Ιδιωτική τηλεόραση: 27 χρόνια φαγούρα (5)

 Ιδιωτική τηλεόραση: 27 χρόνια φαγούρα (5)

Στις 6 Οκτωβρίου 2004, ο μόλις επτά μηνών πρωθυπουργός Κώστας Καραμανλής κάλεσε τους νεοδημοκράτες βουλευτές τού Γ' θερινού τμήματος να πάρουν έναν μεζέ και να πιουν ένα κρασί για να γνωριστούν καλύτερα. Το σουαρέ πραγματοποιήθηκε στην αγαπημένη ταβέρνα τού προέδρου, στον "Μπαϊρακτάρη", στην αρχή τής οδού Μητροπόλεως. Κατά την διάρκεια του φαγητού, κουβέντα την κουβέντα, η παρέα έπιασε και το θέμα των μεγαλοεκδοτών, οι οποίοι πίεζαν την κυβέρνηση μέσω των μέσων που έλεγχαν. Και τότε ο Καραμανλής ξεστόμισε την -ίσως- πιο σημαντική και πιο βαρειά φράση που βγήκε από τα χείλη του στα 5,5 χρόνια της πρωθυπουργίας του: "Δεν θα αφήσω πέντε νταβατζήδες και πέντε άλλα κέντρα να χειραγωγήσουν την πολιτική ζωή του τόπου, γιατί είναι εύκολα αντιμετωπίσιμα. Αρκεί να κάνουμε εμείς τη δουλειά μας ως νομοθέτες και η δικαιοσύνη τη δική της δουλειά".

Ακόμη κι αν οι φίλοι του είχαν δίκιο όταν ισχυρίστηκαν ότι "ο πρωθυπουργός δεν χρησιμοποιεί τέτοια φρασεολογία", η ουσία είναι ότι εκείνη την ημέρα ο Καραμανλής εκδήλωσε την πρόθεσή του να συγκρουστεί με το μεγαλοεκδοτικό κατεστημένο. Δεν επρόκειτο για κεραυνό εν αιθρία. Ήδη, ο υπουργός επικρατείας και προσωπικός του φίλος Θόδωρος Ρουσόπουλος είχε πάρει εντολή να συντονίσει την κατάρτιση ενός νομοσχεδίου που θα είχε ως στόχο του τους "νταβατζήδες".

Έθνος, 19/1/2005: Ο νόμος στοχεύει στην εξόντωση της οικογένειας Μπόμπολα.
Τα Νέα, 20/1/2005: Το ΠαΣοΚ συμφωνεί με τον ΣΕΒ ότι ο νόμος είναι απαράδεκτος.

Ήταν ένα πραγματικά δύσκολο νομοσχέδιο. Χαρακτηριστικό τής δυσκολίας του ήταν η πραγματική αγωνία τού Πέτρου Μολυβιάτη, ο οποίος φοβόταν παρέμβαση της Ευρωπαϊκής Ένωσης και όλο ρωτούσε "όλα καλά με την Ευρώπη;". Ο Καραμανλής δεν είχε αμφιβολία ότι οι θιγόμενοι θα κατέφευγαν στα ευρωπαϊκά δικαστήρια αλλά είχε την πεποίθηση ότι οι καλές του σχέσεις με την Μέρκελ (τότε επί κεφαλής τής γερμανικής αντιπολίτευσης), τον Μπλαιρ και τον Μπερλουσκόνι (οι τέσσερίς τους είχαν συνεργαστεί άψογα στην εκλογή τού πορτογάλου Ζοζέ Μανουέλ Μπαρόζο ως προέδρου τής Κομμισσιόν) θα τον βοηθούσαν να ξεπεράσει το όποιο πρόβλημα.

Την νομική προπαρασκευή τού νομοσχεδίου ανέλαβε ο Προκόπης Παυλόπουλος, ο οποίος έγινε αμέσως στόχος τόσο των μεγαλοεκδοτών(*) όσο και της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Ο Παυλόπουλος στηρίζεται στην ιστορική απόφαση 3242/2004 του Συμβουλίου της Επικρατείας, η οποία δικαιώνει απολύτως το νομοσχέδιο, το οποίο έρχεται στην βουλή για ψήφιση στα μέσα Ιανουαρίου 2015, με εισηγητή τον ίδιο τον υπουργό εσωτερικών, δημόσιας διοίκησης και αποκέντρωσης.

Κατά την συζήτηση στην βουλή, το ΠαΣοΚ ξεσπάθωσε. Ο Απόστολος Κακλαμάνης κατηγόρησε την κυβέρνηση ότι το νομοσχέδιο φτιάχτηκε καθ' υπόδειξη του Αλαφούζου για να πληγεί ο Μπόμπολας ενώ τα μεγάλα "νομικά κεφάλια" του κόμματος (Ευάγγελος Βενιζέλος, Ανδρέας Λοβέρδος, Ντίνος Ρόβλιας κλπ) χτυπιόντουσαν επιμένοντας ότι οι διατάξεις για τον "βασικό μέτοχο" είναι αντίθετες στο ευρωπαϊκό δίκαιο και αντισυνταγματικές, διαφωνώντας πλήρως με την 3242/2004 απόφαση του ΣτΕ, την οποία προαναφέραμε. Ο πανικός που προκάλεσε το νομοσχέδιο ήταν τόσος ώστε, πριν καν ψηφιστεί, ο Μπόμπολας άρχισε τις συζητήσεις με τον Θόδωρο Αγγελόπουλο προκειμένου να του πουλήσει όλον τον όμιλο!

Τελικά, το νομοσχέδιο ψηφίζεται και ο Ν.3310/2005 δημοσιεύεται στο ΦΕΚ Α' 30/14-2-2005. Στις διατάξεις του περιλαμβάνονται μερικά ενδιαφέροντα πράγματα για τον περίφημο "βασικό μέτοχο". Κατ' αρχάς, βασικός μέτοχος μιας εταιρείας είναι το φυσικό ή νομικό πρόσωπο που είτε ανήκει στους δέκα μεγαλύτερους κατόχους μετοχών ή κατόχων δικαιωμάτων ψήφου είτε κατέχει τουλάχιστον 1% των μετοχών ή των δικαιωμάτων ψήφου είτε απλώς κατάρτισε συμβάσεις μαζί της, οι οποίες της έφεραν τουλάχιστον το 10% του τζίρου της. Σημειωτέον ότι για τον υπολογισμό των παραπάνω συναθροίζονται τα αντίστοιχα στοιχεία των συζύγων και συγγενών μέχρι τρίτου βαθμού.

Το μεγάλο πρόβλημα των "νταβατζήδων" δημιουργείται από τις πρώτες παραγράφους των άρθρων 3 και 4 του νόμου:

• Η ιδιότητα του ιδιοκτήτη, του εταίρου, του βασικού μετόχου, του μέλους οργάνου διοίκησης ή του διευθυντικού στελέχους επιχείρησης μέσων ενημέρωσης είναι ασυμβίβαστη με την ιδιότητα του ιδιοκτήτη, του εταίρου, του βασικού μετόχου, του μέλους οργάνου διοίκησης ή του διευθυντικού στελέχους επιχείρησης που συνάπτει δημόσιες συμβάσεις. Σε περίπτωση που βασικός μέτοχος ή εταίρος της επιχείρησης είναι νομικό πρόσωπο, η ασυμβίβαστη ιδιότητα καταλαμβάνει και τα μέλη οργάνου διοίκησης και τα διευθυντικά στελέχη του νομικού αυτού προσώπου.
• Απαγορεύεται η σύναψη δημοσίων συμβάσεων με επιχειρήσεις μέσων ενημέρωσης, καθώς και με τους εταίρους, τους βασικούς μετόχους, τα μέλη των οργάνων διοίκησης και τα διευθυντικά στελέχη των επιχειρήσεων αυτών. Επίσης, απαγορεύεται η σύναψη δημοσίων συμβάσεων με επιχειρήσεις των οποίων οι εταίροι ή βασικοί μέτοχοι ή μέλη οργάνων διοίκησης ή διευθυντικά στελέχη είναι επιχειρήσεις μέσων ενημέρωσης ή εταίροι ή βασικοί μέτοχοι ή μέλη οργάνων διοίκησης ή διευθυντικά στελέχη επιχειρήσεων μέσων ενημέρωσης.

Προς στιγμή, φάνηκε ότι ο Καραμανλής κέρδισε τον πόλεμο με τους νταβατζήδες αλλά το πρόβλημα ήρθε από εκεί που δεν το περίμενε: από τα λόμπυ των γερμανικών, γαλλικών, ισπανικών μεγάλων εταιρειών, οι οποίες συνεργάζονταν με τις εταιρείες των ελλήνων καναλαρχών και έβλεπαν στον ορίζοντα μεγάλη συρρίκνωση των κερδών τους. Ο άπειρος πρωθυπουργός δεν καταλάβαινε ότι μ' αυτά τα ζητήματα δεν ασχολούνται ο Μπλαιρ και η Μέρκελ αλλά οι "χαμηλόβαθμοι υπάλληλοι".

[Σκίτσο: Κώστας Γρηγοριάδης - Ριζοσπάστης, 3/6/2005]

Έτσι, λοιπόν, στις 28/4/2005 ο επίτροπος ανταγωνισμού Τσαρλς ΜακΚρήβυ στέλνει επιστολή στην κυβέρνηση, ζητώντας την άμεση τροποποίηση του Ν.3310/2005, ως παραβιάζοντος το κοινοτικό δίκαιο. Η κυβέρνηση απαντά στις 10/5/2005, υπερασπιζόμενη τον νόμο αλλά δυο μέρες αργότερα η Κομμισσιόν επανέρχεται με αυστηρότερη επιστολή τού γενικού διευθυντή εσωτερικής αγοράς Αλεξάντερ Σάουμπ. Ο Σάουμπ ζητά, ούτε λίγο ούτε πολύ, να ικανοποιηθούν πλήρως οι νταβατζήδες: "(...) η αναστολή του νόμου 3310/2005, η μη επαναφορά σε ισχύ του νόμου 3021/2002, καθώς και η μη εφαρμογή της σχετικής συνταγματικής διατάξεως από οιοδήποτε νομοθετικό, εκτελεστικό ή άλλο μέτρο, θεωρούνται αναγκαίες προϋποθέσεις εκ μέρους των υπηρεσιών της Επιτροπής, ώστε να θεωρηθεί ότι έχει γίνει ένα πρώτο βήμα προς τη συμμόρφωση με την αιτιολογημένη γνώμη". 

Επειδή μπορεί να μη το προσέξατε, το υπογραμμίζω εδώ. Ο Σάουμπ απαιτεί να μην εφαρμοστεί η διάταξη του ελληνικού συντάγματος (άρθρο 14, παράγραφος 9), η οποία ορίζει: "Η ιδιότητα του ιδιοκτήτη, του εταίρου, του βασικού μετόχου ή του διευθυντικού στελέχους επιχείρησης μέσων ενημέρωσης είναι ασυμβίβαστη με την ιδιότητα του ιδιοκτήτη, του εταίρου, του βασικού μετόχου ή του διευθυντικού στελέχους επιχείρησης που αναλαμβάνει έναντι του Δημοσίου ή νομικού προσώπου του ευρύτερου δημόσιου τομέα την εκτέλεση έργων ή προμηθειών ή την παροχή υπηρεσιών. Η απαγόρευση του προηγούμενου εδαφίου καταλαμβάνει και κάθε είδους παρένθετα πρόσωπα, όπως συζύγους, συγγενείς, οικονομικά εξαρτημένα άτομα ή εταιρείες". Και όμως, ούτε ο Καραμανλής ούτε κανείς άλλος τόλμησε να του πει πως δεν του πέφτει λόγος για το τι θα κάνουμε εμείς με το σύνταγμά μας. Ουδείς!

Κάπου εδώ γράφεται το τέλος της μάχης. Στις 2 Ιουνίου κυβέρνηση και ΠαΣοΚ ψηφίζουν τροπολογία αναστολής τού Ν.3310/2005. Ο περίφημος νόμος για τον βασικό μέτοχο καταλήγει στα σκουπίδια και ο νικημένος Καραμανλής δίνει εντολή στον Ρουσόπουλο να φτιάξει καινούργιο. Ο Μπόμπολας και οι όμοιοί του έχουν κάθε λόγο να χαμογελούν ευχαριστημένοι...


---------------------------------
(*) Τον Μάιο του 2005, τα ΜΜΕ "ανακαλύπτουν" ότι ο συνεργάτης του Παυλόπουλου Θανάσης Χούπης έχει στήσει κύκλωμα διορισμών. Σύντομα αποκαλύφθηκε ότι η "υπόθεση Χούπη" ήταν όχι μόνο ανύπαρκτη αλλά και στημένη από κυβερνητικούς κύκλους εχθρικούς προς τον υπουργό εσωτερικών.

Τι να κάνουμε

 Τι να κάνουμε

Χτες, μεταξύ άλλων, ήταν η επέτειος θανάτου του Νικολάι Τσερνισέφσκι, του επαναστάτη που ήταν πρόδρομος του ρώσικου σοσιαλισμού, στοχαστής, λογοτέχνης και συγγραφέας του εμβληματικού μυθιστορήματος "τι να κάνουμε" που το έγραψε μες στη φυλακή κι επηρέασε  βαθιά μια ολόκληρη γενιά επαναστατών, στα τέλη του 19ου αιώνα. Από εκεί δανείστηκε ο Λένιν τον τίτλο της ομώνυμης, κλασικής μπροσούρας του, εν όψει του σημαδιακού 2ου συνεδρίου του ΣΔΕΚΡ που σηματοδότησε τη διάσπαση -ή μάλλον το ρήγμα- με τους μενσεβίκους. Κι ένας σφος λέει, περισσότερο όμως για το "ένα βήμα μπρος, δυο βήματα πίσω", (που στο μπάσκετ πάντως βήματα είναι) πως κανονικά τέτοια βιβλία δεν πρέπει να τα διαβάζουμε μικροί, πχ στη σπουδάζουσα, γιατί είναι σκέτο κάψιμο, με πολύ ειδικές λεπτομέρειες για το ιστορικό πλαίσιο της εποχής, που δεν έχουν μεγάλη σημασία σήμερα.

Οι σοβιετικοί πάντως είχαν σε τόσο μεγάλη υπόληψη τον Τσερνισέφσκι, που συμπεριέλαβαν το όνομά του, μαζί με άλλες 18 φυσιογνωμίες επαναστατών και στοχαστών-φιλοσόφων, "προδρόμων και πρωτεργατών" του ουτοπικού κι επιστημονικού σοσιαλισμού, στον οβελίσκο που βρίσκεται στο Κρεμλίνο, στους κήπους Αλεξαντρόφσκι, ένα από τα πρώτα μνημεία της επανάστασης, που στήθηκε στον ένα χρόνο από την επικράτησή της, εν μέσω δηλ πολεμικών επιχειρήσεων. Και περιλαμβάνει μεταξύ άλλων κι ονόματα αναρχικών, όπως του Προυντόν και του Μπακούνιν, με τους οποίους είχαν συγκρουστεί σκληρά οι Μαρξ κι Ένγκελς.

Το "πρόδρομοι και πρωτεργάτες" που έβαλα παραπάνω σε εισαγωγικά, είναι ο τίτλος του βιβλίου δυο σοβιετικών που επιμελήθηκαν βιογραφικά σημειώματα για τις προσωπικότητες του μνημείου και τα (αντίστοιχα) 19 κεφάλαια του βιβλίου. Το οποίο δε μεταφράστηκε στα ελληνικά από το πρωτότυπο, αλλά από την αγγλική έκδοση, με θεώρηση ενός από τους σχολιαστές του μπλοκ, που παρά την επαφή του (;) με τη θεωρία και τα έργα των κλασικών, άφησε τη μετάφραση του γνωστού "Στο Τζέλατς" (δεν έχω ρώσικα στο πληκτρολόγιο) ως "τι πρέπει να γίνει" αντί για το γνωστό μας "τι να κάνουμε".

Τι πρέπει να γίνει λοιπόν; Ή μάλλον τι πρέπει εμείς να κάνουμε; Αυτό είναι το ερώτημα που έθεσε στην εποχή του ο Τσερνισέφσκι κι απασχολεί διαχρονικά τους επαναστάτες για τη δική τους χρονική συγκυρία. Όπου το πιο βασικό είναι να μην απαντήσουμε μοιρολατρικά "ε... τι να γίνει..." ή "τι να κάνουμε κι εμείς" -αυτά έχει η ζωή, κι εμείς τα αποδεχόμαστε παθητικά, όπως έρχονται. Ούτε όμως να φτάσουμε στο νεοφιλελεύθερο ΤΙΝΑκάνουμε του Σύριζα, που επικυρώθηκε στο πρόσφατο 2ο συνέδριό του -που δε νομίζω πάντως να το συζητάμε εκατό χρόνια μετά (πέρα από την ομορφιά που έκανε ο Τσίπρας, γιατί εκτός από το Μοντεσκιέ ξέρει κι από Βολταίρο και μπορεί να διαφωνεί με μια άποψη, αλλά θα υπερασπιστεί μέχρι θανάτου το δικαίωμά σου να ψηφίσεις ξανά και ξανά μέχρι να συμφωνήσεις με τη δική του εισήγηση) όπως το 2ο Συνέδριο του ΣΔΕΚΡ. Κι ίσως τελικά να είναι χειρότερο κάψιμο να ασχολείσαι με αυτό το συνέδριο, παρά με το 1903.

Ας σημειωθεί πάντως, παρεμπιπτόντως, πως στη νέα ΚΕ του Σύριζα που εκλέχτηκε από το Συνέδριο (ευτυχώς με την πρώτη, χωρίς επαναληπτική ψηφοφορία) υπάρχει κι ένας Ανδρέας Παπανδρέου, έτσι για τη σημειολογία του πράγματος. Ενώ αν πάρουμε τοις μετρητοίς την εκτίμηση πως ο Φίλης βγήκε δεύτερος στην ψηφοφορία, γιατί συγκρούστηκε με την Εκκλησία, μπορούμε να πούμε τότε πως κι ο Τσακαλώτος βγήκε πρώτος, γιατί συγκρούστηκε με τους εταίρους κι εφαρμόζει φιλολαϊκά μνημόνια.
Τόση σύγκρουση από το ΠαΣοΚ είχαμε να δούμε...

Χτες λοιπόν, που ήταν η επέτειος θανάτου του Τσερνισέφσκι, ο καλύτερος τρόπος για να την τιμήσει κανείς και να απαντήσει στο διαχρονικό ερώτημά του, ήταν έμπρακτα, στους δρόμους και τα μαζικά συλλαλητήρια σε όλη τη χώρα για την υπεράσπιση των συλλογικών συμβάσεων και των εργασιακών που μπαίνουν στο στόχαστρο.

Τι μπορούμε να κρατήσουμε από τη χτεσινή ημέρα;
Η συγκέντρωση στο Σύνταγμα ήταν μαζική -αν και κάπως δύσκολο να την υπολογίσεις με ακρίβεια, αφού ουσιαστικά έγιναν τρεις διαφορετικές προσυγκεντρώσεις-πορείες, από Κάνιγγος-Ακαδημίας, Σταδίου και Στύλους του Ολυμπίου Διός. Η προσέλευση ωστόσο, αν και μαζική, ήταν κάτω από τις απαιτήσεις των περιστάσεων και το συναγερμό που πρέπει να σημάνει για τα εργασιακά, εφόσον δε θέλουμε να μετρήσουμε μία ακόμα ήττα.

Το πιο σημαντικό στοιχείο ήταν κάποια ποιοτικά χαρακτηριστικά που έδωσαν διαφορετικό τόνο. Το ανοιχτό, πλατύ κάλεσμα σε εργατικά σωματεία και συλλογικούς φορείς έχει συγκεντρώσει πάνω από 500 υπογραφές, προσεγγίζοντας σταδιακά τα μεγέθη της μεγάλης κινητοποίησης του πανελλαδικού συλλαλητηρίου του ΠΑΜΕ, της 1ης Νοέμβρη του 14'.

Προφανώς το βασικό δεν είναι να μαζέψουμε μερικές σφραγίδες παραπάνω για μόστρα, ιδίως σε μια περίοδο γενικευμένης απαξίωσης των σωματείων, αλλά ο συντονισμός δράσης και τι μπορούμε να κάνουμε με αυτά τα σωματεία. Το πρώτο βήμα είναι η κατάθεση πρότασης νόμου σε όλα τα κόμματα του κοινοβουλίου -πλην της ναζιστικής Χρυσής Αυγής. Κι αν είναι προφανές πως μόνο το ΚΚΕ θα την στηρίξει, παρόλα αυτά η κίνηση έχει μια αξία, για να διαλυθούν αυταπάτες, να ξεσκεπαστεί ο ρόλος του καθενός και να διαπαιδαγωγηθούν οι εργαζόμενοι.

Παράλληλα, υπάρχει το ανοιχτό κάλεσμα του ΠΑΜΕ για τη συνδιάσκεψη στο ΣΕΦ, όπου είναι σημαντικό να υπάρξει μαζική ανταπόκριση, και η άσκηση πίεσης για την προκήρυξη γενικής απεργίας μες στο Νοέμβρη, όπου το ζητούμενο δεν είναι απλά να προκηρυχθεί, αλλά ποιος θα τη σηκώσει και θα τρέξει να την οργανώσει.

Εδώ είναι που θα δοκιμαστεί κι η ειλικρίνεια των ενωτικών διαθέσεων κάποιων δυνάμεων. Θα υπάρξει ενότητα, κοινή δράση, "ενιαίο μέτωπο" ή όπως αλλιώς το πει κανείς στη διάλεκτό του, σε αγωνιστική βάση; Από τις 15 ομοσπονδίες και τα  περίπου 20 εργατικά κέντρα που συνυπογράφουν το κάλεσμα αγώνα, στο ΠΑΜΕ* συσπειρώνονται περίπου τα μισά. Χτες ένα από τους ομιλητές ήταν από τα τσιμέντα Χαλκίδας (που δεν πρόσκεινται στο ΠΑΜΕ). Ενώ η δική μας περιφρούρηση ήταν από διακριτική έως υποτυπώδης.

Όπως ήταν δηλ, σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη η παρουσία του εξωκοινοβουλίου. Οι γνωστοί (και όχι ιδιαίτερα διακριτικοί) ΣΕΚίτες και μια ισχνή παρουσία του Συντονισμού Πρωτοβάθμιων μόνο στην Αθήνα (σεισμός-σεισμός-συντονισμός) παρά το ξεχωριστό κάλεσμα που είχαν στα Προπύλαια (εάν δεν κάνω λάθος).
Θα μπορούσε να ανταποδώσει κανείς τις διαδικτυακές σπόντες για του πλειστηριασμούς και να πει: μα γιατί άραγε δεν ενδιαφέρονται για την υπεράσπιση των συλλογικών συμβάσεων και δεν το έχουν εντάξει στις προτεραιότητές τους -όπως δεν είχαν εντάξει και το ασφαλιστικό την περασμένη άνοιξη;
Αλλά δεν υπάρχουν τέτοιες πολυτέλειες, και δεν είναι αυτοί το κρίσιμο μέγεθος για την όποια κοινή δράση, ενότητα, κτλ.

*το οποίο ΠΑΜΕ ούτως ή άλλως δε συσπειρώνει μόνο ένα στενό κομματικό πυρήνα -κι αυτό γίνεται εύκολα αντιληπτό σε οποιονδήποτε καλόπιστο παρατηρητή. Και μου έχει μείνει μια χαρακτηριστική φράση του ΓΓ στην περυσινή Συνδιάσκεψη για τη δουλειά στο εργατικό κίνημα, που έλεγε πως στο ΠΑΜΕ δε δρουν μόνο οι κομμουνιστές, αλλά... κάθε καρυδιάς καρύδι.

Αξίζει τον κόπο, επίσης, να παρακολουθήσει κανείς το χαιρετισμό του Μαυρίκου, με τον αισιόδοξο, φορτισμένο τόνο και τις νότες προλεταριακού διεθνισμού-ενθουσιασμού. Αλλά και την προσεγμένη κεντρική ομιλία του Τασιούλα.

-Στα υστερόγραφα της ανάρτησης, μπορούμε να προσθέσουμε ότι η ΕφΣυν πρόβαλε πρωτοσέλιδα (!) το χτεσινό συλλαλητήριο, αλλά ως δράση του ΠΑΜΕ! Ενώ το ερχόμενο Σάββατο κυκλοφορεί με ένα αφιέρωμα στο Χαρίλαο Φλωράκη (τι έχουμε να διαβάσουμε πάλι...)

-Και για να ανταποδώσουμε το "ενιαίο μέτωπο" στους Σεκίτες, μπορείτε να παρακολουθήσετε σήμερα το απόγευμα στο (μαρξιστικό) βιβλιοπωλείο τους, πίσω από την Τιτάνια, την παρουσίαση του βιβλίου του Δ. Σκλαβενίτη (που νομίζω ότι κινείται στο χώρο του Σύριζα) Κάτσε καλά Γεράσιμε  για το μαθητικό κίνημα της Μεταπολίτευσης. Παρά τους όποιους πολιτικούς περιορισμούς, νομίζω πως έχει ενδιαφέρον και χρήσιμα στοιχεία, για αρκετές γενιές.

-Για την επέτειο της Αλλαγής, και τις τρεισίμισι δεκαετίες που κλείνει, κάποια άλλη φορά.

ΑΛΛΟΙΩΣΗ ΤΗΣ ΜΝΗΜΗΣ

  ΑΛΛΟΙΩΣΗ ΤΗΣ ΜΝΗΜΗΣ

Η επέτειος, πριν πέντε μέρες, της απελευθέρωσης της πρωτεύουσας  από τους γερμανούς γιορτάστηκε με την καθιερωμένη τελετή στην ακρόπολη, ενώ ο πρωθυπουργός στο μήνυμά του για την επέτειο ξεχωρίζει τη φετινή, γιατί «σήμερα η 12^η Οκτωβρίου γιορτάζεται ανοιχτά» επειδή δεν «φοβόμαστε να μιλήσουμε για το παρελθόν». Κι είναι αλήθεια ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει προσπαθήσει να αντλήσει κύρος και  αξιοπιστία από το  παρελθόν, ένα παρελθόν ανακατασκευασμένο στα μέτρα του.

Και σ’  αυτό το παρελθόν αναφέρεται και το δημοσίευμα της Εφημερίδας των Συντακτών, της 9^ης Οκτωβρίου, «Το φάντασμα της Ιστορίας, Πρώτη φορά Αριστερά» που μας θυμίζει ότι «Για πρώτη φορά υπουργούς της Αριστεράς η Ελλάδα γνώρισε ως γνωστόν το φθινόπωρο του 1944, με τα πέντε χαρτοφυλάκια του ΕΑΜ και του ΚΚΕ στην κυβέρνηση εθνικής ενότητας που σχηματίστηκε στις 2 Σεπτεμβρίου 1944», επιλέγοντας βέβαια να αναφερθεί σε φαινόμενα «σύμφυτα με την άσκηση εξουσίας, όπως η ευνοιοκρατία, ο νεποτισμός ή το άνοιγμα της ψαλίδας μεταξύ κομμουνιστικής ηγεσίας και βάσης» με μαρτυρίες από απομνημονεύματα για «συγγενείς και προστατευόμενες», για «συσσίτιο δυο ταχυτήτων» για «διευθυντικά διλήμματα» που αποδεικνύουν την ανικανότητα των «παλαίμαχων επαναστατών» να διαχειριστούν προβλήματα παραγωγής, όπως η διαχείριση ενός εργοστασίου. Και βέβαια σ’ όλο το άρθρο η κατανόηση για όλα αυτά τα προβλήματα συμπεριφοράς που προέκυπταν  εκφράζεται επανειλημμένως, όπως και ο θαυμασμός για τους αγωνιστές της αριστεράς. Είναι που κατά τη διαδικασία της υποδόριας επιβολής μιας νέας εκδοχής του παρελθόντος παραφθείρονται γεγονότα και παραστάσεις μεγεθύνοντας ό,τι μπορεί να τα αμαυρώνει και συνάμα ανασυντίθενται παροχετευόμενα όμως προς τις προοπτικές της κυρίαρχης τάξης.  Παραφθορά από τη μια μεριά υπαγωγή από την άλλη σε προοπτικές και σχέδια που μεταμφιέζονται σε φιλολαϊκά.  Το ανασυντιθέμενο  παρελθόν  δεν είναι τίποτε παραπάνω από σωρεία παραστάσεων που επιδέχονται ηθικού τύπου κρίσεις. Εξαφανίζονται και διαλύονται οι συγκεκριμένες τάξεις και στρώματα της ελληνικής κοινωνίας, η πάλη τους και η ιστορικότητά τους. Τη θέση της  ταξικής κοινωνικής συνείδησης αντικαθιστά μια απλοϊκή παράσταση του κόσμου, μια αξιολογική διχοτόμηση καλού/κακού, όπου ενώ μεγαλοφώνως ταυτίζεται το καλό με την Αριστερά την ίδια στιγμή υπονομεύεται αυτή η ταύτιση.

Και τι άλλο από υπονόμευση είναι και  όταν  ο Α. Τσίπρας στον εναρκτήριο λόγο του στο 2^ο Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ μιλά  για την  "Αριστερά που δεν διστάζει να αναλάβει το ιστορικό καθήκον, να σηκώσει στους ώμους της την ευθύνη για την έξοδο από την κρίση με την κοινωνία όρθια», για την αριστερά που πάντα «ο τόπος την καλούσε στα δύσκολα», θέλοντας, ασκώντας την πολιτική της κυρίαρχης τάξης,  να ενσωματώσει την πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ στη μακρά αγωνιστική παράδοση του επαναστατικού κινήματος της αριστεράς –που είναι όμως το ΚΚΕ που οργανώνει  και καθοδηγεί. Είναι γι’  αυτό που πρέπει να προσεταιριστεί τις  ιστορικές μνήμες του λαϊκού κινήματος που έχουν συνδυαστεί  με τους αγώνες της αριστεράς όλη τη μεταπολεμική περίοδο και τροφοδότησαν μια πολιτική ριζοσπαστικότητα, ώστε  τώρα, στον καιρό της κρίσης, να μην υπάρξει η δυνατότητα να πάρει πιο καθαρά χρώματα και να προοιωνίζεται βαθιούς ιδεολογικούς μετασχηματισμούς που να δικαιώνουν το ΚΚΕ και τις επιλογές του.

Και είναι κι  αυτό το κεντρικό σύνθημα στο 2^ο Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ, «Με την Αριστερά μπροστά για την Ελλάδα που μας αξίζει. Κοινωνική Δικαιοσύνη -Δημοκρατία -Δίκαιη Ανάπτυξη», που δεν εκφράζει παρά την αγωνιώδη  προσπάθεια του κόμματος να συνεχίσει να πείθει, αλλοιώνοντας  το νόημα που αναδύεται από τη σχέση ανάμεσα στο σύνθημα-κείμενο και στα εξωκειμενικά συμφραζόμενα. Σαν να μην μεσολάβησε η κρίση από την εποχή που   γινόταν ολοένα και πιο αποδεκτό στο κοινωνικό φαντασιακό ότι οι οικονομικές συνθήκες όφειλαν  φυσιολογικά να τείνουν προς μια ορισμένη ισότητα, κατά τα πρότυπα της σοσιαλδημοκρατίας. Μόνο που η κρίση του καπιταλισμού  έδωσε την ώθηση σ’ έναν ακόμα πιο σκληρό ανταγωνισμό που έμελλε να σαρώσει τα όνειρα της ενσωμάτωσης του συνόλου του πληθυσμού  σε μια γενικευμένη μεσαία τάξη με ομαλά αυξανόμενη αγοραστική δύναμη. Και τώρα όλο και ευρύτερα  κοινωνικά στρώματα κατρακυλούν στην αβεβαιότητα, την ανεργία και τη φτώχεια.

               Κι όλα αυτά τα μεγάλα λόγια των «αριστερών» κυβερνώντων, η καπηλεία αγώνων του παρελθόντος αποσκοπούν να δώσουν την εντύπωση ότι εξακολουθούν να διαθέτουν την ικανότητα να αντιστέκονται, όπως έδειχναν όταν ήταν στην αντιπολίτευση. Και δεν πρόκειται βέβαια για ιδεολογική διάβρωση ενός κόμματος του οποίου οι μόνες σχέσεις με ό,τι θεωρούσαμε  αριστερά είναι της τάξης ενός ονοματικού προσδιορισμού, αλλά για αποκάλυψη του πραγματικού ρόλου του.

               Κι έτσι και με  την αρωγή του ΣΥΡΙΖΑ να σκεφτόμαστε το παρόν μας μέσα στον ιστορικό χρόνο  με τη λογική του  ομοιώματος, ενός κατασκευασμένου ομοιώματος, με τη μετατροπή των παλαιών πραγματικοτήτων σε ένα σύνολο εικόνων που καλλιεργούν ψευδαισθήσεις, με  ρητορικά τεχνάσματα πάνω σε στερεότυπα, καταλύοντας κάθε αίσθηση μέλλοντος και συλλογικού οράματος, κι εγκαταλείποντας κάθε σκέψη μελλοντικής αλλαγής  της κοινωνίας. Όσο  εναργέστερη θα γίνεται η συνειδητοποίηση ότι τα αστικά κόμματα που εκφράζουν την κυρίαρχη τάξη  είναι υπόλογα για την οικονομική  εξαθλίωση και όσο θα συνοδεύεται αυτό από τη συνειδητοποίηση των οξυμένων προβλημάτων και αναγκών μας,  τόσο μεγαλύτερος ο κίνδυνος όλα αυτά  να δημιουργήσουν  ένα εκρηκτικό απόθεμα που ο ΣΥΡΙΖΑ ευτελίζοντας τους παρελθοντικούς αγώνες κι απαξιώνοντας κοινωνικά οράματα κάνει ό,τι μπορεί για να μη βρει το δρόμο να εκφραστεί. Κι είναι γι’  αυτό που πολλές φορές ο κυρίαρχος λόγος ταυτίζει ΣΥΡΙΖΑ και κομμουνισμό, για  ν’ απαξιωθεί συλλήβδην το κομμουνιστικό όραμα, ώστε μαζί η απογοήτευση, ο φόβος η ανασφάλεια, η απαξίωση των αγώνων και η έλλειψη εμπιστοσύνης στο κοινωνικό όραμα  μετασχηματισμού της κοινωνίας να εμποδίζουν να βρει το λαϊκό κίνημα  δρόμους πολιτικούς, και να βιώνεται περισσότερο  σαν απωθημένο  παρά σαν εκλογικευμένη πολιτική και ιδεολογική συνείδηση.

Δυναμώνει η φωτιά του πολέμου

Δυναμώνει η φωτιά του πολέμου

Ολο και περισσότερο φουντώνει η φωτιά του πολέμου στην ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής (Ιράκ, Συρία και στην πολύπαθη Υεμένη, που ο λαός της σφαγιάζεται από τη Σαουδική Αραβία και συμμάχους της, πάνω από δυο χρόνια, χωρίς να «ιδρώνει» και πολύ το «αυτί» της λεγόμενης διεθνούς κοινότητας). Από χτες και επίσημα, ανακοινώθηκε ότι ξεκινά η επιχείρηση για την επανακατάληψη της Μοσούλης, μιας απ' τις μεγαλύτερες πόλεις στο Ιράκ που ελέγχουν τα τελευταία χρόνια οι τζιχαντιστές του «Ισλαμικού Κράτους», που βεβαίως όλοι αυτοί που σήμερα τους πολεμούν, είναι αυτοί που τους βοήθησαν να ανδρωθούν και έκαναν μπίζνες μαζί τους, με το λαθραίο πετρέλαιο που μοσχοπουλιόταν. Στην επιχείρηση παίρνουν μέρος ο ιρακινός στρατός, οι δυνάμεις των Κούρδων πεσμεργκά (αυτών που είχαν βοηθήσει στην αμερικανική επέμβαση το 2003), οι δυνάμεις που εκπαιδεύτηκαν από την Τουρκία (επίσης με βασική συμβολή στο δυνάμωμα των τζιχαντιστών), άλλες κουρδικές δυνάμεις που δεν έχουν την έγκριση της Τουρκίας, ειδικές δυνάμεις του στρατού των ΗΠΑ, Βρετανίας, Γαλλίας και άλλων του ...λεγόμενου «διεθνούς αντιτρομοκρατικού συνασπισμού», τόσο στο έδαφος όσο και από αέρος. Οι μάχες ήδη λέγεται ότι θα διαρκέσουν κάποιους μήνες, ενώ οι υπολογισμοί του ΟΗΕ κάνουν λόγο για περίπου 1 εκατομμύριο νέους άμαχους εκτοπισμένους από τις πολεμικές επιχειρήσεις που θα ενταθούν.

***

Είναι φανερό ότι η μάχη για τη Μοσούλη στο Ιράκ σχετίζεται άμεσα με το ευρύτερο γεωστρατηγικό παιχνίδι και τις εξελίξεις στη Συρία. Πραγματοποιείται σε μια περίοδο που «χοντραίνει» ο ανταγωνισμός ανάμεσα σε ισχυρές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, τις ΗΠΑ και τη Ρωσία, με επίκεντρο το Χαλέπι (πόλη κομβική για τον ανεφοδιασμό των τζιχαντιστών), όπου το τελευταίο διάστημα ο συριακός στρατός με τη στήριξη της ρωσικής αεροπορίας έχει καταφέρει σημαντικά πλήγματα τόσο στους τζιχαντιστές του ΙΚ όσο και σε αντιπολιτευόμενες δυνάμεις στην κυβέρνηση Ασαντ, που συνεργάζονται με ισλαμιστικές οργανώσεις τύπου «Αλ Νούσρα». Τα προσχήματα που χρησιμοποιούν και στη μια και στην άλλη περίπτωση οι ιμπεριαλιστές, είναι τα γνωστά περί «προστασίας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων». Οι Βρετανία και Γαλλία, που «χάνουν θέσεις» στον ανταγωνισμό στη Μ. Ανατολή, ζητάνε την καταδίκη της Συρίας και της Ρωσίας για «εγκλήματα πολέμου», λες και η άλλη πλευρά, αυτοί που ξεκίνησαν την ιμπεριαλιστική επέμβαση στη Συρία (ΗΠΑ, ΝΑΤΟ, ΕΕ, Τουρκία, πετρελαιομοναρχίες του Κόλπου) πριν από 5 χρόνια και υποδαύλισαν την εσωτερική σύγκρουση, βομβάρδιζαν με ...ροδοπέταλα! Τα όποια, όμως, προσχήματα δεν μπορούν να κρύψουν την ουσία. Οτι η περιοχή βρίσκεται στο στόχαστρο του ανταγωνισμού μονοπωλιακών ομίλων για τον τεράστιο ενεργειακό πλούτο, για τους αγωγούς μεταφοράς της Ενέργειας προς άλλες περιοχές και αγορές, για το μοίρασμα σφαιρών γεωστρατηγικής επιρροής.

***

Είτε στα πολεμικά μέτωπα, είτε στα διπλωματικά, όπως αυτά που είχαμε το περασμένο Σαββατοκύριακο στη Λοζάνη της Ελβετίας, με Ρωσία, ΗΠΑ και κάποιες γειτονικές χώρες της Συρίας, και στο Λονδίνο, με ΗΠΑ, Βρετανία, Γαλλία, Γερμανία, που εξέτασαν κυρώσεις κατά της Συρίας και της Ρωσίας (τελικά με ένσταση της Γερμανίας δεν καταλήχτηκαν κυρώσεις κατά της Ρωσίας), το διακύβευμα είναι ίδιο: Ποιος θα έχει το «πάνω χέρι», όταν θα ολοκληρωθούν οι στρατιωτικές επιχειρήσεις, στη μοιρασιά, που μπορεί να σημάνει και διαμελισμό της Συρίας και του Ιράκ και φυσικά του πλούτου τους. Αυτό διαμορφώνεται από τώρα σε ένα διαρκές παζάρι, που πληρώνουν ήδη με το αίμα τους οι λαοί, με τη φτώχεια και τη δυστυχία, με τον ξεριζωμό και την προσφυγιά.
Οι εξελίξεις των τελευταίων ημερών δείχνουν ότι το ενδεχόμενο μιας πολύ πιο γενικευμένης σύγκρουσης είναι πολύ πιθανό. Και μόνο η τεράστια συσσώρευση στρατιωτικών δυνάμεων, πολεμικών αεροσκαφών και πλοίων στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου δείχνει ανάγλυφα ότι μιλάμε για μια τεράστια «μπαρουταποθήκη». Σε αυτό το σκηνικό και με δεδομένο ότι και η σημερινή κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ ευθυγραμμίζεται πλήρως με τους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς ΗΠΑ, ΝΑΤΟ και ΕΕ (χτες συνεδρίαζαν και για τη Συρία οι υπουργοί Εξωτερικών της λυκοσυμμαχίας στο Λουξεμβούργο), ο λαός μας απαιτείται να είναι σε εγρήγορση. Τόσο για να αντισταθεί σε οποιαδήποτε εμπλοκή της χώρας, αλλά κυρίως με την πάλη του εργατικού - λαϊκού κινήματος, να συνειδητοποιείται η ανάγκη της συνολικής ανατροπής της εξουσίας των μονοπωλίων.

Δ. Κ

«Ευθύνη» για το κεφάλαιο

«Ευθύνη» για το κεφάλαιο

Περίσσεψαν οι μεγαλοστομίες στο δεύτερο τακτικό συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ που ολοκληρώθηκε την Κυριακή, όπου δεν υπήρξε παρέμβαση, με κορυφαία βεβαίως αυτή του προέδρου του κόμματος και πρωθυπουργού, Αλ. Τσίπρα, που να μη φιλοδοξούσε να κάνει το μαύρο άσπρο, να παραμορφώσει την πραγματικότητα, προκειμένου να εξωραϊστεί η αντιλαϊκή κυβερνητική πολιτική, να καλλιεργηθούν νέες αυταπάτες στο λαό και να χειραγωγηθεί αυτός στα μείζονα προτάγματα της αστικής τάξης που προωθεί η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ.
Κάπως έτσι ακούστηκαν - και ο φιλικά διακείμενος στην κυβέρνηση Τύπος αναπαρήγαγε κατά κόρον - τα περί «αριστεράς της ευθύνης», «αριστεράς που διεξάγει πόλεμο υπέρ του λαού», που «χτυπήθηκε για το λόγο αυτό σκληρά, αλλά άντεξε», που «δεν φοβάται να μπει στη φωτιά για την προάσπιση των λαϊκών συμφερόντων», που «δεν διστάζει να αναλάβει το ιστορικό καθήκον», να «σηκώσει στους ώμους της την ευθύνη για την έξοδο από την κρίση με την κοινωνία όρθια»...
Φυσικά, όλα αυτά διανθισμένα με πολύ χτύπημα στην πλάτη και κατανόηση για τις μεγάλες δυσκολίες που αντιμετωπίζει ο λαός, καθώς και κάλπικες υποσχέσεις ότι «το πιο βαθύ σκοτάδι είναι πριν ξημερώσει», καλλιεργώντας ανοχή και αναμονή.
Οι μάχες που έδωσε και δίνει η κυβέρνηση αποτυπώνονται με τη μέγιστη δυνατή ευκρίνεια στο κυβερνητικό έργο. Στα δεκάδες μέτρα που προσφέρουν αφειδώς προνόμια και χρήμα στο κεφάλαιο για να στηριχθεί η ανάκαμψη της κερδοφορίας του, στις διαπραγματεύσεις και τις διεργασίες όπου πρωταγωνιστεί η κυβέρνηση προκειμένου να χαλαρώσει σε επίπεδο ΕΕ ο σφιχτός δημοσιονομικός «κορσές», που δεν επιτρέπει ακόμα μεγαλύτερη στήριξη στην αστική τάξη. Την ίδια ώρα, αποτυπώνεται στα δεκάδες αντιλαϊκά μέτρα που αυτή η κυβέρνηση διατήρησε αλλά και σε αυτά που η ίδια νομοθέτησε υλοποιώντας το 3ο μνημόνιο, το οποίο συνομολόγησε με τους εταίρους και μαζί με τις άλλες δυνάμεις της αστικής διαχείρισης ψήφισε στη Βουλή. Μειώσεις μισθών και συντάξεων, απογείωση της φοροληστείας, πετσόκομμα των δαπανών κοινωνικού χαρακτήρα, «καθρέφτης» του οποίου είναι η κατάσταση στην Υγεία, στην Πρόνοια, στην Παιδεία κ.α. Αποτυπώνεται στα νέα μέτρα που έρχονται στο πλαίσιο της δεύτερης «αξιολόγησης». Αλλωστε, δεν ήταν τυχαίες οι επισημάνσεις καθ' όλη τη διάρκεια των εργασιών του συνεδρίου για το δύσκολο τρίμηνο που έρχεται...
Εν ολίγοις, η «αριστερά» του ΣΥΡΙΖΑ απέδειξε ότι είναι η δύναμη της ευθύνης που ανέλαβε απέναντι στο κεφάλαιο να στηρίξει τις προσπάθειες ανάκαμψης, εφαρμόζοντας την απαραίτητη πολιτική και διεκδικώντας σε επίπεδο ΕΕ πρόσθετα μέτρα υπέρ της ανάκαμψης της καπιταλιστικής κερδοφορίας. Πολιτική ταξική, υπέρ του κεφαλαίου και βαθιά αντιλαϊκή. Η διαφορά βεβαίως σε σχέση με όλους τους προηγούμενους είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ παίζει καλύτερα το χαρτί της χειραγώγησης της εργατικής - λαϊκής αντίδρασης, καλλιεργώντας αυταπάτες και ψευδαισθήσεις. Ολα τα άλλα είναι εκ του πονηρού και στάχτη στα μάτια του κόσμου προκειμένου να αποσπαστεί η ανοχή και να θέσει σε κατάσταση αναμονής την αναγκαία σήμερα οργάνωση και ανάπτυξη της πάλης του για ανάκτηση απωλειών, διεκδίκηση μέτρων που απαντούν στις ανάγκες του.