Έντονες χιονοπτώσεις σε χαμηλά υψόμετρα και στην Αττική θα φέρει η Ζηνοβία

Από iraklis3

Η κακοκαιρία «Ζηνοβία», που βρίσκεται σε εξέλιξη, αναμένεται να επικρατήσει στη χώρα μας τουλάχιστον έως και τη Δευτέρα, σύμφωνα με το meteo του Εθνικού Αστερσοκοπείου Αθηνών.
Η «Ζηνοβία» θα επηρεάσει κυρίως τα ανατολικά και νότια ηπειρωτικά τμήματα της χώρας με βροχές ή χιονόνερο, σποραδικές καταιγίδες και χιονοπτώσεις ακόμα και σε πεδινά τμήματα. Σε αρκετά νησιωτικά τμήματα του Αιγαίου και στην Κρήτη θα υπάρξουν ισχυρές βροχές και καταιγίδες, αλλά και χιονοπτώσεις στα ορεινά και κατά τόπους στα ημιορεινά.
Το ΕΑΑ-meteo επισημαίνει ότι:
– Οι χιονοπτώσεις στις Σποράδες θα επεκταθούν ακόμα και σε περιοχές με πολύ χαμηλό υψόμετρο.
– Ισχυρές θα είναι οι χιονοπτώσεις στη Βοιωτία, στη Φθιώτιδα, στη Βόρεια Εύβοια και στη Μαγνησία, καθώς και σε τμήματα του νομού Αττικής, ιδιαίτερα από το βράδυ της Κυριακής.
– Τοπικές χιονοπτώσεις θα εκδηλώνονται κατά διαστήματα στη Θράκη.
– Από το βράδυ της Κυριακής και κυρίως κατά τη διάρκεια της Δευτέρας χιονοπτώσεις θα εκδηλωθούν κατά τόπους στην Κεντρική Στερεά, στην υπόλοιπη Θεσσαλία, στη Χαλκιδική και πιθανώς στη Δυτική Μακεδονία.
Παράλληλα, τοπικά πολύ θυελλώδεις άνεμοι βορείων διευθύνσεων θα επικρατήσουν στο Αιγαίο.

Δόκτωρ Στάζι – Πρωτοφανής πρόταση διαπόμπευσης διδακτόρων της Ακαδημίας του Υπουργείου Κρατικής Ασφαλείας της ΓΛΔ

Κατιούσα

30 χρόνια μετά την πτώση του τείχους, το κυνήγι μαγισσών στη ΓΛΔ συνεχίζεται και λαμβάνει ολοένα και πιο πρωτότυπους τρόπους, Αυτή τη φορά, στο στόχαστρο βρέθηκαν οι εν ζωή απόφοιτοι της Ακαδημίας του Υπουργείου Κρατικής Ασφαλείας της ΓΛΔ στο Πότσνταμ, που απέκτησαν εκεί το διδακτορικό τους. Η ιδέα ανήκει στον υπεύθυνο της υπηρεσίας φύλαξης των αρχείων Ρόλαντ Γιαν, που προτείνει οι εν λόγω διδάκτορες να φέρουν πλάι στον τίτλο του δόκτορος την ένδειξη “Στάζι”. Κατά τη δική του προτίμηση μάλιστα, θα ήθελε οι τίτλοι να ακυρωθούν τελείως, αλλά, όπως δήλωσε με λύπη του σε γερμανικό πρακτορείο ειδήσεων, αυτό απαγορεύεται βάση της συμφωνίας ενοποίησης των δύο Γερμανιών το 1990. Ωστόσο, κατά τον Γιαν, οι διατριβές αυτές ήταν “οδηγίες για παραβίαση ανθρωπίνων δικαιωμάτων”, καθώς, ανάμεσα στα άλλα, είχαν ως θέμα “την αποσάθρωση της προσωπικής ζωής των διαφωνούντων” ή την “καταπολέμηση της αντιπολίτευσης”. Δραστηριότητες δηλαδή στις οποίες επιδίδονται κατά καιρούς όλες οι υπηρεσίες ασφαλείας του πλανήτη, πολλώ δε μάλλον την περίοδο του Ψυχρού Πολέμου.  
 Συνολικά πρόκειται για 174 διδακτορικά που γράφτηκαν από 485 άτομα, καθώς στη ΓΛΔ, σε αντίθεση με τη δυτική πρακτική, συνηθίζοντας οι συλλογικές διδακτορικές διατριβές. Το μέτρο δεν έχει καμία πρακτική χρησιμότητα, ακόμα κι από αστική σκοπιά, καθώς από τους ανθρώπους αυτούς μόνο μια μικρή μειοψηφία είναι ακόμα επαγγελματικά ενεργοί. Η σκοπιμότητα της πρότασης είναι καθαρά ρεβανσιστική και αντικατοπτρίζει την αλαζονεία του κράτους των νικητών. Στόχος είναι ο στιγματισμός των πρώην συνεργατών της Στάζι, σαν να μην έφτανε η επί δεκαετίες δαιμονοποίησή τους στην ενωμένη Γερμανία.  
Η υιοθέτηση αυτής της πρότασης θα σήμαινε μια πραγματικά παγκόσμια πρωτοτυπία. Τηρουμένων των αναλογιών, ας φανταστεί κανείς να προστίθεται η ένδειξη CIA, στους τίτλους των αποφοίτων της Ακαδημίας της Κεντρικής Υπηρεσίας Πληροφοριών των ΗΠΑ. Όσο για τους διδάκτορες της ναζιστικής περιόδου, κανένας δεν κλήθηκε να φέρει διακριτικά, αντίθετα, όπως είναι γνωστό, έχαιραν, όπως και άλλα στελέχη του χιτλερικού κρατικού μηχανισμού ιδιαίτερων τιμών στην ΟΔΓ.
Με πληροφορίες από deutsch.rt.com

ΠΑΣΟΚικός κατήφορος…

Το «ξέπλυμα» του ΠΑΣΟΚ από τον Τσίπρα και η επίθεση στο ΚΚΕΤο «ξέπλυμα» του ΠΑΣΟΚ από τον Τσίπρα και η επίθεση στο 

Στην πρόσφατη ομιλία του, σε εκδήλωση της ονομαζόμενης «Πρωτοβουλίας Πολιτών για την Ανασυγκρότηση της Προοδευτικής Παράταξης», ο Αλέξης Τσίπρας επανέλαβε την αγαπημένη του συνήθεια: να διαστρεβλώνει την ιστορία καπηλευόμενος ξεδιάντροπα τους αγώνες και το όνομα της Αριστεράς.

Άλλωστε, η πορεία μετάλλαξης του ΣΥΡΙΖΑ από μικρό οπορτουνιστικό κόμμα σε εκφραστή της εγχώριας σοσιαλδημοκρατίας, υπήρξε πραγματικό «σχολείο» για τον Τσίπρα και τους κομματικούς του συνοδοιπόρους. Στη διαδρομή αυτή τελειοποίησαν την τέχνη της πολιτικής χειραγώγησης, της δημιουργίας αυταπατών, του καιροσκοπισμού, της καπηλείας των αγωνιστικών παραδόσεων του λαού.

Κι’ αν μέχρι σήμερα, για λόγους τακτικισμού, ο αντικομμουνισμός τους ήταν «ντροπαλός» και συγκαλυμμένος, πλέον αρχίζει και βγαίνει στην επιφάνεια ολοένα και πιο φανερά. Η τελευταία ομιλία του Αλ. Τσίπρα, ενώπιον των πασοκογενών στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ, ήρθε να πιστοποιήσει πως η περίφημη «ανασυγκρότηση της προοδευτικής παράταξης» (δηλαδή της πλήρους ΠΑΣΟΚοποίησης) πάει χέρι-χέρι με τον αντικομμουνισμό και την επίθεση στο ΚΚΕ.

Έχοντας απωλέσει προ πολλού κάθε ίχνος πολιτικής τσίπας και ποδοπατώντας, για άλλη μια φορά, την ιστορική αλήθεια ο Τσίπρας έβαλε στο μίξερ της ανερυθρίαστης δημαγωγίας του την ΕΑΜική Αντίσταση, τους κομμουνιστές, το… ΠΑΣΟΚ, την «προοδευτική παράταξη» και ότι άλλο βρήκε στο σεντούκι της ξεδιαντροπιάς του. Όλα αυτά, ασφαλώς, με στόχο το ξέπλυμα της ΠΑΣΟΚικής πολιτικής κληρονομιάς την οποία επιχειρεί να αναβιώσει μέσω του ΣΥΡΙΖΑ.

Διότι μόνο ως ξεδιαντροπιά μπορούν να θεωρηθούν οι αναφορές στην ΕΑΜική Αντίσταση ως «μήτρα» της σοσιαλδημοκρατικής απάτης του ΠΑΣΟΚ. Μόνο ως πρόκληση και κοροϊδία μπορεί να εκληφθούν τα λόγια του Τσίπρα ότι το ΠΑΣΟΚ εξέφρασε την «υπέρβαση του καπιταλισμού» (!!!) και την «σοσιαλιστική προοπτική της Ελλάδας».

Το ΠΑΣΟΚ προσπάθησε (και ως ένα βαθμό το πέτυχε) να χειραγωγήσει τη γενιά του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, του ΔΣΕ, της πολιτικής προσφυγιάς. Με «όχημα» τις δημαγωγίες περί «εκδημοκρατισμού», «Αλλαγής» και… «σοσιαλισμού» εξαπάτησε εργατικά-λαϊκά στρώματα, έβαλε τη χώρα βαθύτερα στις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες ΕΟΚ και ΝΑΤΟ, στήριξε ποικιλοτρόπως το κεφάλαιο, οδήγησε το συνδικαλιστικό κίνημα στον εκμαυλισμό. Τηρουμένων των ιστορικών αναλογιών, το ίδιο έργο επανέλαβε και ο ΣΥΡΙΖΑ τα τελευταία χρόνια, με λιγότερο ριζοσπαστικά συνθήματα, αλλά με τις γνωστές αυταπάτες περί «ιστορικής ευκαιρίας», «κυβέρνησης της Αριστεράς», «σκισίματος των μνημονίων» κ.α.

Οι δημαγωγικοί βερμπαλισμοί του Τσίπρα περί «προοδευτικής παράταξης» που καλλιέργησε (τη δεκαετία του ’80) σε πλατιά στρώματα του λαού «τον στόχο και το όνειρο μιας νέας Ελλάδας» και «τη δυνατότητα να οργανώσει το προοδευτικό και σοσιαλιστικό της μέλλον» αποκρύπτουν την πραγματικότητα και συσκοτίζουν το ρόλο που έπαιξε η σοσιαλδημοκρατία του ΠΑΣΟΚ και οι οπορτουνιστές συνοδοιπόροι του.

Σκόπιμα αποσιωπάται, για παράδειγμα, το γεγονός ότι, ήδη από το 1982, παρά την ριζοσπαστική ρητορική του, το ΠΑΣΟΚ συνδέθηκε με αντιλαϊκές επιλογές, προώθησε τις πρώτες αναδιαρθώσεις που το 1985 άρχισαν να εφαρμόζονται στο πλαίσιο της «Ενιαίας Ευρωπαϊκής Αγοράς» που αποτέλεσε τον προπομπό της Συνθήκης του Μάαστριχτ. Ήδη από τα μέσα της δεκαετίας του ’80 νομοθετήθηκε η μερική απασχόληση, μπήκε στις ράγες η πολιτική «σταθεροποίησης της οικονομίας» και με Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου απαγορεύτηκαν οι αυξήσεις μισθών και στον ιδιωτικό τομέα.

Σκόπιμα αποκρύπτει ο Τσίπρας ότι τα ΠΑΣΟΚικά συνθήματα της δεκαετίας του ’80 περί «εθνικής ανεξαρτησίας» και της «Ελλάδας που ανήκει στους Έλληνες» αξιοποιήθηκαν ως εργαλείο χειραγώγησης πλατιών λαϊκών μαζών εκμεταλλευόμενο το χαμηλό – για την εποχή- επίπεδο εργατικής πολιτικής συνείδησης και, αφετέρου, αποτέλεσαν μέσο πίεσης στους κόλπους των ιμπεριαλιστικών συμμαχιών (ΕΟΚ, ΝΑΤΟ) προς την κατεύθυνση εξυπηρέτησης των συμφερόντων της ελληνικής αστικής τάξης.

Συκοφάντηση του ΚΚΕ και του σοσιαλισμού

Το ξέπλυμα του ΠΑΣΟΚ, που επιχείρησε ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, συμπληρώθηκε από επίθεση στο ΚΚΕ και τον «υπαρκτό σοσιαλισμό». Τα Κομμουνιστικά Κόμματα, η παραδοσιακή Αριστερά, είπε ο Αλ. Τσίπρας, «έζησε τη μεγάλη διάψευση του υπαρκτού σοσιαλισμού, που αποδείχτηκε ότι δεν ήταν ούτε υπαρκτός, ούτε σοσιαλισμός».

Δεν τον αδικούμε τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ. Το πολιτικό του συνάφι άλλωστε, η επονομαζόμενη «ανανεωτική αριστερά», ήταν από τις δυνάμεις εκείνες που την περίοδο των αντεπαναστατικών ανατροπών στην ΕΣΣΔ και την ανατολική Ευρώπη, ταυτιζόμενες με το διεθνή ιμπεριαλισμό χαιρέτιζαν τη «νέα εποχή για τους λαούς». Ήταν οι ίδιοι που το 1991, όταν η σημαία με το σφυροδρέπανο αποκαθηλώνονταν από το Κρεμλίνο, εξήραν «το ρόλο και την συμβολή του Γκορμπατσόφ (…) στη διάδοση καινούργιων ιδεών, που σχετίζονται με μια νέα σκέψη για την πορεία της Ευρώπης και της ανθρωπότητας»!

Οι αθλιότητες του Τσίπρα δεν σταμάτησαν εκεί. Από το αντικομμουνιστικό του κρεσέντο δεν θα μπορούσε να απουσιάζει και η ευθεία επίθεση στο ΚΚΕ, με τα γνωστά σοσιαλδημοκρατικής κοπής επιχειρήματα περί «μοναχικού δρόμου» και «απομονωτισμού». Πιο συγκεκριμένα, ο πρώην πρωθυπουργός είπε:

«Η διάσπαση του Κ.Κ.Ε. το 1991 και η αποχώρησή του από τον τότε Συνασπισμό ήρθαν να εντείνουν το κλίμα αμοιβαίας καχυποψίας και σύγκρουσης. Έκτοτε το Κ.Κ.Ε. ακολούθησε τον μοναχικό του δρόμο, αναπαράγοντας τον εαυτό του έξω και πέρα από τις πραγματικές συνθήκες στη χώρα και στον κόσμο. Σε έναν ιδιότυπο απομονωτισμό, που συνδυασμένος με έναν εκτός πραγματικότητας επαναστατικό βερμπαλισμό, κρατάει στο υποτίθεται ιδεολογικά καθαρό περιθώριο, τις όποιες δυνάμεις επηρεάζει».

Προφανώς, για τον Αλ. Τσίπρα, όποιος δεν αποδέχεται την καπιταλιστική βαρβαρότητα και τα ιμπεριαλιστικά σφαγεία, όποιος δεν κάνει γονυκλισίες στον ΣΕΒ, την ΕΕ, το ΝΑΤΟ και τον πρέσβη των ΗΠΑ ακολουθεί «μοναχικό δρόμο» και είναι «εκτός πραγματικότητας». Αν μη τι άλλο ο ίδιος ξέρει, καλύτερα απ’ τον καθένα, από πολιτικές γονυκλισίες και επικύψεις…

Επιβεβαιώνεται περίτρανα ότι η στρατηγική επιλογή του ΚΚΕ να μην συμμετέχει σε κυβερνητικά εγχειρήματα διαχείρισης του αστικού πολιτικού συστήματος αποτελεί αγκάθι στο μάτι της εγχώριας σοσιαλδημοκρατίας και των κάθε λογής, φανερών ή κρυφών, εξαπτέρυγων της.

ΠΑΣΟΚικός κατήφορος…

Ο πολιτικός κατήφορος του Τσίπρα και του ΣΥΡΙΖΑ συνεχίζεται. Η ολοκλήρωση της μετάλλαξης του ΣΥΡΙΖΑ σε νέο ΠΑΣΟΚ απαιτεί την αφομοίωση όλων εκείνων των χαρακτηριστικών που συνθέτουν την – ΠΑΣΟΚικής κοπής- σοσιαλδημοκρατία. Σε αυτά τα χαρακτηριστικά, πέραν της διαρκούς καπηλείας των αγωνιστικών παραδόσεων του λαού μας, περιλαμβάνονται οι ανοίκειες, άλλοτε ανοιχτές και άλλοτε ύπουλες, συκοφαντικές επιθέσεις στο Κομμουνιστικό Κόμμα και την κοσμοθεωρία του σοσιαλισμού-κομμουνισμού.

Το ΠΑΣΟΚ έδειξε το δρόμο και ο ΣΥΡΙΖΑ ακολουθεί πιστά. Το ζητούμενο είναι να μην επαναληφθεί η ίδια ιστορία και οι εργαζόμενοι, η νεολαία, συνολικά ο λαός να μην πέσει στην παγίδα που στήνουν, αλλά να τους γυρίσει μια και καλή την πλάτη.

Νίκος Μότ­τας

Για το χαμόγελο του επιχειρηματία…

Παναγιώτης Κολέλης

Οι γιορτές των Χριστουγέννων είναι διαχρονικά μια καλή ευκαιρία για να βγάλουμε στην επιφάνεια τον καλό μας εαυτό, να δώσουμε και να λάβουμε αγάπη, να συμπεριφερθούμε γενικότερα με μεγαλύτερη αλληλεγγύη και ενσυναίσθηση στους συνανθρώπους μας, απ’ ότι κάνουμε συνήθως τον υπόλοιπο χρόνο μέσα στη χαοτική καθημερινότητα.
Από αυτή την περιβόητη αλληλεγγύη, δεν θα μπορούσαν φυσικά να λείπουν – και να πρωτοστατούν – οι επιχειρήσεις που βρίσκουν μια καλή ευκαιρία να προωθήσουν δράσεις εταιρικής κοινωνικής ευθύνης (ΕΚΕ) ώστε να δείξουν ένα υπεύθυνο, σοβαρό και κυρίως φιλεύσπλαχνο πρόσωπο απέναντι στην κοινωνία. Μια κοινωνία που πολλές φορές παγιδεύεται ανάμεσα στο έλασσον και χάνει το μείζον, που βολεύεται με το εφήμερο και το παροδικό και αδιαφορεί για την πραγματική έννοια και ουσία της αλληλεγγύης.
Ο σπουδαίος Ουρουγουανός συγγραφέας, Εντουάρντο Γκαλεάνο, είχε δώσει έναν εξαιρετικά εύληπτο ορισμό της αλληλεγγύης, δηλώνοντας: «Δεν πιστεύω στην φιλανθρωπία. Πιστεύω στην αλληλεγγύη. Η φιλανθρωπία είναι κατακόρυφη. Πηγαίνει από πάνω προς τα κάτω. Η αλληλεγγύη είναι οριζόντια. Σέβεται τον άλλον».
Η «αλληλεγγύη», λοιπόν, των επιχειρήσεων δεν «σέβεται τον άλλον», έχει καθαρά ωφελιμιστικό, τυχοδιωκτικό και καιροσκοπικό ρόλο, με βασικό στόχο –  πολλές φορές και μοναδικό – να βελτιώσει την εικόνα και τη φήμη της εταιρείας στα μάτια των πελατών της (υπαρκτών και δυνητικών) προκειμένου να αυξήσει και τα κέρδη της στο μέλλον.
Για του λόγου το αληθές, τον Οκτώβριο του 2015, ο πρόεδρος του Ινστιτούτου Εταιρικής Ευθύνης παρουσίασε στο Περιοδικό «ΑΝΘΡΩΠΙΝΩΣ ΕΠΙΧΕΙΡΕΙΝ» την ΕΚΕ ως εργαλείο «που βελτιώνει την οικονομική απόδοση των επιχειρήσεων» αναφέροντας ότι «ακόμα και στις περιπτώσεις που η υιοθέτησή της μπορεί να σηματοδοτεί απώλειες για τον προϋπολογισμό μιας επιχείρησης, αυτές είναι βραχυπρόθεσμες και τελικά η επιχείρηση έχει μακροπρόθεσμα οφέλη, λόγω της βελτίωσης της θέσης της στην κοινωνία, που αποτυπώνονται στα οικονομικά δεδομένα της και στα αποτελέσματα χρήσης (…) Είναι λοιπόν αναπόσπαστο κομμάτι της επιχείρησης για να εδραιωθεί η φήμη της και να αυξηθούν τα κέρδη της». (Ριζοσπάστης, 05/02/2017)
Υπάρχουν, επίσης, πλείστα όσα παραδείγματα εταιρειών που βραβεύτηκαν για δράσεις ΕΚΕ, τη στιγμή που οι πρακτικές που εφαρμόζονταν μέσα στην ίδια την εταιρεία ήταν θεωρητικά στον αντίποδα της λογικής αυτών των βραβείων. Για παράδειγμα, σε δημοσίευμα του Ριζοσπάστη στις 16 Ιουνίου του 2015, διαβάζουμε πως «Τα “Ελληνικά Πετρέλαια” βραβεύτηκαν για πέμπτη συνεχή χρονιά στην υψηλότερη κατηγορία PLATINUM, για τις επιδόσεις τους στην εφαρμογή υπεύθυνων εταιρικών πρακτικών, μέσω του Δείκτη Εταιρικής Κοινωνικής Ευθύνης (…) Σχεδόν ένα μήνα μετά το μακελειό στα ΕΛΠΕ, που στοίχισε τη ζωή σε τέσσερις εργάτες, ο όμιλος βραβεύεται για τις επιδόσεις του στην εταιρική κοινωνική ευθύνη και μάλιστα σε τομείς που αφορούν την πολιτική του για τους εργαζόμενους».
Για να αποφύγουμε στρεβλώσεις ή παρανοήσεις, δηλώνουμε εξαρχής πως οποιαδήποτε συνεισφορά σε ευπαθείς ομάδες και στήριξη σε ανθρώπους που χειμάζονται καθημερινά από την κρίση, είναι καλώς καμωμένη και δεν κατακρίνεται από την πλευρά μας, πόσο μάλλον όταν αυτή αποτελεί την επιστροφή μόνο ενός μικρού μέρους από την υπεραξία που έχουν παράξει οι ίδιοι οι εργαζόμενοι με την εργασία τους.
Απλώς, αυτό που επισημαίνουμε και προσπαθούμε να αναδείξουμε με κάθε τρόπο, είναι πως πριν το αποδεχτούμε όλο αυτό σαν κάτι το φυσιολογικό, ας αναρωτηθούμε σε τι είδους κοινωνία επιθυμούμε να ζήσουμε. Σε μια κοινωνία δομημένη πάνω στην ελεημοσύνη του εκάστοτε μεγαλοεπιχειρηματία ή πάνω στην κοινωνική αλληλεγγύη; Αν διαλέξουμε τον δεύτερο δρόμο, τότε να είστε σίγουροι πως δεν απέχουμε πολύ από το να πυροδοτήσουμε εκείνες τις αλλαγές που έχει ανάγκη όχι μόνο ο δικός μας τόπος, αλλά ολάκερος ο κόσμος.

Νέα χρονιά με νέα δύναμη στον αγώνα για την ικανοποίηση των αναγκών μας

Το 2020 έρχεται φουριόζο με βαριά ατζέντα που του παραδίδει το 2019. Τα μέτωπα πολλά και ανοιχτά. 

Πρώτα απ' όλα οι εξελίξεις στη Νοτιοανατολική Μεσόγειο και στις ελληνοτουρκικές σχέσεις. Η τουρκική αστική τάξη ανοίγει τα πάντα σε μια ευρύτερη περιοχή από τη Συρία, το Αιγαίο, την Κύπρο έως τη Βόρεια Αφρική, αμφισβητεί σύνορα, διεθνείς συμφωνίες και κυριαρχικά δικαιώματα. Επιδιώκει έτσι να υπερασπίσει τα συμφέροντά της σε μια περιοχή όπου οξύνονται οι αντιθέσεις και οι αντιπαραθέσεις, ιδιαίτερα ανάμεσα σε ΗΠΑ, Ρωσία, Κίνα και κράτη της ΕΕ, με στόχο τον έλεγχο εμπορικών και ενεργειακών δρόμων. Η ελληνική αστική τάξη, αξιοποιώντας το τουρκικό παιχνίδι προς τη Ρωσία, παίζει το χαρτί του προμαχώνα των ΝΑΤΟικών συμφερόντων στην περιοχή και μπαίνει ακόμα πιο βαθιά στα σχέδια ΗΠΑ - ΝΑΤΟ, καθώς προσδοκά ότι έτσι θα μπορέσει να εξασφαλίσει καλύτερα τη συμμετοχή της στα μεγάλα ενεργειακά παιχνίδια αλλά και στα σχέδια υποδομών των μονοπωλιακών ομίλων.

 

Στο πλαίσιο αυτό οξύνονται οι ανταγωνισμοί της με την τουρκική αστική τάξη, και βέβαια την ίδια στιγμή προχωράει σε παζάρια για σχέδια συνεκμετάλλευσης περιοχών του Αιγαίου και της Ανατολικής Μεσογείου, στηρίζοντας τις ΝΑΤΟικής έμπνευσης διχοτομικές λύσεις στο Κυπριακό προκειμένου να εξασφαλίσει οφέλη για τα επιχειρηματικά της συμφέροντα. Η βαθύτερη εμπλοκή βάζει πιο βαθιά τη χώρα και το λαό στη δίνη των αντιθέσεων και των ανταγωνισμών, με όποιες επιπτώσεις μπορεί να έχει αυτή η εξέλιξη.


Η «νέα αμυντική συμφωνία» Ελλάδας - ΗΠΑ, που συνυπεγράφη από τις δύο κυβερνήσεις και ήρθε την Τρίτη στη Βουλή για επικύρωση, αποτελεί το σύμβολο της πιο βαθιάς εμπλοκής, αφού παρέχει γην και ύδωρ στα ιμπεριαλιστικά σχέδια των ΗΠΑ και ΝΑΤΟ στην περιοχή και επισημοποιεί τη μετατροπή της Ελλάδας σε προκεχωρημένο φυλάκιο για το ξεδίπλωμα των σχεδίων τους. Παρεμπιπτόντως, σιγήν ιχθύος τηρούν οι κυβερνητικές πηγές για τα όσα δημοσίευσε ο «Ριζοσπάστης» τις προηγούμενες μέρες σχετικά με το ενδεχόμενο μεταφοράς πυρηνικών βομβών από την τουρκική ΝΑΤΟική βάση του Ιντσιρλίκ στον Αραξο.

Και στο εσωτερικό όμως μέτωπο τα θέματα είναι πολλά. Από τα πρώτα «πρωτοχρονιάτικα έργα» της κυβέρνησης της ΝΔ είναι το επόμενο βήμα ολοκλήρωσης της αντιασφαλιστικής μεταρρύθμισης που υπηρέτησαν όλες οι προηγούμενες κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ, της ΝΔ αλλά και του ΣΥΡΙΖΑ με τον περίφημο ν. Κατρούγκαλου. Αυτά που φέρνει είναι η εγκατάλειψη κάθε κρατικής ευθύνης για την Κοινωνική Ασφάλιση, η πλήρης μετατροπή της σε ατομική υπόθεση, απαλλάσσοντας το κεφάλαιο, τη μεγαλοεργοδοσία από οποιαδήποτε οικονομική επιβάρυνση και επιφέροντας μια ακόμα μείωση της πρόσβασης των εργαζομένων στον πλούτο που παράγουν. Η «μεταρρύθμιση» αφορά καταρχήν τη νέα γενιά των εργαζομένων, που σε αυτό το περιβάλλον θα καλούνται να πληρώνουν από την τσέπη τους για να έχουν σύνταξη και επίσης θα έχουν σύνταξη στο μέτρο της τσέπης τους. Που θα υποχρεώνονται να δουλεύουν μέχρι τα βαθιά γεράματα, όπως άλλωστε ήδη συμβαίνει σε ευρωπαϊκά κράτη, γιατί αλλιώς δεν θα μπορούν να ζήσουν, κάτι που θα έχει επιπτώσεις και στα ασφαλιστικά δικαιώματα στην Υγεία - Πρόνοια.

 

Ταυτόχρονα, «τρέχουν» μια σειρά ζητήματα της αντιλαϊκής ατζέντας ή, σύμφωνα με την αστική κυβερνητική ορολογία, μια σειρά «μέτρα στήριξης των επενδύσεων»:

 

-- Οι εξελίξεις στη ΔΕΗ, με το κλείσιμο των λιγνιτικών μονάδων και τη μετάβαση στη «μεταλιγνιτική εποχή», μια ριζική αναδιάρθρωση στον τομέα της Ενέργειας που αλλάζει το τοπίο στα μονοπώλια που δραστηριοποιούνται στο χώρο, όχι βεβαίως για το συμφέρον του λαού και του περιβάλλοντος, όπως προπαγανδίζουν, αλλά προσδοκώντας νέα πεδία κερδοφορίας από την αλλαγή του ενεργειακού μείγματος, με έμφαση στο φυσικό αέριο και τις ΑΠΕ. Δεν την πληρώνουν μόνο οι εργαζόμενοι της ΔΕΗ, που θα πεταχτούν στο δρόμο, αλλά συνολικά οι εργαζόμενοι της χώρας, αφού αυτοί θα πληρώσουν το νέο ενεργειακό μείγμα πιο ακριβά. Είναι εξελίξεις που συνδέονται και με τις μεγάλες ενεργειακές μπίζνες στις οποίες επιδιώκει να παίξει καθοριστικό ρόλο η ελληνική αστική τάξη, με κινδύνους για την ασφάλεια και την ειρήνη στην περιοχή, αλλά και με τον κίνδυνο καταλήστευσης ενεργειακών πηγών της χώρας από τα μονοπώλια.

-- Ο νέος προϋπολογισμός για το 2020 είναι ένας ακόμα προϋπολογισμός κομμένος και ραμμένος στα μέτρα του κεφαλαίου, προβλέποντας μια σειρά από νέα προνόμια και απαλλαγές για τους επιχειρηματικούς ομίλους, την ίδια ώρα που συνεχίζονται η φοροληστεία και οι περικοπές σε κρατικές δαπάνες που αφορούν Υγεία, Πρόνοια, Παιδεία.

-- Τα σχέδια των επενδύσεων που βρίσκονται στα σκαριά σε μια σειρά από τομείς προϋποθέτουν τη διατήρηση και την ενίσχυση όλου του αντεργατικού πλαισίου. Τα πρόσφατα στατιστικά στοιχεία, όπως αυτά του συστήματος «Εργάνη», που δημοσιεύει και ο «Ριζοσπάστης» (σελ. 9), αποδεικνύουν ότι η μερική απασχόληση όλο και μεγαλώνει, ενώ παγιώνεται το στοιχείο που δείχνει ότι η πλειοψηφία των εργαζομένων αμείβονται με πολύ χαμηλούς μισθούς.

-- Απαραίτητο συνοδευτικό της επίθεσης στα εργατικά - λαϊκά δικαιώματα και της μεγαλύτερης εμπλοκής στα ιμπεριαλιστικά σχέδια είναι και τα μέτρα έντασης της καταστολής, του περιορισμού των λαϊκών κινητοποιήσεων, απεργιών και διαδηλώσεων, η εφαρμογή νέων μεθόδων καταστολής και κρατικής βίας. Σε όλα αυτά φαίνεται ότι η κυβέρνηση ΝΔ κάνει ένα βήμα παραπέρα, πατώντας πάνω σε όλο το αυταρχικό πλαίσιο που διαμορφώθηκε τα προηγούμενα χρόνια και το οποίο διατήρησε και επέκτεινε η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ. Τα νέα νομοσχέδια που ετοιμάζει η κυβέρνηση για τον περιορισμό των διαδηλώσεων, με πρόσχημα την «ταλαιπωρία των πολιτών και την εύρυθμη λειτουργία της αγοράς», είναι στα άμεσα σχέδιά της, όπως άλλωστε ομολογήθηκε στο τελευταίο υπουργικό συμβούλιο του 2019.

Ενα ζήτημα που επιβεβαιώθηκε επίσης τους προηγούμενους μήνες είναι ότι παρά τους καβγάδες και τις αντιπαραθέσεις ανάμεσα στη ΝΔ, στον ΣΥΡΙΖΑ και τα άλλα αστικά κόμματα, η ομοφωνία τους στα βασικά και στα κύρια «βγάζει μάτι». Επιβεβαιώθηκε ιδιαίτερα με αφορμή τις εξελίξεις στα Ελληνοτουρκικά, όπου ως κοινή «εθνική γραμμή» αναγνωρίζονται ο εναγκαλισμός με τα σχέδια ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ και η στήριξη των αξόνων και αντιαξόνων με Ισραήλ, Αίγυπτο κ.λπ. Ολοι άλλωστε συμφωνούν στον κοινό στόχο, αυτόν της μετατροπής της Ελλάδας σε προμαχώνα της ιμπεριαλιστικής συμμαχίας στην περιοχή. Ο δε ΣΥΡΙΖΑ ως κυβέρνηση έκανε πολλά βήματα σε αυτήν την κατεύθυνση, γεγονός που αναγνωρίστηκε όχι μόνο από τις ΗΠΑ και τον Πάιατ αλλά και από τον ίδιο τον σημερινό πρωθυπουργό, που από το βήμα της Βουλής διακήρυξε ότι «με εξαίρεση το ΚΚΕ» όλοι συμφωνούν σε αυτήν τη στρατηγική.

Ομως αυτό το «με εξαίρεση το ΚΚΕ» επιβεβαιώθηκε και σε άλλα μέτωπα. Και στον προϋπολογισμό, και στα μέτρα στήριξης των επιχειρηματικών ομίλων, και στο Ασφαλιστικό, και σε ένα σωρό ακόμα ζητήματα το τελευταίο διάστημα. Αλλωστε οι φωνές και οι ψευτοαντιπαραθέσεις για το ποιος είναι πιο φιλικός στις επενδύσεις, για το ποιος είναι περισσότερο ή λιγότερο διεφθαρμένος, αλλά και για το κατάλληλο μείγμα καταστολής και ενσωμάτωσης που πρέπει να εφαρμόζεται προκειμένου να διατηρείται ο λαός υποταγμένος, δεν μπόρεσαν να κρύψουν τις διακηρύξεις περί «συνέχειας του κράτους», τις ομολογίες των σημερινών ότι συνεχίζουν και ολοκληρώνουν ό,τι άφησαν στη μέση οι προηγούμενοι.

Η χρονιά που πέρασε όμως έχει και την άλλη πλευρά. Δεν αφήνει μόνο παρακαταθήκες όσον αφορά την αντιλαϊκή - αντεργατική επίθεση, αλλά και παρακαταθήκες από τους αγώνες που δόθηκαν από εργαζόμενους, βιοπαλαιστές αγρότες και μικρούς επαγγελματίες το προηγούμενο διάστημα. Η μαζική καταδίκη των αντιασφαλιστικών σχεδιασμών, η μάχη ενάντια στους πλειστηριασμούς, οι αγροτικές κινητοποιήσεις, οι διεκδικήσεις στην Υγεία, οι αγώνες των φοιτητών και των μαθητών, οι αγώνες των εργαζομένων στη ΛΑΡΚΟ και στη ΔΕΗ, οι λαϊκές κινητοποιήσεις ενάντια σε παλιές και νέες χωματερές, και βέβαια οι μαζικές αντιιμπεριαλιστικές κινητοποιήσεις ενάντια στη νέα Συμφωνία Ελλάδας - ΗΠΑ για τις βάσεις, συνθέτουν αυτή την άλλη πλευρά της χρονιάς που πέρασε.

 

Τη νέα χρονιά λοιπόν παίρνουμε και εμείς τη σκυτάλη της συνέχισης των αγώνων, με στόχο αυτοί να δυναμώσουν, να γίνουν πιο μαζικοί, πιο αποφασιστικοί, να ενισχυθεί ο ανατρεπτικός προσανατολισμός τους.

Ευχές λοιπόν για νέους, ακόμα πιο δυνατούς αγώνες το 2020, αγώνες που θα βάζουν στο επίκεντρο τη διεκδίκηση των σύγχρονων αναγκών μας. Που θα συναντιούνται στην αναμέτρηση με την καπιταλιστική εκμετάλλευση σε όλες τις πλευρές της, θα αντιστέκονται στα σχέδια βαθύτερης ιμπεριαλιστικής εμπλοκής.

Ριζοσπάστης  Σάββατο 28 Δεκέμβρη 2019 - Κυριακή 29 Δεκέμβρη 2019

ΡΩΣΙΑ: Σε επιχειρησιακή ετοιμότητα ο «αόρατος» πύραυλος «Avangard», που μπορεί να χτυπήσει οπουδήποτε στον κόσμο

Από Ομάδα ¡H.lV.S!

Η Ρωσία ανακοίνωσε σήμερα ότι θέτει σε επιχειρησιακή ετοιμότητα τους πρώτους υπερηχητικούς πυραύλους της «Avangard», ένα από τα νέα όπλα που ανέπτυξε η Μόσχα και σύμφωνα με τον πρόεδρο Βλαντιμίρ Πούτιν είναι «πρακτικά αόρατα».
Το σύστημα αυτό αποτελεί μέρος μιας νέας γενιάς πυραύλων ικανών, σύμφωνα με τη Μόσχα, να πλήξουν έναν στόχο σχεδόν σε οποιοδήποτε σημείο του κόσμου και να διαπεράσουν οποιαδήποτε υπάρχουσα αντιπυραυλική ασπίδα, όπως το σύστημα που έχει αναπτυχθεί από τις Ηνωμένες Πολιτείες στην Ευρώπη.

Από την περσινή δοκιμή του υπερηχητικού πυραύλου «Avangard» Πηγή: Associated Press

«Ο υπουργός Άμυνας Σεργκέι Σόιγκου ενημέρωσε τον πρόεδρο Πούτιν ότι στις 10.00 ώρα Μόσχας (9.00 ώρα Ελλάδας) τέθηκε σε επιχειρησιακή ετοιμότητα το πρώτο σύνταγμα που είναι εφοδιασμένο με τα νέα στρατηγικά υπερηχητικά συστήματα Avangard», αναφέρεται σε ανακοίνωση του ρωσικού υπουργείου Άμυνας, σύμφωνα με ρωσικά πρακτορεία ειδήσεων.
Ο Σόιγκου «συνεχάρη» τους Ρώσους στρατιωτικούς, εκτιμώντας πως η ανάπτυξη των πυραύλων είναι «ένα φανταστικό γεγονός για τη χώρα και για τις ένοπλες δυνάμεις».
Τον Δεκέμβρη του 2018, ο ρωσικός στρατός είχε δηλώσει πως το πρώτο σύνταγμα πυραύλων «Avangard» θα αναπτυσσόταν στην περιοχή Όρενμπουργκ στα Ουράλια.

Πηγή: Associated Press

Το «Avangard» μπορεί να αναπτύξει ταχύτητα 27 Mach (Μαχ 27), δηλαδή 27 φορές μεγαλύτερη της ταχύτητας του ήχου, δηλαδή 33.000 χλμ. την ώρα. Το βεληνεκές του ξεπερνά τα 6.000 χλμ. και μπορεί να αλλάξει πορεία και ύψος, καθιστώντας το «πρακτικά αόρατο», σύμφωνα με τον Ρώσο πρόεδρο.
Ο Βλαντιμίρ Πούτιν είχε συγκρίνει τους πυραύλους «Avangard», που δοκιμάστηκαν με επιτυχία τον Δεκέμβρη του 2018 «με τη δημιουργία του πρώτου τεχνητού δορυφόρου της Γης», μια αναφορά στον «Sputnik» που εκτοξεύθηκε το 1957 και συμβόλισε την τεχνολογική πρωτοπορία της Σοβιετικής Ένωσης έναντι των Ηνωμένων Πολιτειών εν μέσω του Ψυχρού Πολέμου.
«Είναι το απόλυτο όπλο», είχε πει με προφανή ικανοποίηση τον Ιούνη του 2018 ο Ρώσος πρόεδρος. «Δεν νομίζω ότι μόνο μια χώρα θα διαθέτει ένα τέτοιο όπλο στα χρόνια που θα έρθουν. Το έχουμε ήδη», είχε προσθέσει, καθώς οι σχέσεις με τους Δυτικούς βρίσκονται στο χαμηλότερο σημείο τους.
Ένα άλλο όπλο που έχει επίσης χαρακτηριστεί «αόρατο» από τον Πούτιν, ο βαλλιστικός διηπειρωτικός πύραυλος πέμπτης γενιάς «Sarmat», αναμένεται να παραδοθεί στις ρωσικές ένοπλες δυνάμεις το 2020. Ο «Sarmat» δεν έχει «πρακτικά όρια σε ό,τι αφορά το βεληνεκές» και θα είναι «ικανός να στοχεύσει στόχους διασχίζοντας τον Βόρειο όπως και τον Νότιο Πόλο».

BOEING CST-100 STARLINER

Απέτυχε η δοκιμαστική μη επανδρωμένη πτήση προς τον τροχιακό σταθμό

• Προβληματική αποδεικνύεται η επιστροφή των ΗΠΑ στο εγγύς Διάστημα με αμερικανικά διαστημόπλοια
• Πανηγυρίζουν γιατί κατάφεραν αυτό που είχαν πετύχει οι Σοβιετικοί από τη δεκαετία του 1960: Ομαλή προσγείωση αντί προσθαλάσσωση

Το σκάφος της «Boeing» επιβραδύνει την πτώση του με τη βοήθεια αλεξιπτώτων. Στο κάτω μέρος φαίνεται η ασπίδα θερμότητας που μόλις έχει αποβάλει και η οποία απορρόφησε την έντονη θερμότητα λόγω τριβής, μετά την επανείσοδο στην ατμόσφαιρα

Δεν κατάφερε να μπει σε τροχιά κατάλληλη για να συνδεθεί με τον Διεθνή Διαστημικό Σταθμό (ΔΔΣ) και μετά από αρκετές περιφορές γύρω από τη Γη, το σκάφος CST-100 Starliner της «Boeing», που εκτοξεύτηκε στις 20 Δεκέμβρη, σε μια τελευταία δοκιμαστική πτήση πριν από την πρώτη του επανδρωμένη αποστολή, επέστρεψε στη Γη λιγότερο από τρεις μέρες αργότερα. Ως αιτία εμφανίζεται πρόβλημα στο ...ρολόι του διαστημοπλοίου, που το έκανε να μην πραγματοποιήσει ή να πραγματοποιήσει σε λάθος χρόνο μανούβρες και πυροδοτήσεις, με αποτέλεσμα να βρεθεί σε λάθος τροχιά. Η αποτυχία αποτελεί μεγάλο χτύπημα τόσο για την «Boeing» όσο και για τη NASA, που υπολόγιζε στο Starliner για μεταφορά αμερικανικών πληρωμάτων στο ΔΔΣ ξεκινώντας από το 2020, καθώς το άλλο σκάφος που αναπτύσσεται για τον ίδιο σκοπό, το Crew Dragon της «SpaceX», επίσης αντιμετωπίζει προβλήματα, που οδηγούν σε καθυστέρηση της επιχειρησιακής του λειτουργίας. Τώρα το σχετικό χρονοδιάγραμμα τίθεται και πάλι υπό αμφισβήτηση και οι ΗΠΑ θα συνεχίσουν για κάποιο διάστημα να χρειάζονται τις υπηρεσίες της Ρωσίας για τη μεταφορά αστροναυτών τους με πυραύλους και διαστημόπλοια Σογιούζ.
Τα προβλήματα για το Starliner ξεκίνησαν όταν ο πύραυλος Ατλας 5 της United Launch Alliance το έφερε στο προβλεπόμενο ύψος και σημείο. Σε αντίθεση με άλλες εκτοξεύσεις, όπου ο πύραυλος παραδίδει το φορτίο του στον τελικό προορισμό, στην περίπτωση αυτής της πτήσης η τροχιά που έθεσε το Starliner δεν θα του επέτρεπε ούτε να παραμείνει μόνιμα σε αυτή ούτε και να συνδεθεί με τον ΔΔΣ, αν δεν πυροδοτούσε τους δικούς του κινητήρες για να ανέβει στην κατάλληλη τροχιά. Η επιλογή αυτή έγινε ως μέτρο ασφάλειας μελλοντικών επανδρωμένων αποστολών, για το ενδεχόμενο να χρειαστεί ματαίωση της αποστολής σε αυτήν τη φάση. Επειδή, όμως, το ρολόι του διαστημοπλοίου ...πήγαινε λάθος, το σκάφος θεώρησε ότι όταν αποσυνδέθηκε από τον πύραυλο είχε ήδη πραγματοποιήσει την πυροδότηση των κινητήρων του. Παρ' όλα αυτά τα ακροφύσια σταθεροποίησης ενεργοποιήθηκαν σαν να είχε γίνει πυροδότηση και των κινητήρων, πράγμα που μάλλον υποδηλώνει γενικότερο πρόβλημα με το λογισμικό. Οταν από το κέντρο ελέγχου έγινε προσπάθεια να στείλουν εντολή πυροδότησης των κινητήρων, το σκάφος βρισκόταν σε επικοινωνιακά νεκρή περιοχή, μακριά από τηλεπικοινωνιακούς δορυφόρους. Την ώρα που επανέκτησαν επικοινωνία ήταν πια αργά, καθώς είχαν καταναλωθεί πολλά καύσιμα, μη επιτρέποντας στους μηχανικούς της «Boeing» να προγραμματίσουν νέα πυροδότηση των κινητήρων.

NASA/Bill Ingalls

Το Starliner «κάθεται» πάνω στους αερόσακους που άνοιξε λίγο πριν ακουμπήσει στο έδαφος. Τεχνικοί ετοιμάζονται να καλύψουν το επαναχρησιμοποιούμενο σκάφος για να το προστατεύσουν από φθορές

Προσπαθώντας να σώσουν τα προσχήματα, οι άνθρωποι της «Boeing» αποφάσισαν να επικεντρώσουν σε μια καθ' όλα πετυχημένη προσγείωση. Υπολόγισαν νέα τροχιά καθόδου, το σκάφος μπήκε στην ατμόσφαιρα με τη θερμική ασπίδα να το προστατεύει από τις υψηλές θερμοκρασίες που αναπτύχθηκαν λόγω τριβής, στη συνέχεια άνοιξε τα τρία μεγάλα αλεξίπτωτα που διαθέτει και στο τέλος, λίγο πριν από την επαφή με το έδαφος άνοιξε αερόσακους στο κάτω μέρος του, κάνοντας ομαλή προσγείωση στο διαστημοδρόμιο της στρατιωτικής βάσης Γουάιτ Σαντς, στην πολιτεία του Νέου Μεξικού των ΗΠΑ. Τόσο η «Boeing» όσο και η NASA πανηγύρισαν για την πρώτη ομαλή προσγείωση αμερικανικού διαστημοπλοίου στην ιστορία, κάτι που η Σοβιετική Ενωση είχε πετύχει από τη δεκαετία του 1960, όταν οι ΗΠΑ πρόβαλλαν ως ασφαλέστερη και προτιμότερη την προσθαλάσσωση.
Σύμφωνα με δηλώσεις του επικεφαλής της NASA, Τζιμ Μπρίντενσταϊν, δεν είναι ακόμη σίγουρο αν θα πραγματοποιηθεί νέα δοκιμαστική μη επανδρωμένη πτήση, ή αν θα βάλει τους Αμερικανούς αστροναύτες σε ένα σκάφος, που δεν θα έχει δοκιμαστεί ποτέ η σύνδεσή του με τον ΔΔΣ. Για την «Boeing» η χρονιά δεν τελείωσε όπως επιθυμούσε, καθώς αντιμετωπίζει ακόμη τις συνέπειες από τα προβλήματα με το αεροσκάφος καμάρι της, το 737 MAX, που είχαν ως αποτέλεσμα δύο πολύνεκρες συντριβές αεροπλάνων αυτού του τύπου.

(NASA/Joel Kowsky) For copyri

Το CST-100 Starliner στην εξέδρα εκτόξευσης, πάνω στον πύραυλο Ατλας 5, πριν από την εκτόξευση. Γύρω από το διαστημόπλοιο διακρίνεται μια διάτρητη μεταλλική «φούστα» που του φορέθηκε εκ των υστέρων, όταν διαπιστώθηκε σχεδιαστικό λάθος, που είχε αποτέλεσμα να υπάρχουν έντονοι κραδασμοί και θόρυβος στο εσωτερικό του σε ορισμένες φάσεις της πτήσης

Επανδρωμένη ή μη, η επόμενη αποστολή με CST-100 Starliner θα γίνει με το ίδιο σκάφος που προσγειώθηκε την περασμένη Κυριακή στο Γουάιτ Σαντς, καθώς αυτό θα μεταφερθεί στη Φλόριντα για ανάκτηση όλων των δεδομένων και ανακατασκευή για την επόμενη πτήση. Αν η πτήση είναι επανδρωμένη, με αυτό θα πετάξουν οι αστροναύτες Σουνίτα Γουίλιαμς και Τζος Κασάντα της NASA, ενώ ένα δεύτερο CST-100 Starliner ετοιμάζεται για πτήση με πλήρωμα τρεις αστροναύτες της NASA και έναν του ίδιου του κατασκευαστικού μονοπωλίου.

Επιμέλεια:
Σταύρος ΞΕΝΙΚΟΥΔΑΚΗΣ
Πηγές: www.starlinerupdates.com, www.nasa.gov

Η 18η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ (24 Ιούνη - 2 Ιούλη 1973) Κυκλοφόρησε από τη «Σύγχρονη Εποχή» ο τόμος με τα Πρακτικά

Παράνομο υλικό (τρικάκι) του ΠΑΜ (Πατριωτικό Αντιδικτατορικό Μέτωπο), που συγκροτήθηκε με πρωτοβουλία του ΚΚΕ και δυνάμεων της ΕΔΑ, το Μάη του 1967

Τα πλήρη Πρακτικά της 18ης Ολομέλειας της ΚΕ του ΚΚΕ (24 Ιούνη - 2 Ιούλη 1973) έχουν τυπωθεί και κυκλοφορούν από τη «Σύγχρονη Εποχή» σ' έναν τόμο περίπου 950 σελίδων, προσθέτοντας έτσι γνώση στη μελέτη της Ιστορίας του ΚΚΕ. Η έκδοση των Πρακτικών της 18ης Ολομέλειας προλογίζεται με κείμενο του ΠΓ, από το οποίο παρουσιάζουμε σήμερα εκτενή αποσπάσματα.
Οπως είναι γνωστό, με Απόφαση του 19ου Συνεδρίου του ΚΚΕ (2013) έμπαινε το καθήκον της έρευνας και συγγραφής της Ιστορίας του Κόμματος κατά την περίοδο της στρατιωτικής δικτατορίας στην Ελλάδα (21 Απρίλη 1967) έως τη νομιμοποίηση του Κόμματος τον Σεπτέμβρη του 1974, καθήκον που επαναδιατυπώθηκε από το 20ό Συνέδριο του ΚΚΕ (2017) και βρίσκεται σε εξέλιξη.
Η 18η Ολομέλεια της ΚΕ (24 Ιούνη - 2 Ιούλη 1973) αποτέλεσε κομματικό Σώμα ιδιαίτερης σημασίας για την εκτίμηση της κατάστασης στην Ελλάδα τη συγκεκριμένη περίοδο. Μέσα από τα υλικά της, πέρα από τον απολογισμό δράσης του αντιδικτατορικού αγώνα, γίνονται φανεροί ο προβληματισμός και ο προσανατολισμός για την αναγκαιότητα μεταφοράς της καθοδήγησης του Κόμματος στο εσωτερικό, αναδεικνύονται η πείρα και τα κριτικά συμπεράσματα από τη σκληρή προσπάθεια του Κόμματος να αντιμετωπίσει τις ανάγκες της παράνομης δουλειάς στην Ελλάδα, τις αλλεπάλληλες συλλήψεις στελεχών και μελών του, αλλά, κυρίως, τη βασική αποστολή του στην τελική επεξεργασία των Θέσεων της ΚΕ, του Σχεδίου Προγράμματος και Καταστατικού για το 9ο Συνέδριο, που συγκλήθηκε σχεδόν 7 χρόνια μετά από τη 12η Ολομέλεια του 1968 και 12 χρόνια μετά από το 8ο Συνέδριο (1961).
Η 18η Ολομέλεια παρέχει επίσης στοιχεία που εξηγούν κάτω από ποιες συνθήκες το Κόμμα που διακηρύσσει με ειλικρίνεια την πίστη του στο μαρξισμό - λενινισμό, που δεν φοβήθηκε την ένοπλη σύγκρουση με τον ταξικό αντίπαλο, που διαπαιδαγώγησε χιλιάδες λαϊκούς ήρωες, αλύγιστους στον αγώνα για τη ζωή και τα συμφέροντα της εργατικής τάξης και γενικότερα του εργαζόμενου λαού, το Κόμμα του αγώνα για την ανατροπή του καπιταλισμού και την οικοδόμηση του σοσιαλισμού - κομμουνισμού, είναι δυνατό να υιοθετήσει λαθεμένες θέσεις και επιλογές, έως και να γλιστρήσει σε οπορτουνιστική παρέκκλιση, ακόμα και σε ζητήματα αρχών.

Τρικάκι της Κομματικής Οργάνωσης Αθήνας του ΚΚΕ την περίοδο της χούντας

Εχει ήδη σημειωθεί στο Δοκίμιο Ιστορίας του ΚΚΕ, 1949-1968, Β' Τόμος, έκδοση 2011: «Μετά από τη 12η Ολομέλεια ήρθε στην πρώτη γραμμή η διακήρυξη της υπεράσπισης των αρχών του μαρξισμού - λενινισμού και του προλεταριακού διεθνισμού, παρ' όλες τις αντιφάσεις που συνέχιζε να περιέχει η στρατηγική του ΚΚΕ (...) Ηταν, λοιπόν, ιστορικής σημασίας το γεγονός ότι η πλειοψηφία του καθοδηγητικού οργάνου συσπειρώθηκε με βάση την ανάγκη να ανασυγκροτηθούν και να δημιουργηθούν ισχυρές Κομματικές Οργανώσεις, πρώτα από όλα στους χώρους που βρισκόταν η εργατική τάξη. Η τέτοια στάση ωρίμασε στις συνθήκες της δικτατορίας, οπότε πέρασε στην παρανομία η ΕΔΑ. Ετσι, η πλειοψηφία της ΚΕ και του ΠΓ συνειδητοποίησαν ότι δεν είχαν πια άλλο δρόμο από την οικοδόμηση Οργανώσεων του ΚΚΕ».

Οι ρίζες

Τα Πρακτικά των δύο Ολομελειών (12η του 1968 και 18η του 1973), μαζί με την έκδοση για τη Δικτατορία 1967-1974 (Τμήμα Ιστορίας της ΚΕ του ΚΚΕ, «Δικτατορία 1967-1974, κείμενα και ντοκουμέντα», εκδ. «Σύγχρονη Εποχή», Αθήνα, 2017), επιβεβαιώνουν την εκτίμηση που περιέχονταν στη Διακήρυξη της ΚΕ για τη συμπλήρωση 50 χρόνων (2017) από την επιβολή της στρατιωτικής δικτατορίας:
«Το ΚΚΕ, παρότι ήταν εκτός νόμου από το 1947 και χωρίς Κομματικές Οργανώσεις από το 1958, αποτέλεσε την ψυχή της αντιδικτατορικής πάλης. Δίπλα του έδρασε ηρωικά και είχε τη δική της μεγάλη συμβολή η ΚΝΕ, που ιδρύθηκε το 1968. Χιλιάδες στελέχη και μέλη του Κόμματος και της Νεολαίας του κατέθεσαν μεγάλες θυσίες στην υπόθεση της ανατροπής της Χούντας, γι' αυτό αποτέλεσαν τον πιο μισητό στόχο της. Το ΚΚΕ ήταν το μοναδικό κόμμα που έβλεπε και στήριζε την ανατροπή της Χούντας μέσα από την οργανωμένη πάλη της εργατικής τάξης, των λαϊκών στρωμάτων. Δεν την ανέθεσε στο διεθνή καπιταλιστικό παράγοντα - ευρωπαϊκό, αμερικανικό και γενικά ΝΑΤΟικό - ή στις εγχώριες αστικές πολιτικές δυνάμεις.

Τρικάκι της ΚΝΕ για την απελευθέρωση όλων των πολιτικών κρατουμένων κατά τη διάρκεια της χούντας

(...) Επιβεβαιώνεται επίσης ότι το ΚΚΕ είχε ρίζες στην ελληνική κοινωνία. Τον Απρίλη του 1967 διέθετε ορισμένα αντανακλαστικά που είχαν ριζώσει μέσα στην αγωνιστική δράση του και τις αμέτρητες θυσίες που το είχαν καταξιώσει σε ένα σημαντικό μέρος του λαού και διεθνώς. Παρέμενε ως παρακαταθήκη η μακρόχρονη προσφορά του σε μισονόμιμες, μη νόμιμες συνθήκες, σε συνθήκες Κατοχής και κατά τη διάρκεια της ηρωικής ταξικής αναμέτρησης των 33 ημερών του Δεκέμβρη (1944), του τρίχρονου ταξικού ένοπλου αγώνα 1946-1949. Τα αντανακλαστικά του ήταν θεμελιωμένα στην αναγνώριση του μαρξισμού - λενινισμού, του προλεταριακού διεθνισμού, της αναγκαιότητας της πάλης για το σοσιαλισμό, στην επιμονή του στη συνεπή υπεράσπιση του σοσιαλιστικού συστήματος που πάλευε με το διεθνές καπιταλιστικό σύστημα και τον "ευρωκομμουνισμό"» («Ριζοσπάστης», 5 Μάρτη 2017).

Λαθεμένες εκτιμήσεις

Την περίοδο προετοιμασίας και πραγματοποίησης της 18ης Ολομέλειας είχε εκδηλωθεί η καπιταλιστική οικονομική κρίση του 1973, σε παγκόσμιο επίπεδο, η οποία αρχικά εκδηλώθηκε ως νομισματική και στη συνέχεια ως πετρελαϊκή. Στην ουσία, το πρόβλημα αυτό δεν αποτέλεσε βασικό ζήτημα της Ολομέλειας. Επαναλήφθηκαν οι αναφορές που γίνονταν στο πλαίσιο της γενικής γραμμής του ΔΚΚ, με βάση τα ντοκουμέντα της Διάσκεψης των Κομμουνιστικών και Εργατικών Κομμάτων. Οσον αφορούσε την επίδρασή της στην Ελλάδα, γινόταν η εκτίμηση ότι η κρίση δεν είχε ακόμα εκδηλωθεί.

Παράνομος «Ριζοσπάστης» του Νοέμβρη 1973, λίγες μέρες μετά από την εξέγερση του Πολυτεχνείου της Αθήνας και τη μαζική αντιδικτατορική πάλη της εργατικής τάξης και της νεολαίας σε Αθήνα, Πάτρα και Θεσσαλονίκη

Το σημαντικότερο όμως ζήτημα είναι ότι στις επεξεργασίες του Κόμματος αναπαραγόταν η λαθεμένη εκτίμηση του ΚΚΣΕ και του Διεθνούς Κομμουνιστικού Κινήματος για τον παγκόσμιο συσχετισμό μεταξύ των δυνάμεων του καπιταλισμού και εκείνων του σοσιαλισμού.
Η εκτίμηση υποτιμούσε τις δυνάμεις του καπιταλισμού παγκόσμια, ειδικότερα των ΗΠΑ, που θεωρούσε ότι είχαν μπει σε μια ανεπίστρεπτη τροχιά εμφανούς οικονομικής και πολιτικής κρίσης - την οποία χαρακτήριζε «γενική καπιταλιστική κρίση» - και υπό την επίδραση των ισχυροποιημένων δυνάμεων του σοσιαλισμού («εξωτερικών παραγόντων», όπως τους ονόμαζε).
Σχετικά άρθρα δημοσίευσε το περιοδικό «Νέος Κόσμος» (Βλ. ενδεικτικά: Χ. Χέμπερ, «Τα κέντρα του ιμπεριαλιστικού ανταγωνισμού», «Νέος Κόσμος», τεύχ. 2/1974, σελ. 76 και Β. Ριμάλοφ, «Ορισμένες πλευρές της γενικής κρίσης του καπιταλισμού», «Νέος Κόσμος», τεύχ. 8-9/1974, σελ. 97).
Υπήρχε μη αντικειμενική εκτίμηση του συσχετισμού μεταξύ σοσιαλισμού - καπιταλισμού παγκοσμίως, με τη θέση ότι αυτός έγερνε υπέρ των δυνάμεων του σοσιαλισμού.
Πτυχή αυτής της λαθεμένης εκτίμησης ήταν και η προσέγγιση που θεωρούσε ως κύρια πηγή της οικονομικής κρίσης του καπιταλισμού την επίδραση του σοσιαλιστικού συστήματος, το οποίο θεωρούνταν η κινητήρια δύναμη των διεθνών εξελίξεων.
Επίσης, θεωρούνταν ως τμήμα του παγκόσμιου αντιμονοπωλιακού κινήματος η αντίδραση στις αμερικανικές, καναδικές, γαλλικές και αγγλικές εταιρείες διύλισης πετρελαίου από την πλευρά των αστικών κυβερνήσεων των κρατών - μελών του ΟΠΕΚ, που ήθελαν να αλλάξουν τις ισχύουσες συμφωνίες προς όφελός τους, προς όφελος της δικής τους καπιταλιστικής συσσώρευσης.
Η προσυνεδριακή συζήτηση, που είχε ξεκινήσει χρόνια πριν, γινόταν σε συνθήκες μακροχρόνιων επιπτώσεων της επικράτησης οπορτουνιστικών απόψεων, με αποτέλεσμα και την έλλειψη ετοιμότητας του Κόμματος να προβλέψει έγκαιρα το ενδεχόμενο στρατιωτικού πραξικοπήματος, να παρέμβει έγκαιρα στην ανάπτυξη μαζικού αντιδικτατορικού κινήματος.

Μερικές διορθώσεις

Μετά από τη 12η Ολομέλεια χιλιάδες κομμουνιστές μάθαιναν για τη μακροχρόνια υπονομευτική δράση της ομάδας των φραξιονιστών, τη στάση τους στο ΠΓ και την ΚΕ, και μάλιστα ότι παρά τη στάση και τις θέσεις τους είχαν αναλάβει σημαντικούς τομείς δουλειάς - για τις συγκεκριμένες συνθήκες - καθοδήγησης του κλιμακίου εσωτερικού του ΚΚΕ και των Οργανώσεών του στη Δυτική Ευρώπη.
Αποκαλύφθηκε ένα κεφαλαιώδες πρόβλημα που αγνοούσε ένα σημαντικά μεγάλο μέρος στελεχών και ένα ακόμα πιο μεγάλο μέρος μελών του Κόμματος:
Η Απόφαση της 8ης Ολομέλειας της ΚΕ για τη διάλυση των Κομματικών Οργανώσεων στην Ελλάδα, ταυτόχρονα με την ένταξη των μελών του Κόμματος στην ΕΔΑ, χωρίς να ανήκουν σε μια οποιασδήποτε μορφής Οργάνωση του ΚΚΕ.
Εξ αντικειμένου άνοιγε το ζήτημα και της 6ης Πλατιάς Ολομέλειας της ΚΕ (1956), που καθόρισε σε μεγάλο βαθμό και την Απόφαση του 1958, ζήτημα όμως που τελικά έμεινε ουσιαστικά έξω από τη θεματολογία σε όλη τη διάρκεια της 7ετίας και στο 9ο Συνέδριο.
Οπως αναφέρεται στο Δοκίμιο Ιστορίας του ΚΚΕ, 1949-1968, Β' Τόμος, σχετικά με την εκτίμηση της 6ης Πλατιάς Ολομέλειας: «Η παρέμβαση των 6 κομμάτων οδήγησε στη δεξιά οπορτουνιστική στροφή. Στηρίχθηκε και υποβοηθήθηκε από αντίστοιχη, αλλά περιορισμένη τάση μέσα στο ΚΚΕ».
Η Διεθνής Επιτροπή αξιοποίησε όλες τις αντιφάσεις και τα λάθη στην πολιτική του ΚΚΕ, κάνοντας κριτική από τη σκοπιά της εναρμόνισης της πολιτικής του με την πολιτική του «ειρηνικού δρόμου» και των δυνατοτήτων του αστικού κοινοβουλευτισμού.
Επί της ουσίας, η Επιτροπή, όπως και η 6η Ολομέλεια, με οπορτουνιστική πρόθεση καταδίκασαν την επιλογή του ΚΚΕ να οργανώσει τον ένοπλο αγώνα του ΔΣΕ και επιπλέον χωρίς μια αντίστοιχη αυτοκριτική για το γεγονός ότι είχαν συμφωνήσει με αυτήν την επιλογή.
Κατηγορήθηκε ο Ν. Ζαχαριάδης ως ΓΓ της ΚΕ ότι ενεργούσε αποσπασμένος από την πραγματικότητα, κρίθηκε συνολικά αρνητική η στάση και δράση του, διαμορφώθηκε η κατηγορία που του αποδόθηκε για προσωπολατρία, ζαχαριαδικό «ανώμαλο εσωκομματικό καθεστώς», ενώ η ΚΕ εμφανιζόταν ως ένα άβουλο όργανο στα χέρια του Ν. Ζαχαριάδη.
Κατηγορούνταν και για την αποχή από τις εκλογές του Μάρτη 1946, ενώ συνειδητά παραβλεπόταν ότι και η ΚΕ του ΕΑΜ υποστήριξε την απόφαση για αποχή από τις εκλογές.
Κατά τη συζήτηση του πρώτου Σχεδίου Θέσεων, που είχε γίνει στη 14η Ολομέλεια της ΚΕ (15-19 Απρίλη 1970), για πρώτη φορά εκτέθηκε η άποψη ότι οι Αποφάσεις της 8ης Ολομέλειας του 1958 και του 8ου Συνεδρίου (1961) είχαν κενά, ελλείψεις και λάθη, όσον αφορούσε τη διάλυση των Κομματικών Οργανώσεων, στο λεγόμενο ειρηνικό πέρασμα στο σοσιαλισμό, στην «Εθνική Δημοκρατική Αλλαγή» ως στρατηγική του ΚΚΕ.
Η 18η Ολομέλεια διόρθωσε ή αναπροσάρμοσε ορισμένες εκτιμήσεις και κατευθύνσεις του 8ου Συνεδρίου, καθώς και του πρώτου Σχεδίου Προγράμματος και των εκτιμήσεων της 14ης Ολομέλειας.
Εκτιμήθηκε ότι η Απόφαση της 8ης Ολομέλειας του 1958 συνιστούσε θεμελιακό λάθος, απορρίπτοντας προηγούμενες θέσεις, ότι το πρώτο σκέλος της Απόφασης ήταν σωστό, ως προς την ένταξη των κομμουνιστών στην ΕΔΑ, ενώ σε σχέση με τη διάλυση των διαβρωμένων Κομματικών Οργανώσεων το λάθος ήταν ότι δεν υπήρξε απόφαση για δημιουργία νέων στην πορεία.
Σημείωσε ότι το 8ο Συνέδριο, επικυρώνοντας την Απόφαση του 1958, παραβίασε λενινιστικές αρχές.
Στην αρχική εισήγηση γινόταν λόγος για ανάπτυξη λεγκαλιστικών απόψεων, ενώ από τη συνολική συζήτηση προέκυψε η ανάγκη να γενικευτεί η εκτίμηση ότι στο Κόμμα αναπτύχθηκε ο λεγκαλισμός.
Αναγνωρίστηκε ότι η προετοιμασία και πραγματοποίηση του 8ου Συνεδρίου παρουσίασε καταστατικές παραλείψεις, που δεν δικαιολογούνταν από τις δύσκολες συνθήκες:
Δεν έγινε προσυνεδριακή συζήτηση εκεί που ήταν δυνατόν, οι αντιπρόσωποι ήταν λίγοι, έλειπαν από τις εργασίες του κομματικά στελέχη.

Δυσκολίες στην αναγνώριση λαθών

Η 18η Ολομέλεια εκτίμησε ως λαθεμένη τη θέση του 8ου Συνεδρίου για την ύπαρξη μη μονοπωλιακής αστικής τάξης.
Θεωρήθηκε λαθεμένη η πολιτική συνεργασίας χωρίς όρους προς την Ενωση Κέντρου.
Ασκήθηκε κριτική στη θέση ότι στην Ελλάδα υπήρχε δυνατότητα το πέρασμα στο σοσιαλισμό να γίνει με ειρηνικά μέσα.
Ομως, στηρίχτηκε στο λαθεμένο επιχείρημα ότι η αστική τάξη της ήταν διατεθειμένη, όπως και στο παρελθόν, να χρησιμοποιήσει τα όπλα επειδή ήταν εξαρτημένη και υποτελής στις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ και όχι πρώτα απ' όλα για τη διατήρηση της ίδιας της εξουσίας της.
Αναγνωρίστηκε, επίσης, ότι στην ΚΕ, από το 8ο Συνέδριο έως τη 12η Ολομέλεια, παρουσιάστηκαν ανωμαλίες στη λειτουργία της, ότι και μετά από τη 12η Ολομέλεια παραβιάστηκαν αρχές λειτουργίας, όμως ότι η γενική πολιτική γραμμή της ήταν για όλο το διάστημα σωστή.
Προσδιοριζόταν ως κύριος παράγοντας η ανεπάρκεια της ΚΕ, δηλαδή ετίθετο πρόβλημα ανικανότητας της καθοδήγησης. Αναπαραγόταν έτσι ένα λαθεμένο σχήμα αιτιολογίας: Οτι ναι μεν η στρατηγική ήταν σωστή, όμως το πρόβλημα προήλθε από την κακή εφαρμογή της, εξήγηση που κατά κανόνα δεν οδηγούσε σε αντικειμενικά συμπεράσματα.
Οπωσδήποτε, μια σωστά επεξεργασμένη στρατηγική του ΚΚΕ δεν αποτελεί από μόνη της αυτόματο «πιλότο» στην καθημερινή δράση, σε στροφές, καμπές, απότομες αλλαγές.
Απαιτούνται ικανό κεντρικό καθοδηγητικό όργανο, ανάλογη ικανότητα στα παρακάτω καθοδηγητικά όργανα, σωστή λειτουργία και δράση των ΚΟΒ στην ταξική πάλη, σε όλες τις εκφράσεις και τα μέτωπά της, ιδεολογικό, πολιτικό, οργανωτικό.
Απαιτείται κομματική οικοδόμηση στα εργοστάσια, σε τομείς στρατηγικής σημασίας.
Δεν παύει όμως η σωστή στρατηγική να αποτελεί τη βασική προϋπόθεση για την ικανότητα της ΚΕ, κριτήριο για τη σωστή πολιτική ανάδειξης, ανάπτυξης στελεχών, σταθερότητα προσανατολισμού στην εργατική σύνθεση του Κόμματος, για να μη χάνει τον χαρακτήρα του ως οργανωμένης συνειδητής πρωτοπορίας της εργατικής τάξης, του επαναστατικού κινήματός της.
Κατά την παρουσίαση του Σχεδίου της Εκθεσης Δράσης της ΚΕ για το 9ο Συνέδριο, ο Χ. Φλωράκης υπογράμμισε ότι η ΚΕ, από το 8ο Συνέδριο έως τη 12η Ολομέλεια της ΚΕ, δεν ανταποκρίθηκε, υπήρξαν σοβαρά προβλήματα στη λειτουργία της και στο ΠΓ, δημιουργήθηκε κατάσταση που επέβαλε την αλλαγή του ΓΓ της ΚΕ.
Ομως, τα προβλήματα αποδίδονταν στα κατάλοιπα του παρελθόντος, στη δυσκολία να αναγνωριστούν λάθη, στην απόσπαση της καθοδήγησης από την πραγματικότητα.
Οπωσδήποτε, η αναφορά ότι υπήρχε δυσκολία αναγνώρισης των λαθών ανταποκρινόταν στην πραγματικότητα.

Δισταγμοί

Εμφανίστηκε καθαρά και μετά από τη 12η Ολομέλεια, με τη μορφή του δισταγμού ή της διαφωνίας να αναγνωριστεί ότι η 8η Ολομέλεια της ΚΕ του 1958 διέπραξε θεμελιακό λάθος, παραβίασε αρχές της μαρξιστικής λενινιστικής θεωρίας, αυτοτελούς ύπαρξης και δράσης του ΚΚΕ.
Ως γενίκευση όμως και πρωταρχικός παράγοντας δεν ίσχυε στη συνολική πορεία του Κόμματος, καθώς το ΚΚΕ σε άλλες περιπτώσεις δεν δίστασε, όταν κατέληγε σε συγκεκριμένη εκτίμηση, να μιλήσει δημόσια για λάθος ή λάθη, όπως, λόγου χάρη, συνέβη, έστω και καθυστερημένα, με τις Συμφωνίες του Λιβάνου, της Καζέρτας και της Βάρκιζας.
Δεν δίστασε να αναγνωρίσει δημόσια ότι υιοθετήθηκαν άδικες κατηγορίες σε βάρος στελεχών που έδωσαν τη ζωή τους, ακόμα κι όταν έως την τελευταία στιγμή πάνω από το κεφάλι τους κρεμόταν η κατηγορία του προδότη.
Αυτό βεβαίως δεν σήμαινε ότι δεν υπήρξαν ή γενικά δεν μπορεί να υπάρξουν στελέχη με μαχητική δράση και αντοχή, που δυσκολεύονται να δουν τα λάθη τους, να κάνουν ειλικρινή αυτοκριτική, ζήτημα άλλωστε που πρέπει πάντα να αποτελεί κριτήριο για την ανάδειξη και την εκτίμηση της δράσης του κάθε στελέχους.
Στις συζητήσεις που γίνονταν στην ΚΕ μετά από τη 12η, έως τη 18η Ολομέλεια, που αναγνώρισε ως θεμελιακό λάθος την Απόφαση του 1958, από αρκετά μέλη της ΚΕ υπογραμμιζόταν ότι, στο όνομα της αντιμετώπισης της «σεχταριστικής πολιτικής του Ν. Ζαχαριάδη», αδυνάτισε το μέτωπο κατά του δεξιού οπορτουνισμού, ότι κριτήρια για την ανάδειξη στην ΚΕ αποτελούσαν και ο βαθμός καταδίκης του Ζαχαριάδη, οι υψηλοί τόνοι περί «προσωπολατρίας» κ.λπ.
Η αναγνώριση του λάθους ως θεμελιακού θα ήταν ολοκληρωμένη αν το νυστέρι έμπαινε πιο βαθιά, τουλάχιστον στην εξέταση της κατάστασης, έστω από την 6η Ολομέλεια του 1956 και σε ό,τι είχε προηγηθεί από αυτήν.
Ομως, η συζήτηση παρέμενε σε θέματα που χρησιμοποιήθηκαν ως συγκάλυψη του οργανωμένου οπορτουνισμού στο Κόμμα, που στόχοι του ήταν η μετάλλαξη του ΚΚΕ, η αυτοδιάλυσή του και η υποκατάστασή του από ένα σοσιαλδημοκρατικό σχήμα, όπως και έγινε με την ίδρυση και εξέλιξη της ΕΔΑ.
Οχι μόνο στο Σχέδιο Εκθεσης Δράσης της απερχόμενης ΚΕ μπροστά στο 9ο Συνέδριο, αλλά και σε τοποθετήσεις στελεχών στις εργασίες της 18ης Ολομέλειας, υπογραμμιζόταν ότι τα κομματικά προβλήματα που εμφανίζονταν μετά από τη 12η Ολομέλεια ήταν κατάλοιπα του «ανώμαλου ζαχαριαδικού καθεστώτος» και μάλιστα αρκετοί ομιλητές, όπως θα διαπιστώσει ο αναγνώστης, συνιστούσαν η κριτική της 8ης Ολομέλειας του 1958 να γίνει με τέτοιο τρόπο, που να μην επιτρέψει να τεθεί υπό αμφισβήτηση η 6η Πλατιά Ολομέλεια του 1956.

Τα ζητήματα στρατηγικής

Από την αρχική συζήτηση για το πρόγραμμα ανατροπής της χούντας και στη συνέχεια κατά τη συζήτηση του Σχεδίου Προγράμματος του ΚΚΕ, αναπτύχθηκαν ερωτήματα, προβληματισμοί και αντιφάσεις για τον κοινωνικοοικονομικό χαρακτήρα του πολιτικού καθεστώτος που θα ακολουθούσε μετά από την ανατροπή της χούντας, δηλαδή της «Νέας Δημοκρατίας», πολύ περισσότερο αφού η «Νέα Δημοκρατία» ως πολιτικός στόχος του ΚΚΕ συνδέθηκε με το συνολικό του Πρόγραμμα, τη στρατηγική του.
Η Διακήρυξη της ΚΕ είχε προηγηθεί των εργασιών της Ολομέλειας, καθώς δημοσιοποιήθηκε τον Μάρτη του 1973. Από την πρώτη στιγμή προκάλεσε απορίες, αν ήταν ένα άμεσο πρόγραμμα δράσης ή αν αυτό το πρόγραμμα δράσης έπρεπε να συνδεθεί με το πρώτο στάδιο της ενιαίας επαναστατικής διαδικασίας, την «αντιιμπεριαλιστική, δημοκρατική επανάσταση».
Αναδείχθηκαν αντιφάσεις έως και αδιέξοδα στην προσπάθεια να επεξεργαστεί το Κόμμα γραμμή δράσης των «κάτω» και ταυτόχρονα γραμμή πολιτικής συνεργασίας των «πάνω», συνεργασίας δηλαδή με όλες τις δηλωμένες αντιδικτατορικές αστικές και σοσιαλδημοκρατικές δυνάμεις. Αναδείχτηκε η αντίφαση να διατηρεί το Κόμμα την αυτοτέλειά του (που σωστά επιδίωκε) και ταυτόχρονα να την αναιρεί εξ αντικειμένου με την πολιτική συνεργασίας με αστικά κόμματα, αν και αυτά αρνούνταν τη συνεργασία από καθαρά ταξική σκοπιά.
Σωστά η ΚΕ του Κόμματος, σε όλη τη διάρκεια της δικτατορίας, επεξεργαζόταν στόχους και αιτήματα πάλης για τη συσπείρωση εργατικών - λαϊκών δυνάμεων στον αγώνα για την ανατροπή της χούντας. Σωστά προβληματιζόταν για την έγκαιρη επεξεργασία θέσεων, σχετικά με το ότι δεν θα έπρεπε να επιδιώκει ο λαός μετά από την ανατροπή της χούντας και στο βαθμό που αυτή γινόταν, κυρίως ως αποτέλεσμα της λαϊκής αντίδρασης, την επαναφορά στο προδικτατορικό καθεστώς. Μάλιστα, καθόλου το Κόμμα δεν απέκλειε η ανατροπή της χούντας να γίνει με όρους της πιο σκληρής, έως και ένοπλης σύγκρουσης.

Αντιφάσεις και αντινομίες

Η συζήτηση που έγινε και η τελική κατάληξη να ενταχθεί το πρόγραμμα πάλης για την ανατροπή της χούντας στο πρώτο στάδιο της επαναστατικής διαδικασίας, ως πρώτο βήμα ή μέρος της αντιιμπεριαλιστικής δημοκρατικής επανάστασης, ανέδειξε ανάγλυφα αντιφάσεις και αντινομίες, λογικά ερωτήματα χωρίς απαντήσεις, αφού γινόταν διαχωρισμός της τρέχουσας πολιτικής από τη στρατηγική, με τη μορφή του διαχωρισμού του άμεσου πολιτικού στόχου και από τον τεθέντα «αντιιμπεριαλιστικό στόχο» και από τον τελικό στόχο του σοσιαλισμού. Σύγχυση προκαλούσε η προγραμματική επεξεργασία, αφού διατηρούσε τη λαθεμένη θέση ουσιαστικά για δύο επαναστάσεις, έστω σε ενιαία διαδικασία, που ερχόταν σε σύγκρουση με την αναγκαιότητα της σοσιαλιστικής επανάστασης στη δοσμένη παγκόσμια ιστορική εποχή. Ο πολιτικός στόχος της «Νέας Δημοκρατίας», που ονομαζόταν φάση ή βήμα, συνιστούσε ακόμα ένα στάδιο πριν από το πρώτο στάδιο της ενιαίας επαναστατικής διαδικασίας, δηλαδή οδηγούσε στον ακόμα μεγαλύτερο κατακερματισμό της ήδη κατακερματισμένης επαναστατικής στρατηγικής.
Το γεγονός ότι η στρατηγική των δύο σταδίων ήταν γενική γραμμή του Διεθνούς Κομμουνιστικού Κινήματος δεν σημαίνει ότι αναπόφευκτα το ΚΚΕ και μάλιστα δικαιολογημένα κατέληγε - και επέμενε - στη διατήρηση μιας λαθεμένης στρατηγικής. Ως αναπόσπαστο τμήμα του ΔΚΚ είχε και τη δική του αυτοτελή ευθύνη να μελετήσει, να προβληματιστεί, να συμβάλει στον γενικότερο διεθνή προβληματισμό.
Η 18η Ολομέλεια, με τον καθοριστικό της ρόλο στα ντοκουμέντα για το 9ο Συνέδριο, έπρεπε να αποτελέσει σημείο στροφής στη διαμόρφωση ενός Προγράμματος που θα καθόριζε τον σοσιαλιστικό χαρακτήρα της επανάστασης. Δεν έγινε, όχι γιατί γενικά έλειπε η τόλμη, αλλά γιατί δεν είχε κατακτηθεί η αναγκαία θεωρητική και πολιτική ωριμότητα της καθοδήγησης και συνολικά του Κόμματος, κάτω βεβαίως και από την επίδραση του ΔΚΚ που υιοθετούσε ανάλογη στρατηγική.
Οπως αναφέρεται στο Δοκίμιο Ιστορίας του ΚΚΕ, περίοδος 1949-1968, Β' Τόμος, σελ. 374 - 375, εκδ. «Σύγχρονη Εποχή», Αθήνα, 2011): «Η Ιστορία έχει αποδείξει ότι, όταν αυτές (σημείωση εισαγωγής: Οι διορθωτικές κινήσεις στρατηγικής σημασίας) γίνονται, δεν οφείλονται στη σύλληψή τους από το σύνολο των επαναστατικών δυνάμεων, αλλά στη σύλληψή τους από την καθοδήγηση του Κόμματος, είτε εκφράζονται και από τις πιο πρωτοποριακές λαϊκές δυνάμεις είτε όχι».
Τελικά, τα ντοκουμέντα για το 9ο Συνέδριο που επεξεργάστηκε η 18η Ολομέλεια, κάθε άλλο παρά απαλλαγμένα ήταν από αντιφάσεις και αντινομίες, που οφείλονταν πριν απ' όλα στη θεωρητική και πολιτική (στρατηγική) ικανότητα του Κόμματος. Η συνολική αποτίμηση της 18ης Ολομέλειας δεν μπορεί να γίνει αυτοτελώς, αλλά συνολικά παρμένη με το 9ο Συνέδριο και την εκτίμηση που περιέχεται στην έκδοση «Δικτατορία 1967-1974», η οποία και στηρίζεται στην έως τώρα μελετητική δουλειά που διεξάγεται για τον Γ' Τόμο του Δοκιμίου με ευθύνη της ΚΕ.