Εχετε αμνησια;;;;;;

Σας θυμίζει κάτι το όνομα «Λυκιαρδόπουλος» κύριε Βρούτση;

Ο περιβόητος Λυκιαρδόπουλος

Αποτελεί μέγιστη πρόκληση για τους εργαζόμενους η ξαφνική «ανακάλυψη» από τον χασάπη των εργατικών δικαιωμάτων, υπουργό «εργασίας» Βρούτση, των εργατοπατέρων κυβερνοσυνδικαλιστών και των συνταξιοδοτικών και άλλων προνομίων που απολαμβάνουν ελέω των κυβερνήσεων του κεφαλαίου, εδώ και πολλές δεκαετίες. Αποτελεί πρόκληση και η χρονική στιγμή –λίγες μέρες πριν τον απεργιακό παλλαϊκό ξεσηκωμό- που διάλεξε να κάνει σαματά με αφορμή το κόψιμο των συντάξεών τους και να συκοφαντήσει για μια ακόμη φορά το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα.

Δεν είχε ακουστά ο κύριος Βρούτσης τι σημαίνει εργατοπατέρες; Δεν ήξερε τίνος δημιούργημα είναι; ποιον υπηρετούν; ποιον ρόλο έπαιξαν και ακόμα παίζουν μέσα στο συνδικαλιστικό κίνημα; Δεν πιστεύουμε πως έχει δα τόσο κοντή μνήμη, τεχνοκράτης γαρ… μάλλον για
επιλεκτική πρόκειται  και  χαρακτηρίζει  αυτόν και το συνάφι του. Αντίθετα, η κοντή μνήμη είναι κύριο χαρακτηριστικό  αυτών που τους ψηφίζουν και τους δίνουν το δικαίωμα να προκαλούν και να χλευάζουν το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα που αντιστέκεται στα αντεργατικά, απάνθρωπα σχέδιά τους.

Να του θυμίσουμε εμείς λοιπόν του κυρίου υπουργού. Και όχι μόνο αυτού. Να θυμίσουμε και σ’ αυτούς που συγκυβερνούν μαζί του, στα συνεταιράκια του. Στο ΠΑΣΟΚ που εξέθρεψε και γιγάντωσε (με το αζημίωτο…φυσικά) τον  κυβερνητικό συνδικαλισμό των εγκάθετων εργατοπατέρων και στην συνέχεια τον «εκσυγχρόνισε». Και στην «αριστερή» ΔΗΜΑΡ, που οι συνδικαλιστές της (κάτω από την ίδια ιδεολογική στέγη ανεξάρτητα κόμματος) γίνονταν ορντινάτζες τους και έδιναν  τα πάντα για να έχουν την εύνοιά τους. Να θυμίσουμε σε όλους αυτούς που παίζουν,  εκτός από την επιβίωσή μας και με την νοημοσύνη μας, μια μόνο από τις πολλές περιπτώσεις εγκάθετων συνδικαλιστών. Ο «παντός καιρού» και κυβέρνησης Λυκιαρδόπουλος που μόλυνε με την παρουσία και ανάμιξή του, τον ιστορικό κλάδο των οικοδόμων για δεκαετίες.

Δημοσιεύουμε ένα τρικάκι-καταγγελία της Ομοσπονδίας Οικοδόμων με μια φωτογραφία που «λέει» πολλά, και ένα "βιογραφικό" του περιβόητου εργατοπατέρα Λυκιαρδόπουλου. Τον Απρίλη του 1986 όταν στην «σοσιαλιστική» κυβέρνηση Α. Παπανδρέου ξεχώριζε με την παρουσία του ως υπουργός εργασίας ο ανεκδιήγητος Ευάγγελος Γιαννόπουλος, γινόταν το νόθο 23ο συνέδριο που οργάνωναν οι διορισμένοι της ΓΣΕΕ.  Στη φωτογραφία του τρικ-καταγγελίας με τίτλο «Να ποιοι συνεργάζονται με ποιους», ο Γιαννόπουλος χαριεντίζεται με τον χουντοσυνδικαλιστή  Λυκιαρδόπουλο στο χώρο του συνεδρίου.

 Αντιγράφουμε την καταγγελία ολόκληρη, για να γίνει πιο εύκολη η ανάγνωσή της:

«ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑ ΟΙΚΟΔΟΜΩΝ & ΣΥΝΑΦΩΝ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΩΝ ΕΛΛΑΔΑΣ

Να ποιοι συνεργάζονται με ποιους

Η φωτογραφία αυτή  δημοσιεύτηκε στον ημερήσιο τύπο στις 5 Απρίλη 1986. Τα δυο κεντρικά πρόσωπα είναι: Αριστερά ο γνωστός χουντικός εργατοκάπηλος διασπαστής του κλάδου των οικοδόμων Λυκιαρδόπουλος και δεξιά ο υπουργός Εργασίας Ε. Γιαννόπουλος. Η φωτογραφία τραβήχτηκε την Παρασκευή 4 Απρίλη στη διάρκεια του νόθου 23ου συνέδριου που οργάνωσαν οι διορισμένοι της Γ.Σ.Ε.Ε. Η φωτογραφία «μιλάει» από μόνη της και ίσως δεν χρειάζονται σχόλια. Για την ιστορία αναφέρουμε μερικά:

1. Ο Λυκιαρδόπουλος από το 1931 μέχρι το 1950 έχει σε βάρος του 11 καταδικαστικές αποφάσεις δικαστηρίων για ποινικά αδικήματα όπως λιποταξία, κλοπές, σωματική βλάβη κλπ.
2. Το 1953 με καθοδηγητές τους εκπροσώπους της Αμερικάνικης Πρεσβείας Μακ Κόη και Γκουντ, τον υπουργό εργασίας Λ. Γονή και τον οργανωτικό της Γ.Σ.Ε.Ε. Πατσαντζή, ο Λυκιαρδόπουλος ίδρυσε διασπαστική Ομοσπονδία Οικοδόμων και μέχρι σήμερα δρα πάντα σαν διασπαστής του κλάδου ζώντας απ’ τα κονδύλια του ΟΔΕΠΕΣ και της Εργατικής Εστίας.
3. Στη διάρκεια της δικτατορίας υπηρετεί τη Χούντα από το πόστο του σαν Πρόεδρος της Ομοσπονδίας Οικοδόμων. Συγχαίρει τους δικτάτορες για το αιματοκύλισμα του Πολυτεχνείου.
4. Το 1976 χάνει την Ομοσπονδία Οικοδόμων και Συναφών Επαγγελμάτων Ελλάδας στο 9ο Συνέδριο, που περνάει πια σε ταξικά χέρια. Αμέσως το 1977 ιδρύει Ομοσπονδία με σωματεία σφραγίδες.
5. Μετά το 1981 προσφέρει τις υπηρεσίες του στο νέο κυβερνητικό συνδικαλισμό. Τη χρηματοδότησή του μετά την κατάργηση του ΟΔΕΠΕΣ αναλαμβάνει το Υπουργείο Εργασίας με τα κονδύλια του 3% τη; Εργατικής Εστίας. Πέρα απ’ την «Ομοσπονδία» που έφτιαξε, δημιούργησε και «Εργατικό Κέντρο Νομών Αττικής Πειραιά και Νήσων» για επιπλέον κονδύλια. Παρά το ότι απ’ το 22ο Συνέδριο της ΓΣΕΕ ενέκριναν να πάρει μέρος για να εξασφαλίσουν τους ψήφους και την περιπόθητη «αυτοδυναμία» αφού προηγούμενα οι οργανώσεις φαντάσματα του Λυκιαρδόπουλου είχαν χρηματοδοτηθεί γενναία από τον υπουργό Εργασίας. Στις 12 Μάρτη πήρε άλλες 500.000 δραχμές.

Όσοι μιλάνε για «ανίερες συμμαχίες» και για «σύμπλευση» ας βγάλουν τα συμπεράσματά τους απ’ την ιερή συμμαχία Λυκιαρδόπουλου-Γιαννόπουλου, τους εναγκαλισμούς τους και τα πλατιά τους χαμόγελα. Σημειώνουμε ότι πριν λίγες μέρες είχε δημοσιευτεί φωτογραφία του Λυκιαρδόπουλου με τον Πρωθυπουργό κ. Α. Παπανδρέου.

Καταγγέλουμε τον υπουργό Εργασίας γι’ αυτή την πρόκληση προς τον κλάδο και καλούμε τους Οικοδόμους να βγάλουν τα συμπεράσματά τους.

-Να με ποιους συνεργάζεται η κυβέρνηση για να περάσει τα αντεργατικά της μέτρα, μιλώντας ταυτόχρονα για «σοσιαλιστικό μετασχηματισμό».

-Να με ποιους συνδιαλέγεται για να καθυποτάξει το συνδικαλιστικό κίνημα.

-Να με ποιους συμμαχεί για να διαμορφώσει συσχετισμούς στα συνδικαλιστικά όργανα ώστε να τα μετατρέψει σε απεργοσπαστικούς μηχανισμούς.

Οι Οικοδόμοι απορρίπτοντας κάθε κήρυγμα διάσπασης, ενωμένοι και αποφασιστικά προχωρούν στον αγώνα για τη λύση των προβλημάτων και τον εκδημοκρατισμό του συνδικαλιστικού κινήματος.

ΓΙΑ ΤΗ ΔΙΟΙΚΗΣΗ

Ο Πρόεδρος

Δ. ΜΑΥΡΟΔΟΓΛΟΥ

Ο Γεν. Γραμματέας

Κ. ΦΛΑΜΠΟΥΡΑΣ»

Κύριε υπουργέ Βρούτση και λοιποί συνέταιροι κυβερνώντες, θέλουμε  να πιστεύουμε πως βοηθήσαμε στο «φρεσκάρισμα» της μνήμης σας. Με αφορμή τον περιβόητο Λυκιαρδόπουλο, "θυμηθήκατε" πως έκαναν την εμφάνισή τους, πως έδρασαν δίπλα σε κάθε κυβέρνηση, ανεξαρτήτως πολιτεύματος, πως έτρωγαν και έπιναν από τον ιδρώτα-εισφορές των εργαζομένων, οι εργατοπατέρες, έτσι ώστε να μπορούν να είναι πάντα το δεξί σας χέρι και να δρουν διασπαστικά στο συνδικαλιστικό κίνημα προς όφελος των αφεντικών σας. Θέλουμε να ελπίζουμε τώρα, πως  την επόμενη φορά που θα αναφερθείτε στο συνδικαλιστικό κίνημα, θα είστε –τουλάχιστον- λιγότερο προκλητικοί. Στο σπίτι του κρεμασμένου, ξέρετε, δεν μιλάνε για σκοινί…

ΠΑΡΩΧΗΜΕΝΟΙ ΟΛΟΥ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΕΝΩΘΕΙΤΕ

Είμαστε παρωχημένοι 

 Το μανιφέστο των παρωχημένων: 

 Είμαστε παρωχημένοι. Πιστεύουμε πως ο κόσμος πρέπει να μπορεί να εργάζεται. 

 Είμαστε παρωχημένοι. Πιστεύουμε ότι ο εργάτης δεν πρέπει να είναι δούλος. Πρέπει να ζει ως άνθρωπος. 

 Είμαστε παρωχημένοι. Πρέπει ο εργάτης να έχει ασφάλιση, να δικαιούται άδειες, να πληρώνεται τις υπερωρίες του. 

 Είμαστε παρωχημένοι. Θέλουμε τα παιδιά μας να πηγαίνουν σχολείο και να μην αναγκάζονται να το παρατάνε στα 14 τους χρόνια για να βγουν στο μεροκάματο. 

 Είμαστε παλαιολιθικοί. Θέλουμε η Παιδεία να παρέχεται δωρεάν και να μην αγοράζεται και πωλείται σαν μακαρόνια. Θέλουμε όλα τα παιδιά του κόσμου να μπορούν να σπουδάσουν, να μορφωθούν, να καλλιεργηθούν. 

 Είμαστε εκτός τόπου και χρόνου. Υποστηρίζουμε ότι στον 21ο αιώνα είναι ντροπή να υπάρχει ένας άνθρωπος που πεθαίνει από αρρώστιες που γιατρεύονται. Είτε επειδή είναι ανασφάλιστος είτε επειδή δεν έχει χρήματα να γιατρευτεί. 

 Είμαστε ουτοπιστές. Δεν μπορούμε να δεχθούμε ότι την επόμενη ώρα κάποιες χιλιάδες παιδιά θα πεθάνουν από την πείνα. 

 Είμαστε ονειροπόλοι. Θέλουμε έναν κόσμο στον οποίο δεν θα σκοτώνονται άνθρωποι και δεν θα καταστρέφονται χώρες για να αντλούν δυο-τρείς πετρελαιάδες πιο φτηνά τον μαύρο χρυσό. 

 Είμαστε κολλημένοι. Πιστεύουμε ότι όσα θετικά έγιναν τα προηγούμενα χρόνια δεν έγιναν από ανθρώπους που κάθονταν στον καναπέ τους, αλλά από αυτούς που αγωνίστηκαν ή θυσιάστηκαν για να τα πετύχουν. 

 Είμαστε παρωχημένοι. Που ακούστηκε ότι μπορεί ο λαός να απολαμβάνει τα αγαθά που παράγει; Πρέπει αυτά να ανήκουν σε κάποιον άλλο. Σε κάποιον ανώτερο. 

 Είμαστε γραφικοί. Την ώρα που οι μεγιστάνες παίζουν monopoly στην πλάτη μας εμείς θέλουμε έναν κόσμο ισότητας και δικαιοσύνης. 

 Είμαστε αστείοι. Θέλουμε να αποφασίζουμε για το τι συμβαίνει στις ζωές μας, στην κοινωνία μας, στον τόπο μας. 

 Είμαστε ζόμπι. Πιστεύουμε πως τίποτα δεν μπορεί να γίνει από μόνο του, τίποτα δεν μπορεί να γίνει αν δεν παλέψουμε γι’ αυτό. 

 Είμαστε εχθροί της πατρίδας. Θέλουμε τον λαό ελεύθερο από αφεντάδες. Δεν φύγαμε για Καϊρο, δεν συνεργαστήκαμε με τον κατακτητή όπως έκαναν οι σωστοί πατριώτες. 

 Είμαστε εκτός τόπου και χρόνου. Θέλουμε ο αλλοδαπός γείτονας και συνάδελφός μας να ζει και να εργάζεται με τους ίδιους όρους που το κάνουμε κι εμείς. Να μην πληρώνει το τυχαίο γεγονός της καταγωγής του ή την σκούρη του επιδερμίδα με την ίδια του τη ζωή. 

 Είμαστε από άλλο πλανήτη. Πιστεύουμε σε ιδανικά. Δημοκρατία, Ελευθερία, Ισότητα, Δικαιοσύνη, Αγάπη, Έρωτας, Φιλία, Αξιοπρέπεια, Αλληλεγγύη. Δεν τα ξεπουλάμε για το χρήμα και την ματαιοδοξία. 

 Είμαστε κολλημένοι. Αντί να κάτσουμε να τα βρούμε με αυτούς που φταίνε για όσα ζούμε τους κατηγορούμε και τους εμποδίζουμε κάνοντας απεργίες. Αντί να βάλουμε νερό στο κρασί μας ονειρευόμαστε άλλους κόσμους. 

 Είμαστε παρωχημένοι. Μια ζωή τα ίδια και τα ίδια. Δεν καταλαβαίνουμε ότι ο κόσμος αλλάζει προς το χειρότερο. Και αντί να γίνουμε κι εμείς σαν αυτούς που βρίζουμε προτιμάμε να λέμε τα ίδια και τα ίδια. 

 Είμαστε μοιρολάτρες. Όσο οι άλλοι έτρωγαν με χρυσά ευρωπαϊκά κουτάλια, εμείς δεν παίρναμε μέρος στο πάρτι, προειδοποιούσαμε σαν Κασσάνδρες. 

 Είμαστε παρωχημένοι. Αντί να κυβερνήσουμε τον λαό καλούμε το λαό να αυτοκυβερνηθεί. 

 Είμαστε ουτοπιστές. Πιστεύουμε ότι ακόμα και αυτός, ο εκφασισμένος λαός μπορεί να αποκτήσει συνείδηση και να σπάσει τα δεσμά του.



 Πηγή : 2310net 




  ΠΑΡΩΧΗΜΕΝΟΙ ΟΛΟΥ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΕΝΩΘΕΙΤΕ


ΠΑΡΩΧΗΜΕΝΟΙ ΟΛΟΥ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΕΝΩΘΕΙΤΕ 
 Αναρτήθηκε από Praxis red  

Πέτα τον ρουφιάνο απο το τρένο

Πέτα τον ρουφιάνο απο το τρένο 

 Εθελοντές Καταδότες: Μια δουλειά που οι χρυσαυγίτες ξέρουν καλά 







 Σύμφωνα με ρεπορτάζ από το Κουτί της Πανδώρας, από σήμερα άρχισε εντατικός έλεγχος για την αντιμετώπιση της "λαθρεπιβίβασης" στα ΜΜΜ. Πάντα με το ίδιο ρεπορτάζ οι έλεγχοι θα ενισχυθούν με την ενεργοποίηση των εθελοντών ελεγκτών...

 Γνωρίζουμε από πριν ποιοί θα είναι αυτοί οι "εθελοντές". Οι απόγονοι των ταγματασφαλιτών και των δοσίλογων της κατοχής, τα "Χρυσά Παιδιά" (κατά την προσφώνηση του μητροπολίτη Κονίτσης) του φασισμού, οι Χρυσαυγίτες. 

 Και από ότι γνωρίζουμε ήδη ανεπίσημα έχουν αναλάβει εθελοντικά αυτό τον ρόλο και με πρόσχημα τον έλεγχο εισιτηρίων, επιτίθενται μέσα σε λωφορεία σε μετανάστες, αδιάκριτα αν έχουν πληρώσει εισιτήριο. Ο "έλεγχος εισιτηρίων" αποτελεί γι' αυτούς ένα πεδίο βολής, μια πρόβα ανάληψης ευρύτερων "καθηκόντων" ρουφιανιάς και καταστολής. 

 Πάντα με τη συνεργασία του κράτους και των υπηρεσιών του. 

 Να μην ανεχθούμε τους ταγματασφαλίτες και την εξουσία που τους παραχωρεί το κράτος και τα αφεντικά του. Θ. 





  via Οικοδόμος 
 Αναρτήθηκε από Praxis red  

33 χρόνια αντάρτες

33 χρόνια αντάρτες 
 Κοιτάζω τα χαρτάκια και τα αποκόμματα πάνω στο γραφείο μου αλλά δυσκολεύομαι να αποφασίσω σε ποιο θέμα να αφιερώσω το σημερινό κείμενό μου. Όλα μού φαίνονται απαισιόδοξα, ειδικά για Δευτέρα. Τελικά, θα σημειώσω στο ιστολόγιό μου αυτό που με συγκίνησε περισσότερο από όσα διάβασα το σαββατοκύριακο...

 Η ιστορία αρχίζει πολλά χρόνια πίσω, κάπου στα 1944. Τότε που οι γερμανοί αποχωρούν από την Ελλάδα, καθώς το τέλος τού πολέμου και η συντριβή τού χιτλερισμού πλησιάζει. Μόνο που οι γερμανοί δεν αποχωρούν από όλη την Ελλάδα. Εντεκάμισυ χιλιάδες από δαύτους παραμένουν στην Κρήτη, υπό τις ευλογίες των Άγγλων. Βέβαια, ο αγγλικός λέων έχει φροντίσει να "τυλίξει" το λαϊκό κίνημα με τις συμφωνίες τού Λιβάνου (Μάιος 1944) και της Καζέρτας (Σεπτέμβριος 1944), ενώ παράλληλα μεθοδεύει και το οριστικό ξεδόντιασμα του αντάρτικου με τον σχεδιασμό τής συμφωνίας τής Βάρκιζας (12/2/1945), αλλά ξέρει πολύ καλά ότι οι κρητικοί είναι πολύ "κουζουλοί" για να συμμορφωθούν με τέτοιες συμφωνίες.

 Έτσι, οι άγγλοι δεν διστάζουν να συνεργαστούν με τους γερμανούς στην Κρήτη, προκειμένου να ελέγξουν τους αντάρτες τού νησιού. Απόδειξη είναι το γεγονός ότι η συμφωνία τής Βάρκιζας δεν αναφέρει τίποτε για αφοπλισμό των κρητικών αντάρτικων μονάδων. Όπως απόδειξη συνιστά η αλληλογραφία μεταξύ αγγλικών και γερμανικών μονάδων του νησιού, οι οποίες συντονίζονται για να καταπνίξουν κάθε ανταρτική ενέργεια. Τελικά, οι κρητικοί αντάρτες κατεβαίνουν από τα βουνά, επιστρέφουν στα χωριά τους και το κεφάλαιο "αντίσταση" κλείνει για την Κρήτη δίχως τα ολοκαυτώματα που γνώρισαν ο Γράμμος και το Βίτσι. Έτσι, τον Μάιο του 1945, μια ολόκληρη εβδομάδα μετά την επίσημη παράδοση της Γερμανίας, οι άγγλοι φροντίζουν για την μεταφορά των γερμανών στρατιωτών στην -συνθηκολογημένη πια- πατρίδα τους. Εντεκάμισυ χιλιάδες γερμανοί φεύγουν από την Ελλάδα δίχως να ανοίξει ρουθούνι.

 Όμως, η αστική εξουσία δεν θέλει ειρήνη. Θέλει να βγάλει από την μέση κάθε κομμουνιστή, κάθε αριστερό και, γενικώτερα, κάθε ένα που μπορεί να της δημιουργήσει πρόβλημα στο διαφέντεμα του τόπου. Έτσι, λοιπόν, δεν διστάζει να υποθάλψει την δημιουργία παραστρατιωτικών οργανώσεων, οι οποίες στρώνουν τους παλιούς ΕΑΜίτες στο κυνήγι. Η σημαντικώτερη από αυτές τις οργανώσεις τής Κρήτης είναι το "Σώμα Χωροφυλάκων Άνευ Θητείας", το οποίο στήνει ο πρώην συνεργάτης των γερμανών και καραμπινάτος δωσίλογος Παύλος Γύπαρης, με την παρότρυνση και την ενίσχυση εκείνου του πανηλίθιου Σοφοκλή Βενιζέλου.

 Σύμφωνα με την επίσημη κυβέρνηση, με την οποία συμφωνεί απολύτως και η εφημερίδα των Χανίων "Κήρυξ" (την οποία εκδίδει ένας φέρελπις πολιτικός ονόματι Κωνσταντίνος Μητσοτάκης), ο Γύπαρης επιτελεί "εθνοσωτήριο" έργο. Οι "γυπαραίοι", με την κάλυψη των άγγλων, οργώνουν το νησί και σκοτώνουν αδιακρίτως όποιον αριστερό βρεθεί στο διάβα τους. Από το μένος τους δεν γλιτώνει ούτε ο ήρωας συνταγματάρχης Γιώργος Παπουτσάκης, ο οποίος βρίσκεται σε τιμητική αποστρατεία. Φυσικά, η δράση των παραστρατιωτικών εξωθεί τους παλιούς ΕΑΜίτες να ξαναπάρουν τα όπλα και να ξανανεβούν στα βουνά.

 Η τελευταία μεγάλη μάχη που έδωσαν αυτοί οι αντάρτες ήταν η μάχη τής Σαμαριάς, τον Ιούνιο του 1948, από την οποία επέζησαν καμμιά εκατοστή. Μέχρι τα τέλη Αυγούστου 1949, έχουν απομείνει καμμιά σαρανταριά, εγκλωβισμένοι στις Μαδάρες, στα Λευκά Όρη. Μέρα με την ημέρα λιγοστεύουν. Μέχρι τα τέλη τού 1950 έχουν μείνει 14, αλλά το κυνήγι τους συνεχίζεται. Το 1958 έχουν απομείνει 8. Απ' αυτούς, οι 6 καταφέρνουν ένας-ένας να φύγουν κρυφά από την Κρήτη και συγκεντρώνονται στην Αθήνα. Το 1962 περνούν στην Ιταλία, απ' όπου -με την βοήθεια ιταλών συντρόφων τους- φτάνουν μέχρι την Τασκένδη, όπου παραμένουν ως το 1976 οπότε επαναπατρίζονται.

 Μετά την αναχώρηση των 6, στα βουνά παραμένουν οι δυο τελευταίοι αντάρτες, τους οποίους κυνηγά λυσσαλέα το παρακράτος. Δυο αντάρτες, που κρύβονται σαν τα ζουλάπια σε σπηλιές, στάβλους, κατώγια σπιτιών. Ευτυχώς γι' αυτούς, οι απλοί χωριάτες τούς ανοίγουν τα σπίτια τους, τους κρύβουν, τους ταΐζουν. Το παρακράτος έχει λυσσάξει. Το επίσημο κράτος τούς κηρύσσει καταζητούμενους. Όμως οι δυο πρώην μαχητές τού Δημοκρατικού Στρατού αντέχουν. Τα χρόνια περνούν. Η δημοκρατία καταλύεται από το πραξικόπημα των συνταγματαρχών. Η χώρα βυθίζεται σε επταετές σκοτάδι. Το ξημέρωμα, που έρχεται τον Ιούλιο του 1974, βρίσκει τους δυο αντάρτες να κρύβονται ακόμη στα βουνά. Εκείνο το βράδυ, το τελευταίο βράδυ τής χούντας, δίνουν την τελευταία τους μάχη με ένα απόσπασμα των ΤΕΑ και ξεφεύγουν για πολλοστή φορά.

 Επί τέλους, το 1975 η δημοκρατία συγκινείται και αίρει την επίσημη δίωξη των δυο ανταρτών, αμνηστεύοντάς τους από όλα τα "εγκλήματα" που τους είχαν φορτώσει οι κυβερνήσεις Πλαστήρα-Παπάγου-Παπανδρέου-Στεφανόπουλου-Κανελλόπουλου. Επί τέλους, έφτασε η πολυπόθητη ώρα για τον Γιώργο Τσομπανάκη και τον Σπύρο Μπλαζάκη να κατεβούν από το βουνό, όπου ζούσαν από το 1942. Το δικό τους αντάρτικο είχε κρατήσει 33 ολόκληρα χρόνια...


 ΥΓ:  Όπως πέρασαν μαζί την ζωή τους, έτσι μαζί έφυγαν απ' αυτήν οι δυο φίλοι: την 1η Νοεμβρίου 1996 πέθανε ο Γιώργος Τσομπανάκης, στις 4 Δεκεμβρίου τον ακολούθησε ο Σπύρος Μπλαζάκης.

33 χρόνια αντάρτες

33 χρόνια αντάρτες 
 Κοιτάζω τα χαρτάκια και τα αποκόμματα πάνω στο γραφείο μου αλλά δυσκολεύομαι να αποφασίσω σε ποιο θέμα να αφιερώσω το σημερινό κείμενό μου. Όλα μού φαίνονται απαισιόδοξα, ειδικά για Δευτέρα. Τελικά, θα σημειώσω στο ιστολόγιό μου αυτό που με συγκίνησε περισσότερο από όσα διάβασα το σαββατοκύριακο...

 Η ιστορία αρχίζει πολλά χρόνια πίσω, κάπου στα 1944. Τότε που οι γερμανοί αποχωρούν από την Ελλάδα, καθώς το τέλος τού πολέμου και η συντριβή τού χιτλερισμού πλησιάζει. Μόνο που οι γερμανοί δεν αποχωρούν από όλη την Ελλάδα. Εντεκάμισυ χιλιάδες από δαύτους παραμένουν στην Κρήτη, υπό τις ευλογίες των Άγγλων. Βέβαια, ο αγγλικός λέων έχει φροντίσει να "τυλίξει" το λαϊκό κίνημα με τις συμφωνίες τού Λιβάνου (Μάιος 1944) και της Καζέρτας (Σεπτέμβριος 1944), ενώ παράλληλα μεθοδεύει και το οριστικό ξεδόντιασμα του αντάρτικου με τον σχεδιασμό τής συμφωνίας τής Βάρκιζας (12/2/1945), αλλά ξέρει πολύ καλά ότι οι κρητικοί είναι πολύ "κουζουλοί" για να συμμορφωθούν με τέτοιες συμφωνίες.

 Έτσι, οι άγγλοι δεν διστάζουν να συνεργαστούν με τους γερμανούς στην Κρήτη, προκειμένου να ελέγξουν τους αντάρτες τού νησιού. Απόδειξη είναι το γεγονός ότι η συμφωνία τής Βάρκιζας δεν αναφέρει τίποτε για αφοπλισμό των κρητικών αντάρτικων μονάδων. Όπως απόδειξη συνιστά η αλληλογραφία μεταξύ αγγλικών και γερμανικών μονάδων του νησιού, οι οποίες συντονίζονται για να καταπνίξουν κάθε ανταρτική ενέργεια. Τελικά, οι κρητικοί αντάρτες κατεβαίνουν από τα βουνά, επιστρέφουν στα χωριά τους και το κεφάλαιο "αντίσταση" κλείνει για την Κρήτη δίχως τα ολοκαυτώματα που γνώρισαν ο Γράμμος και το Βίτσι. Έτσι, τον Μάιο του 1945, μια ολόκληρη εβδομάδα μετά την επίσημη παράδοση της Γερμανίας, οι άγγλοι φροντίζουν για την μεταφορά των γερμανών στρατιωτών στην -συνθηκολογημένη πια- πατρίδα τους. Εντεκάμισυ χιλιάδες γερμανοί φεύγουν από την Ελλάδα δίχως να ανοίξει ρουθούνι.

 Όμως, η αστική εξουσία δεν θέλει ειρήνη. Θέλει να βγάλει από την μέση κάθε κομμουνιστή, κάθε αριστερό και, γενικώτερα, κάθε ένα που μπορεί να της δημιουργήσει πρόβλημα στο διαφέντεμα του τόπου. Έτσι, λοιπόν, δεν διστάζει να υποθάλψει την δημιουργία παραστρατιωτικών οργανώσεων, οι οποίες στρώνουν τους παλιούς ΕΑΜίτες στο κυνήγι. Η σημαντικώτερη από αυτές τις οργανώσεις τής Κρήτης είναι το "Σώμα Χωροφυλάκων Άνευ Θητείας", το οποίο στήνει ο πρώην συνεργάτης των γερμανών και καραμπινάτος δωσίλογος Παύλος Γύπαρης, με την παρότρυνση και την ενίσχυση εκείνου του πανηλίθιου Σοφοκλή Βενιζέλου.

 Σύμφωνα με την επίσημη κυβέρνηση, με την οποία συμφωνεί απολύτως και η εφημερίδα των Χανίων "Κήρυξ" (την οποία εκδίδει ένας φέρελπις πολιτικός ονόματι Κωνσταντίνος Μητσοτάκης), ο Γύπαρης επιτελεί "εθνοσωτήριο" έργο. Οι "γυπαραίοι", με την κάλυψη των άγγλων, οργώνουν το νησί και σκοτώνουν αδιακρίτως όποιον αριστερό βρεθεί στο διάβα τους. Από το μένος τους δεν γλιτώνει ούτε ο ήρωας συνταγματάρχης Γιώργος Παπουτσάκης, ο οποίος βρίσκεται σε τιμητική αποστρατεία. Φυσικά, η δράση των παραστρατιωτικών εξωθεί τους παλιούς ΕΑΜίτες να ξαναπάρουν τα όπλα και να ξανανεβούν στα βουνά.

 Η τελευταία μεγάλη μάχη που έδωσαν αυτοί οι αντάρτες ήταν η μάχη τής Σαμαριάς, τον Ιούνιο του 1948, από την οποία επέζησαν καμμιά εκατοστή. Μέχρι τα τέλη Αυγούστου 1949, έχουν απομείνει καμμιά σαρανταριά, εγκλωβισμένοι στις Μαδάρες, στα Λευκά Όρη. Μέρα με την ημέρα λιγοστεύουν. Μέχρι τα τέλη τού 1950 έχουν μείνει 14, αλλά το κυνήγι τους συνεχίζεται. Το 1958 έχουν απομείνει 8. Απ' αυτούς, οι 6 καταφέρνουν ένας-ένας να φύγουν κρυφά από την Κρήτη και συγκεντρώνονται στην Αθήνα. Το 1962 περνούν στην Ιταλία, απ' όπου -με την βοήθεια ιταλών συντρόφων τους- φτάνουν μέχρι την Τασκένδη, όπου παραμένουν ως το 1976 οπότε επαναπατρίζονται.

 Μετά την αναχώρηση των 6, στα βουνά παραμένουν οι δυο τελευταίοι αντάρτες, τους οποίους κυνηγά λυσσαλέα το παρακράτος. Δυο αντάρτες, που κρύβονται σαν τα ζουλάπια σε σπηλιές, στάβλους, κατώγια σπιτιών. Ευτυχώς γι' αυτούς, οι απλοί χωριάτες τούς ανοίγουν τα σπίτια τους, τους κρύβουν, τους ταΐζουν. Το παρακράτος έχει λυσσάξει. Το επίσημο κράτος τούς κηρύσσει καταζητούμενους. Όμως οι δυο πρώην μαχητές τού Δημοκρατικού Στρατού αντέχουν. Τα χρόνια περνούν. Η δημοκρατία καταλύεται από το πραξικόπημα των συνταγματαρχών. Η χώρα βυθίζεται σε επταετές σκοτάδι. Το ξημέρωμα, που έρχεται τον Ιούλιο του 1974, βρίσκει τους δυο αντάρτες να κρύβονται ακόμη στα βουνά. Εκείνο το βράδυ, το τελευταίο βράδυ τής χούντας, δίνουν την τελευταία τους μάχη με ένα απόσπασμα των ΤΕΑ και ξεφεύγουν για πολλοστή φορά.

 Επί τέλους, το 1975 η δημοκρατία συγκινείται και αίρει την επίσημη δίωξη των δυο ανταρτών, αμνηστεύοντάς τους από όλα τα "εγκλήματα" που τους είχαν φορτώσει οι κυβερνήσεις Πλαστήρα-Παπάγου-Παπανδρέου-Στεφανόπουλου-Κανελλόπουλου. Επί τέλους, έφτασε η πολυπόθητη ώρα για τον Γιώργο Τσομπανάκη και τον Σπύρο Μπλαζάκη να κατεβούν από το βουνό, όπου ζούσαν από το 1942. Το δικό τους αντάρτικο είχε κρατήσει 33 ολόκληρα χρόνια...


 ΥΓ:  Όπως πέρασαν μαζί την ζωή τους, έτσι μαζί έφυγαν απ' αυτήν οι δυο φίλοι: την 1η Νοεμβρίου 1996 πέθανε ο Γιώργος Τσομπανάκης, στις 4 Δεκεμβρίου τον ακολούθησε ο Σπύρος Μπλαζάκης.

ΚΕΡΚΥΡΑ-HOTEL BEIS.....εδω δερνουμε;;;;

Έδειραν εργαζόμενη σε ξενοδοχείο της Β. Κέρκυρας για να μην απεργήσει!

Απίστευτη η καταγγελία του Συνδέσμου Ξενοδ/λων Κέρκυρας για τον ξυλοδαρμό εργαζόμενης. Τι ζητούν από τους ελεγκτικούς μηχανισμούς. 
Ο Σύνδεσμος Ξενοδοχοϋπαλλήλων Κέρκυρας προ ημερών είχε προβεί σε κινητοποίηση στα γραφεία του ΟΑΕΔ Κέρκυρας. Τα προβλήματα του κλάδου λίγο πολύ γνωστά πλέον, στην κερκυραϊκή κοινωνία. Ανασφάλιστη εργασία, συσσώρευση οφειλομένων, κακοπληρωμένη εργασία, περικοπές και κουτσουρεμένο επίδομα ανεργίας. 

Το περιστατικό
Πέραν αυτών όμως, ο Σύνδεσμος καταγγέλλει τη βιαιοπραγία από δ/ντη ξενοδοχείου εις βάρος εργαζόμενης που θέλησε να μεταβεί στην απεργιακή συγκέντρωση στον ΟΑΕΔ, και με αφορμή το περιστατικό κάνει λόγο για σειρά αυθαιρεσιών στο συγκεκριμένο ξενοδοχείο, οι οποίες παρά τις επανειλημμένες καταγγελίες του κλάδου συνεχίζονται. Τις καταγγελίες τους μάλιστα τις απευθύνουν και προς το Υπουργείο Εργασίας, το ΣΕΠΕ, το ΙΚΑ και το ΣΔΟΕ. 

Ολόκληρο το δελτίο τύπου
Συγκεκριμένα το σωματείο των εργαζομένων στα ξενοδοχεία αναφέρει: 
«Ο Σύνδεσμος Ξενοδοχοϋπαλλήλων Κέρκυρας καταγγέλλει τον ξυλοδαρμό εργαζόμενης από τον Δ/ντή του ξενοδοχείου  BEIS στην Αχαράβη . Το περιστατικό αυτό συνέβη την ημέρα της απεργίας και λίγο πριν ξεκινήσει η εργαζόμενη να φύγει από το ξενοδοχείο  μαζί με συναδέλφους της, για να λάβουν μέρος στην απεργιακή συγκέντρωση του Συνδέσμου Ξενοδοχοϋπαλλήλων στον ΟΑΕΔ Κέρκυρας. Είχαμε το προηγούμενο διάστημα καταγγείλει τις βάρβαρες συνθήκες εργασίας , την εργοδοτική τρομοκρατία και τις απειλές που είχανε οδηγήσει εργαζόμενους ακόμη και στο νοσοκομείο.Στο συγκεκριμένο ξενοδοχείο επί τρία χρόνια τώρα η αυθαιρεσία έχει ξεπεράσει κάθε όριο και παρά τις καταγγελίες μας , αλλά και τους ελέγχους που έχουν διεξαχθεί , η εργοδοσία συνεχίζει να  δρα ασύδοτα. 
Συγκεκριμένα:
1.    Απασχολεί το μεγαλύτερο διάστημα του  Χειμώνα ανασφάλιστους εργαζόμενους.
2.    Πραγματοποιεί προσλήψεις πολύ πιο μετά από την προβλεπόμενη από τις συμβάσεις καταληκτική ημερομηνία.
3.    Λειτουργεί με 20 εργαζόμενους ,  όταν το συγκεκριμένο ξενοδοχείο σε κανονικές συνθήκες παλαιότερα λειτουργούσε με περίπου 50 άτομα προσωπικό, φορτώνοντας διπλή και τριπλή δουλειά στους εργαζόμενους .
4.    Εμφανίζει όλους τους εργαζόμενους με συμβάσεις μερικής απασχόλησης ενώ εργάζονται σε πλήρες ωράριο και υπερωριακά.
5.    Καθυστερεί να καταβάλλει ακόμη και τους «κουρεμένους» μισθούς.
6.    Ασκεί μόνιμη εργοδοτική τρομοκρατία η οποία φαίνεται από το συγκεκριμένο περιστατικό.

Ενώ όλα αυτά συμβαίνουν , ενώ λίγο-πολύ οι μηχανισμοί ελέγχου του κράτους τα γνωρίζουν , ο συγκεκριμένος εργοδότης συνεχίζει να εφαρμόζει συνθήκες εργασιακής γαλέρας χωρίς κανένας να τον ενοχλεί αφήνοντας ενίοτε να διαχέεται από κύκλους του ότι έχει ισχυρές κυβερνητικές «πλάτες». Απαιτούμαι εδώ και τώρα από τους κρατικούς μηχανισμούς να δώσουν τέλος στην βία και την αυθαιρεσία όπου έχει ξεπεράσει κάθε όριο στο ξενοδοχείο BEIS , καθώς και στα περισσότερα ξενοδοχεία της Κέρκυρας . Καλούμε την εργατική τάξη της Κέρκυρας να δυναμώσει την συμμετοχή της στις αγωνιστικές κινητοποιήσεις του κλάδου, να ενισχύσει το σωματείο της και να αντισταθεί στην εργοδοτική τρομοκρατία  και αυθαιρεσία η οποία μας οδηγεί  κατευθείαν  στην δουλία».

Στις μυλόπετρες της «δημοσιονομικής προσαρμογής»

Στοχοποιούνται φτωχοί και ανάπηροι

Στις μυλόπετρες της «δημοσιονομικής προσαρμογής» κοινωνικά και προνοιακά επιδόματα

Tο μαχαίρι των περικοπών θα πέσει αλύπητα στους πιο αδύνατους, τα προνοιακά και κοινωνικά επιδόματα θα μπούνε στις μυλόπετρες της δημοσιονομικής προσαρμογής. Η αιμορραγία των χιλιάδων δικαιούχων θα αγγίξει το 1 δισ. ευρώ για τη διετία 2013-2014, βάζοντας σε σκληρή δοκιμασία αυτούς και τις οικογένειές τους. Δεκάδες επιδόματα σε ανάπηρους, φτωχούς και οικογένειες με ανάγκες θα περικοπούν, θα συγχωνευτούν, ενώ άλλα θα μειωθούν δραστικά, θέτοντας γι' αυτά πρόσθετα εισοδηματικά και περιουσιακά κριτήρια και προϋποθέσεις. Σε αυτή την κατεύθυνση θα λειτουργήσει και η μεταφορά της αρμοδιότητας παροχής ορισμένων επιδομάτων από το υπουργείο Υγείας και τους ΟΤΑ προς τον ΟΓΑ, όπως ανακοίνωσε και την προηγούμενη βδομάδα ο υπουργός Εργασίας Γ. Βρούτσης καθώς στην αρμοδιότητα του συγκεκριμένου υπουργείου πέρασε όλη η «κοινωνική» πολιτική.

Σύμφωνα με πληροφορίες, η μείωση στα επιδόματα σε μια σειρά πάσχοντες, που μέχρι τώρα αποδίδει το υπουργείο Υγείας, σε αρχικό στάδιο θα φτάσει στο 20%, ενώ η μείωση μελλοντικά ενδέχεται να είναι ακόμα μεγαλύτερη. Και αυτό όταν από τους 500.000 βαριά ανάπηρους μόνο 180.000 λαμβάνουν κάποιο επίδομα. Ετσι το επίδομα τυφλότητας από 362 ευρώ σήμερα θα μειωθεί στα 287 ευρώ, το ίδιο και το επίδομα για τους κωφάλαλους, τους πάσχοντες από μεσογειακή αναιμία και για τους ανασφάλιστους άνω των 65 ετών. Στους πάσχοντες από βαριά νοητική στέρηση θα μειωθεί από τα 527 σήμερα στα 369 ευρώ, στους πάσχοντες από αιμορροφιλία - AIDS θα μειωθεί στα 569 ευρώ από 697 ευρώ σήμερα. Το επίδομα των πασχόντων από παραπληγία - τετραπληγία - ακρωτηριασμό για ασφαλισμένους και ανασφάλιστους θα μειωθεί από τα 771 φέτος στα 629 ευρώ, ενώ και το επίδομα όσων συνταξιούχων αναπήρων το λαμβάνουν θα μειωθεί από τα 313 ευρώ στα 230 ευρώ.

Η ανάλγητη επίθεση της συγκυβέρνησης δε σταματά εδώ, αλλά επεκτείνεται και σε άλλες ομάδες και κατηγορίες δικαιούχων, που αποδίδονται είτε από τον ΟΓΑ και άλλα Ταμεία είτε από τους δήμους. Ενδεικτικά αναφέρουμε ότι στην κλίνη του Προκρούστη βρίσκονται τα βοηθήματα έκτακτης οικονομικής ενίσχυσης φτωχών, βοηθήματα σε παλιννοστούντες, σε ανάδοχες οικογένειες κλπ.

Η επίθεση αυτή ξετυλίγεται με πρόσχημα τον «εξορθολογισμό» των κοινωνικών προγραμμάτων και την αντιμετώπιση της πολυδιάσπασης των φορέων που τα αποδίδουν. Στην πραγματικότητα υπηρετεί τη μείωση κατά 1,5% του ΑΕΠ της δαπάνης που γίνεται στον τομέα αυτό. Στόχος που τέθηκε και με το 2ο Μνημόνιο τον περασμένο Φλεβάρη. Στην κατεύθυνση αυτή αξιοποιήθηκε και ο ΟΟΣΑ ο οποίος εκπόνησε σχετική μελέτη.

Η ίδια η μελέτη και η αξιολόγηση που έκανε για τα κοινωνικά προγράμματα δεν κρύβει ότι έγινε για «να υποστηρίξει συγκεκριμένες αποφάσεις της ελληνικής κυβέρνησης στα σημεία που μπορεί να γίνει με τον πλέον κατάλληλο τρόπο δημοσιονομική εξοικονόμηση..!»

Στο πνεύμα αυτό η μελέτη του ΟΟΣΑ καταλήγει να προτείνει την κατάργηση όλων των οικογενειακών επιδομάτων και στα χνάρια αυτά κινείται η κυβέρνηση. Συγκεκριμένα, προτείνει την απόδοση ενός μόνο οικογενειακού επιδόματος που θα αποδίδεται από τον ΟΓΑ με βάση τον αριθμό των παιδιών, το οποίο θα αντικαταστήσει, χωρίς επιπλέον κόστος, τα επιδόματα για τις πολύτεκνες οικογένειες, το ανταποδοτικό οικογενειακό επίδομα που χορηγείται από τον ΟΑΕΔ, την οικονομική βοήθεια στις οικογένειες με χαμηλό επίδομα με ανήλικα παιδιά και το επίδομα τοκετού.

Ανάλογα προτείνεται και η κατάργηση των επιδομάτων αναπηρίας τα οποία και σε αυτή την περίπτωση θα αντικατασταθούν από ένα το οποίο θα δίνεται με εισοδηματικά κριτήρια. Σκοπός, όπως υπογραμμίζει ο ΟΟΣΑ, πρέπει να είναι ο «περιορισμός της εισροής στο σύστημα της αναπηρίας». Η λογική αυτή οδηγεί στον εξοβελισμό χιλιάδων αναπήρων ακόμα και από το υπάρχον μίζερο και απάνθρωπο σύστημα κοινωνικής προστασίας, με ασύλληπτες συνέπειες γι' αυτούς και τις οικογένειές τους.

Για την Κομματική Οικοδόμηση

Για την Κομματική Οικοδόμηση

Για να μπορεί να προωθηθεί η στρατηγική του Κόμματος αποτελεσματικά, να γίνει το Κόμμα ικανό να κατευθύνει την εργατική, λαϊκή, την ταξική πάλη στο στρατηγικό του σκοπό και στόχο, απαιτείται μαζική στρατολογία εργατών, νέο αίμα να μπει στις γραμμές μας, πραγματική διείσδυση στους χώρους δουλειάς, πρώτ' απ' όλα των εργοστασίων, των μονοπωλιακών ομίλων στρατηγικής σημασίας. Είναι αυτοί οι χώροι δουλειάς που θα γίνουν τα μετερίζια της ταξικής πάλης για τη νέα εξουσία. Αρα το μόνιμο ζήτημα που πρέπει να απασχολεί όλες τις ΚΟΒ είναι πόσους νέους κομμουνιστές θα αναδείξουν σε βάθος χρόνου, γιατί δεν είναι καθόλου απλή και εύκολη διαδικασία.

Η σωστή διάταξη και αναδιάταξη των κομματικών δυνάμεων βοηθάει, ενισχύει τη δουλειά της οικοδόμησης του Κόμματος. Δεν μπορεί όμως από μόνη της να λύσει τα προβλήματα. Απαιτούνται και άλλες προϋποθέσεις επίσης πολύ σημαντικές.

Πιο σύνθετες οι συνθήκες για την οικοδόμηση

Σε συνθήκες όξυνσης της κρίσης έχουν ενισχυθεί οι παράγοντες που επιδρούν στην οικοδόμηση και στρατολογία. Η ένταξη νέων μελών στο Κόμμα είναι πιο σύνθετη, δύσκολη υπόθεση. Σε όλες τις εκθέσεις των ΚΟ αναφέρονται προβλήματα:

• Απολύσεις συντρόφων από κρίσιμους χώρους για την ταξική αγωνιστική τους στάση, την προσπάθεια οργάνωσης της πάλης (βιομηχανία, τηλεπικοινωνίες, εμπόριο, ξενοδοχεία κ.ά.).
• Απολύσεις επιρροών από χώρους που είχαμε ιεραρχήσει για οικοδόμηση και στρατολογία, αλλά και αλλαγή του τόπου δουλειάς αρκετών, εργασιακή περιπλάνηση, ανεργία (κατασκευές, ιδιωτική εκπαίδευση κ.ά.). Μαζικές απολύσεις εξαιτίας κλεισίματος εργοστασίων και άλλων επιχειρήσεων.
• Εχει μεγαλώσει ο φόβος μέσα στους χώρους δουλειάς, έχει αυξηθεί η εργοδοτική τρομοκρατία, ακόμα και σε χώρους του Δημοσίου, με απολύσεις, με τα οργανογράμματα και τις αξιολογήσεις. Η κατάσταση δεν είναι όπως παλιά.
• Είναι φανερό ότι επιδρά ο αρνητικός συσχετισμός, η επίθεση στο Κόμμα και στη γραμμή του, η άσχημη κατάσταση του εργατικού κινήματος που παρά τα βήματα και τις προσπάθειες για ανασύνταξη, όπως καταγράφονται στα συμπεράσματα των τελευταίων απεργιών, ασκεί αρνητική επίδραση, ενώ ο εργοδοτικός συνδικαλισμός, ο ρεφορμισμός, ο οπορτουνισμός εντείνουν τη σύγχυση και τη λογική «δε γίνεται τίποτα».

Συνεπώς η στρατολογία στο ΚΚΕ σήμερα είναι ακόμα πιο σύνθετο ζήτημα. Χρειάζεται δουλειά επίμονη, συνεχή, υπομονετική. Δεν μπορεί να γίνεται αποσπασματικά, απαιτείται συνεχής έλεγχος, βοήθεια.

Οπλο η ιδεολογία μας, οι επεξεργασίες μας, τα έντυπά μας

Οπλο για την οικοδόμηση και τη στρατολογία πρέπει να γίνει η ιδεολογία μας, η απόφαση του 18ου Συνεδρίου για το σοσιαλισμό, το Δοκίμιο Ιστορίας 1949-1968, οι εκδόσεις της «Σύγχρονης Εποχής», η αρθρογραφία της ΚΟΜΕΠ και η αξιοποίηση του «Ριζοσπάστη» ως αναντικατάστατου όπλου για την οικοδόμηση και τη στρατολογία. Επίσης η απόφαση της Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης για το εργατικό κίνημα, οι στόχοι πάλης της κοινωνικής συμμαχίας, οι αποφάσεις του 10ου Συνεδρίου της ΚΝΕ, η διάλεξη για το γυναικείο ζήτημα κλπ. Εκτός από την εσωοργανωτική μόρφωση, πραγματοποιούνται εκδηλώσεις, βιβλιοπαρουσιάσεις, επετειακές συγκεντρώσεις, που πρέπει να αξιοποιούνται για τους στόχους της οικοδόμησης, της στρατολογίας νέων μελών.

Θετική είναι η πείρα από ΚΟ που οργάνωσαν ειδικές εκδηλώσεις για την προβολή του «Ριζοσπάστη», για το ρόλο του κομματικού Τύπου. Είναι ευθύνη της ΚΕ, της Γραμματείας, των καθοδηγητικών στελεχών των Οργανώσεων να συνεχίζουν να αρθρογραφούν γύρω από ζητήματα οικοδόμησης, βοηθά στην ανταλλαγή και αφομοίωση της πείρας, στην παρότρυνση και παρακίνηση για επίλυση οργανωτικών προβλημάτων της κομματικής οικοδόμησης. Η αρθρογραφία για οργανωτικά, κομματικά ζητήματα, που γενικεύει την πείρα, αποτελεί όπλο επιβεβλημένο για να μπορεί να είναι το όργανο της ΚΕ πραγματικός καθοδηγητής, οργανωτής και διαφωτιστής της πάλης σε κάθε τομέα της κομματικής δουλειάς.

Να εμπλουτίσουμε τη δράση μας και τη δουλειά μας με οργανωμένα μαθήματα - διαλέξεις, με εκδηλώσεις, αχτίφ και οργανωμένες συζητήσεις, με αρθρογραφία κ.ά., και μέσα στο Κόμμα και την ΚΝΕ και στον περίγυρο, στους υποψήφιους για στρατολογία, για την αναγκαιότητα ύπαρξης πρωτοπόρας κομμουνιστικής οργάνωσης της εργατικής τάξης, κομμουνιστικού κόμματος, για την αναγκαιότητα να οργανωθεί η πολιτική πρωτοπορία της τάξης στο Κόμμα, στο ΚΚΕ, ως απαραίτητη προϋπόθεση για την ανατροπή του καπιταλισμού και την οικοδόμηση του σοσιαλισμού - κομμουνισμού.

Αλλού περισσότερο, αλλού λιγότερο επιδρά η συνδικαλιστική και κοινοβουλευτική αντίληψη της ταξικής πάλης. Είναι συζήτηση που πρέπει να ανοίξει, γιατί απαντά και στα ερωτήματα του τύπου «τι διαφορά έχει η οργανωμένη ζωή ως μέλος του Κόμματος, καλά είμαι και έτσι ως οπαδός, αφού προσφέρω ό,τι μπορώ» και άλλα σχετικά. Τα ερωτήματα που τίθενται είναι πολλά, έχουν πολλές ιδεολογικοπολιτικές πλευρές, για τις οποίες χρειάζεται πολύ συγκεκριμένη βοήθεια και επεξεργασία επιχειρημάτων.

Υπάρχουν δυνατότητες, ανεβαίνουν οι απαιτήσεις

Σήμερα ανεβαίνουν συνολικά οι απαιτήσεις της προετοιμασίας για να γίνει κάποιος μέλος του Κόμματος. Δεν είναι μόνο μια απλή συμμετοχή στη δράση, αλλά και οργανωμένη συμμετοχή με καθήκοντα, που θα δοκιμάζεται, θα διαπαιδαγωγείται, θα αποκτά κριτήρια και στάση αγωνιστική, μέσα από τη συμμετοχή στο σωματείο, στην απεργία, στη διαδήλωση, στην απεργιακή επιτροπή, στη λαϊκή επιτροπή. Παίρνουμε βέβαια υπόψη την κατάσταση κάθε χώρου, γιατί π.χ. μπορεί να δουλεύει ένας συνεπής εργάτης σε ένα εργοστάσιο που δεν έχει σωματείο, δεν έχει απεργήσει ποτέ αυτό το εργοστάσιο. Δε σημαίνει ότι δεν προχωράμε στη στρατολογία. Δουλεύουμε μαζί του κάτω από τις συγκεκριμένες συνθήκες, έτσι ώστε ο ίδιος να πρωτοστατήσει, να δουλέψει σαν μυρμήγκι μέσα στους εργάτες για να έχει αποτελέσματα. Απαιτείται γενικά και ειδικά στους χώρους δουλειάς μεγαλύτερη ιδεολογικοπολιτική προετοιμασία, εξοπλισμός, ώστε να μπορεί να απαντά σε σύγχρονα ιδεολογικά προβλήματα που κάθε φορά βάζει ο αντίπαλος, η εργοδοσία, ο ρεφορμισμός, ο οπορτουνισμός. Ταυτόχρονα, ιδιαίτερα όταν πρόκειται για εργάτες, ακόμα κι αν δεν είναι έτοιμοι, αν δεν έχουν αποφασίσει να κάνουν το βήμα, να μην τους θεωρήσουμε μόνιμα χαμένους. Μπορούν να κερδηθούν. Μπορούμε π.χ. να οργανώσουμε την τακτική επαφή με την ΚΟΒ, τη δραστηριοποίησή τους στο σωματείο, στη λαϊκή επιτροπή, στο σύλλογο, στην επιτροπή του ΠΑΜΕ, οπουδήποτε μπορούν να προσφέρουν.

Οι συνθήκες θα δυσκολέψουν τα επόμενα χρόνια, ιδιαίτερα σε μεγάλους εργασιακούς χώρους. Η πρωτοπορία πρέπει να ετοιμάζεται και ακόμα περισσότερο πρακτικά να συνειδητοποιεί ότι η αστική νομιμότητα δεν είναι πραγματική νομιμότητα για την εργατική τάξη και το Κόμμα της.

Σήμερα είναι η φάση που όλο και περισσότεροι εργάτες και εργάτριες, κόσμος από τα πιο φτωχά λαϊκά στρώματα, από αυτοαπασχολούμενους της πόλης, από φτωχούς αγρότες, προσβλέπουν με ελπίδα στο Κόμμα, υιοθετούν συνθήματα και θέσεις του Κόμματος σε πιο μαζική κλίμακα, τουλάχιστον ενδιαφέρονται να μας ακούσουν, έχουν όπως λέμε το αυτί τεντωμένο προς τη μεριά του Κόμματος.

Ομως έχουμε ΚΟΒ που δεν παλεύουν, έχουν στην ουσία παραιτηθεί από τη δράση για ένταξη νέων μελών στο Κόμμα. Πρέπει ριζικά να χτυπηθεί η λαθεμένη αντίληψη κομματικών μελών και στελεχών «εγώ δεν ξέρω κανέναν που να κάνει για το Κόμμα». Θα πρέπει να αντιστρέψουμε πλήρως τη λογική αυτή: Κάθε εργάτη και εργάτρια θα πρέπει να τον αντιμετωπίζουμε ταξικά, σαν υποψήφιο στρατιώτη στην υπηρεσία του εργατικού επαναστατικού κινήματος, τελικά να ξεχωρίζουμε και να σχεδιάζουμε τα βήματα για να ωριμάσουν οι πιο πρωτοπόροι σε υποψήφια μέλη του Κόμματος.

Πρέπει με συγκεκριμένη ιδεολογική πολιτική οργανωτική δουλειά να ξεπεραστεί η αντίληψη του «ψηφοφόρου». Εάν η ΚΟΒ ξεκινάει ανάποδα, δηλαδή ο τάδε εργάτης ψήφιζε ΠΑΣΟΚ, ο άλλος ΝΔ, ο άλλος είναι άσχετος και αδιάφορος κλπ., τότε νομοτελειακά οδηγείται στην παραπάνω λαθεμένη αντίληψη. Αν όμως εξαιρέσει τα τσιράκια της εργοδοσίας, τους χαφιέδες, τους ανήθικους και διεφθαρμένους, τους βαμμένους αντικομμουνιστές φασίστες και αναρχο-προβοκάτορες, τους τροτσκιστές και «αριστεριστές», που όλοι αυτοί μαζί είναι μια μικρή μειοψηφία μπροστά στα εκατομμύρια των εργατών και των άλλων λαϊκών στρωμάτων, τότε πρέπει να ανοίξουμε την καρδιά μας και τα χέρια μας σε όλους τους υπόλοιπους.

Για να οικοδομήσουμε πρέπει να αποκρυσταλλωθεί σε βάθος χρόνου η συστηματική διείσδυση στην εργατική τάξη, στις λαϊκές μάζες, με όρους διαφώτισης, κινήματος, πρωτοβουλιών δράσης που να τις προσελκύουν. Εξακολουθεί να είναι πολύ αδύνατη η διεύρυνση της δουλειάς μας σε νέους χώρους, σε περισσότερους ανθρώπους, γίνεται ένα συνεχές κλωθογύρισμα γύρω από τους ίδιους ανθρώπους, ενώ αδύνατη είναι ακόμα, σχετικά με τις δυνατότητες και παρά τα βήματα που γίνονται, η διεύρυνση των μετώπων πάλης, των ίδιων των μορφών δράσης που μπορούν να έχουν μεγάλη ποικιλία, ανάλογα με το πού απευθυνόμαστε.

• Αποσπάσματα από την Απόφαση της ΚΕ του ΚΚΕ για την Κομματική Οικοδόμηση, 21 Γενάρη 2012.

Το ναυάγιο της «κυβερνώσας αριστεράς»

Το ναυάγιο της «κυβερνώσας αριστεράς»

Παπαγεωργίου Βασίλης

Μόλις τρεις μήνες μετά τις εκλογές και η νέα λαιμητόμος που στήνουν μαζί συγκυβέρνηση και ΕΕ αποκαλύπτει με τον πλέον επώδυνο τρόπο πόσο μεγάλη απάτη ήταν η επαναδιαπραγμάτευση των μνημονίων που θα έφερνε ανακούφιση στο λαό και την οποία έθεσαν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο όλα τα κόμματα εκτός του ΚΚΕ. Η αγριότητα των νέων μέτρων φανερώνει ότι οι περιβόητες κόκκινες γραμμές των ΝΔ - ΠΑΣΟΚ - ΔΗΜΑΡ είναι λεπτές κλωστούλες μπροστά στη χαλύβδινη αλυσίδα της παραμονής της χώρας στην Ευρωζώνη και την ΕΕ και της ανάκαμψης της υψηλής καπιταλιστικής κερδοφορίας.

Ταυτόχρονα, όμως, υπάρχει ένα ακόμα μεγαλύτερο ναυάγιο: Αυτό της λεγόμενης κυβερνώσας αριστεράς. Και μάλιστα σε όλες τις εκφάνσεις της. Το απογοητευτικό αποτέλεσμα που έζησαν στις προηγούμενες δεκαετίες οι λαοί της Γαλλίας, της Ιταλίας κ.α. με τη συμμετοχή Κομμουνιστικών Κομμάτων σε κυβερνήσεις, έρχεται τώρα με δραματικό τρόπο μπροστά στον ελληνικό λαό και ειδικά σε όσους ήλπιζαν ότι η αριστερά, ακόμα και αν είναι με την ΕΕ και δε θέλει ρήξη με τον καπιταλισμό, μπορεί να κάνει διαφορετικά πράγματα στην κυβέρνηση απ' ό,τι το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ.

Ο θλιβερός ρόλος της «κυβερνώσας αριστεράς» στο «πρόσωπο» της ΔΗΜΑΡ, σε ό,τι αφορά το λαό είναι ευθέως ανάλογος με το πόσο χρήσιμη είναι η στήριξη που παρέχει στην επιχείρηση δικαιολόγησης επιβολής των αντιλαϊκών μέτρων. Η επιχειρηματολογία της περί υπεύθυνης και της πιο χρήσιμης αριστεράς, όταν αναλαμβάνει κυβερνητικές ευθύνες, βουλιάζει κάτω από το βάρος της κατάντιας του αριστερού απολογητή, που επαναλαμβάνει το χιλιοπαιγμένο «άδικα, αλλά αναγκαία τα μέτρα». Ορισμένοι θα πουν ότι φταίνε τα πρόσωπα και ότι η συγκεκριμένη αριστερά είναι πολύ φιλοσυστημική. Πολύ βολική και πολύ επιφανειακή εξήγηση για να κρύψει την κραυγαλέα αλήθεια ότι ανεξάρτητα από τα πρόσωπα, την πρόθεση και τα συνθήματα, το αριστερόμετρο πάει περίπατο όταν αποδέχεσαι τα βάθρα του συστήματος, τις στρατηγικές επιλογές και συμμαχίες της πλουτοκρατίας. Κι αυτό δεν το αποδεικνύει μόνο ο ρόλος της κυβερνητικής ΔΗΜΑΡ, αλλά και η ταχύτατη προσαρμογή του ΣΥΡΙΖΑ στις προδιαγραφές της «κυβερνώσας αριστεράς», ώστε να γίνει αυτός «χαλίφης στη θέση του χαλίφη». Είναι τόσο αγωνιώδεις οι προσπάθειες της ηγεσίας του να προσαρμοστεί στις απαιτήσεις του κεφαλαίου και της ΕΕ, για να εξασφαλίσει τη στήριξή τους, ώστε δεν μπορεί να κρυφτεί, όπως έγινε με το θερμό χειροκρότημα του προέδρου του ΣΕΒ στη ΔΕΘ. Νομίζουν όμως ότι κρύβονται πίσω από το βολικό εφεύρημα ότι υπάρχει η καλή και η κακή ΕΕ.

Ταχύτατη ΠΑΣΟΚοποίηση του ΣΥΡΙΖΑ

Η μετατροπή του ΣΥΡΙΖΑ από ένα κυρίως οπορτουνιστικό κόμμα σε κυρίως σοσιαλδημοκρατικό, η ΠΑΣΟΚοποίησή του δηλαδή, με τις μεταγραφές στελεχών, αλλά κυρίως με την υιοθέτηση του προγράμματος του ΠΑΣΟΚ του 2009, είναι κραυγαλέα. Βεβαίως, διατηρεί και την οπορτουνιστική απόχρωση για να ψαρεύει στα θολά νερά της λεγόμενης κομμουνιστικής ανανέωσης.

Ενώ το ΠΑΣΟΚ του 1974 χρειάστηκε τουλάχιστον μια δεκαετία για να περάσει από το «Εξω από την ΕΟΚ των μονοπωλίων», στο «δημοψήφισμα για την ΕΟΚ», ύστερα στο «ότι είναι μεγαλύτερο το κόστος της αποχώρησης από την παραμονή», για να καταλήξει στο «ναι στην ενιαία αγορά, στο Μάαστριχτ και στην ΕΕ», ο ΣΥΡΙΖΑ χρειάστηκε μόλις τέσσερις μήνες για να εγκαταλείψει συνθήματα με κάποιες ριζοσπαστικές φράσεις που είχε πριν από τις εκλογές της 6ης Μάη. Από την «Καταγγελία του μνημονίου και της δανειακής σύμβασης» (με παραμονή βεβαίως της χώρας στην ΕΕ), πέρασε στο θολό σύνθημα της «ακύρωσης χωρίς μονομερείς ενέργειες», για να καταλήξει κι αυτός μαζί με τους άλλους στην «επαναδιαπραγμάτευση της δανειακής σύμβασης», την οποία ο ΣΥΡΙΖΑ χαρακτήριζε προηγουμένως «αποικιακή» που δεν παίρνει καμία διαπραγμάτευση! Τώρα, βεβαίως, δεν κάνει κουβέντα περί καταγγελίας των μνημονίων. Κάνει τον «κινέζο» για το αν θα ψηφίσει την πρόταση νόμου καταγγελίας που κατέθεσε το ΚΚΕ. Κρύβει ότι το δεύτερο μνημόνιο αποτελεί συνοδευτικό και προαπαιτούμενο της δανειακής συνθήκης. Το «καμιά συζήτηση με την τρόικα» (αλήθεια γιατί πάντα κρύβουν ότι αυτή εκπροσωπεί την Κομισιόν και την ΕΚΤ;) έγινε κλαψούρισμα και διαμαρτυρία επειδή δεν τους συνάντησαν ο Γιούνκερ και ο Ρομπάι και ικανοποίηση από την πρόσφατη συνάντηση στελεχών του με τον Ράιχενμπαχ, που ονόμαζαν «τοποτηρητή της Μέρκελ»!!! Και μάλιστα, με βάση τη δήλωσή τους, η συνάντηση έγινε σε καλό κλίμα.

Οταν, λοιπόν, ο ΣΥΡΙΖΑ, ευρισκόμενος στην αντιπολίτευση, δίνει εξετάσεις και όρκους πίστης, όπως τα κόμματα της συγκυβέρνησης, ότι θα υπερασπιστεί την παραμονή της χώρας στο ευρώ και την ΕΕ, ρίχνοντας όμως κατά διαστήματα και καμιά τουφεκιά ότι το ευρώ δεν είναι ταμπού, για να εκφράζει και τους οπαδούς της δραχμής. Οταν η βασική του αντιπολιτευτική γραμμή είναι ότι αυτός έχει τη σωστή συνταγή για έξοδο από την κρίση που θα σώσει και το λαό και την κερδοφορία, μπορεί να υπάρχει αριστερός, που να πιστεύει ότι αυτό το κόμμα στην κυβέρνηση δε θα καταλήξει όπως η ΔΗΜΑΡ; Οτι δε θα γίνει ένας αριστερός εκτελεστής των εργατικών - λαϊκών δικαιωμάτων; «Αναγκαίος συμβιβασμός» ίσως πει κάποιος, για να μη διαταραχθεί η συσπείρωση στον ΣΥΡΙΖΑ δυνάμεων του ΠΑΣΟΚ, ώστε να γίνει ο ΣΥΡΙΖΑ κυβέρνηση για να σώσει το λαό. Βεβαίως και η ΔΗΜΑΡ για το «καλό του λαού» μπήκε στην κυβέρνηση! Αλήθεια πώς μπορεί να ονομαστεί αυτός ο οπορτουνισμός - καιροσκοπισμός που ανθεί σε ένα κόμμα που ταχύτατα σοσιαλδημοκρατικοποιείται; Αυτού του τύπου οι αριστεροί θυμίζουν κάτι «αριστερά» στελέχη του ΠΑΣΟΚ - λίγο πριν και μετά το 1981 - που έλεγαν «μην κοιτάτε τι λέμε κεντρικά, δεν μπορούμε να πούμε τους πραγματικούς μας στόχους για να μην εξαγριωθούν μαζί μας οι Αμερικάνοι, για να μην τρομάξει ο λαός» και έκλειναν πονηρά το μάτι. Αυτοί τελικά αποδείχθηκαν οι «χειρότεροι» για το κίνημα. Ηταν αυτοί που προσπαθούσαν να πείσουν ότι η συμφωνία παραμονής των βάσεων ήταν συμφωνία απομάκρυνσης, ότι η κρατικοποίηση των χρεοκοπημένων επιχειρήσεων ήταν κοινωνικοποίηση, ότι η απαγόρευση των απεργιών και το πραξικόπημα στη ΓΣΕΕ ήταν για την προστασία του εργατικού κινήματος!!!

Για να μην εγκλωβιστεί στο ναυάγιο η εργατική τάξη

Ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία φορά είναι που η παγίδευση του εργατικού λαϊκού κινήματος εμφανίζεται ως ο ρεαλιστικός και ο πιο σύντομος δρόμος για την ανακούφιση και σωτηρία του λαού. Το ζήτημα δεν είναι τι θα κάνουν τα ανώτερα μεσαία στρώματα που θέλουν να γυρίσουν το χρόνο προς τα πίσω, στον καπιταλισμό των προηγούμενων δεκαετιών, τότε που τα μονοπώλια τους αγκάλιαζαν και φρόντιζαν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο να απολαμβάνουν ικανοποιητικό μερίδιο της παραγόμενης υπεραξίας. Το ζήτημα είναι να μην παγιδευτούν, να μην εγκλωβιστούν τα μεγαλύτερα τμήματα της εργατικής τάξης, οι νέοι και τα φτωχά λαϊκά στρώματα, στο δρομολογημένο ναυάγιο της «κυβερνώσας αριστεράς» που θα τους πάει κατευθείαν στον πάτο της απογοήτευσης, της διάλυσης του εργατικού λαϊκού κινήματος. Αυτό ακόμα δεν έχει κριθεί και μπορεί να αποτραπεί, γιατί εδώ υπάρχει το ΚΚΕ που αποδεδειγμένα δε φοβάται να συγκρουστεί με τους μηχανισμούς του συστήματος, πάει κόντρα στο ρεύμα. Εχει επεξεργασμένη στρατηγική και πολιτική συμμαχιών που αναδεικνύουν την εργατική τάξη και τους συμμάχους της σε πρωταγωνιστή των εξελίξεων στη μόνη φιλολαϊκή διέξοδο από την κρίση και τα αδιέξοδα του καπιταλιστικού συστήματος, την οποία δεν παζαρεύει ούτε για να πάρει υπουργεία ούτε για να μην το βάζουν στο στόχαστρο της λυσσασμένης επίθεσης οι μηχανισμοί του αστικού συστήματος. Σ' αυτήν τη σκληρή μάχη που δίνει το ΚΚΕ έχουν χρέος και πρέπει να σταθούν δίπλα του κάθε άνθρωπος που θεωρεί τον εαυτό ριζοσπάστη αριστερό, κάθε συνειδητός αγωνιστής που ξέρει τι σημαίνει και πώς διεξάγεται η ταξική πάλη, ανεξάρτητα από τις επιμέρους διαφωνίες που μπορεί να έχει με θέσεις του ΚΚΕ.

Του
Παναγιώτη ΜΕΝΤΡΕΚΑ*
*Ο Παναγιώτης Μεντρέκας είναι μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ

Ιστορία του ΔΣΕ, μέρος 51: Οι επιχειρήσεις του Δημοκρατικού Στρατού στην Καρδίτσα

Ιστορία του ΔΣΕ, μέρος 51: Οι επιχειρήσεις του Δημοκρατικού Στρατού στην Καρδίτσα

Τη νύχτα 11 προς 12/12/1948 δυνάμεις του ΔΣΕ αποτελούμενες από την 1η Μεραρχία με διοικητή τον Χ. Φλωράκη (Γιώτη) και την 2η Μεραρχία με διοικητή τον Γιάννη Αλεξάνδρου (Διαμαντή) πραγματοποίησαν επιχείρηση για την κατάληψη της Καρδίτσας. Στην επιχείρηση πήρε επίσης μέρος και η ταξιαρχία ιππικού του ΔΣΕ με διοικητή τον Στ. Μανάκα (Στέφο), που ανήκε στην 1η Μεραρχία, ενώ διατέθηκαν και 3 ορειβατικά πυροβόλα. Τη γενική διεύθυνση της επιχείρησης είχε ο Κ. Καραγιώργης διοικητής του Κλιμακίου Γενικού Αρχηγείου Νοτίου Ελλάδας (ΚΓΑΝΕ). Η επιχείρηση στέφθηκε με επιτυχία. Ο αντίπαλος υπέστη πολλές απώλειες και ο ΔΣΕ κατάφερε να αποκομίσει πολλά λάφυρα και να πραγματοποιήσει αρκετές στρατολογίες. Στις 13/12 οι ανταρτικές δυνάμεις αποσύρθηκαν από την πόλη.

Η κατάληψη της Καρδίτσας ήταν από τις πιο δύσκολες επιχειρήσεις του ΔΣΕ και μία από τις μεγαλύτερες επιτυχίες του. Να τι λέει σχετικά ο στρατηγός Ζαφειρόπουλος στο βιβλίο του “Αντισυμμοριακός Αγών” (σελ. 547 – 548): “Η επίθεση κατά της Καρδίτσης είναι η μεγαλυτέρα επιθετική ενέργεια των τμημάτων του ΚΓΑΝΕ και ταυτοχρόνως η μεγαλυτέρα επιθετική ενέργεια του ΔΣΕ κατά κατωκημένου τόπου εις ολόκληρον την Ελλάδα. Η προπαρασκευή της επιχειρήσεως υπήρξεν επιμελημένη και προηγήθη εκτέλεσις πολλών ασκήσεων υπό των τμημάτων κατά κατωκημένων τόπων. Η διαταγή επιχειρήσεων υπήρξε πλήρης, μετά λεπτομερεστάτων σχεδιαγραμμάτων της πόλεως και των εχθρικών αντιστάσεων. Αι πληροφορίαι περί των δυνάμεων και της οργανώσεως της φρουράς Καρδίτσης υπήρξαν ακριβείς και νωπαί και τούτο κατέδειξε την αξίαν των ΠΕ των πόλεων.

Η ορμητικότης των τμημάτων ήτο πολύ καλή και διακρίθησαν αι μαχήτριαι γυναίκες, αίτινες έδρασαν με φανατισμόν μεγαλύτερον του ανδρικού. Τα στελέχη απέδειξαν μεγάλην βελτίωσιν εις την τεχνικήν του αγώνος. Η αποχώρησις των συμμοριακών τμημάτων εν ημέρα και επί εδάφους πεδινού υπό την άμεσον επίδρασιν της Αεροπορίας έγινε με συνοχήν και τάξιν”.

Η επιχείρηση της Καρδίτσας

Από το βιβλίο: “Το χρονικό μιας εποποιίας – Ο ΔΣΕ στη Ρούμελη”

Στην επιχείρηση της Καρδίτσας αναφέρεται και ο Βασίλης Αποστολόπουλος, στο βιβλίο του “Το χρονικό μιας εποποιίας – Ο ΔΣΕ στη Ρούμελη”. Από το βιβλίο αυτό και τα όσα γράφει σχετικά, με τη μάχη της Καρδίτσας, αναδημοσιεύουμε ορισμένα αποσπάσματα.

“Αρχές του Δεκέμβρη 1948. Η ψηλή χώρα των Αγράφων δέρνεται από παγερούς βοριάδες και χιονοθύελλες. Ευλογία Θεού είναι για τον διαβάτη, αν βρει καλύβι να πλαγιάσει και σπίτι να πυρωθεί κοντά στο τζάκι. Κι εδώ πάνω, λίγα είναι τα χωριά κι άδεια από κόσμο. Εικόνα εγκατάλειψης και χαλασμού συναντούμε παντού. Μα τις πρώτες μέρες του Δεκέμβρη, η περιοχή γέμισε από αρματωμένους. Το οροπέδιο της Νευρόπολης, που σήμερα είναι λίμνη και υψώνεται το φράγμα του Πλαστήρα, αυλακώνεται από πεζούς και καβαλαραίους που πάνε κι έρχονται. Και ποιος δε δίνει “παρών” στο ταπεινό χωριό Μπελοκομίτης, στο ακραίο χωριό της Ευρυτανίας, που συνορεύει με τη Δυτική Θεσσαλία. Ο αξέχαστος Καραγιώργης, στρατηγός του κλιμακίου Νότιας Ελλάδας (ΚΓΑΝΕ). Ο Διαμαντής, ο Κοτσάβρας με τη II Μεραρχία, που αφού κυριάρχησε πάλι στο χώρο της Ρούμελης, στα μέσα του Νοέμβρη έφτασε στην περιοχή Κτημενίων – Δολόπων. Ο Γιώτης με την I Μεραρχία, κι ακόμα ο Περικλής, ο Ερμής, ο Αθανασίου, ο Μπαντέκος, ο Παύλος και πλήθος μικροί και μεγάλοι πολεμιστές του ΔΣΕ.

Πολλές προετοιμασίες γίνονται. Οπλα, πυρομαχικά, ρουχισμός, παπούτσια, συμπλήρωση των μονάδων με έμψυχο υλικό προχωρούν με γρήγορο ρυθμό. Το φτωχικό χωριό δε μας κρατεί άλλο πια. Ο Καραγιώργης σε συγκέντρωση στελεχών ανέπτυξε με θαυμαστό τρόπο τη μεγάλη επιχείρηση της Καρδίτσας κι έδωσε τις απαραίτητες οδηγίες.

Στις 10 του Δεκέμβρη, μόλις νύχτωσε, ξεκινούμε για τη μεγάλη επιχείρηση. Τα Αγραφα που μας κυκλώνουν είναι κάτασπρα από τα χιόνια. Ο ουρανός ξάστερος και το κρύο πικρό φαρμάκι. Παγωμένη, αξημέρωτη νύχτα, που τα νεκρά της δάχτυλα θα γράψουν στα κορμιά μας απόψε μια τραγική συμφωνία.

Μεγάλο το ταξίδι μας τούτο και πρωτόγνωρο. Καινούριο στοιχείο μπαίνει στην εμπειρία μας: Ο κάμπος! Η απέραντη πεδιάδα που δεν την αντικόβει ένας λοφίσκος, ένα υψωματάκι, ένα δασάκι. Εμείς έχουμε μάνα κι αδέρφια τα βουνά, με τα μονοπάτια και τους γκρεμούς, τα περάσματα και τα διάσελα, τα δάση και τα φαράγγια. Εχουμε ανάγκη προσαρμογής και μάλιστα σε λίγες ώρες. Η τυφλή δύναμη του άγνωστου και της επίπεδης απεραντοσύνης μάς σφίγγει την ψυχή και πρέπει να υποχωρήσει. Υστερα, η μάχη θα δοθεί σε μεγάλο κατοικημένο κέντρο, γεμάτο αρνήσεις και παγίδες, πεδίο δράσης των μηχανοκίνητων μέσων του στρατού. Πρέπει, λοιπόν, με την τακτική μας, που δεν έχει καμιά σχέση με τα κλασικά μοτίβα της πολεμικής τέχνης, να ξεπεράσουμε τις καινούριες δυσκολίες που θα παρουσιαστούν. Μέσα στις δυσκολίες και τις ελλείψεις, ζώντας συνέχεια στις συνθήκες εμφύλιου πολέμου, χωρίς μέτωπο, γραμμή, περιοχή δική μας, διαμορφώσαμε νέου τύπου μαχητές. Πολύ διαφορετικούς από εκείνους του ΕΛΑΣ…

Π ώ ς περιγράφει ο Καραγιώργης τη μάχη της Καρδίτσας, 12 – 13.12.48

“Η μάχη μέσα στην πόλη της Καρδίτσας, είναι η μεγαλύτερη από κάθε πλευρά πολεμική ενέργεια που έκανε ως τώρα ο Δημοκρατικός Στρατός στη Νότια Ελλάδα. Ταυτόχρονα, είναι και η μεγαλύτερη επιθετική ενέργεια του Δημοκρατικού Στρατού σε κατοικημένο τόπο σ’ ολόκληρη τη χώρα.

Η Καρδίτσα είναι αρκετά μεγάλη πόλη (τώρα με τους πρόσφυγες φτάνει τους 30.000-40.000) και είναι πρωτεύουσα του νομού. Αν εξαιρέσουμε μόνο τη Λάρισα, είναι η πιο πεδινή πόλη της Ελλάδας και αυτό προδιαγράφει και τη στρατιωτική δυσκολία της ως στόχου, άρα, και τη βαρύτητα της επιχείρησης. Οι δύο βάσεις εξόρμησης δεν μπορούσαν να είναι πιο κοντά από 14 χιλιόμετρα η μία με 3,5 ώρες πορεία προς το στόχο (Αϊ-Γιώργη Βουνεσιού) και 14 χιλιόμετρα η άλλη με 4 ώρες πορείας (Λογγιές Καταφυγίου) μέσα από κάμπο 100%.

Στη μάχη της Καρδίτσας ρίξαμε τη μεγαλύτερη δύναμη, που μπορέσαμε ποτέ να χρησιμοποιήσουμε στη Νότια Ελλάδα, για συγκεντρωτικό χτύπημα. Χρησιμοποιήθηκαν οι κυριότερες πεζές ταξιαρχίες κρούσης της I και της II Μεραρχίας, καθώς και η Ταξιαρχία Ιππικού. Αλλά και οι εκπαιδευτικοί σχηματισμοί (σχολή αξιωματικών και ουλαμός στελεχών).

Η μάχη μέσα στην πόλη πήρε από την πρώτη στιγμή εξαιρετική σφοδρότητα. Οσες αντιστάσεις δεν έπεφταν, απομονώθηκαν και τα τμήματα προχωρούσαν προς το κέντρο. Ο σιδηροδρομικός σταθμός κράτησε την πρώτη νύχτα και την ημέρα, ως το απόγευμα.

Ο σταθμός επιβητόρων έπεσε, αλλά ξαναπάρθηκε από τον εχθρό, χάρη στα τανκς που έφερε επιτόπου. Αλλά στο νότιο τομέα τα τμήματα προχώρησαν προς το κέντρο και έφτασαν στα πιο οχυρωμένα σημεία του εχθρού (Παυσίλυπο – Πυροβολικό). Την ημέρα η μάχη συνεχίστηκε μέσα στην πόλη, πολύ εντατικά στον βόρειο τομέα και κάπως χαλαρότερη στο νότιο. Επεσαν κι άλλες σοβαρές αντιστάσεις.

Λίγο μετά τα μεσάνυχτα στάλθηκε η διαταγή για τη συνέχιση της επιχείρησης και το ερχόμενο 24ωρο. Τη διαταγή αυτή πήρε η I Μεραρχία και τα τμήματα της πλαγιοφυλακής από τα Τρίκαλα και το Μουζάκι, αλλά δεν πήρε η II Μεραρχία, γιατί δε δούλεψαν οι διαβιβάσεις της με τη διεύθυνση της επιχείρησης και ούτε είχε διατηρήσει κανονικά πλάγια επαφή με την I Μεραρχία.

Ετσι τα ξημερώματα της 13ης του Δεκέμβρη αποχώρησε από την πόλη η II Μεραρχία με όλα τα τμήματα που είχε στις διαταγές της. Η διεύθυνση της επιχείρησης διέταξε τότε τα τμήματα της II Μεραρχίας να πάρουν διάταξη μέσα στον κάμπο και ένα τμήμα της να βαδίσει και πάλι προς το ανάχωμα της Καρδίτσας. Παράλληλα, έβγαλε τα τμήματα της I Μεραρχίας έπειτα από μια ψεύτικη επίθεση και άφησε οπισθοφυλακή μέσα στον κάμπο, στα κανονικά τους δρομολόγια προς τα ριζά.

Το μεσημέρι είχε συμπληρωθεί η υποχώρηση. Ο εχθρός στάθηκε ανίκανος να αντιληφθεί έγκαιρα τι ακριβώς συνέβαινε. Οταν το κατάλαβε (στις 4 το απόγευμα) ήταν πια πολύ αργά για οποιαδήποτε ενέργεια με τα μηχανοκίνητα και το πυροβολικό του. Χρησιμοποίησε μόνο εντατικά την αεροπορία, αλλά χωρίς κανένα απολύτως αποτέλεσμα για τα τμήματά μας. Και χρειάστηκε μέρες να περιμαζέψει τις εκατοντάδες των νεκρών και των τραυματιών του, να καταμετρήσει τους 1.076 νέους και νέες που του έλειπαν και να λογαριάσει τι ακριβώς πήραμε από τις αποθήκες ανεφοδιασμού”.

Η φωτογραφία είναι από το αρχείο του “Ρ”

Περιεχόμενα

http://erodotos.wordpress.com/istoria-dse/

Iστορία του ΔΣΕ, μέρος 50: Η Μάχη της Χαλανδρίτσας του ΔΣΕ Πελοποννήσου (5 Ιουλίου 1948)

Iστορία του ΔΣΕ, μέρος 50: Η Μάχη της Χαλανδρίτσας του ΔΣΕ Πελοποννήσου (5 Ιουλίου 1948)

5 ΙΟΥΛΗ 1948

Η μάχη της Χαλανδρίτσας

Ο χάρτης της μάχης της Χαλανδρίτσας

Ο Δημοκρατικός Στρατός της Πελοποννήσου αριθμούσε, αρχικά, γύρω στους 250 άνδρες, που δρούσαν κυρίως στις περιοχές του Ταϋγέτου και του Πάρνωνα. Μετά, όμως, την επιτυχημένη επίθεση κατά της Σπάρτης, τη νύχτα της 12ης προς 13η του Φλεβάρη του 1947, όπου απελευθέρωσε 224 πολιτικούς κρατούμενους, η δύναμή του αυξήθηκε πολύ σημαντικά, αν και δεν ξεπέρασε ποτέ τις τρεις χιλιάδες μαχητές και μαχήτριες. Στο αποκορύφωμα πάντως της ισχύος του ο ΔΣΕ διέθετε την III Μεραρχία και δύο Ταξιαρχίες, καθώς και τα αρχηγεία του Ερύμανθου, του Μαινάλου, του Πάρνωνα και του Ταϋγέτου.

Αξιόλογη ανάπτυξη γνώρισε ο ΔΣΕ και στην Αχαΐα, της οποίας ολόκληρη σχεδόν την ύπαιθρο είχε θέσει πολύ γρήγορα κάτω από τον απόλυτο έλεγχό του. Σύμφωνα, με σχετικό έγγραφο της Διοίκησης Χωροφυλακής της περιοχής, οι κυβερνητικές δυνάμεις προς τα τέλη του 1948 κρατούσαν στην κατοχή τους μόνο τα Καλάβρυτα, τη Ζαχλωρού, το Σκεπαστό και τις πόλεις, κωμοπόλεις και χωριά της παραλιακής ζώνης (Διοίκησις Χωροφυλακής Αχαΐας. Γραφείον Δημοσίας Ασφάλειας. Αρ. πρ. 48/191/43/26 – 11 – 48).

Η αντιμετώπιση των ανταρτικών ομάδων της Αχαΐας από μέρους των κυβερνητικών δυνάμεων ήταν ιδιαίτερα δύσκολη από τα τέλη του 1947, όταν είχαν αναπτύξει πια οι ομάδες αυτές πολύπλευρη στρατιωτική δράση σε ολόκληρο σχεδόν το νομό – μέσα δε στα πλαίσια αυτής ακριβώς της δράστης των ανταρτών, ισχυρές δυνάμεις τους πραγματοποίησαν στις 24 Φλεβάρη του 1948, μια από τις μεγαλύτερες επιτυχείς επιχειρήσεις τους μπαίνοντας από τρία σημεία μέσα στην πόλη του Αιγίου. Ο πατραϊκός Τύπος έγραψε τότε, ότι επικεφαλής των ανταρτών βρίσκονταν ο Σφακιανός, ο Γιάννης Κατσικόπουλος και ο Νίκος Πολυκράτης, αποσιώπησαν όμως την ήττα των κυβερνητικών δυνάμεων, η οποία φαίνεται από τη σχετική τηλεφωνική αναφορά του περιοδεύοντα διοικητή Χωροφυλακής Μπουγάνη προς την ανώτερη διοίκηση του σώματος (Ανωτέρα Διοίκησις Χωροφυλακής Δυτικής Ελλάδος. Τηλεφ. εξ Αιγίου, ημ. 24-2-48, ώρα 8.30). Κατά τη μάχη εκείνη σκοτώθηκε ανεξακρίβωτος αριθμός χωροφυλάκων και ένας ανθυπομοίραρχος, ενώ οι αντάρτες, αφού πέτυχαν τους αντικειμενικούς τους σκοπούς, αποτραβήχτηκαν χωρίς απώλειες από την πόλη.

Το αποκορύφωμα, όμως, της δράσης του ΔΣΕ στην Αχαΐα σημειώθηκε, με την από μέρους επίλεκτων τμημάτων του κατάληψη της Χαλανδρίτσας, τα ξημερώματα της 5ης Ιούλη του 1948. Επρόκειτο για την πιο σημαντική στρατιωτική ενέργειά του στην περιοχή, σύμφωνα δε με τη γνώμη ανώτερου παράγοντα του κυβερνητικού στρατού, για τη σοβαρότερη αντάρτικη επιχείρηση σε ολόκληρη την Πελοπόννησο (Εφημερίδα “Πελοπόννησος” (Πατρών), φ. 6-7-48).

Στη Χαλανδρίτσα είχε συγκεντρωθεί μια αξιόλογη δύναμη ανδρών της Χωροφυλακής, όταν διαλύθηκαν από τους αντάρτες όλοι οι αστυνομικοί σταθμοί των ορεινών περιοχών του νομού. Συγκεκριμένα, η κωμόπολη αυτή, καθώς και το χωριό Σούλι, ήτανε πια τα μοναδικά της αχαϊκής υπαίθρου, εκτός από την παραλιακή ζώνη, τα Καλάβρυτα, τη Ζαχλωρού και το Σκεπαστό, που κρατούσαν σταθερά στα χέρια τους οι κυβερνητικές δυνάμεις.

Η επιχείρηση περιορίστηκε στην επίθεση κατά της Χαλανδρίτσας, αλλά εκδηλώθηκε και μ’ ένα πλήθος αντιπερισπασμικών ενεργειών σε άλλα σημεία του νομού. Ορίστηκε δε σε όλες τις λεπτομέρειές της, με βάση και τις πληροφορίες, που είχαν συγκεντρωθεί από την παράνομη οργάνωση του ΚΚΕ της ίδιας της Χαλανδρίτσας, σχετικά με τη θέση και την κατάσταση των οχυρών της κωμόπολης και με την αστυνομική δύναμη, που τα υπερασπιζόταν.

Οι αντάρτικες δυνάμεις, που θα εκτελούσαν την επιχείρηση, ξεκίνησαν από τη Ρακίτα, χωρισμένες σε μεγάλες ομάδες, κάθε μια από τις οποίες κατευθύνθηκε στον προσδιορισμένο από πριν στόχο της. Το συγκρότημα της Κορινθίας, με τον Μανώλη Σταθάκη θα χτυπούσε τις κυβερνητικές θέσεις από το Αίγιο μέχρι την Πάτρα. Ενας λόχος με τον Πέρδικα θα κατέστρεφε το υδροηλεκτρικό εργοστάσιο του “Γλαύκου” και στη συνέχεια θα καταλάμβανε το μοναστήρι του Ομπλού. Μια διμοιρία, με τον Νίκο Πολυκράτη, θα απασχολούσε τους χίτες και τους μάυδες, που ήταν συγκεντρωμένοι στο Σούλι. Αλλες δυνάμεις θα ενεργούσαν επιδρομές προς την περιοχή της Κάτω Αχαγιάς, ενώ ο λόχος του Μαινάλου, με τον Σαρηγιάννη και τον Τσακόπουλο, θα έστηνε ενέδρα κοντά στην Καλλιθέα, στη θέση “Κουμπάρες”, για να χτυπήσει τις ενισχύσεις, που θα έστελνε ο αντίπαλος από την Πάτρα. Την επίθεση κατά της Χαλανδρίτσας θα την ενεργούσε το τάγμα του Ταϋγέτου, με τον Αρίστο Καμαρινό, ενώ ολόκληρη την επιχείρηση θα τη διηύθυναν ο Κώστας Κανελλόπουλος και ο Κώστας Μπασακίδης.

Η εξέλιξη της επιχείρησης

Το Δελτίο του Στρατηγείου του Δημοκρατικού Στρατού για τη δράση των ανταρτών στην Αχαΐα

Τα γεγονότα εξελίχθηκαν όπως είχαν σχεδιαστεί. Στις 3 το πρωί, ο λόχος του Πέρδικα, περνώντας μέσα από τη χαράδρα του Βελιζίου, έφτασε στο Κλάους και κατεβαίνοντας στην Περιβόλα από την περιοχή των μύλων του Λιάλιου, κατευθύνθηκε προς το υδροϋλεκτρικό εργοστάσιο. Οι δώδεκα άνδρες της φρουράς τράπηκαν σε φυγή, ενώ οι τρεις τεχνικοί, που διανυκτέρευαν, συνελήφθησαν. Οι αντάρτες κατέστρεψαν με νάρκη τη μεγαλύτερη τουρμπίνα του εργοστασίου, δύναμης δύο χιλιάδων ίππων, με αποτέλεσμα τα περισσότερα εργοστάσια της Πάτρας να μη λειτουργήσουν για δύο μέρες, από έλλειψη ρεύματος.

Την ίδια περίπου ώρα, η διμοιρία του Νίκου Πολυκράτη χτύπησε το Σούλι, ενώ ταυτόχρονα, άλλες αντάρτικες δυνάμεις πραγματοποιούσαν με επιτυχία τις δικές τους αποστολές. Στις πέντε το πρωί, εξάλλου άρχισε η επίθεση εναντίον της ίδιας της Χαλανδρίτσας, η οχύρωση της οποίας είχε σχεδιαστεί λαθεμένα. Τα οχυρά, δηλαδή, ήτανε κατασκευασμένα μέσα στην ίδια την κωμόπολη και το κάθε οχυρό δεν είχε δική του κλειστή άμυνα, με αποτέλεσμα η πτώση ενός και μόνο οχυρού να οδηγούσε στην άμεση κατάρρευση ολόκληρης της οχύρωσης.

Η επίθεση των ανταρτών κατά της Χαλανδρίτσας υπήρξε αιφνιδιαστική, όπως τούτο καταφαίνεται και από σχετική έκθεση του ανώτερου διοικητή της Χωροφυλακής, συνταγματάρχη Κώστα Κατσαμπή, στην οποία υπογραμμίζεται, ότι κανένα έγγραφο δεν είχε σταλεί μέχρι τότε από το στρατηγείο του Πύργου στις αστυνομικές υπηρεσίες, για τις κινήσεις των ανταρτικών δυνάμεων της περιοχής και για την αντιμετώπιση των επιθετικών ενεργειών τους (Ανωτέρα Διοίκησις Χωροφυλακής Δυτικής Ελλάδος. Γραφείον Δημοσίας Ασφαλείας. Αρ. πρ. 7/53/380 μ/9-7-48). Ακριβώς δε, αυτός ο αιφνιδιαστικός χαρακτήρας της αντάρτικης επίθεσης υποχρέωσε τους χωροφύλακες να υποχωρήσουν πολύ γρήγορα στο κτίριο της υποδιοίκησης, όπου κλείστηκαν και άρχισαν να προβάλλουν αντίσταση.

Στη μιάμιση το μεσημέρι, ολόκληρη η φρουρά, αν και δεν είχε υποστεί μεγάλη φθορά, όπως σημειώνει στην ίδια έκθεσή του ο Κατσαμπής, ενήργησε έξοδο, για να σπάσει τον κλοιό, αφού πρόβαλε σαν δικαιολογία – στο τελευταίο σήμα της, που απέστειλε στην Πάτρα – ότι δεν είχε πια πυρομαχικά. Η έξοδος, όμως, αυτή έγινε ανοργάνωτα, με αποτέλεσμα να μετατραπεί σε σφαγή. Από τους 68 άνδρες, που υπερασπίζονταν την υποδιοίκηση, σκοτώθηκαν – όπως αναφέρει έκθεση του αντισυνταγματάρχη Ιάκωβου Χανιώτη, αναπληρωτή ανώτερου διοικητή Χωροφυλακής – 17 μόνιμοι και 17 χωρίς θητεία χωροφύλακες, 6 υπενωμοτάρχες, 4 ενωμοτάρχες και ο διοικητής της φρουράς Κώστας Παπαδόπουλος, ενώ 16 τραυματίστηκαν και μόνο 7 διασώθηκαν (Απ. Δασκαλάκη. Ιστορία της Ελληνικής Χωροφυλακής, τ. Β`, σ. 731-732). Οι αντάρτες, εξάλλου, σε ολόκληρη την επιχείρηση είχαν 7 τραυματίες και τρεις νεκρούς – ανάμεσά τους και τον Χαλανδριτσάνο ΕΠΟΝίτη Θάνο Αργυρόπουλο.

Η επιχείρηση ολοκληρώνεται

Αμέσως, μόλις εκδηλώθηκε η επίθεση των ανταρτών κατά της Χαλανδρίτσας, στάλθηκαν από την Πάτρα ενισχύσεις, όπως φανερώνει και σχετικό τηλεγράφημα του Χανιώτη στο υπουργείο Δημόσιας Τάξης (Ανωτέρα Διοίκησις Χωροφυλακής Δυτικής Ελλάδος. Αρ. πρ. 7/53/380/5-7-48). Οι ενισχύσεις, όμως, αυτές καθηλώθηκαν στη θέση “Κουμπάρες” από το λόχο του Μαινάλου, που είχε στο μεταξύ ναρκοθετήσει και την εκεί μικρή γέφυρα.

Για ενίσχυση των χωροφυλάκων της Χαλανδρίτσας στάλθηκε επίσης μια διλοχία του 618ου τάγματος πεζικού από το Αίγιο και η υπόλοιπη δύναμη του ίδιου τάγματος από την Αμαλιάδα, ενώ άλλες στρατιωτικές δυνάμεις, μαζί με τεθωρακισμένα κινήθηκαν από τα Καλάβρυτα προς την Κάτω Βλασία. Οι κυβερνητικοί ρίξανε στη μάχη και αεροπλάνα, τέσσερα από τα οποία χτυπήθηκαν από τα αντιαεροπορικά πυρά των ανταρτών, σύμφωνα με αναφορά του αντισυνταγματάρχη Μανώλη Χατζηθεοδώρου (Τακτικόν Στρατηγείον Πύργου. Αρ. πρ. 5844/Α1/9-7-48).

Οι κυβερνητικές ενισχύσεις, με επικεφαλής τον ταγματάρχη της Χωροφυλακής Μανώλη Βενιεράκη, έφτασαν στη Χαλανδρίτσα, αφού είχε ολοκληρωθεί η καταστροφή της αστυνομικής φρουράς και αφού οι αντάρτες είχαν αποχωρήσει με τάξη. Το μόνο, που τους απασχόλησε, ήταν η περισυλλογή των νεκρών χωροφυλάκων, που τάφηκαν το απόγευμα της άλλης μέρας στο πρώτο νεκροταφείο της Πάτρας. Οι ενισχύσεις, ωστόσο, αυτές δεν τόλμησαν να παραμείνουν για πολύ χρόνο στην κωμόπολη, που δεν πρόσφερε πια καμιά ασφάλεια στις κυβερνητικές δυνάμεις. Υστερα από μια βδομάδα υποχρεώθηκαν να αποχωρήσουν και οι μαχητές του ΔΣΕ ξαναγύρισαν στη Χαλανδρίτσα, όπου και εγκατέστησαν μόνιμα τις αρχές τους.

Βασίλης ΛΑΖΑΡΗΣ

Ιστορικός

Οι φωτογραφίες είναι από το αρχείο του “Ρ”

Περιεχόμενα

http://erodotos.wordpress.com/istoria-dse/