Η «ΑΥΓΗ» της Τετάρτης 8 Ιούλη φιλοξενεί..........

Η «ΑΥΓΗ» της Τετάρτης 8 Ιούλη φιλοξενεί στο οπισθόφυλλο ένα άρθρο που μπροστά του ωχριά και το πιο μελετημένο σενάριο επιστημονικής φαντασίας. Με νοηματικές ακροβασίες και με ψέματα ο αρθρογράφος Δ. Χρήστου επιδιώκει να δείξει ότι μέσα στον βούρκο που κυλιέται το αστικό πολιτικό σύστημα σέρνεται και το ΚΚΕ. Πώς το επιδιώκει αυτό; Παρουσιάζοντας τον Χρ. Καλογρίτσα ως – επί λέξει – «μπροστινό» του ΚΚΕ!

Επειδή μάλλον έχει κενά μνήμης τού θυμίζουμε ορισμένα θέματα:

– Η εφημερίδα «Πρώτη» -της οποίας εκδότης ήταν ο Χρ. Καλογρίτσας- κυκλοφορούσε ως «εφημερίδα της Αριστεράς» από τον Απρίλη του 1986 μέχρι τον Σεπτέμβρη του 1990. Η εφημερίδα ταυτίστηκε με το «εγχείρημα» του «Συνασπισμού της Αριστεράς και της Προόδου» που εξελίχτηκε σε μέσο για τη διάλυση του ΚΚΕ την περίοδο 1989-1991. Ταυτίστηκε δηλαδή με όσους μέσα και έξω από το ΚΚΕ επιδίωξαν τη μετάλλαξή του σε σοσιαλδημοκρατικό κόμμα ή τη διάλυσή του και στη συνέχεια αποτέλεσαν στελέχη του ΣΥΝ και αργότερα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ!

– Ο αρθρογράφος παρουσιάζει το ΚΚΕ ως συνδετικό κρίκο ανάμεσα στον Χρ. Καλογρίτσα και τον Τ. Θεοδωρικάκο με τον οποίο έκαναν μαζί επιχείρηση το 1999. Όμως ο Τ. Θεοδωρικάκος ως Γραμματέας της ΚΝΕ ήταν και αυτός στην ομάδα που επεδίωξε τη διάλυση του ΚΚΕ το 1989-1991 και ακολούθησε την πορεία της στον ΣΥΝ ενώ στη συνέχεια έκανε την δικιά του διαδρομή στο ΠΑΣΟΚ και σήμερα στην ΝΔ!

– Η προβοκάτσια του αρθρογράφου φτάνει σε τέτοιο σημείο που γράφει πως «(ο Καλογρίτσας) αξιοποίησε την υποστήριξη του ΚΚΕ αναλαμβάνοντας έργα στον χώρο της Δικαιοσύνης από τον τότε υπουργό Ευ. Γιαννόπουλο». Γιατί μιλάμε για προβοκάτσια; Γιατί πρώτα απ’ όλα όσοι θυμούνται και γνωρίζουν ξέρουν πολύ καλά τον χυδαίο αντικομμουνισμό και το με κάθε ευκαιρία αντι-ΚΚΕ μένος του συχωρεμένου υπουργού Δικαιοσύνης του ΠΑΣΟΚ που έφτασε ακόμα και σε δικαστικές διαμάχες με τον «Ριζοσπάστη». Αλήθεια, είναι τυχαίο ότι ο δικηγόρος του Χρ. Καλογρίτσα προέρχεται και σήμερα από το ΠΑΣΟΚ;

– «Ο Καλογρίτσας είχε σταματήσει τα έργα ως εργολάβος δεν εμφανιζόταν πουθενά», λέει ο αρθρογράφος. Πάλι ψέματα. Γιατί πριν ξαναεμφανιστεί με αφορμή το νέο σίκουελ της σκανδαλαλογίας, εμφανιζόταν σε συγκεντρώσεις του ΣΥΡΙΖΑ -με θέμα τη διαπλοκή και τη διαφθορά στα ΜΜΕ (!!!) και ομιλητή τον, ηχογραφημένο από τον Μιωνή, Νίκο Παππά – το 2016.

Το ΚΚΕ το θυμήθηκε ο αρθρογράφος για να του εκτοξεύσει λάσπη. Το ΠΑΣΟΚ και τον ΣΥΡΙΖΑ τους ξέχασε… Όταν γίνεσαι «μπροστινός» του συστήματος εκεί καταντάς…

ΥΓ: Όταν οι εργάτες της «Χαλυβουργίας» έδιναν τον πολύμηνο απεργιακό τους αγώνα το 2011-2012 ο συγκεκριμένος αρθρογράφος έγραφε πάλι στην «ΑΥΓΗ» (8/01/12): «Χρησιμοποιείς (σ.σ. εννοεί το ΚΚΕ) τους δυστυχείς προλετάριους της χαλυβουργίας ως πειραματόζωα παρότι όλοι γνωρίζουν ότι συνδικαλισμός χωρίς ευελιξία και τακτικές υποχωρήσεις δεν υπάρχει, όταν πολύ περισσότερο οι συνθήκες της ύφεσης σαρώνουν τον τομέα της μεταποίησης. Έναν μήνα αλληλεγγύης, δύο μήνες, τρεις, ένα χρόνο; Μετά; Εδώ έχουμε έναν τυφλό, ουσιαστικά απολίτικο ανταρτοπόλεμο εκδίκησης σε αυτούς που εξακολουθούν να σε νικούν και οι οποίοι τρομάζουν τόσο πολύ που σε συγχαίρουν για τις ωραίες περιφρουρημένες πορείες που κάνει το ΠΑΜΕ». Το συγκεκριμένο άρθρο μάλιστα από την πολλή την «περηφάνια» έχει κατέβει από το site της «Αυγής». Το ίδιο θα γίνει μάλλον και με τον τωρινό λίβελο του Δ. Χρήστου.

Πηγή: 902.gr

Συσκότιση της πνευματικής και ηθικής ζωής των μαζών και θρησκεία... (Β.Ι.Λένιν)...

 

 

Η οικονομική καταπίεση των εργατών προκαλεί και γεννάει αναπόφευκτα κάθε είδους 
πολιτική καταπίεση, κοινωνική ταπείνωση, εξαγρίωση και συσκότιση της πνευματικής 
και ηθικής ζωής των μαζών. Οι εργάτες μπορούν να πετύχουν περισσότερη είτε λιγότερη 
πολιτική ελευθερία με σκοπό τη διεξαγωγή του αγώνα για την οικονομική τους απελευ-
θέρωση, καμμιά όμως ελευθερία δε θα τους απαλλάξει από την αθλιότητα, την ανεργία 
και την καταπίεση, όσο δε θα έχει αποτιναχτεί η εξουσία του κεφαλαίου. 
Η θρησκεία είναι μια από τις μορφές πνευματικής καταπίεσης, που παντού και πάντοτε 
βάραινε τις λαικές μάζες, τις τσακισμένες από την αιώνια δουλειά για τους άλλους, την 
ανέχεια και τη μοναξιά. Η αδυναμία των τάξεων που υφίστανται την εκμετάλλευση στην 
πάλη ενάντια στους εκμεταλλευτές γεννάει αναπόφευκτα την πίστη για μια καλύτερη με-
τά θάνατον ζωή, όπως ακριβώς και η αδυναμία του αγρίου στην πάλη με τη φύση γεννάει 
την πίστη στους θεούς, στους διαβόλους, στα θαύματα κτλ. Σ'αυτόν που σ'όλη του τη ζωή 
δουλεύει και στερείται, η θρησκεία διδάσκει ταπεινοφροσύνη και υπομονή στην επίγεια 
ζωή, παρηγο-ρώντας τον με την ελπίδα της επουράνιας ανταμοιβής. Και σ'εκείνους που 
ζουν από ξένη εργασία η θρησκεία διδάσκει την αγαθοεργία στην επίγεια ζωή, προσφέ-
ροντάς τους μια πολύ φτηνή δικαίωση για όλη την εκμεταλλευτική τους ύπαρξη και που-
λώντας τους σε συμφέρουσα τιμή εισιτήρια για την επουράνια μακαριότητα. 
Η θρησκεία είναι το όπιο του λαού. Η θρησκεία είναι ένα είδος πνευματικού αλκοόλ, μέσα 
στο οποίο οι σκλάβοι του κεφαλαίου πνίγουν την ανθρώπινη μορφή τους, τις διεκδικήσεις 
τους για μια κάπως ανθρώπινη ζωή.

*Απόσπασμα από άρθρο του Β.Ι.Λένιν, με τίτλο ¨Σοσιαλισμός και θρησκεία", το οποίο
γράφτηκε στις 3 Δεκέμβρη 1905 (Άπαντα, τόμος 12, σελίδες 142-147)

Πού είναι η «σιωπηλή πλειοψηφία», οέο; Τρεις στους τέσσερις υπέρ των διαδηλώσεων (Γράφημα)

Η παραφιλολογία για τις «μειοψηφίες», που «ταλαιπωρούν» με διαδηλώσεις και απεργίες τη «σιωπηλή πλειοψηφία» των φιλήσυχων πολιτών προηγείται κατά πολύ των μνημονίων, γνώρισε ωστόσο ιδιαίτερη άνθιση στα χρόνια της οικονομικής κρίσης, ενώ γνωρίζει νέα αναζωπύρωση με αφορμή το νομοσχέδιο για τις διαδηλώσεις, που επιχειρεί τη ντε φάκτο ποινικοποίησή τους.

Το πόσο έωλη είναι αυτή η θεωρία, έρχεται να αναδείξει μια ενδιαφέρουσα έρευνα της «Public Issue», που αναφέρεται στην κοινωνική υποστήριξη σε μορφές πολιτικής διαμαρτυρίας στη χώρα μας, με αναφορά στα έτη 2010 – 2018, δηλαδή την περίοδο που επισήμως η χώρα βρισκόταν σε μνημόνια.
Συνολικά κατά την υπό έρευνα οχταετία, ένα 76% των ερωτηθέντων κατά μέσο όρο υποστήριξε τις απεργίες ως τρόπο διαμαρτυρίας, και ένα εξίσου μεγάλο ποσοστό 74% στηρίζει τις πορείες και τις διαδηλώσεις.
Δεν είναι τυχαίο πως η κοινωνική αποδοχή αυτών των μορφών πάλης γνωρίζει το αποκορύφωμά της κατά τα έτη 2012, όταν και είχε προηγηθεί μια δεκαετία με πολύ μαζικές κινητοποιήσεις, και 2016, χρονιά των έντονων αντιδράσεων κατά του νόμου Κατρούγκαλου.
Τα αποτελέσματα είναι αρκετά εντυπωσιακά, με δεδομένη τη λάσπη, τη συκοφαντία ενάντια σε κάθε λαϊκή αντίδραση, την εργοδοτική τρομοκρατία, ακόμα και τις δικαστικές διώξεις απεργιών που βγαίνουν παράνομες σε χρόνο μηδέν.
Αυτό δε σημαίνει βέβαια, ότι η πλύση εγκεφάλου από αστικά κόμματα και κυρίαρχα ΜΜΕ δεν έχει αφήσει ισχυρό αποτύπωμα στις συνειδήσεις, όπως δείχνουν κάποια επιμέρους ερωτήματα.

Ημέρα απεργίας στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς και η Αυγή -σε γραμμή ΣΚΑΪ- ενεργοποιεί τον κοινωνικό αυτοματισμό

Χαρακτηριστική είναι η αντίθεση της πλειοψηφίας με ποσοστά άνω του 85% σε κάθε μορφή κατάληψης, όπως εθνικών οδών (από αγρότες όπως προφανώς καταλαβαίνει ο καθένας), αλλά και σχολείων και πανεπιστημίων, απόρροια προφανώς μιας ανελέητης προπαγάνδας για «Ελλάδα που κόβεται στα δύο» στη μία περίπτωση και «καταλήψεις για την τυρόπιτα», «άντρα ανομίας και μολότοφ», «μπαχαλάκηδες που απειλούν τους φοιτητές που θέλουν να σπουδάσουν» στη δεύτερη.
Σε κάθε περίπτωση όμως, είναι σαφές ότι αντιστάσεις στην πλήρη φίμωση και ισοπέδωση της διαμαρτυρίας υπήρχαν και υπάρχουν ακόμα στην ελληνική κοινωνία και δεν είναι τόσο εύκολο να ξεριζωθούν, όσο θα ήθελαν οι θιασώτες του «νόμος και τάξη», της «κοινωνικής ειρήνης» και των «διαλόγων με τους κοινωνικούς εταίρους».
Το ζητούμενο είναι να αντιληφθεί όλη αυτή η μεγάλη πλειοψηφία την πραγματική της δύναμη και να μετατρέψει την ιδεολογική κατά βάση στήριξη στις απεργίες και τις διαδηλώσεις σε αντίστοιχα ποσοστά συμμετοχής, φέρνοντας κυριολεκτικά τα πάνω κάτω.

Πού είναι η «σιωπηλή πλειοψηφία», οέο; Τρεις στους τέσσερις υπέρ των διαδηλώσεων!

«Κοινωνική υποστήριξη σε μορφές πολιτικής διαμαρτυρίας στην Ελλάδα – Μετά τις απεργίες (76%), οι πορείες και οι διαδηλώσεις (74%) συγκεντρώνουν στην Ελλάδα, ως μορφή πολιτικής διαμαρτυρίας, το υψηλότερο ποσοστό κοινωνικής αποδοχής».
— Public Issue (@publicissue) July 7, 2020

Πού είναι η «σιωπηλή πλειοψηφία», οέο; Τρεις στους τέσσερις υπέρ των διαδηλώσεων!

«Στην 20ετία 1998-2018, η κοινωνική υποστήριξη στις πορείες και τις διαδηλώσεις παρέμεινε σταθερά πλειοψηφική. Αυξήθηκε δε κατακόρυφα την περίοδο του Μνημονίου 2010, καταγράφοντας ρεκόρ το 2012 (80%) και το 2016 (84%-στην κινητοποίηση κατά του ν.Κατρούγκαλου)
Κατά τη διάρκεια της τελευταίας μνημονιακής δεκαετίας, οι πορείες και οι διαδηλώσεις, ως μορφή διαμαρτυρίας, είχαν την αποδοχή της συντριπτικής πλειοψηφίας κοινής γνώμης (76% – 3 στους 4 πολίτες)». #Διαδηλώσεις #Συναθροίσεις
— Public Issue (@publicissue) July 7, 2020

Πηγή: Κατιούσα

Έστειλα στο κόμμα δέκα μάρκα ακόμα… – Η συντροφική ανιδιοτέλεια και τα φιλελέ χάχανα

Κατιούσα

Καιρός να αφήσουμε λίγο τους εγωισμούς και να κοιτάξουμε τον εαυτό μας.

Κανείς δεν έχει αποδώσει τόσο συμπυκνωμένα τον τρόπο σκέψης των φιλελέδων, όσο ο Μοντεχρήστος από τον Ισοβίτη του Αρκά. Ίσως για αυτό ο τελευταίος προσχώρησε όψιμα (;) τελικά στο μπλοκ τους και κάνει τη μασκότ της κυβέρνησης, με ζήλο που θα ζήλευε και ο Βαγγέλης η αρκούδα από το Show Business.
Οι γνήσιοι φιλελέδες διαθέτουν αξίες, ιδανικά, ανιδιοτέλεια και μάλιστα σε πολύ καλές τιμές. Γνωρίζουν πολύ καλά πως στον κόσμο της θεσμοθετημένης ζούγκλας που λέγεται αγορά, τίποτα δε χαρίζεται, τα πάντα κατακτιούνται πωλούνται. Είναι έτοιμοι να κατευθύνουν τις ιδέες τους όπου και όπως θέλει ο εργοδότης τους, με τον ίδιο τρόπο που ένα λεφτόδεντρο θα έστρεφε τα κλαδιά του προς τον ήλιο. Και όταν βλέπουν μια πραγματικά ανιδιοτελή πράξη, χωρίς προσωπικό συμφέρον, τους είναι τόσο ξένη κι ακατανόητη ως έννοια, τους πιάνει νευρικό γέλιο.

Λίγα πράγματα όμως μπορεί να είναι πιο γλοιώδη από το φιλελέ χιούμορ. Ακολουθεί ενδεικτικά ένα μικρό δείγμα, από όσους σχολίασαν τη δική μας σχετική ανάρτηση για τα κόκκινα μεροκάματα που θα χαρίσουν στο κόμμα σύντροφοι από την Ξάνθη. Δυστυχώς ο φωστήρας που έγραψε πως έχει γνωρίσει προσωπικά την Κατιούσα στο ΦΒ, που είναι οδοντίατρος και κομμουνίστρια με δεξιά τσέπη, φρόντισε να σβήσει άμεσα την ανάρτηση της χρονιάς και δεν άφησε πειστήρια.

Αν μπορούσαν θα καταργούσαν τις προσφορές στο κόμμα με ένα διάταγμα -όπως έκαναν στο παρελθόν με την ταξική πάλη και τώρα με τις διαδηλώσεις.
Το καλύτερο είναι πως αυτά τα λένε τα ίδια ακριβώς προφίλ και άτομα (το ένα δεν ταυτίζεται πάντα με το άλλο) που αύριο-μεθαύριο θα μας πουν να θυσιάσουμε κάποια μεροκάματα για το καλό της πατρίδας, της ανάπτυξης και του αφεντικού μας. Υπάρχει άραγε μεγαλύτερη αξία και ιδανικό από αυτό;

Ο λαός δικαίως βγαίνει στο δρόμο για τα δικαιώματά του (VIDEO)

• 
  

Την αντίθεσή της στο νομοσχέδιο της κυβέρνησης για τον περιορισμό των διαδηλώσεων εκφράζει στην κάμερα του «902.gr» η Τιτίκα Σαριγκούλη, ηθοποιός και θεατρική συγγραφέας.
Με το δικό της μοναδικό τρόπο, επισημαίνει ότι η αντιλαϊκή πολιτική που εφαρμόζεται, με τις συντάξεις πείνας για τους συνταξιούχους, τους χαμηλούς μισθούς για τους εργαζόμενους και τα φοροχαράτσια, είναι αυτή που βγάζει το λαό στους δρόμους που δικαίως διεκδικεί το ψωμί και τα δικαιώματά του.

Εμπόριο «ζωής και θανάτου»

Αν κάτι έχει αποδειχτεί με τον πιο κραυγαλέο και κυνικό τρόπο στην πανδημία του νέου κορονοϊού, είναι πως ο ανταγωνισμός μεταξύ των καπιταλιστικών κρατών και φαρμακευτικών ομίλων, η παραγωγή και έρευνα με σκοπό το κέρδος, το εμπόριο φαρμάκων, θεραπειών, ιατρικού εξοπλισμού στοιχίζει σε ανθρώπινες ζωές. Αυτό φάνηκε και με το «Remdesivir» της εταιρείας «Gilead», το πρώτο φάρμακο που εγκρίθηκε στις ΗΠΑ κατά της Covid-19, καθώς βοηθά ορισμένους ασθενείς που νοσηλεύονται, να ανακάμψουν γρηγορότερα.
Το «Remdesivir» δεν είναι «καινούργιο φάρμακο». Παράχθηκε για να αντιμετωπίσει την επιδημία του ιού «Εμπολα», που ξέσπασε στην Αφρική το 2014, αλλά δεν ήταν αρκετά αποτελεσματικό. Για τον νέο κορονοϊο, όμως, το φάρμακο φαίνεται πως έχει κάποια αποτελέσματα και έτσι οι μετοχές του ανέβηκαν απότομα στο χρηματιστήριο της εμπορευματοποιημένης Υγείας! Εκμεταλλευόμενη αυτή ακριβώς τη συγκυρία, η φαρμακευτική εταιρεία που το παράγει ετοιμάζεται να το μοσχοπουλήσει, κοστολογώντας το κοντά στα 2.300 δολάρια ανά ασθενή για τους κρατικούς προϋπολογισμούς και τα ασφαλιστικά ταμεία, και πάνω από 3.100 δολάρια για «ιδιώτες» ασθενείς.
Με τέτοιο κόστος, είναι βέβαιο ότι χώρες χωρίς υποτυπώδη ασφαλιστικά και υγειονομικά συστήματα, αλλά και φτωχοί «μεμονωμένοι» ασθενείς δεν θα μπορούν να το προμηθευτούν. Αλλά και στις αναπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες, που θα αγοράσουν το φάρμακο, το «μάρμαρο» θα πληρώσουν οι λαοί μέσω τσουχτερής φορολογίας, ασφαλιστικών εισφορών κ.λπ., με αναλυτές της αγοράς να εκτιμούν ότι μόνο απ' αυτό το φάρμακο, η «Gilead» θα μετρήσει τα επόμενα χρόνια έσοδα δισεκατομμυρίων.

* * *

Παράλληλα με τον επιχειρηματικό ανταγωνισμό, εξελίσσεται και ο ανταγωνισμός των ισχυρότερων ιμπεριαλιστικών κρατών για τη διαχείριση της πανδημίας, που επιδρά καταλυτικά και στη νέα οικονομική κρίση. Μέσα σ' αυτό το πλαίσιο, η γεωπολιτική διάσταση της πανδημίας, με τις οξυμένες αντιθέσεις ΗΠΑ - ΕΕ - Κίνας, υπογραμμίζεται σε όλους τους τόνους. Ετσι, οι ΗΠΑ αγόρασαν σχεδόν όλα τα αποθέματα «Remdesivir» για τους επόμενους τρεις μήνες (ολόκληρη την παραγωγή του Ιούλη και το 90% Αυγούστου και Σεπτέμβρη).
Οι πρώτες 140.000 δόσεις, που χορηγήθηκαν για δοκιμές σε διάφορες χώρες του κόσμου, έχουν σχεδόν εξαντληθεί, με τις Βρετανία, Γερμανία και Ισπανία να δηλώνουν πως διαθέτουν ακόμη αποθέματα. Στο παιχνίδι μπήκε η ΕΕ, με την Κομισιόν να ανακοινώνει ότι διαπραγματεύεται με τον όμιλο για να αυξήσει την παραγωγική του ικανότητα - με χρήματα των λαών της Ευρώπης - προκειμένου να εξασφαλίσει δόσεις για τα κράτη - μέλη.
Αντίστοιχο «παιχνίδι» πολλών δισεκατομμυρίων γίνεται και με τα υποψήφια εμβόλια, για να εξασφαλιστεί η κυκλοφορία ενός πιθανού εμβολίου στα ισχυρά ιμπεριαλιστικά κράτη. Και δεν είναι μόνο η κυβέρνηση του «εθνικιστή» Τραμπ, που λειτουργεί με αυτόν τον τρόπο. Επί κυβέρνησης του «υπέρμαχου της παγκοσμιοποίησης και της πολυμέρειας», Μπ. Ομπάμα, οι ΗΠΑ είχαν αγοράσει όλα τα παγκόσμια αποθέματα του εμβολίου κατά της γρίπης Η1Ν1, αμέσως μόλις κυκλοφόρησε.

* * *

Σύμφωνα με τις δοκιμές που έγιναν στην Ισπανία, το αντιικό φάρμακο έχει επίδραση σε ασθενείς που νοσηλεύονται με αναπνευστήρα αλλά όχι διασωληνωμένοι και ενδέχεται να μειώσει τις μέρες νοσηλείας από 15 σε 11. Η «Gilead» διαφημίζει το εμπόρευμά της λέγοντας ότι αυτό «αποφέρει εξοικονόμηση στα νοσοκομεία 12.000 δολάρια ανά ασθενή», σύμφωνα με το κόστος νοσηλείας στις ΗΠΑ.
Ολα, δηλαδή μπαίνουν στη ζυγαριά και τελικά αυτό που μετράει λιγότερο από όλα είναι η προάσπιση της υγείας, η αποσυμφόρηση των νοσοκομείων για να μην κινδυνέψουν κι άλλες ζωές. Μάλιστα, η Ισπανική Εταιρεία Νοσοκομειακών Φαρμακείων «ξεκίνησε μελέτες οικονομικής αξιολόγησης και κόστους - οφέλους του "Remdesivir" στη σταθερή τιμή του, καθώς και για τον αντίκτυπό του στις δημόσιες δαπάνες», αφού η νοσηλεία στην Ισπανία δεν κοστολογείται τόσο υψηλά όσο στις ΗΠΑ και επομένως μπορεί και να μην αξίζει τελικά τα λεφτά του...

E. M.

Στο καλάθι των αχρήστων

Οι προσπάθειες που κάνει η κυβέρνηση να παρουσιάσει τάχα «βελτιώσεις» στο νομοσχέδιο - τερατούργημα για τις διαδηλώσεις απλά επιβεβαιώνουν ότι η θέση του είναι στα σκουπίδια. Τα όσα «διαρρέονται» από το αρμόδιο υπουργείο, σε καμιά περίπτωση δεν αλλάζουν την ουσία και δεν αμφισβητούν τον πυρήνα του νομοσχεδίου, που από το πρώτο μέχρι το τελευταίο άρθρο αποτελεί ράπισμα για τις λαϊκές ελευθερίες.
Καμιά βελτίωση δεν μπορεί να υπάρξει σε ένα νομοθέτημα που κλιμακώνει την καταστολή ενάντια στον «εχθρό λαό» και αντιμετωπίζει τις κινητοποιήσεις του ως εν δυνάμει εγκληματικές πράξεις.
Η ουσία βρίσκεται στο άρθρο 19, για την «αντιμετώπιση της ριζοσπαστικοποίησης», που αποτελεί και τον πυρήνα του νομοσχεδίου. Εδώ, μάλιστα, η κυβέρνηση έχει τη συμφωνία και των άλλων αστικών κομμάτων, που κάνουν «εποικοδομητικές» παρατηρήσεις για επιμέρους διατάξεις, αλλά για το συγκεκριμένο άρθρο δεν βγάζουν άχνα. Για το συγκεκριμένο άρθρο είναι χαρακτηριστική η αφωνία του ΣΥΡΙΖΑ.
Στο νομοσχέδιο, λοιπόν, μαζί με όλες τις άλλες απαγορεύσεις και τους περιορισμούς στη λαϊκή διαμαρτυρία, ενισχύεται το νομικό - ιδεολογικό πλαίσιο για την ποινικοποίηση της ριζοσπαστικής σκέψης, την ταύτισή της ακόμα και με την «ενδοοικογενειακή» και «έμφυλη» βία!
Θυμίζουμε ότι οι σχετικές κατευθύνσεις της ΕΕ, που βρίσκουν έκφραση στο άρθρο 19, τσουβαλιάζουν τη δράση του εργατικού - λαϊκού κινήματος με την «τρομοκρατία», την ακροδεξιά και γενικά με την «ιδεολογία της βίας», διαμορφώνοντας έναν πολυπλόκαμο μηχανισμό καταστολής, ιδεολογικής πίεσης, χαφιεδισμού και κρατικού αυταρχισμού, με στόχο την «αποριζοσπαστικοποίηση».
Αλήθεια, τι σόι «θετικές αλλαγές» μπορούν να γίνουν σε ένα τέτοιο κείμενο; Πόσο μάλλον που το συγκεκριμένο άρθρο αποτελεί ατόφια αντιγραφή κειμένων της ΕΕ, τα οποία ο ΣΥΡΙΖΑ και όλα τα άλλα κόμματα έχουν στηρίξει ή ανεχτεί τα τελευταία χρόνια. Πιο πρόσφατο παράδειγμα αποτελεί η έκθεση για την Κοινή Εξωτερική Πολιτική και την Πολιτική Αμυνας της ΕΕ, που χαρακτήριζε απειλή τις «λαϊκές διαδηλώσεις διαμαρτυρίας»!
Κανείς δεν πρέπει λοιπόν να πέσει στην παγίδα των ελιγμών της κυβέρνησης.
Το συγκεκριμένο νομοσχέδιο, άλλωστε, δεν έπεσε από τον ουρανό. Ούτε αποτελεί κάποια νέα επεξεργασία της κυβέρνησης, που τη «μερεμετίζει» τάχα μέχρι την τελευταία στιγμή. Το ακριβώς αντίθετο συμβαίνει. Η προσπάθεια να μπει στο «γύψο» το εργατικό - λαϊκό κίνημα έρχεται από πολύ μακριά. Από τις απαγορεύσεις συγκεντρώσεων στο όνομα του «δημοσίου συμφέροντος» μέχρι την άγρια καταστολή σε βάρος του λαϊκού κινήματος, και από τα περιοριστικά μέτρα της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, όπως για το απεργιακό δικαίωμα, μέχρι τη ΝΔ και τον περιορισμό των διαδηλώσεων.
Το νήμα που συνδέει όλα τα παραπάνω είναι ο διακαής πόθος κυβερνήσεων, επιχειρηματικών ομίλων και ιμπεριαλιστικών ενώσεων να βάλουν εμπόδια στη λαϊκή διεκδίκηση, να βάλουν φρένο στην ανάπτυξη της ταξικής πάλης.
Αυτό το νήμα πιάνει και το νομοσχέδιο της ΝΔ, δίνοντας συνέχεια, γι' αυτό και δεν διορθώνεται, όσες «βελτιώσεις» κι αν φέρει η κυβέρνηση. Στην πραγματικότητα, ακόμα κι αυτές γίνονται με κριτήριο την καλύτερη συνολική εφαρμογή του αίσχους, εμπλέκοντας π.χ. πιο άμεσα τις δικαστικές αρχές, ώστε να προσδώσει πινελιές «αμεροληψίας» στις απαγορεύσεις.
Δεν υπάρχει επομένως άλλη απάντηση από τη σκοπιά των εργαζομένων και του λαού πέρα από το «Πάρτε το πίσω τώρα!». Το νομοσχέδιο - έκτρωμα θα καταλήξει δίπλα σε παρόμοιους νόμους που η λαϊκή πάλη έστειλε στα αζήτητα.