Μένω εκτός

Από Σφυροδρέπανος

Γράφει ο Σφυροδρέπανος //

Ο ντόρος για το ποδοσφαιρικό GREXIT και τον κίνδυνο αποβολής από την UEFA και τις διεθνείς διοργανώσεις της, που απειλεί την ΕΠΟ (την ποδοσφαιρική ομοσπονδία), τα εθνικά συγκροτήματα και τους συλλόγους μας, θυμίζει πολύ την αντίστοιχη φιλολογία που έχει αναπτυχθεί γύρω από το ενδεχόμενο ενός ελληνικού ατυχήματος, δηλ της εξόδου της χώρας από την ευρωζώνη ου μην και από την ΕΕ. Το ωραίο της υπόθεσης είναι πως και στις δύο περιπτώσεις, το συγκυβερνών κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ στηρίζεται (ενίοτε κριτικά κι εμμέσως) ή εγκαλείται για κάτι που δεν περιλαμβάνεται στις (προ)θέσεις του, δηλ για ευρωσκεπτικισμό και για χειρισμούς, που καθιστούν πολύ πιθανή αυτή την έξοδο. Και πως πολλές δυνάμεις θεωρούν αυτό το GREXIT όχι ως το πρώτο βήμα για μια ριζική αλλαγή, αλλά πανάκεια, που θα λύσει αυτομάτως μια σειρά προβλήματα.
Η υπόθεση σηκώνει τρολάρισμα. Πάρα πολλοί ανησύχησαν πχ στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης αν η χώρα διατρέχει κάποιο κίνδυνο εξόδου-αποβολής και από το σεπτό θεσμό της Γιουροβίζιον, που θα αποτελούσε ισχυρό πλήγμα για το γόητρό της. Ενώ αξίζει να θυμηθούμε και μια παλιότερη μπασκετική γελοιογραφία του δικούς μας Πάνου Ζάχαρη, που κολλάει με το θέμα μας.

Έκτοτε βέβαια έχει κυλήσει αρκετό νερό στο αυλάκι. Η πάλαι ποτέ Μαοϊκή ΚΟΕ έχει αποβάλει σχεδόν κάθε αντι-ΕΕ αιχμή και προσαρμόστηκε σε «υπεύθυνες θέσεις», πιο δεξιά κι από τη ντροπαλή, αριστερή κριτική του Λαφαζάνη, που τα αποδέχεται όλα με τύψεις, αστερίσκους και διαφωνίες. Και πιθανότατα θα της φαίνονταν σεχταριστικό ένα σύνθημα που θα ‘λεγε πχ αποδέσμευση από την UEFA με λαϊκή εξουσία.
Ποιο είναι όμως το διακύβευμα αυτής της κόντρας για το νομοσχέδιο που ετοιμάζει ο Κοντονής; Παρακολουθώντας κανείς το ρεπορτάζ, θα δυσκολευτεί ίσως να καταλάβει γιατί οδηγούνται στα άκρα οι δύο πλευρές για τόσο ασήμαντες αφορμές. Αυτό που κρύβεται όμως πίσω από τις δευτερεύουσες λεπτομέρειες, είναι το αυτοδιοίκητο της ΕΠΟ, που μπαίνει ως προϋπόθεση από τη διεθνή ομοσπονδία. Με άλλα λόγια, η UEFA δεν επιθυμεί κανένα έλεγχο στα χωράφια της και διαχειρίζεται ένα πολύ ισχυρό προϊόν, το ποδόσφαιρο, που της δίνει τη δύναμη να επιβάλει τους όρους της. Το ποδόσφαιρο δεν είναι απλά ο βασιλιάς των σπορ, αλλά μετατρέπει και κάθε μέλος της UEFA σε ένα ιδιότυπο ανεξάρτητο βασίλειο, που γίνεται κράτος εν κράτει.
Κι αυτή είναι η ουσία της «σύγκρουσης». Βάζω τη λέξη σε εισαγωγικά, γιατί στην πραγματικότητα, η κυβέρνηση δεν επιδιώκει καμία απολύτως ρήξη με το κυρίαρχο πλαίσιο. Κι αυτό φαίνεται και στις καθησυχαστικές δηλώσεις του Κοντονή, αλλά και στην κριτική που του ασκεί ο τύπος, καθώς δεν αμφισβητεί τις προθέσεις του υπουργού, αλλά τις εκτιμήσεις και τους χειρισμούς του.
Αντίστοιχα διαμορφώνονται και τα αντίπαλα στρατόπεδα σε αυτή τη διαμάχη. Όσοι έχουν μπουχτίσει με τη φάρσα της Σούπερ Λιγκ ή θεωρούν την ομάδα τους αδικημένη, στηρίζουν ως μέτρο των ευρωπαϊκό αποκλεισμό των συλλόγων ή και ένα γενικό λουκέτο στο πρωτάθλημα, για να φτιάξουμε από την αρχή κάτι καινούριο, σε γερές, υγιείς βάσεις. Όσοι πάλι φοβούνται μη ζημιωθεί η ομάδα τους (δηλ ο πρόεδρός της και το συμφέρον του) ή μη τυχόν πάθουν στερητικό σύνδρομο μακριά από το όπιό τους, ξεσηκώνονται σα να τους έθιξαν τα ιερά και όσια, όσο δεν αντέδρασαν ποτέ για κανένα άλλο ζήτημα.
Κι εδώ φαίνεται πόσο αντιδραστική κι επικίνδυνη μπορεί να γίνει αυτή η παθητική σχέση-ενασχόληση με τον αθλητισμό, όταν ξεφεύγει από ένα όριο και καταλήγει να θεωρείται το κύριο και να γεμίζει τη ζωή μας. Παλιότερα τρομοκρατούσαν τους φιλήσυχους πιστούς πως θα ‘ρθουν οι κομμουνιστές να τους πάρουν τις γυναίκες και τα σπίτια –που τώρα τους τα παίρνουν οι (αγίες) τράπεζες. Σήμερα οι πιστοί οπαδοί μπορεί να φοβούνται με τις κινήσεις της κυβέρνησης πως θα ‘ρθουν οι κομμουνιστές να τους πάρουν τη μοναδική χαρά που τους έχει απομείνει, την μπάλα. Μόνο που έχουν βαθιά σύγχυση ως προς το ποιοι είναι κομμουνιστές και σε τι συνίσταται η χαρά του ποδοσφαίρου και του αθλητισμού γενικότερα.
Το ελληνικό πρωτάθλημα με τα σκάνδαλα, τα στημένα παιχνίδια, τις ομάδες-παραρτήματα και την πλήρη αναξιοπιστία, φωνάζει από μακριά πως χρειάζεται κάποιου είδους επέμβαση. Αν και οι περισσότερες (δηλ όλες οι) κυβερνητικές παρεμβάσεις καταλήγουν στο γνωστό απόφθεγμα: η εγχείριση πέτυχε, ο ασθενής πέθανε.
Υπάρχουν λοιπόν δύο κρίσιμα ζητήματα.
Αφενός η έλλειψη της λεγόμενης πολιτικής βούλησης των αρχών για ρήξη με το σύστημα ή με άλλα λόγια για να φτάσει το μαχαίρι στο κόκαλο (λατρεμένο κλισέ).
Η πρόταση του εισαγγελέα στην υπόθεση με τα στημένα εμπλέκει περίπου ενενήντα παράγοντες ομάδων, αλλά αφήνει έξω τα κεφάλια και τα μεγάλα ψάρια (που βρωμάνε από το κεφάλι), καθαρίζοντας τις… εξιλαστήριες μαρίδες. Ενώ η κυβέρνηση, όπως και σε μια σειρά άλλα θέματα, χτίζει απλώς το επικοινωνιακό της προφίλ, χωρίς να ανοίγει επί της ουσίας μέτωπα σύγκρουσης με τα μονοπώλια, (όπως το αγκάθι του ΟΠΑΠ και της εξαγγελίας επανακρατικοποίησής του)· χώρια η διαγραφή χρεών που αποφασίστηκε με το καλημέρα, όχι για την χώρα, αλλά για μερικές αθλητικές ανώνυμες εταιρίες.
Κι αφετέρου το σχέδιο κι ο στρατηγικός στόχος. Γιατί ακόμα κι αν υποθέσουμε πως υπάρχει η βούληση και ξεκινάει κάτι από την αρχή, θα σκοντάψουμε στα ίδια λάθη, χωρίς τη σωστή διάγνωση για την αρρώστια και τα αίτιά της. Το θέμα δεν είναι μόνο να γκρεμίσεις κάτι σάπιο κι ετοιμόρροπο, αλλά να ξέρεις και τι θες να χτίσεις στη θέση του. Τι ποδόσφαιρο θέλουμε και με τι κοινωνικούς όρους θα καταφέρουμε να το έχουμε.
Αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία…

Από Σφυροδρέπανος στο Απρ 20, 2015 Αθλητικά

Γράφει ο Σφυροδρέπανος //

Ο ντόρος για το ποδοσφαιρικό GREXIT και τον κίνδυνο αποβολής από την UEFA και τις διεθνείς διοργανώσεις της, που απειλεί την ΕΠΟ (την ποδοσφαιρική ομοσπονδία), τα εθνικά συγκροτήματα και τους συλλόγους μας, θυμίζει πολύ την αντίστοιχη φιλολογία που έχει αναπτυχθεί γύρω από το ενδεχόμενο ενός ελληνικού ατυχήματος, δηλ της εξόδου της χώρας από την ευρωζώνη ου μην και από την ΕΕ. Το ωραίο της υπόθεσης είναι πως και στις δύο περιπτώσεις, το συγκυβερνών κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ στηρίζεται (ενίοτε κριτικά κι εμμέσως) ή εγκαλείται για κάτι που δεν περιλαμβάνεται στις (προ)θέσεις του, δηλ για ευρωσκεπτικισμό και για χειρισμούς, που καθιστούν πολύ πιθανή αυτή την έξοδο. Και πως πολλές δυνάμεις θεωρούν αυτό το GREXIT όχι ως το πρώτο βήμα για μια ριζική αλλαγή, αλλά πανάκεια, που θα λύσει αυτομάτως μια σειρά προβλήματα.
Η υπόθεση σηκώνει τρολάρισμα. Πάρα πολλοί ανησύχησαν πχ στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης αν η χώρα διατρέχει κάποιο κίνδυνο εξόδου-αποβολής και από το σεπτό θεσμό της Γιουροβίζιον, που θα αποτελούσε ισχυρό πλήγμα για το γόητρό της. Ενώ αξίζει να θυμηθούμε και μια παλιότερη μπασκετική γελοιογραφία του δικούς μας Πάνου Ζάχαρη, που κολλάει με το θέμα μας.

Έκτοτε βέβαια έχει κυλήσει αρκετό νερό στο αυλάκι. Η πάλαι ποτέ Μαοϊκή ΚΟΕ έχει αποβάλει σχεδόν κάθε αντι-ΕΕ αιχμή και προσαρμόστηκε σε «υπεύθυνες θέσεις», πιο δεξιά κι από τη ντροπαλή, αριστερή κριτική του Λαφαζάνη, που τα αποδέχεται όλα με τύψεις, αστερίσκους και διαφωνίες. Και πιθανότατα θα της φαίνονταν σεχταριστικό ένα σύνθημα που θα ‘λεγε πχ αποδέσμευση από την UEFA με λαϊκή εξουσία.
Ποιο είναι όμως το διακύβευμα αυτής της κόντρας για το νομοσχέδιο που ετοιμάζει ο Κοντονής; Παρακολουθώντας κανείς το ρεπορτάζ, θα δυσκολευτεί ίσως να καταλάβει γιατί οδηγούνται στα άκρα οι δύο πλευρές για τόσο ασήμαντες αφορμές. Αυτό που κρύβεται όμως πίσω από τις δευτερεύουσες λεπτομέρειες, είναι το αυτοδιοίκητο της ΕΠΟ, που μπαίνει ως προϋπόθεση από τη διεθνή ομοσπονδία. Με άλλα λόγια, η UEFA δεν επιθυμεί κανένα έλεγχο στα χωράφια της και διαχειρίζεται ένα πολύ ισχυρό προϊόν, το ποδόσφαιρο, που της δίνει τη δύναμη να επιβάλει τους όρους της. Το ποδόσφαιρο δεν είναι απλά ο βασιλιάς των σπορ, αλλά μετατρέπει και κάθε μέλος της UEFA σε ένα ιδιότυπο ανεξάρτητο βασίλειο, που γίνεται κράτος εν κράτει.
Κι αυτή είναι η ουσία της «σύγκρουσης». Βάζω τη λέξη σε εισαγωγικά, γιατί στην πραγματικότητα, η κυβέρνηση δεν επιδιώκει καμία απολύτως ρήξη με το κυρίαρχο πλαίσιο. Κι αυτό φαίνεται και στις καθησυχαστικές δηλώσεις του Κοντονή, αλλά και στην κριτική που του ασκεί ο τύπος, καθώς δεν αμφισβητεί τις προθέσεις του υπουργού, αλλά τις εκτιμήσεις και τους χειρισμούς του.
Αντίστοιχα διαμορφώνονται και τα αντίπαλα στρατόπεδα σε αυτή τη διαμάχη. Όσοι έχουν μπουχτίσει με τη φάρσα της Σούπερ Λιγκ ή θεωρούν την ομάδα τους αδικημένη, στηρίζουν ως μέτρο των ευρωπαϊκό αποκλεισμό των συλλόγων ή και ένα γενικό λουκέτο στο πρωτάθλημα, για να φτιάξουμε από την αρχή κάτι καινούριο, σε γερές, υγιείς βάσεις. Όσοι πάλι φοβούνται μη ζημιωθεί η ομάδα τους (δηλ ο πρόεδρός της και το συμφέρον του) ή μη τυχόν πάθουν στερητικό σύνδρομο μακριά από το όπιό τους, ξεσηκώνονται σα να τους έθιξαν τα ιερά και όσια, όσο δεν αντέδρασαν ποτέ για κανένα άλλο ζήτημα.
Κι εδώ φαίνεται πόσο αντιδραστική κι επικίνδυνη μπορεί να γίνει αυτή η παθητική σχέση-ενασχόληση με τον αθλητισμό, όταν ξεφεύγει από ένα όριο και καταλήγει να θεωρείται το κύριο και να γεμίζει τη ζωή μας. Παλιότερα τρομοκρατούσαν τους φιλήσυχους πιστούς πως θα ‘ρθουν οι κομμουνιστές να τους πάρουν τις γυναίκες και τα σπίτια –που τώρα τους τα παίρνουν οι (αγίες) τράπεζες. Σήμερα οι πιστοί οπαδοί μπορεί να φοβούνται με τις κινήσεις της κυβέρνησης πως θα ‘ρθουν οι κομμουνιστές να τους πάρουν τη μοναδική χαρά που τους έχει απομείνει, την μπάλα. Μόνο που έχουν βαθιά σύγχυση ως προς το ποιοι είναι κομμουνιστές και σε τι συνίσταται η χαρά του ποδοσφαίρου και του αθλητισμού γενικότερα.
Το ελληνικό πρωτάθλημα με τα σκάνδαλα, τα στημένα παιχνίδια, τις ομάδες-παραρτήματα και την πλήρη αναξιοπιστία, φωνάζει από μακριά πως χρειάζεται κάποιου είδους επέμβαση. Αν και οι περισσότερες (δηλ όλες οι) κυβερνητικές παρεμβάσεις καταλήγουν στο γνωστό απόφθεγμα: η εγχείριση πέτυχε, ο ασθενής πέθανε.
Υπάρχουν λοιπόν δύο κρίσιμα ζητήματα.
Αφενός η έλλειψη της λεγόμενης πολιτικής βούλησης των αρχών για ρήξη με το σύστημα ή με άλλα λόγια για να φτάσει το μαχαίρι στο κόκαλο (λατρεμένο κλισέ).
Η πρόταση του εισαγγελέα στην υπόθεση με τα στημένα εμπλέκει περίπου ενενήντα παράγοντες ομάδων, αλλά αφήνει έξω τα κεφάλια και τα μεγάλα ψάρια (που βρωμάνε από το κεφάλι), καθαρίζοντας τις… εξιλαστήριες μαρίδες. Ενώ η κυβέρνηση, όπως και σε μια σειρά άλλα θέματα, χτίζει απλώς το επικοινωνιακό της προφίλ, χωρίς να ανοίγει επί της ουσίας μέτωπα σύγκρουσης με τα μονοπώλια, (όπως το αγκάθι του ΟΠΑΠ και της εξαγγελίας επανακρατικοποίησής του)· χώρια η διαγραφή χρεών που αποφασίστηκε με το καλημέρα, όχι για την χώρα, αλλά για μερικές αθλητικές ανώνυμες εταιρίες.
Κι αφετέρου το σχέδιο κι ο στρατηγικός στόχος. Γιατί ακόμα κι αν υποθέσουμε πως υπάρχει η βούληση και ξεκινάει κάτι από την αρχή, θα σκοντάψουμε στα ίδια λάθη, χωρίς τη σωστή διάγνωση για την αρρώστια και τα αίτιά της. Το θέμα δεν είναι μόνο να γκρεμίσεις κάτι σάπιο κι ετοιμόρροπο, αλλά να ξέρεις και τι θες να χτίσεις στη θέση του. Τι ποδόσφαιρο θέλουμε και με τι κοινωνικούς όρους θα καταφέρουμε να το έχουμε.
Αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία…

Θρίλλερ για γέλια

 Θρίλλερ για γέλια

Τούτο το ιστολόγιο, όπως γνωρίζουν οι αναγνώστες του, παρακολουθεί ακούραστα και με κριτικό μάτι τα -εγχώρια και ξένα- πολιτικά δρώμενα, δίχως να διστάζει να διατυπώσει την δική του άποψη. Ίσως, κάποιοι να εκτιμούν πως η συνεχής τριβή με τα πολιτικά θέματα είναι κουραστική. Εν μέρει, θα συμφωνήσω μαζί τους. Όντως είναι κουραστική αλλά όχι για τους λόγους που εκείνοι νομίζουν. Είναι κουραστική λόγω... ανίας.

Για σκεφτείτε το λίγο. Πότε ήταν η τελευταία φορά που κάποια πολιτική εξέλιξη σας δημιούργησε πραγματική έκπληξη; Για να μη το ρίξουμε στην αρχαιολογία, ας περιοριστούμε στα γεγονότα του αιώνα που διανύουμε. Για παράδειγμα, ποιός δεν περίμενε ότι το παστέλι που λεγόταν "Ολυμπιακοί Αγώνες 2004" θα το τρώγαμε και όχι μόνο θα μας καθόταν στον λαιμό αλλά η πληρωμή του θα απασχολούσε ως και τα εγγόνια μας ή και τα δισέγγονά μας; Κι όταν μάθαμε πως ο Σημίτης θα μας έβαζε στο ευρώ μιας και τηρούσαμε τα όρια και τις προϋποθέσεις τού Μάαστριχτ και της Λισαβόνας, ποιός σοβαρά σκεπτόμενος πολίτης δεν κατάλαβε ότι είχαμε κάνει μαϊμουδιά;

Ιταλική αφίσσα. "Θά 'ναι ένα γέλιο που θα σας θάψει" (*)

Αλλά μήπως υπήρχε τα παραμικρό στοιχείο εκπλήξεως στο ότι έγινε πρωθυπουργός ένας παντελώς ανίκανος πολιτικός, ο οποίος δεν θα υπήρχε στον χάρτη αν δεν ήταν ανηψιός ενός διάσημου θείου; Ή, μήπως, πέσαμε από τα σύννεφα όταν διαπιστώσαμε ότι αυτός ο λαός είχε την δυνατότητα να εκλέξει ως πρωθυπουργό έναν ακόμη πιο ανίκανο πολιτικό, μόνο και μόνο επειδή ο παππούς του κι ο πατέρας του είχαν περάσει στην συλλογική συνείδηση ως ικανοί;

Είναι προφανές ότι η πολιτική έχει πάψει να μας εκπλήσσει (αν, δηλαδή, μας εξέπληττε ποτέ). Και δεν μας εκπλήσσει επειδή έχουμε μάθει -άλλοι συνειδητά λόγω ιστορικής γνώσης κι άλλοι ασυνείδητα λόγω εμπειριών- πώς λειτουργεί το σύστημα. Αυτό το σύστημα που, όπως απέδειξε το 1989, μπορεί μέσα σε 25 χρόνια να μετατρέψει σε "σωτήρα" έναν καταδικασμένο ως "εφιάλτη" και "αποστάτη" και να τον φέρει στην εξουσία ως "τιμωρό" εκείνου ο οποίος μόλις 8 χρόνια νωρίτερα είχε εκφράσει το λαϊκό όνειρο για σοσιαλιστικό μετασχηματισμό.

Γι' αυτό και δεν εκπλησσόμαστε ούτε τώρα που βρισκόμαστε "πρώτη φορά αριστερά" αλλά όλα γύρω μας παραμένουν "όπως πάντα δεξιά". Μπορεί κάποιοι άσχετοι να έβλεπαν ως θρίλλερ την ανάδειξη του ΣυΡιζΑ στην εξουσία αλλά εμείς βλέπαμε μια κακοστημένη κωμωδία. Εκεί που κάποιοι επένδυαν ελπίδες για ένα καλύτερο αύριο, εμείς μελαγχολούσαμε γιατί φέρναμε στο μυαλό τις "ακόμα καλύτερες μέρες" του 1985. Κι όταν όλοι οι άλλοι τολμούσαν να ψιλοχαμογελάσουν ακούγοντας την τρόικα να γίνεται "θεσμοί" και το μνημόνιο "συμφωνία", εμείς ξεκαρδιζόμασταν στα γέλια γιατί θυμόμασταν τους ανασχηματισμούς που γίνονταν "αναδομήσεις", τις πανελλήνιες που γίνονταν "πανελλαδικές", την υπερενισχυμένη κουτσογιώργεια αναλογική που βαφτίστηκε "σύστημα απλής αναλογικής" και την πλήρη υποταγή στον καπιταλισμό που καταχωρίστηκε ως "τρίτος δρόμος για τον σοσιαλισμό".

Αφού, λοιπόν, δεν υπάρχει τίποτε να μας εκπλήσσει, έχουμε το εξαιρετικό προνόμιο να διασκεδάζουμε με τα πάντα. Μπορεί να τρομάξαμε όταν πρωτοείδαμε "Το μωρό τής Ρόζμαρυ" ή το "Εφιάλτης στον δρόμο με τις λεύκες", αλλά γελάσαμε με την καρδιά μας όταν τα ξαναείδαμε. Στην δεύτερη θέαση, δεν υπάρχει σασπένς ούτε στο "Ψυχώ". Κατά τον ίδιο τρόπο, εφ' όσον ήμασταν σίγουροι ότι η "πρώτη φορά αριστερή" κυβέρνησή μας αποκλείεται να κακοκαρδίσει το μεγάλο κεφάλαιο, έχουμε την άνεση να γελάμε ακούγοντας τους υπουργούς της να παραπέμπουν σε "συμφωνία των κοινωνικών εταίρων" την επαναφορά τού κατώτατου μισθού στα 751 ευρώ. Αφού ξέραμε πως το περίφημο "πρόγραμμα 100 ημερών" ήταν καθαρά ψηφοθηρικό, μπορούμε να κάνουμε πλάκα με την δήλωση ότι ο ΣυΡιζΑ δεν έχει πρόγραμμα 100 ημερών αλλά τετραετίας. Κι αφού δεν είχαμε καμμιά αμφιβολία πως όλα τα απόνερα της κεφαλαιακής κρίσης θα εξακολουθούν να πέφτουν πάνω στα λαϊκά στρώματα, έχουμε κάθε δικαίωμα να χτυπιόμαστε από τα γέλια ακούγοντας από κυβερνητικά χείλη πως η πληρωμή των -παλιότερα χαρακτηρισμένων ως αντιλαϊκών και άδικων- φόρων συνιστά πατριωτικό καθήκον.

Κατά την ίδια έννοια, για μας δεν υπάρχει σασπένς ούτε εκεί όπου οι άλλοι τρομάζουν. Καμμιά παράσταση δεν είναι για μας θρίλλερ, όλες είναι κωμωδίες. Κωμωδία το bank run, κωμωδία το grexit, κωμωδία το θρυλούμενο δημοψήφισμα, κωμωδία η αγωνία για το μέλλον της χώρας. Τα πάντα είναι για γέλια, από τα ξαΐγκλωτα πουκάμισα του Γιάνη μέχρι το παπιγιόν του Μπάμπη. Και είναι για γέλια όχι επειδή μας προκαλούν ευθυμία αυτά καθ' εαυτά, καθ' όσον δεν είμαστε ούτε ανώμαλοι ούτε ψυχοπαθείς για να ευθυμούμε με θέματα τραγικά. Είναι για γέλια επειδή ξέρουμε πως όλο αυτό το -υποτιθέμενο- σασπένς είναι στημένο προκειμένου να εξυπηρετήσει τον ίδιο όπως πάντα στόχο: την διατήρηση του συστήματος.

Τελικά, ίσως σ' αυτό το γέλιο να έχει την προέλευσή του εκείνο το σύνθημα που "κοσμούσε" αρκετούς τοίχους κάμποσα χρόνια πριν και που, ίσως, ακόμη να "κοσμεί" κάποιους: "Ένα γέλιο θα σας θάψει"...


(*) Στο κείμενό της, η παραπάνω αφίσσα γράφει: "1905 - Παρίσι - Σύλληψη αναρχοσυνδικαλιστή κατά την διάρκεια απεργίας. Ο καγχασμός της εργατικής τάξης". Εδώ πρέπει να σημειώσουμε ότι τουλάχιστον μέχρι την Οκτωβριανή Επανάσταση (συχνά και αρκετά χρόνια μετά) ως "αναρχικοί" χαρακτηρίζονταν συλλήβδην όσοι σήμερα αποκαλούνται σοσιαλιστές, κομμουνιστές, μαρξιστές, αναρχιστές κλπ. 

ΒΡΕ ΗΛΙΘΙΕ, πώς ξέρεις ότι δεν θα γεννήσεις «ΒΙΟΛΟΓΙΚΑ ΝΟΘΟ» παιδί ή δεν θα σου μείνει ΑΝΑΠΗΡΟ από αρρώστια ή ατύχημα;

 ΒΡΕ ΗΛΙΘΙΕ, πώς ξέρεις ότι δεν θα γεννήσεις «ΒΙΟΛΟΓΙΚΑ ΝΟΘΟ» παιδί ή δεν θα σου μείνει ΑΝΑΠΗΡΟ από αρρώστια ή ατύχημα;

…Το συγκεκριμένο βίντεο χρονολογείται μόλις λίγους μήνες πριν από τη δολοφονία του Π. Φύσσα και συμπληρώνει το «παζλ» των ναζιστικών ιδεών της ΧΑ για μετανάστες, Ρομά, ομοφυλόφιλους και αδύναμους, που έχουν ρίζες απευθείας στο Γ' Ράιχ.

«...Συναγωνιστές και συναγωνίστριες, η έμφυτη κινητήρια… φυλετική ψυχή... Το ομαδικό αυτό αίσθημα που συσφίγγει τις ανθρώπινες ομάδες είναι ο εθνικισμός...
…Εθνικισμός είναι η άμεση βίωση της φυλετικής ψυχής. Ατομα στερούμενα εθνικιστικών εξάρσεων, είτε είναι άτομα παθολογικά είτε φυλετικώς νόθα, είτε είναι άνθρωποι ψυχικά διεστραμμένοι, είτε βιολογικά νόθοι»...


"…Ιδιαίτερη μέριμνα οφείλει να δοθεί στην υγεία των νέων αλλά και στην προγενετική ιατρική και κυρίως και πάνω από όλα στην ευγονική, δηλαδή την έγκαιρη κρατική μέριμνα για γεννήσεις παιδιών υγιών κατάλληλων να φέρουν πάνω τους τον τίτλο του πολίτη-οπλίτη…"

… βεβαίως προτείνεται ευθαρσώς και η ευθανασία των ψυχικά νοσούντων
 «…Τα κληρονομικώς βεβαρημένα άτομα όπως οι παρανοϊκοί, οι πνευματικώς καθυστερημένοι, οι σχιζοφρενείς, οι επιληπτικοί, οι φορείς μεταλλαχθέντων γονιδίων, οι αθεράπευτοι αλκοολικοί, οι προχωρημένοι τοξικομανείς και άλλοι, θα πρέπει να υποβάλλονται σε στείρωση. Η φυσική επιλογή, η στείρωσις και η ευθανασία είναι ορθές εφ' όσον συνδυάζουν σοβαρές νομικές εγγυήσεις, υπεύθυνο ιατρικό έλεγχο και βιολογικώς ηθική βάση»,  
είναι μόνο ορισμένες από τις φρικτές «λύσεις» που προτείνονται...


Η αναφορά προκαλεί ανατριχίλα, ιδιαίτερα αν θυμηθεί κανείς ότι:
στο πλαίσιο της «ευγονικής», περισσότεροι από 275.000 ανάπηροι θυσιάστηκαν στον βωμό της ιδεολογίας του Χίτλερ.
Συγκεκριμένα, στις 18 Αυγούστου 1939, η φασιστική-ναζιστική γερμανική κυβέρνηση εξέδωσε διάταγμα με το οποίο υποχρέωνε όλο το ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό να αναφέρει όλα τα νεογέννητα και τα παιδιά κάτω των τριών ετών που υπέφεραν από βαριές αναπηρίες.

Κλινικές... εξόντωσης
Τον Οκτώβριο του 1939 οι αρχές άρχισαν να παροτρύνουν τους γονείς παιδιών με αναπηρία να τα εισάγουν σε παιδιατρικές κλινικές.
Οι κλινικές αυτές στην πραγματικότητα ήταν πτέρυγες εξόντωσης, όπου το ιατρικό προσωπικό που είχε προσληφθεί ειδικά για τον σκοπό αυτό, δολοφονούσε τα παιδιά με αναπηρία με θανατηφόρες δόσεις φαρμάκων ή στερώντας τους τροφή. 

Αργότερα, το πρόγραμμα εξόντωσης συμπεριέλαβε και εφήβους έως 17 ετών...
Οι σχεδιαστές του σύντομα επέκτειναν το πρόγραμμα εξόντωσης και στους ενήλικους τροφίμους ασύλων.
Το 1939 ο Αδόλφος Χίτλερ έδωσε μυστική εντολή με την οποία εξασφαλιζόταν αμνηστία στο προσωπικό που συμμετείχε στο πρόγραμμα αυτό.
Οι λειτουργοί της ονόμασαν αυτή τη μυστική επιχείρηση «T4».



(Στη φωτογραφία απεικονίζονται ΜΑΖΙΚΟΙ ΤΑΦΟΙ ΓΕΜΑΤΟΙ ΜΕ ΔΟΛΟΦΟΝΗΜΕΝΑ ΠΑΙΔΙΑ, ΑΝΔΡΕΣ ΚΑΙ ΓΥΝΑΙΚΕΣ. Δείτε και ΣΥΓΧΡΟΝΟ VIDEO ΣΧΕΤΙΚΟ ΜΕ ΤΗΝ ΕΥΓΟΝΙΚΗ ΠΟΥ ΠΡΕΣΒΕΥΕΙ αλά Χίτλερ η δολοφονική ναζιστική οργάνωση ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ.)

Στις 6 εγκαταστάσεις θαλάμων αερίων που δημιουργήθηκαν λοιπόν απ' τη φασιστική-ναζιστική κυβέρνηση του Χίτλερ, έχασαν τη ζωή τους περισσότεροι από 70.000 ανάπηροι κάθε ηλικίας, ωστόσο -σύμφωνα με τους ιστορικούς- το πραγματικό νούμερο μπορεί και να ξεπερνά τους 270.000.

Τη θεωρία της «ευγονικής» ανέφερε για πρώτη φορά επίσημα η Χρυσή Αυγή σε ιστότοπο της «Πράσινης Πτέρυγας - Για το Φυλετικό Ανθρωπισμό και την Οικολογική Συνείδηση» στις 14 Μαΐου 2007.


ΤΑ ΤΕΚΜΗΡΙΑ ΚΑΙ ΑΤΟΦΙΟ ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΘΑ ΤΑ ΒΡΕΙΤΕ ΕΔΩ

   Οι ενοχές μας

Από herko

 Γράφει η Ηλέκτρα Στρατωνίου //

ΟΙ ΕΝΟΧΕΣ ΜΑΣ
Δεν μπορέσαμε να σώσουμε
τίποτα απ” αυτά
που θα “πρεπε να σώθούν!
Μόλις ήχησαν οι σειρήνες του νέου αιώνα
ενθουσιασμένοι και πανικόβλητοι
φορτώσαμε στους ώμους μας
κουρέλια, σκελετούς,
σαβούρες, αμαρτίες,
ενοχές, αποτυχίες και κινήσαμε!
Στο Μαραθώνιο της καινούριας αυγής
τρέχαμε μπουλουκιαστά-άτακτα,-
ελπίζοντας να τερματίσουμε πρώτοι,
τσαλαπατούσαμε τους ανήμπορους,
τους γέρους, τα παιδιά που έπεφταν,
τις έγκυες που απέβαλαν,
τις παρθένες που προσεύχονταν!
Αλίμονο στο νέο αιώνα!
Οι άνθρωποι που θα ζήσουνε
πάλιωσαν, εκφυλίστηκαν, σάπισαν,
εμείς-εμείς…μόνο εμείς…
δεν έχει χώρο για τους άλλους!!
Φορέσαμε στα κεφάλια μας
στεφάνια της φωτιάς
του κεραυνού και της θύελλας,
σε ανώμαλο σφιχταγκάλιασμα «πηδηχτήκαμε»
πανικόβλητοι και ενθουσιασμένοι!
Αύριο θα γεννηθούν
τα καινούρια παιδιά μας
σε λάθος τόπο, στο λάθος χρόνο,
από λάθος γονείς!
Άσπρα τα σύννεφα,
κόκκινο το κρασί… τι ευτυχία!
Ξεθώριασαν και οι ενοχές μας…
Τι κι αν δε σώσαμε αυτά
που θα “πρεπε να σωθούν;;
Εμείς… μόνο εμείς… πάντα εμείς…
δεν έχει χώρο για τους άλλους !

Μεσόγειος της ειρήνης, του γαλάζιου, της αγάπης, του έρωτα, του τραγουδιού, της ανοιχτής αγκαλιάς… Μεσόγειος με τ΄αρώματα του κρασιού και της μαστίχας, της δάφνης, του πεύκου και της μυρτιάς…. Μεσόγειος του ονείρου, του παιδιοπυ στο βυζί της μάννας, του ορφανού στην ποδιά της γιαγιάς, του ξενιτεμένου αδερφού στο δάκρυ της αγαπημένης…. Ωωω εσύ Μεσόγειος! Πώς θ” αντέξεις τόσους ακάρφωτους σταυρούς, τόσα μάτια κλειστά, τόσα στόματα ανοιχτά στην τελευταία τους κραυγή βοήθειας;;;;;; Κι εσύ άνθρωπε της αγάπης, πώς θα κοιμηθείς ξανά στο κρεββάτι σου χωρίς να θυμάσαι «σαπιοκάραβα»;;; Πώς θ” ανασαίνεις λεβάντα, χωρίς να σκέφτεσαι το λιβάνι που δεν βρήκε μνήμα να θυμιάσει;;; Θα φύγει ο καιρός… θα περάσει… !! ΠΟΣΟ ΦΟΒΑΜΑΙ ΤΗ ΜΕΡΑ ΠΟΥ ΘΑ ΞΕΘΩΡΙΑΣΟΥΝ ΠΑΛΙ ΟΙ ΕΝΟΧΕΣ ΜΑΣ….! ΕΜΕΙΣ…..ΜΟΝΟ ΕΜΕΙΣ…. ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΧΩΡΟ ΓΙΑ ΤΟΥΣ «ΑΛΛΟΥΣ»…!!!!

Η τραγωδία με τους πνιγμένους στη Μεσόγειο και η καταστροφή που μας απειλεί

 Η τραγωδία με τους πνιγμένους στη Μεσόγειο και η καταστροφή που μας απειλεί

Λυπάμαι που θα το πω, αλλά να καλά θα κάνουν κάποιοι να διαβάζουν πιο προσεκτικά τις ανακοινώσεις και θέσεις των κομμουνιστών για τις διεθνείς εξελίξεις , τον πόλεμο, τον ιμπεριαλισμό σήμερα κλπ. και να μη χλευάζουν λέγοντας ότι δήθεν διαβάζουν κείμενα του… 19^ου αι

Οι ιμπεριαλιστικοί πόλεμοι και βομβαρδισμοί .. «υπέρ της ελευθερίας των λαών»(!!!), οι δήθεν «Αραβικές Ανοίξεις» που κάποιοι χειροκρότησαν ασμένως, η… εξέγερση των «Σύρων Δημοκρατών» με όπλα από τη Δύση και τους δικτάτορες της Σ. Αραβίας και των… «δημοκρατικών» Εμιράτων του Κόλπου, η «αποκατάσταση της Δημοκρατίας» στη Λιβύη, η… «ανθρωπιστική επέμβαση» στην Σομαλία και άλλα πολλά, όπως η ανατροπή του «σφαγέα» Μιλοσεβιτς και του Σαντάμ από άλλους χειρότερους σφαγείς οι οποίοι χρηματοδότησαν τους Ισλαμιστές και τους Ταλιμπάν, που τώρα δήθεν αποκηρύττουν, πως ερμηνεύτηκαν από τους κομμουνιστές και πως από «αριστερούς» και «αριστερούτσικους» μικροαστούς; Διαλύουν χώρες και λαούς όπως ο λύκος το κοπάδι για να το κατασπαράξει και κάνουμε πως δεν βλέπουμε;

 

Γιατί χλεύαζαν το ΚΚΕ όταν έλεγε ότι όλα αυτά θα καταλήξουν σε τραγωδία σε βάρος των λαών και έλεγαν ότι «δεν καταλαβαίνει τις δημοκρατικές εξεγέρσεις»; Μπορεί λαϊκή και δημοκρατική εξέγερση να στηρίζεται ποτέ από ιμπεριαλιστές και δικτάτορες που σφάζουν τους λαούς;

Θα θυμίσω ακόμη την απίστευτη αναλγησία της πλειοψηφίας των Γάλλων πολιτών που "έχαψαν" την ιμπεριαλιστική προπαγάνδα και παρείχαν μεγάλη δημοσκοπική υποστήριξη στον Σαρκοζί, όταν βομβάρδιζε τη Λιβύη για να της ληστέψει τα πετρέλαια και «τουμπεκί ψιλοκομμένο» όταν οι σημερινοί (…εκλεγμένοι!!!) στρατιωτικοί  δικτάτορες της Αιγύπτου αλλά και οι φασίστες της Ουκρανίας έσφαζαν, έκαιγαν, σκότωναν...

Με τέτοιες καταστάσεις μόνο τραγωδίες στη Μεσόγειο, στην Μ. Ανατολή και στην Ευρώπη, δυστυχώς, θα έχουμε.

Ας λουστούμε τώρα την αφέλεια ορισμένων που πίστεψαν στις ιμπεριαλιστικές  προπαγάνδες. Το κακό είναι ότι τα λούζονται με τη ζωή τους οι λαοί και όχι αυτοί που τα χειροκρότησαν. Και το χειρότερο είναι πως κάποιοι νομίζουν πως αυτό που βλέπουν στη Μεσόγειο είναι η μεγάλη καταστροφή και δεν βλέπουν την μεγαλύτερη που έρχεται από τις δυνάμεις καταστροφής των λαών που κρύβει μέσα του ο Ιμπεριαλισμός…

Εν όσο οι λαοί δεν εξεγείρονται πραγματικά να πάρουν την εξουσία στα χέρια τους και να ξεδοντιάσουν τον ιμπεριαλισμό, αυτός όχι μόνο θα τους απειλεί αλλά και θα τους ματώνει. Η όξυνση των ιμπεριαλιστικών αντιθέσεων και συνεχής οικονομική και πολεμική αντιπαράθεση στην «περιφέρεια» για τον έλεγχο του πλούτου του κόσμου, δεν είναι καλό σημάδι για τους λαούς, ούτε και γι αυτούς που είναι στο κέντρο των ανεπτυγμένων καπιταλιστικών χωρών και νομίζουν ότι είναι ασφαλείς. ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΠΟΥ ΜΑΣ ΑΠΕΙΛΕΙ! Ας θυμηθούμε λίγο τους δύο παγκόσμιους πολέμους για να το καταλάβουμε.

«6. Η διαπάλη ανάμεσα στα ιμπεριαλιστικά κέντρα, τη συγκεκριμένη περί­οδο, εστιάζεται στον έλεγχο των ενεργειακών πηγών και δρόμων με­ταφοράς τους, των πηγών νερού, των θαλάσσιων διαδρόμων μεταφοράς ε­μπορευμάτων, με χαρακτηριστικές εστίες έντασης την Κασπία, την Ανατο­λική Μεσόγειο, τη Μέση Ανατολή, τον Περσικό Κόλπο, την Αφρική, τη Θά­λασσα της Νότιας Κίνας και την Αρκτική. Δυναμώνει ο κίνδυνος και πιο γε­νικευμένων περιφερειακών συγκρούσεων, ακόμα και ενός γενικότερου ι­μπεριαλιστικού πολέμου. Σε αυτά τα πλαίσια αναδιατάσσονται ιμπεριαλι­στικοί άξονες για τον έλεγχο αγορών και εδαφών». Από τις θέσεις για το 19ο συνέδριο το ΚΚΕ.

Οι «τυμπανοκρουσίες» και η αλήθεια

Οι «τυμπανοκρουσίες» και η αλήθεια

Από το ταξίδι του πρωθυπουργού, Αλ. Τσίπρα, στη Μόσχα, δύο ζητήματα αναδείχτηκαν ως επιτυχίες της ελληνικής κυβέρνησης μέσα από την αναθέρμανση των σχέσεων Ελλάδας - Ρωσίας: Η προοπτική «λύσης» για την εξαγωγή ελληνικών αγροτικών προϊόντων στη Ρωσία και η εξαγγελία για την κατασκευή ενός «ελληνικού αγωγού» για τη μεταφορά ρωσικού φυσικού αερίου από τα ελληνοτουρκικά σύνορα, διαμέσου Ελλάδας και Βαλκανίων, στην Κεντρική Ευρώπη.
Τις μέρες που ακολούθησαν την επίσκεψη Τσίπρα και της ελληνικής αντιπροσωπείας στο Κρεμλίνο, η κυβέρνηση φρόντισε να συντηρήσει το κλίμα επιτυχίας, δείχνοντας ότι κινούνται όλες οι απαραίτητες διαδικασίες, για να ξεκινήσει άμεσα η υλοποίηση των συμφωνηθέντων, άρα και τα «οφέλη» για τη χώρα. Πολλά γράφτηκαν για τα αποτελέσματα της συνάντησης στον αστικό Τύπο. Σε κάθε περίπτωση, ανεξάρτητα από την έκβαση των εν λόγω διεργασιών, η «γεωπολιτική δυναμική» για την οποία μιλά η κυβέρνηση, παρουσιάζοντάς την ως «ατού» για την αναβάθμιση της εγχώριας αστικής τάξης στα παζάρια με τους «εταίρους» της και με άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα, στην πραγματικότητα εμπλέκει όλο και πιο βαθιά τους εργαζόμενους και το λαό στους οξυνόμενους ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς και τους επικίνδυνους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς στην ευρύτερη περιοχή.

Η αλήθεια για τις εξαγωγές αγροτικών προϊόντων...

Στο θέμα του εμπάργκο της Ρωσίας στα αγροτικά προϊόντα (στο οποίο έχει προχωρήσει η Μόσχα ως απάντηση στις κυρώσεις της ΕΕ εναντίον της), κατά τη συνάντηση του υπουργού Παραγωγικής Ανασυγκρότησης, Περιβάλλοντος και Ενέργειας, Π. Λαφαζάνη, και του αναπληρωτή υπουργού Αγροτικής Ανάπτυξης, Βαγγέλη Αποστόλου, με ροδακινοπαραγωγούς, αποφασίστηκε να μεταβεί στη Μόσχα αντιπροσωπεία της κυβέρνησης, μαζί με εκπροσώπους παραγωγών, προκειμένου να αναζητηθούν τρόποι ανάπτυξης των εξαγωγών ροδάκινων και άλλων ελληνικών αγροτικών προϊόντων στη ρωσική αγορά. Επισημάνθηκε, δε, ότι αναζητούνται προτάσεις οι οποίες θα μπορούσαν σε συμφωνία με τη ρωσική πλευρά να επιτρέψουν τη νόμιμη εξαγωγή των ελληνικών ροδάκινων στη Ρωσία την τρέχουσα περίοδο.
Το γεγονός ότι συνεχίζονται να αναζητούνται «προτάσεις» μαρτυρά ότι η συμφωνία για δημιουργία μεικτών ελληνορωσικών επιχειρήσεων, ως όχημα παράκαμψης του εμπάργκο, δεν αποτελεί ουσιαστική λύση, ούτε για τους αγρότες ούτε για τις εξαγωγικές επιχειρήσεις, όπως με τυμπανοκρουσίες παρουσίασε η κυβέρνηση. Η επιλογή των κοινοπραξιών σημαίνει ότι τα ελληνικά αγροτικά προϊόντα θα μεταφέρονται ως πρώτη ύλη στη Ρωσία, όπου εκεί θα γίνεται η επεξεργασία, συσκευασία και κυκλοφορία των προϊόντων στην αγορά. Δεν πρόκειται, δηλαδή, για εξαγωγή ελληνικών προϊόντων, αλλά για παραγωγή ρωσικών προϊόντων με ελληνική πρώτη ύλη. Ετσι, όμως, ακόμα και με όρους «επιχειρηματικότητας» ή εμπορικού ισοζυγίου, η ελληνική καπιταλιστική οικονομία δε θα έχει αξιοσημείωτα οφέλη, πέρα από την εποχική διάθεση της αγροτικής παραγωγής...
Αντίθετα, η συγκεκριμένη συμφωνία λειτουργεί υπέρ του ρωσικού κεφαλαίου - άλλωστε, πρόταση της Μόσχας ήταν η δημιουργία ελληνορωσικών κοινοπραξιών, ενώ αντίστοιχες κοινοπραξίες στην αγροτική παραγωγή, κερδοφόρες για τους επιχειρηματικούς της ομίλους, προωθεί ήδη η Ρωσία και με επιχειρήσεις άλλων χωρών (π.χ. Πορτογαλία).
Στόχος της ελληνικής πλευράς ήταν, σύμφωνα με πληροφορίες, η Μόσχα να συμφωνήσει σε εξαίρεση από τη λίστα των αντιμέτρων ενός διευρυμένου αριθμού ελληνικών προϊόντων προς εξαγωγή, επιλογή η οποία προβλέπεται και από τον κανονισμό του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου. Ωστόσο, η ρωσική πολιτική ηγεσία δεν είναι διατεθειμένη να διαφοροποιήσει την πολιτική της για μία χώρα της ΕΕ, η οποία μάλιστα πρόσφατα ψήφισε «κανονικότατα» υπέρ της επιμήκυνσης των κυρώσεων, παρά τις αντίθετες «κορόνες»... Αντίστοιχα, μια σειρά αξιωματούχοι της ΕΕ και κρατών - μελών της, αφενός «υπενθύμιζαν» το γεγονός ότι «μέχρι στιγμής η Ελλάδα έχει υποστηρίξει όλες τις αποφάσεις που συνδέονται με κυρώσεις», αφετέρου καλούσαν την ελληνική κυβέρνηση να συνεχίζει «να παίζει με βάση τους κοινούς κανόνες», επισημαίνοντας ουσιαστικά ότι το να επιδιώκεται η άρση του εμπάργκο μόνο για τα ελληνικά αγροτικά προϊόντα συνιστά «σπάσιμο» της «ενιαίας ευρωπαϊκής γραμμής»...

...και τον αγωγό μεταφοράς ρωσικού φυσικού αερίου

Ως προς το θέμα του αγωγού μεταφοράς ρωσικού φυσικού αερίου, η προσπάθεια της συγκυβέρνησης να συντηρήσει ένα κλίμα επιτυχίας πέρασε αυτή τη βδομάδα μέσα από τις δηλώσεις του Π. Λαφαζάνη, ο οποίος δήλωσε την περασμένη Τετάρτη ότι σε ορίζοντα λίγων ημερών αναμένεται να υπογραφεί η καταρχήν συμφωνία με τη ρωσική πλευρά. Ο ίδιος, μάλιστα, λίγες μέρες πριν από το ταξίδι Τσίπρα στη Ρωσία και αμέσως μετά τη δική του επίσκεψη στη Μόσχα, μαζί με το «ζωηρό ενδιαφέρον» της κυβέρνησης για το νέο αγωγό, είχε σπεύσει να ανακοινώσει ότι στους διαγωνισμούς για τα 20 θαλάσσια «οικόπεδα» σε Δ. Ελλάδα και νότια της Κρήτης, για τα εγχώρια κοιτάσματα υδρογονανθράκων, «θα συμμετάσχουν μεγάλες ρωσικές εταιρείες».
Στην πραγματικότητα, ωστόσο, η υπόθεση παραμένει εν πολλοίς στον αέρα, ακόμα και αν πέσουν οι πρώτες υπογραφές. Υπογραφές, άλλωστε, έχουν πέσει στο παρελθόν και για άλλα σχέδια μεταφοράς ρωσικών υδρογονανθράκων, που ωστόσο έμειναν στα χαρτιά, με πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα τον αγωγό Μπουργκάς - Αλεξανδρούπολης, αλλά και τον πιο πρόσφατο αγωγό «South Stream», εναλλακτικό σχέδιο για τον οποίο είναι ο υπό συζήτηση νέος αγωγός.
Η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ περιμένει να δει στην πράξη την «ένεση» ρευστότητας από τη Ρωσία ως «προκαταβολή», με τη μορφή - όπως λέγεται - ενός ομολόγου, που θα μπορούσε να αποπληρωθεί με τα έσοδα που θα έχει στην πορεία το κράτος από το σχεδιαζόμενο αγωγό, ώστε να την χρησιμοποιήσει - όσο κι αν δημοσίως το απορρίπτει - ως διαπραγματευτικό χαρτί. Κυβερνητικές πηγές, μάλιστα, δεν απέκλειαν μία συνάντηση του Αλ. Τσίπρα με τον Αμερικανό Πρόεδρο, Μπαράκ Ομπάμα, σε συντομότερο χρόνο από τον αναμενόμενο.
Σε κάθε περίπτωση, ο ευρωατλαντικός προσανατολισμός της χώρας δεν αμφισβητείται σε καμία περίπτωση, ούτε άλλωστε ο ρόλος του αμερικανικού παράγοντα, μεταξύ άλλων με τη βάση της Σούδας, τη μερίδα του λέοντος στους εξοπλισμούς, τον ουσιαστικό έλεγχο του εναέριου χώρου, αλλά και τον πρώτο λόγο στην εκμετάλλευση των εγχώριων κοιτασμάτων υδρογονανθράκων (βλ. και τις πρόσφατες προτάσεις του υπουργού Αμυνας, Π. Καμμένου, περί συνεκμετάλλευσης των εγχώριων κοιτασμάτων με τις ΗΠΑ, με την επισήμανση μάλιστα ότι οι Αμερικανοί μπορούν να παράσχουν τη «στρατηγική στήριξη των επενδύσεων» και με «στρατιωτικά μέσα»).
Την ίδια ώρα, είναι δεδομένη η αντίδραση σε αυτά τα σχέδια από πλευράς Γερμανίας, η οποία επιδιώκει την ενίσχυση του λεγόμενου Βόρειου Ρεύματος («Nord Stream») στη μεταφορά ρωσικού φυσικού αερίου στη Δυτική Ευρώπη. Ερώτημα παραμένει και η στάση των ΗΠΑ, που αντέδρασαν μάλλον «χλιαρά» απέναντι στα σχέδια για το νέο αγωγό ρωσικού αερίου, παρόλο που πρωτοστατούν στην καμπάνια περιορισμού και απομόνωσης της Ρωσίας πολύ περισσότερο από τη Γερμανία, η οποία με τη σειρά της επιδιώκει να κρατήσει ζωντανές τις ρωσο-γερμανικές σχέσεις παρ' όλη την αντιπαράθεση στην Ουκρανία.
Πέρα από τις μεσοπρόθεσμες στοχεύσεις της ελληνικής κυβέρνησης, βέβαια, ακόμα μεγαλύτερος παράγοντας ρευστότητας είναι το πώς θα διαμορφωθεί η ρωσική ενεργειακή πολιτική τα επόμενα χρόνια. Με δεδομένο ότι ο ρωσοτουρκικός αγωγός «Turkish Stream» και η επέκτασή του μέσω Ελλάδας και Βαλκανίων προς την Κεντρική Ευρώπη δεν προβλέπεται να λειτουργήσει πριν από το 2019, η έκβαση της κρίσης στην Ουκρανία, άρα και η τύχη των αγωγών ρωσικού αερίου που περνάνε από το έδαφός της, αλλά και η αναδιάταξη των ενεργειακών ισορροπιών με την εκ νέου εισαγωγή του Ιράν στο παιχνίδι, όπως φαίνεται μέχρι στιγμής, ενδέχεται να διαφοροποιήσουν στο μεσοδιάστημα τις προτεραιότητες της Μόσχας. Στο βαθμό, μάλιστα, που δεν προχωρήσουν οι ιδιωτικοποιήσεις του ΟΛΘ και της ΤΡΑΙΝΟΣΕ με όρους που να εξυπηρετούν τα ρωσικά μονοπώλια, το «ρωσικό σκέλος» των σχεδίων της ελληνικής αστικής τάξης για μετατροπή της χώρας σε «πλουραλιστικό ενεργειακό δρόμο» (κατά την ορολογία του ίδιου του Αλ. Τσίπρα), θα παραμένει έωλο...

«Εντιμη» ή «οδυνηρή» η έκβαση της διαπραγμάτευσης θα 'ναι αντιλαϊκή

«Εντιμη» ή «οδυνηρή» η έκβαση της διαπραγμάτευσης θα 'ναι αντιλαϊκή

Η έννοια του «έντιμου συμβιβασμού» έχει εισβάλει στην καθημερινότητά μας, καθώς αποτελεί συστατικό στοιχείο της κυβερνητικής προπαγάνδας, σύμφωνα με την οποία ένας τέτοιος συμβιβασμός επιδιώκεται να είναι το επιστέγασμα της εν εξελίξει διαπραγμάτευσης με τους «θεσμούς». Βεβαίως, για να κριθεί ο «συμβιβασμός» πρέπει να κριθεί προηγουμένως το περιεχόμενο της διαπραγμάτευσης, το οποίο αποκρύπτεται επιμελώς απ' το λαό. Να απαντηθεί το για ποιον γίνεται ο συμβιβασμός.

Στα διαβούλια της ΕΕ, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ διαπραγματεύεται τις αξιώσεις της αστικής τάξης της Ελλάδας για μέτρα που θα βοηθήσουν στην ανάκαμψη της κερδοφορίας της. Δεν διαπραγματεύεται φιλολαϊκά μέτρα κόντρα στα αντιλαϊκά που αντιπροτείνουν οι δανειστές. Το αντιλαϊκό αυτό περιεχόμενο προκαθορίζει και την έκβαση των παζαριών, ανεξάρτητα πώς αυτή θα βαφτιστεί από την κυβέρνηση και τα αστικά επιτελεία, στην προσπάθειά τους να χειραγωγήσουν το λαό να συναινέσει σε συμφωνίες ή εξελίξεις απ' τις οποίες θα βγει από χέρι χαμένος.
Διαπραγματευόμενη για τα συμφέροντα των εγχώριων επιχειρηματικών ομίλων, η κυβέρνηση πραγματικά επιδιώκει έναν «έντιμο συμβιβασμό» ανάμεσα σ' αυτά τα συμφέροντα και τις δεσμεύσεις που απορρέουν από τη συμμετοχή της ελληνικής αστικής τάξης στις διακρατικές συμμαχίες του κεφαλαίου, στο φόντο μάλιστα των οξυμένων ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών στο εσωτερικό της Ευρωζώνης. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, το ελληνικό κεφάλαιο διεκδικεί μια «χαλάρωση» της περιοριστικής πολιτικής, μια «ελάφρυνση» του κρατικού χρέους, έτσι ώστε να μπορέσει να εξασφαλίσει περαιτέρω κρατική ενίσχυση, με «ζεστό» χρήμα και κάθε είδους άλλες «διευκολύνσεις» στις επενδύσεις του, στην ενίσχυση της ανταγωνιστικότητάς του.
Αυτά τα ίδια συμφέροντα, η συγκυβέρνηση θα υπερασπίσει ακόμα και στο ενδεχόμενο μη συμφωνίας, στο ενδεχόμενο μιας αντιπαράθεσης, φορτώνοντας και αυτήν την επιλογή στις πλάτες του λαού που θα πληρώσει το κόστος, ενώ βεβαίως θα καλείται στο όνομα της «εθνικής υπερηφάνειας» να στηρίξει αυτές τις επιλογές.

Τροχιοδεικτικές βολές για τα επόμενα αντιλαϊκά μέτρα

Το ότι ο «έντιμος συμβιβασμός» δεν συνιστά κάποιου είδους χρυσή τομή ανάμεσα σε φιλολαϊκές και αντιλαϊκές προτάσεις προκύπτει και απ' το γεγονός ότι η κυβέρνηση έχει προηγουμένως αποδεχτεί το μνημονιακό πλαίσιο που βαραίνει αφόρητα κάθε εργατική - λαϊκή οικογένεια, έχει διαγράψει κάθε σκέψη για ανάκτηση απωλειών, έχει διαβεβαιώσει για την προσήλωσή της στο αντιλαϊκό πλαίσιο κανόνων της λυκοσυμμαχίας, έχει σηκώσει το «λάβαρο» των αναγκών του κεφαλαίου. Τι είδους συμβιβασμός, λοιπόν, θα μπορούσε να προκύψει μετά απ' όλα αυτά, μέσα σε ένα τόσο ασφυκτικό για το λαό πλαίσιο;
Οι στόχοι που θέτει η κυβέρνηση ταυτίζονται με οριστικό και αμετάκλητο ενταφιασμό των προσδοκιών που ο ΣΥΡΙΖΑ είχε καλλιεργήσει σε έναν κόσμο με επίκεντρο ορισμένες διακηρύξεις του Προγράμματος της Θεσσαλονίκης, ενώ αφήνουν ανοιχτό το παράθυρο και για νέα επώδυνα μέτρα για το λαό.
Ούτως ή άλλως, το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης συντίθεται κατά κύριο λόγο από προτάσεις στήριξης των καπιταλιστικών επενδύσεων, προτάσεις στοχευμένες στην εξοικονόμηση πόρων στο κρατικό ταμείο που θα διοχετεύονται στη συνέχεια στο κεφάλαιο. Το μόνο σημείο αυτού του προγράμματος που αφορά στο λαό είναι αυτό που προβλέπει ορισμένα ψιχία για την άμβλυνση των φαινομένων ακραίας φτώχειας. Ψίχουλα που, μέσα σε 3 περίπου μήνες απ' τις εκλογές, μειώθηκαν περαιτέρω, φτάνοντας τελικά η κυβέρνηση να νομοθετήσει μια ελεημοσύνη 200 εκατομμυρίων ευρώ, που δεν φτάνουν ούτε για «ζήτω», ούτε για τσιρότα για τις αιμάσσουσες πληγές του λαού.
Το τελευταίο διάστημα, βεβαίως, και ενώ προχωρούν τα παζάρια με τους «εταίρους» για την «εξειδίκευση» της αντιλαϊκής συμφωνίας της 20ής Φλεβάρη, αλλά και για τη νέα συμφωνία που επιδιώκεται να την ακολουθήσει μετά τον Ιούνη, τα αστικά επιτελεία ολοένα και περισσότερο αναφέρονται σε έναν «οδυνηρό συμβιβασμό», επικαλούμενα ότι χάθηκε πολύτιμος χρόνος που έτρεξε σε βάρος της ελληνικής κυβέρνησης και των επιδιώξεών της.
Δεν εκφράζουν απλώς το παράπονό τους, επειδή καθώς φαίνεται οι αξιώσεις τους για αλλαγές στο μείγμα διαχείρισης που θα στήριζαν την ανάκαμψη κερδών στην Ελλάδα δεν φαίνεται να συγκεντρώνουν πολλές ελπίδες να υλοποιηθούν. Επιχειρούν να καλλιεργήσουν το έδαφος στο λαό όχι απλά και μόνο για τη διάψευση των προσδοκιών που έτρεφε, αλλά και για να αποδεχτεί μια ακόμα συμφωνία - λαιμητόμο για τα συμφέροντά του. Γνωρίζουν άλλωστε καλά ότι αυτό είναι το πλέον ασφαλές καταφύγιο για όσο τα «μποφόρ» της καπιταλιστικής κρίσης δεν πέφτουν. Η αφαίμαξη του λαού είναι η πλέον ασφαλής μέθοδος για να στηρίξουν την αναιμική ανάκαμψή τους.

Η καπιταλιστική οικονομία

Την Τρίτη, 31/3, στην εφημερίδα «Τα Νέα», υπήρχε ρεπορτάζ στο οποίο αναφερόταν: «Οι κλειστές κάνουλες των τραπεζών, η κατακόρυφη πτώση του τζίρου και η παύση πίστωσης από προμηθευτές του εξωτερικού συνθέτουν τη δραματική εικόνα της αγοράς». Αυτή η καταγραφή αποτυπώνει ανάγλυφα την αγωνία της αστικής τάξης για την πορεία της οικονομίας μετά από σχεδόν 6 χρόνια καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης, καταστροφής κεφαλαίου και εργατικής δύναμης. Αποτυπώνει το φόβο της για νέα ύφεση. Τα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ του Γενάρη για την καπιταλιστική οικονομία είναι αποκαρδιωτικά για το κεφάλαιο και δείχνουν σημάδια κρίσης. Σύμφωνα με αυτά, μεγάλη επιδείνωση παρουσίασε ο δείκτης κύκλου εργασιών στη βιομηχανία το Γενάρη του 2015, υποχωρώντας κατά 16% σε σχέση με την υποχώρηση 5,2% του Γενάρη του 2014. Σχεδόν ίδια είναι η πορεία του δείκτη και σε σχέση με το Δεκέμβρη του 2014.
Κατά τα αστικά επιτελεία, τα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ δείχνουν αδυναμία εξόδου από την ύφεση της εγχώριας βιομηχανίας, ενώ προοιωνίζονται ακόμη χειρότερες μέρες, καθώς τα στοιχεία του Γενάρη δείχνουν ύφεση και σε κλάδους που μέχρι τώρα είχαν επιδείξει αντοχές, κυρίως λόγω του εξαγωγικού τους προσανατολισμού, όπως τα πετρελαιοειδή.
Από τα αναλυτικά στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ, η επιδείνωση οφείλεται στη μείωση του δείκτη κύκλου εργασιών μεταποιητικής βιομηχανίας κατά 16,2%, που εξηγείται από τη μείωση της εσωτερικής ζήτησης και τη μείωση εξαγωγών.
Ενδεικτικά του νέου κύκλου ύφεσης στον οποίο εισέρχεται η βιομηχανία, σύμφωνα με τον αστικό Τύπο, είναι τα συγκρίσιμα στοιχεία του δείκτη Γενάρη 2015 με το δείκτη Δεκέμβρη 2014, όπου το σύνολο των κλάδων εμφανίζει αρνητικό πρόσημο, με εξαίρεση τον κλάδο τροφίμων (5,6%), κλωστοϋφαντουργικών ειδών (18,7%), χημικών προϊόντων (2,9%) και βασικών μετάλλων (13,9%).
Τα στοιχεία ομολογούν ότι σκαλώνει η ανάκαμψη της καπιταλιστικής οικονομίας της Ελλάδας, ότι ενδέχεται να πισωγυρίσει. Ολα αυτά σε συνδυασμό με τη στασιμότητα στην οικονομία της Ευρωζώνης καθιστούν για την αστική τάξη το πρόβλημα ακόμα πιο οξύ, πόσο μάλλον ότι συνοδεύεται από δυσκολία στη χρηματοδότησή της.
Οι γλαφυρές περιγραφές στον αστικό Τύπο κρούουν το κώδωνα του κινδύνου όπως έκαναν άλλωστε και παλιότερα, επισημαίνοντας την ανάγκη να επιταχυνθεί η υλοποίηση μέτρων στήριξης της καπιταλιστικής ανάκαμψης.
Με την καπιταλιστική οικονομία σ' αυτήν την κατάσταση, σε Ελλάδα και Ευρωζώνη, με τους ανταγωνισμούς να μαίνονται μεταξύ ιμπεριαλιστικών κέντρων και μονοπωλιακών ομίλων, είναι τουλάχιστον αυταπάτη να πιστεύει κανείς ότι υπάρχει η παραμικρή δυνατότητα όχι άσκησης φιλολαϊκής πολιτικής, αλλά και λήψης έστω μέτρων ουσιαστικής ανακούφισης του λαού και μάλιστα από κυβερνήσεις που υποκλίνονται στα προτάγματα όσων τσακίζουν τους λαούς. «Εντιμος» ή «οδυνηρός» ο συμβιβασμός ή η όποια έκβαση της διαπραγμάτευσης θα 'ναι από χέρι αντιλαϊκή. Αλλωστε, αιώνες καπιταλισμού αποδεικνύουν ότι είναι αδύνατο να συμβιβαστούν διαμετρικά αντίθετα ταξικά συμφέροντα. Οποτε ο λαός παρασύρθηκε να πιστέψει κάτι τέτοιο οδηγήθηκε σε πραγματική πανωλεθρία.
Γι' αυτό είναι κρίσιμο οι εργαζόμενοι να μην έχουν στάση αναμονής απέναντι στις εξελίξεις, στις διαπραγματεύσεις και τα παζάρια. Για τους εργαζόμενους, τα λαϊκά στρώματα είναι μονόδρομος η οργάνωση της πάλης τους για ανάκτηση των απωλειών τους, κατάργηση όλων των αντεργατικών - αντιλαϊκών νόμων, με ταυτόχρονη διεκδίκηση κάλυψης όλων των σύγχρονων αναγκών τους. Είναι σημαντικό να αναδειχθούν οι προϋποθέσεις που χρειάζονται, προκειμένου να υπάρξει διέξοδος υπέρ των λαϊκών - εργατικών συμφερόντων. Προϋποθέσεις που δεν παζαρεύονται, δεν μπορούν να γίνουν αντικείμενο διαπραγμάτευσης, ούτε αφορούν αντιπαραθέσεις για λογαριασμό του κεφαλαίου. Τέτοιες προϋποθέσεις είναι η κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων, ο κεντρικός σχεδιασμός της οικονομίας, η αποδέσμευση από την ΕΕ, το ΝΑΤΟ, απ' όλες τις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες, η μη αναγνώριση του χρέους και η μονομερής διαγραφή του. Προϋποθέσεις που βεβαίως δεν χαρίζονται ούτε διαμορφώνονται με κυβερνητικές εναλλαγές εντός του σημερινού πλαισίου. Προϋποθέσεις που καταχτιούνται με αγώνα, με πάλη του λαού σε κατεύθυνση ρήξης με την ΕΕ, το κεφάλαιο, που απαιτούν ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων.

Σχεδιασμοί για ενδιάμεση συμφωνία - «γέφυρα» και το επόμενο μνημόνιο

Σχεδιασμοί για ενδιάμεση συμφωνία - «γέφυρα» και το επόμενο μνημόνιο

Ο Γ. Βαρουφάκης μιλά στο «Brookings»

Associated Press

«Εντός των τειχών» και για την εξυπηρέτηση των συμφερόντων του κεφαλαίου εξελίσσονται τα αντιλαϊκά παζάρια ανάμεσα στη συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ και τα ιμπεριαλιστικά κέντρα και οργανισμούς (Κομισιόν - ΔΝΤ - ΕΚΤ) με τη συμμετοχή και τις αλλεπάλληλες παρεμβάσεις από την πλευρά των ΗΠΑ. Καθένας για λογαριασμό των μονοπωλίων που υποστηρίζει και εκπροσωπεί και όλοι μαζί από κοινού μεθοδεύουν τα νέας κοπής αντιλαϊκά μέτρα, κάποια από αυτά στο πλαίσιο του τρέχοντος μνημονίου και της «αξιολόγησης», και άλλα με την επόμενη δανειακή σύμβαση, άρα και με το μνημόνιο που θα τη συνοδεύσει, ανεξάρτητα από την ονομασία που θα του δοθεί.
Την ίδια ώρα, παράλληλα με την επιτάχυνση των διεργασιών, ολοένα και περισσότερο ξεθωριάζουν οι όποιες λεγόμενες «κόκκινες γραμμές» της συγκυβέρνησης σε Εργασιακά, Ασφαλιστικό, ΦΠΑ και ιδιωτικοποιήσεις, που αντιμετωπίζονται πλέον ως «διαφωνίες» που θα ξεπεραστούν με «προωθητική σύνθεση», όπως ανέφερε χαρακτηριστικά και ο Αλ. Τσίπρας, με δήλωσή του στο πρακτορείο «Ρόιτερς».
Σε αυτό το φόντο, ξεκίνησε χτες και συνεχίζεται σήμερα στο Παρίσι η συνεδρίαση του λεγόμενου «Brussels Group», που απαρτίζεται από τους «θεσμούς» της τρόικας και τους εκπροσώπους της συγκυβέρνησης, η οποία προσέρχεται στη διαπραγμάτευση με στόχο την επίτευξη μιας «ενδιάμεσης συμφωνίας», όπως λένε, με τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς (ΕΕ - ΕΚΤ - ΔΝΤ). Οπως χαρακτηριστικά τονίζεται από υψηλόβαθμες κυβερνητικές πηγές, «το κυβερνητικό κλιμάκιο, που συμμετέχει στις διαπραγματεύσεις, έχει κάνει σαφή τη στρατηγική του προκειμένου να υπάρξει ενδιάμεση συμφωνία για τη χρηματοπιστωτική χαλάρωση και την εκταμίευση των οφειλόμενων ποσών από τους πιστωτές προς την Ελλάδα»...

Διέξοδος για το κεφάλαιο με νέο μνημόνιο

Στην πραγματικότητα, η νέα αντιλαϊκή συμφωνία θα έρθει να «γεφυρώσει» τα προηγούμενα με τα επόμενα «μνημόνια», και μάλιστα σε συνθήκες ακόμη μεγαλύτερης ασφυξίας για την εργατική τάξη και τα άλλα λαϊκά στρώματα. Είναι σαφές ότι η συνεχιζόμενη διαβούλευση είναι αναπόσπαστα συνδεμένη με την επόμενη «μεγάλη συμφωνία», που θα ακολουθήσει μετά τη λήξη και της 4μηνης παράτασης (τέλος Ιούνη), που δόθηκε στο τρέχον μνημόνιο. Συμφωνία με νέα αντεργατικά - αντιλαϊκά μέτρα, στο όνομα της διαπραγμάτευσης για το χρέος του κεφαλαίου που πληρώνει ο λαός.
Ο υπουργός Οικονομικών, Γ. Βαρουφάκης, σε δηλώσεις του από την Ουάσιγκτον, στο πλαίσιο της εαρινής Συνόδου ΔΝΤ - Παγκόσμιας Τράπεζας τόνισε: «Το ζητούμενο είναι τι κάνουμε στη μετά τον Ιούνιο εποχή. Στόχος μας είναι μια καλή συμφωνία για τη μετά τον Ιούνιο εποχή, σε διαφορετική αντίληψη από τις προηγούμενες, που επέτειναν το πρόβλημα».
Η μεθόδευση και η επικοινωνιακή διαχείριση της αντιλαϊκής ατζέντας προκύπτουν και από την τοποθέτηση του Γ. Βαρουφάκη στο συνέδριο του ινστιτούτου «Brookings». Οπως είπε, η κυβέρνηση επιδιώκει τώρα να πετύχει μια «μικρή συμφωνία» σε 5 - 6 μεταρρυθμίσεις που θα προχωρήσουν άμεσα και τη συγχώνευση της συνολικής αξιολόγησης με τη συμφωνία που θα γίνει για την «επόμενη μέρα», το καλοκαίρι δηλαδή. Δεν μπορούμε, ανέφερε χαρακτηριστικά, να ανοίξουμε όλα τα θέματα, γιατί πρακτικά δεν λύνουμε τίποτα...
Σε κάθε περίπτωση, ανεξάρτητα από την έκβαση της «ενδιάμεσης» ή άλλης πρόσκαιρης αντιλαϊκής συμφωνίας, είναι βέβαιο ότι η επίθεση του κεφαλαίου θα εκδηλωθεί με νέα αντιλαϊκά μέτρα. Το «ζητούμενο» είναι η επόμενη δανειακή σύμβαση στήριξης του ελληνικού κράτους (αναμένεται να φτάσει σε αρκετές δεκάδες δισ. ευρώ) και βέβαια οι όροι του επόμενου μνημονίου που θα τη συνοδεύουν, ανεξάρτητα από την ονομασία που θα του δοθεί.
Σύμφωνα με τον υπουργό Οικονομικών της Γερμανίας, Β. Σόιμπλε, εάν η Ελλάδα θέλει να λάβει το υπόλοιπο ποσό του πακέτου στήριξης θα πρέπει να βρεθεί λύση μέχρι τις 30 Ιούνη, δηλαδή μέχρι τη λήξη του σημερινού «προγράμματος». Οπως τόνισε, «ό,τι κι αν συμβεί, παραμένει στην ΕΕ», διευκρινίζοντας ότι αν μείνει στην Ευρωζώνη θα πρέπει να δημιουργήσει τις συνθήκες για κάτι τέτοιο.
Σύμφωνα με εκτιμήσεις της βρετανικής τράπεζας Barclays, η επόμενη φάση θα απαιτήσει συμφωνία για νέο πακέτο χρηματοοικονομικής στήριξης μέχρι το τέλος Ιούνη, προκειμένου να καλυφθούν οι χρηματοδοτικές ανάγκες της Ελλάδας για τους επόμενους τουλάχιστον 12 - 18 μήνες, ενώ, με βάση τις εκτιμήσεις της, το «πρόγραμμα» θα περιλαμβάνει νέα δάνεια τουλάχιστον 25 - 30 δισ. ευρώ...

Αντιλαϊκές διεργασίες

Δεν αναμένεται να υπάρξει συμφωνία για την Ελλάδα στο προσεχές Γιούρογκρουπ (24 Απρίλη) διευκρίνισε από την Ουάσιγκτον και ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών, Β. Σόιμπλε. Πρόσθεσε ακόμη ότι η Ελλάδα πρέπει να σεβαστεί τις συμφωνίες προκειμένου να λάβει την τελευταία δόση του τρέχοντος προγράμματος, ενώ σημείωσε ότι η Αθήνα είναι ελεύθερη να ζητήσει βοήθεια από τη Ρωσία, «αν και δεν νομίζω ότι θα λάβει πολλά». Χαρακτηριστική είναι η παρέμβαση του Β. Σόιμπλε: «Αν δούμε την Ελλάδα, δεν αποτελεί μεγάλο μέρος της οικονομίας της Ευρωζώνης ως συνόλου. Οι περισσότεροι συμμετέχοντες στις χρηματαγορές μάς λένε ότι οι αγορές έχουν ήδη κοστολογήσει οτιδήποτε ενδέχεται να συμβεί. Δεν μπορεί κανείς να δει οποιαδήποτε μετάδοση (σ.σ. από ενδεχόμενο "grexit")», τόνισε στο πλαίσιο εκδήλωσης στη Νέα Υόρκη.
Στην ίδια ρότα, ο επίτροπος Οικονομικών και Νομισματικών Υποθέσεων της ΕΕ, Π. Μοσκοβισί, σημείωσε πως το ερχόμενο Γιούρογκρουπ πρέπει να είναι μια «χρήσιμη στιγμή», στην οποία θα δούμε «ισχυρή πρόοδο» στην προώθηση των μεταρρυθμίσεων, ενώ η επόμενη συνάντηση (11 Μάη) «θα πρέπει σίγουρα να είναι αποφασιστική». Σύμφωνα με τον ίδιο, «αν η ακεραιότητα δεν διαφυλαχτεί (με την Ελλάδα να αποχωρεί) σημαίνει ότι το ευρώ δεν είναι κοινό νόμισμα. Είναι απλώς ένα σύστημα σταθερών ισοτιμιών και έτσι είναι πιο αδύναμο απ' ό,τι πριν».
«Η Ιταλία ενισχύεται για να προστατευθεί από οποιοδήποτε ενδεχόμενο οικονομικό σοκ», δήλωσε ο Ιταλός υπουργός Οικονομικών, Πιερ Κάρλο Πάντοαν, απαντώντας σε ερώτηση σχετικά με την οικονομική κατάσταση της Ελλάδας. Ο Πάντοαν πρόσθεσε ότι «τα επιτόκια των ομολόγων του ιταλικού Δημοσίου βρίσκονται στο χαμηλότερο επίπεδο κάθε εποχής και χαίρουμε προστασίας από κάθε ενδεχόμενο σοκ που θα μπορούσε να προκύψει».
Την ανάγκη να υπάρξει άμεσα συμφωνία τόνισε στον υπουργό Οικονομικών, Γ. Βαρουφάκη, ο διοικητής της ΕΚΤ, M. Ντράγκι, στο πλαίσιο συνάντησης που είχαν προχτές στην Ουάσιγκτον, στο περιθώριο των εργασιών της Συνόδου ΔΝΤ - Παγκόσμιας Τράπεζας. «Ο Ντράγκι επιθυμεί γρήγορη επίλυση του ζητήματος και άμεσα συμφωνία, προκειμένου να στηριχθεί η ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας», δήλωσε ο Γ. Βαρουφάκης.
Από την πλευρά του, ο επικεφαλής του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Σταθερότητας, Κλ. Ρέγκλινγκ, αναφερόμενος στις διαπραγματεύσεις, δήλωσε αισιόδοξος ότι θα υπάρξει σύντομα κάποια πρόοδος, επειδή τα «μαξιλάρια ρευστότητας» στην Ελλάδα είναι σαφές ότι «γίνονται πολύ πολύ μικρά».

Ενα πολύ βολικό σκηνικό...

Ενα πολύ βολικό σκηνικό...

Η προσπάθεια να κυριαρχήσει στην επικαιρότητα των προηγούμενων ημερών μια θεματολογία που περιλαμβάνει καταλήψεις σε κτίρια, κύματα μεταναστών και προσφύγων, αντιεξουσιαστές, «τρομοκράτες» και χρυσαυγίτες σίγουρα δεν είναι τυχαία. Αντικειμενικά ξανατίθεται το ερώτημα αν τα γεγονότα φτιάχνουν την επικαιρότητα ή η επικαιρότητα τα γεγονότα! Βεβαίως, την ειδησεογραφία τροφοδοτούν πραγματικά γεγονότα, που αξιοποιούνται πολλαπλά στις εξελίξεις. Για παράδειγμα, το πρόβλημα της ραγδαίας αύξησης των μεταναστευτικών και προσφυγικών κυμάτων στα ανατολικά νησιά του Αιγαίου δεν είναι κατασκεύασμα αλλά πραγματικό γεγονός, προϊόν της έντασης των συγκρούσεων στην περιοχή της Μ. Ανατολής και της Β. Αφρικής, συγκρούσεις που εξελίσσονται βεβαίως στο πλαίσιο των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων.

Πολλαπλές στοχεύσεις

Δεν μπορούμε, όμως, να μην παρατηρήσουμε την πολύπλευρη αξιοποίηση τέτοιων γεγονότων, με τρόπο τέτοιο ώστε να εξυπηρετούνται ταυτόχρονα πολλές στοχεύσεις.
Πρώτα απ' όλα τον αποπροσανατολισμό των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων από τη συζήτηση που διεξάγεται αυτή τη στιγμή σε σχέση με τη διαπραγμάτευση της συγκυβέρνησης με τους «δανειστές». Διαπραγμάτευση που γίνεται για λογαριασμό του κεφαλαίου και ενώ στο αντιλαϊκό τραπέζι της οποίας συνεχίζουν να βρίσκονται οι συζητήσεις για Ασφαλιστικό, Εργασιακά, ιδιωτικοποιήσεις, νέες φοροεπιδρομές. Και ενώ βεβαίως την ίδια στιγμή η συγκυβέρνηση επιχειρεί να ξηλώσει ακόμα και ελάχιστες προσδοκίες για ανάκτηση των απωλειών όσον αφορά τις Συλλογικές Συμβάσεις και την επαναφορά του κατώτατου μισθού, στρίβοντας διά του «κοινωνικού διαλόγου» με την εργοδοσία και τον κυβερνητικό συνδικαλισμό.
Αξιοποιούνται, επίσης, για να συμπληρώσουν ένα σκηνικό φόβου που πάει να καλλιεργηθεί και με την ανοχή της κυβέρνησης και πριμοδοτείται βεβαίως από άλλα αστικά κόμματα της αντιπολίτευσης, ΜΜΕ κ.λπ. Σκηνικό που αποτελεί την άλλη όψη του νομίσματος των αυταπατών, των ψευδαισθήσεων και των ψεύτικων προσδοκιών. Μια κινδυνολογία που περιλαμβάνει χρεοκοπίες, καταστροφή της χώρας, στάση πληρωμών, «συμπληρώνεται» από ένα σκηνικό χάους, ανομίας, έλλειψης ασφάλειας εξαιτίας της αθρόας εισροής μεταναστών και της δράσης «ακραίων δυνάμεων» κουκουλοφόρων αντιεξουσιαστών και φασιστικών ρατσιστικών ομάδων.
Δεν μπορεί παρά να σκεφτούμε το πώς η αύξηση του μεταναστευτικού - προσφυγικού κύματος αξιοποιείται σε μια στιγμή που η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ διατυπώνει την πρόθεσή της να συμμετάσχει ενεργά σε σχεδιαζόμενες ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις στην περιοχή της Συρίας και του Ιράκ στο πλαίσιο των ευρωατλαντικών σχεδιασμών (ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ) με πρόσχημα την ανθρωπιστική κρίση και την προστασία των χριστιανικών πληθυσμών.
Τι λιγότερο από βούτυρο στο ψωμί φασιστικών και ρατσιστικών ομάδων δεν αποτελεί ο τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίζει και αυτή η συγκυβέρνηση την όξυνση του μεταναστευτικού - προσφυγικού ζητήματος, σε συνθήκες μάλιστα που αύριο ξεκινά η δίκη της Χρυσής Αυγής και ενώ έχει προηγηθεί ένα πολλαπλό χάιδεμα του ναζιστικού μορφώματος από τη συγκυβέρνηση... Από τις γνωστές κινήσεις της Ζ. Κωνσταντοπουλου στη Βουλή μέχρι τις διαβεβαιώσεις του Ν. Παππά ότι η νέα ΕΡΤ θα εξασφαλίζει την προβολή των θέσεων των ναζιστών!
Τι πιο βολικό για την καλλιέργεια συντηρητικών αντανακλαστικών σε ευρύτερα εργατικά - λαϊκά στρώματα, τι πιο βολικό για τη νομιμοποίηση της καταστολής στη λαϊκή συνείδηση από ενέργειες όπως αυτή της κατάληψης της Πρυτανείας του ΕΚΠΑ... Τι πιο βολικό για τη συκοφάντηση συλλήβδην αγωνιστικών μορφών πάλης... Τι πιο βολικό για την προσπάθεια διοχέτευσης σε ανώδυνα και ελεγχόμενα από το σύστημα κανάλια της όποιας διαμαρτυρίας και αγανάκτησης, ιδιαίτερα των νέων ανθρώπων από την αναγόρευση των διαφόρων αναρχοαυτόνομων ομάδων σε «κοινωνικούς αγωνιστές»;
Τι επίσης πιο βολικό ομάδες εργαζομένων να συγκρούονται μεταξύ τους στους δρόμους, στα χωράφια και τα δάση κάτω από ξένες γι' αυτούς σημαίες μεγαλοκατασκευαστικών ομίλων, πολυεθνικών εταιρειών, μεγαλοξενοδόχων και μεγάλων τουριστικών επιχειρήσεων, ακόμα και με την προβιά του οικολόγου... Θυμίζουν πολύ την είδηση για μια βάρκα με ταλαίπωρους μετανάστες στη μέση της Μεσογείου που μοιράζονταν κοινή μοίρα, όμως οι μισοί έπνιξαν τους άλλους μισούς στη θάλασσα επειδή ανήκαν σε διαφορετικές θρησκείες, χριστιανοί και μουσουλμάνοι.

Στο απυρόβλητο ο πραγματικός αντίπαλος

Ολο αυτό αποτελεί ή όχι ένα σκηνικό διαμόρφωσης πλαστών διλημμάτων για τους εργαζόμενους και το λαό, τεχνητών διαχωρισμών και δίπολων εντός του αστικού πολιτικού και ιδεολογικού πλαισίου, που έχουν ως στόχο τον εγκλωβισμό των εργατικών - λαϊκών συνειδήσεων... Τι πιο βολικό για να μείνει στο απυρόβλητο ο πραγματικός αντίπαλος, το κεφάλαιο, οι μεγάλοι επιχειρηματικοί όμιλοι, το κράτος τους, οι διεθνείς τους ιμπεριαλιστικές συμμαχίες, το σύστημά τους...
Να κρυφτεί ότι αιτία των συνεχιζόμενων δεινών για τους εργαζόμενους και τα φτωχά λαϊκά στρώματα είναι ότι η κρίση έχει αφήσει ανεξίτηλο το σημάδι της στην καπιταλιστική οικονομία, που δυσκολεύεται να περάσει στη φάση της ανάκαμψης. Αλλες καπιταλιστικές οικονομίες συνεχίζουν να βρίσκονται σε κρίση, άλλες έχουν περάσει σε μια φάση στασιμότητας, αναιμικής ανάκαμψης και άλλες σε φάση επιβράδυνσης. Να κρυφτεί ότι οι εργαζόμενοι που πλήρωσαν ακριβά την κρίση καλούνται να πληρώσουν και τα σπασμένα της ανάκαμψης.
Να κρυφτεί η όξυνση των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων για τη μοιρασιά των αγορών, των πλουτοπαραγωγικών πηγών, των δρόμων μεταφοράς Ενέργειας και εμπορευμάτων. Οξυνση που εκδηλώνεται στην Ουκρανία, στη Μ. Ανατολή, στη Β. Αφρική, στη Ν/Α Ασία, στην Αρκτική και αλλού. Να κρυφτεί ότι για λογαριασμό των μονοπωλιακών ομίλων η σημερινή συγκυβέρνηση, όπως άλλωστε και οι προηγούμενες, είναι πρόθυμη να μπλέξει το λαό σε ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς και αντιπαραθέσεις.
Στόχος είναι, σε αυτό το πλαίσιο, ο λαός, οι εργαζόμενοι έτσι ή αλλιώς, με ελπίδες και αυταπάτες ή με φόβο, να στρατευτούν με το κεφάλαιο, τους μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους, τόσο στην επιδίωξη της ανάκαμψης των κερδών τους όσο και στα γεωπολιτικά παιχνίδια και συμμαχίες στο πλαίσιο βασικά του ευρωατλαντικού προσανατολισμού και όχι μόνο. Να αποδεχτούν και να συνεχίσουν, δηλαδή, ένα δρόμο θυσιών.
Επιδίωξη είναι η παράλυση, η αδράνεια του λαού και του κινήματός του απέναντι σε όποιες εξελίξεις, είτε εξαιτίας αναμονής και προσμονής, συνεχίζοντας την πίστωση χρόνου στην κυβέρνηση, είτε από ανασφάλεια, φόβο μπροστά στις εξελίξεις.

Η επιλογή του λαού

Ο λαός βεβαίως έχει άλλη επιλογή, έχει τη δυνατότητα να μην εγκλωβιστεί σε ψευτοδιλήμματα, σε αποπροσανατολιστικά και επικίνδυνα δίπολα. Οι εργαζόμενοι έχουν τη δυνατότητα να απαντήσουν στα διλήμματα με βάση τα δικά τους ταξικά συμφέροντα υπερασπίζοντας το παρόν τους αλλά και, πολύ περισσότερο, το μέλλον τους. Με βάση αυτά τα ταξικά συμφέροντα διαμορφώνει το ΚΚΕ τις θέσεις και τις τοποθετήσεις του.
Ο δρόμος για το λαό, τους εργαζόμενους είναι η συσπείρωση στα συνδικάτα, στα σωματεία, στις Λαϊκές Επιτροπές. Το δρόμο δείχνουν οι αγωνιστικές κινητοποιήσεις και οι παρεμβάσεις που έχουν προηγηθεί, απαιτώντας την ανάκτηση όσων όλα έχασαν οι εργαζόμενοι τα προηγούμενα χρόνια, χωρίς εκπτώσεις και κάλπικες υποσχετικές, το ξήλωμα όλου του αντεργατικού - αντιλαϊκού πλαισίου, των νόμων που όσο θα είναι εδώ ο λαός δεν θα μπορεί να πάρει ούτε ανάσα, τη διεκδίκηση των σύγχρονων εργατικών - λαϊκών αναγκών, τη διεκδίκηση μιας ζωής με βάση τις δυνατότητες της εποχής, την απόρριψη του συμβιβασμού για μια ζωή με ψίχουλα.
Σε αυτή την κατεύθυνση σημαντικός σταθμός είναι η απεργία της Πρωτομαγιάς, που δεν πρέπει να γίνει πανηγυράκι χειροκρότησης της κυβέρνησης στα αντιλαϊκά της παζάρια και διαπραγματεύσεις αλλά βήμα αγωνιστικής διεκδίκησης.