10 ευρώ=2000 ευρώ ΚΑΙ 3.407,5 δρχ=681.500 δρχ. Τι προτιμάτε; ΕΥΡΩ ή ΔΡΑΧΜΗ…;;;

10 ευρώ=2000 ευρώ ΚΑΙ 3.407,5 δρχ=681.500 δρχ. Τι προτιμάτε; ΕΥΡΩ ή ΔΡΑΧΜΗ…;;; 


Είκοσι του Μάη\2013 σήμερα κι η τσέπη μου κάνει χάζι ένα μοναδικό 10ευρω ώσπου να ξαναπληρωθώ. Εκείνο όμως την αγνοεί, προτιμώντας να ξεκαρδίζεται στα γέλια με τους λογαριασμούς που κάνω για το πώς θα το ξοδέψω. 
Να βάλω τη δόση του σπιτιού στην τράπεζα; Να πληρώσω το ρεύμα που έχει λήξει προ δεκαπενθημέρου; Να περάσω απ’ την εφορία για το καθιερωμένο …ξύρισμα; Να ξοφλήσω το νερό; Το τηλέφωνο; Το φροντιστήριο τού γιού μου; 
Για να πω την αλήθεια, ούτε τους προηγούμενους πέντε μήνες ανταποκρίθηκα σε τίποτα απ’ όλα αυτά, αφού η οικογένειά μου καλείται να ζήσει πλέον με τα 680 ευρώ που παίρνω εγώ μετά τις περικοπές για το καλό τής πατρίδας. (1.100 ευρώ ήταν ο μισθός μου πριν, κι άλλα 850 ευρώ τής γυναίκας μου. Πλέον όμως, εγώ πληρώνομαι με 680 το μήνα κι αυτή είναι άνεργη μισό χρόνο).
Εγώ όμως είμαι νομοταγής πολίτης και θέλω να πληρώνω τα χρέη μου στην τράπεζα, τους φόρους μου στο κράτος, τις υποχρεώσεις μου στη ΔΕΗ κλπ. 
Βάζω λοιπόν το 10ευρω κάτω να δω πώς θα το διαχειριστώ σωστότερα, ώστε να μην αφήσω απλήρωτο τίποτα…
Απλά μαθηματικά: 10 ευρώ=10ευρώ. Πώς διάολο να κάνω εγώ το λογαριασμό ώστε να βγαίνει 10 ευρώ=2000 ευρώ;;;
Kι εκεί που κονταροχτυπιόμουν με τα μαθηματικά, θυμήθηκα τη δραχμούλα…
Αρπάζω το κομπιουτεράκι και μετατρέπω σε δραχμές το 10ευρω που μού ’χε απομείνει ώσπου να βγει ο μήνας και τα 2000 ευρώ που μου λείπουν για να πληρώσω τις υποχρεώσεις μου ως συνεπής πολίτης...
10 ευρώ=3.407,5 δραχμές.
2000 ευρώ=681.500 δραχμές.
Τώρα λοιπόν, για να είμαι εγώ συνεπής πολίτης και όχι μπαταχτσής, πρέπει να αποδείξω ότι: 10 ευρώ=2000 ευρώ
            3.407,5=681.500
Η γυναίκα μου επιμένει πως αν δεν σταματήσω να προσπαθώ ν’ αποδείξω ότι η …Γη έπαψε να γυρίζει, 
ή μουρλάθηκα, 
ή είμαι τελείως ηλίθιος, 
ή αφήνομαι να με τρελάνουν ή να με καταστήσουν ηλίθιο οι επιτήδειοι…
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ ΚΑΙ ΑΠΟΦΑΣΙΣΤΕ ΕΣΕΙΣ, ΑΝ Η ...ΓΗ ΣΥΝΕΧΙΖΕΙ ΝΑ ΓΥΡΙΖΕΙ Ή ΟΧΙ...

ΓΙΑΤΙ ΑΝ Η ...ΓΗ ΕΧΕΙ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕΙ ΝΑ ΓΥΡΙΖΕΙ, ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΠΙΛΕΞΟΥΜΕ ΝΑ ΠΕΘΑΙΝΟΥΜΕ ΜΕ ΕΥΡΩ Ή ΔΡΑΧΜΗ.

ΑΝ ΟΜΩΣ ΑΠΟΦΑΣΙΣΕΤΕ ΟΤΙ Η ...ΓΗ ΣΥΝΕΧΙΖΕΙ ΝΑ ΓΥΡΙΖΕΙ, ΤΟΤΕ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΠΙΛΕΞΟΥΜΕ:
KAΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ ΜΕ ΕΥΡΩ Ή ΔΡΑΧΜΗ, 
Ή ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΣΕ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΛΑΪΚΗ ΣΥΜΜΑΧΙΑ ΓΙΑ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ ΣΤΗΝ ΕΠΙΘΕΣΗ ΤΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ ΚΑΙ ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΤΟΥ ΕΝΤΕΛΕΙ, 
ΩΣΤΕ ΝΑ ΠΑΡΟΥΜΕ ΤΙΣ ΤΥΧΕΣ ΜΑΣ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΜΑΣ ΜΕ ΕΡΓΑΤΙΚΗ-ΛΑΪΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ

@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@ SOS: 

ΜΙΑ ΣΥΜΠΛΗΡΩΣΗ ΕΚΤΟΣ ΘΕΜΑΤΟΣ, 
ΓΙΑ 'ΚΕΙΝΟΥΣ ΠΟΥ ΛΙΩΝΟΥΝ ΟΛΗ ΜΕΡΑ ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΤΙΜΟΝΙ. 
ΑΣ ΡΙΞΟΥΝ ΜΙΑ ΜΑΤΙΑ ΕΔΩ. 
ΤΟΥΣ ΑΦΟΡΑ ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΤΑΤΟ.
. 
 Αναρτήθηκε από ΑΝΕΡΓΟΙ και ΑΦΡΑΓΚΟΙ

Το αναπτυξιακό λάβαρο του ΣΕΒ και του νέου διπολισμού

Το αναπτυξιακό λάβαρο του ΣΕΒ και του νέου διπολισμού

Απευθυνόμενος στην ετήσια Γενική Συνέλευση του ΣΕΒ, ο πρόεδρός του, Δ. Δασκαλόπουλος, δεν έκρυψε την ανησυχία του για τη λαϊκή αγανάκτηση. Είπε χαρακτηριστικά: «Είναι η σιωπή ανθρώπων μπερδεμένων, φοβισμένων, εξουθενωμένων... Πρέπει να ακούσουμε τη σιωπή τους πριν γίνει κραυγή και μας πάρει τα αυτιά. Γιατί τότε θα είναι αργά».

Η ηγεσία του ΣΕΒ φοβάται τις επικίνδυνες συνθήκες της βαθιάς κρίσης του καπιταλισμού στην Ελλάδα, της κρίσης στην Ευρωζώνη, της όξυνσης των αντιθέσεων ανάμεσα στα ιμπεριαλιστικά κέντρα, ιδιαίτερα στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου και τις πιθανές συνέπειές τους.

Σ' αυτές τις συνθήκες σαλπίζει νέο προσκλητήριο ταξικής συνεργασίας, προβάλλοντας σαν φιλολαϊκή διέξοδο απ' την κρίση, σαν «εθνικό στόχο» την επάνοδο σε υψηλότερο ρυθμό καπιταλιστικής ανάπτυξης. Το βασικό αφήγημα της αστικής τάξης δεν είναι πρωτότυπο: Η προσέλκυση επενδύσεων και η θωράκιση της ανταγωνιστικότητας των μονοπωλίων θα ενισχύσουν την κερδοφορία του κεφαλαίου και η αύξηση των κερδών θα συμβάλει τελικά στη λαϊκή ευημερία, στην ουσιαστική μείωση της φτώχειας και της ανεργίας.

Ο ΣΕΒ προβάλλει ως επείγουσα ανάγκη την υλοποίηση ενός Εθνικού Προγράμματος Ανασυγκρότησης και Ανάπτυξης με έμφαση στην προσέλκυση επενδύσεων, στην καινοτομία, στην εξωστρέφεια, στην ενίσχυση των εξαγωγικών κλάδων. Παράλληλα, τονίζει τη σημασία της κοινωνικής συναίνεσης ώστε να προσέλθουν ιδιώτες επενδυτές «σωτήρες» σε ένα σταθερό και σίγουρο περιβάλλον για την κερδοφορία τους.

Τρικομματική κυβέρνηση και ΣΥΡΙΖΑ υποκλίνονται και αποδέχονται αυτή τη στρατηγική κατεύθυνση. Η αντιπαράθεσή τους γίνεται απ' την ίδια αφετηρία και εστιάζεται στο ποια κυβέρνηση μπορεί να υπηρετήσει πιο αποτελεσματικά, πιο γρήγορα το συγκεκριμένο στόχο, που και οι δύο παρουσιάζουν σαν φιλολαϊκό. Με γνώμονα τον ίδιο στρατηγικό στόχο της επιστροφής στην καπιταλιστική ανάπτυξη διαγκωνίζονται σχετικά με την επιτυχία της σημερινής κυβερνητικής πολιτικής.

Απ' το βήμα του ΣΕΒ ο Αλ. Τσίπρας διαβεβαίωσε μάλιστα την άρχουσα τάξη για την προσήλωσή του στην αστική στρατηγική τονίζοντας ότι η «κοινωνική συναίνεση και η σταθερότητα είναι πράγματι το οξυγόνο της οικονομίας». Ασκησε κριτική στην κυβέρνηση γιατί με την αδυναμία της να εγγυηθεί την κοινωνική συναίνεση «εκτοπίζει την παραγωγική δυναμική» της χώρας!

Ετσι διευκολύνεται στην πράξη και η κυβέρνηση, που καλλιεργεί φρούδες ελπίδες μελλοντικής λαϊκής ευημερίας μόλις επιτευχθεί ο στόχος της βελτίωσης της ανταγωνιστικότητας.

Ανάπτυξη για ποιον;

Στην πραγματικότητα η αστική προπαγάνδα της «Ελλάδας που αλλάζει», της «Ελλάδας της επιτυχίας» μάς καλεί να επιταχύνουμε στον ίδιο καταστροφικό για το λαό δρόμο που οδήγησε στη βαθιά κρίση και στην εξαθλίωση των λαϊκών στρωμάτων. Οι εργαζόμενοι μπορούν και πρέπει να θυμηθούν τι προηγήθηκε της εκδήλωσης της καπιταλιστικής κρίσης στην Ελλάδα. Ρυθμός ανάπτυξης της ελληνικής οικονομίας διπλάσιος του μέσου όρου της Ευρωζώνης, υψηλή κερδοφορία των μονοπωλιακών ομίλων, προσέλκυση σημαντικών ιδιωτικών επενδύσεων, όπως της «Ντόιτσε Τέλεκομ» στον ΟΤΕ, της «Χόχτιφ» στο Αεροδρόμιο των Σπάτων, της «Cosco» στο λιμάνι του Πειραιά. Τι κέρδισαν τα λαϊκά στρώματα;

Η διεθνής και η ελληνική εμπειρία επιβεβαιώνουν τη θεωρητική γνώση που αποδεικνύει ότι η βελτίωση της ανταγωνιστικότητας, της κερδοφορίας των μονοπωλίων και η λαϊκή ευημερία δεν συμβαδίζουν, αλλά κινούνται στην αντίθετη κατεύθυνση.

Προϋπόθεση για τη συγκράτηση της πτώσης του ποσοστού κέρδους, για τη βελτίωση της κερδοφορίας της καπιταλιστικής επιχείρησης είναι η αύξηση του βαθμού εκμετάλλευσης, η διασφάλιση φθηνότερης εργατικής δύναμης. Γι' αυτό και η βελτίωση της ανταγωνιστικότητας και η προσέλκυση ιδιωτικών επενδύσεων με γνώμονα το ποσοστό κέρδους συνοδεύονται με θυσίες λαϊκών αναγκών και δικαιωμάτων, μείωση των πραγματικών μισθών, επιδείνωση εργασιακών σχέσεων, λεηλασία του περιβάλλοντος, νέες φοροαπαλλαγές και πακτωλό κρατικού χρήματος στα μονοπώλια.

Για να επιβεβαιώσουμε αυτό το συμπέρασμα αρκεί να δούμε τα συγκεκριμένα αποτελέσματα απ' την επιχείρηση βελτίωσης της ανταγωνιστικότητας της τελευταίας τετραετίας, η οποία, σε αντίθεση με τους ισχυρισμούς του ΣΥΡΙΖΑ, στέφθηκε με επιτυχία.

Η Τράπεζα της Ελλάδας εκτιμά στις δυο τελευταίες εκθέσεις της ότι την τριετία 2010 - 2012 ανακτήθηκε το 72% της απώλειας ανταγωνιστικότητας της Ελλάδας έναντι των κυριότερων εμπορικών εταίρων της (που υπήρξε την περίοδο 2001 - 2009), με εκτίμηση υπερκάλυψης του 100% στο τέλος του 2013.

Η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα με βάση τον πραγματικό εναρμονισμένο δείκτη ανταγωνιστικότητας (βάσει του κόστους εργασίας) προσδιορίζει την ανάκτηση της απώλειας ανταγωνιστικότητας της περιόδου 2001 - 2009 στο 95,1%.

Το εμπορικό έλλειμμα περιορίσθηκε δραστικά, από 19% του ΑΕΠ το 2008 στο 10% το 2012, και αυξήθηκαν σημαντικά οι εξαγωγές από 8,5% του ΑΕΠ σε 11,4% την ίδια περίοδο.

Αυτή η βελτίωση των δεικτών ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας συμβαδίζει με την πορεία σχετικής και απόλυτης εξαθλίωσης της εργατικής τάξης, που ομολογείται απ' όλους τους αστικούς φορείς.

Απ' το 2009 έως και το τέλος του 2013 μισθωτοί και συνταξιούχοι θα έχουν χάσει μεσοσταθμικά το 50% του εισοδήματός τους, αν συνυπολογίσουμε στις περικοπές αποδοχών τις φορολογικές επιβαρύνσεις.

Η μείωση μισθών και η κατεδάφιση των εργασιακών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων όχι μόνο δε μείωσαν τη φτώχεια και την ανεργία αλλά κινήθηκαν παράλληλα με την εκτόξευσή τους.

Ο κατώτατος μισθός στην Ελλάδα έφθασε στο 49% του μέσου όρου της ΕΕ-15 από 60% πριν 3 χρόνια. Την ίδια περίοδο οι άνθρωποι που ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας εκτινάχθηκαν απ' τα 2,2 εκατομμύρια το 2009 σε 3,9 εκατομμύρια στο τέλος του 2012. Οι μακροχρόνια άνεργοι τριπλασιάσθηκαν την ίδια περίοδο. Η επίσημη ανεργία ξεπέρασε πλέον τα 1,3 εκατομμύρια άτομα. Προωθήθηκαν οι επιχειρησιακές και ατομικές συμβάσεις. Ηδη υπογράφτηκαν 976 επιχειρησιακές ΣΣΕ το 2012 έναντι 179 το 2011.

Αν συνεχίσουμε να βαδίζουμε προς την «Ελλάδα της επιτυχίας» η κατάσταση για τα λαϊκά στρώματα δεν πρόκειται να βελτιωθεί. Δίπλα στα δικαιώματα που χάθηκαν, έρχονται να προστεθούν οι νέες αξιώσεις του ΣΕΒ για τη θωράκιση της ανταγωνιστικότητας που υιοθετεί η τρικομματική κυβέρνηση με ελάχιστους ελιγμούς. Ούτε λίγο ούτε πολύ η ηγεσία του ΣΕΒ, αφού υπονόμευσε την υπογραφή Εθνικής Συλλογικής Σύμβασης (με μειωμένους μισθούς), απαιτεί επιπλέον μείωση της φορολογίας των επιχειρήσεων στα κατώτερα ευρωπαϊκά επίπεδα και τη μεταφορά όλων των κρατικών δραστηριοτήτων στον ιδιωτικό τομέα, εκτός της άμυνας και της ασφάλειας. Δε χρειάζεται κανείς ειδικές γνώσεις για να αντιληφθεί ποιος θα επωμισθεί και πάλι τα νέα βάρη της σχετικής μείωσης των φορολογικών εσόδων και της διασφάλισης της κερδοφορίας των «μεταφερόμενων δραστηριοτήτων». Και στη φάση της κρίσης και στην περίοδο της όποιας ανάπτυξης ο λαός θα συνεχίσει να βαδίζει σε τροχιά σχετικής και απόλυτης εξαθλίωσης.

Κάθε νέο μέτρο της τρικομματικής κυβέρνησης επιβεβαιώνει αυτό το συμπέρασμα. Η νέα έναρξη των έργων των οδικών αξόνων θα συνοδευθεί με κατάργηση συμβατικών υποχρεώσεων των μονοπωλιακών ομίλων και πρόσθετη κρατική χρηματοδότηση, δαπανηρά διόδια για το λαό, άθλιες εργασιακές σχέσεις για τους οικοδόμους και τους μισθωτούς τεχνικούς, αναβολή της κατασκευής αναγκαίων δύσκολων τμημάτων των δρόμων και άλλων αναγκαίων δημόσιων έργων υποδομής.

Η επιτάχυνση της απελευθέρωσης του τομέα ηλεκτρικής ενέργειας θα διευρύνει τα κέρδη και τα μερίδια εισερχόμενων ιδιωτικών ομίλων και θα συνοδευθεί με επιβάρυνση της λαϊκής κατανάλωσης, επιδείνωση της κατάστασης των εργαζομένων, λεηλασία των εγχώριων πηγών, όπως τα λιγνιτικά αποθέματα.

Πρόταση εγκλωβισμού της λαϊκής δυσαρέσκειας

Φυσικά, οι όρκοι πίστης του ΣΥΡΙΖΑ στο δρόμο της καπιταλιστικής ανάπτυξης, της «κοινωνικής συναίνεσης» συνοδεύονται απ' τις αναγκαίες διαφοροποιήσεις στο μείγμα οικονομικής διαχείρισης.

Μια αναλυτική κριτική τους ξεφεύγει βέβαια απ' το θέμα του άρθρου. Ωστόσο, αξίζει να δούμε πώς αυτές οι αποπροσανατολιστικές για το λαϊκό κίνημα διαφοροποιήσεις αποκαλύπτουν το πραγματικό ταξικό πρόσωπο του ΣΥΡΙΖΑ. Απ' το βήμα της ετήσιας συνέλευσης του ΣΕΒ, ο Αλ. Τσίπρας ξεκαθάρισε με έμφαση τη στάση μιας μελλοντικής κυβέρνησης με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ απέναντι σε 4 κομβικά ζητήματα:

(α) Τη στάση απέναντι στα μονοπώλια και στις επενδύσεις τους.

Διευκρίνισε, λοιπόν, ότι θα διευκολύνει την «ιδιωτική πρωτοβουλία των παραγωγικών επενδύσεων που δημιουργούν νέες θέσεις εργασίας, με σεβασμό στους εργασιακούς και περιβαλλοντικούς νόμους», και όχι την «πειρατική πρωτοβουλία», που έρχεται να λεηλατήσει τους εγχώριους πόρους.

Ποιοι είναι, όμως, οι νόμοι προστασίας της εργασίας και του περιβάλλοντος που πρέπει τάχα να σεβασθούν οι μονοπωλιακοί όμιλοι για να στηριχθούν ενεργά από μια μελλοντική κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και να μη χαρακτηρισθούν «πειρατές»; Δεν είναι άλλοι απ' το ισχύον σημερινό νομοθετικό πλαίσιο που έχει τσακίσει τα δικαιώματα των εργαζομένων και πριν και μετά την επιβολή των μνημονίων. Με νόμιμο τρόπο προωθούνται σήμερα οι φοροαπαλλαγές του μεγάλου κεφαλαίου, η μείωση των εργοδοτικών εισφορών, οι αλλαγές σχετικά με τις Συλλογικές Συμβάσεις. Με κριτήριο τους νόμους του κράτους της δικτατορίας των μονοπωλίων και τις δεσμεύσεις της ΕΕ μάλλον θα δυσκολευτούν να διαχωρίσουν τους επενδυτές - πειρατές οι επίδοξοι υπουργοί του ΣΥΡΙΖΑ. Στο κυνήγι του μέγιστου ποσοστού κέρδους και της ανταγωνιστικότητας κάθε μονοπωλιακός όμιλος είναι διατεθειμένος να θυσιάσει το σύνολο των λαϊκών αναγκών.

(β) Την «εναλλακτική» φιλολαϊκή πρόταση για τη διασφάλιση της ανταγωνιστικότητας.

Απ' το βήμα του ΣΕΒ ο Αλ. Τσίπρας αναρωτήθηκε: «Ποια ανάπτυξη μπορεί όμως να περιμένει κανείς όταν οι εργαζόμενοι αντιμετωπίζονται σαν υποζύγια;». Επανέλαβε τη γνωστή κριτική ότι οι μεγαλομέτοχοι των ομίλων με την πολιτική ισοπέδωσης των εργασιακών δικαιωμάτων και την άρνηση υπογραφής Συλλογικής Σύμβασης υπονομεύουν το συμφέρον τους. Διάνθισε την κριτική του με τις γενικολογίες για δίκαιη αμοιβή και συμμετοχή των εργαζομένων.

Δυστυχώς για τον ΣΥΡΙΖΑ, η καπιταλιστική ανάπτυξη προϋποθέτει την αύξηση του βαθμού εκμετάλλευσης και πλήρη υποταγή της εργατικής τάξης στους στόχους κερδοφορίας του κεφαλαίου. Εργάτες ελεύθεροι, ικανοποιητικά αμειβόμενοι με βάση τις ανάγκες τους και συμμέτοχοι στο σχεδιασμό της παραγωγής, μέσα στον καπιταλισμό, θα υπάρξουν μόνο στις απατηλές διακηρύξεις και τα όνειρα του Αλ. Τσίπρα.

Στην πραγματικότητα, όμως, η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι αφελής. Προωθεί τους νέους στόχους της άρχουσας τάξης μετά τη ριζική μείωση των μισθών με την πολιτική της εσωτερικής υποτίμησης (επίσημη μείωση του κόστους εργασίας ανά μονάδα προϊόντος 10% την τριετία 2010 - 2012). Στόχους που εκφράσθηκαν με την κοινή επιστολή ΣΕΒ - ΓΣΕΕ το 2012 προς την κυβέρνηση και δίνουν πλέον έμφαση στα διαρθρωτικά προβλήματα της ανταγωνιστικότητας, όπως η αναδιάρθρωση του φορολογικού συστήματος, η απλοποίηση των γραφειοκρατικών διαδικασιών αδειοδότησης επιχειρήσεων και χρήσεων γης, με παράκαμψη όρων προστασίας του περιβάλλοντος, της δημόσιας υγείας, η τόνωση των εξαγωγικών κλάδων της οικονομίας κ.λπ. Αυτοί οι στόχοι δεν έρχονται σε αντιπαράθεση αλλά προϋποθέτουν τη διασφάλιση φθηνής εργατικής δύναμης.Τους προβάλλει σήμερα ο ίδιος ο πρόεδρος του ΣΕΒ αντιπαραθετικά με τις «λάθος προτεραιότητες του μνημονίου».

(γ) Τη δέσμευση του ΣΥΡΙΖΑ για «επαναδιαπραγμάτευση της δανειακής σύμβασης σε ευρωπαϊκό επίπεδο», η οποία συνοδεύει τις κορόνες για «ακύρωση του καταστροφικού μνημονίου». Τι συγκεκριμένα, με ποιους και σε όφελος ποιου θα διαπραγματευθεί μέσα στο πλαίσιο της ΕΕ ο Αλ. Τσίπρας; Οι στρατηγικές αντιλαϊκές κατευθύνσεις της ΕΕ δεσμεύουν όλα τα κράτη - μέλη. Απ' τις «ποσοστώσεις» της παραγωγής εγχώριων προϊόντων μέχρι την «απελευθέρωση» των αγορών σε τομείς στρατηγικής σημασίας και την αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης, όλες οι κυβερνήσεις των κρατών - μελών προωθούν αυτές τις κατευθύνσεις, τις οποίες εξειδικεύει το μνημόνιο στην Ελλάδα. Αποτυπώνονται στο Σύμφωνο Σταθερότητας, στη στρατηγική «Ευρώπη 2020», στα πακέτα κοινοτικών οδηγιών. Οι κυβερνήσεις και το αστικό πολιτικό σύστημα των χωρών του λεγόμενου μεσογειακού Νότου, όπως της Γαλλίας και της Ιταλίας,πρωταγωνιστούν στην εφαρμογή των αντιλαϊκών αναδιαρθρώσεων των μονοπωλίων, για να θωρακίσουν την ανταγωνιστικότητα της ΕΕ στη διαπάλη με τις ΗΠΑ, την Κίνα, την Ινδία, τη Βραζιλία.

Οι υπαρκτές αντιθέσεις τους με τη γερμανική κυβέρνηση αφορούν στον επιμερισμό κερδών, ζημιών και κρατικής χρηματοδότησης των μονοπωλίων τους, τους όρους διασφάλισης διευρυμένης αναπαραγωγής του κεφαλαίου και όχι την προστασία του λαϊκού συμφέροντος. Αφορούν στη διαφορετική θέση και ισχύ κάθε κράτους - μέλους μέσα στην ΕΕ, στις συγκεκριμένες ανάγκες της καπιταλιστικής ανάπτυξης στο εθνικό πεδίο που διαφοροποιούνται λόγω της ανισόμετρης εκδήλωσης των συνεπειών της κρίσης σε κάθε χώρα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η συζήτηση στο εσωτερικό της ίδιας της Γερμανίας για αλλαγή του μείγματος διαχείρισης καθώς λαχανιάζουν πλέον οι εξαγωγικές επιδόσεις της, αυξάνουν οι φυγόκεντρες δυνάμεις στην Ευρωζώνη και δυναμώνουν οι απαιτήσεις τόνωσης της εγχώριας κατανάλωσης από τμήματα των γερμανικών μονοπωλίων.

Ακόμα και αν η περιβόητη επαναδιαπραγμάτευση περιορισθεί στο «κούρεμα» του δημόσιου χρέους υπερχρεωμένων κρατών όπως η Ελλάδα αυτό θα συνοδευθεί με κλιμάκωση της αντιλαϊκής επίθεσης, όπως αποδεικνύει η πείρα των δύο προηγούμενων σχετικών συμφωνιών για το ελληνικό χρέος.

Η όποια χαλάρωση της δημοσιονομικής προσαρμογής θα αφορά σε ευνοϊκότερους όρους κρατικής χρηματοδότησης των εγχώριων μονοπωλίων και όχι σε ουσιαστική βελτίωση της θέσης των λαϊκών στρωμάτων. Γι' αυτό εξάλλου υιοθετεί το αίτημα της χαλάρωσης και ο ΣΕΒ παράλληλα με τις νέες προκλητικές απαιτήσεις του.

(δ) Την επιλογή της δημοσιονομικής σταθεροποίησης μέσω αύξησης των κρατικών εσόδων, η οποία τάχα βρίσκεται στον αντίποδα του μνημονίου που εστιάζει στη μείωση των κρατικών δαπανών.

Ο λαός καλείται στην ουσία να επιλέξει για τη μορφή των νέων θυσιών του, μεταξύ νέας φοροεπιδρομής στο εισόδημά του και νέου περιορισμού των κρατικών δαπανών κοινωνικής πολιτικής ώστε να συνεχισθεί απρόσκοπτα η κρατική χρηματοδότηση και διευκόλυνση της «ιδιωτικής πρωτοβουλίας των παραγωγικών επενδύσεων» και να προχωρήσουν οι «δημόσιες επενδύσεις ταχείας απόδοσης» για την επιτάχυνση της ανάκαμψης της καπιταλιστικής οικονομίας.

Στην πραγματικότητα η αστική πολιτική του μνημονίου αφού προώθησε σε σύντομο διάστημα την ουσιαστική μείωση μισθών και συντάξεων και τη φοροαφαίμαξη μισθωτών και αυτοαπασχολούμενων, στράφηκε στη συνέχεια και στο σκέλος της περικοπής βασικών δαπανών κοινωνικής πολιτικής, με εμβληματικό παράδειγμα τη μείωση της κρατικής στήριξης των ασφαλιστικών ταμείων. Ο φόρος εισοδήματος φυσικών προσώπων εκτινάχθηκε στην Ελλάδα από 45% του εισοδήματος σε 49% το 2012. Ο φόρος εισοδήματος των επιχειρήσεων μειώθηκε από 5,3 δισ. ευρώ και 27% του συνολικού φόρου εισοδήματος το 2009, σε 1,6 δισ. ευρώ και 12,2% του συνολικού φόρου εισοδήματος το 2012.

Και στο σύνολο των κρατικών εσόδων και στο σκέλος των δαπανών το ζήτημα είναι ποιος πληρώνει και ποιος ωφελείται.

Κάτω απ' τη σημαία των λαϊκών αναγκών

Χωρίς αποφασιστική πολιτική αναμέτρηση με την απατηλή για το λαό διέξοδο της καπιταλιστικής ανάπτυξης το λαϊκό κίνημα δεν μπορεί να βαδίσει με διάρκεια και νικηφόρα προοπτική.

Η υπόκλιση στο στόχο θωράκισης της ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας, της βελτίωσης της θέσης της μέσα στο διεθνές ιμπεριαλιστικό σύστημα παγιδεύει αντικειμενικά τους λαϊκούς αγώνες, ακόμα και όταν μαζικοποιούνται, σε γραμμή ενσωμάτωσης που περιορίζεται στην ανατροπή της εκάστοτε αστικής κυβέρνησης και στην πιθανή αλλαγή μείγματος οικονομικής διαχείρισης.

Παγιδεύει, δηλαδή, τη λαϊκή διαμαρτυρία στην αναζήτηση της άρχουσας τάξης για την κατάλληλη κάθε φορά οικονομική πολιτική, που θα διασφαλίσει καλύτερα τα στρατηγικά της συμφέροντα, τη διευρυμένη αναπαραγωγή του κεφαλαίου.

Εγκλωβίζει τη λαϊκή δράση στη διαπάλη τμημάτων του μονοπωλιακού κεφαλαίου σχετικά με την επιλογή ιμπεριαλιστικών συμμαχιών. Γι' αυτό και έχει καθοριστική σημασία στις σημερινές συνθήκες, πάνω στο γόνιμο έδαφος των επιμέρους μαχών για να μπουν εμπόδια στα σχέδια ανατροπής λαϊκών δικαιωμάτων και να υπάρξουν προσωρινές κατακτήσεις, να αναπτυχθεί η συνολική πολιτική αντιπαράθεση σχετικά με τους δύο στρατηγικούς δρόμους ανάπτυξης. Οι μεγάλες και μικρότερες μάχες, απ' τις Συλλογικές Συμβάσεις μέχρι το Ασφαλιστικό και τις ιδιωτικοποιήσεις, πρέπει και μπορούν να αξιοποιηθούν ως εφαλτήρια για να έρθει στο προσκήνιο το ζήτημα του δρόμου ανάπτυξης που μπορεί να διασφαλίσει τη συνδυασμένη ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών.

Να φανεί γιατί είναι ρεαλιστικός, με βάση τον πλούτο που παράγεται, την παραγωγικότητα της εργασίας, τις εγχώριες τεχνολογικές και παραγωγικές δυνατότητες, ένας ριζικά διαφορετικός δρόμος απ' το σημερινό, ο οποίος θυσιάζει τις λαϊκές ανάγκες στο βωμό της καπιταλιστικής κερδοφορίας. Η πολιτική παραίτηση απ' την προβολή αυτού του δρόμου της εργατικής - λαϊκής εξουσίας, της υπεροχής της κεντρικά σχεδιασμένης οικονομίας, των κοινωνικοποιημένων μέσων παραγωγής, δε συνιστά «ευέλικτη τακτική» που συμβάλλει τάχα στη μαζικοποίηση του κινήματος, όπως μας προτείνουν οι οπορτουνιστές αναλυτές.

Οδηγεί κάθε φορά σε εκείνες τις ολέθριες εκπτώσεις στο επίπεδο της πολιτικής γραμμής, που επιτρέπουν τελικά να κυματίζει ανεμπόδιστα η «ξένη σημαία» της αστικής τάξης μέσα στις γραμμές του κινήματος. Εμποδίζει την αναγκαία ανασύνταξη του κινήματος με ξεκάθαρο προσανατολισμό που σημαδεύει τον πραγματικό αντίπαλο, την αστική τάξη και τις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες που τη στηρίζουν, όπως η ΕΕ και το ΝΑΤΟ.

Γι' αυτό και έχει καθοριστική σημασία η πολιτική μάχη που δίνουν σήμερα οι κομμουνιστές σε κάθε τόπο δουλειάς, σε κάθε κλάδο, στις γειτονιές, πάνω στο γόνιμο έδαφος των αγωνιστικών πρωτοβουλιών για τα καυτά λαϊκά προβλήματα.

Αυτή η επίμονη και υπομονετική πολιτική προσπάθεια, με αφετηρία την πάλη για την υπεράσπιση δικαιωμάτων και κατακτήσεων, για να πληρώσουν την κρίση τα μονοπώλια, οδηγεί με σίγουρα βήματα στη συγκέντρωση των αναγκαίων κοινωνικών δυνάμεων για την πραγματική ανατροπή.

Του
Μάκη ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ*
*Ο Μάκης Παπαδόπουλος είναι μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ, υπεύθυνος του Τμήματος Οικονομίας

ΡΑΤΣΙΣΜΟΣ Ιδεολογικό όπλο της αστικής τάξης

ΡΑΤΣΙΣΜΟΣ

Ιδεολογικό όπλο της αστικής τάξης

Η μακρόχρονη διαδρομή των εθνικιστικών - ρατσιστικών θεωριών αποκαλύπτει ότι αυτές λειτούργησαν πάντοτε ως το ιδεολογικό προκάλυμμα της μπότας των καπιταλιστικών συμφερόντων

Eurokinissi

Ενα ιδεολογικό κατασκεύασμα σε πρόσφατο φύλλο της εφημερίδας της Χρυσής Αυγής (ΧΑ) με τίτλο «Ανθρωπιστές και ρατσιστές» επιχειρεί να ντύσει με ένα δήθεν επιστημονικό περιτύλιγμα το ρατσισμό της ναζιστικής οργάνωσης. Τέτοιες προσπάθειες δεν αποτελούν φυσικά κάτι το καινοφανές στην ιστορία των αντεπαναστατικών αυτών συμμοριών του κεφαλαίου. Πάντα βρίσκονταν - ιδιαίτερα σε χρονικές περιόδους που οι δυνάμεις αυτές σπρώχνονταν από τους πάτρωνές τους από το περιθώριο προς το προσκήνιο της πολιτικής ζωής - εξυπηρετικοί «διανοούμενοι», πρόθυμοι να στολίσουν με τη γραφίδα τους την εγκληματική δράση του φασισμού. Πρέπει βέβαια να είναι καθαρό ότι η εθνική σοβινιστική ιδεολογία, ο αντισημιτισμός και οι ρατσιστικές θεωρίες είναι όλες δανεισμένες από το οπλοστάσιο των αστικών συντηρητικών και αντιδραστικών κομμάτων, συνδέονται με χίλια νήματα με την κυρίαρχη αστική ιδεολογία σε κάθε χώρα. Δεν αποτελούν, όπως προσπαθεί να πείσει η ΧΑ, αντισυστημικές θεωρίες που βρίσκονται δήθεν υπό διωγμό από τις κυρίαρχες σήμερα δυνάμεις.

Βάση του άρθρου της φασιστικής φυλλάδας αποτελεί η αποδοχή του φυλετισμού (ρατσισμού) και η προσπάθεια μιας δήθεν επιστημονικής θεμελίωσής του. Η επικέντρωση στην έννοια της φυλής ως «το σύνολο των ανθρώπων που συνδέονται μεταξύ τους διά συγγένειας» αίματος - κοινής καταγωγής και «διαθέτουν όμοια σωματικά και ψυχικά χαρακτηριστικά τα οποία κληρονομούνται στους απογόνους τους» αποκαλύπτει εξαρχής τη σαθρότητα του ιδεολογικού κατασκευάσματος που προσπαθεί να ορθώσει η ΧΑ.

Καταρχάς, η ίδια η έννοια της «λευκής φυλής» (που οι ναζιστικοί επίγονοι θεωρούν ανώτερη όλων των άλλων φυλών) είναι επιστημονικά αδόκιμη. Με περιορισμένες μόνο πιθανότητες μπορεί να εικάσει και να χαρακτηρίσει την προγονική προέλευση και καταγωγή ενός ανθρώπου. Στην καλύτερη των περιπτώσεων, με τις σύγχρονες μοριακές μεθόδους της βιολογίας μπορούν να εντοπιστούν κάποιες μεταλλάξεις στο γονότυπο ενός ανθρώπου, επιτρέποντας μια γενική και ομιχλώδη παρακολούθηση της διασποράς τους στον πληθυσμό κάθε γεωγραφικής περιοχής. Μιλώντας με ποσοστά και λαμβάνοντας υπόψη την επιμιξία (ακόμα και σε φυλετικά ομόλογα άτομα) που έχει επέλθει μέσα σε βάθος έστω και 5 γενεών, είναι πρακτικά αδύνατο να υπολογιστεί με την καθαρότητα που χρειάζεται νομικά, ηθικά, αλλά πάνω από όλα πρακτικά μια τέτοια κατηγοριοποίηση.

Είναι αποκαλυπτικό το ακόλουθο στοιχείο: μελετώντας τη γενετική διαφοροποίηση μεταλλάξεων σε πρωτεΐνες του αίματος, στην πλειοψηφία αυτών, 84% των διαφορών εντοπίζονται ανάμεσα σε μέλη του ίδιου πληθυσμού, 8,3% σε διαφορετικούς πληθυσμούς της ίδιας «φυλής» και μόνο 6,3% ανάμεσα στις διαφορετικές «φυλές». Με απλά λόγια, υπάρχει μεγαλύτερη γενετική διαφορά ανάμεσα σε δύο καυκάσιους ή δύο πυγμαίους από τη διαφορά που υπάρχει ανάμεσα σε καυκάσιους και πυγμαίους σαν σύνολα. Κοινώς, η έννοια φυλή δεν έχει καμιά βιολογική ή βιοχημική υπόσταση και τα περί «καθαρότητας του αίματος» αποτελούν επικίνδυνα παραμύθια. (Για περισσότερες λεπτομέρειες δες άρθρο στον Κυριακάτικο «Ριζοσπάστη» 13 Μάρτη 2013 του Μ. Φωτεινού με τίτλο: «Ευγονική. Δεν είναι λάθος επειδή είναι ανήθικη είναι ανήθικη επειδή είναι λάθος»).

Οι ρατσιστικές ψευτο-θεωρίες προβάλλουν ως «φυσικό νόμο» την ανισότητα μεταξύ των φυλών και την πρωτοκαθεδρία της «λευκής» φυλής, στη βάση κάποιων ιδιαίτερων εσωτερικών, «πνευματικών χαρακτηριστικών» της που της επιτρέπουν «να αφομοιώνει ή να δημιουργεί πολιτισμό», ανώτερο από αυτόν των άλλων φυλών. Είναι εξόχως αποκαλυπτικό ότι τούτα τα υποτιθέμενα χαρακτηριστικά κρατιούνται επιμελώς μυστηριακά, παραπέμπουν την αδιαμόρφωτη σκέψη στα εμποτισμένα από αιώνες αστικής προπαγάνδας τετριμμένα περί «δαιμόνιου της φυλής», περί «καπατσοσύνης του Ελληνα» κτλ.

Πρέπει να τονίσουμε ότι δεν υπάρχει η παραμικρή επιστημονική απόδειξη ότι το γενετικό υλικό (DNA) καθορίζει την «εσωτερική ανθρώπινη φύση», τον ανθρώπινο ψυχισμό, ή ότι κληρονομούνται τα κοινωνικά, πολιτιστικά χαρακτηριστικά ενός έθνους ή λαού ή τα πνευματικά χαρακτηριστικά του ανθρώπου.

Η προβολή του «ελληνικού πολιτισμού» ως «μέγα εμπνευστή και οδηγού όλων των υπόλοιπων πολιτισμών ανά τον κόσμο» όχι μόνο διαστρεβλώνει την ιστορική πραγματικότητα, σπρώχνοντας κάτω από το χαλί αρχαιότερους πολιτισμούς, αλλά θέτει την ιστορική ανάπτυξη στο χώρο και το χρόνο με το κεφάλι κάτω. Σύμφωνα με την αντίληψη αυτή, είναι το Πνεύμα (ο «Δημιουργός», η «Μητέρα Φύση», τα πνευματικά χαρακτηριστικά της λευκής φυλής) που δημιουργούν την Υλική αντικειμενική πραγματικότητα, τον ανθρώπινο πολιτισμό και όχι το αντίστροφο, δηλ. οι συνθήκες της υλικής ζωής της κοινωνίας που διαμορφώνουν και το πνευματικό της εποικοδόμημα. Ο ιδεαλισμός σε όλο του το μεγαλείο! Δεν θα μπορούσαμε να περιμένουμε τίποτα περισσότερο από συνειδητούς εκπροσώπους του κεφαλαίου στην εποχή του μονοπωλιακού καπιταλισμού, του ιμπεριαλισμού.

Η προσπάθεια του ναζιστή αρθρογράφου να αποσυνδέσει τη ρατσιστική θεωρία περί ανισότητας των φυλών από τις πρακτικές καταπίεσης και εξαφάνισης των «κατώτερων πολιτισμικά φυλών» γίνεται για να ριχτεί στάχτη στα μάτια. Η μακρόχρονη διαδρομή των εθνικιστικών - ρατσιστικών θεωριών αποκαλύπτει ότι αυτές λειτούργησαν πάντοτε ως το ιδεολογικό προκάλυμμα της μπότας των καπιταλιστικών συμφερόντων. Τα ιδεολογήματα περί των φυλετικών διακρίσεων «ως μέτρα προστασίας των φυλών», είτε στρέφονταν προς το εσωτερικό της χώρας (Εβραίοι, Τσιγγάνοι κτλ), είτε προς το εξωτερικό (Σλάβοι «υπάνθρωποι», κτλ), εξυπηρέτησαν το στόχο τσακίσματος του εργατικού κινήματος και επέκτασης της σφαίρας δράσης των μονοπωλιακών ομίλων. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ιστορικά άνθισαν οι ρατσιστικές αντιλήψεις στο δεύτερο μισό του 19ου αιώνα, προσπαθώντας να εδραιωθούν ψευτοεπιστημονικά αξιοποίησαν τη θεωρία της εξέλιξης του Δαρβίνου, πρώτα απ' όλα στα καπιταλιστικά κράτη που είχαν αποικίες (με προεξέχουσα τη Μ. Βρετανία), θέλοντας έτσι να δώσουν θεωρητικό περίβλημα στην αποικιακή τους πολιτική.

Στις ακρότατες εκδοχές τους οδήγησαν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης και καταναγκαστικής εργασίας της ναζιστικής Γερμανίας. Ανοιξαν το δρόμο στην πρακτική εφαρμογή της ευγονικής (η εφαρμογή της οποίας προωθούνταν και σε καπιταλιστικά κράτη όπως οι ΗΠΑ), της προσπάθειας δηλαδή απαγόρευσης της αναπαραγωγής σε «ακατάλληλα» άτομα (επιληπτικούς, πνευματικά υστερούντες, παρανοϊκούς και αλκοολικούς, της «λευκής» μάλιστα φυλής), επιτυγχάνοντας υποτίθεται κατ' αυτόν τον τρόπο μια εξέλιξη στο είδος, εξαλείφοντας στο μέλλον τις μάστιγες που ταλανίζουν τη «φυλή». Στην περίπτωση της ναζιστικής Γερμανίας, η θηριωδία της ευγονικής κόστισε επισήμως τη ζωή 70.273 ανθρώπων, με εκτίμηση ότι οι πραγματικοί αριθμοί ξεπερνάνε τις 200.000 (μεταξύ αυτών 5.000 παιδιών), μέσω του προγράμματος «Aktion T4» που οργανώθηκε από τον προσωπικό γιατρό του Χίτλερ, Karl Brandt, με επικεφαλής τον Phillip Boulcher. Εκτός των θανάτων καταγράφηκαν και πάνω από 400.000 αναγκαστικές στειρώσεις «ακαταλλήλων», μεταξύ του 1934 και 1937, συμπεριλαμβανομένων σε αυτές και 4.000 περιπτώσεων τυφλότητας και κωφότητας.

Βεβαίως, τόσο ο εθνικισμός όσο και ο φυλετισμός όταν προσπαθούν να εμφανιστούν με την απόλυτη και καθαρή τους μορφή σε πλήρη αντίθεση με τον αστικό κοσμοπολιτισμό και πολυπολιτισμό (γιατί συνήθως αυτά εναλλάσσονται στην αστική αντίληψη και πρακτική) έχουν ένα πρόβλημα συνέπειας. Πάντα υπάρχουν κάποιοι που θεωρούν τον εαυτό τους ανώτερους από τους άλλους. Ετσι οι Γερμανοί, Βρετανοί, Σουηδοί, Φινλανδοί ναζί μπορούν να θεωρούν κατώτερους τους «νότιους Ευρωπαίους» που έχουν σχετικά πιο καθυστερημένη οικονομική ανάπτυξη, είναι «τεμπέληδες» και βεβαίως πιο «μπασταρδεμένο» αίμα με άλλες φυλές (Αραβες, Τούρκοι, Σλάβοι κλπ.). Ετσι βλέπουμε επιθέσεις νεοναζί σε αυτές τις χώρες, σε μετανάστες ελληνικής καταγωγής, ακόμα και δολοφονίες. Ποιοι ναζί έχουν δίκιο, οι Ελληνες ή οι βορειοευρωπαίοι σύντροφοί τους;

Η προσπάθεια να στολιστούν οι ρατσιστικές θεωρίες του φασισμού με ωραίες φράσεις αποτελεί ακριβώς αντανάκλαση της τραγικής ιστορικής εμπειρίας που έχει ζήσει στα χέρια του η εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα. Η συστηματική αποκάλυψη των ψευτο-ιδεολογημάτων των σύγχρονων επιγόνων αποτελεί καθήκον του κάθε συνειδητού εργαζόμενου. Η πραγματικότητα του φασισμού είναι η βίαιη προσπάθεια του καπιταλισμού που σαπίζει να περιορίσει με τη δύναμη τις αυξανόμενες αντιθέσεις της ανάπτυξής του, να φρενάρει τη ριζοσπαστικοποίηση, να νικήσει την προλεταριακή επανάσταση. Ολα τα υπόλοιπα αποτελούν στολίδια και σκηνοθεσίες, συνειδητά ή ασυνείδητα, προκειμένου να συγκαλύψουν και να κάνουν εμφανίσιμο ή ελκτικό το βασικό αυτό αντιδραστικό σκοπό, ο οποίος δεν μπορεί να ειπωθεί ανοιχτά δίχως να υπονομευτεί η στόχευσή του.

Η απεργία των εκπαιδευτικών, η αφύπνιση και «οι στιγμές που αλλάζουν την Ιστορία»

Η απεργία των εκπαιδευτικών, η αφύπνιση και «οι στιγμές που αλλάζουν την Ιστορία»

Είναι γεγονός ότι η κινητοποίηση των εκπαιδευτικών με την καθοδήγηση της ΟΛΜΕ προσφέρεται για πολύτιμα συμπεράσματα πάνω στο υπαρκτό πρόβλημα: Πώς θα οργανωθεί η εργατική - λαϊκή αντεπίθεση, ώστε το κίνημα να περάσει σε ένα σχετικά ανώτερο επίπεδο, θα έχει κάποια αποτελέσματα στην παρεμπόδιση των αλλεπάλληλων αντιδραστικών μέτρων που εκπονούνται για τη διαχείριση της κρίσης και στο όνομα της κρίσης. Πώς θα γίνει η δύναμη ριζικής ανατροπής και δε θα ενταχθεί στη διαδικασία αναμόρφωσης του πολιτικού συστήματος που προωθείται και δεν πρέπει να μένει έξω από τον προβληματισμό και την ανησυχία του λαού.

Διευκρινίζουμε ότι πίσω από τον όρο αποτελέσματα, αποτελεσματικότητα αγώνων εκφράζονται πολύ διαφορετικές έως και διαμετρικά αντίθετες απόψεις.

Ενα δυναμικό, ενωτικό, ταξικά προσανατολισμένο κίνημα που περνά από επιμέρους αντιμονοπωλιακούς στόχους (και όχι μόνο αντικυβερνητικά αιτήματα) σε κατεύθυνση αντιμονοπωλιακή - αντικαπιταλιστική μπορεί, κάτω από προϋποθέσεις, να παρεμποδίσει, να ανακόψει μέτρα και να κερδίσει χρόνο για τη συγκέντρωση νέων δυνάμεων. Μπορεί ακόμα να αποσπάσει «κάτι», έστω επιμέρους, στο βαθμό που δε θίγει την κυρίαρχη πολιτική. Στο παρελθόν, έχουμε τέτοια απόσπαση μέτρων από το κίνημα. Δεν μπορεί κανείς να αποκλείσει και κάποια θετική έκπληξη με ένα πρωτοφανέρωτο ανέβασμα της ταξικής πάλης σε συνδυασμό με πρόοδο στην κοινωνική συμμαχία και αλληλεγγύη. Στην αποτελεσματικότητα των αγώνων εμείς εντάσσουμε την πρόοδο της συνδικαλιστικής οργάνωσης σε συνδυασμό με τη βελτίωση ή και αλλαγή του συσχετισμού δυνάμεων σε έναν κλάδο, με την ανάπτυξη της πολιτικής συνείδησης της μαχητικότητας και της ετοιμότητας ακόμα και αυτοθυσίας.

Αγώνες που έχουν ως στόχο (κάτι τέτοιο φαίνεται πολύ καλά στις δηλώσεις στελεχών της ΟΛΜΕ και ιδιαίτερα του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΩΝ) να εκθέσουν μόνο την κυβέρνηση για τον αντιδημοκρατικό της κατήφορο, δεν επαρκούν, όταν η λαϊκή δυσαρέσκεια ανάμεικτη με απογοήτευση και φόβο μπορεί να οδηγήσει σε ένα τυφλό χτύπημα χωρίς συνέχεια, σε μια υποχώρηση για ένα κρίσιμο χρονικό διάστημα. Η αποτυχία ικανοποίησης ενός ή περισσοτέρων αιτημάτων δεν πιστώνεται σε κάθε περίπτωση και πάντα στην αποτυχία και αναποτελεσματικότητα του αγώνα ή των αγώνων, δεν πρέπει να οδηγεί σε παραίτηση από τη συνέχιση και κλιμάκωση της πάλης.

Αυτό που έχουμε σήμερα είναι οπωσδήποτε η έκθεση της κυβέρνησης με τα μέτρα που παίρνει και βεβαίως την επιστράτευση, αλλά και η έκθεση της ηγεσίας του συνδικαλιστικού κινήματος των εκπαιδευτικών που έχει αποδειχθεί επικίνδυνη, συναινετική έως και αντιδραστική και όταν οργανώνει αγώνες και όταν κάνει την πάπια.

Οταν το ΚΚΕ μιλά για προετοιμασία των αγώνων, δεν εννοεί βεβαίως ότι πρέπει να εξασφαλίζονται όλες μα όλες οι προϋποθέσεις για θετικό αποτέλεσμα, γιατί εκ των προτέρων δεν μπορείς να προεξοφλήσεις τι δυναμική θα έχει, πώς θα αποκρυσταλλωθεί στη συγκεκριμένη φάση ή στιγμή ο συσχετισμός δυνάμεων. Αλλωστε, ο συσχετισμός δεν είναι ακίνητος, αλλάζει και προς το καλύτερο και προς το χειρότερο, και τελικά κάθε φορά το τι διεργασίες γίνονται καθορίζεται στο πεδίο του αγώνα και όχι με μια σχολαστική εξέταση από πριν του άλφα ή του βήτα παράγοντα. Οταν το ΚΚΕ μιλά για προετοιμασία αγώνων, εννοεί τη γενική κατεύθυνση, τη γραμμή πάλης που έχει υιοθετήσει μια εργατοϋπαλληλική ομοσπονδία, μια κλαδική ομοσπονδία, αν πρόκειται για κλαδικό αγώνα, που αφορά το περιεχόμενο και τα αιτήματα, τη γενική γραμμή αντιπαράθεσης με την κυρίαρχη πολιτική, το βαθμό συμμετοχής των εργαζομένων στη λήψη και κυρίως στην οργάνωση εφαρμογής των αποφάσεων. Δεν αφορά μια ξεχωριστή στιγμή ή μια ειδική μορφή πάλης όπως είναι η παρατεταμένη απεργία, η απεργία στις εξετάσεις αλλά τη σταθερή συνεχή πορεία του κινήματος στο χώρο, την επίδρασή του ευρύτερα.

Η κατεύθυνση της ΟΛΜΕ είναι επιζήμια για το κίνημα των εκπαιδευτικών, προ πολλού και όχι σήμερα, είναι κατεύθυνση αλλοίωσης και υπονόμευσης του ριζοσπαστισμού. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι πέρα από τη δύναμη των ΔΑΚΕ και ΠΑΣΚΕ στο κίνημα των εκπαιδευτικών, καταστροφικό ρόλο στην κυριολεξία έπαιξε και παίζει ο συνασπισμένος οπορτουνισμός με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ και τις γνωστές ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ.

Ας θυμίσουμε μερικά ζητήματα του πρόσφατου παρελθόντος, καθώς οι αντιδραστικές φιλομονοπωλιακές αναδιαρθρώσεις στην Παιδεία δε γίνονται τώρα με το Μνημόνιο, έχουν ξεκινήσει προ πολλού.

Τι έκαναν οι παρατάξεις που πλειοψηφούν μαζί και με επιμέρους διαφορές στην ΟΛΜΕ για το περίφημο αποκεντρωμένο σχολείο «των ανοικτών θυρών», για τη «διά βίου μάθηση», για το παραπλανητικό «ανοικτό σχολείο στην κοινωνία», την τεχνικοεπαγγελματική κατάρτιση - μόρφωση όπως λένε, για την Παιδεία της δήθεν ελεύθερης διακίνησης των ιδεών, κ.λπ.; Τι έκανε η ΟΛΜΕ για τα καταστρεπτικά για την ανάπτυξη της σκέψης και της μεθοδολογίας αναλυτικά προγράμματα; Το ζήτημα δεν είναι αν οργάνωσε ένα συμπόσιο, αυτό κάποτε το έκανε, αλλά πώς ως συνδικαλιστική ηγεσία έθεσε το ζήτημα ως πεδίο πάλης σε κάθε σχολείο.

Για όλα τα παραπάνω ψευτοδιαμαρτυρήθηκαν κάποιες και όχι όλες οι παρατάξεις, και όταν έθεταν το ζήτημα ήταν απλώς γαρνιτούρα στα αποκλειστικά δικά τους δημοσιοϋπαλληλικά αιτήματα. Το ΚΚΕ έχει δώσει δείγματα γραφής στο ζήτημα αυτό, δεν απολογείται για καμία υποχώρηση ούτε αμέλεια, είναι άλλο ζήτημα με πόση επάρκεια δουλέψαμε στις δοσμένες συνθήκες.

Οταν οι εκπαιδευτικοί, που στηρίζουν το ΠΑΜΕ, φώναζαν κυριολεκτικά ότι η απεργία της ΟΛΜΕ στις εξετάσεις δεν βρίσκει όχι μόνο το λαό έτοιμο με την έννοια των μαθητών, των γονιών κ.λπ. αλλά ούτε και τον ίδιο τον κλάδο, εννοούσαν ακριβώς τη γραμμή πλεύσης της ΟΛΜΕ, τη γενικότερη αρνητική κατάσταση που επικρατεί στον κλάδο. Θέμα που πολλές φορές έχει τεθεί όχι μόνο στο συνδικαλιστικό επίπεδο αλλά και στους προβληματισμούς και αποφάσεις του ΚΚΕ και της ΚΝΕ.

Δεν είναι πρόθεση του παρόντος άρθρου να αναλύσει τη στάση των ΔΑΚΕ, ΠΑΣΚΕ, της συνδικαλιστικής παράταξης του ΣΥΡΙΖΑ, των Παρεμβάσεων κ.λπ. πώς κινήθηκαν, γιατί επέλεξαν την απεργία στις εξετάσεις, ενώ ήξεραν ότι θα έλθει η επιστράτευση και δεν είχαν τα κότσια να μπουν μπροστά και να δώσουν το παράδειγμα της πρωτοπορίας. Αυτό που ενδιέφερε τον καθένα είναι να αποκτήσει κάποια αγωνιστικά εύσημα εκ του ασφαλούς.

Αυτά που ακούγαμε τις προηγούμενες μέρες από στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ στο προεδρείο της ΟΛΜΕ ότι η κυβέρνηση θα σκεφτεί αν θα κάνει επιστράτευση, γιατί ο χώρος της Παιδείας είναι χώρος συνείδησης δεν είναι χώρος παραγωγής (!). Δείχνουν, εκτός των άλλων, τι διδάσκουν οι κύριοι αυτοί και οι κυρίες στους μαθητές και μαθήτριες, πόσο ευθύνονται για την περιφρονητική άποψη σε βάρος της τάξης που παράγει τον πλούτο, της απελευθερώτριας τάξης.

Αναγορεύουν την Παιδεία σε χώρο συνείδησης με θετική φόρτιση, κάνοντας πως δεν ξέρουν ή δε βλέπουν ότι η δημόσια Παιδεία, ανεξάρτητα της σύνθεσής της (δάσκαλοι, καθηγητές, μαθητές κ.λπ. προέρχονται ή ανήκουν στην εργατική και τα φτωχά λαϊκά στρώματα σε μεγάλο αριθμό), είναι πριν απ' όλα ιδεολογικός μηχανισμός του αστικού κράτους. Τι άλλη απόδειξη είναι από το πώς διαπαιδαγωγούνται οι μαθητές, μαθήτριες, τι μαθαίνουν και πώς το μαθαίνουν. Οι εκπαιδευτικοί ως δημόσιοι υπάλληλοι αντικειμενικά εργάζονται για το μηχανισμό αυτό, άρα πριν απ' όλα ο χώρος αυτός πρέπει να είναι χώρος κάθετης εναντίωσης στο στόχο ο εκπαιδευτικός να γίνει ένα γρανάζι. Εδώ σ' αυτόν το χώρο, ο ιδεολογικός αγώνας, με βάση το περιεχόμενο και το σκοπό της εκπαίδευσης, έχει προβάδισμα. Δίχως τη διαπάλη με την αστική ιδεολογία και τα παρακλάδια της δεν είναι δυνατόν να υπάρξει πραγματικά αγωνιστικό και σωστά πολιτικοποιημένο μαζικό κίνημα εκπαιδευτικών που συμβάλλει στην αφύπνιση της νεολαίας και κυρίως συμβάλλει στην κοινωνική συμμαχία για την Παιδεία ως καθολικό πρόβλημα. Ο αγώνας αυτός, βεβαίως, πρέπει να είναι αρμονικά δεμένος με τα δίκαια αιτήματα των εκπαιδευτικών ως εργαζομένων.

Μια από τις απόψεις που ακούσαμε είναι ότι το ΚΚΕ στο όνομα της προετοιμασίας των αγώνων (σημειώνουμε για μια ακόμα φορά ότι δε μιλάμε για οργανωτική προετοιμασία, αλλά για την κατεύθυνση του κινήματος που προετοιμάζει και μαχητικοποιεί), δεν βλέπει ότι υπάρχουν στιγμές που μπορεί να αλλάξουν την ίδια την Ιστορία, να φέρουν δηλαδή τα πάνω-κάτω, να ανατρέψουν την κυβέρνηση Σαμαρά όπως είπαν. Αποψη κατεξοχήν οπορτουνιστική που ασκεί επίδραση και ευρύτερα στο χώρο των εργαζομένων.

Η μακρόχρονη ιστορία της ταξικής πάλης δείχνει ότι όντως υπάρχουν στιγμές και γεγονότα που μπορεί να φέρουν το κίνημα σε πρωτοφανέρωτα ύψη, και ενδεχομένως να καταφέρουν και ένα πλήγμα στο αστικό πολιτικό σύστημα, μικρότερο ή μεγαλύτερο ακόμα και καθοριστικό. Λόγου χάρη, ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος, ως συνέπεια της οικονομικής κρίσης και της αναδιανομής, αφύπνισε και οδήγησε στις κοινωνικές επαναστάσεις του 20ούαιώνα. Ορισμένα γεγονότα έφεραν το αντιαποικιοκρατικό και εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα πιο κοντά στη δική τους νίκη. Υπάρχουν υπόγεια ρεύματα, υπάρχει συσσωρευμένη ενέργεια που μπορεί σε κάποια φάση να οδηγήσει και σε τυφλά ανώφελα ξεσπάσματα που αξιοποιεί η κυρίαρχη τάξη και η εκάστοτε κυβέρνηση, αλλά και σε μια ανάκαμψη, σε μια ανηφορική πορεία του κινήματος, ακόμα και να φέρουν σε αδυναμία τους επάνω.

Στο 19ο Συνέδριο μιλάμε αρκετά αναλυτικά για το ζήτημα αυτό.

Το ερώτημα, όμως, είναι η απεργία στις εξετάσεις στο συγκεκριμένο κλάδο, στη συγκεκριμένη κατάσταση που επικρατεί γενικά στο κοινωνικό επίπεδο, σε μια περίοδο που αναμετράται η αστική ιδεολογία με το παρακλάδι της τον οπορτουνισμό, μπορεί η επιστράτευση να πυροδοτήσει γενικότερες εξελίξεις και μάλιστα να οδηγήσει την πλειοψηφία των άλλων εργαζομένων να συγκροτήσουν ένα ανατρεπτικό μέτωπο; Αν υπήρχε μια τέτοια περίπτωση μάλλον η ίδια η ΟΛΜΕ δε θα έπαιρνε τέτοια απόφαση για την απεργία διαρκείας, την πήρε εκ του ασφαλούς. Αλλά και αν δεχτούμε, ότι στον κλάδο κυριαρχεί η διάθεση για κατά μέτωπο σύγκρουση με την κυβέρνηση για την ανατροπή της ή για την επίτευξη ακύρωσης του νομοσχεδίου, έχει διαπαιδαγωγηθεί αυτός ο κλάδος στη λογική πάση θυσία;

Αν ήταν έτσι τι χρειαζόταν η ερμηνεία του συμβολισμού της ψήφου που καλλιέργησε η ίδια η ΟΛΜΕ; Τι δείχνει η καιροσκοπική θέση του ΣΥΡΙΖΑ ότι εμείς δεν προτείνουμε αν πρέπει να υπάρξει απειθαρχία ή όχι στην επιστράτευση, αποφασίζουν οι ίδιοι οι εκπαιδευτικοί; Ο ΣΥΡΙΖΑ επιβεβαιώνει ότι το μόνο που τον ενδιαφέρει σήμερα είναι η διεύρυνση της εκλογικής επιρροής του από τα δεξιά, το κέντρο, τα αριστερά του, ψήφος και ό,τι να είναι. Δε φοβάται τι θα γίνει την άλλη μέρα αν γίνει κυβέρνηση ή αν μετέχει σε κυβέρνηση (αν και θα έπρεπε να φοβάται, δεν θα κουμαντάρει το συντηρητικό κόσμο και τον αριστερό με τον ίδιο τρόπο και την ίδια ευκολία εξαιτίας και των αντικειμενικών εξελίξεων). Αισθάνεται ασφαλής μόνο και μόνο γιατί έχει ενσωματώσει την πείρα της σοσιαλδημοκρατίας, γιατί διαβλέπει ότι μπορεί να κερδίσει τη στήριξη θυλάκων της αστικής τάξης και των μηχανισμών της προπαγάνδας της.

Το ΚΚΕ και στο κίνημα το ΠΑΜΕ που μετέχουν οι κομμουνιστές με άλλους εργαζόμενους δεν παίζει ένα τέτοιο παιχνίδι. Παίρνει καθαρή θέση, αυτός είναι ο ρόλος της πρωτοπορίας. Βεβαίως από εκεί και πέρα αν θα υιοθετηθεί ή όχι η θέση του αποφασίζουν οι εκπαιδευτικοί.

Αυτός ο αγώνας τα έχει όλα: Αντικειμενική φόρτιση κατά της κυβέρνησης, διεργασίες συνείδησης που ακόμα όμως δεν έχουν χειραφετηθεί, όμως περιέχει και συνδικαλιστικό τυχοδιωκτισμό, μπόλικο οπορτουνισμό. Ολα αυτά όμως διδάσκουν, μαθαίνουν πώς αναπτύσσεται και κλιμακώνεται ένας αγώνας, πώς συσπειρώνονται ευρύτερες λαϊκές μάζες, πώς αποκρυσταλλώνεται αυτή η συσπείρωση σε αντιμονοπωλιακή - αντικαπιταλιστική κατεύθυνση. Περιέχει όμως και ένα στοιχείο που θέλει πολύ ακόμα διερεύνηση: Τους μαθητές και τις μαθήτριες, τις νέες και μικρότερες ηλικίες, την παρέμβαση των κομμουνιστών εκπαιδευτικών, των εκπαιδευτικών που θέλουν να ορθώσουν ανάστημα μέσα στους κόλπους του ιδεολογικού κρατικού μηχανισμού. Είναι πρόβλημα που αφορά και το κίνημα των εκπαιδευτικών και της μαθητικής νεολαίας. Στάδιο δόξης λαμπρό για να ασχοληθούν και οι ΚΟΒ των εκπαιδευτικών, τα καθοδηγητικά όργανα, οι Οργανώσεις της ΚΝΕ.

«ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΗ ΣΥΝΟΔΟΣ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ» Ξαναζεσταμένο «Φόρουμ» …σε κυβερνητική συσκευασία

«ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΗ ΣΥΝΟΔΟΣ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ»

Ξαναζεσταμένο «Φόρουμ» …σε κυβερνητική συσκευασία

Παπαγεωργίου Βασίλης

Ενα αναπαλαιωμένο «Φόρουμ» με την ονομασία «Εναλλακτική Σύνοδος» είναι προγραμματισμένο να γίνει στην Αθήνα στις 7 - 9 του Ιούνη. Η επιλογή της Αθήνας δεν είναι τυχαία. Οικοδεσπότης θα ναι ο ΣΥΡΙΖΑ, το οπορτουνιστικό κόμμα που μετατρέπεται σε σύγχρονη σοσιαλδημοκρατία και επιχειρεί να αξιοποιήσει καρικατούρες κινημάτων για «αγωνιστικό ντεκόρ» στην κούρσα του ΣΥΡΙΖΑ για την αστική διακυβέρνηση.

Πέρασαν κάποια χρόνια, αλλά ποιος δε θυμάται άραγε τα λόγια τα μεγάλα που οι οπορτουνιστές μάς είχαν γανώσει κυριολεκτικά το κεφάλι κατά τα πρώτα χρόνια των κοινωνικών φόρουμ στις αρχές της περασμένης δεκαετίας; Μιλούσαν για: «Το κίνημα των κινημάτων», «το καινούργιο, πολύχρωμο, ελπιδοφόρο κίνημα που προσπερνά και συνενώνει όλα τα προηγούμενα κινήματα», «με κουλτούρα διαλόγου», «ο νέος διεθνισμός».

Αυτές οι μεγαλοστομίες στην Ελλάδα συνοδευόντουσαν βέβαια με τις αντίστοιχες κατηγορίες προς το ΚΚΕ. Δικαιολογημένο το μένος τους, γιατί δεν μπόρεσαν ποτέ να χωνέψουν ότι το ΚΚΕ όχι μόνο δεν έπεσε στην παγίδα των «φόρουμ» αλλά αποκάλυψε τεκμηριωμένα το ρόλο τους. Τι λέγανε τότε οπορτουνιστικά έντυπα και ιστοσελίδες για τη συνεπή στάση του ΚΚΕ απέναντι στα φόρουμ και τη διαχειριστική γραμμή τους; Αναμασούσαν τις γνωστές χιλιοειπωμένες συκοφαντίες περί απομόνωσης του ΚΚΕ κ.ά.

Δε χρειάζεται να πούμε βέβαια ποιος δικαιώθηκε στην κριτική του για τα «φόρουμ». Η ακίνδυνη για τα μονοπώλια γραμμή τους εγκλώβισε τις όποιες δυνάμεις εκφράστηκαν αρχικά με το ξέσπασμα των πρώτων κινητοποιήσεων ενάντια στην παγκοσμιοποίηση, όπως θολά κι αταξικά αποκλήθηκε τότε από την αστική τάξη και το διεθνή οπορτουνισμό η διεθνοποίηση του κεφαλαίου. Στην εποχή τους, τα φόρουμ επιχείρησαν να βγάλουν σε πέρας την αποστολή τους για λογαριασμό της σοσιαλδημοκρατίας. Επιδίωξαν να θολώσουν τα νερά προσδίδοντάς της ένα αγωνιστικό προσωπείο τη στιγμή που οι σοσιαλδημοκράτες διεθνώς έπαιρναν άγρια αντεργατικά μέτρα σε συνθήκες ορμητικής ανάπτυξης των καπιταλιστικών κερδών.

Λίφτινγκ για τις νέες ανάγκες του συστήματος

Μετά τις πρώτες κιόλας διοργανώσεις τους, η πορεία των «φόρουμ» όλα τα χρόνια που ακολούθησαν εξελίχτηκε σε φιάσκο: Αμαζες, ξεπεσμένες συνάξεις Ευρωπαίων και άλλων οπορτουνιστών, ΜΚΟ πολυεθνικών εταιρειών. Ενδεικτικό είναι ότι το αποκαλούμενο «Βαλκανικό Ανατρεπτικό Φόρουμ», με τη στήριξη του λεγόμενου Κόμματος της Ευρωπαϊκής Αριστεράς (ΚΕΑ) και με συμμετοχή του Τσίπρα, που έγινε αυτές τις μέρες στην Κροατία, τρόμαξε τόσο τα μονοπώλια και «τις αγορές»... που μέχρι πολυεθνικές όπως η «Peugeot» και η DHL, η γνωστή και μη εξαιρετέα αστική φυλλάδα «Monde Diplomatique» στήθηκαν στην ουρά για χορηγοί....

Την ίδια ώρα, βγήκαν στο φως πολλές ιστορίες και καταγγελίες για σκάνδαλα και χρέη διοργανωτών των εκάστοτε «φόρουμ». Οταν, άλλωστε, διαλαλείς έναν τάχα καλύτερο καπιταλισμό, γίνεσαι αργά ή γρήγορα ένα πράγμα με τη σαπίλα του...

Παροιμιώδεις, επίσης, έχουν μείνει οι «πλούσιες ατζέντες με ευρωπαϊκές και παγκόσμιες ημέρες κινητοποιήσεων» που έμεναν στα χαρτιά ή στην καλύτερη περνούσαν απαρατήρητες, ενώ τις τελευταίες διοργανώσεις των «φόρουμ» δεν τις έπαιρναν χαμπάρι ούτε και οι κάτοικοι των πόλεων που διοργανώνονταν. Μάλιστα, τον Οκτώβρη του 2012 πραγματοποιήθηκε η Σύνοδος της Φλωρεντίας ένα είδος εορτασμού των 10χρονων από το πρώτο «φόρουμ». Ονομάστηκε μάλιστα «Firenze 10+10», αφού το όνομα «Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Φόρουμ» «δεν πουλά» πια.

Μέσα σ' αυτήν την εκφυλιστική πορεία κλήθηκε να πάρει αποφάσεις το ΚΕΑ. Με πρόταση δική του, λοιπόν, προωθείται ένα φόρουμ με... λίφτινγκ, που συνιστά νέα επιχείρηση εξαπάτησης της εργατικής τάξης και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων.

Από το πεζοδρόμιο ...στα κυβερνητικά σαλόνια

Επιχειρώντας να εξηγήσει τη νέα προσαρμογή, το ΚΕΑ ισχυρίζεται ότι πλέον είναι ξεπερασμένες οι «αμυντικές αντισύνοδοι» κι ότι χωρίς να απαξιωθούν ή να διακοπούν τα κοινωνικά φόρουμ πρέπει να δώσουν τη σκυτάλη στην «εναλλακτική σύνοδο», που είναι εναλλακτική γιατί προτείνει πολιτική διέξοδο.

Η «Εναλλακτική Σύνοδος» τώρα θεωρεί την προηγούμενη γραμμή των «κοινωνικών φόρουμ» και των «πλατειών» ως αμυντική και ξεπερασμένη. Δεν ξεκόβει, λέει, από αυτά, αναγνωρίζει την «προσφορά» τους, όμως τώρα ο διεθνής οπορτουνισμός επιχειρεί να αναβαθμίσει το αυτοπλασάρισμά του ως προσφερόμενος διαχειριστής που σέρνει από τη μύτη «κινήματα» χρήσιμα για το κεφάλαιο. «Κινήματα» χρήσιμα για το σύστημα και την απαιτούμενη χρονοκαθυστέρηση ξεσπάσματος μιας οργανωμένης ταξικής απάντησης του εργατικού κινήματος, των άλλων καταπιεσμένων λαϊκών στρωμάτων.

Τι λέει, με άλλα λόγια, το ΚΕΑ; Οτι είναι παλιομοδίτικη η απλή ρεφορμιστική κριτική των αντισυνόδων και θα πρέπει αυτή να αντικατασταθεί στις νέες συνθήκες με «κινήματα» που θα διαλαλούν χωρίς μισόλογα και περιστροφές την αστική κυβερνητική διαχείριση, μια κυβερνητική λύση με απείραχτη την αστική τάξη και την εξουσία της. Από το «πεζοδρόμιο», δηλαδή, απευθείας στα κυβερνητικά σαλόνια με σταθερό το σύνθημα ότι δήθεν υπάρχει καπιταλισμός με ανθρώπινο πρόσωπο, κι οι ίδιοι προσφέρονται με προθυμία για λογαριασμό της αστικής τάξης να τον διαχειριστούν.

Η στάση του «υπεύθυνου» διαχειριστή του εκμεταλλευτικού συστήματος χαρακτηρίζει τις διακηρύξεις τους. Ετσι, η γραμμή της «εναλλακτικής συνόδου» κινείται στην πεπατημένη, προτείνοντας π.χ. «να επανεξεταστούν οι αστικοί θεσμοί και οι συνθήκες»¹, να ανακτηθεί η «δημοκρατία», δηλαδή η αστική δημοκρατία - δικτατορία των καπιταλιστών, να υπάρξει εναντίωση στο «νεοφιλελευθερισμό» πριμοδοτώντας τη σοσιαλδημοκρατική μορφή διαχείρισης του καπιταλισμού.

Κάνουν, επίσης, τις γνωστές εκκλήσεις η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα να γίνει καλή τράπεζα, να κόβει φτηνό χρήμα, και να καταπολεμηθεί «η χαλαρότητα των πολιτικών ηγετών»²στο να ελέγχουν τις ...άπληστες αγορές, καθώς κι άλλες ευκολοχώνευτες εφευρέσεις που σκορπούν αυταπάτες.

Τώρα και με συμμετοχή κομμάτων...

Η «εναλλακτική σύνοδος» επίσης αυτοπροβάλλεται, λέγοντας ότι δεν ασπάζεται την απορριπτική στάση των Κοινωνικών Φόρουμ σε πολιτικές δυνάμεις και κόμματα, σε πολιτικές προσωπικότητες. Μάλιστα, αυτοπροσδιορίζεται ως εξής: «...επίσης δεχόμαστε και τις πολιτικές δυνάμεις που στηρίζουν τα αιτήματά μας. Οι προσωπικότητες που στηρίζουν το κάλεσμά μας είναι ευπρόσδεκτες».³ Εγκαταλείφθηκαν, λοιπόν, όλα τα μεγάλα υποκριτικά λόγια περί «αυτονομίας κι ανεξαρτησίας των κινημάτων»...

Η κάψα τους για κυβερνητική κουτάλα δεν κρύβεται και δεν υπάρχει πλέον πολυτέλεια να αφήνει εκτός των πάνελ του φόρουμ, τους εκλεκτούς του κεφαλαίου για κυβερνητική λύση προς όφελος της πλουτοκρατίας. Ανέκαθεν τα φόρουμ ήταν πασαρέλα της διεθνούς σοσιαλδημοκρατίας, όμως η «Εναλλακτική Σύνοδος» αποτελεί προβάρισμα κυβερνητικού κουστουμιού του οπορτουνισμού που επιδιώκει αυτός να γίνει σοσιαλδημοκρατία στη θέση της σοσιαλδημοκρατίας.

Επικαλούνται τη φθορά της κλασικής σοσιαλδημοκρατίας, που αναζητά αυτήν την περίοδο νέα σχήματα «διεθνούς» εκπροσώπησής της και αυτοπροβάλλονται ως η εναλλακτική λύση, σερβίροντας μια άλλη εκδοχή σταθεροποίησης του αστικού πολιτικού συστήματος, που δήθεν βρίσκεται στον αντίποδα της ενίσχυσης φασιστικών δυνάμεων, τύπου Χρυσής Αυγής, εκτιμώντας ότι η κρίση του νεοφιλελευθερισμού διογκώνει τις φασιστικές δυνάμεις. Πώς όμως είναι δυνατό να δηλώνεις πολέμιος του φασισμού και να μην εναντιώνεσαι στο ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα που τον γεννά, αλλά σε κάποιες μορφές διαχείρισής του;

Ενάντια σε οτιδήποτε άλλο εκτός από τον καπιταλισμό και την ανατροπή του

Εχουν καταπιεί αμάσητο τον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης όσο κι αν προσπαθούν να θολώσουν τα νερά στο όνομα της πολυφωνίας (πολυγλωσσία κι εξαπάτηση το λέμε εμείς). Η «Εναλλακτική Σύνοδος», στο κάλεσμά της, επιδιώκει «να βελτιωθεί το ευρωπαϊκό κοινωνικό μοντέλο».⁴ Παράλληλα, «χωράνε» τα πάντα ...και τα υμνολόγια στην ΕΕ και οι όψιμες ευρωσκεπτικιστικές φωνές, κι αυτές περί εξόδου από το ευρώ. Ολες, άλλωστε, αφορούν εκδοχές συμφερόντων διαφόρων μερίδων της αστικής τάξης κάθε χώρας, των ισχυρών καπιταλιστικών δυνάμεων. Αντίστοιχα, η εναντίωση των «φόρουμ» στο ΝΑΤΟ διαχρονικά γίνεται στο όνομα του ότι αυτό είναι μια φυλακή των ΗΠΑ για τις χώρες της Ευρώπης, καλώντας να δυναμώσουμε την ΕΕ, πολιτικά και στρατιωτικά, ώστε αυτή να γίνει δήθεν το «αντίπαλο δέος» στο ΝΑΤΟ. Πρόκειται για επικίνδυνη λογική που διαστρεβλώνει το χαρακτήρα και του ΝΑΤΟ και της ΕΕ ως διακρατικές ενώσεις του κεφαλαίου. Αλλωστε, δεν είναι λίγες οι δυνάμεις που συμμετέχουν στα «φόρουμ» και αποκαλούν «εμφύλιο» την επέμβαση των ιμπεριαλιστών στη Συρία, κι «επαναστάτες» της αραβικής άνοιξης τις ομάδες των αντικαθεστωτικών που σε μεγάλο βαθμό εισάγονται από το εξωτερικό και εξοπλίζονται συστηματικά.

Πλέον, όμως, υπάρχει πείρα αρκετή και μπορεί κάθε εργαζόμενος να αντιληφθεί ότι πραγματική εναλλακτική λύση μέσα από αλλαγή κυβέρνησης στα πλαίσια του καπιταλισμού δεν μπορεί να περιμένει ακόμα κι αν έρθει αυτή με ...παρδαλά πανό σε «συσκευασία κινήματος». Η Εναλλακτική Σύνοδος επιχειρεί να σερβίρει αυτόν τον «ριζοσπαστισμό» που ο πρόεδρος του ΣΕΒ χαιρέτισε ως «χρήσιμο και ευπρόσδεκτο», υποδεχόμενος τον Τσίπρα στη ΓΣ των Βιομηχάνων. «Ριζοσπαστισμό» ικανό να καθυστερεί την ανάπτυξη ενός ρωμαλέου ταξικού εργατικού κινήματος, έτοιμο να αποτρέπει κάθε κινητοποίηση που αμφισβητεί την ίδια την εξουσία της αστικής τάξης. Αληθινή εναλλακτική και μόνη διέξοδος όμως είναι η ανασύνταξη του ταξικού εργατικού κινήματος, η οργάνωση της λαϊκής συμμαχίας. Αυτή θα φέρει στο επίκεντρο την εργατική εξουσία που ο λαός κι όχι τα μονοπώλια θα κάνουν κουμάντο.

Παραπομπές:

1. Από το «Κάλεσμα για μια εναλλακτική σύνοδο κορυφής»

2. Από το «Κάλεσμα για μια εναλλακτική σύνοδο κορυφής»

3. Οι φιλοδοξίες από την Εναλλακτική Σύνοδο - Από την ιστοσελίδα του θεωρητικού περιοδικού του ΚΕΑ «Τράνσφορμ» http://transform-network.net/blog/blog-2013/news/detail/Blog/the-ambition-of-the-alter-summit.html

4. Από το «Κάλεσμα για μια εναλλακτική σύνοδο κορυφής».

Του
Κώστα ΠΑΠΑΔΑΚΗ*
* Ο Κ. Παπαδάκης είναι μέλος της Γραμματείας της ΚΕκαι του Τμήματος Διεθνών Σχέσεων

Στην ίδια βάρκα ΣΥΡΙΖΑ και ΣΕΒ

Στην ίδια βάρκα ΣΥΡΙΖΑ και ΣΕΒ

Γρηγοριάδης Κώστας

Παρακολουθώντας κανείς τις παρεμβάσεις που έκαναν τη Δευτέρα, στην ετήσια Γενική Συνέλευση των βιομηχάνων, ο πρόεδρος του ΣΕΒ, Δ. Δασκαλόπουλος, και ο επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ,Αλ. Τσίπρας, δεν μπορεί να μην παρατηρήσει ότι πολλά σημεία στις ομιλίες τους ήταν σχεδόν ίδια. Προκύπτει, μάλιστα, ότι η συναντίληψη ΣΥΡΙΖΑ - ΣΕΒ δεν εκφράζεται μόνο στην ερμηνεία για τα αίτια που οδήγησαν στη σημερινή κατάσταση την ελληνική καπιταλιστική οικονομία, αλλά και στους τρόπους με τους οποίους αυτή μπορεί να ανακάμψει, επαληθεύοντας ότι ο ΣΥΡΙΖΑ πασχίζει κι αυτός για διέξοδο από την κρίση προς όφελος του κεφαλαίου και όχι του λαού.

***

Ορισμένα χαρακτηριστικά αποσπάσματα από τις ομιλίες τους:

-- Είπε ο Δασκαλόπουλος: «Ζούμε μια κρίση πρωτόγνωρη, για τη δική σας όπως και για τη δική μου γενιά (...) Για να ανακάμψει ο τόπος, πρέπει να δώσουμε τη μάχη σε πολλά ανοιχτά μέτωπα. Είμαστε προκαταβολικά χαμένοι αν παραμείνουμε στα χαρακώματα - σε τακτικές διχασμού, σε πρακτικές αλληλοαποκλεισμού, σε παράθεση στερεοτύπων».

-- Απάντησε ο Τσίπρας: «Η χώρα βρίσκεται μπροστά σε μια πρωτοφανή οικονομική κρίση που παίρνει διαστάσεις εθνικής τραγωδίας και ανθρωπιστικής κρίσης. Από αυτή την κρίση δεν πρόκειται να βγούμε αν δε συνειδητοποιήσουμε όλοι ότι δεν μπορούμε να συνεχίσουμε να λειτουργούμε όπως μέχρι χθες».

ΣΕΒ και ΣΥΡΙΖΑ αντιμετωπίζουν την καπιταλιστική κρίση περίπου σαν εθνική τραγωδία και λένε ότι εργάτες και αφεντικά πρέπει να παλέψουν μαζί για να έρθει η ανάπτυξη. Κρύβουν και οι δύο ότι η κρίση προήλθε από υπερσυσσώρευση κεφαλαίων την περίοδο της ανάπτυξης, ότι ο λαός δεν έχει καμιά ευθύνη γι' αυτήν και ότι η διέξοδος από την κρίση δεν μπορεί να είναι ίδια για το λαό και τους καπιταλιστές, αφού η καπιταλιστική ανάκαμψη προϋποθέτει τσάκισμα των εργαζομένων και της λαϊκής οικογένειας.

Αν ο ΣΕΒ κηρύσσει την ταξική συναίνεση, ο ΣΥΡΙΖΑ φροντίζει να την εμπεδώσει στα λαϊκά στρώματα για λογαριασμό των βιομηχάνων και των άλλων μερίδων του κεφαλαίου, διαβεβαιώνοντας μάλιστα τον ΣΕΒ ότι «η κοινωνική συναίνεση και η σταθερότητα είναι πράγματι το οξυγόνο της οικονομίας. Η αδυναμία εγγύησής της εκτοπίζει την παραγωγική δυναμική, περισσότερο απ' οποιονδήποτε άλλο παράγοντα»!

***

Είπε ο Δασκαλόπουλος: «Η τρόικα ελέγχεται για λάθη, αστοχίες, αδιέξοδες εμμονές (...) Η μνημονιακή λιτότητα κινδυνεύει να μας οδηγήσει σε πλήρες οικονομικό και κοινωνικό αδιέξοδο, για το οποίο κανένας Ελληνας δεν θα έχει λόγο να χαρεί».

Συμπλήρωσε ο Τσίπρας: «Είναι, πλέον, σαφές ότι οι πιο έγκυρες, διεθνείς και εγχώριες αναλύσεις, συγκλίνουν στην επισήμανση της αποτυχίας και των αδιεξόδων της λιτότητας. Οι συνέπειες της ύφεσης δεν αντιμετωπίζονται εντείνοντας την πολιτική της ύφεσης».

Βιομήχανοι και ΣΥΡΙΖΑ συμφωνούν ότι για τη σημερινή κατάσταση στην οικονομία φταίει η τρόικα και τα μνημόνια, δηλαδή το κυρίαρχο μείγμα διαχείρισης της κρίσης. Κρύβουν συνειδητά ότι η δημοσιονομική προσαρμογή, άρα και η λιτότητα για το λαό, είναι στόχος και των δύο.

Ο Δ. Δασκαλόπουλος είπε στη Γενική Συνέλευση του ΣΕΒ ότι για να έρθει ανάπτυξη χρειάζεται «να εκτελεστεί σωστά ο προϋπολογισμός και να εμφανίσουμε ένα έστω και λογιστικό πρωτογενές πλεόνασμα». Τον περασμένο Μάρτη, ο Αλ. Τσίπρας διαβεβαίωνε από την Αλεξανδρούπολη ότι στόχος και του ΣΥΡΙΖΑ είναι να μη στερηθεί το κράτος «τη δυνατότητα να συλλέγει φόρους, να μπορεί να έχει τη δυνατότητα να ισοσκελίσει τον προϋπολογισμό, να πάμε σε πρωτογενή πλεονάσματα».

Κρύβουν ακόμα ότι τα μνημόνια περιλαμβάνουν τον πυρήνα των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων που προβλέπουν οι στρατηγικές της ΕΕ (εργασιακά, ασφαλιστικό, ιδιωτικοποιήσεις, απελευθέρωση τομέων της οικονομίας) και εφαρμόζονται σε όλες τις χώρες - μέλη, με ή χωρίς μνημόνιο. Η ενσωμάτωση στην ΕΕ υπήρξε (και παραμένει) στρατηγική επιλογή του κεφαλαίου. Αυτή στηρίζει ο ΣΥΡΙΖΑ, καλλιεργώντας την αυταπάτη ότι για τη δυστυχία του λαού φταίει το μείγμα διαχείρισης, και όχι ο καπιταλιστικός δρόμος ανάπτυξης, σε συνθήκες παγκοσμιοποιημένης δράσης του κεφαλαίου και όξυνσης του ανταγωνισμού.

***

Είπε ο Δασκαλόπουλος: «Εμείς πιστεύουμε ότι είναι ανάγκη, και μπορούμε, να επιδιώξουμε άμεσα την αναπροσαρμογή του αντιαναπτυξιακού μνημονίου, αντιπαραθέτοντας ένα Εθνικό Σχέδιο Ανασυγκρότησης και Ανάπτυξης. Γραμμένο με τα δικά μας χέρια, στη δική μας γλώσσα, στη βάση των δικών μας αναγκών και προτεραιοτήτων».

Υπερθεμάτισε ο ΣΥΡΙΖΑ: «Το δικό μας σχέδιο για τη μεταμνημονιακή εποχή περιλαμβάνει πέντε μεγάλες, άμεσες πρωτοβουλίες, για την αποκατάσταση της οικονομικής και κοινωνικής σταθερότητας (...) Ακύρωση του καταστροφικού μνημονίου και αντικατάστασή του, με νομοθετική πρωτοβουλία στη Βουλή, με Εθνικό Σχέδιο για την οικονομική, κοινωνική και περιβαλλοντική ανασυγκρότηση του τόπου».

Εδώ πια ταυτίζονται μέχρι και στις λέξεις. Θέλουν εθνικό σχέδιο ανασυγκρότησης, σε συνεννόηση με τη ΕΕ, δηλαδή ένα άλλο μείγμα διαχείρισης του καπιταλισμού και της κρίσης του, αφού συμφωνούν ότι μοχλός της ανάπτυξης θα είναι οι καπιταλιστές.

Το μείγμα της διαχείρισης στο οποίο συγκλίνουν διαφοροποιείται από το σημερινό μόνο στο σκέλος της λιτότητας που αφορά στις περιορισμένες δαπάνες του κράτους για δημόσιες επενδύσεις, άρα υποδομές και συμπράξεις για λογαριασμό του κεφαλαίου, τις απευθείας χρηματοδοτήσεις και άλλες οικονομικές διευκολύνσεις (δάνεια, εγγυήσεις) προς τους μεγαλοεπιχειρηματίες και την καθυστέρηση στην εφαρμογή μέτρων όπως η μείωση της φορολογίας στους καπιταλιστές.

Γι' αυτό σκύλιασε ο ΣΕΒ να αλλάξει το μείγμα της λιτότητας και όχι βέβαια για να αυξηθούν οι μισθοί των εργαζομένων, τους οποίους ο ίδιος μαζί με τη ΓΣΕΕ και το αστικό κράτος έχουν συντρίψει εδώ και χρόνια. Ούτε βέβαια για να μειωθεί η φορολογία για το λαό, επειδή το κράτος χρειάζεται έσοδα για να κάνει αναδιανομή υπέρ του κεφαλαίου. Το «εθνικό σχέδιο» του ΣΥΡΙΖΑ σιγοντάρει τις αξιώσεις των βιομηχάνων. Για λογαριασμό τους ο Τσίπρας ζήτησε νέο «κούρεμα» του χρέους και υποσχέθηκε στους μεγαλοεπιχειρηματίες να μειώσει το κόστος της Ενέργειας και να τους ρυθμίσει τα δάνεια προς τις τράπεζες, φορτώνοντας τα χρέη τους στο λαό.

***

Είπε ο Δασκαλόπουλος: «Το έδαφος για μια τέτοια αναπροσαρμογή είναι, σήμερα, ευεπίφορο. Πληθαίνουν οι φωνές στην Ευρώπη που δείχνουν να συνειδητοποιούν ότι η γερμανική συνταγή λιτότητας συνεπάγεται δυσβάστακτο κοινωνικό κόστος και άδηλες πολιτικές συνέπειες. Υποστηρίζουν την ανάγκη να χαλαρώσουν οι επιταγές της δημοσιονομικής προσαρμογής. Επιδιώκουν να δοθεί μεγαλύτερη έμφαση στις αναπτυξιακές πολιτικές - έτσι ώστε η έξοδος από την κρίση να βασιστεί στην ανάπτυξη και την επένδυση».

Απάντησε ο Τσίπρας: «Εμείς το λέγαμε από την πρώτη μέρα. Σήμερα το βλέπουν όλοι. Ολοι, εκτός από τους τρεις πολιτικούς αρχηγούς της συγκυβέρνησης. Οι οποίοι δεν βλέπουν. Μόνον ακούν τις εντολές της κυρίας Μέρκελ».

ΣΕΒ και ΣΥΡΙΖΑ λένε ότι για την κρίση φταίει το γερμανικό μοντέλο διαχείρισης, που προβλέπει αυστηρή λιτότητα. Ομολογούν και οι δύο ότι θέλουν χαλάρωση της δημοσιονομικής προσαρμογής και εκεί ακουμπάει το άλλο μείγμα που προπαγανδίζουν. Κρύβουν από το λαό ότι η ΕΕ είναι μια ιμπεριαλιστική Ενωση, όπου βασιλεύει η ανισομετρία στην ανάπτυξη, και ότι συνειδητά οι αστικές τάξεις των κρατών - μελών έχουν εκχωρήσει κυριαρχικά δικαιώματα στα διακρατικά όργανα, προσδοκώντας οφέλη από τη συμμετοχή στην ΕΕ.

Στη βάση αυτή διαμορφώνονται συμμαχίες και ανταγωνισμοί, που δεν εξηγούνται με ψυχολογικούς όρους ούτε έχουν καμιά σχέση με «εμμονές», αλλά αντανακλούν συγκρουόμενα οικονομικά συμφέροντα στην ΕΕ, ακόμα και στο εσωτερικό των κρατών - μελών της, για το μείγμα της διαχείρισης. Αυτό που δε λένε είναι ότι ακόμα κι αν χαλαρώσει η δημοσιονομική προσαρμογή, όπως έχει ήδη γίνει σε άλλες χώρες - μέλη της Ευρωζώνης (Ισπανία, Γαλλία), τα μέτρα σε βάρος του λαού δεν πρόκειται να σταματήσουν, αλλά θα ενταθούν.

***

Είπε ο Δασκαλόπουλος: «Το ρουσφετολογικό και αναχρονιστικό κράτος του δικομματισμού της μεταπολίτευσης είναι το μεγάλο εμπόδιο στον εκσυγχρονισμό της χώρας. Πρέπει να χτιστεί από την αρχή. Με απόλυτη διαφάνεια και αυστηρή αξιοκρατία. Με αντικειμενικά κριτήρια, τα προσόντα και την αποδοτικότητα (...) Για να αναπτυχθεί και να μπορεί να αποδίδει κοινωνικό μέρισμα η ιδιωτική οικονομία χρειάζεται ένα ελεύθερο πεδίο δράσης και ένα ικανό κράτος (...) Ολοι έχουμε συμφέρον από μία σύγχρονη ιδιωτική οικονομία και ένα σύγχρονο κράτος. Η αγορά και η Αριστερά μπορούν να συγκλίνουν και σε αυτόν το στόχο!».

Το διαβεβαίωσε ο Τσίπρας: «Εμείς, ως η επόμενη κυβέρνηση του τόπου, έχουμε στόχο να διευκολύνουμε την ιδιωτική πρωτοβουλία των παραγωγικών επενδύσεων. Την ιδιωτική πρωτοβουλία, όμως, που αναλαμβάνει επιχειρηματικό ρίσκο. Οχι την πειρατική πρωτοβουλία που έρχεται να λεηλατήσει τους λιγοστούς πόρους μιας ασθενούς οικονομίας. Την ιδιωτική πρωτοβουλία των παραγωγικών επενδύσεων που δημιουργούν νέες θέσεις εργασίας και υψηλή προστιθέμενη αξία στην οικονομία, με σεβασμό στους εργασιακούς και περιβαλλοντικούς νόμους. Σας διαβεβαιώνουμε, λοιπόν, ότι θα σταθούμε αρωγοί στην υγιή επιχειρηματικότητα»...

Ο ΣΥΡΙΖΑ διαχωρίζει το κεφάλαιο σε «καλό» και «κακό» και υπόσχεται να στηρίξει τους «υγιείς» καπιταλιστές, καλώντας προφανώς το λαό να υποτάξει τις θυσίες του στους καλούς εργοδότες. Δεσμεύτηκε ακόμα ότι θα μεταρρυθμίσει το κράτος και ότι «θα προχωρήσουμε σε δημόσιες επενδύσεις ταχείας απόδοσης. Οχι για να εκτοπίσουμε τις ιδιωτικές. Αλλά για να τις ενθαρρύνουμε!».

Μετά απ' όλα αυτά, δίκαια ο Δ. Δασκαλόπουλος έκλεισε την ομιλία του λέγοντας επί λέξει:«Ο ριζοσπαστισμός του ΣΥΡΙΖΑ είναι χρήσιμος. Είναι ευπρόσδεκτος. Περιέχει ένα δυναμικό στοιχείο, απαραίτητο σε μια πραγματικότητα που επιβάλλει έτσι κι αλλιώς ρεαλισμό»...

«ΛΕΥΚΗ ΒΙΒΛΟΣ» ΤΗΣ ΕΕ ΓΙΑ ΤΙΣ ΣΥΝΤΑΞΕΙΣ Στρατηγική που τσακίζει την Κοινωνική Ασφάλιση

«ΛΕΥΚΗ ΒΙΒΛΟΣ» ΤΗΣ ΕΕ ΓΙΑ ΤΙΣ ΣΥΝΤΑΞΕΙΣ

Στρατηγική που τσακίζει την Κοινωνική Ασφάλιση

Τα κατευθυντήρια κείμενα της ΕΕ βεβαιώνουν ότι η αντιασφαλιστική επίθεση θα συνεχιστεί άμεσα

Η κυριαρχία των ιδιωτικών ασφαλιστικών συστημάτων και η περαιτέρω μείωση των δημόσιων συνταξιοδοτικών συστημάτων, των οποίων, έτσι ή αλλιώς, η λειτουργία θα προσομοιάζει στων ιδιωτικών, αποτελεί έναν από τους διακηρυγμένους στόχους της Ευρωπαϊκής Ενωσης, όπως αυτός περιγράφεται ανάγλυφα στη «Λευκή Βίβλο» για τις συντάξεις και φέρει τον παραπλανητικό τίτλο «Ατζέντα για επαρκείς και βιώσιμες συντάξεις». Η «Λευκή Βίβλος» παρουσιάστηκε το Φλεβάρη του 2012.

Ατομική υπόθεση η σύνταξη

Στις κατευθύνσεις που δίνονται μέσα από τη «Λευκή Βίβλο» για το σήμερα και το αύριο των συνταξιοδοτικών συστημάτων στην ΕΕ, όπως τα αποκαλεί, στηρίζεται η αντιασφαλιστική επίθεση της κυβέρνησης.

Πριν προχωρήσουμε στην παρουσίασή τους, αξίζει να σταθούμε στον τρόπο με τον οποίο η ΕΕ, ως διακρατική ένωση μονοπωλίων, αντιλαμβάνεται τα συνταξιοδοτικά συστήματα. Σύμφωνα με αυτή, οι στόχοι των συνταξιοδοτικών συστημάτων διαμορφώνονται όχι με κριτήριο τις ανθρώπινες ανάγκες, αλλά τις ανάγκες της καπιταλιστικής οικονομίας που συνθλίβει την ανάγκη των εργατών και των συνταξιούχων για Κοινωνική Ασφάλιση που να καλύπτει όλες τις ανάγκες τους.

Γι' αυτό και στο κείμενο της «Λευκής Βίβλου» υπογραμμίζεται συνεχώς ότι η αποτελεσματικότητα των συνταξιοδοτικών συστημάτων είναι ατομική υπόθεση του κάθε ασφαλισμένου.

Χαρακτηριστική είναι η επισήμανση στη «Λευκή Βίβλο» ότι: «Η βιωσιμότητα και η επάρκεια των συνταξιοδοτικών συστημάτων εξαρτάται από το βαθμό στον οποίο θα υποστηρίζονται από τις εισφορές, τους φόρους και την αποταμίευση εκ μέρους των ατόμων που βρίσκονται στην αγορά εργασίας». Εδώ λέει ότι τα συνταξιοδοτικά συστήματα εξαρτώνται σχεδόν αποκλειστικά από τους ίδιους τους ασφαλισμένους. Από τις εισφορές που δίνουν, τους φόρους που πληρώνουν, την αποταμίευση που κάνουν (όπως θα δούμε πιο κάτω η αποταμίευση και όχι μόνο θεωρείται μέρος της σύνταξης!) Το μεγάλο κεφάλαιο που απομυζά τον πλούτο που παράγουν οι εργαζόμενοι δε φαίνεται πουθενά. Ούτε το αστικό κράτος που λεηλατεί ό,τι απομένει από το λαϊκό εισόδημα για να το ξαναδώσει με διάφορους εύσχημους τρόπους στο κεφάλαιο. Και αφού οι μόνοι που μένουν να χρηματοδοτούν το συνταξιοδοτικό σύστημα είναι οι ίδιοι οι εργαζόμενοι, αμέσως μετά γίνεται καθαρό ότι το δικαίωμα στη σύνταξη και στις κοινωνικοασφαλιστικές παροχές (Υγεία, Πρόνοια κ.λπ.), είναι ατομική υπόθεση κάθε εργαζόμενου. «Οι ρυθμίσεις χρηματοδότησης (...) πρέπει να καθορίζονται κατά τρόπον ώστε να επιτυγχάνεται μια ισόρροπη σχέση μεταξύ των εισφορών και των δικαιωμάτων»! Τόσο πληρώνεις, τόσα δικαιώματα έχεις! Και αυτά βέβαια υπό προϋποθέσεις...

«Εξισορρόπηση» των ετών εργασίας και των ετών σύνταξης...

Με την πονηρή έκφραση της «εξισορρόπησης» των ετών εργασίας και των ετών σύνταξης επιχειρείται να «νομιμοποιηθεί» η περαιτέρω αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης. «Η επίτευξη καλύτερης ισορροπίας μεταξύ των ετών εργασίας και των ετών σύνταξης απαιτεί τη διενέργεια προσαρμογών στα συνταξιοδοτικά συστήματα, με αύξηση της ηλικίας συνταξιοδότησης...».

Βάση της συλλογιστικής τους αποτελεί το επιχείρημα ότι έχει αυξηθεί το προσδόκιμο ζωής και πρέπει αναγκαστικά να συνοδευθεί από ανάλογη αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης γιατί αλλιώς «δε βγαίνουμε»! Επιπλέον, για να αναπληρώσουν τη χασούρα σημειώνουν στη «Λευκή Βίβλο» ότι πρώτα θα αυξήσουν την πραγματική ηλικία συνταξιοδότησης για να αντισταθμίσουν «την προγενέστερη αύξηση της διάρκειας ζωής, η οποία δεν είχε ληφθεί υπόψη στους υπολογισμούς των συντάξεων» και στη συνέχεια θα συνδέσουν «το όριο ηλικίας συνταξιοδότησης με το προσδόκιμο ζωής»!

Ενα από τα εργαλεία για την αύξηση της ηλικίας συνταξιοδότησης είναι η μείωση των συντάξεων, η οποία μπορεί να επιτευχθεί και μέσα από τη μείωση των ποσοστών αναπλήρωσης. Στη «Λευκή Βίβλο» διατυπώνεται η παραδοχή πως «οι πρόσφατες μεταρρυθμίσεις στον τομέα των δημόσιων συντάξεων (σ.σ. εδώ εισάγεται εμμέσως η έννοια της ιδιωτικής σύνταξης) (...) θα έχουν ως αποτέλεσμα χαμηλότερα ποσοστά αναπλήρωσης στο μέλλον». Για να αντιμετωπιστεί, λοιπόν, η μείωση της σύνταξης που τα ίδια τα κράτη - μέλη της ΕΕ επιβάλλουν, προτείνεται: «Η παράταση του επαγγελματικού βίου έως μεγαλύτερη ηλικία (η οποία) μπορεί να βοηθήσει στη διατήρηση ή ακόμα και στην αύξηση των μελλοντικών ποσοστών αναπλήρωσης»!

Ρουφάνε και το μεδούλι

Αλλοι τρόποι αύξησης των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης είναι «ο περιορισμός της πρόσβασης σε συστήματα πρόωρης συνταξιοδότησης και άλλες οδούς πρόωρης εξόδου από την εργασία» και «η εξίσωση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης ανδρών και γυναικών».

Ειδικότερα για τον περιορισμό της πρόωρης συνταξιοδότησης αξίζει να σημειωθούν τα εξής: Στη «Λευκή Βίβλο» διατυπώνεται η παρατήρηση ότι το συνταξιοδοτικό σύστημα σε μερικά κράτη - μέλη «επιτρέπει στα άτομα που έχουν συμπληρώσει πλήρεις περιόδους αναφοράς (σ.σ. έχουν συμπληρώσει π.χ. 35ετία) να συνταξιοδοτηθούν πριν από το κανονικό όριο ηλικίας συνταξιοδότησης». Μια τέτοια κατάσταση είναι προφανώς απαράδεκτη για την ΕΕ και για αυτό επισημαίνει ότι οι μεταρρυθμίσεις «δεν θα πρέπει να επικεντρώνονται μόνο στις αυξήσεις των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης αλλά και, ανάλογα με την περίπτωση, στη διάρκεια των περιόδων εισφοράς, που πρέπει να αντικατοπτρίζουν την αύξηση του προσδόκιμου ζωής». Δηλαδή, προτείνει διπλή αύξηση. Ανάλογα με την αύξηση του προσδόκιμου ζωής να αυξάνονται μαζί με το όριο ηλικίας συνταξιοδότησης και τα αναγκαία χρόνια εργασίας.

Αποκαλυπτικότερο της αδηφαγίας του κεφαλαίου είναι η τύχη που επιφυλάσσουν στα Βαρέα και Ανθυγιεινά Επαγγέλματα. Στο όνομα του περιορισμού της πρόωρης συνταξιοδότησης, προτείνεται οι εργαζόμενοι που δουλεύουν σε επικίνδυνα επαγγέλματα αντί να συνταξιοδοτούνται να τους «προσφέρονται εναλλακτικές λύσεις (...) όπως είναι η εργασιακή κινητικότητα». Δηλαδή, ξεζούμισμα μέχρι το τέλος. Ενας εργαζόμενος που έχει υποστεί σημαντική φθορά εξαιτίας της βαριάς και ανθυγιεινής εργασίας, αντί να συνταξιοδοτηθεί στην ώρα του (και όχι «πρόωρα» όπως θέλουν να λένε και να νομίζουμε) καλείται να συνεχίζει να δουλεύει επιβαρύνοντας παραπέρα τον οργανισμό του σε κάποια άλλη εργασία.

Πώς θα «επικουρούνται» οι συντάξεις

Η «Λεύκη Βίβλος» αλλάζει άρδην την έννοια της επικουρικής σύνταξης όπως την ξέραμε μέχρι σήμερα. Η ΕΕ αποκαλεί πλέον επικουρική σύνταξη ό,τι αποτελεί προϊόν κεφαλαιοποιητικών συστημάτων, επενδύσεων, αποταμιεύσεων κ.ά. Σε μια υποσημείωση του κειμένου δίνει τον εξής ορισμό στην έννοια «επικουρική συνταξιοδοτική αποταμίευση»: «Η συμπληρωματική αποταμίευση συνταξιοδότησης περιλαμβάνει επαγγελματικές και προσωπικές συντάξεις, ασφάλειες ζωής και άλλες μορφές συσσώρευσης περιουσιακών στοιχείων που μπορούν να χρησιμοποιηθούν για τη διατήρηση του βιοτικού επιπέδου μετά τη συνταξιοδότηση. Επιπλέον, υπάρχουν μέσα (π.χ. αντίστροφα ενυπόθηκα δάνεια) που επιτρέπουν τη μετατροπή των περιουσιακών στοιχείων (γενικά, της κατοικίας) σε πρόσθετο εισόδημα συνταξιοδότησης».

Γι' αυτού του είδους τη «σύνταξη» επισημαίνει πως «πρέπει να διαδραματίσει μεγαλύτερο ρόλο στη διασφάλιση της μελλοντικής επάρκειας των συντάξεων» και σε άλλο σημείο ότι «τα άτομα στο μέλλον θα πρέπει να εξαρτώνται περισσότερο από την επικουρική συνταξιοδοτική αποταμίευση».

Εδώ προαναγγέλλεται η ιδιωτικοποίηση των δημόσιων συνταξιοδοτικών συστημάτων. Η παραπέρα μείωση της παρουσίας των δημόσιων συνταξιοδοτικών συστημάτων και η κυριαρχία των ιδιωτικών συστημάτων ασφάλισης που μόνο συνταξιοδοτικά δεν είναι. Ουσιαστικά, είναι χρηματοπιστωτικά προϊόντα που τζογάρουν τις εισφορές των ασφαλισμένων, οι οποίοι ξέρουν τι θα πληρώσουν (καθορισμένων εισφορών) αλλά δεν ξέρουν τι θα πάρουν (μη καθορισμένων παροχών) αφού είναι ευάλωτα σε κάθε διακύμανση των καπιταλιστικών οικονομιών και είναι πολύ πιθανόν να έχουν και μηδενική απόδοση ή και απώλειες από τις εισφορές που «επενδύθηκαν».

Πιθανότητα που είναι αποδεκτή και από την ίδια την ΕΕ, αφού δεν μπορεί να κρύψει ότι «η κρίση έχει καταδείξει την ευπάθεια των κεφαλαιοποιητικών συνταξιοδοτικών συστημάτων σε χρηματοπιστωτικές κρίσεις και σε περιόδους οικονομικής ύφεσης».

Παρ' όλα αυτά επιχαίρει, καθώς «κατά την τελευταία δεκαετία σημειώθηκε σημαντική πρόοδος σε ό,τι αφορά τη μεταρρύθμιση των συνταξιοδοτικών συστημάτων. (...)όπως η μετατόπιση από συστήματα καθορισμένων παροχών σε συστήματα καθορισμένων εισφορών ή η ίδρυση υποχρεωτικών κεφαλαιοποιητικών πυλώνων».

Εδώ, ουσιαστικά, βρήκαν έναν ακόμη τρόπο για να χρησιμοποιούν τις εισφορές ως κεφάλαιο που αν για τον οποιονδήποτε λόγο καταστραφεί, καταστρέφεται και το Ταμείο, επομένως χάνονται οι συντάξεις, και ας έχουν δοθεί οι εισφορές. Και, βεβαίως, απ' όλα τα παραπάνω φαίνεται ότι προωθούν τη λεγόμενη «εθνική σύνταξη», δηλαδή ένα ελάχιστο επίδομα και αν ο εργαζόμενος θέλει μεγαλύτερη ας ασφαλιστεί σε επαγγελματικό ταμείο, ιδιωτική ασφαλιστική εταιρεία, με το ρίσκο βεβαίως και απ' αυτό το ανταποδοτικό, όπως λέγεται, σύστημα να μην πάρει τίποτα, εάν καταστραφεί το ταμείο ή η εταιρεία.

Να πουλάς το σπίτι γιατί δε φθάνει η σύνταξη

Οποιος διατύπωνε αυτή την ιδέα πριν μερικά χρόνια θα τον κατηγορούσαν για τρελό. Να όμως που έρχεται σήμερα η Ευρωπαϊκή Επιτροπή να εισάγει τον όρο «αντίστροφα ενυπόθηκα δάνεια», ο οποίος περιλαμβάνεται στον προαναφερόμενο ορισμό της έννοιας «επικουρική συνταξιοδοτική αποταμίευση».

Σε αυτή την περίπτωση, το «αντίστροφο ενυπόθηκο δάνειο» σημαίνει ότι ένας συνταξιούχος που προφανώς δεν του φθάνει η σύνταξη για να ζήσει μπορεί να πουλήσει το σπίτι που μένει για να συμπληρώσει το εισόδημά του! Ο τρόπος που γίνεται αυτό είναι ο εξής. Ο συνταξιούχος κάνει μια συμφωνία με την τράπεζα, ώστε η τελευταία να αγοράσει για ένα «χ» ποσό το σπίτι του. Ομως αντί να του δώσει ολόκληρο το ποσό, το καταβάλλει σε μηνιαίες δόσεις με αντάλλαγμα ο συνταξιούχος να συνεχίσει να μένει στο σπίτι. Οι δόσεις αυτές θα καταβάλλονται μέχρι να πεθάνει ο συνταξιούχος.

Αυτή τη διαδικασία η Επιτροπή τη θεωρεί μέρος των επικουρικών συνταξιοδοτικών συστημάτων και τη μηνιαία δόση μέρος της σύνταξης! Ο καπιταλισμός αποκαλύπτει τη βαρβαρότητά του σε όλο της το μεγαλείο.

Οι αντιασφαλιστικές εξελίξεις στην Ελλάδα

Με βάση τα παραπάνω, οι κυβερνήσεις της χώρας με τους αντιασφαλιστικούς νόμους από το 1990 μέχρι σήμερα έχουν προχωρήσει σε μεγάλο βαθμό την υλοποίηση των αντιασφαλιστικών σχεδιασμών. Υπενθυμίζεται πως με τους τελευταίους νόμους 3863 και 3865 του 2010 επιτεύχθηκε:

• Η αύξηση στα 40 χρόνια εργασίας (αντί για 35) για δικαίωμα στην πλήρη σύνταξη.
• Αύξηση του γενικού ορίου ηλικίας συνταξιοδότησης στα 65 χρόνια για όλους, που με τον 4093/2012 αυξήθηκε εκ νέου στα 67 χρόνια.
• Ριζική μείωση των μελλοντικών συντάξεων μέσα από το νέο τρόπο υπολογισμού του συντάξιμου μισθού και μείωση των ποσοστών αναπλήρωσης.
• Σύνδεση του προσδόκιμου ζωής με τα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης τα οποία προοπτικά υπολογίζεται -όπως αναφέρεται στη «Λευκή Βίβλο»- πως θα φθάσουν τα 69 έτη και τους 4 μήνες.

Ετσι, την επόμενη περίοδο και με βάση τις κατευθύνσεις της «Λευκής Βίβλου» αναμένεται να ληφθούν νέα μέτρα που, μεταξύ άλλων, θα αφήνουν ακόμα πιο εκτεθειμένους στις στερήσεις όχι μόνο τους συνταξιούχους αλλά και όλους τους ασφαλισμένους.