ΥΕΝΕΔ – ΣΚΑΪ: Ουδεμία σχέση!

 

Παλιά υπήρχε η ΥΕΝΕΔ. Τώρα υπάρχει ο ΣΚΑΪ (σσ: η ΝΕΡΙΤ είναι εκτός συναγωνισμού και συγκρίσεων).
Ερώτηση: Υπάρχει κάποια σχέση μεταξύ ΥΕΝΕΔ – ΣΚΑΙ;
Απάντηση: Καμία.
*
Η ΥΕΝΕΔ ήταν ένα χουντοκάναλο. Ο ΣΚΑΪ είναι το κανάλι ενός ευυπόληπτου επιχειρηματία.
Στην ΥΕΝΕΔ μεσουρανούσαν οι «Μαστοράκηδες». Στον ΣΚΑΙ λάμπει η (δημοκρατική) δημοσιογραφική σχολή που έψαχνε τρόπους ώστε μια «σοβαρότερη» Χρυσή Αυγή να αφήσει τις ξιφολόγχες και να πιάσει τα υπουργικά στασίδια.
*
Στην ΥΕΝΕΔ από το πρωί μέχρι το βράδυ παίζονταν ύμνοι για την χούντα των συνταγματαρχών.
Στο ΣΚΑΪ από το πρωί μέχρι το βράδυ παίζονται ύμνοι για τα Μνημόνια και τίθενται στην ελεύθερη κρίση του λαού τα δημοκρατικά διλήμματα του τύπου: «Μνημόνιο ή τανκς»;
Στην ΥΕΝΕΔ προβάλλονταν από το πρωί μέχρι το βράδυ οι φάτσες του Παττακού, του Παπαδόπουλου και του Μακαρέζου.
Στο ΣΚΑΪ προβάλλονται από το πρωί μέχρι το βράδυ οι φιγούρες του Σαμαρά, του Βενιζέλου, του Τόμσεν και του Σόιμπλε.
*
Στην ΥΕΝΕΔ δεν προβάλλονταν δημοσκοπήσεις, ήταν έτσι κι αλλιώς δεδομένο ότι «η πλειοψηφία του λαού ήτο παρά τω πλευρώ της Επαναστάσεως».
Στο ΣΚΑΪ προβάλλονται όχι μόνο δημοσκοπήσεις, αλλά και γραφήματα που τις εξηγούν. Το τελευταίο τέτοιο γράφημα αφορά στη πρόσφατη δημοσκόπηση που δείχνει ότι, ενόψει της λήξης της θητείας του Κάρολου Παπούλια, η πλειοψηφία του εκλογικού σώματος (49,5%) επιθυμεί διάλυση της Βουλής και προκήρυξη εκλογών σε αντίθεση με το 43% που ζητά ανακήρυξη Προέδρου από την παρούσα Βουλή.

Βέβαια θα ρωτήσει κανείς: Πως γίνεται σε ένα δημοκρατικό κανάλι, όπως ο ΣΚΑΪ, που δεν παραπλανά, που δεν παραποιεί την αλήθεια, που δεν παραμορφώνει την εικόνα της πραγματικότητας, να βγαίνει στην οθόνη γράφημα που παρουσιάζει το 43% μεγαλύτερο από το 49,5%;
Απάντηση: Στην δημοκρατία των δημοκρατικών καναλιών, όλα επιτρέπονται και όλα είναι πιθανά. Ακόμα και το 43 να ΣΚΑεΙ ότι είναι μεγαλύτερο από το 49…

Τα πετρέλαια, η ΑΟΖ και η στρατηγική συμμαχία της πλουτοκρατίας Ελλάδας-Κύπρου-Ισραήλ-Αιγύπτου

 Τα πετρέλαια, η ΑΟΖ και η στρατηγική συμμαχία της πλουτοκρατίας Ελλάδας-Κύπρου-Ισραήλ-Αιγύπτου

Η Ελληνική και Κυπριακή αστική τάξη, προσπαθούν να μας πείσουν για το αδιανόητο. Πως δηλαδή αν εμπλακούμε πιο ενεργά στους ανταγωνισμούς των ιμπεριαλιστών στη περιοχή, θα είμαστε πιο ασφαλείς και πως η λύση του Κυπριακού θα επιταχυνθεί. Συμμαχούμε λοιπόν κατά βάση με το Ισραήλ (και το παροδικό του φλερτ με κομμάτι της Αιγυπτιακής αστικής τάξης που στηρίζει τους στρατηγούς). Το Ισραήλ όμως είναι ένα κράτος, του οποίου η ύπαρξη οφείλεται σε στρατεύματα κατοχής. Ένα κράτος κατασκευή του Αγγλοαμερικάνικου ιμπεριαλισμού, το οποίο περιφρουρεί τα συμφέροντά τους στη περιοχή. Ένα κράτος που έχει καταπατήσει όλα τα ανθρώπινα δικαιώματα και έχει παραβιάσει όλες τις αποφάσεις των Ηνωμένων Εθνών. 

Ακόμα κι ο επίσημος Ελληνικός αστικός τύπος* και τα think tank του, έχουν επιφυλάξεις από το ποιός θα βγει κερδισμένος και ποιος χαμένος από τη λυκοσυμμαχία αυτή. Αλήθεια, η Κύπρος με ποιο ηθικό έρεισμα ή διπλωματική τακτική, μπορεί να αποδέχεται τα κατεχόμενα Παλαιστινιακά εδάφη μερικά χιλιόμετρα μακριά από τις ακτές της, αλλά όχι τα κατεχόμενα εντός του εδάφους της.... Ποιος μπορεί να πείσει τον Ελληνικό ή Κυπριακό λαό, ότι η σχέση με τον αραβικό κόσμο θα παραμείνει φιλική. Ποιος μπορεί να πει ότι η προσωρινή εχθρότητα των κυβερνήσεων Ισραήλ-Τουρκίας, αύριο δεν θα αλλάξει, ειδικά όταν η Συρία γίνεται πεδίο συμπόρευσης και δράσης για την ανατροπή του κοινού τους εχθρού, δηλ. του καθεστώτος Άσσαντ. ... Ποιος μπορεί να μας πείσει ότι τα μονοπώλια εξόρυξης θα σταθεροποιήσουν την ύπαρξη ΑΟΖ σε Ελλάδα και Κύπρο κι δεν θα τη χρησιμοποιούν για να διαιωνίσουν το διαίρει και βασίλευε ώστε να διαπραγματεύονται ευκολότερα τα deal υποτέλειας με τους "ιθαγενείς".

Κάνω έκκληση να αναρωτηθούμε τι προσέφερε στον Ελληνικό και Κυπριακό λαό, η πρόσδεσή μας με το άρμα του ΕυρωΕνωσιακού ιμπεριαλισμού σε επίπεδο δίκαιης λύσης στα λεγόμενα "εθνικά θέματα",  στα θέματα καλής γειτονίας, διασφάλισης συνόρων κλπ. Ας δούμε για παράδειγμα την αντιμετώπιση του "Κυπριακού". Η Ε.Ε με όλες της τις δυνάμεις προώθησε το σχέδιο Ανάν. Με αυτό το σχέδιο η Κύπρος θα πήγαινε σε καθεστώς πλήρους εξάρτησης από τον ιμπεριαλισμό αφού θα μετατρεπόταν σε καράβι ακυβέρνητο με ύπαρξη ξένων στρατευμάτων εντός και άλυτες διαφορές στις δυο "κοινότητες" που θα τις επέλυαν οι ξένοι... Ευτυχώς ο Κυπριακός λαός κατάλαβε γρήγορα τι του ετοίμαζαν. Αν είχε προχωρήσει εκείνο το σχέδιο, πραγματικά πιστεύω ότι η Κύπρος θα ήταν σήμερα όχι δίπλα.... αλλά μέσα στην εμπόλεμη ζώνη. Ο Ελληνικός κι ο Κυπριακός λαός όμως πρέπει να καταλάβουν τι τους περιμένει με τη νέα συμμαχία, με τους ΝΕΟΥΣ ΠΡΟΣΤΑΤΕΣ... Οι κυβερνήσεις μας είναι πρόθυμες να πράξουν τα ίδια λάθη. Δηλαδή να δεθούν πίσω από τις γεωστρατηγικές επιδιώξεις του Ισραήλ αυτή τη φορά, το οποίο βλέπει στην Ελλάδα μια γέφυρα εξόδου από την διεθνή του απομόνωση, ένα δρόμο για τους ενεργειακούς του αγωγούς προς την αγορά της Ε.Ε**, έναν εταίρο στην εκμετάλλευση-εξόρυξη των ενεργειακών οικοπέδων. Σίγουρα ένα κομμάτι της άρχουσας τάξης σε Ελλάδα και Κύπρο (τουριστικό, κτηματομεσιτικό, εμπορικό, ενεργειακό) θα κάνει κάποια επικερδή deal με τους καπιταλιστές της άλλης πλευράς. Τι θα καρπωθεί όμως ο Έλληνας και Κύπριος εργαζόμενος από αυτό. Τίποτα παραπάνω από φρούδες ελπίδες... Όσο φρούδες ήταν οι ελπίδες που μοιράστηκαν με την ένταξή μας στην τότε ΕΟΚ. Μπορεί να ευνοήθηκαν κάποια τμήματα Ελλήνων και Κύπριων καπιταλιστών, όμως η θέση των εργαζομένων σε Ελλάδα και Κύπρο χειροτέρεψε, ο βαθμός εκμετάλλευσής τους μεγάλωσε, κατακτήσεις δεκαετιών καταργήθηκαν, το "κοινωνικό κράτος" αποδομήθηκε.

Τι διαφορετικό θα μπορούσε να γίνει;

Όραμα διαφορετικό υπάρχει, θα πρέπει όμως να πειστούν για αυτό οι λαοί σε Ελλάδα και Κύπρο, γιατί αυτού του είδους τα οράματα υλοποιούνται μόνο από τους λαούς κι όχι από τις πολυεθνικές. Τι απαιτεί λοιπόν αυτό το όραμα:

• Πρέπει καταρχήν να βγούμε από τα αδιέξοδα του παρελθόντος, να απεμπλακούμε από τα άρματα των παλιών και νέων λυκοσυμμαχιών, να μην μασήσουμε τις νέες αυταπάτες που μας πλασάρει η κυβέρνηση και οι κεφαλαιοκράτες. Ακόμα και το τυχοδιωκτικό επιχείρημα της αστικής τάξης "πηγαίνω με τον ισχυρό για να επωφεληθώ από τη δύναμή του", είναι στατικό. Ο ισχυρός του σήμερα, μπορεί να είναι ο αδύναμος κρίκος του αύριο.
• Πρέπει να βαδίσουμε το δρόμο της ανεξαρτησίας δηλαδή να μην βάλουμε κανένα ξένο συμφέρον, καμία ξένη επιδίωξη, πάνω από το συμφέρον του λαού μας για ειρήνη και προκοπή... Ταυτόχρονα, τακτική συνεννόησης με όλους τους γείτονες στα πλαίσια των διεθνών κανόνων για το δίκαιο της Θάλασσας, την υφαλοκρηπίδα και την ΑΟΖ. Όπου δεν βρίσκεται κοινός τόπος, εκ προοιμίου δέσμευση να μην προχωρήσει κανείς σε μονομερείς ενέργειες. Το κόστος της μη εκμετάλλευσης από κανένα στη διεκδικούμενη περιοχή, θα δημιουργήσει πιο έντονα την ανάγκη εύρεσης αμοιβαίας αποδεκτής λύσης ώστε να μπορεί να αρχίσει η εκμετάλλευση. 
• Πρέπει να αναπτύξουμε δικιά μας εξορυκτική πολιτική δηλαδή το δικαίωμα να αποφασίζουμε εμείς που θα εξορύσσουμε, πότε, με ποιες μεθόδους, με ποιους περιβαλλοντικούς όρους, όπως και πως θα κατανέμεται κοινωνικά το οικονομικό αποτέλεσμα. Για να διευκολυνθεί αυτό χρειάζεται ανάπτυξη εξορυκτικής τεχνογνωσίας που μπορεί να γίνει εφικτή μέσω μιας γενναίας χρηματοδότησης της έρευνας στα κρατικά Πανεπιστήμια. Πλωτοί σταθμοί εξόρυξης μπορούν και πρέπει να ναυπηγηθούν σε ναυπηγεία που θα αποτελούν λαϊκή περιουσία. Πρέπει τέλος να κληθεί όλο το επιστημονικό και τεχνικό δυναμικό που έχει εμπειρία από το εξωτερικό (αλλά και όσοι ξένοι θέλουν να βοηθήσουν) για τη πραγματοποίηση του "αδιανόητου". Ότι εξοπλισμό δεν μπορούμε να τον παράγουμε, μπορούμε να τον αγοράσουμε (οι καπιταλιστές θέλουν να πουλήσουν και τους ανταγωνισμούς τους θα τους εκμεταλλευτούμε).  Τέλος πιθανά να μπορούσαμε να βοηθηθούμε σε τεχνογνωσία και υλικά από χώρες όπως η Βενεζουέλα, χώρες δηλαδή που δεν θα ζητήσουν άνισα ανταλλάγματα.

Με λίγα λόγια πρέπει να αξιοποιήσουμε τους φυσικούς πόρους προς όφελος των λαών της Ελλάδας και της Κύπρου. Ειδάλλως θα είμαστε πάντα υποτακτικοί, που θα πουλάνε δικαιώματα εξόρυξης σε εξευτελιστικές τιμές για να μην μας αμφισβητήσουν την ΑΟΖ και τα υπόλοιπα κυριαρχικά δικαιώματα. Αυτό βέβαια δεν μπορεί να γίνει με μια κυβέρνηση που δεν αμφισβητεί τα συμφέροντα των πολυεθνικών, αλλά ζητάει την ελεημοσύνη τους. Δεν μπορεί να γίνει από μια κυβέρνηση που θα δρα στα πλαίσια των συμφερόντων της Ευρωπαϊκής ένωσης και του ΝΑΤΟ.

Και θέλει ένα λαό αποφασισμένο να ανατρέψει όχι μόνο μια κυβέρνηση αλλά ένα ολόκληρο σύστημα που στηρίζεται στην εκμετάλλευση και την ανισότητα. Ένα λαό που δεν θα προσκυνά αλλά θα σκέφτεται και θα πράττει ελεύθερα.

*http://www.kathimerini.gr/780056/article/oikonomia/ellhnikh-oikonomia/apoyh-prosdokies-kai-kindynoi-apo-th-symmaxia-elladas---israhl
*** http://www.energyworld.gr/07/08/2013/%CE%B5%CE%BD%CE%B5%CF%81%CE%B3%CE%B5%CE%B9%CE%B1%CE%BA%CE%AE-%CF%83%CF%85%CE%BD%CE%B5%CF%81%CE%B3%CE%B1%CF%83%CE%AF%CE%B1-%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%AC%CE%B4%CE%B1%CF%82-%CE%BA%CF%8D%CF%80%CF%81%CE%BF/

Διεργασίες

 Διεργασίες

Όπως λέγαμε σε μια πρόσφατη φεστιβαλική ανάρτηση, μπορούμε να θυμηθούμε τουλάχιστον καμιά δεκαριά άρθρα στο ρίζο ή την κομεπ το τελευταίο διάστημα, που παρακολουθούν τις διεργασίες στο αστικό πολιτικό σύστημα, καταλήγοντας βασικά στο ίδιο συμπέρασμα. Κι αυτό που εξηγεί αυτήν τη συχνότητα, δεν είναι κάποια εμμονή ή έλλειψη φαντασίας από τη δική μας πλευρά, αλλά το ρευστό σκηνικό κι οι ταχύτατες μετατοπίσεις-μεταμορφώσεις του αστικού πολιτικού κόσμου, που δεν αντανακλούν απλά τον αγώνα ή μάλλον την αγωνία κάποιων πολιτευτών να επανεκλεγούν και να επιβιώσουν (όπως η επιθανάτια αγωνία της δημαρ στο τελευταίο της συνέδριο) αλλά και τη δυσκολία των μηχανισμών της αστικής εξουσίας να ενσωματώσουν με τις παλιές μορφές τη λαϊκή δυσαρέσκεια. Η καπιταλιστική κρίση επηρεάζει αντίστοιχα το πολιτικό εποικοδόμημα. Κι η συντόμευση των διάφορων φάσεων του κύκλου της (ανάκαμψη, ανάπτυξη, ύφεση, κτλ) προσιδιάζει στην ταχύτατη εμφάνιση κι εξαφάνιση πολιτικών κομητών με (ολοένα πιο) σύντομο βίο, που εναλλάσσονται σταθερά παίζοντας συμπληρωματικό ρόλο, συνήθως κυβερνητικής σφήνας. Η αστική τάξη όμως πάντα θα μπορεί να ελέγχει το (πολιτικό) κόστος και να το μετακυλύει σε μας, όσο κρατά το μαχαίρι και το πεπόνι, με άλλα λόγια την εξουσία.

Το ζητούμενο είναι να παρακολουθεί κανείς τα βασικά χαρακτηριστικά και την ουσία αυτών των διεργασιών, χωρίς να τον καταπιούν οι συνεχείς και αντικρουόμενες κινήσεις του (μικρο)αστικού πολιτικού χυλού. Αυτό που φαίνεται να έχει κλειδώσει απ’ όλες τις πλευρές είναι η διεξαγωγή εκλογών την ερχόμενη άνοιξη. Με την αλέκα να «προβλέπει» τις προάλλες ανεπισήμως πως θα είναι διπλές, για να ενταθεί η πόλωση και να παγιωθεί ο καινούριος δικομματισμός.

Θυμάμαι παρεμπιπτόντως την αγνή και άδολη (σαν απλή αναλογική) απορία μιας σφισσας (με την ευρεία έννοια) που μας ψηφίζει κι αναρωτιόταν τι θα γινόταν πχ σε μια τετρακομματική βουλή με νδ, χρυσαυγίτες, σύριζα και κκε (υποθετικό σενάριο) κι αν θα χρειαζόταν τότε μια διαφορετική τακτική στο θέμα των συνεργασιών και του σχηματισμού κυβέρνησης για να ηττηθεί το μαύρο μέτωπο. Αυτό που δε γίνεται εύκολα κατανοητό σε πολύ κόσμο είναι πως και σε αυτήν την περίπτωση ο σύριζα θα χρησιμοποιούσε δημαγωγικά τα ενωτικά κηρύγματα ως φερετζέ, για να μας στριμώξει και να μας σβήσει εν όψει της δεύτερης αναμέτρησης, καθώς θα κάλπαζε προς την αυτοδυναμία.

Από την περασμένη βδομάδα πάντως διανύουμε μια παρατεταμένη προεκλογική περίοδο, που απειλεί να υποτάξει και να παραλύσει τα πάντα. Όχι προφανώς την οικονομία, όπως λένε συνεχώς τα παπαγαλάκια, τρομοκρατώντας τους  για τηλεθεατές για τον.. κίνδυνο της πολιτικής αστάθειας, αλλά την προσοχή του κόσμου και τις (κινηματικές) αντιδράσεις του. Το διάστημα που μεσολάβησε από τις διπλές κάλπες του 12’ ήταν μια περίοδος διαρκούς κινηματικής υποχώρησης κι αναδίπλωσης, που έβαλε ταφόπλακα στην κεκτημένη ταχύτητα και τον αναβρασμό της προηγούμενης διετίας –σαν το καπάκι της κατσαρόλας, σε μια φωτιά που έσβησε μα σιγοβράζει ακόμα- και μας έφερε ακόμα πιο πίσω απ’ ό, τι ήμασταν πριν, στην αρχή της διαδρομής. Έτσι προκύπτει ο κλασικός φαύλος κύκλος και το ερώτημα της κότας και του αυγού: αν έφερε δηλ η (κινηματική) απογοήτευση τη στροφή στις εκλογικές αυταπάτες (πχ για μια αριστερή κυβέρνηση που θα δώσει τη λύση) ή μήπως αντίστροφα η καλλιέργεια αυτής της αυταπάτης για μια εύκολη εκλογική λύση από τα πάνω ήταν που ευνούχισε και παρέλυσε το μαζικό λαϊκό κίνημα.

Σε κάθε περίπτωση, το βασικό χαρακτηριστικό της σύγχρονης σοσιαλδημοκρατίας –κι η ειδοποιός διαφορά της από το πασοκ της αλλαγής και τον ύστερο κεϊνσιανισμό- είναι ότι η απήχησή της και η ενσωμάτωση της δυσαρέσκειας σήμερα δε στηρίζεται στην ελπίδα για κατακτήσεις και δικαιώματα –πόσο μάλλον για κοινωνικό μετασχηματισμό ευρύτερα- αλλά στην απελπισία του λαού, και τη μεταφυσική ελπίδα (που είναι το άλλο όνομα της απελπισίας) του λαού να τελειώσει ο ε(ν)φιάλτης, κάτι σαν παυσίπονο που θα τον ανακουφίσει –ή αλλιώς όπιο, όπως θα το έλεγε και ο κάρολος στον καιρό του.

Κι αυτό είναι το κύριο χαρακτηριστικό της νέας μορφής δικομματισμού, που δεν έχει ωριμάσει ακόμα αρκετά, για να επιλύει με εγκάρδια συνεννόηση την εκλογή νέου προέδρου της δημοκρατίας (πχ έναν «αριστερό», σαν τον κυρ-φώτη και τον κωνσταντόπουλο, ή τον καραμανλή που έχει υπόγειες διαμεσολαβημένες επαφές με την κουμουνδούρου), αν και υπάρχουν κάποιες τροχιοδεικτικές βολές πχ για κυβέρνηση εθνικής ενότητας, κτλ. Κι εδραιώνει τους δύο πόλους με τεχνητά υψηλή ένταση, κοινοβουλευτικά καβγαδάκια (όπως στα ζευγαράκια) κι αντιπαραθέσεις ανάμεσα στους ακροδεξιούς και τους.. κομμουνιστές, ή μάλλον «σταλινικούς», όπως είπε ο θεοδωράκης για το αριστερό ρεύμα του λαφαζάνη, κάνοντας ακόμα και τον χατζηνικολάου να του πει γελώντας πως υπερβάλλει.

Οι σχεδιασμοί των δύο κομμάτων μυρίζουν κάλπες από χιλιόμετρα. Με τη νδ να επιχειρεί να μαζέψει το προβάδισμα του σύριζα, πουλώντας το παραμύθι της απαγκίστρωσης από το δντ και τα μνημόνια, και το τυράκι του ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος –που δεν πείθουν ούτε ψηφοφόρους με ελάχιστο δείκτη νοημοσύνης. Η αξιωματική αντιπολίτευση έχει θεωρητικά μικρότερη δεξαμενή άντλησης ψήφων (ανελ, δημαρ) από ό, τι η νδ, για να φτάσει στην αυτοδυναμία –όσο περισσότερους συμμάχους της όμως αφήσει κάτω από το 3%, τόσο αυξάνει τις πιθανότητές της. Αλλά κάνει ούτως ή άλλως από τώρα κάποιες κινήσεις, όπως το προσύμφωνο κυβερνητικής συμβίωσης με τον καμένο –που μπορεί να παίζει το ρόλο του αντιστασιακού ζέρβα, στο φαντασιακό όσων βαυκαλίζονται πως ενσαρκώνουν το νέο εαμ. Ενώ το σενάριο να τεθεί επικεφαλής ο κουβέλης στο επόμενο ψηφοδέλτιο επικρατείας του σύριζα παραπέμπει συνειρμικά στην αντίστοιχη θέση που είχε στο επικρατείας του πασοκ το 81’ ο μαύρος, από τα υπολείμματα της ένωσης κέντρου. Χώρια η προβολή που απέκτησε ξαφνικά (;) ο σύριζα από αστικές ναυαρχίδες της ραδιοτηλεόρασης (ακόμα κι από το σκάι).

Το σύστημα φροντίζει να γεμίσει το «κενό» μεταξύ των δύο, με ένα πολύχρωμο πολιτικό κενό, που μπορεί να έχει ως βάση τα ρετάλια της πασοκικής σοσιαλδημοκρατίας (που τραγουδούν πλέον μόνο μοιρολόγια) ή το ποτάμι του θεοδωράκη, ο οποίος έδωσε τις προάλλες στον ενικό μια κακόγουστη, τηλεοπτική παράσταση, γεμάτη κλισέ και φτηνές ατάκες του συρμού, που πλασάρονται μάλιστα με τον πιο λαϊκίστικο τρόπο ως αντίβαρο στο (δεξιό κι αριστερό) λαϊκισμό –γιατί η θεωρία των άκρων εξακολουθεί να συναρπάζει ένα ευρύ πολιτικό φάσμα, από το φρέσκο κι άφθαρτο ποτάμι, έως τον.. επαναστάτη πανούση, που παραμένει τουλάχιστον σταθερά συνεπής στον αντικομμουνισμό του και αυτό οφείλουμε να του το αναγνωρίσουμε.

Από αυτές τις ατάκες ξεχώρισε ίσως η κοτσάνα για το πανεπιστήμιο λαδιού(!) που θα βγάζει μάλλον επαγγελματίες λαδέμπορες για τα δύσκολα χρόνια που έρχονται –άντε να πεις μετά πως δεν έχουμε κατοχή. Να τρως εν τω μεταξύ τα φοιτητικά σου νιάτα για να τρώγεσαι με εαακίτες στις συνελεύσεις σχετικά με το διαχωρισμό γνωστικού κι επιστημονικού αντικειμένου και να έρχεται τώρα ο σταύρος να το τερματίζει, προτείνοντας πανεπιστήμιο λαδιού! Που θα είναι προφανώς ιδιωτικό μέχρι και την τελευταία του σταγόνα. Αλλά θα το ανοίξουν μη κερδοσκοπικοί φορείς, όχι κάποιος καπιταλιστής –προς θεού.

Το ωραίο είναι πως άνοιξε μόνος του το θέμα, χωρίς να του ζητηθεί, σε μια ερώτηση για το μέλλον των νέων που αναγκάζονται να φύγουν στο εξωτερικό, αλλά θα τους κρατήσουν εδώ προφανώς τα ιδιωτικά πανεπιστήμια. Άσε που θα φέρουν κέρδος από τους άραβες και βαλκάνιους εισαγόμενους φοιτητές που θα έρθουν για σπουδές (πόσες χιλιάδες ευρώ το κεφάλι). Είδες τι ωραία που είναι, άμα έχεις φρέσκιες, πρωτοποριακές ιδέες;

Παράλληλα βέβαια ψήνεται κι ο φορέας που θα κληθεί να καλύψει το κενό στα αριστερά του σύριζα (που ευθυγραμμίστηκε ταχύτατα με τις προδιαγραφές ενός κυβερνητικού κόμματος εξουσίας) ως νέο ανάχωμα για τη φθορά της αριστερής κυβέρνησης που έρχεται. Το οποίο ενδέχεται να περιλαμβάνει δυνάμεις από το αριστερό ρεύμα του λαφαζάνη και τους δυσαρεστημένους που θα αποχωρήσουν πρώτοι, μέχρι.. (εδώ υπάρχει ανταγωνισμός ανάμεσα σε αρκετούς υποψηφίους και ίσως να χρειαστεί οντισιόν) το ικεα και τον κορδάτο¹, το δεξί τμήμα της ανταρσύα² και άλλους νεοαριστερούς³. Σε τι αναφέρονται όμως αυτές οι παραπομπές;

1. στην ανακοίνωση του γραφείου τύπου (σσ: ουάου!) του συλλόγου «κορδάτος», που απαντάει πως ο καλτσώνης δεν έχει προσχωρήσει στο σύριζα (συγχαρητήρια, αλλά κανείς δεν του πρόσαψε αυτή την κατηγορία) και ότι είναι αυτονόητο δικαίωμα καθενός να διεκδικεί θέσεις πολιτικού ή επιστημονικού χαρακτήρα (στο υπάρχον καλλικρατικό πλαίσιο; Αλήθεια; Ε τότε εις ανώτερα. Άντε και πρόεδρος της δημοκρατίας).

Η ανακοίνωση συνεχίζει λέγοντας για την ανταρσύα πως με ευθύνη της ηγεσίας του ναρ και του σεκ τορπίλισε όποιο εγχείρημα μετωπικής συμπόρευσης (με τον αλαβάνο), αναδιπλώθηκε σεχταριστικά μετά τις εκλογές κι έχει παρόμοια αντίληψη με την ηγεσία του κκε. Ας κρατήσουμε παρεμπιπτόντως πως ο φορέας που πριν από μερικά χρόνια λάνσαρε το σύνθημα εκλογικής στήριξης στο (αυθεντικό) πασόκ «χωρίς αυταπάτες» και κάνει ακόμα τον χειροκροτητή της γσεε στις συγκεντρώσεις της, στα πλαίσια του ενιαίου μετώπου, κατηγορείται για αριστερίστικη, σεχταριστική τακτική!;

Για να δούμε όμως παρακάτω τι ισχύει απ’ όλα αυτά.

2. στην ανακοίνωση της αραν (σσ: το τμήμα της ανταρσύα που δε σεχταρίζει, όπως το κκε) για τα τεκταινόμενα στην ανταρσύα, τον καταστροφισμό του κκε, το χάρισμα της προσδοκίας στο σύριζα και τη δημιουργική λογική, που δε δείχνει πως τίποτα δε γίνεται, αλλά πόσο πολλά μπορούν να γίνουν, εφόσον..

3. στο συλλογικό κείμενο προβληματισμού επτά επιφανών ναριτών (από το κομμάτι της ανταρσύα που ακολουθεί τάχα παρόμοια τακτική με το κκε) για την εργατική λαϊκή αντεπίθεση και την αριστερή μαχητική συμμαχία ανατροπής, όπου κριτικάρουν μεταξύ άλλων τη μη αξιοποίησης αριστερής πλειοψηφίας στο εργατικό κέντρο αθήνας.

Ποιο είναι το επιμύθιο λοιπόν σφοι; Όχι κάτι καινούριο κι ιδιαίτερο. Παρά μόνο αυτό που λέγαμε και παραπάνω. Να μην αφήσει ο λαός να τον καταπιεί η διαρκώς κινούμενη άμμος του αστικού πολιτικού κόσμου και οι ελιγμοί του (μικρο)αστικού χυλού.

Συναίνεση σε αντιλαϊκό έδαφος

Συναίνεση σε αντιλαϊκό έδαφος

Εδωσαν και πήραν την προηγούμενη βδομάδα οι αλληλοκατηγορίες στελεχών της συγκυβέρνησης και του ΣΥΡΙΖΑ για το ποιος αποσταθεροποιεί τη χώρα, ενώ παράλληλα κλινόταν σε όλες τις πτώσεις η ανάγκη κοινωνικής συναίνεσης. Σε τι συνίσταται όμως αυτή, ποιον ενδιαφέρει η διασφάλισή της και γιατί τα «παλικάρια» της αστικής διαχείρισης κονταροχτυπιούνται για τον τίτλο του εγγυητή της;
Η απάντηση ανιχνεύεται στις προτροπές των ίδιων των καπιταλιστών προς το πολιτικό τους προσωπικό να βάλει τα δυνατά του, ώστε να διαμορφωθούν και να διατηρηθούν συνθήκες εθνικής ομοψυχίας μπροστά στους κοινούς στόχους που υιοθετούν όλα τα κόμματα της αστικής διαχείρισης. «Το χρέος να γίνει βιώσιμο, να χαλαρώσει η πολιτική του μνημονίου, να αντιμετωπιστούν τα δομικά προβλήματα της Ευρωζώνης», αυτοί είναι κοινοί «εθνικοί στόχοι», σύμφωνα με άρθρο χτεσινής αστικής εφημερίδας, αλλά ακόμα: Να προωθηθούν οι λεγόμενες «μεταρρυθμίσεις» (βλέπε αντιλαϊκές αναδιαρθρώσεις υπέρ του κεφαλαίου), να στηριχθεί με κάθε τρόπο η προσπάθεια ανάκαμψης των κερδών των επιχειρηματικών ομίλων και, βεβαίως, να έχει η Ελλάδα πρωταγωνιστικό ρόλο στις ιμπεριαλιστικές συγκρούσεις και τις αντιπαραθέσεις στην περιοχή. Πρόκειται γι' αυτήν ακριβώς τη σταθερότητα της αντιλαϊκής πολιτικής που τσακίζει σήμερα το λαό.
Που εγγυάται τη φτώχεια, που μετουσιώνεται σε πλούτο για τους επιχειρηματικούς ομίλους. Που κατοχυρώνει την ανεργία, αφού η καταστροφή παραγωγικών δυνάμεων, κύρια εργατικής δύναμης, είναι προϋπόθεση για την έξοδο απ' την κρίση προς όφελος του κεφαλαίου. Που έχει ανάγκη την καταστολή και τον αυταρχισμό σε βάρος του εργατικού - λαϊκού κινήματος. Που συνεχίζει τη βαθύτερη εμπλοκή της χώρας σε ανταγωνισμούς μονοπωλίων και σε πολεμοκάπηλα επικίνδυνα σχέδια και σενάρια ιμπεριαλιστικών πολέμων, εκθέτοντας σε θανάσιμους κινδύνους τους λαούς.

***

Αυτό είναι το πλαίσιο που έχει ανάγκη σήμερα το μεγάλο κεφάλαιο και σ' αυτό το πλαίσιο συγκλίνουν ολοένα και περισσότερο τα κόμματα της συγκυβέρνησης, ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, ο ΣΥΡΙΖΑ και άλλα που διεκδικούν ρόλο και λόγο στο αστικό πολιτικό σύστημα. Δεν είναι τυχαίες οι πυκνές πια αναφορές στην ανάγκη επίτευξης συναίνεσης, ώστε από κοινού να περιφρουρήσουν αυτήν την αντιλαϊκή σταθερότητα, δημιουργώντας αρραγές μέτωπο απέναντι στο λαό, στο εργατικό - λαϊκό κίνημα.
Συναίνεση ζήτησε ο Α. Σαμαράς μιλώντας στη Βουλή, αφού ορκίστηκε στην ανάγκη σταθερότητας: «Ελάτε να βγάλουμε μαζί τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας (...) Βάλτε πλάτη για τη χώρα, να την κρατήσουμε ενωμένη και σταθερή».
Νερό στο όνομα της συναίνεσης ήπιε και ο Α. Τσίπρας, αφού πρώτα ορκίστηκε και αυτός στο «ευαγγέλιο» της σταθερότητας: «Δεν αρνούμαστε τη συναίνεση» αλλά στη βάση αλλαγής στο μείγμα διαχείρισης και μετά από εκλογές, «που θα δώσουν εντολή ισχυρής διακυβέρνησης και διαπραγμάτευσης αλλά και περιθώρια ευρείας συναίνεσης».
Χτες, εξάλλου, το κύριο άρθρο της «Αυγής» σημείωνε, διαβεβαιώνοντας για την προσήλωση του ΣΥΡΙΖΑ στην αντιλαϊκή σταθερότητα και στην αναγκαία επίτευξη συναίνεσης για την επιβολή της στο λαό: «... Η κυβέρνηση αναδιπλώνεται και καταφεύγει στην "εθνική συναίνεση". Πράγματι, η διαπραγμάτευση για την ανασυγκρότηση της χώρας επιβάλλει να αναζητηθούν οι δυνατότητες εθνικής και κοινωνικής συμφωνίας (...) Η βάση της συνεχιζόμενης αδιέξοδης πολιτικής είναι ότι η μνημονιακή κυβέρνηση Σαμαρά - Βενιζέλου αρνείται να θέσει στην ατζέντα της συζήτησης με τους πιστωτές το θέμα της αναδιάρθρωσης του χρέους. Αντιθέτως το θεωρεί βιώσιμο (...) Με την όψιμη επίκληση της "εθνικής συναίνεσης" η κυβέρνηση επιδιώκει να "παγώσει" τις πολιτικές εξελίξεις και να διασωθεί. Δεν επιδιώκει συνεννόηση αλλά παράταση της εξουσίας της και του Μνημονίου. Η εθνική - κοινωνική συναίνεση είναι αναγκαία, ως αφετηρία όμως ενός νέου συσχετισμού που θα προκύψει από τις εκλογές στη βάση ενός νέου προγράμματος, έξω από τους καταναγκασμούς των τελεσιγράφων των δανειστών, με προτεραιότητες την αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής καταστροφής, την επανεκκίνηση της οικονομίας, την αναδιάρθρωση του χρέους και την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας (...) Είναι περίεργο που η κυβέρνηση επιμένει να ζητεί "συναίνεση" σε μια πολιτική που ούτε τις αγορές δεν κατορθώνει, τελικώς, να "εξημερώσει", παρότι τις υπηρέτησε και τις υπηρετεί πιστά και αδιαλείπτως. Οι εκλογές είναι η μοναδική - δημοκρατική διέξοδος προκειμένου να προληφθεί η διάχυση της πολιτικής αστάθειας που πυροδοτεί η κυβερνητική τακτική...».

***

Είχε προηγηθεί ο Γ. Σταθάκης, τομεάρχης ανάπτυξης του ΣΥΡΙΖΑ, που έθεσε τρεις όρους για συναίνεση: Διαπραγμάτευση του χρέους ώστε να γίνει βιώσιμο, χαλάρωση της πολιτικής του μνημονίου, εννοώντας δυνατότητα στήριξης με ζεστό χρήμα του κεφαλαίου, αντιμετώπιση των δομικών προβλημάτων της Ευρωζώνης.
Πρόκειται για «όρους» που θα συνυπέγραφαν όλα -μηδενός εξαιρουμένου- τα κόμματα της διαχείρισης, γεγονός που επεσήμανε ο αστικός Τύπος, δίνοντας χώρο στις σελίδες του για τη ζύμωση επωφελών για την αστική τάξη διεργασιών, έστω και αν αυτές βρίσκονται ακόμα στα σπάργανα. Ο καβγάς τους είναι ποιος θα έχει το «πάνω χέρι» σε αυτήν τη διαδικασία.
Στον αντίποδα, εργατική τάξη και φτωχά λαϊκά στρώματα, απαιτείται σήμερα τη συναίνεσή τους στη διαπίστωση των κοινών προβλημάτων που αντιμετωπίζουν, να την επεκτείνουν και στις αιτίες που τα προκαλούν, όπως και στην ανάγκη οργάνωσης της πάλης για το αποφασιστικό αντιπάλεμά τους. Εδώ, η πολιτική πρόταση του ΚΚΕ μπορεί να τους βοηθήσει να βρουν την άκρη του νήματος και να κάνουν αποφασιστικά βήματα μπροστά, με οδηγό τα συμφέροντά τους.

Στηρίζουμε τις θέσεις και την πάλη του ΚΚΕ με τη δράση και την ψήφο μας παντού!

Στηρίζουμε τις θέσεις και την πάλη του ΚΚΕ με τη δράση και την ψήφο μας παντού!

4 νέα φυλλάδια με τις προτάσεις του ΚΚΕ για ουσιαστική ανακούφιση του λαού διακινούν οι Οργανώσεις του Κόμματος

Τέσσερα νέα φυλλάδια έχουν στα «χέρια» τους οι ΚΟ του ΚΚΕ και διακινούνται στο λαό, τόσο για την πληρέστερη ενημέρωσή του γύρω από προτάσεις του Κόμματος για την ουσιαστική ανακούφιση των εργατικών - λαϊκών νοικοκυριών -για τα χρέη που πνίγουν τις λαϊκές οικογένειες, για τις ΣΣΕ και άλλα εργασιακά δικαιώματα, για τους ανέργους, αλλά και για τους φόρους που λεηλατούν το ισχνό λαϊκό εισόδημα- όσο και για να τον προτρέψουν να πάρει μέρος στην πάλη για την υλοποίησή τους.
Ο λαός καλείται να στηρίξει τις θέσεις του ΚΚΕ με τη δράση και την ψήφο του και να άρει την εμπιστοσύνη του από ΝΔ - ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ, αφού οι θέσεις τους είναι κομμένες και ραμμένες στα μέτρα του κεφαλαίου.
«Η ισχυροποίηση του ΚΚΕ είναι μοναδική εγγύηση για να διεκδικήσουμε μέτρα προστασίας των ανέργων και των οικογενειών που υποφέρουν απ' τη φοροεπιδρομή και τα χρέη. Να οργανώσουμε την αντεπίθεσή μας για να ανακτήσουμε τις μεγάλες απώλειες που είχαμε την τελευταία πενταετία. Για να δυναμώσουμε τη λαϊκή πάλη και συμμαχία ενάντια στα μονοπώλια και τον καπιταλισμό. Για να ανοίξουμε το δρόμο για τη μοναδική λύση υπέρ του λαού, για να ικανοποιηθούν επιτέλους οι σύγχρονες κοινωνικές ανάγκες μας με λαϊκή εξουσία», σημειώνεται.

Ουσιαστική ελάφρυνση χρεών

Στο φυλλάδιο για την «Ουσιαστική ελάφρυνση χρεών των λαϊκών οικογενειών, φτωχών αγροτών και ΕΒΕ», παρατίθενται τα κύρια άρθρα της πρότασης νόμου που έκανε το ΚΚΕ για εργατικές - λαϊκές οικογένειες με ετήσιο οικογενειακό εισόδημα μέχρι 40.000 ευρώ, προσαυξανόμενο κατά 5.000 ευρώ για κάθε παιδί, για τους φτωχούς αγρότες, επαγγελματίες και εμπόρους, τα οποία προβλέπουν:

• Διαγραφή του 50% των οφειλών εφόσον το ύψος των δανείων δεν ξεπερνά τις 200.000 ευρώ για στεγαστικά δάνεια, τις 30.000 ευρώ για καταναλωτικά και τις 20.000 ευρώ για τις πιστωτικές κάρτες.
• Αναστολή της πληρωμής για τους ανέργους για όσο διάστημα βρίσκονται στην ανεργία.
• Διαγραφή τόκων από την οφειλή των λαϊκών νοικοκυριών προς τα πιστωτικά ιδρύματα.
• Διαγραφή των ποσών των τόκων που κεφαλαιοποιήθηκαν και ανατοκίστηκαν.
• Μείωση των οφειλών των ΕΒΕ προς τα πιστωτικά ιδρύματα σε ποσοστό 30% εάν διατηρούν την επιχείρησή τους και κατά 50% εάν την έχουν κλείσει και είναι άνεργοι και για ύψος δανείων μέχρι 300.000 ευρώ.
• Μείωση των οφειλών των φτωχών αγροτοκτηνοτρόφων και ψαράδων προς τα πιστωτικά ιδρύματα, οι οποίες αφορούν την επαγγελματική τους δραστηριότητα, σε ποσοστό 30% και για ύψος δανείων μέχρι 300.000 ευρώ.
• Παύση πράξεων αναγκαστικής εκτέλεσης εκ μέρους των πιστωτικών ιδρυμάτων εναντίον των λαϊκών οικογενειών, των ανέργων, των αυτοαπασχολούμενων, των μικρών ΕΒΕ, των αγροτοκτηνοτρόφων και των ψαράδων.
• Περιορισμό της υποθήκης στο ύψος του αρχικού δανείου.

Για την αποκατάσταση των ΣΣΕ και την κάλυψη των απωλειών των εργαζομένων

Η αποκατάσταση των εισοδημάτων στην προ κρίσης κατάσταση και η κάλυψη των απωλειών αποτελούν για το ΚΚΕ επείγον μέτρο για την ανακούφιση της εργατικής οικογένειας. Γι' αυτό, μαζί με τις θέσεις και τις προτάσεις νόμου για την προστασία των ανέργων και την ανακούφιση του λαού από φόρους και χρέη, κατέθεσε στη Βουλή και νόμο στον οποίο προτείνει:

• Επαναφορά του κατώτατου μισθού στα 751 ευρώ για όλους (και για τους εργαζόμενους από 18 έως 25 ετών) και κατώτατο μεροκάματο στα 33,57 ευρώ ως βάση για την υπογραφή νέας Εθνικής Γενικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας με ουσιαστικές αυξήσεις.
• Καθολική ισχύς και υποχρεωτικότητα των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας. Εφαρμογή της μετενέργειας μέχρι την υπογραφή νέας ΣΣΕ.
• Κατάργηση της δυνατότητας για υπογραφή, με τις Ενώσεις Προσώπων, συμβάσεων με μισθούς χαμηλότερους από τις Κλαδικές Συμβάσεις.
• Κατάργηση όλων των ελαστικών μορφών εργασίας, της μερικής απασχόλησης, της εκ περιτροπής εργασίας και της διευθέτησης του χρόνου εργασίας, όπως και του θεσμού του δανεισμού των εργαζομένων. Μόνο έτσι θα έχει κάποιο ουσιαστικό αντίκρισμα, για όσους αμείβονται με τον κατώτατο μισθό και μεροκάματο, η επαναφορά του μισθού στα 751 ευρώ.
• Επαναφορά του 13ου και 14ου μισθού και της 13ης και 14ης σύνταξης για όλους τους συνταξιούχους.
• Κατάργηση όλων των ρυθμίσεων και Προεδρικών Διαταγμάτων που προβλέπουν την αύξηση του ορίου απολύσεων και τη μείωση των αποζημιώσεων.
• Επαναφορά των οικογενειακών, των κλαδικών και άλλων επιδομάτων που καταργήθηκαν.

Το ΚΚΕ καλεί σε οργάνωση και πάλη για ουσιαστικές αυξήσεις και κάλυψη των απωλειών και προβάλει τις σύγχρονες ανάγκες της εργατικής οικογένειας, μάχεται για την ανασύνταξη και αντεπίθεση του εργατικού κινήματος. Ενημερώνει το λαό ότι η σφαγή μισθών και δικαιωμάτων δεν είναι προσωρινή, όπως αποδεικνύεται απ' τις αποφάσεις της ΕΕ, την πολιτική της κυβέρνησης ΝΔ - ΠΑΣΟΚ. Σε αυτήν την κατεύθυνση κινούνται και οι θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ που δίνει εξετάσεις στους επιχειρηματικούς ομίλους και την ΕΕ και κοροϊδεύει το λαό. Οι τελευταίες του προτάσεις φανερώνουν ότι ήταν ψεύτικες οι υποσχέσεις του ότι «θα σκίσει τα μνημόνια», θα επαναφέρει μισθούς και συντάξεις και θα ανακουφίσει το λαό από χρέη!

Για τους ανέργους

«Τώρα επίδομα ανεργίας για όλους τους ανέργους και μέτρα ουσιαστικής προστασίας για τις οικογένειές τους - ΔΕΝ ΘΑ ΖΗΣΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΑΝΕΧΕΙΑ - ΑΡΚΕΤΑ ΚΡΑΤΗΣΕ Ο ΕΜΠΑΙΓΜΟΣ», σημειώνεται στο φυλλάδιο για τους ανέργους.
Το ΚΚΕ σταθερά αγωνίζεται και συνεχώς καταθέτει στη Βουλή ολοκληρωμένες προτάσεις, με σχέδια νόμου. Συγκεκριμένα προτείνει:

• Να αυξηθεί το επίδομα ανεργίας και να δοθεί σε όλους τους ανέργους χωρίς προϋποθέσεις και για όσο διάστημα είναι άνεργοι.
• Καμία διακοπή ηλεκτρικού ρεύματος, νερού και σταθερών τηλεφώνων. Δραστική μείωση των τιμολογίων τους.
• Πλήρη και δωρεάν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη για τους ίδιους και τα προστατευόμενα μέλη των οικογενειών τους.
• Διαγραφή του 50% των οφειλών εφόσον το ύψος των δανείων δεν ξεπερνά τις 200.000 ευρώ για στεγαστικά δάνεια, τις 30.000 ευρώ για καταναλωτικά και τις 20.000 ευρώ για τις πιστωτικές κάρτες.
• Αναστολή κάθε είδους υποχρέωσης που έχει από δάνειο. Καμία κατάσχεση ή πλειστηριασμό σε κύρια ή δευτερεύουσα κατοικία που ανήκει στον άνεργο.
• Να απαγορεύεται ο ανατοκισμός και η κεφαλαιοποίηση.
• Δωρεάν μετακινήσεις στις αστικές συγκοινωνίες.
• Να αναγνωρίζεται ως συντάξιμος χρόνος το διάστημα της ανεργίας χωρίς καμία επιβάρυνση των ανέργων.

Αυτά τα μέτρα, που είναι τα ελάχιστα για την ανακούφιση των ανέργων, τα απορρίπτουν τα κόμματα του ευρωμονόδρομου γιατί έρχονται σε αντίθεση με τα συμφέροντα των επιχειρηματιών και τις βασικές κατευθύνσεις της ΕΕ.
Ο λαός προτρέπεται να μη δείξει καμιά ανοχή στην κυβέρνηση ΝΔ - ΠΑΣΟΚ που χρηματοδοτεί τους επιχειρηματικούς ομίλους και τις τράπεζες και φοροεξοντώνει τους ανέργους και φτωχούς μισθωτούς, τους αγρότες και τους αυτοαπασχολούμενους. Αλλά και καμία αναμονή και εμπιστοσύνη στον ΣΥΡΙΖΑ, που ενώ υποσχόταν επίδομα για όλους τους ανέργους τώρα μιλάει για κάποια «διεύρυνση των κριτηρίων» και προτείνει, όπως η κυβέρνηση, επιδότηση των μεγαλοκαπιταλιστών από κονδύλια της ΕΕ που είναι «ραμμένα» στα μέτρα τους. Ακόμα και την επαναφορά του επιδόματος στα 460 ευρώ την ξέχασε, όπως ξέχασε και το «κούρεμα» χρεών στις τράπεζες, την κατάργηση των χαρατσιών κ.ά.

«Είναι δικαίωμά μας η σταθερή εργασία για όλους, με σύγχρονες κατακτήσεις, όπως η ουσιαστική προστασία όσο είμαστε άνεργοι!», τονίζεται.

Για φόρους και χαράτσια

Το ΚΚΕ αγωνίζεται και προτείνει με σχέδια νόμων να καταργηθούν φόροι, ΕΝΦΙΑ, χαράτσια που ληστεύουν το λαϊκό εισόδημα.
Με τις παρεμβάσεις του εντός και εκτός της Βουλής απαιτεί:

• Την πλήρη απαλλαγή της πρώτης και δευτερεύουσας κατοικίας, που καλύπτουν τις στεγαστικές ανάγκες και τις ανάγκες αναψυχής της λαϊκής οικογένειας. Οι εργαζόμενοι, τα λαϊκά στρώματα έχουν πληρώσει ακριβά και φορολογηθεί ήδη βαριά για να έχουν ένα σπίτι ή και ένα εξοχικό.
• Να μη φορολογηθεί η αγροτική γη και να φορολογηθεί η μεγάλη ακίνητη περιουσία.
• Να καταργηθούν τώρα οι φόροι στο πετρέλαιο θέρμανσης και το φυσικό αέριο. Να καταργηθεί ο ΦΠΑ στα είδη πλατιάς λαϊκής κατανάλωσης, σε αγροτικά εφόδια, μηχανήματα και στο πετρέλαιο κίνησης. Να καταργηθούν όλα τα διόδια.
• Αφορολόγητο όριο για τη λαϊκή οικογένεια 40.000 ευρώ το χρόνο προσαυξημένο κατά 5.000 ευρώ για κάθε παιδί.
• Να φορολογηθούν με συντελεστή 45% κατά τα διανεμόμενα και αδιανέμητα κέρδη του μεγάλου κεφαλαίου. Να καταργηθούν οι «αναπτυξιακές» φοροελαφρύνσεις και το ειδικό φορολογικό καθεστώς για τους εφοπλιστές.
• Να αναγνωριστούν τα λογιστικά βιβλία ως μοναδική πηγή προσδιορισμού εισοδήματος των ΕΒΕ. Κατάργηση των αντικειμενικών κριτηρίων, των ειδικών δημοτικών φόρων και των χαρατσιών για κλείσιμο χρήσεων.
• Διαγραφή και πάγωμα χρεών για ανέργους, φτωχούς μισθωτούς, αγρότες και αυτοαπασχολούμενους.
• Ουσιαστικά μέτρα προστασίας των ανέργων και των φτωχών οικογενειών.
• Καμιά κατάσχεση και πλειστηριασμός. Καμιά διακοπή ρεύματος, νερού, σταθερού τηλεφώνου.

«Κανένας συμβιβασμός με τη φοροεπιδρομή και την ανέχεια!», σημειώνεται και καλείται ο λαός να μην εμπιστεύεται τις υποσχέσεις κυβέρνησης και ΣΥΡΙΖΑ για φοροελαφρύνσεις. Η πρώτη συνεχίζει τη φοροεπιδρομή στο λαό, ενώ δίνει νέες φοροαπαλλαγές στο μεγάλο κεφάλαιο, ενώ η θέση του ΣΥΡΙΖΑ είναι να εισπραχθούν από όλους τα εξοντωτικά χαράτσια και ταυτόχρονα αφήνει άθικτα τα προνόμια και τις φοροαπαλλαγές των μεγάλων επιχειρηματιών και εφοπλιστώ

Για τις εξελίξεις στην Ανατολική Ουκρανία

Για τις εξελίξεις στην Ανατολική Ουκρανία

Στις 13 Οκτώβρη στην περιοχή του Ντονέτσκ σημειώθηκε απόπειρα δολοφονίας κατά του Πάβελ Γκούμπαρεφ, επιχειρηματία κι επικεφαλής της κοινωνικής οργάνωσης «Λαϊκή πολιτοφυλακή του Ντονμπάς», μέχρι πριν λίγους μήνες «λαϊκού κυβερνήτη» της περιοχής του Ντονμπάς και πρώην υπουργού Αμυνας της «Λαϊκής Δημοκρατίας του Ντονέτσκ» (ΛΔΝτ), έως τον περασμένο Ιούλη. Νωρίτερα, στις 30 Αυγούστου, απόπειρα δολοφονίας είχε γίνει κατά του σημερινού «πρωθυπουργού» της ΛΔΝτ, Αλεξάντρ Ζαχάρτσενκο, που ανέλαβε αυτό το πόστο στα μέσα Ιούλη. Και οι δύο παράγοντες εμφανίζονται ως διεκδικητές του αξιώματος του Προέδρου της ΛΔΝτ και οι δύο επέζησαν των δολοφονικών επιθέσεων. Ο Π. Γκούμπαρεφ, δύο μέρες μετά την απόπειρα δημοσίευσε φωτογραφία του, στην οποία φορά μπλουζάκι που γράφει: «Είμαστε Ρώσοι, κι ο εχθρός μας ας θυμάται στους αιώνες πως εμείς γονατίζουμε μονάχα για να φιλήσουμε τη ρωσική σημαία».

Μάχη πολλών διαστάσεων

Αναφέρουμε τα παραπάνω ως στοιχεία που από τη μια δείχνουν τόσο πλευρές της διαπάλης στη συγκεκριμένη περιοχή, όσο και το χαρακτήρα ορισμένων δυνάμεων, που πολεμούν κάτω από μια θολή «αντιφασιστική» φρασεολογία. Κι αυτό γιατί την περασμένη Κυριακή (13/10) η εφημερίδα το «ΠΡΙΝ» με χαρακτηρισμούς του είδους «αριστεροί του σωλήνα», επιτίθεται στο ΚΚΕ και στην ΚΝΕ γιατί δεν στηρίζουν, όπως γράφει, τον «αντιφασιστικό αγώνα» στην Ανατολική Ουκρανία και υποτιμούν «τη λαϊκή δυναμική του αντιφασιστικού αγώνα βλέποντας τη σύγκρουση απλά και μόνο ως ενδοαντιιμπεριαλιστική» (σ' αυτό το σημείο ο αρθρογράφος ήθελε, μάλλον, να γράψει «ενδοϊμπεριαλιστική», αλλά λόγω του αντι-ΚΚΕ οίστρου παρασύρθηκε κι επινόησε μια νέα λέξη).
Μάλιστα, στο συγκεκριμένο δημοσίευμα προβάλλεται το ερώτημα πώς είναι δυνατόν να συμβαίνει κάτι τέτοιο την ώρα που το ΚΕΚΡ, με το οποίο το ΚΚΕ έχει καλές σχέσεις, έχει άλλη στάση.
Προς το παρόν παρακάμπτουμε τις κατηγορίες κατά του ΚΚΕ και θα δούμε τι έγραψε αυτή τη βδομάδα η ιστοσελίδα του Κομμουνιστικού Εργατικού Κόμματος Ρωσίας (ΚΕΚΡ). Σε άρθρο της με τον τίτλο «Οι Ρώσοι ολιγάρχες ξεκίνησαν τη μοιρασιά της ιδιοκτησίας» αναφέρεται στις εξελίξεις στην αυτοαποκαλούμενη Λαϊκή Δημοκρατία του Ντονέτσκ. Εκεί σημειώνεται πως «με γυμνό μάτι μπορεί να δει κανείς την άπληστη ανυπομονησία της ρωσικής ολιγαρχίας που βιάζεται να οικοδομήσει τη δική της "κάθετη" εξουσία στις ΛΔ του Ντονέτσκ και του Λουγκάνσκ». Στο άρθρο σημειώνεται πως οι Ουκρανοί ιδιοκτήτες των εργοστασίων, των ανθρακωρυχείων, των άλλων μέσων παραγωγής στις δύο αυτές περιοχές, τα ξεπουλούν αυτή την περίοδο σε Ρώσους καπιταλιστές. Οι αγοραπωλησίες γίνονται συνήθως στο Κίεβο ή σε άλλες ουκρανικές πόλεις, και οι Ρώσοι καπιταλιστές στη συνέχεια καταφθάνουν στις «Λαϊκές Δημοκρατίες» για να κατοχυρώσουν τη νέα ιδιοκτησία τους. «Οι συζητήσεις για εθνικοποίηση στο Ντονμπάς, έμειναν συζητήσεις», διαπιστώνεται στο άρθρο, ενώ σημειώνεται και η προσπάθεια ελέγχου των πολιτικών διεργασιών από τις αστικές δυνάμεις. Η προσπάθεια «συνέτισης» όσων αντιδρούν έχει κοστίσει, σύμφωνα με το άρθρο, τη ζωή σε αρκετούς μαχητές.
Ανάλογο δημοσίευμα υπάρχει και στην ιστοσελίδα του «ΡΟΤ ΦΡΟΝΤ», της «μετωπικής» οργάνωσης του ΚΕΚΡ.

Ιδεολογική «τρικυμία»

Αυτά βέβαια οι «εκπρόσωποι του αντιφασιστικού καραβανιού», που επισκέφτηκαν τις «Λαϊκές Δημοκρατίες», δεν τα είδαν, δεν τα έμαθαν. Ωστόσο, όπως μας πληροφορούν από τις σελίδες του «ΠΡΙΝ», είδαν «το πορτοκαλί και μαύρο σήμα του Αγίου Γεωργίου, σύμβολο του μεγάλου αντιφασιστικού αγώνα», που, όπως ισχυρίζονται, «χωρά και τον τσάρο και τον Λένιν και την Ορθοδοξία και τις σοβιετικές κατακτήσεις και τη σύγχρονη πολιτική της Ρωσίας».
Μιλάμε, δηλαδή, για πραγματική «ρώσικη σαλάτα» στις αναλύσεις των αρθρογράφων του «ΠΡΙΝ». Για την Ιστορία, οι μαυρο-πορτοκαλί κορδέλες χρησιμοποιήθηκαν αρχικά από το τσαρικό καθεστώς το 1769 (στον ρωσο-τουρκικό πόλεμο) και βέβαια δεν είχαν καμία σχέση με τον αντιφασιστικό αγώνα. Επειτα είναι γνωστό πως τα τελευταία χρόνια οι επίσημες ρωσικές αρχές προσπαθούν να εξαλείψουν από τη σημαία της Νίκης το σφυροδρέπανο (αφήνοντας το κίτρινο αστέρι), ενώ προωθούν όσο μπορούν και τις μαυρο-πορτοκαλί «κορδέλες του Αγίου Γεωργίου», ως αντικατάσταση του κόκκινου χρώματος. Βεβαίως, στόχος δεν είναι απλώς οι συμβολισμοί, αλλά το περιεχόμενο που αυτοί μεταφέρουν. Στόχος τους είναι η αποσιώπηση του ρόλου του σοβιετικού κράτους και της ηγεσίας του, του ΚΚΣΕ, στην Αντιφασιστική Νίκη.
Σε ό,τι αφορά τον «αντιφασισμό» της ιδεολογικής «τρικυμίας εν κρανίω», που «χωράει και τον Λένιν και τον τσάρο», μπορούμε να πούμε πως κάτι τέτοιο μόνο στον «πειραματικό σωλήνα» των αναλύσεων του «ΠΡΙΝ» θα μπορούσαμε να το διαβάσουμε...

Η στάση του ΚΚΕ

Το ΚΚΕ και η ΚΝΕ από την πρώτη στιγμή καταδίκασαν την επέμβαση των ΗΠΑ και της ΕΕ στην Ουκρανία, που συνέβηκε στο έδαφος του καπιταλισμού και του ισχυρού ανταγωνισμού των παραπάνω δυνάμεων με τη Ρωσία.
Καταδικάσαμε τον αντισοβιετισμό και τον αντικομμουνισμό, τις καταστροφές μνημείων, τα σχέδια απαγόρευσης του ΚΚ, την αναρρίχηση στην κυβέρνηση αντιδραστικών έως κι ανοιχτά φασιστικών δυνάμεων.
Διοργανώσαμε παραστάσεις στην ουκρανική πρεσβεία, μαζικές διαδηλώσεις έξω απ' αυτήν, καυτηριάσαμε τη στάση της ελληνικής κυβέρνησης, ιδιαίτερα την περίοδο που είχε την Προεδρία της ΕΕ, καταθέσαμε σχετικές Ερωτήσεις στο Ευρωκοινοβούλιο αποκαλύπτοντας τον βρώμικο ρόλο της ΕΕ στις εξελίξεις κ.ά.
Πρόσφατα διοργανώσαμε Ευρωπαϊκή Συνάντηση ΚΚ, όπου το ζήτημα της Ουκρανίας και των εξελίξεων σ' αυτήν ήταν ένα από τα σημαντικότερα.
Την ίδια ώρα το ΚΚΕ διαφώτισε τους εργαζόμενους για τις εξελίξεις στην Ουκρανία, μακριά από τους αποπροσανατολιστικούς «φακούς» εκείνων που επιλέγουν ιμπεριαλιστή. Σημειώσαμε πως στην Ανατολική Ουκρανία, στις γραμμές των πολιτοφυλάκων, πολεμούν διαφορετικές δυνάμεις, πολεμά κόσμος διαφορετικός και με διαφορετικά κίνητρα. Μεταξύ αυτών που πολεμούν εκεί βρίσκονται και κομμουνιστές, όπως κι εθνικιστές και πως διεξάγεται διαπάλη για τον έλεγχο της κατάστασης. Τονίσαμε πως θα πρέπει η εργατική τάξη της Ουκρανίας να καθορίσει τη δική της αυτοτελή στρατηγική, με στόχο την ανατροπή του καπιταλισμού.
Με αυτό το πρίσμα παρακολουθούμε και τις εξελίξεις στην Ανατολική Ουκρανία και την προσπάθεια των κομμουνιστών εκεί, σε δύσκολες, πρωτόγνωρες γι' αυτούς συνθήκες, να δυναμώσουν τον αγώνα τους σε πορεία ρήξης κι ανατροπής. Σ' αυτήν την κατεύθυνση, εννοείται πως έχουν την αμέριστη αλληλεγγύη μας.