Μια βόλτα στο "χοιροστάσιο"

Χρονιάρες μέρες τούτες... η ραστώνη στα καλύτερά της... Τί θα λέγατε αν σήμερα αφήναμε τις κουβέντες και πηγαίναμε μια βόλτα; Μια βόλτα στην Αθήνα και ταυτόχρονα μια βόλτα στον χρόνο; Κάνει κρύο, θα μου πείτε. Ε, και; Τα παλτά και τα σκουφιά γιατί τα έφτιαξε ο θεούλης; Πάμε, λοιπόν, να κατηφορίσουμε ποδαράτα την Συγγρού, γυρνώντας ταυτόχρονα τα ρολόγια μας κάπου έναν αιώνα πίσω. Έτσι, χάνονται από τα μάτια μας όλα τα τσιμεντένια θηρία και το βλέμμα πλανάται ελεύθερα...

Περπατάμε κάμποσο, ώσπου φτάνουμε στο Νομούζ Ντάμε. Το όνομα της περιοχής είναι τούρκικο και σημαίνει κατά λέξη "σπίτι των γουρουνιών", δηλαδή "χοιροστάσιο". Πολύ λογικό, αφού ίσαμε πριν λίγα χρόνια, δηλαδή πριν το 1914, το μόνο που υπήρχε εδώ ήταν ένα χοιροστάσιο, το οποίο ανήκε, όπως και ολάκερη η γύρω περιοχή, σε μια από τις πιο πλούσιες οικογένειες της Αθήνας, από την οποία την πήρε το κράτος όταν την χρειάστηκε.

Δρουγούτι, 1955

Πότε την χρειάστηκε; Είπαμε, εκεί στα 1914 με 1915. Τότε που οι τούρκοι εξαπέλυσαν κυνηγητό κατά των αρμένηδων κι εκείνοι αλαφιασμένοι πήραν των ομματιών τους και ξεμπάρκαραν στον Πειραιά για να γλιτώσουν. Μαζί τους ήρθαν και κάμποσοι έλληνες. Κι όλοι μαζί βρέθηκαν κόμπος στον λαιμό ενός κράτους που έψαχνε να βρει τρόπο να τους βολέψει, αφού δεν μπορούσε -φυσικά!- να τους αφήσει να πλημμυρίσουν τον Πειραιά ή την Αθήνα.

Κι ενώ η κρατική διοίκηση ψάχνει να βρει λύση στο πρόβλημα των προσφύγων, έρχεται το "Τάγμα των Ιπποτών της Μάλτας" να βοηθήσει. Βλέπετε, οι αρμένιοι στην πλειοψηφία τους είναι είτε καθολικοί είτε ουνίτες, παναπεί ορθόδοξοι που δέχονται ως αρχηγό τους τον πάπα. Έτσι, αυτό το ρωμαιοκαθολικό τάγμα προθυμοποιείται να βάλει τα χρήματα για να αγοραστεί μια περιοχή όπου θα εγκατασταθούν οι πρόσφυγες. Κι αφού το κράτος θέλει αυτή η περιοχή να βρίσκεται μακρυά από τα δυο μεγάλα αστικά κέντρα, το Νομούζ Ντάμε αποτελεί την πιο πρόσφορη επιλογή και, τελικά, απαλλοτριώνεται από τους ιδιοκτήτες του. Επειδή, όμως, ένα σωστό ελληνικό κράτος δεν μπορεί να βάζει ανθρώπους να μείνουν σε ένα "χοιροστάσιο", η περιοχή ξαναβαφτίστηκε κι έγινε Δουργούτι, παίρνοντας το όνομα των πρώην ιδιοκτητών της, των Δουργούτηδων, αν και πολλοί την έλεγαν -και την λένε ακόμη και σήμερα- "αρμένικα".

Μπουγάδα στο Δρουγούτι. Νερό από το πηγάδι. Δίπλα το αυτοσχέδιο αυλάκι για τα απόνερα.

Πριν περάσουν πολλά χρόνια, στην περιοχή καταφθάνουν χιλιάδες νέοι πρόσφυγες. Τώρα πια, η πλειοψηφία τους είναι έλληνες και καταφθάνουν κακήν-κακώς από τα τουρκικά παράλια, κυνηγημένοι κι αυτοί με την σειρά τους από τους τούρκους. Δίπλα στα φτωχικά αλλά ανθρώπινα σπιτάκια που είχαν φτιαχτεί με την βοήθεια τόσο των μαλτέζων ιπποτών όσο και της Κοινωνίας των Εθνών, ξεφυτρώνουν σε ελάχιστο χρόνο τρώγλες και παράγκες από ευτελέστατα υλικά. Μέσα σε λίγους μήνες το Δουργούτι μετατρέπεται σε μια απέραντη παραγκούπολη, μια φαβέλα στα πλευρά τής Αθήνας. Η περιοχή γίνεται σημείο αναφοράς για κάθε λογής μετανάστες (ξένους και εσωτερικούς) και πρόσφυγες, οι οποίοι καταλήγουν εκεί είτε προσωρινά είτε μόνιμα.

Το πρόβλημα για την πολιτεία είναι τεράστιο. Χιλιάδες άνθρωποι στοιβάζονται όπως βολεύεται ο καθένας, δίχως καμμιά από τις στοιχειώδεις ανέσεις (όπως ηλεκτρικό ρεύμα, τρεχούμενο νερό κλπ) και δίχως κανένα μέτρο υγιεινής, αφού δεν υπάρχει ούτε καν στοιχειώδης αποχέτευση. Για να μη πνίγονται από τα νερά των βροχών αλλά και για να διοχετεύουν τα υγρά τους λύματα και τα νερά των μπουγάδων, οι κάτοικοι ανοίγουν αυτοσχέδια αυλάκια ανάμεσα στις παράγκες τους. Οι αρρώστιες δίνουν και παίρνουν ενώ ο κίνδυνος λοιμώδους νοσήματος είναι άμεσος. Έτσι, η κυβέρνηση αποφασίζει να χτίσει μερικές πολυκατοικίες για να βολέψει κάποιους από τους κατοίκους των παραγκών.

Δρουγούτι. Η στέγη ετοιμόρροπη αλλά η βεράντα, βεράντα.

Το 1935, λοιπόν, παραδίδονται από το κράτος στους κατοίκους του Δουργουτιού προς χρήση οι πρώτες πολυκατοικίες. Τα μικρά διαμερίσματα των δυο δωματίων φαντάζουν παλάτια, καθώς διαθέτουν εσωτερικό καμπινέ, τρεχούμενο νερό και ηλεκτρικό ρεύμα. Αργότερα, η μεταξική δικτατορία χτίζει ακόμη τρεις πολυκατοικίες, ανεβάζοντας τον αριθμό των διαθέσιμων διαμερισμάτων στα 237. Πρόκειται οπωσδήποτε για κάποια θετικά βήματα αλλά για τους χιλιάδες κατοίκους τής απέραντης παραγκούπολης αποτελούν σταγόνα στον ωκεανό.

Μετά τον πόλεμο, η προσπάθεια στεγαστικής τακτοποίησης όλων αυτών των πάμφτωχων ανθρώπων συνεχίζεται. Το 1965, η κυβέρνηση του Γεωργίου Παπανδρέου επιχειρεί να ξανακτίσει το Δρουγούτι από την αρχή, με το σύνθημα "θάνατος στην παράγκα". Απαλλοτριώνει ολόκληρη την περιοχή και δίνει την ευκαιρία στους παραπηγματούχους να αποκτήσουν δικό τους διαμέρισμα σε ιδιαίτερα χαμηλή τιμή. Όσοι δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα να εκμεταλλευτούν αυτό το μέτρο, θα χρειαστεί να περιμένουν άλλα τρία χρόνια. Το 1968, η δικτατορία εγκαινιάζει εν μέσω πανηγυρικών εκδηλώσεων δεκαπέντε νέες προσφυγικές πολυκατοικίες. Κάποιες απ' αυτές είναι δωδεκαόροφες και κάνουν τους αθηναίους να ζηλέψουν, αφού τα ψηλά κτήρια θεωρούνται περισσότερο μοντέρνα. Μ' αυτόν τον τρόπο, κάπου εκεί προς τα τέλη τής δεκαετίας του 1960, οι παράγκες εξαφανίστηκαν από το Δρουγούτι και η περιοχή εκσυγχρονίστηκε.

Προσοχή στην αυτοσχέδια ταράτσα
για το άπλωμα των ρούχων!

Αν κάποιος θέλει να πάρει σήμερα μια ιδέα για το προσφυγικό Δρουγούτι και δεν του φτάνουν οι φωτογραφίες που συνοδεύουν το κείμενο, ας αναζητήσει την ταινία "Μαγική πόλις" (με τον Θανάση Βέγγο, τον Γιώργο Φούντα, τον Στέφανο Στρατηγό κλπ), την οποία γύρισε ο Νίκος Κούνδουρος το 1954 σ' εκείνες ακριβώς τις παράγκες. Εμείς θα κοντοσταθούμε να ξαποστάσουμε σε ένα καφενεδάκι και θα συνεχίσουμε αύριο τον περίπατό μας. Για σήμερα θα κλείσουμε με ένα απόσπασμα του Χένρυ Μίλλερ, ο οποίος στο βιβλίο του "Ο Κολοσσός του Μαρουσιού" αναζητά τον μάγο του Δρουγουτιού και γράφει:

"Σκοτώσαμε την ώρα μας τριγυρνώντας μέσα στη γειτονιά, απορώντας όχι τόσο για τη βρομιά όσο για τη συγκινητική προσπάθεια των ανθρώπων να στολίσουν τα άθλια καλύβια τους. Μ' όλο που ήταν φτιαγμένα από σκουπιδαριό, έβρισκες εδώ πιότερη χάρη και χαρακτήρα παρά σε μια καινούρια πόλη. Σου έφερνε στο νου βιβλία, εικόνες, όνειρα, θρύλους, σου θύμιζε ονόματα σαν του Λιούις Κάρολ, Ιερώνυμου Μπος, Μπρέγκελ, Μαξ Ερνστ, Χανς Ράιχελ, Σαλβαντόρ Νταλί, Γκόγια, Τζιόττο, Πάουλ Κλέε, για να αναφέρω μερικούς μόνο. Μέσα από τη φοβερή φτώχεια και τον πόνο έβγαινε μια φλόγα που ήταν ιερή, σου έδινε αμέσως ένα αίσθημα σεβασμού. Δεν σου ερχόταν καθόλου να γελάσεις σαν έβρισκες μια μισογερμένη παράγκα να 'χει ένα λιακωτό φτιαγμένο από τενεκέδες..."

«Αριστεροί» και οι… πλειστηριασμοί!

«Αριστεροί» και οι… πλειστηριασμοί! – του Νίκου Μπογιόπουλου

 

ΝΙΚΟΣ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

Ο κ.Τσίπρας μιλούσε για «σεισάχθεια». Αποκαλούσε «πογκρόμ» κατά του λαού τους πλειστηριασμούς. Υποσχόταν από προεκλογικά μπαλκόνια «κανένα σπίτι σε χέρι τραπεζίτη».

Ο κ.Καμμένος μιλούσε για μετατροπή της αντιπολίτευσης σε «αντίσταση» και σε «εξέγερση» και καλούσε σε φυσική παρουσία στα ειρηνοδικεία ενάντια στα κοράκια.

Πλήθος στελεχών, τότε της αντιπολίτευσης, σήμερα της κυβέρνησης, έβγαζαν φωτογραφίες πίσω από πανό σε συγκεντρώσεις κατά των πλειστηριασμών (Τσακαλώτος), εκφωνούσαν λογύδρια ενάντια στις κατασχέσεις (Αχτζιόγλου), πρωταγωνιστούσαν ακόμα και προεκλογικές διαφημίσεις ενάντια στους πλειστηριασμούς.


ίναι οι ίδιοι τρία χρόνια μετά, που αφού έφεραν τα «κοράκια» στην Ελλάδα, αφού συμφώνησαν με την τρόικα και τους τραπεζίτες για 40.000 τουλάχιστον πλειστηριασμούς μέσα στην ερχόμενη διετία, αφού ψήφισαν νόμο (4472/2017, άρθρο 78) για να εκπλειστηριάζονται τα σπίτια από τις εφορίες όχι με τις αντικειμενικές αλλά τις πολύ χαμηλότερες εμπορικές τομές, αφού επέτρεψαν (διατάξεις του Κώδικα Είσπραξης Δημόσιων Εσόδων) να γίνονται κατασχέσεις και πλειστηριασμοί ακινήτων ακόμα και για ληξιπρόθεσμες οφειλές της τάξης των 500 ευρώ (!), αφού άφησαν παντελώς απροστάτευτη την πρώτη κατοικία από τράπεζες, δημόσιο, ταμεία κλπ), αφού καθιέρωσαν τους ηλεκτρονικούς πλειστηριασμούς κατά παράβαση ακόμα και της στοιχειώδους αστικής νομιμότητας που προβλέπει το ανοικτό και δημόσιο των διαδικασιών, τώρα έφτασαν να ψηφίσουν κι αυτό το έκτρωμα!

Τι λέει το έκτρωμά τους; Ιδού:

Είναι αλήθεια!

Λίγες μόλις μέρες μετά από τα περισπούδαστα δημοσιεύματα (πχ του TVXS) που βάφτισαν τις κατασχέσεις/πλειστηριασμούς σαν απλά «εξώδικα» (!), μάθαμε (και μάλιστα με κυβερνητική βούλα) ότι η «απρόσκοπτη» διενέργεια των πλειστηριασμών, μέσω των οποίων απειλούνται δεκάδες χιλιάδες λαϊκές κατοικίες, αποτελεί θεμέλιο λίθο της εύρυθμης λειτουργίας του τόπου!

Μάθαμε, πρώτη φορά από… «αριστερά», ότι οι πλειστηριασμοί είναι «υπέρτερο δημόσιο συμφέρον»! Μάθαμε, πρώτη φορά από… «αριστερά», ότι οι πλειστηριασμοί συνιστούν «προστασία της εθνικής οικονομίας»! Μάθαμε, πρώτη φορά από… «αριστερά», ότι όποιος διαμαρτύρεται προβαίνοντας σε παρακώλυση, διατάραξη, παρεμπόδιση, ή πολύ περισσότερο επιδιώκοντας την διακοπή της θεάρεστης ιεροτελεστίας του πλειστηριασμού, τότε διαπράττει έγκλημα και διώκεται με φυλάκιση! Εν ολίγοις, μάθαμε, πρώτη φορά από… «αριστερά», ότι δεν υπάρχει τίποτα… πατριωτικότερο και «αριστερότερο» από την «ενίσχυση της ρευστότητας» των τραπεζών!

Θα το επαναλάβουμε, λοιπόν, για πολλοστή φορά: Ο,τι και να ψήφισαν, ό,τι και να ψηφίσουν, ό,τι κι αν κάνουν, όσα ψέματα κι αν πουν, όση καταστολή κι αν σχεδιάζουν να επιστρατεύσουν, όση στήριξη κι αν περιμένουν από την δήθεν «αντιπολίτευση» (σημειώνουμε ότι στη Βουλή η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ και το Ποτάμι, σαν γνήσια μνημονιακά «παγώνια» επέλεξαν κατά την ψηφοφορία της τροπολογίας το… «παρών») τίποτα δεν θα σταματήσει την αλληλεγγύη στα Ειρηνοδικεία. Με δυο λόγια: Μην τολμήσουν να απλώσουν χέρι στα σπίτια του λαού.

Γιατί, ως γνωστόν, δεν αρκεί να βγάλουν στα χαρτιά στο σφυρί το σπίτι του μεροκαματιάρη. Θα πρέπει να εκτελέσουν κιόλας την αρπαγή. Αλλά πως θα την εκτελέσουν με παρόντες τους γείτονες; Ας τολμήσουν να το πράξουν. Κι αυτά δεν είναι λόγια δικά μας. Είναι κάποιου υπεράνω υποψίας. Τα είχε πει, βέβαια, λίγο παλιότερα. Τσίπρα τον λένε… 

Πηγή:enikos.gr

Η εξαχρείωση του καπιταλισμού

Έτσι είναι οι σωστές οι χώρες φίλε. Όχι σαν τη δικιά μας τη μπανανία.

---

Έναν ιδιοφυή και σχετικά πρωτότυπο τρόπο διάλεξε η Φρανκφούρτη για να καταπολεμήσει την κακή εικόνα που δημιουργούν οι άστεγοι, όταν αυτοί κοιμούνται σε κάποιο κεντρικό ή πολυσύχναστο μέρος.

Μπράβοι και άνθρωποι του υποκόσμου θα προσληφθούν για να τους κλέβουν όσα λεφτά έχουν πάνω τους και μετά θα τους διώχνουν από την περιοχή που μαγαρίζουν με την ύπαρξή τους.

 Αστειευόμαστε. Δε θα το κάνουν μπράβοι αυτό, αλλά η αστυνομία της πόλης. Όπως αποφάσισε το δημοτικό συμβούλιο της πόλης, θα επιβάλλεται πρόστιμο ύψους 40 ευρώ σε όποιον άστεγο κοιμάται κάπου όπου μπορεί να αμαυρώσει την εικόνα της πόλης και αφού προηγουμένως έχει αγνοήσει τις υποδείξεις των αστυνομικών.

Δεδομένου πως ένας άστεγος, λίγες φορές θα έχει καταφέρει να μαζέψει μέσα σε μια μέρα 40 ευρώ με κάποιο τρόπο και αφού η επιβολή του προστίμου επαφίεται στο κατά πόσο το όργανο της τάξης εκτίμησε πως ο άστεγος ήταν συνεργάσιμος, μπορούμε με σχετική ασφάλεια να σχηματίσουμε στο μυαλό μας την εικόνα των μπράβων-αστυνομικών που τριγυρίζουν στην πόλη για να πάρουν απ’ τους άστεγους όσα χρήματα κουβαλάνε.

Η Γερμανία, το υγρό όνειρο κάθε αρχοντοχωριάτη εκεί έξω που τη μνημονεύει όποτε βλέπει κάποιο σκουπίδι στο δρόμο, έχει βρεθεί αρκετές φορές στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος της διεθνούς κοινής γνώμης, με τα αρνητικά ρεκόρ που σπάει αργά και σταθερά στη φτώχεια και την εξαθλίωση.

Πρόσφατα μάλιστα μάθαμε, πως η ατμομηχανή της ευρωπαϊκής οικονομίας, δέχεται 1,5 περίπου εκατομμύρια ανθρώπους την ημέρα στα συσσίτιά της, γεμίζοντάς μας ελπίδα για την ημέρα που θα ‘ρθει η ανάπτυξη και θα μπορούμε και εμείς να λέμε πως ανήκουμε στον οικονομικά ακμαίο ευρωπαϊκό βορρά.

Μέχρι τότε, μπορούμε απλά να μαθαίνουμε από τους ευρωπαίους φίλους μας, για το πώς μπορείς να καταπολεμήσεις τη φτώχεια και την εξαθλίωση. Ας πούμε βάζοντας αστέγους να πληρώσουν πρόστιμο επειδή υπάρχουν.

Καλή σκέψη.

απο το Σπασμένο παράθυρο 

Αρένα

Ανάμεσα στα άλλα, που καταγράφει η «νέα στρατηγική ασφάλειας» των ΗΠΑ, σημειώνει πως οι ανταγωνιστές των ΗΠΑ «αναπτύσσουν εκλεπτυσμένες πολιτικές, οικονομικές και στρατιωτικές επιχειρήσεις που συνδυάζουν διακριτές ενέργειες. Είναι υπομονετικές και συσσωρεύουν στρατηγικά οφέλη στο πέρασμα του χρόνου, κάνοντας δυσκολότερη μια απάντηση από τις ΗΠΑ και τους συμμάχους τους», προσθέτοντας πως Κίνα, Ρωσία εκμεταλλεύονται το γεγονός ότι «οι ΗΠΑ συχνά βλέπουν τον κόσμο με "δυαδικούς" όρους, σαν τα κράτη να είναι είτε "σε ειρήνη", είτε "σε πόλεμο", όταν στην πραγματικότητα πρόκειται για μια αρένα συνεχούς ανταγωνισμού». Η παραπάνω αναφορά (αντίστοιχή της υπάρχει, άλλωστε, και στη νέα «στρατηγική ασφάλειας» και της Γερμανίας όπου γίνεται λόγος για τα «θολά όρια» ανάμεσα σε πόλεμο και ειρήνη), δεν αποτυπώνει μόνο τις σύγχρονες μορφές που διεξάγονται οι ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και τα λογής «τζαρτζαρίσματα», αλλά και κάτι ακόμα: ότι η απόσταση ανάμεσα στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και την ιμπεριαλιστική «ειρήνη» και «σταθερότητα» κάθε άλλο παρά «χαώδης» είναι. Το αντίθετο: ο πόλεμός τους αποτελεί επέκταση της πολιτικής τους με άλλα - πολεμικά - μέσα, μοιάζει με την «ειρήνη» τους «όπως ο γιος και η μάνα», όπως έλεγε ο Μπρεχτ. Οι εργαζόμενοι πρέπει να τα 'χουν αυτά κατά νου κάθε φορά που ακούνε τα ψέματα της κυβέρνησης ότι η εμπλοκή στην «αρένα του συνεχούς ανταγωνισμού» για τα συμφέροντα της αστικής τάξης φέρνει τάχα σταθερότητα για το λαό.

Το Facebook και ο «Μεγάλος Αδελφός»

Μερικές δεκαετίες νωρίτερα, λίγο μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, ο Βρετανός πράκτορας Οργουελ έγραφε, στο περιβόητο βιβλίο του «1984», για τη αμφίδρομη συσκευή συνεχούς παρακολούθησης, που δεν έκλεινε ποτέ, βρισκόταν μέσα σε κάθε σπίτι και με την οποία ο «Μεγάλος Αδελφός» μπορούσε να παρακολουθεί συνεχώς κάθε πλευρά της ανθρώπινης δραστηριότητας και να επιβάλλει συγκεκριμένο τρόπο σκέψης. Στα χρόνια που μεσολάβησαν από τότε, ο τρόπος με τον οποίο εξελίχθηκαν και εφαρμόστηκαν οι νέες τεχνολογίες έκανε το όραμα των βρετανικών μυστικών υπηρεσιών πράξη.
Ο εργαζόμενος σήμερα, ειδικά ο νεότερος, παρακολουθείται και υπόκειται σε συνεχή «πλύση εγκεφάλου» σχεδόν επί 24ώρου βάσης. Κεντρικό ρόλο σ' αυτή την κατεύθυνση παρακολούθησης ολόκληρου του πληθυσμού διαδραματίζουν τα λεγόμενα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, ειδικότερα το Facebook και το Twitter απ' τη μία, και ο «παγκόσμιος οργανωτής της πληροφορίας», το Google, απ' την άλλη.

Μέσα «κοινωνικής» δικτύωσης

Τα λεγόμενα «μέσα κοινωνικής δικτύωσης» (ΜΚΔ) είναι μια σειρά διαδικτυακών πλατφορμών στις οποίες συνδέεται ένας μεγάλος αριθμός χρηστών και ανταλλάσσουν μεταξύ τους πληροφορίες. Τα πιο γνωστά ΜΚΔ είναι το Facebook, στο οποίο κάθε χρήστης βάζει πληροφορίες για τη ζωή του, τις σχέσεις του, τα συναισθήματά του, τους φίλους του κ.λπ., το Twitter, με το οποίο διαδίδονται σύντομα μηνύματα (με όριο 140 λέξεις έκαστο αρχικά, το οποίο τώρα έφτασε στις 280), το Instagram, κυρίως για φωτογραφίες, κ.ά.
Οι πλατφόρμες αυτές δίνουν την ψευδαίσθηση μιας ελεύθερης ανταλλαγής πληροφοριών μεταξύ των χρηστών τους. Πρόκειται για μέσα ιδιαίτερα εύχρηστα, στα οποία ο καθένας με ελάχιστες τεχνικές γνώσεις μπορεί να «φτιάξει μια σελίδα», να «ποστάρει» τις απόψεις του, να επιβραβεύσει άλλους χρήστες κ.λπ. Τα ΜΚΔ δίνουν την εντύπωση μιας μεγάλης παρέας, όπου οι χρήστες μπορούν ελεύθερα να μιλούν και να «κοινωνικοποιούνται», να σχετίζονται με τους φίλους τους ή να δημιουργούν νέους, όπου οι ιδέες διαδίδονται με ευκολία και ταχύτητα άνευ προηγουμένου στην ανθρώπινη ιστορία.
Ομως αυτή η εντύπωση είναι απλά μια λανθασμένη εντύπωση... Ο πραγματικός χαρακτήρας των ΜΚΔ είναι τελείως διαφορετικός.
Τα προαναφερόμενα ΜΚΔ είναι μεγάλοι αμερικανικοί μονοπωλιακοί όμιλοι, και ο πραγματικός τους χαρακτήρας καθορίζεται απ' αυτό, το κυρίαρχο χαρακτηριστικό τους.
Το σύνολο των πληροφοριών που εισάγουν οι χρήστες στα ΜΚΔ καταγράφεται, κωδικοποιείται, φυλάσσεται και επεξεργάζεται σε μεγάλες βάσεις δεδομένων, το επιχειρησιακό κέντρο των οποίων βρίσκεται στις ΗΠΑ. Βασικό χαρακτηριστικό των ΜΚΔ είναι πως συγκεντρώνουν το σύνολο των πληροφοριών για το σύνολο των χρηστών τους σε ένα κέντρο στις ΗΠΑ, με τρόπο αδύνατο με παλαιότερες «παραδοσιακές» μεθόδους.
Καθώς οι χρήστες των ΜΚΔ γενικά ταυτοποιούνται ως φυσικά πρόσωπα, σε πολλές περιπτώσεις ακόμα και αν χρησιμοποιούν ψευδώνυμα, οι πληροφορίες που συλλέγονται είναι εξαιρετικά πολύτιμες. Αυτές αφορούν τόσο δεδομένα που συνειδητά οι χρήστες εισάγουν στα ΜΚΔ (ηλικία, ιστορικά στοιχεία, συναισθηματική κατάσταση κ.λπ.), όσο και δεδομένα που οι χρήστες εισάγουν ασυνείδητα. Αυτά αφορούν είτε τις κοινωνικές συσχετίσεις (ποιοι είναι φίλοι μου κ.λπ.), είτε προτιμήσεις και πεποιθήσεις κάθε είδους, από σεξουαλικές μέχρι αισθητικές και πολιτικές. Κάθε «like» σε ένα κείμενο, ή σε μια φωτογραφία, θεωρείται στοιχείο της προσωπικότητας του χρήστη που το πατάει. Η ανάγνωση μιας είδησης και ο χρόνος που παραμένει ο χρήστης στην είδηση μαρτυρούν πόσο «ακουμπά» τον συγκεκριμένο χρήστη η συγκεκριμένη είδηση. Ολα αυτά τα στοιχεία φυλάσσονται ως κόρη οφθαλμού από τα ΜΚΔ και υπόκεινται σε συνεχή επεξεργασία, με στόχο την επιτηδευμένη διαφήμιση από τη μία, και την με μεγάλη ακρίβεια γνώση της κατάστασης των χρηστών από την άλλη.
Η πλευρά αυτή είναι ιδιαίτερα κρίσιμη, αφού επιτρέπει στο αστικό κράτος και τους μηχανισμούς του να εντοπίζουν το σύνολο των πεποιθήσεων κάθε χρήστη των ΜΚΔ, επιτυγχάνοντας μεγάλη ακρίβεια και πολύ υψηλό ποσοστό κάλυψης του πληθυσμού, σε βαθμό πρωτόγνωρο και αδύνατο να επιτευχθεί με τα προηγούμενα τεχνικά μέσα παρακολούθησης.
Παράλληλα, το τι διαδίδεται μέσα από τα ΜΚΔ βρίσκεται υπό τον άμεσο έλεγχο αυτών των ομίλων, εξασφαλίζοντας έναν ιδιαίτερα αποτελεσματικό προπαγανδιστικό μηχανισμό. Αυτό ισχύει τόσο γι' αυτά που διαδίδουν οι εταιρείες, όπως για παράδειγμα τα διάφορα κανάλια ειδήσεων του Facebook, όσο και για τις πληροφορίες των χρηστών, με το FB για παράδειγμα να διαγράφει τους λογαριασμούς όλων όσων τις απόψεις θεωρεί «επικίνδυνες». Η «εξατομίκευση» των ειδήσεων ανάλογα με τα ενδιαφέροντα, είναι ανοιχτή ομολογία πως το ποιες ειδήσεις φτάνουν σε κάθε χρήστη καθορίζεται από το ίδιο το FB. Πρόσφατα, τα ΜΚΔ ανέφεραν πως υλοποιώντας τις κατευθύνσεις ΗΠΑ και ΕΕ για «περιορισμό της τρομοκρατίας» θα φιλτράρουν το περιεχόμενο που αναρτούν οι χρήστες για να απομακρύνουν περιεχόμενο «τρομοκρατικό» ή περιεχόμενο που «ριζοσπαστικοποιεί».
Αντίστοιχα, γίνεται όλο και σημαντικότερη η αξιοποίηση των ΜΚΔ ως εργαλείων για τη διάδοση της αστικής πολιτικής και προπαγάνδας. Πέραν του αντικειμενικού «φτωχέματος» της πολιτικής, όταν τελικά γίνεται απλά «τσιτάτα», η τεράστια αμερικανική ισχύς στις πλατφόρμες αυτές επιτρέπει να προωθούνται επιθετικά εκείνες οι ειδήσεις, εκείνα τα σχόλια, εκείνες οι πληροφορίες που ευνοούν την «αμερικανική οπτική» της πραγματικότητας, και να θάβονται οι υπόλοιπες. Γενικότερα, οι όμιλοι των ΜΚΔ έχουν τη δυνατότητα να αποφασίζουν ποια είδηση είναι «ορθή» και ποια είναι «fake», απαγορεύοντας τη διάδοση της τελευταίας.

Google και η παγκόσμια οργάνωση της πληροφορίας

Αντίστοιχο ρόλο με τα ΜΚΔ διαδραματίζει και η μηχανή αναζήτησης Google, η οποία διαφημίζει ως αποστολή της την οργάνωση της παγκόσμιας πληροφορίας.
Τα τεχνικά επιτεύγματα της συγκεκριμένης πλατφόρμας είναι φυσικά αξιοθαύμαστα. Το Google πράγματι έχει φτάσει στο σημείο να αποτελεί σχεδόν το καθολικό ευρετήριο πληροφορίας για κάθε ζήτημα.
Ομως, αξίζει να αναρωτηθεί κανείς, με ποιο κριτήριο και για ποιο σκοπό οργανώνει το Google την Παγκόσμια Πλήροφορία;
Η «Google» είναι επίσης ένας αμερικανικός μονοπωλιακός κολοσσός. Και ο τρόπος που διαχειρίζεται τις πληροφορίες τελικά έχει ως κριτήριο την κερδοφορία του.
Πρώτα και κύρια, η μέθοδος με την οποία «αποφασίζει» ποια ιστοσελίδα να εμφανίσει είναι κρυφή. Τα κριτήρια με τα οποία αποφασίζουν οι υπολογιστές του Google να βάλουν μια ιστοσελίδα στην αρχή της λίστας, να τη θάψουν στην τρίτη σελίδα των αποτελεσμάτων ή να μην την εμφανίσουν καθόλου, είναι τελείως αδιαφανή. Ομως, η κατάταξη στην οποία σε «βγάζει» το Google είναι ζωτικής σημασίας για την ιστοσελίδα σου, αφού μπορεί να διαφοροποιήσει τον αριθμό των επισκεπτών της δέκα ή και εκατό φορές πάνω. Ετσι, το Google έχει τεράστια ισχύ στο Διαδίκτυο και γενικότερα, αφού μπορεί να αποφασίσει ποια πληροφορία θα γίνει γνωστή και ποια όχι. Αν δεν σε έχει το Google, σχεδόν δεν υπάρχεις. Το πρόσφατο παράδειγμα της τεχνητής μείωσης της κατάταξης των ειδήσεων του ρωσικού δικτύου RT από τη Google είναι χαρακτηριστικό της αμερικανικής επιρροής στα νέα αυτά τεχνολογικά μέσα και του τρόπου με τον οποίο επιδρούν συνολικά στην κοινωνική συνείδηση.
Παράλληλα, το Google συλλέγει αφειδώς το σύνολο των πληροφοριών που αφορούν τους χρήστες. Κάθε ηλεκτρονική αναζήτηση στο Google καταγράφεται και συνδέεται με τον υπολογιστή από τον οποίο έγινε, το χρόνο που έλαβε χώρα και στις περισσότερες περιπτώσεις το φυσικό πρόσωπο που την έκανε, ειδικά όταν χρησιμοποιεί κανείς και την πλατφόρμα για την ηλεκτρονική αλληλογραφία του. Παράλληλα το Google συλλέγει και αναρίθμητες άλλες πληροφορίες. Τις ιστοσελίδες που επισκέπτεται κάποιος, χρησιμοποιώντας τους συνδέσμους που ακολουθεί από τη μηχανή αναζήτησης, «cookies» ή ακόμα και από τις γραμματοσειρές μιας ιστοσελίδας. Οι πληροφορίες αυτές καταγράφονται για κάθε χρήστη και φυλάσσονται στους υπολογιστές του ομίλου της «Google», επιχειρησιακό κέντρο των οποίων είναι οι ΗΠΑ.
Δίπλα σ' αυτά, το Google μέσα από άλλες «υπηρεσίες» του, όπως οι χάρτες κ.λπ., παρακολουθεί τις μετακινήσεις των χρηστών του, την αλληλογραφία τους, το δίκτυο των επαφών τους, αλλά έχει τελικά και έλεγχο των συσκευών κινητού τηλεφώνου τους, αφού το γνωστό Android ανήκει στην «Google».

Σχέσεις με τις αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες

Ο χρήστης των ΜΚΔ παράγει σε συνεχή βάση χρήσιμα δεδομένα που αφορούν τον ίδιο και τον κοινωνικό του περίγυρο, και τα παρέχει δωρεάν στους διαδικτυακούς κολοσσούς, ουσιαστικά «αυτοφακελώνεται». Τα 2 δισεκατομμύρια χρήστες του FB, και οι χρήστες του Google, του Τwitter και των άλλων ΜΚΔ, παρέχουν σε συνεχή βάση και δωρεάν έναν αναρίθμητο όγκο δεδομένων που σχετίζονται με την προσωπικότητά τους στις επιχειρήσεις αυτές.
Αυτή η δυνατότητα δεν θα μπορούσε να διαφύγει από τις μυστικές υπηρεσίες. Τα σύγχρονα αυτά τεχνικά μέσα κάνουν πράξη κάτι αδιανόητο σε προηγούμενες περιόδους: Την προληπτική παρακολούθηση του συνόλου του πληθυσμού και την καταγραφή στοιχείων για όλους.
Η στενή συσχέτιση του Google, του FB, του Τwitter και των άλλων ΜΚΔ με τις αμερικανικές υπηρεσίες είναι αδιαμφισβήτητη. Είναι σχεδόν δεδομένη η απευθείας πρόσβαση της NSA στους υπολογιστές των επιχειρήσεων αυτών. Ομως, η συσχέτιση είναι βαθύτερη, πιο οργανική, πιο άμεση. Πολλαπλές αναφορές δείχνουν πως οι μυστικές υπηρεσίες των ΗΠΑ συμμετείχαν ενεργά, συχνά ακόμα και καθοριστικά, στο σχεδιασμό, στα κεφάλαια για την ίδρυση και στις κατευθύνσεις των επιχειρήσεων αυτών, στην κυριαρχία τους στο διαδικτυακό στερέωμα.
Οι επιχειρήσεις αυτές και η κυριαρχία τους έχουν οικοδομήσει μια καθολική μηχανή παρακολούθησης σχεδόν του συνόλου της ζωής κάθε εργαζόμενου.
Η στενή, οργανική συσχέτιση των ΜΚΔ με τις ΗΠΑ είναι φανερή από τις αντιδράσεις άλλων κρατών στην αυξανόμενη επιρροή των ΜΚΔ. Οι συγκρούσεις στο χώρο του διαδικτύου αντανακλούν τις γενικότερες αντιθέσεις ανάμεσα στα καπιταλιστικά κράτη. Υπό αυτό το πρίσμα, πρέπει να γίνει κατανοητή η πρόσφατη αντιπαράθεση των γερμανικών κρατικών υπηρεσιών με την πλατφόρμα Facebook. Η γερμανική πλευρά αντιτίθεται στη «δεσπόζουσα θέση» του Facebook στα ΜΚΔ, δηλαδή στο γεγονός ότι τα δεδομένα των Γερμανών συγκεντρώνονται από τις αμερικανικές και όχι τις γερμανικές υπηρεσίες.

Για την απάντηση του λαϊκού κινήματος

Δεν είμαστε αρνητές, δεν στεκόμαστε φοβικά ή αμήχανα μπροστά στη νέα τεχνολογία. Βλέπουμε τις δυνατότητές της, βλέπουμε και το πώς αξιοποιείται από τον ιμπεριαλισμό, τους μονοπωλιακούς ομίλους. Σήμερα, με επιτακτικό τρόπο αναδεικνύουμε αυτές τις πλευρές, αναδεικνύουμε το πώς προωθείται και πώς αξιοποιείται η νέα τεχνολογία προς όφελος του ταξικού εχθρού, για να μπορέσουμε να αξιοποιήσουμε πλευρές και να προφυλαχθούμε από τους κινδύνους.
Οι τεράστιες δυνατότητες της σύγχρονης εποχής, της τεχνικής και της επιστήμης που δημιούργησαν οι άνθρωποι, είναι εμφανείς σε όλους. Η κατεύθυνση που έχουν λάβει όμως τα μέσα παραγωγής και η χρήση τους δεν οδηγεί στην κάλυψη των συνδυασμένων αναγκών των εργαζομένων, αντίθετα αξιοποιείται για να παρακολουθεί και να χειραγωγεί εργαζόμενους, για να ισχυροποιεί την αστική εξουσία.
Αυτή η αντίθεση, σε τελευταία ανάλυση, είναι αντανάκλαση της βασικής αντίθεσης της κοινωνίας μας. Η κοινωνική παραγωγή ασφυκτιά κάτω από την «μπότα» της κυριαρχίας των μονοπωλιακών ομίλων, του κέρδους τους, του κράτους τους, η οποία κυριαρχία «απλώνεται» σε κάθε πλευρά της κοινωνίας. Η λύση της αντίθεσης είναι στον ορίζοντα, και δεν είναι άλλη από την ανατροπή της κυριαρχίας των μονοπωλιακών ομίλων, την οικοδόμηση μιας ριζικά διαφορετικής κοινωνίας, με την εξουσία στα χέρια των εργαζομένων. Αυτός ο δρόμος είναι ο μοναδικός που μπορεί να ικανοποιήσει τις εργατικές - λαϊκές ανάγκες, και σ' αυτόν το διαδίκτυο και οι εφαρμογές του θα αξιοποιηθούν για το συμφέρον των εργαζομένων.

Μηχανισμοί του υποκόσμου στην υπηρεσία της εργοδοσίας

Αποκαλυπτικά στοιχεία για τον βίο και την πολιτεία των τραμπούκων που έδρασαν στα Γιάννενα τη μέρα της πανεργατικής απεργίας

Το πρόσφατο περιστατικό με τους τραμπούκους που στρατολόγησε η εργοδοσία για να σπάσει την απεργία στο «Market In» στα Γιάννενα, ούτε μεμονωμένο είναι ούτε πρέπει να περάσει «στα ψιλά».
Το τελευταίο διάστημα, ολοένα και περισσότερα γεγονότα έρχονται να επιβεβαιώσουν ότι η εργοδοσία, αποθρασυμένη από την αντεργατική πολιτική της κυβέρνησης και το επιθετικό κλίμα που καλλιεργούν τα αστικά επιτελεία ενάντια στους εργατικούς αγώνες, ιδιαίτερα ενάντια στην απεργία, αισθάνεται ότι έχει τα χέρια λυμένα και δεν διστάζει να αξιοποιήσει τα πιο βρώμικα μέσα για να χτυπήσει τους εργαζόμενους και τις δίκαιες διεκδικήσεις τους.
Αυτό έκανε η εργοδοσία στα «Market In», τη μέρα της πανεργατικής πανελλαδικής απεργίας (14 Δεκέμβρη), στέλνοντας μία ομάδα μπράβων της νύχτας να επιτεθούν στους εργαζόμενους και τα μέλη των ταξικών συνδικάτων, που περιφρουρούσαν την απεργιακή κινητοποίηση έξω από σούπερ μάρκετ, όπου το τελευταίο διάστημα δίνεται μια παλικαρίσια μάχη από τους εργαζόμενους της πρώην «Καρυπίδης», που έμειναν «στον αέρα» και απλήρωτοι, όταν η επιχείρηση άλλαξε ιδιοκτήτη και επωνυμία.

Σε διατεταγμένη υπηρεσία

Τα γεγονότα τη μέρα της απεργίας, έχουν ως εξής: Οταν απεργοί και εργαζόμενοι νωρίς το πρωί κατευθύνθηκαν στο προαύλιο του «Market In», για να συγκροτήσουν απεργιακή φρουρά, η ομάδα των μπράβων, κινούμενη στο σκοτάδι, βρισκόταν ήδη παρατεταγμένη στο χώρο και απειλούσε αγριεμένα: «Δεν περνάτε από εδώ. Φύγετε τώρα!». Να σημειωθεί ότι στον ίδιο χώρο προγραμματιζόταν από τα συνδικάτα και το Εργατικό Κέντρο να γίνει η απεργιακή συγκέντρωση, ως ένδειξη έμπρακτης αλληλεγγύης στους εργαζόμενους της πρώην «Καρυπίδης».

Στη φωτογραφία διακρίνουμε αριστερά τον καραφλό τραμπούκο να κρατά μια ομπρέλα και να σχεδιάζει με τους συνεργούς του την επίθεση στους εργαζόμενους

Στόχος των μπράβων ήταν να προκαλέσουν, να απειλήσουν, να εκφοβίσουν, να διαλύσουν την απεργιακή φρουρά και τους εργαζόμενους, ώστε να σπάσει η απεργία και να μην γίνει η συγκέντρωση.
Βεβαίως, κάτω από την αποφασιστικότητα των εργαζομένων, απέτυχαν παταγωδώς. Η απεργιακή φρουρά απώθησε τους τραμπούκους και παρέμεινε στη θέση της, καλώντας σε μαζική συμμετοχή στην απεργιακή συγκέντρωση. Οι τραμπούκοι επιχείρησαν εκ νέου να χτυπήσουν κατά την έναρξη της συγκέντρωσης. Αφού απωθήθηκαν ξανά, κλείστηκαν μέσα στο «Market In».
Είναι χαρακτηριστικό πάντως το γεγονός ότι το πρωί, όταν η απεργιακή φρουρά εμφανίστηκε έξω από το σούπερ μάρκετ, η αστυνομία που «επόπτευε» το χώρο εξαφανίστηκε, αφήνοντας το πεδίο ελεύθερο στους τραμπούκους να δράσουν ανενόχλητοι!

Βίος και πολιτεία

Ποιοι ήταν όμως αυτοί που τραμπούκιζαν σε βάρος των απεργών και όσων στάθηκαν στο πλευρό τους; Ο «Ριζοσπάστης» δημοσιεύει σήμερα αποκαλυπτικά στοιχεία για την ταυτότητά τους, τον τρόπο δράσης τους, τις διασυνδέσεις τους με βρώμικα κυκλώματα και «μπραβιλίκια», τις «υπηρεσίες» τους σε ισχυρούς επιχειρηματίες και ομίλους. Πρόκειται για ανθρώπους του υποκόσμου, έτοιμους να αναλάβουν οποιοδήποτε συμβόλαιο τούς ανατεθεί. Ανήκουν στη μεγάλη «δεξαμενή» απ' όπου η εργοδοσία αντλεί τα μαντρόσκυλά της, όπως κάνει με τους χρυσαυγίτες και με άλλα κατακάθια του συστήματος.

Σε αυτή τη φωτογραφία, στο κέντρο διακρίνουμε τον ίδιο τύπο να εμπλέκεται σε επεισόδια μέσα στον αγωνιστικό χώρο της Τούμπας, σε αγώνα ΠΑΟΚ - Ολυμπιακός

Ανάμεσα στους τραμπούκους που παρέταξε η εργοδοσία στα Γιάννενα, κεντρικό ρόλο είχε ο καραφλός που φαίνεται στις φωτογραφίες, παρέα με την υπόλοιπη ομάδα, να σχεδιάζουν τον τρόπο που θα χτυπήσουν την απεργιακή φρουρά.
Ο βίος και η πολιτεία του επιβεβαιώνουν τα «προσόντα» που τον καθιστούν κατάλληλο για το ρόλο που του ανέθεσε η εργοδοσία. Από το ρεπορτάζ της εφημερίδας μας προκύπτει ότι ο συγκεκριμένος, πριν από κάποια χρόνια, είχε καφετέρια στο κέντρο της Θεσσαλονίκης. Την ίδια περίοδο διατηρούσε και ένα δεύτερο μαγαζί με «φρουτάκια» στο Ωραιόκαστρο. Και δεν θα μπορούσε να περάσει απαρατήρητος στην πόλη, αφού όπως λένε όσοι γνωρίζουν πρόσωπα και καταστάσεις, συνήθιζε να μετακινείται με μια πορτοκαλί πολυτελέστατη «Λαμποργκίνι».

Μπραβιλίκια για κάθε χρήση

Οι ίδιες πληροφορίες αναφέρουν ότι σχετιζόταν με «προστασία υψηλών προσώπων», κοινώς «μπραβιλίκι». Μάλιστα, η ομάδα με την οποία έκανε τέτοιες δουλειές είχε αναλάβει και την προστασία μεγαλοεπιχειρηματία, ο οποίος απασχόλησε το πανελλήνιο με την υπόθεση απαγωγής του στα μέσα της δεκαετίας του 1990.
Το ίδιο άτομο στο παρελθόν, και συγκεκριμένα το 2014, συμμετείχε σε επεισόδια μέσα στο γήπεδο της Τούμπας, στον ημιτελικό του Κυπέλλου ποδοσφαίρου ανάμεσα στον ΠΑΟΚ και τον Ολυμπιακό. Οπως μαρτυρούν τα βίντεο της εποχής, το παιχνίδι ήταν επεισοδιακό και η ένταση κορυφώθηκε, με σύρραξη ανάμεσα στους παίκτες και τους παράγοντες των δύο ομάδων, μέσα στον αγωνιστικό χώρο.
Ο συγκεκριμένος τύπος, λοιπόν, εμφανίζεται να μπαίνει στο γήπεδο μαζί με άλλους από τον πάγκο του Ολυμπιακού και να συμμετέχει ενεργά στα επεισόδια. Λογικά, πρέπει να είχε διαπίστευση ή να είχε δηλωθεί ως μέλος της αποστολής της ομάδας, αφού βρισκόταν μέσα στο γήπεδο και προσπαθούσε λίγη ώρα αργότερα να συγκρατήσει παίκτες του Ολυμπιακού.
Είναι προφανές ότι προσφέρει υπηρεσίες «προσωπικού ασφαλείας», όπως έδειξε και η στρατολόγησή του από τον ιδιοκτήτη της «Market In» στα Γιάννενα.
Στην ομάδα των μπράβων που επιχείρησαν να χτυπήσουν τους εργαζόμενους στα Γιάννενα, υπάρχουν κι άλλοι «γνωστοί». Ενας από αυτούς φαίνεται πως έχει ιδιαίτερες σχέσεις με τα φασιστοειδή της Χρυσής Αυγής, καθώς πληροφορίες από το Γιάννενα λένε ότι όποτε εμφανίζεται για επίσκεψη ο υπόδικος βουλευτής Χρ. Παππάς, στέκεται πάντα δίπλα του σαν φρουρός...

Η κυβέρνηση έχει μεγάλη ευθύνη

Αυτός ο εσμός στρατολογήθηκε από την εργοδοσία για να επιτεθεί στους εργαζόμενους τη μέρα της απεργίας στα Γιάννενα. Και δεν είναι λίγες οι φορές που άνθρωποι του ίδιου φυράματος επιστρατεύονται για να χτυπήσουν τους εργατικούς αγώνες, άλλοτε χρησιμοποιώντας ωμή, εγκληματική βία, άλλοτε παριστάνοντας τους «αγανακτισμένους» εργαζόμενους ή πελάτες του αφεντικού που τους μίσθωσε, άλλοτε απειλώντας προληπτικά και εκφοβίζοντας εργαζόμενους.
Η κυβέρνηση έχει την πρώτη και μεγαλύτερη ευθύνη για αυτά τα άθλια φαινόμενα σε βάρος των εργατικών αγώνων. Πόσο μάλλον που με την πολιτική της τα ενθαρρύνει, προπαγανδίζοντας μαζί με τα άλλα αστικά κόμματα την ανάγκη να φύγει από τη μέση ό,τι εμποδίζει την «ανάπτυξη της επιχειρηματικότητας», όπου πρώτοι στη λίστα βρίσκονται οι αγώνες για δουλειά με δικαιώματα, αυξήσεις στους μισθούς και καλύτερες συνθήκες εργασίας. Η αποφασιστικότητα των εργαζομένων, η οργάνωση στα σωματεία, το δυνάμωμα της πάλης σε σύγκρουση με την εργοδοσία και το κράτος της, είναι η καλύτερη απάντηση.

Η διέξοδος για το λαό μόνο στη σύγκρουση με τη «μεταμνημονιακή εποχή» για το κεφάλαιο

Ενα λαμπρό «μεταμνημονιακό μέλλον», στον προθάλαμο του οποίου υποτίθεται ότι μπήκαμε την περασμένη βδομάδα με την ψήφιση του κρατικού προϋπολογισμού, υπόσχεται η κυβέρνηση.

Οπως λένε νυχθημερόν τα στελέχη της, ο επόμενος προϋπολογισμός, που θα είναι ο πρώτος αποδεσμευμένος από τα μνημόνια και από την «επιτροπεία», θα οδηγήσει στο ξέφωτο της ανάπτυξης. Οτι τώρα είναι πια ορατό το φως στο τούνελ, επομένως έρχονται καλύτερες μέρες και αξίζει τον κόπο να δεχτούν οι εργαζόμενοι μερικές θυσίες ακόμα, αφού τα καλύτερα είναι μπροστά μας... Οι πιο συγκρατημένες τοποθετήσεις από κυβερνητικά στελέχη κάνουν και ένα διαχωρισμό, λέγοντας ότι δεν θα καλυτερέψει η κατάσταση από τη μια μέρα στην άλλη, καθώς η ζημιά που έχει γίνει στην οικονομία είναι μεγάλη, επομένως η «έξοδος από τα μνημόνια» δεν είναι και το «τέλος του δρόμου», αλλά ένας σταθμός μέχρι τη λεγόμενη «μεταμνημονιακή εποχή».
Τα «καλύτερα» για το λαό, σύμφωνα με την κυβέρνηση, θα έρθουν μαζί με την επερχόμενη καπιταλιστική ανάκαμψη, δηλαδή την επιστροφή της διευρυμένης αναπαραγωγής των κερδών για τους μεγάλους μονοπωλιακούς ομίλους. Γι' αυτό και όλες σχεδόν οι τοποθετήσεις των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ προβάλλουν την αντιστροφή της «αποεπένδυσης» ως όρο για επιστροφή στην «κανονικότητα». Λένε, δηλαδή, με άλλες λέξεις αυτό που διαρκώς επαναλαμβάνει η ΝΔ για «προσέλκυση επενδύσεων», προσπαθώντας να πείσει ότι η ίδια είναι πιο κατάλληλη από τον ΣΥΡΙΖΑ για να φέρει σε πέρας αυτήν την αποστολή.

Η ανάκαμψη του κεφαλαίου προϋποθέτει φτώχεια για το λαό

Ομως οι εργαζόμενοι πρέπει να διαβάσουν πιο βαθιά τις εξελίξεις και να αναλογιστούν τι είναι πραγματικά αυτό που φταίει για την ανεργία, τη φτώχεια, τη μιζέρια, τη λαϊκή χρεοκοπία που αντιμετωπίζουν. Να αναρωτηθούν, αν αυτό που «λείπει» από την Ελλάδα και από όλες τις καπιταλιστικές χώρες, που η εξαθλίωση (σχετική ή απόλυτη) προχωρά ακάθεκτη, είναι οι «επενδύσεις». Τότε θα διαπιστώσουν ότι αυτό που συμβαίνει είναι ακριβώς το ανάποδο: Η προσέλκυση επενδύσεων, η ανταγωνιστικότητα, η κατοχύρωση της καπιταλιστικής ανάπτυξης, των κερδών για τους λίγους, προϋποθέτουν την απόλυτη και σχετική φτώχεια για τους πολλούς.
Δεν υπάρχει άλλος τρόπος για να ανακάμψει η καπιταλιστική οικονομία, πέρα από την τήρηση δύο βασικών προϋποθέσεων: Της έντασης της εκμετάλλευσης της εργατικής δύναμης και του τσακίσματος των φτωχών αυτοαπασχολούμενων της πόλης και της υπαίθρου. Μόνο έτσι διαμορφώνονται τα περιβόητα «κίνητρα», που κάνουν την Ελλάδα «ελκυστικό προορισμό» για τους «επενδυτές». Και οι ανάγκες των επενδυτών, δηλαδή των επιχειρηματικών ομίλων, είναι αυτές που καθοδηγούν κάθε βήμα της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, όπως και όλων των αστικών κομμάτων.
Πώς κατοχυρώνεται η ένταση της εκμετάλλευσης; Με όλα αυτά που ζουν οι εργαζόμενοι στα χρόνια της κρίσης ώστε να έρθει αυτό το «ξέφωτο» για το κεφάλαιο και με όσα θα συνεχίσουν να ζουν για να μην αμφισβητηθεί αυτός ο δρόμος. Αυτό το έζησαν οι εργαζόμενοι και στην περίοδο που προηγήθηκε της κρίσης, όταν οι ρυθμοί ανάπτυξης ήταν οι μεγαλύτεροι στην ΕΕ και όμως οι μισθοί παρέμεναν καθηλωμένοι. Αλλωστε, η καπιταλιστική ανάκαμψη βασίζεται στο διαρκές άνοιγμα της ψαλίδας μεταξύ των μισθών που παίρνουν οι εργαζόμενοι και των κερδών που τσεπώνουν τα αφεντικά τους. Βασίζεται στην εντατικοποίηση και την πλήρη «ευελιξία της εργασίας», δηλαδή σε όλα εκείνα τα μέτρα που εξασφαλίζουν στους εργοδότες μεγαλύτερα περιθώρια κέρδους. Εξασφαλίζεται με τις περικοπές από τον κρατικό προϋπολογισμό σε τομείς όπως η Υγεία, η Παιδεία, η Πρόνοια, «ως άχρηστες δαπάνες», προκειμένου να στηριχθεί με «ζεστό» χρήμα το κεφάλαιο. Εξασφαλίζεται με την ενίσχυση των τραπεζών, προκειμένου να χρηματοδοτούν τα επενδυτικά σχέδια, ενίσχυση που πληρώνουν ποικιλότροπα οι εργαζόμενοι. Μαζί με τα παραπάνω απαιτείται και η δημιουργία ζωτικού «χώρου» για να δράσει το μεγάλο κεφάλαιο, για να επενδύσει δηλαδή σε νέους τομείς, αξιοποιώντας όλες τις αντεργατικές ρυθμίσεις. Γι' αυτό προωθούνται οι ιδιωτικοποιήσεις, αλλά και όλο το πλέγμα μέτρων που κάνουν το βίο αβίωτο σε αυτοαπασχολούμενους, ώστε να τους βγάλουν από τη μέση και να καθαρίσει το έδαφος, για να συγκεντρωθεί η οικονομική δραστηριότητα σε λιγότερα χέρια (παραγωγική, εμπορική κ.λπ.) σε μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους.
Τα παραπάνω όχι τυχαία περιγράφονται ως απαιτήσεις σε κάθε επίσημο κείμενο του ΣΕΒ και άλλων αστικών επιτελείων. Διαρκώς επαναλαμβάνεται π.χ. από τους βιομήχανους, τους τραπεζίτες, διεθνείς οργανισμούς κ.ά. ότι πρέπει να προχωρήσουν αταλάντευτα οι «διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις» στην Ελλάδα. Να κρατηθούν οι μισθοί σε χαμηλά επίπεδα, να γίνει πιο ευέλικτη η «αγορά εργασίας», ενώ πρόσφατα ο ΣΕΒ διαπίστωνε ως επιτυχία ότι «έχει αρθεί σε αξιόλογο βαθμό η παλαιότερη ακαμψία στις συμβάσεις αορίστου χρόνου...». Και, φυσικά, ο ΣΕΒ, ούτε μία ούτε δύο φορές, έχει ξεκαθαρίσει ότι αποτελεί ουτοπία να πιστεύει κανείς ότι θα υπάρξει επιστροφή στο προ του 2009 εργασιακό καθεστώς. Αντίστοιχες είναι και οι κατευθύνσεις που δίνει η ΕΕ για το μέλλον της εργασίας, που ξεχωρίζει την αναγκαιότητα της ευελιξίας για να «προσαρμόζονται γρήγορα οι εργοδότες». Αυτές οι πλευρές που διαμορφώνουν καθεστώς ζούγκλας, δεν ανήκουν στο χτες, ούτε μόνο στο σήμερα. Είναι στοιχεία της «κανονικότητας» και του ευρωπαϊκού κεκτημένου που ευαγγελίζεται ο ΣΥΡΙΖΑ για την «επόμενη μέρα».

Η εργοδοσία απαιτεί, η κυβέρνηση εφαρμόζει

Και, παρά τα παχιά λόγια και τους κατά καιρούς λεκτικούς λεονταρισμούς της κυβέρνησης ενάντια στις παραπάνω κατευθύνσεις, δεν υπάρχει ούτε μία από αυτές που να μην την υλοποιεί πιστά. Οσα ψήφισαν οι προηγούμενες και εφαρμόζει η σημερινή κυβέρνηση, μαζί με εκείνα που η ίδια ψήφισε, ήταν, είναι και θα είναι εδώ, διαμορφώνοντας τη «λαμπρή» επόμενη μέρα για το κεφάλαιο. Θα είναι εδώ το πλούσιο «μενού» των ελαστικών εργασιακών σχέσεων, για να διαλέγει το αφεντικό τι τον βολεύει περισσότερο. Εδώ θα είναι οι «ενώσεις προσώπων», για να ρίχνουν οι εργοδότες τους μισθούς ακόμα και αν επανέλθουν οι «συλλογικές διαπραγματεύσεις». Αυτά μαζί με τη διευκόλυνση της δράσης των δουλεμπορικών γραφείων, την επιδότηση συμβάσεων ορισμένου χρόνου, την απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων, τη «διευθέτηση» του εργάσιμου χρόνου που ξεκίνησε η σημερινή κυβέρνηση από τα νοσοκομεία. Θα είναι εδώ η κατάργηση της κυριακάτικης αργίας και φυσικά θα παραμένει κρύο ανέκδοτο ο σταθερός ημερήσιος εργάσιμος χρόνος. Μαζί με τα παραπάνω και οι διαρκώς μειούμενες συντάξεις για να εξασφαλίζεται «δημοσιονομικός χώρος» για το κεφάλαιο. Επίσης, οι μεγαλύτερες εισφορές για ασφαλισμένους και αυτοαπασχολούμενους, που θα τους οδηγούν στη χρεοκοπία. Ολα τα παραπάνω παραδείγματα είναι μερικές από τις ρυθμίσεις που διευκολύνουν την ένταση του βαθμού εκμετάλλευσης των εργαζομένων από το κεφάλαιο και την καταπίεση άλλων λαϊκών στρωμάτων.
Για το περιεχόμενο της «μεταμνημονιακής εποχής», άλλωστε, φρόντισε να διαφωτίσει τους εργαζόμενους η ίδια η κυβέρνηση, όταν δεσμεύτηκε για «μη διατάραξη» του θεσμικού πλαισίου που διαμορφώθηκε τα τελευταία χρόνια με τα μνημόνια και τους εκατοντάδες εφαρμοστικούς νόμους. Μάλιστα, αυτήν τη δέσμευση την έχει συμπεριλάβει στη συμφωνία της δεύτερης «αξιολόγησης».
Η κυβέρνηση επιχειρεί να καλλιεργήσει το κλίμα ότι μπορεί να μην αλλάξουν όλα από τη μία μέρα στην άλλη, αλλά θα υπάρχει βελτίωση. Και για να στηρίξει αυτόν τον ισχυρισμό, επικαλείται τα διάφορα εφάπαξ επιδόματα που μοιράζει με βάση τα πλεονάσματα στο τέλος του χρόνου. Ομως, ακόμα και αυτά τα «έκτακτα» επιδόματα έρχονται ακριβώς για να ανακυκλώσουν τη φτώχεια. Στόχο έχουν να κάνουν το λαό να αποδεχτεί τη μονιμότητα της μιζέριας του, γαρνιρισμένη με μερικά ευρώ στο τέλος κάθε χρόνου, για να καλύψει καμιά τρύπα, να ψευτοπληρώσει τέλη και φόρους και να ανασχέσει έστω προσωρινά τη διόγκωση των χρεών του.

Η απόρριψη του ιδεολογήματος της «δίκαιης ανάπτυξης» όρος για κλιμάκωση της πάλης

Ολη αυτή η προπαγάνδα περί «νέας σελίδας», που ανοίγει στην προοπτική της καπιταλιστικής ανάκαμψης, λειτουργεί παραλυτικά για τη δράση του εργατικού κινήματος. Ο ΣΥΡΙΖΑ, όπως και όλα τα αστικά κόμματα, θέλουν να κρατήσουν όσο γίνεται περισσότερες δυνάμεις στην αδράνεια, μακριά από την αγωνιστική διεκδίκηση. Επιθυμούν την ενεργή στράτευση του εργατόκοσμου με τους στόχους του κεφαλαίου, τη μη αμφισβήτηση, τη στήριξη της καπιταλιστικής ανάπτυξης. Εκεί στοχεύει η μονότονη επανάληψη του μύθου της «δίκαιης ανάπτυξης», στην άμβλυνση της διεκδίκησης, στην παραίτηση από την ταξική πάλη. Και για όσους δεν πείθονται από αυτήν την προπαγάνδα, η κυβέρνηση κουνάει το μαστίγιο, όπως απέδειξε τόσο με την ποινικοποίηση των διαμαρτυριών ενάντια στους πλειστηριασμούς όσο και με την επιχειρούμενη περιστολή του απεργιακού δικαιώματος.
Γι' αυτό, αποκτά ιδιαίτερη σημασία για τους κομμουνιστές, τους φίλους και τους οπαδούς, το καθήκον να ξεπατώσουν το ιδεολόγημα της «δίκαιης ανάπτυξης». Να διαδώσουν παντού το κάλεσμα της μη αναμονής μπροστά στις εξελίξεις. Προσπάθεια που πρέπει να αναπτύσσεται μέσα στη μάχη για οργάνωση των εργαζομένων, για κινητοποίηση ευρύτερων δυνάμεων, τόσο σε κεντρικές μάχες όσο και σε επιμέρους ιδιαίτερες μάχες σε κάθε χώρο. Το ξήλωμα των αυταπατών είναι όρος ώστε να ξεπερνιούνται ταλαντεύσεις και εμπόδια που διαμορφώνει η σημερινή κατάσταση στην ανάπτυξη του κινήματος, ώστε να συνειδητοποιείται η ανάγκη αντιπαράθεσης με την εργοδοσία και την κυβέρνηση. Μέσα σε αυτήν τη μάχη να δυναμώνει σε ευρύτερες δυνάμεις εργαζομένων η συζήτηση για το δρόμο διεξόδου που πρέπει να ακολουθήσει ο λαός, η αμφισβήτηση της ανάπτυξης με κριτήριο το καπιταλιστικό κέρδος, η πολιτική πρόταση του ΚΚΕ, για την κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων και την εργατική εξουσία.
Με αξιοποίηση όλων των μορφών, της σύσκεψης, της συγκέντρωσης, της διακίνησης του «Ριζοσπάστη» με κουβέντα πάνω στο περιεχόμενό του.