14 Μαΐ 2014

Ο φακός «συνέλαβε» Ουκρανούς να σκοτώνουν εν ψυχρώ Ρωσόφωνους που πήγαν να ψηφίσουν (video)

Ο φακός «συνέλαβε» Ουκρανούς να σκοτώνουν εν ψυχρώ Ρωσόφωνους που πήγαν να ψηφίσουν (video)



Συνεχίζονται οι «μάχες» στην ανατολική Ουκρανία με τους άνδρες της εθνικής φρουράς να ανοίγουν πυρ εναντίον Ρωσόφωνων διαδηλωτών. Στο Krasnoarmeysk δύο διαδηλωτές έπεσαν νεκροί από τους πυροβολισμούς των στρατιωτών που κυριολεκτικά τους εκτέλεσαν, ενώ ένας άνδρας τραυματίστηκε από «τυφλό» χτύπημα έξω απόεκλογικό κέντρο.


Ελικόπτερο του ΟΗΕ σε στρατιωτική επιχείρηση εναντίον των Ρωσόφωνων (video)

Ελικόπτερο του ΟΗΕ σε στρατιωτική επιχείρηση εναντίον των Ρωσόφωνων (video)


14 Μαΐου
16:292014
Αναστάτωση και προβληματισμό έχει προκαλέσει στους κόλπους των Ηνωμένων Εθνών το βίντεο που δόθηκε στη δημοσιότητα και δείχνει ένα ελικόπτερο με το λευκό χρώμα και το έμβλημα του οργανισμού να συμμετέχει στην επιχείρηση του ουκρανικού στρατού κατά των αυτονομιστών στο Ντονέτσκ.
Σε ερώτηση για τη θέση του ΟΗΕ όσον αφορά τη χρήση στρατιωτικού υλικού με το έμβλημα του ΟΗΕ σε μη ειρηνευτική αποστολή το γραφείο του ΓΓ του Οργανισμού απάντησε ότι τυχόν τέτοια χρήση παραβιάζει τους κανόνες του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών.
«Είναι ευθύνη των κρατών που συνεισφέρουν στρατεύματα (Troop Contributing Countries) και προσφέρουν εξοπλισμό σε ειρηνευτικές αποστολές να αφαιρούν όλα τα εμβλήματα του ΟΗΕ όταν αυτός ο εξοπλισμός επαναπατρίζεται ή δεν χρησιμοποιείται πλέον για επίσημη αποστολή του Οργανισμού» ήταν η απάντηση που έδωσε εκπρόσωπος του Μπαν Κι Μουν στο Russia Today. 
Ήδη ο ΟΗΕ είναι σε επαφή με τις ουκρανικές αρχές προκειμένου να δοθούν οι απαραίτητες εξηγήσεις, συμπλήρωσε ο εκπρόσωπος του ΓΓ. Το βίντεο μετέδωσε το LifeNews υποστηρίζοντας ότι τα πλάνα τραβήχτηκαν κοντά στο Κραματόρσκ.


Share

Κάτω απ’ το αυλάκι

 Κάτω απ’ το αυλάκι

Αν ψάχνεις να βρεις μια όμορφη πόλη στο μοριά, θα αποκλείσεις με συνοπτικές διαδικασίες το άργος και την κόρινθο, που δεν έχουν πάρει πολλά από την αισθητική των αρχαίων προγόνων τους, σε δεύτερη φάση τον πύργο και την τρίπολη, που είναι σχετικά αδιάφορες, τη σπάρτη ίσως, που δεν είναι άσχημη, αλλά δεν έχει κάτι το ιδιαίτερο. Θα κοντοσταθείς στην πάτρα και την καλαμάτα, που είναι πόλεις για να ζεις. Αλλά η τελική επιλογή δεν μπορεί παρά να είναι το ναύπλιο, που παίζει να είναι και η πιο ωραία πόλη της ελλάδας, με τα νεοκλασικά, την παλιά πόλη, μπούρτζι, παλαμίδι, και άλλα πολλά, που τα περιγράφει πολύ γλαφυρά κι ο βασιλικός σε ένα σατιρικό μεταπολιτευτικό βιβλίο του για τα καμάκια, το σωματείο στο οποίο οργανώνονται και τις βορειοευρωπαίες που πέφτουν στα δίχτυα τους και μαγεύονται από τις ελληνικές ομορφιές. 


Αυτή η προφανής ομορφιά πάντως εμποδίζει πολλούς να δουν πίσω από τη λάμψη της πως η πόλη θα μπορούσε να είναι ακόμα πιο ωραία, υπό προϋποθέσεις. Στα τέλη της δεκαετίας με τις βάτες πχ επί υπουργίας τρίτση (πράγματι, χρατς-χρουτς) καταρτίστηκε ένα γενικό πολεοδομικό σχέδιο για την ανάπλαση της περιοχής γύρω από τον αστικό ιστό του ναυπλίου. Η περιοχή θα περιελάμβανε μια δασωμένη έκταση με πεύκα –που αργότερα κάηκε-, το στρατόπεδο των μηχανικών (κεμχ) που θα μεταφερόταν στα πυργιώτικα, όπου είναι και το πεδίο βολής, και τον χώρο όπου λειτουργούσε το εργοστάσιο του κύκνου, με σκοπό να δημιουργηθεί ένας πράσινος δακτύλιος με κοινόχρηστους χώρους και πάρκα γύρω από την πόλη και τα προάστιά της, καθώς όλες αυτές οι εκτάσεις συνόρευαν κατά κάποιο τρόπο μεταξύ τους.

Παράλληλα υπήρχε ως σχέδιο να μεταφερθεί ο σταθμός των κτελ –που τώρα βρίσκεται στο κέντρο της πόλης, χωρίς κτίριο και υποδομές, δημιουργώντας κυκλοφοριακό πρόβλημα- μαζί με το σιδηροδρομικό σταθμό, δίπλα στο λιμάνι, για να βρίσκονται όλα μαζί τα μέσα μαζικής μεταφοράς, σε μικρή απόσταση μεταξύ τους. Ενώ προβλεπόταν κι η δημιουργία μιας πανεπιστημιακής ζώνης με τη μεταφορά 3-4 σχολών, από τις οποίες όμως ήρθε μόνο μία, αυτή των θεατρικών σπουδών, που εγκαταστάθηκε τελικά στο παλιό κέντρο νεότητας, που έμενε άδειο κι αναξιοποίητο από τα χρόνια της αλλαγής, με ένα μπιλιάρδο για διακόσμηση.

Όπως γίνεται αντιληπτό από τα παραπάνω, το σχέδιο τελικά βάλτωσε και δεν προχώρησε τίποτα απ’ όσα προέβλεπε. Το εργοστάσιο του κύκνου πχ έκλεισε στις αρχές της περασμένης δεκαετίας και μετεγκαταστάθηκε στον πύργο. (Ας σημειωθεί παρενθετικά πως μέτοχος της εταιρίας είναι ο πεθερός του σαμαρά, στον οποίο ανήκουν και πολλά κτίρια στην πρόσοψη του λιμανιού του ναυπλίου –να και η μεγαλοαστική κοινωνική θέση που έλεγε και ο μπαλτάκος στον κασιδιάρη για τον πρωθυπουργό).
Σήμερα η περιοχή αυτή είναι ένα βαλτώδες εργοτάξιο. Οι τεχνικές υπηρεσίες του δήμου, σε συνεργασία με την πολεοδομία και με την έγκριση του πρώην υπεχωδε, αναθεώρησαν το αρχικό πολεοδομικό σχέδιο και βρήκαν διάφορους τρόπους να το παρακάμψουν τελείως. Ένα κομμάτι του οικοπέδου πουλήθηκε στην εταιρία λιντλ, για να φτιάξει σούπερ μάρκετ και το υπόλοιπο σε μια τεχνική εταιρία που σχεδίαζε να φτιάξει μια ολόκληρη πόλη (που λέει ο λόγος) με πολυκατοικίες και πολυκαταστήματα, πήρε δάνεια, επιχορηγήσεις κι έφτιαξε αρχικά μερικά κτίρια, αλλά έπεσε πάνω στην κρίση και σταμάτησε τις εργασίες. Η τραγική ειρωνεία της υπόθεσης είναι οι πινακίδες που έχει βάλει η ίδια η εταιρία ζητώντας την κατανόηση των κατοίκων ως την ολοκλήρωση των έργων, γιατί «η γειτονιά αναβαθμίζεται» ενώ «η ενόχληση είναι προσωρινή».

Η μόνη ωραία παρέμβαση που έχει γίνει στην πόλη είναι πως πεζοδρομήθηκε το ιστορικό κέντρο, που χαρακτηρίστηκε μνημείο αρχιτεκτονικής κληρονομιάς (σε αντίθεση πχ με το κάστρο της ακροναυπλίας, που δε θεωρήθηκε ιστορικό μνημείο και έτσι ένα μέρος του τείχους και της φυλακής γκρεμίστηκε ή αλλοιώθηκε, για να χτιστούν στη θέση τους τρία ξενοδοχεία. Αυτό αποτελεί ίσως ένα από τα μεγαλύτερα εγκλήματα της επταετίας, μόνο που είχε ξεκινήσει και νωρίτερα, επί καραμανλή, που έχτισε το πρώτο «ξενία»}. Έτσι κι αλλιώς βέβαια το ναύπλιο έχει πολλές φυσικές ομορφιές, που όσες παρεμβάσεις και να γίνουν, δεν επισκιάζονται εύκολα. Το κριτήριο πολλών κατοίκων του όμως για την αυτοδιοίκηση είναι τελείως τουριστικό κι ιδιοτελές. Ένας δήμαρχος θεωρούταν πετυχημένος πχ γιατί φωταγωγούσε το παλαμίδι κάθε παρασκευή και σάββατο. Ενώ βασική προϋπόθεση για να μείνουν ευχαριστημένοι κάποιοι αναπλιώτες είναι να παίρνουν επιχορηγήσεις για πανσιόν και για ξενοδοχειακές εγκαταστάσεις. Ο τουρισμός μπορεί να μην είναι η βαριά βιομηχανία της ελλάδας –όπως το διαφημίζουν πολλοί- λειτουργεί όμως σαν υπνωτικό για την ταξική συνειδητοποίηση και το αγωνιστικό φρόνημα του λαού των τουριστικών περιοχών –εξαιρούνται κάποιοι ξενοδοχοϋπάλληλοι, που συσπειρώνονται στο παμε και τη θρυλική πκξ, την παράταξή μας στον κλάδο.

Το παραπάνω παράδειγμα είναι ενδεικτικό μιας γενικότερης κατάστασης, γι’ αυτό κι αναφερθήκαμε εκτενώς σε αυτήν την περίπτωση. Δίπλα στο ναύπλιο, αλλά χωρίς κανένα από τα προτερήματά του, βρίσκεται το άργος, που έχει δήμαρχο τον καμπόσο –δεν είναι παρατσούκλι, αλλά το όνομά του. Το σημαντικότερο επίτευγμα του καμπόσου –χωρίς πλάκα- που το προβάλλει κι ο ίδιος με καμάρι είναι πως κατάφερε και κατοχύρωσε ένα χρώμα της λαμποργκίνι να έχει το όνομα της πόλης του άργους και του βασικού προϊόντος της και να λέγεται «πορτοκαλί άργους».
Είδες σφε αναγνώστη το success story της ισχυρής ελλάδας; Το οποίο έλκει βεβαίως τη δυναμική του από την αρχαιότητα, γι’ αυτό κι ο καμπόσος υποσχέθηκε να γεμίσει την πόλη με αρχαιοπρεπή αγάλματα, ανδριάντες και μια τεράστια πύλη σαν πι στην είσοδό της. Γιατί ο εχθρός του κακού είναι το ακόμα χειρότερο και το προγονόπληκτο κιτς.

Γενικώς στην αργολίδα το κκε δεν καταγράφει ιδιαίτερα υψηλά ποσοστά. Το βασικό μας προπύργιο είναι η προσφυγική νέα κίος και δεν είναι τυχαίο ότι ο καζάκης επέλεξε εκεί σε μια εκδήλωσή του, να εξαπολύσει χυδαία επίθεση ενάντια στο κόμμα, όταν τόλμησε να παρέμβει ένας δικός μας σφος από το κοινό.


Τα πράγματα δεν αλλάζουν θεαματικά ούτε στην υπόλοιπη περιφέρεια πελοποννήσου. Κι η εξήγηση γι’ αυτό έχει δυο βασικούς άξονες. Ο πρώτος είναι αυτό που συνοψίζει πολύ εύστοχα κι η μανιάτισσα δήμητρα πέτρουλα (συγγενείς του σωτήρη, του ήρωα των ιουλιανών) στο βιβλίο της «που ‘ναι η μάνα σου μωρή», όπου περιγράφει το ξεκλήρισμα της οικογένειάς της από συμμορία μοναρχοφασιστών: και πώς να υπάρχουν κομμουνιστές σε αυτά τα μέρη, αφού τους σκότωσαν σχεδόν όλους οι φασίστες κι οι υπόλοιποι αναγκάστηκαν να ξεριζωθούν για να γλιτώσουν; Κάπου στην κόκκινη μπλογκόσφαιρα πρέπει να είχε δημοσιευτεί ένας αναλυτικός χάρτης, που παρουσίαζε λεπτομερώς την τρομοκρατική δράση και τη ζώνη εμβέλειας αυτών των συμμοριών στην πελοπόννησο. Δεν είναι πως δεν υπάρχουν και κάποια ανταρτοχώρια, αλλά είναι περικυκλωμένα από άλλα, όπου επικρατεί μαύρη μαυρίλα –στα αρβανιτοχώρια πχ τα ποσοστά του κκε καταγράφουν κάτι ολοστρόγγυλα μηδενικά ή δεκαδικά κάτω από τη μονάδα.


 Ο δεύτερος άξονας έχει να κάνει με τα κατάλοιπα της παλιάς ελλάδας –τώρα που ο σύγχρονος δικομματισμός ερίζει για τον όρο «νέα ελλάδα» και τα πνευματικά του δικαιώματα- τη διάσπαρτη κι εκτεταμένη μικρή ιδιοκτησία, το γενικευμένο πελατειακό σύστημα με τους βλαχοδήμαρχους, τους εκσυγχρονισμένους κοτζαμπάσηδες και τον μπάρμπα στην κορώνη.

Η κορώνη πάντως, μαζί με κάποιες άλλες περιοχές της μεσσηνίας προς την πύλο, είναι από τα λιγοστά στηρίγματα του κκε –σε μια περιφέρεια όπου ο τατούλης πάει μάλλον για εύκολη επανεκλογή κι ο βουδούρης ελπίζει στο δεύτερο γύρο, αν και ο σύριζα θα έχει κάποιες διαρροές, μάλλον προς την ανταρσύα. Άλλα κομματικά στηρίγματα είναι κάτι χωριά, κυρίως στη δυτική πλευρά του μαινάλου και το τμήμα της φαιοπράσινης (σα να λέμε σοσιαλφασιστικής) κορινθίας, που είναι πάνω απ’ το αυλάκι, αλλά υπέκυψε τον ιούνη του 12’ στη λαίλαπα του νέου πασοκ.


Κι είναι κάτι τέτοια δεδομένα που σε κάνουν να σκέφτεσαι, μεταξύ σοβαρού κι αστείου, πως αν ποτέ η ελλάδα κάνει το πρώτο επαναστατικό βήμα και γίνει ο αδύναμος κρίκος της ιμπεριαλιστικής αλυσίδας (και το αδύναμο τουβλάκι του ιμπεριαλιστικού τζένγκα σε μορφή πυραμίδας) και μας την πέσουν οι πιο δυνατοί κρίκοι, που τη δεύτερη κιόλας μέρα θα είναι με στρατό στη λαμία, μπορούμε να τους οδηγήσουμε τεχνηέντως να μας επιτεθούν από το νότο, για να κρατήσουμε άμυνα στον ισθμό και να τους χαρίσουμε πακέτο κρήτη και πελοπόννησο –πλην της πάτρας και της σύνδεσης ρίου-αντίρριου.


Οι πίνακες προέρχονται από το blog του redfly, ο οποίος μου έδωσε και τις περισσότερες πληροφορίες για το κείμενο αυτό.

Περί οπορτουνισμού

 Περί οπορτουνισμού

Δύο χρόνια μετά τους δύο γύρους κοινοβουλευτικών εκλογών και ενώ άλλοι δυο γύροι εκλογών πλησιάζουν γοργά, ο νέος εκφραστής της σοσιαλδημοκρατίας, δηλαδή του σοσιαλφασισμού, της ‘κοινωνικής ανάπτυξης’, δηλαδή της ταξικής συνεργασίας και της πολιτικής ενσωμάτωσης και εγκλωβισμού της εργατικής τάξης, ο ΣΥΡΙΖΑ ακόμα αναρωτιέται τους λόγους που οδήγησαν το ΚΚΕ να αρνηθεί ακόμα και συνάντηση με τον ΣΥΡΙΖΑ για να συζητηθεί το ενδεχόμενο προγραμματικής συμφωνίας για κυβέρνηση της Aριστεράς. Το ‘ερώτημα’ αυτό τέθηκε και πριν λίγους μήνες εξίσου προβοκατόρικα σε σχέση με τις δημοτικές εκλογές και το ενδεχόμενο στο δεύτερο γύρω να είναι αντιμέτωποι ο υποψήφιος του ΣΥΡΙΖΑ και ο υποψήφιος της ΧΑ. Επειδή προβλέπεται οι προβοκάτσιες, οι φιλικές προτροπές, οι κατηγορίες για σεχταρισμό, για δογματισμό, ακόμα και για αριστερό οπορτουνισμό, να πολλαπλασιαστούν, σε αυτήν εδώ την ανάρτηση θα αναφερθούμε στο φαινόμενο του οπορτουνισμού, σε μια προσπάθεια να ξεκαθαρίσουν ορισμένες έννοιες.


Τι είναι ο οπορτουνισμός; Στο λεξικό διαβάζουμε πως είναι ‘τρόπος ενέργειας σύμφωνα με τον οποίο ο δράστης του κινητοποιείται από συμφεροντολογικά ελατήρια κι όχι από το χρέος προς μια πάγια αρχή’. Σε αντίστοιχη ανάρτηση του γλόμπινγκ γίνεται αναφορά στην ετυμολογική ρίζα της λέξης που βγαίνει απ' το αγγλικό ‘opportunity’ που σημαίνει ‘ευκαιρία, περίσταση’. Opportunism σημαίνει καιροσκοπία, καιροσκοπισμός. Όσο χρήσιμη και αν είναι όμως η ετυμολογική ανάλυση για την κατανόηση μιας έννοιας τόσο κεντρικής στην ιδεολογική διαπάλη πρέπει να αναφερθούμε σε συγκεκριμένες αναλύσεις του περιεχομένου της έννοιας του οπορτουνισμού.

Στην ίδια ανάρτηση του γλόμπινγκ αναφέρεται ο ορισμός του οπορτουνισμού που έχει δώσει ο Κύριλλος Παπασταύρου, μέλος της κεντρικής επιτροπής του ΚΚΕ, μέλος του ιδεολογικού τμήματος της κεντρικής επιτροπής: ‘Οπορτουνισμός είναι η διείσδυση της αστικής ιδεολογίας στο εργατικό κίνημα’. Η αφηρημένη έννοια του καιροσκοπισμού γίνεται τώρα πιο συγκεκριμένη. Σε σχέση με τη μαρξιστική θεωρία, ιδωμένος υπό το πρίσμα της πάλης των τάξεων, και πιο συγκεκριμένα της ιδεολογικής πάλης των τάξεων, οπορτουνισμός είναι η ίδια η εγκατάλειψη της ταξικής ανάλυσης, η εγκατάλειψη των αρχών του μαρξισμού-λενινισμού από μερίδα της εργατικής τάξης.

Σε τι συνίσταται όμως η αστική ιδεολογία που διεισδύει στο εργατικό κίνημα; Μεταξύ άλλων στην καλλιέργεια της ψευδαίσθησης ότι το καπιταλιστικό σύστημα μπορεί να αλλάξει μέσω μεταρρυθμίσεων, ότι δεν είναι αναγκαία η πολιτική ρήξης, ότι δεν είναι απαραίτητο οι εργάτες να συντρίψουν το αστικό κράτος και να το αντικαταστήσουν με προλεταριακό. Καλλιεργείται η αντίληψη ότι το καπιταλιστικό σύστημα μπορεί να είναι δίκαιο, ότι μπορεί να υπάρξει ‘δίκαια αναδιανομή του πλούτου’ εντός του καπιταλισμού.

Συσκοτίζεται με αυτό τον τρόπο η ο χαρακτήρας εκμετάλλευσης του καπιταλισμού που δεν επιδέχεται κρίσεις περί δικαίου και αδίκου, αφού αντικειμενικά στηρίζεται στην εκμετάλλευση της μίας τάξης, της εργατικής, από την άλλη, των κεφαλαιοκρατών. Η αποκήρυξη της αναγκαιότητας της οργάνωσης της εργατικής τάξης γύρω από την πρωτοπορία και το κομμουνιστικό κόμμα της, η αποκήρυξη του επαναστατικού δρόμου της ολικής ρήξης και ανατροπής, έχει άμεση συνέπεια την ενσωμάτωση της εργατικής τάξης. Δεν μπορεί να υπάρξει εργατικό κίνημα που να αναλώνεται σε στείρο οικονομισμό, να ζητά ‘δίκαιη αναδιανομή του πλούτου’, να ζητά μεταρρυθμίσεις, ανάπτυξη και επενδύσεις. Εργατικό κίνημα που δεν βάζει ζήτημα συντριβής της αστικής εξουσίας είναι ενσωματωμένο κίνημα στα συμφέροντα της αστικής τάξης.

Η ενσωμάτωση του εργατικού κινήματος, που εκφράζεται σήμερα στη λογική του ευρωμονόδρομου, δεν μπορεί να εξηγηθεί χωρίς αναφορά στην κοινωνικο-οικονομική ρίζα του οπορτουνισμού. Ο οπορτουνισμός ως διείσδυση της αστικής ιδεολογίας στο εργατικό κίνημα εμφανίζεται σε συνθήκες ιμπεριαλισμού, του ανώτατο στάδιο του καπιταλισμού, και συνδέεται άμεσα με το κοινωνικό φαινόμενο που ο Λένιν ανέλυσε στο ομώνυμο έργο, δηλαδή την εμφάνιση της εργατικής αριστοκρατίας. Σύμφωνα με αυτή την ανάλυση, μέρος της υπεραξίας που τα μονοπώλια αποσπούν από την εκμετάλλευση της εργατικής τάξης διοχετεύεται στην εξαγορά ενός τμήματος αυτής. Δημιουργείται με αυτό τον τρόπο η εργατική αριστοκρατία, ένα στρώμα αστοποιημένων εργατών που γίνεται το κοινωνικό στήριγμα του ιμπεριαλισμού.

Όπως έγραφε ο Λούκατς στο έργο ‘Η σκέψη του Λένιν και η επικαιρότητα της επανάστασης’, ο μανδύας των ‘διαφορών σε θεωρητικά ζητήματα’, των ‘τακτικών διαφοροποιήσεων’ χρησιμοποιείται για να καλύψει το χάσμα ανάμεσα στα συμφέροντα  της εργατικής αριστοκρατίας, η οποία έχει μάθει στους τρόπους και τα προνόμια της αστικής τάξης, και τα συμφέροντα της εργατικής τάξης, η οποία είναι αντικείμενο στυγνής εκμετάλλευσης στο πλαίσιο των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής, το οποίο είναι αγεφύρωτο. Ως εκ τούτου, οι δημαγωγοί της εργατικής αριστοκρατίας επιδίδονται σε συσκότιση της ταξικής συνείδησης λόγω της αντικειμενική αυτής διαφοράς των συμφερόντων τους από τα συμφέροντα της εργατικής τάξης. Γι αυτό και σήμερα στο συνδικαλιστικό κίνημα βλέπουμε συνεργασίες του ΣΥΡΙΖΑ με την ΔΑΚΕ και την ΠΑΣΚΕ αλλά και με τη Χρυσή Αυγή για ενιαίο ψηφοδέλτιο. Η εργατική αριστοκρατία, ο κορμός του εργοδοτικού-κυβερνητικού συνδικαλισμού και της ταξικής συνεργασίας, έχει μεταφερθεί από το ΠΑΣΟΚ στο ΣΥΡΙΖΑ και έχει το θράσος να μιλά και για υποβάθμιση της ταξικής πάλης.

Αλλά η παραποίηση των εννοιών και των έργων των θεωρητικών του μαρξισμού-λενινισμού είναι κύριο χαρακτηριστικό του οπορτουνισμού. Τρανό παράδειγμα στις μέρες μας είναι η χρήση τσιτάτων από το έργο του Λένιν ‘Ο αριστερισμός παιδική αρρώστια του κομμουνισμού’ από τους εκφραστές της ταξικής συνεργασίας του ΣΥΡΙΖΑ για να κατηγορήσουν το ΚΚΕ για ‘αριστερισμό’. Για παράδειγμα, στο πλαίσιο ‘κριτικής’ στο ΚΚΕ για ‘μεγάλα κούφια λόγια’ και ‘υπερεπαναστατική φρασεολογία’, διαβάζουμε το εξής:

Τα επαναστατικά προλεταριακά Κόμματα δεν φαίνονται από τα σύμβολα και τα κόκκινα σημαιάκια με το σφυροδρέπανο, αλλά από την πρωτοπόρα δράση τους μέσα στις μάζες, από την ικανότητα τους να χρησιμοποιούν τις πολιτικές συγκυρίες, τις οικονομικές εξελίξεις και τις κοινωνικές διεργασίες προς όφελος της Κομμουνιστικής προοπτικής.
  
Το παραπάνω απόσπασμα αποτελεί σαφή αναφορά στο απόσπασμα από τον ‘Αριστερισμό’ του Λένιν που έχουν ξεχειλώσει και χρησιμοποιήσει κατά κόρον οι οπορτουνιστές του ΣΥΡΙΖΑ για να δικαιολογήσουν, ‘κινήσεις τακτικής’ και ‘επιδέξιους ελιγμούς’, όπως η υποψηφιότητα Βουδούρη, η συνεργασία με ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΛΑΟΣ κλπ. Το απόσπασμα από τον ‘Αριστερισμό’ είναι το εξής:

Μπορείς να νικήσεις έναν πιο ισχυρό αντίπαλο μόνο εκτείνοντας στο έπακρο τις δυνάμεις σου και χρησιμοποιώντας υποχρεωτικά με την πιο μεγάλη επιμέλεια, φροντίδα, προσοχή και επιδεξιότητα, κάθε, έστω και την ελάχιστη ‘ρωγμή’ ανάμεσα στους εχθρούς, κάθε αντίθεση ανάμεσα στην αστική τάξη των διαφόρων χωρών, ανάμεσα στην αστική τάξη των διαφόρων χωρών, ανάμεσα στις διάφορες ομάδες ή κατηγορίες της αστικής τάξης στο εσωτερικό της κάθε χώρας -όπως και κάθε, έστω και την ελάχιστη, δυνατότητα να αποκτήσεις μαζικό σύμμαχο, έστω και προσωρινό, ταλαντευόμενο, ασταθή, αβέβαιο και συμβατικό. Όποιος δεν το κατάλαβε αυτό, δεν κατάλαβε ούτε κόκκο από τον μαρξισμό και από τον επιστημονικό, σύγχρονο, σοσιαλισμό γενικά.
  
Οι ‘προασπιστές του Λένιν’, λοιπόν, τον πιάνουν στο στόμα τους για να κατηγορήσουν το ΚΚΕ για αριστερό οπορτουνισμό και δογματισμό, πως τάχα δεν μπορεί να συλλάβει την ουσία της επαναστατικής σκέψης του Λένιν. Και χρησιμοποιούν το παραπάνω απόσπασμα από το κεφάλαιο ‘περί συμβιβασμών’ από το έργο του Λένιν για να θεμελιώσουν τις ανυπόστατες θέσεις τους. Ας δούμε, όμως, τι λέει ο Λένιν και σε άλλα σημεία του ίδιου κεφαλαίου, τα οποία σκόπιμα αποσιωπούνται από τους οπορτουνιστές ‘διανοουμένους’ του ΣΥΡΙΖΑ, κατά την προσφιλή τους τακτική. Παραθέτουμε δύο παραγράφους που βρίσκονται πριν το παραπάνω απόσπασμα:

Α) Ο κάθε προλετάριος, χάρη στις συνθήκες της μαζικής πάλης και της βαθιάς όξυνσης των ταξικών αντιθέσεων (αντιφάσεων) μέσα στις όποιες ζει, παρατηρεί τη διαφορά ανάμεσα στο συμβιβασμό που επιβάλλεται από τις αντικειμενικές συνθήκες (το απεργιακό ταμείο είναι φτωχό, οι απεργοί δεν παίρνουν βοήθεια απ’ έξω, έχουν πεινάσει και βασανιστεί ως εκεί που δεν παίρνει) –που δεν μειώνει καθόλου την επαναστατική αφοσίωση και τη θέληση για παραπέρα αγώνα των εργατών που έκλεισαν έναν τέτοιο συμβιβασμό– και από το άλλο μέρος, το συμβιβασμό των προδοτών που φορτώνουν στις αντικειμενικές συνθήκες το φιλοτομαρισμό τους (και οι απεργοσπάστες κλείνουν «συμβιβασμούς»!), τη δειλία τους, την επιθυμία τους να εξυπηρετήσουν τους καπιταλιστές, την υποχωρητικότητά τους απέναντι στους εκφοβισμούς, κάποτε απέναντι στις νουθεσίες, κάποτε απέναντι στις ελεημοσύνες και κάποτε απέναντι στις κολακείες των καπιταλιστών […].

Β) Στα πρακτικά ζητήματα της πολιτικής σε κάθε χωριστή ή ειδική ιστορική στιγμή το σπουδαίο είναι να ξέρεις να ξεχωρίζεις τα ζητήματα στα όποια εκδηλώνεται η κυριότερη μορφή των συμβιβασμών που είναι απαράδεκτοι, προδοτικοί, που ενσαρκώνουν τον ολέθριο για την επαναστατική τάξη οπορτουνισμό και να κατευθύνεις όλες σου τις προσπάθειες στο ξεσκέπασμά τους και στην καταπολέμησή τους.

Και παρακάτω:

Γ) Από το 1905 υποστήριζαν συστηματικά τη συμμαχία της εργατικής τάξης με την αγροτιά ενάντια στη φιλελεύθερη αστική τάξη και τον τσαρισμό, χωρίς ταυτόχρονα να παραιτούνται ποτέ από την υποστήριξη της αστικής τάξης ενάντια στον τσαρισμό (λόγου χάρη στο δεύτερο στάδιο των εκλογών ή στις επαναληπτικές εκλογές) και χωρίς να σταματήσουν τον πιο ανειρήνευτο ιδεολογικό και πολιτικό αγώνα ενάντια στο αστικο-επαναστατικό αγροτικό Κόμμα των ‘σοσιαλιστών-επαναστατών’, ξεσκεπάζοντας τους σαν μικροαστούς δημοκράτες, που υποκριτικά κατάτασσαν τον εαυτό τους στους σοσιαλιστές. Το 1907 οι μπολσεβίκοι έκλεισαν για ένα μικρό χρονικό διάστημα έναν επίσημο πολιτικό συνασπισμό με τους ‘σοσιαλ-επαναστάτες’ στις εκλογές της Δούμας. Στην περίοδο 1903-1912 για κάμποσα χρόνια ανήκαμε τυπικά μαζί με τους μενσεβίκους στο ενιαίο Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα, ποτέ όμως δεν σταματήσαμε τον πολιτικό και ιδεολογικό αγώνα ενάντια στους μενσεβίκους, σαν φορείς της αστικής επιρροής μέσα στο προλεταριάτο και οπορτουνιστές.

Είναι ηλίου φαεινότερο από τα παραπάνω πως ο Λένιν αν και εναντιώνεται στην απόρριψη για λόγους αρχής συνολικά κάθε συμβιβασμού, από την άλλη δεν καθαγιάζει κάθε συμβιβασμό και ελιγμό απλά και μόνο επειδή είναι συμβιβασμός. Τουναντίον. Όπως βλέπουμε στις παραγράφους Α και Β ο Λένιν διαχωρίζει μεταξύ συμβιβασμών που επιβάλλονται από τις αντικειμενικές συνθήκες και δεν μειώνουν καθόλου την επαναστατική αφοσίωση και τη θέληση για παραπέρα αγώνα, και προδοτικών συμβιβασμών που επικαλούνται ψευδώς τις αντικειμενικές συνθήκες για να εξυπηρετήσουν τους καπιταλιστές. Σε σχέση με αυτούς τους προδοτικούς συμβιβασμούς, μάλιστα, ο Λένιν μας προτρέπει να κατευθύνουμε όλες μας τις προσπάθειες στο ξεσκέπασμα και την καταπολέμησή τους. Υπό το πρίσμα αυτής της προτροπής πρέπει να αναλύεται ο αγώνας των κομμουνιστικών κομμάτων εναντίον του οπορτουνισμού, αγώνας που διεξάγεται από το ΚΚΕ σε κάθε επίπεδο, και στο εσωτερικό ενάντια στο ΣΥΡΙΖΑ και την ψευδαίσθηση της ‘κυβέρνησης αριστεράς’, και στο εξωτερικό, μέσω της ‘Πρωτοβουλίας Κομμουνιστικών και Εργατικών Κομμάτων’ ενάντια στον ευρωμονόδρομο και το ΚΕΑ.

Για να επανέλθουμε στο απόσπασμα που αναλύουμε, ο Λένιν αναφέρεται στους συμβιβασμούς στους οποίους προέβησαν οι μπολσεβίκοι στο διάστημα 1903-1912. Οι εν λόγω συμβιβασμοί, όμως, με μία προσεκτικότερη ανάλυση, φαίνονται αναγκαίοι στην συγκεκριμένη περίσταση της Ρωσίας στη μετάβαση από το τσαρικό καθεστώς στο σοβιετικό. Ο Λένιν αναφέρει πως ενάντια στον κοινό ταξικό εχθρό που προσωποποιούσε το τσαρικό καθεστώς οι δυνάμεις της εργατικής τάξης (και των μπολσεβίκων) θα μπορούσαν να υποστηρίξουν την αστική τάξη. Η επικαιρότητα της επανάστασης, όμως, σημαίνει ακριβώς πως η αστική τάξη έχει πάψει να είναι το υποκείμενο της επανάστασης, και μόνο αντιδραστικό ρόλο μπορεί να επιτελέσει. Γι αυτό και ο Λένιν αναφέρει πως ουδέποτε σταμάτησε ‘ο πιο ανειρήνευτος ιδεολογικός και πολιτικός αγώνα ενάντια στο αστικο-επαναστατικό αγροτικό Κόμμα των ‘σοσιαλιστών-επαναστατών’, πως ‘ποτέ δεν σταμάτησε ο πολιτικός και ιδεολογικός αγώνα ενάντια στους μενσεβίκους, σαν φορείς της αστικής επιρροής μέσα στο προλεταριάτο και οπορτουνιστές’. 

Εδώ γίνεται φανερή η βασική αρχή του επιστημονικού κομμουνισμού, δηλαδή η συγκεκριμένη ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης, που αποτελεί και το γενικότερο βασικό δίδαγμα της πολιτικής του Λένιν. Η αρχή  αυτή του διαλεκτικού υλισμού την οποία επεξεργάζεται ο Λένιν και στο έργο του ‘Υλισμός και Εμπειριοκριτικισμός’ στηρίζεται στην παραδοχή της ύπαρξης της αντικειμενικής αλήθειας συνοδευόμενης από την παραδοχή πως τα όρια της προσέγγισης της γνώσης αυτής της αλήθειας είναι ιστορικά καθορισμένα. Αυτή η αρχή έχει ως αποτέλεσμα την ανάγκη συγκεκριμένης ανάλυσης της συγκεκριμένης κατάστασης, την ανάγκη, στην ένωση θεωρίας-πράξης που εκπροσωπεί το κομμουνιστικό κόμμα-η πρωτοπορία της εργατικής τάξης, να διδασκόμαστε από την πορεία της πάλης των τάξεων, την ιστορική και διεθνή πείρα.

‘Η θεωρία μας δεν είναι δόγμα, μα καθοδήγηση για δράση, έλεγαν ο Μαρξ και ο Έγκελς’, και αυτή τη φράση χρησιμοποιεί ο Λένιν στον ‘Αριστερισμό’. Ο μαρξισμός-λενινισμός δεν είναι δόγμα αλλά επιστήμη. Επιστήμη που αναζητά τη διαλεκτική αλήθεια μέσω της συγκεκριμένης ανάλυσης της συγκεκριμένης κατάστασης. Μέσα από τα διδάγματα από την πείρα της ταξικής πάλης προσφέρει καθοδήγηση για δράση με βάση επιστημονική ανάλυση, ταξική ανάλυση. Καθοδήγηση για δράση σημαίνει ξεσκέπασμα των ιδεολογημάτων της αστικής τάξης, συμπεριλαμβανομένων των οπορτουνιστικών θέσεων που προαναφέραμε, με βάση συγκεκριμένες αρχές, όπως η αρχή του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού.

Η αρχή του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού, στην οποία θα αναφερθούμε πιο διεξοδικά σε επόμενη ανάρτηση, είναι βασική για την ενότητα θεωρίας-πράξης. Για να γίνει μια επιστημονική ανάλυση πρέπει να υπάρχει γνώση των βασικών επιστημονικών εργαλείων, παραδοχή βασικών επιστημονικών αρχών, ώστε αυτοί που συμμετέχουν στην ανάλυση να μιλάνε την ίδια γλώσσα. Η επιστημονική ανάλυση δεν μπορεί να είναι ‘μπάτε σκύλοι, αλέστε’. Και η αμφισβήτηση των πορισμάτων μιας επιστημονικής ανάλυσης δεν μπορεί να γίνει παρά υπό το φως της ανακάλυψης μιας άγνωστης μέχρι τότε επιστημονικής αλήθειας, και όχι στο όνομα της ‘προσωπική άποψης’ του καθενός. Δεν είναι παράξενο, λοιπόν, πως αυτοί που νιώθουν εγκλωβισμένοι από την αρχή του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού είναι οι ίδιοι που έχουν εγκαταλείψει κάθε ταξική ανάλυση και επαναστατικό προσανατολισμό.

Συνοψίζοντας την ανάλυσή μας, όπως γράφει ο Λούκατς στο έργο του ‘Η σκέψη του Λένιν και η επικαιρότητα της επανάστασης’, ‘ο συμβιβασμός στον Λένιν είναι δυνατός μονάχα στη διαλεκτική αλληλεπίδραση με την εμμονή στις αρχές και τη μέθοδο του μαρξισμού’. Για να το πούμε με άλλα λόγια, στο διαλεκτικό ζεύγος στρατηγικής-τακτικής καθοριστικός είναι ο στρατηγικός στόχος της εργατικής επανάστασης, της συντριβής της δικτατορίας της αστικής τάξης και της εγκαθίδρυσης της δικτατορίας του προλεταριάτου. Δήθεν επιδέξιοι τακτικοί ελιγμοί που ακυρώνουν αυτό το στρατηγικό στόχο, εντάσσονται στο προαναφερθέν πλαίσιο των προδοτικών συμβιβασμών με την αστική τάξη, συσκοτίζουν την ταξική συνείδηση, εγκλωβίζουν το εργατικό κίνημα, και πρέπει να ξεσκεπάζονται και να καταπολεμούνται.

Η ανάλυση του Λένιν είναι επιστημονική ανάλυση, είναι ανάλυση ταξική. Είναι ανάλυση της επαναστατικής κατάστασης. Βασισμένος στην ανάλυση αυτή ο Λένιν στηρίζει την τακτική της συμμαχίας εργατών και αγροτών, όπως αυτή εκφράζεται στην ταξική έννοια του λαού. Αναφερθήκαμε παλιότερα στην ταξική έννοια του λαού που βρίσκεται στην επαναστατική θεωρία του Λένιν στο πλαίσιο της επικαιρότητας της επανάστασης. Η ταξική, επαναστατική έννοια του λαού, δηλαδή της εργατικής τάξης και των συμμάχων της, είναι  έννοια που βρίσκει αντιστοιχία στην έννοια του λαού την οποία προβάλλει το πρόταγμα της Λαϊκής Συμμαχίας.

Το ΚΚΕ σε συνθήκες οπισθοχώρησης του εργατικού κινήματος εδώ και είκοσι χρόνια είναι από τα λίγα παγκοσμίως κομμουνιστικά κόμματα που εξακολουθούν να εφαρμόζουν τις αρχές του επιστημονικού κομμουνισμού, τη διαλεκτική ενότητα θεωρίας-πράξης, στη συγκεκριμένη ανάλυση της συγκεκριμένης συνθήκης.

Γι αυτό ενοχλεί που το ΚΚΕ διδάσκεται από τη διεθνή πείρα και απορρίπτει τη θεωρία των σταδίων και τις αυταπάτες περί προοδευτικών, ‘αριστερών’ κυβερνήσεων σε συνθήκες δικτατορίας της αστικής τάξης. Όπως διαβάζουμε στο έργο της Ιδεολογικής Επιτροπής της ΚΕ του ΚΚΕ, ‘Θεωρητικά ζητήματα στο πρόγραμμα του ΚΚΕ’:

Η διεθνής πείρα έδειξε ότι παρά τις όποιες προθέσεις των ΚΚ καμία κυβέρνηση στο έδαφος του καπιταλισμού δεν μπόρεσε να γίνει εφαλτήριο για την άνοδο του επαναστατικού κινήματος, αντίθετα συνέβαλε να ενισχυθούν οι κοινοβουλευτικές αυταπάτες, η παραίτηση από την επαναστατική γραμμή.
  
Η δυνατότητα μιας προσωρινής κυβέρνησης εργατών-αγροτών, στην οποία  αναφέρεται ο Λένιν στο παραπάνω απόσπασμα που αναλύσαμε, διατυπωνόταν σε συνθήκες που ακόμη δεν είχε ανατραπεί η τσαρική εξουσία. Στις σημερινές συνθήκες, σε συνθήκες εγκαθιδρυμένης αστικής εξουσίας και με οργανωμένο αστικό κράτος ο στόχος μιας τέτοιας μεταβατικής κυβέρνησης, ουσιαστικά σημαίνει συνεργασία με δυνάμεις της αστικής τάξης, εγκλωβισμό του εργατικού κινήματος.

Οι πρώτες ‘αριστερές’ κυβερνήσεις προέκυψαν ως ελιγμοί της αστικής εξουσίας σε συνθήκες επαναστατικής ανόδου, με στόχο την εκτόνωση της διογκούμενης δυσαρέσκειας. Αυτό συνέβη και με την κυβέρνηση Κερένσκι στη Ρωσία πριν την Οκτωβριανή Επανάσταση και με την κυβέρνηση των σοσιαλδημοκρατών στη Γερμανία του μεσοπολέμου. Η ιστορία της ταξικής πάλης έχει δείξει πως το ιστορικό καθήκον των ‘αριστερών κυβερνήσεων’ σε συνθήκες μονοπωλιακού καπιταλισμού, το ιστορικό καθήκον του σοσιαλφασισμού σε συνθήκες δικτατορίας της αστική τάξης, είναι η παράλυση της επαναστατικής δραστηριότητας της εργατικής τάξης, ο εγκλωβισμός της για τα καλά στο καπιταλιστικό κράτος.

Η στάση του Κόμματος απόρριψης της συμμετοχής σε κυβέρνηση αστικής διαχείρισης αποτελεί σημαντική παρακαταθήκη για το μέλλον, για την ιδεολογική-πολιτική χειραφέτηση της εργατικής τάξης, και γι αυτό το λόγο ενοχλεί τις αστικές δυνάμεις και τα μονοπώλια που εξυπηρετούνται από συσκοτιστικές και παραπλανητικές για το εργατικό κίνημα θέσεις για ‘αριστερή κυβέρνηση’. Η ‘αριστερή κυβέρνηση’ σε συνθήκες δικτατορίας της αστικής τάξης μπορεί να υπάρξει μόνο με στήριξη των μονοπωλίων και μόνο εάν εξυπηρετεί τα μονοπώλια. Εξ ου και η σύμπραξη ΣΥΡΙΖΑ και ΣΕΒ.

Για τον ίδιο λόγο ενοχλεί που η Λαϊκή Συμμαχία έχει περιεχόμενο ταξικό με κινηματικά χαρακτηριστικά, με γραμμή ρήξης και ανατροπής, που είναι κοινωνική συμμαχία και όχι ένα οπορτουνιστικό πολιτικό σχήμα. Διαβάζουμε στα ‘Θεωρητικά ζητήματα στο πρόγραμμα του ΚΚΕ’:

Η γραμμή της Λαϊκής Συμμαχίας δίνει απάντηση σε ποια κατεύθυνση θα πρέπει να προσανατολίζεται η ανάπτυξη της κοινής δράσης της εργατικής τάξης με τα λαϊκά στρώματα ώστε να μπορέσει από σήμερα να υπηρετήσει τη συγκρότηση του επαναστατικού μετώπου σε συνθήκες επαναστατικής κατάστασης, να συμβάλει στην αλλαγή του συσχετισμού δυνάμεων, να εμποδίσει τον εγκλωβισμό της εργατικής τάξης και των λαϊκών δυνάμεων σε διάφορες εκδοχές της αστικής πολιτικής (βλέπε: ‘ενότητα στο πρόβλημα’, αντι-νεοφιλελεύθερη συσπείρωση, αντι-μνημονιακή συμμαχία κλπ.), να συμβάλει στην ωρίμανση της ανάγκης για ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων, των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής.

Τα αστικά συμφέροντα που οι οπορτουνιστικές θέσεις και σχήματα εξυπηρετούν πολύ θα ανακουφίζονταν αν το ΚΚΕ εγκατέλειπε την άτεγκτη στρατηγική του θέση και τον ταξικό του προσανατολισμό, αν το ΠΑΜΕ εκπροσωπούσε τον ενσωματωμένο συνδικαλισμό και δεν πρότασσε το σύνθημα για ανασύνταξη του εργατικού κινήματος και πολιτική ρήξης, αν δεν έθετε το ζήτημα της συντριβής της αστικής τάξης και της εργατικής εξουσίας.

Αλλά από τα παραπάνω προκύπτει πως το ΚΚΕ είναι το μόνο κόμμα που δεν έχει απεμπολήσει το καθοριστικό χαρακτηριστικό ενός κομμουνιστικού κόμματος: τον ταξικό, επαναστατικό του χαρακτήρα, την ταξική ανάλυση με βάση τις αρχές του μαρξισμού-λενινισμού, του επιστημονικού κομμουνισμού. Είναι ο στρατηγικός στόχος της επαναστατικής ρήξης, που προϋποθέτει την ανασυγκρότηση του ταξικού εργατικού κινήματος, που προϋποθέτει δουλειά και μαχητικότητα από τον καθένα μας στον τόπο εργασίας του, είναι αυτός ο στρατηγικός στόχος που καθορίζει οποιαδήποτε τακτική επιλογή.

Φτάνουμε, λοιπόν, στο συμπέρασμα πως στον ΣΥΡΙΖΑ ισχύει το αντίστροφο; Πως οι τακτικές επιλογές έχουν προτεραιότητα έναντι του στρατηγικού στόχου του; Μα και το να μιλά κανείς για στρατηγικό στόχο του ΣΥΡΙΖΑ είναι αστείο. Αριστερά δεκανίκια για ψηφοθηρία, τακτικές κωλοτούμπες με μοναδικό στόχο την πολιτική αποχαύνωση, τη συσκότιση εργατικών συνειδήσεων, τον εγκλωβισμό του εργατικού κινήματος. Ένα κόμμα αστικής διαχείρισης, ο ορισμός του οπορτουνισμού.


Περιοδεία Θ. Γουλή σε όλα τα Ιόνια

Περιοδεία Θ. Γουλή σε όλα τα Ιόνια Εκτύπωση Ηλεκτρονικό ταχυδρομείο

http://corfupress.com/news/images/stories/GOYLHS-09.jpg
Ο Υποψήφιος Περιφερειάρχης Ιονίων Νήσων της Λαϊκής Συσπείρωσης, Θόδωρος Γουλής, παραβρέθηκε και μίλησε στις κεντρικές προεκλογικές συγκεντρώσεις του ΚΚΕ στη Ζάκυνθο στις 09-5-14, στο Αργοστόλι Κεφαλονιάς στις 10-5-14,στην Ιθάκη τις 11-5-14 και στην Λευκάδα στις 12-5-14.
Όλες οι συγκεντρώσεις ήταν μαζικές και μαχητικές με μαζική συμμετοχή Νεολαίας. Στις συγκεντρώσεις χαιρέτισαν οι Υποψήφιοι Δήμαρχοι και οι Αντιπεριφερειάρχες των αντίστοιχων νησιών.
Κλιμάκια του ΚΚΕ και της Λαϊκής Συσπείρωσης επισκέφτηκαν και συζήτησαν με τους εργαζομένους σε ξενοδοχεία της Κεφαλονιάς, στο Κέντρο Υγείας Βασιλικής Λευκάδας και στο Νοσοκομείο Λευκάδας.
Από όλα τα νησιά αναδεικνύεται η μαζική λαϊκή αγανάκτηση και αντίθεση στην κυβερνητική πολιτική αλλά και στην πρακτική που ακολούθησαν οι πλειοψηφίες στους Δήμους και την Περιφέρεια.
Υπάρχει θετικό κλίμα στις θέσεις και προτάσεις της Λαϊκής Συσπείρωσης και πολλοί εκφράζονται με θετική πρόθεση ψήφου για το ΚΚΕ στην Ευρωβουλή και τα ψηφοδέλτια της Λαϊκής Συσπείρωσης στους Δήμους και τις Περιφέρειες.

ΕΚΛΟΓΕΣ 2014

Υποψηφιος δημαρχος
Χ.ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΥΣ
Υποψηφιος για ΤΣ
τηε ΔΚ ΜΩΡΑΙΤΙΚΩΝ
ΑΝΘΗΣ ΦΙΛΙΠΠΑΣ
Ι




Τι θα κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ με τον κατώτερο μισθό;

Τι θα κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ με τον κατώτερο μισθό;
Τι θα κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ με τον κατώτερο μισθό, αν γίνει κυβέρνηση;
Σύμφωνα με τον Αλέξη Τσίπρα (τηλεόραση «Alpha», 8/5): «Φέρνουμε το μισθό, τον κατώτατο μισθό, εκεί που έχουμε υποσχεθεί, στα 751 ευρώ (...) Η επαναφορά του κατώτατου μισθού δεν έχει δημοσιονομικό κόστος, διότι είναι στον ιδιωτικό τομέα. Η επαναφορά του μισθού στα 751 ευρώ είναι μέσα στα πλαίσια των αλλαγών που θα γίνουν για την επανασυγκρότηση του εργασιακού θεσμικού πλαισίου, έτσι;»
Σύμφωνα με τον Γ. Σταθάκη («Βήμα fm», 12/5): «Δεν υποσχόμαστε επαναφορά στην προηγούμενη κατάσταση, διότι αυτό είναι αδύνατο (...) Η επαναφορά του κατώτατου μισθού θα γίνει άμεσα και αφορά μόνο όσους προσλήφθηκαν στον ιδιωτικό τομέα το διάστημα μέσα στην κρίση, τα τελευταία τέσσερα χρόνια, και όχι το σύνολο των εργαζομένων».
Σύμφωνα με το Γραφείο Τύπου του ΣΥΡΙΖΑ (12/5): «Με τον ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση ο κατώτατος μισθός θα επανέλθει στα προ του μνημονίου επίπεδα».
Σύμφωνα με τον Αλ. Μητρόπουλο (τηλεόραση «ΣΚΑΪ», 13/5): «Ο στόχος είναι και η θέση είναι για επαναφορά στα 751 και βεβαίως αντίκρουση της θέσης της τρόικας, η οποία πιέζει για νέο κατώτατο στα 510 (...) Και επειδή ο κατώτατος μισθός έπεσε από τα 751 στα 586 με νόμο, απ' ό,τι έχει πει και ο πρόεδρός μας, θα υπάρξει καθολική επαναφορά στο 751 και για το 586 για τους πάνω των 25 ετών και για αυτούς που αμείβονται με 510, κάτω των 25 ετών (...) Κατά τον ίδιο τρόπο που θεσπίστηκε ο νέος κατώτατος, ο 586, κατά τον ίδιο τρόπο πρέπει να επαναφερθεί, γιατί δεν υπάρχει άλλος τρόπος».
***
Πολυγλωσσία; Διαφορετικές απόψεις; Τίποτα απ' όλα αυτά δε συμβαίνει. Στην πραγματικότητα, όλα τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ συντονίζονται στον εξής στόχο: Να καλλιεργήσουν μια αόριστη προσδοκία στο λαό ότι μια κυβέρνηση με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ θα αποκαταστήσει τον κατώτερο μισθό στα επίπεδα που προέβλεπε η ΕΓΣΣΕ 2010 - 2012. Αρα, θα ανακουφίσει το λαό και θα τον βοηθήσει να αναπληρώσει μέρος του χαμένου εισοδήματος.
Κατά τον ίδιο τρόπο, ο ΣΥΡΙΖΑ υπόσχεται να αποκαταστήσει μόνο τις «κατώτατες συντάξεις», οι οποίες αποτελούν ένα μικρό μόνο μέρος των συντάξεων που έχουν πετσοκοπεί τα τελευταία χρόνια. Ενώ δε λέει κουβέντα για τους 3,5 εκ. συνταξιούχους που είδαν το εισόδημά τους να κατρακυλάει. Οπως δε λέει τι θα κάνει με τις κλαδικές συμβάσεις, που αφορούν τη συντριπτική πλειοψηφία των εργαζόμενων και έχουν επί της ουσίας καταργηθεί.
Σε ό,τι αφορά την επαναφορά του κατώτερου μισθού στα 751 ευρώ, ο ΣΥΡΙΖΑ πουλάει παραμύθι στους εργαζόμενους, ανεξάρτητα αν λέει ότι θα το εφαρμόσει καθολικά ή μόνο σε αυτούς τους λίγους που είχαν την τύχη να βρουν δουλειά στα χρόνια της κρίσης. Ο κατώτερος μισθός των 751 ευρώ ίσχυε με βάση την ΕΓΣΣΕ 2010 - 2012. Αυτήν τη σύμβαση ανέστειλε στο μισθολογικό της σκέλος η Πράξη Υπουργικού Συμβουλίου, που εκδόθηκε τον Φλεβάρη του 2012, και όριζε μισθό 586 και 511 ευρώ μεικτά για τους άνω των 25 ετών και κάτω των 25 αντίστοιχα. Η ισχύς αυτής της σύμβασης, με τη μετενέργεια, έληξε το Μάρτη του 2014.
***
Στις 26 Μάρτη, η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ και ο ΣΕΒ υπέγραψαν νέα ΕΓΣΣΕ, με διάρκεια από 1/1/2014 μέχρι 31/12/2014 και με δυνατότητα παράτασης για έναν ακόμα χρόνο. Σε ό,τι αφορά τα μισθολογικά, οι «κοινωνικοί εταίροι», επικαλούμενοι την Πράξη Υπουργικού Συμβουλίου της κυβέρνησης, νομιμοποίησαν τους μισθούς που αυτή προβλέπει και πρόσθεσαν την εξής φράση: «(...) Εάν κατά τη διάρκεια ισχύος της παρούσας ΕΓΣΣΕ (...) αρθεί οποιαδήποτε περιοριστική διάταξη, που έχει επιβληθεί με νομοθετική παρέμβαση στο περιεχόμενο της ΕΓΣΣΕ 2010 - 2012, τότε θα ξεκινήσουν άμεσες διαπραγματεύσεις για τον καθορισμό των μισθολογικών όρων της ΕΓΣΣΕ».
Λένε δηλαδή - και το ξέρει ο ΣΥΡΙΖΑ - ότι αν μια μελλοντική κυβέρνηση καταργήσει την Πράξη Υπουργικού Συμβουλίου που μείωνε τους μισθούς, όπως υπόσχεται να κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ, τότε αυτοί δεν επανέρχονται αυτόματα στα 751 ευρώ, το ποσό που προέβλεπε η ΕΓΣΣΕ 2010 - 2012, αλλά θα υπάρξει επαναδιαπραγμάτευση ανάμεσα σε ΓΣΕΕ και ΣΕΒ για τον καθορισμό νέου κατώτερου μισθού.
Ο ΣΥΡΙΖΑ λοιπόν δεν μπορεί να εγγυηθεί αύξηση των μισθών στον ιδιωτικό τομέα. Εκτός αν πιστεύει ο ΣΥΡΙΖΑ ότι με το που καταργήσει τους περιορισμούς της ΠΥΣ, την άλλη μέρα οι εργοδότες θα συμφωνήσουν να αυξήσουν τους κατώτερους μισθούς κατά 22% (!) ή κατά 32%, όσον αφορά τους κάτω των 25 ετών που αμείβονται με 511 ευρώ! Ακόμα και ο μισθός των 751 ευρώ μεικτά είναι πολύ πίσω από τις πραγματικές ανάγκες των εργαζόμενων και δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι διαμορφώθηκε με «αυξήσεις» 0,77 και 1 ευρώ την ημέρα, σε περιόδους μάλιστα που τα καπιταλιστικά κέρδη κάλπαζαν.
Σημειώνουμε επίσης ότι ο κατώτατος μισθός στην Ελλάδα, όπως υπολογίζεται από την κυβέρνηση στο 14μηνο, φτάνει στα 684 ευρώ και είναι ανάλογος με το μέσο όρο των 28 κρατών-μελών της ΕΕ. Είναι και αυτό μια απόδειξη της συνολικής υποβάθμισης μισθών και δικαιωμάτων που έχει συντελεστεί στο σύνολο της ΕΕ και όχι μόνο στην Ελλάδα εξαιτίας του μνημονίου.
***
Ο μόνος τρόπος για να φέρει μια κυβέρνηση τους μισθούς στα 751 ευρώ είναι να καταργήσει τη σημερινή Πράξη Υπουργικού Συμβουλίου και να εκδώσει νέα, που θα νομοθετεί μισθό σ' αυτό το ύψος και θα επιβάλλει στους εργοδότες να τον εφαρμόσουν, αφού πλέον δεν υπάρχει ΕΓΣΣΕ που να προβλέπει κατώτερο μισθό στα 751 και να τους δεσμεύει. Η διαμόρφωση, όμως, του κατώτερου μισθού υπόκειται στις συλλογικές διαπραγματεύσεις, όπως συμφώνησαν ΓΣΕΕ - ΣΕΒ. Αλλωστε ο ΣΥΡΙΖΑ στις συλλογικές διαπραγματεύσεις παραπέμπει το θέμα, απλώς λέει ότι θα καταργήσει το νόμο. Αρα, σκόπιμη θολούρα, για να κοροϊδεύει το λαό και να ψαρεύει ψήφους.
Αυτό δε σημαίνει ότι οι εργαζόμενοι πρέπει να παραιτηθούν από τη διεκδίκηση για αποκατάσταση μισθών και δικαιωμάτων, όπως άλλωστε προτείνει και το ΠΑΜΕ στο πλαίσιό του για τη νέα Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση. Απλώς σημαίνει ότι δεν πρέπει να περιμένουν τίποτα τέτοιο από μια κυβέρνηση στο πλαίσιο του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης και της ΕΕ, με τα μονοπώλια στην εξουσία όπως αυτή του ΣΥΡΙΖΑ.
Γι' αυτό χρειάζεται ισχυροποίηση του ΚΚΕ παντού, για να ενισχυθεί η γραμμή ανασύνταξης του εργατικού-συνδικαλιστικού κινήματος, ισχυροποίηση της Λαϊκής Συμμαχίας σε αντικαπιταλιστική-αντιμονοπωλιακή κατεύθυνση. Μόνο με την πάλη των εργαζομένων σε τέτοια κατεύθυνση μπορούν να αποσπώνται ορισμένες νίκες, να μπαίνουν εμπόδια, να διεκδικείται με αξιώσεις η αποκατάσταση μισθών και εισοδημάτων. Μόνο μέσα από αυτήν την πάλη μπορεί να διεκδικηθεί ουσιαστική ανακούφιση των εργαζομένων.

ΟΥΚΡΑΝΙΑ Διαίρεση, συγκρούσεις, παζάρια και μπίζνες

ΟΥΚΡΑΝΙΑ
Διαίρεση, συγκρούσεις, παζάρια και μπίζνες
  • Νέες επιθέσεις της αντιδραστικής κυβέρνησης στην ανατολή
  • Ο δικηγόρος γιος του αντιπροέδρου των ΗΠΑ σε ουκρανική ενεργειακή εταιρεία



Ο Γερμανός ΥΠΕΞ με την πραξικοπηματική κυβέρνηση του Κιέβου
Μετά τα συντριπτικά «ναι» στην ανεξαρτησία που έβγαλαν τα δημοψηφίσματα στις επαρχίες της ανατολικής Ουκρανίας Ντονέτσκ και Λουγκάνσκ, την περασμένη Κυριακή, εκφράζοντας τη μαζική αντίθεση των κατά κύριο λόγο ρωσόφωνων κατοίκων απέναντι στην κυβέρνηση εθνικιστών και φασιστών του Κιέβου, νέα δεδομένα δημιουργούνται στη χώρα αυτή που πλέον δεν είναι ενιαία. Η κυβέρνηση του Κιέβου, που έχει τις πλάτες ΗΠΑ και ΕΕ, αρνείται να δεχτεί τα νέα δεδομένα και συνεχίζει τις επιθέσεις κατά των αντικυβερνητικών διαδηλωτών, που εξακολουθούν να έχουν κατειλημμένα κτίρια και αρχίζουν να συγκροτούν πέρα από τις δυνάμεις αυτοάμυνας και κρατικές δομές (Στρατό, Δικαιοσύνη κ.λπ.). Σε μια τέτοια επίθεση, 6 Ουκρανοί στρατιώτες χτες σκοτώθηκαν και 8 τραυματίστηκαν σε συγκρούσεις με πολιτοφύλακες στα περίχωρα του Σλαβιάνσκ.
Επίσης, ο λεγόμενος κυβερνήτης της επαρχίας Λουγκάνσκ, Βαλέρι Μπολότοφ, δέχτηκε επίθεση στο αυτοκίνητο που επέβαινε από αγνώστους που άνοιξαν πυρ με αυτόματα όπλα.
Παζαριών συνέχεια - Στο Κίεβο ο Σταϊνμάγιερ
Την ίδια ώρα που τα όπλα «μιλάνε», με την αντιδραστική κυβέρνηση να εμμένει στο αιματοκύλισμα του λαού, υπάρχουν ταυτόχρονα και κινήσεις που φανερώνουν προσπάθεια παζαριού.
Ο Ρώσος Πρόεδρος, Βλαντιμίρ Πούτιν, φέρεται, σύμφωνα με τον επικεφαλής του Οργανισμού για την Ασφάλεια και τη συνεργασία στην Ευρώπη (ΟΑΣΕ) Ντιντιέ Μπουρκχάλτερ, που επικοινώνησε μαζί του, να δηλώνει ότι «η Ρωσία υποστηρίζει τον οδικό χάρτη και τη δέσμευση του ΟΑΣΕ στην Ουκρανία». Επίσης, η πρόεδρος της Συνέλευσης του Συμβουλίου της Ευρώπης Αν Μπράσερ έκανε έκκληση προς όλες τις πλευρές στην Ουκρανία, να θέσουν άμεσα τέλος στη βία και τον εκφοβισμό. Βέβαια, με ευχολόγια, γενικόλογα συλλυπητήρια και μη κατονομάζοντας ποιος εκφοβίζει και δολοφονεί, δηλαδή η αντιδραστική κυβέρνηση, εμφανίζεται ως «Πόντιος Πιλάτος» για το συνεχιζόμενο έγκλημα.
Στο Κίεβο για συνομιλίες βρέθηκε χτες και ο ΥΠΕΞ της Γερμανίας, Φρανκ Βάλτερ Σταϊνμάγιερ που υπογράμμισε τον «αποφασιστικό ρόλο που θα παίξουν οι προεδρικές εκλογές στις 25 Μάη». Επίσης, σε ένα σόου υποκρισίας, επισκέφτηκαν με τον Γιατσενιούκ την Οδησσό, όπου εκτυλίχτηκε το έγκλημα της φασιστικής κυβέρνησης στο κτίριο των Συνδικάτων, όπου υπολογίζεται ότι βρήκαν το θάνατο πάνω από 100 άνθρωποι.
Επίσης, ο Γερμανός αξιωματούχος «χαιρέτισε» τις «συνομιλίες» που έχει εξαγγείλει η κυβέρνηση του Κιέβου, υποτίθεται με όλες τις πολιτικές δυνάμεις, όταν οι φασίστες του «Δεξιού Τομέα» συνεχίζουν να τρομοκρατούν όσους αντιστέκονται στη χούντα. Η «κυβέρνηση», όμως, αποκλείει «τους τρομοκράτες», όπως χαρακτηρίζει όποιους αντιδρούν και ένοπλα στην εξουσία της.
Προσπάθεια προσέγγισης στο ζήτημα της Ενέργειας
ΕΕ, Ρωσία και κυβέρνηση του Κιέβου φαίνεται να εξετάζουν την πιθανότητα να διοργανωθεί στην Αθήνα, την ερχόμενη Παρασκευή, με αφορμή τη Σύνοδο Υπουργών Ενέργειας της ΕΕ, μια συνάντηση για το ζήτημα του χρέους της Ουκρανίας για το φυσικό αέριο που έχει παραλάβει από τη ρωσική «Γκάζπρομ». Μια τεχνική, όπως ανακοινώθηκε, συνάντηση πραγματοποιήθηκε χτες στις Βρυξέλλες και εξέτασε αυτήν την περίπτωση.
Πάντως, ο λεγόμενος πρωθυπουργός της Ουκρανίας Αρσένι Γιατσενιούκ προειδοποίησε τη Ρωσία να μη χρησιμοποιεί το φυσικό αέριο ως «όπλο» εναντίον της χώρας του, ενώ κατηγόρησε τη Μόσχα ότι έχει υφαρπάξει τα περιουσιακά στοιχεία της και ενεργειακούς πόρους της στην Κριμαία, αξίας δεκάδων δισεκατομμυρίων δολαρίων. Ο ρωσικός κολοσσός «Γκάζπρομ» νωρίτερα είχε ζητήσει από το Κίεβο μια προπληρωμή ύψους 1,66 δισεκατομμυρίων δολαρίων για την παράδοση φυσικού αερίου για το μήνα Ιούνιο, ενώ υποστήριξε ότι η Ουκρανία έχει αποθηκεύσει μόλις το μισό των απαιτούμενων ποσοτήτων, προκειμένου να διασφαλίσει έναν χειμώνα χωρίς προβλήματα.
Ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, Ζοζέ Μανουέλ Μπαρόζο, ισχυρίστηκε ότι δεν είναι «πολύ αργά» για τη Ρωσία να ενεργήσει «με τρόπο εποικοδομητικό» στην ουκρανική κρίση, ενώ κάλεσε τη Μόσχα να συμπεριφερθεί «υπεύθυνα».
«Το μήνυμά μας προς τη Ρωσία είναι να δράσει υπεύθυνα απέναντι στην κοινότητά μας», δήλωσε ο Μπαρόζο κατά τη διάρκεια της συνέντευξης Τύπου στο πλευρό του Γιατσενιούκ.
Ο γιος του Αμερικανού αντιπροέδρου σε πόστο ουκρανικής ενεργειακής εταιρείας
Ο μικρότερος γιος του αντιπροέδρου των ΗΠΑ, Τζο Μπάιντεν, Ρ. Χάντερ Μπάιντεν, μεγαλοδικηγόρος και λομπίστας στο Κογκρέσο, ανέλαβε αυτές τις μέρες διευθυντής της νομικής υπηρεσίας της ενεργειακής ιδιωτικής εταιρείας της Ουκρανίας Burisma Holdings. Πρόκειται για τη μεγαλύτερη ιδιωτική παραγωγό φυσικού αερίου και πετρελαίου και είναι «οφ σορ» εταιρεία, με έδρα την Κύπρο (παρεμπιπτόντως στην Κύπρο πάει τις επόμενες μέρες ο «μπαμπάς» Μπάιντεν).
Η συγκεκριμένη εταιρεία, που προήλθε από το πλιάτσικο της λαϊκής περιουσίας μετά την ανατροπή του σοσιαλισμού, από το 2002 έχει δικαιώματα σε κοιτάσματα στις περιοχές του Δνείπερου - Ντόνετσκ, των Καρπαθίων και της Αζοφικής.
Και ο Σρέντερ στο ...μεϊντάνι
Ενδιαφέρον για τα συμφέροντα που παίζονται στην περιοχή έχει και το προχτεσινό περιστατικό με προειδοποίηση για βόμβα σε γιορτή που είχε οργανωθεί από την Τράπεζα Ρότσιλντ κοντά στη Φραγκφούρτη για τα 70ά γενέθλια του πρώην καγκελαρίου Γκέρχαρντ Σρέντερ, παρουσία του Ρώσου πρεσβευτή. Υπήρξε ανώνυμο τηλεφώνημα και ακολούθησε εκκένωση του κτιρίου.
Ο σοσιαλδημοκράτης πρώην καγκελάριος της Γερμανίας είναι τώρα υπάλληλος της ρωσικής «Γκάζπρομ», στενός φίλος του Πούτιν, που πρόσφατα είχε προκαλέσει αντιδράσεις ο θερμός εναγκαλισμός με αυτόν στη Ρωσία, όπως και οι επικρίσεις του για το χειρισμό της ΕΕ στην υπόθεση της Ουκρανίας. Σε συνέντευξή του που δημοσιεύθηκε την περασμένη Κυριακή στην εφημερίδα «Ντι Βελτ», ο Σρέντερ είχε δηλώσει πως «η ΕΕ είναι η κύρια υπεύθυνη για την ουκρανική κρίση, καθώς υποχρέωσε το Κίεβο να επιλέξει ανάμεσα σ' ένα μέλλον με την ΕΕ ή με τη Ρωσία», ενώ υπογράμμιζε ότι «δεν μπορεί να αγνοεί τα συμφέροντα της Ρωσίας στην περιοχή».
Η ρωσική κυβέρνηση, πάντως, χτες ανακοίνωσε πως οι ενδεχόμενες νέες κυρώσεις από την ΕΕ θα εμποδίσουν τις προσπάθειες για να εκτονωθεί η κρίση στην Ουκρανία και κάλεσε την ΕΕ και τις ΗΠΑ να πείσουν την κυβέρνηση του Κιέβου να πραγματοποιήσει συνομιλίες για τη μελλοντική δομή της χώρας πριν από τις προεδρικές εκλογές της 25ης Μαΐου.
Τα αποτελέσματα των δημοψηφισμάτων για την αυτονομία στις ανατολικές περιφέρειες του Ντονέτσκ και του Λουγκάνσκ «θα πρέπει να αποτελέσουν ένα σαφές σήμα προς το Κίεβο για το βάθος της κρίσης» στην Ουκρανία, αναφέρει σε ανακοίνωσή του το ρωσικό υπουργείο Εξωτερικών και προσθέτει: «Η άρνηση των αρχών του Κιέβου για έναν πραγματικό διάλογο με τους αντιπροσώπους των περιφερειών, πρώτα απ' όλα στις νότιες και τις ανατολικές περιοχές της χώρας, αποτελεί ένα σοβαρό εμπόδιο στην οδό της αποκλιμάκωσης».
Πάντως, οι κυρώσεις που εξετάζονται μετά τις 25 Μάη και αν η Ρωσία βάλει εμπόδια, είναι αντικείμενο αντιπαράθεσης ανάμεσα στις διαφορετικές αστικές τάξεις χωρών - μελών της ΕΕ αλλά και των ΗΠΑ, καθώς η διασύνδεση των ευρωενωσιακών μονοπωλιακών ομίλων με αντίστοιχους ρωσικούς είναι πολύ μεγάλη, και από τη διατάραξη των σχέσεων διακυβεύονται μεγάλα συμφέροντα σε πολλούς τομείς (ενέργεια, χημική βιομηχανία, τράπεζες, αυτοκινητοβιομηχανία, κατασκευές), τομείς όπου τα αμερικανικά μονοπώλια διεκδικούν μερίδιο. Γι' αυτό, άλλωστε, οι ΗΠΑ μπήκαν «σφήνα» στην υπόθεση της Ουκρανίας.

TOP READ