Ξεσπαθώσανε τα φασιστοειδή

 Ξεσπαθώσανε τα φασιστοειδή

Ξεσπαθώσανε τα φασιστοειδή, με αφορμή τη συνάντηση του ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Δ. Κουτσούμπα με το μεγάλο μουσικοσυνθέτη Μίκη Θεοδωράκη. Και με μια εμετική αντιΚΚΕ ανάρτηση στην ιστοσελίδα τους, επιτίθενται και στον Μ. Θεοδωράκη επειδή θα καταθέσει ως μάρτυρας κατηγορίας στη δίκη της Χρυσής Αυγής, συμβάλλοντας στην αποκάλυψη της ναζιστικής οργάνωσης και των εγκλημάτων της. Το ενδιαφέρον πάντως με τα φασιστοειδή είναι η εξής αναφορά που περιέχεται στο κείμενό τους. Λένε: «Ο Μ. Θεοδωράκης δε θα προσθέσει οτιδήποτε το νέο στην υπόθεση, παρά θα αναμασήσει τις φαιδρότητες των υπόλοιπων πολιτικών προσώπων που έχουν ήδη καταθέσει και συνοψίζονται στις φράσεις "είδα στα κανάλια...", "άκουσα...", "μου είπαν...", "διάβασα στις εφημερίδες..."». Μόνο που τις εγκληματικές τους ενέργειες τις έχουν βιώσει διαχρονικά μετανάστες, εργαζόμενοι και άλλοι πολίτες. Σχετικά με τις αναφορές τους στον Λένιν, έχουν απόλυτο δίκιο να τους πιάνει σύγκρυο ακόμα κι έτσι...

Αναδημοσίευση από τη στήλη του ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ, Από...μέρα σε...μέρα

Το όπιο του λαού

 Το όπιο του λαού

Αναδημοσίευση από το Ατέχνως

Αυτές τις γιορτάρες μέρες, η σκέψη σκοντάφτει σε πεισματάρικα γεγονότα και οδηγείται μηχανικά στα ίδια συμπεράσματα: η θρησκεία είναι το όπιο του λαού, όπως σημείωνε κι ο Μαρξ. Για να προσθέσει μετά από μερικά χρόνια ο Λένιν πως «η θρησκεία είναι μια απ’ τις μορφές της πνευματικής καταπίεσης που καταδυναστεύει παντού τις λαϊκές μάζες, που τσακίζονται στη δουλειά προς όφελος τρίτων. Η αδυναμία των τάξεων που υφίστανται την εκμετάλλευση στην πάλη τους ενάντια στους εκμεταλλευτές γεννάει την πίστη σε μια καλύτερη ζωή μετά θάνατο, το ίδιο αναπόφευκτα όπως η αδυναμία του άγριου, στην πάλη του με τη φύση, γεννάει την πίστη στους θεούς, τους σατανάδες, στα θαύματα, κλπ».

Δεν εξαντλείται όμως τόσο απλά το θέμα. Ο Μαρξ συμπλήρωνε αμέσως μετά τη γνωστή φράση για το όπιο (που αποκόπηκε και αυτονομήθηκε) πως «η θρησκεία αποτελεί την καρδιά ενός άκαρδου κόσμου». Το όπιο ως ναρκωτικό μπορεί να χρησιμοποιηθεί και για ιατρικούς σκοπούς, ως παυσίπονο. Κι ως παρηγοριά στον άρρωστο μέχρι να βγει η ψυχή του αναζητώντας τη μετά θάνατον δικαίωση. Και μια ελπίδα για να πορεύεται και να αντέξει στην ατέλειωτη κοιλάδα των δακρύων που λέμε ζωή.

Κατά μία έννοια όμως κι η σοσιαλδημοκρατία είναι ένα σύγχρονο όπιο του λαού, με γλυκερές ρεφορμιστικές ουτοπίες για όσους εύπιστους θέλουν να παραμυθιαστούν: Δευτέρα Παρουσία, καπιταλισμός με ανθρώπινο πρόσωπο, διαταξική συνεργασία, κτλ. Μια προσπάθεια-ματαιοπονία να καταπολεμηθεί με ασπιρίνες ένα σύστημα βαριά άρρωστο, σε προχωρημένη σήψη και στάδιο καρκίνου. Παστίλιες για τα κέρδη του άλλου, όπως θα έλεγε παραφρασμένη και μια διαφήμιση. Ή με άλλα λόγια, η σοσιαλδημοκρατία είναι ο «δίκαιος συμβιβασμός» ενός άδικου κόσμου, η καρδιά ενός άκαρδου συστήματος, που έχει στο DNA του τα κέρδη του και την εκμετάλλευση που τα αυγατίζει.

Σε κάθε περίπτωση βέβαια, το δικό μας πρόβλημα δεν είναι με τον χρήστη ναρκωτικών ουσιών, αλλά με τον έμπορο που τις καλλιεργεί και τις εμπορεύεται συστηματικά –είτε μιλάμε για το κανονικό όπιο, είτε για τη μεταφορική του σημασία (πολιτική, θρησκευτική, κτλ). Συνεπώς είναι ζητούμενο, δύσκολο προς κατάκτηση, να πολεμήσουμε σταθερά και επίμονα τη διάδοσή τους, χωρίς εκπτώσεις στο περιεχόμενο, αλλά και χωρίς να προσβάλουμε τους ίδιους τους πιστούς και τους ψηφοφόρους για τις αυταπάτες που τρέφουν. Και αυτό δε σημαίνει να πάμε με τα νερά τους και να τα ανοίξουμε στα δύο με το μαγικό μας ραβδί. Αλλά να καταπολεμήσουμε όλες τις αυταπάτες, σκληρές και μαλακές, ανεξάρτητα από το φιλολαϊκό, ριζοσπαστικό τους μανδύα (με το δηλητήριο του Νέσσου, που σκότωσε τον Ηρακλή).

Και το κυριότερο, να μην υποκαταστήσουμε αυτές τις ουσίες και ξεπέσουμε οι ίδιοι σε κάποια μορφή θρησκείας, θεϊκών εντολών-κανόνων και αφηρημένων εξαγγελιών για το απώτερο μέλλον, που θα έρθουν από τα πάνω, θεόσταλτες, ως μάννα εξ ουρανού, με το λαό στο περιθώριο, δειλό, μοιραίο και άβουλο αντάμα, προσμένοντας ίσως κάποιο θάμα και την άνωθεν σωτηρία του. Μόνο αν σπάσει αυτό το απόστημα της ανάθεσης και κουνήσει την χείρα του (συν Αθηνά), χωρίς να περιμένει την ευτυχία να έρθει από το αόρατο χέρι της (καπιταλιστικής) αγοράς του Άνταμ Σμιθ, θα μπορέσει ο περιούσιος λαός να κάνει κοινωνική περιουσία τον πλούτο που παράγει. Μόνο τότε θα συμμετέχει στο θείο μυστήριο της επ-ανάστασης και το δικό του πέρασμα (Πεσάχ, δηλ Πάσχα) στην κοινωνία του μέλλοντος και τηγη της επαγγελίας.

Μια ιστορία της Μεγάλης Πέμπτης

πηγη/ 2310net

Δημοσιεύθηκε στο atexnos.gr
Μαζεύτηκαν γύρω από τον Δάσκαλό τους οι 12 μαθητές και ξεκίνησαν να τρώνε. Ήταν ένας Μυστικός Δείπνος εργασίας, εκεί όπου λέγονται τα σημαντικότερα. Την αμήχανη σιωπή έσπασε ο Αλέξης, ο Μεσσίας: «Λάβετε, φάγετε, τούτο εστί το σώμα Μου», είπε και έκανε παπάρα την ξεροψημένη αραβική πίτα στο πικάντικο ντιπ. Πιο πέρα, ένας από τους μαθητές Του, ο Ιωάνης κανόνιζε την νέα του φωτογράφιση στο περιοδικό «Το παιδί μου κι εγώ», ξεφυλλίζοντας μια φινλανδική εφημερίδα. «Τρίτη σελίδα σήμερα στην Rejkavik Telegraph. Δεν είναι άσχημα…» σκέφτηκε και γύρισε χαμογελώντας στον σύντροφό του τον Πάνο που του ανταπέδωσε το χαμόγελο παρά το παραγεμισμένο από καλαμαράκια στόμα του.
Ο Μεσσίας σηκώθηκε όρθιος: «Έχω κάτι να σας πω. Εγώ θα θυσιαστώ, θα πιω το πικρό ποτήρι και θα σηκώσω στους ώμους μου τις αμαρτίες. Δεν το κάνω για μένα, ούτε για εσάς. Για την ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας το κάνω, για την διάσωση της ευρωζώνης και της ευρώπης της συνοχής και της αλληλεγγύης». Οι μαθητές του άρχισαν να μουρμουρίζουν. «Αυτός είναι πράγματι ο Μεσσίας μας» μονολογούσαν ορισμένοι.
«Όμως ξέρω καλά, κάποιος από εσάς θα είναι αυτός που θα με προδώσει». Η σιωπή απλώθηκε σε όλη τη σάλα. Μάτια αμήχανα κοιτούσαν σαν σαλεμένα. Ποιος είναι ο προδότης ανάμεσά μας; Ο Παναγιώτης, ένας από τους πιο πιστούς μαθητές του Τον πλησίασε: «Μήπως εγώ Δάσκαλε;».
– Όχι Παναγιώτη, όχι εσύ
Τότε βρήκε το θάρρος και ο Δημήτριος να τον ρωτήσει: «Δάσκαλε, εγώ θα σε προδώσω;»
– Όχι Δημήτριε, όχι εσύ
Σειρά πήρε ο Κυριάκος: «Δάσκαλε, ποιος θα σε προδώσει; Μήπως εγώ;»
– Κάνουμε και τον μαλάκα Κυριάκο; Αποκρίθηκε Εκείνος.
Κανείς δεν είχε καταλάβει τι δουλειά είχε ο Κυριάκος σε αυτή την ομάδα. Ούτε καν ο ίδιος. Άλλοι λένε πως τον ενθουσίασε η προοπτική της διάσωσης της ευρωζώνης, άλλοι πάλι λένε ότι εξαρχής ήταν μυστικός πράκτορας των Ρωμαίων. Λίγη σημασία είχε αυτό εξάλλου. Ο Δάσκαλος έλεγε πάντα «όσο πιο πολλοί, τόσο πιο καλά». Με τα πολλά είχε μαζέψει γύρω του κάθε καρυδιάς καρύδι.
Αφού τελείωσε το φαγητό του αποτραβήχτηκε για να προσευχηθεί. Κάποιος από τους πολλούς ιερείς που είχε επισκεφτεί τελευταία, αλλά δεν θυμόταν ποιος, του είχε μάθει μια πολύ καλή προσευχή για δύσκολες στιγμές. «Διάολε, μόνο τις παντόφλες του Παϊσιου δεν έχω προσκυνήσει ακόμα», μουρμούρισε και γονάτισε  κάτω από ένα δέντρο.
«Μάνταμ Μέρκελ, Φίλε Βόλφγκανγκ, Αγαπητοί Τραπεζίτες, Φίλοι Κινέζοι επενδυτές, αγαπημένοι υγιείς επιχειρηματίες, Πατριώτες εφοπλιστές, απελθέτω απ’εμού το ποτήριον τούτο. Ας σώσει άλλος την χώρα, το ευρώ και την ευρωζώνη», ψέλλισε με φωνή τρεμάμενη.
Ήταν όμως αργά. Οι άντρες του εκατόνταρχου Αντώνιους Μονόφθαλμους τον είχαν περικυκλώσει. Ένας από αυτούς του πέρασε χειροπέδες και τον οδήγησε στα κρατητήρια και απο εκεί γρήγορα μπροστά στον Έπαρχο. Εκείνος σκέφτηκε να του δώσει μια ακόμα ευκαιρία. «Καταλαβαίνω πως είσαι Αριστερός και θέλεις να σώσεις την Ευρωζώνη. Φοβάμαι ότι πρέπει να επιλέξεις ένα από τα δύο, του είπε με κοφτή φωνή».
-«Μα…μπορώ να είμαι και τα δύο ταυτόχρονα», είπε Εκείνος.
-«Χαχαχαχαχα lol!!! Ποιος σου τα είπε αυτά; Ο Κύρκους;» ρώτησε ειρωνικά και συνέχισε «Δεν θα αποφασίσεις εσύ, ο λαός θα αποφασίσει».
-«Ο λαός»;
-«Ναι, έχουμε ένα έθιμο εδώ, κάθε 3-4 χρόνια μαζεύουμε το λαό και του λέμε να αποφασίσει».
-«Και μετά κάνετε ό,τι αποφασίσει;»
-«Αυτό είναι άλλο θέμα».
Ο κόσμος είχε αρχίσει να συγκεντρώνεται. Ο Έπαρχος φώναξε: «Έχουμε εδώ αυτόν τον άνθρωπο, τον Αλέξη, που ισχυρίζεται ότι είναι ο Εκλεκτός, αυτός που μπορεί να σώσει την Ευρωζώνη και να είναι και Αριστερός ταυτόχρονα. Εσείς πρέπει να διαλέξετε τι από τα δύο θα κάνει».
Η οχλαγωγία που ακολούθησε ήταν χωρίς προηγούμενο. Δεκάδες άνθρωποι ούρλιαζαν είτε για το ένα, είτε για το άλλο. Ένας από αυτούς, ο Θάνος ο Μαγνήσιος τσίριζε: «Είναι ηλίθιος, σταυρώστε τον, είναι κρατιστής, απόγονος των μπολσεβίκων».
Τον λόγο πήρε μια κυρία με δυνατή φωνή:
«Διερμηνεύοντας το σώμα οφείλω να απελευθερώσω τον κρατούμενο για λόγους ψυχικής υγείας. Το να σώσεις την Ευρωζώνη και να είσαι Αριστερός είναι πιο παράλογο κι από εκείνο που μας έλεγε πριν λίγο καιρό εκείνος ο ξυλουργός που νόμιζε ότι είναι Υιος του Θεού».
ΤΕΛΟΣ
ΥΓ. Και εδώ είναι το σημείο που κάποιος θα ευχόταν «καλή Επανάσταση» και τα γνωστά. Η επανάσταση όμως δεν έρχεται με ευχές και ξόρκια, ούτε πέφτει από τον ουρανό.
ΥΓ ΙΙ. Μιας και είναι μέρες κατάνυξης και θρησκευτικού ενδιαφέροντος ας θυμηθούμε τι έλεγε ο Μεγάλος:  Η θρησκεία είναι ο απατηλός εκείνος ήλιος που γυρίζει γύρω από τον άνθρωπο, όσο ο άνθρωπος δεν μπορεί να γυρίσει γύρω από τον εαυτό του.
Πηγή: atexnos.gr

Τι δεσμεύτηκε ο Μπαρουφάκης, πως θα πληρώσουμε εμείς

 Τι δεσμεύτηκε ο Μπαρουφάκης, πως θα πληρώσουμε εμείς

Πότε και ποιους πληρώνει η Ελλάδα μέχρι το Δεκέμβριο

Στις 12 Μαΐου ο επόμενος σκόπελος, μετά τη δόση της 9ης Απριλίου. Τον Ιούλιο και τον Αύγουστο οι μεγάλες πληρωμές της Αθήνας για ομόλογα που έχει η ΕΚΤ. Ποιες είναι οι χρηματοδοτικές ανάγκες έως το τέλος του έτους.

Κεφάλαια ύψους 13 δισ. ευρώ καλείται να πληρώσει η Ελλάδα τόσο προς το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο όσο και προς την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα έως το τέλος του έτους, ενώ ενδιάμεσα θα πρέπει να ρολάρει σειρά εντόκων γραμματίων.

Οι πληρωμές είναι ασφυκτικές μέχρι και τον Αύγουστο, οπότε υπάρχει μπαράζ πληρωμών:

Τη Μεγάλη Πέμπτη, 9 Απριλίου, υπάρχει υποχρέωση πληρωμής προς το ΔΝΤ ύψους 448 εκατ. ευρώ από το πρώτο πρόγραμμα διάσωσης (η κυβέρνηση δήλωσε ότι πληρώνει).

Μία ακόμη δόση, ύψους 746 εκατ. ευρώ, θα πρέπει να καταβληθεί στο ΔΝΤ στις 12 Μαΐου. Ξένα μέσα έθεσαν αυτήν την ημερομηνία ως ορόσημο.

Οι επόμενες πληρωμές προς το ΔΝΤ λαμβάνουν χώρα τον Ιούνιο, οπότε η Αθήνα πρέπει να καταβάλει κεφάλαια 298 εκατ. (στις 5 Ιουνίου), 336 εκατ. (στις 12 Ιουνίου), 560 εκατ. ευρώ στις 16 Ιουνίου και 336 εκατ. στις 19 Ιουνίου.

Στις 13 Ιουλίου θα πρέπει να πληρωθούν 448 εκατ. ευρώ προς το ΔΝΤ και στη συνέχεια σειρά παίρνουν οι πληρωμές προς την ΕΚΤ για τα ομόλογα που κατέχει. Στις 20 Ιουλίου, η Αθήνα θα πρέπει να πληρώσει 2,1 δισ. ευρώ και 1,36 δισ. ευρώ από τίτλους που λήγουν και είναι στα χέρια της ΕΚΤ, των κεντρικών τραπεζών και της Ευρωπαϊκής Τράπεζας Επενδύσεων (είχαν εξαιρεθεί από το PSI).

Αντίστοιχα, στις 20 Αυγούστου, η Αθήνα θα πρέπει να καταβάλει στην ΕΚΤ και σε κεντρικές τράπεζες ποσό 3,19 δισ. ευρώ, λόγω λήξεως ομολόγων που εξαιρέθηκαν επίσης από το PSI.

Το Σεπτέμβριο σειρά παίρνει το ΔΝΤ, κι η Αθήνα καλείται να αποπληρώσει 298 εκατ. στις 4 Σεπτεμβρίου, 336 εκατ. στις 14, 560 εκατ. στις 16 Σεπτεμβρίου και ακόμη 336 εκατ. στις 21 του μηνός.

Τον Οκτώβριο υπάρχει μόλις μία πληρωμή, ύψους 448 εκατ. ευρώ προς το ΔΝΤ (στις 13 Οκτωβρίου).

Τέλος, το Δεκέμβριο, η Ελλάδα καλείται να αποπληρώσει 298 εκατ. στις 7 του μηνός, 560 εκατ. στις 16 και 336 εκατ. ευρώ στις 21 Δεκεμβρίου.

 Πηγή: EURO2day (ο τίτλος δικός μας)

Εμείς με την σειρά μας υπενθυμίζουμε:

• Μπαρουφάκης: Η Ελλάδα προτίθεται να εκπληρώσει όλες τις υποχρεώσεις προς όλους τους πιστωτές της 

• Κοτζιάς: «Ούτε ένα σέντ δεν πρόκειται να χάσουν τα κράτη-μέλη της ΕΕ από το δάνειο στην Ελλάδα» 
• Βαλαβάνη: Πατριωτικό καθήκον να πληρωθούν οι φόροι 

• -Την αλήθεια ρε, την αλήθεια!

Οι Έλληνες εφοπλιστές που έσπασαν το εμπάργκο κατά του απαρτχάιντ στη Νότια Αφρική – ο ρόλος της ομογένειας στη στήριξη του καθεστώτος

Οι Έλληνες εφοπλιστές που έσπασαν το εμπάργκο κατά του απαρτχάιντ στη Νότια Αφρική – ο ρόλος της ομογένειας στη στήριξη του καθεστώτος

Απαρτχάιντ: το βάρβαρο καθεστώς του ρατσισμού στη Ν. Αφρική

Δυστυχώς, η ομόθυμη αυτή αποδοκιμασία του απάνθρωπου καθεστώτος είναι κάπως όψιμη. Κατόπιν εορτής. Τότε που είχε σημασία η διεθνής απομόνωση της πολιτικής του απαρτχάιντ, οι περισσότερες δυτικές κυβερνήσεις δεν διακινδύνευαν να κακοκαρδίσουν τους τόσο πλούσιους σε ορυκτά και χρυσό «συμμάχους» τους και πίσω από τις διαμαρτυρίες των ανθρωπιστικών οργανώσεων, αλλά ακόμα και του ΟΗΕ, διέκριναν παντού σοβιετικό δάκτυλο.
Το ζήτημα αυτό αφορά ιδιαίτερα και την Ελλάδα που επί μισό σχεδόν αιώνα κρυβόταν πίσω από το δάκτυλό της και, ενώ στα λόγια καταδίκαζε την απάνθρωπη καταπίεση της μαύρης πλειοψηφίας, δίσταζε να προχωρήσει σε οποιοδήποτε μέτρο που όχι μόνο θα στεναχωρούσε τους έλληνες ομογενείς στο Γιοχάνεσμπουργκ και το Κέιπ Τάουν, αλλά θα δυσκόλευε και τη δράση των δαιμόνιων συμπατριωτών μας (κυρίως εφοπλιστών), οι οποίοι συνηθίζουν να εκμεταλλεύονται με το αζημίωτο παρόμοιες «ευκαιρίες».
Οι ομογενείς και το καθεστώς
Οσα ακολουθούν δεν αναφέρονται στους δηλωμένους υπερασπιστές κάθε είδους ρατσιστικής διακυβέρνησης. Δεν αναφέρονται δηλαδή στα στελέχη της ακροδεξιάς και ειδικότερα του ΛΑΟΣ που από τα έντυπά τους και το κομματικό τους κανάλι έχουν κατ’ επανάληψη εξάρει τις αρετές του νοτιοαφρικανικού ρατσιστικού καθεστώτος. Δεν αναφερόμαστε λ.χ. στους συνεργάτες του Καρατζαφέρη Βίρλα και Μιχαλόπουλο, οι οποίοι όχι μόνο καταγγέλλουν τον κομμουνιστή ΜαντΒέλα, αλλά μιλούν για «υποτιθέμενο ρατσιστικό καθεστώς», το οποίο ίδρυσε ο «μεγάλος οραματιστής» Φερβούρντ (Τηλεάστυ, 20.6.02). Δεν μιλάμε ούτε για το άλλο μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΛΑΟΣ, που έγραψε ολόκληρο βιβλίο για να μεταφέρει τις απόψεις του πρεσβευτή της Νότιας Αφρικής στην Ελλάδα και να καταγγείλει ως «τρομοκρατική οργάνωση» το Αφρικανικό Εθνικό Κογκρέσο και να δικαιολογήσει τη φυλάκιση του Μαντέλα (Ιωάννης Γιαννάκενας, «Αναζητώντας την αλήθεια για τη Δημοκρατία της Νοτίου Αφρικής», εκδ. «Πρωτοβουλία»).
Το θέμα μας είναι οι υπόλοιποι, οι ευυπόληπτοι δημοκράτες όλου του πολιτικού φάσματος που άργησαν τόσο πολύ να αντιληφθούν ότι το απαρτχάιντ δεν είναι «άλλη μία μορφή δυτικού πολιτεύματος» αλλά ένα καθεστώς βίας, καταναγκασμού και αίματος, ενώ ο φυλακισμένος Μαντέλα δεν είναι «τρομοκράτης» αλλά άξιος ηγέτης ενός ολόκληρου λαού! Συνήθως για να δικαιολογηθεί η ήπια ή αντιφατική στάση των ελληνικών κυβερνήσεων απέναντι στο απαρτχάιντ γίνεται επίκληση στα συμφέροντα και τις θέσεις των εκπροσώπων του ελληνισμού στην ίδια τη Νότια Αφρική. Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία ο αριθμός των ομογενών στη χώρα έφτασε τους 170.000 την περίοδο 1963-1975, όταν το καθεστώς προωθούσε τη λευκή μετανάστευση για να ανατρέψει τα πληθυσμιακά δεδομένα στη χώρα. Μετά την έκρηξη της αντίστασης του μαύρου πληθυσμού και την αιματηρή καταστολή του 1976 πολλοί έλληνες μετανάστες επαναπατρίστηκαν ή μετακόμισαν σε άλλη χώρα. Ο αριθμός των ομογενών περιορίστηκε σε 80.000. Ενα δεύτερο κύμα φυγής παρατηρήθηκε κατά τη μεταβατική περίοδο του 1990, όταν πολλοί λευκοί φοβήθηκαν ότι θα υποστούν την εκδίκηση της μαύρης πλειοψηφίας.
Είναι αλήθεια ότι στη συντριπτική τους πλειοψηφία οι ελληνικές κοινότητες της Νότιας Αφρικής ταυτίστηκαν απολύτως με το καθεστώς. Μιλώντας σε γεύμα του Πανελλήνιου Ελληνοαφρικανικού Συνδέσμου τον Ιούλιο του 1966 στην Αθήνα, ο επιτετραμένος της Νότιας Αφρικής εκφράστηκε με θερμά λόγια για το ρόλο του «νομοταγούς ελληνικού πληθυσμού» στη χώρα του και διαβεβαίωσε ότι «κατά τας εκτιμήσεις αμερολήπτων παρατηρητών, το 90% των ελληνικής καταγωγής νοτιοαφρικανών θετικώς υποστηρίζουν την πολιτικήν της κυβερνήσεώς μας».
Ο κ. Χάρβεϊ δεν είχε άδικο. Ενα χρόνο νωρίτερα, όταν η κυβέρνηση Γεωργίου Παπανδρέου διανοήθηκε να διαθέσει μέσω του Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών ποσό 1.000 (χιλίων) δολαρίων υπέρ των αγωνιζομένων για την κατάργηση των φυλετικών διακρίσεων, ξεσηκώθηκε όλη η ομογένεια. Σε συγκέντρωση που πραγματοποιήθηκε στις 20.7.1965 πολλοί ομιλητές της ελληνικής παροικίας του Κέιπ-Τάουν χαρακτήρισαν την απόφαση της ελληνικής κυβέρνησης ως απαράδεκτη. Διαμαρτυρία εξέδωσαν και οι Ελληνες της Πρετόρια, «οι οποίοι σημειωτέον τονίζουν ότι η απόφασις αυτή της ελληνικής κυβερνήσεως ενθαρρύνει τα ανατρεπτικά στοιχεία εις την Νότιον Αφρικήν. Αντίγραφα της εν λόγω διαμαρτυρίας πρόκειται να σταλούν εις τον βασιλέα των Ελλήνων, την ελληνικήν κυβέρνησιν και εις το υπουργείον Εξωτερικών της Νοτίου Αφρικής» («Το Βήμα», 22.7.1965).
Η ταύτιση με το απαρτχάιντ ήταν πρώτα απ’ όλα ταξική. Γιατί ας μην ξεχνάμε ότι ο φυλετικός διαχωρισμός ήταν πρώτα απ’ όλα μια βαθιά τομή στον καταμερισμό εργασίας και ο λόγος της διατήρησής του ήταν ακριβώς η προστασία των οικονομικών και κοινωνικών προνομίων των λευκών. Το απαρτχάιντ υπήρξε εφαρμογή αποικιοκρατικού καθεστώτος στο εσωτερικό της ίδιας χώρας. Ο συντηρητικός έλληνας δημοσιογράφος Κώστας Καγκελάρης περιγράφει το 1986: «Τα σπίτια [των ομογενών] είναι άνετες εξοχικές κατοικίες, διαθέτουν μεγάλους κήπους, πισίνες, κτίσματα για το υπηρετικό προσωπικό, που είναι κυρίως μισθωτοί μαύροι και το απαραίτητο γκαράζ για δύο ή τρία αυτοκίνητα, ανάλογα με τα μέλη της οικογένειας. Ενας μαύρος επίσης κηπουρός φροντίζει για την περιποίηση του κήπου και για τους πιο πολλούς Ελληνες ένας ακόμη για εξωτερικές δουλειές φροντίζει για τα ψώνια και φέρνει στο σπίτι τις εφημερίδες». Οσο για τις σχέσεις των ομογενών με τους μαύρους, τις περιγράφει με αφέλεια ή κυνισμό στο ίδιο βιβλίο ο πρόεδρος της ελληνικής κοινότητας του Γιοχάνεσμπουργκ: «Είμαστε συμπαθείς στους μαύρους, γιατί τους έχουμε στην υπηρεσία μας και τους φροντίζουμε σαν να είναι μέλη της οικογένειάς μας».
Ηταν φυσικό, λοιπόν, οι Ελληνες να ταυτιστούν με το καθεστώς, γεγονός που, όπως γράφει ο Γιάννης Μαρκάκης, «αποδεικνύεται από τα σχόλια των ελληνόγλωσσων εφημερίδων, από τις ενέργειες των αξιωματούχων των κοινοτήτων και διάφορες χειρονομίες ομογενών, όπως τις χρηματικές δωρεές για τις νοτιοφρικανικές ένοπλες δυνάμεις, την απονομή βραβείου στον επικεφαλής των Σωμάτων Ασφαλείας μετά τις συνεχείς σφαγές των μαύρων διαδηλωτών το 1988 και τις έντονες και πικρόχολες διαμαρτυρίες εναντίον των ελληνικών κυβερνήσεων που συμμορφώθηκαν με τα μέτρα που έλαβαν τα Ηνωμένα Εθνη και η Ευρωπαϊκή Κοινή Αγορά εναντίον της Νότιας Αφρικής».
Ας μην ξαφνιαζόμαστε, λοιπόν, που ο πρόεδρος της ομοσπονδίας των ελληνικών κοινοτήτων Πέτρος Παΐζης υπήρξε υποψήφιος βουλευτής του κυβερνητικού κόμματος ΑΝΡ, ενώ ο τελευταίος θιασώτης του απαρτχάιντ πρωθυπουργός Πίτερ Μπότα ευχαριστούσε «ιδιαιτέρως την ελληνική κοινότητα για την υποστήριξή της» την περίοδο πουκορυφωνόταν η προσπάθεια της διεθνούς κοινότητας να επιβάλει νέες κυρώσεις στη Νότια Αφρική (15.8.85).
Η συνεργασία με το απαρτχάιντ
Θα ήταν όμως αδικία να ρίξουμε όλο το φταίξιμο στην ελληνική ομογένεια. Πίσω από τη διφορούμενη επίσημη ελληνική στάση κρύβονται κυρίως άλλες σκοπιμότητες οικονομικής φύσης. Σημείο καμπής για τις οικονομικές σχέσεις των δύο χωρών αποτελούν οι συνομιλίες που είχε με τους νοτιοαφρικανούς αρμόδιους η ειδική εμπορική επιτροπή που στάλθηκε από την Ελλάδα στο Γιοχάνεσμπουργκ και την Πρετόρια το καλοκαίρι του 1965, εν μέσω των «Ιουλιανών» (26.7-5.8.1965). Χάρη στην ιδιότυπη σύνθεση της επιτροπής, όπου εκτός από τους εκπροσώπους του ΕΒΕΑ, της ΔΕΗ, των ΣΕΚ και της ΕΤΒΑ μετείχαν και δύο δημοσιογράφοι, έχουν δημοσιευτεί αναλυτικές περιγραφές του περιεχομένου αυτών των συναντήσεων. Ο ένας από τους δύο δημοσιογράφους της επιτροπής, ο Γιάννης Μαρίνος, ήταν ήδη τότε διευθυντής του «Οικονομικού Ταχυδρόμου», ενώ ο δεύτερος, ο Ευάγγελος Ανδρουλιδάκης, διευθυντής σύνταξης της «Ναυτεμπορικής». Ο μετέπειτα ευρωβουλευτής της Νέας Δημοκρατίας Γιάννης Μαρίνος με διαδοχικά πρωτοσέλιδα άρθρα του στον «Οικονομικό Ταχυδρόμο» υποστηρίζει θερμά τη συνεργασία Ελλάδας-Νότιας Αφρικής και προτείνει να εκμεταλλευτεί η χώρα μας την απομόνωση του απαρτχάιντ από τις περισσότερες χώρες. Η πρότασή του είναι να λειτουργήσει η Ελλάδα ως ενδιάμεσος σταθμός για να σπάσει το εμπορικό μποϊκοτάζ του ΟΗΕ: «Η Νότιος Αφρική, συνεπεία της γνωστής πολιτικής του φυλετικού χωρισμού, που εφαρμόζεται υπό της κυβερνήσεώς της, αντιμετωπίζει από τινος χρόνου την οργανωμένην πολεμικήν των πλείστων χωρών και μάλιστα όχι μόνον εις τον πολιτικόν, αλλά και εις τον οικονομικόν τομέα. […] Ανεξαρτήτως της απολύτου ή μη επιτυχίας του εν λόγω μποϊκοτάζ, γεγονός είναι ότι το εξωτερικόν εμπόριον της Νοτίου Αφρικής έχει αρχίσει να δυσχεραίνεται. […] Η χώρα μας εκρίθη ως ιδανική διέξοδος διά τα εξαγωγικά πλεονάσματα της Νοτίου Αφρικής. Οχι φυσικά μόνον διά της απορροφήσεώς των υπό της περιορισμένης ελληνικής αγοράς. Εκείνο που κυρίως έχει σημασία είναι προφανώς ότι η Ελλάς θα δύναται να αποτελέσει ένα ιδανικό σταθμό τράνζιτο για τα αφρικανικά προϊόντα, τα οποία επανεξαγόμενα μετά από μίαν ελαφράν τελικήν επεξεργασίαν ή συσκευαζόμενα καταλλήλως θα ήτο ευχερέστερον να διατεθούν όχι μόνον εις την ευρωπαϊκήν, αλλά και εις τας Μεσανατολικάς ακόμη αγοράς, ως ελληνικά πλέον προϊόντα» (12.8.1965).
Αυτό που προτείνεται είναι δηλαδή το «ξέπλυμα» των νοτιοαφρικανικών προϊόντων με ένα μικρό πέρασμα από την Ελλάδα για να πάρουν την ελληνική σφραγίδα και να μην υπάγονται πλέον στο εμπάργκο του ΟΗΕ. Εκείνη την περίοδο διπλωματικός εκπρόσωπος της χώρας μας στη Νότια Αφρική ήταν ο Πέτρος Μολυβιάτης, ενώ διευθυντής μάρκετινγκ του Νοτιοαφρικανικού Οργανισμού Εξωτερικού Εμπορίου ο ομογενής Μιχαήλ Φασουλάκης. Ο κ. Μαρίνος σε επόμενο άρθρο του επιμένει: «Η κυβέρνησις της Νοτίου Αφρικής πιέζεται από το οικονομικό μποϊκοτάζ των άλλων χωρών. Ακριβώς δι’ αυτό ευρίσκεται η Ελλάς εις ισχυράν διαπραγματευτικήν θέσιν» (19.8.1965).
Είναι φυσικό ότι οι διαπραγματεύσεις που ξεκίνησαν επί κυβερνήσεων αποστατών ευοδώθηκαν κατά την περίοδο της δικτατορίας και κορυφώθηκαν με τη συμφωνία αεροπορικής σύνδεσης των δύο χωρών μέσω της Ολυμπιακής.
Οι αποκλεισμοί και η Ελλάδα
Η θεωρία του κ. Μαρίνου βρήκε πρόθυμους υποστηρικτές ύστερα από λίγα χρόνια, όταν η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ προχώρησε σε αυστηρό εμπάργκο πετρελαίου εναντίον της Νότιας Αφρικής θεωρώντας ότι πρέπει να πιέσει με κάθε τρόπο για την άρση του απαρτχάιντ. Ηδη από το 1963 είχε τεθεί σε συζήτηση στο πλαίσιο του ΟΗΕ το ζήτημα των κυρώσεων κατά της Νότιας Αφρικής και ειδικότερα το εμπάργκο όπλων και πετρελαίου. Η πρώτη σχετική απόφαση της Γενικής Συνέλευσης πάρθηκε στις 12.12.79, με 123 ψήφους υπέρ, 7 κατά (Δυτική Γερμανία, ΗΠΑ, Βέλγιο, Βρετανία, Γαλλία, Λουξεμβούργο και Καναδάς) και 13 αποχές (ανάμεσά τους Ελλάδα, Αυστρία, Ιαπωνία, Ιταλία). Πανομοιότυπες αποφάσεις παίρνονταν κάθε χρόνο στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ με παρόμοιες τοποθετήσεις των κρατών. Πάντως το Συμβούλιο Ασφαλείας δεν επικύρωσε ποτέ την απόφαση αυτή όπως ζητούσε επίμονα η Γενική Συνέλευση, ώστε να καταστεί υποχρεωτική για τα κράτη-μέλη. Αντιδρούσαν με βέτο οι ΗΠΑ, η Βρετανία και η Γαλλία.
Δεν ήταν βέβαια μόνο το εμπάργκο πετρελαίου. Σε όλους τους τομείς που επιβλήθηκαν από τα αρμόδια όργανα του ΟΗΕ αποκλεισμοί, διαπιστώνουμε ότι πολλοί γνωστοί Ελληνες επέλεξαν να τους σπάσουν και βρέθηκαν έτσι στις μαύρες λίστες που δημοσίευε κάθε χρόνο ο διεθνής οργανισμός. Σε παρόμοιες λίστες καλλιτεχνών θα συναντήσουμε τη Νάνα Μούσχουρη, τον Γιάννη Μαρκόπουλο, τον Νίκο Ξανθόπουλο και την Ελσα Βεργή, ενώ μεταξύ των αθλητών που επισκέφτηκαν τη Νότια Αφρική θα βρούμε τα ονόματα της Αγγελικής Κανελλοπούλου (τένις), του Β. Καρατζά (γκολφ) και των Δημήτρη Παπανδρέου και Κώστα Λω (μηχανοκίνητος αθλητισμός).
Αλλά το εμπάργκο του πετρελαίου είχε ιδιαίτερο βάρος γιατί αποτελούσε πραγματική πίεση προς το καθεστώς. Και εδώ δυστυχώς είναι που μεγαλούργησαν οι συμπατριώτες μας. Σύμφωνα με τις ετήσιες εκθέσεις του ειδικευμένου ανεξάρτητου γραφείου ερευνών SRB (Shipping Research Bureau), κατά την περίοδο 1979-1990 ελληνικές εταιρείες φέρονται αναμειγμένες σε τουλάχιστον 77 αποστολές μεταφοράς πετρελαίου προς τη Νότια Αφρική. Μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 1980 το SRB διαπιστώνει ότι υπήρχαν αρκετές εταιρείες ελληνικών συμφερόντων που φέρονται ότι ανέλαβαν μία μόνο παρόμοια αποστολή. Από το 1986 αυτές οι μεταφορές συγκεντρώνονται σε ορισμένους εφοπλιστικούς ομίλους και πολλαπλασιάζεται ο αριθμός τους. Ενδεικτικά αναφέρεται ο όμιλος Λιβανού-Καρρά με 4 φορτία το διάστημα 1979-1985 και 12 μετά το 1986, ο όμιλος Λαιμού (2 και 12), Χατζηπατέρα (3 και 7), Κουλουκουντή (κανένα και 6) και Εμπειρίκου (κανένα και 4). Σε άλλη μελέτη ειδικά για την κρίσιμη περίοδο που κατέρρεε το απαρτχάιντ (1989-1991) το SRB διαπιστώνει ραγδαία αύξηση των ελληνικών φορτίων (49 σε σύνολο 122). Εδώ ξεχωρίζει ο όμιλος Εμπειρίκου (22 περιπτώσεις) και ακολουθούν οι Λιβανός-Καρράς (9 φορτία), Κουλουκουντής (7) και Χατζηπατέρας (5).
Στη μακρά λίστα αναφέρονται βέβαια και τα ονόματα άλλων γνωστών εφοπλιστικών ομίλων: Ωνάση, Λάτση, Αλαφούζου, Νομικού. Οσο για τα νούμερα, αυτά αφορούν μόνο τις βεβαιωμένες περιπτώσεις. Είναι σίγουρο ότι ο σχετικός κατάλογος είναι πολύ μεγαλύτερος, διότι οι μεταφορές αυτές γίνονταν κατά κανόνα με μεγάλη μυστικότητα, με μεταφορτώσεις από πλοίο σε πλοίο, με αλλαγές σημαίας και ονομασίας πλοίου, κ.λπ.
Αποκαλυπτική για τον τρόπο που αναμείχθηκε η χώρα μας στο σπάσιμο του εμπάργκο που είχε κηρύξει ο ΟΗΕ είναι το ναυάγιο του σούπερ τάνκερ «Σάλεμ» στα ανοιχτά των ακτών της Νότιας Αφρικής. Η υπόθεση θεωρείται μέχρι σήμερα η μεγαλύτερη ναυταπάτη της ιστορίας. Ναυλωμένο από εταιρεία με έδρα τον Πειραιά και με έλληνα πλοίαρχο και πρώτο μηχανικό το «Σάλεμ» ναυάγησε τον Ιανουάριο του 1980 στα ανοιχτά της Δυτικής Αφρικής και έχασε υποτίθεται το φορτίο του. Οπως αποδείχτηκε είχε ξεφορτώσει πρώτα στο λιμάνι του Ντάρμπαν της Νότιας Αφρικής σπάζοντας το εμπάργκο και ναυάγησε για να καλυφτεί η απαγορευμένη πώληση και να αποζημιωθεί από την ασφαλιστική του εταιρεία.
Ειρωνεία της τύχης: το κρίσιμο διάστημα που κορυφωνόταν η προσπάθεια του ΟΗΕ να σκληρύνει τις κυρώσεις κατά του νοτιοαφρικανικού καθεστώτος, διευθυντής του Κέντρου Εναντίον των Φυλετικών Διακρίσεων (απαρτχάιντ) και αναπληρωτής γενικός γραμματέας του Οργανισμού ήταν ένας Ελληνας, ο Σωτήρης Μουσούρης.
Πηγή: http://www.iospress.gr.

«Αδεια ζωή»!

 «Αδεια ζωή»!

Μετά το Στέλιο πάει και ο Γρηγόρης. Ε, και; Ας είναι καλά ο Λε - Πα και η Αντζελα, η Καλομοίρα κι ο Περικλής. Τι νομίζεις ότι θέλει από τη μουσική ο σημερινός Ελληνας, έτσι που τον κατάντησαν; Ενας ήχος κι ένα κούνημα του φτάνει. Γι' αυτό και οι αοιδοί κουνιούνται όταν τραγουδούν. Κι άντε ν' αποφύγεις τον οπτικό πειρασμό μιας Πέγγυς Ζήνα, μιας Ελενας Παπαρίζου... Για ρώτα πόσοι προσβάλλονται από την κενότητα και γελοιότητα των στίχων στα «σουξέ» που ακούγονται, συνεχώς, στα ραδιόφωνα. Λίγοι. Για σκέψου πόσοι καταλαβαίνουν την έλλειψη αρμονίας λόγου και μουσικής. Ακόμα λιγότεροι. Οι άνθρωποι συνήθισαν στο εύκολο και το ευτελές. Κι όσο «εκπολιτίζονται» μ' αυτού του είδους την «καλλιτεχνία», τόσο εκβαρβαρίζονται. Κι έγινε ζούγκλα, η κοινωνία.

Οσο άκουγες τον Στέλιο να γλυκολαλεί στην «Καταχνιά», το Γρηγόρη να κελαηδά στο «Αξιον Εστί», ένιωθες να τραβάς ψηλότερα. Αμα έβλεπες τον Μίκη να διευθύνει ανοίγοντας τα χέρια του, σαν αετός, το Λοΐζο να γρατσουνάει την κιθάρα του και να μαγεύει, έλπιζες ότι το μέλλον θά 'ναι καλύτερο. Οταν σιγοτραγουδούσες στίχους του Βίρβου, ποιήματα του Ρίτσου, του Βάρναλη, του Ελύτη, καταλάβαινες γιατί η φύση έδωσε το προνόμιο του λόγου μόνο στον άνθρωπο. Τώρα, ακούς το «ντάπα - ντούπα» και τα «τσιρίγματα», βλέπεις τα χοροπηδητά και τα λιγνίσματα και επιστρέφεις στην εποχή των ανθρωποειδών. Δε χρησιμοποιείς τις αισθήσεις, αλλά το ένστικτο. Δεν αισθάνεσαι, αντιδράς. Δε συμμετέχεις, μιμείσαι.

Και δε σου συμβαίνουν αυτά μόνο με τη μουσική. Το ποιοτικό θέατρο σε κουράζει και το αποφεύγεις. Ο καλός κινηματογράφος σε απωθεί και δεν πατάς. Το διδακτικό βιβλίο σε ταλαιπωρεί και το απορρίπτεις. Η έκθεση ζωγραφικής σε κάνει να βαριέσαι κι απομακρύνεσαι. Η απόστασή σου από την τέχνη κι ο εθισμός σου στην υποκουλτούρα, σου αφαιρεί κάθε ίχνος ανθρωπιάς, κάθε ικμάδα αντίστασης. Βλέπεις να βρωμίζουν τη φύση και δε νιώθεις την έλλειψη της ομορφιάς. Σε ταΐζουν τρόφιμα μολυσμένα και δεν αντιδράς. Σου στερούν το δικαίωμα στη δουλιά, στη γνώση, στην υγεία και δεν ξεσηκώνεσαι. Σκοτώνουν τα παιδιά στον πόλεμο, στα ναρκωτικά, στους δρόμους κι αδιαφορείς.

Ο,τι ήθελαν, πάντα, το πέτυχαν, τώρα. Είσαι ένα «ανθρωπάκι», έρμαιο και πιόνι στα χέρια τους. Νομίζεις πως είσαι ελεύθερος και σ' έχουν αλυσοδεμένο. Θεωρείς εξυπνάδα το «βόλεμα» και δέχεσαι να σε υποβαθμίζουν. Φεύγεις να κρυφτείς και πέφτεις στην παγίδα. Οι εχθροί σου μεταμφιέζονται σε φίλους και σε παραπλανούν. Θά 'ρθει η στιγμή που θα νιώσεις «άδειος κι άχρηστος», θα δυστυχήσεις. Ομως, υπάρχει ακόμα καιρός όλα να διορθωθούν. Αν ξυπνήσεις και ξεσηκωθείς «θά 'ρθει ανάποδα ο ντουνιάς». Για να ξανακουστεί το γλυκολάλημα του Καζαντζίδη, το κελάηδημα του Μπιθικώτση. Και για να ξαναποκτήσει περιεχόμενο και νόημα η «άδεια ζωή» σου. Αξίζει τον κόπο...

Παύλος Ριζαργιώτης

Ριζοσπάστης, 13/4/2005

Θέλουν τους εργαζόμενους «ουρά» των βιομηχάνων

Θέλουν τους εργαζόμενους «ουρά» των βιομηχάνων

Πριν λίγες μέρες, η εργοδοσία στη «Χαλυβουργική» ανακοίνωσε στο σωματείο την πρόθεσή της να προχωρήσει σε πρόγραμμα 100 «εθελούσιων» απολύσεων. Η ανακοίνωση αυτή ενεργοποίησε τα αντανακλαστικά της εργοδοτικής ΠΟΕΜ και της κυβέρνησης. Σε συνάντηση που είχε αντιπροσωπεία της Ομοσπονδίας και του επιχειρησιακού σωματείου με τον υπουργό Παραγωγικής Ανασυγκρότησης, Περιβάλλοντος και Ενέργειας, Π. Λαφαζάνη, ζήτησαν επιτακτικά να παρθούν μέτρα για την παραπέρα μείωση του ενεργειακού κόστους στις βιομηχανίες του Μετάλλου, όπως και να θεσμοθετηθεί το μέτρο της «διακοψιμότητας». Πρόκειται για τα ίδια ζητήματα που θέτουν οι εκπρόσωποι των ενεργοβόρων βιομηχανιών κάθε φορά που συναντιούνται με την κυβέρνηση, τη σημερινή και τις προηγούμενες. Ο Π. Λαφαζάνης, αφού στα λόγια χαρακτήρισε «απαράδεκτο» το πρόγραμμα της «εθελούσιας», σήκωσε τα μανίκια και έπιασε δουλειά. Αρχικά, συναντήθηκε με τη διοίκηση της «Χαλυβουργικής» και την περασμένη Τρίτη συγκάλεσε σύσκεψη στο υπουργείο με αντικείμενο τη δυνατότητα άμεσης εφαρμογής μέτρων μείωσης του κόστους ενέργειας για τις βιομηχανίες του μετάλλου.

***

Καταρχήν, δεν μπορεί να μείνει ασχολίαστο το γεγονός ότι η κυβέρνηση δε δείχνει την ίδια πρεμούρα να μειώσει το κόστος του ρεύματος για τα λαϊκά νοικοκυριά, που έχει φτάσει στα ύψη... Οπως ανακοίνωσε το ΠΑΠΕΝ, στις επιλογές που εξετάζονται για τη μείωση του ενεργειακού κόστους στις βιομηχανίες περιλαμβάνεται το μέτρο της διακοψιμότητας. Από την πλευρά του, ο υπουργός Εργασίας, που επίσης συναντήθηκε με αντιπροσωπεία των εργαζομένων, τους ενημέρωσε ότι «βρίσκεται σε συνεννόηση με τον υπουργό ΠΑΠΕΝ, καθώς το ενεργειακό πρόβλημα είναι κομβικό και στο συγκεκριμένο κλάδο οικονομικής δραστηριότητας. Στη βάση αυτή, η κυβέρνηση μέσω του αρμόδιου υπουργείου εξετάζει και επεξεργάζεται ήδη παρεμβάσεις για τη μείωση του ενεργειακού κόστους (...)». Οπως φαίνεται, ο εκβιασμός της εργοδοσίας (φτηνό ρεύμα ή απολύσεις) έπεσε σε εύφορο έδαφος. Αλλωστε, η κυβέρνηση είχε εκφράσει και πριν τις εκλογές την πρόθεσή της να στηρίξει τους βιομηχάνους με μείωση του κόστους ενέργειας, στο όνομα του να βελτιωθεί η ανταγωνιστικότητά τους. Ενώ και το σωματείο, μαζί με την Ομοσπονδία, έχουν πρωτοστατήσει στο παρελθόν σε κινητοποιήσεις με αίτημα να ικανοποιηθούν οι αξιώσεις της εργοδοσίας.

***

Καθόλου τυχαία, η συνάντηση της πλειοψηφίας της ΠΟΕΜ (δυνάμεις της πρώην ΠΑΣΚΕ, της ΔΑΚΕ, του ΣΥΡΙΖΑ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ) συναντήθηκαν με τον Π. Λαφαζάνη εν κρυπτώ, πίσω από την πλάτη των ταξικών δυνάμεων στην Ομοσπονδία. Πρόκειται για τις ίδιες παρατάξεις που απέκλεισαν τη ΔΑΣ (στηρίζεται από το ΠΑΜΕ) από το προεδρείο και την Εκτελεστική της ΠΟΕΜ στο τελευταίο συνέδριο, αν και εκπροσωπούσε πάνω από το 38% των μεταλλεργατών και είναι δεύτερη δύναμη, με τις 9 έδρες στη Διοίκηση! Η συγκρότηση του προεδρείου έγινε τότε κατ' απαίτηση των σιδηροβιομηχάνων, όπως αποδεικνύεται και από τις εξελίξεις. Στόχος τους ήταν και παραμένει να ενσωματώσουν πλήρως τους εργαζόμενους και να τους κάνουν «ουρά» στις απαιτήσεις της εργοδοσίας για μέτρα που τονώνουν την ανταγωνιστικότητα των επιχειρήσεων. Με άλλα λόγια, θέλουν τους χιλιάδες μεταλλεργάτες, που δεν είχαν φέτος να αγοράσουν πετρέλαιο θέρμανσης για να ζεστάνουν τα παιδιά τους ή που ζουν με κομμένο ρεύμα, να αγωνίζονται όχι για να βελτιώσουν τις συνθήκες διαβίωσης της οικογένειάς τους, αλλά για να έχουν οι βιομήχανοι φθηνό ρεύμα, με το κάλπικο επιχείρημα ότι έτσι θα σωθούν οι δουλειές και τα εργασιακά δικαιώματα.

***

Η πραγματικότητα, όμως, βοά. Οι βιομήχανοι ήδη απολαμβάνουν προνόμια από το πακέτο μέτρων που θεσμοθέτησε η προηγούμενη κυβέρνηση και ανανέωσε η σημερινή. Παρ' όλ' αυτά, η «Χαλυβουργία» στο Βόλο συνεχίζει να μειώνει τους μισθούς και η «Χαλυβουργική» ανακοίνωσε πρόγραμμα εθελούσιων απολύσεων. Σημειώνουμε ότι με την ίδια μέθοδο η εταιρεία έδιωξε το 2013 άλλους 148 εργαζόμενους, ενώ επιβλήθηκαν και μειώσεις αποδοχών. Τώρα οι βιομήχανοι διεκδικούν ακόμα φτηνότερη ενέργεια και εργατική δύναμη, για να αντιμετωπίσουν την πτώση της παραγωγής που προκάλεσε η παγκόσμια καπιταλιστική κρίση και ενώ θησαύρισαν τα προηγούμενα χρόνια από την καπιταλιστική ανάπτυξη. Μαζί με την εργοδοτική συνδικαλιστική πλειοψηφία καλούν τους εργαζόμενους να αγωνιστούν για την αύξηση της ανταγωνιστικότητας των βιομηχάνων, όπως προηγούμενα τους καλούσαν να αποδεχτούν τις απολύσεις, τις μειώσεις μισθών, τη διάλυση των εργασιακών σχέσεων για να σωθούν τάχα τα εργοστάσια. Κανένας εργαζόμενος δεν πρέπει να υποκύψει στους εκβιασμούς και τις παραινέσεις τους. Η προσαρμογή του κινήματος στις αξιώσεις της εργοδοσίας είναι η υπογραφή των εργαζόμενων στην πράξη των επόμενων απολύσεων, της επόμενης μείωσης σε αποδοχές και δικαιώματα.

«Τίμιοι διαμεσολαβητές... »

«Τίμιοι διαμεσολαβητές... »

Στην επίσημη ενημέρωση που διένειμε το υπουργείο Οικονομικών για τις επαφές του υπουργού Γ. Βαρουφάκη στην Ουάσιγκτον, ομολογείται ανοιχτά πως οι αξιωματούχοι των ΗΠΑ «εξήγησαν τη σημασία που δίνει η κυβέρνηση Ομπάμα σε μια έντιμη συμφωνία μεταξύ της Ελλάδας και των εταίρων - θεσμών», καθώς και την επιθυμία των ΗΠΑ «να παίζουν το ρόλο του "τίμιου διαμεσολαβητή" (honest broker), ώστε να επιτευχθεί μια τέτοια λύση το συντομότερο δυνατόν, πιέζοντας προς αυτήν την κατεύθυνση όλα τα μέρη της διαπραγμάτευσης».
Σύμφωνα, μάλιστα, με τα ρεπορτάζ των διεθνών ειδησεογραφικών πρακτορείων, οι «πιέσεις» αυτές για την επίτευξη «έντιμης συμφωνίας» κλιμακώθηκαν ήδη κατά τη διάρκεια παραμονής του Γ. Βαρουφάκη στις ΗΠΑ, με τους Αμερικανούς αξιωματούχους να καλούν την ελληνική κυβέρνηση «να δεσμευθεί πλήρως» στις τεχνικές διαπραγματεύσεις και την οριστικοποίηση των αναγκαίων μεταρρυθμίσεων.
Δηλαδή; Την ίδια ώρα που η αμερικανική κυβέρνηση ομολογεί ανοιχτά την «επιθυμία» της να παίξει ρόλο «τίμιου διαμεσολαβητή» στα παζάρια σε σχέση με τη διαχείριση της εξόδου της Ελλάδας απ' την κρίση (παρεμβαίνοντας στη συνολικότερη διαπάλη εντός της Ευρωζώνης) συμπλέει με την κυρίαρχη γραμμή στην Ευρωζώνη και την ΕΕ για ανάγκη «πλήρους δέσμευσης» στον πυρήνα των αντιλαϊκών αναδιαρθρώσεων και μεταρρυθμίσεων που θα πρέπει να εφαρμοστούν για λογαριασμό του κεφαλαίου την «επόμενη μέρα».
Μέσα στους πρώτους 2,5 μήνες από την εκλογή της, η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ διατρανώνει, με κάθε τρόπο, την επιθυμία της να «παίξει» μέσα στους εντεινόμενους ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς, από την Ουάσιγκτον και το Βερολίνο, μέχρι τη Μόσχα (ιεραρχώντας βέβαια πάντα τις στρατηγικές προτεραιότητες της ελληνικής αστικής τάξης), επιδιώκοντας να αποσπάσει τα μεγαλύτερα δυνατά οφέλη για το εγχώριο κεφάλαιο και, ταυτόχρονα, εμπλέκοντας βαθύτερα το λαό και τη χώρα στην επικίνδυνη όξυνση των αντιθέσεων. Η επιδίωξη αυτή μάλιστα «ντύνεται» με το μανδύα της «εθνικής αξιοπρέπειας» και της «εθνικής υπερηφάνειας», προκειμένου να στοιχίσει πιο αποτελεσματικά τα εργατικά - λαϊκά στρώματα πίσω από τους στόχους του κεφαλαίου.
Ηδη το Φλεβάρη, από την Κύπρο, στο πρώτο του ταξίδι εκτός Ελλάδας ως πρωθυπουργός, ο Αλ. Τσίπρας είχε διαφημίσει το «ενδιαφέρον» των ΗΠΑ για την εξέλιξη των διαπραγματεύσεων με τους δανειστές, αναφωνώντας: «Δεν περίμενα ότι θα υπήρχαν τόσο ισχυρές δυνάμεις που θα συνδράμουν το έργο της ελληνικής κυβέρνησης».
Από τότε, το έντονο «ενδιαφέρον» της Ουάσιγκτον πιστοποιούν τα αλλεπάλληλα σούρτα - φέρτα και οι συνεχείς επαφές στελεχών και αξιωματούχων της ελληνικής και της αμερικανικής κυβέρνησης, με πρόσφατο χαρακτηριστικό παράδειγμα τη συνάντηση του Αλ. Τσίπρα με την βοηθό υπουργό Εξωτερικών των ΗΠΑ, Βικτόρια Νούλαντ. Για το ακριβές περιεχόμενο μάλιστα της εν λόγω συνάντησης, αρχικά τηρήθηκε «σιγή ασυρμάτου», ωστόσο σιγά - σιγά αρχίζουν να ξεδιπλώνονται σοβαρές «πτυχές» της: Πρώτα ήταν οι απαράδεκτες δηλώσεις του υπουργού Αμυνας, Π. Καμμένου, για την πρόταση της ελληνικής κυβέρνησης στις ΗΠΑ για συνεκμετάλλευση των εγχώριων κοιτασμάτων υδρογονανθράκων, μετά η ακόμα πιο προκλητική τεκμηρίωση της παραπάνω πρότασης, και πάλι από τον Π. Καμμένο, στο όνομα της δυνατότητας των ΗΠΑ για «στρατηγική κάλυψη της ασφάλειας των επενδύσεών τους». Τώρα, ήρθε πλέον να προστεθεί η ανοιχτή ομολογία της Ουάσιγκτον ότι επιθυμεί να παίξει το ρόλο του «τίμιου διαμεσολαβητή» στα αντιλαϊκά παζάρια της κυβέρνησης...
Στο πλαίσιο των αδυσώπητων ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, ανάλογα με το πού κλίνουν κάθε φορά τα συμφέροντα της ελληνικής αστικής τάξης, καλείται ο λαός να στοιχηθεί πίσω της και πίσω από το ένα ή το άλλο ιμπεριαλιστικό στρατόπεδο. Ομως, το κάλεσμα της Ουάσιγκτον για «πλήρη δέσμευση» στην οριστικοποίηση των «αναγκαίων μεταρρυθμίσεων» επιβεβαίωσε αυτό στο οποίο συμπίπτουν όλα τα ισχυρά καπιταλιστικά κέντρα, μαζί και το εγχώριο κεφάλαιο, τη συνέχιση της αντιλαϊκής επίθεσης...

ΗΠΑ Νέα δολοφονική αστυνομική επίθεση

ΗΠΑ

Νέα δολοφονική αστυνομική επίθεση

ΟΥΑΣΙΓΚΤΟΝ.--
Ο 50χρονος Αφροαμερικανός Γουόλτερ Λέιμερ Σκοτ είναι το τελευταίο γνωστό θύμα βάρβαρης, εν ψυχρώ, αστυνομικής φονικής βίας στις ΗΠΑ. Επεσε νεκρός το περασμένο Σάββατο στη διάρκεια έρευνας της αστυνομίας για ένα... χαλασμένο φανάρι στο Τσάρλεστον της Βόρειας Καρολίνα στις ΗΠΑ. Το θύμα ωστόσο πανικοβλήθηκε, γιατί νόμιζε ότι τον σταμάτησαν επειδή είχε αφήσει απλήρωτη διατροφή. Οταν ξέφυγε από τον αστυνομικό που τον σταμάτησε, πυροβολήθηκε πισώπλατα οκτώ φορές. Ο δολοφόνος του ήταν ο λευκός αστυνομικός Μάικλ Σλάγκερ, ο οποίος αμέσως μετά έσπευσε να βάλει στο θύμα του και χειροπέδες ενώ είχε ξεψυχήσει.
Ο δράστης ισχυρίστηκε ότι «αναγκάστηκε» να χρησιμοποιήσει πυρ επειδή τάχα ο 50χρονος Αφροαμερικανός του «έκλεψε» το πιστόλι ηλεκτρικής εκκένωσης (Τέιζερ). Και το ψέμα του θα γινόταν, ως συνήθως, πιστευτό, εάν το έγκλημα δεν είχε βιντεοσκοπηθεί από κάποιον διερχόμενο που βρισκόταν τυχαία στην περιοχή. Το βίντεο αποκαλύφθηκε και προκάλεσε πάταγο και νέες διαδηλώσεις κατά της αστυνομικής βίας στις ΗΠΑ.
Ο αστυνομικός συνελήφθη και του απαγγέλθηκαν κατηγορίες για φόνο, που επισείουν από τη θανατική ποινή μέχρι 30ετή κάθειρξη. Στο ένταλμα σύλληψης αναγράφεται ότι «ο Τόμας Σλάγκερ ... σκότωσε το θύμα παρανόμως και εκ προμελέτης».
Σε συνέντευξη Τύπου που έδωσε ο αδελφός του θύματος αναρωτήθηκε: «Εάν δεν υπήρχε το βίντεο, θα μαθαίναμε την αλήθεια; Η θα βλέπαμε μία επανάληψη των πρόσφατων περιστατικών (αστυνομικής βίας;)».

ΒΡΑΖΙΛΙΑ Οταν η αριστερή κυβέρνηση χτυπάει εργάτες διαδηλωτές

ΒΡΑΖΙΛΙΑ

Οταν η αριστερή κυβέρνηση χτυπάει εργάτες διαδηλωτές

Χτυπημένοι εργάτες από την αστυνομία την Τρίτη στην Μπραζίλια

ΜΠΡΑΖΙΛΙΑ.--
Η προσπάθεια να περάσει από τη Βουλή σχέδιο νόμου που διευρύνει τις ελαστικές εργασιακές σχέσεις και τους επενοικιαζόμενους εργαζόμενους μέσω δουλεμπορικών γραφείων και εργολάβων, ξεσήκωσε τις αντιδράσεις των συνδικαλιστικών οργανώσεων και των εργαζομένων. Την Τρίτη, διαδηλώσεις που διοργάνωσαν η Ενωτική Συνδικαλιστική Ομοσπονδία - CUT (που γενικά έχει γραμμή ταξικής συνεργασίας), η Συνομοσπονδία Εργατών Βραζιλίας - CTB (που ανήκει στη δύναμη της ταξικής Παγκόσμιας Συνδικαλιστικής Ομοσπονδίας) και άλλες οργανώσεις έγιναν σε 11 πόλεις της χώρας. Η διαδήλωση έξω από το Κογκρέσο της Βραζιλίας στην πρωτεύουσα Μπραζίλια δέχτηκε σφοδρή επίθεση με γκλομπ και σπρέι πιπεριού από τη στρατιωτική αστυνομία, με αποτέλεσμα 7 άτομα - ανάμεσά τους και 2 αστυνομικοί - να τραυματιστούν και μεταφέρθηκαν στο νοσοκομείο για να τους παρασχεθούν οι πρώτες βοήθειες.
Το σχέδιο νόμου 4330 προωθούν οι λεγόμενοι σύμμαχοι της «αριστερής» κυβέρνησης της Ντίλμα Ρουσέφ, που είναι μια αστική σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση που εξυπηρετεί σήμερα τις ανάγκες του ντόπιου κεφαλαίου, και η διάλυση των εργασιακών σχέσεων προωθείται ακριβώς στο όνομα της βελτίωσης της ανταγωνιστικότητας των βραζιλιάνικων μονοπωλίων, που εξασφαλίζεται με ακόμα πιο φτηνή εργατική δύναμη. Ωστόσο μετά από τις αντιδράσεις των εργαζομένων, υπήρξε μια κίνηση τακτικής να εξεταστεί στη Βουλή αν το νομοσχέδιο πρέπει να περάσει με διαδικασία κατεπείγοντος. Ετσι, στην ψηφοφορία που έγινε την Τρίτη το βράδυ, εγκρίθηκε με πλειοψηφία (316, 166 και 3 αποχές) αυτή η διαδικασία και χτες αναμενόταν να γίνει η συζήτηση. (Ως την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές δεν είχε γίνει γνωστό το αποτέλεσμα).
Το ΚΚ της Βραζιλίας (PCdoB), που στηρίζει την αστική κυβέρνηση της Ρουσέφ, για το νομοσχέδιο αυτό δήλωσε ότι δεν πρόκειται να το ψηφίσει, γιατί χτυπάει κατάφωρα τα εργατικά δικαιώματα, οδηγεί σε πτώση των μισθών και απολύσεις.

ΥΕΜΕΝΗ Η σφαγή του λαού συνεχίζεται

ΥΕΜΕΝΗ

Η σφαγή του λαού συνεχίζεται

Ενίσχυση τζιχαντιστών με τη «βούλα» των ΗΠΑ

ΣΑΝΑΑ - ΤΕΧΕΡΑΝΗ - ΟΥΑΣΙΓΚΤΟΝ.--
Πλήρη στήριξη σε επίπεδο πολεμοφοδίων, στρατιωτικού σχεδιασμού - συντονισμού των επιθέσεων και παροχής κατασκοπευτικών πληροφοριών δίνουν οι ΗΠΑ στην υπό Σαουδικής Αραβίας ιμπεριαλιστική επίθεση 10μελούς συνασπισμού αραβικών χωρών στην Υεμένη, αναγνωρίζοντας ταυτόχρονα... ότι η εξέλιξη της επίθεσης ενθαρρύνει και ενισχύει τη δράση των τζιχαντιστών της «Αλ Κάιντα Αραβικής Χερσονήσου»! Το ίδιο διάστημα, το Ιράν στέλνει στον Κόλπο του Αντεν δύο πολεμικά πλοία (το αντιτορπιλικό Αλμπορτζ και το ελικοπτεροφόρο Μπούσχεχρ), σε μια προσπάθεια να εξασφαλίσει, όπως ανακοίνωσε, την ομαλή ναυσιπλοΐα σε μια περιοχή που εδώ και περίπου δύο βδομάδες έχει τεθεί άτυπα σε ναυτικό αποκλεισμό από τις δέκα χώρες που συμμετέχουν στην επέμβαση κατά των Σιιτών Χούτι στην Υεμένη.
Την άμεση αποστολή όπλων και πολεμοφοδίων από τις ΗΠΑ στη Σαουδική Αραβία παραδέχτηκε χτες στη Ριάντ ο Αμερικανός υφυπουργός Εξωτερικών Τόνι Μπλίνκεν, σημειώνοντας ότι αυξάνεται σταθερά η αμερικανική στρατιωτική υποστήριξη στην επίθεση, που κλείνει σήμερα δύο βδομάδες στην Υεμένη. Ο ίδιος επιβεβαίωσε τη λειτουργία κοινού αμερικανικού - σαουδαραβικού κέντρου συντονισμού των επιθέσεων στη φτωχότερη χώρα της Αραβικής Χερσονήσου...
Ο Αμερικανός υπουργός Αμυνας Ας Κάρτερ, μιλώντας παράλληλα σε δημοσιογράφους στο Τόκιο, πρόσθεσε ότι «η κατάρρευση της κεντρικής κυβέρνησης στην Υεμένη επιδεινώνει τη διεξαγωγή αντιτρομοκρατικών επιχειρήσεων» κατά της Αλ Κάιντα. Παραδέχτηκε ότι «το χάος έχει επιτρέψει στους τζιχαντιστές να κάνουν σημαντικά κέρδη στο έδαφος», αναγκάζοντας, όπως ισχυρίστηκε, τις ΗΠΑ «να ξανασκεφτούν πώς θα εμποδίζουν την (Αλ Κάιντα Αραβικής Χερσονήσου) να επιχειρήσει επιθέσεις σε έδαφος δυτικών χωρών».

Εκατοντάδες οι νεκροί

Η σφαγή του υεμενίτικου λαού με πρόσχημα τη «δημοκρατία» και την «αποκατάσταση» του διορισμένου, φιλοδυτικού Προέδρου της Υεμένης Χάντι στην εξουσία έχει ήδη οδηγήσει στο θάνατο πάνω από 640 αμάχους (ανάμεσά τους πολλά γυναικόπαιδα...) και έχει τραυματίσει τουλάχιστον 2.200 άλλους. Σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας (ΠΟΥ), περίπου 16.000.000 άνθρωποι έχουν πληγεί από τη βία στην Υεμένη, ενώ 334.093 άνθρωποι είναι εσωτερικά εκτοπισμένοι. Επίσης υπάρχουν 254.413 πρόσφυγες σε γειτονικές χώρες. Οι επιδρομές έχουν διαλύσει τις περισσότερες υποδομές και υπηρεσίες κοινής ωφέλειας στη χώρα, αφήνοντας εκατομμύρια φτωχούς Υεμενίτες δίχως νερό, ηλεκτρικό, βασικά τρόφιμα και φάρμακα.
Πάντως, Ιρανοί αξιωματούχοι ασκούν, το ίδιο διάστημα, έντονες πιέσεις στο Πακιστάν προκειμένου να μη βοηθήσει ενεργά τον υπό σαουδαραβικής ηγεσίας συνασπισμό με εναέριες και χερσαίες δυνάμεις. Για το σκοπό αυτό, ολοκληρώνει σήμερα στο Ισλαμαμπάντ διήμερη επίσκεψη και ο Ιρανός υπουργός Εξωτερικών Μοχάμαντ Τζαβάντ Ζαρίφ, όπου είχε προγραμματίσει μεταξύ άλλων συνάντηση και με τον Πακιστανό πρωθυπουργό Ναουάζ Σαρίφ. Επιπλέον, ο Μορτεζά Σαρμαντί, Ιρανός αναπληρωτής υπουργός Εξωτερικών επανέλαβε χτες την έκκληση της Τεχεράνης για άμεσο τερματισμό της στρατιωτικής επέμβασης. Μιλώντας σε συνέντευξη Τύπου στη Βηρυτό, ο Σαρμαντί επισήμανε ότι η Υεμένη δεν μπορεί να κυβερνάται μόνο από έναν πολιτικό σχηματισμό, λέγοντας: «Ολα τα ενεργά πολιτικά ρεύματα και οι φατρίες που ασκούν επιρροή και έχουν τη λαϊκή υποστήριξη θα πρέπει να συνεργαστούν για να σχηματίσουν μια κυβέρνηση εθνικής ενότητας που θα μπορέσει να διαχειριστεί τις υποθέσεις της Υεμένης με τον καλύτερο δυνατό τρόπο».
Ο Σαρμαντί κατέληξε ότι οι εξελίξεις στην Υεμένη βρέθηκαν στο επίκεντρο συζητήσεων που είχε στην Αλγερία, την Τυνησία, το Ιράκ και το Λίβανο.