μας και τις εξελίξεις που δρομολόγησε στο παγκόσμιο κομμουνιστικό κίνημα το 20ό Συνέδριο του ΚΚΣΕ, είναι χαμηλόφωνα, στοχαστικά, εξομολογητικά, σαν αναγκαία προσαρμογή του ρεαλιστή Ρίτσου στις τότε πρωτοφανέρωτες συνθήκες κλονισμού της βεβαιότητας ότι ο σοσιαλισμός προχωρά ακάθεκτα μπροστά. Σ' αυτή την κατηγορία ποιημάτων ανήκει και "Η Σονάτα του Σεληνόφωτος", που αποσπάσματά της είδαμε πριν λίγο και γράφτηκε τον Ιούνη του 1956.

Για να μπούμε έτσι στο θέμα μας, ποια είναι η γνώμη σας για τη "Σονάτα του Σεληνόφωτος"; Είναι στρατευμένη ποίηση, όπως, για παράδειγμα, οι "Γειτονιές του Κόσμου", το "Καπνισμένο Τσουκάλι", η "Καντάτα για τη Μακρόνησο" ή ελεύθερη, απαλλαγμένη από πολιτικοϊδεολογικές δεσμεύσεις ποίηση, όπως υποστηρίζει η αστική και οπορτουνιστική κριτική;

Αστεία πράγματα, θα σκεφτεί κάθε λογικός άνθρωπος. Είναι δυνατόν ένας ποιητής που με λόγο και πράξη έμεινε σε όλη του τη ζωή σταθερός στα κομμουνιστικά ιδανικά, να απομονώνει ένα μεγάλο μέρος της ποιητικής δημιουργίας του από την κοσμοθεωρία του;

Κι όμως αυτή η παραμορφωτική ερμηνεία του Ρίτσου, τον συνοδεύει ως τις μέρες μας, γεγονός που καθόλου δεν μας εκπλήσσει. Ο Ρίτσος είναι πολύ μεγάλος για να αποσιωπηθεί από την άρχουσα τάξη, άρα η μόνη λύση είναι να αποπολιτικοποιηθεί, να "αποστρατευτεί". Ενας σημαντικός αριθμός λοιπόν μελετητών του Ρίτσου τον παρουσιάζει ούτε λίγο - ούτε πολύ σα διχασμένη και διαρκώς ταλαντευόμενη προσωπικότητα. Από δω ο ποιητής Ρίτσος, ωραίος, σπουδαίος, μεγάλος, γιατί ασχολείται με τα θέματα του αιώνιου ανθρώπου, τα υπαρξιακά, όπως η φθορά, ο θάνατος, ο έρωτας, υπακούοντας στα εσωτερικά του και μόνον οράματα, κι από κει ο απλοϊκός, μονοδιάστατος, παρωχημένος κομματικός Ρίτσος της κοινωνικοπολιτικής στιχουργίας, που - παρά την ποιητική της κάλυψη - δεν είναι ποίηση, είναι δήθεν ποίηση, σύμφωνα με όσα διδάσκει και ο θεμελιωτής της αστικής αισθητικής, Μπενεντέτο Κρότσε.
Απέναντι από τους «στρατευμένους της αποστράτευσης»

Το πρόβλημα δηλαδή είναι πιο σύνθετο. Η επικρατούσα μεθοδολογία ανάλυσης του Ρίτσου δεν έχει να κάνει μόνο με τον Ρίτσο, ούτε ξεκινά σε όλες τις περιπτώσεις από κάποια πρόθεση, αφού αυτή η προσέγγιση της τέχνης υπαγορεύεται από την κυρίαρχη στην καπιταλιστική κοινωνία και σε όλους τους ιδεολογικούς μηχανισμούς της, όπως τα σχολεία και τα πανεπιστήμια, αστική αισθητική θεωρία.

Σύμφωνα με την αστική αισθητική η αληθινή, καθαρή τέχνη, είναι η τέχνη που εκφράζει τις αιώνιες κι αμετάβλητες αλήθειες και υπάρχει μόνο στον κόσμο των αυθόρμητων ιδεών, στη φαντασία, στην ενόραση, στην εσωτερική παρόρμηση του καλλιτέχνη, δεν έχει καμιά σχέση με τον εξωτερικό κόσμο.

Αν αναζητήσει κανείς βαθύτερα τη φιλοσοφική αφετηρία αυτών των θέσεων θα φτάσει στο μεταφυσικό ιδεαλισμό. Στην άρνηση ότι υπάρχει μια αντικειμενική πραγματικότητα, ανεξάρτητα από τα αισθήματα και τη συνείδηση του ανθρώπου - που το μόνο αιώνιο σ' αυτήν είναι η κίνησή της, η διαρκής αλλαγή της - μια πραγματικότητα που επενεργεί πάνω στα αισθητήρια όργανα του ανθρώπου προκαλώντας τα αντίστοιχα αισθήματα, επομένως και στην άρνηση ότι η τέχνη αποτελεί μια μορφή ιδιαίτερης, υποκειμενικής αντανάκλασης αυτής της πραγματικότητας στη συνείδηση του καλλιτέχνη. Με πιο απλά λόγια, δεν είναι οι ιδέες που δημιουργούν την πραγματικότητα, αλλά η πραγματικότητα είναι η πηγή των ιδεών. Αν εξετάσει κανείς, για παράδειγμα, την ιστορία της τέχνης θα διαπιστώσει ότι οι μεγάλες αλλαγές στα ρεύματα και τις τάσεις της συντελούνται σε περιόδους ιστορικών κοινωνικοοικονομικών αλλαγών. Η Αναγέννηση εμφανίζεται με το ξεκίνημα της περιόδου μετάβασης από τη φεουδαρχία στον καπιταλισμό, ο μοντερνισμός συνόδευε την είσοδο του καπιταλισμού στο ιμπεριαλιστικό του στάδιο κ.ο.κ. Επομένως, ούτε αιώνια τέχνη, ούτε αιώνιες και αμετάβλητες αλήθειες υπάρχουν, αντίθετα οι αντιλήψεις μας, π.χ., για τον έρωτα, το θάνατο, τη μοναξιά, την ομορφιά είναι συνάρτηση ιστορικών και κοινωνικών παραμέτρων. Ομως, αυτό το θέμα είναι αντικείμενο μιας άλλης συζήτησης.

Αποστομωτική απάντηση στην αντίληψη ότι η τέχνη είναι προορισμένη να πραγματεύεται τα "αιώνια" και "αμετάβλητα", αναβλύζοντας αποκλειστικά από τον εσωτερικό κόσμο του καλλιτέχνη είχε δώσει ο Μπρεχτ που έγραφε ότι αν ο καλλιτέχνης ψάξει καλά την πηγή των "αιωνόβιων ορμών" του θα διαπιστώσει ότι πολλές απ' αυτές του της δίδαξε ο δάσκαλος με το ξύλο και πως από τον εσωτερικό του κόσμο δε βγαίνει η φωνή των προσωπικών οραμάτων του, "η φωνή του θεού του, αλλά η φωνή κάποιων εκμεταλλευτών". "Ο καλλιτέχνης τις περισσότερες φορές δημιουργεί ασυνείδητα μόνο πλάνες και ψευτιές. Αντλεί δηλαδή ασυνείδητα ό,τι του έχουν βάλει μέσα του εντελώς συνειδητά" η κυρίαρχη τάξη και ιδεολογία.

Μ' όλα αυτά θέλουμε να καταλήξουμε ότι δεν υπάρχει ανόθευτη, μη στρατευμένη τέχνη. Δε θα υποστηρίξουμε, βέβαια, ότι όλοι οι δημιουργοί είναι με επίγνωση παραταγμένοι στο πλευρό κάποιας από τις δύο ανταγωνιστικές τάξεις του κοινωνικού μας συστήματος. Ενα μεγάλο μέρος τους δεν ξεκινά από κάποια πολιτική ή ιδεολογική προαίρεση. Ομως, οι ιδέες, οι πεποιθήσεις, τα αισθήματά τους, οι συμπάθειες και οι αντιπάθειές τους, οι επιρροές που δέχονται αδιάκοπα από το γύρω κόσμο και η ταξική τους θέση εισάγουν αντικειμενικά την ταξικότητα στην τέχνη τους.

Ακόμη και οι δημιουργοί που αποκλείουν από το έργο τους τα κοινωνικο-πολιτικά θέματα και φτιάχνουν "ωραία, ανώφελα πουλιά" για τις "σκάλες των αιώνων", όπως έγραφε ο Ρίτσος, παίρνουν στην πραγματικότητα θέση. Θελημένα ή αθέλητα εκφράζουν σκοπιμότητα. Πάνω σ' αυτό το θέμα ο Γιάννης Ρίτσος έλεγε χαρακτηριστικά σε συνέντευξή του στον "Ριζοσπάστη": "Η τέχνη είναι πάντα κοινωνική λειτουργία. Οι στρατευμένοι της αποστράτευσης, εκείνοι που κάνουν απολίτικη τέχνη στην ουσία κάνουν πολιτική, δηλαδή τείνουν να αποφύγουν μια πολιτική θέση και να συμβουλέψουν και τους άλλους να αδρανήσουν". Με άλλα λόγια οι αστράτευτοι, ακόμη και όταν δεν το θέλουν είναι στρατευμένοι στην κυρίαρχη τάξη. Οπως δεν υπάρχει στην πραγματικότητα απολίτικος άνθρωπος - εκείνος που ισχυρίζεται πως δεν ασχολείται με την πολιτική για να μην "καπελωθεί", είναι αυτός που φορά και το μεγαλύτερο "καπέλο" - έτσι δεν υπάρχει κι αστράτευτη τέχνη.
Ποίηση γειωμένη με την ιστορική πραγματικότητα και τις ανάγκες της

Ας επιστρέψουμε όμως στο συγκεκριμένο παράδειγμα της "Σονάτας του Σεληνόφωτος". Ποιο είναι το θέμα της; Το αιώνιο υπαρξιακό πρόβλημα της προσπάθειας του ανθρώπου να ξεφύγει από τη φθορά του χρόνου; Για μια μονόπλευρη και επιφανειακή ανάγνωση του Ρίτσου, ναι. Στην πραγματικότητα όμως το θέμα αυτής της υπέροχης ποιητικής σύνθεσης κρύβεται στους στίχους που οι διοργανωτές της σημερινής εκδήλωσης διάλεξαν για το εξώφυλλο του προγράμματός τους:

Το ξέρω πως καθένας μονάχος πορεύεται στον έρωτα,

μονάχος στη δόξα και στο θάνατο.

Το ξέρω. Το δοκίμασα. Δεν ωφελεί.

Το θέμα δηλαδή του ποιήματος είναι η επώδυνη εσωτερική πάλη του παλιού με το καινούριο, η ταλάντευση στα όρια του ιλίγγου ενός ανθρώπου, της γυναίκας με τα μαύρα, που αφού γεύτηκε - σαν ποιήτρια μάλιστα - τη μοναχική ενασχόλησή της με τις "αιώνιες αξίες", τον έρωτα, τη δόξα, το θάνατο και συνειδητοποίησε σε ώριμη πια ηλικία το ανώφελό της, προσπαθεί να αποδράσει έστω για λίγο απ' αυτή. Να ξεφύγει δηλαδή από την ατομικότητα και τη μόνωση της ιδεαλιστικής - θρησκευτικής κοσμοθεώρησής της και να ρίξει μια ματιά στα κοινά, τα κοινωνικά προβλήματα και ενδιαφέροντα, που συμβολίζει η πολιτεία. Το νόημα του ποιήματος και το μήνυμα σε όσους αντιμετωπίζουν αβασάνιστα αυτή την εσωτερική διαπάλη βάζοντας την ταμπέλα "παρακμή μιας εποχής" είναι πως είναι δύσκολο να απαγκιστρωθεί κανείς από τον παλιό αστικό κόσμο και τις αντιλήψεις του. Ακόμη κι εκείνοι που κατανοούν πως είναι πια ξεπεσμένος κι ετοιμόρροπος εξακολουθούν να τον ανέχονται και όπως η γυναίκα με τα μαύρα προσπαθούν απεγνωσμένα να στηρίξουν το παλιό οικοδόμημά του, που τους τραβά στο βυθό της παρακμής του. Με άλλα λόγια, ο Ρίτσος κάθε άλλο παρά εγκαταλείπει ή αμφισβητεί την κομμουνιστική ιδεολογία του σ' αυτό το ποίημα. Το αντίθετο μάλιστα. Προσπαθεί να την επιβεβαιώσει στις νέες αντιηρωικές συνθήκες της συνεχιζόμενης ταξικής πάλης, όπου η έξοδος στη συμμετοχή και στον αγώνα γίνεται ακόμη πιο στενή, απαιτώντας τεράστια υπομονή και αντοχή από τους κοινωνικούς αγωνιστές.

Ας πάμε τώρα και σε μια άλλη σύνθεση από τη συλλογή "Τέταρτη Διάσταση", το ποίημα "Η Ελένη", που κατά καιρούς επισείεται ως ατράνταχτη απόδειξη αποστράτευσης του Ρίτσου. Πρόκειται για έναν εσωτερικό μονόλογο της γερασμένης πια ωραίας Ελένης λίγο πριν το θάνατό της. Μόνο που το ποίημα δεν αναφέρεται απλά στη φυσική φθορά, αλλά μαζί και προπαντός στη φθορά του οράματος της κοινωνικής απελευθέρωσης. Και όλο το νόημά του βρίσκεται στη φράση της Ελένης: "Ισως εκεί που κάποιος αντιστέκεται χωρίς ελπίδα, ίσως εκεί να αρχίζει η ιστορία". Η "θέση" δηλαδή του Ρίτσου δεν είναι η ματαιότητα του κοινωνικού αγώνα και η μεταστροφή στα αιώνια, υπαρξιακά προβλήματα, αλλά η επιστροφή μετά από βαθιά και ορισμένες φορές βασανιστική περισυλλογή στην ιστορική πραγματικότητα και τις ανάγκες της. Μια επιστροφή όμως που μας βοηθά να αντιμετωπίσουμε πιο ώριμα και πιο δυνατά, με βαθύτερη γνώση και συνείδηση - χωρίς επιπόλαιες συναισθηματικές εξάρσεις - τις ήττες, τις απώλειες, τις ιστορικές επιβραδύνσεις, μαζί και τις υπαρξιακές ανησυχίες μας.

Οπως γράφει στα Μελετήματά του: Το ιδεολογικό υπόβαθρο της τέχνης, το κοινωνικό και ηθικό, αν δεν είναι ο πρώτος λόγος της αξίας της, είναι ωστόσο ο τελικός ή όπως πιο ποιητικά το εκφράζει στην Γκραγκάντα:

να ξεχνάς το μόχθο του μεροκάματου

είναι να ξεχνάς την ιστορία, τη μάνα σου, τους πεθαμένους

είναι να ξεχνάς αυτό που λέμε δικαιοσύνη,

τ' άλλα - σιωπές, μεταμφιέσεις, πούπουλα, φτερούγες - κουραφέξαλα.

Οσο όμως κουραφέξαλα, φτερά και πούπουλα, κούφια κι άσκοπη δηλαδή, κι αν είναι η υποτιθέμενη μη στρατευμένη τέχνη, άλλο τόσο είναι και η τέχνη που βασίζεται σε έτοιμα, προκατασκευασμένα ιδεολογικά σχήματα. Η τέχνη που καταντά στείρα πολιτικολογία, μπορεί να πετύχει τα αντίθετα αποτελέσματα απ' αυτά που επιδιώκει. Ο Ενγκελς αναφερόμενος χαρακτηριστικά στη λογοτεχνία συχνά τόνιζε ότι όσο πιο κρυμμένες μένουν οι απόψεις του δημιουργού, τόσο το καλύτερο για το έργο τέχνης. "Η στράτευση, κατά τη γνώμη μου, πρέπει να αντλείται μέσα' απ' την ίδια την κατάσταση κι από τη δράση, χωρίς να αναφέρεται συγκεκριμένα..." έγραφε.

Ο Ρίτσος αυτό το γνωρίζει καλά. Η ποίησή του δεν αντιγράφει, δε φωτογραφίζει, δεν εξιδανικεύει την πραγματικότητα. Οπως και οι κλασικοί του μαρξισμού, αντιμετωπίζει την τέχνη σαν μορφή εργασίας, σαν συνειδητή προσπάθεια με τα εργαλεία του διαλεκτικού και ιστορικού υλισμού να διεισδύσει στην πραγματικότητα για να την κατακτήσει, να την οικειοποιηθεί, να την "εξανθρωπίσει". Αγώνας αναζήτησης της αλήθειας για την αδιάκοπα μεταβαλλόμενη και αντιφατική πραγματικότητα, ειδικά στο σύνθετο τρόπο που αυτή αντανακλάται στην ανθρώπινη συνείδηση, είναι η ποίησή του. Μιας αλήθειας που συχνά δε συμπίπτει με τις επιθυμίες του και τις δικές μας επιθυμίες. Οπως γράφει σε επιστολή του στον ποιητή Πέτρο Ανταίο:

"Ευτυχώς η διαλεκτική, μας βοηθάει να δούμε, να εξηγήσουμε και να ξεκαθαρίσουμε τις βασικές ταξικές αντιθέσεις και τις αντανακλάσεις τους στον ψυχικό, πνευματικό και ηθικό τομέα, όπου τα πράγματα παρουσιάζονται πιο περίπλοκα με πολλές προσμίξεις, ασάφειες, παραπλανήσεις, απάτες, αυταπάτες, διαστρεβλώσεις και διαστροφές. Η πολλή απλοποίηση ή απλοπικοποίηση είναι μια ευκολία που δεν την καταδέχεται η αληθινή τέχνη, που έχει συναίσθηση του βαθύτατα ανθρώπινου χρέους της... Χρειάζεται πολύ θάρρος για να κοιτάξουμε βαθειά και κατάματα τα πράγματα χωρίς αναπαυτικές αφέλειες και παρηγορητικές αυταπάτες".
«...να κρατάς ως την άκρη την ανθρώπινη ευθύνη σου...»

Η δυσκολία λοιπόν να προσεγγίσουμε ένα μεγάλο μέρος της ποίησης του Ρίτσου δεν πρέπει να μας αποθαρρύνει και να μας απομακρύνει απ' αυτήν. Αν θέλει κανείς να φτάσει στην πραγματική απόλαυση της τέχνης, δεν αρκεί να καταναλώνει με άνεση και ευκολία τα αποτελέσματά της. Ο Ρίτσος μας καλεί να συμμετέχουμε, να εργαστούμε μαζί του, να συνδημιουργήσουμε, γιατί μόνον εργαζόμενοι μπορούμε να εισχωρήσουμε στην ουσία των καταστάσεων, να ανακαλύψουμε τους νόμους και τις σχέσεις που τις διέπουν, να αποκτήσουμε βαθύτερη συνείδηση της πραγματικότητας και να βρούμε το δρόμο για να την αλλάξουμε. Η τέχνη του Ρίτσου είναι μεγάλη γιατί μας ξεβολεύει, μας ενεργοποιεί. Δεν μας δίνει την εικόνα μιας πραγματικότητας που κινείται ανεξάρτητα από μας, αλλά μας αποκαλύπτει πως η κίνησή της προς τη μια ή την άλλη κατεύθυνση προσδιορίζεται σε μεγάλο βαθμό από τη δική μας συμπεριφορά. Μήπως δεν κουβαλάμε κι εμείς μέσα μας κάτι από τη γυναίκα με τα μαύρα, κάποια μικρά ή μεγαλύτερα κατάλοιπα του παλιού τρόπου σκέψης, που επίμονα αντιστέκονται; `Η μήπως πάλι δεν έχουμε πάρει και κάτι από την ανυπομονησία και την αστοχασιά του νεαρού, που έτσι εύκολα ξεμπερδεύει με τις δυσκολίες της ταξικής πάλης;

Με λίγα λόγια, ο Ρίτσος ποτέ δεν αντιμετώπισε την τέχνη σαν απόλυτη και αιώνια αλήθεια, σαν αυτοσκοπό, που επιμολύνεται όταν ασκεί εξω-αισθητικές τάχα λειτουργίες, όπως η γνώση της πραγματικότητας και η διαπαιδαγώγηση. Με συνείδηση του ταξικού του χρέους και υψηλή κομματικότητα ήταν μάλιστα ανάμεσα στους λίγους που δεν απέρριπτε ούτε την αποκαλούμενη "κατά παραγγελία" τέχνη, αγνοώντας επιδειχτικά τις επιθέσεις των εχθρών και τις συμβουλές των άσπονδων φίλων του να πάψει να θέτει έτσι σε κίνδυνο την ποιητική του οντότητα. Για ποιο λόγο άλλωστε; Μήπως τόσα και τόσα κορυφαία έργα τέχνης δεν έγιναν κατά παραγγελία, όπως η Ακρόπολη των Αθηνών, τα έργα του Φειδία, οι τοιχογραφίες του Μιχαήλ Αγγελου στην Καπέλα Σιξτίνα, το Ρέκβιεμ του Μότσαρτ, η 5η Συμφωνία του Μπετόβεν και χιλιάδες άλλα; Ειδικά όταν παραγγελιοδότης ήταν η εργατική τάξη δημιουργήθηκαν αξεπέραστα ως τις μέρες μας αριστουργήματα, όπως η Γκουέρνικα του Πικάσο, ο Πύργος του Τάτλιν, οι τοιχογραφίες των Μεξικανών ζωγράφων Σικέιρος και Ριβέρα και άλλα πολλά, ανάμεσα στα οποία ορισμένα από τα ωραιότερα ποιήματα του Ρίτσου, όπως το Γράμμα στο Ζολιό Κιουρί γραμμένο στον Αϊ - Στράτη σαν κάλεσμα προς τους ξένους διανοούμενους και καλλιτέχνες για να εκφράσουν την αλληλεγγύη τους στους εξόριστους - ένα ποίημα που έγινε η αφορμή για να φουντώσει μια παγκόσμια κατακραυγή κατά των εφιαλτικών στρατοπέδων, και κάτω από το βάρος της να κλείσουν τελικά η Μακρόνησος και ο Αϊ - Στράτης.

Οποιος δεν ακούει το μεγάλο τραγούδι των λαών δεν είναι άνθρωπος, πώς μπορεί τάχα να είναι ποιητής; υποστήριζε ο Ρίτσος στην πρώτη συνέντευξή του στο μεταπολεμικό περιοδικό του Δημήτρη Φωτιάδη "Ελεύθερα Γράμματα".

Κλείνω με ένα απόσπασμα από τη συνέντευξη αυτή:

Το ξέρουμε πως είναι εύκολο να φαντάξουμε, δίχως και πολύ κόπο, δίχως θυσία, ήρωες στη μικρή αραχνιασμένη και "λεύτερη" γωνιά του σπιτιού μας, στα μάτια της μάνας μας και των τριών όμοιών μας φίλων, που μας παινεύουν για να παινευτούν κι αυτοί με τη σειρά τους. Μα είναι δύσκολο και ακριβό και μεγάλο, να κρατάς ως την άκρη την ανθρώπινη ευθύνη σου, μέσα στο αδιάψευστο φως, όταν χιλιάδες μάτια σε βλέπουν και χιλιάδες αυτιά σ' ακούν. Εκεί να πάρει κανείς τη θέση του δεν είναι "τιποτένιος ρόλος", δεν είναι "περιορισμός του ατόμου", μα είναι ο καλλίτερος τρόπος να δώσει ό,τι πιότερο έχει το άτομο, να πάρει ό,τι πιότερο μπορεί, ν' αναπτύξει ως το άπειρο τις ικανότητές του, να ξεβουλώσει τα ρουθούνια της ψυχής του, ν' ανοίξει τους πόρους του πνεύματός του. Εδώ η μεγάλη άμιλλα, η μεγάλη δοκιμασία, το μεγάλο έργο. Εδώ χρειάζουνται γερά κότσια κι όποιος τα 'χει χιλιάδες κόσμος θα τον στεφανώσει.

Και ο Ρίτσος αναμφίβολα τα είχε».

ΜΠΑΣΚΕΤ - FIBA Oποιος πληρώσει... παίζει

ΜΠΑΣΚΕΤ - FIBA
Oποιος πληρώσει... παίζει

Σε πλειστηριασμό βγάζει τις κάρτες - συμμετοχές για το Μουντομπάσκετ 2014 η Παγκόσμια Συνομοσπονδία, επιδιώκοντας το μεγαλύτερο κέρδος


Πληρώνεις; Παίζεις. Οχι; Τότε μια άλλη φορά... Οι αποφάσεις κατά την πρόσφατη συνεδρίαση της Παγκόσμιας Συνομοσπονδίας Μπάσκετ (FIBA world) στο Μπουένος Αϊρες έδειξαν για μια ακόμη φορά τις λογικές κάτω απ' τις οποίες λειτουργεί σήμερα ο εμπορευματοποιημένος αθλητισμός. Λογικές που στόχο έχουν φυσικά τα κέρδη και πλέον εκφράζονται ανοιχτά χωρίς να τηρούνται τα προσχήματα. Και αυτό για μια ακόμη φορά αποδεικνύεται στην πράξη. Αιτία αυτή τη φορά η απόφαση των διοικούντων του παγκόσμιου μπάσκετ να βγάλουν σε... πλειστηριασμό τις λεγόμενες «wild cards» για συμμετοχή στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα (Μουντομπάσκετ) της Ισπανίας το 2014. Πλέον, στην επόμενη συνεδρίαση της Συνομοσπονδίας όποιος δώσει περισσότερα θα είναι και αυτός που θα πάρει το εισιτήριο για την Ισπανία. Οχι πως πριν τα κριτήρια ήταν δωρεάν... Το αντίθετο μάλιστα αφού για να δοθούν αυτές η FIBA έθετε ως προϋπόθεση την τήρηση κάποιων οικονομικών όρων. Ωστόσο, το παιχνίδι φαίνεται αυτή τη φορά να... χοντραίνει.

Πολλοί οι ενδιαφερόμενοι

Η πρόσφατη συνάντηση των παραγόντων του παγκόσμιου μπάσκετ είχε... χτυπήσει κόκκινο στην αγωνία 15 χωρών ανά τον κόσμο που περίμεναν να ξεκαθαρίσει το τοπίο όσον αφορά στις λεγόμενες wild cards για τη διοργάνωση της Ισπανίας. Οι τελευταίες, ως γνωστόν, είναι ουσιαστικά προσκλήσεις της Παγκόσμιας Συνομοσπονδίας σε χώρες που δεν κατάφεραν να εξασφαλίσουν συμμετοχή στη διοργάνωση από κάποια διαδικασία (πρωταθλήματα ηπείρων, προκριματικοί γύροι). Συνήθως βέβαια το θέμα δεν πολυ-αφορούσε τις λεγόμενες πρωτοκλασάτες χώρες στο άθλημα αφού αυτές τα τελευταία χρόνια ήταν η εξαίρεση στον κανόνα εάν έφθαναν στη διαδικασία. Φέτος, όμως, τα πράγματα άλλαξαν. Για τις τέσσερις θέσεις οι ενδιαφερόμενοι ήταν πολλοί και μάλιστα σημαντικοί, με βάση το μέγεθός τους, για τα κριτήρια που θέτει η FIBA. Για παράδειγμα, όσον αφορά στο αντίστοιχο της αγοράς οι υπεύθυνοι του παγκόσμιου μπάσκετ δεν ένιωσαν καλά όταν είδαν την Κίνα να αποτυγχάνει να εξασφαλίσει συμμετοχή μέσω του Πανασιατικού Πρωταθλήματος. Ούτε βέβαια όταν είδαν κάτι αντίστοιχο να συμβαίνει με την επόμενη διοργανώτρια των Ολυμπιακών Αγώνων του 2016, Βραζιλία, που συν τοις άλλοις το μπάσκετ είναι ψηλά στην προτίμηση των φιλάθλων. Και βέβαια όταν τελευταία ήρθαν και τα μαντάτα από Ευρώπη μεριά, όπου Ρωσία, Τουρκία αλλά και Ελλάδα, Ιταλία βρέθηκαν στην ίδια θέση. Ηταν επόμενο πλέον ότι η μάχη για τις wild cards ίσως για πρώτη φορά τα τελευταία χρόνια λάμβανε μια ιδιαίτερη βαρύτητα. Τις 4 θέσεις διεκδικούν: (Αφρική) Νιγηρία, (Αμερική) Βραζιλία, Καναδάς, Βενεζουέλα, (Ασία) Κίνα, Κατάρ, (Ευρώπη) Βοσνία, Φινλανδία, Γερμανία, Ελλάδα, Ισραήλ, Ιταλία, Πολωνία, Ρωσία και Τουρκία.
«Βάλτε τώρα που γυρίζει...»


Ελλάδα και Ρωσία είναι δύο υποψήφιες χώρες για τις wild cards της FIBA
Απ' ό,τι φαίνεται το μέγεθος των ενδιαφερομένων αποτέλεσε το δέλεαρ ώστε αυτή τη φορά οι άνθρωποι της FIBA να τα πάνε κάπως μακρύτερα τα πράγματα. Ας σημειωθεί ότι μέχρι τώρα ίσχυε ότι κάθε ενδιαφερόμενη ομοσπονδία που θα διεκδικούσε wild card θα έπρεπε να καταθέσει εγγύηση 500.000 ευρώ, να έχει τη στήριξη της κυβέρνησης και να διαθέτει τηλεοπτικό συμβόλαιο 1,5 εκατ. ευρώ. Ωστόσο, με βάση τον υψηλό ανταγωνισμό η FIBA άλλαξε τα κριτήρια αποφασίζοντας να δώσει τις 4 θέσεις σε όποια χώρα θα κάνει τις καλύτερες... δωρεές «για την προβολή και προώθηση του μπάσκετ σε όλο τον κόσμο». Και φυσικά όπου προβολή και προώθηση, πρακτικά αυτό μεταφράζεται σε δωρεά... στα αντίστοιχα προγράμματα της Παγκόσμιας Συνομοσπονδίας. Είναι μάλιστα χαρακτηριστικό ότι ένα απ' τα νέα κριτήρια είναι και αυτό που αφορά στο κατά πόσον έχουν ανταποδοτικότητα οι χορηγοί της Παγκόσμιας Συνομοσπονδίας στην κάθε υποψήφια χώρα. Και μπορεί για να κρατηθούν τα προσχήματα να μπήκαν και όροι, όπως η προβολή του αθλήματος, οι επιτυχίες της ομάδας, η ανάληψη παγκόσμιων διοργανώσεων, εάν οι παίκτες - αστέρια εμφανίζονται στις μεγάλες διοργανώσεις, ωστόσο είναι προφανές πού θα ...κριθεί τελικά το παιχνίδι. Οποιος πληρώσει τα περισσότερα θα δώσει το «παρών» στην Ισπανία.


Μάλιστα, προκειμένου το παιχνίδι να παραμείνει σε... υψηλά επίπεδα πονταρίσματος η FIBA αποφάσισε να αλλάξει και τη διαδικασία που ίσχυε μέχρι τώρα. Ετσι, ενώ αρχικά στην Αργεντινή θα έπρεπε να επιλεγεί μια τελική οκτάδα για την επόμενη συνεδρίαση τον ερχόμενο Φλεβάρη, αποφασίστηκε να... προκριθούν όλοι οι ενδιαφερόμενοι. Κάτι που σημαίνει μεγαλύτερος ανταγωνισμός και φυσικά μεγαλύτερα μεγέθη στις δωρεές.

Σχολιάζοντας τις αποφάσεις της FIBA ο πρόεδρος της Ελληνικής Ομοσπονδίας Μπάσκετ, Γ. Βασιλακόπουλος, που παραβρέθηκε στη συνεδρίαση της Αργεντινής, μιλώντας στο «gazzetta.gr», αφού χαρακτήρισε το σκηνικό «πλειστηριασμό που έχει την ετικέτα της δωρεάς» τόνισε μεταξύ άλλων: «Δεν είναι δυνατόν, όποια χώρα δώσει τα περισσότερα χρήματα, να έχει τη δυνατότητα να... αγοράσει τη συμμετοχή της! Η wild card πρέπει να δοθεί στις χώρες που πληρούν και κάποιες άλλες προϋποθέσεις, όπως η αγωνιστική, η οργανωτική και η διοικητική παρουσία, τομείς στους οποίους, κατά την άποψή μου, πρέπει να δοθεί μεγαλύτερη σημασία, όσον αφορά στην τελική απόφαση. Ελπίζω ότι, τελικά, θα είμαστε εκεί που πρέπει να είμαστε...».


Η συμμετοχή της Κίνας στο Μουντομπάσκετ 2014 είναι απ' τα θέματα που καίνε την Παγκόσμια Συνομοσπονδία, για προφανείς λόγους...

ΜΠ. ΤΣ.