Φτιάξε και 'συ μια ΚΟΙΝΣΕΠ… μπορείς

Της Κάλι Καρά
Νάτο το νέο παραγωγικό μοντέλο, η Κοινωνική Αλληλέγγυα Οικονομία (ΚΑΛΟ), που υποτίθεται ότι αποτελεί μια «νησίδα» ανάμεσα στο δημόσιο και τον ιδιωτικό τομέα.
Ο πρωθυπουργός στην πρώτη έκθεση της ΚΑΛΟ, μίλησε εκτενώς γι' αυτό το παραγωγικό μοντέλο, ανακατεύοντας στο σοσιαλδημοκρατικό του μίξερ λέξεις όπως δημοκρατία, ισότητα, αλληλεγγύη, συνεργασία και άλλα Συριζαίικα, την ώρα που αφήνει χωρίς επιδόματα εκατοντάδες χιλιάδες οικογένειες ανέργων, καταργεί κοινωνικά και προνοιακά επιδόματα, καθηλώνει τους μισθούς στα άθλια επίπεδα των 585 και 511 ευρώ, δεν επαναφέρει τις Συλλογικές Συμβάσεις.
Είπε πολλά, για τα επιχειρηματικά εγχειρήματα, τις επονομαζόμενες ΚΟΙΝΣΕΠ (Κοινωνικές Συνεταιριστικές Επιχειρήσεις). Ξέχασε να πει ότι το συνεταιριστικό επιχειρηματικό μοντέλο είναι απολύτως σύμφωνο με τις αξίες της Συνθήκης της ΕΕ και τους στόχους της Στρατηγικής «Ευρώπη 2020» και ότι προωθούνται από την ΕΕ και τις κυβερνήσεις τα τελευταία χρόνια, ειδικά μετά το χτύπημα της καπιταλιστικής κρίσης και την  επιδρομή των μνημονίων που γιγάντωσαν την ανεργία.
Ήδη από το 2001 σε απόφαση του Ευρωκοινοβουλίου αναφέρεται ότι η κοινωνική οικονομία θα γλυτώσει ένα μέρος των κρατικών παροχών, όπως και ο ΟΟΣΑ λέει καθαρά ότι το κράτος να ρυθμίζει την κοινωνική οικονομία και όχι να κάνει κοινωνικές παροχές.
Οι ΚΟΙΝΣΕΠ καλύπτουν την καπιταλιστική εκμετάλλευση με «συνεταιριστικό» μανδύα, προτείνονται ανοιχτά ως εναλλακτικές μορφές αναθέρμανσης της καπιταλιστικής οικονομίας, ως μέσο ενεργητικής ενσωμάτωσης πιθανών τριγμών που θα μπορούσαν προοπτικά ν' απειλήσουν την οικονομική και πολιτική εξουσία του κεφαλαίου.
Μέσα στα πολλά λόγια , αποκαλύπτεται η «ταμπακιέρα». Η κυβέρνηση, επενδύει ιδιαίτερα στα ΚΟΙΝΣΕΠ αξιοποιώντας την ανάγκη χιλιάδων ανέργων για εργασία, ενώ προωθεί μέσω των ΚΟΙΝΣΕΠ, ένα επιπλέον εργαλείο για ανακύκλωση της ανεργίας, επέκταση της ευελιξίας στην απασχόληση, διάλυση δημόσιων υπηρεσιών κ.ά. δημιουργώντας παράλληλα μια βαλβίδα εκτόνωσης και την ψευδαίσθηση ότι οι άνεργοι μπορούν να μετατραπούν σε πετυχημένους επιχειρηματίες, αποσιωπώντας ότι εργαζόμενοι απολύονται και «προσλαμβάνονται» από τις «κοινωνικές επιχειρήσεις, με άθλιους μισθούς, χωρίς ουσιαστικά εργασιακά, ασφαλιστικά και συνδικαλιστικά δικαιώματα. Είναι μια καινοτόμα μορφή εκμετάλλευσης, με τον ηχηρό- παραπλανητικό τίτλο της Κοινωνικής Αλληλέγγυας Οικονομίας.
Δηλαδή οι εργαζόμενοι καλούνται να δωρίσουν αυτά που τους χρωστούν για μια κακοπληρωμένη θέση σε «συνεταιριστικό σχήμα» κι αναλαμβάνουν και χρέη ιδιωτών.
Να, όμως, που πέρα από όλα τα άλλα, οι ΚΟΙΝΣΕΠ εξυπηρετούν και άλλες στοχεύσεις της κυβέρνησης, όπως στην από το παράθυρο τη νόμιμη είσοδο της κάνναβης στην κοινωνία. Ήδη ξεφύτρωσε η ΚΟΙΝΣΕΠ «ΚΑΝΝΑΒΙΟ» η οποία έχει ως σκοπό «την ανάδειξη μέσω της συνεργασίας και της συλλογικής προσπάθειας των μελών της, όλων των δυνατοτήτων αξιοποίησης του φυτού της κλωστικής ή βιομηχανικής κάνναβης (Cannabis Sativa L. ή hemp)» και ως αποστολή τη «διάδοση της ελληνικής κλωστικής κάνναβης και η ανάπτυξη της ελληνικής βιοτεχνίας/βιομηχανίας κλωστικής κάνναβης, η παραγωγή ποιοτικών και καινοτόμων προϊόντων, η διείσδυση στην παγκόσμια αγορά, η ανάπτυξη του συνεργατισμού και η προστασία του περιβάλλοντος».
Στις 9 Νοέμβρη εργαζόμενοι και άνεργοι να ανταποκριθούν στο κάλεσμα του ΠΑΜΕ για να φωνάξουν τέλος στην κοροϊδία και να απαιτήσουν: Την κατάργηση του νόμου για τη δημιουργία των ΚΟΙΝΣΕΠ, όπως και κάθε μορφής επιχειρηματικής δράσης σε κοινωνικές παροχές και υπηρεσίες. Να δυναμώσει το πλέγμα προστασίας των ανέργων και των οικογενειών τους. Να διεκδικήσουν μόνιμη και σταθερή εργασία, την επαναφορά της Εθνικής Γενικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας στα 751 ευρώ και αυξήσεις στις κλαδικές συμβάσεις.

Τραπεζικά προβλήματα και θεραπείες

Με την υπόσχεση ότι θα την συζητήσουμε σήμερα, αφήσαμε χτες να αιωρείται η εξής απορία: "αφού οι τράπεζες μπορούν όποτε θέλουν να εκδώσουν χρήμα, γιατί αντιμετωπίζουν προβλήματα και ζητούν βοήθεια με μέτρα όπως οι έλεγχοι κεφαλαίων (capital control) ή οι ανακεφαλαιοποιήσεις;". Ας κάνουμε δυο παρατηρήσεις, που θα μας βοηθήσουν να αντιληφθούμε την απάντηση:

(α) Από την στιγμή που οι τράπεζες έχουν δικαίωμα να χορηγούν δάνεια υπερπολλαπλάσια των χρημάτων τα οποία πραγματικά υπάρχουν στα συρτάρια τους, είναι ευνόητο ότι σ' αυτά τα συρτάρια υπάρχει ένα πολύ μικρό ποσό σε σχέση με τις πραγματικές καταθέσεις. Υπολογίζεται ότι αυτό το μικρό ποσό φτάνει στο 3% περίπου των χρημάτων που έχουν καταθέσει οι πελάτες τους. Κατά συνέπεια, αν για οποιονδήποτε λόγο ξεσπάσει πανικός (π.χ. ξέσπασμα κρίσης, φόβος για πόλεμο, φήμες για υποτίμηση κλπ) και οι πολίτες συρρεύσουν στα τραπεζικά γκισσέ προκειμένου να σηκώσουν τα χρήματά τους (bank run), οι τράπεζες αδυνατούν να ικανοποιήσουν την αυξημένη ζήτηση για ρευστό.

(β) Σε περιόδους ύφεσης ή κρίσεων, η ζήτηση για δάνεια μειώνεται κατακόρυφα και, παράλληλα, αυξάνεται η εξόφληση ή η διαμαρτύρηση των ήδη υφισταμένων δανείων. Αυτό σημαίνει ότι οι τράπεζες όχι μόνο μειώνουν ή και παύουν τελείως την παραγωγή νέου λογιστικού χρήματος αλλά υποχρεώνονται να καταστρέψουν μεγάλη ποσότητα απ' αυτό που έχουν ήδη κυκλοφορήσει.

Στην πρώτη από τις παραπάνω περιπτώσεις η σωτηρία έρχεται μέσω απαγορεύσεων στην κίνηση των κεφαλαίων (capital control), στην δεύτερη έρχεται με την μορφή των ανακεφαλαιοποιήσεων. Το ζήτημα είναι ότι αυτών των μορφών σωτηρία είναι δυνατή σε μικρής έκτασης προβλήματα ή όταν πλήττονται μικρής εμβέλειας τράπεζες. Την Παφ-Πουφ Μπανκ, ας πούμε, την σώζεις με τέτοια τερτίπια αλλά την Γκόλντμαν Σακς με τίποτε. Σε περιπτώσεις που κινδυνεύουν πολύ μεγάλες τράπεζες (αυτές που χαρακτηρίζουμε ως too big to fail), έρχονται αρωγοί οι κεντρικές τράπεζες των χωρών με επί μέρους βοήθεια από τις κυβερνήσεις τους. Αν, όμως, κινδυνέψουν οι ίδιες οι κεντρικές τράπεζες, χρειάζεται άλλη, ισχυρότερη θεραπεία.

Νομίζω πως εδώ πρέπει να κάνουμε μια στάση για να σημειώσουμε κάτι που όντως αξίζει τον κόπο. Όσο το σύστημα δουλεύει ρολόι, οι αυξανόμενες ποσότητες λογιστικού χρήματος δημιουργούν πληθωριστικές πιέσεις (νόμος προσφοράς και ζήτησης). Όταν τα πράγματα στραβώσουν και πάρει μπρος η διαδικασία καταστροφής αυτού του χρήματος, αρχίζει ο αποπληθωρισμός. Βέβαια, στα μάτια του απλού πολίτη ο αποπληθωρισμός φαίνεται ως ευλογία αφού ο πολίτης βλέπει τις τιμές του ρυζιού και του μπρόκολου να μειώνονται. Σε εθνικό επίπεδο, όμως, ο αποπληθωρισμός είναι κατάρα. Αυτό το τελευταίο το είχαμε εξηγήσει πριν δυο χρόνια σε τούτη την γωνιά, όταν γράφαμε, μεταξύ άλλων:

(...) ο χαμηλός πληθωρισμός (πόσο μάλλον ο αποπληθωρισμός) διογκώνει το πρόβλημα των κρατικών χρεών. Αν μια χώρα δανείζεται με 4% και ο πληθωρισμός τρέχει επίσης με 4%, ουσιαστικά δεν επιβαρύνεται η οικονομία της. Αν, μάλιστα, ο πληθωρισμός ανεβεί στο 5% ή στο 6%, την συμφέρει να δανείζεται. Σε συνθήκες αποπληθωρισμού, όμως, τα πράγματα γίνονται επικίνδυνα. Με τον πληθωρισμό να πέφτει στο -1%, η χώρα επιβαρύνεται ουσιαστικά με 5%. Στον τόπο μας, ο πληθωρισμός διαμορφώθηκε το 2013 στο -0,8% και το 2014 στο -0,4%. Αυτό σημαίνει ότι μόνο ο αποπληθωρισμός επιβάρυνε το χρέος μας πάνω από μια ποσοστιαία μονάδα σε δυο χρόνια.

("Αποπληθωρισμός: η θανατηφόρα ασθένεια", 30/9/2015)

Ας ξαναπιάσουμε, όμως, το νήμα της αφήγησης από εκεί που το αφήσαμε πριν την στάση. Λέγαμε ότι σε σοβαρές περιπτώσεις τραπεζικών "αστοχιών" χρειάζεται ισχυρή θεραπεία. Και μια τέτοια θεραπεία μόνο ένας γιατρός υπάρχει που μπορεί να την εφαρμόσει. Το όνομα αυτού του γιατρού είναι BIS, δηλαδή Bank for International Settlements ή, επί το ελληνικώτερον, Τράπεζα Διεθνών Διακανονισμών. Μιλάμε για την "Τράπεζα των Τραπεζών", η οποία εδρεύει στην Βασιλεία της Ελβετίας και πρωτοστατεί στην έκδοση των κανόνων λειτουργίας του διεθνούς χρηματοπιστωτικού συστήματος, γνωστούς ως Βασιλεία Ι, Βασιλεία ΙΙ και Βασιλεία ΙΙΙ.

H BIS υπήρξε προϊόν μιας διακρατικής συμφωνίας μεταξύ Βρεττανίας, Γαλλίας, Ιταλίας, Βελγίου, Γερμανίας, ΗΠΑ, Ιαπωνίας και Ελβετίας. Άρχισε την λειτουργία της στις 17/5/1930 και απετέλεσε την υλοποίηση της ιδέας που συμπεριλαμβανόταν στο "Young Plan" (Σχέδιο Γιανγκ), το οποίο είχε υιοθετηθεί στην Συνδιάσκεψη της Χάγης στις 20/1/1930 ως αντίδραση στην βαθειά καπιταλιστική κρίση τού προηγούμενου έτους. Στην ουσία, το "Σχέδιο Γιανγκ" δεν ήταν παρά ένα σχέδιο αποπληρωμής των αποζημιώσεων του Α' Παγκοσμίου Πολέμου, που είχαν καταλογιστεί στην Γερμανία με την Συνθήκη των Βερσαλλιών, το οποίο "κούρευε" τις αποζημιώσεις κατά 75%. Αυτός ήταν ο "διακανονισμός" για τον οποίο φτιάχτηκε η BIS αλλά πολύ σύντομα ο λόγος ύπαρξής της θα έπαυε να υπάρχει: το 1931 η Γερμανία, με την κατεστραμμένη οικονομία της να δέχεται και το μεγάλο πλήγμα τού κραχ, θα δήλωνε αδυναμία τήρησης των υποχρεώσεών της και θα σταματούσε την πληρωμή αποζημιώσεων.

Παρά ταύτα, η BIS θα συνέχιζε την λειτουργία της με τελείως διαφορετικό αντικείμενο. Σύμφωνα με τον ιστότοπό της, είναι ένας διεθνής χρηματοπιστωτικός οργανισμός με σκοπό "να εξυπηρετεί τις κεντρικές τράπεζες στην επιδίωξή τους για νομισματική και χρηματοπιστωτική σταθερότητα, να προωθεί την διεθνή συνεργασία σε αυτούς τους τομείς και να λειτουργεί ως τράπεζα για τις κεντρικές τράπεζες".

Συνδιάσκεψη της Χάγης, 20/1/1930

Με την BIS θα ασχοληθούμε στο επόμενο σημείωμά μας. Για σήμερα θα κλείσουμε με δυο αποσπάσματα από το βιβλίο τού πρώην πολιτειακού προέδρου (1913-1921) Γούντροου Ουίλσον με τίτλο "The New Freedom: A Call for the Emancipation of the Generous Energies of a People", σχετικά με τον σκοτεινό ρόλο των τραπεζών, σε ελεύθερη δική μου μετάφραση. Παρ' ότι το βιβλίο γράφτηκε πολύ πριν ιδρυθεί η BIS, τα λόγια τού Ουίλσον θα μπορούσαν να αναφέρονται και σε αυτή και, μάλιστα, με ιδιαίτερα ταιριαστό τρόπο:

- Ένα μεγάλο βιομηχανικό έθνος ελέγχεται από το πιστωτικό του σύστημα. Το πιστωτικό μας σύστημα είναι εξαιρετικά συγκεντρωμένο. Έτσι, η ανάπτυξη του έθνους και όλες οι δρστηριότητές μας βρίσκονται στα χέρια λίγων ανθρώπων. Έχουμε καταντήσει μια από τις χειρότερες, από τις πιο ολοκληρωτικά ελεγχόμενες και επικυριαρχούμενες κυβερνήσεις τού πολιτισμένου κόσμου. Όχι πλέον μια κυβέρνηση φτιαγμένη με βάση την ελεύθερη γνώμη, όχι πλέον μια κυβέρνηση φτιαγμένη με βάση την πεποίθηση και την ψήφο τής πλειοψηφίας αλλά μια κυβέρνηση φτιαγμένη με βάση την γνώμη και την πίεση μικρών ομάδων ισχυρών ανθρώπων.
- Από τότε που ασχολήθηκα με την πολιτική, έχω ακούσει τις απόψεις πολλών ανθρώπων που με εμπιστεύτηκαν προσωπικά. Μερικοί από τους μεγαλύτερους άνδρες των ΗΠΑ, στους τομείς του εμπορίου και της βιομηχανίας, φοβούνται κάποιον, φοβούνται κάτι. Ξέρουν ότι κάπου υπάρχει μια δύναμη τόσο οργανωμένη, τόσο λεπτή, τόσο παρατηρητική, τόσο διασυνδεδεμένη, τόσο πλήρης, τόσο διαδεδομένη, ώστε καλύτερα να προσέχουν όταν μιλούν εις βάρος της.

Σουηδική Τοπική Αυτοδιοίκηση – Αποκεντρωμένος καπιταλισμός! – Το «όχημα» του συστήματος!

  

Από herko

Γράφει ο Πάνος Αλεπλιώτης //

Στα πλαίσια του Κράτους βοηθό και στον ”κρατικό ατομικισμό” που χαρακτηρίζει την Σουηδική κοινωνία* κινείται και η Τοπική Αυτοδιοίκηση.
Ο Σουηδικός «Καποδίστριας» συμπλήρωσε 40 και χρόνια ζωής. Οι περίπου 1.300 δήμοι και κοινότητες έγιναν 290. Οι Νομαρχίες γύρω στις 10 από 30 περίπου! Η συζήτηση για περαιτέρω συγχωνεύσεις είναι ανοιχτή. Συναντά όμως αντιδράσεις και αποσύρεται από την ημερήσια διάταξη. Οι αντιδράσεις οφείλονται και στις άσχημες εμπειρίες των δημοτών από τις συγχωνεύσεις αλλά και σε φορολογικούς, τοπικιστικούς και άλλους λόγους! Οι συγχωνεύσεις που συνδυάστηκαν με τις ιδιωτικοποιήσεις, στέρησαν από τις μικρές κοινωνίες Σχολεία, γηροκομεία, ΚΑΠΗ, υπηρεσίες, πάρκα, Δημοτικό φωτισμό κ.ά. Όλα στο όνομα του ορθολογισμού, της αποτελεσματικότητας και της καλύτερης «ποιότητας», χαρακτηριστικά γνωρίσματα άκρατου νεοφιλελευθερισμού. Οι δήμοι, αυτούς αφορά η σημερινή αφήγηση, έχουν και τις συνηθισμένες αρμοδιότητες που έχουν και οι Δήμοι στην Ελλάδα αλλά και πρόσθετες αρμοδιότητες με κεφαλαιώδεις διαφορές. Είναι ο μεγαλύτερος εργοδότης της Σουηδίας με ένα εκατομμύριο εργαζομένους τουλάχιστον λόγω των επιπλέον αρμοδιοτήτων.

Επί πλέον αρμοδιότητες

Ο Δήμος έχει την απόλυτη αρμοδιότητα των Σχολείων: κτήρια, προσωπικό, σίτιση μαθητών, της φροντίδας ηλικιωμένων: γηροκομεία,σίτιση, φαρμακοδοσία, βοήθεια στο σπίτι και νέων: αποτοξίνωση, κοινωνική προσαρμογή, εργασιακή προσαρμογή ΑΜΕΑ, την παροχή κοινωνικών βοηθημάτων, την ύδρευση και αποχέτευση, της Πυροσβεστικής, της Πολεοδομίας (οικοδομικές άδειες και υγειονομικοί έλεγχοι), την κατασκευή κτηρίων με ίδιους πόρους η με τραπεζικά δάνεια αλλά και την επέκταση του Σχεδίου. Είναι ακόμη υπεύθυνος για την Εσωτερική οδοποιία και Μετρό όπου υπάρχει καθώς και την διαχείριση λιμανιών και μικρών αεροδρομίων. Είναι ο Εργοδότης για τις παραπάνω δράσεις, καθηγητών, δασκάλων, νηπιαγωγών, νοσοκόμων και βοηθών νοσοκόμων, κοινωνικών λειτουργών, μηχανικών, ελεγκτών κλπ. σε μια αναλογία περίπου 1.000 εργαζομένων ανά 10.000 κάτοικων και άρα πληρώνει και τις συντάξεις των πρώην εργαζομένων.

ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΑΕΡΟΔΡΟΜΕΙΟ ΣΒΕΓΚ

Χρηματοδότηση. 

Ή χρηματοδότηση βασίζεται στον τοπικό φόρο που δεν είναι άλλος από τον γνωστό φόρο εισοδήματος! Οι μόνιμοι κάτοικοι πληρώνουν τον φόρο εισοδήματος απευθείας στον Δήμο. Ό φόρος κυμαίνεται από 19%-25% δημιουργώντας ακόμη και ανταγωνισμό προσέλκυσης δημοτών μεταξύ των Δήμων ! Επί πλέον ο δημότης πληρώνει 9-13% απευθείας φόρο στην Νομαρχία βασικά για τις παροχές Υγείας των Νοσοκομείων. Κατά μέσο όρο ο φόρος είναι συνολικά γύρω στο 30-35%. Οι υψηλόμισθοι πληρώνουν και ένα 4% απευθείας στο Κράτος! Δεν διαθέτουν όμως οι Δήμοι φορολογικό μηχανισμό. Η διαχείριση των φορολογικών υποθέσεων γίνεται από την κρατική Εφορία. Οι ανταποδοτικές υπηρεσίες, νερό, αποχέτευση, απορρίμματα αλλά και οι παιδικοί σταθμοί δεν περιλαμβάνονται στον φόρο. Χοντρικά οι αυτοδιοίκητικοί φόροι και τέλη είναι περίπου στο 50% του εισοδήματος.

Οικονομική διαχείριση

Η οικονομική διαχείριση των Δήμων στηρίζεται σε ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια! Λειτουργούν σαν ΑΕ, υπολογίζοντας «εσωτερικά» δάνεια, επιτόκια και κόστος κεφαλαίου σε περίπτωση κατασκευής ενός έργου πχ σχολικά κτήρια, δίκτυα κλπ.! Υπολογίζονται σαν έξοδα τα «ενοίκια» των δημοτικών κτηρίων(!), η ετήσια συντήρηση τους, το κόστος του παρεχόμενου σιτισμού των παιδιών και τρόφιμων γηροκομείου και όλα αυτά χρεώνονται στην αντίστοιχη διεύθυνση, σχολική, κοινωνική κλπ. παρόλο που είναι δημοτικές δράσεις. Ή μη αυστηρή εφαρμογή του προϋπολογισμού μπορεί να συνεπάγεται μείωση προσωπικού, απόλυση του διευθυντή, «ιδιωτικοποίηση» της δράσης ή και πλήρη κατάργηση της δράσης! Οι μικροί και «φτωχοί» Δήμοι της Επαρχίας περνούν μεγάλες δυσκολίες από την ανεύρεση κατάλληλου προσωπικού μέχρι την εξοικονόμηση των λειτουργικών εξόδων! Σχολεία και γηροκομεία κλείνουν σαν αποτέλεσμα της οικονομικής συρρίκνωσης και της νεοφιλελεύθερης ιδεοληψίας. Η αστυφιλία (6 εκατομμύρια κάτοικοι από τα συνολικά 10 ζουν στις 15 μεγαλύτερες πόλεις και στα προάστια τους) σε μια χώρα με έκταση τριπλάσια της Ελλάδας) έχει ακυρώσει ακόμη έναν Σουηδικό μύθο αποκεντρωμένης κοινωνίας. Υπάρχει βέβαια η πρόβλεψη το 2% των εσόδων των «πλούσιων» Δήμων να μοιράζεται στους «φτωχούς»! Αυτό ακυρώνεται στην πράξη από την αυστηρή τήρηση των ισοσκελισμένων προϋπολογισμών με πρόβλεψη περισσεύματος 1%. Στην περίπτωση μη τήρησης του προϋπολογισμού χάνει ο «φτωχός» Δήμος της στήριξης των «πλούσιων». Δημιουργούνται έτσι μεγάλες ανισότητες μεταξύ των Δήμων στις παρεχόμενες υπηρεσίες.

Διοίκηση των Δήμων!

Οι εκλογές γίνονται με απλή αναλογική με όριο 2%. Είναι κομματική καταμέτρηση ενός γύρου. Ό δήμαρχος εκλέγεται από την πλειοψηφία του ΔΣ και άρα πρέπει περισσότερα από ένα κόμματα να συμφωνήσουν! Οι συνήθεις συμμαχίες είναι από την μια Σοσιαλδημοκράτες μαζί με τους Πράσινους και το Ευρο-Αριστερό κόμμα και από την άλλη τα 4 αστικά κόμματα! Δεν συνεργάζεται κανείς, ακόμη, για σχηματισμό Διοίκησής με τους εθνικιστές ξενόφοβους Σουηδούς Δημοκράτες! Το Δημοτικό Συμβούλιο εκχωρεί πολλές από τις αρμοδιότητες του στην Δημαρχιακή Επιτροπή που εκλέγεται αναλογικά, που με την σειρά της τις εκχωρεί στις Αντιδημαρχίες που κι αυτές έχουν αναλογική εκπροσώπηση! Σε κάθε Αντιδημαρχία ανήκει και η αντίστοιχη Διεύθυνση Υπαλλήλων (Σχολείων κοινωνικών , Τεχνικών κ.λπ.) Αντίστοιχη εκχώρηση γίνεται από τις Αντιδημαρχίες προσωπικά στον Διευθυντή, με δικαίωμα να παίρνει αποφάσεις και να λειτουργεί σαν Εργοδότης! Οι Διευθύνσεις με την σειρά τους έχουν υποδιευθύνσεις, τμήματα ακόμη και γεωγραφικές ενότητες. Δεν υπάρχει καμία διαφορά τρόπου διαχείρισης στα δύο μπλοκ ούτε καν προγραμματικές διαφορές ! Η επιχειρηματικότητα, η λιτότητα ο νεοφιλελευθερισμός και ο ισοσκελισμένος προϋπολογισμός είναι τα κοινά χαρακτηριστικά! Κατά κάτι διαφέρουν στον βαθμό ιδιωτικοποιήσεων. Τα σωματεία έχουν ένα ιδιαίτερο ρόλο σε περιπτώσεις οργανωτικών αλλαγών άρα και απολύσεων, προσλήψεων διευθυντή κ.ά. και σε θέματα εργασιακού περιβάλλοντος. Ό Εργοδότης από τον νόμο δικαιούται να επιβάλει την άποψη του μετά από παρέλευση 6 μηνών ακόμη και μετά την πλήρη διαφωνία του σωματείου! Χρήζει ιδιαίτερης ανάλυσης το θέμα ιδιωτικοποιήσεων που έχει διαφορετική έννοια πχ από τα Ελληνικά Ιδιωτικά Σχολεία μιας και στην Σουηδία πληρώνει ο Δήμος τον ιδιώτη.

Ιδιωτικοποίηση της ευημερίας!

Από τα τέλη της δεκαετία του 80 επί Σοσιαλδημοκρατίας δόθηκε η δυνατότητα στους Δήμους και στις Νομαρχίες να επιλέξουν αν η εκπαίδευση, η φροντίδα των ηλικιωμένων και η Υγεία θα ασκείται από δημοτική η από ιδιωτική οργάνωση! Η ιδιωτική σημαίνει ότι ο ιδιώτης επιχειρηματίας αναλαμβάνει κατόπιν διαγωνισμού την λειτουργία των Σχολείων, Γηροκομείων, Νοσοκομείων έναντι κατ’ αποκοπή ποσού ανά πελάτη! Μπορεί αυτό να γίνει σε κτήρια του ιδιώτη ή στα είδη υπάρχοντα δημοτικά! Πρόκειται στην ουσία για εργολαβία εκχώρησης βασικών λειτουργιών της ΤΑ στους τομείς που στην Σουηδία ονομάζει τομέα «ευημερία», στα πλαίσια του κράτους πρόνοιας.
Βέβαια στο τομέα ευημερία υπάρχει η ασφάλεια και το δικαίωμα στην κατοικία και εργασία αλλά αυτά έχουν μείνει πίσω η έχουν ξεχαστεί ! Η εκχώρηση της ευημερίας σε ιδιώτες εργολάβους έχει φτάσει περίπου στο 23% στον τομέα φροντίδα και υγεία και γύρω στο 13% στον τομέα εκπαίδευση! Σύνολο γύρω στα 17%. 250.000 εργαζόμενοι απασχολούνται σε ιδιωτικές επιχειρήσεις που χρηματοδοτούνται από τους Δήμους και Νομαρχίες ! Πληθαίνουν συνεχώς οι καταγγελίες για κακή παροχή υπηρεσιών, αύξηση των ρυθμών εργασίας στις ιδιωτικές επιχειρήσεις. Τάξεις των 40 μαθητών, μια εκπαιδευτικός για 400 παιδιά σε όλες τις τάξεις Γυμνασίου-Λυκείου, νοσοκόμες με τρία «πάσα» το 24ωρο, «νοικιασμένους» γιατρούς, βραδινό με γαλέτες και νερό σε γηροκομείο.. είναι μερικά που έχουν δει το φως της δημοσιότητας αλλά και ευέλικτα ωράρια με χαμηλότερες απολαβές από ότι στις δημοτικές υπηρεσίες! Οι ιδιωτικές επιχειρήσεις με τους γνωστούς δρόμους των οφ σορ δεν πληρώνουν ούτε μια κορώνα φόρο στο δημόσιο! Παρόλα αυτά η τάση εκχώρησης είναι αυξητική! Το Ευρο-Αριστερό κόμμα έχει κάνει κεντρική εκλογική του διακήρυξη όχι την κατάργηση των ιδιωτικών επιχειρήσεων στον τομέα ευμάρεια αλλά τον περιορισμό των κερδών τους στο 7% προκαλώντας θυμηδία!

ΠΙΝΑΚΑΣ ΝΟΜΑΡΧΙΩΝ ΠΟΥ ΑΝΑΘΕΤΟΥΝ ΤΗΝ ΦΡΟΝΤΙΔΑ ΤΩΝ ΗΛΙΚΙΩΜΕΝΩΝ ΣΕ ΕΡΓΟΛΑΒΟΥΣ. ΜΕ ΚΟΚΚΙΝΟ ΕΙΝΑΙ Ο ΜΕΣΟΣ ΟΡΟΣ ΓΙΑ ΟΛΗ ΤΗΝ ΣΟΥΗΔΙΑ 23%.

Παράλληλα η ανάθεση σε εργολάβους άλλων λειτουργιών όπως απορρίμματα, συντήρηση και καθαριότητα κτηρίων κ.ά είναι η πιο συνηθισμένη πρακτική για την «ενίσχυση» της επιχειρηματικότητας.
Μεγάλο μερίδιο καταλαμβάνουν και οι δημοτικές και διαδημοτικές επιχειρήσεις αμιγούς η και μικτού χαρακτήρα στον τομέα ύδρευση- αποχέτευση.
Ή «ιδιωτικοποίηση»- εκχώρηση αρμοδιοτήτων σε εργολάβους έχει καταστήσει πολλούς Δήμους στην ουσία σαν ελεγκτικούς μηχανισμούς των εργολαβιών με ελάχιστη ίδια δημοτική δράση! Εδώ μπορεί κανείς να διακρίνει διαφορές στα δύο μπλοκ! Το μεν αστικό επιδιώκει όπου έχει την πλειοψηφία να ευνοήσει την ιδιωτική πρωτοβουλία ενώ το «κοκκινοπράσινο» κατά τους Σουηδούς θέλει να κρατήσει ισορροπίες ιδιωτικού-δημοτικού και «μικτή» διαχείριση.
Τα συντελούμενα στην Ελλάδα εδώ και 9 χρόνια κι αυτά που θα προσπαθήσουν να επιβληθούν με πρόσχημα τα μνημόνια είναι «παιχνιδάκι» μπροστά σ ’αυτά που έχουν ήδη συντελεστεί και εφαρμόζονται στην Σουηδία εδώ και 30 χρόνια χωρίς να ματώσει μύτη! Ένας από τους λόγους είναι και η ανάλυση στο αν «ο Σουηδός είναι άνθρωπος;» σε προηγούμενη αφήγηση! Οι άλλοι λόγοι έχουν να κάνουν αφενός με την ηγεμονία του ρεφορμισμού και του οπορτουνισμού στο εργατικό κίνημα που μεγάλο του τμήμα περίπου ένα εκατομμύριο εργαζόμενοι είναι οι δημοτικοί υπάλληλοι και αφετέρου με την πολιτική και τακτική της Σουηδικής αστικής τάξης με όποια σειρά και με όποιο συνδυασμό και να τεθούν! Ζήτημα που χρήζει ξεχωριστής ανάλυσης.
_____________________________________________________________________________________________________

Χρυσαυγίτες: Θρασύδειλες ναζιστικές κότες

 

Από herko 

Για ακόμη μια φορά οι χρυσαυγίτες έδειξαν τον… “ανδρισμό” τους. Θύματα τους δύο ανυπεράσπιστες γυναίκες έξω από το Εφετείο Αθηνών. Γνωστή, αν μη τι άλλο, η τακτική των φασιστοειδών της Χρυσής Αυγής να παριστάνουν τους μάγκες εκ του ασφαλούς: είτε χτυπώντας γυναίκες, είτε επιτιθέμενοι ανά ομάδες εναντίον ανυποψίαστων εργατών, μεταναστών και προσφύγων.

Πριν λίγες μόλις ημέρες, οι Ναζί τραμπούκιζαν εναντίον μαθητών και γονέων στην Σαντορίνη, παριστάνοντας -δήθεν- τους “αγανακτισμένους” πολίτες. Το ίδιο είχαν πράξει προ λίγων μηνών στο Ωραιόκαστρο, όταν πουλούσαν ψευτονταηλίκι σε πρόσφυγες μαθητές του δημοτικού! Για τέτοιους θρασύδειλους κουραδόμαγκες μιλάμε.

Ο χρυσαυγίτης είναι το ανώτατο στάδιο του θρασύδειλου. Είναι ο ίδιος που την ίδια ώρα που κυνηγά ανυπεράσπιστους μετανάστες, κάθεται “σούζα” μπροστά στον βιομήχανο, τον εφοπλιστή, τον κεφαλαιοκράτη. Είναι ο ίδιος που πίσω απ’ τη βιτρίνα του -δήθεν- “πατριωτισμού” κρύβει όλη τη βρωμιά και δυσωδία του ναζισμού, των ύμνων στο Χίτλερ και στα SS. Ακόμη και για την ίδια την απεχθή ιδεολογία τους ντρέπονται.

Εκτός από θρασύδειλοι και Ναζί, τα “παλικάρια” της Χρυσής Αυγής, η σπορά των ηττημένων του ’45, είναι και κότες. Κότες λυράτες. Το απέδειξαν την επομένη της δολοφονίας του Π. Φύσσα, όταν έκαναν πως δεν ήξεραν ο ένας τον άλλο και όλοι μαζί το φονιά Ρουπακιά. Το αποδεικνύουν καθ’ όλη τη διάρκεια της δίκης της εγκληματικής τους συμμορίας, όταν ο ένας καρφώνει τον άλλο (βλέπε Κουκούτσης, Μίχος κλπ.) προκειμένου ν’ αποφύγουν τις βαριές καμπάνες της Δικαιοσύνης.

Αυτοί είναι, λοιπόν, οι “πατριώτες” με τις “σβάστικες”, από τον φυρερίσκο τους μέχρι τον τελευταίο χρυσαυγίτη. Θρασύδειλές ναζιστικές κότες.

Ατέχνως

Την άγρια και θρασύδειλη επίθεση των χρυσαυγιτών έξω από το Εφετείο καταγγέλλει το ΚΚΕ και απαιτεί την άμεση σύλληψη και τιμωρία των δραστών

Ο Γέρος της Δημοκρατίας και το «διαπαιδαγωγικό» του έργο

Σαν σήμερα σχεδόν μισό αιώνα πριν – την 1 Νοέμβρη του 1968 – μας άφησε χρόνους ο Γεώργιος Παπανδρέου ο Α’, που οι αστοί του έδωσαν το προσωνύμιο «Ο Γέρος της Δημοκρατίας» εξαιτίας κυρίως της αιματηρής του συμβολής στα Δεκεμβριανά του ’44 ενάντια στο λαό της Αθήνας και στο ΕΑΜ, καθώς επίσης και στην μεγάλη συνεισφορά του προς τους αστούς (έλληνες και βρετανούς) στα γεγονότα του εμφυλίου που ακολούθησαν και με δική του υπαιτιότητα.

Σήμερα όμως δεν θα τον «υμνήσουμε» για αυτά

Σήμερα θα μιλήσουμε για την «προσφορά» ως Ο Γέρος της Δημοκρατίας και το «διαπαιδαγωγικό» του έργο, που παρουσίασε και ως Υπουργός Παιδείας στην Κυβέρνηση που ήταν Πρωθυπουργός ο ίδιος, 2 μόλις χρόνια ΠΡΙΝ από το πραξικόπημα της Χούντας.

Ήταν Μάρτης του 1965 και κυβέρνηση στην Ελλάδα ήταν η «Ενωση Κέντρου», όταν στα σχολεία Μέσης Εκπαίδευσης στάλθηκε από τον Πρωθυπουργό Γεώργιο Παπανδρέου – που ήταν τότε και υπουργός Παιδείας – η περιβόητη εγκύκλιος 1010, που είχε ως στόχο το τσάκισμα του μαθητικού κινήματος.

Όπως θα διαβάσετε παρακάτω, επρόκειτο για μια ξεδιάντροπη αντικομμουνιστική, αντιλαϊκή επέμβαση, που επιχειρούσε να εξοβελίσει κάθε αντίσταση του κινήματος Παιδείας,

με την επίκληση του «κομμουνιστικού κινδύνου», το χαφιεδισμό και τη τρομοκρατία μέσω των απειλών απόλυσης αγωνιζόμενων εκπαιδευτικών.

Αιχμή αυτής της κατάπτυστης εγκυκλίου ήταν το χτύπημα της Δημοκρατικής Νεολαίας Λαμπράκη (ΔΝΛ), που πρωτοστατούσε στους μεγάλους αγώνες για την Παιδεία.

Παραθέτουμε την εγκύκλιο 1010, για να διαπιστωθεί και πάλι ότι η ιστορία επαναλαμβάνεται, ότι ο λαϊκός – μαθητικός αγώνας, όπως και τώρα χτυπιόταν και τότε στο όνομα της «νομιμότητας» και μάλιστα από εκείνους που έβαλαν στόχο να… κατατροπώσουν (!) τη «Δεξιά» κι αποδείχτηκαν ισάξιοί αν όχι κι ανώτεροι της ως προς το μένος τους ενάντια στο λαό:

Ο Γέρος της Δημοκρατίας και το «διαπαιδαγωγικό» του έργο όπως το οραματίστηκε κι εφάρμοσε πριν ακόμα γίνει το πραξικόπημα των συνταγματαρχών τον Απρίλιο του ’67:

«ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ του Γ. Παπανδρέου

ΥΠΟΥΡΓΕΙΟΝ ΕΘΝ. ΠΑΙΔΕΙΑΣ ΚΑΙ ΘΡΗΣΚΕΥΜΑΤΩΝ
ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΕΩΣ ΚΑΙ ΥΠΟΥΡΓΟΣ ΕΘΝ. ΠΑΙΔΕΙΑΣ ΚΑΙ ΘΡΗΣΚΕΥΜΑΤΩΝ

Αριθ. Εμπ. Πρωτ. 1010
Εν Αθήναις τη 11 Μαρτίου 1965

Προς τους Γενικούς Επιθεωρητάς Μέσης Εκπαιδεύσεως

Πανταχόθεν καταγγέλεται ότι η Κομμουνιστική Νεολαία Λαμπράκη καταβάλλει μεγάλας προσπάθειας προσεταιρισμού μαθητών των Γυμνασίων.*

Βεβαίως, εφ’ όσον διεπιστώθη ποσοστόν 12% οπαδών της ΕΔΑ κατά τας τελευταίας εκλογάς, ευνόητον είναι ότι θα υπάρχουν και μαθηταί εμποτισμένοι από τας οικογενείας των με αριστεράν ιδεολογίαν.

Και αυτούς βέβαια, κατά πρώτον λόγον, θα χρησιμοποεί η Κομμουνιστική προπαγάνδα προς προσυλητισμόν των Νέων.

Εφιστώ διά τούτο και πάλιν την προσοχήν όλων των Καθηγητών των Γυμνασίων και τους καθιστώ υπεύθυνους διά πάσαν σχετικήν δραστηριότητα της Νεολαίας Λαμπράκη.

Ο ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΧΘΡΟΣ ΤΟΥ ΕΘΝΟΥΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ.

Τούτο πρέπει να καταστή συνείδησις της Νέας Γενιάς.

Ο εθνικός φρονηματισμός, καθώς και η ηθική και πολιτική αγωγή των μαθητών είναι η πρώτη αποστολή του Διδασκάλου. Και εις αυτήν οφείλουν να επιδοθούν.

Τα δικά μας ιδανικά είναι τα ιδανικά του Ελληνοχριστιανικού Πολιτισμού. ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ (Εθνική και Πολιτική) και ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ, ΑΓΑΠΗ και ΘΥΣΙΑ. Αυτά είναι τα ιδεώδη μας και μ’ αυτά πρέπει να εμποτισθή η Νέα Γενεά, ΕΛΛΑΣ και ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ. Αληθής Δημοκρατία.

Πάσα εκτροπή πρέπει να κολάζεται αυστηρότατα.

Κι αν συμβή να υπάρξουν διδάσκαλοι όχι ανήκοντες, αλλά και απλώς συμπαθούντες ή ανεχόμενοι την κομμουνιστικήν προπαγάνδαν δεν έχουν θέσιν εις την Εκπαίδευσιν.

Οσοι πιστεύουν εις τα Ιδεώδη των τα υπερασπίζουν. Και την υπεράσπισιν των ιδανικών μας και την έμπνευσιν της Νέας Γενεάς, έχει αναθέσει η Ελληνική Δημοκρατία εις τον Εκπαιδευτικόν κόσμον.

Γνωρίζω ότι έχουν μέχρι τούδε εκδοθή υπό του Υπουργείου Παιδείας, πολλαί σχετικαί εγκύκλιοι. Αλλά επεθύμουν, λόγω της μεγάλης σοβαρότητας του θέματος, να επικοινωνήσω και εγώ προσωπικώς μεθ’ υμών.

Παρακαλώ όπως εις το τέλος εκάστου μηνός υποβάλλητε (Υπουργείον Παιδείας – Γραφείον Υπουργού) εμπειστευτικώς σχετικήν έκθεσιν.

Δεχθήτε και διαβιβάσατε προς άπαντας διδάσκοντας και διδασκομένους, τους εγκάρδιους χαιρετισμούς μου.

ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ
Πρόεδρος της Κυβερνήσεως και Υπουργός Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων».

Μετά από αυτά -κι ιδιαίτερα όσοι δηλώνετε «δημοκράτες» και «προοδευτικοί αριστεροί»(!!) – μπορείτε να συνεχίστε απτόητοι τους θρήνους και τα κλάματα για την μεγάλη απώλεια του «ηγέτη» σας.

Κι όπως βλέπετε το σημερινό παράδειγμα του… «μικρού Αλέξη» (που σας κορόϊδεψε) δεν είναι ούτε το πρώτο ούτε και το τελευταίο της «ένδοξης» ιστορία της σοσιαλδημοκρατίας.

Ειδικά εάν ο λαός συνεχίσει να ακολουθεί κάθε κόμμα ή «σωτήρα» που του πλασάρει το σύστημα ως εύκολη και κυρίως ανέξοδη «λύση».

Εμείς πάντως από την πλευρά μας, δεν έχουμε σκοπό ούτε σάλιο για φτύσιμο να ξοδέψουμε για χάρη τους.

(*) Σημείωση Ροβεσπιέρου: Το Γυμνάσιο τότε είχε έξι τάξεις αφού δεν είχε δημιουργηθεί ακόμα η βαθμίδα του Λυκείου. Η φοίτηση ήταν προαιρετική και τα περισσότερα παιδιά σταματούσαν στο δημοτικό.

Ροβεσπιέρος

Η Ορθοδοξία, το Βυζάντιο και η Δύση

ο Τηλέμαχος Λουγγής, πρόεδρος του ΚΜΕ, βυζαντινολόγος και διευθυντής Ερευνών του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών

Θα ήταν, πιστεύω, χρήσιμο για το αντικείμενο που μας απασχολεί να αρχίσω από μια θεμελιακή διευκρίνιση: Δεν πρόκειται εδώ για το θέμα της θρησκείας, δηλαδή της πίστης, αλλά με την υπόσταση και την ιστορική πορεία της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Η πίστη, όπως λέει ο απόστολος Παύλος¹, είναι πεποίθηση γι' αυτά που ελπίζουμε ότι θα συμβούν και ταυτόχρονα, βεβαίωση γι' αυτά που δεν μπορούμε να δούμε. Αντίθετα, ο κλήρος γενικά και, στην περίπτωσή μας, ο ορθόδοξος κλήρος, ιδιαίτερα ο επισκοπικός, αποτελεί τμήμα της άρχουσας τάξης, ενώ ο αρχικός σχηματισμός του συνδέεται με τον καταμερισμό της εργασίας ανάμεσα στους ανθρώπους στις προκαπιταλιστικές κοινωνίες² . Η Ορθόδοξη Εκκλησία κατάγεται από μια προκαπιταλιστική κοινωνία, το Βυζάντιο, ανδρώθηκε στο Βυζάντιο και στο Βυζάντιο επίσης επιτέλεσε μια συγκεκριμένη εποχή, το 13ο /14ο αιώνα, τον όποιο προοδευτικό της ρόλο³ . Είναι χαρακτηριστικό το ότι, στα μέρη όπου κυριάρχησε η Ορθόδοξη Εκκλησία, δηλαδή. στην Ανατολική Ευρώπη, εκεί η αστική τάξη αναπτύχθηκε καθυστερημένα, ανάμεσα σε τεράστιες αντινομίες και εκεί ακριβώς όπου κυριαρχούσε η Ορθόδοξη Εκκλησία δεν έγινε ποτέ μεγάλη αστική επανάσταση κατά το υπόδειγμα της Δύσης, το 17ο, το 18ο και το 19ο αιώνα.

Επισκοπικός και ενοριακός κλήρος

Από την εποχή του Ε. Renan⁴ είναι γνωστό το ότι το ρωμαϊκό κράτος και η χριστιανική Εκκλησία συμφιλιώθηκαν επί Κωνσταντίνου Α΄ (306-337) διά μέσου των επισκόπων, που ήδη ήταν πανίσχυροι μέσα στην Εκκλησία⁵ . Αυτή η απόλυτη εξουσία των επισκόπων ανάμεσα στους χριστιανούς (σύμφωνα με την έκφραση του Jones) συμβαδίζει με την αλματώδη αύξηση της περιουσίας της Εκκλησίας. Σε κάθε πόλη, σε κάθε επαρχία της αυτοκρατορίας, οι επίσκοποι έχουν μιαν αληθινά δεσπόζουσα παρουσία⁶ αλλά και περιουσία και στη Νεαρά αρ. 7, που δημοσίευσε ο Ιουστινιανός το 535, διαβάζουμε ότι η Εκκλησία έχει στην κατοχή της πάμπολλα ακίνητα, αγρούς, γεωργούς και ανδράποδα αγροικικά (δούλους)⁷, δηλαδή οι δούλοι όχι μόνο δεν καταργήθηκαν με την επικράτηση του χριστιανισμού, αλλά πέρασαν σχεδόν αμέσως και στην ιδιοκτησία της Εκκλησίας, όπου επιτελούν υπηρετικές εργασίες.
Την εποχή του Ιουστινιανού, που είναι εποχή παρακμής και πτώσης της αρχαίας παραγωγής που στηριζόταν στην εργασία των δούλων, τα εργαστήρια βιοτεχνίας όπου τώρα εργάζονται ελεύθεροι περνούν επίσης όλο και περισσότερο στην ιδιοκτησία της Εκκλησίας⁸ . Η περιουσία της Εκκλησίας έχει ήδη κηρυχτεί αναπαλλοτρίωτη από ένα νόμο του αυτοκράτορα Λέοντα Α΄ (457-474) το 470⁹ και θωρακίζεται ακόμα περισσότερο από τον Ιουστινιανό με ένα νόμο του 530, όπου διαβάζουμε: Μηδεμίαν του λοιπού γίνεσθαι εκκλησιαστικών πραγμάτων έκδοσιν¹⁰ . Αντίθετα από τον επισκοπικό, ο απλός ενοριακός κλήρος αποτελούσε πάντα, σύμφωνα με τη διατύπωση του Ενγκελς, το πληβειακό τμήμα της εκκλησιαστικής ιεραρχίας και, κατά κανόνα, δε συμμετείχε στα πλούτη της¹¹ . Γι' αυτό και ο ενοριακός κλήρος παντού και πάντα βρισκόταν πολύ πιο κοντά στο λαό από ό,τι ο επισκοπικός κλήρος, που ανήκε πάντα στην άρχουσα τάξη.

Η ηγεσία της Εκκλησίας στην ανώτατη κοινωνική βαθμίδα

Ηδη, λοιπόν, από την πρώιμη βυζαντινή εποχή, ξεκαθαρίζεται απόλυτα η ταξική διάρθρωση και διαίρεση της κοινωνίας ως προς τον ηγετικό ρόλο της Εκκλησίας: Στην ύπαιθρο και στις πόλεις δεσπόζει ο θεοφιλέστατος επίσκοπος και, μετά από αυτόν, οι εν τη χώρα πρωτεύοντες¹² ή κατά τη διατύπωση ενός άλλου νόμου, ακόμα σαφέστερη, οι εν τοις κτήτορσι πρωτεύοντες¹³ , δηλαδή οι πρώτοι ανάμεσα στους μεγαλογαιοκτήμονες. Επιπλέον, στο θεοφιλέστατο επίσκοπο κάθε περιοχής πρέπει να απευθύνονται όλοι οι άνθρωποι, ανεξάρτητα από την κοινωνική τάξη που ανήκουν (εν οιαδήποτε τάξει του βίου) λέει, με τη γνωστή του νομική τυπικότητα ο Ιουστινιάνειος Κώδικας¹⁴ , και έτσι έχουμε μια πανηγυρική αναγνώριση της ταξικής δομής της κοινωνίας από τις πηγές, κάτι που οι ιδεαλιστές φιλόσοφοι και ιστορικοί αρνούνταν κατηγορηματικά να παραδεχτούν μέχρι πριν από σχετικά λίγα χρόνια.
Σε αντίθεση, λοιπόν, με την αρχαία κοινωνία, όπου κυρίαρχη παραγωγική δύναμη είναι οι δούλοι και κυρίαρχη ταξική αντίθεση είναι εκείνη ανάμεσα στους δούλους και τους ελεύθερους πολίτες, η μεσαιωνική κοινωνία, όπου η δουλοκτησία παύει να είναι κυρίαρχη παραγωγική δύναμη χωρίς και να καταργείται εντελώς, διακρίνει διαφορετικές κοινωνικές τάξεις ανάμεσα στους ελεύθερους ανθρώπους (μόνο τυπικά ελεύθεροι οι περισσότεροι) και τοποθετεί την ηγεσία της Εκκλησίας στην ανώτατη κοινωνική βαθμίδα, όπου είναι υποχρεωμένοι να ανατρέχουν όλοι οι άνθρωποι ανεξάρτητα από την κοινωνική τάξη στην οποία ανήκουν. Δεν είναι καθόλου περίεργο, μετά από αυτά, το ότι οι κλασικοί του μαρξισμού θεωρούσαν ότι η εκκλησιαστική ιδιοκτησία αποτελούσε το προπύργιο των παραδοσιακών, δηλαδή μεσαιωνικών, σχέσεων γαιοκτησίας και ότι η πτώση της περιουσίας της Εκκλησίας σημαίνει και πτώση των μεσαιωνικών σχέσεων γαιοκτησίας¹⁵. Συμπερασματικά, αποκαλούσαν τον κλήρο φορέα μεσαιωνικής ιδεολογίας¹⁶ .

Περιουσία τεραστίων διαστάσεων

Από τον 4ο έως τον 7ο αιώνα, η εκκλησιαστική περιουσία παίρνει τεράστιες διαστάσεις σε ολόκληρη τη Μέση Ανατολή¹⁷ . Σύμφωνα με τον ειδωλολάτρη ιστορικό Ζώσιμο, οι μοναχοί από πολύ νωρίς το πολύ μέρος της γης ωκειώσαντο προφάσει του μεταδιδόναι πάντα πτωχοίς, πάντας, ως ειπείν, πτωχούς καταστήσαντες¹⁸ . Ιδιαίτερα η μοναστηριακή περιουσία περιλαμβάνει μεγάλο αριθμό κολόνων καθώς και αρκετούς δούλους¹⁹ . Αυτή είναι η κατάσταση, όταν τον 7ο αιώνα, ωριμάζει η κρίση της πρωτοβυζαντινής κοινωνίας σε συνδυασμό με τους τεράστιους εξωτερικούς κινδύνους. Το κράτος βρίσκεται σχεδόν συνεχώς μπροστά σε χρεοκοπία και αναγκάζεται να ζητήσει απεγνωσμένα την οικονομική βοήθεια της Εκκλησίας.
Το 612, ο αυτοκράτορας Ηράκλειος θα κατάσχει χρήματα και θα επιτάξει πολύτιμα (χρυσά και ασημένια) σκεύη της Εκκλησίας της Κωνσταντινούπολης για να μπορέσει να κόψει νόμισμα. Για το περιστατικό αυτό οι πηγές λένε ότι ο Ηράκλειος πήρε χρήματα εν δανείω²⁰ , αλλά, καθώς οι εχθροί επιτίθενται από παντού, το δάνειο δε θα αποπληρωθεί και η Εκκλησία θα γίνει πιο προσεκτική στο μέλλον. Οταν, δυο χρόνια αργότερα, οι Πέρσες θα φτάσουν μπροστά στην Αλεξάνδρεια, ο διοικητής Αιγύπτου πατρίκιος και αυγουστάλιος Νικήτας απευθύνεται για χρήματα στον πατριάρχη Ιωάννη επειδή το κράτος βρίσκεται σε άθλια οικονομική κατάσταση, αλλά ο πάμπλουτος πατριάρχης, γνωστός και ως Ιωάννης ο Ελεήμων (613-619), αρνείται να δώσει στον επίγειο καίσαρα αυτά που, σύμφωνα με το Ευαγγέλιο, ανήκουν στο θεό!²¹ Ετσι, ο πατριάρχης Ιεροσολύμων Σωφρόνιος θα παραδώσει στους Αραβες τα Ιεροσόλυμα το 638, έτσι ο πατριάρχης Κύρος θα παραδώσει την Αλεξάνδρεια στους Αραβες το 642.
Οταν ο ισχυρός κοσμικός προστάτης της Εκκλησίας εξασθενεί, όπως συμβαίνει με το βυζαντινό κράτος τον 7ο αιώνα, τότε η Εκκλησία δεν έχει το παραμικρό πρόβλημα να τον αλλάξει με έναν άλλο ισχυρό προστάτη και είναι πασίγνωστα τα σημαντικά προνόμια που απένειμαν οι Αραβες στις εκκλησίες των νεοκατακτημένων περιοχών.

Μέσω του Αντ. Κοτσακά

Έπαινοι

Μέσω του Αντ. Κοτσακά επέλεξε η κυβέρνηση να επαινέσει τα στελέχη της ΝΔ και των άλλων αστικών κομμάτων που συμμετέχουν στα περιφερειακά «αναπτυξιακά συνέδρια». Οπως είπε σε συνέντευξή του ο υπεύθυνος για τον πολιτικό σχεδιασμό του ΣΥΡΙΖΑ, «οι αιρετοί της ΝΔ συμμετέχουν όλοι και με ενεργό ρόλο» στα περιφερειακά «αναπτυξιακά συνέδρια». «Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει ελάχιστους περιφερειάρχες, οι περισσότεροι είναι στη ΝΔ, αλλά προς τιμήν τους συμμετέχουν», πρόσθεσε. Τα παραπάνω λέγονταν ταυτόχρονα με την επίσημη ενημέρωση του κυβερνητικού εκπροσώπου, που για να τροφοδοτήσει τον ψευτοκαβγά με τη ΝΔ, σημείωνε για τις «αναπτυξιακές» φιέστες ότι η αξιωματική αντιπολίτευση «απουσιάζει παντελώς από το πεδίο των προτάσεων»... Στην πραγματικότητα, βέβαια, οι δυνάμεις της ΝΔ σε Τοπική Διοίκηση, επιμελητήρια κ.λπ. είναι μόνιμοι θαμώνες στα «αναπτυξιακά συνέδρια» της κυβέρνησης, αφού μοιράζονται τις ίδιες «αγωνίες» μαζί της σε ό,τι αφορά τα συμφέροντα των επιχειρηματικών ομίλων και το στόχο της καπιταλιστικής ανάκαμψης. Στην πράξη, λοιπόν, αποδεικνύεται ότι η απόσταση που χωρίζει τάχα τα «παραγωγικά μοντέλα» του ΣΥΡΙΖΑ και της ΝΔ μόνο άβυσσος δεν είναι, όπως προσπαθούν να την παρουσιάσουν τα στελέχη των δυο κομμάτων... Το εξής ένα «μοντέλο» υπερασπίζονται και οι δυο τους: Ανάπτυξη για το κεφάλαιο, φτώχεια και εκμετάλλευση για το λαό.

Αντιλαϊκά από χέρι

Τα σενάρια για το πώς θα στηριχτεί η εγχώρια οικονομία, για να βγει στις καπιταλιστικές «αγορές» του χρήματος μετά το τέλος του τρέχοντος μνημονίου, απασχολούν τα αστικά επιτελεία, την ώρα που τα αντιλαϊκά «προαπαιτούμενα» της τρίτης «αξιολόγησης» κλείνουν με ρυθμούς «πολυβόλου» από την κυβέρνηση.
Στην πραγματικότητα, όλα τα σενάρια και οι πιθανοί συνδυασμοί που βάζουν πάνω στο τραπέζι, είναι από χέρι ενάντια στα λαϊκά συμφέροντα και ως τέτοια πρέπει να τα κρίνει και να τα απορρίψει ο λαός.
Για παράδειγμα, κυβέρνηση και «θεσμοί» ξορκίζουν στα λόγια το ενδεχόμενο να υπάρξει συμφωνία για ένα νέο μνημόνιο, στην πραγματικότητα όμως το μνημόνιο της επόμενης μέρας έχει ήδη συμφωνηθεί.
Πρόκειται για τα μέτρα που ψηφίστηκαν σε Ασφαλιστικό και Φορολογικό για το 2018 και 2019, με ανοιχτό το ενδεχόμενο να έρθουν ακόμα νωρίτερα, σε περίπτωση που δεν πιάνονται οι αντιλαϊκοί στόχοι, όπως και η συμφωνία για τα ματωμένα πλεονάσματα έως το 2060.
Ολα αυτά, πλάι στις υπόλοιπες μνημονιακές δεσμεύσεις, το πλαίσιο των αντεργατικών νόμων που διαμορφώθηκε τα τελευταία χρόνια και επεκτείνεται επί ΣΥΡΙΖΑ. Αρα, «το μνημόνιο πέθανε, ζήτω το μνημόνιο!».
Δεν πρέπει άλλωστε να ξεχνάμε τις αντιλαϊκές δεσμεύσεις που προκύπτουν από τη συμμετοχή της χώρας στις ιμπεριαλιστικές ενώσεις, τα «μνημόνια διαρκείας» της ΕΕ, τα «ευρωπαϊκά εξάμηνα» κ.ο.κ., που ισχύουν για όλα τα κράτη - μέλη, είτε βρίσκονται σε πρόγραμμα είτε όχι.
Το δεύτερο σενάριο που διακινείται είναι αυτό της λεγόμενης «καθαρής εξόδου», την οποία όμως θεωρούν εξίσου απίθανη τα αστικά επιτελεία, εξαιτίας της «αναιμικής» και «επίφοβης» ανάκαμψης και των λεγόμενων «δομικών αδυναμιών» της καπιταλιστικής οικονομίας. Σε κάθε περίπτωση, ούτε απ' αυτή έχει να περιμένει κάτι ο λαός.
Καθόλου τυχαία, μάλιστα, τα αστικά επιτελεία προετοιμάζουν το έδαφος για μελλοντική έξοδο στις «αγορές», λέγοντας πως αυτές «αξιολογούν αυστηρότερα απ' ό,τι οι θεσμοί», που σημαίνει θυσίες δίχως τέλος για το λαό, προκειμένου να μπορεί το κράτος να δανείζεται απρόσκοπτα για λογαριασμό του κεφαλαίου.
Το τρίτο σενάριο είναι να διαμορφωθεί μια «πιστοληπτική γραμμή», ένα απόθεμα διαθέσιμο για να στηρίξει το στόχο της «εξόδου» στις αγορές. Αυτό το έργο το έχει ξαναδεί ο λαός το 2014, με τα περιβόητα «mail Χαρδούβελη» και όλες τις υπόλοιπες δεσμεύσεις που αναλάμβανε η τότε κυβέρνηση ΝΔ - ΠΑΣΟΚ. Οι όποιες «διευκολύνσεις» συνοδεύουν μια τέτοια λύση για το κεφάλαιο, με τη μία ή την άλλη μορφή, στο «δελτίο παραλαβής» έχουν απαραιτήτως νέες αντιλαϊκές «ρήτρες».
Ανάλογες δεσμεύσεις συνοδεύουν και τα κάθε λογής «υβριδικά σενάρια», όπως εκείνο που ακούγεται σαν «αντίστροφο μνημόνιο» και προβλέπει την εφαρμογή αντιλαϊκών μεταρρυθμίσεων με «αντάλλαγμα» μέτρα για την ελάφρυνση του κρατικού χρέους. Και σ' αυτό το σενάριο περιέχονται οι ίδιοι εκβιασμοί που συνόδευαν τα εκάστοτε μνημόνια, με αλλαγμένο μόνο το «καρότο» για το λαό, που αντί για την καταβολή μιας κάποιας δόσης από τον ESM, θα υποβάλλεται σε θυσίες για τη διευθέτηση του χρέους.
Οι όποιοι ρυθμοί ανάκαμψης θεμελιώνονται πάνω στην ένταση της εκμετάλλευσης και στη διάνοιξη νέων πεδίων κερδοφορίας για το κεφάλαιο, σε ένα περιβάλλον που τα αστικά επιτελεία περιγράφουν ως «ασταθές» και «επίφοβο». Καμιά σχέση επομένως δεν έχουν αυτά τα σενάρια με τα λαϊκά συμφέροντα και τις ανάγκες. Ο δρόμος για την ικανοποίησή τους μπορεί να ανοίξει μόνο σε σύγκρουση με το κεφάλαιο, τις κυβερνήσεις του, τους στόχους του, την ίδια την εξουσία του.

Το φάρμακο - εμπόρευμα βλάπτει σοβαρά την Υγεία

Τις δυο τελευταίες μέρες παρακολουθούμε σκηνές από την παράσταση «υγιής επιχειρηματική δράση», με πρωταγωνιστές τους «κακούς» φαρμακοβιομήχανους και την «καλή» κυβέρνηση. Πράξη Πρώτη: Η πολυεθνική φαρμακοβιομηχανία «Roche» - γνωστή και για τα Προγράμματα Εταιρικής Κοινωνικής Ευθύνης που εκπονεί για τις «ευάλωτες κοινωνικές ομάδες» - αποφάσισε να αποσύρει από τη «θετική λίστα» συνταγογράφησης φαρμάκων ένα νέο ογκολογικό φάρμακο για το μεταστατικό μελάνωμα, γιατί όπως η ίδια ανέφερε «δεν τη συμφέρει οικονομικά».
Το φάρμακο, που η τιμή του είναι περίπου 5.500 ευρώ, θα κυκλοφορεί μεν στην ελληνική αγορά, αλλά με όρους που η πολυεθνική θα εξασφαλίζει τη μεγαλύτερη δυνατή κερδοφορία από την πώληση του εμπορεύματός της. Δεν κάνει τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο από το να υπερασπίζεται το σκοπό της παραγωγής στον καπιταλισμό, που είναι το κέρδος. Πρόκειται για τον ορισμό της «υγιούς επιχειρηματικότητας», η οποία βρίσκεται σε πλήρη αντίθεση με τις ανάγκες των ασθενών και μάλιστα αυτών που κινδυνεύει άμεσα η ζωή τους.
Κάτι τέτοιο, βέβαια, δεν πρέπει να ξαφνιάζει κανέναν. Δεν συνιστά εξαίρεση η πολιτική της πολυεθνικής, αλλά κανόνα για όλους τους επιχειρηματικούς ομίλους έρευνας και παραγωγής των φαρμάκων. Αυτοί διαμορφώνουν τις τιμές των φαρμάκων, το ποια φάρμακα θα δώσουν στην κυκλοφορία ή ποια θα αποσύρουν από αυτή, σε ποιους τομείς θα αναπτύξουν την Ερευνα, πάντα με κριτήριο τι θα τους αποδώσει το μεγαλύτερο δυνατό κέρδος. Για τους καπιταλιστές, τους «επενδυτές», το γεγονός ότι αυτά τα φάρμακα είναι απολύτως απαραίτητα για την υγεία των ασθενών είναι δευτερεύον ζήτημα!

***

Πράξη Δεύτερη: Ο υπουργός Υγείας, ο οποίος πίνει νερό στο όνομα της «υγιούς επιχειρηματικότητας» και των επιχειρηματικών ομίλων, που αποτελούν το θερμοκήπιο της εκμετάλλευσης των εργαζομένων και των ασθενών, «βγαίνει στα κάγκελα» και καλεί όλες τις «πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις της χώρας και τους ευρωπαϊκούς θεσμούς» να μην επιτρέψουν τον εκβιασμό!
Πρόκειται για μεγάλη κοροϊδία και συνάμα πρόκληση για τα λαϊκά στρώματα, αφού η κυβέρνηση στην οποία είναι υπουργός πανηγυρίζει για την επίτευξη των δημοσιονομικών στόχων, έχει κατακρεουργήσει τις κρατικές δαπάνες για την Υγεία και τα φάρμακα του λαού, έχει εκτινάξει τις πληρωμές των ασθενών στα ύψη γι' αυτές τις ανάγκες, και όλα αυτά για να στηριχτούν από το κράτος οι επιχειρηματικοί όμιλοι, μεταξύ των οποίων και οι φαρμακοβιομήχανοι. Κι από πάνω, εκβιάζει και παραπλανά το λαό να αποδεχτεί τις άγριες περικοπές, για μια ανάπτυξη από την οποία δήθεν θα ωφεληθεί και ο ίδιος.
Είναι απύθμενο θράσος να καλεί το λαό να συμπαραταχθεί με τους «ευρωπαϊκούς θεσμούς» για να αντιμετωπίσουν τον εκβιασμό της πολυεθνικής. Να αναθέσει δηλαδή ο λαός στους λύκους να φυλάξουν τα πρόβατα. Στους «ευρωπαϊκούς θεσμούς» που μέρα - νύχτα δουλεύουν με σκοπό το πώς θα διαμορφωθεί ακόμα πιο φτηνή εργατική δύναμη, προκειμένου να θωρακιστούν και να τονωθούν τα κέρδη των επιχειρηματικών ομίλων. Που δεν υπάρχει κατεύθυνση και Οδηγία που να μην αναφέρεται στη μείωση των κρατικών δαπανών στην Υγεία και στο φάρμακο.

***

Ο εκβιασμός από την πλευρά της πολυεθνικής είναι δεδομένος. Με τη διαφορά ότι δεν αποτελεί «ηθικοπλαστική ιδιομορφία» των μετόχων της - όπως την προβάλλει ο υπουργός Υγείας - αλλά σύμφυτο χαρακτηριστικό των σιδερένιων νόμων της καπιταλιστικής οικονομίας, την οποία υπερασπίζεται και υπηρετεί η κυβέρνηση. Ετσι, προβάλλει τον εκβιασμό της πολυεθνικής ως πρόβλημα και όχι φυσικά την αντικειμενική αιτία που τον γεννά και τον αναπαράγει.
Ακόμα και στην περίπτωση που βρεθεί ένας συμβιβασμός - τίποτα δεν αποκλείεται - και ενταχθεί το φάρμακο στη «θετική λίστα», αυτό δεν ισοδυναμεί με «ηθικοποίηση» του εκμεταλλευτικού συστήματος, όπως το προβάλλει η κυβέρνηση. Οι ασθενείς θα συνεχίσουν να πληρώνουν περισσότερα για την υγεία τους, το κράτος θα συνεχίσει να περικόπτει τις παροχές, ο λαός θα απομακρύνεται περισσότερο από τη δυνατότητα να αξιοποιεί τα σύγχρονα επιτεύγματα της επιστήμης.
Ακριβώς επειδή το ίδιο το κοινωνικοοικονομικό σύστημα είναι «ανήθικο», αφού στη βάση της ατομικής ιδιοκτησίας των μέσων παραγωγής - και των φαρμάκων - ο κοινωνικά παραγόμενος πλούτος αποτελεί ατομική ιδιοκτησία. Αυτό ούτε «ηθικοποιείται», ούτε «εξανθρωπίζεται», μόνο ανατρέπεται.

***

Η αυλαία πέφτει: Από το «έργο» αυτό ο λαός χρειάζεται να κρατήσει ένα μόνο συμπέρασμα: Οτι όσο τα επιτεύγματα της επιστήμης και της γνώσης, όσο η έρευνα και η παραγωγή των φαρμάκων αποτελούν ιδιοκτησία των επιχειρηματικών ομίλων, δηλαδή εμπορεύματα, δε μπορεί να περιμένει τίποτα καλό.
Να απορρίψει αγωνιστικά και μαχητικά την απάτη της «υγιούς επιχειρηματικής δράσης» στο χώρο της Υγείας και της δήθεν δυνατότητας για «εξανθρωπισμό» του καπιταλισμού που προσπαθεί να φιλοτεχνήσει ο υπουργός Υγείας και η κυβέρνηση. Να διεκδικήσει πλήρεις και απόλυτα δωρεάν υπηρεσίες Υγείας και ιατροφαρμακευτική περίθαλψη για όλους, χωρίς περικοπές και πλαφόν, με πλήρη χρηματοδότηση από τον κρατικό προϋπολογισμό.
Να συμπαραταχθεί με την πολιτική πρόταση διεξόδου του ΚΚΕ, που είναι η μόνη ρεαλιστική και πραγματικά φιλολαϊκή. Γιατί η ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών απαιτεί έναν ριζικά διαφορετικό δρόμο ανάπτυξης, με κατάργηση της επιχειρηματικής δράσης και κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων του Φαρμάκου. Απαιτεί η οικονομία και η παραγωγή να οργανώνεται στη βάση ενός επιστημονικού, κεντρικού σχεδιασμού, με κριτήριο και οδηγό την πλήρη και καθολική ικανοποίηση των σύγχρονων λαϊκών αναγκών και στη φαρμακευτική περίθαλψη.
Μέσα από τη λειτουργία ενός ενιαίου κρατικού φορέα Φαρμάκου, που θα σχεδιάζει και θα οργανώνει την έρευνα, παραγωγή, εισαγωγή και διάθεση ποιοτικών και αποτελεσματικών φαρμάκων, δωρεάν σε όλους όσοι τα χρειάζονται, στα πλαίσια ενός σύγχρονου, αποκλειστικά κρατικού και δωρεάν συστήματος Υγείας. Μέσα από αυτόν το δρόμο, με το λαό ιδιοκτήτη του πλούτου που ο ίδιος παράγει, θα απελευθερωθούν ακόμα περισσότερο οι δυνατότητες της Ερευνας, οδηγώντας σε νέα επιστημονικά επιτεύγματα, που θα καρπώνονται απρόσκοπτα οι ίδιοι οι εργαζόμενοι, οι παραγωγοί του κοινωνικού πλούτου.