Ο σκοπός της επίθεσης στον Ι. Β. Στάλιν

Με αφορμή την 53η επέτειο από το θάνατό του

Κανένας ηγέτης δεν έχει κατασυκοφαντηθεί με τον πιο χυδαίο και βάρβαρο αποκρουστικό τρόπο όσο ο Ι.Β. Στάλιν

Τόνοι μελάνι χύνονται από αστούς ιστοριογράφους και δημοσιολόγους ενάντια στον Ι.Β. Στάλιν. Τόσοι που στην παγκόσμια ιστορία δεν πρέπει να υπάρχει ηγετική προσωπικότητα που να έχει κατασυκοφαντηθεί με τον πιο χυδαίο και βάρβαρο αποκρουστικό τρόπο όσο αυτός. Με κάθε αφορμή. Στα 60χρονα της Αντιφασιστικής Νίκης των λαών τον εξομοίωναν με τον Χίτλερ. Με αφορμή την αντικομμουνιστική υστερία του Συμβουλίου της Ευρώπης που διατυπώθηκε στο διαβόητο αντικομμουνιστικό μνημόνιο, καταγράφεται ως στυγνός εγκληματίας του σοβιετικού λαού και όχι μόνο. Και πρόσφατα, με αφορμή τα 50 χρόνια από το 20ό Συνέδριο του ΚΚΣΕ, συνεχίστηκε η υστερία των σταλινολόγων και της αποσταλινοποίησης. Αλλά φαίνεται πως η αντισταλινική υστερία δεν έχει όρια για όλους αυτούς τους «σύγχρονους» ιδεολόγους του καπιταλισμού και της ιμπεριαλιστικής τρομο-λαγνείας. Και δεν πρόκειται να σταματήσουν με κάθε αφορμή, όπως για παράδειγμα τη σημερινή μέρα που είναι επέτειος του θανάτου του. Πράγματι, στις 5 Μάρτη 1953 έπαψε να χτυπά η καρδιά του Ι.Β. Στάλιν. Ετσι, αναμένεται να «τιμηθεί» δεόντως από την αστική ιστοριογραφία.
Η σφοδρή επίθεση στον Στάλιν, που έδρασε ως Γενικός Γραμματέας της ΚΕ του Πανενωσιακού Κομμουνιστικού Κόμματος των μπολσεβίκων στην ΕΣΣΔ, χτυπά την οικοδόμηση του σοσιαλισμού και μάλιστα σε συνθήκες ιμπεριαλιστικής περικύκλωσης, που ήταν έργο των λαών της, με πρωτοπορία το Κομμουνιστικό Κόμμα. Αλλά η επίθεση στο πρόσωπό του γίνεται για έναν ακόμη λόγο: Ο Στάλιν καθοδηγούσε το Κόμμα, έχοντας καθαρή τη λενινιστική υποθήκη ότι κανένας δεν μπορεί να μας ανατρέψει εκτός από τα δικά μας λάθη. Οπως, επίσης, είχε καθαρό το ενδεχόμενο της απειλής που αποτελεί τόσο η ιμπεριαλιστική επέμβαση για την ανατροπή του σοσιαλισμού «απ' έξω» όσο και η οργάνωση της ανατροπής «από τα μέσα», δηλαδή η δράση ισχυρών δυνάμεων που δρουν μέσα στις γραμμές του σοσιαλισμού ενάντια στο σοσιαλισμό. Αυτή ήταν και είναι η αιτία που δέχτηκε την πιο μεγάλη επίθεση.

Για την υπεράσπιση του σοσιαλισμού

Ο Στάλιν, όμως (όπως, πριν από αυτόν, ο Λένιν), είχε ξεκάθαρο πως ο σοσιαλισμός οικοδομείται σε ανειρήνευτη ταξική αντιπαράθεση με τον ιμπεριαλισμό, ο οποίος διαθέτει ακόμη σημαντικές δυνάμεις και ο οποίος δεν παραιτείται από την επιδίωξη παλινόρθωσης του καπιταλισμού. Και στο εσωτερικό της χώρας η αστική τάξη, που χάνει την εξουσία, γίνεται πολλαπλάσια πιο επικίνδυνη απ' ό,τι πριν, αφού επιδιώκει να την επανακατακτήσει. Εχει δε μαζί της, ως ισχυρούς συμμάχους, τους καπιταλιστές όλου του κόσμου. Η σοβιετική Ρωσία το είχε ζήσει με τη στρατιωτική επέμβαση των ιμπεριαλιστών της ΑΝΤΑΝΤ στα 1918 όπου και ηττήθηκαν. Επομένως, η απειλή ήταν υπαρκτή. Αλλά και παραμονές του Β' Παγκόσμιου Πολέμου, το Κόμμα των μπολσεβίκων και το εργατικό σοβιετικό κράτος είχαν καθαρό πως και οι δύο αντίπαλοι ιμπεριαλιστικοί συνασπισμοί είχαν κοινό σκοπό την ανατροπή του σοσιαλισμού. Και για να πετύχει η εξωτερική επέμβαση απαιτούσε υπονόμευση από τα μέσα.
Η επαγρύπνηση, επομένως, απέναντι στην «από τα μέσα» αντεπαναστατική δράση ήταν στην πρώτη γραμμή των καθηκόντων του Κόμματος. Αλλωστε, η εκτίμηση ότι η ταξική πάλη συνεχίζεται με άλλες μορφές κατά την περίοδο της οικοδόμησης του σοσιαλισμού, που αργότερα καταδικάστηκε από το ΚΚΣΕ σαν λαθεμένη, ήταν σωστή. Και την καταδίκη αυτής της εκτίμησης την «πλήρωσε» ο σοσιαλισμός, όπως εκ των υστέρων φάνηκε, με την αντεπανάσταση. Ολ' αυτά, επιβεβαιώνονται, με την προσωρινή ήττα του σοσιαλισμού και αποτελούν μια σημαντική παρακαταθήκη για το παγκόσμιο κομμουνιστικό κίνημα, στην πάλη του στις σύγχρονες συνθήκες. Οι τότε συνθήκες και οι εσωτερικές εξελίξεις στις παραμονές του Β' Παγκόσμιου Πολέμου, όπως ήταν οι «δίκες της Μόσχας», δηλαδή η αντιμετώπιση των αντεπαναστατικών στοιχείων είναι μια από τις αφορμές για το σφοδρό αντισταλινισμό, δηλαδή αντικομμουνισμό, και η αναγόρευση από την ιμπεριαλιστική προπαγάνδα της υπεράσπισης και προστασίας του σοβιετικού λαού και του κράτους ως έγκλημα. Παρ' όλ' αυτά, υπάρχουν και μαρτυρίες αστών παραγόντων, όπως του Γιόσεφ Α. Ντέιβις, Αμερικανού πρεσβευτή στην ΕΣΣΔ εκείνη την περίοδο. Αυτός, βεβαίως, δεν μπορεί να θεωρηθεί ότι ήταν φιλοσοβιετικός ή οπαδός του κομμουνισμού και προσωπικά του Στάλιν. Και όμως, η μαρτυρία του για τις «δίκες» της Μόσχας είναι εντελώς αντίθετη απ' αυτήν της κυρίαρχης ιμπεριαλιστικής προπαγάνδας.
Ο Ντέιβις δημοσίευσε το 1943 στη Ζυρίχη βιβλίο με τον τίτλο: «Σαν πρέσβης των ΗΠΑ στη Μόσχα: Αυθεντικές και εμπιστευτικές εκθέσεις για τη Σοβιετική Ενωση έως τον Οκτώβρη του 1941».
Ο Αμερικανός διπλωμάτης παρακολούθησε - όπως και όλοι οι ξένοι διπλωμάτες που το επιθυμούσαν - τις δίκες της Μόσχας. Μάλιστα, ο ίδιος και από προσωπικό ενδιαφέρον ως διπλωματούχος νομικός.
Οι μαρτυρίες του Αμερικανού πρεσβευτή στην ΕΣΣΔ εκείνη την περίοδο επιβεβαιώνουν ακριβώς αυτό. Την επαγρύπνηση του Κόμματος και της σοβιετικής κυβέρνησης για προστασία των λαών της ΕΣΣΔ.
Για τη δίκη ενάντια στον Καρλ Ράντεκ και τους συγκατηγορουμένους του το 1937, ο Ντέιβις, που υπήρξε επίσης αυτόπτης μάρτυρας (σελ. 33 του βιβλίου του), αναφέρει την έκθεση που έστειλε στο υπουργείο Εξωτερικών στην Ουάσιγκτον στις 17 του Φλεβάρη 1937. Στην έκθεση γράφει: «Αντικειμενική θεώρηση με άφησε με εναντίωση να συμπεράνω ότι το κράτος πραγματικά απέδειξε την κατηγορία (τουλάχιστον κατά τούτο, ότι η ύπαρξη μιας εκτεταμένης συνωμοσίας και μυστικών μηχανορραφιών κατά της σοβιετικής κυβέρνησης από τους πολιτικούς αρχηγούς τέθηκαν εκτός αμφισβήτησης και σύμφωνα με τους υπάρχοντες νόμους τα ισχυριζόμενα στο κατηγορητήριο εγκλήματα διαπράχθηκαν και είναι τιμωρητέα). Μίλησα με πολλούς, και μάλιστα με όλα σχεδόν τα μέλη του εδώ Διπλωματικού Σώματος, και με ίσως μια μοναδική εξαίρεση όλοι ήταν της γνώμης ότι η ακροαματική διαδικασία απέδειξε καθαρά την ύπαρξη ενός μυστικού πολιτικού σχεδίου και μιας συνωμοσίας με σκοπό την ανατροπή της κυβέρνησης».
Ο πρέσβης των ΗΠΑ σε γράμμα του στην κόρη του Εμλεν, στις 8 του Μάρτη 1938, αναφέρει: «Την προηγούμενη βδομάδα παρακολουθούσα καθημερινά τις συνεδριάσεις της δίκης Μπουχάριν... Αποκαλύπτεται η σιλουέτα μιας συνωμοσίας, που, με στόχο να πραγματοποιήσει την ανατροπή της τωρινής κυβέρνησης, παρ' ολίγο να είχε επιτυχία».
Ο ίδιος μετά από μια συνομιλία που είχε με τον ίδιο τον Στάλιν γράφει στην κόρη του στις 9 του Ιούνη 1938. «Αν μπορείς να φανταστείς μια προσωπικότητα που σε όλα τα σημεία είναι το εντελώς αντίθετο από αυτό που θα μπορούσε να επινοήσει και ο μανιωδέστερος αντίπαλος του Στάλιν, τότε έχεις την εικόνα αυτού του ανδρός. Οι συνθήκες που γνωρίζω ότι κυριαρχούν εδώ και αυτή η προσωπικότητα απέχουν τόσο πολύ μεταξύ τους όπως δύο πόλοι». (σελ. βιβλίου 276).
Την άποψή του για τις δίκες της Μόσχας, ο Ντέιβις τη διατυπώνει το 1941, και μετά την εισβολή των χιτλεροφασιστών στην ΕΣΣΔ. Στο βιβλίο του (σελ. 209) γράφει ότι οι δίκες αυτές για εσχάτη προδοσία «εξόντωσαν την Πέμπτη Φάλαγγα του Χίτλερ στη Ρωσία». Η δική του μαρτυρία απαντά ανάγλυφα στο ότι ένα από τα υποτιθέμενα εγκλήματα του Στάλιν δεν ήταν τίποτα άλλο παρά το τσάκισμα των μηχανισμών υπονόμευσης του σοβιετικού κράτους «από τα μέσα» και η υπεράσπιση του σοσιαλισμού, με δεδομένο τον επερχόμενο πόλεμο. Ας το παρακολουθήσουμε.

Ένας εκκολαπτόμενος καμικάζι στη Φολέγανδρο (ΙI)

…

Urban Coyote

Το επόμενο πρωί αφού κάναμε το πρωινό μας μπάνιο καβαλήσαμε τη μηχανή και ξεχυθήκαμε προς αναζήτηση παραλίας για να στήσουμε. Μετά απο πολλές ανηφόρες και άλλες τόσες κατηφόρες, ύστερα απο κουβέντα με διάφορους περαστικούς και έπειτα απο ένα καφεδάκι στον όρμο της Αγκάλης βρεθήκαμε να στήνουμε στην διπλανή παραλία.
Οι μέρες περνούσαν, το μαύρισμα γινόταν εντονότερο και οι βόλτες με το kdx δεν είχαν τελειωμό. Μια μέρα λοιπόν μου λέει ο κολλητός έτσι στο άσχετο «Θες να σου μάθω να οδηγείς;». Nαι αμέ», πλάκα θα ‘χει σκέφτηκα απο μέσα μου και εξάλλου κάθε τι καινούριο σε εκείνη την ηλικία σε γέμιζε με ενθουσιασμό. Εντάξει και μερικά χρόνια πιο μετά, ε και λίγο πιο μετά, οκ, οκ μέχρι και σήμερα λοιπόν.
Πήγαμε λοιπόν σε μια χωμάτινη αλάνα κοντά στη χώρα. Ο κολλητός μου έδειξε τα βασικά τύπου εδώ ειναι ο συμπλέκτης, από εδώ αλλάζεις ταχύτητες κλπ. «Ρίξε μια μανιβελιά για να πάρει μπρός», είπε. Ξεκινάω και εγώ τα ντράγκα ντρούγκα με το πόδι να κλωτσάω όπως είχα δει σε κάτι παλιές βιντεοκασσέτες με τον Γαρδέλη και τον Ντούζο, μάταια όμως. «Όχι έτσι ρε, αντρίκιες μανιβελιές θέλει», μου ‘γνεψε ο κολλητός. Ε, μια δυο πέντε δέκα, εδέησε και πήρε μπρος το τέρας. Πατάω συμπλέκτη, βάζω πρώτη, πάω να ξεκινήσω και γκντούπ σβήνει. «Θέλει απαλά να αφήνεις το συμπλέκτη και το ίδιο απαλά να δίνεις γκάζι ρε συ, όπως στο αυτοκίνητο», είπε ο κολλητός. Ξανάμανα μανιβελιές, ξανάμανα να περνάνε απ΄το μυαλό μου εικόνες με Γαρδέλη και σία, μια δύο τρείς και ξαναματαπήρε μπροστά το μοτόρι.
Κάπου εκεί θες η υπερπροσπάθεια, θες το καταμεσήμερο με τον ήλιο να μας βαράει αλύπητα στο κεφάλι, άρχισα να κουράζομαι. Όλα αυτά βέβαια μέχρι που ξεκίνησα να τσουλάω την μηχανή και να ακούω αυτό το χαρακτηριστικό γκαααααααααααααν γκαααααν. Δειλά δειλά άρχισα να πηγαίνω πάνω κάτω την αλάνα με πρώτη. «Άντε βάλε και δευτέρα τώρα, θα το διαλύσεις» φώναξε γελώντας ο κολλητός. Πάτησα συμπλέκτη και με το πόδι έσπρωξα λίγο το λεβιεδάκι προς τα πάνω ώσπου ακούστηκε ένα κλάκ. «Έβαλααα» αναφώνησα και άνοιξα το γκάζι. Τώρα με περισσότερη αυτοπεποίθηση ανεβοκατέβαινα την αλάνα μόνο με Δευτέρα κάτι το οποίο αν κρίνω απο τον κολλητό που δεν φώναζε μάλλον ήταν καλό. Ένοιωθα υπέροχα και αναρωτιόμουν γιατί τόσο καιρό αντιπαθούσα τις μηχανές και δεν είχα δοκιμάσει ποτέ να καβαλήσω μια, αφού είναι τόσο τέλεια και δώστου να ανοίγω το γκάζι και να σηκώνεται χώμα και δώστου να μοσχοβολάει λαδίλα παντού και ξαφνικά όλα μοιάζαν ιδανικά. Μέχρι που έπρεπε να βρώ την νεκρά για να σταματήσω αλλά μάταια. «Mίσο τσικ πάνω είναι» να φωνάζει ο κολλητός και δώστου να γυρνάω γύρω γύρω εγώ φωνάζοντας «Δε μπαίνει η νεκρά ρε φίλεεεε», «δεν την βρίσκωωωωω» και ξανάμανα γύρω γύρω και δώστου να σηκώνεται το χώμα ωσπου σε μια τελευταία προσπάθεια νόμιζα οτι την βρήκα αλλά το γκντούπ και το απότομο σβήσιμο στο σταμάτημα έδειξαν πως δεν. Ο ενθουσιασμός μου φυσικά δεν πτοήθηκε καθόλου παρόλα αυτά, μια βουτίτσα στην θάλασσα να χαλαρώσω την ήθελα, οπότε κατηφορήσαμε προς παραλία μεριά.
Τα μαθήματα στην αλάνα συνεχίστηκαν για μια δυο ακόμη φορές και μια μέρα ενώ ήμασταν στην Αγκάλη λέω στον κολλητό «να το οδηγήσω εδω στο πάρκινγκ λίγο;», «δεν θες να το πας στην ευθεία στον δρόμο επάνω;». To μάτι μου άστραψε και γυάλισε ταυτόχρονα. Η λέξη που βγήκε απο το στόμα μου ήταν μια και ξεκάθαρη, «θέλω!». Φόρεσα το εντουράδικο κράνος, έριξα μανιβελιά (αυτή την φορά πήρε με την πρώτη) και άρχισα να ανεβαίνω την ανηφόρα για να βγώ στον δρόμο. Ο δρόμος ξεπρόβαλε μπροστά μου, σταμάτησα έλεγξα την κυκλοφορία και με μια οικειότητα λες και το ήξερα από χρόνια του κάρφωσα μια πρώτη και έφυγα λες και με κυνήγαγε κανείς. Πρώτη, δευτέρα, γκααααααααν, τρίτη, τετάρτη γκάααααααν ο αέρας να φυσάει το τιμόνι να μου τραβάει τα χέρια σε κάθε αλλαγή ταχύτητας και απο μέσα μου να θέλει να βγεί μια κραυγή τύπου «πίσω και σας έφαγα ρε μούτρα!». Aναστροφή σε κάποιο σημείο του δρόμου (γιατί αν συνέχιζα έτσι θα έφτανα σε άλλο χωριό) και πίσω. Η αίσθηση ακριβώς ίδια με του πηγαιμού και τώρα με ακόμα μεγαλύτερη άνεση. Όταν έφτασα πίσω στην Αγκάλη απο την χαρά και τον ενθουσιασμό μου δεν μπορούσα να μιλήσω. «Λέγε ρε πώς ήτανε; Όλα καλά;», μουγκοθόδωρος εγώ έχοντας αυτό το χαμόγελο της επιτυχίας και κάπου εκεί θα ξεκίναγε το ταξίδι με εμένα και τα δίτροχα.
Στον Κ. Που πρόσφατα του έκλεψαν το Kdx.
(Το πρώτο μέρος εδώ)

Ανακοίνωση του Κομμουνιστικού Κόμματος Ιταλίας για το αποτέλεσμα των εκλογών

 

Βλέποντας πως θίχτηκε ήδη από κάποιον σχολιαστή, αναδημοσιεύω κι εδώ τη μετάφραση της ανακοίνωσης του ΚΚ Ιταλίας, που ανέβηκε στην Κατιούσα για να ανοίξει ίσως μια σχετική συζήτηση.

Οι ιταλικές εκλογές παρήλθαν, κι η επόμενη μέρα βρίσκει το αστικό πολιτικό σκηνικό της χώρας σε διαδικασία ανασύνθεσης. Καθώς κανένα κόμμα ή συνασπισμός δεν κατόρθωσε να πλησιάσει το 40% της αυτοδυναμίας, τα σενάρια συμμαχιών δίνουν και παίρνουν, με τις λιγότερες πιθανότητες να συγκεντρώνει αυτή τη στιγμή η συμμαχία κεντροαριστεράς και κεντροδεξιάς. Οι κραδασμοί από την τεράστια ήττα του Δημοκρατικού κόμματος, που συγκεντρώνει με περίπου 19% το χαμηλότερο ποσοστό της ιστορίας του, οδήγησαν ήδη στην παραίτηση τον Ματέο Ρέντσι, που χρεώνεται τη σωρεία αντιλαϊκών πολιτικών που -χωρίς μνημόνια- εφήρμοσε η κυβέρνησή του τα τελευταία χρόνια. Πρώτο κόμμα αναδεικνύεται το ευρωσκεπτικιστικό και λαϊκίστικο Κίνημα των 5 Αστέρων, που έχει μετριάσει πάντως αρκετά την έτσι κι αλλιώς έωλη αντι-ΕΕ ρητορική του, ενώ τις περισσότερες ψήφους συγκέντρωσε ο συνασπισμός της κεντροδεξιάς του Μπερλουσκόνι και της ξενοφοβικής δεξιάς της Λέγκας του Βορρά του Σαλβίνι, που είναι πλέον το μεγαλύτερο κόμμα στο συνασπισμό. Το σοσιαλδημοκρατικής κοπής νεοσύστατο κόμμα “Ελεύθεροι και Ίσοι” μένει κάτω από 3,5%, ενάντια σε προσδοκίες που είχαν καλλιεργηθεί, ενώ χαμηλά ποσοστά καταγράφει και ο σχηματισμός της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς “Ποτέρε αλ πόπολο” (Εξουσία στο λαό) περί το 1%. Το Κομμουνιστικό Κόμμα της χώρας, υπό τον Μάρκο Ρίτσο, έχοντας κατέβει για πρώτη φορά από ιδρύσεως του (με το σημερινό τίτλο από 2012, και υπό άλλες μορφές από το 2009) σε κεντρική εκλογική αναμέτρηση, κατέγραψε ένα εκλογικό ποσοστό περί το 0,35% που μεταφράζεται σε περίπου 100.000 ψήφους στη Βουλή και στη Γερουσία αντίστοιχα. Μεταφράσαμε και δημοσιεύουμε την πρώτη εκτίμηση του κόμματος τόσο για την εκλογική του επίδοση όσο και για τα ευρύτερα μηνύματα της αναμέτρησης.

Πρώτες εκτιμήσεις για το εκλογικό αποτέλεσμα

Το αποτέλεσμα των εκλογών μαρτυρά την ορθότητα της γενικής μας ανάλυσης για το ρόλο της αριστεράς αυτά τα χρόνια. Η προδοσία που υπήρξε σε βάρος των εργαζομένων και των λαϊκών τάξεων, τιμωρεί το Δημοκρατικό Κόμμα, αλλά συμπαρασύρει μαζί της αδιάκριτα όλες τις δυνάμεις της αριστεράς. Η γεωγραφική κατανομή της ψήφου αποδεικνύει πως δεν υπάρχουν πια “κόκκινες” περιοχές, ότι συνολικά η αριστερά συμπαρασύρθηκε από ένα κύμα ψήφου διαμαρτυρίας, που αυξάνεται στις περιοχές του ιταλικού νότου, και μεταξύ των λαϊκών κοινωνικών στρωμάτων.

Οι ιστορικές περιπέτειες κατά την εξέλιξη της ιταλικής αριστεράς, σε ένα πλαίσιο ισχυρής μιντιακής κυριαρχίας και μείωσης των εδαφικών ριζών, καταλήγουν να πλήττουν αδιάκριτα όλες τις δυνάμεις που συνδέονται με εκείνη. Ακόμα κι όσοι σαν εμάς δεν έχουν καμία συνάφεια με το Δημοκρατικό Κόμμα και μάλιστα βρίσκονται σε ξεκάθαρη και ασυμφιλίωτη αντιπαράθεση προς τις πολιτικές του, βγαίνουν χτυπημένοι από αυτή τη χιονοστιβάδα. Η ψήφος διαμαρτυρίας, εκτός από κάποια μικρά αποφασιστικά και μαχητικά τμήματα, δε διοχετεύεται στα κόμματα αριστερά του Δημοκρατικού κόμματος, αλλά κατευθύνεται στο Κίνημα των Πέντε Αστέρων και τη Λέγκα του Βορρά.

Αυτές οι εκλογές δεν κάνουν τίποτε άλλο παρά να πιστοποιούν αυτή τη δεδομένη σύγχυση των μαζών που καλά γνωρίζουμε. Τα θέματα της μετανάστευσης, της ασφάλειας, της πάλης κατά της πολιτικής κυριαρχούν σήμερα στο κοινό αίσθημα, περιλαμβανομένων κυρίως των λαϊκών τάξεων, έναντι των θεμάτων της εργασίας, των κοινωνικών δικαιωμάτων. Δεν είναι η προοπτική της κατάκτησης νέων δικαιωμάτων, αλλά ο φόβος έκπτωσης σε μια κατάσταση ακόμα χειρότερη που βαραίνει στο κοινό αίσθημα. Δεν είναι η ταξική πάλη, αλλά ένας υφέρπων πόλεμος μεταξύ φτωχών ο ορίζοντας που εκλαμβάνεται ως επίκαιρος.

Δε θα μπορούσε να είναι αλλιώς, από τη στιγμή που η αριστερά έκανε το παν για να διαλύσει την κοινωνική της βάση, τις ρίζες της, μεταλλάσσοντας τον τελικό σκοπό της. Η ανατροπή αυτής της αντίληψης είναι μια δουλειά μακροχρόνια, που μπορεί να επιτευχθεί μόνο με μια διαρκή και συνεκτική παρουσία.

Η ήττα του Δημοκρατικού Κόμματος είναι τεράστια και συμπαρασύρει μαζί τους το κόμμα “Ελεύθεροι και Ίσοι” που μόλις υπερβαίνει το όριο εισόδου. Η ηγετική ομάδα που διηύθυνε τη διάλυση του Κομμουνιστικού Κόμματος Ιταλίας, που ήλεγξε την πλειοψηφία του βασικού συνδικάτου της Ιταλίας, που υπήρξε κεντρικός άξονας των κεντροαριστερών κυβερνήσεων τις περασμένες δύο δεκαετίες, λαμβάνει μια χούφτα έδρες. Οι δυνάμεις της αριστεράς στο σύνολο τους βρίσκονται στο “έτος μηδέν”. Το κόμμα “Ποτέρε αλ Πόπολο”, που τις τελευταίες βδομάδες αυτοπροωθούνταν ως κοντά στο 3% των ψήφων, αποσπά 1%.

Σε αυτό το πλαίσιο θα ήμασταν ανέντιμοι αν μιλούσαμε για αποτελέσματα διαφορετικά των προσδοκιών μας σε σχέση με το Κομμουνιστικό Κόμμα. Είμαστε μια μικρή βάρκα που πάει ενάντια στο ρεύμα μες στην καταιγίδα, αλλά πρέπει να κρατήσουμε ίσιο το τιμόνι. Δεν κρύψαμε τις δυσκολίες και δεν δώσαμε ψεύτικες ελπίδες, λέγοντας καθαρά πως δικός μας στόχος ήταν να αξιοποιήσουμε τις εκλογές για την ενδυνάμωση και την αναδημιουργία του κόμματος, χωρίς να κοροϊδέψουμε κανέναν σχετικά με μια αδύνατη είσοδο στους θεσμούς.

Το αποτέλεσμα στο οποίο φτάσαμε είναι ακριβώς αυτό που αναμέναμε. Είχαμε θέσει ως στόχο τις 100.000 ψήφους. Αυτός ο στόχος, παρότι ισχνός και προκαταρκτικός, μπορούμε να πούμε -ακόμα και με μη οριστικά ακόμη δεδομένα-επετεύχθη και ξεπεράστηκε.

Το αποτέλεσμα με όρους ποσοστών (0,35%) είναι ψευδής ένδειξη, διότι αντανακλά την παρουσία των ψηφοδελτίων του κόμματος μόνο στο 57% (36 από 63) των περιφερειών της Βουλής και στο 59% (19 από 32) της γερουσίας.

Στο σύνολο των περιφερειών όπου το κόμμα είναι παρόν το αποτέλεσμα είναι 0,65%, με ποσοστά 1% στην Τοσκάνη και την Εμίλια, και αποτελεί ένδειξη ριζώματος που αυξάνεται σε εργατικές περιοχές. Ένα αποτέλεσμα όπως και να έχει ισχνό, αλλά όχι αισθητά διαφορετικό από εκείνο όσων ακολούθησαν άλλους δρόμους της αριστεράς, που επωφελήθηκαν άμεσα από την απουσία μας σε πολλές περιφέρειες, απουσία χωρίς την οποία το “Ποτέρε αλ πόπολο” πιθανότατα δε θα έφθανε το 1% σε εθνικό επίπεδο (το δικό του εθνικό ποσοστό είναι με κάλυψη 100% των περιφερειών)

Μεγαλύτερα ποσοστά θα μπορούσαν να έχουν επιτευχθεί αν άλλες κομμουνιστικές δυνάμεις είχαν δεχτεί την πρόσκληση του Κομμουνιστικού κόμματος για μια σοβαρή πολιτική συζήτηση σε αναζήτηση ενότητας και ενόψει εκλογών, χωρίς να προτιμήσουν να διαχυθούν σε ένα γενικό “δοχείο” της αριστεράς. Οι κομμουνιστές ενωμένοι σαφώς θα είχαν πάρει περισσότερα. Σε αυτό το δρόμο εμείς σκοπεύουμε να επιμείνουμε, για να συνεχίσουμε να ανοίγουμε μια συγκεκριμένη συζήτηση με όλους αυτούς τους συντρόφους που μας υποστήριξαν αυτούς τους μήνες. Όπως είχαμε πει πολλές φορές. αυτές οι εκλογές εξυπηρετούσαν την επιβεβαίωση της παρουσίας του κόμματος, τη διείσδυση στα πρωτοπόρα τμήματα των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων, κατορθώνοντας να φέρουμε κοντά μας περισσότερες δυνάμεις και να τις οργανώσουμε. Αυτός ο σκοπός επετεύχθη.

Δεν ήταν δεδομένο με αυτό τον εκλογικό νόμο ούτε το να καταφέρουμε να είμαστε παρόντες σε ένα σημαντικό αριθμό εκλογικών περιφερειών. Το κόμμα θα συζητήσει σε εθνικό και τοπικό επίπεδο για τις ελλείψεις του -ειδικά στις περιοχές στις οποίες δεν είμαστε παρόντες στα ψηφοδέλτια- βρίσκοντας τον τρόπο να να κάνουμε αυτούς τους τελευταίους μήνες βήματα μπροστά, να λάβουμε υπόψη μας τα λάθη για να ενδυναμώσουμε τις δομές μας, το ρίζωμά μας.

Στόχος μας είναι να μετατρέψουμε αυτούς τους 100.000 ψηφοφόρους -και πολλούς ακόμα που δεν μπόρεσαν να μας ψηφίσουν λόγω απουσίας στις περιφέρειές τους- σε υποστηρικτές του κόμματος. Να αυξήσουμε τα μέλη μας στα εργοστάσια, τους τόπους δουλειάς, τα σχολεία. Να ενισχύσουμε μαζί με το Μέτωπο Κομμουνιστικής Νεολαίας τις απαραίτητες δομές κι οργανώσεις για να προωθήσουμε συγκεκριμένα την κομμουνιστική ανασύνταξη στην Ιταλία και τους αγώνες.

Μια τελευταία εκτίμηση αξίζει το αποτέλεσμα της ακροδεξιάς. Κι εδώ η ψήφος δεν απομακρύνεται από τις προβλέψεις μας. Η νεοφασιστική δεξιά όχι μόνο δεν μπαίνει στη βουλή αλλά δεν ξεπερνά ούτε το 1% των ψήφων, ποσοστό που θεωρούνταν δεδομένο σύμφωνα με όλες τις δημοσκοπήσεις. Αυτό παρά την απίστευτη προπαγάνδα στα μήντια από πλευράς Δημοκρατικού κόμματος και όλης της αριστεράς, που τελευταία φούσκωσε ένα ποσοστό που θα ήταν ακόμα μικρότερο. Το βάρος που είχαν αυτά τα κινήματα στην προεκλογική περίοδο και ο μιντιακός θόρυβος από τον οποίο επωφελήθηκαν, πρέπει να μας προβληματίσουν. Αντιφασισμός χωρίς πολιτική στρατηγική, αντιφασισμός προεκλογικός σαν του Δημοκρατικού Κόμματος, απλώς διαφημίζει τους φασίστες.

Επιμέλεια-Μετάφραση: Δύσκολες Νύχτες

Ιταλία: και τώρα, τί;

Κατά το διήμερο 22-23 Φεβρουαρίου διοργανώθηκε στις Βρυξέλλες μια εκδήλωση από το Κέντρο Μελετών Ευρωπαϊκής Πολιτικής (Centre for European Policy Studies), με υψηλούς καλεσμένους, οι οποίοι θα συζητούσαν όλα τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η Ενωμένη Ευρώπη. Την εκδήλωση άνοιξε ο πρόεδρος της Κομμισσιόν Ζαν-Κλωντ Γιούνκερ, από τον οποίο ζητήθηκε να κάνει και μια εκτίμηση για τις -επικείμενες τότε- προχτεσινές ιταλικές εκλογές. Ως συνήθως, ο Γιούνκερ δεν πολυσκέφτηκε πριν απαντήσει:

Πρέπει να προετοιμαζόμαστε για το χειρότερο σενάριο και το χειρότερο σενάριο θα μπορούσε να είναι μια μη λειτουργική κυβέρνηση.

Στην αψυχολόγητη τοποθέτηση του Γιούνκερ έσπευσε να απαντήσει ο ιταλός πρωθυπουργός Πάολο Τζεντιλόνι: "θα τον καθησυχάσω λέγοντάς του ότι σε κάθε περίπτωση όλες οι κυβερνήσεις είναι λειτουργικές, οι κυβερνήσεις κυβερνούν". Βέβαια, ο πρόεδρος της Κομμισσιόν θα έπρεπε να ήταν από μόνος του ιδιαίτερα προσεκτικός μιλώντας για την Ιταλία. Δεν θα έπρεπε να ξεχνάει ότι η Ιταλία στα 157 χρόνια τής σύγχρονης ιστορίας της (από το 1861 όταν ο Γαριβάλδης δημιούργησε το πρώτο ενωμένο "Βασίλειο της Ιταλίας"), μετράει 128 κυβερνήσεις. Αυτό σημαίνει ότι, αν εξαιρέσουμε τα 21 χρόνια φασιστικής διακυβέρνησης του Μουσσολίνι, οι ιταλοί αλλάζουν κυβέρνηση σχεδόν μια φορά τον χρόνο κατά μέσον όρο. Και όμως, αυτή η χώρα εξακολουθεί να κυβερνιέται. Ίσως όχι με τρόπο αρεστό στο κύριο Γιούνκερ αλλά κυβερνιέται.

Πάντως, πρέπει να παραδεχτούμε ότι με το δίκιο του ήταν ανήσυχος ο Γιούνκερ, κάτι που σαφώς υπογραμμίζεται από το αποτέλεσμα των εκλογών. Με πρώτη δύναμη το κάθε άλλο παρά ξεκάθαρα φιλοευρωενωσιακό "Κίνημα πέντε αστέρων", με ισχυρότερο κομματικό σχηματισμό την κολεγιά τού -κάθε άλλο παρά συμπαθούς στις Βρυξέλλες- Μπερλουσκόνι με τα ευρωσκεπτιστικά κόμματα "Λέγκα του Βορρά", "Αδελφοί τής Ιταλίας" και "Εμείς με την Ιταλία" και με τον ίσως πιστότερο σύμμαχό τους, το "Δημοκρατικό Κόμμα" (βρε πώς αλλάζουν οι καιροί!) εμφανώς εξασθενημένο, οι Βρυξέλλες έχουν κάθε λόγο να περιμένουν με αγωνία την επόμενη μέρα.

Όντως ο ιταλικός ευρωσκεπτικισμός προβληματίζει την Ευρωπαϊκή Ένωση. Οι ιταλοί ξέρουν ότι το χρέος τους είναι το υψηλότερο (σε απόλυτα ποσά) στην ευρωζώνη αλλά ταυτόχρονα καταλαβαίνουν ότι ακριβώς αυτό το μέγεθος αποτελεί και εγγύηση πως κανείς δεν θα τους αφήσει να σωριαστούν, μιας και κάτι τέτοιο θα σήμαινε όχι απλώς την διάλυση της νομισματικής ένωσης αλλά και την καταστροφή εθνικών οικονομιών άμεσα εξαρτημένων από την δική τους (Γαλλία, Γερμανία κλπ).

Παράλληλα, η Ιταλία δεν προσφέρεται για λύσεις σαν εκείνες που εφαρμόστηκαν στην Ελλάδα, την Πορτογαλία ή την Κύπρο. Δυστυχώς για τα νεοφιλελεύθερα κέντρα λήψης αποφάσεων, ο χρόνος έχει αποδειχτεί πια καλός δάσκαλος για την Ρώμη, η οποία δεν μπορεί να "τσιμπήσει" σε δολώματα τύπου PSI ή κουρέματος καταθέσεων, εφ' όσον τα καταστροφικά αποτελέσματα τέτοιων επιλογών έχουν γίνει ήδη σαφή. Για να το πούμε διαφορετικά, ούτε οι Βρυξέλλες ούτε η Φρανκφούρτη έχουν πλέον το κατάλληλο δόλωμα για να πιάσουν ένα τόσο μεγάλο ψάρι.

Κατ' επέκταση, η Ρώμη δεν έχει κανένα λόγο να σκύψει το κεφάλι σε οποιονδήποτε "θεσμό" και μπορεί με -μικρότερη ή μεγαλύτερη- άνεση να συνεχίσει τον γνωστό κεϋνσιανό δρόμο τής ανάπτυξης μέχω της δημιουργίας ελλειμμάτων. Έναν δρόμο, δηλαδή, που εξυπηρετεί το εγχώριο κεφάλαιο και όχι το γερμανικό. Πολύ περισσότερο αφού η ΕΚΤ δεν υπάρχει περίπτωση να πάψει να αγοράζει ιταλικά ομόλογα (κάτι τέτοιο θα ήταν εξαιρετικά επικίνδυνο για το ευρώ), διατηρώντας έτσι χαμηλά τα επιτόκια δανεισμού της χώρας.

Femenικός ακτιβισμός: "Μπερλουσκόνι έχεις λήξει"

Κατόπιν όλων αυτών, το ερώτημα περί της επόμενης μέρας στην Ιταλία χάνει μεγάλο μέρος από την βαρύτητά του και η απάντηση στην αγωνία τού κυρίου Γιούνκερ γίνεται μάλλον ξεκάθαρη: ό,τι κι αν συμβεί, η κυβέρνηση που θα προκύψει θα είναι -κατά το μάλλον ή ήττον- "μη λειτουργική", όπως εννοεί τον όρο ο πρόεδρος της Κομμισσιόν. Όποια κυβέρνηση συνεργασίας κι αν σχηματιστεί, είτε από το "Κίνημα πέντε αστέρων" και την "Λέγκα του Βορρά" είτε από το μπερλουσκονικό "Φόρτσα Ιτάλια" και το "Δημοκρατικό Κόμμα" είτε ο,τιδήποτε άλλο, το πιθανώτερο είναι ότι το ευρωπαϊκό διευθυντήριο δεν θα περάσει ιδιαίτερα ευχάριστες μέρες μαζί της. Αυτή την φορά το ιταλικό πολιτικό σκηνικό αναμένεται να εξυπηρετήσει περισσότερο το ντόπιο παρά το ευρωπαϊκό κεφάλαιο (αυτό που κατ' ευφημισμό λέγεται και "ευρωπαϊκό όραμα").

Φυσικά, υπάρχει πάντοτε το ενδεχόμενο να αναζητηθεί διέξοδος με τον πιο γνωστό στους ιταλούς τρόπο: με νέες εκλογές. Μόνο που αυτή την φορά δεν φαίνεται πώς μπορεί να αλλάξει κάτι ριζικά μ' αυτόν τον τρόπο. 

Ι.Β.Στάλιν: 65 χρόνια μετά, τον τρέμουν ακόμη!

Ι.Β.Στάλιν: 65 χρόνια μετά,τον τρέμουν ακόμη! 

Από atexnos

Γράφει ο Νίκος Μόττας //

Πέρασαν 65 ολόκληρα χρόνια από την 5η Μάρτη 1953, κι’ όμως οι αστοί σε όλο τον κόσμο τρέμουν ακόμη τ’ όνομα του. Στους φασίστες και τους νεοναζί, η μορφή του προκαλεί εφιάλτες. Οι οπορτουνιστές-λαθρεπιβάτες του κομμουνιστικού κινήματος προσπαθούν ακόμη να τον ξορκίσουν με ψέματα και συκοφαντίες. 

Έξι και πλέον δεκαετίες από τότε που η καρδιά του Ι.Β.Στάλιν έπαψε να χτυπά, η εκστρατεία σπίλωσης και κατασυκοφάντησης του συνεχίζεται αμείωτη. Και τι δεν χρησιμοποίησαν οι συκοφάντες του για να αμαυρώσουν την ιστορική προσωπικότητα του Ιωσήφ Βισσαριόνοβιτς Τζουγκασβίλι: από τα ανυπόληπτα παραμύθια του συνεργάτη των Ναζί Σολζενίτσιν μέχρι τις κατασκευασμένες και μαγειρεμένες ιστορίες του λεγόμενου «ουκρανικού λιμού», της ναζιστικής σφαγής στο Κατίν, τα υποτιθέμενα εκατομμύρια εκτελεσθέντων στα γκούλαγκ, κλπ. 

Το πιο πρόσφατο επεισόδιο της αντισταλινικής-αντικομμουνιστικής συκοφαντικής εκστρατείας αποτελεί η άθλια- από κάθε άποψη, ιστορική και καλλιτεχνική- ταινία «Ο θάνατος του Στάλιν» που προβάλλεται στους κινηματογράφους. Πίσω από το μανδύα της «κωμωδίας που στηρίζεται σε πραγματικά γεγονότα» (όπως ανερυθρίαστα την χαρακτηρίζουν οι διαφημιστές της), κρύβεται άλλη μια σούπα χυδαίου αντικομμουνισμού που επιχειρεί να περάσει στο κοινό τα γνωστά, μπαγιάτικα κλισέ της αστικής ιστοριογραφίας περί «δικτάτορα»-«τύραννο» Στάλιν και «ολοκληρωτικού» σοβιετισμού. 

Το βασικό ερώτημα που αξίζει να απαντηθεί, 65 χρόνια μετά το θάνατο του μπολσεβίκου επανάστατη και επί σχεδόν 30 συναπτά χρόνια ηγέτη της ΕΣΣΔ, είναι το «γιατί» ο Στάλιν συνεχίζει να αποτελεί στόχο τέτοιας λυσσασμένης επίθεσης, τόσο από αστικά επιτελεία όσο και από μια σειρά οπορτουνιστικά ρεύματα (τροτσκιστές, ρεφορμιστές κλπ.).

Αυτό που τους ενοχλεί είναι να μη βγουν συμπεράσματα από την οικοδόμηση του σοσιαλισμού στην Σοβιετική Ένωση. Κύριος σκοπός τους είναι να θαφτεί και να συσκοτιστεί ο αγώνας του σοβιετικού λαού για μια κοινωνία απαλλαγμένη από την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, να αμαυρωθεί ο σοσιαλισμός του 20ου αιώνα ως «ολοκληρωτισμός» και «τυραννία». 

Ο Στάλιν καθοδήγησε το Κόμμα και την ΕΣΣΔ στις πλέον δύσκολες συνθήκες ιμπεριαλιστικής περικύκλωσης αλλά και εσωτερικής υπονόμευσης. Υπό την ηγεσία του, έλαβαν χώρα εξαιρετικά σημαντικά επιτεύγματα, τέθηκαν οι βάσεις μιας άνευ προηγουμένου ανάπτυξης που άλλαξε ριζικά την εικόνα της ΕΣΣΔ, μετατρέποντας μια καθυστερημένη, αγροτική κυρίως χώρα σε βιομηχανική υπερδύναμη.

Βασισμένος στη λενινιστική κληρονομιά, ο Στάλιν υπερασπίστηκε τον σοσιαλισμό χωρίς να κάνει ούτε βήμα πίσω. Απέκρουσε τις προσπάθειες παλινόρθωσης του καπιταλισμού στο εσωτερικό της χώρας και ταυτόχρονα προετοίμασε την ΕΣΣΔ να αντιμετωπίσει επιτυχώς τις προκλήσεις του Β’ Παγκόσμιου Ιμπεριαλιστικού Πολέμου. Στις υπονομευτικές προσπάθειες τόσο των “δημοκρατικών” καπιταλιστικών χωρών (ΗΠΑ, Βρετανία, Γαλλία κλπ), όσο και του φασιστικού καπιταλιστικού άξονα (Ναζιστική Γερμανία, Ιαπωνία, φασιστική Ιταλία κλπ), η Σοβιετική Ένωση στάθηκε όρθια, αναδεικνύοντας την κόκκινη σημαία με το σφυροδρέπανο σε σημαία της Μεγάλης Αντιφασιστικής Νίκης των λαών. 

Αυτό, όσες δεκαετίες κι’ αν περάσουν, αστοί και φασίστες κάθε λογής, δεν πρόκειται να το συγχωρήσουν ποτέ στον Στάλιν και τον σοβιετικό λαό. 

Γι’ αυτό και θα συνεχίσουν να συκοφαντούν τον Ι.Β.Στάλιν, με απώτερο στόχο να ξορκίσουν και να αμαυρώσουν στις συνειδήσεις των λαών την αναγκαιότητα του σοσιαλισμού. Δεν θα το πετύχουν. Διότι είναι η ίδια η αντικειμενική πραγματικότητα που γεννά την αναγκαιότητα και επικαιρότητα του σοσιαλισμού. 

Οι πάσης φύσης συκοφάντες του Στάλιν, του Λένιν, των μπολσεβίκων, ξέρουν ότι το μέλλον, ο 21ος αιώνας, θα φέρει νέες σοσιαλιστικές επαναστάσεις. Αυτό φοβούνται και τρέμουν, επιχειρώντας με αντικομμουνιστική λύσσα να εμποδίσουν την Ιστορία να προχωρήσει μπροστά.

«Ναι, αλλά ο Στάλιν….»: Αντισταλινισμός και παραχάραξη της Ιστορίας

Γράφει ο Νίκος Μόττας // Στις 18 Δεκέμβρη συμπληρώνονται 138 χρόνια από τη γέννηση του μεγαλύτερου φόβητρου που γνώρισαν αστοί, ιμπεριαλιστές, φασίστες και οπορτουνιστές τον 20ο αιώνα- του Ιωσήφ Στάλιν. Η περίπτωση του Στάλιν είναι μοναδική στην σύγχρονη παγκόσμια Ιστορία. Και αυτό διότι δεν έχει υπάρξει στα ιστορικά χρονικά ηγετική προσωπικότητα που να έχει κατασυκοφαντηθεί με … Συνεχίστε να διαβάζετε το «Ναι, αλλά ο Στάλιν….»: Αντισταλινισμός και παραχάραξη της Ιστορίας.

Ατέχνως

ο Che Για τον "πατερούλη" Στάλιν

«Στα επονομαζόμενα «λάθη του Στάλιν» βρίσκεται η διαφορά μεταξύ μιας επαναστατικής και μιας ρεβιζιονιστικής αντίληψης.Πρέπει να μελετήσεις τον Στάλιν στο ιστορικό πλαίσιο που κινήθηκε, όχι να τον δεις (αποκλειστικά) ως ένα είδος αγριάνθρωπου, αλλά στα συγκεκριμένα ιστορικά όρια. Ασπάστηκα τον κομμουνισμό εξαιτίας του πατερούλη Στάλιν και κανείς δεν πρέπει να ‘ρθει να μου πει ότι δεν πρέπει να διαβάζω Στάλιν.
Τον διάβαζα όταν ήταν κάτι πολύ κακό να διαβάζεις γι’ αυτόν. Αυτό ήταν σε μια άλλη εποχή. Και επειδή δεν είμαι πολύ ευφυής, αλλά και ξεροκέφαλος, συνεχίζω να τον διαβάζω. Ιδιαίτερα σε αυτήν τη νέα περίοδο που είναι ακόμη χειρότερο να διαβάζεις (για τον Στάλιν). Τότε, όπως και τώρα, βρίσκω μια σειρά πραγμάτων που είναι πολύ καλά».



Μια ιστορική προσωπικότητα του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος του 20ου αιώνα, την ιδεολογικοπολιτική κληρονομιά της οποίας έχουν επιχειρήσει να οικειοποιηθούν διάφοροι πολιτικοί χώροι είναι αναμφίβολα ο Τσε Γκεβάρα. 

Τα χρόνια που ακολούθησαν της δολοφονίας του στη Βολιβία, ο Τσε αποτέλεσε σύμβολο για μια σειρά οργανώσεων της ευρύτερης αριστεράς (από τροτσκιστές μέχρι σοσιαλδημοκράτες) αλλά και του αναρχικού χώρου. 

Ένας πολύ μεγάλος αριθμός αυτών που θαύμασαν και θαυμάζουν τον αργεντίνο επαναστάτη αυτοπροσδοιορίζονται ως«αντισταλινικοί», μισούν και αναθεματίζουν τον Στάλιν ενώ συχνά αναφέρονται στα περήφημα «εγκληματα» της σταλινικής περιόδου. 

Αντίφαση και ιστορική ειρωνεία: 

Ο ίδιος ο Τσε Γκεβάρα ήταν θαυμαστής του Στάλιν.*

Με αφορμή, λοιπόν, τα 63 χρόνια από το θάνατο του μεγάλου σοβιετικού ηγέτη να θυμήσουμε τι πίστευε ο Τσε για τον Ιωσήφ Στάλιν, όπως προκύπτει από γραπτά και επιστολές του ίδιου του Ερνέστο Γκεβάρα:

Το 1953, ευρισκόμενος στη Γουατεμάλα, ο 25χρονος τότε Τσε σημείωνε σε γράμμα του στην θεία Μπεατρίς: «Κατά τη διαδρομή μου είχα την ευκαιρία να περάσω απ’ την «επικράτεια» της United Fruit Co, πείθοντας με ακόμη μια φορά πόσο απαίσια είναι αυτά τα καπιταλιστικά χταπόδια. Ορκίστηκα μπροστά σε μια φωτογραφία του παλαιού και θρηνημένου συντρόφου Στάλιν ότι δεν θα ησυχάσω μέχρι να δω τον αφανισμό αυτών των χταποδιών». (Πηγή: Jon Lee Anderson, Che Guevara: A revolutionary life, 1997).

Πέντε χρόνια αργότερα, το 1957, όντας στο καμίνι του αντάρτικου αγώνα στην κουβανική ύπαιθρο, 

ο Γκεβάρα έγραφε προς το μέλος του Κινήματος της 26ης Ιούλη Ρενέ Ράμος Λατούρ (Ντανιέλ):

«Στα επονομαζόμενα «λάθη του Στάλιν» βρίσκεται η διαφορά μεταξύ μιας επαναστατικής και μιας ρεβιζιονιστικής αντίληψης.
Πρέπει να μελετήσεις τον Στάλιν στο ιστορικό πλαίσιο που κινήθηκε, όχι να τον δεις (αποκλειστικά) ως ένα είδος αγριάνθρωπου, αλλά στα συγκεκριμένα ιστορικά όρια. Ασπάστηκα τον κομμουνισμό εξαιτίας του πατερούλη Στάλιν και κανείς δεν πρέπει να ‘ρθει να μου πει ότι δεν πρέπει να διαβάζω Στάλιν.
Τον διάβαζα όταν ήταν κάτι πολύ κακό να διαβάζεις γι’ αυτόν. Αυτό ήταν σε μια άλλη εποχή. Και επειδή δεν είμαι πολύ ευφυής, αλλά και ξεροκέφαλος, συνεχίζω να τον διαβάζω. Ιδιαίτερα σε αυτήν τη νέα περίοδο που είναι ακόμη χειρότερο να διαβάζεις (για τον Στάλιν). Τότε, όπως και τώρα, βρίσκω μια σειρά πραγμάτων που είναι πολύ καλά».
Ο Τσε Γκεβάρα δεν άφηνε έξω απ’ την κριτική του τον αντεπαναστατικό ρόλο του Τρότσκι στη δράση του οποίου χρέωνε «κρυφά κίνητρα» και«θεμελιώδη λάθη». Έγραφε επί παραδείγματι: «Πιστεύω ότι η βασική ιδεολογία στην οποία ο Τρότσκι βασίστηκε ήταν λανθασμένη, τα κρυφά κίνητρα της δράσης του (ήταν) λανθασμένα και τα τελευταία του χρόνια υπήρξαν σκοτεινά. Οι τροτσκιστές δεν έχουν συνεισφέρει τίποτα απολύτως στο επαναστατικό κίνημα – εκεί που έδρασαν περισσότερο ήταν στο Περού αλλά στο τέλος απέτυχαν επειδή χρησιμοποιούν κακές μεθόδους»(Comments on ‘Critical Notes on Political Economy’ by Che Guevara, Revolutionary Democracy Journal, 2007).

Σε γράμμα του προς τον Κουβανό τροτσκιστή- και σημαντικό στέλεχος της Επανάστασης- Αρμάντο Χαρτ, ο Τσε σημείωνε:

«Στην Κούβα δεν υπάρχει τίποτα δημοσιευμένο, εάν εξαιρέσουμε τα σοβιετικά τούβλα, τα οποία φέρουν τη δυσκολία ότι δεν σ’αφήνουν να σκεφτείς – το κόμμα σκέφτεται για σένα και συ πρέπει να το αφομοιώσεις. Θα ήταν αναγκαίο να δημοσιευθεί η πλήρης εργογραφία των Μαρξ, Ένγκελς, Λένιν, Στάλιν (υπογραμμισμένο από τον Τσε στο αυθεντικό έγγραφο της επιστολής) και άλλων σπουδαίων μαρξιστών. Εδώ θα μπορούσαμε να προσθέσουμε τους μεγάλους ρεβιζιονιστές (εάν θέλεις μπορείς να προσθέσεις τον Χρουστσώφ) και επίσης τον φίλο σου τον Τρότσκι ο οποίος υπήρξε και προφανώς έγραψε κάτι» (Πηγή: εφημερίδα Contracorriente, φυλ. 9, Αβάνα 1997).

Η ρεβιζιονιστική πορεία που ακολούθησε η σοβιετική ηγεσία μετά τις αποφάσεις του 20ου Συνεδρίου του ΚΚΣΕ αποτέλεσε πηγή έντονου προβληματισμού για τον Τσε.

Η πολιτική της «αποσταλινοποίησης» και των λαθεμένων, οπορτουνιστικών αντιλήψεων σχετικά με την πορεία οικοδόμησης του σοσιαλισμού που εισήγαγε η ηγεσία Χρουστσόφ μετά το 1956 επέδρασαν καίρια στην αντίληψη του Γκεβάρα για την επανάσταση και τον σοσιαλισμό.
Ένας εκ των βιογράφων του Γκεβάρα, ο μεξικανός πολιτικός Χόρχε Καστανέδα, γράφει σχετικά (προσθέτοντας και λίγη αντικομμουνιστική σάλσα):

Ο Τσε στη Μόσχα το 1960 

 «Ο Γκεβάρα έγινε σταλινικός σε μια περίοδο που χιλιάδες νέοι άρχισαν να δυσανασχετούν με την επίσημη εκδοχή του “Κομμουνισμού”. Απέρριπτε ως «ιμπεριαλιστική προπαγάνδα» το λόγο του Χρουστσόφ το 1956 που κατάδικαζε τα εγκλήματα του Στάλιν, ενώ υποστήριξε την ρωσική παρέμβαση στην Ουγγαρία που συνέτριψε την εργατική ανταρσία στη χώρα την ίδια χρονιά» (Χ.Καστανέδα, The life and death of Che Guevara, 1997).

Τέσσερα χρόνια μετά την αρχή της περίφημης «αποσταλινοποίησης», το Νοέμβρη του 1960, ο Γκεβάρα επισκέπτονταν τη Μόσχα ως εκπρόσωπος της κουβανικής κυβέρνησης. 

Παρά τις παραινέσεις του τότε κουβανού πρέσβη, ο Τσε επέμεινε στην κατάθεση στεφάνου στον τάφο του Στάλιν, στα τείχη του Κρεμλίνου.

Ο Ερνέστο Τσε Γκεβάρα εκτιμούσε βαθιά τον ηγέτη Ιωσήφ Στάλιν και την συμβολή του στην σοσιαλιστική οικοδόμηση. Και αυτό διότι, όπως ο ίδιος έλεγε, «πρέπει να μελετήσεις τον Στάλιν στο ιστορικό πλαίσιο που κινήθηκε […] στα συγκεκριμένα ιστορικά όρια». Αυτό το ιστορικό πλαίσιο και οι εξαιρετικά αντίξοες κοινωνικο-οικονομικές και πολιτικές συνθήκες στις οποίες έδρασε ο Ι.Στάλιν αποσιωπούνται απ’ τους θιασώτες του αντισταλινισμού. 

Αποσιωπάται το γεγονός ότι η πορεία οικοδόμησης του σοσιαλισμού στην ΕΣΣΔ γίνονταν σε ένα πλαίσιο οξύτατης διαπάλης, με πληθώρα εσωτερικών και εξωτερικών απειλών (ιμπεριαλιστική περικύκλωση), με μια γιγαντιαία προσπάθεια εκβιομηχάνισης που αντιμετώπιζε αντιδράσεις και εκτεταμένα σαμποτάζ, με την πάλη για την κολλεκτιβοποίηση να συναντά την μεγάλη αντίδραση των κουλάκων.

 Ο Ι. Στάλιν, ως φυσιογνωμία και ηγετική προσωπικότητα, αποτέλεσε προϊόν της δράσης των λαϊκών μαζών σε ένα δεδομένο ιστορικό πλαίσιο. 

Και ως τέτοια προσωπικότητα, ο Στάλιν καθοδήγησε για 30 συναπτά έτη το Κόμμα των μπολσεβίκων και το λαό της Σοβιετικής Ένωσης, πατώντας στην στέρεα ιδεολογική κληρονομιά του Λένιν. 

Αυτό, ένας πραγματικός κομμουνιστής, ένας επαναστάτης στην σκέψη και- κυρίως- στην πράξη όπως ο Ερνέστο Γκεβάρα ήταν επομένο να το αναγνωρίσει και να το εκτιμήσει.

από Ατέχνως: Che: «Ασπάστηκα τον κομμουνισμό εξαιτίας του Στάλιν»

Του: Νίκου Μόττα

*μορφή κ τίτλος κειμένου: Viva La Revolucion 

Το ΚΚΕ για τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο που μας απειλεί

ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ Δ. ΚΟΥΤΣΟΥΜΠΑ ΣΤΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΤΟΥ ΚΚΕ ΣΤΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ

 

Τρίτη 27/02/2018

Την αντίθεσή τους στα ιμπεριαλιστικά σχέδια ΝΑΤΟ, ΕΕ, ΗΠΑ, αλλά και στο ρόλο του σημαιοφόρου που έχει αναλάβει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ εξέφρασαν εργαζόμενοι, νέοι, συνταξιούχοι, άνεργοι, γυναίκες συμμετέχοντας στη συγκέντρωση της ΚΟ Αττικής του ΚΚΕ στο Σύνταγμα. 

Την κεντρική ομιλία έκανε ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Δημήτρης Κουτσούμπας

Με συνθήματα «Οι φαντάροι είναι του λαού παιδιά, έξω από τα σύνορα δεν έχουνε δουλειά», «Οι ιμπεριαλιστές τη Γη ξαναμοιράζουν, με των λαών το αίμα τα σύνορα χαράζουν», «Εμπρός λαέ τώρα συμμαχία για την ανατροπή και την εξουσία», «Εχθροί μας δεν είναι οι γείτονες λαοί, είναι οι βάσεις και οι Νατοϊκοί», «Αλληλεγγύη στην πάλη των λαών, κάτω η εξουσία των καπιταλιστών» οι διαδηλωτές βροντοφώναξαν ότι στο πλαίσιο της ΕΕ και του ΝΑΤΟ δεν υπάρχει καμία «σταθερότητα» και «ασφάλεια» για τους λαούς των Βαλκανίων, αλλά και της ευρύτερης περιοχής. 

Οι Οργανώσεις του Κόμματος έφθασαν από νωρίς στην πλατεία Συντάγματος, με συγκροτημένες και οργανωμένες πορείες που ξεκίνησαν από τα σημεία των προσυγκεντρώσεων. 

Τα συνθήματα που κυριαρχούσαν στα πανό ήταν «Λαοί των Βαλκανίων ενωθείτε, στους ιμπεριαλιστές αντισταθείτε», «Η κυβέρνηση συμμετέχει στο έγκλημα κατά των λαών για τα κέρδη των καπιταλιστών», «Όχι στα σχέδια κυβέρνησης - ιμπεριαλιστών, αλληλεγγύη στην πάλη των λαών, αποδέσμευση από ΝΑΤΟ - ΕΕ».

Στη συγκέντρωση χαιρετισμό απηύθυνε ο φαντάρος Αιμίλιος Κακλαμάνος (Διαβάστε εδώ περισσότερα και δείτε βίντεο) ενώ ακολούθησε μαζική και μαχητική πορεία προς την αμερικάνικη πρεσβεία. 

Η ομιλία του ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Δημήτρη Κουτσούμπα

«Φίλες και φίλοι,

Συντρόφισσες και σύντροφοι,

Απόψε από δω, από το Σύνταγμα, απευθυνόμαστε στους εργάτες και τους ανέργους, στους ανθρώπους των λαϊκών στρωμάτων που παρακολουθούν τις επικίνδυνες εξελίξεις στη γειτονιά μας, στην ευρύτερη περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου και της Μέσης Ανατολής, εξελίξεις που κρατούν αναμμένο το φιτίλι του ιμπεριαλιστικού πολέμου στη Συρία μετά και τη στρατιωτική επέμβαση της Τουρκίας, αλλά και στην Παλαιστίνη, την Υεμένη, τη Λιβύη μέχρι τη νοτιοανατολική Ουκρανία.

Απευθυνόμαστε σε όσους παρακολουθούν με ανησυχία την κλιμάκωση της τουρκικής επιθετικότητας στο Αιγαίο και στην Κύπρο με τις συνεχείς προκλήσεις, μέχρι και το πρόσφατο σοβαρό επεισόδιο με τον εμβολισμό σκάφους στα Ίμια.

Σας καλούμε να δείτε όσα κρύβουν, να δείτε "το δάσος", δηλαδή τους σχεδιασμούς των ιμπεριαλιστών, των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ, της ΕΕ, τη σύγκρουση μεγάλων συμφερόντων συνολικά στα Βαλκάνια και όχι μόνο το "δέντρο" δηλαδή το παζάρι για το όνομα της Πρώην Γιουγκοσλαβικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας.

Μιλάμε πρόσωπο με πρόσωπο με όλους όσοι πίσω από τον αποπροσανατολισμό, τον εφησυχασμό της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ και τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα περί δήθεν σταθερότητας και ασφάλειας βλέπουν να ματώνουν τους λαούς για τη "σταθερότητα" και την "ασφάλεια" της κερδοφορίας των μονοπωλίων τους.

Ο λαός μας δεν έχει να χωρίσει τίποτα με τους λαούς των Βαλκανίων, δεν έχει να χωρίσει τίποτα με το γειτονικό τούρκικο λαό.

Γι’ αυτό κανείς να μην πιαστεί στα δίχτυα του εθνικισμού που δηλητηριάζει τους λαούς για να κρύψει ότι οι εργάτες σε όλες τις χώρες έχουν τον ίδιο αντίπαλο, τους εκμεταλλευτές τους, τους αστούς και το σάπιο σύστημά τους.

Απευθυνόμαστε πιο ειδικά στους εν ενεργεία στρατιωτικούς, στους απόστρατους και στους νέους που υπηρετούν τη θητεία τους. Ξέρουμε ότι όλα αυτά τα ζητήματα τους απασχολούν έντονα, λόγω του ιδιαίτερου ρόλου που έχουν.

Απευθυνόμαστε στους στρατιωτικούς που στην πλειοψηφία τους προέρχονται από λαϊκές οικογένειες και έχουν υποστεί, όπως όλος ο λαός μας, τις επιπτώσεις από την κρίση και την αντιλαϊκή πολιτική των αστικών κυβερνήσεων.

Τους καλούμε να αφουγκραστούν με προσοχή, χωρίς προκαταλήψεις, τις θέσεις του ΚΚΕ που μάλιστα φέτος συμπληρώνει ζωή ενός αιώνα. Μέσα σε αυτή τη μεγάλη και ηρωική πορεία, αγωνιζόμενο, πλαισιώθηκε από εκατοντάδες στρατιωτικούς και στελέχη των Σωμάτων Ασφαλείας που εξέφραζαν το γνήσιο πατριωτισμό.

Τώρα χρειάζεται επαγρύπνηση και ετοιμότητα της εργατικής τάξης, όλου του λαού.

Τώρα χρειάζεται να δυναμώσει η λαϊκή πάλη που θα απαιτεί καμιά συμμετοχή της Ελλάδας στα επικίνδυνα σχέδια των Αμερικανών και του ΝΑΤΟ.

Εχθροί μας δεν είναι οι γείτονες λαοί, είναι οι κυβερνήσεις τους, οι βάσεις και οι ΝΑΤΟικοί.

Να κλείσει η βάση της Σούδας και όλες οι ξένες βάσεις στην Ελλάδα.

Να επιστρέψουν οι Έλληνες στρατιωτικοί από αποστολές εκτός συνόρων.

Τώρα χρειάζεται να δυναμώσει η πάλη για την αποδέσμευση από το ΝΑΤΟ και την ΕΕ.

Φίλες και φίλοι,

Συντρόφισσες και σύντροφοι,

Εδώ στα Βαλκάνια οι ΗΠΑ, η ΕΕ και το ΝΑΤΟ απεργάζονται νέα επικίνδυνα σχέδια για να ενισχύσουν την παρουσία τους σε μια περιοχή όπου διασταυρώνονται οι αντιθέσεις και οι σκληροί ανταγωνισμοί ανάμεσα σε ιμπεριαλιστικά κέντρα και αστικές τάξεις της περιοχής για το ποιος θα αποκτήσει προβάδισμα και πλεονεκτική θέση στην προσέλκυση κεφαλαίων, ποιος θα ελέγξει τις διαδρομές και θα επιβάλει τα δικά του σχέδια ενεργειακών αγωγών, επιλέγοντας την πιο συμφέρουσα κάθε φορά πολιτική, οικονομική και στρατιωτική συμμαχία για να πετύχει αυτούς τους στόχους.

Εδώ ανταγωνίζονται μεταξύ τους οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις για το ποιος θα πουλήσει τα εξοπλιστικά του προγράμματα, ποιος θα εξασφαλίσει στρατιωτικά στηρίγματα με αντίστοιχες βάσεις και αναπτυγμένη στρατιωτική συνεργασία.

Εδώ οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ ενισχύουν τη στρατιωτική παρουσία τους με βάσεις στη Βουλγαρία, τη Ρουμανία, την ΠΓΔΜ, την Αλβανία, το Κόσσοβο, όπου και έχει εγκατασταθεί η μεγαλύτερη στρατιωτική βάση των ΗΠΑ στα Βαλκάνια, η βάση BONDSTEEL. Και βεβαίως στην Ελλάδα.

Παράλληλα επιδιώκουν την ισχυροποίηση των θέσεών τους στη Μαύρη Θάλασσα, αναπτύσσοντας υποδομές για τη λεγόμενη αντιπυραυλική άμυνα, που στοχεύει τη Ρωσία.

Δεν είναι τυχαίο ότι τα τελευταία χρόνια όλες οι αποφάσεις του ΝΑΤΟ, τις οποίες έχει συνυπογράψει η ελληνική κυβέρνηση, συνιστούν στρατιωτική προετοιμασία με στόχο την περικύκλωση της Ρωσίας.

Εδώ στα Βαλκάνια τα σχέδια των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ συγκρούονται με τα ανταγωνιστικά σχέδια της Ρωσίας, η οποία επιδιώκει την αναβάθμιση της θέσης της με τη διείσδυση στην περιοχή ρωσικών κεφαλαίων και εμπορευμάτων, τη χάραξη νέων "ενεργειακών δρόμων", την αύξηση των μεριδίων των δικών της μονοπωλίων στις αγορές και βέβαια τη διατήρηση της αποτρεπτικής ικανότητας του πυρηνικού οπλοστασίου της.

Εδώ στα Βαλκάνια, η κατάσταση περιπλέκεται ακόμα περισσότερο γιατί ενεργό ρόλο επιδιώκουν να παίξουν και άλλα ισχυρά κράτη, όπως για παράδειγμα η Κίνα, η οποία ουσιαστικά επιχειρεί να γίνει πρώτη οικονομική καπιταλιστική δύναμη.

Ο κινεζικός "δρόμος του μεταξιού" έχει βασική αρτηρία του τα Βαλκάνια, επιδιώκει εμπορικές και διαμετακομιστικές συμφωνίες και ενεργειακά σχέδια ειδικά στα Δυτικά Βαλκάνια, ως κλειδί για την πρόσβαση των συμφερόντων της στη Δυτική Ευρώπη.

Εδώ στα Βαλκάνια και στην ευρύτερη περιοχή "ηγεμονικό ρόλο" διεκδικεί και η Τουρκία η οποία εμφανίζεται με το μανδύα του προστάτη των μουσουλμάνων.

Για όλους αυτούς τους λόγους οι σύμμαχοι της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, οι ΗΠΑ και η ΕΕ, αναπροσαρμόζουν την τακτική τους όχι μόνο στα Βαλκάνια, αλλά συνολικά στην ευρύτερη περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου και της Μέσης Ανατολής με στόχο να βγουν πιο ενισχυμένες στον ανταγωνισμό τους με τη Ρωσία και την Κίνα.

Ιεραρχούν την ένταξη των χωρών των Δυτικών Βαλκανίων στην ιμπεριαλιστική συμμαχία του ΝΑΤΟ, γι’ αυτό και θέλουν να φύγει από τη μέση το εμπόδιο που δημιουργεί η ονομασία της ΠΓΔΜ, προκειμένου να ανοίξει ο δρόμος για την ένταξή της στο ΝΑΤΟ τον Ιούλη.

Άλλωστε η Αλβανία και το Μαυροβούνιο είναι ήδη μέλη του ΝΑΤΟ ενώ στο κατώφλι του βρίσκεται και η Βοσνία - Ερζεγοβίνη.

Φίλες και φίλοι,

Βέβαια, μπορεί τα Βαλκάνια να είναι το σπίτι μας, όμως η Συρία είναι η γειτονιά μας και όπως λέει και ο λαός μας "όταν καίγεται το σπίτι του γείτονα, η φωτιά θα έρθει και στο δικό σου".

Και η φωτιά του ιμπεριαλιστικού πολέμου που καίει στη Συρία προειδοποιεί για τους τεράστιους κινδύνους που προκαλούν οι ανταγωνισμοί των ισχυρών.

Στη Συρία, οι Αμερικανοί, αφού πρώτα με τη βοήθεια των συμμάχων τους στην περιοχή, όπως της Σαουδικής Αραβίας, δοκίμασαν ως στοιχείο του ιμπεριαλιστικού πολέμου τη στήριξη, τον εξοπλισμό και την εκπαίδευση του "Ισλαμικού Κράτους", τώρα που αυτό ηττήθηκε στα πεδία των μαχών, βάζουν "πόδι" ξανά, στο όνομα της στήριξης των Κούρδων, οξύνοντας τις ήδη τεταμένες σχέσεις τους με την Τουρκία.

Η αιματηρή στρατιωτική επέμβαση της Τουρκίας στη Βόρεια Συρία σηματοδοτεί μια νέα φάση αναδιάταξης των δυνάμεων που συγκρούονται στη Συρία.

Αλήθεια, ας σκεφτούμε ότι, πέρα από τις επίσημες στρατιωτικές και ανεπίσημες, δηλαδή παραστρατιωτικές, δυνάμεις, που διαθέτουν στη σύγκρουση αυτή ΗΠΑ, Ρωσία, Τουρκία, Ιράν, Λίβανος, Ισραήλ -που να θυμίσουμε κατέχει παράνομα και συριακά εδάφη- στην "κρεατομηχανή" αυτού του ιμπεριαλιστικού πολέμου εμπλέκονται δεκάδες ακόμη χώρες.

Ας σκεφτούμε πως ανάμεσα στις χώρες που εμπλέκονται στον πόλεμο της Συρίας είναι και η Ελλάδα, η οποία παρέχει τη βάση της Σούδας και άλλες υποδομές στις ΗΠΑ.

Πως ακριβώς για τους ίδιους λόγους ο ΝΑΤΟικός στόλος έχει αναπτυχθεί στο Αιγαίο μετά από πρόσκληση της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ με πρόσχημα τους πρόσφυγες.

Στη Συρία δεν δοκιμάζονται απλώς νέα οπλικά συστήματα, νέοι μέθοδοι διεξαγωγής του πολέμου.

Στη Συρία δοκιμάζονται και οι γεωπολιτικές και οικονομικές συμμαχίες ανάμεσα στα καπιταλιστικά κράτη, που μπορεί να επιταχύνουν γενικότερες εξελίξεις.

Σ’ αυτήν την κατεύθυνση κινείται και η απόφαση των ΗΠΑ να μεταφέρουν την πρεσβεία τους από το Τελ Αβίβ στην Ιερουσαλήμ, αναγνωρίζοντάς την ως πρωτεύουσα του Ισραήλ, επιδιώκοντας να βάλουν ταφόπλακα στην πάλη του λαού της Παλαιστίνης για βιώσιμο κράτος με πρωτεύουσα την Ανατολική Ιερουσαλήμ.

Στη Συρία παίρνει σάρκα και οστά το σύνθημα "Οι ιμπεριαλιστές τη Γη ξαναμοιράζουν, με των λαών το αίμα τα σύνορα χαράζουν".

Αφού το μεγάλο παζάρι, για τον έλεγχο του ενεργειακού πλούτου και της μεταφοράς του, των σφαιρών επιρροής, βάζει σε κίνηση τη διαδικασία αμφισβήτησης και επαναχάραξης των συνόρων με το αίμα των λαών της περιοχής.

Ακόμη και οι προσπάθειες που διεξάγονται σε διάφορα διεθνή φόρα να μπει η σύγκρουση στις "ράγες" της λεγόμενης πολιτικής διευθέτησης, δεν προμηνύουν τίποτα το καλό για το συριακό λαό, αφού από το "χρονοντούλαπο" της Ιστορίας ανασύρονται πολιτικοί θεσμοί που στόχο έχουν να επιβάλουν την "ειρήνη με το πιστόλι στον κρόταφο" και τον πιθανό διαμελισμό της χώρας για τη διατήρηση του συστήματος της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο.

Φίλες και φίλοι,

Συντρόφισσες και σύντροφοι,

Μετά τα Βαλκάνια και τη Συρία το επικίνδυνο σκηνικό στην περιοχή μας συμπληρώνουν οι νέες διεργασίες στο Κυπριακό οι οποίες οδηγούν στην οριστικοποίηση της διχοτόμησης του νησιού, ουσιαστικά στη συγκρότηση δύο ξεχωριστών κρατικών οντοτήτων που μόνο τυπικά και συγκυριακά θα έχουν κάποια στοιχεία Ομοσπονδίας.

Το επικίνδυνο σκηνικό συμπληρώνεται με την κλιμάκωση της επιθετικότητας της Τουρκίας η οποία αμφισβητεί τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας μας στο Αιγαίο, ιδιαίτερα τα σύνορα, μετά και την επισημοποίηση των διεκδικήσεων της Τουρκίας μέσα από ελληνικό έδαφος, κατά την πρόσφατη επίσκεψη Ερντογάν στην Ελλάδα.

Αυτό προκύπτει και από το σοβαρό επεισόδιο της προηγούμενης εβδομάδας στα Ίμια, αλλά και από όσα προηγήθηκαν όπως ο συνεχής αποκλεισμός των νησίδων από τουρκικά πλοία, η παραλίγο σύγκρουση τουρκικού σκάφους με ελληνική κανονιοφόρο, η παρεμβολή τουρκικών πλοίων κατά την κατάθεση στεφάνου στα Ίμια από τον υπουργό Άμυνας.

Αντίστοιχα, με την απαγόρευση από τουρκικά πολεμικά πλοία της κίνησης του ιταλικού γεωτρύπανου στην κυπριακή ΑΟΖ και άλλες καθημερινές παραβιάσεις και αμφισβητήσεις.

Το πρόσφατο χτύπημα σε ελληνικό σκάφος δεν είναι τυχαίο.

Προμηνύει ότι η κατάσταση θα κλιμακωθεί παραπέρα, παρά τις καθησυχαστικές δηλώσεις των κυβερνώντων, με άμεσο κίνδυνο την όξυνση της κρίσης στο Αιγαίο η οποία θα αφορά και ζητήματα "έρευνας και διάσωσης", συνολικά κυριαρχικά δικαιώματα.

Απαντά στο κλίμα εφησυχασμού που καλλιεργούσε στο λαό η κυβέρνηση όλο το προηγούμενο διάστημα με τα γνωστά που αναμασούσαν τα κυβερνητικά της στελέχη, ότι οι προκλητικές δηλώσεις Ερντογάν, οι καθημερινές προκλήσεις στο Αιγαίο είναι τάχα για εσωτερική κατανάλωση.

Δηλαδή, τι θέλουν να μας πουν; Ότι ο Ερντογάν ήρθε στην Ελλάδα και έβαλε επίσημα στο τραπέζι το σύνολο των τουρκικών διεκδικήσεων γιατί παίζει παιχνίδια στο εσωτερικό της χώρας του;

Κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν ή δεν θέλουν ο λαός να καταλάβει πως η όξυνση των αντιθέσεων μεταξύ ελληνικής και τουρκικής αστικής τάξης επιδρά και επηρεάζεται άμεσα από τις εξελίξεις στην ευρύτερη περιοχή και μπορεί να αποτελέσει βασικό παράγοντα πυροδότησης της άμεσης πολεμικής εμπλοκής της Ελλάδας;

Ότι η αστική τάξη της Τουρκίας προσπαθεί να αναβαθμίσει τη θέση της μέσω του ελέγχου και της απόκτησης νέων εδαφών και θαλάσσιων περιοχών;

Τις τελευταίες μέρες περίσσεψαν τα λιβανιστήρια για το ΝΑΤΟ και την ΕΕ που δήθεν παρέχουν ασφάλεια και σταθερότητα στους λαούς των χωρών-μελών τους.

Μάλιστα ένα - ένα τα παπαγαλάκια του συστήματος λένε: Φανταστείτε τι θα έκανε η Τουρκία αν δεν ήταν "σύμμαχος" χώρα στο ΝΑΤΟ με την Ελλάδα.

Η πείρα των ελληνοτουρκικών σχέσεων όμως τους διαψεύδει!

Εμείς δεν ξεχνάμε, για παράδειγμα, το ρόλο ΗΠΑ - ΝΑΤΟ στη δικτατορία ’67-’74 και την τουρκική εισβολή στην Κύπρο!

Δεν ξεχνάμε το ρόλο τους, μαζί και της ΕΕ, στα διχοτομικά "σχέδια Ανάν".

Δεν ξεχνάμε τα θέματα του Αιγαίου από το ’74 ως το Γενάρη του ’96 και την κρίση των Ιμίων.

Δεν ξεχνάμε ότι η απώλεια τότε των τριών Ελλήνων στρατιωτικών ήταν μόνο το ανθρώπινο τίμημα της κρίσης, που όμως δεν ήταν και το μόνο!

Από τότε μέχρι σήμερα, πάντα υπό την σκέπη των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, συνεχίζεται η αμφισβήτηση του καθεστώτος του Αιγαίου, αφού το ΝΑΤΟ είναι αυτό που δεν αναγνωρίζει σύνορα ανάμεσα στα μέλη του, θεωρεί το Αιγαίο ενιαίο επιχειρησιακό χώρο.

Ε, λοιπόν, αν αυτά όλα για άλλους συνιστούν ΝΑΤΟική "προστασία και ασφάλεια" της χώρας μας, του λαού της και των κυριαρχικών τους δικαιωμάτων, για εμάς, για το ΚΚΕ, σημαίνουν ακριβώς το αντίθετο!

Το ΝΑΤΟ δεν προστάτεψε μέχρι σήμερα τα κυριαρχικά δικαιώματα καμιάς χώρας, ούτε πρόκειται να μας προστατέψει στη συνέχεια!

Το ΝΑΤΟ και οι άλλοι ιμπεριαλιστές έχουν άλλωστε άλλες πολύ επικίνδυνες δουλειές!

Απ’ ό,τι φαίνεται το ξαναμοίρασμα του κόσμου γύρω μας δεν έχει τελειώσει!

Έχουν σκοπό να διαιρέσουν κι άλλους λαούς, αξιοποιώντας μειονοτικά, εθνοτικά προβλήματα και αλυτρωτισμούς.

Όλα αυτά είχε στο μυαλό του ο Αμερικανός πρέσβης όταν "ένιψε τας χείρας του" για τις τουρκικές προκλήσεις και διεκδικήσεις στο Αιγαίο, υποδεικνύοντας μάλιστα προς την πλευρά της χώρας μας "βρείτε τα με τους ΝΑΤΟικούς συμμάχους σας", την ίδια ώρα που έδινε σήμα και στίγμα για ένα πολεμικό "ατύχημα", όπως το αποκάλεσε, μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας.

Φίλες και φίλοι,

Συντρόφισσες και σύντροφοι,

Όλες οι τελευταίες εξελίξεις επιβεβαιώνουν ότι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ έχει αναλάβει ρόλο "σημαιοφόρου" του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ στην περιοχή, με το αζημίωτο φυσικά, δηλαδή την προώθηση των συμφερόντων των ελληνικών μονοπωλίων.

Όλες οι πρωτοβουλίες, οι κινήσεις που έχει αναλάβει η κυβέρνηση μετά το πρόσφατο ταξίδι του πρωθυπουργού στις ΗΠΑ και τη συνάντηση με τον "διαβολικά καλό" Τραμπ δείχνουν ότι ο Τσίπρας πήρε τη σημαία των ΗΠΑ όχι γιατί κληρώθηκε, αλλά γιατί αρίστευσε στο μάθημα "ξέπλυμα του αμερικανικού ιμπεριαλισμού".

Κρατώντας τη σημαία του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ επεκτείνει τις αμερικανοΝΑΤΟικές βάσεις στην Ελλάδα, πρώτα απ’ όλα στη Σούδα, αλλά και στον Άραξο, όπου προετοιμάζεται η εγκατάσταση πυρηνικών όπλων, στην Πρέβεζα, ενώ σχεδιάζει και τη δημιουργία νέων, όπως στο λιμάνι της Αλεξανδρούπολης.

Προωθεί την αναβάθμιση της βάσης στη Σούδα η οποία αποτελεί το ορμητήριο των ΗΠΑ προς τις χώρες της Αφρικής, της Μαύρης Θάλασσας, της Μεσογείου και της Μέσης Ανατολής και τον Ινδικό Ωκεανό.

Και με την ευκαιρία θέλουμε να θέσουμε το εξής ερώτημα: Ισχύει ή δεν ισχύει ότι από 1η Μάρτη ξεκινά η διαδικασία μετεγκατάστασης μη επανδρωμένων αμερικανικών αεροσκαφών τύπου drone στην 110 Πτέρυγα Μάχης στη Λάρισα; Περιμένουμε απάντηση, κύριοι της κυβέρνησης.

Κρατώντας τη σημαία του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ, η κυβέρνηση τα δίνει όλα στους ιμπεριαλιστές, στεριά, θάλασσα, αέρα, λιμάνια, αεροδρόμια, βάσεις και στρατιωτικές υποδομές!

Τόσο επίλεκτες στρατιωτικές μονάδες, πολεμικά πλοία και αεροσκάφη, όσο και επιτελείς υπηρετούν τα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα εκτός συνόρων, στο Κόσσοβο, στη Βοσνία - Ερζεγοβίνη, στα Σκόπια, στο Βελιγράδι, στη Μεσόγειο, στο Αφγανιστάν.

Μέχρι και στο επιτελείο της αμερικανικής κεντρικής διοίκησης (US Central Command (USCENTCOM)) στην Τάμπα της Φλόριδας έχουν στείλει Έλληνα στρατιωτικό!

Κρατώντας τη σημαία του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ διοργανώνει το Μάρτη μια μεγάλη πολυεθνική άσκηση με την ονομασία "ΗΝΙΟΧΟΣ" και τη συμμετοχή αεροπορικών δυνάμεων από Ελλάδα, ΗΠΑ, Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, Ιταλία, Κύπρο.

Τόσο μεγάλη σημασία έχει η συγκεκριμένη άσκηση, που ο δραστήριος

Αμερικανός πρέσβης επισκέφθηκε την Πτέρυγα Μάχης της Ανδραβίδας, απ’ όπου θα διευθύνεται ο "ΗΝΙΟΧΟΣ", να δει αν όλα είναι έτοιμα.

Ο "ΗΝΙΟΧΟΣ" είναι ένα δείγμα από τη μεγάλη προσφορά εκπαιδευτικών ευκαιριών των ελληνικών κυβερνήσεων προς τους ιμπεριαλιστές συμμάχους τους.

Το ίδιο γίνεται και από τις άλλες χώρες στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ, σε μια γεωγραφική έκταση από τη Βαλτική θάλασσα, την Ανατολική Ευρώπη, τη Μαύρη Θάλασσα, ως την Ανατολική και Κεντρική Μεσόγειο.

Τα δυο τελευταία χρόνια το ΝΑΤΟ διεξήγαγε πάνω από 200 ασκήσεις διαφόρων ειδών, σε ετήσια βάση. Για τις ασκήσεις αυτές μετακινούνται κάθε φορά χιλιάδες προσωπικού, οπλικών συστημάτων και άλλων μέσων. Δισεκατομμύρια σπαταλιούνται.

Οι ιμπεριαλιστές δεν περιορίζονται μόνο σε ασκήσεις.

Προετοιμάζουν και τις οργανωτικές δομές τους για πόλεμο.

Στην πρόσφατη σύνοδο των υπουργών Άμυνας του ΝΑΤΟ αποφασίστηκε η δημιουργία δυο νέων διοικήσεων, μια για την εξασφάλιση των γραμμών επικοινωνίας στον Ατλαντικό Ωκεανό και μια για ταχεία μετακίνηση στρατευμάτων και εξοπλισμού στην Ευρώπη.

Κρατώντας, λοιπόν, τη σημαία του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ εμπλέκει τις Ένοπλες Δυνάμεις και το λαό της χώρας μας στα επικίνδυνα ιμπεριαλιστικά σχέδια.

Άλλωστε, δαπανά τεράστια ποσά, που χρυσοπληρώνει ο ελληνικός λαός, για την αγορά ΝΑΤΟικού πολεμικού υλικού.

Αυτό αποδεικνύει με τη συμφωνία που υπέγραψε στις ΗΠΑ και αφορά την αναβάθμιση των F-16, τα οποία αφορούν στις επιθετικές ενέργειες του ΝΑΤΟ, στις οποίες εμπλέκεται άμεσα η Ελλάδα και για τις οποίες ο λαός, που ήδη ματώνει από την κρίση, θα πληρώσει 2,4 δισ. δολάρια.

Η κυβέρνηση συμμετέχει σε στρατιωτικές αποστολές της ΕΕ στο εξωτερικό και παίρνει δραστήρια μέρος στη διαδικασία παραπέρα στρατιωτικοποίησης της ευρωπαϊκής λυκοσυμμαχίας, στο σχεδιασμό συγκρότησης του Ευρωστρατού, τη λεγόμενη Μόνιμη Διαρθρωμένη Συνεργασία (PESCO), το Ευρωπαϊκό Ταμείο Άμυνας και άλλους μηχανισμούς.

Αναβαθμίζει τη συνεργασία με κράτη-δολοφόνους, όπως το Ισραήλ που ματώνει τον παλαιστινιακό λαό και τη Σαουδική Αραβία που ματώνει το λαό της Υεμένης.

Φίλες και φίλοι,

Συντρόφισσες και σύντροφοι,

Κρατώντας τη σημαία του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ η κυβέρνηση θέλει να λύσει και το ζήτημα με την ΠΓΔΜ -όχι τυχαία με ορίζοντα τη Σύνοδο του ΝΑΤΟ τον Ιούλη- και την ένταξη της γειτονικής χώρας στον ιμπεριαλιστικό αυτό οργανισμό.

Έχουμε πει πολλές φορές και θα το επαναλάβουμε: Συμφωνία μπορεί να υπάρξει, μόνο που η οποιαδήποτε συμφωνία δεν αποτελεί και πραγματική λύση.

Εγγύηση είναι η μη ένταξη της ΠΓΔΜ στο ΝΑΤΟ, γιατί η ένταξη στο ΝΑΤΟ είναι παράγοντας ανασφάλειας, παραπέρα αποσταθεροποίησης, πολεμικών εμπλοκών και προβλημάτων.

Πραγματική λύση σημαίνει εγγυήσεις για εξάλειψη του αλυτρωτισμού, του εθνικισμού, των διεκδικήσεων, εξασφάλιση του απαραβίαστου των συνόρων, που αυτό σημαίνει αλλαγές τώρα και όχι στο απώτερο μέλλον στο Σύνταγμα της ΠΓΔΜ.

Εγγύηση είναι ότι η όποια σύνθετη ονομασία erga omnes πρέπει να ορίζεται με αυστηρό γεωγραφικό προσδιορισμό και όχι με "ήξεις - αφήξεις", αλλιώς είναι δώρο - άδωρο.

Όπως επίσης, σε ό,τι αφορά τη γειτονική δημοκρατία, πρέπει να ξεκαθαρίζεται ότι δεν υπάρχει ιστορικά διαμορφωμένο "μακεδονικό" έθνος, "μακεδονική" εθνότητα, "μακεδονική" γλώσσα, που είναι η βάση του αλυτρωτισμού και ότι εγείρουν ζητήματα ύπαρξης μειονότητας, άρα και διεκδικήσεων, δήθεν υπεράσπισης δικαιωμάτων της κλπ…

Η Μακεδονία είναι μια μεγάλη γεωγραφική περιφέρεια, που σήμερα δεν ανήκει αποκλειστικά στην Ελλάδα, αλλά έχει μοιραστεί με βάση τη Συνθήκη του Βουκουρεστίου μεταξύ βαλκανικών χωρών. Με αυτή την έννοια και το σύνθημα διάφορων θερμοκέφαλων ότι η "Μακεδονία είναι μία και ελληνική" εγείρει αλυτρωτισμό, εθνικισμό, διεκδικήσεις σε βάρος εδαφών άλλων διαμορφωμένων πλέον κρατών.

Το κυριότερο δεν είναι το θέμα της ονομασίας, αλλά η διασφάλιση των σχέσεων ειρηνικής συνεργασίας και ανάπτυξης σχέσεων καλής γειτονίας, διασφάλισης του απαραβίαστου των συνόρων των δύο χωρών, αποφυγή κάθε αλυτρωτικής προπαγάνδας, καθώς και ενεργειών που δυσκολεύουν την προσέγγιση και τη συνεργασία των δύο κρατών, την κοινή πάλη των λαών, το οποίο για το Κόμμα μας είναι θεμελιώδες ζήτημα.

Αυτή η θέση του ΚΚΕ, θέση που σταθερά έχουμε από το 1992, απαντά και σήμερα, απαντούσε και τότε στο κυρίαρχο εθνικιστικό ρεύμα που καλλιεργούσαν τότε όλα τα άλλα πολιτικά κόμματα από την "άκρα δεξιά" έως τον τότε ΣΥΝ, μετέπειτα ΣΥΡΙΖΑ.

Και επειδή ορισμένοι στον ΣΥΡΙΖΑ εμφανίζονται σαν να προέκυψαν από παρθενογένεση και καταγγέλλουν τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ για εθνικιστικό παροξυσμό, τους θυμίζουμε ότι και το κόμμα τους τότε ήταν κομμάτι αυτού του εθνικιστικού παροξυσμού.

Ήταν και οι ίδιοι, μαζί με τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, στα συμβούλια πολιτικών αρχηγών που υπέγραφαν τα κοινά ανακοινωθέντα και από κοινού έκαναν επίθεση στο ΚΚΕ, τροφοδοτώντας την αντικομμουνιστική υστερία, όπως το γνωστό "πλην Λακεδαιμονίων" του Κύρκου.

Το ΚΚΕ και τότε και σήμερα πατά σταθερά στην πραγματικότητα, η οποία διδάσκει πως για να εξασφαλιστεί η ειρήνη, η ασφάλεια και η ευημερία των λαών δεν είναι αρκετό το οποιοδήποτε όνομα.

Μάλιστα, η ονοματολογία αποπροσανατολίζει, κρύβει τους πραγματικούς κινδύνους για τους λαούς που είναι οι σχεδιασμοί των ιμπεριαλιστών, των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ, της ΕΕ.

 


Φίλες και φίλοι,

Συντρόφισσες και σύντροφοι,

Η κυβέρνηση κρατά τη σημαία των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ, γιατί μέσω αυτής της επιλογής θέλει να προωθήσει τα στρατηγικά συμφέροντα σημαντικών τμημάτων του ελληνικού μεγάλου κεφαλαίου.

Η "γεωστρατηγική αναβάθμιση", που η κυβέρνηση έχει κάνει σημαία της, είναι ακριβώς αυτό: Η συμμετοχή του ελληνικού κεφαλαίου στους ανταγωνισμούς, στα παζάρια που διεξάγονται στην περιοχή με επίκεντρο τις πρώτες ύλες, τους ενεργειακούς δρόμους, τα μερίδια των αγορών.

Εν προκειμένω και στο πλαίσιο της λεγόμενης γεωστρατηγικής αναβάθμισής της, η ελληνική αστική τάξη προσδοκά να επανακάμψει πιο ισχυροποιημένη στα Βαλκάνια, μετά μάλιστα την κρίση που επηρέασε και τη βαλκανική διείσδυσή της, εκεί όπου -και με συμπράξεις με ξένους ομίλους- κέρδισε σοβαρό έδαφος μετά τις αντεπαναστατικές ανατροπές, έχοντας μεγάλες επιδόσεις άμεσων ξένων επενδύσεων και κερδοφορίας που κρατούν με ορισμένες απώλειες μέχρι σήμερα, π.χ. τα ΕΛΠΕ κατέχουν μερίδιο 75% στην αγορά καυσίμων της ΠΓΔΜ.

Τώρα η ελληνική αστική τάξη επιδιώκει να εξαντλήσει κάθε περιθώριο προκειμένου να κερδίσει θέσεις ιδιαίτερα σε κλάδους που ιεραρχεί, όπως η Ενέργεια, οι κατασκευές, οι μεταφορές, τα τρόφιμα κ.ά., επωφελούμενη από την ενταξιακή διαδικασία αυτών των χωρών στην ΕΕ και το ΝΑΤΟ.

Δεν είναι τυχαίο αυτό που λέγεται και γράφεται τις τελευταίες ημέρες -και πρέπει να έχει βάση- ότι η συμφωνία με τη FYROM θα συνοδευτεί με ένα ακόμη συμφωνητικό που θα εξασφαλίζει ειδικά προνόμια για τα τμήματα του ελληνικού κεφαλαίου που θα επενδύσουν στη γειτονική χώρα.

Ούτε είναι τυχαίο αυτό που είπε πάλι ο Αμερικανός πρέσβης, ότι στόχος είναι ειδικά η Βόρεια Ελλάδα, με επίκεντρο τη Θεσσαλονίκη, να λειτουργήσει ως οικονομικό - πολιτικό - στρατιωτικό κέντρο για την ευρύτερη περιοχή.

Να, λοιπόν, ποιοι θα ωφεληθούν από τις εξελίξεις και να γιατί η ελληνική κυβέρνηση προστρέχει με τόσο μεγάλη προθυμία να κλείσει ζητήματα για λογαριασμό του κεφαλαίου, άσχετα αν ανοίγει πόρτες και παράθυρα μεγάλων κινδύνων και για τον ελληνικό λαό και για τους άλλους λαούς της περιοχής.

Φίλες και φίλοι,

Συντρόφισσες και σύντροφοι,

Απόψε από δω, από το Σύνταγμα, απευθυνόμαστε σε όσους αρνούνται να σηκώσουν τη σημαία του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, σε όσους δεν ξέπλυναν στη συνείδησή τους τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό, σε όσους μαζί μας εξέφρασαν με κάθε τρόπο την αλληλεγγύη τους στα καραβάνια των προσφύγων, θυμάτων του ιμπεριαλιστικού πολέμου, στη χώρα μας.

Απευθυνόμαστε σε όλους όσοι βρεθήκαμε μαζί στα συλλαλητήρια ενάντια στις επεμβάσεις του ΝΑΤΟ στο Ιράκ, στο Αφγανιστάν.

Σε όσους και όσες μαζί αντιπαλέψαμε η χώρα μας να γίνει το ορμητήριο του ΝΑΤΟ και της ΕΕ κατά της Γιουγκοσλαβίας.

Να ξαναφωνάξουμε όλοι μαζί το σύνθημα "ΝΑΤΟ σημαίνει χούντες και πολέμοι".

Σε όσους δεν θέλουν τη χώρα μας ένα απέραντο ΝΑΤΟικό στρατόπεδο από την Αλεξανδρούπολη ως την Κρήτη. Σε όσους θέλουν τα παιδιά τους να ζήσουν σε ένα ασφαλές και ειρηνικό περιβάλλον και ξέρουν ότι αυτό τους στερεί η καπιταλιστική βαρβαρότητα.

Απευθυνόμαστε στα μόνιμα στελέχη των Ενόπλων Δυνάμεων και τα νέα παιδιά που υπηρετούν ή πρόκειται να υπηρετήσουν τη θητεία τους και τους λέμε: Η διεκδίκηση των δικαιωμάτων σας δεν σταματά στις πύλες των στρατοπέδων.

Σταθείτε με αφοβία κόντρα στους πολεμικούς σχεδιασμούς του ΝΑΤΟ.

Τα συμφέροντά σας, όπως και όλων όσοι ανήκουν στα Σώματα Ασφάλειας, ταυτίζονται με τα συμφέροντα των οικογενειών σας, του ελληνικού λαού και όχι με τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα που εκπροσωπούν οι ελληνικές κυβερνήσεις, η ΕΕ, το ΝΑΤΟ.

Ο πατριωτισμός δεν έχει σχέση με επιδιώξεις ξένων συμφερόντων, της ΕΕ, του ΝΑΤΟ.

Πατριώτες στρατιωτικοί, αστυνομικοί και απλοί λαϊκοί άνθρωποι αντιστάθηκαν με τα όπλα σε πανίσχυρους στρατούς και συμμετείχαν στο ΕΑΜ, στον ΕΛΑΣ, κατά την τριπλή κατοχή της χώρας.

Αυτοί οι πραγματικοί πατριώτες μαχητές της Αντίστασης πρέπει να είναι τα φωτεινά παραδείγματα και για το σήμερα.

Τώρα όλοι και όλες με το ΚΚΕ.

Γιατί το ΚΚΕ είναι το μόνο κόμμα που αναδεικνύει το χαρακτήρα του πολέμου ως σφαγής των λαών για τα συμφέροντα των μονοπωλίων, για το μοίρασμα των αγορών και των ζωνών επιρροής.

Επιμένει να αναδεικνύει ότι ο πόλεμος είναι η συνέχεια της πολιτικής με άλλα -στρατιωτικά κυρίως- μέσα.

Όπως σήμερα η πολιτική για την κερδοφορία και ανταγωνιστικότητα των μονοπωλίων, με ένταση της εκμετάλλευσης των εργαζομένων, η οποία μεγαλώνει σε συνθήκες κρίσης όπου επικρατεί η ιμπεριαλιστική ειρήνη με το πιστόλι στον κρόταφο, έτσι και ο πόλεμος είναι η συνέχιση αυτής της πολιτικής με βίαια στρατιωτικά μέσα με στόχο την κατάκτηση αγορών, σφαιρών επιρροής, ελέγχου πλουτοπαραγωγικών πηγών.

Γιατί το ΚΚΕ ξεκαθαρίζει ότι οι ίδιοι που κλέβουν τον ιδρώτα της εργατικής τάξης σε συνθήκες ειρήνης, είναι οι ίδιοι που τη στέλνουν στον πόλεμο για να σκοτωθεί για τα συμφέροντά τους.

Επιμένει να μιλάει για τον πόλεμο και τις αιτίες του, ταυτόχρονα όμως πρωτοστατεί ώστε να δυναμώσει ο αγώνας ενάντια στα σενάρια αλλαγής συνόρων, σε κάθε εμπλοκή της χώρας σε αυτά τα σχέδια.

Γιατί το ΚΚΕ είναι το μόνο κόμμα που σταθερά αποκαλύπτει τι σημαίνει για την εργατική τάξη, το λαό της Ελλάδας η συμμετοχή της χώρας μας στις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες του ΝΑΤΟ, της ΕΕ, ποιος ωφελείται και ποιος ωφελήθηκε.

Και λέει όποιος δεν ξέρει πρέπει να μάθει κι όποιος τα έζησε να θυμηθεί:

Το ΝΑΤΟ και η ΕΕ είναι οι εμπρηστές των Βαλκανίων, έχουν χαράξει δυο και τρεις φορές με το αίμα των λαών τα σύνορα στα Βαλκάνια από τη δεκαετία του ‘90 και μετά.

Θέτει το ζήτημα της αποχώρησης της Ελλάδας από όλες τις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες όπως το ΝΑΤΟ και η ΕΕ, ζήτημα που μπορεί να το εγγυηθεί οριστικά και μόνιμα με ανάπτυξη - συνεργασία και φιλία με όλους τους λαούς μόνο η εργατική - λαϊκή εξουσία.

Ελάτε να παλέψουμε μαζί μέσα στους τόπους δουλειάς, στα σχολεία και τις σχολές, στις γειτονιές.

Για να κλείσουν όλες οι ΝΑΤΟικές βάσεις.

Να επιστρέψουν οι Έλληνες στρατιωτικοί από αποστολές εκτός συνόρων.

Κανείς στρατιωτικός ή νεολαίος φαντάρος της πατρίδας να μη δώσει το αίμα του σε ιμπεριαλιστικό πόλεμο εκτός συνόρων.

Όλοι τους είναι ταγμένοι να υπερασπιστούν τα σύνορα της χώρας στον αέρα, στη στεριά και τη θάλασσα και πουθενά αλλού!

Οι κομμουνιστές, όπως πάντα στην ηρωική 100χρονη Ιστορία μας, θα πρωτοστατήσουμε στον αγώνα για την υπεράσπιση της εδαφικής ακεραιότητας, των κυριαρχικών δικαιωμάτων μας, για να συντριβεί ο όποιος ξένος εισβολέας εάν τολμήσει και επιτεθεί στην Ελλάδα.

Ταυτόχρονα όμως επισημαίνουμε από τώρα ότι δεν θα δείξουμε καμιά εμπιστοσύνη στην αστική κυβέρνηση που θα κάνει τον πόλεμο.

Καμιά ανοχή στην άρχουσα τάξη που συμμετέχει στον πόλεμο για την προώθηση των δικών της οικονομικών συμφερόντων, βάζοντας το λαό μας να χύνει το αίμα του.

Θα επιδιώξουμε να τη βάλουμε με την πάλη μας στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας, με την ανατροπή της, για την οριστική νίκη του λαού, έτσι ώστε επιστέγασμα και έπαθλο αυτής της πάλης να είναι η εργατική, η λαϊκή εξουσία, η ανάπτυξη και ευημερία για το λαό, με ειρήνη και ευτυχία για όλους και όλες, για τα παιδιά μας, για τις γενιές που έρχονται.

Ελάτε να παλέψουμε όλοι μαζί ενάντια σε κάθε επιδίωξη αλλαγής συνόρων, σε κάθε αλλαγή διεθνών συνθηκών, που οδηγεί στην αιματοχυσία των λαών.

Ενάντια στον εθνικισμό, που θέλει να κρύψει πως οι εργαζόμενοι στην Ελλάδα, στην Τουρκία και σε άλλες χώρες έχουμε σήμερα τον ίδιο αντίπαλο: Τα μονοπώλια, τον καπιταλισμό, τις κυβερνήσεις τους και τις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες τους.

Να απορρίψουμε τα ύπουλα καλέσματα από ριψάσπιδες περί δήθεν "εθνικής ενότητας", δηλαδή υποταγής της εργατικής τάξης, του λαού στα σχέδια του κεφαλαίου και των ΑμερικανοΝΑΤΟικών.

Με το ΚΚΕ για να δυναμώσει η πάλη που δημιουργεί τις προϋποθέσεις που θα βάλουν μια και καλή τέρμα στις αιτίες που δημιουργούν τον πόλεμο.

Η πάλη αυτή έχει ως βασική της προϋπόθεση την πραγματική απομόνωση των νεοναζί εγκληματιών, με όποια προβιά κι αν εμφανίζονται, αφού είναι γέννημα - θρέμμα της σαπίλας του καπιταλιστικού συστήματος που τους ανασύρει από τα μαύρα σκοτάδια της ιστορίας της ανθρωπότητας, όταν τους χρειάζεται για να κάνει τη δουλειά του, για να τους αποσύρει στη συνέχεια, για να τους ξαναχρησιμοποιήσει μετά, ως τσιράκια του συστήματος που είναι, κάποια άλλη κατάλληλη στιγμή ενάντια στο λαό και την πατρίδα.

Τώρα πρέπει να δεχτούν συντριπτικά πολιτικά χτυπήματα από το οργανωμένο εργατικό - λαϊκό κίνημα, τα ναζιστικά τέρατα. Να τελειώσει η δίκη τους, που έχει αποδείξει όχι μόνο τις ποινικές ενοχές τους στις συγκεκριμένες υποθέσεις, αλλά και την πρόθεσή τους να διαπράξουν ξανά νέα εγκλήματα, μόλις βρουν την κατάλληλη στιγμή.

Νέοι και νέες,

Λαέ της Αθήνας, Λαέ της Ελλάδας,

Τώρα όλοι και όλες με το ΚΚΕ.

Που θέτει μπροστά στην εργατική τάξη το καθήκον να χαράξει τη δική της πάλη μαζί με όλα τα άλλα λαϊκά στρώματα και το κίνημά τους, για να υπερασπίσει την εδαφική ακεραιότητα της χώρας, αλλά και για να βγει ο λαός νικητής απέναντι στην καπιταλιστική εξουσία της εκμετάλλευσης και των πολέμων ή της δήθεν "ειρήνης με το πιστόλι στον κρόταφο" των λαών.

Πάρτε όλοι τη θέση σας στο πλάι του ΚΚΕ.

Γιατί είναι το μόνο πολιτικό κόμμα στην ελληνική κοινωνία που μπορεί να ηγηθεί της ανασύνταξης του εργατικού κινήματος.

Της προώθησης της συμμαχίας των αντικαπιταλιστικών - αντιμονοπωλιακών δυνάμεων.

Να ηγηθεί στην πάλη κατά του ιμπεριαλιστικού πολέμου, των επεμβάσεων του ΝΑΤΟ και της ΕΕ.

Για να έρθει πραγματικά ο λαός στην εξουσία, να οικοδομήσει τη νέα κοινωνία χωρίς ανεργία, κρίσεις και πολέμους που δεν μπορεί παρά να είναι σοσιαλιστική - κομμουνιστική».

Πηγές:

https://www.902.gr/eidisi/politiki/152237/ihiro-minyma-antistasis-stoys-imperialistikoys-shediasmoys-kai-tin-emploki

Video

https://www.youtube.com/watch?time_continue=3042&v=_NwDbPHRLxQ