Πλαστές οι φωτογραφίες για σεξουαλικές επιθέσεις από πρόσφυγες

• 
  

Δεκάδες φωτογραφίες που δείχνουν νεαρές γυναίκες να έχουν δεχτεί σεξουαλική επίθεση και οι οποίες συνοδεύονται από σχόλια που κατηγορούν τους πρόσφυγες έχουν κατακλύσει το διαδίκτυο σε όλη την Ευρώπη. Παρόλο που στις φωτογραφίες όμως εμφανίζονται γυναίκες με αίματα και μελανιές αλλά και βλέμματα τρόμου το FRANCE 24 αποκαλύπτει ότι αυτές είναι πλαστές.
Υπενθυμίζεται ότι μία περίεργη υπόθεση μαζικών σεξουαλικών παρενοχλήσεων γυναικών καταγράφηκε το βράδυ της παραμονής πρωτοχρονιάς στη Γερμανία. περισσότερες από 600 γυναίκες φέρονται να κατήγγειλαν σεξουαλική παρενόχληση τους, με επίκεντρο την Κολωνία όπου μάλιστα μία γυναίκα δήλωσε στην αστυνομία ότι βιάστηκε.
Το θέμα έλαβε αμέσως και πολιτικές διαστάσεις καθώς μάρτυρες και αστυνομικοί υποστήριξαν ότι οι δράστες των επιθέσεων έδειχναν ότι έχουν αραβική ή αφρικανική καταγωγή, με το θέμα να διχάζει την γερμανική κοινωνία.
Επικριτές της κυβέρνησης και ακροδεξιοί έσπευσαν να συνδέσουν τα περιστατικά με το προσφυγικό, ενώ η γερμανική κυβέρνηση βρήκε την ευκαιρία να σκληρύνει τη στάση της με την Γερμανίδα καγκελάριο Άνγκελα Μέρκελ να ζητά να τεθεί υπό εξέταση το ενδεχόμενο ενός αυστηρότερου νομοθετικού πλαισίου σε ό,τι αφορά την πρακτική της απέλασης.
Το σάλο που προκάλεσε η είδηση ακολούθησαν διαδηλώσεις υποστήριξης από οργανώσεις προάσπισης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της Αριστεράς, αλλά και διαδηλώσεις από το ισλαμοφοβικό κίνημα «Pegida» με την συμμετοχή του ακροδεξιού κόμματος «Pro Koeln» και μελών εξτρεμιστικών οργανώσεων της περιοχής, με το σύνθημα «η Pegida προστατεύει».
Ακολούθησε επίσης ένα απίστευτο κίνημα ξενοφοβίας στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης με τους χρήστες τους να κατηγορούν τους πρόσφυγες και τους μετανάστες, «καταθέτοντας» μάλιστα «πειστήρια» των «εγκλημάτων» τους.
Το γαλλικό FRANCE 24 αποκαλύπτει την αλήθεια πίσω από τις φωτογραφίες που έχουν κατακλύσει το διαδίκτυο:
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ Νο 1

Αυτή η όμορφη νεαρή γυναίκα με τα ξανθά μαλλιά και τα γαλάζια μάτια, που απεικονίζεται με ματωμένο πρόσωπο, φέρεται να αποτελεί ένα από τα θύματα των σεξουαλικών επιθέσεων της παραμονής της Πρωτοχρονιάς. Στην πραγματικότητα η φωτογραφία κυκλοφορεί στο διαδίκτυο εδώ και 8 χρόνια. Πρωτοδημοσιεύτηκε σε συνομωσιολογικό μπλογκ που καταφερόταν κατά των μεταναστών, ενώ τον Φεβρουάριο του 2015 χρησιμοποιήθηκε ξανά από ένα σάιτ ονόματι ‘Fdesouche’, το οποίο απηχεί εθνικιστικές απόψεις.


ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ Νο 2

Η φωτογραφία αυτής της ημίγυμνης κοπέλας που ουρλιάζει φέρεται να αποτελεί φρικιαστικό στιγμιότυπο από τον βιασμό της από περισσότερους από 1000 Άραβες στη Γερμανία, σύμφωνα με τους χρήστες των social media. Ωστόσο η ίδια φωτογραφία είχε χρησιμοποιηθεί το 2014 σε άρθρο ινδικού σάιτ που αναφερόταν σε υπόθεση βιασμού.




ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ Νο 3

Η γυναίκα αυτή με το ματωμένο πρόσωπο φέρεται να δέχτηκε επίθεση από μετανάστες. Στην πραγματικότητα, πρόκειται για το μοντέλο Danielle Lloyd, από τη Βρετανία. Η φωτογραφία καταγράφει επίθεση που δέχτηκε σε νυχτερινό κέντρο του Λονδίνου, το 2009.




ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ Νο 4

Και σε αυτή τη περίπτωση υποτίθεται ότι βλέπουμε ένα θύμα βιασμού την παραμονή της Πρωτοχρονιάς. Πρόκειται όμως για την Amy Ferris, μια νεαρή Βρετανίδα που δέχτηκε επίθεση από μια άλλη γυναίκα σε μπαρ στο Μάντσεστερ το 2013.




Και ένα βίντεο

Το σκληρό αυτό βίντεο κυκλοφορεί ευρέως στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και υποτίθεται ότι αποτελεί σκηνή από το τι έγινε την παραμονή της Πρωτοχρονιάς στην Κολωνία. Το πιο εντυπωσιακό στοιχείο είναι ότι το εν λόγω βίντεο αναπαρήχθη ως ντοκουμέντο των επιθέσεων της Πρωτοχρονιάς όχι μόνο από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης αλλά και από την κρατική τηλεόραση της Ουγγαρίας!
Η αλήθεια είναι όμως ότι καταγράφει την φρικτή στιγμή του βιασμού Ευρωπαίας δημοσιογράφου στην πλατεία Ταχρίρ της Αιγύπτου, το 2011.
Και αυτές είναι μόνο λίγες περιπτώσεις από τις πολλές, με τις οποίες επιχειρείται να παγιωθεί το αίσθημα του τρόμου απέναντι στους πρόσφυγες στην Ευρώπη αλλά και η συλλογική καταδίκη των ανθρώπων που έκαναν το μεγάλο κι επικίνδυνο ταξίδι όχι για να βιάσουν γυναίκες, αλλά για να επιβιώσουν από τον πόλεμο και να έχουν την ευκαιρία για μια καλύτερη ζωή.

Η ΚΟΜΕΠ για το σύμφωνο συμβίωσης

 Η ΚΟΜΕΠ για το σύμφωνο συμβίωσης

Η κε του μπλοκ αντιγράφει και παραθέτει εκτεταμένα αποσπάσματα από το κείμενο του Τμήματος για την Ισοτιμία των Γυναικών της ΚΕ του ΚΚΕ, ο για το Σύμφωνο Συμβίωσης», που δημοσιεύεται στο τεύχος της Κομεπ, που  κυκλοφορεί. Ο σκοπός της αντιγραφής και της ανάρτησης γενικώς είναι να προτρέψει το σφο αναγνώστη να πάρει και να μελετήσει συνολικά το κείμενο, χωρίς να αρκεστεί στα αποσπάσματα που παρατίθενται από το υποκεφάλαιο «η θέση του ΚΚΕ για την τροποποίηση του νόμου για το Σύμφωνο Συμβίωσης» (και πιστεύω ότι είναι αντιπροσωπευτικά για τη βασική θέση του κειμένου). Καλή ανάγνωση και προπαντός νηφάλιο σχολιασμό (αν θελήσετε να αφήσετε κάποιο σχόλιο).

Το ΚΚΕ από το 2008 είχε εκφράσει τις επιφυλάξεις και την ανησυχία του για το γεγονός ότι η θεσμοθέτηση του ΣΣ για τα ετερόφυλα ζευγάρια αποτελούσε στην ουσία «προθάλαμο» της θεσμοθέτησης –μέσω της επέκτασής του- αντίστοιχου συμβολαίου και για τα ομόφυλα ζευγάρια. Για αυτό και είχε ψηφίσει «παρών». Εξάλλου, αν δεν είχε θεσμοθετηθεί το ΣΣ για τα ετερόφυλα ζευγάρια δε θα είχε καταδικαστεί η Ελλάδα για διάκριση. Υπάρχει πιθανότητα η Ελλάδα να καταδικαστεί με την ίδια λογική επειδή δεν προβλέπει νομικά τη σύναψη γάμου ομόφυλων ζευγαριών με τα αντίστοιχα δικαιώματα και υποχρεώσεις που απορρέουν από αυτήν (υιοθεσία, κ.ά.).

Παίρνοντας υπόψη τη μεθόδευση και την κλιμάκωση που ακολούθησε, το ΚΚΕ επεξεργάστηκε παραπέρα τη θέση του. Μεθοδολογικό κριτήριο της προσέγγισής του αποτελεί η ανάλυση και η ερμηνεία του θεσμού της οικογένειας ως ιστορικού – κοινωνικού φαινομένου.

Η οικογένεια, όπως όλα τα κοινωνικά φαινόμενα, μεταβάλλεται στο πλαίσιο της εξελικτικής πορείας της ανθρωπότητας. Ως κοινωνικό φαινόμενο, η οικογένεια δεν είχε τις ίδιες οικονομικές και κοινωνικές λειτουργίες σε όλη την ιστορία της ανθρωπότητας. Αυτές ποικίλλαν ανάλογα με το ιστορικό επίπεδο ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων που καθόριζε και τον εκάστοτε κοινωνικοοικονομικό σχηματισμό. (…)

Δηλ τα εθιμοτυπικά ή νομικά δικαιώματα στο γάμο δεν καθορίζονταν με βάση τις σεξουαλικές σχέσεις, το σεξουαλικό προσανατολισμό, αλλά στη βάση κοινωνικών δικαιωμάτων, που σχετίζονταν με την αναπαραγωγή του είδους, τις υποχρεώσεις και τα δικαιώματα των γονιών προς τα παιδιά, το μελλοντικό εργατικό δυναμικό ή τα μέλη της αστικής τάξης.

Ο σύγχρονος γάμος αποτελεί τη νομική έκφραση αυτής της κοινωνικής σχέσης, της οικογένειας, κυρίως όπως διαμορφώθηκε στην καπιταλιστική κοινωνία. Περιλαμβάνει ως κεντρικό της στοιχείο τη γονική μέριμνα, δηλαδή τις υποχρεώσεις και τα δικαιώματα των γονιών απέναντι στα παιδιά. Από αυτή τη βάση παράγονται και οι υποχρεώσεις μεταξύ των συζύγων και τα κληρονομικά δικαιώματα. Με άλλα λόγια, αυτό που ρυθμίζεται νομικά δεν είναι γενικά η συγκεκριμένη επιλογή συμβίωσης του κάθε ατόμου, αλλά η συμβίωση η οποία μπορεί δυνάμει να οδηγήσει στην τεκνοποίηση, συμβάλλοντας στην αναπαραγωγή του είδους. Με αυτήν την έννοια, τα κοινωνικά δικαιώματα απορρέουν από την προοπτική της τεκνοποίησης και όχι ως απόρροια μιας ατομικής επιλογής συμβίωσης στη βάση οποιωνδήποτε άλλων επιλογών, φιλικών, σεξουαλικών, οικονομικών, εργασιακών ή οτιδήποτε άλλο. Εννοείται ότι το γεγονός αυτό δεν αναιρείται όταν κάτι τέτοιο τελικά δεν προκύπτει, όταν δηλαδή δύο σύζυγοι δεν αποκτούν –για οποιοδήποτε λόγο- παιδί.

Με βάση τα παραπάνω, το ΚΚΕ θεωρεί ότι η μοναδική έκφραση της σύγχρονης οικογένειας πρέπει να είναι ο υποχρεωτικός –πλήρως διαχωρισμένος από τη θρησκεία- γάμος. Δεν υπάρχει καμία αναγκαιότητα για δύο ειδών νομοθετικές ρυθμίσεις του γάμου.

Στη βάση των παραπάνω, εκτιμάμε ότι ο θεσμός του πολιτικού γάμου απαιτεί εκσυγχρονισμό στην κατεύθυνση απλούστευσης, πχ της διαδικασίας λύσης του (με μεμονωμένες τροποποιήσεις στον Αστικό Κώδικα για τον πολιτικό γάμο και όχι με τη θεσμοθέτηση νέων μορφών γάμου.

Το ΚΚΕ παλεύει για μια σειρά κοινωνικά δικαιώματα που αφορούν την εργατική τάξη και το λαό (εργασιακά, ασφαλιστικά, συνταξιοδοτικά, ιατροφαρμακευτική περίθαλψη) χωρίς να βάζει διαχωρισμούς ανάλογα με το φύλο, το σεξουαλικό προσανατολισμό, τη φυλή, τη θρησκεία. Θεωρούμε ότι τα αιτήματα του εργατικού λαϊκού κινήματος καλύπτουν ορισμένα από αυτά τα προβλήματα που επικαλούνται ομόφυλα ζευγάρια, πχ για τα φορολογικά, κοινωνικό επίδομα για τα παιδιά ανεξάρτητα οικογενειακής κατάστασης, σύνταξη σε όλους τους άνω των 60 ετών.

Άλλα ζητήματα πχ κληρονομικά μπορούν να διευθετηθούν μέσω ιδιωτικών συμφωνητικών, συμβολαιογραφικών πράξεων. Όπως, αντίστοιχα, το να λαμβάνει γνώση κάποιος για τα θέματα που αφορούν την υγεία κάποιου άλλου μπορεί να αντιμετωπιστεί με ιδιωτικό τρόπο, στο πλαίσιο ιδιωτικών συμφωνητικών, αλλά και τις αναγκαίες τροποποιήσεις στον Αστικό Κώδικα, ώστε να μπορεί ο οποιοσδήποτε –εφόσον δεν επιθυμεί οι συγγενείς του να έχουν λόγο για αυτά τα ζητήματα- με ιδιωτικό πληρεξούσιο να ορίζει κάποιον οικείο του για να ρυθμίζει τέτοια ζητήματα.

Με την εξέλιξη της καπιταλιστικής κοινωνίας και κυρίως με τη μελλοντική κατάργησή της και τη διαμόρφωση της σοσιαλιστικής-κομμουνιστικής κοινωνίας, οπωσδήποτε θα διαμορφωθούν νέες σχέσεις μεταξύ των δύο φύλων που επιθυμούν να προχωρήσουν σε τεκνοποίηση. Η κοινωνική επανάσταση άλλωστε –η οποία ξεκινά με τη νίκη της σοσιαλιστικής πολιτικής επανάστασης, την κατάκτηση της εργατικής εξουσίας- περιλαμβάνει τη ριζική τροποποίηση σε μια πορεία του συνόλου των κοινωνικών σχέσεων, συμπεριλαμβανομένων των σχέσεων των δύο φύλων και των γονέων με τα παιδιά. Η κοινωνία θα ρυθμίζει αυτές τις σχέσεις στη νέα οικονομική και κοινωνική βάση, ενώ ειδικά στην ανώριμη κομμουνιστική, στη σοσιαλιστική κοινωνία, το εργατικό κράτος θα προσδώσει και την αντίστοιχη νομική έκφραση σε αυτές τις σχέσεις.

Οι νέες αξίες και αντιλήψεις αποκρυσταλλώνονται σταδιακά στο βαθμό που εδραιώνονται οι κομμουνιστικές σχέσεις. Σε αυτήν τη βάση επαναστατικοποιούνται οι απόψεις για τις σχέσεις των δύο φύλων, για τις σχέσεις ανθρώπου προς άνθρωπο, όπως και όλα τα συναισθήματα και οι ιδέες των ανθρώπων. Παρεμβάλλονται νέοι κανόνες ανάμεσα στις υποχρεώσεις του ατόμου απέναντι στην κοινωνία, που οδηγούν στην πάλη του νέου πάνω στο παλιό είναι μια αργή και βασανιστική πορεία, καθώς η εμβάθυνση στις νέες σχέσεις παραγωγής και κατανομής επιδρά με ορισμένη καθυστέρηση στη συνείδηση και τις εδραιωμένες για αιώνες αντιλήψεις και πρακτικές.

Η διαδικασία αυτή δημιουργεί τη βάση για μια συνολική αναμόρφωση της οικογένειας και των οικογενειακών δεσμών, της σχέσης ατόμου και κοινωνίας, κοινωνίας και ατόμου, για την πραγματική αναγέννηση των σχέσεων μεταξύ των δύο φύλων, των συναισθηματικών και οικογενειακών δεσμών που αναπτύσσουν. Από τη στιγμή που έχουν φύγει από τη μέση όλοι οι οικονομικοί παράγοντες που παίζουν στον καπιταλισμό τον καθοριστικό ρόλο στη δημιουργία οικογένειας, μένει το έδαφος για την ελεύθερη ανάπτυξη αμοιβαίων σχέσεων μεταξύ άντρα και γυναίκας. Το ζήτημα της επιλογής συμβίωσης ενός ζευγαριού γίνεται αποκλειστικά ιδιωτική υπόθεση, στη βάση της σωματικής, πνευματικής, ψυχικής και οποιασδήποτε άλλης έλξης. Η συμβίωση αυτή δεν επηρεάζεται από άλλους παράγοντες και για αυτό διαρκεί για όσο καιρό διαρκεί αυτή η έλξη. Το μοναδικό ελατήριο είναι η αμοιβαία αγάπη.

Η διαφωνία του ΚΚΕ στην τροποποίηση του ΣΣ και ιδιαίτερα στην επέκτασή του στα ομόφυλα ζευγάρια απορρέει από το χαρακτήρα και την εξέλιξη του θεσμού της οικογένειας, από το ρόλο της στην αναπαραγωγή του είδους. Αφετηρία της θέσης μας είναι η άποψη για την ολόπλευρη κοινωνική προστασία των παιδιών και την εξασφάλιση όσο το δυνατόν –για την καπιταλιστική κοινωνία- πιο ) ευνοϊκών προϋποθέσεων σωματικής, πνευματικής και ψυχικής ανάπτυξής τους. Στη διαμόρφωση της θέσης μας λαμβάνουμε υπόψη και όλο το σχεδιασμό που ξεκίνησε το 2008 με τη θεσμοθέτηση του ΣΣ για τα ετερόφυλα ζευγάρια και ο οποίος είναι φανερό ότι θα έχει άμεσα και συνέχεια (πέρα από την ψήφιση του συγκεκριμένου νομοσχεδίου στην κατεύθυνση υιοθέτησης παιδιών από ομόφυλα ζευγάρια. Με αυτά τα κριτήρια επαναλαμβάνουμε ότι δε συμφωνούμε με την επέκταση του θεσμού της οικογένειας στα ζευγάρια του ίδιου φύλου, πολύ περισσότερο με τη θεσμοθέτηση της δυνατότητας υιοθεσίας ή αξιοποίησης της Ιατρικώς Υποβοηθούμενης Αναπαραγωγής.

Η βιολογική προέλευση του ανθρώπου είναι αποτέλεσμα της σεξουαλικής σχέσης άντρα-γυναίκας, η οποία ως τέτοια ενδιαφέρει και ρυθμίζεται από την κοινωνία. Στη συμβίωση των ομόφυλων ζευγαριών αντικειμενικά το παιδί –από τα πρώτα καθοριστικά χρόνια της ζωής του- αποκτά παραποιημένη αντίληψη αυτής της βιολογικής σχέσης των δύο φύλων, η οποία είναι απαραίτητο συστατικό για την ομαλή ψυχοσωματική και κοινωνική ανάπτυξή του.

Και αυτό το συμπέρασμα δεν ανατρέπεται από το γεγονός ότι στον ετερόφυλο γάμο μπορεί να υπάρχουν αντιδραστικά στοιχεία, ενδοοικογενειακή βία κι άλλα υποπροϊόντα της εκμεταλλευτικής κοινωνίας, που ενδέχεται να δημιουργήσουν αρνητικές συνθήκες ανατροφής του παιδιού. Σε αυτήν τη βάση, εξάλλου, παρήχθησαν και οι ανισοτιμίες των δύο φύλων και οι καταπιεστικές συμπεριφορές του άντρα προς τη γυναίκα και πολλά άλλα.

Δεδομένου ότι χρόνια κοινωνικά προβλήματα και συμπεριφορές έχουν κοινωνική ρίζα στην ταξική διαίρεση της κοινωνίας (και όλα όσα αυτή συνεπάγεται σε επίπεδο κοινωνικών σχέσεων και αντιλήψεων), ο κίνδυνος αυτός δεν αποτρέπεται ούτε στην περίπτωση ανατροφής παιδιών από ομόφυλα ζευγάρια. Αντίθετα, σε αυτήν την περίπτωση οι κίνδυνοι αυτοί ενισχύονται από την παραποιημένη αντίληψη της βιολογικής σχέσης, χωρίς να σημαίνει ότι το παιδί ενός ομόφυλου θα αναπτύξει οπωσδήποτε και ομόφυλο σεξουαλικό προσανατολισμό. Η ανάπτυξη των ψυχικών λειτουργιών του παιδιού κατά τη διάρκεια της διαδικασίας έμμεσης αφομοίωσης των αξιών, που επικρατούν σε μια ιστορική περίοδο, γίνεται μέσα από τις άμεσες κοινωνικές επαφές του παιδιού με τους ενήλικες. Στη συνέχεια αφομοιώνονται στη συνείδησή του. Συνεπώς επιδρά συνολική η οικογένεια, το ευρύτερο οικογενειακό, φιλικό, σχολικό, κοινωνικό περιβάλλον.

Άλλωστε και η ίδια η σύγχυση για τις σχέσεις μεταξύ των δύο φύλων συνδέεται άμεσα –χωρίς να επικαθορίζεται συνολικά από αυτά- με τα προβλήματα στις σχέσεις των ετερόφυλων ζευγαριών και τη μεταβατικότητα που υπάρχει σήμερα στο ζήτημα αυτό σε σχέση με παλιότερα. Κάθε επιλογή άλλωστε που παρουσιάζεται ως ατομική, συμπεριλαμβανομένου του λεγόμενου σεξουαλικού προσανατολισμού, δεν μπορεί να αποκοπεί από τις κοινωνικές συνθήκες μέσα στις οποίες υιοθετείται. Η οποιαδήποτε επιλογή δεν μπορεί, για παράδειγμα, να μην επηρεάζεται από κοινωνικά προσδιορισμένα φαινόμενα όπως οι αντιδραστικές αντιλήψεις για τη γυναίκα, η ενδοαστική βία, τα αρνητικά βιώματα των παιδιών από την ανατροφή τους από ετερόφυλα ζευγάρια, κλπ. Αυτά τα προβλήματα δε δημιουργούν μόνο σύγχυση όσον αφορά τις σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων του ίδιου φύλου, αλλά αρνητικές καταστάσεις και συμπεριφορές και στις σχέσεις μεταξύ ανθρώπων διαφορετικών φύλων.

Από τα παραπάνω απορρέει ότι το ίδιο φαινόμενο έχει πολύ διαφορετικό χαρακτήρα στις διαφορετικές βαθμίδες της κοινωνικής εξέλιξης. Σε καμία περίπτωση, για παράδειγμα, δεν μπορεί να συγκριθεί η ομοφυλοφιλία στις σημερινές συνθήκες κυριαρχίας του καπιταλισμού με το αντίστοιχο φαινόμενο στην Αρχαία Ελλάδα ή σε άλλες περιοχές και περιόδους (που δεν μπορούν να παρουσιαστούν στο πλαίσιο αυτού του άρθρου, αν και είναι αρκετά γνωστές). Αυτό δε σημαίνει ότι δεν υπάρχουν επιμέρους κοινές πλευρές μεταξύ τους, αλλά ότι αυτές οι κοινές πλευρές δεν είναι οι καθοριστικές για την έκταση και τα χαρακτηριστικά του φαινομένου στις διάφορες περιόδους.

Ο αντιεπιστημονικός τρόπος προσέγγισης αυτού του κοινωνικού φαινομένου δεν περιορίζονται μόνο στην ανιστόρητη σύγκριση των σχέσεων μεταξύ ανθρώπων διαφορετικού ή του ίδιου φύλου σε διαφορετικές περιόδους της εξέλιξης της ανθρωπότητας, αλλά επεκτείνεται και στην ταύτιση της συμπεριφοράς των ζώων με αυτή των ανθρώπων, η οποία επιχειρείται μέσω της ανάδειξης «ομοφυλοφιλικών» φαινομένων στις σεξουαλικές σχέσεις στο ζωικό βασίλειο.

Συνοψίζοντας, το ΚΚΕ θεωρεί ότι ο σεξουαλικός προσανατολισμός είναι ιδιωτική υπόθεση, όπως και η συμβίωση. Ο σεξουαλικός προσανατολισμός, η σεξουαλική σχέση ή η ικανοποίηση της σεξουαλικότητας δεν παράγει κοινωνικά δικαιώματα. Η θεσμοθέτηση του συμφώνου συμβίωσης για τα ομόφυλα ζευγάρια είναι επί της ουσίας επέκταση του θεσμού της οικογένειας και σε αυτά τα ζευγάρια. Η εμπειρία από άλλες χώρες αποδεικνύει ότι, όπου θεσμοθετήθηκε το σύμφωνο συμβίωσης ή ο γάμος ομοφυλόφιλων, άνοιξε ο δρόμος και για την υιοθεσία παιδιών.

Παρόλα αυτά το ΚΚΕ καταδικάζει και είναι κάθετα αντίθετο σε οποιαδήποτε συμπεριφορά ή πρακτική γίνεται σε βάρος ανθρώπων με κριτήριο τις σεξουαλικές προτιμήσεις τους. Θεωρεί απαράδεκτες όχι μόνο τις επιθέσεις, αλλά και οποιαδήποτε σχετική προσβλητική συμπεριφορά. Γι’ αυτόν το λόγο άλλωστε συμφώνησε στη Βουλή με τη ρύθμιση που προβλέπει την αυστηρή τιμωρία αυτών των συμπεριφορών.

Ο λόγος ύπαρξης του ΚΚΕ στην ελληνική κοινωνία είναι η συσπείρωση των καταπιεσμένων –πέρα και πάνω από τις υπαρκτές διαφορές μεταξύ τους σε όλα τα πεδία της ιδιωτικής και κοινωνικής ζωής- σε κατεύθυνση σύγκρουσης με το κεφάλαιο και την εξουσία του, με στόχο την ανατροπή της καπιταλιστικής και την οικοδόμηση της αταξικής κομμουνιστικής κοινωνίας.

Ενδιαφέρον παρουσιάζουν και κάποια αποσπάσματα από προηγούμενο υποκεφάλαιο με την παρουσίαση και το σχολιασμό της θέσης των άλλων πολιτικών (και όχι μόνο) δυνάμεων. Σημειώνω ενδεικτικά τα εξής:

Οι ΑΝΕΛ καταψήφισαν επί της αρχής το νομοσχέδιο, με εξαίρεση 3 βουλευτές, αναπαράγοντας τις αντιδραστικές εθνικιστικές θέσεις για «τη σημασία της οικογένειας στη συντήρηση και προαγωγή του έθνους». Ιδιαίτερη συζήτηση έγινε στη Βουλή για τις απαράδεκτες τοποθετήσεις του Π. Καμμένου περί ταύτισης της ομοφυλοφιλίας με την κτηνοβασία.

Η ΧΑ από την πλευρά της, όχι μόνο καταψήφισε το νόμο, αλλά εντείνει, απ’ ό,τι φαίνεται, τις απαράδεκτες φραστικές και σωματικές επιθέσεις της σε ομοφυλόφιλους, φέροντας σημαντική ευθύνη για τη στοχοποίησή τους. Από την άλλη, η αντίδρασή της στο νομοσχέδιο απορρέει από αντιδραστικές θέσεις εκθειασμού της οικογένειας ως πυρήνα αναπαραγωγής της κοινωνίας, κινούμενη στη γνωστή ιδεολογική γραμμή «πατρίς-θρησκεία-οικογένεια».

Η αντιδραστική οπτική της Εκκλησίας αποτυπώνεται στην προσέγγιση του γάμου και της οικογένειας «ως κατεξοχήν εκκλησιαστικού και κοινωνικού θεσμού» που είναι –με βάση την απόφαση της ΔΙΣ- «το ασφαλέστερο κοινωνικό πλαίσιο για την ορθή διαπαιδαγώγηση και την αγωγή των νέων μελών της κοινωνίας».

Η Εκκλησία θεωρεί την οικογένεια και το γάμο (εννοείται πως αναγνωρίζει μόνο το θρησκευτικό γάμο) ως απαραίτητους θεσμούς για τη διαπαιδαγώγηση των παιδιών με επίκεντρο τη διδασκαλία του ορθόδοξου χριστιανισμού. Θεωρεί δηλαδή την οικογένεια ως απαραίτητο συμπλήρωμα της Εκκλησίας στο στόχο της υιοθέτησης από τα παιδιά της μεταφυσικής θρησκευτικής κοσμοθεωρίας. Η Εκκλησία αντιτάσσεται λοιπόν στο σχέδιο νόμου από την οπτική της υπεράσπισης της ανατροφής «καλών χριστιανών». Άμεσα ή έμμεσα αναγνωρίζει ως σκοπό της σεξουαλικής σχέσης την τεκνοποίηση.

Βία, η μοιραία κατάληξη

 Βία, η μοιραία κατάληξη

1. Η περιφρόνησή μου για το καθεστώς δεν προλαβαίνει να συγκεντρώνει λόγους για να κάνει την επανεμφάνισή της. Η χρήση χημικών και οι βιαιότητες κατά των συνταξιούχων από τους νεάντερταλ των ΜΑΤ ήταν προορισμένες να σπείρουν το φόβο σε όλους όσους από δω και στο εξής θα τολμούν να διαδηλώνουν μπροστά στου Μαξίμου. Κοινή λογική: αν επιτίθενται στους γέροντες, μπορεί κανείς να φανταστεί και τα υπόλοιπα που είναι διατεθειμένοι να πράξουν. Η πεισματική επικύρωση της βίας εκ μέρους των Συριζαίων σε κάθε διεκδίκηση των εργαζομένων δημιουργεί έναν φαύλο κύκλο στον οποίο εγκλωβίζεται ο πρωθυπουργός, ώστε να αισθάνεται ήσυχος για να εκπροσωπεί το ιδεώδες της Ευρώπης.

 

2. Συχνά μια εικόνα ή μια φράση αποδυναμώνουν, εκμηδενίζουν κάθε συζήτηση, κάθε ατέρμονη ανάλυση. Ακούσαμε από τον γέροντα συνταξιούχο, που χτυπήθηκε από τα ΜΑΤ: «Δεν με νοιάζει καθόλου που με χτύπησαν, περισσότερο φοβήθηκα για τα γυαλιά μου, μην πέσουν και σπάσουν, γιατί δεν έχω χρήματα να αγοράσω άλλα».

 

3. Δεν υπάρχει αμφίεση που να μη δοκίμασε ο Τσίπρας, κι όμως δεν κατάφερε να ανακτήσει την αξιοπιστία του. Ενώ παίζει μόνος του θέατρο, κεκλεισμένων των θυρών, έξω ο κόσμος καίγεται προσπαθώντας να μεταβάλει τη μοίρα του.

 

4. Αντί να χαιρόμαστε τους γέροντές μας, ευθυτενείς και όρθιους, αντί η Πολιτεία να τους εξασφαλίζει μια ασφαλή και ήρεμη ζωή, τους κυνηγά στο πεζοδρόμιο. Ενδεια πολιτισμού, την οποία οι Συριζαίοι προφανώς συντηρούν. Κάθε πράξη βίας ενάντια σ' έναν απόμαχο της ζωής είναι πράξη βίας ενάντια στον κάθε πατέρα, ενάντια στη μόνιμη πηγή σοφίας, είναι ξεριζωμός από την ιστορία μας, από την ουσία από την οποία είμαστε φτιαγμένοι. Η ζωή δεν είναι παρά ένα ίχνος στην άμμο που προλαβαίνουμε να αφήσουμε πριν χαθεί από το κύμα της θάλασσας. Ας την προστατέψουμε περισσότερο, όπως προσπάθησε ο ήρωας του βιβλίου «Μια εποχή με γλυκό καιρό» του Μπράντμπερυ: «Μια μέρα, ενώ ο ήλιος κοντεύει να δύσει, ο ήρωας καθώς περπατάει ρεμβάζοντας στην έρημη ακτή διακρίνει από μακριά έναν μικρόσωμο γέρο που τριγυρίζει στην αμμουδιά μ' ένα μπαστούνι και σχεδιάζει παράξενες μορφές. Είναι ο Πικάσο. Ο ήρωας τον καταλαβαίνει όταν πηγαίνει πίσω του και βλέπει τα σχέδια στην άμμο. Παρακολουθεί κρατώντας την αναπνοή του, με το φόβο μήπως σπάσει η μαγεία. Ο Πικάσο απομακρύνεται και χάνεται. Ο άνθρωπός μας θα ήθελε να σώσει το έργο, όμως η θάλασσα ανεβαίνει και καλύπτει την αμμουδιά» (από το βιβλίο του Ουμπέρτο Εκο «Κήνσορες και θεράποντες», μετ. Εφης Καλλιφατίδη, εκδ. «Γνώση»).

 

5. Η νευρικότητα με την οποία η κυβέρνηση αποφάσισε να αποτυπώσει την κυριαρχία της πάνω στους συνταξιούχους, φανερώνει ότι έχει απομονωθεί από τον κόσμο. Εχει ωστόσο λάβει το μήνυμα πως έχουν τελειώσει τα λόγια και άλλα λόγια και πως η μόνη σφαίρα δράσης που της απομένει είναι η βία. Ο Τσίπρας εξαπάτησε τον ίδιο του τον εαυτό, γιατί πίστεψε ότι όλοι είμαστε ίδιοι και όμοιοι, και ως εκ τούτου μπορεί ανά πάσα στιγμή να μας παίζει.

Του Γιώργου ΚΑΚΟΥΛΙΔΗ

Τι προβλέπει το σχέδιο και ποιες είναι οι συνέπειες

Τι προβλέπει το σχέδιο και ποιες είναι οι συνέπειες

Εχουμε ένα νέο ασφαλιστικό φορέα, τον ΕΦΚΑ, που απορροφά τον ΟΑΕΕ και τα άλλα Ταμεία των αυτοαπασχολούμενων. Εχουμε επίσης ένα νέο υπολογισμό των εισφορών, με 20% επί του φορολογητέου εισοδήματος για τη σύνταξη και 6,95% για την υγειονομική περίθαλψη. Το κατώτερο εισόδημα υπολογισμού είναι ο βασικός μισθός (σήμερα 586 ευρώ).
Εχουμε και νέο υπολογισμό συντάξεων, με συντελεστές αναπλήρωσης ανάλογα με τα έτη ασφάλισης, που περιγράφεται στον ΠΙΝΑΚΑ 1. Οποιος πολλαπλασιάσει τους συντελεστές με το ατομικό του μηνιαίο εισόδημα, θα βρει τι σύνταξη του αναλογεί. Οι σημερινές συντάξεις θα επανυπολογιστούν με το νέο σύστημα και θα τροποποιηθούν ανάλογα, μετά την «ολοκλήρωση του προγράμματος δημοσιονομικής προσαρμογής», ώστε να μη μείνει κανένας παραπονεμένος...
Ας δούμε τις πιο βασικές συνέπειες για τους αυτοαπασχολούμενους.

1. Τα ασφαλιστικά δικαιώματα συρρικνώνονται. Γιατί όμως; Οποιος πληρώσει θα πάρει και καλή σύνταξη, θα πει κάποιος. Ναι, αλλά σε τι κατάσταση βρίσκεται σήμερα η πλειοψηφία των αυτοαπασχολούμενων; Πάνω από το 50% δεν μπορεί να πληρώσει την εισφορά του ΟΑΕΕ, όχι γιατί είναι μπαταξήδες, αλλά γιατί δεν έχουν. Σήμερα, τα χρέη συσσωρεύονται, οι ανάγκες πετσοκόβονται, τα λουκέτα πολλαπλασιάζονται, η ανεργία καλπάζει.

Αρα, θέλοντας και μη, η πλειοψηφία των αυτοαπασχολούμενων θα ενταχθεί στην κατώτερη ασφαλιστική κατηγορία και θα εισπράξει τη σύνταξη που αναφέρεται στον πίνακα, αν βέβαια καταφέρει να εξασφαλίσει 35 έτη ασφαλιστικού βίου. Επομένως, το σχέδιο νόμου, στην πράξη, προσφέρει λίγα ψίχουλα ανταποδοτικής σύνταξης για το μόχθο μιας ζωής και μια εθνική σύνταξη - φιλοδώρημα, για να μη λιμοκτονήσει ο συνταξιούχος.
Αυτό που κυρίως επισφραγίζεται, είναι η υφαρπαγή του δικαιώματος του μεγαλύτερου τμήματος των αυτοαπασχολούμενων σε αξιοπρεπή σύνταξη.
Ας δούμε πώς αποτυπώνονται οι συντάξεις που απέδιδαν οι κατώτερες εισφορές, όπου εντάσσεται η μεγάλη πλειοψηφία των ασφαλισμένων, με τους αντίστοιχους νόμους (ΠΙΝΑΚΑΣ 2). Διακρίνεται καθαρά η συνέχεια των αντιασφαλιστικών πολιτικών από τις κυβερνήσεις στην πάροδο του χρόνου. Δηλαδή η προσδοκώμενη σύνταξη μειώθηκε σωρευτικά κατά 57% μέσα σε 23 χρόνια.

2. Προωθούνται η ανταποδοτικότητα και η ιδιωτικοποίηση. Η ανταποδοτικότητα του ασφαλιστικού συστήματος είναι βασική συνιστώσα των κατευθύνσεων της ΕΕ για το ασφαλιστικό σύστημα. Οσα δίνεις, τόσα παίρνεις, δηλαδή. Αυτός είναι ένας τρόπος για να αποποιηθεί το κράτος τον κοινωνικό του ρόλο.

Με τον νέο σχέδιο η ανταποδοτικότητα έφτασε σε τέτοια επίπεδα, ώστε να είναι συγκρίσιμη με τις αποδόσεις της ιδιωτικής ασφάλισης. Το επόμενο βήμα είναι η άρση της υποχρεωτικότητας της ασφάλισης σε δημόσιο ασφαλιστικό ταμείο και η εξίσωση ιδιωτικής και δημόσιας ασφάλισης. Ετσι, ανοίγονται νέες προοπτικές κερδοφορίας του κεφαλαίου για να ξεζουμίσουν, για μια φορά ακόμα, τον ασφαλισμένο. Το δημόσιο ασφαλιστικό σύστημα θα επιβιώσει ως σύστημα Πρόνοιας για όσους βρίσκονται σε συνθήκες απόλυτης φτώχειας. Η εμπειρία των πιο ανεπτυγμένων καπιταλιστικών χωρών σε αυτό το συμπέρασμα οδηγεί.

Ο ΠΙΝΑΚΑΣ 3 αποτυπώνει, όπως και ο προηγούμενος, τη συνέχεια των αντιασφαλιστικών πολιτικών στην πορεία του χρόνου, αλλά και το νέο ρεκόρ ανταποδοτικότητας που πέτυχε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ.

3. Ερχεται ψαλίδι και στις σημερινές συντάξεις. Οι συντάξεις που καταβάλλονται σήμερα, θα μπουν στο «κρεβάτι του Προκρούστη» μέχρι να επέλθει πλήρης εξομοίωση, προς τα κάτω φυσικά, των σημερινών «προνομιούχων» συνταξιούχων, με αυτούς που θα συνταξιοδοτηθούν τα επόμενα χρόνια.

Αν λάβουμε υπόψη την «απόδοση» των εισφορών όπως προκύπτει από τον ΠΙΝΑΚΑ 3, οι υφιστάμενες συντάξεις θα μειωθούν κατά 10% - 15%. Ετσι υλοποιούνται οι «κόκκινες γραμμές» της κυβέρνησης, που «διερρήγνυε τα ιμάτια της» ότι δεν θα μειωθούν οι συντάξεις. Την ίδια ...αξιοπιστία έδειξε και με την προεκλογική της εξαγγελία για επαναφορά της 13ης σύνταξης.
Στο σχέδιο νόμου αναφέρεται επί λέξει «...το ποσό της κανονισθείσας κατά τα ανωτέρω σύνταξης καταβάλλεται ανά μήνα, δώδεκα φορές το χρόνο». Και να σκεφτεί κανείς ότι τα μέτρα αυτά είναι συνέχεια στις μειώσεις των συντάξεων που επήλθαν τα προηγούμενα χρόνια, στην κατάργηση της 13ης και 14ης σύνταξης, στις δύο μειώσεις με τους νόμους του καλοκαιριού (αύξηση εισφοράς Υγείας) κ.λπ. Ετσι υλοποιείται ο σχεδιασμός σε βάρος των συνταξιούχων, που εκπονήθηκε από τα αστικά επιτελεία και εφαρμόστηκε από όλες τις κυβερνήσεις.

4. Τα ελλείμματα φορτώνονται στους ασφαλισμένους και τους συνταξιούχους. Για τις ενοποιήσεις των Ταμείων έχουν πείρα οι αυτοαπασχολούμενοι. Το ΠΔ 258/05 θεσμοθετήθηκε για την ενοποίηση των Ταμείων ΤΕΒΕ, ΤΑΕ, ΤΣΑ και δημιουργήθηκε ο σημερινός ΟΑΕΕ. Με την ευκαιρία της ενοποίησης άλλαξε και ο τρόπος υπολογισμού εισφορών και συντάξεων προς το χειρότερο. Τη «νύφη την πλήρωσαν», κύρια, οι προ του 1993 ασφαλισμένοι, που υποτίθεται ότι είχαν εξαιρεθεί από τους νόμους Σιούφα.

Ταυτόχρονα, τα ελλειμματικά ΤΑΕ και ΤΣΑ ενσωματώθηκαν στο πλεονασματικό ΤΕΒΕ. Η ενοποίηση δεν έσωσε το νέο Ταμείο από τα χρέη και σήμερα ο ΟΑΕΕ έχει ουσιαστικά χρεοκοπήσει. Με άλλα λόγια, κάθε ενοποίηση διόγκωνε τα ελλείμματα, που αυτά με τη σειρά τους χρησιμοποιήθηκαν ως αφορμή για νέες μειώσεις στις παροχές. Εχουμε κάθε λόγο να ισχυριστούμε ότι οι ασφαλισμένοι και οι συνταξιούχοι θα κληθούν ξανά να πληρώσουν τα σπασμένα.
Να σημειώσουμε ακόμα ότι αυτό το σ/ν δεν είναι η τελική πρόταση που θα κατατεθεί στη Βουλή. Αποτελεί το διαπραγματευτικό χαρτί προς τους δανειστές, που ήδη άρχισαν τις προειδοποιητικές βολές. Επομένως, έχουμε να δούμε πολλές ακόμα «ηρωικές μάχες» της κυβέρνησης με το κουαρτέτο, που θα έχουν αποτέλεσμα την παραπέρα επιδείνωση των αντιασφαλιστικών διατάξεων, όπως συνηθίζεται. Μια κωμωδία που έχουμε δει σε επανάληψη, πολλές φορές τα προηγούμενα χρόνια.

Οι αξεπέραστες αντιφάσεις του καπιταλισμού τη διαπερνούν ως το μεδούλι

Οι αξεπέραστες αντιφάσεις του καπιταλισμού τη διαπερνούν ως το μεδούλι

«Η Ευρώπη σε πορεία παρακμής», ήταν ο τίτλος άρθρου αστικής εφημερίδας την Κυριακή 3/1/2016, αλλά δεν ήταν ούτε το μοναδικό άρθρο ούτε η μοναδική εφημερίδα που ασχολήθηκαν με την ΕΕ και την Ευρωζώνη. Ολος ο αστικός Τύπος είχε παρόμοια άρθρα και ρεπορτάζ.
«Από οικονομικής απόψεως, είμαστε ο αδύναμος κρίκος μιας Ευρώπης που φτωχαίνει χωρίς να μπορεί να αντιδράσει (...) Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις της ίδιας της Κομισιόν, το επίπεδο διαβίωσης στην Ευρώπη το 2023 θα βρίσκεται στο 60% του αντίστοιχου των Ηνωμένων Πολιτειών. Τα διεθνή κεφάλαια εγκαταλείπουν τη Γηραιά Ηπειρο (...) Στην οικονομική κρίση ήλθαν να προστεθούν το προσφυγικό/μεταναστευτικό ζήτημα και η τρομοκρατία. Η Ευρώπη νιώθει ευάλωτη, πιεσμένη από πολλές πλευρές και αδύναμη», έγραφε. Αλλο άρθρο ανέφερε ότι «δεν είναι ανάπτυξη το 1% για το 2015 ή το 1,4 για το 2016».
Τέτοιους προβληματισμούς άλλα άρθρα τούς συνδέουν με τις πολιτικές εξελίξεις σε κράτη - μέλη οι οποίες αναδεικνύουν ενδυνάμωση φυγόκεντρων τάσεων, που εκφράζουν πολιτικές δυνάμεις, όπως το αστικό ρεύμα που ονομάστηκε «ευρωσκεπτικισμός», με εθνικιστικό περιεχόμενο (π.χ. Γαλλία - «Εθνικό Μέτωπο», Γερμανία - «Εναλλακτική για τη Γερμανία», AdD), ενώ μιλούν για εθνικισμό στις χίλιες δυο εκδοχές του με βάση «εντυπωσιακές επιτυχίες εθνικιστικών και ξενοφοβικών κομμάτων σε σειρά ευρωπαϊκών χωρών μέσα στο 2015» (π.χ. Ουγγαρία, Πολωνία, κ.α.). Δυναμώνει η κόντρα στην παραπέρα ενοποίηση σε μια σειρά πρώην σοσιαλιστικών κρατών που εντάχθηκαν στην ΕΕ, ενισχύεται η τάση για ευελιξία.
Εκτιμούν επίσης ότι στην Πορτογαλία υπάρχει πολιτική αστάθεια, αφού η κυβέρνηση των Σοσιαλιστών «αναδείχθηκε χάρη στην ψήφο ανοχής δύο κομμάτων της ριζοσπαστικής Αριστεράς και αναγκάζεται να περνάει κρίσιμα νομοσχέδια με τη στήριξη της... Δεξιάς», όπως και στην Ισπανία, όπου «το ενδεχόμενο κυβέρνησης μειοψηφίας της Δεξιάς, όσο και εκείνο της κυβέρνησης συνεργασίας Σοσιαλιστών - Αριστεράς, φαίνονται για την ώρα εξαιρετικά δύσκολο να υλοποιηθούν». Αυτά γράφουν.
Στη Φινλανδία, το 54% τάσσεται υπέρ της Ευρωζώνης, ενώ το 31% επιθυμεί την έξοδο από αυτήν. Σε αντίστοιχη δημοσκόπηση το 2011 το 72% ήταν υπέρ της παραμονής στην Ευρωζώνη και 19% κατά. Η Φινλανδία βρίσκεται σε οικονομική κρίση εδώ και τρία χρόνια και βαδίζει στον τέταρτο χρόνο.
Στις αβεβαιότητες προσθέτουν και το προετοιμαζόμενο δημοψήφισμα στη Βρετανία για παραμονή ή έξοδο από την ΕΕ.

Οι αβεβαιότητες στην καπιταλιστική οικονομία

Τι είναι αυτό που συνδέει όλες τις διεργασίες σε μια σειρά από χώρες σχετικά με τις εξελίξεις στην ΕΕ και την Ευρωζώνη; Η πορεία της καπιταλιστικής οικονομίας της ΕΕ και κάθε κράτους - μέλους. Το λένε άλλωστε. Σε τελευταία ανάλυση, η διαχείριση της καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης έχει δυσκολίες, που έχουν σχέση με το ενιαίο νόμισμα, το οποίο απαιτεί ενιαία οικονομική και νομισματική πολιτική, αλλά και με το διαφορετικό σημείο του κύκλου της κρίσης, το διαφορετικό ύψος χρεών και ελλειμμάτων, την ανισομετρία στην ανάπτυξη και τα ιδιαίτερα συμφέροντα του κεφαλαίου κάθε κράτους - μέλους, αφού η κρίση καταστρέφει παραγωγικές δυνάμεις, άρα εκτός από την εργατική δύναμη καταστρέφει και κεφάλαιο. Είναι παραπλανητικές οι όποιες αστικές τοποθετήσεις πασχίζουν να εκφράσουν τάχα τα λαϊκά συμφέροντα, που τα χτυπά η αυστηρή δημοσιονομική πολιτική με βάση το Σύμφωνο Σταθερότητας λόγω του κοινού νομίσματος, με την επιστροφή στα εθνικά νομίσματα, ή να εκφράσουν τη λαϊκή δυσαρέσκεια, αποδίδοντας την καπιταλιστική οικονομική κρίση στην καπιταλιστική ενοποίηση και το κοινό νόμισμα. Κοινό νόμισμα υπήρχε και στην περίοδο καπιταλιστικής ανάπτυξης, αλλά η εργατική τάξη, ο λαός ωθούνταν στη φτώχεια με τις καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις, για να αναπαράγονται διευρυμένα τα κέρδη του κεφαλαίου. Το βασικό είναι ότι η καπιταλιστική οικονομική κρίση ενίσχυσε την ανισομετρία στο εσωτερικό της Ευρωπαϊκής Ενωσης, άλλοι έχασαν περισσότερο άλλοι λιγότερο, άλλοι κράτησαν τις θέσεις τους κ.λπ.
Ως αποτέλεσμα, υπάρχουν, σήμερα, τμήματα του κεφαλαίου σε μια σειρά κρατών που θεωρούν ότι τα συμφέροντά τους υπηρετούνται πιο αποτελεσματικά με εθνικό νόμισμα, έχουν άλλους έξωθεν της ΕΕ συμμάχους, απαιτούν άλλο μείγμα καπιταλιστικής διαχείρισης.
Η Κριστίν Λαγκάρντ, στο πρόσφατο άρθρο της στη γερμανική οικονομική εφημερίδα «Handelsblatt», όπου κάνει δυσοίωνες προβλέψεις για την παγκόσμια οικονομία το 2016, για την Ευρωζώνη λέει ότι είναι σε θέση να βελτιώσει τις προοπτικές ανάπτυξης, εφόσον αντιμετωπίσει αποτελεσματικά τα «κόκκινα» δάνεια, ύψους 900 δισ. ευρώ. Αυτό θα ενίσχυε τη δανειοδοτική ικανότητα των τραπεζών έναντι επιχειρηματιών, αλλά και ιδιωτών, και κατά συνέπεια την αποτελεσματικότητα της πολιτικής του φθηνού χρήματος, ενώ θα βελτίωνε τις προοπτικές ανάπτυξης και την εμπιστοσύνη των αγορών. Την ίδια ώρα, όμως, τα μέτρα χαλάρωσης της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (ΕΚΤ), με τα μηδενικά επιτόκια (0,05%) και την αγορά ομολόγων, για να πέσει χρήμα για επενδύσεις, δεν έχουν αποδώσει. Η ΕΚΤ εκτιμά ότι η οικονομία της Ευρωζώνης θα συνεχίσει να αναπτύσσεται με μέτριο ρυθμό. «Παραμένουν οι πτωτικοί κίνδυνοι αναφορικά με τις προοπτικές ανάπτυξης στην Ευρωζώνη. Οι πτωτικοί κίνδυνοι συνδέονται, κυρίως, με την αυξημένη αβεβαιότητα αναφορικά με τις εξελίξεις στην παγκόσμια οικονομία (...) Εχουν τη δυνατότητα να επηρεάζουν την παγκόσμια ανάπτυξη και τη ζήτηση από το εξωτερικό για τις εξαγωγές της Ευρωζώνης». Ο Πιερ Μοσκοβισί, σε πρόσφατη συνέντευξη Τύπου, είπε ότι η ανάπτυξη της οικονομίας θα κυμανθεί στο 1,2% το 2015 και στο 1,4% το 2016. Την ίδια ώρα, όμως, ο ρυθμός ανάπτυξης των επιχειρήσεων στην Ευρωζώνη επιβραδύνθηκε το Δεκέμβρη, άρα δε γίνονται ή γίνονται ελάχιστες επενδύσεις και όχι τέτοιες που να δώσουν δυναμική στην ανάπτυξη.
Σε όλ' αυτά βρίσκεται και ο πυρήνας των προβληματισμών των αστών για την πορεία της Ευρωζώνης και της ΕΕ. Δεν υπάρχουν δείκτες δυναμικής καπιταλιστικής ανάπτυξης.

Ταξικό το ζήτημα της πορείας της ΕΕ

Σχετικά με την πορεία και το μέλλον της ΕΕ, γράφτηκε σε αστική εφημερίδα στις 3/1/2016:
«Θα επιβιώσει η Ευρωπαϊκή Ενωση (ΕΕ) το 2016; (...) Σήμερα από πλευράς τόσο χωρών - μελών και αναλυτών όσο και θεσμών της ΕΕ (Επιτροπή, Ευρωπαϊκό Συμβούλιο κ.ά.) εκφράζεται η βαθιά ανησυχία για το μέλλον της ΕΕ. Τίτλοι για το "τέλος της Ευρώπης" ("The end of Europe") εμφανίζονται συχνά - πυκνά σε ευρωπαϊκά έντυπα. Η αβεβαιότητα επομένως για το μέλλον της Ενωσης φαίνεται να επικρατεί».
Σε άρθρο άλλης εφημερίδας εκφράζεται η εκτίμηση ότι «οι ανισότητες στο εσωτερικό της ΕΕ αποκτούν άλλη ποιότητα, καθώς πλάι στο παραδοσιακό ρήγμα μεταξύ Βορρά - Νότου αναπτύσσεται ένα νέο ρήγμα μέσα στον ίδιο τον γαλλογερμανικό πυρήνα της Ενωσης». Εκτίμηση που παραπέμπει σε τεράστια όξυνση των ανταγωνισμών. Αλλωστε, οι αξεπέραστες αντιφάσεις του καπιταλισμού διαπερνούν ως το μεδούλι την πορεία της διακρατικής καπιταλιστικής ένωσης και κάθε προσπάθεια καπιταλιστικής ενοποίησης.
Η οικονομική στασιμότητα που αντιμετωπίζει η Γαλλία, με τεράστιο κρατικό χρέος, που φτάνει το 100% του ΑΕΠ (2,3 τρισ. ευρώ), και ελλείμματα 4%, είναι η βάση πάνω στην οποία οξύνονται οι αντιθέσεις της με τη Γερμανία. Γι' αυτό παραβιάζει το Σύμφωνο Σταθερότητας, διαφωνούν για την οικονομική διακυβέρνηση και την παραπέρα πολιτική ενοποίηση. Η Γαλλία προτείνει τη δημιουργία μιας «οικονομικής κυβέρνησης στην Ευρωζώνη» (στο ρόλο αυτό θέλει την Κομισιόν), στην οποία θα ηγείται ένας επίτροπος με ευρείες εξουσίες, που θα προσφέρει πόρους για επενδύσεις στα 19 κράτη της Ευρωζώνης, θα ασχολείται με τις οικονομίες τους γενικότερα. Αυτές οι αναζητήσεις προσδοκούν να δημιουργήσουν συνθήκες διαχείρισης των οικονομικών κρίσεων, των χρεών και των ελλειμμάτων στα κράτη - μέλη ως ενιαία ευρωενωσιακά προβλήματα και όχι προβλήματα των κρατών - μελών.
Η Γερμανία απορρίπτει τη γαλλική πρόταση ως μη αξιόπιστη, με το επιχείρημα ότι απαιτεί εγκατάλειψη μεγάλου μέρους της εθνικής κυριαρχίας των κρατών - μελών. Θεωρεί ανεύθυνη την οικονομική πολιτική στα κράτη - μέλη που έχουν δημιουργήσει μεγάλα δημόσια ελλείμματα και κρατικά χρέη, γιατί δυσκολεύουν τη διαχείριση της κρίσης, ενώ δε συμμορφώνονται με τους δείκτες του Συμφώνου Σταθερότητας (χαλαρή εφαρμογή των κανόνων), με απόφαση των κυβερνήσεων (Γαλλία). Απαντά στην ενιαία ευρωενωσιακή αντιμετώπιση των προβλημάτων της οικονομίας των κρατών - μελών λέγοντας ότι «η αλληλεγγύη δεν αποτελεί λύση για τις οικονομικές και δημοσιονομικές αποτυχίες». Η Γερμανία θέλει διακυβέρνηση με «ανεξάρτητους τεχνοκρατικούς θεσμούς» και υπεράσπιση του Συμφώνου Σταθερότητας. Ηδη, η Γερμανία έχει επεξεργαστεί σχέδιο για το ενδεχόμενο χρεοκοπίας ενός κράτους εντός Ευρωζώνης. Ο Β. Σόιμπλε σε συνέντευξή του στη γερμανική εφημερίδα «Frankfurter Allgemeine» είχε πει: «Κάθε χώρα σήμερα πρέπει να αποδείξει ότι είναι σε θέση να διαχειριστεί τη διαδικασία προσαρμογής, η οποία είναι απαραίτητη ώστε να σταθεί στην παγκοσμιοποιημένη οικονομία». Είπε ακόμη, για τη δημιουργία μιας Ευρώπης δύο ταχυτήτων, ότι όλες οι χώρες «δεν μπορούν ή δε θέλουν να επιτύχουν τα ίδια βήματα ενσωμάτωσης την ίδια στιγμή».
Σε κόντρα με τη Γερμανία, με αφορμή το σχέδιο κατασκευής του ρωσικού αγωγού «Nord Stream» (σε αντίθεση με το «πάγωμα» των σχεδίων για τον αγωγό «South Stream»), είναι η Ιταλία, οι επιχειρηματικοί όμιλοι της οποίας ωφελούνται από το Νότιο (South) αγωγό, ενώ από το Βόρειο (Nord) ωφελούνται οι όμιλοι της Γερμανίας, αναβαθμίζοντας την ενεργειακή συνεργασία με τη Ρωσία και δυναμώνοντας την οικονομία της. Ετσι, η Ιταλία ζητά μεγαλύτερη «ευελιξία» στη λειτουργία της ΕΕ. Φαίνεται και από άρθρο στην εφημερίδα «Τέλεγκραφ» (18/12/2015), το οποίο συνυπέγραφαν ο Ιταλός ΥΠΕΞ, Πάολο Τζεντιλόνι, και ο Βρετανός ομόλογός του, Φίλιπ Χάμοντ, με τίτλο «Βρετανία και Ιταλία ενώνονται για τη μεταρρύθμιση της ΕΕ». Να και επιδιώξεις για άλλες «συμμαχίες» εντός ΕΕ.
Τελευταία, εμφανίζεται και η Πολωνία να κάνει «ιδιαίτερο παιχνίδι». Δείχνει μεγάλο ενδιαφέρον να προσεταιριστεί πρώην σοσιαλιστικά κράτη, όπως τα Βαλτικά, πρωτοστάτησε στη ΝΑΤΟική προστασία τους στην ουκρανική κρίση προσφέροντας το έδαφός της γι' αυτό το σκοπό, συντονίζεται στο μεταναστευτικό με Τσεχία, Σλοβακία και Ουγγαρία, η τελευταία τη στηρίζει απέναντι στις επεμβάσεις της Κομισιόν με αφορμή το νόμο για τα ΜΜΕ, αλλά η πρόσφατη εξάωρη συνάντηση των δύο ηγετών δεν μπορεί να ήταν μόνο γι' αυτό. Είναι δε η έκτη μεγαλύτερη καπιταλιστική οικονομία της ΕΕ, ενώ ο πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, ο σοσιαλδημοκράτης Τουσκ, είναι Πολωνός.
Ποια θα είναι η πορεία της ΕΕ; Οποια και αν είναι η εξέλιξή της και η σχέση της Ελλάδας με αυτήν, θα γίνεται ολοένα και πιο αντεργατική, αντιλαϊκή, αντιδραστική, είτε όπως είναι σήμερα είτε με δύο ταχύτητες, είτε τριχοτομημένη, είτε με χαλαρές σχέσεις, κ.λπ., η εκμετάλλευση θα βαθαίνει, θα ενισχύεται. Επομένως, ο δρόμος των εργατικών - λαϊκών στρωμάτων είναι η οργάνωση της συμμαχίας τους και της αντικαπιταλιστικής - αντιμονοπωλιακής πάλης τους για την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου, την αποδέσμευση από την ΕΕ, την κοινωνικοποίηση των συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής για να βάλουν την οικονομία στην υπηρεσία ικανοποίησης των αναγκών τους.

Ι.

«Βούτυρο στο ψωμί» ιμπεριαλιστικών «αντιτρομοκρατικών» σχεδιασμών

«Βούτυρο στο ψωμί» ιμπεριαλιστικών «αντιτρομοκρατικών» σχεδιασμών

• Τουρκία - Γερμανία δηλώνουν έτοιμες να ενισχύσουν την κοινή δράση κατά της τρομοκρατίας, αλλά και για το μεταναστευτικό
• Στις 22 Γενάρη, η Μέρκελ υποδέχεται τον Νταβούτογλου στο Βερολίνο

Μετά το πολύνεκρο χτύπημα στο Μπλε Τζαμί

Το νέο μακελειό στην Τουρκία, αυτήν τη φορά σε μια από τις πιο πολυσύχναστες τουριστικές περιοχές της Κωνσταντινούπολης, δίπλα στο Μπλε Τζαμί και την Αγιά Σοφιά, σημειώθηκε σε μια περίοδο που ούτως ή άλλως επιταχύνονταν οι διεργασίες για την κλιμάκωση των «αντιτρομοκρατικών» επιχειρήσεων των ιμπεριαλιστών στη Μέση Ανατολή, στο όνομα της καταπολέμησης του «Ισλαμικού Κράτους». Σε μια περίοδο που η ίδια η Τουρκία υψώνει τους τόνους, υπερασπιζόμενη με κάθε τρόπο τη δική της «αντι-τρομοκρατική δράση», εκτός αλλά και εντός των συνόρων της, με στόχο «την υπεράσπιση της εδαφικής της ακεραιότητας και την ασφάλειά της», όπως εξηγεί με κάθε ευκαιρία η κυβέρνηση.
Οπως έγινε και μετά την πολύνεκρη βομβιστική επίθεση του περασμένου Ιούλη στη Σουρούτς, αλλά και μετά το «λουτρό αίματος» του Οκτώβρη στην Αγκυρα (όπου σκοτώθηκαν πάνω από 32 και 100 άνθρωποι, αντίστοιχα), η κυβέρνηση του AKP συνέχισε με νέα ορμή τις στρατιωτικές της επιθέσεις κατά των «τρομοκρατών». Επιθέσεις βέβαια τις οποίες η τουρκική ηγεσία επιλέγει να εστιάζει στην εξουδετέρωση του ΡΚΚ, ειδικά μετά την ανοιχτή έκκληση για αυτονομία νοτιοανατολικών επαρχιών της που απευθύνουν πλέον πολλές φιλοκουρδικές οργανώσεις, όπως και το HDP, τρίτο κοινοβουλευτικό κόμμα της χώρας.
Παράλληλα, με δεδομένο ότι οι δέκα άνθρωποι που σκοτώθηκαν στο κέντρο της Κωνσταντινούπολης την περασμένη Τρίτη ήταν όλοι τους Γερμανοί τουρίστες, ξεκίνησε μια νέα συζήτηση ως προς το μέγεθος που αποκτά πλέον η απειλή «Ισλαμικό Κράτος». Οπως και στο Παρίσι τον Νοέμβρη χτυπήθηκαν πολυσύχναστα μέρη, με στόχο να προκληθούν πολλοί νεκροί.
Μάλιστα, αρκετοί αναρωτήθηκαν αν ήταν τυχαίο το ότι όλα τα θύματα ήταν Γερμανοί (αρχικά υπήρχε μια πληροφορία και για έναν πολίτη του Περού, ωστόσο στην πορεία αποδείχτηκε ότι η μια γυναίκα από το Περού συγκαταλέγεται στους 15 τραυματίες και έχει διαφύγει τον κίνδυνο). Παρά το γεγονός ότι η γερμανική κυβέρνηση απέρριψε το ενδεχόμενο της σκόπιμης ενέργειας κατά πολιτών της, οι εξελίξεις συνέβαλαν στο να αξιοποιήσει τη σφαγή, για να διεκδικήσει πιο διευρυμένο ρόλο στις εξελίξεις που «τρέχουν» στη Μέση Ανατολή, και σε διπλωματικό και σε στρατιωτικό επίπεδο.

«Αρπαξαν» την ευκαιρία

Η ίδια η καγκελάριος της Γερμανίας, Αγκελα Μέρκελ, έκανε δηλώσεις ενδεικτικές των προθέσεων της χώρας της να αναλάβει ενεργότερο ρόλο στην «αντι-τρομοκρατική εκστρατεία» (ορισμένοι αναλυτές μάλιστα αναρωτήθηκαν / προέτρεψαν στη συνέχεια να προχωρήσει σε πρωτοβουλίες όπως αυτές που πήρε ο Φρ. Ολάντ μετά τα «χτυπήματα» στο Παρίσι, οργανώνοντας προσωπικές συναντήσεις για την επέκταση των βομβαρδισμών στη Μέση Ανατολή και την «αντι-τρομοκρατική δράση» στην ίδια τη Δύση).
«Χτύπησε (η τρομοκρατία) την Κωνσταντινούπολη. Χτύπησε ήδη Παρίσι, Τυνησία, Αγκυρα. Η διεθνής τρομοκρατία έδειξε το σκληρό και απάνθρωπο πρόσωπό της ξανά. Νιώθουμε πίκρα, αλλά η επίθεση δείχνει ξανά την ανάγκη για αποφασιστική δράση», τόνισε η Μέρκελ. «Η διεθνής τρομοκρατία αλλάζει τα μέρη των επιθέσεων, αλλά ο στόχος της μένει πάντα ίδιος - η ελεύθερη ζωή μας σε μια ελεύθερη κοινωνία», πρόσθεσε, υποστηρίζοντας ότι η νέα επίθεση αναδεικνύει πόσο επιτακτική είναι η ανάληψη σταθερής και αποφασιστικής δράσης ενάντια στην τρομοκρατία.
Συμπτωματικά, μερικές μέρες πριν, η Μπούντσεβερ (σ.σ. οι Ενοπλες Δυνάμεις της χώρας) είχε αποφασίσει να παρατείνει κατά (τουλάχιστον) ένα χρόνο ακόμα, την αποστολή μέσα από την οποία εκπαιδεύει τους Κούρδους μαχητές του ιρακινού Κουρδιστάν «Πεσμεργκά». Οταν η απόφαση εγκριθεί και από τη Μπούντεστανγκ (σ.σ. γερμανική Βουλή), θα σημάνει και η ενίσχυση της αποστολής με αύξηση όσων τη στελεχώνουν από 100 σε 150. Επιπλέον, τη γερμανική εμπλοκή στη Μέση Ανατολή έχει σηματοδοτήσει η απόφαση για αποστολή αναγνωριστικών αεροσκαφών τύπου «Tornado», αεροπλάνων ανεφοδιασμού και μιας φρεγάτας.
Μετά τα προσωπικά συλλυπητήρια που εξέφρασε στη Μέρκελ τηλεφωνικά ο Τούρκος πρωθυπουργός, Αχμέντ Νταβούτογλου, έφτασε στην Τουρκία ο Γερμανός υπουργός Εσωτερικών, Τόμας ντε Μεζιέρ, προκειμένου να ενημερωθεί από κοντά για την πορεία των ερευνών. Ακολούθησε η άφιξη στην Τουρκία και ειδικευμένου προσωπικού της γερμανικής αστυνομίας, επίσης για τον εντοπισμό των ενόχων.
Επιπλέον, η νέα αυτή ώθηση που δίνουν οι εξελίξεις στη γερμανο-τουρκική συνεργασία πιθανώς εκφραστεί και στη δράση τους για την «αντιμετώπιση των μεταναστευτικών ροών», ειδικά μετά τα στοιχεία που - σύμφωνα τουλάχιστον με τις τουρκικές αρχές - ο βομβιστής αυτοκτονίας της Κωνσταντινούπολης ήταν ένας 28χρονος Σύρος, γεννημένος στη Σαουδική Αραβία, μέλος του «ΙΚ», που πέρασε τα σύνορα με τη Συρία και έφτασε στην Τουρκία υποβάλλοντας αίτηση για άσυλο. Σε συνδυασμό και με τη νέα πίεση για «αυστηρότερα μέτρα» ελέγχου και επαναπροώθησης των μεταναστών που δέχεται η Μέρκελ, μετά τις μυστηριώδεις επιθέσεις που δέχτηκαν πολλές γυναίκες σε ευρωπαϊκές πόλεις στη διάρκεια των γιορτών, δεν αποκλείεται να δυναμώσει πάλι η συζήτηση που «φούντωσε» στις αρχές Δεκέμβρη, από την οποία εκφράστηκε έντονη ανησυχία για τα «ανεξέλεγκτα» «εξωτερικά σύνορα της ΕΕ», τα οποία βέβαια ... τυχαίνει να είναι και εθνικά σύνορα της Ελλάδας, που η Τουρκία συστηματικά αμφισβητεί. Μέσα από την ίδια συζήτηση είναι που, Βερολίνο αλλά και Βρυξέλλες, υπέβαλαν και προτάσεις για «συνδιαχείριση» ουσιαστικά των ελληνοτουρκικών συνόρων στο Αιγαίο. Στο ίδιο πλαίσιο εντάχτηκε και η απόφαση της Συνόδου Κορυφής για «διορισμό Τούρκου αξιωματικού συνδέσμου στη FRONTEX».
Στην παραπάνω κατεύθυνση θα αξιοποιηθεί και η συνάντηση που, όπως ανακοινώθηκε προχτές το απόγευμα, θα έχει η Μέρκελ με τον Νταβούτογλου στις 22 Γενάρη, ώστε να συνομιλήσουν για θέματα που «βρέθηκαν στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος μετά τη βομβιστική επίθεση της Κωνσταντινούπολης», «συμπεριλαμβανομένων του "αγώνα κατά της τρομοκρατίας" και των τεράστιων προσφυγικών ροών προς την Ευρώπη».
Παρέμβαση όμως δεν έκανε μόνο η Γερμανία, αφού και ο γγ του ΝΑΤΟ, Γενς Στόλτενμπεργκ, δεν παρέλειψε να υπογραμμίσει ότι «όλοι οι σύμμαχοι του ΝΑΤΟ στέκονται ενωμένοι στη μάχη εναντίον όλων των μορφών τρομοκρατίας». Ακόμα, ο ΥΠΕΞ της Βρετανίας, Φίλιπ Χάμοντ, που προχτές επισκέφτηκε την Αγκυρα, τόνισε τη «ζωτική σημασία μιας ισχυρής βρετανο-τουρκικής συνεργασίας στην καταπολέμηση της τρομοκρατίας». Επιπλέον, μεταξύ άλλων υπογράμμισε ότι «θα σκεφτούμε σοβαρά την εποικοδομητική προσφορά της τουρκικής κυβέρνησης για μεγαλύτερη χρήση των (τουρκικών) αεροπορικών βάσεων».

Ζητούν μεγαλύτερη «επέμβαση»

Τις μέρες που ακολούθησαν τη νέα πολύνεκρη επίθεση, στα τουρκικά ΜΜΕ αναζωπυρώθηκε ξανά η συζήτηση για την εξωτερική πολιτική της Τουρκίας, το πώς πρέπει να κινηθεί σε Συρία - Ιράκ. «Οι αεροπορικές επιδρομές είναι ακατάλληλες για την αντιμετώπιση του κινδύνου που αποτελεί το ΙΚ», τόνιζε σε κεντρικό της άρθρο η φιλοκυβερνητική «Σαμπάχ», λίγες μόνο ώρες μετά το «χτύπημα». Σε μια ανάλυση που φαίνεται να παροτρύνει σε πιο «δραστική» παρέμβαση, που θα λαμβάνει υπόψιν ειδικά τις κινήσεις αντίπαλων δυνάμεων, αλλά και έχοντας εξασφαλίσει την απαραίτητη κινητοποίηση συμμαχικών χωρών, η εφημερίδα θύμιζε ότι «επανειλημμένα έχει υπογραμμίσει την ανάγκη για μια ολοκληρωμένη στρατηγική για την αντιμετώπιση του ΙΚ και του χάους (σ.σ. την πολιτική κατάσταση στη Συρία) που γέννησε αυτή την απωθητική οργάνωση. Κάθε ολοκληρωμένο μέτρο απαιτεί συνεργασία, γνώση, και επικέντρωση στα κοινά συμφέροντα... Κανείς δεν μπορεί να περιμένει να προκύψει κάτι χρήσιμο από μια στρατηγική που αγνοεί ότι η Ρωσία και το Ιράν προωθούνται στα σύνορα της Συρίας και του Ιράκ, κρατών που και πρέπει να θεωρηθούν αποτυχημένα κράτη».
Αλλα πάλι ΜΜΕ έσπευσαν να ασκήσουν κριτική στην κυβέρνηση ότι αποδυνάμωσε τη δράση της κατά του «ΙΚ» και μείωσε τα περιθώρια παρέμβασης και ευελιξίας της στη Συρία με κινήσεις όπως η κατάρριψη του ρωσικού Su-24.
Η αντικυβερνητική «Χουριέτ» αναρωτιόταν ειρωνικά «γιατί η Τουρκία επέλεξε να διευκολύνει τη δουλειά της Ρωσίας και του αλ-Ασαντ καταρρίπτοντας το ρωσικό αεροσκάφος το Νοέμβρη;»
Παράλληλα, ανάγλυφα καταγράφηκαν οι προσδοκίες της τουρκικής αστικής τάξης για πιο ωφέλιμα για την ίδια «παζάρια». Ετσι έγραφε ξανά η «Χουριέτ»: «Το γεγονός ότι η Τουρκία δεν μπορούσε να εμποδίσει μια τρομοκρατική επίθεση που σκότωσε ξένους σίγουρα θα περιπλέξει την εικόνα της χώρας στο εξωτερικό, ειδικά εν μέσω της κριτικής ότι δεν κάνει αρκετά στον πόλεμο κατά του ΙΚ»
Επιπλέον, θυμίζοντας ότι «η επίθεση ήρθε σε μια περίοδο που Τουρκία και ΕΕ σημειώνουν πρόοδο στις συνομιλίες τους για την πρόσφατη συμφωνία για τους πρόσφυγες, απολαμβάνοντας ένα είδος "άνοιξης" στις σχέσεις τους», μεταξύ άλλων κατέληγε: «Φαίνεται ότι η επίθεση της Κωνσταντινούπολης θα οδηγήσει την Τουρκία και τους Ευρωπαίους εταίρους της να ψάξουν πιο αποτελεσματικούς τρόπους για να αντιμετωπίσουν την τρομοκρατία και άλλα ζητήματα - "κλειδιά". Είναι βέβαιο ότι η Τουρκία και οι χώρες της ΕΕ - σε θεσμικό αλλά και διμερές επίπεδο - θα εξετάσουν το ζήτημα μέσα από ευρύτερη σκοπιά, ώστε να αποφύγουν μελλοντικές επιθέσεις όπως αυτές που ήδη έγιναν σε Παρίσι, Κωνσταντινούπολη, Λονδίνο κ.τ.λ.»

Το λιγότερο αμφισβητήσιμες πολλές από τις δημοσιεύσεις...

Το λιγότερο αμφισβητήσιμες πολλές από τις δημοσιεύσεις...

Πολλά ευρήματα - ορόσημα στην προκλινική ογκολογία δεν είναι αναπαράξιμα, εν μέρει εξαιτίας ανεπαρκών κυτταρικών γραμμών και ζωικών μοντέλων. Κάτω από την πίεση της παραγωγής αποτελεσμάτων για τον χρηματοδότη της έρευνας, οι επιστήμονες συχνά «κόβουν δρόμο»...

S. GSCHMEISSNER/SPL

Αναξιόπιστες και αμφισβητήσιμες είναι πολλές από τις επιστημονικές δημοσιεύσεις που γίνονται στον τομέα της βιοϊατρικής, όπως προκύπτει από δύο μελέτες, που δημοσιεύονται στο τεύχος Ιανουαρίου του «PLOS Biology». Μάλιστα, μετά από αυτές τις διαπιστώσεις το επιστημονικό περιοδικό αποφάσισε να δημιουργήσει ειδικό τμήμα για τη δημοσίευση ερευνών σχετικά με την αξιοπιστία άλλων ερευνών, το πώς σχεδιάζεται, πραγματοποιείται, γνωστοποιείται και εκτιμάται κάθε ερευνητική εργασία. Προς αυτήν την κατεύθυνση κινούνται και άλλες επιστημονικές επιθεωρήσεις. Οπως γράφει το «PLOS Biology» σε άρθρο της σύνταξης, τα θέματα που θα δημοσιεύει θα σχετίζονται με ζητήματα διαφάνειας μεθόδων και αποτελεσμάτων, καθιερωμένων και καινοτόμων μεθοδολογιών, σύγκρουσης συμφερόντων, εκλεκτικισμού, διόγκωσης αποτελεσμάτων, χρηματοδότησης κλπ.

Χρηματοδότηση

Στην πρώτη από τις δύο μελέτες στο «PLOS Biology», σε ένα τυχαίο δείγμα 441 βιοϊατρικών ερευνών που πραγματοποιήθηκαν τα τελευταία 15 χρόνια, διαπιστώνεται ότι μόνο μία διέθετε όλα τα στοιχεία που μπορούν να τη χαρακτηρίσουν αξιόπιστη, ενώ καμία δεν δημοσιοποίησε το πλήρες σύνολο των ανεπεξέργαστων πειραματικών δεδομένων. Ελάχιστες συνοδεύονταν από μελέτες αναπαραγωγής της αρχικής μελέτης και επίσης ελάχιστες περιλάμβαναν κάποια μετέπειτα συστηματική επιθεώρηση των δεδομένων τους. Η πλειοψηφία των μελετών δεν ανέφερε τίποτα περί χρηματοδότησης και σύγκρουσης συμφερόντων. Οι δημοσιεύσεις σε περιοδικά κλινικής ιατρικής, σε σύγκριση με άλλους επιστημονικούς τομείς είναι δυο φορές πιο πιθανό να μην αναφέρουν τίποτα για τη χρηματοδότησή τους, ή να έχουν ιδιωτική χρηματοδότηση.
Στη δεύτερη μελέτη, ερευνητές εξέτασαν πολλά πειράματα που σχετίζονται με τη μελέτη του καρκίνου και του εγκεφαλικού, διαπιστώνοντας ότι στην πλειοψηφία τους είτε δεν διευκρινιζόταν ο αριθμός των πειραματόζωων που χρησιμοποιήθηκαν, είτε ο αριθμός αυτός ήταν πολύ μικρός. Χρησιμοποίησαν δηλαδή μη στατιστικά αξιόπιστο μέγεθος δείγματος.
Σε άλλο δημοσίευμα του ίδιου περιοδικού, ομάδα επιστημόνων καταλήγει στο συμπέρασμα ότι περισσότερο από το 50% της προκλινικής έρευνας δεν μπορεί να αναπαραχθεί, υπονομεύοντας τη συλλογική παραγωγή γνώσης και συμβάλλοντας τόσο σε καθυστερήσεις όσο και σε αυξημένο κόστος ανάπτυξης θεραπευτικής αγωγής.
Αμέτρητες ανακλήσεις δημοσιεύσεων έχουν γίνει τα τελευταία χρόνια όπως μπορεί κανείς να διαπιστώσει στο http://retractionwatch.com.

Απόκρυψη

Σε πρόσφατη προσπάθεια να αναπαραχθούν τα δεδομένα 100 δημοσιεύσεων στον τομέα της ψυχολογίας, ακολουθώντας βήμα προς βήμα τη μεθοδολογία τους, διαπιστώθηκε ότι επιτυχία υπήρξε μόλις στο 39%, αλλά και σ' αυτές τις περιπτώσεις τα μετρούμενα αποτελέσματα είχαν τη μισή αποτελεσματικότητα σε σχέση με την αποτελεσματικότητα που αναφερόταν στη δημοσίευση. Με άλλα λόγια, όπως υπογραμμίζει το περιοδικό «Science», όπου δημοσιεύτηκε ο απολογισμός αυτός, σχεδόν τα δύο τρίτα των σχετικών ερευνών δεν είναι δυνατό να αναπαραχθούν από ανεξάρτητες επιστημονικές ομάδες.
Μελέτη που δημοσιεύτηκε στην επιστημονική επιθεώρηση «Lancet» εκτιμά ότι το 85% των ερευνητικών επενδύσεων στις βιοϊατρικές επιστήμες, αξίας 200 δισεκατομμυρίων δολαρίων, στην ουσία σπαταλάται, καθώς μετά από 9 χρόνια μόνο το 53% των ολοκληρωμένων μελετών δημοσιεύεται. Το υπόλοιπο παραμένει επτασφράγιστο, είτε για να εξασφαλίσει πλεονέκτημα στην εταιρεία που το χρηματοδότησε, είτε για να μην αποκαλυφθεί κάποια λαθροχειρία σε κατά παραγγελία έρευνες... Πρόκειται για άλλο ένα δείγμα της τεράστιας θυσίας πλούτου που παράγουν οι λαοί στο βωμό της κερδοφορίας των μονοπωλίων.

Ανθρωποι - πειραματόζωα

Δημοσίευση στο περιοδικό «Nature» τονίζει ότι οι κλινικές δοκιμές στον κλάδο της ογκολογίας έχουν το μεγαλύτερο ποσοστό αποτυχίας συγκρινόμενες με εκείνες άλλων κλάδων. Από 53 δημοσιεύσεις - ορόσημα, που παρουσιάζουν νέες προσεγγίσεις και μεθοδολογίες στη μάχη κατά του καρκίνου, επιβεβαιώθηκαν μόνο οι 6 (ποσοστό 11%). Στις μελέτες που μπόρεσαν να αναπαραχθούν, οι ερευνητές ανέφεραν με λεπτομέρεια τα όργανα, τα αντιδραστήρια, το πλήρες σετ αποτελεσμάτων και τυχόν συγκρούσεις συμφερόντων. Αντίθετα, στις μη αναπαράξιμες έρευνες, τα αποτελέσματα δεν είχαν ληφθεί με τη μέθοδο της διπλής «τυφλής» δοκιμής, που χρησιμοποιεί ομάδα ελέγχου στην οποία δίνεται ψευδοθεραπεία. Ορισμένες έρευνες ισχυρίζονταν ότι παρουσίαζαν συγκεκριμένα πειράματα που υποστήριζαν τα συμπεράσματά τους, αλλά τα πειράματα αυτά αντανακλούσαν μέρος του συνόλου των πειραματικών δεδομένων, τα υπόλοιπα από τα οποία αποκρύφθηκαν, είτε από τους ίδιους τους ερευνητές, είτε «χάθηκαν» σε κάποιο στάδιο της διαδικασίας ελέγχου από την επιστημονική κοινότητα ή τη διαδικασία δημοσίευσης σε επιστημονικό περιοδικό.
Υπήρξαν μη αναπαράξιμες προκλινικές έρευνες, που οδήγησαν στην ανάπτυξη ολόκληρου ερευνητικού πεδίου, με εκατοντάδες δευτερογενείς δημοσιεύσεις, που επέκτειναν πλευρές των παρατηρήσεων της αρχικής, χωρίς να επιδιώκουν να επιβεβαιώσουν ή διαψεύσουν τα θεμέλια της αρχικής έρευνας. Μάλιστα σε αρκετές περιπτώσεις προχώρησαν και κλινικές δοκιμές με βάση αυτά τα αποτελέσματα, πράγμα που σημαίνει ότι ασθενείς υποβλήθηκαν σε θεραπευτική διαδικασία ή έλαβαν φάρμακα που ήταν σχεδόν βέβαιο ότι δεν θα είχαν αποτέλεσμα για την ασθένειά τους (αφήνοντας κατά μέρος τυχόν κινδύνους ή παρενέργειες από αυτές τις «θεραπείες»).

Ευρύτερο πρόβλημα

Στον καπιταλισμό σήμερα είναι κατεύθυνση σε παγκόσμια κλίμακα ο ασφυκτικότερος εναγκαλισμός της έρευνας από το κεφάλαιο. Ηδη από το 2006 στις ΗΠΑ, το 65% όλης της διεξαγόμενης επιστημονικής έρευνας χρηματοδοτούνταν απευθείας από το κεφάλαιο. Ερευνα που έγινε την ίδια χρονιά κατέγραψε ότι το ένα τρίτο των διευθυνόντων την ιατρική σχολή του πανεπιστημίου Στάνφορντ δήλωσε σύγκρουση συμφερόντων, εξαιτίας μετοχών που είχαν αποκτήσει σε φαρμακευτικές εταιρείες, αμοιβών ως σύμβουλοι και αμοιβών για πατέντες που πούλησαν σε εταιρείες. Το κεφάλαιο θέλει αποκλειστικά για δική του χρήση όλο το αποτέλεσμα της επιστημονικής έρευνας (που είναι κατεξοχήν κοινωνικό προϊόν, αφού κάθε νέα έρευνα στηρίζεται στη συσσωρευμένη από την ανθρωπότητα επιστημονική γνώση), επειδή δυσκολεύεται όλο και περισσότερο να εξασφαλίσει το επιθυμητό κέρδος, καθώς με την αύξηση της αυτοματοποίησης μικραίνει η αναλογία της εργατικής δύναμης που χρειάζεται για να λειτουργήσουν τα εργοστάσια, άρα και η διαθέσιμη υπεραξία.
Ιδιαίτερα στον ιατρικό - φαρμακευτικό τομέα, οι εταιρείες αποκαλύπτουν μόνο τις έρευνες που τις συμφέρουν και μόνο τα συμπεράσματα, όχι όλο το υλικό της έρευνας. Ανθρωποι μπορεί να παίρνουν για πολλά χρόνια ένα φάρμακο που προκαλεί περισσότερη ζημιά απ' ό,τι καλό, επειδή οι εταιρείες απέκρυψαν τις έρευνες που έδειχναν ότι έχει σημαντικές παρενέργειες. Οι επιστήμονες, υπάλληλοι των εταιρειών ή συνεργάτες, που τολμούν να διατυπώσουν αντιρρήσεις ή να αποκαλύψουν στοιχεία, το λιγότερο απομονώνονται.
Δε γίνεται κοινοποίηση των επιστημονικών συμπερασμάτων και των μεθόδων που χρησιμοποιήθηκαν, όταν το αποτέλεσμα της έρευνας οδηγεί σε πατέντα. Ετσι, άλλοι ερευνητές που θα μπορούσαν να αξιοποιήσουν τα αποτελέσματα - που η ίδια η κοινωνία παρήγαγε - δεν τα έχουν στη διάθεσή τους, με αποτέλεσμα να καθυστερεί η επιστημονική πρόοδος και οπωσδήποτε να μην είναι προς όφελος όλης της κοινωνίας.

Επιμέλεια:
Σταύρος ΞΕΝΙΚΟΥΔΑΚΗΣ
Πηγές: http://journals.plos.org/plosbiology, http://www.nature.com