Μια καμένη συζήτηση
Κάποιες φορές τα πιο σοβαρά πράγματα λέγονται με τον πιο κωμικό τρόπο.
Αλίμονο όμως στο σφο αναγνώστη που θα πάρει τοις μετρητοίς ό,τι διαβάσει
παρακάτω, χωρίς να το φιλτράρει και να το δει στα προλεκάλτ
συμφραζόμενα της ανάρτησης.
Ο τίτλος θα μπορούσε να είναι "μια συζήτηση που έγινε", παραπέμποντας κι απαντώντας ευθέως στο βιβλίο "μια συζήτηση που δεν έγινε" των Κοτζιά-Μπατίκα. Κι εντάξει με το μακαρίτη, αλλά με τον πρώτο, αν την είχαμε κάνει εγκαίρως τη συζήτηση, θα μαθαίναμε μια ώρα αρχύτερα πόσο πασόκος ήταν, και θα είχε φύγει πριν το 89' για να φτιάξει τη λεζάντα του, στην αναζήτηση ενός υπουργείου, ως δισκοπότηρου για τις φιλοδοξίες του.
Εδώ όμως πρόκειται για συζήτηση μεταξύ σφων και φίλων, με την ευρεία έννοια, από 15 έως 19 στην κλίμακα των συνεδρίων, σχηματικά μιλώντας, αλλά πάντως άπαντες κουκουέδες, με αντίληψες, προβληματισμούς κι απ' όλα. Παρακάτω παρουσιάζω σκόρπια μερικά αποκρυσταλλώματα από το συντροφικό σουαρέ, τα θέματα και τις αμπελοφιλοσοφίες που το απασχόλησαν. Κι όποιος δεν πάρει σοβαρά τις οδηγίες χρήσης του κειμένου στην πρώτη παράγραφο, κακό του κεφαλιού του.
-Η γραμμή των άλλων είναι ξεκάθαρη. Μια φωτεινή μαύρη γραμμή μες σε μια κατάμαυρη νύχτα, που σου λένε: περπάτα την. Παρ-ακολουθούν διακριτικά τη δική μας για να ετεροπροσδιοριστούν, ανησυχούν για τις αποχρώσεις και τα ζιγκ-ζαγκ της, αλλά έχουν σταθερό αντι-ΚΚΕ μπούσουλα για να διατηρούν το γενικό προσανατολισμό. Κι όταν λένε τη δική μας γραμμή αντιφατική, το κάνουν στα πλαίσια αυτής ακριβώς της δουλειάς που έχουν αναλάβει.
-Οι αστοί αναλυτές επαινούν κατά καιρούς του κόμμα και την υπεύθυνη στάση του για το ευρώ, όχι απαραίτητα για να το προβοκάρουν, αλλά γιατί παίζει το παιχνίδι τους, δεν αμφισβητεί το κυρίαρχο πλαίσιο και του δίνει αριστερό άλλοθι. Τάδε έφη το Πριν, η εφημερίδα της ανεξάρτητης αριστεράς.
Με το ίδιο αήττητο σκεπτικό βέβαια, κι έχοντας πάντα υπόψη τη στάση των ΜΜΕ, πολλά κυρίαρχα ΜΜΕ επιτίθενται πολλές φορές στην κυβέρνηση επειδή χτυπάει τα μεγάλα συμφέροντα, και όχι ως μέσο πίεσης -για τους δικούς τους σκοπούς- ή για να στήσουν το κάλπικο δίπολο, που τα εξυπηρετεί καλύτερα. Η τυπική λογική στις κορυφαίες της στιγμές.
-Ναι αλλά τι λέμε στην πραγματικότητα για το ευρώ; Θα είναι όντως καταστροφή μια πιθανή έξοδος από την ευρωζώνη;
Τελικά δεν είναι εύκολο να συμφωνήσουμε ούτε καν μεταξύ μας. Μπορούμε να πάρουμε όμως τρεις βασικές παραμέτρους και να εξετάσουμε τα διάφορα ενδεχόμενα: τι ισχύει στην πραγματικότητα, τι λέει το κόμμα, και τι θα έπρεπε να λέει.
Πρώτος σφος: όντως λέμε πως εκτός ευρώ τα πράγματα θα χειροτερέψουν, κι είναι λάθος, γιατί οι μάζες τρομάζουν κι ενεργοποιούν τα συντηρητικά αντανακλαστικά του νοικοκυραίου.
Δεύτερος σφος: ναι, αυτό λέμε, και όντως ισχύει. Αλλά δε θα έπρεπε να το λέμε ή να το τονίζουμε, με την έννοια πως κι η επανάσταση, στον αδύναμο κρίκο της αλυσίδας, θα αντιμετωπίσει τρομερές δυσκολίες στα πρώτα της βήματα και ίσως μια ραγδαία πτώση του βιοτικού επιπέδου λόγω του εμπάργκο που μπορεί να μας επιβάλει ο καπιταλιστικός περίγυρος ή μιας πιθανής ιμπεριαλιστικής επέμβασης -όπως το 17' στη Ρωσία.
Δεν είναι αυτά τα σημεία που θα τονίσουμε όμως για να πετύχουμε τη συσπείρωση του κόσμου και να τον πείσουμε να παλέψει μαζί μας μέχρι το τέλος, για την προοπτική της κοινωνίας του μέλλοντος
Συμπέρασμα: εκτός από το διαχρονικό υπαρξιακό ερώτημα "τι να κάνουμε" υπάρχει και το εξίσου σημαντικό "τι να λέμε" που αναζητεί απάντηση στην εκάστοτε συγκυρία.
Τρίτος σφος: αυτό που λέμε είναι ότι μια έξοδος σκέτη (χωρίς μουστάρδα, κρεμμύδι, τζατζίκι και λαϊκή εξουσία) είναι μια τρύπα στο νερό ή στο μετρό της Θεσσαλονίκης -που είναι όντως κάτι για τη δευτέρα παρουσία. Ότι η αλλαγή νομίσματος θα χαρατσώσει το λαϊκό εισόδημα, κι η παραμονή στην ευρωζώνη-ΕΕ σημαίνει μνημόνια διαρκείας, μία ή η άλλη φράγκο δύο.
Και το ένα επιδείνωση και το άλλο επιδείνωση -σε σχέση με σήμερα- δεν έχει να περιμένει κάτι ο εργαζόμενος λαός, αν δεν αλλάξουν τα πράγματα εκ βάθρων. Το ένα είναι αυτό που ζούμε τώρα, το άλλο το περιγράφουμε με λεπτομέρειες γιατί είναι το βασικό ανάχωμα, χαλκάς κι όχι κρίκος, που εγκλωβίζει συνειδήσεις αντί να δίνει πάτημα να ριζοσπαστικοποιηθούν.
Αυτό δε σημαίνει ότι η μία επιδείνωση είναι χειρότερη ή προτιμότερη από την άλλη, και μπαίνουμε στη διαδικασία να επιλέξουμε το μικρότερο κακό. Όπως πχ σε ένα σκίτσο του Ζάχαρη, που η Ελλάδα πανηγυρίζει γιατί απέφυγε τα χειρότερα, ενώ οδεύει -και βασικά τη σέρνουν από το μαλλί- προς τα τρισχειρότερα.
-Η θέση μου είναι σαφής: λέμε όχι σε όλα τα πλαστά διλήμματα και τα δημοψηφίσματα της αστικής τάξης.#diplis
Εννοείς δηλ ότι δε συμμετέχουμε από θέση αρχής, για να μην εγκλωβιστούμε; Ή ότι θες να πάρουμε μέρος και να ψηφίσουμε το όχι;
-Αν πρέπει για λόγους τακτικής να μπαίνει αυτόνομα ο κρίκος της αποδέσμευσης της ΕΕ από το στρατηγικό στόχο, γιατί να μη γίνει το ίδιο με το νόμισμα και τον ευρωσκεπτικισμό της ΛαΕ; Και γιατί να μην μπουν κι άλλοι τακτικοί στόχοι ως κρίκοι (στάση πληρωμών, διαγραφή ενός μέρους του χρέους, κοκ) προς άμεση υλοποίηση; Δεν είναι τα ίδια ακριβώς επιχειρήματα για τον κρίκο της ΕΕ που μπορούν να χρησιμοποιηθούν για πάσα νόσο και κάθε ρεφορμιστική αυταπάτη;
-Το ΚΚΕ είναι αντικειμενικά πιο αριστερά από την Ανταρσυα -ακόμα κι αν κάποιος το διαπιστώνει αυτό χωρίς αξιολογική κρίση, ή το σημειώνει αρνητικά, ότι γίνεται αριστερίστικο, μαξιμαλιστικό κτλ
Μπαίνει λοιπόν το ερώτημα, παραφράζοντας ένα γνωστό τσιτάτο του Βλαδίμηρου για τον αριστερό οπορτουνισμό.
Το ΝΑΡ ήταν η αριστερή τιμωρία για τα δεξιά λάθη του κόμματος τότε;
Η σημερινή Ανταρσυα είναι η δεξιά τιμωρία για τα αριστερά λάθη του κόμματος σήμερα;
Ή το ΚΚΕ είναι η αριστερή τιμωρία για το δεξιό οπορτουνισμό της Ανταρσυα;
Κι η ΛαΕ, που είναι μία από τα ίδια, ποιον ακριβώς τιμωρεί και με ποιον τρόπο; Ή είναι το "δις εξαμαρτείν" στο κυνήγι του καλού ΠαΣοΚ;
Ο τίτλος θα μπορούσε να είναι "μια συζήτηση που έγινε", παραπέμποντας κι απαντώντας ευθέως στο βιβλίο "μια συζήτηση που δεν έγινε" των Κοτζιά-Μπατίκα. Κι εντάξει με το μακαρίτη, αλλά με τον πρώτο, αν την είχαμε κάνει εγκαίρως τη συζήτηση, θα μαθαίναμε μια ώρα αρχύτερα πόσο πασόκος ήταν, και θα είχε φύγει πριν το 89' για να φτιάξει τη λεζάντα του, στην αναζήτηση ενός υπουργείου, ως δισκοπότηρου για τις φιλοδοξίες του.
Εδώ όμως πρόκειται για συζήτηση μεταξύ σφων και φίλων, με την ευρεία έννοια, από 15 έως 19 στην κλίμακα των συνεδρίων, σχηματικά μιλώντας, αλλά πάντως άπαντες κουκουέδες, με αντίληψες, προβληματισμούς κι απ' όλα. Παρακάτω παρουσιάζω σκόρπια μερικά αποκρυσταλλώματα από το συντροφικό σουαρέ, τα θέματα και τις αμπελοφιλοσοφίες που το απασχόλησαν. Κι όποιος δεν πάρει σοβαρά τις οδηγίες χρήσης του κειμένου στην πρώτη παράγραφο, κακό του κεφαλιού του.
-Η γραμμή των άλλων είναι ξεκάθαρη. Μια φωτεινή μαύρη γραμμή μες σε μια κατάμαυρη νύχτα, που σου λένε: περπάτα την. Παρ-ακολουθούν διακριτικά τη δική μας για να ετεροπροσδιοριστούν, ανησυχούν για τις αποχρώσεις και τα ζιγκ-ζαγκ της, αλλά έχουν σταθερό αντι-ΚΚΕ μπούσουλα για να διατηρούν το γενικό προσανατολισμό. Κι όταν λένε τη δική μας γραμμή αντιφατική, το κάνουν στα πλαίσια αυτής ακριβώς της δουλειάς που έχουν αναλάβει.
-Οι αστοί αναλυτές επαινούν κατά καιρούς του κόμμα και την υπεύθυνη στάση του για το ευρώ, όχι απαραίτητα για να το προβοκάρουν, αλλά γιατί παίζει το παιχνίδι τους, δεν αμφισβητεί το κυρίαρχο πλαίσιο και του δίνει αριστερό άλλοθι. Τάδε έφη το Πριν, η εφημερίδα της ανεξάρτητης αριστεράς.
Με το ίδιο αήττητο σκεπτικό βέβαια, κι έχοντας πάντα υπόψη τη στάση των ΜΜΕ, πολλά κυρίαρχα ΜΜΕ επιτίθενται πολλές φορές στην κυβέρνηση επειδή χτυπάει τα μεγάλα συμφέροντα, και όχι ως μέσο πίεσης -για τους δικούς τους σκοπούς- ή για να στήσουν το κάλπικο δίπολο, που τα εξυπηρετεί καλύτερα. Η τυπική λογική στις κορυφαίες της στιγμές.
-Ναι αλλά τι λέμε στην πραγματικότητα για το ευρώ; Θα είναι όντως καταστροφή μια πιθανή έξοδος από την ευρωζώνη;
Τελικά δεν είναι εύκολο να συμφωνήσουμε ούτε καν μεταξύ μας. Μπορούμε να πάρουμε όμως τρεις βασικές παραμέτρους και να εξετάσουμε τα διάφορα ενδεχόμενα: τι ισχύει στην πραγματικότητα, τι λέει το κόμμα, και τι θα έπρεπε να λέει.
Πρώτος σφος: όντως λέμε πως εκτός ευρώ τα πράγματα θα χειροτερέψουν, κι είναι λάθος, γιατί οι μάζες τρομάζουν κι ενεργοποιούν τα συντηρητικά αντανακλαστικά του νοικοκυραίου.
Δεύτερος σφος: ναι, αυτό λέμε, και όντως ισχύει. Αλλά δε θα έπρεπε να το λέμε ή να το τονίζουμε, με την έννοια πως κι η επανάσταση, στον αδύναμο κρίκο της αλυσίδας, θα αντιμετωπίσει τρομερές δυσκολίες στα πρώτα της βήματα και ίσως μια ραγδαία πτώση του βιοτικού επιπέδου λόγω του εμπάργκο που μπορεί να μας επιβάλει ο καπιταλιστικός περίγυρος ή μιας πιθανής ιμπεριαλιστικής επέμβασης -όπως το 17' στη Ρωσία.
Δεν είναι αυτά τα σημεία που θα τονίσουμε όμως για να πετύχουμε τη συσπείρωση του κόσμου και να τον πείσουμε να παλέψει μαζί μας μέχρι το τέλος, για την προοπτική της κοινωνίας του μέλλοντος
Συμπέρασμα: εκτός από το διαχρονικό υπαρξιακό ερώτημα "τι να κάνουμε" υπάρχει και το εξίσου σημαντικό "τι να λέμε" που αναζητεί απάντηση στην εκάστοτε συγκυρία.
Τρίτος σφος: αυτό που λέμε είναι ότι μια έξοδος σκέτη (χωρίς μουστάρδα, κρεμμύδι, τζατζίκι και λαϊκή εξουσία) είναι μια τρύπα στο νερό ή στο μετρό της Θεσσαλονίκης -που είναι όντως κάτι για τη δευτέρα παρουσία. Ότι η αλλαγή νομίσματος θα χαρατσώσει το λαϊκό εισόδημα, κι η παραμονή στην ευρωζώνη-ΕΕ σημαίνει μνημόνια διαρκείας, μία ή η άλλη φράγκο δύο.
Και το ένα επιδείνωση και το άλλο επιδείνωση -σε σχέση με σήμερα- δεν έχει να περιμένει κάτι ο εργαζόμενος λαός, αν δεν αλλάξουν τα πράγματα εκ βάθρων. Το ένα είναι αυτό που ζούμε τώρα, το άλλο το περιγράφουμε με λεπτομέρειες γιατί είναι το βασικό ανάχωμα, χαλκάς κι όχι κρίκος, που εγκλωβίζει συνειδήσεις αντί να δίνει πάτημα να ριζοσπαστικοποιηθούν.
Αυτό δε σημαίνει ότι η μία επιδείνωση είναι χειρότερη ή προτιμότερη από την άλλη, και μπαίνουμε στη διαδικασία να επιλέξουμε το μικρότερο κακό. Όπως πχ σε ένα σκίτσο του Ζάχαρη, που η Ελλάδα πανηγυρίζει γιατί απέφυγε τα χειρότερα, ενώ οδεύει -και βασικά τη σέρνουν από το μαλλί- προς τα τρισχειρότερα.
-Η θέση μου είναι σαφής: λέμε όχι σε όλα τα πλαστά διλήμματα και τα δημοψηφίσματα της αστικής τάξης.#diplis
Εννοείς δηλ ότι δε συμμετέχουμε από θέση αρχής, για να μην εγκλωβιστούμε; Ή ότι θες να πάρουμε μέρος και να ψηφίσουμε το όχι;
-Αν πρέπει για λόγους τακτικής να μπαίνει αυτόνομα ο κρίκος της αποδέσμευσης της ΕΕ από το στρατηγικό στόχο, γιατί να μη γίνει το ίδιο με το νόμισμα και τον ευρωσκεπτικισμό της ΛαΕ; Και γιατί να μην μπουν κι άλλοι τακτικοί στόχοι ως κρίκοι (στάση πληρωμών, διαγραφή ενός μέρους του χρέους, κοκ) προς άμεση υλοποίηση; Δεν είναι τα ίδια ακριβώς επιχειρήματα για τον κρίκο της ΕΕ που μπορούν να χρησιμοποιηθούν για πάσα νόσο και κάθε ρεφορμιστική αυταπάτη;
-Το ΚΚΕ είναι αντικειμενικά πιο αριστερά από την Ανταρσυα -ακόμα κι αν κάποιος το διαπιστώνει αυτό χωρίς αξιολογική κρίση, ή το σημειώνει αρνητικά, ότι γίνεται αριστερίστικο, μαξιμαλιστικό κτλ
Μπαίνει λοιπόν το ερώτημα, παραφράζοντας ένα γνωστό τσιτάτο του Βλαδίμηρου για τον αριστερό οπορτουνισμό.
Το ΝΑΡ ήταν η αριστερή τιμωρία για τα δεξιά λάθη του κόμματος τότε;
Η σημερινή Ανταρσυα είναι η δεξιά τιμωρία για τα αριστερά λάθη του κόμματος σήμερα;
Ή το ΚΚΕ είναι η αριστερή τιμωρία για το δεξιό οπορτουνισμό της Ανταρσυα;
Κι η ΛαΕ, που είναι μία από τα ίδια, ποιον ακριβώς τιμωρεί και με ποιον τρόπο; Ή είναι το "δις εξαμαρτείν" στο κυνήγι του καλού ΠαΣοΚ;
