Αμερικανός τουρίστας αποδείχθηκε ο φονιάς του αστυνομικού, η δολοφονία του οποίου προκάλεσε κύμα αντιμεταναστευτικής υστερίας

• 
  

Το σημείο της δολοφονίας

Πηγή: Associated Press

Ένας νεαρός και πλούσιος Αμερικανός τουρίστας ομολόγησε, σύμφωνα με τα ιταλικά ΜΜΕ, τη δολοφονία ενός χωροφύλακα στο κέντρο της Ρώμης, η οποία νωρίτερα είχε προκαλέσει ένα κύμα αντιμεταναστευτικού μίσους με προεξάρχοντες τους νεοφασίστες και τον ακροδεξιό υπουργό Εσωτερικών Ματέο Σαλβίνι, ενόσω τα ιταλικά ΜΜΕ περιέγραφαν τους υπόπτους ως καταγόμενους από το Μαγκρέμπ (σ.σ. η περιοχή της Βορειοδυτικής Αφρικής, που περιλαμβάνει το Μαρόκο, την Αλγερία και την Τυνησία).
Τη νύχτα της Πέμπτης προς Παρασκευή, ο Μάριο Ρέγκα Τσερτσιέλο, ένας 35χρονος χωροφύλακας, ο οποίος είχε μόλις επιστρέψει από τον μήνα του μέλιτος, σκοτώθηκε με οκτώ μαχαιριές από έναν από δύο νεαρούς άνδρες κατά τη διάρκεια της σύλληψής τους για την κλοπή ενός σακιδίου πλάτης σε μια πλούσια συνοικία κοντά στο Βατικανό.
«Οι ύποπτοι φαίνονται στις κάμερες επιτήρησης της κυκλοφορίας, δεν θα μας ξεφύγουν. Προφανώς, δεν είναι Ιταλοί, τι έκπληξη!», έσπευσε να δηλώσει ο ακροδεξιός υπουργός Εσωτερικών Ματέο Σαλβίνι, ζητώντας την επιβολή «ισόβιων καταναγκαστικών έργων» για «αυτούς τους μπάσταρδους». Μετά την ανάρτηση του Σαλβίνι, ακροδεξιοί και νεοφασίστες επιδόθηκαν σε αντιμεταναστευτικές και ξενοφοβικές κραυγές.
Οι δράστες της επίθεσης ταυτοποιήθηκαν από το υλικό που κατέγραψαν οι κάμερες παρακολούθησης και συνελήφθησαν: Πρόκειται για δύο Αμερικανούς, 19 ετών, που διέμεναν σε ένα πολυτελές ξενοδοχείο και είχαν βγάλει αεροπορικά εισιτήρια επιστροφής το ίδιο βράδυ. Αργά το βράδυ, ο ένας από τους δύο ομολόγησε ότι ήταν ο δράστης της δολοφονίας, μεταδίδουν ιταλικά ΜΜΕ επικαλούμενα την αστυνομία.
Και η υπόθεση αποδείχθηκε λίγο πιο πολύπλοκη: Το θύμα της ληστείας ήταν έμπορος ναρκωτικών που είχε πουλήσει στους δύο τουρίστες ταμπλέτες ασπιρίνη την οποία είχε παρουσιάσει ως κοκαΐνη.
Για να τον εκδικηθούν, οι δύο Αμερικανοί επέστρεψαν για να κλέψουν το σακίδιο πλάτης του ντίλερ και του έδωσαν ραντεβού στις 3.00 το πρωί για να του το επιστρέψουν έναντι 100 ευρώ, σύμφωνα πάντα με τα ΜΜΕ. Ο ντίλερ κατήγγειλε την κλοπή στους χωροφύλακες που εμφανίστηκαν στο σημείο του ραντεβού με πολιτικά. Η σύλληψη των δύο νεαρών μετατράπηκε στη συνέχεια σε τραγωδία.
Οι δύο Αμερικανοί τέθηκαν υπό κράτηση για ανθρωποκτονία και απόπειρα εκβιασμού, κατηγορίες οι οποίες θα πρέπει τώρα να επιβεβαιωθούν από δικαστή.
Φυσικά, μόλις έγινε γνωστή η εθνικότητα των δραστών, τόσο ο Σαλβίνι, όσο και οι υπόλοιποι ακροδεξιοί και νεοφασίστες λούφαξαν, με κάποιους από αυτούς να προσπαθούν να σβήσουν και τα γραφόμενά τους στο Τwitter και στο Facebook...
(Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ, AFP)

Ανάπτυξη για λίγους – Αμετάβλητα τα ποσοστά φτώχειας στη Γερμανία από το 2005

Κατιούσα

Μπορεί η γερμανική αστική τάξη να είναι η μεγαλύτερη κερδισμένη από την οικονομική κρίση στην ΕΕ, με ανάπτυξη άγνωστη εδώ και δεκαετίες και μειούμενη ανεργία, τίποτε όμως σχεδόν δεν έχει αλλάξει σε ό,τι αφορά το πιο αποκλεισμένο κομμάτι του πληθυσμού. Από την εποχή του σοσιαλδημοκράτη καγκελαρίου Γκέρχαρντ Σρέντερ ως τη διακυβέρνηση της Άνγεκλα Μέρκελ ο αριθμός των ανθρώπων που επίσημα αναγνωρίζονται από τη στατιστική υπηρεσία της χώρας ως φτωχοί δεν έχει μεταβληθεί παρά ελάχιστα. Η μικρή μείωση στα ποσοστά φτώχειας στις περιοχές της τέως ΓΛΔ, παραδοσιακά αρκετά μεγαλύτερα από τον εθνικό μέσο όρο, αντισταθμίζεται πρακτικά από αντίστοιχη αύξηση στα ποσοστά φτώχειας της “εύπορης” δύσης. Αν το 2005 20,4% των Ανατολικογερμανών ζούσαν σε συνθήκες φτώχειας, πλέον, με βάση τα τελευταία στοιχεία του 2018, ανέρχονται σε 17,5%, ενώ αντίστοιχα στην “παλιά” ΟΔΓ, 15% των κατοίκων είναι φτωχοί, σχεδόν 2% περισσότεροι απ’ ό,τι 14 χρόνια πριν.
Μάλιστα, πρωταθλήτρια στη φτώχεια αναδυκνύεται το δυτικό κρατίδιο-πόλη της Βρέμης, όπου το 2018 πάνω από 1 στους 5 κατοίκους, το 22,7% απειλείται από το φάσμα της ένδειας. Ακόμα και στο πλουσιότερο κρατίδιο, τη Βαυαρία, το ποσοστό φτώχειας είναι διψήφιο, με 11,7%. Ακολουθούν τα κρατίδια του Μεκλεμβούργου – Άνω Πομερανίας (20,9%), Σαξονίας – Άνχαλτ (19,5%) και το Βερολίνο με 18,2%. Τη μεγαλύτερη ποσοστιαία αύξηση καταγράφει ωστόσο η Βόρεια Ρηνανία – Βεστφαλία, το κατεξοχήν βιομηχανικό κέντρο της χώρας, όπου από 14,4% τ0 2005 οι “ομάδες κινδύνου” εκτοξεύθηκαν στο 18,1%.
Δεν προκαλεί έκπληξη πως το μεγαλύτερο κίνδυνο φτώχειας διατρέχουν οι μονογονεϊκές οικογένειες και τα παιδιά του, 40,4% στο δυτικό και 44,5 στο ανατολικό μέρος της χώρας, με μεγάλες αποκλίσεις από περιοχή σε περιοχή. Έντονα είναι και τα προβλήματα στα αστικά κέντρα, με 5 μεγαλουπόλεις να καταγράφουν ποσοστά φτώχειας άνω του 20% (Βρέμη, Έσσεν, Ντόρτμουντ, Λειψία και Ντουίσμπουργκ), “κερδίζοντας” το χαρακτηρισμό “πτωχοκομεία της ΟΔΓ”.
Αποδεικνύεται για άλλη μια φορά τόσο η ανισόμετρη φύση της καπιταλιστικής ανάπτυξης, ακόμα και μέσα στην ίδια τη χώρα, όσο και το γεγονός πως οι υποσχέσεις για “χρυσά κουτάλια”, που θα έρθουν αν ο λαός κάνει θυσίες προς όφελος των υψηλών ρυθμών ανάπτυξης είναι μια φενάκη για να πληρώνουν πάντα εκείνοι που παράγουν τον πλούτο την κρίση των αφεντικών τους και να μη διεκδικούν τίποτε παρά τα – ολοένα λιγότερα κι αυτά – ψίχουλα που είναι διατεθειμένα να μοιραστούν μαζί τους σε συνθήκες υψηλής κερδοφορίας.
Με πληροφορίες από jungewelt.de

Μητροπολίτης Αμβρόσιος – Η σβάστικα δε βγήκε απ’τον παράδεισο

Κατιούσα

Ο μητροπολίτης Καλαβρύτων και Αιγιαλείας Αμβρόσιος μπορεί να μην είναι ο μόνος εκπρόσωπος της ιεροσύνης που στηρίζει τη Χρυσή Αυγή, και σίγουρα δεν είναι ο μόνος που, εκφράζει φασιστικές και ρατσιστικές ιδέες ανεξαρτήτως κομματικού προσήμου. Κέρδισε όμως με το σπαθί του τη θέση του επίσημου ιεράρχη της οργάνωσης, ως
“φυσικό” επιστέγασμα μιας πορείας ταγμένης ψυχή τε και σώματι στην ακροδεξιά του τόπου μας.
“Αγαπάτε αλλήλους, αρκεί να μην είναι κουμμούνια, αναρχικοί, άθεοι, πισωγλέντηδες ή ξένοι” θα μπορούσε να είναι το μότο του ιεράρχη, που φροντίζει κατά καιρούς να υπενθυμίζει εμφατικά πώς ακριβώς εννοεί τη θεάρεστη αποστολή του. Κι όλα αυτά υπό τα ανεκτικά όμματα της Εκκλησίας της Ελλάδος και της Ιεράς Συνόδου, ενάντια της οποίας καταφέρεται εξάλλου κατά καιρούς ο Αμβρόσιος, προφανώς γιατί δεν τις θεωρεί αρκετά σκληροπυρηνικές και σε ό,τι αφορά την ανώτατη ηγεσία της υπερβολικά φιλοκυβερνητική για τα γούστα της. Κι όμως ο ίδιος ο Ιερώνυμος ήταν εκείνος που σε συνέντευξή του στο Σκάι το 2016 είχε δηλώσει για εκείνον πως “Αυτά που επισημαίνει δεν είναι λάθη, είναι ο τρόπος με τον οποίο τα λέει και αυτό που του λένε. Αν ψάξουμε τα κείμενα και τα ψηλαφίσουμε και τα δούμε για το θέμα το κεντρικό που θίγει, δεν κάνει λάθος. Αλλά δεν είναι αυτός ο τρόπος ο κατάλληλος που μπορεί να ενεργήσει ένας ποιμένας”.
Γεννήθηκε σαν σήμερα ως Αθανάσιος Λενής το 1938 στην Αθήνα και μεγάλωσε στην Πάτρα. Ως έφηβος υπήρξε οικότροφος της διαβόητης χριστιανικής αδελφότητας “Ζωή” φυτώριου έντονου αντικομμουνισμού στα χρόνια του εμφυλίου και ως τη χούντα, συγκατοικώντας με τον μετέπειτα αρχιεπίσκοπο Αθηνών Ιερώνυμο Β’. Η διασύνδεσή του με ισχυρές αδελφότητες της Εκκλησίας συνεχίστηκε και κατά τα χρόνια των σπουδών θεολογίας του στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, όταν και χειροτονήθηκε διάκονος. Πιο συγκεκριμένα, ίδρυσε μαζί με τους στενούς του φίλους Χρήστο Παρασκευαΐδη, τον μετέπειτα αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο και τον Καλλίνικο, αργότερα μητροπολίτη Πειραιώς την οργάνωση “Παναγία η Χρυσοπηγή”, που λειτούργησε ως εφαλτήριο εκκλησιαστικής ανόδου και για τους τρεις άνδρες. Μετά από κάποια χρόνια σε ενορίες των βορείων προαστίων ανέλαβε το 1968, στο απόγειο της χούντας τη θέση του ιεροκήρυκα της Ελληνικής Χωροφυλακής, ιδιότητα με την οποία δίδασκε στις σχολές της Χωροφυλακής και της Αστυνομίας.
Αν ο Χριστόδουλος ισχυριζόταν πως δεν ήξερε για βασανιστήρια της χούντας επειδή “διάβαζε”, ο Αμβρόσιος δεν είχε κανένα πρόβλημα, με τις μεθόδους των συναδέλφων και μαθητών του, καθώς το 1976, όταν, έχοντας πια αποστρατευτεί με το βαθμό του αντισυνταγματάρχη, ανέλαβε τιτουλάριος μητροπολίτης Ταλαντίου, προκάλεσε αίσθηση με τον επιβατήριο λόγο του όπου απηύθυνε  «ιδιαιτέρως θερμόν εν Κυρίω ασπασμόν» προς τους φυλακισμένους αξιωματικούς και οπλίτες της Χωροφυλακής και της Αστυνομίας Πόλεων που είχαν φυλακιστεί «συνεπεία οιουδήποτε ατυχούς συμβάντος εν τη ενασκήσει του υπηρεσιακού των καθήκοντος». Ατυχή περιστατικά, όπως για παράδειγμα η δολοφονία του νεαρού Μιχάλη Μυρογιάννη έξω από το Πολυτεχνείο το 1973, με τον ίδιο να χαρακτηρίζει “πρότυπο ζωής” το φονιά Ντερτιλή.  Οι φωνές που εντός κι εκτός εκκλησίας έκαναν λόγο για ανάγκη κάθαρσης της ιεραρχίας από φιλοχουντικά στοιχεία έπεσαν στο κενό, και μάλιστα ο “χωροφύλακας”, όπως ήταν για ευνόητους λόγους το παρατσούκλι του ανέλαβε και αρχιγραμματέας της Ιεράς Συνόδου στο διάστημα 1976 -1978.  Τη χρονιά εκείνη εξελέγη μητροπολίτης Καλαβρύτων και Αιγιαλείας, θέση με την οποία έγινε θλιβερά γνωστός στο πανελλήνιο.
Ζυμώνοντας για χρόνια τις ακροδεξιές του ιδέες στο παρασκήνιο, ενθαρρυμένος κι από την εκλογή του Χριστόδουλο στον αρχιεπισκοπικό θρόνο το 1998, (όπου λέγεται πως στο άκουσμα της είδησης αναφώνησε “Νενικήκαμεν”) ένιωσε την ατμόσφαιρα προϊόντος εκφασισμού τμημάτων της ελληνικής κοινωνίας στα χρόνια της κρίσης να δίνει αέρα στα ναζιστικά πανιά του, εκδηλώνοντας ανοιχτά τη συμπάθειά του στο μόρφωμα της Χρυσής Αυγής. Μια πρώτη ευκαιρία ήταν τα εγκαίνια των γραφείων της εγκληματικής οργάνωσης στο Αίγιο τον Οκτώβρη του 2012, όταν ο μητροπολίτης έστειλε εκπρόσωπό του “για να μην προκαλέσει σχόλια” με την παρουσία του αυτοπροσώπως, αλλά δηλώνοντας δημόσια τη στήριξή του στη “γλυκιά ελπίδα για τον απελπισμένο πολίτη” που θα μπορούσε να γίνει η ΧΑ αν “διόρθωνε κάποια σφάλματα”. Μάλιστα ένιωσε “δικαωμένος” για τις προτάσεις του να  “σοβαρευτεί” η ΧΑ μετά τη δολοφονία Φύσσα, που τη θεωρούσε αποτέλεσμα κάποιων “ακραίων συμπεριφορών”, που δεν αλλοίωναν το γεγονός πως στο κόμμα υπήρχαν “πολλά σοβαρά άτομα” τα οποία καλούσε ο ίδιος να “αναλάβουν το ρόλο που τους ανήκει”. Σοβαρά άτομα όπως ο Λαγός και ο Παναγιώταρος, με τους οποίους πόζαρε χαμογελαστός με την ευκαιρία των εθνικιστικών συλλαλητηρίων για το Μακεδονικό πριν λίγους μήνες στο Αίγιο, αφού κατά δήλωσή του προτιμά να τον λένε φασίστα παρά κατσαπλιά.
Από γνήσιος φασίστας δε θα μπορούσε παρά να επιτίθεται συχνά πυκνά σε μετανάστες και πρόσφυγες, με αποκορύφωμα τη διαβότη δήλωσή του πως “Το Κράτος προσπαθεί να εντάξει τα παιδιά των μεταναστών-κατακτητών μας στα δημόσια Σχολεία. Άλλοι Έλληνες γονείς αρνούνται να το αποδεχθούν και άλλοι το αποδέχονται! Τα δεινά άρχισαν ήδη. Εν τω μεταξύ οι δήθεν μετανάστες, στην ουσία όμως απεσταλμένοι κατακτητές, άρχισαν ήδη την εγκληματική δράση τους! Επιτίθενται, κλέβουν, τραυματίζουν ή και φονεύουν αθώους Έλληνες πολίτες”. Σε άλλη περίσταση δε δίστασε επίσης να μιλήσει για “ισλαμιστικά στίφη προσφύγων” που δε θα έπρεπε οι καλοί χριστιανοί να αφήσουν να μολύνουν τον τόπο τους.
Αγαπημένος του στόχος βέβαια είναι οι κομμουνιστές, τόσο η κατά φαντασίαν (δικής του) του Σύριζα, όσο και οι πραγματικοί. Σε μια από τις πολλές στιγμές αντικομμουνιστικής υστερίας επιτέθηκε στο ΠΑΜΕ εκπαιδευτικών για επιστολή του προς τους μαθητές σχετικά με την 25η Μαρτίου, όπου ξεσκέπαζε τον ρόλο του Παλαιών Πατρών Γερμανού έναντι του Παπαφλέσσα, διαστρέφοντας μάλιστα το περιεχόμενο της επιστολής ωσάν να ήταν ο Γερμανός που χαρακτηριζόταν ως τέτοιος. Ο “φασίστας καλόγερος”, όπως τον αποκάλεσε τότε το ΠΑΜΕ, έλαβε την απάντηση που του άξιζε.  Αλλεργία υπέστη ο καλός ιεράρχης και στο άκουσμα της είδησης για τα εγκαίνια του μουσείου Μπελογιάννη στην Αμαλιάδα το 2017, όταν δημοσίευσε έναν οχετό μίσος κατά του “γνωστού μεγαλοαγωνιστού Κομμουνιστο-Συμμορίτη, πράκτορος των Σοβιετικών Μπολσεβίκων και άρα προδότη της Πατρίδος μας, σφαγέα των Ελλήνων αδελφών του κατά την περίοδο του Συμμοριτοπολέμου”, επικαλούμενος μεταξύ άλλων το “Μακελειό” του Στέφανου Χίου, γιατί τα μεγάλα πνεύματα συναντώνται (στην Πηγάδα).
Πρόσφατα απασχόλησε εκ νέου εκτεταμένα τα ΜΜΕ και την κοινή γνώμη η δικαστική του δίωξη για ανάρτηση μίσους κατά των ομοφυλοφίλων στο προσωπικό του ιστολόγιο το Δεκέμβρη του 2015. Εκεί ανέφερε μεταξύ άλλων σε άρθρο με τίτλο “Αποβράσματα της κοινωνίας σήκωσαν κεφάλι!- Ας μιλήσουμε έξω απ τα δόντια: Φτύστε τους!”: “Μην τους πλησιάζετε! Μην τους ακούτε! Μην τους εμπιστεύεσθε! Είναι οι κολασμένοι της κοινωνίας! Δεν μπορούν κάποιοι ξεφτιλισμένοι να υπερασπίζονται δημοσίως τα πάθη της ψυχής τους! (…) Ψυχικά και πνευματικά πάσχουν! Είναι άτομα με διανοητική διαταραχή! Δυστυχώς αυτοί είναι τρις-χειρότεροι και πολύ πιο επικίνδυνοι από κάποιους,  που ζουν στα τρελλοκομεία!”. Το μονομελές πλημμελειοδικείο Αιγίου έκρινε πως το κείμενο, όπως και η απολογία του ίδιου του μητροπολίτη, όπου ανέφερε πως αν μπορούσε θα χρησιμοποιούσε τουφέκι κατά των ομοφυλοφίλων “να τελειώνουμε”, δεν παραβίαζε κανέναν νόμο, αθωώνοντας τον Αμβρόσιο που φυσικά πανηγύρισε δεόντως τη δικαστική του δικαίωση, μεταξύ άλλων επιδιδόμενος σε παραλήρημα για την “κόκκινη χούντα του Σύριζα”. Ο σάλος που προκλήθηκε από την αθωώτικη απόφαση συνέβαλε στην άσκηση έφεσης από την εισαγγελέα πλημμελειοδικών Αιγίου λίγες μέρες αργότερα και η δίκη πρόκειται να επαναληφθεί. Χωρίς να μπορεί κανείς να προβλέψει με βεβαιότητα την έκβαση της νέας δίκης, το ζητούμενο δεν είναι απλά η καταδίκη του κηρύγματος μίσους σε θεσμικό επίπεδο, αλλά κυρίως από πλευράς κοινωνίας, περιλαμβανομένων όσων αυτοπροσδιορίζονται ως χριστιανοί. Γιατί ένας φασίστας με ράσο δε διαφέρει σε τίποτε από ένα φασίστα χωρίς. Με εξαίρεση ότι ο πρώτος κάνει πιθανόν πιο συχνά τον (αγκυλωτό) σταυρό του…

Ζευγάς και… παπάς, δεν γίνεται

Από Στέλιος Κανάκης 

Γράφει ο Στέλιος Κανάκης //

Η εκκλησία είναι ο πιο διαχρονικός, σκοταδιστικός και εγκληματικός οργανισμός που γνώρισε η ανθρωπότητα. Είναι η ιδεολογία του δουλοκτητισμού και ως τέτοια εμφανίστηκε, οργανώθηκε, ισχυροποιήθηκε και υπάρχει. Έκτοτε, στηρίζει κάθε τάξη που παρουσιάζεται στο προσκήνιο της εξέλιξης του συνεχούς του εκμεταλλευτικού συστήματος. Εξαπατά, τρομοκρατεί, ποδηγετεί, εκμαυλίζει τους λαούς, αμβλύνει την κριτική σκέψη.
Η εκκλησία είναι θανάσιμος εχθρός των καταπιεζόμενων μαζών και μόνο ως τέτοια πρέπει να αντιμετωπίζεται.
Οι προοδευτικοί άνθρωποι, οι επαναστάτες έχουν, εκτός της οργάνωσής τους, το αποτελεσματικό όπλο της γνώσης και της επιστήμης στην πάλη τους για την χειραφέτησή τους. Η γνώση και η επιστήμη νοηματοδοτούν, εξοπλίζουν και ανατέμνουν.
Επιστήμη και εκκλησία είναι δύο εντελώς αντίθετες έννοιες και πραγματικότητες. Αυτό το γνώριζε άριστα ακόμη και η αστική τάξη κατά την επαναστατική της περίοδο (Γαλλική Επανάσταση).
Δεν μπορεί (υπό την έννοια του αδύνατου) να είναι κανείς “και παπάς και ζευγάς”. Ή το κωμικό, εξευτελιστικό, επικίνδυνο και αλληλοαναιρούμενο (στην καλύτερη περίπτωση) φαινόμενο των ημερών μας, “το πρωί ζευγάς και το βράδυ παπάς”. Που απενοχοποιεί και βάζει στο “σπίτι” τον σκοταδισμό της εκκλησίας, αλλά και κάθε ανορθολογισμού. Που πασχίζει να προβάλει ως ιδεολόγημα ιδιότυπου αμοραλιστικού και αποϊδεολογικοποιημένου διπολισμού, την αίωρη, αίολη και ανοήτως επαμφοτερίζουσα στάση του… χριστιανοπροοδευτικού.
Η εκκλησία και ο ανορθολογισμός γενικότερα, είναι το “ρόπαλο” της αστικής τάξης. Που όταν δεν σκοτώνει, μολύνει, υποσκάπτει, διαβρώνει και αποκοιμίζει συνειδήσεις αφοπλίζοντας τις μάζες. Είναι το ματωμένο δεκανίκι, η ιδεολογία του στυγνού και εκμεταλλευτικού συστήματος. Θα πέσει μαζί του, αλλά αυτό – σε καμία περίπτωση δεν σημαίνει πως μέχρι τότε συμμετέχουμε σε δράσεις της παραγνωρίζοντας την ολέθρια επίδρασή της, σφυρίζοντας… αδιάφορα και στην ουσία, ενδυναμώνοντας το ρόλο της. Αντιθέτως, αγωνιζόμαστε να απομονωθεί, όσο γίνεται, από το κοινωνικό γίγνεσθαι, αποκαλύπτουμε τον σκοταδισμό της και αντιμαχόμαστε το ρόλο της που είναι η στήριξη του συστήματος.

Σ

Οι ξυπόλητοι σερβιτόροι της Μυκόνου

 Συνθήκες εργασίας Μεσαίωνα. Οχι από ανάγκη. Από… concept. Διότι ό,τι τρελό, μπορείς να το δεις στη Μύκονο. Αυτό όμως ξεπερνά κάθε όριο και βάζει σε κίνδυνο την υγεία των εργαζομένων Γιάννης Δεβετζόγλου Γιάννης Δεβετζόγλου 28 Ιουλίου 2019, 13:00 facebook twitter - email Τα προηγούμενα τρία χρόνια είδαμε συνθήκες τραγικές. Εργαζόμενους στη Μύκονο να είναι στριμωγμένοι σε κοντέινερ. Σε αντίσκηνα που τα στήνουν παράνομα κάθε βράδυ και το πρωί τα μαζεύουν. Ομως αυτό που είδα φέτος, ξεπερνά κάθε προηγούμενο. Εργαζόμενοι υποχρεωτικά ξυπόλητοι στην καυτή άμμο. Γιατί; Μα για λόγους concept! Η πληροφορία έφτασε στα αφτιά μου από φίλο μου γιατρό, που εργάζεται στο νησί. «Ηρθε το παλικάρι με φουσκάλες στα πόδια. Του είπα να σταματήσει από τη συγκεκριμένη δουλειά» μου είπε ψύχραιμος. Γιατί κάποιοι δεν πιστεύουν ότι ο άνθρωπος πήγε στη Σελήνη; Πατήστε εδώ Εμένα πάλι μου έκανε τόση εντύπωση, που πήγα να δω από κοντά το διάσημο beach bar και τους ξυπόλητους εργάτες. Να δω πόσο απλά καταστρέφεται για ένα concept η ανθρώπινη αξιοπρέπεια και μπαίνει σε κίνδυνο η υγεία. Ας μη μιλήσουμε βέβαια για εργατική νομοθεσία και για προστασία εργαζομένων… Προσεγγίζοντας με το αυτοκίνητο και στα 200 μέτρα από το μπαρ, οι παρκαδόροι με σταμάτησαν φωνάζοντας: «είναι 10 ευρώ, αν δεν θες, άσ’ το πίσω από την ταμπέλα». Υπάκουσα στους κανόνες της παραλίας της Φτελιάς και δεν πλήρωσα. Μόλις πάτησα το πόδι μου στο σημείο που ήταν αραδιασμένες οι σεζλόνγκ, αντίκρισα το θέαμα. Ηταν λίγο μετά τις 12 το μεσημέρι και η θερμοκρασία στους 28 βαθμούς Κελσίου. Η άμμος ήταν καυτή και οι σερβιτόροι και ο υπεύθυνος ξυπόλητοι. Μία κοπέλα από το σέρβις στέκεται όσο πιο διακριτικά μπορεί, κοντά στη σκιά της ομπρέλας Δεν μπορούσα να διανοηθώ ότι αν πήγαινα για βουτιά, θα άφηνα τις σαγιονάρες μου στη σεζλόνγκ. Στα 20 μέτρα θα είχε καεί η πατούσα μου. Και κανένας από τους λουόμενους δεν πήγαινε ξυπόλυτος μέχρι το σημείο που σκάει το κύμα. Οι εργαζόμενοι όμως ήταν υποχρεωμένοι να κυκλοφορούν δίχως παντόφλες. Δεν περπατούσαν άνετα. Κάθε φορά που σταματούσαν, έθαβαν την πατούσα τους όσο πιο βαθιά μπορούσαν στην άμμο για να βρούνε δροσιά. Ηταν ξεκάθαρο πόσο βασανιστικό ήταν. Ακόμη ένα παλικάρι από το σέρβις αναζητά διακριτικά σκιά για να σταθεί Οπως μου εξήγησε ένας, τα λεφτά είναι καλά. «Μπορεί να φτάσεις και 60 ευρώ και 70 ευρώ την ημέρα. Αυτό είναι το concept και αν έχεις ανάγκη το κάνεις…» Ομως ποιος ιδιοκτήτης πάτησε με τόσο άγριο και απάνθρωπο τρόπο στην ανάγκη του άλλου και τον υποχρέωσε να περιφέρεται ξυπόλητος στην καυτή άμμο τόσες ώρες για το concept; Ακόμη και αν ο εργαζόμενος δεν έχει σώας τα φρένας ή έχει μεγάλη ανάγκη, είναι σωστό να δουλεύει σε αυτές τις συνθήκες; Να πονάει για να βγάλει τα λεφτά του; Το «concept» τηρείται ευλαβικά από όλους τους εργαζόμενους Και με την απορία μήπως τελικά το δέρμα σκληραίνει, συνηθίζουν και δεν αισθάνονται τόσο πόνο, αν και είχα δει τις αντιδράσεις, απευθύνθηκα στον Δημήτρη Ρηγόπουλο, τον καθηγητή Δερματολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών και διευθυντή του νοσοκομείου «Ανδρέας Συγγρός». Ο καθηγητής με διαβεβαίωσε ότι η παρατεταμένη επαφή με την καυτή άμμο ενοχοποιείται για εγκαύματα, φουσκάλες, κοκκίνισμα (ερυθήματα) και πόνο στις πατούσες. «Ειδικά τις μεσημβρινές ώρες, που οι θερμοκρασίες είναι εξαιρετικά υψηλές, είναι επικίνδυνο να παραμένεις ξυπόλητος στην άμμο, ακόμη και αν και το πέλμα, όπως και οι παλάμες, έχουν παχιά κερατίνη, ώστε να προστατεύονται. Δεν είναι τυχαίο ότι όλοι τρέχουμε από την πετσέτα μέχρι να φτάσουμε στο νερό. Και για αυτό υπάρχουν και οι σαγιονάρες… Αλλά στις περιπτώσεις που η θερμοκρασία συσσωρεύεται από τη μεγάλη παραμονή τόσων ωρών, είναι επικίνδυνο». Πέρα από τις βλάβες αυτές, υπάρχουν και μικρές πιθανότητες μετάδοσης ιογενών λοιμώξεων όπως είναι οι μυρμηγκίες. Θέλω να πιστεύω ότι δεν θα συνεχιστεί αυτό όλο το καλοκαίρι. Οτι θα βρεθεί κάποιος αρμόδιος από το υπουργείο Εργασίας, που θα ασχοληθεί και θα δώσει τέλος στο βασανιστήριο των εργαζομένων. Ανθρώπων που άφησαν τα σπίτια τους από ανάγκη. Που τώρα εργάζονται με σωματικό πόνο από ανάγκη. Και ελπίζω αυτή η ανάγκη να μη σπρώξει ούτε αυτούς, ούτε άλλους σε ακόμα πιο απελπιστικές καταστάσεις. Πηγή: Protagon.gr

Σκοτώστε τους φτωχούς

Από iraklis3

Η νεοφιλελεύθερη δεξιά είναι μαύρη αντίδραση. Ο νέος πρωθυπουργός της Βρετανίας, Μπόρις Τζόνσον, ανακοίνωσε πως θα προσλάβει 20.000 αστυνομικούς για να αντιμετωπίσουν την ανοδική εγκληματικότητα. Ο Τραμπ επαναφέρει τη θανατική ποινή σε ομοσπονδιακό επίπεδο. Στελέχη της κυβέρνησης Μπολσονάρο θέλουν ελεύθερους σκοπευτές να εκτελούν εγκληματίες στις φαβέλες. Επιδιώκουν όλοι «νόμο και τάξη» σε περιόδους αύξησης της βίας. Είναι βλέπετε πιο φτηνές οι σφαίρες, οι εκτελέσεις και η καταστολή από ό,τι η επένδυση στον κοινωνικό ιστό, στο κράτος προνοίας και στην πρόληψη. Είναι πολύ πιο οικονομικό να σκοτώνεις τους φτωχούς παρά να τους δώσεις εφόδια εξόδου από τη ζωή του περιθωρίου. Γιατί αυτό θα σήμαινε «παρέμβαση» του κράτους. Το κράτος όμως επεμβαίνει μόνο για την ασφάλεια της ιδιοκτησίας έτσι;
Πηγή: Χαραυγή / Παλμ

Μύθοι και πραγματικότητα με αφορμή την τηλεοπτική σειρά «Τσέρνομπιλ»

Από Ομάδα ¡H.lV.S!

H σειρά -αναφέρεται στην έκρηξη που σημειώθηκε στις 26 Απρίλη 1986, στον πυρηνικό αντιδραστήρα 4 του σταθμού παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας στο Τσέρνομπιλ της βόρειας Ουκρανίας, κοντά στην πόλη Πριπιάτ.
Παρότι η πολυδιαφημισμένη αυτή αμερικανο-βρετανική παραγωγή κατορθώνει να εξάψει το ενδιαφέρον του θεατή αποκτώντας απροσδόκητη απήχηση, ούτε μοναδική είναι, ούτε πρωτότυπη. Πρόκειται για μια πιο «έξυπνη» και καλύτερα επεξεργασμένη προσπάθεια να καταπολεμηθεί η κομμουνιστική ιδεολογία μέσα από τον αντισοβιετισμό.
Όπως ήδη σημειώσαμε σε προηγούμενο άρθρο  «η σειρά του ΗΒΟ, «Chernobyl», έχει δεχτεί -ακόμη και από αστούς δημοσιογράφους σκληρή κριτική για τις ιστορικές ανακρίβειες που περιέχει, μέσα από ένα κυριολεκτικά «ξαναγράψιμο» της ιστορίας. Και μάλιστα με τον τρόπο που οι Άγγλοι -παλιοί μάστορες του είδους, παίζουν κυριολεκτικά στα δάχτυλα: διάχυτος (και συχνά χυδαίος) αντικομουνισμός πίσω από την “παραδοσιακή” αριστουργηματική σκηνοθεσία και έμφαση στη λεπτομέρεια -θυμηθείτε και το “Foyle’s War”»…

Ο σοσιαλισμός ευθύνεται ή η παραβίασή του;

Η σειρά επιλέγει να δώσει έμφαση σε προβληματικές καταστάσεις που αναδεικνύονται στην πλοκή. Όπως η απόσπαση ηγετικών στελεχών του Κόμματος και του σοβιετικού κράτους από το λαό, γραφειοκρατία, καριερισμός, καθώς και σοβαρά προβλήματα που αφορούν την καθυστέρηση στην τεχνολογική ανανέωση, οι ελλείψεις υγειονομικού υλικού, προστατευτικών μέσων και άλλα. Ηταν αυτά υπαρκτά πραγματικά φαινόμενα, ανεξάρτητα από τον τόνο της υπερβολής ή όχι με τον οποίο δίνονται στη σειρά; Σαφώς και ήταν.
Τι παραλείπουν όμως να μας πουν οι συντελεστές της σειράς; Οτι όλα αυτά καταγράφονται σε μια περίοδο που η διαδικασία υποχώρησης της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, η διαδικασία παλινόρθωσης των καπιταλιστικών σχέσεων έχει περάσει στην τελική φάση της. Είναι η εποχή της «Περεστρόικα», η εποχή που η αντεπανάσταση έγινε επίσημη κρατική πολιτική στο ΚΚΣΕ και την ΕΣΣΔ. Σε 5 χρόνια από το ατύχημα δεν θα υπάρχει ΕΣΣΔ, ως αποτέλεσμα αντεπαναστατικών γεγονότων που αποτέλεσαν κορύφωση μιας μακρόχρονης πορείας παραβιάσεων και εκφυλισμού, με βασικό στοιχείο τους την εισαγωγή στην οικονομία, στις πολιτικές και κοινωνικές σχέσεις, αρχών, αξιών και μεθόδων που δεν είχαν σχέση με το σοσιαλισμό, αλλά με την αγορά και τον καπιταλισμό. Οι κοινωνικές δυνάμεις που επιδίωξαν και πέτυχαν την ανατροπή ήταν πανταχού παρούσες και είχαν πάρει κεφάλι. Είναι προσφιλής μέθοδος στα αντικομμουνιστικά επιτελεία να φορτώνονται στη σοσιαλιστική οικοδόμηση και στη σοσιαλιστική εξουσία στοιχεία και φαινόμενα ξένα που χαρακτήρισαν την περίοδο υποχώρησης και παραβιάσεων.

Υπερβολές και διαστρεβλώσεις

Πέρα όμως από αυτό, που είναι το κύριο και το βασικό, η σειρά διαπνέεται από εμπαθείς ανιστόρητες υπερβολές και διαστρεβλώσεις. Αναφέρουμε χαρακτηριστικά:

• Η σειρά αναφέρεται σε 93.000 νεκρούς και συγκρίνει το ατύχημα με τις πυρηνικές βόμβες στη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι. Αναμφισβήτητα το πυρηνικό ατύχημα στο Τσέρνομπιλ ήταν ένα εξαιρετικά σοβαρό γεγονός. Οι συνέπειές του στο περιβάλλον, στην υγεία, στην ψυχολογία και γενικότερα στη βιολογική και κοινωνική ζωή χιλιάδων κατοίκων σε μια εκτεταμένη γεωγραφικά περιοχή της ΕΣΣΔ ήταν βαρύτατες, όπως σημαντικές ήταν και οι επιπτώσεις στην αγροτική παραγωγή και κυρίως στην ψυχική υγεία χιλιάδων ανθρώπων σε περιοχές πολύ μακρύτερα από τα σύνορα της σοβιετικής επικράτειας^[1] που προκλήθηκαν από την πυρηνική καταστροφή. Από αυτή την αλήθεια, όμως, έως τον ισχυρισμό της σειράς ότι οι νεκροί μπορεί να έφτασαν και τους 93.000, υπάρχει μεγάλη απόσταση.

Σύμφωνα με στοιχεία ερευνών του ΟΗΕ, οι καταμετρημένοι νεκροί του Τσέρνομπιλ, όλοι πυροσβέστες και εργαζόμενοι του εργοστασίου άμεσα εκτεθειμένοι στη ραδιενέργεια, ήταν 30 τις πρώτες 100 μέρες και 14 τα επόμενα 10 χρόνια^[2]. Στη χειρότερη περίπτωση, σύμφωνα με μελέτες πάλι του ΟΗΕ, 3.000 – 4.000 ακόμη άνθρωποι θα ζήσουν λιγότερο από το αναμενόμενο εξαιτίας της έκθεσής τους στη ραδιενέργεια.
Οπως τονίζει η UNSCEAR, η επιστημονική επιτροπή του ΟΗΕ, «υπάρχει τάση η αύξηση της συχνότητας περιστατικών καρκίνου να αποδίδεται στο ατύχημα του Τσέρνομπιλ, αλλά πρέπει να σημειωθεί ότι η άνοδος είχε παρατηρηθεί ήδη πριν από το ατύχημα στις πληγείσες περιοχές»^[3]. Πράγματι, λίγο πριν και προπαντός μετά την ανατροπή του σοσιαλισμού στην ΕΣΣΔ, παρατηρείται μια συνεχιζόμενη έως τις μέρες μας μείωση του μέσου όρου ζωής, που οφείλεται στη ραγδαία επιδείνωση του βιοτικού επιπέδου των λαϊκών στρωμάτων, μαζί και στην υποβάθμιση του συστήματος Υγείας, παράγοντες που δεν σχετίζονται μόνο ή κυρίως με το Τσέρνομπιλ και που δεν φαίνεται να παίρνονται υπόψη από τους δημιουργούς της σειράς και τις πηγές τους.
Ένα αντίστοιχο ατύχημα σε καπιταλιστικό έδαφος την ίδια χρονική περίοδο, και με το δεδομένο εκείνα τα χρόνια επίπεδο επιστημονικής και τεχνολογικής ανάπτυξης σε θέματα ασφάλειας των βιομηχανικών πυρηνικών εγκαταστάσεων, θα είχε πολλαπλάσιες επιπτώσεις. Σήμερα, βέβαια, «μετά το ατύχημα στο Τσέρνομπιλ» και τη μελέτη των παραγόντων που το προκάλεσαν, «η ασφάλεια των πυρηνικών αντιδραστήρων ισχύος έχει διεθνώς ενισχυθεί πολύ σημαντικά»^[4].
Αυτό όμως που ξεπερνά κάθε μέτρο αυθαιρεσίας στην τηλεοπτική σειρά «Τσέρνομπιλ» είναι η σύγκριση που υφέρπει σε ορισμένες σκηνές ανάμεσα σε ένα πυρηνικό ατύχημα, όπως του Τσέρνομπιλ, και σε ένα συνειδητό έγκλημα, σαν αυτό που διέπραξαν οι ΗΠΑ ρίχνοντας το 1945 ατομικές βόμβες τεράστιας ισχύος στη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι και σπέρνοντας το θάνατο σε περισσότερους από 200.000 ανθρώπους.

• Ανακριβής, στην καλύτερη περίπτωση, είναι ο ισχυρισμός ότι η σοβιετική ηγεσία απέκρυπτε για μέρες την αλήθεια σχετικά με την έκταση και τις δυσμενείς επιπτώσεις του ατυχήματος από τους εκτεθειμένους στη ραδιενέργεια πολίτες, καθυστερώντας εγκληματικά να πάρει μέτρα για την προστασία τους. Ακόμη και οι αστικές περιγραφές είναι υποχρεωμένες να αναγνωρίσουν την εντυπωσιακή ταχύτητα με την οποία αντέδρασε το κράτος, φροντίζοντας «μέσα στην επόμενη μέρα να μετακινηθούν 50.000 άνθρωποι και 280.000 μέχρι το τέλος του έτους».^[5]

Για να τεκμηριώσει την άποψη της συνειδητής υποβάθμισης του ατυχήματος, η σειρά υποστηρίζει ότι το σοβιετικό κράτος ανέθεσε τη διαχείριση της υπόθεσης σε έναν «ασήμαντο» και παραγκωνισμένο κρατικό παράγοντα, όπως (αυτο)παρουσιάζεται στην ταινία, τον Μπορίς Στσέρμπινα. Ποιος όμως ήταν ο Στσέρμπινα; Αντιπρόεδρος του Υπουργικού Συμβουλίου, ενώ πρότερα υπήρξε υπουργός Ενέργειας. Αλήθεια, πόσους ακόμη τίτλους θα έπρεπε να διαθέτει ο Στσέρμπινα για να θεωρηθεί «έμπιστος»; Ως μη «αρεστός» και «παραγκωνισμένος», ο Στσέρμπινα παρουσιάζεται ως η εξαίρεση του έντιμου, υπεύθυνου και ηθικού…

• Για να ερεθιστεί το θυμικό, να ταυτιστεί η εικόνα του σοβιετικού κράτους με το κράτος – καταπιεστή, η σειρά επιστρατεύει τη μέθοδο της υποβολής. Παρουσιάζει αναγκαίες και αποφασιστικές ενέργειες που έγιναν για την αντιμετώπιση της έκθεσης σε ραδιενέργεια ως ένδειξη βιαιότητας του σοβιετικού κράτους. Χαρακτηριστικές είναι οι εμβόλιμες μελοδραματικές ιστορίες, που εμφανίζουν τις απόλυτα ενδεδειγμένες και λογικές κινήσεις του σοβιετικού κράτους ως απόδειξη της βαναυσότητάς του. Η απομάκρυνση, για παράδειγμα, μιας ηλικιωμένης αγρότισσας από τον τόπο της παρά τη θέλησή της, αν και είναι επιβεβλημένη, παρουσιάζεται ως βίαιος ξεριζωμός των γερόντων. Στο ίδιο μήκος κύματος, η θανάτωση των κατοικίδιων της περιοχής, πιθανών φορέων ραδιενεργού μόλυνσης, εμφανίζεται ως δόλια εξόντωση ανυπεράσπιστων – μετά την αποχώρηση των ιδιοκτητών τους – ζώων.

Μια τόσο εμπαθής σε τελευταία ανάλυση αντιμετώπιση του κομμουνισμού δεν θα μπορούσε παρά να ξεπέσει ακόμη και στη γελοιότητα. Ενδεικτική είναι η εικόνα των δήθεν «ανύποπτων» και «ευκολόπιστων» Σοβιετικών πολιτών, που απολαμβάνουν αμέριμνα τα ωραία χρώματα της πυρηνικής έκρηξης και αγκαλιάζονται τρυφερά σαν να βλέπουν ηλιοβασίλεμα! Αλλο παράδειγμα είναι η σκηνή με τον βετεράνο κομμουνιστή που, χτυπώντας το μπαστούνι του, δηλώνει εμφατικά πως η πίστη στη σοσιαλιστική εξουσία αποτελεί λενινιστική παρακαταθήκη, προφανώς για να υπογραμμιστεί ότι η «τυφλή υπακοή» δεν αποτελεί κάποιου είδους παρέκκλιση από την κομμουνιστική θεωρία και την εφαρμογή της. Αντίθετα, είναι εγγενές στοιχείο του «ολοκληρωτικού» χαρακτήρα της. Θυμηδία προκαλεί και η βία κατά του «άμοιρου» επικεφαλής της επιστημονικής ομάδας αντιμετώπισης του ατυχήματος, Λεγκάσοφ, από τον πρότερο «κακό» Στσέρμπινα, όταν, αγνοώντας ακόμη την τραγικότητα του θέματος, ταυτιζόταν με την επίσημη γραμμή και τις καθιερωμένες κομματικές συμπεριφορές. Ως ατράνταχτη απόδειξη για τον αυταρχισμό του «απολυταρχικού» κομμουνιστικού καθεστώτος και την τρομοκρατία που δέχονταν οι πολίτες του, οι δημιουργοί της σειράς βάζουν τον Στσέρμπινα να απειλεί τον Λεγκάσοφ πως θα τον πετάξει από το ελικόπτερο, αν δεν του εξηγήσει τη λειτουργία ενός πυρηνικού αντιδραστήρα!

Και η αλήθεια που δεν κρύβεται…

Αυτό που όμως δεν μπορεί να κρύψει η σειρά – άλλο αν προσπαθεί να το διαστρεβλώσει – είναι το γεγονός ότι στη Σοβιετική Ενωση, ακόμα και στις συνθήκες του 1986, ακόμα και λίγο πριν την τελευταία φάση της αντεπανάστασης, το αίσθημα της αυτοθυσίας, της αυταπάρνησης, της προσφοράς, η λήψη μέτρων χωρίς να υπολογίζεται το κόστος, η κινητοποίηση λαϊκών δυνάμεων είναι αυτά που κατάφεραν την επιτυχή τελικά αντιμετώπιση του ατυχήματος. Αυτές οι αρετές ήταν κληρονομιά μιας κοινωνίας και μιας εξουσίας στην οποία ο εργαζόμενος άνθρωπος βρισκόταν στο επίκεντρο. Η ικανότητα του κράτους να κινητοποιεί έγκαιρα, οργανωμένα και αποτελεσματικά εκατοντάδες επιστήμονες, πυροσβέστες, εργάτες, ανθρακωρύχους και να συγκεντρώνει σε ελάχιστο χρόνο όλα τα διαθέσιμα μέσα, ακόμη και το σύνολο του υγροποιημένου αζώτου της αχανούς χώρας – καταστάσεις ασύλληπτες στον καπιταλισμό – μόνο με την οργάνωση και τις υποδομές που είχε δημιουργήσει ο κεντρικός επιστημονικός σχεδιασμός μπορούν να εξηγηθούν.

Δεν μπορεί ακόμα να αποσιωπήσει πως το σοβιετικό κράτος δεν λογάριασε το κόστος για να σώσει όσο γίνεται περισσότερες ανθρώπινες ζωές, σε κραυγαλέα αντίθεση με τον καπιταλισμό, που τις βάζει στο ζύγι με το χρήμα, με αποτέλεσμα να είναι αυτές πάντα οι χαμένες.

Η υπεροχή του σοσιαλιστικού συστήματος, του οποίου οι παλιότερες κατακτήσεις στη φάση της αποδόμησής του δεν είχαν ολοσχερώς ακυρωθεί, εκδηλώνεται λοιπόν ακόμη και εκεί που η σειρά προσπαθεί να αποδείξει το αντίθετο.
Το μεγαλύτερο όμως ερώτημα που παραμένει, είναι γιατί 30 περίπου χρόνια μετά την ανατροπή του σοσιαλισμού τα ιδεολογικά επιτελεία του καπιταλισμού εξακολουθούν ακόμη να ασχολούνται με αυτό το «αποτυχημένο», το «ξοφλημένο» κοινωνικό σύστημα; Μήπως το φάντασμα του κομμουνισμού εξακολουθεί να πλανιέται πάνω από τον πλανήτη; Μήπως η σειρά προσπαθεί να απαντήσει στην πλειονότητα των νέων της Αμερικής, που δηλώνουν ότι προτιμούν το σοσιαλισμό από τον καπιταλισμό; «Εντάξει παιδιά. Ας είστε με τον σοσιαλισμό. Προς θεού όμως μακριά από τον μόνο επικίνδυνο, τον αληθινό αντίπαλο στο σύστημα της εκμετάλλευσης, τον σοσιαλισμό – κομμουνισμό».
Παραπομπές:

1. Εφημερίδα «Η Καθημερινή» ένθετο «Τέχνες και Γράμματα», Κυριακή 23 Ιούνη 2019, Αφιέρωμα Chernobyl.
2. Ο.π.
3. UNSCEAR 1998, UNSCEAR 2000, Chernobyl Ten Years On. NEA OECD (1995)
4. Πόρισμα Ομάδας Εργασίας του ΤΕΕ/ΤΚΜ όπως εγκρίθηκε με την απόφαση Α155/Σ11/14.04.2009 της Διοικούσας Επιτροπής
5. Εφημερίδα «Η Καθημερινή», Κυριακή 23 Ιούνη 2019, ένθετο «Τέχνες και Γράμματα», Αφιέρωμα Chernobyl σελ. 5.

[Πηγή (Ε. Μ.)]

---

|> ΣΣ <|

🤓✔️  Αρχικά, δημιουργήθηκε ζώνη εκκένωσης 10 χιλιομέτρων, η οποία στην πορεία επεκτάθηκε στα 30 χιλιόμετρα, περιλαμβάνοντας το Τσερνόμπιλ και το Πριπιάτ. Με τις μετέπειτα προσπάθειες εκατοντάδων χιλιάδων Σοβιετικών, εργατών και στρατιωτών (όπου δούλευαν 1 – 1,5 λεπτό ο καθένας, ώστε να ελαχιστοποιείται η έκθεσή τους στη ραδιενέργεια) η περιοχή καθαρίστηκε και ο κατεστραμμένος αντιδραστήρας ασφαλίστηκε μέσα σε τσιμεντένια σαρκοφάγο, διαδικασία που ολοκληρώθηκε τον Δεκέμβρη του 1986. Το 2017 κατασκευάστηκε νέα μεταλλική σαρκοφάγος πάνω από την παλιά, για να αντιμετωπιστούν φθορές της λόγω των καιρικών συνθηκών.

🤓✔️  Μόνο άλλο ένα πυρηνικό ατύχημα σε σταθμό παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας συγκρίνεται με αυτό του Τσερνόμπιλ και χαρακτηρίστηκε επίσης με τον μέγιστο βαθμό σοβαρότητας από τη Διεθνή Επιτροπή Ατομικής Ενέργειας (επίπεδο 7). Πρόκειται για το δυστύχημα στη Φουκουσίμα της Ιαπωνίας τον Μάρτη του 2011, όπου επίσης υπήρξε τήξη του πυρήνα, εκρηκτική καταστροφή του περιβλήματος, διασπορά μεγάλων ποσοτήτων ραδιενεργών στοιχείων μέσω του ανέμου, αλλά και μέσω των υπόγειων υδάτων (συνεχίζεται ακόμη), καθώς και εκκένωση περιοχής 20 – 30 χιλιομέτρων γύρω από τον πυρηνικό σταθμό.

🤓✔️  Η έρευνα της Διεθνούς Συμβουλευτικής Ομάδας Πυρηνικής Ασφάλειας (INSAG) το 1986 κατέδειξε ως αιτία του ατυχήματος την αστάθεια των αντιδραστήρων RBMK σε πολύ συγκεκριμένες συνθήκες, τις λαθεμένες ενέργειες των χειριστών του αντιδραστήρα και τη χονδροειδή καταπάτηση από μέρους τους των κανόνων ασφαλείας. Σημειώνεται ότι οι αντιδραστήρες της Φουκουσίμα είχαν άλλη σχεδίαση και δεν παρουσίαζαν αυτήν την αστάθεια, αλλά και πάλι συνέβη δυστύχημα. Και μάλιστα οι υπόλοιποι αντιδραστήρες του εργοστασίου του Τσερνόμπιλ συνέχισαν να λειτουργούν για χρόνια χωρίς πρόβλημα. Ο σταθμός διέκοψε συνολικά τη λειτουργία του το 2000, ενώ δέκα αντιδραστήρες RBMK συνεχίζουν να προσφέρουν ενέργεια στο ηλεκτρικό δίκτυο μέχρι σήμερα.

🧐 Ανεξάρτητα από τις εκδοχές που θα παρουσιάσει η Ρωσία με τη δική της μίνι σειρά για το Τσερνόμπιλ που ήδη ετοιμάζεται (φημολογείται ότι θα βάζει ζήτημα εμπλοκής πράκτορα της CIA) και παρά το γεγονός πως και κάποια άλλα γεγονότα συνέβησαν στην ΕΣΣΔ την περίοδο 1986 – 1989 που γεννούν ερωτήματα (βύθιση του πλοίου «Ναύαρχος Νακίμοφ» στη Μαύρη Θάλασσα στις 31 Αυγούστου του 1986 μετά από σύγκρουση με άλλο σοβιετικό πλοίο, με εκατοντάδες νεκρούς, απώλεια το 1988 του διαστημικού σκάφους «Φόβος-1» προς τον ομώνυμο δορυφόρο του Αρη λόγω λάθους εντολής από το κέντρο ελέγχου και του «Φόβος-2» το 1989 λόγω βλάβης του υπολογιστή μόλις έφτασε στον προορισμό του) δεν μπορούμε να αποσπαστούμε από το γεγονός ότι το ατύχημα συνέβη σε μια περίοδο που η σοσιαλιστική οικοδόμηση είχε μπει στην τελική πορεία ανατροπής της.

🤓✔️  Το «Αθηνόραμα» στις 25-7 με «κριτικό πνεύμα» και τίτλο «Γιατί δεν πρέπει να χάσεις το “Chernobyl”» έγραφε: Δεν έχει να κάνει με το ότι μιλάμε για μία από τις πιο ολοκληρωμένες τηλεοπτικές σειρές που προβλήθηκαν ποτέ, γεγονός που δικαιολογεί απόλυτα τις διθυραμβικές κριτικές, τις υψηλές του βαθμολογίες και τις δεκαεννιά συνολικά υποψηφιότητες για βραβείο Emmy. Τα πέντε αυτά επεισόδια γνωστοποίησαν στο ευρύ κοινό μια αλήθεια που δεν είναι εύκολο να διαχειριστεί ο ανθρώπινος νους –τα τελευταία λεπτά της σειράς στα οποία πλάνα από τα πραγματικά γεγονότα έκαναν την εμφάνισή τους στην οθόνη σου ήταν μια γροθιά στο στομάχι που δύσκολα μπορείς να ξεχάσεις. Τότε, τα νέα (όχι όμως απαραίτητα και η αλήθεια) σχετικά με την καταστροφική έκρηξη στον Πυρηνικό Σταθμό Παραγωγής Ενέργειας του Τσέρνομπιλ της Σοβιετικής Ένωσης στις 26 Απριλίου 1986 ταξίδεψαν γρήγορα και γέμισαν όλη την Ευρώπη με πανικό και τα σπίτια με κουτιά γάλα εβαπορέ.

Το σύγχρονο Chernobyl ως τουριστική ατραξιόν

🤓✔️  (και συνεχίζει)… Τι θα γινόταν όμως σήμερα, αν το ατύχημα αυτό γινόταν στην εποχή της άμεσης και αφιλτράριστης πληροφόρησης που μας παρέχει το διαδίκτυο; «Αφού συνέβη μία φορά, μπορεί να συμβεί και δεύτερη», μπορεί να σκεφτεί κάθε απαισιόδοξος (ή και ρεαλιστής) νους, και αυτή η «ακτινογραφία» χαρακτήρων και αντιδράσεων στην οποία εύστοχα επικεντρώθηκε το «Chernobyl» μπορεί να ζωντανέψει μπροστά στα μάτια σου. Έχουμε άραγε σήμερα, 33 χρόνια αργότερα, τα μέσα και τη σοφία να κρίνουμε ποιο είναι το σωστό και ποιο το λάθος, ποια είναι η αλήθεια και ποιο το ψέμα, ή μήπως σε μια αντίστοιχη περίπτωση θα είμαστε πιο τυφλοί από ποτέ;

---

Επιμέλεια  Ομάδα ¡H.lV.S!

Επικοινωνία – [ FaceBook |>1<|-|>2<| ] – Blog

Ομάδα ¡H.lV.S!

• Σκοπός μας είναι η προώθηση της διαλεκτικής – υλιστικής σκέψης στη βάση του Μαρξισμού – Λενινισμού του Επιστημονικού Σοσιαλισμού και του Προλεταριακού Διεθνισμού, ανταλλάσσοντας γνώσεις, υλικό, σκέψεις κι απόψεις πάνω στην κοσμοθεωρία μας, τη στρατηγική και την ιστορική αλήθεια, που όπως είπε ο Λένιν κι επανέλαβε ο Γκράμσι, είναι επαναστατική – αντικειμενική
• Θεωρούμε τον Σοσιαλισμό–Κομμουνισμό αναγκαίο και επίκαιρο όσο ποτέ, βάζοντας στο μικροσκόπιο και τη συσσωρευμένη πείρα στις χώρες που οικοδομήθηκε ο Σοσιαλισμός, όπου έγινε και η πρώτη έφοδος στον ουρανό
• |> Επικοινωνία – [ FaceBook |>1<|-|>2<| ] – Blog

Ζωή με ψίχουλα ή αντεπίθεση για τις ανάγκες μας;

Οι προγραμματικές δηλώσεις της κυβέρνησης της ΝΔ, σε συνέχεια των τελετών παράδοσης - παραλαβής των υπουργείων από τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και της προεκλογικής αντιπαράθεσης μεταξύ τους, ήρθαν να επιβεβαιώσουν ότι δύο είναι οι δρόμοι που ανοίγονται σήμερα στο λαό: Από τη μία ο δρόμος που ήδη βαδίζει και που τον καλούν να συνεχίσει η σημερινή και οι προηγούμενες κυβερνήσεις, η ΝΔ, ο ΣΥΡΙΖΑ και όλα τα αστικά κόμματα. Ο δρόμος της υποταγής στις θυσίες για την καπιταλιστική κερδοφορία, του συμβιβασμού με τα ψίχουλα που περισσεύουν από το φαγοπότι των μονοπωλιακών ομίλων. Και από την άλλη ο δρόμος της οργάνωσης της πάλης, για να βάλουμε εμπόδια στην αντιλαϊκή επίθεση και να οργανώσουμε την αντεπίθεσή μας, διεκδικώντας όσα πραγματικά δικαιούμαστε. Ο δρόμος του αγώνα για να ικανοποιηθούν οι σύγχρονες λαϊκές ανάγκες με το λαό στην εξουσία και ιδιοκτήτη του πλούτου που παράγει.
Οι διάλογοι ανάμεσα στους διαχειριστές της μιζέριας του λαού μας, αλλά και οι σχολιασμοί των αστικών ΜΜΕ για τη δικομματική αντιπαράθεση, τους «ήπιους τόνους» που επικρατούν και τον «πολιτικό πολιτισμό» επιβεβαιώνουν ότι η όποια στάση αναμονής από τους εργαζόμενους θα πληρωθεί πολύ ακριβά. Γιατί απέναντί τους έχουν μονομπλόκ τις δυνάμεις του κεφαλαίου, που δηλώνουν αποφασισμένες να υπερασπιστούν τη στρατηγική του, τσακίζοντας τις λαϊκές ανάγκες.

«Κοινωνική ευαισθησία» με αντιλαϊκά κεκτημένα

Είναι χαρακτηριστική η συζήτηση γύρω από τα επιδόματα διαχείρισης της ακραίας φτώχειας, με τη ΝΔ να παραλαμβάνει τη σκυτάλη από τον ΣΥΡΙΖΑ για να εμφανίσει ως «φιλολαϊκή» μια πολιτική διαχείρισης της φτώχειας που μοιράζει ψίχουλα σε ορισμένες κατηγορίες «ακραίας φτώχειας», την ίδια ώρα που καταργεί δικαιώματα και επιβάλλει στο λαό θυσίες διαρκείας. «Μην τολμήσετε να πειράξετε τα κεκτημένα», λέει δήθεν σε αυστηρούς τόνους ο ΣΥΡΙΖΑ στη ΝΔ. Τι εννοεί όμως ως «κεκτημένα»; Εννοεί τις εργαλειοθήκες του ΔΝΤ, εννοεί παροχή ορισμένων ισχνών επιδομάτων σε μερίδα των πιο φτωχών, που το εάν δοθούν ή όχι κρίνεται από την υπεραπόδοση των ματωμένων πλεονασμάτων, με τον «δημοσιονομικό κόφτη» να παραμονεύει στη γωνία. Και η ΝΔ, έχοντας βρει έτοιμο από τον ΣΥΡΙΖΑ τον μηχανισμό του «κόφτη», εύκολα μπορεί να παριστάνει και αυτή την «κοινωνικά ευαίσθητη», έχοντας την «πολυτέλεια» να μοιράσει κανένα ψίχουλο παραπάνω, στο φόντο των αμύθητων κερδών που εξασφαλίζει για τους επιχειρηματικούς ομίλους.
Σε τι μπορεί λοιπόν να ελπίζει ο λαός που υποφέρει; Στην εφαρμογή μιας πολιτικής από τη ΝΔ, με τον ΣΥΡΙΖΑ να την καλεί να παραμείνει προσηλωμένη σ' αυτήν, μια πολιτική που ο ένας χτίζει πάνω σε αυτό που παρέλαβε από τον προκάτοχό του, ή στη δική του πάλη για να μην εφαρμοστούν οι επόμενες περικοπές, για να δυναμώσει τη διεκδίκηση επαναφοράς των απωλειών του; Τι μπορεί να δώσει πραγματική ανακούφιση στους εργαζόμενους που υποφέρουν; Ο εγκλωβισμός σε μία από τις δύο εκδοχές διαχείρισης της φτώχειας τους ή η ανυποχώρητη πάλη για την ολόπλευρη ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών τους;
Η ΝΔ μοιράζει στο λαό ανέξοδες υποσχέσεις για μειώσεις στους φόρους και την ίδια στιγμή διαγκωνίζεται με τον ΣΥΡΙΖΑ για το ποιος από τους δύο είναι φιλικότερος προς τους επιχειρηματικούς ομίλους, παίζοντας τα ρέστα της και προαναγγέλλοντας τη διεύρυνση των προνομίων προς το κεφάλαιο που θεσμοθέτησε η προηγούμενη κυβέρνηση. Ταυτόχρονα, βρίσκει έτοιμο όλο το μηχανισμό παραγωγής υπερπλεονασμάτων, αλλά και τη σε μεγάλο βαθμό «χωνεμένη» επιχειρηματολογία του ΣΥΡΙΖΑ για την τήρηση της «δημοσιονομικής ισορροπίας» και των «συμφωνηθέντων», δείχνοντας με τον τρόπο αυτόν ποιος θα φορτωθεί τις νέες φοροαπαλλαγές στο μεγάλο κεφάλαιο, ποιος θα πληρώσει τα σπασμένα... Σε τι μπορεί λοιπόν να ελπίζει ο λαός που βλέπει ξανά το εισόδημά του να εξανεμίζεται από τη φοροληστεία; Στην παθητική αναμονή για μέτρα που διευκολύνουν τους επιχειρηματικούς ομίλους ή στον αγώνα του για ουσιαστική ανακούφιση, για κατάργηση του ΕΝΦΙΑ, του ΦΠΑ στα είδη λαϊκής κατανάλωσης, για απαγόρευση των πλειστηριασμών λαϊκής κατοικίας;

Οταν οι αγορές και οι ιμπεριαλιστές δίνουν «ψήφο εμπιστοσύνης»...

Τα ιστορικά «ρεκόρ» στις αποδόσεις του ομολόγου, που διαφημίζει η σημερινή κυβέρνηση, όπως αντίστοιχα έκανε και ο ΣΥΡΙΖΑ σε προηγούμενες «εξόδους στις αγορές», σηματοδοτούν ακριβώς την εμπιστοσύνη που δείχνουν οι αγορές στην ελληνική κυβέρνηση, στην αποφασιστικότητά της να υλοποιήσει μέχρι κεραίας τα αντιλαϊκά μέτρα και κάθε μεταρρύθμιση που θέλει το κεφάλαιο. Είναι ψήφος εμπιστοσύνης σε ένα αστικό πολιτικό σύστημα που απέδειξε την ικανότητά του να συνεχίζει ακάθεκτο, παρά τις κυβερνητικές εναλλαγές, την αντιλαϊκή επίθεση. Τι έχουν να περιμένουν οι εργαζόμενοι από μια τέτοια «ψήφο εμπιστοσύνης»; Ακριβώς την κλιμάκωση της επίθεσης σε βάρος τους, τις θυσίες διαρκείας για να πιάνονται αυτοί οι στόχοι, να μεγαλώνει η πίτα, από την οποία «τρώνε» οι μονοπωλιακοί όμιλοι.
Τι έχει να περιμένει ο λαός από ένα κράτος «πιο επιτελικό» στην υπηρεσία της καπιταλιστικής ανάπτυξης, από μια διακυβέρνηση τύπου «διοίκησης επιχείρησης», όπως διαφημίζει τη νέα αντιδραστική μεταρρύθμισή της η ΝΔ (βλ. σελ 6); Απλά την προσθήκη νέων κρίκων σε μια μακριά αλυσίδα νομοθετημάτων που διαμορφώθηκε τα προηγούμενα χρόνια από όλες τις κυβερνήσεις, για να μπορούν πιο εύκολα να υπηρετούνται οι προτεραιότητες των επιχειρηματικών ομίλων. Από τη μία είναι ο δρόμος της «διακομματικής συναίνεσης» γύρω από το «γρήγορο και αποτελεσματικό κράτος», της υλοποίησης από τη ΝΔ νομοθετημάτων που ο ΣΥΡΙΖΑ δρομολόγησε για αναδιαρθρώσεις στην κρατική διοίκηση. Και από την άλλη είναι ο δρόμος της λαϊκής πάλης ενάντια σε μια πολιτική και ένα κράτος, που είτε «μικρό» είτε «μεγάλο», είτε «ευέλικτο» είτε «συγκεντρωτικό», αποδεικνύει με κάθε ευκαιρία ότι είναι εχθρικό για τη ζωή του λαού. Από την αποτελεσματική υλοποίηση των μνημονίων και των χιλιάδων εφαρμοστικών νόμων, μέχρι τις αθωράκιστες λαϊκές συνοικίες, που είδαν για άλλη μια φορά φέτος τη γη να χάνεται κάτω από τα πόδια τους με τον πρόσφατο σεισμό, ένα χρόνο μετά την πολύνεκρη τραγωδία στο Μάτι.
Τι έχει να περιμένει ο λαός από την «αξιοποίηση» του ενεργειακού πλούτου από τα μονοπώλια, από τους αγωγούς που ήδη διαπερνούν την ελληνική επικράτεια, από την καταλήστευση δηλαδή του πλούτου του; Ούτε η ενεργειακή φτώχεια που μαστίζει τα λαϊκά νοικοκυριά αντιμετωπίζεται, ούτε η «ασφάλεια» κατοχυρώνεται από την «αναβάθμιση» της ελληνικής αστικής τάξης. Ισα ίσα, που οι εξελίξεις επιβεβαιώνουν το αντίθετο, ότι το κουβάρι των ανταγωνισμών στους οποίους η Ελλάδα παίζει ρόλο ΝΑΤΟικού τροχονόμου στην περιοχή όλο και περισσότερο εκθέτουν σε ανυπολόγιστους κινδύνους, καθιστούν τη χώρα μας μαγνήτη επιθέσεων. Από τι έχει να κερδίσει ο λαός; Από την παθητική αναμονή των εξελίξεων στα παζάρια ανάμεσα στις λυκοσυμμαχίες ή από την επαγρύπνησή του, από την πάλη του για να κλείσουν εδώ και τώρα οι βάσεις, για να πάψει να είναι η Ελλάδα ο «προτιμώμενος εταίρος» των ΗΠΑ στην περιοχή;

Στην αντεπίθεση η διέξοδος!

Οι δρόμοι για το λαό παραμένουν δύο, και κάθε μέρα αυτό επιβεβαιώνεται όλο και πιο εμφατικά. Κάθε μέρα που περνάει με το λαό να συμβιβάζεται με τα ψίχουλα είναι χειρότερη από την προηγούμενη, είναι νέα βήματα στον κατήφορο. Αντίθετα, εκεί που οι εργαζόμενοι ανασκουμπώνονται, εκεί που «ζωηρεύουν» και διεκδικούν το παρόν και το μέλλον τους σε σύγκρουση με την εργοδοσία, τις κυβερνήσεις, τα κόμματα και τους συνδικαλιστές τους, εκεί γεννιέται και η πραγματική ελπίδα. Τέτοια είναι τα ενθαρρυντικά παραδείγματα των τελευταίων ημερών σε χώρους δουλειάς, που γίνονται εστίες αντίστασης αποτελώντας παράδειγμα και για άλλους χώρους και κλάδους. Παραδείγματα που δείχνουν ότι υπάρχουν περιθώρια ανάπτυξης της εργατικής - λαϊκής πάλης, ότι μπορεί να ενισχυθεί η λαϊκή αντιπολίτευση, με καθοριστική τη συμβολή του ΚΚΕ, της δύναμης που μπαίνει μπροστά για να αποσπαστούν ανάσες ανακούφισης, αλλά και για να ανοίξει ο δρόμος της πραγματικής ανατροπής, της ρήξης, της προοπτικής της εργατικής εξουσίας.

ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΟ ΚΕΘΕΑ ‘‘ΚΟΙΝΟΣ ΜΑΣ ΑΝΤΙΠΑΛΟΣ ΤΑ ΝΑΡΚΩΤΙΚΑ ΚΑΙ Η ΑΝΤΙΛΑΙΚΗ

ΠΟΛΙΤΙΚΗ’’

   Α). Πρόσφατα δημοσιοποιήθηκαν στην Κέρκυρα από φορείς του ΚΕΘΕΑ δύο ανακοινώσεις:

 1. Ο σύλλογος γονέων, κηδεμόνων και φίλων του ΚΕΘΕΑ άσκησε κριτική (στα όρια της στοχοποίησης και του ανεπίτρεπτου) εναντίον του κ. Μιχαλαρέα (επιστημονικού υπεύθυνου του «ΔΙΑΠΛΟΥΣ» και μέλους του ΕΣΥΝ), για τη θέση που έχει προβάλει, ως επιστήμονας αλλά και ως εκπρόσωπος των παραπάνω φορέων, για τα προγράμματα ΕΣΠΑ. Η ανακοίνωση έφθανε μάλιστα στο σημείο να τον θεωρεί υπεύθυνο για τη μη υλοποίηση από την Περιφέρεια Ιονίων Νήσων αποφασισμένης από το υπουργείο υγείας σχετικής δράσης ΕΣΠΑ. Δράσης που έχει φορέα το ΚΕΘΕΑ ΗΠΕΙΡΟΥ και αφορά τη δημιουργία δομής του στην Κέρκυρα.

 2. Το ίδιο το ΚΕΘΕΑ, με δική του ανακοίνωση, ενημέρωσε ότι ο Συμβουλευτικός Σταθμός, που λειτουργεί μία φορά την εβδομάδα στην Κέρκυρα, εξασφαλίζεται από χρήματα πολιτών (προφανώς των γονέων εξαρτημένων ατόμων). Παράλληλα κατηγόρησε το ΕΣΥΝ ότι στοχεύει στην υπονόμευση του ΚΕΘΕΑ (!) και στην προώθηση συμφερόντων (!!!).

Β). Σε σχέση με τις δύο αυτές ανακοινώσεις το παράρτημα Κέρκυρας του Εθνικού Συμβουλίου κατά των Ναρκωτικών (ΕΣΥΝ) επισημαίνει τ’ ακόλουθα:

  1. Το ποιόν και το έργο του ΕΣΥΝ το ξέρει όλη η Κέρκυρα και όλη η Ελλάδα. Δράση με αρχές και ήθος, και έργο σταθερά προσανατολισμένη στην ικανοποίηση των λαϊκών συμφερόντων και αναγκών. 

  2. Ως ΕΣΥΝ εκφράσαμε την αντίθεσή μας στο πρόγραμμα ΕΣΠΑ για τα ναρκωτικά για 2 λόγους: α) επειδή διαφωνούμε με τη λογική του εφήμερου, αφού η κοινωνία και τα παιδιά μας δεν έχουν ημερομηνία λήξης και β) επειδή θα έπρεπε να αξιοποιηθεί για τη στήριξή, σε επίπεδο υλικοτεχνικής υποδομής, όλων των δομών του νησιού ώστε να αντιμετωπίζεται ολοκληρωμένα το πρόβλημα των ναρκωτικών σε αυτό.

  3. Το ΚΕΘΕΑ κάνει λάθος στοχοποιώντας το ΕΣΥΝ και αυτούς που αντιπαλεύουν τα ΕΣΠΑ. Κάνει επίσης λάθος με την υιοθέτηση της λογικής του να πληρώνουν οι γονείς τις υπηρεσίες και τη λειτουργία του.

  4. Ο αντίπαλος του ΚΕΘΕΑ δεν είναι φυσικά το ΕΣΥΝ αλλά αντίθετα η αντιλαϊκή πολιτική. Είναι αυτή η πολιτική που υποχρηματοδοτεί την πρόληψη και την απεξάρτηση. Είναι η πολιτική που δε θέλει εργαζόμενους με δικαιώματα και σταθερή εργασία Είναι η πολιτική που τσακίζει της νεολαία και το λαό. Είναι η πολιτική που υπονομεύει τη δημόσια υγεία και δημιουργεί και υγειονομικούς «μετανάστες» (πχ από την Κέρκυρα στα Ιωάννινα). Είναι η πολιτική που σκορπάει στους νέους την απογοήτευση, την υποκουλτούρα και την αλλοτρίωση και την σπρώχνει στα ναρκωτικά. Είναι η πολιτική που αποποινικοποιεί τη χρήση, που προωθεί τα υποκατάστατα και εμπορευματοποιεί την ανθρώπινη ζωή. Αυτή η πολιτική, και όσοι τη στηρίζουν, πρέπει να βρεθούν στο στόχαστρό του ΚΕΘΕΑ. Σε ό,τι αφορά το ΕΣΥΝ δεν έχει πάψει στιγμή να το κάνει.

  5. Το ΕΣΥΝ στηρίζει διαχρονικά το έργο όλων των φορέων που σχετίζονται με το πρόβλημα των ναρκωτικών (ΔΗΜΟΠ ΝΙΚΟΣ ΜΩΡΟΣ, ΚΕΘΕΑ, «ΔΙΑΠΛΟΥΣ» κλπ), συνεργάζεται μαζί τους και αναδεικνύει τα προβλήματά τους καθώς και τα προβλήματα των εργαζομένων στον ΟΚΑΝΑ. Παράλληλα το ΕΣΥΝ υποστηρίζει σταθερά την αναβαθμισμένη λειτουργία των διάφορων δομών των παραπάνω φορέων και υπηρεσιών που υφίστανται στην Κέρκυρα. Αναβάθμιση σημαίνει μόνιμο προσωπικό, δημιουργία υποδομών, σταθερές χρηματοδοτήσεις και παροχή έργου έξω από το πνεύμα της χορήγησης ουσιών ή υποκατάστατων. Αναβάθμιση όμως δεν μπορεί να υπάρξει στο πλαίσιο της ακολουθούμενης πολιτικής καθώς και με προγράμματα με ημερομηνία λήξης. Αυτό το ΚΕΘΕΑ το γνωρίζει πολύ καλά, αφού το 2013 λειτούργησε με τέτοιο τρόπο 7 Πολυδύναμα Ψυχοδιαγνωστικά Κέντρα, τα οποία έκλεισε το 2016, όταν δηλαδή τελείωσε το πρόγραμμα ΕΣΠΑ.

6.  Το ΕΣΥΝ στηρίζει διαχρονικά το ΚΕΘΕΑ μέσα από την προβολή του έργου του και των αναγκών του. Παράλληλα συνεργάζεται πολύμορφα μαζί του πανελλαδικά αφού, ανάμεσα στα άλλα, μας αντιπροσωπεύει γενικά η φιλοσοφία του περιεχομένου του έργου απεξάρτησης που προσφέρει. Στο πλαίσιο αυτό, και πριν δημιουργηθεί ο «ΔΙΑΠΛΟΥΣ» στην Κέρκυρα, το παράρτημα Κέρκυρας του ΕΣΥΝ είχε προβάλει την πρόταση δημιουργίας δομής στο νησί μας για την απεξάρτηση από το ΚΕΘΕΑ. Σήμερα το ΕΣΥΝ υποστηρίζει την παρουσία του ΚΕΘΕΑ στην Κέρκυρα και την ανάπτυξή του με ολοκληρωμένες δομές (Συμβουλευτικό σταθμό, μονάδα απεξάρτησης κλπ) ώστε όσοι έχουν ανάγκη τις υπηρεσίες του να μη χρειάζονται να πάνε στα Ιωάννινα. Τέλος το 2011 το ΕΣΥΝ έκανε αγώνα στο πλευρό του ΚΕΘΕΑ προκειμένου να αποτραπεί ή ενσωμάτωσή του στον ΟΚΑΝΑ, πράγμα που θα σήμαινε ουσιαστικά και την εξαφάνισή του.

7.  Το ΕΣΥΝ αναδεικνύει σταθερά και στη βάση θέσεων αρχών τα εργασιακά προβλήματα των εργαζομένων σε όλους τους φορείς που σχετίζονται με τα ναρκωτικά. Προβλήματα που σχετίζονται με τις εργασιακές συνθήκες και σχέσεις. Προβλήματα που απορρέουν από την αντιλαϊκή πολιτική όλων των κυβερνήσεων και της Ευρωπαϊκής Ένωσης αλλά και τη στάση όλων εκείνων που «βάζουν» πλάτη για την υλοποίησή της. Στο πνεύμα αυτό το ΕΣΥΝ αντιπαλεύει τις ελαστικές σχέσεις εργασίας και την εργασία με ημερομηνία λήξης (π.χ. προγραμμάτων ΕΣΠΑ). Ειδικά για τα προγράμματα ΕΣΠΑ θεωρούμε ότι πρέπει να αξιοποιούνται για την κάλυψη αναγκών υλικοτεχνικής υποδομής και όχι για προσωπικό. Αυτό γιατί οι εργαζόμενοι πρέπει να έχουν μόνιμη και σταθερή εργασία αλλά και γιατί το έργο της πρόληψης και της απεξάρτησης πρέπει να γίνεται με τρόπο ώστε να εξασφαλίζεται η συνέχεια της σχέσης ανάμεσα στους θεραπευτές και τους θεραπευόμενους.    

8.  Ως ΕΣΥΝ θεωρούμε ότι σήμερα στην κοινωνία μας διεξάγεται ένας πόλεμος γύρω από τα ναρκωτικά. Σε αυτόν τον πόλεμο υπάρχουν δύο «στρατόπεδα»: αυτό που συντηρεί και ενισχύει το πρόβλημα των ναρκωτικών και αυτό που το αντιπαλεύει. Στο δεύτερο στρατόπεδο αντικειμενικά ανήκει και το ΕΣΥΝ και το ΚΕΘΕΑ και όσοι θέλουν μια κοινωνία και μια νεολαία όπου θα ζει την ουσία της ζωής και όχι με ουσίες. Θέλουμε να τονίσουμε ότι αυτό τον πόλεμο είναι επιλογή μας, ως ΕΣΥΝ, να τον πάμε, με τη συμβολή του ευρύτερου λαϊκού κινήματος, μέχρι τέλους. Είναι επίσης απόφασή μας να εξαντλούμε όλα τα περιθώρια της συμπόρευσης με φορείς που έχουν τον ίδιο στόχο.

      

    Κέρκυρα 25/7/2019

                      ο πρόεδρος                                      η γραμματέας

                   Κώστας Ρούσσινος                                   Έφη Κάντα