Ποιος θα πετάξει τα φασιστικά σκουπίδια;

2310net

Τα τελευταία χρόνια, μαζί με το φασισμό, αναπτύχθηκε κι ένα αντιφασιστικό κίνημα του θεάματος, της ατάκας, της εύκολης συγκίνησης. Αρκετά επιδερμικό, αδύναμο και ανίκανο να αγγίξει την ουσία, τον πυρήνα του φασισμού. Ένα «κίνημα» το οποίο νομίζει ότι ο φασισμός και ο ρατσισμός νικιέται με ταξίδια. Αυτό που ομοιογενοποίησε τους φασίστες ως απαίδευτους, αγράμματος ηλίθιους που είτε παραπλανήθηκαν είτε εξαιτίας κάποιας ψυχικής διαταραχής στρέφονται στη βία.
Λίγες μέρες μετά την εν ψυχρώ εκτέλεση 50 ανθρώπων στη Νέα Ζηλανδία, απλά μετράμε αντίστροφα για την επόμενη φορά που θα συμβεί ένα αντίστοιχο περιστατικό. Άλλωστε, δύο μέρες μετά τη δολοφονία στη Νέα Ζηλανδία, στη χώρα μας, εδώ λίγο έξω από την Αθήνα, ομάδα αγανακτισμένων κατοίκων επιτέθηκε σε ξενοδοχείο στο οποίο διαμένουν πρόσφυγες, με την παρότρυνση μάλιστα της δημοτικής αρχής. Λίγες ώρες αργότερα κάποιοι επιτέθηκαν σε ανήλικα στην Κόνιτσα. Πόσο πιστεύετε ότι απέχει η Ελλάδα από τη Νέα Ζηλανδία;
Για να φτάσουμε σε επιθέσεις όπως αυτή που συνέβη στη Νέα Ζηλανδία χρειάζεται να υπάρχουν διάφορες συνθήκες.

• -Ο καπιταλισμός θα πρέπει να έχει σαπίσει αρκετά ώστε να δυσκολεύεται να αναπραχθεί σε συνθήκες «δημοκρατίας» κι έτσι να επιστρατεύει φασιστικές, αυταρχικές πολιτικές και πρακτικές. Αυτό δεν είναι καινούριο. Ο φασισμός πάντα ήταν στο καπιταλιστικό οπλοστάσιο, απλά στα μέρη μας δεν ήταν πάντα τόσο απαραίτητος για την εύρυθμη λειτουργία της αγοράς. Ωστόσο, πίσω από κάθε αφρικανική ή ασιατική δικτατορία μάντεψε ποιος κρύβεται.
• .
• -Να έχει στηθεί έτσι το πολιτικό σκηνικό ώστε να τείνει να αναχθεί σε κυρίαρχη ιδεολογία. Δεν είναι μόνο η προβληματοποίηση του προσφυγικού, ούτε το γεγονός ότι από τις ΗΠΑ ως την Ε.Ε. οι πρόσφυγες και οι μετανάστες αντιμετωπίζονται ως αριθμοί ή ως σκουπίδια. Είναι μια σειρά πολιτικών οι οποίες περνάνε σχεδόν απαρατήρητες. Την ώρα δηλαδή που η ΕΕ παίζει μπαλίτσα με την Ουκρανία, την ώρα που σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες τιμούνται οι συνεργάτες του Χίτλερ, την ώρα που η ακροδεξιά ατζέντα έχει βγει από τον απόπατο και έχει γίνει κυρίαρχη, χρειάζεται να αναρωτηθούμε ποιος στρώνει με αίμα το πολιτικό σκηνικό της δήθεν δημοκρατικης δύσης;
• .
• -Χρειάζεται ένα εγχώριο πολιτικό προσωπικό που θα γειώνει τον φασισμό σε εθνικό επίπεδο. Ένα πολιτικό προσωπικό που στις διάφορες μορφές του θα εξαργυρώνει τη στήριξη απάνθρωπων και δολοφονικών αποφάσεων ή κυβερνήσεων (Αλέξη, φιλιά στο Νετανιάχου) προσδοκώντας άλλα οφέλη. Ένα πολιτικό προσωπικό που με το ένα χέρι θα υπογράφει τη Συμφωνία ΕΕ- Τουρκίας και με το άλλο θα υπογράφει μνημόνια καταδικάζοντας το λαό, Έλληνες και μη, σε αναξιοπρέπεια.
• .
• -Χρειάζεται μηχανισμούς που θα δικαιολογούν ή θα στηρίζουν ποικιλοτρόπως το φασισμό. Και από τέτοιους βρίθει η χώρα. Παπαδαριό, ΜΜΕ, δημοσιολόγοι και κάθε λογής φρούτο έχει επιδοθεί σε μια αδιάκοπη εκστρατεία νομιμοποίησης του φασισμού. Συνήθως με το γνωστό «καταδικάζω, αλλά…».
• .
• -Μια κοινή γνώμη απολίτικη, αδιάφορη, όσο πιο απομακρυσμένη από τη συμμετοχή της στα κοινά. Αρκετά δραστήρια για να καταναλώνει και να αποχαυνώνεται σε ριάλιτι και αρκετά κοιμισμένη για να μη βλέπει τα δικαιώματά της να καταπατιούνται.
• .
• -Ένα νομικό σύστημα που θα επιτρέπει τα φασιστικά εγκλήματα, θα κωλυσιεργεί, θα μοιράζει ποινές-χάδια σε εγκληματίες φασίστες και θα βγάζει το μένος του σε όσους αντιστέκονται στο φασισμό ακόμα και με ένα μερικό αποτύπωμα.
• .
• -Σώματα ασφαλείας που δεν ξεκολλάνε ούτε με χειρουργική επέμβαση από τους επαγγελματίες φασίστες.
• .
• -Μια κοινωνία που δε θα έχει αποβάλει όσους αποδεδειγμένα υπήρξαν μαυραγορίτες, χίτες, βασανιστές, παρακρατικοί, αλλά αντίθετα μπορεί να τους έχει διορίσει για να τους ανταμείψει για την προσφορά τους.

Αν αναγνωρίζεις πως κάτι από αυτά υπάρχει και στη δικη μας περίπτωση, μην απορείς που ο φασισμός έχει ριζώσει ακόμα και εκεί που δεν τολμούσε να το φανταστεί μέχρι μόλις πριν λίγα χρόνια. Μπαίνοντας στην προεκλογική περίοδο, απλά θα βλέπουμε όλο και πιο συχνά να ξεπροβάλουν τέτοια γεγονότα και θα δίνουμε όλο και πιο λίγο σημασία. Όμως επειδή έρχονται και εκλογές, ας μη σκεφτόμαστε μόνο ποιος δήμαρχος θα μαζέψει τα σκουπίδια από τους κάδους, αλλά και ποιος θα πετάξει τα φασιστικά σκουπίδια εκεί που πρέπει.

Για το Festival Συνδικάτου Επισιτισμού-Τουρισμού-Ξενοχοδείων Ν.Αττικής

Drugitiz

Η τέχνη αποτελεί ένα διάλογο σε κάθε εποχή μέσα στη κοινωνία ή σε κομμάτια αυτής. Κάθε τραγούδι, κάθε δίσκος, κάθε συναυλία παράγει ή αναπαράγει μια ιδέα, μια αναπαράσταση, κάποιες αξίες και κάποιους τρόπους οργάνωσης της κοινωνίας. Βλέποντας τη τέχνη που η κοινωνία και η κάθε τάξη παράγει, βλέπεις τις αξίες της, τη δυναμική της, τους στόχους της. Η τέχνη γενικά έχει σημασία.

Δίχως πολλές αμφιβολίες, το hiphop είναι η κυρίαρχη μουσική στην ελληνική κοινωνία και νεολαία τη τελευταία δεκαετία. Άνθρωποι που παράγουν μουσική σε αυτό το είδος έχουν τεράστια απήχηση και θέτουν νέους κανόνες αισθητικής και επικοινωνίας, τις περισσότερες φορές μάλιστα χωρίς τη στήριξη του μηχανισμού Θεάματος (ΜΜΕ, εταιρίες κτλ).

Μια κυρίαρχη αντίληψη για δεκαετίες σχετικά με το υποκείμενο που καταλαμβάνει το κυρίαρχο μέρος της προσοχής αλλά και το υποκείμενο που γράφει τη μουσική, είναι η νεολαία λαϊκών καταβολών που τριγυρνάει στους χώρους της μητρόπολης, τα λεγόμενα αλάνια. Με μια σχετική ευκολία, μπορούμε να πούμε ότι το hiphop είναι μουσική από και για αυτούς. H ζωή αυτών είναι που ενδιαφέρει και αυτό είναι από τα στοιχεία που το κάνουν τόσο ενδιαφέρουσα κουλτούρα. Και αν δεν είσαι αυτό, κατά πάσα περίπτωση είσαι έξω από τα νερά σου. Οι νερόβραστοι δεν ενδιαφέρουν κυριολεκτικά κανέναν, οι μπουρζουάδες μισούνται με ένα πρωτόλειο αλλά υγιές ταξικό ένστικτο. Και οι δύο προκειμένου να αντεπεξέλθουν στο ρόλο του rapper, αναγκάζονται να υποδύονται τους σχετικά φτωχούς που ζουν εντόνως.

Την Κυριακή 24/3 παίζουμε ένα live στο Ίλιον Plus. Το line up είναι ΤοΣφάλμα, Mc Yinka, Φρανκ & Drugitiz, Dason, Rebellion Connexion, GHETTO ROCK, Urban Pulse, Raibo. Η συναυλία είναι για οικονομική ενίσχυση του Συνδικάτου Επισιτισμού-Τουρισμού-Ξενοδοχείων Ν. Αττικής. Είναι το δεύτερο live που γίνεται για το συνδικάτο αυτό (το πρώτο στο BUMS πέρσι την Άνοιξη), και μαζί με το live του Αυγούστου του 2018 για το σωματείο της ΣΕΛΕΚΤ ΣΕΡΒΙΣ, αποτελούν μια παρακαταθήκη πολύ συγκεκριμένη και μαχητική. Εκεί που το hiphop όπως είδαμε μίλαγε για καιρό για “αλάνια”, όπου αυτά τα αλάνια ναι μεν ήταν πρωτίστως παιδιά της εργατικής τάξης αλλά ανήκαν και σε άλλα “λαϊκά στρώματα”, και που ακόμα και όταν μίλαγαν για εργατόπαιδα λίγη προσοχή δίναν στα του εργασιακού τους χώρου, οι συναυλίες αυτές έρχονται και αποτελούν σημεία ένωσης της εργατικής τάξης με την επίκαιρη μουσική. Γίνονται η διαδικασία που η πιο βασική εργατική οργάνωση, το συνδικάτο, παράγει πολιτισμό για τα παιδιά της εργατικής τάξης. Και αυτό είναι ένα πολύ όμορφο πράγμα.

Ευελπιστούμε ότι στο μέλλον θα βρούμε και άλλους ανθρώπους να συμπορευθούμε σε αυτή τη διαδρομή, αν θέλουν διάφοροι το hiphop τους να γίνει όσο επικίνδυνο όσο ονειρεύονται ότι είναι. Κυριολεκτικά, hiphop που δεν είναι για την εργατική τάξη, και μάλιστα την πιο μαχητική μερίδα της, είναι σπατάλη ενέργειας, ταλέντου, χρόνου. Ειδικά στις μέρες που διανύουμε που η σύγκρουση με τον εργοδοτικό συνδικαλισμό είναι στα ντουζένια της, αυτό το live είναι στην ουσία ένα μήνυμα καπνού ότι η εργατική τάξη είναι εδώ, ζωντανή και οικοδομεί τη ζωή και τον πολιτισμό της. Σας περιμένουμε όλους, ειδικά όσους δουλεύουν σε κουζίνες, σέρβις, ξενοδοχεία, λάντζα κτλ να βρεθούμε, να τα συζητήσουμε, να περάσουμε καλά και να προχωρήσουμε σε ένα πιο μαχητικό Αύριο.

FB Event

ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΚΩ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΙ

Ο Δημήτρης Πλουμπίδης,  γιος του Νίκου Πλουμπίδη, αναφερόμενος στις επικρίσεις για τη συμμετοχή του  στα ψηφοδέλτια του ΣΥΡΙΖΑ για την Ευρωβουλή, είπε πως σ’  αυτές τις εκλογές κρίνεται για τη δική του πορεία, και χαρακτήρισε το όνομα του πατέρα του το οποίο φέρει «κάτι πολύ σημαντικό και τιμητικό». Η Μυρσίνη Λοΐζου, κόρη του Μάνου Λοΐζου,  σ’ ανάρτησή της στα κοινωνικά δίκτυα γράφει ότι βλέπει με  την υποψηφιότητά της για την Ευρωβουλή με το ΣΥΡΙΖΑ  να της δίνεται η ευκαιρία να αποδείξει στον εαυτό της ότι «το όνειρο μπορεί να είναι πιο κοντά από ό,τι έχεις φανταστεί. Ή μια εντελώς άλλη διαδρομή». 

 

          Βέβαια, οι δυο υποψήφιοι ευρωβουλευτές πέρα από τα βαριά ονόματα που φέρουν δεν φαίνεται να έχουν κάτι άλλο κοινό, αφού  ο Δημήτρης Πλουμπίδης έχει χαράξει το δικό του δρόμο ως καθηγητής ψυχιατρικής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, ενώ η Μυρσίνη Λοΐζου παραδέχεται πως στην πραγματικότητα είναι ανεπάγγελτη και ότι τα δικαιώματα από το έργο του πατέρα της τη βοήθησαν να ζήσει άνετα τη ζωή της. Δυο περιπτώσεις ανθρώπων στους οποίους μοιάζει να λύθηκε διαφορετικά το πρόβλημα της οικογενειακής κληρονομιάς και της ατομικής ταυτότητας.

 

           Η κριτική που τους γίνεται  στην ουσία είναι επειδή φαίνεται πως δεν ενσωμάτωσαν το γονικό πρότυπο στο δικό τους σύστημα ζωής με τον τρόπο που πιστεύαμε πως θα δικαίωνε τους γονείς τους. Κι έτσι χανόμαστε σε ερμηνείες συμπεριφορών ψυχαναλυτικού ενδιαφέροντος για το πώς το παιδί επεξεργάζεται οικογενειακές αξίες και κληρονομιές και πώς τις εσωτερικοποιεί.   

 

         Γιατί και βέβαια η  ιστορία των γονιών επηρεάζει την ταυτότητα των παιδιών, αφού δεν παραβλέπεται η συμβολή της οικογένειας στην υιοθέτηση αξιακού συστήματος, αλλά  αν γενικά  οι οικογενειακές παραδόσεις διαμορφώνουν την ταυτότητα του ατόμου αυτό δεν σημαίνει πως ο τρόπος που τα άτομα ανταποκρίνονται σ’ αυτές δεν ποικίλλει.  Η ταυτότητα των ατόμων αναδύεται, τουλάχιστον εν μέρει, από το να είναι μέλη μιας οικογένειας, που κι αυτή δεν είναι ένα ουδέτερο περιβάλλον, αλλά είναι ένα περίπλοκο μείγμα πολλών αλληλεξαρτώμενων σχέσεων και με το περιβάλλον. 

 

         Κι είναι πραγματικά αντιφατικό που στις κοινωνίες μας, ενώ  τα άτομα θεωρούνται ανεξάρτητα και τις περισσότερες φορές μόνο επιφανειακά συνδεδεμένα με τις οικογένειές τους, την ίδια στιγμή όμως  η πολιτική και οικονομική ζωή ρυθμίζεται εν πολλοίς με βάση την οικογένεια, όπως σε κοινωνίες που ο οίκος ήταν βασική κοινωνική μονάδα και το άτομο που ανήκε σ’ αυτόν θεωρούνταν μονάδα του.  Από τη μια ο  ατομικισμός που χαρακτηρίζει το δυτικό πολιτισμό  θεωρεί αυτό ως μια περίεργη πρακτική που δεν προάγει την ανεξαρτησία, που είναι τόσο κρίσιμη για την ατομικότητα στα δυτικά μάτια, από την άλλη  όμως διατηρεί την υλική σύνδεση των απογόνων με τους γεννήτορες με τη μορφή του κληρονομημένου πλούτου, που ενισχύει την ανισότητα ακόμα περισσότερο στις καπιταλιστικές κοινωνίες.

 

           Κι αν στις αρχαίες κοινωνίες  το άτομο ήταν ένα υποσύνολο του οίκου,  ο οποίος έπρεπε να ανανεώνεται σε κάθε γενιά για να παραμένει ζωντανός και να εξασφαλίζει στο άτομο την επιβίωση σε οικογενειακή ιδιοκτησία παρέχοντάς του προστασία και υποστήριξη, συγχρόνως όμως στήριζε τον οίκο κι  επωφελούνταν απ’ αυτόν. 

 

            Και αν ο μεσαιωνικός άνθρωπος επεδίωκε την ένταξη στην ομάδα στην οποία ανήκε και ήταν ικανός να καταλάβει τον εαυτό του, την ατομικότητά του, μέσα στην κοινωνική του ομάδα, με την κοινωνική εξατομίκευση που εντείνεται στις συνθήκες της αναπτυγμένης αστικής κοινωνίας διαμορφώνονται αντιλήψεις ενός οξύτερου και εντονότερου ατομισμού.

 

            Τα καινούργια όμως πρότυπα μοιάζει να μην εξαλείφουν εντελώς τα προηγούμενα και μοιάζει να διατηρούνται πλάι –πλάι. Έτσι ενώ στον καπιταλισμό υπάρχει η άποψη πως η ελεύθερη αγορά βασίζεται στην  επιβράβευση των ικανοτήτων και στην ενθάρρυνση της παραγωγής, την ίδια στιγμή η πρακτική της κληρονομιάς, σαν μια γονική λαχειοφόρος αγορά, ουσιαστικά εξαιρεί τα παιδιά των πλουσίων από τον οικονομικό ανταγωνισμό, που εκθειάζεται ως βασικό χαρακτηριστικό του καπιταλισμού,  στον οποίο υπόκεινται οι άλλοι. Επομένως πέρα από την θεωρητική ισχύ της άποψης πως η ατομική αξία ενός ατόμου καθορίζεται από τις πράξεις του, στην πραγματικότητα η κοινωνική του αξία τού δίνεται με βάση τη θέση του στην κοινωνία, δηλ. αν έχει χρήματα και δύναμη, που σε πολλές περιπτώσεις οφείλεται στην οικογένεια στην οποία ανήκει.

 

           Και γι’ αυτό μοιάζει ειρωνικό  που την κληρονομημένη οικονομική και πολιτική ισχύ οι γόνοι επιδιώκουν να την μηδενίσουν προβάλλοντας τη δική τους αυτόνομη προσωπικότητα, τη στιγμή που η ίδια η προσωπική τους στάση και ζωή είναι αποτέλεσμα του οικονομικού και πολιτικού δικτύου που έχουν κληρονομήσει και στο οποίο οφείλουν την ανάδειξή τους. Κλασικά παραδείγματα ο απόγονοι, δια της ευθείας ή τεθλασμένης οδού,  των πολιτικών οικογενειών Παπανδρέου, Μητσοτάκη, Καραμανλή κλπ.

 
        Και βέβαια δεν είναι μόνο οι κληρονομιές οικογενειακών περιουσιών, αλλά και οι οικογενειακές πολιτισμικές παραδόσεις πηγές απ’ όπου τα άτομα αντλούν στοιχεία για να καθορίσουν την προσωπική και συλλογική τους ταυτότητα, αλλά και την εικόνα τους έξω από το οικογενειακό περιβάλλον. 

 

        Γι’ αυτό αυτές οι αντιφάσεις χαρακτηρίζουν και τον προβληματισμό για τα τέκνα των αγωνιστών που παίρνουν θέση πολιτική. Από τη μια  εκθειάζεται το άτομο και η προσωπική του ιστορία, αλλά από την άλλη ξεχωρίζει και μόνο από το γεγονός πως είναι τέκνο καταξιωμένων ηθικά ανθρώπων, ως κληρονόμος του ονόματος και όχι βέβαια του ήθους και ψυχικού σθένους των γονέων που δεν κληροδοτούνται. Είναι λοιπόν το βαρύ επίθετό των υποψηφίων ευρωβουλευτών  που καθιστά την υποψηφιότητά τους δελεαστική για κόμματα όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, που επιδιώκει να ψαρεύει ψηφοφόρους στα θολά νερά μιας αριστεράς που το ίδιο  έχει κατασυκοφαντήσει. 

 

        Σε μια καπιταλιστική κοινωνία όπου εμπορευματοποιούνται τα πάντα, ακόμα και οι αγώνες εναντίον του καπιταλισμού ιδίως όταν αφορούν άλλες εποχές, μπορεί τα πάντα να χρησιμοποιηθούν προς δόξαν του. Στην προσπάθεια να προσεταιριστεί στη μεταπολίτευση τις ριζοσπαστικοποιημένες μάζες το σύστημα δια του ΠΑΣΟΚ, αφού αφαίμαξε  τις ιδέες της αριστεράς με θράσος, διαστρεβλωμένες,  τις ενσωμάτωσε στην κυρίαρχη ιδεολογία, πράγμα που συνεχίζει και τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ. Κι όπως το ΠΑΣΟΚ για του λόγου το αληθές δέχτηκε δεκάδες αγωνιστές της αντίστασης και του εμφυλίου στις τάξεις του,  έτσι και ο ΣΥΡΙΖΑ δέχεται παιδιά κι εγγόνια  αγωνιστών κομμουνιστών για να πείσει για την αριστερωσύνη του.

         Τελικά, αν σ’ αυτές τις επιλογές υπάρχει κάτι το ενδιαφέρον είναι η διαπίστωση  πως το ήθος και η  αγωνιστικότητα των κομμουνιστών, ανεξάρτητα της εκμετάλλευσης που γίνεται, έχουν τόσο εδραιωθεί στη λαϊκή συνείδηση που και η ίδια η κυρίαρχη πολιτική  καταφεύγει σ’ αυτές αναζητώντας ηθικό έρεισμα.

Αναρτήθηκε από Dies brumalis

Επεισόδιο μεταξύ ΗΠΑ και Ρωσίας στον εναέριο χώρο πάνω από τη Βαλτική

       

22-03-2019

Επεισόδιο σημειώθηκε την Τετάρτη πάνω από τη Βαλτική Θάλασσα, μια περιοχή όπου ΝΑΤΟ και Ρωσία συγκεντρώνουν στρατιωτικές δυνάμεις.

Σύμφωνα με το ρωσικό υπουργείο Άμυνας, δύο ρωσικά αεροσκάφη «Sukhoi-27» ανάγκασαν ένα αμερικανικό βομβαρδιστικό «B-52» να απομακρυνθεί από τα ρωσικά σύνορα στη Βαλτική Θάλασσα, καθώς ο έλεγχος του εναέριου χώρου της Ρωσίας το εντόπισε να πετά πολύ κοντά στα σύνορα. Συνοδεία των δύο ρωσικών αεροσκαφών, το αμερικανικό εκδιώχθηκε από τον ρωσικό εναέριο χώρο.

Ωστόσο εκπρόσωπος της Αμερικανικής Πολεμικής Αεροπορίας Ευρώπης – Αφρικής ανέφερε ότι το βομβαρδιστικό δεν εκδιώχθηκε και ολοκλήρωσε την αποστολή του «σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο». Χαρακτήρισε δε το περιστατικό «αλληλεπίδραση ρουτίνας».

Νωρίτερα ο εκπρόσωπος του Κρεμλίνου, Ντμίτρι Πεσκόφ, σχολιάζοντας τη μετακίνηση έξι βομβαρδιστικών «Β-52» των ΗΠΑ στην Ευρώπη, είπε ότι «αναζωπυρώνει εντάσεις».

Στο μεταξύ, το ρωσικό υπουργείο Αμυνας προσκάλεσε τη στρατιωτική και την πολιτική ηγεσία του ΝΑΤΟ στην επικείμενη 8η Διάσκεψη για τη διεθνή ασφάλεια στη Μόσχα στις 23 – 25 Απρίλη. «Φέτος προσκαλέσαμε τους υπουργούς Αμυνας 124 κρατών, συμπεριλαμβανομένων των υπουργών Αμυνας των χωρών – μελών της Βορειοατλαντικής Συμμαχίας και της ΕΕ, καθώς και τη στρατιωτική και πολιτική ηγεσία του ΝΑΤΟ», αναφέρει η δήλωση.

Google+

Ανταλλαγή

UHU

Media Gallery

Last Tango by Zoe

XIΛΙΟΙ ΔΡΑΚΟΙ – Γρ.Νικολοπουλος/Στ.Χατζηαναγνωστου

ΣΤΟ ΠΕΡΑΜΑ ΤΟΝ ΜΑΗ-Γρ.Νικολοπουλος & Στ.Χατζηαναγνωστου

ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΑΡΕΛΛΑΣ-ΠΑΝΤΑ Η ΑΓΑΠΗ

Πόσο «μπάτσοι» και γουρούνια είστε;

   Η είδηση και τα στοιχεία σύμφωνα με το ρεπορτάζ που έχει κάνει το γύρο των ΜΜΕ: 

   Χτες το μεσημέρι η αστυνομία της Θεσσαλονίκης συνέλαβε μια 90χρονη γυναίκα επειδήπουλούσε τερλίκια που έπλεκε η ίδια. Τι είναι τα τερλίκια; Κλειστές πλεκτές παντόφλεςπου φτιάχνουν συνήθως οι παλιές Πόντιες. 

   Προφανώς, για να γίνει η σύλληψη, κάποιοι έκαναν καταγγελία! Το «έγκλημα» η 90χρονη το έκανε σε κεντρικό δρόμο των Αμπελοκήπων Θεσσαλονίκης όπου γίνεται λαϊκή αγορά. Πρώτα απ’ όλα να πούμε «μπράβο» σε όποιους την κατήγγειλαν. «Μπράβο» για την (απ)ανθρωπιά τους! 

   Από εκεί και πέρα: Η κόρη της κατήγγειλε ότι η 90χρονη οδηγήθηκε με περιπολικό, στο οποίο επέβαιναν τρεις αστυνομικοί (για να μην «δραπετεύσει» η 90χρονη;), στοαστυνομικό τμήμα. 

   Η ιστορία δεν τελειώνει εδώ! Της πήραν αποτυπώματα και την προσήγαγαν στο Μέγαρο της Κεντρικής Αστυνομικής Διεύθυνσης προκειμένου να ακολουθηθούν τα «νόμιμα». Το αποτέλεσμα ήταν για 12 ώρες η 90χρονη να είναι κρατούμενη και – όπως κατήγγειλαν οι οικείοι της – νηστική και με ένα μόνο ποτήρι νερό! Οι «εξαιρετικοί» εκπρόσωποι του νόμου και της τάξης, σύμφωνα επίσης με καταγγελίες των δικών της ανθρώπων, δεν ήταν καν ευγενικοί μαζί της. 

   Χωρίς πολλά λόγια ρωτάμε τα εξής: 

Ένας από τους αστυνομικούς που ασχολήθηκαν με το «έγκλημα» με τα τερλίκια δεν είχε την ανθρωπιά να καταλάβει πως πρόκειται για 90χρονη που πουλούσε πλεκτές παντόφλες για να ζήσει; 

Ένας από τους υπεύθυνους και ανεύθυνους που ακολούθησαν τα «νόμιμα» δεν σκέφθηκε πως υπάρχει και η λέξη σεβασμός σε μια 90χρονη γυναίκα;

Οι πολιτικοί προϊστάμενοι των «άξιων τέκνων του νόμου και της τάξης» ενημερώθηκαν για το «έγκλημα» με τα τερλίκια; 

Κι αν το έμαθαν μετά, αφού ήδη έχει πάρει μεγάλη δημοσιότητα, τι πρόκειται να κάνουν; Θα παρασημοφορήσουν τους εμπλεκόμενους ή θα αρχίσουν πάλι να καταγγέλλουν μεμονωμένους αστυνομικούς λες και βρίσκονται στην αντιπολίτευση και δεν είναι πολιτικοί τους προϊστάμενοι; 

Και κάτι ακόμα: Πόσο «μπάτσοι» και γουρούνια είστε; 

ΓΕΡΑΣΙΜΟΣ ΧΟΛΕΒΑΣ

ΓΣΕΕ των μαφιόζων, οπορτουνιστές και Τυριμόπουλοι

Από iraklis3

Γράφει ο Στέλιος Κανάκης //

Εργατοπατέρες, μαϊμούδες σύνεδροι, θλιβεροί οπορτουνιστές, Τυριμόπουλοι και άλλα τσογλάνια για την μπανάνα του συστήματος.
Βγήκαν όλοι. Έτσι τη θέλουν τη ΓΣΕΕ. Και χειρότερα. Φτάνει να μην περάσει στα χέρια της εργατικής τάξης. Και καλά με τους εργατοπατέρες. Αλλά έχουμε και τους κολαούζους τους. Αυτούς που τόσα χρόνια παρασιτούσαν δίπλα τους στις συγκεντρώσεις των «ήταν πέντε, ήταν έξι κι έγιναν οκτώ». Τους ΛΑΕ-ΑΝΤΑΡΣΥΑ που τόσα χρόνια τους στήριζαν και πορεύονταν θλιβερά μαζί τους. Όλα εκείνα τα γκρουπούσκουλα που μεσοτοιχία με τους εργατοπατέρες θύμιζαν εποχές αντισυγκεντρώσεων απέναντι στο ταξικό κίνημα. Βλέπεις, το αίμα νερό δεν γίνεται. Δεν είδαν πουθενά, μαϊμούδες σύνεδρους, σεκιουριτάδες, εργοδότες να το παίζουν εργάτες, βαλτούς από τις διοικήσεις και στελέχη εταιριών. Μέτρησαν και τους βρήκαν σωστούς τους 3.525 του Σωματείου κονσερβοποιίας Βέροιας, τους 3.000 αρτοποιούς των Γρεβενών, τους 800 οικοδόμους της Φαρκαδόνας και τόσες άλλες ξεφωνημένες αλητείες. Κάτι ψιθύρισαν για αντιπαραθέσεις, για μάχη καρεκλών, για υστέρηση της… πύκνωσης σωματείων του… ΠΑΜΕ. Ο ποντιοπιλατισμός της καταισχύνης! Οι σύνεδροί τους στην Καλαμάτα (όσους τέλος πάντων έχουν) σφύριζαν αδιάφορα, χαζεύοντας τη… φύση και το βουνό ψηλά εκεί, το όρος Καλάθι που δεσπόζει πάνω απ’ την πόλη ή χάζευαν τα θολά τους είδωλα στην πισίνα του ξενοδοχείου.
Από τον εσμό τους, δεν μπορούσε να λείψουν κι οι διάφοροι Τυριμόπουλοι «ανεξάρτητοι» και κάργα εξαρτημένοι. Στον ίδιο ρόλο στρατευμένοι όλοι τους. Όλοι με τον σάπιο μαφιόζικο μηχανισμό που έχει αλώσει την ΓΣΕΕ.
Κάλιο, για όλους αυτούς, ΓΣΕΕ των εργατοπατέρων κι όχι των εργατών.

Σκοτώνουν τους Βέλγους όταν γεράσουν – Υπέρ της διακοπής δωρεάν περίθαλψης μετά τα 85 έτη τέσσερις στους δέκα ερωτηθέντες

Κατιούσα

Δεν είναι μυστικό πως οι έρευνες κοινής γνώμης, όχι μόνο οι πολιτικές, αλλά και άλλες πάνω σε μια σειρά κοινωνικά θέματα, χρησιμοποιούνται συχνά, αν όχι τις περισσότερες φορές για τη διαμόρφωση κλίματος, παρά για την καταγραφή των απόψεων της στιγμής για κάποιο ζήτημα.
Στο Βέλγιο λοιπόν, στα πλαίσια της συλλογής ιδεών για την περικοπή δαπανών του συστήματος υγείας και ασφάλισης καλλιεργείται ένα κλίμα κυριολεκτικά ανθρωποφαγίας σε βάρος των ηλικιωμένων, με έρευνες των οποίων η στόχευση είναι πολύ συγκεκριμένη. Σύμφωνα λοιπόν με σειρά μελετών διαφόρων ιδρυμάτων στο χώρο της υγείας και της κοινωνικής ασάφάλισης, 40% των Βέλγων εμφανίζονται έτοιμοι κυριολεκτικά να θυσιάσουν τους παππούδες τους, τασσόμενοι υπέρ της άποψης (η οποία προφανώς και τους υποβλήθηκε σε σχετικό ερωτηματολόγιο) μετά τα 85 έτη να μην καλύπτονται πια ακριβές θεραπείες που επεκτείνουν τη ζωή τους.
Ενώ το 69% των ερωτηθέντων θεωρεί θεμιτό ένα κόστος θεραπείας 50.000 για κρίσιμες θεραπείες που σώζουν ζωές, το ποσοστό αυτό πέφτει μόλις σε 28% όταν αφορά άτομα άνω των 85 ετών, στη λογική προφανώς πως «έφαγαν τα ψωμιά τους». Πρωταθλητές μάλιστα στην «γεροντοκτονία» αναδεικνύονται οι Φλαμανδοί, παρουσιάζοντας πολύ υψηλότερα ποσοστά συμφωνίας με τον αποκλεισμό των πιο ηλικιωμένων από τη δωρεάν περίθαλψη. Επιπλέον,  τρεις στους δέκα είναι υπέρ της κάλυψης των εξόδων ανθρώπων σε κώμα, αν αυτό παρατείνει έστω και ένα μόνο χρόνο τη ζωή τους, εκτός κι αν πρόκειται για 85χρονους.
Μειοψηφικό, αλλά όχι ασήμαντο, είναι το ποσοστό όσων παρουσιάζονται υπέρ κυρώσεων σε καπνιστές και πότες. Το 46% εμφανίζεται αρνητικό στη μη κάλυψη εξόδων για ασθένειες και ατυχήματα που οφείλονται σε ανθυγιεινό τρόπο ζωής, αλλά το 17% συμφωνεί απολύτως να μην έχουν καν ασφάλεια υγείας όσα άτομα καπνίζουν και πίνουν.
Αν τέτοια μέτρα περάσουν, θα δημιουργηθεί ένα σύστημα δύο ταχυτήτων , όπου μόνο οι ποιο εύποροι θα μπορούν να επιβιώνουν αν έχουν ξεπεράσει το κρίσιμο όριο ηλικίας, μετά το οποίο δε δικαιούνται να ζουν σε «βάρος του κοινωνικού συνόλου». Υποκριτική πάντως μπορεί να χαρακτηριστεί η στάση ανθρώπων που διεξήγαγαν την έρευνα, όπως ο καθηγητής Ελσαρντί, εκ μέρους του Ινστιτούτου Inami, που δήλωσε πως «αυτά τα ποσοστά υπέρ του αποκλεισμού είναι σοκαριστικά». Όχι λιγότερο σοκαριστικά από την ίδια την έμπνευση όσων ενέταξαν τεχνηέντως τέτοια ερωτήματα για τη «βιωσιμότητα» του ασφαλιστικού.
Με πληροφορίες από bmfv

ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΚΩ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΙ

Ο Δημήτρης Πλουμπίδης,  γιος του Νίκου Πλουμπίδη, αναφερόμενος στις επικρίσεις για τη συμμετοχή του  στα ψηφοδέλτια του ΣΥΡΙΖΑ για την Ευρωβουλή, είπε πως σ’  αυτές τις εκλογές κρίνεται για τη δική του πορεία, και χαρακτήρισε το όνομα του πατέρα του το οποίο φέρει «κάτι πολύ σημαντικό και τιμητικό». Η Μυρσίνη Λοΐζου, κόρη του Μάνου Λοΐζου,  σ’ ανάρτησή της στα κοινωνικά δίκτυα γράφει ότι βλέπει με  την υποψηφιότητά της για την Ευρωβουλή με το ΣΥΡΙΖΑ  να της δίνεται η ευκαιρία να αποδείξει στον εαυτό της ότι «το όνειρο μπορεί να είναι πιο κοντά από ό,τι έχεις φανταστεί. Ή μια εντελώς άλλη διαδρομή».

          Βέβαια, οι δυο υποψήφιοι ευρωβουλευτές πέρα από τα βαριά ονόματα που φέρουν δεν φαίνεται να έχουν κάτι άλλο κοινό, αφού  ο Δημήτρης Πλουμπίδης έχει χαράξει το δικό του δρόμο ως καθηγητής ψυχιατρικής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, ενώ η Μυρσίνη Λοΐζου παραδέχεται πως στην πραγματικότητα είναι ανεπάγγελτη και ότι τα δικαιώματα από το έργο του πατέρα της τη βοήθησαν να ζήσει άνετα τη ζωή της. Δυο περιπτώσεις ανθρώπων στους οποίους μοιάζει να λύθηκε διαφορετικά το πρόβλημα της οικογενειακής κληρονομιάς και της ατομικής ταυτότητας.

           Η κριτική που τους γίνεται  στην ουσία είναι επειδή φαίνεται πως δεν ενσωμάτωσαν το γονικό πρότυπο στο δικό τους σύστημα ζωής με τον τρόπο που πιστεύαμε πως θα δικαίωνε τους γονείς τους. Κι έτσι χανόμαστε σε ερμηνείες συμπεριφορών ψυχαναλυτικού ενδιαφέροντος για το πώς το παιδί επεξεργάζεται οικογενειακές αξίες και κληρονομιές και πώς τις εσωτερικοποιεί.  

         Γιατί και βέβαια η  ιστορία των γονιών επηρεάζει την ταυτότητα των παιδιών, αφού δεν παραβλέπεται η συμβολή της οικογένειας στην υιοθέτηση αξιακού συστήματος, αλλά  αν γενικά  οι οικογενειακές παραδόσεις διαμορφώνουν την ταυτότητα του ατόμου αυτό δεν σημαίνει πως ο τρόπος που τα άτομα ανταποκρίνονται σ’ αυτές δεν ποικίλλει.  Η ταυτότητα των ατόμων αναδύεται, τουλάχιστον εν μέρει, από το να είναι μέλη μιας οικογένειας, που κι αυτή δεν είναι ένα ουδέτερο περιβάλλον, αλλά είναι ένα περίπλοκο μείγμα πολλών αλληλεξαρτώμενων σχέσεων και με το περιβάλλον.

         Κι είναι πραγματικά αντιφατικό που στις κοινωνίες μας, ενώ  τα άτομα θεωρούνται ανεξάρτητα και τις περισσότερες φορές μόνο επιφανειακά συνδεδεμένα με τις οικογένειές τους, την ίδια στιγμή όμως  η πολιτική και οικονομική ζωή ρυθμίζεται εν πολλοίς με βάση την οικογένεια, όπως σε κοινωνίες που ο οίκος ήταν βασική κοινωνική μονάδα και το άτομο που ανήκε σ’ αυτόν θεωρούνταν μονάδα του.  Από τη μια ο  ατομικισμός που χαρακτηρίζει το δυτικό πολιτισμό  θεωρεί αυτό ως μια περίεργη πρακτική που δεν προάγει την ανεξαρτησία, που είναι τόσο κρίσιμη για την ατομικότητα στα δυτικά μάτια, από την άλλη  όμως διατηρεί την υλική σύνδεση των απογόνων με τους γεννήτορες με τη μορφή του κληρονομημένου πλούτου, που ενισχύει την ανισότητα ακόμα περισσότερο στις καπιταλιστικές κοινωνίες.

           Κι αν στις αρχαίες κοινωνίες  το άτομο ήταν ένα υποσύνολο του οίκου,  ο οποίος έπρεπε να ανανεώνεται σε κάθε γενιά για να παραμένει ζωντανός και να εξασφαλίζει στο άτομο την επιβίωση σε οικογενειακή ιδιοκτησία παρέχοντάς του προστασία και υποστήριξη, συγχρόνως όμως στήριζε τον οίκο κι  επωφελούνταν απ’ αυτόν.

            Και αν ο μεσαιωνικός άνθρωπος επεδίωκε την ένταξη στην ομάδα στην οποία ανήκε και ήταν ικανός να καταλάβει τον εαυτό του, την ατομικότητά του, μέσα στην κοινωνική του ομάδα, με την κοινωνική εξατομίκευση που εντείνεται στις συνθήκες της αναπτυγμένης αστικής κοινωνίας διαμορφώνονται αντιλήψεις ενός οξύτερου και εντονότερου ατομισμού.

            Τα καινούργια όμως πρότυπα μοιάζει να μην εξαλείφουν εντελώς τα προηγούμενα και μοιάζει να διατηρούνται πλάι –πλάι. Έτσι ενώ στον καπιταλισμό υπάρχει η άποψη πως η ελεύθερη αγορά βασίζεται στην  επιβράβευση των ικανοτήτων και στην ενθάρρυνση της παραγωγής, την ίδια στιγμή η πρακτική της κληρονομιάς, σαν μια γονική λαχειοφόρος αγορά, ουσιαστικά εξαιρεί τα παιδιά των πλουσίων από τον οικονομικό ανταγωνισμό, που εκθειάζεται ως βασικό χαρακτηριστικό του καπιταλισμού,  στον οποίο υπόκεινται οι άλλοι. Επομένως πέρα από την θεωρητική ισχύ της άποψης πως η ατομική αξία ενός ατόμου καθορίζεται από τις πράξεις του, στην πραγματικότητα η κοινωνική του αξία τού δίνεται με βάση τη θέση του στην κοινωνία, δηλ. αν έχει χρήματα και δύναμη, που σε πολλές περιπτώσεις οφείλεται στην οικογένεια στην οποία ανήκει.

           Και γι’ αυτό μοιάζει ειρωνικό  που την κληρονομημένη οικονομική και πολιτική ισχύ οι γόνοι επιδιώκουν να την μηδενίσουν προβάλλοντας τη δική τους αυτόνομη προσωπικότητα, τη στιγμή που η ίδια η προσωπική τους στάση και ζωή είναι αποτέλεσμα του οικονομικού και πολιτικού δικτύου που έχουν κληρονομήσει και στο οποίο οφείλουν την ανάδειξή τους. Κλασικά παραδείγματα ο απόγονοι, δια της ευθείας ή τεθλασμένης οδού,  των πολιτικών οικογενειών Παπανδρέου, Μητσοτάκη, Καραμανλή κλπ.
        Και βέβαια δεν είναι μόνο οι κληρονομιές οικογενειακών περιουσιών, αλλά και οι οικογενειακές πολιτισμικές παραδόσεις πηγές απ’ όπου τα άτομα αντλούν στοιχεία για να καθορίσουν την προσωπική και συλλογική τους ταυτότητα, αλλά και την εικόνα τους έξω από το οικογενειακό περιβάλλον.

        Γι’ αυτό αυτές οι αντιφάσεις χαρακτηρίζουν και τον προβληματισμό για τα τέκνα των αγωνιστών που παίρνουν θέση πολιτική. Από τη μια  εκθειάζεται το άτομο και η προσωπική του ιστορία, αλλά από την άλλη ξεχωρίζει και μόνο από το γεγονός πως είναι τέκνο καταξιωμένων ηθικά ανθρώπων, ως κληρονόμος του ονόματος και όχι βέβαια του ήθους και ψυχικού σθένους των γονέων που δεν κληροδοτούνται. Είναι λοιπόν το βαρύ επίθετό των υποψηφίων ευρωβουλευτών  που καθιστά την υποψηφιότητά τους δελεαστική για κόμματα όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, που επιδιώκει να ψαρεύει ψηφοφόρους στα θολά νερά μιας αριστεράς που το ίδιο  έχει κατασυκοφαντήσει.

        Σε μια καπιταλιστική κοινωνία όπου εμπορευματοποιούνται τα πάντα, ακόμα και οι αγώνες εναντίον του καπιταλισμού ιδίως όταν αφορούν άλλες εποχές, μπορεί τα πάντα να χρησιμοποιηθούν προς δόξαν του. Στην προσπάθεια να προσεταιριστεί στη μεταπολίτευση τις ριζοσπαστικοποιημένες μάζες το σύστημα δια του ΠΑΣΟΚ, αφού αφαίμαξε  τις ιδέες της αριστεράς με θράσος, διαστρεβλωμένες,  τις ενσωμάτωσε στην κυρίαρχη ιδεολογία, πράγμα που συνεχίζει και τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ. Κι όπως το ΠΑΣΟΚ για του λόγου το αληθές δέχτηκε δεκάδες αγωνιστές της αντίστασης και του εμφυλίου στις τάξεις του,  έτσι και ο ΣΥΡΙΖΑ δέχεται παιδιά κι εγγόνια  αγωνιστών κομμουνιστών για να πείσει για την αριστερωσύνη του.
         Τελικά, αν σ’ αυτές τις επιλογές υπάρχει κάτι το ενδιαφέρον είναι η διαπίστωση  πως το ήθος και η  αγωνιστικότητα των κομμουνιστών, ανεξάρτητα της εκμετάλλευσης που γίνεται, έχουν τόσο εδραιωθεί στη λαϊκή συνείδηση που και η ίδια η κυρίαρχη πολιτική  καταφεύγει σ’ αυτές αναζητώντας ηθικό έρεισμα.

Συνεταιράκια στη σαπίλα...

Καθώς η σαπίλα του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού ξεσκεπάζεται όλο και περισσότερο, οι δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ, οι οποίες αποτελούν συστατικό στοιχείο της, προσπαθούν... να βγάλουν την ουρά τους απέξω, να πουν πως για τον εκφυλισμό φταίνε... τα συνεταιράκια τους, οι δυνάμεις των ΠΑΣΟΚ - ΝΔ, μαζί με τις οποίες τόσα χρόνια πρωτοστατούν στην υπονόμευση των αγώνων, στην προσπάθεια αποπροσανατολισμού των εργαζομένων, υποταγής τους στους «κοινωνικούς διαλόγους».
Ταυτόχρονα, αναπαράγοντας τα προκλητικά ψέματα περί «τραμπουκισμών του ΠΑΜΕ», που τάχα «διέλυσαν το συνέδριο της ΓΣΕΕ», στηρίζουν την προσπάθεια των συνεταίρων τους να παρουσιάσουν ως «τραμπούκους» τους συνδικαλιστές και τους εργάτες που μάχονται ενάντια στη νοθεία και την ωμή εργοδοτική παρέμβαση στα συνδικάτα.
Μαζί με τους άλλους εργατοπατέρες, που στέλνουν προκλητικά ραβασάκια περί... «εγκληματικής οργάνωσης του ΠΑΜΕ», προετοιμάζουν το έδαφος και για πιο άμεση κρατική καταστολή στα συνδικάτα, για τη «λήψη μέτρων ασφαλείας προκειμένου να προστατευθούν οι μελλοντικές συνεδριάσεις της ΓΣΕΕ», όπως αναφέρει χαρακτηριστικά η ανακοίνωση του υπουργείου Προστασίας του Πολίτη, μετά τη συνάντηση της υφυπουργού της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ Κατερίνας Παπακώστα με εκπροσώπους της συνδικαλιστικής μαφίας στη διοίκηση της ΓΣΕΕ.

* * *

Για τη σήψη και την παρακμή της ηγεσίας της ΓΣΕΕ, τα ΜΜΕ και οι συνδικαλιστές του ΣΥΡΙΖΑ κατηγορούν τον «καταστροφικό δικομματισμό ΝΔ - ΠΑΣΟΚ των προηγούμενων σαράντα χρόνων»...
Μόνο που οι δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ έχουν πρωταγωνιστικό ρόλο σε όλη αυτήν την ιστορία. Από πού να το πιάσει και πού να το αφήσει κανείς: Από τα κοινά ψηφοδέλτια και τις κοινές διοικήσεις ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ - ΣΥΡΙΖΑ σε συνδικαλιστικές οργανώσεις όλης της χώρας; Από την κοινή στάση όλων αυτών των δυνάμεων μέσα στα συνδικάτα, που τις κάνει να θυμίζουν όλο και περισσότερο μια ενιαία παράταξη με ενωτικό στοιχείο το αντι-ΠΑΜΕ μένος τους, την υπονόμευση κάθε αγώνα που στρέφεται ενάντια στη μεγαλοεργοδοσία και την πολιτική που την υπηρετεί; Να θυμίσουμε το ρόλο των εργατοπατέρων του ΣΥΡΙΖΑ (ομάδα Βασιλόπουλου) στη γενίκευση της απροκάλυπτης εργοδοτικής παρέμβασης στα συνδικάτα, όπως, για παράδειγμα, γίνεται με τη συμμετοχή εκατοντάδων διευθυντικών στελεχών σε «σωματεία» - εργοδοτικούς μηχανισμούς στα σούπερ μάρκετ και το εμπόριο; 'Η μήπως να θυμηθούμε τα συγχαρητήρια ενώσεων εργοδοτών προς τις δυνάμεις της ομάδας Βασιλόπουλου για την «υπευθυνότητα» και την «εργασιακή ειρήνη» που διασφαλίζουν σε κλάδους όπως αυτός των ναυτιλιακών και τουριστικών υπαλλήλων;
Αντίστοιχη με την υπονομευτική στάση τους μέσα στο συνδικαλιστικό κίνημα είναι και η επίθεση που εξαπολύει στα συνδικάτα η ίδια η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, πάντα υπηρετώντας τα συμφέροντα της μεγαλοεργοδοσίας. Εμβληματική τέτοια αντεργατική παρέμβαση είναι η απεργοκτόνα διάταξη Αχτσιόγλου, με την οποία μπαίνουν πρόσθετα εμπόδια στην κήρυξη απεργίας από ένα συνδικάτο, ειδικά μάλιστα στο πρωτοβάθμιο επίπεδο, εκεί ακριβώς δηλαδή που είναι πιο έντονη η εργοδοτική τρομοκρατία! Πάνω σε αυτήν τη βάση, επί των ημερών της... «προοδευτικής διακυβέρνησης», κλιμακώνεται η βιομηχανία δικαστικών αποφάσεων που βγάζουν απεργίες παράνομες και καταχρηστικές, εντείνονται οι διώξεις συνδικαλιστών, η κυβέρνηση στέλνει σε πλήθος κινητοποιήσεων τα ΜΑΤ και την αστυνομία ενάντια σε απεργούς, συνδικαλιστές και άλλους εργαζόμενους...

***

Αντίστοιχα προκλητική είναι και η προσπάθεια του ΣΥΡΙΖΑ να εμφανίσει το ΠΑΜΕ, τα συνδικάτα και τους συνδικαλιστές που συσπειρώνονται σε αυτό ως την... «άλλη όψη του ίδιου νομίσματος», όπως ισχυρίζεται η χτεσινή «Αυγή».
Προκειμένου να ξεπλύνει τις μπίζνες του εργοδότη - «συνδικαλιστή» Δ. Καραγεωργόπουλου (η παρουσία του οποίου προχτές στη διοίκηση της ΓΣΕΕ ουδόλως ενόχλησε τους ΣΥΡΙΖΑίους συνδικαλιστές...), η κυβερνητική εφημερίδα, ζηλεύοντας τον αντικομμουνισμό των χρυσαυγιτών, μιλάει με θράσος για... «εργολάβους οικοδομών του ΠΑΜΕ που χρησιμοποιούν αλλοδαπούς (ανασφάλιστους) οικοδόμους»! Πέτυχαν διάνα... Διάλεξαν κλάδο, Ομοσπονδία και Συνδικάτα που με τη συνεπή αγωνιστική δράση τους αποτελούν καθρέφτη της αβύσσου που χωρίζει τις δύο γραμμές μέσα στο συνδικαλιστικό κίνημα!
Με αντίστοιχο θράσος, η «Αυγή» εμφανίζει το ΠΑΜΕ να «μένει (στη ΓΣΕΕ) γιατί είναι εξαρτημένο οικονομικά»! Τα συνεταιράκια ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ - ΣΥΡΙΖΑ, που διαχειρίζονται πακτωλούς χρημάτων, μέσα από τα διάφορα ινστιτούτα, κονδύλια, προγράμματα και παρα-προγράμματα, που με κάθε αφορμή τρωγοπίνουν πλουσιοπάροχα ανά την Ελλάδα στο πλαίσιο του «συνδικαλιστικού τουρισμού», προσπαθούν να εμφανίσουν ως... «οικονομικά εξαρτημένο» το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα που ξεσκεπάζει όλο αυτόν τον χορό εξαγοράς, το ΠΑΜΕ, που διεκδικεί αποφασιστικά να χρηματοδοτούνται τα ζωντανά συνδικάτα που για να οργανώνουν την πάλη στηρίζονται στο υστέρημα των εργαζομένων.

***

Η σήψη και η παρακμή του εργατοπατερισμού είναι το πιο χαρακτηριστικό «παιδί» της ίδιας της γραμμής που υπηρετεί, του «κοινωνικού εταιρισμού», της υποταγής των εργαζομένων στους εκάστοτε «εθνικούς στόχους» του κεφαλαίου, είναι «παιδί» της γραμμής υπονόμευσης των αγώνων.
Αυτή η γραμμή, η γραμμή που επιδιώκει «σιγή νεκροταφείου» μέσα στους χώρους δουλειάς, δεν μπορεί να θέλει μαζικές διαδικασίες στα συνδικάτα, ζωντανή αντιπαράθεση, ενεργή συμμετοχή των εργαζομένων στις αποφάσεις και στη δράση. Εχει άλλα «εργαλεία», σύμφυτα της σαπίλας: Εκλογικούς μηχανισμούς, διαίρεση και αποκλεισμό εργαζομένων, προγράμματα εξαγοράς, σεμινάρια και «παραινέσεις» της εργοδοσίας, μέχρι και απευθείας συμμετοχή της στα συνδικάτα.
Αυτήν τη γραμμή επιδιώκει να ενισχύσει η συνδικαλιστική μαφία Παναγόπουλου - Καραγεωργόπουλου - Κιουτσούκη - Βασιλόπουλου, για να υπηρετήσει τα συμφέροντα του κεφαλαίου και στη φάση της ανάκαμψης.
Και αυτήν ακριβώς τη σημασία έχει η μάχη που δίνει το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα: Να ξεσκεπαστούν όσο γίνεται πιο πλατιά οι μεθοδεύσεις της εργοδοσίας και των εργατοπατέρων, έτσι ώστε να μπορέσουν από καλύτερες θέσεις οι εργαζόμενοι να παλέψουν για την αναπλήρωση των τεράστιων απωλειών τους, για την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών τους!

Γ.

20 χρόνια μετά

Μεθαύριο, Κυριακή, συμπληρώνονται 20 χρόνια από την έναρξη των βομβαρδισμών στην πρώην Γιουγκοσλαβία. Η φονική επίθεση αποτέλεσε το αποκορύφωμα της ιμπεριαλιστικής επέμβασης ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ για τη διάλυση της πρώην ενιαίας Γιουγκοσλαβίας, μετά την ανατροπή του σοσιαλισμού, την περίοδο 1990 - 1991.
Ο πόλεμος των 78 ημερών ήταν ένα προμελετημένο ιμπεριαλιστικό έγκλημα, με πρόσχημα τις εθνοτικές διαφορές, στην αναζωπύρωση των οποίων συνέβαλαν καθοριστικά και μεθοδικά τα προηγούμενα χρόνια ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ.
Η πραγματική αιτία, όμως, ήταν άλλη: Η προσπάθεια των ΑμερικανοΝΑΤΟικών να εγκαθιδρύσουν τη «νέα τάξη πραγμάτων» στα Βαλκάνια, που θα αποτύπωνε το νέο συσχετισμό δυνάμεων μετά τις ανατροπές.
Η διάλυση της πρώην ενιαίας Γιουγκοσλαβίας, που βρισκόταν σε εξέλιξη από τις αρχές της δεκαετίας, με τη δημιουργία ασταθών κρατών - προτεκτοράτων, ήταν το σχέδιο για την ισχυροποίηση των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ στα Βαλκάνια και τον περιορισμό της ρωσικής επιρροής, που διατηρούνταν ισχυρή και μετά τις ανατροπές. Σε αυτήν την προσπάθεια ήταν μεγάλες οι ευθύνες της Ελλάδας ως κράτους της ΕΟΚ και του ΝΑΤΟ στα Βαλκάνια και βέβαια της κυβέρνησης της ΝΔ που συνυπέγραψε τη διάλυση.
Είναι χαρακτηριστικό το γεγονός ότι το τελεσίγραφο που επέδωσαν οι ΗΠΑ στη Σερβία απαιτούσε την εγκαθίδρυση ΝΑΤΟικής βάσης στο έδαφός της και τη διασπορά στρατιωτικών δυνάμεων στην επικράτειά της, για την «προστασία» τάχα των Κοσοβάρων Αλβανών.
Η αυτονόητη άρνηση ενός τέτοιου στυγνού εκβιασμού έδωσε το σύνθημα να ξεκινήσουν η δολοφονική επίθεση και η νέα φάση στην επιχείρηση διαμελισμού της πρώην ενιαίας Γιουγκοσλαβίας. Ακολούθησε η δημιουργία του Κοσόβου, όπου στη συνέχεια εγκαταστάθηκε η μεγαλύτερη αμερικανική βάση στον κόσμο.
Με αφορμή αυτήν τη μαύρη επέτειο ο λαός δεν πρέπει να ξεχνά και τον βρώμικο ρόλο που έπαιξε η τότε ελληνική κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, στηρίζοντας με κάθε τρόπο το ιμπεριαλιστικό έγκλημα.
Η επέμβαση στην πρώην Γιουγκοσλαβία έγινε με απόφαση του ΝΑΤΟ και τη σύμφωνη γνώμη της ελληνικής κυβέρνησης, η οποία στη συνέχεια στήριξε τις στρατιωτικές επιχειρήσεις, διαθέτοντας λιμάνια, δρόμους και άλλες υποδομές στη ΝΑΤΟική πολεμική μηχανή αλλά και με αποστολές στρατευμάτων στο Κόσοβο και τη Βοσνία.
Η συνενοχή της στο έγκλημα είναι βαριά, στην προσπάθειά της να αποτελέσει μέρος της νέας κατάστασης που δημιουργούνταν στα Βαλκάνια και να πάρει μέρος στη διανομή της λείας, για λογαριασμό της αστικής τάξης, ως το μοναδικό έως τότε βαλκανικό κράτος - μέλος του ΝΑΤΟ.
Οι «εκκρεμότητες» που άφησε αυτή η επέμβαση αξιοποιήθηκαν και στη συνέχεια, για την ισχυροποίηση της ΝΑΤΟικής παρουσίας στην περιοχή και τον παραπέρα ακρωτηριασμό της Γιουγκοσλαβίας, με την αξιοποίηση υπαρκτών και ανύπαρκτων εθνοτικών ζητημάτων.
Οι ομοιότητες με τη σημερινή εποχή κάθε άλλο παρά τυχαίες είναι. Το νήμα που συνδέει το 1999 με το 2019 είναι ο αμερικανοΝΑΤΟικός σχεδιασμός για τα Βαλκάνια, που παραμένει ίδιος: Η ανάσχεση της επιρροής ανταγωνιστικών δυνάμεων, κυρίως της Ρωσίας, αλλά και της Κίνας, η ένταξη όλων των κρατών στις ευρωατλαντικές δομές, η εμπέδωση της ιμπεριαλιστικής ειρήνης με το πιστόλι στον κρόταφο των λαών.
Γι' αυτό ακόμα και σήμερα, παρά τους πολέμους, τις συμφωνίες, τις αλλεπάλληλες συνοριακές και άλλες διευθετήσεις, το φιτίλι παραμένει αναμμένο στα Βαλκάνια, έτοιμο να προκαλέσει νέα ανάφλεξη.
Τέτοια σενάρια, άλλωστε, διακινούνται από τους ίδιους τους ιμπεριαλιστές, στο φόντο ανταγωνισμών που οξύνονται. Το παζάρι για την ανταλλαγή εδαφών ανάμεσα σε Σερβία και Κόσοβο, τα σχέδια για Μεγάλη Αλβανία, η αντιπαράθεση στη Βοσνία - Ερζεγοβίνη είναι ενδεικτικά μόνο των εστιών της έντασης που σιγοκαίει.
Αλλά και η εμπλοκή της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ έχει αναβαθμιστεί σε σχέση με το 1999, καθώς η Ελλάδα έχει ενισχύσει το ρόλο της ως προκεχωρημένου στρατιωτικού φυλακίου των ΑμερικανοΝΑΤΟικών προς τα Βαλκάνια και τη Νοτιοανατολική Ευρώπη, αναλαμβάνοντας αποστολές για την προώθηση της «ευρωατλαντικής ολοκλήρωσης», όπως φάνηκε άλλωστε και με τη ΝΑΤΟική συμφωνία των Πρεσπών.
Το αντιπολεμικό - αντιιμπεριαλιστικό κίνημα, με μπροστάρηδες τους κομμουνιστές, άφησε ανεξίτηλη τη σφραγίδα του το 1999, με τις μαζικές κινητοποιήσεις που οργάνωσε ενάντια στην ιμπεριαλιστική εισβολή. Αξιοποιώντας και εκείνη τη ζωντανή πείρα, ο λαός, η νεολαία πρέπει και σήμερα να είναι σε εγρήγορση ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και την ελληνική εμπλοκή, ενάντια στο σάπιο σύστημα που τον γεννά και τον θρέφει.