Η επάρατος Δεξιά του Κυρίου

Η επάρατος Δεξιά του Κυρίου

Πρόσφατα έτυχε να διαβάσω το βιβλίο του Γιάννη Κάτρη "η γέννηση του νεοφασισμού στην Ελλάδα". Γράφτηκε το 1970 στο εξωτερικό κι εξιστορεί τα γεγονότα της δεκαετίας που προηγήθηκε κι οδήγησε στο πραξικόπημα της 21ης Απριλίου, ενώ στη μεταπολίτευση προστέθηκε ένα μικρό παράρτημα με όσα ακολούθησαν ως τη διχοτόμηση της Κύπρου και την πτώση της χούντας. Η σκοπιά του συγγραφέα είναι αυτή ενός καλού και τίμιου κεντρώου, που έκανε και Μακρόνησο -αν δεν κάνω λάθος- στέκεται κριτικά απέναντι σε κάποιες παλινωδίες της Ένωσης Κέντρου, αλλά παραμένει πιστός στο γέρο Παπανδρέου (σκέτο, όχι της δημοκρατίας) και το νεότερο Ανδρέα. Μια εκδοχή καλού Πασόκου πριν εμφανιστεί το ΠαΣοΚ στο ιστορικό προσκήνιο, αυτό που εκείνα τα χρόνια θα λέγαμε "δημοκράτης", αν με τον όρο εννοούμε τις αστικές δημοκρατίες της δυτικής Ευρώπης -που απέβαλαν τη χούντα από το Συμβούλιο της Ευρώπης, σε αντίθεση με τη στάση των ΗΠΑ- και την άρνηση του αντικομμουνισμού.

Ακόμα κι έτσι βέβαια, έχει πολύ πιο προωθημένες θέσεις από τη σημερινή κεντροαριστερά του Σύριζα, υπογραμμίζοντας πχ τις ευθύνες του Καραμανλή και τον καθοδηγητικό ρόλο των ΗΠΑ στο πραξικόπημα. Παράλληλα, τα γραπτά του έχουν μια επιπρόσθετη αξία λόγω της δημοσιογραφικής του ιδιότητας, ως πολιτικός συντάκτης των Νέων (χωρίς πάντως να θίγει τη στάση του συγκροτήματος κατά τα Ιουλιανά). Σε κάθε περίπτωση, το υλικό που συγκέντρωσε, παρουσιάζει ιστορικό ενδιαφέρον κι ανασκευάζει μια σειρά δημοφιλείς μύθους για την επταετία, παρά τους όποιους περιορισμούς και το απαραίτητο φιλτράρισμα του περιεχομένου. Κι ας απογοητεύτηκε λίγο ο Poe Χανιά, που ξεκίνησε να το διαβάζει, περιμένοντας αναφορές στο σύγχρονο νεοφασισμό και τη γέννησή του στην εποχή μας (αν υποθέσουμε ότι είχε πεθάνει ποτέ).

Αφορμή για το σημερινό σημείωμα στάθηκε ένα συγκεκριμένο απόσπασμα του βιβλίου, που αναφέρεται στην ελληνική πολιτική γεωγραφία και συμπυκνώνει το αντιδεξιό σχήμα που επικράτησε σταδιακά στα χρόνια της μεταπολίτευσης, για να δείξει παράλληλα τα όριά του κατά τη δεκαετία της Αλλαγής.

Αντιγράφω:

Στα 1933, η Δεξιά με τη βρετανική υποστήριξη ανέκτησε την εξουσία και τη διατηρεί ως σήμερα... Επανέφερε τη μοναρχία (1935) και εγκαθίδρυσε δικτατορία (1936-40). O Β' Παγκόσμιος Πόλεμος και η γερμανική Κατοχή προκάλεσαν μεγάλες πολιτικές ανακατάξεις και με την Εθνική Αντίσταση έφεραν στην επιφάνεια την Αριστερά σαν πρώτη πολιτική δύναμη. Αλλά μετά την Απελευθέρωση (1944) η Δεξιά και η Μοναρχία, με τη δυναμική υποστήριξη των Άγγλων, στερεώθηκαν στην Αρχή. Το 1963 φάνηκε να είναι το λυκόφως της κυριαρχίας της Δεξιάς. Η διακυβέρνηση της χώρας πέρασε στην Ένωση Κέντρου. Αλλά τον Ιούλιο του 1965 ο βασιλιάς Κωνσταντίνος έδιωξε -με συνταγματικό πραξικόπημα- τη νόμιμη κυβέρνηση Παπανδρέου. Έκτοτε, η Δεξιά έμεινε αγκιστρωμένη στην εξουσία. Τελευταίος σταθμός το στρατιωτικό πραξικόπημα της 21ης Απριλίου 1967...

Ιδεολογικά η Δεξιά εξέφραζε την άρνηση, ποτέ τη θέση. Επί Τρικούπη ήταν αντιτρικουπική, επί Βενιζέλου αντιβενιζελική. Και από τα χρόνια του πολέμου αντικομμουνιστική. Στην πραγματικότητα ήταν και παραμένει βαθύτατα αντιδημοκρατική και αντιπροοδευτική.

Μερικές σύντομες παρατηρήσεις, για να μην ξεφύγει σε έκταση πολύ το κείμενο.

-Το κέντρο δεν είναι καθόλου αμέτοχο στην περίοδο της δεξιάς κυριαρχίας. Μπορεί οι δύο Βενιζέλοι (Ελευθέριος και Κλι-κλής) να έφυγαν νωρίς, ίσα-ίσα για να μη λερώσουν την υστεροφημία τους με την ανοιχτή συναίνεση στη δικτατορία, αλλά η δική τους παράταξη ήταν που έστρωσε, χέρι-χέρι με τη Δεξιά, το δρόμο στους δύο δικτάτορες, το Μεταξά και τον Παπαδόπουλο. Ο Γ. Παπανδρέου ήταν ο πρωθυπουργός των Δεκεμβριανών κι ο εκλεκτός του Τσώρτσιλ, προτού αναβαπτιστεί σε "γέρο της Δημοκρατίας". Ο Σοφούλης ηγήθηκε του ενιαίου αστικού μπλοκ σε μία από τις τελικές φάσεις του Εμφυλίου. Κι ο Πλαστήρας αυτός που έβαψε τα χέρια του στο αίμα του Μπελογιάννη και των σφων του. (Κάποια από τα παραπάνω εξάλλου, αναγκάζεται να τα παραδεχτεί αυτοκριτικά και ο ίδιος ο Γ. Κάτρης, στη σχετική υποενότητα για το Κέντρο). Μπορεί επίσης να διαβάσει κανείς το βιβλίο του Μαΐλη για το αστικό πολιτικό σύστημα στη μεταπολεμική περίοδο για τις... αγεφύρωτες διαφορές μεταξύ κέντρου και δεξιάς, και να θυμηθεί τον καημό του Καραμανλή για την απήχηση των μέτρων επιείκειας της Ένωσης Κέντρου, τη στιγμή που επί δικής του διακυβέρνησης είχαν απελευθερωθεί περισσότεροι πολιτικοί κρατούμενοι.

-Αν δεχτούμε πάντως, έστω κάπως καταχρηστικά, τον ισχυρισμό και το σχήμα της δεξιάς κυριαρχίας ως το 74', οι όροι αντιστρέφονται εντυπωσιακά κατά τη μεταπολίτευση, που χαρακτηρίζεται από την κυριαρχία της Κεντροαριστεράς. Μια περίοδο, όπου -όπως έχει σχολιάσει εύστοχα κι ο Σεχτάρ- λίγο-πολύ όλα τα κόμματα είχαν μια (μικρή ή μεγαλύτερη) δόση ΠαΣοΚ μέσα τους. Ακόμα και η δεξιά διακυβέρνηση της ΝΔ του Καραμανλή, την επταετία που διαδέχτηκε τη χουντική επταετία, και κατηγορήθηκε για σοσιαλμανία. Ή η πενταετία του νεότερου Καραμανλή κι οι αγαστές σχέσεις του τελευταίου με το σημερινό Σύριζα. Χώρια η σύνδεση του υπουργού Εργασία Λάσκαρη κι η αμίμητη δήλωση για την κατάργηση της ταξικής πάλης, με τα πορίσματα του αριστερού Βαρουφάκη για την αναστολή της, σε περιόδους κρίσης. Κι αυτός να φανταστείς πλασάρεται ως η συνεπής αντιμνημονιακή φωνή που διαχωρίστηκε από την κυβερνητική πολιτική.

-Η τρέχουσα κρίση μπορεί να σηματοδοτεί ένα νέο πολιτικό κύκλο, που καθιστά το Σύριζα απλώς τη νέα ΝΔ, όπως τον έχει χαρακτηρίσει ο Στρατολάτης. Κι αυτό που μένει ως ηθικό δίδαγμα από τον προηγούμενο κύκλο είναι πόσο ρηχή ήταν/είναι η αντιδεξιά-αντιμνημονιακή ρητορική, που έμεινε σκόπιμα θολή, χωρίς να προσδιορίσει θετικά το στίγμα της, πόσο εύκολα μετατράπηκε στο αντίθετό της και πώς εξασφάλισε την ιδεολογική ηγεμονία (εντός ή εκτός εισαγωγικών) της καθαρής και πιο επιθετικής Δεξιάς, με τη δική της χρεοκοπία.

Σκέφτομαι και γράφω από το Μπρεζνιεφικό απολίθωμα

ο πολιτισμός των ηλιθίων

ο πολιτισμός των ηλιθίων

Σώμα φτιαγμένο από πηλό – Κεφάλι γεμάτο από σκατό

Του Νίκου Μπογιόπουλου

Πριν προχωρήσουμε, προτείνουμε – για την ακρίβεια: παρακαλούμε –

να πιάσετε τη μύτη σας.

Έτοιμοι; Ξεκινάμε:

• Οι μετανάστες δεν είναι μετανάστες, είναι «ριψάσπιδες».
• Οι πρόσφυγες δεν είναι πρόσφυγες, είναι «ορδές».
• Δεν είναι κυνηγημένοι μιας και «έχουν πορτοφόλια γεμάτα 500άρικα».
• Τα μωρά που θαλασσοπνίγονται δεν είναι μωρά, αλλά το ντεκόρ πίσω από το οποίο οι μανάδες τους κουβαλάνε την πορτοφόλα.
• Οι άνθρωποι αυτοί δεν έρχονται ως ικέτες στην Ελλάδα και στην Ευρώπη, έρχονται για να«βιάσουν την Ελλάδα», για να «εξισλαμίσουν την πατρίδα» καθώς ανάμεσα στα άλλα κακά που σέρνουν έχουν κι αυτό: «Γεννοβολάνε σαν τα κουνέλια».

Τα παραπάνω συνιστούν ένα μικρό απάνθισμα από το νέο ξερατό του Νότη Σφακιανάκη.

Του ιδίου που μόλις ένα μήνα μετά τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα επιδιδόταν σε ύμνους υπέρ της Χρυσής Αυγής.

Τότε ήταν που κατέκτησε (επάξια) τον ρόλο του πρώτου τη τάξει «λαμέ» κομφερασιέ της ναζιστικής συμμορίας.

Το αίμα του Φύσσα ήταν ακόμα «ζεστό» αλλά ο μπουρδολόγος εκείνο που έβλεπε στην Χρυσή Αυγή δεν ήταν παρά «παιδιά που είναι βγαλμένα από το λαό»… 

Σήμερα, αυτός ο «λαμέ» χρυσαυγίτης, πέρασε τα ελληνικά σύνορα, πήγε στην Κύπρο κι από εκεί τον ακούσαμε να λουμπενολογεί κατά προσφύγων και υπέρ… «πατρίδος».

Συμπέρασμα πρώτο:

Ναι, λοιπόν, πράγματι: Η ναζιστική συμμορία έχει τον «λαμέ» εκπρόσωπο που της αρμόζει.

Φυσικά, δεν πρέπει να μας διαφεύγει, ότι ο Νότης δεν είναι φασίστας. Κατά δήλωσή τους, δε, ούτε ο Μιχαλολιάκος, ούτε ο Παναγιώταρος, ούτε ο Κασιδιάρης είναι φασίστες.

Από πού προκύπτει δηλαδή ότι οι Κου Κλουξ Κλαν είναι ρατσιστές; Αντιθέτως οι μαύροι φταίνε που είναι μαύροι. Και οι μετανάστες που είναι μετανάστες…

Παρότι συμφωνούμε πως η ενασχόληση με το Σφακιανάκη «ανεβάζει» επικίνδυνα το «επίπεδο», επιτρέψτε μας μια υπενθύμιση:

Αντιγράφουμε από τον Μπρεχτ και τις «Ιστορίες του κ. Κόυνερ»:

«Ποιο είναι το μεγάλο μυστικό του βλάκα;» ρώτησαν κάποτε τον κ. Κόυνερ. «Αυτό που τον κάνει ακατανίκητο, ανυπέρβλητα κακό και πάντα νικητή;».

«– Το μεγάλο μυστικό του βλάκα, χμ, για να σκεφτώ λίγο… Ε… μάλλον ότι δεν του περνά καν από το μυαλό, δεν διανοείται ότι μπορεί για μια στιγμή να ’χει άδικο. Κι αν του περάσει μια στάλα υποψίας από το μυαλό, γρήγορα τη διώχνει. Αυτός βλάξ; Ποτέ των ποτών. Οι άλλοι είναι πάντα. Έτσι γίνεται αδίσταχτα θρασύς, υπέροχα επικίνδυνος, ανυπέρβλητα αλαζονικός. Και πείθει. Γιατί πάντα υπάρχουν αρκετοί βλάκες για να σχηματίσουν μια πλειοψηφία. Αυτό είναι το μυστικό όπλο του βλάκα. Μα γι’ αυτό ακριβώς πρέπει να εξολοθρεύουμε τη βλακεία, γιατί κάνει βλάκες αυτούς που τη συναντούν».

Μετά την οφειλόμενη εξήγηση για την ενασχόλησή μας με τον εν λόγω «νούμερο», και αφούσε κάποια σημεία αντικαταστήσουμε στο παραπάνω χωρίο τις λέξεις «βλάκας» και «βλακεία» με τις λέξεις «φασίστας» και «φασισμός», ορισμένες παρατηρήσεις:

1^ο) Ο φασισμός και ο χρυσαυγιτισμός του Σφακιανάκη είναι απολύτως συνεπής με το είδος της «προσφοράς» του εν λόγω αοιδού στα Γράμματα, τις Τέχνες και τον Πολιτισμό αυτού του τόπου.

2^ο) Ο εν λόγω αποτελεί ένα από τα «νούμερα» της βιομηχανίας του θεάματος. Τέτοια «νούμερα» φροντίζει να τα κανακεύει πολλαπλώς το μιντιακό κατεστημένο, να τα έχει χρόνια τώρα στα όπα – όπα. Ο λόγος: Δια του τρόπου αυτού, ένα μέρος του κόσμου καθίσταται ευάλωτο στην «αισθητική» που διακονούν κάτι τέτοια «νούμερα». Είναι κι αυτό ένα δείγμα για το είδος του «πολιτισμού» που πρεσβεύουν οι βαρόνοι του μιντιακού και γενικότερου κατεστημένου, που παλεύουν να αποβάλουν από τη ζωή μας τον Θεοδωράκη και τον Χατζιδάκι, αλλά την ίδια στιγμή κανακεύουν τέτοιου είδους «νούμερα»…

3^ο) Το πομπώδες και «ψαγμένο» ύφος του εν λόγω δεν πρέπει να προκαλεί εντύπωση. Δεν είναι η πρώτη φορά που κάποιος Χατζατζάρης υποδύεται τον (θυμόσοφο) Καραγκιόζη. 

4^ο) Δεν είναι η πρώτη φορά που ένας φασίστας δεν ομολογεί ευθέως ότι είναι φασίστας. Αντιθέτως σπεύδει να αποκηρύσσει τον εαυτό του όταν συλλαμβάνεται στα πράσα επί μισανθρωπισμώ. Πρόκειται για την συνήθη γενναιότητα των φασιστών όπως την έχει περιγράψει στους στίχους του ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου και την έχει τραγουδήσει ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου στον «Μαύρο γάτο»: «Αχ μη καλοί μου άνθρωποι εγώ δεν είμαι γάτος, εγώ είμαι ένας άνθρωπος με αισθήματα γεμάτος»… 

5^ο) Ακόμα και στην απίθανη περίπτωση που όντως ο συγκεκριμένος δεν αντιλαμβάνεται ότι είναι φασίστας, πάλι δεν θα είναι η πρώτη φορά που ένας φασίστας μπορεί και να μην καταλαβαίνει ότι είναι φασίστας (άλλωστε οι φασίστες, τόσο μυαλό έχουν- τόσα καταλαβαίνουν)…Συμπέρασμα δεύτερο:

Σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις ακούγεται ο γνωστός αφορισμός: «Καλύτερα να τραγουδάει παρά να μιλάει».

Διαφωνούμε! Ο Σφακιανάκης πρέπει να συνεχίσει να μιλάει. Ενδεχομένως και να τραγουδάει. Είναι, δε, τόσο ώριμος… «καλλιτεχνικά» που μετά το «Σώμα μου φτιαγμένο από πηλό» ήρθε η ώρα να ερμηνεύσει και ένα απόλυτα αυτοβιογραφικό του τραγούδι: «Κεφάλι μου γεμάτο από σκατό»…

ποτέ μην υποτιμάς τη δύναμη ηλιθίων ανθρώπων σε μεγάλα γκρουπ 

Το μεγαλείο της πολιτισμένης Ευρώπης!

Το μεγαλείο της πολιτισμένης Ευρώπης!

Το κτηνώδες πρόσωπο του «φίλαθλου» ρατσισμού

ΗΜΕΡΟΔΡΟΜΟΣ • 16 Μαρτιου 2016,

Αυτή τη φορά τα ρατσιστικά ανθρωποειδή είχαν τη μορφή Ολλανδών «φιλάθλων». Στο βίντεο που ακολουθεί, «φίλαθλοι» της ολλανδικής PSV Eindhoven, που πίνουν τον καφέ τους σε πλατεία της Μαδρίτης (όπου έπαιζε χθες η ομάδα τους), πετούν κέρματα σε πρόσφυγες- μετανάστες και ρομά, ενώ στη συνέχεια διασκεδάζουν με τις αντιδράσεις των εξαθλιωμένων ανθρώπων, που τρέχουν για να τα μαζέψουν. 

Δυστυχώς, τα φαινόμενα ρατσισμού, εκδηλώσεις ενός εν εξελίξει νεοφασιστικού ρεύματος, πυκνώνουν και αγκαλιάζουν όλες τις κοινωνικές δραστηριότητες, Θυμίζουμε ότι τα ποδοσφαιρικά γήπεδα ήταν από παλιά, θερμοκήπια ξενοφοβικών, ρατσιστικών και φασιστικών συμπεριφορών. Δεν επιτρέπεται καμιά υποτίμηση τέτοιων φαινομένων, που έχουν εμφανιστεί και στη χώρα μας.