H “Νύχτα αίματος του Βέρντεν”, 7.3. 1929. Ένα επεισόδιο ναζιστικής βίας και προπαγάνδας

Κατιούσα

Βρισκόμαστε στα τέλη της δεκαετίας του ’20 και ήδη το ακόμα μικρό τότε ναζιστικό κόμμα εφαρμόζει τη στατηγική της βίαιης άλωσης περιοχών και γειτονιών που θεωρούνταν προπύργια του εργατικού κινήματος και ειδικότερα του ΚΚ Γερμανίας. Στην περιοχή του Αννόβερου, ο αρχηγός των ταγμάτων εφόδου Καρλ Ντίνκλαγκε, είχε εξαγγείλει “Εβδομάδα προπαγάνδας”, για να εμπνεύσει τους άνδρες του και να εξαπλώσει τον έλεγχο του κόμματος στην ύπαιθρο της πόλης. Λόγω της αντίστασης που προέβαλαν οι κομμουνιστές, που ήταν αρκετά πολυάριθμοι, απαγορεύτηκε η συγκέντρωση των ταγμάτων. Το ναζιστικό κόμμα αγνόησε ωστόσο την απαγόρευση και μετέτρεψε τη συγκέντρωση σε δήθεν “κλειστή σύσκεψη μελών”.

Ολόκληρες μονάδες των Ταγμάτων Εφόδων κατέφτασαν σε δύο ταβέρνες στο χωριό Βέρντεν της περιοχής Νίτμαρσεν, που τότε ήταν προπύργιο των κομμουνιστών. Μετά το πέρας των συγκεντρώσεων 300 ναζί συγκρούστηκαν με 100 κομμουνιστές του χωριού που είχαν μαζευτεί σε συγκέντρωση διαμαρτυρίας. Μετά από λεκτικές αντεγκλήσεις η βία κλιμακώθηκε και σημειώθηκαν ξυλοδαρμοί και μαχαιρώματα.

Δυο ναζί κι ένας κομμουνιστής, ο Γιοχάνες Στιρτσεμπέχερ, σκοτώθηκαν, ενώ 30 άτομα τραυματίστηκαν, οι επτά από αυτούς σοβαρά, μεταξύ των οποίων κι ο μετέπειτα βουλευτής του ΚΚΓ, Κρίστιαν Χόικ, που αργότερα δολοφονήθηκε από τους ναζί το 1934. Ο βαριά τραυματίας συνελήφθη από την αστυνομία και μεταφέρθηκε στις δικαστικές φυλακές της Χάιντε, ενώ από τους συλληφθέντες και μετέπειτα κατηγορουμένους η συντριπτική πλειονότητα ήταν κομμουνιστές. Μάλιστα, σε συνέχεια της λογικής των δύο άκρων, απαγορεύτηκαν σε όλη την επαρχία του Σλέσβιγκ-Χόλσταιν και μετέπειτα και στο Αμβούργο οι διαδηλώσεις ανεξαρτήτως προέλευσης. Στη δίκη που έγινε το 1930, δεκατρείς κομμουνιστές και μόνο ένα μέλος των Ταγμάτων Εφόδου καταδικάστηκαν, με τον Χόικ, που είχε ήδη προφυλακιστεί για έξι μήνες, να λαμβάνει τη βαρύτερη ποινή, δύο χρόνων και εννέα μηνών.

Σε αντίθεση με τη λιτή κηδεία του Στιρτσεμπέχερ, το ναζιστικό κόμμα αξιοποίησε το θάνατο των μελών του για να τους αναδείξει σε “μάρτυρες”. Ο ίδιος ο Χίτλερ κατέφτασε στην περιοχή για την κηδεία των δύο ναζί στα χωριά τους, με τη συμμετοχή χιλιάδων ναζί που κατέφτασαν από διάφορες κατευθύνσεις. Προσπαθώντας να δώσουν εθνική διάσταση στο γεγονός, οι ναζί τύπωσαν μες στο μήνα μπροσούρα σε 30.000 αντίτυπα, την οποία προλόγισε προσωπικά ο Χίτλερ. Σε ό,τι αφορά την ευρύτερη περιοχή, η τακτική αυτή ήταν επιτυχημένη, και το Ντίτμαρσεν έγινε ένα από πρώτα προπύργια των ναζί, τέσσερα χρόνια πριν καταλάβουν την εξουσία το 1933.

Για τον κυρ-Βασίλη

Είναι μοιραίο να σου έρχεται μια συγκεκριμένη εικόνα στο μυαλό κάθε φορά που αναθυμιέσαι κάποιον από εκείνους που έφυγαν.

Τον κυρ-Βασίλη θα τον βλέπω πάντα έτσι όπως τον είδα εκείνο το κυριακάτικο πρωί, στις 3 Απρίλη 2016, στην πλατεία Γεωργίου. Ετοιμαζόμασταν να ξεκινήσουμε την μεγάλη πορεία - διαμαρτυρία κατά της ανεργίας, την πορεία των οκτώ ημερών από την Πάτρα στην Αθήνα. Στα ογδόντα του χρόνια, με το πάρκινσον να τον κατατρώει, ήταν κι αυτός εκεί. Με το κασκέτο στο κεφάλι, το σακκίδιο στην πλάτη και το μπαστούνι στο χέρι.

"Κυρ-Βασίλη, πάμε για Αθήνα;", τον ρώτησα χαμογελώντας.

"Φυσικά", μου απάντησε μονολεκτικά, απόλυτα σοβαρός.

Τότε δεν μπορούσα να φανταστώ πόσο φυσικά ξεστομίστηκε εκείνο το "φυσικά". Το κατάλαβα τις επόμενες μέρες. Δεν ξέρω εν τέλει πόσα μέτρα περπάτησε πραγματικά αλλά ο κυρ-Βασίλης ήταν εκεί. Όπως ήταν πάντοτε εκεί, σε όλη του την ζωή. Μέχρι το τέλος.

Σήμερα, θα είμαστε εμείς εκεί, για να ξεπροβοδίσουμε τον κυρ-Βασίλη τον Πεσματζόγλου στο στερνό του ταξίδι. Θα είμαστε εκεί, με την ελπίδα ότι θα κληρονομήσουμε λίγη από την αστείρευτη δύναμη και την ακατάβλητη διάθεση για αγώνα και προσφορά που είχε ως το τέλος.

Ο λαός όμως δεν πρέπει επ’ ουδενί να δεχτεί να γίνει τροφή για τις κότες…

       

«Υπάρχει ένα διάγραμμα με τρεις κύκλους. Ο ένας αφορά τη Βόρεια Αφρική, ο άλλος την Ανατολική Μεσόγειο και τη Συρία και ο τρίτος τη Μαύρη Θάλασσα και μια πιο επιθετική και επεκτατική Ρωσία. Το μέρος όπου αυτοί οι τρεις κύκλοι συναντώνται είναι η Ελλάδα».

Αυτά έλεγε σε συνέντευξή του το Νοέμβρη του 2016 ο πρέσβης των ΗΠΑ, Τζ. Πάιατ, για να επισημάνει τον γεωπολιτικό ρόλο της Ελλάδας στην ευρύτερη περιοχή. Υπό το φως των εξελίξεων σε Βαλκάνια, Μέση Ανατολή και Ανατολική Μεσόγειο, σχεδόν ενάμιση χρόνο μετά, αντιλαμβάνεται κανείς καλύτερα τι έλεγε και τι εννοούσε ο Αμερικανός πρέσβης. Το ανακάτεμα της τράπουλας σε όλη την περιοχή, το ξαναμοίρασμα σφαιρών επιρροής, ενεργειακών πόρων και εμπορικών διαύλων, φέρνουν την Ελλάδα στο επίκεντρο επικίνδυνων ανταγωνισμών και σχεδιασμών. Αυτό επιβεβαιώνεται από την ένταση στο Αιγαίο και στην κυπριακή ΑΟΖ, συνολικά από την όξυνση της τουρκικής επιθετικότητας και τα παζάρια στο παρασκήνιο. Όσο για τον Πάιατ, με τον ίδιο κυνισμό που περιέγραφε τότε το ρόλο της Ελλάδας, επισημαίνει τώρα τις συνέπειες, θεωρώντας πιθανό ένα επεισόδιο εμπλοκής ανάμεσα σε Ελλάδα και Τουρκία. Και μπορεί η κυβέρνηση να συμφώνησε με τις ΗΠΑ να ανακατευτεί ακόμα περισσότερο με τα «πίτουρα» των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών και διευθετήσεων, προσδοκώντας οφέλη για την αστική τάξη, ο λαός όμως δεν πρέπει επ’ ουδενί να δεχτεί να γίνει τροφή για τις κότες…

H ΓΛΔ βλάπτει σοβαρά την άνοια

Δύσκολες Νύχτες

Ίσως αρκετοί από σας θυμάστε την ταινία Goodbye Lenin, όπου ο πρωταγωνιστής…οικοδομεί σοσιαλισμό σε ένα δωμάτιο, για να μη χάσει την άρρωστη μητέρα του λόγω του σοκ της διάλυσης της ΓΛΔ. Δεν ξέρουμε αν η ταινία υπήρξε πηγή έμπνευσης, ωστόσο ένα γηροκομείο στη Δρέσδη εφήρμοσε μια παρόμοια, πρωτοποριακή μέθοδο για να βοηθήσει τους πάσχοντες από άνοια τροφίμους του να ανακαλέσουν μνήμες από το παρελθόν τους. Η επίσημη εκδοχή είναι πως η ιδέα ξεκίνησε από το ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό του γηροκομείου Αλέξα, όταν παρατήρησαν ότι ορισμένοι γέροντες, έχοντας επιστρέψει από έκθεση Trabant, των αυτοκινήτων που παρήγαγε η ΓΛΔ δηλαδή, ήταν σε θέση να πουν ένα σωρό ιστορίες από την εποχή που διέθεταν οι ίδιοι ανάλογα οχήματα. Έτσι, καταφεύγοντας σε παλαιοπωλεία, το ebay, υπαίθριες αγορές αλλά και το κατάστημα του μουσείου της ΓΛΔ στο Βερολίνο, το προσωπικό ανασύστησε χώρους του γηροκομείου ώστε να παραπέμπουν σε διαμέρισμα και κατάστημα της ΓΛΔ. Έπιπλα της εποχής, προϊόντα διαφόρων ειδών, είδη μπουγάδας, πικαπ με δίσκους της εποχής,  σημαίες της χώρας, το πορτρέτο του Χόνεκερ και εφημερίδες της εποχής συνθέτουν το σκηνικό της Ostalgie, όπως ονομάζεται στα γερμανικά το κύμα νοσταλγίας για τη ΓΛΔ. Δε λείπουν ακόμα και τα ανατολικογερμανικά μάρκα, με πιο χαρακτηριστικό εκείνο των 100 μάρκων με το πρόσωπο του Μαρξ.

Τα αποτελέσματα εντυπωσιακά, καθώς μπορεί ορισμένοι τρόφιμοι, όπως η 96χρονη πρώην χορεύτρια Χελένε Πέτερσεν, να μη θυμούνται πια ούτε το όνομά τους, ωστόσο στη θέα των αντικειμένων της νιότης τους ανακαλούν μνήμες που κανείς δεν πίστευε ότι ακόμα διέθεταν, ενώ στο χειρισμό κάποιων από αυτών έρχονται στην επιφάνεια δεξιότητες που το μυαλό μπορεί να είχε συνειδητά ξεχάσει, αλλά τα χέρια μπορούν ακόμα να φέρουν σε πέρας. Βλέποντας ένα παπάκι της εποχής, ακόμα  και οι βαρύτερα πάσχοντες αναγνώρισαν αμέσως πού είναι η μίζα και ήταν έτοιμοι για…εξορμήσεις. Πολλοί ασθενείς ξανάρχισαν να τρώνε μόνοι τους, να πηγαίνουν στην τουαλέτα, να συζητούν μεταξύ τους και να λένε τα παλιά τραγούδια, ενώ ακόμα και οι πιο ληθαργικοί άρχισαν όσο μπορούσαν να συμμετέχουν στην κοινωνική ζωή της κοινότητας. Όπως σημειώνει η διευθύντρια της ψυχιατρικής κλινικής Βιέρα Χολτχοφ Ντέτο, οι μνήμες δεν είναι αποθηκευμένες σε ένα μόνο σημείο του εγκεφάλου, αλλά σε διάφορες “στήλες”, ακόμα κι εκτός του βασικού κέντρου μνήμης: “Για να ενεργοποιηθεί ολόκληρη η εικόνα, αρκεί να βρει κανείς το κλειδί σε κάποια από αυτές τις στήλες. Εφόσον οι συνδέσεις μεταξύ τους ακόμα λειτουργούν, αρχίζουν να φωτίζουνται και οι υπόλοιπες.”

Οι γερμανομαθείς, αλλά και μη, αξίζει να παρακολουθήσετε το υποτιτλισμένο βίντεο από το γηροκομείο, όπου φαίνεται ξεκάθαρα η διαμόρφωση του χώρου.

ο μαρτυρικός θάνατος του ΕΑΜίτη ιερέα

 Ταινία ο μαρτυρικός θάνατος του ΕΑΜίτη ιερέα

Κρήτη, 1947. Ενώ στα Χανιά μαίνεται ο Εμφύλιος, τα μεσάνυχτα της 1ης Αυγούστου, παρακρατικοί της ομάδας Παύλου Γύπαρη (Μάυδες του Γύπαρη)

απήγαγαν με δόλο από το σπίτι του τον αγωνιστή ιερέα του ΕΑΜ, Νικόλαο Αποστολάκη.

Τον βασάνισαν απάνθρωπα, του έβγαλαν τα μάτια, τα δόντια, του έκοψαν τα γεννητικά όργανα και μετά τον σκότωσαν, τον διαμέλισαν και τον πέταξαν στον «Κόκκινο Γκρεμό», κοντά στις φυλακές Καλαμίου.

Η σύζυγός του εκτοπίστηκε από το Νεροχώρι Αποκορώνου όπου διέμεναν, ενώ τα πέντε παιδιά τους συνέχισαν να διώκονται μέχρι τις πανεπιστημιακές σπουδές τους.

Τα γεγονότα ξαναζωντανεύουν 70 χρόνια μετά, μέσα από την κάμερα του σκηνοθέτη/ντοκιμαντεριστή Κώστα Νταντινάκη, στο φιλμ με τίτλο «Ο Ελκόμενος επί κρημνού».

Η ταινία προβάλλεται στο 19ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης (3/03-12/03).

Επιζώντες της περιόδου, με προεξάρχουσα την κόρη του, Ισμήνη, μαρτυρούν την τραγική αλήθεια των γεγονότων.

Ο σκηνοθέτης, κρητικής καταγωγής, εξηγεί πόσο πληγώνει αυτή η αλήθεια, ακόμη και 70 χρόνια μετά, και κυρίως πόσο σημαντικό είναι για αρκετούς να μείνει κρυφή για πάντα.

Ο σκηνοθέτης Κώστας Νταντινάκης με την ποιήτρια Βικτώρια Θεοδώρου, στον Κλαδισσό ποταμό στα Χανιά.

● Μία κόρη που δεν μπορεί να θάψει τον πατέρα της. Ενας πατέρας που δολοφονήθηκε εξαιτίας ενός Εμφυλίου. Η ιστορία είναι πολύ κοντά στην αντίστοιχη της Αντιγόνης του Σοφοκλή.

Ναι, η κόρη, αλλά και ολόκληρη η οικογένεια.

Με κορυφαία στο δράμα τη σύντροφο του αντιστασιακού ιερέα, τον οποίο άρπαξαν από την αγκαλιά της μες στα μεσάνυχτα, τον κατακρεούργησαν και στη συνέχεια εμπόδισαν την ταφή του.

Ενα μέρος της ιστορίας έχει απόλυτη σχέση με το έργο που αναφέρετε.

Ο Καστοριάδης θεωρούσε πως η Αντιγόνη του Σοφοκλή είναι η τραγωδία με το μεγαλύτερο βάθος από άποψη πολιτικής διάστασης: μια επίμονη προειδοποίηση εναντίον της Υβρεως.

● Είναι τελικά ίδιον των Ελλήνων αυτές οι... τραγωδίες;

Από τον Θουκυδίδη έχουμε μάθει ότι και πριν από 25 αιώνες ο ελληνισμός συνταρασσόταν από εμφύλιους σπαραγμούς με αμέτρητες συμφορές, που γίνονται και θα γίνονται πάντα, όσο δεν αλλάζει η φύση του ανθρώπου.

Οσο ο άνθρωπος δεν ελευθερώνεται από τα αρπακτικά του ένστικτα.

Οι εμφύλιοι είχαν πάντα ως αφετηρία την αδηφαγία των προνομιούχων εναντίον των μη προνομιούχων.

Δυστυχώς, από την αρχαιότητα, τις περισσότερες φορές επικρατούσαν οι διανοητικά κατώτεροι επειδή φοβόντουσαν τη δική τους ανεπάρκεια και την ικανότητα των αντιπάλων τους!

Αυτό δεν συνέβη και στον τελευταίο μας Εμφύλιο; Πόσα λαμπερά μυαλά χάθηκαν στις φυλακές, στις εκτελέσεις και στις εξορίες...

● Το ντοκιμαντέρ βασίζεται σε μαρτυρίες ανθρώπων που γνώριζαν ή είχαν ακούσει για τον παπα-Νικόλαο Αποστολάκη. Προσπαθήσατε να βρείτε μαρτυρίες ανθρώπων από «την άλλη πλευρά»;

Εβδομήντα χρόνια μετά, ευτυχώς, ζουν άνθρωποι που τον θυμούνται.

Ναι, ασφαλώς επιδίωξα και συνάντησα επιζώντες από «την άλλη πλευρά», οι οποίοι όμως αρνήθηκαν να μιλήσουν.

Αντιθέτως, από τη μεριά των «ηττημένων» υπήρχε προθυμία να συμβάλουν με τις μαρτυρίες τους στο χρονικό της φρίκης που κατέγραφα.

Οι απόγονοι των «άλλων» υπάρχουν και δεν είναι τυχαίο ότι κάποιοι από αυτούς είναι τα πρωτοπαλίκαρα των χωριών που υποδέχονται «με μπαλοθιές» τους αρχηγούς ή τους βουλευτές που παραδοσιακά ψηφίζουν.

● Γιατί τόση σιωπή από κοινωνία, επίσημη ιστορία, κράτος κ.λπ. για παρόμοια ζητήματα, κυρίως όσον αφορά τον Εμφύλιο;

Ο Εμφύλιος παραμένει ένα θέμα-ταμπού για πολλούς, ιδίως στις τοπικές μικρές κοινωνίες όπου όλοι γνωρίζονται μεταξύ τους.

Ωστόσο δεν αποτελεί προκατάληψη για τις οικογένειες των κομμουνιστών που χάθηκαν, αυτοί δεν σιωπούν, αντιθέτως διψούν να τιμήσουν τη μνήμη των νεκρών τους με κάθε ευκαιρία.

Εξάλλου ο μόνος πολιτικός χώρος που νοιάζεται και οργανώνει εκδηλώσεις ιστορικής μνήμης είναι το ΚΚΕ.

Είδατε εδώ και δύο χρόνια με τον ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία κανένα κρατικό ενδιαφέρον ενάντια στη λήθη της ιστορίας;

Εκτός κι αν θεωρήσουμε ως τέτοιο τα τριαντάφυλλα του πρωθυπουργού στην Καισαριανή.

Ευτυχώς, η σύγχρονη ιστορία ξαναγράφεται, αφού σχετικές διδακτορικές διατριβές υπό την καθοδήγηση αληθινά δημοκρατικών καθηγητών εκπονούνται συνεχώς στα πανεπιστήμια.

● Υπάρχει ένα σημείο στην ταινία όπου ο ομιλητής μιλάει για τη σύγχυση που υπάρχει κυρίως στη Μεσόγειο για το τι είναι λεβέντης και τι μαφιόζος. Κάτι που συναντάμε και στην Κρήτη.

Λεβέντες είναι όσοι υπερασπίζονται την υπόθεση του δίκιου, αδιαφορώντας για το τίμημα.

Είναι εκείνοι «όπου στην ζωή των ώρισαν και φυλάγουν Θερμοπύλες» αν και διαισθάνονται «πως ο Εφιάλτης θα φανεί στο τέλος».

Ο μέγας Καβάφης μας το δίδαξε. Αλλά ο καθηγητής του ΑΠΘ, Γιώργος Μαργαρίτης, ο οποίος στην ταινία θέτει το ιστορικό πλαίσιο του Εμφυλίου στην Κρήτη, είναι πιο αναλυτικός επ' αυτού.

● Γιατί πιστεύετε πως μισούσαν τόσο τον παπα-Νικόλαο Αποστολάκη; «Τέτοια βασανιστήρια δεν είχαν κάνει ούτε οι Βενετσιάνοι ούτε οι Τούρκοι ούτε οι ναζί» ακούγεται από έναν χωρικό στο φιλμ.

Τον μισούσαν τόσο, δεν ήταν ένας τυχαίος άνθρωπος.

Εκείνα τα πέτρινα χρόνια ο παπάς και ο δάσκαλος ήσαν συμπολίτες επιρροής.

Ο λόγος τους μετρούσε κι αυτό τρόμαζε την ντόπια αντίδραση.

Μεταξύ των ηρωίδων της Αντίστασης στα Χανιά έχουμε τη δασκάλα Βαγγελιώ Κλάδου, που εξέθεσαν το κομμένο κεφάλι της στη γέφυρα του Κλαδισού και υποχρέωναν τους μαθητές να περνούν και να τη φτύνουν.

Η ποιήτρια Βικτωρία Θεοδώρου την υμνεί σ' ένα αριστουργηματικό ποίημά της.

Η είδηση του φόνου από την εφημερίδα Κύρηξ της εποχής (φύλλο της 3ης Αυγούστου 1947) η οποία στήριζε απροκάλυπτα τους παρακρατικούς.

● Μα και μετά τη βίαιη δολοφονία του, η οικογένεια πέρασε δύσκολα. Σαν την ιστορία της Μπερνάρντα Αλμπα του Λόρκα.

Το μίσος των φονιάδων επεκτάθηκε, με τη συνέργεια Εκκλησίας και Πολιτείας, στη χήρα και τα πέντε ορφανά της, αφού εκπροσωπούσαν τις ρίζες που άφησε να βλασταίνουν πίσω του ο ηρωικός παπάς.

Οσο για το έργο του Λόρκα, ναι, κατανοώ την αναφορά σας, αλλά προσέξτε, ο εγκλεισμός των κοριτσιών της Ισπανίδας Μπερνάρντα Αλμπα οφείλεται στον αυταρχικό της χαρακτήρα (η μάνα ως σύμβολο του φασισμού επί Φράνκο), ενώ η Κρητικιά μάνα στο ντοκιμαντέρ κλείνει τα παιδιά στο σπίτι για να τα προστατεύσει, επειδή έξω από αυτό έχουν στήσει βάρδιες οι φασίστες μην τυχόν η χήρα περιθάλψει αντάρτες φίλους του άντρα της.

● Εχει -και κατά πόσο- αποδοθεί δικαιοσύνη για τέτοια εγκλήματα;

Καμία δικαιοσύνη απολύτως. Αμέσως μετά τον Εμφύλιο, οι πρώτοι που αναγνωρίστηκαν ως αντιστασιακοί ήταν οι συνεργάτες των Γερμανών.

Δηλαδή οι διώκτες των αριστερών, των δημοκρατικών πατριωτών.

Οι οποίοι -ως αμοιβή για την αντιστασιακή τους δράση- εκτελέστηκαν ή εκτοπίστηκαν.

Αναφέρεται αυτό στα σχολικά βιβλία; Ισα ίσα, όπου να 'ναι θα μας πουν πως δημιουργήθηκε συνωστισμός στα βουνά και γι' αυτό οι αντάρτες κατέφυγαν στα ξερονήσια.

Η αλήθεια αποσιωπήθηκε, διαστρεβλώθηκε σκόπιμα από αμερικανοθρεμμένους πανεπιστημιακούς, με αποτέλεσμα οι απελπισμένοι της κοινωνίας, μπολιασμένοι με άκριτο αντικομμουνισμό, να στρέφονται σήμερα προς τη Χρυσή Αυγή.

● Τι γίνονται σήμερα μαυραγορίτες, παρακρατικοί, συνεργάτες των Γερμανών;

Η πολιτική και οικονομική εξουσία που διέθεταν και διαθέτουν πάντα τα μεγάλα τζάκια δεν άφησε κανέναν τους δίχως ανταμοιβή.

Εξάλλου, σ' αυτούς στηρίχτηκαν για να κραταιωθούν σόγια μικρά και μεγάλα - χιλιάδες είναι οι ψηφοφόροι αν τους μαζέψεις!

Αρκετούς από αυτούς, βασιλόφρονες και βενιζελικούς, τους είδαμε σε όλες σχεδόν τις μετεμφυλιακές κυβερνήσεις.

Πολλοί απόγονοί τους, αγράμματοι ή απλώς βλάκες, βολεύτηκαν και βολεύονται ακόμα σε δημόσια πόστα από τοπικούς κομματάρχες.

Τους είδαμε να μεταπηδούν με απίστευτη συνειδησιακή ευκολία από τη Ν.Δ. στο ΠΑΣΟΚ και κατόπιν στη σημερινή κυβέρνηση.

Η Ισμήνη Αποστολάκη, κόρη του δολοφονηθέντος αγωνιστή ιερέα

● Για τέλος, κάτι πιο προσωπικό: πώς μάθατε την ιστορία του παπα-Νικόλα Αποστολάκη και πώς νιώσατε όταν σας μιλούσε η κόρη του;

Οποτε περνούσα ως έφηβος με τον πατέρα μου από τον τόπο του μαρτυρίου, μου έλεγε: «Να, εδώ ήταν που γκρέμισαν οι Μάυδες τον παπά».

Αργότερα, οι στίχοι του Μήτσου Κασόλα «Οι ήρωες σαπίζουν μες στη λησμονιά», με τη φωνή της Μαρίας Δημητριάδη, μ' έκαναν να ανατριχιάζω και μου έφερναν στον νου τον παπα-Νικόλα Αποστολάκη.

Ηταν μια οφειλή, ένα χρέος στη μνήμη του, η πραγματοποίηση αυτού του ντοκιμαντέρ.

Αναζήτησα την κυρία Ισμήνη Αποστολάκη (την κόρη του) αγχωμένος, γιατί δεν ήξερα εάν είχε διάθεση να ξαναζωντανέψει στον φακό αυτές τις μνήμες.

Με εμπιστεύτηκε από την πρώτη στιγμή, αλλά μου ξεκαθάρισε ότι δεν θέλει να αναφέρει ονοματεπώνυμα.

Το ζεστό αλλά αγέρωχο βλέμμα της δεν με άφησε να της φανερώσω τη συγκίνησή μου.

 Info: Το ντοκιμαντέρ θα προβληθεί στο πλαίσιο του 19ου Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης, που ξεκίνησε μόλις χθες.

Προβολές: Τετάρτη 8/3/2017, 18.15, αίθουσα «Τώνια Μαρκετάκη» (Αποθήκη Δ, Λιμάνι). Πέμπτη 9/3/2017, 13.15, αίθουσα «Σταύρος Τορνές» (Αποθήκη 1, Λιμάνι).

Νέο χτύπημα της ταξικής δικαιοσύνης: Πέντε απεργοί της Χαλυβουργίας καταδικάζονται μετά από μήνυση απεργοσπαστών

Κατιούσα

O ηρωϊκός αγώνας των εργαζομένων της “Ελληνικής Χαλυβουργίας”, διάρκειας 9 μηνών, υπήρξε από τις σημαντικότερες εργατικές κινητοποιήσεις στα χρόνια της κρίσης αλλά και μεταπολιτευτικά, κι η παρακαταθήκη της εξακολουθεί να ενοχλεί, όπως αποδεικνύει η απόφαση της αστικής δικαιοσύνης, εν προκειμένου του Θ’ Μονομελούς Πρωτοδικείου Αθηνών, να καταδικάσει σε 7 μήνες με αναστολή 5 απεργούς. Η καταδίκη είναι το επιστέγασμα μήνυσης περί “παράνομης κατακράτησης”, που υπέβαλαν το καλοκαίρι απεργοσπάστες-τσιράκια της εργοδοσίας του Μάνεση, κάποιους εκ των οποίων θυμόμαστε εκείνη την εποχή να έχουν πιάσει μαινόμενοι στασίδι στα κανάλια, με πρώτο και καλύτερο το ΣΚΑΪ. Η σκοπιμότητα της απόφασης, που εντάσσεται σε ένα πλαίσιο αντεργατικής καταστολής που “τσιμεντάρεται” θεσμικά με τις μεθοδεύσεις κατά του απεργιακού δικαιώματος και το “ιδιώνυμο” για τους πλειστηριασμούς από την κυβέρνηση Σύριζα-Ανέλ, δεν είναι μόνο η αμαύρωση της μνήμης του αγώνα των χαλυβουργών, αλλά συνολικά ο εκφοβισμός των εργαζομένων.  Καταγγελία της απόφασης εξέδωσε και το ΠΑΜΕ, που αναφέρει τα εξής:

«Το ΠΑΜΕ καταδικάζει με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο την απόφαση μιας δικαιοσύνης, που είναι ταγμένη στα συμφέροντα του Μάνεση και των βιομηχάνων, να επιβάλει ποινή φυλάκισης 7 μηνών σε 5 χαλυβουργούς, συνεχίζοντας την προσπάθεια ποινικοποίησης ενός ηρωικού αγώνα που κράτησε πάνω από 9 μήνες.

Πρόκειται για μια καταδικαστική απόφαση που ήρθε μετά από μηνύσεις απεργοσπατών, ανθρώπων της εργοδοσίας, με στόχο το ίδιο το εργατικό κίνημα και την αλληλεγγύη που επέδειξε σε εργαζόμενους που δεν δέχτηκαν να σκύψουν το κεφάλι, που πάλεψαν για όσα σήμερα αμφισβητούνται: Για δουλειά με μισθούς και δικαιώματα που να καλύπτουν τις ανθρώπινες ανάγκες, για το δικαίωμα στην ίδια την απεργία.

Η καταδίκη αυτή είναι ευθυγραμμισμένη με την επιδίωξη των επιχειρηματικών ομίλων και της κυβέρνησης να χτυπήσουν κάθε αγώνα που αποτελεί παράδειγμα για το εργατικό κίνημα. Επιβεβαιώνει την ενίσχυση του κλίματος αυταρχισμού και καταστολής σε μια χρονική περίοδο που αμφισβητείται το σύνολο των δικαιωμάτων των εργαζομένων μέσα κι έξω από τους χώρους δουλειάς.

Καλούμε κάθε σωματείο και κάθε εργαζόμενο να καταδικάσει μια απόφαση που προαναγγέλλει νέα, ακόμη πιο βάρβαρη επίθεση στην εργατική τάξη και το λαό.

Να σταλεί ξεκάθαρο μήνυμα στην κυβέρνηση και στην ταξική δικαιοσύνη πως όσες ποινές κι αν επιβάλουν, όσο κι αν επιμείνουν στην εξόντωση των ηρωικών χαλυβουργών, δεν θα κατορθώσουν να αμαυρώσουν έναν αγώνα που ξεκίνησε μέσα στο χώρο δουλειάς, από τη συντριπτική πλειοψηφία των εργαζομένων και κράτησε με μαζικές διαδικασίες για πάνω από 9 μήνες, με όπλο το δίκιο τους και τη στήριξη εκατοντάδων σωματείων μέσα κι έξω από τη χώρα».

Πηγή 902. gr

Οικογενειακές ιστορίες

Την αναπληρώτρια γγ του ΝΑΤΟ Γκοτμούλερ ενημέρωσε χτες, μετά τους Ευρωπαίους «εταίρους», ο υπουργός Αμυνας, Π. Καμμένος, για την υπόθεση των δυο Ελλήνων στρατιωτικών που κρατούνται στην Τουρκία. Η κίνηση αυτή, μάλιστα, παρουσιάστηκε από την κυβέρνηση (και περίπου αναγνωρίστηκε από τα υπόλοιπα αστικά κόμματα) ως «διεθνοποίηση του προβλήματος» που συμβάλλει στην επίλυσή του. Πρόκειται τουλάχιστον για κακόγουστα αστεία, αν σκεφτεί κανείς ότι μόλις την περασμένη Παρασκευή, από το βήμα της ΝΑΤΟικής φιέστας που στήθηκε στο υπουργείο Ψηφιακής Πολιτικής, μιλώντας για τις ελληνοτουρκικές σχέσεις και την κλιμάκωση της τουρκικής επιθετικότητας στο Αιγαίο, η ίδια μας καλούσε να σκεφτούμε το ΝΑΤΟ σαν μια «μεγάλη οικογένεια», «όπου λογικό είναι να υπάρχουν διαφορές, όπως σε κάθε οικογένεια» και γι' αυτό «πρέπει να συζητάμε μεταξύ μας για να τις λύσουμε (...) Αυτό άλλωστε είναι η γραμμή από τα κεντρικά της συμμαχίας (...) να προχωράμε με συναίνεση για να αντιμετωπίζουμε τα ζητήματα που προτάσσει το ΝΑΤΟ». Επιβεβαιώνεται, δηλαδή, ότι οι ιμπεριαλιστικές ενώσεις δεν αποτελούν εγγύηση για τα κυριαρχικά δικαιώματα, την ασφάλεια και την ειρήνη. Αντίθετα, είναι λυκοσυμμαχίες του κεφαλαίου και γι' αυτό πηγή κινδύνων για τους λαούς και «γκριζαρισμάτων» σε κάθε επίπεδο. Η «συναίνεση» και οι συμβιβασμοί στο πλαίσιο αυτών των «οικογενειών» είναι μόνο προσωρινοί, μέχρι να βγουν τα μαχαίρια για να μοιραστεί η «κληρονομιά».

Το υπόβαθρο του «εμπορικού πολέμου»

Οι απειλές που εξαπολύει ο Αμερικανός Πρόεδρος Ντόναλντ Τραμπ, για την επιβολή δασμών ύψους 25% στις εισαγωγές χάλυβα και 10% στις εισαγωγές αλουμινίου, προσθέτουν έναν ακόμα κρίκο στον εμπορικό πόλεμο που βρίσκεται σε εξέλιξη ανάμεσα στα ισχυρότερα ιμπεριαλιστικά κέντρα και κράτη. Τα μέτρα που σχεδιάζουν οι ΗΠΑ βάζουν στο στόχαστρο ανταγωνιστές του αμερικανικού κεφαλαίου, όπως η Κίνα, η ΕΕ και ειδικότερα η Γερμανία, πρωτίστως τις χώρες εκείνες που έχουν εμπορικό πλεόνασμα έναντι των ΗΠΑ. Στην πραγματικότητα, αυτό που συμβαίνει είναι η προσπάθεια από την πλευρά των εκπροσώπων του κεφαλαίου, των αστικών κυβερνήσεων και επιτελείων, να προστατεύσουν τα συμφέροντα των μονοπωλίων που εκπροσωπούν. Γι' αυτό και η ΕΕ δηλώνει ότι θα απαντήσει με μέτρα που ενδέχεται να περιλαμβάνουν τα αμερικανικά τζινς, μηχανές ή το αμερικανικό ουίσκι μπέρμπον. Ταυτόχρονα, βέβαια, οι εκπρόσωποι της γερμανικής αυτοκινητοβιομηχανίας, που έχει μεγάλες πωλήσεις στις ΗΠΑ, συνιστούν ιδιαίτερη προσοχή και δηλώνουν ότι «τα αντίποινα δεν είναι λύση». Ενώ και στις ΗΠΑ υπάρχουν φωνές που ζητούν από τον Τραμπ «αυτοσυγκράτηση», γιατί το ενδεχόμενο επιβολής αντίμετρων στους δασμούς, που θέλει να επιβάλει, θα πλήξει τις αμερικανικές επιχειρήσεις.

***

Τι κρύβεται πίσω και από αυτές τις εξελίξεις; Η επαναδιαπραγμάτευση που επιχειρούν οι ΗΠΑ στις οικονομικές, πολιτικές και στρατιωτικές τους σχέσεις με τις υπόλοιπες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις. Η αμερικανική ηγεσία επανεξετάζει τις διακρατικές συμφωνίες ελεύθερου εμπορίου με Καναδά και Μεξικό (NAFTA), στον Ειρηνικό (ΤΤΡ) και στον Ατλαντικό με τις χώρες της ΕΕ (ΤΤΙΡ), θέλοντας να αποσπάσει καλύτερους όρους για τα αμερικανικά μονοπώλια, ή να απαλείψει ευνοϊκότερους όρους για τους ομίλους των κρατών που τα ανταγωνίζονται. Το υπόβαθρο βρίσκεται στην προσπάθεια των ΗΠΑ να διατηρήσουν την παγκόσμια οικονομική πρωτοκαθεδρία, που απειλείται κυρίως από την ενίσχυση της Κίνας. Οι εμπορικοί «δρόμοι του μεταξιού» της Κίνας («Μία Ζώνη, ένας Δρόμος», OBOR) προς Ασία, Ευρώπη και Αφρική, το τεράστιο εμπορικό έλλειμμα των ΗΠΑ έναντι της Κίνας, η στρατιωτική της ενίσχυση, είναι η κύρια πηγή ανησυχίας των ΗΠΑ και όχι μόνο. Παράλληλα με αυτήν την τάση, οι ρυθμοί της καπιταλιστικής ανάπτυξης εξακολουθούν να είναι αναιμικοί. Το υπερσυσσωρευμένο κεφάλαιο, προϊόν του ξεζουμίσματος της εργατικής τάξης σε παγκόσμιο επίπεδο και του χτυπήματος κατακτήσεων δεκαετιών, η απροθυμία τοποθέτησής του αν δεν εξασφαλίζεται το μέγιστο κέρδος, όπως και η αδυναμία ελεγχόμενης απαξίωσής του, οξύνουν τον ανταγωνισμό ανάμεσα στα ιμπεριαλιστικά κέντρα και δημιουργούν νέα δεδομένα στο εσωτερικό τους, όπως φανερώνει και η δοκιμασία συνοχής που αντιμετωπίζει η ΕΕ.

***

Στις Θέσεις της ΚΕ του ΚΚΕ για το 20ό Συνέδριο τον Απρίλη 2017, σημειωνόταν μεταξύ άλλων ότι «η παρέμβαση της αστικής πολιτικής για την αναχαίτιση μιας σημαντικής απαξίωσης κεφαλαίου ουσιαστικά καθυστερεί την είσοδο σε φάση δυναμικής καπιταλιστικής ανάκαμψης και αυξάνει τα αδιέξοδα του αστικού πολιτικού συστήματος. Η διαφαινόμενη ενίσχυση της πολιτικής του προστατευτισμού θα επιδράσει αρνητικά στην ανάπτυξη του διεθνούς εμπορίου, που ήδη κινείται σε σχετικά χαμηλούς ρυθμούς. Την ίδια στιγμή εντείνονται οι ενδοϊμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί και οι αντιθέσεις. Αυξάνεται αντικειμενικά ο κίνδυνος πιο εκτεταμένων, πιο γενικευμένων ιμπεριαλιστικών πολεμικών αναμετρήσεων». Ακριβώς αυτό ζούμε σήμερα, με τον έντονο ανταγωνισμό σε κάθε περιοχή του πλανήτη για τον έλεγχο αγορών, ενεργειακών πόρων, των δρόμων μεταφοράς τους, την εξασφάλιση σφαιρών επιρροής. Κάτι που φαίνεται και από τις ενεργές πολεμικές εστίες στη Μέση Ανατολή και την Ουκρανία, τις συγκρούσεις στην Αφρική, τις αντιπαραθέσεις στον Ειρηνικό, ή για τη μελλοντική εκμετάλλευση στην Αρκτική. Γι' αυτό, παράλληλα με τα εμπορικά μέτρα, εκσυγχρονίζονται τα στρατιωτικά μέσα, εντείνεται η ανάπτυξη στρατιωτικών δυνάμεων και βάσεων, δηλαδή η προετοιμασία για το ενδεχόμενο ευρύτερης σύγκρουσης.

***

Οι εξελίξεις αυτές δεν επιτρέπουν κανέναν εφησυχασμό από την πλευρά των λαϊκών στρωμάτων. Αντίθετα επιβάλλουν εγρήγορση και επιφυλακή, ένταση της λαϊκής πάλης ενάντια στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς και ανταγωνισμούς, έκφραση των οποίων είναι και ο εμπορικός πόλεμος που μαίνεται στο παρασκήνιο, ακόμα κι αν δεν έχει κηρυχθεί επίσημα.

Δ. Κ.

Τα πανηγύρια δεν αφορούν το λαό

Με γοργά βήματα προχωράει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ την παραχώρηση των εγχώριων κοιτασμάτων υδρογονανθράκων σε μονοπώλια της Ενέργειας, υπηρετώντας το στόχο της αστικής τάξης για μετατροπή της χώρας σε ενεργειακό «κόμβο».
Τα κυβερνητικά στελέχη προπαγανδίζουν ότι «το κεφάλαιο υδρογονάνθρακες (...) συντελεί στην παραγωγική ανασυγκρότηση», ότι θα συμβάλει στο άνοιγμα νέων θέσεων εργασίας, ότι «βοηθάει στην ενεργειακή αυτάρκεια της χώρας» και ταυτόχρονα «ανεβάζει τη γεωπολιτική της αξία στην περιοχή». Πρόκειται για επιχειρήματα που απευθύνονται αποκλειστικά στο κεφάλαιο και δεν έχουν καμία σχέση με τα εργατικά - λαϊκά συμφέροντα.
Η εξόρυξη των υδρογονανθράκων, όπως και συνολικά η «αξιοποίηση» του ενεργειακού πλούτου, γίνεται με τους όρους των επιχειρηματικών ομίλων, με στόχο τη μεγαλύτερη κερδοφορία τους, που σημαίνει μεγαλύτερη εκμετάλλευση για τους εργαζόμενους και ταυτόχρονα βαθύτερη εμπλοκή σε επικίνδυνους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς για την Ενέργεια.
Οπως έδειξε και το παράδειγμα της κατασκευής του αγωγού TAP, που προβάλλεται ως «εμβληματικό» έργο στον τομέα της Ενέργειας, οι όποιες θέσεις εργασίας δεν ξεφεύγουν από τη συνολικότερη επίθεση στα εργασιακά, μισθολογικά και ασφαλιστικά δικαιώματα των εργαζομένων, προκειμένου το έργο να είναι «εμπορικά αξιοποιήσιμο» και περισσότερο «ανταγωνιστικό». Το ίδιο ισχύει συνολικά στον κλάδο, όπου προχωράει γρήγορα η λεγόμενη «απελευθέρωση».
Τα περί «ενεργειακής αυτάρκειας» της χώρας δεν αφορούν τις εργατικές - λαϊκές ανάγκες, π.χ. για φτηνή θέρμανση, μεταφορές κ.ο.κ., αλλά τη μείωση του ενεργειακού κόστους για τις επιχειρήσεις και τους μεγαλεπήβολους στόχους των ομίλων για εξαγωγές ηλεκτρικής ενέργειας, στο πλαίσιο της παραπέρα διασύνδεσης δικτύων και ενοποίησης της ευρωενωσιακής αγοράς.
Είναι δε χαρακτηριστικό ότι οι πρόσφατες συμβάσεις προβλέπουν ρόλο... τροχονόμου για το λεγόμενο φορέα διαχείρισης των υδρογονανθράκων, ενώ το κράτος δεν έχει δικαίωμα να προβεί στον παραμικρό έλεγχο, ούτε για την ποσότητα που θα εξορυχτεί. Δεν μπορεί να παρέμβει ούτε σε περίπτωση πολέμου!
Οσο για τα περιβόητα «κρατικά έσοδα», που η κυβέρνηση παρουσιάζει ως «τυράκι» για τα λαϊκά στρώματα, αυτά θα πηγαίνουν κατά βάση ως επιδοτήσεις και διευκολύνσεις στο κεφάλαιο ή στην αποπληρωμή του χρέους, ενώ και όσα κατευθυνθούν στο «ειδικό ταμείο για τη στήριξη της Κοινωνικής Ασφάλισης», θα αποτελέσουν άλλοθι για περαιτέρω περικοπές της κρατικής χρηματοδότησης.
Σε όλα αυτά έρχονται να προστεθούν και οι τεράστιοι κίνδυνοι για το περιβάλλον. Οι κυβερνητικές «διαβεβαιώσεις» ότι «θα τηρηθούν τα αυστηρότερα περιβαλλοντικά στάνταρ της ΕΕ» μόνο ανησυχία γεννάνε, αφού τα πάντα υποτάσσονται στο καπιταλιστικό κέρδος και η ιμπεριαλιστική ένωση έχει για «κορωνίδα» την αρχή «ο ρυπαίνων πληρώνει». Χώρια που συστηματικά ανατίθεται στους επιχειρηματικούς ομίλους να... ελέγχουν τους εαυτούς τους.
Πιο επικίνδυνος όλων είναι, βέβαια, ο στόχος της «γεωστρατηγικής αναβάθμισης» για το κεφάλαιο, που βάζει το κεφάλι του λαού στον τορβά τον ανταγωνισμών για τη μοιρασιά της πίτας. Οπως δείχνουν και οι εξελίξεις σε Αιγαίο, Ν/Α Μεσόγειο, Μ. Ανατολή, αλλά και οι «διευθετήσεις» που επιχειρούνται στα Βαλκάνια, με επίδικο τους δρόμους των εμπορευμάτων και της Ενέργειας, στο πλαίσιο των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών που οξύνονται, μόνο ασφάλεια δεν πρέπει να αισθάνονται οι λαοί όταν στην «αυλή» τους κονταροχτυπιούνται τα μονοπώλια της Ενέργειας, με τη συνοδεία μάλιστα αντίπαλων στρατιωτικών δυνάμεων.
Η αξιοποίηση των πλουτοπαραγωγικών πηγών της χώρας μπορεί να γίνει προς όφελος του λαού, μόνο στο πλαίσιο ενός ριζικά διαφορετικού δρόμου ανάπτυξης όπου τα μέσα παραγωγής, οι πλουτοπαραγωγικές πηγές, οι εγχώριες πηγές Ενέργειας, τα μέσα παραγωγής και διανομής της Ενέργειας θα είναι κοινωνική ιδιοκτησία. Ενας τέτοιος δρόμος ανάπτυξης προϋποθέτει η εργατική τάξη, ο λαός να πάρει στα χέρια του το τιμόνι της εξουσίας και τα κλειδιά της οικονομίας.