Δολοφονία ηγετικού στελέχους του ΚΚ Βενεζουέλας καταγγέλλει ο γενικός γραμματέας του κόμματος

Κατιούσα

Με μαφιόζικο τρόπο βρήκαν τραγικό θάνατο χθες ο Λουίς Φαχάρδο, επικεφαλής του ΚΚ Βενεζουέλας στην περιοχή Μέριδα, μέλος της ΚΕ του κόμματος και αγροτιστής ηγέτης, μαζί με το γαμπρό του. Επέστρεφαν σπίτι τους με μοτοσυκλέτα όταν δέχτηκαν ομαδικά πυρά από κινούμενο όχημα.
Όπως καταγγέλλει ο γ.γ του κόμματος, Όσκαρ Φιγκέρα, ο Φαχάρδο είχε δεχτεί πολλές φορές απειλές για τη ζωή του, απειλές γνωστές στις αρχές, οι οποίες ωστόσο δεν έλαβαν κανένα μέτρο για την προστασία του. Ως ενόχους ο Φιγκέρα υποδεικνύει τους μεγαλογαιοκτήμονες, μέλη της αστυνομίας όπως και πολιτικούς που τον είχαν απειλήσει δημόσια. Τέλος απαιτεί από την κυβέρνηση της χώρας να διαλευκάνει άμεσα τη δολοφονία και να τιμωρήσει τους δράστες. Ολόκληρη η ανακοίνωση έχει ως εξής:

Σύντροφοι, πληροφορηθήκαμε ότι χθες στις εννέα το βράδυ, δολοφονήθηκε ο σύντροφός μας Λουίς Φαχάρδο, όταν κατευθυνόταν προς το σπίτι του, στην περιοχή Λας Πάλμας, Νουέβα Βολίβια της περιφέρειας Μέριδα.
Ο σύντροφος Λουίς Φαχάρδο επέστρεφε μαζί με τον γαμπρό του στο σπίτι του με μοτοσυκλέτα, όταν δέχτηκαν καταιγισμό πυροβολισμών από κινούμενο όχημα, με αποτέλεσμα να σκοτωθούν και οι δύο.
Η Εθνική Ηγεσία του PCV κατήγγειλε άπειρες φορές τις απειλές κατά της ζωής του μαχητικού μας συντρόφου Φαχάρδο, χωρίς οι αρχές, χωρίς οι αρχές να λάβουν μέτρα προστασίας και να αποτρέψουν τη δολοφονία.
Καθιστούμε υπεύθυνους της δολοφονίας του συντρόφου μας, τους γαιοκτήμονες της περιοχής, την Αστυνομία και τους διεφθαρμένους πολιτικούς που τον απειλούσαν δημόσια. Απαιτούμε από την κυβέρνηση μία έρευνα σε βάθος και την παραδειγματική τιμωρία των δολοφόνων,
Θα προχωρήσουμε σε καμπάνια καταγγελίας αυτής της δολοφονίας, ενός κεντρικού στελέχους του PCV και μαχητικού ηγέτη της αγροτιάς της Βενεζουέλας.
ΑΙΩΝΙΑ ΔΟΞΑ ΚΑΙ ΤΙΜΗ ΣΤΗ ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ ΑΓΑΠΗΜΕΝΟΥ ΣΑΣ ΣΥΝΤΡΟΦΟΥ ΛΟΥΙΣ ΦΑΧΑΡΔΟ!
ΘΑ ΣΥΝΕΧΙΣΟΥΜΕ ΝΑ ΠΑΛΕΥΟΥΜΕ ΚΑΙ ΝΑ ΝΙΚΑΜΕ ΓΙΑ ΤΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΤΟΥ ΛΑΟΥ ΚΑΙ ΓΙΑ ΜΙΑ ΚΥΡΙΑΡΧΗ ΠΑΤΡΙΔΑ !
1 Νοεμβρίου 2018
Όσκαρ Φιγκέρα, Γενικός Γραμματέας του ΚΚ Βενεζουέλας

(μετάφραση ανακοίνωσης από: prensa-rebelde.blogspot.com

Trigger Points

Λιάνα Κανέλλη

Μπήκαμε στον αστερισμό της βρωμοδουλειάς. Όποιος δεν έχει μάτια στα οπίσθια, που λέει κι ο λαός μας αλλιώς, κινδυνεύει να μετατραπεί από μόνος του σε εκμεταλλευτικό εργαλείο ή καλυτερα trigger point, δηλαδή ένα σημείο, χρονικό ή δραστικό, όπου και πατιέται το δάχτυλο στη σκανδάλη, με απρόβλεπτες και τις συνέπειες και τις εξελίξεις.
Καταρχάς έχει βγει πολύς οπλισμός σουλάτσο στα παραδείσια κολασμένα στενά της αγοράς. Απ’ τα μπιστόλια στα χέρια που κρατάνε μάγκες, πληρωμένοι ή μη, σε ξεκαθαρίσματα λογαριασμών μέχρι βαριά όπλα ολόκληρων στρατών, από τις ασκήσεις στη Βόρεια Θάλασσα και τα συμφέροντα πέριξ των παγετώνων μέχρι την εύφορη κοιλάδα με τα ξερά βουνά του βόρειου Ευφράτη.
Απ’ την άλλη οι δυνάμεις του νόμου και της τάξης μαζί με το δικαστικό προσωπικό μπαινοβγαίνουν στα σεναριογραφικά παραληρήματα ενός στημένου πόλεμου που εκτοξεύεται με το προεικοσαετίας δόγμα-διλήμμα Μπους “όποιος δεν ειναι μαζί μας δεν είναι καθαρός, κι όποιος είναι απεναντί μας είναι βρώμικος”.
Τέλος καθώς κορυφώνονται οι εκδηλώσεις για τα 100 χρόνια του ΚΚΕ, τα αστικά ποντίκια βγαίνουν και ροκανίζουν όπου μπορούν τις εντυπώσεις για μια επικείμενη συγκρουσιακή αντικομμουνιστική πανούκλα που αγγίζει τα τα όρια του γελοίου, που όμως καθίσταται δυσδιάκριτο από καθημαγμένες εργασιακά και ιδεολογικά μάζες.
Γιατί δεν μπορει κανείς να υποτιμήσει όχι αυτό που έγινε, αλλά αυτό που πυροδοτεί και παράγει το φονικό συμβάν στους Βουλιάτες, ή το απίθανο δημοσιογραφικό αναλυτικό κλασικό εικονογραφημένο που θέλει στον ευρωπαϊκό τύπο τον Τσίπρα να μετατρέπεται από “Λένιν του Αιγαίου” σε χαϊδεμένο παιδί της Δύσης (καπιταλισμού)….
Κι έτσι εκεί που παίζονταν οι συντάξεις, τα αναδρομικά, τα μνημονιακά στριμώκολλα και οι συγκρούσεις γιγάντων-μπρελόκ στο εύθραυστο γεωπολιτικό περιβάλλον, αρχίζουν και προκύπτουν ολοένα και περισσότερα μικρά ή μεγάλα επεισόδια, trigger points μιας αφύσικης κι ανεπεξέργαστης για τους πολλούς “κόκκινης προβιάς” του 21ου αιώνα.
Δε θα χρειαστεί πολύ για να γυρίσει το ρολόι τουλάχιστον 100 χρόνια πίσω και το προσφυγικό να γίνει σκανδάλη του μειονοτικού, το ποινικό να γίνει στρατηγικής σημασίας εθνικό, και το επενδυτικό να γίνει πόλεμος για την κυριαρχία στο έδαφος της κερδοφορίας που θα βαφτιστεί κατ’ οικονομία πατρίδα.

Περί διαφθοράς και μεταμορφώσεών της

Dies Brumalis

Η προφυλάκιση του ζεύγους Παπαντωνίου για υπόθεση μαύρου χρήματος ύψους 2,8 εκατομμυρίων ελβετικών φράγκων αποτέλεσε πρώτο θέμα στην ειδησεογραφία. Ο πρώην υπουργός Άμυνας στην κυβέρνηση Κ. Σημίτη, Γ. Παπαντωνίου, προφυλακίστηκε κατηγορούμενος για νομιμοποίηση εσόδων που προέρχονται από δωροδοκίες για τη σύμβαση αναβάθμισης έξι φρεγατών του Πολεμικού Ναυτικού με γαλλική εταιρεία, το 2003, ζημιώνοντας το ελληνικό δημόσιο κατά περίπου 400 εκατ. ευρώ.
Το γεγονός της ίδιας της σύλληψης χρησιμοποιείται για εδραίωση της θέσης πως μια πιο «διαφανής» και «ηθική» κυβέρνηση, όπως ισχυρίζεται ότι είναι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, μπορεί να ωθήσει τόσο την οικονομική ανάπτυξη όσο και την εξάλειψη νομικών και θεσμικών δυσλειτουργιών του πολιτικού συστήματος.
Οι κατηγορίες εναντίον του εντάσσονται στο πλαίσιο αυτού που αποκαλείται διαφθορά, ταυτίζεται με την έλλειψη διαφάνειας και αφορά την εφαρμογή νόμων και όχι βέβαια τη δημιουργία τους, όπου οι φορείς χάραξης πολιτικής έχουν πολύ λίγους περιορισμούς όσον αφορά στο περιεχόμενο της νομοθεσίας και των κινήτρων τους. Κάπως έτσι εξηγείται και το γιατί το αδίκημα της απιστίας σε βάρος του Δημοσίου έχει παραγραφεί.
Η έννοια της διαφθοράς είναι συνδεδεμένη με την οργάνωση της κοινωνίας και εννοιολογικά στηρίζεται στις κατηγορίες του δημόσιου και ιδιωτικού. Δεν ταυτίζεται απλώς με την ανατροπή του δημόσιου συμφέροντος από τα ιδιωτικά συμφέροντα, αλλά πλέον στις καπιταλιστικές κοινωνίες ρυθμίζεται με θεμέλιο την επιδίωξη διαφάνειας, όπως και τον καθορισμό των θεμιτών ορίων για την παρουσία των προσωπικών συμφερόντων στο πλαίσιο της δημόσιας σφαίρας. Η διαφοροποίηση μεταξύ νόμιμης και παράνομης παρουσίας ιδιωτικών συμφερόντων στη δημόσια ζωή διασώζει το μύθο του καθολικού και αταξικού δημόσιου συμφέροντος. Επειδή όμως μόνο ορισμένες μορφές ιδιωτικών συμφερόντων στο δημόσιο χαρακτηρίζονται ως διαφθορά, η εν γένει και πανταχού παρουσία τους στο πλαίσιο της δημόσιας σφαίρας μπορεί να θεωρείται κανονικότητα.
Στην κυβερνητική διαφθορά αποδίδεται η αναποτελεσματική κατανομή πόρων, η αύξηση δαπανών σε έργα υποδομής, η αναδιανομή πλούτου υπέρ κυβερνητικών αξιωματούχων, η μείωση των ιδιωτικών επενδύσεων και της οικονομικής ανάπτυξης. Άλλωστε, και στη χώρα μας η καπιταλιστική κρίση αποδόθηκε στη διαφθορά κυβερνώντων και βεβαίως και κυβερνωμένων, που θα έπρεπε γι’ αυτό το λόγο αγόγγυστα να αποδεχτούν τα μέτρα εξαθλίωσής τους. Γι’ αυτό και οι εκλογές της τελευταίας οκταετίας έχουν επικεντρωθεί στο ζήτημα της διαφθοράς, με κάθε νικηφόρο κόμμα να δεσμεύεται να το θέσει επιτέλους υπό έλεγχο.
Το αποτέλεσμα είναι να μη γίνεται κατανοητή η κρίση στα πλαίσια του καπιταλιστικού συστήματος –παρά μόνο σε ένα επιφανειακό επίπεδο αιτιάσεων- να αγνοούνται τα δομικά και συστημικά αίτιά της και να νομιμοποιείται και δικαιολογείται η παρέμβαση ανεξέλεγκτων εξωτερικών παραγόντων, αφού, τελικά, ήταν εσωτερικές ατέλειες που προκάλεσαν το πρόβλημα από την αρχή. Γι’ αυτό και σήμερα με την κρίση, η ΕΕ, αφενός, και το ΔΝΤ, αφετέρου, αναλαμβάνουν την ευθύνη να επιβάλλουν επιτέλους κάποια πειθαρχία και να εξαλείψουν τους φορολογικούς απατεώνες, τους διεφθαρμένους αξιωματούχους και τις διευκολύνσεις που οδήγησαν την Ελλάδα στην παρούσα κρίση.
Κι έτσι η εστίαση στη διαφθορά χρησιμεύει για να εξηγήσει τις παγκόσμιες διαφορές στον πλούτο και την ανάπτυξη, ως συνέπεια της κατωτερότητας των πολιτισμών, των δεοντολογικών προτύπων, των πολιτικών και νομικών πλαισίων των οικονομικά υποβαθμισμένων εθνών και περιοχών του κόσμου. Με συνέπεια, να αλλοιώνονται οι προσπάθειες κατανόησης των σημερινών πολιτικών και οικονομικών εξελίξεων και να γίνονται πειστικές και οι δικαιολογίες για την πολιτική και οικονομική κυριαρχία των προηγμένων κρατών στην καπιταλιστική Δύση, που ταιριάζουν με την τυπική αποικιοκρατική άποψη. Στο παρελθόν ήταν ζήτημα φυλής ή θρησκείας, στο παρόν είναι αδυναμία ικανότητας των λαών για θεσμικές διευθετήσεις.
Το θέμα της διαφθοράς τα τελευταία 25 χρόνια ξαφνικά έγινε αντικείμενο ενδιαφέροντος ακόμα και από οργανισμούς όπως το ΔΝΤ, ο ΟΟΣΑ, η Παγκόσμια Τράπεζα που ενδιαφέρονται για την προώθηση των καπιταλιστικών συμφερόντων. Εξαίρεται λοιπόν η αξία της διαφάνειας ως βασική στρατηγική για την πρόληψη της διαφθοράς, επειδή εκείνο που ενδιαφέρει είναι η δημιουργία αξιόπιστου περιβάλλοντος για τις ιδιωτικές επενδύσεις προς επίτευξη της μέγιστης κερδοφορίας τους, συνθήκη που προϋποθέτει τον υπολογισμό με μεγάλη ακρίβεια του αναμενόμενου κόστους και των προσδοκώμενων οφελών κατά τη λήψη επενδυτικών αποφάσεων. Έναν δηλαδή υπολογιστικό ορθολογισμό και μια ευκαμψία της ελεύθερης αγοράς που δεν θα στρεβλώνονται από ό,τι αποκαλείται «διαφθορά» και τα κόστη που τη συνοδεύουν (μίζες, λάδωμα, εξυπηρετήσεις).
Στην πραγματικότητα επομένως, η διαβόητη διαφάνεια είναι μέρος μιας ευρύτερης στρατηγικής για την αύξηση της αυτονομίας των κρατικών γραφειοκρατικών υπηρεσιών από τους εγχώριους πληθυσμούς και ιδιαίτερα τους εργαζόμενους, ώστε να είναι πιο φιλόξενες στο διεθνές κεφάλαιο και να καταστούν οι πολιτικές και οι δράσεις του εθνικού κράτους πολύ πιο προβλέψιμες και διαφανείς για τους καπιταλιστές. Είναι κι αυτός ένας τρόπος να προωθηθεί ο στόχος ενός παγκόσμιου καπιταλισμού με ελάχιστα πολιτικά εμπόδια ή όρια, παρουσιάζοντας τα σχέδια δράσης ισχυρών διεθνών συμφερόντων ως καθολικό καλό, κάτι που δήθεν γίνεται προς όφελος των καταπιεσμένων και αδύναμων. Σε ειρωνική αντίστιξη με τις πρακτικές του παρελθόντος, όταν η διαφθορά κυβερνητικών αξιωματούχων σε αναπτυσσόμενες χώρες ήταν κάτι παραπάνω από καλοδεχούμενη, καθώς επέτρεπε τη διείσδυση μονοπωλίων με ευνοϊκούς όρους σε τοπικές αγορές.
Οι καπιταλιστικές επιχειρήσεις εξαρτώνται από την ύπαρξη νόμων και κανονισμών που μπορεί να επιβάλλει το κράτος, ώστε να εξασφαλιστούν οι κατάλληλες συνθήκες για την κερδοφορία τους. Η έλλειψη διαφθοράς και η διαφάνεια αντιστοιχεί λοιπόν στη σαφήνεια και προβλεψιμότητα των ρυθμίσεων που επιβάλλει το κράτος, παρέχοντας πληροφορίες και μέτρα που αποσκοπούν να καταστήσουν εμφανείς τους, κατά τα άλλα, αδιαφανείς κινδύνους και το κόστος που συνεπάγονται οι επενδύσεις.
Διαφθορά και αδιαφάνεια ορίζονται πάντα από τη σκοπιά των καπιταλιστικών επιχειρήσεων –για αυτό άλλωστε και μεταβάλλεται το περιεχόμενό τους. Για παράδειγμα, η πρακτική του lobbying αποτελεί πλέον μια καθόλα αποδεκτή πρακτική στα πλαίσια της ΕΕ, την οποία μάλιστα η ΕΕ υποδέχεται θεσμικά, ως στοιχείο της λεγόμενης «πολυεπίπεδης» διακυβέρνησής της.
Οι αρχές λοιπόν της διαφάνειας και της… χρηστής διακυβέρνησης συμπίπτουν περισσότερο με τα συμφέροντα των καπιταλιστικών επιχειρήσεων και λιγότερο έως καθόλου με των εργαζομένων. Επειδή τοπικά συμφέροντα ή εργατικές απαιτήσεις μπορεί να προκαλέσουν δραματικές αναταραχές που δεν μπορούν να προβλεφτούν για το παγκόσμιο κεφάλαιο, γι’ αυτό προωθούνται θεσμικές δομές που συνδέονται με την τεχνοκρατική διακυβέρνηση προς όφελος του κεφαλαίου, οι οποίες με το κύρος τους επιτρέπουν δράσεις σε αντίθεση με τις λαϊκές απαιτήσεις. Με όχημα λοιπόν το κίνημα κατά της διαφθοράς, μέσω του οποίου διαμεσολαβούνται τα συμφέροντα του παγκόσμιου κεφαλαίου, γίνεται αποδεκτή η ενίσχυση θεσμικών οργάνων που δικαιώνουν σχέδια λιτότητας και ιδιωτικοποιήσεις, ενώ χρησιμοποιείται η εξουσία του κράτους για να επιβληθούν με αστυνομικές δυνάμεις και με απειλές.
Η χρησιμοποίηση επομένως της διαφθοράς ως αιτία φτώχειας και υπανάπτυξης είναι καθαρά ιδεολογική και δεν είναι σε θέση να εξηγήσει τη σχετική ανάπτυξη ή τη φτώχεια. Αντί λοιπόν να είναι ένα εργαλείο κατανόησης, γίνεται εργαλείο ιδεολογικής χειραγώγησης και πολιτικής κυριαρχίας.
Το γεγονός ότι ακόμη και σήμερα οι εργαζόμενοι στη χώρα μας αποδέχονται τόσο την αναγκαιότητα του εξωτερικού ελέγχου και οργάνωσης από όργανα, όπως το ΔΝΤ, που δεν ελέγχονται, όσο και το γεγονός ότι, τουλάχιστον εν μέρει, ευθύνονται για την κρίση, είναι ένα πολύ σαφές και αδιαμφισβήτητο σημάδι για το πόσο καλά ο λόγος για την καταπολέμηση της διαφθοράς έχει εργαστεί για να δημιουργήσει μια νέα εκδοχή του αποικιοκρατικού λόγου.

Όταν ο εργοδοτικός συνδικαλισμός αλλάζει τα φώτα στον Λένιν

Σήμερα μεταγράφουμε και δημοσιεύουμε ένα απόσπασμα από το βιβλίο του Γιώργου Μαυρίκου “Το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα 1918-1948. Δυο γραμμές σε διαρκή αντιπαράθεση”, από τις εκδόσεις Σύγχρονη Εποχή. Εκεί, ξεκινώντας από τα ιστορικά συμφραζόμενα της δημιουργίας της Ενωτικής ΓΣΕΕ και του Εργατικού ΕΑΜ αργότερα, ο συγγραφέας αναφέρεται στη διαχρονική προσπάθεια των φορέων των αστικών κομμάτων και των συνδικαλιστικών τους εκπροσώπουν να παρουσιάσουν τους κομμουνιστές ως “απομονωμένους”, επικαλούμενοι και μια δική τους εκδοχή του Λένιν. Μπορεί το βιβλίο να γράφτηκε το 2001, τα  συμπεράσματά του, με ελάχιστες διαφοροποιήσεις ονομάτων μπορούν να μεταφερθούν αυτούσια στο σήμερα κι ως εκ τούτου διατηρούν αναλλοίωτη την επικαιρότητά τους:

[…] Στις μαχητικές απεργίες και τις μαζικές διαδηλώσεις των εργαζομένων, η κυβέρνηση του Βενιζέλου απάντησε με δολοφονίες και τραυματισμούς εργατών. Νόμοι, δικαστές, χωροφύλακες, στρατός, Εκκλησία, μερίδα διαννοουμένων και κρατικές υπηρεσίες επιστρατεύτηκαν στην άσκηση μιας γενικής επιθετικής πολιτικής κατά των εργαζομένων και του ΚΚΕ.
Η σωστή αυτή εκτίμηση, δεν πρέπει να συγχέεται με τη συντονισμένη και συνειδητή επίθεση που διαχρονικά εξαπολύουν ρεφορμιστές, εκσυγχρονιστές, κυβερνητικοί και εργοδοτικοί συνδικαλιστές ότι το ταξικό κίνημα αδιαφορεί…γενικά για την ενότητα. Αυτές όλες οι δυνάμεις είναι που θέλουν την Εργατική Τάξη κατακερματισμένη, τεχνητά διαχωρισμένη, προκειμένου να υλοποιούν τη λογική του διαίρει και βασίλευε. Αλλά και όταν οι δυνάμεις αυτές εμφανίζονται κοπτόμενς για την ενότητα μεθοδολογικά πρέπει από το συνειδητό εργαζόμενο να μπαίνει αμέσως το ερώτημα: για ποια ενότητα;
Ενότητα για να εγκαταλειφθούν οι αγώνες και η ταξική πάλη; Ενότητα για την ενσωμάτωση και την υποταγή στις επιλογές κυβερνήσεων και εργοδοτών; Ενότητα για να χορέψει ολόκληρο το συνδικαλιστικό κίνημα το χορό του Ζαλόγγου; Ενότητα για να ωφελείται μια ελίτ γραφειοκρατών και να βλάπτεται η μεγάλη πλειοψηφία των εργαζόμενων; Αυτού του είδους την κατ’όνομα ενότητα το ταξικό κίνημα την έχει απορρίψει από ετών και έχει στρατευτεί στην ταξική ενότητα όπου οι εργαζόμενοι, ανεξάρτητα από την ιδεολογία και συνδικαλιστικές προτιμήσεις ενώνονται για να συγκρουστούν σαν τάξη με την αντίπαλη τάξη και τους πολιτικούς της εκπροσώπους. Ενότητα ταξική που θα υπερασπίζει χωρίς ταλαντεύσεις και σκοπιμότητες τα άμεσα ζητήματα των μισθωτών και ταυτόχρονα θα αποβλέπει στην εξύψωσή τους μέχρι την τελική νίκη σε βάρος των δυνάμεων του Κεφαλαίου.
Με την ίδρυση επίσης της Ενωτικής ΓΣΕΕ πρωτοεμφανίστηκε η επιχειρηματολογία που συναντάται και σήμερα “περί θεσμών”! Το μπλοκ των διαφόρων αποχρώσεων εκσυγχρονιστών επιχειρεί να εμφανίζει ως “θεσμούς” ό, τι αυτό εξουσιάζει και ελέγχει απόλυτα. ΈΤσι φορείς από το Κοινοβούλιο ως τη Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης, από τους Δήμους ως τις ποδοσφαιρικές εκδηλώσεις κι από τα καλλιστεία ως τις εκθέσεις μόδα βαφτίζονται ως “θεσμοί” και ως θεσμοί διεκδικούν άσυλο από την κριτική και εξασφαλίζουν το απυρόβλητο. Οι θεσμοί, λοιπόν, αυτοί του αστικού κράτους, επιδιώκουν, να γίνουν αποδεκτοί από τις συνειδήσεις των εργαζόμενων ως κάτι το ιερό και το θέσφατο και άρα όποιος βάλει εναντίον τους είναι εξ ορισμού αποδιοπομπαίος. Θεσμός όμως, με την ουσιαστική έννοια της λέξης δεν μπορεί παρά να χαρακτηρίζεται ένας φορέας όταν έχει την αποδοχή, την αξιοπιστία, το κύρος και του αναγνωρίζεται από ευρύτερες λαϊκές μάζες το δικαίωμα να τους εκπροσωπεί και να τους αντιπροσωπεύει, να τους εμπνέει και να τους καθοδηγεί. Τα χαρακτηριστικά αυτά επιβάλλεται να επιβεβαιώνονται σχεδόν καθημερινά κι όχι να έλκουν τη βάση τους στο απώτερο παρελθόν, στη δράση άλλων και στα επιτεύγματα των προγόνων! Ούτε αποτελούν αποδεικτικά στοιχεία, τυπικά δεδομένα και η προτίμηση ή όχι των υπουργείων και των κρατικών παραγόντων. Η σύγχρονη πολιτική ιστορία της χώρας έχει πλούσια παραδείγματα από όλους τους τομείς της δημόσιας κοινωνικής, οικονομικής και πολιτιστικής ζωής, όπου θεσμοί λαογέννητοι ενέπνευσαν και συσπείρωσαν το λαό την ίδια στιγμή που συναντούσαν την πιο αδυσώπητη επίθεση των μηχανισμών της κρατικής εξουσίας και των οργάνων της.
Και με την ευκαιρία αξίζει να σημειωθεί ότι δεν είναι ούτε άδολη ούτε ειλικρινής η πρόσφατη “ανακάλυψη” του Λένιν από τα στελέχη πολιτικών κομμάτων όπως του Συνασπισμού, του ΠΑΣΟ και της Νέας Δημοκρατίας, τα οποία εγκαλούν, υποτίθεται, τους κομμουνιστές ότι δεν εφαρμόζουν τη θέση του Λένιν για “δουλειά των κομμουνιστών στα αντιδραστικά συνδικάτα” Με μαεστρία παραφράζουν τον Λένιν, τον φέρνουν στα μέτρα του και ψευδολογούν. Αγνοούν πρωταρχικά ότι τα οργανωτικά ζητήματα δεν είναι ζητήματα αρχής, ότι οι όποιες οργανωτικές αλλαγές από μόνες τους ούτε να διασώσου ούτε να καταστρέψουν μπορούν το κίνημα, αποκρύβουν ότι το κυρίαρχο στοιχείο στο άρθρο αυτό του Λένιν είναι η κατεύθυνση της παρουσίας και της δουλειάς των ταξικών δυνάμεων εκεί όπου υπάρχουν οι μάζες “μέσα στις μάζες” και μάζες δεν υπάρχουν σήμερα μόνο στα κυβερνητικά και εργοδοτικά συνδικάτα. Προσποιούνται πως δε γνωρίζουν ότι το άρθρο αυτό που απευθύνεται στους Γερμανούς Αριστερούς, γράφτηκε την άνοιξη του 1920 και άρα αντλεί κύρια την πείρα από τη Σοβιετική Ρωσία, όπου καλούνται οι Μπολσεβίκοι να δράσουν μέσα στα συνδικάτα των Μενσεβίκων και να πραγματοποιήσουν την ορατή δυνατότητα για αλλαγή των συσχετισμών, οι ίδιοι στοχεύουν παράλληλ να ενισχύσουν στη συνείδηση των εργαζομένων ότι δήθεν παραμένουν Συνδικάτα οι συνεχώς εξελισσόμενοι σε κυβερνητικούς μηχανισμούς αυτοί φορείς, και τελικά να πιέζουν και να εμποδίζουν τις ταξικές δυνάμεις από την ανάληψη επίπονων και τολμηρών πρωτοβουλιών αναγέννησης και αναζωογόνησης του κινήματος της εργατικής τάξης, όπως πχ το ΠΑΜΕ. Τέτοιες πρωτοβουλίες, δύσκολες και βασανιστικές, αλλά εξίσου αναγκαίες και απαραίτητες μόνο οι ζωντανές δυνάμεις του λαϊκού κινήματος μπορούν να αναλάβουν. Οι άλλοι θα ακολουθούν μετά. Αυτό έγινε στην περίοδο ίδρυσης της ΕΓΣΕΕ που αποτέλεσε τον προάγγελο της ίδρυσης του Εργατικού ΕΑΜ. Η ίδρυση της ΕΓΣΕΕ καθόλου δεν εμπόδισε την ανάπτυξη κοινής δράσης σε όλα τα συνδικάτα. Ίσα – ίσα που και στο Μάη του ’36 και στα γεγονότα της Καλαμάτης και σε πολλές ακόμα περιπτώσεις με την τακτική και τη δράση της υποχρέωνε τα ρεφορμιστικά συνδικάτα να σύρονται σε κινητοποιήσεις που δεν ήθελαν. Και εν τέλει, οι κομμουνιστές δεν αποσκοπούσαν ποτέ σε “μικρά, καθαρούτσικα, κόκκινα συνδικάτα”. Αυτές είναι κατηγορίες κατασκευασμένες και στόχο έχουν τη συκοφάντηση και την υπονόμευση αγωνιστικών πρωτοβουλιών. Η τακική των κομμουνιστών επιδιώκει συνδικάτα πλατιά, ανοιχτά, δημοκρατικά, με ταξική ενότητα και ταξική γραμμή. Η ευλαβική προσήλωση στο πλάτεμα έχει ιστορικά επιβεβαιωθεί και την περίοδο της ΕΓΣΕΕ και στη φάση του ΕΕΑΜ. Ποτέ οι κομμουνιστές δεν ήθελαν να είναι μόνοι τους, κι υπάρχουν πολλά παραδείγματα όπου οι υποχωρήσεις και οι συμβιβασμοί τους, ξεπερνούσαν κάθε όριο αποκλειστικά και μόνο στο όνομα της πλατιάς ενότητας και της συσπείρωσης.
Δείτε εδώ όλες τις αναρτήσεις του αφιερώματος της Κατιούσα στα 100 χρόνια του ΚΚΕ και τα 50 χρόνια της ΚΝΕ

Κοινή συνισταμένη όλων πώς θα απαλλαγεί η Πάτρα από τον Πελετίδη!

Κατιούσα

Οχτώ μήνες πριν από τις Δημοτικές εκλογές και οι διαβουλεύσεις  οι οποίες πραγματοποιούνται μεταξύ παρατάξεων και υποψηφίων που σχετίζονται με τον ΣΥΡΙΖΑ, τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ είναι κάτι το πρωτόγνωρο.
Συσκέψεις, συναντήσεις, διαγγέλματα, ανακοινώσεις, ρεπορτάζ που ενημερώνουν για νέες υποψηφιότητες, συνδυασμούς παρατάξεων σε όλες τις πιθανές εκδοχές, υποψήφιοι που τη μια μέρα είναι σε ένα σχήμα και την επόμενη σε κάποιο άλλο και τέλος πολλοί υποψήφιοι Δήμαρχοι.
Κοινή συνισταμένη όλων είναι μία: πώς θα απαλλαγεί η Πόλη από τη Δημοτική αρχή της Λαϊκής Συσπείρωσης και από τον Δήμαρχο Κ. Πελετίδη!!!
Σίγουρα θα υπάρχουν κάποιοι που ακόμα ξαφνιάζονται με την ευκολία που οι εκπρόσωποι του ΣΥΡΙΖΑ, ΝΔ, ΠΑΣΟΚ ενώνονται ενάντια στον κοινό τους εχθρό.
Ας μην ψάχνουν να βρουν τι τους χωρίζει, αλλά να σκεφτούν τι τους ενώνει.

• Τους ενώνουν οι πολιτικές τους. Γιατί, μπορεί στην κεντρική πολιτική να βρίσκουν κάποια θέματα για να συγκρουστούν, όμως ο πυρήνας των πολιτικών τους είναι ίδιος. Μαζί ψήφισαν το Γ΄ μνημόνιο, κοινή αντίληψη έχουν για την «ανάπτυξη» που θα φέρει κέρδη για τους λίγους, για τις ιδιωτικοποιήσεις και το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, το ξεζούμισμα του λαού με τη φορολογία, την τυφλή υποταγή στην Ε.Ε. και ΝΑΤΟ και άλλα πολλά.

• Τους ενώνει ο φόβος της αμφισβήτησης των πολιτικών τους. Γιατί το έργο που έχει πράξει όλα αυτά τα χρόνια η Δημοτική αρχή, την οποία αναγνωρίζει η συντριπτική πλειοψηφία του πατραϊκού λαού, έγινε με όρους σύγκρουσης και απειθαρχίας στις εφαρμοζόμενες πολιτικές των κομμάτων τους.

Το να καταργούνται στην πράξη κάποιες από τις αντιλαϊκές πολιτικές τους, και ταυτόχρονα οι λαϊκές οικογένειες να στηρίζονται, να ανακουφίζονται από τις συνέπειες των πολιτικών τους είναι πολύ κακό παράδειγμα. Μπορεί να βρει μιμητές  σε άλλους Δήμους, άλλα και γενικότερα, να δείξει τον δρόμο για την ανατροπή των πολιτικών τους που τις παρουσιάζουν ως μονόδρομο αναγκαιότητα κτλ.

• Τους ενώνει η αγωνία ότι η Πάτρα, ο τρίτος μεγαλύτερος Δήμος της χώρας, δε θα συμμετάσχει στο «πάρτι της ανάπτυξης».

   Η Πάτρα, ένας τεράστιος Δήμος, δεν θα ξεπουλήσει τις εκτάσεις φιλέτα, αλλά θα τα      κάνει πάρκα, δεν θα ιδιωτικοποιήσει το νερό και τα απορρίμματα αλλά θα μειώνει τα ανταποδοτικά τέλη για τον λαό και θα τα αυξάνει για το μεγάλο κεφάλαιο, δεν θα ιδιωτικοποιηθούν τα πάντα για να κονομάνε οι λίγοι και να πληρώνουν οι πολλοί!!
Είναι μάλιστα τόσο μεγάλη η αγωνία τους, που αν πιστέψουμε τα δημοσιεύματα των τοπικών ΜΜΕ, καλούν μεγαλοεπιχειρηματίες να είναι υποψήφιοι δήμαρχοι απέναντι στον Κ. Πελετίδη.
Δηλαδή θα μπορούσε να πει κάποιος ότι θέλουν να δημιουργήσουν έναν τοπικό Τραμπ ή Μπερλουσκόνι για να υπερασπιστεί τα συμφέροντα του λαού!!!
Αρά καθόλου τυχαίο δεν είναι που οι παρατάξεις του ΣΥΡΙΖΑ, της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ στο δημοτικό συμβούλιο λειτούργησαν ως μια, με κοινή στάση και ανακοινώσεις σε πολλά κορυφαία ζητήματα που αφορούν την πόλη.

ΣΤΕΛΙΟΣ ΠΑΛΑΡΜΑΣ, Εκπαιδευτικός,
Μέλος της Σχολικής Επιτροπής του Δήμου Πατρέων

Το βασικό επιχείρημά τους για την κοινή στάση τους άλλα και για τις πιθανές συνεργασίες των παρατάξεών τους είναι ότι για το καλό της Πόλης αφήνουν εκτός Δημοτικού συμβουλίου τις κομματικές τους ταυτότητες!!
Δηλαδή το πρωί είναι μέλη, στελέχη, υποστηριχτές των κομμάτων τους που εφάρμοσαν ή εφαρμόζουν τις γνωστές αντιλαϊκές πολιτικές και το απόγευμα, στο Δημοτικό συμβούλιο, είναι «ανεξάρτητοι» και δεν ξέρουν τίποτα γι‘ αυτές… Και όλα αυτά για το καλό της Πόλης, βέβαια!!!
Τους ενώνουν οι πολιτικές τους, μας ενώνουν οι ανάγκες μας.
Από την πρώτη στιγμή που η Λαϊκή Συσπείρωση ανέλαβε τη διοίκηση της Πόλης τόνισε ότι θα κάνει ότι περνάει από το χέρι της για να ανακουφίσει τον λαό  που δοκιμάζεται σκληρά από τις σκληρές αντιλαϊκές πολιτικές.
Και αυτό έκανε με έργα, αποφάσεις και πράξεις .
Ελεύθεροι χώροι, πάρκα ,γήπεδα , παιδικοί σταθμοί χωρίς τροφεία , παρεμβάσεις σε σχολεία ,παιδικές χαρές ,δημοτικά κτήρια, η τιμολογιακή πολιτική στα ανταποδοτικά τέλη ,στη ΔΕΥΑΠ , η αποφάσεις για τους πλειστηριασμούς, τα χρέη προς τον Δήμο ,για κανένα λαϊκό σπίτι με κομμένο νερό, είναι ελάχιστα από αυτά που θα μπορούσαν να αναφερθούν για την πολιτική του Δήμου.
Κάθε καλόπιστος δημότης αυτής της Πόλης που πιστεύει ότι στη δεύτερη δεκαετία του 21ο αιώνα είναι δικαίωμα του ίδιου και της οικογένειάς του να ζει και να καλύπτει τις σύγχρονες ανάγκες του, βρήκε στη Δημοτική αρχή της Πάτρας έναν αποφασισμένο σύμμαχο.
Ο λόγος λοιπόν που η μεγάλη πλειοψηφία του λαού της Πόλης μας υποστηρίζει ή δείχνει συμπάθεια στη Δημοτική αρχή είναι γιατί είδε κάτι μικρό η μεγαλύτερο να αλλάζει προς το καλύτερο στην καθημερινότητά του στον αγώνα να καλύψει τις ανάγκες του.
Η ενότητα του λαού, το κοινό συμφέρον της πλειοψηφίας μπορεί να βάλει ένα στοπ στα σχέδια να γίνει ο Δήμος Πατρέων φορέας αντιλαϊκών πολιτικών.
Όσοι το προηγούμενο διάστημα στάθηκαν στο πλάι της Δημοτικής αρχής, όσοι την υποστηρίζουν, αλλά και όσοι, και είναι πάρα πολλοί, διαμόρφωσαν θετική γνώμη κατά τη διάρκεια της θητείας της να συμπορευτούμε μαζί της, και όχι μόνο μέχρι τις εκλογές αλλά και μετά από αυτές για να ανατρέψουμε τις πολιτικές τους, για να ζούμε με αξιοπρέπεια, καλύπτοντας τις σύγχρονες ανάγκες μας!!!

Η δίκη και εκτέλεση των “Έξι” – Μια βολική συσκότιση ενός εγκλήματος της ελληνικής αστικής τάξης

Κατιούσα

Σαν σήμερα ξεκίνησε μία από τις ιστορικότερες πολιτικές δίκες της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας που έμεινε γνωστή ως “δίκη των εξ” από τον αριθμό των κατηγορουμένων που καταδικάστηκαν σε θάνατο. Η δίκη θα έληγε με την επιβολή της θανατικής ποινής σε πέντε πολιτικούς, τον πρώην πρωθυπουργό Δημήτρη Γούναρη, τους πρώην υπουργούς ή πρωθυπουργούς Νικόλαο Στράτο, Νικόλαο Θεοτόκη, Πέτρο Πρωτοπαπαδάκη και Γεώργιο Μπαλτατζή, όπως και στον πρώην αρχιστράτηγο Γεώργιο Χατζηανέστη. Είχαν καταδικαστεί ως ένοχοι εσχάτης προδοσίας, αφού τους αποδόθηκε η αποκλειστική ευθύνη για τη Μικρασιατική Καταστροφή.
Η μοίρα των “εξ” είχε επισφραγιστεί από τις 14 Σεπτέμβρη 1922, όταν επικράτησε το βενιζελικό κίνημα των Συνταγματαρχών Νικόλαου Πλαστήρα και Στυλιανού Γονατά, υποχρεώνοντας το βασιλιά Κωνσταντίνο σε παραίτηση υπέρ του διαδόχου Γεωργίου Β’. Με νωπό το τραύμα της ήττας και της καταστροφής, το κίνημα είχε ως στόχο να αναχαιτίσει τη ριζοσπαστικοποίηση που παρατηρούνταν σε τμήματα του στρατού, που σε κάποιες περιπτώσεις είχαν στασιάσει, συγκροτώντας σε κάποιες μονάδες συμβούλια στρατιωτών. Για να προχωρήσει ωστόσο η “κάθαρση” του αστικού πολιτικού σκηνικού, ήταν αναγκαίο να βρεθεί κάποιος υπεύθυνος για την τραγωδία, ώστε να ικανοποιηθεί το λαϊκό αίσθημα κι αυτό χωρίς να θιγεί η πραγματική αιτία της συμφοράς, δηλαδή η τυχοδιωκτική ιμπεριαλιστική εκστρατεία, με ευθύνη σημαντικών τμημάτων της ελληνικής αστικής τάξης, που για δικό της όφελος είχε πρόθυμα αναλάβει το ρόλο του χωροφύλακα των βρετανικών συμφερόντων στη Μικρά Ασία.
Οι έξι συνελήφθησαν ανήμερα της επικράτησης του κινήματος και αρχικά υπήρχε η πρόθεση συνοπτικής δίκης και εκτέλεσης στο θωρηκτό “Λήμνος”, που ματαιώθηκε λόγω παρέμβασης Αγγλίας και Γαλλίας.
Οι συλληφθέντες μεταφέρθηκαν στην Αστυνομική Διεύθυνση Αθηνών και τις πρώτες βδομάδες της κράτησης, η τύχη τους ήταν αβέβαιη. Η βενιζελική πλευρά καλλιεργούσε κλίμα υπέρ της άμεσης εκτέλεσης, μέσω μεγάλης διαδήλωσης στο Σύνταγμα στις 9 Οκτώβρη.
Λίγες μέρες αργότερα εκδόθηκε το διάταγμα για τη σύσταση Έκτακτου Στρατοδικείου με προέδρους τους Θεόδωρο Πάγκαλο και Αλέξανδρο Οθωναίο. Το κατηγορητήριο λέγεται πως συντάχθηκε από το Γεώργιο Παπανδρέου και μεταξύ άλλων κατηγορούσε τους εναγόμενους πως δεν είχαν προσαρτήσει τη Βόρεια Ήπειρο. Η δίκη δεν ήταν δικονομικά άψογη, καθώς δε διέθεταν πρόσβαση σε έγγραφα απαραίτητα για την υπεράσπισή τους, ενώ ο Γούναρης σε μεγάλα διαστήματα της δίκης απουσίαζε λόγω τύφου. Δεν έλειψαν περιστατικά αλληλοκατηγοριών μεταξύ των κατηγορούμενων, αλλά και η παρουσία βενιζελικών μαρτύρων υπεράσπισης, όπως ο συνεργάτης του Βενιζέλου, Κωνσταντίνος Ζαβιτσάνος. Όπως αναμενόταν, το δικαστήριο επέβαλε σε όλους τη θανατική ποινή, κάτι που οι κατηγορούμενοι περίμεναν, εκτός από το Χατζηανέστη, για την πνευματική κατάσταση του οποίου έχουν διατυπωθεί αμφιβολίες.
Η Βρετανία προσσπάθησε να αποτρέψει τις εκτελέσεις, σε αντίθεση με το βασιλιά Γεώργιο Β’ που αδιαφόρησε για την τύχη των πολιτικών της παράταξής του. Η κυβέρνηση Πλαστήρα παραιτήθηκε λόγω των πιέσεων, και την ευθύνη των εκτελέσεων, που πραγματοποιήθηκαν στις 28 Νοέμβρη 1922 στο Γουδί, ανέλαβε η κυβέρνηση Γονατά. Οι εκτελέσεις προκάλεσαν αρχικά έντονες διεθνείς αντιδράσεις, με την Ιταλία να διακόπτει διπλωματικές σχέσεις και τη Βρετανία να ανακαλεί τον πρέσβη της, χωρίς ωστόσο να σημειωθούν μόνιμες διπλωματικές συνέπειες. Επαμφοτερίζουσα υπήρξε η στάση του Βενιζέλου, ο οποίος είχε προτείνει την εκτέλεση 4 εκ των 6 κατηγορούμενων, ενώ το 1929 σε επιστολή του στον Παναγή Τσαλδάρη, ηγέτη του Λαϊκού Κόμματος, αναγνώριζε πως δεν ήταν προδότες, ούτε είχαν οδηγήσει συνειδητά στην καταστροφή. Νομικά η υπόθεση έκλεισε το 2010, όταν ο Άρειος Πάγος μετά από επανάληψη της δίκης απάλλαξε το σύνολο των κατηγορουμένων.
Η πλειονότητα της ιστοριογραφίας αντιμετωπίζει τη δίκη των εξ ως κίνηση πολιτικής σκοπιμότητας με τους ίδιους ως εξιλαστήρια θύματα. Μια προσεκτική ματιά στα γεγονότα καταδεικνύει ότι οι κατηγορούμενοι είχαν και προσωπικές ευθύνες για την έκβαση της εκστρατείας, κυρίως όμως βαρύνονται πολιτικά με την απόφαση της συνέχισης της ιμπεριαλιστικής επέμβασης που είχε ξεκινήσει ο Βενιζέλος, παρά τις προεκλογικές υποσχέσεις των φιλοβασιλικών για αποκατάσταση της ειρήνης.
Η δίκη κι η εκτέλεση των εξ, όπως και η κατάργηση της μοναρχίας δύο χρόνια μετά με δημοψήφισμα, λειτούργησαν ως βαλβίδα ασφαλείας για να εξέλθει κατά το δυνατόν αλώβητο το αστικό πολιτικό σύστημα από τριγμούς που οι ίδιες οι επιλογές της άρχουσας τάξης είχαν προκαλέσει. Η μερική μόνο επιτυχία της απόπειρας πιστοποιείται από τη συνεχή αστάθεια και τα στρατιωτικά κινήματα του Μεσοπολέμου, οδηγώντας τελικά στη “βολική” λύση επιβολής ανοιχτής δικτατορίας το 1936.

Πολώνια – Φρικιαστικό “video game”: Παίκτες σε ρόλο Ναζί βασανίζουν κρατουμένους

Αρρωστημένο νους. Φασίστας που θέλει να «ποτίσει» ψυχές με μίσος. Κτηνωδία. Αποτροπιασμό προκάλεσε στους πολίτες της Πολωνίας ένα video game που τοποθετεί τους παίκτες στο ρόλο αξιωματικού των SS σε στρατόπεδο συγκέντρωσης προκειμένου να αποφασίζουν ποιους θα στείλουν στους θαλάμους αερίων.
Η εισαγγελία της Βαρσοβίας και το Ινστιτούτο Εθνικής Μνήμης της χώρας διεξάγουν έρευνα για το video game, που ονομάζεται “Cost of Freedom” (Το τίμημα της ελευθερίας), για το κατά πόσον διαπράττεται το έγκλημα «της προσβολής του Πολωνικού έθνους και της προώθησης ενός φασιστικού καθεστώτος».
Το «παιχνίδι», το οποίο δημιούργησε ουκρανική εταιρεία, ετοιμάζεται να κυκλοφορήσει στην αγορά τον ερχόμενο Δεκέμβριο.
Στο τρέιλερ του, κρατούμενοι μεταφέρονται σ’ ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης σαν εκείνο του Άουσβιτς, ενώ οι παίκτες μπορούν να επιλέξουν αν θα παίξουν τον ρόλο αιχμαλώτων που επαναστατούν ή τον ρόλο των Ναζί. Επίσης, περιλαμβάνει πολύ σκληρές σκηνές με κρατουμένους να παραδίδονται στην πυρά ή να κείτονται νεκροί στα συρματοπλέγματα του στρατοπέδου.
Τo video game κάνει επανειλημμένες αναφορές σε «πολωνικά στρατόπεδα θανάτου», φράση που αποτελεί προσβολή για τη χώρα, αφού τα στρατόπεδα αυτά τα είχαν στήσει οι Ναζί.

Ο Πολωνός δημοσιογράφος Βόιτσεχ Βιμπρανόφσκι εκτιμά ότι το παιχνίδι αυτό ίσως αναπτύχθηκε στη Ρωσία, ώστε να δυσφημίσει την Ουκρανία και να προκαλέσει ένταση στις σχέσεις Κιέβου-Βαρσοβίας.

Μπαντ Σπένσερ: “Εδώ μιλάνε για σένα μόνο αν είσαι αδερφή ή κομμουνιστής”

Κατιούσα

Το όνομα Κάρλο Πεντερσάλι μπορεί να μη λέει κάτι στους περισσότερους, όχι όμως και το ψευδώνυμο Μπαντ Σπένσερ που φέρνει παιδικές (και όχι μόνο) αναμνήσεις από τις καλτ ταινίες μιας ακόμα πιο καλτ μορφής του κινηματογράφου που πρωταγωνίστησε σε κυριολεκτικά δεκάδες ταινίες, κυρίως γουέστερν, φαρσοκωμωδίες και περιπέτειες.
Γεννήθηκε στη Νάπολη στις 31 Οκτώβρη 1929 σε εύπορη οικογένεια και από μικρός έδειξε έφεση στον αθλητισμό, ιδίως στην κολύμβηση. Σπούδασε χημεία στη Ρώμη αλλά διέκοψε τις σπουδές του όταν η οικογένειά του μετακόμισε στη Βραζιλία, όπου ο ίδιος εργάστηκε στο ιταλικό προξενείο της Ρεσίφε
Επέστρεψε στην Ιταλία στα τέλη της δεκαετίας του 40′ ως μέλος της ομάδας κολύμβησης της Λάτσιο και ακολούθησε μια πετυχημένη σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο, σε εθνικούς, μεσογειακούς και Ολυμπιακούς Αγώνες, κερδίζοντας δύο αργυρά προσωπικά μετάλλια στις Μεσογειακούς της Αλεξάνδρειας το 1951 και χρυσό με την εθνική ομάδα πόλο στους Μεσογειακούς της Βαρκελώνης το 1955. Μετά τους Ολυμπιακούς της Μελβούρνης έζησε τέσσερα χρόνια στη Βενεζουέλα, εργαζόμενος σε ιδιωτικές επιχειρήσεις.
Η επιβλητική του εμφάνιση τράβηξε από νωρίς το ενδιαφέρον κινηματογραφικών παραγωγών και το ντεμπούτο του έγινε το 1950 στην ταινία του Καμίλο Μαστροτσίνκου “Το φάντασμα του άντρα μου” ενώ συμμετείχε και στη μεγάλη αμερικανική παραγωγή Quo vadis (1951) στο ρόλο μέλους της πραιτωριανής φρουράς.
Μετά από μια τελευταία συμμετοχή στους Ολυμπιακούς της Ρώμης το 1960, παντρεύτηκε τη Μαρία Αμάτο, κόρη κινηματογραφικού παραγωγού. Ο Σπένσερ δεν ενδιαφερόταν τότε για κινηματογραφική καριέρα κι εργάστηκε κάποια χρόνια ως στιχουργός. Μετά το θάνατο του πεθερού του και τη λήξη του συμβολαίου του στη δισκογραφική, δέχτηκε πρόταση από το σκηνοθέτη Τζουζέπε Κολίτσι για την ταινία “Ο Θεός συγχωρεί, εγώ όχι” όπου γνώρισε το συμπρωταγωνιστή του Μάριο Τζιρότι, γνωστό ως Τέρενς Χιλ, με τον οποίο έκτοτε έγιναν συχνό κινηματογραφικό δίδυμο. Σε εκείνη την ταινία επέλεξε και το ψευδώνυμο που τον καθιέρωσε από το όνομα του ηθοποιού Σπέρνσερ Τρέισι και την μπύρα Budweisser που στην Ιταλία κυκλοφορεί ως Bud.
Η ταινία είχε μεγάλη επιτυχία και έγινε βάση για μια σειρά από spaghetti western, Πού είχαν ιδιαίτερη απήχηση στο εξωτερικό και κυρίως στη Γερμανία όπου το 1991 του απονεμήθηκε το βραβείο Jupiter του δημοφιλέστερου ηθοποιού.
Ο Σπένσερ πειραματίστηκε με διάφορα είδη, όπως το θρίλερ και το δράμα, ωστόσο τα περισσότερα εισιτήρια έκοψε με την τετραλογία του ως αστυνόμος Piedone, που βασίστηκε σε δίκη του ιδέα. Δημοφιλής έγινε με τις σειρές Big Man (1988) και  Detective Extralarge(1991-93). Συμμετείχε σε ιταλικές και ισπανικές παραγωγές ενώ υπήρξε και συγγραφέας βιβλίων μαγειρικής και… φιλοσοφίας!
Συντηρητικός πολιτικά, ήταν υποψήφιος σε δημοτικές εκλογές με το κόμμα του Μπερλουσκόνι, με το οποίο “συμφωνούσε σε όλα” κατά δήλωσή του, όπως και η κόρη του στο Δήμο της Ρώμης. Νιώθοντας παραγνωρισμένος απο τους κριτικούς στη χώρα του, είχε δηλώσει πως “εδώ μιλάνε για σένα μόνο αν είσαι αδελφή ή κομμουνιστής”, ενώ σε άλλη περίσταση ισχυρίστηκε πως στην Ιταλία δε χαίρει δόσης αποδοχής όσης στο εξωτερικό, “ίσως επειδή δεν είμαι γκέι ή τρανς και έχω την ίδια γυναίκα πενήντα χρόνια”. Προσπαθώντας να διασκεδάσει τις εντυπώσεις, φρόντισε να προσθέσει πως δεν έχει κάτι εναντίον των γκέι και δεν ασχολείται με το τι κάνει καθένας στο κρεβάτι του.
Έφυγε από τη ζωή μετά από πτώση στο σπίτι του στη Ρώμη σε ηλικία 86 ετών, στις 27-6-2016. Ο θάνατός του προκάλεσε παγκόσμια συγκίνηση, ιδιαίτερα στη Γερμανία, όπου ο τότε υπουργός Χάικο Μάας αποχαιρέτησε τον ηθοποιό με ανάρτηση στο τουίτερ: Σκληρή γροθιά, χρυσή καρδιά, παιδί-μάλαμα. Αναπαύσου εν ειρήνη ήρωα των παιδικών μου χρόνων.

Ο Zordano Bruno στην πυρά στον Πειραιά!

       

O Zordano Bruno στην πυρά, Πίνακας του Δημήτρη Μανιώτη

Καθώς ακούς την είδηση πως ο ΣΔΟΕ της Αριστεράς εφόρμησε στα γραφεία της ΕΛΜΕ Πειραιά και κατέσχεσε περιουσιακά της στοιχεία, σου έρχεται αυθόρμητα στο μυαλό το ανοιγμένο κεφάλι του καθηγητή Νίκου Τεμπονέρα το οποίο άνοιξαν οι τραμπούκοι της Δεξιάς για να φοβίσουν τους αγωνιστές καθηγητές και το μαθητικό κίνημα που βρίσκονταν σε αγωνιστικές κινητοποιήσεις! Καθώς ακούς την είδηση της εφόρμησης του ΣΔΟΕ της Αριστεράς στα γραφεία της ΕΛΜΕ Πειραιά σου έρχεται στο μυαλό αυθόρμητα η εικόνα του Zordano Bruno στην πυρά! Μόνο που τον Zordano Bruno στην πυρά αυτήν την φορά δεν τον ρίχνει το παπαδαριό του Μεσαίωνα, αλλά το παπαδαριό της Αριστεράς! Γι’ αυτό δεν φοράνε γραβάτες οι Αριστεροί παπάδες! Γιατί η καρναβαλική στολή, την οποία φορούν για να ρίξουν οτιδήποτε και οποιονδήποτε προοδευτικό στην πυρά, δεν συμπεριλαμβάνει την γραβάτα!

Κ. Νότνολ

Mια ακόμα πλαστή προκήρυξη του ΚΚΕ κυκλοφορεί στο διαδίκτυο

Ένεκα της επετείου της 28ης Οκτωβρίου και βεβαίως και του περιστατικού με τον νεκρό ομογενή στην Αλβανία, διάφορα μπλογκ και ομάδες του διαδικτύου κυκλοφορούν μια συγκεκριμένη φωτογραφία, υποτιθέμενης προκήρυξης του ΚΚΕ για το Αλβανικό μέτωπο. Οι πάσης φύσης απολογητές της Χούντας και των Ταγμάτων Ασφαλείας θεωρούν δε, ότι με την εν λόγω φωτογραφία τετραγώνισαν τον κύκλο, αλλά δυστυχώς το ψέμα και η διαστρέβλωση έχουν κοντά ποδάρια.

Καταρχήν οπουδήποτε έχει εμφανιστεί η εν λόγω προκήρυξη απουσιάζουν τελείως οι πηγές, χαρακτηριστικό γνώρισμα και ένδειξη ότι κάποιο υλικό ή έγγραφο αναπαράγεται διαστρεβλωμένο. Στη συνέχεια θα προχωρήσουμε σε μια πολυεπίπεδη ανάλυση της πλαστότητας αυτής της υποτιθέμενης προκήρυξης.

Συντακτική και γραφολογική ανάλυση

Πρώτο στοιχείο διαστρέβλωσης της παραπάνω προκήρυξης αποτελεί η χρήση τριών θαυμαστικών στο τέλος του κειμένου. Πρόκειται για ένα νεολογικό στοιχείο γραφής που δεν απαντάται πριν το 1980-1990 στο γραπτό λόγο, ιδιαίτερα τον γραπτό πολιτικό λόγο της εποχής. Συγκεκριμένα, η χρήση των τριών θαυμαστικών ουδέποτε απαντάται σε άλλα κείμενα ή έγγραφα της εποχής, από όπου και αν προέρχονται. Δεύτερο στοιχείο, που δείχνει ότι προφανώς η παραπάνω "προκήρυξη" αποτελεί κολλάζ και το κείμενο έχει προστεθεί σύγχρονα είναι το γεγονός ότι η γραμματοσειρά Times New Roman που το κείμενο χρησιμοποιεί απαντάται μόνο σε Βρετανικές εφημερίδες και βιβλία της εποχής και στην Ελλάδα, ιδιαίτερα στις παράνομες κομματικές οργανώσεις του ΚΚΕ, της εποχής ήταν άγνωστη παντελώς, δεν χρησιμοποιούταν δε στην πολυγράφηση κειμένων. Προφανώς λοιπόν, κάποιος απλώς πληκτρολόγησε το κείμενο σύγχρονα, στον ηλεκτρονικό του υπολογιστή.

Τρίτον, αν το κείμενο ακολουθούσε τη σύνταξη και τη γραμματική της εποχής θα ανάγραφε "άλλον Σαγγάριο" και όχι "άλλο". 

Το πολιτικό και ιδεολογικό περιεχόμενο

Ανατρέχοντας στα επίσημα κείμενα του ΚΚΕ, στον τόμο 5 και στις σελίδες 11-16 εντοπίσαμε το επίσημο κείμενο του ΚΚΕ για την υπόθεση του Αλβανικού μετώπου, αλλά και ευρύτερα του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Πρόκειται για ένα σύνθετο και ενδιαφέρον κείμενο-μανιφέστο, το οποίο συντάχθηκε από την ΚΕ του ΚΚΕ, στις 07 Δεκέμβρη του 1940. Στη σελίδα 15 του κειμένου βλέπουμε τη φράση:

"Καλούμε τους πολεμιστές μας ν' αρνηθούν να πολεμήσουν πέρα απ' τα σύνορα της πατρίδας μας. Τι ζητάμε στην Αλβανία; Που μας πάνε; Ο λαός δε θέλει δεύτερο Σαγγάριο!" 

Όντως λοιπόν, η παραπάνω φράση που απομονώθηκε από το υπόλοιπο κείμενο εμφανίζεται σε ένα επίσημο κομματικό έγγραφο, όχι φυσικά με τον τρόπο που φαίνεται παραπάνω. Ωστόσο, απομονωμένη από το υπόλοιπο κείμενο, η φράση χάνει το νόημά της. Ας δούμε το πλήρες κείμενο:

Το παραπάνω κείμενο, παρά τις πολιτικές του αστοχίες στην ερμηνεία της φύσης του πολέμου εκφράζει ένα έντονο φιλειρηνικό κάλεσμα στον ελληνικό λαό, τον οποίο εξυμνεί για τη γενναιότητά του στην υπεράσπιση της χώρας. Η φράση: "Καλούμε τους πολεμιστές μας ν' αρνηθούν να πολεμήσουν πέρα απ' τα σύνορα της πατρίδας μας. Τι ζητάμε στην Αλβανία; Που μας πάνε; Ο λαός δε θέλει δεύτερο Σαγγάριο!"  είναι εμφανές ότι η προτροπή του ΚΚΕ για άρνηση του στρατεύματος να μην πολεμήσει πέραν των συνόρων της χώρας του, επιβεβαιώνει την αντι-ιμπεριαλιστική, διεθνιστική του γραμμή. Το ΚΚΕ επιβεβαιώνει στο κείμενό του ότι ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος υπήρξε τη φύση του ένας ιμπεριαλιστικός πόλεμος και καθώς οι λαοί δεν έχουν τίποτε να χωρίσουν μεταξύ τους, μια εισβολή σε Αλβανικό έδαφος, θα "έδενε" την Ελλάδα στα σχέδια των τότε ιμπεριαλιστικών σχεδιασμών της Μεγάλης Βρετανίας. 

Δεν αποτελεί λοιπόν πρωτοτυπία ούτε μυστικό ότι τα κομμουνιστικά κόμματα νέου τύπου είναι αντι-ιμπεριαλιστικά και διεθνιστικά κόμματα, με σεβασμό στα δικαιώματα των λαών και των λαϊκών πατρίδων και πιστά στο μαρξισμό-λενινισμό στοχεύουν στη μετατροπή μιας ιμπεριαλιστικής σύγκρουσης στην οποία εμπλέκεται η χώρα τους, σε ευκαιρία ανατροπής της δικής τους αστικής τάξης, "στρέφοντας τα όπλα προς τα μέσα". 

Τέλος, για όσους ψάχνουν στο ΚΚΕ "παράσημα πατριωτισμού" δεν έχουν παρά να κοιτάξουν τους εκατοντάδες μαχητές και αξιωματικούς του Αλβανικού μετώπου, που υπήρξαν μέλη και στελέχη του ΚΚΕ και μετά την άνευ όρων παράδοση των αήττητων όπλων του ελληνικού στρατού, συνέχισαν μέσα από τις τάξεις του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ και της ΕΠΟΝ να αγωνίζονται για την απελευθέρωση του ελληνικού λαού και την κοινωνική δικαιοσύνη. 

Φερετζές

«Προστασία κοινωνικών δικαιωμάτων»: Πίσω από αυτόν τον φερετζέ συνηθίζει πλέον η κυβέρνηση να κρύβει την επίθεση που ξεδιπλώνει σε όλα τα μέτωπα ενάντια στα εργατικά - λαϊκά στρώματα. Τώρα τον φερετζέ αυτόν χρησιμοποιεί ο ΣΥΡΙΖΑ και για τις προτάσεις του για τη συνταγματική αναθεώρηση. Ως «κοινωνικά δικαιώματα» π.χ. εννοεί την «προστασία» του «δημόσιου χαρακτήρα» του νερού και της Ενέργειας ή τον καθορισμό του κατώτατου μισθού από τους «κοινωνικούς εταίρους». Την ίδια στιγμή που παρουσιάζει ως «ριζοσπαστικές» αυτές τις προτάσεις, η κυβέρνηση έχει προωθήσει ακόμα πιο αποφασιστικά από τους προκατόχους της τις ιδιωτικοποιήσεις σε νερό, ρεύμα, φυσικό αέριο κ.ά., καταργώντας τον όποιο «κοινωνικό» χαρακτήρα τους, ενώ ο λαός χαρατσώνεται ανηλεώς για να καλύψει στοιχειωδώς τις ανάγκες του σε Ενέργεια, λόγω της στρατηγικής της απελευθέρωσης. Από την άλλη, μόλις πριν από μερικές βδομάδες, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ εφάρμοσε για πρώτη φορά τον νόμο Βρούτση (πλέον νόμος Βρούτση - Αχτσιόγλου), για τη διαμόρφωση του κατώτερου μισθού, που απαγορεύει τη διαπραγμάτευση ανάμεσα στα συνδικάτα και την εργοδοσία. Εκεί που απογειώνεται όμως η κοροϊδία από την κυβέρνηση, είναι στην προσπάθειά της να παραστήσει τον «φρουρό» των κοινωνικών δικαιωμάτων, όταν στο πλαίσιο του 3ου μνημονίου που υλοποίησε, ψήφισε για λογαριασμό της εργοδοσίας ένα ακόμα πλήγμα, βάζοντας επιπλέον περιορισμούς στην άσκηση του απεργιακού δικαιώματος στους χώρους δουλειάς. Οπότε, καλός ο φερετζές των «δικαιωμάτων», αλλά εδώ η υποκρισία δεν μαζεύεται με τίποτα...

Ατομική ευθύνη...

«Φυσικές καταστροφές και Αττική πάνε μαζί» ήταν ο τίτλος που επέλεξε γνωστή εφημερίδα, για να προβάλει σχετική εκδήλωση του ΤΕΕ που έγινε προχτές, με προσκαλεσμένους επιστήμονες και εκπροσώπους κομμάτων. Αν και περιγραφικός, ο τίτλος αυτός ανταποκρίνεται στο πνεύμα ορισμένων από τις ομιλίες που έγιναν στην εκδήλωση, από επιστημονικούς φορείς και στελέχη της κυβέρνησης, που σχεδόν προέτρεπαν τους κατοίκους του Λεκανοπεδίου να μάθουν να ζουν με τις καταστροφικές συνέπειες των πλημμυρών, που θα αυξηθούν τα επόμενα χρόνια. Για διάφορους λόγους, που επικαλέστηκαν ως «αντικειμενικούς», ισχυρίστηκαν λίγο - πολύ ότι το κράτος έχει πλέον περιορισμένες δυνατότητες να παρεμβαίνει ουσιαστικά στο πεδίο της πρόληψης και ότι η παρέμβαση και η ευθύνη του πρέπει να στοχεύουν ολοένα και περισσότερο στην έγκαιρη ειδοποίηση των κατοίκων και στην καλύτερη διαχείριση του φαινομένου όταν συμβεί, για να περιοριστούν οι απώλειες σε ανθρώπινες ζωές.

* * *

Γιατί συμβαίνει αυτό; Κατά την άποψή τους, επειδή η κλιματική αλλαγή προκαλεί φαινόμενα που ξεπερνάνε σε ένταση τα συνηθισμένα και υπερβαίνουν τις προδιαγραφές και τα όρια αντοχής των υποδομών που υπάρχουν σήμερα. Επικαλούνται επίσης την άναρχη δόμηση σε μια περιοχή που φιλοξενεί τον μισό πληθυσμό της Ελλάδας και καθιστά δυσκολότερο, πιο σύνθετο και ιδιαίτερα κοστοβόρο τον σχεδιασμό και την κατασκευή των αναγκαίων έργων προστασίας από τις πλημμύρες ή άλλες φυσικές καταστροφές. Περιγράφοντας μια υπαρκτή κατάσταση, χωρίς όμως να αγγίζουν τις πραγματικές αιτίες που τη διαμόρφωσαν και την αναπαράγουν, πολύ περισσότερο χωρίς να σχεδιάζουν μέτρα για να την αντιστρέψουν, τέτοιες επιστημονικές προσεγγίσεις και πολιτικές απόψεις το μόνο που επιδιώκουν είναι να δώσουν άλλοθι στην απόσυρση του κράτους από την ευθύνη για την προστασία της περιουσίας και της ζωής του λαού από φυσικά φαινόμενα και καταστροφές, η οποία μετατρέπεται ολοένα και περισσότερο σε ατομική ευθύνη.

* * *

Η κλιματική αλλαγή είναι μια πραγματικότητα που προβλέφθηκε από τους επιστήμονες και εξελίσσεται εδώ και μερικές δεκαετίες. Ωστόσο, κανένα ουσιαστικό μέτρο δεν πάρθηκε για να εντοπιστούν και να ενισχυθούν με καταλληλότερες υποδομές τα τρωτά σημεία του Λεκανοπεδίου, παρά το γεγονός ότι τεχνογνωσία υπάρχει, όπως σημείωσαν και πολλοί από όσους πήραν το λόγο στην εκδήλωση του ΤΕΕ. Κανένα μέτρο πραγματικής αναβάθμισης της πρόληψης δεν υπήρξε, ενώ οι αντιπλημμυρικές υποδομές συνεχίζουν και σήμερα να σχεδιάζονται με όρους «κόστους - οφέλους» για το κεφάλαιο, συνθλίβοντας τις λαϊκές ανάγκες και πολλαπλασιάζοντας τους κινδύνους για νέες απώλειες και καταστροφές. Ούτε βέβαια έπαψε ο χωροταξικός και αναπτυξιακός σχεδιασμός να υπακούει στους κανόνες της καπιταλιστικής κερδοφορίας, που είναι ο «ακρογωνιαίος λίθος» της άναρχης οικιστικής ανάπτυξης, μέσα από την εμπορευματοποίηση της γης, αλλά ευθύνεται και για το γεγονός ότι επιχειρηματικές μονάδες και υποδομές κατασκευάζονται όπως και όπου βολεύει το κεφάλαιο. Αρκεί να κάνει κανείς μια βόλτα στο Θριάσιο και σε άλλες περιοχές της Δυτικής Αττικής για να το διαπιστώσει.

* * *

Ως προς αυτά είναι αποκαλυπτικές οι καταγγελίες των κατοίκων της Κινέτας, μετά την τελευταία νεροποντή, ότι η Εθνική Οδός Αθηνών - Κορίνθου, ένα έργο - κλειδί για τον «αναπτυξιακό» σχεδιασμό του κεφαλαίου στις Μεταφορές, φτιάχτηκε χωρίς τα αναγκαία αντιπλημμυρικά έργα, με αποτέλεσμα σήμερα να λειτουργεί ως «τείχος» για το νερό που κατεβαίνει από τα γυμνά βουνά της περιοχής, ιδιαίτερα μετά την πυρκαγιά του περασμένου καλοκαιριού, και πνίγει κυριολεκτικά τα σπίτια. Οπως χαρακτηριστικές είναι και οι καταγγελίες φορέων της Τοπικής Διοίκησης στον Ασπρόπυργο, στα όρια του οποίου προβλέπεται να γίνει ο εμπορευματικός σταθμός του Θριασίου, ένα έργο - τομή για την εξέλιξη της χώρας σε διαμετακομιστικό κόμβο. Χωρίς καθόλου να αμφισβητούν την αναπτυξιακή στρατηγική του κεφαλαίου και των κομμάτων του, διαμαρτύρονται ότι οι αντιπλημμυρικές προδιαγραφές της περιοχής δεν «σηκώνουν» ένα τέτοιο έργο χωρίς επιπλέον παρεμβάσεις, οι οποίες όμως δεν προβλέπεται να γίνουν, επειδή ανεβάζουν πολύ το κόστος του! Επομένως, το μόνο που απομένει στους κατοίκους της περιοχής είναι να μάθουν να ζουν με τις (μελλοντικές) πλημμύρες και τις βέβαιες καταστροφές.

* * *

Αλλά κι εκεί που τα φαινόμενα είναι πιο «προβλέψιμα», όπως στην περίπτωση των σεισμών, αφού ζούμε στην πιο σεισμογόνο χώρα της Ευρώπης, τα αντανακλαστικά του κράτους είναι ίδια και χειρότερα. Οπως ανέφεραν επιστήμονες στην ημερίδα του ΤΕΕ, μόλις το 20% των δημόσιων κτιρίων έχουν ελεγχθεί από το 1997 στην Ελλάδα (για τα ιδιωτικά ούτε λόγος) ως βασικό μέτρο πρόληψης! Δεν φταίει επομένως «το κακό το ριζικό μας» για τις καταστροφές από τις πλημμύρες, τους σεισμούς και τις πυρκαγιές. Η ευθύνη ανήκει στο αστικό κράτος, που στον σχεδιασμό του ιεραρχεί ψηλά τις ανάγκες του κεφαλαίου και πετάει στο καλάθι των αχρήστων τις ανάγκες του λαού, ακριβώς επειδή υπηρετεί την καπιταλιστική ανταγωνιστικότητα και κερδοφορία. Που για τους ίδιους λόγους παραδίδει γη, αέρα, θάλασσα στο κεφάλαιο, αποθεώνοντας την εμπορευματοποίηση της γης, κι από πάνω επικαλείται την «άναρχη δόμηση» κατοικιών και επιχειρήσεων ως άλλοθι της «αδυναμίας» του να παρέμβει αποτελεσματικά και σχεδιασμένα στην αντιπλημμυρική προστασία.

* * *

Το πρόβλημα δεν είναι, επομένως, ότι αυτό το κράτος είναι «ανίκανο» ή ότι «δεν έχει σχεδιασμό». Το πρόβλημα είναι ότι ο σχεδιασμός του υπηρετεί τους επιχειρηματικούς ομίλους και γι' αυτό πρέπει να βρεθεί στο στόχαστρο του λαού, στον αγώνα για ουσιαστική πρόληψη και προστασία από τα φυσικά φαινόμενα και τις καταστροφές.

Αντιλαϊκές «τομές»

Οση σχέση έχει με την αλήθεια το ότι οι εργαζόμενοι και ο λαός έχουν κάτι θετικό να περιμένουν από τη συνέχιση της αντιλαϊκής πολιτικής μετά το τυπικό τέλος των μνημονίων, άλλη τόση σχέση με την πραγματικότητα έχει και η κυβερνητική προπαγάνδα, με αφορμή τις προτάσεις για τη συνταγματική αναθεώρηση, ότι ο λαός μπορεί να προσδοκά πως η «θεσμική θωράκιση» των αντιλαϊκών κυβερνήσεων, του αστικού κράτους και των μηχανισμών του μπορεί να σηματοδοτήσει θωράκιση των δικαιωμάτων του.
Η αστική «δημοκρατία μετά τα μνημόνια» όχι μόνο είναι ίδια με αυτή κατά τη διάρκεια των μνημονίων, αλλά «διδαγμένη από τα προηγούμενα χρόνια», κατά τα λόγια του πρωθυπουργού, έρχεται να «θωρακίσει» ακόμα περισσότερο τα συμφέροντα του κεφαλαίου και αντίστοιχα να θωρακιστεί ακόμα περισσότερο απέναντι στο λαό, στις ανάγκες και τα δικαιώματά του.
Αυτό εξάλλου εξυπηρετούν και οι κυβερνητικές προτάσεις που παρουσιάστηκαν με τον «καημό» της φθοράς του αστικού πολιτικού συστήματος και στόχο τη διασφάλιση της «συνέχειας» και της «σταθερότητας» στην άσκηση της κυβερνητικής αντιλαϊκής πολιτικής, όπως π.χ. η αντιδραστική πρόταση για την ενίσχυση με τη μια ή την άλλη μορφή του ρόλου του Προέδρου της Δημοκρατίας, η πρόταση για «εποικοδομητική ψήφο δυσπιστίας» ώστε να μη διαταράζεται η εναλλαγή των αστικών κυβερνήσεων και πάει λέγοντας.
Αυτό εξυπηρετούν και οι κυβερνητικές διακηρύξεις περί «θωράκισης» των κοινωνικών δικαιωμάτων, με διατάξεις που θα έχουν χαρακτήρα διακήρυξης, όπως άλλωστε συμβαίνει σε κάθε αστικό Σύνταγμα, χωρίς όμως κανένα πρακτικό αντίκρισμα για το λαό. Ενώ άλλες συνταγματικές διατάξεις ουσιαστικά θα αξιοποιούνται για να αναιρέσουν τις όποιες διακηρύξεις αφού θα εκφράζουν την προστασία του πυρήνα των συμφερόντων των επιχειρηματικών ομίλων, την ανάπτυξη δηλαδή με κριτήριο τα κέρδη. Ετσι π.χ. που την ώρα που η ενεργειακή φτώχεια θα γενικεύεται ως αποτέλεσμα της «απελευθέρωσης» του κλάδου για τους επιχειρηματικούς ομίλους, ως αποτέλεσμα του ότι η πρόσβαση στην Ενέργεια είναι εμπόρευμα, του ότι η Ενέργεια παράγεται με σκοπό το κέρδος... το αστικό Σύνταγμα υποκριτικά θα «διακηρύσσει», κατά τον ΣΥΡΙΖΑ, το «δικαίωμα στην πρόσβαση όλων» στην Ενέργεια κ.ά.
Αλλωστε, οι εκατοντάδες αντιλαϊκοί νόμοι που ψηφίζει το Κοινοβούλιο, π.χ. με την «κωδικοποίηση» - μονιμοποίηση όλης της αντεργατικής νομοθεσίας των μνημονίων, από τις κατασχέσεις σπιτιών και καταθέσεων των λαϊκών στρωμάτων που γίνονται «με το νόμο», από τον αυταρχισμό στους χώρους δουλειάς μέχρι την περιστολή λαϊκών δημοκρατικών δικαιωμάτων, όπως το παραπέρα χτύπημα του δικαιώματος στην απεργία κ.λπ., εντάσσονται στη «δημοκρατική» και «συνταγματική νομιμότητα». Αυτήν τη «νομιμότητα» συνέχισε και ενίσχυσε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ πιάνοντας το νήμα από τους προηγούμενους.
Ο ΣΥΡΙΖΑ αξιοποιεί τις προτάσεις του για τη συνταγματική αναθεώρηση ως μια ακόμα ψεύτικη διαχωριστική γραμμή με τη ΝΔ, παρουσιάζοντάς τες ως τάχα «κόκκινη γραμμή» ανάμεσα στη «συντήρηση» και την «πρόοδο». Επιχειρεί έτσι να θολώσει τα νερά και ταυτόχρονα να ρίξει κι άλλες γέφυρες προς άλλες δυνάμεις της σοσιαλδημοκρατίας, προς διαμόρφωση «εναλλακτικών» αστικής διαχείρισης.
Την ίδια στιγμή που βαφτίζει «προοδευτικές» προτάσεις που είναι καημοί της αστικής τάξης, σε άλλα υπερώριμα αιτήματα όπως π.χ. το διαχωρισμό κράτους - Εκκλησίας, «στρίβει διά του αρραβώνος», μιλώντας για «εξορθολογισμό των σχέσεων».
Για το σκοπό αυτό, «φουσκώνει» και τα περί διαφθοράς, επιχειρώντας να κρύψει ότι πρόκειται για «λουλούδι» που φυτρώνει πάνω στο έδαφος του σάπιου εκμεταλλευτικού συστήματος που και ο ίδιος υπηρετεί, αλλά και ότι δεν ευθύνεται μόνο και κυρίως αυτή για την απαξίωση του αστικού πολιτικού συστήματος, αλλά η ίδια η βάρβαρη πολιτική που διαδοχικά υπηρετούν.
Ο λαός μας χρειάζεται να δει πίσω απ' την κουρτίνα: Μόνο ο δικός του αγώνας - και όχι οι δήθεν αλλαγές απ' τα πάνω - μπορεί να κατοχυρώσει και λαϊκά δημοκρατικά δικαιώματα, όπως και τις υπόλοιπες ανάγκες του. Οι τομές που έχει ανάγκη δεν μπορούν να έρθουν από το σάπιο εκμεταλλευτικό σύστημα και όσους το υπηρετούν, αλλά μόνο σε σύγκρουση με το κεφάλαιο και την εξουσία του.